title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Μονή Φανερωμένης Λευκάδας | Η περιοχή που βρίσκεται το μοναστήρι, 3 χιλιόμετρα στα δυτικά της πόλης της Λευκάδας κοντά στον οικισμό Φρύνι, φιλοξενούσε στην αρχαιότητα καλλιμάρμαρο ιερό της θεάς Αρτέμιδος. Στο πέρασμα του από την περιοχή της Νικοπόλεως, στη γειτονική Πρέβεζα, ο Απόστολος Παύλος έστειλε το 63 μ.Χ. στο νησί τους τρεις βοηθούς, Ακύλα, Σωσίωνα και Ηρωδίωνα. Οι τρεις τους κάλεσαν τους Λευκαδίτες στο χώρο εκείνο και κήρυξαν τη διδασκαλία του Ιησού. Έχτισαν αργότερα ευκτήριο οίκο προς τιμή της Παναγίας δημιουργώντας έτσι την πρώτη εκκλησία στο νησί. Ο Απόστολος Παύλος χειροτόνησε το Σωσίωνα πρώτο επίσκοπο Λευκάδος. Το 332 μ.Χ. ο τότε επίσκοπος Λευκάδος Αγάθαρχος και δύο πατέρες εγκαθίστανται στο ναό, τον επεκτείνουν και χτίζουν τα πρώτα κελιά θέτοντας έτσι τις βάσεις του μοναχισμού στο νησί. Τον 5ο μ.Χ. αιώνα παραγγέλνεται στην Κωνσταντινούπολη η εικόνα της Παναγίας. Ο σεβάσμιος Ιερομόναχος και αγιογράφος Κάλλιστος αναλαμβάνει να τη φιλοτεχνήσει. Η εικόνα θα παρουσιαστεί με θαυμαστό τρόπο μπροστά του σχεδιασμένη «αχειροποίητος» πάνω στο ξύλο και αυτός συμπληρώνει τα χρώματα, γι' αυτό και θα ονομαστεί Φανερωμένη. Στα χρόνια που ακολούθησαν το νησί θα γνωρίσει πολλούς κατακτητές και η Μονή θα δεχθεί αλλεπάλληλα χτυπήματα και καταστροφές. Το 1734 μ.Χ και ενώ το νησί είναι υπό Ενετική κυριαρχία, χτίζεται ο κεντρικός ναός στη σημερινή του μορφή. Ο ίδιος αυτός ναός θα καεί ολοκληρωτικά το 1886 για να αρχίσει για μια ακόμη φορά η ανακατασκευή και ανακαίνιση του. Το τέμπλο κατασκευασμένο το 1887 είναι έργο του Ευστράτιου Προσαλέντη ενώ οι εικόνες προστέθηκαν αργότερα, το 1919, και φιλοτεχνήθηκαν από τους αδελφούς Χριστόδουλο και Θωμά Ζωγράφο. Η εικόνα της Παναγίας που υπάρχει σήμερα είναι αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας, φιλοτεχνημένο από τον Ιερομόναχο Βενιαμίν Κοντράκη στο Άγιο Όρος το 1887. Καθολικό: Κεντρικός ναός της Μονής, αφιερωμένος στην Κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Συνοδικό: Χώρος υποδοχής και φιλοξενίας των προσκυνητών. Αρχονταρίκι: Χώρος φιλοξενίας των προσκυνητών, η μονή μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι 50 προσκυνητές που μπορούν να διαμείνουν για ένα βράδυ. Βιβλιοθήκη: Η βιβλιοθήκη του μοναστηριού φιλοξενεί περισσότερους από 2000 τίτλους, ανάμεσα στους οποίους σημαντικά βιβλία όπωςΧειρόγραφο Ευαγγέλιο 15ου αιώνα Τριώδιο Ψυχοφελέστατo 18ου αιώνα Χειρόγραφο Ευαγγέλιο 17ου αιώνα Μηναίο Σεπτεμβρίου 18ου αιώνα Ιερό Ευαγγέλιο 18ου αιώνα Θείο και Ιερό Ευαγγέλιο 17ου αιώνα Θείο και Ιερό Ευαγγέλιο 17ου αιώνα Χειρόγραφο βιβλίο ψυχωφελές του 1691Παρεκκλήσι Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη: Μικρός βυζαντινός ναός με τρούλο στον οποίο φυλάσσονται Ιερά Λείψανα. Ο επίσημος ιστοχώρος της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Λευκάδος Ιστοσελίδα για την Ιερά Μονή Φανερωμένης Λευκάδος | Η Ιερά Μονή Φανερωμένης Λευκάδας είναι ένα ιστορικό Μοναστήρι που βρίσκεται στη Λευκάδα. Μόλις 3 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Λευκάδα, αποτελεί για αιώνες το θρησκευτικό κέντρο του νησιού ως το αρχαιότερο και μεγαλύτερο μοναστήρι. Η Παναγία Φανερωμένη είναι αφιερωμένη στη Κοίμηση της Θεοτόκου που είναι παράλληλα και η προστάτιδα και πολιούχος του νησιού. Είναι ανδρώο μοναστήρι με έναν Ηγούμενο και τέσσερεις μοναχούς. Ο κανονικός (επίσημος) τίτλος της Μονής είναι «Ιερά Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Πεφανερωμένης Λευκάδος». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE_%CE%A6%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι | Στις αρχές του 11ου αιώνα, ο βασιλιάς της Γαλλίας Ροβέρτος Β΄ ο Ευσεβής (στο θρόνο το 996-1031) έκτισε ένα αββαείο αφιερωμένο στον Άγιο Βικέντιο και τον Άγιο Γερμανό των Παρισίων, στο δάσος του Λαι, σε ένα υπερυψωμένο σημείο με θέα στον Σηκουάνα. Περί το 1124, ο βασιλιάς Λουδοβίκος Στ' ο Παχύς (1081-1137) κατασκεύασε το πρώτο οχυρό κάστρο απέναντι από το αββαείο, στην τοποθεσία του σημερινού κάστρου. Ο Άγιος Λουδοβίκος διεύρυνε το κάστρο και έκτισε ένα παρεκκλήσι, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1238.Στις 15 Αυγούστου 1346, κατά την επιδρομή του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Γ', κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου, ο γιος του ο Μαύρος Πρίγκηπας, κατέλαβε, λεηλάτησε και έκαψε το αββαείο και το κάστρο που καταστράφηκαν, με εξαίρεση το παρεκκλήσι. Είκοσι χρόνια αργότερα, ο βασιλιάς Κάρολος Ε' ξανάκτισε έναν κεντρικό πύργο και το παρεκκλήσι αποκαταστάθηκε. Το 1417 το κάστρο καταλήφθηκε πάλι από τους Άγγλους μέχρι το 1440. Ο Φραγκίσκος Α' παντρεύτηκε την Κλαυδία στο ξωκλήσι τον Μάιο 1514 και το κάστρο έγινε η αγαπημένη κατοικία του. Το 1539 ανέθεσε στον Πιέρ Σαμπίζ την ανακατασκευή του σε αναγεννησιακό ρυθμό, όπως το γνωρίζουμε σήμερα από την αποκατάστασή του τον 19ο αιώνα. Ο γιος του Ερρίκος Β' γεννήθηκε στο κάστρο το 1519 και έγινε βασιλιάς της Γαλλίας το 1547. Ο νέος βασιλιάς ανέλαβε την κατασκευή του «Νέου κάστρου» (το οποίο σήμερα δεν υπάρχει), του οποίου οι εργασίες άρχισαν το 1559 και ολοκληρώθηκε στην εποχή του Ερρίκου Δ', γύρω στο 1600. Το 1570, στο κάστρο υπεγράφη η Ειρήνη του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαιμεταξύ του βασιλιά Καρόλου Θ΄ και του ναυάρχου Γκασπάρ ντε Κολινί, που έθεσε τέρμα στον τρίτο Θρησκευτικό πόλεμο της Γαλλίας.Πολλοί πρίγκιπες και βασιλείς γεννήθηκαν στο κάστρο, όπως ο Κάρολος Θ' το 1550 και ο Λουδοβίκος ΙΔ' το 1638. Ο Λουδοβίκος ΙΓ' πέθανε στο παλιό κάστρο στις 14 Μαΐου 1643. Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Σφενδόνης, τη νύχτα της 5ης-6ης Ιανουαρίου 1649, η αντιβασίλισσα Άννα της Αυστρίας και ο μικρός Λουδοβίκος ΙΔ', ο οποίος ήταν μόνο έντεκα χρονών, κατέφυγαν βιαστικά στο κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι. Το κάστρο στην πορεία των αιώνων έγινε ο τόπος υπογραφής πολλών συνθηκών και διαταγμάτων. Από το 1661 έως το 1682, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ' πέρασε αρκετό καιρό στο Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι. Έκανε πολλές βελτιώσεις, ο Αντρέ Λε Νοτρ κατασκεύασε τους κήπους και τη μεγάλη βεράντα μεταξύ 1663 και 1680, και διεύρυνε το κάστρο. Το 1682, ο Λουδοβίκος ΙΔ', ο τελευταίος βασιλιάς της Γαλλίας που κατοίκησε στο κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι, το εγκατέλειψε οριστικά για τις Βερσαλλίες. Ο Λουδοβίκος ΙΔ' παραχώρησε το κάστρο στον εξόριστο βασιλιά της Αγγλίας και της Σκωτίας Ιάκωβο Β' μετά την εξορία του από τη Βρετανία μετά την ένδοξη επανάσταση το 1688. Ο Ιάκωβος έζησε στο κάστρο για 13 χρόνια έως τον θάνατό του και είναι θαμμένος στην εκκλησία του Αγίου Ζερμαίν. Το 1777, ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ' παραχώρησε το Νέο κάστρο, σε κακή κατάσταση, στον αδελφό του Κάρολο, τον μελλοντικό Κάρολο Ι΄. Αυτός το κατεδάφισε με την πρόθεση να το ανοικοδομήσει αλλά δεν πραγματοποίησε το σχέδιό του ποτέ. Με τη Γαλλική Επανάσταση, το Νέο κάστρο, ένα μεγάλο μέρος των κτιρίων και η γη στα δυτικά του πύργου πωλήθηκαν ως εθνική περιουσία. Κατά την εποχή της Αυτοκρατορίας (1804-1815) το κάστρο επισκευάστηκε και δημιουργήθηκε μια σχολή ιππικού. Από το 1836 έως το 1855, το κάστρο μετατράπηκε σε στρατιωτικό σωφρονιστικό ίδρυμα. Ο Ναπολέων Γ', ο οποίος ήταν παθιασμένος με την ιστορία των Γαλατών και των Ρωμαίων, αποφάσισε να παρουσιάσει στο κοινό τις αρχαιολογικές συλλογές. Στις 8 Μαρτίου 1862, ένα αυτοκρατορικό διάταγμα ανακοίνωσε τη δημιουργία στο κάστρο ενός «Μουσείου Κελτικών και Γαλατο-Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων» (που αργότερα μετονομάστηκε σε Μουσείο Εθνικών Αρχαιοτήτων και πρόσφατα σε Μουσείο Εθνικής Αρχαιολογίας). Το κάστρο χαρακτηρίστηκε ως Ιστορικό Μνημείο το 1863. Οι πρώτες αίθουσες του μουσείου εγκαινιάστηκαν από τον Ναπολέοντα Γ' στις 18 Μαΐου 1867. Η αποκατάσταση του κάστρου, εκτός από μια βαθιά αναδιάρθρωση των εσωτερικών χώρων, επανέφερε το κάστρο στην αναγεννησιακή του κατάσταση. Τα έργα ολοκληρώθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Μια σημαντική συνθήκη που υπογράφηκε στο κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι είναι η συνθήκη του Σαιν-Ζερμαίν που υπογράφηκε το 1919. Η συνθήκη κατέγραψε επίσημα τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, η οποία αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας. Η αίθουσα χορού βρίσκεται στη δυτική πτέρυγα. Ολοκληρώθηκε μετά το θάνατο του Φραγκίσκου Α' και εγκαινιάστηκε από τον γιο του Ερρίκο Β' σε μεγάλο συμπόσιο στις 19 Μαΐου 1549 για να γιορτάσει τη βάπτιση του γιου του. Η αίθουσα έχει επιφάνεια μεγαλύτερη από 500 τετραγωνικά μέτρα και διαθέτει ένα μνημειώδες τζάκι διακοσμημένο με ένα πέτρινο μοτίβο που απεικονίζει τη σαλαμάνδρα, το έμβλημα του Φραγκίσκου Α'. Ο Λουδοβίκος ΙΔ' την τροποποίησε σε «Θεατρική αίθουσα» και την εφοδίασε με μηχανικό εξοπλισμό. Πάνω από 140 παραστάσεις κάθε είδους δόθηκαν σ' αυτή την αίθουσα, που θεωρείται ότι ήταν η μεγαλύτερη σε ολόκληρο το βασίλειο. Ο συνθέτης Ζαν Μπατίστ Λυλί και ο θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός Μολιέρος ανέβασαν παραστάσεις και είχαν μεγάλη επιτυχία εκεί. Το 1666, ο Λουδοβίκος ΙΔ' συμμετείχε ο ίδιος στο μπαλέτο του Λυλί Μούσες. Αυτή η αίθουσα στεγάζει τώρα τις συλλογές της αίθουσας συγκριτικής αρχαιολογίας. Η ιστοσελίδα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (αγγλικά, γαλλικά) | Το κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι (γαλλικά: Château de Saint-Germain-en-Laye) είναι ένα παλαιό βασιλικό παλάτι στην κοινότητα Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι, στο νομό Ιβλίν, περίπου 19 χιλιόμετρα δυτικά του Παρισιού της Γαλλίας. Σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Εθνικής Αρχαιολογίας της Γαλλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CE%B9%CE%BD-%CE%96%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD-%CE%B1%CE%BD-%CE%9B%CE%B1%CE%B9 |
Ναοδομία | Ο Οργανισμός Διοικήσεως και Διαχειρίσεως της Εκκλησιαστικής Περιουσίας (ΟΔΔΕΠ) μετονομάστηκε σε Οργανισμό Διοικήσεως της Εκκλησιαστικής Περιουσίας (ΟΔΕΠ) με βάση τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας. Ο ΟΔΕΠ τελούσε υπό την εποπτεία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας και οι αρμοδιότητές του περιλάμβαναν τη διοίκηση και διαχείριση της προς εκμετάλλευση («εκποιητέας») μοναστηριακής περιουσίας, την παροχή συμβουλών και γνωμών για την αξιοποίηση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας και τη χορήγηση αδειών για την ανέγερση ή επισκευή μητροπολιτικών μεγάρων, μονών και ναών. Ειδικότερα σχετικά με την ανέγερση και επισκευή εκκλησιαστικών κτισμάτων, ο Καταστατικός Χάρτης καθόριζε ότι την αντίστοιχη άδεια χορηγούσε ο ΟΔΕΠ μετά από σχετική έγκριση της Τεχνικής του Υπηρεσίας και τα Γραφεία Σχεδίου Πόλεως (σημερινές πολεοδομίες) είχαν αρμοδιότητα μόνον όσον αφορούσε στην εφαρμογή των όρων δόμησης (άρθρο 47). Ο ΟΔΕΠ καταργήθηκε από τον Ν. 1811/1988 αλλά ο νόμος δεν καθόρισε σε ποιον οργανισμό ή υπηρεσία θα περιέρχονταν οι αρμοδιότητές του. Αυτό δημιούργησε ένα νομικό κενό σχετικά με τη χορήγηση αδειών για την οικοδόμηση, επισκευή ή αλλαγή χρήσης κτισμάτων εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος. Το 1998 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος συνέστησε την Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών (ΕΚΥΟ) με σκοπό τη διοίκηση, διαχείριση και αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης εκκλησιαστικής περιουσίας και της εκποιητέας μοναστηριακής περιουσίας, δηλαδή της περιουσίας που ανήκε στον καταργηθέντα ΟΔΕΠ. Στην Τεχνική Υπηρεσία του Τμήματος Αξιοποιήσεως της Περιουσίας του Κτηματολογίου συστάθηκε Γραφείο Ναοδομίας οι αρμοδιότητες του οποίου περιλάμβαναν την έκδοση οικοδομικών αδειών για κτίσματα εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος και του περιβάλλοντός τους χώρου, την αναθεώρηση των αδειών αυτών, τη χορήγηση βεβαιώσεων για τη σύνδεση των κτισμάτων με τα δίκτυα κοινής ωφέλειας (ηλεκτροδότηση, υδροδότηση κ.λπ.) αλλά και την έκδοση πράξεων διακοπής των οικοδομικών εργασιών εφόσον διαπιστωνόταν παράβαση των όρων της οικοδομικής άδειας. Δηλαδή, η Ιερά Σύνοδος θεώρησε εφόσον η ΕΚΥΟ υποκατέστησε τον καταργηθέντα ΟΔΕΠ, μεταφέρονται σε αυτήν και οι πολεοδομικές αρμοδιότητες του καταργηθέντος ΟΔΕΠ στον κανονισμό που εξέδωσε. Όμως σύμφωνα με νομικούς του Υπ. Περιβάλλοντος το ειδικό νομικό καθεστώς που αποκτούν οι κανονισμοί που εκδίδει η Ιερά Σύνοδος δεν επαρκεί για τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων, αντίθετα απαιτείται τροποποίηση του νόμου που καθορίζει τις αρμοδιότητες αυτές. Η διατήρηση ξεχωριστού πολεοδομικού μηχανισμού για την Εκκλησία δημιούργησε διάφορες στρεβλώσεις όπως νομικά κενά και επικάλυψη αρμοδιοτήτων (βλ. υποενότητα «Τα αυθαίρετα της Μονής Πεντέλης»). Επίσης η Ναοδομία χορηγούσε άμεσα άδειες οικοδόμησης ναΐσκων (παρεκκλησίων) σε ιδιώτες, εφόσον αυτοί είχαν καταθέσει αίτηση στην οικεία Μητρόπολη και κάποια δικαιολογητικά στη Ναοδομία. Επειδή όμως η Ναοδομία έδρευε στην Αθήνα, δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει την τήρηση των όρων των οικοδομικών αδειών ειδικά για άδειες που χορηγούνταν στη νησιωτική Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ήταν σε πολλές περιπτώσεις η (κατά παρέκκλιση των όρων της οικοδομικής άδειας) ανέγερση πολυτελών κατοικιών ως βοηθητικών χώρων των ναΐσκων (βλ. υποενότητα «Πανηγυρόσπιτα»). Η κατάσταση αυτή προκάλεσε την τροπολογία του Π.Δ. που καθορίζει τους εκτός σχεδίου πόλης όρους δόμησης με την οποία καθορίστηκε ως μέγιστο εμβαδό για τους ναΐσκους τα 50 τ.μ. συμπεριλαμβανομένων των βοηθητικών χώρων (που δεν ήταν δυνατό να ξεπερνούν τα 10 τ.μ). Οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση απαιτούσε άδεια από τις πολεοδομικές υπηρεσίες. Το 2010 η τότε Υπ. Περιβάλλοντος, Τίνα Μπιρμπίλη, ανακίνησε την υπόθεση της αρμοδιότητας έκδοσης οικοδομικών αδειών εκκλησιαστικών κτισμάτων και ελέγχου πολεοδομικών παραβάσεων με αφορμή περιπτώσεις αυθαίρετων εκκλησιαστικών κτισμάτων μονών (Μ. Πεντέλης, Μ. Αγ. Παρασκευής στα Μέγαρα) και της Μητρόπολης Αιγίου (βλ. υποενότητα «Τα αυθαίρετα της Πεντέλης»). Για τις περιπτώσεις αυτές είχαν βεβαιωθεί υψηλά πρόστιμα από τις κατά τόπους πολεοδομίες (μόνον τα πρόστιμα για τα κτίσματα δίπλα στη Μ. Πεντέλης ήταν περίπου €1.000.000 για την ανέγερση και €500.000 το χρόνο για τη διατήρηση) αλλά οι εκκλησιαστικοί φορείς αρνούνταν να πληρώσουν τα πρόστιμα με την αιτιολογία ότι οι πολεοδομίες ήταν αναρμόδιες. Η Γενική Γραμματεία Χωροταξίας εξέδωσε εγκύκλιο (αρ. 11/10) στην οποία ανέφερε ότι οι πολεοδομικοί έλεγχοι είναι αρμοδιότητα των κατά τόπους πολεοδομικών γραφείων. Η Ιερά Σύνοδος αντέδρασε αποσπώντας μονομερώς από τις πολεοδομίες την αρμοδιότητα να ελέγχει αυθαίρετα εκκλησιαστικά κτίσματα (που είχε προηγουμένως αδειοδοτήσει η Ναοδομία) και να επιβάλλει πρόστιμα. Πιο συγκεκριμένα η Ιερά Σύνοδος αναβάθμισε το Γραφείο Ναοδομίας σε Διεύθυνση Ναοδομίας και έδωσε στη νέα υπηρεσία πλήθος αρμοδιοτήτων που μέχρι τότε ανήκαν στις πολεοδομίες όπως: νομιμοποίηση αυθαίρετων εκκλησιαστικών κτισμάτων, διενέργεια αυτοψιών και έκδοση πράξεων διακοπής οικοδομικών εργασιών, εξαίρεση κτισμάτων από κατεδάφιση εφόσον έχουν αποκατασταθεί οι αυθαιρεσίες, επιβολή και είσπραξη προστίμων ανέγερσης και διατήρησης αυθαίρετων κτισμάτων κ.λπ. (άρθρο 19). Μάλιστα τα έσοδα από τα πρόστιμα πιστώνονται στον κωδικό «Έργα ευποιίας και περιβαλλοντικής αποκαταστάσεως υπέρ Ι. Μητροπόλεων, Ι. Μονών και Ι. Ναών». Επίσης στη Διεύθυνση Ναοδομίας δημιουργήθηκε Τμήμα Εκπονήσεως Μελετών και Εκδόσεως Αδειών Δομήσεως (ΤΕΜΕΑΔ), το οποίο είχε αρμοδιότητα αφενός να συντάσει μελέτες για τα εκκλησιαστικά κτίσματα, αφετέρου να εγκρίνει τις μελέτες αυτές. Δημιουργήθηκε έτσι το παράδοξο ο ελεγχόμενος να είναι συγχρόνως και ελέγχων τόσο όσον αφορά στη σύνταξη των οικοδομικών μελετών όσο και στην υλοποίηση τους. Τον Μάρτιο του 2012 το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ΝΣΚ) αποφάνθηκε ότι επειδή ο Ν. 1811/1988 δεν καθόρισε σε ποιο όργανο μεταφέρθηκαν οι αρμοδιότητες του ΟΔΕΠ, η αρμοδιότητα για χορήγηση άδειας δόμησης περιήλθε στις αρμόδιες πολεοδομικές αρχές, παραθέτοντας και σχετική νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας: , (ακύρωση άδειας κατεδάφισης του ναού Αγ. Ιωάννου Προδρόμου Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης και ανέγερσης νέου ναού στη θέση του), (ακύρωση έγκρισης σχεδίων για την ανέγερση κτιριακών εγκαταστάσεων και ναού του ιδρύματος «Κέντρον του Οικουμενικού Πατριαρχείου»). Στις 8 Οκτωβρίου ο τότε Υπ. Αν. Περιβάλλοντος, Σταύρος Καλαφάτης, έκανε αποδεκτή τη γνωμοδότηση του ΝΣΚ και ενημέρωσε τις κρατικές υπηρεσίες σχετικά. Η αποδοχή της απόφασης από τον Υπ. Αν. Περιβάλλοντος σήμαινε ότι όλοι οι κανονισμοί που εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος για τις αρμοδιότητες και τη λειτουργία της Ναοδομίας από το 1988 (δηλ. από την κατάργηση του ΟΔΕΠ) και μετά, θεωρούνται ανίσχυροι και συνεπώς όλα τα εκκλησιαστικά κτίσματα που χτίστηκαν από το 1988 και μετά θεωρούνταν αυθαίρετα. Επίσης η αποδοχή της γνωμοδότησης του ΝΣΚ άνοιξε τον δρόμο για την είσπραξη υψηλών προστίμων βεβαιωμένων περιπτώσεων πολεοδομικών αυθαιρεσιών, τις οποίες οι παραβάτες αρνούνταν να πληρώσουν επικαλούμενοι αναρμοδιότητα των πολεοδομικών γραφείων. Η Ναοδομία θεωρήθηκε προβληματική από πολλούς, ακόμα και ιερωμένους, που θεωρούν ότι ενώ οι κατά τόπους πολεοδομίες είχαν την αρμοδιότητα να ελέγχουν τις πολεοδομικές παραβάσεις που γίνονταν κατά παρέκκλιση των αδειών που ενέκρινε η Ναοδομία, δεν το έκαναν σχεδόν ποτέ και τελικά βρισκόταν απολογούμενη η Εκκλησία και όχι ο φορέας ο οποίος είχε την υποχρέωση να ελέγχει την ορθή εκτέλεση της όποιας άδειας. Από την άλλη κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Ναοδομία ενέκρινε συχνά άδειες με πολλές παραλείψεις και παρατυπίες.. Δύο κραυγαλέες περιπτώσεις στις οποίες εμπλέχθηκε η Ναοδομία ήταν τα αυθαίρετα της Μονής Πεντέλης και τα «πανηγυρόσπιτα». Το 2006 ο αρχιμανδρίτης της Ιεράς Μονής Πεντέλης, π. Τιμόθεος Κιλίφης, κατήγγειλε ότι η ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» που εδρεύει στο Διορθόδοξο Κέντρο (βρίσκεται στον χώρο της Ι.Μ. Πεντέλης) είχε ανεγείρει παράνομα πέντε (τελικά έξι) μπάγκαλοους συνολικού εμβαδού περίπου 400 τ.μ., τα οποία προσπαθούσε εκ των υστέρων να νομιμοποιήσει. Σύμφωνα με τον αρχιμανδρίτη της μονής τα κτίρια είχαν ανεγερθεί σε δασική έκταση (σύμφωνα με δασολόγο του Δασαρχείου Πεντέλης τα κτίρια δεν χτίστηκαν σε δασική αλλά σε αγροτική έκταση) χωρίς άδειες. Σύμφωνα με τον γραμματέα της Ι.Μ. Πεντέλης, π. Χρυσόστομο, τα κτίρια ανεγέρθησαν χωρίς οικοδομική άδεια διότι δεν επρόκειτο για δόμηση νέων κτιρίων αλλά για μετατροπή προϋπαρχόντων ορνιθώνων (κοτετσιών). Μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος η πολεοδομία της Νομαρχίας Αττικής πραγματοποίησε αυτοψία και καταλόγισε πρόστιμο ανέγερσης περίπου € 1.000.000 και πρόστιμο διατήρησης περίπου € 500.000 ετησίως. Η Εκκλησία προσέφυγε στην Επιτροπή Κρίσης Αυθαιρέτων Κατασκευών της Νομαρχίας, η οποία διαβίβασε τον φάκελο στο Γραφείο Ναοδομίας. Το Γραφείο Ναοδομίας απέρριψε τον φάκελο νομιμοποίησης των κτιρίων διότι «δεν εξεδόθη οικοδομική άδεια διότι δεν τηρούντο οι υφιστάμενοι όροι δομήσεως και δεν υπάρχει η προβλεπόμενη έγκρισις της αρμόδιας υπηρεσίας» ενώ υποστήριξε ότι «ο προσδιορισμός, η επιβολή προστίμων και η διαδικασία κατεδαφίσεως αυθαιρέτων δεν εμπίπτουν εις την αρμοδιότητα της υπηρεσίας μας» και επέστρεψε τον φάκελο της υπόθεσης στην Πολεοδομία της Νομαρχίας Αν. Αττικής. Τελικά τον Νοέμβριο του 2010 η Επιτροπή Κρίσης Αυθαιρέτων Κατασκευών της Νομαρχίας επέστρεψε οριστικά τον φάκελο στη Ναοδομία, που πλέον είχε αναβιβαστεί σε διεύθυνση με αυξημένες πολεοδομικές αρμοδιότητες χάρη στον Κανονισμό 211/2010 Την αδυναμία της Ναοδομίας να ελέγχει αποτελεσματικά την τήρηση των όρων της οικοδομικής άδειας εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι για να χτίσουν πολυτελείς κατοικίες ως συμπληρωματικούς χώρους ναΐσκων, τα λεγόμενα πανηγυρόσπιτα. Πιο συγκεκριμένα με μία αίτηση στην οικεία Μητρόπολη και την αποστολή κάποιων δικαιολογητικών στη Ναοδομία, ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων πήραν άδεια για την ανέγερση ναΪσκου στα αγροτεμάχιά τους. Στη συνέχεια πήραν άδεια ηλεκτροδότησης, υδροδότησης και σύνδεσης στα δίκτυα κοινής ωφέλειας για το ναΐσκο χάρη σε βεβαίωση της Ναοδομίας και τέλος ανήγειραν στο αγροτεμάχιο πολυτελείς κατοικίες, κάποιες από αυτές αξίας εκατομμυρίων. Η πρακτική αυτή εφαρμόστηκε κατά κόρον (αλλά όχι αποκλειστικά) στις Κυκλάδες. Μάλιστα σύμφωνα με τους υπεύθυνους της Ιεράς Μητρόπολης Σύρου, μόνον εντός του 2009 κατατέθηκαν 15 αιτήσεις για την ανέγερση ναΐσκων, οι περισσότερες από τις οποίες αφορούσαν στη Μύκονο. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι συνέπειες της αποδοχής της γνωμάτευσης του ΝΣΚ από τον Υπ. Περιβάλλοντος προκάλεσαν αναταραχή στους κόλπους της Εκκλησίας της Ελλάδας. Η κατάσταση διορθώθηκε τον Αύγουστο του 2013 με την ψήφιση του Ν. 4178 με τίτλο «Αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης» που ήρθε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των αυθαίρετων κτισμάτων αλλά περιέχει μία σειρά ευνοϊκών ρυθμίσεων για την Εκκλησία της Ελλάδας. Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος προβλέπει προβλέπει πρόστιμα, κυρώσεις και κατεδάφιση για τις αυθαίρετες κατασκευές που είχαν ολοκληρωθεί μέχρι τις 28/7/2011 (άρθρο 7, παρ. 1) αλλά και μία ευνοϊκή ρύθμιση αναστολής οποιουδήποτε προστίμου ή κύρωσης ακόμα και οριστική εξαίρεση από την κατεδάφιση, εφόσον καταβληθεί το ενιαίο ειδικό πρόστιμο (άρθρο 8 «Ρύθμιση αναστολής και εξαίρεσης από κατεδάφιση»). Ωστόσο το άρθρο 16 («Ειδικές περιπτώσεις αυθαίρετων κατασκευών ακινήτων δημοσίου ενδιαφέροντος») προβλέπει ακόμα ευνοϊκότερη μεταχείριση για, μεταξύ άλλων, αυθαίρετες κατασκευές α) που στεγάζουν υπηρεσίες ΝΠΔΔ ή ΝΠΙΔ και ανήκουν στο Δημόσιο, εποπτεύονται από το Κράτος και επιχορηγούνται από τον τακτικό προϋπολογισμό και β) που χρησιμοποιούνται ως λατρευτικοί χώροι γνωστών θρησκειών και έχουν μορφή ΝΠΔΔ και γ) τα Βακούφια (άρθρο 16 παρ. 1). Οι αυθαίρετες κατασκευές του άρθρου 16 εξαιρούνται ακόμα και από την καταβολή του ενιαίου ειδικού προστίμου. Με αυτήν την εξαίρεση όλα τα εκκλησιαστικά κτίσματα που κτίστηκαν από το 1988 και κρίθηκαν αυθαίρετα, νομιμοποιήθηκαν και μάλιστα χωρίς την καταβολή προστίμου. Στο άρθρο 53 «Άδειες δόμησης εκκλησιαστικών ακινήτων» συστήνεται Υπηρεσία Δόμησης (ΥΔΟΜ) της Εκκλησίας της Ελλάδος (υπαγόμενη στο Υπ. Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής) που ουσιαστικά υποκαθιστά τη Ναοδομία. Η ΥΔΟΜ της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι αρμόδια να εκδίδει άδειες δόμησης για κτίρια εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος (μητροπολιτικά μέγαρα, ναούς, ιερές μονές) και τα προσκτίσματά τους αλλά όχι άλλα κτίσματα της Εκκλησίας (π.χ. οίκους ευγηρίας, ορφανοτροφεία κ.λπ.). Επίσης δεν έχει καμία αρμοδιότητα για τον έλεγχο των πολεοδομικών παραβάσεων, την επιβολή προστίμων ή τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων όπως είχε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια η Ναοδομία. Με άλλα λόγια η ΥΔΟΜ της Εκκλησίας της Ελλάδας ελέγχει τα κτίσματα μόνον όσον αφορά στη μορφή τους ενώ για την έγκριση των όρων δόμησης του διαγράμματος κ.λπ. αρμόδια είναι η Πολεοδομία. Ακόμα, η έγκριση άδειας δόμησης για ιδιωτικούς ιερούς ναούς και παρεκκλήσια εκδίδονται από τις ΥΔΟΜ των δήμων. Με αυτόν τον τρόπο απενεπλάκη η Εκκλησία της Ελλάδας από το φαινόμενο των πανηγυρόσπιτων, όπως ήταν η επιθυμία της. Τέλος, η ΥΔΟΜ της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι αρμόδια για την άδεια καθιερώσεως για τους χώρους λατρείας, η οποία πρέπει να εκδίδεται πριν από την έναρξη των εργασιών. Η διάταξη αυτή αντιμετωπίζει (ακυρώνει) παλιότερη δικαστική απόφαση τοπικού δικαστηρίου που είχε αποφανθεί ότι ένας ναός θεωρούνταν καθιερωμένος εφόσον είχε εγκαινιαστεί· συνεπώς μέχρι να γίνει αυτό μπορούσε ακόμα και να κατεδαφιστεί, εφόσον αυτό θεωρούνταν σκόπιμο. Με τον Ν. 4258/2014 η Εκκλησία της Κρήτης απέκτησε κι αυτή τη δική της ΥΔΟΜ. Οι αρμοδιότητες της ΥΔΟΜ της Εκκλησίας της Κρήτης ακολουθούν τα πρότυπα της ΥΔΟΜ της Εκκλησίας της Ελλάδας και έχουν τοπική αρμοδιότητα για τα Μητροπολιτικά κτίρια, τους ναούς και τις μονές της Εκκλησίας της Κρήτης, των Ιερών Μητροπόλεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Δωδεκάνησο και της Πατριαρχικής Εξαρχίας της Πάτμου. | Η Ναοδομία ήταν μία υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδας με αρμοδιότητα αρχικά την έγκριση οικοδομικών αδειών για κτίσματα εκκλησιαστικού ενδιαφέροντος. Στη συνέχεια η Ιερά Σύνοδος απέσπασε από τις πολεοδομίες σημαντικές πολεοδομικές αρμοδιότητες (έλεγχο πολεοδομικών παραβάσεων, την επιβολή και είσπραξη προστίμων και τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων) και τις παραχώρησε στη Ναοδομία. Αυτό είχε αποτέλεσμα τη σύγκρουση της Ναοδομίας με τις Πολεοδομίες λόγω επικάλυψης αρμοδιοτήτων και την εμφάνιση φαινομένων όπως τα «πανηγυρόσπιτα» αλλά και αυθαίρετα εκκλησιαστικά κτίσματα. Το 2012 το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους απεφάνθη ότι η παραχώρηση αυτών των αρμοδιοτήτων στη Ναοδομία δεν ήταν σύμφωνη με τον νόμο και η Ναοδομία έπαψε να υφίσταται ως υπηρεσία. Το 2014 δημιουργήθηκε μία νέα αντίστοιχη υπηρεσία, η Υπηρεσία Δόμησης της Εκκλησίας της Ελλάδας, με σημαντικά πιο περιορισμένες αρμοδιότητες από αυτές της Ναοδομίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1 |
Επιχείρηση βατραχοπέδιλο | Την επιχείρηση είχε αναλάβει να σχεδιάσει το "Γραφείο Συνδυασμένων Επιχειρήσεων" ("Office of Combined Operations") του βρετανικού στρατού, το οποίο διεύθυνε ο βετεράνος αξιωματικός, ήρωας του Α' Π.Π. βαρώνος-ναύαρχος Ρότζερ Τζον Μπράουνλο Κις. Την επιχείρηση "βατραχοπέδιλο" ορίστηκε να διευθύνει ο αντισυνταγματάρχης Ρόμπερτ Λέικοκ, με τέσσερις βασικούς στόχους: 1) Το διοικητήριο του Ρόμελ στην περιοχή της Μπέντα Λιτόρια, πλησίον της Απολλωνίας της Λιβύης. 2) Το ιταλικό κέντρο διοίκησης στη χερσόνησο της Κυρηναϊκής, 3) το γερμανικό κέντρο διαβιβάσεων στην Απολλωνία και 4) το ιταλικό κέντρο διαβιβάσεων. Συγκροτήθηκαν δυο διαφορετικές ομάδες καταδρομέων, με συνολικά 50 άνδρες (25 έκαστη). Η μία, με επικεφαλής τον μόλις 24 ετών γιο του Ρότζερ Κις, (γεννημένο στις 18 Μαΐου του 1917 στο Άμπεντουρ της επαρχίας Φάιφ της Σκωτίας και απόφοιτο της Βασιλικής Στρατιωτικής Ακαδημίας του Σάντχερστ) ταγματάρχη Τζέφρεϊ Τσαρλς Τάσκερ Κις (που είχε, προσωρινά, προαχθεί σε αντισυνταγματάρχη) και μέλη το λοχαγό Κάμπελ και τον υπολοχαγό Κουκ ανέλαβε να πλήξει τον πρώτο και τον τρίτο στόχο. Η άλλη, με επικεφαλής τον Λέικοκ και επιτελείς του το λοχαγό Γκλένι και τον υπολοχαγό Σάντερλαντ ανέλαβε τους στόχους 2 και 4. Τη νύκτα της 10 Νοεμβρίου 1941, από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας απέπλευσαν δυο υποβρύχια ("Torbay", "Talisman") στα οποία επέβαιναν οι δυο ομάδες καταδρομών, του Λέικοκ στο πρώτο και του Κις στο δεύτερο. Τις βραδινές ώρες της 14 Νοεμβρίου επιχείρησαν να αποβιβασθούν με λέμβους στην ακτή της Χάμα, μια έρημη παραλία που βρισκόταν 400 χιλ. πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Ωστόσο, λόγω της σφοδρής θαλασσοταραχής που επικρατούσε, αλλά και των γενικότερα δυσμενών καιρικών συνθηκών, μόλις 36 από τους 59 καταδρομείς κατέστη δυνατό να φτάσουν στην ακτή. Εκεί, τους ανέμεναν τρεις Βρετανοί αξιωματικοί (λοχαγός Χάζελντεν, υπολοχαγός Ινγκλς και δεκανέα Σέβερν) ως σύνδεσμοι, προκειμένου να τους κατατοπίσουν για τη μορφολογία του εδάφους και να τους εξασφαλίσουν Άραβες οδηγούς. Η αποστολή θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί μέχρι και το βράδυ της 17 Νοεμβρίου, καθώς την επόμενη ημέρα (18 Νοεμβρίου 1941) είχε προγραμματισθεί να τεθεί σε εφαρμογή η επιχείρηση "Σταυροφόρος". Ο Λέικοκ, του οποίου μόλις 16 άνδρες είχαν καταφέρει να αποβιβαστούν από το "Torbay", αποφάσισε να αναμένει την άφιξη στην παραλία και των υπολοίπων, ενώ ο Κις θα ξεκινούσε άμεσα τη δική του δράση, εναντίον του σημαντικότερου στόχου, του αρχηγείου του Ρόμελ, το οποίο σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέθεταν οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, στεγαζόταν σε ένα συγκεκριμένο κτίριο στην τοποθεσία Μπέντα Λιτόρια. Παράλληλα με την ομάδα Κις, θα δρούσε μια ολιγομελής ομάδα (6 ανδρών υπό τον λοχαγό Κουκ) με σκοπό τη δολιοφθορά των τηλεφωνικών επικοινωνιών στην περιοχή της Ελ Φρίντια. Ύστερα από δυο 24ωρα σκληρής και επίπονης διάβασης, ο Κις και οι καταπονημένοι άνδρες του έφτασαν, μόλις το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου στην περιοχή Σίντι Ράφα, αφού προηγουμένως είχαν πληροφορηθεί από φιλικά προσκείμενους στους συμμάχους Άραβες, ότι εκεί και όχι στη Μπέντα Λιτόρια, βρισκόταν το αρχηγείο του Γερμανού στρατάρχη. Ο Κις τοποθέτησε τους 17 καταδρομείς του περιμετρικά του κτιρίου που θεωρούσε ότι στέγαζε τον Ρόμελ και ο ίδιος με τη συνοδεία του λοχαγού Κάμπελ και του λοχία Τέρι εισέβαλαν μέσα, προσπαθώντας να εξουδετερώσουν το σκοπό. Όμως, εκείνος και παρά τον αιφνιδιασμό, αντιστάθηκε απρόσμενα, με συνέπεια οι Γερμανοί που βρίσκονταν εντός του κτιρίου να κινητοποιηθούν άμεσα. Από την αιματηρή συμπλοκή που ακολούθησε, φονεύθηκε ο Κις και τραυματίσθηκε σοβαρά ο Κάμπελ από φίλια σφαίρα, ενώ οι Βρετανοί πρόλαβαν να εξαπολύσουν χειροβομβίδες που προκάλεσαν το θάνατο αρκετών Γερμανών στρατιωτών. Όμως, όπως αποδείχθηκε αργότερα, το κτίριο αποτελούσε απλώς την έδρα μιας δευτερεύουσας σημασίας υπηρεσίας εφοδιασμού του Afrika Korps ενώ ο Ρόμελ, που εκείνο το βράδυ βρισκόταν σε στρατιωτική σύσκεψη στη Ρώμη, ουδέποτε είχε διαμείνει σε αυτό. Κατά την απόπειρα αποχώρησης οι κομάντος του Κις περιπλανήθηκαν επί 37 ολόκληρες μέρες στην έρημο (όπου αρκετοί από αυτούς φονεύθηκαν από νομάδες), με αποτέλεσμα μόλις δυο (Λέικοκ και Τέρι) να καταφέρουν να ξεφύγουν και να διασωθούν στην Αγγλία, ενώ οι υπόλοιποι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι από τις γερμανικές δυνάμεις ενισχυμένες απο Ιταλούς καραμπινιέρους που τους περικύκλωσαν στην ακτή από όπου δεν κατέστη δυνατό να τους παραλάβει το υποβρύχιο και τελικά τους συνέλαβαν στην περιοχή της Σλόντα. Διέφυγαν, ωστόσο, ο Χάζελντεν με την ομάδα του. Όταν ο Ρόμελ επέστρεψε στη βάση του την επομένη ημέρα και αφού ενημερώθηκε για τα συμβάντα, αναγνωρίζοντας τη γενναιότητα που επέδειξε ο Κις, έδωσε εντολή η σορός του να μεταφερθεί και να ενταφιασθεί με πλήρεις στρατιωτικές τιμές στο στρατιωτικό Κοιμητήριο της Βεγγάζης. Επτά μήνες αργότερα, (19 Ιουνίου του 1942) η βρετανική κυβέρνηση απένειμε, μετά θάνατο στον Κις το ανώτατο βρετανικό παράσημο, τον Σταυρό της Βικτωρίας. Γεώργιος Ζουρίδης, "Μια άγνωστη απόπειρα δολοφονίας του Ρόμμελ", στο περιοδικό "Ιστορικά Θέματα", περιόδου Β΄, τεύχος 98, Ιανουάριος 2011, σελ. 28-45. "The War in the Desert", "Time-Life Books", σειρά: "World War II" (1977) "Afrika Korps", "Time-Life Books", σειρά: "The 3rd Reich" (1990) | Η Επιχείρηση βατραχοπέδιλο ("Operation Flipper"), ήταν ένα αποτυχημένο καταδρομικό εγχείρημα που πραγματοποίησαν βρετανοί κομάντο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Λιβύη της Βορείου Αφρικής. Στόχος της επιχείρησης ήταν η εξόντωση του Γερμανού στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ, προκειμένου να υπάρξει επιτυχής έκβαση στην επιχείρηση "Σταυροφόρος" ("Crusader") που σχεδιαζόταν από τους Συμμάχους για τα μέσα Νοεμβρίου του 1941, στην ίδια περιοχή, με επίκεντρα το Τομπρούκ και το Γκαμπρ Σάλεχ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%B2%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%80%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BB%CE%BF |
Ο Άγιος Γεώργιος και ο δράκος (Ραφαήλ) | Ο Άγιος Γεώργιος παρουσιάζεται να δίνει το καίριο χτύπημα στον δράκο, πάνω σε άσπρο άλογο ανασηκωμένο στα δυο πόδια, κάτι που, όπως και ο ανασηκωμένος από τον άνεμο μανδύας, υπογραμμίζει την ένταση της στιγμής. Πίσω, σ' ένα τοπίο με μεγάλο βάθος, τυπικό τοπίο της Ούμπρια, η πριγκίπισσα φεύγει γεμάτη φόβο. Είναι ευδιάκριτη η επιρροή από τον ντα Βίντσι που τότε βρισκόταν στη Φλωρεντία. Κατά τους ειδικούς πιθανώς ο Ραφαήλ ζωγράφισε τον πίνακα για τον Γκουϊντομπάλντο ντα Μοντεφέλτρο, ισχυρό άρχοντα, τον οποίο είχε τιμήσει το Τάγμα της Περικνημίδας το 1504. Το έργο αποτελεί δίπτυχο μαζί με τον Άγιο Μιχαήλ και το δράκο, που βρίσκεται επίσης στο Λούβρο. Τον Άγιο Μιχαήλ είχε παραγγείλει στον Ραφαήλ η Giovanna Feltria το 1503, επειδή ο σύζυγός της Τζιοβάνι ντέλα Ρόβερε και ο γιος της Φραντσέσκο Μαρία έλαβαν τιμητική διάκριση από το Τάγμα του Αγίου Μιχαήλ. Υπάρχει ένα σονέτο του Lomazzo, το 1587, το οποίο μιλά για κάποιον κάτοικο του Μιλάνου, χωρίς καλλιέργεια και φιλοχρήματο, ο οποίος πούλησε τον Άγιο Γεώργιο και τον Άγιο Μιχαήλ στον κόμη Ασκάνιο Σφόρτσα, δούκα της Πιατσέντζα. Είναι η πρώτη πηγή που γίνεται γνωστό ότι αναφέρεται στα έργα αυτά, τα οποία αργότερα περιήλθαν στην κατοχή του καρδινάλιου Μαζαρέν. Επόμενος ιδιοκτήτης τους ήταν ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΔ΄, ο οποίος τα είχε στο Φονταινεμπλώ. Web Gallery of Art-Raffaello Sanzio | Ο Άγιος Γεώργιος και ο δράκος (San Giorgio e il drago) είναι πίνακας του Ραφαήλ. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο με διαστάσεις 31 x 27 εκατοστά, του 1504. Ο πίνακας βρίσκεται στο Παρίσι, στο Μουσείο του Λούβρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BF_%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82_(%CE%A1%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%AE%CE%BB) |
Σέρτζιο Εσπινόζα | Ο Εσπινόζα γεννήθηκε στην Αργεντινή, όπου ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Κίλμες του Μπουένος Άιρες μαζί με τον Έλβιο Μάνα, που επίσης ήρθε στην Ελλάδα. Το 1971 που η Κίλμες υποβιβάστηκε πραγματοποίησε ανανέωση και ο Εσπινόζα προωθήθηκε στην α΄ ομάδα του συλλόγου. Τη σεζόν 1972-73 έπειτα από παρότρυνση του προπονητή Γκόμεζ Ντε Φαρία, ο οποίος εργαζόταν στον ΠΑΣ Γιάννινα, ήρθε στην Ελλάδα και αγωνίστηκε στην ομάδα της Καλαμάτας, που μόλις είχε ανέβει στην Α΄ Εθνική για πρώτη φορά στην ιστορία της. Η ομάδα τον παρουσίασε ως ελληνικής καταγωγής χωρίς να είναι, μαζί με άλλους τέσσερις νοτιοαμερικανούς, τους Ραούλ Βάλιαν, Έλβιο Μάνα, Λουίς Καντίχεβιτς και Αρμάντο Τζιλιότι, κάτι που πολλοί σύλλογοι συνήθιζαν εκείνη την περίοδο, μια και ακόμα απαγορεύονταν οι μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών. Το "ντεμπούτο" του στην Α' Εθνική κατηγορία πραγματοποιήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1972. Αγωνίστηκε συνολικά τρεις σεζόν με τη φανέλα της Καλαμάτας, βοηθώντας την να ανεβεί ξανά στην Α΄ Εθνική, από όπου είχε υποβιβαστεί. Αγωνιζόταν ως δεξί χαφ και έξω δεξιά και διακρινόταν για την τεχνική του, την ικανότητά του να δίνει πάσες και να σκοράρει. Με τον υποβιβασμό της Καλαμάτας το 1975, πήγε για μια σεζόν στον Ατρόμητο Αθηνών (1975-76), του οποίου ήταν πρώτος σκόρερ. Στη συνέχεια, το 1976 μεταγράφηκε στον Π.Α.Σ. Γιάννινα, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε για 2 χρονιές και ακολούθως αγωνίστηκε για μια σεζόν στον Α.Ο. Καβάλα, όπου βρήκε τους παλιούς του συμπαίκτες από την Καλαμάτα, Βάλιαν και Μάνα. Πήρε την ελληνική υπηκοότητα και τα επόμενα χρόνια έπαιξε για τρεις σεζόν στον Παναιγιάλειο (από 1979-80 μέχρι 1982-83), σημειώνοντας συνολικά 79 τέρματα. Ενδιάμεσα, τη σεζόν 1980-81 έπαιξε στην Προοδευτική, της οποίας αποτέλεσε πρώτος σκόρερ, αγωνιζόμενος στη Β' Εθνική. Στη συνέχεια, από το 1983 πλέον και έπειτα, αγωνίστηκε από ένα χρόνο, κατά σειρά, στους Λεβαδειακό και Γ.Σ. Ηλιούπολης, όπου έκλεισε την καριέρα του.ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΝΑ ΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕΖΟΝ ΣΥΝΟΛΟ Α' Εθνική: 157 συμμετοχές, 34 γκολ Β' Εθνική: 86 γκολ Εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα, δημιούργησε οικογένεια με Ελληνίδα σύζυγο και όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο εργάστηκε ως προπονητής σε τοπικά σωματεία. Πρωτάθλημα Β΄ Εθνικής (1): 1974 Ματιές στα σπορ, τεύχη: 1977 ως 1982. | Ο Σέρτζιο Εσπινόζα, ορθότερα Σέρχιο Κλεμέντε Εσπινόσα (Sergio Clemente Espinosa), είναι παλαίμαχος μεσοεπιθετικός ποδοσφαιριστής από την Αργεντινή, που αγωνίστηκε σε διάφορες ομάδες της Α΄ Εθνικής και Β΄ Εθνικής τις δεκαετίες του ’70 και ’80, αρχικά ως «ελληνικής καταγωγής» (ελληνοποιημένος) και το 1977 πήρε την ελληνική υπηκοότητα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BF_%CE%95%CF%83%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%B6%CE%B1 |
Viber | Το Viber ιδρύθηκε από τέσσερις ισραηλινούς εταίρους: Ταλμών Marco, Ιγκόρ Megzinik, Σάνη Maroli και Ofer Smocha, με τον Marco ως Διευθύνοντα Σύμβουλο. Το Viber αρχικά ξεκίνησε για το iPhone στις 2 Δεκεμβρίου, 2010, σε άμεσο ανταγωνισμό με το Skype. Μία προ-έκδοση για το Android περιορίζονταν σε 50.000 χρήστες εμφανίστηκε Μάιο του 2011, μια απεριόριστη έκδοση κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου, 2012. Το Viber για συσκευές BlackBerry και Windows ξεκίνησε στις 8 Μαΐου, 2012. Αρχικά, φωνητική κλήση ήταν διαθέσιμη μόνο για εφαρμογές iPhone και Android, με την υπόσχεση ότι θα προστεθεί στις επερχόμενες εκδόσεις για Bada, Symbian και Windows εφαρμογές τηλεφώνου, χωρίς να αναφέρει ούτε Series 40 ή BlackBerry OS. Ο περιορισμός φαίνεται να βρίσκεται στον πυρήνα του Blackberry OS και Series 40, που δεν έχουν εύκολη υποστήριξη για εφαρμογές VoIP. Στις 13 Φεβρουαρίου, το 2014, η Rakuten ανακοίνωσε ότι είχε αποκτήσει το Viber για $ 900 εκατομμύρια. Η Viber Media είναι εγγεγραμμένη στο Λας Βέγκας και στη Κύπρο - με την ανάπτυξη της να βρίσκεται στα κέντρα στη Λευκορωσία και το Ισραήλ. Η εταιρεία ιδρύθηκε από τον Marco και Magazinnik, που είναι φίλοι των Αμυντικών Δυνάμεων του Ισραήλ. Η εταιρεία διοικείται από το Ισραήλ, με ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης της ανατίθενται στη Λευκορωσία, προκειμένου να μειώσει το κόστος εργασίας. | Το Viber είναι μια ισραηλοελληνική εφαρμογή για απευθείας μηνύματα για smartphone και tablets που αναπτύχθηκε από την Rakuten. Εκτός από την ανταλλαγή άμεσων μηνυμάτων, οι χρήστες μπορούν να ανταλλάσσουν φωτογραφίες, βίντεο και μηνύματα πολυμέσων ήχου. Το λογισμικό είναι διαθέσιμο σε Apple iOS, Android, BlackBerry OS, Nokia Series 40, Symbian, Bada, Windows Phone, Mac OS, Microsoft Windows και Linux. Το Viber λειτουργεί σε δίκτυα 3G / 4G / 5G και Wi-Fi. Τον Δεκέμβριο του 2016, το Viber είχε 800 εκατομμύρια εγγεγραμμένους χρήστες. Υπάρχουν 260 εκατομμύρια ενεργοί χρήστες μηνιαίως από τον Ιανουάριο του 2019. Το Viber messenger είναι πολύ δημοφιλές στην Ελλάδα, στην Ανατολική Ευρώπη, στη Ρωσία, στη Μέση Ανατολή και σε ορισμένες ασιατικές αγορές. | https://el.wikipedia.org/wiki/Viber |
Ήριννα | Ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή της Ήριννας. Το μόνο σίγουρο, όπως μαθαίνουμε από τα αφιερωμένα σ’ αυτήν επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας, είναι ότι πέθανε στα δεκαεννιά της, άγαμη. Κάπως περισσότερα είναι αυτά που ξέρουμε για το έργο της. Περίφημο κατά την αρχαιότητα ήταν το έργο της Ηλακάτη, επύλλιο αποτελούμενο από 300 εξάμετρους σε δωρική διάλεκτο. Ελάχιστοι στίχοι σώθηκαν απ’ αυτό το μεγάλης ευαισθησίας έπος της παιδικής ηλικίας, που είχε ηρωίδα τη φίλη της Βαυκίδα, που πέθανε κι αυτή νεαρότατη και νιόπαντρη. Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται τρία επιγράμματα της Ήριννας (VI 352, VII 710 και VII 712). Το πρώτο είναι εμπνευσμένο από την προσωπογραφία μιας φίλης της ενώ τα άλλα δύο είναι επιτύμβια της Βαυκίδας, της ηρωίδας της Ηλακάτης, έξοχα στο συναίσθημα, ειδικά το τελευταίο. Στην Παλατινή Ανθολογία σώζονται επίσης επιγράμματα αφιερωμένα στην Ήριννα: Ο ανώνυμος επιγραμματοποιός του ΙΧ 190 την ανακηρύσσει ισάξια του Ομήρου και υπέρτερη, από μιαν άποψη, της Σαπφούς. Ο Ασκληπιάδης (VΙΙ 11) αναρωτιέται πόση να ήταν η δόξα της αν δεν πέθαινε τόσο νέα, ο ανώνυμος του VΙΙ 12 τη χαρακτηρίζει αθάνατη και σύντροφο των Μουσών, ο Μελέαγρος (VΙΙ 13) μέμφεται τον Άδη γιατί άρπαξε την παρθενική μέλισσα κι ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος (VΙΙ 713) παρομοιάζει την ποίησή της με χαμηλόφωνο τραγούδι κύκνου. Προς τιμήν της μεγάλης αυτής λυρικής ποιήτριας: Το 2007 ιδρύθηκε ομώνυμο επιστημονικό περιοδικό (Ήριννα) από τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Δωδεκανήσου (με έδρα τη Ρόδο) στα 4 τεύχη του οποίου (2007, 2008, 2010) φιλοξενούνται πρωτότυπα επιστημονικά άρθρα που σχετίζονται με τη Φιλολογία και την Εκπαίδευση. Έχει ιδρυθεί ομώνυμος Σύνδεσμος Τηλίων. Σίμος Μενάρδος, Στέφανος: Εκλογαί αρχαίων ποιημάτων, εκδ. Ι.Ν.Σιδέρης, Αθήνα, 1924, σελ. 93. Άρης Δικταίος, Anthologia Graeca η λεγομένη Παλατίνη, Γκοβόστης 1980, σ.360-366. Αριστόξενος Σκιαδάς, εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, εκτενές άρθρο και βιβλιογραφία. Peter Jay, The Greek Anthology, ed. Allen Lane, 1973, p. 84. https://web.archive.org/web/20100607003500/http://www.tilos-irinna.gr/news.php?item.25 https://web.archive.org/web/20071209022121/http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/anak20070426e.php http://ilakate.blogspot.com/2009/02/blog-post_9968.html https://web.archive.org/web/20180404233132/http://filologoi.pblogs.gr/periodiko-hrinna.html https://web.archive.org/web/20141222082106/http://www.tilos-irinna.gr/ | Η Ήριννα ήταν λυρική ποιήτρια από τη νήσο Τήλο. Το λεξικό Σούδα αναφέρει ότι ήταν σύγχρονη με τη Σαπφώ, αλλά ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Ευσέβιος την τοποθετεί στον 4ο αιώνα π.Χ., άποψη που φαίνεται ορθότερη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BD%CE%B1 |
Μικρή Εποχή των Παγετώνων | Η Τρίτη Έκθεση Αξιολόγησης της Διακυβερνητικής Ομάδας για την Κλιματική Αλλαγή (Intergovernmental Panel on Climate Change (TAR)) του 2001 περιγράφει τις πληγείσες περιοχές: «Τα στοιχεία από τους παγετώνες των βουνών υποδηλώνουν αυξημένο παγετό σε αρκετές ευρέως διαδεδομένες περιοχές εκτός Ευρώπης πριν από τον εικοστό αιώνα, συμπεριλαμβανομένης της Αλάσκας, της Νέας Ζηλανδίας και της Παταγονίας. Ωστόσο, ο χρονικός ορίζοντας των μέγιστων παγετώνων στις περιοχές αυτές διαφέρει σημαντικά, γεγονός που υποδηλώνει ότι μπορεί να αντιπροσωπεύουν σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητες περιφερειακές κλιματικές αλλαγές, και όχι μια παγκόσμια σύγχρονη αυξημένη παγετό. Συνεπώς, τα σημερινά στοιχεία δεν υποστηρίζουν συνολικά σύγχρονες περιόδους ανώμαλου ψυχρού ή θερμότητας σε αυτό το διάστημα και οι συμβατικοί όροι της "μικρής εποχής των παγετώνων" και της "μεσαιωνικής θερμής περιόδου" φαίνεται να έχουν περιορισμένη χρησιμότητα στην περιγραφή των τάσεων για τις μεταβολές παγκόσμιας μέσης θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μικρότερη του 1 °C σε σχέση με τα επίπεδα του τέλους του εικοστού αιώνα.» Η Τέταρτη Έκθεση Αξιολόγησης (IPCC Fourth Assessment Report (AR4) του 2007 αναλύει πιο πρόσφατες έρευνες δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στη Μεσαιωνική Ζεστή Περίοδο: «Όταν βλέπουμε από κοινού τις δύο Εκθέσεις Αξιολόγησης και σύμφωνα με τις σημερινές διαθέσιμες ανακατασκευές που έγιναν, δείχνουν γενικά μεγαλύτερη μεταβλητότητα στις τάσεις εκατονταετών χρονικών διαστημάτων κατά τη διάρκεια της τελευταίας χιλιετίας από ό,τι φαινόταν στο TAR... Το αποτέλεσμα είναι μια εικόνα σχετικώς δροσερών συνθηκών κατά τον 17ο αιώνα έως τις αρχές του 19ου αιώνα και ζεστασιά κατά τον 11ο εως στις αρχές του 15ου αιώνα, αλλά οι θερμότερες συνθήκες είναι πιο εμφανείς στον εικοστό αιώνα.» | Η Μικρή εποχή των παγετώνων ήταν μια περίοδος ψύξης που συνέβη μετά την Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο (Medieval Warm Period). Αν και δεν ήταν μια πραγματική εποχή των παγετώνων με τη σωστή έννοια, καθώς δεν είχαν επικρατήσει παγετωνικές συνθήκες, ο όρος εισήχθη στην επιστημονική βιβλιογραφία από τον François E. Matthes το 1939. Έχει οριστεί συμβατικά ως μια περίοδος που εκτείνεται από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα, αλλά μερικοί εμπειρογνώμονες προτιμούν μια εναλλακτική χρονική περίοδο περίπου από το 1300 έως το 1850. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%89%CE%BD |
1172 Αινείας | Η μέση διάμετρος του Αινείου εκτιμάται σε 142,8 ± 4,8 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι D, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,0403. Δεν είναι γνωστό αν και με ποια περίοδο περιστρέφεται ο Αινείας γύρω από τον εαυτό του. Κατάλογος τρωικών αντικειμένων Δία (τρωικό στρατόπεδο) Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Ο Αινείας (Äneas) είναι ένας πολύ μεγάλος αστεροειδής της Τρωικής Ομάδας του Δία (ακόλουθο μέλος), με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,33. Ανακαλύφθηκε το 1930 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά του από τον γνωστό Τρώα ήρωα του Τρωικού Πολέμου. | https://el.wikipedia.org/wiki/1172_%CE%91%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ροβέρτος του Κλερμόν | Ήταν ο μικρότερος γιος του Λουδοβίκου Θ΄ της Γαλλίας και της Μαργαρίτας του Οίκου της Βαρκελώνης, κόρης τού Ραϋμόνδου-Βερεγγάριου Δ΄ κόμη της Προβηγκίας. Νυμφεύτηκε το 1272 τη Βεατρίκη των Καπετιδών, κόρη και διάδοχο του Ιωάννη κυρίου τού Μπουρμπόν και εγγονή του Ούγου Δ΄ της Βουργουνδίας. Το 1279 σε κονταρομαχία δέχθηκε τραύματα στο κεφάλι, που τον κατέστησαν ανάπηρο σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Είναι ο πατέρας του Λουδοβίκου Α΄ γενάρχη του κλάδου των Βουρβόνων, ο οποίος κλάδος κυβέρνησε τη Γαλλία (1589 - 1848), την Ισπανία (1700 μέχρι σήμερα) και το Λουξεμβούργο (1964 μέχρι σήμερα). Με τη σύζυγό του Βεατρίκη των Καπετιδών-Βουργουνδίας, κυρία του Μπουρμπόν και κόρη του Ιωάννη κόμη του Σαρολαί & κυρίου του Μπουρμπόν, απέκτησε τέκνα: Λουδοβίκος Α΄ 1279-1341, δούκας του Μπουρμπόν. Λευκή 1281-1304, παντρεύτηκε τον Ροβέρτο Ζ΄ κόμη του Ωβέρν. Γουλιέλμος ΙΒ΄, κόμης του Ωβέρν. Ιωάννης 1283-1316, βαρόνος του Σαρολαί. Μαρία 1285-1372, ηγουμένη του αββαείου του Πουασύ. Πέτρος 1287-1330, αρχιδιάκονος του Παρισιού. Μαργαρίτα 1289-1309, παντρεύτηκε πρώτα τον Ραϋμόνδο-Βερεγγάριο των Καπετιδών-Ανζού κόμη της Άντρια και μετά τον Ιωάννη Α΄ μαρκήσιο του Ναμύρ. Bourbon, John Bell Henneman Jr., Medieval France: An Encyclopedia Keen, Maurice (1984). "The Rise of the Tournament". Chivalry. Yale University Press. p. 87. | Ο Ροβέρτος του Κλερμόν (Robert de Clermont, 1256 - 7 Φεβρουαρίου 1317) από τον Οίκο των Καπετιδών ήταν ο πρώτος κόμης του Κλερμόν (1268 - 1317) και ιδρυτής του Κλάδου των Βουρβόνων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%8C%CE%BD |
Άγιοι Ανάργυροι Καπανδριτίου | Οι Άγιοι Ανάργυροι είναι ορεινός οικισμός στη ΒΑ. Αττική, κοντά στην κορυφή «Αγριοφυστικιά», Β. του Μικροχωρίου και ΝΑ. του Καλάμου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 540. Απέχει 42 χλμ. περίπου ΒΑ. της Αθήνας. Οι Άγιοι Ανάργυροι αναγνωρίστηκαν το 1981 και προσαρτήθηκαν στην κοινότητα Καπανδριτίου Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκαν από την κοινότητα Καπανδριτίου και προσαρτήθηκαν στον δήμο Ωρωπού(Πηγή: https://www.eetaa.gr/metaboles/oikmet_details.php?id=26533) Η Μονή Αναλήψεως, βορειοδυτικά του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Χάρτες «ROAD» (Αττική, εκδ. 2007) eetaa.gr | Οι Άγιοι Ανάργυροι είναι οικισμός της δημοτικής κοινότητας και δημοτικής ενότητας Καπανδριτίου, του δήμου Ωρωπού, της περιφερειακής ενότητας Ανατολικής Αττικής, στην περιφέρεια Αττικής, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%91%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Ακρωτήριο Αγκούλιας | Το Ακρωτήριο Αγκούλιας βρίσκεται στην περιοχή και Δήμο του Όβερμπεργκ, 170 χιλιόμετρα νοτιοανατολικώς του Κέιπ Τάουν, και σε γεωγραφικές συντεταγμένες 34°49′59″ Νότιο πλάτος και 20°00′00″ ακριβώς Ανατολικό μήκος. Στα νότια του ακρωτηρίου το θερμό ομώνυμο θαλάσσιο ρεύμα, που ρέει προς τα νότια και μετά προς τα νοτιοδυτικά-δυτικά κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Αφρικής, αναστρέφει την πορεία του και ρέει προς τον Ινδικό Ωκεανό. Κατά την αναστροφή του, δημιουργεί μεγάλες θαλάσσιες δίνες (τους λεγόμενους «δακτυλίους του Αγκούλιας»), οι οποίες μετακινούνται προς τον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό, μεταφέροντας μαζί τους τεράστιες ποσότητες θερμότητας και αλμυρότερου νερού. Αυτός ο μηχανισμός αποτελεί ένα από τα κλειδιά του παγκόσμιου συστήματος αλοθερμικής κυκλοφορίας στους ωκεανούς. Το Ακρωτήριο Αγκούλιας δεν είναι κάποια «μύτη» που εισχωρεί απότομα στη θάλασσα, αλλλά μια απαλή καμπύλη ακτογραμμή, με βραχώδεις όσο και αμμώδεις παραλίες. Μια νέα εικόνα-χάρτης της Αφρικής μέσα σε έναν οριζόντιο κύκλο διαμέτρου 20 μέτρων έχει τοποθετηθεί δίπλα στο νοτιότερο σημείο της αφρικανικής ηπείρου. Τα νερά στα ανοικτά του ακρωτηρίου είναι σχετικώς αβαθή και φημίζονται ως ένα από τα καλύτερα αλιευτικά πεδία στη Νότια Αφρική. Η χερσαία περιοχή του ακρωτηρίου είναι ενταγμένη στο Εθνικό Πάρκο Αγκούλιας, εκτάσεως 210 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η περιοχή του ακρωτηρίου έχει θερμό μεσογειακό κλίμα (Csb στην κλιματική ταξινόμηση Κέππεν), σταθερό στην ηπιότητά του, χωρίς ακραίες θερμοκρασίες ή βροχοπτώσεις. Η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι 400 έως 500 χιλιοστόμετρα και επικεντρώνεται στους χειμερινούς μήνες. Η μέγιστη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί είναι 36,1 °C και η ελάχιστη +3,9 °C. Η θάλασσα έξω από το Ακρωτήριο Αγκούλιας είναι διαβόητη για τις χειμερινές θυέλλες και τα γιγαντιαία κύματά της, που μπορούν να φθάσουν σε ύψος τα τριάντα μέτρα και να βυθίσουν ακόμα και μεγάλα πλοία. Τους τελευταίους αιώνες πιστεύεται ότι περίπου 150 πλοία έχουν βυθισθεί στην περιοχή του ακρωτηρίου. Αυτές οι συνθήκες προκαλούνται από τη συνέργεια διαφορετικών παραγόντων. Οι φυσιολογικά ισχυροί άνεμοι νοτίως του 40ού παραλλήλου νότιου πλάτους («Roaring Forties»), που πνέουν από τα δυτικά προς τα ανατολικά, και το ψυχρό Περιπολικό Ανταρκτικό Ρεύμα που ρέει προς την ίδια κατεύθυνση, συγκρούονται με το θερμό Ρεύμα Αγκούλιας στα ανοικτά του ακρωτηρίου. Αυτά τα συναντώμενα ρεύματα νερού διαφορετικών πυκνοτήτων και οι δυτικοί άνεμοι που πνέουν αντίθετα με το Ρεύμα Αγκούλιας, μπορούν να δημιουργήσουν εξαιρετικά επικίνδυνα κύματα. Η ακτή στην περιοχή του ακρωτηρίου είναι γεμάτη με ναυάγια, παλαιά και νέα, όπως αυτά των πλοίων Arniston (1815), Cooranga (1964), Elise (1879), Federal Lakes (1975), Geortyrder (1849), Gouritz (1981) και Gwendola (1968). Επιπλέον, από την προσάραξη του δεξαμενόπλοιου Wafra τον Φεβρουάριο του 1971 υπήρξε διαρροή περίπου 30 χιλιάδων τόνων πετρελαίου. Εξαιτίας της απώλειας πολλών πλοίων, ιδίως του Arniston, η οποία κόστισε 372 νεκρούς, το 1848 κατασκευάσθηκε ο Φάρος του Ακρωτηρίου Αγκούλιας, ο δεύτερος παλαιότερος στη Νότια Αφρική που λειτουργεί ακόμα. Σήμερα φιλοξενεί επίσης ένα μουσείο και ένα μικρό εστιατόριο. | Το Ακρωτήριο Αγκούλιας (πορτογ. Cabo das Agulhas, αγγλ. Cape Agulhas) ή Αγκούλας είναι βραχώδες πλατύ ακρωτήριο στην Επαρχία Δυτικού Ακρωτηρίου της Νότιας Αφρικής. Παρά την κάποια σχετική φήμη του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος (148 χιλιόμετρα σε ευθεία γραμμή προς τα βορειοδυτικά), το Ακρωτήριο Αγκούλιας είναι το νοτιότερο σημείο όλης της Αφρικής, όπως και η απαρχή της διαχωριστικής γραμμής μεταξύ του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού σύμφωνα με τον Διεθνή Υδρογραφικό Οργανισμό.Ιστορικώς, το ακρωτήριο ήταν γνωστό στους ναυτικούς ως μεγάλος κίνδυνος της παραδοσιακής διαδρομής των ταχέων ιστιοφόρων (κλίπερς). Η ονομασία του προέρχεται από τους Πορτογάλους θαλασσοπόρους, σημαίνει «Ακρωτήριο των βελονών» και οφείλεται στο ότι (περί το έτος 1500) η κατεύθυνση του μαγνητικού βορρά, δηλαδή της βελόνας της κάθε πυξίδας, συνέπιπτε με την κατεύθυνση του γεωγραφικού βορρά στην περιοχή του ακρωτηρίου αυτού.. Ο ομώνυμος οικισμός Λ' Αγκούλιας βρίσκεται στα ανατολικά του ακρωτηρίου, πολύ κοντά σε αυτό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%82 |
Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Τρικάλων | Ιδρύθηκε επίσημα το 1973 με την επωνυμία «Ένωσις Ποδοσφαιρικών Σωματείων Νομού Τρικάλων» από δεκατρία σωματεία της περιοχής. Πρίν την ίδρυση της ΕΠΣΤ, τα σωματεία του νομού συμμετείχαν στο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Θεσσαλίας. Έπειτα από αρκετές αναδιαρθρώσεις, η πρωταθλήτρια της Α' κατηγορίας προβιβαζόταν απευθείας στη Δ' Εθνική, εκτός από κάποιες χρονιές όπου η άνοδος κρίθηκε μέσω των ομίλων του Ειδικού ερασιτεχνικού πρωταθλήματος. Κατόπιν της αναδιάρθρωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου το 2013 και της κατάργησης του Περιφερειακού Πρωταθλήματος (Δ' Εθνική), ο πρωταθλητής της Α' Τρικάλων για το 2013-14 θα διεκδικήσει την άνοδό του στη Football League 2 (Γ' Εθνική) πλέον, αντιμετωπίζοντας τους αντίστοιχους τριών (3) άλλων γειτονικών ενώσεων ΕΠΣ σε όμιλο διπλών συναντήσεων με ένα νικητή. Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Τρικάλων είναι η εξής: Α' Κατηγορία Β' Κατηγορία (2 Όμιλοι) Γ' Κατηγορία (2 Όμιλοι) Πηγές: epst.gr και goaltrikala.gr Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Τρικάλων. Πηγές: epst.gr και tameteora.gr Αρχειοθετήθηκε 2016-02-10 στο Wayback Machine. Πηγές: [1] O Βαγγέλης Ρούκας είναι o ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα γκολ σε μια σεζόν σε πρωτάθλημα της ΕΠΣT: 67, με τους Μαύρους Αετούς Ελευθεροχωρίου (2014-15), στην Α1' ΕΠΣ Τρικάλων. Ο Βαγγέλης Τσιούκας σημείωσε τα περισσότερα γκολ σε μία αγωνιστική περίοδο στο πρωτάθλημα της Α' κατηγορίας. Πιο συγκεκριμένα σκόραρε 65 τέρματα τη σεζόν 2001-02 με τη φανέλα του Α.Σ. Μετέωρα Καλαμπάκας. Συνολικά oι ποδοσφαιριστές που έχουν σημειώσει πάνω απο 40 γκολ σε μια σεζόν στην Α' ΕΠΣ Τρικάλων είναι οι εξής: Βασίλης Γκαρνάρας 45 γκολ (2008-09) με τον ΑΣ Μετέωρα, Βαγγέλης Τσιούκας 45 γκολ (2011-12) και 65 (2001-02), Νικος Τσιόβολος 41 γκολ (1997-98) με τον Διγενή Νεοχωρίου. Οι ποδοσφαιριστές που έχουν σημειώσει χατ-τρικ ή και περισσότερα από 3 τέρματα σε τελικό του Κυπέλλου είναι οι εξής: Ρίζος 5 γκολ (1997), Ντρούγιας 4 γκολ (1982), Σταθόπουλος 3 γκολ (1997), Νίκος Σκόνδρας (3 γκολ 2019), Παπανικολάου 3 γκολ (1985). Οι ποδοσφαιριστές που έχουν σκοράρει σε περισσότερους από έναν τελικό Κυπέλλου είναι οι εξής: Ντρούγιας σε 4 τελικούς με τη φανέλα του ΑΣ Μετέωρα Καλαμπάκας (1976, 1978, 1982, 1984), Θώμος σε 4 τελικούς (1999, 2000, 2002, 2003), Νίκος Σκόνδρας σε 4 τελικούς (2010, 2019, 2022, 2023), Α.Παπαευθυμίου σε 2 (1995,1996), Βακουφτσής σε 2 (1984, 1987), Παπανικολάου σε 2 (1982, 1985), Ευθυμίου σε 2 (1981, 1982). O Βαγγέλης Ρούκας κατέχει το ρεκόρ των 4 συνεχομένων τίτλων πρώτου σκόρερ: με τη Δήμητρα Τρικάλων (2012-13, 2013-14) στην Α' ΕΠΣ Τρικάλων, με τους Μαύρους Αετούς Ελευθεροχωρίου (2014-15) στην Α1', αλλά και τη σεζον 2015-16 με τους Μαύρους Αετούς στην Α' ΕΠΣT. Ο Βούλγαρος Γιορντάν Ετόφ είναι ο μοναδικός ξένος ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει τελικό Κυπέλλου (2016, 2017) με τη φανέλα του ΑΕ Φαρκαδόνας. O Μιχάλης Ιορδανίδης είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδος (1985 με τον ΠΑΟΚ) και αργότερα αγωνίστηκε στην ΕΠΣ Τρικάλων (με τον Ασκληπιό Τρικάλων). O μακροβιότερος πρόεδρος της ΕΠΣT είναι o Θανάσης Μπουτζιώλης. Eξελέγη πρόεδρος στην ΕΠΣ Τρικάλων το μακρινό 1996 και ανανέωσε την θητεία του το 2022 (συναπτά 26 χρόνια). Η θητεία του αποτελεί πανελλήνιo ρεκόρ. O Α.Σ. Μετέωρα Καλαμπάκας είναι ο σύλλογος με τις περισσότερες παρουσίες σε τελικό του Κυπέλλου, 21 συνολικά (1975, 1976, 1978, 1979, 1981, 1982, 1984, 1985, 1998, 2000, 2002, 2003, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2014, 2015, 2017, 2019). Ακολουθεί ο Διγενής Νεοχωρίου με 7 (1983, 1987, 2000, 2001, 2017, 2018, 2022). O Α.Σ. Μετέωρα Καλαμπάκας είναι ο σύλλογος με τα περισσότερα πρωταθλήματα, 10 συνολικά (1975, 1978, 1979, 1980, 1986, 1997, 2002, 2009, 2012, 2018). Ακολουθεί ο Διγενής Νεοχωρίου με 6 (1981, 1987, 1990, 1993, 2017, 2019). H Δήμητρα Τρικάλων και o Α.Σ. Μετέωρα είναι οι ομάδες που έχουν συναντηθεί τις περισσότερες φορές (4) σε τελικό Κυπέλλου (1976, 1981, 1982, 2015). Δυο είναι οι σύλλογοι που έχουν κατακτήσει συνεχόμενους τίτλους στην Α' Κατηγορία: o Α.Ο. Έλατος Γαρδικίου (1988, 1989) και o Α.Ο. Φλαμουλίου (2013, 2014). Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλίας Ηλεκτρονικό αρχείο εφημερίδας «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ» goaltrikala.gr www.3kala.gr Επίσημος ιστότοπος | Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Τρικάλων (Ε.Π.Σ.Τ.) είναι το όργανο διοίκησης του ποδοσφαίρου στο νομό Τρικάλων. Εδρεύει στα Τρίκαλα και είναι μέλος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Ε.Π.Ο.). Είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του τοπικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου, όπως και των πρωταθλημάτων εφήβων και παίδων. Συντονίζει επίσης τις δραστηριότητες των μικτών ομάδων νέων και παίδων, οι οποίες εκπροσωπούν το νομό σε εθνικό επίπεδο. Σκοπός της Ένωσης είναι η ανάπτυξη του τρικαλινού ποδοσφαίρου σε συνεργασία με όλα τα σωματεία, τους φορείς και ιδιώτες. Ο πρωταθλητής Τρικάλων κερδίζει την άνοδο στην Γ' Εθνική. Ο κυπελλούχος της Ένωσης συμμετέχει στην πρώτη φάση του Κυπέλλου Ελλάδας της επόμενης σεζόν. Επίσης, οι μικτές ομάδες παίδων, νέων, προπαίδων και τζούνιορ συμμετέχουν στα πρωταθλήματα μικτών ενώσεων της ίδιας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD |
Θάλεια Φλωρά-Καραβία | Το 1874 ο ιερέας πατέρας της πήρε την οικογένειά του από τη Δυτική Μακεδονία και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Η Φλωρά-Καραβία αποφοίτησε από το Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης το 1888 και προσπάθησε να σπουδάσει ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών), αλλά το ίδρυμα αρνήθηκε να την δεχθεί επειδή επρόκειτο για γυναίκα. Έτσι, η ζωγράφος σπούδασε ζωγραφική στο Μόναχο, κοντά στον Γύζη και τον Ιακωβίδη, και κατόπιν στο Παρίσι. Το 1898 ξαναγύρισε στην Κωνσταντινούπολη, για να ασχοληθεί επαγγελματικά πλέον με τη ζωγραφική. Από το 1907 και για περισσότερα από τριάντα χρόνια, έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου παντρεύτηκε τον Νίκο Καραβία, εκδότη της ελληνικής εφημερίδας Εφημερίς. Στην Αλεξάνδρεια ίδρυσε και διηύθυνε σχολή ζωγραφικής, με σημαντική απήχηση στην τότε ελληνική παροικία της πόλης. Κατά την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στις εκστρατείες του, ως ανταποκρίτρια της εφημερίδας που εξέδιδε ο σύζυγός της, και απεικόνισε πάμπολλα πολεμικά στιγμιότυπα σε σχέδια με κάρβουνο, κιμωλία και παστέλ. Τις εμπειρίες της από τα γεγονότα της εποχής εκείνης τις περιέγραψε αργότερα στο βιβλίο της Εντυπώσεις από τον πόλεμο του 1912-1913: Μακεδονία-Ήπειρος (τυπ. Μωυσιάδου-Μάρδα, Αθήνα 1936). Ακολούθησε επίσης τον Ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία (1918–1922). Τέλος, απαθανάτισε σκηνές από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940–1941. Στην Ελλάδα επέστρεψε οριστικά με τον σύζυγό της το 1939. Πέθανε στην Αθήνα το 1960. Πέρα από τις πολεμικές απεικονίσεις, η Φλωρά-Καραβία έγινε εξίσου γνωστή και για τα 500 περίπου πορτραίτα της. Ανάμεσα στις διασημότητες που σχεδίασε περιλαμβάνονται ο ποιητής Κ. Π. Καβάφης, η συγγραφέας Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, η ποιήτρια-χρονογράφος Μαρία Λοβέρδου-Καζάζη κ.ά. Εικονογράφησε επίσης βιβλία και ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Εσάτ-πασά των Ιωαννίνων στον άντρα της: «Ένα τσιγάρο συ, τρία σκίτσα η κυρία σου!» Γενικώς, το έργο της Φλωρά-Καραβία εντάσσεται στην λεγόμενη «ακαδημαϊκή Σχολή του Μονάχου», αλλά οι πίνακές της έχουν πολύ από το φως και το χρώμα που χαρακτηρίζει τους ιμπρεσιονιστές. «Εργάζομαι εμπρεσιονιστικά (sic)», είχε πει η ίδια σε μία συνέντευξή της το 1955. Εντούτοις, στα τελευταία της έργα μετά τον πόλεμο, δείχνει ότι προσπέρασε και τον ιμπρεσιονισμό, για να στραφεί προς τον εξπρεσιονισμό. Για την προσφορά της στη ζωγραφική, τιμήθηκε με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών το 1945 και με τον Σταυρό Ταξιαρχών του Τάγματος της Ευποιίας το 1954. Έργα της εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στη Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων, στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ (Μέτσοβο), και αλλού. Ένα σημαντικό μέρος των σχεδίων της από τους πολέμους βρίσκονται στο Στρατηγείο του Γ΄ Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη και στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας. Βουτσινάς, Γιάννης. 56 έλληνες ζωγράφοι μιλούν για την τέχνη τους, Γκοβόστης, Αθήνα 2000, σσ. 160–166. Γιαλουράκης, Μανώλης. Η Αίγυπτος των Ελλήνων, β΄ έκδοση. Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2006, σελ. 544. ISBN 9600340544. Μέγας, Αναστάσιος (επιμελητής). Σιατιστέων μνήμη (λεύκωμα). Σύλλογος Σιατιστέων Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1972. Τσουργιάννη, Δέσποινα. Η ζωγράφος Θάλεια Φλωρά-Καραβία (1871-1960) (μονογραφία). Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα 2005, 173 σελ. ISBN 960630843X. Φλωρά-Καραβία, Θάλεια. Εντυπώσεις από τον πόλεμο του 1912-1913, Μακεδονία - Ήπειρος. Χωρίς εκδότη, Αθήνα 1936. (Ανατύπωση από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2012, ISBN 9606757594.) Φλωρά-Καραβία, Θάλεια. Η Θεσσαλονίκη του 1912 μέσα από τα σχέδια της Θάλειας Φλωρά-Καραβία, Δήμος Θεσσαλονίκης, Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1991, 75 σελ. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 9Β. Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1983. Χρήστου, Χρύσανθος. Η ελληνική ζωγραφική 1832-1922. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), Αθήνα 1981. Θάλεια Φλωρά-Καραβία, η ζωγράφος της απελευθέρωσης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) paletaart, Σχέδια της Θάλειας Φλωρά-Καραβία απο τον πόλεμο του 1912-13 | Η Θάλεια Φλωρά-Καραβία (Σιάτιστα, 1871 – Αθήνα, 1960) ήταν μια από τις σημαντικότερες και παραγωγικότερες Ελληνίδες ζωγράφους. Το έργο της δεν έχει ακόμη καταλογογραφηθεί πλήρως. Είναι όμως βέβαιο ότι οι ελαιογραφίες της ξεπερνούν τις 2.500, ενώ μεγάλος είναι και ο αριθμός των σχεδίων και υδατογραφιών της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%A6%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%AC-%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1 |
Αλεξάνδρεια η Εσχάτη | Η Αλεξάνδρεια Εσχάτη κατασκευάστηκε στο νοτιοδυτικό τμήμα της κοιλάδας Φεργκάνα, (αγγλικά: Fergana Valley) στη νότια όχθη του ποταμού Ιαξάρτη (αγγλικά: river Jaxartes, σύγχρονη ονομασία: Syr Darya), στη θέση της σημερινής πόλης Χουτζάντ (αγγλικά: Khujand, γράφεται επίσης: Хуҷанд, خجند, Khujand, Khodzhent, Khudchand, Chodjend), που βρίσκεται στο Τατζικιστάν. Η Αλεξάνδρεια Εσχάτη έχει επίσης κληθεί κατά καιρούς (μετά την αλεξανδρινή εποχή) ως: Ισπισάρ, (αγγλικά: Ispisar), Λένιν-αμπάντ (αγγλικά: Leninabad), Λένιν-ομπόντ (αγγλικά: Leninobod, ρωσικά: Ленинобод, τατζικιστανικά: لنینآباد). Ο Μέγας Αλέξανδρος, έχτισε ένα τείχος μήκους έξι χιλιομέτρων (6 χλμ.), γύρω από την πόλη, που σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, ολοκληρώθηκε μόνο σε περίπου είκοσι (20) ημέρες.Όπως και στις άλλες πόλεις, με παρόμοια χαρακτηριστικά (δηλαδή: ελληνιστικό φυλάκιο στην Κεντρική Ασία), που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος, εγκαταστάθηκαν βετεράνοι (συνταξιούχοι ή τραυματίες) του Μακεδονικού Στρατού. Η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη βρισκόταν περίπου τρακόσια χιλιόμετρα (300 χλμ. ~ 186 μίλια) βόρεια της πόλης Αλεξάνδρεια η επί του Ώξου της Βακτρίας ή Βακτριανής, μέσα σε εδάφη της Σογδιανής και οι κάτοικοι της πόλης είχαν να αντιπαρέλθουν αρκετές αψιμαχίες με τον υπόλοιπο τοπικό πληθυσμό. Μετά το 250 π.Χ., η πόλη πιθανότατα παραμένει σε επαφή με το Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής, ειδικότερα όταν ο βασιλιάς Ευθύδημος Α΄ της Βακτρίας επεκτείνει τον έλεγχο του στη Σογδιανή. Η πόλη της Αλεξάνδρειας της Εσχάτης βρίσκεται επίσης περίπου τετρακόσια χιλιόμετρα (400 χλμ. ~ 249 μίλια) δυτικά του Λεκανοπέδιου Ταρίμ, σήμερα περιοχή της Σιντσιάνγκ (Xinjiang) στην Κίνα, όπου εδράζεται η περιοχή καταγωγής της ινδοευρωπαϊκής φυλής Γιουέζχι (αγγλικά: Yuezhi ή Rouzhi κατά μία ερμηνεία: Ιωνία, Γιουνάν – Yuenan ή Yunan). Υπάρχουν ενδείξεις ότι ελληνικές αποστολές από την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, οδηγήθηκαν ως το Κασγκάρ (αγγλικά: Kashgar), στην περιοχή της Σιντσιάνγκ (Xinjiang). Σύμφωνα με τον Έλληνα ιστορικό Στράβωνα, οι Έλληνες «είχαν επεκτείνει την αυτοκρατορία τους, ακόμη και πιο πέρα από τους Σήρες (λαός της περιοχής αυτής, αρχαία ελληνικά: Σῆρες, λατινικά: Sērēs, αγγλικά: Seres) και τους Φρύνες (αγγλικά: Phryni)», γεγονός που πιθανολογείται ότι θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για τις πρώτες γνωστές - ιστορικά καταγεγραμμένες - εμπορικές ή άλλες επαφές μεταξύ της Κίνας και της Δύσης, τουλάχιστον από την περίοδο γύρω στο 200 π.Χ. Οι απόγονοι των Ελλήνων στην Φεργκάνα μπορεί να είναι οι αναφερόμενοι ως Μεγάλοι Ίωνες (Dayuan ή Ta-Yuan, αγγλικά: "Great Ionians"), που προσδιορίζεται στην κινεζική ιστορική καταγραφή για τη Δυναστεία Χαν, αρχής γενομένης με τις πρεσβείες του Τζανγκ Τσιάν (αγγλικά: Zhang Qian), περίπου το 130 π.Χ. Αν αυτό είναι γεγονός, τότε πρόκειται για τους πρωταγωνιστές της πρώτης μεγάλης αλληλεπίδρασης μεταξύ της αστικοποίησης του ευρωπαϊκού και του κινέζικου πολιτισμού, η οποία οδήγησε στο άνοιγμα του εμπορικού δρόμου, που είναι γνωστός ως Δρόμος του Μεταξιού, από τον 1ο αιώνα π.Χ. Σύμφωνα με την «Ιστορία Μεγάλου Αλεξάνδρου», που έγραψε ο Ρωμαίος συγγραφέας Κουίντος Κούρτιος Ρούφος, οι απόγονοι των Μακεδόνων βετεράνων στρατιωτών διατηρούσαν ακόμα στοιχεία του ελληνιστικού πολιτισμού τους κατά τη στιγμή της γραφής του, γύρω στο 30 π.Χ. Η Αλεξάνδρεια Εσχάτη είναι ο τελικός προορισμός του Εύξηνου, γιου του Ευτυχίδη του δήμου της Παλλήνης, ο πρωταγωνιστής του έργου του Tom Holt: «Alexander at the World's End», («Ο Αλέξανδρος στο Τέλος του Κόσμου»). Η υπόθεση του έργου του Gillian Bradshaw «Horses of Heaven», («Άλογα του Ουρανού»), εκτυλίσσεται περί το 140 π.Χ.. στην Αλεξάνδρεια την Εσχάτη. Από το αντίστοιχο λήμμα της αγγλικής έκδοσης της Βικιπαίδειας [1] με την ενσωμάτωση στοιχείων από τα λήμματα: Seres (Σήρες)[2], Yuezhi ή Rouzhi [3], Phryni [4], Dayuan ή Ta-Yuan [5], Silk Road [6] Δείτε τις σημειώσεις για τη Βόρεια Βούϊ = Αλεξάνδρεια Εσχάτη, (αγγλικά: "Northern Wuyi" = Alexandria Eschate), στο σχέδιο της αγγλικής μετάφρασης, από τον Τζον Χιλλ, (αγγλικά: John Hill), μετά σχολίων, της «Κινεζικής Ιστορίας του 3ου αιώνα», («Weilüe», by John Hill)[7] και [8] at: [1] and [2] Λήμμα στο «Livius.org» για την Αλεξάνδρεια Εσχάτη - Livius.org: Alexandria Eschatê [9] Αρχειοθετήθηκε 2012-08-02 στο Wayback Machine. | Η Αλεξάνδρεια Εσχάτη (αρχαία ελληνικά: Ἀλεξάνδρεια Ἐσχάτη, λατινικά: Alexandria Ultima ή Alexandria Eskhata), ήταν ελληνιστική πόλη που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος, τον Αύγουστο του 329 π.Χ. ως έδρα για το βορειότερο μακεδονικό στρατόπεδό του στην Κεντρική Ασία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%B7_%CE%95%CF%83%CF%87%CE%AC%CF%84%CE%B7 |
Σκοποβολή στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1896 – 25 μέτρα πιστόλι ταχείας βολής ανδρών | Με τους αδερφούς Πέιν να μην έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο αγώνισμα επειδή οι κριτές έκριναν πως τα όπλα τους δεν είχαν το απαιτούμενο διαμέτρημα, στον αγώνα έλαβαν μέρος μόλις τέσσερις αθλητές από τρεις χώρες. Κάθε σκοπευτής έριξε συνολικά 30 βολές (χωρισμένες σε πέντε γύρους των έξι βολών ο κάθε ένας) σε στόχο που βρισκόταν 25 μέτρα μακριά. Οι δύο έλληνες συμμετέχοντες, Ιωάννης Φραγκούδης και Γεώργιος Ορφανίδης, εκμεταλλεύθηκαν την απουσία των Αμερικανών και κέρδισαν τις δύο πρώτες θέσεις. Ο Φραγκούδης συγκέντρωσε συνολικά 344 βαθμούς έχοντας 23 χτυπήματα στον στόχο, ενώ ο Ορφανίδης συγκέντρωσε 249 βαθμούς με 20 χτυπήματα στον στόχο. Στην τρίτη θέση έμεινε ο Χόλγκερ Νίλσεν από τη Δανία, για τον οποίο παραμένουν άγνωστα τα αποτελέσματα των βολών του, ενώ ο Βρετανός Σίδνεϋ Μέρλιν δεν τερμάτισε τον αγώνα. Επίσημο Χρονικό των Αγώνων (Τόμος Α'): Σπυρίδων Λάμπρος, Νικόλαος Πολίτης, επιμ. (1896). Die Olympischen Spiele 776 - 1896 (Τόμος Α') (PDF). Αθήνα, Λειψία, Λονδίνο: Καρλ Μπεκ, F. Volckmar, H. Grevel and co. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2013. Επίσημο Χρονικό των Αγώνων (Τόμος Β'): Πιερ ντε Κουμπερτέν, Τιμολέων Φιλήμων, Νικόλαος Πολίτης και Χαράλαμπος Άννινος, επιμ. (1897). The Olympic Games 776 - 1896 (Τόμος Β') (PDF). Αθήνα, Λονδίνο: Καρλ Μπεκ, H. Grevel and co. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2013. Εθνοσπόρ: 108 Χρόνια Ολυμπιακοί Αγώνες (1896-2004) (σελ. 12) Bill Mallon & Ture Widlund (1998). The 1896 Olympic Games. Results for All Competitors in All Events, with Commentary. Michael Llewellyn Smith (2004). Olympics in Athens 1896. The Invention of the Modern Olympic Games. | Το πιστόλι ταχείας βολής ανδρών από απόσταση 25 μέτρων ήταν ένα από τα πέντε αγωνίσματα σκοποβολής στο πρόγραμμα των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα. Διοργανώθηκε στις 11 Απριλίου 1896 στο σκοπευτήριο της Καλλιθέας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_1896_%E2%80%93_25_%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B1_%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B9_%CF%84%CE%B1%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD |
Ελισαβέτα Γκλίνκα | Η Γκλίνκα γεννήθηκε στη Μόσχα. Ο πατέρας της υπηρετούσε στις ένοπλες δυνάμεις, ενώ η μητέρα της Γκαλίνα Ιβάνοβνα Ποσκρεμπίσεβα ήταν γιατρός, καθώς και τηλεπαρουσιάστρια και συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής και εγκυκλοπαιδειών. Σπούδασε στο Ρωσικό Εθνικό Ερευνητικό Ιατρικό Ινστιτούτο στη Μόσχα, αποφοιτώντας από την παιδιατρική αναισθησιολογία. Το 1986 μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου σπούδασε ανακουφιστική φροντίδα και ασχολήθηκε με το έργο των ασύλων ανιάτων. Επιστρέφοντας στη Ρωσία, εργάστηκε στο Πρώτο Άσυλο Ανιάτων και μετά μετακόμισε στην Ουκρανία. Το πρώτο φιλανθρωπικό έργο της Γκλίνκα ξεκίνησε το 1999, όταν άνοιξε τον πρώτο δημόσιο ξενώνα στο Κίεβο της Ουκρανίας. Αργότερα ίδρυσε το Διεθνές Ταμείο VALE Hospice με έδρα τις ΗΠΑ και υπηρέτησε ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Vera Hospice Charity Fund στη Μόσχα. Το 2007 ίδρυσε μια ανθρωπιστική ΜΚΟ Spravedlivaya Pomoshch (Δίκαιη βοήθεια). Ο οργανισμός εργάζεται, για να υποστηρίξει ασθενείς με καρκίνο σε τελικό στάδιο και μη προνομιούχους και άστεγους παρέχοντας ιατρικές προμήθειες, οικονομική βοήθεια και άλλες βασικές υπηρεσίες. Το 2010, η οργάνωση συγκέντρωσε και διένειμε βοήθεια για τα θύματα των δασικών πυρκαγιών και το 2012, για όσους έχασαν τα σπίτια τους μετά από πλημμύρες στην περιοχή Κρασνοντάρ του Κριμσκ. Τον Ιανουάριο του 2012 η Γκλίνκα μαζί με 15 άλλα στελέχη των μέσων ενημέρωσης και ακτιβιστές της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένων των Μπορίς Ακούνιν, Λεονίντ Παρφιόνοφ, Γιούρι Σεβτσούκ, Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια, Ντμίτρι Μπίκοφ και Σεργκέι Παρχομένκο ίδρυσαν την Ένωση για Ψηφοφόρους ως αντίδραση στις διαμαρτυρίες του 2011 κατά των εκλογικών αποτελεσμάτων . Οι διακηρυγμένοι στόχοι τους περιελάμβαναν τον σεβασμό των εκλογικών δικαιωμάτων, τη διοργάνωση μαζικών πορειών, την εκπαίδευση παρατηρητών και τη δημοσίευση καταλόγων εκλογικών επιτροπών, συμπεριλαμβανομένων των μαύρων λιστών. Λίγο μετά ένας απρογραμμάτιστος φορολογικός έλεγχος έφτασε στα γραφεία της Δίκαιης Βοήθειας. Ως αποτέλεσμα, όλα τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία δεσμεύτηκαν για ένα χρονικό διάστημα. Την 1η Φεβρουαρίου ξεμπλοκαρίστηκαν και το Ταμείο συνέχισε το έργο του. Την ίδια χρονιά η Γκλίνκα έγινε μέλος της ομοσπονδιακής πολιτικής επιτροπής της Πολιτικής Πλατφόρμας και υποστήριξε τον Μιχαήλ Προκόροφ κατά τις ρωσικές προεδρικές εκλογές του 2012. Από τον Νοέμβριο του 2012 η Γκλίνκα ήταν μέλος του Ρωσικού Προεδρικού Συμβουλίου για τους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών και τα ανθρώπινα δικαιώματα (HRC). Με το ξέσπασμα του Πολέμου στο Ντονμπάς, η Γκλίνκα ενεπλάκη στην εκκένωση ασθενών και τραυματισμένων παιδιών από το έδαφος, που κρατούσαν φιλορώσοι αυτονομιστές. Τους μετέφερε σε νοσοκομεία της Μόσχας ή της Αγίας Πετρούπολης, όπου μπορούσαν να λάβουν ιατρική φροντίδα. Έχει υπολογιστεί ότι ταξίδεψε περισσότερες από 20 φορές σε ζώνες συγκρούσεων και έσωσε περίπου 500 παιδιά. Τα παιδιά μεταφέρθηκαν πέρα από τα κρατικά σύνορα χωρίς άδεια από τις αρχές, με αποτέλεσμα να κατηγορηθούν για απαγωγή παιδιών από αξιωματούχους της Ουκρανίας. Η απάντηση της Γκλίνκα ήταν ότι η πολιτική ήταν άσχετη σε θέματα ζωής και θανάτου. Η οργάνωσή της δραστηριοποιήθηκε επίσης στην παροχή ιατρικών προμηθειών, εξοπλισμού και τροφίμων σε νοσοκομεία στο Ντόνετσκ και στο Λουχάνσκ, ωστόσο η Γκλίνκα παραπονέθηκε ότι οι τελωνειακοί έλεγχοι για τις συνοδείες των φορτηγών τους ήταν αργοί και επαχθείς και καθυστερούσαν την παράδοση των προμηθειών. Παρά τους ισχυρισμούς του ΝΑΤΟ ότι η Ρωσία προμήθευε βαριά όπλα και τακτικά στρατεύματα στους φιλορώσους αυτονομιστές στην Ουκρανία, η Γκλίνκα είπε ότι δεν είδε ρωσικά στρατεύματα στο Ντόνετσκ και ότι βρισκόταν σε εξέλιξη εμφύλιος πόλεμος. Παρέδωσε επίσης φάρμακα στην Ουκρανή πιλότο Νάντια Σαβτσένκο κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας της ενώ ήταν φυλακισμένη στη Ρωσία. Η Γκλίνκα ήταν επίσης γνωστή για τη στάση της κατά της ευθανασίας. Τον Οκτώβριο του 2016 σχολίασε το ολλανδικό νομοσχέδιο, που νομιμοποιεί την ευθανασία, δηλώνοντας ότι ο προτεινόμενος νόμος ήταν «δαιμονικός». Η Γκλίνκα και η δουλειά της αποτέλεσαν το θέμα μιας ταινίας ντοκιμαντέρ της Έλενα Πογκρεμπίζσκαγια . Το 2012 η Γκλίνκα έλαβε το βραβείο Τάγμα της Φιλίας και το 2015 το Παράσημο «Για την Ευεργεσία». Τον Δεκέμβριο του 2016 ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν της απένειμε ένα άλλο εθνικό βραβείο, το Κρατικό Βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, για εξαιρετικά επιτεύγματα σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες και δραστηριότητες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Γκλίνκα πέθανε στη συντριβή Tupolev Tu-154 του ρωσικού υπουργείου Άμυνας το 2016 στις 25 Δεκεμβρίου 2016, ενώ ταξίδευε στη Λαττάκεια για να παραδώσει ιατρικές προμήθειες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Tishreen. Η Γκλίνκα ήταν παντρεμένη με έναν δικηγόρο πτωχευτικού δικαίου, τον Γκλεμπ Γκλίνκα. Τον Οκτώβριο του 2011 η Ελισαβέτα Γκλίνκα πραγματοποίησε μια λεγόμενη φιλανθρωπική εκδήλωση στριπτίζ, για να συγκεντρώσει χρήματα και ρούχα για τους άστεγους. Ζητήθηκε από τους εθελοντές να φέρουν καθαρά εξωτερικά ενδύματα, έτσι ώστε οι επαγγελματίες στρίπερ να τα φορούν και μετά να τα βγάλουν σε ένα χορό. Το γεγονός είχε ανάμεικτες αντιδράσεις, αν και πολλοί συμφώνησαν ότι το να τραβήξουμε την προσοχή στους άστεγους στην αρχή της κρύας περιόδου ήταν ένα πραγματικό πρόβλημα εδώ. Τον Ιούλιο του 2016 το PayPal αρνήθηκε να ανοίξει λογαριασμό για το ταμείο της Γκλίνκα που ισχυριζόταν ότι ήταν για τη φροντίδα παιδιών από τη "νοτιοανατολική Ουκρανία" - όπως περιγράφεται από την Ιζβέστια. Οι επίσημοι λόγοι άρνησης ήταν «λόγοι ασφαλείας». Μετά από λόμπι μέσων στο PayPal Ρωσίας, ανακοίνωσε στο Twitter ότι «όλα τα προβλήματα έχουν λυθεί». Τον Δεκέμβριο του 2016 στον ανεξάρτητο τηλεοπτικό σταθμό Dozhd, ο Ρώσος δημοσιογράφος Στάνισλαβ Μπελκόφσκι αποκάλεσε την Γκλίνκα προπαγανδιστή γιατρό του πολέμου. Επέκρινε τη Γκλίνκα, λέγοντας ότι, αντί για τα ταξίδια της σε περιοχές, που έχουν καταληφθεί από τον πόλεμο της Ουκρανίας και της Συρίας, θα μπορούσε απλώς να είχε χρησιμοποιήσει τις ήδη υπάρχουσες επαφές της με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, από τον οποίο έχει αποδεχθεί το κρατικό βραβείο, για να τον συναντήσει και να ζητήσει να τελειώσει τον πόλεμο με την Ουκρανία. Ο Μπελκόφσκι ισχυρίστηκε ότι αυτό καθιστά την Γκλίνκα ηθικά υπεύθυνη για τους πολέμους (όπως στη Συρία και την Ουκρανία) που διεξάγει η Ρωσία. Αυτό το μέρος του επικριτικού σχολίου έχει αφαιρεθεί από τον τηλεοπτικό σταθμό. Παρόλα αυτά, ο Μπελκόφσκι δημοσίευσε στο Facebook μια δήλωση, ότι δεν εκπλήσσεται που το έκαναν, αλλά εμμένει σε όσα είπε. 2 Μαΐου 2012: Τάγμα Φιλίας 2014: Διεθνές βραβείο «Πίστη και Αφοσίωση» που απονέμεται από το Ίδρυμα του Αγίου Ανδρέα του Αποστόλου, όπου η επιτροπή βραβείων διευθύνεται από τον κοσμοναύτη , Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης Ολέγκ Άτκοφ. Η τελετή απονομής πραγματοποιείται στο Κρεμλίνο. Αυτό το βραβείο θεωρείται ως "σύμβολο της δημόσιας αναγνώρισης των αξιών απέναντι στην Πατρίδα για την ενίσχυση του κράτους, της ένωσης με χώρες φιλικές με τη Ρωσία και της επανενδυνάμωσης της πνευματικότητας". 2014: "Своя колея" - ένα βραβείο για ανθρώπους που είναι πιστοί στις αξίες τους που απονέμεται από το Ίδρυμα Βλαντίμιρ Βισότσκι, το Υπουργείο Πολιτισμού της Ρωσίας και την Επιτροπή Πολιτισμού της πόλης της Μόσχας. 23 Μαρτίου 2015: Παράσημο "Για την Ευεργεσία" - παρασημοφόρηση από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Κατά τη διάρκεια της τελετής, η Γκλίνκα τον ευχαρίστησε "εκ μέρους εκατοντάδων μητέρων του Ντόνετσκ και της περιοχής του Ντόνετσκ, οι οποίες απομακρύνθηκαν από τη ζώνη μάχης χάρη στο διάταγμά του". 2015: Τάγμα του Αγίου Λουκά - βραβείο φροντίδας που παραγγέλθηκε από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατριαρχείου Μόσχας. 2016: Κρατικό Βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Τον Δεκέμβριο του 2016 ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν της απένειμε ένα ακόμη εθνικό βραβείο για εξαιρετικά επιτεύγματα σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες και δραστηριότητες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. 2017: Το ροκ-φεστιβάλ «Διαφορετικοί Άνθρωποι» («Разные люди») ήταν αφιερωμένο στη μνήμη της. | Η Ελισαβέτα Πέτροβνα Γκλίνκα (ρωσικά: Елизаве́та Петро́вна Гли́нка, γνωστή και ως Dr. Λίζα( ρωσικά: До́ктор Ли́за) 20 Φεβρουαρίου 1962 – 25 Δεκεμβρίου 2016) ήταν Ρωσίδα ανθρωπιστής και φιλανθρωπικός ακτιβιστής. Τιμήθηκε τρεις φορές με κρατικά βραβεία για το έργο της. Η Γκλίνκα πέθανε στη συντριβή Tupolev Tu-154 του ρωσικού υπουργείου Άμυνας το 2016 . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CF%84%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%B1 |
