Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Data Studio Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Κυδωνιά Κιλκίς
Η Κυδωνιά βρίσκεται στα Κρούσσια Όρη, νότια της λίμνης Κερκίνης στην περιοχή ανάμεσα στα χωριά Ποντοκερασιά και Ίσωμα. Η παλιά ονομασία του χωριού, από την εποχή της τουρκοκρατίας, ήταν Χότζα Ογλαρή ή Κοτσαλάρ και μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και την ανταλλαγή πληθυσμών, η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων (ΕΑΠ) εγκατέστησε σε αυτό 11 οικογένειες προσφύγων από τον Πόντο. Το χωριό χαρακτηρίστηκε ως "μαρτυρικό" το 2014 με το υπ' αριθμ. 139/08.10.2014 Προεδρικό Διάταγμα. Στην περιοχή των Κρουσσίων έδρασε από τις πρώτες μέρες της κατοχής η ένοπλη ανταρτική ομάδα "Αθανάσιος Διάκος" με αρχηγό τον Χριστόδουλο Μόσχο (καπετάν Πέτρο) που είχε συγκροτηθεί από την αντιστασιακή οργάνωση "Ελευθερία" της Θεσσαλονίκης (βλ. Η γέννηση της Εθνικής Αντίστασης). Λόγω της δράσης που ανέπτυξε εναντίον των κατοχικών στρατευμάτων οι Γερμανοί οργάνωσαν επιχείρηση αντιποίνων. Στις 25 Οκτωβρίου 1941 ισχυρές μηχανοκίνητες δυνάμεις των Ες Ες και ταγμάτων θανάτου κύκλωσαν από μακριά σε δυο ζώνες την περιοχή και τα χωριά. Εισέβαλαν ταυτόχρονα στα χωριά Αμπελόφυτο (Μουρσαλή), Κυδωνιά (Κοτσαλάρ) και Κλειστό (Μουσγαλή), που μετά από υπόδειξη συνεργατών τους θεωρήθηκαν ως κέντρα των ανταρτών. Αφού συγκέντρωσαν τον ανδρικό πληθυσμό, από 15 χρονών και πάνω, τους εκτέλεσαν και εν συνεχεία ισοπέδωσαν και τα τρία χωριά. Οι εκτελέσεις του άμαχου πληθυσμού έγιναν στις πλατείες του Αμπελόφυτου και Κυδωνιάς. Στην Κυδωνιά εκτελέστηκαν και 10 κάτοικοι από το γειτονικό Ίσωμα που βρέθηκαν στο χωριό. Στο Κλειστό αφού τους έβαλαν μέσα στην εκκλησία την γκρέμισαν με δυναμίτες. Όσοι προσπάθησαν να ξεφύγουν εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Συνολικά εκτελέστηκαν 96 πατριώτες. Ως οικισμός αναφέρεται το 1919 στο ΦΕΚ 48Α-05/03/1919 με το όνομα Χότζα Ογλαρή να προσαρτάται στην κοινότητα Μουσγαλή που τότε ανήκε στο νομό Θεσσαλονίκης. Το 1927 μετονομάστηκε σε Κυδωνιά, το 1934 αποσπάστηκε στο νεοϊδρυθέντα νομό Κιλκίς και το 1951 καταργήθηκε.
Για οικισμούς της Ελλάδας με το ίδιο όνομα δείτε το λήμμα: Κυδωνιά (αποσαφήνιση) Η Κυδωνιά είναι ιστορικός οικισμός του Κιλκίς στην Κεντρική Μακεδονία, ο οποίος ανήκει στα "Μαρτυρικά χωριά" και από το 1951 έχει καταργηθεί .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%AC_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82
Πολιτική ορθότητα
Ο όρος «πολιτικώς ορθό» δεν χρησιμοποιήθηκε συχνά στις ΗΠΑ μέχρι τον ύστερο 20ο αιώνα, και η προγενέστερη χρήση του δεν μετέδιδε την κοινωνική απαρέσκεια που απέκτησε σήμερα. Το 1793 ο όρος «πολιτικά ορθό» εμφανίζεται σε μια απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ.Ο αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος William Safire αναφέρει ότι η πρώτη καταγραμμένη χρήση με την σύγχρονη σημασία έγινε από την αμερικανίδα Toni Cade (συγγραφέα, κινηματογραφίστρια, κοινωνική ακτιβίστρια και καθηγήτρια κολλεγίου) το 1970 στην ανθολογία «The Black Woman». Έως τα μέσα του 20ου αιώνα , η φράση «πολιτικά ορθό» συνδέθηκε με τη δογματική εφαρμογή του σταλινισμού, αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος και σοσιαλιστών. Αυτή η χρήση αναφερόταν στην πολιτική γραμμή του κομμουνιστικού Κόμματος το οποίο έδινε τις «σωστές» θέσεις σε διάφορους τομείς της πολιτικής, σύμφωνα με τον αμερικανό εκπαιδευτικό Herbert Kohl. Αυτός έγραφε για τις συζητήσεις στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και αρχές της δεκαετίας του ’50: Ο όρος «πολιτικά ορθό» χρησιμοποιήθηκε υποτιμητικά, για να αναφερθώ σε κάποιον του οποίου η αφοσίωση στην γραμμή του ΚΚ υπερτερούσε της συμπόνιας, και οδήγησε σε κακές πολιτικές . Χρησιμοποιήθηκε από τους σοσιαλιστές εναντίον των κομμουνιστών, και είχε ως στόχο να διαχωρίζει τους σοσιαλιστές που πίστευαν στην ηθική της ισότητας από τους δογματικούς κομμουνιστές που υποστήριζαν και υπερασπίζονταν θέσεις του κόμματος, ανεξάρτητα από την ηθική ουσία τους Τον Μάρτιο του 1968, ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ έλεγε: «μια πολιτική σκέψη μπορεί να είναι πολιτικά ορθή (“politiquement correcte”) μόνο εάν είναι επιστημονικά επίπονη», αναφερόμενος σε αριστεριστές διανοούμενους που προσπαθούσαν να κάνουν το μαρξισμό επιστημονικά αυστηρό αντί να αρκούνται στη μαρξιστική ορθοδοξία. Τη χρήση ορισμένης ορολογίας και την επιλεκτική αναφορά ιστορικών δεδομένων χάριν της πολιτικής ορθότητας σε τρία ιστορικά έργα που αφορούν την Ελληνική Εθνική Εντίσταση και τον Εμφύλιο, αναλύει ο ιστορικός Στάθης Καλύβας. Για παράδειγμα, στα συγκεκριμένα ιστορικά έργα «…ενώ οι όροι «ακροδεξιά» και «ακροδεξιοί» συναντώνται συχνά, δεν θα βρεί κανείς τους αντίστοιχους όρους «άκρα Αριστερά» ή «ακροαριστεροί» …. οι αντικομμουνιστές φέρουν συχνά το κοσμητικό επίθετο του «φανατικού», όχι όμως και οι κομμουνιστές. Η προπαγάνδα είναι δραστηριότητα στην οποία επιδίδεται η Δεξιά, όχι όμως και η Αριστερά. … οι στρατιωτικοί αντίπαλοι του Εμφυλίου είναι ο «Δημοκρατικός Στρατός» (όπως αυτοονομάστηκε) και ο «κυβερνητικός στρατός» (όπως τον ονόμασαν οι αντίπαλοί του …».Ο ιστορικός των επιστημών Thony Christie σχολιάζει το ζήτημα της πολιτικής ορθότητας στην ιστοριογραφία των επιστημών, όπου ορισμένοι (συνήθως μή ειδικοί) υπερτονίζουν κάποιες επιστημονικές ή τεχνολογικές γνώσεις που υπήρχαν σε μη Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς (π.χ. Άραβες, Κινέζους, Ινδούς κτλ) σε εποχές πριν την Αναγέννηση. Ως αφορμή χρησιμοποιεί τις αντιδράσεις στο βιβλίο "Η Ανακάλυψη της Επιστήμης" του David Wootton (2015) το οποίο θεωρήθηκε "ευρωκεντρικό". Η καθηγήτρια του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Αγγελική Γιαννικοπούλου, στα πλαίσια του μαθήματος Ιδεολογία στην Παιδική Λογοτεχνία, έχει δώσει αρκετά παραδείγματα λέξεων, εκφράσεων και εικόνων που θεωρούνται μη πολιτικώς ορθές. Μεταξύ άλλων ως πολιτικώς μη ορθοί αναφέρονται οι τίτλοι παραδοσιακών παραμυθιών, όπως ο Κοντορεβυθούλης και η Τοσοδούλα. Με το πρόσχημα της αλλαγής των μη πολιτικώς ορθών παραμυθιών, έχουν γραφτεί χιουμοριστικά βιβλία όπως το "Πολιτικώς ορθά παραμύθια" και "Πολιτικώς ορθότερα παραμύθια" του Τζέημς Φινν Γκάρνερ (διαθέσιμα και στην ελληνική) Τριανταφύλλου Σώτη, "Πολιτική ορθότητα (Μέρος πρώτο)", Πολίτης, 31-7-2016
Ως πολιτική ορθότητα αναφέρεται η αποφυγή εκφράσεων ή ενεργειών που πιστεύεται ότι αποκλείουν, περιθωριοποιούν ή προσβάλλουν ομάδες ανθρώπων που μειονεκτούν κοινωνικά ή γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους.Χάρη στο κίνημα της πολιτικής ορθότητας αποκαταστάθηκαν ορισμένες κοινωνικές αδικίες. Διαπιστώνεται όμως ότι υπήρξε εκφυλισμός και εκτροπή αυτής της κίνησης προς μια μορφή ελέγχου της σκέψης που απειλεί την ελευθερία της έκφρασης και προς μια συμμόρφωση στις απαιτήσεις ομάδων πίεσης. Ο Ουμπέρτο Έκο θεωρεί ότι πολιτική ορθότητα τείνει να εξελιχθεί σε νέας μορφής φονταμενταλισμό.Η πολιτικά ορθή ορολογία χρησιμοποιείται και με ειρωνική διάθεση, φτάνοντας στα όρια του επιτρεπτού μιας «κόσμιας» συμπεριφοράς. Χρησιμοποιείται επίσης υποτιμητικά για να επικριθεί η γλώσσα, ενέργειες ή πολιτικές που θεωρούνται ως υπερβολικά υπολογισμένες, ώστε να μην προσβάλλουν ή να φέρουν σε μειονεκτική θέση κάποια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Ο όρος είχε μόνο περιορισμένη χρήση πριν από τη δεκαετία του 1990, συνήθως ως ειρωνική αυτο-περιγραφή, αλλά μπήκε σε κανονική χρήση στις ΗΠΑ όταν ο συντηρητικός συγγραφέας Dinesh D' Souza τον χρησιμοποίησε για να κατακρίνει αυτό που έβλεπε ως προσπάθειες της Αριστεράς για την προώθηση της πολυπολιτισμικότητας μέσω της γλώσσας, των θετικών δράσεων, της αντίθεσης στη ρητορική μίσους και αλλαγών στο περιεχόμενο των σχολικών και πανεπιστημιακών προγράμματα σπουδών. Ο όρος άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως στο Ηνωμένο Βασίλειο περίπου την ίδια περίοδο, ιδιαίτερα σε έντυπα όπως η συντηρητική Daily Mail, που έγινε γνωστή για την έκφραση «τρελή πολιτική ορθότητα» (political correctness gone mad). Μελετητές της Αριστεράς έχουν πει ότι Συντηρητικοί και Φιλελεύθεροι Δεξιοί, όπως ο D' Souza προώθησαν τον όρο για να αποσπάσουν την προσοχή από ουσιαστικότερα ζητήματα διακρίσεων και ως μέρος ενός ευρύτερου πολιτιστικού πολέμου εναντίον του Φιλελευθερισμού Έχει επίσης λεχθεί ότι οι Συντηρητικοί έχουν τις δικές τους μορφές πολιτικής ορθότητας, κάτι που συνήθως αγνοείται.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
Αλάβανδα
Το όνομα της πόλεως θεωρείται ότι προέρχεται από τις λέξεις της τοπικής γλώσσας άλα (= άλογο) και βάνδα (= νίκη), με αφορμή τη νίκη κάποιου κατοίκου της πόλεως σε μονομαχία ιππέων. Η ελληνική μυθολογία αναφέρει βεβαίως τον «επώνυμο ήρωα» της πόλεως, εκείνον δηλαδή του οποίου το όνομα έλαβε η πόλη, και ήταν ο Αλάβανδος, γιος του Καρός και της Καλλιρρόης, εγγονός του ποτάμιου θεού Μαιάνδρου από τη μητέρα του. Τα Αλάβανδα ήταν μία από τις πλουσιότερες πόλεις ολόκληρης της Μικράς Ασίας. Το έδαφός της ήταν πολύ γόνιμο, το εμπόριό της ήταν εξαιρετικά ανεπτυγμένο και σε λατομεία της εξορυσσόταν μαύρο μάρμαρο υψηλής ποιότητας, που ονομαζόταν αλαβανδικός λίθος. Οι κάτοικοί της, οι Αλαβανδείς, συνεκδοχικώς είχαν τη φήμη φιλήδονων και άσωτων ανθρώπων, και πολλοί αρχαίοι αποκαλούσαν τα Αλάβανδα «Σύβαριν της Μικράς Ασίας». Αλαβανδείς ήταν οι ρήτορες Μενεκλής και Ιεροκλής (αδελφοί), Απολλώνιος ο Μαλακός και Απολλώνιος ο Μόλων. Αν και στην πόλη είχαν καλλιεργηθεί τα γράμματα και οι τέχνες, ήταν παροιμιώδης ο σολοικισμός Αλαβανδέων, δηλαδή η χρήση του «μη» εκεί όπου έπρεπε να χρησιμοποιηθεί το «ου». Στους Περσικούς Πολέμους ο τύραννος των Αλαβάνδων Αρίδωλις ακολούθησε τον Ξέρξη, αλλά αιχμαλωτίσθηκε στη Ναυμαχία του Αρτεμισίου. Κατά τους χρόνους των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου τα Αλάβανδα μετονομάσθηκαν σε Αντιόχεια των Χρυσαορίων, καθώς κατά τον Γ΄ αιώνα π.Χ. ήταν μέλος του Χρυσαορικού συστήματος, δηλαδή της ομοσπονδίας εννέα πόλεων της Καρίας. Μετά την ήττα του Αντιόχου Γ΄ στη Μαγνησία το 190 π.Χ., τα Αλάβανδα υποτάχθηκαν στους Ρωμαίους και ξαναπήραν το παλιό τους όνομα. Το 170 π.Χ. οι Αλαβανδείς για να κολακέψουν τους Ρωμαίους έκτισαν ναό της Ρώμης και θέσπισαν ετήσιους αγώνες προς τιμή της. Οι Ρωμαίοι ωστόσο παρεχώρησαν την πόλη στους Ροδίους και αργότερα την ανεκήρυξαν ελεύθερη. Οι Ρόδιοι την κράτησαν, αλλά το 168 π.Χ. ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους. Κατά τους αυτοκρατορικούς ρωμαϊκούς χρόνους τα Αλάβανδα ήταν αυτόνομη πόλη και έδρα δικαστικού συνεδρίου. Τα Αλάβανδα κατά τη βυζαντινή εποχή ήταν έδρα επισκόπου, που υπαγόταν στη Μητρόπολη Σταυροπόλεως. Από τους επισκόπους της πόλεως είναι γνωστοί οι Θεοδώρητος, Κωνσταντίνος και Ιωάννης, που έλαβαν μέρος αντιστοίχως στις Συνόδους της Χαλκηδόνος (451 μ.Χ.), της Νικαίας (782) και της Κωνσταντινουπόλεως (879). Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 3, σελίδες 550-551
Τα Αλάβανδα ήταν αρχαία πόλη της Καρίας, στη Μικρά Ασία, κτισμένη κοντά στον ποταμό Μαρσύα (τον σημερινό Τσίνα-τσάυ), παραπόταμο του Μαιάνδρου. Βρισκόταν τριάντα χιλιόμετρα νοτίως των Τράλλεων, κοντά στο σημερινό χωριό Ντογανγιούρτ της Επαρχίας Αϊδινίου της Τουρκίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B1
Ελαστικότητα
Κάθε υλικό σώμα με την άσκηση τάσης, δηλαδή δύναμης ανά μονάδα διατομής, παραμορφώνεται. Για μικρές τάσεις η παραμόρφωση είναι ανάλογη της τάσης που εφαρμόζεται. Ο λόγος της τάσης προς την παραμόρφωση σε κάθε σώμα είναι σταθερός και ονομάζεται μέτρο ελαστικότητας. Το μέτρο ελαστικότητας εξαρτάται από το υλικό που παραμορφώνεται και την φύση της παραμόρφωσης. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές κατηγορίες παραμόρφωσης που χαρακτηρίζονται από διαφορετικά μέτρα ελαστικότητας. Η γραμμική παραμόρφωση που χαρακτηρίζεται από το μέτρο ελαστικότητας Young, η παραμόρφωση σχήματος που χαρακτηρίζεται από το μέτρο ελαστικότητας σχήματος και η παραμόρφωση όγκου που χαρακτηρίζεται από το μέτρο ελαστικότητας όγκου. Το μέτρο ελαστικότητας Young εκφράζει την παραμόρφωση ενός μονοδιάστατου σώματος, πρακτικά ενός σώματος με μεγάλο μήκος και μικρή διατομή, όπως μία μακριά ράβδος. Το μέτρο ελαστικότητας Young ισούται με την τάση που εφαρμόζεται στο σώμα και το παραμορφώνει κατά μήκος προς την μεταβολή του μήκους του, δηλαδή: Y = F / A 0 Δ L / L 0 {\displaystyle Y={\frac {F/A_{0}}{\Delta L/L_{0}}}} Το μέτρο διάτμησης χαρακτηρίζει τρισδιάστατα υλικά σώματα που παραμορφώνεται το σχήμα τους χωρίς να μεταβάλλεται ο όγκος του. Ισούται με την τάση που εφαρμόζεται στο σώμα και το παραμορφώνει προς την διατμητική παραμόρφωση, δηλαδή την μεταβολή του μήκους της μίας του πλευράς στην οποία ασκείται η τάση προς το μήκος της πλευράς στην οποία δεν εφαρμόζεται τάση. Περιγράφεται από την μαθηματική σχέση: S = F / A 0 Δ x / h {\displaystyle S={\frac {F/A_{0}}{\Delta x/h}}} Το μέτρο ελαστικότητας όγκου χαρακτηρίζει τρισδιάστατα υλικά σώματα που κατά την παραμόρφωσή τους μεταβάλλεται ό όγκος τους. Ισούται με την τάση που εφαρμόζεται στο σώμα και το παραμορφώνει προς την μεταβολή του όγκου του σώματος. Δίνεται από την σχέση: B = F / A 0 Δ V / V 0 {\displaystyle B={\frac {F/A_{0}}{\Delta V/V_{0}}}} Θεωρία ελαστικότητας Physics - Raymond A. Serway, τόμος Ι Πανεπιστήμιο Κρήτης, εισαγωγή στην Ιξωδοελαστικότητα Αρχειοθετήθηκε 2015-10-22 στο Wayback Machine.
Ελαστικότητα είναι η ιδιότητα υλικών σωμάτων να επανέρχονται στο αρχικό τους σχήμα μετά από άσκηση εξωτερικής τάσης. Ελαστικά είναι τα σώματα στα οποία αποκαθίσταται το αρχικό τους σχήμα όταν μηδενίζεται η τάση που εφαρμόζεται σ' αυτά ενώ πλαστικά είναι τα σώματα που η παραμόρφωση που έχουν δεχτεί παραμένει μόνιμα. Η ελαστικότητα των σωμάτων χαρακτηρίζεται από ένα φυσικό μέγεθος, γνωστό ως μέτρο ελαστικότητας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1
TRAPPIST-1d
Ο TRAPPIST-1d είναι εξωπλανήτης, με ακτίνα περίπου 0,772 R⊕, ενδιάμεσα σε μέγεθος μεταξύ Άρη (με ακτίνα περίπου το μισό της Γης) και Γης. Η μάζα του έχει υπολογιστεί ότι είναι περίπου 0,41 M⊕. Οι τιμές αυτές καταδεικνύουν ότι η επιτάχυνση της βαρύτητας του πλανήτη εκτιμάται σε 6.79 m/s² (69% της Γης). Με αυτούς τους αριθμούς μπορεί κανείς να υπολογίσει την πυκνότητα σε 4,95 g/cm^3. Η θερμοκρασία του εκτιμάται ότι αγγίζει τους τους 288,15 K. Ο πλανήτης περιφέρεται γύρω από έναν υπέρψυχρο νάνο αστέρα με το όνομα TRAPPIST-1. Ο αστέρας είναι πολύ μικρός, πολύ μακριά και εκπέμπει συγκριτικά ελάχιστο φως, ενώ λάμπει κυρίως στην αόρατη υπέρυθρη ακτινοβολία. Ο TRAPPIST-1d είναι σε απόσταση από μητρικό του άστρο, περίπου 50 φορές πιο κοντά από ότι είναι η Γη στον Ήλιο. Ο πλανήτης λαμβάνει λιγότερο από το 1% του φωτός που λαμβάνει η Γη από τον Ήλιο. Αυτό πιθανότατα κάνει τις ημέρες του TRAPPIST-1d να είναι ανάλογες με αυτές του λυκόφωτος στη Γη. Ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι το μητρικό άστρο θα μπορούσε εύκολα να λάμψει τουλάχιστον 3000 φορές πιο φωτεινά στον ουρανό του TRAPPIST-1d από την πανσέληνο στη Γη. Ο TRAPPIST-1d περιφέρεται γύρω από το άστρο του με μια τροχιακή περίοδο περίπου 4,05 μέρες και μια τροχιακή ακτίνα περίπου 0,0214 φορές αυτή της Γης (σε σύγκριση με την απόσταση του Ερμή από τον Ήλιο, η οποία είναι περίπου 0,38 AU). Ο εξωπλανήτης αρχικά είχε ανακοινωθεί πως βρισκόταν σε τροχιά μέσα στην κατοικήσιμη ζώνη του μητρικού του αστεριού (στην περιοχή, με τις σωστές συνθήκες και ιδιότητες της ατμόσφαιρας, το υγρό νερό μπορεί να υπάρχει στην επιφάνεια του πλανήτη). Αργότερα όμως τα τρισδιάστατα κλιματικά μοντέλα των ερευνητών έδειξαν ότι πιθανά στον πλανήτη επικρατεί φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ωστόσο, μια μικρή ποσότητα νερού μπορεί να διατηρείται σε περιορισμένες περιοχές μακριά από την καυτή φάση στην ιστορία του πλανήτη. Ο πλανήτης είναι με υψηλή πιθανότητα, παλιρροϊκά κλειδωμένος, με το ένα ημισφαίριο μόνιμα στραμμένo προς τον TRAPPIST-1 και το άλλο τυλιγμένο στο σκοτάδι. Ωστόσο, μεταξύ αυτών των δύο έντονων περιοχών, μπορεί να υπάρχει μία λεπτή φέτα κατοικησιμότητας, όπου οι θερμοκρασίες μπορεί να είναι κατάλληλες (γύρω στους 288,15 K) για την ύπαρξη υγρού νερού. Κατά τη διάρκεια του σχηματισμού του συστήματος, είναι πιθανό να συνέβη απώλεια νερού στα πρώτα εκατομμύρια χρόνια. Ο TRAPPIST-1d μπορεί να κράτησε αρκετό νερό ώστε να παραμείνει κατοικήσιμος, ανάλογα με το αρχικό του περιεχόμενο. Οι δύο εσώτατοι πλανήτες, b και c, πιθανόν να έχουν χάσει έως και τέσσερις φορές ωκεανούς Γης, ανάλογα με τη σύνθεσή τους. Η ανακάλυψη του εξωπλανήτη έγινε όταν μια ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής τον Michaël Gillon του Ινστιτούτου Αστροφυσικής και Γεωφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης του Βελγίου χρησιμοποίησε το τηλεσκόπιο TRAPPIST στο Αστεροσκοπείο La Silla στην έρημο Ατακάμα, Χιλή. Ο σκοπός ήταν να παρατηρήσει τον αστέρα TRAPPIST-1 και πιθανούς πλανήτες στο σύστημα του. Με τη χρήση φωτομετρίας διέλευσης, ανακάλυψαν τρεις πλανήτες μεγέθους Γης σε τροχιά γύρω από το άστρο. Οι δύο από αυτούς είναι παλιρροϊκά κλειδωμένοι στο άστρο τους (b & c) ενώ ο τρίτος (TRAPPIST-1d) φαίνεται να βρίσκεται είτε εντός της κατοικήσιμης ζώνης ή οριακά έξω από αυτήν. Η ομάδα έκανε τις παρατηρήσεις της από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο του 2015 και δημοσίευσε τα πορίσματά της το Μάιο του 2016 σε τεύχος του περιοδικού Nature." Κατάλογος των δυνητικά κατοικήσιμων εξωπλανητών Κατοικησιμότητα στα πλανητικά συστήματα των ερυθρών νάνων
Ο TRAPPIST-1d, γνωστός επίσης ως 2MASS J23062928-0502285 d, είναι εξωπλανήτης, ενδεχομένως βραχώδης, με τροχιά μέσα στην κατοικήσιμη ζώνη, γύρω από τον υπέρψυχρο νάνο αστέρα TRAPPIST-1 περίπου 40 έτη φωτός (12,1 παρσέκ, ή σχεδόν 3.7336×1014 km) απόσταση από τη Γη στον αστερισμό του Υδροχόου. Ο εξωπλανήτης βρέθηκε με τη χρήση της μεθόδου διέλευσης, κατά την οποία το φως του μητρικού άστρου εξασθενεί, καθώς περνά από μπροστά του.
https://el.wikipedia.org/wiki/TRAPPIST-1d
Blow-Up
Ο Τόμας είναι ένας φωτογράφος στον χώρο της μόδας, ο οποίος αισθάνεται πως η ζωή του είναι βαρετή και αδιάφορη. Μία μέρα, περπατώντας σε ένα πάρκο, αρχίζει να τραβάει φωτογραφίες ένα ζευγάρι, με τη γυναίκα να εξαγριώνεται με το γεγονός. Μετά από αυτό, ο Τόμας συναντά τον ατζέντη του και νιώθει ότι κάποιος τον παρακολουθεί. όταν η γυναίκα πηγαίνει στο στούντιο να του ζητήσει τις φωτογραφίες, ο Τόμας επίτηδες δίνει άλλες, ενώ εκείνη του δίνει λάθος τηλέφωνο. Το βράδυ πηγαίνει ξανά στο πάρκο χωρίς τη φωτογραφική μηχανή και βρίσκει το πτώμα ενός ανθρώπου. Γυρίζοντας στο στούντιο, διαπιστώνει ότι όλα τα αρνητικά έχουν εξαφανιστεί εκτός από ένα που δείχνει τον νεκρό. Στη συνέχεια, μπαίνει στο αυτοκίνητο και όσο οδηγεί ακολουθεί τη γυναίκα, η οποία μπαίνει σε ένα μπαρ. Στο μπαρ παίζουν οι Yardbirds με τον Τζεφ Μπεκ, ο οποίος σπάει την κιθάρα του και την πετά στο κοινό. Ο Τόμας την παίρνει σαν αναμνηστικό, όμως όταν βγαίνει έξω από το μπαρ, την πατάει στον δρόμο. Έπειτα, παρακολουθεί έναν εικονικό αγώνα τένις. Παίρνει την υποτιθέμενη μπάλα και την επιστρέφει στους δύο παίκτες. Ενώ παρακολουθεί το παιχνίδι, ακούγεται ο ήχος της μπάλας. Στη συνέχεια, όσο παρακολουθεί τον αγώνα, η μορφή του του εξαφανίζεται και φαίνεται μόνο το γρασίδι.
Το Blow-Up είναι βρετανο-ιταλική δραματική ταινία του 1966 σε σκηνοθεσία Μικελάντζελο Αντονιόνι και σε σενάριο του ίδιου και του Τονίνο Γκουέρα. Κέρδισε Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών του 1967.
https://el.wikipedia.org/wiki/Blow-Up
TVP1
Το κανάλι άρχισε να εκπέμπει στις 25 Οκτωβρίου 1952. Οι πρώτες προσπάθειες για αναμετάδοση ξεκίνησαν το 1937 αλλά με την γερμανική εισβολή του Σεπτεμβρίου 1939 όλη η πρόοδος κατέρρευσε. Τότε σχεδιαζόταν η μετάβαση στις τακτικές τηλεοπτικές μεταδόσεις το 1940. Όταν ξεκίνησε εκ νέου η προσπάθεια ενός δημόσιου ιδρύματος τηλεόρασης η ΛΔ Πολωνίας σύστησε την POLSKA TELEWISJA SA και το πρώτο κανάλι με ονομασία TVP (10/1953-10/1970 και 6/1976-2/1992) TVP1 (10/1970-6/1976 και 2/1992-σήμερα) ενώ χρησιμοποιήθηκε και το TP1(2/1992) Την 1η Ιανουαρίου 1958 δημιουργήθηκε το Dziennik Telewizja , αντικαθιστώντας το Ειδήσεις της Ημέρας του 1956. Το 1989, η Dziennik TV αντικαταστάθηκε από την τηλεόραση TVP1. Συγχρόνως το Τηλεθέατρο που μεταδόθηκε το 1953 ήταν ένα σημαντικό , πολιτιστικής σημασίας, εγχείρημα. Από τη δεκαετία του 1960, το κανάλι επένδυσε στον πολιτισμό και την ψυχαγωγία (κάνοντας πρεμιέρα το Μεγάλο Παιχνίδι). Την 1η Ιουνίου 2012 άρχισε η επίσημη εκπομπή HD σήματος αρχικά από το TVP1HD και αργότερα σε όλα τα κανάλια Επίσημος ιστότοπος
Το TVP1 (Το πρώτο τηλεοπτικό κανάλι της Πολωνίας) ιδρύθηκε στις 25 Οκτώβρη του 1952 ως TVP (Telewizja Polska SA) και την 1η Σεπτεμβρίου 1958 δημιούργησε μια σειρά από περιφερειακά κανάλια στο Ουούτς, το Κατοβίτσε και τη Βαρσοβία μεταδίδει και παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή σήμερα.
https://el.wikipedia.org/wiki/TVP1
Μπρονισουάβα Βάις
Η Μπρονισουάβα Βάις μεγάλωσε νομαδικά με την οικογένειά της στην Πολωνία ως μέρος μιας κουμπανίας ή μιας ομάδας οικογενειών. Ήταν εγγράμματη, ασυνήθιστο για ένα Πολωνό Ρομά εκείνης της εποχής. Έμαθε να διαβάζει δίνοντας κοτόπουλα με αντάλλαγμα μαθήματα με ντόπιους χωρικούς. Αυτό δεν αποδοκιμαζόταν και όποτε την έβρισκαν να διαβάζει την ξυλοκοπούσαν και κατέστρεφαν το βιβλίο. Παντρεύτηκε σε μια παραδοσιακή τελετή στα 15 της με έναν σεβαστό αρπιστή ονόματι Ντιονίζι Βάις (Dionizy Wajs), ο οποίος ήταν 24 χρόνια μεγαλύτερός της. Ήταν πολύ δυσαρεστημένη με το γάμο και άρχισε το τραγούδι ως διέξοδο για τις απογοητεύσεις της, με τον σύζυγό της να τη συνοδεύει συχνά με την άρπα. Σύντομα, αφότου έμαθε να τραγουδά, άρχισε να συνθέτει τις δικές της μπαλάντες και τραγούδια βασισμένα στην παραδοσιακή αφήγηση και τη σύνθεση των Ρομά. Το 1949, η οικογένεια της Παπούσα εγκαταστάθηκε στο Ζάγκαν, στην ανατολική Πολωνία. Την ίδια χρονιά, την άκουσε ο Πολωνός ποιητής Γέζι Φιτσόφσκι, ο οποίος αναγνώρισε αμέσως το ταλέντο της. Πολλά από τα ποιήματά της ασχολούνταν με το «Νόστο», ένα θέμα κοινό στη ρομανική ποίηση. Αν και οι Ρόμα το χρησιμοποίησαν αυτό για να περιγράψουν τη λαχτάρα να επιστρέψουν στον ανοιχτό δρόμο, ο Φιτσόφσκι το είδε αυτό ως η Παπούσα που λαχταρούσε να εγκατασταθεί κάπου μόνιμα, να μην είναι πλέον νομάς. Μετάφρασε και δημοσίευσε αρκετά από τα ποιήματά της σε ένα περιοδικό που με την ονομασία Problemy, μαζί με μια συνέντευξη με τον Πολωνό ποιητή Γιούλιαν Τούβιμ. Αν και το ποίημα έκανε γνωστή την Παπούσα για πρώτη φορά στο πολωνικό κοινό, η συνέντευξη και, πάνω απ΄ όλα, το μίνι Ρομά-Πολωνικό λεξικό που επισυνάφθηκε σε αυτό, προκάλεσε αρνητική τροπή στη ζωή της ποιήτριας, καθώς κατηγορήθηκε ότι αποκάλυψε τα μυστικά του πολιτισμού τους στους γκάντζο (μη Ρομά άτομα). Οι δραστηριότητές της συνδέθηκαν από ορισμένους Ρομά με τις ταυτόχρονες κινήσεις της πολωνικής κομμουνιστικής κυβέρνησης που κορυφώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1952 (γνωστή ποικιλοτρόπως ως «Δράση Γ» ή «Η Μεγάλη Ασφάλεια», που είχε ως στόχο τη δημιουργία της πρώτης απογραφής των Πολωνών Σίντι και Ρομά, την εγγραφή τους και την υποχρεωτική χορήγηση δελτίων ταυτότητας. Οι κατηγορίες των Παπούσα και Φιτσόφσκι ως υποστηρικτών, ακόμη και ακούσια για την αναγκαστική εγκατάσταση των Ρομά δεν είναι ασυνήθιστες ακόμη και τώρα, αν και ο νόμος που επιβάλλει την απαγόρευση της περιπλάνησης εισήχθη μόλις το 1964. Παρόμοια νομοθεσία άρχισε να αναδύεται σε γειτονικές χώρες όπως η Τσεχοσλοβακία (1958), η Βουλγαρία (1958) και η Ρουμανία (1962). Η ίδια η Παπούσα εγκαταστάθηκε στη δυτική πολωνική πόλη Γκόζουφ Βιελκοπόλσκι, περνώντας το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής της σε ένα σπίτι στην οδό Κοσινιέρουφ Γκντίνσκιχ (Kosynierów Gdyńskich), που σήμερα φέρει μια πλακέτα αφιερωμένη σε αυτήν. Το 1962, η Παπούσα εντάχθηκε στην Ένωση Πολωνών Συγγραφέων.Η κοινότητα των Ρομά άρχισε σύντομα να θεωρεί την Παπούσα ως προδότρια, απειλώντας την και βρίζοντάς την, είτε επειδή αποκάλυψε τις λεπτομέρειες της γλώσσας, του πολιτισμού, των εθίμων και του κοινού δικαίου των Ρομά, για τις επαφές της με τους γκάντζο ή για τον υποτιθέμενο ρόλο της στις αντινομαδικές κινήσεις της κυβέρνησης. Η Παπούσα υποστήριξε ότι ο Φιτσόφσκι είχε εκμεταλλευτεί τη δουλειά της και την είχε βγάλει εκτός πλαισίου. Οι εκκλήσεις της έπεσαν στο κενό και ο Μπάρο Σέρο (μεγάλο κεφάλι, πρεσβύτερος στην κοινότητα των Ρομά) την κήρυξε «ακάθαρτη». Εξορίστηκε από τον κόσμο των Ρομά και οι επαφές της με τον Φιτσόφσκι έσβησαν. Στη συνέχεια, πέρασε 8 μήνες σε ψυχιατρείο και στη συνέχεια τα επόμενα 34 χρόνια της ζωής της μόνη και απομονωμένη. Το 1981 μετακόμισε με την οικογένεια της αδερφής της στην Κουγιαβία. Πέθανε το 1987 και ετάφη στο νεκροταφείο του Αγίου Ιωσήφ. Ο Φιτσόφσκι παρέμεινε ο κύριος θαυμαστής και ο υμνητής της, εκλαϊκεύοντας την κληρονομιά της και τη μοναδική της θέση στην πολωνική και ρομανική κουλτούρα σε όλη τη μετέπειτα ζωή του. Βιογραφία με αποσπάσματα από τον Φιτσόφσκι Αρχειοθετήθηκε 2012-02-06 στο Wayback Machine. Ανασκόπηση του έργου της και της σημασίας του FemBiography (Γερμανικά) με συνδέσμους, αποσπάσματα και λογοτεχνία Παπούσα στο Culture.pl
Η Μπρονισουάβα Βάις (πολωνικά: Bronisława Wajs) (17 Αυγούστου 1908, Λούμπλιν – 8 Φεβρουαρίου 1987, Ινοβρότσουαφ), κοινώς γνωστή με το ρομά όνομα της, Παπούσα (Papusza, που σημαίνει Κούκλα), ήταν Πολωνή Ρομά κλασική ποιήτρια και τραγουδίστρια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B2%CE%B1_%CE%92%CE%AC%CE%B9%CF%82
Φάουλ (καλαθοσφαίριση)
Το προσωπικό φάουλ είναι ο πιο συνηθισμένος τύπος φάουλ. Προκύπτει από προσωπική επαφή μεταξύ δύο αντιπάλων παικτών. Η καλαθοσφαίριση χαρακτηρίζεται από συνεχή κίνηση και η επαφή μεταξύ των αντιπάλων παικτών είναι αναπόφευκτη, αλλά η σημαντική επαφή που οφείλεται σε παράνομη συμπεριφορά ενός αντιπάλου αποτελεί φάουλ κατά του εν λόγω παίκτη. Τα περισσότερα προσωπικά φάουλ καταλογίζονται εναντίον ενός αμυντικού παίκτη. Το προσωπικό φάουλ που διαπράττεται από παίκτη της ομάδας που έχει την κατοχή της μπάλας ονομάζεται επιθετικό φάουλ. Όταν καμία από τις δύο ομάδες δεν έχει ξεκάθαρα την κατοχή της μπάλας, το φάουλ ονομάζεται φάουλ χαλαρής μπάλας. Το αντιαθλητικό φάουλ είναι η βίαιη επαφή παίκτη με παίκτη που ο διαιτητής θεωρεί ότι δεν αποτελεί νόμιμη προσπάθεια άμεσου παιχνιδιού της μπάλας εντός των κανόνων. Οι διοργανώσεις NBA και NCAA ανδρών ορίζουν το αντιαθλητικό φάουλ 1ου τύπου ως περιττή επαφή και δύο τέτοιες ποινές οδηγούν στην αποβολή του παίκτη από τον αγώνα. Το αντιαθλητικό φάουλ 2ου τύπου είναι επαφή που είναι τόσο περιττή όσο και υπερβολική και απαιτεί απευθείας αποβολή. Το 2019, το NCAA πρόσθεσε περισσότερες λέξεις για να περιγράψει αυτό το σενάριο, συμπεριλαμβανομένων του στυγνού, του δριμέος ή βάναυσου ή επικινδύνου ή εξαντλητικού. Οι διοργανώσεις FIBA και NCAA γυναικών τιμωρούν την υπερβολική ή αδικαιολόγητη επαφή μεταξύ αντιπάλων. Οι όροι τους για τα αντίστοιχα επίπεδα φάουλ είναι αντιαθλητικό φάουλ και αποβλητικού φάουλ. Μία τεχνική ποινή είναι μία ποινή που δεν σχετίζεται με σωματική επαφή κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το φάουλ μπορεί να καταλογιστεί σε παίκτη του αγώνα, σε άλλον παίκτη, σε προπονητή ή γενικά κατά της ομάδας. Αυτή η κατηγορία φάουλ ισχύει για όλα τα ακόλουθα: Αντιαθλητική συμπεριφορά εκτός του πλαισίου του παιχνιδιού, όπως κοροϊδία, βωμολοχία, χρήση προσβλητικών φυλετικών προσβολών ή συμπεριφορά προς αξιωματούχο. Προσωπικό φάουλ που διαπράττεται από παίκτη ο οποίος έχει αποβληθεί από το παιχνίδι αλλά επανέρχεται στο παιχνίδι λόγω έλλειψης αναπληρωματικών. Σπάσιμο του ταμπλό με υπερβολικά δυνατό κάρφωμα. Αίτημα τάιμ άουτ όταν η ομάδα έχει ήδη χρησιμοποιήσει το τελευταίο της τάιμ άουτ. Παράνομο παιχνίδι, όπως η καθυστέρηση του παιχνιδιού. Μία ποικιλία άλλων καταστάσεων, όπως η διάταξη των παικτών σε μία παράνομη άμυνα.Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, οι κανονισμοί μπορεί να απαιτούν από τον διαιτητή να δώσει προειδοποίηση αντί να καταλογίσει τεχνική ποινή στην πρώτη παράβαση. Ως προσωπικό φάουλ νοείται κάθε φάουλ, αλλά συνήθως τα προσωπικά και τα αντιαθλητικά φάουλ, με αναφορά στον αριθμό των φάουλ που χρεώνονται σε έναν συγκεκριμένο παίκτη. Ομαδικό φάουλ είναι κάθε φάουλ με αναφορά στην καταμέτρηση εναντίον μίας συγκεκριμένης ομάδας. Η κατάσταση πλεονεκτήματος (ή ποινής) προκύπτει όταν μία ομάδα συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό φάουλ. Όταν μία ομάδα έχει διαπράξει τον απαιτούμενο αριθμό φάουλ, κάθε επόμενο φάουλ έχει ως αποτέλεσμα την εκτέλεση ελεύθερων βολών από την αντίπαλη ομάδα, ανεξάρτητα από το είδος του φάουλ που διαπράχθηκε. Επίσημοι Κανόνες Μπάσκετ 2018 (PDF). FIBA. Η σελίδα "διαιτητές" του NBA περιέχει ολόκληρο το εγχειρίδιο κανόνων (PDF) και περιλήψεις παρεξηγημένων κανόνων και πρόσφατων αλλαγών.
Στο μπάσκετ, το φάουλ είναι η πιο σοβαρή παράβαση κανόνων από τις παραβάσεις. Τα περισσότερα φάουλ προκύπτουν ως αποτέλεσμα παράνομης προσωπικής επαφής με αντίπαλο ή/και αντιαθλητικής συμπεριφοράς. Τα φάουλ μπορούν να οδηγήσουν σε μία ή περισσότερες από τις ακόλουθες ποινές: Η ομάδα της οποίας ο παίκτης εκτέλεσε το φάουλ χάνει την κατοχή της μπάλας από την άλλη ομάδα. Ο παίκτης που υπέπεσε σε φάουλ κερδίζει μία ή περισσότερες ελεύθερες βολές. Ο παίκτης που διαπράττει το φάουλ "αποβάλλεται" από το παιχνίδι. Ο παίκτης που διαπράττει το φάουλ αποβάλλεται από ορισμένο αριθμό επόμενων αγώνων.Ορισμένες από τις ποινές που αναφέρονται παραπάνω επιβάλλονται μόνο εάν ένας παίκτης ή μία ομάδα διαπράξει αριθμό φάουλ πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο. Τα συνηθισμένα φάουλ είναι ρουτίνα στους αγώνες λόγω της συνεχούς κίνησης που είναι συνυφασμένη με το άθλημα και δεν θεωρούνται κακό αθλητικό πνεύμα. Η ποινή επιβάλλει ένα κόστος για την παραβίαση των κανόνων, αλλά δεν υποτιμά τον παίκτη που διαπράττει το φάουλ. Στην πράξη είναι κάτι αναπόφευκτο στο άθλημα της καλαθοσφαίρισης, διότι αν ένας παίκτης έβαζε στόχο να μην διαπράξει ποτέ φάουλ θα αναγκαζόταν να παίξει τόσο προσεκτικά που θα γινόταν εντελώς αναποτελεσματικός. Τα σοβαρότερα φάουλ θεωρούνται κακό αθλητικό πνεύμα και οι ποινές έχουν σχεδιαστεί για να είναι πειθαρχικές. Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες φάουλ, καθεμία από τις οποίες απαριθμείται παρακάτω και καλύπτεται λεπτομερέστερα στο δικό της άρθρο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7)
Ρόκε Σάντα Κρους
Ο Σάντα Κρους άρχισε την καριέρα του στην Ολίμπια, από τις ακαδημίες και συμμετείχε στην πρώτη ομάδα το 1997, σε ηλικία 15 ετών. Στα 17 του σημείωσε ένα χατ τρικ στον καλύτερο Παραγουανό τερματοφύλακα Χοσέ Λουίς Τσιλαβέρτ αποκτώντας φήμη και υψηλές προσδοκίες για το μέλλον. Τα επόμενα τρία χρόνια στα οποία η Ολίμπια κατέκτησε τρία πρωταθλήματα σκόραρε 13 φορές σε 24 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα.Το 1999 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα ανδρών της Παραγουάης στο Κόπα Αμέρικα, όπου σημείωσε τρία γκολ. Τότε υπέγραψε αμέσως συμβόλαιο με την Μπάγερν Μονάχου, ύψους 5 εκατομμυρίων ευρώ, το υψηλότερο ποσό για μεταγραφή Παραγουανού ποδοσφαιριστή. Τη πρώτη χρονιά σκόραρε πέντε φορές σε 28 εμφανίσεις, αλλά λόγω τραυματισμών και ανταγωνισμού από τους συμπαίκτες Ζιοβάνε Έλμπερ, Ρόι Μακάι και Κλαούντιο Πισάρο οι εμφανίσεις με την ομάδα ήταν περιορισμένες. Οι τραυματισμοί περιόρισαν τους υψηλούς ατομικούς στόχους της καριέρας του.Συνέχισε να αγωνίζεται με τη Μπάγερν Μονάχου μέχρι το 2007, οπότε και με μεταγραφή ύψους 5 εκατομμυρίων ευρώ αποκτήθηκε από την Μπλάκμπερν Ρόβερς, όπου σκόραρε 19 γκολ σε μία χρονιά. Τον Ιούνιο του 2009 αποκτήθηκε από την Μάντσεστερ Σίτι με την οποία αγωνίστηκε σε 86 συναντήσεις της Πρέμιερ Λιγκ πετυχαίνοντας 26 γκολ και έχοντας 7 ασίστ. Έπειτα δόθηκε δανεικός στη Μπλάκμπερν και την Ρεάλ Μπέτις. Ο Ρόκε Σάντα Κρους διαθέτει ισπανικό διαβατήριο. Με την εθνική ομάδα της Παραγουάης συμμετείχε στα Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, 2006 και 2010 και στα Κόπα Αμέρικα 1999, 2007, 2011 και 2015. Έχει πετύχει συνολικά 32 γκολ σε 112 εμφανίσεις με την εθνική ομάδα. Career Roque Santa Cruz
Ο Ρόκε Σάντα Κρους (Roque Santa Cruz, γεννήθηκε 16 Αυγούστου 1981) είναι Παραγουανός ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνίζεται ως επιθετικός στην ομάδα Ολίμπια, στην Παραγουάη, της οποίας είναι αρχηγός. Έχει περισσότερες από 100 συμμετοχές στην εθνική ομάδα της Παραγουάης, της οποίας και είναι πρώτος σκόρερ. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της χώρας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BA%CE%B5_%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82
Το θύμα
Ο Μιχάλης (Κώστας Βουτσάς), ένας εργατικός χωρικός, αρραβωνιασμένος με τη Σοφούλα (Ελένη Δακορώνια), που εργάζεται σκληρά σε αγελάδες για να μη λείψει τίποτα από τον μικρό του αδελφό, Δημήτρη (Αλέκος Τζανετάκος), που σπουδάζει στην Αθήνα, πηγαίνει στην πρωτεύουσα γιατί ανησυχεί για αυτόν, ενώ συγχρόνως θέλει να κοιτάξει και τη μέση του, που τον πονάει από την πολλή δουλειά. Στην Αθήνα, όμως, ο αδελφός του ζει τη μεγάλη ζωή, ξοδεύοντας τα λεφτά που του στέλνει ο αδελφός του ξενυχτώντας στα μπουζούκια που τραγουδάει η Μπέλα Μπούλα (Ζωζώ Σαπουντζάκη) με τους φίλους του, Ντίνο (Θανάσης Παπαδόπουλος), την Ρίτα (Βάσω Βουλγαράκη) και την Σούζη (Μαίρη Κυβέλου). Ο Μιχάλης, φτάνοντας στην Αθήνα, γνωρίζει την Μπέλα και ξετρελαίνεται μαζί της με αποτέλεσμα να πάει στο κέντρο που τραγουδάει για να την δει και ο Δημήτρης να βλέπει τον αδελφό του να γλεντάει με την Μπέλα όταν πιστεύει πως ο Ανέστης Καλούμπας (Νικήτας Πλατής), ο ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου, πουλάει όντως βιβλία (για τον αδελφός του). Έξω από το σπίτι της Μπέλας, ο αδελφός της, Στρατής (Σπύρος Καλογήρου), ο οποίος δουλεύει στη λαχαναγορά, βλέπει τον Μιχάλη μαζί με την Μπέλα και ενώ στην αρχή τον περιφρονεί τελικά όμως τον δέχεται με αποτέλεσμα να έρθει την επόμενη μέρα και να αρραβωνιαστεί με την Μπέλα. Επίσης, στέλνει τηλεγραφήματα στο χωριό του λέγοντας πως έχει δισκοπάθεια για να καθυστερήσει λίγο ακόμα με αποτέλεσμα η Σοφούλα με τον πατέρα της, κυρ-Σωτήρη (Νίκος Πασχαλίδης), να πάνε στην πρωτεύουσα για να πάνε να τον δουν. Η Μπέλα, όμως, τον βάζει να ξοδεύει πάρα πολλά χρήματα για χατίρι της, μέχρι που του ζητά να πληρώσει για να της ηχογραφήσει δίσκους με τον Μπάμπη Μπαγλάμη (Αθηνόδωρος Προύσαλης) και τον Μήτσο Τόνο (Νίκος Τσούκας). Τότε, ο Δημήτρης αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, ειδοποιεί τον αυστηρό αδελφό της Μπέλας, Στρατή, να επέμβει και να συμμαζέψει την Μπέλα την ίδια ώρα που έφτασαν στην Αθήνα και η Σοφούλα με τον πατέρα της. Μετά από όλα αυτά, η Σοφούλα πληγώνεται και φεύγει. Ο Μιχάλης, γυρίζει στο χωριό του με τον Δημήτρη, κάνοντας να πιστέψουν πως ο Μιχάλης έχει όντως δισκοπάθεια και η Σοφούλα τον συγχωρεί. Ο Δημήτρης, έχοντας μυαλό, παίρνει και το πτυχίο του στη Γεωπονική. Στο τέλος, ο Δημήτρης σκάβει στα χωράφια και ο Μιχάλης με την Σοφούλα έχουν αποκτήσει ένα μωρό. Πρόκειται για διασκευή της ταινίας Πατέρα κάτσε φρόνιμα (1967) από τον ίδιο σεναριογράφο, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στον ρόλο του πατέρα από την επαρχία, ενώ ο Αλέκος Τζανετάκος έπαιζε και πάλι τον χαραμοφάη φοιτητή. Η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 1969. Κόβοντας 415.319 εισιτήρια, κατατάχθηκε στην 8η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες της ίδιας σεζόν. Κυκλοφόρησε και με τη μορφή DVD στις 7 Φεβρουαρίου 2006. Το θύμα στη Φίνος Φιλμ Το θύμα στην IMDb
Το θύμα είναι ελληνική κωμική ταινία του 1969, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σε σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη. Η παραγωγή έγινε από τη Φίνος Φιλμ. Πρωταγωνιστούν οι: Κώστας Βουτσάς, Ζωζώ Σαπουντζάκη και Αλέκος Τζανετάκος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1
Οικουμένιος
Τον Φεβρουάριο του 1532, ο Bernardino Donato, ελληνιστής από την Βερόνα, δημοσίευσε έναν τόμο αφιερωμένο στον Πάπα Κλήμεντα Ζ΄, ο οποίος περιέχει συλλογές σχολίων για κείμενα της Καινής Διαθήκης: τα σχετικά με τις Πράξεις των Αποστόλων, τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου και τις Καθολικές Επιστολές αποδίδονται στον «Οικουμένιο», ενώ τα σχετικά με το Βιβλίο της Αποκάλυψης στον Αρέθα της Καισαρείας. Γρήγορα τυπώθηκαν πολλές λατινικές μεταφράσεις: από τον Δομινικανό Βαλλώνο Jean Henten (Hentenius), από τον Ενετό Giovanni Bernardo Feliciano. Μια δίγλωσση έκδοση όλων των σχολίων του Οικουμένιου και του Αρέθα δημοσιεύθηκε στο Παρίσι από τον Frédéric Morel το 1631. Τα σχόλια για τις Πράξεις των Αποστόλων και τις Καθολικές Επιστολές είναι σχεδόν πανομοιότυπα με εκείνα που αποδίδονται στον Θεοφύλακτο της Αχρίδος (εκτός από μερικές μικρές προσθήκες, παραλείψεις ή μεταθέσεις), αλλά διασώζονται χειρόγραφα παλαιότερα από την εποχή του Θεοφύλακτου, πράγμα που αποκλείει να πρόκειται για κακή αντιγραφή έργων του τελευταίου. Το σχόλιο για τις επιστολές του Παύλου μοιάζει επίσης με το αντίστοιχο έργο του Θεοφύλακτου, αλλά παρουσιάζεται σε μια ριζικά διαφορετική μορφή, ενδιάμεση μεταξύ της εξηγητικής αλυσίδας και του καθαρού σχολιασμού. Οι περισσότερες ερμηνείες είναι ανώνυμες, αλλά άλλες έχουν αναφορές από αρκετούς συγγραφείς, όπως ο Πατριάρχης Φώτιος και ο ίδιος ο Οικουμένιος. Η απόδοση και των τριών συνόλων στον ίδιο συγγραφέα είναι αυθαίρετη, καθώς συνδυάστηκαν από ανώνυμους περί τον δέκατο αιώνα. Το 1715, στο έργο του Bibliotheca Coislinina (σελ. 277-279), ο Μπερνάρ ντε Μονφωκόν δημοσίευσε το κείμενο μιας σύνοψης ενός σχολιασμού για την Αποκάλυψη που βρίσκεται στον Κώδικα Coislin, 224. Η πρώτη πρόταση το αποδίδει στον «ευλογημένο Οικουμένιο, επίσκοπο Τρίκκης στη Θεσσαλία» (Τρίκκη είναι το παλαιό όνομα των Τρικάλων). Έτσι εμφανίστηκε το όνομα «Οικουμένιος Τρίκκης», ένας επίσκοπος για τον οποίο όμως τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό. Ο John Antony Cramer δημοσίευσε το 1844 το σχόλιο που βρίσκεται στο τέλος αυτής της σύνοψης . Στην πραγματικότητα είναι απλή σύνοψη αυτού του Ανδρέα Καισαρείας. Το 1901 ο Γερμανός θεολόγος Franz Diekamp ανακάλυψε στην Πανεπιστημιακή Περιφερειακή Βιβλιοθήκη της Μεσσήνης το πρωτότυπο Σχόλιο για την Αποκάλυψη του «Οικουμένιου», ενός συγγραφέα όχι του δεκάτου, αλλά του έκτου αιώνα. Βρίσκεται στον Κώδικα Mess. S. Salvatore 99, προέρχεται δηλαδή από το παλιό μοναστήρι του Αγίου Σωτήρα της πόλης. Αυτό το χειρόγραφο 139 φύλλων σε δύο στήλες (0,265 x 0,196) περιέχει μόνο τον σχολιασμό, με τον τίτλο: Ἑρμηνεία τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ θεσπεσίου καὶ εὐαγγελιστοῦ καὶ θεολόγου Ἰωάννου ἡ συγγραφεῖσα παρὰ Οἰκουμενίου. Πολύ ελλιπείς εκδόσεις αυτού του κειμένου βρίσκονται επίσης στον Βατικανό Κώδικα 1426 (fol. 131-159v) και στον Κώδικα. Taurin. gr. 84 του Τορίνου (fol. 1-27) . Το κείμενο επιμελήθηκε το 1928 ο Herman C. Hoskier και πιο πρόσφατα το 1999 ο Marc De Groote. Πρόκειται για το παλαιότερο σχόλιο στο Βιβλίο της Αποκάλυψης που σώζεται στην ελληνική γλώσσα. Στο σημείο 1.3.6 (στην Απ. 1.1), ο συγγραφέας γράφει ότι «έχει περάσει πολύ μεγάλη χρονική περίοδος, πάνω από πεντακόσια χρόνια από τότε που έγιναν αυτές οι παρατηρήσεις», και από την άλλη αλλού τοποθετεί τη συγγραφή του βιβλίου στο τέλος της βασιλείας του Δομιτιανού (περίπου το 95, όταν ο Άγιος Ιωάννης εξορίστηκε στην Πάτμο), το οποίο φαίνεται να τοποθετεί τον ίδιο περί το έτος 600. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι προηγείται του Ανδρέα Καισαρείας, ο οποίος το χρησιμοποιεί. Από την άλλη πλευρά, γνωρίζουμε δύο επιστολές του Σεβήρου Αντιοχείας († 538) που απευθύνονται σε έναν «Κόμη Οικουμένιο». Φαίνεται ότι ο παραλήπτης αυτής της επιστολής ταυτοποιείται με τον συγγραφέα του σχολιασμού μέσω μιας σημείωσης σε μια μονοφυσιτική «εξηγητική αλυσίδα», στην οποία αναφέρεται: «ο Οικουμένιος, ένας συνετός άνθρωπος, πολύ ορθόδοξος [δηλαδή μονοφυσίτης], όπως δείχνουν οι επιστολές που του έστειλε ο Άγιος Σεβήρος, σύμφωνα με την έκτη ομιλία που συνέθεσε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη»). Αν όμως ο συγγραφέας του σχολίου ήταν σύγχρονος του Σεβήρου της Αντιόχειας, αυτό σημαίνει ότι η διατύπωση «πάνω από πεντακόσια χρόνια» δεν είναι πολύ ακριβής, ή ότι αναφέρεται στην εποχή της σταύρωσης του Χριστού παρά σε εκείνη της συγγραφής της Αποκάλυψης . Εάν ο συγγραφέας του σχολίου είναι πράγματι ο αλληλογράφος του Σεβήρου, ήταν ένας απλός λαϊκός, ο οποίος έφερε τον τίτλο του κόμη και στη συνέχεια αναφέρεται να έχει υψηλή στρατιωτική θέση, ο οποίος ζούσε στην Ισαυρία (στα νοτιοανατολικά της Μικράς Ασίας)και ενδιαφερόταν για τη θεολογία, χωρίς να έχει εντρυφήσει πλήρως στις λεπτές αποχρώσεις των Χριστολογικών και Τριαδικών δογμάτων. Επομένως, δεν μπορεί να ήταν επίσκοπος Τρίκκης. Από την άλλη πλευρά, στο 6.3.12 επαινεί την υψηλή θεολογική ικανότητα του Ευάγριου Ποντικού («τὰ γνωστικὰ μέγας»), ο οποίος καταδικάστηκε μαζί με τον Ωριγένη από την Δεύτερη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553. Αυτό ίσως αποτελεί ένδειξη ότι το κείμενο είναι παλαιότερο από το 553. PG, vol. 118 en entier, et 119, col. 1-726 (commentaires du Livre des Actes et des Épîtres pauliniennes et catholiques, et synopsis publié par le père de Montfaucon en 1715). Sophrone Pétridès, « Œcumenius de Tricca, ses œuvres, son culte », Échos d'Orient, vol. 6, n° 43, 1903, σ. 307-310. John C. Lamoreaux, « The Provenance of Ecumenius' Commentary on the Apocalypse », Vigiliæ Christianæ, vol. 52, n° 1, février 1998, σ. 88-108. John N. Suggit, Œcumenius. Commentary on the Apocalypse (introduction et traduction anglaise), Washington, Catholic University of America Press, 2006.
Με το όνομα Οικουμένιος σώζονται πολλά σχόλια στα ελληνικά πάνω σε κείμενα της Καινής Διαθήκης. Κάποτε πιστευόταν ότι ήταν επίσκοπος Τρίκκης (σημερινά Τρίκαλα στην Θεσσαλία) περί το 990. Απέκτησε φήμη ως συγγραφέας πολλών σχολίων σε βιβλία της Καινής Διαθήκης. Ωστόσο, πιο πρόσφατα οι μελετητές έχουν επαναπροσδιορίσει το Σχόλιο του Οικουμένιου για την Αποκάλυψη στις αρχές του έβδομου ή στα τέλη του έκτου αιώνα, και έχουν τοποθετήσει τον Οικουμένιο ως συγγραφέα στην Μικρά Ασία. Σήμερα φαίνεται να επικρατεί η εκδοχή ότι δεν είναι όλα τα σχόλια με αυτό το όνομα από τον ίδιο συγγραφέα ή από την ίδια εποχή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82
Σααντεντίν Ελ Οτμανί
Γεννήθηκε το 1956 στην Ινεζγκάν, κοντά στο Αγαδίρ, της περιφέρειας Σους. Απέκτησε διδακτορικό στην Ιατρική από το Πανεπιστήμιο του Χασάν Β΄ της Καζαμπλάνκα το 1986, και στην ψυχιατρική το 1994. Απέκτησε επίσης πτυχία Μάστερ και DEA στις ισλαμικές σπουδές, το 1983, 1987 και το 1999. Συνέγραψε πολλά βιβλία ψυχολογίας και το ισλαμικό δίκαιο και εργάστηκε ως αρχισυντάκτης σε πολλά περιοδικά και εκδόσεις. Το 2004, έπειτα από την αποχώρηση του Αμπντελκρίμ Αλχατίμπ από τα κοινά, ο Οτμανί έγινε αρχηγός του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (PJD). Είναι επίσης βουλευτής του Ινεζγκάν. Ήταν υπουργός Εξωτερικών από τις 3 Ιανουαρίου 2012 ως τις 10 Οκτωβρίου 2013 στην κυβέρνηση υπό το PJD.Διορίστηκε πρωθυπουργός στις 17 Μαρτίου 2017, από τον βασιλιά Μοχάμεντ ΣΤ΄. Στις 25 Μαρτίου 2017 ο Οτμανί ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση που θα ηγείτο θα συμπεριελάμβανε το PJD, τον Εθνικό Συναγερμό Ανεξάρτητων (RNI), το Λαϊκό Κίνημα (MP), την Συνταγματική Ένωση (UC), το Κόμμα της Προόδου και του Σοσιαλισμού (PPS) και την Σοσιαλιστική Ένωση των Λαϊκών Δυνάμεων (USFP).Η κυβέρνησή του σχηματίστηκε στις 5 Απριλίου 2017.
Ο Σααντεντίν Οτμανί (Saadeddine Othmani, 16 Ιανουαρίου 1956-) είναι Μαροκινός πολιτικός και πρωθυπουργός του Μαρόκου από το 2017 έως το 2021. Προηγουμένως υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών από το 2012 ως το 2013.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%95%CE%BB_%CE%9F%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF
Βιττόριο Βένετο
Στην αρχαιότητα κατοικούσαν στην περιοχή Αρχαίοι Ενετοί, ίσως και λίγοι Κέλτες. Ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος ίδρυσε τον 1ο αιώνα π.χ. ένα Vicus στον δρόμο για το Μπελλούνο για να υπερασπίσει το Οντέρζο και την πεδιάδα της Βενετίας στα νότια. Η ακριβής θέση του κάστρου δεν έχει προσδιοριστεί αλλά το γεγονός ότι περνούσε από εκεί η Οδός Κλαυδία Αλτίνατε που βρισκόταν νότια από την Ποστούμια Οδό δείχνει ότι είχε στρατηγική σημασία. Το κάστρο πήρε το όνομα "Κενέντα", ήταν μία από τις δύο κωμοπόλεις από τις οποίες δημιουργήθηκε η πόλη του Βιττόριο Βένετο (1923), το γεγονός ότι περνούσαν από εκεί άλλοι δυο δρόμοι δείχνει ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό Virus. H μικρή εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στα νοτιοανατολικά της πόλης αποκαλύπτει την εισαγωγή του χριστιανισμού τον 4ο αιώνα. Την εποχή που ήταν αυτοκράτορας ο Φλάβιος Ονώριος (5ος αιώνας) καταγράφεται ο κόμης Μάρκελλος της Σενέντα, την λεηλάτησε ο Αττίλας αλλά την οχύρωσε ξανά ο Θεοδώριχος ο Μέγας. Ο Βυζαντινός συγγραφέας Αγαθίας ο Σχολαστικός καταγράφει τον 6ο αιώνα την ύπαρξη της "Κενέντα". Ο Αγαθίας γράφει ότι την εποχή που είχαν ξεσπάσει οι Γοτθικοί Πόλεμοι επί Ιουστινιανού τον στρατιωτικό οικισμό κατέλαβαν διαδοχικά οι Οστρογότθοι, οι Φράγκοι και η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Οι Βυζαντινοί κατέκτησαν την Βενετία από τους Οστρογότθους και στην συνέχεια έστρεψαν την προσοχή τους στην κεντρική και νότια Ιταλία. Την άνοιξη του 553 ενώ ο στρατηγός Ναρσής συνομιλούσε με τους Οστρογότθους οι Φράγκοι κατέκτησαν μεγάλο τμήμα της Βενετίας και οι κάτοικοι κατέφυγαν στην Κενέντα, την κράτησαν για έναν χρόνο. Οι Λομβαρδοί κατέκτησαν οριστικά την Κενέντα από τους Βυζαντινούς (568), την έκαναν αποικία τους και την μετέτρεψαν σε ένα από τα 36 Λομβαρδικά δουκάτα. Οι Λομβαρδοί οικοδόμησαν το "κάστρο του Σαν Μαρτίνο" στην καρδιά του οικισμού, σε ένα στρατηγικό σημείο για να βλέπουν ολόκληρη την Κενέντα. Ο μοναχός Πολ Δε Ντίκον αναφέρει ότι το δουκάτο επεκτάθηκε σημαντικά όταν ενσωμάτωσε το Οντέρζο μετά την καταστροφή της πόλης από τους Λομβαρδούς. Ο Λομβαρδός βασιλιάς Γκριμόλντ Δε Έλντερ οργάνωσε την Κενέντα σε εκκλησιαστική επισκοπή (685) και την ανέθεσε στην επισκοπή του Οντέρζο, ήταν στην δικαιοδοσία του πατριαρχείου της Ακυληία. Στους πρόποδες στο ίδιο ύψος με το κάστρο του δούκα οικοδομήθηκε ένας Καθεδρικός ναός, μεταφέρθηκαν εκεί τα οστά του Αγίου Τιτσιάνο επισκόπου του Οντέρζο που έγινε ο Πολιούχος της πόλης. Οι Φράγκοι κατέλαβαν την πόλη μετά την ήττα των Λομβαρδών (774), το δουκάτο έμεινε πιστό στον Καρλομάγνο ακόμα και όταν επαναστάτησαν την επόμενη χρονιά το Τρεβίζο και η Βιτσέντζα. O Όθων Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παραχώρησε στον επίσκοπο της Κενέντα τον τίτλο του κόμη και του κυβερνήτη της πόλης αλλά τον 12ο, τον 13ο και τον 14ο αιώνα ξέσπασαν ταραχές στην Κενέντα και την Σερρεβάλε. Την ίδια εποχή ο επίσκοπος που είχε τον ρόλο του κόμη αναγκάστηκε να αναμιχτεί στις πολιτικές εξελίξεις και να συμμαχήσει με την "Λομβαρδική Λίγκα" απέναντι στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Κενέντα αντιμετώπισε πολλές απειλές από τους γείτονες της όπως επίσης δέχτηκε και μία επίθεση από την κοινότητα του Τρεβίζο, με την μεσολάβηση του πάπα επέστρεψαν τα ιερά κειμήλια που είχαν λεηλατηθεί με οστά του Αγίου Τιτσιάνου. Η Σερρεβάλε έγινε δώρο της οικογένειας Ντα Καμίνο, η Κενέντα και η Σερρεβάλε διεκδικήθηκαν από την οικογένεια Ρομάνο και τους πατριάρχες της Ακυληία. Η ευρύτερη περιοχή πέρασε στα χέρια της οικογένειας Ντελλα Σκάλα. Η Κενέντα ενσωματώθηκε ειρηνικά στην Δημοκρατία της Βενετίας (19 Δεκεμβρίου 1389). Οι επίσκοποι εξακολουθούσαν να έχουν τον τίτλο του κόμη αλλά αργότερα παραχώρησαν την πολιτική εξουσία της περιοχής στην Βενετία (1447, 1514), διατήρησαν μονάχα την κοινότητα και μερικές βίλες. Τα προνόμια των επισκόπων της Κενέντα ως κόμητες καταργήθηκαν οριστικά από την Δημοκρατία το 1768. Την Βενετική περίοδο η αστική περιοχή της Κενέντα περιορίστηκε γύρω από τον Καθεδρικό ναό, η υπόλοιπη έκταση περιείχε διάσπαρτες αγροτικές καλύβες. Η Σερρεβάλε που ήταν υπό τον έλεγχο της Βενετίας από το 1337 είχε πολύ μεγαλύτερη αστική και οικονομική ανάπτυξη. Ο Ουγγρικός στρατός κατέστρεψε τα επισκοπικά αρχεία της Κενέντα (1411), η Κενέντα και η Σερραβάλε υπέφεραν σημαντικά όταν ξέσπασε ο "Πόλεμος του Καμπραί". Στην Κενέντα δημιουργήθηκε μια σημαντική Ιουδαϊκή κοινότητα σε ολόκληρη την Βενετική περίοδο, ο γηγενής Ιουδαίος Λορέντζο ντα Πόντε που έγινε επίσκοπος της πόλης βαπτίστηκε Καθολικός. Ο Γαλλικός στρατός κατέλυσε την Δημοκρατία της Βενετίας (1797), με την Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο η περιοχή πέρασε στην Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Την περίοδο 1805 - 1814 η Κενέντα και η Σερρεβάλε ενσωματώθηκαν στο Ιταλικό βασίλειο του Ναπολέων Α΄. Μετά την πτώση του Ναπολέων η περιοχή δόθηκε μαζί με την υπόλοιπη Βενετία στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Το Βένετο ενσωματώθηκε με το Βασίλειο της Ιταλίας (22 Νοεμβρίου 1866), η Κενέντα και το Σερρεβάλε ενσωματώθηκαν σε μία κοινότητα το "Βιττόριο" που πήρε το όνομα του βασιλιά Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄. Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τα Αυστριακά στρατεύματα κατέλαβαν το Βιττόριο. Στην πόλη έγινε η τελευταία μάχη ανάμεσα στα Αυστρο-Ουγγρικά και τα Ιταλικά στρατεύματα (4 Νοεμβρίου 1918) με τελικό αποτέλεσμα την νίκη των Ιταλών και την λήξη του πολέμου. Το όνομα "Βένετο" προστέθηκε στο "Βιττόριο" (1923), πολλοί δρόμοι σε διάφορα μέρη της Ιταλίας πήραν το όνομα "Οδός Βιττόριο Βένετο". Η μεγάλη Ιταλική νικη στην μάχη του Βιττόριο Βένετο έδωσε στην πόλη πολλές στρατιωτικές τιμές, δημιουργήθηκε το στρατιωτικό "Τάγμα του Βιττόριο Βένετο" (1968) με μέλη Ιταλούς βετεράνους που υπηρέτησαν έξι μήνες στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αγαθίας ο Σχολαστικός, Περί της Ιουστινιανού βασιλείας Ceva, Giulio (2005): Teatri di guerra. Comandi, soldati e scrittori nei conflitti europei (in Italian). Franco Angeli Editore. Sartori, Basilio (2005): A Ceneda con S. Tiziano Vescovo e i suoi Successori (712-2005). Vittorio Veneto: TIPSE. Sergio De Nardi, Giovanni Tomasi: L'agro centuriato cenedese. Studi e ricerche, Vittorio Veneto (in Italian). Dario De Bastiani, 2010 Κοινότητα του Βιττόριο Βένετο
Το Βιττόριο Βένετο (ιταλικά: Vittorio Veneto, βενετικά: Vitorio) είναι πόλη που βρίσκεται στην Ιταλική επαρχία του Τρεβίζο, στην Ιταλική περιφέρεια Βένετο στην βόρεια Ιταλία ανάμεσα στους ποταμούς Πιάβε και Λιβένζα. Η πόλη δημιουργήθηκε με την ένωση της Κενέντα και της "Σερρεβάλε" (1866), ονομάστηκε Βιττόριο προς τιμή του βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄. Η μάχη που έγινε στην περιοχή έμεινε γνωστή σαν Μάχη του Βιττόριο Βένετο, η πόλη μετονομάστηκε επίσημα σε Βιττόριο Βένετο τον Ιούλιο του 1923.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CF%84%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%92%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%BF
Παρασκευάς Αυγερινός
Γεννήθηκε το 1927 στην Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών κι εργάστηκε ως ιατρός χειρουργός στην Αθήνα μέχρι το 1981. Από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ το 1974, υπήρξε τακτικό μέλος των Κεντρικών Επιτροπών του Κινήματος μέχρι το 2004, ενώ για 18 χρόνια ήταν μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου.Στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου διατέλεσε υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών (21 Οκτωβρίου 1981 - 5 Ιουλίου 1982), υπουργός Υγείας και Πρόνοιας (5 Ιουλίου 1982 - 17 Ιανουαρίου 1984) και υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου (17 Ιανουαρίου 1984 - 17 Ιουλίου 1984).Τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια (1984 - 1999) ήταν ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ενώ διατέλεσε και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για έξι χρόνια (1993 - 1999). Ως υπουργός Υγείας και Πρόνοιας ξεκίνησε τις διαδικασίες για τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ), το οποίο τελικά έγινε πραγματικότητα υπό την καθοδήγηση του διαδόχου του Γιώργου Γεννηματά. Από το 2000 έως το 2004 ήταν βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ κι εκπρόσωπος της Βουλής των Ελλήνων στην Ευρωπαϊκή Συνέλευση, για τη σύνταξη της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης. Ο Παρασκευάς Αυγερινός, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ήταν εσωκομματικός αντίπαλος του ιδρυτή και ηγέτη του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1994 είχε σχηματίσει την άτυπη «Ομάδα των Τεσσάρων», μαζί με τους Κώστα Σημίτη, Βάσω Παπανδρέου και Θεόδωρο Πάγκαλο, που αντιπολιτευόταν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη σύζυγό του Δήμητρα Λιάνη.Το 2013, στο βιβλίο του «Η Αλλαγή τελείωσε νωρίς», ο Αυγερινός ισχυρίζεται ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έπασχε από βαριάς μορφής κατάθλιψη (διπολική διαταραχή) και ότι είχε πάντα κοντά του τον καθηγητή Κώστα Στεφανή, που του χορηγούσε διάφορα φάρμακα και του έκανε θεραπείες για την αντιμετώπιση της διπολικής διαταραχής. Ισχυρίζεται, μάλιστα, ότι η επιδείνωση της κατάστασής του ήταν η αιτία που δεν πραγματοποιούσε καθόλου δημόσιες εμφανίσεις για μεγάλο διάστημα το 1979, αν και τότε ήταν αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,ισχυρισμός που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ και από κανέναν και είναι προσωπικός.
