title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης 1961-62 | Σημειώσεις Στον επόμενο γύρο πέρασαν χωρίς αγώνες η Μπενφίκα ως κάτοχος του τίτλου, και μετά από κληρωση η Φενερμπαχτσέ και η Χάκα. 1 Ο δεύτερος αγώνας δεν έγινε, καθώς η Μεγ. Βρετανία αρνήθηκε να χορηγήσει βίζα στη Φόρβερτς, και η Λίνφιλντ δεν κατάφερε να εξασφαλίσει γήπεδο σε άλλη χώρα. UEFA, κύπελλο πρωταθλητριών RSSSF κύπελλο πρωταθλητριών 1961-62 Sports History: "1961/62 Eusebio το 'Μαύρο Μαργαριτάρι' της Μπενφίκα!" | Το κύπελλο πρωταθλητριών της περιόδου 1961-62 ήταν το έβδομο από την καθιέρωση του θεσμού. Το κατέκτησε η Μπενφίκα Λισαβόνας για δεύτερη συνεχόμενη φορά κερδίζοντας στον τελικό τη Ρεάλ Μαδρίτης με σκορ 5-3. Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στις 2 Μαΐου, στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ και τον παρακολούθησαν 65.000 θεατές. Αναλυτικά τα αποτελέσματα της διοργάνωσης: | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD_%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CF%89%CE%BD_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82_1961-62 |
Ο τρελλός τάχει 400 | Ο Λάμπρος Λαμπρέτας, ένας φτωχός οικογενειάρχης, που ζει και με την πεθερά του, η οποία τον ταλαιπωρεί, προσπαθεί να βγάλει χρήματα μέσω λαχείων. Όταν, ένα απόγευμα είναι όλη η οικογένεια στο σαλόνι, ο Λάμπρος ελέγχοντας του αριθμούς του λαχείου του στην εφημερίδα, σηκώνεται και αρχίζει να τραγουδά το γνωστό παραδοσιακό τραγούδι "Ιτιά", επειδή είχε κερδίσει τον πρώτο αριθμό. Τότε οι οικογένεια του τον πάει σε ψυχιατρική κλινική. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, η γυναίκα του, η κόρη του και η πεθερά του, καταπιάνονται με συνήθειες της "μεγάλης ζωής", προχωρώντας σε διάφορες αλλαγές τόσο στο σπίτι όσο και στα οικογενειακά τους. Αλλάζουν έτσι όλη την επίπλωση του σπιτιού και προσέλαβαν οικιακή βοηθό, η κόρη του Καίτη εγκατέλειψε τον Φώτη, που δούλευε σε βενζινάδικο, και έχει δημιουργήσει σχέση με τον Τζίλη, έναν άεργο γιο ενός εφοπλιστή. Η πεθερά και η σύζυγος σπαταλούν πολλά χρήματα για τον καλλωπισμό τους, ενώ ο κουνιάδος του παράτησε τη δουλειά του στο συνεργείο και ασχολείται με την ηθοποιία, περιμένοντας να κάνει την πρώτη του ταινία. Όλοι είναι σίγουροι ότι ο "τρελός" δεν πρόκειται ποτέ να γίνει καλά, εκτός από τη γυναίκα του, τη Σοφία, η οποία ήταν η λογικότερη από όλους. Εντούτοις, ο Λάμπρος γίνεται καλά και τον αφήνουν να φύγει, δίνοντάς του εξιτήριο ότι εξήλθε κανονικώς, δίνοντάς του και κάποια ελαφρυντικά στην όποια επιθετική ίσως συμπεριφορά μπορεί να έχει. Ο Λάμπρος, περπατώντας για το σπίτι του, διαπιστώνει πόσες αλλαγές έχουν γίνει γενικότερα και καταλήγει ότι μάλλον οι γνωστικοί είναι περισσότερο τρελοί από τους τρελούς. Στο σπίτι του, που δεν ξέρουν τίποτα για αυτό, έχει έρθει ο σκηνοθέτης που θα κάνει ταινία με τον Χρήστο, τον κουνιάδο του. Όταν η πεθερά του βάζει στοίχημα πως ο Λάμπρος δεν θα βγει ποτέ από το ίδρυμα, ο Λάμπρος απαντά πόσα; Όταν εκείνη ρώτησε ποιος έβαλε το στοίχημα βλέπουν όλοι τον Λάμπρο. Αρχικά μένει ο Λάμπρος στο σπίτι, μέχρι που του γνωρίζουν τον νέο αρραβωνιαστικό της Καίτης, με τον οποίον έχουν λογοφέρει προηγουμένως. Τότε, ο Λάμπρος που βλέπει πώς έχει αλλάξει το σπίτι του, παίρνει τα λεφτά και φεύγει, για να τους νουθετήσει. Μαζί του, σε αυτό το σχέδιο, παίρνει μέρος και ο Φώτης, ο πρώην αρραβωνιαστικός της Καίτης. Στην υπόλοιπη ταινία ο Λάμπρος κάνει τη "μεγάλη ζωή" για να προκαλέσει την οικογένεια του, η οποία ό,τι είχε το έχασε: Ο σκηνοθέτης ξεγελάει τον Χρήστο ότι έχει ταλέντο για να του φάει λεφτά. Ο Τζίλης αποδεικνύεται καιροσκόπος, και χωρίς τα λεφτά πλέον παρατάει την Καίτη. Πλέον, όταν φτάνουν στο απροχώρητο ο Λάμπρος βάζει σε εφαρμογή το τελευταίο στάδιο του σχεδίου και στέλνει τον Φώτη να ειδοποιήσει τους δικούς του ότι είναι βαριά άρρωστος. Όλοι τότε πάνε να τον δουν, και, εφόσον όλοι φαίνονται μετανιωμένοι, επανενώνεται με την οικογένειά του, ενώ η Καίτη συνδέεται ξανά με τον Φώτη. Λάμπρος Κωνσταντάρας... ως Λάμπρος Λαμπρέτας, που γίνεται τρελός, αφού έπιασε τον πρώτο λαχνό. Κατά την απουσία του το σπίτι άλλαξε προς το "χειρότερο", όμως με το σχέδιό του, θα το αλλάξει ξανά. Καίτη Πάνου... ως Σοφία Λαμπρέτα - Τσιμπιρλή, η σύζυγος του Λάμπρου, που κατά τη διάρκεια της απουσίας του, ήταν η πιο συνετή. Σμαρώ Στεφανίδου... ως Σουλτάνα Τσιμπιρλή/Τατάνα, η πεθερά του Λάμπρου, η οποία δε θέλει την επιστροφή του, καθώς ποτέ δεν τον συμπαθούσε. Δέσποινα Στυλιανοπούλου... ως Ασημίνα, η οικιακή βοηθός του σπιτιού, η οποία νομίζει πως ο κύριός της είναι στα "Κογκά". Κατερίνα Γώγου... ως Καίτη Λαμπρέτα, η κόρη του Λάμπρου, η οποία ξεγελιέται από τον προικοθήρα Τζίλη. Αλέκος Τζανετάκος... ως Τζίλης, η σχέση της Καιτής, ο οποίος είπε ψέματα πως είναι γιος εφοπλιστή και τους τρώει τα λεφτά, επίσης διατηρεί παράλληλα και άλλη σχέση με τη Σούζι. Θάνος Μαρτίνος... ως Φώτης, ο πρώην γαμπρός του Λάμπρου, που τον βοηθά με το σχέδιο του να νουθετήσει ξανά την οικογένειά του. Γιώργος Κάππης... ως Ρένος Μουσάκης, ο σκηνοθέτης που προσπαθεί να βγάλει λεφτά από τον κουνιάδο του Λάμπρου, ο οποίος νομίζει ότι έχει ταλέντο στην ηθοποιία. Θόδωρος Κατσαδράμης... ως Χρήστος Τσιμπιρλής, ο κουνιάδος του Λάμπρου ο οποίος νομίζει ότι έχει ταλέντο στην ηθοποιία. Νικήτας Πλατής... ως Αστυνομικός, που του παρουσιάζουν τον Λάμπρο και τον Τζίλη, αφού λογοφέραν στον δρόμο, πριν γνωριστούν στο σπίτι του ως αρραβωνιαστικός της κόρης του. Έλλη Λοΐζου... ως Σούζι, η σχέση του Τζίλη ενώ η Καίτη δεν ξέρει ότι ο Τζιλης την απατά με αυτήν. Γιώργος Κυριακίδης... ως ο βοηθός του Ρένου Μουσάκη Δημήτρης Νικολαΐδης... ως τρελός στο πάρκο, που θέλει να οδηγήσει τον κόσμο στη ζούγκλα. Ηλίας Καπετανίδης... ως νοσοκόμος του φρενοκομείου, ο οποίος λέει στον Λάμπρο, πόσο σημαντικό είναι το χαρτί που θα πάρει από το φρενοκομείο. Γιώργος Γρηγορίου... ως διευθυντής του φρενοκομείου. Νάσος Κεδράκας... ως αφεντικό του Φώτη, στο βενζινάδικο. Ραφαήλ Ντενόγιας... ως δικηγόρος, που στέλνει ο Λάμπρος στο σπίτι του, ζητώντας διαζύγιο. Γιώργος Λουκάκης... ως ιατρός του Λάμπρου στο ξενοδοχείο, που παριστάνει τον ετοιμοθάνατο. Απόστολος Σουγκλάκος... ως "οπαδός" του τρελού στο πάρκο Εύα Φρυδάκη... ως μοδίστρα Νίκος Τσουκαλάς... ως ιατρός του φρενοκομείου Ηλίας Καπετανίδης... ως ιατρός του φρενοκομείου Μέλια Ρήγα... ως νοσοκόμα του φρενοκομείου Ο τρελλός τάχει 400 στο Kragiannis-karatzopoulos.com Ο τρελλός τάχει 400 Αρχειοθετήθηκε 2016-03-27 στο Wayback Machine. στο 90lepta.gr Ο τρελός τα 'χει 400 στο IMDb Ο τρελλός τάχει 400 στο Cine.gr Ο τρελλός τάχει 400 Αρχειοθετήθηκε 2016-04-12 στο Wayback Machine. στο RetroDB | Το Ο τρελλός τάχει 400 (ή Ο τρελός τα 'χει 400) είναι μια ελληνική κωμική ταινία του 1968, σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη και σε σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μαζί με τους Καίτη Πάνου, Σμαρώ Στεφανίδου, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Κατερίνα Γώγου και Αλέκο Τζανετάκο. Η παραγωγή έγινε από την Καραγιάννης - Καρατζόπουλος. Στο επίκεντρο της ταινίας είναι ένας φτωχός βιοπαλαιστής, ο Λάμπρος, ο οποίος προσπαθεί μέσω λαχείων να καλυτερέψει τη ζωή του. Όταν, όμως, κερδίζει το λαχείο τρελαίνεται και τον κλείνουν στο ψυχιατρείο. Έτσι μένουν στο σπίτι η γυναίκα του η κόρη του και η πεθερά του, οι οποίες κάνουν τη μεγάλη ζωή, χωρίς να υπολογίζουν ότι θα βγει ποτέ από την κλινική. Πράγμα που τελικά γίνεται και φέρνει τα πάνω κάτω στις ανέσεις που είχαν μάθει να απολαμβάνουν έως τότε, καθώς τους παίρνει τα όλα τα λεφτά.Η ταινία έκανε πρεμιέρα το 1968, και παιζόταν στους κινηματογράφους και την επόμενη χρονιά, κόβοντας 408.043 εισιτήρια, τερματίζοντας 10η, μεταξύ των 108 ταινιών εκείνης της σεζόν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%AC%CF%87%CE%B5%CE%B9_400 |
Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα | Haywood, John (2002). Historical Atlas of the Early Modern World 1492-1783. Barnes & Noble Books Ronald Bishop Smith, Diogo Lopes de Sequeira, "Diogo Lopes de Sequeira: Elements on His Office of Almotace Mor", Silvas, 1975 (Inclui o texto de cinco cartas (Fev.1524-Dez.1524) trocadas entre o rei, D.Joao III e Diogo Lopes de Sequeira, regulador real de pesos, medidas e precos). David B. Quinn, Cecil H. Clough, Paul Edward Hedley Hair, "The European outthrust and encounter",p. 97, Liverpool University Press, 1994. James Maxwell Anderson, "The history of Portugal", p. 72, conquest of the city of Malacca, Greenwood Publishing Group, 2000. Sanjay Subrahmanyam, "The Career and Legend of Vasco Da Gama", p. 300, Cambridge University Press, 1997 | Ο Ντιόγκο Λόπες ντι Σεκέιρα (1465 - 1530), τέταρτος αντιβασιλιάς της Πορτογαλικής Ινδίας (1518 - 1522) ήταν Πορτογάλος ευγενής που απέστειλε ο Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας για να ελέγξει τις Πορτογαλικές δραστηριότητες στη Μαδαγασκάρη και στη Μαλάκα (11 Σεπτεμβρίου 1509). Αποχώρησε την επόμενη χρονιά (1510) όταν έμαθε ότι ο Σουλτάνος Μαχμούτ Σαχ σχεδίαζε τη δολοφονία του, αυτό του έδωσε την πρόφαση να ξεκινήσει τις κατακτήσεις. Διαδέχθηκε τον προκάτοχο του Λόπο Σοάρες ντι Αλμπεργκαρία στην αντιβασιλεία της Πορτογαλικής Ινδίας (1518), ηγήθηκε σε εκστρατεία στην Ερυθρά Θάλασσα (1520) και έστειλε την πρώτη Πορτογαλική πρεσβεία στην Αιθιοπία. Ο βασιλιάς Εμμανουήλ Α΄ επέλεξε ως διάδοχο του τον Ντουάρτε ντι Μενέζες (1521). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%9B%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%82_%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%A3%CE%B5%CE%BA%CE%AD%CE%B9%CF%81%CE%B1 |
Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας | Η Ελλάδα αποτελεί το νοτιότερο τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου στη Μεσόγειο Θάλασσα. Περιλαμβάνει πολλά μικρά νησιά που κυμαίνονται μεταξύ 1.200 και 6.000 στο Αιγαίο Πέλαγος το Ιόνιο Πέλαγος. Τα μεγαλύτερα νησιά είναι η Κρήτη, η Εύβοια, η Λέσβος, η Ρόδος και η Χίος. Συνορεύει προς τα βόρεια με την Αλβανία, προς τα ανατολικά από την Τουρκία, την Κύπρο, προς τα νότια από την Αίγυπτο, τη Λιβύη και προς τα δυτικά από την Ιταλία. Τουρκία Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει νόμιμο υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ γύρω από τα ελληνικά νησιά. Σύμφωνα με δημοσιευμένους χάρτες, η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει αναγνωρίσει την ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου. Περιγράφουν την πορεία του αγωγού φυσικού αερίου που θα μεταφέρει αέριο που παράγεται από την American Noble Εnergy Ltd. από τη δεξαμενή Leviathan στην Ευρώπη, μέσω ενός υποθαλάσσιου αγωγού που διασχίζει την Ελλάδα. Με αυτήν την πρόταση, το Ισραήλ αναγνωρίζει την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και προσφέρει ένα πλεονέκτημα που η Ελλάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια των διαπραγματευτικών διαδικασιών για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς της στην περιοχή. Στην πράξη, αυτή η συνεργασία θα δημιουργήσει έναν ισχυρό ενεργειακό συνασπισμό μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ. Το τμήμα εξόρυξης και λειτουργίας θα αναληφθεί από μια αμερικανική εταιρεία. "Η ουσία του ζητήματος είναι ότι σε μια προσπάθεια προστασίας των ζωτικών ισραηλινών συμφερόντων στη Μεσόγειο Θάλασσα, το Ισραήλ δεν έχει άλλη επιλογή από το να οριοθετήσει επίσημα τα θαλάσσια σύνορά του".Στις 08 Ιουνίου 2020, η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνία με την Ιταλία, για τη δημιουργία ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών και την επίλυση μακροχρόνιων ζητημάτων σχετικά με τα αλιευτικά δικαιώματα στο Ιόνιο Πέλαγος. Στις 6 Αυγούστου 2020, η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνία με την Αίγυπτο για τον καθορισμό ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ των δύο χωρών. Και οι δύο συμφωνίες είναι σύμφωνες με την ΑΟΖ της Ελλάδας σύμφωνα με την UNCLOS 1982, καθώς και με το διεθνές εθιμικό δίκαιο. Γεωγραφία της Ελλάδας Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου | Η Ελλάδα έχει διεκδικήσει μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) 1982 καθώς και το εθιμικό διεθνές δίκαιο. Το συνολικό μέγεθος είναι 505.572 km2 (195.202 τετραγωνικά μίλια) που είναι το 53ο μεγαλύτερο στον κόσμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%96%CF%8E%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Millionaire Hot Seat | Οι φήμες για μια νέα συντομευμένη εκδοχή του Εκατομμυριούχου ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 2009 και επιβεβαιώθηκαν όταν το Nine Network ξεκίνησε μια δοκιμαστική εκδοχή του Εκατομμυριούχου με τίτλο Ρωσική Ρουλέτα το Μάρτιο του 2009. Ο επίσημος τίτλος είχε ανακοινωθεί ως Millionaire Hot Seat, αλλά αργότερα συντομεύτηκε σε Hot Seat. Η νέα μορφή αρχικά προωθήθηκε ως σύντομη σειρά, προβάλλοντας διαφημίσεις με τον ΜακΓκιούρ να λέει "20 νύχτες! 20 εκατομμύρια δολάρια!". Στις 7 Απριλίου του 2009 ανακοινώθηκε ότι το Hot Seat θα ξεκινήσει να μεταδίδεται στις 20 Απριλίου του 2009 στο 17:00 μ.μ. - 18:00 μμ καθημερινά και θα ανταγωνιστεί στο υψηλής βαθμολογίας τηλεπαιχνίδι, το Deal or No Deal, στο Δίκτυο Επτά. Όπως ήταν αναμενόμενο, η μορφή του show είχε μειωθεί σε 30 λεπτά και δόθηκε η αναμόρφωση των κανόνων, σε ένα σύστημα που βασίζεται στην ιταλική έκδοση του show. Η Nine Network ανέθεσε μια δεύτερη σεζόν του show, για να ξεκινήσει να μεταδίδεται μια εβδομάδα μετά την πρώτη σεζόν. Το 20 επεισόδιο τελείωσε στις 15 Μαΐου 2009. Η δεύτερη σεζόν βγήκε στον αέρα στις 18 Μαΐου 2009. Μια ειδική έκδοση του Hot Seat προβλήθηκε στις 8:00 μ.μ. τη Δευτέρα 8 Ιουνίου του 2009, που περιλάμβανε ένα διαγωνιζόμενο, τον Μπάρι Σόραγκαν, παίζοντας για ένα εκατομμύριο δολάρια. Τελικά, ο Σόραγκαν απάντησε στην ερώτηση λανθασμένα, και κέρδισε μόνο $ 1.000. Με το τέλος του μαγνητοσκοπημένου επεισοδίου, ο Σόραγκαν δέχτηκε επίσκεψη στον αέρα με την οικογένειά του κάνοντάς του φάρσα ότι το σπίτι του άρπαξε φωτιά. Ο ΜακΓκιούρ κάνοντας την εμφάνισή του, έδωσε στον Σόραγκαν και την οικογένειά του δύο εβδομάδες διακοπές, καθώς και 5.000 δολάρια. Το επεισόδιο σημείωσε μεγάλη τηλεθέαση, που ανέρχεται σε 1.224.000 θεατές σε εθνικό επίπεδο και ήταν το ενδέκατο με τη μεγαλύτερη βαθμολόγηση πρόγραμμα της νύχτας, πράγμα το οποίο ήταν μια τεράστια βελτίωση από τους 812.000 τηλεθεατές που συνήθιζε να έχει την ίδια μέρα.Το Hot Seat αρχικά γυριζόταν στο Στούντιο 9 στις εγκαταστάσεις της GTV9 της Richmond. Ωστόσο, από τον Φεβρουάριο του 2011, ξεκίνησε να γυρίζεται στις νέες εγκαταστάσεις της GTV9 στα στούντιο Docklands, στη Μελβούρνη. Το 500-ό επεισόδιο του σόου βγήκε στον αέρα στις 3 Αυγούστου 2011. Ο διαγωνιζόμενος εκείνης της ημέρας κέρδισε $ 100.000. Στις 15 Αυγούστου 2011, τέσσερις εναπομείναντες διαγωνιζόμενοι εμφανίστηκαν στην εκπομπή, προσπαθώντας να κερδίσουν $ 1.000.000 για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αλλά το τελικό ζευγάρι απάντησαν λάθος στο έβδομο ερώτημα. Το ζευγάρι κέρδισε μόνο $ 1.000 για τη φιλανθρωπία τους. Στις 3 Οκτωβρίου 2011, οι πρωταγωνιστές της Αυστραλιανής τηλεοπτικής σειράς Ο αγρότης θέλει μια γυναίκα βγήκαν στον αέρα, ως συμμετέχοντες στο Hot Seat πριν από τον τελικό, που βγήκε στον αέρα αργότερα εκείνο το βράδυ. Ο Αγρότης Φρανκ, ο τελευταίος διαγωνιζόμενος στο Hot Seat, είχε την ευκαιρία να κερδίσει $ 100.000 για τη φιλανθρωπία του, αλλά έχασε, κερδίζοντας μόνο $ 1.000 για τις Βασιλικές Ιπτάμενες Ιατρικές Υπηρεσίες. Στις 27 Ιουλίου 2012, το Hot Seat διέκοψε την μετάδοσή του λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012, στο Λονδίνο μέχρι τις 13 Αυγούστου 2012, μία ημέρα μετά το τέλος των Αγώνων. Στις 2 Ιουνίου 2014, το Hot Seat γιόρτασε το 1.000 στο επεισόδιο του. Σε αυτό το επεισόδιο, η διαγωνιζόμενη εκείνης της ημέρας, η Τζανίν κέρδισε $ 50.000. Επιπλέον, ο ΜακΓκιούρ κάλεσε πίσω όλους τους διαγωνιζόμενους λέγοντάς τους ότι ο καθένας τους κέρδισαν 1.000 δολάρια για την εμφάνιση τους στο 1.000 στο επεισόδιο του Hot Seat. Σχεδιασμένο για να έχει ταχύτερο ρυθμό απ' ό,τι η παραδοσιακή μορφή, το Hot Seat περιλαμβάνει ουσιαστικά έξι διαγωνιζόμενους που παίζουν σε κάθε επεισόδιο, με κάθε περιτροπή. Οι τρεις βοήθειες αντικαταστάθηκαν από μία ενιαία, το «πάσο», το οποίο μπορεί να περάσει την τρέχουσα ερώτηση για τον επόμενο αγωνιζόμενο στη γραμμή (που δεν μπορεί να περάσει την ερώτηση στον επόμενο πριν απαντήσει στην τρέχουσα ερώτηση). Σε κάθε ερώτηση, δίνεται προθεσμία: 15 δευτερόλεπτων που διατίθενται για τις πέντε πρώτες ερωτήσεις 30 για τις πέντε μεσαίες ερωτήσεις και 45 για τις τελευταίες πέντε ερωτήσεις.