Χασάν Ελ Σαζλί | Σε ηλικία 14 ετών επέλεξε την Τερσάνα της Γκίζας και το 1963 - ήδη 20 και καθιερώθηκε στην πρώτη ομάδα - ήταν ο ηγέτης του μοναδικού τίτλου πρωταθλήματος του συλλόγου του. Εκείνη τη σεζόν, η ομάδα ήταν ισόπαλη στο δεύτερο όμιλο με Ζαμάλεκ και Ισμαΐλι, όλοι με 34 βαθμούς. Καθώς υπήρχαν μόνο δύο θέσεις στους τελικούς, παίχτηκε ένα τρίγωνο και η Τερσάνα προκρίθηκε δεύτερη μετά την ήττα από τη Ζαμάλεκ. Στον τελικό όμιλο η Τερσάνα ήταν η καλύτερη και πρωταθλήτρια με 32 γκολ του Ελ Σαζλί. Η ομάδα ήταν δεύτερη δεύτερη το 1964 και το 1975 και κέρδισε το Κύπελλο το 1965 και το 1967. Ο Ελ Σαζλί ήταν πρώτος σκόρερ το 1963 (29 γκολ), 1965 (23 γκολ), το 1966 (16) και το 1975 (34). Η επίδοση των 34 τερμάτων σε μία χρονιά όπως και ο αριθμός των τεσσάρων τίτλων κορυφαίου σκόρερ παραμένουν ακατάρριπτο ρεκόρ. Να σημειωθεί ότι μεταξύ 1967 και 1972 δεν διοργανώθηκε πρωτάθλημα λόγω του πολέμου με το Ισραήλ. Έκλεισε την καριέρα του το 1976 σε ηλικία 35 ετών με 176 τέρματα σε 325 αγώνες πρωταθλήματος.Χάρη στα γκολ του, γρήγορα έγινε βασικός στην ομάδα της Εθνικής Αιγύπτου. Το πρώτο τους μεγάλο τουρνουά ήταν Κύπελλο Εθνών Αφρικής του 1963. Στην Γκάνα οι "Φαραώ" αναζητούσαν τον τρίτο τους τίτλο μετά από αυτούς του 19 και 1959. Ο Ελ Σαζλί σημείωσε τρία στο ντεμπούτο (6–3 επί της Νιγηρίας) και ένα με αντίπαλο το Σουδάν (2–2), αλλά η Αίγυπτος τερμάτισε δεύτερη στον όμιλο και έχασε τον τελικό. Στον αγώνα για την τρίτη θέση με τη Αιθιοπία, πέτυχε ένα ακόμα γκολ στο τελικό 3–0 και ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Και η επόμενη ευκαιρία του για τον τίτλο της ηπείρου χάθηκε στην επόμενη διοργάνωση που συμμετείχε η Αίγυπτος, το 1970 στο Σουδάν με την κατάληψη και πάλι της τρίτης θέσης παρά τα πέντε γκολ του. Είναι ο μοναδικός παίκτης που έχει σημειώσει δύο χατ-τρικ στην ιστορία του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Στον αγώνα της τρίτης θέσης σημείωσε ένα ακόμα χατ-τρικ με αντίπαλο την Ακτή Ελεφαντοστού στις 16 Φεβρουαρίου. Με ένα ακόμα γκολ που σημείωσε στη διοργάνωση του 1974 συμπλήρωσε 12 στο θεσμό και είναι τέταρτος σκόρερ. Συνολικά με την εθνική ομάδα της Αιγύπτου αγωνίστηκε σε 62 συναντήσεις και σημείωσε 42 τέρματα, επίδοση ρεκόρ στην εποχή του.Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση έγινε κατά διαστήματα προπονητής στην πρώην ομάδα του χωρίς να καταφέρει να την οδηγήσει σε κάποια διάκριση. Προς τιμή του το στάδιο του συλλόγου στη Γκίζα φέρει το όνομά του. Πρωτάθλημα Αιγύπτου : 1962–63 Κύπελλο Αιγύπτου (2) : 1964–65, 1966–67 Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος (4) : 1962–63, 1964–65, 1965–66, 1974–75 Κορυφαίος σκόρερ του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής : 1963 Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο Αιγυπτιακό πρωτάθλημα : 176 γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών που σημείωσαν ρεκόρ με χατ-τρικ | Ο Χασάν Ελ Σαζλί (αραβικά: حسن الشاذلي, 20 Μαΐου 1943–20 Απριλίου 2015), ήταν Αιγύπτιος διεθνής ποδοσφαιριστής. Ένας από τους κορυφαίους της χώρας του όλων των εποχών, παραμένει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος με 176 γκολ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BD_%CE%95%CE%BB_%CE%A3%CE%B1%CE%B6%CE%BB%CE%AF |
Μπράιαν Σίνγκερ | Ο Σίνγκερ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και υιοθετήθηκε από τους Γκρέις Σίνγκερ, μια περιβαλλοντολόγος εβραϊκής καταγωγής και Νόρμπερτ Ντέιβ Σίνγκερ, στέλεχος εταιρίας. Μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσεϊ και αποφοίτησε από το λύκειο Γουέστ Γουίντσορ-Πλέινσμπορο το 1984. Στο κολέγιο, ο Σίνγκερ σπούδασε σκηνοθεσία για δύο χρόνια σε σχολή της Νέας Υόρκης και αργότερα συνέχισε σε σχολή του Λος Άντζελες. Οι ηθοποιοί Λόρι και Μαρκ Σίνγκερ είναι ξαδέρφια του. Έχει δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος και οι εμπειρίες της ζωής του στο να μεγαλώνει σαν μειονότητα επηρέασαν τις ταινίες του. Έχει διαγνωσθεί με δυσλεξία. Το 1993 μαζί με το παιδικό του φίλο Κρίστοφερ Μακουάρι, συζητούσαν μια ιδέα για μια ταινία όπου πέντε εγκληματίες συναντιούνται σε μια αστυνομική παράταξη. Η ταινία Συνήθεις Ύποπτοι (The Usual Suspects, 1995) έδωσε στον Μακουάρι το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και στον Κέβιν Σπέισι το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Το 1998 σκηνοθέτησε την ταινία Μαθήματα Φόβου (Apt Pupil) σε σενάριο του Μπράντον Μπόις, επίσης φίλος του. Η ιστορία βασίστηκε στην ομώνυμη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ και αφορά ένα νέο αγόρι που αναπτύσσει μια αρρωστημένη αγάπη με έναν Ναζί εγκληματία πολέμου. Η ταινία με πρωταγωνιστές τους Μπραντ Ρένφρο και Ίαν Μακέλεν έλαβε καλά σχόλια από τους κριτικούς. Η 20th Century Fox προσέγγισε τον Σίνγκερ για να σκηνοθετήσει το πρώτο X-Men λίγο μετά τους Συνήθεις Ύποπτους. Ο Σίνγκερ όμως, χωρίς να είναι φαν των κόμικς και γνώστης των χαρακτήρων, απέρριψε την πρόταση. Όμως ο φίλος και συνέταιρός του Τομ ΝτεΣάντο τον έπεισε να το ξανασκεφτεί και αφού ο Σίνγκερ διάβασε τα κομικ, δέχτηκε να σκηνοθετήσει. Για μία δεκαετία, ο Σίνγκερ απέρριπτε ότι σενάριο γραφόταν. Τότε μαζί με τον ΝτεΣάντο βρήκαν το βασικό στόρι και συνεργάστηκαν με τους σεναριογράφους Εντ Σόλομον, Κρίστοφερ Μακουάρι, Τζος Γουέντον και Ντέιβιντ Χέιτερ. Το 1999 άρχισε η παραγωγή και το 2000 το X-Men κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους. Έλαβε θερμής υποδοχής από τους κριτικούς και τους φαν των κόμικς και εισέπραξε σχεδόν 300 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Το 2002 ξεκίνησε γυρίσματα για το X-Men 2. Η δεύτερη ταινία αποδείχτηκε ακόμα καλύτερη με πολλούς κριτικούς να θεωρούν ότι είναι η καλύτερη μεταφορά κόμικ στον κινηματογράφο. Στα ταμεία δε η πορεία της ήταν παραπάνω από ικανοποιητική με 407 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, ξεπερνώντας και το πρώτο φιλμ. Το 2004, ο Σίνγκερ βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις να αναλάβει για τρίτη φορά τη σκηνοθεσία στο X-Men: Η Τελική Αναμέτρηση (X-Men: The Last Stand). Δεν τα βρήκε όμως με τη Fox, και αφού του έγινε πρόταση να σκηνοθετήσει το καινούριο Σούπερμαν, ο Σίγκερ αποχώρησε. Στις 19 Ιουλίου 2004 ο Σίνγκερ αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της ταινίας Superman: Η Επιστροφή (Superman Returns) για τη Warner Bros. Ως αντίποινα η Fox έληξε τη συνεργασία της με την εταιρία παραγωγής του. Ο Σούπερμαν Επιστρέφει γυρίστηκε στην Αυστραλία το 2005 και κυκλοφόρησε στις 28 Ιανουαρία του 2006. Ο Σίνγκερ είπε ότι δεν είχε διαβάσει τα κόμικς αλλά πάντα θαύμαζε και έβλεπε τον εαυτό του στον υπερήρωα όντας και οι δύο ορφανοί και υιοθετημένοι. Η ταινία με προϋπολογισμό 270 εκατομμύρια δολάρια απέφερε 391.000.000 δολάρια παγκοσμίως. Η Warner Bros. δεν έμεινε αρκετά ευχαριστημένη με τις εισπράξεις της ταινίας. Το 2007, ήταν προγραμμτισμένο ο Σίνγκερ να σκηνοθετήσει τη συνέχεια που θα άρχιζε γυρίσματα το Μάρτιο του 2008. Το πρότζεκτ όμως δεν προχώρησε. Η παραγωγή ακόμα δεν έχει ξεκινήσει και δεν έχει ανακοινωθεί πότε και αν θα ξεκινήσει. Μετά το Σούπερμαν, ο Σίνγκερ ήθελε να ασχοληθεί με ένα μικρότερο πρότζεκτ. Το 2006 ο Κρίστοφερ Μακουάρι παρουσίασε στον Σίνγκερ μια ιστορία που διαδραματιζόταν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέσα στον επόμενο μήνα οι δυο τους πηγαίνουν το πρότζεκτ στους συνέταιρους της United Partners Πόλα Βάγκνερ και Τομ Κρουζ, που αμέσως αποφάσισαν να το χρηματοδοτήσουν. Το σενάριο της ταινίας με τίτλο Επιχείρηση Βαλκυρία (Valkyrie) είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα Γερμανών Στρατηγών που συνωμότητσαν για να δολοφονήσουν τον Χίτλερ. Ο Σίνγκερ πρότεινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Κρουζ και εκείνος δέχτηκε. Τα γυρρίσματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2007 και τελείωσαν το Δεκέμβριο του 2008. Η ταινία έλαβε μικτά σχόλια και απέφερε 200.000.000 δολάρια παγκοσμίως. Το Νοέμβριο του 2004, ένα νέο ιατρικό δράμα έκανε πρεμιέρα την Αμερική, η σειρά Ιατρικές Υποθέσεις με τον Χιου Λώρι στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Σίνγκερ πήρε τη θέση του executive producer. Σκηνοθέτησε επίσης το πρώτο και τρίτο επεισόδιο και έκανε ένα μικρό πέρασμα μπροστά στην κάμερα στο δωδέκατο επεισόδιο. Η σειρά σημείωσε μεγάλα νούμερα τηλεθέασης και απέσπασε αμέτρητα βραβεία και υποψηφιότητες, ανάμεσά τους 4 Βραβεία Έμμυ από τις 20 υποψηφιότητες και 2 Χρυσές Σφαίρες από τις 8. Στις 21 Μαΐου 2012 ολοκληρώθηκε ο όγδοος και τελευταίος κύκλος της σειράς. | Ο Μπράιαν Σίνγκερ (Bryan Jay Singer, 17 Σεπτεμβρίου 1965) είναι Αμερικανός σκηνοθέτης και παραγωγός. Είναι γνωστός για τη δουλειά του στα φιλμ Συνήθεις Ύποπτοι (The Usual Suspects, 1995), Superman: Η Επιστροφή (Superman Returns, 2006), Επιχείρηση Βαλκυρία (Valkyrie, 2008) και κυρίως για τις δύο πρώτες ταινίες X-Men που βασίζονται στο ομότιτλο κόμικ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A3%CE%AF%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81 |
Χάκερ | Αρχικά ο όρος «χάκερ» σήμαινε στα αγγλικά το δημιουργό ενός επίπλου ή γενικότερα ξύλινου αντικειμένου με τη βοήθεια πελέκεως (τσεκουριού). Η ιστορία των χάκερς μπορούμε να πούμε πως ξεκινάει το 1960 από σπουδαστές του πανεπιστημίου του MIT. Οι υπολογιστές τότε ήταν mainframes, μηχανήματα κλειδωμένα σε δωμάτια με ελεγχόμενη θερμοκρασία. Το κόστος λειτουργίας τους ήταν απαγορευτικό και οι ερευνητές είχαν στη διάθεση τους περιορισμένο χρόνο εργασίας. Τότε κάποιοι από αυτούς, δημιούργησαν τα πρώτα hacks, προγράμματα που βοηθούσαν στη γρηγορότερη εκτέλεση υπολογισμών. Αρκετές φορές τα hacks ήταν καλύτερα προγράμματα από τα αρχικά. Ένα από τα μεγαλύτερα hack της ιστορίας έγινε το 1969, όταν δύο υπάλληλοι της Βell συνέθεσαν κάποιες εντολές για να αυξήσουν την ταχύτητα των υπολογιστών. Το hack αυτό το ονόμασαν UNIX το οποίο σήμερα αποτελεί ένα ευρέως γνωστό λειτουργικό σύστημα. Τη δεκαετία του 1970, το hacking αποτελούσε εξερεύνηση και κατανόηση του τρόπου λειτουργίας του κόσμου της τεχνολογίας. Το 1971 ο John Draper, βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ, ανακάλυψε ότι η σφυρίχτρα που έδιναν δώρο τα δημητριακά Cap ‘n’ Crunch παρήγαγε ήχο συχνότητας 2600 MHz και την χρησιμοποίησε ώστε να κάνει τηλεφωνήματα χωρίς χρέωση. Ο Draper που αργότερα του δόθηκε το ψευδώνυμο Captain Crunch, συνελήφθη αμέσως. Τότε δημιουργείτε ένα κοινωνικό κίνημα από το περιοδικό YIPL/TAP (Youth International Party Line/Technical Assistance Program) το οποίο βοηθούσε χάκερς να κάνουν δωρεάν υπεραστικές κλήσεις. Αργότερα δύο μέλη του Homebrew Computer Club της Καλιφόρνιας, ο Steve Jobs και ο Steve Wozniak, άρχισαν να δημιουργούν τα λεγόμενα «blueboxes», συσκευές με τις οποίες συνήθιζαν να «hackάρουν» τηλεφωνικές συσκευές. Το 1978, οι Randy Sousa και Ward Christiansen δημιούργησαν ένα εικονικό μαγαζί συγκέντρωσης των χάκερς, το πρώτο ΒΒS (Βulletin Βoard System) που λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Το 1983, το FBI συνέλαβε 16χρονους χάκερς από το Μιλγουώκι με ψευδώνυμο 414 (ο κωδικός της περιοχής τους) οι οποίοι εισέβαλλαν σε 60 υπολογιστές διάφορων ερευνητικών κέντρων περιλαμβανομένων των Memorial Sloan-Kettering Cancer Center και Alamos National Laboratory. Την ίδια εποχή η ταινία “War Games” έριξε φως στο σκοτεινό κόσμο του hacking και προειδοποίησε το κοινό για τις ικανότητες των χάκερς. Οι ίδιοι οι χάκερς πήραν διαφορετικά μηνύματα από την ταινία. Όλο και περισσότεροι κάτοικοι μετακινούνταν στον ηλεκτρονικό κόσμο. Το ΑRΡΑΝΕΤ μετασχηματιζόταν σε Internet και τα ΒΒS βρίσκονταν σε εποχή άνθησης. Το 1984 αποτέλεσε την αρχή του Μεγάλου Πολέμου κατά των χάκερς. Τότε δημιουργήθηκε η ομάδα Legion of Doom, μέλη των οποίων αποσπάστηκαν και δημιούργησαν τους Masters of Deception. Από το 1990 και για δύο χρόνια, οι δύο ομάδες πολέμησαν μεταξύ τους μέχρι που συνελήφθησαν από το FBI. Στο τέλος της δεκαετίας του ’80 το Κογκρέσο της Αμερικής δημιούργησε το πρώτο νόμο για τις απάτες με υπολογιστές. Τότε εμφανίστηκε ο Robert Morris που το 1988 εισέβαλε σε 6.000 online υπολογιστές και κέρδισε τον “τίτλο” του πρώτου hacker που τιμωρήθηκε από τον νόμο, με 10.000 δολάρια πρόστιμο και ατέλειωτες ώρες κοινωνικού έργου. Ακολούθησε ο Κevin Mitnick και αρκετές φορές κάποια μέλη των Legion of Doom. Τα αισθήματα του κοινού για τους χάκερς άλλαξαν. Οι χάκερς δεν ήταν πια οι εκκεντρικοί που ήθελαν να αποκτήσουν περισσότερες γνώσεις. Η οικονομία που στηριζόταν στο δίκτυο χρειαζόταν προστασία και οι χάκερς χαρακτηρίστηκαν ως εγκληματίες. Τη δεκαετία του 1990, αυξήθηκαν οι απάτες αλλά και οι κλοπές μέσω internet από τους χάκερς. Το 2000, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα τριών ημερών οι χάκερς κατάφεραν να εμποδίσουν τη πρόσβαση σε ιστοσελίδες όπως οι Yahoo!, Amazon.com, Buy.com, eBay και CNN.com υπερφορτώνοντας το σύστημα. Ακολουθούν επιθέσεις κατά κυβερνήσεων, κλεψίτυπα αντίγραφα λογισμικού αλλά και δημιουργία ηλεκτρονικών ιών από χάκερς ανά τον κόσμο.Σύμφωνα με τον Rogers οι γενιές των hacker είναι: 1.Πρώτη γενιά: ταλαντούχοι φοιτητές, προγραμματιστές και επιστήμονες. Αυτοί είχαν επιστημονικά και επαγγελματικά ενδιαφέροντα σε πληροφοριακά θέματα. Προσπαθούσαν να δημιουργούν πιο επιτηδευμένα προγράμματα ή απλά να δημιουργούν προγράμματα τα οποία θα ταίριαζαν με την καθημερινότητα τους. Θεωρούνταν κοινωνικά η «elite της τεχνολογίας» και συχνά ήταν πρωτοπόροι στο πεδίο τους. 2.Δεύτερη γενιά: αποτελούν εξέλιξη της πρώτης γενιάς. Άτομα τα οποία ασχολήθηκαν με την διαχείριση οικιακών υπολογιστών. Στη δεύτερη γενιά συναντάμε και μια πρώτη ηλεκτρονική εγκληματικότητα. 3.Τρίτη γενιά: νέα άτομα τα οποία συνειδητοποίησαν την δυνατότητα ψυχαγωγίας μέσω προσωπικών υπολογιστών (PC) και δημιούργησαν ηλεκτρονικά παιχνίδια (videogames), ή δημιούργησαν παράνομα αντίγραφα ηλεκτρονικών παιχνιδιών και παραβίασαν τους κωδικούς προστασίας τους. 4.Τέταρτη γενιά: αφορά τους hacker στους οποίους αναφερόμαστε σήμερα, οι οποίοι χαρακτηρίζονται κυρίως από εγκληματική συμπεριφορά. Η αυθεντική υποκουλτούρα των χάκερ της δεκαετίας του 1960 είχε προέλθει από κύκλους της επιστήμης υπολογιστών -ιδιαίτερα της τεχνητής νοημοσύνης- στις ΗΠΑ, αρχικά στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασσαχουσέτης (Πήτερ Σάμσον, Άλαν Κότοκ, κατόπιν οι Ρίκυ Γκρηνμπλατ και Μπιλ Γκόσπερ, και ύστερα ο Ρίτσαρντ Στάλμαν), και μεταγενέστερα σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως το Στάνφορντ και το Πρίνστον. Η κουλτούρα των χάκερ αφορά τα πολιτισμικά και ανθρωπολογικά συμφραζόμενα της επιστήμης των υπολογιστών και όσων των εξασκούν, σε ακαδημαϊκούς χώρους ή μη. Σύμφωνα με έρευνες, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κουλτούρας των χάκερ είναι η μικρή συμμετοχή γυναικών σε αυτήν, η ελλιπής ικανότητα αποδοτικής συνεργασίας στο πλαίσιο μεγάλων ομάδων, παρά την επαρκή τεχνική κατάρτιση, και η έμφαση στην καινοτομία εις βάρος άλλων στόχων και παραγόντων. Έχει υποστηριχθεί πως η πολιτισμική υποκουλτούρα των χάκερ και η σύνδεσή της με την επιστήμη των υπολογιστών ενισχύει διάχυτα στερεότυπα περί της τελευταίας ως ανδροκρατούμενου και μηχανοκεντρικού γνωστικού τομέα, απομακρύνοντας έτσι περαιτέρω τις γυναίκες από αυτήν. Σύμφωνα με μελέτες, οι γυναίκες φοιτήτριες συνήθως επιδεικνύουν χαρακτηριστικά τα οποία δεν ταιριάζουν με τη συμβατική κουλτούρα: χαμηλότερη αυτοεκτίμηση, μικρή πρακτική εμπειρία με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, πιο πολύπλευρα ενδιαφέροντα και πιο συνεργατικό τρόπο εργασίας, σε σύγκριση με τους άρρενες συναδέλφους τους. Kevin Mitnick: Ο Mitnick είναι μάλλον το συνώνυμο του Ηacker. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Η.Π.Α ακόμα αναφέρεται σε αυτόν χαρακτηρίζοντας τον ως «τον νούμερο ένα καταζητούμενο για ηλεκτρονικά εγκλήματα στην ιστορία των Η.Π.Α.». Ο Mitnick ξεκίνησε την δραστηριότητα του από το σύστημα καρτών λεωφορείων του Los Angeles όπου μπορούσε να εκτυπώνει κάρτες για δωρεάν διαδρομές. Μετά από εκεί το ενδιαφέρον του στράφηκε στα κινητά τηλέφωνα και μπήκε στο σύστημα της Digital Equipment Corporation κλέβοντας πολύτιμο software. Από εκεί και μετά ξεκίνησε μια διαδρομή δυόμιση χρόνων περίπου με τον Mitnick να παραβιάζει υπολογιστές, δίκτυα τηλεφώνων, κυβερνητικά έγγραφα και δημόσια συστήματα. Αυτό που έδωσε τέλος στην πορεία του ήταν η προσπάθεια του να παραβιάσει τον προσωπικό υπολογιστή ενός άλλου hacker, του Tsutomu Shimomura. Αυτή την στιγμή ο Mitnick εργάζεται ως υπεύθυνος ασφαλείας υπολογιστών, σχολιαστής και σύμβουλος. Adrian Lamo: Ο Lamo έχει μείνει στην ιστορία ως ένας από τους μεγαλύτερους χάκερς γιατί εισέβαλε σε συστήματα εταιριών όπως η Microsoft και η New York Times. Ο Lamo χρησιμοποιούσε ως επί το πλείστον δημόσιες συνδέσεις internet σε καφετέριες για να είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι «άστεγος hacker». Η λίστα των εταιριών που απέκτησε πρόσβαση ο Lamo περιέχει επίσης τις, Υahoo!, Citigroup, Bank of America και Cingular, βέβαια στα πλαίσια της ομάδας White Hat Hackers οι οποίοι προσλαμβάνονται από τις ίδιες τις εταιρίες για να βρουν λάθη στο σύστημα προστασίας τους ο Lamo δεν διέπραξε κανένα έγκλημα αλλά παρέβη το νόμο όταν μπήκε στο ιδιωτικό σύστημα επικοινωνίας των New York Times. Αυτή την στιγμή ο Lamo έχει εκτίσει την διετή ποινή περιορισμού που του είχε επιβληθεί και είναι βραβευμένος δημοσιογράφος. Jonathan James: Στα 16 του χρόνια ο James, έγινε ο πρώτος ανήλικος που καταδικάζεται για ηλεκτρονικά εγκλήματα με ποινή φυλάκισης. Αργότερα παραδέχτηκε ο ίδιος ότι το έκανε για πλάκα και απολάμβανε τις προκλήσεις. Ο James εισέβαλε σε δημόσιους οργανισμούς όπως ένα παράρτημα του Υπουργείου Δικαιοσύνης και έπαιρνε κωδικούς για να έχει πρόσβαση σε απόρρητους λογαριασμούς e-mail. Εκτός από αυτά, ο James απέκτησε πρόσβαση στους υπολογιστές της NASA και έκλεψε πολύτιμα software συνολικής αξίας 1,7 εκατ. δολαρίων. Robert Tappan Morris: Ο Morris είναι γιος ενός πράκτορα της NΑSA και δημιουργός του Morris worm. To worm είναι ένα είδος ιού που εξαπλώνεται και αυτό-αντιγράφεται ανεξέλεγκτα σε χιλιάδες μηχανήματα. Το συγκεκριμένο worm ήταν το πρώτο που αναπτύχθηκε και διαδόθηκε μέσω του internet. Ο Morris το δημιούργησε ενώ ήταν φοιτητής στο Cornell και ισχυρίστηκε ότι το έκανε απλά για να δει πόσο μεγάλο ήταν το internet εκείνη την στιγμή. Το worm ωστόσο άρχισε να διαδίδεται ανεξέλεγκτα προκαλώντας πρόβλημα σε χιλιάδες υπολογιστές κάτι που κόστισε στον Morris 3 χρόνια με αναστολή, ένα πρόστιμο αξίας 10.500 δολαρίων και 400 ώρες κοινωνικής εργασίας. Σήμερα ο Morris είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο MIT στο τμήμα Computer Science και ο τομέας έρευνας του είναι η αρχιτεκτονική των δικτύων υπολογιστών. Kevin Poulsen: Πιο γνωστός με το παρατσούκλι του, Dark Dante, ο Kevin Poulsen έγινε γνωστός εισβάλοντας στο τηλεφωνικό κέντρο του ραδιοφωνικού σταθμού KISS-FM του Los Angeles παρεμβαίνοντας στις κληρώσεις και κερδίζοντας μεγάλα δώρα μεταξύ των οποίων και μια Porsche. Το FBI άρχισε να ασχολείται με τον Poulsen αφού απέκτησε πρόσβαση στα αρχεία της και αποσπούσε σημαντικές και απόρρητες πληροφορίες. Η ειδικότητά του ήταν οι τηλεφωνικές γραμμές και αποκτούσε πρόσβαση σε μεγάλα δίκτυα, όπως το Los Angeles Radio και τον KIIS-FM προκαλώντας το χάος. Αφού συνελήφθη σε ένα σουπερμάρκετ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης, και ενώ ήταν στην φυλακή δούλευε ως δημοσιογράφος και αργότερα εκδότης των Wired News. Τα τελευταία χρόνια, ως χάκερς αναφέρονται οι κακοί του κυβερνοχώρου και έχουν χαρακτηριστεί από την κοινωνία μας, ως εγκληματίες. Είναι γνωστοί επίσης ως crackers ή black hats. Ο όρος κράκερ χρησιμοποιήθηκε για να διακρίνει όσους αποκτούν πρόσβαση σε υπολογιστικά συστήματα, προκαλώντας όμως σ’ αυτά και σοβαρές ζημιές. Οι όροι black/white/gray hats αφορούν ομάδες των hacker ανάλογα με τις ηθικές τους αρχές. Ο όρος black hats χαρακτηρίζει τα άτομα εκείνα που έχουν υψηλή ειδίκευση στους υπολογιστές, τα οποία όμως, χρησιμοποιούν τις δεξιότητές τους με μη ηθικούς τρόπους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι χάκερς δεν είναι όλοι τους κακόβουλοι αλλά υπάρχουν και άνθρωποι της hacking κοινότητας που εισβάλλουν σε κάποιο σύστημα στα πλαίσια των ηθικών αρχών για να αναγνωρίσουν ποια είναι τα τρωτά σημεία, οι οποίοι είναι γνωστοί και ως white hat hackers. Οι white hats είναι οι hacker που χρησιμοποιούν την ικανότητά τους σαφώς κατά ηθικό τρόπο. Είναι παραδείγματος χάρη, οι υπάλληλοι εταιρειών, οι οποίοι έχουν άδεια να επιτίθενται στα δίκτυο και τα συστήματα της εταιρείας τους για τον προσδιορισμό των αδυναμιών τους. Επίσης white hats, είναι και οι πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας που χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους στο όνομα της εθνικής ασφάλειας ή για τη διερεύνηση και την επίλυση διάφορων εγκλημάτων. Έχουν, δηλαδή, καθήκον να χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να επωφεληθούν άλλοι άνθρωποι ή υπηρεσίες.Στο μέσο των white hats και black hats βρίσκονται οι gray hats. Οι Gray hat hackers, περιλαμβάνουν τους εθελοντές hacker, δηλαδή, τα άτομα αυτά που χρησιμοποιούν τους υπολογιστές για τη διερεύνηση και την προσπάθεια να τιμωρήσουν τους υποτιθέμενους εγκληματίες του κυβερνοχώρου. Επίσης, χαρακτηρίστηκαν και ως «hackτιβιστές (hacktivists)», δηλαδή τα άτομα που χρησιμοποιούν τους υπολογιστές και το διαδίκτυο για να μεταφέρουν πολιτικά μηνύματα, όπως οι Anonymous και μεταξύ άλλων οι Harley(2006) και Falk(2005) οι οποίοι ξεχωρίζουν για αυτή την δράση τους στο άρθρο του Brian A. Pashel με τίτλο «Teaching Students to Hack».Βάσει των Rogers και Post, οι χάκερ (hacker) διακρίνονται σε άλλες τέσσερις κατηγορίες: 1. Παλιά σχολή Χάκερ (Old School Hackers): είναι οι hacker οι οποίοι ασχολούνται με τη δημιουργία προγραμμάτων και την ανάλυση συστημάτων. Δεν έχουν κακές προθέσεις, αφού κατά την γνώμη τους η δραστηριότητά τους δεν είναι παράνομη. Εκτιμούν ιδιαίτερα το απόρρητο των πληροφοριών στον κυβερνοχώρο, πιστεύοντας πως το Διαδίκτυο είναι σχεδιασμένο για να είναι ένα ανοικτό σε όλους. 2. Αρχάριοι, ή πειρατές κυβερνοχώρου (Script Kiddies, ή Cyber-Punks): τους έχουν αποκαλέσει έτσι τα ΜΜΕ και είναι άτομα ηλικίας 12 έως 30 χρονών, κυρίως άνδρες που έχουν τελειώσει τουλάχιστον τη μέση εκπαίδευση. Οι Script Kiddies είναι νέοι στο hacking (αρχάριοι) με περιορισμένη γνώση προγραμματισμού. Ενώ οι Cyber-Punks έχουν καλύτερες δεξιότητες ηλεκτρονικών υπολογιστών (από τους αρχάριους). Υπερηφανεύονται δημόσια για τα κατορθώματά τους και για τις γνώσεις τους στην τεχνολογία και στους Η/Υ, οι οποίες είναι άριστες. Εισβάλλουν σε συστήματα με σκοπό να προξενήσουν ζημιές, όπως παραμόρφωση του διαδικτύου, κλοπή πιστωτικής κάρτας, τηλεπικοινωνιακή απάτη ή αποστολή ανεπιθύμητων μηνυμάτων (spamming), απλά και μόνο γιατί τους διασκεδάζει. 3. Επαγγελματίες ή Κράκερς (Professional Criminals ή Crackers): αυτοί είναι οι πραγματικοί ψηφιακοί εγκληματίες, αλλιώς οι επαγγελματίες εγκληματίες, που εισβάλλουν σε συστήματα και κάνουν ζημιές, με σκοπό το προσωπικό και οικονομικό τους όφελος. Μπορεί να προβούν σε βιομηχανική ή και σε στρατιωτική κατασκοπεία. Επίσης ανήκουν σε εγκληματικές συμμορίες ή τρομοκρατικές ομάδες. 4. Συγγραφείς ιών (Coders and Virus Writers): οι hacker, οι οποίοι διαθέτουν άριστες γνώσεις προγραμματισμού και γράφουν επιβλαβή προγράμματα, τα οποία δεν χρησιμοποιούν οι ίδιοι, αλλά τα πωλούν σε τρίτους. Ο Pipkin (2003), διακρίνει τους hacker επίσης σε δύο άλλες κατηγορίες: στους εσωτερικούς (internal hackers) και στους εξωτερικούς (external hackers)Οι πρώτοι, αποτελούνται από δυσαρεστημένους υπαλλήλους ή πρώην υπάλληλους της επιχείρησης. Πολλές επιθέσεις έχουν πραγματοποιηθεί τελικά, από τους υπαλλήλους που έχουν εσωτερική γνώση και σύνδεση στην εταιρεία. Οι δεύτεροι είναι εκείνοι που έχουν το hacking για διασκέδαση ή και οι επαγγελματίες hacker, που έχουν εξειδικευθεί. Λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω κατηγορίες, οι χάκερς, οι οποίοι αποκτούν πρόσβαση στα συστήματά μιας επιχείρησης προέρχονται είτε : α) από την ίδια (υπάλληλοι, πελάτες, συνεργάτες) και τότε θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε εσωτερικούς χάκερς, είτε: β) από το εξωτερικό της περιβάλλον (ανταγωνιστές, φοιτητές, επαγγελματίες κλέφτες δεδομένων, βιομηχανικοί κατάσκοποι κλπ), τους οποίους θα μπορούσαμε να τους ονομάσουμε εξωτερικούς χάκερς. Η πρόσβαση ενός hacker στο σύστημα του υποψήφιου θύματός του προϋποθέτει δύο στάδια: ένα προπαρασκευαστικό και ένα κύριο. Αρχικά στο προπαρασκευαστικό στάδιο ο hacker, συγκεντρώνει πληροφορίες (information gathering) για το σύστημα που επιθυμεί να προσβάλλει και προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση σ’ αυτό αποκτώντας τους κωδικούς εισόδου (password cracking), αποκτώντας έτσι τα δικαιώματα (privileges) ενός νόμιμου χρήστη του συστήματος.Στο κύριο στάδιο ο hacker, επιδιώκει την εκπλήρωση των σκοπών για τους οποίους μπήκε παράνομα στο συγκεκριμένο σύστημα και αποχωρεί από αυτό προσπαθώντας να μην αφήσει ίχνη που θα μπορούν να οδηγήσουν στην ανακάλυψη της ταυτότητάς του, ενώ παράλληλα φροντίζει να διατηρήσει την επανεισόδο του στο σύστημα, όποτε πάλι ο ίδιος το επιθυμήσει.Για καθένα από τα βήματα αυτά του hacker μπορούμε να πούμε τα ακόλουθα: Η συλλογή πληροφοριώνΤο βήμα αυτό αποτελεί ίσως το βασικότερο σκαλοπάτι στην κλίμακα ενός επιτυχημένου hacking. Όσα περισσότερα γνωρίζει ένας hacker για ένα σύστημα τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες που έχει για να εισβάλλει σ’ αυτό χωρίς μάλιστα να γίνει αντιληπτός. Οι πιθανές ερωτήσεις για τις οποίες οι απαντήσεις που θα πάρει θα αποδειχθούν σημαντικές, έχουν να κάνουν συνήθως τόσο με το ανθρώπινο δυναμικό (διαχειριστές, μηχανικούς, χειριστές, χρήστες) του συστήματος όσο και με το ίδιο το σύστημα (hardware, λειτουργικό που χρησιμοποιεί, ενδεχόμενες ιδιομορφίες του κλπ.). Τις πληροφορίες αυτές ο hacker μπορεί να τις πάρει από το ίδιο το σύστημα, την επιχείρηση στην οποία αυτό ανήκει, τους ειδικούς (τεχνικούς, επιστήμονες) των Η/Υ και άλλους συναδέλφους του. Εισβολή στο σύστημα: Απόκτηση των κωδικών εισόδου και απόκτηση των δικαιωμάτων ενός νόμιμου χρήστη.Ένα σύστημα λειτουργεί σωστά από τη στιγμή που ο μηχανισμός αναγνώρισης της ταυτότητας (πιστοποίηση) των νόμιμων χρηστών του είναι αξιόπιστος. Για το λόγο αυτό η εξουδετέρωση του μηχανισμού αυτού αποτελεί το κύριο μέλημα κάθε hacker. Ο hacker μέσα στο σύστημα:Από τη στιγμή που ο hacker θα αποκτήσει πρόσβαση στο σύστημα του στόχου του το τι θα κάνει στη συνέχεια εξαρτάται από το σκοπό για τον οποίο έκανε το hacking. Ανεξάρτητα από το ποιο είναι πάντως το βασικό του κίνητρο είναι βέβαιο πως μεταξύ άλλων θα συγκεντρώσει πληροφορίες και για τη λειτουργία του συστήματος αυτού καθώς και ότι θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές του και γενικότερα τα δικαιώματα που παρέχονται στους νόμιμους χρήστες του. Κάποιες από τις δυνατότητες που έχει ο hacker είναι να καταστρέψει/διαγράψει στοιχεία και να κλέψει εμπιστευτικά αρχεία και πληροφορίες, να αποκτήσει έλεγχο στο σύστημα και να μεταβάλλει δεδομένα πρόσβασης με σκοπό τον αποκλεισμό χρηστών καθώς και να χρησιμοποιήσει ένα σύστημα για την αποστολή δεδομένων σε τρίτο σύστημα. Ολοκληρώνοντας δε την «επίσκεψή» του θα προσπαθήσει να εξαφανίσει τα ίχνη της και παράλληλα να αφήσει «ανοικτή την πόρτα» και για μελλοντικές ανάλογες δραστηριότητες στο ίδιο σύστημα. Η επιτυχημένη εισβολή έχει να κάνει και με τις μεθόδους επίθεσης (hacking attacks) που χρησιμοποιούν οι χάκερς. Μερικές μέθοδοι επίθεσης είναι οι εξής : Sniffer: Μία μέθοδος επίθεσης των χάκερς έχει να κάνει με τη χρήση των λεγομένων sniffers («λαγωνικά»). Το sniffer είναι ένα μικρό πρόγραμμα το οποίο χωρίς να γίνεται αντιληπτό εισχωρεί σ’ ένα σύστημα όπου ψάχνει και αναλύει τα αρχεία του με σκοπό τη συλλογή συγκεκριμένων πληροφοριών τις οποίες διαβιβάζει στη συνέχεια στον χρήστη του. Denial of service (DoS attack): οι χάκερς τρέχουν πολλαπλά προγράμματα με αυτοματοποιημένη αποστολή μηνυμάτων και εντολών τα οποία βομβαρδίζουν το δίκτυο με δεδομένα και έτσι το υπερφορτώνουν ώστε να αδυνατεί να ανταποκριθεί. Distributed denial of service (DDoS attack): Οι χάκερς με τη χρήση δουρείων ίππων αποκτούν τον έλεγχο πολλών υπολογιστών ανυποψίαστων χρηστών. Σε μία δεδομένη στιγμή συντονίζουν όλους τους υπολογιστές να απαιτήσουν δεδομένα και υπηρεσίες από ένα συγκεκριμένο σύστημα, το οποίο και φυσικά μετά από την υπερβολική ζήτηση που αντιμετωπίζει, καταρρέει. DNS Spoofing: Στην περίπτωση αυτή ο hacker τροποποιεί το Domain Name Code το οποίο είναι η αριθμητική, δυαδικά ψηφιοποιημένη διεύθυνση του site, έτσι ώστε να την αντιλαμβάνεται και ο υπολογιστής και να ανταποκρίνεται στην εντολή. Οπότε οι χρήστες ζητώντας μία ιστοσελίδα με αλλοιωμένη την αριθμητική της διεύθυνση (numerical address), θα βρεθούν σε άλλη ιστοσελίδα αυτόματα. Αυτό μπορεί να σημαίνει απώλεια εσόδων για την ιστοσελίδα που δεν κατόρθωσε να επισκεφτεί ο χρήστης τελικά αλλά και με τη δημιουργία ενός ακριβούς αντιγράφου κάποιας ιστοσελίδας (mirror site) να εκμαιεύσει ο hacker ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα που ο χρήστης πιστεύει ότι δίνει στην αληθινή ιστοσελίδα που ζήτησε. Packet Sniffers: στην ουσία είναι προγράμματα που επιτρέπουν στο χρήστη να προσλαμβάνει και να ερμηνεύει πακέτα πληροφοριών που διακινούνται στο διαδίκτυο. Κάθε πληροφορία που κοινοποιείται σε ένα δίκτυο υπολογιστών (όνομα χρήστη, κωδικός εισόδου, e-mail κλπ.) μεταφράζεται σε πακέτα, τα οποία στέλλονται στο δίκτυο. Το Internet λειτουργεί κυρίως με το Ethernet πρωτόκολλο μετάδοσης. Όταν λοιπόν κάποιος στείλει ένα πακέτο στο Ethernet, κάθε μηχάνημα στο δίκτυο βλέπει το πακέτο. Κάθε πακέτο που αποστέλλεται μέσω διαδικτύου έχει μία Ethernet κεφαλή/μία αριθμητική διεύθυνση, ώστε να είναι βέβαιο οτι η σωστή μηχανή παίρνει τη σωστή πληροφορία. Κάθε μηχάνημα εντοπίζει τα πακέτα δεδομένων με τη δική της διεύθυνση. Όμως το Ethernet packet sniffer είναι λογισμικό που επιτρέπει στο hacker ή το διαχειριστή του δικτύου κανονικά να υποκλέπτει πληροφορίες, οι οποίες δεν προορίζονται για τη διεύθυνσή του. Δούρειοι Ίπποι: Τα προγράμματα αυτά είναι κερκόπορτες σε ένα σύστημα υπολογιστή. Ο hacker μεταμφιέζει τον ίππο σε ένα άλλο πρόγραμμα, όπως για παράδειγμα παιχνίδι, ώστε να ξεγελαστεί ο χρήστης και να κατεβάσει και να εγκαταστήσει το πρόγραμμα. Μόλις ο ίππος εγκατασταθεί στον υπολογιστή του θύματος, ο hacker αποκτά πρόσβαση στο σκληρό δίσκο ή στο e-mail του χρήστη. Κρύβοντας προγράμματα ώστε να τρέξουν αργότερα ο hacker μπορεί να αποκτήσει πρόσβαση και σε άλλα συστήματα ή και να πραγματοποιήσει DDoS επιθέσεις. Ο απλούστερος ίππος αντικαθιστά τα μηνύματα που εμφανίζονται όταν ζητείται ένα συνθηματικό από τον χρήστη. Οι χρήστες παρέχουν τα ονόματα χρήστη και τους κωδικούς πρόσβασης πιστεύοντας ότι συνδέονται στο σύστημα, ενώ στην ουσία αυτά καταγράφονται από τον ίππο προς χρήση του hacker. Ο διασημότερος ίππος είναι ο Black Orifice που δημιουργήθηκε από το hacker group: Cult of the Dead Cow και που προσφέρει πρόσβαση και έλεγχο σε κάθε προσωπικό υπολογιστή που λειτουργεί με το λειτουργικό σύστημα Windows 95/98 και επόμενα, εκμεταλλευόμενο ένα ελάττωμα σε ένα πρόγραμμα για αποστολή e-mail. Ιοί και σκουλήκια: Τα σκουλήκια και οι ιοί είναι αυτοαναπαραγόμενα προγράμματα, τα οποία μπορούν να εξαπλώνονται σε ευρεία κλίμακα σε όλο το διαδίκτυο. Συνήθως οδηγούν στην καταστροφή και δυσλειτουργία συστημάτων και αρχείων. Τα σκουλήκια αντιγράφονται από υπολογιστή σε υπολογιστή χωρίς να απαιτούν τη συμβολή κανενός άλλου προγράμματος ή αρχείου. Το διασημότερο σκουλήκι ILOVEYOU υπολογίζεται ότι επηρέασε περίπου 45 εκατ. υπολογιστές. Μία ακόμη εξίσου αποτελεσματική μέθοδος για hacking, αποτελεί το λεγόμενο IP Spoofing (παραπλάνηση ΙΡ). Στην περίπτωση αυτή ο hacker προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα σύστημα προσποιούμενος ότι είναι εγκεκριμένος (authorized) χρήστης του. Αυτό το πετυχαίνει με την παραποίηση των στοιχείων της ηλεκτρονικής του ταυτότητας. Τα παραπάνω συμπληρώνουν ακόμα άλλες τρεις μεθόδοι, αυτές που γίνονται στον mail server (sendmail attacks), αυτές που γίνονται μέσω των αρχείων του συστήματος (NFS – Network File System attacks) και αυτές που γίνονται μέσω της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Συστήματος ( NIS - Network Information Service attacks) (Pipkin, 2003). Απομακρυσμένη πρόσβαση trojan: Ένας Trojan απομακρυσμένης πρόσβασης (RAT, μερικές φορές αποκαλούμενο Creepware) είναι ένας τύπος κακόβουλου λογισμικού που ελέγχει ένα σύστημα μέσω μιας απομακρυσμένης σύνδεσης δικτύου. Ενώ η κοινή χρήση επιτραπέζιων υπολογιστών και η απομακρυσμένη διαχείριση έχουν πολλές νόμιμες χρήσεις, το "RAT" δηλώνει εγκληματική ή κακόβουλη δραστηριότητα. Ένα RAT τυπικά εγκαθίσταται χωρίς τη γνώση του θύματος, συχνά ως ωφέλιμο φορτίο ενός Δούρειου ίππου, και θα προσπαθήσει να κρύψει τη λειτουργία του από το θύμα και από λογισμικό ασφαλείας και άλλο λογισμικό προστασίας από ιούς. Παράδειγμα αυτού του είδους κτυπήματος ήταν όταν ο χάκερ με το όνομα "T$0n" το χρησιμοποίησε για να καταστρέψει μια εταιρεία απάτης που έκλεβε λεφτά από ανθρώπους. Οι λευκοί χακερς (white hats hackers), οι οποίοι παρεμβαίνουν σε ξένους υπολογιστές θεωρούν ότι η πρόσβαση πρέπει να είναι ελεύθερη, πιστεύουν ότι το hacking είναι ένα είδος τέχνης και μάθησης που αναδεικνύει τη δημιουργική δύναμη της πληροφορικής, θέλουν να διαμαρτυρηθούν για κάτι ή με τον τρόπο αυτό νιώθουν την ικανοποίηση που προσφέρει η κατοχή ενός ισχυρού εργαλείου. Από την άλλη οι black hats hackers (crackers) δρουν για να κερδίσουν χρήματα, πουλώντας αριθμούς πιστωτικών καρτών τους οποίους υφάρπαξαν ή διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εκατοντάδων πολιτών, εκβιάζοντας για να μην καταστρέψουν ένα σύστημα στο οποίο εισέβαλαν ή να μην αφαιρέσουν πολύτιμα δεδομένα από αυτό κ.λπ. Επιπλέον για να αντιγράψουν παράνομα προγράμματα, είτε για να εξυπηρετήσουν προγράμματα βιομηχανικής κατασκοπείας (ειδικά στη φαρμακοβιομηχανία). Και τέλος για να αποσπάσουν κρατικά μυστικά για λογαριασμό μυστικών υπηρεσιών. Όμως είναι πάντα δύσκολο να διαμορφωθεί μια ακριβής απάντηση στο ερώτημα «γιατί οι χάκερ το κάνουν αυτό;» Ουσιαστικά θα είναι πολλά διαφορετικά κίνητρα, αλλά σε γενικές γραμμές, μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες. Τα κοινωνιολογικά / ψυχολογικά κίνητρα και τα τεχνικά κίνητρα.Τα κοινωνιολογικά/ψυχολογικά κίνητρα, τα οποία συγκεντρώθηκαν από συνεντεύξεις με τους ίδιους τους χάκερς είναι: Περιέργεια Αναγνώριση Βοήθεια στους μελλοντικούς χρήστες των υπολογιστών ή της κοινωνίας των πολιτών, εντοπίζοντας τα κενά ασφαλείας των υπολογιστικών συστημάτων. Η γοητεία της δυνατότητας να αποκτήσουν εξουσία πάνω στα συστήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών. Και επιπλέον ο θρύλος των παράνομων αναζητήσεων στην διαδικτυακή ζωή, έτσι ώστε να μην γίνεται βαρετή.Τα τεχνικά κίνητρα τα οποία είναι: Για να ξεκινήσουν επιθέσεις Distributed Denial of Service (επιθέσεις άρνησης εξυπηρέτησης). Για να αποκρύψουν την ταυτότητά τους. Για να διατηρήσουν τα δικαιώματα διαχειριστή στο IRC (Internet Relay Chat), το οποίο είναι επίσης χρήσιμο για την επικοινωνία με τους επιτιθέμενους. Για να κερδίσουν τα δικαιώματα δημοσίευσης και προβολής στο διαδίκτυο. Και τέλος για να κάνουν χρήση του δικτύου και να αποθηκεύσουν αρχεία δωρεάν. Ο όρος «hacker» πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του ’60. Αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, οι ηθικές του αρχές παραμένουν οι ίδιες και έχουν διαδοθεί μέσω του διαδικτύου. Οι ηθικοί χάκερ (ethical hackers) οι οποίοι έχουν πρόσβαση σε ζωτικής σημασίας πληροφορίες είναι ειδικοί στον τομέα τους και στη διαχείριση κινδύνου, γνωρίζοντας το σημείο που θα πρέπει να σταματήσουν για να μην προκαλέσουν ζημιά στο σύστημα. Διακατέχονται από αξιοπιστία έχοντας ως στόχο την ανακάλυψη και τον προσδιορισμό των τρωτών σημείων του συστήματος. Επίσης έχουν απώτερο σκοπό την πρόληψη και την προστασία του συστήματος από τυχόν κακόβουλες επιθέσεις. Κάποιοι άλλοι βασικοί ηθικοί κώδικες των χάκερ είναι ότι το πνεύμα του ίντερνετ (internet) είναι η ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών και ιδεών και συνεπώς η γνώση να είναι ελεύθερη και προσβάσιμη από όλους. Κάποιος που θέλει να ονομάζεται hacker κρίνεται από τους υπόλοιπους χάκερ μέσα από τις γνώσεις και τις ικανότητές του στο hacking και μόνο και όχι από την ηλικία ή το πτυχίο που κατέχει. Το hacking είναι έρευνα για γνώση. Σκοπός του κάθε hacker πρέπει να είναι η εξόρυξη γνώσης (όπως το πώς δουλεύει το σύστημα κ.α.) και πάνω απ’ όλα η αποφυγή πρόκλησης ζημιάς ή καταστροφής του συστήματος. Η διεθνής κοινότητα των χάκερ πιστεύει ότι η πρόσβαση στην πληροφορία αποτελεί παγκόσμιο κοινό αγαθό και ότι είναι ηθικό καθήκον τους να μοιράζονται τις ικανότητές τους τόσο δημιουργώντας λογισμικό ανοικτού κώδικα, όσο και διευκολύνοντας την πρόσβαση σε πληροφορίες και υπολογιστικούς πόρους, όπου αυτό είναι εφικτό. Έχουν, επίσης, την αμφιλεγόμενη πεποίθηση ότι το «σπάσιμο» και η «εξερεύνηση» ενός υπολογιστικού συστήματος, τόσο σε επίπεδο υλικού όσο και (κυρίως) λογισμικού είναι ηθικά αποδεκτή, εφόσον ο χάκερ δεν διαπράττει κλοπή, βανδαλισμό ή παραβίαση εμπιστευτικότητας. Για τους χάκερς, όποιος «αξίζει αυτόν τον τίτλο, είναι στην πραγματικότητα ένας έξυπνος προγραμματιστής ή άτομο με ιδιαίτερες ικανότητες στην κατανόηση και το χειρισμό υπολογιστικών συστημάτων». Σε καμία, όμως, περίπτωση, δεν αποδέχονται ότι οι πράξεις ενός χάκερ έχουν κακόβουλους στόχους και αυτή η διαφορά είναι που τους διακρίνει από τους κράκερς. Έχουν ως αρχή τους να μην διαγράφουν ή να τροποποιούν τα δεδομένα των νόμιμων χρηστών των συστημάτων. Όταν κάποιος πει σ’ ένα hacker ότι δεν έχει την ικανότητα να κάνει κάτι, εκείνος προσπαθεί επίμονα οπωσδήποτε να το επιτύχει δηλαδή να το καταφέρει και να υπερβεί τους περιορισμούς. Οι χάκερ έχουν επίσης ως αρχή τους να μην αφήνουν τα ίχνη τους κατά τις επιθέσεις που κάνουν όχι μόνο για την προστασία των ίδιων αλλά και για να βοηθούν και άλλους hacker να μην χάσουν την πρόσβαση που έχουν αποκτήσει σε ένα σύστημα. Υπάρχει ένας διαχωρισμός της δημοσίας πληροφορίας που μπορεί να βρει κάποιος από την ιδιωτική πληροφορία. Δεν είναι σωστό να αναρτώνται προσωπικές πληροφορίες από ένα άτομο για κάποιο άλλο στο Internet. Κάποιος μπορεί να βρει πολλές πληροφορίες για ανθρώπους ή συστήματα αλλά να ξέρει τι να αναρτήσει και τι όχι. Ακόμη, δεν μπορούν όλες οι πληροφορίες να είναι δημόσιες λόγω του ότι υφίστανται στρατιωτικά, πολιτικά και άλλα θέματα τα οποία πρέπει να παραμένουν εμπιστευτικά. Θεωρείται κοινωνικά ανήθικο να δίδονται κωδικοί ασφαλείας ή άλλα στοιχεία που σχετίζονται με την ασφάλεια ενός συστήματος σε άτομα που μπορούν να επιφέρουν ζημιά. Η γραμμή αυτήν είναι πολύ λεπτή και είναι συνάρτηση των προσωπικών και πολιτικών πεποιθήσεων. Ένας ηθικός hacker οφείλει να ενημερώσει τον διαχειριστή του συστήματος για τις ανακαλύψεις του σχετικά με τρωτά σημεία του συστήματός του ώστε να βελτιωθεί η ασφάλεια του συστήματος και να αποφευχθούν τυχόν μελλοντικές κακόβουλες επιθέσεις. Οι ενέργειες των χάκερς επιφέρουν κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, καθώς και επιχειρησιακές συνέπειες. Οι χρήστες μπορούν να πέσουν θύματα κλοπής των χρημάτων τους από τραπεζικούς λογαριασμούς ή πιστωτικές κάρτες. Τα ανυποψίαστα θύματα μπορούν να γίνουν δέκτες εκβιασμών, εν αγνοία τους να γίνουν κόμβος ενός botnet, να γίνουν ενδιάμεσοι κόμβοι παροχής κακόβουλου λογισμικού, αποστολείς μηνυμάτων spam, να φιλοξενούν παράνομους servers κ.α. Σε οργανισμούς και ιδιώτες δημιουργείται οικονομικό αντίκτυπο καθώς μπορεί να σπιλωθεί η φήμη μιας επιχείρησης με αποτέλεσμα η επιχείρηση να χάσει τους πελάτες της, ειδικότερα όταν πρόκειται για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πελατών. Με τις ιδιωτικές προσωπικές πληροφορίες προσβάσιμες σε όλους υπάρχει κίνδυνος της υποκλοπής της ταυτότητάς τους και άλλων εμπιστευτικών τους πληροφοριών από άτομα με κακή πρόθεση. Για την προστασία ενός υπολογιστικού συστήματος από κακόβουλο λογισμικό είναι απαραίτητη η εγκατάσταση ενός antivirus. Το antivirus μπορεί να προστατέψει το σύστημα μόνο από τους ιούς που περιέχονται στη βάση δεδομένων του, η συχνή αναβάθμισή τους είναι απαραίτητη ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν κάθε καινούριο ιό που εμφανίζεται. Τα πιο πολλά antivirus, έχουν τους μηχανισμούς αναβάθμισης της βάσης δεδομένων τους, ενσωματωμένους. Επίσης, ενσωματώνουν προγράμματα τα οποία συνεχώς ελέγχουν κάθε αρχείο ή μήνυμα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του χρήστη, ώστε να εντοπίζουν τον ιό πριν αυτός εκτελεστεί και προσβάλει το υπολογιστικό σύστημα. Είναι σημαντικό ο χρήστης να μην κλείνει τα προγράμματα αυτά, για οποιοδήποτε λόγο.Για να αποφευχθεί η ανεπιθύμητη και ενοχλητική αλληλογραφία (SPAM) είναι απαραίτητη η εγκατάσταση προγράμματος anti-spam για ανίχνευση και προειδοποίηση των χρηστών. Το πρόγραμμα αυτό εγκαθίσταται στον κεντρικό εξυπηρετητή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.Η ενημέρωση του λειτουργικού συστήματος με τα τελευταία patches, services packs κ.τ.λ. (π.χ. Windows Update) είναι απαραίτητη ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία του και να βελτιώνεται η προστασία του υπολογιστή. Για να αντιμετωπιστεί η περίπτωση που δεν υπάρχει διαθέσιμη ακόμα κάποια κρίσιμη ενημέρωση για το λειτουργικό σύστημα είναι αναγκαία η εγκατάσταση τείχους προστασίας το οποίο παρέχει προστασία στο χρήστη. Για τη δημιουργία ενός ισχυρού κωδικού πρόσβαση γίνεται χρήση συνδυασμού κεφαλαίων και πεζών γραμμάτων, συμβόλων και αριθμών και να βγάζει όσο το δυνατόν λιγότερο νόημα. Κάθε κωδικός πρόσβασης να έχει μήκος τουλάχιστον οκτώ χαρακτήρων. Για κάθε λογαριασμό να γίνεται δημιουργία διαφορετικού κωδικού και να γίνεται συχνή αλλαγή.Επίσης για την προστασία ενός υπολογιστικού συστήματος χρειάζεται συχνή εγκατάσταση των τελευταίων ενημερώσεων του web browser καθώς χρειάζεται να αφαιρεθεί η δυνατότητα αποθήκευσης των cookies (Third Party Cookies), να ενεργοποιηθεί η εμπλοκή αναδυόμενων παραθύρων, να γίνεται συχνή εκκαθάριση του ιστορικού και των προσωρινών αρχείων του browser και να απενεργοποιηθούν τα πρόσθετα (Add-On και Plugins) που δεν χρησιμοποιούνται. Χάκερς και χάκινγκ: Ανάλυση (ελληνικά) Πολλές πληροφορίες για το χάκινγκ (αγγλικά) Το περιοδικό του χάκινγκ (αγγλικά) | Χάκερ (Hacker) ονομάζεται συνήθως το άτομο το οποίο εισβάλλει σε υπολογιστικά συστήματα και πειραματίζεται με κάθε πτυχή τους. Ωστόσο παλαιότερα είχε την έννοια του εφευρέτη, αυτού που ασχολείται έτσι ώστε να ανακαλύψει το πως λειτουργεί ένα σύστημα και να το βελτιώσει ή να το αλλάξει τροποποιώντας το. Οι λεγόμενοι χάκερ έχουν τις κατάλληλες γνώσεις και ικανότητες να διαχειρίζονται σε μεγάλο βαθμό υπολογιστικά συστήματα. Συνήθως οι χάκερς είναι προγραμματιστές, σχεδιαστές συστημάτων αλλά και άτομα τα οποία ενώ δεν ασχολούνται επαγγελματικά με τομείς της πληροφορικής ,έχουν αναπτύξει τέτοιες δεξιότητες και δουλεύουν είτε σε ομάδες (hacking-groups) είτε μόνοι τους. Αν οι πράξεις τους αυτές είναι κακόβουλες αποκαλούνται κράκερ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BA%CE%B5%CF%81 |
Θανατική ποινή στην Εσθονία | Από την 1935 μέχρι την ενσωμάτωση της Εσθονίας στη Σοβιετική Ένωση το 1940, οι κρατούμενοι που καταδικάζονταν σε θάνατο από πολιτικά δικαστήρια είχαν το δικαίωμα είτε να εκτελέσουν την καταδίκη τους αυτοκτονώντας υποβοηθούμενοι από δηλητήριο ή από απαγχονισμό. Αυτά περιέγραφε ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας (ο οποίος τέθηκε σε ισχύ στις 1 Φεβρουαρίου 1935): "Μία ώρα πριν την προγραμματισμένη ώρα της εκτέλεσης, ο κατάδικος θα πρέπει να μεταφερθεί σε κελί θανάτου, όπου ο εισαγγελέας θα διαβάσει τη θανατική καταδίκη και να ζητήσει από τον αιχμάλωτο εάν αυτός είναι διατεθειμένος να αυτοκτονήσει. Αν η απάντηση του είναι καταφατική, ο εισαγγελέας θα δώσει στον καταδικασμένο ένα ποτήρι δηλητήριο—το είδος του δηλητηρίου θα πρέπει να καθορίζεται από το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας. Αν ο καταδικασμένος άνθρωπος αποτυγχάνει να πάρει το δηλητήριο μέσα σε πέντε λεπτά θα απαγχονιστεί.'" Οι στρατιωτικές εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν από ένα εκτελεστικό απόσπασμα οκτώ ανδρών. Κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής εποχής, η μέθοδος εκτέλεσης ήταν ο πυροβολισμός από όπλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Μέχρι το 1970 οι θανατικές καταδίκες στην Εσθονία λάμβαναν χώρα σε ειδικό κελί στο Τάλιν, αλλά από το 1970 και έπειτα οι θανατικές καταδίκες από την Εσθονία γίνονταν σε πόλεις άλλων σοβιετικών δημοκρατιών.Η τελευταία εκτέλεση στην Εσθονία έλαβε χώρα δεκαπέντε μέρες μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της χώρας από τη Σοβιετική Ένωση, στις 11 Σεπτεμβρίου 1991, με την εκτέλεση του Ρέιν Ορούστε, που καταδικάστηκε για φόνο, πυροβολήθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού στη φυλακή Παταρέι. Η θανατική ποινή είχε καταργήθηκε πλήρως στην Εσθονία στις 18 Μαρτίου 1998, όταν υπεγράφη το Πρωτόκολλο αρ. 6 της ΕΣΔΑ. | Αυτό το άρθρο περιγράφει την κατάσταση της θανατικής ποινής στην Εσθονία. Η Εσθονία την έχει καταργήσει πλήρως από τις 18 Μαρτίου 1998 (όπως και σχεδόν κάθε Ευρωπαϊκή χώρα, εκτός από τη Λευκορωσία και τη Ρωσία), ενώ την εφάρμοσε επί Σοβιετικής εποχής και κατά τη μεσοπολεμική περίοδο της ανεξαρτησίας της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CF%83%CE%B8%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1 |
Κρυπτογραφική Συνάρτηση Κατατεμαχισμού | Η σύνοψη ενός μηνύματος είναι το αποτέλεσμα (έξοδος) της συνάρτησης κατατεμαχισμού. Η σύνοψη είναι συνήθως μικρότερη από το αρχικό μήνυμα και δεν μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στο αρχικό μήνυμα από αυτή. Οι something αλγόριθμοι κατατεμαχισμού είναι φτιαγμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε μια μικρή μεταβολή στα δεδομένα εισόδου (π.χ. Ένα μόνο γράμμα ή ακόμα και ένα μόνο bit) να προκαλεί ολοκληρωτική αλλαγή στην έξοδο (πλήρης της σύνοψης). Ψηφιακές υπογραφές: η συνάρτηση κατατεμαχισμού χρησιμοποιείται κατά την διάρκεια δημιουργίας της ψηφιακής υπογραφής. Χρησιμοποιώντας την συνάρτηση κατατεμαχισμού, από το μήνυμα/έγγραφο παράγεται η σύνοψη. Η σύνοψη κρυπτογραφείται με το ιδιωτικό κλειδί (ασυμμετρική κρυπτογράφηση) του ιδιοκτήτη/αποστολέα του μηνύματος/εγγράφου. Η σύνοψη είναι η ψηφιακή υπογραφή του μηνύματος/εγγράφου. Ο έλεγχος της ψηφιακής υπογραφής γίνεται με την ανάποδη διαδικασία: υπολογίζεται η σύνοψη του μηνύματοςlet’s see if this works/εγγράφου, αποκρυπτογραφείται η ψηφιακή υπογραφή με το δημόσιο κλειδί του ιδιοκτήτη/αποστολέα και συγκρίνονται οι δυο συνόψεις. Αν είναι ίδιες το έγγραφο ανήκει στον ιδιοκτήτη/αποστολέα που το έχει υπογράψει και δεν έχει παραποιηθεί. Κωδικοί πρόσβασης: Για λόγους ασφάλειας σε συστήματα όπως το unix, οι κωδικοί πρόσβασης δεν αποθηκεύονται ως κείμενο αλλά στην θέση τους αποθηκεύονται οι συνόψεις (υπολογίζεται η σύνοψη του κωδικού με μια δυνατή κρυπτογραφική συνάρτηση κατατεμαχισμού όπως η MD5). Στον έλεγχο του κωδικού πρόσβασης ο κωδικός εισάγεται στην συνάρτηση κατατεμαχισμού και υπολογίζεται η σύνοψη. Αν η σύνοψη είναι ίδια με αυτή που είναι αποθηκευμένη ο κωδικό πρόσβασης είναι έγκυρος. Η συνάρτηση κατατεμαχισμού αναφέρεται σε έναν αλγόριθμο, ο οποίος είναι σε θέση να υπολογίζει μία τιμή βασισμένη σε ένα ηλεκτρονικό αντικείμενο, όπως ένα μήνυμα ή ένα αρχείο, χαρτογραφώντας το ηλεκτρονικό αυτό αντικείμενο σε ένα άλλο παρόμοιο (ηλεκτρονικό αντικείμενο). Το νέο ηλεκτρονικό αντικείμενο το οποίο εξάγεται ονομάζεται «σύνοψη του αρχικού μηνύματος. Ωστόσο, οι πρόσφατες εξελίξεις στον τομέα της «κρυπτανάλυσης» μετά τις επιθέσεις αντοχής ειδικά σε συναρτήσεις κατατεμαχισμού τύπουdo you think it will MD5 και SHA-1(όπως αναφέρθηκε και παραπάνω), είχαν ως αποτέλεσμα τον κλονισμό της εμπιστοσύνης του βαθμού ασφαλείας ο οποίος διέπει τις λειτουργίες των συναρτήσεων κατατεμαχισμού. Επιπλέον, αμφιβολίες δημιουργήθηκαν για την ικανότητα σχεδιασμού ασφαλών σε επιθέσεις συναρτήσεων κατατεμαχισμού.Αυτού του είδους οι επιθέσεις επιβεβαιώνουν ότι η «ασφάλεια των συναρτήσεων κατατεμαχισμού» των οποίων η κατασκευή βασίζεται στις αποκτηθείσες εμπειρίες, μπορεί να κινδυνεύσει απροσδόκητα. Το γεγονός αυτό επισημαίνει την ανάγκη ανανέωσης των μηχανισμών σχεδιασμού, κατά τους οποίους κρίνεται αναγκαία η αποφυγή χρησιμοποίηhmσης των βασικών κρυπτογραφικών δομών. Συνεπώς, διαπιστώνεται ότι οι μελλοντικές κινήσεις θα πρέπει να βασίζονται όσο το δυνατόν λιγότερο σε διαδικασίες οι οποίες παρουσιάζουν ανοχή στις επιθέσεις.Χαρακτηριστικό παράδειγμα συστημάτων των οποίων η ασφάλεια συχνά διακυβεύεται, δηλαδή συστήματα τα οποία παρουσιάζουν ανοχή στις επιθέσεις είναι τα «ψηφιακά πιστοποιητικά». Σε αυτού του είδους τα συστήματα οι επιθέσεις στις συναρτήσεις κατατεμαχισμού, μεταφράζονται σε «πλαστογραφία» . Κ. Αρβανίτης· Γ. Κολύβας· Σ. Ούτσιος (2007). Τεχνολογία Δικτύων Επικοινωνιών. Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων ΥΠΕΠΘ. σελ. 317. Δίκτυα Υπολογιστών ΙΙ, Μανώλης Κιαγιάς, Διαδικτυακή Έκδοση 2009-10, Creative Commons License 3.0 SA. Checksums calculator Πρόγραμμα για επαλήθευση ή δημιουργία των αθροισμάτων ελέγχου αρχείων που τρέχει σε Linux, MAC OS X, και Windows. Μάγκος Κ., Νιξαρλίδης Α., (Ιούλιος 1999) «Κρυπτογραφία και Κρυπτογραφικά Εργαλεία» από islab.demokritos.gr. Αρχειοθετήθηκε 22/02/2018. Ανακτήθηκε 13/01/2019. | Η κρυπτογραφική συνάρτηση κατακερματισμού (cryptographic hash function) είναι μια συνάρτηση κατατεμαχισμού (hash function), η οποία είναι σχεδιασμένη για να χρησιμοποιείται στην κρυπτογραφία. Γενικά η συνάρτηση κατατεμαχισμού είναι μια ους ομάδα δεδομένων δίνει έξοδο μια καθορισμένου μεγέθους στοιχειοσειρά (string) (η συμβολοσειρά είναι συνήθως μικρότερη σε μέγεθος από την αρχική είσοδο). Η έξοδος δεν μπορεί με αντιστροφή (με κανένα τρόπο) να μας παράγει την αρχική είσοδο. Η έξοδος αποκαλείται συνήθως "σύνοψη" (digest). Μια ιδανική συνάρτηση κατατεμαχισμού έχει τις παρακάτω ιδιότητες: Είναι εύκολο να υπολογιστεί η σύνοψη για οποιαδήποτε είσοδο. Δεν είναι εφικτό να βρεις την είσοδο από την σύνοψη. Δεν είναι εφικτό να τροποποιήσεις την είσοδο χωρίς να τροποποιηθεί η σύνοψη. Δεν είναι εφικτό να βρεθούν δύο διαφορετικές είσοδοι που δίνουν την ίδια σύνοψη.Οι συναρτήσεις κατατεμαχισμού βρίσκουν εφαρμογή στις εφαρμογές ασφάλειας πληροφοριών, ενδεικτικά στις ψηφιακές υπογραφές, Κωδικούς Αυθεντικοποίησης Μηνύματος (αγγλικά: MACs) και άλλες μορφές πιστοποίησης αυθεντικότητας των δεδομένων. Διάσημες συναρτήσεις κατατεμαχισμού είναι η MD5 και η SHA-1. Το 2008 βρέθηκαν προβλήματα ασφάλειας στην συνάρτηση MD5 σε επίθεση στο πρωτόκολλο Secure Socket Layer (SSL). Η συνάρτηση SHA-0 και η SHA-1 αναπτύχθηκαν από την Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας (National Security Agency: NSA) των ΗΠΑ. Τον Φεβρουάριο 2005, μια επιτυχημένη επίθεση στην συνάρτηση SHA-1 δημοσιεύθηκε. Η θεωρητική αδυναμία της συνάρτησης SHA-1 είναι γνωστή και έτσι αναπτύχθηκε η συνάρτηση SHA-2. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CF%85%CF%80%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D |
Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης | Το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης διαθέτει τέσσερις κύριες πανεπιστημιουπόλεις που βρίσκονται στην πρωτεύουσα της Δανίας (τρεις στην Κοπεγχάγη και μία στο Frederiksberg) : Βόρεια Πανεπιστημιούπολη - φιλοξενεί το μεγαλύτερο μέρος της Σχολής Θετικών Επιστημών και της Σχολής Επιστημών Υγείας και Ιατρικής. Κεντρική Πανεπιστημιούπολη - φιλοξενεί τη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών και την Κεντρική Διοίκηση καθώς και τμήματα της Σχολής Επιστημών Υγείας και Ιατρικής αλλά και της Σχολής Θετικών Επιστημών. Νότια Πανεπιστημιούπολη - φιλοξενεί τη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών, τη Νομική Σχολή, τη Θεολογική Σχολή και ένα μικρό μέρος της Σχολής Θετικών Επιστημών. Πανεπιστημιούπολη Frederiksberg - φιλοξενεί τμήματα της Σχολής Θετικών Επιστημών και της Σχολής Επιστημών Υγείας και Ιατρικής.Η Σχολή Επιστημών Υγείας και Ιατρικής και η Σχολή Θετικών Επιστημών χρησιμοποιούν επίσης την πανεπιστημιούπολη Taastrup, που βρίσκεται στα δυτικά περίχωρα της Κοπεγχάγης. Η Σχολή Θετικών Επιστημών διαθέτει επίσης εγκαταστάσεις στο Helsingør, στο Hørsholm και στο Nødebo. Το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης διοικείται από ένα 11μελές διοικητικό συμβούλιο : 2 μέλη διορίζονται από το επιστημονικό προσωπικό, 1 μέλος από το διοικητικό προσωπικό και 2 μέλη από τους φοιτητές του πανεπιστημίου. Ο πρύτανης, ο αντιπρύτανης και ο διευθυντής του πανεπιστημίου διορίζονται από το πανεπιστημιακό συμβούλιο. Ο πρύτανης με τη σειρά του διορίζει τους διευθυντές των τμημάτων της κεντρικής διοίκησης και τους κοσμήτορες των σχολών. Οι κοσμλήτορες διορίζουν τους επικεφαλείς 50 τμημάτων. Δεν υπάρχει σύγκλητος και οι σχολές δεν συμμετέχουν στον διορισμό του πρύτανη, των αντιπρυτάνεων ή των επικεφαλείς των τμημάτων. Ως εκ τούτου, στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης δεν υπάρχει διακυβέρνηση από τις σχολές αν και υπάρχουν εκλεγμένα ακαδημαϊκά συμβούλια σε επίπεδο σχολών που συμβουλεύουν τους κοσμήτορες. Από το 2018, η διοίκηση διαχειρίζεται έναν ετήσιο προϋπολογισμό περίπου 8,9 δις δανικής κορώνας. Το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης είναι οργανωμένο σε έξι σχολές και περίπου 100 τμήματα και ερευνητικά κέντρα. Απασχολεί περίπου 5600 άτομα ως ακαδημαϊκό προσωπικό και 4400 άτομα ως τεχνικό και διοικητικό προσωπικό. Οι έξι σχολές είναι : Σχολή Επιστημών Υγείας και Ιατρικής Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών Νομική Σχολή Θεολογική Σχολή Σχολή Θετικών Επιστημών Σχολή Κοινωνικών ΕπιστημώνΟ συνολικός αριθμός των εγγεγραμμένων φοιτητών είναι περίπου 40.000, συμπεριλαμβανομένων περίπου 23.000 προπτυχιακών φοιτητών και 17.000 μεταπτυχιακών φοιτητών. Το πανεπιστήμιο διαθέτει ένα διεθνές πρόγραμμα ταλέντων, που παρέχει υποτροφίες για διδακτορικές σπουδές. Λειτουργούν περίπου 50 μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, τα οποία διδάσκονται στην αγγλική γλώσσα, και έχουν συναφθεί περίπου 150 συμφωνίες ανταλλαγής φοιτητών με άλλα ιδρύματα και 800 συμφωνίες Erasmus. Κάθε χρόνο υπάρχουν περίπου 1700 εισερχόμενοι φοιτητές από πρόγραμμα ανταλλαγών, 2000 εξερχόμενοι φοιτητές και 4000 διεθνείς φοιτητές που στοχεύουν στο πτυχίο. Περίπου 3000 διδακτορικοί φοιτητές σπουδάζουν εκεί κάθε χρόνο. Over the course of its history, a sizeable number of University of Copenhagen alumni have become notable in their fields, both academic, and in the wider world.Tycho Brahe (1546–1601), Danish astronomer, first scientific documentation of supernovas, mentor of Johannes Kepler. Thomas Fincke (1561–1656), Danish mathematician and physicist. Caspar Bartholin (1585–1629), professor in medicine and theology. Author of textbooks on anatomy and the discoverer of the workings of the olfactory nerve. Olaus Wormius (1588–1655), Danish physician and antiquarian. Thomas Bartholin (1616–1680), discoverer of the lymphatic system. Rasmus Bartholin (1625–1698), professor in geometry and medicine. Discovered birefringence, but was unable to give a scientific explanation. Thomas Hansen Kingo (1634–1703), Danish bishop and poet. Nicholas Steno (1638–1696), a pioneer in anatomy and geology. Ole Rømer (1644–1710), Danish astronomer, made the first quantitative measurements of the speed of light. Peder Horrebow (1679–1764), Danish astronomer and member of Académie des Sciences. Ludvig Holberg (1684–1754), Danish-Norwegian writer and playwright. Morten Thrane Brunnich (1737–1827), Danish zoologist. Caspar Wessel (1745–1818), mathematician. Martin Vahl (1749–1804), Danish-Norwegian botanist and zoologist. Hans Christian Ørsted (1777–1851), Danish physicist and chemist, discovered electromagnetism. Anders Sandøe Ørsted (1778–1860), Danish lawyer and prime minister of Denmark (1853–1854). Adam Gottlob Oehlenschläger (1779–1850), poet, author of lyrics of the Danish national anthem Der er et yndigt land. N. F. S. Grundtvig (1783–1872), Danish writer, poet, philosopher and priest. Christopher Hansteen (1784–1873), Norwegian astronomer and physicist. Johan Ludvig Heiberg (1791–1860), Danish poet and critic. Magnús Eiríksson (1806–1881), Icelandic theologian. Søren Kierkegaard (1813–1855), Danish theologian and philosopher, the father of existentialism. Anders Sandøe Ørsted (1816–1872), professor of botany (1851–1862). Hinrich Johannes Rink (1819–1893), Danish geologist, and founder of the first Greenlandic language newspaper. Peter Ludvig Panum (1820–1885), Danish physiologist and pathologist, the Panum Building in Copenhagen is named in his honor. Hans Schjellerup (1827–1887), Danish astronomer. Carl Lange (1834–1900), Danish physician. Thorvald N. Thiele (1838–1910), Danish astronomer, actuary and mathematician. Julius Petersen (1839–1910), Danish mathematician. Eugenius Warming (1841–1924), Danish botanist and founding figure of ecology. Georg Brandes (1842–1927), Danish writer and critic. Vilhelm Thomsen (1842–1927), Danish linguist. Harald Høffding (1843–1931), Danish philosopher theologian psychologist. Herman Trier (1845–1925), Danish educator and politician. Hans Christian Gram (1853–1938), Danish bacteriologist, inventor of Gram staining. Christian Bohr (1855–1911), Danish physician who described Bohr effect. Wilhelm Johannsen (1857–1927), Danish botanist, first coined the word gene in its modern usage. Niels Ryberg Finsen (1860–1904), Nobel laureate in medicine (1903). Otto Jespersen (1860–1943), Danish linguist, co-founder of the International Phonetic Association. Kirstine Meyer (1861–1941), Danish physicist. Hannes Hafstein (1861–1922), Icelandic politician and poet. Johannes Andreas Grib Fibiger (1867–1928), Nobel laureate in medicine (1926). Holger Pedersen (1867–1953), Danish linguist. Agner Krarup Erlang (1878-1929), creator of the field of telephone networks analysis. S. P. L. Sørensen (1868–1939), Danish chemist who introduced the concept of pH. Martin Knudsen (1871–1949), Danish physicist. August Krogh (1874–1949), Nobel laureate in medicine (1920). Holger Scheuermann (1877–1960), Danish surgeon after whom Scheuermann's disease is named. Kirstine Smith (1878–1939), Danish statistician credited with creation of optimal design of experiments. Benjamin Christensen (1879–1959), Danish film director, screenwriter and actor. Ingeborg Hammer-Jensen (1880-1955), classical scholar and philologist. Niels Bohr (1885–1962), contributed to development of the atomic model and quantum mechanics. Director at the university's Institute of Theoretical Physics. Nobel laureate in physics (1922). Øjvind Winge (1886–1964), Danish biologist. Harald Bohr (1887–1951), Danish Olympic silver medalist football player and mathematician; brother of Niels Bohr. Inge Lehmann (1888–1993), Danish seismologist discovering the Earth's inner core. Jakob Nielsen (1890–1959), Danish mathematician. Julie Vinter Hansen (1890–1960), Danish astronomer. Oskar Klein (1894–1977), Swedish theoretical physicist. Henrik Dam (1895–1976), Nobel laureate in medicine (1943). Sir Ove Arup (1896–1988), Anglo-Danish structural engineer. Alf Ross (1899–1979), Danish legal philosopher. Louis Hjelmslev (1899–1965), Danish linguist, founder of Copenhagen School. Anton Frederik Bruun (1901-1961), Danish oceanographer. Georg Rasch (1901–1980), Danish mathematician, statistician, and psychometrician. Knud Ejler Løgstrup (1905–1981), Danish philosopher and theologian. Pastor at Sandager-Holevad 1936–1943. Professor at University of Aarhus 1943–1975. Piet Hein (1905–1996), Danish mathematician, inventor and poet. Bengt Strömgren (1908–1987), Danish astronomer and astrophysicist. Hilde Levi (1909–2003), German-Danish physicist. Niels Kaj Jerne (1911–1994), Nobel laureate in medicine (1984). Preben von Magnus (1912-1973), Danish virologist who gave name to the Von Magnus phenomenon. Jens Otto Krag (1914–1978), prime minister of Denmark (1962–1968, 1971–1972). Poul Hartling (1914–2000), prime minister of Denmark (1973–1975) and United Nations High Commissioner for Refugees (1978-1985), Nobel Peace Prize laureate on behalf of UNHCR (1981). Bjørn Aage Ibsen (1915-2007), Anesthetist and founder of intensive-care medicine Poul Bjørndahl Astrup (1915-2000), Danish clinical chemist, inventor of blood gas analyzer. Jens Christian Skou (born 1918), Nobel laureate in chemistry (1997) for his discovery of Na+,K+-ATPase. Hans H. Ørberg (1920–2010), linguist and scholar. Aage Bohr (1922–2009), professor in nuclear physics and director of the Niels Bohr Institute at the university. Nobel laureate in physics (1975). Halfdan T. Mahler (1923-2016), Director-General of World Health Organization (1973–1988). Ólafía Einarsdóttir (1924-2017), first person from Iceland to earn a degree in archaeology Ben Roy Mottelson (1926-2022), American-born Danish nuclear physicist, Nobel laureate in physics (1975). Peter Naur (1928-2016), computer scientist, Turing Award in 2005. Poul Schlüter (1929–2021), prime minister of Denmark (1982–1993). Vigdís Finnbogadóttir (born 1930), the 4th President of Iceland (1980–1996). Ozer Schild (1930-2006), Danish-born Israeli academic, president of the University of Haifa and president of the College of Judea and Samaria ("Ariel College"). Jørgen Rischel (1934–2007), Danish linguist who analyzed Greenlandic and Mon-Khmer languages. Per Kirkeby (born 1938), Danish painter and sculptor. Per Pinstrup-Andersen (born 1939), Danish economist, 2001 World Food Prize laureate. Søren Johansen (born 1939), Danish econometrician. Lasse Hessel (born 1940), inventor of female condom. Anders Boserup (1940 – 1990), co-founder of the Danish Institute for Peace and Conflict Research and the Nordic Peace Foundation. Aage B. Sørensen (1941–2001), Danish sociologist. Holger Bech Nielsen (born 1941), Danish physicist, one of three creators of string theory. Jørgen Haugan (born 1941), Doctorate in Philosophy (1977); Norwegian author and lecturer. Poul Nyrup Rasmussen (born 1943), prime minister of Denmark (1993–2001). Claus Bjørn (1944–2005), author, historian and broadcaster. Niels Peter Lemche (born 1945), biblical scholar, founder of Copenhagen School. Mogens Lykketoft (born 1946), Danish politician, the 70th President of the United Nations General Assembly (2015-2016). Halldór Ásgrímsson (born 1947), prime minister of Iceland (2004–2006). Uffe Haagerup (born 1949), Danish mathematician. Jesper Nygart (born 1956), Danish physician. Peter Høeg (born 1957), Danish fiction writer, won international acclaim with Smilla's Sense of Snow. Morten Frost (born 1958), Danish world-class badminton player and coach. Mads Tofte (born 1959), computer scientist, vice chancellor of IT University of Copenhagen. Ole Wæver (born 1960), scholar of International Relations, one of exponents of Copenhagen School. Steve Scully (born 1960), American host, senior producer, and political editor of the C-SPAN network's Washington Journal studied at the University of Copenhagen as part of his master's program at Northwestern University in Evanston, Illinois. Corinna Cortes (born 1961), computer scientist. Lars Løkke Rasmussen (born 1964), prime minister of Denmark (2009–2011, 2015–2019). Lars Mikkelsen (born 1964), Danish actor. Bjørn Lomborg (born 1965), Danish economist, author of The Skeptical Environmentalist. Helle Thorning-Schmidt (born 1966), prime minister of Denmark (2011–2015). Marie-Louise Nosch (born 1970), archaeologist; Professor in the university's Saxo Institute Eskild Ebbesen (born 1972), Danish world-class lightweight rower. Morten Meldal (born 1954), Nobel laureate in chemistry (2022) for his invention of Click chemistry. Εννέα απόφοιτοι του πανεπιστημίου βραβεύθηκαν με Νόμπελ και ένας ήταν αποδέκτης του βραβείου Τούρινγκ. Τύχο Μπράχε (1546 – 1601), αστρονόμος Γιάκομπ Γκέοργκ Κρίστιαν Άντλερ (1756 – 1834), λεβαντινολόγος, θεολόγος Χανς Κρίστιαν Έρστεντ (1777 – 1851), φυσικός και χημικός Σαίρεν Κίρκεγκωρ (1813 – 1855), φιλόσοφος και θεολόγος Νιλς Μπορ (1885 – 1962), φυσικός Μπενγκτ Στρέμγκρεν (1908 – 1987), αστρονόμος και αστροφυσικός Scholars and Literati at the University of Copenhagen (1475–1800), Repertorium Eruditorum Totius Europae – RETE Επίσημος ιστότοπος (in Danish) Επίσημος ιστότοπος «Student body size as of October 1 2007» (στα Δανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2011. | Το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης (δανικά: Københavns Universitet) είναι δημόσιο ερευνητικό πανεπιστήμιουψηλού κύρους στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Ιδρύθηκε το 1479 και είναι το δεύτερο παλαιότερο πανεπιστήμιο στη Σκανδιναβία μετά το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα. Κατατάσσεται στα κορυφαία πανεπιστήμια στις σκανδιναβικές χώρες, στην Ευρώπη και στον κόσμο.Η ίδρυσή του εγκρίθηκε από τον πάπα Σίξτο Δ' και ιδρύθηκε από τον Χριστιανό Α΄ της Δανίας ως καθολικό εκπαιδευτικό ίδρυμα με κυρίως θεολογική εστίαση. Το 1837 επανιδρύθηκε από τον βασιλιά Χριστιανό Γ' στο πλαίσιο της Λουθηρανικής Μεταρρύθμισης. Μέχρι τον 18ο αιώνα, το πανεπιστήμιο ασχολήθηκε κυρίως με την εκπαίδευση κληρικών. Μέσω διαφόρων μεταρρυθμίσεων τον 18ο και 19ο αιώνα, το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης μετατράπηκε σε ένα σύγχρονο, κοσμικό πανεπιστήμιο στο οποίο οι θετικές και οι ανθρωπιστικές επιστήμες αντικατέστησαν τη θεολογία ως προς τα κύρια αντικείμενα μελέτης και διδασκαλίας.Το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης αποτελείται από έξι σχολές, με τη διδασκαλία να πραγματοποιείται στις τέσσερις πανεπιστημιουπόλεις του, που βρίσκονται όλες στην Κοπεγχάγη. Στο πανεπιστήμιο λειτουργούν 36 διαφορετικά τμήματα και 122 ερευνητικά κέντρα, που εδράζονται όλα στην Κοπεγχάγη. Ορισμένα μουσεία και βοτανικοί κήποι λειτουργούν επίσης στο πανεπιστήμιο και εδράζονται εντός και εκτός της πρωτεύουσας της χώρας. Επίσης το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης κατέχει και λειτουργεί πολλούς ερευνητικούς σταθμούς σε όλη τη Δανία ενώ άλλοι δυο σταθμοί βρίσκονται στη Γροιλανδία. Η Σχολή Επιστημών Υγείας και η Ιατρική Σχολή, μαζί με τα δημόσια νοσοκομεία της περιφέρειας πρωτευούσης και Ζηλανδίας, αποτελούν το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης.Ορισμένες εξέχουσες επιστημονικές θεωρίες και σχολές σκέψης έχουν αναπτυχθεί στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Η ερμηνεία της κβαντομηχανικής επινοήθηκε στο Ινστιτούτο Νιλς Μπορ, που αποτελεί μέρος του Πανεπιστημίου. Το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ίδρυσε τη Σχολή Σπουδών Ασφάλειας της Κοπεγχάγης, η οποία έχει επίσης πάρει το όνομά της από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Άλλες σχολές περιλαμβάνουν τη Θεολογική Σχολή της Κοπεγχάγης και τη Σχολή Γλωσσολογίας της Κοπεγχάγης.Τον Οκτώβριο 2022, δέκα νομπελίστες και ένας νικητής του βραβείου Τούρινγκ συνδέθηκαν με το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης ως φοιτητές, απόφοιτοι ή μέλη ΔΕΠ. Στους αποφοίτους περιλαμβάνονται ένας πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και τουλάχιστον 24 πρωθυπουργοί της Δανίας. Το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης προωθεί την επιχειρηματικότητα και κάθε εβδομάδα ιδρύονται 5 με 6 νεοφυείς επιχειρήσεις από φοιτητές, αποφοίτους ή μέλη ΔΕΠ του ιδρύματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%80%CE%B5%CE%B3%CF%87%CE%AC%CE%B3%CE%B7%CF%82 |
Καβούσι Ρεθύμνου | Το Καβούσι βρίσκεται σε απόσταση 20 χλμ. ΝΑ. από την πόλη του Ρεθύμνου (μέσω Άδελε) και ανάμεσα στα Χάρκια (Δ.) και τη Μονή Αρκαδίου (Α.). Η ονομασία του χωριού προέρχεται από την τουρκική λέξη Kavouz που σημαίνει πηγή, ενώ ο Φραντσέσκο Μπαρότσι, το 1577, το αναφέρει ως Cavussi. Αξιοθέατό του είναι η εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου που χρονολογείται από την εποχή της ενετοκρατίας με την καμπάνα της να προέρχεται από το Τριέστι και το διπλανό δάσος βελανιδιάς με το σπάνιο είδος Αριές (Quercus ilex). Οι ντόπιοι το ονόμαζαν "του Μαναρή το δάσος" από την οικογένεια του χωριού Μαναρή. Από αυτήν καταγόταν ο ηγούμενος της μονής Αρκαδίου Γαβριήλ Μαναρής. Επί τουρκοκρατίας, υπήρξε από τα χωριά της Κρήτης που υπέστησαν μεγάλες καταστροφές από τους Τούρκους λόγω της αντίστασης τους. Ο ποιητής Μαρίνο Τζανέ Μπουνιαλή αναφέρει: "...Αλιάκες, Χάρκια παίρνουσι, Καβούσι και Κυριάννα...". Αρκετοί Καβουσιανοί έλαβαν μέρος στο ολοκαύτωμα της της Μονής Αρκαδίου. Ως οικισμός αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Αμνάτου. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με τα Χάρκια, αποτελούν την τοπική κοινότητα Χαρκίων που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αρκαδίου του Δήμου Ρεθύμνης και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο οικισμός έχει μόνιμο πληθυσμό 16 κατοίκους.Από το Καβούσι καταγόταν ο Τιμόθεος Λαγουδάκης, θεολόγος και διάκονος με σημαντική κοινωνική προσφορά και αντιδικτατορική δράση και βοήθεια προς τους εξεγερμένους του Πολυτεχνείου το 1973. Δολοφονήθηκε στις 25 Μαΐου 1974 από τη Δικτατορία με προσχεδιασμένο αυτοκινητιστικό δυστύχημα μαζί με τον επίσης αντιστασιακό ιερέα Παντελεήμονα Κατσούλη. Σημαντικές επίσης προσωπικότητες έχει αναδείξει η τοπική οικογένεια Πιατουλάκη, της οποίας μέλη είναι ο πολιτικός Γιώργος Πατούλης, και ο γνωστός ηθοποιός Χρήστος Πολίτης, γεννηθείς ως Χρήστος Πιατουλάκης. | Το Καβούσι (επίσης Καβούσιον) είναι ορεινός οικισμός της Τοπικής Κοινότητος Χαρκίων, του Δήμου Ρεθύμνης και της Περιφερειακής Ενότητος Ρεθύμνης επί της νησού Κρήτης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 560 μέτρων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9_%CE%A1%CE%B5%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%BF%CF%85 |
Δημήτρης Ψαθάς | Ο Δημήτρης Ψαθάς έχει καταγωγή από την Τένεδο, αλλά γεννήθηκε στην Τραπεζούντα του Πόντου τον Οκτώβριο του 1907. Το 1923, με τη Μικρασιατική Καταστροφή, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του και αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία, το ευθυμογράφημα και το θέατρο. Το 1925 ξεκινάει τα πρώτα δημοσιογραφικά του βήματα από τις σελίδες της εφημερίδας Ελεύθερον Βήμα. Το 1935 αρχίζει να γράφει στην εφημερίδα Αθηναϊκά Νέα στιγμιότυπα από τα δικαστήρια με το ψευδώνυμο «Ο μάρτυς». Το 1937 αναλαμβάνει το χρονογράφημα στην ίδια εφημερίδα (που μετά την Κατοχή μετονομάστηκε σε Τα Νέα), όπου παρέμεινε για σαράντα περίπου χρόνια, δίνοντας με πάθος την καθημερινή του παρουσία μέσα από τη στήλη του μαχητικού του χρονογραφήματος «Εύθυμα και Σοβαρά», που δέσποζε στην πρώτη σελίδα. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί το πρώτο χιουμοριστικό του βιβλίο «Η Θέμις έχει Κέφια» με θέμα τα ευτράπελα των δικαστηρίων. Το 1938 κυκλοφορεί το επόμενο Η Θέμις έχει Νεύρα. Το 1940 γράφει το πρώτο θεατρικό του έργο, Το Στραβόξυλο. Το 1941 κυκλοφορεί σε βιβλίο η θρυλική Μαντάμ Σουσού, ενώ την ίδια χρονιά γράφει και παρουσιάζει στο θέατρο την κωμωδία του Ο Εαυτούλης μου. Το 1942 ανεβαίνει στη σκηνή η θεατρική «Μαντάμ Σουσού». Το 1942-1943 γράφει τα μονόπρακτα Ο Νευρικός Κύριος (γνωστό ως «Η τσάντα και το τσαντάκι»), Η γαλάζια χελώνα και το Ιφιγένεια εν... Μαύροις (που κυκλοφορούν σε βιβλίο με τον τίτλο «Ο Νευρικός Κύριος και άλλα σκέτς»). Το 1943 παρουσιάζει την κωμωδία Οι ελαφρόμυαλοι. Το 1945 κυκλοφορούν τα βιβλία του Χειμώνας του 41, Αντίσταση και Το χιούμορ μιας εποχής, όπου απεικονίζει με τον δικό του χιουμοριστικό τρόπο τη δραματική περίοδο της ιταλογερμανικής κατοχής. Το 1946 γράφει την κωμωδία του Ο Φον Δημητράκης. Το 1950-1951 ταξιδεύει στην Αμερική, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Τουρκία, την Αίγυπτο και περιλαμβάνει τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις σε τρία βιβλία: Κάτω απ' τους ουρανοξύστες (1950), Στη χώρα των μυλόρδων (1951) και Παρίσι, Σταμπούλ και άλλα εύθυμα ταξίδια (1951). Το 1953 γράφει την κωμωδία Ζητείται ψεύτης, το 1954 την κωμωδία Μικροί Φαρισαίοι, ενώ το 1956 κυκλοφορεί το χιουμοριστικό μυθιστόρημα του Οικογένεια Βλαμμένου, μία σάτιρα των ηθών της εποχής. Ακολουθούν οι κωμωδίες του Ένας βλάκας και μισός (1956), Προς Θεού μεταξύ μας (1957), Φωνάζει ο κλέφτης (1958), Εταιρεία Θαυμάτων (1959), Η Μαίρη τα λέει όλα (1960), Εξοχικόν κέντρον Ο Έρως (1960), Εμπρός να γδυθούμε (1962), Η Χαρτοπαίχτρα (1963), Ξύπνα Βασίλη (1965), Ο αχόρταγος (1966), Ο κουτσομπόλης (1968), Προίκα μου αγαπημένη (1968), Οι ατίθασοι (1970), Ο αφελής (1973), Το ανθρωπάκι (1974).Τελευταία του βιβλία ήταν το «Σε ήχο πλάγιο» (1973) και το «Μαίηντ ιν Αμέρικα». Μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησαν επιλογές χρονογραφημάτων του σε τρία βιβλία: Στο καρφί και στο πέταλο (1999), Στου κουφού την πόρτα (2001) και Το εύθυμο καρνέ (2002). Ο Δημήτρης Ψαθάς έγραψε επίσης και ένα ιστορικό χρονικό 500 σελίδων, συγκλονιστικό ντοκουμέντο από τη ζωή, τους διωγμούς και την αντίσταση του ελληνισμού της ιδιαίτερης πατρίδας του, με τον τίτλο Γη του Πόντου (1966). Τα θεατρικά του έργα -κωμωδίες- παίχτηκαν απ΄ όλους σχεδόν τους θιάσους της Αθήνας και με τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς. Σπουδαιότερα εξ αυτών ήταν: «Το στραβόξυλο» (1940), «Ο εαυτούλης μου» (1941), «Οι ελαφρόμυαλοι» (1942), «Μαντάμ Σουσού» (1942), «Σκίτσα της εποχής» (1944), «Φον Δημητράκης» (1947), «Η ζωή μου είναι ωραία» (1952), «Ζητείται ψεύτης» (1953), «Μικροί Φαρισαίοι» (1954), «Ο φαύλος κύκλος» (1954), «Ένας βλάκας και μισός» (1956), «Προς Θεού μεταξύ μας» (1957), «Φωνάζει ο κλέφτης» (1958), «Εταιρεία θαυμάτων» (1959), «Η Μαίρη τα λέει όλα» (1960), «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» (1960), «Εμπρός να γδυθούμε» (1962), «Η χαρτοπαίχτρα» (1963), «Ξύπνα Βασίλη» (1965), ο «Αχόρταγος» (1966), ο «Κουτσομπόλης» (1968), «Προίκα μου αγαπημένη» (1968), «Οι ατίθασοι» (1970), «Ο αφελής» (1973), «Το ανθρωπάκι» (1974) κ.ά. 1948 «Μαντάμ Σουσού», σενάριο Νίκου Τσιφόρου και σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη, με πρωταγωνιστές τη Μαρίκα Νέζερ και τον Βασίλη Λογοθετίδη. 1952 «Το στραβόξυλο», σενάριο - σκηνοθεσία Χρήστος Αποστόλου, πρωταγωνιστής ο Βασίλης Αργυρόπουλος. 1959 «Να πεθερός, να μάλαμα» σενάριο - σκηνοθεσία Μάριος Νούσιας, με πρωταγωνιστές τους Ντίνο Ηλιόπουλο και Βασίλη Διαμαντόπουλο. 1959 «Ένας βλάκας και μισός», σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Ευθυμίου. 1961 «Ζητείται ψεύτης» σενάριο - σκηνοθεσία Γιάννης Δαλιανίδης. 1962 «Ο ατσίδας», σενάριο - σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη. 1962 «Εταιρεία θαυμάτων», σενάριο - σκηνοθεσία Στέφανος Στρατηγός, πρωταγωνιστής ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. 1964 «Ο εαυτούλης μου», σενάριο - σκηνοθεσία Ορέστης Λάσκος. 1965 «Φωνάζει ο κλέφτης», σε σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη. 1965 «Η χαρτοπαίχτρα», σενάριο - σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη. 1967 «Ο αχόρταγος» σε σενάριο Λάζαρου Μοντανάρη και σκηνοθεσία Ντίμη Δαδήρα και πρωταγωνιστή τον Γιάννη Γκιωνάκη. 1969 «Το στραβόξυλο» δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου έργου, σε σενάριο Ντίνου Δημόπουλου και σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου. Μεγάλη προσωπική επιτυχία του Γιάννη Γκιωνάκη. 1969 «Ξύπνα Βασίλη», σενάριο και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη. 2010 «Ζητείται ψεύτης», σε σενάριο και σκηνοθεσία Ιεροκλή Μιχαηλίδη, και πρωταγωνιστή τον ίδιο και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο. Μαντάμ Σουσού (1972) Μαντάμ Σουσού (1986). Γραμματόσημο με τη μορφή του Ψαθά εκδόθηκε το 2015 στην αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων των ΕΛΤΑ «100 χρόνια από την ίδρυση της ΕΣΗΕΑ». «Δημήτρης Ψαθάς». Σαν Σήμερα .gr. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2020. "Who's Who 1979", σ.766 Καλλίτσα Τσιάκα - Γιαννοπούλου, Ο χρονογράφος Δημήτρης Ψαθάς, Πλάτων, τόμος 52 (2001-2002), σελ. 275-278 Δημήτρη Ψαθά, Μαντάμ Σουσού, Εργοβιογραφία του Δημήτρη Ψαθά (της Λένας Κ. Νίτσου), εκδόσεις Μαρίας Δ. Ψαθά (2014) Αφιέρωμα στον Δημήτρη Ψαθά (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Ο Δημήτρης Ψαθάς (Τραπεζούντα, 21 Οκτωβρίου 1907 - Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 1979) ήταν Έλληνας χρονογράφος, δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας με δεκάδες έργα στο ενεργητικό του. Τα περισσότερα από τα θεατρικά του έργα έχουν γίνει κινηματογραφικές ταινίες με τεράστια επιτυχία. Τα έργα του γνώρισαν τη διεθνή αναγνώριση και μεταφράστηκαν στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρωσικά, τα ρουμανικά και τα τουρκικά, και παίχτηκαν σε πολλές χώρες του κόσμου. Υπήρξε σύμβουλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, καθώς και μέλος της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A8%CE%B1%CE%B8%CE%AC%CF%82 |