Ο Παρασκευάς Αυγερινός (19 Αυγούστου 1927) είναι Έλληνας ιατρός και πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής, υπουργός και ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, καθώς και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ήταν αυτός που ξεκίνησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), το οποίο έκανε πράξη ο διάδοχός του Γιώργος Γεννηματάς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AC%CF%82_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82
Γύρω από τη Σελήνη
Μετά την εκτόξευσή της από το γιγάντιο κανόνι «Κολομπιάδα», η μεγάλη οβίδα του «Τηλεβολικού Συλλόγου» της Βαλτιμόρης και οι τρεις επιβάτες της, Ίμπεϋ Μπάρμπικέιν, Μισέλ Αρντάν και πλοίαρχος Νίκολ, αρχίζει το πενθήμερο ταξίδι της προς τη Σελήνη. Λίγα λεπτά μετά την έξοδο από τη γήινη ατμόσφαιρα, ένας μικρός άγνωστος αστεροειδής που έχει συλληφθεί από τη βαρυτική έλξη της Γης και έχει καταστεί φυσικός δορυφόρος της, περνά σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων, αλλά ευτυχώς δεν συγκρούεται με την οβίδα. Οι τρεις ταξιδιώτες ζουν ποικίλες περιπέτειες κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου ταξιδιού, όπως το ότι πρέπει να πετάξουν έξω το πτώμα ενός σκύλου που τους συνόδευε και ψόφησε από την εκτόξευση (οι αστροναύτες μας είχαν πάρει δύο σκυλιά, από τα οποία επέζησε το θηλυκό), τη «μέθη» τους από υπερβολική ποσότητα οξυγόνου εξαιτίας αφηρημάδας στη ρύθμιση της σχετικής χημικής συσκευής, κ.ά. Καθώς ζυγώνουν στη Σελήνη, καταλαβαίνουν ότι η τροχιά του βλήματος αποκλίνει και πως, αντί να κατευθύνονται στο κέντρο της ορατής πλευράς της, όπως είχε στοχευθεί, αποκλίνουν προς το βόρειο ημισφαίριό της. Προς στιγμήν μάλιστα νομίζουν ότι θα ξαναπέσουν στη Γη. Τελικά καταλαβαίνουν την αιτία για την απόκλιση: ήταν η βαρυτική έλξη από τον μικρό άγνωστο δορυφόρο που την προκάλεσε, καθώς τον συνάντησαν πολύ νωρίς στο ταξίδι. Η οβίδα φαίνεται ότι μπαίνει σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη αντί να προσεδαφιστεί, όπως ήταν αρχικά το σχέδιο. Οι ταξιδιώτες αρχίζουν σεληνογραφικές παρατηρήσεις σε μεγέθυνση 100× με τη βοήθεια των δύο τηλεσκοπίων και χαρτών που είχαν μαζί τους. Η απόσταση της οβίδας από τη σεληνιακή επιφάνεια γίνεται ελάχιστη (μόλις 50 χιλιόμετρα) όταν αυτή περνά πάνω από τον σεληνιακό βόρειο πόλο και μετά βυθίζεται στο σκοτάδι της σκιάς της Σελήνης, οπότε η θερμοκρασία πέφτει κατά δεκάδες βαθμούς, ώσπου να ξαναβγούν στο φως και τη ζέστη του ήλιου τη στιγμή που περνούν πάνω από τον νότιο σεληνιακό πόλο (στο ίδιο ελάχιστο ύψος, σχεδόν 60 χιλιόμετρα). Από το παράθυρο του μικρού τους διαστημοπλοίου απολαμβάνουν θεαματικές εικόνες, όπως η θέα του «αχτιδοβόλου βουνού» και κρατήρα Τύχωνος, ενός από τους εντυπωσιακότερους στη Σελήνη. Οι ήρωες συζητούν και για την πιθανότητα ζωής στη Σελήνη, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είναι άγονη. Η οβίδα αρχίζει να απομακρύνεται από τη Σελήνη, προς το «ουδέτερο σημείο» όπου οι έλξεις της Γης και της Σελήνης αλληλοεξουδετερώνονται. Ο Αρντάν έχει την ιδέα να πυροδοτήσουν τους πυραύλους στη βάση της οβίδας (που αρχικά θα χρησιμοποιούνταν για τη μείωση της ταχύτητας κατά την προσελήνωση), έτσι ώστε να ωθήσουν την οβίδα προς τη Σελήνη και τελικά να φθάσουν στην επιφάνειά της, επιτυγχάνοντας τον αρχικό στόχο της αποστολής τους. Μόλις το βλήμα φθάνει στο ουδέτερο σημείο, οι πύραυλοι πράγματι πυροδοτούνται, αλλά αποδεικνύεται ότι η οβίδα δεν είχε γίνει στην πραγματικότητα τεχνητός δορυφορος της Σελήνης: η ταχύτητά της προς τη Γη είναι μεγάλη και ούτε οι βοηθητικοί πύραυλοι αρκούν για να τη σταματήσουν, οπότε αρχίζει να πέφτει προς τον πλανήτη μας από απόσταση 257 χιλιάδων χιλιομέτρων και πρόκειται να χτυπήσει πάνω στην επιφάνεια της Γης με την ίδια ταχύτητα, 185.400 χιλιόμετρα την ώρα, με την οποία είχε βγει από το στόμιο της «Κολομπιάδας». Κάθε ελπίδα μοιάζει χαμένη για τους Μπάρμπικέιν, Αρντάν και Νίκολ. Μετά από 4 ημέρες το πλήρωμα ενός πλοίου του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ, του «Σουσκεχάνα», παρατηρεί ένα φωτεινό μετέωρο να πέφτει από τον ουρανό στη θάλασσα. Αποδεικνύεται ότι είναι η οβίδα που επέστρεψε και οι τρεις άνδρες στο εσωτερικό της βρίσκονται ζωντανοί και περισυλλέγονται. Τους επιφυλάσσεται θριαμβευτική υποδοχή κατά τον γυρισμό τους, ως υποδοχή των πρώτων ανθρώπων που άφησαν τη Γη. Η αστρονομία στο έργο του Ιουλίου Βερν εκπροσωπείται από αμφότερα τα Από τη Γη στη Σελήνη και Γύρω από τη Σελήνη, το Πάνω σ' έναν κομήτη (Hector Servadac, 1877), καθώς και από το ύστερο μυθιστόρημα Το κυνήγι του αερολίθου (α΄ έκδοση μεταθανάτια, 1908). Στο Γύρω από τη Σελήνη, ειδικά, έχουμε σύνοψη όλων των μέχρι τότε γνώσεων της Σεληνογραφίας. Τα μαθηματικά έρχονται στο προσκήνιο αναπόφευκτα στο Γύρω από τη Σελήνη, καθώς οι δύο Αμερικανοί του Τηλεβολικού Συλλόγου προσπαθούν να εξηγήσουν στον αμύητο Μισέλ Αρντάν το πώς υπολόγισαν την τροχιά του βλήματος που μεταφέρει τους τρεις τους στη Σελήνη. Ο Αρντάν αποδεικνύεται ανεπίδεκτος και η παράθεση εξισώσεων σταματά. Η προτίμηση και του ίδιου του Βερν βρίσκεται στις περιγραφικές φυσικές επιστήμες και όχι στα μαθηματικά. Στο ίδιο μυθιστόρημα όμως σπεύδει να υπογραμμίσει έμμεσα ότι τα μαθηματικά αποτελούν τον τέλειο τρόπο ερμηνείας και ελέγχου του φυσικού κόσμου: επιστρατεύει την αναπάντεχη συνάντηση με άγνωστο σώμα για να δικαιολογήσει την απόκλιση από τον αρχικό προορισμό, αλλιώς η υπολογισμένη τροχιά της οβίδας θα μετέφερε τους αστροναύτες ακριβώς στο κέντρο της ορατής πλευράς της Σελήνης. Οι επιπτώσεις που έχει στον άνθρωπο η παραμονή σε ατμόσφαιρα με υψηλότερα του φυσιολογικού ποσοστά οξυγόνου, απασχολούν ιδιαίτερα τον συγγραφέα: τόσο το επεισόδιο στο Γύρω από τη Σελήνη, όσο και ολόκληρη η νουβέλα Δόκτωρ Οξ είναι αφιερωμένα στο θέμα, που συνιστά ένα παράδειγμα ζητημάτων Ιατρικής και Φυσιολογίας. Για την εντυπωσιακή προβλεπτική ικανότητα του Βερν σε αυτό το έργο του σε επιμέρους θέματα ως προς το διαστημικό πρόγραμμα «Απόλλων» της NASA, ιδίως σε σχέση με την αποστολή «Απόλλων 8», δείτε το λήμμα Από τη Γη στη Σελήνη. Βέβαια δεν αποφεύγονται οι επιστημονικές ανακρίβειες (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Βερν δεν ήταν θετικός επιστήμονας) σε κάποια σημεία του έργου: Η έλλειψη βαρύτητας που κατά το μυθιστόρημα εμφανίζεται μόνο στο «ουδέτερο σημείο» όπου η γήινη έλξη εξισορροπείται από τη σεληνιακή, θα ήταν στην πραγματικότητα μόνιμη σε όλο το ταξίδι, εκτός από τις πολύ σύντομες περιόδους μέσα στη γήινη ατμόσφαιρα. Ο μόνος Γάλλος από τους ήρωες του έργου, ο Μισέλ Αρντάν, οφείλει το όνομά του στον αναγραμματισμό του ονόματος του συγγραφέα, πρωτοπόρου φωτογράφου και ερασιτέχνη αεροναύτη Ναντάρ (ψευδώνυμο του Φελίξ Τουρνασόν, 1820-1910), που επεχείρησε ένα ταξίδι στην Αφρική με το αερόστατο «Γίγας». Η γνωριμία του Βερν με τον Ναντάρ έδωσε την αφορμή για τη συγγραφή του Πέντε εβδομάδες με αερόστατο (βλ.λ.). Ο Ναντάρ παρέμεινε ισόβιος φίλος και σύμβουλος επί τεχνικών θεμάτων του Βερν. Γύρω από τη Σελήνη, διασκευή Γ. Τσουκαλά, εκδ. ΑΣΤΗΡ - Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου (σειρά: Βιβλιοθήκη Ιουλίου Βερν # 11), Αθήνα 1972, σελίδες 226 (περιέχει και τη νουβέλα `Ενα δράμα στο Μεξικό - Un Drame au Mexique). Από τη Γη στη Σελήνη Η Σελήνη στην τέχνη και τη λογοτεχνία Μανιμάνης, Βασίλειος Ν. : «Ο Ιούλιος Βερν και η εισαγωγή της Επιστήμης στη λογοτεχνία», Περισκόπιο της Επιστήμης, τεύχος 217, Μάιος 1998, σ. 20 κ.ε. Taves, Brian & Michaluk, Stephen: The Jules Verne Encyclopedia, Scarecrow Press (1996). Ελεύθερο βιβλίο From the Earth to the Moon; and, Round the Moon στο Project Gutenberg — Η πρώτη αγγλική μετάφραση του έργου από τους Mercier και King, έκδ. Sampson Low et al. 1873, που μάλιστα παραλείπει γύρω στο 20% του γαλλικού κειμένου, ενώ έχει και άλλα σφάλματα. Σημειώστε ότι οι αγγλικές μεταφράσεις τείνουν από την αρχή να ενώνουν τα δύο έργα, Από τη Γη στη Σελήνη και Γύρω από τη Σελήνη Round the Moon Αρχειοθετήθηκε 2014-08-11 στο Wayback Machine. — η ίδια μετάφραση σε HTML φορμά. Συλλογή εικόνων από την έκδοση του 1874 Αρχειοθετήθηκε 2012-04-25 στο Wayback Machine., από το Ίδρυμα Σμιθσόνιαν
Το Γύρω από τη Σελήνη (τίτλος πρωτοτύπου Autour de la Lune), είναι μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Γάλλου θεμελιωτή του είδους Ιουλίου Βερν, που δημοσιεύθηκε το έτος 1870. Πρόκειται για τη συνέχεια του μυθιστορήματος Από τη Γη στη Σελήνη και περιγράφει το ταξίδι των ηρώων του πρώτου έργου προς και γύρω από τη Σελήνη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%8D%CF%81%CF%89_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7
Καναρέτζιο
Η ανάπτυξη της περιοχής ξεκίνησε τον 11ο αιώνα καθώς έγινε αποστράγγιση της περιοχής και κατασκευάστηκε μια βαθιά διώρυγα. Κατά μήκος του Καναλιού οικοδομήθηκαν πολυτελή Ανάκτορα αν και οι περισσότεροι κάτοικοι του Σεστιέρι ανήκαν στην Εργατική τάξη και την Παραγωγή. Οι Εβραίοι μεταφέρθηκαν στο Γκέτο της Βενετίας μια εντοιχισμένη συνοικία με πύλες από τις οποίες τους απαγορευόταν να εξέλθουν τις βραδυνές ώρες. Πολλοί Εβραίοι ωστόσο είχαν αποκτήσει σημαντικές θέσεις στην εμπορική, κοινωνική και την πολιτική ζωή της πόλης. Η κατάσταση διατηρήθηκε 270 χρόνια μέχρι την εποχή που ο Ναπολέων Α΄ διέλυσε την Δημοκρατία της Βενετίας (1797), έσπασε τις πύλες του Γκέτο επιτρέποντας στους Εβραίους να ζήσουν ελεύθερα με τους υπόλοιπους. Τον 19ο αιώνα μηχανικοί κατασκεύασαν τον περίφημο δρόμο "Στράντα Νουόβα" που διέσχιζε το Καναρέτζιο και μια γέφυρα που έκανε την σύνδεση ανάμεσα στην Βενετία και την ηπειρωτική ενδοχώρα στην περιοχή του Μέστρε. Η περιοχή γύρω από το Μεγάλο Κανάλι είναι σήμερα γεμάτη τουρίστες, το υπόλοιπο Καναρέτζιο είναι μία ήσυχη συνοικία με πολλά μικρά μαγαζιά και καφετέριες. Κοινότητες της Βενετίας Παλάτσο Μόρο
Το Καναρέτζιο είναι το βορινότερο από τα έξι "Σεστιέρι" ή "ιστορικές επαρχίες" στις οποίες έχει διαιρεθεί η Βενετία. Αποτελεί την δεύτερη Σεστιέρι σε έκταση και την μεγαλύτερη σε πληθυσμό με 13.169 κατοίκους (2007). Το νησάκι Ιζόλα ντι Σαν Μικέλε στο οποίο βρίσκεται το ιστορικό κοιμητήριο της Βενετίας ανήκει στο Καναρέτζιο. Το "Κανάλι του Καναρέτζιο" ήταν η κύρια διαδρομή επικοινωνίας στην πόλη μέχρι την εποχή που κατασκευάστηκε η σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει την Βενετία με την ηπειρωτική ενδοχώρα. Το ίδιο το όνομα "Καναρέτζιο" μεταφράζεται στην Ιταλική γλώσσα ως "Μεγάλο Κανάλι".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BF
Νιόρ
Η πόλη Νιόρ αναφέρεται ως Noiordo σε ένα νόμισμα της εποχής των Μεροβιγγείων το 940 και ως Nyorto το 1204. Είναι ένας γαλατικός τοπωνυμικός τύπος, που αποτελείται από τα στοιχεία nouiios (νέος) και ritu- (πέρασμα σε ποταμό), εκλατινισμένος σε ritum στα αρχαία κείμενα. Η σημασία του τοπωνυμίου Νιόρ είναι συνεπώς αυτό του «νέου περάσματος» (στον ποταμό Σεβρ Νιορταίζ). Η πόλη βρίσκεται στα νοτιοδυτικά του νομού Ντε-Σεβρ, στις όχθες του ποταμού Σεβρ Νιορταίζ, που έχουν αναχθεί σε προστατευμένη πράσινη περιοχή. Στην άκρη περιοχής που χαρακτηρίζεται ως «Πράσινη Βενετία» για το φυσικό περιβάλλον, η Νιόρ είναι η κύρια πύλη της φυσικής περιοχής Μαραί Πουατεβάν, ένα φυσικό πάρκο με στόχο την προστασία του οικολογικά ευαίσθητου τοπίου της περιοχής. Είναι μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της ιστορικής επαρχίας Πουατού. Η Νιόρ βρίσκεται σε μια πλούσια και εύφορη πεδιάδα, σε σημαντικό σημείο διέλευσης μεταξύ της νοτιοδυτικής Γαλλίας, της Βρετάνης και της Βόρειας Γαλλίας και ανάμεσα στις ιστορικές περιοχές του Πουατού, Ωνί και Σαιντόνζ. Η απόστασή της από το Παρίσι είναι περίπου 352 χιλιόμετρα κατ'ευθεία γραμμή (408 οδικώς). [2]Η Νιόρ έχει πληθυσμό 59.005 κατοίκους (το 2016). Η πόλη είναι επίσης έδρα της αστικής κοινότητας Νιορταί, με 149.220 κατοίκους (2015). Η αστική περιοχή περιλαμβάνει 77 κοινότητες και 156.789 κατοίκους (2015). Η έκταση είναι 68,20 χιλιόμετρα και το μεγαλύτερο ύψος της πόλης 77 μέτρα. Η Νιόρ κατοικήθηκε από τη Νεολιθική περίοδο, όπως αποδεικνύεται από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, ανάμεσα στα οποία ένας πέλεκυς που βρέθηκε σε κεντρική πλατεία της πόλης ( Place de la Breche). Πριν από τον 1ο αιώνα, η Νιόρ ήταν ένα χωριό που βρίσκονταν σε μια καμπή του ποταμού Σεβρ Νιορταίζ, στη σημερινή συνοικία Μπεσάκ της πόλης. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν κατά τα έτη 1970-1980 αποδεικνύουν μια σημαντική εμπορική δραστηριότητα για το διάστημα αυτό. Οι ίδιες ανασκαφές παρουσιάζουν σταδιακή εγκατάλειψη του οικισμού προς το τέλος του 1ου αιώνα. Οι λόγοι για αυτή τη μείωση της δραστηριότητας δεν είναι γνωστοί: πυρκαγιές, επιδημίες (ο οικισμός βρίσκονταν κοντά στο βάλτο), οι υποθέσεις μπορεί να είναι πολυάριθμες. Η παρουσία μιας γαλατο-ρωμαϊκής κοινότητας επιβεβαιώνεται από την ανακάλυψη, τον Ιανουάριο του 2018, στην περιοχή Port-Boinot, τριών αγαλμάτων κελτικής (γαλατικής) προέλευσης: δύο μητέρες-θεές και η θεά Επόνα. Πρώιμος Μεσαίωνας Κατά την Καρολίγγεια εποχή, φαίνεται ότι για λόγους ασφάλειας, η πόλη περιορίστηκε γύρω από έναν τόπο λατρείας και εγκαταστάθηκε στους λόφους των εκκλησιών Νοτρ-Νταμ και Σαιντ-Αντρέ. Αυτοί οι λόφοι προσέφεραν πράγματι τη δυνατότητα αυξημένης παρακολούθησης του ποταμού Σεβρ Νιοσαίζ και του λιμανιού του. Ο ποταμός ήταν μια φυσική οδός μεταφοράς και εμπορίου που ήταν πολύ σημαντική εκείνη την εποχή. Αλλά ήταν επίσης μια πόρτα ανοιχτή στις εισβολές, όπως αποδεικνύεται από τις λεηλασίες των Νορμανδών το 940. Κλασικός Μεσαίωνας Μετά την καταστροφή από τις επιδρομές των Νορμανδών, η πόλη ξανακτίστηκε γύρω από έναν πύργο των κομήτων του Πουατιέ. Με τον πρώτο γάμο της Ελεονώρας της Ακουιτανίας πέρασε πρώτα υπό την εξουσία του βασιλιά της Γαλλίας, στη συνέχεια με τον δεύτερο γάμο της στην επικράτεια του δούκα του Ανζού, ο οποίος ήταν επίσης βασιλιάς της Αγγλίας (Ανδεγαυική αυτοκρατορία). Αυτή η κατάσταση απέφερε στην πόλη κάποια πλεονεκτήματα. Το 1203, η Ελεονώρα χορήγησε στην πόλη και την περιοχή καταστατικό χάρτη. Ο βασιλικός σύζυγός της, Ερρίκος Β΄ ο Πλανταγενέτης και ο γιος του Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, οχύρωσαν την ακρόπολη με κάστρο και τείχη μήκους 2.800 μέτρων, σχεδόν διπλάσιο από αυτό της Καρακασσόν, από τα οποία σήμερα παραμένει μόνο ο επιβλητικός Ακρόπυργος και μερικά ίχνη από τα θεμέλια του κάστρου. Το 1224 η πόλη κατακτήθηκε από τους Γάλλους υπό τον Λουδοβίκο Η΄. Το 1346, η Νιόρ αντιστάθηκε σε μια επίθεση των Άγγλων υπό τον Ερρίκο, δούκα του Λάνκαστερ (Εκατονταετής πόλεμος). Παρ 'όλα αυτά πέρασε υπό αγγλική κυριαρχία με τη συνθήκη του Μπρετινί, το 1360. Από το 1285, η πόλη ήταν «ελεύθερο λιμάνι», γεγονός που συνέβαλε στην οικονομική και εμπορική της ανάπτυξη. Ύστερος Μεσαίωνας Ο Μπερτράν ντυ Γκεκλέν επανακατέλαβε τη Νιόρ από τους Άγγλους στις 23 Μαρτίου 1372. Για να το πετύχει, παραπλάνησε τους Άγγλους, ντύνοντας διακόσιους από τους πιο γενναίους στρατιώτες του με αγγλικές στολές. Βλέποντάς τους έξω από τα τείχη, οι Άγγλοι φρουροί κατέβασαν την κινητή γέφυρα του φρουρίου. Οι Γάλλοι εισήλθαν στην πόλη και την κατέλαβαν. Έτσι, η Νιόρ επέστρεψε στο βασίλειο της Γαλλίας. Μία συνοικία της πόλης έχει ονομασθεί με το όνομά του στο χώρο του στρατοπέδου του. Κατά τη διάρκεια της Πραγκερί (1440), μιας εξέγερσης Γάλλων πριγκίπων κατά των μεταρρυθμίσεων του Καρόλου Ζ', ο δελφίνος, μελλοντικός Λουδοβίκος ΙΑ΄ , έκανε τη Νιόρ έδρα του και της παραχώρησε πολλά προνόμια. Τον 14ο αιώνα αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα η κλωστοϋφαντουργία και η βυρσοδεψία. Στο τέλος του Μεσαίωνα έγινε η ανακατασκευή του λιμανιού που θα εξασφαλίσει την εμπορική ανάπτυξη της πόλης συνδέοντάς την με τον Ατλαντικό Ωκεανό. Κατασκευάστηκε με εντολή του Ιωάννη του Μπερί, κόμη του Πουατού, και από το λιμάνι της εξάγονταν στη Φλάνδρα και στην Ισπανία αλάτι, ψάρια, σιτάρι, μαλλί και φυσικά υφάσματα και δερμάτινα είδη. Συγχρόνως, στην πόλη δημιουργήθηκαν εκθέσεις και αγορές, με κτίρια που ήταν από τα πιο όμορφα στο βασίλειο. Τον Νοέμβριο του 1461, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΑ' επιβεβαίωσε τα προνόμια της πόλης, ώστε να αναπτυχθεί περισσότερο. Μετά την προσχώρησή της στη Μεταρρύθμιση το 1557, η πόλη έγινε προτεσταντική αλλά κατελήφθη από τους Ρωμαιοκαθολικούς το 1569. Ένα από τα αιματηρά επεισόδια στη Νιόρ κατά τη διάρκεια των Θρησκευτικών πολέμων, έλαβε χώρα τη νύχτα της 27ης προς 28η Δεκεμβρίου 1588, κατά τη διάρκεια της οποίας έγιναν συγκρούσεις μεταξύ καθολικών και προτεσταντών με δολοφονίες, λεηλασίες και πυρκαγιές. Οι Ουγενότοι Σαιν Ζελαί και Αγκριπά ντ'Ωμπινιέ κατέλαβαν την πόλη. Το 1627, ο Νιόρ έγινε και πάλι καθολική, αλλά παρέμεινε ενεργό κέντρο του Προτεσταντισμού. Οι διώξεις κατά των Ουγενότων έπληξαν την πόλη από το 1668. Διήρκεσαν μέχρι το 1685 και ανάγκασαν πολλούς Ουγενότους να φύγουν, ιδιαίτερα στον Καναδά. Το λιμάνι της Νιόρ, ωστόσο, συνέχιζε να ακμάζει με το εμπόριο δερμάτων και γουναρικών από τον Καναδά, όπου είχαν εγκατασταθεί πολλοί κάτοικοι της πόλης και της περιοχής. Ωστόσο, η ανάκληση του διατάγματος της Νάντης (1685) και στη συνέχεια η απώλεια του Καναδά οδήγησαν στην πτώση αυτής της βιομηχανίας που βρισκόταν στα χέρια των Ουγενότων. Πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, η βυρσοδεψία ήταν ακόμη ανθηρή και περισσότερες από 30 μονάδες ιππικού προμηθεύονταν από εδώ τα δερμάτινα παντελόνια τους. Το 1807, ο Ναπολέοντας εξέδωσε διάταγμα για την ανάπτυξη του ποταμού Σεβρ Νιορταίζ, για να ενισχύσει τον ρόλο του ως πλωτής οδού. Το διάταγμα αυτό είναι η πρώτη πράξη που είχε ως αποτέλεσμα την ολική αποξήρανση των βαλτών της περιοχής. Εξασφάλισε επίσης την ευημερία της πόλης κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, εφοδιάζοντας το στρατό και το ιππικό του με δερμάτινα είδη από τη Νιόρ. Ο Ναπολέοντας πέρασε από τη Νιόρ στο δρόμο της εξορίας για το νησί της Αγίας Ελένης και πέρασε μία από τις τελευταίες του νύχτες στη Γαλλία (2 και 3 Ιουλίου 1815) στη Νιόρ. Στις 7 Ιουνίου 1944, οι αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ βομβάρδισαν τη συνοικία του σταθμού προκαλώντας 40 θύματα. Οι στόχοι ήταν οι εγκαταστάσεις του σιδηροδρομικού σταθμού και μια μονάδα παραγωγής εξοπλιστικού υλικού για το γερμανικό στρατό. Από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, η πόλη έγινε σημαντικό διοικητικό και εμπορικό κέντρο, από τα κύρια χρηματοοικονομικά κέντρα στη Γαλλία. Από το 1964 έως το 1972, τέσσερις κοινότητες συγχωνεύτηκαν με τη Νιόρ. Η Νιόρ είναι η γαλλική πρωτεύουσα των ασφαλιστικών εταιρειών και των τραπεζικών εταιρειών, καθώς και των περιφερειακών υποκαταστημάτων εθνικών εταιρειών αμοιβαίων ασφαλιστικών εταιρειών όπως η Groupama και η Banque Populaire. Είναι ένα κύριο χρηματοπιστωτικό κέντρο της Γαλλίας (τέταρτη σε κατάταξη μετά το Παρίσι, τη Λυών και τη Λιλ). Η οικονομία της βασίζεται κυρίως στον τριτογενή τομέα (ασφάλιση, τράπεζες, διοικητικές υπηρεσίες, ηλεκτρονικοί σύμβουλοι πληροφορικής, εμπόριο και εκθέσεις). Η βιομηχανία είναι πολύ αναπτυγμένη. Η παραδοσιακή βυρσοδεψία (δέρμα σαμουά, γαντοποιία) έχει αντικατασταθεί από μεγάλες μονάδες επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, αεροναυπηγικής και χημικών προϊόντων. Η ομάδα ποδοσφαίρου της πόλης είναι η Σαμουά Νιορταί, η οποία παίζει στη Λιγκ 2, το δεύτερο υψηλότερο πρωτάθλημα στο γαλλικό ποδόσφαιρο. Η ομάδα Ράγκμπι Stade Niortais γιόρτασε την 100ή επέτειό της το 2009. Η ομάδα μπέιζμπολ Dragons παίζει στην περιφερειακή ένωση. Η Νιόρ έχει πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται: Ο Ακρόπυργος, ό,τι έχει μείνει από το παλιό φρούριο, που αποτελείται από δύο ισχυρούς τετράγωνους πύργους του 12-13ου αιώνα που συνδέονται με ένα ξεχωριστό κτίσμα του 15ου αιώνα. Σήμερα, στεγάζει το Εθνογραφικό Μουσείο του Πουατού. Το μέγαρο Πιλορί, το παλιό δημαρχείο της πόλης, 14ος-16ος αιώνας στεγάζει το μουσείο με συλλογές λιθογραφιών και νομισμάτων Η γοτθική εκκλησία Νοτρ Νταμ (της Παναγίας), κτίσμα του 15ου-16ου αιώνα Μουσείο Καλών Τεχνών, που στεγάζεται σε παλιό μοναστήρι Τα παλιά μπάνια Η επίσημη σελίδα της πόλης (γαλλικά) Νιόρ-Τουρισμός (αγγλικά)
H Νιόρ (γαλλικά: Niort) είναι κοινότητα στα κέντρο-δυτικά της Γαλλίας, πρωτεύουσα του νομού Ντε-Σεβρ, στην περιοχή Νέα Ακουιτανία. Είναι χτισμένη στις όχθες του ποταμού Σεβρ Νιορταίζ. Η πόλη είναι είναι ένα σημαντικό διοικητικό και εμπορικό κέντρο. Είναι η έδρα των κεντρικών γραφείων των κυριότερων γαλλικών αμοιβαίων ασφαλιστικών εταιρειών και θεωρείται η περιφερειακή πρωτεύουσα της κοινωνικής οικονομίαςκαι από τα κύρια χρηματοοικονομικά κέντρα στη Γαλλία. Η Νιόρ έχει πληθυσμό 59.005 κατοίκους (το 2016). Η πόλη είναι επίσης έδρα της αστικής κοινότητας Νιορταί, με 149.220 κατοίκους (2015). Η αστική περιοχή περιλαμβάνει 77 κοινότητες και 156.789 κατοίκους (2015). Οι κάτοικοι ονομάζονται Νιορταί (ζ).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CF%8C%CF%81
Δεκαοχτούρα
Η ονομασία του γένους Streptopelia, είναι σύνθετη και προέρχεται από τις λέξεις της αρχαίας ελληνικής στρεπτός (=το κολάρο, ο δακτύλιος) και πέλεια (=το περιστέρι), δηλαδή σημαίνει "το περιστέρι που έχει κολάρο". Η ονομασία του είδους decaocto, προέρχεται από έναν ελληνικό μύθο (βλ.Ο μύθος της Δεκαοχτούρας). Η Δεκαοχτούρα είναι είδος που μπορεί να βρεθεί σε ένα μεγάλο μέρος του Παλαιού και του Νέου Κόσμου. Στην Ευρώπη έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την έκτασή της, εκτός από τη Βόρεια Σκανδιναβία και οροσειρές όπως οι Άλπεις, τα Πυρηναία και τα Απέννινα όρη. Στην Ασία, οι Δεκαοχτούρες έχουν εξαπλωθεί στην δυτική Μέση Ανατολή, την Ινδία, τη βόρεια Κίνα, την Κορεατική χερσόνησο. Οι Δεκαοχτούρες έχουν εισαχθεί επίσης στη Βόρεια Αμερική και την Ιαπωνία. Οι πληθυσμοί της Αμερικής έφτασαν εκεί μέσω των Μπαχαμών όπου μερικές δραπέτευσαν από ένα κατάστημα σε μια ληστεία της δεκαετίας του 1970. Επίσης, μερικές άλλες απελευθερώθηκαν στη Γουαδελούπη, λόγω μιας προσδοκώμενης έκρηξης ηφαιστείου. Από αυτά τα δυο μέρη ξεκίνησε ο αποικισμός της Αμερικής. Περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν βρεθεί στη Μάλτα και την Υεμένη. ΟΙ Δεκαοχτούρες της Ευρώπης προέρχονται από την Τουρκία, συγκεκριμένα από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Τον 20ο αιώνα εξαπλώθηκαν προς τα Βαλκάνια και το νότο. Από εκεί, με γρήγορους ρυθμούς αποίκησαν το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Για παράδειγμα, στη Γερμανία έφτασαν το 1930, στο Ηνωμένο Βασίλειο περίπου το 1950, στην Ιβηρική Χερσόνησο 1974 (στη Βόρεια Ισπανία). Στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Μακεδονία στις αρχές του 20ου αιώνα και σταδιακά εξαπλώθηκαν προς το νότο. Για παράδειγμα στην Κρήτη έφτασαν περίπου το 1985 και στη Κεφαλλονιά το 1990. Οι Δεκαοχτούρες είναι επιδημητικά πουλιά, δηλαδή δε μεταναστεύουν σε κάποια εποχή του χρόνου. Παρ' όλα αυτά έχουν παρατηρηθεί μικρές μετακινήσεις πληθυσμών το χειμώνα από τα ορεινά σε πιο πεδινά (και συνεπώς πιο ζεστά) μέρη, την περίοδο Νοέμβριος-Μάρτιος. Οι Δεκαοχτούρες ζουν κυρίως σε μικρές ή μεγάλες πόλεις, όπου κατοικούν σε πάρκα, κήπους ή ακόμη και στα κέντρα των πόλεων αυτών. Επιλέγουν τόπους όπου υπάρχει εύκολη πρόσβαση σε τροφή, γι' αυτό μπορούν να βρεθούν και κοντά σε ταΐστρες. Στην Ινδία και τη Σρι Λάνκα ζουν σε περιοχές ερημικές με διάσπαρτα δέντρα καθώς αποφεύγουν τα κέντρα των πόλεων. Η Δεκαοχτούρα είναι εύκολα αναγνωρίσιμη λόγω του χαρακτηριστικού ημι-κολάρου της. Είναι είδος μεσαίου μεγέθους, με στρουμπουλό (plump) σώμα, μικρό κεφάλι και μακριά ουρά. Στο κεφάλι, το μέτωπο και η κορώνα έχουν χρώμα ανοιχτό γκρι το οποίο αναμειγνύεται με χρώμα οινώδες-κιτρινωπό στον αυχένα και το σβέρκο. Στον αυχένα υπάρχει το χαρακτηριστικό μαύρο ημι-κολάρο με λευκά περιθώρια πάνω και κάτω από αυτό. Τα καλυπήρια των αυτιών και τα προσοφθάλμια είναι επίσης ανοιχτά γκρι. Η ίριδα είναι βαθυκόκκινη ενώ ο οφθαλμικός δακτύλιος κρεμ. Το ράμφος έχει μαύρο χρώμα. Το πιγούνι, ο λαιμός και οι πλευρές του καθώς και το στήθος είναι ανοιχτά ροζ-γκρι. Η κοιλιά και τα πλευρά της Δεκαοχτούρας είναι ανοιχτό γκρι-μπεζ το οποίο γίνεται πιο σκούρο στα άνω καλυπτήρια ουράς. Ο μανδύας, η πλάτη και η ουρά είναι γκρι-καφέ στο χρώμα της άμμου. Οι φτερούγες έχουν επίσης το ίδιο χρώμα, αλλά στις άκρες τους γίνονται λευκές. Οι ταρσοί είναι κόκκινοι-μενεξεδιοί. Οι Δεκαοχτούρες δεν έχουν διμορφισμό, όμως η αρσενική είναι πιο ροζ με μια γαλαζωπή χροιά στο κεφάλι, το στήθος και το λαιμό ενώ η θηλυκή είναι πιο γκρι-μπεζ. Οι μικρές σε ηλικία Δεκαοχτούρες δεν έχουν κολάρο ή δεν είναι πλήρως ανεπτυγμένο και έχουν πιο μουντά χρώματα.Οι Δεκαοχτούρες όπως και τα υπόλοιπα Περιστερόμορφα, μπορούν να καταπιούν νερό χωρίς να σηκώσουν το κεφάλι τους. Μήκος σώματος : (29-)30 έως 32(-33) εκατοστά Άνοιγμα πτερύγων : 48 έως 53 εκατοστά Βάρος : Αρσενική 150-260 γραμμάρια, Θηλυκή 112-196 γραμμάρια Η τροφή της Δεκαοχτούρας περιλαμβάνει κυρίως φυτική ύλη. Οι προτιμότερες τροφές είναι διάφοροι σπόροι όπως σιτάρι, καλαμπόκι, βρώμη, ηλιόσπορος. Οι Δεκαοχτούρες καταναλώνουν επίσης καρπούς από διάφορα φυτά καθώς και μερικά από τα πράσινα μέρη των φυτών αυτών. Σύμφωνα με έρευνες καταναλώνουν τροφή από περίπου 30 διαφορετικά φυτά. Επίσης μπορούν να τραφούν και με μικρά έντομα όπως σκαθάρια ή μύγες, σκουλήκια αλλά και μικρά μαλάκια, αφίδες και προνύμφες λεπιδόπτερων. Παρ' όλο που η πλειονότητα των τροφών της πιάνεται στο έδαφος, πολλές φορές πετά προς δέντρα ή θάμνους για να κόψει σπόρους ή καρπούς. Πολύ συχνά σχηματίζουν μεγάλα κοπάδια καθώς αναζητούν τροφή ή καθώς τρέφονται. Σε μερικές χώρες επισκέπτονται συχνά ταΐστρες μέσα σε κήπους.Οι νεοσσοί τρέφονται με το λεγόμενο "γάλα περιστεριού", όπως και όλα τα Περιστερόμορφα. Η πτήση της Δεκαοχτούρας είναι γρήγορη με αρκετά φτεροκοπήματα. Μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 60 χιλιόμετρα την ώρα. Η πτήση της Δεκαοχτούρας εξαιτίας των αρκετών φτεροκοπημάτων, έχει παρομοιαστεί με "το πέταγμα της πεταλούδας". Το τραγούδι της Δεκαοχτούρας είναι χαρακτηριστικό του είδους. Είναι μια ρυθμική, "μονότονη" φράση που αποτελείται από τρεις συλλαβές και μπορεί να αποδοθεί ως "κου-ΚΟΥΟΥ-κου". Το τραγούδι αυτό μοιάζει ηχητικά με την ελληνική λέξη "δεκαοχτώ", γεγονός το οποίο προκάλεσε τη δημιουργία μύθων γύρω από τη Δεκαοχτούρα. Η φράση αυτή επαναλαμβάνεται 3 με 12 φορές (σπανίως 15) και διαρκεί περίπου 1 με 1,3 δευτερόλεπτα.Το κάλεσμα καθώς προσγειώνεται ή σε τσακωμούς είναι ένα θορυβώδες "κρρεαρ" που από μακριά θυμίζει το κάλεσμα του Καστανοκέφαλου Γλάρου. Δείγματα φωνής(εξωτερικός σύνδεσμος) Οι Δεκαοχτούρες είναι κοινωνικά πουλιά. Μπορούν να σχηματίσουν κοπάδια από δεκάδες έως εκατοντάδες άτομα. Ενώ σε αυτά τα κοπάδια οι Δεκαοχτούρες είναι ειρηνικές, γίνονται επιθετικές προς άλλα πουλιά (συνήθως ίδιου μεγέθους) και τα διώχνουν. Στις πόλεις, κουρνιάζουν είτε σε καλώδια είτε σε στύλους είτε σε ψηλά δέντρα. Οι Δεκαοχτούρες ξοδεύουν αρκετές ώρες της ημέρας φροντίζοντας το φτέρωμά τους. Οι Δεκαοχτούρες συχνά καταλαμβάνουν μια συγκεκριμένη περιοχή, συνήθως κατά την αναπαραγωγική περίοδο. Σε αυτή τη περίπτωση, δεν είναι επιθετικές μόνο προς άλλα πουλιά αλλά και σε πουλιά του ίδιου είδους. Αν κάποια Δεκαοχτούρα "εισβάλει" στην περιοχή κάποιας άλλης υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ακολουθήσει τσακωμός. Κατά τη διάρκεια των καβγάδων, οι αντίπαλοι πλησιάζουν σιγά σιγά και, όταν βρεθούν στην κατάλληλη απόσταση, χτυπούν ο ένας τον άλλο με τις φτερούγες τους. Για άμυνα, σηκώνουν το ένα φτερό τους σαν να ήταν ασπίδα. Ο νικητής, ανεβαίνει στον αυχένα του άλλου με τα πόδια του και παραμένει εκεί για κάποια δευτερόλεπτα. Καυγάς Δεκαοχτούρων Οι Δεκαοχτούρες αποκτούν σεξουαλική ωριμότητα ήδη από το πρώτο έτος της ηλικίας τους. Είναι μονογαμικά πουλιά. Όταν βρουν το ταίρι τους, παραμένουν με αυτό για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Αν το ζευγάρι τους πεθάνει, τότε μόνο αναζητούν άλλο. Τα τελετουργικά για εύρεση ζευγαριού περιλαμβάνουν επανάληψη του τραγουδιού της Δεκαοχτούρας (βλ.Φωνή) που ακολουθείται από επιδείξεις πτήσης. Η αρσενική Δεκαοχτούρα επαναλαμβάνει αρκετές φορές το γνωστό τραγούδι και στη συνέχεια απογειώνεται απότομα και πετά κάθετα. Στη συνέχεια κατεβαίνει στο σημείο από το οποίο απογειώθηκε με την ουρά ανοιχτή, σχηματίζοντας συχνά σπιράλ. Μόλις δημιουργηθεί το ζευγάρι ξεκινά η επιλογή τοποθεσίας φωλιάς. Η αρσενική Δεκαοχτούρα υποδεικνύει διάφορους τόπους φωλιάσματος τραγουδώντας σιγανά και απαλά. Οι τοποθεσίες αυτές μπορούν να είναι έιτε σε δέντρα είτε σε ανθρώπινα κατασκευάσματα (π.χ. κτίρια, πυλώνες, στέγες, υδρορροές). Η θηλυκή επιλέγει μια από αυτές, εκείνη που πιστεύει ότι είναι η καλύτερη και με αυτό τον τρόπο ξεκινά η κατασκευή της φωλιάς. Η φωλιά των Δεκαοχτούρων είναι μια πλατφόρμα από μικρά κλαδιά που μπορεί να χαρακτηριστέι ως "πρόχειρη". Η αρσενική φέρνει στη θηλυκή τα απαραίτητα υλικά για την κατασκευή και πολλές φορές τα τοποθετεί αμέσως κάτω από αυτή, κάτι το οποίο συμβαίνει σε δεύτερη ωοτοκία. Τα υλικά αυτά είναι κλαδάκια, κλωνάρια ή ρίζες, αλλά μερικές φορές ακόμη και πούπουλα, μαλλί, κλωστές ή καλώδια. Στη περίπτωση πολλαπλών γεννών, χρησιμοποιείται η ίδια φωλιά. Η γέννα αποτελείται από 1-4, τις περισσότερες φορές 2, άσπρα, απαλά και λίγο γυαλιστερά αυγά. Τα αυγά έχουν μήκος 21,4-23,7 mm και πλάτος 28,5-31,5 mm. Η επώαση πραγματοποιείται και από τους δυο γονείς 14-19 ημέρες. Οι νεοσσοί είναι φωλεόφιλοι και πτερώνονται σε 15-19 ημέρες, αλλά μπορεί να παραμείνουν στη φωλιά έως και για 24 ημέρες. Ανεξαρτητοποιούνται πλήρως μετά από μια εβδομάδα. Ένα ζευγάρι Δεκαοχτούρες μπορεί να έχει 3-6 γέννες όλο το χρόνο, κυρίως στις θερμότερες περιοχές, γεγονός το οποίο μπορεί να εξηγεί την επιτυχία τους ως αποικιστές. Οι Δεκαοχτούρες δεν αντιμετωπίζουν κάποιου είδους μεγάλη απειλή. Λόγω της μεγάλης έκτασης που μπορεί να βρεθεί (17.900.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα) και της ευκολίας τους στην προσαρμογή σε νέους τόπους χαρακτηρίζεται από την IUCN ως Ελάχιστης Ανησυχίας (Least Concern). Από την δεκαετία του 1980 σημειώνεται μια μικρή αύξηση στους πληθυσμούς της. Υπολογίζεται ότι ο συνολικός πληθυσμός είναι 20.000.000-50.000.000 άτομα, με 14.100.000-33.000.000 άτομα στην Ευρώπη. Εκτός από την ονομασία δεκαοχτούρα, που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα, στην Κύπρο χρησιμοποιούνται οι ονομασίες φιλικουτούνι και αρκοπέζουνον .
Η δεκαοχτούρα (επιστημονικό όνομα:Streptopelia decaocto - Στρεπτοπέλια η δεκαοκτώ) είναι ένα είδος του γένους Στρεπτοπέλια (Streptopelia) των περιστερίδων, ιθαγενές στην Ασία και την Ευρώπη, που έχει πρόσφατα εποικίσει και στη Βόρεια Αμερική. Η Δεκαοχτούρα είναι μονοτυπικό είδος (δεν περιλαμβάνει υποείδη). Παλιότερα, το είδος είχε δυο υποείδη Streptopelia decaocto decaocto και Streptopelia decaocto xanthocycla, αλλά στη συνέχεια το τελευταίο έγινε ξεχωριστό είδος: η Δεκαοχτούρα Βιρμανίας (Streptopelia xanthocycla), εξαιτίας μορφολογικών διαφορών. Ο πληθυσμός της δεκαοχτούρας κινείται σε ανοδικές τάσεις.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CF%87%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1
Σίμων ο Περαΐτης
Ο Σίμων ανακηρύχτηκε βασιλιάς και φόρεσε βασιλικό διάδημα. Συγκέντρωσε δυνάμεις ενόπλων και άρχισε τις επιδρομές. Σε μία από αυτές τις επιδρομές έκαψε τα βασιλικά ανάκτορα στην Ιεριχώ, ενώ μια άλλη ομάδα Περαϊτών έκαψε τα βασιλικά ανάκτορα που βρίσκονταν στην πόλη Βηθαραμίν στην Περαία κοντά στον ποταμό Ιορδάνη. Ο Γράτος επικεφαλής του ρωμαϊκού πεζικού στην περιοχή μαζί με μια μονάδα τοξοτών από την Τραχωνίτιδα και ένα επίλεκτο απόσπασμα στρατιωτών από την Σεβαστή (πρώην Σαμάρεια ) καταδίωξε τον Σίμωνα και τον νίκησε σε μάχη όπου σκοτώθηκαν πολλοί από τους Περαΐτες οπαδούς του.Ο Σίμων ύστερα από την ήττα του προσπάθησε να διαφύγει ο Γράτος όμως τον πρόφτασε σε ένα στενό φαράγγι και στην μονομαχία που ακολούθησε του έκοψε το κεφάλι. LIVIUS Articles on Ancient History . Simon of Peraea (4 BCE) Ιώσηπος Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους. Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι ΄Ελληνες» Κάκτος 1997 The Histories of Tacitus of the Loeb Classical Library edition of Tacitus, 1931. Βοοκ V Библиотека Руслана Хазарзара.Φλαυίου Ἰωσήπου ἱστοριῶν τῆς Ἰουδαικῆς ἀρχαιολογίας. Josephus Flavius.Antiquitas Judaeorum. Graece (ed. B. Niese).Flavius Josephus. Flavii Iosephi opera. B. Niese.Berlin. Weidmann. 1892 Liber XVII
Ο Σίμων ο Περαΐτης ήταν δούλος του Ηρώδη του Μεγάλου που διεκδίκησε το βασιλικό αξίωμα ύστερα από τον θάνατο του Ιουδαίου βασιλιά το 4 π.Χ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD_%CE%BF_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%B7%CF%82
Θύμιος Καραδήμος
Κατά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα, ο Καραδήμος έλαβε μέρος στη Μάχη της Κρήτης ως μαθητής της Σχολής Ευελπίδων. Από την Κρήτη διέφυγε στη Μέση Ανατολή και εντάχθηκε στην μονάδα καταδρομών «Ιερός Λόχος». Στην Αίγυπτο προήχθη σε ανθυπολοχαγό τον Σεπτέμβριο του 1943. Το 1944 ηγήθηκε καταδρομικών επιχειρήσεων σε νησιά του Αιγαίου (στη Σάμο και στα Ψαρά) με στόχο την απελευθέρωσή τους. Στις 21 Ιουνίου 1944 του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξεως και στις 12 Οκτωβρίου 1944 (την ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας) το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων. Επίσης υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης αλλά και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Παναθηναϊκού. Έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαΐου 2009.
Ο Θύμιος Καραδήμος (Ευθύμιος Καραδήμος) ήταν Έλληνας καλαθοσφαιριστής και αθλητικός παράγοντας. Ήταν από τους πρώτους καλαθοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, όταν επανιδρύθηκε το τμήμα το 1937. Αγωνίστηκε με την ομάδα του Παναθηναϊκού μέχρι και την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Επέστρεψε στους «πράσινους» μετά την Κατοχή. Την σεζόν 1945-46, αγωνιζόμενος στον Παναθηναϊκό ο Θύμιος Καραδήμος κατέκτησε το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα του συλλόγου στην καλαθοσφαίριση το 1946.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF%8D%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B4%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82
Φλόρις του Μπούρεν και του Λέερνταμ
Ο Φλόρις ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φρειδερίκου κόμητος του Μπούρεν & Λέερνταμ, κυρίου του Άισελσταϊν και της Αλέιντα φαν Κούλεμπορχ, κυρίας του Σιντ-Μάαρτενσνταϊκ (απεβ. 1471). Η σταδιοδρομία του ξεκίνησε το 1490 ως θαλαμηπόλος στο βασιλικό νοικοκυριό του Φιλίππου Α΄ των Αψβούργων βασιλιά της Καστίλης. Μετά το τέλος του Φίλιππου Α΄, ο Φλόρις απέκτησε έδρα στο Αυλικό Συμβούλιο της Μαργαρίτας των Αψβούργων (Αδελφής του Φιλίππου Α΄), εκείνη τη στιγμή κυβερνήτου των Κάτω Χωρών. Το 1505 χρίστηκε Ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος. Ως κυβερνήτης (stadhouder) του Γκέλντερς, εκπροσώπησε την κυβέρνηση των Αψβούργων στα τμήματα του Χέλρε, που ανήκαν στη Μαργαρίτα. Το 1515 έγινε κυβερνήτης του Φρίσλαντ, όταν αυτό πωλήθηκε από τον Γεώργιο δούκα της Σαξονίας στους Αψβούργους. Ο Γεώργιος της Σαξονίας δεν κατάφερε να υποτάξει το Φρήσλαντ κατά τη διάρκεια των Πολέμων του Χέλρε και ο Φλόρις έλεγχε μόνο μερικές πόλεις (Λέουαρντεν, Χάρλινγκεν και Φράνεκερ). Ο Φλόρις ήταν επίσης διοικητής στον στρατό. Το 1523 διορίστηκε διοικητής των Ολλανδικών στρατευμάτων για την εισβολή στη Γαλλία κατά τον Ιταλικό πόλεμο του 1521-26. Το 1536 ο Φλόρις έγινε Γενικός Διοικητής του Στρατού που ήταν παρών στα βόρεια τμήματα των Κάτω Χωρών. Νυμφεύτηκε τη Mαργαρίτα του Χλύμες-Μπέρχεν, κόρη του Κορνέλις του Χλύμες, στις 12 Οκτωβρίου 1500. Είχαν δύο παιδιά: Μαξιμιλιανός 1509-1548, κόμης του Μπούρεν & Λέερνταμ, κυβερνήτης του Φρήσλαντ. Η κόρη του: Άννα η Νεότερη 1533-1558, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Α΄ πρίγκιπα της Οράγης το 1551. Άννα η Πρεσβύτερη 1504-1574, παντρεύτηκε πρώτα τον Ιωσήφ του Μονμορανσύ και μετά τον Ιωάννη του Χορν. Από τον πρώτο γάμο της είχε τέκνα: Φίλιππος π.1524-1568, κόμης του Χορν. Φλόρις 1528-1570, διπλωμάτης των Ισπανικών Κάτω Χωρών. Cools, Hans, "Florent d'Egmont et Adrien de Croÿ, les carrières exemplaires de deux chefs de guerre de Charles Quint", σε Cauchies, Jean-Marie & Guisset, Jacqueline (επιμ. ): Du métier des armes, à la vie de cour, de la forteresse au château de séjour. Familles et demeures aux XIVe-XVIe siècles . Εκλογές : Brepols, 2005,(ISBN 2-503-52220-3), σελ. 205-216.
Ο Φλόρις, ολλανδ.: Floris van Egmond (π. 1470 - 25 Οκτωβρίου 1539) από τον Οίκο του Έχμοντ ήταν κόμης του Μπούρεν & Λέερνταμ και κύριος του Άισελσταϊν & Σιντ Μάαρτενσνταϊκ. Ήταν κυβερνήτης (stadhouder) του Χέλρε (1507-1511) και του Φρήσλαντ (1515–1518).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B5%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AD%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC
Όλγα των Ελλήνων
Γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1851 στο Ανάκτορο του Παβλόφσκ στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ένα από τα πολλά παλάτια ιδιοκτησίας του πατέρα της. Η Όλγα Κωνσταντίνοβνα ήταν κόρη του Κωνσταντίνου Νικολάγιεβιτς της Ρωσίας και της Αλεξάνδρας (μετέπειτα Αλεξάνδρας Ιωσήφοβνας), κόρης του Ιωσήφ της Σαξονίας-Αλτεμβούργου, και ανήκαν στον Οίκο των Ρομανώφ. Πέρασε μια πολυτελή παιδική ηλικία μεγαλώνοντας μεταξύ της Αγίας Πετρούπολης και της Κριμαίας. Ο πατέρας της ήταν από τους σημαντικότερους συμβούλους του Αλεξάνδρου Β΄ της Ρωσίας.Παιδί, η Όλγα περιγραφόταν ως κορίτσι απλό στους τρόπους του, με παχουλό πλατύ πρόσωπο και μεγάλα γαλάζια μάτια. Σε αντίθεση με τη μικρότερη αδελφή της, Βέρα Κωνσταντίνοβνα, διέθετε ήρεμο χαρακτήρα, ωστόσο, ταυτόχρονα ήταν πολύ επιφυλακτική και με απουσία κοινωνικοποίησης. Έτσι υπάρχουν αναφορές για περιστατικά, όπου όταν οι δάσκαλοί της τής έκαναν ερωτήσεις κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, εκείνη, συχνά ξέσπαγε σε κλάματα και έφευγε τρέχοντας από την αίθουσα μαθημάτων της. Η Όλγα είχε ιδιαιτέρως στενή σχέση με τον πατέρα της και τον μεγαλύτερο αδελφό της. Μετά την εξορία του Μεγάλου Δούκα Νικολάου Κωνσταντίνοβιτς στην Τασκένδη, η Όλγα ήταν ένα από τα λιγοστά μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας, που διατήρησε επαφή μαζί του.Το 1862, ο Μέγας Δούκας Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς ορίστηκε από τον αδελφό του ως αντιβασιλέας της Πολωνίας. Μετά το Συνέδριο της Βιέννης, η χώρα βρισκόταν χωρισμένη μεταξύ της Πρωσίας, της Αυστρίας και της Ρωσίας. Η τελευταία, που κατείχε και το μεγαλύτερό της τμήμα, είδε την εξουσία της να τίθεται υπό αμφισβήτηση από τους Πολωνούς εθνικιστές. Καθώς ο Κωνσταντίνος Νικολάγιεβιτς είχε φιλελεύθερη προσωπικότητα, ο Αλέξανδρος Β΄ τον θεώρησε ικανό να καταφέρει να γίνει αγαπητός από τους Πολωνούς. Ως εκ τούτου, ο Μέγας Δούκας εγκαταστάθηκε στη Βαρσοβία με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Ωστόσο, η διαμονή των Κωνσταντίνοβιτς στην Πολωνία ήταν δύσκολη και ο Μέγας Δούκας υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας την επομένη, μόλις, της άφιξής του στην πρωτεύουσα. Τελικώς, η εξέγερση των Πολωνών τον Ιανουάριο του 1863 και η ριζοσπαστικοποίηση των αυτονομιστών οδήγησαν τον Τσάρο στο να ανακαλέσει τον αδελφό του στην Αγία Πετρούπολη τον Αύγουστο. Την περίοδο των γεγονότων αυτών, η Όλγα ήταν ηλικίας περίπου έντεκα ετών και η δύσκολη αυτή εμπειρία τη σημάδεψε βαθιά. Η Μεγάλη Δούκισσα Όλγα συνάντησε για πρώτη φορά τον μέλλοντα σύζυγό της, Γεώργιο Α΄ της Ελλάδος, τον Σεπτέμβριο του 1863. Ο τελευταίος, είχε έρθει να επισκεφθεί τον Αλέξανδρο Β΄ στην Αγία Πετρούπολη, προκειμένου να τον ευχαριστήσει για την υποστήριξη, που του είχε παράσχει με την ευκαιρία της εκλογής του ως Βασιλιά των Ελλήνων. Ο νεαρός μονάρχης εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να συναντήσει τον Μέγα Δούκα Κωνσταντίνο και την οικογένειά του, στο Ανάκτορο Παβλόφσκ. Ωστόσο, η παραμονή του Γεωργίου στη Ρωσία δεν διήρκεσε παρά μόνο έξι ημέρες και η Όλγα, η οποία ήταν τότε μόλις δώδεκα ετών, δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον μονάρχη. Το 1867, οι δύο νέοι συναντήθηκαν εκ νέου στην Αγία Πετρούπολη, όταν ο Βασιλιάς των Ελλήνων, όντας καλεσμένος για διάστημα αρκετών μηνών από τον Αλέξανδρο Β΄, πραγματοποίησε επίσκεψη στην αδελφή του, την τσάρεβνα Μαρία Φιόντοροβνα, καθώς και τον σύζυγό της, τον τσάρεβιτς Αλέξανδρο. Εκείνη την περίοδο, ο Γεώργιος Α΄ ήταν αποφασισμένος να βρει σύζυγο και η ιδέα ενός γάμου με μια Ρωσίδα μεγάλη δούκισσα, γεννημένη Ορθόδοξη, δεν του ήταν αδιάφορη. Στο Μαρμάρινο Παλάτι και το Παβλόφσκ, ο Γεώργιος γνωρίστηκε, λοιπόν, με την Όλγα. Ωστόσο, η ιδέα του να εγκαταλείψει τη Ρωσία φαίνεται να την ανησυχούσε ιδιαιτέρως και φέρεται να πέρασε νύχτες ολόκληρες να κλαίει στο δωμάτιό της, στη διάρκεια των αρραβώνων της. Ο γάμος Γεωργίου και Όλγας έγινε στην Αγία Πετρούπολη στις 27 Οκτωβρίου 1867. Το 1898 η βασίλισσα Όλγα ανέθεσε στη γραμματέα της, Ιουλία Σωμάκη-Καρόλου, να μεταφράσει το Ευαγγέλιο στη δημοτική γλώσσα. Υποστηρικτή σε αυτό το εγχείρημα φαίνεται ότι είχε τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Προκόπιο. Σκοπός της ήταν η κατανόηση του κειμένου από μη καλλιεργημένους πολίτες. Μετά την ολοκλήρωση της μετάφρασης και κατόπιν διορθώσεων του Φίλιππου Παπαδόπουλου, η βασίλισσα Όλγα ζήτησε, τον Δεκέμβριο το 1898 την έγκριση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία, όμως, αρνήθηκε να συναινέσει. Ακολούθως η βασίλισσα Όλγα προσέφυγε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης ζητώντας την διαιτησία του δίχως, όμως, αποτέλεσμα. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποδοκίμασε τη μετάφραση του Ευαγγελίου, αποδίδοντας στη βασίλισσα Όλγα κίνητρα ενίσχυσης του βουλγαρικού εθνικισμού. Η Βασίλισσα επιχειρώντας να ανατρέψει την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος πέτυχε να συγκληθεί αυτή εντός των Ανακτόρων δίχως πάλι να κατορθώσει να τους αλλάξει την άποψη. Εν τέλει η έκδοση του 1898 κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό μεταξύ των Ελλήνων της Διασποράς. Την ίδια εποχή το ζήτημα απασχόλησε τις εφημερίδες και την κοινή γνώμη ενώ μερίδα της κοινής γνώμης, η οποία δεν συμπαθούσε την Βασίλισσα λόγω της ρωσικής καταγωγής της, απέδωσε τις ενέργειές της σε σχέδιο του σλαβισμού με σκοπό την πρόκληση ταραχών στον Ελληνισμό μία κρίσιμη περίοδο για το Μακεδονικό. Κατά την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, «δεν αμφισβητείται ότι (η βασίλισσα Όλγα) ξεκίνησε από αγαθή πρόθεση»" ενώ απορρίπτεται η άποψη περί επιβολής της ιδέας από πράκτορες του σλαβισμού, άσχετα αν στη «συνέχεια της υποθέσεως επιχειρήθηκε σχετική εκμετάλλευση».Ωστόσο η αντίθεση προς το πρόσωπό της εκδηλώθηκε και πάλι, ένα χρόνο αργότερα, το 1901, με τη δημοσίευση στην εφημερίδα "Ακρόπολις" αποσπασμάτων του Ευαγγελίου στη δημοτική, από τον Αλέξανδρο Πάλλη. Η μετάφραση του Ευαγγελίου προκάλεσε ταραχές, οι δε διαδηλωτές ζήτησαν από την εκκλησία να αφορίσει τους πρωτεργάτες της μετάφρασης, κίνηση που ερμηνεύθηκε ως προσπάθεια να πλήξουν την ίδια τη Βασίλισσα. Μάλιστα μεταξύ των συνθημάτων που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια των συλλαλητηρίων ήταν και «Κάτω η Σλαύα» και «Κάτω τα ρούβλια». Τα γεγονότα που ακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης Θεοτόκη και του αρχιεπισκόπου Προκόπιου καθώς και τον θάνατο τουλάχιστον οκτώ πολιτών κατά τα επεισόδια που έμειναν γνωστά ως Ευαγγελικά. Στις 25 Ιανουαρίου 1897 ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής δημοσίευσε στο περιοδικό του «Ο Ρωμηός», το ποίημά του «Ο Φασουλής συνομιλεί με την κυρίαν Φασουλήν», με το οποίο καυτηρίαζε, κατά τον ιστορικό Τάσο Βουρνά, τη συνήθεια της βασίλισσας Όλγας να επισκέπτεται τον Πειραιά όταν έφταναν εκεί ρωσικά πλοία και να μεθάει μαζί με τους συμπατριώτες της πίνοντας βότκα. Η εισαγγελία των Αθηνών προχώρησε σε κατάσχεση των φύλλων της εφημερίδας και σε ποινική δίωξη του ποιητή ως υβριστή της βασιλείας, και ιδιαιτέρως της βασίλισσας Όλγας. Ο Σουρής προκειμένου να αποφύγει τη δίωξη ισχυρίστηκε ότι το έγραψε για τη σύζυγό του, η οποία, όμως, δεν έπινε αλκοόλ. Το γεγονός της δίωξης του ποιητή αποδοκιμάστηκε από τον Τύπο της εποχής αλλά και από τον λαό, στον οποίο ο Σουρής ήταν εξαιρετικά δημοφιλής. Ύστερα από σαράντα ημέρες, και αφού ο ποιητής κρυβόταν συνεχώς για να αποφύγει τη σύλληψη, η δίωξη ακυρώθηκε. Το 1913 ο Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας, σύζυγος της Όλγας, δολοφονήθηκε από τον Αλέξανδρο Σχινά. Η χηρεύουσα Βασίλισσα επέστρεψε αμέσως στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Εκεί, όταν ξεκίνησε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ίδρυσε στρατιωτικό νοσοκομείο, εντός του Ανακτόρου Παβλόφσκ, το οποίο ανήκε στην οικογένειά της. Όταν έλαβε χώρα η Ρωσική Επανάσταση το 1917, βρέθηκε κρατούμενη στο ανάκτορο αλλά της δόθηκε άδεια από τους Μπολσεβίκους, μετά από παρέμβαση της πρεσβείας της Δανίας. Αν και ασφαλής πλέον, η Όλγα δεν επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα, αφού ο γιος της, Κωνσταντίνος Α΄, είχε μόλις απομακρυνθεί από τον θρόνο. Εγκαταστάθηκε στην Ελβετία, όπου κατοικούσαν πλέον τα περισσότερα από τα παιδιά και εγγόνια της μέχρι το 1920. Τον Οκτώβριο του 1920, η Όλγα ήταν το μοναδικό μέλος της βασιλικής οικογένειας στην οποία έδωσε άδεια η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου για να δει τον άρρωστο εγγονό της, Αλέξανδρο. Η Όλγα από την Ιταλία επιβιβάσθηκε σε ένα μικρό ιδιωτικό κότερο, το οποίο συνάντησε στην Αδριατική θάλασσα σφοδρή τρικυμία και καθυστέρησε πολύ. Έφθασε στο Τατόι είκοσι τέσσερις ώρες μετά από τον θάνατο (σηψαιμία από δάγκωμα πιθήκου) του Αλέξανδρου στις 12/25 Οκτωβρίου 1920. Μετά τον θάνατο του άτεκνου Αλέξανδρου, η Βουλή εξέλεξε αντιβασιλέα τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη. Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές της 1ης/14ης Νοεμβρίου 1920, την Αντιβασιλεία ανέλαβε η Όλγα έως τις 6/19 Δεκεμβρίου 1920, ημέρα που επέστρεψε ο γιος της Κωνσταντίνος στην Ελλάδα, κατόπιν δημοψηφίσματος. Η ήττα της Ελλάδας απέναντι στις δυνάμεις του Μουσταφά Κεμάλ και η επακόλουθη Μικρασιατική Καταστροφή με ευθύνη του Βασιλιά το 1922, κατέστησε τη βασιλική οικογένεια έκπτωτη το 1924. Έτσι αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα και ακολούθησε η δήμευση της βασιλικής περιουσίας. Ωστόσο, το νέο καθεστώς χορήγησε σύνταξη αποκλειστικά στη βασίλισσα Όλγα. Επίσης, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, επετράπη στην Ιουλία Καρόλου να επιστρέψει στην Όλγα τα κοσμήματά της, που βρίσκονταν σε ξύλινο κιβώτιο στη θυρίδα 117 του θησαυροφυλακίου της Εθνικής Τράπεζας. Η περιουσία της περιλάμβανε κοσμήματα που, όπως αναφέρθηκε στους Times, ήταν αξίας 100.000 λιρών Αγγλίας (που ισοδυναμούν με περίπου 6.500.000 λίρες Αγγλίας το 2022) τα οποία κληρονόμησαν οι βασιλικοί της απόγονοι.Η Όλγα ακολούθησε την έκπτωτη βασιλική οικογένεια εκτός Ελλάδας. Έτσι, τα επόμενα έτη διέμενε φιλοξενούμενη άλλοτε από τον Γεώργιο Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και στο Κάστρο του Ουίνδσορ, άλλοτε στο Σάντριγχαμ με την κουνιάδα της, βασίλισσα Αλεξάνδρα, άλλοτε στο Ξενοδοχείο Regent's Park, όπου είχε νοικιάσει διαμέρισμα η κόρη της Μαρία και άλλοτε στο Μέγαρο Σπένσερ στο Λονδίνο ή στη Βίλλα Αναστασία στη Ρώμη, που ανήκε στον πρίγκιπα Χριστόφορο και τη σύζυγό του, Αναστασία. Η βασίλισσα Όλγα, απεβίωσε μετά από μία εβδομάδα ασθένειας, στις 18 Ιουνίου 1926, στη Βίλλα Αναστασία της Ρώμης. Παρότι η ελληνική κυβέρνηση ενημέρωσε την έκπτωτη βασιλική οικογένεια, ότι η Βασίλισσα μπορούσε να ενταφιαστεί στο νεκροταφείο του Τατοΐου, οι συγγενείς της αρνήθηκαν την πρόταση. Η σορός της μεταφέρθηκε και τοποθετήθηκε στην κρύπτη της Ρωσικής Εκκλησίας της Φλωρεντίας, όπου βρισκόταν και το φέρετρο του γιου της Κωνσταντίνου Α΄. Μετά την παλινόρθωση της βασιλείας, τα οστά της μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στις 17 Νοεμβρίου 1936 στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι, δίπλα στον τάφο του συζύγου της Γεωργίου Α΄.Το 2016 η Πανρωσική Στρατιωτική Ιστορική Ένωση δώρισε στον Δήμο Θεσσαλονίκης ορειχάλκινο άγαλμα της βασίλισσας Όλγας το οποίο τελικά τοποθετήθηκε στο πάρκο μεταξύ των λεωφόρων Βασιλίσσης Όλγας και Βασιλέως Γεωργίου, και προκάλεσε πληθώρα αντιδράσεων για την αισθητική του και τον σκοπό ανέγερσης καθώς η Όλγα δεν είχε καμία σχέση με την πόλη της Θεσσαλονίκης. Η βασίλισσα Όλγα κατά τη διάρκεια της ζωής της στην Ελλάδα υποστήριξε τους Ρώσους που ζούσαν στην Ελλάδα δημιουργώντας ρωσικό περιβάλλον στην βασιλική Αυλή. Πολιτικά επέδειξε συμπάθεια προς τη Ρωσία, από την οποία και καταγόταν. Η καταγωγή της, μάλιστα, σε συνδυασμό με τον ρόλο της στη μετάφραση του Ευαγγελίου στη δημοτική είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι ιδιαίτερα συμπαθής στην ελληνική κοινή γνώμη. Ήδη από την άφιξή της στην Ελλάδα είχε καθιερώσει τη ρωσική λειτουργική παράδοση στο παρεκκλήσιο του Παλατιού, στοιχείο που αν και δεν ενέκρινε η Εκκλησία της Ελλάδος διακριτικά το παράβλεπε. Ακολούθως η Όλγα επιχείρησε να μετατρέψει τη λατρεία με τη ρωσική ορθόδοξη μουσική από υπόθεση εσωτερική του παλατιού σε δημόσια και εθνική. Η Όλγα εξέφραζε δυσαρέσκεια για τη βυζαντινή μονοφωνική λειτουργική παράδοση στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και το 1875 κατάφερε να υποχρεώσει την Εκκλησία της Ελλάδας να επιτρέψει την πρακτική της ρωσικού τύπου πολυφωνίας στον ναό. Η αποτυχία της Ιεράς Συνόδου να περιορίσει τον προτιμώμενο ψαλμό της Όλγας στους ιδιωτικούς της χώρους οδήγησε σε ελεγχόμενη συνθηκολόγηση το 1875. Τότε η Ιερά Σύνοδος με ειδική διάταξη επέτρεψε την εκτέλεση πολυφωνικής μουσικής στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας μόνο όταν ήταν παρόντες οι μονάρχες.Κατά την ιστορικό του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών Ολυμπία Σελέκου, η βασίλισσα Όλγα υπήρξε πληροφοριοδότρια της τσαρικής Αυλής και εκπρόσωπος των συμφερόντων της στην Ελλάδα.Σε δική της πρωτοβουλία οφείλεται η κατασκευή του ρωσικού νοσοκομείου στον Πειραιά, το οποίο στελεχώθηκε αποκλειστικά από Ρώσους, καθιστώντας το κέντρο συνάντησης των Ρώσων στην Ελλάδα. Η Όλγα Κωνσταντίνοβνα ήταν δεύτερο τέκνο και μεγαλύτερη κόρη του Κωνσταντίνου Νικολάγιεβιτς της Ρωσίας (1827 - 1892) και της συζύγου του Αλεξάνδρας της Σαξονίας-Αλτεμβούργου (1830 - 1911), η οποία έγινε, μετά τη μεταστροφή της στην Ορθοδοξία, η Μεγάλη Δούκισσα Αλεξάνδρα Ιωσήφοβνα της Ρωσίας. Μέσω του πατέρα της η Όλγα ήταν εγγονή του Νικολάου Α΄ της Ρωσίας (1796 - 1855) και της Καρλόττας της Πρωσίας (Αλεξάνδρας Φεοντορόβνας) (1798 - 1860) ενώ, μέσω της μητέρας της, είχε ως πάππο της τον Ιωσήφ της Σαξονίας-Αλτεμβούργου (1789 - 1834). Η Μεγάλη Δούκισσα είχε, επίσης, την γενεαλογική ιδιαιτερότητα να είναι απόγονος, από την πλευρά της μητέρας της, της Βυζαντινής αυτοκράτειρας Ευφροσύνης Δούκαινας Καματηράς (περίπου 1155 - 1211) και του συζύγου της Αλέξιου Γ΄ Αγγέλου (1195 - 1203). Στις 27 Οκτωβρίου 1867 παντρεύτηκε, στην Αγία Πετρούπολη, τον Γεώργιο Α΄ της Ελλάδας (1845-1913), με τον τελευταίο να είναι γιος του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας (1818-1906) και της συζύγου του, Λουίζας της Έσσης-Κάσσελ (1817-1898). Από τον γάμο αυτό γεννήθηκαν οκτώ τέκνα: ο Κωνσταντίνος Α΄ (1868 - 1923), Βασιλιάς των Ελλήνων (1913 - 1917 και 1920 - 1922), ο οποίος γεννήθηκε δέκα μήνες μετά τον γάμο μεταξύ των γονέων του και ο οποίος νυμφεύθηκε τη Σοφία της Πρωσίας (1870 - 1932), ο Γεώργιος (1869 - 1957), Πρίγκιπας και Ύπατος Αρμοστής της Κρητικής Πολιτείας (1898 - 1906), ο οποίος νυμφεύθηκε την πριγκίπισσα Μαρία Βοναπάρτη (1882 - 1962), η Αλεξάνδρα (1870 - 1891), Πριγκίπισσα της Ελλάδας και της Δανίας, η οποία νυμφεύθηκε τον Παύλο Αλεξάνδροβιτς της Ρωσίας (1860 - 1919), ο Νικόλαος (1872 - 1938), κυβερνήτης της Θεσσαλονίκης, ο οποίος νυμφεύθηκε την Ελένη Βλαδιμήροβνα της Ρωσίας (1882 - 1957), η Μαρία (1876-1940), Πριγκίπισσα της Ελλάδας και της Δανίας, η οποία νυμφεύθηκε, σε πρώτο γάμο, τον Γεώργιο Μιχαήλοβιτς της Ρωσίας (1863 - 1919) και έπειτα, σε δεύτερο γάμο, τον ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη (1881 - 1965), κυβερνήτη των Δωδεκανήσων, η Όλγα (7 Απριλίου - 2 Νοεμβρίου 1880), Πριγκίπισσα της Ελλάδας και της Δανίας. ο Ανδρέας (1882 - 1944), Πρίγκιπας της Ελλάδας και της Δανίας, ο οποίος νυμφεύθηκε την Αλίκη του Μπάττενμπεργκ (1885 - 1969), ο Χριστόφορος (1888 - 1940), Πρίγκιπας της Ελλάδας και της Δανίας, ο οποίος νυμφεύθηκε, σε πρώτο γάμο, την Αμερικανίδα Μέυ «Νάνσυ» Στιούαρτ Ουόρθινγκτον Ληντς (1878 - 1923) η οποία έγινε, μετά τον προσηλυτισμό της στην Ορθοδοξία, η πριγκίπισσα Αναστασία της Ελλάδας και έπειτα, σε δεύτερο γάμο, την Φραγκίσκη της Ορλεάνης (1902 - 1953).
Η Όλγα Κωνσταντίνοβνα (ρώσικα: Ольга Константиновна Романова, 3 Σεπτεμβρίου 1851, Αγία Πετρούπολη, Ρωσική Αυτοκρατορία - 18 Ιουνίου 1926, Ρώμη, Ιταλία) ήταν Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας και μέσω του γάμου της με τον Γεώργιο Α΄ της Ελλάδας, έγινε Βασίλισσα των Ελλήνων (1867 - 1913) και Πριγκίπισσα της Δανίας. Διετέλεσε Αντιβασίλισσα της Ελλάδας ( 4 Νοεμβρίου - 6 Δεκεμβρίου 1920). Χαρακτηρίστηκε ως φυσιογνωμία απολυταρχικής νοοτροπίας και αντισυνταγματικών πεποιθήσεων. Το όνομά της συνδέθηκε επίσης με τη συγκέντρωση υπέρογκης περιουσίας σε κοσμήματα, με τη σοβαρή και τελικώς πολύνεκρη πολιτική κρίση των Ευαγγελικών, τη δίωξη του ποιητή Γεωργίου Σουρή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BB%CE%B3%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD
Τσιάπας ΦΚ
Η Χαγουάρες ντε Τσιάπας ιδρύθηκε στις 27 Ιουνίου 2002. Έδωσε τον πρώτο αγώνα της στις 3 Αυγούστου 2002 με αντίπαλο την Τίγρες ντε λα ΟΑΝΛ, χάνοντας με 3–1, με τον Λούσιο Φιλομένο να σκοράρει το πρώτο γκολ στην ιστορία της ομάδας. Έχει κερδίσει 3 Chiapas Cup (2003, 2005, 2007) και 1 Copa Mesoamericana (2011). Στις 20 Μαΐου 2013 ανακοινώθηκε ότι η Χαγουάρες ντε Τσιάπας πωλήθηκε και μετακινήθηκε στο Σαντιάγο ντε Κερέταρο. Στις 28 του ίδου μήνα, ανακοινώθηκε ότι η Σαν Λουίς ΦΚ μετακινήθηκε στην Τούξτλα Γκουτιέρρες και μετονομάστηκε σε Τσιάπας Φούτμπολ Κλουμπ φέρνοντας πίσω μια ομάδα πρώτης κατηγορίας στη Τσιάμπας
Η Τσιάπας ΦΚ (παλαιότερα γνωστή στα Χαγουάρες ντε Τσιάπα) είναι μεξικανή ποδοσφαιρική ομάδα από την Τούξτλα Γκουτιέρρες. Έδρα της ομάδας είναι το Estadio Víctor Manuel Reyna, χωρητικότητας 31500 θεατών. Συμμετέχει στην Liga MX.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%AC%CF%80%CE%B1%CF%82_%CE%A6%CE%9A
Εκλογές στην Πολωνία
Οι τελευταίες προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν τον Μάιο του 2015 σε 2 γύρους. Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε στον 2ο γύρο ο συντηρητικός δικηγόρος Αντρέι Ντούντα με ποσοστό 51,55% έναντι 48,45% για τον απερχόμενο πρόεδρο της Κεντροδεξιάς, Μπρόνισλαβ Κομορόφσκι. Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο οποίος διενεργήθηκε στις 20 Ιουνίου 2010, έλαβαν μέρος συνολικά 10 υποψήφιοι. Προηγήθηκε ο Μπρόνισλαβ Κομορόφσκι της Πλατφόρμας του Πολίτη, με 41,5%, με τον αντίπαλό του Γιάροσλαβ Καζίνσκι από το κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη, να έρχεται δεύτερος με ποσοστό 36,5%. Στον δεύτερο γύρο στις 4 Ιουλίου επικράτησε ο ο Κομορόφσκι -σύμμαχος του πρωθυπουργού Ντόναλντ Τουσκ- με ποσοστό 53,01% έναντι 46,99% του Καζίνσκι. Οι πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν το 2019. Βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 9 Οκτωβρίου 2011 για την πλήρη ανανέωση της Γερουσίας και της Κάτω Βουλής. Το κόμμα Πολιτική Πλατφόρμα (PO) κέρδισε την αυτοδυναμία και ο Ντόναλντ Τουσκ έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της Πολωνίας που εξελέγη για δεύτερη συνεχή φορά από το 1989, όταν έπεσε ο κομμουνισμός. Έπειτα από κοινή συμφωνία, συνεχίστηκε η κυβέρνηση συνασπισμού από το κόμμα PO και το Κόμμα του Πολωνικού Λαού (PSL). Οι πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 25 Οκτωβρίου 2015 και το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη κέρδισε ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στο δημοψήφισμα που διεξήχθη στις 6 Σεπτεμβρίου 2015, οι πολίτες ερωτήθηκαν για την έγκριση ή μη της εισαγωγής των μονοεδρικών εκλογικών περιφερειών για τις εκλογές της Sejm, για τη διατήρηση της κρατικής χρηματοδότησης στα πολιτικά κόμματα και για την εισαγωγή ειδικής ρύθμισης που ευνοεί τους φορολογουμένους σε περιπτώσεις διαφωνιών αναφορικά με τον φορολογικό νόμο. Τα δημοψηφίσματα αποφασίστηκαν με διάταγμα του απερχόμενου προέδρου Μπρόνισλαβ Κομορόφσκι. Η συμμετοχή ήταν μόλις 7,80%, πολύ κάτω από το όριο του 50% που απαιτείτο προκειμένου τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος να είναι δεσμευτικά από το νόμο.
Στην Πολωνία διεξάγονται εκλογές για πρόεδρο και για βουλή. Το πολίτευμα της χώρας είναι Ημιπροεδρική Δημοκρατία. Το διθάλαμο κοινοβούλιο αποτελείται από τη Δίαιτα (Sejm) και τη Γερουσία (Senat)). Η Δίαιτα, που αποτελείται από 460 μέλη, και η Γερουσία με 100 μέλη, τα οποία εκλέγονται με καθολική ψηφοφορία για τέσσερα χρόνια. Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν πρόωρα το 2010, μετά τον απροσδόκητο θάνατο σε αεροπορικό δυστύχημα του προέδρου Λεχ Κατσίνσκι. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν πρόωρα το 2010, μετά τον απροσδόκητο θάνατο σε αεροπορικό δυστύχημα του προέδρου Λεχ Κατσίνσκι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1
Ερωτόκριτος
Το έργο διαδραματίζεται στην αρχαία Αθήνα, ο κόσμος όμως που απεικονίζει είναι σύνθετο κατασκεύασμα που δεν ανταποκρίνεται σε κάποια συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα: παράλληλα με τις αρχαιοελληνικές αναφορές, εμφανίζονται αναχρονισμοί και πολλά στοιχεία του δυτικού κόσμου, όπως η κονταρομαχία. Η υπόθεση χωρίζεται σε πέντε τμήματα και είναι συνοπτικά η εξής: Α. Ο βασιλιάς της Αθήνας Ηράκλης και η σύζυγός του Αρτέμη αποκτούν μετά από πολλά χρόνια γάμου μια κόρη, την Αρετούσα. Τη βασιλοπούλα ερωτεύεται ο γιος του πιστού συμβούλου του βασιλιά (Πεζόστρατος), ο Ερωτόκριτος. Ο Ερωτόκριτος φανερώνει τον έρωτά του για την κόρη του βασιλιά στον φίλο του Πολύδωρο, ο οποίος όμως του προτείνει να μην διανοηθεί να φανερώσει τον Έρωτά του στον Βασιλιά, διότι θα βάλει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή. Ο Ερωτόκριτος συμφωνεί και επειδή δεν μπορεί να φανερώσει τον έρωτά του, πηγαίνει κάτω από το παράθυρό της τα βράδια και της τραγουδά ερωτικά τραγούδια. Η κοπέλα σταδιακά ερωτεύεται τον άγνωστο τραγουδιστή και επιζητά να μάθει ποιος είναι. Αλλά και όλο το παλάτι, ακόμη και ο ίδιος ο βασιλιάς Ηράκλης, αναρωτιούνται ποιος είναι ο άγνωστος τροβαδούρος που κάθε βράδυ γλυκαίνει τον ύπνο του παλατιού με τα ερωτικά τραγούδια του. Ο βασιλιάς, αποφασίζει να μάθει την ταυτότητα του νέου και διατάζει τους στρατιώτες του να στήσουν ένα βράδυ ενέδρα ώστε να τον συλλάβουν και να τον παρουσιάσουν μπροστά του. Η ενέδρα αποτυγχάνει καθώς ο Ερωτόκριτος μαζί με τον καλύτερό του φίλο Πολύδωρο, σκοτώνουν δύο από τους στρατιώτες του βασιλιά και ξεφεύγουν. Ακούγοντας τον φίλο του Πολύδωρο, που του τονίζει πως αν αποκαλυφθεί η ταυτότητά του, ελλοχεύει ο κίνδυνος της ατίμωσης όχι μόνο του ιδίου αλλά και του πατέρα του, ο Ερωτόκριτος, καταλαβαίνοντας ότι ο έρωτάς του δεν μπορεί να έχει αίσια έκβαση, ταξιδεύει στη Χαλκίδα για να ξεχάσει τον έρωτα για την Αρετούσα. Πριν φύγει, ζητάει από τη μητέρα του να μην επιτρέψει σε κανέναν να μπει στο δωμάτιό του, μιας και εκεί κρύβει τους στίχους από τα ερωτικά τραγούδια που έγραψε για την Αρετούσα. Στο διάστημα της απουσίας του, ο πατέρας του αρρωσταίνει και όταν η Βασίλισσα μαζί με την πριγκίπισσα Αρετούσα τον επισκέπτονται, η μητέρα του για να τιμήσει την επίσκεψη τους, ανοίγει όλα τα δωμάτια του σπιτιού τους. Η Αρετούσα μπαίνει στο δωμάτιο του Ερωτόκριτου και βρίσκει μια ζωγραφιά που την απεικονίζει και τους στίχους που της τραγουδούσε. Αμέσως καταλαβαίνει πως αυτός είναι ο άγνωστος τραγουδιστής και το εκμυστηρεύεται στην παραμάνα της τη Φροσύνη. Όταν ο Ερωτόκριτος επιστρέφει, για να δει τον πατέρα του, ο οποίος ενδιάμεσα έχει γίνει καλά, ανακαλύπτει την απουσία της ζωγραφιάς και των τραγουδιών και μαθαίνει από τη μάνα της πως μόνο η Αρετούσα είχε επισκεφτεί στο δωμάτιό του. Επειδή καταλαβαίνει ότι αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του και ότι μπορεί να κινδυνεύει, μένει στο σπίτι προσποιούμενος ασθένεια και η Αρετούσα του στέλνει για περαστικά ένα καλάθι με μήλα, ως ένδειξη ότι ανταποκρίνεται στα συναισθήματά του.Ο Ερωτόκριτος καταλαβαίνει ότι το πάθος του βρίσκει ανταπόκριση, αρχίζει να συχνάζει πάλι στο παλάτι και οι δύο ερωτευμένοι βεβαιώνονται με τα μάτια για την αμοιβαία αγάπη τουςΒ. Ο Βασιλιάς, για να διασκεδάσει την κόρη του, που τη βλέπει μελαγχολική, οργανώνει ένα κονταροκτύπημα. Παίρνουν μέρος αφέντες και αρχοντόπουλα από διάφορους ελληνικούς τόπους που είχαν φημισμένα κάστρα: τη Μυτιλήνη, το Ανάπλι (Ναύπλιο), την Πάτρα, τη Μεθώνη, την Κορώνη, την Έγριπο, την Αξιά (Νάξο). Έρχονται ακόμη ο αφέντης της Μακεδονίας, ο γιός του Βασιλιά του Βυζαντίου, και το ρηγόπουλο της Κύπρου. Μετέχουν επίσης και ξένοι: ο φοβερός Καραμανίτης (Τούρκος) Σπιθόλιοντας και ο Σκλαβούνος (Δαλματός Σλάβος). Τελευταίος έρχεται ο Κρητικός Χαρίδημος, αφέντης της Γορτύνης. Ο Βασιλιάς ανακοινώνει πως ο νικητής θα λάβει ως έπαθλο ένα χρυσό στεφάνι, το οποίο θα ετοιμάσει η Αρετούσα. Ο Ερωτόκριτος είναι ο νικητής.Γ. Το πάθος της Αρετούσας γίνεται τώρα σφοδρότερο. Με δική της πρωτοβουλία, παρά τις συμβουλές της παραμάνας της Φροσύνης, αρχίζει να συναντάται με τον Ερωτόκριτο τη νύχτα, σ’ ένα καγκελόφραχτο παράθυρο του παλατιού. Η κοπέλα παρακινεί τον Ερωτόκριτο να τη ζητήσει από τον πατέρα της. Ο Ερωτόκριτος παίρνει την απόφαση να φανερώσει τον έρωτά του στον πατέρα του Πεζόστρατο, πιστό σύμβουλο τον βασιλιά, ζητώντας τον να ζητήσει εκ μέρους του το χέρι της Αρετούσας. Ο Πεζόστρατος κάνει τη χάρη του υιού του, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως ο βασιλιάς θα θυμώσει με αυτή την πρόταση. Όπως είναι φυσικό, ο βασιλιάς εξοργίζεται με το «θράσος» του νέου και αποφασίζει να τον εξορίσει, ενώ παράλληλα επιπλήττει τον Πεζόστρατο, τον οποίο δεν τιμωρεί λόγω της παλιάς τους φιλίας. Ταυτόχρονα φτάνουν προξενιά για την Αρετούσα από τον βασιλιά του Βυζαντίου και ο Βασιλιάς αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του. Η κοπέλα αμέσως αρραβωνιάζεται κρυφά με τον Ερωτόκριτο, πριν αυτός εγκαταλείψει την πόλη και του χαρίζει ένα δακτυλίδι της, ως δακτυλίδι του αρραβώνα τους, ζητώντας τον να το φοράει για πάντα - ακόμη και στον θάνατο, θα είναι ζευγάρι. Ο Ερωτόκριτος φεύγει για την εξορία του αποχαιρετώντας τους γονείς του, ενώ ζητά από τα θεϊκά Άστρα και τον Ήλιο να τιμωρήσουν τον σκληρό βασιλιά.Δ. Ο Ηράκλης, υποψιαζόμενος ότι η κόρη του αγαπά τον Ερωτόκριτο, αποφασίζει να επισπεύσει τον γάμο με το βασιλόπουλο του Βυζαντίου. Η Αρετούσα αρνιέται, ο βασιλιάς επιμένει, και τελικά η νέα φυλακίζεται μαζί με την παραμάνα της που προσπαθεί να τη δικαιολογήσει. Ύστερα από τρία χρόνια ένας βόρειος αντίπαλος, οι Βλάχοι (Ρουμάνοι) με τον βασιλιά τους Βλαντίστρατο (Vladislav) εισβάλλουν στη χώρα και πολιορκούν την Αθήνα. Ο Ερωτόκριτος αποφασίζει να επιστρέψει στην Αθήνα, παραβαίνοντας την εξορία του. Με τη βοήθεια μιας μάγισσας, αποκτά ένα μαγικό υγρό που αλείφοντας το στο πρόσωπό του, γίνεται αγνώριστος και στο πρόσωπο και στη φωνή του.Έτσι, επιστρέφει στην Αθήνα και παίρνει μέρος στις μάχες που ακολουθούν. Ο Ερωτόκριτος αποδεικνύεται σπουδαίος πολεμιστής και αποκτάει γρήγορα μεγάλη φήμη στο Παλάτι, ενώ γίνεται ο φόβος και ο τρόμος των εχθρών. Ο ίδιος ο βασιλιάς μάλιστα, αναζητά τον άγνωστο πολεμιστή και του προσφέρει σπουδαία δώρα, τα οποία όμως ο Ερωτόκριτος αρνείται. Σε μια μάχη μάλιστα, που ο βασιλιάς και ο σωματοφύλακας του, ο φίλος του Ερωτόκριτου Πολύδωρος, βρίσκονται σε δύσκολη θέση, ο Ερωτόκριτος κατανικάει τους εχθρούς, σώζοντας και τον στρατό και τον φίλο του και τον βασιλιά από βέβαιο θάνατο. Εξασφαλίζει ακόμη και την τελική νίκη σε μία μονομαχία που γίνεται, έπειτα από συμφωνία των δύο αντιπάλων, ανάμεσα στον Ερωτόκριτο και τον ανιψιό του βασιλιά των Βλάχων Άριστο, που έχει φτάσει από τη Φραγκιά (τη λατινική Δύση). Ο Άριστος σκοτώνεται στη μονομαχία και οι Βλάχοι με μια επιβλητική νεκρική πομπή παίρνουν μαζί τους το σώμα του και αποχωρούν από την Αθήνα.Ε. Νικητής αλλά και σοβαρά πληγωμένος ο Ερωτόκριτος μεταφέρεται, αγνώριστος πάντα, στο παλάτι. Γίνεται τέλος καλά, λέει στον βασιλιά ότι ονομάζεται Κριτίδης, και αρνούμενος κάθε άλλη ανταμοιβή ζητά να πάρει γυναίκα του τη φυλακισμένη ακόμη Αρετούσα. Ο βασιλιάς του εκμυστηρεύεται πως δυστυχώς η κόρη του δεν δέχεται κανένα προξενιό, αποκαλύπτοντας του τον λόγο της φυλάκισής της. Ο Ερωτοκριτος επιμένει να τη δει και πείθει τον βασιλιά να του επιτρέψει να την επισκεφθεί στο κελί της. Την επισκέπτεται ο ίδιος στη φυλακή και διατυπώνει την πρόταση του, αλλά η κόρη αρνιέται με επιμονή. Ο ξένος θέλοντας να δοκιμάσει την πίστη της, της αφήνει τάχα ως δώρο το δαχτυλίδι που είχε δώσει η ίδια στον Ερωτόκριτο για τον αρραβώνα τους και όταν αυτή έκπληκτη το αναγνωρίζει, τον διατάσσει επιτακτικά να της πει που το βρήκε. Ο Κριτίδης/Ερωτόκριτος, πλάθει μια ιστορία κατά την οποία αποκαλύπτει στην πριγκίπισσα πως το δαχτυλίδι αυτό, της έδωσε πριν καιρό, ένας νεαρός που βρήκε να αργοπεθαίνει μετά από μάχη με δύο θηρία στο δάσος. Ο νεαρός ενώ αργοπέθαινε, του έδωσε το δαχτυλίδι, λέγοντας ξεψυχώντας ''σε έχασα Αρετούσα μου''. Η Αρετούσα αναγνωρίζοντας το δαχτυλίδι, θρηνεί τον αγαπημένο της. Τότε ο άγνωστος μελαχρινός νέος, με το μαγικό υγρό, παίρνει πάλι την όψη του Ερωτόκριτου και αναγνωρίζεται από την Αρετούσα. Τελικά το ζευγάρι στεφανώνεται μέσα σε γενική χαρά, ο βασιλιάς συμφιλιώνεται με τον Ερωτόκριτο και τον πατέρα του, και ο Ερωτόκριτος, όπως στα παραμύθια, ανεβαίνει στον θρόνο της Αθήνας. Άμεσο πρότυπο του έργου είναι η γαλλική δημοφιλής μεσαιωνική μυθιστορία Paris et Vienne του Πιερ ντε λα Συπέντ, που τυπώθηκε το 1487 και γνώρισε μεγάλη διάδοση με μεταφράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο Κορνάρος γνώρισε το γαλλικό έργο πιθανότατα από ιταλική μετάφραση, καθώς είναι απίθανο να γνώριζε γαλλικά. Δεν πρόκειται όμως για δουλική μίμηση αλλά δημιουργική διασκευή, στην οποία αναγνωρίζονται αρετές σε σχέση με το γαλλικό πρότυπο και τις άλλες διασκευές: η πλοκή είναι περισσότερο οργανωμένη, τα πρόσωπα λιγότερα, περιορίζονται κάποιες επαναλήψεις και επιπλέον υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη σκιαγράφηση της ψυχολογίας των προσώπων. Μέχρι το πρώτο μισό του έργου, ο Κορνάρος ακολουθεί την πλοκή του προτύπου του. Από το σημείο όμως της αποτυχημένης πρότασης γάμου προς τον Βασιλιά, τα δύο έργα παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές. Στο Paris et Vienne, οι δύο νέοι απάγονται και επιχειρούν να δραπετεύσουν, μετά όμως από λίγο καιρό η κοπέλα συλλαμβάνεται από ανθρώπους του πατέρα της, ενώ ο Paris ταξιδεύει στην ανατολή. Η ευεργεσία του προς τον πατέρα της Vienne, που συντελεί στην επανασύνδεση του ζευγαριού, δεν είναι η σωτηρία του βασιλείου από εχθρούς, όπως στον Ερωτόκριτο, αλλά η απελευθέρωση του βασιλιά από την αιχμαλωσία, όταν εκείνος, επιχειρώντας να οργανώσει σταυροφορία, συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Αλεξάνδρεια. Το τέλος των δύο έργων είναι ανάλογο, με τον «άγνωστο» ευεργέτη να κάνει πρόταση γάμου στη Vienne και εκείνη να δέχεται μόνο μετά την αναγνώρισή του. Εκτός από τη γαλλική μυθιστορία, εμφανής είναι και η επίδραση του Orlando Furioso του Αριόστο, στα σημεία με περισσότερο επικό χαρακτήρα. Εκτός από τη δυτική επίδραση, ρόλο στη σύνθεση του Ερωτόκριτου έπαιξε και η ελληνική λογοτεχνική παράδοση, δημοτική (δημοτικά τραγούδια και παροιμίες) και έντεχνη (Ερωφίλη, Απόκοπος, Πένθος θανάτου και άλλα δημώδη κείμενα). Παρ' όλο που ως προς την εξέλιξη της υπόθεσης ο Ερωτόκριτος ακολουθεί όλα τα χαρακτηριστικά των αντιστοίχων ιπποτικών μυθιστοριών, παρουσιάζει κάποιες ιδιαιτερότητες ως προς τη δομή, με χαρακτηριστικά που προέρχονται από άλλα λογοτεχνικά είδη. Εκτός από τα επικά στοιχεία, είναι έντονη και η παρουσία δραματικών χαρακτηριστικών: η διαίρεση σε πέντε μέρη απηχεί την πενταμερή διαίρεση του κλασικού δράματος, ενώ θεατρικό χαρακτήρα προσδίδει και η συχνή παρουσία του διαλόγου. Στο χειρόγραφο του έργου δεν παρουσιάζεται η πενταμερής διαίρεση, η οποία εμφανίζεται μόνο στις έντυπες εκδόσεις, θεωρείται όμως από τους μελετητές οργανική και συνδεδεμένη με τη σύλληψη του έργου από τον ποιητή.Το επικό-ηρωικό και το ερωτικό στοιχείο που αναφέρονται ως θεματικοί πυρήνες ήδη στους πρώτους στίχους («και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη / του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη»), συνυπάρχουν στο έργο μοιρασμένα συμμετρικά, με το ερωτικό να υπερτερεί στο πρώτο, το τρίτο και το πέμπτο μέρος, ενώ το ηρωικό στο δεύτερο και το τέταρτο, και παράλληλα είναι αλληλένδετα συνδεδεμένα μεταξύ τους, με το ένα να τροφοδοτεί το άλλο: ο έρωτας του Ερωτόκριτου για την Αρετούσα είναι κίνητρο για τη συμμετοχή του στην κονταρομαχία, ενώ η ανδρεία του και η προσφορά στον βασιλιά της χώρας είναι το γεγονός που επιτρέπει την ευόδωση της σχέσης. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και το θέμα της αστάθειας της Μοίρας και της Τύχης, ενώ καθοριστική είναι και η σημασία του θέματος των κοινωνικών διακρίσεων: ο έρωτας των δύο ηρώων έρχεται σε αντίθεση με τις καθιερωμένες κοινωνικές συμβάσεις και τους φέρνει σε σύγκρουση με το περιβάλλον τους, τελικά όμως στο τέλος του έργου «νικούν» οι προσωπικές αρετές. Σημαντική καινοτομία του Κορνάρου είναι η ανάδειξη της ψυχολογικής κατάστασης των ηρώων και η πειστική αιτιολόγηση των κινήτρων της συμπεριφοράς τους. Η γλώσσα του Ερωτοκρίτου είναι η Κρητική διάλεκτος και ειδικότερα το ιδίωμα της Σητείας. Χρησιμοποιούνται χαρακτηριστικοί διαλεκτικοί τύποι όπως τα άρθρα τση (της) και τσι (τις), η ερωτηματική αντωνυμία (ε)ίντα στη θέση του τι, τα άρθρα τον, την, το σε θέση αναφορικής αντωνυμίας (Δεν είχαν την αποκοτιά στα θέλου να μιλήσου), σίγηση του τελικού -ν στη γενική πληθυντικού και στο γ' πληθυντικό πρόσωπο (των αρμάτω, μιλήσου), τοποθέτηση της αντωνυμίας μετά το ρήμα (επίταξη του κλιτικού, π.χ. εχάσαν τα), χρήση τής παρεκτεταμένης αντωνυμίας αυτόνος και αυτείνος (κατά το εκείνος). Ειδικότερα βασίζεται στο ανατολικό κρητικό ιδίωμα και εμφανίζει τα τυπικά χαρακτηριστικά του, όπως χρήση της αντωνυμίας τως αντί τους (τα πάθη τως), τη χρήση της αύξησης η- στους παρελθοντικούς χρόνους (ήκαμε, ήβανε), την αποβολή του -ι- μετά από -σ- (απουράνωση, π.χ. να τσ' αξώση), καθώς και τον παθητικό αόριστο -θηκα, -θηκες, -θηκε (αντί του δυτικοκρητικου -θη, -θης, -θη(ν), π.χ. εχάθηκε αντί εχάθη). Μερικά χαρακτηριστικά τής φωνητικής τού Ερωτοκρίτου είναι: α) αφομοίωση ή σίγηση των ενήχων μ, ν εντός λέξεως, όταν ακολουθεί λ, ρ ή διαρκές τριβόμενο θ, φ, χ (π.χ. τη χέρα, έλαψα, μέφεται, αθιβολή), β) τροπή τού άρθρου η και οι σε ημίφωνο [j], όταν κατά τη συνεκφορά ακολουθεί φωνήεν α, ε, ο (π.χ. η jάλλη, οι jαθρώποι), γ) σίγηση του υποτακτικού φωνήεντος ι κατά τη συνίζηση, όταν προηγείται διαρκές φατνιακό (συριστικό) σύμφωνο, δηλαδή στα συμπλέγματα σι, ξι, ψι, ζι (π.χ. ανιψός, άξος, ξάζω). Βέβαια ο Κορνάρος, όπως και οι άλλοι Κρητικοί συγγραφείς της περιόδου, δεν περιορίζεται στους αυστηρούς κανόνες τού ενός ιδιώματος, αλλά χρησιμοποιεί και στοιχεία του άλλου, κυρίως για την εξυπηρέτηση μετρικών αναγκών. Η γλώσσα του Ερωτoκρίτου βασίζεται στην ομιλουμένη κρητική διάλεκτο (κυρίως στο ιδίωμα της Σητείας), διαφοροποιείται όμως από αυτήν, εάν συγκριθεί με τις κωμωδίες ή τα διάφορα έγγραφα, αφού παρουσιάζει ελάχιστες λέξεις που προέρχονται από τα Ιταλικά, ενώ αντίθετα έχει συχνά λογιότερα λεξιλογικά στοιχεία. Οι γλωσσικές επιλογές του Κορνάρου χαρακτηρίζονται ως ακριβείς και εκφραστικές αλλά παράλληλα λιτές, όπως μαρτυρεί η περιορισμένη παρουσία κοσμητικών επιθέτων. Αντίθετα, είναι πλούσιες οι παραστατικές εικόνες και οι εκτενείς παρομοιώσεις. Εξίσου φροντισμένη είναι και η στιχουργία του κειμένου: αποφεύγονται οι χασμωδίες και δεν υπάρχουν ατέλειες στην ομοιοκαταληξία. Και η στιχουργία, όπως και η γλώσσα, διαφοροποιείται σε κάποια χαρακτηριστικά από του δημοτικού τραγουδιού: Εμφανίζεται εναλλαγή στη θέση των τονιζόμενων συλλαβών μέσα στον στίχο (ακόμη και σε μονές συλλαβές, παρ' όλο που στον ίαμβο τονίζονται οι ζυγές), συχνή παρουσία διασκελισμών και στίξη στο εσωτερικό του στίχου, στοιχεία που συντελούν στη ρυθμική ποικιλία και στην αποφυγή της μονοτονίας. Το έργο ήταν πολύ δημοφιλές και κυκλοφορούσε σε χειρόγραφα όλον τον 17ο αιώνα. Το 1713 τυπώθηκε στη Βενετία από έναν Κρητικό, ο οποίος είχε συγκεντρώσει πολλά χειρόγραφα του έργου, στα οποία στηρίχθηκε για να παραδώσει μια αρκετά έγκυρη και αξιόπιστη έκδοση. Δεν σώζεται κανένα από τα χειρόγραφα του έργου εκτός από ένα ανολοκλήρωτο, του 1710. Είναι διακοσμημένο με καλαίσθητες μικρογραφίες, αλλά λιγότερο έγκυρο ως προς την παράδοση του κειμένου σε σχέση με τη βενετσιάνικη έκδοση, γιατί αλλοιώνει σε κάποια σημεία τον ιδιωματικό χαρακτήρα της γλώσσας. Πιθανότατα σταμάτησε να αντιγράφεται μετά την κυκλοφορία της έντυπης έκδοσης του έργου, το 1713. Ακολούθησαν πολλές ανατυπώσεις της αρχικής έκδοσης και η πρώτη νεότερη έκδοση έγινε το 1915 από τον Στέφανο Ξανθουδίδη. Η απήχηση του έργου ήταν πολύ μεγάλη. Παρατηρούνται επιδράσεις του σε μαντινάδες και επιπλέον στην Κρήτη δημιούργησε μυθολογική παράδοση: τα ονόματα των ηρώων έχουν επιβιώσει ως σήμερα ως βαφτιστικά και η λαϊκή φαντασία ονόμασε «παλάτι του Ηράκλη» τους στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα. Η μεγάλη διάδοση του έργου μαρτυρείται από λόγιους και ξένους περιηγητές καθ' όλον τον 18ο και 19ο αιώνα, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι άνθρωποι στην Κρήτη γνώριζαν όλο το έργο απ' έξω. Ακόμη και ο Γιώργος Σεφέρης αναφέρει ότι στη Σμύρνη στις αρχές του 20ου αιώνα η κατανόηση του έργου ήταν πολύ εύκολη, παρά την έντονα ιδιωματική γλώσσα του. Η μεγαλύτερη όμως απόδειξη της απήχησης του έργου είναι η επίδραση που άσκησε στη νεοελληνική ποίηση. Παραδείγματα ποιημάτων επηρεασμένων από τη στιχουργική του είναι Ο Κρητικός του Δ. Σολωμού, το Μήτηρ Θεού του Α. Σικελιανού, ο Επιτάφιος του Γ. Ρίτσου, ο Νέος Ερωτόκριτος του Παντελή Πρεβελάκη. Δεν έλειψαν βέβαια και οι αρνητικές εκτιμήσεις του έργου. Αρκετοί λόγιοι του 18ου αιώνα το θεωρούσαν κατώτερο ανάγνωσμα λόγω της λαϊκής γλώσσας και μάλιστα ο Διονύσιος Φωτεινός είχε διασκευάσει το έργο σε μια λόγια, «ανώτερη» όπως πίστευε, γλωσσική μορφή. Ο Κάλβος επέκρινε το έργο ως μονότονο και ο Ιάκωβος Πολυλάς το απέρριπτε εξαιτίας της ιδιωματικής γλώσσας. Το έργο διασκευάστηκε σε θεατρική μορφή από τον Δ. Συναδινό το 1929, με τη Μαρίκα Κοτοπούλη στο ρόλο της Αρετούσας και το 1966 ο Νίκος Κούνδουρος τον διασκεύασε σε κινηματογραφικό σενάριο. Το έργο επίσης έχει μελοποιηθεί πολλές φορές και είναι δημοφιλέστατο άκουσμα στην Κρήτη. Τα φιλολογικά προβλήματα που σχετίζονται με τον Ερωτόκριτο είναι τρία: το βασικότερο, από το οποίο εξαρτώνται τα άλλα, είναι το ζήτημα της ταυτότητας του ποιητή, καθώς το όνομα Βιτσέντζος Κορνάρος ήταν διαδεδομένο στην Κρήτη. Τα άλλα δύο σημαντικά προβλήματα είναι το θέμα της χρονολόγησης του έργου και το θέμα του ιταλικού προτύπου στο οποίο βασίστηκε ο ποιητής. Για το θέμα του ποιητή, είναι αποδεκτή από τους περισσότερους μελετητές η ταύτισή του με τον Βιτσέντζο Κορνάρο του Ιακώβου, αδερφό του Βενετοκρητικού συγγραφέα Ανδρέα Κορνάρου. Ο Βιτσέντζος, σύμφωνα με αρχειακές πηγές, γεννήθηκε το 1553 και πέθανε το 1613 ή 1614. Με βάση αυτά τα στοιχεία προκύπτει το συμπέρασμα ότι ο Ερωτόκριτος γράφτηκε ανάμεσα στα 1590 και 1610. Σχετικά με το ιταλικό πρότυπο στο οποίο βασίστηκε ο Κορνάρος, από τις διάφορες διασκευές του γαλλικού έργου έχουν ξεχωρίσει από την έρευνα δύο, μία πεζή του 1543 και μία έμμετρη του Angelo Albani, με τίτλο Innamoramento de due fidelissimi amanti Paris en Vienna, του 1626. Από εξέταση όλων των ιταλικών διασκευών σε σχέση με τον Ερωτόκριτο έχει προκύψει το συμπέρασμα ότι η πεζή διασκευή ήταν αυτή που χρησιμοποίησε ο Κορνάρος, άποψη την οποία αποδέχονται αρκετοί φιλόλογοι. Αυτή η άποψη συμφωνεί και με την προτεινόμενη ταύτιση του ποιητή. Αντιθέτως, η άποψη ότι ο Κορνάρος χρησιμοποίησε τη διασκευή του Albani οδηγεί σε χρονολόγηση του ποιήματος μετά το 1626 και επομένως δεν ευνοεί την αποδοχή της ταύτισης του ποιητή με τον Βιτσένζο Κορνάρο του Ιακώβου. Αλεξίου Στ., «Εισαγωγή» στο: Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος, επιμέλεια Στ. Αλεξίου, Εστία, Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη, 1995 Ερωτόκριτος. Ο ποιητής και η εποχή του, αφιέρωμα της εφημερίδας Καθημερινή (ένθετο «Επτά Ημέρες»), 11 Ιουνίου 2000 D. Holton, Μελέτες για τον Ερωτόκριτο και άλλα νεοελληνικά κείμενα, Καστανιώτης, Αθήνα, 2000 «Ερωτόκριτος» στα τουρκικά, του Νικόλα Ζώη, «Τα Νέα», 31 Μαρτίου 2012 Ο Ερωτόκριτος σε ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο Πίνακας ελληνικών θεατρικών παραστάσεων του Ερωτόκριτου.