Αν ένας παίκτης δεν καταφέρει να δώσει μια απάντηση εντός της προθεσμίας, χρησιμοποιεί το «πάσο». Αν η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί, ή, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί το «πάσο», αυτός ο παίκτης αποβάλλεται και το έπαθλο μειώνεται στο επόμενο υψηλότερο ποσό. Η κατηγορία ανακαινίζεται, με όλα τα ποσά μεταξύ των 1.000 δολαρίων και του 1.000.000 δολαρίων μειώνονται, και η αντίστοιχη ερώτηση αφαιρείται. Αν ένας από τους διαγωνιζόμενους απαντήσει σε μια ερώτηση λάθος, έχουν αποβληθεί από το παιχνίδι, φεύγουν χωρίς λεφτά και αφαιρείται η υψηλότερη τιμή και η αντίστοιχη ερώτηση που παραμένουν στην κατηγορία των ποσών. Τα ποσά που έχουν εισηχθεί στο παιχνίδι είναι τα εξής: Ερώτηση 1: 100 $ Ερώτηση 2: 200 $ Ερώτηση 3: 300 $ Ερώτηση 4: 500 $ Ερώτηση 5: 1.000 $ (Μαξιλαράκι) Ερώτηση 6: 1.500 $ Ερώτηση 7: 2.500 $ Ερώτηση 8: 4.000 $ Ερώτηση 9: 6.000 $ Ερώτηση 10: 10.000 $ Ερώτηση 11: 20.000 $ Ερώτηση 12: 50.000 $ Ερώτηση 13: 100.000 $ Ερώτηση 14: 250.000 $ Ερώτηση 15: 1.000.000 $Αν ο πρώτος αγωνιζόμενος απαντήσει σωστά στα πέντε πρώτα ερωτήματα, κερδίζει αυτομάτως τα 1.000 $. Το παιχνίδι τελειώνει είτε όταν όλοι οι διαγωνιζόμενοι έχουν εξαλειφθεί ή όταν η ερώτηση για την υψηλότερη τιμή στην κατηγορία των ποσών απαντηθεί. Αν η τελευταία ερώτηση απαντηθεί σωστά, ο παίκτης λαμβάνει το ποσό των χρημάτων. Εάν απαντήσει λάθος ή δεν απάντησε στο χρόνο, ο τελευταίος παίκτης λαμβάνει είτε τίποτα (που σημαίνει ότι κανείς δεν λαμβάνει χρηματικό έπαθλο για αυτό το show), ή το μαξιλαράκι (1.000 $) αν απαντηθεί η 5η ερώτηση σωστά. Επίσης κανένας διαγωνιζόμενος δεν έχει κερδίσει ποτέ το 1.000.000 $. Σε ένα επεισόδιο, ένας από τους διαγωνιζόμενους πού περίμεναν στην ουρά έπρεπε να αφήσει το Hot Seat για οικογενειακούς λόγους. Εκείνη την ημέρα, το πρώτο βραβείο παρέμεινε στο ένα εκατομμύριο δολάρια. Ο διαγωνιζόμενος αυτός επέστρεψε λίγες εβδομάδες αργότερα, οδηγώντας σε μια νίκη 250.000 $ από τον αγωνιζόμενο Ντέιβ Μπόουερ. Οι διαγωνιζόμενοι οι οποίοι δεν έχουν την ευκαιρία να απαντήσουν σε ερωτήσεις, καλούνται συχνά πίσω στο Hot Seat, λίγες εβδομάδες μετά. Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2011, προστέθηκαν ερωτήσεις ήχου και εικόνας. Το 2014 ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ απέκτησε τα δικαιώματα του τηλεπαιχνιδιού και τον Οκτώβριο του 2014 ξεκίνησε η προβολή των επεισοδίων.To τηλεπαιχνίδι συνεχίστηκε και την επόμενη τηλεοπτική σεζόν 2015-2016 με νέο κύκλο επεισοδίων.Τα γυρίσματα πραγματοποιούνταν στα Studio Alfa στο Μαρούσι.Παρουσιαστής ήταν ο Γιάννης Ζουγανέλης και το μέγιστο χρηματικό έπαθλο ήταν 100.000 €,ωστόσο κανείς δεν κατάφερε να το κερδίσει.Το μέγιστο χρηματικό ποσό που κερδήθηκε ποτέ από παίκτη ήταν 10.000 € το οποίο κερδήθηκε σε 2 εκπομπές,η πρώτη προβλήθηκε τον Ιανουάριο του 2015 και η δέυτερη τον Μάρτιο του 2016. Το "μαξιλαράκι" των 500 € το προσέφερε συνήθως κάποιος χορηγός.Η κλίμακα των χρηματικών ποσών ήταν η εξής: Ερώτηση 1: 100 € Ερώτηση 2: 200 € Ερώτηση 3: 300 € Ερώτηση 4: 400 € Ερώτηση 5: 500 € (Μαξιλαράκι) Ερώτηση 6: 700 € Ερώτηση 7: 1.000 € Ερώτηση 8: 1.500 € Ερώτηση 9: 2.000 € Ερώτηση 10: 3.500 € Ερώτηση 11: 5.000 € Ερώτηση 12: 10.000 € Ερώτηση 13: 20.000 € Ερώτηση 14: 30.000 € Ερώτηση 15: 100.000 €Μέχρι και τον Άυγουστο του 2016, τα επεισόδια προβάλλονταν σε επανάληψη κατά τις πρώτες πρωινές ώρες, πριν από την πρωινή ενημερωτική εκπομπή. Στις 24 κ& αι 31 Δεκεμβρίου 2014 προβλήθηκαν special εορταστικά επεισόδια με διάσημους παίκτες που έπαιζαν για φιλανθρωπικό σκοπό ενώ την περίοδο των Χριστουγέννων του 2015 προβλήθηκαν κάποια εορταστικά επεισόδια όπου έπαιζαν παιδιά ηλικίας 8-16 ετών. Στην Κύπρο το τηλεπαιχνίδι ξεκίνησε να προβάλλεται από τον τηλεοπτικό σταθμόSigma, από τις 4 Ιανουαρίου 2016. Στον κόσμο, 12 εκδόσεις του Hot Seat παίζονται στην τηλεόραση. Οι 12 χώρες που έχουν βγάλει την δική τους έκδοση του Hot Seat είναι οι εξής: Σαουδική Αραβία:Εθνικό όνομα: المليونير - الحلقة الأقوى (El milyoner - Elhalka elaqwa)Παρουσιαστής: Μάισα ΜαγκρέμπιΤηλεοπτικός σταθμός: Dubai TVΜέγιστο ποσό: 1.000.000 ΡιάλΠρεμιέρα: 17 Απριλίου 2013.Χιλή:Εθνικό όνομα: ¿Quién quiere ser millonario?: Alta tensiónΠαρουσιαστής: Ντιάνα Μπολόκκο, Σέργκιο ΛαγκόςΤηλεοπτικός σταθμός: Κανάλι 13Μέγιστο ποσό: 120.000.000 ΠέσοΠρεμιέρα: 6 Ιανουαρίου 2014Κολομβία:Εθνικό όνομα: ¿Quién quiere ser millonario? Silla CalienteΠαρουσιαστής: Πάολο Λασέρνα ΦίλιπςΤηλεοπτικός σταθμός: RCNΜέγιστο ποσό: 300.000.000 ΠέσοΠρεμιέρα: έχουν παιχτεί μονάχα 3 επεισόδια το 2013.Εκουαδόρ:Εθνικό όνομα: ¿Quién quiere ser millonario? Alta tensiónΠαρουσιαστής: Εστεφάνι ΕσπίνΤηλεοπτικός σταθμός: Ecuavisa TVΜέγιστο ποσό: 100.000 ΔολάριαΠρεμιέρα: 1 Ιουλίου 2014.Ελλάδα:Εθνικό όνομα: Millionaire Hot SeatΠαρουσιαστής: Γιάννης ΖουγανέληςΤηλεοπτικός σταθμός: ΣΚΑΪ TVΜέγιστο ποσό: 100.000 €Τα πιο συνηθισμένα νικητήρια ποσά, κυμαίνονται συνήθως στα 3.500 € και στα 5.000 € στην Ελλάδα.Πρεμιέρα: 29 Οκτωβρίου 2014.Ουγγαρία:Εθνικό όνομα: Legyen Ön is milliomos! - felpörgetveΠαρουσιαστής: Σαντόρ ΦάμπριΤηλεοπτικός σταθμός: RTL KlubΜέγιστο ποσό: 40.000.000 ΦιορίνιΠρεμιέρα: Μάρτιος 2010.Ινδία:Εθνικό όνομα: Kaun Banega Crorepati Hot SeatΠαρουσιαστής: Αμιτάμπχ ΜπαχτσάνΤηλεοπτικός σταθμός: Sony TVΜέγιστο ποσό: 10.000.000 ₨Πρεμιέρα: 2010.Ινδονησία:Εθνικό όνομα: Who Wants To Be a Millionaire Hot SeatΠαρουσιαστής: Φερντί ΧασάνΤηλεοπτικός σταθμός: RCTIΜέγιστο ποσό: 500.000.000 ΡουπίαΠρεμιέρα: 13 Σεπτεμβρίου 2014.Νορβηγία:Εθνικό όνομα: Vil du bli millionær? Hot SeatΠαρουσιαστής: Σάρα Νατάσα ΜελμπίεΤηλεοπτικός σταθμός: TV2Μέγιστο ποσό: 1.000.000 Νορβηγικές ΚορόνεςΠρεμιέρα: 2009/2010.Πορτογαλία:Εθνικό όνομα: Quem quer ser milionário? Alta PressãoΠαρουσιαστής: Τζόσε Κάρλος ΜαλάτοΤηλεοπτικός σταθμός: RTP 1Μέγιστο ποσό: 100.000 €Πρεμιέρα: 5 Ιουλίου 2010.Ισπανία:Εθνικό όνομα: ¿Quién quiere ser el millonario?Παρουσιαστής: Νούρια ΡόσαΤηλεοπτικός σταθμός: laSextaΜέγιστο ποσό: 100.000 €Πρεμιέρα: 15 Φεβρουαρίου 2012.Ουκρανία:Εθνικό όνομα: Мільйонер - Гаряче кріслоΠαρουσιαστής: Βλαντιμίρ ΖελένσκιΤηλεοπτικός σταθμός: InterΜέγιστο ποσό: 1.000.000 ΓρίβναΠρεμιέρα: 15 Φεβρουαρίου 2011.Βιετνάμ:Εθνικό όνομα: Ai Là Triệu Phú - Ghế nóngΠαρουσιαστής: Λάι Βάν ΣαμΤηλεοπτικός σταθμός: VTV3Μέγιστο ποσό:120.000.000 ΝτονγκΠρεμιέρα: 7 Σεπτεμβρίου 2010. | Το Millionaire Hot Seat, επίσης γνωστό ως Hot Seat, είναι αυστραλιανό τηλεπαιχνίδι γνώσεων. Η εκπομπή είναι βασισμένη στο βρετανικό τηλεπαιχνίδι Ποιος Θέλει Να Γίνει Εκατομμυριούχος και προβλήθηκε στο Nine Network στις 20 Απριλίου 2009. | https://el.wikipedia.org/wiki/Millionaire_Hot_Seat |
Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης | Η προέλευση του "NYSE" μπορεί να αναχθεί στις 17 Μαΐου 1792, όταν υπεγράφη η συμφωνία "Buttonwood" από 24 χρηματιστές, η οποία καθόριζε ένα επιτόκιο προμήθειας που χρεώνεται στους πελάτες και δέσμευσε τους υπογράφοντες στο να δώσουν προτίμηση στους άλλους υπογράφοντες σε πωλήσεις τίτλων, έξω από τον αριθμό 68 της Γουώλ Στρητ, στη Νέα Υόρκη, κάτω από ένα πλατάνι. Προηγουμένως, η ανταλλαγή τίτλων είχε τους πληστηριαστές ως μεσολαβητές, που διεξήγαγαν, επίσης, πιο απλές δημοπρασίες εμπορευμάτων όπως σιταριού και καπνού. Οι πρώτοι τίτλοι που διαπραγματεύονταν ήταν ως επί το πλείστον κυβερνητικοί τίτλοι, όπως τα ομόλογα πολέμου από το απόθεμα του επαναστατικού πολέμου και της πρώτης τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και το απόθεμα της Τράπεζας της Νέας Υόρκης ήταν μια μη κυβερνητική ασφάλεια που διαπραγματευόταν τις πρώτες μέρες. Η Τράπεζα της Βόρειας Αμερικής μαζί με την Πρώτη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών και την Τράπεζα της Νέας Υόρκης ήταν οι πρώτες μετοχές που διαπραγματεύονταν στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Στις 8 Μαρτίου 1817, η οργάνωση συνέταξε κανονισμό και μετονομάστηκε σε «New York Stock Exchange». Το 1817 οι χρηματιστές της Νέας Υόρκης που λειτουργούσαν στο πλαίσιο της συμφωνίας Buttonwood θέσπισαν νέες μεταρρυθμίσεις και αναδιοργανώθηκαν. Αφού έστειλαν αντιπροσωπεία στην Φιλαδέλφεια για να παρακολουθήσουν την οργάνωση του συμβουλίου των χρηματιστών τους, εγκρίθηκαν περιορισμοί πάνω στη χειραγώγηση των συναλλαγών καθώς και επίσημα όργανα διακυβέρνησης. Μετά τoν ανασχηματισμό του ως το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, η μεσιτική οργάνωση άρχισε να εκμισθώνει χώρο αποκλειστικά για εμπορία τίτλων, διαδικασία η οποία μέχρι τότε πραγματοποιούνταν στο Tontine Coffee House. Διάφορες τοποθεσίες χρησιμοποιήθηκαν μεταξύ του 1817 και του 1865, μέχρι να εγκριθεί η σημερινή τοποθεσία.