318 | Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος δίνει στην αρχαία ρωμαϊκή πόλη Δρέπανα (Μικρά Ασία) το όνομα Ελενόπολις, από τη μητέρα του Ελένη και χτίζει μία εκκλησία προς τιμήν του μάρτυρα Αγίου Λουκιανού. Δίνεται στο Μέγα Κωνσταντίνο ο τίτλος Βρετανικός Μάξιμος για τις επιτυχημένες μάχες στη Βρετανία (οι λεπτομέρειες των οποίων είναι άγνωστες). Κίνα Η Κινεζική Αυτοκρατορία χάνει τα εδάφη της στα βόρεια του Γιανγκτσέ Ποταμού, προς όφελος των Σιονγκ-νου και των Σιανμπέι. Ανακηρύσσεται το κράτος του Πρώην Τζάο. Ο Λου Καν και η κυβερνώσα οικογένεια του Πινγκυάνγκ εκτελούνται σε ένα πραξικόπημα που διενεργείται από τον Τζιν Ζαν, ο οποίος είναι με τη σειρά του έκπτωτος από τους Σι Λα και Λου Γιάο. Ο Λου Γιάο γίνεται ο νέος αυτοκράτορας του Χαν Τζάο και μετακινεί την πρωτεύουσά του στο Τσανγκ' εάν. Θρησκεία Ο Γρηγόριος ο Φωτιστής διορίζει το γιο του Αρίστακα ως διάδοχο στο πατριαρχείο της Αρμενίας. Κωνσταντίνα, αυγούστα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (πεθαίνει το 354) Αυτοκράτειρα Λου, σύζυγος του αυτοκράτορα Σι Χου (πεθαίνει το 349) 7 Φεβρουαρίου - Τζιν Μινντί, αυτοκράτορας της Δυναστείας των Τζιν (δολοφονήθηκε) (γεννιέται το 300) 31 Αυγούστου - Λου Κονγκ, αυτοκράτορας των Σιονγκ-νου Φαν Τσανγκσένγκ, Κινέζος ταοϊστής Τζιν Ζαν, στρατηγός των Σιονγκ-νου στο Χαν Τζάο Λου Καν, αυτοκράτορας των Σιονγκ-νου | Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 318 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 318 (CCCXVIII ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Τέταρτη. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Λικινιανού και Κρίσπου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1071 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 318 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη. | https://el.wikipedia.org/wiki/318 |
Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος | Ο πατέρας του, Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος, είχε εμπλακεί σε μια απόπειρα στάσης κατά της Δημοκρατίας, κάτι που του στέρησε τη ζωή. Ο ίδιος ήταν θερμός υποστηρικτής του Ιουλίου Καίσαρα. Ξεκίνησε την καριέρα του στην πολιτική («cursus honorum») όταν, από το αξίωμα του πραίτορα το 49 π.Χ., τέθηκε επίτροπος της πόλης από τον Καίσαρα, ο οποίος απουσίαζε στην Ισπανία μαχόμενος τον Πομπήιο το Μεγα. Ως ανταμοιβή εξελέγη ύπατος το 46 π.Χ. μετά την ήττα των οπαδών του Πομπήιου στην Ανατολή. Όταν ο Καίσαρας ονομάστηκε Δικτάτωρ δια Βίου από τη Σύγκλητο, επέλεξε το Λέπιδο για να γίνει ο Magister Equitum στο πλευρό του. Η σύντομη συνεργασία τους είχε απρόσμενο τέλος, όταν ο Καίσαρ δολοφονήθηκε στις 15 Μαρτίου 44 π.Χ. Ένας από τους πρωτεργάτες της συνωμοσίας, ο Γάιος Κάσσιος Λογγίνος, είχε προτείνει να θανατωθούν επίσης ο Λέπιδος και ο Αντώνιος. Ωστόσο, ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος καταψήφισε την πρόταση, υποστηρίζοντας πως επρόκειτο για εκτέλεση κι όχι για πραξικόπημα. Μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, ο Λέπιδος, παρά τις διαβεβαιώσεις που παρείχε στη Σύγκλητο για την καλή του πίστη, συμμάχησε με τον Αντώνιο για να καταλάβει την εξουσία. Εντούτοις, στο προσκήνιο υπήρχε κι ένας επίσημος κληρονόμος του Καίσαρα, ο Οκταβιανός. Οι τρεις τους συναντήθηκαν σε ένα νησί σε ένα ποτάμι κοντά στη Μουτίνα (σύγχρονη Μοντένα), με τα στρατεύματά τους στις δύο όχθες, κι εκεί συμφώνησαν να δημιουργήσουν τη Δεύτερη Τριανδρία, την οποία επικύρωσε το 43 π.Χ. ένας νόμος υπό το όνομα Lex Titia. Συνεπώς, αντίθετα με την Πρώτη Τριανδρία του Καίσαρα, του Κράσσου και του Πομπήιου, αυτή η Τριανδρία ήταν επίσημη. Ως αποτέλεσμα, έβγαλε εκτός παιχνιδιού τους υπάτους και τη Σύγκλητο, σημαίνοντας το τέλος της δημοκρατίας. Η επίσημη διάρκεια της συμμαχίας αυτής ήταν πέντε χρόνια και κατόπιν ανανεώθηκε για άλλα τόσα το 38 π.Χ. με τη Συνθήκη του Ταρέντουμ. Μετά τη λήξη των εμφυλίων πολέμων στην Ανατολή και την ήττα των δολοφόνων του Καίσαρα στη Μάχη των Φιλίππων, περίοδος κατά την οποία ο παρέμεινε στη Ρώμη, ο Λέπιδος ανέλαβε τη διοίκηση των δυτικών επαρχιών της Ισπανίας και Αφρικής. Για λίγο κατάφερε να αποστασιοποιηθεί από τις συχνές διαμάχες ανάμεσα στους δύο συνεργάτες του. Ωστόσο, το 36 π.Χ., ένας κακός πολιτικός ελιγμός έδωσε στον Οκταβιανό την αφορμή που χρειαζόταν: ο Λέπιδος κατηγορήθηκε πως σφετεριζόταν τη διακυβέρνηση της Σικελίας προετοιμάζοντας κίνημα. Ως αποτέλεσμα εξορίστηκε στους Κίρκους. Έχασε όλα του τα αξιώματα πέραν από αυτό του Αρχιερέα της Ρώμης, του Pontifex Maximus. Απεβίωσε ειρηνικά το 13 π.Χ. Ο Λέπιδος ήταν γιος του Μάρκου Αιμίλιου Λέπιδου και της Αππουλείας, κόρης του Λεύκιου Αππούλειου Σατουρνίνου. Αδελφός του ήταν ο Λεύκιος Αιμίλιος Λέπιδος Παύλος, ο οποίος είχε διατελέσει ύπατος και εναντιώθηκε στον αδελφό του με κίνδυνο της ζωής του. Κατάφερε να δραπετεύσει και κατέφυγε στο στρατόπεδο του Βρούτου. Αργότερα τον συγχώρησε ο Αύγουστος. Συζυγός του ήταν η Ιουνία Σεκούνδα, αδελφή του Ιούνιου Βρούτου και αδελφή της Ιουνίας Τέρτιας συζύγου του Λογγίνου. Ο Λέπιδος, μετά τη μάχη των Φιλίππων, προστάτευσε τις γυναίκες αυτές του Ιούνιου γένους, εφόσον τους ένωνε συγγένεια. Αρχαία Ρώμη Δεύτερη Τριανδρία Ιούλιος Καίσαρ Οκταβιανός Αύγουστος Μάρκος Αντώνιος Tom Holland, Rubicon.The Triumph and Tragedy of the Roman Republic, Abacus, 2004, ISBN 0-349-11563-X | Ο Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος (Marcus Aemilius Lepidus, 90 π.Χ. – 13 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος πατρίκιος, μέλος τριανδρίας με τον Οκταβιανό και τον Μάρκο Αντώνιο, και ο τελευταίος Pontifex Maximus της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%AD%CF%80%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%82 |
Κακοδίκι Αυλώνα | Αναφέρεται για πρώτη φορά σε οθωμανική απογραφή του 1582 με 143 οικογένειες.«Το τπν. Κακοδίκι απαντά σε επιγραφή του 1815 στο οικοδόμημα της μονής Κάμενα (Β.Ήπειρος) Βλ. Η.Πουλίτσα, «Επιγραφαί και ενθυμήσεις εκ της Βορείου Ηπείρου».ΕΕΒΣ(1928)σελ.92* Το έτος 1895 το κακοδίκι αριθμούσε 445 κατοίκους.(Οθ.απογραφή Ηπείρου) Οι Κακοδικιώτες πάντα ανυπόταχτοι στους καταχτητές διατήρησαν σχετική ανεξαρτησία, το χωριό τους ήταν κεφαλοχώρι κατά την Οθωμανική κατοχή. Το 1927 και το 1934 επαναστάτησαν κατά του Αλβανικού κράτους διεκδικώντας απαλαγή από βαριούς φόρους και παιδεία στη μητρική τους γλώσσα.Στον Αντιφασιστικό Αγώνα έδωσε περίπου 70 αντάρτες(παρτιζάνους)και 5 μάρτηρες.Είχε και 7 θύματα πολέμου.Τα τελευταία 50-60 χρόνια δεκάδες Κακοδικιώτες διέπρεψαν σε διάφορους τομείς στην Αλβανία, Ελλάδα και αλλού. Το χωριό είναι χτισμένο στις δυτικές πλαγιές του Πλατoβουνιού, 3 χμ. βόρεια της πόλης του Δελβίνου. Υψόμετρο 832 μ.στο Μπλετσίτσιο. Εκτείνεται οριζόντια από ΝΑ προς ΒΔ στις ράχες που δημιούργησαν οι λάκκοι που κατεβαίνουν από την κορυφή Μπλετσίτσιο και καταλήγουν στον Λάκκο Μουρένη. Αυτοί οι λάκκοι χωρίζουν το χωριό κάθετα σε 5 συνοικίες. Συνορεύει ανατολικά με το Γαρδικάκι στο Νερούτσικο Μπάφη, Μακκρύκαμπο, βορειοανατολικα με Κορυφογραμμή Πλατοβουνίου (Mal i Gjere), δυτικά με Ελευθεροχώρι, και νότια με Βόρειες συνοικίες Δελβίνου, ελαιώνας Σελιό και ξανά στο Νερούτσικο με το Γαρδικάκι. Οριζόντια τo χωριό χωρίζεται στα δύο από την κεντρική οδό «Βαγγέλης Γκίνος», η οποία αρχίζει από το κοιμητήριο και το Αλώνι και τελειώνει στο Μοναστήρι της Κάμενας. Από την κεντρική οδό, η οποία παρά το ανώμαλο και επικλινές του εδάφους έχει πλάτος πάνω από τρία μέτρα, είναι περίπου ευθεία, κατάλληλη για βραδινούς περιπάτους και καλά συντηρημένη, διακλαδώνονται οι παράδρομοι των συνοικιών. Το επικλινές του εδάφους υπαγόρευε στους Κακοδικιώτες να παίρνουν σοβαρά μέτρα για να αντιμετωπίσουν τα ορμητικά νερά, τις ολισθήσεις του εδάφους και γενικά τις αλλοιώσεις του φυσικού περιβάλλοντος. Το απότομο της πλαγιάς του βουνού και του Χωριού «σταματά» στα εύπορα χωράφια, τα οποία οι παλαιότεροι κάτοικοι τα μετέτρεψαν σε αμπέλια, ελαιώνα και κήπους με κάθε είδος καρποφόρων δέντρων. Ακριβώς πάνω από το χωριό, φυσική συνέχεια των κήπων, ευδοκιμεί δάσος με καστανιές, λύπες και άλλα φυλλοβόλα δέντρα. Το έδαφος είναι αργιλώδες (με πλήθος απολιθωμένων ζώων του βυθού της θάλασσας προϊστορικών γεωλογικών εποχών). Ανεβαίνοντας προς το βουνό το έδαφος γίνεται βραχώδες, άγονο και πολύ απότομο. Ανατολικά του χωριού σε απόσταση 2χλμ είναι χτισμένη η μονή της Κάμενας "Κοίμηση Της Υπεραγίας Θεοτόκου", με έτος κατασκευής το 1032. Η μονή είναι συντηρητέο μνημείο πολιτισμού από το υπουργείο Πολιτισμού της Αλβανίας. Δυτικά του Κακοδικιού βρίσκεται το Ελευθεροχώρι και αυτό με Ελληνικό ορθόδοξο πληθυσμό, με τα ίδια περίπου ήθη και έθιμα με τους Κακοδικιώτες. Η ψηλότερη κορυφή της οροσειράς (1620μ) ονομάζεται Νικολάκι (Μπίντο). Το κλίμα του χωριού είναι μεσογειακό με οριζόντιες διακυμάνσεις σύμφωνα το υψόμετρο από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι ετήσιες βροχοπτώσεις φτάνουν περίπου από 1500 μέχρι 1750 χιλιοστά. Η κατώτερη θερμοκρασία του χειμώνα σπάνια κατεβαίνει στους μηδέν βαθμούς Κελσίου και το καλοκαίρι η ανώτερη θερμοκρασία σε μέρες γενικού καύσωνα σπάνια φτάνει τους σαράντα βαθμούς. Οι μέρες με ήλιο είναι οι περισσότερες, πλησιάζουν τις 300 ή περίπου 3000 ώρες με ηλιοφάνεια. Θωμάς Μάντης - " ΚΑΚΟΔΙΚΙ & ΚΑΚΟΔΙΚΙΩΤΕΣ"- Ιστορική ματιά-ISBN 978-99956-5-63-5 - Μilosao, Sarande 2013 A.Pango - Enciklopedia e Delvines dhe Sarandes, σελ. 151-177 Gjeografia a Shqiperise. Klima Ληξιαρχείο Δήμου Δελβίνου-Fshati - Kakodhiq - 1974 μέχρι 2013 | Το Κακοδίκι (αλβανικά: Kakodhiqi) είναι χωριό της Αλβανίας το οποίο διοικητικά ανοίκει στον Νομό Αυλώνα. Έχει πληθυσμό 297 κατοίκων (Δεκέμβριος 2010), εκ των οποίων το 99% έχει ελληνική εθνικότητα και το 1% αλβανική. Μητρική γλώσσα είναι η Ελληνική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B9_%CE%91%CF%85%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1 |
Διεθνές Αεροδρόμιο Αντνάν Μεντερές | IATA: ADB - ICAO: LTBJ Σύνοψη Τύπος Αεροδρομίου: Κρατικό (Πολιτικό) Διαχείριση: DHMİ-(Τουρκικά: Devlet Hava Meydanları İşletmesi), Δ/νση Αεροδρομίων Τουρκίας Εξυπηρετεί: Σμύρνη, Τουρκία Κλίση: AMSL 419 ft (126 m) Συντεταγμένες: 38° 17' Β 27° 09' Α Τροχοδιάδρομοι: Κατεύθυνση: 16/34 Μήκος (m): 3.240 Επιφάνεια: Ασφαλτόστρωση Ο ευκολότερος τρόπος για να φτάσει κανείς από τη Σμύρνη στο "Adnan Menderes" είναι με τα λεωφορεία της Havaş που αναχωρούν από το κεντρικό πρακτορείο των Τούρκικων Αερογραμμών (ΤΗΥ) κάθε 20 λεπτά. Η διαδρομή, ανάλογα με την κίνηση, διαρκεί 35-60 λεπτά. Πολλά δρομολόγια τρένων που κατευθύνονται από/προς το σταθμό τρένων της Σμύρνης "Basmane" κάνουν στάση στο "Adnan Menderes". Η διάρκεια της διαδρομής μεταξύ Σμύρνης-Αεροδρομίου είναι 25-30 λεπτά. Το μόνο αρνητικό είναι ότι τα περισσότερα δρομολόγια είναι απογευματινά, και αν και τα τρένα είναι συνήθως γεμάτα, ο ναύλος είναι ιδιαίτερα φθηνός. Ο σταθμός τρένων στο "Adnan Menderes" είναι δίπλα ακριβώς στον Διεθνή Αεροσταθμό (Dis Hatlar) και συνδέεται με σκεπαστή διάβαση. Ο Αεροσταθμός Εσωτερικών πτήσεων, έχει απόσταση 300 μέτρων από το σταθμό. Το Σελτσούκ και η Έφεσος είναι 60 χλμ. νότια του "Adnan Menderes", και η διαδρομή με το αυτοκίνητο διαρκεί λιγότερο από 1 ώρα, αλλά συνδέονται επίσης με το φθηνό -πλην όμως αργό- τραίνο (6 φορές ημερησίως). Το Παμούκαλε απέχει 252 χλμ. από το αεροδρόμιο, και η διαδρομή με το αυτοκίνητο διαρκεί γύρω στις 4 ώρες. Άγκυρα: 618 χλμ. Α, 6 ώρες Αϊβαλί: 158 χλμ. Β, 2-1/2 ώρες Δαρδανέλλια: 358 χλμ. Β, 5 ώρες Κουσάντασι: 77 χλμ. Ν, 1-1/2 ώρες Κωνσταντινούπολη: 628 χλμ. Β, 8 ώρες Μαρμαρίδα: 302 χλμ. Ν, 4.5 ώρες Μποντρούμ: 232 χλμ. Ν, 4 ώρες Παμούκαλε: 252 χλμ. Α, 4 ώρες Πέργαμος: 118 χλμ. Β, 1-3/4 ώρες Σελτσούκ: 65 χλμ. Ν, 1-1/4 ώρες Σμύρνη: 18 χλμ. Β, 35 λεπτά Τουρκικές Αερογραμμές-ΤΗΥ Pegasus Airlines Onur AirΚαι πολλές εταιρείες τσάρτερ, όπως η MNG, Excel Airways, Air Berlin, Hapag-Lloyd κ.ά.. | Ο Διεθνής Αερολιμένας Σμύρνης «Adnan Menderes» (τουρκ.: İzmir Havaalanı Adnan Menderes, IATA: ADB - ICAO: LTBJ) βρίσκεται 18 χιλιόμετρα νότια της Σμύρνης στην περιοχή του Καζαμίρ. Έχει πάρει το όνομά του από τον πολιτικό και πρώην Πρωθυπουργό της Τουρκικής Δημοκρατίας Αντνάν Μεντερές, ενώ παλαιότερα ονομαζόταν αεροδρόμιο Καζαμίρ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BD%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AD%CF%82 |
Αλληλουχία νουκλεϊκών οξέων | Τα νουκλεϊκά οξέα αποτελούνται από μια αλυσίδα συνδεδεμένων μονάδων που ονομάζονται νουκλεοτίδια. Κάθε νουκλεοτίδιο αποτελείται από τρεις υπομονάδες: μια φωσφορική ομάδα και ένα σάκχαρο (ριβόζη στην περίπτωση του RNA, δεοξυριβόζη στο DNA) αποτελούν τον σκελετό του κλώνου του νουκλεϊκού οξέος και προσκολλημένο στο σάκχαρο είναι ένα από ένα σύνολο νουκλεοβάσεων. Οι νουκλεοβάσεις είναι σημαντικές για τη σύζευξη των κλώνων των βάσεων για να σχηματίσουν υψηλότερο επίπεδο δευτεροταγούς και τριτοταγούς δομής όπως η φημισμένη διπλή έλικα. Τα πιθανά γράμματα είναι A , C , G και T , που αντιπροσωπεύουν τις τέσσερις βάσεις των νουκλεοτιδίων ενός κλώνου DNA - αδενίνη, κυτοσίνη, γουανίνη, θυμίνη - που συνδέονται ομοιοπολικά με τον σκελετό ενός φωσφοδιεστερικού δεσμού. Στην τυπική περίπτωση, οι αλληλουχίες εκτυπώνονται η μία δίπλα στην άλλη χωρίς κενά, όπως στην αλληλουχία AAAGTCTGAC, που διαβάζεται από τα αριστερά προς τα δεξιά στην κατεύθυνση 5' προς 3'. Όσον αφορά τη μεταγραφή, μια αλληλουχία βρίσκεται στην κωδική αλυσίδα εάν έχει την ίδια σειρά με το μεταγραφόμενο RNA. Μία αλληλουχία μπορεί να είναι συμπληρωματική σε μια άλλη αλληλουχία, που σημαίνει ότι έχουν τη βάση σε κάθε θέση στη συμπληρωματική (δηλαδή Α στη Τ, C στη G) και στην αντίστροφη σειρά. Για παράδειγμα, η συμπληρωματική αλληλουχία του TTAC είναι GTAA. Εάν μια αλυσίδα του διπλού κλώνου DNA θεωρείται η κωδική αλυσίδα, τότε η άλλη αλυσίδα, η οποία θεωρείται ο μη κωδική αλυσίδα, θα έχει τη συμπληρωματική αλληλουχία της αλυσίδας. Σύγκριση και προσδιορισμός% διαφοράς μεταξύ δύο αλληλουχιών νουκλεοτιδίων. AATCCGCTAG AAACCCTTAG Δεδομένων των δύο αλληλουχιών 10-νουκλεοτιδίων, ευθυγραμμίστε τις και συγκρίνετε τις διαφορές μεταξύ τους. Υπολογίστε το ποσοστό ομοιότητας λαμβάνοντας τον αριθμό διαφορετικών βάσεων DNA δια του συνολικού αριθμού νουκλεοτιδίων Στην παραπάνω περίπτωση, υπάρχουν τρεις διαφορές στην αλληλουχία 10 νουκλεοτιδίων. Επομένως, διαιρέστε το 7/10 για να λάβετε την ομοιότητα 70% και αφαιρέστε το από 100% για να πάρετε μια διαφορά 30%.Ενώ τα A, T, C και G αντιπροσωπεύουν ένα συγκεκριμένο νουκλεοτίδιο σε μια θέση, υπάρχουν επίσης γράμματα που αντιπροσωπεύουν αμφισημία που χρησιμοποιούνται όταν περισσότερα από ένα είδη νουκλεοτιδίων θα μπορούσαν να εμφανιστούν σε αυτήν τη θέση. Οι κανόνες της Διεθνούς Ένωσης Καθαράς και Εφαρμοσμένης Χημείας (IUPAC) είναι οι εξής: Αυτά τα σύμβολα ισχύουν επίσης για το RNA, εκτός από το U (ουρακίλη) που αντικαθιστά το Τ (θυμίνη).Εκτός από την αδενίνη (Α), την κυτοσίνη (C), τη γουανίνη (G), τη θυμίνη (Τ) και την ουρακίλη (U), το DNA και το RNA περιέχουν επίσης βάσεις που έχουν τροποποιηθεί μετά το σχηματισμό της αλυσίδας νουκλεϊκών οξέων. Στο DNA, η πιο κοινή τροποποιημένη βάση είναι 5-μεθυλκυτιδίνη (m5C). Στο RNA, υπάρχουν πολλές τροποποιημένες βάσεις, όπως η ψευδοουριδίνη (Ψ), η διυδροουριδίνη (D), η ινοσίνη (Ι), η ριβοθυμιδίνη (rT) και η 7-μεθυλογουανοσίνη (m7G). Η υποξανθίνη και η ξανθίνη είναι δύο από τις πολλές βάσεις που δημιουργήθηκαν μέσω της παρουσίας μεταλλαξιογόνου και οι δύο μέσω απαμίνωσης (αντικατάσταση της αμινομάδας με καρβονυλομάδα). Η υποξανθίνη παράγεται από αδενίνη και η ξανθίνη παράγεται από γουανίνη. Ομοίως, η απαμίνωση της κυτοσίνης οδηγεί σε ουρακίλη. Στα βιολογικά συστήματα, τα νουκλεϊκά οξέα περιέχουν πληροφορίες που χρησιμοποιούνται από ένα ζωντανό κύτταρο για την κατασκευή συγκεκριμένων πρωτεϊνών. Η αλληλουχία της νουκλεοβάσης σε έναν κλώνο νουκλεϊκού οξέος μεταφράζεται από κυτταρικούς μηχανισμούς σε μια αλληλουχία αμινοξέος που αποτελεί έναν κλώνο πρωτεΐνης. Κάθε ομάδα τριών βάσεων, που ονομάζεται κωδικόνιο, αντιστοιχεί σε ένα μόνο αμινοξύ και υπάρχει ένας συγκεκριμένος γενετικός κώδικας με τον οποίο κάθε πιθανός συνδυασμός τριών βάσεων αντιστοιχεί σε ένα συγκεκριμένο αμινοξύ. Το κεντρικό δόγμα της μοριακής βιολογίας περιγράφει τον μηχανισμό με τον οποίο οι πρωτεΐνες κατασκευάζονται χρησιμοποιώντας πληροφορίες που περιέχονται στα νουκλεϊκά οξέα. Το DNA είναι μεταγράφεται σε mRNA μόρια, τα οποία ταξιδεύουν στο ριβόσωμα όπου το mRNA χρησιμοποιείται ως πρότυπο για την κατασκευή της αλυσίδας της πρωτεΐνης. Δεδομένου ότι τα νουκλεϊκά οξέα μπορούν να συνδεθούν με μόρια με συμπληρωματικές αλληλουχίες, υπάρχει διάκριση μεταξύ κωδικών αλληλουχιών που κωδικοποιούν πρωτεΐνες και της συμπληρωματικής μη κωδικής αλληλουχίας η οποία από μόνη της δεν είναι λειτουργική, αλλά μπορεί να δεσμευτεί με την κωδική αλυσίδα. Αλληλούχιση του DNA είναι η διαδικασία προσδιορισμού της αλληλουχίας νουκλεοτιδίων ενός δεδομένου θραύσματος DNA. Η αλληλουχία του DNA ενός έμβιου όντος κωδικοποιεί τις απαραίτητες πληροφορίες ώστε αυτό να επιβιώσει και να αναπαραχθεί. Επομένως, ο καθορισμός της αλληλουχίας είναι χρήσιμος στη βασική έρευνα για το γιατί και πώς ζουν οι οργανισμοί, καθώς και σε εφαρμοσμένα θέματα. Λόγω της σημασίας του DNA για τα έμβια όντα, η γνώση μιας αλληλουχίας DNA μπορεί να είναι χρήσιμη σε σχεδόν κάθε βιολογική έρευνα. Για παράδειγμα, στην ιατρική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αναγνώριση, διάγνωση και ενδεχομένως στην ανάπτυξη θεραπειών για γενετικές ασθένειες. Ομοίως, η έρευνα για παθογόνα μπορεί να οδηγήσει σε θεραπείες για μεταδοτικές ασθένειες. Η βιοτεχνολογία είναι μια αναπτυσσόμενος κλάδος, με τη δυνατότητα για πολλά χρήσιμα προϊόντα και υπηρεσίες. Το RNA δεν αλληλουχίζεται άμεσα. Αντίθετα, αντιγράφεται σε ένα DNA από αντίστροφη μεταγραφάση και αυτό το DNA στη συνέχεια αλληλουχίζεται. Οι τρέχουσες μέθοδοι αλληλούχισης βασίζονται στην ικανότητα διάκρισης των πολυμερασών DNA και ως εκ τούτου μπορούν να διακρίνουν μόνο τις τέσσερις βάσεις. Μια ινοσίνη (που δημιουργήθηκε από αδενοσίνη κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας RNA) διαβάζεται ως G και η 5-μεθυλο-κυτοσίνη (δημιουργήθηκε από κυτοσίνη με μεθυλίωση DNA) διαβάζεται ως C. Με την τρέχουσα τεχνολογία, είναι δύσκολη η αλληλουχία μικρών ποσοτήτων DNA, καθώς το σήμα είναι πολύ αδύναμο για μέτρηση. Αυτό ξεπερνιέται με ενίσχυση μέσω αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης (PCR). Μόλις ληφθεί μια αλληλουχία νουκλεϊκών οξέων από έναν οργανισμό, αποθηκεύεται "μέσω υπολογιστή" σε ψηφιακή μορφή. Οι ψηφιακές γενετικές αλληλουχίες μπορούν να αποθηκευτούν σε βάσεις δεδομένων αλληλουχιών, να αναλυθούν (βλέπε "Ανάλυση αλληλουχίας" παρακάτω), να τροποποιηθούν ψηφιακά και να χρησιμοποιηθούν ως πρότυπα για τη δημιουργία νέου πραγματικού DNA χρησιμοποιώντας σύνθεση τεχνητού γονιδίου. Οι ψηφιακές γενετικές αλληλουχίες μπορούν να αναλυθούν χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της βιοπληροφορικής για να προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τη λειτουργία τους. Το DNA στο γονιδίωμα ενός οργανισμού μπορεί να αναλυθεί για ευπάθειες στην ιατρική διάγνωση σε κληρονομικές ασθένειες και μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό της πατρότητας ενός παιδιού (γενετικός πατέρας) ή την καταγωγή ενός ατόμου. Κανονικά, κάθε άτομο φέρνει δύο παραλλαγές σε κάθε γονίδιο, η μία κληρονομείται από τη μητέρα του, η άλλη κληρονομείται από τον πατέρα του. Το ανθρώπινο γονιδίωμα πιστεύεται ότι περιέχει περίπου 20.000-25.000 γονίδια. Εκτός από τη μελέτη των χρωμοσωμάτων στο επίπεδο των μεμονωμένων γονιδίων, οι γενετικές εξετάσεις με την ευρύτερη έννοια περιλαμβάνουν τις βιοχημικές εξετάσεις για την πιθανή παρουσία γενετικής νόσου ή μεταλλαγμένων μορφών γονιδίων που σχετίζονται με αυξημένος κίνδυνος ανάπτυξης γενετικών διαταραχών. Ο γενετικός έλεγχος προσδιορίζει τις αλλαγές στα χρωμοσώματα, τα γονίδια ή τις πρωτεΐνες. Συνήθως, ο έλεγχος χρησιμοποιείται για τον εντοπισμό αλλαγών που σχετίζονται με κληρονομικές διαταραχές. Τα αποτελέσματα μιας γενετικής εξέτασης μπορούν να επιβεβαιώσουν ή να αποκλείσουν μια υποψία γενετικής κατάστασης ή να βοηθήσουν στον προσδιορισμό της πιθανότητας ενός ατόμου να αναπτύξει ή να μεταδώσει μια γενετική διαταραχή. Επί του παρόντος χρησιμοποιούνται αρκετές εκατοντάδες γενετικές εξετάσεις και αναπτύσσονται περισσότερες. Στη βιοπληροφορική, η στοίχιση αλληλουχίας είναι ένας τρόπος τακτοποίησης των αλληλουχιών DNA, RNA ή πρωτεΐνης για την ταυτοποίηση περιοχών ομοιότητας που μπορεί να οφείλονται σε λειτουργικές, δομικές ή εξελικτικές σχέσεις μεταξύ των αλληλουχιών. Εάν δύο αλληλουχίες σε μια στοίχιση μοιράζονται έναν κοινό πρόγονο, οι αναντιστοιχίες μπορούν να ερμηνευτούν ως μεταλλάξεις σημείου και τα κενά ως μεταλλάξεις εισαγωγής ή διαγραφής (indels) που εισήχθησαν σε μία ή και στις δύο γραμμές στο χρόνο από τότε που απέκλιναν η μία από την άλλη. Σε στοιχίσεις αλληλουχιών πρωτεϊνών, ο βαθμός ομοιότητας μεταξύ του αμινοξέος που καταλαμβάνει μια συγκεκριμένη θέση στην αλληλουχία μπορεί να ερμηνευθεί ως ένα χοντρικό μέτρο διατήρησης μιας συγκεκριμένης περιοχής ή μοτίβο αλληλουχίας μεταξύ των γραμμών. Η απουσία υποκαταστάσεων ή η παρουσία μόνο πολύ συντηρητικών υποκαταστάσεων (δηλαδή, η υποκατάσταση αμινοξέων των οποίων οι πλευρικές αλυσίδες έχουν παρόμοιες βιοχημικές ιδιότητες) σε μια συγκεκριμένη περιοχή της αλληλουχίας, προτείνουν ότι αυτή η περιοχή έχει δομική ή λειτουργική σημασία. Αν και οι βάσεις νουκλεοτιδίων DNA και RNA είναι πιο παρόμοιες μεταξύ τους από τα αμινοξέα, η διατήρηση των ζευγών βάσεων μπορεί να υποδηλώνει παρόμοιο λειτουργικό ή δομικό ρόλο.Η υπολογιστική φυλογενετική κάνει εκτενή χρήση των στοιχίσεων αλληλουχίας στην κατασκευή και ερμηνεία των φυλογενετικών δέντρων, οι οποίες χρησιμοποιούνται για την ταξινόμηση των εξελικτικών σχέσεων μεταξύ ομόλογων γονιδίων που εκπροσωπούνται στα γονιδιώματα αποκλινόντων ειδών. Ο βαθμός στον οποίο διαφέρουν οι αλληλουχίες σε ένα σύνολο ερωτημάτων σχετίζεται ποιοτικά με την εξελικτική απόσταση των αλληλουχιών μεταξύ τους. Σε γενικές γραμμές, η ταυτοποίηση υψηλής αλληλουχίας υποδηλώνει ότι οι εν λόγω αλληλουχίες έχουν ένα σχετικά νέο πιο πρόσφατο κοινό πρόγονο, ενώ η χαμηλή ταυτοποίηση δείχνει ότι η απόκλιση είναι πιο αρχαία. Αυτή η προσέγγιση, που αντικατοπτρίζει την υπόθεση "μοριακού ρολογιού" ότι ένας περίπου σταθερός ρυθμός εξελικτικής αλλαγής μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να παρεκτείνει τον χρόνο που έχει παρέλθει από τότε που δύο γονίδια αποκλίνουν για πρώτη φορά (δηλαδή, τον χρόνο συγχώνευσης), υποθέτει ότι τα αποτελέσματα της μετάλλαξης και η επιλογή είναι σταθερά μεταξύ των γραμμών αλληλουχίας. Επομένως, δεν λαμβάνει υπόψη πιθανή διαφορά μεταξύ οργανισμών ή ειδών στα ποσοστά επιδιόρθωσης του DNA ή την πιθανή λειτουργική διατήρηση συγκεκριμένων περιοχών σε μια αλληλουχία. (Στην περίπτωση των νουκλεοτιδικών αλληλουχιών, η υπόθεση του μοριακού ρολογιού στην πιο βασική του μορφή μειώνει επίσης τη διαφορά στα ποσοστά αποδοχής μεταξύ σιωπηλής μετάλλαξης που δεν αλλάζουν την έννοια ενός δεδομένου κωδικονίου και άλλων μεταλλάξεων που καταλήγουν στην ενσωμάτωση ενός διαφορετικού αμινοξέος στην πρωτεΐνη.) Οι πιο στατιστικά ακριβείς μέθοδοι επιτρέπουν τον εξελικτικό ρυθμό σε κάθε κλάδο του φυλογενετικού δέντρου να διαφέρει, παράγοντας έτσι καλύτερες εκτιμήσεις των χρόνων συνένωσης για τα γονίδια. Συχνά η πρωτογενής δομή κωδικοποιεί μοτίβα λειτουργικής σημασίας. Μερικά παραδείγματα μοτίβων ακολουθίας είναι: το C / D και τα πλαίσια H/ACA των snoRNA s, στη θέση σύνδεσης Sm που βρέθηκε σε σωμάτια συναρμογής RNA όπως U1, U2, U4, U5, U6, U12 και U3, στην αλληλουχία Shine-Dalgarno, στην αλληλουχία συναίνεσης του Κοζάκ και στον τερματιστή ΙΙΙ πολυμεράσης RNA. Οι Peng et al. βρήκαν την ύπαρξη συσχετίσεων μεγάλης εμβέλειας στις αλληλουχίες DNA που δεν κωδικοποιούν ζεύγη βάσεων. Αντιθέτως, τέτοιοι συσχετισμοί φαίνεται να μην εμφανίζονται σε κωδικοποιητικές αλληλουχίες DNA. Αυτό το εύρημα έχει εξηγηθεί από τους Grosberg et al. από τη γενική χωρική δομή του DNA. Στη βιοπληροφορική, εντροπία αλληλουχίας, γνωστή επίσης ως πολυπλοκότητα αλληλουχίας ή κατατομής (προφίλ) πληροφοριών, είναι μια αριθμητική αλληλουχία που παρέχει ένα ποσοτικό μέτρο της τοπικής πολυπλοκότητας μιας ακολουθίας DNA, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση της στοίχιση. Οι χειρισμοί των κατατομών (προφίλ) πληροφοριών καθιστούν δυνατή την ανάλυση των αλληλουχιών χρησιμοποιώντας τεχνικές χωρίς ευθυγράμμιση, όπως για παράδειγμα στην ανίχνευση μοτίβου και αναδιατάξεων. Τετραδικό σύστημα αρίθμησης A bibliography on features, patterns, correlations in DNA and protein texts | Μια αλληλουχία νουκλεϊκών οξέων είναι μια διαδοχή βάσεων που υποδηλώνεται από μια σειρά από πέντε διαφορετικά γράμματα (G, A, C, T και U) που υποδεικνύουν τη σειρά των νουκλεοτιδίων που σχηματίζουν ένα μόριο DNA (χρησιμοποιώντας τα G, A, C και T) ή ένα μόριο RNA (χρησιμοποιώντας τα G, A, C και U). Συνήθως, οι αλληλουχίες παρουσιάζονται συνήθως από το 5' άκρο στο 3' άκρο. Για το DNA, χρησιμοποιείται η κωδική αλυσίδα. Επειδή τα νουκλεϊκά οξέα είναι συνήθως γραμμικά (μη διακλαδισμένα) πολυμερή, ο καθορισμός της αλληλουχίας ισοδυναμεί με τον ορισμό της ομοιοπολικής δομής ολόκληρου του μορίου. Για το λόγο αυτό, η αλληλουχία νουκλεϊκών οξέων ονομάζεται επίσης πρωτογενής δομή. Η ακολουθία έχει την ικανότητα να αντιπροσωπεύει πληροφορίες. Το βιολογικό δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ αντιπροσωπεύει την πληροφορία που κατευθύνει τις λειτουργίες ενός ζωντανού όντος. Τα νουκλεϊκά οξέα έχουν επίσης δευτεροταγή και τριτοταγή δομή. Η πρωτοταγής δομή αναφέρεται μερικές φορές κατά λάθος ως πρωτοταγής ακολουθία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%8A%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%BF%CE%BE%CE%AD%CF%89%CE%BD |
Φιλιππίνες | Ο Ισπανός εξερευνητής Ρουί Λόπεθ ντε Βιλαλόμπος, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του το 1542, ονόμασε τα νησιά Λέιτε και Σαμάρ «Felipinas» (Φιλιππίνες) προς τιμήν του, τότε διαδόχου του θρόνου, Φιλίππου Β' της Ισπανίας. Τελικά το όνομα " Las Islas Filipinas " θα χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τις ισπανικές κτήσεις του αρχιπελάγους. Πριν από την καθιέρωση της ισπανικής κυριαρχίας, χρησιμοποιήθηκαν για τις Φιλιππίνες και άλλα ονόματα όπως το Islas del Poniente («Νησιά της Δύσης») ή το όνομα του Μαγγελάνου για τα νησιά, Σαν Λάζαρο. Αρχαιολογικές ανακαλύψεις υποδεικνύουν ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή από το 50.000 π.Χ. Η αυτόχθονη φυλή Νεγρίτος είναι αυστραλο-μαλαισιανής καταγωγής και έφτασε στις Φιλιππίνες τουλάχιστον πριν 30.000 χρόνια. Αυστρονήσιοι πληθυσμοί, που προέρχονται από αυτόχθονες της Ταϊβάν που μετανάστευσαν από την ηπειρωτική Ασία πριν 6.000 χρόνια, αποίκησαν τις Φιλιππίνες και στη συνέχεια μετανάστευσαν στην Ινδονησία, τη Μαλαισία καθώς και στην Πολυνησία και τη Μαδαγασκάρη.Οι Φιλιππίνες είχαν πολιτιστικούς δεσμούς με τη Μαλαισία, την Ινδονησία και την Ινδία από την αρχαιότητα και εμπορικές σχέσεις με την Κίνα και την Ιαπωνία ήδη από τον 9ο αιώνα. Το Ισλάμ έφτασε στις Φιλιππίνες από έμπορους και προσηλυτιστές από τη Μαλαισία και την Ινδονησία. Τον 13ο αιώνα το Ισλάμ εδραιώθηκε στο αρχιπέλαγος Σούλου, από εκεί εξαπλώθηκε στο Μιντανάο και έφτασε στη Μανίλα το 1565. Οι τοπικοί πληθυσμοί που ασπάστηκαν το Ισλάμ δημιούργησαν μουσουλμανικές κοινότητες, δεν υπήρξε όμως ένα ενιαίο κράτος κυρίαρχο στην περιοχή. Όταν έφτασαν οι Ισπανοί τον 16ο αιώνα, η πλειονότητα των 500.000 κατοίκων ζούσαν σε ανεξάρτητους οικισμούς. Πλέοντας για λογαριασμό της Ισπανίας, ο Πορτογάλος εξερευνητής Φερδινάνδος Μαγγελάνος και το πλήρωμά του έφθασαν στο αρχιπέλαγος το 1521. Ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε από τους γηγενείς πολεμιστές στο νησί Μακτάν. Ο στρατηγός Μιγκέλ Λόπεθ ντε Λεγκάθπι (Miguel López de Legazpi) έφθασε από το Μεξικό το 1565 και διαμόρφωσε τις πρώτες ισπανικές κτήσεις στο Σεμπού και προετοίμασε το έδαφος για την αποίκιση. Το 1571 καθιέρωσε τη Μανίλα ως πρωτεύουσα της νέας ισπανικής αποικίας. Ρωμαιοκαθολικοί ιεραπόστολοι βάφτισαν τους περισσότερους από τους κατοίκους. Στα επόμενα 333 έτη, οι Ισπανοί στρατιώτες καταστέλλουν τις διάφορες τοπικές επαναστάσεις και αποκρούουν διάφορες εξωτερικές απειλές κατά της αποικίας. Τέτοιες απειλές προήλθαν από τους Βρετανούς, τους Κινέζους, τους Ολλανδούς, τους Γάλλους, τους Ιάπωνες και τους Πορτογάλους. Η σημαντικότερη απώλεια για την Ισπανία ήταν η προσωρινή κατάκτηση της πρωτεύουσας Μανίλα, από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια του πολέμου των επτά ετών. Οι Φιλιππίνες κυβερνήθηκαν ως περιοχή της Νέας Ισπανίας από το 1565 έως το 1821. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Μανίλα με το Ακαπούλκο στο Μεξικό πραγματοποιούνταν μια φορά ή δύο φορές το χρόνο, αρχίζοντας προς το τέλος του 16ου αιώνα. Στην Ισπανία αναπτύχθηκε το Κίνημα Προπαγάνδας, στο οποίο μετείχε ο Φιλιππινέζος εθνικιστής Χοσέ Ριθάλ (Jose Rizal), τότε φοιτητής στην Ισπανία. Σκοπός ήταν να ενημερωθεί η κυβέρνηση για τις αδικίες της διοίκησης στις Φιλιππίνες καθώς επίσης και τις κακοποιήσεις του γηγενούς πληθυσμού. Στο 1880 και το 1890, οι προπαγανδιστές διεκδίκησαν πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και απαίτησαν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στην Ισπανία. Ανήμπορος να πετύχει τις μεταρρυθμίσεις, ο Ριθάλ επέστρεψε στη χώρα για να τις διεκδικήσει τοπικά. Στη συνέχεια συνελήφθη και εκτελέσθηκε για προδοσία στις 30 Δεκεμβρίου 1896. Νωρίτερα εκείνο το έτος, είχε ήδη ξεκινήσει ένα επαναστατικό κίνημα από τον Αντρές Μπονιφάτσιο (Andrés Bonifacio) και συνεχίστηκε από τον Εμίλιο Αγκουινάλδο (Emilio Aguinaldo), ο οποίος εγκαθίδρυσε μια επαναστατική κυβέρνηση. Ο Ισπανοαμερικανικός πόλεμος άρχισε στην Κούβα το 1898 και έφθασε σύντομα στις Φιλιππίνες, όταν ο Τζόρτζ Ντιούι (George Dewey) επικράτησε των Ισπανών στη ναυμαχία του κόλπου της Μανίλα. Ο Αγκουινάλδο κήρυξε την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων στις 12 Ιουνίου 1898 και έγινε αρχηγός του κράτους. Ως συνέπεια της ήττας της στον πόλεμο, η Ισπανία παραχώρησε τις Φιλιππίνες, μαζί με την Κούβα, το Γκουάμ και το Πουέρτο Ρίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 1899, ο πόλεμος συνεχίστηκε μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και των Φιλιππινέζων επαναστατών, οι οποίοι συνέχισαν τη βία των προηγούμενων ετών. Οι ΗΠΑ κήρυξαν το τέλος του πολέμου, όταν συνελήφθη ο Αγκουινάλδο από τα αμερικανικά στρατεύματα στις 23 Μαρτίου 1901, αλλά η εξέγερση συνεχίστηκε έως το 1913 και κόστισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Φιλιππινέζους. Η θέση της χώρας ως αποικίας άλλαξε, όταν ιδρύθηκε η Κοινοπολιτεία των Φιλιππίνων, το 1935, η οποία παρείχε μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση. Τα σχέδια για την αύξηση της ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας διακόπηκαν κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν εισέβαλε η Ιαπωνία και κατέλαβε τα νησιά, παρότι ηγέτης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας ήταν ο Στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ. Στην περιοχή των Φιλιππίνων διεξήχθησαν μερικές από τις σφοδρότερες μάχες και ναυμαχίες του Πολέμου. Αφότου νικήθηκαν οι Ιάπωνες το 1945, οι Φιλιππίνες επέτυχαν ανεξαρτησία από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις 4 Ιουλίου 1946. Από το 1946, το πρόσφατα ανεξάρτητο Φιλιππινέζικο κράτος έχει να αντιμετωπίσει την πολιτική αστάθεια με τις διάφορες επαναστατικές ομάδες. Το 1965 εκλέχτηκε πρόεδρος ο Φερδινάντο Μάρκος, το κύριο πρόσωπο της ιστορίας των Φιλιππίνων για τα επόμενα 20 χρόνια. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στην αρχή της δεκαετίας του 1970 γνώρισε οικονομική ανάπτυξη που ήταν η δεύτερη στην Ασία, μετά την Ιαπωνία. Στις 26 Ιανουαρίου του 1970, ημέρα μεγάλης διαδήλωσης 20.000 φοιτητών, εργατών και αγροτών στη Μανίλα, σκοτώθηκαν τέσσερις φοιτητές και τραυματίστηκαν συνολικά 530 άτομα. Εν όψει των εκλογών για την ανάδειξη των 320 αντιπροσώπων στη Συνταγματική Συνέλευση, η οποία θα αναλάμβανε την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1935, οι διαδηλωτές ζητούσαν υπερκομματική ιδιότητα των υποψηφίων και κυρίως να μην προέρχονται από το κυβερνών Εθνικιστικό Κόμμα, δικαίωμα ψήφου από τα 18 και περιορισμό της προεδρικής θητείας σε δύο μόνο περιόδους. Όταν ο πρόεδρος Φερδινάντο Μάρκος και η σύζυγός του Ιμέλντα Μάρκος δέχτηκαν επίθεση έξω από το μέγαρο της Γερουσίας, επακολούθησαν συμπλοκές με εκατοντάδες τραυματίες. Η εκρηκτική κατάσταση έφτασε στην κορύφωσή της στις 30 Ιανουαρίου, όταν 15.000 άτομα συγκρότησαν νέα διαδήλωση, η οποία κατέληξε σε νέα αιματοχυσία. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν για μία εβδομάδα και στις 2 Φεβρουαρίου ο πρόεδρος Μάρκος δεσμεύτηκε να μη θέσει υποψηφιότητα για τρίτη θητεία και αποχή των βουλευτών του κόμματός του από τις εκλογές για τη Συνταγματική Συνέλευση. Όμως ούτε οι δεσμεύσεις του ούτε ο κυβερνητικός ανασχηματισμός και η αποπομπή του αρχηγού της αστυνομίας έφεραν αποτέλεσμα. Οι ταραχές συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια του 1970, όχι μόνο στη Μανίλα αλλά και σε άλλες περιοχές της νησιωτικής χώρας. Στη Λουσόν δράση ανέπτυξαν ο φιλοκινεζικός Νέος Λαϊκός Στρατός και ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, που προήλθαν από τη διάσπαση του κομμουνιστικού ανταρτικού κινήματος Χουκ, ενώ στο μεγαλύτερο νησί, το Μιντανάο, το αριστερό αποσχιστικό Κίνημα των Μελανοχιτώνων συγκρούστηκε με τον κυβερνητικό στρατό. Οι Μελανοχίτωνες ήταν κυρίως Μόρος, δηλαδή μουσουλμάνοι -4.000.000 σε σύνολο πληθυσμού 38.000.000. Η έκρυθμη κατάσταση παρατάθηκε για πολλά χρόνια στις Φιλιππίνες, με την ιδιαίτερη στρατηγική σημασία για τη Δύση, όπου όμως, η ανισότητα και η διαφθορά του καθεστώτος Μάρκος, που παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το 1986, ευνόησαν την ανάπτυξη του αντιαμερικανισμού και των ακραίων κινημάτων. Ο Μάρκος κήρυξε στρατιωτικό νόμο στις 21 Σεπτεμβρίου 1972 και κυβέρνησε τη χώρα δικτατορικά. Στις 21 Αυγούστου 1983 δολοφονήθηκε ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Νινόι Ακίνο κατά την επιστροφή του από εξορία στις ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 1986, ο Μάρκος επέτρεψε αιφνιδιαστικά να γίνουν πρόωρες εκλογές, μετά από μεγάλες διαμαρτυρίες. Η αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία και ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ στρατιωτικών στασιαστών και στρατιωτικών που έμειναν πιστοί στο Μάρκος. Οι στασιαστές υποστηρίχθηκαν από διαδηλωτές και ακολούθησαν παραιτήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων. Η Κορασόν Ακίνο, η χήρα του Νινόι Ακίνο, αναγνωρίστηκε ως νικήτρια των πρόωρων εκλογών. Ανέλαβε την κυβέρνηση και ξεκίνησε τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Ο Μάρκος, η οικογένειά του και μερικοί από τους συμμάχους του κατέφυγαν στη Χαβάη. Οι διαδηλώσεις που οδήγησαν στην πτώση του Μάρκος από την εξουσία έμειναν γνωστές ως η Επανάσταση της Λαϊκής Δύναμης.Μετά τα γεγονότα του 1986 και την επιστροφή στη δημοκρατία, τις προσπάθειες μεταρρυθμίσεων δυσχεραίνουν το υπέρογκο εθνικό χρέος, η διαφθορά, προσπάθειες πραξικοπήματος και ένα ισλαμικό αυτονομιστικό κίνημα. Η οικονομία βελτιώνεται κατά τη διάρκεια της θητείας του Φιντέλ Ράμος, ο οποίος εκλέχτηκε το 1992. Στη συνέχεια όμως η χώρα επλήγη από την ασιατική οικονομική κρίση του 1997. Ένα νέο επαναστατικό κίνημα οδήγησε στην πτώση του επόμενου προέδρου, Τζόζεφ Εστράδα. Η κυβέρνηση της Προέδρου Γκλόρια Αρόγιο κατηγορήθηκε για διαφθορά και νοθεία στις εκλογές. Το 2009 πέθανε η Κορασόν Ακίνο και τον επόμενο χρόνο ο γιος της, Μπενίνιο, εξελέγη στο ύπατο αξίωμα. Οι Φιλιππίνες είναι ένα αρχιπέλαγος που αποτελείται από περίπου 7.640 νησιά, που καλύπτουν μια συνολική έκταση περίπου 300.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, συμπεριλαμβανομένων των εσωτερικών θαλασσών. Η ακτογραμμή της είναι 36.289 χιλιόμετρα, η πέμπτη μεγαλύτερη στον κόσμο. Η ΑΟΖ των Φιλιππίνων καλύπτει 2.263.816 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα νησιά του αρχιπελάγους βρέχονται από τη Θάλασσα των Φιλιππίνων στα ανατολικά, τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα δυτικά, και τη Θάλασσα της Κελέβης στα νότια. Το νησί Βόρνεο βρίσκεται μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιοδυτικά, και η Ταϊβάν βρίσκεται ακριβώς στα βόρεια. Αντίστοιχα, το Σουλαουέζι της Ινδονησίας βρίσκεται στα νοτιοδυτικά και η Δημοκρατίας του Παλάου βρίσκεται στα ανατολικά.Το υψηλότερο βουνό των Φιλιππίνων είναι το Όρος Άπο. Έχει ύψος 2.954 μέτρα πάνω από τη θάλασσα και βρίσκεται στο νησί Μιντανάο. Στα ανατολικά του αρχιπελάγους, εκτείνεται η τάφρος των Φιλιππίνων, με το βαθύτερο σημείο να βρίσκεται 10.540 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Οι έχουν επίσης πολλά ποτάμια, με τον μεγαλύτερο ποταμό να είναι ο Καγκαγιάν στη βόρεια Λουσόν, έχοντας μήκος περίπου 520 χιλιόμετρα. Η μεγαλύτερη λίμνη είναι η Λαγκούνα ντε Μπέι, από την οποία πηγάζει ο ποταμός Πασίγκ που εκρέει, με τη σειρά του, στον Κόλπο της Μανίλας, Επίσης, αξιοσημείωτος είναι και ο υπόγειος ποταμός Πουέρτο Πρινσέσα, ο οποίος ρέει για 8,2 χιλιόμετρα κάτω από τη γη, πριν εκβάλλει στον ωκεανό. Ο ποταμός αυτός αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Καθώς οι Φιλιππίνες βρίσκονται στις δυτικές παρυφές του Δακτυλίου της Φωτιάς, αντιμετωπίζουν συχνά σεισμούς και ηφαιστειακές εκρήξεις. Η περιοχή των Φιλιππίνων είναι σεισμικά ενεργή και έχει δημιουργηθεί σταδιακά από πλάκες που συγκλίνουν η μία προς την άλλη από πολλαπλές κατευθύνσεις. Κατά μέσο όρο, πέντε σεισμοί καταγράφονται καθημερινά, αν και οι περισσότεροι είναι πολύ μικρής έντασης και δεν γίνονται αντιληπτοί. Οι τελευταίοι μεγάλοι σεισμοί ήταν ο σεισμός του Κόλπου του Μόρο του 1976 και ο σεισμός της Λουσόν του 1990. Ακόμα, υπάρχουν πολλά ενεργά ηφαίστεια όπως το ηφαίστειο Μαγιόν, το Όρος Πινατούμπο και το ηφαίστειο Τάαλ. Η έκρηξη του Πινατούμπο τον Ιούνιο του 1991 ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη επίγεια ηφαιστειακή έκρηξη του 20ου αιώνα. Λόγω των παραπάνω, οι Φιλιππίνες είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός γεωθερμικής ενέργειας στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η γεωθερμική ενέργεια καλύπτει το 18% των αναγκών ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.Η χώρα διαθέτει πολύτιμα κοιτάσματα ορυκτών ως αποτέλεσμα της πολύπλοκης γεωλογικής δομής και της υψηλής σεισμικής δραστηριότητας. Οι Φιλιππίνες πιστεύεται ότι έχουν τα δεύτερα μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού μετά τη Νότια Αφρική, μεγάλες ποσότητες κοιτασμάτων χαλκού, και τα μεγαλύτερα κοιτάσματα παλλαδίου στον κόσμο. Άλλα ορυκτά περιλαμβάνουν χρωμίτη, νικέλιο και ψευδάργυρο. Παρόλα αυτά, τα φαινόμενα ανομίας που παρατηρούνται, η κακή διαχείριση, η αντίδραση από αυτόχθονες κοινότητες και οι προηγούμενες περιπτώσεις περιβαλλοντικών καταστροφών, έχουν ως αποτέλεσμα αυτοί οι ορυκτοί πόροι να παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητοι έως και σήμερα. Οι Φιλιππίνες είναι μια χώρα με μεγάλη βιοποικιλότητα. Υπάρχουν οκτώ καταγεγραμμένοι τύποι δασών σε όλες τις Φιλιππίνες, οι οποίοι περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, πευκοδάση και μαγκρόβια δάση. Μέχρι το 2021, στις Φιλιππίνες είχαν απομείνει μόνο 7 εκατομμύρια εκτάρια δασικής έκτασης, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις (περίπου το 23% της συνολικής έκτασης της χώρας), αν και οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το πραγματικό ποσοστό είναι πιθανότατα πολύ χαμηλότερο. Η αποψίλωση των δασών, συχνά αποτέλεσμα της παράνομης υλοτομίας, είναι ένα οξύ πρόβλημα στις Φιλιππίνες. Η δασική κάλυψη μειώθηκε από το 70% της συνολικής έκτασης των Φιλιππίνων, το 1900, σε περίπου 18,3% το 1999.Περίπου 1.100 είδη σπονδυλωτών της ξηράς μπορούν να βρεθούν στις Φιλιππίνες, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 100 ειδών θηλαστικών και 243 ειδών πτηνών που δεν πιστεύεται ότι υπάρχουν αλλού. Στις Φιλιππίνες ανακαλύπτονται συνεχώς νέα είδη φυτών και ζώων. Δεκαέξι νέα είδη θηλαστικών ανακαλύφθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Επιπλέον, τμήματα των θαλασσών των Φιλιππίνων περιέχουν τη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών στον κόσμο. Στα μεγάλα ερπετά περιλαμβάνονται ο κροκόδειλος των Φιλιππίνων και ο κροκόδειλος του αλμυρού νερού. Ο μεγαλύτερος κροκόδειλος σε αιχμαλωσία, γνωστός με το όνομα Λολόνγκ, συνελήφθη στο νησί Μιντανάο, και πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 2013, από πνευμονία και καρδιακή ανακοπή. Εθνικό πουλί αποτελεί ο αετός των Φιλιππίνων, που έχει το μακρύτερο σώμα από κάθε άλλο αετό: γενικά έχει μήκος από 86 έως 102 cm, βάρος 4 έως 8 kg και άνοιγμα φτερών από 184 έως 220 cm. Είναι ενδημικός στα τροπικά δάση της Λουσόν, του Σαμάρ, του Λέιτε και του Μιντανάο. Οι Φιλιππίνες έχουν τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό ενδημικών πτηνών στον κόσμο (πίσω από την Ινδονησία και την Αυστραλία) με συνολικά 243 ενδημικά πουλιά.Η αιγιαλίτιδα ζώνη των Φιλιππίνων έχει έκταση έως και 2.200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μέσα σε αυτήν βρίσκεται μία μοναδική ποικιλία θαλάσσιας ζωής, ένα σημαντικό τμήμα του Κοραλλιογενούς Τριγώνου (περιοχή μεταξύ Φιλιππίνων, Ινδονησίας και Παπούας Νέας Γουινέας όπου βρίσκεται μία μεγάλη ποσότητα κοραλλιογενούς υφάλων). Ο συνολικός αριθμός κοραλλιών υπολογίστηκε σε 500 και θαλάσσιων ειδών ψαριών σε 2.400 αντίστοιχα. Νέα είδη ανακαλύπτονται έως και σήμερα συνεχίζονται. Ο ύφαλος Τουμπατάχα στη θάλασσα Σουλού ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1993. Τα νερά των Φιλιππίνων διατηρούν επίσης την υδατοκαλλιέργεια ψαριών, πολλών ειδών καβουριών, στρειδιών και φυκιών. Ένα είδος στρειδιού, το Pinctada maxima, παράγει μαργαριτάρια που έχουν φυσικά χρυσαφί χρώμα. Τα μαργαριτάρια αυτά έχουν ανακηρυχθεί ως «Εθνικό στολίδι».Με περίπου 13.500 είδη φυτών στη χώρα, από τα οποία τα 3.200 είναι μοναδικά, τα τροπικά δάση των Φιλιππίνων διαθέτουν μια σειρά από χλωρίδα, συμπεριλαμβανομένων πολλών σπάνιων τύπων ορχιδέας Πολλά είδη στις Φιλιππίνες απειλούνται με εξαφάνιση. Οι επιστήμονες λένε ότι η Νοτιοανατολική Ασία, στην οποία ανήκουν οι Φιλιππίνες, αντιμετωπίζει ένα καταστροφικό σενάριο: έως το τέλος του 21ου αιώνα, ενδέχεται να έχουν εξαφανιστεί έως και το 20% των ειδών, εν μέρει λόγω της καταστροφής των οικοτόπων που προκύπτει από την αποψίλωση των δασών. Οι Φιλιππίνες έχουν ένα ζεστό και υγρό τροπικό κλίμα. Υπάρχουν πρακτικά τρεις εποχές: μια ζεστή ξηρή εποχή από τον Μάρτιο έως τον Μάιο, μια περίοδο βροχών από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο, και μια δροσερή ξηρή εποχή από τον Δεκέμβριο έως τον Φεβρουάριο. Ο νοτιοδυτικός μουσώνας διαρκεί από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο, ενώ ο βορειοανατολικός μουσώνας από τον Νοέμβριο έως τον Απρίλιο. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται συνήθως από 21°C έως 32°C. Ο πιο δροσερός μήνας είναι ο Ιανουάριος, ενώ ο πιο ζεστός είναι ο Μάιος.Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περίπου 26,6 °C. Σε κάθε περιοχή στις Φιλιππίνες, η θερμοκρασία επηρεάζεται περισσότερο από το υψόμετρο και λιγότερο από γεωγραφικό μήκος ή πλάτος (αν βρίσκεται ανατολικά ή δυτικά, βορειότερα ή νοτιότερα, αντίστοιχα). Συνήθως, οι παραθαλάσσιες περιοχές έχουν όλες παρόμοιες θερμοκρασίες. Αντίθετα, η μέση ετήσια θερμοκρασία του Μπάγκιο, πόλης της νήσου Λουσόν που βρίσκεται σε υψόμετρο 1500 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, είναι 18.3°C, καθιστώντας το δημοφιλή προορισμό τις ζεστές εποχές. Η ετήσια βροχόπτωση διαφέρει από μέρος σε μέρος. Μπορεί να φτάσει τα 5.000 χιλιοστά στις ανατολικές νήσους αλλά λιγότερο από 1.000 χιλιοστά σε μερικές από τις απάνεμες κοιλάδες.Λόγω της θέσης τους, τα νησιά του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων αντιμετωπίζουν από 15 έως 20 τυφώνες ετησίως, κυρίως από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο. Οι Φιλιππίνες είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στην κλιματική αλλαγή και συγκαταλέγονται στις δέκα πιο ευάλωτες χώρες του κόσμου στους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής. Οι Φιλιππίνες είναι μία προεδρική δημοκρατία. Ο πρόεδρος εκτελεί τόσο χρέη αρχηγού κράτους όσο και χρέη αρχηγού κυβέρνησης, ενώ είναι επίσης ο ανώτατος διοικητής των ενόπλων δυνάμεων. Ο πρόεδρος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία για μία μοναδική εξαετή θητεία. Δεν έχει δηλαδή, το δικαίωμα να επανεκλεγεί. Ο πρόεδρος διορίζει και προεδρεύει του υπουργικού συμβουλίου. Ο νυν πρόεδρος Ροντρίγκο Ντουτέρτε εξελέγη για μια εξαετή θητεία ως πρόεδρος το 2016. Το διθάλαμο κοινοβούλιο (Κογκρέσο) αποτελείται από τη Γερουσία, την άνω βουλή, όπου οι γερουσιαστές που εκλέγονται για εξαετή θητεία, και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, που υπηρετεί ως η κάτω βουλή, και στην οποία οι βουλευτές εκλέγονται για τριετή θητεία. Η πολιτική των Φιλιππίνων τείνει να κυριαρχείται από άτομα με γνωστά ονόματα, όπως μέλη πολιτικών οικογενειών (οικογενειοκρατία) ή διασημότητες.Οι γερουσιαστές εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα από μία ενιαία πανεθνική περιφέρεια ενώ οι βουλευτές εκλέγονται και από μονοεδρικές περιφέρειες, επίσης με πλειοψηφικό σύστημα. Η δικαστική εξουσία ασκείται από τα δικαστήρια, επικεφαλής των οποίων είναι το Ανώτατο Δικαστήριο, που αποτελείται 15 συνολικά δικαστές. Οι δικαστές αυτοί διορίζονται από τον πρόεδρο έπειτα από υπόδειξη του Δικαστικού και Δικηγορικού Συμβουλίου. Η πρωτεύουσα των Φιλιππίνων είναι η Μανίλα και η πολυπληθέστερη πόλη είναι η πόλη Κουεζόν. Η τελευταία βρίσκεται στην ευρύτερη Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας (γνωστή ως Metro Manila - «Μέτρο Μανίλα»). Συνεπώς οι δύο πόλεις δεν αποτελούν ξεχωριστά αστικά συγκροτήματα.Από τη διακυβέρνηση του Ράμος και μετά (δεκαετία του 90'), έχουν γίνει προσπάθειες αλλαγής του πολιτειακού συστήματος των Φιλιππίνων από ενιαίο κράτος, που είναι σήμερα, σε ομοσπονδιακό και από το προεδρικό σε κοινοβουλευτικό, χωρίς όμως επιτυχία. Η διαφθορά στις Φιλιππίνες αποτελεί ένα διαχρονικό πολύ σημαντικό πρόβλημα, την οποία ορισμένοι ιστορικοί αποδίδουν στο σύστημα διακυβέρνησης που τέθηκε σε εφαρμογή κατά την περίοδο της Ισπανικής αποικιοκρατίας. Στις Φιλιππίνες πραγματοποιούνται προεδρικές και βουλευτικές εκλογές. Δεδομένου ότι η θητεία του προέδρου και του αντιπροέδρου είναι 6ετής, προεδρικές εκλογές γίνονται κάθε 6 χρόνια. Η πιο πρόσφατη προεδρική εκλογή έγινε τον Μάιο του 2022, άρα οι επόμενες προεδρικές εκλογές προγραμματίζονται για το 2028. Βουλευτικές εκλογές διεξάγονται κάθε τρία χρόνια. Σε κάθε βουλευτικές εκλογές εκλέγονται το σύνολο των βουλευτών της Βουλής των Αντιπροσώπων και τα μισά μέλη της Γερουσίας. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν επίσης τον Μάιο του 2022, άρα οι επόμενες προγραμματίζονται για το 2025. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι άνω των 18 ετών. Ως ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, η χώρα έχει εκλεγεί 4 φορές στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Η χώρα συμμετέχει ενεργά σε ειρηνευτικές αποστολές, ιδιαίτερα στο Ανατολικό Τιμόρ. Πάνω από 10 εκατομμύρια Φιλιππινέζοι ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό.Οι Φιλιππίνες είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ΕΧΝΑ). Έχει φιλοξενήσει πολλές συνόδους κορυφής της ΕΧΝΑ και συμβάλλει ενεργά στον καθορισμό των πολιτικών της Ένωσης. Είναι επίσης μέλος της Συνόδου Κορυφής της Ανατολικής Ασίας, της Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού, της Ομάδας των 24 (ομάδα αναπτυσσόμενων χωρών από όλον τον κόσμο) και του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Η χώρα επιδιώκει επίσης να αποκτήσει καθεστώς παρατηρητή στον Οργανισμό Ισλαμικής Συνεργασίας.Οι Φιλιππίνες έχουν μακρά σχέση με τις ΗΠΑ, που καλύπτει πολλούς τομείς όπως της οικονομία, και την ασφάλεια. Μια αμοιβαία αμυντική συνθήκη μεταξύ των δύο χωρών υπογράφηκε το 1951 και ανανεώθηκε αργότερα με συμφωνίες το 1999 και το 2016. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, Οι Φιλιππίνες υποστήριξαν τις αμερικανικές πολιτικές και συμμετείχαν στους πολέμους της Κορέας και του Βιετνάμ. Επίσης, οι ΗΠΑ είχαν παράσχει πολιτική υποστήριξη στον δικτάτορα Φερδινάντο Μάρκος, λόγω της αντικομμουνιστικής του πολιτικής του στάσης.Υπό τον Πρόεδρο Ντουτέρτε, οι δεσμοί με τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποδυναμωθεί ενώ ενισχύθηκαν οι αγορές στρατιωτικού εξοπλισμού από την Κίνα και τη Ρωσία. Επίσης ο Ντουτέρτε έχει δηλώσει ότι οι Φιλιππίνες δεν θα συμμετάσχουν σε κανέναν άλλο πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Παρόλα αυτά, το 2021, ο υπουργός εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν δήλωσε ότι οι ΗΠΑ υπερασπιστούν, εάν χρειαστεί, τις Φιλιππίνες καθώς και τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.Οι Φιλιππίνες αποδίδουν μεγάλη σημασία στις σχέσεις τους με την Κίνα και έχουν δημιουργήσει σημαντική συνεργασία με τη χώρα. Η Ιαπωνία επίσης έχει βοηθήσει σημαντικά την ανάπτυξη των Φιλιππίνων. Αν και, λόγω της Ιαπωνικής Κατοχής στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν εντάσεις μεταξύ των χωρών, μεγάλο μέρος της εχθρότητας προς την Ιαπωνία έχει ξεθωριάσει. Οι ιστορικοί και πολιτιστικοί δεσμοί εξακολουθούν να επηρεάζουν τις σχέσεις με την Ισπανία. Οι σχέσεις με τις χώρες της Μέσης Ανατολής διαμορφώνονται από τον μεγάλο αριθμό Φιλιππινέζων που εργάζονται σε αυτές τις χώρες και από ζητήματα που σχετίζονται με τη μουσουλμανική μειονότητα στις Φιλιππίνες.Οι Φιλιππίνες έχουν αξιώσεις στα νησιά Σπράτλυ, ένα αμφισβητούμενο αρχιπέλαγος βραχονησίδων και ατολών, μεταξύ Φιλιππίνων, Κίνας, Μαλαισίας, Μπρούνεϊ, Ταϊβάν και Βιετνάμ. Η μεγαλύτερη νησίδα που ελέγχουν οι Φιλιππίνες είναι το νησί Τίτου, το οποίο περιέχει και το μικρότερο χωριό των Φιλιππίνων. Οι Ένοπλες Δυνάμεις των Φιλιππίνων αποτελούνται από τρεις κλάδους: την Πολεμική Αεροπορία, τον Στρατό και το Ναυτικό. Στις Φιλιππίνες η στράτευση δεν είναι υποχρεωτική. Την ασφάλεια των πολιτών διαχειρίζεται η Εθνική Αστυνομία των Φιλιππίνων υπό τις διαταγές του Υπουργείου Εσωτερικών και Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Το 2018, δαπανήθηκαν για τις Ένοπλες Δυνάμεις 2,843 δισεκατομμύρια δολάρια ή το 1,1% του ΑΕΠ. Οι Φιλιππίνες διοικούνται ως ενιαίο κράτος όπου οι περιφέρειες έχουν λίγες αρμοδιότητες, με εξαίρεση την Αυτόνομη Περιοχή Μπανγκσαμόρο στο Μουσουλμανικό Μιντανάο. Παρόλα αυτά, έχουν γίνει αρκετά βήματα προς μεγαλύτερη αποκέντρωση εντός του ενιαίου συστήματος. Ένας νόμος του 1991 μεταβίβασε ορισμένες εξουσίες στις τοπικές αυτοδιοικίσεις. Η χώρα χωρίζεται σε 17 περιφέρειες, 81 επαρχίες, 146 πόλεις, 1.488 δήμους και 42.036 Μπαρανγκάι. Το τελευταίο είναι το μικρότερο επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης και έχει μακρά ιστορία, που ξεκινά πριν την έλευση των Ισπανών. Η Επιτροπή για τον Πληθυσμό υπολόγισε τον πληθυσμό της χώρας σε 107.190.081 άτομα, για τις 31 Δεκεμβρίου 2018, με βάση την τελευταία επίσημη απογραφή του 2015 που διενεργήθηκε από τη Στατιστική Αρχή των Φιλιππίνων. Μεταξύ των ετών 1990 και 2008, ο πληθυσμός των Φιλιππίνων αυξήθηκε κατά περίπου 28 εκατομμύρια, μία αύξηση της τάξεως του 45%. Η πρώτη επίσημη πληθυσμιακή απογραφή στις Φιλιππίνες πραγματοποιήθηκε το 1877 και κατέγραψε πληθυσμό 5.567.685 ατόμων.Ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού ήταν 2,34% μεταξύ 1990 και 2000, ενώ μειώθηκε σε περίπου 1,90% για την περίοδο 2000–2010. Οι προσπάθειες των αρχών να μειώσουν την αύξηση του πληθυσμού ήταν ανέκαθεν ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Η διάμεση ηλικία του πληθυσμού είναι τα 22,7 έτη με το 60,9% του συνολικού πληθυσμού να έχει ηλικία 15 έως 64 ετών. Το προσδόκιμο ζωής είναι συνολικά 69,4 έτη. Συγκεκριμένα, για τις γυναίκες είναι 73,1 έτη και για τους άνδρες 65,9 έτη. Το ποσοστό της φτώχειας μειώθηκε στο 21,6% το 2015 από 25,2% που ήταν το 2012.Το ένα τρίτο του πληθυσμού κατοικεί στη Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας και τις περιφέρειες γύρω από αυτήν. Επίσης, αξιωσημείοτο είναι το γεγονός ότι η Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας είναι η πολυπληθέστερη από τις τρεις επίσημα αναγνωρισμένες μητροπολιτικές περιοχές των Φιλιππίνων και η 5η πιο πυκνοκατοικημένη στον κόσμο. Σύμφωνα με την απογραφή του 2015 είχε πληθυσμό 12.877.253 κατοίκων που αποτελούν σχεδόν το 13% του συνολικού πληθυσμού. Συμπεριλαμβανομένων των προαστίων στις γειτονικές επαρχίες, ο πληθυσμός της αστικής περιοχής της Μανίλας είναι περίπου 23.088.000. Το ποσοστό αστικοποίησης είναι 51,2%. Η Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας συνεισέφερε κατά 468,4 δισεκατομμύρια ₱ το 2009, δηλαδή το 33% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. Οι Φιλιππίνες χαρακτηρίζονται από αξιοσημείωτη εθνοτική ποικιλομορφία, που είναι αποτέλεσμα των πολλών νησιών του αρχιπελάγους, καθώς και των μεγάλων θαλασσών και των οροσειρών που χωρίζουν τα νησιά. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το 24,4% των Φιλιππινέζων είναι Ταγκαλόγκ, το 11,4% Βισάγια, 9,9% Κεμπουάνο, 8,8% Ιλοκάνο, 8,4% Χιλιγκάινον, 6,8% Μπαϊκόλ, 4% Γουαράι, και το 26,2% ανήκουν σε κάποια άλλη φυλή, που μπορούν να αναλυθούν περαιτέρω για να προκύψουν πιο ευδιάκριτες μη φυλετικές ομάδες όπως οι Μόρο, οι Καπαμπαγάν και άλλοι. Υπάρχουν επίσης πολλοί αυτόχθονες πληθυσμοί.Οι Νεγρίτος θεωρούνται ως ένας από τους αρχαιότερους κατοίκους των νησιών των Φιλιππίνων. Αυτοί οι αυτόχθονες κάτοικοι είναι μια αυστραλιανή ομάδα και αποτελούν ζωντανά υπολείμματα της πρώτης ανθρώπινης μετανάστευσης από την Αφρική στην Αυστραλία που πιθανότατα εκτοπίστηκαν από μεταγενέστερα μεταναστευτικά κύματα. Τουλάχιστον κάποιοι από τους Νεγρίτος διατηρούν πρόσμειξεις με το εξαφανισμένο ανθρώπινο είδος Ντενίσοβαν στο γονιδίωμά τους. Η βάση δεδομένων Ethnologue απαριθμεί 186 γλώσσες στις Φιλιππίνες, από τις οποίες οι 182 είναι ζωντανές, ενώ οι υπόλοιπες 4 δεν έχουν πλέον κανέναν γνωστό ομιλητή. Οι περισσότερες γλώσσες αποτελούν μέρος του Φιλιππινέζικου κλάδου των Μαλαιο-Πολυνησιακών γλωσσών, που ανήκουν με τη σειρά τους στην οικογένεια των Αυστρονησιακών γλωσσών. Υπάρχουν επίσης πολλές γλώσσες των Νεγρίτος που έχουν μοναδικά λεξιλόγια τα οποία επέζησαν από τον αυστρονησιακό πολιτισμό.Τα Φιλιππινέζικα και τα Αγγλικά είναι οι επίσημες γλώσσες της χώρας. Τα Φιλιππινέζικα ομιλόνται κυρίως στη Μανίλα και τη γύρω περιοχή, και είναι μια τυποποιημένη εκδοχή της γλώσσας Ταγκαλόγκ. Τόσο τα Φιλιππινέζικα όσο και τα Αγγλικά χρησιμοποιούνται στην κυβέρνηση, την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και τις επιχειρήσεις, αν και σε κάθε περιοχή χρησιμοποίείται συχνά και επίσημα η τοπική γλώσσα. Το σύνταγμα των Φιλιππίνων προβλέπει την προώθηση της ισπανικής και της αραβικής γλώσσας σε εθελοντική και προαιρετική βάση. Τα ισπανικά ήταν η lingua franca των Φιλιππίνων έως τα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά έκτοτε μειώθηκε πολύ στη χρήση. Παρόλα αυτά, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ισπανικά δάνεια στις φιλιππινέζικες γλώσσες. Τα αραβικά διδάσκονται κυρίως στα ισλαμικά σχολεία στο Μιντανάο. Οι Φιλιππίνες είναι ένα κοσμικό κράτος που κατοχυρώνει συνταγματικά την ανεξιθρησκεία. Ο Χριστιανισμός είναι η κυρίαρχη θρησκεία, στην οποία πιστεύει περίπου το 89% του πληθυσμού. Τα στοιχεία της απογραφής του 2015 διαπίστωσαν ότι το 79,53 % του πληθυσμού ανήκε στον καθολικισμό. Μέχρι το 2013, οι Φιλιππίνες είχαν τον τρίτο μεγαλύτερο πληθυσμό Ρωμαιοκαθολικών στον κόσμο ενώ αποτελούσαν τη χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό Χριστιανών στην Ασία. Περίπου το 37% του πληθυσμού παρακολουθεί τακτικά τη Θεία Λειτουργία. Το 29% των καθολικών πιστών της χώρας θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ θρησκευόμενους. Μια ανεξάρτητη καθολική εκκλησία, η Ανεξάρτητη Εκκλησία των Φιλιππίνων, έχει περίπου 67 χιλιάδες πιστούς. Ο προτεσταντισμός είναι το δεύτερο μεγαλύτερο χριστιανικό δόγμα στη χώρα. Το 2015 ήταν το 9,13% του πληθυσμού. Το 2,64% του πληθυσμού είναι μέλη της Ινγκλέσια νι Κρίστο (Εκκλησία του Χριστού), μία ανεξάρτητη αντιτριαδική εκκλησία που ιδρύθηκε το 1913. Το σύνολο των πιστών του Συμβουλίου των Ευαγγελικών Εκκλησιών των Φιλιππίνων ανέρχεται στο 2,42 % του συνολικού πληθυσμού.Το Ισλάμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός των Φιλιππίνων καταγράφηκε στο 6% περίπου του συνολικού πληθυσμού σύμφωνα με την απογραφή του 2015. Αντίθετα, μια έκθεση του 2012 από την Εθνική Επιτροπή Μουσουλμάνων Φιλιππινέζων ανέφερε ότι περίπου 10,7 εκατομμύρια ή το 11% των Φιλιππινέζων είναι Μουσουλμάνοι. Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων ζει στο Μιντανάο και σε κοντινά νησιά. Οι περισσότεροι ακολουθούν το σουνιτικό Ισλάμ υπό τη σχολή Σαφιί.Το ποσοστό των θετικών αθεϊστών και αγνωστικιστών μαζί στις Φιλιππίνες μετρήθηκε σε περίπου 3% του πληθυσμού το 2008. Η απογραφή των Φιλιππίνων του 2015 κατέγραψε ότι περίπου το 0,02 δήλωσε ότι δεν ακολουθούσε καμία θρησκεία. Μια έρευνα του 2014 ανέφερε ότι το 21% των ερωτηθέντων αυτοπροσδιοριζόταν ως «μη θρησκευόμενο άτομο». Περίπου το 0,24% του πληθυσμού ασκεί ιθαγενείς λαϊκές θρησκείες, των οποίων οι πρακτικές και οι πεποιθήσεις συχνά συγκρίνονται με τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ. Ο Βουδισμός ασκείται από περίπου 0,03% του πληθυσμού, και κυρίως μεταξύ των Φιλιππινέζων κινεζικής καταγωγής. Το 2020, η οικονομία των Φιλιππίνων παρήγαγε ΑΕΠ 367,4 δις δολαρίων. Οι κύριες εξαγωγές της χώρας για το 2019 περιελάμβαναν ολοκληρωμένα κυκλώματα, μηχανήματα/εξαρτήματα γραφείου, καλωδιώσεις, ημιαγωγούς και μετασχηματιστές. Οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι των Φιλιππίνων ήταν η Κίνα (16%), οι ΗΠΑ (15%), η Ιαπωνία (13%), το Χονγκ Κονγκ (12%), η Σιγκαπούρη (7%) και η Γερμανία (5%). Νόμισμα της χώρας αποτελεί το Πέσο Φιλιππίνων (συμβολίζεται ως ₱ ή PHP).Ως μια πρόσφατα βιομηχανοποιημένη χώρα, οι Φιλιππίνες έχουν περάσει από μια γεωργική οικονομία σε μια οικονομία με κέντρο τις υπηρεσίες και τη μεταποίηση. Το εργατικό δυναμικό της χώρας το 2018 ήταν περίπου 43,46 εκατομμύρια. Από αυτά, ο γεωργικός τομέας απασχολούσε το 24,3%, ενώ αντιπροσώπευε το 8,1% του ΑΕΠ της χώρας για το 2018. Ο βιομηχανικός τομέας απασχολούσε περίπου το 19% του εργατικού δυναμικού και αντιπροσώπευε το 34,1% του ΑΕΠ, ενώ το 57% των εργαζομένων απασχολήθηκαν στον τομέα των υπηρεσιών. Ο τομέας αυτός ήταν υπεύθυνος για το 57,8% του ΑΕΠ.Το ποσοστό ανεργίας ανερχόταν στο 4,5% τον Οκτώβριο του 2019. Εν τω μεταξύ, λόγω χαμηλότερων χρεώσεων σε είδη πρώτης ανάγκης, ο πληθωρισμός υποχώρησε στο 1,7% τον Αύγουστο του 2019 Τα ακαθάριστα διεθνή αποθέματα τον Οκτώβριο του 2013 ήταν 83,201 δισεκατομμύρια δολάρια. Η χώρα είναι μεγάλος εισαγωγέας. Οι εισαγωγές είναι μεγαλύτερες από τις εξαγωγές. Η Μανίλα φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία της Ασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης. Η Ασιατική Οικονομική Κρίση του 1997 επηρέασε την οικονομία των Φιλιππίνων, με πτώση της αξίας του πέσο, καθώς και πτώσεις στο Χρηματιστήριο. Ο βαθμός Παρόλα αυτά οι άμεσες επιπτώσεις της κρίσης ήταν ελαφρύτερες στις Φιλιππίνες, σε σύγκριση με άλλες ασιατικές χώρες που επίσης επλήγησαν από αυτήν (π.χ. Ινδονησία). Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στον δημοσιονομικό συντηρητισμό της κυβέρνησης, που ήταν με τη σειρά του αποτέλεσμα της μακρόχρονης δημοσιονομικής εποπτείας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Από το τέλος της κρίσης του 1997 υπήρξαν σημάδια προόδου. Το 2004, η οικονομία σημείωσε ανάπτυξη 6,4% του ΑΕΠ και 7,1% το 2007, τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξής της εδώ και τρεις δεκαετίες. Πάντως, η μέση ετήσια αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ για την περίοδο 1966–2007 εξακολούθησε να είναι 1,45% σε σύγκριση με μέσο όρο 5,96% για την περιοχή της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού συνολικά. Επίσης, το ημερήσιο εισόδημα για το 45% του πληθυσμού των Φιλιππίνων παραμένει κάτω 2 δολάρια. Οι Φιλιππινέζοι του εξωτερικού συμβάλλουν σημαντικά στην οικονομία των Φιλιππίνων ενισχύοντας οικονομικά τις οικογένειές τους που βρίσκονται πίσω στην πατρίδα. Η περιφερειακή ανάπτυξη είναι άνιση, με τη Λουσόν -και συγκεκριμένα την περιοχή της Μανίλας- να κερδίσει τον μεγαλύτερο βαθμό οικονομικής ανάπτυξης, εις βάρος άλλων περιφερειών. Βιομηχανίες υπηρεσιών όπως ο τουρισμός έχουν αναγνωριστεί ως τομείς που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν εντυπωσιακά. | Οι Φιλιππίνες (φιλιππινέζικα: Pilipinas, αγγλικά:Philippines), επίσημα, η Δημοκρατία των Φιλιππίνων (φιλιππινέζικα: Repúbliká ng̃ Pilipinas, αγγλικά: Republic of the Philippines), είναι νησιωτική χώρα στη νοτιοανατολική Ασία. Βρίσκεται στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό και αποτελείται από περίπου 7.641 νησιά τα οποία ομαδοποιούνται σε τρία μεγάλα γεωγραφικά διαμερίσματα: η Λουσόν στον βορά, τα νησιά Βισάγιας στο κέντρο και το Μιντανάο στο νότο. Οι Φιλιππίνες βρέχονται από τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα δυτικά, τη Θάλασσα των Φιλιππίνων στα ανατολικά και τη Θάλασσα της Κελέβης στα νοτιοδυτικά. Δεν συνορεύει εδαφικά με καμία χώρα, όμως μοιράζεται θαλάσσια σύνορα με την Ταϊβάν στα βόρεια, την Ιαπωνία στα βορειοανατολικά, το Παλάου στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, την Ινδονησία στα νότια, τη Μαλαισία στα νοτιοδυτικά, το Βιετνάμ στα δυτικά και την Κίνα στα βορειοδυτικά. Οι Φιλιππίνες καλύπτουν μια έκταση 300.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και, μέχρι το 2020, είχαν πληθυσμό περίπου 109 εκατομμυρίων ανθρώπων, καθιστώντας την τη 12η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο. Στις Φιλιππίνες κατοικούν πολλές διαφορετικές εθνότητες, η καθεμία με διαφορετικό πολιτισμό και γλώσσα. Η Μανίλα είναι η πρωτεύουσα της χώρας, ενώ η μεγαλύτερη πόλη είναι η Κέζον, η οποία εντάσσεται στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Μανίλας. Το αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων κατοικήθηκε από πολύ παλιά, αρχικά από τους Νεγρίτος (αγγλικά: Negritos), ενώ στη συνέχεια από διαδοχικά μεταναστευτικά κύματα Αυστρονησιακών λαών. Οι Αυστρονησιακοί λαοί αποτελούν και σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των εθνοτικών ομάδων των Φιλιππίνων. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η υιοθέτηση του Ανιμισμού, του Ινδουισμού και του Ισλάμ δημιούργησε πολλά νησιωτικά βασίλεια. Η άφιξη του Φερδινάνδου Μαγγελάνου, ενός Πορτογάλου εξερευνητή που υπηρετούσε το Ισπανικό Στέμμα, σηματοδότησε την αρχή της Ισπανικής αποικιοκρατίας. Το 1543, ο Ισπανός εξερευνητής Ρουί Λόπεθ ντε Βιλαλόμπος ονόμασε το αρχιπέλαγος «Las Islas Filipinas» προς τιμήν του Φιλίππου Β' της Ισπανίας. Ισπανοί έποικοι ξεκίνησαν να μεταναστεύουν στις Φιλιππίνες μέσω του Μεξικού το 1565, με αποτέλεσμα οι Φιλιππίνες να γίνουν μέρος της Ισπανικής Αυτοκρατορίας για περισσότερα από 300 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, διαδόθηκε ευρύτατα ο καθολικισμός ενώ η Μανίλα έγινε ένα σημαντικότατο λιμάνι για το εμπόριο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το 1896, ξεκίνησε η Φιλιππινέζικη Επανάσταση, η οποία στη συνέχεια περιπλέχτηκε με τον Ισπανοαμερικανικό Πόλεμο του 1898. Με το τέλος αυτού του πολέμου, η Ισπανία παραχώρησε την επικράτεια των Φιλιππίνων στις Ηνωμένες Πολιτείες έναντι 20.000.000 $, παρόλο που οι Φιλιππινέζοι επαναστάτες είχαν μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία τους. Ο Φιλιππινοαμερικανικός Πόλεμος, που ακολούθησε, έληξε με τη νίκη των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί διατήρησαν τον έλεγχο των Φιλιππίνων μέχρι την εισβολή των Ιαπώνων τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που οδήγησε στην Ιαπωνική Κατοχή. Μετά την απελευθέρωση, οι Φιλιππίνες έγιναν ανεξάρτητες το 1946 ως ενιαίο και κυρίαρχο κράτος. Μετά την ανεξαρτησία ακολούθησε μία τεταμένη πολιτική περίοδος με αποκορύφωμα την επιβολή μίας δικτατορίας υπό τον Φερδινάντο Μάρκος το 1972. Τελικά, μία επανάσταση το 1986 αποκατέστησε τη δημοκρατία, η οποία διατηρείται έως και σήμερα. Οι Φιλιππίνες είναι μια αναδυόμενη αγορά και μια πρόσφατα βιομηχανοποιημένη χώρα, με την οικονομία της να μετατοπίζεται από τον γεωργικό τομέα, στον τομέα των υπηρεσιών και της μεταποίησης. Είναι ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, της Ένωσης των Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας, του φόρουμ της Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού και της Συνόδου Κορυφής της Ανατολικής Ασίας, ενώ είναι μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων από το 1993. Η θέση της χώρας στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς του Ειρηνικού και κοντά στον ισημερινό την καθιστά επιρρεπή σε σεισμούς και τυφώνες. Η χώρα διαθέτει μια ποικιλία φυσικών πόρων και φιλοξενεί μία παγκόσμιας σημασίας πλούσια βιοποικιλότητα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%82 |