Ο Ερωτόκριτος είναι έμμετρο μυθιστόρημα που συντέθηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο στην Κρήτη, πιθανότατα κατά την πρώτη δεκαετία του 17ου αιώνα. Αποτελείται από 10.012 ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους αποδιδόμενους στην Κρητική διάλεκτο, εκ των οποίων οι τελευταίοι δώδεκα αναφέρονται στον ίδιο τον ποιητή. Κεντρικό θέμα του είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο νέους, τον Ερωτόκριτο, που στο έργο αναφέρεται μόνο ως Ρωτόκριτος ή Ρώκριτος, και την Αρετούσα, και γύρω από αυτό περιστρέφονται και άλλα θέματα όπως η τιμή, η φιλία, η γενναιότητα και το κουράγιο. Μαζί με το έργο Ερωφίλη του Γεωργίου Χορτάτση είναι τα σημαντικότερα έργα της κρητικής λογοτεχνίας την περίοδο της Βενετοκρατίας. Ο Ερωτόκριτος πέρασε στη λαϊκή παράδοση και παραμένει ένα εξαιρετικά δημοφιλές κλασικό έργο, χάρη επίσης και στη μελοποίησή του από τον Χριστόδουλο Χάλαρη και την ερμηνεία του από τον Νίκο Ξυλούρη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%89%CF%84%CF%8C%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82
Σουαλοκίν
Οι α και β Δελφίνος δεν είχαν δικό τους όνομα, ώσπου τα μυστηριώδη ονόματα «Sualocin» και «Rotanev» αντιστοίχως εμφανίσθηκαν αιφνιδίως στον «Κατάλογο του Παλέρμο» το 1814. Ο Βρετανός αστρονόμος Τζέιμς Γουέμπ ερμήνευσε την προέλευσή τους το 1859, διαβάζοντάς τα ανάποδα ως Nicolaus Venator, που είναι η λατινική μετάφραση του ονόματος του Ιταλού αστρονόμου Νικκολό Κατσιατόρε (Niccolo Cacciatore), βοηθού και διαδόχου του Τζουζέπε Πιάτσι στο Αστεροσκοπείο του Παλέρμο (η ιταλική λέξη cacciatore και η λατινική venator σημαίνουν στα ελληνικά «κυνηγός»). Κι όμως, αυτή η εντελώς προσωπική ονοματοδοσία επεκράτησε και στις 12 Σεπτεμβρίου 2016 η ομάδα εργασίας επί των ονομάτων αστέρων της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως ενέκρινε επισήμως το όνομα «Σουαλοκίν» (Sualocin) για το κύριο μέλος του συστήματος, τον αστέρα α Δελφίνος Aa. Στην παραδοσιακή κινεζική αστρονομία ο όρος 瓠瓜 (Hù Guā), που σημαίνει «καλή κολοκύθα», αναφέρεται σε μια μικρή ομάδα αστέρων αποτελούμενη από τους α Δελφίνος, γ2, δ, β και ζ Δελφίνος. Ο ίδιος ο α Δελφίνος ήταν γνωστός ως 瓠瓜一 (Hù Guā yī), δηλαδή «ο Πρώτος (αστέρας) της Καλής Κολοκύθας».Στην ινδική αστρονομία ο αστέρας αντιστοιχούσε στον εικοστό τρίτο σεληνιακό οίκο (nakṣatra), τον Ντανίστα (Dhanishta). Ο α Δελφίνος A είναι φασματοσκοπικώς διπλός αστέρας, που σήμερα έχει γίνει και απευθείας ορατός ως διπλός με συμβολομετρία κηλίδων. Οι αστέρες-μέλη του συστήματος έχουν γωνιακό διαχωρισμό 0,2 δευτερόλεπτο της μοίρας (΄΄) και περιφέρονται γύρω από το κοινό κέντρο μάζας τους μία φορά κάθε 17 γήινα έτη, σε τροχιά με εκκεντρότητα 0,47. Ο α Del Aa έχει φασματικό τύπο B9 IV, είναι δηλαδή γαλανόλευκος υπογίγαντας, που έχει αρχίσει να φεύγει από την Κύρια ακολουθία. Ο φασματικός τύπος του α Del Ab δεν μπορεί να προσδιορισθεί με κάποια ακρίβεια, καθώς εκπέμπει πολύ λιγότερο φως από τον κύριο αστέρα και είναι υπερβολικά κοντά του. Αλλά και οι άλλες παράμετροί του είναι άγνωστες. Ο α Del Aa έχει μάζα 2,82 φορές μεγαλύτερη από την ηλιακή μάζα και σχεδόν διπλάσια επιφανειακή θερμοκρασία από τον Ήλιο (11.643 βαθμούς K), με δείκτη χρώματος (B−V) = −0,061. Το απόλυτο μέγεθος του Aa είναι περίπου −0,4, δηλαδή στην πραγματικότητα είναι περίπου 120 φορές λαμπρότερος από τον Ήλιο. Η διάμετρός του είναι 3,92 φορές μεγαλύτερη της ηλιακής. Η ηλικία του εκτιμάται σε 227 εκατομμύρια έτη περίπου.Το σύστημα του α Δελφίνος A πλησιάζει τη Γη και το Ηλιακό Σύστημα με μέση ταχύτητα 3,40 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (12.240 χιλιόμετρα την ώρα). Οι πέντε αμυδροί συνοδοί αστέρες του άλφα Δελφίνος έχουν φαινόμενα μεγέθη από 11 έως 13,5 και απέχουν από τον α Del A από 35΄΄ έως 72΄΄. Παρουσιάζουν όλοι τους διαφορές στην ιδία κίνηση σε σχέση με τον α Del A.
Με το ιδιαίτερο όνομα Σουαλοκίν είναι γνωστός ο δεύτερος σε φωτεινότητα, όπως φαίνεται από τη Γη, αστέρας στον αστερισμό Δελφίνα, ο α (άλφα) Δελφίνος (Alpha Delphini, συντομογραφικά α Del). Είναι επίσης γνωστός ως 9 Δελφίνος (ονομασία κατά Φλάμστηντ). Στην πραγματικότητα είναι ένας πολλαπλός αστέρας: Αποτελείται από επτά διαφορετικούς αστέρες, οι δύο από τους οποίους συνιστούν διπλό σύστημα, δηλαδή δύο αστέρες που περιφέρονται γύρω από το κοινό τους κέντρο μάζας και είναι οι α Del Aa και α Del Ab. Υπάρχουν επιπλέον πέντε αμυδρότεροι αστέρες, γνωστοί ως α Del B, C, D, E και F.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BD
Ραμσής Β΄
Γεννήθηκε το 1303 π.Χ. και ήταν ο δεύτερος γιος του Φαραώ Σέτι Α΄ και της βασίλισσας Τούγιας, ο οποίος τον έχρισε αντιβασιλέα το 1289 π.Χ., όταν ο Ραμσής ήταν 14 ετών δηλαδή. Στα 24 του, 1279 π.Χ. ανέλαβε την εξουσία και βασίλεψε μέχρι το 1213 π.Χ. σύμφωνα με τον ιστορικό Μανέθων. Ο Ραμσής είχε δυο αδερφές, τη μεγαλύτερη του πριγκίπισσα Τία και την μικρότερη του πριγκίπισσα Χανουτμίρε, την οποία και παντρεύτηκε. Η επίσημη σύζυγος του Ραμσή ήταν η βασίλισσα Νεφερτάρι αλλά είχε άλλες 7 βασιλικές συζύγους. Αυτές ήταν η Ισετνοφρέτ, μητέρα του διαδόχου του Ραμσή, η Βιντάναθ, η Μεριχτάμην, η Νεμπετάβυ, και οι τρεις ήταν κόρες του Ραμσή, η Χανουτμίρε, η αδερφή του όπως ήδη αναφέρθηκε, η Μααθορνεφέρου, η κόρη του Χετταίου βασιλιά και ακόμα μια Χετταία πριγκίπισσα της οποίας το όνομα δεν σώζεται σε κανένα κείμενο. Στην αρχαία Αίγυπτο ήταν σύνηθες φαινόμενο να γίνονται γάμοι μεταξύ των μελών της βασιλικής οικογένειας, διότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους των θεών και δεν μπορούσανε να ενώσουν το αίμα τους με αίμα κοινών θνητών. Εκτός των άλλων ο Φαραώ είχε το δικαίωμα όταν πέθαινε η σύζυγος του να παντρευτεί την κόρη ή τις κόρες της, καθώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πιστεύανε ότι μέσα από τους απογόνους τους ζει το πνεύμα τους και η συνέχεια τους. Ο Ραμσής έκανε περίπου 100 παιδιά, οι μελετητές υπολογίζουν πως έκανε 45 με 55 γιούς και 40 με 50 κόρες. Τα πιο γνωστά από τα παιδιά του είναι, ο διάδοχος του και 13ος γιος του, Μερνεφθά, ο Χαεμσέτ, ο Άμουν-χε-χέρεσεφ που ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ραμσή και οι κόρες του και μετέπειτα σύζυγοι του Μειχταμήν, Βιντάναθ και Νεμπετάβυ. Ο Ραμσής χτυπήθηκε σε μεγάλη ηλικία από αρθριτικά και σκλήρυνση των αιμοφόρων αγγείων. Πέθανε το 1213 π.Χ. σε ηλικία περίπου 90 χρονών. Το όνομα του έμεινε δοξασμένο στους αιώνες και μέχρι και όταν έπεσε το Νέο Βασίλειο της Αιγύπτου, όλοι πιστεύανε ότι ένας απόγονος του θα έσωζε τη χώρα από την καταστροφή. Ύστερα από τον Ραμσή Β΄ άλλοι δέκα Φαραώ πήρανε το όνομα του, για να προσδώσουν κύρος στη βασιλεία τους. Ο μεγάλος ηγεμόνας θάφτηκε στην Κοιλάδα των Βασιλέων, στη νεκρόπολη που βρισκόταν στα δυτικά των Θηβών και συγκεκριμένα στο τύμβο που σήμερα ονομάζεται KV7. Η μούμια του φυλάσσεται στο Μουσείο του Καΐρου. Η εξωτερική πολιτική του ήταν κυρίως επιθετική με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων της Αιγύπτου στη συριακή και παλαιστινιακή επικράτεια. Για αυτό το λόγο ο Ραμσής έκανε πολλούς πολέμους ενάντια στους γείτονες του. Στο 2ο έτος της βασιλείας του ο Ραμσής αντιμετώπισε την λεηλασία των παράκτιων πόλεων της Αιγύπτου από τους «Λαούς της Θάλασσας», πιο συγκεκριμένα πειρατές από τη Λυκία και πειρατές Σερντέν. Έχτισε πολλά παράκτια παρατηρητήρια και εφοδίασε της νηοπομπές και τα καραβάνια με αμυντικό στρατό υπεύθυνο για τη φύλαξη των εμπορικών περασμάτων. Αρκετές πηγές αναφέρουν ότι στα ανοιχτά του Νείλου δόθηκε και μια ναυμαχία, αλλά δεν έχουν επιβεβαιωθεί ακόμα με ευρήματα. Στο 4ο έτος της βασιλείας του ο Φαραώ εκστράτευσε εναντίον της γης της Χαναάν και της Παλαιστίνης. Αυτή η εκστρατεία αποδείχθηκε νικηφόρα καθώς νίκησε και αιχμαλώτισε δυο πρίγκιπες που ήταν υποτελείς των Χετταίων. Στο 5ο έτος της βασιλείας του επανέλαβε μια εκστρατεία στην περιοχή της Παλαιστίνης και της Συρίας, όταν έγινε και η περίφημη μάχη του Καντές, με σκοπό να εμποδίσει την προέλαση των Χετταίων προς το νότο. Την μάχη ουσιαστικά κέρδισαν οι Αιγύπτιοι, καθώς είχαν πέσει σε ενέδρα Χετταίων και ο νεαρός Φαραώ όχι μόνο δεν πτοήθηκε αλλά συγκέντρωσε τα σκόρπια, υποχωρούντα, στρατεύματά του, έκανε μια αντεπίθεση και κατατρόπωσε τους Χετταίους. Ο Ραμσής βέβαια δεν κατάφερε να εισβάλει στο οχυρό τους, ύστερα αναγκάστηκε να τους παραχωρήσει και την περιοχή της Αμορού, οπότε κατηγορήθηκε ότι απέτυχε. Κατάφερε όμως να ανακόψει την προέλαση των Χετταίων, να τους προκαλέσει βαριές απώλειες και να τους αποδείξει ότι, αν και νεαρός, ήταν πολύ ισχυρότερος και ικανότερος από τους Χετταίους ηγεμόνες. Μετά το τέλος της μάχης ο Ραμσής Β΄ έκλεισε ειρήνη με τον αρχιστράτηγο των Χετταίων Χατουσίλις Γ΄, μικρότερο αδελφό του Χετταίου βασιλιά Μουβατάλις Β΄ ουσιαστικά χωρίς νικητή, η συνθήκη ειρήνης μεταξύ Χετταίων και Αιγυπτίων είναι η παλιότερη συνθήκη που υπάρχει σήμερα στον κόσμο, με αντίγραφο της να βρίσκεται στο κτίριο του ΟΗΕ. Στο 7ο έτος της βασιλείας του, μαζί με τον γιο του Άμουν-χε-χέρεσεφ, οδήγησε μια νέα εκστρατεία στη Συρία και κατέλαβε τις πόλεις Νεγέβ, Μωάβ, Ιερουσαλήμ, Ιεριχώ, Δαμασκό, Κουμίδ και Ούπι ενώ κατέστησε τους Εδωμίτες και τους Ζχάσους υποτελείς του. Στο 9ο έτος της βασιλείας του έκανε την τελευταία εκστρατεία του στη Συρία και επανέκτησε την περιοχή της Αμορού και κατέλαβε την πόλη Τουνίπ. Μετά από αυτή την εκστρατεία έκλεισε συνθήκη ειρήνης με τους Χετταίους και παντρεύτηκε δυο πριγκίπισσες τους για να σφραγίσει για πάντα αυτήν την ειρήνη. Ο Ραμσής ανέλαβε εκστρατείες και στη Νουβία, νότια της Αιγύπτου, μαζί με δυο γιους του, υποτάσσοντας τους αυτόχθονες κατοίκους της περιοχής και καθιστώντας τους υποτελείς του. Στην περιοχή των βορειοανατολικών παράλιων της Λιβύης, που είχε κατακτήσει ο Σέτι Α΄, ο πατέρας του Ραμσή, κτίστηκαν πολλά παράκτια φρούρια και ενισχύθηκαν οι φρουρές της περιοχής για τη διαφύλαξη των εμπορικών καραβανιών. Ο Ραμσής με τις εκστρατείες του επέφερε εσωτερική σταθερότητα και οικονομική άνθηση στην Αίγυπτο, για αυτό και στο 30ο έτος της βασιλείας του χαρακτηρίστηκε ως Θεός. Κανένας προκάτοχος του θρόνου δεν είχε καταφέρει τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και σε τόσο νεαρή ηλικία. Θέλοντας να αφήσει το όνομα του και τα κατορθώματα του αθάνατα στο πέρασμα των αιώνων, έχτισε πληθώρα μνημείων με απεικονίσεις των μαχών και των εκστρατειών του. Η οικονομική και πολιτιστική άνθηση που έφεραν τα έργα του, τον έκαναν ακόμα πιο αγαπητό στο λαό του. Τα πιο σημαντικά μνημεία που έχτισε είναι: Η πόλη Πι-Ραμές Αα-Νακτού, που σημαίνει «Επικράτεια του Ραμσή Β΄, Κυρίαρχο στη νίκη». Η πόλη Πι-Ραμές κτίστηκε στο ανατολικό Δέλτα, κοντά στην πόλη Καντίρ. Εκεί που βρισκόντουσαν οι θερινές κατοικίες του πατέρα του, τις οποίες επέκτεινε και διακόσμησε με δικά του γλυπτά και απεικονίσεις. Το Ραμέσσειο, κοντά στην Κούρνα, δυτικά των Θηβών, που είναι ένα σύμπλεγμα ναών και σχολείων, αφιερωμένα στον Ραμσή και τον πατέρα του και διακοσμημένα μόνο με σκηνές από τη μάχη του Καντές. Το περίφημο Αμπού Σίμπελ, στη νότια Αίγυπτο, ένα από τα πιο καλά διατηρημένα ιερά της αρχαίας Αιγύπτου, αφιερωμένο στον Ραμσή, στη γυναίκα Νεφερτάρι και σε 4 θεότητες. Ένα λαμπρό δείγμα της αρχιτεκτονικής του Νέου Βασιλείου. Το ναό της Καλάμπσα και το ναό «Το σπίτι του Φθα» στη βόρεια Νουβία. Οι τύμβοι της συζύγου, Νεφερτάρις, και ο δικός του, είναι χαρακτηριστικά δείγματα της νεκρικής τέχνης που ακολουθούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι στην ταφή των βασιλέων τους. Ο Ραμσής άφησε πίσω του και πολλά αγάλματα, με τον ίδιο να απεικονίζεται με τα βασιλικά διαδήματα ή με στρατιωτική ενδυμασία ή να πλαισιώνεται από θεούς που τον αναγνωρίζουν ως όμοιο τους. Ο Ραμσής θάφτηκε αρχικά στον τάφο KV7 της Κοιλάδας των Βασιλέων, αλλά εξ' αιτίας των κλοπών οι ιερείς αποφάσισαν να μετακινήσουν το σώμα, να το τυλίξουν ξανά και να το μεταφέρουν στον τάφο της βασίλισσας Ινχάπι, απ' όπου τον μετακίνησαν ξανά μετά από 3 μέρες. Αυτή τη φορά το σώμα του κατέληξε στον τάφο του ιερέα Πινουτζέμ Β', όπου και έμεινε μέχρι την ανακάλυψή του. Όλες αυτές οι πληροφορίες είναι καταγεγραμμένες πάνω στις γάζες με τις οποίες ο Ραμσής τυλίχτηκε. Η μούμια του τώρα βρίσκεται στο Μουσείο της Αιγύπτου στο Κάιρο. Από το πρόσωπο της μούμιας μπορούμε αν καταλάβουμε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Ραμσή. Η μούμια έχει γαμψή μύτη και ισχυρό σαγόνι, με μερικά μαλλιά ακόμη στην κεφαλή με αραίωση στο σχήμα πετάλου και στέκεται στο ύψος των 1.70 μέτρα. Μία ανάλυση των μαλλιών του Ραμσή, αποκαλύπτει ότι κατά την διάρκεια της ζωής του τα μαλλιά του είχαν κόκκινο χρώμα, το οποίο προϋποθέτει ότι καταγόταν από μια οικογένεια με κόκκινα μαλλιά. Αυτό είναι σημαντικό καθώς δεν παίζει μόνο αισθητικό ρόλο, αντιθέτως τα κόκκινα μαλλιά στην Αρχαία Αίγυπτο σχετίζονται με τον θεό Σετ, τον αντίπαλο του θεού Όσιρι στην αιγυπτιακή μυθολογία, και το όνομα του πατέρα του Ραμσή, σήμαινε "ακόλουθος του Σετ" γεγονός που μας οδηγεί στο να πιστέψουμε ότι και εκείνος είχε κόκκινα μαλλιά. Το 1974 αρχαιολόγοι διαπίστωσαν ότι η κατάσταση της μούμιας χειροτέρευε καθώς οι συνθήκες διατήρησής της δεν ήταν ιδανικές και έτσι η μούμια μεταφέρθηκε στο Παρίσι για να πραγματοποιηθεί ανάλυση από επιστήμονες. Στη μούμια χορηγήθηκε αιγυπτιακό διαβατήριο με το επάγγελμα να αναφέρει "Βασιλιάς (αποθανών)". Η μούμια έφτασε στο αεροδρόμιο Le Bourget του Παρισιού με τιμητική παρουσία του στρατού, ανάλογη αφίξεως ενός βασιλιά. Κατά την ανάλυση της μούμιας, οι επιστήμονες ανακάλυψαν τραύματα μάχης, παλιά κατάγματα, αρθρίτιδα και σημάδια κακής ροής του αίματος. Εξαιτίας της αρθρίτιδας του Ραμσή, πιθανολογείται ότι ο φαραώ ήταν αναγκασμένος να περπατάει με ένα μπαστούνι για την τελευταία περίπου δεκαετία της ζωής του. Μία πρόσφατη έρευνα απέρριψε την πιθανότητα αγκυλοποιητικής σπονδυλοαρθρίτιδας ως την αιτία για την κατάσταση της υγείας του Ραμσή προς το τέλος της ζωής του. Οι επιστήμονες επίσης ανακάλυψαν την ύπαρξη μιας τρύπας στην κάτω γνάθο του Ραμσή. Ανακαλύφθηκε επίσης ένα απόστημα ανάμεσα στα δόντια του, που "θα μπορούσε να ήταν αρκετά σοβαρό, παρ' όλα αυτά αυτό δεν μπορεί να διευκρινιστεί με σιγουριά". Μετά την επιστροφή της μούμιας στην Αίγυπτο, την επισκέφτηκε ο πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ και η γυναίκα του. περιοδικό Αρχαίοι Πολιτισμοί, τεύχος 60, Αρχαία Αίγυπτος: Αμπού Σίμπελ και Ραμσής Β΄, εκδόσεις DeAgostini Hellas, 2001 περιοδικό National Geographic Ελλάδας, τεύχος Φεβρουαρίου 2008, Μαύροι Φαραώ. Dodson, Aidan; Dyan Hilton (2004). The Complete Royal Families of Ancient Egypt. Thames & Hudson.
Ο Ραμσής Β΄ (1303 π.Χ. - 1214 π.Χ.), γνωστός και ως Ραμσής ο Μέγας (στην ελληνική βιβλιογραφία συναντάται και ως Ραμεσσής Β΄, ενώ στην αρχαία Ελλάδα ήταν γνωστός και ως Οσυμανδύας από την παραφθορά του επίσημου βασιλικού τίτλου του Ραμσή που ήταν Ούσερ-μαατ-ρε Σέτεφ-εν-ρε), ήταν ο τρίτος φαραώ της 19ης δυναστείας της Αιγύπτου. Ήταν ο ισχυρότερος όλων των Αιγυπτίων ηγεμόνων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CF%83%CE%AE%CF%82_%CE%92%CE%84
Τζετ σετ
Αρχικά, τα μέλη αυτής της ελίτ ήταν άνθρωποι που τους άρεσε η επίδειξη του πλούτου τους ή της υψηλόβαθμης κοινωνικής τους θέσης, κάνοντας οι ίδιοι επισκέψεις σε πολύ δημοφιλή και αποκλειστική μέρη, όπως ακριβά εστιατόρια και νυχτερινά κέντρα, όπου οι παπαράτσι, ένα φαινόμενο που γεννήθηκε ακριβώς με το τζετ σετ, θα μπορούσαν να τους φωτογραφήσουν. Αυτή είναι η πρώτη γενιά που θα μπορούσε να περάσει ένα σαββατοκύριακο στο Παρίσι, ή να πάει στη Ρώμη μόνο για να παρακολουθήσει ένα πάρτι, ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής που ο Φεντερίκο Φελίνι παρουσίασε στην ταινία La dolce vita (1960). Ο οικονομικός και κοινωνικός μετασχηματισμός στις ανεπτυγμένες χώρες έχει χάσει την έννοια του κύρους σε μια κοινωνία στην οποία τα μέσα που κατέστησαν δυνατή αυτήν τη διεθνή κοινωνικότητα (αεροπορικά ταξίδια, διεθνή τηλεφωνία, ξενοδοχεία κ.λπ.), κάποτε πολύ ακριβά, έγιναν προσιτά σε πολλούς ανθρώπους και όχι πλέον το προνόμιο των πλούσιων τάξεων, χάνοντας έτσι την αύρα της κοινωνικής αποκλειστικότητας που συσχετίστηκε κάποτε με αυτές. Ωστόσο, συνεχίζει να χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό του περιβάλλοντος διάσημων προσωπικοτήτων, όπως για παραδείγμα μουσικών, ηθοποιών, κοσμικών, μεγαλοεπιχειρηματιών με μεγάλα εισοδήματα ή περιουσιακά στοιχεία που τον ελεύθερο χρόνο τους τον διαθέτουν για να κάνουν μεγάλα ταξίδια αναψυχής. Στο τζετ σετ συγκαταλέγονται πολλοί άνθρωποι, αλλά όχι πάντα οι πιο διάσημοι. Για παράδειγμα, υπάρχουν ηθοποιοί, μουσικοί, αλλά και βασιλικές οικογένειες (όπως εκείνες του Μονακό, της Αγγλίας ή της Σαουδικής Αραβίας ) καθώς και οικογένειες δισεκατομμυριούχων όπως οι Αμερικανοί Τραμπς και Χίλτονς, οι Ιταλοί Ανιέλλι, οι Ρότσιλντ, οι Ροκφέλερ κτλ. Ανάμεσα στο διεθνές τζετ σετ υπήρξαν και αρκετοί Έλληνες κατά το παρελθόν, όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Σταύρος Νιάρχος, η οικογένεια Γουλανδρή, η οικογένεια Λάτση κτλ. Από τους πρώτους προορισμούς του διεθνές τζετ σετ κατά την δεκαετία του 1950 και 1960 ήταν η Γαλλική Ριβιέρα (Μόντε Κάρλο, Κάννες, Σαν Τροπέ), το Ακαπούλκο (Μεξικό), η Μύκονος (Ελλάδα), το Σεν Μόριτς (Ελβετία), η Ίμπιζα και η Μαρμπέγια (Ισπανία), το Κάπρι (Ιταλία) και το Μαρακές (Μαρόκο). Τα κέντρα έλξης και συγκέντρωσης του τζετ σετ αποτελούνται κυρίως από σημαντικές πόλεις ή αποκλειστικούς τουριστικούς προορισμούς. Οι τόποι αυτοί επιλέγονται συνήθως από διάφορες σημαντικές προσωπικότητες που προτιμούν εξωτικούς προορισμούς ή αποκλειστικούς θαλάσσιους προορισμούς ή χιονοδρομικά κέντρα.
Ο όρος τζετ σετ (αγγλικά:Jet-set) αποδίδεται στον Ιγκόρ Κασίνι, έναν δημοσιογράφο της New York Journal American, πρώην σύζυγο της ηθοποιού Νάντια Κασίνι, ο οποίος με αυτόν το όρο ηθέλε να περιγράψει μια διεθνή κοινωνική ομάδα που αποτελείται από άτομα που ανήκουν σε πλούσιες κοινωνικές τάξεις, οι οποίες οργάνωναν και συμμετείχαν σε διάφορα είδη κοινωνικών δραστηριοτήτων σε όλο τον κόσμο την δεκαετία του 1950 (όπως κοινωνικές σχέσεις, επαγγελματικές συναντήσεις, ή αλλά παρόμοια), ακόμη και σε μέρη που είναι δύσκολο να προσεγγιστούν από απλούς ανθρώπους. Στην Ελλάδα ο όρος συχνά αναφέρεται ως Διεθνές τζετ-σετ. Η έκφραση, τζετ-σετ προέρχεται από τη συνήθεια της μετακίνησης από μια αριστοκρατική τοποθεσία και από ένα εξωτικό μέρος σε άλλο, ταξιδεύοντας με αεροπλάνα τύπου τζετ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B5%CF%84_%CF%83%CE%B5%CF%84
Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι
Το πανεπιστήμιο ιδρύθηκε το 1640 από τον Κόμη Περ Μπράχε στο Τούρκου, ως η Ακαδημία του Τούρκου. Ήταν το τρίτο πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε στο Βασίλειο της Σουηδίας, μετά από το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα και την Ακαντέμια Γκουσταβιάνα, δηλαδή το σημερινό Πανεπιστήμιο του Τάρτου στην Εσθονία. Το 1827 μετακόμισε ακολουθώντας τη μεταφορά της πρωτεύουσας στο Ελσίνκι και ονομάστηκε Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο Αλεξάνδρου της Φινλανδίας από το όνομα του τσάρου Αλεξάνδρου Α' της Ρωσίας. Ονομάστηκε Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι μετά την ανεξαρτητοποίηση της Φινλανδίας το 1917. Το βασικό κτήριο του πανεπιστημίου, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Κ. Λ. Ένγκελ, ολοκληρώθηκε το 1832. Βρίσκεται δίπλα στην Πλατεία της Γερουσίας στην καρδιά του νεοκλασικού κέντρου του Ελσίνκι, με θέα τον Καθεδρικό Ναό και το Κυβερνητικό Ανάκτορο. Τα περισσότερα από τα σημαντικά κτίσματα της Πανεπιστημιούπολης στο κέντρο της πόλης, όπως η Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη, το Αστεροσκοπείο και αρκετά κτήρια σχολών, είναι επίσης σχεδιασμένα από τον Ένγκελ. Το πανεπιστήμιο χωρίζεται σε έντεκα σχολές. Παρατέθενται παρακάτω με την επίσημη σειρά που χρησιμοποιεί το πανεπιστήμιο, και η οποία αντικατοπτρίζει την ιστορία του πανεπιστημίου και την ιεραρχία των επιστημών την εποχή που ιδρύθηκε το πανεπιστήμιο: Σχολή Θεολογίας Νομική Σχολή Ιατρική Σχολή Σχολή Τεχνών Σχολή Επιστημών Σχολή Συμπεριφοριστικών Επιστημών Σχολή Κοινωνικών Επιστημών Σχολή Γεωργίας και Δασοκομίας Κτηνιατρική Σχολή Σχολή Βιοεπιστημών Φαρμακευτική ΣχολήΠεριλαμβάνει επίσης αρκετά ανεξάρτητα ινστιτούτα, όπως ερευνητικά κέντρα και βιβλιοθήκες. Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι - Επίσημο site Παρουσίαση των κτηρίων - Εικόνες από σχεδόν όλα τα πανεπιστημιακά κτήρια και τις αίθουσες διαλέξεων.
Το Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι είναι ένα πανεπιστήμιο στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Είναι το παλαιότερο και μεγαλύτερο πανεπιστήμιο στη Φινλανδία με την ευρύτερη έκταση προσφερομένων επιστημών. Έχει εγγεγραμένους περίπου 38.000 φοιτητές (συμπεριλαμβανομένων 5.500 μεταπτυχιακών φοιτητών). Το πανεπιστήμιο είναι μέλος της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων Έρευνας και του Europaeum και εστιάζει με μεγάλη έμφαση στην υψηλής ποιότητας έρευνα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%BB%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%B9
Τοσκική διάλεκτος
Τα Τόσκικα μπορούν επίσης και να αναφέρονται στους Τόσκηδες αλβανούς ομιλητές της νότιας Αλβανίας, συχνά από ομάδες στην Λιαπουριά, και από Τσάμηδες στην Τσαμουριά. Μια μεγάλη ομάδα τοσκικοφώνων ήταν στην Ελλάδα, οι Τσάμηδες. Αυτοί Ζούσαν κυρίως στην περιοχή της Θεσπρωτίας. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου πλείστοι Τσάμηδες εκδιώχθηκαν προς την Αλβανία λόγω της συνεργασίας τους με τις δυνάμεις του Αξονα και τη συμμετοχή τους σε σφαγές Ελλήνων. Από κάποιους η Τοσκική διάλεκτος θεωρείται πιο στερεοτυπική, και λιγότερο βίαιη από τη Γκέγκικη διάλεκτο. Τα Τόσκικα, υπό τη στενότερη έννοιά τους, μπορούν να ομιληθούν από κατοίκους της Toskëria , μια περιοχή στα βορειοδυτικά του Αώου, στο έδαφος του Νομού Φιέρ. Εντούτοις, το όνομα Τοσκερία χρησιμοποιείται συχνά στις περιοχές των Τόσκηδων ομιλητών της Αλβανίας, σε αντίθεση με τη βόρειο Γκεγκερία. Ομιλείται στις νότιες περιοχές της Αλβανίας. Αρβανίτικη γλώσσα Μάντα Ελευθερία, Muslim Albanians in Greece: The Chams of Epirus (1923-2000), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης/Φιλοσοφική Σχολή/Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας - εκδ. Institute for Balkan Studies, Θεσσαλονίκη 2004 ISBN 978-960-7387-43-1 http://www.sil.org/iso639-3/documentation.asp?id=als Αρχειοθετήθηκε 2012-11-01 στο Wayback Machine.
Τα Τόσκικα είναι η νότια διάλεκτος της Αλβανικής γλώσσας (γεωγραφικά όρια). Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα Τόσκικα και τα Γκέγκικα (δηλαδή τη βόρεια διάλεκτο) είναι ο Ποταμός Γενούσος (Σκούμπιν). Τα Τόσκικα είναι η βάση της τυποποιημένης μορφής της Αλβανικής γλώσσας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%82
Ιάκωβος Λεοπόλδος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν
Ο μεγαλύτερος και μοναδικός επιζών από τέσσερις γιους, γεννήθηκε στον Godefroy de La Tour d'Auvergne, δούκα τού Μπουγιόν και τη Λουίζα-Ερριέττα-Γαβριέλα της Λωρραίνης-Μαρσάν το 1746. Από το 1771 ο Ιάκωβος-Λεοπόλδος ονομαζόταν πρίγκιπας τού Τυρέν ως διάδοχος του δουκάτου τού Μπουγιόν. Εξάδελφός ήταν ο Ερρίκος-Λουδοβίκος ντε Ροάν, ο σκανδαλώδης πρίγκιπας τού Γκυεμενέ . Νυμφεύτηκε τη Χέντβιχ της Έσσης-Ρότενμπουργκ, κόρη του Kωνσταντίνου, λαντγκράβου της Έσσης-Ράινφελς-Ρότενμπουργκ και της συζύγου του, Countess Marie Sophia Theresia Hedwig Eva of Στάρεμπεργκ, χήρα πριγκίπισσα τού Nάσσαου-Ζήγκεν και αδελφή τού πρίγκιπα Γεωργίου-Αδάμ. Η Χέντβιχ ήταν εγγονή τού Eρνέστου-Λεοπόλδου, λαντγράβου της Έσσης-Ράινφελς-Ρότενμπουργκ και της πριγκίπισσας Eλεονόρας τού Λέβενσταϊν-Βέρτχαϊμ-Ρόχεφορτ και τού Κορράδου-Σιγισμούνδου, κόμη τού Στάρεμπεργκ και της πριγκίπισσας Mρίας-Λεοπολδίνας τού Λέβενσταϊν-Βέρτχαϊμ-Ρόχεφορτ. Το ζευγάρι παντρεύτηκε στο Κάρσλμπουργκ στις 17 Ιουλίου 1766, αλλά δεν απέκτησε παιδιά. Έζησε στο Σατώ ντε Ναβάρ, το γαλλικό του κτήμα, πριν από την επανάσταση και διαδέχθηκε τον πατέρα του το 1792. Κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης τού παλαιού καθεστώτος, το δουκάτο τού Μπουιγόν αφαιρέθηκε από αυτόν το 1794 και απορροφήθηκε στη Γαλλία τον Οκτώβριο του 1795. Ήταν γνωστός ως πολίτης Λα Τουρ ντ'Ωβέρν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Ωστόσο, το 1800, ανέκτησε το δουκάτο, αλλά υποχρεώθηκε να εξοφλήσει χρέη ύψους 3 εκατομμυρίων λιβρών. Ο Ιάκωβος ήταν ο τελευταίος δούκας τού Μπουγιόν και μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους το δουκάτο απορροφήθηκε από το μεγάλο δουκάτο τού Λουξεμβούργου (το Μπουγιόν αργότερα έγινε μέρος τού Βελγίου). Δεν είχε γνωστούς απογόνους. Οι πρίγκιπες τού Γκυμενέ διεκδικούν σήμερα το δουκάτο τού Μπουγιόν ως δικό τους, λόγω τού γάμου της Mαρίας-Λουίζας (θείας του) και τού Ζυλ ντε Ροάν, πρίγκιπα τού Γκυεμενέ.
Ο Ιάκωβος-Λεοπόλδος-Κάρολος-Γοδεφρείδος ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, γαλλ.: Jacques Léopold Charles Godefroy de La Tour d'Auvergne, (15 Ιανουαρίου 1746 - 7 Φεβρουαρίου 1802) ήταν μέλος τού Οίκου Λα Τουρ ντ'Ωβέρν, των κυρίαρχων δουκών τού Μπουγιόν. Ήταν ο τελευταίος δούκας τού Μπουιγόν· διαδέχθηκε τον πατέρα του το 1792.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%AC%CE%BA%CF%89%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9B%CE%B1_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81_%CE%BD%CF%84%27%CE%A9%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD
Διοργανώσεις Ε.Π.Σ. Αθηνών 1961–62
Α΄ με οκτώ (8) ομάδες σε όμιλο δύο γύρων (14 αγώνες). Α1 με δέκα (10) ομάδες σε όμιλο δύο γύρων (18 αγώνες). Α2 με δεκαέξι (16) ομάδες σε όμιλο δύο γύρων (30 αγώνες). Β1 με είκοσι έξι (26) ομάδες σε ενιαίο όμιλο ενός γύρου (25 αγώνες). Β2 α΄ φάση σε δύο ομίλους: Α΄ (16 ομάδες) και Β΄ (15 ομάδες). Τελική φάση σε όμιλο δέκα (10=2Χ5) ομάδων. Γ΄ α΄ φάση με 43 ομάδες σε 4 ομίλους. Τελική φάση με 12 ομάδες. Δ΄ με δεκατρείς ομάδες σε ενιαίο όμιλο ενός γύρου (13 αγώνες). Στην Α΄ κατηγορία μετείχαν οκτώ (8) ομάδες και ουσιαστικά αποτέλεσε προκριματικό όμιλο για την πρώτη φάση των ομίλων της Β΄ Εθνικής. Προκρίθηκαν οι πέντε πρώτες ομάδες, οι οποίες στη συνέχεια αγωνίστηκαν στον Α΄ Όμιλο Νότου αλλά καμία από αυτές δεν πέρασε στην τελική φάση της Β΄ Εθνικής. Οι ίδιες πέντε ομάδες εντάχθηκαν στη μόνιμη Β΄ Εθνική (Α΄ όμιλος) της επόμενης σεζόν 1962-63. Πρωταθλητής: Ατρόμητος Αθηνών. Προκρίθηκε στον Α΄ Όμιλο Νότου της Β΄ Εθνικής 1961-62 (8 ομάδες). Τερμάτισε 2ος και δεν πέρασε στην επόμενη φάση. Στον Α΄ Όμιλο Νότου Β΄ Εθνικής (1961-62): Α.Ε. Ελευθερούπολης (3η θέση), Π.Α.Ο. Σαφράμπολη (4η), Αθηναϊκός Βύρωνα (5η), Αστέρας Αθηνών (6η). Αποκλείστηκαν από τη β΄ φάση. Άνοδος στη Β΄ Εθνική (1962-63): Ατρόμητος Αθηνών, Αστέρας Αθηνών, Αθηναϊκός, Π.Α.Ο. Σαφράμπολη, Α.Ε. Ελευθερούπολης. Υποβιβασμός: καμία ομάδα. Πρωταθλητής: Ποσειδών Γλυφάδας, άνοδος στην Α΄ κατηγορία. Άνοδος στην Α΄: 2η ως 10η ομάδα. Λόγω της δημιουργίας της μόνιμης Β΄ Εθνικής έγινε αναδιάρθρωση και όλη η Α1 προήχθη σε Α΄ κατηγορία. Πρωταθλητής: Πλάτων Αθηνών, άνοδος στην Α1. Άνοδος στην Α1: 2η ως 14η ομάδα. Λόγω της δημιουργίας μόνιμης Β΄ Εθνικής κατηγορίας έγινε αναδιάρθρωση των κατηγοριών και οι 14 πρώτες ομάδες της Α2 προήχθησαν στην Α1. Παρέμειναν στην Α2: 15η και 16η ομάδα. Πρωταθλητής: Π.Α.Ο. Ρουφ, άνοδος στην Α2 κατηγορία. Άνοδος στην Α2: 2η ως 14η ομάδα. Λόγω της δημιουργίας μόνιμης Β΄ εθνικής έγινε αναδιάρθρωση των κατηγοριών της ΕΠΣΑ και οι 14 πρώτες ομάδες της Β1 προήχθησαν στην Α2. Στη Β΄ κατηγορία: 15η ως 26η ομάδα. Με την αναδιάρθρωση οι κατηγορίες Β1 και Β2 συγχωνεύτηκαν σε μία "Β΄ κατηγορία" 26 ομάδων, που συγκροτήθηκε από τις τελευταίες 12 ομάδες της Β1 και τις πρώτες 14 ομάδες της Β2. * Ο Αχαρναϊκός προέκυψε από μετονομασία της «Υπεροχής Μενιδίου». Ψηφιακό αρχείο εφ. "Αθλητική Ηχώ". "Αθλητική Ηχώ", 8/1/1962. "Αθλητική Ηχώ", 4/3/1962. "Αθλητική Ηχώ", 23/4/1962. "Αθλητική Ηχώ", 4/6/1962. "Αθλητική Ηχώ", 11/6/1962. Στατιστική ποδοσφαίρου.
Το πρωτάθλημα ΕΠΣ Αθηνών 1961-62 διεξήχθη σε επτά κατηγορίες. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Ατρόμητος Αθηνών, ο οποίος στη συνέχεια μαζί τις επόμενες τέσσερις ομάδες αγωνίστηκαν στον Α΄ Όμιλο Νότου της Β΄ Εθνικής για την άνοδο στην Α΄ Εθνική. Υπήρξε το τελευταίο πρωτάθλημα πριν από την καθιέρωση της μόνιμης Β΄ Εθνικής. Έτσι από την επόμενη σεζόν το πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ εκτός από τις πέντε-έξι ισχυρές αθηναϊκές ομάδες της Α΄ Εθνικής στερήθηκε πέντε ακόμα που εντάχθηκαν στη Β΄ Εθνική.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD_1961%E2%80%9362
Περίοικος
Όπως ο όρος μέτοικος συνδέεται κατά κύριο λόγο με την Αθήνα, ο ανάλογος αλλά όχι ταυτόσημος όρος Περίοικος συνδέεται μια άλλη ισχυρή πόλη-κράτος, την Σπάρτη. Εκεί αναπτύχθηκε ένα διαφορετικό κοινωνικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο οι γνήσιοι πολίτες ή ομοίοι ήταν θεωρητικά ίσοι. Οι μη πολίτες, ελεύθεροι κάτοικοι των περιχώρων, ή περίοικοι, ζούσαν με σχετική αυτονομία σε πόλεις η κώμες της ευρύτερης περιφέρειας, χωρίς να διαθέτουν λόγο στο χειρισμό των κρατικών υποθέσεων. Το κοινωνικό σύστημα που διαμόρφωσε τη σχέση πολιτών και μη πολιτών στη συγκεκριμένη πόλη-κράτος είναι διαφορετικό και βασίζεται σε μια μοναδική παραδοχή. Στη Σπάρτη ο πολίτης είναι ταυτόχρονα και στρατιώτης, όμως ο κλήρος του ανήκει ουσιαστικά στο κράτος. Επίσης, οι Σπαρτιάτες δε σχετίζονται με παραγωγικά επαγγέλματα, αφού η προεξέχουσα ιδιότητά τους είναι η στρατιωτική. Η συμμετοχή των πολιτών στις μεγάλες αποφάσεις της πόλης ήταν μάλλον περιορισμένη, πολύ περισσότερο για τους περίοικους, που συνέθεταν την πληθυσμιακή ομάδα των μη πολιτών. Οι περίοικοι στην περίπτωση της Σπάρτης είναι οι κάτοικοι που ζουν στις περιοχές γύρω από τις τέσσερις κώμες στις οποίες είχαν εγκατασταθεί οι Σπαρτιάτες πολίτες. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι η σπαρτιατική ισονομία δεν είναι άμοιρη της κατοχής γης. Η ύπαρξη πλουσίων Σπαρτιατών και μεγάλων γαιοκτημόνων θέτει αμφισβητήσεις στο θέμα της ισότητας, τουλάχιστον όσον αφορά στο θέμα της οικονομίας και των επιδράσεών της στη συγκεκριμένη πόλη-κράτος. Όποια εκδοχή και αν θεωρήσουμε ορθή για την καταγωγή των περίοικων, εκείνη του Έφορου ή εκείνη του Ισοκράτη, οι περίοικοι φαίνεται πως διατηρούν σχετική αυτονομία οικονομική και δικαιϊκή στους δήμους τους και συμμετέχουν ισότιμα στις πολεμικές επιχειρήσεις ως οπλίτες. Αποκαλούνται γενικώς Λακεδαιμόνιοι και δεν εκδηλώνουν εχθρικές διαθέσεις προς τη Σπάρτη. Ασκούν το επάγγελμα του ξυλουργού, του γεωργού, του κτηνοτρόφου ή του αλιέα, καλύπτοντας το παραγωγικό κενό των ομοίων. Η οικονομική τους δραστηριότητα όμως παραμένει περιορισμένη, εξαιτίας της αυστηρής σπαρτιατικής κηδεμονίας. Ο αριθμός της πληθυσμιακής ομάδας των περιοίκων είναι ουσιαστικά άγνωστος, εξαιτίας έλλειψης συγκεκριμένων στοιχείων. Δεν μπορούμε εδώ να ακολουθήσουμε τον κανόνα της αναλογίας 1/3, καθώς η Σπάρτη φαίνεται εξαιρετικά ολιγάριθμη ως προς τα μέλη της κοινωνίας της. Οι 8-9.000 Σπαρτιάτες πολίτες σαφώς ήταν υποδεέστεροι αριθμητικά από τους περιβάλλοντες περίοικους. Άλλωστε, η αριθμητική έλλειψη και οι αυστηροί κανόνες αστυνόμευσης των μη πολιτών συνηγορούν προς αυτή την κατεύθυνση. Παρατηρούμε, λοιπόν και στην περίπτωση της Σπάρτης μια χαρακτηριστική συμμετοχή της πληθυσμιακής ομάδας των μη-πολιτών, σε παραγωγικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ο περιορισμός της στον παραγωγικό τομέα ήταν επ’ ωφελεία της σπαρτιατικής κοινωνίας, η οποία διατηρούσε μικρή έως ανύπαρκτη σχέση με το σύνολο των τεχνικών επαγγελμάτων. Andrewes Α., Αρχαία Ελληνική Κοινωνία, μτφρ. Α. Παναγόπουλος, Μ.Ι.Ε.Τ. (Αθήνα, 1987). Borgeaud P. κ. ά, Ο έλληνας άνθρωπος, (μτφρ. Χ. Τασάκος), Ελληνικά Γράμματα, (Αθήνα 1996). Finley M.I. Ancient History, Evidence and Models, Chatto & Windus, (London 1985).
Οι περίοικοι ήταν οι παλιοί κάτοικοι της Λακωνίας, αυτοί που δέχτηκαν τους Δωριείς χωρίς αντίσταση. Ήταν ελεύθεροι κάτοικοι της ορεινής και παράλιας Λακωνίας, οι οποίοι είχαν αυτόνομη διοίκηση, όχι όμως και πολιτικά δικαιώματα αλλά πλήρωναν φόρους. Ασχολούνταν, κυρίως με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, τη βιοτεχνία και το εμπόριο. Ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να ταξιδεύουν σ’ άλλες πόλεις.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82
Πρωτάθλημα Αθήνας πετοσφαίρισης ανδρών 1926
Το δεύτερο πρωτάθλημα βόλεϊ του Πανιωνίου διεξήχθη από 31 Ιανουαρίου ως 28 Μαρτίου 1926 στο Παναθηναϊκό Στάδιο και το γυμναστήριο του Εθνικού Αθηνών. Σύμφωνα με την προκήρυξη δικαίωμα συμμετοχής είχαν "πάντες οι εν Αθήναις και Πειραιεί και περιχώροις εδρεύοντες Γυμν. Σύλλογοι ανεγνωρισμένοι υπό του ΣΕΓΑΣ, το Εθνικόν Πανεπιστήμιον, το Διδασκαλείον Γυμνασιτκής, αι Στρατιωτικαί και Ναυτικαί Σχολαί και ομάδες συλλόγων άλλων πόλεων της Ελλάδος ή Ελλήνων του εξωτερικού". Δεν είναι γνωστό το σύστημα διεξαγωγής. Οι τελικοί των πρωταθλημάτων πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 28 Μαρτίου 1926 στο Στάδιο, με μεγάλη επισημότητα, παρουσία εκπροσώπων της πολιτείας, αθλητικών, εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών αρχών. Πρωτάθλημα Αθηνών ομάδων βόλεϊ: ξεκίνησε στις 31 Ιανουαρίου 1926 και μετείχαν 9 σωματεία και ανώτατες σχολές:Ομάδες (9): Πανιώνιος, Εθνικός Γ.Σ., Πανελλήνιος Γ.Σ., Παναθηναϊκός Α.Ο., Γ.Σ. Αμαρουσίου, Ατρόμητος Αθηνών, Διδασκαλείο Γυμναστικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Σχολή Ευελπίδων. Τελικός: Διδασκαλείο Γυμναστικής - Πανεπιστήμιο Αθηνών: ; Πρωταθλητής: Διδασκαλείο Γυμναστικής Η επιτυχία της διοργάνωσης του 1925 είχε ως αποτέλεσμα το 1926 να υπάρξει αθρόα συμμετοχή σωματείων, σχολών, γυμνασίων κλπ. Έτσι ο σύλλογος αποφάσισε να διοργανώσει δύο ξεχωριστά σχολικά: 1) Γυμνασίων (με 12 σχολεία) και 2) Σχολαρχείων ή β΄ κατηγορίας (ως 15 ετών, μετείχαν 5 σχολεία). Το Πρωτάθλημα Γυμνασίων, Εμπορικών Σχολών και Ιδιωτικών Λυκείων βόλεϊ Αθηνών ξεκίνησε στις 24 Ιανουαρίου 1926. Μετείχαν 12 γυμνάσια: Β΄, Γ΄, Ε΄, Στ΄ Αθήνας, Πρότυπο Κλασικό Γυμνάσιο, Λεόντειο Λύκειο, Βαρβάκειο Γυμνάσιο, Β΄ και Γ΄ Εμπορική Σχολή, Αγγλική Εμπορική Σχολή Μπάρξερ, Δραγάτσειο Εκπαιδευτήριο, Εκπαιδευτήριο Μακρή. Διεξήχθη με έγκριση και υπό την προστασία του Υπουργείου Παιδείας, με εγκύκλιο που απέστειλε ο αρμόδιος υπουργός κ. Λιβαθυνόπουλος. Οι τελικοί πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 28 Μαρτίου 1926 στο Στάδιο, με μεγάλη επισημότητα, παρουσία εκπροσώπων της πολιτείας, αθλητικών, εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών αρχών. Κατάταξη:1. Στ΄ Γυμνάσιο Αθηνών (Νέου Κόσμου) με γυμναστή τον Εμμ. Μπαμιέρο. 2. Β΄ Γυμνάσιο Αθηνών 3. Γ΄ Γυμνάσιο Αθηνών Ειδικό πρωτάθλημα Ελληνικών Σχολείων (ή Β΄ κατηγορίας): Η παρότρυνση της πολιτείας προς τους διευθυντές των σχολείων να πάρουν μέρος στο πρωτάθλημα βόλεϊ του Πανιωνίου, είχε ως συνέπεια να δηλώσουν συμμετοχή και Ελληνικά σχολεία (σχολαρχεία). Για να μην αποθαρρύνει το όψιμο ενδιαφέρον ο Πανιώνιος αποφάσισε να διοργανώσει και δεύτερο σχολικό πρωτάθλημα για τους μικρότερους μαθητές των σχολαρχείων (ελληνικών σχολείων), το οποίο ονόμασε "Ειδικό πρωτάθλημα Ελληνικών Σχολείων (ή Β΄ κατηγορίας)". Ως ημερομηνία έναρξης αρχικά ορίστηκε η 21η Φεβρουαρίου. Όμως, λόγω καθυστερημένων δηλώσεων μετατέθηκε για τις 3 Απριλίου.Οι αγώνες ολοκληρώθηκαν στις 11 Απριλίου και συμμετείχαν πέντε Ελληνικά Σχολεία της Αθήνας: 3ο, 9ο, 13ο, 15ο και το Πρότυπο Ελληνικό Σχολείο. Θ. Μπελίτσος, "Κυανέρυθρη ιστορία: Ο Πανιώνιος διοργανώνει τα πρώτα πρωταθλήματα βόλεϊ στην Ελλάδα (1925-1930)", εφ. "Κυανέρυθρη πλατεία", φ. 59 (19/1/2013).
Το 2ο Πρωτάθλημα Αθήνας βόλεϊ του Πανιωνίου έγινε το 1926 με την άδεια του ΣΕΓΑΣ. Μετείχαν 9 ομάδες (6 σωματεία και 3 σχολές) και νικητής αναδείχθηκε το Διδασκαλείο Γυμναστικής (η μετέπειτα "Γυμναστική Ακαδημία") που κατέκτησε το τριετές επαμειβόμενο κύπελλο του Πανιωνίου. Εκτός από το πρωτάθλημα συλλόγων/σχολών ο σύλλογος διοργάνωσε επίσης σχολικά πρωταθλήματα γυμνασίων, σχολαρχείων και για πρώτη φορά στην Ελλάδα πρωτάθλημα γυναικών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1926
Ουαλίς και Φουτουνά
Ανακαλύφθηκαν από τους Ολλανδούς και τους Άγγλους τον 17ο και 18ο αιώνα αλλά οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πήγαν στα νησιά ήταν οι Γάλλοι το 1837. Ουώλλις ονομάστηκαν από τον εξερευνητή Σάμιουελ Ουώλλις. Το 1842 ζήτησαν τη βοήθεια της Γαλλίας μετά από εξέγερση από μερικούς κατοίκους του νησιού. Το 1887 η βασίλισσα του Ουώλλις υπέγραψε συνθήκη ότι είναι Γαλλικό προτεκτοράτο. Το ίδιο έκαναν και οι βασιλείς των νήσων Φουτούνα και Αλόφι ένα χρόνο μετά. Οι νήσοι τέθηκαν στην εξουσία της Γαλλικής αποικίας της Νέας Καληδονίας. Οι κάτοικοι του νησιού ψήφισαν το 1961 ότι θέλουν να βρίσκονται κάτω από τη Γαλλική εξουσία, κάτι το οποίο και έγινε. Τα νησιά έχουν τρεις συνολικά παραδοσιακούς Βασιλείς. Ο Βασιλιάς (από το 1959) του Ουώλλις (τοπικά: Ουβέα), Τομάζι Κουλιμοετόκε Β΄, πέθανε το 2007 και στις 25 Ιουλίου 2008 στέφθηκε ο διάδοχός του, Καπιλιέλε Φαουπάλα. Πρωθυπουργός του Ουώλλις (τίτλος kivalu) έγινε ο Ακουσιτίνο Μανακοφάιβα (Akusitino Manakofaiva) στις 19 Ιανουαρίου 2014. Μετά την απόλυση του πρωθυπουργού από τον βασιλιά, ο Φαουπάλα ανατράπηκε από παραδοσιακούς φυλάρχους και πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου 2014. Από το 2014 ως το 2016 κυβέρνησε συμβούλιο υπουργών και στις 16 Απριλίου 2016 έγινε βασιλιάς ο Φελίσε Τομινίκο Χαλαγκάχου με πρωθυπουργό (Kalae Kivalu, αλλιώς Mukoi) τον Σετεφάνο Χανίσι. Την επομένη, ο Παταλιόνε Κανιμόα αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς (σε αντιπολίτευση), όρισε πρωθυπουργό τον Μικαέλε Χαλαγκάχου και αναγνωρίστηκε από τον ανώτατο διοικητή στις 3 Ιουνίου 2016. Πρωθυπουργός από το 2008 είναι ο Ατόνιο Τουισέκα. Η Φουτούνα έχει δύο Βασιλείς: ο Tuisigave, για το Βασίλειο του Σιγκάβε (Sigave) και ο Tuigaifo, για το βασίλειο του Άλο (Alo ή Tu`a). Από γαλλικής διοίκησης, υπονομάρχης (Délégué du Préfet) είναι ο Φρανσουά Λεγκρό (από τις 29 Ιανουαρίου 2016). Στις 3 Ιουλίου 2010 στέφθηκε νέος Βασιλιάς του Σιγκάβε ο Πολικαλέπο Κολιβάι, ο οποίος παρέμεινε ως τις 24 Οκτωβρίου 2014. Στις 5 Μαρτίου 2016 ο Εουφένιο Τακάλα έγινε βασιλιάς. Από τις 30 Ιανουαρίου 2019 πρωθυπουργός (Kaifakaulu) είναι ο Εμιλιάνο Κελεταόνα. Στις 6 Νοεμβρίου 2008 στέφθηκε νέος Βασιλιάς του Άλο (Tuigaifo) ο Πετέλο Βικένα, ηλικίας 65 ετών, στη θέση του καθαιρεθέντος προκατόχου του, τον Φεβρουάριο του ιδίου χρόνου. Ο Βικένα παραιτήθηκε από τον θρόνο στις 26 Ιανουαρίου 2010 και ως το 2014 ο θρόνος ήταν κενός. Στις 17 Ιανουαρίου 2014 έγινε βασιλιάς ο Πετέλο Σέα και από τις 7 Ιουνίου 2016 ως τις 4 Οκτωβρίου 2018 βασιλιάς ήταν ο Φίλιπο Κατόα. Στις 29 Νοεμβρίου 2018 βασιλιάς έγινε ο Λίνο Λελεϊβάι. Πρωθυπουργός (Tiafoi) είναι ο Πετέλο Εκένι Βαϊτανάκι από τις 25 Ιανουαρίου 2019. Αρχηγός Κράτους είναι ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανυέλ Μακρόν. Εκπροσωπείται από τον Ανώτατο Διοικητή (Administrator Superior), τον Ερβέ Ζονατά, που διορίστηκε από τη γαλλική κυβέρνηση και ανέλαβε καθήκοντα στις 11 Ιανουαρίου 2021. Αρχηγός κυβέρνησης είναι ο Νταβίντ Βερζέ, πρόεδρος της Εδαφικής Συνέλευσης από τις 4 Απριλίου 2017. Οι πιο πρόσφατες εκλογές διεξήχθησαν στις 20 Μαρτίου 2022. Οι εκλογές του 2007 για την 20μελή Εδαφική Συνέλευση (εκλογές γίνονται κάθε 5 έτη) διεξήχθησαν την 1η Απριλίου.[1] Από τις 26 λίστες υποψηφίων που έλαβαν μέρος, 20 κέρδισαν από μία έδρα ο καθένας. Εξελέγησαν τρία νέα μέλη και η συμμετοχή ήταν 71%[2] Εξαιτίας της κακοκαιρίας καθυστέρησε για μερικές ημέρες η εκλογή του νέου προέδρου της Συνέλευσης.[3] Στις 11 Απριλίου του 2007 πρόεδρος της Βουλής εξελέγη ο Πεσαμίνο Ταπουτάι με 12 ψήφους.[4] Εκλογές για Εδαφική Συνέλευση διεξήχθησαν στις 25 Μαρτίου 2012. Ανάμεσα στους ηττημένους των εκλογών ήταν και ο Βικτόρ Μπριάλ, πρώην βουλευτής της Γαλλίας.Έπειτα από τις εκλογές, για πρώτη φορά εξελέγη πρόεδρος της Συνέλευσης ένας σοσιαλιστής, ο Βετελίνο Νάου, με 11 ψήφους υπέρ έναντι 9 κατά. Το ΑΕΠ των Ουαλίς και Φουτουνά το 2005 ανέρχονταν σε 188 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Η οικονομία της περιοχής στηρίζεται στη γεωργία. Περίπου το 4% του πληθυσμού απασχολείται στις κυβερνητικές υπηρεσίες. Ο συνολικός πληθυσμός της χώρας είναι 12.067 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2018 (72,1% στο νησί Ουώλλις και 27,9% στο νησί Φουτούνα). Οι πιο πολλοί κάτοικοι είναι Πολυνήσιοι, ενώ πολύ λίγοι είναι οι Γάλλοι στο νησί. Μόνο το 10% μιλάει γαλλικά παρόλο που είναι επίσημη γλώσσα καθώς πιο πολλοί μιλάνε πολυνησιακές διαλέκτους. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού το 2014 είναι τα 79,42 χρόνια (76,43 χρόνια για τους άνδρες και 82,55 για τις γυναίκες). Το 1994 υπήρχαν στα νησιά 1.125 τηλέφωνα, ένας ραδιοφωνικός σταθμός και δυο τηλεοπτικοί σταθμοί. Το νησί Ουώλλις διαθέτει οδούς μήκους περίπου 100 χλμ., από τα οποία μόνο τα 16 χλμ. έχουν ασφαλτοστρωθεί, ενώ το νησί Φουτούνα έχει οδικό δίκτυο μήκους 20 χλμ. (χωρίς ασφαλτόστρωση). Διαθέτει επίσης δύο αεροδρόμια, το ένα με στρωμένο διάδρομο 2.000 μέτρων. Επίσης το Μάτα Ούτου έχει ένα λιμάνι με δύο επιβατικά πλοία και ένα τάνκερ εγγεγραμμένα στο νηολόγιό του. Ουαλίς και Φουτουνά στο Curlie
Οι νήσοι Ουαλίς και Φουτουνά (γαλλικά: Wallis et Futuna) είναι μία συστάδα από τρία νησιά, το Ουώλλις, το Φουτούνα και το Αλόφι. Βρίσκονται δυτικά των νήσων Σαμόα και βορειοανατολικά του Φίτζι. Τα νησιά καλύπτουν συνολική έκταση 142 τ.χλμ. και έχουν πληθυσμό 12.067 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2018. Τα νησιά ανήκουν στη Γαλλία από το 1961. Από το 2003 αποτελούν εδαφική επικράτεια (collectivité d'outre-mer, ή COM). Από το 1961 έως το 2003 ήταν υπερπόντιο έδαφος της Γαλλίας (territoire d'outre-mer ή TOM).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A6%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC
Ιαπωνική κλίση ρημάτων
Οι κλίσεις των ρημάτων συγκαταλέγονται συχνά σε αυτά που έχουν ως θέμα σύμφωνο (五段動詞 godandōshi) (τύπος 1) και σε αυτά που έχουν ως θέμα φωνήεν (μορφές 一段動詞 ichidandōshi, いる, iru και える eru) (τύπος 2). Η απλή μορφή ενός ρήματος τύπου 2 έχει τον ήχο う u (u, tsu, ru, ku, gu, nu, bu, mu, su), η μορφή ～ます -masu έχει τον ήχο い i (i, chi, ri, ki, gi, ni, bi, mi, shi), και η αρνητική μορφή έχει τον ήχο あ a (wa, ta, ra, ka, ga, na, ba, ma, sa). Η δυνητική μορφή έχει τον ήχο え e (e, te, re, ke, ge, ne, be, me, se) και η εθελούσια μορφή έχει τον ήχο おう ō (ō, tō, rō, kō, gō, nō, bō, mō, sō).
Η κλίση των ρημάτων στην ιαπωνική γλώσσα είναι η ίδια για όλα τα υποκείμενα, πρώτο πρόσωπο («εγώ», «εμείς»), δεύτερο πρόσωπο («εσύ, εσείς») και τρίτο πρόσωπο («αυτός/αυτή/αυτό» και «αυτοί»), ενικός και πληθυντικός. Η ενεστωτική απλή μορφή (η βασική μορφή) όλων των ρήματα έχει ως κατάληξη το u. Στη σύγχρονη ιαπωνική γλώσσα, δεν υπάρχουν ρήματα που τελειώνουν σε fu, pu ή yu, μήτε υπάρχουν ρήματα που τελειώνουν σε zu εκτός από ορισμένες μορφές του する (όπως το 禁ず kin-zu), και το 死ぬ (しぬ, shinu· πεθάνει) είναι το μόνο που τελειώνει σε nu στη βασική μορφή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B1%CF%80%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CF%83%CE%B7_%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD
Αγκούνγκ
Το Όρος Αγκούνγκ, "ομφαλός του κόσμου" και σπουδαιότερο βουνό για το Μπαλί, δεσπόζει στο τοπίο του ανατολικού τμήματος του νησιού. Είναι το πιο ιερό βουνό για τους κατοίκους του Μπαλί και σε αυτό βρίσκεται ο σημαντικός Μητρικός Ναός του Μπεσακίχ, ο μεγαλύτερος του νησιού. Ο ναός κατασκευάστηκε τον 10ο αιώνα μ.Χ. στις πλαγιές του βουνού. Στην κορυφή του βουνού βρίσκεται ένας κρατήρας διαμέτρου 500 μέτρων και βάθους 200 μέτρων. Πριν την έκρηξη του 1963 είχε βάθος 25 μέτρα, μετρούμενο από το χαμηλότερο σημείο των τοιχωμάτων στα βόρεια. Στην νοτιοανατολική πλαγιά του ηφαιστείου βρίσκεται ένας κώνος με το όνομα Πάβουν. Μια μικρή κοιλάδα το χωρίζει από το όρος Μπατούρ. Η συντομότερη διαδρομή προς την κορυφή του Όρους Αγκούνγκ ξεκινά από το Σόγκρα. Η θέα από το μυτερό χείλος του κρατήρα, την ώρα της δύσης και προτού το σύννεφο που καλύπτει το βουνό το περικυκλώσει, είναι εντυπωσιακή. Ωστόσο η άνοδος στο ομιχλώδες βασίλειο των θεών, πέρα από τη σπάνια περίσταση των τελετών, θεωρείται από τους Μπαλινέζους ως ασεβής κι επικίνδυνη. Πολλοί τουρίστες έχουν εξαφανιστεί χωρίς ν' αφήσουν ίχνη. Πλησιάζοντας στο βορρά από τον ανατολικό παραθαλάσσιο δρόμο, μπορεί κανείς ν' ατενίσει τις ερημωμένες πλαγιές του Όρους Αγκούνγκ, καθώς περνά μέσα από μία ύπαιθρο ρημαγμένη από την έκρηξη του ηφαιστείου το 1963. Η καταγραφή των εκρήξεων του Αγκούνγκ δεν ήταν συστηματική, με αποτέλεσμα να έχουν καταγραφεί λίγες μικρές εκρήξεις, με τελευταία το 1843, όλες στην περιοχή του κρατήρα. Από τότε η μόνη ηφαιστειακή δραστηριότητα στο Αγκούνγκ ήταν η ύπαρξη ενεργών φουμαρολών. Το ηφαίστειο δεν παρακαλουθούταν τακτικά μέχρι το 1963, οπότε και άρχισε εκ νέου η ηφαιστειακή δραστηριότητα και ερευνητές έφτιαξαν προσωρινά παρατηρητήρια. Εξαιτίας της έλλειψης οργάνων, τα προειδοποιητικά σημάδια της έκρηξης, κυρίως σεισμοί, έγιναν αντιληπτά από τους ντόπιους περίπου στις 18 Φεβρουαρίου του 1963. Επειδή δεν υπήρχαν αρχεία για την ηφαιστειακή δραστηριότητα του ηφαιστείου δεν ήταν γνωστό τι είδους μέτρα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι θάνατοι.Το ηφαίστειο άρχισε να παράγει μικρές εκρηκτικές στήλες το πρωί της 19ης Φεβρουαρίου και η δραστηριότητα συνεχίστηκε ακατάπαυστη. Στις 24 Φεβρουαρίου οι πρώτες ροές λάβας άρχισαν να κατέρχονται στη βόρεια πλαγιά του βουνού, συνοδευόμενες από πυροκλαστικές ροές. Αυτές οι πρώτες πυροκλαστικές ροές σκότωσαν 12 άτομα στο χωριό Μπολέγκ που είχαν γυρίσει για να πάρουν προσωπικά είδη. Την 1η Μαρτίου παχύρευστη λάβα με ανδεσιτική-βασαλτική σύσταση υπερχείλησε το βόρειο άκρο του κρατήρα και άρχισε να κατεβαίνει την απότομη βόρεια πλαγιά και μέχρι τα τέλη Μαρτίου η ροή λάβας είχε μήκος 7 χιλιόμετρα και είχε φτάσει δύο χιλιόμετρα νότια του χωριού Τζουτ-Τζουτ και είχε πλάτος ένα χιλιόμετρα και πάχος 75 μέτρα. Η ροή καλύφθηκε στη συνέχεια με πυροκλαστικά υλικά. Μέχρι τις πρώτες μέρες του Μαΐου η ροή είχε προχωρήσει άλλο μισό χιλιόμετρο. Υπολογίζεται ότι είχε όγκο 110 εκατομμύρια κυβικά μέτρα.Για την παροξυσμική έκρηξη που έλαβε χώρα στις 17 Μαρτίου του 1963 δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία. Η έκρηξη διήρκησε τέσσερις ώρες και αρχικά θεωρήθηκε βουλκανικού τύπου, αλλά σήμερα θεωρείται πλινιακού. Η εκρηκτική στήλη αερίων της έκρηξης θεωρείται ότι έφτασε σε ύψος 16 με 23 χιλιομέτρων πάνω από τον κρατήρα, στην στρατόσφαιρα. Αναφορές από αυτόπτες μάρτυρες έκαναν λόγω ότι η εκρηκτική στήλη έφτασε σε ύψος 10 χιλιομέτρων πάνω από τον κρατήρα, όμως με βάση τον αριθμό σωματιδίων που διοχετεύθηκαν στην στρατόσφαιρα, η έκρηξη ξεπέρασε σε ύψος τα 15 με 17 χλμ από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου βρίσκεται το όριο της τροπόσφαιρας πάνω από το Μπαλί. Η εκρηκτική στήλη προκάλεσε την είσοδο στην στρατόσφαιρα τέφρας και αερίων του θείου.Πυροκλαστικές ροές κατέβηκαν τις νότιες και νοτιοανατολικές πλαγιές του βουνού καταστράφοντας αρκετά χωριά και ναούς στην περιοχή Σελάτ. Οι πυροκλαστικές ροές έφτασαν 14 χιλιόμετρα μακριά από το κρατήρα και προκάλεσαν, σύμφωνα με την αρχική αναφορά, 1.200 θανάτους στο Σελάτ, χωρίς να υπολογίζονται θάνατοι σε άλλες περιοχές. Η έκρηξη συνοδεύτηκε από πτώση μεγάλων τεμαχίων τέφρας (lapilii), άμμου και λαχάρ. Οι πρώτες αναφορές δείχνουν ότι η τέφρα έφτασε μέχρι την Τζακάρτα και το Μπαντούνγκ, σχεδόν χίλια χιλιόμετρα μακριά από το ηφαίστειο, όμως αυτό αμφισβητείται από μετέπειτα έρευνες με τη χρήση ισοτόπων. Η τέφρα προκάλεσε διακοπή των μεταφορών στην ανατολική Ιάβα. Ένα λαχάρ που δημιουργήθηκε τις 21 Μαρτίου παρέσυρε υλικά της έκρηξης και προκάλεσε 200 θανάτους στο χωριό Σουμπαγκάν.Το ηφαίστειο παρήγαγε άλλη μια ισχυρή έκρηξη στις 16 Μαΐου 1963, η οποία παρατηρήθηκε καλύτερα λόγω ευνοϊκών καιρικών συνθηκών. Η διάρκειά της έφτασε της τέσσερις ώρες. Η εκρηκτική στήλη έφτασε σε ύψος 10 με 17 χιλιομέτρων πάνω από τον κρατήρα και πυροκλαστικές ροές κατέβηκαν την βόρεια, δυτικά, νότια και νοτιοανατολική πλάγια και έφτασαν σε μήκος τα δώδεκα χιλιόμετρα. Οι πυροκλαστικές ροές κατέστρεψαν χωριά κα έκαψαν δασικές εκτάσεις. Ο απολογισμός από αυτήν την έκρηξη ανέρχεται σε 120 νεκρούς. Ένας σεισμός δύο μέρες μετά προκάλεσε μικρές καταστροφές σε σπίτια. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα τελικά σταμάτησε στις 27 Ιανουαρίου 1964.Οι νεκροί ήταν 1.548 ως επί το πλείστο παιδιά που δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τους πύρινους χείμαρρους. Οι άστεγοι ανήλθαν σε σχεδόν 100.000. Επιπλέον, κάηκαν 18.395 έικρ δάσους και καταστράφηκαν 53.670 έικρ καλλιεργήσιμης γης. Ήταν η μεγαλύτερη και πιο καταστρεπτική έκρηξη που έλαβε χώρα στην Ινδονησία τον 20ο αιώνα. Η έκρηξη του 1963 είχε ένταση στην κλίμακα VEI 5, με τον όγκο των ηφαιστειακών αναβλημάτων να υπολογίζεται ανάμεσα στα 0,43 με 0,95 κυβικά χιλιόμετρα (όγκος DRE). Η έκρηξη του Αγκούνγκ, αν και όχι πολύ ισχυρή προκάλεσε πτώση της θερμοκρασίας παρόμοια με αυτή των πολύ ισχυρότερων εκρήξεων του Κρακατόα το 1883 και του Ταμπόρα το 1812, περίπου 0,3 με 0,4 °C. Η έκρηξη του Αγκούνγκ ήταν η πρώτη έκρηξη την οποία ακολούθησε συλλογή αερομεταφερόμενων σωματιδίων από την στρατόσφαιρα. Αίτιο αυτού του φαινομενικά παράδοξου φαινομένου ήταν ότι η έκρηξη του Αγκούνγκ απελευθέρωσε στην στρατόσφαιρα αναλογικά πολύ περισσότερα αέρια του θείου από ότι οι άλλες δύο εκρήξεις, δείχνοντας ότι αυτά είναι ο παράγοντας που προκαλεί την πτώση της θερμοκρασίας και όχι η αιωρούμενη στάχτη. Τον Νοέμβριο του 2017, στην περιοχή καταγράφηκαν 844 ηφαιστειακοί σεισμοί, με κορύφωση τους 300 έως 400 σεισμούς στις 26 Σεπτεμβρίου. Η συχνότητα και η ένταση αυτών των σεισμών ανησύχησαν τους σεισμολόγους, καθώς ιστορικά είναι γνωστό ότι παρόμοια ηφαίστεια εκρήγνυνται με ακόμη λιγότερα προειδοποιητικά σημάδια. Το επίπεδο συναγερμού αυξήθηκε στο υψηλότερο επίπεδο και περίπου 122.500 άνθρωποι απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους γύρω από το ηφαίστειο. Η Ινδονησιακή Εθνική Αρχή Διαχείρισης Καταστροφών κήρυξε ζώνη αποκλεισμού 12 χιλιομέτρων γύρω από το ηφαίστειο στις 24 Σεπτεμβρίου. Οι εκτοπισμένοι συγκεντρώθηκαν σε αθλητικά κέντρα και άλλα κοινοτικά κτίρια γύρω από το Κλουγκούγκ, το Καραγκασέμ, το Μπουλελέγκ και άλλες περιοχές. Μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου 2017, η δραστηριότητα του ηφαιστείου μειώθηκε σημαντικά, οδηγώντας σε μείωση του επιπέδου κατάστασης έκτακτης ανάγκης στις 29 Οκτωβρίου. Στις 21 Νοεμβρίου, η δραστηριότητα αυξήθηκε για άλλη μια φορά. Έγινε μια φρεατική έκρηξη, με την κορυφή του σύννεφου τέφρας να φτάνει τα 3.850 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν αμέσως την περιοχή, και πάνω από 29.000 πρόσφυγες αναφέρθηκαν ότι στεγάζονταν σε περισσότερες από 270 κοντινές τοποθεσίες. Νωρίς το Σάββατο 25 Νοεμβρίου ξεκίνησε μια μαγματική έκρηξη. Η εκρηκτική στήλη ανήλθε περίπου 1,5–4 χιλιόμετρα πάνω από τον κρατήρα στην κορυφή, και προς τα νότια κινήθηκε ένα λεπτό στρώμα σκοτεινής τέφρας, ωθώντας ορισμένες αεροπορικές εταιρείες να ακυρώσουν πτήσεις με προορισμό την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Μια πορτοκαλί λάμψη παρατηρήθηκε αργότερα γύρω από τον κρατήρα τη νύχτα, υποδηλώνοντας ότι νέο μάγμα είχε φτάσει πράγματι στην επιφάνεια. Στις 26 Νοεμβρίου 2017, σημειώθηκε άλλη έκρηξη, η δεύτερη σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Το Διεθνές Αεροδρόμιο Νγκούραχ Ράι έκλεισε στις 26 Νοεμβρίου 2017, με αποτέλεσμα πολλοί τουρίστες να αποκλειστούν. Αναφέρθηκαν λαχάρ στην περιοχή Σελάτ, νότια του ηφαιστείου. Πάνω από 100.000 άνθρωποι σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων του ηφαιστείου έλαβαν εντολή εκκένωσης. Το Γραφείο Μετεωρολογίας της Αυστραλίας ανέφερε στις 27 Νοεμβρίου ότι παρατηρήθηκε τέφρα από την έκρηξη σε υψόμετρο 9.144 μ. Στις αρχές Δεκεμβρίου, η έκρηξη έχασε ισχύ και περιλάμβανε μικρές στήλες ατμού και καπνού. Στις 12 Δεκεμβρίου, τραβήχτηκε μια εικόνα του κρατήρα που δείχνει έναν σταθερά αναπτυσσόμενο θόλο λάβας που καταλαμβάνει περίπου το ένα τρίτο του κρατήρα.Τον Ιούνιο του 2018, το Αγκούνγκ εξερράγη με στήλες ύψους 2 χιλιομέτρων διακόπτοντας την εναέρια κυκλοφορία. Στις 3 Ιουλίου, σημειώθηκε μια έκρηξη στρομπολικού τύπου. Στα τέλη Μαΐου 2019 μια έκρηξη εκτόξευσε λάβα και βράχους σε απόσταση περίπου 3 χιλιομέτρων, με λίγη τέφρα να πέφτει στα κοντινά χωριά και να διακόπτει προσωρινά τις διεθνείς πτήσεις.