Η πρώτη κεντρική τοποθεσία του Χρηματιστηρίου ήταν ένα δωμάτιο, νοικιασμένο το 1792 για $ 200 το μήνα. Μετά από την μεγάλη πυρκαγιά της Νέας Υόρκης το 1835, το Χρηματιστήριο μετακινήθηκε προς άλλη προσωρινή έδρα. Το νέο κτίριο, που βρίσκεται στον αριθμό 18 της Broad Street, κόστισε $ 4 εκατ. και άνοιξε στις 22 Απριλίου 1903. Η εφεύρεση των ηλεκτρικών τηλεγράφων ενοποίησε τις αγορές, και η αγορά της Νέας Υόρκης ανήλθε στην κυριαρχία, έναντι της Φιλαδέλφειας, αφού προκάλεσε κάποιες ανησυχίες για την αγορά σε σχέση με άλλες εναλλακτικές λύσεις. Το "Open Board of Stock Brokers" ιδρύθηκε το 1864 ως ανταγωνιστής του "NYSE". Με 354 μέλη, το "Open Board of Stock Brokers" ανταγωνίστηκε το NYSE (το οποίο είχε 533) "επειδή χρησιμοποίησε ένα πιο σύγχρονο, συνεχές σύστημα διαπραγμάτευσης, ανώτερο από τις συνεδρίες, δύο φορές την ημέρα, του NYSE". Το "Open Board of Stock Brokers" συγχωνεύθηκε με το NYSE το 1869. Ο Robert Wright του "Bloomberg" γράφει ότι η συγκέντρωση αύξησε τα μέλη του NYSE καθώς και τον όγκο συναλλαγών, καθώς "αρκετοί ανταγωνίζονταν επίσης το NYSE για τους πελάτες. Οι αντιπρόσωποι, όλοι ήθελαν να ολοκληρώσουν τις συναλλαγές τόσο γρήγορα και φτηνά όσο ήταν τεχνολογικά εφικτό και αυτό σήμαινε την εύρεση των αγορών με τις πιο εμπορικές συναλλαγές ή τη μεγαλύτερη ρευστότητα στη σημερινή γλώσσα. Η ελαχιστοποίηση του ανταγωνισμού ήταν απαραίτητη για τη διατήρηση μεγάλου αριθμού παραγγελιών και η συγχώνευση βοήθησε τη NYSE να διατηρήσει τη φήμη της για την παροχή ανώτερης ρευστότητας." Ο εμφύλιος πόλεμος ενθάρρυνε πολύ την κερδοσκοπική διαπραγμάτευση τίτλων στη Νέα Υόρκη. Μέχρι το 1869 τα μέλη έπρεπε να περιοριστούν και από τότε αυξήθηκαν σποραδικά. Το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα παρουσίασε ταχεία ανάπτυξη στις συναλλαγές τίτλων. Το εμπόριο τίτλων στη δεκαετία του δέκατου ένατου αιώνα και στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν επιρρεπής σε πανικό και συντριβές. Η κυβερνητική ρύθμιση της διαπραγμάτευσης τίτλων θεωρήθηκε τελικά αναγκαία, με αναμφισβήτητα τις πιο δραματικές αλλαγές να εμφανίζονται στη δεκαετία του 1930 μετά από μια μεγάλη συντριβή χρηματιστηριακών αγορών που οδήγησε στην παγκόσμια [[Κραχ της Γουόλ Στριτ (1929) |οικονομική ύφεση του 1929]]. Το "Luncheon Club" βρισκόταν στον έβδομο όροφο από το 1898 έως το κλείσιμό του το 2006.Το κεντρικό κτίριο, που βρίσκεται στην οδό "18 Broad Street", μεταξύ των γωνιών της "Wall Street" και του "Exchange Place", ορίστηκε Εθνικό Ιστορικό Ορόσημο το 1978, όπως και το κτίριο της "11 Wall Street". Το NYSE ανακοίνωσε τα σχέδιά του για συγχώνευση με το "Archipelago" στις 21 Απριλίου 2005, σε συμφωνία που αποσκοπούσε στην αναδιοργάνωση του NYSE ως δημόσια εισηγμένη εταιρεία. Το διοικητικό συμβούλιο της NYSE ψήφισε να συγχωνευθεί με το αντίπαλο "Archipelago" στις 6 Δεκεμβρίου 2005 και έγινε κερδοσκοπική δημόσια εταιρεία. Ξεκίνησε να διαπραγματεύεται με την επωνυμία NYSE Group στις 8 Μαρτίου 2006. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, στις 4 Απριλίου 2007, ο Όμιλος NYSE ολοκλήρωσε τη συγχώνευσή του με την "Euronext", την ευρωπαϊκή χρηματιστηριακή αγορά, σχηματίζοντας έτσι το "NYSE Euronext", το πρώτο διατλαντικό χρηματιστήριο. Η "Wall Street" είναι το κορυφαίο αμερικανικό κέντρο για διεθνείς χρηματοοικονομικές δραστηριότητες και η μεγαλύτερη θέση των ΗΠΑ για τη διεξαγωγή χονδρικών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. "Περιλαμβάνει ένα πλέγμα χονδρικών χρηματοπιστωτικών τομέων, χρηματοπιστωτικών αγορών, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και εταιρειών χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων" (Robert, 2002). Οι κυριότεροι τομείς του είναι η βιομηχανία κινητών αξιών, η εμπορική τραπεζική, η διαχείριση περιουσιακών στοιχείων και η ασφάλιση. Πριν από την απόκτηση του "NYSE Euronext" από το "ICE" το 2013, ο Marsh Carter ήταν πρόεδρος του NYSE και διευθύνων σύμβουλος ο Duncan Niederauer. Επί του παρόντος, ο πρόεδρος είναι ο Jeffrey Sprecher. Το 2016, ο ιδιοκτήτης της NYSE Intercontinental Exchange Inc. κέρδισε 419 εκατομμύρια δολάρια σε έσοδα. Το χρηματιστήριο έκλεισε σύντομα μετά την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου (31 Ιουλίου 1914), αλλά ξανά-άνοιξε μερικώς στις 28 Νοεμβρίου εκείνου του έτους, προκειμένου να ενισχύσει την πολεμική προσπάθεια με τη διαπραγμάτευση ομολόγων και να ανοίξει πλήρως για συναλλαγές μετοχών στα μέσα Δεκεμβρίου. Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1920, μια βόμβα εξερράγη στη Wall Street, έξω από το κτήριο NYSE, σκοτώνοντας 33 άτομα και τραυματίζοντας περισσότερα από 400 άτομα. Οι δράστες δεν βρέθηκαν ποτέ. Το κτίριο NYSE και κάποια κοντινά κτίρια, όπως το κτίριο JP Morgan, εξακολουθούν να έχουν σημάδια στις προσόψεις τους, τα οποία προκλήθηκαν από τον βομβαρδισμό. Το κράχ της Μαύρης Πέμπτης του Χρηματιστηρίου στις 24 Οκτωβρίου του 1929 και ο πανικός που ξεκίνησε την Μαύρη Τρίτη στις 29 Οκτωβρίου συχνά κατηγορούνται για την καταστροφή της Μεγάλης Ύφεσης. Σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της εμπιστοσύνης των επενδυτών, το Χρηματιστήριο παρουσίασε ένα πρόγραμμα δεκαπέντε σημείων με στόχο την αναβάθμιση της προστασίας του επενδυτικού κοινού, στις 31 Οκτωβρίου 1938. Την 1η Οκτωβρίου 1934, το χρηματιστήριο καταχωρήθηκε ως εθνικό χρηματιστήριο ανταλλαγής τίτλων, σύμφωνα με την Αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, με πρόεδρο και τριάντα τρία μέλη. Στις 18 Φεβρουαρίου 1971, δημιουργήθηκε η μη κερδοσκοπική εταιρεία και ο αριθμός των μελών του διοικητικού συμβουλίου μειώθηκε σε είκοσι πέντε. Ένα από τα πιο γνωστά ακροβατικά διαφημίσεων του Abbie Hoffman έλαβε χώρα το 1967, όταν οδήγησε μέλη του κινήματος Yippie στην γκαλερί του χρηματιστηρίου. Οι προβοκάτορες έριξαν χρυσά νομίσματα προς τον κάτω όροφο. Κάποιοι έμποροι γιούχαραν, μερικοί γελούσαν και χαιρετούσαν. Τρεις μήνες αργότερα το χρηματιστήριο έφραξε τη γκαλερί με αλεξίσφαιρο γυαλί. Ο Χόφμαν έγραψε, μια δεκαετία αργότερα: «Δεν είχαμε καλέσει τους δημοσιογράφους, εκείνη την εποχή δεν είχαμε καμία ιδέα όσον αφορά τα διαφημιστικά κόλπα».Στις 19 Οκτωβρίου του 1987, ο Dow Jones Industrial Average (DJIA) έχασε 508 μονάδες, με απώλειες 22,6% σε μια μέρα, τη δεύτερη μεγαλύτερη ημερήσια πτώση που είχε σημειώσει το χρηματιστήριο. Η Μαύρη Δευτέρα ακολουθήθηκε από την Τρομερή Τρίτη, ημέρα κατά την οποία τα συστήματα του χρηματιστηρίου δεν είχαν καλές επιδόσεις και μερικοί είχαν δυσκολία να ολοκληρώσουν τις συναλλαγές τους. Στη συνέχεια, υπήρξε μια άλλη μεγάλη πτώση για τον Dow Jones στις 13 Οκτωβρίου 1989, το "Mini-Crash" του 1989. Η συντριβή πιθανών προκλήθηκε από μια αντίδραση σε μια ιστορία ειδήσεων για μια συμφωνία εξαγοράς ύψους 6,75 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την UAL Corporation, United Airlines, η οποία έσπασε. Όταν έπεσε η συμφωνία UAL, βοήθησε να πυροδοτηθεί η κατάρρευση της αγοράς ομολογιακών δανείων, προκαλώντας πτώση του Dow Jones κατά 190,58 μονάδες ή 6,91%. Παρομοίως, υπήρξε πανικός στον οικονομικό κόσμο κατά τη διάρκεια του 1997, κατά τη διάρκεια της Ασιατικής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Όπως και η πτώση πολλών ξένων αγορών, ο Dow Jones υπέστη μείωση της αξίας του κατά 7,18% (ή 554,26 μονάδες) στις 27 Οκτωβρίου 1997, η ημέρα που αργότερα έγινε γνωστή ως το "Mini-Crash" του 1997, αλλά ο Dow Jones ανέκαμψε γρήγορα. Στις 26 Ιανουαρίου 2000, μια διαμαρτυρία κατά τη διάρκεια της μαγνητοσκόπησης του μουσικού βίντεο για το Rage Against the Machine-"Sleep Now in the Fire", σε σκηνοθεσία Μάικλ Μουρ, προκάλεσε το κλείσιμο των θυρών της ανταλλαγής και η μπάντα να συνοδεύεται έξω από τον χώρο με ασφάλεια, αφού τα μέλη προσπάθησαν να εισέλθουν στον χώρο του χρηματιστηρίου. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, το NYSE έκλεισε για τέσσερις εμπορικές συναλλαγές, επιστρέφοντας τη Δευτέρα, 17 Σεπτεμβρίου, μια από τις σπάνιες στιγμές που το NYSE έκλεισε για περισσότερες από μία συνεδρίες και μόνο για τρίτη φορά από τον Μάρτιο του 1933. Την πρώτη ημέρα, η NYSE υπέστη μείωση κατά 7,1% (684 μονάδες). Μετά από μια εβδομάδα, έπεσε κατά 14% (1370 μονάδες). Υπολογίστηκαν απώλειες ύψους 1,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων εντός πέντε ημερών από την ημερομηνία διαπραγμάτευσης. Το NYSE ήταν μόνο 5 τετράγωνα μακριά από τους δίδυμους πύργους. Στις 6 Μαΐου 2010, ο Dow Jones Industrial Average παρουσίασε το μεγαλύτερο ποσοστό ενδοημερήσιας πτώσης από τη συντριβή στις 19 Οκτωβρίου 1987, με απώλειες 998 μονάδων που αργότερα ονομάστηκαν "Flash Crash 2010" (καθώς η πτώση συνέβη μέσα σε λίγα λεπτά πριν την ανάκαμψη). Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και η CFTC δημοσίευσαν έκθεση σχετικά με την εκδήλωση, αν και δεν κατέληξε σε συμπέρασμα ως προς την αιτία. Οι ρυθμιστικές αρχές δεν βρήκαν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η πτώση προκλήθηκε από εσφαλμένες παραγγελίες.Στις 29 Οκτωβρίου του 2012, το χρηματιστήριο έκλεισε για δύο ημέρες λόγω του τυφώνα Sandy. Την τελευταία φορά που το χρηματιστήριο έκλεισε λόγω καιρικών συνθηκών για δύο ολόκληρες μέρες ήταν στις 12 και 13 Μαρτίου 1888.Την 1η Μαΐου 2014, στο χρηματιστήριο επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς με την κατηγορία ότι είχε παραβιάσει τους κανόνες της αγοράς.Στις 14 Αυγούστου 2014, οι μετοχές "A Class" της Berkshire Hathaway, οι μετοχές με τις υψηλότερες τιμές στο NYSE, έλαβαν για πρώτη φορά $ 200.000 ανά μετοχή.Στις 8 Ιουλίου 2015, κάποια τεχνικά ζητήματα επηρέασαν το χρηματιστήριο, εμποδίζοντας τις συναλλαγές στις 11:32 π.μ. Το NYSE διαβεβαίωσε τους εμπόρους μετοχών ότι η διακοπή "δεν ήταν αποτέλεσμα παραβίασης του κυβερνοχώρου" και το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας επιβεβαίωσε ότι δεν υπήρχαν "σημάδια κακόβουλης δραστηριότητας". Οι διαπραγματεύσεις συνέχισαν τελικά στις 3:10 μ.μ. ET την ίδια μέρα. Στις 25 Μαΐου 2018 η Stacey Cunningham, διευθύνων σύμβουλος του NYSE, έγινε η 67η Πρόεδρος του Big Board, αντικαθιστώντας τον Thomas Farley. Είναι η πρώτη γυναίκα=ηγέτης στην ιστορία των 226 ετών του χρηματιστηρίου. Το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης είναι κλειστό την Πρωτοχρονιά, την ημέρα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, στην επέτειο των γενεθλίων του Ουάσιγκτον, την Μεγάλη Παρασκευή, την Ημέρα Μνήμης, την 4η Ιουλίου, την Ημέρα Εργασίας, την Ημέρα των Ευχαριστιών και τα Χριστούγεννα. Όταν οι διακοπές γίνονται Σαββατοκύριακο, οι διακοπές γίνονται την πλησιέστερη ημέρα. Επιπλέον, το Χρηματιστήριο κλείνει νωρίς την ημέρα πριν από την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, την ημέρα μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών και την ημέρα πριν από τα Χριστούγεννα. Το NYSE πραγματοποιεί κατά μέσο όρο περίπου 253 ημέρες συναλλαγών ετησίως. Το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (που μερικές φορές αναφέρεται ως "Big Board") παρέχει στους αγοραστές και πωλητές τη δυνατότητα να εμπορεύονται μετοχές σε εταιρείες που είναι εγγεγραμμένες στο χρηματιστήριο. Το NYSE είναι ανοικτό για διαπραγμάτευση από Δευτέρα έως Παρασκευή από τις 9:30 π.μ. - 4:00 μ.μ. ET, με εξαίρεση τις αργίες που έχουν δηλωθεί από το Χρηματιστήριο εκ των προτέρων. Το NYSE διαπραγματεύεται σε μορφή συνεχούς δημοπρασίας, όπου οι έμποροι μπορούν να εκτελέσουν συναλλαγές μετοχών για λογαριασμό των επενδυτών. Θα συγκεντρωθούν γύρω από την κατάλληλη θέση όπου ένας εξειδικευμένος μεσίτης, ο οποίος απασχολείται από μια εταιρεία-μέλος του NYSE (δηλαδή δεν είναι υπάλληλος του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης), ενεργεί ως δημοπράτης σε ένα ανοιχτό περιβάλλον αγοράς πλειστηριασμών να φέρει μαζί αγοραστές και πωλητές και να διαχειρίζεται την πραγματική δημοπρασία. Μερικές φορές (περίπου το 10%) διευκολύνουν τις συναλλαγές, διαπράττοντας το δικό τους κεφάλαιο και, φυσικά, διαδίδουν πληροφορίες στο πλήθος που βοηθά να φέρνουν μαζί τους αγοραστές και πωλητές. Η διαδικασία δημοπρασίας αυτοματοποιήθηκε το 1995 με τη χρήση ασύρματων φορητών υπολογιστών (HHC). Το σύστημα επέτρεψε στους εμπόρους να λαμβάνουν και να εκτελούν εντολές ηλεκτρονικά μέσω ασύρματης μετάδοσης. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1995, ο Michael Einersen, μέλος του NYSE, ο οποίος σχεδίασε και ανέπτυξε αυτό το σύστημα, εκτέλεσε 1000 μετοχές της IBM μέσω αυτού του HHC, ολοκληρώνοντας μια διεργασία 203 ετών συναλλαγών χαρτιού και εγκαινιάζοντας μια εποχή αυτοματοποιημένων συναλλαγών. Από τις 24 Ιανουαρίου του 2007, όλες οι μετοχές της NYSE μπορούν να διαπραγματευτούν μέσω της ηλεκτρονικής υβριδικής αγοράς της (εκτός από μια μικρή ομάδα μετοχών με πολύ υψηλές τιμές). Οι πελάτες μπορούν πλέον να στείλουν εντολές για άμεση ηλεκτρονική εκτέλεση ή να οδηγήσουν παραγγελίες στον όροφο για συναλλαγές στην αγορά δημοπρασιών. Τους πρώτους τρεις μήνες του 2007, πάνω από το 82% του όγκου παραγγελιών παραδόθηκε στον όροφο ηλεκτρονικά. Το NYSE συνεργάζεται με ρυθμιστές των ΗΠΑ, όπως το SEC και το CFTC, για το συντονισμό των μέτρων διαχείρισης κινδύνων στο περιβάλλον ηλεκτρονικών συναλλαγών μέσω της εφαρμογής μηχανισμών όπως διακόπτες κυκλώματος και σημεία αναπλήρωσης ρευστότητας.Μέχρι το 2005, το δικαίωμα απευθείας διαπραγμάτευσης μετοχών στο χρηματιστήριο παραχωρήθηκε στους ιδιοκτήτες των 1.366 "καθισμάτων". Ο όρος προέρχεται από το γεγονός ότι μέχρι το 1870, τα μέλη της NYSE, κάθονταν σε καρέκλες για εμπόριο. Το 1868, ο αριθμός των εδρών καθορίστηκε σε 533, και αυτός ο αριθμός αυξήθηκε πολλές φορές με την πάροδο των ετών. Το 1953, ο αριθμός των εδρών ορίστηκε σε 1.366. Αυτές οι έδρες ήταν περιζήτητες, καθώς παρείχαν τη δυνατότητα απευθείας διαπραγμάτευσης μετοχών στο NYSE και οι κάτοχοι θέσεων αναφέρονταν συνήθως ως μέλη του NYSE. Η οικογένεια Barnes είναι η μόνη γνωστή οικογένεια που έχει πέντε γενιές μελών του NYSE: Winthrop H. Barnes (έγινε δεκτός το 1894), Richard W.P. Barnes (έγινε δεκτός το 1926), Richard S. Barnes (έγινε δεκτός το 1951), Robert H. Barnes (έγινε δεκτός το 1972), Derek J. Barnes (έγινε δεκτός το 2003). Οι τιμές των εδρών είχαν μεγάλες διαφορές κατά τη διάρκεια των ετών, γενικά μειώνονταν κατά τη διάρκεια της υφέσεων, και αυξάνονταν κατά τη διάρκεια των οικονομικών επεκτάσεων. Η πιο ακριβή, προσαρμοσμένη για τον πληθωρισμό, θέση πωλήθηκε το 1929 για 625.000 $, η οποία, σήμερα, αντιστοιχεί σε πάνω από έξι εκατομμύρια δολάρια. Τα τελευταία χρόνια, τα καθίσματα έχουν πουληθεί έως και 4 εκατομμύρια δολάρια στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και μόλις 1 εκατομμύριο δολάρια το 2001. Το 2005, οι τιμές των θέσεων αυξήθηκαν στα 3,25 εκατομμύρια δολάρια καθώς το χρηματιστήριο συνήψε συμφωνία για συγχώνευση με το "Archipelago" και έγινε μια κερδοσκοπική, εισηγμένη εταιρεία. Οι κάτοχοι θέσεων έλαβαν 500.000 $ σε μετρητά ανά θέση και 77.000 μετοχές της νεοσύστατης εταιρείας. Το NYSE πλέον πωλεί άδειες ενός έτους για απευθείας συναλλαγές στο χρηματιστήριο. Οι άδειες για τον όροφο διαπραγματεύσεων είναι διαθέσιμες για 40.000 $ και μια άδεια για διαπραγμάτευση ομολόγων είναι διαθέσιμη για μόλις 1.000 $ από το 2010. Κανένα από αυτά δεν μπορεί να μεταπωληθεί, αλλά μπορεί να μεταβιβαστεί κατά τη διάρκεια αλλαγής ιδιοκτησίας μιας εταιρείας που κατέχει άδεια διαπραγμάτευσης. Μετά τη συντριβή της αγοράς την Μαύρη Δευτέρα του 1987, η NYSE επέβαλε περιορισμούς στις συναλλαγές για να μειώσει την αστάθεια της αγοράς και τις μαζικές πωλήσεις πανικού. Μετά την αλλαγή του 2011, στην αρχή κάθε ημέρας διαπραγμάτευσης, το NYSE ορίζει τρία επίπεδα διακόπτη κυκλώματος σε επίπεδα 7% (Επίπεδο 1), 13% (Επίπεδο 2) και 20% (Επίπεδο 3) της μέσης τιμής κλεισίματος του S&P 500 για την προηγούμενη ημέρα διαπραγμάτευσης. Οι μειώσεις επιπέδου 1 και επιπέδου 2 έχουν ως αποτέλεσμα διακοπή συναλλαγών 15 λεπτών, εκτός εάν συμβούν μετά τις 3:25 μ.