Ίγκορ Ντόντον | Ο Ίγκορ Ντόντον γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1975 στο χωριό Σάντοβα της περιφέρειας Καλαράσι της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μολδαβίας από τον Νικολάε (πέθανε το 2012 ) και την Γκαλίνα Ντόντον, καθηγήτρια ρουμανικής γλώσσας στο χωριό του. Αποφοίτησε από τη Σχολή Οικονομικών Επιστημών στο Κρατικό Αγροτικό Πανεπιστήμιο της Μολδαβίας το 1997 και στη συνέχεια τη Σχολή Διοίκησης στην Ακαδημία Οικονομικών Σπουδών της Μολδαβίας το 1998. Αργότερα αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή στα οικονομικά στο Ινστιτούτο Διεθνούς Διοίκησης. Απέκτησε τον επιστημονικό τίτλο του Διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών στην Ακαδημία Οικονομικών Σπουδών της Μολδαβίας, στο Τμήμα Τραπεζών και Χρηματιστηρίων. Από το 1997 έως το 2005 ο Ντόντον ασκούσε και παιδαγωγική δράση. Εκεί συνάντησε τη σύζυγό του Γκαλίνα τον Μάιο του 1995. Έτσι, κατέχει τις θέσεις του βοηθού λέκτορα στην Ακαδημία Οικονομικών Σπουδών της Μολδαβίας (Τμήμα Τραπεζών και Χρηματιστηρίων), ανώτερου λέκτορα στο Ελεύθερο Διεθνές Πανεπιστήμιο Μολδαβίας (Τμήμα Τραπεζών και Χρηματιστηρίων), στο Διεθνές Ινστιτούτο Διοίκησης (Τμήμα Οικονομικών ) και το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μολδαβίας. Ο Ντόντον είναι επίσης μέλος Εξεταστικών Επιτροπών στις πανεπιστημιακές εξετάσεις αποφοίτησης στο ULIM και το IIM. Μετά την αποφοίτησή του από εκπαιδευτικά ιδρύματα, από τον Ιούλιο του 1997 ο Ντόντον εργάζεται στο Χρηματιστήριο της Μολδαβίας. Έτσι, μεταξύ 1997–2001 εργάζεται ως ανώτερος ειδικός του Τμήματος Εκκαθάρισης, του Τμήματος Χρηματιστηρίου, διαχειριστής των Ηλεκτρονικών Συστημάτων Συναλλαγών και στη συνέχεια, Διευθυντής του Τμήματος Μάρκετινγκ, Τμήμα Εισαγωγών στο Χρηματιστήριο της Μολδαβίας. Μεταξύ Νοεμβρίου 2001 και Μαΐου 2005, διετέλεσε πρόεδρος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Αποθετηρίου Αξιών της Μολδαβίας Α.Ε. Από τον Σεπτέμβριο του 2002 έως τον Μάιο του 2005 ήταν πρόεδρος του Χρηματιστήριο Παγκόσμιων Εμπορευμάτων της Μολδαβίας. Μεταξύ Φεβρουαρίου 2003 - Μαΐου 2005, ο Ντόντον είναι μέλος της επιτροπής εμπειρογνωμόνων της Εθνικής Επιτροπής Κινητών Αξιών της Μολδαβίας. Επίσης, μεταξύ Μαρτίου 2004 - Μαΐου 2005, είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Διαιτησίας του Χρηματιστηρίου. Δημοσιεύει επιστημονικά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, ως εκδότης του Newsletter «Χρηματιστήριο Αξιών της Μολδαβίας» και του Stock Market Bulletin του Χρηματιστηρίου Παγκόσμιων Εμπορευμάτων «Stock Exchange - Stock Market quotations». Ο Ντόντον διορίστηκε στη θέση του Αναπληρωτή Υπουργού Εμπορίου και Οικονομίας τον Μάιο του 2005, κατά τη διάρκεια του δεύτερου υπουργικού συμβουλίου του Ταρλέφ. Ανέλαβε τη θέση του Υπουργού Εμπορίου και Οικονομίας τον Σεπτέμβριο του 2006. Διατήρησε τη θέση μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009, όταν έληξε η κυβέρνηση της Ζιναΐντα Γκρετσεάνιι. Ο Ντόντον κατείχε επίσης τη θέση του Αναπληρωτή Πρωθυπουργού υπό την Γκρετσεάνιι από το 2008 έως το 2009. Το 2005, το PCRM είχε επίσης κερδίσει τις εκλογές έχοντας μια ανοιχτή φιλοευρωπαϊκή πλατφόρμα, με ένα φιλοευρωπαϊκό σύνθημα «Ψηφίζω», όπου τα ευρωπαϊκά αστέρια παρέδωσαν το σφυροδρέπανο στην κόκκινη κομμουνιστική ταπετσαρία. Το 2007, μια τάση για όλες τις πολιτικές δυνάμεις ήταν να υιοθετήσουν μια φιλοευρωπαϊκή πλατφόρμα για τις εκλογές του 2009. Από αυτή την άποψη, ο Ντόντον, κατά τη διάρκεια των εργασιακών του ταξιδιών στις Βρυξέλλες, είχε διαβεβαιώσει τους υψηλόβαθμους Ευρωπαίους αξιωματούχους για το πώς ο ίδιος και ένα ολόκληρο Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν φιλοευρωπαϊκά. Τον Σεπτέμβριο του 2009, μετά από 8 χρόνια διακυβέρνησης, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήρθε στην αντιπολίτευση. Ο Ντόντον έχασε τη θέση του υπουργού. Έγινε βουλευτής στη Βουλή, η οποία επανεξελέγη τον Νοέμβριο του 2010. Είχε την 6η θέση στη λίστα PCRM των υποψηφίων. Οι κομμουνιστές άλλαξαν τον ευρωπαϊκό φορέα και το 2010 παρασύρθηκαν προς τα ανατολικά και αυτοανακηρύχθηκαν φιλορώσοι. Ο Ντόντον, σε μόλις ένα χρόνο, από το 2009 έως το 2010, έγινε ένας πεπεισμένος υπέρ της Μολδαβίας – όχι Ευρώπη, ούτε Ρωσία. «Η Μολδαβία μπορεί να γίνει σημείο επαφής για διάφορες χώρες· μια περιοχή όπου πρώτα απ' όλα θα παρεμβαίνει στα οικονομικά συμφέροντα των γειτόνων και των εταίρων μας. Βρισκόμαστε σε πολύ πλεονεκτική θέση όσον αφορά το κοινό συμφέρον της ΚΑΚ και της ΕΕ και αυτός ο στόχος θα γίνει ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής.» Τον Ιούνιο του 2011, ο Ντόντον έχασε από τον Ντορίν Κιρτοάκα στις εκλογές για δήμαρχος του Κισινάου. Πήρε το 49,4% των ψήφων. Οι τοπικές εκλογές αποτέλεσαν αφορμή, για να επιστρέψει το Κομμουνιστικό Κόμμα στην εξουσία, τουλάχιστον σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ντόντον πήγε στις Βρυξέλλες όπου είχε συναντήσεις με ευρωπαίους αξιωματούχους προκειμένου να δημιουργήσει τις πιθανές εταιρικές σχέσεις: «Βρίσκομαι σε ταξίδι εργασίας στις Βρυξέλλες, όπου έχω αρκετές συναντήσεις στην ατζέντα μου, μεταξύ των οποίων και με Δημάρχους ορισμένων μεγαλουπόλεων του Βελγίου, με τον ασκούντα καθήκοντα πρωθυπουργού του Βελγίου και ορισμένους υψηλόβαθμους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής». Μέσα στο PCRM, υπήρχε μια εσωτερική διαμάχη μεταξύ του Ντόντον και του Μαρκ Τκάτσιουκ. Ο Ντόντον είχε κάποια ξεχωριστή γνώμη για ορισμένα ζητήματα πολιτικής. Αυτή η ανεξαρτησία είχε προκαλέσει κάποιους φόβους από την πλευρά του Τκάτσιουκ και ο Ντόντον θεωρήθηκε κοινωνική απειλή. Ο Ντόντον έχει δείξει ότι είχε εσωτερική υποστήριξη, από κάποιες επιτροπές ράιον του κόμματος. Μια ανεξάρτητη θέση του Ντόντον, η βαθμολογία του μέσα στο κόμμα και στην κοινωνία, οι πολιτικές του φιλοδοξίες να ξεπεράσει την εξουσία, πρώτα του Δημαρχείου και μετά, στο PCRM – όλα αυτά ερμηνεύτηκαν από τον Τκάτσιουκ ως απειλή, και έτσι επέσπευσε τις ενέργειες που οδήγησαν σε περιθωριοποίηση του Ντόντον στο PCRM, με μεθόδους παραπληροφόρησης για να αποτρέψει την ανάθεσή του στη θέση του Δημάρχου της Πρωτεύουσας. Τον Νοέμβριο του 2011, ο Ντόντον αποχώρησε από το Κόμμα των Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας (PCRM) επικαλούμενος ελπίδες ότι θα μπορούσε να επιτευχθεί συμφωνία με την κυβερνώσα Συμμαχία για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση για την εκλογή προέδρου και τον τερματισμό μιας συνταγματικής κρίσης, που είχε διαρκέσει από την παραίτηση του Βλαντιμίρ Βορόνιν το 2009. Η Γκρετσεάνιι και η Βερόνικα Αμπράμτσιουκ έφυγαν ταυτόχρονα. «Η απόφασή μας έχει κοινό και σύνθετο στόχο: να αποφύγουμε πρόωρες εκλογές, εκλογές για τον πρόεδρο της χώρας, ανασχηματισμό της κυβέρνησης και πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Αυτή είναι η επιθυμία της κοινωνίας, και αυτό χρειάζεται η Δημοκρατία της Μολδαβίας – μια σταθερότητα και η οικονομική ανάπτυξη μια για πάντα… Αφήσαμε το PCRM για να κόψουμε τον «γόρδιο δεσμό» του μίσους και της δυσπιστίας που για τα τελευταία δύο χρόνια κατέστησαν αδύνατη οποιαδήποτε συνταγματική απόφαση, που απαιτείται για τη σταθερότητα της Δημοκρατίας της Μολδαβίας» δήλωσε ο Ντόντον. Στις 18 Δεκεμβρίου 2011, ο Ντόντον εντάχθηκε στο Κόμμα των Σοσιαλιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας (PSRM) και, στο 10ο Συνέδριο του PSRM, εξελέγη πρόεδρος του κόμματος. Στις 16 Μαρτίου 2012, τρεις πρώην κομμουνιστές (Ντόντον, Γκρετσεάνιι και Αμπράμτσιουκ) ψήφισαν υπέρ του υποψηφίου της Συμμαχίας για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση (AIE) Νικολάε Τιμόφτι ως προέδρου της Μολδαβίας. Αργότερα, ο Ντόντον δήλωσε ότι μετάνιωσε για την ψήφο του Τιμόφτι. Μετά την εκλογή του ως πρόεδρος της Μολδαβίας, λόγω ιδιαιτεροτήτων της νομοθεσίας της Μολδαβίας, ο Ντόντον παραιτήθηκε από τη θέση του προέδρου του PSRM και αποχώρησε από το κόμμα, αντικαθιστώντας τη Ζιναΐντα Γκρεσεάνιι ως προσωρινή αρχηγό. Ο Ντόντον ορκίστηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2016 στο Παλάτι της Δημοκρατίας. Τρεις ημέρες αργότερα, η σημαία της Ευρώπης, που κυμάτιζε δίπλα στη σημαία της Μολδαβίας από το κτήριο της προεδρικής διοίκησης της Μολδαβίας αφαιρέθηκε. Στις 4 Ιανουαρίου 2017, ο Ντόντον συναντήθηκε με τον πρόεδρο της αποσχισθείσας δημοκρατίας της Υπερδνειστερίας Βαντίμ Κρασνοσέλσκι. Αυτή η συνάντηση ήταν η πρώτη συνάντηση των ηγετών της Μολδαβίας και της Υπερδνειστερίας εδώ και 8 χρόνια. Τον Οκτώβριο του 2017, ο Ντόντον υπέγραψε νόμο που προέβλεπε τη μεταρρύθμιση της Ακαδημίας Επιστημών της Μολδαβίας. Μετά την εκλογή του ως προέδρου, σε συνέντευξή του στην Deutsche Welle, ο Ντόντον είπε: «Πιστεύω ότι έχουμε πολλά προβλήματα, που πρέπει να αντιμετωπιστούν από κοινού με τη Ρωσία, αυτό είναι αλήθεια. Ταυτόχρονα, όμως, δεν είμαι φιλορώσος, ούτε φιλοδυτικός, αλλά φιλομολδαβός πολιτικός, υποστηρικτής του κράτους μας. Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι να σεβόμαστε τα συμφέροντα της χώρας μας. Το ότι είμαι «φιλορώσος» είναι ένα κλισέ, που οι πολιτικοί μου αντίπαλοι προσπαθούν να εισάγουν στη συνείδηση των πολιτών.» Το 2018, ο πρόεδρος της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο ήταν ο πρώτος αρχηγός ξένου κράτους, που συνάντησε τον Ντόντον στη Μολδαβία. Ο Ντόντον έχει επίσης κάνει τις κατάλληλες ενέργειες, για να καταστήσει τη ρωσική γλώσσα υποχρεωτική στα σχολεία της Μολδαβίας. Στις 5 Μαΐου 2018, ο Ντόντον ανακοίνωσε μια εκστρατεία, η οποία θα έφερνε νομοθεσία στο κοινοβούλιο, η οποία θα μετέτρεπε τη Μολδαβία από κοινοβουλευτική δημοκρατία σε προεδρική δημοκρατία. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2019 σχετικά με τους πιο σεβαστούς πολιτικούς της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, ο Ντόντον χαίρει της υψηλότερης εμπιστοσύνης, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση μεταξύ των πολιτικών στους οποίους οι Μολδαβοί έχουν την υψηλότερη εμπιστοσύνη. Στα πρώτα χρόνια της προεδρίας του, έγιναν βήματα για την ανακαίνιση του Προεδρικού Μεγάρου στην Κοντρίτσα με τη βοήθεια της τουρκικής κυβέρνησης. Μερικές από τις ανακαινίσεις περιελάμβαναν μια παιδική χαρά για τα μικρά παιδιά του Ντόντον και μια κάβα. Το ανακαινισμένο παλάτι άνοιξε στις 17 Οκτωβρίου 2018 από τον Ντόντον και τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Στις 16 Οκτωβρίου 2018 ο Ντόντον δήλωσε ότι η χώρα του θα ήταν έτοιμη να φιλοξενήσει μια Πανορθόδοξη Σύνοδο, όπου θα έπρεπε να συζητηθεί η κατάσταση με το αυτοκέφαλο της Ουκρανίας και το σχίσμα Μόσχας-Κωνσταντινούπολης. Είπε επίσης ότι «η Μολδαβία θα παραμείνει κανονική περιοχή του Πατριαρχείου Μόσχας». Στις αρχές του 2019, ο Πρόεδρος Ντόντον διέταξε μια Εθνική Επιτροπή Συντονισμού να προγραμματίσει εθνικές εκδηλώσεις και εορτασμούς αφιερωμένους στην 75η επέτειο από την Απελευθέρωση της Μολδαβίας στη Δεύτερη Επίθεση Ιασίου–Κισινάου. Οι εκδηλώσεις θα περιλάμβαναν την αποκατάσταση ή την ανακατασκευή μνημείων και στρατιωτικών τάφων και τη μαγνητοσκόπηση ενός ντοκιμαντέρ για την επίθεση. Ταυτόχρονα, ο Ντόντον προήδρευσε στους εορτασμούς της 660ης επετείου της πολιτείας της Μολδαβίας στις αρχές Φεβρουαρίου. Κατά τη διάρκεια της συνταγματικής κρίσης της Μολδαβίας του 2019, ο Ντόντον απαλλάχθηκε προσωρινά από τις εξουσίες και τα καθήκοντα της προεδρίας από ένα μολδαβικό δικαστήριο λόγω της απροθυμίας να διαλύσει το κοινοβούλιο όπως είχε εντολή από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Μολδαβίας σε προηγούμενη απόφαση και αντικαταστάθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό Πάβελ Φίλιπ ως αναπληρωτής πρόεδρος της χώρας. Στα τέλη Οκτωβρίου, συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Υπερδνειστερίας Κρασνοσέλσκι στην κατοικία του στο Χολερκάνι ενόψει της Διάσκεψης της Βαυαρίας, που είχε προγραμματιστεί για τις 4-5 Νοεμβρίου. Το 2020, διέταξε τη δημιουργία μιας Εθνικής Εραλδικής Επιτροπής που θα εξετάσει την ιδέα της απονομής μεταλλίων σε βετεράνους πολέμου προς τιμήν της 75ης επετείου από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 15 Απριλίου, διέταξε την αναβολή των εορτασμών της Ημέρας της Νίκης στις 24 Αυγούστου (Ημέρα Απελευθέρωσης) λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού στη Μολδαβία . Ο Ντόντον ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για άλλη μια θητεία στις 9 Σεπτεμβρίου, λέγοντας ότι το κάνει "για λογαριασμό του λαού". Στο προεκλογικό του μήνυμα, δεσμεύτηκε να διαλύσει το κοινοβούλιο μετά τις εκλογές. Στις 17 Οκτωβρίου 2017, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Μολδαβίας αποφάσισε ότι ο Ντόντον δεν είναι προσωρινά σε θέση να εκτελέσει τα καθήκοντά του επειδή δεν όρκισε τον προτεινόμενο υπουργό Άμυνας Ευγένιο Στούρζα. Στις 2 Ιανουαρίου 2018, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Μολδαβίας αποφάσισε ότι ο Ντόντον δεν είναι προσωρινά σε θέση να εκτελέσει τα καθήκοντά του επειδή δεν όρκισε επτά υπουργούς. Αρκετές ημέρες αργότερα, το Συνταγματικό Δικαστήριο ανέστειλε για άλλη μια φορά προσωρινά τον Ντόντον, λόγω του βέτο του σε νομοσχέδιο για τον περιορισμό των ρωσικών ειδήσεων. Αυτό επέτρεψε στο κοινοβούλιο να παρακάμψει το βέτο του και να θεσπίσει νόμο, που περιορίζει τις ρωσικές τηλεοπτικές εκπομπές. Ο νόμος απαγορεύει στα τηλεοπτικά κανάλια να μεταδίδουν ειδήσεις και αναλυτικά προγράμματα από χώρες που δεν έχουν υπογράψει την περιφερειακή συμφωνία για τον Ευρωπαϊκό Χώρο Ραδιοφωνίας, όπως η Ρωσία. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2018 τέθηκε εκ νέου σε αναστολή των καθηκόντων του, επειδή δεν ενέκρινε τον υποψήφιο Υπουργό Υγείας. Στις 9 Ιουνίου 2019, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Δημοκρατίας της Μολδαβίας αποφάσισε να αναστείλει προσωρινά τον Ντόντον ως πρόεδρο και ο πρωθυπουργός Πάβελ Φίλιπ διορίστηκε προσωρινός πρόεδρος, ο οποίος υπέγραψε το διάταγμα για τη διάλυση του κοινοβουλίου και τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στις 6 Σεπτεμβρίου. Το έγγραφο ακυρώθηκε στις 11 Ιουνίου 2019 με την αιτιολογία ότι δεν συμμορφωνόταν με τα συνταγματικά πρότυπα. Γύρω χώρες Τον Ιανουάριο του 2017 ο Ντόντον δήλωσε ότι η Μολδαβία δεν θα αναγνωρίσει επίσημα την Κριμαία ως ρωσική, τονίζοντας ότι «πρέπει να οικοδομήσουμε φιλίες με την Ουκρανία, πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα της Υπερδνειστερίας». Τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους, ο Πρέσβης της Ουκρανίας στη Μολδαβία Ιβάν Χνατίσιν δήλωσε ότι δεν αναμένει μια επίσκεψη στο Κίεβο από τον Ντόντον επειδή "δεν σέβεται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μου". Κατά τη διάρκεια συνάντησης με τον Βούλγαρο Πρόεδρο Ρούμεν Ράντεφ, ο Ντόντον επανέλαβε ότι η πόλη Ταράκλια των Γκαγκαούζων, η οποία κατοικείται από Βούλγαρους ως προς την εθνικότητα, δεν θα επηρεαστεί η προγραμματισμένη εδαφική διοικητική μεταρρύθμιση της κυβέρνησής του. Καθ' όλη τη διάρκεια της προεδρίας του, ο Ντόντον δεν πραγματοποίησε ποτέ επίσημη επίσκεψη στη ρουμανική πρωτεύουσα Βουκουρέστι. Τον Μάρτιο, ανακοίνωσε την πεποίθησή του ότι οι Ρουμάνοι που υποστηρίζουν την Ενοποίηση της Ρουμανίας και της Μολδαβίας ως «νούμερο ένα εχθρό» της χώρας, προχωρώντας παραπέρα σε συνέντευξή του στο Radio Free Europe λέγοντας ότι η κυβέρνηση του Βουκουρεστίου υποστηρίζει κάθε προσπάθεια ένωσης. Κατά τη διάρκεια συνάντησης με τον Πρόεδρο Κλάους Γιοχάνις στη Νέα Υόρκη, ο Ντόντον είπε στον Ρουμάνο ομόλογό του ότι η ανάπτυξη των ρουμανικών σχέσεων ήταν «βασική προτεραιότητα» για την κυβέρνησή του. Ρωσία Ο Ντόντον θεωρείται φιλορώσος πολιτικός και τάσσεται υπέρ της ομοσπονδιοποίησης της Μολδαβίας, η οποία είναι σύμφωνη με τις απόψεις του αναπληρωτή πρωθυπουργού της Ρωσίας Ντμίτρι Κοζάκ και το υπόμνημά του Κοζάκ το 2003. Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2019, μήνες μετά τη Συνταγματική Κρίση, ο Ντόντον δήλωσε ότι η χώρα είχε εγκαταλείψει την αντιρωσική της στάση μέσω της εταιρικής της σχέσης με το Κόμμα Δράσης και Αλληλεγγύης υπό την πρωθυπουργό Μάγια Σάντου. Στα τέλη Αυγούστου 2020, ανακοίνωσε τα σχέδιά του να κάνει το ρωσικό εμβόλιο για τον COVID-19 κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Ρωσία τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο, δικαιολογώντας το λέγοντας ότι έχει «περισσότερη εμπιστοσύνη σε ένα ρωσικό εμβόλιο παρά σε ένα αμερικανικό». Στην Ευρώπη Κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του 2020 στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, δήλωσε ότι «υποστηρίζουμε την ιδέα της δημιουργίας μιας ενωμένης Ευρώπης από τη Λισαβόνα έως το Βλαδιβοστόκ». Άλλες χώρες Μιλώντας στο Κομράτ τον Αύγουστο του 2018, αναφερόμενος στους συμμάχους της χώρας, ο Ντόντον είπε «έχουμε φίλους που είναι κοντά στη Γκαγκαουζία, και πιστεύω ότι και στη Μολδαβία, είναι η Ρωσία και η Τουρκία». Τον Δεκέμβριο του 2018, μετά την κρατική του επίσκεψη στο Ισραήλ, φέρεται να είπε ότι σκέφτεται να μεταφέρει την πρεσβεία της Μολδαβίας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Τον Ιούλιο του 2017, επικρίθηκε από φιλοευρωπαϊκούς πολιτικούς για την υποδοχή μιας επίσημης αντιπροσωπείας του Εργατικού Κόμματος της Κορέας με επικεφαλής τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Ρι Σου-γιονγκ, για να συμμετάσχει στην 20ή επέτειο του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Μολδαβίας. Ο βουλευτής Ιούριε Λεάνκα έγραψε: «Σύντροφε Ντόντον, σταμάτα! Είναι καιρός να εκπολιτιστούμε και να σκεφτούμε ώριμα!», λέγοντας ότι «Είμαστε στην Ευρώπη, υποτίθεται ότι είμαστε Ευρωπαίοι, όπου οι αξίες της δημοκρατίας βρίσκονται στη βάση όλων των κρατών» Ο Ντόντον είπε στη συνάντησή του ότι πιστεύει ότι η Βόρεια Κορέα "έχει τεράστιες δυνατότητες για την ανάπτυξη εμπορικών δεσμών, καθώς ενδιαφέρεται για διάφορες κατηγορίες αγροτικών προϊόντων από τη Δημοκρατία της Μολδαβίας, ειδικά για τα μολδαβικά κρασιά". Θέση για την Υπερδνειστερία Ο Ντόντον άλλαζε τακτικά τη στάση του για το μέλλον της Υπερδνειστερίας. Στην αρχή της προεδρίας του, πρότεινε να ομοσπονδιοποιηθεί η Μολδαβία. Επί του παρόντος, ο Ντόντον πιστεύει ότι η περιοχή πρέπει να λάβει αυτόνομο καθεστώς όπως η Γκαγκαουζία. Σε σχέση με αυτό, είπε τα εξής: «Ο φιλορώσος πρόεδρος Ίγκορ Ντόντον, που εξελέγη τον Δεκέμβριο του 2016, έδειξε ότι οι προσπάθειες της Υπερδνειστερίας να αποκτήσει ανεξαρτησία απέτυχαν: «Έχουν είτε τη Μολδαβία είτε την Ουκρανία για να ενωθούν. Κανένας άλλος [. . . ].» Όσον αφορά την απόσυρση των Ρωσικών ειρηνευτικών δυνάμεων, ο Ντόντον υποστηρίζει το κοινοβούλιο της Μολδαβίας για αυτό το θέμα. Περί ουδετερότητας Στις 3 Οκτωβρίου 2017, ο Ντόντον έγινε ο πρώτος Μολδαβός ηγέτης, που πραγματοποίησε ποτέ συνάντηση εργασίας με διοικητές μονάδων του Εθνικού Στρατού. Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, εξέθεσε το όραμά του για τις ένοπλες δυνάμεις, σύμφωνα με το δόγμα εξωτερικής πολιτικής του που θέσπισε τον προηγούμενο μήνα. Το δόγμα που περιέγραψε είχε ζητήσει την πλήρη απαγόρευση της συμμετοχής στρατιωτικών από τον Εθνικό Στρατό της Μολδαβίας σε υπερπόντιες ασκήσεις χωρίς τη συγκατάθεσή του. Επισκέψεις στο εξωτερικό Οι δύο πρώτες διεθνείς επισκέψεις του ήταν στη Μόσχα και στις Βρυξέλλες. Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του τον Δεκέμβριο του 2016, έχει πραγματοποιήσει 47 ξένες επισκέψεις σε 19 χώρες, με τις 20 από αυτές να είναι στη Ρωσία. Στα τέλη Οκτωβρίου 2019, επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη για να παραστεί στην τελετή έναρξης του αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης καθώς και στην τελετή για την 95η επέτειο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Τον Φεβρουάριο και τον Σεπτέμβριο του 2019 αντίστοιχα, συμμετείχε στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου στη Γερμανία και στην Εβδομηκοστή τέταρτη σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του ΟΗΕ, αναφέρθηκε στη συμμετοχή του ως "επιτυχημένη" κατά την οποία ο ίδιος και η αντιπροσωπεία του "μπόρεσαν να προωθήσουν τα συμφέροντα και τις προσδοκίες της Δημοκρατίας της Μολδαβίας στη διεθνή σκηνή". Παρευρέθηκε στην τελετή έναρξης του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA 2018 στη Μόσχα τον Ιούνιο του 2018 και στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες του 2019 στο Μινσκ λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα. Τον Οκτώβριο του 2018, παρακολούθησε μια σύνοδο κορυφής του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας στο Ερεβάν, όπου εκφώνησε ομιλία στη Γαλλική γλώσσα. Μετά τον πρώτο γύρο, επέκρινε τη διασπορά ότι δεν είχε επαφή με την ηπειρωτική χώρα της Μολδαβίας όταν οι δημοσκοπήσεις έδειξαν την προτίμησή τους για τη Μάγια Σάντου, αναφέροντάς τους ως «με πραγματικό τρόπο, ένα παράλληλο εκλογικό σώμα για τη Μολδαβία.» Στις 3 Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια του δεύτερου γύρου των εκλογών, ενώ ο Ντόντον μιλούσε για την αντίπαλό του Σάντου, άλλαξε μια παροιμία και είπε nu schimbați porumbelul din mână pe coțofana de pe gard (μην αλλάξετε το περιστέρι στο χέρι σας από την κίσσα στον φράχτη), αναφερόμενος στον εαυτό του ως το "περιστέρι". Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ένα ξέσπασμα μιμιδίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στη Μολδαβία. Αυτό έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως προσβολή από πολίτες που εναντιώνονται στον Ντόντον, συμπεριλαμβανομένων μελών της διασποράς, που δέχθηκαν επίθεση από αυτόν νωρίτερα. Η Σάντου απάντησε σε αυτό δηλώνοντας ότι «ένα τραυματισμένο περιστέρι βγήκε στον Τύπο και άρχισε να ψέλνει πένθιμα» και αργότερα ανέβασε ένα βίντεο στον λογαριασμό της στο TikTok που ταΐζει περιστέρια, λέγοντας ότι «δεν φταίνε αυτά.» Την επομένη των εκλογών, ο Ντόντον συναντήθηκε με την κοινοβουλευτική παράταξη του PSRM, ευχαριστώντας τους για την υποστήριξή τους στην προεκλογική εκστρατεία. Κατά τη συνάντηση, οι Σοσιαλιστές βουλευτές πρότειναν την ιδέα της επιστροφής του Ντόντον στο τιμόνι του PSRM. Δέχτηκε πυρά επειδή δεν διέθεσε στην εκλεγμένη πρόεδρο Σάντου μια φρουρά από την Υπηρεσία Προστασίας και Φρουράς του Κράτους, η οποία παραδοσιακά δίνεται στον επερχόμενο πρόεδρο με τις οδηγίες του νυν προέδρου. Μετά την ορκωμοσία της Σάντου στις 24 Δεκεμβρίου 2020 στο Παλάτι της Δημοκρατίας, συνάντησε τον Ντόντον στο Προεδρικό Μέγαρο, για μια τελετή στην οποία ο Ντόντον της μεταβίβασε επίσημα την εξουσία. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αναπληρωτή Επιτελάρχη του Κρεμλίνου Ντμίτρι Κοζάκ, ανακοίνωσε ότι θα επισκεφθεί τη Ρωσία ως επικεφαλής του PSRM. Κατά την επίσκεψή του, διαπραγματεύτηκε την επέκταση των προνομιακών εξαγωγών χωρίς δασμούς από τη Μολδαβία στη Ρωσία. Ο Ντόντον είπε σε συνέντευξή του στο TASS στη Μόσχα ότι αποθάρρυνε τον κόσμο να ξεχυθεί στους δρόμους μετά τις εκλογές, για να αποτρέψει ένα σενάριο «Μαϊντάν» στη χώρα. Είπε, επίσης, σχολιάζοντας τα εκλογικά αποτελέσματα ότι «θα υπάρξει νηφάλιος αριθμός ανθρώπων που θα καταλάβουν ότι έκαναν λάθος». Κατηγόρησε επίσης την Σάντου ότι προσπαθεί να σφετεριστεί την εξουσία στη χώρα. Αργότερα θα κήρυξε τη σύνθεση του Ανώτατου Συμβουλίου Ασφαλείας της ως απειλή για την εθνική ασφάλεια. Κατά τις ρωσικές διαδηλώσεις του 2021, κατηγόρησε τους «δυτικούς γεωπολιτικούς παίκτες» ότι «προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση γύρω από τη Ρωσία», προσθέτοντας ότι δεν πιστεύει ότι τα πλάνα που κυκλοφόρησε ο Ρώσος ηγέτης της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι για το «Παλάτι του Πούτιν» είναι αυθεντικά. Στις 6 Μαΐου 2021, επισκέφτηκε το Μινσκ με τη Ζιναΐντα Γκρετσεάνιι, για να αποκαλύψουν ένα μνημείο του Μολδαβού Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης Ιόν Σόλτυς. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Λουκασένκο στην ιδιωτική του κατοικία στην πρωτεύουσα. Τον Μάιο, μαζί με τον πρώην πρόεδρο Βορόνιν, σχημάτισε μια εκλογική συμμαχία γνωστή ως Εκλογικό Μπλοκ Κομμουνιστών και Σοσιαλιστών, το οποίο θα κατέβαινε στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Μολδαβίας το 2021. Η ανακοίνωση προκάλεσε έκπληξη καθώς ο Ντόντον και ο Βορόνιν έχουν κατηγορήσει ο ένας τον άλλον για προδοσία και πολιτική διαφθορά. Το 2010, το Κόμμα των Κομμουνιστών (PCRM) άρχισε να προωθεί μια νέα επίσημη σημαία για τη Μολδαβία. Τον Μάρτιο του 2012, ο Ντόντον και το Κόμμα των Σοσιαλιστών (PSRM) κάλεσαν το PCRM να ξεκινήσει δημοψήφισμα για την αλλαγή της εθνικής σημαίας της Μολδαβίας από το αρχικό τρίχρωμο (παρόμοιο με αυτό της Ρουμανίας, εκτός από το εθνόσημο της Μολδαβίας) σε μία δίχρωμη σημαία με κόκκινο-μπλε χρώμα. Η προτεινόμενη σημαία θεωρείται από την Ακαδημία Επιστημών της Μολδαβίας ως «καθαρή πολιτική εφεύρεση». Τον Νοέμβριο του 2012, ο Ντόντον δημοσίευσε στο προφίλ του στο Facebook μια φωτογραφία που τον δείχνει να φορά ρούχα με τυπωμένα ένα μπάλωμα της ρωσικής σημαίας, το οποίο επικρίθηκε ως ένδειξη υποτιθέμενης ρωσοφιλίας του Ντόντον. Τον Οκτώβριο του 2016, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές, ο Ίγκορ Ντόντον επιβεβαίωσε ότι η Κριμαία, το αντικείμενο εδαφικής διαφοράς μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, «είναι έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας». Τον Σεπτέμβριο του 2018, επτά Τούρκοι δάσκαλοι, από τη διοίκηση του Λυκείου «Orizont» κηρύχθηκαν ανεπιθύμητοι από την κυβέρνηση και εκδιώχθηκαν από τη χώρα. Εξαιτίας αυτού, στις 11 Ιουνίου 2019, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε τη Δημοκρατία της Μολδαβίας και επέβαλε στην κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Μολδαβίας να καταβάλει 25.000 ευρώ σε πέντε από τους επτά Τούρκους πολίτες. Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης κατηγόρησαν τον Πρόεδρο Ίγκορ Ντόντον και το Δημοκρατικό Κόμμα της Μολδαβίας, το κυβερνών κόμμα, για σκόπιμες παραβιάσεις του νόμου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προκειμένου να αποκομίσουν οφέλη από τις αρχές της Άγκυρας, συμπεριλαμβανομένης της ανακαίνισης του κτηρίου της Προεδρίας από τα χρήματα της Τουρκίας. Ο δημοτικός σύμβουλος του «Κόμματός μας» Ιλάν Κάσου θεώρησε ότι η επιχείρηση αυτού του SIS ήταν η πληρωμή του Προέδρου Ντόντον για την ανακαίνιση του κτηρίου της Προεδρίας που ανακαινίστηκε με τουρκικά χρήματα. Προηγουμένως, πριν έρθει στην εξουσία, η θέση του ACUM βασιζόταν στο γεγονός ότι πίσω από τους Τούρκους δασκάλους θα ήταν ο Ντόντον. Η δήλωση του κόμματος Δράσης και Αλληλεγγύης (PAS), που δημοσιεύτηκε στη σελίδα του κόμματος στο Facebook, αναφέρθηκε, «Για χρήματα που προορίζονται για την ανακαίνιση του κτηρίου της Προεδρίας και για την προμήθεια άλλων αγαθών, παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Μολδαβία και αυτό είναι απαράδεκτο». Ο ηγέτης του Κόμματος Πλατφόρμα Αξιοπρέπειας και Αλήθειας, Αντρέι Ναστάζε, ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρώην υπουργός Εσωτερικών σύγκρινε το SIS με το Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων (NKVD). Κατά τη γνώμη του, οι εργαζόμενοι αυτού του ιδρύματος έχουν ενεργήσει με εντολή του αρχηγού του Δημοκρατικού Κόμματος Βλαντιμίρ Πλαχότνιουκ και του προέδρου Ντόντον. Η θέση τους όμως άλλαξε μετά τη συγκρότηση της Κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας με το PSRM. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας και βουλευτής της Πλατφόρμας Αξιοπρέπειας και Αλήθειας, Κιρίλ Μότσπαν, ο οποίος ερευνά την απέλαση Τούρκων δασκάλων, υποστήριξε ότι ο πρόεδρος δεν είχε καμία απόδοση σε αυτή την υπόθεση. Στις 7 Ιουνίου 2019, στην έδρα του Δημοκρατικού Κόμματος, σύμφωνα με τον Αντριάν Κάντου, ο Πρόεδρος Ίγκορ Ντόντον διαπραγματεύτηκε με τον Βλαντιμίρ Πλαχότνιουκ τους όρους δημιουργίας του συνασπισμού μεταξύ PSRM και DP. Ο Αντριάν Κάντου ανακοίνωσε μόνο κάποια «κριτήρια για τη δημιουργία του συνασπισμού». Σύμφωνα με τον ίδιο, οι σοσιαλιστές ζήτησαν την ομοσπονδιοποίηση της Δημοκρατίας της Μολδαβίας και την παροχή του ειδικού καθεστώτος στην περιοχή της Υπερδνειστερίας, ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις μεταξύ της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την εμπορική πολιτική, την αλλαγή του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Μολδαβίας και την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας της Μολδαβίας από το Κοινοβούλιο. Στις 8 Ιουνίου 2019, πριν από τη Σύνοδο του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, ιδρύθηκε ο προσωρινός συνασπισμός ACUM-PSRM, ο Ντόντον δήλωσε ότι υπήρξαν κάποιες πιέσεις σε αυτόν να υποβάλει την παραίτηση, αναμένοντας την εμφάνιση ορισμένων συμβιβαστικών βίντεο. Αργότερα, μετά τις δηλώσεις του Αντριάν Κάντου, αναπληρωτή επικεφαλής του DPM, μερικά βίντεο εμφανίστηκαν στο Publika TV, μια από τις τηλεοπτικές αναρτήσεις του αρχηγού του δημοκρατικού κόμματος, όπου ο Ίγκορ Ντόντον επιβεβαίωσε στον Βλαντιμίρ Πλαχότνιουκ ότι έχει έλαβε τα χρήματα από τη Ρωσική Ομοσπονδία σε μηνιαία βάση για συντήρηση PSRM, και επίσης για την παρουσίαση του σχεδίου ομοσπονδιοποίησης της Δημοκρατίας της Μολδαβίας σε συντονισμό με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Ο Πρόεδρος Ίγκορ Ντόντον αναγνώρισε ότι οι διαπραγματεύσεις έγιναν για τη δημιουργία της πλειοψηφίας, στη συζήτηση στην οποία συμμετείχε ο επιχειρηματίας Σεργκέι Ιαράλοφ. Αναφορικά με τα βίντεο που έχουν εμφανιστεί στη δημοσιότητα έχει δηλώσει ότι «όλα αυτά, και κάποια από αυτά είναι αποσπάσματα ή ήταν μοντάζ». Ο Βλαντιμίρ Πλαχότνιουκ επιβεβαίωσε το γεγονός ότι διαπραγματεύτηκε με τον Ίγκορ Ντόντον μέσα σε διάστημα 3 μηνών: "Ο συνασπισμός DP+PSRM σχεδόν έγινε, αλλά απέτυχε, επειδή αρνήθηκα να υπογράψω για την ομοσπονδιοποίηση της χώρας". Τον Νοέμβριο του 2014, ο σοσιαλιστής πολιτικός ρωσικής εθνότητας Βαλεντίν Κρίλοφ κατηγόρησε τον Ντόντον ότι είναι «όργανο σεναρίων που θα προκαλούσε «αιματοχυσία» στη Μολδαβία» και χαρακτήρισε το Κόμμα των Σοσιαλιστών ότι «είναι στην υπηρεσία μιας άλλης χώρας» όπως η Ρωσία. Κατηγόρησε επίσης το κόμμα ότι γίνεται απειλή για τη «σταθερότητα, την ειρήνη και την ίδια την ύπαρξη» της Δημοκρατίας της Μολδαβίας και της εξαιρετικά μεγάλης βάσης οικονομικών πόρων της — η προέλευση των οποίων φέρει «εύλογη αμφιβολία». Στις 29 Αυγούστου 2017, υποβλήθηκε η ποινική μήνυση κατά του Ντόντον από τη Μάγια Σάντου στη Γενική Εισαγγελία, με την οποία ζητήθηκε η ποινική ευθύνη για τον Ντόντον για διάπραξη του αδικήματος της προδοσίας κατά του κράτους και για το έγκλημα που σχετίζεται με την υποκίνηση μίσους, διακρίσεις και διαίρεση με εθνικά, φυλετικά και θρησκευτικά κριτήρια. Το Κόμμα Εθνικής Ενότητας κατέθεσε ποινική μήνυση στη Γενική Εισαγγελία κατά του προέδρου Ντόντον. Στις 8 Αυγούστου 2019, στη συνέντευξη Τύπου με θέμα «Παρουσίαση της ποινικής μήνυσης κατά του Ίγκορ Ντόντον. Επιχειρήματα και γεγονότα» την ποινική καταγγελία παρουσίασε ο Ανατόλ Σαλάρου, εκτελεστικός πρόεδρος του κόμματος, βουλευτής στο πρώτο κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Μολδαβίας και αντιπρόεδρος του Φιλελεύθερου Κόμματος. Ο λόγος είναι η βιντεοκασέτα που αντανακλούσε τις συζητήσεις που έγιναν μεταξύ του Ντόντον και του πρώην ηγέτη του PD Βλαντιμίρ Πλαχότνιουκ, η οποία εμφανίστηκε στον Τύπο τον Ιούνιο του 2019. Τον Οκτώβριο του 2019, ο Οκταβιάν Τσίκου ζήτησε να συσταθεί η ερευνητική επιτροπή «για τη διερεύνηση των πράξεων προδοσίας που διέπραξε ο Ίγκορ Ντόντον». Οι βουλευτές του Μπλοκ «ACUM», Iurie Reniță και Lilian Carp, έχουν προσχωρήσει σε αυτήν την πρωτοβουλία. Ο βουλευτής Ιούριε Ρενίτσα στη συνέντευξη Τύπου κατηγόρησε τους σοσιαλιστές για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος σε μεγάλες αναλογίες, ζητώντας από τον Γενικό Εισαγγελέα να φέρει την ευθύνη των εμπλεκομένων. Σύμφωνα με τα έγγραφα, στα οποία αναφέρθηκε ο βουλευτής, τα χρήματα έχουν μεταφερθεί στη Μολδαβία μέσω της Exclusive Media Ltd., που ανήκει στον Κορνέλιου Φουρκουτλίτσα, ο οποίος είναι βουλευτής από την πλευρά του PSRM. Με βάση κάποιες δανειακές συμβάσεις, τα δισεκατομμύρια MDL έχουν μεταφερθεί από αυτή την εταιρεία στους χορηγούς του κόμματος. Στο έγγραφο που δημοσίευσε η Ρενίτσα, ο αξιωματικός ρεπόρτερ ανέφερε ότι τα χρήματα προήλθαν από offshore χρησιμοποιήθηκαν στην προεδρική εκλογική εκστρατεία, που στο τέλος κέρδισε ο Ίγκορ Ντόντον, ο ηγέτης του PSRM εκείνη την εποχή. Τον Μάρτιο του 2020, οι βουλευτές Ιούριε Ρενίτσα, Οκταβιάν Τσίκου και Λίλλιαν Καρπ παρουσίασαν τα έγγραφα που θα επιβεβαίωναν την εμπλοκή των βουλευτών του PSRM. Σύμφωνα με τα έγγραφα, τουλάχιστον 30 βουλευτές που συνδέονται με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, έχουν λάβει από τη Ρωσία, μέσω off-shore από τις Μπαχάμες κάποια κεφάλαια, του οποίου ο κύριος δικαιούχος είναι ο Ντόντον. Αργότερα, ο βουλευτής Ιούριε Ρενίτσα δημοσίευσε ένα έγγραφο που αποδεικνύει ότι η Πρώτη Κυρία της Δημοκρατίας της Μολδαβίας, Γκαλίνα Ντόντον έχει δικαίωμα για την τραπεζική υπογραφή εκ μέρους της "Exclusiv-Media" LLC. Ο βουλευτής ανέφερε ότι: «μία από τις πηγές παράνομης χρηματοδότησης της προεδρικής εκστρατείας του Ίγκορ Ντόντον, που έγινε το 2016 ήταν από τη Ρωσική Ομοσπονδία μέσω των Μπαχάμες, μέσω ξεπλύματος περίπου 1,5 εκατομμυρίου ευρώ. Περαιτέρω αυτά τα χρήματα «δανείστηκαν» μέσω της «Exlusiv-Media» LLC σε πολλά PSRM.» Τον Μάιο του 2020, ο πρώην επικεφαλής της Εισαγγελίας κατά της Διαφθοράς Βιορέλ Μοράρι δήλωσε, κατά τη διάρκεια της εκπομπής Cabinetul din Umbră στο Jurnal TV, ότι στην τσάντα που έδειξε στο κοινό ο Ιλάν Σορ στη συνέντευξη Τύπου στις αρχές του 2019, στέλνοντας ένα μήνυμα προς τον Πρόεδρο Ντόντον, θα ήταν 1,5 εκατομμύριο ευρώ. Σύμφωνα με τον Βιορέλ Μοράρι, η οικογένεια Ντόντον θα είχε δεχτεί την πληρωμή των πτήσεων και των πολυτελών ταξιδιών από τα χρήματα που προέρχονταν από τους οικονομικούς παράγοντες που διαχειρίζεται ο Ιλάν Σορ. Σύμφωνα με το άρθρο της 4ης Ιουλίου 2020 που δημοσιεύτηκε από τους The Brussels Times, αρκετοί άνθρωποι στη Δημοκρατία της Μολδαβίας πιστεύουν ότι η φιλορωσική κυβέρνηση ξεπερνά όλες τις κόκκινες γραμμές προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία στο Κισινάου προς το συμφέρον της Ρωσίας. Η πηγή αναφέρει ότι "η περίπτωση του Δρ. Γκατσκάν δείχνει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ο Πρόεδρος Ντόντον, ο οποίος ελέγχει πραγματικά την εξουσία στο Κισινάου." Η πηγή αναφέρεται επίσης στις ολοένα και συχνότερες κατηγορίες σχετικά με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας στη Δημοκρατία της Μολδαβίας, αλλά και στις προσπάθειες των πολιτικών της αντιπολίτευσης να κινητοποιήσουν τις δυνάμεις τους για να μειώσουν την επιρροή του Ντόντον και τους διοικητικούς πόρους, από τους οποίους μπορεί να επωφεληθεί στην προεκλογική εκστρατεία το φθινόπωρο. Μετά τις προεδρικές εκλογές της Λευκορωσίας το 2020, ο Ντόντον συνεχάρη τον Πρόεδρο Αλεξάντερ Λουκασένκο για την αμφιλεγόμενη νίκη του. Μετά από αυτό, μια ομάδα διαδηλωτών διαδήλωσε μπροστά από την πρεσβεία της Λευκορωσίας στο Κισινάου, με πανό που έγραφαν "Κάτω η δικτατορία!" , "Κάτω η λογοκρισία!" και "Η Λευκορωσία θα είναι ελεύθερη!" . Οι διαδηλωτές επέκριναν ιδιαίτερα τον Ντόντον επειδή επέτρεψε στον εαυτό του να συγχαρεί τον Λουκασένκο εκ μέρους του μολδαβικού λαού, παρά τα αρνητικά συναισθήματα για τον Λευκορώσο ηγέτη εκείνη την εποχή. Ο Ντόντον παντρεύτηκε την Γκαλίνα Ντόντον το 1999 και μαζί έχουν τρία παιδιά: τον Μπόγκνταν, τον Βλαντ και τον Νικολάε. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο Βλαντ, είναι παθιασμένος παίκτης της υδατοσφαίρισης. Ο αδελφός του Αλεξάντερ είναι συνιδιοκτήτης μαζί με τον Ίγκορ Τσάικα (γιο του Γιούρι Τσάικα, Γενικού Εισαγγελέα της Ρωσίας) της εταιρείας Industrial Ecological Operator που ασχολείται με τα απόβλητα. Εκτός από τη μητρική του γλώσσα την Ρουμανική (την οποία θεωρεί Μολδαβική), μιλά επίσης Ρωσικά, Γαλλικά και Αγγλικά. Ωστόσο, έχει χρησιμοποιήσει μόνο τις δύο τελευταίες σε δημόσιες ομιλίες. Θεωρείται ότι είναι καλός φίλος με τον Στρατηγό Συνταγματάρχη Βίκτορ Γκάιτσιουκ, ο οποίος είναι σήμερα ένας από τους συμβούλους του. Ο Ντόντον είχε προτείνει τον Γκάιτσιουκ για τη θέση του υπουργού Άμυνας αφού απέρριψε την υποψηφιότητα του Ευγένιου Στούρζα. Είναι υποστηρικτής της Ένωσης Αξιωματικών της Μολδαβίας, όπου κατέχει τον τιμητικό βαθμό του Εφέδρου Ταγματάρχη. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2018, ο Ντόντον ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα στον αυτοκινητόδρομο Κισινάου - Καλαράσι. Αν και ο Ντόντον δεν τραυματίστηκε ο ίδιος, η μητέρα του και ο μεσαίος γιος του Νικολάε υπέστησαν σοβαρά τραύματα. Το ατύχημά του σημειώθηκε ώρες αφότου ο πρωθυπουργός της Αμπχαζίας Γκενάντι Γκαγκούλια σκοτώθηκε σε τροχαίο στην πόλη Μιουσσέρα της Αμπχαζίας. | Ο Ίγκορ Ντόντον (προφέρεται: ˈiɡor doˈdon ; γεννημένος στις 18 Φεβρουαρίου 1975) είναι Μολδαβός πολιτικός, που στο παρελθόν διετέλεσε πρόεδρος της Μολδαβίας από τις 23 Δεκεμβρίου 2016 έως τις 24 Δεκεμβρίου 2020. Επί του παρόντος υπηρετεί ως ηγέτης του Κόμματος των Σοσιαλιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας. Υπηρέτησε ως υπουργός Εμπορίου και Οικονομίας στις κυβερνήσεις των Βασίλε Ταρλέφ και Ζιναΐντα Γκρετσεάνιι από τον Σεπτέμβριο του 2006 έως τον Σεπτέμβριο του 2009 και ήταν μέλος του κοινοβουλίου της Μολδαβίας από το 2009 έως το 2016. Έχασε την υποψηφιότητά του για επανεκλογή το 2020 από τη Μάγια Σάντου σε μια ρεβάνς την οποία είχε νικήσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα το 2016. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BD |
Άγιος Ιωάννης Καρουσάδων Κέρκυρας | Ο Άγιος Ιωάννης είναι παραθαλάσσιος οικισμός στη ΒΔ. Κέρκυρα, στις ανατολικές ακτές του όρμου Σιδαρίου. Βρίσκεται μεταξύ Καρουσάδων και Σιδαρίου, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 4. Απέχει 33 χλμ. περίπου ΒΔ. της πόλης της Κέρκυρας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1991 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Καρουσάδων. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Καρουσάδων και προσαρτήθηκε στον δήμο Εσπερίων. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Εσπερίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Κερκυραίων. Με το ΦΕΚ 43Α - 09/03/2019 αποσπάστηκε από τον δήμο Κερκυραίων και προσαρτήθηκε στον δήμο Βόρειας Κέρκυρας. Η παραλία του χωριού, καθώς και η παραλία «Γιαλός» στα ανατολικά. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 eetaa.gr | Ο Άγιος Ιωάννης είναι χωριό της Κέρκυρας. Υπάγεται διοικητικά στην δημοτική κοινότητα Καρουσάδων, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Εσπερίων, του δήμου Βόρειας Κέρκυρας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Κέρκυρας, στην περιφέρεια Ιονίων Νήσων, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης και των μεταβολών μετά από αυτό το πρόγραμμα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82 |
Δημήτριος Δημητρίου | Γεννήθηκε στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας σε μια εύπορη οικογένεια Ελλήνων εμπόρων. Ο πατέρας του Θεόδωρος (-1828) και η μητέρα του Αφρατή (-1836) είχαν μετοικίσει στην Αυστρουγγαρία από τη Σιάτιστα της Δυτικής Μακεδονίας το 1790, κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας. Είχε τέσσερεις αδερφές, τις Ελισάβετ (μετέπειτα Νίκολιτς), Μαρία (μετέπειτα Δήμτσου), Αλεξάνδρα (μετέπειτα Μαζούρανιτς) και Ρόζα. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Ζάγκρεμπ από το 1827 μέχρι το 1828 και μετά Ιατρική στο Γκράτς, στη Βιέννη και στην Πάδοβα, όπου το 1836 ανακηρύχτηκε Διδάκτωρ της ιατρικής.΄Ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του ασχολιόταν με τη γραφή και το 1841 εγκατέλειψε την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος και ασχολήθηκε αποκλειστικά με αυτή. Ο Δημητρίου ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κροατικού Εθνικού Θεάτρου. Όταν το Κροατικό Κοινοβούλιο ίδρυσε το μόνιμο θέατρο το 1861, ο Δημητρίου διορίστηκε ως διευθυντής και δραματουργός του. Ο Δημητρίου πέθανε στο Ζάγκρεμπ στις 24 Ιουνίου του 1872 και θάφτηκε στο ορθόδοξο νεκροταφείο της συνοικίας Πάντοβτσακ. Με το κλείσιμο των περισσότερων παλαιών νεκροταφείων της πόλης τη δεκαετία του 1870 και τον ορισμό του νεκροταφείου του Μίρογκοϊ ως κύριου δημοτικού νεκροταφείου, τα λείψανα του μετακινήθηκαν εκεί πολλά χρόνια μετά, όπου και παραμένουν.. Ο Δημητρίου ξεκίνησε τη λογοτεχνική του δραστηριότητα σε πολύ νεαρή ηλικία γράφοντας ποίηση στα ελληνικά. Συνέγραψε το πρώτο του θεατρικό στη μητρική του γλώσσα, τη Βιργινία, στην ηλικία των 16. Στο πλέον γνωστό του θεατρικό, το γραμμένο στην κροατική Τέουτα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως το πρώτο εθνικό έργο για τους Κροάτες, προπαγάνδισε την ιδέα της ιλλυρικής καταγωγής των νότιων Σλάβων. Έγραψε επίσης διηγήματα, επιφυλλίδες, λογοτεχνικές κριτικές, λιμπρέτα για τις οπερες του Βάτροσλαβ Λιζίνσκι Λιούμπαβ ι ζλόμπα (μετάφραση: Αγάπη και μοχθηρία) και Πόριν και τα θεατρικά Ντραματίτσκα Ποκουσένια I (1834) και II. (1844). Στα κείμενα του προσπάθησε να συνδυάσει την κροατική λογοτεχνική παράδοση με στοιχεία από την ευρωπαϊκή δραματουργία. Χρησιμοποίησε κυρίως ιστορικά θέματα για να εκφράσει τις εθνικιστικές του επιδιώξεις και να σχολιάσει τα σύγχρονα του κοινωνικά θέματα. Ο ρόλος του στην οργάνωση της πολιτιστικής ζωής του Ζάγκρεμο και της Κροατίας ήταν εξαιρετικά σημαντικός. Ήταν επίσης ο συντάκτης ποικίλων φυλλαδίων εθνικιστικού προσανατολισμού, όπως τα Ίσκρα (μετάφραση:σπίθα), Συντσλάβισε τσάιτουνγκ (μετάφραση: Νοτιοσλάβικη εφημερίδα), Ντάνικα, Ναρόντνε νόβινε και Χρβάτσκι Σόκολ. Ένα από τα γνωστότερα έργα του είναι το ρομαντικό ποίημα Γκρόμπνιτσκο πόλιε (μετάφραση: λειβάδι του Γκρόμπνικ) γραμμένο το 1842, στην 600η επέτειο της μάχης του Γκρόμπνικ όπου σύμφωνα με τον θρύλο οι Κροάτες νίκησαν τους Τάταρους εισβολείς. Στο έργο υπάρχουν εμφανή δείγμα του ταλέντου του, αν και ήταν το λογοτεχνικό του ντεμπούτο. Τα δύο κύρια θέματα του έργου συμπλέκονται, η εξοχή και ο πατριωτισμός. Το θέμα του παγκόσμιου πόνου, εμπνευσμένο από τον λόρδο Βύρωνα, επίσης εμφανίζεται. Ο Δημητρίου χρησιμοποίησε δεκασύλλαβο και δωδεκασύλλαβο στίχο για να αποφύγει τη μονοτονία των δημοτικών τραγουδιών και παράλληλα να δώσει έμφαση στους χαρακτήρες και τα πάθη των πρωταγωνιστών. Δίνει στα έργα του έντονα δραματουργικά χαρακτηριστικά, θυμίζοντας τα αντίστοιχα έργα του Βύρωνα. Το έργο του Δημητρίου επικεντρώνεται στα προβλήματα της ανθρωπότητας μέσα από την αναπαράσταση της μάχης ανάμεσα στο καλό και το κακό, με το καλό να θριαμβεύει πάντα στο τέλος. Αυτή η δομή, κυρίαρχη τόσο στο έμμετρο όσο και το πεζό του έργο, αποτελεί προάγγελο του σημαντικότερου κροατικού έργου της περιόδου: του επικού ποιήματος Ο θανατος του Ισμαήλ-αγά Τσένγκιτς που έγραψε ο Ιβάν Μαζουράνιτς το 1845. Ανάμεσα στα ποιήματα του Δημητρίου ιδιαίτερη θέση κατέχει το οκτασύλλαβο Πιέσμα Χρβάτα, (μετάφραση:τραγούδι για τους Κροάτες) περισσότερο γνωστό για τον πρώτο του στίχο «Το ελεύθερο πουλί πετάει» Προς τιμή του, το όνομα του Δημητρίου αναγράφεται δεύτερο στην τιμητική πλάκα των ιδρυτών του μεγαλοπρεπούς Κροατικού Εθνικού Θεάτρου, και η προτομή του κοσμεί το προαύλιο του θεάτρου αυτού. Από το 1907 έχει καθιερωθεί το Βραβείο Δημητρίου καλύτερου θεατρικού έργου. Βιργινία Δράμα γραμμένο στα ελληνικά, 1827. Διάφορα διηγήματα στην κροατική γλώσσα. Περιοδικο Αλμάνχ Ίσκρα, 1841. Γκρόμπνιτσκο πόλιε. Θεατρικό έργο στην κροατική γλώσσα. Τέουτε (Τεύτα). Θεατρικό έργο στην κροατική γλώσσα. Διάφορα ποιήματα στην κροατική γλώσσα. Εφημερίδες Ντάνικα και Ναρόντε Νόβινε. Ποιητική συλλογή στα Ελληνικά. Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, επιμέλεια Κλεόβουλου Τσούρκα. "Σιατιστέων μνήμη", λεύκωμα συλλόγου Σιατιστέων Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1972. Μπόντας, Γεώργιος Μ., «Σιατιστινὸς ἀπόδημος Δημήτριος Δημητρίου καὶ ἡ συμβολή του στὴν πνευματικὴ καὶ πολιτιστικὴ ζωὴ τῆς Κροατίας», Παρέμβαση, 3-4/1990, χ.σ. Για το αρχικό κείμενο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από το άρθρο του Ιωάννη Παπαδριανού από τη «Σιατιστέων μνήμη». | Ο Δημήτριος Δημητρίου ( κροατικά: Dimitrija Demeter, 21 Ιουλίου 1811- 24 Ιουνίου 1872) ήταν ένας Έλληνoκροάτης ποιητής, δραματουργός, διηγηματογράφος και κριτικός λογοτεχνίας, χαρακτηρισμένος ως ένας από τους πλέον μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του. Διαδραμάτισε έναν σημαντικό ρόλο στην εθνική αφύπνηση των Κροατών (τότε υπό Αυστροουγγρική κυριαρχία) ως τμήμα του έθνους που αποκαλούσε ιλλυρικό, μαζί με τον φίλο και συνάδελφο του Λούντεβιτ (Λουδοβίκος) Γκάι, μέσα από την επιβολή της χρήσης της κροατικής γλώσσας στην τοπική διανόηση και τη δημιουργία του Κροατικού Εθνικού Θεάτρου στο Ζάγκρεμπ. Ο πολιτικός ακτιβισμός του προς την κατεύθυνση της κροατικής εθνικής αφύπνησης εκδηλώθηκε μέσα από τη συμμετοχή του σε πολλά εθνικιστικά φυλλάδια, με προεξέχοντα τα Ναρόντε Νόβινε, (μετάφραση:επίσημη εφημερίδα) και Χρβάτσκι Σόκολ (μετάφραση: κροατικό γεράκι). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Ζυλ Ντασέν | Ο Ντασέν γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 1911 στο Μιντλτάουν του Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Ήταν ένα από τα οκτώ παιδιά ενός Ουκρανο-Εβραίου κουρέα. Σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά του στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Πήγε σχολείο στο Μπρονξ αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του δεν κατάφερε να το τελειώσει. Από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη του για το θέατρο. Ήδη από το 1936 ερμήνευε μικρούς ρόλους σε θεατρικές παραστάσεις. Επίσης, άρχισε να γράφει σενάρια για ραδιοφωνικά έργα. Το 1940 έρχεται στο Χόλιγουντ με σκοπό να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία. Αρχικά εργάστηκε με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ ως βοηθός του στην ταινία "Δε σε Θέλω πια" (Mr. and Mrs. Smith) (1942) και στη συνέχεια συνεργάστηκε με το σκηνοθέτη Μαρκ Χέλινγκερ, με τον οποίο δημιούργησε δύο ταινίες. Πρώτη του ταινία ήταν το "Πράκτορας των Ναζί" (Nazi Agent) το (1942). Στη συνέχεια, η καριέρα του στο Χόλιγουντ ακολουθεί ανοδική πορεία. Με ένα δικό του στιλ που ξεχωρίζει, γυρίζει αστυνομικά φιλμ νουάρ στα μεγάλα στούντιο της Μέτρο (MGM) και της Γιουνιβέρσαλ (Universal). Κάποια στιγμή το όνομά του βρίσκεται στη Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ ως κομμουνιστή, έπειτα από καταγγελία του Ελία Καζάν. Από τότε είχε πολλές περιπέτειες και τελικά αναγκάστηκε να εξοριστεί λόγω των αριστερών του πολιτικών φρονημάτων, τα οποία ήταν αντίθετα με τις αρχές του Μακαρθισμού. Τελικά αποφάσισε να καταφύγει στο εξωτερικό, αρχικά στη Γαλλία και αργότερα στην Ελλάδα. Στις ΗΠΑ πρόλαβε να γυρίσει ταινίες με σημαντικούς ηθοποιούς, όπως τον Τζον Γουέιν και την Τζόαν Κρόφορντ ("Μετά την καταισχύνη", 1943), τον Τσαρλς Λότον ("Το φάντασμα του Κάντερβιλ", 1944), τον Μπαρτ Λάνκαστερ ("Ο δήμιος των κολασμένων", 1947) κ.ά. Ο ίδιος τα φιλμ αυτά δεν τα είχε σε εκτίμηση. Έλεγε χαρακτηριστικά: "Τα πρώτα πέντε φιλμ μου δεν θέλω να τα θυμάμαι". Από την αμερικανική περίοδο του Ντασέν ξεχωρίζουν, τόσο από τον ίδιο όσο και από τους κριτικούς, οι ταινίες: "Ο δήμιος των κολασμένων" (Brut Force), "Γυμνή πόλη" (Naked City) (1948) και το θεωρούμενο ως το αριστούργημά του "Η νύχτα και η πόλη" (Night and the city) (1950) με τον Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ. Την ίδια χρονιά ο Ντασέν μπήκε στη Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ και από εκείνη τη στιγμή και μετά τού ήταν αδύνατο να εργαστεί στις ΗΠΑ. Το 1952 η Μπέτι Ντέιβις προσέλαβε τον Ντασέν για να αναλάβει τη σκηνοθεσία του μιούζικαλ Two's Company στο Μπρόντγουεϊ, παρά τις πιέσεις που που πήγαζαν από το στίγμα του Ντασέν σαν κομμουνιστή. Το θεατρικό δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, λίγο αργότερα η Ντέιβις αρρώστησε και οι παραστάσεις αναβλήθηκαν. Ο Ντασέν, μη μπορώντας να βρει δουλειά, αναγκάστηκε να διαφύγει με την οικογένειά του στην Ευρώπη. Η πρώτη ταινία του στην Ευρώπη ήταν το Ριφιφί, με το οποίο κερδίζει το βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών το 1955. Εκεί, στις 18 Μαΐου, γνωρίζεται με τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία βρισκόταν στις Κάννες με την ευκαιρία της προβολής στο διαγωνιστικό τμήμα της οργάνωσης, της διάσημης ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη Στέλλα. Ερωτεύονται κεραυνοβόλα κι έκτοτε ζουν μαζί σε όλη τους τη ζωή. Η Μέλίνα γίνεται πλέον σταθερά η πρωταγωνίστρια στις ταινίες του και σε κάποια θεατρικά έργα που σκηνοθετεί. Το 1956 έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και το 1957 γυρίζει την πρώτη ταινία με τη Μελίνα, που είναι η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, σε συνεργασία με τον ίδιο τον συγγραφέα. Το 1958 γυρίζει την ταινία "Θηλυκός Δαίμων" - La Loi, στην οποία εκτός από τη Μελίνα συμμετέχουν η Τζίνα Λολομπρίτζιτα, ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι και ο Υβ Μοντάν. Την ολοκλήρωση και τα γυρίσματα της ταινίας αυτής τα θεωρούσε ως την πιο δύσκολη συνεργασία της καριέρας του (ίσως και λόγω των σκηνών ζήλιας που δεχόταν από τη γυναίκα του για την συμμετοχή της Λολο-μπρίτζιτα, όπως χαρακτηριστικά τόνιζε το όνομα η Μελίνα, στην ταινία). Ακολουθούν μια σειρά από ταινίες, πάντα με τη Μελίνα σε πρωταγωνιστικό ρόλο: Φαίδρα με τον Άντονι Πέρκινς (1961), Τοπ Καπί με τους Πίτερ Ουστίνοφ και Μαξιμίλιαν Σελλ (1963), 10:30 ένα καλοκαιρινό βράδυ με τη Ρόμι Σνάιντερ (1966). Ξεχωρίζει το Ποτέ την Κυριακή (1960), στο οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Όσκαρ για τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, ενώ ήταν και υποψήφιο σε πολλές ακόμη κατηγορίες όπως πρώτου γυναικείου ρόλου, σεναρίου, σκηνοθεσίας. Το 1967 επιστρέφει με τη Μελίνα στη Νέα Υόρκη και ανεβάζουν στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, μετά από περιοδεία σε όλες τις ΗΠΑ, το μιούζικαλ Ίλια Ντάρλινγκ, που αποτελεί τη θεατρική μεταφορά του Ποτέ την Κυριακή. Το έργο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία: Πρόκειται για τη θριαμβευτική επιστροφή του Ντασέν στις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ τους βρίσκει η δικτατορία της 21ης Απριλίου. Έντονα πολιτικοποιημένοι και οι δύο, αποφασίζουν να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα. Μένουν στο Παρίσι και ως το 1974 συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα κατά των συνταγματαρχών. Σκηνοθετεί πολλές εμφανίσεις της Μελίνας, σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο, όπου συμμετέχει ενεργά μαζί της. Στο Παρίσι ανεβάζουν πολλές θεατρικές παραστάσεις και το 1974 γυρίζουν το ντοκιμαντέρ "Δοκιμή" σε συνεργασία με το Μίκη Θεοδωράκη, το Γιάννη Μαρκόπουλο, την Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιό Ολυμπία Δουκάκη και τον Λόρενς Ολίβιε, το οποίο αναφέρεται στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου της Αθήνας το Νοέμβριο του 1973, αλλά και στα βασανιστήρια της Χούντας, στους πολιτικούς κρατούμενους. Τον Ιούλιο του 1974, δυο μέρες μετά την πτώση της χούντας, ο Ντασέν με τη Μελίνα επιστρέφουν στην Αθήνα. Και στην Αθήνα συνεχίζει να ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις με τη Μελίνα πρωταγωνίστρια και από τον καιρό που η Μελίνα ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, χωρίς αυτήν. Πρώτο έργο που σκηνοθετεί είναι "Η όπερα της πεντάρας" με το Νίκο Κούρκουλο. Ακολουθούν: "Το γλυκό πουλί της νιότης", "Το σπίτι των σπαραγμών", "Γλάρος", "Ο θάνατος του Εμποράκου" κ.ά. Επίσης, δεν ξεχνά τον αγαπημένο του κινηματογράφο. Το 1978 γυρίζει την ταινία "Κραυγή γυναικών" με τη Μελίνα και την Έλεν Μπέρστιν και το 1980 την τελευταία του ταινία: "Στα 16 γνώρισα τον έρωτα" με το Ρίτσαρντ Μπάρτον. Χαρακτηριστικό του Ντασέν ήταν ότι σε όλες τις ταινίες του χρησιμοποιούσε το ίδιο συνεργείο, με τους ανθρώπους των οποίων ήταν φίλος. Τους αποκαλούσε: "αριστοκράτες της εργαζόμενης τάξης". Από το 1981 που η Μελίνα ανέλαβε το Υπουργείο Πολιτισμού συνεργάστηκε μαζί της για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, συμμετέχοντας μετά το θάνατό της στο Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη που συστάθηκε για το σκοπό αυτό. Ο Ζυλ Ντασέν, ο "Τζούλι", όπως τον φώναζε η Μελίνα, αγαπήθηκε από τους Έλληνες και αγάπησε την Ελλάδα σαν να ήταν η αληθινή του πατρίδα. Πέθανε στην Αθήνα στις 31 Μαρτίου 2008, σε ηλικία 96 ετών, και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών πλάι στη Μελίνα Μερκούρη. Ο Ζυλ Ντασέν αρχικά παντρεύτηκε τη βιολονίστα Μπεατρίς Λόουνερ (Beatrice Launer), με την οποία απέκτησε τρία παιδιά: το διάσημο στη Γαλλία τραγουδιστή Τζο Ντασέν (1938 - 1980), που πέθανε από καρδιακό επεισόδιο, την ηθοποιό Ζυλί Ντασέν (Julie Dassin, 1940) και τη συνθέτρια τραγουδιών Ρίκι (Rickie, Richelle Dassin, 1944). Επίσης, γνώρισε τρία εγγόνια. Αργότερα ερωτεύτηκε τη Μελίνα Μερκούρη, την οποία και παντρεύτηκε χωρίς να αποκτήσουν παιδιά. Μαζί γύρισαν τις ταινίες «Ποτέ την Κυριακή», «Τοπκαπί» και «Φαίδρα». Μετά το θάνατό της, έγινε πρόεδρος του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη, το οποίο ιδρύθηκε για την προώθηση της δημιουργίας του νέου μουσείου της Ακρόπολης και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού. Στα 16 Γνώρισα τον Έρωτα (Circle of Two, 1981) Κραυγή γυναικών (Dream of Passion, 1978) Η Δοκιμή (The Rehearsal, 1974) Υπόσχεση την Αυγή (Promise at Dawn, 1970) Εκτέλεσις εν Ψυχρώ (Up Tight!, 1968) Hamilchama al hashalom (1968) 10:30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ (10:30 P.M. Summer, 1966) Τοπκαπί (Topkapi, 1964) Φαίδρα (Phaedra, 1962) Ποτέ την Κυριακή (1960) Θηλυκός δαίμων (La Legge, 1959) Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (Celui qui doit mourir, 1957) Ριφιφί (Du rififi chez les hommes, 1955) Η Νύχτα και η Πόλη (Night and the City (1950) Άνθρωποι του αίματος (Thieves' Highway, 1949) Γυμνή πόλη (The Naked City, 1948) Ο δήμιος των κολασμένων (Brute Force, 1947) A Letter for Evie (1946) Two Smart People (1946) Το Φάντασμα του Κάντερβιλ (The Canterville Ghost, 1944) Young Ideas (1943) Μετά την Καταισχύνη (Reunion in France, 1942) The Affairs of Martha (1942) Πράκτορας των Ναζί (Nazi Agent, 1942) Η καρδιά του πεθαμένου (The Tell-Tale Heart, 1941) Αφιέρωμα εφ. Ελευθεροτυπία, φ. 1-4-2008, σελ. 32-33. Συλλογικό έργο (συντονισμός: Αθηνά Σωτηροπούλου), Jules Dassin, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2000Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με την ευκαιρία της αναδρομής στον Ζυλ Ντασέν που οργανώθηκε από το 34ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (5-14 Νοεμβρίου 1993). Το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη Ζυλ Ντασέν (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Ο Ζυλ Ντασέν (Julius "Jules" Dassin, 18 Δεκεμβρίου 1911 - 31 Μαρτίου 2008) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης, ηθοποιός και σεναριογράφος του θεάτρου και του κινηματογράφου, που έζησε για πολλά χρόνια στη Γαλλία και στην Ελλάδα, όπου και πέθανε. Μετά το γάμο του με τη Μελίνα Μερκούρη συνέδεσε τη ζωή του με την Ελλάδα και θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα. Προς το τέλος της ζωής του έγινε επίτιμος Έλληνας πολίτης ως ύψιστη αναγνώριση της πολιτιστικής προσφοράς του στην Ελλάδα. Έλεγε χαρακτηριστικά: "Ήμουν Έλληνας πριν γνωρίσω τη Μελίνα". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%85%CE%BB_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AD%CE%BD |
Μαρία της Μόντενα | Η Μαρία Βεατρίκη Ελεονώρα Άννα Μαργαρίτα Ισαβέλλα ήταν η μοναχοκόρη του Αλφόνσου Δ΄ των Έστε, Δούκα της Μόντενα & του Ρέτζο, και της Λάουρα Μαρτινότσι. Ο μικρότερος αδελφός της Μαρίας, Φραγκίσκος Β΄, διαδέχτηκε τον πατέρα του στον δουκικό θρόνο το 1662. Η εκπαίδευση της Μαρίας ήταν εξαιρετική: μιλούσε άπταιστα γαλλικά και ιταλικά, είχε καλή γνώση των λατινικών και αργότερα μιλούσε αγγλικά.Στις 20 Σεπτεμβρίου 1673 η Μαρία παντρεύτηκε τον κατά 25 χρόνια μεγαλύτερό της, Ιάκωβο, Δούκα της Υόρκης. Η Μαρία και ο Ιάκωβος μαζί απέκτησαν: Αικατερίνη Λώρα (10 Ιανουαρίου-3 Οκτωβρίου 1675). θνησιγενές παιδί (Οκτώβριος 1675). Ισαβέλλα της Υόρκης (1676-1681). Κάρολος, Δούκα του Κέιμπριτζ (7 Νοεμβρίου-12 Δεκεμβρίου 1677), πέθανε από ευλογιά. Ελισάβετ (1678). θνησιγενές παιδί (Φεβρουάριος 1681). Καρλόττα Μαρία (16 Αυγούστου 1682). θνησιγενές παιδί (Οκτώβριος 1683). αποβολή (8 Μάϊου 1684). Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος (1688-1766), Πρίγκιπα της Ουαλίας και διεκδικητή του θρόνου ως Ιάκωβος Γ΄ της Αγγλίας και Η΄ της Σκωτίας. Ηγέτης των Ιακωβιτών. Νυμφεύτηκε την Μαρία Κλημεντίνη Σομπιέσκα. Απέκτησαν 2 γιους. Λουίζα Μαρία Θηρεσία Στιούαρτ (1692-1712), πέθανε από ευλογιά.Λίγους μήνες μετά τη γέννηση του διαδόχου Ιακώβου, ξέσπασε η επανάσταση του 1688, γνωστή ως Ένδοξη Επανάσταση. Τον Δεκέμβριο του 1688 η Μαρία φεύγει για Γαλλία με τον γιο της Ιάκωβο. Οι συνωμότες κάλεσαν την μεγαλύτερη κόρη του Ιακώβου, Μαρία, με τον σύζυγό της, Γουλιέλμο της Οράγγης, να πάρουν το θρόνο. Ο Ιάκωβος καταφέρνει να φύγει και να επανενωθεί με την οικογένειά του στις 23 Δεκεμβρίου. Στην εξορία, έζησαν ως φιλοξενούμενοι του Λουδοβίκου ΙΔ΄ της Γαλλίας στο Κάστρο του Σαιν Ζερμαίν-αν-Λαι. Όταν πέθανε ο Ιάκωβος, η Μαρία καταφέρνει να πείσει τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ να αναγνωρίσει τον γιο της ως βασιλιά της Αγγλίας και της Σκωτίας, γεγονός που επιτάχυνε την αγγλική συμμετοχή στον πόλεμο της ισπανικής διαδοχής. Η Μαρία πέθανε στις 7 Μαΐου 1718 στο Κάστρο του Σαιν Ζερμαίν-αν-Λαί σε ηλικία 59 ετών, από καρκίνο του μαστού. Θάφτηκε στη Μονή των Επισκέψεων του Σαιγιό στο Παρίσι. Χρόνια αργότερα, ο τάφος της καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. 5 Οκτωβρίου 1658 - 20 Σεπτεμβρίου 1673: Η Βασιλική Υψηλότητα 20 Σεπτεμβρίου 1673 - 6 Φεβρουαρίου 1685: Η Βασιλική Υψηλότητα Η Δούκισσα της Υόρκης 6 Φεβρουαρίου 1685 – 11 Δεκεμβρίου 1688: Η Μεγαλειότητα της Η Βασίλισσα 11 Δεκεμβρίου 1688 - 7 Μαΐου 1718: Η Μεγαλειότητα της Η Βασίλισσα Μαρία Allan, Fea (1909). James II and His Wives. Meuthon and Co. Brown, Beatrice Curtis (1929). Anne Stuart: Queen of England. Geoffrey Bles. Chapman, Hester (1953). Mary II, Queen of England. Jonathan Cape. Cont, Alessandro (2009). "Sono nato principe libero, tale voglio conservarmi”: Francesco II d’Este (1660–1694), “Memorie Scientifiche, Giuridiche, Letterarie”, Accademia Nazionale di Scienze Lettere e Arti di Modena, ser. 8, 12, 2, pp. 407–459, https://www.academia.edu/6412388/_Sono_nato_principe_libero_tale_voglio_conservarmi_Francesco_II_dEste_1660-1694_ Fraser, Antonia (2002). King Charles II Phoenix. (ISBN 978-0-7538-1403-1) Fraser, Antonia (2007). Love and Louis XIV: The Women in the Life of the Sun King. Phoenix. (ISBN 978-0-7538-2293-7) Gregg, Edward (1980). Queen Anne. Routledge & Kegan Paul. Haile, Martin (1905). Queen Mary of Modena: Her Life and Letters. J.M. Dent & Co. Harris, Tim. (2007). Revolution: The Great Crisis of the British Monarchy 1685–1720. Penguin. (ISBN 978-0-14-101652-8) Maclagan, Michael; Louda, Jiří (1999). Line of Succession: Heraldry of the Royal Families of Europe. Little, Brown & Co. (ISBN 1-85605-469-1) Marshall, Rosalind (2003) Scottish Queens, 1034–1714. Tuckwell Press. Oman, Carola (1962). Mary of Modena. Hodder & Stoughton. Starkey, David (2007). Monarchy: From the Middle Ages to Modernity. Harper Perennial. (ISBN 978-0-00-724766-0). Turner, FC (1948). James II. Eyre & Spottswoode. Uglow, Jenny (2009). A Gambling Man: Charles II and the Restoration. Faber & Faber. (ISBN 978-0-571-21733-5) Waller, Maureen (2002). Ungrateful Daughters: The Stuart Princesses Who Stole Their Father's Crown. Hodder & Stoughton. (ISBN 0-340-79461-5) | Η Μαρία της Μόντενα (Maria di Modena, 5 Οκτωβρίου 1658 - 7 Μαΐου 1718) από τον Οίκο των Έστε ήταν κόρη του Δούκα της Μόντενα & Ρέτζο και με τον γάμο της έγινε η σύζυγος του Ιακώβου Β΄ της Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD%CE%B1 |
361 | Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 3 Νοεμβρίου - Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β´ πεθαίνει από πυρετό στη Μοψουεστία της Κιλικίας, σε ηλικία 44 ετών. Λίγο πριν πεθάνει, βαπτίζεται Χριστιανός και κηρύσσει νόμιμο διάδοχο τον ξάδελφό του Ιουλιανό τον Αποστάτη. 11 Νοεμβρίου - Ο Ιουλιανός γίνεται μόνος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κυβερνά από την Κωνσταντινούπολη και προσπαθεί να αποκαταστήσει τον Παγανισμό. Ο Κωνστάντιος Β΄ θάβεται στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων. Υπουργοί και άκολουθοι του Κωνσταντίου Β΄ δικάζονται στο Χαλκηδόνειο Δικαστήριο. Κίνα 10 Ιουλίου - Δεκαέξι Βασίλεια: Ο Τζιν Αϊντί, σε ηλικία 20 ετών, διαδέχεται τον Τζιν Μιουντί, ως αυτοκράτορα της Ανατολικής Δυναστείας των Τζιν. Τέχνες 361-363: ένα νόμισμα του Ιουλιανού του Αποστάτη εκδίδεται. Σήμερα διατηρείται στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Ιατρική Η Κωνσταντινούπολη εφαρμόζει ένα πιο ισχυρό αδειοδοτικό σύστημα για τους ιατρούς. Θρησκεία Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός αποπειράται να οργανώσει μία παγανιστική εκκλησία και να υποκαταστήσει τον Χριστιανισμό. Ο Πάπας Λιβέριος αποκηρύσσει τη Αρειανιστική θρησκευτική πεποίθηση και ότι η Σύνοδος του Αρμινίου δεν έχει καμία εξουσιοδότηση να εξάγει δόγματα. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) επιστρέφει στη Ναζιανζό και διορίζεται ιερέας από τον πατέρα του, ο οποίος θέλει να βοηθήσει τους επιτόπιους Χριστιανούς. Η ανοικοδόμηση του Μοναστηρίου του Αγίου Αντωνίου στην Αιγυπτιακή Ανατολική Έρημο αρχίζει. 24 Δεκεμβρίου - Ο Γεώργιος ο Καππαδοκίας, ο Αρειανιστής εισβάλλων επίσκοπος της Αλεξανδρείας, δολοφονείται στην επισκοπική έδρα του και ο Αθανάσιος ο Αλεξανδρείας επιστρέφει στην πατρίδα του θριαμβευτικά. 10 Ιουνίου - Μάξιμος ο Νάπολης, Ρωμαιοκαθολικός αρχιεπίσκοπος και άγιος (γεννιέται σε άγνωστο έτος) 3 Νοεμβρίου - Κωνστάντιος Β΄, Ρωμαίος αυτοκράτορας (γεννιέται το 317) 24 Δεκεμβρίου - Γεώργιος ο Καππαδοκίας, Βυζαντινός Ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος και άγιος (γεννιέται σε άγνωστο έτος) 24 Δεκεμβρίου - Γεώργιος ο Λαοδικείας, Βυζαντινός Ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος και άγιος (γεννιέται σε άγνωστο έτος) Αποδήμιος, Ρωμαίος αξιωματούχος και αγγελιαφόρος (γεννιέται σε άγνωστο έτος) Ευσέβιος, Ρωμαίος αξιωματούχος (γεννιέται σε άγνωστο έτος) Τζιν Μιουντί, αυτοκράτορας της Ανατολικής Δυναστείας των Τζιν (γεννιέται το 343) Λι Σι, αυτοκράτορας των Μπα-Ντι στο Τσενγκ Χαν (γεννιέται σε άγνωστο έτος) Σονγκ Χαν, αντιβασιλέας του Πρωίμου Λιανγκ (γεννιέται σε άγνωστο έτος) Ουάνγκ Ξιτζί, Κινέζος καλλιγράφος (γεννιέται το 303) | Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 361 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 361 (CCCLXI ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε τη Δευτέρα. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Ταύρου και Φλωρεντίου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1114 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 361 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη. | https://el.wikipedia.org/wiki/361 |
Γκαστόν Μπράουν | Γεννήθηκε στην Αντίγκουα και συγκεκριμένα στο Πότερς Βίλατζ. Η εφηβική ηλικία ήταν πολύ δύσκολη, καθώς μεγάλωσε με την 80χρονη γιαγιά του. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Βίλα και στη συνέχεια στο Σχολείο Πριγκίπισσας Μαργαρίτας. Στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στο Αστικό Τραπεζικό Κολέγιο (City Banking College) στην Ισπανία, από όπου αποφοίτησε με μπάτσελορ επιστημών στις Τράπεζες και στα Οικονομικά. Έπειτα σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, αποκτώντας τίτλο MBA στα Οικονομικά. Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε με την εκλογή του ως βουλευτή, το 1999 στην εκλογική περιφέρεια St. John's City West. Διορίστηκε υπουργός Σχεδιασμού, Βιομηχανίας, Εμπορίου και Δημοσίων Υπηρεσιών κατά την πρώτη του θητεία ως βουλευτή. Έπειτα από η διεξαγωγή των εκλογών του 2014, το κόμμα του κέρδισε την εξουσία, με αποτέλεσμα να διαδεχθεί τον Μπάλντουιν Σπένσερ στο αξίωμα του πρωθυπουργού. Με ηγέτη τον 47χρονο Μπράουν, το ALP επανήλθε στην εξουσία έπειτα από 10 χρόνια στην αντιπολίτευση, κερδίζοντας 14 επί συνόλου 17 εδρών. Η ορκωμοσία του Μπράουν έγινε στις 13 Ιουνίου 2014. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2017 ο Τυφώνας Ίρμα ενέσκηψε στην Μπαρμπούντα, καταστρέφοντας το 95% του νησιού. Τα τηλεπικοινωνιακά και συγκοινωνιακά δίκτυα επίσης καταστράφηκαν, ενώ το 60% των κατοίκων του νησιού έμειναν άστεγοι. Ο Μπράουν αναδείχθηκε νικητής και των εκλογών του 2018, καθώς το Εργατικό του Κόμμα κέρδισε 15 έδρες στο Κοινοβούλιο. Οι εκλογές έγιναν πρόωρα κατά 15 μήνες. Ο Μπράουν είναι παντρεμένος με τη Μαρία Μπερντ, ανεψιά του δεύτερου πρωθυπουργού της χώρας Λέστερ Μπερντ. Το ζεύγος έχουν έναν γιο, τον Πρινς Γκαστόν, ο οποίος είναι ο τέταρτος γιος του Γκαστόν Μπράουν, καθώς έχει άλλα τρία παιδιά πριν παντρευτεί. Στις 11 Δεκεμβρίου 2017 ανακοινώθηκε ότι η Μαρία θα είναι υποψήφια βουλευτής στις εκλογές του 2018. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Gaston Browne στο Wikimedia Commons | Ο Γκαστόν Μπράουν (Gaston Alfonso Browne, 9 Φεβρουαρίου 1967-) είναι πολιτικός από την Αντίγκουα και Μπαρμπούντα και πρωθυπουργός της νησιωτικής χώρας από τον Ιούνιο του 2014. Ανήκει στο Εργατικό Κόμμα της Αντίγκουα. Είναι ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας. Προτού ασχοληθεί με την πολιτική, ήταν τραπεζίτης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD |
Συναξάριο | Στα Συναξάρια προστέθηκαν με τον καιρό και βίοι οσίων, ιεραρχών, μοναχών κ.λπ. με καθαρά εποικοδομητικό χαρακτήρα καθώς και περιγραφές άλλων εκκλησιαστικών γεγονότων όπως ανακομιδές λειψάνων, θαύματα και σχετικοί σεισμοί ή άλλες καταστροφές, με συνέπεια, έχοντας ευρύ περιεχόμενο, τα συναξάρια να διακρίνονται επιμέρους σε ιστορικά, εγκωμιαστικά και δημώδη. Τα Συναξάρια περιλαμβάνονται στα βιβλία λειτουργικής και χρησιμοποιούνται κυρίως στις ακολουθίες του Όρθρου μετά την 6η ωδή των κανόνων. Κυριότερες συλλογές συναξαρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι του Συμεών του Μεταφραστού, το Μηνολόγιο του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου που φέρει την ονομασία «Βασιλειανό Συναξάριο», του Νικόδημου του Αγιορείτη, που πρωτοεκδόθηκε στη Βενετία, του Κ. Δουκάκη κ.ά. Παρόμοια βιβλία υφίστανται και στη Καθολική Εκκλησία, με την ονομασία "Synaxarium" (εκ της ελληνικής), σε διάκριση όμως του Μαρτυρολογίου που αφορά Μάρτυρες εποχής των Διωγμών. Σημαντικές πηγές για τα κείμενα αυτά αποτελούν οι εκδόσεις των Βολλανδιστών: Το πολύτομο έργο Acta Sanctorum και το ειδικό περιοδικό τους με τίτλο Analecta Bollandiana. Επίσης η συλλογή του Jacques-Paul Migne, Patrologia Graeca με 161 τόμους . Αγιολογία Μηναίον Νέον Μαρτυρολόγιον Τυπικό της Εκκλησίας Μαρτυρολογία "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τόμ. 56ος, σελ.70-71. Το Συναξάριο: Οι ζωές των Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας | Γενικά με την ονομασία Συναξάρια, στον πληθυντικό, παράγωγος όρος της Σύναξης, δηλαδή της συνάθροισης των πιστών στους ναούς προς τιμή κάποιου αγίου ή κάποιου εκκλησιαστικού γεγονότοςφέρονται ειδικά χριστιανικά λειτουργικά βιβλία που περιλαμβάνουν σύντομες ή εκτενείς διηγήσεις σχετικά με τον βίο γενικά και τα μαρτύρια που υπέστησαν Άγιοι και Οσιομάρτυρες. Οι διηγήσεις αυτές φέρονται κατά εορτολογική σειρά και αναγιγνώσκονται σε ιερουργίες - θρησκευτικές συνάξεις. Συλλογείς τέτοιων διηγήσεων ονομάζονται «Συναξαριστές». Με την ίδια αυτή ονομασία φέρονται και οι συγγραφείς των Συναξαρίων ή οι συντάκτες των βιβλίων με τα Συναξάρια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BE%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF |
Γιόργκι Ντουντζιέρσκι | Ο Ντουντζιέρσκι καταγόταν από παλιά σερβική οικογένεια οι ρίζες της οποίας πανε πολύ πίσω στην Ερζεγοβίνη απ 'όπου οι πρόγονοί του μετακινήθηκαν στο Σρμπόμπραν της Μπάτσκα τον 17ο αιώνα προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον Οθωμανικό ζυγό. Πριν τον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο μέλη της οικογένειας ζούσαν στο Νόβι Σαντ όπου διατηρούσαν υψηλές θέσεις και ανέπτυξαν επιχειρηματικές δραστηριότητας. Ο Ντουντζιέρσκι ήταν καλά μορφωμένος και μιλούσε άπταιστα γαλλικά, λύκειο πήγε στο "Dugonics András Piarista Gimnázium" και γυμνάσιο στο Σζέγκεντ όπου έμαθε λατινικά και ουγγρικά. Για να αποφεύγει τις συγκρούσεις του Α ΄ παγκοσμίου πολέμου η οικογένεια του έφυγε στην Ελβετία όπου συνέχισε το σχολείο έως το 1922 που αποφοίτησε. Στην Ελβετία άρχισε να παίζει αντισφαίριση για να γίνει πρωταθλητής στο σχολείο που φοιτούσε. Η οικογένεια επέστρεψε στο Νόβι Σαντ αμέσως μετά τον πόλεμο και ο ίδιος ξεκίνησε νομικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Ζάγκρεμπ, αλλά τις άφησε κατά τη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου για να επικεντρωθεί στην αντισφαίριση. Πρώτο του επίτευγμα ήταν να κερδίσει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Γενεύης, έπειτα έγινε πρωταθλητής Ελβετία διαδοχικά μεταξύ 1924 και 1927. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα παίξει για την εθνική ομάδα της Ελβετίας. Όταν επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία έγινε αθλητής του κροατικού συλλόγου Χάσκελ. Πήρε μέρος για τη Γιουγκοσλαβία στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924 στο Παρίσι όπου στο απλό έχασε στον πρώτο γύρο. Στο διπλό με συμπαίκτη τον Ιβάν Μπάλας αποκλείστηκαν στον δεύτερο γύρο. Το 1925 ήταν φιναλίστ στο διπλό του τουρνουά του Pizzo di Campel στην Ελβετία με συμπαίκτη τον Kyburz. Το 1926, ήταν επίσης φιναλίστ στο τουρνουά του L.T.C. της Νίκαιας, χάνοντας μόνο από τον Ουμπέρτο Μορπούργκο σε σετ. Συμμετείχε στο πρώτο επίσημο αγώνα της Γιουγκοσλαβίας στο κύπελλο Ντέιβις το 1927 με συμπαίκτη τον Ιβάν Μπάλας στο Ζάγκρεμπ κατά της Ινδίας. Μετά τη απόσυρση του από την αντισφαίριση, έγινε προπονητής αντισφαίρισης στη Γενεύη. Το 1939 επέστρεψε στο Νόβι Σαντ, αλλά δεν ήταν ποτέ σε θέση να εισέλθει στην τοπική ελίτ, παρόλο που ο ίδιος κληρονόμησε μια μεγάλη περιουσία από τον πατέρα του. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, του αφαιρέθηκε από το Κομουνιστικό καθεστώς το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του εκτός από κάποια τμήματα της περιουσίας του και δυο διαμερίσματα τα οποία πούλησε για βιοποριστικούς λόγους. Ο ίδιος δεν δούλευε Δεκτός από περιστασιακά σε συλλόγους η την ομοσπονδία αντισφαίρισης. Έχοντας μείνει χωρίς σπίτι και κατοικία φιλοξενούνταν σε σπίτια φίλων του σε άλλες πόλεις ωσότου έληξε η κοινωνική ασφάλιση του και κατέληξε στο πτωχοκομείο στην Futog όπου πέθανε το 1983. Šoškić, Čedomir (2012). Тениски савез Србије Тенис без граници 1922–2012 [Tennis Association of Serbia, Tennis without Borders 1922–2012] (PDF). Tennispress.rs (στα Σερβικά). Belgrade, Serbia: Tennis Association of Serbia. σελίδες 250–251. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 30 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2013. François Coty, επιμ. (December 7, 1925). «Tennis» (στα Γαλλικά). Le Figaro (Paris: Dassault Group) (341): 4. ISSN 0182-5852. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k2946075/f4.image. Ανακτήθηκε στις December 25, 2013. François Coty, επιμ. (February 9, 1926). «Tennis» (στα Γαλλικά). Le Figaro (Paris: Dassault Group) (40): 6. ISSN 0182-5852. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k2946766/f6.image. Ανακτήθηκε στις December 25, 2013. | Ο Γιόργκι "Γκόγκα" Ντουντζιέρσκι (Ουγγρικά: György Dungyersky, σερβικά: Ђорђе Дунђерски), ( Σρμπόμπραν, Αυστροουγγαρία 1902- 1983), ήταν Γιουγκοσλάβος, σερβικής καταγωγής, πρωταθλητής της αντισφαίρισης. Ήταν ο πρώτος που θα παίξει για την εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας στο κύπελλο Ντέιβις το 1927 και τρεις φορές πρωταθλητής της Ελβετίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B9_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
Αντώνης Ρέμος | Ο Αντώνης Ρέμος γεννήθηκε στο Ντύσελντορφ της Γερμανίας στις 19 Ιουνίου 1970. Έμεινε εκεί μέχρι τα 10 του χρόνια, όπου και μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη μαζί με την οικογένειά του. Κατά την διάρκεια της παιδικής του ηλικίας ασχολήθηκε με τη μουσική, ενώ έμαθε να παίζει κιθάρα και drums. Ξεκίνησε την καριέρα του στην πρώιμη ηλικία των 17 ετών, αρχικά τραγουδώντας σε μία τοπική κοσμική ταβέρνα. Η πρώτη επίσημη δημόσια εμφάνιση του Ρέμου έγινε το 1992 στο 31ο φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Μετά από πολλές εμφανίσεις στην συμπρωτεύουσα, ο Ρέμος κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα το Πάσχα του 1995 στο κέντρο "Διογένης Palace", μαζί με τους Δημήτρη Μητροπάνο, Στέφανο Κορκολή και Μάριο Τόκα. Την ίδια χρονιά, υπογράφει συμβόλαιο με τη Sony Music και προσανατολίζεται σε μία δισκογραφική καριέρα. Το 1996 κυκλοφορεί ο πρώτος του δίσκος με τίτλο "Αντώνης Ρέμος" και γίνεται μέσα σε λίγους μήνες χρυσός και σε λιγότερο από ένα χρόνο πλατινένιος, ξεπερνώντας τις 90.000 πωλήσεις. Το 1997 ο Αντώνης Ρέμος πραγματοποιεί ζωντανές εμφανίσεις στις "Χάντρες" και στο "Διογένης Palace". Τον Απρίλιο του 1998 κυκλοφορεί ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του με τον τίτλο "Καιρός Να Πάμε Παρακάτω". Ο δίσκος έγινε χρυσός σε ένα μήνα και έπειτα πλατινένιος. Έναν χρόνο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1999 κυκλοφορεί στην αγορά ένας ακόμη δίσκος του με τίτλο "Πάλι απ' την αρχή". Σε αυτόν τον δίσκο, ο Ρέμος συνεργάζεται με τους συνθέτες Χρήστο Νικολόπουλο και Σταμάτη Σπανουδάκη. Το Album γίνεται σε ελάχιστο διάστημα χρυσό κι έπειτα διπλά πλατινένιο. Τον Ιούνιο του 2001, κυκλοφορεί διπλός δίσκος με τίτλο "Μια Νύχτα Μόνο", το οποίο είναι μία ζωντανή ηχογράφηση του Ρέμου στον Απόλλωνα. Ο δίσκος γίνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα διπλά πλατινένιος. Τον χειμώνα του ίδιου έτους ο Ρέμος εμφανίστηκε μαζί με τον Γιάννη Πάριο στο Διογένης Palace Το 2001 είναι μία ιδιαίτερη χρονιά για τον Αντώνη Ρέμο γιατί συναντιέται για πρώτη φορά με τον Γιώργο Θεοφάνους. Αυτή η συνάντηση θα γεννήσει 3 ολοκληρωμένες δουλειές, που αφήνουν πίσω τους τραγούδια επιτυχίες που όλη η Ελλάδα έχει τραγουδήσει και αγαπήσει. Η συνεργασία τους στέφεται με απόλυτη επιτυχία και στους 3 δίσκους που δημιούργησαν μαζί, η χημεία τους είναι πρωτοφανής και το σημείο αυτό αποτελεί σημείο αναφοράς στον καλλιτεχνικό κόσμο. Τον χειμώνα του 2002 εμφανίζεται με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στο Studio Πειραιώς, όπου γνώρισε μεγάλη επιτυχία και δίνουν μια σειρά από sold out συναυλίες στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Το 2003 ο Ρέμος εμφανίζεται μαζί με τους Μίμη Πλέσσα, Κώστα Χατζή, Γιάννη Σπανό, Αντώνη Βαρδή, και τον Γιώργο Θεοφάνους. Από αυτές τις συνεργασίες κυκλοφόρησε και ένα live cd που έγινε διπλά πλατινένιο. Τον Απρίλιο του 2004, ο Αντώνης Ρέμος ερμηνεύει το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη "Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου", το οποίο κυκλοφορεί σε ένα CD Single που περιλαμβάνει εκτός από το "Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου", σε ποίηση Νίκου Γκάτσου και την επανεκτέλεση του τραγουδιού "Αγάπη Μου" (Φαίδρα) σε ποίηση Γιάννη Θεοδωράκη, καθώς και δύο ορχηστρικές εκδοχές του "Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου" από την ορχήστρα Μίκη Θεοδωράκη. Το καλοκαίρι του 2004 η ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης" παρουσίασε την κινηματογραφική και θεατρική μουσική του Θεοδωράκη. Μια ανθολόγηση των μουσικών θεμάτων που έντυσαν κινηματογραφικές ταινίες και έργα του σύγχρονου θεάτρου με κύριο ερμηνευτή τον Αντώνη Ρέμο και τους ηθοποιούς Πέτρο Φιλιππίδη, Νατάσα Μανίσαλη και Γιάννη Σαμσιάρη. Τον Χειμώνα του 2004 εμφανίζεται στο "Αθηνών Αρένα" με τον Γιώργο Νταλάρα. Ο Γιώργος Θεοφάνους γράφει ένα ντουέτο με τίτλο "Το μόνο που ξέρω" ειδικά για αυτήν τη συνεργασία. Το 2005 κυκλοφορεί ένας ακόμα δίσκος, ο τελευταίος με τραγούδια του Γιώργου Θεοφάνους, με τίτλο "Σαν άνεμος". Στον δίσκο αυτό, συμμετέχουν και τρεις τραγουδιστές: η Μαρινέλλα στο τραγούδι "Σαν άνεμος, ο Γιώργος Μαργαρίτης στο τραγούδι "Στο κορμί" και ο Ιταλός τραγουδιστής Massimo di Cataldo στο τραγούδι "Για 100 ζωές ακόμα". Ο δίσκος γίνεται διπλά πλατινένιος. Τον χειμώνα του 2005 εμφανίζεται και πάλι στο "Αθηνών Αρένα" αυτή την φορά με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, μια συνεργασία που δεν είχε την αναμενόμενη χημεία όπως δήλωσαν από κοινού παρ' όλο που χαρακτηρίστηκε ''Σχήμα Χρονιάς''. Ταυτόχρονα με την έναρξη των εμφανίσεων του και με αφορμή την επέτειο των 10 ετών από την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, η εταιρία του κρίνει απαραίτητη την έκδοση μιας πολυτελούς κασετίνας "Best Of ", ένα τριπλό Album που περιέχει τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Συγκεντρώθηκαν οι 36 μεγαλύτερες επιτυχίες του Αντώνη Ρέμου, ενώ μερικές από αυτές έγιναν remix από international top DJ’s και remixers. Μαζί ένα 20σέλιδο βιβλίο με φωτογραφίες και πληροφορίες από την 10χρονη πορεία του τραγουδιστή. Τον Χειμώνα του 2006 ο Αντώνης Ρέμος εμφανίζεται στο "Αθηνών Αρένα ", με την Μαρινέλλα. Τον Απρίλιο του 2007 η Μαρινέλλα και ο Αντώνης Ρέμος, ξεκινούν τις εμφανίσεις τους στην Θεσσαλονίκη. Τον Ιούνιο του 2007 ξεκινάει η πρώτη μεγάλη περιοδεία του Αντώνη Ρέμου ανά την Ελλάδα σε είκοσι πέντε πόλεις μαζί με τους Ονιράμα, ένα νέο ανερχόμενο για την εποχή, συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη. Παράλληλα κυκλοφορεί το άλμπουμ "Αντώνης Ρέμος in Concert feat. Onirama" ηχογραφημένο από το Secret Concert του Mad που έγινε τον Φεβρουάριο του 2007 στο κλειστό γήπεδο της ξιφασκίας στα Ολυμπιακά Ακίνητα. Ο Νοέμβριος του 2007 τον βρίσκει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο πλευρό της Μαρινέλλας. Τον Μάρτιο του 2008 ο Αντώνης Ρέμος και ο Σάκης Ρουβάς θα ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μία περιοδεία ανά τον κόσμο, δίνοντας 10 συναυλίες σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία και Αφρική. Τον Χειμώνα του 2008 ο Αντώνης Ρέμος εμφανίζεται στο "Αθηνών Αρένα " για πρώτη φορά μόνος του. Την ίδια στιγμή κυκλοφορεί ο νέος του προσωπικός δίσκος με γενικό τίτλο "Αλήθειες Και Ψέματα " που έγινε αμέσως πλατινένιος. Τον Μάρτιο του 2009 ο Αντώνης Ρέμος έκανε την πρώτη του Ευρωπαϊκή περιοδεία με συναυλίες στις Βρυξέλλες, το Λονδίνο, την Στουτγάρδη, την Φρανκφούρτη, την Νυρεμβέργη, το Ντύσσελντορφ, την Κωνσταντινούπολη και το Βελιγράδι. Τον Νοέμβριο του 2009 ο Αντώνης Ρέμος επιστρέφει στο Διογένης Studio για μία ακόμη φιλόδοξη παραγωγή με γενικό τίτλο «Love Stories». Αμέσως μετά ο Αντώνης Ρέμος αναχώρησε για μία ακόμη Sold Out περιοδεία αυτή την φορά ανά τον κόσμο. Αυστραλία, Καναδάς και Αμερική είναι οι άμεσοι σταθμοί του. Ο δίσκος του «Κλειστά τα στόματα» που κυκλοφόρησε του 2011, έγινε πέντε φορές πλατινένιος, ενώ οι συναυλίες του εντός και εκτός Ελλάδος είχαν μεγάλη προσέλευση. Τον χειμώνα του 2011 ο συνεργάζεται στο Διογένης Studio τον Τόλη Βοσκόπουλο. Μία συνεργασία που στέφθηκε με επιτυχία. Το 2013 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Αντώνη Ρέμου με γενικό τίτλο "Η καρδιά με πηγαίνει εμένα" και γίνεται από τον πρώτο μήνα κυκλοφορίας του διπλός πλατινένιος ενώ παρέμεινε στην κορυφή των charts με τα 4 πρώτα singles από το νέο άλμπουμ. Από το 2012 ο Αντώνης Ρέμος ξεκίνησε διάφορες διεθνής συνεργασίες με σημαντικούς ξένους καλλιτέχνες. Ο Julio Iglesias (Mύκονος 2014) , η Gloria Gaynor (Νέα Υόρκη και Αθήνα 2014), ο Dany Brilliant (Μύκονος 2015), οι Gipsy Kings (Μύκονος 2016), Zeljko Joksimovic (Βελιγράδι και Αθήνα), Tjiana Dapsevic (Βελιγράδι), Eros Ramazzotti (Μύκονος 2017) είναι μερικά από τα ονόματα που έχει βρεθεί μαζί τους στην σκηνή. Το 2014 βρίσκεται για πρώτη φορά σε κριτική επιτροπή τηλεοπτικού διαγωνισμού τραγουδιού (The Voice of Greece) στον ΑΝΤ1. Παράλληλα συνεργάζεται με την Άννα Βίσση στον πολυχώρο Πάνθεον, στη μουσικοθεατρική παράσταση, Ένα Ή Κανένα. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, Βίσση και Ρέμος, πραγματοποίησαν summer tour με πέντε μεγάλες sold-out συναυλίες σε Θεσσαλονίκη (02/07), Ηράκλειο (07/07), Ρόδο (11/07), Πάτρα (14/07) και Λευκωσία (03/09).Το 2015, συνεργάζεται στο Διογένης Studio, με την Μελίνα Ασλανίδου και τον Γιάννη Ζουγανέλη.Το 2016 συνεργάζεται στο Διογένης Studio με τον Χρήστο Νικολόπουλο και την Γλυκερία ενώ το ίδιο καλοκαίρι η Μαρινέλα, ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Αντώνης Ρέμος σε μια sold out περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο τραγουδούν αγαπημένα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη. Τον Δεκέμβριο του 2016 κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ του Αντώνη Ρέμου με τίτλο "Σπασμένα κομμάτια της καρδιάς" που γίνεται 2πλα πλατινένιο από την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Τον Σεπτέμβριο και Οκτώβριο του 2017 ο Αντώνης Ρέμος βρίσκεται σε μια μεγάλη sold out περιοδεία σε Καναδά Αμερική και Αυστραλία με την Μαρινέλλα. Μετά το τέλος των εμφανίσεων βρίσκεται ξανά στον ΑΝΤ1 για να συμμετέχει ως κριτής στον τηλεοπτικό διαγωνισμό τραγουδιού Rising Star.Τον Ιανουάριο του 2018, ανακοινώνεται η μεταγραφή του στην Panik Records.Το πρώτο single που κυκλοφόρησε από τη νέα του δισκογραφική στέγη ήταν το "Δεν Ακούω Κανέναν", τον Απρίλιο του 2018. Ακολούθησε το "Η Ζωή Αλλιώς", που επί έξι συνεχόμενους μήνες ήταν στις πρώτες θέσεις του ραδιοφωνικού airplay. Τον Ιούλιο του 2019 κυκλοφόρησε το single "Εδώ Και Τώρα". Τον χειμώνα του 2018, συνεργάζεται με την Δέσποινα Βανδή, στο Αθηνών Αρένα. Ακολούθησε η προώθηση του τραγουδιού "Όλα τα δάκρυα" που έφτασε στην κορυφή των charts. Ο Αντώνης Ρέμος τον Ιούλιο του 2007 έγινε Πρόεδρος της ομάδας του Ηρακλή, της μεγάλης του αγάπης που είχε από παιδί και παρέμεινε για κάποια χρόνια. Στις 3 Ιανουαρίου 2019 ύστερα από πρόταση του εισαγγελέα Χαράλαμπου Παπαγεωργίου, προτάθηκε να παραπεμφθεί σε δίκη για πλαστές ενημερότητες κατά την περίοδο 2008–2011, όταν και ήταν ιδιοκτήτης της «Ηρακλής Θεσσαλονίκης Π.Α.Ε.». Στις 9 Απριλίου 2019 το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών τον απήλλαξε από την κατηγορία, κρίνοντας έτσι εμμέσως άδικη και την υποβίβαση του Ηρακλή Θεσσαλονίκης το 2011. Από το 2000 μέχρι το 2008, ήταν σε σχέση ηθοποιό και παρουσιάστρια Ζέτα Μακρυπούλια. Το 2010 ο Ρέμος γνώρισε την σχεδιάστρια μόδας, Υβόννη Μπόσνιακ. Παντρεύτηκαν το 2018 και έχουν αποκτήσει μια κόρη, την Ελένη. Επίσημη ιστοσελίδα ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) (α΄ μέρος) ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΜΟΣ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) (β' μέρος) | Ο Αντώνης Ρέμος (πραγματικό όνομα: Αντώνιος Πασχαλίδης) (Ντίσελντορφ, 19 Ιουνίου 1970) είναι Έλληνας τραγουδιστής. Όλοι του οι δίσκοι έχουν γίνει πολλαπλά πλατινένιοι και θεωρείται ένας από τους εμπορικότερους τραγουδιστές της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%82 |