Το όρος Αγκούνγκ (Gunung Agung) είναι βουνό και ενεργό ηφαίστειο στο Μπαλί της Ινδονησίας. Βρίσκεται στα ανατολικά του νησιού. Το βουνό είναι συμμετρικό, έχει ύψος 3.124 μέτρα και κάποιες πλαγιές του καλύπτονται από στερεοποιημένη λάβα. Η μεγαλύτερη έκρηξη του όρους Αγκούνγκ, στις αρχές του 1963, είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ύψους του κατά 150 μ. Η αποπνιχτική στάχτη, η λάβα και ο επακόλουθος χείμαρρος λάσπης και καυτών ηφαιστειακών υλικών σκότωσαν περισσότερους από 1.000 ανθρώπους. Οι πιο πρόσφατες εκρήξεις έλαβαν χώρα την περίοδο 2017-19.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B3%CE%BA
Κάστρο του Εκουάν
Το κάστρο βρίσκεται σε ένα λόφο που προσφέρει πανοραμική θέα στην πεδιάδα της Γαλλίας. Χτίστηκε το 1538 από τον κοντόσταυλο της Γαλλίας, Αν του Μονμορανσύ (στην υπηρεσία του Φραγκίσκου Α' και του Ερρίκου Β'). Το κάστρο ανεγέρθηκε στη θέση ενός κατεστραμμένου μεσαιωνικού φρουρίου. Ήταν ένα από τα πολλά περιουσιακά στοιχεία του Αν του Μονμορανσύ, ο οποίος είχε πάνω από 130 κάστρα και 600 φέουδα ταυτόχρονα. Ήταν ο πιο ισχυρός άνδρας στο βασίλειο, αντίπαλος του οίκου των Γκιζ.Η αρχιτεκτονική του κάστρου φανερώνει τη δύναμη και τις φιλοδοξίες του Αν του Μονμορανσύ, που υπήρξε στενός φίλος των βασιλιάδων Φραγκίσκου Α' και Ερρίκου Β'. Ήταν στρατιωτικός και συγχρόνως παθιασμένος με την τέχνη, ανακάλυψε τα ιταλικά παλάτια κατά τους Ιταλικούς πολέμους και εμπνεύστηκε από αυτά για να χτίσει την κατοικία του στο Εκουάν. Ήταν κληρονόμος της σημαντικής περιουσίας του οίκου των Μονμορανσί, την οποία αύξησε περισσότερο μέσω της βασιλικής εύνοιας που απολάμβανε, και κατάφερε να χτίσει αυτό το σημαντικό κάστρο. Το αρχικό σχέδιο του 1538, αγνώστου αρχιτέκτονα, ήταν ένα τετράπλευρο που πλαισιώνονταν από τέσσερα γωνιακά περίπτερα. Το 1547, ο Αν του Μονμορανσύ κάλεσε τον Ζαν Μπυλάν, ο οποίος ολοκλήρωσε τη βόρεια πτέρυγα και δημιούργησε την πύλη της νότιας πτέρυγας, η οποία φιλοξένησε τα δύο γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου, τον Σκλάβο θνήσκοντα και τον Σκλάβο επαναστάτη, που ο Ερρίκος Β' του είχε μόλις προσφέρει. Ο Ζαν Μπυλάν ήταν τότε ένας πολύ γνωστός αρχιτέκτονας που σχεδίασε επίσης την εκκλησία Σαιντ-Ακέλ στο Εκουάν, το παλάτι του Κεραμεικού κ.ά. Θάφτηκε στο Εκουάν και σήμερα το κολέγιο της πόλης φέρει το όνομά του. Ο Αν του Μονμορανσύ κάλεσε επίσης τους πιο επιφανείς Ευρωπαίους καλλιτέχνες της εποχής. Με τα βιτρό παράθυρα, τα γλυπτά, τα πλακόστρωτα, τις επενδύσεις, τα έργα ζωγραφικής, τα μάρμαρα, τις ταπετσαρίες, τα κεραμικά, τα σμάλτα και τα αγάλματα, η κατασκευή του κάστρου βασίστηκε σε όλες τις τέχνες, με σαφή επιθυμία την πολυτέλεια. Το κάστρο ολοκληρώθηκε το 1555. Το Εκουάν έγινε γρήγορα ο αγαπημένος προορισμός του βασιλιά Ερρίκου Β', στον οποίο παραχωρήθηκε ολόκληρη πτέρυγα του κάστρου για τις συχνές παραμονές του. Το 1559 στο κάστρο εκδόθηκε το σκληρό έδικτο του Εκουάν, προάγγελος των Θρησκευτικών πολέμων, και από εδώ ο βασιλιάς διέταξε να θανατώνονται χωρίς δίκη οι ταραξίες Προτεστάντες. Ο Ερρίκος Β' πέθανε λίγους μήνες αργότερα και σε λίγο άρχισαν οι πόλεμοι. Ο Αν του Μονμορανσύ σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης του Σαιν-Ντενί, πολεμώντας επί κεφαλής του βασιλικού στρατού. Μετά την εκτέλεση του Ερρίκου B´ του Μονμορανσί, εγγονού του Αν ο οποίος είχε συνωμοτήσει εναντίον του καρδιναλίου Ρισελιέ το 1632, ο παλαιότερος κλάδος των Μονμορανσί εξέλιπε. Ο Λουδοβίκος ΙΓ' κατέσχεσε το κάστρο, το οποίο αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία των Μπουρμπόν-Κοντέ, κλάδου της βασιλικής οικογένειας. Αυτή την εποχή, σχεδιάστηκε από τον Ζυλ Αρντουάν-Μανσάρ το πάρκο που υπάρχει μέχρι σήμερα. Το 1787, λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση η αρχική πύλη της ανατολικής εισόδου, στην οποία υπήρχε ένα έφιππο άγαλμα του Μονμορανσί, κατεδαφίστηκε από τον νέο ιδιοκτήτη Λουδοβίκο Ιωσήφ πρίγκιπα του Κοντέ. Όταν αυτός μετανάστευσε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, το κάστρο κατασχέθηκε από το γαλλικό κράτος. Το 1806 ο Ναπολέων Βοναπάρτης παραχώρησε το κάστρο στη Λεγεώνα της Τιμής και έγινε σχολείο για τις κόρες των ιπποτών της τάξης μέχρι το 1962. Ο Ευγένιος του Μπωαρναί κατασκεύασε στο πάρκο ένα σιντριβάνι. Μετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων το 1814, το κτήμα επιστράφηκε στον Λουδοβίκο Ερρίκο Β΄ του Κοντέ. Αυτός και ο κληρονόμος του, ο Ερρίκος της Ορλεάνης, δούκας του Ωμάλ, το κατείχαν μέχρι το 1850, όταν ο Ναπολέων Γ΄ αποφάσισε να αποκαταστήσει εκεί το σχολείο της λεγεώνας της Τιμής. Το 1862, το κάστρο ανακηρύχθηκε ιστορικό μνημείο. Το 1969, ο υπουργός Πολιτισμού Αντρέ Μαλρώ πρότεινε να γίνει το κάστρο η έδρα της συλλογής της Αναγεννησιακής Τέχνης του Μουσείου του Κλυνύ. Άνοιξε το 1977 ως το Γαλλικό Εθνικό Μουσείο της Αναγέννησης. Ένα μεγάλο μέρος των εκθεμάτων του αναγεννησιακού μουσείου προέρχεται από άλλα ιδρύματα, όπως το Μουσείο του Λούβρου ή το Μουσείο Κεραμικής της Ρουέν. Τα περισσότερα προέρχονται από το Μουσείο του Κλυνύ. Εκτός αυτών, το μουσείο έχει επίσης τη δική του πολιτική αγοράς μέσω αγορών και δωρεών.Οι συλλογές χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες: έπιπλα, ντουλάπια, καθίσματα, τραπέζια πολύ περίτεχνα κεραμικά, βιτρό, γυαλικά, σμάλτα μεταλλικές τέχνες (αντικείμενα χρυσοχοΐας) ζωγραφική (περιλαμβάνει δώδεκα ζωγραφισμένα τζάκια μοναδικά στη Γαλλία, καθώς και ζωγραφισμένα δερμάτινα καλύμματα) ταπετσαρίες και δαντέλες γλυπτά (με ιδιαίτερα την υψηλή ανακούφιση Diane και Actéon) Κοσμήματα, αντικείμενα χρυσοχοΐας και αργυροχοΐας Όπλα και πανοπλίες Επιστημονικά όργανα, ρολόγια και μηχανικές συσκευέςΈνας πάγκος χρυσοχοΐας που χρονολογείται από το 1565 και σχεδιάστηκε από τον Leonhard Danner για τον Αύγουστο Α' της Σαξονίας είναι ένα από τα αριστουργήματα του μουσείου. Μερικά από τα έργα που εκτίθενται: Έργα τέχνης του μουσείου Αναγέννησης Η ιστοσελίδα του μουσείου(αγγλικά, γαλλικά) Βίντεο του κάστρου στο youtube
Το κάστρο του Εκουάν (γαλλικά: Château d'Écouen) είναι κάστρο του 16ου αιώνα στη βόρεια Γαλλία, στην κοινότητα Εκουάν του νομού Βαλ-ντ'Ουάζ, περιοχή Ιλ-ντε-Φρανς, το οποίο από το 1977 φιλοξενεί το Εθνικό Μουσείο της Αναγέννησης.Στο μουσείο εκτίθενται γαλλικές συλλογές από την περίοδο της Γαλλικής Αναγέννησης σε όλα τα καλλιτεχνικά πεδία: ταπετσαρίες, όπλα, γλυπτά, βιτρό, κεραμικά, έπιπλα, χρυσοχοΐες, πίνακες ζωγραφικής. Στη Γαλλία, είναι το μοναδικό μουσείο αποκλειστικά αφιερωμένο στην Αναγέννηση. Γενιές αξιόλογων καλλιτεχνών εργάστηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων για να καταστήσουν το κάστρο του Εκουάν ένα επιβλητικό μνημείο, από τους πιο διάσημους: ο αρχιτέκτονας Ζαν Μπυλάν, ο γλύπτης Ζαν Γκουζόν, ο αγγειοπλάστης Μπερνάρ Παλισί, ο κεραμίστας Μασεό Αμπακέν, ο αρχιτέκτονας Ζυλ Αρντουάν-Μανσάρ. Σύμφωνα με την Επιτροπή οικονομικής επέκτασης της Βαλ-ντ'Ουάζ, το κάστρο του Εκουάν είναι ένας από τους κύριους τουριστικούς προορισμούς του νομού ετησίως. Βρίσκεται 20 χιλιόμετρα περίπου βόρεια του Παρισιού και 15 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο Παρίσι-Σαρλ-ντε-Γκωλ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD
Στράτος Διονυσίου
Ο Στράτος Διονυσίου γεννήθηκε στη Νιγρίτα, γιος του Άγγελου και της Στάσας Διονυσίου, προσφύγων από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας. Το 1947, μετακόμισε στην Επτάλοφο των Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης. Έναν χρόνο αργότερα, ο πατέρας του απεβίωσε. Αρχικά τραγουδούσε αμισθί σε νυχτερινά κέντρα και αφού εργάστηκε ως μικροπωλητής και ράφτης, έκανε ντεμπούτο ως επαγγελματίας τραγουδιστής στο κέντρο «Φαρίντα» της Θεσσαλονίκης. Από τις πρώτες του εμφανίσεις το 1959, ο Διονυσίου τράβηξε το ενδιαφέρον κάποιων καλλιτεχνών, οι οποίοι τον προέτρεπαν να κατέβει στην Αθήνα για να κάνει σημαντικότερες συνεργασίες. Παρόλο που ο Διονυσίου είχε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, το 1959 μετακόμισε στην Αθήνα, μερικούς μήνες μετά την πρώτη του εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη. Μέσα από εμφανίσεις στην οδό Σατωβριάνδου γνωρίστηκε με πολλούς τραγουδιστές, μεταξύ των οποίων η Καίτη Γκρέυ. Η Γκρέυ του πρότεινε να συνεργαστούν και ξεκίνησαν να εμφανίζονται στον Αστέρα της Κοκκινιάς. Την ίδια χρονιά, ο Διονυσίου γραμμοφώνησε δίσκο 45 στροφών με το τραγούδι «Δεν είμαι ένοχος» σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη και μουσική Σταύρου Χατζηδάκη. Είχε ηχογραφήσει σε δίσκο το τραγούδι του Νίκου Μαύρου «Παράγκες και παλάτια» για την εταιρεία Odeon. Τρία χρόνια αργότερα υπέγραψε συμβόλαιο με την Columbia. Τραγούδησε τη διασκευή του Μπάμπη Μπακάλη με τίτλο «Δεν με πόνεσε κανείς», εμπνευσμένη από το ινδικό τραγούδι «Duniya mein hum aaye hain» της Nargish. Άλλη διασκευή που τραγούδησε είναι αυτή του Μπάμπη Μπακάλη ονόματι «Της αγάπης μου το δίσκο», το «Ηλεκτρόφωνο» και το «Φύγε-Φύγε» σε μουσική Ατταλίδη και στίχους Κώστα Βίρβου. Έκανε επίσης διασκευές στα τραγούδια: «Αχάριστη» του Βασίλη Τσιτσάνη, «Το Παλιογέφυρο» και «Πριν το χάραμα», τραγούδια του Γιάννη Παπαϊωάννου, «Η Μπαμπέσα» του Γιώργου Μητσάκη και «Το Φτωχομπούζουκο» του Μανώλη Χιώτη. Το 1967 άρχισε να συνεργάζεται με τον συνθέτη Άκη Πάνου. Ο Πάνου του έδωσε τραγούδια που έγιναν επιτυχίες, όπως «Και τι δεν κάνω», «Γιατί καλέ γειτόνισσα», «Του κόσμου το περίγελο», «Άστη να φύγει», «Εγώ καλά σου τα 'λεγα», «Στο σταθμό του Μονάχου», «Θα ρίξω ροδοζάχαρη», «Ήταν ψεύτικα», «Μια γυναίκα» και «Φέρτε το παιδί του χάρου». Στο μαγαζί ΣΟΥ-ΜΟΥ όπου εμφανιζόταν, ήταν δεύτερο όνομα, παρτενέρ της Ανθούλας Αλιφραγκή. Στο ίδιο μαγαζί τον άκουσε το 1969 ο Μίμης Πλέσσας και έπειτα από δύο μήνες έγραψε το θρυλικό ζεϊμπέκικο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Το τραγούδι γράφτηκε για την ταινία Ορατότης μηδέν (1970). Έπειτα, ο Διονυσίου κυκλοφόρησε τα επιτυχημένα τραγούδια «Ο παλιατζής», «Μπαγλαμάδες και μπουζούκια», «Ένας αητός γκρεμίστηκε», «Αγάπη μου επικίνδυνη» και «Αφιλότιμη». Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 συνεργάστηκε με τη Χαρούλα Αλεξίου, με τη Λιζέτα Νικολάου και τη Σόφη Παππά σε δεύτερες φωνές. Το 1973 τραγούδησε το τραγούδι «Άιντε πού το πας και πού το φέρνεις», σε μουσική Μίμη Πλέσσα, στην ταινία της Φίνος Φιλμ Ο φαντασμένος. Το 1973 συνελήφθη για παράνομη οπλοκατοχή και χασίς που βρέθηκε στο αυτοκίνητό του. Ο ίδιος υποστήριξε ότι επρόκειτο για συνωμοσία συναγωνιστών. Κρίθηκε αθώος για οπλοκατοχή το 1974, αλλά το 1975, στις 9 Απριλίου ξεκίνησε στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης η εκδίκαση της περιβόητης υπόθεσης εμπορίας ναρκωτικών. Η απόφαση που βγήκε στις 30 Μαΐου τον καταδίκασε σε φυλάκιση και εξορία (η τελευταία ήταν μέρος της τυπικής ποινής για αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά). Αποφυλακίστηκε χάρη σε αμνηστία από τη φυλακή την άνοιξη του 1976. Εκείνη τη στιγμή τον στήριξε ιδιαίτερα ο συνάδελφος και φίλος του Τόλης Βοσκόπουλος, ο οποίος το 1977 έγραψε και του έδωσε το τραγούδι «Αποκοιμήθηκα». Ενώ βρισκόταν στη φυλακή ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Πάλι Μαζί μας». Συνεργάστηκε για 11 χρόνια με τον Γιάννη Πάριο, του οποίου τις φωνητικές ικανότητες αντιλήφθηκε. Το πρώτο τραγούδι του Πάριου που τραγούδησε ο Διονυσίου, ήταν το «Μινόρε Παράπονο», σε μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη, που κυκλοφόρησε το 1976. Από το 1980 μέχρι την άνοιξη τού 1989 ακολούθησε συνεργασία με τη Μαρίνα Βλαχάκη, ενώ το τελευταίο διάστημα στο πλευρό του ήταν η Κική Λουκά. Ο Διονυσίου είχε προγραμματίσει ξανά εμφανίσεις με τη Βλαχάκη σε Θεσσαλονίκη και Τουρκία. Στη δεκαετία του 1980 έκανε τις επιτυχίες «Υποκρίνεσαι», «Τα πήρες όλα», «Και λέγε-λέγε», «Άκου βρε φίλε», «Μόνο οι ερωτευμένοι» ,«Ο λαός τραγούδι θέλει», «Ο Σαλονικιός», «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα», «Εγώ ο ξένος», «Ένα λεπτό περιπτερά», «Καλύτερα μαζί σου και τρελός», «Θυμήσου», «Της γυναίκας η καρδιά»,«Νομίζεις», «Ο ταξιτζής», «Και τότε μόνος» και άλλα. Παράλληλα συνεργάστηκε και με τους Τάκη Μουσαφίρη, Θανάση Πολυκανδριώτη, Γιάννη Πάριο, Αλέκο Χρυσοβέργη, Σπύρο Γιατρά, Τάκη Σούκα, Σπύρο Παπαβασιλείου, Χρήστο Νικολόπουλο και Λευτέρη Παπαδόπουλο. Τα Χριστούγεννα του 1987 άνοιξε το νυχτερινό κέντρο με όνομα «Στράτος» στην οδό Φιλελλήνων. Ο Στράτος Διονυσίου υπήρξε από τις στιβαρότερες και δυνατότερες φωνές μιας και επηρεασμένος μουσικά από τον ιεροψάλτη πατέρα του απέκτησε μια βυζαντινή δωρικότητα. Ο Τάκης Μουσαφίρης τον θεωρούσε θεϊκό τραγουδιστή μιας και ηχογραφούσε δίσκο σε λίγες ώρες καθιστώντας τον μοναδικό και αφήνοντας του πάντες άναυδους. Ο Τάκης Σούκας έχει δηλώσει για τον Διονυσίου ότι «είναι ο μόνος τραγουδιστής που δεν έχασε ποτέ, ούτε για μια φορά στα τόσα χρόνια τον τόνο του!». Ο Γιάννης Πάριος έχει δηλώσει ότι με την φωνή του κούρδιζε συμφωνική ορχήστρα. Τη στιβαρότητα της φωνής του έχει μνημονεύσει και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Ο Διονυσίου απεβίωσε στις 11 Μαΐου του 1990, σε ηλικία 55 ετών, από ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής. Η κηδεία του έγινε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, τραγουδούσε στο μαγαζί Στράτος, ενώ νωρίτερα το ίδιο απόγευμα, ηχογράφησε 9 τραγούδια για τον δίσκο «Ποιος άλλος» που κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά τον θάνατό του, κάνοντας ρεκόρ πωλήσεων. Σύμφωνα με τον στιχουργό Τάκη Μουσαφίρη, το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε εκείνη την ημέρα ήταν το «Μη μ’ αφήνεις μόνο μου». Από τα τέσσερα παιδιά του Στράτου, ο Άγγελος και ο Στέλιος Διονυσίου είναι επίσης επαγγελματίες τραγουδιστές. Η Τασούλα Διονυσίου απεβίωσε τον Απρίλιο του 2012 σε ηλικία 53 ετών, ενώ το τέταρτο παιδί, ο Διαμαντής Διονυσίου, ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία στο τραγούδι το χειμώνα του 2007 σε κέντρα της Αθήνας. Το 1955 παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα, τη Γεωργία Λαβένη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Άγγελο, την Τασούλα, τον Στέλιο και τον Διαμαντή. Υπήρξε οπαδός του ΠΑΟΚ. Αν και αυτοπροσδιοριζόταν ως Νεοδημοκράτης, πίστευε ότι όλοι ήταν «τα ίδια σκατά», πιστεύοντας ότι όλα τα κόμματα οδηγούν στα ίδια αρνητικά αποτελέσματα. Αντιπαθούσε τον ΕΛΑΣ, λόγω του ότι είχε μάθει ότι άφησαν έναν διοικητή των ταγμάτων ασφαλείας που ονομαζόταν Παπούλιας να δραπετεύσει, αφού τους δωροδόκησε. Κρατούσε αρνητική στάση απέναντι στην επιρροή της Αμερικής στην Ελλάδα, δηλώνοντας, "Πιστεύω ότι η Ελλάδα διατάζεται από τα μεγάλα αφεντικά, τους Αμερικανούς, μας έχουν χωρισμένους από χρόνια και είμαστε σαν οικόπεδα της Αμερικής. Ό,τι θέλει η Αμερική θα κάνουμε...". Σήμερα το όνομά του φέρουν οδοί στα Τρίκαλα, τη Λάρισα και τους Αμπελοκήπους Θεσσαλονίκης. Κυκλοφορίες μετά θάνατον Μικρά Πορτραίτα: Στράτος Διονυσίου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Αφιέρωμα στον Στράτο Διονυσίου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Ο Στράτος Διονυσίου (Νιγρίτα, 8 Νοεμβρίου 1935 – Αθήνα, 11 Μαΐου 1990) ήταν διακεκριμένος Έλληνας λαϊκός τραγουδιστής, συνθέτης και τραγουδοποιός, ο οποίος θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες λαϊκούς τραγουδιστές με πολλές επιτυχίες.Παιδιά του είναι οι τραγουδιστές Στέλιος Διονυσίου, Διαμαντής Διονυσίου και Άγγελος Διονυσίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85
1541 Εσθονία
Η μέση διάμετρος της Εσθονίας εκτιμάται σε 20,20 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι Xc, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,1434 ± 0,020. Δεν είναι γνωστό αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται η Εσθονία γύρω από τον εαυτό της. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα
Η Εσθονία (Estonia) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,209. Ανακαλύφθηκε το 1939 από τον Φινλανδό αστρονόμο Ούργιο Βάισαλα, που παρατηρούσε από το Τούρκου της Φινλανδίας, και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη χώρα της Ευρώπης.
https://el.wikipedia.org/wiki/1541_%CE%95%CF%83%CE%B8%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1
Κολιούρ
Η πόλη Κολιούρ βρίσκεται στην ακτή Βερμέιγ στη Μεσόγειο Θάλλασα Το Κολιούρ στα Καταλανικά ονομάζεται Κοτλιούρ. Υπάρχει καταγραφή του κάστρου "Castrum Caucoliberi" από το 673, θεωρείται ότι ήταν εμπορικό και στρατηγικό σημείο. Το Κολιούρ χωριζόταν από τον ποταμό Ντουί σε δύο χωριά, την παλιά πόλη και το λιμάνι. Στις 21 Ιανουαρίου 1870,ένα σημαντικό φυσικό φαινόμενο συνέβη στο Κολιούρ, όπως παρατηρήθηκε από τον Τσαρλς Νοντίν περισσότερο από ένα μέτρο χιονιού είχε πέσει στην πόλη εκείνη την ημέρα Το Κολιούρ είναι διάσημο για το κρασί του και για τις αντσούγιες οι οποίες έχουν θεωρηθεί ως οι καλύτερες παγκοσμίως. Tourist office website Photographs of Collioure and The Region Webpage about the fortifications of Collioure Αρχειοθετήθηκε 2009-11-05 στο Wayback Machine. Photos of Collioure (Γαλλικά) Information of the Royal Castle of Collioure Cotlliure History and information in Catalan Encyclopaedia.
Το Κολιούρ (γαλλικά: Collioure, καταλανικά: Cotlliure) είναι γαλλική κοινότητα στο νομό των Ανατολικών Πυρηναίων, στη διοικητική περιοχή της Οξιτανίας. Οι κάτοικοί του είναι γνωστοί ως Κολιουρέν (γαλλικά: Colliourencs).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%81
Ισπανικός βασιλαετός
Ανωδική ↑ Ο ισπανικός βασιλαετός είναι λίγο μεγαλύτερος από τον συγγενή του, τον Βασιλαετό. Έχει μήκος 72-85 εκ. και άνοιγμα φτερών 180-210 εκ.Επίσης μοιάζουν πολύ αυτά τα δύο συγγενικά είδη, όμως ο ισπανικός βασιλαετός διαφέρει ως εξής: Το ενήλικο έχει πιο ανοιχτόχρωμο τράχηλο και εκτός από το μπάλωμα του ώμου (που φέρουν και τα δύο είδη) έχει και ένα μακρόστενο μπάλωμα στην μπροστινή ακμή στο πάνω μέρος της φτερούγας. Τα ερετικά είναι γενικά πιο σκούρα και λιγότερο ριγωτά. Η εσωτερική ουρά είναι πιο ανοιχτή γκρίζα και χωρίς ραβδώσεις. Το νεαρό έχει έντονο κοκκινοοκάστανο στο σώμα και τους "βραχίονες" (το πολύ με αχνά σημάδια στο στήθος. Το ράμφος είναι κάπως πιο βαρύ. Μήκος σώματος: 78 έως 82 εκατοστά Άνοιγμα πτερύγων: 180 έως 210 εκατοστά Βάρος: 2,5 έως 3,5 κιλά Ο ισπανικός βασιλαετός τρέφεται κυρίως με αγριοκούνελα, όμως μπορούν να τραφούν με ποικιλία μικρών ζώων, όπως πέρδικες, τρωκτικά, λαγούς, περιστέρια, κοράκια, πάπιες και αλεπούδες. Ο ισπανικός βασιλαετός εξαπλώνεται σε Κεντρική και Νοτιοδυτική Ιβηρική (κυρίως Ισπανία, αλλά υπάρχει μια μικρή επικράτεια και στην Πορτογαλία) αριθμώντας μόνο 150 ζεύγη περίπου. Αυτό κατέταξε τον ισπανικό βασιλαετό στα Τρωτά είδη. Σταθερή εμφάνιση στο Μαρόκο αμφισβητείται, αλλά τα νεαρά πουλιά κτά την διάρκεια της περιόδου διασποράς το επισκέπτονται τακτικά.
Ο ισπανικός βασιλαετός είναι ένα απειλούμενο αρπακτικό ημερόβιο πτηνό οικογένειας των Αετίδων ιθαγενές στην Ιβηρική χερσόνησο. Η επιστημονική του ονομασία είναι Aquila adalberti και δεν περιλαμβάνει υποείδη (μονοτυπικό). Παλαιότερα, ο ισπανικός βασιλαετός θεωρούνταν πως είναι ένα υποείδος του Βασιλαετού, αλλά τώρα αναγνωρίζεται ευρέως ως ξεχωριστό είδος, λόγω των διαφορών στην μορφολογία, την οικολογία, και άλλα μοριακά χαρακτηριστικά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82
Ολόσωμο τατουάζ
Ένα πλήρες τατουάζ μανίκι, καλύπτει πλήρως το ένα χέρι, από τον ώμο μέχρι τον καρπό. Ένα πλήρες τατουάζ μανίκι μπορεί να αποτελεί μέρος ενός ολόσωμου τατουάζ. Αυτού του είδους το τατουάζ μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει εκτεταμένο ουλώδη ιστό, κάνοντάς τον «αόρατο». Ένα τατουάζ πλάτης είναι ένα τατουάζ που καλύπτει σε μεγάλο βαθμό ή εντελώς την πλάτη και μπορεί να είναι μέρος ενός ολόσωμου τατουάζ. Αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες τατουάζ: Horace Ridler (El Hombre Cebra) Matt Gone (El Hombre Ajedrez) Katzen The Enigma (Paul Lawrence) The Lizardman (Erik Sprague) Stalking Cat (Dennis Avner) Lucky Diamond Rich (Gregory Paul Mclaren) Julia Gnuse (La Dama Ilustrada) Leopard Man (Tom Woodbridge) Rick Genest (Zombie Boy) Isobel Varley María José Cristerna (La Mujer Vampiro) Yoko Uki - Η πρώτη γυναίκα με ένα ολόσωμο τατουάζ Shige, ενός αναγνωρισμένου Ιάπωνα καλλιτέχνη. Μόνο το κεφάλι της, ο λαιμός της και τα χέρια της δεν έχουν τατουάζ. Τατουάζ Τατουάζ μανίκι Σωματική τροποποίηση History, culture and pictures.
Το ολόσωμο τατουάζ είναι ένα εκτεταμένο τατουάζ, συνήθως με ένα παρόμοιο μοτίβο, στυλ ή θέμα που καλύπτει τον κορμό ή ολόκληρο το σώμα. Έχει συνδεθεί με το φρικ σόου (freak show) και τους καλλιτέχνες του τσίρκου, καθώς και με τα παραδοσιακά Ιαπωνικά τατουάζ. Τέτοιου είδους τατουάζ έχουν σημαίνουσα πολιτιστική σημασία σε ορισμένους παραδοσιακούς πολιτισμούς, γιατί αντιπροσωπεύουν την ιεροτελεστία της μετάβασης, του γάμου ή του κοινωνικού καθορισμού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%8C%CF%83%CF%89%CE%BC%CE%BF_%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%B6
Αλεξάντερ Βέντσελ
Αγωνίστηκε 19 φορές με την Εθνική Σλοβακίας και 2 με την Εθνική Τσεχοσλοβακίας. Ανακηρύχτηκε ως καλύτερος τερματοφύλακας του γαλλικού πρωταθλήματος, την ίδια χρονιά που ο Φαμπιάν Μπαρτέζ, επίσης αγωνιζόμενος ως τερματοφύλακας στη Γαλλία, ανακηρύχτηκε καλύτερος τερματοφύλακας στο κόσμο. Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, εργάστηκε ως προπονητής τερματοφυλάκων στα τμήματα υποδομής της ΧΑΚ. Στη συνέχεια ανέλαβε προπονητής τερματοφυλάκων στην πρώτη ομάδα της Ρασίνγκι Κλαπμ ντε Στρασμπούρ. Με το πέρας της σεζόν 2009-2010, θεωρούμενος ως ένας εκ των υπευθύνων για τον υποβιβασμό της ομάδας στην Νασιονάλ, παραιτήθηκε από την θέση του καθώς ήρθε σε ρήξη με τους νέους ιδιοκτήτες του συλλόγου. Ο πατέρας του, Αλεξάντερ Βέντσελ, ο οποίος ήταν επίσης ποδοσφαιριστής, συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 με την Τσεχοσλοβακία. 1987-1989 : Σλόβαν Μπρατισλάβας Σλοβακία 1989-1990 : ΡΧ Τσεμπ Σλοβακία 1990-1994 : Σλόβαν Μπρατισλάβας Σλοβακία 1994-2000 : ΡΚ Στρασμπούρ Γαλλία 2000-2005 : Χάβρη ΑΚ Γαλλία Νικητής του Λιγκ Καπ Γαλλίας το 1997 με την Στρασμπούρ Φιναλίστ του Κυπέλλου Γαλλίας το 1995 με την Στρασμπούρ Étoile d'or France Football των τερματοφυλάκων την σεζόν 1998-1999 (καλύτερος τερματοφύλακας του γαλλικού πρωταθλήματος) Στατιστικά του Αλεξάντερ Βέντσελ στο footballdatabase.eu Βιογραφία του Αλεξάντερ Βέντσελ στο afterfoot.fr
Ο Αλεξάντερ Βέντσελ είναι πρώην Σλοβάκος ποδοσφαιριστής, γεννημένος στις 2 Μαρτίου 1967 στην Μπρατισλάβα. Έχει ύψος 1,89 μέτρα και βάρος 80 κιλά, ενώ αγωνιζόταν στην θέση του τερματοφύλακα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%92%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BB
Λούκας Ποντόλσκι
Στις 6 Ιουλίου 2021 ανακοινώθηκε από την πολωνική Γκούρνικ Ζάμπζε, έχοντας υπογράψει μονοετές συμβόλαιο. Γεννήθηκε στο Γκλίβιτσε της Πολωνίας. Το 1987 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην τότε Δυτική Γερμανία ως παλιννοστούντες. Μπάγερν Μονάχου Πρωτάθλημα Γερμανίας: 2007–08 Κύπελλο Γερμανίας: 2007–08 Λιγκ Καπ Γερμανίας: 2007 Γαλατασαράι Κύπελλο Τουρκίας: 2015–16 Σούπερ Καπ Τουρκίας: 2015, 2016 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου: 2η θέση το 2008 Παγκόσμιο Κύπελλο: Τρίτος το 2006 και το 2010 Επίσημος ιστότοπος του παίκτη
Ο Λούκας Ποντόλσκι (Γερμανικά: Lukas Josef Podolski, 4 Ιουνίου 1985) είναι Γερμανός διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως επιθετικός. Ήταν μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας του που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2014, ενώ ήταν ο καλύτερος νέος παίκτης στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2006.Ανήκει στη Γκούρνικ Ζάμπζε και μέχρι το 2017 ήταν διεθνής με την εθνική ομάδα της Γερμανίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BB%CF%83%CE%BA%CE%B9
Ο Ιρλανδός
Σε ένα γηροκομείο, ο ηλικιωμένος Ιρλανδό-Αμερικανός βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Φρανκ Σίραν, αφηγείται την ζωή του ως δολοφόνος της Μαφίας. Στη Φιλαδέλφεια της δεκαετίας του 1950, ο Σίραν εργάζεται ως οδηγός φορτηγού και αρχίζει να πουλά μέρος του περιεχομένου των αποστολών του στον τοπικό γκάνγκστερ Σκίνι Ράζορ, μέλος της εγκληματικής οικογένειας της Φιλαδέλφειας με επικεφαλής τον Άντζελο Μπρούνο. Όταν η εταιρεία στην οποία εργάζεται ο Σίραν θα τον κατηγορήσει για κλοπή, ο συνδικαλιστής δικηγόρος Μπιλ Μπαφαλίνο αναλαμβάνει την υπόθεση με τον Σίραν να αρνείται να κατονομάσει τους πελάτες του στον δικαστή. Ο Μπιλ στην συνέχεια συστήνει τον Σίραν στον ξάδερφό του Ράσελ Μπαφαλίνο, ο οποίος είναι επικεφαλής της εγκληματικής οικογένειας της Βορειοανατολικής Πενσυλβάνια. Ο Σίραν αρχίζει να εκτελεί δουλειές για τον Ράσελ, καθώς και για μέλη του υπόκοσμου της Νότιας Φιλαδέλφειας, συμπεριλαμβανομένων των «βαψίματων σπιτιών», ενός ευφημισμού για πληρωμάνα συμβόλαια θανάτου. Σύντομα, ο Ράσελ συστήνει τον Σίραν στον Τζίμι Χόφα, τον επικεφαλής της Διεθνούς Ένωσης Οδηγών Φορτηγών, ο οποίος έχει οικονομικούς δεσμούς με την εγκληματική οικογένεια της Βορειοανατολικής Πενσυλβάνια και αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τον ανερχόμενο συνδικαλιστή Άντονι "Τόνι Προ" Προβεντσάνο, καθώς και την αυξανόμενη πίεση από τον Ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ο Χόφα έρχεται κοντά με τον Σίραν και την οικογένειά του, ειδικά την κόρη του Πέγκι, και ο Σίραν γίνεται επικεφαλής της προσωπικής ασφάλειας του Χόφα. Με την νίκη του Τζον Φ. Κένεντι στις εκλογές του 1960, ο Ράσελ ενθουσιάζεται ενώ ο Χόφα γίνεται έξαλλος. Ο αδερφός του Κένεντι, ο Ρόμπερτ Κένεντι, ο οποίος γίνεται Γενικός Εισαγγελέας, σχηματίζει μια ομάδα ονόματι «Πιάστε τον Χόφα» για να εκδιώξει τον Χόφα, από την ηγεσία των Οδηγών ο οποίος τελικά συλλαμβάνεται και καταδικάζεται το 1964 για παραβίαση της δικαστικής επιτροπής. Ενώ ο Χόφα βρίσκεται στη φυλακή, ο αντικαταστάτης του στην προεδρία των Οδηγών Φορτηγών, Φρανκ «Φιτς» Φιτσίμονς, κάνει κατάχρηση κεφαλαίων του συνταξιοδοτικού ταμείου της ένωσης και χορηγεί άτοκα δάνεια στη Μαφία. Η σχέση του Χόφα με τον Τόνι Προ, ο οποίος συνελήφθη για εκβιασμό, επιδεινώνεται επίσης ανεξέλεγκτα όταν ο Χόφα αρνείται να του κάνει μια χάρη. Ο Χόφα εν τω μεταξύ αποφυλακίζεται εξαιτίας της αμνηστίας του από τον Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον το 1971, αν και του απαγορεύεται να συμμετέχει σε οποιεσδήποτε δραστηριότητες του Συνδικάτου των Οδηγών Φορτηγών μέχρι το 1980. Παρά τους όρους αποφυλάκισής του, ο Χόφα αναλαμβάνει ένα σχέδιο για να ανακτήσει τη δύναμή του πάνω στο Συνδικάτο των Οδηγών Φορτηγών. Η αυξανόμενη ασέβεια του Χόφα προς τους άλλους ηγέτες του Συνδικάτου και η πρόθεσή του να αποσπάσει την ένωση από τη Μαφία αρχίζει να ανησυχεί τον Ράσελ Μπαφαλίνο. Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου προς τιμήν του Σίραν τον Οκτώβριο του 1973, ο Ράσελ λέει στον Σίραν να αντιμετωπίσει τον Χόφα και να τον προειδοποιήσει ότι οι επικεφαλής των οικογενειών του εγκλήματος είναι δυσαρεστημένοι με τη συμπεριφορά του. Ο Χόφα, στη συνέχεια, ενημερώνει τον Σίραν ότι «γνωρίζει τα πράγματα» και ισχυρίζεται ότι αυτά που ξέρει τον καθιστά άτρωτο, καθώς σε περίπτωση που θα του συμβεί κάτι, όλοι θα καταλήξουν στη φυλακή. Το 1975, ενώ πηγαίνουν στο γάμο της κόρης του Μπιλ, ο Ράσελ λέει στον Σίραν ότι τα αφεντικά της Μαφίας έχουν βαρεθεί τον Χόφα και έχουν εγκρίνει την δολοφονία του. Διστακτικά, ο Ράσελ ενημερώνει τον Σίραν ότι έχει επιλεγεί ως ο δολοφόνος, γνωρίζοντας ότι διαφορετικά θα προσπαθούσε να προειδοποιήσει ή να σώσει τον Χόφα. Οι δυο τους οδηγούν σε ιδιωτικό αεροδρόμιο όπου ο Σίραν επιβιβάζεται σε αεροπλάνο για το Ντιτρόιτ. Εν τω μεταξύ ο Χόφα, ο οποίος είχε προγραμματίσει μια συνάντηση σε ένα τοπικό εστιατόριο με τον Τόνι Προ και τον Άντονι Τζιακαλόνε, εκπλήσσεται όταν βλέπει τον Σίραν να φτάνει αργά με τον ανυποψίαστο ανάδοχο γιο του Χόφα, Τσάκι Ο'Μπράιεν και τον δανεικό εκτελεστή Σάλι Μπαγκς. Αυτοί συμβουλεύουν τον Χόφα ότι η συνάντηση μεταφέρθηκε σε ένα σπίτι όπου εκεί τον περιμένουν ο Τόνι Προ και ο Ράσελ και τον οδηγούν. Μπαίνοντας στο σπίτι, ο Χόφα το βρίσκει άδειο και συνειδητοποιεί ότι είναι παγίδα. Γυρίζει για να φύγει, αλλά ο Σίραν τον πυροβολεί εξ επαφής πριν αφήσει το όπλο στο πτώμα του κοντά στην είσοδο. Αφού αναχωρήσει ο Σίραν, δύο άλλοι μαφιόζοι τυλίγουν το πτώμα και το αποτεφρώνουν μυστικά. Αργότερα σε μια μεγάλη δικαστική επιτροπή για την εξαφάνιση του Χόφα, οι Σίραν, Ράσελ Μπαφαλίνο, Τόνι Προβεντσάνο, καθώς και άλλοι καταδικάζονται τελικά για διάφορες κατηγορίες που δεν σχετίζονται με τη δολοφονία του Χόφα. Ένας προς έναν, οι ηλικιωμένοι πλέον γκάνγκστερ αρχίζουν να πεθαίνουν στη φυλακή. Ο Σίραν τελικά αποφυλακίζεται και μπαίνει σε γηροκομείο. Προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τις κόρες του, αλλά η Πέγκυ, υποπτευόμενη τη συμμετοχή του στην εξαφάνιση του Χόφα, διακόπτει κάθε επαφή μαζί του. Ο Σίραν αρχίζει να βλέπει έναν καθολικό ιερέα που έχει λειτουργεί στο γηροκομείο ο οποίος δίνει στον Σίραν την άφεση για εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του. Καθώς ο ιερέας φεύγει, ο Σίραν του ζητά να αφήσει την πόρτα ελαφρώς μισάνοιχτη, μιμούμενος μία από τις συνήθειες του Χόφα. Σε μια συνέντευξη στον The Guardian, ο Σκορσέζε ανέφερε ότι η αρχική σκέψη αυτού της ταινίας ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, δηλώνοντας: «Ο Μπομπ [Ντε Νίρο] και εγώ προσπαθήσαμε για πολλά χρόνια να καταλήξουμε σε μια ταινία. Αυτό ξεκίνησε στην πραγματικότητα περίπου 35 χρόνια πριν από την ιδέα του ριμέικ του The Bad and the Beautiful και της συνέχειας Two Weeks in Another Town. Κάπως έτσι το εξαντλήσαμε». Στη συνέχεια, ο Σκορσέζε προσέγγισε τον Ντε Νίρο με μια ιδέα να κάνει μια ιστορία για έναν ηλικιωμένο εκτελεστή, η οποία δεν προχώρησε. Ο Ντε Νίρο ξαναζωντάνεψε την παλιά συζήτηση και «ξεκίνησε το έργο» αφού διάβασε ένα αντίγραφο του βιβλίου I Heard You Paint Houses που γράφτηκε από τον Τσαρλς Μπραντ,με τον Σκορσέζε να λέει ότι ο Ντε Νίρο «έγινε μάλλον συναισθηματικός» καθώς του ανέφερε για τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Στη συνέχεια, ο Σκορσέζε ενδιαφέρθηκε να σκηνοθετήσει την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου και να συμπεριλάβει τους Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο και Τζο Πέσι. Ο Ιρλανδός ξεκίνησε τη φάση ανάπτυξης του το 2007. Νέα υλικά πλοκής και επανεγγραφές προκάλεσαν την ταινία να χάσει τη θέση της στο ημερολόγιο κυκλοφορίας της ταινίας, με τον Σκορσέζε να συνεχίζει να σκηνοθετεί άλλες τρεις ταινίες, τον Hugo (2011), τον Λύκο της Wall Street (2013) και την Σιωπή (2016), πριν επιστρέψει στον Ιρλανδό. Τον Σεπτέμβριο του 2014, μετά από χρόνια δύσκολης ανάπτυξης ο Πατσίνο επιβεβαίωσε ότι η ταινία θα ήταν το επόμενο έργο του Σκορσέζε μετά τη Σιωπή. Τον Οκτώβριο του 2015, ο Ντε Νίρο δήλωσε ότι η ταινία εξακολουθούσε να υφίσταται και θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει τα γυρίσματα το 2016 με τον Στίβεν Ζάιλιαν να επιβεβαιώνεται ως σεναριογράφος. Ο Ντε Νίρο εργάστηκε επίσης ως παραγωγός για την ταινία. Τον Ιούλιο του 2017, αναφέρθηκε ότι η ταινία θα παρουσιαζόταν ως μια σειρά αναδρομών ενός ηλικιωμένου Φρανκ Σίραν, που αφηγείται τις πολλές εγκληματικές του δραστηριότητες για αρκετές δεκαετίες, με τον Ντε Νίρο να εμφανίζεται «μόλις 24 ετών, ενώ ήταν κάπου 80 ετών». Ο παραγωγός Ιρβιν Γουίνκλερ όρισε το έργο ως «συνάντηση ανθρώπων που έχουν συνεργαστεί από τότε που είμαστε παιδιά μαζί», ενώ ο Ρόζενταλ ανέφερε ότι «αυτό που θα σας εκπλήξει είναι, ως ταινία του Σκορσέζε, είναι μια πιο αργή ταινία... Είναι παιδιά που κοιτάζουν τον εαυτό τους με μια παλαιότερη οπτική γωνία». Ο Ιρλανδός στην IMDb Ο Ιρλανδός στο Rotten Tomatoes Ο Ιρλανδός στο Metacritic
Ο Ιρλανδός (αγγλικά: The Irishman‎) είναι αμερικανική επική αστυνομική ταινία σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε, ο οποίος συμμετείχε και στην παραγωγή. Το σενάριο γράφτηκε από τον Στίβεν Ζαΐλιαν, το οποίο βασίστηκε στο βιβλίο I Heard You Paint Houses (τίτλος που χρησιμοποιήθηκε κι από την ίδια την ταινία στο περιεχόμενό της). Πρωταγωνιστούν οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο και ο Τζο Πέσι. Στους δευτερεύοντες ρόλους υπάρχουν ηθοποιοί όπως οι Άννα Πάκουιν, Μπόμπι Κανβάλι, Τζέσι Πλέμονς και Χάρβεϊ Καϊτέλ. Τον Σεπτέμβριο του 2014, ανακοινώθηκε ότι Ο Ιρλανδός θα ήταν η επόμενη ταινία του Σκορτσέζε, μετά το Silence (2016). Η ταινία σηματοδοτεί την ένατη συνεργασία μεταξύ του Σκορσέζε και του Ντε Νίρο, ο οποίο πέραν του πρωταγωνιστικού ρόλου που θα είχε, συμμετείχε και στην παραγωγή. Τον ίδιο μήνα επιβεβαιώθηκε κι ότι κι ο Πατσίνο θα συμμετείχε στην ταινία. Το ίδιο και ο Πέσι, ο οποίος είχε παρέλθει σε μία ανεπίσημη απόσυρση από την ηθοποιία μετά από αρκετές αρνητικές απαντήσεις του σε διάφορες παραγωγές. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2017, με το περισσότερο μέρος της ταινίας να γυρίζεται στη Νέα Υόρκη, ενώ ολοκληρώθηκαν περίπου τον Μάρτιο του 2018. Επίσης, χρησιμοποιήθηκε ειδική τεχνλογία, ώστε και οι τρεις πρωταγωνιστές να φαίνονται νεότεροι από ό,τι είναι. Η παραγωγή κόστισε 159 εκατομμύρια δολάρια και ο συνολικός χρόνος της ταινίας έφτασε τα 209 λεπτά, γεγονός που την καθιστά μία από τις ακριβότερες και μεγαλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 57ο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Νέας Υόρκης, ενώ είχε και μία μικρή προβολή στους κινηματογράφους των Ηνωμένεων Πολιτείων την 1η Νοεμβρίου του 2019. Στις 27 Νοεμβρίου του 2019, κυκλοφόρησε στο Netflix. Η ταινία έλαχε πολύ καλών κριτικών, ιδιαίτερα για τη σκηνοθεσία του Σκορτσέζε, καθώς επίσης και για την ερμηνεία των τριών πρωταγωνιστών της. Ο Ιρλανδός έλαβε πολυάριθμες διακρίσεις, όπως στα Όσκαρ, όπου ήταν υποψήφιος σε δέκα κατηγορίες και στις Χρυσές Σφαίρες όπου ήταν υποψήφιος σε πέντε κατηγορίες, χωρίς να κερδίσει σε κάποια, καθώς επίσης ήταν υποψήφιος και σε δέκα κατηγορίες των BAFTA.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%99%CF%81%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%8C%CF%82
Success Story
Ο ψυχίατρος και συγγραφέας Παναγής Πάνδωρας συναντά στα εγκαίνια του οικογενειακού πολιτιστικού κέντρου τη νεαρή και φιλόδοξη απόφοιτο της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου Τζωρτζίνα Τζελέπη και ξεκινάει ένας άνισος έρωτας, δύο κόσμων που δύσκολα εφάπτονται. Όταν οι αυταπάτες και των δυο ματαιώνονται και τα παιχνίδια εξουσίας διαδέχονται το αρχικό τους πάθος, τότε φτάνουν στα όριά τους. Στην αποδόμησή τους βοηθούν ο κολλητός φίλος και δικηγόρος του Πάνδωρα, Ερρίκος Βόιτσεκ, η Αλβανίδα σταρ Ελλάς Βαλέρια Τζούμπα, σύντροφος του Ερρίκου, με τραύμα στο πόδι σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ο Ιάσονας Σολωμός, πλούσιος γόνος που από πλήξη βουλιάζει στις καταχρήσεις, η γυναίκα του, Δανάη, που αναζητά συγκινήσεις σε συνεδρίες, η Βασιλική Καβαγιά συμφοιτήτρια και κολλητή φίλη της Τζωρτζίνας, δυο σωματοφύλακες, ο Τζίμης και ο Τόλης, σε λάθος ρόλο και λάθος timing, ο Gennadi Archvadze, ένας Γεωργιανός εκτελεστής με υπαρξιακές αναζητήσεις και οι εκκεντρικοί και απρόβλεπτοι συγγενείς. Όλα θα πάρουν μια αναπάντεχη τροπή όταν Παναγής Πάνδωρας, μαθαίνει πως η Τζωρτζίνα ευθύνεται για μια βόμβα που απειλεί τη ζωή του, τη στιγμή που ανακοινώνει την κάθοδό του στην πολιτική σκηνή. Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ως Παναγής Πάνδωρας Φιόνα Γεωργιάδη ως Τζωρτζίνα Τζελέπη Τόνια Σωτηροπούλου ως Βασιλική Καβαγιά Πάνος Μουζουράκης ως Ιάσονας Σολωμός Βάσω Καβαλιεράτου ως Δανάη Βουρλιά-Σολωμού Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης ως Ερρίκος Βόιτσεκ Τζένη Θεωνά ως Βαλέρια Τζούμπα Νάσος Παπαργυρόπουλος ως Τζίμης Ηλίας Βαλάσης ως Τόλης Ανδρέας Κωνσταντίνου ως Gennadi Archvadze Αννίτα Κούλη ως Sarah Rosemund Pandoras Δημήτρης Πετρόπουλος ως Λάμπρος Πάνδωρας Πάνος Κρανιδιώτης ως Μάρκος Τζελέπης Γιάννης Κοκιασμένος ως αστυνομικός Aurore Marion ως Glenda Ευγενία Σαμαρά ως δημοσιογράφος ΝΕΡΙΤ Βάσια Χρήστου ως δημοσιογράφος STAR Σελίνα Διαμαντοπούλου ως δημοσιογράφος ANT1 Μαρία Αλιφέρη ως Ρόη Πάνδωρα Ευαγγελία Μουμούρη ως Ελένη Τζελέπη Ορφέας Αυγουστίδης ως υπαξιωματικός ΕΠΑΜ Κάτια Δέδε ως Αναστασία Γιώργος Παπαδάτος ως αστυνομικός περιπολικού Γιώργος Τσεμπερόπουλος ως Δήμαρχος Αθηναίων Βούλα Γεωργακάκου ως δημοτική σύμβουλος Μαρία Μπακοδήμου ως Άννα Πέτρος Τατσόπουλος ως ο εαυτός του Δημήτρης Αργυρόπουλος ως φίλος με Mercedes Μαρία Ναυπλιώτου ως πρωθιέρεια Κατερίνα Καλίνογλου ως Μάρω Νίκος Γρίτσης ως ξάδερφος Τζίμη Ορέστης Ανδρεαδάκης ως barman Demy ως τραγουδίστρια Success Story στην IMDb Success Story στο πρώην Cine.gr (αρχειοθετημένο στο Wayback Machine)
Το Success Story είναι ελληνική κοινωνική ταινία παραγωγής 2017 σε σκηνοθεσία Νίκου Περάκη και σενάριο της Κατερίνας Μπέη.Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης υποδυόμενος τον Παναγή Πάνδωρα, έναν διάσημο και πλούσιο ψυχίατρο που θέλει να μπει στην πολιτική σκηνή της χώρας. Το υπόλοιπο πρωταγωνιστικό καστ αποτελείται από τους Φιόνα Γεωργιάδη, Τόνια Σωτηροπούλου, Πάνο Μουζουράκη, Βάσω Καβαλιεράτου, Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Τζένη Θεωνά και Νάσο Παπαργυρόπουλο.Η ταινία έκανε πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 2 Νοεμβρίου του 2017.
https://el.wikipedia.org/wiki/Success_Story
Συμμετοχή της Γερμανίας στη Eurovision
Ο εκπρόσωπος της Γερμανίας στο διαγωνισμό επιλέγεται συνήθως μέσω μιας διαδικασίας εθνικής επιλογής, που μεταδίδεται στο δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι Das Erste και διοργανώνεται από έναν από τους εννέα περιφερειακούς δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς του ARD: από το 1956 έως το 1978 το Hessischer Rundfunk (HR), από το 1979 έως το 1991 το Bayerischer Rundfunk (BR), από το 1992 έως το 1995 το Mitteldeutscher Rundfunk (MDR) και από το 1996 το Norddeutscher Rundfunk (NDR). Μεταξύ 2010 και 2012 ο ιδιωτικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ProSieben συνεργάστηκε με το NDR. Η ραδιοφωνική κάλυψη παρείχετο, αν και όχι κάθε χρόνο, από το Deutschlandfunk (DLF) και το Bayern 2 μεταξύ 1970 και 1979, από το hr3 μεταξύ 1980-1985, 1991-1994, καθώς και το 2007 και 2011 (και οι δύο σταθμοί το 1983), το NDR Radio2 μεταξύ 1986-1990, 1995-2006 και 2008-2013 και το WDR1LIVE το 2011. Από το 2010 η παραγωγός εταιρεία Brainpool, η οποία έχει επίσης τη συμπαραγωγή του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2011 στο Ντίσελντορφ και του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2012 στο Μπακού, συνεργάστηκε με το NDR για τη διεξαγωγή των γερμανικών τελικών. Η Γερμανία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής της συμμετοχής στο διαγωνισμό, είτε μέσω εθνικού τελικού, είτε με εσωτερική επιλογή (περιστασιακά ένας συνδυασμός και των δύο μορφών). Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συμμετείχε στον διαγωνισμό από την ίδρυσή του το 1956. Η Γερμανία συμμετείχε στην πρώτη έκδοση το 1956, αλλά η θέση της στον διαγωνισμό δεν καταγράφηκε καθώς ανακοινώθηκε μόνο ο νικητής, η Ελβετία. Πριν από την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η χώρα παρουσιαζόταν περιστασιακά ως "Δυτική Γερμανία". Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία) δεν συμμετείχε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, και αντ' αυτού έλαβε μέρος στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Intervision. Με μία νίκη (1982) και τέσσερα αποτελέσματα στη δεύτερη θέση (1980, 1981, 1985 και 1987), η Γερμανία είναι η δεύτερη πιο επιτυχημένη χώρα στον διαγωνισμό τη δεκαετία του 1980, πίσω από την Ιρλανδία, η οποία είχε δύο νίκες τη δεκαετία. Το ARD είχε επιλέξει έναν καλλιτέχνη και ένα τραγούδι για να εκπροσωπήσει τη χώρα στο 1996, που θα διεξαγόταν στο Όσλο της Νορβηγίας. Λόγω της αύξησης των χωρών που επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στην Eurovision, διαπιστώθηκε αδυναμία να μετάσχουν όλες σε έναν ενιαίο τελικό και εισήχθη ο θεσμός των προκριματικών, ώστε οι συμμετοχές του τελικού να περιοριστούν σε 23 (από τις 30 χώρες που συμμετείχαν). Η Νορβηγία ως οικοδέσποινα χώρα προκρίθηκε αυτόματα κι έτσι τα υπόλοιπα 29 τραγούδια συμμετείχαν σε έναν ηχητικό, μη τηλεοπτικό προκριματικό γύρο, με τα κορυφαία 22 τραγούδια να προκρίνονται για το Όσλο. Η γερμανική συμμετοχή με το τραγούδι "Planet of Blue" του Λέον αποδείχτηκε ατυχής, καθώς απέτυχε να κερδίσει αρκετούς πόντους για να φτάσει στον τελικό, τερματίζοντας στην 24η θέση. Το ARD και η EBU δεν ήταν ικανοποιημένοι από αυτό, καθώς η Γερμανία ήταν ο μεγαλύτερος οικονομικός συντελεστής τότε. Το 1996 ήταν η μόνη χρονιά, που η Γερμανία απουσίασε από το διαγωνισμό. Στη δεκαετία του 2000 η Γερμανία ξεχώρισε με την υιοθέτηση μουσικών στυλ, που δεν είναι συνήθη στην Eurovision, όπως η κάντρι και western μουσική (Texas Lightning - "No No Never" το 2006) και σουίνγκ (Roger Cicero - "Frauen regier'n die Welt" το 2007 και ο Alex Swings Oscar Sings - "Miss Kiss Kiss Bang" το 2009). Η Γερμανία ισοβάθμησε στην τελευταία θέση στο διαγωνισμό του 2008, αλλά κέρδισε την 23η θέση από τους 25 όταν δημοσιεύτηκε το αποτέλεσμα. Το 2009 το ARD πραγματοποίησε εσωτερική επιλογή για πρώτη φορά από το 1995 λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος προβολής των γερμανικών εθνικών τελικών. Ο Άλεξ Κρίστενσεν και ο Όσκαρ Λόια επιλέχθηκαν για να εκπροσωπήσουν τη Γερμανία στο διαγωνισμό του 2009, όπου εμφανίστηκαν στη σκηνή με τη διάσημη burlesque καλλιτέχνη Ντίτα φον Τέεζε. Ωστόσο κατάφεραν να λάβουν μόνο 35 πόντους, τερματίζοντας 20οι από τις 25 χώρες. Το 2010 το ARD προσκάλεσε τον πρώην συμμετέχοντα και συνθέτη Στέφαν Ράαμπ και το ιδιωτικό δίκτυο ProSieben να συνεργαστούν για να βρουν μια ελπιδοφόρα συμμετοχή για τη χώρα. Έχει ειπωθεί ότι ο Ράαμπ προσεγγίστηκε λόγω των καλών του επιδόσεων στο διαγωνισμό, τερματίζοντας 5ος το 2000 καθώς και γράφοντας συμμετοχές το 1998 και το 2004, οι οποίες τερμάτισαν στην 7η και 8η θέση αντίστοιχα. Ο Ράαμπ συμφώνησε και διεξήγαγε μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάστηκε "Unser Star für Oslo" (Το αστέρι μας για το Όσλο) που μεταδόθηκε στο ARD και στο ProSieben. Η νικήτρια ήταν η Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Satellite", η οποία κέρδισε και τον διαγωνισμό. Δύο ακόμα συνεργασίες με το ProSieben έδωσαν τον δεύτερο και τον τρίτο συνεχόμενο τερματισμό στην πρώτη δεκάδα, το 2011 (Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Taken by a Stranger") και το 2012 (Ρόμαν Λομπ με το "Standing Still"). Το σερί των κατατάξεων στην κορυφαία δεκάδα διακόπηκε στο διαγωνισμό του 2013, όταν το τραγούδι "Glorious" της Cascada τερμάτισε 21ο με 18 πόντους, με τις χαμηλές κατατάξεις να συνεχίζονται και τα επόμενα χρόνια, αφού η ομάδα Elaiza το 2014, η Άν Σοφί το 2015, η Τζέιμι-Λί και η Λεβίνα τελείωσαν στις θέσεις 18, 27 (τελευταία), 26 (τελευταία) και 25 (προτελευταία) αντίστοιχα. Η Άν Σοφί έγινε η τρίτη συμμετοχή της χώρας που τερμάτισε με μηδέν βαθμούς, μετά τη Νόρα Νόβα το 1964 και την Ούλα Βίζνερ το 1965 και πρώτη από την εισαγωγή του σημερινού συστήματος βαθμολόγησης το 1975. Το αρνητικό σερί διακόπηκε μόλις το 2018 με την τέταρτη θέση του Μίχαελ Σούλτε με το τραγούδι "You Let Me Walk Alone". Η τύχη της Γερμανίας άλλαξε το 2018, όταν ο Μίχαελ Σούλτε την επανέφερε στην πρώτη 5άδα για πρώτη φορά από το 2010 με το "You Let Me Walk Alone", τερματίζοντας στην τέταρτη θέση. Αυτή είναι η πρώτη φορά από το 2012 που περισσότερες από μία χώρες από τις "Μεγάλες Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη δεκάδα (με την Ιταλία να τερματίζει πέμπτη) και η δεύτερη φορά (μετά το 2002) που δύο χώρες των "Μεγάλων Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη πεντάδα από τη θέσπιση του κανόνα. Το επόμενο έτος, το ντουέτο Sisters με το τραγούδι "Sister" δεν μπόρεσε να επαναλάβει την ίδια επιτυχία, καθώς δεν έλαβε πόντους από την τηλεψηφοφορία, τερματίζοντας στην 25η θέση της γενικής κατάταξης με 24 βαθμούς. Δύο ακόμη αποτελέσματα στην τελευταία πεντάδα κατέγραψε η Γερμανία στην αρχή της δεκαετίας, αυτό των Γιέντρικ Ζίγκβαρτ το 2021 (επίσης δεν έλαβε βαθμούς από την τηλεψηφοφορία) και Μάλικ Χάρις το 2022 (δεν έλαβε βαθμούς από την κριτική επιτροπή). Από το 1999, η Γερμανία, μαζί με μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό της Eurovision ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά τους σε προηγούμενους διαγωνισμούς. Αυτές οι χώρες κέρδισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην EBU και στη συνέχεια έγιναν γνωστές ως οι "Μεγάλες Τέσσερις". Το 2008, αναφέρθηκε ότι οι "Μεγάλοι Τέσσερις" θα μπορούσαν να χάσουν την ιδιότητά τους και να αναγκαστούν να αγωνιστούν στους ημιτελικούς, ωστόσο, αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ και ο κανόνας παρέμεινε σε ισχύ. Όταν η Ιταλία επέστρεψε στον διαγωνισμό το 2011, της δόθηκε το ίδιο άθικτο καθεστώς, αναβαθμίζοντας έτσι τις χώρες σε "Μεγάλες Πέντε".Η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα των "Μεγάλων Πέντε" που κέρδισε το διαγωνισμό μετά την εισαγωγή του κανόνα, χάρη στην Λένα το 2010. Όσον αφορά την επιτυχία, αυτή τη στιγμή είναι δεύτερη πίσω από την Ιταλία, η οποία κέρδισε το 2021 με τους Måneskin και τερμάτισε δεύτερη το 2011 με τον Ραφαέλ Γκουαλάτσι και ξανά το 2019 με τον Μαχμούντ. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη την απουσία της Ιταλίας από τον διαγωνισμό για τα πρώτα έντεκα χρόνια ύπαρξης του κανόνα, η Γερμανία παραμένει η μόνη χώρα που έχει κερδίσει από τους αρχικούς "Μεγάλους Τέσσερις". Μέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γερμανίας έχει ως εξής: Στους τελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία Στους ημιτελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία Κατά καιρούς ο διαγωνισμός παρουσιάστηκε στο ARD από διάφορους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς παρουσιαστές, όπως οι Άντο Σλιρ, Τόμας Γκότσαλκ, Γιαν Χόφερ, Βολφ Μίτλερ, Φριτς Έγκνερ και Βέρνερ Φάιγκελ. Ωστόσο, ο Πέτερ Ούρμπαν παρείχε το σχολιασμό για την ARD TV κάθε χρόνο από το 1997, ωστόσο λόγω των προβλημάτων υγείας του το 2009 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από αυτή τη θέση και έτσι, ο Τιμ Φρίλινγκ ήταν ο σχολιαστής στη Μόσχα. Ο Ούρμπαν επέστρεψε στο σχολιασμό για τη Γερμανία το 2010. Το 2020, ο Michael Schulte ήταν έτοιμος να σχολιάσει τον διαγωνισμό μαζί με τον Ούρμπαν. Και οι δύο σχολίασαν την αντικατάσταση Eurovision: Europe Shine A Light, καθώς και την εκπομπή "Eurovision Song Contest 2020 - Das deutsche Finale" από το Elbphilharmonie στο Αμβούργο. OGAE Γερμανίας Επίσημος ιστότοπος της Eurovision Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2010 Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2014 Γερμανία
Η Γερμανία συμμετείχε επίσημα σε κάθε Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision από την αρχή του διαγωνισμού το 1956, εκτός από το 1996, όταν η συμμετοχή της δεν προκρίθηκε από τον ηχητικό προκριματικό γύρο και κατά συνέπεια δεν εμφανίστηκε στον τελικό μετάδοσης και δεν υπολογίζεται ως μία από τις 65 εμφανίσεις της Γερμανίας. Καμία άλλη χώρα δεν εκπροσωπήθηκε τόσο συχνά. Η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και την Ιταλία, είναι μια από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες που προκρίνονται αυτόματα στον τελικό, λόγω του ότι είναι οι μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Ο τελικός μεταδίδεται στη Γερμανία από το εμβληματικό κανάλι του ARD, το Das Erste. Η Γερμανία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό στην 27η προσπάθεια το 1982 στο Χαρογκέιτ, όταν η Νικόλ κέρδισε με το "Ein bißchen Frieden". Η δεύτερη γερμανική νίκη ήρθε 28 χρόνια αργότερα στον διαγωνισμό του 2010 στο Όσλο, όταν η Λένα κέρδισε με το "Satellite". Η Κάτια Έπσταϊν, η οποία τερμάτισε τρίτη το 1970 και το 1971, στη συνέχεια δεύτερη το 1980, είναι η μόνη ερμηνεύτρια που μπήκε στην πρώτη τριάδα σε τρεις περιπτώσεις. Η Γερμανία έχει συνολικά 11 τερματισμούς στην πρώτη τριάδα, τερματίζοντας επίσης δεύτερη με τη Λένα Βαλάιτις (1981) και δύο φορές με το συγκρότημα Wind (1985 και 1987) και τερμάτισε τρίτη με τους Μαίρη Ρόος (1972), Mekado (1994) και Sürpriz (1999). Η Γερμανία τερμάτισε τελευταία εννέα φορές, λαμβάνοντας μηδέν βαθμούς το 1964, το 1965 και το 2015. Αν και δεν είχε φτάσει στην πρώτη δεκάδα σε 13 από τους τελευταίους 18 διαγωνισμούς (2005–22), ο Μίχαελ Σούλτε πέτυχε το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα της Γερμανίας του 21ου αιώνα, τερματίζοντας τέταρτος στο διαγωνισμό του 2018. Αν και οι Γερμανοί διαγωνιζόμενοι είχαν διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας, το ενδιαφέρον του κοινού παραμένει υψηλό και ο διαγωνισμός είναι ένα από τα γεγονότα με τις περισσότερες προβολές κάθε χρόνο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision
Κερά Ονυθέ
Ο οικισμός των Γουλεδιανών βρίσκεται στο Νομό Ρεθύμνης, σε απόσταση 16χλμ. νότια του Ρεθύμνου. Στη θέση Ονυθέ, 2,5χλμ. νοτιοανατολικά των Γουλεδιανών, ήλθαν στην επιφάνεια κατάλοιπα πόλεως της αρχαιότητας. Κατά τα έτη 1954-1956 ο Έφορος Αρχαιοτήτων της Κρήτης Νικόλαος Πλάτων προέβη σε ανασκαφική διερεύνηση της περιοχής. Από την παλαιοχριστιανική φάση της πόλης ανεσκάφη τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική με υπερώα, νάρθηκα με προθάλαμο στα δυτικά και δευτερεύοντα κτίσματα (πιθανώς βαπτιστήριο με τέσσερις χώρους) στα βορειοδυτικά. Το ανατολικό τμήμα του κεντρικού κλίτους συνιστά το Ιερό, το αντίστοιχο των δύο πλαγίων κλιτών διαμορφώνεται ως ιδιαίτερος χώρος, ενδεχομένως παστοφόριο, που επικοινωνεί μέσω θυρών με το υπόλοιπο κλίτος και με το Ιερό. Το δάπεδο του βορείου παστοφορίου, του Ιερού, του κεντρικού κλίτους και του νάρθηκα κάλυπταν ψηφιδωτά με γεωμετρικά θέματα και πλαίσια από πλοχμό και βλαστό με φύλλα κισσού. Το δάπεδο του νοτίου μέρους έχει σχηματιστεί πάνω σε λαξευμένο βράχο καλυμμένο με λευκό επίχρισμα, ενώ το βορείου μέρους έχει δημιουργηθεί από αλεπάλληλες στρώσεις χώματος, πετρών και επιχρίσματος. Οι στυλοβάτες των μεταξύ τους κιονοστοιχιών επίσης παρουσιάζουν ανομοιογένεια (λαξευμένος στο φυσικό βράχο ο νότιος, κτιστός ο βόρειος). Η οικοδόμηση του ναού και η δημιουργία των ψηφιδωτών ανάγεται ενδεχομένως στο τέλος του 5ου αι. Σε τμήμα της αψίδας του Ιερού της βασιλικής κτίστηκε σε μεταγενέστερη περίοδο ναΰδριο της Θεοτόκου Κεράς, η οικοδόμηση του οποίου οδήγησε στην καταστροφή τμημάτων του ψηφιδωτού του δαπέδου. Στο εσωτερικό της αψίδας επίσης αποκαλύφθηκε τρίβαθμο σύνθρονο και αμέσως στα δυτικά του θριαμβικού τόξου το εγκαίνιο το ναού. Ο προσαρτημένος στη νότια πλευρά του νάρθηκα προθάλαμος προσέφερε πρόσβαση στην κύρια πιθανότατα είσοδο του ναού, τη νότια θύρα του νάρθηκα. Το βορειοδυτικό κτίσμα, σύγχρονο του κυρίως ναού, ερμηνεύεται πιθανώς ως βαπτιστήριο με τέσσερις χώρους: εξώτερο οίκο, φωτιστήριο και δύο μικρότερους, ορθογώνιους, πιθανώς αποδυτήριο και χρισμάριο. Οι τρεις τελευταίοι χώροι επικοινωνούσαν μεταξύ τους, με το νάρθηκα (το φωτιστήριο) και με το βόρειο κλίτος του ναού (το χρισμάριο ή αποδυτήριο). Εκτός των ανασκαφών, ο Ν. Πλάτων προέβη και σε συμπλήρωση της τοιχοποιίας της αψίδας, της ΒΑ. και της ΝΑ. γωνίας του κυρίως ναού. Α.Κ. Ορλάνδος, Κρήτη. Γουλεδιανά Ρεθύμνης, Έργον 1954, 52 Ν. Πλάτων, Ανασκαφή Ονυθέ Γουλεδιανών Ρεθύμνης, ΠΑΕ 1954, 382 Α.Κ. Ορλάνδος, Κρήτη. Ρέθυμνα, Έργον 1955, 102-103 Ν. Πλάτων, Ανασκαφή Ονυθέ Γουλεδιανών Ρεθύμνης, ΠΑΕ 1955, 303-305, Α.Κ. Ορλάνδος, Κρήτη. Κερά (Ρεθύμνης), Έργον 1956, 116-118. Ν. Πλάτων, Ανασκαφή παλαιοχριστιανικής βασιλικής Κεράς Ονυθέ Γουλεδιανών Ρεθύμνης, ΠΑΕ 1956, 229-231, πίν. 110γ-111 Chronique des fouilles et découvertes archéologiques en Grèce en 1955, BCH 80, 1956, 356-357 Ι.Η. Βολανάκης, Τα παλαιοχριστιανικά βαπτιστήρια της Ελλάδος (Αθήναι 1976), 135, εικ. Χβ Ι. Βολανάκης, Τα παλαιοχριστιανικά μνημεία της Κρήτης, Κρητικά Χρονικά ΚΖ’, 1987, 247 Ι.Η. Βολανάκης, Τα βαπτιστήρια της Κρήτης και η τελετή του μυστηρίου του βαπτίσματος κατά τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους (4ος-6ος αι. μ.Χ.), Νέα Χριστιανική Κρήτη 20, 2001, 70-71 Διαδραστικός χάρτης των ανασκαφών στην περιοχήhttp://ww2.archetai.gr/index.php?p=exchavations&poi=733&type=0&title=Ονυθέ%20Γουδελιανών
Κερά Ονυθέ ονομάζεται αρχαιολογική θέση στην Κρήτη, στο νομό Ρεθύμνου και κοντά στον οικισμό των Γουλεδιανών. Κατά τη διάρκεια ανασκαφών το 1946 ήρθαν στην επιφάνεια κατάλοιπα πόλεως της αρχαιότητας η οποία ταυτίζεται ενδεχομένως με την αρχαία Οσμίδα ή την αρχαία Φάλαννα. Από μεταγενέστερες ανασκαφές του Νικόλαου Πλάτωνα και της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας έχει έρθει στο φως - από την παλαιοχριστιανική φάση της πόλης ξυλόστεγη βασιλική που εκτιμάται πως ανήκει στον 5ο αι. μ.Χ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9F%CE%BD%CF%85%CE%B8%CE%AD
Κριστόφ Ντελμότ
Ξεκίνησε την καριέρα του από την Λανς στη διάρκεια της σεζόν 91-92, όπου πέτυχε 2 τέρματα σε 14 αναμετρήσεις. Έπειτα από δύο συνολικά σεζόν στην ΡΚ Λανς, αγωνίστηκε διαδοχικά στις ΚΣ Σεντάν-Αρδέννες κι έπειτα στην ΑΣ Κάννες. Επέστρεψε στην Λανς για δύο χρόνια προτού μεταγραφεί στην Ολιμπίκ Λυών, στην οποία παρέμεινε για 7 σεζόν. Με τον σύλλογο της περιοχής του Ροδανού κατέκτησε μεταξύ άλλων τρεις τίτλους πρωταθλητή Γαλλίας και είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με το πέρας της σεζόν 2003-2004 και έπειτα από συνεχόμενους τραυματισμούς, μεταξύ των οποίων ένα κάταγμα στο σφυρό απέναντι στην ΟΖΚ Νις που θα τον υποχρεώσει να αποχωρίσει από τον αγώνα, αυτός που ήταν γνωστός με το προσωνύμιο Toph' Delmotte αποχώρησε με προορισμό την Σταντ ντε Ρενς, ομάδα της Β΄ Κατηγορίας, όπου αγωνίστηκε στην θέση του αμυντικού. Το 2006, ο Κριστόφ Ντελμότ τελικώς επέστρεψε στην Λυών, ώστε να ολοκληρώσει την αγωνιστική του καριέρα στην ερασιτεχνική ομάδα της ΑΣ Σαιν-Πριέστ. Ο Ντελμότ ήταν γνωστός για τις πολύ καλές του τοποθετήσεις (χάρη στις οποίες θα πετύχει το νικητήριο τέρμα στην νίκη στο 90ό λεπτό του Ντέρμπι Ολιμπίκ Λυών-ΑΣ Σαιντ-Ετιέν στις 21 Δεκεμβρίου 2000), την επιβλητική σωματοδομή του (1,88 μέτρα ύψος για 88 κιλά), και την ταχύτητά του. Στη συνέχεια, πέρασε τα απαραίτητα διπλώματα προπονητικής και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ΡΚ Λανς στις 27 Μαΐου 2008, μαζί με τον Ζαν-Γκι Βαλέμ. Δύο χρόνια αργότερα, ανέλαβε τον ρόλο του σκάουτερ των αντιπάλων της ΡΚ Λανς. Στις 18 Ιουλίου 2011, ο Ντελμότ επέστρεψε στην Λυών αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της ηλικιακής κατηγορίας U-19 της Ολιμπίκ Λυών. Πρωταθλητής Γαλλίας το 2002, το 2003 και το 2004 με την Ολιμπίκ Λυών Νικητής του Λιγκ Καπ Γαλλίας το 2001 με την Ολιμπίκ Λυών Νικητής του Κυπέλλου Ιντερτότο το 1997 με την Ολιμπίκ Λυών Marc Barreaud, Dictionnaire des footballeurs étrangers du championnat professionnel français (1932-1997), L'Harmattan, 1997. Στατιστικά του Κριστόφ Ντελμότ στο footballdatabase.eu Βιογραφία του Κριστόφ Ντελμότ στο afterfoot.fr
Ο Κριστόφ Ντελμότ, γεννημένος στις 9 Ιουνίου 1969 στην Κομίν (Βέλγιο), είναι Γαλλο-Βέλγος πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν στην θέση του αμυντικού. Αφού διετέλεσε βοηθός προπονητή του Ζαν-Γκι Βαλέμ στην ΡΚ Λανς το διάστημα μεταξύ 2008 και 2010, έγινε προπονητής της ηλικιακής κατηγορίας U-19 της Ολιμπίκ Λυών τον Ιούλιο του 2011.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CF%8C%CF%84
Μιλλέτ
Αν και ο όρος προέρχεται από το αραβικό milla ('έθνος'), χρησιμοποιούνταν για να περιγράψει θρησκευτικές κοινότητες, όχι απαραίτητα έθνη. Στο Κοράνι ο όρος αναφέρεται στο 'λαό του Αβραάμ' (αραβ. millat Ibrahim) και κατά το Μεσαίωνα χρησιμοποιούνταν για Εβραίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους.Σύμφωνα με ένα ανακριβές στερεότυπο, οι υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 15ο αιώνα ζούσαν σε αυστηρά διαχωρισμένες θρησκευτικές κοινότητες που ονομάζονταν μιλλέτ. Στην πραγματικότητα, η χρήση του όρου μιλλέτ για τους Οθωμανούς μη Μουσουλμάνους χρονολογείται στα χρόνια της βασιλείας του Μαχμούτ Β΄, το 19ο αιώνα. Καθώς συνυποδήλωνε την κυριαρχία της ομάδας που περιέγραφε, στην Τουρκική της οθωμανικής διοίκησης ο όρος περιέγραφε μέχρι και το 18ο αιώνα τους μουσουλμάνους της αυτοκρατορίας διαχωρίζοντάς τους από τους ζιμμήδες, τους μη μουσουλμάνους υπηκόους, για τις ομάδες και συνενώσεις των οποίων συνηθέστερα χρησιμοποιούμενος όρος ήταν ο ταϊφές. Μόνο σε σπάνιες και εξαιρετικές περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν τιμητικά και για Χριστιανούς Ορθόδοξους ή Εβραίους της αυτοκρατορίας, αλλά γινόταν περιστασιακή χρήση για τους Χριστιανούς άλλων κρατών που αποτελούσαν την κυρίαρχη θρησκευτική ομάδα στα κράτη όπου ζούσαν, διαχωρίζοντάς τους από εκείνους της αυτοκρατορίας. Έχοντας γνώση μόνο αυτής της διπλωματικής χρήσης του όρου που αναφερόταν στο εξωτερικό της αυτοκρατορίας, Δυτικοί μελετητές της Ανατολής θεώρησαν ότι και οι Οθωμανοί Χριστιανοί αλλά και Εβραίοι αποτελούσαν μιλλέτ, όπως αποτυπώνεται σε λεξικά ήδη από το 17ο αιώνα. Αργότερα, αυτή η παρανόηση επηρέασε και τη γλώσσα των εσωτερικών οθωμανικών θεσμών. Την περίοδο των μεταρρυθμίσεων επί Μαχμούτ Β΄ και Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ οι μη μουσουλμανικές κοινότητες της αυτοκρατορίας περιγράφονται ως μιλλέτ στην οθωμανική γραφειοκρατία, σε κείμενα όπως το Χαττ-ι-Σερίφ του 1839. Αν και μέχρι το πέρας της περιόδου δεν εγκαταλείφθηκε η παραδοσιακή χρήση του όρου για τους Μουσουλμάνους της αυτοκρατορίας, τότε προσέλαβε τη διαδεδομένη σήμερα σημασία μίας προστατευμένης μη μουσουλμανικής κοινότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η απαρχή της δημιουργίας του συστήματος των μιλλέτ βρίσκεται στην επιδίωξη του Ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης να διασφαλίσει την εξουσία του πάνω σε όλους τους Ορθόδοξους υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι οθωμανικές κατακτήσεις είχαν ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι Ορθόδοξοι της Μεσογείου να κατοικούν στα εδάφη της αυτοκρατορίας και να βρεθούν όλοι για πρώτη φορά μετά τις αραβικές κατακτήσεις του 7ου αιώνα, που είχαν εξασθενήσει την επιρροή της Κωνσταντινούπολης στα άλλα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, υπό την ίδια πολιτική διοίκηση. Το 18ο αιώνα οι υπέρμαχοι της συγκέντρωσης της εκκλησιαστικής εξουσίας στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης υποστήριξαν ότι ζητούσαν την επιστροφή σε κάποιο προηγούμενο που είχε θέσει ο Μωάμεθ Β΄, ισχυρισμός χωρίς σημαντική ιστορική βάση, που, ωστόσο, ενέπνευσε τους Αρμένιους να υιοθετήσουν και εκείνοι αυτήν την τακτική.Πέρα από τον πνευματικό ρόλο, το Αρμένικο μιλλέτ και το Ρουμ μιλλέτ είχαν και έναν πολιτικό και πολιτισμικό ρόλο. Ο επικεφαλής του κάθε μιλλέτ διοριζόταν από το Σουλτάνο, που επέλεγε ανάμεσα στις προτάσεις της εκκλησιαστικής ηγεσίας, έμενε στην Κωνσταντινούπολη και υποχρεωνόταν να του είναι πιστός. Με τον όρο αυτό απολάμβανε ελευθερία στη διοίκηση του ποιμνίου του, για την οποία στηριζόταν στους αντιπροσώπους της σουλτανικής εξουσίας στις επαρχίες, πασάδες και καδήδες. Η θρησκευτική ηγεμονία χρησιμοποιήθηκε επίσης για την επικράτηση της γλώσσας της Μητέρας Εκκλησίας και την επιβολή γλωσσικής ομοιομορφίας στο ποίμνιο των δύο αυτών μιλλέτ.Η ταξινόμηση των μη Μουσουλμάνων υπηκόων της αυτοκρατορίας σε ιεραρχικές κοινωνικές ομάδες εμπεριείχε την απαρχή της μεταμόρφωσης της θρησκευτικής ταυτότητας σε εθνική. Η επιτυχία των ελληνορθόδοξων και των Αρμενίων της Κωνσταντινούπολης να εξασφαλίσουν την έκδοση σουλτανικού διατάγματος με το οποίο ιδρυόταν το μιλλέτ τους επέτεινε τη δυσαρέσκεια των τοπικών λαϊκών ελίτ της περιφέρειας, η οποία εκφράστηκε το 19ο αιώνα στη γλώσσα του εθνικισμού.Λίγα χρόνια πριν την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στις 22 Μαΐου 1905 αναγνωρίστηκε από τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ το Βλάχικο μιλλέτ (Ullah millet), δηλαδή επέτρεψε σε όσους αυτοπροσδιορίζονταν ως Βλάχοι να έχουν δικές τους εκκλησίες και σχολεία. Braude, Benjamin (1982). «Foundation myths of the millet system». Στο: Braude, Benjamin· Lewis, Bernard. Christians and Jews in the Ottoman Empire: The Functioning of a Plural Society; Volume 1: The Central Lands. New York / London: Holmes & Meier. σελίδες 69–87. Quataert, Donald (2005). The Ottoman Empire, 1700–1922. New Approaches to European History. Cambridge: Cambridge University Press. Masters, Bruce (2006). «Christians in a changing world». The Cambridge History of Turkey: Volume 3: The Larger Ottoman Empire, 1603-1839. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 272–279.