μ., όταν δεν ισχύουν στάσεις διαπραγμάτευσης. Η πτώση του επιπέδου 3 έχει ως αποτέλεσμα την αναστολή των συναλλαγών για το υπόλοιπο της ημέρας. (Η μεγαλύτερη μείωση μιας ημέρας του S&P 500 από το 1987 ήταν η πτώση 11,98% στις 16 Μαρτίου 2020.) Το 1792, η NYSE αγοράζει τους πρώτους της τίτλους διαπραγμάτευσης. Το 1817, εγκρίθηκε η σύσταση του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Είχε επίσης καθιερωθεί από τους μεσίτες της Νέας Υόρκης ως επίσημη οργάνωση. Το 1863, το όνομα άλλαξε στο σημερινό, "Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης". Το 1865, το New York Gold Exchange εξαγοράστηκε από το NYSE. Το 1885, τα 400 μέλη της NYSE στο ενοποιημένο χρηματιστήριο αποσύρονται από την ενοποίηση λόγω διαφωνιών σχετικά με τις συναλλαγματικές περιοχές. Το 1896, ο Dow Jones Industrial Average (DJIA) δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο The Wall Street Journal. Το 1903, το NYSE μετακομίζει σε νέα τοποθεσία, στο 18 Broad Street. Το 1906, ο DJIA ξεπέρασε τα 100 στις 12 Ιανουαρίου. Το 1907, έγινε ο "πανικός του 1907". To 1915, η βάση διαπραγμάτευσης μετοχών άλλαξε από ποσοστά της ονομαστικής αξίας, σε δολάρια. Το 1920, μια βόμβα εξερράγη στη Wall Street έξω από το κτίριο NYSE. Τριάντα οκτώ άνθρωποι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Το 1923, η Poor's Publishing παρουσίασε το "Composite Index", που σήμερα αναφέρεται ως "S&P 500", το οποίο παρακολουθούσε ένα μικρό αριθμό εταιρειών στο NYSE. Το 1929, ιδρύθηκε το κεντρικό σύστημα προσφορών. Η Μαύρη Πέμπτη, στις 24 Οκτωβρίου και η Μαύρη Τρίτη, στις 29 Οκτωβρίου σηματοδοτούν το τέλος της αγοράς των "Roaring Twenties". Το 1938, το NYSE ονομάζει τον πρώτο πρόεδρό του. Το 1943, οι συναλλαγές έγιναν προσβάσιμες και για τις γυναίκες. Επίσημος ιστότοπος | Το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (αγγλικά: New York Stock Exchange, NYSE) είναι χρηματιστήριο που βρίσκεται στην Γουόλ Στριτ στο νότιο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Είναι το μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο από την κεφαλαιοποίηση των εισηγμένων εταιρειών, καθώς η μέση ημερήσια αξία συναλλαγών ήταν περίπου 153 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, το 2008. Το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης λειτουργεί ως "NYSE Euronext", η οποία ιδρύθηκε το 2007 μετά την συγχώνευση του "NYSE" με το πλήρως ηλεκτρονικό χρηματιστήριο, "Euronext". Η αίθουσα συναλλαγών της "NYSE" βρίσκεται στην Γουόλ Στριτ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82 |
Μαρία Θηρεσία της Γαλλίας | Η Μαρία Θηρεσία Καρλόττα γεννήθηκε μετά από 8 χρόνια γάμου των γονέων της σε απογοήτευση των ανθρώπων των ανακτόρων που περίμεναν το πρώτο παιδί αγόρι. Βαπτίστηκε από την εκ μητρός γιαγιά της αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία με το ίδιο με αυτή όνομα και πήρε τον τίτλο, ως πρώτη κόρη του βασιλιά, της βασιλικής κυρίας. Ο πατέρας της ήταν πολύ στοργικός και δεν της χαλούσε χατίρι σε τίποτα, σε αντίθεση με την αυστηρότητα της μητέρας της, η οποία έλεγε ότι δεν ήθελε να κάνει κακομαθημένα τα παιδιά της, όπως τις ανύπαντρες αδελφές του συζύγου της. Αν και υλιστική βασίλισσα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ τη φτώχεια, η Μαρία Αντουανέττα ήθελε να εξασκήσει την κόρη της σε αυτήν. Τη γέννηση της ακολούθησε αυτή των αδελφιών της Λουδοβίκου Ιωσήφ, Λουδοβίκου Καρόλου και Σοφίας που πέθανε τον επόμενο χρόνο, οπότε δελφίνος κηρύχθηκε ο Λουδοβίκος Κάρολος. Η δυσαρέσκεια του λαού απέναντι στην απολυταρχική μοναρχία και οι συνεχείς οικονομικές κρίσεις και η πείνα προκάλεσαν αναβρασμό που οδήγησε σε επανάσταση που είχε την ενθάρρυνση και υποστήριξη από τους Αμερικάνους επαναστάτες. Η μητέρα της, Μαρία Αντουανέττα, κατηγορήθηκε αναπόδεικτα για σεξουαλικές ανωμαλίες ακόμα και με τα παιδιά της, αφού ήταν μισητή στον λαό, τόσο λόγω του χαρακτήρα της όσο και λόγω της αυστριακής καταγωγής της από την οικογένεια των Αψβούργων. Οι Βερσαλλίες κυριεύθηκαν και η βασιλική οικογένεια μεταφέρθηκε στο Παρίσι στο Ανάκτορο Κεραμεικού, όπου πλέον τόσο η Μαρία Θηρεσία όσο και η μητέρα της δεν μπορούσαν να εκδηλώσουν έντονα τα συναισθήματα τους. Πολλοί κορυφαίοι άνθρωποι του μοναρχικού καθεστώτος προσπάθησαν να δραπετεύσουν, αφού μπήκε σε κίνδυνο η ζωή τους, ανάμεσα στους οποίους οι αδελφοί του πατέρα της, και ο πρωθυπουργός Μπρετίλ. Και ο πατέρας της κατάλαβε ότι η ζωή του ίδιου και της οικογένειας του βρισκόταν σε κίνδυνο αποφασίζοντας να δραπετεύσει στο ασφαλές φιλομοναρχικό φρούριο του Μοντμεντύ. Αλλά αναγνωρίστηκε στη Βαρρέν και επέστρεψαν στην αιχμαλωσία. Τεράστιο πλήγμα για τη μικρή Μαρία Θηρεσία ήταν ο αποκεφαλισμός του αγαπημένου της πατέρα (1793), ενώ στη συνέχεια φυλακίστηκε μαζί με τη μητέρα της και τη θεία της, αδελφή του πατέρα της, Ελισάβετ. Την επόμενη χρονιά εκτελέστηκαν (1794) κατηγορούμενες για εσχάτη προδοσία η μητέρα και η θεία της. Το τρομοκρατικό καθεστώς του Ροβεσπιέρου παρόλα αυτά της επέτρεψε να δραπετεύσει στην Αυστρία στην αυλή του ξαδέλφου της αυτοκράτορα Φραγκίσκου Β΄ όπου κατέφυγε. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στο Μιτώ, σημερινή Γιέλγκαβα στη Λετονία, προκειμένου να συναντήσει τον θείο της, Κόμη της Προβηγκίας, ο οποίος φιλοξενούνταν από τον Παύλο της Ρωσίας και ο οποίος είχε ανακηρυχθεί βασιλιάς ως Λουδοβίκος ΙΗ' της Γαλλίας (1795) μετά τον θάνατο του 10χρονου αδελφού της στη φυλακή στη Γαλλία. Χωρίς παιδιά σκόπευε να παντρευτεί τον μεγαλύτερο γιο του άλλου θείου της, Καρόλου, Κόμη του Αρτουά, το Λουδοβίκο Αντώνιο, Δούκα της Ανγκουλέμ, που ήταν ο κληρονομικός διάδοχος της οικογένειας στον Γαλλικό θρόνο. Ήταν ένας ντροπαλός νέος που δεν είχε ούτε την υποστήριξη του πατέρα του. Στη συνέχεια (1814) μέχρι την πτώση του Ναπολέoντα ολόκληρη η βασιλική οικογένεια μεταφέρθηκε στο Εδιμβούργο. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, ενοχλήθηκε έντονα από τη δημοφιλία που είχε ο Ναπολέων Βοναπάρτης στη χώρα και επισκέφθηκε πρώτα τον τάφο των γονέων της. Επιστρέφοντας ο Ναπολέων στη Γαλλία τον Μάρτιο του 1815, ενώ ο θείος της δραπέτευσε από το Παρίσι, αυτή με τα στρατεύματα στο Μπορντώ προσπάθησε να τον αναχαιτίσει. Η γενναιότητα της θα εξαναγκάσει τον ίδιο τον Ναπολέοντα να ομολογήσει ότι είναι "ο μοναδικός άντρας στην οικογένεια". Το 1820, ο κουνιάδος της Κάρολος Φερδινάνδος, Κόμης του Αρτουά, δολοφονήθηκε από τις δημοκρατικές δυνάμεις, πλήγμα από το οποίο ο πατέρας του, Κάρολος Ι΄, που τον υπεραγαπούσε δεν πρόκειται να συνέλθει ποτέ. Τον Σεπτέμβριο του 1824 πέθανε ο θείος της, Λουδοβίκος ΙΗ΄ της Γαλλίας, και τον διαδέχθηκε ο μικρός αδελφός του, Κάρολος Ι΄, ο οποίος ανατράπηκε λόγω των αυταρχικών μεθόδων που εφάρμοσε από την Ιουλιανή Επανάσταση (1836). Το διάστημα αυτό η ίδια ήταν σύζυγος του ίδιου του διαδόχου του Γαλλικού θρόνου, ενώ έγινε βασίλισσα στα 20 λεπτά που μεσολάβησαν ανάμεσα στην παραίτηση του πεθερού της και του συζύγου της. Ακολούθησε τον πεθερό της στο Εδιμβούργο και στη συνέχεια στην Πράγα τον νοσήλευσε (1836) όταν πέθανε από χολέρα. Μετά τον θάνατο και του συζύγου της (1844) αποσύρθηκε στο Κάστρο του Φρόσντορφ, έξω από τη Βιέννη, όπου ασχολήθηκε με διάβασμα και περιπάτους. Πέθανε από πνευμονία στην 58η επέτειο αποκεφαλισμού της μητέρας της. http://penelope.uchicago.edu/angouleme/index.html http://www.samostan-kostanjevica.si http://www.madame-royale.de/ | Η Μαρία Θηρεσία της Γαλλίας (Marie Thérèse de France, 19 Δεκεμβρίου 1778 - 19 Οκτωβρίου 1851) ήταν δούκισσα του Ανγκουλέμ και διάδοχος του θρόνου της Γαλλίας. Ήταν η μεγαλύτερη και μόνη επιζήσασα από τα παιδιά του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ της Γαλλίας και της Μαρίας Αντουανέττας της Αυστρίας. Σαν σύζυγος του μεγαλύτερου γιου του Καρόλου Ι΄ της Γαλλίας, Λουδοβίκου Αντώνιου, Δούκα της Ανγκουλέμ, φέρεται ως βασίλισσα της Γαλλίας στα είκοσι λεπτά που μεσολάβησαν ανάμεσα στην παραίτηση του πεθερού και του συζύγου της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%98%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ (όπερα) | Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου στις 9 Μαρτίου του 1849. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αγγλία. Ο σερ Τζων Φάλσταφ, ένας παχύς και φαιδρός άνθρωπος, ερωτεύεται δύο εύθυμες κυράδες που είναι φίλες και γειτόνισσες στην πόλη Ουίνδσορ. Γράφει από ένα γράμμα στην καθεμιά με ακριβώς τα ίδια λόγια. Οι δυο γυναίκες παραβάλλουν τα γράμματά τους και, βλέποντας ότι είναι εντελώς όμοια, εξοργίζονται. Συνεννοούνται να τιμωρήσουν τον Φάλσταφ για την κοροϊδία του. Αποφασίζεται να αρχίσει η κα Φλαθ ψεύτικες ερωτοτροπίες με τον Φάλσταφ, ενώ η κα Ράιχ θα τον εκθέσει στο σύζυγο της κας Φλαθ. Εν τω μεταξύ παρουσιάζεται ένα πιο σοβαρό αισθηματικό ζήτημα. Ο κ. Φέντον, ένας εμφανίσιμος αλλά φτωχός νεαρός, ερωτεύεται την Άννα, την κόρη της κας Ράιχ, και η Άννα ανταποκρίνεται στην αγάπη του. Ο δόκτωρ Καϊούς όμως, ένας Γάλλος, είναι και αυτός ερωτευμένος με την Άννα, ενώ η κα Ράιχ θέλει να την παντρέψει με κάποιον κ. Σπαίρλιχ που είναι πλούσιος αλλά ανόητος. Η κα Φλαθ, συνεχίζοντας την ερωτική της κωμωδία με τον Φάλσταφ, τον καλεί στο σπίτι της. Ο Φάλσταφ πηγαίνει και, ενώ βρίσκεται στη μέση της ερωτικής του εξομολογήσεως, φθάνει η κα Ράιχ και του λέει ότι ο κ. Φλαθ έχει πληροφορηθεί τους έρωτές του και έρχεται να λογαριαστεί μαζί του. Ο Φάλσταφ δοκιμάζει να κρυφτεί πίσω από μια κουρτίνα. Οι δύο γυναίκες όμως τον κρύβουν μέσα σ' ένα μεγάλο καλάθι από ασπρόρουχα, τον σκεπάζουν με άπλυτα ρούχα και, καθώς καταφθάνει ο κ. Φλαθ, μεταφέρουν το καλάθι έξω και το ρίχνουν σ' ένα κανάλι. Έτσι ο Φάλσταφ γλυτώνει από την οργή του κυρίου Φλαθ, αλλά παίρνει μία πολύ δυσάρεστη ψυχρολουσία. Ο Φάλσταφ αποσύρεται στην ταβέρνα του και βρίσκεται στη μέση του γλεντιού όταν μπαίνει ο κ. Φλαθ μεταμφιεσμένος ως κύριος Μπαχ. Ο κ. Φλαθ, που υποπτεύεται ότι η γυναίκα του δεν του είναι πιστή, πληρώνει τον Φάλσταφ και τον παρακινεί να κάνει έρωτα στην κα Φλαθ. Σ' αυτό συγκατατίθεται προθυμότατα ο Φάλσταφ και κατακλύζει τον ζηλότυπο κύριο Φλαθ με ένα σωρό ψεύτικους κομπασμούς, ότι δήθεν έχει ήδη δεσμό με την κα Φλαθ. Ο κ. Φλαθ καταπίνει την οργή του αλλά σκέπτεται να τιμωρήσει τον Φάλσταφ. Το βράδυ εκείνο, η Άννα συναντά τον Φέντον στον κήπο και, ενώ ο δόκτωρ Καϊούς και ο κ. Σπαίρλιχ κρυφακούνε πίσω από τα δέντρα, ορκίζεται αφοσίωση στον Φέντον και του λέει ότι οι άλλοι δύο τής προκαλούν απέχθεια. Οι φαιδροί μνηστήρες το ακούνε αυτό, αλλά εξακολουθούνε να είναι ερωτευμένοι με την Άννα. Οι εύθυμες κυράδες συνεχίζουν τη φάρσα τους εις βάρος του Φάλσταφ και έτσι η κα Φλαθ τον δέχεται στο σπίτι της, δημιουργώντας μία περιπαικτική ερωτική σκηνή. Ο κ. Φλαθ ορμά στο σπίτι του αποφασισμένος να πιάσει επ' αυτοφώρω τη γυναίκα του και να λογαριαστεί με τον Φάλσταφ. Οι κυράδες όμως το καταλαβαίνουν εγκαίρως. Μεταμφιέζουν τον Φάλσταφ σε γυναίκα, γριά και παχιά, και όταν οι γείτονες με το σύζυγο ψάχνουν το σπίτι, βρίσκουν μόνο κάποιο πρόσωπο που πείθονται ότι είναι μία κουφόγρια, εξαδέλφη της κυρίας Φλαθ. Ωστόσο ο θυμωμένος σύζυγος την διώχνει. Αργότερα, οι κυράδες προσκαλούν τον Φάλσταφ να παραβρεθεί σε μια γιορτή που οργανώνει η κοινότητα στο δάσος. Στη γιορτή αυτή, ο κ. Φλαθ και οι άλλοι, παριστάνουν ένα παραμύθι στο οποίο ο ίδιος ο κ. Φλαθ παίζει το μέρος του κυνηγού Χερν και διευθύνει μια χορωδία προσώπων, που υποδύονται σφήκες, μύγες και κουνούπια. Όταν εμφανίζεται ο Φάλσταφ συνοδευόμενος από τις δύο εύθυμες κυράδες, ο Φλαθ στέλνει τις σφήκες του, τις μύγες και τα κουνούπια να πέσουν στη ράχη του Φάλσταφ. Στη γιορτή ο Φέντον εμφανίζεται ντυμένος ως Όμπερον, βασιλιάς των ξωτικών, ενώ η Άννα είναι ντυμένη ως βασίλισσα Τιτάνια, γυναίκα του Όμπερον. Αναγνωρίζονται και πέφτουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο κ. Φλαθ και ο κ. Ράιχ πείθονται στο τέλος ότι οι γυναίκες τους είναι αθώες και μένουν ευχαριστημένοι. Έτσι η αυλαία πέφτει σε μία ατμόσφαιρα ευτυχισμένη για όλους, εκτός από τον Φάλσταφ, τον δόκτωρα Καϊούς και τον κύριο Σπαίρλιχ. "Horch, die Lerche singt im Hain" (Φέντον) "Als Büblein klein an der Mutter Brust" (Φάλσταφ) "Nun eilt Herbei" (κα Φλαθ) "ΟΙ Εύθυμες Κυράδες του Ουΐνδσορ", Κλασσικά εικονογραφημένα Νο 1027 σελ.45, Εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδη & Σία | Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ (στα γερμανικά: Die lustigen Weiber von Windsor) είναι όπερα τριών πράξεων του Όττο Νικολάι σε γερμανικό λιμπρέτο του Hermann Salomon Mosenthal και βασίζεται στην ομώνυμη κωμωδία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%95%CF%8D%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%B5%CF%82_%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CF%85%CE%AF%CE%BD%CE%B4%CF%83%CE%BF%CF%81_(%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1) |
Μπρόντους Κλέι | Το 2006, υπέγραψε συμβόλαιο με το WWE, αλλά μεταφέρθηκε σε θυγατρική εταιρεία στην Τζόρτζια. Αρχικά χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο "G-Rilla" και προσπάθησε να αναδείξει τα προσόντα του στη πάλη. Χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως σωματοφύλακας από άλλους παλαιστές, λόγω και της σωματικής του διάπλασης. Το 2007 μεταφέρθηκε στην μεγαλύτερη θυγατρική εταιρεία του WWE, στην Φλόριντα, έμεινε ένα χρόνο και απολύθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 2008. Επαναπροσλήφθηκε όμως τον Ιανουάριο του 2010 και συνέχισε κανονικά στην Φλόριντα, όπου μετά από λίγους μήνες άλλαξε το ψευδώνυμό του, στο Μπρόντους Κλέι. Οι πρώτες του τηλεοπτικές εμφανίσεις με το WWE και η προώθησή του, σιγά - σιγά στο κύριο ρόστερ, έγινε μέσα από το σόου του NXT, όπου νέα ταλέντα μάχονταν κάθε εβδομάδα, ώστε να αναδειχτεί ένας νικητής που θα κέρδιζε συμβόλαιο. Συμμετείχε στην τρίτη σεζόν του σόου, στο τέλος του 2010 και έφτασε μέχρι τον τελικό όπου ηττήθηκε. Εκπαιδευτή στο NXT, είχε τον Αλμπέρτο Ντελ Ρίο, ο οποίος τον πήρε προστατευόμενο του και τον χρησιμοποίησε ως σωματοφύλακα. Με τον τρόπο αυτό κέρδισε και συμβόλαιο με το κύριο ρόστερ, όμως στα τέλη του 2011 εξαφανίστηκε από την τηλεόραση, αφού "χώρισε" ο δρόμος του με τον Ντελ Ρίο. Χορευτής-παλαιστής Το 2012 με νέο στυλ - χορευτή και συμπαθητικού προς το κοινό παλαιστή, κάνει την επανεμφάνισή του, μετά από διαφημίσεις μηνών. Στο πλευρό του δύο γυναίκες παλαιστές χορεύτριες, οι Ναόμι και Κάμερον. Έπειτα νικούσε συχνά κόντρα σε κάθε αντίπαλο και το 2013 έγινε ομάδα με τον Τένσαϊ. Μετά την διάλυση της ομάδας άρχισε να υποδύεται τον "κακό" και αποδεσμεύτηκε τον Ιούνιο του 2014. Tyrus Tongan death grip που μετατρέπεται σε chokeslamBrodus Clay Fall of Humanity / Ah Funk It! / What the Funk? (Running crossbody) Splat (Running jumping splash, μερικές φορές από το δεύτερο σκοινί) Tongan death grip που μετατρέπεται σε chokeslam η σε STOG-Rilla G-Grip (Tongan death grip που μετατρέπεται σε chokeslam) ICU (Diving splash) Body avalanche Corner hip attack Elbow drop Forearm club Knee lift Overhead / Side belly-to-belly Exploder (Independent circuit / TNA) / Shee-Plex (WWE) Nerve hold Running powerslam Γεννήθηκε στην Πασαντένα της Καλιφόρνια, μια μικρή πόλη. Έχει ύψος 2.01 μέτρα και βάρος 170 κιλά. Πριν ασχοληθεί με την πάλη, ήταν σωματοφύλακας του γνωστού τραγουδιστή στην Αμερική, του είδους ραπ, Σνουπ Ντογκ. Το όνομα Μπρόντους Κλέι που χρησιμοποιεί στα ρινγκ, είναι παρόμοιο με το αληθινό όνομα του τραγουδιστή (Κάλβιν Κορντόζαρ Μπράοντους). Το 2012 συμμετείχε στην πρώτη του κινηματογραφική ταινία, που υποδύθηκε έναν μικρό ρόλο. Προφίλ στο IMDb.com Προφίλ στο ProWrestling.About.com | Ο Τζορτζ Μέρντοκ (George Murdoch, 21 Φεβρουαρίου 1973) είναι Αμερικανός παλαιστής. Είναι γνωστός για τον χρόνο του στην εταιρεία πάλης WWE, όπου εμφανιζόταν στα ρινγκ με το ψευδώνυμο Μπρόντους Κλέι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%AD%CE%B9 |