Βίκτορ Κορτσνόι | Ο Κορτσνόι γεννήθηκε στο Λένινγκραντ από Εβραία μητέρα και πολωνικής καταγωγής Ρωμαιοκαθολικό πατέρα. Η μητέρα του, η Ζέλντα Αζμπέλ (γενν. 1910), ήταν κόρη του συγγραφέα Χερς Αζμπέλ και πτυχιούχος πιανίστρια η ίδια. Ο πατέρας του, ο Λεβ Μερκούριεβιτς Κορτσνόι (1910-1941), ήταν μηχανικός που εργαζόταν σε βιοτεχνία ζαχαροπλαστικής. Αμφότεροι είχαν μεταναστεύσει με τις οικογένειές τους στο Λένινγκραντ από την Ουκρανία το 1928. Σύντομα πήραν διαζύγιο και ο Βίκτορ έμεινε με τη μητέρα του μέχρι το 1935, μετά με τον πατέρα του και τη γιαγιά του, και τέλος με τη γυναίκα που τον υιοθέτησε όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε κατά την Πολιορκία του Λένινγκραντ, τη Ρόζα Φρίντμαν. Ο Βίκτορ απεφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ με πτυχίο ιστορίας. Ο Βίκτορ Κορτσνόι έμαθε να παίζει σκάκι από τον πατέρα του σε ηλικία 5 ετών. Το 1943 έγινε μέλος σκακιστικής λέσχης νέων του Λένινγκραντ με σημαντικότερο εκπαιδευτή του εκεί τον Αμπράμ Μόντελ. Το 1947 κέρδισε το Πρωτάθλημα Νέων της ΕΣΣΔ στο Λένινγκραντ, ενώ το 1948 μοιράσθηκε τον τίτλο στο Τάλιν. Το 1951 κέρδισε τον τίτλο του Σοβιετικού Μάστερ μετά τη δεύτερη θέση που κατέκτησε στο Πρωτάθλημα Λένινγκραντ του 1950.Για πρώτη φορά προκρίθηκε στην τελική φάση Πρωταθλήματος (ανδρών) ΕΣΣΔ το 1952. Στον ημιτελικό στο Μινσκ έφερε αποτέλεσμα 10½ στα 17 και ισοβάθμησε στην 2η–4η θέση. Η πρώτη ευκαιρία για διεθνή παρουσία τού δόθηκε στο Βουκουρέστι το 1954, όπου κατέκτησε την πρώτη θέση με 13/17, οπότε το ίδιο έτος η FIDE του έδωσε τον τίτλο του Διεθνούς Μάστερ. Κέρδισε το πρωτάθλημα του Λένινγκραντ το 1955 με το συντριπτικό σκορ 17/19 και ισοβάθμησε στην 1η θέση στο διεθνές τουρνουά του Χάστινγκς (Αγγλία) του 1955–56 με 7/9. Κατόπιν αυτών, το συνέδριο της FIDE του 1956 του έδωσε τον τίτλο του διεθνούς γκρανμαίτρ (GM). Ο Κορτσνόι επιλέχθηκε για πρώτη φορά ως μέλος σοβιετικής εθνικής ομάδας το 1954, οπότε συμμετείχε στη φοιτητική ομάδα της ΕΣΣΔ. Τρία μόλις χρόνια αργότερα, εντάχθηκε στην εθνική ανδρών για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθνικών Ομάδων, και από τότε θα αντιπροσώπευε την ΕΣΣΔ μέχρι το 1974. Συνολικά κέρδισε 21 μετάλλια με σοβιετικές εθνικές ομάδες. Οι συμμετοχές του ήταν οι εξής: Όσλο 1954, Φοιτητική Ολυμπιάδα, αργυρό μετάλλιο για την ομάδα Ουψάλα 1956, Φοιτητική Ολυμπιάδα, χρυσό μετάλλιο για την ομάδα Βιέννη 1957, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθν. Ομάδων, χρυσό για την ομάδα 14η Ολυμπιάδα Σκακιού (Λειψία 1960), χρυσό για την ομάδα Όμπερχαουζεν 1961, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθν. Ομάδων, χρυσό για την ομάδα Αμβούργο 1965, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθν. Ομάδων, χρυσό για την ομάδα 17η Ολυμπιάδα Σκακιού (Αβάνα 1966), χρυσό για την ομάδα 18η Ολυμπιάδα Σκακιού (Λουγκάνο 1968), χρυσό για την ομάδα Κάπφενμπεργκ 1970, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθν. Ομάδων, χρυσό για την ομάδα 19η Ολυμπιάδα Σκακιού (Ζίγκεν 1970), χρυσό για την ομάδα 20ή Ολυμπιάδα Σκακιού (Σκόπια 1972), χρυσό για την ομάδα Μπαθ 1973, Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εθν. Ομάδων, χρυσό για την ομάδα 21η Ολυμπιάδα Σκακιού (Νίκαια 1974), χρυσό για την ομάδα Ο Κορτσνόι ανδρώθηκε και αναδείχθηκε μέχρι την κορυφή μέσα στο σοβιετικό σκακιστικό σύστημα, όπου έπαιξε με ανθρώπους όπως οι Μιχαήλ Ταλ, Τιγκράν Πετροσιάν και Μπορίς Σπάσκι, ακολουθώντας τα μονοπάτια που χάραξε ο Μιχαήλ Μποτβίνικ. Ο αρχικός τρόπος παιχνιδιού του Κορτσνόι ήταν μία ορμητική αντεπίθεση, ενώ απέδιδε άριστα σε δύσκολες αμυντικές θέσεις. Τις κάπως ασταθείς επιδόσεις του της δεκαετίας του 1950 διαδέχθηκε η σταθεροποίηση σε υψηλό επίπεδο την επόμενη δεκαετία, καθώς το παιχνίδι του έγινε περισσότερο ευέλικτο. Μοιράσθηκε την 1η θέση με τον Σάμουελ Ρεσέφσκι στο Μπουένος Άιρες το 1960 με 13/19. Μετά τη νίκη του στη Βουδαπέστη το 1961 (τουρνουά στη μνήμη του Γκέζα Μαρότσι) με 11½/15 μπροστά από τους Νταβίντ Μπρονστάιν και Μίροσλαβ Φίλιπ, ο Κορτσνόι αναγνωρίσθηκε ως ένας από τους καλύτερους σκακιστές του κόσμου.Υπήρξε τετράκις πρωταθλητής Σοβιετικής Ενώσεως: Στο Λένινγκραντ το 1960 στο 27ο Πρωτάθλημα ΕΣΣΔ, στο Γερεβάν το 1962, στο Κίεβο το 1964–65 και τέλος στη Ρίγα το 1970. Ο Κορτσνόι προκρίθηκε ως υποψήφιος για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή από τους Διαζωνικούς αγώνες της Στοκχόλμης το 1962. Μετά από μία κάμψη, ξαναβρήκε τη φόρμα του το 1965, όταν θριάμβευσε στο Gyula της Ουγγαρίας με σκορ 14½/15. Ακολουθησαν νίκες στο Βουκουρέστι και στο Σότσι το 1966. Με μία ισχυρή επίδοση στους Διαζωνικούς αγώνες της Τυνησίας το 1967 προκρίθηκε και πάλι στους αγώνες υποψηφίων για τον κορυφαίο τίτλο στον κόσμο. Στον πρώτο αγώνα κέρδισε τον Ρεσέφσκι στο Άμστερνταμ. Επόμενος αντίπαλός του ήταν ο Ταλ, του οποίου ο Κορτσνόι «είχε πάρει τον αέρα» σε προηγούμενες συναντήσεις. Στον αγώνα αυτόν, που έγινε στη Μόσχα το 1968, μετά από αμφίρροπες παρτίδες, ο Κορτσνόι νίκησε με δύο νίκες, μία ήττα και 7 ισοπαλίες (+2−1=7), οπότε συνέχισε για να αντιμετωπίσει τον Μπορίς Σπάσκι, από τον οποίο έχασε στο Κίεβο το 1968 (+4−1=5).Ως συμμετασχών στον ημιτελικό, ο Κορτσνόι δεν χρειάσθηκε να αγωνισθεί για την πρόκριση στον επόμενο κύκλο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος και συμμετείχε και πάλι στους αγώνες υποψηφίων. Για να προετοιμασθεί, έπαιξε έναν μυστικό αγώνα προπονήσεως με τον φίλο του Νταβίντ Μπρονστάιν στο Λένινγκραντ το 1970, στον οποίο έχασε με 3½–2½ (οι παρτίδες αυτού του αγώνα δημοσιεύθηκαν μόλις το 2007, σε βιβλίο του Μπρονστάιν), και έναν άλλο το 1971 με τον Ανατόλι Κάρποφ, που τότε ήταν επίσης καλός φίλος του. Στους αγώνες των υποψηφίων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, ο Κορτσνόι κέρδισε τον Εφίμ Γκέλερ στη Μόσχα (+4−1=3), αλλά μετά έχασε από τον Τιγκράν Πετροσιάν με μία μόνο ήττα (στην ένατη παρτίδα) και 9 ισοπαλίες. Το 1972 ο Κορτσνόι εμφανίσθηκε στη σχετική με το σκάκι Σοβιετική κινηματογραφική ταινία Grossmeister, μαζί με άλλους γκρανμαίτρ (υποδύθηκε τον ρόλο του εκπαιδευτή του πρωταγωνιστή).Στον κύκλο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος του 1975 οι Κορτσνόι και Κάρποφ ήρθαν ισόπαλοι στην 1η θέση στους Διαζωνικούς αγώνες του Λένινγκραντ. Ακολούθησε η φάση των αγώνων των υποψηφίων πρωταθλητών, όπου νίκησε πρώτα (1974) τον νεαρό Βραζιλιανό σταρ Χενρίκε Μέκινγκ στις ΗΠΑ (+3−1=9). Στη συνέχεια έπαιξε και πάλι με τον Πετροσιάν, στην Οδησσό. Υπήρχε ήδη μεταξύ τους κάποια ένταση. Παρά το ότι τον αγώνα θα κέρδιζε όποιος θα συμπλήρωνε πρώτος 4 νίκες, ο Πετροσιάν παραιτήθηκε ύστερα από μόλις 5 παρτίδες, στις οποίες ο Κορτσνόι είχε κερδίσει τις 3, ο Πετροσιάν τη 1 και υπήρχε μία ισοπαλία.Μετά από αυτή τη νίκη, ο Κορτσνόι προχώρησε στον ημιτελικό («τελικός υποψηφίων»), όπου αντιμετώπισε τον Κάρποφ. Ο νικητής θα έπαιζε για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή με τον κάτοχο του τίτλου, Μπόμπι Φίσερ, το 1975. Φαίνεται όμως ότι ο Πετροσιάν είχε ξεκινήσει έναν πόλεμο στα παρασκήνια εναντίον του Κορτσνόι: Ο τελευταίος δέχθηκε πριν τον αγώνα απειλές και κακομεταχείριση, ενώ κανένας γκρανμαίτρ δεν ήταν πρόθυμος να τον βοηθήσει, με εξαίρεση ίσως τον Μπρονστάιν, που μετά τιμωρήθηκε για αυτό Ο Κορτσνόι έχασε τελικώς αυτό τον αγώνα (Μόσχα, τέλη του 1974), αν και με μικρή διαφορά στο σκορ: 12½–11½. Ο Κάρποφ αποδείχθηκε τυχερός, αφού ανακηρύχθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής το 1975 χωρίς αγώνα, όταν ο Φίσερ αρνήθηκε να υπερασπισθεί τον τίτλο του εξαιτίας διαφωνιών του με τις συνθήκες τελέσεως του αγώνα. Αμέσως πριν τον «τελικό των υποψηφίων», ως μέρος της εκστρατείας του υπέρ του Κάρποφ και κατά του Κορτσνόι, ο Τιγκράν Πετροσιάν έκανε μία δημόσια δήλωση στον τύπο εναντίον του Κορτσνόι. Στην τελετή λήξεως του αγώνα, ο Κορτσνόι αποφάσισε ότι έπρεπε να διαφύγει από τη Σοβιετική Ένωση. Οι αρχές απέτρεπαν τη συμμετοχή του σε διεθνή τουρνουά και, ακόμα και όταν προσκλήθηκε από τους Πάουλ Κέρες και Ίιβο Νέι να συμμετάσχει σε διεθνές τουρνουά στην Εσθονία, δεν του επιτράπηκε να παίξει, ενώ αμφότεροι οι Κέρες και Νόι δεχθηκαν επίπληξηΟ Κορτσνόι, σε διάλεξή του το 2006 στο Λονδίνο ισχυρίσθηκε ότι η ευκαιρία να συμμετάσχει σε τουρνουά στο εξωτερικό και να διαφύγει έτσι στη Δύση τού δόθηκε επειδή ο Κάρποφ είχε στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής χωρίς αγώνα. Καθώς και ο Κορτσνόι ήταν «αόρατος» διεθνώς, αρκετοί άρχισαν να πιστεύουν ότι αυτός και ο Κάρποφ δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ισχυροί, τουλάχιστον όσο ο Φίσερ. Οι σοβιετικές αρχές λοιπόν επέτρεψαν στον Κορτσνόι να παίξει στο τουρνουά του 1976 στο Άμστερνταμ προκειμένου να αποδείξουν ότι η διεθνής υπεροχή της Σοβιετικής Ενώσεως στο σκάκι συνέχιζε να αποτελεί γεγονός. Ο Κορτσνόι νίκησε σε αυτό το τουρνουά από κοινού με τον νεαρό Τόνυ Μαιλς. Στο τέλος του, ο Κορτσνόι ζήτησε από τον Μάιλς να πει τη φράση «πολιτικό άσυλο» για λογαριασμό του. Ως αποτέλεσμα, ο Κορτσνόι έγινε ο πρώτος ισχυρός Σοβιετικός σκακιστής στην ιστορία που εγκατέλειπε τη χώρα του για τη Δύση (οι Εφίμ Μπογκολιούμποφ και Αλεξάντρ Αλιέχιν είχαν αφήσει την ΕΣΣΔ την δεκαετία του 1920, αλλά αυτές θεωρούνται περισσότερο ως μεταναστεύσεις, παρά ως διαφυγές). Ωστόσο, αναγκάσθηκε να αφήσει τη σύζυγο και τον γιο του στη Σοβιετική Ένωση. Η μετέπειτα σταδιοδρομία του θα σκιαζόταν από το αποπνικτικό πολιτικό κλίμα του Ψυχρού πολέμου. Ο Κορτσνόι διέμεινε στην Ολλανδία για λίγο καιρό, δίνοντας σιμουλτανέ αγώνες επιδείξεως, ενώ έπαιξε και έναν σύντομο αγώνα με τον Γιαν Τίμαν, νικώντας τον εύκολα. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Δυτική Γερμανία και τελικώς εγκαταστάθηκε στην Ελβετία το 1978. Στον επόμενο κύκλο του παγκόσμιου πρωταθλήματος (1976–78), ο Κορτσνόι έπρεπε αρχικώς να ξεπεράσει τις διαμαρτυρίες των Σοβιετικών αρχών ότι δεν έπρεπε να λάβει μέρος εξαιτίας της αποσκιρτήσεώς του στη Δύση. Αλλά ο τότε πρόεδρος της FIDE Μαξ Όυβε υπερασπίσθηκε το δικαίωμά του στη συμμετοχή. Ο Κορτσνόι άρχισε νικώντας για μία ακόμα φορά τον Πετροσιάν (+2−1=9) και μετά τον Λεβ Πολουγκάεφσκι (+5−1=7). Στον ημιτελικό νίκησε τον Σπάσκι στο Βελιγράδι με +7−4=7.Ο τελικός του πρωταθλήματος έλαβε χώρα μεταξύ 18 Ιουλίου και 18 Οκτωβρίου 1978 στο Μπαγκούιο των Φιλιππίνων. Υπήρξαν αντιδικίες για διάφορα θέματα, από την εξέταση των καθισμάτων των παικτών με ακτίνες Χ ως τα σημαιάκια στο τραπέζι, και από διαμαρτυρίες για υπνωτισμό μέχρι τις ανακλάσεις από τα γυαλιά του Κορτσνόι. Ακόμα και η προσφορά ενός γιαουρτιού κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας από την ομάδα του Κάρποφ προς τον αντίπαλο θεωρήθηκε ύποπτη, ως πιθανό μυστικό σήμα. Η ποιότητα του αγώνα κατόπιν αυτών δεν στάθηκε στο ύψος των δυνατοτήτων των δύο αντιπάλων. Παγκόσμιος πρωταθλητής θα γινόταν όποιος κέρδιζε πρώτος 6 παρτίδες, με τις ισοπαλίες να μην παίζουν ρόλο. Ο Κάρποφ προηγήθηκε με 5–2, αλλά ο Κορτσνόι αντεπιτέθηκε με τρεις νίκες και μία ισοπαλία στα επόμενα 4 παιχνίδια, εξισορροπώντας τον αγώνα σε 5–5 μετά από 31 παρτίδες. Ωστόσο ο Κάρποφ κέρδισε την αμέσως επόμενη 32η παρτίδα και μαζί τον τίτλο του πρωταθλητή. Ο Κορτσνόι επανήλθε με πρόκριση στον τελικό του παγκόσμιου πρωταθλήματος του 1981, κερδίζοντας πάλι τους Πετροσιάν και Πολουγκάεφσκι, ενώ στον ημιτελικό κέρδισε τον Δυτικογερμανό γκρανμαίτρ Ρόμπερτ Χύμπνερ με παραίτηση του αντιπάλου όταν ο Κορτσνόι κέρδιζε με 4,5-3,5. Ο νέος τελικός αγώνας με τον Κάρποφ έγινε στο Μεράνο της Ιταλίας. Αυτή τη φορά οι σοβιετικές αρχές εκμεταλλεύθηκαν το ότι είχαν στα χέρια τους τη σύζυγο και τον γιο του Κορτσνόι. Υποσχέθηκαν στον γιο ότι θα μπορούσε να φύγει από τη χώρα, αλλά αμέσως κλήθηκε να υπηρετήσει στον στρατό και λίγες ώρες αργότερα τον συνέλαβαν (στο αεροδρόμιο;) για λιποταξία. Παρά τις διεθνείς διαμαρτυρίες, καταδικάσθηκε σε δυόμισυ χρόνια καταναγκαστικών έργων. (Πάντως αφέθηκε να φύγει από τη Σοβιετική Ένωση το 1982, μετά δηλαδή τον τελικό.) Κατόπιν αυτών, ο Κάρποφ κέρδισε τον Κορτσνόι με νίκες 6-2 και 10 ισοπαλίες, σε αυτό που αποκλήθηκε από κάποιους «η σφαγή στο Μεράνο». Ο Κορτσνόι συμμετέσχε με αξιώσεις σε έναν ακόμα κύκλο παγκόσμιου πρωταθλήματος, τον επόμενο, παρότι ποτέ πια δεν έφθασε στο μέγιστο της αποδόσεώς του. Κληρώθηκε να αντιμετωπίσει τον νεαρό τότε Σοβιετικό Γκάρι Κασπάροφ. Η Σοβιετική Σκακιστική Ομοσπονδία διαμαρτυρήθηκε για τον τόπο που είχε ορισθεί ο αγώνας, την Καλιφόρνια (πιθανώς επειδή λίγο μετά η ΕΣΣΔ θα ανακοίνωνε την απόφασή της να απέχει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες), και δεν επέτρεψε στον Κασπάροφ να μεταβεί εκεί για τον αγώνα. Αυτό κατακύρωνε τον αγώνα υπέρ του Κορτσνόι. Ωστόσο, ο Κορτσνόι συμφώνησε να τον δώσει στο Λονδίνο, σε μία ευγενική χειρονομία αφού θα προκρινόταν χωρίς αγώνα. Αλλά μετά από μία καλή αρχή ηττήθηκε από το επιθετικό στιλ παιχνιδιού τού κατά 32 χρόνια νεότερου αντιπάλου του, Μετά τον αγώνα αυτόν του 1983, ο Κορτσνόι δεν απείλησε πλέον τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, αν και συνέχισε να παίζει σε υψηλό επίπεδο, συμμετέχοντας και στην ολυμπιακή ομάδα της Ελβετίας. Τον Σεπτέμβριο του 2006 κέρδισε το 16ο Παγκόσμιο σκακιστικό πρωτάθλημα Βετεράνων, που διεξάχθηκε στην κοντινή Κοιλάδα της Αόστα, στην Ιταλία, με σκορ τελικού 9–2.Τον Ιανουάριο του 2007 στη διεθνή κατάταξη της FIDE ο Κορτσνόι πήρε την 85η θέση στον κόσμο σε ηλικία 75 ετών, καθιστάμενος με διαφορά ο πλέον ηλικιωμένος σκακιστής στην ιστορία που βρισκόταν σε μία από τις πρώτες 100 θέσεις. Το 2009 ο Κορτσνόι έγινε ο γηραιότερος σκακιστής που κέρδισε ποτέ εθνικό πρωτάθλημα οποιασδήποτε χώρας, όταν κατέκτησε τον τίτλο στο Ελβετικό Πρωτάθλημα σε ηλικία 78 ετών. Ο τελευταίος αξιομνημόνευτος αγώνας του έγινε το 2011 στο Γιβραλτάρ, όταν κέρδισε παίζοντας με τα μαύρα τον 18χρονο Φαμπιάνο Καρουάνα μετέπειτα νο. 2 στον κόσμο και 61 χρόνια νεότερό του. Στα τέλη Δεκεμβρίου 2012 ανακοινώθηκε ότι ο Κορτσνόι νοσηλευόταν σε κλινική αναρρώνοντας από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και ότι ήταν απίθανο να ξαναπαίξει αγωνιστικό σκάκι. Είχε προγραμματισθεί να παίξει στο 37ο Τουρνουά Χριστουγέννων της Ζυρίχης τον Δεκέμβριο του 2013, αλλά αποσύρθηκε για λόγους υγείας. Ο Κορτσνόι απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών στο Wohlen του Άαργκαου. Ο πρόεδρος της FIDE Κιρσάν Ιλιουμζίνοφ σχολίασε ότι «μαζί με τον Κορτσνόι πέθανε μία ολόκληρη εποχή στο σκάκι». Σε μία νεκρολογία γραμμένη από τον Βρετανό σκακιστή Λέοναρντ Μπάρντεν αποκλήθηκε «ο μεγαλύτερος σκακιστής που δεν έγινε ποτέ παγκόσμιος πρωταθλητής» (η διάκριση αυτή συχνά «απονέμεται» και στον Πάουλ Κέρες). Victor Korchnoi· V.G. Zak (1974). King's Gambit. Batsford. ISBN 978-0-7134-2914-5. Victor Korchnoi (1977). Chess is My Life. Batsford. ISBN 0-7134-1025-6. Victor Korchnoi· Lenny Cavallaro (1981). Persona non grata. Thinkers' Press. ISBN 0-938650-15-7. Victor Korchnoi (2001). My Best Games, Vol 1: Games with White. Trafalgar Square. ISBN 978-3-283-00404-0. Victor Korchnoi (2002). My Best Games, Vol 2: Games with Black. Trafalgar Square. ISBN 978-3-283-00405-7. Victor Korchnoi (2002). Practical Rook Endings. Olms. ISBN 3-283-00401-3. Victor Korchnoi (2005). My Best Games, Vol 3: Biography. Trafalgar Square. ISBN 978-3-283-00406-4. Victor Korchnoi· Boris Gulko· Yuri Felshtinsky· Vladimir Popov (2011). The KGB Plays Chess: The Soviet Secret Police and the Fight for the World Chess Crown. Russell Enterprises. ISBN 1-888690-75-5. [[Γκάρι Κασπάροφ |Kasparov, Garry]] (2006). My Great Predecessors, μέρος V. Everyman Chess. ISBN 1-85744-404-3. Παρτίδες του Β. Κορτσνόι στο 365Chess.com Προφίλ και παιχνίδια στο chessgames.com «Φόρος τιμής στον Β. Κορτσνόι» με βιογραφία και στατιστικά Παγκόσμια Πρωταθλήματα FIDE 1948–1990 – με λεπτομέρειες για τους δύο τελικούς Κάρποφ–Κορτσνόι. Κατάλογος βιβλίων για τους Κάρποφ και Κορτσνόι από τον Edward Winter Συνέντευξη με τον Κορτσνόι: «Ιδιοφυΐες και παιδιά-θαύματα» Αρχειοθετήθηκε 2007-08-23 στο Wayback Machine. | Ο Βίκτορ Λβόβιτς Κορτσνόι (ρωσική γλώσσα: Ви́ктор Льво́вич Корчно́й, 23 Μαρτίου 1931 - 6 Ιουνίου 2016) ήταν Ρώσος σκακιστής, γκρανμαίτρ και συγγραφέας. Θεωρείται ως ένας από τους ισχυρότερους παίκτες σκακιού που δεν έγιναν ποτέ παγκόσμιοι πρωταθλητές. Γεννημένος στη Σοβιετική Ρωσία, ο Κορτσνόι ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Δύση το 1976 και αργότερα κατοίκησε στην Ελβετία για πολλά χρόνια, γενόμενος Ελβετός πολίτης. Ο Κορτσνόι έπαιξε τρεις αγώνες εναντίον του Σοβιετικού γκρανμαίτρ Ανατόλι Κάρποφ, τους δύο σε ιστορικές «μονομαχίες» του Ψυχρού πολέμου για την ανάδειξη του παγκόσμιου πρωταθλητή, το 1978 και το 1981, χάνοντας και τις δύο χρονιές. Ο Κορτσνόι ήταν υποψήφιος για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή δέκα συνολικά χρονιές (1962, 1968, 1971, 1974, 1977, 1980, 1983, 1985, 1988 και 1991). Υπήρξε 4 φορές πρωταθλητής Σοβιετικής Ενώσεως, 5 φορές μέλος σοβιετικής εθνικής ομάδας που κέρδισε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και 6 φορές μέλος σοβιετικής εθνικής ομάδας που πήρε χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες Σκακιού. Διατηρώντας αρκετή σκακιστική οξύνοια κατά την όγδοη δεκαετία της ζωής του, κατέκτησε το Παγκόσμιο σκακιστικό πρωτάθλημα Βετεράνων τον Σεπτέμβριο του 2006. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%83%CE%BD%CF%8C%CE%B9 |
Τουρκικός εθνικισμός | Οι ρίζες του Τουρκικού εθνικισμού εντοπίζονται στις δεκαετίες 1860-70 όταν έγινε σαφής η αποτυχία της πολιτικής "Τανζιμάτ", δηλ. εκσυγχρονισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ορισμένοι Οθωμανοί διανοούμενοι έθεσαν το θέμα των εθνοτήτων και θρησκειών στην αυτοκρατορία, καθώς οι μη-μουσουλμάνοι αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού. Οι ελίτ του κράτους και του Τανζιμάτ υποστήριζαν τον Οθωμανισμό, δηλαδή τη διατήρηση της πολυεθνικής αυτοκρατορίας, και απέκλειαν κινήματα υπέρ του Ισλάμ ή τουρκικών και άλλων εθνικισμών. Σημαντικό μέρος των πόρων του κράτους ξοδεύονταν για να ανασταλούν τα εθνικά κινήματα των μη-μουσουλμάνων στα Βαλκάνια στην προσπάθεια στήριξης του Οθωμανισμού, με την πεποίθηση ότι διαφορετικά θα καταρρεύσει η αυτοκρατορία. Οι Νεότουρκοι ήταν αρνητικοί σ' αυτή την πολιτική και προσπάθησαν να προωθήσουν μια νέα ταυτότητα για το κράτος και την κοινωνία. Ισχυρίζονταν ότι οι μουσουλμάνοι παραμελούνται για χάρη των μή-μουσουλμάνων και έχει δημιουργηθεί ανισότητα εις βάρος των Τουρκικών και άλλων μουσουλμανικών στοιχείων της αυτοκρατορίας. Προσπάθησαν να κάνουν μια σύνθεση του μοντερνισμού με το Ισλάμ και έδωσαν και πάλι έμφαση στο Ισλάμ σαν την απαραίτητη βάση του Οθωμανικού κράτους και της κοινωνίας. Οι Νέοι Οθωμανοί συζητούσαν την ιδέα του "Ittihad-i Islam" (Παν-ισλαμισμός) η οποία ισοδυναμούσε με "Ισλαμικό εθνικισμό". Η Ισλαμική κοινότητα γινόταν αντιληπτή ως ένα "σύγχρονο έθνος". Περί το 1878 το καθεστώς του Τανζιμάτ είχε καταρρεύσει πλήρως, ενώ λόγω της ανεξαρτησίας διαφόρων περιφερειών και των μεταναστεύσεων είχε αυξηθεί σαν ποσοστό ο μουσουλμανικός πληθυσμός της αυτοκρατορίας. Ο σουλτάνος Αβδουλ Χαμίτ ΙΙ (1876-1909) άρχισε να σκέπτεται τη μετατόπιση της πολιτικής από τον "Οθωμανισμό" στον "Ισλαμισμό". Το Ισλάμ εθεωρείτο σαν παράγοντας εθνικής ενότητας. Τότε το Ισλάμ έγινε αντιληπτό ως ένα είδος πρωτο-εθνικισμού. Αυτό έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη του πολιτικού εθνικισμού με τη μορφή του Παν-ισλαμισμού. Αν και ο ίδιος ο Αβδούλ Χαμίτ ήταν ενάντιος σε κάθε έκφραση πολιτικού εθνικισμού, υπήρξε ένα κίνημα υπέρ του Τουρκικού εθνικισμού σε κύκλους λογίων, συγγραφέων και εφημερίδων. Αυτοί οι διανοούμενοι προσπάθησαν να καθιερώσουν μια ανεξάρτητη τουρκική γλώσσα (απαλλαγμένη από αραβικά και περσικά στοιχεία) και να ανακαλύψουν μια τουρκική κουλτούρα με θρησκευτική διάσταση. Σ' αυτό το κίνημα υπήρξε αντίδραση κυρίως από αραβιστές που διακήρυσσαν την αναγκαιότητα και σπουδαιότητα της αραβικής γλώσσας. Μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων το 1908, εμφανίστηκαν διάφορα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά ρεύματα και πολλές νέες ιδέες. Τουρκιστές και Ισλαμιστές εμφανίζονταν σαν δύο ξεχωριστά ρεύματα, αλλά σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, είχαν παρόμοιες ιδέες μέχρι το 1912-13. Η διαφορά τους ήταν στην προτεραιότητα που έδιναν στην "τουρκικότητα" και στο Ισλάμ.Κατά άλλη άποψη, ο Τουρκικός εθνικισμός αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ως αντίδραση στους αγώνες Ελλήνων, Βουλγάρων, Σέρβων και άλλων βαλκανικών λαών για ανεξαρτησία από την Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Υπολογίζεται πως 5-7 εκατομύρια μουσουλμάνοι διώχθηκαν από τα πρωην εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας απο τα μέσα του 18ου αιώνα εως τις αρχές του 20ου. Σήμερα οι απόγονοι τους υπολογίζεται πως αποτελούν το ενα τρίτο της Τουρκίας.Η λέξη τούρκος, όπως και η τούρκικη εθνική συνείδηση, αναπτύχθηκε αργά στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στην Οθωμανική αυτοκρατορία, οι μουσουλμάνοι απολάμβαναν όλοι τα ίδια δικαιώματα, ως μέλη της Ισλαμικής Ούμμας. Σύμφωνα με τις διδαχές του Κορανίου, σε μια πολιτεία έπρεπε όλοι οι μουσουλμάνοι να είναι ισότιμοι ανεξαρτήτωνς εθνικής καταγωγής, γλώσσας, κουλτούρας ή πολιτικών πεποιθήσεων. Αντιθέτως, οι χριστιανοί απολάμβαναν σημαντική ατομική και κοινοτική αυτονομία με το συστημα των μιλλιέτ, το οποίο, σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους, οδήγησε στην ανάπτυξη εξεζητημένης εθνικής συνείδησης. Οι αρχές του 20ου αιώνα βρήκαν την Τουρκία εξαντλημένη από τους Ρωσο-οθωμανικούς και βαλκανικούς πολέμους. Με το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου, σχεδόν όλες οι επαρχίες στην Ευρώπη και Αραβικό κόσμο, χάθηκαν. Οι κάτοικοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αισθανόντουσαν καταρρακωμένοι, χωρίς ηθικό. Το 1919 , η Ελλάδα που μόλις είχε κατακτήσει την Σμύρνη, εισέβαλε από τα δυτικά σύνορα. Η εισβολή δεν συνάντησε αντίσταση από τον Σουλτάνο, όμως ο νεαρός Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ κατάφερε να ξεσηκώσει τον λαό και να οργανώσει αντάρτες σε απελευθερωτικό στρατό. Οι εθνικιστές όμως δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τους εισβολείς και τους συμμάχους τους, αλλά και και την νεοσύστατη Αρμενική Δημοκρατία καθώς επίσης και τον Σουλτάνο στην Κωνσταντινούπολη. Με την διακοπή της βοήθειας των συμμάχων προς τους Έλληνες, και την βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, κατάφεραν τελικά να εκδιώξουν τους Έλληνες με τον τραγικό επίλογο να γράφεται στην πόλη που ξεκίνησε ο πόλεμος, την Σμύρνη. Οι τούρκοι αποκαλούν τα γεγονότα ως πολεμος της Ανεξαρτησίας ενώ οι έλληνες ως μικρασιάτικη καταστροφή. Με την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας του, η πολιτική ηγεσία δώθηκε στον εθνικιστή Κεμάλ Ατατούρκ ο οποίος ήτανε έντονα δυτικόφιλος. Έλεγε "Όταν λέμε πολιτισμό, εννοούμε τον δυτικό πολιτισμό". Εισήγαγε ενα "μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα" το οποίο βασιζόταν σε 6 πυλώνες: Ρεπουμπλικανισμός- Με τον ρεπουπλικανισμό, ο Κεμάλ επεδίωκε να εξασφαλιστεί η λαϊκή κυριαρχία Λαϊκισμός- σε αντίθεση με την οθωμανική αυτοκρατορία και τα κληρονομικα προνόμοια, ο λαϊκισμός ηθελε να υποδείξει ότι η κυβέρνηση ανήκει στον λαό. Κρατικισμός: ή αλλιώς κρατικός καπιταλισμός, όπου το κράτος κατεύθυνε την πορεία της οικονομίας, και επεδίωκε την εκβιομηχανοποίηση της χώρας χωρίς να είναι βασισμένη σε ξένα δάνεια Ρεφορμισμός: τόνιζε την θέληση για γρήγορο αλλά ειρηνικό εκμοντερνισμό της κοινωνίας κοσμικότητα: ο Κεμάλ ήθελε να αφαιρεσει την θρησκευτική βάση στην δημόσια διοίκηση της Τουρκίας που θεωρούσε πως ήταν πηγή διαφθοράς. εθνικισμός: Η Τουρκία θα γινόταν ένα κράτος για τους Τούρκους. Σύμφωνα με τον καθηγητη στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα, Ρεζα Αζαριαν (Reza Azarian) ο τούρκικος εθνικισμός υπηρξε μια ιστορική αναγκαιότητα, την στιγμή που άλλες παρεμφερείς ιδεολογίες (Οθωμανισμός, Πανισλαμισμός, Παντουρανισμός ή παντουρκισμός) είχαν αποτύχει να ανανεώσουν την Οθρωμανική αυτοκρατορία. Το Άρθρο 301 του Τουρκικού Ποινικού Κώδικα ποινικοποιεί την οποιαδήποτε προσβλητική αναφορά προς το κράτος και προς τον σεβαστό ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, του οποίου το πορτρέτο κοσμεί όλα τα χαρτονομίσματα και βρίσκεται αναρτημένο σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Στο άρθρο αυτό, το οποίο θεωρείται ως αντίθετο προς την ιδέα της ελευθερίας του λόγου, δηλώνεται, μεταξύ άλλων: Πρόσωπο που προσβάλλει ρητά την τουρκική του ταυτότητα, τη Δημοκρατία ή το Μέγα Τουρκικό Κοινοβούλιο, τιμωρείται με φυλάκιση έξι μηνών έως τριών ετών". Αναφέρει, επίσης, ότι "Εκφράσεις σκέψεων με κριτική πρόθεση δεν συνιστούν έγκλημα".Σήμερα υπάρχουν ενδείξεις ότι η Τουρκία θα καταργήσει ή θα τροποποιήσει το Άρθρο 301, ύστερα από την κατακραυγή που ξεσήκωσαν ορισμένες περιπτώσεις δίωξης επωνύμων και πολύ διάσημων προσωπικοτήτων. Εθνικιστές μέσα στο δικαστικό σύστημα, με την πρόθεση του εκτροχιασμού της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χρησιμοποίησαν το άρθρο 301 για να ξεκινήσουν δίκες εναντίον ατόμων όπως ο κάτοχος βραβείου Νόμπελ συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, η συγγραφέας Ελίφ Σαφάκ και, πρόσφατα, ο Χραντ Ντινκ. Σε μια συνέντευξη, ο Παμούκ δήλωσε "τριάντα χιλάδες Κούρδοι και ένα εκατομμύριο Αρμένιοι φονεύθηκαν σε αυτή τη χώρα και κανένας, εκτός από εμένα, δεν τολμά να μιλήσει σχετικά". Η δίωξή του έπαυσε αργότερα. Το 2006 η Ελίφ Σαφάκ αντιμετώπισε, επίσης, κατηγορίες "προσβολής της Τουρκικής Εθνικής ταυτότητας" λόγω του τελευταίου έργου της "Το νόθο της Κωνσταντινούπολης" (The bastard of Istanbul). Η δίωξη έπαυσε όταν ο αρμόδιος κατήγορος εισηγήθηκε στο δικαστήριο την παύση της.Στις 5 Απριλίου 2007, η κοινοβουλευτική επιτροπή ενέκρινε μια πρόταση που επιτρέπει στην Τουρκία να παρεμποδίσει την λειτουργία ιστοχώρων που θεωρεί προσβλητικούς για τον Ατατούρκ. Γκρίζοι Λύκοι Αλλαγές ονομασιών ζώων στην Τουρκία Çetin, Zafer M. (Οκτώβριος 2004). «Tales of past, present, and future: mythmaking and nationalist discourse in Turkish politics». Journal of Muslim Minority Affairs 24 (2): 347-365. Poulton, Hugh (Μάιος 1999). «The struggle for hegemony in Turkey: Turkish nationalism as a contemporary force». Journal of Southern Europe and the Balkans 1 (1): 15-31. Χρήστος Μωϋσίδης, "Ο ισλαμοφασισμός και το ζήτημα της ταυτοτικής ανεπάρκειας στην Τουρκία" Τουρκική Εθνικιστική Κοινότητα (Τούρκικα) Turkcu and Turanist Forum Νεο-εθνικισμός της Τουρκίας: σιωπή και θόρυβος Madrid11.net Στέφανος Κορδώσης, «Τούρκοι (Türkler) και Τάταροι (Tatarlar), Τουρκισμός (Türklük) και Ταταρισμός (Tatarlik): Δύο δίδυμα πολιτικά κινήματα του 19ου αιώνα στη Ρωσική και Οθωμανική αυτοκρατορία και η συγχώνευση τους στον (Παν)Τουρκισμό (Türkcülük). Μια ιστορικο-πολιτική οπτική», ΛΒ' ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ, θεσσαλονίκη 2012, σελ.43-58[1] | Ο Τουρκικός εθνικισμός αναφέρεται στην πολιτική ιδεολογία του εθνικισμού, όπως αναπτύσσεται στην Τουρκία. Εξελίχθηκε από τα μέσα του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα εδραιώθηκε ως πολιτική γραμμή από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 |
Γλίνος Τρικάλων | Αρκετοί υποστηρίζουν ότι το Γλίνος πήρε το όνομα του από τα ψάρια (γλίνια). Μία άλλη εκδοχή που υφίσταται από παλαιότερα είναι ότι υπήρχαν στη περιοχή βάλτοι και έντονη λάσπη, αφού το χωριό βρίσκεται στις όχθες του Πηνειού ποταμού(γλίνια). Πάντως το χωριό αρχικά βρισκόταν σε άλλη περιοχή, και συγκεκριμένα στη θέση Παλιοκόπρια, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά από το σημερινό χωριό. Μεταφέρθηκε στη σημερινή θέση δίπλα στον Πηνειό κατά τον 19ο αιώνα, λόγω έλλειψης νερού. Το Γλίνος υπήρξε μέχρι την 31 Δεκεμβρίου 2010 δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Μεγάλων Καλυβίων, ενώ τώρα είναι τοπική κοινότητα του Δήμου Τρικκαίων. Στο Γλίνος υπάρχουν και είναι επισκέψιμα: Ο ναός του Αγίου Γεωργίου, που κτίστηκε το 1818 στη θέση Παλιοκόπρια, όπου βρισκόταν αρχικά το χωριό. Η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Τα εξωκκλησια του Αγιου Γεωργιου και της Αγίας Όλγας που ειναι στον ιδιο χωρο. Ο παραδοσιακός περιστεριώνας, ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες στη Θεσσαλία που επισης ειναι στον ιδιο χωρο με τα δυο {2} τουρκικα κονακια. Στο Γλίνος γίνεται επιπλέον πανηγυρική εκδήλωση στις 30 Ιουνίου, παραμονή της θρησκευτικής εορτής των Αγίων Αναργύρων. Το απόγευμα πραγματοποιείται μέγας πανηγυρικός εσπερινός και στη συνέχεια ακολουθεί η λιτανεία της εικόνας των αγίων. Έπειτα αρχίζουν μουσικές εκδηλώσεις, όπου συμμετέχουν χορευτικά συγκροτήματα. Στους επισκέπτες προσφέρεται παραδοσιακό φαγητό και κρασί . Επιπλέον, κάθε χρόνο στην εορτή του Αγίου Γεωργίου (που είναι ο πολιούχος του χωριού) γίνεται αναπαράσταση του καραγκούνικου γάμου και επιδείξεις παραδοσιακών χορών από τις πολιτιστικές ομάδες χορού του χωριού και άλλων περιοχών. Στο Γλίνος λειτουργούν νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο. Οι μαθητές ανώτερων βαθμίδων της υποχρεωτικής εκπαίδευσης εξυπηρετούνται από τα σχολεία των Μεγάλων Καλυβίων και Τρικάλων. Απο το Γλινος καταγεται ο επι σειρα ετων πρωταθλητης Ελλαδος στην ποδηλασια ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΡΑΤΣΑΝΗΣ...Στο Γλίνος υπάρχει γήπεδο ποδοσφαίρου, που αποτελεί έδρα της ομώνυμης ομάδας Α.Ο. Γλίνος. (Τελευταία Ενημέρωση : Φλεβάρης 2015 ) Έτος ιδρυσης είναι το 1976 , και η ομάδα με τις πράσινες-λευκές εμφανίσεις επανασυγκροτήθηκε το 2006 επειτα από μια εξαετία "ξηρασίας". Εκ τότε η ομάδα δίνει το παρόν στις : Α ( για 1 έτος 2018 ) Α1 ( για 11 ετη / 2008 10η ,2009 5η ,2010 4η ,2011 17η ,2013 , 2014 14η , 2015 , 2016 , 2017 ,2019, 2020 ) και Β1 ( για 3 έτη / 2006 5η , 2007 2η , 2012 1η ) κατηγορίες της ΕΠΣ Τρικαλων , εχοντας κατακτήσει την χρονιά 2012-13 το Πρωτάθλημα της Β1 , ενώ η καλύτερη τελική της θεση ειναι η 4η , την χρονιά 2010-11 . | Το Γλίνος είναι πεδινό χωριό του Δήμου Τρικκαίων. Βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων, στο δυτικό τμήμα του θεσσαλικού κάμπου και ανάμεσα στα Τρίκαλα και την Καρδίτσα. Έχει μόνιμο πληθυσμό, κατά την Ελληνική απογραφή 2011, 565 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD |
Lionheart (άλμπουμ των Saxon) | Witchiefinder General (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 4:49 Man and Machine (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 3:28 The Return (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 1:18 Lionheart (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 6:04 Beyond the Grave (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 4:55 Justice (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 4:26 To Live by the Sword (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 4:10 Jack Tars (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 0:57 English Man O' War (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 4:08 Searching for Atlantis (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 5:54 Flying on the Edge (Byford, Quinn, Scaratt, Carter, Michael) - 4:54 Lionheart (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: 28 Σεπτεμβρίου 2004 Το Lionheart ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Μπιφ Μπάιφορντ - φωνητικά Νταγκ Σκάρατ - κιθάρα Πωλ Κουήν - κιθάρα Νιμπς Κάρτερ - μπάσο Γιοργκ Μίκαελ - τύμπανα Κρις Στάμπλεϊ - πλήκτρα στο τραγούδι "Lionheart" | Lionheart είναι ο τίτλος του 16ου στούντιο δίσκου του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Saxon, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2004 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Steamhammer".Ο δίσκος έλαβε θετικές κριτικές και σηματοδότησε την εμπορική επάνοδο του συγκροτήματος στα ευρωπαϊκά τσαρτ, αφού κατάφερε να μπει στις χαμηλές θέσεις των καταλόγων επιτυχιών αρκετών χωρών, γεγονός που συνεχίστηκε ακόμη περισσότερο με τα επόμενα άλμπουμ του συγκροτήματος. Το "Lionheart" είναι ο μοναδικός δίσκος των Saxon με τον πρώην ντράμερ των Stratovarious, Γιοργκ Μίκαελ, στα τύμπανα. Η ονομασία του δίσκου είναι εμπνευσμένη από τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο, βασιλιά της Αγγλίας κατά την τελευταία δεκαετία του δωδέκατου αιώνα μ.Χ.. | https://el.wikipedia.org/wiki/Lionheart_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC_%CF%84%CF%89%CE%BD_Saxon) |
March On, Bahamaland | Lift up your head to the rising sun, Bahamaland; March on to glory, your bright banners waving high.See how the world marks the manner of your bearing! Pledge to excel through love and unity.Pressing onward, march together to a common loftier goal;Steady sunward, tho' the weather hide the wide and treachrous shoal.Lift up your head to the rising sun, Bahamaland, 'Til the road you've trod lead unto your God, March on, Bahamaland. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, γη των Μπαχάμας Προχώρα προς τη δόξα, οι λαμπρές σου σημαίες κυματίζουν ψηλά.Δες πώς ο κόσμος γιορτάζει τον τρόπο της γέννησής σου! Υποσχέσου ότι θα είσαι εξαιρετική μέσω της αγάπης και της ομόνοιας.Με πίεση προς τα εμπρός, παρελάστε μαζί σε έναν κοινό πιο υψηλό στόχοΣταθερά προς τον ήλιο, παρότι ο καιρός κρύβει τα πλατιά και επικίνδυνα ρηχά σου νερά.Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου εκεί που ανατέλλει ο ήλιος, γη των Μπαχάμας, Ως ότου ο δρόμος που εσύ έχεις βαδίσει οδηγήσει προς τον Θεό σου, Προχώρα μπροστά, γη των Μπαχάμας. Ο ύμνος στο nationalanthems.info. | March On, Bahamaland είναι ο εθνικός ύμνος της νησιωτικής χώρας Μπαχάμες. Συνθέτης είναι ο Τίμοθι Γκίμπσον, ο οποίος έγραψε και τους στίχους. Καθιερώθηκε το 1973, όταν η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο. | https://el.wikipedia.org/wiki/March_On,_Bahamaland |
The Hangover II | Στο The Hangover Part II, ο Φιλ Γουόνεκ (ΜπράντλεΪ Κούπερ) , ο Στου Πράις (Εντ Χελμς), ο Άλαν Γκάρνερ (Ζακ Γαλιφιανάκης) και ο Νταγκ Μπίλινηκς (Τζάστιν Μπάρθα) ταξιδεύουν στην εξωτική Ταϋλάνδη για να παραστούν στο γάμο του Στου. Μετά το αξέχαστο πάρτυ εργένηδων στο Λας Βέγκας, ο Στου αποφασίζει να μην το ρισκάρει και οργανώνει μία ήσυχη βραδιά για τους φίλους του. Τα σχέδια του όμως εκτροχιάζονται, όταν η παρέα χάνει τον δεκαεξάχρονο αδερφό της αρραβωνιαστικιάς του Στου. Ό,τι είχε συμβεί στο Λας Βέγκας μπορεί να ήταν τρελό, αλλά αυτό που θα συμβεί στην Μπανγκόκ ξεπερνά κάθε φαντασία. Μπράντλεϊ Κούπερ στο ρόλο του Φιλ Εντ Χελμς στο ρόλο του Στούαρτ "Στου" Πράις Ζακ Γαλιφιανάκης στο ρόλο του Άλαν Γκάρνερ Τζάστιν Μπάρθα στο ρόλο του Νταγκ Μπίλινγκς Κεν Τζέονγκ στο ρόλο του Λέσλι Τσόου ΤζέφρεΪ Τέιμπορ στο ρόλο του Σιντ Γκάρνερ Τζέιμι Τσανγκ στο ρόλο της Λόρεν, αραββωνιαστικιά του Στου Μπράιαν Κάλεν στο ρόλο του ιδιοκτήτη του στριπ μπαρ Μέισον Λι στο ρόλο του Τέντι, αδερφός της Λόρεν Τον Απρίλιο του 2009 η Warner Bros. ζήτησε από τον Τοντ Φίλιπς να γράψει τη συνέχεια του The Hangover μαζί με τον Σκοτ Άρμστρονγκ. Η σχετική συμφωνία επήλθε δύο μήνες πριν κυκλοφορήσει το The Hangover, στις 5 Ιουνίου 2009. Οι παραγωγοί της ταινίας αποφάσισαν έτσι να πάνε κόντρα στη πάγια τακτική της βιομηχανίας του Χόλυγουντ που επέβαλλε τη δημιουργία του sequel μιας ταινίας να εξαρτάται σημαντικά από την εισπρακτική επιτυχία της αρχικής ταινίας. Τον Ιούλιο του 2009 περιδοικό Variety ανακοίνωσε ότι η παραγωγή του The Hangover ΙΙ θα ξεκινούσε τον Οκτώβριο του 2010, έτσι ώστε να κάνει πρεμιέρα την Memorial Day του 2011. Την ίδια χρονική περίοδο ο Ζακ Γαλιφιανάκης αποκάλυψε σε μία συνέντευξη του στην εφημερίδα Latino Review ότι τα γυρίσματα της ταινίας θα πραγματοποιηθούν στην Ταϋλάνδη, επιβεβαιώνοντας έτσι τις φήμες που κυκλοφόρησαν σχετικά με το θέμα. Φήμες που αρνιόταν χαρακτηριστικά να αποδεχτεί ο σκηνοθέτης της ταινίας, Τοντ Φίλιπς, ότι ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.Τελικά, τον Ιούλιο του 2010, επιβεβαιώθηκε επίσημα από τους παραγωγούς ότι τα γυρίσματα της ταινίας θα γίνουν στην Ταϋλάνδη και συγκεκριμένα ο Τοντ Φίλιπς ανακοίνωσε ότι η ταινία θα γυριστεί στην Μπανγκόκ, πρωτεύουσα της Ταϋλάνδης καθώς και στο Λος Άντζελες. Επίσης επιβεβαιώθηκε ότι οι Ζακ Γαλιφιανάκης, MπράντλεΪ Κούπερ, Εντ Χελμς και Κεν Τζιόνγκ θα επιστρέψουν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Με προϋπολογισμό 80.000.000 δολάρια, το The Hangover Part II άνοιξε στην 1η θέση με 86,4 εκατομμύρια δολάρια το πρώτο σαββατοκύριακο. Συνολικά έχει αποφέρει 254,4 εκατομμύρια δολάρια στο αμερικανικό box office και 327 εκατομμύρια δολάρια στον υπόλοιπο κόσμο, συγκεντρώνοντας 581,4 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Επίσημο site The Hangover Part II στο IMDb The Hangover Part II στο Rotten Tomatoes The Hangover Part II στο myFILM.gr The Hangover Part II στο CineBox.gr | The Hangover Part II είναι μία αμερικάνικη κωμωδία, παραγωγής 2011, σε σκηνοθεσία Τοντ Φίλιπς και σε σενάριο των Τοντ Φίλιπς, Σκοτ Άρμστονγκ και Κρεγκ Μάζιν. Το The Hangover Part II είναι ουσιαστικά η συνέχεια του The Hangover, που το 2009 έσπασε τα ταμεία παγκοσμίως. Οι Μπράντλεϊ Κούπερ, Εντ Χελμς, Ζακ Γαλιφιανάκης και Τζάστιν Μπάρθα επιστρέφουν στους γνώριμους ρόλους τους από την πρώτη ταινία, όπως και οι Τζέφρεϊ Τάμπορ, Κεν Τζέονγκ και Μάικ Τάισον. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 19 Μαΐου 2011 στο Grauman’s Chinese Theater στο Χόλυγουντ, ενώ στους κινηματογράφους στην Αμερική προβλήθηκε πρώτη φορά στις 26 Μαΐου 2011. Έλαβε κυρίως αρνητικές κριτικές μα ήταν εισπρακτική επιτυχία. Το 2013 κυκλοφόρησε και η συνέχεια της ταινίας αυτής, το The Hangover III. | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Hangover_II |
Αυστριακός Διαμελισμός | Τα εδάφη που απέκτησε η Αυστριακή Αυτοκρατορία (αργότερα Αυστροουγγαρία) κατά τον πρώτο διαμελισμό περιλάμβαναν το πολωνικό Δουκάτο του Ζάτορ και το Δουκάτο του Οσφιέντσιμ, καθώς και μέρος της Ελάσσονος Πολωνίας με τα πόβιατ Κρακοβίας, Σαντόμιες και Γαλικίας, εκτός της πόλης της Κρακοβίας. Στο τρίτο διαμελισμό, τα προσαρτημένα εδάφη περιλάμβαναν τη Δυτική Γαλικία και τη Νότια Μασοβία. Τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα του Αυστριακού Διαμελισμού περιελάμβαναν: τον σχηματισμό του Ναπολεόντειου Δουκάτου της Βαρσοβίας το 1807, τον οποίο ακολούθησε ο Αυστροπολωνικός Πόλεμος του 1809 με τη βοήθεια των Γάλλων και η νικηφόρα Μάχη του Ράσιν (1809) που είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή ήττα της Αυστρίας (1809), με την ανακατάληψη της Κρακοβίας και του Λβουφ από το Δουκάτο. Ωστόσο, η πτώση του Ναπολέοντα, που οδήγησε στην κατάργηση του Δουκάτου στο Συνέδριο της Βιέννης (1815) επέτρεψε στην Αυστρία να ανακτήσει τον έλεγχο. Το Κογκρέσο δημιούργησε το προτεκτοράτο της Ελεύθερης Πόλης της Κρακοβίας της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Ρωσίας, το οποίο διήρκεσε για μια δεκαετία. Καταργήθηκε από την Αυστρία, μετά τη συντριβή της Εξέγερσης της Κρακοβίας το 1846. Ο σχηματισμός των Πολωνικών Λεγεώνων από τον Γιούζεφ Πιουσούτσκι αρχικά για να πολεμήσουν δίπλα στον Αυστροουγγρικό Στρατό, βοήθησε την Πολωνία να ανακτήσει την κυριαρχία της μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για το μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα, η αυστριακή κυβέρνηση έκανε ελάχιστες ή καθόλου παραχωρήσεις στους Πολωνούς κατοίκους της, με τη στάση να είναι ότι «ένας πατριώτης ήταν προδότης – εκτός αν ήταν πατριώτης για τον Αυστριακό Αυτοκράτορα». Ωστόσο, στις αρχές του 20ου αιώνα –λίγο πριν το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάρρευση της Αυστροουγγαρίας– από τους τρεις διαμελισμούς, ο αυστριακός είχε τη μεγαλύτερη τοπική αυτονομία. Η τοπική κυβέρνηση κάλεσε την Κυβερνητική Επιτροπή (πολωνικά: Komisja Gubernialna), η οποία είχε σημαντική επιρροή σε τοπικό επίπεδο, και τα πολωνικά έγιναν αποδεκτά ως η επίσημη περιφερειακή γλώσσα στο πολωνικό έδαφος και χρησιμοποιήθηκαν στα σχολεία. Οι πολωνικές οργανώσεις είχαν κάποια ελευθερία να λειτουργούν και τα πολωνικά κόμματα μπορούσαν επίσημα να συμμετάσχουν στην αυστροουγγρική πολιτική της αυτοκρατορίας.Η Αυστροουγγαρία επίσης ενθάρρυνε de facto τις ουκρανικές οργανώσεις ως τακτική διαίρει και βασίλευε. Αυτό οδήγησε σε κατηγορίες από Πολωνούς ότι «η Αυστροουγγαρία είχε εφεύρει τους Ουκρανούς». Οι Ουκρανοί διατηρούσαν σχολεία (από το δημοτικό έως τα ανώτερα επίπεδα) και εφημερίδες στην ουκρανική γλώσσα. Μετά το 1848 οι Ουκρανοί μετακινήθηκαν επίσης στην αυστριακή πολιτική με τα δικά τους πολιτικά κόμματα. Η Αυστροουγγαρία έδωσε στους Ουκρανούς περισσότερα δικαιώματα από τους Ουκρανούς που ζούσαν στη Ρωσική Αυτοκρατρα. Δεκαετίες αφότου έπαψε να υπάρχει, οι πρώην Ουκρανοί πολίτες είχαν θετικά συναισθήματα για την Αυστροουγγαρία. Από την άλλη πλευρά, οικονομικά, η Γαλικία ήταν μάλλον οπισθοδρομική και θεωρούνταν παγκοσμίως ως το φτωχότερο από τους τρεις διαμελισμούς. Υπήρχε μεγάλη διαφθορά κατά τη διάρκεια των εκλογών και η περιοχή θεωρήθηκε από την κυβέρνηση της Βιέννης ως η χαμηλή προτεραιότητα για επενδύσεις και ανάπτυξη. Ήταν μια τεράστια, αλλά διαρκώς μαχόμενη περιοχή με αναποτελεσματική γεωργία και μικρή βιομηχανία. Το 1900, το 60% του πληθυσμού των χωριών (ηλικίας 12 ετών και άνω) δεν ήξερε ανάγνωση ή γραφή. Η εκπαίδευση ήταν υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 12 ετών, αλλά αυτή η απαίτηση συχνά αγνοούνταν. Μεταξύ των ετών 1850 και 1914 υπολογίζεται ότι περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι από τη Γαλικία (κυρίως Πολωνοί) μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η φτώχεια στην Αυστριακή Γαλικία μέχρι σήμερα έχει επιβιώσει στα πολωνικά ως έκφραση απελπισίας (παροιμία: bieda galicyjska ή nędza galicyjska). Η Αυστριακή Αυτοκρατορία χώρισε τα πρώην εδάφη της Κοινοπολιτείας που απέκτησε σε: Βασίλειο της Γαλικίας και Λοδομερίας - από το 1772 έως το 1918. Δυτική Γαλικία - από το 1795 έως το 1809 Ελεύθερη Πόλη της Κρακοβίας – από το 1815 έως το 1846Δύο σημαντικές και μεγάλες πόλεις του Αυστριακού Διαμελισμού ήταν η Κρακοβία (γερμανικά: Krakau) και το Λβουφ (γερμανικά: Lemberg). Στον πρώτο διαμελισμό, η Αυστρία έλαβε το μεγαλύτερο μερίδιο του πρώην πολωνικού πληθυσμού και το δεύτερο μεγαλύτερο μερίδιο γης (83.000 χλμ² και πάνω από 2,65 εκατομμύρια κατοίκους). Η Αυστρία δεν συμμετείχε στο δεύτερο διαμελισμό και στον τρίτο έλαβε 47.000 χλμ² με 1,2 εκατομμύρια κατοίκους. Συνολικά, η Αυστρία κέρδισε περίπου το 18 τοις εκατό του εδάφους της πρώην Κοινοπολιτείας (130.000 χλμ²) και περίπου το 32 τοις εκατό του πληθυσμού (3,85 εκατομμύρια κατοίκους). Από γεωγραφική άποψη, μεγάλο μέρος του Αυστριακού Διαμελισμού αντιστοιχούσε στην περιοχή της Γαλικίας. Ιστορία της Πολωνίας (1795-1918) Πρωσικός Διαμελισμός Ρωσικός Διαμελισμός Νόρμαν Ντέιβις: God's Playground, σελ. 102-119: ΓΑΛΙΚΙΑ: Αυστριακός Διαμελισμός (1773–1918) | Ο Αυστριακός Διαμελισμός (πολωνικά: zabór austriacki) αποτελεί τα πρώην εδάφη της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας που απέκτησε η Μοναρχία των Αψβούργων κατά τη διάρκεια των διαμελισμών της Πολωνίας στα τέλη του 18ου αιώνα. Οι τρεις διαμελισμοί διεξήχθησαν από κοινού από τη Ρωσική Αυτοκρατορία, το Βασίλειο της Πρωσίας και την Αυστρία των Αψβούργων, με αποτέλεσμα την πλήρη εξάλειψη του Πολωνικού Στέμματος. Η Αυστρία απέκτησε πολωνικά εδάφη κατά τον πρώτο διαμελισμό του 1772 και στον τρίτο διαμελισμό της Πολωνίας το 1795. Τελικά, ο αυστριακός τομέας περιλάμβανε το δεύτερο μεγαλύτερο μερίδιο του πληθυσμού της Κοινοπολιτείας μετά τη Ρωσία, με πάνω από 2,65 εκατομμύρια κατοίκους να ζουν σε 128.900 χλμ2 γης, που αποτελούσε παλαιότερα το νότιο-κεντρικό τμήμα της Δημοκρατίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82 |
Καίτη Ρεΐζη | Η Ρεΐζη πρωταγωνίστησε στον ελληνικό αθλητισμό στους δρόμους ταχύτητας την πενταετία 1965-1970. Έγινε γνωστή στο πανελλήνιο το 1964 από τις νίκες της σε αγώνες νεανίδων, ενώ έλαβε μέρος και στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1964, όπου μπήκε στον τελικό των 100μ και τερμάτισε έκτη με 13.6.Στη συνέχεια, υπό την επίβλεψη του σπουδαίου προπονητή του μόνιμου τότε πρωταθλητή γυναικών Πανιωνίου, του Ηλία Μισαηλίδη, κατάφερε να εξελιχθεί σε πρωταγωνίστρια στις αποστάσεις 100 ως 400μ. Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1965 πήρε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στα 100 με 13.1 και άλλο ένα στα 4x100 μ. με το σύλλογό της, ενώ ήταν 4η στα 200 μ. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1965 ήταν μέλος της εθνικής ομάδας που στο Νέο Φάληρο κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 4x100 μ. με χρόνο 49.9. Το επόμενο έτος νίκησε σε 100 και 200μ καθώς και στη σκυταλοδρομία. Τα επόμενα δύο έτη κυριάρχησε στα 200, ενώ το 1968 κέρδισε και στα 400μ, καθώς και στη σκυταλοδρομία. Στις 10 Αυγούστου του 1969 μετείχε στην πρωταθλήτρια Ελλάδας ομάδα 4x400 του Πανιωνίου (μαζί με τις Ε. Χρηστίδου, Α. Γεωργιάδου και Γ. Τρίμη), που κατέρριψε στο Νέο Φάληρο το πανελλήνιο ρεκόρ με 4.12.7. Μία εβδομάδα αργότερα, στις 17 Αυγούστου, αποτέλεσε μέλος της ομάδας του Πανιωνίου (μαζί με τις Χαρά Σασαγιάννη, Ελένη Βρεττάκου και Ντόρη Μηνιάτη) που κατέρριψε -και πάλι στο Νέο Φάληρο- το πανελλήνιο ρεκόρ στα 4x100 μέτρα με χρόνο 48.4. Τελευταία πανελλήνια νίκη της στα 4x400 το 1970, ξανά με πανελλήνιο ρεκόρ 4.08.2. Υπήρξε σταθερό μέλος της εθνικής ομάδας γυναικών και έλαβε μέρος στους βαλκανικούς αγώνες. Στη βαλκανιάδα του 1968 στο Σεράγεβο κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ των 400μ. Μετά την αποχώρησή της από τους στίβους εργάστηκε στον ΟΠΑΠ. Πανελλήνια ρεκόρ: 400μ: 59.7 (1968) 4Χ100μ: 4Χ400μ: 4.12.7 (με τον Πανιώνιο, 1969), 4.08.2 (με τον Πανιώνιο, 1970). Πρωταθλήτρια Ελλάδος: 100μ: 1965, 1966. 200μ: 1966, 1967, 1968. 400μ: 1968 4Χ100μ: 1965, 1966, 1967, 1968 4Χ400μ: 1969, 1970 Πέτρου Λινάρδου, "Η Σμύρνη του Πανιωνίου", 1998. Αθλητική Ηχώ "Καίτη Ρεΐζη: Υποψήφια για ελληνικά ρεκόρ από τα 100 ως τα 400 μέτρα", Αθλητική Ηχώ, 3/2/1967. | Η Αικατερίνη (Καίτη) Ρεΐζη (1945) είναι Ελληνίδα πρώην αθλήτρια. Υπήρξε δώδεκα φορές πρωταθλήτρια Ελλάδος στο στίβο από το 1965 ως το 1970, ως αθλήτρια του Πανιωνίου, στους δρόμους ταχύτητας: 100, 200 και 400μ καθώς και στις σκυταλοδρομίες 4Χ100 και 4Χ400μ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CE%A1%CE%B5%CE%90%CE%B6%CE%B7 |
Ερρίκος ο Νεότερος του Ποντιέμπραντυ | Ήταν ο τέταρτος γιος του Γεωργίου της Βοημίας και της δεύτερης συζύγου του Ιωάννας, κόρης του Ιωάννη του Ροζμιτάλ. Έλαβε ανθρωπιστική παιδεία και συμμετείχε σε κονταρομαχίες ιπποτών. Ο Γεώργιος ήταν βασιλιάς, αλλά όχι κληρονομικός, έτσι έπεισε τον Φρειδερίκο Γ΄ των Αψβούργων το 1459 να τοποθετήσει τον γιο του Βίκτωρα στην Αυλή. Το 1462 ο Φρειδερίκος Γ΄ διόρισε επίσης τον Ερρίκο Α΄ τον Πρεσβύτερο και τον Ερρίκο τον Νεότερο στην Αυλή. Πιο πριν ο Γεώργιος τους είχε δώσει το φέουδο του Γκλατς και το δουκάτο του Μύνστερμπεργκ. Το 1465 τους έδωσε και το δουκάτο της Οπάβα ως φέουδο, που είχε αποκτήσει το προηγούμενο έτος. Νυμφεύτηκε το 1471 την Αικατερίνη των Βέττιν, κόρη του Γουλιέλμου Γ΄ λαντγκράβου της Θουριγγίας και είχε τέκνο: Άννα 1471-1517, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Δ΄ του Νόιχαους, θησαυροφύλακα της Βοημίας και μπουργκράβο του κάστρου της Πράγας.Από την ερωμένη του Αικατερίνη Βοΐκοβα του Στιτάρ & Στραζνίτσε είχε αρκετά παιδιά. Ένα από αυτά είναι ο: Φρειδερίκος, κύριος του Κοστομλάτυ. http://www.cesky-jazyk.cz/zivotopisy/hynek-z-podebrad.html Marek, Miroslav. "bohemia/podieb.html". Genealogy.EU. | Ο Ερρίκος ο Νεότερος, τσεχ.: Heinrich der Jüngere von Podiebrad (18 Μαΐου 1452 - 1 Ιουλίου 1492) από τον Οίκο του Ποντιέμπραντυ ήταν κόμης του Γκλατς στο βασίλειο της Γερμανίας. Έγινε δούκας του Μύνστερμπεργκ (1462-71) μαζί με τους μεγαλύτερους αδελφούς του Βίκτωρα και Ερρίκο Α΄ τον Πρεσβύτερο. Κυβέρνησε το δουκάτο της Οπάβα μαζί με τους αδελφούς του (1465-72) και έγινε κατά καιρούς ο επίτροπος της Βοημίας· είναι γνωστός και ως συγγραφέας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9D%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%AD%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%85 |
Ντιέγκο Μπίσεσβαρ | Γεννήθηκε στο Άμστερνταμ, όπου ο πατέρας του ήταν οδηγός λεωφορείου. Μεγαλώνοντας, το μοναδικό του πάθος ήταν το ποδόσφαιρο. Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα του Μπίσεσβαρ ήταν η ερασιτεχνική DWS. Έγινε μέλος του ΑΦΚ Άγιαξ τον επόμενο χρόνο. Μετά από πέντε σεζόν με τον Άγιαξ θεωρήθηκε ανυπάκουος και αφέθηκε ελεύθερος. Ο Μπίσεσβαρ έχει δηλώσει ότι ήταν χαρούμενος που έφυγε από τον Άγιαξ, λέγοντας ότι «Ο Άγιαξ νόμιζε ότι δεν ήμουν αρκετά καλός και ήθελα να φύγω. Δεν ένιωθα άνετα, πολλοί φίλοι μου έφευγαν και η σχέση μου με τον προπονητή δεν ήταν η καλύτερη. Ήταν ατυχές, αλλά δε μου καταστράφηκαν τα όνειρα». Ο Μπίσεσβαρ επέστρεψε στην προηγούμενη ομάδα του την DWS, πριν ξαναφύγει για να παίξει στην Telstar. Έπειτα από μία σεζόν, ο Μπίσεσβαρ ζητήθηκε στη νεανική ομάδα της Φέγενορντ, μία μετεγγραφή που τον ικανοποίησε: «Τους είχα επισκεφθεί μερικές φορές και με έπεισαν εύκολα. Δεν είχα δυσκολία να ενσωματωθώ στη Φέγενορντ ως ένας έφηβος από το Άμστερνταμ. Και γιατί; Είχα ήδη ξεχάσει τον Άγιαξ και πάντα ένιωθα κάτι ιδιαίτερο για τη Φέγενορντ». Έχοντας παίξει για ένα χρόνο για την Κ15 της Φέγενορντ, ο Μπίσεσβαρ προωθήθηκε στη Φέγενορντ Κ17, στην οποία έπαιξε για δύο σεζόν. Στο τέλος της τελευταίας σεζόν, ο Μπίσεσβαρ έπαιξε τον πρώτο του αγώνα με την αντρική ομάδα της Φέγενορντ. Στην ομάδα του ΠΑΟΚ ήρθε ως ελεύθερος το καλοκαίρι του 2016. Την πρώτη του χρονιά στην ομάδα υπήρξε από τις πρώτες επιλογές για την βασική εντεκάδα, ενώ κατέκτησε και το Κύπελλο Ελλάδος. Στον τελικό κόντρα στην ΑΕΚ κατάφερε και σκόραρε το πρώτο γκολ της ομάδος του. Ξεκίνησε τον αγώνα βασικός και αντικαταστάθηκε στο 90' από τον Στέλιο Κίτσιου. Το τελικό σκορ ήταν 2-1 υπέρ του ΠΑΟΚ. Με την λήξη της αναμέτρησης ανακηρύχθηκε MVP του τελικού. Την επόμενη χρονιά, είχε μειωμένες συμμετοχές με την ομάδα της Θεσσαλονίκης, ωστόσο προς το τέλος της σεζόν ξαναβρήκε την θέση του στην βασική ενδεκάδα. Στο φινάλε της σεζόν στέφθηκε ξανά Κυπελλούχος Ελλάδας, με την ομάδα του ΠΑΟΚ να αντιμετωπίζει στον τελικό ξανά την ΑΕΚ και να την κερδίζει με σκορ 2-0. Ο ίδιος ξεκίνησε βασικός και αντικαταστάθηκε στο 75' από τον Εβγέν Σάχοφ. Την τρίτη του χρονιά με την ομάδα του ΠΑΟΚ, αποτέλεσε έναν από τους βασικούς και σταθερούς πυλώνες της ομάδας και ήταν ένας από τους παίκτες που οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του νταμπλ προσφέροντας 10 γκολ και 10 ασσίστ σε όλες τις διοργανώσεις. Κατά την διάρκεια της σεζόν, ανανέωσε το συμβόλαιό του με τον ΠΑΟΚ έως το 2022. Οι γονείς του Μπίσεσβαρ είναι από το Σουρινάμ, αν και για κάποια περίοδο δικαιούνταν (λανθασμένα) να πάρει υπηκοότητα για το Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Έχει μία μεγαλύτερη αδερφή και ένα μικρότερο αδελφό, ο οποίος ονομάζεται Ρομάριο. Τα αδέρφια Μπίσεσβαρ ονομάστηκαν έτσι εξαιτίας των θρύλων του ποδοσφαίρου Ντιέγκο Μαραντόνα και Ρομάριο. Αν και μεγάλωσε στο Άμστερνταμ, η οικογένεια του Μπίσεσβαρ υποστηρίζει την ομάδα του Ρότερνταμ, Φέγενορντ. ΦέγενορντΚύπελλο Ολλανδίας: 1 (2007-2008)ΠΑΟΚΚύπελλο Ελλάδας: 3 (2016-17), (2017-18), (2018-19) Πρωτάθλημα Ελλάδας: 1 (2018-2019) Κύπελλο Ελλάδας: MVP τελικού 2016-2017 | Ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ (γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου 1988) είναι Σουριναμέζος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ολλανδία, που αγωνίζεται για την ομάδα του ΠΑΟΚ ως πλάγιος επιθετικός και επιθετικός μέσος. Το παρατσούκλι του είναι "καλλιτέχνης", το οποίο του αποδόθηκε έπειτα από την κατάκτηση της 10ης χρυσής μπάλας του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%AF%CF%83%CE%B5%CF%83%CE%B2%CE%B1%CF%81 |
Δενδροχώρι Καστοριάς | Το 1878, δεν είχε προσχωρήσει κανείς στη Βουλγαρική Εξαρχία και είχε πληθυσμό 1.200 κατοίκους χριστιανούς ορθόδοξους. Το 1886 είχε 220 οικογένειες χριστιανικές, εκκλησία, σχολείο αρρένων, χάνι, κρήνες και 2 κλιβάνους [Σχινάς 1886], ενώ το 1900, ο Βούλγαρος στατιστικολόγος Μπάσιλ Κιντσώφ το 1900 καταγράφει 1.650 κατοίκους που έχουν προσχωρήσει στη Βουλγαρική Εξαρχία και τους αποκαλεί όλους Βουλγάρους. Μετά τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων καταγράφηκε ως Δύμπενη και το 1926 μετονομάστηκε σε Δενδροχώρι. Το Δενδροχώρι είναι ένα τυπικό δείγμα ορεινού χωριού που υπέστη δημογραφική καθίζηση (97%) από 1.207 άτομα το έτος 1913 σε 19 το 1951 τόσο κατά την αρχική περίοδο των ελληνοβουλγαρικών αναταράξεων (1880-1908), αλλά και στα μεταγενέστερα χρόνια ανωμάλων περιόδων, όπως στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (συμμετοχή των ιθυνόντων του χωριού στη σύσταση της ΣΝΟΦ και μετά τη βραχύβια ύπαρξή της στη ΝΟΦ). Κατά τη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (1946-1949) πολλοί κάτοικοι της εντάχθηκαν στον κομμουνιστικό ΔΣΕ και μερικοί είχαν ακολουθήσει ήδη από το 1945 την "μπριγάδα" (ταξιαρχία) του Γκότσε (Ηλίας Δημάκης) στο Βελιγράδι. Από 794 κάτοικοι που καταγράφονται το 1940 στην απογραφή του 1951 καταμετρούνται μόνο 19. Περισσότερα από 770 άτομα ακολουθούν την τύχη του ηττημένου ΔΣΕ στις Ανατολικές χώρες είτε ως επιζήσαντες άλλοτε μαχητές, είτε ως φυγόδικοι είτε ως εκτεθειμένοι στη νέα κατάσταση των πραγμάτων. Κατά την απογραφή του έτους 1951 αριθμούσε 19 κατοίκους που και αυτοί μετεγκατεστάθηκαν είτε στην πόλη της Καστοριάς είτε προσκλήθηκαν από συγγενείς τους στον Καναδά. Σήμερα κατοικείται εξ' ολοκλήρου από απόγονους Βλάχων της Παραμυθιάς και της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας που εγκαταστάθηκαν εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Χρήστος Γιουμπρούκης, Μακεδονομάχος οπλαρχηγός, Πράκτορας Α' τάξης Χριστόδουλος Παπαδημητρίου, Μακεδονομάχος οπλαρχηγός, Πράκτορας Β' τάξης | Το Δενδροχώρι είναι ορεινός οικισμός στην Περιφερειακή Ενότητα Καστοριάς της Μακεδονίας. Διοικητικά ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Καστρακίου του Δήμου Καστοριάς. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο οικισμός έχει 266 κατοίκους. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της περιφερειακής ενότητας, στις νότιες πλαγιές της κορυφής του Ορλόβου, γνωστό στους στρατιωτικούς χάρτες ως Μάλι - Μάδι, 22 χλμ. ΒΔ της πόλης της Καστοριάς. Η μετάβαση γίνεται μέσω του καθέτου άξονα της Εγνατίας οδού, μπάρα Σιάτιστας - Κρυσταλλοπηγής, μετά τον κόμβο της Κορομηλιάς. Ο ευρύτερος γεωγραφικός χώρος φαίνεται πως κατοικήθηκε από την αρχαιότητα. Έτσι σε απόσταση πέντε περίπου χιλιομέτρων νοτιοανατολικά από το χωριό, σ' ένα από τα τελευταία προβούνια του Ορλόβου, που υψώνεται πλάι στο Λιβαδοπόταμο, έχουν εντοπιστεί ερείπια αρχαίου οχυρωμένου οικισμού, ο οποίος έλεγχε το πέρασμα μιας σπουδαίας αυχενοδιάβασης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82 |
Δεκαοκτάγωνο | Συνήθως ο όρος δεκαοκτάγωνο αναφέρεται σε ένα κανονικό δεκαοκτάγωνο, στο οποίο όλες οι πλευρές και όλες οι γωνίες είναι ίσες μεταξύ τους. Σε ένα τέτοιο δεκαοκτάγωνο, οι εσωτερικές γωνίες είναι ίσες με 160° η καθεμιά. Το εμβαδό (E) ενός κανονικού δεκαοκταγώνου με μήκος πλευράς α δίνεται από τη σχέση: E = 18 4 a 2 cot ( π 18 ) ≃ 25 , 5208 a 2 . {\displaystyle E={\frac {18}{4}}a^{2}\cot \left({\frac {\pi }{18}}\right)\simeq 25,5208\,a^{2}.} Το κανονικό δεκαοκτάγωνο δεν είναι δυνατό να κατασκευασθεί με κανόνα και διαβήτη Το κανονικό δεκαοκτάγωνο είναι το πολύγωνο Πέτρι για αρκετά πολύτοπα περισσότερων διαστάσεων, μερικά από τα οποία παρατίθενται παρακάτω σε ορθογώνιες προβολές: Weisstein, Eric W., "Octadecagon" από το MathWorld. | Στη γεωμετρία, το δεκαοκτάγωνο (από τις ελληνικές λέξεις δεκαοκτώ και γωνία) είναι ένα οποιοδήποτε πολύγωνο σχήμα με 18 πλευρές και 18 κορυφές. Οι εσωτερικές γωνίες οποιουδήποτε απλού δεκαοκταγώνου έχουν άθροισμα 2880 μοίρες (°). Το σύμβολο Schläfli του δεκαοκταγώνου είναι {18}. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AC%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%BF |
Σφηκιάρης | Ο Σφηκιάρης ανήκει στην τάξη των Ιερακόμορφων, στην οικογένεια Accipitridae (Αξιπιτρίδες· όπου η λατινική accipiter < πρωτοιταλική *akupetros = αυτός που έχει μυτερά φτερά), στο γένος Πέρνης. Δεν έχουν καταγραφεί υποείδη του Σφηκιάρη. Παλιότερα θεωρούταν συγγενής των Γερακίνων αλλά σήμερα θεωρείται περισσότερο συνδεδεμένος με τις Ελανίδες (όπως ο Έλανος και ο Τσίφτης. Πρόκειται για ένα μεσαίου μεγέθους αρπακτικό που μοιάζει με τη Γερακίνα. Τα θηλυκά είναι ελαφρώς μεγαλύτερα από τα αρσενικά. Το μέγεθος τους είναι 52 με 60 εκατοστά και το βάρος τους κυμαίνεται, στα αρσενικά από 510 έως 940 γραμμάρια και στα θηλυκά από 530 έως 1050 γραμμάρια. Έχουν άνοιγμα φτερών 125 με 143 εκατοστά. Ο χρωματισμός του ποικίλει και θεωρείται το αρπακτικό με τη μεγαλύτερη χρωματική ποικιλία. Το πάνω μέρος του σώματος είναι καφέ – γκρι χρώματος, στην πιο τυπική του εμφάνιση, αλλά στις διάφορες παραλλαγές του μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο έντονη η παρουσία του γκρι. Τα θηλυκά, συνήθως, είναι πιο σκούρα και πιο έντονα καφέ. Το κάτω μέρος είναι ανοιχτόχρωμο, λευκό ή κρεμ, με σκούρες καφέ, κοκκινωπές ή μαύρες ραβδώσεις ή κηλίδες. Τα θηλυκά έχουν πιο σκούρα και έντονα τα στίγματα. Μερικά άτομα μπορεί να φτάσουν να είναι τελείως σκούρα και στο κάτω μέρος του σώματος. Τα φτερά είναι σκούρα στο πάνω μέρος, στις αποχρώσεις του υπόλοιπου σώματος, ενώ το κάτω μέρος είναι ανοιχτόχρωμο με σκούρες κηλίδες και μία μεγαλύτερη στο επίπεδο του καρπού. Και η ουρά ακολουθεί τους χρωματισμούς του υπόλοιπου σώματος ενώ στο κάτω μέρος έχει απαλές ραβδώσεις με την τελευταία, στην άκρη της ουράς, πιο φαρδιά και έντονη. Το ράμφος είναι γκρι ή μαύρο με το κήρωμα κίτρινο στα νεαρά και μαύρο στα ενήλικα. Τα ρουθούνια είναι σχισμοειδή και επιμήκης. Η ίριδα είναι καφετιά στα νεαρά και κίτρινη στα ενήλικα. Τα πόδια είναι σχετικά μακριά και λεπτά, κίτρινου χρώματος, που καταλήγουν σε νύχια που δεν είναι ιδιαίτερα γαμψά. Ο Σφηκιάρης είναι ένα καθαρά μεταναστευτικό είδος μεγάλων αποστάσεων. Οι περιοχές αναπαραγωγής απέχουν και πάνω από 5000 χιλιόμετρα από τις περιοχές διαχείμασης. Κατά τη μετανάστευση μετακινείτε σε μεγάλες ομάδες ενώ τον υπόλοιπο χρόνο ζει μοναχικά ή σε ζευγάρια. Η ανοιξιάτικη μετανάστευση ξεκινάει σχετικά αργά, συνήθως το δεύτερο μισό του Απριλίου, σε σχέση με τα άλλα μεταναστευτικά πτηνά. Αυτό, πιθανότατα, είναι συνδεδεμένο με την τροφή του, προνύμφες εντόμων, που δεν υπάρχουν νωρίτερα. Η φθινοπωρινή μετανάστευση πραγματοποιείται κατά το δεύτερο μισό του Αυγούστου και τον Σεπτέμβρη. Η διάρκεια ζωής του στη φύση μπορεί να πλησιάσει τα 30 χρόνια. Η διατροφή του είναι αρκετά εξειδικευμένη, για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Τρέφεται με τις προνύμφες, τις νύμφες, τα αβγά, τα ενήλικα άτομα ακόμα και με τις φωλιές των κοινωνικών εντόμων όπως οι μέλισσες και οι σφήκες. Όταν υπάρχει έλλειψη αυτών των εντόμων δεν περιφρονεί άλλα έντομα, αμφίβια, μικρά ερπετά, μικρά τρωκτικά και αβγά και νεοσσούς άλλων πουλιών. Το κυνήγι ξεκινάει με την αναζήτηση του θηράματος που γίνεται είτε εν πτήση είτε εν αναμονή καθισμένος σε κάποιο κλαδί. Μόλις ο Σφηκιάρης εντοπίσει το κατάλληλο θήραμα το ακολουθεί μέχρι τη φωλιά του. Εκεί θα αρχίσει να καταστρέφει τη φωλιά με τα πόδια του ενώ ταυτόχρονα πιάνει με το ράμφος του τα θηράματα που βρίσκει. Τα πόδια του Σφηκιάρη είναι κατάλληλα διαμορφωμένα για αυτό το είδος κυνηγιού. Τα νύχια είναι σχεδόν ευθεία, κατάλληλα για το περπάτημα στο έδαφος και για το σκάψιμο, ενώ τα πόδια είναι καλυμμένα με χοντρά λέπια που τα προστατεύουν από τα τσιμπήματα των εντόμων. Η αναπαραγωγική περίοδος του Σφηκιάρη είναι, συνήθως, μεταξύ Απριλίου και Μαΐου αλλά μπορεί να υποστεί αλλαγές εάν υπάρχει έλλειψη των βασικών τους θηραμάτων. Το ζευγάρι σχηματίζεται μετά από μία εναέρια επίδειξη του αρσενικού ενώ το ζευγάρωμα πραγματοποιείται εν πτήση. Η φωλιά κατασκευάζεται πάνω σε ένα δέντρο σε ύψος 10 με 30 μέτρα από το έδαφος. Για την κατασκευή χρησιμοποιούνται κλαδιά και άλλα φυτικά υλικά, με προτίμηση στα χλωρά, ενώ επενδύεται με φύλλα. Κάθε χρόνο χτίζεται μια νέα φωλιά αλλά πολλές φορές μπορεί να χρησιμοποιηθεί, σαν βάση, η εγκαταλελειμμένη φωλιά άλλων πουλιών. Μετά το ζευγάρωμα υο θηλυκό θα εναποθέσει 1 με 3 αβγά, συνήθως 2, λευκά ή ανοιχτού καφέ χρώματος με σκούρες κηλίδες, που θα επωαστούν και από τους δύο γονείς για 30 με 37 ημέρες. Οι νεοσσοί ανατρέφονται και από τους δύο γονείς και θα αναπτύξουν το φτέρωμα σε ηλικία 35 με 48 ημερών οπότε και θα πετάξουν. Θα γίνουν ανεξάρτητα σε ηλικία 75 με 100 ημερών αλλά αυτή την τελευταία περίοδο συνήθως παραμένει μαζί τους μόνο ο ένας από τους δύο γονείς. Οι σεξουαλική ωρίμανση των νεαρών ολοκληρώνεται σε ηλικία δύο χρόνων αλλά είναι πολύ σπάνιο να ζευγαρώσουν νωρίτερα από τα τρία χρόνια. Είναι ένα ημιδασόβιο είδος και προτιμάει τα ανοιχτά δάση με μεγάλα ξέφωτα. Στις αναπαραγωγικές περιοχές τον βρίσκουμε κυρίως σε δάση φυλλοβόλων ή μικτά χωρίς, όμως, να αποφεύγει και τα πεδινά δάση κωνοφόρων. Στις περιοχές διαχείμασης προτιμάει τα πεδινά τροπικά και υγρά δάση στα οποία υπάρχουν ξέφωτα και ανοίγματα. Η γεωγραφική του εξάπλωση περιλαμβάνει την τροπική Αφρική σαν περιοχή διαχείμασης ενώ σαν περιοχή αναπαραγωγής περιλαμβάνει την Ευρώπη, την κεντρική Ασία και μέρος της μέσης ανατολής, όπως το Ιράν και τη Συρία. Στην Ευρώπη απουσιάζει από την Ισλανδία, την Ιρλανδία, τη βόρειο Σκανδιναβία και τη νότια Ισπανία ενώ στη Ρωσία φτάνει μέχρι τη δυτική Σιβηρία. Στην Ελλάδα έχει αρκετά ευρεία διανομή στην ηπειρωτική χώρα καθώς και σε μερικά νησιά του βόρειου και ανατολικού Αιγαίου όπως τη Λέσβο, τη Σκόπελο και τη Σκιάθο. Στην Πελοπόννησο είναι αρκετά αραιή η παρουσία του, σύμφωνα με τα λιγοστά στοιχεία που υπάρχουν, ενώ είναι πιο έντονη η παρουσία του στη δυτική Στερεά Ελλάδα, τη Θράκη και τη Μακεδονία. Στην Κύπρο είναι κυρίως περαστικό κατά τις μεταναστεύσεις του. Οι μεγαλύτερες απειλές για το είδος είναι η καταστροφή των ώριμων πεδινών δασών με μεγάλα δέντρα και ελεύθερες ανοιχτές εκτάσεις που ο Σφηκιάρης χρησιμοποιεί για την αναπαραγωγή και το κυνήγι. Η εντατική γεωργία και η χρήση εντομοκτόνων, σε αυτή, είναι ακόμα μία απειλή επειδή εξαφανίζουν τη βασική πηγή τροφής του. Η μεγάλη γεωγραφική του εξάπλωση, που τον κάνει λιγότερο ευάλωτο σε τοπικές αρνητικές επιδράσεις, μαζί με τον μεγάλο αριθμό αναπαραγόμενων ζευγαριών, υπολογίζονται στις 100 με 160 χιλιάδες ζεύγη, οδήγησαν το IUCN να τον κατατάξει ανάμεσα στα είδη ελάχιστης ανησυχίας (LC). Τα πουλιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, Έκδοση Χρυσός τύπος. Των Roger Peterson, Guy Mountfort & P.A.D. Hollom Περιγραφικό λεξικό των πουλιών της Ελλάδος, Έκδοση Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας. Του Ντίνου Απαλόδημου. Τα πουλιά της Ελλάδος και της Κύπρου, Έκδοση Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία. Των Mullarney, Svensson, Zetterstroem, Grant. The birds of Greece / George Handrinos, Triantaphyllos Akriotis. Έκδοση C. Helm 1997 Cramp, S.; Perrins, C. M. 1977-1994. Handbook of the birds of Europe, the Middle East and Africa. The birds of the western Palearctic. Oxford University Press, Oxford. birdlife Αρχειοθετήθηκε 2015-09-10 στο Wayback Machine. IUCN Τα αρπακτικά της Ευρώπης Κατάκαλη Γρεβενών Πρόγραμμα Φιλότης Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο | Ο Σφηκιάρης (επιστ. ονομ.: Pernis apivorus) είναι ένα μεταναστευτικό αρπακτικό πτηνό μεγάλων αποστάσεων της οικογένειας Accipitridae (Αξιπιτρίδες ή Αετίδες). Το όνομα του προέρχεται από την Ελληνική λέξη Πέρνης, που ο Αριστοτέλης χρησιμοποιούσε ως συνώνυμο του αρπακτικού πτηνού, και τη Λατινική λέξη apivorus που σημαίνει μελισσοφάγος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B7%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82 |
Αναζητώντας νόημα ζωής | Ο τίτλος του βιβλίου στα Γερμανικά είναι ...trotzdem Ja zum Leben sagen: Ein Psychologe erlebt das Konzentrationslager και ο τίτλος της πρώτης Αγγλικής μετάφρασης ήταν From Death-Camp to Existentialism. Ο συνηθέστερος τίτλος του βιβλίου στα Αγγλικά είναι Man's Search for Meaning: An Introduction to Logotherapy, παρόλο που ο υπότιτλος συνήθως δεν αναφέρεται στα εξώφυλλα των νεώτερων εκδόσεων. Στα Ελληνικά κυκλοφόρησε πρώτη φορά με τον τίτλο Aναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης . Ο Φρανκλ αναγνωρίζει τρεις ψυχολογικές αντιδράσεις που βιώνονται σε κάποιο βαθμό από όλους τους κρατούμενους: Σοκ κατά την αρχική φάση εισαγωγής στο στρατόπεδο. Απόγνωση. Απάθεια μετά την προσαρμογή στη ζωή του στρατοπέδου. Σε αυτή τη φάση ο κρατούμενος ενδιαφέραται μόνο για ό,τι εξηπηρετεί την επιβίωση αυτού και των συντρόφων του. Αποπροσωποποίηση, απογοήτευση, νέκρωση συναισθημάτων.Ο Φρανκλ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το νόημα της ζωής μπορεί να βρεθεί σε κάθε στιγμή. Η ζωή δεν παύει να έχει νόημα ακόμα και υπό το κράτος του φόβου θανάτου και της ταλαιπωρίας. Κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας ομαδικής θεραπείας με κρατούμενους που στερήθηκαν το φαγητό, προσπαθώντας να προστατέψουν από την τιμωρία έναν ανώνυμο συγκρατούμενό τους, ο Φρανκλ διατύπωσε την άποψη ότι για τον οποιοδήποτε που βρίσκεται σε μια φρικτή κατάσταση, υπάρχει κάτι στο οποίο στρέφεσαι (φίλος, οικογένεια, θεός) και δεν θα ήθελες να απογοητεύσεις. Ο Φρανκλ, μέσα από την εμπειρία του ως κρατούμενος, καταλήγει ότι οι ψυχολογικές αντιδράσεις ενός ανθρώπου δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα των συνθηκών της ζωής του, όσο σκληρές και αν είναι, αλλά εξαρτώνται από την ελευθερία επιλογής νοήματος που δεν χάνεται ποτέ. Ο Φρανκλ παρατήρησε το παράδοξο να επιβιώνουν κάποιοι κρατούμενοι με σχετικά κακή σωματική υγεία, ενώ άλλοι φαινομενικά δυνατοί να μην τα καταφέρνουν. Διαπίστωσε ότι αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η ύπαρξη ενός νοήματος ζωής, ενός προσωπικού λόγου για να θέλει κάποιος να ζήσει, όποιος και αν είναι αυτός ο λόγος. Ένα παράδειγμα της ιδέας του Φρανκλ για τη σημασία εύρεσης νοήματος ζωής εν μέσω των φρικτών συνθηκών του στρατοπέδου συγκέντρωσης Άουσβιτς φαίνεται στο απόσπασμα που ακολουθεί: "... περπατούσαμε με δυσκολία στο σκοτάδι πάνω σε πέτρες και λακκούβες, σε έναν δρόμο που οδηγούσε στο στρατόπεδο. Οι φρουροί φωνάζανε και μας χτυπάγανε με τα κοντάκια των όπλων τους. Όσοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν στηρίζονταν στους ώμους των διπλανών τους. Δεν αρθρώναμε λέξη. Ο παγωμένος αέρας δεν προσφέρονταν για κουβέντες. Προστατεύοντας το στόμα του πίσω από τον ανασηκωμένο γιακά του, ο διπλανός μου μου είπε ξαφνικά: αν οι γυναίκες μας μιας έβλεπαν τώρα! Ελπίζω αυτές τουλάχιστον να είναι καλύτερα και να μην περνάνε αυτά που περνάμε εμείς.. Αυτή η φράση με έκανε να σκεφτώ και τη δική μου σύζυγο. Και καθώς παραπατούσαμε για μίλια, γλιστρώντας στους παγετούς, υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλο, σηκώνοντας ο ένας τον άλλο και προχωρώντας, δεν είπαμε τίποτα, αλλά και οι δυο ξέραμε: ο καθένας μας σκέφτονταν την γυναίκα του. Που και που κοίταζα τον ουρανό, όπου τα αστέρια σβήνανε και το χρώμα της ανατολής άρχιζε να φωτίζει πίσω από το σύννεφα. Αλλά το μυαλό μου ήταν κολλημένο στην εικόνα της γυναίκας μου, που την φανταζόμουνα με μια απόκοσμη ακρίβεια. Την άκουγα να μου μιλάει, την είδα να μου χαμογελάει με μια ειλικρινή και ενθαρρυντική όψη. Πραγματική ή οπτασία, η όψη της ήταν πιο φωτεινή από τον ήλιο που άρχισε να ανατέλλει.. Τότε μια σκέψη με καθήλωσε: για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα την αλήθεια όπως αποδίδεται από τόσους ποιητές και διακηρύσσεται από τόσους διανοητές. Η αλήθεια ότι η αγάπη είναι ο μέγιστος σκοπός ενός ανθρώπου. Και τότε κατανόησα το μυστικό: η λύτρωση του ανθρώπου είναι μέσω της αγάπης και στην αγάπη. Κατάλαβα πως ένας άνθρωπος που δεν του έμεινε τίποτα στον κόσμο, μπορεί να είναι ευδαίμονας για μια στιγμή, σκεπτόμενος ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Σε μια κατάσταση έσχατης απόγνωσης, όταν ένας άνθρωπος το μόνο που μπορεί να καταφέρει είνα να αντέξει τις δοκιμασίες του με έναν έντιμο τρόπο, μπορεί σε αυτή την κατάσταση να αυτοεκληρωθεί ως άνθρωπος, μέσω της σκέψης και της νοερής εικόνας ενός αγαπημένου προσώπου." Ο Φρανκλ καταλήγει ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων, οι έντιμοι και οι ανέντιμοι. Κάθε κοινωνία έχει και τις δυο κατηγοριες, για αυτό υπήραν "έντιμοι" Ναζί και "ανέντιμοι" κρατούμενοι, με πιο φημισμένους τους Καπο οι οποίοι βασάνιζαν και εκμεταλεύονταν τους συγκρατούμενούς τους . Τελειώνοντας το πρώτο μέρος του βιβλίου του, ο Φρανκλ περιγράφει τις ψυχολογικές αντιδράσεις των κρατουμένων στην απελευθέρωση τους, διακρίνοντας τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο χαρακτηρίζεται από αποπροσωποποίηση - μια περίοδο επαναρρύθμισης, όπου ο κρατούμενος επιστρέφει βαθμιαία στον κόσμο. Αρχικά οι πρώην κρατούμενοι είναι τόσο μουδιασμένοι που δεν μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνει η ελευθερία και να ανταποκριθούν συναισθηματικά σε αυτήν. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι μια αυταπάτη, ένα όνειρο το οποίο θα τελειώσει. Κατά την πρώτη έξοδο από την φυλακή οι κρατούμενοι δεν μπορούσαν να αντλήσουν ευχαρίστηση από οτιδήποτε. Η ελευθερία που τόσο ονειρεύονταν για χρόνια, έμοιαζε σουρεαλιστική και ασύλληπτη πραγματικότητα. Το σώμα είναι το πρώτο που ξεφεύγει από αυτό το στάδιο, αντιδρώντας με μια αδηφάγο ορμή για φαγητό και ύπνο. Μόνο μετά την αναπλήρωση των σωματικών αναγκών είναι το πνεύμα σε θέση να αντιδράσει και να σπάσει τις αλυσίδες που το δέσμευαν. Αυτό αποτελεί την έναρξη του δεύτερου σταδίου, κατά το οποίο ελοχεύει ο κίνδυνος της αποδόμησης της προσωπικότητας. Καθώς η έντονη πίεση στο πνεύμα σταματάει, η ψυχική υγεία κινδυνεύει. Ο Φρανκλ χρησιμοποιεί την αναλογία του δύτη που απελευθερώνεται απότομα από την πίεση του θαλάμου αποσυμπίεσης. Κατά την επιστροφή στις εστίες τους, οι κρατούμενοι έχουν να παλέψουν με ακόμα δυο βασικά βιώματα που απειλούν την ψυχική τους υγεία: την πικρία και την απογοήτευση. Το τελευταίο στάδιο είναι η πικρία και η έλλειψη ανάδρασης από τον εξωτερικό κόσμο "σαν να έπεσε σε μια τρύπα και να μην μπορεί να δει ή να ακούσει πλέον τους άλλους". Χειρότερο είναι η απογοήτευση, η ανακάλυψη ότι η ταλαιπωρία δεν τελείωσε και η ποθούμενη ευτυχία δεν θα έρθει. Αυτό είναι το βίωμα όσων γύρισαν σπιτι και δεν βρήκαν αυτό που έλπιζαν ότι θα τους περίμενε. Η ελπίδα που τους κράτησε ζωντανούς στο στρατόπεδο, το νόημα ζωής που είχαν, τώρα δεν ήταν εκεί. Ο Φρανκλ θεωρεί αυτή την εμπειρία ως την δυσκολότερη να ξεπεραστεί. Ωστόσο, καθώς περνάει ο καιρός, η εμπειρία του κρατούμενου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης παραμένει ως περασμένος εφιάλτης. Γνωρίζει ότι δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να φοβηθεί "εκτός από τον θεό". Το νόημα ζωής του Φρανκλ είναι να βοηθά τους άλλους να βρουν το δικό τους . Κατά τον Φράνκλ η επιτυχία και η ευτυχία δεν είναι κάτι που μπορεί να επιδιωχθεί αλλά κάτι που επακολουθεί. Όσο πιο πολύ αναζητά κάποιος την επιτυχία, τόσο θα απομακρύνεται από αυτή. Η επιτυχία, όπως και η ευτυχία, αποτελούν "παρενέργειες" της αφοσίωσης σε έναν ανώτερο σκοπό ή αποτελούν παράγωγα της προσωπικής αφιέρωσης σε έναν άλλο άνθρωπο. Η ευτυχία είναι κάτι που συμβαίνει και έτσι πρέπει να αφήνεται να συμβεί και όχι να αναζητείται ως άμεσος στόχος. Η επιτυχία ακολουθεί σε βάθος χρόνου την επιδίωξη ενός ανώτερου σκοπού (σελ.12). Βίκτωρ Φρανκλ: Γιατί να πιστεύουμε στους άλλους Μια συνέντευξη του Βίκτωρ Φρανκλ | Το βιβλίο Αναζητώντας νόημα ζωής γράφτηκε το 1946 από τον Βίκτωρ Φρανκλ ο οποίος καταγράφει τις εμπειρίες του ως κρατούμενος σε ένα Γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Φρανκλ περιγράφει την υπαρξιακή ψυχοθεραπευτική μέθοδο που έχει ως κεντρικό άξονα την αναζήτηση ενός νοήματος ζωής, ενός προσωπικού λόγου για να ζήσει κάποιος. Σύμφωνα με τον Φρανκλ, το βιβλίο προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση: Πώς η καθημερινή ζωή ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης αντανακλάται στο μυαλό του μέσου κρατούμενο; Στο πρώτο μέρος καταγράφονται οι εμπειρίες του συγγραφέα από το στρατόπεδο συγκέντρωσης, ενώ στο δεύτερο μέρος επιχειρείται μια εισαγωγή στην ιδέα του προσωπικού νοήματος και στη θεωρία της υπαρξιακής Λογοθεραπείας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82 |
Strintzis Ferries | Οι δραστηριότητες της εταιρίας στην ακτοπλοΐα ξεκίνησαν με τη δρομολόγηση του πλοίου F/B Επτάνησος στη γραμμή Κυλλήνης - Κεφαλονιάς τον Αύγουστο του 2003, και επεκτάθηκε τον Νοέμβριο του 2004, με τη δρομολόγηση του F/B Κεφαλονιά στη γραμμή Πάτρα - Σάμη - Ιθάκη.Τα δρομολόγια της εταιρείας στη γραμμή Πάτρα-Σάμη-Ιθάκη σταμάτησαν στις 31/10/2012 όταν η Strintzis Ferries ανέστειλε της δραστηριότητες της σε όλα της τα δρομολόγια. Από τις 2 Νοεμβρίου 2012 την εταιρεία διαδέχτηκε η Ionian Ferries και στη γραμμή Πόρος-Κυλλήνη και στην γραμμή Πάτρα-Σάμη-Ιθάκη. | Η Strintzis Ferries ήταν ναυτιλιακή Εταιρεία η οποία ιδρύθηκε το 2003 από τους αδελφούς Παναγή και Γεράσιμο Στρίντζη. Η έδρα της ήταν το λιμάνι του Πειραιά και τα κεντρικά της γραφεία βρισκόταν στο Μαρούσι. Το λογότυπο της και τα σινιάλα των πλοίων της είχαν το αρχικό γράμμα Σ το οποίο συμβόλιζε το αρχικό γράμμα της λέξης Strintzis. | https://el.wikipedia.org/wiki/Strintzis_Ferries |
Σιωπηλός μάρτυρας | Μια ηλικιωμένη γεροντοκόρη βρίσκεται δηλητηριασμένη μέσα στο σπίτι της στην εξοχή. Όταν πριν λίγο καιρό έπεσε από τη σκάλα, όλοι έλεγαν ότι έφταιγε η λαστιχένια μπάλα που άφησε στο κεφαλόσκαλο το σκυλάκι της. Όμως η ίδια η Έμιλι πίστευε πως κάποιος από τους συγγενείς της προσπάθησε να την ξεκάνει. Το έγραψε, μάλιστα, στον Ηρακλή Πουαρό στις 17 Απριλίου. Όμως ο Πουαρό πήρε το γράμμα της πολύ αργά, στις 28 Ιουνίου... όταν η γηραιά κυρία ήταν ήδη νεκρή... Τώρα μπορεί να κάνει μόνο ένα πράγμα για την παρ' ολίγον πελάτισσά του: να βρει την αλήθεια, έστω και μετά τον θάνατό της... Ηρακλής Πουαρό: Βέλγος ντετέκτιβ, που αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση της μυστηριώδους επιστολής της Έμιλι Αρουντέλ. Άρθουρ Χέιστινγκς: Φίλος του Πουαρό, που τον βοηθά να ρίξει φως στη υπόθεση. Έμιλι Αρουντέλ: Η πλούσια γεροντοκόρη θεία που στέλνει επιστολή στον Πουαρό όταν καταλαβαίνει ότι η συνήθεια του σκύλου της του Μπομπ να αφήνει τη λαστιχένια μπάλα του στο πλατύσκαλο έδωσε την ιδέα σε έναν από τους συγγενείς της που φιλοξενούσε για το Πάσχα να δέσει έναν σπάγκο από μια πρόκα, ώστε η ίδια να σκοντάψει και να πέσει στη σκάλα και να φανεί σαν ατύχημα. Έχοντας καταλάβει ότι κάποιος αποπειράθηκε να τη σκοτώσει, αλλάζει τη διαθήκη της και αφήνει όλη την περιουσία της στη συνοδό της, τη Μίνι Λόσον. Τερίσα Αρουντέλ: Ανιψιά της Έμιλι, η οποία στην πρώτη διαθήκη θα κληρονομούσε μέρος της περιουσίας της. Δρ Ρεξ Ντόναλντσον: Αρραβωνιαστικός της Τερίσα. Τσαρλς Αρουντέλ: Γοητευτικός μικροαπατεώνας ανιψιός της Έμιλι Αρουντέλ και αδελφός της Τερίσα. Όλων το μυαλό πηγαίνει σε αυτόν για το σκηνοθετημένο ατύχημα. Μπέλα Τάνιος: Ανιψιά της Έμιλι Αρουντέλ, εξαδέλφη του Τσαρλς και της Τερίσα. Δεν αντέχει άλλο τον Έλληνα άντρα της, τον δρα Τάνιος, και θεωρεί ότι τα χρήματα της κληρονομιάς θα τη βοηθήσουν να ζήσει ελεύθερη. Δρ Τζέικομπ Τάνιος: Έλληνας σύζυγος της Μπέλα, γιατρός. Έλεν: Η υπηρέτρια της Έμιλι Αρουντέλ. Μίνι Λόσον: Η συνοδός της Έμιλι Αρουντέλ τον τελευταίο χρόνο και, σύμφωνα με την τελική διαθήκη, μοναδική κληρονόμος της. Δρ Γκρέιντζερ: Γιατρός της Έμιλι Αρουντέλ, που τη φρόντιζε κατά τη διάρκεια της ασθένειάς της. Εκδόσεις Ψυχογιός - Agatha Christie - Σιωπηλός μάρτυρας Αγγλική Βικιπαίδεια - Dumb Witness Εκδόσεις Ψυχογιός - Agatha Christie - Έγκλημα στον Νείλο | Το Σιωπηλός μάρτυρας (πρωτότυπος τίτλος: Dumb Witness) είναι αστυνομικό μυθιστόρημα γραμμένο από την Άγκαθα Κρίστι. Εκδόθηκε πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 5 Ιουλίου του 1937. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε αργότερα τον ίδιο χρόνο με τον τίτλο Poirot Loses A Client. Είναι η προτελευταία ιστορία που αφηγείται ο Χέιστινγκς. Η Κρίστι θα τον χρησιμοποιήσει ως αφηγητή μόνο μία φορά ακόμα, έπειτα από χρόνια, για το τελευταίο "αντίο" στον Πουαρό, το The Last Curtain. Ο μελετητής της Άγκαθα Κρίστι, Τζον Κάραν, ανακάλυψε το 2004 μια προγενέστερη εκδοχή της ιστορίας, με τον τίτλο The Incident of the Dog's Ball, που συμπεριελήφθη στη μελέτη του Murder in the Making. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%B7%CE%BB%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82 |
Ιωάννης Βενθύλος | Γεννήθηκε το 1804 στην Σμύρνη όπου έλαβε τις πρώτες γνώσεις του, ενώ συνέχισε σπουδάζοντας φιλολογία στο Βερολίνο με καθηγητές τους Boeckh και Hermann. Το 1828 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να διδάσκει αρχικά στο Ορφανοτροφείο και στη συνέχεια στο Κεντρικό Σχολείο της Αίγινας, όπου μαζί με τον Γεώργιο Γεννάδιο κατάφερε να το μετατρέψει σε βαρύνουσας σημασίας πνευματικό κέντρο. Ωστόσο απολύθηκε λόγω της δημοκρατικής και αντικαποδιστριακής ιδεολογίας του. Το 1833, όταν ιδρύθηκε γυμνάσιο στο Ναύπλιο διορίστηκε καθηγητής εκεί, διδάσκοντας ελληνικά και γαλλικά. Αργότερα, το 1839, διορίστηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου παρέμεινε μέχρι το 1854 όταν πέθανε από χολέρα.Μεταξύ των σημαντικότερων έργων του περιλαμβάνονται τα εξής: Γραμματική της νεωτέρας ελληνικής γλώσσης, 1832. Νεφέλες του Αριστοφάνη (επιμέλεια), 1839. Ποιητική του Αριστοτέλη (επιμέλεια), 1841. Στοιχεία μετρικής της των Ελλήνων και Ρωμαίων ποιήσεως, 1851. Ιωάννης Βενθύλος στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. | Ο Ιωάννης Βενθύλος (1804-1854) ήταν Έλληνας φιλόλογος και καθηγητής πανεπιστημίου. Ήταν ένας από τους πρώτους εκπαιδευτικούς που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της παιδείας στην νεότερη Ελλάδα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%B8%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Αμασονία | Οι αμασονίες είναι θάμνοι ή πολυετείς πόες. Τα φύλλα τους είναι συνήθως εναλλασσόμενα, τα βράκτια έχουν ζωηρά χρώματα (κόκκινο, μοβ ή κίτρινο) και τα σέπαλα είναι έντονα κόκκινα ή μοβ. Τα ίδια τα άνθη είναι κίτρινα έως λευκά.Μερικά από τα είδη αμασονίας, με τα ονόματα των επιστημόνων που τα περιέγραψαν πρώτοι και τη γεωγραφική κατανομή τους, είναι και τα εξής: Amasonia angustifolia («αμασονία η οφιόφυλλη»), Mart. & Schauer - Βραζιλία Amasonia arborea («αμασονία η δενδροειδής»), Kunth - Τρινιδάδ, Σουρινάμ, Γουιάνα, Γαλλική Γουιάνα, Βραζιλία, Βενεζουέλα, Κολομβία, Βολιβία Amasonia calycina («αμασονία η καλυκοειδής»), Hook.f. - Βραζιλία, Γουιάνα Amasonia campestris («αμασονία η επίπεδη»), Moldenke από Aubl. - Τρινιδάδ, Γουιάνες και Σουρινάμ, Βραζιλία, Βενεζουέλα, Κολομβία Amasonia hirta («αμασονία η τριχοφόρος»), Benth. - Βραζιλία, Παραγουάη Amasonia obovata («αμασονία η ωοειδής»), Gleason - Βραζιλία, Σέρο Δουίδα στη Βενεζουέλα Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελίδα 673 Η αμασονία στα Βικιείδη Kew Herbarium Fact Sheet on Amasonia | Η αμασονία (λατινική και επιστημονική ονομασία Amasonia) είναι γένος δικοτυλήδονων τροπικών φυτών, που ανήκουν στην υποοικογένεια του αγαποβότανου, τα τευκριοειδή. Το γένος (δεν πρέπει να συγχέεται με την αμσονία) είναι ιθαγενές της Νότιας Αμερικής και της νήσου Τρινιδάδ. Υπάρχει κάποια καλλιέργεια σχεδόν όλων των ειδών ως καλλωπιστικών φυτών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1 |
Μαζανταρανί (γλώσσα) | Ανάμεσα στις ζώσες ιρανικές γλώσσες, η Μαζανταρανί διαθέτει μία από τις πλέον μακρόβιες γραπτές παραδόσεις, από τον 10ο έως τον 15ο αιώνα. Η μακρόβια αυτή κατάσταση επιτεύχθηκε κατά τη διάρκεια της εξίσου μακράς βασιλείας των ανεξάρτητων και ημιανεξάρτητων κυβερνητών του Μαζανταράν, τους αιώνες που ακολούθησαν της αραβικής εισβολής. Η πλούσια λογοτεχνία αυτής της γλώσσας περιλαμβάνει βιβλία όπως το Μαρζμπάν Ναμέχ (μεταφραστηκε μεταγενέστερα στην Περσική) και η ποίηση του Αμίρ Παζεβαρί. Η χρήση της Μαζανταρανί, ωστόσο, βρέθηκε σε κατάσταση παρακμής. Η φιλολογική και διαχειριστική της θέση στην πολύγλωσση Περσία χάθηκε πριν την τελική ενσωμάτωση του Μαζανταράν στην εθνική διοίκηση, στις αρχές του 17ου αιώνα. Η γλώσσα Μαζανταρανί συνδέεται στενά με την Γκιλακί με την οποία παρουσιάζει πολλές ομοιότητες σε λεξιλογικό επίπεδο. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η γλώσσα δεν δέχθηκε επιδράσεις της Αραβικής και της Τουρκικής, παρά τις ανάλογες πολιτισμικές επιδράσεις των Αράβων και των Τούρκων στην ευρύτερη περιοχή. Σύμφωνα με το Ethnologue, υπήρχαν περισσότεροι από τρία εκατομμύρια γηγενείς ομιλητές της γλώσσας Μαζανταρανί το 1993, οι οποίοι μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους όπως η Γκοργκανί, η Γκαντικολανί και η Παλανί. Πολλές ονοματοδοσίες στο σύγχρονο Ιράν αντλούν την καταγωγή τους από λέξεις της γλώσσας Μαζανταρανί. Απαντώνται επίσης δάνειες λέξεις της Μαζανταρανί στην Τουρκμενική γλώσσα και μαρτυρίες πως η Σανσκριτική γλώσσα και η Μαζανταρανί μοιράζονται κοινές λέξεις. Archiv Orientálni, 2006, The Oldest Known Texts in New Tabari: The Collection of Aleksander ChodŸko, 74/2, pp. 153-171. Dr. Borjian, Habib; 2006; Amir Pazevari (legendary poet of Mazandarani language), University of Minnesota, United States Iranian Studies, 2006, A Mazandarani account of the Babi Incident at Shaikh Tabarsi, 39/3, pp. 381-400. Guyesh-shenâsi, 2006, Textual sources for the study of Tabari language I. Olddocuments, no. 4. Nawata, T, 1984, Mazandarani; Asian and African Grammatical Manual, No 17, Tokyo, ILCAA Johannes Albrecht Bernhard Dorn, 1860-66, Masanderanische Sprache (I-II/1, 3, St. Petersburg) Satoko Yoshie, 1998, Sari Dialect (of Mazandarani language), Institute for the Study of Languages and Cultures of Asia and Africa, Tokyo, Japan [1][2][3] Dr. Shokri, Guiti; 1995, Sari Dialect(of Mazandarani), Tehran, Institute for Humanities and Cultural Studies. Dr. Shokri, Guiti; 2006, Ramsari Dialect , Tehran, Institute for Humanities and Cultural Studies. Η αναφορά του Εθνολόγου για την Μαζανταρανί γλώσσα Διαθέσιμες ηχογραφήσεις Δικτυακός τόπος για την προτυποποίηση των Μαζανταρανί διαλέκτων Λεξικό της Μαζανταρανί γλώσσας, με μεταφράσεις στις διαλέκτους Σαραβί, Μπαμπολί και Αμολί | Η Μαζανταρανί ή και Ταμπαρί (επίσης Μαζενικί και Ταπερκί) είναι ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, ομιλείται στο Ιράν και ανήκει στον βορειοδυτικό ιρανικό κλάδο. Χρησιμοποιείται κυρίως στις επαρχίες Μαζανταράν και Γκολεστάν του Ιράν και είναι αμοιβαία κατανοητή με την Περσική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF_(%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1) |