Το μιλλέτ (τουρκ. millet), (μιλέτι ή μιλλέτι ή και σπανιότερα μιλλαέτι στα ελληνικά) είναι οθωμανικός όρος που περιγράφει ένα σύνολο ανθρώπων προσδιορισμένο βάσει της θρησκείας τους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CF%84
Οττόνε Ορσεόλο
Την εποχή που ο Όθων Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βρισκόταν στην Βερόνα έτοιμος να παραχωρήσει προνόμια στην Δημοκρατία της Βενετίας ζήτησε από τον δόγη να του στείλει τον τρίτο του γιο να υπογράψει. Ο Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο βάπτισε τον τρίτο του γιο "Όθων" ή "Οττόνε" προς τιμή του αυτοκράτορα. Ο Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο και ο μεγαλύτερος γιος και συγκυβερνήτης του Τζιοβάννι Ορσεόλο ταξίδευσαν στην Κωνσταντινούπολη όπου ο Τζιοβάννι παντρεύτηκε τη Μαρία Αργυροπουλίνα ανιψιά του αυτοκράτορα Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου. Ο Οττόνε με την σειρά του δέχτηκε πολλές τιμές και τίτλους στην Βυζαντινή γραφειοκρατία και αριστοκρατία. Μετά τον αιφνίδιο και πρόωρο θάνατο του Τζιοβάννι (1006) ο Πιέτρο Β΄ κήρυξε συμβασιλέα του τον τρίτο γιο του Οττόνε έκανε την διαθήκη του, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και την εκκλησία και αποσύρθηκε σε μοναστήρι κρατώντας τον τίτλο του δόγη μόνο τυπικά. Ο Πιέτρο Β΄ πέθανε και ο ίδιος σε δυο χρόνια (1008) και ο μικρός Οττόνε ανακηρύχτηκε μοναδικός δόγης της Βενετίας σε ηλικία 16 ετών. Την επόμενη χρονιά (1009) παντρεύτηκε την χριστιανή Γκριμέλντα της Ουγγαρίας κόρη του Γκέζα της Ουγγαρίας και της Αδελαίδας. Οι πληροφορίες που έγραψε το "Βενετσιάνικο Χρονικό" του Ιωάννη του Διακόνου που έζησε τότε σταματούν εδώ, οι ιστορικοί ανατρέχουν σε μετέπειτα συγγραφείς όπως ο μετέπειτα δόγης Αντρέα Ντάντολο που έζησε τρεις αιώνες αργότερα. Ο Αντρέα Ντάντολο γράφει : "Καθολικός στην πίστη, αγνός, δίκαιος, ευσεβής, εκλεκτικός στον τρόπο ζωής, με πολλά πλούτη και υψηλές αρετές, θεωρείται ο πιο άξιος για διάδοχος του πατέρα και του παππού του".Τα πρώτα χρόνια της ηγεμονίας του Οττόνε ακολούθησαν σημαντικά σκάνδαλα, διόρισε όλους τους στενότερους συγγενείς του σε θέσεις εξουσίας. Ο πατριάρχης του Γκράντε Βιτάλε Καντιάνο πέθανε (1017) και ο Οττόνε διόρισε τον μεγαλύτερο αδελφό του Όρσο, δεύτερο γιο του Πιέτρο Β΄ ενώ στην κενή θέση του επισκόπου του Τορκέλλο διόρισε τον μικρότερο αδελφό του Βιτάλε. Οι πράξεις αυτές εξόργισαν τον λαό αλλά δεν στράφηκαν στην αρχή εναντίον της οικογένειας, με την επέμβαση του πατριάρχη της Ακυληίας Πόππο του Τρεφφέν οι Βενετσιάνοι έστειλαν εξορία τον Οττόνε μαζί με τον αδελφό του Όρσο στην Ίστρια (1022). Ο Πόππο του Τρεφφέν λεηλάτησε στην συνέχεια τα πατριαρχικά ανάκτορα και την εκκλησία στο Γκράντο, αυτό ανάγκασε τους κατοίκους να ανακαλέσουν τον Οττόνε και τον Όρσο στην Βενετία. Ο Πάπας Ιωάννης ΙΘ΄ νομιμοποίησε τα δικαιώματα του Όρσο στο Γκράντο όπως επίσης και τα πατριαρχικά δικαιώματα στην Ακυληία, ο Οττόνε παρόλα αυτά συνέχισε να διορίζει μέλη της οικογένειας του σε πατριαρχικές θέσεις και αυτό οδήγησε στην οριστική του εξορία (1026). Οι Βενετοί τον συνέλαβαν, ξύρισαν την γενειάδα του και τον έστειλαν στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας και θείος της της νύφης του Μαρίας Κωνσταντίνος Η΄ τον δέχτηκε με μεγάλες τιμές, τιμώρησε τους Βενετούς για την εξορία του ακυρώνοντας τα προνόμια που είχαν δώσει στον πατέρα του. Ο Οττόνε είχε δημιουργήσει καλό δίκτυο σχέσεων με όλους τους μεγάλους ηγεμόνες οι οποίοι για να τιμωρήσουν τους Βενετσιάνους για την εξορία ακολούθησαν την ίδια τακτική, ο Κορράδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ακύρωσε όλα τα προνόμια που είχε δώσει στην Βενετία. Ο Στέφανος Α΄ της Κροατίας αδελφός της συζύγου του Γκριμέλντας προχώρησε ακόμα περισσότερο, με την καθοδήγηση του γιου του Οττόνε Πιέτρο κατέλαβε παραλιακές Βενετσιάνικες πόλεις στην Δαλματία. Οι Βενετσιάνοι σε απελπιστική κατάσταση αποφάσισαν την εκθρόνηση του διαδόχου του Πιέτρο Τσεντρανίκο και την επιστροφή του Οττόνε Ορσεόλο (1032). Ο Βιτάλε του Τορκέλλο πήγε στην Κωνσταντινούπολη να αναζητήσει τον αδελφό του, άφησε προσωρινά στην κυβέρνηση της Βενετίας τον μεγαλύτερο αδελφό τους Όρσο του Γκράντο μέχρι την επιστροφή τους. Ο Βιτάλε όταν έφτασε βρήκε τον Οττόνε ετοιμοθάνατο, πέθανε πριν προλάβει να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής, ο Όρσο παραιτήθηκε αμέσως ενώ ο μικρότερος αδελφός τους Ντομένικο Ορσεόλο προσπάθησε να σφετεριστεί τον θρόνο. Οι κάτοικοι της Βενετίας έντονα εξοργισμένοι από την στάση του Ντομένικο κήρυξαν ανεπιθύμητη ολόκληρη την οικογένεια και όρισαν νέο δόγη τους τον έμπορο Ντομένικο Φλαμπανίκο που δεν είχε καταγωγή από ευγενείς. Ο γιος του Οττόνε Ορσεόλο Πιέτρο, βασιλιάς της Ουγγαρίας διαδέχθηκε τον Στέφανο Α΄ στον θρόνο της Ουγγαρίας. Ο Οττόνε είχε επίσης δυο κόρες : την Φρότσα Ορσεόλο που παντρεύτηκε τον Αδαλβέρτο Μπάμπενμπερκ της Αυστρίας και την Φελίτσια Ορσεόλο που παντρεύτηκε τον Νικολό Μπέμπο. Η κόρη τους Έλενα Μπέμπο παντρεύτηκε τον Ζουάνε Μίσιελ γιο του δόγη Βιτάλε Α΄ Μίσιελ και της Φελίτσια Έλενα Κορνάρο, γιος τους ήταν ο μετέπειτα δόγης Ντομένικο Μίσιελ. Hazlitt, W. Carew. (1915). The Venetian Republic: Its Rise, its Growth, and its Fall. A.D. 409–1797. London: Adam and Charles Black. McClellan, George B. (1904). The Oligarchy of Venice. Boston and New York: Houghton, Mifflin and Company. Norwich, John Julius. (1982). A History of Venice. New York: Alfred A. Knopf. Staley, Edgcumbe. (1910). The Dogaressas of Venice (The Wives of the Doges). London: T. W. Laurie. Cawley, Charles, VENICE, Medieval Lands database, Foundation for Medieval Genealogy Δόγηδες της Βενετίας
Ο Οττόνε Ορσεόλο (Ιταλικά : Ottone Orseolo, 992 - 1032), 27ος Δόγης της Βενετίας (1008 - 1026) ήταν τρίτος γιος του δόγη Πιέτρο Β΄ Ορσεόλο και της Μαρίας Καντιάνο. Διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία 16 ετών και έγινε ο νεώτερος δόγης στην Βενετσιάνικη ιστορία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%84%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B5_%CE%9F%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%8C%CE%BB%CE%BF
Γκερτ φον Ρούντστετ
Ο Ρούντστετ γεννήθηκε στο Ασερσλέμπεν (Aschersleben) της Σαξωνίας και ήταν γόνος αριστοκρατικής Πρωσικής οικογένειας. Ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του, επίσης αξιωματικού καριέρας του Πρωσικού Στρατού, ο Γκερντ αρχικά κατετάγη στον Γερμανικό Στρατό (1892) και στη συνέχεια εγγράφηκε στη Γερμανική Στρατιωτική Ακαδημία το 1902, η οποία δεχόταν 160 υποψήφιους αξιωματικούς ετησίως. Το ίδιο έτος νυμφεύεται τη Λουίζα φον Γκέτς (Luise Bila von Götz) με την οποία απέκτησαν ένα γιό, τον Χανς Γκερντ. Αποφοίτησε με επιτυχία από τη Στρατιωτική Ακαδημία και έλαβε μέρος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο διακρίθηκε τόσο για τη γενναιότητα όσο και για τις ικανότητές του. Το 1918 ήταν Ταγματάρχης και επικεφαλής του Επιτελείου της Μεραρχίας του. Ο Ρούντστετ παρέμεινε στη Ράιχσβερ, τον στρατό των 100.000 ανδρών που επιτράπηκε στη Γερμανία να διατηρήσει μετά το τέλος του Πρώτου Πολέμου, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Το 1932 του ανατέθηκε η διοίκηση της 3ης Μεραρχίας Πεζικού. Αντέδρασε στην απόφαση του Φραντς φον Πάπεν σχετικά με την κήρυξη στρατιωτικού νόμου στη χώρα το 1932 και στη διαταγή εκδίωξης, από τον Στρατό, των μελών του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος από δημόσιες θέσεις - απείλησε, μάλιστα, να παραιτηθεί. Παρέμεινε στον Στρατό και παραιτήθηκε το 1938, όταν έγινε γνωστό ότι η Γκεστάπο είχε εμπλέξει τον Αρχηγό του Στρατού Βέρνερ φον Φριτς (Werner von Fritsch) σε σεξουαλικό σκάνδαλο, με στόχο την απομάκρυνσή του από αυτή τη θέση. Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1939, ο Ρούντστετ ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετήθηκε επικεφαλής της Ομάδας Στρατιών Νότου, με επιτελάρχη τον Έριχ φον Μάνσταϊν. Εκπληρώνοντας λαμπρά την αποστολή του (κατάφερε να κυκλώσει 19 πολωνικές μεραρχίες στον θύλακα της Μπζούρα), επιστρέφει στη Γερμανία και συμμετέχει στο «Κίτρινο σχέδιο» (Fall gelb) του Φύρερ για την εισβολή στη Γαλλία τον Μάρτιο του 1940. Στην εκστρατεία αυτή ηγείται επτά θωρακισμένων μεραρχιών (με επικεφαλής τον Χάιντς Γκουντέριαν), τριών μηχανοκινήτων και δεκατριών μεραρχιών Πεζικού. Εδώ διαπράττει ένα σοβαρό σφάλμα: Έχοντας κυκλώσει τη Δουνκέρκη και το Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα που δρούσε στη Γαλλία μαζί με τον Γαλλικό Στρατό, δίνει ανάπαυση μιας ημέρας στις θωρακισμένες μεραρχίες του Γκουντέριαν (ύστερα από αίτημα του Γκίντερ φον Κλούγκε), θεωρώντας ότι αυτή είναι απαραίτητη για την αποκατάσταση της φθοράς που έχουν υποστεί. Ο Γκουντέριαν ζητά την άδεια να επιπέσει κατά της Δουνκέρκης, αλλά αυτή ποτέ δεν του δίνεται. Εν τω μεταξύ καταφθάνει στο Στρατηγείο του Ρούντστετ ο ίδιος ο Χίτλερ, ο οποίος υπερθεματίζει στην απόφαση του Στρατηγού του. Αυτό το σφάλμα ήταν μοιραίο: Τα γαλλοβρετανικά στρατεύματα, έχοντας την ανάπαυλα που τους χρειαζόταν για την αναδιοργάνωσή τους, προβάλλουν πλέον ισχυρή αντίσταση και δεν επιτρέπουν άμεση κατάληψη του σημαντικού αυτού λιμένα, από τον οποίο καταφέρνουν να διαφύγουν (με ολική απώλεια του υλικού τους) σχεδόν το σύνολο των βρετανικών δυνάμεων και περίπου 140.000 Γάλλοι στρατιώτες. Ο Χίτλερ αποφασίζει να αφήσει τη Δουνκέρκη στην Αεροπορία, η οποία, όμως, δεν καταφέρνει αποφασιστικά πλήγματα, καθώς επεμβαίνει η Βρετανική αεροπορία (RAF). Το σφάλμα της μη εξουδετέρωσης του Βρετανικού σώματος αποδίδεται σήμερα στον Ρούντστετ. Το καλοκαίρι του 1940 ο Ρούντστετ καλείται στο Βερολίνο όπου, στις 19 Ιουλίου, ονομάζεται Στρατάρχης. Συμμετέχει στην κατάστρωση του σχεδίου Seelowe (Θαλάσσιος Λέων), όπως είχε αποκληθεί η εισβολή της Γερμανίας στη Βρετανία. Το σχέδιο ετοιμάζεται, οι συμμετέχοντες είναι αισιόδοξοι, ωστόσο ο Χίτλερ διστάζει, γνωρίζοντας ότι καμία εκστρατεία κατά της Βρετανίας δεν πέτυχε, ύστερα από αυτή του Ιουλίου Καίσαρα. Σε βοήθειά του έρχεται ο επικεφαλής των Ναυτικών δυνάμεων Ναύαρχος Ρέντερ, ο οποίος ισχυρίζεται (όχι αβάσιμα) ότι δεν διαθέτει τις απαιτούμενες ναυτικές δυνάμεις και, επιπλέον, φοβάται την επέμβαση της Βρετανικής Αεροπορίας. Το σχέδιο αρχικά αναβάλλεται και, τελικά, ματαιώνεται. Ο Ρούντστετ αναλαμβάνει Γενικός Στρατιωτικός Διοικητής των κατακτημένων περιοχών και επιφορτίζεται με την οχύρωση των ακτών της Βόρειας Γαλλίας, του Βελγίου και της Ολλανδίας. Ο Στρατάρχης ανακαλείται ξανά στη Γερμανία τον Ιούνιο του 1941. Ο Ρούνστετ γνώριζε πως επίκειτο εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, αλλά ήταν ιδιαίτερα απαισιόδοξος σχετικά με την έκβαση της σύγκρουσης. Τον Μάιο του 1941 μάλιστα, αποχαιρέτησε τον προσωπικό του φίλο Στρατάρχη Βίλχελμ Ρίττερ φον Λέεμπ μετά από συνομιλία τους με τα λόγια «Τότε λοιπόν, καλή αντάμωση στη Σιβηρία!». Παρά ταύτα, ο Χίτλερ του εμπιστεύεται τη Διοίκηση της Ομάδας Στρατιών Νότου (Süd), η οποία αποτελείται από 52 μεραρχίες Πεζικού και πέντε θωρακισμένες. Η ομάδα αυτή προορίζεται να εισβάλει στην Ουκρανία, στα πλαίσια της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση. Οι αρχικές επιτυχίες είναι μικρές και η προέλαση της Ομάδας αργή. Ο Στάλιν διαπράττει ένα σημαντικό σφάλμα για λόγους (περισσότερο) γοήτρου: Αρνείται την εγκατάλειψη του Κιέβου, παρά το γεγονός ότι ο Ρούντστετ έχει διαβεί τον Δνείπερο τόσο στα βόρεια όσο και στα νότια της πόλης. Η κυκλωτική αυτή κίνηση, εκτός από την κατάληψη του Κιέβου, οδηγεί στον εκμηδενισμό των δυνάμεων του Σοβιετικού Στρατάρχη Μπουντιένυ, αποφέροντας στη Βέρμαχτ τον εκπληκτικό αριθμό των 655.000 αιχμαλώτων. Ο Ρούντστετ στρέφεται στη συνέχεια εναντίον των πόλεων Χάρκοβ και Ροστόβ, τις οποίες και καταλαμβάνει. Ωστόσο, αντιτίθεται σθεναρά στη συνέχιση της εκστρατείας κατά τη χειμερινή περίοδο και έρχεται σε απευθείας αντιπαράθεση με τον Χίτλερ, ιδιαίτερα όταν υποστηρίζει την εκκένωση μιας μικρής προεξοχής στο Ροστόβ. Αυτό του στοιχίζει τη θέση του: Ανακαλείται, απαλλάσσεται από τα καθήκοντά του και αντικαθίσταται από τον Στρατηγό Βάλτερ φον Ράιχεναου (Walther von Reichenau), δεδηλωμένο οπαδό του Εθνικοσοσιαλισμού. Ο Ράιχενάου εξετάζει την κατάσταση, συμφωνεί με τον Ρούντστετ και τηλεφωνώντας στον Χίτλερ κάνει ακριβώς αυτό που είχε προτείνει ο Στρατάρχης. Ωστόσο, η διαταγή αποστράτευσης του Ρούντστετ δεν ανακαλείται. Τον Μάρτιο του 1942 ο Χίτλερ καλεί σε ακρόαση τον γηραιό Στρατάρχη (είναι ήδη 67 ετών) και τον πείθει να επανέλθει στην ενεργό υπηρεσία, λέγοντας, μάλιστα «Είναι καταπληκτικός! Αν ήταν νεότερος, θα του ανέθετα την Αρχιστρατηγία!». Του αναθέτει την αρχηγία του Δυτικού μετώπου. Ο Στρατάρχης, είτε γιατί είναι απρόθυμος είτε γιατί, λόγω ηλικίας, δεν είναι πλέον τόσο δραστήριος, δεν κάνει τίποτε το ιδιαίτερο για την οχύρωση των ακτών, που είχε αναλάβει και το 1940. Οι δύο Στρατάρχες σύντομα ήρθαν σε ρήξη ως προς τη στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθηθεί. Ο Ρόμελ υποστήριζε τη διασπορά των θωρακισμένων μεραρχιών κατά μήκος των ακτών, ο Ρούντστετ τη διατήρησή τους σε συγκέντρωση, ώστε να μπορούν να επέμβουν άμεσα και δυναμικά σε όποιο σημείο εκδηλωνόταν απόβαση καθώς δεν πίστευε ότι η απόβαση θα εκδηλωνόταν στη Νορμανδία. Μετά την εδραίωση του συμμαχικού προγεφυρώματος στη Νορμανδία, ο Στρατάρχης, την 1η Ιουλίου 1944, ζήτησε από την Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ τη σύμπτυξη του μετώπου, μέσω της εγκατάλειψης την προεξοχής της Καέν στα ανατολικά και της σύμπτυξης του υπόλοιπου μετώπου ως το Βιλέρ-Μποκάζ και το Σαιν Λο. Οι προτάσεις αυτές προέρχονταν από εισηγήσεις των υφισταμένων του Ρόμελ, τις οποίες ο ίδιος ο Ρόμελ είχε εγκρίνει και διαβιβάσει αμέσως στον προϊστάμενό του, Ρούντστετ, το βράδυ της προηγούμενης ημέρας. Την ίδια ημέρα (1 Ιουλίου), ο Βίλχελμ Κάιτελ τηλεφώνησε στον Ρούνστετ, διαβιβάζοντάς του κατηγορηματική άρνηση του Χίτλερ σε οποιαδήποτε εισήγηση για εγκατάλειψη εδάφους με αποτέλεσμα ο Ρούνστετ να ζητήσει την απαλλαγή του από μια διοίκηση όπου του απαγορευόταν οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Σέ τηλεφωνική επικοινωνία καί στο ερώτημα του Βίλχελμ Κάιτελ «Τι πρέπει να γίνει, κατά τη γνώμη σας, κ. Στρατάρχα;», απάντησε με τη φράση «Κάντε ειρήνη, ηλίθιοι! Τι άλλο σας μένει να κάνετε τώρα;». Στις 2 Ιουλίου, ο Χίτλερ ανακοίνωσε πως αποδέχθηκε αίτημα του Ρούνστετ για «ανάπαυση», αποστρατεύοντάς τον, και του απέστειλε, τιμητικά, φύλλα δρυός για το παράσημο του Σταυρού των Ιπποτών. Στη θέση του Ρούντστετ τοποθέτησε τον στρατάρχη Γκίντερ φον Κλούγκε. Επίσης, αντικατέστησε, χωρίς αντίστοιχες τιμές, τον εισηγητή της εκκένωσης της Καέν, Γκέιρ φον Σβέπενμπουργκ. Όταν ο Ρόμελ έμαθε για αυτές τις «καρατομήσεις» αναφώνησε «η σειρά μου τώρα».. Ο Στρατάρχης συνελήφθη από την 36η Μεραρχία Πεζικού των ΗΠΑ την 1η Μαΐου 1945. Ενώ ανακρινόταν, υπέστη καρδιακή προσβολή και οι Βρετανοί τον μετέφεραν στο Μπρίτζεντ (Bridgend) της Νότιας Ουαλίας, σκοπεύοντας να τον κατηγορήσουν για εγκλήματα πολέμου: Ο Ρούντστετ, πράγματι, δεν είχε αντιδράσει (αν δεν είχε εγκρίνει) την επονείδιστη διαταγή του, υφισταμένου του τότε, Ράιχεναου, για τη λήψη "κατασταλτικών μέτρων" κατά των ανταρτών και του άμαχου πληθυσμού που τους υποστήριζε. Ωστόσο, ο Ρούντστετ, λόγω της κακής του υγείας, δεν παραπέμφθηκε σε δίκη και, το 1948, αφέθηκε ελεύθερος. Επέστρεψε στη Γερμανία και έζησε τα τελευταία του χρόνια στον Πύργο Οπερσχάουζεν (Schloss Oppershausen) κοντά στο Τσέλε της Κάτω Σαξονίας. Ο Γκερντ φον Ρούντστετ πέθανε στις 24 Φεβρουαρίου 1953 στο Ανόβερο μετά από βαριά καρδιακή προσβολή στην ηλικία των 77 ετών. Ρεϊμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, τ. ΙΙ, εκδ. Πάπυρος, 1966.
Ο Γκερντ φον Ρούνστετ (Karl Rudolf Gerd von Rundstedt, 12 Δεκεμβρίου 1875 - 24 Φεβρουαρίου 1953) ήταν Γερμανός στρατάρχης της Βέρμαχτ, επικεφαλής ομάδας Στρατιών στην εισβολή στην Πολωνία (1939), Γαλλία (1940) και στην εισβολή στη Σοβιετική Ένωση (1941) και δύο φορές γενικός διοικητής των δυνάμεων του Δυτικού μετώπου (1944-45) μέχρις ότου αντικαταστάθηκε από τον Χίτλερ και αποστρατεύθηκε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B5%CF%81%CF%84_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%84
Λεωνίδας Δαμουράς
Ξεκίνησε από τους ερασιτέχνες του Αιγάλεω Α.Ο. Τη σεζόν 1982-83 αγωνίσθηκε σα δανεικός στον Α.Ο. Βουλιαγμένης και την περίοδο 1983-84 πραγματοποίησε με το Αιγάλεω το ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία. Με την ομάδα της δυτικής Αθήνας αγωνίσθηκε συνολικά 4 χρονιές, δυο στην Α΄ και ισάριθμες στη Β΄Εθνική. Με το Αιγάλεω έχει λάβει μέρος σε 59 επίσημους αγώνες πρωταθλήματος και έχει σκοράρει 2 τέρματα. Το ίδιο διάστημα κλήθηκε από τον Μ. Παπαποστόλου και έπαιξε στην Εθνική Ομάδα των Ελπίδων (1 συμμετοχή), αλλά και στην Εθνική Ομάδα των Ενόπλων, όπου συμμετείχε σε αρκετά παιχνίδια. Μετά το Αιγάλεω, συνέχισε τη σταδιοδρομία του στην Καλαμάτα, στον Πανελευσινιακό, στην Ηλιούπολη, στην Κηφισιά, στον Άρη Αγίου Κωνσταντίνου και στον Μαύρο Αετό. Συνεργάσθηκε, μεταξύ άλλων, με τους προπονητές Κ. Ελευθεράκη, όταν έπαιξε δανεικός από το Αιγάλεω στον Α.Ο. Βουλιαγμένης (ήταν ένας από τους τρεις ποδοσφαιριστες της Βουλιαγμενης που επαιξαν στην Α' Εθνικη, οι αλλοι 2 ειναι ο Γιώργος Φαμέλης και ο Κώστας Φραντζέσκος), Ματζουράκη, Πολυχρονίου, Σαννον, Καραπατή, Αχ. Σαββίδη, Θ.Μασίκα κ.α. Απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας. Στη συνέχεια παρακολούθησε σεμινάρια οικονομικής κατεύθυνσης και ασχολήθηκε με ασφάλειες ζωής, αλλά και με θέματα Κεφαλαιαγοράς. Για ένα σύντομο διάστημα και συγκεκριμένα, την περίοδο 1998-99 συμμετείχε στα διοικητικά του συλλόγου του Αιγάλεω, ως αντιπρόεδρος της ΠΑΕ. Είναι παντρεμένος και έχει δυο γιους, εκ των οποίων ο μικρότερος (γεννηθείς το 1999) αγωνίζεται στους προπαίδες του Αιγαλεω Α.Ο. και είναι μέλος της μικτης Αθηνων. Ο Δαμουράς είναι κουνιάδος με τον παλαιό ποδοσφαιριστή του ΠΑΟ Δημ. Κλη. Το ηλεκτρονικό αρχείο της "Αθλητικής Ηχούς" Νίκος Δημ. Νικολαΐδης "50 Χρόνια Αιγάλεω" (Έκδοση Δήμος Αιγάλεω, 1998)
Ο Λεωνίδας Δαμουράς (γεν. Αιγάλεω, 28 Μαΐου 1963) είναι Έλληνας παλαίμαχος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, με θητεία στην Α΄Εθνική, αλλά και τις υπόλοιπες κατηγορίες. Αγωνιζόταν στη μεσαία γραμμή.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%94%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CF%82
Δημοψήφισμα ανεξαρτησίας της Τσουκ
Η Νομοθετική Συνέλευση της Τσουκ δημιούργησε μια αναφορά στο καθεστώς της πολιτείας από Επιτροπή Πολιτικής Κατάστασης της Πολιτείας Τσουκ. Η Επιτροπή εξέτασε διάφορες επιλογές εκτός από την ανεξαρτησία, αλλά αποφάσισε ότι ήταν "μη πρακτικές, ρεαλιστικές ή αδύνατες." Το καθεστώς κοινοπολιτείας απορρίφθηκε λόγω έλλειψης πλήρους πολιτικού ελέγχου.Στα τέλη Φεβρουαρίου του 2015 η ψηφοφορία αναβλήθηκε από τον κυβερνήτη Ελίμο, με το Γραφείο Δημοσίων Υποθέσεων να δηλώνει ότι περισσότερη διαβούλευση και ενημέρωση ήταν απαραίτητη. Στις 22 Φεβρουαρίου 2019 οι αρχές στην πολιτεία ανακοίνωσαν την εκ νέου αναβολή του δημοψηφίσματος. Το δημοψήφισμα προγραμματίστηκε να διεξαχθεί τον Μάρτιο του 2020. Ο Μικρονήσιος πρόεδρος Μάνι Μόρι εξεστράτευσε κατά της ανεξαρτησίας για την Τσουκ, υποστηρίζοντας ότι το σύνταγμα δεν επιτρέπει την απόσχιση και ότι η ψηφοφορία υπέρ του "ναι" πιθανότατα θα οδηγήσει σε μια "μακρά δικαστική διαμάχη". Ωστόσο, η Επιτροπή ισχυρίστηκε ότι η Τσουκ έχει το δικαίωμα να κηρύξει την ανεξαρτησία της υπό τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, όπως συνέβη στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου.
Ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί στη πολιτεία Τσουκ στις Ομόσπονδες Πολιτείες της Μικρονησίας στις 3 Μαρτίου 2015, παράλληλα με τις ομοσπονδιακές εκλογές και τις πολιτειακές εκλογές. Όμως, ανεβλήθη από τον κυβερνήτη της πολιτείας Τζόνσον Ελίμο, πριν επαναπρογραμματιστεί για τις 5 Μαρτίου 2019. Ωστόσο, αναβλήθηκε ξανά για το 2020, για να αναβληθεί για μία τρίτη φορά, με στόχο να πραγματοποιηθεί το αργότερο έως το 2022.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1_%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BA
Άγιος Κωνσταντίνος Ραψάνης Λάρισας
Ο Άγιος Κωνσταντίνος είναι οικισμός στο βορειοανατολικό τμήμα του νομού Λαρίσης, στην κοιλάδα των Τεμπών. Βρίσκεται στη δυτική όχθη του Πηνειού, πολύ κοντά στην Εθνική Οδό Αθηνών-Θεσσαλονίκης και στον σιδηροδρομικό σταθμό Ραψάνης, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 100. Απέχει 32 χλμ. περίπου Ν.ΝΔ. της Λάρισας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1991 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Ραψάνης. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Ραψάνης και προσαρτήθηκε στον δήμο Κάτω Ολύμπου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 ο οικισμός αποσπάστηκε από τον δήμο Κάτω Ολύμπου και προσαρτήθηκε στον δήμο Τεμπών. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 eetaa.gr
Ο Άγιος Κωνσταντίνος είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Ραψάνης, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κάτω Ολύμπου, του δήμου Τεμπών, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λάρισας, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Τυρνάβου του νομού Λαρίσης, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%B1%CF%88%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
Βιντεοπαιχνίδι προσομοίωσης ζωής
Παιχνίδια προσομοίωσης ζωής είναι για «τη διατήρηση και την ανάπτυξη ενός διαχειρίσιμου πληθυσμού οργανισμών», όπου οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τις ζωές των αυτόνομων πλασμάτων ή ανθρώπων. Τα τεχνητά παιχνίδια της ζωής συνδέονται με έρευνα στην επιστήμη υπολογιστών στην τεχνητή ζωή. Όμως, «επειδή προορίζονται για την ψυχαγωγία και όχι την έρευνα, εμπορικά παιχνίδια A-ζωής εφαρμόσαν μόνο ένα υποσύνολο του A-ζωή της έρευνας της εξετάζει. Αυτό το ευρύ είδος περιλαμβάνει παιχνίδια θεών που επικεντρώνονται στην διαχείριση των φυλών προσκυνητών, καθώς επίσης και τεχνητά κατοικίδια ζώα που επικεντρώνονται σε ένα ή περισσότερα ζώα. Περιλαμβάνει επίσης παιχνίδια γενετικής τεχνητής ζωής, όπου οι παίκτες διαχειρίζεται πληθυσμούς πλασμάτων για πολλές γενιές. Παιχνίδια τεχνητής ζωής και προσομοιώσεις της ζωής βρίσκουν τις ρίζες τους στην έρευνα τεχνητής ζωής, συμπεριλαμβανομένου του Παιχνίδι της Ζωής του Κόνγουεϊ από το 1970. Όμως, ένα από τα πρώτα εμπορικά βιώσιμα παιχνίδια τεχνητής ζωής ήταν το Little People Computer το 1985, ένα παιχνίδι Commodore 64 που επέτρεπε στους παίκτες να πληκτρολογήσουν αιτήσεις σε χαρακτήρες που ζουν σε ένα εικονικό σπίτι. Το παιχνίδι αναφέρεται ως ένας ελάχιστα γνωστός πρόδρομος των παιχνιδιών εικονικής ζωής και προσομοίωσης που θα ακολουθήσει. Ένα από τα πρώτα ρομαντικά sims, το Tenshitachi no gogo, κυκλοφόρησε για τον 16-bit PC-9801 NEC υπολογιστή, αν και τα ρομαντικά στοιχεία sim μπορεί να βρεθούν στο Girl's Garden της Sega το 1984. Το 1986, το πρώτο βιολογικό παιχνίδι προσομοίωσης το Bird Week κυκλοφόρησε. Τα πρώτη ψηφιακά κατοικίδια ζώα άρχισαν να εμφανίζονται από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, μερικά από τα πρωιμότερα παραδείγματα βιντεοπαιχνιδιών ρόλων, όπως το Megami Tensei το 1987, και το Dragon Quest V: Hand of the Heavenly Bride το 1992. Το Dragon Quest V, το οποίο περιστρέφεται γύρω από την ανάπτυξη του χαρακτήρα του παίκτη, ήταν και το πρώτο παιχνίδι που περιείχε εγκυμοσύνη, μια έννοια που έχει εμφανιστεί από τότε στα επόμενα παιχνίδια προσομοίωσης ζωής, όπως το Harvest Moon, το The Sims 2 και το Fable II. Το 1990, ένα πρώιμο βιολογικό παιχνίδι προσομοίωσης που περιστρέφεται γύρω από το θέμα της εξέλιξης, το 46 Okunen Monogatari, κυκλοφόρησε. Μια αναθεωρημένη έκδοση του παιχνιδιού κυκλοφόρησε το 1992 ως EVO: Search for Eden. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η τεχνητή νοημοσύνη προγραμματισμός βελτίωση, πραγματική AI εικονικά κατοικίδια ζώα όπως Petz και Ταμαγκότσι άρχισαν να εμφανίζονται. Περίπου την ίδια εποχή, Creatures έγινε «η πρώτη πλήρη άνθηση εμπορική εφαρμογή ψυχαγωγίας της Τεχνητής Ζωής και γενετικών αλγορίθμων". Μέχρι το 2000, The Sims εξευγενισμένα τον τύπο δει σε Little People Computer και έγινε η πιο επιτυχημένη τεχνητή παιχνίδι της ζωής που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα. Το 2008 ήρθε επίσης "Spore" το παιχνίδι στο οποίο έχετε αναπτύξει ένα ξένο είδος από τη μικροβιακή πισίνα παλίρροια στο διαγαλαξιακό θεούς.
Η προσομοίωση ζωής (ή παιχνίδι τεχνητής ζωής) είναι υποείδος των βιντεοπαιχνιδιών προσομοίωσης. Σε αυτό, ο παίκτης ελέγχει μία ή περισσότερες εικονικές μορφές ζωής. Ένα παιχνίδι προσομοίωσης της ζωής μπορεί να περιστρέφεται γύρω από "άτομα και τις σχέσεις, ή θα μπορούσε να είναι μια προσομοίωση ενός οικοσυστήματος".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82
Cutting Crew
Το πρώτο τους άλμπουμ, Broadcast, κυκλοφόρησε το 1986 με το δημοφιλές τραγούδι "(I Just) Died in Your Arms", το οποίο έγινε soundtrack στο βιντεοπαιχνίδι Grand Theft Auto: Vice City. Το συγκρότημα προτάθηκε για Βραβείο Γκράμι καλύτερου νέου καλλιτέχνη, το 1987. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος το 1993, ο κιθαρίστας Κέβιν Μακ Μάικλ μαζί με τον Ρόμπερτ Πλαντ έπαιξαν στο άλμπουμ Fate of Nations. Ο Κέβιν Μακ Μάικλ, μουσικός και ενεργό μέλος του συγκροτήματος, πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων σε ηλικία 51 ετών, στις 31 Δεκεμβρίου 2002, στο σπίτι του στη Νέα Σκότια. Το συγκρότημα επαναδημιουργήθηκε το 2006 από το Νικ Βαν Ιντλ και κυκλοφόρησαν το 'άλμπουμ, Grinning Souls, το Φεβρουάριο του 2006. Τραγούδι: Νικ Βαν Ιντλ (γενν. 14 Ιουνίου 1958) Κιθάρα: Κέβιν Μακ Μάικλ (γενν. 7 Νοεμβρίου 1951 - θ. 31 Δεκεμβρίου 2002) Μπάσο: Κόλιν Φάρλεϊ (γενν. 24 Φεβρουαρίου 1959) Ντραμς: Μάρτιν Μπίτλ (γενν. 18 Σεπτεμβρίου 1961) Πλήκτρα: Τόνι Μούρ Νικ Βαν Ιντλ (γενν. 14 Ιουνίου 1958) άλμπουμς Broadcast (1986) The Scattering (1989) Compus Mentus (1992) Grinning Souls (2006)Τραγούδια 1987 "(I Just) Died In Your Arms" 1987 "I've Been In Love Before" 1987 "One For The Mockingbird" 1987 "Any Colour" 1989 "(Between A) Rock And A Hard Place" 1989 "The Scattering" 1989 "Everything But My Pride"
Οι Cutting Crew ήταν ένα δημοφιλές βρετανικό συγκρότημα της ποπ και ροκ, ενεργό την περίοδο 1985–1993. Δημιουργήθηκαν στην Αγγλία το 1985. Το 2006 το συγκρότημα αναδημιουργήθηκε με εντελώς νέο σχήμα.
https://el.wikipedia.org/wiki/Cutting_Crew
Τάκης Νικολούδης
Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο και έγινε ευρύτερα γνωστός αγωνιζόμενος με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Κατά τη θητεία του στον Ηρακλή κατηγορήθηκε για το σκάνδαλο της υπόθεσης των «λουλουδιών» την περίοδο 1974-75, όμως αθωώθηκε. Συνέχισε την καριέρα του το 1976 στην ΑΕΚ όπου κατέκτησε 2 πρωταθλήματα και έφτασε στα ημιτελικά του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ την περίοδο 1976-77. Το 1979 μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό, με τη φανέλα του οποίου σκόραρε 11 φορές και το 1982 επέστρεψε στην ΑΕΚ, όπου και έκλεισε την καριέρα του στην "Ενωση" το Δεκέμβριο του 1983. Ακολούθως, από το Δεκέμβριο του 1983 έως το Δεκέμβριο του 1984 έπαιξε στον Απόλλωνα Καλαμαριάς (Α΄Εθνική) και εν-συνεχεία, έως το καλοκαίρι του 1986, οπότε ολοκλήρωσε τη σταδιοδρομία του, στον Λεβαδειακό, ομάδα τότε της Β΄ Εθνικής. Με την εθνική Ελλάδας έκανε το ντεμπούτο του στις 7 Απριλίου 1971, αγωνιζόμενος συνολικά 22 φορές και σκοράροντας 4 γκολ. Κορυφαία του στιγμή με τη γαλανόλευκη φανέλα υπήρξε στις 12 Σεπτεμβρίου 1979 όταν μετά από άψογη συνεργασία με τον Γιώργο Δεληκάρη και το Χρήστο Αρδίζογλου σκόραρε στο 26ο λεπτό απέναντι στην Σοβιετική Ένωση και με σκορ 1-0 η ελληνική εθνική ομάδα προκρίθηκε στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1980 στην Ιταλία, διοργάνωση στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος. Υπήρξε επίσης μέλος της εθνικής Ελπίδων, η οποία το 1971 κατέκτησε το 4ο Βαλκανικό Κύπελλο, ενώ με την εθνική ενόπλων πήρε την 3η θέση στο παγκόσμιο κύπελλο το 1972. Η καριέρα του Τάκη Νικολούδη στο national football teams Το προφίλ του Τάκη Νικολούδη στο transfermarkt
Ο Δημήτριος (Τάκης) Νικολούδης (28 Αυγούστου 1951) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως μέσος και ήταν ένας από τους σπουδαίους τεχνίτες που ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B7%CF%82
Γιάχορ Μεσαριάκου
Ο Μεσαριάκου αγωνίστηκε στο πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 1995 ως το 1999. Το καλοκαίρι του 1999, υπέγραψε στην ιταλική Σκαντόνε Αβελίνο, πριν μετακινηθεί στην Τουρκία και την Μπεσίκτας την επόμενη χρονιά.Τον Απρίλιο του 2001, υπέγραψε στην Αουρόρα Τζέζι, για να συνεχίσει το καλοκαίρι του 2001 στην Ουπέα Κάπο Ντ' Ορλάντο, όπου παρέμεινε για δύο χρόνια.Το καλοκαίρι του 2003, συμφώνησε με την ομάδα του Μακεδονικού, όπου πέτυχε 253 πόντους σε 23 αγώνες, για να μεταγραφεί στον Άρη την επόμενη σεζόν, βοηθώντας τους "κίτρινους" να αγωνιστούν στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Παράλληλα, πέτυχε 282 πόντους σε 24 αγώνες, αλλά ο Άρης αν και βρέθηκε στην τρίτη θέση της κανονικής περιόδου του ελληνικού πρωταθλήματος, απώλεσε την έξοδο στην Ευρωλίγκα στα πλέι-οφ.Το 2005 μεταγράφηκε στην ρωσική Ούνικς Καζάν μέχρι το 2007, για να συνεχίσει το 2007-08 στην ουκρανική Αζοβμάς Μαριουπόλ. Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης το 2010. MESHCHARAKOU, YAHOR - Welcome to EUROLEAGUE BASKETBALL Yahor Meshcharakou Basketball Player Profile Yahor Meshcharakou - BGbasket.com
Ο Γιάχορ Μεσαριάκου, γεννημένος στις 9 Οκτωβρίου 1976 στο Μινσκ της Λευκορωσίας, είναι πρώην διεθνής επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,07 μέτρα και αγωνιζόταν στη θέση του πάουερ φόργουορντ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%81_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85
Νομοθετικό Σώμα του Μέιν
Για να είναι μέλος του Νομοθετικού Σώματος, πρέπει κάποιος να μην είναι μικρότερος από τριάντα ενός ετών, να έχει υπάρξει για πέντε έτη πολίτης των ΗΠΑ, να έχει υπάρξει κάτοικος του Μέιν για ένα έτος, και για τρεις μήνες πριν την εκλογή του και κατά τη διάρκεια της περιόδου για την οποία εκλέγεται πρέπει να είναι κάτοικος της περιφέρειας που εκπροσωπεί. Οι νομοθετικές εκλογές διαξάγονται το Νοέμβριο κάθε έτους με άρτιο αριθμό, κατά την γενική εκλογή της πολιτείας. οι όροι για αμφότερα τα σώματα είναι δύο έτη. Από το 1996, τα μέλη αμφοτέρων της Βουλής και της Γερουσίας περιορίζονται σε τεσσρις διετείς θητείες· όμως τα μέλη που έχουν συμπληρώσει το όριο είναι επανεκλέξιμα μετά από δύο έτη. Ως νομοθετικός κλάδος της πολιτειακής κυβέρνησης του Μέιν, το Νομοθετικό Σώμα έχει την εξουσία να δημιουργεί νόμους, ο οποίος υπόκειται σε αρνησικυρία (βέτο) από τον Κυβερνήτη. Το Νομοθετικό Σώμα, όμως, με ψηφοφορία έγκρισης δύο τρίτων σε κάθε σώμα, μπορεί να υπερβεί το βέτο. Το Νομοθετικό Σώμα επίσης έχει την εξουσία να προτείνει συνταγματικές τροποποιήσεις με έγκριση δύο τρίτων σε κάθε σώμα· η πρόταση πρέπει να εγκριθεί από την πλειοψηφία των πολιτών σε δημοψήφισμα ώστε να περάσει. Αντίθετα με άλλες πολιτείες, το Νομοθετικό Σώμα είναι υπεύθυνο για την εκλογή του Υπουργού Δικαιοσύνης, του Υπουργού Οικονομικών, και του Γραμματέα της Πολιτείας. Οι περισσότερες πολιτείες δίνουν αυτή την ευθύνη σε διορισμούς από τον Κυβερνήτη, ή σε μια εκλογή από το λαό συνολικά. Πολιτειακό Καπιτώλιο του Μέιν Βουλή των Αντιπροσώπων του Μέιν Γερουσία του Μέιν Maine Legislative Youth Advisory Council Maine Legislature Αρχειοθετήθηκε 2010-01-07 στο Wayback Machine.
Το Νομοθετκό Σώμα του Μέιν είναι το πολιτειακό νομοθετικό σώμα της πολιτείας Μέιν των ΗΠΑ. Είναι ένα διθάλαμο σώμα συντιθέμενο από την κάτω βουλή, την Βουλή των Αντιπροσώπων του Μέιν και την άνω βουλή, την Γερουσία του Μέιν. Το Νομοθετικό σώμα συνέρχεται στο Πολιτειακό Καπιτώλιο στην Αουγκούστα, όπου συνεδριάζει από το 1832. Η Βουλή των Αντιπροσώπων αποτελείται από εκατόν πενήντα μέλη, που έκαστο επιλέγεται από μονομελείς εκλογικές περιφέρειες. Η Βουλή είναι ένα από τα λίγα πολιτειακά νομοθετικά σώματα στις ΗΠΑ που διαθέτουν ειδικές έδρες για τους Ιθαγενείς Αμερικανούς, όπου υπάρχουν δύο μη ψηφίζοντες Αντιπρόσωποι από το Έθνος Penobscot και τις Φυλές Πασσαμακουόντυ. Η Γερουσία περιλαμβάνει έναν μεταβαλλόμενο αριθμό μελών, ο οποίος μπορεί υπό το Σύνταγμα του Μέιν να είναι τριάντα ένας, τριάντα δύο, ή τριάντα πέντε· ο τωρινός αριθμός είναι τριάντα πέντε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AD%CE%B9%CE%BD
Αυξητική στήθους
Στην αυξητική στήθους με ενθέματα σιλικόνης, ένα βασικό ζήτημα είναι η επιλογή του σωστού μεγέθους και του κατάλληλου σχήματος. Κατά την προεγχειρητική επίσκεψη, ο ιατρός μπορεί χρησιμοποιώντας ειδικά διαμορφωμένα προπλάσματα σιλικόνης που τοποθετούνται στο στηθόδεσμο, να δώσει μια πολύ ακριβή εικόνα του τελικού αποτελέσματος. Η ορθή επιλογή προκύπτει, από τα σωματομετρικά κριτήρια (ύψος, εύρος θώρακα, υπάρχων μαστός) και τις επιθυμίες της γυναίκας, σε συνδυασμό με την εμπειρία του πλαστικού χειρουργού. Το είδος και το μέγεθος του ενθέματος επιλέγεται από τον πλαστικό χειρουργό ανάλογα με τον αρχικό όγκο του μαστού, δηλαδή τον όγκο που διαθέτει η γυναίκα πριν το χειρουργείο. Επίσης, ο πλαστικός χειρουργός είναι εκείνος ό οποίος χρησιμοποιώντας εξειδικευμένα ιατρικά κριτήρια κατά το χειρουργείο, θα λάβει την απόφαση να παρεκκλίνει για λόγους υγείας από την αρχική επιλογή. Τέτοια κριτήρια μπορεί να είναι η χωρητικότητα ανατομικής θήκης, η αποφυγή μεγάλης τάσης στο χειρουργικό τραύμα και στο μαζικό αδένα και άλλα. Το ένθεμα μπορεί να τοποθετηθεί είτε κάτω από το μαστικό αδένα, είτε κάτω από το θωρακικό μυ, είτε σύμφωνα με τα νεότερα δεδομένα υπό την περιτονία του μείζονος θωρακικού μυός η οποία ονομάζεται και τεχνική subfascial. Αυτό το επίπεδο τοποθέτησης συνδυάζει όλα τα πλεονεκτήματα των παλαιοτέρων χωρίς κανένα από τα μειονεκτήματά τους. Ουσιαστικά δίδει μια πολύ φυσική εικόνα και αίσθηση στο στήθος. Όσον αφορά τις τομές, υπάρχουν τρεις δυνατότητες: είτε από τη θηλή, είτε με υπομάστια τομή ή τέλος από τη μασχάλη που τείνει να χρησιμοποιείται όλο και πιο σπάνια. Στις επεμβάσεις αύξησης στήθους εφαρμόζεται συνήθως η μέθοδος της γενικής αναισθησίας. Γενικότερα αν ο μαστός είναι σχεδόν απλαστικός το ένθεμα πρέπει να τοποθετείται κάτω από τους μύες ώστε αυτό να μην ψηλαφιέται, ούτε να φαίνεται στρογγυλό και ψεύτικο. Αν ο μαστός έχει αρκετό όγκο και είναι χαλαρός, τότε κατά την επέμβαση αυξητικής στήθους, το ένθεμα πρέπει να τοποθετείται πάνω από τους μύες ώστε στην αναμενόμενη χαλάρωση με τα χρόνια αυτό να ακολουθήσει την πτώση του μαστού. Διαφορετικά οι μύες θα κρατούν το ένθεμα πάνω και ο μαστός θα «κρέμεται» από κάτω, παρουσιάζοντας μια εικόνα δίλοβου μαστού. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζονται ανώδυνες, αναίμακτες και εξαιρετικά ασφαλείς συνθήκες χειρουργείου.Στην αύξηση στήθους η διάρκεια του χειρουργείου είναι περίπου 2 ώρες. Μετά από αυξητική στήθους η ασθενής οφείλει να απέχει από έντονη σωματική δραστηριότητα, γυμναστική και κοπιώδη εργασία. Εάν πρόκειται για εργασία γραφείου μπορεί να επιστρέψει στην δουλειά της σε 3-4 ημέρες. Χαλαρή γυμναστική, όπως για παράδειγμα περπάτημα, μπορεί να ξεκινήσει από την 4η μετεγχειρητική εβδομάδα ενώ πιο έντονη δραστηριότητα από την 5η με 6η εβδομάδα. Επίσης, η ασθενής θα πρέπει για τους πρώτους 6 μήνες να απέχει από έντονη φυσική δραστηριότητα, έκθεση σε κινδύνους και εγκυμοσύνη. Τέλος, εάν το άτομο εμπλακεί κατά την διάρκεια της ζωής του σε τροχαίο ή άλλο ατύχημα με συμμετοχή του θώρακα, υπάρχει η μικρή πιθανότητα τα εμφυτεύματα να υποστούν ρήξη ή συρρίκνωση. Τα αποτελέσματα της αυξητικής στήθους και η διάρκειά τους εξαρτάται από δύο παράγοντες. Από την φυσική κατάσταση της γυναίκας που προβαίνει σε αυξητική στήθους και πως αυτή θα εξελιχθεί στην πορεία του χρόνου. Για παράδειγμα με την εγκυμοσύνη ή τον θηλασμό, το στήθος θα αλλάξει, θα χαλαρώσει, ίσως εμφανίσει ασυμμετρία και πτώση. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την προχωρημένη ηλικία. Ο δεύτερος παράγοντας είναι τα εμφυτευματα στηθους. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα εμφυτευματα στηθους έχουν διάρκεια ζωής μόνο δέκα χρόνια. Αυτό δεν ισχύει. Αν το εμφύτευμα δεν εμφανίσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα τότε πιθανώς να διαρκέσει εφ’ όρου ζωής. Το πιο κοινό μακροπρόθεσμο πρόβλημα μετά την αυξηση στηθους είναι η ρήξη του εμφυτεύματος με ποσοστό 1% ετησίως. Άρα ο κίνδυνος ρήξης σε 10 χρόνια είναι 10% που σημαίνει ότι το 90% των εμφυτευμάτων θα είναι μια χαρά στα 10 χρόνια. Έτσι, οι περισσότερες γυναίκες κατά πάσα πιθανότητα θα ζουν όλη τους τη ζωή με τα αρχικά τους εμφυτεύματα και δεν πρόκειται ποτέ να χρειαστούν μια επιπλέον πλαστική χειρουργική επέμβαση.
Η αυξητική στήθους (ή αυξητική μαστού ή προσθετική στήθους) είναι η μέθοδος της πλαστικής χειρουργικής με την οποία επιτυγχάνεται η μεγέθυνση ή και η βελτίωση του σχήματος ενός μικρού ή άδειου στήθους. Στην αυξητική στήθους χρησιμοποιούνται συνήθως ενθέματα σιλικόνης, τα οποία τοποθετούνται χειρουργικά μέσα στο μαστό ώστε να αυξηθεί το μέγεθός του και να βελτιωθεί το σχήμα του. Η αύξηση στήθους με ενθέματα ξεκίνησε από την αρχή της δεκαετίας του '60 και από τότε έχει συνεχώς αυξανόμενη τάση. Τα παλαιότερα ενθέματα χρειάζονταν πολύ συχνά αλλαγή λόγω προβλημάτων που αναπτύσσονταν, όπως η ρήξη τους ή ο σχηματισμός κάψας δηλαδή σκληρής πάχυνσης ιστών πέριξ του ενθέματος. Τα σύγχρονα ενθέματα αποτελούν προϊόν συνεχούς μελέτης και εμπειρίας, ενώ υποβάλλονται σε εξονυχιστικούς ελέγχους στις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου προκειμένου να εξασφαλισθεί η πολυετής τους, ίσως και ισόβια διάρκεια μέσα στο ανθρώπινο σώμα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CE%BE%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%82
Συνταγματικό δικαστήριο
Κύριο έργο ενός συνταγματικού δικαστηρίου είναι ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων, η κρίση δηλαδή περί του αν ένας νόμος εναρμονίζεται ή παραβιάζει το Σύνταγμα. Αποτέλεσμα του ελέγχου της συνταγματικότητας ενός νόμου είναι η κήρυξή του ως άκυρου. Αυτής της μορφής ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων που γίνεται αποκλειστικά από ένα δικαστήριο ονομάζεται συγκεντρωτικός, σε αντίθεση με τον διάχυτο έλεγχο, που διενεργείται από όλα τα δικαστήρια. Το συνταγματικό δικαστήριο ελέγχει με αυτόν τον τρόπο αν η νομοθετική εξουσία τηρεί το Σύνταγμα και εγγυάται τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Σε ορισμένες χώρες το συνταγματικό δικαστήριο έχει την αρμοδιότητα να ελέγχει και τις πράξεις ή παραλείψεις των πολιτειακών οργάνων. Τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να είναι η διάλυση της Βουλής από τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα (Πρόεδρο Δημοκρατίας ή Βασιλιά), η άρνηση του τελευταίου να υπογράψει νόμο που έχει ψηφίσει η Βουλή. Σημαντική τέτοια περίπτωση είναι και η προστασία της κοινοβουλευτικής μειοψηφίας (αντιπολίτευσης) από αντισυνταγματικές ενέργειες της πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο. Σε αυτές τις περιπτώσεις το συνταγματικό δικαστήριο θα ελέγξει (κατόπιν προσφυγής) αν τηρήθηκαν οι σχετικές διατάξεις του Συντάγματος. Αν π.χ. το Σύνταγμα προβλέπει ότι ο ανώτατος άρχοντας μπορεί να διαλύσει πρόωρα τη Βουλή και να προκηρύξει εκλογές μόνο σε περίπτωση μείζονος εθνικού ζητήματος και ο ανώτατος άρχοντας το κάνει χωρίς να συντρέχει κάτι τέτοιο, το συνταγματικό δικαστήριο θα έχει την εξουσία να κηρύξει τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών άκυρες. Η ανάθεση τέτοιων αρμοδιοτήτων στο συνταγματικό δικαστήριο εξασφαλίζει την τήρηση του Συντάγματος από όλα τα πολιτειακά όργανα. Αποφεύγονται έτσι και οι συνταγματικές/πολιτειακές κρίσεις που οδηγούν σε ταραχές, αφού υπάρχει ανεξάρτητο όργανο που αποφαίνεται οριστικά αν μια πολιτειακή πράξη είναι σύμφωνη ή όχι με το Σύνταγμα της χώρας. Ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος της υπερβολικής ανάμειξης της δικαστικής εξουσίας στα της εκτελεστικής ή της νομοθετικής, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη διάκριση των λειτουργιών. Μια άλλη περίπτωση αρμοδιότητας του συνταγματικού δικαστηρίου είναι στα ομοσπονδιακά κράτη η επίλυση διαφορών ή συγκρούσεων αρμοδιότητας μεταξύ κεντρικού κράτους και ομόσπονδων κρατιδίων. Επίσης κατά κανόνα στα κράτη που υπάρχει συνταγματικό δικαστήριο, αυτό είναι αρμόδιο για τον έλεγχο των εθνικών εκλογών και την εκδίκαση των σχετικών ενστάσεων. Σημαντικός είναι ο τρόπος επιλογής των δικαστών του Συνταγματικού δικαστηρίου. Συνήθως πρόκειται για μικρό αριθμό έμπειρων δικαστών, καθηγητών Πανεπιστημίου ή και πολιτικών προσωπικοτήτων. Η επιλογή τους μπορεί να γίνεται είτε από μία από τις τρεις λειτουργίες είτε από περισσότερες σε συνδυασμό. Η επιλογή τους από τους ίδιους τους δικαστές εγγυάται στο δικαστήριο τη μεγαλύτερη δυνατή ανεξαρτησία αλλά δημιουργεί ταυτόχρονα στο δικαστήριο πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης: ένα όργανο που δεν έχει εκλεγεί από τον λαό ελέγχει τις πράξεις των δημοκρατικά εκλεγμένων οργάνων. Αν πάλι επιλέγονται οι συνταγματικοί δικαστές από την Κυβέρνηση ή από την πλειοψηφία της Βουλής, έχουν μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση, είναι πιθανόν όμως να επιλέγονται οι πιο «συνεργάσιμοι» και «φιλικοί» προς την κυβερνητική πλειοψηφία και να τορπιλίζεται έτσι στην ουσία ο έλεγχος της τήρησης του Συντάγματος. Συνήθης είναι ο διορισμός των δικαστών για μη ανανεώσιμη θητεία ορισμένου χρόνου. Η θητεία είναι μη ανανεώσιμη, ώστε να μην μπαίνουν οι δικαστές στον πειρασμό να γίνουν αρεστοί με τις αποφάσεις τους σε αυτούς που τους επιλέγουν, αλλά να επιδοθούν απερίσπαστοι στο έργο τους. Δεν έχουν όλες οι χώρες συνταγματικό δικαστήριο. Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ ανήκουν στις χώρες που δεν έχουν. Η Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά Συνταγματικό δικαστήριο επί χούντας, στις 19 Σεπτεμβρίου 1973 βάσει του θεσμικού νόμου 803/70 (Συνταγματικό δικαστήριο 1973), αλλά καταργήθηκε σε μήνες, στις 26 Νοεμβρίου 1973 με την νέα Χούντα του Ιωαννίδη. Ορισμένες αρμοδιότητες συνταγματικού δικαστηρίου έχει στην Ελλάδα το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Κατά καιρούς έχει εκφραστεί η πρόθεση να θεσπιστεί συνταγματικό δικαστήριο για τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων μέσω αναθεώρησης του Συντάγματος. Το πρώτο συνταγματικό δικαστήριο θεσπίστηκε στην Αυστρία το 1920. Στη Γαλλία ρόλο συνταγματικού δικαστηρίου έχει το γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο (Conseil Constitutionnel), το οποίο είναι αρμόδιο μόνο για τον προληπτικό έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων. Στη Γερμανία το αντίστοιχο όργανο ονομάζεται Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο (Bundesverfassungsgericht) και έχει ευρύτατες αρμοδιότητες και ως προς τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων και ως προς τον έλεγχο των πολιτειακών οργάνων. Ένα είδος συνταγματικού δικαστηρίου υπό ευρεία έννοια θα μπορούσε να θεωρηθεί και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ). Δεν υφίσταται βέβαια ευρωπαϊκό Σύνταγμα, αλλά στις αρμοδιότητες του ΔΕΕ εντάσσεται ο έλεγχος της τήρησης των ευρωπαϊκών Συνθηκών και από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Έχει εξουσία να ελέγχει τη συμβατότητα του παραγώγου δικαίου της ΕΕ με τις Συνθήκες και διασφαλίζει την εφαρμογή των θεμελιωδών ελευθεριών της Ένωσης (ελευθερία κυκλοφορίας αγαθών, υπηρεσιών, εργαζομένων και κεφαλαίων). Αζερμπαϊτζάν Αίγυπτος Αλβανία Αρμενία Αυστρία Βέλγιο Βόρεια Μακεδονία Βοσνία Ερζεγοβίνη Βουλγαρία Γαλλία (βλ. Γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο) Γερμανία (βλ. Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο) Γεωργία Γουατεμάλα Ισπανία Ιταλία Καζακστάν Κεντροαφρικανική Δημοκρατία Κιργιζία Κολομβία Κροατία Λετονία Λευκορωσία Λιθουανία Μαδαγασκάρη Μογγολία Μολδαβία Νότια Αφρική Νότια Κορέα Πολωνία Πορτογαλία Ρουμανία Ρωσία Σερβία Σλοβακία Σλοβενία Ταϊλάνδη Τατζικιστάν Τουρκία Τσεχία Ουγγαρία Ουγκάντα Ουζμπεκιστάν Ουκρανία Χιλή Σύνταγμα Έλεγχος συνταγματικότητας των νόμων Γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο Συνταγματικό δικαστήριο: ανάγκη ή σκοπιμότητα; Πρακτικά εκδήλωσης στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών στις 30.3.2006 με τη συμμετοχή ανώτατων δικαστών και πανεπιστημιακών με αφορμή την πρόταση για ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Ελλάδα (pdf)
Συνταγματικό δικαστήριο ονομάζεται το δικαστήριο, το οποίο ελέγχει, (σε όσες βέβαια χώρες προβλέπεται και λειτουργεί), την εφαρμογή των άρθρων του ισχύοντος Συντάγματος είτε αυτοτελώς, είτε σε σχέση με συγκεκριμένα νομοθετήματα, ή πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας. Η λειτουργία αυτού είναι ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων καθώς και ο έλεγχος της συνταγματικής συμμόρφωσης της κάθε διοικητικής πράξης των οργάνων της πολιτείας. Το Σύνταγμα της Ελλάδας δεν προβλέπει σύσταση και λειτουργία Συνταγματικού Δικαστηρίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF
Μονή Αγίου Γεωργίου Αχαΐας
Η ακριβής χρονολογία ιδρύσεως της Μονής μας είναι άγνωστη. Κατά την παράδοση, η περίοδος ιδρύσεώς της, τοποθετείται μεταξύ του 12ου και 14ου αιώνα. Η πρώτη αυτή Μονή που βρισκόταν στην ίδια θέση με τη σημερινή, καταστράφηκε το 15ο αιώνα, μετά την κατάληψη της ευρύτερης περιοχής από τους Τούρκους. Η Μονή επανιδρύθηκε το 1824 από τον Ιθακήσιο μοναχό Ευγένιο τον αποκαλούμενο "Αγιοπατέρα" ή "Παπουλάκη", που τρία χρόνια αργότερα βρήκε τραγικό θάνατο στο χωριό Τριπόταμα, από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Από τότε και για 150 περίπου χρόνια, το μοναστήρι έμεινε έρημο με αποτέλεσμα τα περισσότερα κτήριά του να ερειπωθούν. Το 1978 ανακαινίστηκε "εκ βάθρων", με την συνδρομή του στρατηγού Γεωργίου Πασσά αλλά και άλλων κατοίκων του Μανεσίου. Την ίδια περίοδο εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι η μοναχή Χαριτίνη Βαστάκη, που παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό της. Σήμερα (2017) εφησυχάζει στη Μονή μόνο ένας μοναχός, ο π. Γερμανός Μανούκας. Το μοναστήρι πανηγυρίζει στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου, δηλαδή στις 23 Απριλίου ή την Δευτέρα της Διακαινησίμου. Πρωτοπρ. Γεωργίου Α. Μπίρμπα, Καλάβρυτα. Η Εθνεγερσία του 1821. Η αποφράδα ημέρα (13.12.1943). Τα προσκυνήματα της επαρχίας, Καλάβρυτα 2007, σελ. 65. Πολιτιστικός Σύλλογος Μανεσίου - Μονή Αγίου Γεωργίου. www.manesi-kalavritwn.gr. Ανακτήθηκε: 13/12/2017.
Η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου είναι μικρή Ανδρώα Μονή, που ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και βρίσκεται κοντά στο χωριό Μάνεσι του Δήμου Καλαβρύτων. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 767 μέτρων, και απέχει 20 περίπου χιλιόμετρα από τα Καλάβρυτα και 55 περίπου χιλιόμετρα από την Πάτρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
Βιομηχανικό συγκρότημα Ανθρακωρυχείων του Τσόλφεραϊν
Τα Ανθρακωρυχεία του Τσόλφεραϊν ιδρύθηκαν από τον γεννημένο στο Ντούισμπουργκ βιομήχανο Φραντζ Χάνιελ (1779-1868), που χρειαζόταν οπτάνθρακα (κωκ) για την παραγωγή χάλυβα. Οι δοκιμαστικές γεωτρήσεις στα προάστια του Έσσεν αποκαλύψαν πλούσια κοιτάσματα άνθρακα, που ονομάστηκαν Τσόλφεραϊν, από τη Γερμανική Τελωνειακή Ένωση που ιδρύθηκε το 1834.Η βύθιση του Φρεατίου 1 ξεκίνησε την 18 Φεβρουαρίου 1847, με τα πρώτα κοιτάσματα ορυκτών άνθρακα να βρίσκονται σε βάθος 130 μέτρων. Οι πρώτες εργασίες εξόρυξης ξεκίνησαν το 1851. Το Φρεάτιο 2 ανοίχτηκε το 1852 Από το 1857, χρησιμοποιούνταν σωροί κάρβουνου για την παραγωγή οπτάνθρακα. Το 1866, οι σωροί αντικαταστάθηκαν από σύγχρονες μηχανές παραγωγής κωκ και φούρνους. Το 1880 κτίστηκε το Φρεάτιο 3 στο γειτονικό Σονεμπεκ. Μέχρι το 1890 τα τρία φρεάτια με επιτυχία είχαν αποδώσει 1 εκατ. τόνους, καθιστώντας το Τσόλφεραϊν ως το πιο παραγωγικό από όλα τα γερμανικά ορυχεία. Εφόσον οι βιομηχανίες άνθρακα, σιδήρου και χάλυβα του Ρουρ άκμαζαν στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, τα ανθρακωρυχεία επεκτάθηκαν σημαντικά. Το 1891-1896 χτίστηκαν τα δίδυμα Φρεάτια 4 και 5 στα προάστια του Γκελζενκίρχεν. Άλλο ένα Φρεάτιο, το 6ο, άνοιξε το 1897. Μέχρι το 1897, το Τσόλφεραϊν είχε υποφέρει από πολλά ατυχήματα λόγω εύφλεκτων αερίων που βρίσκονταν στο περιβάλλον των ορυχείων από προβλήματα εξαερισμού. Για να επιλυθούν αυτά τα προβλήματα, κατασκευάστηκαν πρόσθετοι αεραγωγοί κοντά στους προϋπάρχοντες. Ακολούθησαν πολλά χρόνια ανακαινίσεων και περαιτέρω επεκτάσεων. Μετά την κατασκευή των Φρεατίων 7, 8 και 9, ανακαινίστηκαν τα Φρεάτια 1 και 2. Το 1914, άνοιξε το Φρεάτιο 10 και ένα νέο εργοστάσιο παραγωγής οπτάνθρακα. Μέχρι τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η παραγωγή του Τσόλφεραϊν είχε φτάσει κατά προσέγγιση τους 2,5 εκατ.τόνους. Το 1920, η οικογένεια Χάνιελ, που ήταν οι ιδιοκτήτες του Τσόλφεραϊν μέχρι τότε, άρχισαν να συνεργάζονται με τη Φόνιξ, μια εταιρεία εξορύξεων που στη συνέχεια ανέλαβε την διαχείριση του χώρου. Υπό την διαχείριση της Φόνιξ, εκσυγχρονίστηκαν αρκετά από τα φρεάτια, και το 1927 άνοιξε το Φρεάτιο 11. Το 1926 το Τσόλφεραϊν τέθηκε υπό τον έλεγχο της Μπέργκβερκς του Γκελζενκίρχεν που άρχισε να κλείνει τις πλέον παλαιές εγκαταστάσεις οπτανθρακοποίησης. Tο 1932 που άνοιξε το Φρεάτιο 12, τα ανθρακωρυχεία είχαν καθημερινή παραγωγή έως και 12.000 τόνους. Το Φρεάτιο 12 σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Φριτζ Σουπ και Μάρτιν Κρέμερ και γρήγορα προσέχτηκε για τον απλό, λειτουργικό σχεδιασμό τύπου Μπάουχαους με τα κυρίως κυβικά κτίρια κατασκευασμένα από οπλισμένο σκυρόδεμα και χαλύβδινα δικτυώματα. Το 1937 στο Τσόλφεραϊν εργάζονταν 6900 άτομα και είχε παραγωγή 3,6 εκατ. τόνους, εκ των οποίων τα περισσότερα προέρχονταν από το Φρεάτιο 12. Επίσης, κατασκευάστηκε ένα μικρό εργοστάσιο με 54 νέους φούρνους που κατάφερε ετήσια παραγωγή 200.000 τόνους οπτάνθρακα. Το Τσόλφεραϊν γλίτωσε από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με ελάχιστες ζημιές και από το 1953 βρέθηκε και πάλι στην κορυφή των Γερμανικών ορυχείων με παραγωγή 2,4 εκατομ. τόνους. Μέχρι το 1967 τα 11 φρεάτια έκλεισαν και λειτουργούσε μόνο το Φρεάτιο 12. Από το 1961 το Φρεάτιο 12 ήταν ο κύριος πάροχος στο νέο κεντρικό εργοστάσιο παραγωγής οπτάνθρακα με 192 φούρνους, που ήταν σχεδιασμένο από τον Φριτζ Σουπ. Κατόπιν μιας επέκτασης στις αρχές της δεκαετίας του 1970, το Τσόλφεραϊν ήταν από τις πιο παραγωγικές εγκαταστάσεις οπτανθρακοποίησης παγκόσμια, με περίπου 1.000 εργαζόμενους και παραγωγή έως και 8.600 τόνους οπτάνθρακα ημερήσια, στην αποκαλούμενη σκοτεινή πλευρά. Η λευκή πλευρά του εργοστασίου παρήγαγε παράπλευρα προϊόντα όπως αμμωνία, ακατέργαστο βενζόλιο και ακατέργαστη πίσσα.Το 1968 το Τσόλφεραϊν παραδόθηκε στη Ruhrkohle, τη μεγαλύτερη εταιρεία εξορύξεων στη Γερμανία. Η Ruhrkohle άρχισε εργασίες για περαιτέρω μηχανοποίηση και ενοποίηση των εξορυκτικών δραστηριοτήτων. Το 1980 η παραγωγή τους ήταν ελαττωμένη, περίπου 3,2 εκατομμύρια τόνοι, που θεωρήθηκε μη επικερδής και το 1983 ψηφίστηκε κλείσιμο του Τσόλφεραϊν. Όταν έκλεισε το Τσόλφεραϊν ήταν το τελευταίο ενεργό ανθρακωρυχείο στο Έσσεν. Οι εργασίες στο Φρεάτιο 12 σταμάτησαν την 23 Δεκεμβρίου 1986 ενώ το εργοστάσιο παραγωγής οπτάνθρακα παρέμεινε ανοιχτό μέχρι την 30 Ιουνίου 1993. Μολονότι το Φρεάτιο 12 είναι το κεντρικό του χώρου δεν μπορεί να δεχτεί επισκέπτες, καθώς συνεχίζει να χρησιμοποιείται ως αποχέτευση νερού για την κεντρική περιοχή του Ρουρ μαζί με το Φρεάτιο 2. Το 1986 το κράτος της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας αγόρασε την περιοχή των ανθρακωρυχείων και δήλωσε το Φρεάτιο 12 ως ιστορική τοποθεσία. Αυτό συνέβη με την υποχρέωση να διατηρήσουν το χώρο στην αρχική του κατάσταση και να ελαχιστοποιηθούν οι αλλοιώσεις και φθορές. Το 1998 ιδρύθηκε το Ίδρυμα Τσόλφεραϊν που ανέλαβε την ανωτέρω υποχρέωση φύλαξης του χώρου.Το 2000 το εργοστάσιο παραγωγής οπτάνθρακα χαρακτηρίστηκε ιστορική τοποθεσία ενώ τα ανθρακωρυχεία καταλογίστηκαν ως μελλοντικοί εκθεσιακοί χώροι. Τον Δεκέμβριο 2001 στην 25η συνεδρίαση, η ΟΥΝΕΣΚΟ αναγνώρισε τα Φρεάτια 12 και 1/2 και το εργοστάσιο παραγωγής οπτάνθρακα ως Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Το Μουσείο του Ρουρ, που στεγάζεται στην παλαιά μονάδα εκκαθάρισης άνθρακα του Τσόλφεραϊν, στη μόνιμη έκθεση του που διαθέτει πάνω από 6.000 εκθέματα παρουσιάζει τη συναρπαστική ιστορία μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές περιοχές του κόσμου, από το σχηματισμό του άνθρακα 300 εκατομμύρια χρόνια πριν έως τις τρέχουσες διαρθρωτικές αλλαγές προς τη Μητρόπολη του Ρουρ. Το Μουσείο έχει εκτεταμένες συλλογές για τη γεωλογία, την αρχαιολογία, τη βιομηχανική και κοινωνική ιστορία, καθώς και φωτογραφίες της περιοχής του Ρουρ. Επιπλέον της μόνιμης έκθεσης, στο Μουσείο του Ρουρ τακτικά πραγματοποιούνται ειδικές εκθέσεις και προσφέρει ένα ευρύ πρόγραμμα με εργαστήρια, ξεναγήσεις, εκδρομές, διαλέξεις, κινηματογραφικές βραδιές, ηχητικούς οδηγούς και οικογενειακά πακέτα. Επίσημος ιστότοπος
Το Βιομηχανικό συγκρότημα Ανθρακωρυχείων του Τσόλφεραϊν (γερμανικά: Zeche Zollverein‎, που σημαίνει Ανθρακωρυχείο της Γερμανικής Τελωνειακής Ένωσης) είναι μία μεγάλη πρώην βιομηχανική περιοχή στο Έσσεν, Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία, Γερμανία. Έχει συμπεριληφθεί στον Κατάλογο της UNESCO με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την 14 Δεκεμβρίου 2001, και είναι ένα από τα σημεία αγκυροβόλησης για την Ευρωπαϊκή Διαδρομή της Βιομηχανικής Κληρονομιάς. Το πρώτο ανθρακωρυχείο των εγκαταστάσεων ιδρύθηκε το 1847, και εξορύξεις πραγματοποιήθηκαν από το 1851 μέχρι την 23 Δεκεμβρίου 1986. Για δεκαετίες, ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, τα δύο τμήματα του χώρου, το Ανθρακωρυχείο του Τσόλφεραϊν και το Εργοστάσιο Παραγωγής Οπτάνθρακα (ανεγέρθηκε το 1957-1961, έκλεισε την 30 Ιουνίου 1993), κατατάσσονταν ανάμεσα στα μεγαλύτερα του είδους τους στην Ευρώπη. Το Φρεάτιο 12, χτισμένο με τεχνοτροπία Νέας Αντικειμενικότητας, άνοιξε το 1932 και θεωρείται ως ένα αρχιτεκτονικό και τεχνικό αριστούργημα, ίσως και το «πιο όμορφο ανθρακωρυχείο στον κόσμο».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%89%CF%81%CF%85%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%BD
Επίσκοπος Ζήλων Ευθύμιος Αγριτέλης
Γεννήθηκε στο χωριό Παράκοιλα της δυτικής Λέσβου στις 6 Ιουλίου 1876, σε αγροτική οικογένεια, με το όνομα Ευστράτιος Αγριτέλης. Σε ηλικία εννέα ετών, το 1885, οι γονείς του τον αφιέρωσαν στη Μονή Λειμώνος κοντά στην Καλλονή Λέσβου, όπου ο ηγούμενος αρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Γεωργιέλλης του έδωσε το όνομα Εὐθύμιος. Το 1889 γράφτηκε στη Λειμωνιάδα σχολή της μονής, όπου έλαβε εγκύκλιες σπουδές ως το 1892, αποφοιτώντας με τον βαθμό άριστα. Το 1900 αναχώρησε με υποτροφία της μονής Λειμώνος για την Κωνσταντινούπολη, όπου σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Τὸ 1906 χειροτονεῖται διάκονος στὴ μονὴ Χάλκου ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Γρεβενῶν Ἀγαθάγγελο καὶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ὑποβάλλει στὴ Σχολὴ, γιὰ τὴν ἀπόκτηση τοῦ πτυχίου του, διδακτορικὴ διατριβὴ μὲ θέμα: «Σκοπὸς τοῦ Μοναχικοῦ βίου στὴν Ἀνατολὴ μέχρι τὸν 9ο αἰῶνα μ.Χ.». Ἀφοῦ πήρε τὸ πτυχίο του μὲ ἄριστα, ἐπιστρέφει στὴ μονὴ Λειμῶνος στὴ Λέσβο καὶ διορίζεται ἱεροκήρυκας ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μηθύμνης Στέφανο (Σουλίδη). Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ διακρίνεται γιὰ τὴ ρητορική του δεινότητα, τὸ πλούσιο περιεχόμενο τοῦ λόγου του καὶ ἐπισκέπτεται τὰ χωριὰ καὶ κωμοπόλεις τῆς ἐπαρχίας, κηρύττοντας τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν Πατρίδα. Τὸ 1909-1910 διετέλεσε Σχολάρχης στο χωριό Σκόπελος της επαρχίας Γέρας. Το 1910 χειροτονείται πρεσβύτερος και αργότερα αναλαμβάνει πρωτοσύγκελλος τῆς Μητροπόλεως Μηθύμνης της Λέσβου για δύο χρόνια. Στις 27 Ιουλίου 1912 χειροτονείται στην Κωνσταντινούπολη επίσκοπος και παίρνει τον τίτλο επίσκοπος Ζήλων, ως βοηθός του συντοπίτη του Μητροπολίτη Γερμανού Καραβαγγέλη. Τα Ζήλα του Πόντου βρισκονται κοντά στη Σαμψούντα και ο ελληνικός πληθυσμός εκεί δεν είχε προστασία. Ἀπὸ τὴν Αμισὸ της Σαμψούντας, όπου ἐγκαθίσταται, επιδίδεται σε εναν εὐγενὴ και σπάνιο ἀγώνα γιὰ τὴν μόρφωση τῶν Ἑλλήνων της περιοχής, έχοντας στην εὐθύνη του μια τεράστια περιοχή με 340 περίπου ενορίες καὶ 150.000 Ἕλληνες. Τὸ 1913 ὁ Ἐπίσκοπος Εὐθύμιος τοποθετεῖται στὴν ἐπαρχία Πάφρας. Σὲ διάρκεια δέκα ἐτῶν, σημειώνει λαμπρὴ πνευματικὴ τροχιὰ καὶ ἡγετικὴ πορεία, κτίζοντας στὴν Πάφρα καὶ σὲ πολλὰ χωριά, σχολεῖα, ἀρρεναγωγεῖα καὶ παρθεναγωγεῖα καὶ ἐκκλησίες, φροντίζοντας γιὰ τὴν τοποθέτηση δασκάλων καὶ ἱερέων, ἀπαραίτητων γιὰ τὴν ἐθνικὴ καὶ πνευματικὴ ἀνάπτυξη τῆς περιοχῆς. Τὸ 1914 ήταν η εποχή εθνικής ανάτασης για τους Έλληνες και πραγματοποίησης της μεγάλης ιδέας. Οι νίκες των βαλκανικών πολέμων είχαν ανυψώσει το εθνικό φρόνιμα των Ποντίων Παφραίων. Με το ξέσπασμα του πρώτου παγκόσμιου πολέμου ο Τούρκος Εμβέρ Πασάς δίνει εντολή κατάταξης σε όλους τους οθωμανούς πολίτες για πόλεμο κατά των Ρώσων. Πολλοί Παφραίοι, με προτροπὴ του Ευθυμίου, αρνήθηκαν να καταταγούν στoν Τουρκικὸ στρατὸ και βγήκαν στὰ βουνὰ, όπου δημιούργησαν αντάρτικα ένοπλα τμήματα. Οι Τούρκοι τους καταδιώκουν σα λιποτάκτες, ἰδιαίτερα στὴν περιοχὴ τῆς Πάφρας καὶ Σαμψούντας. Ο Ευθύμιος ταξιδεύει κι οδοιπορεί αδιάκοπα από ενορία σ' ενορία, συχνά υπό καταδίωξη και κίνδυνο σύλλυψης, χωρίς να λογαριάζει πείνα, αρρώστιες και κακουχίες για να βοηθήσει, να εμψυχώσει και να στηρίξει τους Έλληνες. Οι Τούρκοι για λόγους στρατηγικούς αποφάσισαν την εκτόπιση των χριστιανικών πληθυσμών αρμενίων κι ελλήνων του παραθαλάσσιου Πόντου στο εσωτερικό της Ανατολής. Οι διωγμοί ήταν στην ημερήσια διάταξη και ο Ευθύμιος. ήταν υποχρεωμένος, επειδή ο Μητροπολίτης Γερμανός απουσίαζε συχνά, να φροντίζει και να διευθύνει όλες τις υποθέσεις των Χριστιανών και να τους σώζει από βέβαιο θάνατο. Είχε πολιτική ευστροφία. Ήταν ο νους και η ψυχή των αντάρτικών ομάδων του Νεπιέν Νταγ και κατ’ επέκταση όλων των ανταρτικών σωμάτων του Ταφσάν Νταγ, Αγιού Τεπέ κ.λ.π., που είχαν ιδρυθεί από τον Καραβαγγέλη και ο αριθμός τους ανέρχονταν στους είκοσι χιλιάδες αντάρτες περίπου. Τὸ 1917 ἀναλαμβάνει ἡγετικὸ ρόλο σὲ ένοπλες ὁμάδες ἀνταρτῶν κατευθύνοντάς τις κατὰ του Τουρκικού στρατού και άλλων ατάκτων(τσέτες), ποὺ δρούσαν ὡς μισθοφόροι των Τούρκων κατὰ τῶν Ἑλλήνων. Τον Απρίλιο τοῦ 1917, μεγάλη δύναμη τοῦ Τουρκικοῦ στρατοῦ με επικεφαλής το Μεχμέτ Αλί περικυκλώνει στὸ βουνὸ Νελτὲς κοντά στο χωριό Odkaya τὴ μονὴ τῆς Παναγίας, τῆς Μάαρα(Παρθένος στα Μάγαρα), κλείνοντας μετά απο καταδίωξη σε μια σπηλιά 650 γυναικόπαιδα και 60 ένοπλους ἀντάρτες. Μετὰ ἀπὸ ἑξαήμερη ἀντίσταση, οἱ περισσότεροι ἔγκλειστοι σκοτώνονται ἢ όταν τους τέλειωσαν τα πυρομαχικά αὐτοκτονοῦν για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων. Όσο κρατούσε η ανακωχή (Οκτώβριος 1918 – Μάιος 1919), παρότρυνε όλα τὰ σχολεία καὶ το λαὸ του Πόντου νὰ παραστούν σύσσωμοι στὴν ετήσια τελετὴ αναπαραστάσης τῆς αὐτοκτονίας τῶν τριάντα καὶ πλέον νεαρών κοριτσιῶν τοῦ Ασὰρ τῆς Πάφρας. Ἡ τελετὴ αὐτὴ πραγματοποιεῖτο κατὰ τὴν ἐπέτειο τῆς 25ηςΜαρτίου, ὡς ἀνάμνηση της θυσίας των νεαρών κοριτσιών, που έπεσαν τὸ 1680 ἀπὸ τὸ κάστρο Αλι Μπέη καὶ αὐτοκτόνησαν, γιὰ νὰ μὴν πέσουν στὰ χέρια τῶν Τούρκων κι ατιμαστούν. Την άνοιξη του 1919 οι Άγγλοι έστειλαν εκστρατευτικό σώμα 2.000 αντρών για να επιβλέψει την ειρήνη που με διαμεσολάβηση του Ευθυμίου ζήτησε από τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα. Αυτοι αρνήθηκαν κι αποδείχθηκε οτι έκαναν σωστά γιατί στις 19 Μαϊου ο Κεμάλ Ατατούρκ αθέτησε το λόγο του σουλτάνου, δημιούργησε νέα κυβέρνηση στη Σαμψούντα με στόχο τη συνέχιση του πολέμου κι άρχισε πάλι να κυνηγά και να σκοτώνει τους Έλληνες του Πόντου. Στις 15 Αυγούστου 1919 ο Εὐθύμιος συγκεντρώνει 12.000 ἀντάρτες ἔξω ἀπὸ την κωμόπολη Τσασοὺρ νότια της Πάφρας με επικεφαλής τον οπλαρχηγό Κυριάκο Παπαδόπουλο με αποτέλεσμα την ολοσχερὴ καταστροφὴ της πόλης και τον αφανισμὸ των Τούρκων ενόπλων. Απὸ εκείνη τὴ μέρα οι Τούρκοι τον καταζητούν ζωντανό ή νεκρό, θεωρώντας τὸν ἀρχηγὸ των ανταρτών του Δυτικού Πόντου. Η κεμαλική κυβέρνηση αποφάσισε γρήγορα οτι όλοι οἱ Μητροπολίτες, οι επίσκοποι και οι αρχιμανδρίτες του Πόντου πρέπει να εγκαταλείψουν τὸν Πόντο και να φύγουν απὸ τις έδρες τους. Οι μόνοι που δεν υπάκουσαν στην εντολὴ αυτὴ ήταν ὁ Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος Χρύσανθος, ο Ευθύμιος Ζήλων κι ο πρωτοσύγκελλός του κι αρχιμανδρίτης Ἀμασείας Πλάτων Ἀϊβαζίδης. Μετά απο λυσσαλέες έρευνες με δίκτυο καταδοτών, ο Ευθύμιος εντοπίζεται και συλλαμβάνεται τον Οκτώβρη του 1920. Τον κρατάν αρχικά ζωντανό για να τον ανταλλάξουν αν χρειαστεί με άλλους αιχμαλώτους. Μαζί του έχουν συλλάβει και τον Ἀρχιμανδρίτη Ἀϊβαζίδη και προύχοντες ελληνικής καταγωγής. Ο Εὐθύμιος οδηγείται στην Ἀμάσεια, για να δικαστεί στα δικαστήρια της Αμάσειας. Μόλις μαθεύτηκε η υποχώρηση του Ελληνικού στρατού, στάλθηκε από την Άγκυρα στην Αμάσεια ο Τουρκος δικηγόρος Εμίν Μπέη από την Πάφρα, άλλοτε νεότουρκος και πλέον οπαδός του Κεμάλ. Οι κρατούμενοι δεν φαίνεται πια να χρειάζονται γι' ανταλλάγματα κι ο Εμιν μέσα σε μια νύχτα τους καταδίκασε όλους σε θάνατο. Στην απολογία του ο Ευθύμιος παίρνει όλη την ευθύνη πάνω του και ζητά να θεωρηθεί μόνο αυτός εξ ολοκλήρου ένοχος και να ελευθερωθούν οι συγκατηγορούμενοί του. Το αίτημά του απορρίπτεται, κλείνεται στὶς φυλακὲς Σούγια, που έχουν μετατραπεί σε τόπο βασανιστηρίων με φρικτά μέσα. Τη μέρα του Πάσχα, 18 Απριλίου 1921 στο διάδρομο των φυλακών χαιρετά τους συκρατούμενούς του χωρίς άδεια με το "Χριστός Ανέστη!" και τους εμψυχώνει να κάνουν υπομονή. Για τιμωρία οι Τούρκοι τον κλείνουν σε απομονωμένο υγρό κελί σε υπόγειο όπου κρατούνταν οι βαρυποινίτες γεμάτοι από μικρόβια και ψείρες. Σε 3-4 μέρες κρυολόγησε, μολύνθηκε από τα μικρόβια του εξανθηματικού τύφου, που εκεί έκαναν θραύση. Όταν τον ανέβασαν στον επάνω όροφο ήταν στα κακά του τα χάλια. Από επιζήσαντες συκρατούμενους του μας διασώθηκε οτι τον άκουγαν να ψέλνει την επιμνημόσυνη δέηση όσων είχαν ήδη εκτελεστεί. Καταταλαιπωρημένος, χωρις καμμία φροντίδα άφησε την τελευταία του πνοή στις 29 Μαίου του 1921, σε ηλικία 45 ετών. Μαζί του πέθαναν δύο άλλοι κρατούμενοι, ο Βασίλης Καλαϊτζής κι ο Ανδρέας Κολλάρος από τύφο. Μετα το θάνατο του, οι Τούρκοι κρέμασαν από δέντρο σε πλατεία το άψυχο σώμα του για εκφοβισμό. Ετάφη στην αυλή γειτονικής εκκλησίας στην Αμάσεια από τους λίγους χριστιανούς που χαν μείνει στην πόλη. Τον προέπεμψε στην τελευταία του κατοικία ο αχώριστος σύντροφός του Πλάτων Αϊβαζίδης. Στις 30 Μαίου 1936 φιλοτεχνήθηκε κι αποκαλύφθηκε προτομή του στη μονή Λειμώνος της Λέσβου προς τιμήν του. Τὸ 1992 ὁ Εὐθύμιος κατατάσσεται στὴ χορεία τῶν Ἁγίων ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Η αγιοκατάταξή του έγινε μαζί με τους μάρτυρες Χρυσόστομο Σμύρνης, Προκόπιο Ικονίου, Γρηγόριο Κυδωνιών και Αμβρόσιο Μοσχονησίων και των συν αυτοίς Μικρασιατών νεομαρτύρων και η μνήμη τους τιμάται την Κυριακή προ της Υψώσεως (τον Σεπτέμβριο). Προς τιμήν του έχουν δοθεί ονομασίες δρόμων σε διάφορες περιοχές. Ἀπολυτίκιον Ἁγίων Μικρασιατῶν Ἱερομαρτύρων. (Ἦχος δ΄): Ἡ πενταυγὴς Ἀρχιερέων χορείᾳ, τῇ τῶν ἀγώνων νοητὴ δαδουχία, τὴν Μικρασίαν ἅπασαν αὐγάζει νοητῶς, ὁ σοφὸς Χρυσόστομος, Γρηγορίῳ τῷ θείῳ, Ἀμβρόσιος, Προκόπιος καὶ Εὐθύμιος ἅμα, οὓς εὐφημοῦμεν εἴπωμεν πιστοί, χαίροις Μαρτύρων, πεντάριθμε σύλλογε.