Τετραφθοράνθρακας | Οι δεσμοί C-F είναι οι ισχυρότεροι που υπάρχουν στην οργανική χημεία. Επιπρόσθετα, οι συγκεκριμένοι δεσμοί του τετραφθοράνθρακα, ενισχύονται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι συνδέονται και οι τέσσερεις στο ίδιο άτομο άνθρακα. Έτσι, ο τετραφθοράνθρακαας έχει τους ισχυρότερους δεσμούς ανάμεσα στα υπόλοιπα φθορομεθάνια, δηλαδή το φθορομεθάνιο, το διφθορομεθάνιο και το τριφθορομεθάνιο. Αυτό είναι αποτέλεσμα της αυξημένης ηλεκτροστατικής έλξης μεταξύ των μερικώς αρνητικά φορτισμένων ατόμων φθορίου και του μερικώς θετικά φορτισμένου ατόμου άνθρακα, του οποίου το ηλεκτροστατικό φορτίο στον τετραφθοράνθρακα είναι + 0,76. Ο τετραφθοράνθρακας είναι το προϊόν που παράγεται όταν οποιαδήποτε ανθρακούχα ένωση, ή ανθρακούχα στοιχειακή αλλομορφή του άνθρακα, καίγεται σε ατμόσφαιρα (στοιχειακού) φθορίου: Στην περίπτωση των υδρογονανθράκων, το υδροφθόριο είναι ένα άλλο προϊόν μιας τέτοιας καύσης (δηλαδή σε ατμόσφαιρα στοιχειακού φθορίου). Η παραγωγή του αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1926. Μπορεί να παραχθεί ακόμη και με φθορίωση διοξειδίου του άνθρακα, μονοξειδίου του άνθρακα ή φωσγενίου, με την επίδραση τετραφθοριούχου θείου: Εμπορικά, ο τετραφθοράνθρακας παράγονταν με χημική αντίδραση φθορίου ή υδροφθορίου με διφθοροδιχλωρομεθάνιο ή με τριφθοροχλωρομεθάνιο. Παράγεται ακόμη με ηλεκτρόλυση φθοριούχων μετάλλων, γενικού τύπου MF ή MF2, χρησιμοποιώντας ηλεκτρόδιο άνθρακα. Παρόλο που είναι διαθέσιμες πολυάριθμες μέθοδοι παραγωγής του, από μυριάδες πρόδρομες ύλες και στοιχειακό φθόριο, επειδή το στοιχειακό φθόριο είναι ακριβό και δύσχρηστο, ο τετραφθοράνθρακας παράγεται βιομηχανικά με χρήση υδροφθορίου: Ο τετραφθοράνθρακας μπορεί να παραχθεί στο χημικό εργαστήριο με αντίδραση καρβιδίου του πυριτίου με (στοιχειακό) φθόριο: Ο τετραφθοράνθρακας, όπως και οι άλλοι φθοράνθρακες, είναι πολύ σταθεροί, εξαιτίας της ισχύος των δεσμών C-F, που περιέχουν. Οι δεσμοί αυτοί, στον τετραφθοράνθρακα, έχουν δεσμική ενέργεια 515 kJ/mol. Ως αποτέλεσμα, ο τετραφθοράνθρακας είναι αδρανής έναντι σε οξέα και σε υδροξείδια. Ωστόσο, αντιδρά εκρηκτικά με αλκαλιμέταλλα. Η θερμική διάσπασή του, παρουσία οξυγόνου, παράγει δυο τοξικά αέρια προϊόντα, το καρβονυλοφθορίδιο (COF2) και το μονοξείδιο του άνθρακα (CO). Αν η θερμική διάσπαση γίνει παρουσία και νερού παράγεται επίσης υδροφθόριο. Είναι πολύ ελάχιστα διαλυτό στο νερό, αλλά είναι αναμίξειμο με οργανικούς διαλύτες, όπως το βενζόλιο και το χλωροφόρμιο. Ο τετραφθοράνθρακας, μερικές φορές χρησιμοποιήθηκε ως ψυκτικό χαμηλής θερμοκρασίας. Επίσης χρησιμοποιήθηκε σε μικροκατασκευές ηλεκτρονικών, μόνο του ή σε συνδυασμό με οξυγόνο, σε χαρακτική πλάσματος για πυρίτιο, διοξείδιο του πυριτίου, και αζωτούχο πυρίτιο. Τέλος χρησιμοποιήθηκε και σε ανιχνευτές νετρονίων. Παρόλο που δομικά είναι παρόμοιος με τους φθοροχλωράνθρακες, ο τετραφθοράνθρακας δεν καταστρέφει το στρώμα του όζοντος. Αυτό συμβαίνει γιατί η καταστροφή του όζοντος προκαλείται από τα άτομα χλωρίου (ή βρωμίου), γιατί αυτά αποσπούνται από τα μόρια με την επίδραση της υπεριώδους ακτινοβολίας. Οι δεσμοί C-F είναι ισχυρότεροι και γι' αυτό είναι πολύ λιγότερο πιθανό να διασπαστούν. Ο τετραφθοράνθρακας είναι ένα ισχυρό αέριο του θερμοκηπίου και συνεισφέρει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Είναι πολύ σταθερό, με ατμοσφαιρική διάρκεια ζωής 50.000 χρόνια, και δυναμικό παγκόσμιας θέρμανσης 6.500 (υπολογισμένο μάλιστα μόνο για τα πρώτα 100 χρόνια της ατμοσφαιρικής «ζωής» του. Υπενθυμίζεται ότι το γνωστότερο αέριο του θερμοκηπίου, το διοξείδιο του άνθρακα έχει δυναμικό παγκόσμιας θέρμανσης μόλις 1. Σύμφωνα με μια άλλη εκτίμηση, το δυναμικό παγκόσμιας θέρμανσης του τετραφθοράνθρακα ανέρχεται σε 7.390). Ωστόσο, η συνολική ποσότητα που εκλύθηκε στην ατμόσφαιρα είναι χαμηλή και γι' αυτό έχει χαμηλή συνολική συνεισφορά στην ανακλαστική δύναμη της ατμόσφαιρας της Γης. Σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες, ο τετραφθοράνθρακας είναι το πιο «επίμονο» αέριο του θερμοκηπίου. Εξαρτώμενη από τη συγκέντρωση, η εισπνοή τετραφθοράνθρακα μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο, ναυτία, ζαλάδα και βλάβη στο καρδιαγγειακό σύστημα (κυρίως στην καρδιά. Η μακροχρόνια έκθεση σε τετραφθοράνθρακα μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στην καρδιά. Εξαιτίας της πυκνότητάς του, ο τετραφθοράνθρακας μπορεί να εκτοπίσει τον αέρα, προκαλώντας κίνδυνο ασφυξίας σε ανεπαρκώς αεριζόμενους χώρους. Εξαφθοραιθάνιο. Οκταφθοροπροπάνιο. Τετραφθοροπυρίτιο. Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 | Ο τετραφθοράνθρακας είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα και φθόριο, με χημικό τύπο CF4. Είναι ο απλούστερος φθοράνθρακας. Έχει πολύ ισχυρούς δεσμούς, εξαιτίας της φύσης των τεσσάρων (4) δεσμών C-F που περιέχει. Ταξινομείται επίσης στα αλαλκάνια, και πιο συγκεκριμένα στα αλομεθάνια. Εξαιτίας των τεσσάρων έντονα πολωμένων ομοιοπολικών δεσμών C-F, που περιέχει, το άτομο του άνθρακα στον τετραφθοράνθρακα έχει σημαντικό μερικό θετικό ηλεκτρικό φορτίο, που ενισχύει και ελαττώνει τα μήκη των τεσσάρων δεσμών C-F, που περιέχει, προσθέτοντας και έναν επιπρόσθετο ιονικό χαρακτήρα στους δεσμούς αυτούς. Ο τετραφθοράνθρακας είναι ένα ισχυρό αέριο του φαινομένου του θερμοκηπίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B8%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82 |
Ο δρόμος προς το πεπρωμένο | Η Λουίσα Φερνάντες Πέρες, μια όμορφη, 18χρονη φοιτήτρια και έχει δύο πάθη: να κυριαρχίσει στο βιολί και την κηπουρική, μια δεξιότητα που έμαθε από τον πατέρα της, τον Πέδρο, τον πρώην ιδιοκτήτη του κτήματος της πλούσιας οικογένειας Αλταμιράνο. Μια τυχαία συνάντηση με το πεπρωμένο μεταβάλλει τη ζωή της μετά από τραυματισμό σε αυτοκινητιστικό ατύχημα που προκλήθηκε από τη Λουίς Μοντέρο, τον βιολογικό πατέρα της, δικηγόρο playboy και ερωτεύεται τον θετό γιο του, τον Κάρλος, έναν ελκυστικό, νεαρό γιατρό που τη θεραπεύει στο τοπικό νοσοκομείο. Παουλίνα Γότο ως Λουίσα Φερνάντα Πέρες Αλταμιράνο/Λουίσα Φερνάντα Μοντέρο Αλταμιράνο Οράσιο Παντσέρι ως Κάρλος Γκόμες-Ρουίς Χόρχε Αραβένα ως Πέδρο Πέρες Άνα Πατρίσια Ρόχο ως Μαριάνα Αλταμιράνο ντε Σοτομαγιόρ Λισσέτ Μορέλος ως Αμέλια Αλταμιράνο ντε Πέρες Ρενέ Εστρίκλερ ως Λουίς Μοντέρο Εουχένια Καουδούρο ως Μαρίσα Γκόμες-Ρουίς ντε Μοντέρο Μπράντον Πενίτσε ως Χαβιέρ Φαρίας Μανουέλ Λαντέτα ως Ερνάν Σοτομαγιόρ Λάντα Πατρίσια Ρέγες Εσπίνδολα ως Μπλάνκα Γουστάβο Ρόχο ως Φερνάντο Αλταμιράνο Βιγιασενιόρ Αρτούρο Καρμόνα ως Ντιέγο Μαρτίνες Αγουστίν Αράνα ως Ιγνάσιο Ορντόνιες Καντέλα Μαρκές ως Ισαμπέλα ντε Λεόν Ροσίο Μπανκέλς ως Γουδαλούπε "Λούπε" Γκονσάλο Χάρι Γέϊτνερ ως Λεοπόλδο Αρεγιάνο Μανρίκε Ρεμπέκα Μανρίκες ως Μητέρα Ροσάουρα Πέρες Αλεχάντρο Ρουίς ως Ισμαέλ Σολορσάνο Γιάνις Γκερέρο ως Σέσαρ Γκονσάλο Γουλιάνα Πενίτσε ως Αντρέα Φονσέκα Αλεχάνρο Πενίτσε ως Φελίπε Μοντιέλ Αντρές Παρδάβε ως Χοσέ Εστέμπαν Μάγιο ως Ελ Μποέμιο Αουρόρα Κλάβελ ως Ροσάριο Εδουάρδο Καρβαχάλ ως Δρ. Αρτεάγα Αρσέλια Ραμίρες ως Μαριμπέλ Αράνσα Καρρέιρο ως Καμίρλα Σοτομαγιόρ Γουιλίαμς Βάνια Αγουάγιο ως Καρόλινα ντε Λεόν Μπάρμπαρα Λόπεζ ως Λουσέρο Γκουτιέρες Βέγα Σαμάντι Σεντέχας ως Νάντια Ρικάρντι Βαλένσια Κλάουδια Μάρτιν ως Βικτόρια "Βίκι" Μέχια Οκάνια Αρένα Ιμπάρρα ως Αντελίνα "Άντε" Μαρτίνες Σότο Φελίπε Ρινκόν ως Καρλίτος Αμαϊράνι ως Μακάρια Ντιλερί Σάντσεζ ως Κλαρίτα Σέιλα Ταδέο ως Αδελφή Σονρίσα Πιλάρ Πεγισέρ ως Διευθύντρια Χεράρδο Μουργκία ως Τεό Σαλντιβάρ Ναϊντέλιν Ναβαρέτε ως Λα Μαλκερίδα Ροχέλιο Κρους Τεγιές ως Φρανσίσκο "Πάκο" Γκόμες-Ρουίς Μαρία Μορένα ως Μιγδάλια Η Τηλενουβέλα βραβεύτηκε με τα εξής βραβεία: 1 Βραβείο Kids Choice Awards (Αγαπημένος Ηθοποιός) 1 Βραβείο TV Adicto Golden (Ανδρική Πρωτοεμφανιζόμενη Ερμηνεία) Ο δρόμος προς το πεπρωμένο στην IMDb | Ο δρόμος προς το πεπρωμένο (Ισπανικά: Un camino hacia el destino) είναι τηλενουβέλα μεξικάνικης παραγωγής του 2016. Βασίζεται στην Μεξικάνικη τηλενουβέλα του 2003, La hija del jardinero ("Η κόρη του κηπουρού").Πρωταγωνιστούν Παουλίνα Γότο, Οράσιο Παντσέρι, Χόρχε Αραβένα, Άνα Πατρίσια Ρόχο και Λισσέτ Μορέλος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF_%CF%80%CE%B5%CF%80%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF |
Αργυρά Αχαΐας | Κατά την αρχαιότητα στην ευρύτερη περιοχή σύμφωνα με τον Παυσανία ήταν οι αρχαίες πόλεις Άρβα, Βολίνα και Αργυρά. Οι στορικοί της πόλης της Πάτρας (Θωμόπουλος και Τριανταφύλλου) τη συνδέουν με την αρχαία Άρβα. Το όνομα Άβερνα σύμφωνα με τον Τριανταφύλλου προέρχεται από την αρχαία Άρβα. Αναφέρεται το 1417 σαν Λουβέρνα και ότι ήταν κτήση της Λατινικής αρχιεπισκοπής της Πάτρας, σε ενετικό κατάλογο χωριών των Πατρών το 1687 αναφέρεται σαν Άβερνα. Τον Μεσαίωνα στην ίδια τοποθεσία αναφέρεται φρούριο με την ονομασία Αδέρνα. Σε απογραφή του 1700 είχε 15 οικογένειες και 24 οικογένειες το 1851. Το 1835 αποτέλεσε χωριό του Δήμου Αργυραίων και το 1841 χωριό του Δήμου Ερινεού. Το 1913 (ΦΕΚ 200Α - 09/10/1913) γίνεται η κοινότητα Άβερνας. Ήταν ο μοναδικός οικισμός της κοινότητας. Το 1928 (ΦΕΚ 156Α - 08/08/1928) άλλαξε ονομασία σε Αργυρά έως το 1998 όπου με το Σχέδιο Καποδίστριας (ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997) διαλύθηκε η κοινότητα και αποτέλεσε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ρίου. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Αλέξιος Παναγόπουλος, Ιστορικό λεξικό περιοχής Δήμου Ρίου Νομού Αχαΐας (από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα), Εκδόσεις «περί τεχνών», Πάτρα 2003. ISBN 960-8260-32-9. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Α΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Άβερνα. | Η Αργυρά είναι ορεινό χωριό της πρώην επαρχίας Πατρών του Νομού Αχαΐας. Σήμερα είναι τοπική κοινότητα της δημοτικής ενότητας Ρίου του Δήμου Πατρέων με 288 κατοίκους. Βρίσκεται στους πρόποδες του Παναχαϊκού σε υψόμετρο 288 μέτρων στα βόρεια της Πάτρας. Απέχει 8 χιλιόμετρα από το Ρίο και 10 από την Πάτρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%AC_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82 |
Παναγία των Παρισίων | Η κατασκευή του άρχισε το 1160 και τον θεμέλιο λίθο έθεσε ο πάπας Αλέξανδρος Γ΄ και ο βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας. Ο ναός αποπερατώθηκε περί τα μέσα του 13ου αι. Το 1699 υπέστη ακρωτηριάσεις, με το δικαιολογητικό της επισκευής του. Τα πλέον άξια ιδιαίτερης προσοχής σημεία, που προκαλούν τον θαυμασμό της αρχιτεκτονικής του ναού, είναι η υπέροχη πύλη με τον υπεράνω αυτής τεράστιο ρόδακα και τις δύο εκατέρωθεν αυτής πύλες, τα περίφημα γλυπτά, τα δύο κωδωνοστάσια ύψους 68 μ. καθώς και ο εσωτερικός διάκοσμος με τα έξοχα υαλογραφήματα (βιτρώ) στα παράθυρα. Πριν από την εμφάνιση του Χριστιανισμού στη Γαλλία, στη θέση που είναι σήμερα η Παναγία των Παρισίων, υπήρχε Ρωμαϊκός ναός αφιερωμένος στον Δία. Πριν την Παναγία των Παρισίων θεμελιώθηκαν 4 εκκλησίες επάνω στα θεμέλια αυτού του αρχαίου ναού, που ήταν αφιερωμένος στον Δία. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1804 στον ναό στέφθηκε αυτοκράτορας ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης.Με κέντρο δράσης τον ναό συνέγραψε ο Βικτόρ Ουγκώ το κλασσικό μυθιστόρημα με το τίτλο Η Παναγία των Παρισίων. Τα τελευταία χρόνια ο ναός είχε πολλά προβλήματα συντήρησης, και καθώς η κρατική επιχορήγηση δεν ήταν επαρκής, έκανε έρανο σε ιδιώτες, ώστε να μπορέσει να καλύψει τα έξοδα.Στις 15 Απριλίου του 2019, κατά τη διάρκεια αποκατάστασης του ναού, ξέσπασε πυρκαγιά, η οποία οδήγησε σε κατάρρευση της οροφής και του κεντρικού οβελού της εκκλησίας. Η είσοδος στον καθεδρικό γίνεται από τρεις πύλες στα δυτικά, που είναι στολισμένες με περίτεχνα γλυπτά. Επίσης σε μεσαιωνικές τοιχογραφίες αναπαρίσταται ο βίος της Παρθένου, η Δευτέρα Παρουσία και η ζωή της Αγίας Άννας. Επάνω από τις πύλες βρίσκεται η στοά με τα αγάλματα των βασιλέων της Ιουδαίας και του Ισραήλ. Επίσημη ιστοσελίδα (Γαλλικά) (Αγγλικά) | Η Παναγία των Παρισίων, γνωστή και ως Νοτρ Νταμ ντε Παρί ή απλούστερα Νοτρ Νταμ, είναι ο μητροπολιτικός Ρωμαιοκαθολικός ναός της πόλης του Παρισιού και αποτελεί ένα από τα πλέον θαυμαστά αρχιτεκτονικά μνημεία του λεγόμενου οξυκόρυφου ή γοτθικού ρυθμού. Βρίσκεται στη νησίδα ιλ ντε λα Σιτέ του ποταμού Σηκουάνα, στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%AF%CF%89%CE%BD |
Ληξούρι | Η αρχαία πόλη Πάλη αναφέρεται ήδη από τον Ηρόδοτο και τον Παυσανία. Υπήρξε παραδοσιακός ναυτικός σύμμαχος της αρχαίας Κορίνθου και τόπος αρχαιότατης και αδιάκοπης γεωργικής παραγωγής. Συμμετείχε στους Περσικούς Πολέμους ανταποκρινόμενη στο πανεθνικό κάλεσμα που προηγήθηκε της μάχης των Πλαταιών αποστέλλοντας δύο εκατοντάδες οπλίτες που τάχθηκαν υπό τον Παυσανία και πολέμησαν απέναντι από τους Σάκες και τους Ινδούς. Εκτός από τη συνεισφορά της αυτή, η πόλη αναφέρεται ξανά για την πεισματική και νικηφόρα άμυνα που αντέταξε στην πολιορκία της από τον μακεδονικό στρατό του Φιλίππου Ε΄ και την τακτική της να τον καταπονήσει έως εγκαταλείψεως, με το να διασπείρει και να εκμεταλλευτεί διχόνοιες στο στράτευμα του αντιπάλου σε συνδυασμό με συχνές καταδρομικές ενέργειες. Μαζί με τη Σάμη, που δεν παραδόθηκε αλλά πολέμησε, πολιορκήθηκε και αλώθηκε από τους Ρωμαίους, είναι οι μόνες κεφαλληνιακές πόλεις που τις συναντάμε στην ιστορία (πλην της ομηρικής προϊστορίας όπως συμβαίνει με την υπόλοιπη Κεφαλληνία). Μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα νότια από αυτήν, κατά τον Μεσαίωνα, ιδρύθηκε από οικιστική μετακίνηση το Ληξούρι, το οποίο πρωτοαναφέρεται ως τοπωνύμιο σε μια επιστολή προς τη γερουσία της Βενετίας το 1534. Αναφέρεται επίσης ότι το 1583 ο πληθυσμός του Ληξουρίου βρίσκεται στους 581 κάτοικους. Το Ληξούρι ήδη από τον 16ο αιώνα αποκτά χαρακτήρα οργανωμένης κοινωνίας και καθίσταται κέντρο ναυτιλίας και εμπορίου. Ως αποτέλεσμα της ολοένα αυξανόμενης οικονομικής ευρωστίας και μεγαλύτερης επικοινωνίας με ευρωπαϊκά πνευματικά κέντρα, ιδίως της γειτονικής Ιταλίας, καθίσταται η νέα πόλη ως ένα σύγχρονο και αξιόλογο πνευματικό κέντρο το οποίο απέδωσε τους επόμενους αιώνες προσωπικότητες οι οποίες ανεδείχθησαν στα γράμματα και στις επιστήμες. Περίπου το 1800 ήταν το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό διοικητικό κέντρο της Κεφαλλονιάς με εμπόριο, ναυτιλία, διάφορες υπηρεσίες και κοσμική ζωή. Η πολιτική απόφαση για βαθμιαία διοικητική ανάδειξη του μικρού τότε Αργοστολίου αποτέλεσε την αφετηρία μεγάλης διαμάχης με την ενετική, γαλλική αλλά και βρετανική διοίκηση που υπήρχε ανά τα χρόνια, αλλά κυρίως τους ίδιους τους κατοίκους των δύο πόλεων. Το 1758 όπου επρόκειτο να μεταφερθεί η Διοίκηση του νησιού από το φρούριο του Αγίου Γεωργίου στο Αργοστόλι, το οποίο μόλις άρχισε να οικίζεται, οι κάτοικοι του Ληξουρίου διαμαρτύρονται και απαιτούν να αναγνωρισθεί ως πρωτεύουσα της Κεφαλληνίας η πόλη τους, καθώς είχε ήδη εξελιχθεί σε ακμάζουσα πόλη με όλα τα προτερήματα που άρμοζαν σε μια σύγχρονη πόλη, και μειονεκτήματα την έλλειψη ασφαλούς λιμένα και την σχετικά μακρύτερη απόσταση από τα υπόλοιπα μέρη του νησιού. Παρά τα επιχειρήματα κάθε πλευράς, η απόφαση της Βενετικής Πολιτείας ήταν οριστική:Το Αργοστόλι ορίστηκε η νέα πρωτεύουσα, η οποία άρχισε να μεγαλώνει γρήγορα. Χτίστηκαν πολλά δημόσια κτίρια και σπίτια, ειδικά από την εποχή της Βρετανικής Προστασίας. Ο λαός του Ληξουρίου δεν θέλησε να αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση, και συχνά ξεσπούσαν βίαιες αντιδράσεις. Το 1799 αποφασίζεται η ίδρυση στο Ληξούρι πρωτοδικείου και υγειονομείου, η απόφαση αυτή όμως βρήκε αντίθετο το Αργοστόλι το οποίο αντιδρούσε, έτσι ύστερα από αρκετά διπλωματικά επεισόδια με την αποστολή αντιπροσώπων από τις δύο πόλεις του νησιού στη Σύγκλητο της Κέρκυρας και την αποτυχία συνεννόησης, η αντιζηλία φτάνει στο αποκορύφωμα της και το 1808 ληξουριώτικο πλοίο κανονιοβολεί το Αργοστόλι. Ο λαός του Ληξουρίου εξεγέρθηκε και ήταν έτοιμοι να στραφούν εναντίον της κεντρικής διοίκησης στο Αργοστόλι. Γάλλοι στρατιώτες καταστολής έφτασαν αμέσως στο Ληξούρι. Οι Ληξουριώτες ήταν όμως αποφασισμένοι να ενεργοποιήσουν τις αποφάσεις τους με αποτέλεσμα την παράταξη των Γάλλων πρός επίθεση από τον αρχηγός της φρουράς. Κατα την ταραχή που επακολούθησε οι εξεγερμένοι άρχισαν να υποχωρούν ενώ οι αρχηγοί της εξέγερσης συνελήφθησαν. Ενώ ανέμεναν να παραπεμφθούν φυλακισμένοι, ακυρώθηκε η δίκη επειδη εν τω μεταξύ το νησί περιήλθε στα χέρια νέων κατακτητών. Νέα αιματηρά επεισόδια και ταραχές εκλήθη να αντιμετωπίσει και ο τότε νεαρός ανερχόμενος πολιτικός Ιωάννης Καποδίστριας στην πρώτη του δύσκολη αποστολή την οποία του εμπιστεύθηκε η ξένη αρμοστεία. Κατέστειλε τις ταραχές με επίδειξη σιδηράς πυγμής και εκτελέσεις πρωτεργατών. Άλλη επανάσταση στρέφεται το 1848 κατά των Άγγλων, όπου επίσης επακολούθησαν διωγμοί και απαγχονίσεις. Η ενετική διοίκηση διήρκησε από το 1500 μέχρι το 1797, όπου καταλύθηκε η Ενετική Δημοκρατία από τον Μεγάλο Ναπολέοντα έτσι ώστε να έλθει υπό γαλλική κατοχή. Ύστερα όμως από 20 μήνες στα τέλη του 1778 κατόπιν νίκης των Ρωσοτούρκων έναντι των Γάλλων, το Ληξούρι (όπως και η υπόλοιπη νήσος) τέθηκε υπό την επικυριαρχία των Ρωσότουρκων οι οποίοι το 1800 αναγνώρισαν την υπό τον φόρο υποτελείας, βέβαια, ''ανεξάρτητη'' Πολιτεία των Ιονίων Νήσων. Οι πολεμικές επιχειρήσεις έφεραν τους Γάλλους πίσω στο νησί το 1807. Το 1809 κατέλαβαν το νησί οι Βρετανοί, αφού πρώτα οι Γάλλοι προέταξαν ασθενή αντίσταση χρησιμοποιώντας τα κανόνια στο λιμένα του Ληξουρίου. Τον 19ο αιώνα, η περιοχή αποτέλεσε σταθμό διαφόρων τουριστών στα Επτάνησα, όπως του Γιόχαν Στράους που την επισκέφθηκε τουλάχιστον δυο φορές. Το 1864 το Ιoνικό Κράτος ("Ηνωμένες Πολιτείες" της Επτανήσου υπό Αγγλική "προστασία") ενώνεται με το Βασίλειο της Ελλάδος, και πρωτεύουσα του νομού Κεφαλληνίας γίνεται το Αργοστόλι. Το 1867 και το 1953 το Ληξούρι καταστρέφεται από σεισμούς. Τα ιστορικά κτήρια από τότε είναι πλέον ελάχιστα, και είναι δείγματα μιας ανθηρής μικρής πόλης του 18ου και 19ου αιώνα. Η πόλη και τα χωριά στην ευρύτερη χερσόνησο της Παλικής, έχουν αποτελέσει την αφετηρία μεγάλων μορφών των γραμμάτων και των επιστημών. Για χρόνια φημίζονταν για τον ιδιαίτερα μεγάλο αριθμό των πνευματικών ανθρώπων, κληρικών, ιεραρχών, καλλιτεχνών, επιστημόνων, καθηγητών πανεπιστημίου και ακαδημαϊκών που έχουν αναδείξει, συγκριτικά με τον διαχρονικά μικρό πληθυσμό τους. Η ανάπτυξη αυτή υποχώρησε αλλά δεν έληξε, μετά την ευρείας κλίμακας μετανάστευση που ακολούθησε την καταστροφή του 1953. Τρανό παράδειγμα είναι η Φιλαρμονική Σχολή Πάλλης, που ιδρύθηκε το 1836 από τον Ληξουριώτη μουσουργό και δάσκαλο Πέτρο Σκαρλάτο και άλλους φιλόμουσους της εποχής. Αποτελεί μια από τις αρχαιότερες φιλαρμονικές στην Ελλάδα και μια από τις δημιουργικές συνιστώσες του επτανησιακού μουσικού πολιτισμού. Ήταν και είναι συνεχώς παρούσα σε όλες τις ιστορικές και κοινωνικές στιγμές της πόλης, την ψυχαγωγεί και την εκπροσωπεί εντός και εκτός Κεφαλονιάς. Το θέατρο, το ονομαζόμενο ΜΑΡΚΑΤΟ για να θυμίζει το ελληνικού ρυθμού παλαιό εμπορικό κέντρο και δημαρχείο που κτίστηκε στην Αγγλοκρατία. Βρίσκεται στον λιμένα του Ληξουρίου. Το παλαιό Μαρκάτο ήταν διώροφο δημόσιο κτίριο σημείο κατατεθέν της πόλεως. Το δημαρχείο στεγαζόταν στον δεύτερο όροφο ενώ στο ισόγειο καθ' όλη την έκταση του περίστηλου, υπήρχαν καταστήματα. Το κτίριο ήταν το κοινό όριο δύο πλατειών, της εσωτερικής (πλατείας Στάμου Πετρίτση) και της εξωτερικής ή θερινής (πλατείας Ηλία Μηνιάτη). Άντεξε με επισκευάσιμες ζημίες στον πρώτο μεγάλο σεισμό του 19ου αιώνα αλλά κατέρρευσε κατά τον ακόμα μεγαλύτερο σεισμό του 1953. Το παλαιό Μαρκάτο είχε 20 δωρικούς κίονες κατά μήκος και 8 κατά πλάτος (βόρεια και νότια). Ήταν διώροφο κτίριο με έναν μεγαλειώδη εξώστη που περιέβαλε περιμετρικά ολόκληρο τον δεύτερο όροφο. Άλλα κτίρια του Ληξουρίου: Υπήρξε πρότυπη αυτοτελής Τεχνική Επαγγελματική Σχολή ιδρυθείσα με την διαθήκη του εθνικού ευεργέτη Παναγή Βαλλιάνου και λειτούργησε από τις αρχές του 20ού αιώνα έως τη μεταπολίτευση. Επί δεκαετίες εκπαίδευε πλήθος νέων από όλη την Ελλάδα παρέχοντας επαρκέστατη θεωρητική και πρακτική παιδεία σε επαγγέλματα που στήριξαν την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδος μετά την κατοχή. Στις μερικώς ανακατασκευασμένες εγκαταστάσεις της στεγάζεται ένα τμήμα του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Στο πλαισίου του κρατικού προγράμματος κατασκευής σχολείων στο Υπουργείο Παιδείας ο αρχιτέκτων Θουκυδίδης Π. Βαλεντής σχεδίασε το κτίριο σε μοντέρνο λειτουργικό ρυθμό το 1933. Είναι ένα από τα ελάχιστα διασωθέντα προσεισμικά κτίρια της πόλης και ένα από δυο σχολικά κτίρια του αρχιτέκτονα στην Ελλάδα που είναι διατηρητέα. Αποτελεί ενδιαφέρον σύγχρονο αρχιτεκτόνημα στο οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη η προετοιμασία θεματικής έκθεσης στοιχείων από την λαογραφία της περιοχής και την ιστορική της διαδρομή, ενώ γίνεται προσπάθεια να "επιστρέψουν" προς εμπλουτισμό του αντίγραφα των πολλών αρχαιολογικών ευρημάτων που προέρχονται από την αρχαία Πάλη και την ευρύτερη περιοχή. Το Καρναβάλι του Ληξουρίου Αποτελεί έθιμο με παρελθόν που χάνεται στον χρόνο και παίρνει τη μορφή μεγάλης λαϊκής γιορτής. Χαρακτηριζόταν από μεγάλη παράδοση πηγαίας αυτοσχεδιαστικής σάτιρας και δρώμενων. Αν και σήμερα έχει δεχθεί ισχυρή πρόσμιξη από άλλα κοινότοπα καρναβάλια θεάματος δεν έχει εντελώς αλλοιωθεί ως προς τον σατιρικό του στοιχείο. Το έθιμο του καρναβαλιού ακολουθείται ευλαβικά μέχρι σήμερα και συγκεντρώνει κάθε χρόνο πλήθος κόσμου. Σε ένα από τα καρναβάλια, οι Ληξουριώτες για να σατιρίσουν την ανακάλυψη της Αμερικής, οι μισοί ντύθηκαν ιθαγενείς (Κολομπαίοι) και οι άλλοι μισοί πλήρωμα του Κολόμβου. Το Ληξούρι ήταν η Αμερική ή Κολομβία. Η μεγάλη επιτυχία του δρώμενου είχε ως αποτέλεσμα το Ληξούρι να αποκληθεί από κάποιους σκωπτικά η πόλη των Κολομπαίων.(με επιφύλαξη) Γιορτές κρασιού Στα Μαντζαβινάτα κάθε καλοκαίρι διοργανώνεται δημοφιλής εορτή κρασιού. Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη (Δημόσια Βιβλιοθήκη - Μουσείο Τυπάλδων Ιακωβάτων). Διώροφο απλού επτανησιακού ρυθμού κτήριο με αξιόλογο περιβάλλοντα χώρο -πρώην μεγάλο κήπο. Το κτήριο κατασκευάσθηκε το 1866 για κατοικία της ιστορικής οικογένειας Τυπάλδων-Ιακωβάτων. Σήμερα στεγάζει την Δημόσια Βιβλιοθήκη Ληξουρίου που βασίστηκε στην δωρεά όλων των βιβλίων και του αρχείου της οικογένειας από την τελευταία κληρονόμο Αικατερίνη Τουλ και το Μουσείο Τυπάλδων-Ιακωβάτων με προσωπικά τους αντικείμενα. Μονή Κηπουραίων Κουνόπετρα Άγαλμα Λασκαράτου Μαρκάτο Μασπάλι Ερειπεια αρχαίας Πάλης Ερειπωμένη μονή Ταφιού Παραλία ΞιΣτην περιοχή της Παλικής, της οποίας πρωτεύουσα είναι το Ληξούρι, υπάρχουν πλήθος όμορφες παραλίες, όπως οι Πετανοί, το Ξι, ο Αθέρας, η Πλατιά Άμμος, η Αγία Ελένη, κ.ά. Είναι μια πόλη που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη λόγω της φυσικής ομορφιάς. Σύμφωνα με μία θεωρία Αγγλων ερευνητών, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το Ληξούρι βρισκόταν το ανάκτορο της ομηρικής Ιθάκης του Οδυσσέα. Σε χωριά του Ληξουρίου (Κοντογεννάδα, Μονοπολάτα, Σχοινιάς) είχαν ανακαλυφθεί και μυκηναϊκοί τάφοι (κυρίως από τον αρχαιολόγο Σπυρίδωνα Μαρινάτο), οι οποίοι όμως, δυστυχώς, είναι άγνωστο αν ακόμα διασώζονται. Στο Ληξούρι εδρεύει ο Παλληξουριακός Αθλητικός Όμιλος που έχει έτος ίδρυσης το 1950 και είναι η μεγαλύτερη τοπική ομάδα. Την σεζόν 2017-18 αγωνίστηκε στη Γ΄ Εθνική κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία του. Είναι η ομάδα που έχει κατακτήσει τις περισσότερες φορές το τοπικό πρωτάθλημα της ΕΠΣΚΙ. Νικόλαος Ξυδιάς Τυπάλδος (1826-1909) ζωγράφος Επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων Ηλίας Μηνιάτης (1669-1714) διδάσκαλος του Γένους Κωνσταντίνος Τυπάλδος-Ιακωβάτος, ιεράρχης, πρώτος σχολάρχης Θεολογικής Σχολής Χάλκης (1844-1864) Βικέντιος Δαμοδός (1700-1752) διαφωτιστής, ιδρυτής πρώτης σχολής πανεπιστημιακής μόρφωσης Ιωάννης Τσουλάτης (1762-1806) ιατρός και πολιτικός. Γεώργιος Τυπάλδος-Ιακωβάτος (1813-1882) ενωσιακός πολιτικός, βουλευτής Ιούλιος Τυπάλδος (1814-1883) ποιητής Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) ποιητής, πεζογράφος, σατιρικός στοχαστής Μικέλης Άβλιχος (1844-1917) ποιητής, αναρχικός στοχαστής Τζώρτζης Δελλαπόρτας, μουσικός, συνθέτης χορωδιακής μουσικής Γιώργος Αλισανδράτος (1915-2004) φιλόλογος, ιστορικός ερευνητής Βασίλειος Αραβαντινος Λεωνίδης, επίτιμος έφορος αρχαιοτήτων Βοιωτίας Αλόη Ματαράγκα-Σιδέρη (1929-2004) λογοτέχνης Φανούριος Κ. Βώρος (1932-2020) φιλόλογος, ιστορικός, παιδαγωγός Νικόλαος Λιώκης (1886-1924) αγιογράφος, ζωγράφος Γεώργιος Άβλιχος (1842-1909) ζωγράφος Γεράσιμος Ρομποτής (1903-1987) αρχιμουσικός, μουσικοσυνθέτης Ντιάνα Αντωνακάτου (1921-2011) ζωγράφος, ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης (1850-1927) ιστοριοδίφης Γεώργιος Μπονάνος (1863-1940) γλύπτης Θεοδώρα Μαρκάτου επ. καθηγήτρια Ιστορίας Τέχνης Άθως Ρωμάνος (1858-1940) πρέσβυς, υπουργός Κοσμάς Μπουρμπούλης (1880-1952) υπουργός Νικόλαος Λιναρδάτος (1924-2019) υπουργός Νικόλαος Αλιβιζάτος (1876-1945) καθηγητής ιατρικής Κωνσταντίνος Αλιβιζάτος (1905-1997) καθηγητής ιατρικής Μαρίνος Γερουλάνος (1867-1960) καθηγητής ιατρικής, ακαδημαϊκός Χάρης Τουλ (1897-1980) καθηγητής ιατρικής Αμίλκας Αλιβιζάτος (1887-1969), νομικός, καθηγητής θεολογίας, ακαδημαϊκόςΑντίοχος Ευαγγελάτος (1903-1981) μουσουργός, αρχιμουσικός Γεώργιος Πλάτων (1910-1993) μουσουργός, πιανίστας Σπύρος Θωμάτος-Γεννατάς (1932-2012) μουσικός, κιθαριστής Γεράσιμος Πυλαρινός (1949-) μουσουργός, κιθαριστής, ζωγράφος Διονύσιος Ζακυθηνός (1905-1993) καθηγητής βυζαντινής ιστορίας, ακαδημαϊκός, υπουργός. Σπυρίδων Μαρινάτος (1901-1974) καθηγητής αρχαιολογίας, ακαδημαϊκός Όθων Κ. Πυλαρινός (1903-1990) καθηγητής μαθηματικών, ακαδημαϊκός Γεράσιμος Λεγάτος (1916-2012) καθηγητής μαθηματικών, συγγραφέας Γεράσιμος Α. Λεγάτος, καθηγητής μαθηματικών Γεράσιμος Λαδάς, καθηγητής μαθηματικών Γεράσιμος Κουρούκλης, καθηγητής φυσικής Σταύρος Σ. Κουρούκλης, καθηγητής μαθηματικών Διονύσιος Βώρος, καθηγητής ιατρικής Κωνσταντίνος Γεννατάς, καθηγητής καθηγητής Σπυρίδων Δ. Λαδάς, καθηγητής καθηγητής Ιωάννης Δ. Λαδάς, καθηγητής καθηγητής Γεράσιμος Μεσσάρης, καθηγητής καθηγητής, βουλευτής. Σπυρίδων Χ. Λαδάς, καθηγητής χημικής μηχανικής Χρήστος Γραικούσης, καθηγητής σχολής ναυπηγών μηχανικών Φραγκίσκος Πυλαρινός (1802-1882) φιλόσοφος, καθηγητής πανεπιστημίου Αποστόλης Αυγερινός και Διονύσης Αυγερινός, μουσικοσυνθέτες και τραγουδοποιοί, μέλη του συγκροτήματος Συνθετικοί | Το Ληξούρι είναι η κύρια πόλη στην παλική χερσόνησο και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κεφαλλονιάς μετά από το Αργοστόλι. Η υψομετρική ανύψωση της πόλης είναι μηδενική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B7%CE%BE%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9 |
Ιστορία της φυσικής | Τον 6ο αιώνα π.Χ., στην αρχαία ελληνική αποικία της Ιωνίας, εμφανίστηκαν φυσικοί φιλόσοφοι που στήριξαν την ερμηνεία του κόσμου στη λογική και είχαν πρωτοποριακές για την εποχή αντιλήψεις για τον κόσμο. Οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι ήταν υλιστές με την πρωταρχική έννοια του όρου, πράγμα που σημαίνει ότι οι θεωρίες τους είχαν ως βάση την ερμηνεία της φύσης μέσω των υλικών πραγμάτων. Κοινό χαρακτηριστικό των Ιώνων φυσικών φιλοσόφων ήταν η υπόθεση τους ότι όλη η ύλη αποτελείται από το ίδιο πρωταρχικό συστατικό. Ο Θαλής που γεννήθηκε γύρω στο 625 π.Χ. υπέθεσε ότι το ύδωρ είναι η αρχή όλων των πραγμάτων. Θεωρούσε ότι η γη επιπλέει στο νερό, πράγμα που δεν απέχει πολύ από τις σύγχρονες αντιλήψεις της γεωφυσικής) και κατάφερε επιπλέον να προβλέψει την έκλειψη του ηλίου του 585 π.Χ. Ο Αναξίμανδρος (610 - 546 π.Χ.), θεώρησε ως αρχή των όντων το άπειρο, το οποίο για αυτόν ήταν χωρίς χωρικά πέρατα, χρονικά απέραντο και ποιοτικά απροσδιόριστο. Το άπειρο αν και υλικό, δεν ταυτιζόταν για αυτόν με κάποια εμπειρική ύλη. Αποτελούσε την αρχή της κοσμικής διαδικασίας και ήταν το υπόστρωμα όλων των αντιθετικών μετασχηματισμών "Εξ απείρου πάντα και εις άπειρον πάντα τελευτά". Ο Αναξιμένης (560 - 500 π.Χ.), υιοθέτησε στη θέση του απείρου του Αναξίμανδρου, τον αέρα. Για αυτόν η ποικιλία των φαινομένων του κόσμου ερμηνεύεται από συμπυκνώσεις και αραιώσεις του αέρα. Ο Αναξιμένης συνέδεσε το θερμότερο με το αραιότερο και το ψυχρότερο με το πυκνότερο. Έτσι ανοίχτηκε ο δρόμος για την ποσοτικοποίηση των ποιοτικών καθορισμών, απαραίτητος όρος για τη γένεση και ανάπτυξη της επιστήμης. Πέρα από αυτά, στην Έφεσο, ο Ηράκλειτος (544 - 484 π.Χ.), πίστευε στην προαιώνια ύπαρξη του κόσμου. Για αυτόν οι αλλαγές στην ύλη περνούσαν με τη μορφή δύο αντίρροπων κινήσεων: πυρ - θάλασσα - γη και γη - θάλασσα - πυρ. Συνδετικός κρίκος ήταν το ευμετάβλητο πυρ: "Όλα ανταλλάσσονται με φωτιά και φωτιά με όλα, όπως ακριβώς τα αγαθά με χρυσό και ο χρυσός με αγαθά". Ο Ηράκλειτος ωστόσο, παρά τη συνεχή μεταβολή πρότεινε και ένα σταθερό στοιχείο στον κόσμο: την αναλογία. Σύμφωνα με αυτόν όλες οι μεταβολές πραγματοποιούνται στις ίδιες αναλογίες ("εις τον αυτόν λόγον"). Πέρα από την Ιωνία, στην Ελέα, ο Παρμενίδης αντιτάχθηκε στην Ιωνική φυσική και στην ηρακλείτεια θεώρηση. Για αυτόν ο φυσικός κόσμος υποτάσσεται σε μία υπερεμπειρική πραγματικότητα και απαρνείται τις Ιωνικές αντιλήψεις ως δοξασίες ("δόξας"). Ο Παρμενίδης διέκρινε δύο οδούς της έρευνας ("οδοί διζήσιος"). Ο δρόμος της αλήθειας ξεκινάει από την παραδοχή ότι το ον είναι, ενώ το μη ον δεν είναι ("έστιν τε και ως εκ έστι μη είναι"). Ο δρόμος της δοξασίας ξεκινάει από την παραδοχή ότι και το μη ον υπάρχει ("ως χρέων έστι μη είναι"). Είναι αδύνατο να γνωρίσουμε το μη ον και ούτε μπορούμε να το εκφράσουμε γιατί: "το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι". Η πρόταση αυτή που είναι ανάλογη με το καρτεσιανό cogito, ταυτίζει τη νόηση με το είναι. Το ον για τον Παρμενίδη είναι η ύλη που γεμίζει το χώρο ενώ το μη ον είναι το κενό. Ο Ζήνων ο Ελεάτης, μαθητής του Παρμενίδη, υπερασπίστηκε την Παρμενίδεια οντολογία απορρίπτοντας την πολλαπλότητα των πραγμάτων και την κίνηση. Η μέθοδος του συνίστατο στην αποκάλυψη αντιφάσεων από ταυτόσημες προκείμενες - γνωστά τα παράδοξα του Ζήνωνα. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε τον Ζήνωνα ως τον ευρετή της διαλεκτικής (με την έννοια της εριστικής). Ο αρχαίος Έλληνας μαθηματικός Αρχιμήδης συνέταξε πολλές ποσοτικά ακριβείς μελέτες της μηχανικής και της υδροστατικής. Το έργο του Πτολεμαίου (Αστρονομία) και του Αριστοτέλη (Φυσική) επίσης ερχόταν συχνά σε αντίθεση με την καθημερινή παρατήρηση. Για παράδειγμα, ένα βέλος που συνεχίζει να ταξιδεύει δια μέσου του αέρα αφού εκτοξευτεί από το τόξο έρχεται σε αντίφαση με τη διαβεβαίωση του Αριστοτέλη ότι "η φυσική κατάσταση όλων των σωμάτων είναι η ακινησία" (με άλλα λόγια, ότι απαιτείται μια δύναμη για να διατηρείται ένα σώμα σε κίνηση). Η προθυμία να επανεξεταστούν οι παραδεδομένες αλήθειες και η έρευνα για νέες απαντήσεις οδήγησε σε μια περίοδο ανθηρής επιστημονικής δραστηριότητας, γνωστή ως Επιστημονική Επανάσταση. Οι απαρχές της εντοπίζονται στην ανακάλυψη εκ νέου από τους Ευρωπαίους των χειρογράφων του Αριστοτέλη κατά τον 12ο και τον 13ο αιώνα. Κορωνίδα της περιόδου αυτής αποτέλεσε η έκδοση των Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας) το 1687 από τον Ισαάκ Νεύτωνα. Οι περισσότεροι ιστορικοί (π.χ., ο Χάουαρντ Μάργκολις - Howard Margolis) τοποθετούν την αρχή της Επιστημονικής Επανάστασης στα 1543, οπότε και εκδόθηκε το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου De Revolutionibus (Περί της Περιστροφής των Ουρανίων Σφαιρών), του Πολωνού αστρονόμου Νικολάου Κοπέρνικου, γραμμένο δώδεκα χρόνια νωρίτερα (το βιβλίο δεν εκδόθηκε έως τη μέρα του θανάτου του). Στο βιβλίο διατυπωνόταν η θέση ότι η Γη εκτελεί περιφορά γύρω από τον Ήλιο, καθώς και ότι περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της. Άλλα σημαντικά επιτεύγματα κατά την περίοδο αυτή σημειώθηκαν από τους: Γαλιλαίο Γαλιλέι, Κρίστιαν Χόϋχενς, Γιοχάνες Κέπλερ, Μπλεζ Πασκάλ κ.α. Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο Γαλιλαίος Γαλιλέι πρωτοστάτησε στην καθιέρωση πειραματικών μεθόδων με σκοπό την επαλήθευση φυσικών θεωριών, μια ιδέα που αποτελεί το κλειδί της επιστημονικής μεθόδου. Ο Γαλιλαίος διατύπωσε και τεκμηρίωσε με επιτυχία αρκετές υποθέσεις στο πεδίο της δυναμικής, ιδίως δε το νόμο της Αδράνειας. Στα 1687, ο Νεύτων δημοσίευσε το έργο του με τίτλο Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας), θεμελιώνοντας με λεπτομέρειες δύο περιεκτικές και επιτυχημένες φυσικές θεωρίες: τους νόμους της κίνησης του Νεύτωνα, από τους οποίους αναπτύχθηκε η κλασική μηχανική· και τον Νόμο της Παγκόσμιας Έλξης του Νεύτωνα, ο οποίος περιγράφει τη θεμελιώδη δύναμη της βαρύτητας. Και οι δύο θεωρίες ήταν σε καλή συμφωνία με το πείραμα. Οι Μαθηματικές Αρχές περιλάμβαναν ωστόσο και αρκετές θεωρίες σχετικά με τη δυναμική των ρευστών. Η κλασική μηχανική επεκτάθηκε αργότερα σε μεγάλο βαθμό από τους Λαγκράνζ, Χάμιλτον κ.α., που παρήγαγαν νέο φορμαλισμό, αρχές και πορίσματα. Ο Νόμος της Παγκόσμιας Έλξης εγκαινίασε τον κλάδο της αστροφυσικής, ο οποίος περιγράφει τα αστρονομικά φαινόμενα με βάση φυσικές θεωρίες. Μετά τη θεμελίωση της κλασικής μηχανικής από τον Νεύτωνα, το επόμενο μεγάλο πεδίο έρευνας στη φυσική αφορούσε τη φύση του ηλεκτρισμού. Παρατηρήσεις κατά τον 17ο και 18ο αιώνα από επιστήμονες όπως ο Ρόμπερτ Μπόιλ (Robert Boyle), ο Στήβεν Γκρέυ (Stephen Gray) και ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έβαλαν τα θεμέλια της κατοπινής έρευνας. Επίσης, οι παρατηρήσεις αυτές οδήγησαν στη βασική κατανόηση του ηλεκτρικού φορτίου και του ηλεκτρικού ρεύματος. Στα 1821, ο Μιχαήλ Φαρανταίυ (Michael Faraday) ενοποίησε τη μελέτη του μαγνητισμού με τη μελέτη του ηλεκτρισμού, δείχνοντας πειραματικά ότι ένας κινούμενος μαγνήτης επάγει ηλεκτρικό ρεύμα σε έναν αγωγό. Ο Φαρανταίυ επίσης συνέλαβε τη φυσική έννοια που μετέπειτα ονομάστηκε ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Ο Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ (James Clerk Maxwell) ανέπτυξε αυτή την ιδέα, στα 1864, καταλήγοντας σε ένα σύστημα 20 συζευγμένων εξισώσεων που εξηγούσαν τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ ηλεκτρικών και μαγνητικών πεδίων. Οι 20 αυτές εξισώσεις ανήχθησαν αργότερα, με τη χρήση διανυσματικού λογισμού, σε ένα σύστημα τεσσάρων εξισώσεων. Πέρα από τα συνήθη ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, οι εξισώσεις του Μάξγουελ μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν το φως. Η παρατήρηση αυτή επιβεβαιώθηκε με την ανακάλυψη των ραδιοκυμάτων το 1888 από τον Χάινριχ Χερτζ (Heinrich Hertz), καθώς και στα 1895, όταν ο Βίλχελμ Ρέντγκεν (Wilhelm Roentgen) ανακάλυψε τις ακτίνες Χ. Η περιγραφή του φωτός με όρους ηλεκτρομαγνητικού πεδίου αποτέλεσε το έναυσμα για τη δημοσίευση, από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν της Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Η θεωρία αυτή ενοποίησε την κλασική μηχανική με τις εξισώσεις του Μάξγουελ. Η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας ενοποιεί το χώρο και το χρόνο σε μία και μόνη οντότητα, τον χωρόχρονο. Η Σχετικότητα ορίζει έναν νεό κανόνα μετασχηματισμού μεταξύ αδρανειακών συστημάτων αναφοράς απ' ό,τι η κλασική μηχανική· αυτό προϋπέθετε την ανάπτυξη σχετικιστικής μηχανικής ως αντικατάστατο της κλασικής μηχανικής. Στην περιοχή των χαμηλών (σχετικών) ταχυτήτων, οι δύο θεωρίες συμφωνούν. Ο Αϊνστάιν επεξέτεινε περαιτέρω την Ειδική Σχετικότητα συμπεριλαμβάνοντας τη βαρύτητα στους υπολογισμούς του. Δημοσίευσε την Γενική θεωρία της Σχετικότητας στα 1915. Μέρος της θεωρίας της γενικής σχετικότητας αποτελούν οι πεδιακές εξισώσεις του Αϊνστάιν. Αυτές περιγράφουν το πώς ο τανυστής ενέργειας-ορμής καμπυλώνει τον χωρόχρονο, ενώ όταν συνδυαστούν με την γεωδαισιακή εξίσωση σχηματίζουν τη βάση της Γενικής Σχετικότητας. Περαιτέρω επεξεργασία των πεδιακών εξισώσεων του Αινστάιν παρήγαγε αποτελέσματα που προέβλεπαν τη Μεγάλη Έκρηξη, τις μαύρες τρύπες, καθώς και το διαστελλόμενο σύμπαν. Ο Αινστάιν πίστευε (όπως και η πλειοψηφία των συγχρόνων του επιστημόνων) σε ένα στατικό σύμπαν και επιχείρησε να τροποποιήσει τις εξισώσεις του ώστε να επιτύχει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, μέχρι το 1927, οι αστρονόμοι αναζητούσαν ενδείξεις για τη διαστολή του σύμπαντος, οι οποίες πράγματι βρέθηκαν στα 1929 από τον Έντγουιν Χαμπλ (Edwin Hubble). Από τον 18ο αιώνα και πέρα ξεκινά η ανάπτυξη της θερμοδυναμικής από τον Ρόμπερτ Μπόιλ (Robert Boyle), τον Γιάνγκ (Thomas Young) και πολλούς άλλους. Στα 1773, ο Μπερνούλι συνδύασε στατιστικά επιχειρήματα με την κλασική μηχανική για να συνάγει θερμοδυναμικά αποτελέσματα, εγκαινιάζοντας τον κλάδο της στατιστικής μηχανικής. Στα 1798, ο Τόμσον (Benjamin Thompson) κατέδειξε τη μετατροπή μηχανικού έργου σε θερμότητα, ενώ στα 1847 ο Τζάουλ (James Joule) διατύπωσε το νόμο της (ολικής) διατήρησης της ενέργειας, τόσο σε μορφή θερμότητας όσο και σε μορφή μηχανικής ενέργειας. Στα 1895, ο Ρέντγκεν ανακάλυψε τις ακτίνες Χ, που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν είναι παρά υψίσυχνη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Η ραδιενέργεια ανακαλύφθηκε στα 1896 από τον Ανρί Μπεκερέλ (Henri Becquerel), και μελετήθηκε περαιτέρω από τους Μαρία Κιουρί (Marie Curie), Πιερ Κιουρί (Pierre Curie) και άλλους. Έτσι εγκαινιάστηκε ο κλάδος της πυρηνικής φυσικής. Στα 1897, ο Τόμσον (J.J. Thomson) ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο, το στοιχειώδες σωματίδιο που είναι ο φορέας του ηλεκτρικού ρεύματος στα ηλεκτρικά κυκλώματα. Στα 1904, πρότεινε το πρώτο μοντέλο του ατόμου, γνωστό με την (εκλαϊκευτική) ονομασία μοντέλο του σταφιδόψωμου. (Η ύπαρξη ατόμων είχε ήδη προταθεί από το 1808 από τον Ντάλτον (John Dalton)). Ο Ανρί Μπεκερέλ ανακάλυψε συμπτωματικά τη ραδιενέργεια στα 1896. Τον επόμενο χρόνο, ο Τόμσον ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο. Οι ανακαλύψεις αυτές διέψευσαν την υπόθεση πολλών φυσικών, ότι τα άτομα ήταν οι έσχατες θεμελιώδεις δομικές μονάδες της ύλης και παρακίνησαν σε περαιτέρω μελέτη της δομής των ατόμων. Το 1900, ο Μαξ Πλανκ (Max Planck) δημοσίευσε μια εξήγηση για το φαινόμενο της ακτινοβολίας μέλανος σώματος. Η εξίσωσή του προϋπέθετε ότι η ακτινοβολία είναι κβαντισμένη στη φύση, δηλαδή εκπέμπεται κατά διακριτά πακέτα. Η υπόθεση αυτή αποτέλεσε το εναρκτήριο επιχείρημα στο οικοδόμημα που έμελλε να γίνει η κβαντική μηχανική. Κατά τη δεκαετία του 1920, ο Έρβιν Σρέντινγκερ (Erwin Schrödinger), ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ (Werner Heisenberg) και ο Μαξ Μπορν (Max Born) πέτυχαν να διατυπώσουν μια συνεπή εικόνα της χημικής συμπεριφοράς της ύλης και μια πλήρη θεωρία της ηλεκτρονικής δομής του ατόμου, ως λογικό επακόλουθο της κβαντικής θεωρίας. Οι Σβίνγκερ (Julian Schwinger), Τομονάγκα (Sin-Itiro Tomonaga) και Ρίτσαρντ Φάινμαν ήταν σε θέση να εξηγήσουν τη μετατόπιση Lamb (Lamb shift) χρησιμοποιώντας την κβαντική θεωρία πεδίου και την κβαντική ηλεκτροδυναμική, μέχρι τη δεκαετία του 1940. Το 1959, ο Φάινμαν διατύπωσε την υπόθεση ότι είναι εφικτός ο χειρισμός της ύλης στο ατομικό επίπεδο, εγκαινιάζοντας έτσι το πεδίο της νανοτεχνολογίας. Στα 1911, ο Ράδερφορντ (Ernest Rutherford), βασιζόμενος σε πειράματα σκέδασης, συμπέρανε την ύπαρξη ενός συμπαγούς και εξαιρετικά πυκνού ατομικού πυρήνα, ο οποίος αποτελείται από θετικά φορτισμένα συστατικά που ονομάστηκαν πρωτόνια. Τα νετρόνια, τα ουδέτερα (αφόρτιστα) συστατικά των πυρήνων, δεν ανακαλύφθηκαν παρά το 1932, από τον Τσάντγουικ (James Chadwick). Η ισοδυναμία μάζας και ενέργειας (Αϊνστάιν, 1905) επαληθεύτηκε με δραματικό τρόπο κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και τα δύο στρατόπεδα διεξήγαγαν έρευνες στην πυρηνική φυσική, με σκοπό την κατασκευή πυρηνικής βόμβας. Το Γερμανικό εγχείρημα, του οποίου ηγείτο ο Χάιζενμπεργκ, κατέληξε σε αποτυχία, ενώ το Συμμαχικό Σχέδιο Μανχάταν πέτυχε το στόχο του. Στην Αμερική, μια ομάδα με επικεφαλής τον Ενρίκο Φέρμι (Enrico Fermi) παρήγαγε την πρώτη ανθρωπογενή αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση στα 1942, ενώ το 1945 πυροδοτήθηκε η πρώτη στον κόσμο πυρηνική εκρηκτική ύλη στην περιοχή Τρίνιτυ, κοντά στο Αλαμογκόρντο του Νέου Μεξικού. Από το 1900 και μετά, οι Πλανκ, Αϊνστάιν, Μπορ και άλλοι άρχισαν να αναπτύσσουν κβαντικές θεωρίες για να εξηγήσουν διάφορα "ανώμαλα" πειραματικά αποτελέσματα, εισάγοντας διακριτά ενεργειακά επίπεδα. Τόσο ο Χάιζενμπεργκ το 1925, όσο και οι Σρέντινγκερ και Ντιράκ το 1926, διατύπωσαν φορμαλιστικά την κβαντομηχανική, η οποία αποσαφήνιζε τις κβαντικές θεωρίες που είχαν προηγηθεί. Στην κβαντομηχανική, τα αποτελέσματα των φυσικών μετρήσεων είναι εγγενώς πιθανοκρατικά· η θεωρία παρέχει μεθόδους για τον υπολογισμό των πιθανοτήτων αυτών. Περιγράφει με επιτυχία τη συμπεριφορά της ύλης στις μικροσκοπικές κλίμακες. Η κβαντομηχανική μας έδωσε επίσης τα θεωρητικά εργαλεία για τη μελέτη της φυσικής συμπυκνωμένης ύλης, η οποία μελετά τη φυσική συμπεριφορά των στερεών και υγρών σωμάτων, συμπεριλαμβανομένων και φαινομένων όπως η δομή των κρυστάλλων, η ημιαγωγιμότητα και η υπεραγωγιμότητα. Ανάμεσα στους πρωτοπόρους της συμπυκνωμένης ύλης συγκαταλέγεται ο Μπλοχ (Felix Bloch), ο οποίος διατύπωσε μια κβαντομηχανική περιγραφή της συμπεριφοράς των ηλεκτρονίων στις κρυσταλλικές δομές το 1928. Η κβαντική θεωρία πεδίου διατυπώθηκε με σκοπό να επεκτείνει την κβαντική μηχανική, ώστε να είναι συμβατή με την ειδική σχετικότητα. Κατέληξε στη σημερινή της μορφή προς το τέλος της δεκαετίας του 1940 χάρη στην εργασία των Φάινμαν, Σβίνγκερ (Julian Schwinger), Τομονάγκα και Ντάϊσον (Freeman Dyson). Αυτοί διατύπωσαν τη θεωρία της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, η οποία περιγράφει την ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση. Η κβαντική θεωρία πεδίου παρείχε το εννοιολογικό πλαίσιο της σύγχρονης σωματιδιακής φυσικής, η οποία μελετά τις θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης και τα στοιχειώδη σωμάτια. Τη δεκαετία του 1950, οι Κ. Ν. Γιάνγκ (C. N. Yang) και Τ. Ντ. Λη (T. D. Lee) ανακάλυψαν μια αναπάντεχη ασυμμετρία στη διάσπαση ενός υποατομικού σωματιδίου. Στα 1954, οι Γιανγκ (Chen Ning Yang) και Μιλλς (Robert Mills) ανέπτυξαν μια κλάση θεωριών βαθμίδας η οποία παρείχει το εννοιολογικό πλαίσιο για το Καθιερωμένο Μοντέλο (Standard Model). Το Καθιερωμένο Μοντέλο ολοκληρώθηκε τη δεκαετία του 1970 και περιγράφει επιτυχώς σχεδόν όλα τα στοιχειώδη σωμάτια που έχουν παρατηρηθεί μέχρι σήμερα. Οι δύο μείζονες θεωρίες της φυσικής του 20ού αιώνα, η γενική σχετικότητα και η κβαντομηχανική, δεν είναι προς το παρόν συμβατές μεταξύ τους. Η γενική σχετικότητα περιγράφει το σύμπαν στην κλίμακα των πλανητών και των πλανητικών συστημάτων, ενώ η κβαντομηχανική βρίσκει εφαρμογή στις υποατομικές κλίμακες. Αυτό το χάσμα προσπαθεί να γεφυρώσει η θεωρία Χορδών, η οποία αντιμετωπίζει τον χωρόχρονο ως μια πολλαπλότητα, όχι σημείων, αλλά μονοδιάστατων αντικειμένων, που ονομάζονται Χορδές. Οι Χορδές αυτές έχουν ιδιότητες παρόμοιες με τις κοινές χορδές (π.χ. τάση και δόνηση). Είναι πολλά υποσχόμενες θεωρίες, που όμως δεν έχουν δώσει ακόμη πειραματικά ελέγξιμα αποτελέσματα. Η έρευνα για την πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας χορδών βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα Ηνωμένα Έθνη ανακήρυξαν το έτος 2005 ως Παγκόσμιο Έτος Φυσικής. | Ήδη από την αρχαιότητα, η συμπεριφορά της ύλης αποτέλεσε αντικείμενο στοχασμού και μελέτης: γιατί τα αντικείμενα πέφτουν όταν αφεθούν ελεύθερα, γιατί διαφορετικά υλικά παρουσιάζουν διαφορετικές ιδιότητες, κ.ο.κ. Άλλα μεγάλα ερωτήματα αφορούσαν το χαρακτήρα του σύμπαντος, για παράδειγμα το σχήμα της Γης και οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, όπως ο Ήλιος και η Σελήνη. Για την εξήγηση των φαινομένων αυτών ανάλογα με το πνεύμα και την τρέχουσα μεθοδολογία κάθε εποχής, προτάθηκαν αρκετές απόψεις και θεωρίες. Οι περισσότερες, αρχικά, είχαν φιλοσοφική βάση και χροιά (και μερικές φορές, θρησκευτικές ή μεταφυσικές συμπαραδηλώσεις), και στηρίζονταν λίγο ή καθόλου στη συστηματική πειραματική δοκιμασία, με την έννοια που έχει σήμερα ο όρος. Ωστόσο, οι αστρονομικές παρατηρήσεις (αρχικά δια γυμνού οφθαλμού) χρησίμευαν πάντα ως οδηγός για τα κοσμολογικά μοντέλα. Για να φτάσουμε τελικά, στη σημερινή μορφή του επιστημονικού στρουκτουραλισμού, θα θεωρούσε λογικό κάποιος πως υπήρξαν στη ιστορία αρκετά άλματα της διανόησης στον τομέα της φυσικής σκέψης, προάγγελλοι της επιστημονικής μεθόδου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82 |
Ρωμανός Σκληρός | Το 976 απελευθερώθηκε, κρατούνταν στην Κωνσταντινούπολη, και μεταμφιεσμένος έφτασε στην περιοχή της Μεσοποταμίας. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του πατέρα του Βάρδα το 979 τον ακολούθησε στην φυγή του στο χαλιφάτο των Αββασιδών για να επιστρέψουν το 987 και να συμμετάσχουν σε μια άλλη εξέγερση με τον Βάρδα Φωκά. Ο Ρωμανός την ίδια χρονιά αυτομόλησε στο στρατόπεδο του αυτοκράτορα, αναφέρεται ότι η φυγή του ήταν στρατήγημα του πατέρα του ή έφυγε επειδή διαφωνούσε με την συνεργασία στην στάση με τους Φωκάδες. Μετά την αποτυχία και αυτής της εξέγερσης ο Ρωμανός Σκληρός φαίνεται ότι παρέμεινε σε σημαντικές θέσεις, και υπηρέτησε ως δούξ της Αντιόχειας. Κατά μία τοπική λαϊκή παράδοση του δόθηκε προσωπικό φέουδο ("Πρόνοια"), όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Πελοπόννησο. Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος είχε ερωμένη τη Μαρία Σκλήραινα, αδελφή του Ρωμανού Σκληρού. Από το όνομα του Ρωμανού ονομάστηκε και το χωριό "Σκληρού", ο σημερινός Σκληρός Μεσσηνίας. Ο Ρωμανός ήταν νυμφευμένος με άγνωστη γυναίκα και απέκτησαν δύο παιδιά : Βασίλειος Σκληρός, στρατηγός, πατρίκιος και μάγιστρος. μία κόρη, που δεν έχει διασωθεί το όνομα της. Cawley, Charles. «Medieval Lands Project: Byzantium 395–1057». Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy. Σπυρίδων Λάμπρος, Ιστορία της Ελλάδος από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, από τα Google Books Ολυμπιακά Χρονικά, τόμος Γ΄, συλλογικό έργο, Έκδοσις συλλόγου Ολυμπίων, Αθήναι 1972 | Ο Ρωμανός Σκληρός ήταν βυζαντινός αξιωματούχος, στρατηγός, μέλος της επιφανούς αριστοκρατικής οικογένειας των Σκληρών. Είχε διοριστεί Δούκας (διοικητής) της Αντιόχειας το 990-991. Ήταν γιος, και το μοναδικό παιδί, του στρατηγού και σφετεριστή του θρόνου Βάρδα Σκληρού και άγνωστης μητέρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%8C%CF%82 |
Airbus A400M Atlas | Πλήρωμα: 3 ή 4 (2 χειριστές, 3ος προαιρετικά, 1 υπεύθυνος φορτώσεων) Χωρητικότητα: 37.000 kg Μήκος: 45,1 m Εκπέτασμα πτερύγων: 42,4 m Ύψος: 14,7 m Κενό βάρος: 76.500 kg Μέγιστο βάρος απογείωσης: 141.000 kg Μέγιστο βάρος προσγείωσης: 122.000 kg Κινητήρες: 4 × Europrop TP400-D6 turboprop, 8.250 kW (11.060 hp) το καθένα Χωρητικότητα καυσίμων: 50.500 kg Μέγιστη ταχύτητα: 780 χλμ/ώρα (Mach 0,68 - 0,72) Επιχειρησιακή εμβέλεια: 3.298 χιλιόμετρα (2.049 mi, 1.781 ναυτικά μίλια) με μέγιστο φορτίο 30 τόνους ωφέλιμο φορτίο: 4.540 χιλιόμετρα (2.450 ναυτικά μίλια) 20 τόνους ωφέλιμο φορτίο: 6.390 χιλιόμετρα (3.450 ναυτικά μίλια) Εμβέλεια: 8.710 χιλιόμετρα Επιχειρησιακή οροφή: 11.300 m (37.073 ft) Απόσταση απογείωσης: 980 m (βάρος του αεροσκάφους 100 τόνους, μαλακός διάδρομος, στο επίπεδο της θάλασσας) Απόσταση προσγείωσης: 770 m (όπως παραπάνω) Antonov An-70 Kawasaki C-2 Lockheed C-130J Super Hercules Shaanxi Y-9 | Το Airbus A400M Atlas είναι πολυεθνικό τετρακινητήριο turboprop αεροσκάφος μεταφορών στρατιωτικού υλικού. Σχεδιάστηκε από την Airbus Military ως τακτικό μεταγωγικό με στρατηγικές ικανότητες. Η πρώτη πτήση του αεροσκάφους είχε αρχικά προγραμματιστεί για το 2008 αλλά πραγματοποιήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2009 στην Σεβίλλη της Ισπανίας. Ένα σύνολο από 174 αεροσκάφη A400M έχουν παραγγελθεί από οκτώ χώρες εώς τον Ιούλιο του 2011. Το A400M έλαβε πιστοποίηση τον Μάρτιο του 2013. Το πρώτο αεροσκάφος παραδόθηκε στη Γαλλική Πολεμική Αεροπορία, τον Αύγουστο του 2013. | https://el.wikipedia.org/wiki/Airbus_A400M_Atlas |
Αϊμέν Μπεναμπντεραμάν | Γεννήθηκε στο Αλγέρι στις 30 Αυγούστου 1966. Αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Διοίκησης. Από το 1991 έως το 2000 διετέλεσε Επιθεωρητής Οικονομικών στη Γενική Επιθεώρηση Οικονομικών. Από τον Δεκέμβριο του 2001 έως τον Μάρτιο του 2010 ο Μπεναμπντεραμάνε υπηρέτησε ως αναπληρωτής διευθυντής Ελέγχου στη Γενική Επιθεώρηση Οικονομικών. Επιπλέον, εργάστηκε ως Γενικός Επιθεωρητής Οικονομικών το 2004 και ως γενικός αρχιεπιθεωρητής Οικονομικών το 2006Υπηρέτησε ως κήνσορας της Τράπεζας της Αλγερίας από τον Μάρτιο του 2010 έως τον Ιούνιο του 2020. Προήχθη σε διοικητή της Τράπεζας της Αλγερίας τον Νοέμβριο του 2019, θέση που υπηρέτησε μέχρι τον Ιούνιο του 2020 Από τις 23 Ιουνίου 2020 έως τον Φεβρουάριο του 2022, ο διετέλεσε υπουργός Οικονομικών. Διορίστηκε πρωθυπουργός στις 30 Ιουνίου 2021 και διαδέχθηκε τον Αμπντελαζίζ Τζεράντ. | Ο Αϊμέν Μπεναμπντεραμάνε (αραβικά: أيمن بن عبد الرحمان, γενν. 30 Αυγούστου 1966) είναι Αλγερινός πολιτικός, ο οποίος υπηρετεί ως πρωθυπουργός της Αλγερίας από τις 30 Ιουνίου 2021. Είχε διατελέσει υπουργός Οικονομικών από τον Ιούνιο του 2020 έως τον Φεβρουάριο του 2022. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%8A%CE%BC%CE%AD%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD |
Θεοδώριχος ο Μέγας | Ο Θευδέριχος ο Μέγας γεννήθηκε κοντά στη Λίμνη του Νόιζιντλ της σημερινής Αυστρίας το 454, ένα χρόνο μετά την αποτίναξη της κατοχής των Οστρογότθων από τους Ούνους που διήρκεσε έναν αιώνα, και ήταν γιος του βασιλιά Θεοδέμιρου και της συζύγου του Ερελέουβας. Ο Θευδέριχος στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη όταν ήταν ακόμα παιδί ως όμηρος, προκειμένου να πειστούν οι Οστρογότθοι να τιμήσουν τη συνθήκη ειρήνης του Θεοδέεμιρου με τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Λέοντα Α΄. Έζησε στο παλάτι της Κωνσταντινούπολης για πολλά χρόνια και εξοικειώθηκε με τις διοικητικές και πολεμικές πρακτικές των Βυζαντινών, κάτι που τον βοήθησε σημαντικά όταν αργότερα ανέλαβε την ηγεσία του ανομοιογενούς, αλλά σχετικά εκρωμαϊσμένου, «βαρβαρικού λαού» του. Ο Λέων Α' και ο Ζήνων (βασίλευσαν μεταξύ 457-474 και 476-491 αντίστοιχα) τον κράτησαν υπό την προστασία τους και τον διόρισαν στρατηγό (483) και αργότερα ύπατο της Αυτοκρατορίας. Ο Θευδέριχος επέστρεψε για να ζήσει ανάμεσα στους ομοεθνείς του, όταν ήταν 31 χρονών και ανακηρύχθηκε βασιλιάς των Γότθων το 488. Την εποχή εκείνη, οι Οστρογότθοι κατοικούσαν σε Βυζαντινό έδαφος ως σύμμαχοι της αυτοκρατορίας, αλλά παρέμεναν άτακτοι και ο Ζήνων δυσκολευόταν να διαχειριστεί τη σχέση του μαζί τους. Λίγο μετά την άνοδο τού Θεοδώριχου στο θρόνο, οι δύο ηγεμόνες προσπάθησαν να συμβιβάσουν την κατάσταση προς όφελος και των δύο λαών. Ενώ οι Οστρογότθοι χρειάζονταν ζωτικό χώρο, ο Ζήνων είχε προβλήματα με τον βασιλιά της Ιταλίας Οδόακρο, που είχε προηγουμένως καταλύσει τη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αν και επισήμως αντιπρόσωπος της Αυτοκρατορίας (τού Βυζαντίου) στην Ιταλία, ο Οδόακρος απειλούσε διαρκώς τις Ρωμαϊκές (Βυζαντινές) κτήσεις και είχε ελάχιστο σεβασμό στα δικαιώματα των Ρωμαίων κατοίκων της Ιταλίας, παρά τις υποσχέσεις του. Ως αποτέλεσμα, με την ενθάρρυνση του Ζήνωνα, ο Θεοδώριχος εισέβαλε στο βασίλειο του Οδόακρου το 488 και κέρδισε απανωτές μάχες στο Σόντιο και τη Βερόνα το 489, και στον Άδδα το 490. Στις 25 Φεβρουαρίου 493, ο επίσκοπος της Ραβέννας Ιωάννης, διαπραγματεύτηκε μία συμφωνία μεταξύ του Οδόακρου και του Θεοδώριχου, σύμφωνα με την οποία οι δύο άνδρες θα μοιραζόντουσαν τη διακυβέρνηση της Ιταλίας. Για να εορτάσουν το γεγονός, οι δυο πλευρές οργάνωσαν συμπόσιο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο Θεοδώριχος δολοφόνησε τον Οδόακρο με τα ίδια του τα χέρια. Όπως και ο προκάτοχός του, ο Θεοδώριχος ήταν φαινομενικά βασιλικός αντιπρόσωπος της Κωνσταντινούπολης. Στην πραγματικότητα, όμως, οι Ρωμαίοι (Βυζαντινοί) δεν είχαν κανέναν τρόπο να τον ελέγξουν και οι κάθε λογής διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών γίνονταν ως ίσος προς ίσο. Ο Θεοδώριχος, παρ'όλα αυτά, σεβάστηκε την επιθυμία τού Ζήνωνα και επέτρεψε στους Ρωμαίους πολίτες να συνεχίζουν να υπάγονται στο ρωμαϊκό δίκαιο, παρά το γεγονός ότι οι Γότθοι κάτοικοι του βορρά ζούσαν με τους δικούς τους νόμους. Επιπλέον, όταν το 519 ένας εξαγριωμένος όχλος κατέστρεψε τη συναγωγή της Ραβέννας, ο βασιλιάς απαίτησε να την ξανακτίσουν με δική τους χρηματική επιβάρυνση. Ο Θεοδώριχος επεδίωξε τη συμμαχία ή την υποταγή όλων των άλλων γερμανικών λαών της Δύσης. Συμμάχησε με τους Φράγκους μέσω του γάμου του με την Αυδοφλέδα, αδερφή τού Κλόβι Α΄, και πάντρεψε τις δικές του γυναίκες-συγγενείς με πρίγκιπες και βασιλείς των Βησιγότθων, των Βανδάλων και των Βουργουνδών. Προσπάθησε να σταματήσει τις επιδρομές των Βανδάλων, απειλώντας τον αδύναμο βασιλιά τους τον Θρασαμούνδο με πόλεμο και όταν τελικά τον πάντρεψε με την αδελφή του την Αμαλαφρίδα το 500, απέστειλε μαζί της φρουρά 5.000 στρατιωτών για να τον ελέγχει. Κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της εξουσίας του, ο Θευδέριχος υπήρξε de facto ηγέτης των Βησιγότθων, όντας συμβασιλέας του ανιψιού του -και μωρού ακόμα- Βησιγότθου διαδόχου Αμαλάριχου, καθώς ο Αλάριχος Β΄ είχε σκοτωθεί πρόωρα από τους Φράγκους τού Κλόβι Α΄ το 507. Αν και οι Φράγκοι κατάφεραν τελικά να τού αποσπάσουν τον έλεγχο της Ακουιτανίας, ο Θευδέριχος υπερασπίστηκε τα υπόλοιπα Βησιγοτθικά εδάφη με ευκολία. Ο Θευδέριχος παρέμεινε πολιτικά και στρατιωτικά ενεργός μέχρι το τέλος του. Παρά το γεγονός ότι είχε παραχωρήσει την κόρη του Αμαλασούνθα στον Βησιγότθο Ευθάριχο, ο τελευταίος απεβίωσε το 522 ή το 523 και έτσι έπαψε να υπάρχει συνέχεια στη δυναστεία Οστρογότθων και Βησιγότθων, που είχε καθιερώσει ο Θευδέριχος. Το 552 ο καθολικός βασιλιάς των Βουργουνδών Σιγισμόνδος σκότωσε το γιό του Σιγέρικο, που ήταν και εγγονός τού Θευδέριχου. Ο Θευδέριχος αντέδρασε άμεσα εισβάλλοντας στην αντίπαλη επικράτεια και προσάρτησε το νότιο κομμάτι της το 523. Το υπόλοιπο συνέχισε να κυβερνάται από τον αδελφό τού Σιγισμούνδου, τον Αρειανό Γκοντομάρ Γ΄, ο οποίος βρισκόταν υπό την προστασία των Γότθων και ενάντια στους Φράγκους, που είχαν αιχμαλωτίσει τον Σιγισμόνδο. Το γεγονός αυτό σήμανε το απόγειο της βασιλείας τού Θευδέριχου (δες χάρτη), αλλά το 523 ή το 524, ο νέος καθολικός βασιλιάς των Βανδάλων Χιλδέριχος φυλάκισε την Αμαλαφρίδα και εξουδετέρωσε τη Γοτθική φρουρά τού Θευδέριχου. Ο Θευδέριχος ετοίμαζε την εκδίκησή του κατά των Βανδάλων όταν, τελικά, απεβίωσε το 526. Ο Θευδέριχος νυμφεύτηκε μόνο μία φορά, αλλά απέκτησε απογόνους και από μία παλλακίδα που διέθετε στη Μοισία (άγνωστο το όνομά της). Με την τελευταία έκανε δύο κόρες: (νόθη) Θεοδεγόθα (γενν. π. 473), το 494 παντρεύτηκε τον Αλάριχο Β΄ βάσει των σχεδίων τού πατέρα της για συμφιλίωση με τους Βησιγότθους, (νόθη) Οστρογότθα ή Αρεβαγνή (γενν. π. 475), παντρεύτηκε τον Σιγισμούνδο ηγεμόνα των Βουργουνδών (494 ή 496), ώστε ο πατέρας της να εξασφαλίσει ειρήνη με τους Βουργουνδούς.Τη μοναδική σύζυγός του, την Αυδοφλέδα των Μεροβιγγείων, αδελφή του Κλόβη Α΄ των Φράγκων, τη νυμφεύτηκε το 493 και μαζί της απέκτησε μία ακόμη κόρη: Αμαλασούνθα, μετέπειτα βασίλισσα των Γότθων. Η Αμαλασούνθα παντρεύτηκε τον Ευθάριχο και είχε δύο παιδιά: Αθαλάριχος 516-534, βασιλιάς των Οστρογότθων στην Ιταλία. Ματασούνθα, παντρεύτηκε πρώτα τον Ουίτιγι, και έπειτα -μετά το τέλος τού Ουίτιγι- τον Γερμανό, εξάδελφο του Ιουστινιανού Α΄). Η Ματασούνθα και ο Γερμανός είχαν ένα γιο, που ονομαζόταν επίσης: Γερμανός, που γεννήθηκε μετά το τέλος τού πατέρα του το 550. Τίποτε δεν είναι γνωστό για τη ζωή του, αν και διάφοροι ερευνητές τον έχουν συνδέσει με διάφορους συνονόματους αυτού, που εμφανίζονται στον αυτοκρατορικό περίγυρο προς το τέλος του 6ου αι.Μετά το τέλος του στη Ραβέννα, τον Θεοδώριχο διαδέχθηκε ο εγγονός του Αθαλάριχος. Λόγω της ανηλικιότητάς του, ο Αθαλάριχος εκπροσωπήθηκε αρχικά από τη μητέρα του Αμαλασούνθα, που έγινε αντιβασίλισσα από το 526 ως το 534. Το βασίλειο των Οστρογότθων βρισκόταν πάντως σε παρακμή και καταλήφθηκε σύντομα από τον Ιουστινιανό Α΄. Οι Ρωμαϊκές επιδρομές κατά των Γότθων ξεκίνησαν με την εξέγερση του 535 και κατέληξαν με τη νικηφόρα μάχη του όρους Λακτάριους. Το 520 μάγιστρος των οφφικίων (πρωθυπουργός) του Θευδέριχου έγινε ο φιλόσοφος Βοήθιος, ένας άνθρωπος των επιστημών και μεγάλος Ελληνιστής που είχε αφοσιωθεί στη μετάφραση όλων των έργων του Αριστοτέλη στα λατινικά, παράλληλα με την αξιοποίηση των έργων του Πλάτωνα. Ο Βοήθιος έχασε την εύνοια του βασιλιά πιθανώς διότι θεωρήθηκε ύποπτος λόγω της συμπάθειάς του για τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστίνο (ο Θευδέριχος,όπως και οι περισσότεροι Γερμανοί, ήταν Αρειανός και ελάχιστα συμπαθής στους ως επί το πλείστων Χαλκηδόνιους χριστιανούς Ρωμαίους) και τελικά εκτελέστηκε κατ’ εντολή του Θευδέριχου το 525. Το Βοήθιο είχε διαδεχθεί, στο ενδιάμεσο, ο ιστορικός Κασσιόδωρος το 523. Ενώ άλλες διάσημες μορφές της εποχής του ακολούθησαν την τύχη του Βοήθιου, ο ιστορικός, χάρη στην ευελιξία του, έγινε φίλος και έμπιστος του βασιλιά. Επί των ημερών του Κασσιόδωρου, το ενυπάρχον χάσμα μεταξύ των παλαιών Ρωμαίων συγκλητικών που ήταν συγκεντρωμένοι στη Ρώμη και των Γερμανών στη βόρεια Ιταλία διογκώθηκε. Μολονότι ο Θευδέριχος ξεκίνησε τη βασιλεία του δείχνοντας ανεκτικότητα απέναντι στις διάφορες θρησκείες της εποχής του, προς το τέλος του φαίνεται πως ετοίμαζε διώξεις ενάντια στους Χαλκηδόνιους της Ιταλίας ως απάντηση στις διώξεις των Αρειανών της Ανατολής. Η διαμάχη μεταξύ του Θευδέριχου και του Ιουστίνου για το ζήτημα των Αρειανών προκάλεσε σημαντικές τριβές με το Βυζάντιο αλλά οι προσωπικές ικανότητές του απέτρεψαν τη στρατιωτική παρέμβαση της ανατολικής αυτοκρατορίας. Όταν ο Θευδέριχος πέθανε, οι αναστολές των Βυζαντινών εξέλειψαν ταχύτατα. Peter Heather, 1996, "The Goths" (Blackwell, Oxford) (Αγγλικά) O'Donnell, James J. 1979, Cassiodorus. (University of California Press) [1] (Αγγλικά) Encyclopaedia Britannica 1911: "Dietrich of Bern"(Αγγλικά) Rolf Badenhausen, "Merovingians by the Svava?": discussion based on the Skokloster Svava, Stockholm catalogued as Skokloster-Codex-I/115&116 quarto, E 9013. (Αγγλικά) John Moorhead, 1992. Theoderic in Italy (Oxford: Oxford University Press) ISBN 0-19-814781-3. (Αγγλικά) Theodoric the Great at MiddleAges.net (Αγγλικά) Theodoric the Goth, 1897, by Thomas Hodgkin, from Project Gutenberg (Αγγλικά) Theodoric the Great at the Catholic Encyclopedia (Αγγλικά) | Ο Θεοδώριχος ο Μέγας (γοτθικά: Þiudareiks, «βασιλεύς/δύναμη του λαού» , λατ.: Flavius Theodericus, 12 Μαΐου 454 – 30 Αυγούστου 526), επίσης γνωστός ως Θεοδώριχος Αμαλός ή Θευδέριχος, ήταν βασιλεύς των Οστρογότθων (475-526) ως Θεοδώριχος (Α΄),, κυβερνήτης της Ιταλίας (493-526), βασιλιάς των Βησιγότθων (511-526) ως Θεοδώριχος Γ΄ και πατρίκιος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Θεοδώριχος υπήρξε θρυλικός ήρωας της γερμανικής ιστορίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9C%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82 |
Στεπογέρακο | Η ονομασία του είδους cherrug προέρχεται από την ινδική λέξη charg που αναφέρεται στο θηλυκό Στεπογέρακο. Η ελληνική ονομασία του είδους, αναφέρεται στο συνηθέστερο οικότοπό του, τη στέπα. Το είδος Falco cherrug, μαζί με τα είδη F. biarmicus, F. jugger, και F rusticolus, συγκροτούν μία ομάδα συγγενικών γερακιών, που απαρτίζει το υπογένος Ιερογέρακας (Hierofalco Cuvier, 1817). Σε αυτή την ομάδα, υπάρχουν άφθονα στοιχεία για ανεξέλεγκτη υβριδοποίηση και ατελή ταξινόμηση στη γραμμή καταγωγής (lineage), που συγχέει τις αναλύσεις των δεδομένων αλληλουχίας DNA σε μεγάλη έκταση. Μοριακές μελέτες με μικρό μέγεθος δειγμάτων, δεν αναμένεται να δώσουν αξιόπιστα συμπεράσματα σε όλο το υπογένος Ηierofalco. Ο διαχωρισμός στους κλάδους των hierofalcons φαίνεται να έχουν λάβει χώρα στην Μεσοπαγετωνική Περίοδο, κατά την έναρξη του Ύστερου Πλειστόκαινου, μόλις 130.000-115.000 χρόνια πριν. Το Στεπογέρακο αντιπροσωπεύει μια γραμμή καταγωγής που επεκτάθηκε από τη βορειοανατολική Αφρική στο εσωτερικό της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ασίας, μέσω της ανατολικής Μεσογείου. Το Στεπογέρακο αναπαράγεται σε μικρές, διάσπαρτες και, αποκομμένες μεταξύ τους, περιοχές, σε μία ζώνη που εκτείνεται από την κεντρική Ευρώπη, μέχρι τα υψίπεδα των Αλτάι στα βάθη της Ασίας. Παρά τη μεγάλη έκταση αυτής της ζώνης, η αναπαραγωγή γίνεται σε μικρούς μόνον θύλακες, όπου το είδος είναι πολύ τοπικά περιορισμένο. Οι κυριότερες περιοχές αναπαραγωγής βρίσκονται στην Ουγγαρία, Ρουμανία (δέλτα Δούναβη), Κριμαία, Μικρά Ασία και, από εκεί ανατολικότερα προς το Ιράν, το Αφγανιστάν και το νότιο Καζακστάν. Το Στεπογέρακο μπορεί να μεταναστεύσει ,χωρίς να αναπαραχθεί, μέχρι τη Σιβηρία και τη βόρεια Κίνα. Μάλιστα, οι πληθυσμοί της οροσειράς Αλτάι, επειδή είναι λίγο διαφορετικοί στη μορφολογία, παλαιότερα κατατάσσονταν ως διαφορετικό είδος (F. altaicus). Ξεχειμωνιάζει, στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την κεντρική Αφρική, την Ινδία και την Κίνα, ανάλογα με την περιοχή αναπαραγωγής. Για την Ελλάδα, όντας εξαιρετικά σπάνιο, τα στοιχεία είναι ανεπαρκή. Πιθανόν να αναπαράγονται κάποια ζευγάρια στην περιοχή της Θράκης, αλλά το μόνο που έχει αποδειχθεί είναι ότι κατά τη διάρκεια του χειμώνα περνάει από τη Β. Ελλάδα και, είτε ξεχειμωνιάζει στους εκεί υγροτόπους, είτε συνεχίζει το ταξίδι του βορειοανατολικά. Το Στεπογέρακο, όπως λέει και η ονομασία του, είναι ένα αρπακτικό των μεγάλων ανοιχτών ημιερημικών εκτάσεων. Συχνάζει στις στέπες της Κ. Ασίας ή σε πεδιάδες με λίγα δέντρα, λόφους και ξερά οροπέδια. Επίσης, κατά τη χειμερινή μετανάστευση, μπορεί να παρατηρηθεί κοντά σε υγροτόπους. Το Στεπογέρακο είναι το μεγαλύτερο από τα γεράκια που απαντώνται στον ελλαδικό χώρο. Το μέγεθός του είναι εκείνο που «τραβάει την προσοχή» στο πεδίο, διότι είναι πολύ σπάνιο και, αλλιώς, θα διέλαθε της παρατήρησης. Έχει μήκος σώματος (43)-45 έως 55-(59) εκατοστά και ανάπτυγμα πτερύγων (99)-104 έως 125-(129) εκατοστά. Το βάρος του κυμαίνεται από 750-1000 γραμμάρια για το αρσενικό και 1000-1300 γραμμάρια για το θηλυκό. Εκτός από το βάρος, τα φύλα είναι όμοια. Τα ενήλικα Στεπογέρακα έχουν ανοιχτόχρωμο κεφάλι με αμμοκίτρινο κάλυμμα («στέμμα») και παρειές με μικρές καφέ κηλίδες. Η ράχη είναι σκούρα ερυθροκάστανη, ενώ η κάτω επιφάνεια είναι λευκή με πολλές σκούρες κηλίδες. Η ουρά είναι επίσης σκούρα καστανή με υπόλευκες λωρίδες. Το «μουστάκι» στο πρόσωπο είναι στενό και δυσδιάκριτο. Το κήρωμα και τα πόδια είναι κίτρινα (γκριζογάλανα στα νεαρά άτομα) . Κυνηγά συχνά με οριζόντια επίθεση, αντί της κάθετης εφόρμησης του Πετρίτη, και τρέφεται κυρίως με τρωκτικά και τα πτηνά. Στην Ευρώπη, σκίουροι εδάφους (Spermophilus sp.) και άγρια περιστέρια είναι τα πιο κοινά θηράματα. Αποτελεί την πρώτη επιλογή για την ιερακοθηρία, πράγμα που του κοστίζει την ελευθερία του και το κατατάσσει αυτομάτως στα κινδυνεύοντα είδη. Το Στεπογέρακο συνήθως δεν κατασκευάζει δική του φωλιά, αλλά χρησιμοποιεί παλιές φωλιές σε δέντρα, που ανήκαν στο παρελθόν σε άλλα πουλιά όπως κοράκια, πελαργούς, ή γερακίνες. Επίσης φωλιάζει και σε σχισμές βράχων. Δεν χρησιμοποιεί κάποιο ιδιαίτερο υλικό επίστρωσης. Η αναπαραγωγή γίνεται ανάλογα με το υψόμετρο και το γεωγραφικό πλάτος, από τα τέλη Μαρτίου μέχρι τις αρχές Μαΐου. Η γέννα αποτελείται από (3)-4-(6) αυγά που τα επωάζουν και οι δύο γονείς (το θηλυκό σε μεγαλύτερο ποσοστό), για 28 ημέρες. Μετά την εκκόλαψη, στον εφοδιασμό με τροφή, συμμετέχουν και οι δύο γονείς. Οι νεοσσοί αποκτούν φτέρωμα στις 14-30 ημέρες και πετάνε στις 40-45 ημέρες. Μένουν κοντά στη φωλιά για ακόμη 30-40 ημέρες. Το Στεπογέρακο αποτελεί ένα είδος που κινδυνεύει σε παγκόσμιο επίπεδο. Το BirdLife International χαρακτηρίζει αυτό το πουλί ως κινδυνεύον, λόγω της ταχείας μείωσης του πληθυσμού, ιδιαίτερα στις κεντρικές ασιατικές περιοχές αναπαραγωγής. Από την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήταν ο βασικός προορισμός για χιλιάδες γεράκια που συλλαμβάνονταν και επωλούντο παράνομα για μεγάλα ποσά στη μαύρη αγορά για την ιερακοθηρία. Μόνο στο Καζακστάν εκτιμάται ότι χάνονται μέχρι και 1.000 Στεπογέρακα κάθε χρόνο.. Το είδος αντιμετωπίζει επίσης πίεση από την απώλεια των ενδιαιτημάτων του. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, υπάρχουν πολλά προγράμματα αναπαραγωγής σε αιχμαλωσία. Η πιο δραματική μείωση επέρχεται στην Ασία, κυρίως στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. Αντιθέτως, ένας προστατευόμενος και σχετικά σταθερός πληθυσμός υπάρχει στην Ουγγαρία, της οποίας αποτελεί το εθνικό πτηνό. Το Στεπογέρακο είναι γνωστό ότι είναι πολύ ευαίσθητο στη γρίπη των πτηνών, με στοιχεία από άτομα που έχουν βρεθεί μολυσμένα με το εξαιρετικά παθογόνο στέλεχος H5N1 (στη Σαουδική Αραβία) και H7N7 (στην Ιταλία) . Στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά σπάνιο και οι κίνδυνοι ελλοχεύουν κυρίως από τη λαθροθηρία. Στον ελληνικό χώρο το Στεπογέρακο έχει καθιερωθεί και με την αρχική του ονομασία Κυνηγογέρακο ή Κυνηγογέρακας, λόγω των ικανοτήτων του στη σύλληψη θηραμάτων. Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2001. Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988. Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987. Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980. Orta, Jaume (1994): 57. Saker Falcon. In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (eds.): Handbook of Birds of the World, Volume 2: New World Vultures to Guineafowl: 273-274, plate 28. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6 Πάπυρος Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 16, λήμμα Γεράκι Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά. Γ. Χανδρινού-Α. Δημητρόπουλου, Αρπακτικά Πουλιά της Ελλάδας, εκδόσεις Ευσταθιάδη, Αθήνα, 1982. | Το Στεπογέρακο είναι είδος γνήσιου γερακιού (γένος Falco), που απαντάται στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική του ονομασία είναι Falco cherrug , και περιλαμβάνει 4 υποείδη. Στην Ελλάδα απαντάται το υποείδος F. c. cherrug (J.E.Gray, 1834) . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BF |
Ρωσική κατάκτηση της Σιβηρίας | Η ρωσική κατάκτηση της Σιβηρίας άρχισε τον Ιούλιο του 1580, όταν περίπου 540 Κοζάκοι υπό τον Ερμάκ Τιμοφέγεβιτς εισέβαλαν στην επικράτεια των Βογούλων, υπό τον Κουτσούμ, τον χάνο της Σιβηρίας. Συνοδεύονταν από 300 λιθουανούς και γερμανούς εργάτες σκλάβους, τους οποίους οι Στρογκάνοφ είχαν αγοράσει από τον τσάρο. Σε όλη τη διάρκεια του 1581, αυτή η δύναμη διέσχισε το έδαφος που είναι γνωστό ως Γιούγκρα και υπέταξε πόλεις των Βογούλων και των Οστιάκ. Εκέινο το διάστημα, κατέλαβαν επίσης έναν έφορο του Κουτσούμ. Μετά από μια σειρά επιθέσεων από τους Τατάρους σε αντίποινα εναντίον της ρωσικής προέλασης, οι δυνάμεις του Ερμάκ προετοίμασαν εκστρατεία για την κατάληψη του Κασλίκ, την πρωτεύουσα της Σιβηρίας. Η δύναμη ξεκίνησε τον Μάιο του 1582. Μετά από τριήμερη μάχη στις όχθες του ποταμού Ιρτίς, ο Ερμάκ νίκησε τη συνδυασμένη δύναμη του Κουτσούμ Χαν και έξι συμμάχων πριγκήπων Τατάρων. Στις 29 Ιουνίου, οι δυνάμεις των Κοζάκων δέχτηκαν επίθεση από τους Τατάρους, αλλά τους απώθησαν και πάλι. Καθ' όλη τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου του 1582, ο χάνος συγκέντρωσε τις δυνάμεις του για την υπεράσπιση του Κασλίκ. Μια ορδή Τατάρων της Σιβηρίας, Βογούλων και Οστιάκ συγκεντρώθηκαν στο όρος Τσουβάς για να αμυνθούν εναντίων των εισβολέων Κοζάκων. Την 1η Οκτωβρίου, οι Κοζάκοι προσπάθησαν να καταλάβουν το φρούριο των Τατάρων στο όρος Τσουβάς. Στις 23 Οκτωβρίου, οι Κοζάκοι προσπάθησαν να καταλάβουν το φρούριο των Τατάρων στο όρος Τσουβάς για τέταρτη φορά, όταν οι Τατάροι αντεπιτέθηκαν. Περισσότεροι από εκατό Κοζάκοι σκοτώθηκαν, αλλά οι πυροβολισμοί τους ανάγκασαν σε ταταρική υποχώρηση και επέτρεψαν τη σύλληψη δύο ταταρικών κανονιών. Οι δυνάμεις του χάνου υποχώρησαν και ο Ερμάκ εισήλθε στο Κασλίκ στις 26 Οκτωβρίου. Ο Κουτσούμ Χαν υποχώρησε στις στέπες και τα επόμενα χρόνια συγκέντρωσε τις δυνάμεις του. Επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στον Ερμάκ στις 6 Αυγούστου 1584 τη νύχτα και νίκησε το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του. Οι λεπτομέρειες αμφισβητούνται με ρωσικές πηγές να ισχυρίζονται ότι ο Ερμάκ τραυματίστηκε και προσπάθησε να δραπετεύσει κολυμπώντας στον ποταμό Βαγκάι, ο οποίος είναι παραπόταμος του ποταμού Ιρτίς, αλλά πνίγηκε υπό το βάρος της πανοπλίας του. Οι εναπομείνασες δυνάμεις του Ερμάκ υπό τη διοίκηση του Μεστσέριακ έφυγαν από το Κασλίκ, καταστρέφοντας την πόλη κατά την αποχώρησή τους. Το 1586 οι Ρώσοι επέστρεψαν και αφού υπέταξαν τους Χάντους και τους Μάνσους με τη χρήση πυροβολικού, έκτισαν ένα οχυρό στο Τιουμέν κοντά στα ερείπια του Κασλίκ. Οι ταταριένες φυλές που πρόσκεινταν στον Κουτσούμ Χαν υπέφεραν από πολλές επιθέσεις Ρώσων μεταξύ 1584–1595. Ωστόσο, ο Κουτσούμ Χαν παρέμενε ελεύθερος. Τέλος, τον Αύγουστο του 1598 ο Κουτσούμ Χαν νικήθηκε στη μάχη του Ουρμίν κοντά στον ποταμό Ομπ. Κατά τη διάρκεια του αγώνα η βασιλική οικογένεια της Σιβηρίας αιχμαλωτίστηκε από τους Ρώσους. Ωστόσο, ο Κουτσούμ Χαν διέφυγε και πάλι. Οι Ρώσοι πήραν τα μέλη της οικογένειας του Κουτσούμ Χαν στη Μόσχα όπου και παρέμειναν όμηροι. Οι απόγονοι της οικογένειας του χάνου έγιναν γνωστοί ως πρίγκιπες Σιμπίρσκι και η οικογένεια είναι γνωστό ότι επέζησε τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Παρά την προσωπική του διαφυγή, η σύλληψη της οικογένειάς του τερμάτισε τις πολιτικές και στρατιωτικές δραστηριότητες του Κουτσούμ Χαν, ο οποίος και υποχώρησε στα εδάφη της Ορδής Νογκάι στη νότια Σιβηρία. Ήρθε σε επαφή με τον τσάρο και ζήτησε να δοθεί υπό την κυριαρχία του μια μικρή περιοχή στις όχθες του ποταμού Ιρτίς. Αυτό απορρίφθηκε από τον τσάρο ο οποίος πρότεινε στον Κουτσούμ Χαν να έρθει στη Μόσχα και να «αναπαυθεί στην υπηρεσία» του τσάρου. Ωστόσο, ο ηλικιωμένος χάνος δεν ήθελε να υποφέρει από τέτοια περιφρόνηση και προτιμούσε να παραμείνει στα δικά του εδάφη παρά να «αναπαύσει τον εαυτό του» στη Μόσχα. Ο Κουτσούμ Χαν πήγε τότε στη Μπουχάρα σε μεγάλη ηλικία, πεθαίνοντας στην εξορία μακριά από συγγενείς γύρω στο 1605. Προκειμένου να υποταχθούν οι ιθαγενείς και να συγκεντρωθούν γιασάκ (φόρος γούνας), μια σειρά από φυλάκια (ζιμόβιε) και οχυρά (οστρόγκ) χτίστηκαν στις εκβολές μεγάλων ποταμών και ρευμάτων όπως και σημαντικών οδών. Τα πρώτα από αυτά βρίσκονταν στο Τιουμέν και στο Τομπόλσκ, το πρώτο κτίστηκε το 1586 από τον Βασίλι Σούκιν και τον Ιβάν Μιασνόι, και το τελευταίο τον επόμενο χρόνο από τον Ντανίλο Τσουλκόφ. Το Τομπόλσκ έγινε το νευραλγικό κέντρο της προσπάθειας κατάκτησης. Στα βόρεια κτίστηκαν το Μπεριόζοβο (1593) και η Μανγκαζέγια (1600–01) για την εφαρμογή φόρου υποτέλειας στους Νένετς, ενώ στα ανατολικά ιδρύθηκαν το Σουργκούτ (1594) και η Ταρά (1594) με σκοπό την προστασία του Τομπόλσκ και την υποταγή τον κυβερνήτη των Ναρίμ Οστιάκ. Από αυτές, η Μανγκαζέγια ήταν η πιο εξέχουσα, καθώς αποτέλεσε τη βάση για περαιτέρω εξερεύνηση προς ανατολάς.Με την προώθηση πέρα από τον Ομπ και τους παραποτάμούς του, χτίστηκαν τα οστρόγκ του Κετσκ (1602) και του Τομσκ (1604). Οι σλιουζίλιε λιούντι («στρατιωτικοί») του Κετσκ έφθασαν στον Γενισέι το 1605, κατεβαίνοντας στον Σιμ. δύο χρόνια αργότερα οι προμισλένκι και οι έμποροι της Μανγκαζέγια κατέβηκαν από το Τουρουχάνσκ στη συμβολή του με τον Γενισέι, όπου έκτισαν το ζιμόβιε Τουρουχάνσκ. Το 1610 άνδρες από το Τουρουχάνσκ έφτασαν στην πηγή του Γενισέι και ανέβηκαν μέχρι τον Σιμ, όπου συνάντησαν αντίπαλους συλλέκτες γούνας από το Κετσκ. Για να εξασφαλισθεί η υποταγή των ιθαγενών, δημιουργήθηκαν τα οστρόγκ του Γενισέισκ (1619) και του Κρασνογιάρσκ (1628).Μετά τον θάνατο του χάνου και τη διάλυση οποιασδήποτε οργανωμένης σιβηρικής αντίστασης, οι Ρώσοι προχώρησαν πρώτα στη λίμνη Βαϊκάλη και στη συνέχεια στην Οχοτσκική θάλασσα και στον ποταμό Αμούρ. Ωστόσο, όταν έφθασαν για πρώτη φορά στα κινεζικά σύνορα, συνάντησαν μονάδες που ήταν εξοπλισμένες με στοιχεία πυροβολικού οπότε και σταμάτησαν την προέλαση. Οι Ρώσοι έφθασαν στον Ειρηνικό Ωκεανό το 1639. Μετά την κατάκτηση του Χανάτου της Σιβηρίας (1598) ολόκληρη η βόρεια Ασία - μια περιοχή πολύ μεγαλύτερη από το παλαιό χανάτο - που έγινε γνωστή ως Σιβηρία και μέχρι το 1640 τα ανατολικά σύνορα της Ρωσίας είχαν επεκταθεί πέρα από αρκετά εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Κατά μία έννοια, το χανάτο επέζησε στον θυγατρικό τίτλο «Τσάρος της Σιβηρίας», ο οποίος έγινε μέρος του πλήρους αυτοκρατορικού τίτλου των Ρώσων αυτοκράτορων. Η κατάκτηση της Σιβηρίας είχε επίσης ως αποτέλεσμα την εξάπλωση ασθενειών. Ο ιστορικός Τζον Φ. Ρίτσαρντς έγραψε: «... είναι αμφίβολο αν ο συνολικός πρώιμος σύγχρονος πληθυσμός της Σιβηρίας ξεπέρασε τα 300.000 άτομα. ... Οι νέες ασθένειες εξασθένησαν και απογοήτευσαν τους αυτόχθονες πληθυσμούς της Σιβηρίας. Η χειρότερη από αυτές ήταν η ευλογιά «λόγω της γρήγορης εξάπλωσής της, των υψηλών ποσοστών θνησιμότητας και της μόνιμης παραμόρφωσης των επιζώντων. ... Στη δεκαετία του 1650, μετακινήθηκε ανατολικά του Γενισέι, όπου παρουσιάστηκε στο 80% του πληθυσμού των Τονγκούσκων και των Γιακούτων. Κατά τη δεκαετία του 1690, οι επιδημία της ευλογιάς μείωσε τον αριθμό των Γιουκαγκίρ κατά περίπου 44%. Η ασθένεια κινήθηκε ταχέως μεταξύ των πληθυσμών στη Σιβηρία». Pesterev, V. (2015). Siberian frontier: the territory of fear. Royal Geographical Society (with IBG), London. | Η ρωσική κατάκτηση της Σιβηρίας (ρωσικά: Покорение Сибири) πραγματοποιήθηκε τον 16ο και 17ο αιώνα, όταν το Χανάτο της Σιβηρίας είχε γίνει μια αδύναμη πολιτική δομή υποτελών που υπονομεύονταν από τις δραστηριότητες Ρώσων εξερευνητών. Αν και λιγότεροι, οι Ρώσοι πίεζαν τις διάφορες οικογενειακές φυλές να αλλάξουν την πίστη τους και δημιουργούσαν απομακρυσμένα οχυρά από τα οποία διενεργούσαν επιδρομές. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, ο Κουτσούμ Χαν προσπάθησε να συγκεντρώσει την εξουσία του επιβάλλοντας το Ισλάμ στους υπηκόους του και αναμορφώνοντας το φορολογικό σύστημα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%B2%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Πρωτάθλημα Φόρμουλα 2 | Το σύστημα αρίθμησης της Φόρμουλα 2 βασίζεται επί του παρόντος στην κατάταξη της προηγούμενης σεζόν (παρόμοιο με το σύστημα αρίθμησης της Φόρμουλα 1 τις σεζόν 1996 έως 2013) που χρησιμοποιήθηκε από τη δημιουργία της σειράς του GP2 το 2005 έως σήμερα. Επιπλέον, από τη σεζόν του 2020 ο αριθμός #19 αποσύρθηκε μαζί με το #18 για να τιμήσει τον Anthoine Hubert που υπέστη θανατηφόρα τραύματα κατά τη διάρκεια ενός από τους αγώνες της προηγούμενης σεζόν. Την Παρασκευή, οι οδηγοί έχουν μια ελεύθερη περίοδο 45 λεπτών και μια περίοδο κατατακτήριων 30 λεπτών. Η κατατακτήριες αποφασίζουν τη σειρά εκκίνησης του αγώνα της Κυριακής, που έχει μήκος 180 χιλιόμετρα. Το Σάββατο, διεξάγεται ο αγώνας Σπριντ (Sprint Race) που αποτελείται από 120 χιλιόμετρα ή 45 λεπτά, όποιο από τα δύο έρθει πρώτο. Η σειρά εκκίνησης καθορίζεται με την αναστροφή των 10 πρώτων στις κατατακτήριες της Παρασκευής. Την Κυριακή, ο Αγώνας Χαρακτηριστικών (Feature Race) διεξάγεται ενόψει του Γκραν Πρι της Φόρμουλα 1 και αποτελείται από 170 χιλιόμετρα ή 60 λεπτά, όποιο από τα δύο έρθει πρώτο. Κάθε οδηγός πρέπει να ολοκληρώσει ένα υποχρεωτικό pit-stop και να χρησιμοποιήσει τουλάχιστον ένα σετ ελαστικών. Οι κορυφαίοι οκτώ που τερματίζουν στον αγώνα Σπριντ λαμβάνουν πόντους ως εξής: Οι κορυφαίοι δέκα που τερματίζουν στον αγώνα Χαρακτηριστικών λαμβάνουν πόντους ως εξής: Ο οδηγός που παίρνει την pole position για τον αγώνα Feature στις κατατακτήριες, λαμβάνει επιπλέον 2 βαθμούς. Σε κάθε αγώνα, ένας βαθμός θα απονέμεται στον οδηγό που θα πετύχει τον ταχύτερο γύρο, υπό την προϋπόθεση ότι θα βρίσκεται στις 10 πρώτες θέσεις στο τέλος του αγώνα. Ο μέγιστος αριθμός πόντων που μπορεί να πάρει ένας οδηγός σε κάθε γύρο θα είναι 39.Ένα σύστημα αντίστροφης μέτρησης χρησιμοποιείται για τον καθορισμό θέσεων οδηγών με ίσους βαθμούς στο πρωτάθλημα με τον οδηγό με τις περισσότερες νίκες να κατατάσσεται υψηλότερα από αυτούς με ίσα σύνολα πόντων. Εάν εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία, οι περισσότεροι τερματισμοί στη δεύτερη θέση, τότε οι περισσότεροι τερματισμοί τρίτης θέσης, κ.λπ. χρησιμοποιούνται για τον διαχωρισμό των ισόβαθμων οδηγών. Αυτό το σύστημα αντίστροφης μέτρησης εφαρμόζεται σε όλα τα στάδια του πρωταθλήματος. Μια εκτίμηση τοποθετεί το κόστος λειτουργίας ενός μονοθέσιου αγωνιστικού της Φόρμουλα 2 στα 3 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ ανά σεζόν. Συνήθως, τα περισσότερα από αυτά τα έξοδα πρέπει να πληρωθούν από τον οδηγό, μέσω προσωπικής χορηγίας ή οικογενειακής περιουσίας. Αυτά τα κόστη, καθώς και το κόστος των αγώνων σε πιο νεανικές κατηγορίες, αποτελούν σημαντικό εμπόδιο για τους οδηγούς που θέλουν να φτάσουν στη Φόρμουλα 1. Μια σειρά από μέτρα ελέγχου αυτού του κόστους, συμπεριλαμβανομένου παγώματος των προδιαγραφών των αυτοκινήτων και της μείωσης του αριθμού των χώρων, εισήχθη από τη FIA για τη σεζόν του 2021. Το αυτοκίνητο της Φόρμουλα 2 χρησιμοποιείται από όλες τις ομάδες και διαθέτει ένα σασί κατασκευασμένο από την Dallara, με κινητήρα V6 κατασκευασμένο από την Mecachrome με έναν μόνο στροβιλοσυμπιεστή και ελαστικά (στεγνά-βρόχινα) παρεχόμενα από την Pirelli. Το συνολικό βάρος του αυτοκινήτου είναι 755 κιλά, συμπεριλαμβανομένου του οδηγού. Το πρωτάθλημα F2 χρησιμοποιεί αυτή τη στιγμή τη δεύτερη γενιά (γενική τέταρτη γενιά) αυτοκινήτων, σχεδιασμένη από την Dallara Automobili. Τα αυτοκίνητα έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί για τις περιόδους 2018 έως 2020, αλλά λόγω της πανδημίας του COVID-19 θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τρεις επιπλέον περιόδους από το 2021 έως 2023. Το κόστος ενός αυτοκινήτου Dallara F2 2018 ανέρχεται σε 500.000 ευρώ. Αυτό περιλαμβάνει τους τροχούς, τα φτερά, το τιμόνι και άλλα εξαρτήματα. Ωστόσο, τα 500.000 ευρώ δεν περιλαμβάνουν τον κινητήρα. Σύστημα Κίνησης Το τρέχον κιβώτιο ταχυτήτων κατασκευάζεται από την Hewland (χρησιμοποιώντας το μοντέλο LFSC-200). Επί του παρόντος, η σειρά χρησιμοποιεί ένα διαμορφωμένο κιβώτιο ταχυτήτων 6 ταχυτήτων με ηλεκτρό-υδραυλική λειτουργία μέσω paddle-shifters. Οι συμπλέκτες όλων των αυτοκινήτων παρέχονται από την ZF Sachs, με το συμπλέκτη πολλαπλών πλακών που λειτουργεί με μοχλό χειρός. Ζάντες Τροχών Η Ο.Ζ.Racing παρέχει αποκλειστικά ζάντες τροχών για όλα τα αυτοκίνητα από το 2005. Το μέγεθος των τροχών είναι 12 in × 13 in (305 mm × 330 mm) μπροστά και 13,7 in x 13 in (348 mm x 330 mm) πίσω μέχρι το 2019. Από το 2020 και μετά όλα τα αυτοκίνητα θα αλλάξουν σε ζάντες 18 ιντσών (457 mm) για την προετοιμασία της επέκτασης και στη Formula 1 από το 2022. Τα νέα μεγέθη των τροχών θα είναι 12 × 18 ίντσες (305 mm × 457 mm) στα μπροστινά μέρη και 13,7 σε × 18 ίντσες (348 mm × 457 mm) στα πίσω μέρη. Οι ζάντες όλων των αυτοκινήτων της Φόρμουλα 2 είναι κατασκευασμένες από κράμα μαγνησίου. Ελαστικά Παρόμοια με την αλλαγή του 2011 για τη Formula 1, η Pirelli είναι τώρα ο μοναδικός προμηθευτής ελαστικών για το πρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα της Φόρμουλα 2 τρέχει με διαφορετικά μεγέθη όπως το F1 από το 2017 (λόγω του γεγονότος ότι τα ελαστικά της Formula 1 του 2017 είναι ευρύτερα). Φρένα Η Brembo προμηθεύει δαγκάνες φρένων μονομπλόκ και κουδούνια δίσκου, τα οποία είναι αποκλειστικά μόνο για τη Formula 2. Η Carbone Industrie προμηθεύει επίσης δισκόφρενα άνθρακα για το Πρωτάθλημα. Τα δισκόφρενα έχουν μέγεθος 278 mm × 28 mm. Δεξαμενή καυσίμων Η τρέχουσα δεξαμενή καυσίμου της Dallara F2 2018, το ρεζερβουάρ καυσίμου μεταφέρθηκε πάνω από το τυποποιημένο ρεζερβουάρ της FIA με χωρητικότητα έως 125 λίτρα. Ο ανεφοδιασμός κατά τη διάρκεια ενός αγώνα απαγορεύεται επί του παρόντος, λόγω ασφάλειας και κόστους. Επίσημος ιστότοπος | Το Πρωτάθλημα Φόρμουλα 2 είναι ένα πρωτάθλημα αγώνων δευτέρας κατηγορίας που διοργανώνεται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (FIA). Το πρωτάθλημα εισήχθη το 2017, μετά την αναδιαμόρφωση της μακροπρόθεσμης σειράς αγώνων της GP2. Σχεδιασμένο για να καταστήσει τους αγώνες προσιτούς για τις ομάδες και για να καταστεί ιδανικός χώρος εκπαίδευσης για τη Φόρμουλα 1, η Φόρμουλα 2 έχει καταστήσει υποχρεωτική για όλες τις ομάδες να χρησιμοποιούν το ίδιο σασί, κινητήρα και ελαστικά, έτσι ώστε να αντικατοπτρίζεται η πραγματική ικανότητα των οδηγών. Η Φόρμουλα 2 αγωνίζεται κυρίως σε ευρωπαϊκές πίστες, αλλά έχει εμφανίσεις σε άλλες διεθνείς πίστες αγώνων, καθώς και με τους πιο πρόσφατους αγώνες στην σεζόν του 2017 στην πίστα στο Μπαχρέιν και στην πίστα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A6%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_2 |