Ο Άγιος Ευθύμιος Ζήλων, κατά κόσμον Ευστράτιος Αγριτέλης, (Παράκοιλα Λέσβου, 6 Ιουλίου 1876 - Αμάσεια, 29 Μαΐου 1921) ήταν κληρικός και εθνομάρτυρας κατά τη Γενοκτονία των Ελλήνων. Η μνήμη του εορτάζεται στη γενέτειρά του κι αλλού στις 29 Μαϊου καθώς και την Κυριακή προ της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου) μαζί με τους Μικρασιάτες Νεομάρτυρες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%AE%CE%BB%CF%89%CE%BD_%CE%95%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82
Ιστορικότητα του Ιησού
Οι χριστιανικές πηγές για την Ιστορικότητα του Ιησού είναι κυρίως τα συγγράμματα της Καινής Διαθήκης, όπως τα Ευαγγέλια, οι Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, τα Συνοπτικά Ευαγγέλια, η Πηγή των Λογίων (Q), οι Πράξεις των Αποστόλων. Παρόλα αυτά, η αυθεντικότητα και η αξιοπιστία των χριστιανικών πηγών έχει αμφισβητηθεί από πολλούς μελετητές. Ευαγγέλια Στη χριστιανική Εκκλησία ο όρος Ευαγγέλιο χαρακτηρίζει τα 4 πρώτα βιβλία της Καινής Διαθήκης, που σύμφωνα με την παράδοση, έγραψαν στην ελληνική γλώσσα ο Ματθαίος, ο Μάρκος, ο Λουκάς και ο Ιωάννης. Αποτελούν τις πιο λεπτομερείς αναφορές στα γεγονότα της ζωής του Ιησού, εκθέτουν το περιεχόμενο του κηρύγματός του και τα κυριότερα δογματικά και ηθικά σημεία του χριστιανισμού. Τα Ευαγγέλια έγιναν αποδεκτά από τις πρωτοχριστιανικές εκκλησίες και αποτελούν μέρος του Βιβλικού κανόνα της Καινής Διαθήκης. Επιστολές του Παύλου Οι επιστολές του Παύλου ή γράμματα του Παύλου είναι 13 βιβλία της Καινής Διαθήκης που αποδίδονται στον Απόστολο Παύλο. Η Επιστολή προς Εβραίους, παρόλο που δεν φέρει το όνομά του, θεωρήθηκε παύλεια και συνήθως ακολουθεί μετά από την ομάδα των 13 επιστολών. Αν και η συγγραφή ορισμένων είναι υπό αμφισβήτηση, αυτές οι επιστολές είναι από τα πρώτα χριστιανικά χειρόγραφα. Συνοπτικά Ευαγγέλια Συνοπτικά Ευαγγέλια ονομάζονται τα 3 πρώτα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, το κατά Ματθαίον, το κατά Μάρκον και το κατά Λουκάν, τα οποία, καταγραφόμενα σε παράλληλες στήλες και συγκρινόμενα μεταξύ τους, μπορούν να εξεταστούν συνοπτικά (συν-όψις) για να διαπιστωθούν οι ομοιότητες και οι διαφορές τόσο ως προς τη μορφή όσο και ως προς το περιεχόμενο. Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι αποτελούν κύριες πηγές ιστορικών πληροφοριών. Q (η πηγή των Λογίων) Η Πηγή των Λογίων ή Τα Λόγια του Ιησού είναι μια υποθετική γραπτή ή προφορική πηγή από όπου οι συγγραφείς των Συνοπτικών Ευαγγελίων, Ματθαίος και Λουκάς, άντλησαν πληροφορίες για τη διδασκαλία του Ιησού. Κάποιοι μελετητές θεωρούν ότι ήταν περισσότερα από ένα κείμενα, κάποιοι ότι ήταν προφορική πηγή και άλλοι αμφισβητούν την ύπαρξή της. Έχει καθιερωθεί διεθνώς να συμβολίζεται με το γράμμα «Q», το αρχικό γράμμα δηλαδή της γερμανικής λέξης Quelle που στα ελληνικά μεταφράζεται ως Πηγή. Τα ίχνη της «Q», πηγή του αρχέγονου χριστιανισμού, χάθηκαν στον χρόνο. Η υπόθεση για την ύπαρξή της ανάγεται στο 1900. Η μεταγενέστερη βιβλική έρευνα κατέληξε σε κοινώς αποδεκτά πορίσματα, ενώ συνεχίζεται η συστηματική έρευνα για την πραγματική έκταση, το ακριβές λεξιλόγιο και τα διάφορα στάδια εξέλιξής της. Οι Πράξεις των Αποστόλων Οι Πράξεις των Αποστόλων είναι το πέμπτο κατά σειρά από τα 27 βιβλία της Καινής Διαθήκης. Η συγγραφή του χρονολογείται στο 61 με 63 μ.Χ. και αποδίδεται στον Λουκά, συνεργάτη του απόστολου Παύλου. Περιγράφει τη ζωή και τη δράση της αρχαίας εκκλησίας αμέσως μετά την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, κατ' ακρίβειαν με την Ανάληψη. Σύμφωνα με τους προλόγους του Ευαγγελίου και των Πράξεων, ο Λουκάς αφιέρωσε και τα δύο βιβλία του σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, τον «κράτιστον Θεόφιλον». Οι εξωχριστιανικές αναφορές για την Ιστορικότητα του Ιησού είναι περιορισμένες, αλλά γενικά αποδεκτές από την πλειοψηφία των μελετητών, και αφορούν κυρίως στους πρώτους χριστιανούς και όχι στον Ιησού. Ενδεικτικώς: Ιώσηπος Φλάβιος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία (20 βιβλία), βιβλία XX και XVIII Τάκιτος, Χρονικά Πλίνιος ο Νεότερος, Επιστολή προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό στο πλαίσιο της υπηρεσιακής αλληλογραφίας τους Γάιος Σουητώνιος, Οι βίοι των Καισάρων Μάρα μπαρ Σεραπίων, Επιστολή προς τον γιο του Λουκιανός ο Σαμοσατεύς, Περί της Περεγρίνον τελευτής Κέλσος, Αληθής λόγος (από παραθέματα στο Κατά Κέλσου του Ωριγένη) Θαλλός, Ιστορία, Βιβλίο ΙΙΙ (εξιστόρηση σε παράθεμα της Χρονογραφίας του Ιουλίου Αφρικανού από το Χρονικό του Ευσέβιου Καισαρείας) Ιώσηπος Φλάβιος Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος Φλάβιος (37; - 100 μ.Χ.) στο διασωζόμενο έργο του Ιουδαϊκή Αρχαιολογία (Testimonium Flavianum), στα βιβλία XX και XVIII, αναφέρεται δύο φορές στον Ιησού. Οι εν λόγω αναφορές θεωρούνται οι παλαιότερες που προέρχονται από το Ιουδαϊκό περιβάλλον και πλησιέστερες χρονικά προς τον θάνατο του Ιησού (περί το 93-94 μ.Χ). Το πρώτο απόσπασμα, η μαρτυρία του Φλαβίου, είναι το μεγαλύτερο σε έκταση και είναι διεθνώς γνωστό ως «Φλαβιανή Μαρτυρία» («Testimonium Flavianum»).«Γίνεται δὲ κατὰ τοῦτον τὸν χρόνον Ἰησοῦς σοφὸς ἀνήρ, εἴγε ἄνδρα αὐτὸν λέγειν χρή. ἦν γὰρ παραδόξων ἔργων ποιητής, διδάσκαλος ἀνθρώπων τῶν ἡδονῇ τἀληθῆ δεχομένων, καὶ πολλοὺς μὲν Ἰουδαίους, πολλοὺς δὲ καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐπηγάγετο: ὁ χριστὸς οὗτος ἦν. καὶ αὐτὸν ἐνδείξει τῶν πρώτων ἀνδρῶν παρ' ἡμῖν σταυρῷ ἐπιτετιμηκότος Πιλάτου οὐκ ἐπαύσαντο οἱ τὸ πρῶτον ἀγαπήσαντες: ἐφάνη γὰρ αὐτοῖς τρίτην ἔχων ἡμέραν πάλιν ζῶν τῶν θείων προφητῶν ταῦτά τε καὶ ἄλλα μυρία περὶ αὐτοῦ θαυμάσια εἰρηκότων. εἰς ἔτι τε νῦν τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τοῦδε ὠνομασμένον οὐκ ἐπέλιπε τὸ φῦλον.» «Έτσι, εκείνη περίπου την εποχή υπήρχε ο Ιησούς, ένας σοφός άντρας, –αν είναι θεμιτό να τον αποκαλείς άνθρωπο, διότι επιτελούσε θαυμαστά έργα–, ένας δάσκαλος των ανθρώπων που λαβαίνουν την αλήθεια με ευχαρίστηση. Έλκυσε κοντά του και πολλούς από τους Ιουδαίους και πολλούς από τους Εθνικούς. Αυτός ήταν ο Χριστός· και όταν ο Πιλάτος, μετά από πρόταση που του έκαναν οι εξέχοντες άντρες μεταξύ μας, τον καταδίκασε στον σταυρό, εκείνοι που τον αγαπούσαν δεν τον εγκατέλειψαν αρχικά, διότι εμφανίστηκε σε εκείνους και πάλι την τρίτη μέρα, όπως τα είχαν προείπει οι θεϊκοί προφήτες και πολυάριθμα άλλα θαυμάσια πράγματα σχετικά με αυτόν· και η φυλή των Χριστιανών, όπως ονομάστηκε από αυτόν, δεν έχει εκλείψει μέχρι σήμερα.»Οι γνώμες των μελετητών σχετικά με την αυθεντικότητα αυτού του αποσπάσματος ποικίλλουν. Διαμορφώθηκαν οι απόψεις ότι είναι είτε γνήσιο, είτε νόθο, είτε υπέστη μεταγενέστερη επεξεργασία πιθανόν από κάποιον χριστιανό αντιγραφέα. Πολλοί μελετητές εντοπίζουν τις επεμβάσεις από το διαφορετικό ύφος γραφής, συγκριτικά με το συντηρητικό ύφος των κειμένων του Ιώσηπου, τη συντακτική δομή, αλλά και την ασυμφωνία που προέκυπτε στη μεταγενέστερη αντιγραφή του ίδιου έργου από άλλους αρχαίους συγγραφείς. Επιπλέον, το χωρίο δεν σχετίζεται νοηματικά με το υπόλοιπο κείμενο. Ο θεολόγος και ιστορικός Ωριγένης, σημαντική μορφή των πρωτοχριστιανικών χρόνων, αναφέρει στο διασωζόμενο έργο Κατά Κέλσου (περ. 248 μ.Χ.) ότι ο Ιώσηπος «δεν πιστεύει στον Ιησού ως Χριστό». Συνεπώς, θεωρείται απίθανο να εγκωμίαζε τον Ιησού στο κείμενό του.Ο σύγχρονος ερευνητής Κένεθ Όλσον (Kenneth Olson) αναγνώρισε κάποιες ομοιότητες σε κείμενα της Ιουδαϊκής Αρχαιολογίας και του έργου Demonstratio Evangelica (Απόδειξη του Ευαγγελίου) του χριστιανού επισκόπου και ιστορικού Ευσέβιου της Καισάρειας (265-340 μ.Χ.). Στηριζόμενος στις ομοιότητες αυτές, υποστήριξε ότι ολόκληρο το έργο αλλοιώθηκε από τον Ευσέβιο. Σε αντιδιαστολή, τόσο ο ακαδημαϊκός Τζέιμς Κάρλετον Πάτζετ (J. Carleton Paget) όσο και η ιστορικός Άλις Γουίλι (Alice Whealey) απέρριψαν τα συμπεράσματά του. Επίσης, ο Άλμπερτ Μπελ (Albert Bell) θεωρεί ότι στο εν λόγω απόσπασμα περιέχονται μερικά λογοτεχνικά χαρακτηριστικά του Ιώσηπου. Ο Ούγγρος μελετητής Γκέζα Βέρμες (Géza Vermes) αφαίρεσε από τη «Φλαβιανή Μαρτυρία» τα στοιχεία που θεώρησε ότι έτυχαν επεξεργασίας και τα αντικατέστησε με αποσιωπητικά (…). Η δική του εκδοχή είναι η εξής:«Έτσι, εκείνη περίπου την εποχή υπήρχε ο Ιησούς, ένας σοφός άντρας… Διότι επιτελούσε θαυμαστά έργα – ένας δάσκαλος των ανθρώπων που λαβαίνουν την αλήθεια με ευχαρίστηση. Έλκυσε κοντά πολλούς από τους Ιουδαίους [και πολλούς από τους Εθνικούς;]. Αυτός [αποκαλούνταν] Χριστός. Και όταν ο Πιλάτος, μετά από πρόταση που του έκαναν οι εξέχοντες άντρες μεταξύ μας, τον καταδίκασε στον σταυρό, εκείνοι που τον αγαπούσαν δεν τον εγκατέλειψαν… και η φυλή των Χριστιανών, όπως ονομάστηκε από αυτόν, δεν έχει εκλείψει μέχρι σήμερα.» Το δεύτερο και βραχύτερο απόσπασμα για τον Ιησού από την Ιουδαϊκή Αρχαιολογία δεν αμφισβητείται από την πλειοψηφία των ιστορικών, καθώς παραδίδεται ακριβώς ίδιο και από άλλους αρχαίους ιστορικούς.«Ό Άνανος […] καθίζει συνέδριον κριτών και παραγαγών είς αυτό τον αδελφόν Ίησού του λεγομένου Χριστού, Ιάκωβος όνομα αύτω και τινας ετέρους…» «Ο Άννας […] κάλεσε το δικαστήριο και έφερε ενώπιόν του τον αδελφό τού Ιησού του λεγομένου Χριστού, του οποίου το όνομα ήταν Ιάκωβος, και μερικούς άλλους…»Ο Ιώσηπος στο δεύτερο έργο του με τίτλο Ιστορία των Ιουδαϊκών Πολέμων, κατά την περιγραφή αντίστοιχων γεγονότων, δεν αναφέρει πουθενά τον Ιησού. Τάκιτος Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος (56; - 117; μ.Χ), στο διασωζόμενο έργο του Χρονικά (Annales), αναφέρει τον Χριστό, την εκτέλεσή του από τον Πόντιο Πιλάτο και τους πρώτους χριστιανούς στη Ρώμη. Ο αρχικός τίτλος του έργου, στα χειρόγραφα, ήταν Ab excessu divi Augusti (Από τον θάνατο του αποθεωμένου Αυγούστου). Δεν γνωρίζουμε πόσους τόμους αριθμούσε αρχικά το έργο, μας είναι γνωστή η ύπαρξη μόνο 16 τόμων από τους οποίους άλλοι είναι ελλιπείς και άλλοι έχουν χαθεί. Στο διασωζόμενο απόσπασμα (Χρονικά 15,44) γράφει τα εξής:«[…] ergo abolendo rumori Nero subdidit reos et quaesitissimis poenis adfecit, quos per flagitia invisos vulgus Chrestianos appellabat. auctor nominis eius Christus Tibero imperitante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio adfectus erat; repressaque in praesens exitiablilis superstitio rursum erumpebat, non modo per Iudaeam, originem eius mali, sed per urbem etiam, quo cuncta undique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque […]» «[…] Ο Νέρων υπέδειξε άλλους ως ενόχους και υπέβαλε σε ιδιαίτερες τιμωρίες εκείνους τους οποίους ο λαός μισώντας τους για τις ανομίες τους ονόμαζε χριστιανούς. Εκείνος από τον οποίον προήλθε το όνομα είναι ο Χριστός, ο οποίος θανατώθηκε επί της βασιλείας του Τιβέριου, όταν Επίτροπος ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Η προς καιρόν κατασταλείσα ολέθρια δεισιδαιμονία εμφανίστηκε πάλι όχι μόνον στην Ιουδαία, την εστία αυτού του κακού, αλλά και στην πόλη [Ρώμη], όπου από παντού μαζεύονται και ακούγονται όλα τα κακά και τα αισχρά […]»Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι το απόσπασμα είναι αυθεντικό, αλλά αμφισβητούν την εγκυρότητά του γιατί ο Τάκιτος πιθανόν δεν έκανε χρήση αξιόπιστων (ρωμαϊκών) πηγών αλλά κατέγραψε χριστιανικές μαρτυρίες.Επιβεβαιώνεται η σταύρωση του Χριστού, η ύπαρξη χριστιανών στη Ρώμη, η διάκριση μεταξύ χριστιανών και εβραίων και ότι εκείνη την εποχή διάφοροι παγανιστές συνέδεσαν τον χριστιανισμό στη Ρώμη με τα δεινά στην Ιουδαία. Η επικρατούσα επιστημονική άποψη υποστηρίζει ότι εάν ο Τάκιτος είχε βασιστεί στα Ρωμαϊκά Αρχεία, ο Ιησούς θα αναφερόταν με το όνομά του και όχι ως Χριστός (τίτλο που του έδωσαν οι οπαδοί του) ενώ ο Πόντιος Πιλάτος θα έφερε τον τίτλο Έπαρχος (praefectus) και όχι Επίτροπος (procurator). Σύμφωνα με τον Γάλλο ιστορικό Σαρλ Γκουίγκνµπερτ (Charles Guignebert, 1867-1939):«Όσο υπάρχει η πιθανότητα ο Τάκιτος να κατέγραψε τα λεγόμενα των χριστιανών στο έργο του ως ιστορική αλήθεια, το απόσπασμα παραμένει εντελώς άχρηστο». Πλίνιος ο Νεότερος Ο Ρωμαίος νομικός και ρήτορας Πλίνιος ο Νεότερος (61; - 113; μ.Χ) σε διασωζόμενη Επιστολή (Epistularum Libri Decem, Liber X 96 C.7) προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό, στο πλαίσιο της υπηρεσιακής αλληλογραφίας τους, αναφέρει μια ομάδα χριστιανών που υμνούσαν κάποιον Χριστό (Christo):«[…] quod essent soliti stato die ante lucem convenire, carmenque Christo quasi deo dicere secum invicem seque sacramento non in scelus aliquod obstringere, sed ne furta ne latrocinia ne adulteria committerent, ne fidem fallerent, ne depositum appellati abnegarent. Quibus peractis morem sibi discedendi fuisse rursusque coeundi ad capiendum cibum, promiscuum tamen et innoxium; […]» «[…] συνήθιζαν να συγκεντρώνονται μια ορισμένη ημέρα πριν την ανατολή του ηλίου, και ανέπεμπαν ύμνους προς τον Χριστό ως Θεό, και δεσμεύονταν με όρκο, όχι για πράξεις κακές, αλλά να μην διαπράττουν απάτη, κλοπή ή μοιχεία, να μην εξαπατούν, ούτε να αρνηθούν την πίστη τους εάν καλούνταν. Στη συνέχεια, το έθιμό τους ήταν να διαλύονται και μετά να συγκεντρώνονται ξανά για να φάνε από κοινού ένα απλό φαγητό […]»Το σχετικό κείμενο της Επιστολής αμφισβητείται τόσο ως προς τη χρησιμότητα όσο και ως προς την αξιοπιστία του. Δεν αναφέρεται στον Χριστό (Christo) αλλά στους πρωτοχριστιανούς και είναι πολύ μεταγενέστερο αφού χρονολογικά τοποθετείται στις αρχές 2ου αιώνα. Ο ιστορικός Σαρλ Γκουίγκνµπερτ (Charles Guignebert, 1867-1939) απορρίπτει την Επιστολή ως ιστορικό στοιχείο, υποστηρίζοντας ότι:«Μόνο οι πιο αφελείς αποδέχονται αυτό το κείμενο ως επιχείρημα υπέρ της ιστορικότητας του Ιησού». Σουητώνιος Ο Ρωμαίος νομικός και ιστορικός Γάιος Σουητώνιος Τράγκυλλος (69/77; - 130; μ.Χ) στο διασωζόμενο έργο του Οι βίοι των Καισάρων (De Vita Caesarum) αναφέρεται, στον «βίο του Κλαύδιου», στην εκδίωξη των Ιουδαίων από τη Ρώμη (49 ή 53 μ.Χ). Ο Κλαύδιος, προκειμένου να εκτονωθούν οι ταραχές ανάμεσα στους Εβραίους και Χριστιανούς της Ρώμης, εξόρισε τους Ιουδαίους της Ρώμης δίχως ωστόσο να γίνεται διάκριση σε χριστιανούς και μη χριστιανούς Ιουδαίους.«Judaeos impulsore Chresto assidue tumultuants Roma expulit, Suetonii νita Claudii» (XXV, 4) «Επειδή οι Ιουδαίοι διαρκώς δημιουργούσαν ταραχές υποκινούμενοι από τον Χριστό ο Κλαύδιος τους εξόρισε από τη Ρώμη»Η απομάκρυνση των Ιουδαίων από τη Ρώμη αναφέρεται και στις Πράξεις των Αποστόλων (18:2). Η γραφή του ονόματος ως Chrestus αντί για Christus παρατηρείται και σε μεταγενέστερες αναφορές στον Χριστό. Αν εξαιρεθεί το γεγονός ότι ήταν αρκετά κοινό όνομα, ειδικά για τους σκλάβους, αρκετοί διατυπώνουν την άποψη –ανάμεσα τους ο ποιητής και ιστορικός πεζογράφος Ρόμπερτ Γκρέιβς–, ότι πρόκειται είτε για παραλλαγή του ονόματος Christus είτε για ορθογραφικό λάθος των ιστορικών της εποχής. Επίσης, οι μελετητές επισημαίνουν ότι ενώ στον «βίο του Κλαύδιου» ο Σουητώνιος αναφέρει ως Εβραίους τους οπαδούς τού Chrestus, στον «βίο του Νέρωνα» αναφέρεται στους Χριστιανούς με τη λέξη Christiani. Μάρα μπαρ Σεραπίων Ο Μάρα μπαρ Σεραπίων (1ος αιώνας, Mara bar Serapion) ήταν Ασσύριος στωικός φιλόσοφος. Η πατρίδα του μάλλον ήταν τα Σαμόσατα (στην τοποθεσία της σύγχρονης πόλης Σαμσάτ της Τουρκίας) και μετά την προσάρτησή της στους Ρωμαίους (περί το 72 μ.Χ.) αιχμαλωτίστηκε στη Σελεύκεια (στο σημερινό Ιράκ). Όταν ήταν στη φυλακή φέρεται να έγραψε επιστολή προς τον γιο του και περιέχει αναφορά στον Ιησού. Η χειρόγραφη επιστολή, την οποία οι περισσότεροι μελετητές χρονολογούν λίγο μετά το 73 μ.Χ., περιήλθε στην Εθνική Βρετανική Βιβλιοθήκη το 1843.«Mara, son of Serapion, to Serapion, my son: peace. […] »What are we to say, when the wise are dragged by force by the hands of tyrants, and their wisdom is deprived of its freedom3480 by slander, and they are plundered for their superior intelligence, without the opportunity of making a defence? They are not wholly to be pitied. For what benefit did the Athenians obtain by putting Socrates to death, seeing that they received as retribution for it famine and pestilence? Or the people of Samos by the burning of Pythagoras, seeing that in one hour the whole3481 of their country was covered with sand? Or the Jews by the murder of their Wise King, seeing that from that very time their kingdom was driven away from them? For with justice did God grant a recompense to the wisdom of all three of them. For the Athenians died by famine; and the people of Samos were covered by the sea without remedy; and the Jews, brought to desolation and expelled from their kingdom, are driven away into every land. Nay, Socrates did “not” die, because of Plato; nor yet Pythagoras, because of the statue of Hera; nor yet the Wise King, because of the new laws which he enacted.» «Μάρα, γιος του Σεραπίωνος, στον Σεραπίων, τον γιο μου: ειρήνη. […] »Τι απομένει να πούμε όταν οι σοφοί σύρονται βιαίως από τα χἐρια των τυράννων, και η σοφία τους αποστερείται την ελευθερία της με συκοφαντία, και λεηλατούνται για την ανώτερη νοημοσύνη τους δίχως δυνατότητα υπεράσπισης; Δεν είναι αξιολύπητοι. Γιατί πώς επωφελήθηκαν οι Αθηναίοι θανατώνοντας τον Σωκράτη, όταν τιμωρήθηκαν για το έγκλημα με λιμό [πείνα] και λοιμό [επιδημία]; Ή οι Σάμιοι καίγοντας τον Πυθαγόρα, όταν ολόκληρη η πόλη τους καλύφθηκε με άμμο μέσα σε μία ώρα; Ή οι Εβραίοι δολοφονώντας τον Σοφό Βασιλιά τους, όταν από εκείνη τη στιγμή το βασίλειό τους απομακρύνθηκε; Διότι δίκαια αντέμειψε ο Θεός τη σοφία και των τριών. Οι Αθηναίοι πέθαναν από λιμό· και οι κάτοικοι της Σάμου καλύφθηκαν ολοκληρωτικά από τη θάλασσα· και οι Εβραίοι απομονώθηκαν και εκδιώχθηκαν από το βασίλειό τους και διασκορπίστηκαν. Όχι, ο Σωκράτης “δεν” πέθανε, χάρη στον Πλάτωνα· ούτε ο Πυθαγόρας, χάρη στο άγαλμα της Ήρας· ούτε ο Σοφός Βασιλιάς, χάρη στους νέους νόμους που θέσπισε.»Στην επιστολή δεν αναφέρεται ο Ιησούς αλλά κάποιος Σοφός Βασιλιάς, τον οποίο δεν κατονομάζει. Εντούτοις, ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι πληροφορίες του για τον Σοφό Βασιλιά ταιριάζουν με τις περιγραφές του Ιησού στις Γραφές. Λουκιανός Ο Σύρος σοφιστής Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (125-195 μ.Χ) στο διασωζόμενο έργο του Περί της Περεγρίνου τελευτής προσπαθεί να αποκαλύψει την αγυρτεία και τη δοξομανία του κυνικού φιλοσόφου Περεγρίνου, ο οποίος αυτονομάζεται «Πρωτέας». Ο Περεγρίνος από την πόλη Πάριον της Μυσίας (αρχαία χώρα της Μικράς Ασίας), έπνιξε τον πατέρα του, κατέφυγε στην Παλαιστίνη, ασπάσθηκε τον χριστιανισμό, φυλακίσθηκε, επέστρεψε στην πατρίδα του, ήρθε σε αντίθεση με τους συγχωριανούς του, ξαναέφυγε και στο τέλος έφτασε στην Ηλεία της Ελλάδας όπου, το 165 μ.Χ. στην 236η Ολυμπιάδα, αυτοπυρπολήθηκε. Στο έργο, υπάρχουν πολλά αποσπάσματα για τον Χριστό και τους χριστιανούς.Μετάφραση: Ιωάννης Κονδυλάκης«11. [ενν. ο Περεγρίνος] […] Τότε δε εμυήθη και εις την θαυμαστήν σοφίαν των Χριστιανών, των οποίων τους ιερείς και διδασκάλους εγνώρισεν εις την Παλαιστίνην. Εντός ολίγου μάλιστα τους υπερέβη γενόμενος προφήτης και αρχηγός και πρόεδρος των συναθροίσεων αυτών […] »13. […] Έπειτα ο πρώτος αυτών νομοθέτης τους έπεισεν ότι είνε αδελφοί πάντες μεταξύ των, άμα προσέλθουν εις την θρησκείαν του και απαρνηθούν τους Ελληνικούς θεούς, τον δε σταυρωμένον εκείνον διδάσκαλόν 9 των προσκυνούν και ακολουθούν κατά τας εντολάς του. Και επειδή επίστευσαν τα τοιαύτα χωρίς να τα πολυεξετάσουν, καταφρονούν τα πάντα και παν ό,τι έχουν το θεωρούν κοινόν. Εάν λοιπόν παρουσιασθή κανείς μεταξύ αυτών απατεών και επιτήδειος άνθρωπος ικανός να τους εκμεταλλευθή, δύναται εντός ολίγου να γίνη πλούσιος εξαπατών τους απλοϊκούς εκείνους ανθρώπους. […]» 9Σημείωση Π-Δ: Το αρχαίο κείμενο δεν αναφέρει τη λέξη «διδάσκαλος», αλλά «σοφιστής»: «τὸν δὲ ἀνεσκολοπισμένον ἐκεῖνον σοφιστὴν αὐτὸν προσκυνῶσιν». Δεδομένου ότι ο Λουκιανός θεωρούσε τους σοφιστές απατεώνες, ο όρος μάλλον δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται με θετική σημασία. Παραθέματα Κέλσου σε έργο του Ωριγένη Ο φιλόσοφος Κέλσος ο Αλεξανδρεύς (β’ μισό 2ου μ.Χ. αιώνα), στο σύγγραμμά του Αληθής Λόγος (The True Word), το οποίο σώζεται αποσπασματικά από παραθέματα στο διασωζόμενο έργο Κατά Κέλσου του Ωριγένη, αντιμετώπισε με κριτική διάθεση τον Ιησού και τον χριστιανισμό. Ο Κέλσος φέρεται να ανατρέπει τη θεϊκή καταγωγή του Ιησού και υποστηρίζει ότι λόγω της φτώχειας του πήγε να δουλέψει στην Αίγυπτο. Όσο ήταν εκεί απέκτησε ορισμένες (φακιρικές) δυνάμεις και όταν επέστρεψε τις χρησιμοποίησε για να αυτοανακηρυχθεί θεός. Για τους χριστιανούς αναφέρει μεταξύ άλλων ότι: […] ὅτι ἀρχόμενοι μέν, φησίν, ὀλίγοι τε ἦσαν καὶ ἓν ἐφρόνουν· εἰς πλῆθος δὲ σπαρέντες αὖθις αὖ τέμνονται καὶ σχίζονται καὶ στάσεις ἰδίας ἔχειν ἕκαστοι θέλουσι· τούτου γὰρ ἀρχῆθεν ἔχρῃζον» (τόμος τρίτος, παρ.10) «[…] στην αρχή, λίγοι ήταν και το ίδιο σκέπτονταν· όταν πληθαίνουν διασκορπίζονται και εκ νέου διασπώνται και αποσχίζονται και ο καθένας θέλει να είναι αρχηγός [της ομάδας]· διότι αυτό εξαρχής ζητούσαν» Η ανασύνθεση, σε ποσοστό άνω του 80%, του «αντιχριστιανικού» συγγράμματος Αληθής Λόγος κατέστη δυνατή διότι ο χριστιανός θεολόγος Ωριγένης, προκειμένου να τον αντικρούσει, στο απολογητικό του έργο Κατά Κέλσου (Contra Celsum) παρέθεσε αυτούσια αποσπάσματα από τον Αληθή Λόγο. Εξιστόρηση Θαλλού σε παράθεμα του Ιουλίου Αφρικανού από έργο του Ευσέβιου Καισαρείας Ο ιστορικός Θαλλός (Thallus) συνέγραψε περί το 50 μ.Χ., σε Ελληνιστική Κοινή, μια τρίτομη Ιστορία. Λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του και το μεγαλύτερο μέρος του έργου του έχει χαθεί. Εξιστορήσεις του Θαλλού περιλαμβάνονται σε έργα του Ιουλίου Αφρικανού, του επισκόπου Θεοφίλου Αντιοχείας (Προς Αυτόλυκον, Βιβλίο 3.29), του Ευσέβιου Καισαρείας (Παντοδαπή ιστορία, Ρωμαίοι [100]), του Κάστωρα του Ρόδιου, του Τερτυλλιανού (Απολογητικός, κεφ. 19) και άλλων. Ο Θαλλός φέρεται να ανέφερε το κοσμικό σκοτάδι που ακολούθησε της Σταύρωσης του Ιησού, στις αφηγήσεις της Καινής Διαθήκης, ως μια έκλειψη ηλίου. Όμως, ο ιστορικός Ιούλιος Αφρικανός φέρεται να τον αντικρούει. Στη Χρονογραφία (Chronographiae), η οποία έχει χαθεί αλλά παραθέματά της περιλαμβάνονται στο Χρονικό του Ευσέβιου Καισαρείας, γράφει σχετικά: “Concerning each of his deeds and his cures, both of bodies and souls, and the secrets of knowledge, and his resurrection from the dead, this has been explained with complete adequacy to his disciples and apostles before us. A most terrible darkness fell over all the world, the rocks were torn apart by an earthquake, and many places both in Judaea and the rest of the world were thrown down. ”In the third book of his Histories, Thallus calls this darkness a solar eclipse. In my opinion, this is nonsense. For the Hebrews celebrate the Passover on Luna 14, and what happened to the Savior occurred one day before the Passover. But an eclipse of the sun takes place when the moon passes under the sun. The only time when this can happen is in the interval between the first day [of the new moon] and the preceding day, when they are in conjunction. How then could one believe an eclipse took place when the moon was almost in opposition to the sun? So be it. Let what happened beguile the masses, and let this wonderful sign all over the world be considered a solar eclipse through an <error> due to the optical illusion.” “Αναφορικά με καθεμία από τις πράξεις και τις θεραπείες του, των σωμάτων και των ψυχών, και τις κρυφές γνώσεις, και την ανάστασή του από τους νεκρούς, εξηγήθηκαν με πλήρη επάρκεια στους μαθητές και αποστόλους του πριν από εμάς. Ένα φοβερό σκοτάδι έπεσε παντού, από τον σεισμό σκίστηκαν οι βράχοι και γκρεμίστηκαν πολλά μέρη τόσο στην Ιουδαία όσο και αλλού. ”Ο Θαλλός, στο τρίτο βιβλίο των Ιστοριών του, ερμηνεύει αυτό το σκοτάδι ως ηλιακή έκλειψη. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι ανυπόστατο. Γιατί οι Εβραίοι γιορτάζουν το Πάσχα την 14η ημέρα σύμφωνα με τη σελήνη και αυτό που συνέβη στον Σωτήρα [σσ. Σταύρωση] έγινε μία ημέρα πριν από το Πάσχα. Αλλά έκλειψη ηλίου πραγματοποιείται όταν η σελήνη περνάει πίσω από τον ήλιο. Η μόνη χρονική στιγμή που μπορεί αυτό να συμβεί είναι στο διάστημα μεταξύ της πρώτης ημέρας [της νέας Σελήνης] και της προηγούμενης ημέρας, όταν βρίσκονται σε σύνοδο. Πώς θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να πιστέψει ότι συνέβη έκλειψη όταν το φεγγάρι ήταν σχεδόν σε αντίθεση με τον ήλιο; Έστω κι έτσι. Αφήστε αυτό που συνέβη να γοητεύσει τον κόσμο και αφήστε αυτό το υπέροχο σημάδι να θεωρείται ηλιακή έκλειψη λόγω <σφάλματος> που οφείλεται στην οπτική ψευδαίσθηση.” Ο όρος Απόκρυφα, αναφέρεται σε κείμενα θρησκευτικού περιεχομένου, τα οποία δεν περιλήφθηκαν στον (βιβλικό) Κανόνα επειδή αμφισβητείται τόσο η αυθεντικότητα όσο και η θεοπνευστία τους. Συντάχθηκαν από τον 2ο π.Χ. έως τον 4ο μ.Χ. αιώνα, αν και συνέχισαν να γράφονται ανάλογα κείμενα και μεταγενέστερα, από Ιουδαίους και Χριστιανούς συγγραφείς. Φέρονται να γράφτηκαν στην εβραϊκή, αραμαϊκή και ελληνική γλώσσα. Θεωρείται ότι, οι συγγραφείς των Αποκρύφων με απομιμήσεις στοιχείων, όπως τίτλου, ονόματος συγγραφέα, μορφής και περιεχομένου, επεδίωκαν να εξασφαλίσουν στα κείμενά τους βιβλικό κύρος. Εκτός αυτού, συνήθως περιέχουν αφηγήσεις που λείπουν από τα κανονικά (βιβλικά) Ευαγγέλια. Εντούτοις, μερικά Απόκρυφα κείμενα ενέπνευσαν έργα τέχνης –όπως της βυζαντινής–, χρησιμοποιούνται από την Εκκλησία για τις λατρευτικές της ανάγκες –όπως οι Ωδές του Σολομώντα–, και προκαλούν το επιστημονικό ενδιαφέρον. Διακρίνονται σε Απόκρυφα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Απόκρυφα Παλαιάς Διαθήκης Ορισμένα διασωζόμενα απόκρυφα κείμενα από τον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης, είναι: Βίος Αδάμ και Εύας και Αποκάλυψις Μωυσέως Βιβλίο των Ιωβηλαίων (ή Λεπτή [μικρά] Γένεσις ή Λεπτογένεσις) Α΄ Ενώχ (ο Αιθιοπικός) B΄ Ενώχ (ο Σλαβονικός) Αποκάλυψις Λάμεχ ή Γένεσις Απόκρυφον Η Διαθήκη του Αβραάμ Οι διαθήκαι των 12 Πατριαρχών Η Διαθήκη του Ιώβ Ανάληψις Μωυσέως Ψαλμοί Σολομώντος ή Ψαλτήριον Σολομών­τος· (εικάζεται ότι γράφτηκε στην Παλαιστίνη και ότι ο συγγραφέας ανήκε σε φαρισαϊκούς κύκλους.) Αναβατικόν Ησαΐου Προσευχή Μανασσή Πιρκέ Αμπόθ (Ρητά των Πατέρων) Απόκρυφα Καινής Διαθήκης Τα απόκρυφα κείμενα της Καινής Διαθήκης ταξινομούνται σε Ευαγγέλια, Πράξεις, κηρύγματα, Επιστολές, Αποκαλύψεις. Πιθανολογείται ότι υπάρχουν πάνω από 100 απόκρυφα κείμενα. Ορισμένα από αυτά που διασώθηκαν είναι: Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου (ή Ευαγγέλιο του Ιακώβου), Ευαγγέλια των Παθών, Ευαγγέλιο του Πέτρου, Ευαγγέλιο του Νικοδήμου, Κατά Εβραίους Ευαγγέλιο, Ευαγγέλιο των Εβιονιτών, Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων, Ευαγγέλιο του Ιούδα, Κατά Ματθαίον Ψευδευαγγέλιο, Ευαγγέλιο του Θωμά, Ευαγγέλιο του Φιλίππου, Ευαγγέλιο του Μάρκου, Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου, Ευαγγέλιο της Μαρίας (ή της Μαγδαληνής), Ευαγγέλιο της Εύας Πράξεις Πέτρου, Πράξεις Παύλου και Θέκλας, Πράξεις Ανδρέα, Πράξεις Ιωάννου, Πράξεις Θωμά, Πράξεις Φιλίππου, Πράξεις Θαδδαίου Επιστολή Πέτρου προς Ιάκωβο, Επιστολή Παύλου προς Λαοδικείς, Επιστολή Παύλου προς Λαοδικείς, Επιστολή των αποστόλων, Επιστολή Πέτρου προς Φίλιππο Αποκάλυψη Παύλου, Αποκάλυψη Ιακώβου του Αδελφόθεου, Απόκρυφη Αποκάλυψη του Ιωάννη (ή Απόκρυφο του Ιωάννη), Η Σοφία του Ιησού Χριστού, Διάλογος του Σωτήρος «Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας» ή «Χειρόγραφα του Κουμράν» αποκαλούνται τα Χειρόγραφα που ανακαλύφθηκαν από το 1947 και εξής στην ευρύτερη περιοχή της Νεκράς Θάλασσας. Αν και ο όρος, υπό τη στενή έννοια, αναφέρεται στα ευρήματα εντός έντεκα σπηλαίων στην περιοχή του Κουμράν, συχνά περιλαμβάνονται και χειρόγραφα που ανευρέθησαν και σε άλλες κοντινές περιοχές της Νεκράς Θάλασσας. Ουσιαστικά πρόκειται για μια συλλογή Χειρογράφων, σε παπύρους και περγαμηνές, γραμμένα στην εβραϊκή, αραμαϊκή και ελληνική γλώσσα. Σύμφωνα με την επικρατούσα θεωρία έχουν συντεθεί από τους Εσσαίους, λίγο πριν ή γύρω στην εποχή του Ιησού, και αποτελούν τμήμα μιας πανάρχαιης βιβλιοθήκης της κοινότητας αυτής. Κάποιοι μελετητές συνδέουν την κοινότητα των Εσσαίων με την κοινότητα των Θεραπευτών της Αιγύπτου. Στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας αναφέρεται ένας δίκαιος δάσκαλος και διακεκριμένος μεσσίας, ο καθαρμός μέσω του νερού και μια μάχη του φωτός ενάντια στο σκοτάδι. Αλλά οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν πως οι πάπυροι προηγούνται χρονικώς της εποχής του Ιησού και ότι πολλά από τα θέματα ή τις δοξασίες των Εσσαίων επηρέασαν αργότερα και τη διδασκαλία του Χριστιανισμού. Μηνά Παπαγεωργίου, Το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού: Το ρεύμα των Μυθικιστών, Θεσσαλονίκη 2013, ISBN 978-618-80720-0-8. «Ο Ιησούς Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο», Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού «Πιθανολογήσεις για τα άγνωστα νεανικά χρόνια του Ιησού», Κώστας Ε. Μπέης
Η Ιστορικότητα του Ιησού αφορά στην αναζήτηση, μελέτη και ανάλυση ιστορικών στοιχείων ώστε να εξακριβωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο και να επιβεβαιωθούν ως ιστορικά γεγονότα τα περιστατικά που αναφέρονται στα Ευαγγέλια (ευαγγελικές αφηγήσεις). Η σχετική έρευνα επιχειρεί να συγκροτήσει τα ιστορικά στοιχεία της ζωής και της διδασκαλίας του Ιησού. Ενώ η θεωρία του «Μύθου του Ιησού» προτείνει ότι ο Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε ποτέ, οι περισσότεροι μελετητές δέχονται ότι υπήρξε ο άνθρωπος Ιησούς. Αν και η ιστορική αξιοπιστία των ευαγγελικών αφηγήσεων είναι αντικείμενο αντιπαράθεσης, οι μελετητές συμφωνούν «σχεδόν καθολικά» σε δύο γεγονότα, ότι ο Ιησούς Χριστός βαπτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και σταυρώθηκε με διαταγή του Ρωμαίου επάρχου Πόντιου Πιλάτου. Στα γεγονότα που αμφισβητούνται περιλαμβάνονται η χρονολόγηση και τα περιστατικά της γέννησης, ορισμένες λεπτομέρειες σχετικές με τη Σταύρωση, τα θαύματα, η Ανάσταση. Οι περισσότεροι βιβλικοί μελετητές εκτιμούν ότι οι θεωρίες περί μη-ύπαρξης του Ιησού είναι ουσιαστικά αντικρουόμενες. Συγχρόνως, αρκετοί έχουν υιοθετήσει μια πιο μετριοπαθή, «αγνωστικιστική στάση», υποστηρίζοντας ότι χρειάζεται περισσότερη επιστημονική έρευνα και συζήτηση σχετικά με αυτό το ζήτημα. Ερωτήματα ανακύπτουν καθώς είναι δύσκολο να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες για τη ζωή του Ιησού από αυθεντικά και αξιόπιστα ιστορικά έγγραφα. Επίσης, οι ιστορικές διηγήσεις μεταβιβάζουν, εκτός από τις θεολογικές απόψεις, τις λογοτεχνικές και τις λαϊκές ιστορίες. Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι οι κύριες πηγές ιστορικών πληροφοριών είναι τα Συνοπτικά Ευαγγέλια.Στο πλαίσιο των πιθανολογήσεων, ο Ιησούς της Ναζαρέτ γεννήθηκε μεταξύ των ετών 7 και 2 π.Χ., στο τέλος της βασιλείας του Ηρώδη του Μεγάλου, και πέθανε το 30 με 36 μ.Χ., κατά τη διακυβέρνηση του Ηρώδη Αντίπα. Έζησε στη Γαλιλαία και την Ιουδαία, δεν σπούδασε ή κήρυξε αλλού και μιλούσε Αραμαϊκά, ίσως λίγα Εβραϊκά και Ελληνικά. Η Ιστορικότητα του Ιησού είναι διαφορετική από τη σχετική μελέτη του ιστορικού Ιησού, η οποία αναφέρεται σε επιστημονικές ανακατασκευές της ζωής του Ιησού, βασισμένη κυρίως σε κριτική ανάλυση των ιερών κειμένων. Από τον 18ο αιώνα, οι μελετητές προσπάθησαν να αναδημιουργήσουν τη ζωή του ιστορικού Ιησού, αναπτύσσοντας ιστορικές κριτικές μεθόδους για την ανάλυση των διαθέσιμων δεδομένων. Στοιχεία για την έρευνα της Ιστορικότητας του Ιησού αντλούνται τόσο από χριστιανικές πηγές, όπως η Καινή Διαθήκη, όσο και από εξωχριστιανικές αναφορές, όπως στα έργα του Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου Φλάβιου και του Ρωμαίου ιστορικού Τακίτου. Οι Ιουδαϊκές πηγές συνήθως δεν αντλούν στοιχεία από τις Ρωμαΐκές, οπότε οι μεταξύ τους ομοιότητες και διαφορές, εφόσον δεν αμφισβητείται η αυθεντικότητά τους, χρησιμοποιούνται στη διαδικασία της πιστοποίησης και διασταύρωσης ώστε να εξαχθούν έγκυρα ιστορικά στοιχεία. Πέραν τούτων, αφηγήσεις για τον Ιησού υπάρχουν σε Απόκρυφα κείμενα που έχουν αποκλειστεί από την Αγία Γραφή. Αναμφισβήτητα, η ανακάλυψη των Χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας ανατρέπει αρκετά συμπεράσματα για την ιστορία της εβραϊκής και της χριστιανικής θρησκείας. Τα ανευρεθέντα Χειρόγραφα περιλαμβάνουν κείμενα από τον 3ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 1ο μ.Χ. και δίνουν σημαντικές πληροφορίες για την ιστορική εποχή που γεννήθηκε ο Χριστιανισμός.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D
Πόπλιος Λικίνιος Κράσσος (γιος του Μάρκου)
Η επιστημονική άποψη διχάζεται ως προς το αν ο Πόπλιος ή ο αδελφός του Μάρκος ήταν ο μεγαλύτερος, αλλά με τις ρωμαϊκές συμβάσεις ονοματοδοσίας, ο μεγαλύτερος γιος σχεδόν πάντα φέρει το όνομα τού πατέρα του, συμπεριλαμβανομένου τού πρώτου ονόματος (prenomen), ενώ οι μικρότεροι γιοι ονομάζονται από τον παππού ή τον θείο. Τα επιτεύγματα τού Πόπλιου, που πήρε το όνομά του από τον παππού του (ύπατο το 97 π.Χ.) και τον θείο του, επισκιάζουν αυτά τού αδελφού του σε τέτοιο βαθμό, που κάποιοι αμφισβήτησαν την παραδοσιακή σειρά γέννησης. Τόσο ο Ρόναλντ Σάυμ όσο και η Eλίζαμπεθ Ρώσον, ωστόσο, έχουν υποστηρίξει σθεναρά μία οικογενειακή δυναμική, που δίνει τον Mάρκο ως τον μεγαλύτερο, αλλά τον Πόπλιο ως τον πιο ταλαντούχο, μικρότερο αδελφό. Ο Πόπλιος μεγάλωσε σε ένα παραδοσιακό νοικοκυριό, που χαρακτηρίστηκε από τον Πλούταρχο στον Βίο τού Κράσσου σταθερό και τακτοποιημένο. Ο βιογράφος συχνά επικρίνει σκληρά τα ελαττώματα τού πρεσβύτερου Κράσσου, ηθικολογώντας ιδιαίτερα την απληστία του, αλλά σε ένα σημείο αντιπαραβάλλει την οικογενειακή ζωή τού μέλους της Τριανδρίας. Παρά τον μεγάλο πλούτο του, ο Μάρκος Κράσσος λέγεται ότι απέφευγε την υπερβολή και την πολυτέλεια στο σπίτι. Τα οικογενειακά γεύματα ήταν απλά και η διασκέδαση ήταν γενναιόδωρη, αλλά όχι επιδεικτική. Ο Μ. Κράσσος επέλεγε τους συντρόφους του για τις ώρες τού ελεύθερου χρόνου με βάση την προσωπική φιλία, αλλά και την πολιτική χρησιμότητα. Αν και οι Κράσσοι ως ευγενείς πληβείοι θα εξέθεταν προγονικές εικόνες στο αίθριό τους, δεν διεκδίκησαν μία μυθιστορηματική γενεαλογία, που να είχε θεϊκούς ή θρυλικούς προγόνους, μία πρακτική που δεν ήταν ασυνήθιστη μεταξύ των ρωμαϊκών ευγενών. Ο πρεσβύτερος Κράσσος, ακόμη και ως γιος υπάτου και τιμητή, είχε μεγαλώσει σε ένα σεμνά διατηρημένο σπίτι πολλών γενεών. Η ψήφιση περιληπτικών νόμων ήταν ένα από τα πολιτικά επιτεύγματα τού πατέρα του. Όταν παντρεύτηκε τη χήρα τού αδελφού του, που είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων τού Σύλλα, ο Μάρκος Κράσσος τήρησε το αρχαίο ρωμαϊκό έθιμο, που είχε γίνει παλιομοδίτικο στην εποχή του. Ο Πόπλιος, σε αντίθεση με πολλούς από τους συνομηλίκους του, είχε γονείς που παρέμειναν παντρεμένοι για σχεδόν 35 χρόνια, μέχρι το τέλος τού πρεσβύτερου Κράσσου. Αντίθετα, ο Πομπήιος Μάγκνος νυμφεύτηκε πέντε φορές και ο Ιούλιος Καίσαρας τουλάχιστον τρεις. Ο Μ. Κράσσος παρέμεινε νυμφευμένος με την Τερτούλλα «παρά τις επιθέσεις στη φήμη της». Φημολογήθηκε ότι ένας οικογενειακός φίλος, ο Κόιντος Άξιους από το Ρεάτε, ήταν ο βιολογικός πατέρας ενός από τους δύο γιους της. Ο Πλούταρχος αναφέρει ένα αστείο τού Κικέρων, που έκανε αναφορά σε μία έντονη ομοιότητα μεταξύ τού Αξίου και ενός από τα αγόρια. Ο περιπατητικός φιλόσοφος Αλέξανδρος ήταν συνδεδεμένος με το σπίτι τού Κράσσου και είναι πιθανό να συνέβαλε στην εκπαίδευση των αγοριών. Αν και η φτωχή του αμοιβή σημειώνεται ως απόδειξη της φειδωλότητας τού Μ. Κράσσου, έχει προταθεί ότι αποτυγχάνοντας να πλουτίσει τον εαυτό του σε βάρος τού Μ. Κράσσου, ο Αλέξανδρος υιοθέτησε μία θετική φιλοσοφική στάση, αδιαφορώντας για τα υλικά αγαθά. Οι Περιπατητικοί της εποχής διέφεραν ελάχιστα από την Παλαιά Ακαδημία που εκπροσωπούσε ο Αντίοχος της Ασκαλώνος, ο οποίος έδωσε έμφαση στη γνώση ως υπέρτατη αξία και στην αριστοτελική αντίληψη των ανθρώπων ως εκ φύσεως πολιτικών (ζώον πολιτικόν, «πλάσμα της πολιτικής»). Αυτή η άποψη τού ανθρώπου ως «πολιτικού» θα ήταν σύμφωνη με τον οικογενειακό πολιτικό δυναμισμό των Λικινίων Κράσσων. Οι Περιπατητικοί και οι Ακαδημαϊκοί, σύμφωνα με τον Κικέρωνα, παρείχαν την καλύτερη ρητορική εκπαίδευση. ενώ οι Ακαδημαϊκοί έκαναν αντίκρουση, λέει, οι Περιπατητικοί διέπρεψαν στη ρητορική θεωρία και επίσης εξασκήθηκαν στη συζήτηση και των δύο πλευρών ενός ζητήματος. Ο νεαρός Κράσσος πρέπει να είχε ευδοκιμήσει σε αυτή την εκπαίδευση, διότι ο Κικέρων επαινεί τις ικανότητές του ως ομιλητή και στο έργο Βρούτος τον τοποθετεί στην παρέα χαρισματικών νεαρών ρήτορων, των οποίων η ζωή τελείωσε, πριν μπορέσουν να εκπληρώσουν τις δυνατότητές τους: Κρίση ομηρίας Κατακτητής της Ακουιτανίας Δείτε επίσης Battle of Carrhae: Political background in Rome . Δείτε επίσης Μάχη των Καρρών . Ως συγγραφέας; Rawson, Elizabeth . “ Crassorum funera .” Latomus 41 (1982) 540–549. Σάιμ, Ρόναλντ . «Οι γιοι του Κράσσου». Latomus 39 (1980) 403–408. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Publius Licinius Crassus στο Wikimedia Commons
Ο Πόπλιος Λικίνιος Κράσσος, λατιν.: Publius Licinius Crassus, (86 ή 82 π.Χ. – 53 π.Χ.) ήταν ένας από τους δύο γιους τού Μάρκου Λικίνιου Κράσσου, ενός της Α΄ Τριανδρίας και της Τερτούλλας, κόρης τού Μάρκου Τερέντιου Βάρρωνα Λούκουλλου. Ανήκε στην τελευταία γενεά Ρωμαίων ευγενών, που ενηλικιώθηκαν και ξεκίνησαν μία πολιτική σταδιοδρομία πριν από την κατάρρευση της Δημοκρατίας. Οι συνομήλικοί του ήταν ο Μάρκος Αντώνιος, ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Αλβίνος, ο ποιητής Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος και ο ιστορικός Γάιος Σαλλούστιος Κρίσπος. Ο Πόπλιος Κράσσος υπηρέτησε υπό τον Ιούλιο Καίσαρα στη Γαλατία από το 58 έως το 56 π.Χ. Πολύ νέος για να λάβει επίσημη έγκριση από τη Σύγκλητο, ο Πόπλιος διακρίθηκε ως διοικητής σε εκστρατείες μεταξύ των εθνών της Αρμορίκης (Βρετάνη) και στην Ακουιτανία. Έτυχε μεγάλης εκτίμησης από τον Καίσαρα και επίσης από τον Κικέρωνα, ο οποίος επαίνεσε την ικανότητα ομιλίας και τον καλό του χαρακτήρα. Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, ο Πόπλιος νυμφεύτηκε την Κορνηλία Μέτελλα, την πνευματικά προικισμένη κόρη τού Μέτελλου Σκιπίωνα, και ξεκίνησε την ενεργό πολιτική του σταδιοδρομία ως ένας των τριών ανδρών για το νομισματοκοπείο (triumvir monetalis) και παρέχοντας μία δύναμη ασφαλείας κατά τη διάρκεια της προσπάθειας τού πατέρα του για μία δεύτερη υπατεία. Η πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία τού Πόπλιου διακόπηκε, όταν απεβίωσε μαζί με τον πατέρα του σε έναν κακοσχεδιασμένο πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία των Πάρθων. Η Κορνηλία, με την οποία πιθανότατα δεν είχε παιδιά, παντρεύτηκε τότε τον πολύ μεγαλύτερο Πομπηία Μάγκνο (Μέγα).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82_(%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85)
Σμεντέρεβο
Στα Σερβικά η πόλη είναι γνωστή ως Смедерево, στα Λατινικά, Ιταλικά, Ρουμανικά και Ελληνικά ως Σεμενδρία, στα Ουγγρικά ως Szendrő ή Vég-Szendrő και στα Τούρκικα ως Σεμέντιρε.. Το όνομα του Σμεντέρεβο καταγράφηκε για πρώτη φορά σε Καταστατικό Χάρτη του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του 1019, στο τμήμα που σχετίζεται με την Επαρχία του Μπρανίτσεβο (επισκοπή της Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας). Αλλη έγγραφη αναφορά βρίσκεται στο Χάρτη του Δούκα Λάζαρου της Σερβίας από το 1381, με την οποία έδωσε το Μοναστήρι της Ραβάνιτσακαι χωριά και περιουσίες «στο Μεγάλο Μπόγκοσαβ με την κοινότητα και την κληρονομιά». Η λατινικοϊταλική ονομασία εμφανίζεται επίσης στα Belogradum et Semendria και Belgrado e Semendria, δύο από τα βραχύβια συνώνυμα του 20ου αιώνα της Λατινικής τιτουλάριας επισκοπής του Βελιγραδίου, που καταργήθηκε το 1948 υπέρ της κατοικημένης Λατινικής Αρχιεπισκοπής του Βελιγραδίου και της νεοϊδρυθείσας τιτουλάριας επισκοπής Alba marittima. Ο Θυρεός του Σμεντέρεβο χρησιμοποιεί δύο αποχρώσεις του μπλε, που αποκλίνουν από τις εραλδικές αρχές (μόνο μία απόχρωση κάθε χρώματος, σε αντίθεση με αυτές). Επίσης η λωρίδα με το έτος 1430 τοποθετείται πάνω από την ασπίδα. Τα στοιχεία του έμβληματος είναι έξι λευκοί δίσκοι διατεταγμένοι 3 + 2 + 1, που αντιπροσωπεύουν τα σταφύλια, το φρούριο του Σμεντέρεβο και οι σκούρες μπλε και λευκές οριζόντιες γραμμές (που αντιπροσωπεύουν το Δούναβη). Την 7η χιλιετία π.Χ. ο πολιτισμός Στάρτσεβο υπήρχε για μια χιλιετία και τον διαδέχτηκε ο πολιτισμός Βίντσα της 6ης χιλιετίας π.Χ. που άκμασε στην περιοχή. Οι Παλαιοβαλκανικές φυλές των Δακών και των Θρακών εμφανίστηκαν στην περιοχή τη 2η χιλιετία π.Χ., ενώ οι Κέλτες Σκορδίσκοι επέδραμαν στα Βαλκάνια τον 3ο αιώνα π.Χ. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέλαβε τη Βιντσέια τον 1ο αιώνα π.Χ. Εντάχθηκε στη Μοισία, αργότερα στην Ανω Μοισία και με τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις του Διοκλητιανού (244-311) ανήκε στη Διοίκηση των Μοισιών και στη συνέχεια στη Διοίκηση της Δακίας. Ήταν από τις σημαντικότερες πόλεις της Ανω Μοισίας, κοντά στη συμβολή των ποταμών Μάργου και Βρόγγου. Ιδρυτής της σημερινής πόλης ήταν ο Σέρβος πρίγκιπας Γεώργιος Μπράνκοβιτς το 15ο αιώνα, που έχτισε το Φρούριο του Σμεντέρεβο το 1430 ως νέα σερβική πρωτεύουσα. Το Σμεντέρεβο ήταν η κατοικία του Μπράνκοβιτς και πρωτεύουσα της Σερβίας από το 1430 έως το 1439, όταν καταλήφθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά από δίμηνη πολιορκία. Το 1444, σύμφωνα με τους όρους της Ειρήνης του Σέγκεντ μεταξύ του Βασιλείου της Ουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο σουλτάνος ​​επέστρεψε το Σμεντέρεβο στο Γεώργιο Μπράνκοβιτς, που ήταν σύμμαχος του Ιωάννη Ουνυάδη. Στις 22 Αυγούστου 1444 ο Σέρβος πρίγκιπας κατέλαβε ειρηνικά την εκκενωμένη πόλη. Όταν ο Ουνυάδης παραβίασε τη συνθήκη ειρήνης ο Γεώργιος Μπράνκοβιτς παρέμεινε ουδέτερος. Η Σερβία έγινε πεδίο μάχης μεταξύ του Βασιλείου της Ουγγαρίας και των Οθωμανών και ο οργισμένος Μπράνκοβιτς συνέλαβε τον Ουνυάδη μετά την ήττα του στη Δεύτερη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1448. Ο Ουνυάδης φυλακίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα στο Φρούριο του Σμεντέρεβο. Το 1454 ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ πολιόρκησε το Σμεντέρεβο και ερήμωσε τη Σερβία. Η πόλη απελευθερώθηκε από τον Ουνυάδη, αλλά το 1459 καταλήφθηκε πάλι από τους Οθωμανούς μετά το θάνατο του Μπράνκοβιτς. Η πόλη έγινε τουρκικό συνοριακόφρούριο και έπαιξε σημαντικό ρόλο στους Οθωμανοουγγρικούς πολέμους μέχρι το 1526. Λόγω της στρατηγικής του θέσης το Σμεντέρεβο σταδιακά ανακαινίστηκε και διευρύνθηκε. Για μεγάλο χρονικό διάστημα η πόλη ήταν η πρωτεύουσα του ομώνυμου σαντζακίου. Το φθινόπωρο του 1476 ένας ενωμένος στρατός Ούγγρων και Σέρβων προσπάθησε να ανακαταλάβει το φρούριο από τους Οθωμανούς. Κατασκεύασαν τρία ξύλινα αντιφρούρια, αλλά μετά από πολλούς μήνες πολιορκίας ήρθε ο ίδιος ο Σουλτάνος ​​​​Μωάμεθ Β΄ για να τους εκδιώξει. Μετά από σκληρή μάχη οι Ούγγροι συμφώνησαν να αποσυρθούν. Το 1494 ο Παλ Κίνισι προσπάθησε να ανακαταλάβει το Σμεντέρεβο από τους Οθωμανούς, αλλά έπαθε παράλυση και πέθανε. Το 1512 ο Ιωάννης Ζαπόλια πολιόρκησε την πόλη ανεπιτυχώς. Κατά την Πρώτη Σερβική Εξέγερση το 1806 η πόλη έγινε προσωρινή πρωτεύουσα της Σερβίας, καθώς και έδρα του Πραβιτελστβούγιουσι σοβιέτ, μιας κυβέρνησης με επικεφαλής τον Ντοσιτέι Ομπράντοβιτς. Το πρώτο βασικό σχολείο ιδρύθηκε το 1806. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη καταλήφθηκε από Γερμανικές δυνάμεις, που αποθήκευσαν στο φρούριο πυρομαχικά. Στις 5 Ιουνίου 1941 μια καταστρεπτική έκρηξη προξένησε σοβαρές ζημιές το φρούριο και σκότωσε περίπου 2.000 κατοίκους. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σμεντέρεβο έγινε βιομηχανικό και πολιτιστικό κέντρο της επαρχίας Ποντούναβλιε. Στο πλαίσιο της συνολικής βιομηχανικής ανάπτυξης της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας οι υποδομές της πόλης ενισχύθηκα. Λόγω της ιδανικής γεωγραφικής θέσης της, η σοσιαλιστική κυβέρνηση υποστήριξε την κατασκευή δρόμων, πολυκατοικιών και δεκάδων εργοστασίων. Μερικά από τα πιο σημαντικότερα εργοστάσια που κατασκευάσθηκαν και ανακαινίσθηκαν την περίοδο μεταξύ της δεκαετίας του 1950 και του τέλους της δεκαετίας του 1980 ήταν το Zέλβοζ (Χέροι Σρμπα την περίοδο της ΣΟΔΓ), που ανακαινίσθηκε το 1966, και ένα νέο χαλυβουργείο που κατασκευάστηκε στα περίχωρα του Σμεντέρεβο εκείνη την εποχή, το Σάρτιντ (MKS κατά την περίοδο της ΣΟΔΓ), που ήταν πλήρως λειτουργικό το 1971. Το Σμεντέρεβο έχει πρόσφατη ιστορία βαριάς βιομηχανίας και μεταποίησης, αποτέλεσμα της ενεργού και εκτεταμένης εκβιομηχάνισης της περιοχής που υλοποίησε το καθεστώς του Τίτο τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Προηγουμένως όλη αυτή η γεωγραφική περιοχή είχε επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στη γεωργική παραγωγή. Η πόλη διαθέτει τη μοναδική σε λειτουργία χαλυβουργία της χώρας - τη Ζελέζαρα Σμεντέρεβο, παλαιότερα γνωστή ως Σάριντ, που βρίσκεται στο προάστιο Ράντινατς. Ιδιωτικοποιήθηκε και πωλήθηκε στη U.S. Steel το 2003 33 εκατομμύρια δολάρια. Μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση η U.S. Steel πώλησε το εργοστάσιο στην κυβέρνηση της Σερβίας για συμβολικό 1 $ για να αποφύγει το κλείσιμό του. Το εργοστάσιο μετονομάστηκε σε Ζελέζαρα Σμεντέρεβο και απασχολεί περίπου 5.400 εργαζόμενους. Τέλος, το έτος 2016, η σερβική κυβέρνηση κατόρθωσε να συνάψει μια συμφωνία με τον κινεζικό όμιλο HeSteel, που αγόρασε τα πραγματικά περιουσιακά στοιχεία με 46 εκατομμύρια δολάρια, που πολλοί θεωρούν λιγότερο από την τρέχουσα αξία του. Το εργοστάσιο οικιακών συσκευών «Mίλαν Μπλαγκόγεβιτς» είναι το δεύτερο σημαντικότερο εργοστάσιο της πόλης. Το Σμεντέρεβο είναι επίσης μια γεωργική περιοχή, με σημαντική παραγωγή φρούτων και αμπελιών. Ωστόσο ο μεγάλος γεωργικός συνεταιρισμός «Γκόντομιν» βρίσκεται σε οικονομική δυσχέρεια από τη δεκαετία του 1990 και είναι σχεδόν ανενεργός από το 2005. Η ποικιλία σταφυλιών γνωστή ως Σμενέρβκα έχει πάρει το όνομά της από την πόλη. Το εργοστάσιο «Ισχρανα» αποτελεί σημαντικό προμηθευτή προϊόντων αρτοποιίας στη βόρεια και ανατολική Σερβία. Η υποδομή της ποτάμιας κυκλοφορίας της πόλης αποτελείται από την πλωτή οδό του Δούναβη, το παλιό λιμάνι, τη μαρίνα, το νέο λιμάνι, τον τερματικό σταθμό υγρού φορτίου της Γιούγκπετρολ, καθώς και τις μικρότερες αποβάθρες, που βρίσκονται κατά μήκος της όχθης στη βιομηχανική ζώνη. Το λιμάνι είναι εγκεκριμένο για διεθνή κυκλοφορία και βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Εχει τη δυνατότητα μεταφόρτωσης 1,5 εκατομμυρίων τόνων ετησίως. Η πόλη έχει σημαντικές αναπτυξιακές προοπτικές στον τομέα της ποτάμιας κυκλοφορίας, τόσο εμπορευματικής όσο και επιβατικής. Κατά την απογραφή του 2011 υπήρχαν 108.209 κάτοικοι στη διοικητική περιοχή της πόλης, από τους οποίους 101.908 ήταν Σέρβοι και 2.369 Ρομά. Ιστορικά ο πληθυσμός της σημερινής περιοχής του Σμεντέρεβο, αστικός και μη, έχει ως εξήςT: 1805-1941 (εκτίμηση) 1948-σήμερα Η εθνοτική σύνθεση σύμφωνα με την απογραφή του 2011 φαίνεται παρακάτω: Πάλε, Βοσνία και Ερζεγοβίνη Βόλος, Ελλάδα Χέρτσεγκ Νόβι, Μαυροβούνιο Το Φρούριο του Σμεντέρεβο κατασκευάστηκε μεταξύ 1427 και 1430 με εντολή του Δεσπότη Γεώργιου Μπράνκοβιτς, ηγεμόνα του Δεσποτάτου της Σερβίας. Ενισχύθηκε περαιτέρω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, που είχε καταλάβει την πόλη, στα τέλη του αιώνα. Το φρούριο άντεξε αρκετές πολιορκίες από τους Οθωμανούς και τους Σέρβους, επιβιώνοντας σχετικά αβλαβές. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπέστη σοβαρές ζημιές, από εκρήξεις και βομβαρδισμούς. Το 2009 τελούσε υπό εκτεταμένες εργασίες αποκατάστασης και συντήρησης και παρ' όλα αυτά παραμένει «μια από τα σπάνιες διατηρημένες αυλές των μεσαιωνικών Σέρβων ηγεμόνων». Το Φρούριο του Σμεντέρεβο ανακηρύχθηκε εθνικό Πολιτιστικό Μνημείο Εξαιρετικής Σημασίας το 1979. Το 2010, το φρούριο τοποθετήθηκε στον προσωρινό κατάλογο για πιθανή ανακήρυξή του ως Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς (UNESCO) Το Φρούριο του Σμεντέρεβο, 45 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Βελιγραδίου, καλύπτει 113 στρέμματα στο κέντρο της σύγχρονης πόλης. Βρίσκεται σε στρατηγική τοποθεσία στη δεξιά όχθη του ποταμού Δούναβη στην τριγωνική πεδιάδα που σχηματίζεται στη συμβολή των ποταμών Δούναβη και Γέζαβα, μόλις 72 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η θέση του αυτή επέτρεψε στη Σερβική πρωτεύουσα να παραμείνει κοντά στο Χριστιανικό Βασίλειο της Ουγγαρίας, ενώ ταυτόχρονα ικανοποιούσε το Σουλτάνο Μουράτ Β΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποτρέποντας την ανεξέλεγκτη εισβολή των Ούγγρων στην κοιλάδα του Μοράβα. Η θέση του φρουρίου, που συνδέει τα Βαλκάνια με την Κεντρική Ευρώπη, το έχει καταστήσει σημαντικό θρησκευτικό και εμπορικό κέντρο επί αιώνες, βοηθούμενο σήμερα από την ένταξή του στον Πανευρωπαϊκό διάδρομο Χ. Ο Δούναβης το συνδέει επίσης με πολλές άλλες ιστορικές τοποθεσίες, κυρίως με το Βελιγράδι και το προάστιό του Βίντσα, το Νόβι Σαντ, το φρούριο Γκόλουμπατς, το Λέπενσκι Βιρ και το Βιμινάκιο. Εν μέσω της αναταραχής της οθωμανικής κατάκτησης των Βαλκανίων στις αρχές του 15ου αιώνα, οι Χριστιανοί ηγεμόνες της περιοχής έχασαν αρκετές μάχες, όπως εκείνη του Κοσσυφοπεδίου και η πολιορκία του Βελίκο Τίρνοβο. Ο Δεσπότης Στέφανος Λαζάρεβιτς έπρεπε να διατηρήσει το Δεσποτάτο της Σερβίας σε μια ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ των Οθωμανών και των Ούγγρων. Περί το 1403 δέχτηκε να γίνει υποτελής στο Βασιλιά της Ουγγαρίας Σιγισμούνδο και ίδρυσε τη νέα πρωτεύουσα στο Βελιγράδι, του του παραχωρήθηκε ως ανταμοιβή. Μετά το θάνατο του Στεφάνου το 1426 ο Γεώργιος Μπράνκοβιτς, ανιψιός και διάδοχος του Στέφανου, όφειλε να επιστρέψει το Βελιγράδι στους Ούγγρους. Για να αντισταθμίσει αυτή την απώλεια ο Γεώργιος αποφάσισε να χτίσει μια νέα πρωτεύουσα και η επιλογή του ήταν το Σμεντέρεβο. Το Σμεντέρεβο, που δεν είχε προγενέστερο οικισμό, επιλέχθηκε για διάφορους λόγους. Το 1428, κατά τη διάρκεια του πολέμου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη Βενετία, οι Ούγγροι και οι Οθωμανοί συμφώνησαν να αναγνωρίσουν το Μπράνκοβιτς ως ανεξάρτητο ηγεμόνα της Σερβίας, μετατρέποντάς τον έτσι σε κράτος-ουδέτερη ζώνη. Μια σύμβαση καθιέρωσε επίσης την Οθωμανική επικυριαρχία επί της Σερβίας, σε συνδυασμό με την παραμονή της ως υποτελούς της Ουγγαρίας. Λόγω της μακροβιότερης σχέσης με την Ουγγαρία και των θρησκευτικών διαφορών με τους Οθωμανούς (η Ουγγαρία και η Σερβία ήταν χριστιανικές, σε σύγκριση με τους Μουσουλμάνους Τούρκους), προτιμήθηκε η πρωτεύουσα να είναι πιο κοντά στην Ουγγαρία από ότι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η θέση του Σμεντέρεβο στο Δούναβη, μεταξύ Βελιγραδίου και Γκόλουμπατς, παρείχε εύκολη πρόσβαση σε άλλα σημεία κατά μήκος του ποταμού. Επίσης επέτρεπε τον έλεγχο της κυκλοφορίας στο Δούναβη, συμπεριλαμβανομένης της παρεμπόδισης της εισόδου της Ουγγαρίας στην κοιλάδα του Μοράβα, που ικανοποίησε τους Τούρκους. Το φθινόπωρο του 1428 ξεκίνησε η οικοδόμηση της πρωτεύουσας. Το 1430 ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος του φρουρίου, συμπεριλαμβανομένου ενός ανακτόρου και αρκετών άλλων κτιρίων για να σχηματιστεί μια εσωτερική πόλη. Οι εργασίες σε ένα οχυρωμένο προάστιο και πρόσθετες οχυρώσεις συνεχίστηκαν μέχρι το 1439. Στις 20 Απριλίου 1434 παντρεύτηκαν στο νέο φρούριο η νεώτερη κόρη του Γεώργιος Μπράνκοβιτς Αικατερίνη και ο Ούλριχ Β΄ του Τσέλιε. Αυτός ο γάμος προκάλεσε ένταση στις φιλικές σχέσεις που είχε ο Δεσπότης με την Υψηλή Πύλη, γιατί η συγγένεια του Ούλριχ με τη Βασίλισσα της Ουγγαρίας υποδήλωνε μια αυξημένη Σερβοουγγρική συμμαχία. Ετσι ο Βεζίρης Μεχμέτ Σαριτζέ πασάς έφτασε στο Σμεντέρεβο στα μέσα του 1434 με ένα μήνυμα από την Αδριανούπολη. Αυτό ανέφερε ότι η ασφάλεια της Σερβίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία θα μπορούσε να εξασφαλιστεί μόνο μέσω του γάμου της μεγαλύτερης κόρης του Μπράνκοβιτς με το Σουλτάνο Μουράτ Β΄. Μετά από πολλή διαβούλευση, το συμβούλιο που συγκλήθηκε στο παλάτι συναίνεσε και κανονίστηκε η Μάρα να αρραβωνιαστεί το Σουλτάνο. Το φθινόπωρο ο έστειλε μερικούς από τους «επιφανέστερους βεζίρηδές» του για να παραλάβουν την αρραβωνιαστικιά του. Στις 14 Αυγούστου 1435 υπογράφηκε επίσημη σύμβαση «αδελφοσύνης και φιλίας» μεταξύ της Σερβίας και της Δημοκρατίας της Βενετίας στην αίθουσα του θρόνου του Σμεντέρεβο. Η σύμβαση αυτή επέφερε την αναγνώριση του Γεώργιου και των γιών του ως Βενετών πολιτών. Στις αρχές Ιουνίου του 1439 η ειρήνη με τους Οθωμανούς, που είχε επιτευχθεί μέσω του γάμου της Μάρα με το Σουλτάνο, έπαψε να ισχύει. Με επικεφαλής το Μουράτ Β΄ 130.000 Τούρκοι στρατιώτες κατέλαβαν τους λόφους γύρω από το Σμεντέρεβο. Ο Μπράνκοβιτς έσπευσε στην Ουγγαρία για βοήθεια, αφήνοντας στη θέση του το γιο του Γκργκούρ. Η βοήθεια δεν ήρθε, αλλά το Σμεντέρεβο αντιστάθηκε στην επίθεση, ακόμα και όταν ο Μουράτ έφερε κανόνια. Σχεδόν τρεις μήνες αργότερα, στις 18 Αυγούστου 1439, η πείνα ανάγκασε τους Σέρβους να παραδοθούν. Οι πρίγκιπες Γκρίγκορ και Στέφαν εστάλησαν στη Μικρά Ασία και τυφλώθηκαν, παρά τις πρακκλήσεις της αδελφής τους, τώρα Σουλτάνας, Μάρα. Πέντε χρόνια αργότερα όμως το Σμεντέρεβο, ο Γκρίγκορ και ο Στέφαν επιστράφηκαν στο Μπράνκοβιτς μέ την Ειρήνη του Σέγκεντ. Γύρω στις αρχές του 1449 ο Μπράνκοβιτς φυλάκισε τον Ούγγρο αντιβασιλέα Ιωάννη Ουνυάδη στα κάτεργα του φρουρίου μέχρι να πληρώσουν λύτρα οι συμπατριώτες του. Το 1453 ο Σουλτάνος ​​Μωάμεθ Β΄ και ο Ισάκ-μπεη Αρμπανάζοβιτς ηγήθηκαν νέας επίθεσης στο Σμεντέρεβο, στο πλαίσιο μιας καταστροφικής επιδρομής στη Σερβία. Οι Τούρκοι απήγαγαν 50.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά κατά τη διάρκεια της επιδρομής, αλλά το Σμεντέρεβο βρισκόταν υπό την ικανή ηγεσία του Θωμά Καντακουζηνού. Παρά το γεγονός ότι είχε μόνο 6.000 άνδρες, σε σύγκριση με τις 20.000 των Οθωμανών, η ​​πόλη άντεξε. Ο ​​Μωάμεθ ο Πορθητής πολιόρκησε Σμεντέρεβο για δεύτερη φορά και το φρούριο πολιορκήθηκε από τους Οθωμανούς και για τρίτη φορά το 1456. Το 1459 Σμεντέρεβο καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς, οδηγώντας στην κατάλύση του μεσαιωνικού Σερβικού κράτους. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν το φρούριο για αποθήκευση πυρομαχικών Στις 5 Ιουνίου 1941 τα πυρομαχικά εξερράγησαν, προκαλώντας καταστροφές σε ολόκληρο το Σμεντέρεβο και σε οικισμούς σε απόσταση 10 χιλιομέτρων. Μεγάλο μέρος του νότιου τοίχου του φρουρίου καταστράφηκε, ο κοντινός σιδηροδρομικός σταθμός, γεμάτος με ανθρώπους, ισοπεδώθηκε και τα περισσότερα κτίρια της πόλης μετατράπηκαν σε συντρίμμια. Περίπου 2.500 άνθρωποι πέθαναν στην έκρηξη και όλοι οι άλλοι κάτοικοι τραυματίστηκαν (περίπου 5.500). Περαιτέρω ζημιές προκάλεσε βομβιστική επίθεση από τους Συμμάχους το 1944. Σημερινή και μελλοντική χρήση Το φρούριο χρησιμοποιείται σήμερα ως πάρκο της πόλης και περιστασιακά φιλοξενεί φεστιβάλ, συναυλίες, εκθέσεις και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Στην εσωτερική πόλη έχει χτιστεί μια σκηνή. Στα νοτιοανατολικά ο πρώην ελεύθερος χώρος κατά μήκος του (ποταμού) Γέζαβα έχει τώρα ένα λιμάνι και μια μαρίνα. Επίσης γίνονται συζητήσεις για τον προσδιορισμό συμβατών μελλοντικών, σύγχρονων χρήσεων και για την υλοποίηση σχεδίων αναστήλωσης και ανακαίνισης του φρουρίου. Το Φρούριο του Σμεντέρεβο έχει χαρακτηριστεί ως «ένα από τα πιο εντυπωσιακά και μνημειώδη αρχιτεκτονικά έργα που επιβίωσαν από τη μεσαιωνική Σερβία» και «ο μάρτυρας της Σερβικής δημιουργικής δύναμης». Πρόκειται για μια ακριβή απεικόνιση της παραδοσιακής μεσαιωνικής αμυντικής αρχιτεκτονικής έχει παραμείνει καλά διατηρημένο, χωρίς να υποστεί σημαντική φθορά μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το φρούριο και η γύρω περιοχή έχουν συσσωρευμένες μαρτυρίες για τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν ανά τους αιώνες, κυρίως μεταξύ του 15ου και του 20ού, παρέχοντας άμεσα τεκμήρια της προόδου του μεσαιωνικού Σερβικού κράτους και της αντίστοιχής του Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το φρούριο χτίστηκε από το Γεώργιο Μπράνκοβιτς ως η νέα πρωτεύουσα της Σερβίας. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής του η σύζυγος του Μπράνκοβιτς Ειρήνη μιλούσε με τους ξένους επιβλέποντες - τον αδελφό της Γεώργιο Παλαιολόγο Καντακουζηνό και τους άνδρες του - με αποτέλεσμα να συνδέεται στην κοινή αντίληψη με το έργο. Μεταξύ των εργαζομένων, αυτή η σύνδεση, σε συνδυασμό με την απαιτούμενη μακροχρόνια εργασία και τους υψηλούς φόρους, της χάρισε το ψευδώνυμο «Προκλέτα Γερίνα» (Καταραμένη Ειρήνη). Το μέγεθος της προσπάθειας που απαιτήθηκε προκάλεσε επίσης ποικίλες υπερβολές και ιστορίες, όπως το επικό ποίημα «Στάρινα Νόβακ ι Κνιεζ Μπόγκοσαβ» («ο γέροντας Νόβακ και ο Αρχοντας Μπόγκοσαβ»), που ανέφερε ότι πολλοί άνθρωποι κατέφυγαν στα δάση και έγιναν «χαϊντούκοι» {αντάρτες) για να γλυτώσουν από τους φόρους και τη σκληρή εργασία. Ενώ υπήρχαν στην πραγματικότητα χαϊντούκοι στην περιοχή, δεν είναι σαφές αν στην πραγματικότητα είχαν σχέση με την κατασκευή του φρουρίου. Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το πρώτο του τμήμα, το Φρούριο του Σμεντέρεβο έγινε γρήγορα σημαντικός κόμβος μεταξύ των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης. Λίγο μετά την ίδρυσή της η πόλη έφθασε στην κορύφωση της σημασίας της ως θρησκευτικό, οικονομικό και εμπορικό κέντρο, κατοικούμενο κυρίως από Σέρβους και παροικίες εμπόρων, κυρίως από το Ντουμπρόβνικ. Περίπου την ίδια εποχή μεταφέρθηκαν και τοποθετήθηκαν στην εκκλησία του φρουρίου τα λείψανα του Αγίου Λουκά του Ευαγγελιστή, που έγινε ο προστάτης άγιος του Σμεντέρεβο. Σε σχέση με την ίδια την κατασκευή, στην εσωτερική πόλη αξιόλογη είναι η αίθουσα του θρόνου, που αποτελεί σημαντικό δείγμα της σερβικής μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής. Ψηλά στο πέτρινο τείχος στην πλευρά του Δούναβη, τέσσερις ομάδες δίτοξων παραθύρων είναι ανοιγμένα σε συνδυασμό γοτθικού και ρομανικού ρυθμού. Εδώ υπογράφηκε μια εμπορική συμφωνία μεταξύ της Δημοκρατίας της Βενετίας και του Δεσποτάτου της Σερβίας. Υπάρχει επίσης ένας πύργος στην εσωτερική πόλη με μεγάλη επιγραφή από τούβλα που αναφέρει το Γεώργιο Μπράνκοβιτς και τη χρονολογία κατασκευής. Αναφέρει: «Προς το Χριστό τον Κύριο ο πιστός δεσπότης Γκουργκ, ο Άρχων των Σέρβων και των Παραλίων της Ζέτα. Με τη εντολή Του αυτή η πόλη χτίστηκε το έτος 6938 [1430]».) Πάνω από αυτή είναι ένας εντοιχισμένος σταυρός, από τον οποίο ο πύργος πήρε τα ονόματά του «Κρστάτα κούλα» (πύργος Κρστάτα) και πύργος «Κστάτσα». Αυτός ο τύπος επιγραφής είναι σπάνιος και βρίσκεται μόνο σε πρώην Βυζαντινά εδάφη. Είναι η μοναδική του είδους της στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Στο τοιχισμένο προάστιο βρίσκονται τα ελάχιστα πλέον υπολείμματα των δύο σημαντικότερων κατασκευών. Το ένα ήταν ένα ιερό συγκρότημα, το Μπλαγκοβέστενσκα κρα (Εκκλησία του Ευαγγελισμού), όπου φυλάσσονταν τα λείψανα του Αγίου. Αν και η κατασκευή του άρχισε το 15ο αιώνα, ολοκληρώθηκε σε διάφορες ιστορικές φάσεις. Η δεύτερη κατασκευή ήταν ένα τουρκικό λουτρό του τ 17ου αιώνα. Επί χρόνια το Φρούριο του Σμεντέρεβο αντιστάθηκε ως η τελευταία άμυνα κατά των Οθωμανικών επιθέσεων. Κατά την επίθεση τους το 1439 έγινε επίσης η πρώτη περιοχή στη Σερβία που αντιμετώπισε πυροβόλο κανόνι. Όταν καταλήφθηκε το 1459 έγινε κέντρο τουρκικού σαντζακίου. Αργότερα το Σμεντέρεβο ήταν επαρχία της Μοναρχίας των Αψβούργων και μεταξύ 1805 και 1807 ήταν και πάλι το κέντρο του αναβιώσαντος Σερβικού κράτους. Το Φρούριο του Σμεντέρεβο είναι ένα μνημειώδες συγκρότημα, χτισμένο σύμφωνα με τη Βυζαντινή παράδοση και σχεδιάστηκε με πρότυπο τα Τείχη της Κωνσταντινούπολης. Αν και τα θεμέλιά του δεν σχεδιάστηκαν να είναι κάτω από το νερό, ταξινομείται ως υδατοφρούριο επειδή είναι εντελώς περιβαλλόμενο από νερό. Μετά την ολοκλήρωση του φρουρίου η στρατιωτική του σημασία μειώθηκε και έγιναν λίγες αλλαγές στην κατασκευή του, με αποτέλεσμα ο αρχικός αρχιτεκτονικός του ρυθμός να διατηρείται μέχρι σήμερα. Το φρούριο περιβάλλεται από 1,5 χιλιόμετρα τείχη με πάχος 2 μέτρων και 25 πύργους ύψους περίπου 25 μέτρων. Οι δύο πλευρές του συνορεύουν με τους ποταμούς Δούναβη και Γέζαβα, αν και ο δεύτερος έχει πλέον διευθετηθεί μακριά από τα τείχη. Η τρίτη πλευρά είχε δύο τάφρους που προστέθηκαν στο αμυντικό σύστημα, μία για την εσωτερική πόλη και μία για το προάστιο. Η περιοχή νότια των εξωτερικών τειχών ήταν ανοικτή. Κατασκευή Υπήρχαν τέσσερις κύριες φάσεις στην κατασκευή του φρουρίου. Οι εργασίες για το πρώτο τμήμα, ένα οχυρωμένο αρχοντικό για το Δεσπότη Γεώργιο Μπράνκοβιτς στη συμβολή των ποταμών, ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1428. Υπό την επίβλεψη του Γεώργιου Παλαιολόγου Καντακουζηνού, του μεγαλύτερου αδελφού της συζύγου του Δεσπότη Ειρήνης Μπράνκοβιτς, συγκεντρώθηκαν ξυλεία, ασβέστης και τεράστιες πέτρες από τις πρώην Ρωμαϊκές πόλεις Mόνς Αουρέους (το σημερινό χωριό Σεόνε, δυτικά του Σμεντέρεβο), Mάργκουμ (στις εκβολές του Μεγάλου Μοράβα), και το Βιμινάκιο. Την άνοιξη του 1429 εργάτες Ελληνες και από τη Ραγούσα ξεκίνησαν την κατασκευή της τοιχοποιίας. Το 1430 ολοκληρώθηκε το κομψό αρχοντικό. Περιλάμβανε ένα ανάκτορο εκτεινόμενο κατά μήκος του τείχους της τάφρου, την αίθουσα του θρόνου στο τείχος του Δούναβη, ένα πύργο το Ντόνζον κούλα, στη γωνία που σχηματίζεται από τα τείχη. ένα θησαυροφυλάκιο σε ένα υψηλό θάλαμο και άλλα βοηθητικά κτίρια, δημιουργώντας μια εσωτερική πόλη. Η αίθουσα του θρόνου, όπου ο Μπράνκοβιτς δεχόταν τους επισκέπτες του, ήταν χτισμένη με τέσσερα δίτοξα παράθυρα, διαμορφωμένα σε μικτό γοτθικό / ρομανικό ρυθμό. Το Ντόνζον κούλα προοριζόταν για τελευταία γραμμή άμυνας. Κατασκευάστηκε με τοίχους πάχους άνω των 4 μέτρων και εκεί κατέφευγαν οι ευγενείς κατά τις Τουρκικές επιθέσεις. Στο τείχος του Γέζαβα ανοίχθηκαν μυστικά περάσματα, που επέτρεπαν τη διαφυγή προς την Ουγγαρία. Τα επόμενα εννέα χρόνια πέρασαν με την επέκταση των οχυρώσεων ώστε να συμπεριλάβουν ένα μεγαλύτερο τειχισμένο προάστιο, ολοκληρώνοντας έτσι το κύριο φρούριο. Στο προάστιο χτίστηκε σταδιακά από το 15ο αιώνα ένα εκκλησιαστικό συγκρότημα και προστέθηκε ένα τουρκικό λουτρό από τους Οθωμανούς το 17ο αιώνα. Υπήρχε μια πύλη για τα πλοία στο τείχος του Δούναβη του προαστίου, από όπου οι ναύτες μπορούσαν να μπουν στο φρούριο. Δεν είναι σαφές εάν χτίστηκαν μόνιμα κτίρια κατοικιών. Μεταξύ 1460 και 1480, ενώ κατεχόταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατασκευάστηκε ένα μεγαλύτερο αμυντικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων τοίχων αντιστήριξης, χαμηλών τειχών και περισσότερων πύργων. Κατά το πρώτο μισό του 18ου αιώνα προστέθηκαν οχυρωμένες τάφροι. Σημερινή κατάσταση Ο βαθμός φθοράς του φρουρίου κυμαίνεται ευρέως, από τον κρστάτα κουλά, που είναι ακόμη σε καλή κατάσταση μέχρι τμήματα των τειχών που δεν έχουν επισκευαστεί και έχουν καταρρεύσει σε κάποιες θέσεις. Η πρώτη και σοβαρότερη ζημιά συνέβη κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 5 Ιουνίου 1941 τα πυρομαχικά που φυλάσσονταν στο φρούριο εξερράγησαν, καταστρέφοντας όχι μόνο ένα μεγάλο μέρος του νότιου τείχους, αλλά και αποδεκατίζοντας το μεγαλύτερο μέρος του Σμεντέρεβο. Περαιτέρω ζημιές προκλήθηκαν από το βομβαρδισμό των συμμάχων το 1944. Ένα φράγμα στις Σιδηρές Πύλες, που ολοκληρώθηκε το 1972, ανύψωσε τη στάθμη του νερού της λεκάνης του κάτω Δούναβη και προκάλεσε σημαντικές πλημμύρες. Από το 1970 έως το 1980 δημιουργήθηκε ένα σύστημα για την προστασία του φρουρίου και της γύρω πόλης από μελλοντική ανύψωση των υδάτων, ωστόσο υπήρξαν και πάλι μεγάλες πλημμύρες το 2006, αποτέλεσμα της έντονης βροχόπτωσης και του λιωσίματος του χιονιού. Το φρούριο αποτέλεσε το επίκεντρο των προσπαθειών αποκατάστασης και συντήρησης, ακολουθούμενης από αρχαιολογική και αρχιτεκτονική έρευνα, τουλάχιστον από το 1970. Το μεγαλύτερο μέρος των μέχρι σήμερα εργασιών πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1970 και 1995. Ενώ ορισμένα τμήματα επισκευάστηκαν τουλάχιστον μερικώς, σε άλλα έγιναν μόνο εργασίες συντήρησης και βρίσκονται ακόμη σε κακή κατάσταση. Στην εσωτερική πόλη η θεμελίωση είναι το μόνο μέρος του παλατιού που διατηρείται και η αίθουσα του θρόνου έχει μόνο ένα περίγραμμα όπου ήταν η βάση του. Οτι διατηρείται έχει αποκατασταθεί μερικώς και είναι πλέον σταθερό, αν και παραμένουν ζητήματα ανάπτυξης της βλάστησης και μόνιμης συντήρησης. Οι περιμετρικοί πύργοι εξακολουθούν να απαιτούν εργασίες, καθώς πολλοί έχουν καταρρεύσει. Την αποκατάσταση της πόλης ακολούθησε το 1994-1995 αρχαιολογική έρευνα. Το οχυρωμένο προάστιο είναι ακόμα σε πολύ κακή κατάσταση. Τμήματα του τείχους δεν υπάρχουν και αρκετοί πύργοι έχουν πάρει κλίσει ή μερικώς καταρρεύσει. Στο γωνιακό πύργο πίσω από τον τουρκικό πύργο επιγραφής και στο τείχος κατά μήκος του Δούναβη έχουν γίνει εργασίες συντήρησης και ο νότιος τοίχος, που έχει επανειλημμένα επισκευασθεί ως μέρος ενός αναχώματος, είναι σταθερός, αλλά τα έργα συντήρησης είναι κακής ποιότητας. Αντίθετα περισσότερος χρόνος έχει διατεθεί για αρχαιολογικές ανασκαφές και έρευνες, ειδικά για τα ερείπια του εκκλησιαστικού συγκροτήματος και του τουρκικού λουτρού. Στον τοίχο αντιστήριξης κατά μήκος του Δούναβη, που είχε μερικώς καταρρεύσει αρκετές φορές, έχουν γίνει εργασίες αποκατάστασης και είναι πλέον σε καλή κατάσταση. Στις άλλες πλευρές, μεγάλο μέρος του τοίχου έχει εξαφανιστεί ή είναι υπόγεια και η συνολική του κατάσταση είναι άγνωστη. Ο περιβάλλων χώρος απειλείται επίσης, αν και παραμένει σε καλύτερη κατάσταση κατά μήκος του Δούναβη. Οι άλλες δύο πλευρές περιβάλλονται από σύγχρονες υποδομές, όπως μια μαρίνα στην ανατολική πλευρά, ένα σιδηρόδρομο προς τα νότια και ποικιλία άλλων αστικών υποδομών. Το προγραμματισμένο τελικό αποτέλεσμα των εργασιών είναι η πλήρης αποκατάσταση τόσο του Φρουρίου του Σμεντέρεβο όσο και του άμεσου περιβάλλοντός του, συμπεριλαμβανομένης της μετεγκατάστασης του σιδηροδρόμου, αν και οι εκτιμήσεις του κόστους ποικίλλουν πολύ. Από το 2003 έως το 2004 το κόστος μόνο για τις εργασίες συντήρησης εκτιμήθηκε σε € 10.600.000, ενώ το συνολικό κόστος αποκατάστασης, συμπεριλαμβανομένης της συντήρησης, των επισκευών και της έρευνας, έφτασε τα € 22.000.000. Το 2005 το συνολικό κόστος για τη βασική συντήρηση και την έρευνα μειώθηκε στα 4.000.000 ευρώ. Τρέχοντες παράγοντες κινδύνου Παρά τις προσπάθειες δσυντήρησης το φρούριο εξακολουθεί να κινδυνεύει, για φυσικούς και ανθρωπογενείς λόγους. Το υψηλότερο επίπεδο των υπογείων υδάτων που προέκυψε από το φράγμα στις Σιδηρές Πύλες απειλεί τη σταθερότητά του και έχει αυξήσει τον αριθμό των πλημμυρών, ιδιαίτερα πριν τη σταθεροποίηση της ακτής. Η ατμοσφαιρική ρύπανση και η ανάπτυξη της βλάστησης αυξάνουν το ρυθμό της φθοράς. Οι αστικές παρεμβάσεις, ειδικά από το σιδηρόδρομο, εξακολουθούν να απειλούν το χαρακτήρα της περιοχής που περιβάλλει το φρούριο. Οι απεριόριστες επισκέψεις των τουριστών, σε συνδυασμό με ανεπαρκή προστασία, συντήρηση και υποστήριξη, τόσο διοικητική όσο και οικονομική, συμβάλλουν επίσης στη σταδιακή υποβάθμιση του φρουρίου. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Smederevo στο Wikimedia Commons
Το Σμέντερεβο (σερβικά: Смедерево/Smederevo), η βυζαντινή Σεμενδρία, είναι πόλη στη Σερβία, που βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Δούναβη, περίπου 45 χιλιόμετρα κατάντη της πρωτεύουσας Βελιγράδι. Είναι πρωτεύουσα της επαρχίας Ποντουνάβλιε, στην ανατολική Σερβία. Σήμερα έχει πληθυσμό 64.175 κατοίκων (2011) ενώ το σύνολο των κατοίκων της μείζονος διοικητικής του περιοχής ανέρχεται σε 108.209 (2011). Η ιστορία του ξεκινάει τον 1ο αιώνα π.Χ., με τις κατακτήσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν υπήρχε εκεί μια πόλη ονόματι Vinceia. Η σύγχρονη πόλη έχει τις ρίζες της στο τέλος του Μεσαίωνα όταν ήταν πρωτεύουσα (1430-39 και 1444-59) του τελευταίου ανεξάρτητου Σερβικού κράτους πριν από την Οθωμανική κατάκτηση. Το Σμέντερεβο είναι σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο μεταλλουργικό εργοστάσιο SARTID, καθώς και μεγάλο βιομηχανικό λιμάνι του Δούναβη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%BF
Οικογένεια Χαντζερή
Γενάρχης του Οίκου είναι ο Γιαννάκης, σύζυγος της Υψηλάντη και εκπρόσωπος των εμπόρων της Κωνσταντινούπολης. Από τους γιους του, ο Σκαρλάτος (εκκλ. όνομα Σαμουήλ) έγινε δις Πατριάρχης (1763-68, 1773-74) και ο Γεώργιος ιατρός. Το επώνυμο προήλθε από το ότι ένας ιατρός της Οικογένειας θεράπευσε τον Μωάμεθ Δ΄ από θανατηφόρο ασθένεια και έγινε ο εγγύτατος (handjer) του σουλτάνου. O Γεώργιος είχε γιους τους Δημήτριο και Νικόλαο, που έλαβαν υψηλά αξιώματα στη Βλαχία και στη Μολδαβία και απαγχονίστηκαν το 1821 από τον σουλτάνο. Άλλοι γιοί του ήταν ο Κωνσταντίνος πρίγκιπας Βλαχίας, που αποκεφαλίστηκε από το σουλτάνο, ο Αλέξανδρος πρίγκιπας Μολδαβίας και ο Σαμουήλ μητροπολίτης Εφέσου. Γιαννάκης, εκπρόσωπος εμπόρων της ΚΠολης (Σκαρλάτος) Σαμουήλ (1700-;) αρχιεπίσκοπος Δέρκων, Πατριάρχης ΚΠπολης (1763-68, 73-74) Γεώργιος, ιατρός στην ΚΠολη, σύζ. Σμαράγδα Δημήτριος (;-1821) επί της τάξης στη Μολδαβία, κόμις, καπουκεχαγιάς, καϊμακάμης Κραϊόβας, καϊμακάμης Βουκουρεστίου, απαγχονίστηκε από τον σουλτάνο· σύζ. Μαρία (κόρη), σύζ. Κωστάκης Φιλόδωρος (κόρη), σύζ. Γιωργάκη (Jordaki) Λαπίθη. Αλέξανδρος (1768-1854) μπάνος Κραϊόβας, διερμηνέας του Στόλου, σπαθάριος Βλαχίας, πρίγκιπας της Μολδαβίας (Μάρ. - Ιούλ. 1807), οριενταλιστής, σύζ. Σμαράγδα Καλλιμάχη Τηλέμαχος (1792-1850) διερμηνέας της Ρωσικής πρεσβείας στην ΚΠολη, σύζ. Καρολίνα Γκλάσεναπ Νικόλαος (1836-1900) οικονόμος (chamberlan) Πρωσίας, μέλος της Γερμανικής Δίαιτας, πρόεδρος της λεγεώνος Λάιγκνιτς-Σάξε Λυδία (1864-1943), σύζ. Γεώργιος-Εμμανουήλ Φιλιπέσκου Ιάνκος (1792-1821) Ελένα (1795-1862), σύζ. 1.Ιάνκος Γκίκας, 2.Κωνσταντίνος Μπάλτς Σμαράγδα, σύζ. Δροσινός Μαργαρίτα Δροσινού (1823-1850), σύζ.Κωνσταντίνος Βασιλείου πρόξενος Ρωσίας στην Παλαιστίνη Μαργαρίτα Βασιλείου (;-1906), σύζ. Μανουέλ Φιγκουέρα ντ' Αλμέιντα Αλέξανδρος Βασιλείου (1846-1902), σύζ. Εύα Κατάργη Ευφροσύνη Βασιλείου (1848-1925), σύζ. Σεργέι Ουρουσόφ πρίγκιπας Μαρία Βασιλείου, σύζ. Αλεξάντρ Αλμπράντ Γρηγόριος (1808-1870) σύμβουλος Οδησσού, αξιωματικός Ελληνικού στρατού, εκπρόσωπος της Ελλάδας, γλωσσολόγος, συγγραφέας, σύζ. ντε Φεντορένκο Μαρία (1842-;), σύζ. Αμεδαίος-Εδμόνδος Μπλάνκ νομάρχης του Pont L' Évèque Αικατερίνη (181--;), σύζ. Σκαρλάτος-Γεώργιος Βλανγκάλι στρατηγός Ρωσίας, υπεύθ. της Τάξης στο Βουκουρέστι, πρόξενος Ρωσίας στο Βελιγράδι Μιχαήλ Βλανγκάλ (1833-1911), σύζ. 1.Λουίζα-Καρολίνα πριγκίπισσα του Σλέσβιγκ-Χ;olsta:iν-Ζόντερμπουργκ 2. Ιεσία Ράμσεϊ, κόρη Ουίλιαμ Ράμσεϊ Κάρολος Βλανγκάλ (1866-1933), σύζ. Λουίζα-Αμαλία φον Νόερ, κόρη Φρειδερίκου-Χριστιανού Σλέσβιγκ-Χ;olsta:iν, κόμη φον Νόερ Καρολίνα Βλανγκάλ (1900-1923), σύζ. δρ. Λουίς Λαούρ (κόρη), σύζ. Ιακωβάκης Ρίζος-Νερουλός Σαμουήλ, μητροπολίτης Εφέσου Κωνσταντίνος (1760-1799) κόμις, χάτμαν, πρίγκιπας της Βλαχίας (1797-99), αποκεφαλίστηκε από το σουλτάνο, σύζ. Ρωξάνδρα Γκίκα Μιχαήλ (;-1821) διερμηνέας του Στόλου, αποκεφαλίστηκε από τον σουλτάνο, σύζ. Ρωξάνδρα Μαυροκορδάτου Μαρία (1779-1871), σύζ. Γρηγόριος Γ΄ Γκίκας πρίγκιπας της Βλαχίας Ελένα (;-1883), σύζ. Παύλος Νεγρεπόντης Λουκία Νεγρεπόντη (1831-1875), σύζ. Θεόδωρος Κουντουριώτης Παύλος Κουντουριώτης 1856-1935, πρόεδρος της Δημοκρατίας Οίκος Χαντζερή
Η πριγκιπική Οικογένεια Χαντζερ(λ)ή με καταγωγή από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης, είχε μέλη που απέκτησαν υψηλά αξιώματα στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Συνδέθηκαν με επιγαμίες με τους Οίκους Γκίκα, Μαυροκορδάτου, Υψηλάντη, Μουρούζη, Καλλιμάχη, Ρίζου-Νερουλού, Μάνου, Μπαλτς, Κατάργη, κά. Αργότερα εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και αλλού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%AE
Μοσχάτο
Στην αρχαιότητα η περιοχή φαίνεται να έχει πλούσια ιστορία. Το Μοσχάτο αποτελούσε έδαφος του Τετρακώμου, δηλαδή τεσσάρων δήμων του Πειραιά, του Φαλήρου (σημερινού Π. Φαλήρου) των Θυμαιταδών που τοποθετείται στα δυτικά του Πειραιά στο σημερινό Κερατσίνι, και το γνωστό από αρχαία κείμενα δήμο της Ξυπέτης, του οποίου η θέση δεν έχει καθοριστεί ακόμη. Προς το τέλος του 18ου αιώνα η παραλία ανάμεσα στα δύο Φάληρα, που ένα μεγάλο τμήμα της ανήκει στο Μοσχάτο, ονομαζόταν από τους ξένους περιηγητές Μεσία. Στο Μοσχάτο υπάρχουν 3 παιδικοί κρατικοί σταθμοί, 5 νηπιαγωγεία, 6 δημοτικά σχολεία, 3 γυμνάσια και 2 λύκεια, παράλληλα λειτουργεί και ένα νυχτερινό γυμνάσιο-λύκειο ενώ πίσω από το σταθμό του Ηλεκτρικού λειτουργεί η επαγγελματική σχολή Ο.Α.Ε.Δ.. Το πρώτο ιδιωτικό σχολείο που λειτουργεί μέχρι και σήμερα στο Μοσχάτο είναι η Σχολή Λαμπίρη, ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο με προσχολική εκπαίδευση, δημοτικό σχολείο, γυμνάσιο και λύκειο, ενώ στην οδό Πειραιώς έχει την έδρα του το Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών IST STUDIES, στην λεωφόρο Ποσειδώνος το κολέγιο SBE και στην οδό Κοραή το SAE Creative Media College. Παλιότερα στο Μοσχάτο λειτουργούσαν και οι Σχολές Ράδου, ιδιωτικό σχολείο στην οδό Χρ. Σμύρνης στο ύψος της γέφυρας. Η παραλία του Μοσχάτου αποτελεί το τμήμα του Φαληρικού Όρμου μεταξύ των εκβολών του Κηφισού και του Ιλισού. Ο Φαληρικός Όρμος περιλαμβάνει συνολική έκταση 800 στρεμμάτων κατά μήκος της ακτογραμμής 2 χλμ από το ΣΕΦ (Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) στην περιοχή του Νέου Φαλήρου ως το Παλαιό Φάληρο. Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσε περιοχή χαμηλής δόμησης και ζώνη παραθερισμού. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 ξεκίνησαν οι εκτεταμένες επιχωματώσεις, η κατασκευή του παραλιακού δρόμου και η πύκνωση του οικιστικού ιστού, με αποτέλεσμα την αποκοπή της πόλης από το παραλιακό μέτωπο. Στην περίοδο των ολυμπιακών αγώνων δημιουργήθηκαν πολλές εγκαταστάσεις στην περιοχή του Φαληρικού όρμου, από τις οποίες όμως δεν βρίσκεται καμία στην παραλιακή περιοχή του Μοσχάτου. Από το 2013 με προεδρικό διάταγμα εγκρίνεται πρόγραμμα με στόχο την ανάπλαση της περιοχής, της αντιπλημμυρικής θωράκισης και της δημιουργίας Μητροπολιτικού Πάρκου. Ο δήμος Μοσχάτου από το 1987 φιλοξενεί κάθε χρόνο το μεγαλύτερο καρναβάλι της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας. Πραγματοποιούνται εντυπωσιακές παρελάσεις αρμάτων με πληρώματα από τη Βραζιλία και χιλιάδων μεταμφιεσμένων ενώ διοργανώνονται διάφορες θεατρικές και μουσικές εκδηλώσεις διάρκειας δύο εβδομάδων. Η παραλία του Μοσχάτου αξιοποιήθηκε για παραθερισμό, ενώ το 19ο αιώνα μετά την δημιουργία του σιδηροδρόμου αναπτύχθηκαν χαμηλής έντασης βιομηχανικές δραστηριότητες. Σε χάρτη του 1882 εμφανίζεται ένα εργοστάσιο χαρτιού στις εκβολές του Ιλισού. Το 1965 ο ΕΟΤ προκηρύσει διαγωνισμό για την τουριστική αξιοποίηση του φαληρικού μετώπου. Το 1968 ξεκινούν τα έργα επιχώσεων και το 1972 ακολουθεί η νέα κοίτη του Κηφισού και η υπερυψωμένη παραλιακή λεωφόρος. Τα έργα αυτά αποκόπτουν τον οικιστικό ιστό από το παράκτιο μέτωπο και σταδιακά δημιουργούν έντονο πρόβλημα στην περιοχή λόγω συγκράτησης των πλημμυρικών ροών. Το 2002 με προεδρικό διάταγμα (ΦΕΚ Δ 233/2002) εγκρίνεται το Ειδικό Σχέδιο Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης (ΕΣΟΑ) στο οποίο η παραλία του Μοσχάτου χαρακτηρίζεται ως ζώνη Α1 και προβλέπεται η δημιουργία οικολογικού πάρκου και υπαίθριες αθλητικές εγκαταστάσεις (γήπεδο ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ και κολυμβητήριο) για ολυμπιακή χρήση. Τα σχέδια της εταιρείας “Ολυμπιακά ακίνητα Α.Ε.” συνάντησαν αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία, ενώ το 2007 η έκταση παραχωρήθηκε στον δήμο. Το 2016 με απόφαση της Περιφέρειας Αττικής προκηρύχθηκε η α΄ φάση του έργου ανάπλασης του φαληρικού όρμου που περιλαμβάνει αντιπλημμυρικά έργα και την υπογειοποίηση και μετατόπιση της λεωφόρου Ποσειδώνος. Το αρχικό σχέδιο για την ανάπλαση εκπόνησε ο διεθνούς φήμης Ιταλός αρχιτέκτονας Renzo Piano. Στη β΄ φάση προβλέπεται η δημιουργία οικολογικού πάρκου στην περιοχή του Μοσχάτου. Με αφορμή τα έντονα περιβαλλοντικά προβλήματα της περιοχής η Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου “Μεσοποταμία” δραστηριοποιείται από το 2003, έχοντας πραγματοποιήσει δράσεις για την δημιουργία πάρκου στην παραλία του Μοσχάτου. Συνδέεται οδικά με το κέντρο της Αθήνας και τον Πειραιά μέσω της οδού Πειραιώς και μέσω της λεωφόρου Ποσειδώνος με τα άλλα προάστια. Ο δήμος εξυπηρετείται από το σιδηροδρομικό δίκτυο του Ηλεκτρικού και του τραμ (γραμμή 1), και αστικές λεωφορειακές γραμμές. Πρόεδροι της Κοινότητας Μοσχάτου υπηρέτησαν χρονολογικά οι: Δημ. Μιχαλοδημητράκης (1927-36), Κων. Σπυρόπουλος (1936), Κων. Μανίσαλης (1936), Νικ. Μάνεσης (1940-41), Ρογκαβόπουλος (1941), Βασ. Γιωργαντής (1941-43). Δήμαρχοι διετέλεσαν οι : Στο Μοσχάτο δραστηριοποιούνται στο ποδόσφαιρο οι σύλλογοι Α.Ε. Μοσχάτου (έτος ίδρυσης 1926), Θύελλα Μοσχάτου (έτος ίδρυσης 1979) και Αναγέννηση Μοσχάτου (έτος ίδρυσης 1980) με έδρα το Δημοτικό Γήπεδο Μοσχάτου. Μέχρι το 2012 ποδοσφαιρικό τμήμα διατηρούσε και ο σύλλογος Ελευθερία Μοσχάτου (έτος ίδρυσης 1973) όταν και συνενώθηκε με τον Α.Ο. Μοσχάτου. Πλέον διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης ανδρών και γυναικών. Παράλληλα υπάρχει η ομάδα βόλλευ που εδρεύει στο Μοσχάτο , ο ονομαζόμενος Α.Ο.Π.Ε.Μ. Στο δήμο εδρεύει επίσης η ομάδα χειροσφαίρισης Δίας Μοσχάτου που ιδρύθηκε το 2015. Δήμος Μοσχάτου-Ταύρου
Το Μοσχάτο είναι νότιο προάστιο της Αθήνας, δημοτική ενότητα και έδρα του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου της Περιφερειακής Ενότητας Νοτίου Τομέα Αθηνών. Οριοθετείται δυτικά από τον Κηφισό και ανατολικά από την τεχνητή κοίτη του Ιλισού, ενώ νοτίως βρέχεται από τον Φαληρικό όρμο. Το βόρειο τμήμα του διασχίζουν οι γραμμές του Ηλεκτρικού και η οδός Πειραιώς που χωρίζουν την περιοχή κατοικίας από τη βιομηχανική περιοχή του Μοσχάτου, η οποία περιλαμβάνει βιοτεχνίες υποδημάτων, ενδυμάτων, τροφίμων, κεραμικών και οικοδομικών υλικών. Οι κάτοικοι του Μοσχάτου το 1940 αριθμούσαν μόλις τους 12.903, ενώ κατά την απογραφή του 2001 ανέρχονταν στους 23.513. Το 2011 με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, ο Δήμος Μοσχάτου συγχωνεύτηκε με τον Ταύρο για να δημιουργηθεί ο νέος Δήμος Μοσχάτου-Ταύρου. Η κεντρική και μεγαλύτερη πλατεία του Μοσχάτου είναι η Πλατεία Μεταμορφώσεως όπου βρίσκεται και ο ομώνυμος καθεδρικός ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη πλατεία είναι η Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου η οποία βρίσκεται στην οδό Κοραή, απέναντι από το Δημαρχείο της πόλης. Το Μοσχάτο διαθέτει ένα μεγάλο δίκτυο σύγχρονων πεζοδρόμων. Ο δήμος Μοσχάτου είναι μέλος του Περιβαλλοντικού Συνδέσμου Δήμων Πειραιά - Αθήνας και του Διαδημοτικού Κέντρου Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%83%CF%87%CE%AC%CF%84%CE%BF
Διάγραμμα Φάινμαν
Αναλυτικότερα, ένα διάγραμμα Φάινμαν έχει δύο άξονες, έναν χωρικό και έναν χρονικό. Επιλέγεται συνήθως ο χωρικός να είναι ο κατακόρυφος και ο χρονικός ο οριζόντιος, αλλά μπορεί να γίνει και η αντίθετη επιλογή. Τα σωματίδια σε αυτό, παρουσιάζονται ως γραμμές με φορά, ενώ οι αλληλεπιδράσεις με έναν κόμβο τουλάχιστον τριών γραμμών, δύο του σωματιδίου (μία όταν εισέρχεται και μία όταν εξέρχεται) και μία του σωματιδίου της αλληλεπίδρασης. Τα σωματίδια-κβάντα των ηλεκτρασθενών αλληλεπιδράσεων, δηλαδή τα φωτόνια, τα Z και τα W, συμβολίζονται με μία κυματιστή γραμμή, ενώ τα γλουόνια της ισχυρής αλληλεπίδρασης με ελατήρια. Πρέπει να τονισθεί σε αυτό το σημείο ότι τα διαγράμματα Φάινμαν είναι βοηθητικά εργαλεία και για αυτό πολλές φορές δεν απαιτείται ακρίβεια στον σχηματισμό τους. Για παράδειγμα στην διπλανή εικόνα με την αλληλεπίδραση ηλεκτρονίου-ηλεκτρονίου, το φωτόνιο παρουσιάζεται το διάγραμμα με κατακόρυφη γραμμή. Αν αυτό το θεωρούσαμε πλήρως ακριβές, θα σήμαινε ότι το φωτόνιο αυτό έχει άπειρη ταχύτητα, αφού σε μηδενικό χρόνο, μετακινήθηκε σε άλλο σημείο του χώρου, αλλά προφανώς αυτό δεν μπορεί να γίνει λόγω της αρχής της σχετικότητας. Ουσιαστικά η επιλογή να σχηματιστεί το φωτόνιο κατακόρυφα κρύβει εδώ την πληροφορία ότι δεν ξέρουμε (δεν μας ενδιαφέρει κιόλας) ποιο ηλεκτρόνιο εξέπεμπψε το φωτόνιο.
Τα Διαγράμματα Φάινμαν, επινόηση του νομπελίστα Αμερικανού φυσικού Ρίτσαρντ Φάινμαν, είναι ένα απλός και πρακτικός τρόπος να παρασταθούν πυρηνικές αντιδράσεις. Σε αυτά, οι τροχιές των σωματιδίων περιγράφονται με γραμμές, που έχουν φορά στο χώρο και το χρόνο, ενώ οι αλληλεπιδράσεις με κόμβους, δηλαδή τομές μεταξύ των χωροχρονικών γραμμών. Τα διαγράμματα αυτά χρησιμεύουν στην διευκόλυνση υπολογισμού μεγεθών, όπως του πλάτους πιθανότητας μία αντίδρασης και του υπολογισμού της ενεργού διατομής της. Πιο τεχνικά, τα διαγράμματα Φάινμαν είναι μία διδιάστατη χωροχρονική απεικόνιση των πλατών μετάβασης, όπως αυτά διαμορφώνονται υπό την επίδραση ενός πεδίου χρησιμοποιώντας την θεωρία διαταραχών για ορισμένη τάξη διόρθωσης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%A6%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%BC%CE%B1%CE%BD
Σάντσο της Προβηγκίας
Την εποχή που πέθανε ο πατέρας του ήταν βρέφους ενός έτους, γι'αυτό δεν είχε δικαίωμα όχι μόνο να κληρονομήσει τίτλους και εδάφη αλλά ούτε καν τους μεγαλύτερους αδελφούς του σε περίπτωση που πέθαιναν χωρίς διαδόχους. Κληρονόμησε την Προβηγκία (1181) μόνο όταν δολοφονήθηκε ο τρίτος του αδελφός Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Γ΄ της Προβηγκίας χωρίς απογόνους ενώ είχε δεχτεί πριν μερικά χρόνια τη Σερδάνια (1175). Ο Σάντσο ενηλικιώθηκε γύρω στο 1175 την ίδια εποχή που ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλφόνσος Β΄ της Αραγωνίας τον παρουσίασε σε μερικά βασιλικά διατάγματα στην Αραγωνία και την Προβηγκία. Εμφανίζεται περιστασιακά πριν το 1180 με τον τίτλο "Κόμης της Σερδάνια" αλλά συνήθως καταγράφεται ως "ο αδελφός του βασιλιά". Ο Αλφόνσος Β΄ δεν φαίνεται να τον εμπιστευόταν στη διοίκηση της Σερδάνια και έκανε συχνές επεμβάσεις την περίοδο 1177 - 1188, το όνομα του Σάντσο δεν εμφανίζεται στη συνέχεια στη Σερδάνια. Η προτεραιότητα του Σάντσο όταν ανέλαβε την κομητεία της Προβηγκίας ήταν να την υπερασπιστεί από τον διεκδικητή Ραϋμόνδο Ε΄ της Τουλούζης, τα επόμενα χρόνια κήρυξε τον πόλεμο στην Τουλούζη. Ο αδελφός του Αλφόνσος Β΄ συναντήθηκε μαζί του στο Αιξ-αν-Προβάνς, έδωσε απαλλαγή στους Ιωαννίτες Ιππότες από τα φορολογικά τους καθήκοντα και τα διόδια που πλήρωναν στην Προβηγκία. Ο Αλφόνσος ενίσχυσε επίσης τον μικρότερο αδελφό του Σάντσο με περισσότερες κομητείες όπως η Ροντέζ και η Καρλάτ. Τα έξοδα του Σάντσο τον Νοέμβριο του 1184 την εποχή που παρέμεινε στο Περπινιάν καταγράφονται αναλυτικά στους βασιλικούς καταλόγους της αυλής από τον αδελφό του Αλφόνσο. Τα πρώτα χρόνια που κυβέρνησε ο Σάντσο την Προβηγκία ο γείτονας του Γουλιέλμος Δ΄ του Φορκαλκιέ ήρθε σε σύγκρουση μαζί του. Ο Σάντσο υπέγραψε τελικά συμμαχία με τον κόμη του Φορκαλκιέ και τη Δημοκρατία της Γένοβας (1184), συμφώνησε να αντισταθεί στις προσπάθειες του αδελφού του να καταλάβει περιοχές που ανήκαν στη Γένοβα και τη Μασσαλία. Όταν ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στη Γένοβα και την Πίζα υποστήριξε ανοιχτά τη Γένοβα. Οι πράξεις του Σάντσο προκάλεσαν την έντονη αντίδραση του Αλφόνσου Β΄, του πήρε πίσω τις κομητείες που του είχε παραχωρήσει και διόρισε στη θέση του τον Ρότζερ Μπέρναρντ Α΄, κόμη της Φουά. Μερικοί ιστορικοί σημειώνουν ότι ο Αλφόνσος Β΄ βρήκε τις συμμαχίες του Σάντσο σαν πρόφαση επειδή ήθελε από καιρό να κυριαρχήσει στην Προβηγκία. Ο Αλφόνσος έκανε τον Μάρτιο του 1185 ταξίδι στο Αιξ και σύμφωνα με ένα διάταγμα "ανέκτησε την περιοχή από τον αδελφό του" και την παρέδωσε στον δεύτερο γιο του Αλφόνσο Β΄ της Προβηγκίας. Οι πηγές της εποχής αναφέρουν καθαρά ότι ο Αλφόνσος "δεν αγαπούσε τον αδελφό του Σάντσο και δεν ήθελε να πάρει καμιά περιοχή στο βασίλειο". Ο τροβαδούρος Πέιρε Βιντάλ (1175 - 1205) τονίζει τη μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στον Σάντσο και τον αδελφό του, απευθύνεται στον βασιλιά ως εξής :"Ευγενή βασιλιά σε καλεί η Προβηγκία να διώξεις τον αδελφό σου Σάντσο που παίρνει το κερί και το μέλι και σου στέλνει χολή" Άλλοι τροβαδούροι αντίθετα όπως ο Μπέρναρντ ντε Μπορν τονίζουν τη μεγάλη αγάπη των κατοίκων της Προβηγκίας για τον Σάντσο :"Ο Αλφόνσος πήρε την Προβηγκία από τον Σάντσο στην οποία ήταν εξαιρετικά αγαπητός". Ο Σάντσο εξακολουθούσε να έχει τον τίτλο του κόμη της Προβηγκίας ακόμα και μετά την καθαίρεση από τον αδελφό του. Ο Σάντσο και ο γιος του Νούνιο Σάντσεθ παραχώρησαν με διάταγμα την κομητεία του Ρουσιγιόν στη Μαρία του Μονπελιέ, τη σύζυγο του Πέτρου Β΄ της Αραγωνίας μεγαλύτερου γιου και διαδόχου του Αλφόνσου Β΄. Ο Σάντσο είχε μεγάλες φιλοδοξίες στην περιοχή της Ρουσιγιόν αλλά η δωρεά στη Μαρία αποδείχτηκε κρίσιμη. Ο Πέτρος Β΄ παραχώρησε τελικά τη διακυβέρνηση της Ρουσιγιόν στον Σάντσο (1208) αλλά ο ίδιος ο Σάντσο την άφησε σταδιακά στα χέρια του βικάριου. Ο ανιψιός και διάδοχος του Σάντσο στην Προβηγκία Αλφόνσος Β΄ της Προβηγκίας πέθανε πρόωρα (1209) και τον διαδέχθηκε ο γιος του Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Προβηγκίας, ο Πέτρος Β΄ τον διόρισε κηδεμόνα στο όνομα του μικρού Ραϋμόνδου Βερεγγάριου. Η πρώτη ενέργεια του Σάντσο ήταν να υποτάξει τους επαναστάτες στην Αρλ. Ο Σάντσο κυβέρνησε την Προβηγκία μαζί με τον γιο του, έδωσαν μεγάλες ελευθερίες και μπόρεσαν να περιορίσουν την επίδραση του πάπα και των Γάλλων. Ο ανιψιός του Πέτρος Β΄ του παραχώρησε πολλά λιμάνια στις Μεσογειακές ακτές όπως το Μονακό. Ο Σάντσο πολέμησε στη "μάχη της Λας Νάβας δε Τολόσα" στο πλευρό του ανεψιού του Πέτρου Β΄, την ίδια χρονιά παρέδωσε τη Ρουσιγιόν στον γιο του Νούνιο που την κράτησε μόνιμα μαζί με τη Σερδάνια. Ο Πέτρος Β΄ σκοτώθηκε στη "μάχη του Μυρέ" σε εκστρατεία εναντίον των Καθαρών (1213), ο ανήλικος γιος και διάδοχος του Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Σίμον Δ΄ ντε Μόντφορτ, κόμη του Λέστερ. Ένας στρατός συγκροτήθηκε στη Ναρμπόν με την υποστήριξη του υποκόμη Αμωρί Β΄ με στόχο να ελευθερώσει τον μικρό Ιάκωβο και να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του, ο Σάντσο και ο γιος του Νούνιο ήταν ανάμεσα τους. Η κατάσταση ήταν πολύ κρίσιμη αλλά τελικά ο Ιάκωβος Α΄ ελευθερώθηκε χάρη στην παρέμβαση του παπικού απεσταλμένου Πέτρου ντε Μπενεβέντο.Ο Πέτρος Β΄ είχε ανέβει στον θρόνο της Αραγωνίας με την υποστήριξη του πάπα, ο παπικός απεσταλμένος φρόντισε να τεθεί ο μικρός Ιάκωβος υπό την κηδεμονία του Γκιλέμ ντε Μοντροντόν αρχηγό των Ναιτών της Αραγωνίας και διόρισε τον Σάντσο αντιβασιλιά. Η ακριβής ημερομηνία που διορίστηκε ο Σάντσο είναι αβέβαιη, το πιθανότερο έγινε στα τέλη του 1214 και στις αρχές του 2015. Ο Ιάκωβος Α΄ στα Απομνημονεύματα του κατηγόρησε τον θείο του πατέρα του Σάντσο ότι ήθελε να τον ανατρέψει και να σφετεριστεί τον θρόνο. Πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί συμφωνούν με την άποψη αυτή. Ο παπικός απεσταλμένος Πέτρος ντε Μπενεβέντο συγκάλεσε συνέλευση των ευγενών και του κλήρου στη Λιέιδα για να χαράξουν ένα νέο πρόγραμμα με στόχο τη μείωση των φόρων, ο Σάντσο ανέλαβε να το εκτελέσει. Η έδρα του βρισκόταν στην Προβηγκία αλλά είχε χαμηλή υποστήριξη στην Αραγωνία και την Καταλονία χάρη στην εχθρότητα του με τον Σίμον ντε Μόντφορτ. Ο Γκαστόν ΣΤ΄, υποκόμης του Μπήρν και κόμης του Μπιγκόρ πέθανε (1214), ο Σάντσο για να προστατέψει την κομητεία του Μπιγκόρ ώστε να μην χαθεί από την Αραγωνία τακτοποίησε τον γάμο του γιου του Νούνο με την Πετρονίλλα χήρα και διάδοχο του Γκαστόν ΣΤ΄ (1215). Η εκκλησία ακύρωσε τελικά τον γάμο (1216) και η Πετρονίλλα παντρεύτηκε τον Γκυ ντε Μόντφορντ αδελφό του Σίμον ντε Μόντφορντ. Στο "Τέταρτο Συμβούλιο του Λατερανού" που συνεκλήθη τον Νοέμβριο του 1215 στη Ρώμη ο Σάντσο έστειλε σαν αντιβασιλιάς δυο απεσταλμένους. Ο Ισπάν επίσκοπος τς Σεγόρβε προσπάθησε να υπονομεύσει την αντι-Σταυροφορική πολιτική του Σάντσο, το Συμβούλιο νομιμοποίησε τελικά τη Σταυροφορία. Ο Σάντσο έστειλε επιστολή στον πάπα Ιννοκέντιο Γ΄ και του ζήτησε να ενισχύσει τις εξουσίες του, ο Ιννοκέντιος έστειλε απεσταλμένους από τη Σύνοδο του Λατερανού με μια σειρά από παπικές εντολές (23 Ιανουαρίου 1216). Ο Ιννοκέντιος Γ΄ διόρισε επτά ευγενείς από την Αραγωνία και την Καταλονία με στόχο να ενισχύσουν τον Σάντσο στο έργο του, έδωσε εντολή σε όλους τους ευγενείς να δηλώσουν υποταγή στους Σταυροφόρους. Ο πάπας ζήτησε να αποζημιωθεί η αντιβασιλεία για τις οφειλές που είχε αλλά διόρισε διαχειριστή των οικονομικών τον Γκιλέμ ντε Μοντροντόν, οι εξουσίες του Σάντσο συνεπώς ελαττώθηκαν. Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης που είχε στερηθεί τα εδάφη του στο Λατερανό δραπέτευσε στον Σάντσο, ο Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας παραχώρησε στον Ραϋμόνδο τον Απρίλιο του 1216 τα εδάφη του Σίμον ντε Μόντφορντ. Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ στρατολόγησε την άνοιξη του 1216 ιππότες από την Αραγωνία και την Καταλονία για να πολεμήσουν μαζί του στην Προβηγκία. Ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ Χοενστάουφεν του δήλωσε την υποστήριξη του και ξεκίνησε τον Ιούνιο την πολιορκία του Μπωκαίρ. Ο Σάντσο υπέγραψε συμφωνία στο Μπαλαγέ με αντιπροσώπους της ιερής οργάνωσης που είχε την εξουσία στη Μασσαλία. Με τη "Συνθήκη του Μπαλαγέ" οι δυο πρίγκιπες συμφώνησαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον απέναντι σε οποιαδήποτε τρίτη απειλή. Η Συνθήκη ήταν προσπάθεια του Οίκου του Βαρκελώνης και του Οίκου της Τουλούζης να ενισχύσουν την εξασθενημένη εξουσία τους, ο Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ ενηλικιώθηκε στο μεταξύ και ανέλαβε προσωπικά την εξουσία στην Προβηγκία. Ο Σάντσο και ο γιος του Νούνο υπέγραψαν στη Βαρκελώνη συμφωνία με τον Γκιλέμ Ραμόν ντε Μοντκάντα, υποκόμο του Μπήρν, τον γιο του Γκιλέμ και τον Γκιλέμ ντε Σερβέρα. Η συμφωνία ήρθε σαν αντίδραση απέναντι στον γάμο της Πετρονίλλας του Γκυ ντε Μόντφορντ που ο υποκόμης του Μπήρν τον θεωρούσε απειλή. Οι σύμμαχοι επιτέθηκαν στο Μπιγκόρ και ο Σίμον ντε Μόντφορντ εγκατέλειψε την πολιορκία της Λούρδης ελαττώνοντας προσωρινά τον κίνδυνο. Ο Ραϋμόνδος ΣΤ΄ της Τουλούζης με μια συμμαχία από Καταλανούς και Αραγωνέζους ιππότες επιτέθηκε στη Γαλλία με στόχο να ανακτήσει την Κομητεία της Τουλούζης, είχε την υποστήριξη του Σάντσο, στην πολιορκία της Τουλούζης σκοτώθηκε ο Σίμον ντε Μόντφορντ (1218). Η επέμβαση του Σάντσο στην Οξιτανία έφερε σκληρές αντιδράσεις από την Αραγωνία με επικεφαλής τον ανεψιό του Σάντσο Φερδινάνδο ηγούμενο του Μοντεαραγόν στην οποία συμμετείχαν όλοι όσοι ήθελαν ειρηνικές σχέσεις με τον πάπα. Ο Φερδινάνδος βοήθησε πολλές τοπικές εξεγέρσεις όπως στην Ουέσκα, τη Χάκα και τη Σαραγόσα. Ο Πάπας Ονώριος Γ΄ με δυο βούλες (28 Δεκεμβρίου 1217, 28 Δεκεμβρίου 1217) απείλησε να αφορίσει τον Σάντσο και τον μικρανεψιό του Ιάκωβο Α΄ της Αραγωνίας αν δεν εγκαταλείψουν τον Ραϋμόνδο. Ο Σάντσο ύστερα από μεγάλη πίεση παραιτήθηκε από την αντιβασιλεία. Με συνθήκη που υπέγραψε ο Σάντσο με τον Ιάκωβο Α΄ παραιτήθηκε οριστικά από την αντιβασιλεία (8 Σεπτεμβρίου 1218), διατήρησε τις ειρηνικές του σχέσεις με τον βασιλιά και εκείνος του έδωσε 15.000 σολίδια από τα έσοδα σε πέντε κάστρα στην Αραγωνία και 10.000 σολίδια από τη Βαρκελώνη και την Μπιλαφράνκα δελ Πενεδές. Ο Ιάκωβος Α΄ συμφώνησε επίσης να μην επιτεθεί για επτά χρόνια στα εδάφη του Σάντσο, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην επέμβει στον πόλεμο με τους Σταυροφόρους. Ο ιστορικός Φέρραν Σολντεβίλα γράφει ότι οι υποσχέσεις του Σάντσο να διατηρηθεί την ειρήνη δείχνουν ότι δεν είχε στόχο να παραιτηθεί από την αντιβασιλεία. Τον Σεπτέμβριο του 1218 αμέσως μετά την παραίτηση του ο Σάντσο παραβρέθηκε σε συμβούλιο στη Λιέιδα που ορίστηκε σύμβουλος του βασιλιά και πήρε τα προνόμια στο Μονπελιέ που είχε κληρονομήσει από τη μητέρα του. Ο Γκιλέμ Δ΄ ντε Σερβέρα διορίστηκε στο ίδιο συμβούλιο αντικαταστάτης του Σάντσο στην αντιβασιλεία. Νυμφεύτηκε πρώτα πριν το 1184 την Ερμεσσένντα, κόρη τού Γοδεφρείδου Α΄ τού Ροκαβέρτι. Δεν απέκτησαν απογόνους. Το 1185 έκανε δεύτερο γάμο με τη Σάντσα Νούνιεθ δε Λάρα, κόρη τού κόμη Νούνιο Πέρεθ δε Λάρα και απέκτησε: Νούνιο Σάντσεθ π. 1185-1242, ευγενής. Léglu, Catherine; Rist, Rebecca; Taylor, Claire, eds. (2014). The Cathars and the Albigensian Crusade: A Sourcebook. New York: Routledge. Aurell, Martin (1986). "L'expansion catalane en Provence au XIIe siècle". In J. Portella. La formació i expansió del feudalisme català. Girona. Bisson, Thomas N., ed. (1984). Fiscal Accounts of Catalonia under the Early Count-Kings (1151–1213). 2 vols. University of California Press. Bisson, Thomas N. (1989). "The Finances of the Young James I (1213–1228)". Medieval France and Her Pyrenean Neighbours: Studies in Early Institutional History. The Hambledon Press. Bisson, Thomas N. (2000). The Medieval Crown of Aragon: A Short History. Clarendon Press. Cheyette, Fredric L. (2001). Ermengard of Narbonne and the World of the Troubadours. Cornell University Press. Fraser, Veronica Mary (2006). The Songs of Peire Vidal: Translation and Commentary. Peter Lang. Miret i Sans, Joaquim (1904). "Itinerario del Rey Alfonso I de Cataluña, II en Aragón: II (de 1174 a 1185)". Butlletí de la Reial Acadèmia de Bones Lletres de Barcelona. 2 (15): 389–423. Orvietani Busch, Silvia (2001). Medieval Mediterranean Ports: The Catalan and Tuscan Coasts, 1100–1235. Brill. Riquer, Martí de (1950). "El trovador Giraut del Luc y sus poesías contra Alfonso II de Aragón". Butlletí de la Reial Acadèmia de Bones Lletres de Barcelona. 23: 209–48. Sanpere y Miquel, Salvador (1913). "Minoría de Jaime I: Vindicación del procurador Conde Sancho, años 1214–1219". I Congrés d'història de la Corona d'Aragó (Barcelona, 1908). Barcelona. Salrach, Josep Maria (2016). "Sanç I de Rosselló-Cerdanya". Gran Enciclopèdia Catalana. Shideler, John C. (1999). A Medieval Catalan Noble Family: The Montcadas, 1000–1230. University of California Press. Smith, Damian J.; Buffery, Helena, eds. (2003). The Book of Deeds of James I of Aragon: A Translation of the Medieval Catalan "Llibre dels Fets". Ashgate. Smith, Damian J. (2010). Crusade, Heresy and Inquisition in the Lands of the Crown of Aragon (c. 1167–1276). Brill. Martin-Chabot, Fernand-Eugène (1902). La politique hors d'Espagne d'Alphonse II, roi d'Aragon (1162–1196) et marquis de Provence (PhD). Mâcon: École des Chartes.
Ο Σάντσο της Προβηγκίας, (ισπανικά: Sancho I de Cerdana, 1161 - 1223) μέλος του Οίκου της Βαρκελώνης ήταν Κόμης της Προβηγκίας (1181 - 1185), Κόμης της Σερδάνια (1168 - 1212), κόμης τού Ρουσσιγιόν (1208 - 1212) και κόμης των Ζεβωντάν, Ροντέζ και Καρλά (1183 - 1185). Διορίστηκε αντιβασιλιάς της Προβηγκίας (1209 - 1218) την εποχή που ήταν ανήλικος ο μικρανεψιός του Ραϋμόνδος Βερεγγάριος Δ΄ της Προβηγκίας (1209 - 1218) και αντιβασιλιάς της Αραγωνίας (1214 - 1218) την εποχή που ήταν ανήλικος ο μικρανεψιός του Ιάκωβος Α΄ της Αραγωνίας. Ο Σάντσο ήταν τέταρτος γιος του Ραϋμόνδου Βερεγγάριου Δ΄ της Βαρκελώνης και της Πετρονίλας της Αραγωνίας μέλους του Οίκου των Χιμένεθ και κόρης του Ραμίρο Β΄ της Αραγωνίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B7%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82
Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Περαμαϊκός
Ο Α.Π.Ο. Περαμαϊκός υπήρχε ανεπίσημα από το 1952 και επίσημα ιδρύθηκε το 1953. Τρία χρόνια αργότερα το 1956 αφήνει τη Δόκιμη κατηγορία της ΕΠΣΠ και εντάσσεται στα επίσημα πρωταθλήματά της, ξεκινώντας την περίοδο 1956-57 στη Δ' Κατηγορία. Το 1970 ανέβηκε στην Α' Κατηγορία Πειραιά, όπου και έκτοτε καθιερώθηκε. Το 1972 ήταν φιναλίστ της πρώτης διοργάνωσης του Κυπέλλου Πειραιά που διεξήχθη, με αντίπαλο τον Α.Σ. Ποντίων Δραπετσώνας. Το 1975 κατέκτησε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα Πειραιά και προκρίθηκε στο ειδικό πρωτάθλημα ανόδου, χάνοντας την άνοδο στην Β' Εθνική κατηγορία. Ωστόσο, το 1977-78 σαν πρωταθλητής Πειραιά, αγωνίστηκε στην πρώτη διοργάνωση του Εθνικού ερασιτεχνικού πρωταθλήματος (ανεπίσημη Γ' Εθνική) από όπου και υποβιβάστηκε. Το 1983 αναδείχθηκε υπερπρωταθλητής Πειραιά και την δεκαετία 1984-1994 (1983-84 μέχρι 1993-94) αγωνίστηκε στην Δ' Εθνική κατηγορία. Ενδιάμεσα, το 1985-86 κατέκτησε το πρωτάθλημα και την περίοδο 1986-87 αγωνίστηκε στην επίσημη πλέον Γ' Εθνική κατηγορία, όπου όμως υποβιβάστηκε τερματίζοντας στην 17η θέση σε σύνολο 20 ομάδων του Νοτίου ομίλου. Το 1991-92 επικρατώντας 1-0 του Μανδραϊκού στον τελικό στο Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης αναδείχθηκε για πρώτη φορά κυπελλούχος Πειραιά. Τα επόμενα χρόνια συνέχισε στο πρωτάθλημα Πειραιά και το 1997 συγχωνεύτηκε με τους Εθνικό Περάματος και Δόξα Περάματος δημιουργώντας τον «Α.Ο. Πέραμα». Ωστόσο όμως, το 2000-01 υποβιβάζεται για πρώτη φορά από το 1970 στη Β' Κατηγορία, από όπου κατάφερε αμέσως να επανέλθει και αμέσως οι διοικούντες τροποποιούν το καταστατικό, επαναφέροντας το όνομα του ιστορικού συλλόγου. Στη συνέχεια τις περιόδους 2004-05 και 2005-06 κατέκτησε το Κύπελλο και το 2006-07 με γκολ 64 υπέρ και μόλις 10 κατά κατέκτησε με άνεση το πρωτάθλημα και την άνοδο στην Δ' Εθνική, από όπου όμως την επόμενη περίοδο 2007-08 υποβιβάστηκε. Το 2011-12 κατέκτησε εκ νέου το πρωτάθλημα Πειραιά και επέστρεψε στην Δ' Εθνική, όπου αμέσως την περίοδο 2012-13 κέρδισε την άνοδο στην Γ' Εθνική. Την περίοδο 2013-14 αγωνίστηκε στην Γ' Εθνική, όπου τερματίζοντας στην 13η θέση σε σύνολο 15 ομάδων του 6ου ομίλου υποβιβάστηκε στο πρωτάθλημα Πειραιά. Συνέχισε να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα του Πειραιά μέχρι την περίοδο 2016-17, όποτε και αποσύρθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του, έπειτα από αδυναμία συμμετοχής λόγω οικονομικών προβλημάτων και παρέμεινε ανενεργός και την επόμενη (2017-18) αγωνιστική περίοδο. Το καλοκαίρι του 2018 αποφασίστηκε η επαναδραστηριοποίηση του συλλόγου έπειτα από 2 χρόνια αδράνειας και από την περίοδο 2018-19 θα ξεκινήσει εκ νέου την αγωνιστική του πορεία από την Γ' Κατηγορία του πρωταθλήματος Πειραιά. Αναδείχθηκε δευτεραθλητής της Γ΄ Κατηγορίας την σεζόν 2018-19 και κέρδισε την άνοδο την στην Β' Κατηγορία του Πειραιά. Την σεζόν 2019–20 βγήκε δευτεραθλητής στην Β' Κατηγορία του Πειραιά ισοβαθμία με τον Α.Ο. Κορυδαλλού αλλά το πρωτάθλημα το χάνει από διαφορά τερμάτων και παίρνει μόνο την άνοδο για την Α' Κατηγορία Πειραιά. Στην Α' Κατηγορία Πειραιά σεζόν 2021–22 βγήκε δευτεραθλητής, πήρε το εισιτήριο για τα Play-Off ανόδου για την Γ΄ Εθνική, αλλά χάνει την άνοδο έχοντας βγει 4ος με 7 βαθμούς. Αξιοσημείωτοι ποδοσφαιριστές που αναδείχθηκαν από τον σύλλογο η φόρεσαν τη φανέλα του είναι μεταξύ άλλων οι Τάκης Τσαλαμάγκας, Φραγκίσκος Μαρτίνος, Παντελής Γιαλελής, Κώστας Βαλλίδης, ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ, ΣΤΑΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΝΙΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΕΓΓΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΦΟΥΣΚΑΣ, ΑΝΤΕΡΣΟΝ ΝΤΑΚΟΣΤΑ ΚΡΟΥΖ, ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΓΑΙΤΑΝΙΟΣ, ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΚΥΠΡΑΚΗΣ, ΓΡΙΦΣΙΑΣ, ΕΝΤΕΡ ΝΤΑ ΣΙΛΦΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΡΕΛΗΣ, ΤΣΑΚΟΣ, ΜΟΥΛΛΑΚΗΣ, ΦΕΞΗΣ, ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΑΡΔΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΗΣ, ΑΦΟΙ ΠΑΠΑΚΑΛΟΔΟΥΚΑ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΡΔΑΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΟΓΛΟΥ. Ερασιτεχνικές Διοργανώσεις Πρωταθλητής Δ' Εθνικής (1): 1985-86 (1ος Όμιλος) Πρωταθλητής Α' Ε.Π.Σ. Πειραιά (6): 1974-75 (1ος Όμιλος),1976-77 (3ος Όμιλος), 1982-83 (1ος Όμιλος), 2006-07 (2ος Όμιλος), 2011-12 (1ος Όμιλος), 2022-23 (2ος Όμιλος) Κυπελλούχος Ε.Π.Σ. Πειραιά (3): 1991-92, 2004-05, 2005-06 Φιναλίστ Κυπέλλου Ε.Π.Σ. Πειραιά: 1971-72, 2008-09
Ο Α.Π.Ο. Περαμαϊκός είναι ποδοσφαιρικό αθλητικό σωματείο που εδρεύει στο Πέραμα Αττικής. Επίσημο έτος ίδρυσης είναι το 1953 και έχει χρώματα το πράσινο και το άσπρο. Έδρα του αποτελεί το Δημοτικό Γήπεδο Περάματος.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82
Φτηνά Τσιγάρα
Ο Νίκος, είναι ένας τριαντάχρονος άνεργος που ζει μόνος δίχως φιλενάδα, από πεποίθηση. Τον περιβάλλουν διάφοροι τύποι ανθρώπων: ο ιδιοκτήτης του καφενείου όπου συχνάζει, ο Τέλης - μόνιμος θαμώνας και πολυλογάς που θεωρητικολογεί υπέρ του αχαλίνωτου σεξ - ο φίλος του, ένας κυνικός που παροτρύνει τον Τέλη στο κυνήγι της γυναίκας. Ο Μανώλης είναι τυχοδιώκτης, πρόθυμος να εμπλακεί στις πιο απρόσμενες καταστάσεις. Τελικά, ο Νίκος γνωρίζει σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο τη Σοφία, μια όμορφη νεαρή κοπέλα γεμάτη αυτοπεποίθηση, από το χώρο της μόδας. Περιπλανιούνται μια νύχτα μαζί στην πόλη και χωρίζουν. Θα την αναζητήσει εκ νέου, καθώς πλέον ο περίγυρος του δεν τον εμπνέει. Δημήτρης Κολιοδήμος, Λεξικό ελληνικών ταινιών, εκδόσεις Γένους, Αθήνα, 2001, σελ.618
Το Φτηνά Τσιγάρα είναι μια ελληνική ρομαντική κωμική ταινία του 2000 σε σενάριο και σκηνοθεσία Ρένου Χαραλαμπίδη. Πρωταγωνιστούν ο Ρένος Χαραλαμπίδης και η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%84%CE%B7%CE%BD%CE%AC_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B1
Ομοκυστεΐνη
Η ομοκυστεΐνη είναι ενδιάμεσο του μεταβολισμού της μεθειονινής, ένα από τα απαραίτητα αμινοξέα. Το πρώτο στάδιο της παραγωγής της είναι η προσθήκη ενός ATP στο θείο της μεθειονινής από την αδενόσυλοτρανφεράση της μεθειονίνης (ΜΑΤ) και παράγεται η S-αδενοσυλομεθειονίνη (SAM). Οι τρεις φωσφορικές ομάδες του ΑΤP σπάνε σε ένα φωσφορικό και ένα πυροφωσφορικό οξύ, το οποίο στη συνέχεια υδρολύεται. Η SAM διαθέτει μια ενεργοποιημένη μεθυλική ομάδα, η οποία στη συνέχεια μπορεί να μεταφερθεί σε πολλά διαφορετικά μόρια. Με την απομάκρυνση της μεθυλικής ομάδας παράγεται η S-αδενοσυλοομοκυστεΐνη. Στη συνέχεια, η S-αδενοσυλοομοκυστεΐνη υδρολύεται σε ομοκυστεΐνη και αδενοσίνη.Η ομοκυστεΐνη μπορεί να μετατραπεί πάλι σε μεθειονίνη ή να μετατραπεί σε κυστεΐνη. Αν στη ομοκυστεΐνη προστεθεί μια μεθυλική ομάδα, γίνεται πάλι μεθειονίνη. Ο δότης του μεθυλίου είναι το Ν5-μεθυλοτετραϋδροφυλλικό και η αντίδραση καταλύεται από την συνθάση της μεθειονίνης (γνωστή και ως μεθυλοτρανφεράση της ομοκυστεΐνης). Το ένζυμο απαιτεί ως συμπαράγοντα τη βιταμίνη Β-12 (κοβαλαμίδη). Η βιταμίνη Β-12 μπορεί να οξειδωθεί με αποτέλεσμα την απενεργοποίηση του ενζύμου. Η επανεργοποίηση γίνεται από την αναγωγάση της συνθάσης της μεθειονινής. Η μεθυλίωση της ομοκυστεΐνης είναι μια από τις τρεις αντιδράσεις που γίνονται στα θηλαστικά και απαιτούν τη βιταμίνη Β-12. Σε άλλους οργανισμούς, υπάρχει ένζυμο που μετατρέπει τη ομοκυστεΐνη σε μεθειονίνη χωρίς τη βιταμίνη Β12. Αυτός ο κύκλος ονομάζεται κύκλος του ενεργοποιημένου μεθυλίου, αφού οι μεθυλικές ομάδες που προστίθενται στην ομοκυστεΐνη ενεργοποιούνται με την αδενυλίωση της μεθειονίνης. Το θείο της μεθειονίνης κάνει τη μεθυλομάδα θετικά φορτισμένη και ηλεκτρονιοφίλη και έτσι οι μεθυλικές ομάδες της SAM μπορούν να δοθούν σε μια μεγάλη ποικιλία ενώσεων. Επίσης, το SAM μπορεί στα φυτά να μετατραπεί σε αιθυλένιο, μια φυτική ορμόνη.Το δεύτερο μονοπάτι που μπορεί να ακολουθήσει η ομοκυστεΐνη είναι η μετατροπή σε κυστεΐνη. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο τα θηλαστικά βιοσυνθέτους. Η β-συνθάση της κυσταθειονίνης καταλύει την συμπύκνωση της ομοκυστεΐνης με τη σερίνη με αποτέλεσμα το σχηματισμό της κυσταθειονίνης. Η αντιδράση απαιτεί την παρουσία της πυροδιξίνης (βιταμίνη Β6). Η λυάση της κυσταθειονίνης στη συνέχεια διασπά την κυσταθειονίνη με αποτέλεσμα το σχηματισμό κυστεΐνης, αμμωνίας και α-κετοβουρικού. Τα βακτηρία και τα φυτά χρησιμοποιούν άλλο μονοπάτι για την σύνθεση της κυστεΐνης, χρησιμοποιώντας την Ο-ακετυλοσερίνη. Τα ανώμαλα υψηλά επίπεδα ομοκυστεΐνης στο αίμα ονομάζονται υπερομοκυστεϊναιμία. Αν μάλιστα η συγκέντρωση ομοκυστεΐνης είναι περίπου 20 φορές πάνω από το φυσιολογικό, απεκκρίνεται με τα ούρα (ομοκυστεϊνουρία). Άτομα με υπερομοκυστεϊναιμία παρουσιάζουν υψηλότερο κίνδυνο να εμφανίσουν στεφανιαιά νόσο και αθηροσκλήρωση. Επίσης, η υπερομοκυστεϊναιμία μπορεί να προκαλέσει νευρολογικές διαταρραχές, όπως σχιζοφρένεια και κατάθλιψη. Τα αίτιά της μπορεί να είναι ανεπάρκεια της συνθάσης της μεθειονίνης ή του ενζύμου MTHFR, το οποίο είναι και αυτό κύριας σημασίας για την επαναμεθυλίωση της ομοκυστεΐνης, λόγω μεταλλάξεων. Σε περίπτωση που η βλάβη βρίσκεται σε αυτά τα δύο ένζυμα τα επίπεδα ομοκυστεΐνης αυξάνουν ενώ αυτά της μεθειονίνης πέφτουν. Ανεπάρκεια της συνθάσης της μεθειονίνης μπορεί να προκληθεί από έλλειψη της βιταμίνης Β-12. Ανεπάρκεια ενζύμων μπορεί να υπάρχει και στο μονοπάτι σύνθεσης της κυστεΐνης. Σε αυτή τη περίπτωση παρατηρείται και αύξηση της μεθειονινής. Η πιο συχνή γενετική μετάλλαξη που προκαλεί αυξημένα επίπεδα ομοκυστεΐνης είναι στο γονίδιο της β-συνθάσης της κυσταθειονίνης.Όσον αφορά τα νευρικά κύτταρα, η ομοκυστεΐνη και το προϊόν της οξείδωσής της, το ομοκυστεϊνικό οξύ, προσδένονται στους υποδοχείς NMDA, οι οποίοι προσδένουν γλουταμινικό οξύ, προκαλώντας την αύξηση του ενδοκύτταριου ασβεστίου, με αποτέλεσμα να αρχίσουν στα κύτταρα οι διαδικασίες απόπτωσης (δηλαδή του κυτταρικού θανάτου). Υποδοχείς NMDA έχουν βρεθεί και σε άλλους ιστούς πέρα από τον νευρικό. Ένας άλλος μηχανισμός με το οποίο η ομοκυστεΐνη προκαλεί απόπτωση είναι η αύξηση των οξειδωτικών ριζών οξυγόνου.Αν και ο μηχανισμός μέσω του οποίου τα υψηλά επίπεδα ομοκυστεΐνης είναι τοξικά δεν είναι γνωστός, αλλά έχει προταθεί ότι η ομοκυστεΐνη μετατρέπεται στη θειολακτόνη της ομοκυστεΐνης, η οποία προκαλεί την τοξικότητα. Επειδή η ομοκυστεΐνη μοιάζει με την μεθειονίνη, μπορεί να μπει στη διαδικασία της πρωτεϊνοσύνθεσης, όμως δεν μπορεί να ολοκληρώση την πορεία της πρωτεϊνοσύνθεσης και η συνθάση του μεθειόνιο-tRNA την μετατρέπει στη θειολακτόνη της ομοκυστεΐνης. Στη συνέχεια, η θειολακτόνη της ομοκυστεΐνης μπορεί να αλλάζει τη δομή των πρωτεϊνών μετά την μεταγραφή δημιουργώντας δεσμούς ανάμεσα στην ομοκυστεΐνη και τα κατάλοιπα λυσίνης. Αυτή η αλλαγή μπορεί να καταστρέψει την πρωτεΐνη με αποτέλεσμα να προκληθεί η ανοσολογική αντίδραση και να δημιουργηθεί φλεγμονή.Το ενδοθήλιο, δηλαδή ο ιστός που περιβάλει εσωτερικά τα αιμοφόρα αγγεία, είναι ευαίσθητο στην αύξηση της ομοκυστεΐνης καθώς βρέθηκε ότι δεν διαθέτει την συνθάση της κυσταθειονίνης. Η ομοκυστεΐνη μπορεί να μεταβάλει το ενδοθήλιο μέσω παραγωγής οξειδωτικών ριζών και από αντιθρομβωτικό να το κάνει προθρομβωτικό, δηλαδή να διευκολύνει τον σχηματισμό θρόμβων, κάνοντας πιο ενεργά τα αιμοπετάλια και διευκολύνοντας την προσκόλληση, αν και ο μηχανισμός δεν είναι επ' ακριβώς γνωστός. Παράλληλα, η ομοκυστεΐνη δυσκολεύει τον σχηματισμό ινώδους. Έρευνες σε ποντίκια έδειξαν ότι υπερομοκυστεϊναιμία επιβραδύνει την θρόμβωση.
Η ομοκυστεΐνη είναι μη πρωτεϊνικό αμινοξύ. Είναι ομόλογη της κυστεΐνης, με τη διαφορά ότι διαθέτει έναν επιπλέον άνθρακα στην πλευρική ομάδα. Βιοσυντίθεται από την μεθειονίνη με την αφαίρεση του τελευταίου άνθρακά της. Η ομοκυστεΐνη μπορεί στη συνέχεια να ξανατροποποιηθεί σε μεθεινόνινη ή να μετατραπεί σε κυστεΐνη με την βοήθεια των βιταμινών της ομάδας Β. Τα υψηλά επίπεδα ομοκυστεΐνης έχουν συσχετιστεί με καρδιαγγειακές παθήσεις, την καταστροφή των νευρώνων και θεωρούνται παράγοντας επιπλοκών κατά την εγκυμοσύνη. Τα υψηλά επίπεδα ομοκυστεΐνης κάνουν το ενδοθήλιο των αγγείων πιο ευάλωτο σε τραυματισμούς, με αποτέλεσμα της φλεγμονή των αγγείων και στη συνέχεια σε αθηρογένεση, με αποτέλεσμα ισχαιμικά επεισόδια. Γι' αυτό η υπερομοκυστεϊναιμία θεωρείται παράγοντας κινδύνου στις στεφανιαίες παθήσεις. Επίσης, η ομοκυστεΐνη μπορεί να τροποποιήσει την δομή και την λειτουργία των πρωτεϊνών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%90%CE%BD%CE%B7
Φρέντερικ Μάριοτ
1856 San Francisco News Letter and California Advertiser London Illustrated News Pacific Coast Mining Journal 1867–1876 California China Mail and Flying Dragon 1854–1855 California Mail Bag California News Notes Motoring Magazine and Motor LifeΟ Μάριοτ ήταν ο εκδότης της εφημερίδας San Francisco News Letter and California Advertiser, το οποίο ήταν το «Επίσημο Όργανο» της εταιρείας που είχε ιδρύσει. Ένας από τους κύριους αρθρογράφους της εφημερίδας ήταν ο ταγματάρχης Άμπροουζ Μπιρς.Επίσης ο Μάριοτ αναφέρεται ως ένας εκ των ιδρυτών της εφημερίδας London Illustrated News.Η εφημερίδα California China Mail and Flying Dragon εκδιδόταν στην κινεζική γλώσσα και ήταν μια από τις πρώτες πηγές διαφήμισης που ενθάρρυνε τους Κινέζους μετανάστες να εργαστούν στον Δυτικό Σιδηρόδρομο.Η εφημερίδα California News Notes ήταν εικονογραφημένη και διέθετε πολλές ξυλογραφίες, οι οποίες παρουσίαζαν τις συνδέσεις διάφορων σιδηροδρομικών γραμμών, και οι οποίες παραμένουν περιζήτητες για τους συλλέκτες. Το 1841 στο Λονδίνο, ο Μάριοτ ήταν ένα από τα τρία μέλη του συμβουλίου της εταιρείας Aerial Transit Company (Εταιρεία Αερομεταφορών) μαζί με τους Τζον Στρινγκφέλοου και Ουίλλιαμ Σάμιουελ Χένσον. Ο Μάριοτ ήταν υπεύθυνος για τις εικονογραφήσεις και τις διαφημιστικές εκστρατείες για το αερόπλοιο που σχεδίαζαν να κατασκευάσουν, το "Ariel". Το αεροπλάνο τράβηξε την προσοχή και τη φαντασία του κοινού και η εταιρεία κατασκεύασε ένα μικρό ανεμόπτερο, αλλά μετά από αποτυχία στην κατασκευή ενός μεγαλύτερου αεροσκάφους, κυρίως λόγω έλλειψης κεφαλαίων, η εταιρεία έκλεισε. Ο Χένσον παντρεύτηκε και μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ ο Στρινγκφέλοου συνέχισε τα πειράματά του. Ο Μάριοτ μετακόμισε στην Καλιφόρνια το 1849. Το Hermes Avitor Jr. κατασκευάστηκε στο υπόγειο ενός εκδοτικού οίκου σε μεγάλο βαθμό υπό το φως των κεριών και πέταξε από το ιπποδρόμιο του Shellmound Park. Σύμφωνα με δημοσιογράφο του Scientific American (31 Ιουλίου 1869) το αεροσκάφος χρειάστηκε 6 λεπτά για να γεμίσει με υδρογόνο και πετούσε με ταχύτητα περίπου 8 χιλιομέτρων την ώρα. Σε μια από τις επόμενες πτήσεις όμως, το αεροσκάφος κάηκε ολοσχερώς και χάθηκε. Ένα αντίγραφο του σκάφους εκτίθεται στο Μουσείο Αεροπορίας Χίλερ. Επρόκειτο για μη επανδρωμένο αεροσκάφος.Η χρηματιστηριακή κρίση του 1869 εμπόδισε τις προσπάθειες του Μάριοτ να πραγματοποιήσει πτήση με βαρύτερο από τον αέρα σκάφος, αν και συνέχισε να εργάζεται σε ένα μοντέλο βαρύτερου από τον αέρα τριπλάνου μέχρι τον θάνατό του. Ο Τζον Τζόζεφ Μοντγκόμερι εμπνεύστηκε από τα πειράματα αυτά. Δύο χρόνια πριν τον θάνατο του Μάριοτ, το 1882, η εταιρεία Aerial Steam Navigation Company πωλήθηκε, και ο αρχιτέκτονας Αουγκούστους Λέιβερ έγινε ο νέος διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας.Ο Φρέντερικ Μάριοτ απεβίωσε στο Σαν Φρανσίσκο στις 16 Δεκεμβρίου 1884. John H. Lienhard (1989). «San Francisco Dirigible». The Engines of Our Ingenuity. Επεισόδιο 322. NPR. KUHF-FM Houston. Holding Record from the University of California, Berkeley for a copy of the California China Mail and Flying Dragon Drury, William, Norton I, Emperor of the United States (Dodd, Mead, & Company, 1986) Johnson, Kenneth M., Aerial California. An Account of early Flight in Northern and Southern California, 1849 to World War I (Dawson's Book Shop, 1961) Parramore, Thomas C., First to Fly: North Carolina and the Beginnings of Aviation (University of North Carolina Press, 2002) (ISBN 0-8078-2676-6) Harwood, Craig S. and Fogel, Gary B. Quest for Flight: John J. Montgomery and the Dawn of Aviation in the West, (University of Oklahoma Press 2012)
Ο Φρέντερικ Μάριοτ (αγγλικά: Frederick Marriott‎, 16 Ιουλίου 1805 – 16 Δεκεμβρίου 1884, Σαν Φρανσίσκο) ήταν Αμερικανός εκδότης αγγλικής καταγωγής και ένας εκ των πρώτων υποστηρικτών της αεροπορίας, όντας δημιουργός του Avitor Hermes Jr., του πρώτου μη επανδρωμένου αεροσκάφους που πέταξε με τη χρήση της δικής του ισχύος στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ο εκδότης της εφημερίδας Northern Indianian αναφέρθηκε σχετικά με αυτόν στις 19 Μαρτίου 1874, περιγράφοντάς τον ως έναν «Άγγλο τζέντλμαν, με εκκεντρικές συνήθειες, εξαιρετική ευφυΐα και επιχειρηματικότητα, καθώς και ολοκληρωμένη προσωπικότητα». Στον Μάριοτ πιστώνεται η εφεύρεση της λέξης «αεροπλάνο» ("aeroplane"), ενώ σκόπευε να κατασκευάσει ένα σύστημα αερομεταφορών που θα μετέφερε επιβάτες από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια χωρίς τους κινδύνους που είχε η παραδοσιακή μορφή ταξιδιού τον 19ο αιώνα. Η εταιρεία που ίδρυσε (με τον Άντριου Σμιθ Χάλιντι) το 1866 είχε το όνομα Aerial Steam Navigation Company (Εταιρεία Εναέριας Ατμοπλοΐας).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%84
Μα Ανάνντ Σίλα
Η Σίλα γεννήθηκε το Sheela Ambalal Patel το 1949 στο Baroda, στην πολιτεία Γκουτζαράτ της Ινδίας, το μικρότερο από τα έξι παιδιά του ζευγαριού Gujarati Ambalal και Maniben Patel. Σε ηλικία 18 ετών, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και παρακολούθησε το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο Μοντκλέρ στο Νιου Τζέρσεϋ. Η Σίλα παντρεύτηκε τον Μαρκ Χαρις Σίλβερμαν, έναν Αμερικανό από το Χάιλαντ Παρκ, Ιλινόις, και πήρε το όνομα Sheela P. Silverman. Μετακόμισε στην Ινδία το 1972 για να συνεχίσει πνευματικές σπουδές με τον άντρα της. Έγιναν μαθητές του Ινδού γκουρού Ραζνίς και η Σίλα πήρε το όνομα Μα Ανάνντ Σίλα. Αφού πέθανε ο σύζυγός της, η Σίλα παντρεύτηκε έναν ακόλουθο του Ραζνίς, ο Τζον Σέλφερ. Το 1981, ο Ραζνίς την διόρισε ως προσωπικό βοηθό του. Τον ίδιο χρόνο, έπεισε τον Ραζνίς να εγκαταλείψει την Ινδία και να δημιουργήσει ένα άσραμ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον Ιούλιο του 1981, η Rajneesh Foundation International αγόρασε το 64,000 acres (260 km2) Big Muddy Ranch στο Wasco County του Όρεγκον, το οποίο έγινε ο χώρος για την ανάπτυξη της κοινότητας Ραζνισπουράμ. Διορίστηκε πρόεδρος της Rajneesh Foundation International, διαχειρίστηκε την κοινότητα και συναντιόταν καθημερινά με τον Ραζνίς για να συζητήσει επιχειρηματικά θέματα. Σύμφωνα με τη Σίλα, ο Ραζνίς συμμετείχε και σκηνοθέτησε τη συμμετοχή της σε εγκληματικές πράξεις που διέπραξε αργότερα και μια ομάδα Rajneeshees. Μέχρι το 1984, το άσραμ έρχεται σε αυξανόμενη σύγκρουση με τους κατοίκους της περιοχής και την κομητεία (Wasco County Court). Η Σίλα προσπάθησε να επηρεάσει τις εκλογές του Νομαρχιακού Δικαστηρίου του Wasco τον Νοέμβριο και να συλλάβει τις δύο ανοιχτές έδρες με λεωφορείο σε εκατοντάδες άστεγους από το Όρεγκον καθώς και από το εξωτερικό, και καταγράφοντάς τους ως ψηφοφόρους της κομητείας. Αργότερα, όταν αυτή η προσπάθεια απέτυχε, η Σίλα συνωμότησε, το 1984, να χρησιμοποιήσει "βακτήρια και άλλες μεθόδους για να κάνει τους ανθρώπους άρρωστους" και να τους αποτρέψει από την ψηφοφορία. Ως αποτέλεσμα, τα μπαρ σαλάτας σε δέκα τοπικά εστιατόρια μολύνθηκαν με σαλμονέλα και περίπου 750 άτομα αρρώστησαν.Στις 13 Σεπτεμβρίου 1985, η Σίλα έφυγε στην Ευρώπη. Λίγες μέρες αργότερα ο Ραζνίς "την κατηγόρησε για εμπρησμό, τηλεφωνική επικοινωνία, απόπειρα δολοφονίας και μαζικές δηλητηριάσεις". Ισχυρίστηκε επίσης ότι η Σίλα είχε γράψει το βιβλίο με τίτλο Rajneeshism και το δημοσίευσε με το όνομά του. Στη συνέχεια, οι ρόμπες της Σίλα και 5.000 αντίτυπα του Βιβλίου του Rajneeshism κάηκαν σε φωτιά στο άσραμ. Το βιβλίο, που εκδόθηκε το 1983, περιλάμβανε επεξεργασμένα αποσπάσματα από τις διαλέξεις του Ραζνίς. Δεν αναφέρεται κανένας άλλος συγγραφέας στη σελίδα τίτλου του. Ο συντάκτης του έχει δοθεί ως "Ακαδημία του Ρατζνεσισμού".Αφού οι αμερικανικές αρχές έκαναν έρευνα στο σπίτι της, βρήκαν δίκτυα καλωδίωσης και εργαστήριο στο οποίο αναπτύχθηκαν τα βακτήρια που χρησιμοποιήθηκαν στην επίθεση, η Σίλα συνελήφθη στη Δυτική Γερμανία τον Οκτώβριο του 1986. Εκδόθηκε στις ΗΠΑ το Φεβρουάριο με την κατηγορία της απάτης μετανάστευσης και απόπειρα δολοφονίας. Ο Γενικός Εισαγγελέας του Όρεγκον διώχθηκε για εγκλήματα που σχετίζονται με τη δηλητηρίαση του Επιτρόπου Μάθιου και του Δικαστή Χούλσε ενώ ο Εισαγγελέας των ΗΠΑ διώκει εγκλήματα που σχετίζονται με δηλητηριάσεις στο εστιατόριο. Η Σίλα παραδέχθηκε ένοχη στις 22 Ιουλίου 1986 για επίθεση πρώτου βαθμού και συνωμοσία για επίθεση εναντίον του Hulse και αργότερα επίθεση δεύτερου βαθμού και συνωμοσία για επίθεση εναντίον του Matthew. Παραδέχθηκε ένοχη για πυρκαγιά σε ένα γραφείο της κομητείας και υποκλοπές τηλεφωνήματων στην κοινότητα. Για αυτά τα εγκλήματα, η Σίλα καταδικάστηκε σε τρεις 20ετής θητείες στην ομοσπονδιακή φυλακή, για παράλληλη ποινή. Επιπλέον, της επιβλήθηκε πρόστιμο 470.000$.Η Σίλα στάλθηκε στο Ομοσπονδιακό Διορθωτικό Ίδρυμα στο Δουβλίνο της Καλιφόρνια, για γυναίκες εγκληματίες. Ενώ εκεί, ανακοίνωσε τα σχέδια να κάνει ένα «αμφιλεγόμενο ντοκιμαντέρ» για τη ζωή της. Τον Δεκέμβριο του 1988, απελευθερώθηκε λόγω καλής συμπεριφοράς μετά την έκτιση του 39 μηνών από την εικοσαετή ποινή της και μετακόμισε στην Ελβετία. Η Σίλα παντρεύτηκε τον Ελβετό πολίτη Urs Birnstiel, ένας ακόλουθος του Ραζνίς. Μετακόμισε στο Maisprach της Ελβετίας, όπου αγόρασε και διευθύνει δύο γηροκομεία.Το 1999, καταδικάστηκε από ένα ελβετικό δικαστήριο για «εγκληματικές πράξεις προπαρασκευαστικές για τη διάπραξη δολοφονίας», σε σχέση με σχέδιο για τη δολοφονία του ομοσπονδιακού εισαγγελέα των ΗΠΑ Τσάρλ Τέρνερ το 1985. Η ελβετική κυβέρνηση αρνήθηκε να την εκδώσει στις ΗΠΑ, αλλά συμφώνησε να την δοκιμάσει στην Ελβετία. Κρίθηκε ένοχη για την αντίστοιχη ελβετική κατηγορία και καταδικάστηκε σε ποινή.Το 2008, η Σίλα συνεργάστηκε με τον Ντέιβιντ Γούνταρντ και τον Christian Kracht σε μια έκθεση τέχνης στο Cabaret Voltaire, το κτίριο στη Ζυρίχη, το οποίο το 1916 χρησίμευσε ως η γενέτειρα του κινήματος του Ντάντα.Το 2018 κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ Wild Wild Country, το οποίο περιλαμβάνει συνεντεύξεις με τη Σίλα. Στις 20 Ιουλίου 2018, το κανάλι YouTube "Stories BBC" δημοσίευσε ένα βίντεο με την ονομασία Wild Wild Country: Τι συνέβη με τη Σίλα;Στις 29 Σεπτεμβρίου 2019, η Σίλα πήρε συνέντευξη από την Karan Johar στο Δελχί.Τον Απρίλιο του 2021, κυκλοφόρησε στο Netflix ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Searching for Sheela. Η ταινία, σε παραγωγή του Johar, ακολούθησε το πρώτο της ταξίδι στην Ινδία μετά από 35 χρόνια.Τον Φεβρουάριο του 2020, ανακοινώθηκε ότι η Πριγιάνκα Τσόπρα θα πρωταγωνιστήσει ως Σίλα στο Amazon Studios Sheela, μια ταινία μεγάλου μήκους και προσαρμογή του Wild Wild Country. Video on the history of Rajneeshpuram στο YouTube
Η Μα Ανάνντ Σίλα (αγγλικά: Ma Anand Sheela, γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1949 ως Sheela Ambalal Patel στην Ινδία, επίσης γνωστή ως Sheela Birnstiel) είναι μια Ινδή γεννημένη στην Ινδία, η οποία ήταν η εκπρόσωπος του κινήματος Ραζνίς (γνωστός και ως κίνημα Όσσο). Το 1986, ομολόγησε ένοχη για απόπειρα δολοφονίας και επίθεσης για το ρόλο της στην επίθεση βιοτρομοκρατίας του Rajneeshee του 1984. Ως γραμματέας του Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς από το 1981 έως το 1985, διευθύνει το άσραμ Ραζνισπουράμ στο Wasco County, Oregon, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1986, ομολόγησε ένοχη για απόπειρα δολοφονίας και επίθεσης για το ρόλο της στην επίθεση βιοτρομοκρατίας του Rajneeshee του 1984. Καταδικάστηκε σε 20 χρόνια σε ομοσπονδιακή φυλακή και ελευθερώθηκε μετά από 39 μήνες. Η Σίλα μετακόμισε αργότερα στην Ελβετία, όπου παντρεύτηκε και αγόρασε δύο γηροκομεία. Το 1999, καταδικάστηκε από ένα ελβετικό δικαστήριο για «εγκληματικές πράξεις προπαρασκευαστικές για τη διάπραξη δολοφονίας» σε σχέση με σχέδιο για τη δολοφονία του αμερικανικού εισαγγελέα Τσαρλς Τέρνερ το 1985. Ο Ντέιβιντ Μπέρρυ Κναπ, γνωστός και ως Swami Krishna Deva, πρώην δήμαρχος του Ραζνισπουράμ, δήλωσε στο FBI ότι «η Σίλα του είπε σε ένα ταξίδι στην Ινδία που πήγαν το 1985, ότι είχε κάνει την ένεση στον πρώτο σύζυγό της [Μαρκ Χαρις Σίλβερμαν] ένεση που προκάλεσε το θάνατό του." Μετά τη φυλακή, η Σίλα παντρεύτηκε τον Urs Birnstiel, έναν Ελβετό πολίτη, ο οποίος πέθανε από AIDS λίγο μετά το γάμο τους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CF%84_%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%B1
Σεισμός του Σαν Φρανσίσκο (1906)
Το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα είναι ένα ηπειρωτικό ρήγμα που αποτελεί μέρος του τεκτονικού ορίου μεταξύ της πλάκας του Ειρηνικού και της πλάκας της Βόρειας Αμερικής. Το ρήγμα χαρακτηρίζεται από κυρίως πλευρική κίνηση με μια δεξιόστροφη έννοια, όπου η δυτική (Ειρηνικού) πλάκα κινείται προς τα βόρεια σε σχέση με την ανατολική (Βορειοαμερικανική) πλάκα. Αυτό το ρήγμα εκτείνεται σε όλο το μήκος της Καλιφόρνια από τη Θάλασσα Σάλτον στα νότια έως το ακρωτήριο Μεντοτσίνο στα βόρεια, σε απόσταση περίπου 1.300 χλμ. Η μέγιστη παρατηρούμενη μετατόπιση επιφάνειας ήταν περίπου 20 πόδια (6 μέτρα). Οι γεωστατικές μετρήσεις δείχνουν μετατοπίσεις έως και 28 πόδια (8,5 μέτρα). Οι δονήσεις άρχισαν στις 5:12 π.μ. στα ανοιχτά του ρήγματος του Αγίου Αντρέα και έγιναν αισθητοί σε όλη την ακτή του Ειρηνικού από το Όρεγκον και το Λος Άντζελες ως και την ενδοχώρα μέχρι τη Νεβάδα. Όπως συνέβη με τον μεγάλο σεισμό του Κάντο, που κατέστρεψε το Τόκιο και τη Γιοκοχάμα στην Ιαπωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1923, οι περισσότεροι θάνατοι και ζημιές στην πόλη προκλήθηκαν από τη φωτιά που ξέσπασε μετά τον σεισμό, και όχι από τον ίδιο τον σεισμό. Οι αρχικές εκτιμήσεις έκαναν λόγο για 478 θανάτους, αλλά αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η καταστροφή ήταν πολύ μεγαλύτερη και ότι υποτιμήθηκε από τις αρχές της εποχής, ειδικά στην περιοχή που ζούσε ο κινεζικός πληθυσμός. Έτσι ο κατά προσέγγιση αριθμός που πλησιάζει περισσότερο στην πραγματικότητα είναι αυτός τουλάχιστον των τριών χιλιάδων θανάτων, με τους περισσότερους να είναι στην πόλη του Σαν Φρανσίσκο, ενώ άλλοι 189 θάνατοι καταγράφηκαν στον υπόλοιπο κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Άλλες πόλεις που επλήγησαν από αυτόν τον σεισμό ήταν η Σάντα Ρόζα, το Σαν Χοσέ και η περιοχή γύρω από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.Υπολογίζεται ότι μεταξύ 225.000 και 300.000 άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους σε σύνολο 400.000 κατοίκων. Οι μισοί κατέφυγαν στην άλλη πλευρά του κόλπου του Όκλαντ. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της έντασης της δόνησης που σημειώθηκε στην έκθεση του Άντριου Λώσον (1908) ήταν η σαφής συσχέτιση της έντασης με τις υποκείμενες γεωλογικές συνθήκες. Οι περιοχές που βρίσκονται σε κοιλάδες γεμάτες με ιζήματα υπέστησαν ισχυρότερη δόνηση από τις κοντινές τοποθεσίες βράχων και η ισχυρότερη δόνηση σημειώθηκε σε περιοχές του πρώην κόλπου όπου είχε σημειωθεί ρευστοποίηση του εδάφους. Η σύγχρονη πρακτική σεισμικής χωροθέτησης εξηγεί τις διαφορές στον σεισμικό κίνδυνο που δημιουργούνται από διαφορετικές γεωλογικές συνθήκες. Η ένταση της δόνησης όπως περιγράφεται στην Τροποποιημένη κλίμακα έντασης Μερκάλι έφτασε στο XI (ασύλληπτα καταστροφικός) στο Σαν Φρανσίσκο και σε περιοχές στα βόρεια όπως της Σάντα Ρόζα όπου η δόνηση ήταν καταστροφική. Το κύριο γεγονός ακολούθησαν πολλοί μετασεισμοί και ορισμένα εξ αποστάσεως εξελισόμενα γεγονότα. Όπως και με τον σεισμό του Φορτ Τέγιον του 1857, υπήρξαν λιγότεροι μετασεισμοί από ό,τι θα αναμενόταν για ένα γεγονός αυτού του μεγέθους. Πολύ λίγα από αυτά εντοπίστηκαν κατά μήκος του ίχνους του ρήγματος του 1906, με την τάση να συγκεντρώνονται κοντά στα άκρα της ρήξης ή σε άλλες κατασκευές, μακριά από το ίδιο το ρήγμα του Σαν Αντρέας, όπως το ρήγμα Χέιγουορντ. Ο μόνος μετασεισμός τις πρώτες ημέρες σημειώθηκε κοντά στη Σάντα Κρουζ στις 14:28 στις 18 Απριλίου, με μέγεθος περίπου 4,9 MI. Ο μεγαλύτερος μετασεισμός συνέβη στις 01:10 στις 23 Απριλίου, δυτικά του Εύρηκα της Καλιφόρνια, με εκτιμώμενο μέγεθος περίπου 6,7 MI, με άλλον ίδιου μεγέθους περισσότερο από τρία χρόνια αργότερα στις 22:45 στις 28 Οκτωβρίου κοντά στο ακρωτήριο Μεντοτσίνο.Τα γεγονότα που προκλήθηκαν εξ αποστάσεως περιελάμβαναν μια ακολουθία σεισμών στην περιοχή της Ιμπέριαλ Βάλεϊ, όπου κορυφώθηκαν σε έναν σεισμό περίπου 6,1 MI στις 16:30 στις 18 Απριλίου 1906. Ένα άλλο συμβάν αυτού του τύπου συνέβη στις 12:31στις 19 Απριλίου 1906, με εκτιμώμενο μέγεθος περίπου 5,0 MI, και επίκεντρο κάτω από τον κόλπο της Σάντα Μόνικα. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των θανάτων κυμάνθηκε από 375 έως πάνω από 500. Ωστόσο, εκατοντάδες θάνατοι στην Τσάιναταουν αγνοήθηκαν και δεν καταγράφηκαν. Ο συνολικός αριθμός θανάτων εξακολουθεί να είναι αβέβαιος, αλλά διάφορες αναφορές παρουσίασαν ένα εύρος 700–3.000+. Το 2005, το Εποπτικό Συμβούλιο της πόλης ψήφισε ομόφωνα υπέρ ενός ψηφίσματος που γράφτηκε από τον μυθιστοριογράφο Τζέιμς Νταλεσάντρο ("1906") και την ιστορικό της πόλης Γκλάντις Χάνσεν ("Άρνηση της καταστροφής") για την αναγνώριση του αριθμού των 3.000+ ως το επίσημο σύνολο. Οι περισσότεροι από τους θανάτους σημειώθηκαν στο ίδιο το Σαν Φρανσίσκο, αλλά 189 αναφέρθηκαν και αλλού στην περιοχή του κόλπου. Οι κοντινές πόλεις, όπως η Σάντα Ρόζα και το Σαν Χοσέ, υπέστησαν επίσης σοβαρές ζημιές. Στην κομητεία Μόντερεϊ, ο σεισμός άλλαξε οριστικά την πορεία του ποταμού Σαλίνας κοντά στις εκβολές του. Εκεί που προηγουμένως ο ποταμός χύνοταν στον κόλπο Μόντερεϊ μεταξύ Μος Λάντινγκ και Γουάτσονβιλ, εκτρέπεται σήμερα 6 μίλια (9,7 χλμ.) νότια σε ένα νέο κανάλι ακριβώς βόρεια της Μαρίνας. Μεταξύ 227.000 και 300.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι από έναν πληθυσμό περίπου 410.000. Οι μισοί από αυτούς που απομακρύνθηκαν κατέφυγαν στον κόλπο στο Όκλαντ και στο Μπέρκλεϊ. Οι εφημερίδες περιέγραψαν το πάρκο Γκόλντεν Γκέιτ, το Πρεσίντιο, το Πάνχαντλ και τις παραλίες μεταξύ Ινγκλσάιντ και Νορθ Μπιτς ως καλυμμένες με αυτοσχέδιες σκηνές. Πάνω από δύο χρόνια αργότερα, πολλοί από αυτούς τους προσφυγικούς καταυλισμούς εξακολουθούσαν να υπάρχουν.Ο σεισμός και η πυρκαγια άφησαν μακροχρόνιες και σημαντικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη της Καλιφόρνια. Την εποχή της καταστροφής, το Σαν Φρανσίσκο ήταν η ένατη μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών και η μεγαλύτερη στη Δυτική Ακτή, με πληθυσμό περίπου 410.000 κατοίκους. Σε μια περίοδο 60 ετών, η πόλη είχε γίνει το οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Δύσης. Λειτουργούσε το πιο πολυσύχναστο λιμάνι στη Δυτική Ακτή και ήταν η «πύλη προς τον Ειρηνικό», μέσω της οποίας προβάλλονταν η αυξανόμενη οικονομική και στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ στον Ειρηνικό και την Ασία. Πάνω από το 80% της πόλης καταστράφηκε από το σεισμό και τη φωτιά. Αν και το Σαν Φρανσίσκο ανοικοδομήθηκε γρήγορα, η καταστροφή εκτόπισε το εμπόριο, τη βιομηχανία και την αύξηση του πληθυσμού νότια προς το Λος Άντζελες, που κατά τον 20ό αιώνα έγινε η μεγαλύτερη και πιο σημαντική αστική περιοχή στη Δύση. Πολλοί από τους κορυφαίους ποιητές και συγγραφείς της πόλης υποχώρησαν στο Καρνέλ όπου δημιούργησαν τη φήμη της καλλιτεχνικής αποικίας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.Η Έκθεση Λώσον του 1908, μια μελέτη για τον σεισμό του 1906 με επικεφαλής τον καθηγητή Άντριου Λώσον του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, έδειξε ότι το ίδιο ρήγμα που είχε προκαλέσει την καταστροφή στο Σαν Φρανσίσκο εκτείνονταν επίσης κοντά στο Λος Άντζελες. Ο σεισμός ήταν η πρώτη φυσική καταστροφή του μεγέθους του που τεκμηριώθηκε από φωτογραφίες και κινηματογραφικά πλάνα και συνέβη σε μια εποχή που άνθιζε η επιστήμη της σεισμολογίας. Όσο καταστροφικός κι αν ήταν ο σεισμός, καθώς και οι μετασεισμοί του, οι πυρκαγιές που έκαναν την εμφάνιση τους, οι οποίες ήταν ανεξέλεγκτες σε μεγάλο βαθμό αποδειχθήκαν ακόμη πιο καταστροφικές. Έχει υπολογιστεί ότι έως και το 90% της συνολικής καταστροφής της πόλης ήταν αποτέλεσμα των πυρκαγιών που ακολούθησαν. Μέσα σε τρεις ημέρες, περισσότερες από 30 πυρκαγιές, που προκλήθηκαν από καταστροφή δικτύων αερίου, κατέστρεψαν περίπου 25.000 κτίρια σε 490 οικοδομικά τετράγωνα. Ορισμένα ξεκίνησαν όταν πυροσβέστες του Σαν Φρανσίσκο, ανεκπαίδευτοι στη χρήση δυναμίτη, προσπάθησαν να κατεδαφίσουν κτίρια για να δημιουργήσουν ανάχωμα. Ο αρχηγός της πυροσβεστικής της πόλης, Ντένις Σάλιβαν, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τον συντονισμό των προσπαθειών πυρόσβεσης, είχε πεθάνει από τραυματισμούς που υπέστη στον αρχικό σεισμό. Συνολικά οι πυρκαγιές έκαιγαν για τέσσερα μερόνυχτα. Λόγω της διαδεδομένης πρακτικής των ασφαλιστικών εταιρειών να αποζημιώνουν τα ακίνητα του Σαν Φρανσίσκο από πυρκαγιά, αλλά όχι αυτά που υπέστησαν ζημιές από σεισμούς, το μεγαλύτερο μέρος της καταστροφής στην πόλη οφείλεται στις πυρκαγιές. Κάποιοι ιδιοκτήτες ακινήτων πυρπόλησαν εσκεμμένα κατεστραμμένα ακίνητα, για να τα διεκδικήσουν την αποζημίωση τους. Ο λοχαγός Λεονάρντ Γουίλντμαν του Στρατού των ΗΠΑ ανέφερε ότι «με σταμάτησε ένας πυροσβέστης που μου είπε πως οι άνθρωποι σε εκείνη τη γειτονιά πυρπολούσαν τα σπίτια τους... καθώς έμαθαν ότι δεν θα έπαιρναν αποζημίωση από την ασφάλεια τους όσα κτίρια υπέστησαν ζημιές από τον σεισμό, εκτός αν είχαν υποστεί ζημιές από πυρκαγιά». Ένα κτήριο ορόσημο που χάθηκε στη φωτιά ήταν το Palace Hotel, που ανακατασκευάστηκε στη συνέχεια, το οποίο φιλοξενούσε πολλούς διάσημους επισκέπτες, συμπεριλαμβανομένων των βασιλιάδων και διάσημων καλλιτεχνών. Κατασκευάστηκε το 1875 με χρηματοδότηση κυρίως από τον συνιδρυτή της Τράπεζας της Καλιφόρνια Γουίλιαμ Ράλστον, τον «άνθρωπο που έχτισε το Σαν Φρανσίσκο». Τον Απρίλιο του 1906, ο τενόρος Ενρίκο Καρούζο και μέλη της Μητροπολιτικής Όπερας ήρθαν στο Σαν Φρανσίσκο για να δώσουν μια σειρά παραστάσεων στο Grand Opera House. Το βράδυ μετά την παράσταση της Κάρμεν, ο τενόρος ξύπνησε νωρίς το πρωί στη σουίτα του στο Palace Hotel από ένα δυνατό τράνταγμα. Κρατώντας μια αυτόγραφη φωτογραφία του Προέδρου Θίοντορ Ρούζβελτ, ο Καρούζο προσπάθησε να φύγει από την πόλη, πρώτα με πλοίο και μετά με τρένο, έχοντας ορκιστεί να μην επιστρέψει ποτέ στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Καρούζο πέθανε το 1921, έχοντας παραμείνει πιστός στον λόγο του. Η Μητροπολιτική Όπερα έχασε όλα τα σκηνικά και κοστούμια της στον σεισμό και τις πυρκαγιές που ακολούθησαν.Μερικές από τις μεγαλύτερες απώλειες από πυρκαγιά σημειώθηκαν σε επιστημονικά εργαστήρια. Η Άλις Ίστγουντ, επιμελήτρια βοτανικής στην Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο, πιστώνεται ότι έσωσε σχεδόν 1.500 δείγματα, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της συλλογής δειγμάτων για ένα πρόσφατα ανακαλυφθέν και εξαιρετικά σπάνιο είδος, πριν από το υπόλοιπο της μεγαλύτερης βοτανικής συλλογής από τις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες καταστραφεί στην πυρκαγιά. Ολόκληρο το εργαστήριο και όλα τα αρχεία του Μπεντζαμίν Τζέικομπς, ενός βιοχημικού που ερευνούσε τη διατροφή των καθημερινών κατοίκων, επίσης καταστράφηκε.Η πυρκαγιά που ακολούθησε τον σεισμό στο Σαν Φρανσίσκο στοίχισε περίπου 350 εκατομμύρια δολάρια εκείνη την εποχή (που ισοδυναμεί 2 δισεκατομμύρια σήμερα) Ο καταστροφικός σεισμός ισοπέδωσε περίπου το 80% της πόλης. The Great 1906 San Francisco Earthquake Αρχειοθετήθηκε February 11, 2017, στο Wayback Machine. – United States Geological Survey The 1906 Earthquake and Fire – National Archives Before and After the Great Earthquake and Fire: Early Films of San Francisco, 1897–1916 – American Memory at the Library of Congress A geologic tour of the San Francisco earthquake, 100 years later – American Geological Institute The Great 1906 Earthquake and Fire – Virtual Museum of the City of San Francisco website The Great 1906 Earthquake and Fire Αρχειοθετήθηκε 2011-08-27 στο Wayback Machine. – Bancroft Library Mark Twain and the San Francisco Earthquake – Shapell Manuscript Foundation Several videos of the aftermath – Internet Archive San Francisco Earthquake and Fire, April 18, 1906 Seismographs of the earthquake taken from the Lick Observatory from the Lick Observatory Records Digital Archive, UC Santa Cruz Library's Digital Collections Αρχειοθετήθηκε June 11, 2015, στο Wayback Machine. Timeline of the San Francisco Earthquake April 18 – 23, 1906 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-03 στο Wayback Machine. – The Virtual Museum of the City of San Francisco JB Monaco Photography – Photographic account of earthquake and fire aftermath from well-known North Beach photographer Tsunami Record from the Great 1906 San Francisco Earthquake – USGS
Ο σεισμός του Σαν Φρανσίσκο ήταν ένας ισχυρός σεισμός που έπληξε την πόλη του Σαν Φρανσίσκο στις Ηνωμένες Πολιτείες το πρωί της 18ης Απριλίου 1906. Ο σεισμός ήταν μεγέθους 7.9 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ, και το επίκεντρό του σύμφωνα με τους ειδικούς εντοπίστηκε στην ακτή της πόλης Ντέιλι νοτιοανατολικά της πόλης του Σαν Φρανσίσκο. Καταστροφικές πυρκαγιές ξέσπασαν σύντομα στο Σαν Φρανσίσκο και κράτησαν αρκετές ημέρες. Περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι πέθαναν και πάνω από το 80% της πόλης καταστράφηκε. Ο σεισμός αυτός παραμένει μέχρι σήμερα ως ένας από τους πιο χειρότερους και θανατηφόρους στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο αριθμός των νεκρών παραμένει η μεγαλύτερη απώλεια ανθρώπινων ζωών από φυσική καταστροφή στην ιστορία της Καλιφόρνια και βρίσκεται ψηλά στους καταλόγους των αμερικανικών καταστροφών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF_(1906)
Σαντιάγο
Το Σαντιάγο ιδρύθηκε από τον Ισπανό κονκισταδόρ Πέδρο δε Βαλβίδια στις 12 Φεβρουαρίου του 1541 με την ονομασία Σαντιάγο δελ Νουέβο Εξτρέμο, προς τιμή του Αγίου Δημητρίου και της Εξτρεμαδούρα της Ισπανίας, γενέτειρας επαρχίας του Βαλβίδια. Η τελετή ίδρυσης έγινε στο Ουελέν, το οποίο σήμερα έχει μετονομαστεί σε Σέρρο Σάντα Λουσία. Ο Βαλβίδια επέλεξε την περιοχή λόγω του κλίματός της, της άφθονης βλάστησης και τη δυνατότητα άμυνάς της με τη νησίδα που σχημάτιζαν τα δύο ρεύματα του ποταμού Μαπότσο. Ο ηγέτης των Ίνκας Μάνκο Κάπακ ο Β΄ προειδοποίησε τους νέους αποίκους ότι οι ιθαγενείς της περιοχής θα ήταν εχθρικοί απέναντί τους και πράγματι οι Ισπανοί είχαν να αντιμετωπίσουν αυτή την αντίσταση. Ο Βαλδίβια άμεσα κατάφερε να σταθεροποιήσει την παροχή τροφής στη νέα πόλη και να εξασφαλίσει πόρους απέναντι στους ιθαγενείς. Η ρυμοτομία της πόλης σχεδιάστηκε κατά το ισπανικό ορθογώνιο πρότυπο, με ευθείς δρόμους πλάτους περίπου 14 μέτρων σε ίσα μεταξύ τους διαστήματα, 9 στην κατεύθυνση ανατολής δύσης και 15 στη κατεύθυνση βορρά νότου, με 126 τετράγωνα σχηματίζοντας ένα σχέδιο γνωστό με την ονομασία Μανσάνας. Η συνεχόμενη αντίσταση των ιθαγενών ινδιάνων συνέτεινε σε μία σειρά διαμαχών. Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1541, με την πόλη να έχει μόλις λίγους μήνες ζωής από τη δημιουργία της, μία οργανωμένη επίθεση των φυλών Πικούντσε και Μιτσιμαλόνγκο ξεκίνησε έναν τριετή πόλεμο. Οι Ισπανοί κατακτητές εκείνη την περίοδο ήταν σε δύσκολη κατάσταση με ελλείψεις τροφίμων και σχεδόν πλήρη απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Τον Ιανουάριο του 1542 ο Βαλδίβια έστειλε έναν αγγελιοφόρο, τον Αλόνσο δε Μονρόι, στο Περού για να ζητήσει βοήθεια. Οι άποικοι υπέφεραν για ακόμα 20 μήνες μέχρι που ο Δε Μονρόι επέστρεψε από το Περού με ενισχύσεις, βάζοντας τέλος στην απομόνωση και ανεβάζοντας το ηθικό των κατοίκων του Σαντιάγο. Η σύρραξη πήρε τέλος και οι ιθαγενείς πληθυσμοί μετακινήθηκαν νοτιότερα, αφήνοντας το Σαντιάγο σε μία σχετική ασφάλεια. Αν και η πόλη αντιμετώπισε τον αφανισμό από τις επιθέσεις των ινδιάνων, έναν σεισμό και μία σειρά από πλημμύρες, σταδιακά ξεκίνησε να αναπτύσσεται. Από τα αρχικά 126 τετράγωνα που σχεδιάστηκαν από τον Γκαμπόα το 1558, τα 40 κατοικούνταν το 1580, ενώ οι γύρω περιοχές ανέπτυξαν κτηνοτροφία. Τα πρώτα σημαντικά κτίρια άρχισαν να κατασκευάζονται, με κύριο σημείο τη θεμελίωση του πέτρινου καθεδρικού ναού το 1561 και την εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου το 1572. Το 1767, ο κατασκευαστής Λουίς Μανουέλ δε Σανιάρτου ξεκίνησε μία από τις πιο σημαντικές κατασκευές της αποικιοκρατίας, τη γέφυρα Καλικάντο, η οποία ένωσε την πόλη. Το 1780, ο κυβερνήτης Αγκουστίν ντε Χάουρεγκι προσέλαβε τον Ιταλό αρχιτέκτονα Τοέσκα Χοακίν, ο οποίος σχεδιάσε μεταξύ άλλων τις προσόψεις του καθεδρικού ναού και το παλάτι Λα Μονέδα. Το 1791, η κυβέρνηση του Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς άνοιξε το δρόμο προς το Βαλπαραΐσο. Στις 12 Φεβρουαρίου του 1817 με τη μάχη του Τσακαμπούκο στην περιοχή Κολίνα, στις βόρειες παρυφές του Σαντιάγο, η Χιλή διακήρυξε την ανεξαρτησία της, ακριβώς 276 χρόνια μετά την ίδρυση της πόλης. Οι στρατιωτικές δυνάμεις για την ανεξαρτησία της Χιλής και της Αργεντινής με την ηγεσία του Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν και του Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς νίκησαν τους Ισπανούς βασιλικούς στρατιώτες και υποστηρικτές. Τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας, περίοδος γνωστή και ως η απολυταρχική περίοδος της δημοκρατίας (1830-1891), το Σαντιάγο ίδρυσε το εκπαιδευτικό του σύστημα και άνθισε η πολιτιστική παραγωγή. Το Πανεπιστήμιο της Χιλής ιδρύθηκε το 1843, ενώ το 1888 ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Ποντιφίσια Κατόλικα. Μέχρι το 1885, ο πληθυσμός του Σαντιάγο είχε ξεπεράσει τους 190.000 κατοίκους. Παράλληλα με τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα που ιδρύθηκαν και αναπτύχθηκαν στο Σαντιάγο, εγκαινιάστηκαν η Σχολή Καλών Τεχνών, το Μουσείο Τεχνολογίας, το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ενώ το 1851 λειτούργησε το τηλεγραφικό δίκτυο που συνέδεσε την πρωτεύουσα με το λιμάνι του Βαλπαραΐσο. Την αμέσως επόμενη περίοδο της δημοκρατίας, γνωστή ως φιλελεύθερη, με τη δημαρχία του Μπενχαμίν Βικούνια Μακένα, ξεκίνησαν σημαντικά έργα υποδομής, αλλά και η πλήρης ανακαίνιση του κεντρικού λόφου της Σάντα Λουσία. Στην προσπάθειά του να αναγεννήσει το Σαντιάγο, ο Μακένα ξεκίνησε και την κατασκευή του "Καμίνο ντε Σιντούρα", ενός περιφερειακού δρόμου όλης της πόλης, ενώ η ανακατασκευή της λεωφόρου Αλαμέντα ανανέωσε την κεντρική αρτηρία της πόλης. Με τη συμβολή Ευρωπαίων αρχιτεκτόνων και τοπογράφων, εγκαινιάστηκε το 1873 το πάρκο Ο'Χίγκινς, κεντρικό αξιοθέατο της πόλης. Παράλληλα, άλλα σημαντικά έργα υλοποιήθηκαν όπως το Δημοτικό Θέατρο με σκηνές όπερας, και ο Ιππικός Όμιλος, ενώ το 1875 πραγματοποιήθηκε και η Διεθνής Εμπορική Έκθεση για πρώτη φορά στην πόλη. Ως προς τις συγκοινωνίες, η πόλη αποτέλεσε το κομβικό σημείο του κεντρικού σιδηροδρομικού δικτύου. Η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή έφτασε στην πόλη το Σεπτέμβριο του 1857 στον Κεντρικό Σταθμό του Σαντιάγο, ο οποίος έλαβε την τελική του μορφή το 1884. Η πόλη συνδέονταν σιδηροδρομικά με το λιμάνι του Βαλπαραΐσο και τον εθνικό άξονα βορρά νότου. Οι αστικές μετακινήσεις βασίζονταν στο δίκτυο του τραμ, ενώ κυκλοφορούσαν ήδη αυτοκίνητα στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Τις επόμενες δεκαετίες το Σαντιάγο αναπτύχθηκε και συνέχισε να επεκτείνεται με γρήγορους ρυθμούς. Το 1940 ο πληθυσμός της πόλης ανέρχονταν σε περίπου 950.000, ενώ το 1952 έφτασε τους 1.350.000 κατοίκους. Το 1960 ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής ξεπερνούσε τις 1.900.000. Η ανάπτυξη αυτή αντικατόπτριζε την αστικοποίηση των γύρω αγροτικών περιοχών, στις οποίες εγκαταστάθηκαν οικογένειες της μέσης τάξης. Αντίστοιχα με τον πληθυσμό αυξήθηκε και η έκταση της αστικής ζώνης, με τις γειτονικές κοινότητες να ενσωματώνονται σταδιακά σε έναν ενιαίο αστικό ιστό. Οι ανώτερες τάξεις περιορίστηκαν στο κέντρο και σε κοντινά προάστια, όπως το Λας Κόντες και το Λα Ρέινα. Το αστικό κέντρο σταδιακά έχασε πληθυσμό προς τις γύρω περιοχές, αφήνοντας ελεύθερο χώρο για την ανάπτυξη του εμπορίου, των υπηρεσιών και των κρατικών κτιρίων. Η ανάπτυξη ήταν γενικά άναρχη και μόνο τη δεκαετία του 1960 ξεκίνησε η εφαρμογή αναπτυξιακών σχεδίων για την ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή του Σαντιάγο, σε μία προσπάθεια να αντιμετωπίσει την πραγματική διάσταση της πόλης. Το 1958 προωθήθηκε η κατανομή χρήσεων γης, ενώ σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν νέοι οδικοί άξονες, όπως για παράδειγμα η λεωφόρος Αμέρικο Βεσπούσιο Σιρκουνβαλασιόν και ο αυτοκινητόδρομος Παναμερικάνα. Παράλληλα βελτιώθηκαν οι υποδομές και καθιερώθηκαν βιομηχανικές ζώνες. Το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1962 έδωσε νέο έναυσμα για αστικά έργα, και το 1966 ιδρύθηκε το Μητροπολιτικό πάρκο του Σαντιάγο στο λόφο Σαν Κριστόμπαλ. Το νέο διεθνές αεροδρόμιο Πουνταουέλ εγκαινιάστηκε το 1967 και μετά από μακρόχρονες διαβουλεύσεις το 1969 ξεκίνησε η κατασκευή του μετρό της πόλης, με την πρώτη γραμμή να εγκαινιάζεται το 1975. Μέχρι το 1978 το δίκτυο είχε δύο κάθετες μεταξύ τους γραμμές, ενώ αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα αστικής βελτίωσης. Μετά το πραξικόπημα του 1973 και την καθιέρωση του στρατιωτικού καθεστώτος, ο αστικός σχεδιασμός δεν παρουσίασε σημαντικές μεταβολές μέχρι τις αρχές του '80, όταν η κυβέρνηση υιοθέτησε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο και πήρε το ρόλο του οργανωτή στην ελεύθερη αγορά. Το 1979 το βασικό αναπτυξιακό σχέδιο τροποποιήθηκε, επεκτείνοντας την αστική περιοχή με οικιστικές αναπτύξεις, προκαλώντας έτσι επιπλέον επέκταση της πόλης. Πεκίνο, Κίνα (2007) Σάο Πάολο, Βραζιλία (1998) Μπουένος Άιρες, Αργεντινή (1992) Μαϊάμι, ΗΠΑ Μπογκοτά, Κολομβία Μαδρίτη, Ισπανία (1991) Άγκυρα, Τουρκία (2000) Κίεβο, Ουκρανία (1998) Ρίγα, Λετονία Γουαγιακίλ, Εκουαδόρ Μινεάπολις, ΗΠΑ (1961) Λανγρέο, Ισπανία (2007) Πλασένθια, Ισπανία (2007) Σαντιάγο ντε Κερέταρο, Μεξικό (2008) Τύνιδα, Τυνησία (1994, "Σύμφωνο Φιλίας") Λα Πας, Βολιβία Μανίλα, Φιλιππίνες Η επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Σαντιάγο Νέα Γεωγραφική Εγκυκλοπαίδεια: Νότια Αμερική, τόμος 4. Σκάι βιβλίο. ISBN 978-960-482-011-5. Εθνική Βιβλιοθήκη της Χιλής Τουριστικός οδηγός για το Σαντιάγο στα Αγγλικά Αρχειοθετήθηκε 2020-11-01 στο Wayback Machine.