Κοτόπουλο ταντούρι | Κατά την διάρκεια της ύπαρξης του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού, πιθανώς υπήρχαν πιάτα παρόμοια με το κοτόπουλο ταντούρι. Σύμφωνα με τον γνωστό αρχαιολόγο και αντιπρόεδρο του κολλεγίου του Ντεκάν καθηγητή Βασάντ Σίντε, τα πρώτα στοιχεία για ένα πιάτο παρόμοιο με το σημερινό κοτόπουλο ταντούρι εντοπίζονται στον πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού και ανάγονται στο 3000 π.Χ. Η ομάδα του έχει βρει φούρνους που χρονολογούνται από την εποχή του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού, οι οποίοι μοιάζουν με τα ταντούρ που χρησιμοποιούν στο ινδικό κρατίδιο Παντζάμπ. Έχουν επίσης βρεθεί απομεινάρια οστών κοτόπουλου. Το σουσρούτα σαμχίτα αναφέρει το μαγείρεμα κρέατος στο φούρνο (κάντου) αφού μαριναριστεί σε μπαχαρικά όπως μαύρο σινάπι (ράι), σκόνη και αρωματικά μπαχαρικά. Σύμφωνα με τον Αχμέντ (2014), οι φούρνοι που είχαν στον πολιτισμό του Ινδού ίσως εκτελούσαν παρόμοια λειτουργία με τα σύγχρονα ταντούρ του Παντζάμπ.Το κοτόπουλο ταντούρι ως πιάτο ξεκίνησε να αναπτύσσεται στο Παντζάμπ πριν την διαίρεση της Ινδίας σε Ινδία και Πακιστάν. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, το κοτόπουλο ταντούρι έγινε γνωστό στο Μότι Μαχάλ του Πεσαβάρ από τους ινδουιστές παντζαμπιανούς Κουντάν Λαλ Τζάγκι, Θακούρ Ντας και Κουντάν Λαλ Γκουτζράλ, καθώς και τους ιδρυτές του εστιατορίου Μότι Μαχάλ. Ο Μόχα Σινγκ ίδρυσε το εστιατόριο στο Πεσαβάρ της Βρετανικής Ινδίας, η οποία αποτελεί μέρος του Πακιστάν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το κοτόπουλο ταντούρι πρωτοεμφανίστηκε σε μενού στην δεκαετία του 1960. Φέρεται ότι η Ζακλίν Κένεντι έφαγε κοτόπουλο ταντούρι ταξιδεύοντας αεροπορικώς από την Ρώμη προς τη Βομβάη το 1962. Το 1963, οι Los Angeles Times, δημοσίευσαν μια συνταγή του κοτόπουλου ταντούρι σε άρθρο με τίτλο "η οικοδέσποινα αναζητά μια νέα ιδέα σε ένα πάρτι δείπνου", ενώ το 1964 η ίδια εφημερίδα παρουσίασε μια παρόμοια συνταγή. Το ωμό κοτόπουλο μαριναρίζεται σε ένα μείγμα νταχί (γιαούρτι) και ταντούρι μασάλα, ένα μείγμα μπαχαρικών. Καρυκεύεται και χρωματίζεται με διάφορα πράγματα, όπως κόκκινο πιπέρι, κόκκινο τσίλι σε σκόνη, Κασμιρικό κόκκινο τσίλι σε σκόνη, κουρκουμάς ή χρωστικές τροφίμων. Γενικά, το δέρμα συνήθως αφαιρείται πριν ξεκινήσει το μαρινάρισμα και ψήσιμο του κοτόπουλου. Το μαριναρισμένο κοτόπουλο προσκολλείται σε ξυλάκια και μαγειρεύεται σε υψηλές θερμοκρασίες σε φούρνο ταντούρ, ο οποίος θερμαίνεται με κάρβουνο ή ξύλο. Το πιάτο μπορεί να μαγειρευτεί σε συμβατικό φούρνο. Επίσης μαγειρεύεται σε σούβλα ή ψησταριά, ή πάνω από καυτά κάρβουνα.Υπάρχει μια σειρά από συνταγές κοτόπουλου ταντούρι, από τις οποίες άλλες ψήνονται πάνω από τα κάρβουνα και άλλες με ταντούρ. Μερικές συνταγές είναι οι τσίργκα (ψητό κοτόπουλο), ταντούρι μουργκ (ψητό κοτόπουλο με αμύγδαλα), μουργκ καμπάμπ σίχι (γεμιστό κοτόπουλο στη σούβλα), κουκάρ ταντούρι (κοτόπουλο στη σούβλα με ατμό), ταντούρι μουργκ μασαλεντάρ (καρυκευμένο κοτόπουλο στην σούβλα), μούργκι μπογκάρ (κοτόπουλο σε στυλ μπογκάρ). Το κοτόπουλο ταντούρι τρώγεται ως ορεκτικό ή κύριο πιάτο. Συχνά συνοδεύεται με ψωμί ναν. Είναι η βάση διαφόρων κάρυ με βάση τη κρέμα (π.χ. κοτόπουλο βουτύρου). Στην Βεγγάλη υπάρχει μια τοπική παραλλαγή του κοτόπουλου ταντούρι. Προετοιμάζεται από το ρούγι πόστο και σερβίρεται σε πολλά εστιατόρια, ιδιαίτερα σε αυτά που βρίσκονται ανάμεσα στο Κολαγκάτ και τη Καλκούτα. Το κοτόπουλο ταντούρι έγινε γνωστό στην ανεξάρτητη Ινδία όταν το τοπικό παράρτημα του Μότι Μαχάλ στο Νταργιαγκάντζ του Δελχί σέρβιρε κοτόπουλο ταντούρι στον πρώτο πρωθυπουργό της χώρας, Τζαβαχαρλάλ Νεχρού. Εκεί, το κοτόπουλο ταντούρι έγινε μια τυπική προσφορά σε επίσημες δεξιώσεις.Tandoori κοτόπουλο Η φήμη του κοτόπουλου ταντούρι οδήγησε την παραγωγή πολλών τοπικών παραλλαγών, όπως το κοτόπουλο <i id="mwsg">τίκα</i> (από το κοτόπουλο τίκα προέρχεται και το κοτόπουλο τίκα μασάλα, το οποίο είναι δημοφιλές στην Βρετανία), το οποίο σερβίρεται από Ινδικά εστιατόρια σε όλο τον κόσμο. Σχεδόν όλα τα παράγωγα του κοτόπουλου ταντούρι συμπεριλαμβάνουν γιαούρτι και μαρινάρισμα. | Το κοτόπουλο ταντούρι είναι πιάτο κοτόπουλου το οποίο παρασκευάζεται από ψητό κοτόπουλο μαριναρισμένο με γιαούρτι και μπαχαρικά. Ψήνεται στο ταντούρ, ένα κυλινδρικό πήλινο φούρνο. Το πιάτο προέρχεται από την Ινδική υποήπειρο, αν και είναι δημοφιλές και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF_%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9 |
Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Έβρου | Η «Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Έβρου» συστάθηκε το 1969, έπειτα από την απόσχιση των σωματείων του νομού Έβρου από την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θράκης. Η δομή του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Έβρου είναι η εξής: Α΄ Κατηγορία Β΄ Κατηγορία Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Έβρου. 1 Την περίοδο 2019–20 η διοργάνωση του κυπέλλου διεκόπη λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Μέσω της διαδικασίας της κλήρωσης μεταξύ των εναπομείναντων ομάδων, Α.Ε. Διδυμοτείχου, Γ.Σ. Ένωση Οινόης, Εθνικός Νεοχωρίου, Π.Σ. Ένωση Αλεξανδρούπολης, Ιπποκράτης Αλεξανδρούπολης, Ατρόμητος Άβαντας και Ακρίτας Δαδιάς, αναδείχθηκε το ζευγάρι του τελικού και η κυπελλούχος ομάδα, Α.Ε. Διδυμοτείχου που την επόμενη σεζόν συμμετείχε στο Κύπελλο Ελλάδας.2 Την περίοδο 2020–21 η διοργάνωση του κυπέλλου, όπως και τα τοπικά πρωταθλήματα, διακόπηκαν λόγω νέας έξαρξης της πανδημίας του κορονοϊού. Κατόπιν αποφασίστηκε η οριστική τους ματαίωση, θεωρούμενα ως μη γενόμενα. Επίσημος ιστότοπος | Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Έβρου (Ε.Π.Σ.Ε.) είναι το όργανο διοίκησης του ποδοσφαίρου στο νομό Έβρου. Ιδρύθηκε το 1969, εδρεύει στην Αλεξανδρούπολη και είναι μέλος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Ε.Π.Ο.). Είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του τοπικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου, όπως και των πρωταθλημάτων εφήβων και παίδων. Συντονίζει επίσης τις δραστηριότητες των μικτών ομάδων νέων και παίδων, οι οποίες εκπροσωπούν το νομό σε εθνικό επίπεδο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%88%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Περιφέρεια Μορογκόρο | Η Περιοχή διοικητικά διαιρείται σε 6 επαρχίες: Για τις βουλευτικές εκλογές, η Τανζανία διαιρείται σε εκλογικές περιφέρειες. Από τις εκλογές του 2010 η Περιφέρεια Μορογκόρο, είχε δέκα εκλογικές περιφέρειες: Η Περιφέρεια Μορογκόρο έχει μια σειρά από Πανεπιστήμια, όπως: το Sokoine University of Agriculture, το Jordan University College, το Morogoro Muslim University και το Mzumbe University. Υπάρχουν επίσης κολέγια, όπως: το Morogoro Teachers' College, το Dakawa Teachers' College και το Land College. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε άλλα μέρη του κόσμου οι περισσότεροι Έλληνες στη διασπορά, δημιούργησαν την καριέρα τους στο εμπόριο και στις επιχειρήσεις εστίασης (ξενοδοχεία και εστιατόρια). Στην Τανγκανίκα όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων έγιναν κατασκευαστές σιδηροδρόμων και αργότερα διευθυντές φυτειών, ιδιοκτήτες φυτειών σε σχοινοκτήματα στην Τάνγκα (Tanga) και στο Μορογκόρο (Morogoro), ξεκίνησαν τις φυτείες του καφέ και τις μικτές φυτείες πέριξ του Μόσι (Moshi) και της Αρούσα (Arusha) ή την καλλιέργεια του καπνού στην Ιρίνγκα (Iringa). Αυτοί οι Έλληνες διεκδικούν τη δική τους θέση στην αποικιακή κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι τη ρευστότητα και την ασάφεια των αποικιακών ιεραρχιών, οι οποίες διαδραματίζουν διαφορετικές αξιώσεις ότι είναι είτε Ευρωπαίοι, είτε Έλληνες είτε άνθρωποι που είναι ικανότεροι να κατανοήσουν και να συνεργαστούν με τους Αφρικανούς απ' ότι οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι Ινδοί, λόγω της έλλειψης των φυλετικών διακρίσεων και της κατανόησής των στην εκτεταμένη οικογενειακή ζωή.Το Μορογκόρο και η γύρω περιφέρειά του, είναι πλούσια σε γεωργική παραγωγή. Τα εδάφη της είναι εύφορα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά ωραία σχοινοκτήματα, ορισμένα από αυτά ανήκαν και σε Έλληνες. Εκτός των φυτειών σιζάλ, υπήρχαν και κτήματα όπου καλλιεργούσαν καπόκ, βαμβάκι, αραβόσιτο. Κατά το 1950, κατοικούσαν περί τους 100 Έλληνες, παρακάτω απαριθμούνται ορισμένοι από αυτούς: Η περιφέρεια Μορογκόρο (Morogoro) φιλοξενεί επίσης και πολλά άγρια ζώα, μερικά από τα οποία ανήκουν στους Big Five και τα οποία είναι διασκορπισμένα στο Εθνικό Πάρκο Μικούμι (Mikumi National Park), το Εθνικό Πάρκο των Ουντζούνγκουα Ορέων (Udzungwa Mountains National Park) και στο Καταφύγιο Θηραμάτων Σέλους (Selous Game Reserve). Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας Μορογκόρο Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Morogoro στο Wikimedia Commons | Η Περιφέρεια Μορογκόρο (Αγγλικά: Morogoro Region, Σουαχίλι: Mkoa wa Morogoro), είναι μια από τις 30 διοικητικέs περιφέρειες της Τανζανίας. Η Περιφερειακή πρωτεύουσα είναι ο δήμος του Μορογκόρο (Morogoro). Σύμφωνα με την εθνική απογραφή του 2012, η περιοχή είχε πληθυσμό 2.218.492 άτομα, η οποία ήταν υψηλότερη από την προ-απογραφής εκτίμηση των 2.209.072 ατόμων. Την περίοδο 2002-2012, ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού της περιοχής κατά 2,4 τοις εκατό, ήταν ο δέκατος τέταρτος υψηλότερος της χώρας. Επίσης, ήταν η 22η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή με 31 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.Η Περιφέρεια Μορογκόρο (Morogoro Region), συνορεύει στα Βόρεια με την Περιφέρεια Τάνγκα (Tanga Region), στα Ανατολικά με τις Περιφέρειες Πουάνι (Pwani Region) και Λίντι (Lindi Region), προς Νότο με την Περιφέρεια Ρουβούμα (Ruvuma Region) και στα Δυτικά με τις Περιφέρειες Ιρίνγκα (Iringa Region) και Ντοντόμα (Dodoma Region). Ο Περιφερειακός Επίτροπος για την Περιφέρεια Μορογκόρο (Morogoro Region), είναι ο Dr. Steven Kwebwe. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%BF |
Μάρκος Παγδατής | Ο πατέρας του Μάρκου Παγδατή είναι Λιβανέζος, ο οποίος μετανάστευσε στην Κύπρο και η μητέρα του είναι Κύπρια. Ξεκίνησε να παίζει αντισφαίριση από την ηλικία των πέντε μαζί με τον πατέρα και τα αδέλφια του. Στην ηλικία των έντεκα κατάλαβε ότι η αντισφαίριση ήταν περισσότερο από ένα παιχνίδι. Σε ηλικία δεκατριών ετών ήταν κατά πολύ ανώτερος από τα παιδιά της ηλικίας του έτσι οι γονείς του αποφάσισαν ότι πρέπει να πάει στο εξωτερικό για να βρει μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Έτσι λοιπόν μεταβαίνει στη Γαλλία, στις ακαδημίες Μουράτογλου με υποτροφία. Ο Παγδατής ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής αντισφαίρισης εφήβων το 2003. Έγινε επαγγελματίας τον ίδιο χρόνο. Κάνει μέτριες εμφανίσεις στην αρχή του έτους που στη συνέχεια βελτιώθηκαν αρκετά. Στο US Open πραγματοποιεί την πρώτη του εμφάνιση σε Grand Slam, νικώντας μάλιστα στο πρώτο γύρο τον Ολιβιέρ Μουτίς (2–6, 6–2, 6–1, 7–5). Ήταν επίσης ένας από τους δύο αντισφαιριστές που κατάφεραν να αποσπάσουν σετ από τον μετέπειτα πρωταθλητή Ρότζερ Φέντερερ. Ο Παγδατής ξεκίνησε το 2006 στον αριθμό 54 της παγκόσμιας κατάταξης και με ένα συνεχώς αναβαθμισμένο παιγνίδι νικώντας τον Αμερικανό Andy Roddick, δεύτερο στην παγκόσμια κατάταξη, στον τέταρτο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν σε τέσσερα σετ (6-4, 1-6, 6-3, 6-4). Συνέχισε με νίκη επί του Αργεντινού David Nalbandian, αριθμό 4, με 3-6, 5-7, 6-3, 6-4, 6-4. Είναι η πρώτη φορά που ο Παγδατής προχωρά μέχρι και τον τελικό ενός Grand Slam. Τα επιτυχή αποτελέσματα σε Γκραντ Σλαμ συνεχίστηκαν στο Γουίμπλεντον, όπου έφτασε ώς τον ημιτελικό, χάνοντας από τον Ραφαέλ Ναδάλ. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους κατάφερε να κερδίσει στον τελικό του China Open τον Κροάτη Mario Ancic και να αναδειχθεί νικητής της διοργάνωσης. Στις 4 Φεβρουαρίου του 2007 κατέκτησε το τουρνουά στο Ζάγκρεμπ, κερδίζοντας στον τελικό τον Κροάτη Ιβάν Λιούμπισιτς, με 2-1 (7-6, 4-6, 6-4). Στις 17 Ιουνίου αγωνίστηκε στον τελικό του τουρνουά Gerry Weber, στη Χάλε της Γερμανίας, ηττήθηκε όμως από τον Τσέχο Τόμας Μπέρντιχ με 7-5, 6-4. Ο Μάρκος Παγδατής παίζει στη γερμανική Bundesliga 30 ετών για την TC Pfarrkirchen από το 2021 και ήταν πρωταθλητής Γερμανίας εκεί το 2022 και το 2023. 2005: Κύπριος αθλητής της χρονιάς cy 2007: Βραβείο άριστου αθλητή 2006, από την Ένωση Αθλητικογράφων Κύπρου Μάρκος Παγδατής - Ιστοσελίδα Μάρκος Παγδατής - Ιστοσελίδα για τους φίλους του Μάρκου | Ο Μάρκος Παγδατής (17 Ιουνίου 1985) είναι Κύπριος αντισφαιριστής. Γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου από γονείς με μαρωνιτική-λιβανέζικη και ελληνική-κυπριακή καταγωγή. Έγινε γνωστός το 2006, έχοντας αξιοσημείωτη παρουσία στο Αυστραλιανό Όπεν, και την ίδια χρονιά έφτασε στον ημιτελικό του Τουρνουά Γουίμπλεντον και στην 8η θέση στην παγκόσμια κατάταξη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%82 |
Σίβυλλα της Κλέβης | Ήταν η πρώτη κόρη του Ιωάννη Γ΄ δούκα της Κλέβης και της Μαρίας των Γύλιχ, κόρης του Γουλιέλμου Δ΄ δούκα του Γύλιχ-Μπεργκ. Παντρεύτηκε το 1527 τον Ιωάννη-Φρειδερίκο Α΄ εκλέκτορα της Σαξονίας και είχε τέκνα: Ιωάννης-Φρειδερίκος Β΄ 1529-1595, δούκας της Σαξονίας. Ιωάννης-Γουλιέλμος 1530-1573, δούκας της Σαξονίας-Βαϊμάρης. Ιωάννης-Φρειδερίκος Γ΄ 1554-1565, δούκας της Σαξονίας. Ιωάννης-Ερνέστος 1535, απεβ. νήπιο. Faith and Power: Saxony in Europe during the Reformation period, Dresden 2004, p. 149. Joachim Bauer/Dagmar Blaha: The deaths of John Frederick and his wife Sibylle, in: Sächsische Heimatblätter 50 (2004), vol. I, pp. 78–84. Carl August Hugo Burkhardt: Letters of Sybille of Jülich-Cleves-Berg to her husband John Frederick the Magnanimous, Elector of Saxony, in: Journal of the Berg Historical Society, vol. V, 1868, pp. 1–184. Sylvia Weigelt: "The men pleasure and joy to be": women to Luther. Wartburg 2011. Heinrich Theodor Flathe: Electress of Saxony, in: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). vol. 34, Duncker & Humblot, Leipzig 1892, p. 141. | H Σίβυλλα, γερμ. Sibylle von La Marck von Cleves (17 Ιανουαρίου 1512 - 21 Φεβρουαρίου 1554) από τον Οίκο του Λα Μαρκ ήταν κόρη του δούκα της Κλέβης και με τον γάμο της έγινε εκλέκτορας της Σαξονίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%B2%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%AD%CE%B2%CE%B7%CF%82 |
Τι έκανες μπαμπά στην Άγρια Δύση | Στην Παμπλόνα της Ισπανίας, οι μεσήλικες φίλοι Μιτς Ρόμπινς, Εντ Φουρίλο και Φιλ Μπερκουίστ συμμετέχουν στην κούρσα των ταύρων. Γυρνώντας στη Νέα Υόρκη, ο Μιτς συνειδητοποιεί ότι αυτός και οι φίλοι του χρησιμοποιούν περιπετειώδη ταξίδια ως απόδραση από τη βαρετή ζωή τους. Ο Μιτς μισεί τη δουλειά του στις πωλήσεις διαφημίσεων στο ραδιόφωνο. Ο Φιλ παγιδεύεται σε έναν γάμο χωρίς αγάπη με μια τρελή σύζυγο ενώ διευθύνει το σούπερ μάρκετ του πεθερού του (ο οποίος εκφοβίζει τον Φιλ). Ο Εντ είναι επιτυχημένος πωλητής αθλητικών ειδών που παντρεύτηκε πρόσφατα μια πολύ νεότερη γυναίκα αλλά αντιστέκεται στο να κάνει οικογένεια. Στο πάρτι των 39ων γενεθλίων του Μιτς, ο Φιλ και ο Εντ χαρίζουν στον Μιτς ένα ταξίδι για να συνοδεύσουν οι τρεις τους ένα κοπάδι με βοοειδή σε ένα ταξίδι δύο εβδομάδων από το Νέο Μεξικό στο Κολοράντο. Η 20χρονη υπάλληλος του Φιλ έρχεται απροσδόκητα στο πάρτι και ανακοινώνει ότι είναι έγκυος με το μωρό του, με αποτέλεσμα η γυναίκα του Φιλ, Αρλίν, να αποχωρήσει. Η σύζυγος του Μιτς, Μπάρμπαρα, επιμένει να πάει στο ταξίδι για να βρει νέο σκοπό στη ζωή του. Στο Νέο Μεξικό, οι τρεις φίλοι συναντούν τον Κλέι Στόουν, ιδιοκτήτη ενός ράντσου, και τους συναδέλφους τους οδηγούς βοοειδών: τους επιχειρηματίες αδερφούς Μπάρι και Άιρα Σάλοβιτς, τη νεαρή και ελκυστική Μπόνι και τους πατέρα και γιο οδοντιάτρους Μπεν και Στιβ Τζέσαπ. Ο Μιτς έρχεται αντιμέτωπος με τους βοηθούς του ράντσου, τον Τζεφ και τον Τι Αρ, όταν αυτοί αρχίζουν να παρενοχλούν σεξουαλικά την Μπόνι. Το αφεντικό τους, ο Κέρλι, επεμβαίνει, αν και ταπεινώνει άθελά του τον Μιτς. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, ο Μιτς προκαλεί κατά λάθος ταραχή που καταστρέφει την κατασκήνωση. Ενώ ψάχνει για αδέσποτα ζώα, ο Μιτς ανακαλύπτει ότι ο Κέρλι είναι ευγενική φύση κάτω από το τραχύ εξωτερικό του. Ο Κέρλι ενθαρρύνει τον Μιτς να ανακαλύψει το "ένα πράγμα" στη ζωή του που είναι πιο σημαντικό για αυτόν. Στην πορεία, ο Μιτς βοηθά στη γέννηση ενός μοσχαριού από μια ετοιμοθάνατη αγελάδα. Ο Μιτς ονομάζει το μοσχάρι Νόρμαν. Λίγο αργότερα, ο Κέρλι παθαίνει θανατηφόρο καρδιακό επεισόδιο, αφήνοντας το αυτοκίνητο υπό τον έλεγχο του Τζεφ και του Τι Αρ. Ο μάγειρας της κατασκήνωσης, ο Κούκι, μεθάει και χαλάει κατά λάθος τα τρόφιμα, σπάζοντας ταυτόχρονα το πόδι του. Όταν οι Τζέσαπ πηγαίνουν τον Κούκι σε μια κοντινή πόλη, ο Τζεφ και ο Τι Αρ μεθάνε. Ακολουθεί καβγάς στον οποίο απειλούν να σκοτώσουν τον Νόρμαν και επιτίθενται στον Μιτς. Ο Φιλ και ο Εντ παρεμβαίνουν και ο Φιλ απειλεί τον Τζεφ με όπλο. Αμέσως μετά, ο Τζεφ και ο Τι Αρ εγκαταλείπουν την ομάδα. Η Μπόνι και οι Σάλοβιτς πηγαίνουν προς το ράντσο του Κολοράντο, ενώ ο Εντ και ο Φιλ μένουν πίσω για να ολοκληρώσουν τη διαδρομή. Ο Μιτς φεύγει, αλλά σύντομα επιστρέφει για να ξαναβρεί τους φίλους του. Αφού αντιμετωπίσουν μια δυνατή καταιγίδα, οδηγούν το κοπάδι στο Κολοράντο. Όταν ο Νόρμαν παραλίγο να πνιγεί καθώς το κοπάδι διασχίζει ένα ποτάμι, ο Μιτς τον σώζει. Παρασύρονται και οι δυο τους από το ρεύμα, αλλά τους σώζουν ο Φιλ και ο Εντ και φτάνουν με ασφάλεια στο ράντσο του Κολοράντο. Όταν ο Στόουν προσφέρεται να τους αποζημιώσει όλους, οι Τζέσαπ προτιμούν να αναβάλουν τη διαδρομή για το μέλλον. Ωστόσο, ο Κλέι αποκαλύπτει ότι θα πουλήσει το κοπάδι σε μια εταιρεία συσκευασίας κρέατος. Ο Μιτς, ο Φιλ και ο Εντ αρχικά πιστεύουν ότι έσωσαν τα βοοειδή μάταια, αλλά αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν την εμπειρία τους για να επανεκτιμήσουν τη ζωή τους. Οι άνδρες επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη. Ο Μιτς, πιο ευτυχισμένος, ξανασμίγει με τη Μπάρμπαρα και τα δύο τους παιδιά. Έχει επίσης φέρει τον Νόρμαν στο σπίτι ως κατοικίδιο. Ο Φιλ μαθαίνει ότι η υπάλληλός του δεν ήταν ποτέ έγκυος. Ο Εντ σκοπεύει να κάνει παιδιά με τη γυναίκα του. Ο Μιτς είναι έτοιμος να ξαναρχίσει τη ζωή του με νέο όραμα. Η πλοκή της ταινίας, που έχει θέμα ερασιτέχνες καουμπόηδες που μάχονται με κακούς καθώς συνεχίζουν να οδηγούν ένα κοπάδι με βοοειδή μετά τον θάνατο του επικεφαλής τους, θεωρήθηκε ότι είναι παρόμοια με την Οι καουμπόι του Τζον Γουέιν, αν και εκείνη ήταν ένα δραματικό γουέστερν και όχι κωμωδία. Στα απομνημονεύματά του το 2013, ο Μπίλι Κρίσταλ γράφει για το πώς έγινε το κάστινγκ της ταινίας. «Ο Πάλανς», λέει, «ήταν η πρώτη επιλογή από την αρχή, αλλά είχε δεσμευτεί για άλλη ταινία». Επικοινώνησε με τον Τσαρλς Μπρόνσον για τον ρόλο, ο οποίος τον απέρριψε αγενώς επειδή ο χαρακτήρας πεθαίνει. Ο Πάλανς τελείωσε την άλλη υποχρέωσή του και κατάφερε να συμμετάσχει στο καστ. Ο Ρικ Μοράνις, ο οποίος αρχικά είχε επιλεγεί ως Φιλ, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την παραγωγή λόγω ασθένειας της συζύγου του. Ο Ντάνιελ Στερν ήταν ο αντικαταστάτης του για τον ρόλο. Στην ταινία έκανε το ντεμπούτο του ο ηθοποιός Τζέικ Τζίλενχαλ. Στο Rotten Tomatoes, το Τι έκανες μπαμπά στην άγρια Δύση; έλαβε βαθμολογία 91% με βάση 43 κριτικές. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου λέει: «Με ένα εξαιρετικά ταλαντούχο καστ και αρκετή ένταση μέσης ηλικίας [...], το Τι έκανες μπαμπά στην άγρια Δύση; χρησιμοποιεί παγκόσμια ζητήματα για να βγάλει πολύ γέλιο». Στο Metacritic η ταινία έχει μέσο όρο βαθμολογίας 70 στα 100, με βάση κριτικές 25 κριτικών. Ο Τζακ Πάλανς, για τον ρόλο του ως Κέρλι, κέρδισε Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου το 1992, το οποίο ήταν η μοναδική υποψηφιότητα για Όσκαρ που έλαβε η ταινία. Ο λόγος του κατά την αποδοχή του βραβείου μνημονεύεται περισσότερο για την επίδειξη έλξεων με ένα χέρι, που ισχυρίστηκε ότι έκανε για να πείσει τους ασφαλιστικούς πράκτορες του στούντιο ότι ήταν αρκετά υγιής για να δουλέψει στην ταινία. Ο Μπίλι Κρίσταλ ήταν ο παρουσιαστής των βραβείων Όσκαρ και χρησιμοποίησε αυτό το χιουμοριστικό περιστατικό για πολλά αστεία κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Αργότερα το ίδιο βράδυ, ο Πάλανς έβαλε το Όσκαρ στον ώμο του Κρίσταλ και είπε: "Μπίλι Κρίσταλ... ποιος το περίμενε ότι θα ήσουν εσύ;" Ο Κρίσταλ έγραψε στο βιβλίο του: «Πίναμε μαζί σαμπάνια και μπορούσα να φανταστώ τι σκεφτόταν ο Τσαρλς Μπρόνσον πηγαίνοντας για ύπνο εκείνο το βράδυ». Τα Όσκαρ της επόμενης χρονιάς άνοιξαν με τον Πάλανς να φαίνεται να τραβάει ένα γιγάντιο βραβείο Όσκαρ, με τον Κρίσταλ (και πάλι τον οικοδεσπότη) να οδηγεί στο αντίθετο άκρο. Το επεισόδιο του Muppets Tonight με καλισμένο τον Μπίλι Κρίσταλ περιλάμβανε μια παρωδία με τίτλο "City Schtickers", με τον Κέρμιτ και τον Φόζι στους ρόλους των Κέρμπι και Στερν. Τι έκανες μπαμπά στην Άγρια Δύση στην IMDb Τι έκανες μπαμπά στην Άγρια Δύση στο Box Office Mojo Τι έκανες μπαμπά στην Άγρια Δύση στο Rotten Tomatoes | Το Τι έκανες μπαμπά στην Άγρια Δύση; (πρωτότυπος τίτλος στα αγγλικά: City Slickers) είναι αμερικανικό κωμικό γουέστερν του 1991, σε σκηνοθεσία Ρον Άντεργουντ, με πρωταγωνιστές τους Μπίλι Κρίσταλ, Ντάνιελ Στερν, Μπρούνο Κίρμπι και Τζακ Πάλανς. Σε δεύτερους ρόλους εμφανίζονται οι Πατρίσια Γουέτιγκ, Χέλεν Σλέιτερ και Νομπλ Γουίλινγκχαμ, με τον Τζέικ Τζίλενχαλ να κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο. Για την ερμηνεία του, ο Τζακ Πάλανς κέρδισε Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε από τους Λόουελ Γκανζ και Μπάμπαλου Μέιντελ και τα γυρίσματα έγιναν στη Νέα Υόρκη, το Νέο Μεξικό το Ντουράνγκο του Κολοράντο και την Ισπανία. Ένα σίκουελ με τίτλο Τι έκανες μπαμπά στην Άγρια Δύση 2 κυκλοφόρησε το 1994 με το ίδιο καστ, με εξαίρεση τον Κέρμπι, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Τζον Λόβιτς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B9_%CE%AD%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%86%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%94%CF%8D%CF%83%CE%B7 |
Γιοχάνα Σπίρι | 1871: Ein Blatt auf Vrony’s Grab 1872: Nach dem Vaterhause! 1873: Aus früheren Tagen. 1872: Ihrer Keines vergessen. 1872: Verirrt und gefunden (Aus dem Leben) (Erzählband) 1878: Heimathlos. (mit den Erzählungen Am Silser- und am Gardasee und Wie Wiseli’s Weg gefunden wird) 1879: Aus Nah und Fern. (mit den Erzählungen Der Mutter Lied und Peppino, fast eine Räubergeschichte) 1879: Verschollen, nicht vergessen. Ein Erlebnis, meinen guten Freundinnen, den jungen Mädchen 1880: Heidi’s Lehr- und Wanderjahre. Digitalisat und Volltext im Deutschen Textarchiv 1880: Im Rhonethal 1880: Aus unserem Lande. (mit den Erzählungen Daheim und wieder draussen und Wie es in Waldhausen zugeht) 1881: Am Sonntag 1881: Heidi kann brauchen, was es gelernt hat. 1881: Ein Landaufenthalt von Onkel Titus. 1882: Kurze Geschichten für Kinder und auch für Solche, welche die Kinder lieb haben. (mit den Erzählungen Beim Weiden-Joseph, Rosen-Resli, Der Toni von Kandergrund, Und wer nur Gott zum Freunde hat, dem hilft er allerwegen! und In sicherer Hut) 1883: Zwei Volksschriften (mit den Texten Ein goldener Spruch und Wie einer dahin kam, wo er nicht hin wollte) 1883: Wo Gritlis Kinder hingekommen sind. books.google ++ 1884: Gritlis Kinder kommen weiter.++ ++ beide Bücher ungekürzt in einem Band: Gritlis Kinder. Droemersche Verlagsanstalt Th. Knaur Nachf., München/Zürich 1957. 1885: Aus dem Leben eines Advocaten 1886: Kurze Geschichten für Kinder und auch für Solche, welche die Kinder lieb haben. Zweiter Band. (mit den Erzählungen Moni der Geissbub, Was der Grossmutter Lehre bewirkt, Vom This, der doch etwas wird, Am Felsensprung und Was Sami mit den Vögeln singt) 1887: Was soll denn aus ihr werden? Eine Erzählung für junge Mädchen 1888: Artur und Squirrel. 1888: Aus den Schweizer Bergen. (mit den Erzählungen In Hinterwald, Die Elfe von Intra und Vom fröhlichen Heribli) 1889: Was aus ihr geworden ist. Eine Erzählung für junge Mädchen. – später neu bearb. von Charlotte Gottschalk: Was aus Dori geworden ist, Hoch-Verlag 1956 1890: Einer vom Hause Lesa. Eine Geschichte für Kinder und auch für Solche, welche die Kinder lieb haben. (später auch unter dem Titel Die Kinder vom Lesahof. Das Lied des Berges, und Teil 2 des Originals unter Stefeli. Weitere Schicksale der Kinder vom Lesahof) 1890: Cornelli wird erzogen (Gotha, Friedrich Andreas Perthes) 1891: Volksschriften von Johanna Spyri. Zweiter Band. (mit den Texten In Leuchtensee und Wie es mit der Goldhalde gegangen ist) 1892: Schloss Wildenstein. 1901: Die Stauffer-Mühle Was Sami mit den Vögeln singt, ab 9 J., Schweizerisches Jugendschriftenwerk (SJW), Heft 78 Wer Gott zum Freunde hat, ab 9 J., SJW-Heft 79 Allen zum Trost, ab 9 J., SJW-Heft 80 Lauris Krankheit, ab 9 J., SJW-Heft 81/82 Vom This, der doch etwas wird, ab 10 J., SJW-Heft (2018) Η ιστορία της Χάιντι, Ψυχογιός (2014) Χάιντι, Άγκυρα (2010) Χάιντι, Σαββάλας (2009) Χάιντι, Η Καθημερινή (2008) Χάιντι, Επιφανίου Ηλίας (2008) Χάιντι, Καλοκάθη (2008) Χάιντι, Εκδόσεις Πατάκη (2008) Χάιντι, Άγκυρα (2007) Χάιντι, Βλάσση Αδελφοί (2006) Χάιντι, Modern Times (2006) Χάιντι, Καλοκάθη (2004) Η Χάιντι και η φίλη της η Κλάρα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2004) Η Χάιντι στην εξοχή ξανά, Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2004) Η Χάιντι στην πόλη, Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2004) Η Χάιντι στο βουνό, Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2004) Χάιντι, Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2004) Χάιντι, Εκδόσεις Παπαδόπουλος (2003) Χάιντι, Ερευνητές (2002) Χάιντι, Κέδρος (2002) Χάιντι, DeAgostini Hellas (1999) Χάιντι, Αύρα (1998) Χάιντι, Ελαφάκι (1996) Χάιντι, Άγκυρα (1994) Χάιντι, Αστήρ (1988) Χάιντι, Μόκας Ε. - Μορφωτική Χάιντι, Ατλαντίς Χάιντι, Μόκας Ε. - Μορφωτική Έργα του/της Johanna Spyri στο Project Gutenberg Έργα της/του ή για την/τον Γιοχάνα Σπίρι στο Internet Archive Έργα της Johanna Spyri στο Classicreader.com Έργα της Johanna Spyri και έργα για αυτήν στην Εθνική Ελβετική Βιβλιοθήκη Έργα της Johanna Spyri και έργα για αυτήν στην Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη | Η Γιοχάνα Λουίζε Σπύρι (πατρικό Χόυσσερ/Heusser) (γερμανικά:Johanna Louise Spyri) (12 Ιουνίου 1827 - 7 Ιουλίου 1901) ήταν Ελβετίδα συγγραφέας μυθιστορημάτων, κυρίως παιδικών ιστοριών, περισσότερο γνωστή για το βιβλίο της Χάιντι. Γεννημένη στο Χίρτσελ, αγροτική περιοχή στο καντόνι της Ζυρίχης, στην Ελβετία, η Γιοχάνα πέρασε πολλά καλοκαίρια κοντά στην Κουρ στο καντόνι του Γκράουμπούντεν, τοποθεσία που χρησιμποποίησε αργότερα ως σκηνικό στα μυθιστορήματά της. Το 1852 η Γιοχάνα Χόυσερ παντρεύτηκε τον Μπέρνχαρντ Σπύρι, ο οποιός ήταν δικηγόρος. Ενόσω ζούσε στην πόλη της Ζυρίχης ξεκίνησε να γράφει για τη ζωή στην ύπαιθρο. Η πρώτη της ιστορία, Ein Blatt auf Vrony’s Grab, διαπραγματεύεται τη ζωή μιας γυναίκας που είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Τα επόμενα χράνια εμφανίστηκαν και άλλα έργα της τόσο για ενήλικες όσο και για παιδιά, μεταξύ αυτών και το μυθιστόρημα Χάιντι, το οποίο έγραψε σε 4 εβδομάδες. Η Χάιντι είναι η ιστορία ενός ορφανού κοριτσιού που ζει με τον παππού της στις Ελβετικές Άλπεις, καθώς και το πλέον γνωστό μυθιστόρημα της Σπύρι, διάσημο για τη ζωντάνια των περιγραφών του τόπου. Το 1884 πέθαναν ο σύζυγός της και το μοναχοπαίδι της. Μόνη της πλέον, αφιέρωσε τη ζωή της σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες και συνέγραψε περισσότερες από 50 ιστορίες ακόμα μέχρι το θάνατό της το 1901. Κηδεύτηκε στον οικογενειακό της τάφο στο νεκροταφείο Sihlfeld-A στη Ζυρίχη. Εικονική μορφή της Ελβετίας το πορτραίτο της τοποθετήθηκε σε γραμματόσημο το 1951 καθώς και σε αναμνηστικό νόμισμα ελβετικού φράγκου το 2009. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%87%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CE%A3%CF%80%CE%AF%CF%81%CE%B9 |
Τζαβάντ Νεκουνάμ | Ο Νεκουνάμ έπαιξε για πολλά χρόνια στην Πας Τεχεράνης μέχρι το 2005 που πήρε μεταγραφή για την Αλ Γουάντα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Την επόμενη σεζόν έπαιξε σε μια άλλη ομάδα της αραβικής χώρας, την Αλ Σάρτζα. Εγκεφαλικός παίκτης με καλές αμυντικές τοποθετήσεις και εξαιρετικός πασέρ δεν άργησε να αναδειχθεί και στο διεθνές ποδόσφαιρο.Το 2006 και μετά τις καλές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, ο Νεκουνάμ πήρε μεταγραφή για την Οσασούνα και έγινε ο πρώτος Ιρανός παίκτης που έπαιξε σε ισπανικό σύλλογο. Έμεινε στην ομάδα των Βάσκων για έξι σεζόν, παίζοντας σε 149 παιχνίδια και σημειώνοντας 24 γκολ. Τα χρόνια αυτά καθιερώθηκε ως ένας από τους καλύτερους μέσους στην εποχή του. Το 2012 σε ηλικία 32 ετών επέστρεψε στην πατρίδα του και την Εστεγλάλ. Υπέγραψε διετές συμβόλαιο αξίας $9,5 εκατομμυρίων με τον σύλλογο της Τεχεράνης και έγινε ο πιο καλοπληρωμένος παίκτης στην ιστορία του ιρανικού επαγγελματικού πρωταθλήματος. Με το νέο σύλλογο του στέφθηκε πρωταθλητής την πρώτη σεζόν. Στο τέλος του συμβολαίου του το 2014 πήγε με τετράμηνη συμφωνία στην Κουβέιτ ΣΚ με την οποία κατέκτησε το κύπελλο της χώρας. Ο Νεκουράμ έπαιξε για πρώτη φορά με την εθνική ομάδα του Ιράν τον Μάιο του 2000. Έγινε βασικός κατά τη διάρκεια των προκριματικών του 2002 και έπαιξε σε δύο από τους τρεις αγώνες του Ιράν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, όντας τιμωρημένος για τον τρίτο.Ο Νεκουράμ επίσης συμμετείχε στη νίκη του Ιράν στο τουρνουά ποδοσφαίρου των Ασιατικών Αγώνων του 2002 και στο Πρωτάθλημα Δυτικής Ασίας το 2004. Ήταν μέρος της αποστολής του Ιράν για τα Κύπελλα Ασίας του 2004, 2007 και 2011. Ήταν ο πρώτος σκόρερ της Μελί στα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 και συμμετείχε στη διοργάνωση ως αρχηγός της Εθνικής Ιράν. Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση ακολούθησε προπονητική καριέρα. Προφίλ στο στο Team Meli (στα Αγγλικά) Προφίλ του στο Transfermarkt (στα Αγγλικά) | ₩| όνομα = Τζαβάντ Νεκουνάμ | εικόνα = Iran vs. Angola 2014-05-30 (162).jpg | μέγεθος εικόνας = | λεζάντα = 2014 | πλήρες όνομα = | ημερομηνία γέννησης = 07 Σεπτεμβρίου 1980 (1980-09-07) | τόπος γέννησης = Ρέι, Ιράν | ύψος = 1,86 | θέση = Μέσος | περίοδοςνέων1 = | ομάδανέων1 = Ναφτ Τεχεράνης | περίοδοςνέων2 = | ομάδανέων2 = Πας Τεχεράνης | περίοδος1=1998-2005 | ομάδα1= Πας Τεχεράνης | συμμετοχές1=179 | γκολ1=45 | περίοδος2=2005-2006 | ομάδα2= Αλ Γουάχντα ΣΚΚ | συμμετοχές2=11 | γκολ2=3 | περίοδος3=2006 | ομάδα3= Αλ Σάρτζα ΣΚ | συμμετοχές3=14 | γκολ3=8 | περίοδος4=2006-2012 | ομάδα4= ΚΑ Οσασούνα | συμμετοχές4=149 | γκολ4=25 | περίοδος5=2012-2014 | ομάδα5= Εστεγλάλ ΦΚ | συμμετοχές5=44 | γκολ5=8 | περίοδος6=2014- | ομάδα6= Κουβέιτ ΣΚ | συμμετοχές6=11 | γκολ6=1 | περίοδος7 =2014-2015 | ομάδα7 =ΚΑ Οσασούνα | συμμετοχές7 =22 | γκολ7 =5 | περίοδος8 =2015-2016 | ομάδα8 = Σαϊπά ΦΚ | συμμετοχές8 =15 | γκολ8 =3 | περίοδος9 =2016 | ομάδα9 = Ελ Αραμπί | συμμετοχές9 =11 | γκολ9 =1 | συνολικέςσυμμετοχές=453 | συνολικάγκολ=95 | περίοδοςεθνικήςομάδας1=1998-2000 | εθνικήομάδα1= Ιράν U20 | συμμετοχέςεθνικήςομάδας1 = | γκολεθνικήςομάδας1 = | περίοδοςεθνικήςομάδας2=2002 | εθνικήομάδα2= Ιράν U23 | συμμετοχέςεθνικήςομάδας2 =6 | γκολεθνικήςομάδας2 =2 | περίοδοςεθνικήςομάδας3=2000-2015 | εθνικήομάδα3= Ιράν | συμμετοχέςεθνικήςομάδας3 =149 | γκολεθνικήςομάδας3 =39 | τίτλοι = }} Ο Τζαβάντ Νεκουνάμ (περσικά: جواد نکونام, γεννήθηκε 7 Σεπτεμβρίου 1980) είναι Ιρανός πρώην ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν ως μέσος, ενώ ήταν και ο αρχηγός της Εθνικής Ιράν. Είναι συν - κάτοχος του ρεκόρ συμμετοχών για την εθνική του ομάδα με 149. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CF%84_%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BC |
Συνεδριακό Κέντρο της Ρώμης | Το 1998 πραγματοποιήθηκε διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που οργανώθηκε από το δήμο της Ρώμης για τον σχεδιασμό του νέου Συνεδριακού κέντρου της Ιταλίας και δύο χρόνια αργότερα, το 2000 κηρύχθηκε από την κριτική επιτροπή το έργο του Massimiliano και της Doriana Fuksas. Το τελικό σχέδιο εγκρίθηκε το 2007 και ξεκίνησε η κατασκευή που ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 2016. Το κτήριο φιλοξένησε δύο εκδηλώσεις πριν την ολοκλήρωση του, την παρουσίαση του νέου HTC one τον Μάρτιο του 2013 και μία επίδειξη μόδας του σχεδιαστή Gattinoni τον Ιανουάριο του 2014. Το περίβλημα ακολουθεί τις αυστηρές γραμμές της αρχιτεκτονικής του 1930 που επικρατεί στην περιοχή και έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αιωρούμενο ημιδιάφανο «σύννεφο» που βρίσκεται στην «καρδιά του κτηρίου». Το συγκρότημα αποτελείται από τρία μέρη με διαφορετική αρχιτεκτονική προσέγγιση το καθένα. Την «theca» ένα διαμήκες γυάλινο κουτί με εμφανή μεταλλική κατασκευή που περιλαμβάνει τους δημόσιους χώρους. Γύρω από το “σύννεφο” έχουν δημιουργηθεί δύο δημόσιες πλατείες που συνιστούν ένα νέο κέντρο συνάντησης και δραστηριοτήτων για τους κατοίκους της περιοχής. Υπάρχουν, επιπλέον, μεταβαλλόμενοι χώροι ικανοί να φιλοξενήσουν μικρότερα συνέδρια, εκδηλώσεις και διαλέξεις. Το περίβλημα αποτελείται από διπλά υαλοστάσια και έχει ειδική μόνωση που το προστατεύει από τις ακτίνες του ηλίου. Το «cloud» (σύννεφο), μία μεταλλική αυτόνομη κατασκευή απροσδιόριστου σχήματος που βρίσκεται εσωτερικά της «theca» και φιλοξενεί το μεγάλο αμφιθέατρο ένα μπαρ και το φουαγιέ του αμφιθεάτρου. Το “σύννεφο” συνίστται από δομή με νευρώσεις από χάλυβα με μία ημιδιάφανη επικάλυψη 15.000 τ.μ. από ειδικά αναβαθμισμένο πλέξιγκλας (microperforated atex® 2000 TRL sheet). Το «blade» ένα δεύτερο κατακόρυφο κτήριο 17 ορόφων με μαύρη όψη. Σε αυτό στεγάζεται ένα ξενοδοχείο 439 δωματίων ,7 σουίτες, εστιατόριο και σπα. Η κατασκευή είναι σύμμεικτη, από μέταλλο και οπλισμένο σκυρόδεμα. Η όψη του καλύπτεται από διπλά μαύρα υαλοστάσια με ηλιακή προστασία. Η κατασκευή όλου του συγκροτήματος έχει μεγάλη αντοχή στο σεισμό και είναι υπολογισμένη βιοκλιματικά.Πολλά από τα αντικείμενα του κτηρίου είναι επίσης σχεδιασμένα από τους αρχιτέκτονες, όπως για παράδειγμα οι φημισμένες κόκκινες πολυθρόνες του αμφιθεάτρου. Το υπόγειο είναι προσβάσιμο από την οδό Cristoforo Colombo, μέσα από μία μεγάλη σκάλα που οδηγεί στο πρώτο φουαγιέ του κτηρίου που ανοίγεται σε ένα επίπεδο καθαρού ύψους 48 μέτρων που πλημμυρίζει από το φως του ήλιου. Η φαινομενική δομή του απροσδιόριστου σχήματος που καλύπτεται με διαφανή φύλλα υαλοβάμβακα, αναδύεται πάνω από το κεφάλι του περαστικού. Στη συνέχεια, βρίσκεται στο δεύτερο μεγάλο foyer με το «σύννεφο» να αιωρείται ακόμα. Το πλέξιγκλας από το οποίο αποτελείται η κάλυψη της μεταλλικής δομής του είναι ημιδιάφανο και επιτρέπει μερική οπτική επαφή με το εσωτερικό του. Μέσα στη «theca» βρίσκεται το «σύννεφο». Η αλληλοτομή τους έχει μεγάλη σημασία για το σύνολο διότι συμβολίζει τη σύνδεση μεταξύ του κέντρου της Ρώμης και του συνεδριακού κέντρου, όπως τονίζεται από τους ίδιους τους αρχιτέκτονες. Το «σύννεφο» απλώνεται στο κέντρο της κατασκευής και είναι προσβάσιμο μέσα από το “forum”, ένα κεντρικό διάδρομο που συνδυάζει τις δύο κατασκευές. Μέσα στο «σύννεφο» δημιουργούνται πέντε επίπεδα που ενώνονται μεταξύ τους με σκάλες και διαδρόμους με πολύπλοκες σχέσεις. Τα μπαλκόνια επιτρέπουν την οπτική επαφή μεταξύ των επιπέδων σε διάφορα σημεία. Το μεγαλύτερο μέρος του «σύννεφου» είναι το αμφιθέατρο που έχει πρόσβαση μόνο εσωτερικά αναγκάζοντας τον επισκέπτη να κάνει τη διαδρομή. | Το Συνεδριακό Κέντρο της Ρώμης ή, όπως αποκαλείται από τον κόσμο, «το σύννεφο» (La Nuvola), κτίστηκε από το Studio Fuksas με επικεφαλής τους Ιταλούς αρχιτέκτονες τους Massimiliano και Doriana Fuksas το 2016. Βρίσκεται στην επιχειρηματική περιοχή της Ρώμης, νότια του κέντρου και αποτελεί έναν κόμβο μεταξύ των οδών Cristoforo Colombo, Europa, Shakespeare και Asia. Έχει έκταση 55.000 τ.μ. και 48 μέτρα ύψος και αποτελεί το μεγαλύτερο κτήριο που έχει κτιστεί στη Ρώμη τα τελευταία 50 χρόνια. Στόχος του κτηρίου είναι να φιλοξενήσει συνέδρια κάθε τύπου, εκθέσεις και μεγάλης κλίμακας εκδηλώσεις. Αποτελείται από ένα μεγάλο αμφιθέατρο με χωρητικότητα 1850 άτομα που τοποθετείται μέσα στο «σύννεφο», ένα ξενοδοχείο 439 δωματίων και 7800 τ.μ. δημόσιου χώρου. Το 2012 βραβεύτηκε ως Best Building Site από το Royal Institute of British Architects στο Λονδίνο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%8E%CE%BC%CE%B7%CF%82 |
Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα | Οι παίκτες με έντονους χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι ενεργοί σε διεθνές επίπεδο. Οι παίκτες με πλάγια γράμματα κατέχουν επίσης το ρεκόρ για τις περισσότερες συμμετοχές για τη χώρα τους. Η κατάταξη έχει γίνει με απαρίθμηση των κρατών. Δεκατέσσερις χώρες (Αφγανιστάν, Βουλγαρία, Κουρασάο, Δανία, Νήσοι Φερόε, Ισλανδία, Λεσότο, Μαδαγασκάρη, Μογγολία, Νεπάλ, Ρουμανία, Σκωτία, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και Ηνωμένες Πολιτείες) έχουν δύο παίκτες ισόπαλους ως κορυφαίους σκόρερ. Η Ανγκουίλα, η Ερυθραία και το Γιβραλτάρ έχουν τρεις παίκτες και οι Παρθένοι Νήσοι έχουν έξι παίκτες ισόπαλους. Τελευταία ενημέρωση στις 15 Ιουνίου 2022. Παρακάτω είναι οι κορυφαίοι σκόρερ για κράτη που δεν είναι μέλη της FIFA, αλλά είναι συνδεδεμένα μέλη μιας από τις συνδεδεμένες συνομοσπονδίες της FIFA. Οι παίκτες με έντονους χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι ενεργοί σε διεθνές επίπεδο. Οι παίκτες με πλάγια γράμματα κατέχουν επίσης το ρεκόρ για τις περισσότερες συμμετοχές για τη χώρα τους. Αυτοί είναι οι πρώτοι σκόρερ για κράτη που δεν υπάρχουν σήμερα και δεν έχουν αναγνωρισμένη από τη FIFA ομάδα διάδοχο. Οι παίκτες με πλάγια γράμματα κατέχουν επίσης το ρεκόρ για τις περισσότερες συμμετοχές για τη χώρα τους. Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 150 ή περισσότερες διεθνείς συμμετοχές Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με τις περισσότερες επίσημες εμφανίσεις Κατάλογος ποδοσφαιριστών με τα περισσότερα τέρματα πρωταθλήματος Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 50 ή περισσότερα διεθνή γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών ανδρών με 500 ή περισσότερα γκολ Κατάλογος ποδοσφαιριστών που σημείωσαν ρεκόρ με χατ-τρικ RSSSF: Players with 100+ Caps and 30+ International Goals. 29 Δεκεμβρίου 2021 Περισσότερα γκολ από συμμετοχές. FIFA . 3 Ιουνίου 2009 Οι κορυφαίοι διεθνείς σκόρερ όλων των εποχών στην Ευρώπη UEFA. 9 Σεπτεμβρίου 2015 | Ο κατάλογος περιλαμβάνει τους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών για κάθε εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών ξεχωριστά. Αυτός ο κατάλογος δεν είναι κατάλογος με τους κορυφαίους διεθνείς σκόρερ όλων των εποχών, καθώς αρκετές χώρες έχουν δύο ή περισσότερους παίκτες με περισσότερα γκολ από τον πρώτο σκόρερ μιας άλλης χώρας. Απαριθμεί μόνο τον κορυφαίο σκόρερ κάθε χώρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B5%CF%81_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1 |
Χρυσή Μπάλα του 1998 | Επιπλέον, δεκαεννέα παίκτες προτάθηκαν αλλά δεν έλαβαν ψήφους: Τόνι Άνταμς, Ρομπέρτο Μπάτζο, Ζβόνιμρ Μπόμπαν, Φάμπιο Καναβάρο, Ντενίλσον, Τόρε Αντρέ Φλο, Αντριάν Ιλιέ, Φίλιππο Ιντζάγκι, Ρόμπερτ Γιάρνι, Χιντετόσι Νακάτα, Σάντεϊ Ολίσε, Πάβελ Νέντβεντ, Τζιανλούκα Παλιούκα, Μαρσέλο Σάλας, Ντέιβιντ Σίμαν, Αντρέι Σεβτσένκο, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν και Ιβάν Ζαμοράνο. Επίσημη σελίδα της Χρυσής Μπάλας του France Football | Η Χρυσή Μπάλα του 1998, δόθηκε στον καλύτερο ποδοσφαιριστή της Ευρώπης, όπως κρίθηκε από μια ομάδα αθλητικών δημοσιογράφων από χώρες μέλη της UEFA, τον Ζινεντίν Ζιντάν στις 22 Δεκεμβρίου 1998. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_1998 |
Υπολογιστικά Συστήματα Υποστήριξης Συνεργασίας | Η CSCW είναι ένα σχέδιο προσανατολισμένο στον ακαδημαϊκό τομέα που συγκεντρώνει μεταξύ άλλων κοινωνικούς ψυχολόγους,κοινωνιολόγους,ανθρωπολόγους και επιστήμονες των ηλεκτρονικών υπολογιστών.Παρά την ποικιλία των επιστημονικών κλάδων, CSCW είναι ένα αναγνωρίσιμο πεδίο έρευνας που επικεντρώθηκε στη κατανόηση των χαρακτηριστικών των αλληλένδετων ομαδικών εργασιών,με στόχο το σχεδιασμό επαρκής τεχνολογίας βασισμένη στους υπολογιστές για τη υποστήριξη τέτοιων συνεργατικών εργασιών. Με τη πάροδο των χρόνων, οι ερευνητές της CSCW έχουν εντοπίσει ορισμένες ουσιαστικές μεταβλητές πάνω στη συνεργασία. Ένας μη εξαντλητικός κατάλογος περιλαμβάνει: Επίγνωση: Άτομα που εργάζονται από κοινού πρέπει να είναι σε θέση να αποκτήσουν κάποιο επίπεδο κοινών γνώσεων σχετικά με τις δραστηριότητες του άλλου. Διάρθρωση Εργασιών: Συνεργαζόμενα άτομα πρέπει με κάποιο τρόπο να είναι σε θέση να εργαστούν χωρισμένα σε μονάδες,και μετά την εκτέλεση της εργασίας τους να επανενταχθούν. Καταλληλότητα: Πως ένα άτομο ή μια ομάδα προσαρμόζει μια τεχνολογία στη δική τους ιδιαίτερη κατάσταση: Η τεχνολογία μπορεί να είναι κατάλληλη με τρόπο εντελώς ακούσιο από τους σχεδιαστές.Οι έννοιες αυτές σε μεγάλο βαθμό έχουν προκύψει μέσα από την ανάλυση των συστημάτων που είναι σχεδιασμένα από τους ερευνητές της κοινότητας CSCW, ή μέσω μελετών των υφιστάμενων συστημάτων(για παράδειγμα, η Wikipedia). Οι ερευνητές των CSCW οι οποίοι σχεδιάζουν και κατασκευάζουν συστήματα προσπαθούν να διευκρινίσουν βασικές έννοιες με νέους τρόπους. Ωστόσο, η πολυπλοκότητα του τομέα, το καθιστά δύσκολο στο να παράγει πειστικά αποτελέσματα. Η επιτυχία των CSCW συστημάτων εξαρτάται συχνά από τις ιδιαιτερότητες του κοινωνικού πλαισίου το οποίο είναι δύσκολο να γενικεύσουμε. Ως εκ τούτου,τα CSCW συστήματα τα οποία είναι βασισμένα πάνω στα πιο αποτελεσματικά από αυτά, ενδέχεται να μην είναι κατάλληλα σε άλλα φαινομενικά με παρόμοιο πλαίσιο, για διάφορους λόγους, που είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστούν εκ των προτέρων. Ο ερευνητής Mark Ackerman των CSCW καλεί το "χάσμα μεταξύ του τι γνωρίζουμε ότι πρέπει να στηρίξουμε κοινωνικά και τι μπορούμε να υποστηρίξουμε τεχνικά" ως το κοινωνικό-τεχνικό κενό και περιγράφει την κύρια ερευνητική ατζέντα των CSCW "την εξερεύνηση, τη κατανόηση και την ελπίδα για βελτίωση" ως αυτό το κενό. Σχετικά με τα CSCW πραγματοποιείται εκ παραδόσεως ένα συνέδριο κάθε δύο χρόνια, υποστηριζόμενο από την ACM. Ξεκινώντας το 2010, η διάσκεψη θα πραγματοποιείται σε ετήσια βάση. Ένας από τους πιο κοινούς τρόπους θεώρησης των συστημάτων CSCW είναι να εξετάσει κανείς το πλαίσιο της χρήσης ενός συστήματος.Μια τέτοια σύλληψη είναι ο πίνακας των CSCW συστημάτων,ο οποίος παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1988 από τον Johansen,και εμφανίστηκε στο Baecker το 1995. Ο πίνακας λαμβάνει υπόψη του πλαίσια εργασιών πάνω σε 2 άξονες: πρώτον αν η συνεργασία είναι συστεγασμένη ή γεωγραφικά κατανεμημένη και δεύτερον αν τα άτομα συνεργάζονται συγχρονισμένα(ίδια ώρα) ή ασύγχρονα (δεν εξαρτάται από άλλους για να είναι την ίδια στιγμή). Αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο Roomware Κοινά τραπέζια, οθόνες στον τοίχο Ψηφιακοί πίνακες Ηλεκτρονικά συστήματα συνάντησης Ενιαία οθόνη groupware Απομακρυσμένη αλληλεπίδραση Ηλεκτρονικά συστήματα συνάντησης Τηλεδιάσκεψη Αποστολή μηνυμάτων(SMS,Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο,Internet Relay Chat) Συνεχής εργασία Δωμάτια ομάδων Μεγάλες οθόνες Post-it Warrooms Επικοινωνία και Συντονισμός Ηλεκτρονικά συστήματα συνάντησης Wiki Ιστολόγιο Ροή εργασιών Πλατφόρμες συνεργασίας Τηλεργασία Διαχείριση γνώσης Συμμετοχικός σχεδιασμός Ολοκληρωμενο περιβαλλον συνεργασίας Computer support cooperative work systems(CSCWS) [1] http://karagian.users.uth.gr/cscl/06-Komis-Avouris-Katsanos.pdf CSCW Conference, ACM CSCW Conference Series European CSCW Conference Foundation, European CSCW Conference Series GROUP Conference COOP Conference | Ο όρος υπολογιστικά συστήματα υποστήριξης συνεργασίας(CSCWS) αρχικά επινοήθηκε από τους Irene Greif και Paul M. Cashman το 1984, σε ένα εργαστήριο στο οποίο συμμετείχαν άτομα που ενδιαφέρονται να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία για την υποστήριξη των ανθρώπων στη δουλειά τους. Περίπου την ίδια περίοδο το 1987 ο Dr. Charles Findley παρουσίασε την έννοια της Συνεργατικής Μάθησης-Εργασίας. Σύμφωνα με τον Carstensen και τον Schmidt, το CSCW καθοδηγεί "πως συνεργατικές δραστηριότητες και ο συντονισμός τους μπορούν να υποστηριχθούν με τη βοήθεια των συστημάτων πληροφορικής." Από τη μια πλευρά, πολλοί συγγραφείς θεωρούν ότι τα CSCW και groupware είναι συνώνυμα. Από την άλλη πλευρά, διαφορετικοί συγγραφείς υποστηρίζουν ότιενώ το groupware αναφέρεται σε πραγματικά συστήματα που βασίζονται στη πληροφορική το CSCW εστιάζει τη μελέτη των εργαλείων και τεχνικών του groupware, καθώς και στα ψυχολογικά, κοινωνικά και οργανωτικά τους αποτελέσματα. Ο ορισμός του Wilson (1991) εκφράζει τη διαφορά μεταξύ των δύο αυτών εννοιών: το CSCW είναι ένας γενικός όρος ο οποίος συνδυάζει την κατανόηση του τρόπο που οι άνθρωποι εργάζονται σε ομάδες με τις τεχνολογίες των δικτύων των υπολογιστών, τον σχετικό τεχνικό εξοπλισμό, το λογισμικό, τις υπηρεσίες και τις τεχνικές. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%A3%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%A5%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BE%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Μετά είκοσι έτη | Η δράση ξεκινά κατά τη διάρκεια της αντιβασιλείας της βασίλισσας Άννας της Αυστρίας (περίοδος ετών 1643–1651), με τον Καρδινάλιο Μαζαρέν ως πρώτο υπουργό της Γαλλίας. Ο Ντ’ Αρτανιάν, (ο οποίος φαίνεται να έχει μία πολλά υποσχόμενη καριέρα μπροστά του στο τέλος του βιβλίου «Οι Τρείς Σωματοφύλακες»), παραμένει για είκοσι χρόνια υπολοχαγός, και φαίνεται απίθανο να προωθηθεί παρά την φιλοδοξία του και το χρέος που του οφείλει η βασίλισσα. Καλείται από τον Καρδινάλιο Μαζαρέν, ο οποίος απαιτεί προστασία. Οι Γάλλοι απεχθάνονται τον Καρδινάλιο και βρίσκονται στο χείλος της εξέγερσης (Σφενδόνη). Ο Ντ’ Αρτανιάν αποστέλλεται στη Βαστίλη για να βοηθήσει έναν κρατούμενο, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είναι ο πρώην αντίπαλος του, ο Κόμης του Ροσεφόρ. Αφού ο Ροσεφόρ αποκαθιστά τη σχέση του με τον Ντ’ Αρτανιάν, δίνει την υπόσχεση να βοηθήσει την επαγγελματική του πρόοδο. Κατόπιν, ο Ροσεφόρ έχει μία ακρόαση με τον Καρδινάλιο Μαζαρέν, από την οποία μαθαίνει ότι η αιτία της φυλάκισής του, ήταν η άρνηση του να υπηρετήσει τον Καρδινάλιο σε προγενέστερη περίοδο. Ο Ροσεφόρ θυμάται, ωστόσο, την υπόσχεσή του και παρόλο που προσφέρει τη δική του υπηρεσία στον Μαζαρέν, αρνείται να προστατεύσει τον Δούκα ντε Μποφόρ, ο οποίος είναι φυλακισμένος εκείνο το χρονικό διάστημα. Σύντομα μαθαίνει ότι πρέπει να επιστρέψει στη Βαστίλη, αν και αυτό δεν τον εμποδίζει να μιλήσει ιδιαίτερα για τα επιτεύγματα του Ντ’ Αρτανιάν και των τριών Σωματοφυλάκων. Ο Μαζαρέν, έχοντας αποφασίσει ότι ο Ντ’ Αρτανιάν είναι ο άνδρας που αναζητά, μπαίνει στα δωμάτια της Βασίλισσας για να την ενημερώσει ότι έχει στρατολογήσει τον άνδρα που την είχε υπηρετήσει τόσο καλά είκοσι χρόνια νωρίτερα. Η βασίλισσα, που αισθάνεται ένοχη που ξέχασε την υπηρεσία του Ντ’ Αρτανιάν, δίνει στον Καρδινάλιο Μαζαρέν ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι για να το επιστρέψει στον Ντ’ Αρτανιάν, το όποιο εκείνη το είχε αγοράσει, όταν στο παρελθόν το είχε βάλει ενέχυρο ο Ντ’ Αρτανιάν. Ο πλεονέκτης Μαζαρέν χρησιμοποιεί απλώς το δαχτυλίδι για να δείξει στον Ντ’ Αρτανιάν ότι είναι για άλλη μια φορά στην υπηρεσία της Βασίλισσας. Έτσι, αναθέτει στον Ντ’ Αρτανιάν να ψάξει τους φίλους του. Ο Ντ’ Αρτανιάν έχει χάσει εντελώς την επαφή με τους φίλους του, οι οποίοι έχουν επιστρέψει στην κανονικότητά τους, με τα πραγματικά τους ονόματα. Ο Άθως, ο κόμης ντε λα Φερ, είχε γυρίσει στο κτήμα του κοντά στο Μπλουά. Ο Πόρθος ντυ Βαλλόν, έχει νυμφευτεί τη χήρα ενός δικηγόρου. Και ο Άραμις (το πραγματικό όνομα του όποιου είναι Ρενέ ντ’ Ερμπλέ) είναι εκκλησιαστικός επίτροπος, στο Αββαείο ντ’ Ερμπλέ. Η τύχη παρεμβαίνει όταν ο Πλανσέ, ο παλιός υπηρέτης του Ντ’ Αρτανιάν, μπαίνει στα επιμελητήρια του πρώην αφεντικού του, προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψη, επειδή βοήθησε στη διαφυγή του Κόμη του Ροσεφόρ. Μέσα από τον Πλανσέ, ο Ντ’ Αρτανιάν εντοπίζει τον Μπαζάν, τον παλιό υπηρέτη του Άραμι, και τωρινό υπάλληλο της εκκλησίας της Νοτρ Νταμ. Παρόλο που ο Μπαζάν είναι απρόθυμος να βοηθήσει, ο Ντ’ Αρτανιάν βρίσκει άκρη, και μαθαίνει από ένα παπαδοπαίδι, ότι ο Μπαζάν κάνει συχνές επισκέψεις στο Νουαζί. Ο Ντ’ Αρτανιάν και ο Πλανσέ πηγαίνουν εκεί, και ενώ βρίσκονται έξω από το σπίτι της Μαντάμ ντε Λονγκεβίλ, τους επιτίθεται μια ομάδα ανθρώπων επειδή τους περνάνε για υποστηρικτές της Σφενδόνης. Όταν μαθαίνουν ότι ο Ντ’ Αρτανιάν δεν είναι ο άνθρωπος που αναζητούν, ο Άραμις ξαφνιάζει τον Πλανσέ, όταν ξαφνικά από το δέντρο στο οποίο είχε κρυφτεί, πέφτει πάνω στο άλογό του. Ο Ντ’ Αρτανιάν ανακαλύπτει ότι ο πρώην σωματοφύλακας είναι τώρα ένας ιερέας, που δεν επιθυμεί να είναι πλέον στρατιώτης. Με άλλα λόγια, ο Άραμις δεν είναι πρόθυμος να εισέλθει στην υπηρεσία του Μαζαρέν. Ο Ντ’ Αρτανιάν φεύγει από το μέρος και κρύβεται, επειδή υποψιάζεται ότι ο Άραμις είναι ο καταζητούμενος Φοντέρ και ο εραστής της Μαντάμ ντε Λονγκεβίλ. Οι υποψίες του τελικά επιβεβαιώνονται. Η επίσκεψη στον Άραμι αποδεικνύεται ότι δεν ήταν άκαρπη, καθώς φανερώνει τη διεύθυνση του Πόρθου. Όταν ο Ντ’ Αρτανιάν φτάνει στο κτήμα του Πόρθου, ο οποίος είναι πολύ χαρούμενος που συναντά τον Ντ’ Αρτανιάν και τον Πλανσέ. Διαπιστώνει ότι ο Πόρθος, παρά τον πλούτο του, δεν είναι ευτυχισμένος. Ο Πόρθος θέλει να γίνει βαρόνος, και με αυτό το δόλωμα ο Ντ’ Αρτανιάν τον παρασύρει στην υπηρεσία του Καρδινάλιου Μαζαρέν. Στη συνέχεια, ο Ντ’ Αρτανιάν συνεχίζει την αναζήτηση του Άθω, τον οποίο βρίσκει τελείως αλλαγμένο, για να είναι παράδειγμα προς μίμηση για τον προστατευόμενό του, τον Ραούλ. Παρόλο που ο Άθως δεν εντάσσετε στην υπηρεσία του Καρδινάλιου Μαζαρέν, επειδή οι συμπάθειές του βρίσκονται εναντίον του Καρδινάλιου, εκείνος και ο Ντ’ Αρτανιάν κανονίζουν να συναντηθούν ξανά στο Παρίσι. Ο Άθως επιθυμεί να φέρει τον Ραούλ εκεί, για να τον βοηθήσει να γίνει ευγενής και επίσης να τον χωρίσει από τη Λουίζ ντε Λα Βαλλιέρ, με την οποία ο Ραούλ είναι εμμονικά ερωτευμένος. Στο Παρίσι ο Άθως επισκέπτεται την Μαρί ντε Ροάν, την πρώην ερωμένη του Άραμι (η οποία με το όνομα Μαρί Μισόν είχε επικοινωνία με τον Άραμις μέσω αλληλογραφίας, σύμφωνα με το βιβλίο «Οι Τρεις Σωματοφύλακες»). Εδώ αποκαλύπτεται στην αφήγηση, ότι ο Ραούλ είναι ο γιος του Άθω, ο οποίος γεννήθηκε μέσα από μια τυχαία «συνάντηση» που είχε μαζί της. Μέσω της ντε Ροάν, ο Άθως παίρνει μία επιστολή σύστασης, ώστε ο Ραούλ να ενταχθεί στον στρατό. Στη συνέχεια η σκηνή αλλάζει, για να επικεντρωθεί στον Φραγκίσκο, Δούκα του Μπωφόρ, φυλακισμένο του Καρδινάλιου Μαζαρέν στη Βανσέν, ο οποίος συνάντα εκεί έναν νέο φυλακισμένο, τον υπηρέτη του Άθω, τον σιωπηλό Γκριμό. Ως μέρος μιας συνωμοσίας διαφυγής, ο Γκριμό με την συμπεριφορά του γίνεται αντιπαθής στον Δούκα. Παρόλα αυτά, μέσω μηνυμάτων που πέρασαν στον Κόμη Ροσεφόρ χρησιμοποιώντας μπάλες του τένις, οι δυο φίλοι κανονίζουν να γευματίσουν στο Γουιτσεντάιντ, στο οποίο καλείται ο Λα Ραμέ, ο δεύτερος διοικητής της φυλακής. Η απόδραση είναι επιτυχής, αλλά ο Ντ’ Αρτανιάν και ο Πόρθος τους καταδιώκουν. Μετά από έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο, και έχοντας νικήσει αρκετούς αντιπάλους στην πορεία, ο Πόρθος και ο Ντ’ Αρτανιάν βρίσκονται αντιμέτωποι με δύο αντίπαλους και μονομαχούν μαζί τους με τα σπαθιά μέσα στο σκοτάδι. Στην πορεία αποκαλύπτεται ότι εκείνοι είναι ο Άθως και ο Άραμις. Οι τέσσερις κανονίζουν να συναντηθούν στο Παρίσι στο Βασιλικό Παλάτι. Εκεί μπαίνουν αρχικά φοβισμένοι σε μια νέα μονομαχία, αλλά τελικά συμφιλιώνονται και ανανεώνουν τους όρκους της φιλίας τους. Την ίδια στιγμή ο Ραούλ ταξιδεύει για να ενταχθεί στο στρατό. Κατά μήκος του δρόμου βλέπει έναν άνδρα, που είναι συνομήλικός του, και προσπαθεί να βιαστεί για να μπει μαζί του στο καράβι. Ο άγνωστος άνδρας φτάνει πρώτος στο πλοίο, αλλά παραπατάει και πέφτει μέσα στο ποτάμι. Ο Ραούλ, ο οποίος έχει συνηθίσει να διασχίζει τα ποτάμια, σώζει τον άνδρα, ο οποίος αποδεικνύεται ότι είναι ο αριστοκράτης Αρμάν ντε Γκραμόν, Κόμης ντε Γκις, και οι δύο τους γίνονται φίλοι. Περαιτέρω κατά μήκος του ταξιδιού, το χρέος του ντε Γκις απέναντι στον νέο του φίλο αποπληρώνεται, επειδή ο Κόμης σώζει τον Ραούλ, όταν εκείνος δέχεται επίθεση από Ισπανούς στρατιώτες. Μετά από την μάχη, βρίσκουν έναν βαριά τραυματισμένο άνθρωπο, ο οποίος τους ζητά το τυπικό επιθανάτιο τελετουργικό. Τον μεταφέρουν σε ένα κοντινό πανδοχείο και βρίσκουν έναν περιοδεύοντα μοναχό. Ο μοναχός γίνεται αντιπαθής στους δυο φίλους, διότι δεν είναι πρόθυμος να εκτελέσει αυτήν την υπηρεσία. Εκείνοι όμως τον αναγκάζουν να πάει στο πανδοχείο. Εκεί, ο μοναχός ακούει την εξομολόγηση του ετοιμοθάνατου άνδρα, ο οποίος αποκαλύπτει ότι ήταν ο εκτελεστής του Μπετίν και ομολογεί επίσης τον ρόλο του στην εκτέλεση της Μιλαίδης ντε Γουίντερ. Ο υποτιθέμενος μοναχός τότε φανερώνει ότι είναι ο γιος της Μιλαίδης, ο Τζον Φράνσις ντε Γουίντερ, ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του απλώς ως «Μορντέντ», αφού ο Βασιλιάς Κάρολος Α΄ του αφαίρεσε όλους τους τίτλους του. Κατόπιν, ο Μορντέντ μαχαιρώνει τον εκτελεστή. Ο Γκραμόν ντε Γκις εμφανίζεται στο πανδοχείο ακριβώς τη στιγμή του φόνου, αλλά είναι πολύ αργά για να τον αποτρέψει και να πιάσει τον μοναχό, που το σκάει. Προτού πεθάνει ο άντδραε, ο Γκραμόν μαθαίνει τι ακριβώς συνέβη. Κατόπιν, λέει μια δικαιολογία στον Ραούλ, και φεύγει για να προειδοποιήσει τον Άθω για τον γιο της Μιλαίδης. Λίγο αργότερα όμως, ο Ραούλ και ο Γκραμόν αναγκάζονται να οπισθοχωρήσουν, όταν οι Ισπανοί έρχονται στην πόλη, αλλά πιάνουν έναν στρατιώτη αιχμάλωτο. Μετά την ένταξη του Πρίγκιπα ντε Κοντέ στο στρατό, ο Ραούλ παρέχει βοήθεια στην ανάκριση του Ισπανού κρατουμένου που συνέλαβε μαζί με τον Γκραμόν, αλλά ο κρατούμενος προσποιείται ότι δεν τους καταλαβαίνει μιλώντας σε διάφορες γλώσσες. Μόλις μαθαίνουν τη θέση του ισπανικού στρατού, ξεκινούν για μάχη, και ο Ραούλ συνοδεύει τον Πρίγκιπα. Εν τω μεταξύ, ο Ντ’ Αρτανιάν και ο Πόρθος βοηθούν τη βασίλισσα Άννα, τον νεαρό Λουδοβίκο ΙΔ’ και τον Καρδινάλιο Μαζαρέν να ξεφύγουν από το Παρίσι, αφού ο εξαγριωμένος λαός ξεκινά τελικά μια εξέγερση χρησιμοποιώντας παιδικές σφενδόνες και ρίχνουν πέτρες στα παράθυρα των συνεργατών του Μαζαρέν. Ο προασπιστής του γαλλικού λαού και του κοινοβουλίου, ο Πιερ Μπρουσέλ, συλλαμβάνεται, αλλά στη συνέχεια απελευθερώνεται, όταν γίνεται σαφές ότι η φυλάκιση του έχει χρησιμεύσει μόνο για να μεγεθύνει την οργή του πλήθους. Ο Ντ’ Αρτανιάν συναντά τον νεαρό βασιλιά και με ψεύτικο όνομα τον παρακολουθεί, καθώς μερικοί από τον όχλο (συμπεριλαμβανομένου του πρώην υπηρέτη του, του Πλανσέ), προσπαθούν να βεβαιωθούν ότι ο βασιλιάς και η βασίλισσα δεν πρόκειται να διαφύγουν, μπαίνοντας στη βασιλική κρεβατοκάμαρα και απαιτώντας να δουν τον Μονάρχη. Αμέσως μετά από αυτό, καταφέρνει να φυγαδεύσει ολόκληρη την βασιλική οικογένεια, μπλοκάροντας το πέρασμα του Πλανσέ στις πύλες· (Παρόλα αυτά, οι δύο άνδρες συνεχίζουν να διατηρούν τη φιλία τους, παρά τις διαφορετικές πλευρές που έχουν σε αυτή τη σύγκρουση). Μετά από αυτό, ο Μαζαρέν στέλνει τον Ντ’ Αρτανιάν και τον Πόρθο στην Αγγλία, με ένα μήνυμα για τον Κρόμγουελ, και τους διατάζει να μείνουν εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα υπό την εντολή του Κρόμγουελ. Ταυτόχρονα, η Βασίλισσα Ερριέτα της Αγγλίας συναντά τον παλιό Άγγλο φίλο των Σωματοφυλάκων, τον Λόρδο ντε Γουίντερ , ο οποίος ως στρατιωτική Γαλλική βοήθεια στον βασιλιά Κάρολος Α’, κατά την διάρκεια του Αγγλικού εμφύλιου πόλεμου, στέλνει επίσης τον Άθω και τον Άραμι στην Αγγλία. Για άλλη μία φορά λοιπόν τα δύο ζευγάρια των Σωματοφυλάκων βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές. Εν τω μεταξύ όμως, καθώς αναχωρούν ο Άθως και ο Άραμις, αναγνωρίζονται από τον Μορνέντ, ο οποίος ακολουθεί τον Λόρδο ντε Γουίντερ με την ελπίδα να βρει τους φίλους του. Ο γιος της Μιλαίδης, ο Μορντέντ, τώρα είκοσι τριών ετών, αρχίζει να εκδικείται τον θάνατο της μητέρας του. Αναζητά τον Λόρδο ντε Γουίντερ, αλλά και τους άλλους τέσσερις άγνωστους συνωμότες που συμμετείχαν στην κρυφή "δίκη" και εκτέλεση του μητέρας του. Δολοφονεί τον θείο του, τον Λόρδο Γουίντερ, που ήταν ο κουνιάδος της Μιλαίδης, κατά τη διάρκεια της μάχης στην οποία συλλαμβάνεται ο Βασιλιάς Κάρολος Α’. Ο Άθως και ο Άραμις συλλαμβάνονται από τον Ντ’ Αρτανιάν και τον Πόρθο, καθώς πολεμούν ενδιάμεσα από τον Μορντέντ και τα στρατεύματα του Κρόμγουελ. Όταν τους δίνεται η δυνατότητα να κάνουν μία συνομιλία, ο Άθως ζητά από τον Ντ’ Αρτανιάν και τον Πόρθο να βοηθήσουν στην διάσωση του Βασιλιά Κάρολου Α’. Ο Ντ’ Αρτανιάν και ο Πόρθος ελευθερώνουν τους φίλους τους και αρχίσουν να σχεδιάζουν πως θα σώσουν τον βασιλιά. Στο τέλος, όλα τα σχέδιά τους αποτυγχάνουν και ο Μορντέντ δολοφονεί τον βασιλιά Κάρολο Α’. Ο Ντ’ Αρτανιάν και οι φίλοι του αντιμετωπίζουν αργότερα τον Μορντέντ στην κατοικία του Κρόμγουελ στο Λονδίνο, αλλά κατά τη διάρκεια μίας μονομαχίας με τον Ντ’ Αρτανιάν δραπετεύει μέσα από ένα μυστικό πέρασμα. Οι Σωματοφύλακες και οι υπηρέτες τους φεύγουν από την Αγγλία με πλοίο, αλλά ο Μορντέντ επιβιβάζεται για να το ανατινάξει. Δυστυχώς γι' αυτόν, οι υπηρέτες ανακαλύπτουν νωρίτερα τα εκρηκτικά στο πλοίο, ξυπνούν τα αφεντικά τους και προσπαθούν να κλέψουν το μοναδικό σωσίβιο σκάφος πριν το πλοίο ανατιναχθεί, αφήνοντας μέσα σε αυτό τον Μορντέντ. Κατά την διάρκεια της έκρηξης, ο Μορντέντ προλαβαίνει να πέσει στη θάλασσα και παρακαλεί τους σωματοφύλακες να τον αφήσουν να ανέβει στο σκάφος τους. Με εξαίρεση τον Άθω, οι υπόλοιποι απορρίπτουν περιφρονητικά τις εκκλήσεις του. Ο Άθως επιμένει να τον σώσει, αλλά καθώς τον βοηθάει, ο Μορντέντ τον παρασέρνει ύπουλα κάτω από το νερό, όπου παλεύουν και σκοτώνεται ο Μορντέντ. Ο Άθως ενώνεται με τους άλλους, δηλώνοντας: «Είχα έναν γιο. Αλλά ήθελα να ζήσω». Αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνει, αυτό που υποψιαζόταν εδώ και πολύ καιρό ο Ντ’ Αρτανιάν, ότι δηλ. ο προστατευόμενος του Άθως Ραούλ ντε Βραζελόν, τον οποίο υιοθέτησε μετά την εγκατάλειψή του από τη μητέρα του, και έμοιαζε εμφανισιακά με τον Άθω, στην πραγματικότητα ήταν ο γιος του. Ο Άθως δηλώνει περαιτέρω ότι «Δεν ήμουν εγώ που τον σκότωσα. Ήταν η μοίρα». Μόλις επιστρέφουν στη Γαλλία, οι τέσσερις φίλοι χωρίζονται. Ο Ντ’ Αρτανιάν και ο Πόρθος κατευθύνονται προς το Παρίσι μέσω μίας διαφορετικής διαδρομής από τον Άθω και τον Άραμι, γνωρίζοντας ότι ο Μαζαρέν δεν θα συγχωρήσει την ανυπακοή τους. Ο Άραμις και ο Άθως φτάνουν στο Παρίσι μόνο για να ανακαλύψουν ότι οι φίλοι τους δεν επέστρεψαν. Ο Άθως ψάχνει τον Ντ’ Αρτανιάν και τον Πόρθο, αλλά μαθαίνει ότι εκείνοι έχουν φυλακιστεί από τον Μαζαρέν στο Ρουέιγ. Κατόπιν προσπαθεί να πείσει τη Βασίλισσα Άννα να ελευθερώσει τους φίλους του, αλλά φυλακίζεται και εκείνος. Μετά από αυτό, ο Ντ’ Αρτανιάν καταφέρνει να δραπετεύσει με τον Πόρθο και να συλλάβει τον Καρδινάλιο. Ο Μαζαρέν μεταφέρεται σε ένα από τα κάστρα του Πόρθου και κάνει κάποιες παραχωρήσεις στους τέσσερις φίλους, με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Σε αυτά περιλαμβάνονται η ανάδειξη του Πόρθου ως βαρόνου και η προαγωγή τού Ντ’ Αρτανιάν ως αρχηγού των σωματοφυλάκων. Ο Άθως δεν ζητά τίποτα, σε αντίθεση με τον Άραμι, που απαιτεί παραχωρήσεις για εκείνον και τους φίλους του στη Σφενδόνη. Αυτές οι παραχωρήσεις γίνονται δεκτές αργότερα από τη βασίλισσα Άννα, η οποία τελικά συνειδητοποιεί ότι έδειξε αχαριστία ενώπιων του Ντ’ Αρτανιάν και των φίλων του. Στο τέλος του μυθιστορήματος, η πρώτη Σφενδόνη τελειώνει και ο Μαζαρέν, η Βασίλισσα Άννα και ο Λουδοβίκος ΙΔ’ μπαίνουν στο Παρίσι. Πραγματοποιείται μία ταραχή κατά την οποία ο Ντ’ Αρτανιάν σκοτώνει κατά λάθος τον Ροσεφόρ και ο Πόρθος σκοτώνει τον Μπονασιέ (ο οποίος στο προηγούμενο μυθιστόρημα ήταν σπιτονοικοκύρης τού Ντ’ Αρτανιάν και πράκτορας του Ρισελιέ. Όμως σε αυτή την χρονική περίοδο είναι ζητιάνος και οπαδός της Σφενδόνης). Στο τέλος οι τέσσερις φίλοι χωρίζονται ξανά. Ο Ντ’ Αρτανιάν μένει στο Παρίσι με τον Καρδινάλιο Μαζαρέν και τη Βασίλισσα Άννα. Ο Άθως επιστρέφει στη Φερ. Ο Άραμις γυρίζει στο μοναστήρι του Νουαζί λε Σεκ, ενώ ο Πόρθος επιστρέφει στο κάστρο του για να απολαύσει τη βαρονία του. Καρδινάλιος Μαζαρέν (Mazarin), κυβερνά η Γαλλία Άννα της Αυστρίας, μητέρα του ανήλικου Λουδοβίκου Δ΄, αντιβασίλισσα της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΔ΄, ανήλικος βασιλιάς της Γαλλίας Λα Πορτ (Porte), πρώτο υπηρέτης του κοιτώνος του Λουδοβίκου ΙΔ΄ Ραούλ, γιος του Άθω κόμης του Γκυς (de Guiche), ο καλύτερος φίλος του Ραούλ. Ο Ραούλ του έσωσε τη ζωή Μορντών (Mordaunt), γιος της Μιλαντύ ντε Βιντέρ Κάρολος Α΄ της Αγγλίας Όλιβερ Κρόμγουελ, πήρε την εξουσία από τον Κάρολο Α΄ Ζαν-Φρανσουά-Πωλ ντε Γκοντί (de Gondi), συνεργάτης Άθως (Athos, Ατός), κόμης ντε Λα Φερ Πόρθος (Porthos, Πορτός), κύριος ντυ Βαλόν ντε Μπρασιε ντε Πιερφόντ Άραμις (Aramis, Αραμίς), ηγούμενος στο αββαείο ντ'Ερμπλαί Ντ'Αρτανιάν (d'Artagnan) υπολοχαγός των Σωματοφυλάκων κόμης του Ροσφόρ (de Rochefort), της εξέγερσης της Σφενδόνης Πλανσέ, πρώην υπηρέτης, μετά παντοπώλης Φρανσουά ντε Βαντόμ, δούκας του Μπωφόρ, εμψυχωτής της Σφενδόνης Αν-Ζενεβιέβ ντε Μπουρμπόν-Κοντέ, δούκισσα ντε Λονγκεβίλ Πιέρ Μπρουσέλ, πατήρ του λαού Μουσκετόν (Mousqueton), υπηρέτης του Πόρθου Γκριμώ (Grimaud), υπηρέτης του Άθω Μπλαιζουά (Blaisois), νέος υπηρέτης του Άθω Λα Ραμέ (La Ramée), δεσμοφύλακς του δούκα του Μπωφόρ Παρύ (Parry), υπηρέτης του Καρόλου Α΄ Γκρόσλοου (Groslow), αξιωματικός του Κρόμγουελ Η ταινία του 1989 Η επιστροφή των Σωματοφυλάκων βασίστηκε στο βιβλίο "Μετά είκοσι έτη". Γυρίστηκε δεκαπέντε χρόνια μετά τις ταινίες Οι Τρεις Σωματοφύλακες (1973) και Οι Τέσσερεις Σωματοφύλακες (1974), με τον ίδιο σκηνοθέτη και το κύριο καστ. Το Ρωσικό μιούζικαλ του 1992 Σωματοφύλακες, μετά είκοσι έτη είναι μία άμεση προσαρμογή του βιβλίου "Μετά Είκοσι Έτη". Γυρίστηκε 14 χρόνια μετά την μίνι σειρά μιούζικαλ του 1978, ο Ντ' ΄Αρτανιαν και οι Τρείς Σωματοφύλακες, με τον ίδιο σκηνοθέτη και το κύριο καστ. Το μυθιστόρημα φαντασίας του 1994 Πεντακόσια Χρόνια Μετά του Στίβερ Μπρουστ, και το δεύτερο βιβλίο της σειράς "Khaavren Romances", είναι μερικώς εμπνευσμένα από το βιβλίο "Μετά είκοσι έτη". Ελεύθερο βιβλίο Μετά είκοσι έτη στο Project Gutenberg https://www.thegreenmanreview.com/khaavren-romances/ | Το Μετά είκοσι έτη (παλαιότερος ελληνικός τίτλος «Μετά είκοσιν έτη», Γαλλικά: Vingt ans après) είναι μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά, το οποίο κυκλοφόρησε σε συνέχειες για πρώτη φορά από τον Ιανουάριο έως τον Αύγουστο του 1845. Η πλοκή του είναι συνέχεια του μυθιστορήματος «Οι Τρεις Σωματοφύλακες» (1844) και προηγείται του βιβλίου «Ο Υποκόμης της Βραζελόνης» (1847–1850) (το οποίο περιλαμβάνει επίσης την υπόθεση «Το Σιδηρούν Προσωπείο»). Και τα τρία βιβλία είναι μέρος μίας τριλογίας νουβελών με το όνομα «Οι περιπέτειες του Ντ’ Αρτανιάν». Το μυθιστόρημα ακολουθεί γεγονότα στη Γαλλία την περίοδο της Σφενδόνης, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ανήλικου Λουδοβίκου ΙΔ΄, καθώς και το τέλος του Αγγλικού εμφύλιου πολέμου, που οδήγησε στη νίκη του Όλιβερ Κρόμγουελ και στην εκτέλεση του βασιλιά Κάρολου Α΄ της Αγγλίας. Μέσα από τους διαλόγους των κύριων χαρακτήρων, ιδιαίτερα του Άθω, ο Δουμάς υποστηρίζει την πλευρά της μοναρχίας γενικά, ή τουλάχιστον το κείμενο συχνά επαινεί την ιδέα της καλοπροαίρετης βασιλείας. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τους σωματοφύλακες πολύ γενναίους και σκιαγραφεί τις προσπάθειές τους να προστατεύσουν τον νεαρό Λουδοβίκο ΙΔ΄ και τον καταδικασμένο Κάρολο Α΄ της Αγγλίας από τους επιτιθεμένους του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC_%CE%B5%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%B9_%CE%AD%CF%84%CE%B7 |
Αμαθούς Αγίου Τύχωνα | Η Αμαθούς Αγίου Τύχωνα ιδρύθηκε το 1955. Πήρε το όνομα της από την αρχαία πόλη της Αμαθούντας, η οποία βρίσκεται στην περιοχή του Αγίου Τύχωνα. Μέχρι το 2012 συμμετείχε στις διοργανώσεις της Ποδοσφαιρικής Αθλητικής Αγροτικής Ομοσπονδίας Κύπρου (ΠΑΑΟΚ). Το 2012 συμμετείχε στο πρωτάθλημα ένταξης 2012 κερδίζοντας την ένταξη της στην Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) και στη Δ΄ κατηγορία. Την περίοδο 2012-13 τερμάτισε στη 12η θέση του πρωταθλήματος και παρέμεινε στην κατηγορία. Την επόμενη περίοδο τερμάτισε στη δεύτερη θέση και προβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 2014-15 τερμάτισε στη 10η θέση του πρωταθλήματος Γ΄ κατηγορίας ενώ έφτασε και στα ημιτελικά του κυπέλλου Κύπρου Γ΄-Δ΄ κατηγορίας. Την περίοδο 2015-16 τερμάτισε στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος και υποβιβάστηκε στην Επίλεκτη κατηγορία ΣΤΟΚ.Την περίοδο 2017-18 κατέκτησε την 3η θέση του πρωταθλήματος και προβιβάστηκε στην Γ΄ κατηγορία. «Ιστορική άνοδος». ΚΟΠ. 6 Μαΐου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2015. Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Προφίλ στην ιστοσελίδα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου | Τα Εθνικόφρονα Σωματεία Αγίου Τύχωνα (ή η Αμαθούς Αγίου Τύχωνα) είναι κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα τον Άγιο Τύχωνα της επαρχίας Λεμεσού. Ιδρύθηκε το 1955. Χρώματα της ομάδας είναι το γαλάζιο και το λευκό. Έδρα της ομάδας είναι το Κοινοτικό Στάδιο Αγίου Τύχωνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD%CE%B1 |