To Σαντιάγο (ισπανικά: Santiago de Chile) είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Χιλής. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 5.278.044 κάτοικοι (2009). Βρίσκεται στην κεντρική κοιλάδα της χώρας σε υψόμετρο 520 μέτρων. Περίπου τρεις δεκαετίες συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης έχουν μετατρέψει το Σαντιάγο σε ένα από τα πλέον σύγχρονα και μοντέρνα αστικά κέντρα της Λατινικής Αμερικής, με εκτενή προαστιακή ανάπτυξη, δεκάδες εμπορικά κέντρα, και την εντυπωσιακή αύξηση κτηρίων υψηλής αρχιτεκτονικής. Η πόλη ιδρύθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1541 από τον Ισπανό κονκισταδόρ (κατακτητή), Πέδρο ντε Βαλδίβια και η αρχική της ονομασία ήταν 'Σαντιάγο ντελ Νουέβο Εξτρέμο'. Κατά τις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξής του το Σαντιάγο δέχτηκε επιθέσεις γειτονικών ιθαγενών φυλών, ενώ δεν έλειψαν και καταστροφικά χτυπήματα από σεισμούς και πλημμύρες αρκετές. Κατά την περίοδο της ισπανικής αποικιοκρατίας οικοδομήθηκαν μεγαλεπήβολα έργα, όπως η γέφυρα του Καλικάντο (1779), τα Ταχαμάρες ντελ Μαπότσο (1767) και το νομισματοκοπείο (1786). Στις 12 Φεβρουαρίου 1817, κατά τη διάρκεια του χιλιανού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ανακηρύχτηκε η ανεξαρτησία της χώρας και το 1843 ιδρύθηκε το πρώτο πανεπιστήμιο. Κατά τις δεκαετίες του 1940 και 1950 η πόλη γνώρισε τεράστια πληθυσμιακή αύξηση με την είσοδο μεταναστών από χώρες της Ευρώπης. Το Σαντιάγο χαρακτηρίζεται από μεγάλες εκτάσεις πρασίνου σε διάσπαρτα σημεία εντός των πυκνά δομημένων συνοικιών. Χαρακτηριστικά αξιοθέατα της πόλης είναι η κεντρική πλατεία 'Πλάσα ντε Άρμας' και η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου (1613).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B3%CE%BF
Α.Ο. Άγιος Δημήτριος Πατρών
Το τμήμα ποδοσφαίρου ιδρύθηκε το 1972 και ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Αχαΐας με αριθμό μητρώου Ε.Π.Ο. 1865. Έχει αγωνιστεί μια χρονιά στην Γ' Εθνική. Ξεκίνησε την αγωνιστική του παρουσία από την Γ' κατηγορία το 1972-73 και μετά από δύο χρόνια ανέβηκε στην Β'. Στην Β' κατηγορία έπαιξε μόλις μία περίοδο, το 1974-75, και ανέβηκε την ίδια περίοδο στην Α' κατηγορία, στην οποία έπαιξε μέχρι το 1984 . Στην Α' κατηγορία έπαιξε άλλη μια χρονιά, και τελευταία, το 1994. Η μεγαλύτερη επιτυχία του συλλόγου ήρθε την περίοδο 1978-79, όταν ως πρώτος του Α' ομίλου του πρωταθλήματος Αχαΐας αντιμετώπισε σε τελικό αγώνα τον πρώτο του Β' ομίλου Δόξα Νιφορέικων. Ο τελικός έγινε στα Προσφυγικά μπροστά σε 6.000 θεατές και ο Άγιος Δημήτριος νικώντας με σκορ 1-0 κέρδισε την άνοδο σε εθνική κατηγορία. Ο Σύλλογος έπαιξε στον αγώνα με τους: Π. Φιλόπουλο, Π Φιλόπουλο, Βγενόπουλο, Γαρταγάνη, Φωτόπουλο, Π. Πεφάνη, Α. Κολλυρόπουλο, Μούζιο, Γ. Σκληβανιώτη, Τοφταρόπουλο, Μερλίγκα, Σχοινά, Κατσιγιάννη και Χαραλαμπακόπουλο, με προπονητή τον Γ. Γερογιάννη.. Πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Γιώργος Κωστένης και προπονητής αρχικά ο Αντώνης Μαυρίας μέχρι τέσσερις αγωνιστικές πριν την λήξη, οπότε ανέλαβε ο Γιώργος Γερογιάννης. Την αγωνιστική περίοδο 1979-80 ο Άγιος Δημήτριος αγωνίστηκε στην Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία, τη σημερινή Γ' Εθνική. Έπαιξε στον Β' όμιλο με άλλους 20 συλλόγους από όλη την Πελοπόννησο την Κρήτη και την Ήπειρο. Σε 38 αγώνες σημείωσε 14 νίκες, 6 ισοπαλίες και 16 ήττες. Κατέλαβε την 13η θέση και υποβιβάστηκε στην Α΄ κατηγορία του πρωταθλήματος Αχαΐας. Πρωτάθλημα Αχαΐας: 1979 Πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας: 1978, 1995 Το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Αγίου Δημητρίου έχει παρουσίες μόνο στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ-Η. Τα τελευταία χρονια έχει σταθερή παρουσία στο πρωτάθλημα της Γ΄1 ΕΣΚΑ-Η χωρίς κάποια ιδιαίτερη διάκριση. Πατρινό Αθλητικό Πανόραμα, Βασίλης Οικονομόπουλος, Πάτρα 1994 Λεύκωμα "100 χρόνια Πατραϊκό ποδόσφαιρο" Δήμος Πατρέων 2006 Τάσος Σταθόπουλος, Αχαϊκό ποδόσφαιρο, εκατόν είκοσι χρόνια (1891-2010), εκδόσεις Γιάννης Πικραμένος, Πάτρα 2010 , ISBN 978-968-6628-27-6
Ο Α.Ο. Αγίου Δημητρίου είναι αθλητικός σύλλογος της Πάτρας με έδρα την συνοικία Άνω Πόλης του Αγίου Δημητρίου, στην οποία οφείλει και το όνομα του. Ο σύλλογος διαθέτει τμήμα ποδοσφαίρου και παλιότερα και καλαθοσφαίρισης. Ιδρύθηκε το 1972 με χρώματα το κόκκινο και άσπρο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD
Ένα προς ένα
Συμβολικά, μία συνάρτηση f : A → B {\displaystyle f:A\rightarrow B} ονομάζεται ένας-προς-ένα αν ικανοποιεί ∀ x , y ∈ A . f ( x ) = f ( y ) ⇒ x = y , {\displaystyle \forall x,y\in A.\ f(x)=f(y)\Rightarrow x=y,} το οποίο είναι λογικά ισοδύναμο με ∀ x , y ∈ A . x ≠ y ⇒ f ( x ) ≠ f ( y ) . {\displaystyle \forall x,y\in A.\ x\neq y\Rightarrow f(x)\neq f(y).} Παρακάτω δίνονται κάποια παραδείγματα συναρτήσεων που είναι ένα-προς-ένα και κάποιων που δεν είναι. Κάποιες ένα-προς-ένα συναρτήσεις, με την ίδια φόρμουλα αλλά ορισμένες σε διαφορετικά πεδία ορισμού μπορεί να μην είναι πλέον ένα-προς-ένα. Η συνάρτηση f : N → N {\displaystyle f:\mathbb {N} \to \mathbb {N} } με f ( x ) = x + 1 {\displaystyle f(x)=x+1} , είναι ένα-προς-ένα. Η συνάρτηση f : [ 0 , ∞ ) → R {\displaystyle f:[0,\infty )\to \mathbb {R} } με f ( x ) = x 2 {\displaystyle f(x)=x^{2}} , είναι ένα-προς-ένα. Ενώ, η συνάρτηση g : R → R {\displaystyle g:\mathbb {R} \to \mathbb {R} } με g ( x ) = x 2 {\displaystyle g(x)=x^{2}} δεν είναι, καθώς g ( 3 ) = g ( − 3 ) = 9 {\displaystyle g(3)=g(-3)=9} . Η συνάρτηση f : [ − 1 , ∞ ) → R {\displaystyle f:[-1,\infty )\to \mathbb {R} } με f ( x ) = | x + 1 | {\displaystyle f(x)=|x+1|} , είναι ένα-προς-ένα. Ενώ, η συνάρτηση g : R → R {\displaystyle g:\mathbb {R} \to \mathbb {R} } με g ( x ) = | x + 1 | {\displaystyle g(x)=|x+1|} δεν είναι, καθώς | 2 + 1 | = | ( − 4 ) + 1 | = 3 {\displaystyle |2+1|=|(-4)+1|=3} . H συνάρτηση προσήμου s g n : R → R {\displaystyle \mathrm {sgn} :\mathbb {R} \to \mathbb {R} } δεν είναι ένα-προς-ένα, αλλά η συνάρτηση s : { − 1 , 0 , 1 } → { − 1 , 0 , 1 } {\displaystyle s:\{-1,0,1\}\to \{-1,0,1\}} με s ( x ) = x {\displaystyle s(x)=x} είναι. Η ταυτοτική συνάρτηση είναι ένα-προς-ένα. Η γραμμική συνάρτηση f : R → R {\displaystyle f:\mathbb {R} \to \mathbb {R} } με f ( x ) = a x + b {\displaystyle f(x)=ax+b} (για κάθε a , b ∈ R {\displaystyle a,b\in \mathbb {R} } και a ≠ 0 {\displaystyle a\neq 0} ) είναι ένα-προς-ένα. Κάθε γνησίως μονότονη πραγματική συνάρτηση f : Δ → R {\displaystyle f:\Delta \to \mathbb {R} } για Δ ⊆ R {\displaystyle \Delta \subseteq \mathbb {R} } είναι ένα-προς-ένα. Η σύνθεση δύο ένα-προς-ένα συναρτήσεων f : A → B {\displaystyle f:A\to B} και g : B → C {\displaystyle g:B\to C} , είναι ένα-προς-ένα. Συνάρτηση Επί
Στα μαθηματικά, μία συνάρτηση f : A → B {\displaystyle f:A\rightarrow B} μεταξύ δύο συνόλων A {\displaystyle A} , B {\displaystyle B} ονομάζεται ένα προς ένα (1-1) ή αμφιμονοσήμαντη ή αμφιμονότονη, αν ισχύει ότι: αν f ( x ) = f ( y ) {\displaystyle f(x)=f(y)} τότε είναι x = y {\displaystyle x=y} , για κάθε x , y {\displaystyle x,y} στο A {\displaystyle A} . Ένας ισοδύναμος ορισμός είναι ο εξής: Αν x ≠ y {\displaystyle x\neq y} τότε f ( x ) ≠ f ( y ) {\displaystyle f(x)\neq f(y)} , για κάθε x , y {\displaystyle x,y} στο A {\displaystyle A} .Μία συνάρτηση είναι γνησίως μονότονη (γνησίως αύξουσα ή γνησίως φθίνουσα) σε ένα διάστημα Δ {\displaystyle \Delta } , τότε είναι "1-1" σε αυτό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%B1_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%AD%CE%BD%CE%B1
Άγιοι Απόστολοι Ιωαννίνων
Οι Άγιοι Απόστολοι είναι ορεινός οικισμός στο κεντρικό τμήμα του νομού, στις δυτικές απολήξεις του όρους Μιτσικέλι και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 590. Απέχουν 13 χλμ. περίπου ΒΔ.. της πόλης των Ιωαννίνων. Ως Βάρβεσι Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1919 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Περιβλέπτου. Το 1940 μετονομάστηκε σε Άγιοι Απόστολοι Ως Άγιοι Απόστολοι Με το ΦΕΚ 244Α - 4/12/1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Περιβλέπτου και προσαρτήθηκε στον δήμο Περάματος Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Περάματος και προσαρτήθηκε στον δήμο Ιωαννιτών(Πηγή: https://www.eetaa.gr/metaboles/oikmet_details.php?id=17823) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς)
Οι Άγιοι Απόστολοι είναι χωριό της τοπικής κοινότητας Κρανούλας, της δημοτικής ενότητας Περάματος, του δήμου Ιωαννιτών, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ιωαννίνων, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Δωδώνης του νομού Ιωαννίνων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου. Μέχρι το 1940 το χωριό ονομαζόταν Βάρβεσι (το).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
Χελλένικ Καπ
Τις δεκαετίες '60 και '70 με πρωτοβουλία διαφόρων σωματείων διεξάγονταν τουρνουά με συμμετοχή ελληνικών ομογενειακών συλλόγων. Το πρώτο γνωστό τουρνουά που αναφέρεται διεξήχθη το Νοέμβριο του 1962 με τη συμμετοχή των συλλόγων: Αθηνά Μπρούνσβικ, Μέγας Αλέξανδρος Μελβούρνης, Ηρακλής Πρίνσες Παρκ, Ολυμπιακός Ντέντενονγκ και Δόξα Ρίτσμοντ. Την επόμενη δεκαετία ο αριθμός των ελληνικων ομογενειακών συλλόγων αυξήθηκε. Ορισμένες από αυτές, όπως ο Ερμής Μόρντιαλοκ, ο Ηρακλής Νόρθκοουτ και η Νέα Ελλάς επιθυμούσαν να διοργανώσουν το δικό τους "Greek Cup" με τη συμμετοχή και άλλων ομογενειακών σωματείων. Χρόνο με το χρόνο ο αριθμός των συλλόγων που επιθυμούσαν να είναι διοργανωτές αύξανε. Το 1982 ο Τεντ Παπάζογλου και μερικοί άλλοι ποδοσφαιρόφιλοι αποφάσισαν να κάνουν μια πιο οργανωμένη προσπάθεια. Δημιούργησαν την επιτροπή Hellenic Cup Committee που ανέλαβε να καθιερώσει μια ετήσια διοργάνωση, όπου μπορούσαν να συμμετάσχουν όλες οι ελληνικές ομογενειακές ομάδες που επιθυμούσαν. Έτσι δημιουργήθηκε το Χελλένικ Καπ (Hellenic Cup). Το πρώτο Δ.Σ. της επιτροπής αποτελούσαν οι: Νικ Κουτούλης (πρόεδρος), Στιβ Ρίντης (γραμματέας), Τεντ Παπάζογλου (ταμίας), Τζορτζ Ζαφειρόπουλος, Νικ Αθανασόπουλος, Γεράσιμος Κατηφόρης, Δημήτρης Αμανατίδης και Εμμανουήλ Βάθης. Στην πρώτη διοργάνωση μετείχαν 16 σύλλογοι και την φιλοξένησε η Πορτ Μέλμπουρν από 16 Ιανουαρίου ως 6 Μαρτίου 1983. Είχε μεγάλη επιτυχία ώστε αποφασίστηκε να γίνει και δεύτερη στα τέλη του έτους τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο. Το 1984 η ελληνική κυβέρνηση αθλοθλέτησε βαρύτιμο τρόπαιο για το νικητή της διοργάνωσης που απονέμεται κάθε χρόνο. Η νικήτρια ομάδα το κρατά για ένα διάστημα ενώ στην κατοχή της μένει ένα αντίραγφο. Το Ελληνικό Κύπελλο φυλάσσεται μόνιμα στο Μουσείο του Εθνικού Κέντρου Ελληνικών Σπουδών και Έρευνας (Museum of National Centre for Hellenic Studies & Research) στο Πανεπιστήμιο Λα Τρόουμπ (La Trobe University, Bundoora). Σήμερα στη διοργάνωση μετέχουν πάνω από 45 ελληνοαυστραλιανοί σύλλογοι όλων των κατηγοριών, από τις επαγγελματικές, όπως η Ελλάς Μελβούρνης, μέχρι συνοικιακές εθνικοτοπικών συλλόγων, όπως η "Braeside United Lemnos Soccer Club". Το τρόπαιο έχουν κατακτήσει 11 διαφορετικοί σύλλογοι, με πολυνίκη την ομάδα "Παγκύπριος" Γκρηνς Μελβούρνης (Bentleigh Greens). Οι αγώνες φιλοξενούνται κάθε χρόνο σε μια έδρα. Αρχικά ήταν νοκ-άουτ, όπως και ο τελικός. Σταδιακά η διοργάνωση εξελίχθηκε και η πρώτες φάσεις γίνονται σε ομίλους. Διάφορες δυσκολίες δεν επέτρεψαν να γίνουν οι αγώνες τα έτη 1988, 1989, 1998 και 2005. Από το 2006 εκτός από το κύπελλο ανδρικών ομάδων, διεξάγονται αντίστοιχα κύπελλα γυναικών Λέιντις Χελλένικ Καπ (Ladies Hellenic Cup), νέων Γιουθ Χελλένικ Καπ (Youth Hellenic Cup) και βετεράνων Βέτερανς Χελλένικ Καπ (Veterans Hellenic Cup). Το 2008 έγιναν και δυο διοργανώσεις παίδων Κ-14 και Κ-13. *Το 1983 έγιναν δύο διοργανώσεις: από 16/1 ως 6/3 και από 6/11 ως 18/12. **Από 1992-93 ως 1995-96 οι διοργανώσεις διεξάγονταν από Δεκέμβριο ως Ιανουάριο. Επίσημος ιστότοπος
Το Χελλένικ Καπ (αγγλικά: Hellenic Cup, κυριολεκτικά: Ελληνικό Κύπελλο) είναι μια ετήσια ποδοσφαιρική διοργάνωση, στην οποία μετέχουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες των Ελλήνων ομογενών της Αυστραλίας, κυρίως από την Μελβούρνη. Ξεκίνησε το 1983 σε μια προσπάθεια να τυποποιηθεί μια ποδοσφαιρική ομογενειακή διοργάνωση, στη θέση διαφόρων τουρνουά που διεξάγονταν αποσπασματικά και ανοργάνωτα και πιο παλιά, τις δεκαετίες του '60 και '70. Υπεύθυνη για τη διεξαγωγή της διοργάνωσης είναι η Hellenic Cup Committee.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BA_%CE%9A%CE%B1%CF%80
Moncler
Το όνομα είναι συντομογραφία του Μονεστιέ ντε Κλερμόν, ενός χωριού στα βουνά κοντά στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Τα πρώτα καπιτονέ μπουφάν σχεδιάστηκαν για την προστασία των εργαζομένων από το κρύο. Φορούσαν τα μπουφάν πάνω από τις φόρμες τους στο μικρό ορεινό συγκρότημα. Ο πρώτος που τους πρόσεξε και συνειδητοποίησε τις δυνατότητές τους ήταν ο Γάλλος ορειβάτης Λιονέλ Τερέ . Το αποτέλεσμα ήταν να φτιαχτεί η ειδική γκάμα "Moncler pour Lionel Terray". Το 1954, τα μπουφάν της Moncler επιλέχθηκαν για να εξοπλίσουν την ιταλική αποστολή στο K2, η οποία κορυφώθηκε με την κατάκτηση της δεύτερης υψηλότερης κορυφής της γης από τους Ακίλλε Κομπανιόνι και Λίνο Λατσεντέλλι . Η Moncler συνόδευσε επίσης τη γαλλική αποστολή που έφτασε στη σύνοδο κορυφής του Μακαλού το 1955 και ήταν ο επίσημος προμηθευτής αποστολών στην Αλάσκα που διοργάνωσε ο Λιονέλ Τερέ το 1964. Με αφορμή τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Γκρενόμπλ το 1968, η Moncler έγινε ο επίσημος προμηθευτής της γαλλικής εθνικής ομάδας σκι κατάβασης. Το 2003, η Moncler εξαγοράστηκε από τον Ιταλό επιχειρηματία Ρέμο Ρουφίνι, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο, ο οποίος παρουσίασε για πρώτη φορά παγκόσμια την στρατηγική των καπιτονέ μπουφάν. Στις 16 Δεκεμβρίου 2013 πραγματοποιήθηκε η ένταξη της Moncler στο Χρηματιστήριο του Μιλάνου, με αρχική αξία 10,20 € ανά μετοχή. Οι μετοχές υπεγράφησαν 27 φορές και αυξήθηκαν 47% την πρώτη ημέρα, με αποτέλεσμα την κεφαλαιοποίηση της αγοράς άνω των 4 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τον Φεβρουάριο του 2018 η Moncler ξεκίνησε την καμπάνια Moncler Genius, ένα νέο δημιουργικό και επιχειρηματικό μοντέλο, όπου γνωστοί σχεδιαστές δημιουργούν ξεχωριστές συλλογές που ερμηνεύουν την ταυτότητα του Moncler, οι οποίες κυκλοφορούν σε μηνιαία βάση. Moncler : για άνδρες και γυναίκες Moncler Enfant : συλλογή παιδικών ειδών Moncler Grenoble : η συλλογή ένδυσης για σκι που έκανε το ντεμπούτο της στη Νέα Υόρκη το 2010 κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μόδας της Νέας Υόρκης Moncler Gamme Rouge : Η συλλογή υψηλής ραπτικής του Moncler σχεδιάστηκε από την Αλεσάντρα Φακινέτι και στη συνέχεια από τον Τζαμπατίστα Βάλι . Από το 2008 έως το 2018, η συλλογή παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μόδας του Παρισιού . Η συνεργασία και η συλλογή ολοκληρώθηκαν με τη συλλογή Άνοιξη-Καλοκαίρι 2018. Moncler Gamme Bleu : Ανδρική συλλογή σχεδιασμένη από τον Τομ Μπράουν και παρουσιάστηκε στην εβδομάδα μόδας του Μιλάνου . Η συνεργασία και η συλλογή ολοκληρώθηκαν με την κυκλοφορία Άνοιξη-Καλοκαίρι 2018. Moncler O : Συνεργασία μεταξύ των Moncler και Off-White c / o Virgil Abloh (Συλλογές Φθινόπωρο-Χειμώνας 2016-17 και Άνοιξη-Καλοκαίρι 2017) Moncler C : Συνεργασία μεταξύ της Moncler και του βρετανικού σχεδιαστή Craig Green (Συλλογές Fall-Winter 2017-18 και Spring-Summer 2018) Το 2018 ο Remo Ruffini συνέλαβε το έργο Moncler Genius, Οι παρακάτω φωτογράφοι έχουν συνεργαστεί με τη Moncler για τις ανάγκες της εκάστοστε καμπάνιας: Bruce Weber (2009 – 2014), Annie Leibovitz (2014 – 2018) Steven Meisel (εκστρατείες Gamme Rouge από το 2009 έως το 2014) Liu Bolin (Άνοιξη-Καλοκαίρι 2017 και Φθινόπωρο-Χειμώνας 2017-2018) Craig McDean (Φθινόπωρο-Χειμερινή σεζόν 2018 – 2019) Tim Walker (2019) Poldo Dog Couture (2019) Τελευταία ενημέρωση: July 2019 Για να αντιμετωπίσει τα απομιμητικά προϊόντα η εταιρεία δημιούργησε ένα ηλεκτρονικό σύστημα επαλήθευσης κώδικα για τον έλεγχο των αγορασμένων προϊόντων. Canada Goose (στα ελληνικά)
Η Μονκλέρ (Moncler) είναι μια ιταλική μάρκα πολυτελείας που δραστηριοποιείται στον χώρο της μόδας, γνωστή κυρίως για τα προϊόντα σκι που παράγει. Ιδρύθηκε το 1952 από τους Ρενέ Ραμιγιόν και Αντρέ Βενσάν, . Πήρε το όνομά της από τη συντομογραφία του Μονεστιέ-ντε-Κλερμόν, μιας πόλης των Άλπεων κοντά στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Η μάρκα αγοράστηκε από τον Ιταλό επιχειρηματία Remo Ruffini το 2003, μετασχηματίζοντας και επαναφέροντας την εταιρεία που σχεδόν πτώχευσε. Την καταχώρησε στο χρηματιστήριο του Μιλάνου το 2013. Τον Δεκέμβριο του 2020, η Moncler αγόρασε το 100% της ιταλικής μάρκας πολυτελών αθλητικών ειδών Stone Island σε μια εξαγορά αξίας 1,15 δισεκατομμυρίων ευρώ.
https://el.wikipedia.org/wiki/Moncler
Άννα Αμαλία της Πρωσίας
Γεννήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 1723 στο Βερολίνο, και ήταν το δωδέκατο παιδί και η νεότερη κόρη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α΄ της Πρωσίας και της Σοφίας Δωροθέας του Αννόβερου. Θεωρήθηκε ως πιθανή νύφη για τον Αδόλφο Φρειδερίκο, Διάδοχο Πρίγκιπα της Σουηδίας, μαζί με την αδελφή της Λουίζα Ουλρίκα, καθώς ο αδελφός της Φρειδερίκος την προειδοποίησε ότι η Λουίζα Ουλρίκα ήταν ίσως πολύ φιλόδοξη για να είναι μια καλή βασίλισσα σε μια μοναρχία χωρίς εξουσία, όπως τότε η Σουηδία ήταν κατά την εποχή της ελευθερίας.Το 1755 η Άννα Αμαλία έγινε Ηγουμένη του Κβέντλινμπουργκ, που την έκανε μια πλούσια γυναίκα. Έχοντας επιλέξει να περάσει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της στο Βερολίνο, όπου αφιερώθηκε στη μουσική και έγινε γνωστή ως μουσική προστάτης και συνθέτης. Ως συνθέτης πέτυχε μια μέτρια φήμη και είναι περισσότερο γνωστή για τα μικρότερα έργα της, τα οποία περιελάμβαναν τρία, εμβατήρια, καντάτες, τραγούδια και φούγκες. Η Άννα Αμαλία πέθανε στις 30 Μαρτίου 1787 σε ηλικία 63 ετών. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Princess Anna Amalia of Prussia στο Wikimedia Commons
Η Άννα Αμαλία της Πρωσίας (Anna Amalie von Preußen, 9 Νοεμβρίου 1723 - 30 Μαρτίου 1787) ήταν η Ηγουμένη του Κβέντλινμπεργκ και κόρη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α΄ της Πρωσίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82
Παναγιώτης Δοξαράς
Πατέρας του ήταν ο Νικόλαος Δοξαράς με καταγωγή από την Καλαμάτα. Το 1664, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Ζάκυνθο, όπου έλαβε μαθήματα αγιογραφίας από τον Λέο (ή Λέω) Μόσκο. Το 1694 κατατάχθηκε στον στρατό των Βενετών και πολέμησε στη Χίο εναντίον των Οθωμανών. Το 1696 εγκατέλειψε τον ενετικό στρατό αλλά συνέχισε να του προσφέρει υπηρεσίες στρατολογώντας πολεμιστές για τον κατά των Οθωμανών πόλεμο. Οι Βενετοί τον αντάμειψαν δίνοντάς του αρχικά τον τίτλο του ιππότη, και αργότερα (1721) κτήματα στη Λευκάδα. Από το 1699 έως το 1704 σπούδασε ζωγραφική στη Βενετία και από το 1704 μέχρι το 1715 έζησε στην Καλαμάτα. Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στα Επτάνησα, ανάμεσα στη Ζάκυνθο, τη Λευκάδα και την Κέρκυρα. Το έργο του Παναγιώτη Δοξαρά σηματοδοτεί τη στροφή της ελληνικής ζωγραφικής από τη βυζαντινή αγιογραφία προς τη δυτικοευρωπαϊκή αναγεννησιακή τέχνη. Ο Δοξαράς θαύμαζε τους Ιταλούς ζωγράφους και ειδικότερα τον Λεονάρντο ντα Βίντσι, το έργο του οποίου Τέχνη ζωγραφίας (Trattato della pittura) μετέφρασε. Επίσης, μετέφρασε το έργο του Λέον Μπαττίστα Αλμπέρτι και του Andrea Pozzo για τη ζωγραφική. Το 1726, συνέγραψε τη δική του πραγματεία Περί ζωγραφίας, η οποία όμως εκδόθηκε πολύ αργότερα (1871). Το έργο του Δοξαρά, αν και είναι κυρίως θρησκευτικό, εντούτοις αποτελεί την πρώτη απόπειρα Έλληνα να απεικονίσει πρόσωπα ρεαλιστικά. Ζωγράφισε την «Ουρανία» (οροφή) του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, αλλά οι εικόνες του φθαρήκαν και αντικαταστάθηκαν από άλλες στα μέσα του 19ου αι. Είναι επίσης ο πρώτος Έλληνας που έφτιαξε πορτρέτα, με πλέον γνωστό την ολόσωμη προσωπογραφία του κόμη von der Schulenburg, στρατάρχη της Βενετίας και υπερασπιστή της Κέρκυρας. Επιλογή έργων Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ (Παναγιώτης Δοξαράς) Γιάνης Κορδάτος, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το 1961, τόμος πρώτος,εκδ.Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983 Δοξαράς, Παναγιώτης, Περί ζωγραφίας, εκδ. Σπ. Π. Λάμπρου, εν Αθήναις, 1871; Αθήνα (Εκάτη 1996 Λάμπρου, Σπ.: Συμπληρωματικαί ειδήσεις περί του ζωγράφου Παναγιώτου Δοξαρά Ν. *Ελληνομνήμων ή Σύμμικτα Ελληνικά, τ. 1, 1843 Σάθας, Κ.: Νεοελληνική Φιλολογία, Αθήνα 1868 Σάθας, Κ.: Τουρκοκρατούμενη Ελλάς, Αθήνα 1868 Τσιτσέλης, Ηλίας: Κεφαλληνιακά Σύμμικτα, Αθήνα 1960 Παπαντωνίου, Ζαχαρίας: Κριτικά, Εστία 1966 Δεληγιάννης, Δ.: «Η πραγματεία του Παναγιώτη Δοξαρά Περί ζωγραφίας 1726». Διπλή Εικόνα, τεύχος 4-5, Αθήνα 1985 Κόντογλου, Φώτης: «Π. Δοξαράς». Λεξικό Κ. Ελευθερουδάκη τόμ. Δ΄ σελ. 700 Κουτσιλιέρης, Ανάργυρος: Ιστορία της Μάνης. Παπαδήμας, Αθήνα 1993 Αλεβίζου, Χλόη-Ντενίζ,ΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ, Ο Παναγιώτης Δοξαράς, το Περί ζωγραφίας κατά το αψκστ' και οι άλλες μεταφράσεις, Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2005. Bentchev, Ivan: Griechische und bulgarische Malerbücher. Technologie. Recklinghausen; Museen der Stadt Recklinghausen, 2004 (Beiträge zur Kunst des christlichen Ostens; Band 11, herausgegeben von Eva Haustein-Bartsch) ISBN 3-929040-74-3, S. 130-153 Мутафов, Е.: Европеизация на хартия, София 2001, с. 143-150 Мутафов, Емануел: Панайотис Доксарас "За живописта". Ерминия за различните верници — превод от гръцки език и коментар // Паметници, реставрация, музеи, 2004, бр. 2, май, c. 9-17 Бенчев, Иван: Доксарас, Панайотис // Православная Энциклопедия (ПЭ), т. XV, М. 2007, C. 576
Ο Παναγιώτης Δοξαράς (Κουτήφαρι Μάνης, 1662 – Κέρκυρα, 1729) ήταν Έλληνας ζωγράφος, ιδρυτής της Επτανησιακής Σχολής. Τα έργα του συνδέθηκαν με πολλούς εξέχοντες Αγιογράφους και καλλιτέχνες που ανήκαν στην Κρητική Σχολή όπως Ηλίας Μόσκος, Θεόδωρος Πουλάκης, Στέφανος Τσαγκαρόλος, Σπυρίδων Σπεράντζας και Βίκτωρ. Η Επτανησιακή Σχολή αναδύθηκε την εποχή που επικρατούσε η Μπαρόκ ζωγραφική και συνεχίστηκε την μετέπειτα Μπαρόκ περίοδο του Ροκοκό. Ο γιος του Νικόλαος Δοξαράς συνέχισε το ίδιο κίνημα την εποχή που κυριαρχούσε ο Νεοκλασικισμός. Ο Παναγιώτης και ο γιος του Νικόλαος εξευγένισαν την Σχολή που δέχτηκε πολύ έντονες επιδράσεις από την Βενετική Σχολή. Η Σχολή του επηρέασε πολλούς Ιταλούς ζωγράφους της εποχής, από αυτήν προήλθε ο μετέπειτα Ζακυνθινός Αγιογράφος Νικόλαος Καντούνης. Ο διδάσκαλος του Παναγιώτη Δοξαρά ήταν ο περίφημος Κρητικός Αγιογράφος Λέος Μόσχος, σπούδασε ζωγραφική μαζί του στην Δημοκρατία της Βενετίας. Ο Παναγιώτης Δοξαράς δημιούργησε προσωπογραφίες του διάσημου στρατηγού Ματίας φον ντερ Σούλενμπουργκ. Εισήγαγε στην τέχνη του πολλά Βενετσιάνικα στοιχεία αλλάζοντας σημαντικά την παλιότερη Ελληνο-Ιταλική τέχνη της Κρητικής Σχολής. Θεωρείται ο πατέρας του Ελληνικού Ροκοκό και του Νεοελληνικού διαφωτισμού στην τέχνη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%BF%CE%BE%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82
Βίκτορ Φραντς Ες
Ο πατέρας του ήταν ο Βίντσενζ Ες (Vinzens Hess) και η μητέρα του η Serafine Edle von Grossbauer-Waldstätt, γεννήθηκε στο κάστρο Βάλντστάιν (Waldstein) στη Στυρία, Αυστρία. Ο πατέρας του ήταν βασιλικός δασοφύλακας στην υπηρεσία του πρίγκηπα Öttingen-Wallerstein. Φοίτησε στο γυμνάσιο του Γκρατς από το 1893 μέχρι το 1901. Από το 1901 μέχρι το 1905 ο Ες ήταν προπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς, και συνέχισε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Φυσική, μέχρι που έλαβε το διδακτορικό του από εκεί το 1910. Εργάστηκε ως βοηθός του Stefan Meyer στο Ινστιτούτο Έρευνας για το ράδιο, στην Ακαδημία Επιστημών της Βιέννης (1910 - 1920). Ο Ες πήρε άδεια απουσίας το 1921 και ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εργάστηκε στην US Radium Corporation, στο Νιου Τζέρσεϊ, και ως σύμβουλος Φυσικός για το Bureau of Mines, στην Ουάσιγκτον. Το 1923 επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς, και ορίστηκε τακτικός καθηγητής της Πειραματικής Φυσικής το 1925. Το Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ τον διόρισε καθηγητή και Διευθυντή του Ινστιτούτου Ακτινολογίας, το 1931.Ο Ες μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες με την εβραϊκής καταγωγής γυναίκα του το 1938, για να αποφύγει τις διώξεις των Ναζί. Το ίδιο έτος το πανεπιστήμιο Fordham τον διόρισε καθηγητή της Φυσικής, και αργότερα το 1944 έγινε πολιτογραφημένος πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών. Συνταξιοδοτήθηκε από το Fordham το 1956, και πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου 1964, στο Μάουντ Βέρνον, Νεα Υόρκη, Ηνωμένες Πολιτείες. Μεταξύ του 1911 και 1913, ο Ες έκανε το έργο με το οποίο κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής το 1936. Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες είχαν αμηχανία για τα επίπεδα της ιονίζουσας ακτινοβολίας που μετράται στην ατμόσφαιρα. Η υπόθεση εκείνη την εποχή ήταν ότι η ακτινοβολία θα μειωθεί καθώς η απόσταση από τη Γη, της πηγής της ακτινοβολίας, θα αυξηθεί. Το ηλεκτροσκόπιο που είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν έδωσε μια κατά προσέγγιση μέτρηση της ακτινοβολίας, αλλά άφησε να εννοηθεί ότι στα υψηλότερα επίπεδα της ατμόσφαιρας το επίπεδο της ακτινοβολίας μπορεί να είναι περισσότερο από ότι στο έδαφος. Ο Ες προσέγγισε πρώτα αυτό το μυστήριο, αυξάνοντας κατά πολύ την ακρίβεια των συσκευών μέτρησης, και στη συνέχεια την τοποθέτηση του εξοπλισμού ψηλά με τη βοήθεια ενός μπαλονιού. Συστηματικά μετρούσε την ακτινοβολία σε υψόμετρο έως και 5,3 χιλιομέτρων κατά τη διάρκεια του 1911-12. Πραγματοποίησε τολμηρές πτήσεις, τόσο κατά την ημέρα όσο και κατά τη διάρκεια της νύχτας, διατρέχοντας σημαντικό κίνδυνο.Το αποτέλεσμα της ενδελεχούς εργασίας του Ες, που δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά της Ακαδημίας Επιστημών της Βιέννης, έδειξε ότι το επίπεδο της ακτινοβολίας μειώνεται μέχρι και σε υψόμετρο περίπου 1 χμ, αλλά πάνω από το επίπεδο αυτό αυξάνεται σημαντικά, με την ακτινοβολία που διαπιστώθηκε σε 5 χλμ. περίπου να είναι διπλάσια από αυτή στο επίπεδο της θάλασσας. Το συμπέρασμά του ήταν ότι υπάρχει ακτινοβολία που διαπερνά την ατμόσφαιρα από το διάστημα, και η ανακάλυψη επιβεβαιώθηκε από τον Ρόμπερτ Μίλικαν το 1925, ο οποίος έδωσε στην ακτινοβολία το όνομα «κοσμικές ακτίνες». Η ανακάλυψη άνοιξε την πόρτα σε πολλές νέες ανακαλύψεις στην πυρηνική φυσική. Βραβείο Lieben (1919) Βραβείο Memorial Abbe Μετάλλιο Abbe του Ιδρύματος Καρλ Τσάις (Carl Zeiss Institute) στην Ιένα (1932) Βραβείο Νόμπελ Φυσικής (1936) Hess, Victor F. (1928). The Electrical Conductivity of the Atmosphere and Its Causes. Constable & Company. OCLC 1900377.
Ο Βίκτορ Φραντς Ες (Victor Franz Hess, 24 Ιουνίου 1883 – 17 Δεκεμβρίου 1964) ήταν Αυστριακός φυσικός, ο οποίος ανακάλυψε τις κοσμικές ακτίνες. Το 1936 πήρε το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%82_%CE%95%CF%82
Τεκές Οσμάν Μπαμπά
Σύμφωνα με τις περιγραφές του Οθωμανού περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή ο τεκές αυτός ήταν ένας από τους ομορφότερους. Όμως η περιγραφή αυτή έχει χαρακτηριστεί υπερβολική από σύγχρονους μελετητές. Ο Τσελεμπή αναφέρει ότι ο Οσμάν Μπαμπά ήταν δερβίσης από το τάγμα των Μπεκτασήδων, ο οποίος έφτασε στα Βαλκάνια τον 14ο αιώνα, με τους πρώτους στρατούς των Οθωμανών. Ο Οσμάν Μπαμπά άρχισε να διαδίδει τη θρησκεία του στην Ευρώπη και έφτασε μέχρι και τη σημερινή Δανία, ενώ βρέθηκε στην Αδριανούπολη κατά την άλωσή της από τους Οθωμανούς του 1369. Σύμφωνα με επιγραφή που υπάρχει στον τουρμπέ, ο Οσμάν Μπαμπά γεννήθηκε το 1389 και πέθανε το 1478/9. Γενικά ο Οσμάν Μπαμπά θεωρείται από τους κυριότερους αγίους στη θρησκευτική κοινότητα του Αλεβισμού.Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο σωζόμενο μνημείο (τουρμπέ) είναι ότι οι τοίχοι καλύπτονται με σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη, όπως η θυσία του Ισμαήλ ή του Ισαάκ από τον πατέρα του Ιμπραήμ ή Αβραάμ. Σήμερα η τοποθεσία του μνημείου, μαζί με τους χώρους φιλοξενίας που υπάρχουν, προσελκύει προσκυνητές κατά τη γιορτή του Εντερλές (ή γνωστή και ως γιορτή της άνοιξης) που γίνεται κάθε 6η Μαΐου. Παραδοσιακό έθιμο της εορτής αποτελεί η θυσία αρνιών. Μέσα στο δάσος και πάνω σε ένα λόφο, έξω από τον χώρο του τεκέ, υπάρχει ένας βράχος. Σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση, ο Οσμάν Μπαμπά θα γιατρέψει όποιον ξαπλώσει εκεί. Επίσης, οι πιστοί ξηλώνουν ένα κομμάτι από το ρούχο τους και το δένουν σε δένδρο.
Ο Τεκές Οσμάν Μπαμπά υπήρξε χώρος συνάθροισης δερβίσηδων (του τάγματος των Μπεκτασήδων) στην περιοχή του σημερινού χωριού Τεκέτου, στη Βουλγαρία. Σήμερα σώζεται ο τουρμπές (οθωμανικό ταφικό μνημείο) του Οσμάν Μπαμπά, ο οποίος χρονολογείται από το 1505-1507.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%9F%CF%83%CE%BC%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC
Άννα Κιεουμπασίνσκα
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του 2019, που διεξήχθη στη Ντόχα, η Κιεουμπασίνσκα κέρδισε το αργυρό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4 x 400 μέτρα, τρέχοντας στον προκριματικό γύρο. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2021 στο Τόκιο, κέρδισε το αργυρό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4 x 400 μέτρων, μαζί με τις Νατάλια Κατσμάρεκ, Ίγκα Μπάουμγκαρτ-Βίταν, Μαουγκοζάτα Χόουουπ-Κοβάλικ και Γιουστίνα Σφιέντι-Ερσέτιτς.Τον Φεβρουάριο του 2022, σημείωσε νέο πολωνικό ρεκόρ κλειστού στίβου στα 400 μέτρα, με χρόνο 51,10 δευτερολέπτων, σε μια συνάντηση στην Οστράβα της Τσεχίας.Στις 17 Αυγούστου 2022, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2022, με χρόνο 50,29. 60 μέτρα κλειστού– 7,21 (Τόρουν, 2021)100 μέτρα – 11,30 (+0.5 μ/δ) (Μπελλιντσόνα, 2021) 200 μέτρα – 22,76 (+1.9 μ/δ) (Λα Σω-ντε-Φον, 2021) 200 μέτρα κλειστού – 23,12 (Τόρουν, 2018) 400 μέτρα – 50,38 (Λα Σω-ντε-Φον, 2021) 400 μέτρα κλειστού – 51,10 (Οστράβα, 2022)
Η Άννα Κιεουμπασίνσκα (πολωνικά: Anna Kiełbasińska, γεννήθηκε 26 Ιουνίου 1990) είναι Πολωνή αθλήτρια του στίβου, η οποία ειδικεύεται στους δρόμους ταχύτητας. Περιστασιακά αγωνίζεται και σε δρόμους μετ΄ εμποδίων. Κέρδισε αρκετά μετάλλια σε επίπεδο Κ20 και Κ23. Η Κιεουμπασίνσκα εκπροσώπησε την Πολωνία στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2012, το 2016 και το 2021 και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2011, το 2015, το 2017 και το 2019.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CE%B9%CE%B5%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B1
Ισαβέλλα του Κλερμόν
Ήταν κόρη του Τριστάν του Κλερμόν και της Αικατερίνης ντελ Μπάλτσο-Ορσίνι κόμισσας του Κοπερτίνο, κόρης του Ραϊμόνδου πρίγκιπα του Τάραντα, δούκα του Μπάρι & κόμη του Σολέτο. Παντρεύτηκε το 1444/5 τον Φερδινάνδο Α΄ των Τραστάμαρα βασιλιά της Νάπολης και είχε τέκνα; Αλφόνσος Β΄ 1448-1495, βασιλιάς της Νάπολης. Ελεονώρα 1450-1493, παντρεύτηκε πρώτα τον Σφόρτσα-Μαρία Σφόρτσα δούκα του Μπάρι και μετά τον Έρκολε Α΄ των Έστε δούκα της Φερράρας. Φρειδερίκος 1452-1504, βασιλιάς της Νάπολης. Ιωάννης 1456-1485, καρδινάλιος, αρχιεπίσκοπος του Τάραντα & του Έστεργκομ. Βεατρίκη 1457-1508, παντρεύτηκε πρώτα τον Ματθία Κορβίνο βασιλιά της Ουγγαρίας και μετά τον Βλαδίσλαο Β΄ των Γιαγκελόνων βασιλιά της Ουγγαρίας & Βοημίας. Φραγκίσκος 1461-1486, δούκας του Σαντ-Άντζελο, απεβ. 25 ετών. Toomaspoeg, Kristjan (2013). "ORSINI DEL BALZO, Raimondo". Dizionario Biografico degli Italiani (in Italian). 79.
Η Ισαβέλλα, ιταλ. Isabella (π. 1424 - 30 Μαρτίου 1465) από τον Οίκο του Κλερμόν, ήταν κόρη του κόμη του Κοπερτίνο και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Νάπολης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%BD
Κασσιτεράνιο
Η θερμοκρασία βρασμού του κασσιτερανίου, υπό κανονική πίεση (1 atm), είναι -52°C. Ο κασσίτερος έχει χαμηλότερη ηλεκτραρνητικότητα σε σύγκριση με το υδρογόνο. Συγκεκριμένα, οι ηλεκτραρνητικότητες κατά Pauling των δύο χημικών στοιχείων είναι 1,96 και 2,20, αντιστοίχως. Γι' αυτό, στο κασσιτεράνιο ο κασσίτερος έχει αριθμό οξείδωσης +4 και το υδρογόνο -1. 1. Το κασσιτεράνιο μπορεί να παραχθεί με αναγωγή τετραχλωριούχου κασσιτέρου (SnCl4) από λιθιοαργιλιοϋδρίδιο (LiAlH4): 2. Το κασσιτεράνιο μπορεί, επίσης, να παραχθεί με αναγωγή διχλωριούχου κασσιτέρου (SnCl2) με «υδρογόνο εν τω γεννάσθαι», δηλαδή μέταλλο + οξύ. Για παράδειγμα: 3. Το κασσιτεράνιο μπορεί, ακόμη, να παραχθεί με επίδραση υδροχλώριου (HCl) σε κασσιτερούχο μαγνήσιο (Mg2Sn): 4. Εναλλακτικά, το κασσιτεράνιο μπορεί να παραχθεί με αναγωγή αλάτων του κασσιτέρου από υδροχλωρικό οξύ. Σε μερικές από αυτές τις αντιδράσεις σχηματίζεται και στοιχειακό υδρογόνο, από το οποίο το κασσιτεράνιο μπορεί να διαχωριστεί με ψύξη στη θερμοκρασία υγροποίησής του. Τέλος, μπορεί να παραχθεί με επίδραση οξέων σε οργανικές ενώσεις του. Αυτή η ιδιότητα είναι σχετική με αρκετές δηλητηριάσεις κονσερβοποιημένων τροφίμων, αν είναι αποθηκευμένα επί μακρύ χρονικό διάστημα σε κουτιά από κασσίτερο. Το κασσιτεράνιο είναι ασταθές. Διασπάται τελείως από το νερό και αναφλέγεται έντονα στον αέρα: Δεν δείχνει ούτε όξινες ούτε βασικές ιδιότητες, αλλά όταν επιδράται με ένα αλογόνο γίνεται ισχυρή έκρηξη και όλα τα άτομα υδρογόνου του αντικαθίστανται από άτομα αλογόνου: Το κασσιτεράνιο είναι θερμοδυναμικά ασταθές υπό κανονικές συνθήκες και σταδιακά διασπάται, σχηματίζοντας κάτοπτρο κασσιτέρου: Η διάσπαση είναι επιταχυνόμενη, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο παραγώμενος μεταλλικός κασσίτερος αποτελεί καταλύτη της αντίδρασης διάσπασης του κασσιτερανίου. Η αντίδραση διάσπασης του κασσιτεράνιου, δηλαδή, είναι αυτοκαταλυτική. Σε θερμοκρασίες πάνω από 160°C, η διάσπαση του κασσιτερανίου γίνεται με εκρηκτικά. Με προσθήκη μικρής ποσότητας αερίου οξυγόνου (περίπου 10%), το κασσιτεράνιο σταθεροποιείται, ώστε να μπορεί να αποθηκευθεί σε θερμοκρασία δωματίου. Η διάσπαση επιταχύνεται, επίσης, αν το κασσιτεράνιο έρθει σε επαφή με καοτσούκ, ή με μεταλλικές επιφάνειες επικαλυμμένες με λίπος. Το κασσιτεράνιο και τα υδρογονούχα υποκατεστημένα κασσιτεράνια χρησιμοποιούνται για την αναγωγή αλκυλαλογονιδίων σε αλκάνια: Μεθάνιο Σιλάνιο Γερμανάνιο Μεθυλοκασσιτεράνιο Σταννολάνιο
Το κασσιτεράνιο ή σταννάνιο (αγγλικά: stannane), είναι ανόργανη δυαδική χημική ένωση, με μοριακό τύπο SnH4. Το χημικά καθαρό κασσιτεράνιο, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο αέριο. Το κασσιτεράνιο διασπάται αργά σε θερμοκρασία δωματίου (20 °C), δίνοντας μεταλλικό κασσίτερο και υδρογόνο. Αναφλέγεται με την επαφή του με τον αέρα. Το κασσιτεράνιο είναι πολύ τοξικό ανόργανο μεταλλικό υδρίδιο. Το κασσιτεράνιο είναι το κασσιτερούχο ανάλογο του μεθανίου. Εκτός από το «μητρικό» κασσιτεράνιο, ο όρος επεκτείνεται και σε μια σειρά ανόργανων και οργανικών «θυγατρικών» ή «υποκατεστημένων» κασσιτερανίων, με γενικό τύπο SnxRy όπου τα όχι απαραίτητα ίδια R μπορεί να είναι υδρογόνο, αλογόνο ή μονοσθενείς ρίζες, ενώ δύο ή τρία R μαζί μπορεί να παριστάνουν δισθενείς ή και τρισθενείς ρίζες, σχηματίζοντας έτσι πιθανώς ετεροκυκλικά κασσιτεράνια. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα θυγατρικού κασσιτεράνιου είναι το μεθυλοκασσιτεράνιο (CH3SnH3). Τα θυγατρικά κασσιτεράνια είναι επίσης τοξικά και αναγωγικά σώματα, όπως και η μητρική ένωση.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF
MONU
Από την αρχή της δημιουργίας του, το MONU στοχεύει στη διερεύνηση κάθε είδους αστικής πτυχής, οτιδήποτε εμφανίζεται γύρω από την πόλη. Το περιοδικό ενδιαφερόταν πάντοτε να ξεδιαλύνει τις κρυμμένες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλήθειες, τις οικουμενικές αλήθειες καθώς και τις σχέσεις αλληλεξάρτησης στις πόλεις. Το MONU είναι γενικώς επικριτικό απέναντι στο γεγονός ότι συχνά οι αστικοί χώροι ικανοποιούν τις επιθυμίες και βλέψεις μιας ισχυρής μειονότητας, η οποία αγνοεί τις ανάγκες των περισσοτέρων. Το MONU κατακρίνει τις επιπτώσεις των προϊόντων μιας οικονομικά ισχυρής ελίτ που οικοδομεί ακίνητα σε πόλεις μονάχα για να ικανοποιήσει τις καταναλωτικές της βλέψεις (#12 το 2010).Το περιοδικό επίσης κατακρίνει την έλλειψη ενδιαφέροντος από πλευράς αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων απέναντι στην τεράστια δυναμική του υφιστάμενου πολεοδομικού υλικού και απέναντι σε άλλα θέματα όπως η αστική και η αρχιτεκτονική αποκατάσταση, συντήρηση, ανακαίνιση, ανάπλαση, ανανέωση ή η προσαρμοστική επανάχρηση των παλαιών δομών ως κοινωνικά ανεύθυνη και οικονομικά και πολιτιστικά απαράδεκτη (#14 το 2011).Το MONU κατακρίνει τις μη ιδεολογικές – ή καλύτερα μετα-ιδεολογικές – συνθήκες της κοινωνίας μας όσων αφορά στις πόλεις, και στοχεύει σε μια νέα ειλικρίνεια, που απαιτείται σε έναν κόσμο αποτελούμενο από πληθώρα επιλογών και αστικών αποτελεσμάτων χωρίς καμία συνεκτική αστική ιδεολογία. (#15 το 2011). Παρελθοντικοί συμβαλλομένοι του MONU:Center for Urban Pedagogy (CUP), Reinier de Graaf (2004, MONU #1 - Paid Urbanism)Thomas Sieverts (2005, MONU #2 – Middle Class Urbanism) Joost Meuwissen (2005, MONU #3 – Political Urbanism) Yoshiharu Tsukamoto (2006, MONU #4 – Denied Urbanism)Loïc Wacquant, Eyal Weizman (2006, MONU #5 – Brutal Urbanism) Supersudaca (2007, MONU #6 – Beautiful Urbanism) Floris Alkemade (2007, MONU #7 – 2nd Rate Urbanism) Joep van Lieshout, Teddy Cruz (2008, MONU #8 – Border Urbanism)Owen Hatherley, Shumon Basar (2008, MONU #9 – Exotic Urbanism) NL Architects, Kees Christiaanse (2009, MONU #10 – Holy Urbanism) Gerd Hauser, OMA (2009, MONU #11 – Clean Urbanism)Bjarke Ingels, MVRDV (2010, MONU #12 – Real Urbanism) Hans Frei (2010, MONU #13 – Most Valuable Urbanism)Rem Koolhaas, Adolfo Natalini, Beatriz Ramo (2011, MONU #14 – Editing Urbanism)Wouter Vanstiphout, Thomas Ruff (2011, MONU #15 – Post-Ideological Urbanism)Edward W. Soja, Mike Crang, Stephen Graham (2012, MONU #16 – Non-Urbanism)Joel Garreau, Saskia Sassen, Kunlé Adeyemi (2012, MONU #17 – Next Urbanism)Rainer Langhans, Atelier 5, Richard Sennett (2013, MONU #18 – Communal Urbanism)Antoine Grumbach, Rogers Stirk Harbour + Partners, Office for Metropolitan Architecture (2013, MONU #19 – Greater Urbanism)Bernardo Secchi, Edward Burtynsky, Bart Lootsma (2014, MONU #20 – Geographical Urbanism)Winy Maas, Candida Höfer, Petra Blaisse (2014, MONU #21 – Interior Urbanism)Jean-Louis Missika, Bernd Upmeyer, Ulf Hannerz (2015, MONU #22 – Transnational Urbanism) Jeremy Till, Damon Rich, Marina Abramović (2015, MONU #23 – Participatory Urbanism) Andrés Jaque, Casco, Herman Hertzberger (2016, MONU #24 – Domestic Urbanism)Kai Vöckler, Arnis Balcus, Bart Lootsma (2016, MONU #25 – Independent Urbanism) Lars Lerup, Bureau of Architecture, Research, and Design, Roger Keil, Floris Alkemade, Keller Easterling, Michael Wolf, Mark Power (2017, MONU #26 – Decentralised Urbanism) Stephan Petermann, Levi Bryant, Nicholas de Monchaux, Marco Casagrande (2017, MONU #27 – Small Urbanism) STAR strategies + architecture, Alejandro Zaera-Polo, Beatriz Ramo, Stefan Paeleman (2018, MONU #28 – Client-shaped Urbanism) Cassim Shepard, Pierre Huyghe, Cruz Garcia, Kathrin Golda-Pongratz, Carolyn Drake, Inge Goudsmit (2018, MONU #29 – Narrative Urbanism) Deane Simpson, Peter Granser, Frits van Dongen, Chris Phillipson, Junya Ishigami, Matthias Hollwich (2019, MONU #30 – Late Life Urbanism) Karla Rothstein, Miguel Candela, Christopher Coutts, Julie Rugg, Katrina Spade, Cameron Jamie (2019, MONU #31 – After Life Urbanism) Jörn Walter, Richard Florida, Anne Mie Depuydt, David Schalliol, Will Hartley, DK Osseo-Asare (2020, MONU #32 – Affordable Urbanism) Beatriz Colomina, Jessica Bridger, Peter Dench, Richard Sennett, Alexander Jachnow, Nadia Shira Cohen (2020, MONU #33 – Pandemic Urbanism) Mabel O. Wilson, Jeffrey Hou, Ben Parry, Rafal Milach, Ulrich Lebeuf, Hans Pruijt, Bing Guan (2021, MONU #34 – Protest Urbanism) Mark Wigley, Anya Sirota, Riccardo Dalisi, Isabelle Pateer, MONU’s Academic Research Studio (MARS), Peter Behrens School of Arts, Arno Brandlhuber, Olaf Grawert (2022, MONU #35 – Unfinished Urbanism) Επίσημη ιστοσελίδα
Το MONU είναι αγγλόφωνο, εξαμηνιαίο περιοδικό για την πολεοδομία, που εστιάζει στην πόλη, με την ευρεία έννοια του όρου, συμπεριλαμβανομένων της πολιτικής, γεωγραφικής, οικολογικής, και κοινωνικής της πλευράς, καθώς και της δομής και της αρχιτεκτονικής της. Συνεπώς η αρχιτεκτονική είναι ένα από τους πολλούς τομείς που καλύπτει το περιοδικό – τομείς που συμπεριλαμβάνονται στον ευρύτερο όρο “urbanism”. Το MONU εκδίδεται στο Ρόττερνταμ της Ολλανδίας. Η συναπτή έκδοση άρχισε τον Ιουνίου του 2004. Αυτοπροσδιορίζεται ως ανεξάρτητη, μη κονφορμιστική, ειδικευμένη έκδοση που συλλέγει κριτικά άρθρα, εικόνες, ιδέες και αστικές θεωρίες από αρχιτέκτονες, πολεοδόμους και θεωρητικούς ανά τον κόσμο, σε ένα δεδομένο θέμα. Το MONU επιχειρεί να εξετάσει σημαντικά θέματα για το μέλλον των πόλεών μας και των αστικών περιοχών, από ευρείες πλευρές και να παραγάγει μία βάση για συγκριτική ανάλυση. Οι διαφορετικές οπτικές γωνίες, τα διαφορετικά πλαίσια και οι διαφορετικές μέθοδοι ανάλυσης επιτρέπουν την εξερεύνηση διαφόρων πεδίων ποικιλοτρόπως. Ο συνδυασμός κειμένων και πρακτικών θεμάτων, παράγωγα ποικίλων πολιτισμών και διαφορετικών επαγγελματικών αντικειμένων, δημιουργεί νέες αντιλήψεις για τα πολύπλοκα φαινόμενα που συνδέονται με τις πόλεις. Το MONU στοχεύει σε πολυμαθείς αναγνώστες και διεκδικεί ένα κοινό που συμπεριλαμβάνει πολλούς σημαίνοντες αρχιτέκτονες και αστικούς αναλυτές. Το περιοδικό αποτελεί έδαφος για ανταλλαγή ιδεών και συνεπώς απαρτίζει μια συλλογή πληροφοριών για τον όρο “urbanism”.
https://el.wikipedia.org/wiki/MONU
Αβιόρ
Το όνομα «Αβιόρ» (Avior) δεν είναι κλασσικό. Δόθηκε στον αστέρα ε Τρόπιδος από το Βασιλικό Γραφείο του Ναυτικού Αλμανάκ της Μεγάλης Βρετανίας στα τέλη της δεκαετίας του 1930, κατά τη διάρκεια της συντάξεως του «Αεροπορικού Αλμανάκ» (The Air Almanac), ενός οδηγού για τους αεροναυτίλους της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (R.A.F.). Από τους 57 αστέρες που περιείχε το νέο αλμανάκ, οι δύο δεν είχαν ιδιαίτερο όνομα: ο ε Τρόπιδος και ο α Ταώ. Η RAF επέμεινε ότι όλοι οι αστέρες έπρεπε να έχουν ιδιαίτερα ονόματα και έτσι επινοήθηκαν δύο νέα: ο α Ταώ ονομάσθηκε Peacock (Παγώνι, ταώς = παγώνι στα αρχαία ελληνικά), ενώ ο ε Τρόπιδος αποκλήθηκε Avior (Sadler, D.H.: A Personal History of H.M. Nautical Almanac Office, σελ. 46, ιδιωτική έκδ. G.A. Wilkins, 1993). Ο ε Τρόπιδος είναι διπλός αστέρας, ένα διπλό αστρικό σύστημα ενός εξελιγμένου πορτοκαλί γίγαντα και ενός κυανού νάνου. Οι επιφανειακές θερμοκρασίες τους είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους: 4.100 και 24.000 K. Οι μάζες τους εκτιμάται ότι είναι 16 και 4,6 φορές μεγαλύτερες της μάζας του Ήλιου και η διάμετροί τους 153 και 6 φορές μεγαλύτερες. Το συνολικό απόλυτο μέγεθος των μελών του ε Τρόπιδος είναι −4,58, που αντιστοιχεί σε πραγματική λαμπρότητα 17 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ήλιου. Ο ε Τρόπιδος απομακρύνεται από εμάς με ταχύτητα 2 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (7.200 χιλιόμετρα την ώρα) και εμφανίζει ιδία κίνηση 0,034 δευτερόλεπτο της μοίρας ανά έτος. Κατάλογος αστέρων της Τρόπιδος
Αβιόρ είναι το ιδιαίτερο όνομα του αστέρα ε (έψιλον) στον αστερισμό Τρόπις (epsilon Carinae, ε Car). Δεν είναι ορατός από την Ελλάδα ή την Ευρώπη, καθώς βρίσκεται πολύ νότια στην ουράνια σφαίρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B9%CF%8C%CF%81
Ιρίνα Τσίλικ
Η Ιρίνα Τσίλικ γεννήθηκε στο Κίεβο. Αποφοίτησε από το Εθνικό Πανεπιστήμιο Θεάτρου, Κινηματογράφου και Τηλεόρασης του Κιέβου με το όνομα Κερπένκο-Κάρι με τον υψηλότερο έπαινο (summa cum laude). Εργαζόταν ως 1η AD στη διαφημιστική παραγωγή και τώρα εργάζεται ως σκηνοθέτης σε μια κινηματογραφική βιομηχανία. Επιπλέον, η Τσίλικ είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων (ποίηση, πεζογραφία, παιδικά βιβλία). Μερικά από τα έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, πολωνικά, λιθουανικά, τσέχικα, ρουμανικά, καταλανικά, σουηδικά. Παρουσιάστηκαν σε διάφορα διεθνή λογοτεχνικά φεστιβάλ και εκδηλώσεις, όπως «Φεστιβάλ Ποίησης Βερολίνου» 2017, Έκθεση Βιβλίου Λειψίας 2017, Διεθνής Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης 2016, „Ποίηση για όλους (Lyrik für Alle“) (Babelsprech-conference, Σάλτσμπουργκ 2016), Έκθεση Βιβλίου Βίλνιους 2016 Meownzer, ” (Ουκρανία, 2015-2016), Μήνας Ανάγνωσης Συγγραφέων (Τσεχία, Σλοβακία 2016), Διεθνές λογοτεχνικό φεστιβάλ Βιλένικα (Σλοβενία 2008) και άλλα. Τον Νοέμβριο του 2020 ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι απένειμε στην Τσίλικ τον τίτλο του Επίτιμου Καλλιτέχνη της Ουκρανίας. Αρνήθηκε την τιμή ισχυριζόμενη ότι μόλις άρχιζε την καριέρα της στη σκηνοθεσία ταινιών και θεωρεί «ακατάλληλο να αποδέχεται τέτοια βραβεία με ελαφριά καρδιά σε περιόδους αβεβαιότητας, όταν πολλοί από τους συναδέλφους της από την κινηματογραφική κοινότητα προσβλήθηκαν από τις άδικες ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης». Λίγες μέρες αργότερα το διάταγμα που απονέμει στην Τσίλικ τον τίτλο εξαφανίστηκε από την επίσημη ιστοσελίδα του Γραφείου του Προέδρου της Ουκρανίας.Η πιο σημαντική στιγμή στην καριέρα της μέχρι στιγμής είναι η βράβευσή της για την ταινία-ντοκιμαντέρ Η Γη είναι Μπλε σαν ένα Πορτοκάλι το 2020. Το θέμα της ταινίας είναι τα βάσανα, που περνούν η Άννα και τα παιδιά της στον πόλεμο του Ντονμπάς. Για να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές τραυματικές εμπειρίες ζωής, η Άννα και τα παιδιά της κάνουν μαζί μια ταινία για τη ζωή τους στο πιο σουρεαλιστικό περιβάλλον.Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ προέρχεται από την υπερρεαλιστική ποίηση του Πολ Ελυάρ.Η Τσίλικ ζει στο Κίεβο μαζί με τον σύζυγό της συγγραφέα Αρτέμ Τσεχ και τον γιο τους Αντρίι (ο οποίος γεννήθηκε το 2010). Βράχος. Χαρτί. Χειροβομβίδα ("Я і Фелікс", ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, έργο σε εξέλιξη, 90'. Η ταινία πρόκειται να κυκλοφορήσει το 2022). Η Γη είναι Μπλε σαν ένα Πορτοκάλι ( Земля блакитна, ніби апельсин ; ντοκιμαντέρ, 74', 2020). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς 2020 (Παγκόσμιος Διαγωνισμός Ντοκιμαντέρ) και κέρδισε το "Βραβείο Σκηνοθεσίας: Παγκόσμιο Κινηματογραφικό Ντοκιμαντέρ" εκεί. Η ευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 2020 στο πρόγραμμα Generation. Επίσης, η ταινία έχει λάβει δύο βασικά βραβεία στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Docudays UA 2020 και επιλέχθηκε επίσημα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Doc Fortnight (ΗΠΑ), το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Κοπεγχάγης, το Καναδικό Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Hot Docs, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κλίβελαντ, Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ZINEBI - Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Ταινιών Μικρού Μήκους του Μπιλμπάο, Ινστιτούτο Σύγχρονων Τεχνών: Πλαίσια αναπαράστασης (UK) και περισσότερα από 60 άλλα διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.Η Τάιρα ("Тайра"; ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, 10', 2017) και το Παιδί ("Малиш"; ταινία ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, 15', 2017) για το κινηματογράφο-αλμανάκ "Invisible Battalion".Σπίτι (Дім; ταινία μυθοπλασίας μικρού μήκους). 12', 2016. Βραβείο FIPRESCI (Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου) στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Οδησσού (Ουκρανία, 2016). Η ταινία συμπεριλήφθηκε στο αλμανάκ ταινιών μικρού μήκους "Νέο Ουκρανικό Κύμα. 20/16+" που διανεμήθηκε το 2016 στην Ουκρανία.Αναμνηστική Τελετή (Помин; ταινία μυθοπλασίας μικρού μήκους). 24', 2012. Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόλοντιστ . Η ταινία συμπεριλήφθηκε στο αλμανάκ ταινιών μικρού μήκους "Νέο Ουκρανικό Κύμα. Romantigue» που διανεμήθηκε το 2013 στην Ουκρανία.Μπλε Ώρα (Вдосвіта, ταινία μικρού μήκους). 10', 2008. Βάθος πεδίου (Глибина різкості; συλλογή ποιημάτων), 2016. Qi (Ці; συλλογή ποιημάτων), 2007. Κόκκινα σημάδια σε μαύρα ίχνη (Червоні на чорному сліди; συλλογή διηγημάτων), 2015. Γενέθλια σημάδια (Родимки; συλλογή διηγημάτων), 2013. Μετά το χθες (Післявчора; μυθιστόρημα), 2008. Το Μυστήριο μίας Φιλίας (МІСТОРія однієї дружби; παιδικό μυθιστόρημα περιπέτειας), 2016. Μια τόσο ενδιαφέρουσα ζωή (Таке цікаве життя; παιδικό βιβλίο), 2015. Τα ποιήματα της Ιρίνα Τσίλικ στο Lyrikline.org Iryna Tsilyk «Η Γη είναι Μπλε ως ένα Πορτοκάλι»: Κριτική ταινίας στο Variety Η συνέντευξη με την Ιρίνα Τσίλικ • Διευθύντρια του The Earth Is Blue as an Orange Κριτική: Η Γη είναι Μπλε ως ένα Πορτοκάλι (2020), της Ιρίνα Τσίλικ Sundance 2020: War Induces Cinema In The Powerful Ukraine Documentary "The Earth Is Blue as An Orange"
Η Ιρίνα Τσίλικ (Ουκρανικά: Ірина Цілик, γεννημένη στις 18 Νοεμβρίου 1982) είναι Ουκρανή σκηνοθέτις και συγγραφέας, μέλος του Ουκρανικού PEN International. Είναι η νικήτρια του «Βραβείου Σκηνοθεσίας: Παγκόσμιο Κινηματογραφικό Ντοκιμαντέρ» για την ταινία «Η Γη είναι Μπλε σαν ένα Πορτοκάλι» στο Φεστιβάλ Σάντανς 2020.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BA
Ευγένιος Φρανσουά Βιντόκ
Ο Εζέν Φρανσουά Βιντόκ γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1775 και ήταν το τρίτο παιδί της Ανριέτ Φρανσουάζ Βιντόκ (1744 - 1824) και του φουρνάρη Νικολά Ζόσεφ Φρανσουά Βιντόκ (1744 - 1799) στο Αρράς της Γαλλίας.Για την παιδική του ηλικία λίγα πράγματα είναι γνωστά, τα πιο πολλά προέρχονται από την αυτοβιογραφία του, και μερικά έγγραφα των Γαλλικών Αρχείων. Ο πατέρας του είχε καλή μόρφωση, και ήταν αρκετά εύπορος. Ο Βιντόκ είχε άλλα έξι αδέρφια. Δύο μεγαλύτερους αδερφούς και δύο νεότερους αδερφούς και δύο νεότερες αδερφές.
Ο Εζέν Φρανσουά Βιντόκ (γαλλικά: Eugène François Vidocq, 24 Ιουλίου, 1775 – 11 Μαΐου, 1857) ήταν Γάλλος εγκληματίας και εγκληματολόγος που η ιστορία της ζωής του, ενέπνευσε δεκάδες συγγραφείς όπως τους Βικτόρ Ουγκό, Έντγκαρ Άλλαν Πόου και Ονορέ ντε Μπαλζάκ.Ο πρώην εγκληματίας θα γίνει ο επικεφαλής της Ταξιαρχίας Ασφαλείας στο Παρίσι. Ο Βιντόκ θεωρείται ως πατέρας της σύγχρονης εγκληματολογίας και του τμήματος της Γαλλικής Αστυνομίας. Επίσης αποκαλείται ως ο πρώτος ιδιωτικός ντετέκτιβ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AC_%CE%92%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BA
Χρήστος Βυζοβίτης
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εν συνεχεία έκανε μετεκπαίδευση στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έγινε μέλος πολλών συλλόγων και σωματείων στο νομό Πέλλας και ήταν ιδρυτής και πρόεδρος του Συλλόγου Εδεσσαίων της Αθήνας. Υπήρξε μέλος της νεολαίας της ΕΡΕ στο β΄ μισό της δεκαετίας του ' 50. Όπως αναφέρει το περιοδικό του Λαογραφικού Ομίλου Πολυγύρου στο άρθρο του για τους διατελέσαντες Νομάρχες Χαλκιδικής που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 77 και το υπογράφει ο εκδότης του Γιάννης Κανατάς ο Χρήστος Βυζοβίτης διετέλεσε Νομάρχης Χαλκιδκής (διορισμένος από τη Χούντα) από τον Ιούλιο του 1973 ως τον Αύγουστο του 1974.Το 1974 εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία. Το 1986 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Έδεσσας , επικεφαλής της μειοψηφίας. Στις εκλογές τον Ιούνιο του 1989 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Πέλλας και στις 12 Μαρτίου 1990 αντικατέστησε στην έδρα της την Παρθένα Φουντουκίδου. Εξελέγη μετά βουλευτής σε απανωτές αναμετρήσεις, το 1990, το 1993 και το 1996. Τον Ιανουάριο του 1999 τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα. Πέθανε το Σεπτέμβριο του 2003 και κηδεύτηκε στην Έδεσσα, όπως ήταν και η δική του επιθυμία. Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Μάσσα και είχαν μία κόρη και δύο γιους. Ο γιος του, Τάσος (1975 - 2015), απεβίωσε σε ηλικία μόλις 40 ετών τον Απρίλιο του 2015. Συνέντευξη του βουλευτή στην εφημερίδα "Μακεδονία-Θεσσαλονίκη", 12/11/1995.
Ο Χρήστος Κ. Βυζοβίτης (Έδεσσα, 13 Μαΐου 1934 - Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 2003) ήταν Έλληνας σύμβουλος επιχειρήσεων, που χρημάτισε βουλευτής Πέλλας με τη Νέα Δημοκρατία από το 1989 ως το 2000.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
Νικίτα Κουρμπάνοφ
Ο Κουρμπάνοφ έκανε την πρώτη επαγγελματική εμφάνισή του με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας την περίοδο 2004–05. Στη συνέχεια πήγε στη Λοκομοτίβ Ροστόφ, πριν επιστρέψει στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Έγινε μέλος της ΟΥΝΙΚΣ Καζάν το 2008 και πέρασε τη χρονιά 2008–09 με τη Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης . Στη συνέχεια επέστρεψε για άλλη μια φορά στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Στις 17 Ιουνίου 2014, υπέγραψε συμφωνία 1+1 με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν . Στις 15 Ιουνίου 2015 υπέγραψε διετές συμβόλαιο με προαίρεση τρίτου έτους με την πρώην ομάδα του, ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Στις 5 Μαΐου 2017, ο Κουρμπάνοφ ονομάστηκε αμυντικός παίκτης της χρονιάς του VTB Πρωταθλήματος της περιόδου 2016–17. Στις 18 Ιουνίου 2021, ο Κουρμπάνοφ επέκτεινε το συμβόλαιό του για άλλα δύο (1+1) χρόνια. Ως μέλος των νεανικών εθνικών ομάδων μπάσκετ της Ρωσίας, ο Κουρμπάνοφ ηγήθηκε του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Εφήβων της FIBA του 2004 στο σκοράρισμα και επιλέχτηκε στην πρώτη ομάδα όλης της διοργάνωσης. Κέρδισε επίσης το χρυσό μετάλλιο με την εθνική ομάδα νέων ανδρών της Ρωσίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών της FIBA του 2005. Ονομάστηκε επίσης Πολυτιμότερος Παίχτης (MVP) της διοργάνωσης. Έχει επίσης παίξει με την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης της Ρωσίας στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2009, του 2015 και του 2017 . Ο Νικίτα Κουρμπάνοφ στο eurobasket.net Ο Νικίτα Κουρμπάνοφ στο euroleague.net Ο Νικίτα Κουρμπάνοφ στο fiba.com
Ο Νικίτα Αλεξάντροβιτς Κουρμπάνοφ ( ρωσικά: Никита Александрович Курбанов‎ , γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου 1986) είναι Ρώσος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής και αρχηγός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας του VTB Πρωταθλήματος και της Ευρωλίγκας . Με ύψος 2,02 μέτρων μπορεί να παίξει στις θέσεις σμολ φόργουορντ και πάουερ φόργουορντ .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%86
12
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Άννιος Ρούφος γίνεται επίτροπος της Ιουδαίας. Ο Αύγουστος διατάζει μια μεγάλη εισβολή στη Γερμανία πέρα ​από το Ρήνο. Ο Κουιρίνιος επιστρέφει από την Ιουδαία για να γίνει σύμβουλος του Τιβέριου. Η Αρμένικη Δυναστεία των Αρταξιαδών ανατρέπεται από τους Ρωμαίους. Τέχνες και επιστήμες Ο Οβίδιος σταματά να γράφει το έργο Fasti ("Ημερολόγιο") λόγω έλλειψης πόρων (που είναι μακριά από τις βιβλιοθήκες της Ρώμης). Ολοκληρώνει 6 βιβλία που περιγράφουν φεστιβάλ που βρίσκονται στο Ρωμαϊκό Ημερολόγιο. 31 Αυγούστου - Γάιος Καλιγούλας, Ρωμαίος αυτοκράτορας (θ. 41 μ.Χ.) (κατά προσέγγιση) Ευαγγελιστής Μάρκος, Χριστιανός ευαγγελιστής, μάρτυρας, γνωστός για το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον (θ. 68 μ.Χ.) (κατά προσέγγιση) Αγία Άννα, μητέρα της Παναγίας Ροιμητάλκης Α΄, βασιλιάς του βασιλείου των Οδρυσίων της Θράκης από το 12 π.Χ. έως το 12 μ.Χ.
Το έτος 12 ήταν ένα δίσεκτο έτος που αρχίζει την Παρασκευή στο Ιουλιανό Ημερολόγιο. Εκείνη την εποχή, ήταν γνωστό ως το Έτος της υπατείας των Γερμανικού Ιουλίου Καίσαρα και Καπίτου (ή, λιγότερο συχνά, το 765 Ab urbe condita). Ο χαρακτηρισμός 12 μ.Χ. για εκείνο το έτος έχει χρησιμοποιηθεί από τις αρχές της μεσαιωνικής περιόδου, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε την εποχή εκείνη η επικρατούσα μέθοδος στην Ευρώπη για την ονομασία των ετών. Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 12 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
https://el.wikipedia.org/wiki/12