Σαρλ Λεκλέρ | Γεννημένος από τους Ερβέ Λεκλέρ και την Πασκάλ, ο Σαρλ μεγάλωσε ως το δεύτερο μεγαλύτερο ανάμεσα σε άλλα δύο παιδιά, τον μεγαλύτερο σε ηλικία Λορέντσο Λεκλέρ και τον νεότερο Άρθουρ. Κατά την παιδική του ηλικία και στην πρώιμη καριέρα του, ο Σαρλ κράτησε κοντινή επαφή με τον Ζίλ Μπιανκί, του οποίου ήταν και βαπτιστήρι. Ο πατέρας του Ερβέ, ήταν επίσης οδηγός αγώνων και οδήγησε στη Formula 3 τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Πέθανε μετά από μια μακρά ασθένεια σε ηλικία 54 ετών, μόλις τέσσερις μέρες πρωτού κερδίσει ο Σαρλ το feature race του γύρου του Baku στην Φόρμουλα 2 το 2017. Ο Σαρλ βρισκόταν σε σχέση με τη Σαρλότ Σινέ (Charlotte Siné), κόρη Μονεγάσκου επιχειρηματία, της οποίας ανακοινώθηκε η λήξη στις 6 Δεκεμβρίου του 2022. Εκτός της μητρικής του γλώσσας της γαλλικής, ο Λεκλέρ επίσης ομιλεί ιταλικά και αγγλικά. O Λεκλέρ άρχισε την καριέρα του στα kart το 2005, κερδίζοντας το γαλλικό πρωτάθλημα PACA το 2005, 2006 και το 2008. Το 2009 στέφθηκε πρωταθλητής Γάλλων Δοκίμων πρωτού μετακινηθεί στην τάξη KF3 το 2010, όπου και κέρδισε το το Κύπελλο Junior Karting του Μονακό. Συνέχισε στην κατηγορία KF3 το 2011, κερδίζοντας το Παγκόσμιο Κύπελλο CIK-FIA KF3, το Τρόπαιο Ακαδημιών της CIK-FIA και το ERDF Junior Kart Masters. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς ο Λεκλέρ έγινε μέλος της εταιρίας All Road Management του Nicolas Todt. Ο Λεκλέρ προήχθη στην κατηγορία KF2 το 2012 με την εταιρία ART Grand Prix, με την οποία κέρδισε τον τίτλο WSK Euro Series και τερμάτισε στη δεύτερη θέση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος CIK-FIA KF2 και του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος CIK-FIA για κάτω των 18. Στην τελευταία του χρονιά στα kart, ο Λεκλέρ κέρδισε το Χειμερινό Κύπελλο South Garda και πήρε την έκτη θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα KZ του CIK-FIA. Επίσης τελείωσε δεύτερος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πρωτάθλημα KZ του CIK-FIA, πίσω από τον σημερινό οδηγό της Red Bull Formula One, Μαξ Φερστάπεν (Max Verstappen). Το 2014, ο Λεκλέρ προήχθη στον μονοθέσιο πρωταθλητισμό στο πρωτάθλημα Formula Renault 2.0 των Άλπεων με τη Βρετανική ομάδα Fortec Motorsports. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς, πήρε επτά podium συμπεριλαμβανομένης μιας διπλής νίκης στη Μόντσα, για να τελειώσει στη δεύτερη θέση, πίσω από τον Νικ ντε Βρίς (Nyck de Vries) της Koiranen GP. Ο Λεκλέρ επίσης κέρδισε το πρωτάθλημα Junior στον τελευταίο γύρο της σεζόν στη Χέρεθ, τερματίζοντας μπροστά από τον έφηβο Ρώσο Ματέβος Ισαάκιαν (Matevos Isaakyan). Ο Λεκλέρ επίσης πήρε μέρος σε μια τμηματική χρονιά του Eurocup Formula Renault 2.0 με τη Fortec σαν αναπληρωτής οδηγός. Στους έξι αγώνες που πήρε μέρος τερμάτησε στο podium τρεις φορές, πέρνωντας και μια δεύτερη θέση στο Νίρμπουργκρινγκ μετά από δύο τερματισμούς στη δεύτερη θέση στο Χανγκαρόρινγκ. Ο Λεκλέρ προήχθη στη Formula 3 το 2015, τρέχοντας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Formula 3 της FIA με την ολλανδική ομάδα Van Amersfoort Racing. Στον πρώτο γύρο της σεζόν στο Σίλβερστοουν, ο Λεκλέρ πήρε την pole position για τον δεύτερο και τρίτο αγώνα του σαββατοκύριακου μετά από την απόσυρση του αρχικού pole-sitter Φέλιξ Ρόζενγκβιρστ λόγω μιας τεχνικής παράβασης. Στη συνέχεια πήρε την πρώτη του νίκη στον τρίτο αγώνα του σαββατοκύριακου, τερματίζοντας μπροστά από τον Αντόνιο Τζιοβινάτσι (Antonio Giovinazzi) και τον Τζέικ Ντέννις (Jake Dennis). Πήρε τη δεύτερή του νίκη στον επόμενο γύρου του Χόκενχαϊμ, κερδίζοντας πάλι τον τρίτο αγώνα ενώ επίσης πήρε δύο επιπλέον podium και τρεις νίκες κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Ο Λεκλέρ πήρε την τρίτη του νίκη στον πρώτο αγώνα του Σπα-Φρανκορσάμπ (Spa-Francorchamps) που του έδωσε και την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα. Παρόλα αυτά, ο Λεκλέρ τελείωσε στην τέταρτη θέση του πρωταθλήματος, κυρίως λόγω των βλαβών που δέχθηκε το μονοθέσιό του μετά από μια σύγκρουση με τον Λάνς Στρόλ (Lance Stroll) στην πίστα του Ζάντβοορτ (Zandvoort). Τον Νοέμβριο του 2015 ο Λεκλέρ τερμάτησε δεύτερος στο Γκραν Πρι του Μακάου. Τον Δεκέμβριο του 2015 ο Λέκλερ πήρε μέρος στα δοκιμαστικά μετά τη διακπεραίωση του πρωταθλήματος, με την ART Grand Prix και την Arden International. Τον Φεβρουάριο του 2016 ο ντε Βρίς ανακοίνωσε ότι ο Λεκλέρ θα έπαιρνε μέρος στη σεζόν του 2016. Η ART υπέγραψε συμβόλαιο με τον Λεκλέρ την επόμενη εβδομάδα. Με αυτή την ομάδα, πήρε τρεις νίκες και κέρδισε τον τίτλο στο Άμπου Ντάμπι, παρά την απόσυρσή του από το feature race λόγω ατυχήματος. Την επόμενη εβδομάδα της κατάκτησης του τίτλου GP3, ο Σάρλ Λεκλέρ προήχθη στο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 2 για τη σεζόν του 2017 με την ομάδα της Prema Racing, πλαισιώνοντας τον επίσης οδηγό στο GP3 και νεαρό οδηγό της Ferrari, Αντόνιο Φουόκο (Antonio Fuoco). Έκανε το ντεμπούτο του εκεί όπου και πήρε την πρώτη του pole position στο feature race, αλλά τερμάτισε μόλις στην τρίτη θέση. Στο sprint race, η Prema αποφάσισε να κάνει ένα pit-stop στη μέση του αγώνα, κάτι που είναι εξαιρετικά σπάνιο στα συνήθως βραχύχρονα sprint race. Πίεσε αρκετά στα μεσαία ελαστικά της Πιρέλι, δημιουργώντας μια διαφορά εννέα δευτερολέπτων πρωτού κάνει το pit-stop. Αυτό τον υποβάθμισε στη δέκατη τέταρτη θέση αλλά ο Λεκλέρ προσπέρασε 13 οδηγούς για να πάρει τη νίκη προσπερνώντας τον Λούκα Γκιότο (Luca Ghiotto) στον τελευταίο γύρο. Μετά που πήρε την pole position για τη δεύτερη φορά στη σειρά, πάλεψε με τον Γκιότο και πάλι για να κερδίσει στον αγώνα feature της Καταλονίας, παρά ένα πρόβλημα στις επικοινωνίες που αντιμετώπισε. Ο Λεκλέρ δεν πέτυχε κανέναν πόντο στον "εντός-έδρας" γύρο του Μονακό. Ήταν στην pole position αλλά αποσύρθηκε από την πρώτη θέση με ένα πρόβλημα στις αναρτήσεις. Η απόσυρση αυτή σήμαινε επίσης ότι θα ξεκινούσε το sprint race από την τελευταία θέση, στον οποίο αγώνα συγκρούσθηκε με τον Νόρμαν Νάτο (Norman Nato) προσπαθώντας να ανέβει θέσεις στην κατάταξη, κάτι που τελικά οδήγησε και τους δύο οδηγούς σε απόσυρση από τον αγώνα. Διατήρησε το προβάδισμά του στο πρωτάθλημα παρά το άσχημο σαββατοκύριακό του, κάτι που εξήγησε ως "εξαιρετικά απογοητευτικό". Ο Λεκλέρ πήρε την τέταρτη συνεχόμενη pole position σε έναν αγώνα στο Αζερμπαϊτζάν, την οποία και αφιέρωσε στον πρόσφατα εκλιπόντα πατέρα του, Χερβέ. Μετέτρεψε την pole-position σε άλλη μια νίκη, παρότι ο αγώνας σταμάτησε πέντε γύρους πριν από την κανονική διάρκεια λόγω κόκκινης σημαίας. Στο sprint race, ξεκίνησε από την όγδοη θέση και έπεσε στη δέκατη θέση από νωρίς, αλλά κατάφερε να παλέψει για την έκτη. Η απόσυρση του αντιπάλου του για τον τίτλο Όλιβερ Ρόουλαντ (Oliver Rowland) και του ντε Βρις, ο οποίος ήταν επίσης μπροστά από τον Λεκλέρ, σήμαινε ότι ο Λεκλέρ βελτίωσε για την τέταρτη θέση. Πέρασε τότε τον Νικολά Λατιφί (Nicholas Latifi) και τον Τζόρνταν Κίνγκ (Jordan King) και άρχισε να πλησιάζει τον νέο πρωτοπόρο, Νάτο. Παρότι κατάφερε να περάσει και τον Νάτο, τερμάτισε δεύτερος αφού μια ποινή δέκα δευτερολέπτων για την αποτυχία του να μειώσει ταχύτητα λόγω κίτρινων σημαιών, του στοίχησε την πρώτη θέση. Στην Αυστρία, πήρε την πέμπτη του pole position και τότε κέρδισε τον αγώνα feature από την pole position παρά την πίεση που δέχθηκε από τον ομόσταβλο του Φουόκο, και προς το τέλος, τον Λατιφί της DAMS. Αποσύρθηκε από τον αγώνα sprint μετά από μια σύγκρουση με τον Φουόκο, κάτι που τον οδήγησε να περιστραφεί. Με την έκτη του pole position στο Σίλβερστοουν, ισοφάρισε το ρεκόρ για συνεχόμενες pole position το οποίο είχε τεθεί από τον Στόφελ Βαντόορν (Stoffel Vandoorne) το 2014 και το 2015, όταν ακόμα το πρωτάθλημα αποκαλούνταν GP2 Series. Κέρδισε τον αγώνα feature, παρά το γεγονός ότι το μονοθέσιο του έπιασε φωτιά κατά τη διάρκεια του αγώνα και παρά το ότι ένας από τους καθρέπτες του αποκολλήθηκε στους τελευταίους γύρους. Δεν θα ξεκινούσε από την pole position στον αγώνα της Ουγγαρίας, παρά το ότι πήρε την έβδομη συνεχόμενη pole position, καθώς αποκλείστηκε λόγω τεχνικής παράβασης. Παρά την εκκίνηση του από την τελευταία θέση, βρέθηκε στη δωδέκατη θέση στην πρώτη μόλις στροφή. Χρησιμοποιώντας μια εναλλακτική τακτική για τα ελαστικά του που τον έκανε να ξεκινήσει με τα μεσαία ελαστικά, ο Λεκλέρ ήταν "κολλημένος" πίσω από τον Αλεξάντερ Άλμπον (Alexander Albon) που βρισκόταν στην ίδια τακτική, παρότι τελικά τον πέρασε και τερμάτισε στην τέταρτη θέση. Τερμάτισε επίσης τέταρτος στον αγώνα sprint την επόμενη μέρα, δίνοντάς του ένα προβάδισμα 50 πόντων έναντι του Ρόουλαντ. Για τους βελγικούς γύρους, ο Λεκλέρ πήρε για άλλη μια φορά την pole position και κέρδισε τον αγώνα με μια ευκαταφρόνητη διαφορά άνω των 20 δευτερολέπτων. Αλλά η νίκη του ακυρώθηκε καθώς ένα από τα skidblocks του ήταν εξαιρετικά φθαρμένο. Ξεκινώντας από τη δέκατη ένατη θέση, ο Λεκλέρ κατάφερε να φτάσει την πέμπτη και να τερματίσει 3.8 δευτερόλεπτα πίσω από τον νικητή, Σέρχιο Σέττε Κάματα (Sérgio Sette Câmara). Για τον ιταλικό αγώνα feature, ο Λεκλέρ πάλεψε για το προβάδισμα στον τελευταίο γύρο, παρόλα αυτά, ενεπλάκη σε συμβάν με τον ντε Βρίς. Μετά την εκκίνηση από την τελευταία θέση για τον δεύτερο συνεχόμενο αγώνα sprint, ο Λεκλέρ κατάφερε να παλέψει για την ένατη θέση, εκτός πόντων. Με ένα προβάδισμα 57 βαθμών έναντι του Ρόουλαντ οδηγούμενος στον τελευταίο γύρο της Χέρεθ, ο Λεκλέρ πήρε την όγδοη pole position της σεζόν, με τους δύο του χρονομετρημένους του γύρους να είναι αρκετά καλοί για να του χαρίσουν την pole position. Στον αγώνα feature, ο Λεκλέρ κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του διαστήματος με τα μαλακά ελαστικά και κατάφερε να προσπεράσει τους περισσότερους οδηγούς που ακολουθούσαν την εναλλακτική στρατηγική. Με επτά γύρους να μένουν, όμως, ο Νομπουχάρου Ματσουσίτα (Nobuharu Matsushita) συγκρούσθηκε με τον Σαντίνο Φερούτσι (Santino Ferrucci), η οποία σύγκρουση έφερε στην πίστα το αυτοκίνητο ασφαλείας. Όταν ο αγώνας συνεχίσθηκε, υπήρξε ασυνενοησία μεταξύ Λεκλέρ και της ομάδας, αφού στον Λεκλέρ λανθασμένα δόθηκε η αίσθηση ότι αυτός ήταν ο "τελευταίος γύρος", παρότι ήταν ο τέταρτος από το τέλος. Έτσι αφού πίεσε πολύ για να δημιουργήσει μια διαφορά. τα ελαστικά του Λεκλέρ είχαν "υπερθερμανθεί πολύ" με αρκετούς γύρους να μένουν, παρόλα αυτά παρότι τα ελαστικά του ήταν "εντελώς εκτός" μέχρι το τέλος ο Λεκλέρ κατάφερε να κρατήσει πίσω του έναν επιτιθέμενο Ρόουλαντ με μια διαφορά 0.23 δευτερολέπτων και έτσι να κερδίσει το πρωτάθλημα Formula 2 της FIA στην πρώτη του χρονιά στη βασική κατηγορία των νεαρών της Formula 1. Με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο Λεκλέρ έγινε ο νεαρότερος πρωταθλητής της βασικής κατηγορίας νεαρών της Formula 1, με ηλικία μόλις 19 χρονών και 356 ημερών και ο πρώτος οδηγός από τον Νίκο Χούλκενμπεργκ (Nico Hulkenberg) το 2009, ο οποίος κέρδισε το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά (ένα κατόρθωμα που μόνο ο Νίκο Ρόζμπεργκ (Nico Rosberg) και ο Λιούις Χάμιλτον (Lewis Hamilton) έχουν καταφέρει προηγουμένως) και είναι ο μοναδικός οδηγός που έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα με το μονοθέσιο Dallara GP2/11 στην πρώτη του σεζόν. Για τον αγώνα sprint, ο Λεκλέρ ξεκίνησε από την όγδοη θέση, όμως, λόγω των επιθετικών ρυθμίσεων του μονοθεσίου του, αυτός και ο ομόσταβλός του, Αντόνιο Φουόκο, έπρεπε να σταματήσουν για pit-stop στον αγώνα sprint. Λόγω του επιθετικού ρυθμού του Λεκλέρ όμως, ανέβηκε γρήγορα στην κατάταξη, όμως λόγω της εκτενούς φθοράς στα ελαστικά, έχασε τρείς θέσεις στον τελευταίο γύρο και τερμάτισε στην έβδομη θέση. Για τους τελευταίους γύρους στο Άμπου Ντάμπι, ο Λεκλέρ κατατάχθηκε στην έκτη θέση για τον αγώνα feature, η χαμηλότερη θέση εκκίνησής του όλη τη χρονιά, εξαιρουμένων των ποινών. Πέραν αυτού, κατάφερε να τερματίσει στην υψηλότερη θέση των οδηγών με την εναλλακτική στρατηγική στο Άμπου Ντάμπι (μαλακή γόμα και μετά υπερ-μαλακή) στην τέταρτη θέση (κατάφερε να φτάσει μέχρι την τρίτη έως την τελική στροφή του τελικού γύρου, όπου και τον προσπέρασε ο Αντόνιο Φουόκο). Αυτή η θέση τελικά άλλαξε σε δεύτερη, αφού ο νικητής του αγώνα, Όλιβερ Ρόουλαντ, και ο Φουόκο αποκλείσθηκαν για εκτενή φθορά στο "πάτωμα" του μονοθεσίου και υποφουσκωμένα μπροστινά ελαστικά, αντίστοιχα. Για τον τελευταίο αγώνα του Λεκλέρ, ξεκίνησε στη δέκατη έβδομη θέση. Τελικά ήταν ικανός να ανέβει δύο θέσεις αλλά έτρεχε σε αργότερο ρυθμό από τους πρώτους του αγώνα Αλεξάντερ Άλμπον και Νικολά Λατιφί. Όσο ο αγώνας συνέχιζε, όμως, ο Λεκλέρ άρχισε να ανεβάζει ρυθμό συγκρινόμενος με τους αντιπάλους του και κατάφερε αν προσπεράσει τον Λατιφί με λίγους γύρους να απομένουν. Για τους τελευταίους τρεις γύρους, το σύστημα DRS απενεργοποιήθηκε και οι κίτρινες σημαίες στο τελικό μέρος του αγώνα σήμαινε ότι ο Λεκλέρ ήταν "κολλημένος" πίσω από τον Άλμπον, όμως στον τελικό γύρο οι δύο οδηγοί μπλέχτηκαν μεταξύ τους, κάτι που προκλήθηκε από τον Λεκλέρ ο οποίος ακούμπησε τον Άλμπον, και οι δύο τους είχαν μια μάχη σώμα-με-σώμα κατά την οποία πίεζαν ο ένας τον άλλον, μέχρι τελικά που ο Λεκλέρ πήρε το προβάδισμα και κέρδισε τον αγώνα με διαφορά 1.293 δευτερόλεπτα, η τελευταία του νίκη στον τελευταίο του αγώνα για τη Formula 2. Το 2016, ο Λεκλέρ μπήκε στην Ακαδημία Οδηγών της Ferrari και ξεκίνησε ως οδηγός ανάπτυξης για την ομάδα της Χάας (Haas F1 Team) και της Φερράρι (Scuderia Ferrari). Με τον ρόλο του οδηγού ανάπτυξης, ο Λεκλέρ συμμετείχε στον πρώτο δοκιμαστικό γύρο του Βρετανικού και του Γερμανικού Γκραν Πρι, οδηγώντας για τη Χάας. Θεωρούνταν ότι αν ο Λεκλέρ είχε κερδίσει το πρωτάθλημα GP3 θα ακολουθούσε τον Ντανιίλ Κβίατ (Daniil Kvyat) και τον Βάλτερι Μπότας (Valterri Bottas) κατευθείαν από το GP3 στη Formula 1 με τη Haas. Παρόλα αυτά, αυτό απορρίφθηκε από τον τεχνικό διευθυντή της Haas, Γκένθερ Στάινερ (Guenther Steiner), ο οποίος είπε ότι ο Λεκλέρ θα συνέχιζε στο πρωτάθλημα Formula 2 της FIA του 2017. Το 2017, πήρε μέρος στα δοκιμαστικά των μέσων της χρονιάς στο Χαγκαρόρινγκ μετά από το Γκραν Πρι της Ουγγαρίας του 2017, οδηγώντας το μονοθέσιο SF70H της Ferrari. Ήταν ο ταχύτερος την πρώτη μέρα των δοκιμαστικών, κάνοντας 98 γύρους κατά τη διάρκειά τους και δεν πήρε μέρος τη δεύτερη μέρα των δοκιμαστικών. Ο Κίμι Ράικκονεν (Kimi Räikkönen) παίνευσε τον Λεκλέρ λέγοντας: "Δεν είναι εύκολο να τα πας καλά σε ένα διαφορετικό αμάξι από αυτά που οδηγάς συνήθως. Αλλά ο Λεκλέρ έχει δείξει σπουδαία πρόοδο και σίγουρα θα κάνει σπουδαία πράγματα στο μέλλον". Για το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula One του 2018, ο Λεκλέρ υπέγραψε για την ομάδα Formula 1 της Σάουμπερ ως οδηγός αγώνων, αντικαθιστώντας τον Πασκάλ Βέρλαιν (Pascal Wehrlein) και έχοντας ως ομόσταβλο τον Μάρκους Έρικσον (Marcus Ericsson). Αυτό σήμαινε την πρώτη εμφάνιση Μονεγάσκου οδηγού στη Formula One από τον Ολιβιέ Μπερέττα (Olivier Beretta) το 1994. Στο Γκραν Πρι του Αζερμπαϊτζάν, ο τερματισμός στην έκτη θέση τον έκανε τον δεύτερο Μονεγάσκο οδηγό, ο οποίος πέτυχε πόντους στη Formula One μετά από τον Λουί Χιρόν, που τερμάτισε τρίτος στο Γκραν Πρι του Μονακό το 1950. Στον πρώτο του αγώνα στην πατρίδα του, ο Λεκλέρ αντιμετώπισε αστοχία στα φρένα στους τελευταίους γύρους, συγκρούοντας τελικά με το πίσω μέρος του Μπρέντον Χάρτλεϊ (Brendon Hartley), κάτι που οδήγησε και τους δύο οδηγούς σε απόσυρση από τον αγώνα. Τρεις συνεχόμενοι αγώνες μέσα στους πόντους ακολούθησαν πριν μια σειρά πέντε αγώνων χωρίς πόντους. Αυτή η σειρά συμπεριλάμβανε τρεις αποσύρσεις: ένας χαλαρά "δεμένος" τροχός, πρόβλημα στις αναρτήσεις μετά από μια σύγκρουση με τον Σέρχιο Πέρεθ (Sergio Perez) στην Ουγγαρία, και ένα ατύχημα πολλών μονοθεσίων στο Βέλγιο που προκλίθηκε από τον Νίκο Χούλκενμπεργκ που προκάλεσε την "πτήση" του μονοθεσίου του Φερνάντο Αλόνσο (Fernando Alonso) πάνω από αυτό του Λεκλέρ. Περισσότεροι τερματισμοί στους πόντους ήρθαν με την ένατη θέση στη Σιγκαπούρη και την έβδομη στη Ρωσία, πρίν απο αποσύρσεις από μηχανική αστοχία στην Ιαπωνία και ζημιά από σύγκρουση με τον Ρομαίν Γκροζάν (Romain Grosjean) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τελείωσε τη σεζόν με τρεις συνεχόμενους τερματισμούς στην έβδομη θέση στους τελευταίους τρεις αγώνες. Ο Λεκλέρ ήταν καλύτερος από τον ομόσταβλό του Έρικσον στις κατατακτήριες δεκαεπτά φορές από τους εικοσι-έναν αγώνες και τερμάτισε στη δέκατη τρίτη θέση του πρωταθλήματος με 39 βαθμούς. Σεζόν 2019 Η Scuderia Ferrari υπέγραψε τον Λεκλέρ για την σεζόν του 2019, αντικαθιστώντας τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 2007. Kimi Räikkönen, που πήρε τη θέση του στη Sauber (σημερινή Alfa Romeo). Ενώ αρχικά ανακοινώθηκε μόνο για το 2019, λίγες μέρες αργότερα, ο τότε τεχνικός διευθυντής της Ferrari, Μαουρίτσιο Αρριβαμπένε (Maurizio Arrivabene) υπονόησε ότι το συμβόλαιο του Λεκλέρ θα αρκούσε για τέσσερις σεζόν, ισχύοντας για "τουλάχιστον μέχρι το 2022". Ο Λεκλέρ έκανε την πρώτη του δοκιμαστική μέρα ως επίσημος οδηγός της Ferrari τον Νοέμβριο του 2018. κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών μετά το τέλος της σεζόν. Στο πρώτο του Γκραν Πρι οδηγώντας για τη Ferrari, ξεκίνησε και τερμάτισε στην πέμπτη θέση στο Αυστραλιανό Γκραν Πρι. Στις δεύτερες κατατακτήριές του για τη Ferrari, στο Γκραν Πρι του Μπαχρέιν, πήρε την pole position για την πρώτη φορά στην καριέρα του στη Formula One, έχοντας τον ταχύτερο χρόνο σε δύο από τις τρεις δοκιμαστικές περιόδους και σε όλες τις τρεις περιόδους των κατατακτηρίων, θέτωντας ένα νέο ρεκόρ πίστας και έγινε ο νεαρότερος pole-sitter στην ιστορία της Ferrari. Ο Λεκλέρ προηγήθηκε για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, αλλά τελικά έχασε το προβάδισμα και προσπεράστηκε από τον Lewis Hamilton και τον Valterri Bottas εξ αιτίας του κινητήρα του, ο οποίος έχασε έναν κύλινδρο λόγω ενός εκτοξευτήρα καυσίμων ο οποίος αχρηστεύθηκε. Ένα αυτοκίνητο ασφαλείας προς το τέλος του αγώνα απέτρεψε τον μαινόμενο Max Verstappen από το να πάρει την τρίτη θέση, επιτρέποντας το πρώτο podium για την καριέρα του Σαρλ Λεκλέρ στη Formula One. Στην Κίνα, ο Λεκλέρ κατέκτησε την τέταρτη θέση στις κατατακτήριες, πίσω από τον Σεμπάστιαν Φέτελ (Sebastian Vettel). Μετά που προσπέρασε τον ομόσταβλό του κατά την εκκίνηση, του ζητήθηκε να υποχωρήσει και να αφήσει τον Vettel να περάσει, τελικά τερματίζοντας τον αγώνα στην πέμπτη θέση. Στο Αζερμπαϊτζάν, ήταν το φαβορί για την pole position μέχρι να τελειώσει την προσπάθειά του μια σύγκρουση στις δεύτερες κατατακτήριες. Ξεκίνησε στην όγδοη θέση μετά από ποινές για τις δύο Alfa Romeo και τερμάτισε τον αγώνα πέμπτος, με έναν επιπλέον πόντο για την κατάκτηση του ταχύτερου γύρου στον αγώνα. Στον επόμενο αγώνα στο Μονακό, αποκλείσθηκε στον πρώτο γύρο των κατατακτηρίων και ξεκίνησε δέκατος πέμπτος λόγω της εσφαλμένης στρατηγικής της Ferrari, που τον κράτησε στο γκαράζ για να σώσει τα ελαστικά του, υποτιμώντας την εξέλιξη της πίστας στο τέλος του γύρου των κατατακτηρίων. Υπέστη τρύπημα στα ελαστικά και σημαντική φθορά στο "πάτωμα" του μονοθεσίου μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να προσπεράσει τον Nico Hulkenberg, κάτι που τον οδήγησε στη δεύτερη απόσυρσή του από το Γκραν Πρι της πατρίδας του. Ο Λεκλέρ κατατάχθηκε και τερμάτισε τρίτος στον Καναδά, το δεύτερο αποτέλεσμά του στο podium, πίσω από το αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα του Hamilton με τον Vettel. Θα τερμάτιζε και πάλι τρίτος στη Γαλλία. Στο Αυστριακό Γκραν Πρι, κατατάχθηκε στην pole position, η δεύτερη pole position της καριέρας του στη Formula One. Τελικά τερμάτισε στη δεύτερη θέση μετά από σύγκρουση με τον Μαξ Φερστάπεν (Max Verstappen) της Red Bull, παρότι είχε προηγηθεί στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Το συμβάν ελέγχθηκε από τους διαιτητές μετά από τον αγώνα, οι οποίοι το θεώρησαν αγωνιστικό συμβάν και αποφάσισαν να μην πάρουν περαιτέρω δράση. Στο Βρετανικό Γκραν Πρι, ο Λεκλέρ κατατάχθηκε στην τρίτη θέση, μπροστά από τον Max Verstappen. Τελικά τερμάτισε τον αγώνα στην τρίτη θέση και επίσης ψηφίστηκε και "Οδηγός της Ημέρας" μετά την άμυνα της θέσης του ενάντια στις πάμπολλες επιθέσεις από τον Verstappen κατά τη διάρκεια των πρώτων γύρων του αγώνα. Αυτό ήταν το τέταρτο συνεχόμενο podium της σεζόν. Παρότι τερμάτισε στους κορυφαίους δύο σε όλες τις τρεις δοκιμαστικές περιόδους, ο Λεκλέρ κατατάχθηκε στη δέκατη θέση στο Γερμανικό Γκραν Πρι αφότου ένα θέμα με το σύστημα των καυσίμων τον απέτρεψε από το να καταγράψει έναν γύρο στον τελευταίο γύρο των κατατακτηρίων. Σε ένα Γκραν Πρι που αποδείχθηκε ένας εκπληκτικός αγώνας υπο τη βροχή, ανέβηκε στην τέταρτη θέση στους πρώτους γύρους. Μια αμφισβητήσιμη τακτική από τους υπεύθυνους στρατηγικής της ομάδας του να του "βάλουν" τις μαλακές γόμες ελαστικών παρότι η πίστα ήταν υπερβολικά υγρή, οδήγησε στον Λεκλέρ να χάνει τον έλεγχο και να συγκρούεται στις μπαριέρες τον εικοστό ένατο γύρο, καταλήγοντας στη δεύτερη απόσυρσή του στη σεζόν. Στο Γκραν Πρι της Ουγγαρίας ο Λεκλέρ υπέστη σύγκρουση στο πίσω μέρος του μονοθεσίου του στις κατατακτήριες, πρωτού καν συμπληρωθεί η διαδικασία. Τελικά τερμάτισε στην τέταρτη θέση στον αγώνα. Στον πρώτο αγώνα μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα, το Βελγικό Γκραν Πρι, ο Λεκλέρ πήρε την τρίτη του pole position της σεζόν δίπλα στον ομόσταβλό του Sebastian Vettel, ο οποίος βρισκόταν στη δεύτερη θέση, το δεύτερο "κλείδωμα" των πρώτων δύο θέσεων για τη Ferrari για τη σεζόν. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο Λεκλέρ αντιμετώπισε τη μαινόμενη Mercedes του Lewis Hamilton για να σημειώσει την πρώτη του νίκη σε Γκραν Πρι, κάνοντας τον, τον νεαρότερο νικητή για τη Ferrari όλων των εποχών. Μετά τον αγώνα, αφιέρωσε την πρώτη του νίκη, στον προηγουμένως αντίπαλό του Αντουάν Ουμπέρ (Anthoine Hubert), ο οποίος σκοτώθηκε σε ένα δυστύχημα κατά τη διάρκεια του αγώνα feature της Formula 2 την προηγούμενη ημέρα, στην ίδια πίστα. Στο Ιταλικό Γκραν Πρι, ο Λεκλέρ κέρδισε τον αγώνα από την pole position αφότου αμύνθηκε για τη θέση του ενάντια στις δύο Mercedes και έγινε ο πρώτος οδηγός της Ferrari που κέρδισε στη Μόντσα από τον Fernando Alonso, ο οποίος κέρδισε εκεί για την ομάδα το 2010. Πέτυχε την τρίτη συνεχόμενη pole position στη Σιγκαπούρη. Ενώ αρχικά προηγείτο του αγώνα, τερμάτισε στη δεύτερη θέση αφού δέχθηκε το undercut από τον ομόσταβλό του Vettel. Στο Γκραν Πρι της Ρωσίας, πέτυχε την τέταρτη συνεχόμενη pole position και την έκτη της σεζόν. Ο Vettel προσπέρασε τον Λεκλέρ στην πρώτη στροφή και προηγήθηκε για το πρώτο μισό του αγώνα, πρωτού η ομάδα προετοιμάσει το undercut υπέρ του Λεκλέρ για να του επιτρέψει να πάρει το προβάδισμα. O Vettel αποσύρθηκε από τον αγώνα σύντομα, επειτά από μια αστοχία του υβριδικού συστήματος, ενεργοποιώντας έτσι το εικονικό αυτοκίνητο ασφαλείας. Αυτό βοήθησε εξαιρετικά τους οδηγούς της Mercedes, που έκαναν τα pit stops τους και τελικά τερμάτισαν τον αγώνα μπροστά από τον Λεκλέρ, που βρέθηκε στην τρίτη θέση. Ο Λεκλέρ κατατάχθηκε δεύτερος στην Ιαπωνία, αλλά δέχθηκε βλάβες σε μια σύγκρουση στον πρώτο γύρο με τον Max Verstappen. Τελικά τερμάτισε έκτος στον αγώνα, το χειρότερο αποτέλεσμά του στη σεζόν. Ο Λεκλέρ κατέκτησε την έβδομή του pole position στη σεζόν στο Μεξικό, αφότου ο Verstappen -ο οποίος αρχικά είχε καταταχθεί πρώτος- δέχθηκε ποινή θέσεων επειδή αγνόησε κίτρινες σημαίες κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Τελικά τερμάτισε τον αγώνα στην τέταρτη θέση. Μετά από ένα ακόμα αποτέλεσμα στην τέταρτη θέση, μια επίμαχη σύγκρουση με τον ομόσταβλό του Vettel οδήγησε στην τρίτη απόσυρση του στη σεζόν, στο Γκραν Πρι της Βραζιλίας στην πίστα του Sao Paolo, και την απόσυρση και των δύο οδηγών από τον αγώνα. Ο Λεκλέρ τελείωσε τη χρονιά με ένα τελείωμα στην τρίτη θέση στο Γκραν Πρι του Αμπου Ντάμπι. Ο Λεκλέρ τελείωσε τη σεζόν στην τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα με 264 πόντους, μπροστά από τον ομόσταβλό του Vettel. Κατά τη διάρκεια της πρώτης του χρονιάς στη Ferrari, σημείωσε δέκα podium, δύο νίκες, τέσσερις ταχύτερους γύρους και τις περισσότερες pole position απο κάθε άλλο οδηγό αυτή τη σεζόν, με ένα σύνολο επτά pole position. Ο Λεκλέρ έγινε έτσι ο πρώτος οδηγός μη-προερχόμενος από τη Mercedes, που κέρδισε το Βραβείο για τις Pole Position. Επίσης έγινε ο πρώτος Μονεγάσκος που κατάφερε να κερδίσει ένα Γκραν Πρι του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος της Formula One (παρότι ο Λουί Χιρόν είχε κερδίσει έναν αριθμό Γκραν Πρι πρίν από το πρώτο πρωτάθλημα του 1950). Σεζόν 2020 Ο Λεκλέρ κατατάχθηκε έβδομος για το Αυστριακό Γκραν Πρι του 2020. Η ομάδα πάλευε να βρει ρυθμό στον αγώνα αλλά λόγω της χαοτικής συνέχειας ανέκαμψε για να τερματίσει δεύτερη με τον Λεκλέρ να καταφέρνει να φέρνει εις πέρας κρίσιμες κινήσεις προσπέρασης με τα φρέσκα ελαστικά μετά από την τελευταία επανεκκίνηση. Στην πορεία για το σαββατοκύριακο του Γκραν Πρι της Στυρίας, ο Λεκλέρ και η Ferrari ερευνήθηκαν από τη FIA αφού, φημολογήθηκε πως, έσπασαν τα αυστηρά μέτρα του προτοκόλλου του διευθύνοντος οργάνου έναντι του COVID-19, αφού επέστρεψε στην πατρίδα του, το Μονακό (με την άδεια της ομάδας του) μεταξύ του Αυστριακού και του Στυριακού Γκραν Πρι, με διάφορες αναρτήσεις στα μέσα να δείχνουν τον Λεκλέρ να συναναστρέφεται με οπαδούς, φίλους και την κοπέλα του. Ο Λεκλέρ τελικά αρνήθηκε κάθε παράπτωμα. Παρόλα αυτά το διευθύνον σώμα δεν συμφώνησε με αυτόν και ο Λεκλέρ με τη Ferrari δέχθηκαν προειδοποίηση, αφού αποδείχθηκε ότι είχε έρθει σε επαφή με άτομα που δεν συμπεριλαμβάνονταν στον στενό του κύκλο/"φούσκα". Τα πράγματα δεν έγιναν καλύτερα για τον Λεκλέρ σε αγωνιστικό επίπεδο, αφού στις κατατακτήριες του Γκραν Πρι της Στυρίας, όπου και τερμάτισε ως εντέκατος ταχύτερος σε μια εντελώς υγρή διαδικασία και βγήκε εκτός των τριών δοκιμαστικών, πρωτού έρθει το "κερασάκι στην τούρτα" με τον υποβιβασμό του στη δέκατη τέταρτη θέση της κατάταξης, αφού εμπόδισε τον Daniil Kvyat στη διαδικασία. Ένα ήδη "φτωχό" σαββατοκύριακο για τον Λεκλέρ, ολοκληρώθηκε στον αγώνα όπου και συγκρούσθηκε με τον ομόσταβλό του Sebastian Vettel, με αποτέλεσμα την απόσυρση και των δύο από τον αγώνα. Παρά το γεγονός ότι οι διαιτητές δεν εξέτασαν περεταίρω το συμβάν -είδαν την περίσταση ως αγωνιστικό συμβάν και δεν έδωσαν ποινές σε κανέναν από τους οδηγούς- ο Λεκλέρ δέχθηκε την πλήρη ευθύνη για τη σύγκρουση αναφέροντας σε μια συνέντευξη μετά τον αγώνα "Ήμουν εντελώς ηλίθιος, σήμερα τα θαλάσσωσα όλα" σε μια πιο... βαριά γλώσσα. Στον επόμενο αγώνα, το Γκραν Πρι της Ουγγαρίας, ο Λεκλέρ κατατάχθηκε έκτος, μια θέση πάνω από τον Vettel. Στον αγώνα, ο Λεκλέρ είχε προβλήματα με τη φθορά των ελαστικών και γενικότερα έλλειψη ταχύτητας και τερμάτισε στην εντέκατη θέση, πέντε θέσεις πίσω από τον Vettel. Ο Λεκλέρ κατατάχθηκε στην τέταρτη θέση στο Γκραν Πρι της Μεγάλης Βρετανίας και τελικά τερμάτησε τρίτος, κατακτώντας το δωδέκατο podium την καριέρα του στη Formula One και το δεύτερο της σεζόν. Για το Γκραν Πρι για τον εορτασμό 70 ετών της Formula One ο Λεκλέρ κατατάχθηκε όγδοος. Κατάφερε τελικά μέσω μια στρατηγικής ενός pit- stop να ανέβει στην τέταρτη θέση στον αγώνα. Πρωτού συμμετάσχει στο Γκραν Πρι για τα 70 έτη το 2020 στο Σίλβερστοουν, ο Λεκλέρ αντέδρασε οργισμένα σε καταγγελίες ότι ήταν ρατσιστής και ενάντιος στο κίνημα Black Lives Matter, απαντώντας λέγοντας οτι ο ρατσισμός είναι "απεχθής" και κατηγορώντας τα πρωτοσέλιδα που προσπαθούσαν να παραποιήσουν τα λόγια του. Οι κατηγορίες ήρθαν αφότου ήταν ένας από τους έξι οδηγούς που επέλεξαν να μην γονατήσουν κατα τη διάρκεια των προ-αγωνιστικών τελετών του παγκόσμιου πρωταθλήματος της Formula One, σαν μέρος της καμπάνιας έναντι του ρατσισμού στα αθλήματα. Δήλωσε ότι επέλεξε να μην γονατίσει λόγω των αρνητικών πολιτικών συνειρμών που πίστευε ότι μια κίνηση σαν αυτή θα δημιουργούσε. Στο Ιταλικό Γκραν Πρι του 2020, κατατάχθηκε δέκατος τρίτος αλλά στον αγώνα συγκρούστηκε στη διάσημη Παραμπόλικα στον εικοστό τέταρτο γύρο, ενώ ήταν στην τέταρτη θέση, χάρη σε ένα pit-stop νωρίτερα από αυτούς που έκαναν την αλλαγή τους κατά την περίοδο του αυτοκινήτου ασφαλείας. Το ατύχημα οδήγησε σε κόκκινη σημαία και επανεκκίνηση του αγώνα, τον οποίο τελικά κέρδισε ο Πιέρ Γκασλί (Pierre Gasly) της Alpha Tauri. Ξεκινώντας από τον δωδέκατο γύρο στο Πορτιμάο, ο Λεκλέρ ξεκίνησε ένα σερί τριών συνεχόμενων αποτελεσμάτων στους πρώτους πέντε. Στο γεμάτο βροχή Γκραν Πρι της Τουρκίας, ο Λεκλέρ έτρεχε στην τρίτη θέση μετά από ένα comeback από τη δέκατη τέταρτη θέση στις ενδιάμεσες γόμες στα λάστιχα. Όμως, ένα λάθος ενώ προσπαθούσε να προσπεράσει τον Sergio Perez για τη δεύτερη θέση στον τελικό γύρο κατέληξε με τον Λεκλέρ να βγαίνει εκτός πίστας και να χάνει την τρίτη θέση και το podium στον ομόσταβλό του Vettel. Ο διπλός αγώνας στο Μπαχρέιν ήταν αρκετά αδιάφορος για τον Λεκλέρ που τερμάτισε δέκατος στον πρώτο αγώνα και αποσύρθηκε μετά από επαφή με τον Perez στον πρώτο γύρο του δεύτερου Γκραν Πρι. Στον τελευταίο γύρο του Άμπου Ντάμπι, και οι δύο Ferraris είχαν σημαντική έλλειψη ρυθμού και τερμάτισαν εκτός πόντων, με τον Λεκλέρ στη δέκατη τρίτη θέση, μπροστά από τον Vettel. Ο Λεκλέρ τερμάτισε στην κατάταξη του πρωταθλήματος στην όγδοη θέση, πετυχαίνοντας 98 βαθμούς. 2021 και η συνέχεια Ο Λεκλέρ αναμένεται να οδηγήσει στη Ferrari μέχρι το τέλος του 2024. Ο Λεκλέρ τώρα έχει έναν νέο συνοδηγό στη Ferrari για το 2021 με τον Κάρλος Σάινθ Τζούνιορ (Carlos Sainz Jr.) να εισέρχεται στην ομάδα ως αντικαταστάτης για τον Sebastian Vettel, που είχε ανακοινωθεί ότι θα φύγει από την ομάδα στις αρχές του 2020. Ο Λεκλέρ ξεκίνησε στο Γκραν Πρι του Μπαχρέιν του 2021 τέταρτος πίσω από τον Valterri Bottas και τερμάτισε έκτος. Τότε ξεκίνησε και τερμάτισε τέταρτος στο Γκραν Πρι της Εμίλια Ρομάνια πίσω από τον Λάντο Νόρρις (Lando Norris) αφού δυσκολεύτηκε να κρατήσει τον ρυθμό μετά την κόκκινη σημαία στα μέσα του αγώνα. Αναγκάστηκε να περάσει τον μισό αγώνα χωρίς επικοινωνία με την ομάδα μέσω ασυρμάτου. Ο Λεκλέρ τότε τερμάτισε έκτος στο Πορτογαλικό Γκραν Πρι κάτι που τον θέτει στην πέμπτη θέση στη βαθμολογία, πάνω από τον ομόσταβλό του Sainz, που τερμάτισε εντέκατος στον αγώνα. Βραβείο Autosports Αρχάριου της Χρονιάς: 2017, 2018 Αρχάριος της Χρονιάς από τη FIA: 2017, 2018 Confartigianato Motori Καλύτερος Νεαρός Οδηγός: 2018 Βραβείο Pole Position από την Pirelli: 2019 Confartigianato Motori Καλύτερος Οδηγός: 2020 Βραβείο Τιμής του Μονακό: 2020 Ο Λεκλέρ έκανε μια εμφάνιση στην ταινία "Le Grand Rendez-vous", μια ανακατασκευή της μικρής γαλλικής ταινίας του 1976 "C'etait un rendez-vous". Το 2020, ο Λεκλέρ έχει γίνει επίσης ένα διαφημιστικό μοντέλο για την Giorgio Armani. Το 2018, ο Λεκλέρ χρήστηκε Πρέσβης για το Ίδρυμα της Πριγκίπισσας Σαρλίν του Μονακό, βοηθώντας να προαχθούν τα πλεονεκτήματα του να μαθαίνει κάποιος να κολυμπάει. Το 2020, ο Λεκλέρ βοήθησε τον Ερυθρό Σταυρό του Μονακό, μοιράζοντας γεύματα και μεταφέροντας ιατρικό εξοπλισμό μέσω της πανδημίας του COVID-19 στο Μονακό. Έχει επίσης υποστηρίξει τον Ιταλικό Ερυθρό Σταυρό και τις καμπάνιες για συγκέντρωση χρημάτων, παροτρύνοντας τις δωρεές προς τις προσπάθειες ενίσχυσης. | Ο Σαρλ Μαρκ Ερβέ Περσιβάλ Λεκλέρ (Charles Marc Hervé Perceval Leclerc) (γεν. στο Μόντε Κάρλο του Μονακό στις 16 Οκτωβρίου του 1997) είναι Μονεγάσκος οδηγός αγώνων. Έχει κερδίσει το Πρωτάθλημα GP3, το 2016 και το Πρωτάθλημα Φόρμουλα 2 το 2017. Το 2018 εντάχθηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1 με την ομάδα της Sauber, ομάδας υποστηριζόμενης με κινητήρες Ferrari και από το 2019 αγωνίζεται με τα χρώματα της Scuderia Ferrari, με την οποία έχει κερδίσει 5 αγώνες και 23 βάθρα. Από το 2019 και μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του το 2024, ο Leclerc τρέχει με την ομάδα της Ferrari. Έγινε ο δεύτερος νεότερος οδηγός που έχει πάρει την pole position στη Formula 1 στο Γκραν Πρι του Μπαχρέιν το 2019. Κατά την ίδια σεζόν ο Leclerc επίσης είδε την πρώτη του νίκη στο Βέλγιο, ενώ ακολούθησε και η δεύτερή του νίκη στο Γκραν Πρι της Ιταλίας στη Μόντσα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%9B%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%AD%CF%81 |
Διεθνής Ομοσπονδία Χόκεϊ | Η FIH ιδρύθηκε στις 7 Ιανουαρίου του 1924 στο Παρίσι από τον Πωλ Λεωτέ, ο οποίος έγινε ο πρώτος πρόεδρος, σε απάντηση στην παράλειψη του χόκεϊ στον τομέα των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1924. Τα πρώτα επτά ιδρυτικά μέλη ήταν η Αυστρία, το Βέλγιο, η Τσεχοσλοβακία, η Γαλλία, η Ουγγαρία, η Ισπανία και η Ελβετία. Το 1982, η FIH συγχωνεύθηκε με τη Διεθνή Ομοσπονδία Συλλόγων Χόκεϊ Γυναικών (IFWHA), η οποία ιδρύθηκε το 1927 από την Αυστραλία, τη Δανία, την Αγγλία, την Ιρλανδία, τη Σκωτία, τη Νότια Αφρική, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ουαλία. Ακολουθούν οι διοργανώσεις της ομοσπονδίας: Διοργανώσεις Ανδρών Παγκόσμιο Κύπελλο Γουόρλντ Λιγκ Τσάμπιονς Τρόφι Τσάμπιονς Τσάλεντζ 1 Τσάμπιονς Τσάλεντζ 2Διοργανώσεις Γυναικών Παγκόσμιο Κύπελλο Γουόρλντ Λιγκ Τσάμπιονς Τρόφι Τσάμπιονς Τσάλεντζ 1 Τσάμπιονς Τσάλεντζ 2Διοργανώσεις Τμημάτων Υποδομής Άνδρες Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων Γυναίκες Παγκόσμιο Κύπελλο ΝέωνΧόκεϊ επί χόρτου σάλας Άνδρες Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναίκες Παγκόσμιο Κύπελλο Επίσημος ιστότοπος | Η Διεθνής Ομοσπονδία Χόκεϊ (γαλλικά: Fédération Internationale de Hockey, FIH) είναι το διεθνές όργανο διοίκησης του χόκεϊ επί χόρτου και του χόκεϊ σάλας. Η έδρα της βρίσκεται στη Λωζάνη της Ελβετίας από το 2005, όταν μετακόμισε από τις Βρυξέλλες του Βελγίου. Η FIH είναι υπεύθυνη για τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις χόκεϊ επί πάγου, με κυριότερη αυτή του Παγκοσμίου Κυπέλλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CE%A7%CF%8C%CE%BA%CE%B5%CF%8A |
Άανγκ | Πριν από την σειρά, μετά το θάνατο του Άβαταρ Ρόκου, τον Άανγκ γεννήθηκε και ανατράφηκε από το Μοναχό Γκιάτσο, ένα φίλο της προηγούμενης ζωής του. Ωστόσο, λόγω του πολέμου που ξεκίνησε ο Σοζίν, οι άλλοι μοναχοί αποκαλύψαν την ταυτότητα τον Άανγκ ο Άβαταρ και προσπαθούν να πάρουν το αγόρι από τον Γκιάτσο. Αυτό προκαλεί τον Άανγκ να εγκαταλείψει το μοναστήρι της φέρουν βίσονες Άππα του πριν να έχουν αλιευθεί από μια καταιγίδα, και αργότερα να εγκλωβιστεί σε μια τσέπη αέρα μεταξύ των παγόβουνων. Μετά από εκατό χρόνια εγκλωβισμένος σε ένα παγόβουνο, ο δώδεκα χρονών Άανγκ απελευθερώνεται όταν βρεθεί από την Κατάρα και τον αδελφό της Σόκκα ακόμα αγνοούν τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ανάπαυσης. Η αφύπνιση του παίρνει την προσοχή του Ζούκο, τον εξόριστο πρίγκιπα του Έθνους της Φωτιάς, ο Άανγκ αναγκάζεται να φύγει με τους Κατάρα και Σόκκα που τον συνοδεύουν όταν μαθαίνουν ότι είναι ο Άβαταρ. Ο Άανγκ και οι νέοι φίλοι του, επισκέπτονται το Νότιο Ναό του Αέρα όπου συναντούν ένα φτερωτό λεμούριο, τον οποίο ο Άαγκ αργότερα ονομάζει Μόμο. Εκεί ήταν που ο Άανγκ μαθαίνει ότι ήταν στον πάγο για έναν ολόκληρο αιώνα και ότι το Έθνος της Φωτιάς αφάνισε τους ανθρώπους του, συμπεριλαμβανομένου του Γκιάτσο. Μετά από μια σειρά από περιπέτειες, ο Άανγκ συναντά την προηγούμενη ενσάρκωσή του, Άβαταρ Ρόκου, ο οποίος τον πληροφορεί ότι θα πρέπει να μάθει να δαμάζει τα τέσσερα τέσσερα στοιχεία και να νικήσει τον Άρχοντα της Φωτιάς Οζάι πριν από τον ερχομό του κομήτη Σοζίν στο τέλος του καλοκαιριού. Κατά την άφιξη στη Βόρεια Φυλή του Νερού, μετά από μερικές συγκρούσεις, ο Άανγκ έγινε μαθητευόμενος ενός Νεροδαμαστή που ονομάζεται Πάκκου μαζί με την Κατάρα. Μετά που βοήθησε τη Φυλή του Νερού από μια εισβολή του Έθνους της Φωτιάς με επικεφαλής τον ναύαρχο Ζάο, με την Κατάρα ως δάσκαλό του, ο Άανγκ και η ομάδα του ταξιδεύουν προς το Βασίλειο της Γής για να βρουν ένα δάσκαλο Γεοδαμάσματος. Στο δεύτερο κύκλο, Ο Άανγκ μαθαίνει γεοδαμάστρια από τη δώδεκάχρονη Τόφ Μπει Φόγκ, μια τυφλή γεοδαμάστρια θαύμα αφού έχει το όραμα της σε ένα βάλτο. Στο ταξίδι τους είναι κυνηγημένοι από την Αζούλα και τους φίλους της, Μάι και Τάι Λι. Αφού έμαθαν για την Ημέρας του Μαύρου Ήλιου σε μια μυστική υπόγεια βιβλιοθήκη, Ο Άανγκ και η προσπάθούν ομάδα του να αποκαλύψουν τις πληροφορίες στο Βασιλιά του Βασιλείου της Γής στην Μπα Σινγκ Σε. Ωστόσο ο ιπτάμενος βίσονας τους, Άππα συλλαμβάνεται από αμμοδαμαστές. Ο Άανγκ αναστατώνεται και θυμωμένος και αντιμετωπίζει αμμοδαμαστές μαθένοντας ότι ο Άππα έχει πωληθεί. Αφού σταματήσετε ένα τρυπάνι του Έθνους της Φωτιάς που απειλούσε την ασφάλεια της Μπα Σινγκ Σε αναζητήσουν τον Άππα μόνο για να βρουν οι ίδιοι να αντιμετοπίζουν τους Ντάι Λι πριν εκθέσουν την εξαπάτηση του ηγέτη τους. Η ομάδα συναντάει τον Τζετ ο οποίος τους βοηθά να βρουν τον Άππα στην έδρα των Ντάι Λι. Εκθέτουν τον εκατόνταετή πόλεμο στο βασιλιά της Γης, που υπόσχεται να τους βοηθήσει να εισβάλουν στο Έθνος της Φωτιά. Λίγο μετά, Ο Άανγκ συναντά έναν γκουρού που προσπαθεί να διδάξει τον Άανγκ να ανοίξει τα επτά τσάκρα με σκοπό τον έλεγχο της «Κατάστασης Άβαταρ»; Αλλά όταν ο Άανγκ αντιλαμβάνεται ότι η Κατάρα κινδυνεύει, φεύγει πριν το έβδομο τσάκρα του ανοίξει, και έτσι χάνει την πρόοδο του μέχρι το έβδομο να ανοίξει. Όμως ο Άανγκ καταφέρνει να ξεκλειδώσει το έβδομο τσάκρα, είναι θανάσιμα πληγωμένος από την Αζούλα, αλλά σώθηκε από την Κατάρα πριν η ζημία γίνει πραγματικά θανατηφόρα. Στο τρίτο και τελευταίο κύκλο, ανίκανος να χρησιμοποιήσει την Κατάσταση Άβαταρ και παρόλο που ήταν διστακτικός με το σχέδιο στην αρχή ο Άανγκ δέχεται ο καθένας να νομίζει ότι απεβίωσε πριν και οι υπόλοιποι σύμμαχοί του να επιτεθουν στην πρωτεύουσα του έθνους της φωτιάς; Αλλά εξουδετερώνεται από την Αζούλα. Στο επόμενο επεισόδιο, ο Ζούκο έχει αλλάξει στάση και προσφέρεται να διδάξει τον Άανγκ φωτοδάμασμα. Στο "The Firebending Masters" ο Άανγκ και ο Zούκο βελτιώνουν το φωτοδάμασμα τους με τη βοήθεια των δύο τελευταίων δράκωντου κόσμου τους. Κατά τη διάρκεια του φινάλε μη θέλοντας να σκοτώσει πραγματικά τον Οζάι, παρά τις προηγούμενες ζωές του να τον πείθουν ότι είναι ο μόνος τρόπος, ο Άανγκ μαθαίνει να χειρίζεται τις βασικές φύσεις των άλλων ανθρώπων, Ενεργιοδάμασμα, από μια τεράστια «λιοντάροχελώνα». Με αυτή την ικανότητα, όπως ανέκτησε την Κατάσταση Άβαταρ, ο Άανγκ αφαιρεί την ικανότητα του Οζάι να χειρίζεται τη φωτιά, το οποίο τον καθιστά ακίνδυνο και τελειώνει τον Εκατονταετή Πόλεμο. Αργότερα, στην πρωτεύουσα του Έθνους της Φωτιάς, ο Άανγκ παρατηρείται δίπλα στον Ζούκο, ενώ διορίζεται Άρχοντας της Φωτιάς. Η σειρά τελειώνει με τον Άανγκ και τους φίλους του, να χαλαρώνουν στο κατάστημα τσαγιού του Άιρο στη Μπα Σινγκ Σε, όπου ο Άανγκ και η Κατάρα φιλιούνται. | Ο Άανγκ (Aang) είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας και ο κύριος πρωταγωνιστής για την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων της Nickelodeon, Άβαταρ: Ο Τελευταίος Μαχητής του Ανέμου, η οποία δημιουργήθηκε από τους Michael Τάντε και Bryan Konietzko. Έχει εκφραστεί από τον Zach Tyler Eisen. Ο Άανγκ είναι ο τελευταίος ανεμοδαμαστής που επεζησε, ένας μοναχός του Νοτίου Ναού Αέρα τα Αέρα Νομάδων του ». Είναι μια ενσάρκωση του "Άβαταρ", το πνεύμα του πλανήτη που εκδηλώνεται με ανθρώπινη μορφή. Δεδομένου ότι είναι ο Άβαταρ, ο Άανγκ ελέγχει όλα τα στοιχεία και είναι επιφορτισμένος να διατηρήσει τα Τέσσερα Έθνη σε ειρήνη. Στην ηλικία των 12 ετών, ο Άανγκ είναι απρόθυμος ήρωας της σειράς, αφιερώνοντας έναν αιώνα πριν από την ένταξή με τους νέους του φίλους Κατάρα και Σόκκα σε μια αναζήτηση για να ελέγξει τα στοιχεία και να σώσει τον κόσμο τους από το ιμπεριαλιστικό Έθνος της Φωτιάς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B1%CE%BD%CE%B3%CE%BA |
Μπέτυ Μπλου | Η ταινία περιγράφει την ιστορία ενός παθιασμένου έρωτα με τραγική εξέλιξη. Ο Ζοργκ είναι ένας ερασιτέχνης συγγραφέας, που έχει παρατήσει το έργο του και ζει σαν ο γενικός επιστάτης μιας ντουζίνας μπανγκαλόου σε κάποια παραλιακή περιοχή της Νότιας Γαλλίας. Εντελώς ξαφνικά κι απρόσμενα, εισβάλει στη ζωή του, η προκλητική και σέξι Μπέτυ. Η νεαρή κοπέλα φανερώνει από την αρχή μια παθιασμένη αφοσίωση σε εκείνον και το ταλέντο του, αλλά και μια κυκλοθυμική συμπεριφορά που ταράζει τη σχέση τους. Το ερωτευμένο ζεύγος, μετά από την πρόκληση εμπρησμού στη φωλιά τους, μετακομίζει σε προάστιο του Παρισιού και από εκεί σε μια πόλη της Νότιας Γαλλίας, όπου διατηρούν ένα μαγαζί πώλησης μουσικών πιάνων. Η Μπέτυ, μετά από ανεπιτυχείς προσπάθειες να μείνει έγκυος (ο πρωτότυπος τίτλος, 37.2 βαθμοί κελσίου είναι η θερμοκρασία του σώματος μιας εγκύου γυναίκας το πρωί), αρχίζει να εκδηλώνει επικίνδυνες ψυχαναγκαστικές διαταραχές και ξαφνικές καταστροφικές εκρήξεις. Ο Ζοργκ θα την ακολουθήσει μέχρι το τέλος, προσπαθώντας να την προστατέψει από τον ίδιο τον εαυτό της. Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης αφίσας Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας Η ταινία γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία στη Γαλλία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες παρά τις συγκρατημένες κριτικές. Είναι η τρίτη ταινία του Μπενέξ μετά την Ντίβα και Το φεγγάρι στον υπόνομο και η μεγαλύτερη επιτυχία του. Επίσης η ταινία έκανε διεθνή σταρ την άγνωστη Μπεατρίς Νταλ. Σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της έπαιξε και η μουσική του Γκάμπριελ Γιάρεντ. Κέρδισε μόνο το Βραβείο Σεζάρ αφίσας αν και είχε υποψηφιότητες σε όλες τις βασικές κατηγορίες. https://www.imdb.com/title/tt0090563/ | Η Μπέτυ Μπλου (γαλλικά: 37°2 le Matin) είναι Γαλλική ταινία του 1986 σε σκηνοθεσία Ζαν-Ζακ Μπενέξ, από το βιβλίο 37°2 Το πρωί, σε σενάριο του συγγραφέα και του σκηνοθέτη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
Διχλωριούχο γερμάνιο | Το μοριακό διχλωριούχο γερμάνιο μερικές φορές ονομάζεται διχλωρογερμανυλένιο, κατά αναλογία με το μεθυλένιο. Η ανάλυση της μοριακής του δομή στην αέρια φάση έδειξε ότι είναι γωνιακή, όπως ακριβώς προβλέφτηκε από τη θεωρία VSEPR. Το διχλωρογερμανυλένιο σχηματίζει σύμπλοκο με το 1,4-διοξάνιο, το διχλωρογερμσνιοδιοξάνιο (GeCl2·C4H8O2), που αποτελεί πηγή διχλωρογερμανυλένιου για αντιδράσεις σύνθεσης, όπως επίσης και η «επί τόπου» (in citu) αντίδραση τετραχλωρογερμάνιου και μεταλλικού γερμάνιου. To διχλωρογερμάνιο μπορεί να παραχθεί με επίδραση (αέριου) ρεύματος τετραχλωρογερμάνιου πάνω από μεταλλικό γερμάνιο με θερμοκρασία 650 °C: Μπορεί ακόμη να παραχθεί και με αποσύνθεση χλωρογερμανάνιου (GeH3Cl), με θέρμανση στους 70 °C: Το διχλωρογερμάνιο υδρολύεται δίνοντας κίτρινο διυδροξείδιο του γερμανίου, το οποίο αν θερμανθεί, δίνει με τη σειρά του καφέ μονοξείδιο του γερμανίου: Τα διαλύματα διχλωριούχου γερμανίου σε υδροχλώριο είναι ισχυρά αναγωγικά μέσα. Με τα ανιόντα χλωρίου σχηματίζει τα σύμπλοκα ιόντα [GeCl3]-, με δομή πυραμίδας, όπως έχει χαρακτηριστεί. Ακόμη, το διχλωριούχο γερμάνιο αντιδρά με χλωριούχο ρουβίδιο ή χλωριούχο καίσιο, σχηματίζοντας τριχλωρογερμανιούχο ρουβίδιο ή τριχλωρογερμανιούχο καίσιο, αντίστοιχα: Το διχλωριούχο γερμάνιο είναι αρκετά δραστικό και μπαίνει ανάμεσα σε πολλούς διαφορετικούς τύπους χημικών δεσμών. | Το διχλωριούχο γερμάνιο ή διχλωρογερμάνιο είναι η ανόργανη χημική ένωση του γερμανίου και του χλωρίου με χημικό τύπο GeCl2. Στις συνηθισμένες συνθήκες (T = 25 °C, P = 1 atm) είναι ένα λευκό προς ανοικτοκίτρινο στερεό που περιέχει γερμάνιο με βαθμό οξείδωσης +2. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%87%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%BF_%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%BF |
Σίριλ Λάιονελ Ρόμπερτ Τζέιμς | Γεννημένος στο Τρινιντάντ όταν ακόμη ήταν Βρετανική αποικία, ο Τζέιμς μαθήτευσε στο Γυμνάσιο Κουίνς Ρόιαλ στο Πορτ-οφ-Σπέιν. Αργότερα εργάστηκε σαν δάσκαλος. Ανάμεσα στους μαθητές του ήταν και ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Τρινιντάντ και Τομπάγκο και ιστορικός της Καραϊβικής Ἐρικ Γουίλιαμς. Ανήκε στην ομάδα Μπίκον η οποία αποτελούνταν από αντι-ιμπεριαλιστές συγγραφείς του ομώνυμου περιοδικού, στο οποίο δημοσίευσε μια σειρά διηγημάτων. Το 1932 εγκαταστάθηκε στην κωμόπολη Νέλσον του Λινκονσάιαρ της Αγγλίας, μετά από πρόσκληση του φίλου του Λίρι Κονσταντάιν, Δυτικο-ινδού παίκτη του κρίκετ, ο οποίος χρειάζονταν τη βοήθειά του Τζέιμς για να γράψει την αυτοβιογραφία του Το Κρίκετ κι Εγώ, που δημοσιεύθηκε το 1933. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, ο Τζέιμς εργάστηκε σαν ανταποκριτής κρίκετ για την Μάντσεστερ Γκάρντιαν. Το 1933 ο Τζέιμς μετακόμισε στο Λονδίνο όπου έγινε μέλος του Εργατικού κόμματος Την επόμενη χρονιά προσχώρησε στην τροτσκιστική ομάδα του Χάμστεντ. Διαπιστώνοντας την, εκτός των φυλλαδίων, ολική ανυπαρξία τροτσκιστικής λογοτεχνίας στην Αγγλική γλώσσα, ανέλαβε την πρωτοβουλία έκδοσης μεταφράσεων. Για το λόγο αυτό, προσέγγισε τον εκδότη του Τζορτζ Όργουελ Φρέντρικ Γουόρμπεργκ.Όσο ακόμη ήταν στο Τρινιντάντ, ο Τζέιμς είχε αρχίσει ήδη να αγωνίζεται για την ανεξαρτησία των νησιών της Καραϊβικής. Το βιβλίο Η Ζωή του Λοχαγού Σιπριάνι και το φυλλάδιο Επιχειρήματα Υπέρ της Αυτοδιοίκησης των Δυτικών Ινδιών, που εκδόθηκαν στο Λονδίνο, αποτέλεσαν τις πρώτες γραπτές συνεισφορές του στον αγώνα αυτό. Στο Λονδίνο επίσης ασχολήθηκε ενεργά και έγινε θερμός υποστηρικτής του Παναφρικανισμού. Έγινε πρόεδρος του συλλόγου Διεθνών Αφρικανών Φίλων της Αβησσυνίας, ο οποίος οργανώθηκε μετά την εισβολή της Αιθιοπίας από τους φασίστες του Μουσολίνι. Με το μετασχηματισμό του συλλόγου σε Διεθνές Γραφείο Αφρικανικών Υπηρεσιών, ο Τζέιμς ανέλαβε την επιμέλεια του περιοδικού του, Διεθνής Αφρικανική Γνώμη. Στόχος του συλλόγου ήταν η ενημέρωση του Βρετανικού κοινού για τα προβλήματα της Δυτικής Αφρικής και τις λύσεις που θα παρέχουν ουσιαστική βοήθεια στις αποικίες, καθώς επίσης η ανάπτυξη δεσμών ανάμεσα στις εκεί νεοσύστατες συνδικαλιστικές οργανώσεις και στο Βρετανικό εργατικό κίνημα. Πρόεδρος του Γραφείου ήταν ο παιδικός φίλος του Τζέιμς και στυλοβάτης του σοσιαλιστικού Παναφρικανισμού Τζορτζ Πάντμορ. Οι δυο τους συνέφεραν και στο Νέο Ηγέτη του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος (ILP), στο οποίο ο Τζέιμς εντάχθηκε βρίσκοντας τον αντισταλινικό σοσιαλισμό του σύμφωνο με τις απόψεις του.Την ίδια περίοδο, ο Τζέιμς έγραψε ένα θεατρικό έργο για τον ηγέτης της επαναστάτης της Αϊτής Τουσέν Λ'Ουβερτίρ, το οποίο ανέβηκε το 1936 στο Γουέστ Εντ με πρωταγωνιστές τους Πολ Ρόμπσον και Ρόμπερτ Άνταμς. Την ίδια χρονιά δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο το μοναδικό του μυθιστόρημα του, Γειτονιά της Μέντας, το οποίο είχε φέρει μαζί του σαν χειρόγραφο από το Τρινιντάντ. Ήταν το πρώτο μυθιστόρημα που δημοσιεύετηκε ποτέ από μαύρο συγγραφέα της Καραϊβικής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1937 έγραψε ίσως τα πλέον γνωστά από τα συγγράματά του, το Παγκόσμια Επανάσταση, 1917-1936. Η Άνοδος και η Πτώση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το οποίο εξήρε ο Λέων Τρότσκι κι ένα χρόνο αργότερα το Μαύροι Ιακωβίνοι: Ο Τουσέν Λ'Ουβερτίρ και η Επανάσταση του Σαν Ντομίνγκο. Το 1936, η τροτσκιστική Μαρξιστική Ομάδα στην οποία ανήκε ο Τζέιμς αποσχίστηκε από το Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα. Ακολούθησε μια σειρά συγχωνεύσεων που θα οδηγήσουν τελικά στο σχηματισμό του κατακερματισμένου Επαναστατικού Σοσιαλιστικού Συνδέσμου (RSL). Έτσι, όταν ο Τζέιμς κλήθηκε από την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (SWP), τότε Αμερικανικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς), να περιοδεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ώστε να ενθαρρύνει τους μαύρους εργάτες στο έργο τους, οι ενδοκομματικοί αντίπαλοί του τον ενθάρρυναν με την ελπίδα να τον ξεφορτωθούν. Στα τέλη του 1938 ο Τζέιμς έφτασε στις ΗΠΑ όπου και έμεινε μέχρι την απέλασή του το 1953. Μέχρι το 1940 είχε ήδη αρχίσει να αμφισβητεί την άποψη του Τρότσκι ότι η Σοβιετική Ένωση αποτελούσε εκφυλισμένο εργατικό κράτος. Εγκατέλειψε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα μαζί με τον Μαξ Σάχτμαν, ο οποίος ίδρυσε το Κόμμα των Εργατών (WP). Στο WP, ο Τζέιμς με την Ράγια Ντουναγιέβσκαγια και την Γκρέις Λι συντέλεσαν την Τάση Τζόνσον-Φόρεστ (το ψευδώνυμο του ήταν Τζόνσον και της Ντουναγιέβσκαγια, Φόρεστ). Σύμφωνα με την Τάση Τζόνσον-Φόρεστ η Σοβιετική Ένωση ήταν κρατικο-καπιταλιστική. Ήταν μια άποψη την οποία συμμερίζονταν και άλλοι τροτσκιστές της ίδιας γενιάς, κυρίως ο Τόνι Κλιφ. Σε αντίθεση όμως με τον Κλιφ, η Τάση Τζόνσον-Φόρεστ άρχισε να επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στα απελευθερωτικά κινήματα καταπιεσμένων μειονοτήτων, μια θεωρητική ανάπτυξη ήδη ορατή στη σκέψη του Τζέιμς στις συνομιλίες του με τον Τρότσκ το 1939 . Είναι αυτά τα κινήματα που θα αποτελέσουν τον κύριο προσανατολισμό της Τάσης Τζ-Φ. Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το επαναστατικό αίσθημα στο Κόμμα των Εργατών γνώρισε μια κάμψη. Την ίδια στιγμή, η Τάση Τζ-Φ ένιωσε να ενθαρρύνεται από την προοπτική επαναστατικών αλλαγών με φορείς τους καταπιεσμένους λαούς. Μετά από μερικούς μήνες σαν ανεξάρτητη ομάδα, περίοδο κατά την οποία δημοσίευσε άφθονο γραπτό υλικό, η Τάση προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα το 1947. Ο Τζέιμς συνέχιζε να περιγράφει τον εαυτό του σαν λενινιστή, παρά την απόρριψή της βασικής σύλληψης του Λένιν σχετικά με τον πρωτοποριακό ρόλο του επαναστατικού κόμματος του Λένιν. Κάλεσε άλλους σοσιαλιστές να υποστηρίξουν τα αναδυόμενα μαύρα εθνικιστικά κινήματα. Το 1949, ο Τζέιμς απέρριψε ολοκληρωτικά την ιδέα του πρωτοποριακού κόμματος, γεγονός που οδήγησε την Τάση Τζόνσον-Φόρεστ να εγκαταλείψει το τροτσκιστικό κίνημα και να μετονομαστεί σε Επιτροπή Δημοσιοποίησης Αλληλογραφίας. Το 1955 έπειτα από την αναχώρηση του Τζέιμς για την Αγγλία, περίπου τα μισά μέλη της Επιτροπής αποσύρθηκαν υπό την ηγεσία της Ντουναγιέβσκαγια για να σχηματίσουν μια νέα τάση Μαρξιστικού Ανθρωπισμού με το όνομα Επιτροπές των Ειδήσεων και των Γραμμάτων. Το αν η Τάση της Ντουναγιέβσκαγια ήταν πλειοψηφική ή μειονεκτική στην Επιτροπή Δημοσιοποίησης Αλληλογραφίας παραμένει θέμα διαφωνίας.Η Επιτροπή χωρίστηκε και πάλι το 1962, όταν ο Τζέιμς Μπογκς και η Γκρέις Λι Μπογκς την εγκατέλειψαν για να ακολουθήσουν μια πιο Τρίτοκοσμική προσέγγιση. Οι υπόλοιποι Τζονσονικοί επανασυγκροτήθηκαν με το όνομα Αντιμετωπίζοντας την Πραγματικότητα. Ο Τζέιμς συνέχισε να συμβουλεύει την ομάδα από τη Μεγάλη Βρετανία μέχρι να τη διάλυσή της το 1970. Τα κείμενα του Τζέιμς άσκησαν μεγάλη επιρροή στην ανάπτυξη του Αυτονομιακού Μαρξισμού σαν ρεύμα της μαρξιστικής σκέψης. Ο ίδιος είδε το έργο του σαν ανάπτυξη της θεωρίας και της πρακτικής του λενινισμού. Το 1953, μετά τη λήξη της βίζας του, ο Τζέιμς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ υπό την απειλή απέλασης. Στην προσπάθειά του να παραμείνει στην Αμερική και τελώντας υπό κράτηση στη νήσο Έλις, έγραψε μια μελέτη για τον Χέρμαν Μέλβιλ, Ναυτικοί, Αποστάτες και Ναυαγοί: Η Ιστορία του Χέρμαν Μέλβιλ και ο Κόσμος στον οποίο Ζούμε, αντίγραφα της οποίας εξέδωσε με δικά του έξοδα και απέστειλε σε όλα τα μέλη της Συγκλήτου. Σε μια επιστολή προς τον παλιό του φίλο Τζορτζ Πάντμορ, ο Τζέιμς έγραψε ότι στους Ναυτικούς χρησιμοποίησε το Μόμπι Ντικ σαν παραβολή για τον αντικομμουνισμό που σάρωνε τις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέπεια, της άκριτης πίστης των Αμερικανών στον καπιταλισμό. Η Γκρέις Λι Μπόγκς ήρθε στο Λονδίνο το 1954 για να συνεργαστεί μαζί του, αλλά και αυτή βρήκε έναν άνθρωπο "αποπροσανατολισμένο, ο οποίος προσπαθούσε να βρει το δρόμο του μετά από δεκαπέντε χρόνια εκτός της χώρας."Το 1957, ο Τζέιμς ταξίδεψε στην Γκάνα για τους εορτασμούς της ανεξαρτησίας της από τη βρετανική κυριαρχία. Είχε ήδη γνωριστεί με τον τότε πρωθυπουργό νέου κράτους Κουάμε Νκρούμα στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ο Νκρούμα σπούδαζε και τον είχε στείλει να εργαστεί με τον Πάντμορ στο Λονδίνο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Γκάνα ο Τζέιμς δέχτηκε πρόσκληση του Νκρούμα να γράψει ένα βιβλίο για το Συμβασιακό Λαϊκό Κόμμα (Convention People's Party), το οποίο υπό την ηγεσία Νκρούμα είχε φέρει στη χώρα την ανεξαρτησία. Σκοπός του βιβλίου ήταν να δείξει πώς οι στρατηγικές του κόμματος θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρότυπο και για άλλες νέες χώρες της Αφρικής. Μολονότι ο Τζέιμς προσκάλεσε την Γκρέις Λι Μπογκς να συμμετάσχει στην συγγραφή,το Νκρούμα και η Γκανεϊκή Επανάσταση ήταν αποκλειστικά δικό του έργο. Δημοσιεύθηκε το 1977, μετά την ανατροπή, την εξορία και στη συνέχεια το θάνατο του Κουάμε Νκρούμα. Το 1958 ο Τζέιμς επέστρεψε στο Τρινιντάντ, όπου επιμελήθηκε την εφημερίδα Το Έθνος του Λαϊκού Εθνικού Κινήματος (PNM) υπέρ της ανεξαρτησίας. Επίσης, επανεργοποιήθηκε με το Παναφρικανικό κίνημα. Ήταν της γνώμης ότι η επανάσταση στη Γκάνα ενθάρρυνε σε μεγάλο βαθμό τον αντι-αποικιοκρατικό επαναστατικό αγώνα. Ο Τζέιμς τάχθηκε υπέρ μιας Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών και γι αυτό το λόγο τα χάλασε με την ηγεσία του PNM. Επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία. Το 1968 κλήθηκε στις ΗΠΑ, όπου δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Περιφέρειας της Κολούμπια. Τελικά επέστρεψε και πάλι στη Βρετανία, όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, στο Μπρίξτον του Λονδίνου. Στη δεκαετία του 1980, ανακηρύχθηκε σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τεχνικού Κολεγίου της Σάουθ Μπανκ για το σύνολο του κοινωνικοπολιτικού έργου. Πέθανε στο Λονδίνο στις 19 Μαΐου 1989. Ο Τζέιμς παντρεύτηκε την πρώτη σύζυγό του, Χουανίτα Γιάνγκ, στο Τρινιντάντ το 1929, αλλά η μετακόμισή του στη Βρετανία τρία χρόνια αργότερα οδήγησε στην αποξένωσή τους. Συνάντησε τη δεύτερη σύζυγό του, Κονστάνς Γουέμπ (1918-2005), αμερικανίδα ηθοποιό, μοντέλο και συγγραφέα, αφότου μετακόμισε στις ΗΠΑ το 1938. Παντρεύτηκαν το 1946 και χώρισαν το 1953, όταν ο Τζέιμς απελάθηκε στη Βρετανία. Απέκτησαν ένα γιό, τον Τζέιμς Τζούνιορ. Το 1956 παντρεύτηκε την Τζέιμς Σέλμα Γουάινσταϊν, η οποία ήταν μέλος της Τάσης Τζόνσον-Φόρεστ. Παρέμειναν στενοί πολιτικοί συνεργάτες για περισσότερα από 25 χρόνια. Τζέιμς είναι ευρέως γνωστός σαν συγγραφέας του κρίκετ και ειδικά για το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Πέρα από το Όριο, του 1963, το οποίο θεωρείται ως το καλύτερο βιβλίο με θέμα το κρίκετ και κατά καιρούς το καλύτερο βιβλίο για οποιοδήποτε άθλημα που έχει γραφτεί ποτέ.Σε αυτό ο Τζέιμς εξιστορεί το ρόλο που διαδραμάτισε το κρίκετ στην ιστορία της οικογένειάς του και τις συναντήσεις του με μεγάλους παίκτες των Δυτικών Ινδιών. Επικεντρώνεται όμως στη σημασία του παιχνιδιού και των παικτών στην κοινωνία του Τρινιντάντ, ειδικά την εποχή της αποικιοκρατίας. Ο Τζέιμς τονίζει τη σημασία του αθλητισμού στην ανθρώπινη ιστορία και τεκμηριώνει τη σημαντικότητά του κρίκετ και των αξίων που το χαρακτηρίζουν στην ανάπτυξη των πολιτισμών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Ο Τζέιμς προσεγγίζει το κρίκετ σαν μορφή τέχνης και συζητά τις πολιτικές επιπτώσεις του, ιδιαίτερα τους ρόλους της ράτσας και της τάξης στις πρώιμα χρόνια του κρίκετ στην Καραϊβική. "Το κρίκετ", γράφει, "με βύθισε στην πολιτική πολύ πριν ενημερωθώ για αυτήν. Όταν μπήκα στην πολιτική, δεν είχαν απομείνει πάρα ελάχιστα πράγματα για να μάθω." Ο Τζέιμς διαπραγματεύεται το κρίκετ σα μέθοδος εξέτασης της διαμόρφωσης του εθνικού πολιτισμού και της κοινωνίας των Δυτικών Ινδιών, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Τρινιντάντ. Εκπαίδευση, οικογένεια, εθνική κουλτούρα, τάξη, φυλή, αποικιοκρατία και αποαποικιοποίηση, όλα εξετάζονται μέσα από το πρίσμα τόσο της ιστορίας όσο και του σύγχρονου κρίκετ της Ινδίας και από τις εμπειρίες του ίδιου του Τζέιμς σαν παίκτη, σχολιαστή και συγγραφέα του κρίκετ. Ενόσω ήταν συντάκτης του Έθνους, ηγήθηκε της επιτυχημένης εκστρατείας το 1960 να οριστεί ο Φρανκ Γουόρελ ως πρώτος ποτέ μαύρος αρχηγός της ομάδας κρίκετ των Δυτικών Ινδιών. Ο Τζέιμς πίστευε ότι η σχέση ανάμεσα στους παίκτες και το κοινού ήταν ένας εξέχωντας λόγος για τα σημαντικότατα επιτεύματα της ομάδας. Χειραφέτηση, δημοκρατία & αποαποικιοποίηση – 2 συζητήσεις για το έργο του CLR James με τον Matthew Quest, Αθήνα: εκδόσεις Αυτολεξεί, Δεκέμβριος 2022, σελ. 128, ISBN 978-960-7280-60-2 Letters from London (series of essays written in 1932). Signal Books (2003). The Life of Captain Cipriani: An Account of British Government in the West Indies. Nelson, Lancs.: Cartmel & Co. (1932). The Case for West-Indian Self-Government. London: Hogarth Press (1933). Reprinted, New York: University Place Bookshop (1967); Detroit: Facing Reality Publishing Co. (1967) Minty Alley. London: Secker & Warburg (1936). New edition, London & Port of Spain: New Beacon Books (1971). Toussaint L'Ouverture (play). Produced by Peter Godfrey at the Westminster Theatre, London (1936). World Revolution 1917-1936: The Rise and Fall of the Communist International. London: Secker & Warburg (1937). A History of Negro Revolt. Fact monograph no. 18, London (1938). Revised as A History of Pan-African Revolt. Washington: Drum and Spear Press (1969). The Black Jacobins: Toussaint L'Ouverture and the San Domingo Revolution. London: Secker & Warburg (1938). Revised edition, New York: Vintage Books/Random House (1963). ISBN 0-679-72467-2. Index starts at p. 419. Library of Congress Card Number: 63-15043. New British edition with Foreword, London: Allison & Busby (1980). Why Negroes should oppose the war (as "J. R. Johnson") New York: Pioneer Publishers for the Socialist Workers Party and the Young People's Socialist League (Fourth International (1939). My friends: a fireside chat on the war (as "Native Son") New York: Workers Party (1940). The Invading Socialist Society (with F. Forest and Ria Stone). New York: Johnson Forest Tendency (1947). Reprinted with new preface, Detroit: Bewick Editions (1972). Notes on Dialectics: Hegel, Marx and Lenin (Link only goes to the last half of Part 2 from the 1980 edition) (1948). New edition with Introduction, London: Allison & Busby; Westport, Conn.: Lawrence Hill (1980). Notes on American Civilisation. Typescript [1950], Published as American Civilization, Oxford: Blackwell (1992). State Capitalism and World Revolution (1950). New edition with foreword by James and introduction by Paul Buhle, Chicago: Charles H. Kerr (1986). Mariners, Renegades and Castaways: The Story of Herman Melville and the World We Live In. New York: privately printed (1953). Reprinted, London: Allison & Busby (1984). "Every Cook Can Govern: A Study of Democracy in Ancient Greece, Its Meaning for Today". Correspondence, Vol. 2, No. 12 (June 1956). Detroit: Bewick/Ed (1992). Facing Reality (with Cornelius Castoriadis and Grace Lee Boggs) Detroit: Correspondence (1958). Modern Politics (A series of lectures on the subject given at the Trinidad Public library, in its Adult Education Programme). Port of Spain: PNM Publishing Co.(1960). A convention appraisal: Dr. Eric Williams: first premier of Trinidad & Tobago: a biographical sketch. Port-of-Spain, Trinidad: PNM Publishing Co. (1960). Party Politics in the West Indies. San Juan, Port of Spain: Vedic Enterprises (1962). Marxism and the intellectuals Detroit, Facing Reality Publishing Committee (1962). Beyond a Boundary. London: Stanley Paul/Hutchinson (1963). New edition, New York: Pantheon (1984). Kas-kas; interviews with three Caribbean writers in Texas. George Lamming, C. L. R. James [and] Wilson Harris. Austin, TX: African and Afro-American Research Institute, University of Texas at Austin (1972). Not For Sale (with Michael Manley). San Francisco: Editorial Consultants (1976). Nkrumah and the Ghana Revolution. London: Allison & Busby; Westport, Conn.: L. Hill (1977). The Future in the Present, Selected Writings, vol. 1. London: Allison & Busby; Westport, Conn.: Lawrence Hill (1977). Spheres of Existence, Selected Writings, vol. 2. London: Allison & Busby; Westport, Conn.: L. Hill (1980). 80th Birthday Lectures (ed. Margaret Busby and Darcus Howe). London: Race Today Publications (1983). At the Rendezvous of Victory, Selected Writings, vol. 3. London: Allison & Busby (1984). Cricket (selected writings, ed. Anna Grimshaw). London: Allison & Busby; distributed in the USA by Schocken Books (1986). Ο CLR James για τον Ρουσσώ & την αρχαιοελληνική δημοκρατία, Διάλεξη του CLR James το 1960 στο Adult Education Center στην πόλη Port of Spain, Trinidad. Κορνήλιος Καστοριάδης: “Ο CLR JAMES και η μοίρα του μαρξισμού”, Διάλεξη του Κορνήλιου Καστοριάδη που δόθηκε υπό την αιγίδα της C.L.R. James Society, του Τμήματος Αφρικανικών Σπουδών του Wellesley College και του Τμήματος Αφροαμερικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, 4 Απριλίου 1992. Το Ινστιτούτο C. L. R. James, στα αγγλικά. Το τμήμα του C. L. R. James στο Αρχείο Μαρξιστών στο Ίντερνετ (επίσης στα Αγγλικά) ΗΧΗΤΙΚΟ: «Χειραφέτηση, δημοκρατία & αποαποικιοποίηση» - Μία συζήτηση για το έργο του CLR James στην Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 2023. | Ο Σίριλ Λάιονελ Ρόμπερτ Τζέιμς (Cyril Lionel Robert James, 4 Ιανουαρίου 1901 - 19 Μαΐου 1989), πιο γνωστός σαν Σι Ελ Αρ Τζέιμς (αγγλ: C.L.R. James) και μερικές φορές επίσης με το ψευδώνυμο Τζ. Ρ. Τζόνσον (αγγλ: J.R. Johnson) ήταν Αφρο-Τρινιντιανός ιστορικός, δημοσιογράφος, σοσιαλιστής θεωρητικός και δοκιμιογράφος. Το έργο του επικεντρώνεται στην Καραϊβική και τον Αφρικανικό Εθνικισμό χωρίς να εξαντλείται σε αυτόν κι αποτελεί ένα από τα αφετηριακά σημεία της μετα-αποικιοκρατικής λογοτεχνίας, με μεγάλη επιρροή στις κοινωνικές και ιστορικές μελέτες. Ξεχωρίζει με την επιμονή του να τονίζει ότι η κληρονομιά των κατοίκων της Καραϊβικής και κατεπέκταση των Νέγρικων πληθυσμών του Δυτικού Κόσμου είναι εξίσου Ευρωπαϊκή όσο και Αφρικανική. Ακούραστος πολιτικός μαχητής, τα γραπτά του με θέμα την Κομμουνιστική Διεθνή άνοιξαν το δρόμο για θερμότατες συζητήσεις σε τροτσκιστικούς κύκλους, ενώ η ιστορία του με θέμα την Αϊτιανή Επανάσταση, Οι Μαύροι Ιακωβίνοι αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της λογοτεχνίας της Αφρικανικής Διασποράς.. Περίφημος διαλεκτικός αντισταλινιστής, ήταν επίσης γνωστός για την κλήση στην αυτοδιδασκαλία και σαν ικανός και αφοσιωμένος αθλητής. Τέλος, δοξάστηκε σαν συγγραφέας του κρίκετ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CF%81%CE%B9%CE%BB_%CE%9B%CE%AC%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%BB_%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82 |
Τόκποκι | Μετά από τον πόλεμο της Κορέας, έγινε δημοφιλής μια νέα ποικιλία του πιάτου αυτού, το οποίο παλιότερα ήταν μόνο αλμυρό. Εκτός από τα παραδοσιακά συστατικά, χρησιμοποιείται Γκότσουτζανγκ, μια πάστα που κατασκευάζεται από πιπεριές τσίλι μαζί με ψάρια. Άλλα συστατικά που προστίθενται στο Τόκποκι είναι τα βραστά αυγά, τηγανητά μάντου και ράμιον (ramyeon). | Το Τόκποκι είναι ένα δημοφιλές φαγητό σνακ από την Κορέα με βάση το κρέας, τα αυγά, και τα καρυκεύματα. Το Τόκποκι ήταν κάποτε μέρος της κορεάτικης βασιλικής κουζίνας. Φτιάχνεται από ρύζι, κρέας, λαχανικά, αυγά, προστίθενται καρυκεύματα στο νερό και στη συνέχεια στο σερβίρισμα είναι καλυμμένο με καρύδια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BA%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B9 |
Διμεθυλαιθέρας | Η ονομασία «μεθοξυμεθάνιο» προέρχεται από την ονοματολογία κατά IUPAC της ένωσης. Συγκεκριμένα, το πρόθεμα «μεθ-» δηλώνει την παρουσία ενός (1) ατόμου άνθρακα ανά μόριο της ένωσης, το ενδιάμεσο «-αν-» δείχνει την παρουσία μόνο απλών δεσμών μεταξύ ατόμων άνθρακα στο μόριο και η κατάληξη «-ιο» φανερώνει ότι δεν περιέχει χαρακτηριστικές ομάδες που έχουν χαρακτηριστικές καταλήξεις. Το αρχικό πρόθεμα «μεθοξυ-» δηλώνει την παρουσία μιας μεθοξυομάδας (CH3O-) ανά μόριο της ένωσης. Η ονομασία «2-οξαπροπάνιο» προέρχεται από την «ονοματολογία αντικατάστασης», κατά την οποία η ένωση υποτίθεται ότι είναι προπάνιο, του οποίου το #2 άτομο άνθρακα έχει αντικατασταθεί από οξυγόνο. Η αντικατάσταση αυτή εννοεί ότι αφαιρούνται και δύο (2) άτομα υδρογόνου, σε σχέση με το προπάνιο, γιατί ο άνθρακας είναι τετρασθενής, ενώ το οξυγόνο δισθενές. Ο κωδικός R-Ε170. παράγεται ως εξής: Το R προέρχεται από την αγγλόφωνη λέξη Refrigerant. Το πρώτο ψηφίο (1) σημαίνει ότι η ένωση περιέχει 1+1 = 2 άτομα άνθρακα (ανά μόριο). Το δεύτερο ψηφίο (7) σημαίνει ότι η ένωση περιέχει 7 - 1 = 6 άτομα υδρογόνου. Και, τέλος, το τελευταίο ψηφίο (0), σημαίνει ότι η ένωση δεν περιέχει άτομα φθορίου. Το Ε προέρχεται από την εκλατινισμένη λέξη Ether, διευκρίνιση που είναι απαραίτητη, γιατί διαφορετικά θα εννοούνταν η ένωση με μοριακό τύπο C2H6, δηλαδή το αιθάνιο. Εκτός από τις παρακάτω κλασσικές χημικές μεθόδους, έχουν αναπτυχθεί (σε πειραματικό ακόμη επίπεδο) και ορισμένες βιοσύνθεσης διμεθυλαιθέρα. Ο διμεθυλαιθέρας παράγεται συνήθως με διαμοριακή αφυδάτωση μεθανόλης: Περίπου 50.000 τόννοι διμεθυλαιθέρα παράχθηκαν το 1985 στη Δυτική Ευρώπη με αυτήν τη μέθοδο. Η απαιτούμενη μεθανόλη μπορεί να παραχθεί, με τη σειρά της, από υδραέριο, που είναι μίγμα υδρογόνου και μονοξειδίου του άνθρακα. Θεωρητικά, η μεθανόλη θα μπορούσε επίσης να ληφθεί και από οργανικά απόβλητα ή από βιομάζα. Άλλες πιθανές βελτιώσεις μπορούν τα είναι ένα διπλό καταλυτικό σύστημα που επιτρέπει τη σύνθεση της μεθανόλης και την άμεση διαμοριακή αφυδάτωσή της σε διμεθυλαιθέρα, στην ίδια μονάδα επεξεργασίας, χωρίς δηλαδή ενδιάμεσα να προηγηθεί απομόνωση και καθαρισμός της ενδιάμεσα παραγόμενης μεθανόλης. Και οι δυο παραπάνω διεργασίες, δηλαδή η παραγωγή του διμεθυμαιθέρα σε ένα ή και δυο στάδια, είναι εμπορικά διαθέσιμες. Προς το παρόν, πιο διαδεδομένη είναι η διεργασία σε δυο στάδια, γιατί είναι σχετικά απλή και το κόστος εκκίνησής της σχετικά χαμηλό. Η διεργασία σε ένα στάδιο υγρής φάσης είναι υπό ανάπτυξη. Εναλλακτικά μπορεί να παραχθεί με μεθυλίωση μεθανολικού άλατος (π.χ. CH3ONa) με μεθυλαλογονίδιο, συνήθως ιωδομεθάνιο: Υπό την επίδραση φωτός (hv) και ατμοσφαιρικού οξυγόνου σχηματίζει ασταθή και εκρηκτικά υπεροξείδια: Με τη επίδραση οξέων, κλασσικών ή κατά Lewis, παράγει διάφορα οξώνια, δηλαδή ασταθή και πολύ δραστικά παράγωγα του O+: Μια από τις κύριες εφαρμογές του διμεθυλαιθέρα και της δράσης του ως βάσης κατά Lewis είναι η παραγωγή θειικού διμεθυλίου [(CH3)2SO4]: Μια άλλη από τις κύριες εφαρμογές του διμεθυλαιθέρα και της δράσης του ως βάσης κατά Lewis είναι η παραγωγή αιθανικού οξέος: Με επίδραση νερού, σε όξινο περιβάλλον, υδρολύεται προς μεθανόλη: 1. Με επίδραση ψυχρού υδροϊωδίου (HI) παράγεται μεθανόλη και ιωδομεθάνιο: 2. Με επίδραση θερμού υδροϊωδίου (HI) παράγεται μεθυλοϊωδίδιο και νερό: Με επίδραση αλκυλολιθίου (π.χ. μεθυλολιθίου) έχουμε τη μετάθεση Wittig, με την οποία παράγεται αιθανόλη και αλκάνιο (μεθάνιο αν είχε χρησιμοποιηθεί μεθυλολίθιο): Παρεμβολή καρβενίων, π.χ. με μεθυλενίου παράγεται αιθυλομεθυλαιθέρας: Ο διμεθυλαιθέρας έχει πέντε (5) κύριες εφαρμογές: Ως προωθητικό σε φιάλες αερολυμάτων. Ως πρώτη ύλη του θειικού διμεθυλίου Παραγωγή αιθανικού οξέος. Ως ελαφρά πολικός διαλύτης. Ως ψυκτικό υγρό, σε ψυγεία και αλλού, μόνο του, ή και συμμετέχοντας σε σχετικά μίγματα. Ο διμεθυλαιθέρας είναι ένας διαλύτης χαμηλής θερμοκρασίας, χρήσιμος σε ειδικές εργαστηριακές διεργασίες. Η χρησιμότητά του ως διαλύτη είναι περιορισμένη από το σχετικά μικρό σημείο βρασμού του (−23 °C), αλλά αυτή ακριβώς η ιδιότητα δίνει το πλεονέκτημα ότι μοπρεί να απομακρυθεί εύκολα από μίγματα στα οποία συμμετέχει, όταν δεν χρειάζεται πλέον η παρουσία του. Επίσης ο διμεθυλαιθέρας είναι η πρώτη ύλη για την παραγωγή ενός χρήσιμου αλκυλιωτικού μέσου: του τετραφθοροβορίδιου του τριμεθυλοξώνιου (βλ. δεύτερη αντίδραση §2.2). Ο διμεθυλαιθέρας είναι ένα υποσχόμενο (καθαρό εναλλακτικό) καύσιμο για ντιζελοκινητήρες. Χρησιμοποιείται σε μίγματα 30% διαιθυλαιθέρα και 70% υγραερίου, σε αεριοστροβίλους, έχοντας υψηλό βαθμό κετένης (55), σε σύγκριση με το ίδιο το ντίζελ (40-53). Χρειάζεται μια σχετικά ήπια προσαρμογή για τους κινητήρες ντίζελ ώστε να μπορούν να καίνε διμεθυλαιθέρα. Η απλότητα της δομής του και η μικρή ανθρακική αλυσίδα που περιέχει οδηγεί σε πολύ χαμηλές εκπομπές ρύπων όπως τα οξείδια του αζώτου και το μονοξείδιο του άνθρακα. Έτσι ικανοποιεί τις πιο αυστηρές προδιαγραφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ (από το 2010) και της Ιαπωνίας (από το 2009. Επίσης μελετάται η παραγωγή διμεθυλαιθέρα ως βιοκαύσιμο (BioDME), που θα παράγεται από λιγνοκυτταρική βιομάζα. Για την ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδίασε ότι ο βιοδιμεθυλαιθέρας θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μίγματα βιοκαυσίμων από το 2030. Υπάρχουν εταιρείες που συνεργάζονται με την Ευρωπαϊκή ένωση σε τέτοιου είδους προγράμματα. Το 2009 μια ομάδα φοιτητών του πανεπιστημίου «won the Urban Concept/Internal Combustion» από τη Δανία, μετείχε σε ένα άτυπο παγκόσμιο πρωτάθλημα με ένα όχημα που κατανάλωνε καθαρό διμεθυλαιθέρα. Το όχημα διένυε μέση απόσταση (ρεκόρ) 589 χιλιόμετρα για κάθε λίτρο καυσίμου του, με έναν κινητήρα ισοδύναμο με ένα δίχρονο κινητήρα βενζίνης 50 cm3, αλλά χρησιμοποιώντσς τιε αρχές ενός κινητήρα ντίζελ. Το παλαιότερο ρεκόρ ήταν 306 χιλιόμετρα ανά λίτρο καυσίμου, που το είχε πετύχει η ίδια ομάδα το 2007 Ο διμεθυλαιθέρας κερδίζει σε αυξανόμενη χρήση ως ένα ψυκτικό υγρό για ψυγεία, με χαρακτηριστικό διακριτικό R-E170. Ο διμεθυλαιθέρας χρησιμοποιήθηκε επίσης σε ψυκτικά μίγματα με βουτάνιο ή και με προπάνιο. Ένα μίγμα από διμεθυλαιθέρα και προπάνιο χρησιμοποιήθηκε σε συσκευή για τη θεραπεία της μαντραβίτσας, με το να την παγώνει (ψυχρός καυτηριασμός). Ο διμεθυλαιθέρας χρησιμοποιήθηκε ακόμη ως κύριο συστατικό σε ψυκικό σπρέυ, που χρησιμοποιείται για την (πρόσκαιρη) προόκληση χαμηλής θερμοκρασίας σε πεδία δοκιμών ηλεκτρονικών εξαρτημάτων. Είναι λιγότερο επιρρεπής στην αυτοξείδωση, σε σύγκριση με άλλους διαλκυλαιθέρες. Ακόμη είναι σχετικά μη τοξικός. Ωστόσο θέλει ιδιαίτερη προσοχή γιατί είναι πολύ εύφλεκτος. Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983. | Ο διμεθυλαιθέρας (αγγλικά: DiMethylEther, DME) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και οξυγόνο, με μοριακό τύπο C2H6O (δηλαδή τον ίδιο με την ισομερή του αιθανόλη) αν και συχνά αποδίδεται με τον ημισυντακτικό τύπο CH3OCH3, που γράφεται επίσης συντομογραφικά Me2O. Με βάση το σύστημα κωδικής ονομασίας ψυκτικών που ξεκίνησε με τους φθοροχλωράνθρακες έχει τον κωδικό R-Ε170. Είναι ο απλούστερος αιθέρας. Στις συνηθισμένες συνθήκες, δηλαδή σε θερμοκρασία 25 °C και υπό πίεση 1 atm, είναι άχρωμο αέριο που χρησιμοποιείται ως πρόδρομη ύλη παραγώγων του και ως προωθητικό αερολυμάτων. Όταν καίγεται στον αέρα παράγει (σχετικά) ελάχιστες ποσότητες οξειδίων του αζώτου (NOx) και μονοξειδίου του άνθρακα (CO), αν και η παραγωγή αιθάλης και υδρογονανθράκων είναι σημαντική. Γενικά, συμπεριφέρεται ως ένα σχετικά «καθαρό» καύσιμο, όταν καίγεται σε κινητήρες εσωτερικής καύσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%82 |
Θεόδωρος Κασταμονίτης | Η οικογένεια των Κασταμονιτών πιθανότατα καταγόταν από τον Κασταμώνα της Παφλαγονίας και είχε αναδειχθεί στα τέλη του 11ου αι. ως μία από τις ευγενείς οικογένειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με τα μέλη της να κατείχαν διάφορα πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα υπό τους Κομνηνούς αυτοκράτορες. Ο Θεόδωρος ήταν αδελφός της Ευφροσύνης Κασταμονίτισσας, συζύγου του Ανδρονίκου Αγγέλου και μητέρας των Αυτοκρατόρων Ισαακίου Β΄ Αγγέλου (βασ. 1185–1195, 1203–1204) και Αλεξίου Γ΄ Αγγέλου (βασ. 1195–1203). Όταν ο Ισαάκιος Β΄ ανέβηκε στον θρόνο, δεν μπόρεσε να βασιστεί στην υποστήριξη των ανήσυχων και φιλόδοξων οικογενειών των ευγενών και στράφηκε στους γραφειοκράτες για υποστήριξη. Αμέσως μετά την ανάρρησή του, ο Ισαάκιος Β΄ τοποθέτησε τον θείο του επικεφαλής της οικονομικής διοίκησης. Παρόλο που έπασχε από ποδάγρα (ουρική αρθρίτιδα) και έπρεπε να τον μεταφέρουν σε φορείο, σύμφωνα με τον σύγχρονό του Νικήτα Χωνιάτη, ο Θεόδωροης ήταν ικανός αξιωματούχος, ιδιαίτερα σε φορολογικά θέματα —οι Πιζάνοι και Γενουάτες έμποροι παραπονιόταν ιδιαίτερα, ότι απαιτούσε πάντα πλήρεις τελωνειακούς δασμούς από αυτούς— και ένας εύγλωττος ομιλητής. Ως αποτέλεσμα ο Ισαάκιος Β΄ σύντομα τον προήγαγε σε λογοθέτη των Σεκρέτων, τοποθετώντας τον υπεύθυνο για την επίβλεψη όλων των πολιτικών τμημάτων. Πράγματι, ο Κασταμονίτης έγινε ο de facto κυρίαρχος της Αυτοκρατορίας, καθώς χειριζόταν όλες τις κυβερνητικές υποθέσεις και ο ανιψιός του πάντα δεχόταν τα αιτήματά του. Οι αξιωματούχοι και οι ευγενείς έπρεπε να στέκονται με την παρουσία του και να του δείχνουν σεβασμό. Η θέση του ήταν τόσο εξυψωμένη, που ο Ισαάκιος Β΄ του επέτρεψε να χρησιμοποιεί Αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά, όπως ο πορφυρός στρατιωτικός μανδύας και ένα πορφυρό κάλυμμα σέλας, ή να υπογράφει με το ειδικό πορφυρό μελάνι (κιννάβαρι), που προοριζόταν για τον Αυτοκράτορα μόνο. Ήταν ο πρώτος αξιωματούχος που ονομάστηκε μέγας Λογοθέτης σε ένα χρυσόβουλο, που δόθηκε στους Γενουάτες από τον Ισαάκιο Β΄ το 1192, τίτλος που αντικατέστησε σύντομα αυτόν του λογοθέτη των Σεκρέτων. Ωστόσο στις 15 Αυγούστου 1193, κατά την ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο Κασταμονίτης χαιρετίστηκε από το πλήθος ως κύριος και Αυτοκράτορας. Όταν το άκουσε αυτό, έπαθε αποπληξία και παρόλο που ανάρρωσε για λίγο, απεβίωσε λίγες μέρες αργότερα. Τον διαδέχθηκε ως κύριος υπουργός της Αυτοκρατορίας ο Κωνσταντίνος Μεσοποταμίτης. Brand, Charles M. (1968). Byzantium Confronts the West, 1180–1204. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. LCCN 67-20872. OCLC 795121713. Choniates, Nicetas (1984). O City of Byzantium, Annals of Niketas Choniatēs. Translated by Harry J. Magoulias. Detroit: Wayne State University Press. ISBN 0-8143-1764-2. Guilland, Rodolphe (1971). «Les Logothètes: Etudes sur l'histoire administrative de l'Empire byzantin» (στα French). Revue des études byzantines 29: 5–115. doi:10.3406/rebyz.1971.1441. http://www.persee.fr/web/revues/home/prescript/article/rebyz_0766-5598_1971_num_29_1_1441. Kazhdan, Alexander, ed. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8. Varzos, Konstantinos (1984). Η Γενεαλογία των Κομνηνών [The Genealogy of the Komnenoi] (PDF) (in Greek). Vol. A. Thessaloniki: Centre for Byzantine Studies, University of Thessaloniki. OCLC 834784634. | Ο Θεόδωρος Κασταμονίτης ήταν Βυζαντινός ευγενής και ο παντοδύναμος υπουργός (λογοθέτης) για το μεγαλύτερο μέρος της πρώτης βασιλείας του ανιψιού του, του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ισαακίου Β΄ Αγγέλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Συμμετοχή της Κύπρου στη Eurovision | Από την πρώτη συμμετοχή της, η Κύπρος συμμετείχε κάθε χρόνο εκτός από τα έτη 1988, 2001 και 2014. Το 1988, η Κύπρος απέσυρε τη συμμετοχή της αφού ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ΡΙΚ αποφάσισε ότι η προβλεπόμενη συμμετοχή ήταν μη επιλέξιμη. Το τραγούδι είχε εισαχθεί (αλλά δεν είχε επιλεγεί) στην εθνική διαδικασία επιλογής του 1984, η οποία ήταν παραβίαση των Κυπριακών κανόνων επιλογής. Το 2001, η χώρα αναγκάστηκε να αποχωρήσει λόγω ανεπαρκούς μέσου όρου βαθμολογιών σε προηγούμενους διαγωνισμούς, σύμφωνα με τη διαδικασία που ήταν σε ισχύ την εποχή εκείνη. Το 2014, ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας αποφάσισε να μην συμμετάσχει στον διαγωνισμό και ανέφερε την αδιαφορία του κοινού, την κοινή γνώμη σχετικά με την Κυπριακή οικονομική κρίση 2012-2013 και τους σχετικούς δημοσιονομικούς περιορισμούς ως παράγοντες για τη μη συμμετοχή. Στις 14 Ιουλίου 2014, το ΡΙΚ επιβεβαίωσε επίσημα την επιστροφή του στον διαγωνισμό το 2015. Η Κύπρος φιλοξένησε το Eurovision Song Project, το οποίο περιελάμβανε 2 ημιτελικούς, 1 γύρο δεύτερης ευκαιρίας και έναν τελικό.Από την επιστροφή τους το 2015, η χώρα απέτυχε να προκριθεί μόνο μία φορά, και μάλιστα σημείωσε το καλύτερό της αποτέλεσμα με την Ελένη Φουρέιρα να έρχεται δεύτερη το 2018. Μέχρι το 2021, η Κύπρος κατέχει το ρεκόρ για τις περισσότερες φορές που συμμετέχει στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision χωρίς ούτε μία νίκη με 37 συμμετοχές στον διαγωνισμό. Τα περισσότερα από τα κυπριακά τραγούδια έχουν τραγουδηθεί στα Ελληνικά ή στα Αγγλικά, με τις εξαιρέσεις να είναι το 2000, όπου το τραγούδι "Νόμιζα" περιελάμβανε και Ελληνικά και Ιταλικά, το 2007, στον οποίο η Ευρυδίκη ερμήνευσε το "Comme ci, comme ça" εξ ολοκλήρου στα Γαλλικά. Επιπλέον, τόσο στον διαγωνισμό του 2018 όσο και στον διαγωνισμό του 2021, τα τραγούδια είχαν ορισμένες φράσεις στα Ισπανικά. Η ετήσια ανταλλαγή των μέγιστων 12 πόντων με την Ελλάδα στον Ημιτελικό και τον Τελικό έχει γίνει ένα διασκεδαστικά προβλέψιμο φαινόμενο που συχνά αντιμετωπίζεται με χλευασμό από το κοινό. Στις 31 περιπτώσεις (1981–2022) που η Κύπρος μπόρεσε να ψηφίσει την Ελλάδα σε τελικό, ψήφισαν την Ελλάδα ως το καλύτερο τραγούδι σε 26 από αυτές (οι εξαιρέσεις ήταν το 1981, το 1985, το 1990, το 1991 και το 2015). Από την εμφάνιση της τηλεψηφοφορίας το 1998, οι δύο χώρες δίνουν σταθερά η μία στην άλλη τους μέγιστους 12 βαθμούς μέχρι το 2015, όπου καμία χώρα δεν έδωσε τους 12 βαθμούς η μια στην άλλη, αλλά περιέργως τα έδωσαν και οι δύο στην Ιταλία. Το 2022, η κυπριακή τηλεψηφοφορία έδωσε 12 βαθμούς στην Ουκρανία. Η Κύπρος και η Τουρκία δεν αντάλλαξαν ποτέ βαθμούς μέχρι το 2003, ένα "ταμπού" που αποδίδεται στη συνεχιζόμενη Κυπριακή διαμάχη. Από την πρώτη συμμεοχή της το 1981, η Κύπρος είχε ένα μείγμα καλών και κακών αποτελεσμάτων. Το καλύτερο αποτέλεσμα που έχει επιτευχθεί μέχρι στιγμής είναι η δεύτερη θέση που κατέλαβε η Ελένη Φουρέιρα με το τραγούδι "Fuego" το 2018. Στη δεκαετία του 1980 και του 1990, η Κύπρος είχε καταφέρει να φτάσει στην πρώτη δεκάδα πολλές φορές, κάτι που έκανε τον Διαγωνισμό δημοφιλή στο κυπριακό κοινό. Από το τελευταίο καλύτερο αποτέλεσμα της χώρας το 2004, οι επιδόσεις της Κύπρου μειώθηκαν σημαντικά. Από το 2006 έως το 2009 και πάλι το 2011 και το 2013, η χώρα δεν κατόρθωσε να φτάσει στον τελικό. Την ίδια στιγμή που η απόδοση της Κύπρου στο διαγωνισμό μειώθηκε κατακόρυφα, η απόδοση της Ελλάδας βελτιώθηκε πολύ γρήγορα με μία νίκη και επτά τερματισμούς στην πρώτη δεκάδα σε μια δεκαετία. Αυτό δημιούργησε μια μετατόπιση ενδιαφέροντος, με το κυπριακό κοινό να ενδιαφέρεται περισσότερο για την επιτυχία της ελληνικής συμμετοχής. Αυτό πιθανώς οφείλεται στο ότι η Ελλάδα, από το 2004, φαίνεται να στέλνει πολύ δημοφιλείς τραγουδιστές που έχουν ένα καλά εδραιωμένο fan-club στην Κύπρο, ενώ η Κύπρος συνήθως εκλέγει τους διαγωνιζόμενους μέσω ενός ανοιχτού διαγωνισμού ταλέντων, που συχνά καταλήγει σε κάπως άγνωστους καλλιτέχνες που εκπροσωπούν τη χώρα. Ως το 2022, το ιστορικό ψηφοφορίας της Κύπρου έχει ως εξής: Στους τελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία Στους ημιτελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία | Η Κύπρος έχει συμμετάσχει στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 39 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της το 1981. Η πρώτη συμμετοχή της Κύπρου ήταν με το συγκρότημα Island, που τερμάτισε στην έκτη θέση. H καλύτερη απόδοση της χώρας στον διαγωνισμό είναι η δεύτερη θέση, που επιτεύχθηκε από την Ελένη Φουρέιρα το 2018. Από το 2006, η Κύπρος δεν κατάφερε να προκριθεί από τον ημιτελικό γύρο για έξι από οκτώ χρόνια (2006-2013), προτού αποσυρθεί από τον διαγωνισμό του 2014. Στις 14 Ιουλίου 2014 το ΡΙΚ επιβεβαίωσε επίσημα την επιστροφή της Κύπρου στο διαγωνισμό, με τη χώρα να φτάνει στον τελικό κάθε χρονιά έκτοτε, ένα σερί που κράτησε μέχρι τη μη πρόκριση τους το 2022. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision |
Κενάν Μεσαρέ | Ο Κενάν Μεσαρέ γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1889. Φοίτησε στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων και στη συνέχεια σπούδασε στην σχολή Γαλατά Σεράι της Κωνσταντινούπολης. Υπήρξε υπασπιστής του πατέρα του τον οποίο ακολούθησε στις διάφορες στρατιωτικές μετακινήσεις του σε ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήταν παρών κατά την υπογραφή της παράδοσης της Θεσσαλονίκης το 1912, στο Διοικητήριο. Μιλούσε άπταιστα αλβανικά, τουρκικά, περσικά, αραβικά, γαλλικά και ελληνικά και φέρεται να συνέταξε το πρωτόκολλο παράδοσης της Θεσσαλονίκης στα γαλλικά. Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη και πήρε την ελληνική υπηκοότητα. Το 1934 παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στα Γιάννενα όπου γεννήθηκαν τα παιδιά του. Όταν πέθανε, θάφτηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στο αλβανικό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης. Ο Κενάν Ταχσίν Μεσαρέ αποτύπωσε στα έργα του τοπία της Λίμνης των Ιωαννίνων, ζωγράφισε διάφορα πορτρέτα και υπήρξε ο εικονογράφος της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων το 1912-13 ενώ μετά δούλεψε για τη χαρτογράφηση των νέων συνόρων της Ελλάδας. Συνήθιζε να χαρίζει έργα του και για το λόγο αυτό πολλά βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές ενώ πολλοί από τους πίνακές του χάθηκαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων εξέδωσε ένα λεύκωμα αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του. | Ο Κενάν Μεσαρέ (1889-1965) ήταν αυτοδίδακτος ζωγράφος από τα Γιάννενα. Πατέρας του ήταν ο αλβανικής καταγωγής στρατηγός του οθωμανικού στρατού Χασάν Ταχσίν Πασάς, που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στον ελληνικό στρατό το 1912. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AD |
Α1 Κατηγορία υδατοσφαίρισης ανδρών 1986-1987 | Μετά το τέλος του πρωταθλήματος Α' Εθνικής 1985–86 οι οκτώ πρώτες ομάδες (κατά σειρά κατάταξης: ΑΝΟ Γλυφάδας, Εθνικός Πειραιώς, ΝΟ Βουλιαγμένης, Παναθηναϊκός ΑΟ, ΑΣ Άρης Θεσσαλονίκης, Ολυμπιακός ΣΦΠ, ΝΟ Πατρών, ΝΟ Χίου) τοποθετήθηκαν στην Α1 κατηγορία. Οι τέσσερις τελευταίες (ΓΣ Ηρακλής Θεσσαλονίκης, ΝΟ Βόλου & Αργοναύτες, ΠΑΟΚ, ΕΝΟ Αιγυπτιωτών) τοποθετήθηκαν στην Α2 μαζί με τις τέσσερις πρώτες ομάδες της Β΄ Εθνικής 1985–86 (ΑΟ Παλαιού Φαλήρου, Ηλυσιακός ΑΟ, ΝΑΟ Κέρκυρας, ΟΦ Θαλάσσης). Η πρώτη αγωνιστική διεξήχθη στις 17 Ιανουαρίου, με τους εξής αγώνες: Μετά το τέλος της κανονικής περιόδου, διεξήχθησαν για πρώτη φορά τα πλέι οφ, με τη συμμετοχή των έξι πρώτων της Α1 και των δύο πρώτων της Α2. Στα πλέι οφ προκρίθηκαν οκτώ ομάδες, οι έξι πρώτες της Α1 και οι δύο πρώτες της Α2 (Ηρακλής Θεσσαλονίκης και ΝΑΟ Κέρκυρας). Στα προημιτελικά διασταυρώθηκαν ως εξής: 1ος-6ος, 2ος-5ος, 3ος-2ος Α2, 4ος-1ος Α2. Δεν μεταφέρθηκαν τα αποτελέσματα της κανονικής περιόδου. Οι σειρές κρίθηκαν με βάση τους βαθμούς (2 η νίκη, 1 η ισοπαλία και 0 η ήττα), την πρόκριση κέρδιζε η ομάδα που έφτανε ή ξεπερνούσε πρώτη το όριο των τριών βαθμών. Το πανόραμα των πλέι οφ: Προκρίθηκαν όλες οι ομάδες με πλεονέκτημα έδρας. Οι ομάδες με πλεονέκτημα έδρας επικράτησαν ξανά. Στους παρθενικούς τελικούς της Α1, η Γλυφάδα αντιμετώπισε τον Εθνικό. Η Γλυφάδα πήρε μια μεγάλη νίκη στον πρώτο αγώνα μέσα στον Πειραιά, και χάρη στην ισοπαλία στον δεύτερο αγώνα στην έδρα της, έφτασε πρώτη το όριο των τριών βαθμών και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στο πρώτο πρωτάθλημα της Α1 Εθνικής κατηγορίας. Εφ. Αθλητική Ηχώ Αθλητική Ηχώ, 4 Ιουνίου 1987 σελ. 3 - Τελική βαθμολογία. | Το πρωτάθλημα Ελλάδας πόλο της περιόδου 1986–1987, ήταν το πρώτο πρωτάθλημα της νεοσύστατης Α1 Εθνικής, η οποία προέκυψε από τη διάσπαση της Α΄ Εθνικής σε Α1 και Α2. Συμμετείχαν οκτώ ομάδες που αγωνίστηκαν σε δύο φάσεις, την κανονική περίοδο και τα πλέι οφ. Η κανονική περίοδος ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 1987, και ολοκληρώθηκε στις 3 Ιουνίου. Τα πλέι οφ ξεκίνησαν στις 6 Ιουνίου και ολοκληρώθηκαν στις 7 Ιουλίου. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η ομάδα της Γλυφάδας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%911_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1986-1987 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.