Αλέξανδρος ο άγριος | Πιθανώς προερχόταν από τη Βυρτεμβέργη ή, το πιθανότερο, από την Ελβετία. Ο Αλέξανδρος αναφέρεται τόσο στον Κώδικα Manesse, όπου απεικονίζεται ως ένας άγριος καβαλάρης με κόκκινο χιτώνα, όσο και στο Jenaer Liederhandschrift (= χειρόγραφο ωδών της Ιένας). Τα περισσότερα έργα του χρονολογούνται από το β΄ μισό του 13ου αιώνα, με τον καλλιτέχνη να αναφέρεται για πρώτη φορά το έτος 1247. Δεν είναι γνωστό εάν ο Αλέξανδρος ανήκε στην ανώτερη τάξη, αλλά γενικώς θεωρείται ότι ήταν ένας περιπλανώμενος τροβαδούρος, που εξαρτιόταν από την υποδοχή του από μέρους της αυλής του ηγεμόνα στην επικράτεια του οποίου βρισκόταν την κάθε φορά. Σήμερα σώζονται πέντε από τα τραγούδια του Αλεξάνδρου, ένα από τα οποία αποσπασματικώς. Οι στίχοι του παρουσιάζουν πολυσύνθετες απεικονίσεις και περιγραφές, γεγονός που υποδεικνύει ότι είχε ένα σχετικώς υψηλό μορφωτικό επίπεδο, και επιπλέον τοποθετεί την ποιητική τέχνη σε υψηλή θέση, επιμένοντας στην καταγωγή της από βασιλιάδες. Η πλειονότητα των ποιημάτων του διεκτραγωδεί την παρακμή της εποχής του, της οποίας η άλωση της Άκρας θεωρείται ένα σύμπτωμα. Το ύφος της ποιήσεώς του είναι απλό, αλλά εκφραστικό, ενώ περιέχει πάντοτε έναν βαθμό πνευματικής ερμηνείας. Π.χ. το «Hie vor dô wir kinder wâren» περιέχει μία από τις ελάχιστες απεικονίσεις της παιδικής ηλικίας στη μεσαιωνική ποίηση, ωστόσο ακόμα και αυτό περιλαμβάνει μια προειδοποίηση κατά των αισθησιακών ηδονών. Ο Αλέξανδρος συνέθεσε και ένα λάι ή minneleich, δηλαδή ένα λυρικό αφηγηματικό ποίημα σε οκτωσύλλαβους ζευγαρωτούς στίχους. Είναι το «Mín trûclîchez klagen», που ανακαλεί την ουσία της επιθυμίας του έρωτα, ενώ αναφέρει και την άλωση και καταστροφή της Τροίας. Ein wunder in der werlde vert (= «ένα θαύμα θα γίνει στον κόσμο»), χριστουγεννιάτικο Hie vor dô wir kinder wâren (= «όταν ήμασταν παιδιά») Mín trûclîchez klagen (= «τα παράπονά μου») Owê daz nach liebe gât (= «αγάπη και πόνος») Sîôn trûre (= θρήνος για τη Σιών) Το λήμμα «Αλέξανδρος ο Αρχιτεχνίτης ή ο άγριος Αλέξανδρος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελ. 87 | Ο επονομαζόμενος Αλέξανδρος ο άγριος (γερμ. Der wilde Alexander ή Meister Alexander) ήταν μεσαιωνικός τροβαδούρος (γερμ. Minnesänger), ο οποίος ήταν ενεργός από τα μέσα του 13ου αιώνα μέχρι και μετά το 1288. Τα έργα του θεωρούνται μέρος του Sangspruchdichtung, δηλαδή της κατηγορίας ποιημάτων που τραγουδώνται και είναι γραμμένα στη μεσαιωνική άνω γερμανική γλώσσα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82 |
Μαρσέλ Καρνέ | Γεννημένος στο Παρίσι της Γαλλίας, ο Καρνέ ξεκίνησε την καριέρα του ως κριτικός κινηματογράφου, έγινε συντάκτης της εβδομαδιαίας έκδοσης, Hebdo-Films, και εργάστηκε για τα περιοδικά Cinémagazine και Cinémonde μεταξύ 1929 και 1933. Την ίδια περίοδο εργάστηκε σε ταινίες του βωβού κινηματογράφου ως βοηθός φωτογραφικής μηχανής με τον σκηνοθέτη Ζακ Φεντέρ. Σε ηλικία 25 ετών, ο Καρνέ είχε ήδη σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, Nogent, Eldorado du dimanche (1929). Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη του Φεντέρ και του Ρενέ Κλαιρ σε πολλές ταινίες μέχρι το 1935. Ο Φεντέρ δέχτηκε μια πρόσκληση για να εργαστεί στην Αγγλία για τον παραγωγό Αλεξάντερ Κόρντα, με τον οποίο έκανε την ταινία Ιππότης χωρίς πανοπλία (1937), αλλά επέτρεψε στον Καρνέ να αναλάβει την σκηνοθεσία της ταινίας, Τζένι (Jenny, 1936). Η ταινία σηματοδότησε την αρχή μιας επιτυχημένης συνεργασίας με τον σουρεαλιστή ποιητή και σεναριογράφο Ζακ Πρεβέρ, η οποία διήρκεσε πάνω από δώδεκα χρόνια που κατά τη διάρκεια αυτης της συνεργασίας ο Καρνέ και ο Πρεβέρ δημιούργησαν τις καλύτερες ταινίες τους. Μαζί, συμμετείχαν στο κίνημα του ποιητικού ρεαλισμού. Η Ζινέτ Βινσεντό είπε ότι "η καλύτερες κλασικές ταινίες του κινήματος είναι πιθανώς του Μαρσέλ Καρνέ Το λιμάνι των απόκληρων (Le Quai des brumes) του 1938 και το Ξημερώνει (Le Jour Se Lève) του 1939. " Υπό τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου , ο Καρνέ εργάστηκε στο καθεστώς του Βισύ όπου ανέτρεψε τις προσπάθειες του καθεστώτος να ελέγξει την τέχνη, με αρκετούς από τις συνεργάτες του να ήταν Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένου του Τζόζεφ Κόσμα και του σκηνογράφου Αλεξάντρ Τραουνέρ. Κάτω από δύσκολες συνθήκες δημιούργησε την πιο δημοφιλή ταινία του ο Καρνέ, Τα παιδιά του Παραδείσου (Les Enfants du paradis, 1945) που κυκλοφόρησε μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η ταινία ψηφίστηκε ως "Καλύτερη γαλλική ταινία του αιώνα" σε δημοσκόπηση 600 Γάλλων κριτικών και επαγγελματιών. Μετά τον πόλεμο, αυτός και ο Πρεβέρ ακολούθησαν αυτόν τον θρίαμβο και εκαναν την ταινία Les Portes de la nuit σε μια εποχή που ήταν η πιο ακριβή παραγωγή που έγινε ποτέ στην ιστορία της γαλλικής ταινίας. Όμως το αποτέλεσμα, ήταν αρνητικές κριτικές και μια αποτυχία του box office, η οποία ηταν η τελευταία ολοκληρωμένη ταινία τους. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, η φήμη του Καρνέ βρισκόταν σε πτώση. Οι κριτικοί του Cahiers du cinéma, που έγιναν οι κινηματογραφιστές της Νουβέλ Βαγκ, τον απέρριψαν και απέδωσαν τα πλεονεκτήματα των ταινιών του αποκλειστικά στον Πρεβέρ. Εκτός από την επιτυχία του 1958 στο Les Tricheurs, οι μεταπολεμικές ταινίες του Καρνέ γνώρισαν μόνο αποτυχία και πολλές είχαν υποδοχή από μια σχεδόν αδιάκοπη αρνητική κριτική από τον τύπο και μέσα από τα μέλη της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το 1958, ο Καρνέ ήταν ο επικεφαλής της κριτικής επιτροπής στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου Η ταινία του 1971, Law Breakers, πήρε μέρος στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας. Ο Καρνέ έκανε την τελευταία του ταινία το 1976. Ο Μαρσέλ Καρνέ ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Αρκετές από τις μεταγενέστερες ταινίες του περιέχουν αναφορές στην ανδρική ομοφυλοφιλία ή αμφισεξουαλικότητα. Ο μοναδικός σύντροφός του ήταν ο Ρολάν Λεσάφρ που εμφανίστηκε σε πολλές από τις ταινίες του. Ο Εντουάρντ Μπάρον Ταρκ δημοσίευσε μια βιογραφία του Καρνέ με τίτλο Τα παιδιά του Παραδείσου: Ο Μαρσέλ Καρνέ και η χρυσή εποχή του Γαλλικού Σινεμά (Child of Paradise: Marcel Carné and the Golden Age of French Cinema.Ο Μαρσέλ Καρνέ πέθανε το 1996 σε ηλικία 90 ετών στο Κλαμάρ, Ω-ντε-Σεν, και θάφτηκε στο κοιμητήριο του Σαν Βινσέντ στη Μονμάρτρη. Μαρσέλ Καρνέ στην IMDb | Ο Μαρσέλ Αλμπέρ Καρνέ (γαλλικά: Marcel Albert Carné) (18 Αυγούστου 1906 - 31 Οκτωβρίου 1996) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης. Βασική μορφή του ποιητικού ρεαλισμού, οι πιο γνωστές του ταινίες περιλαμβάνουν Το λιμάνι των απόκληρων (1938), το Ξημερώνει (1939), και Τα Παιδιά του παραδείσου (1945), με την τελευταία να έχει αναφερθεί ως μία από τις μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BB_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%AD |
Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς | Ο Ρούμπενς γεννήθηκε στο Ζίγκεν της Βεστφαλίας, γιος του προτεστάντη δικηγόρου Γιαν Ρούμπενς και της Μαρία Πάιπελινκς (Maria Pypelincks ή Pypelinckx). Ονομάστηκε Πέτερ Πάουλ επειδή γεννήθηκε την ημέρα του εορτασμού τους. Ο πατέρας του, που ήταν Διαμαρτυρόμενος στο θρήσκευμα, και η μητέρα του διέφυγαν από την Αμβέρσα στην Κολωνία το 1568, ύστερα από τη γενικευμένη αναταραχή και τη δίωξη των Διαμαρτυρομένων κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του Φερνάντο Άλβαρεθ του Τολέδο, Δούκα της Άλμπα, στις Κάτω Χώρες. Ο Γιαν Ρούμπενς έγινε ο νομικός σύμβουλος (και εραστής) της Άννας της Σαξωνίας, δεύτερης συζύγου του Γουλιέλμου Α΄ της Οράγγης (Γουλιέλμου του Σιωπηλού) και εγκαταστάθηκε στην Αυλή της στο Ζίγκεν το 1570, ενώ ήταν ο πατέρας της θυγατέρας της, Κριστίνε, η οποία γεννήθηκε το 1571..Ο Γιαν Ρούμπενς φυλακίστηκε για τη σχέση αυτή και, όταν βγήκε, έγινε ο πατέρας του Πέτερ Πάουλ το 1577. Η οικογένεια επέστρεψε το επόμενο έτος στην Κολωνία. Το 1589, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Πέτερ Πάουλ μετοίκησε με τη μητέρα του στον Αμβέρσα, όπου ανατράφηκε ως Καθολικός. Η θρησκεία είχε πρωτεύοντα ρόλο σε πολλά από τα έργα του και ο Ρούμπενς, αργότερα, έγινε μια από τις ηγετικές μορφές της Καθολικής Αντιμεταρρύθμισης στο ύφος της ζωγραφικής. Αργότερα, ο Ρούμπενς είπε "Το πάθος μου προέρχεται εκ των ουρανών, όχι από τους επίγειους διαλογισμούς". Στην Αμβέρσα ο Ρούμπενς έλαβε ανθρωπιστική αναγεννησιακή μόρφωση, μελετώντας ελληνική και λατινική κλασική γραμματεία. Σε ηλικία 14 ετών ξεκίνησε την καλλιτεχνική του μαθητεία, με τον Τομπίας Φερχέχτ (Tobias Verhaeght), για να ακολουθήσει, στη συνέχεια, μαθητεία σε δύο από τους κορυφαίους ζωγράφους της Αμβέρσας, τους μανιεριστές Άνταμ φαν Νόορτ και Όττο φαν Φέιν. Μεγάλο μέρος της μαθητείας του σχετιζόταν με την αντιγραφή έργων παλαιότερων καλλιτεχνών, όπως ξυλογραφιών του Χανς Χόλμπαϊν του νεότερου και των χαρακτικών του Μαρκαντόνιο Ραϊμόντι (που είχε δημιουργήσει χαρακτικά από έργα του Ραφαήλ), Ο Ρούμπενς ολοκλήρωσε τη μαθητεία του το 1598 και εισήλθε στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της πόλης ως ανεξάρτητος Δάσκαλος. Το 1600 ο Ρούμπενς ταξίδεψε στην Ιταλία. Πρώτος του σταθμός ήταν η Βενετία, όπου είδε πίνακες των Τιτσιάνο, Πάολο Βερονέζε και Τιντορέττο. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Μάντοβα, στην Αυλή του Δούκα Βιντσέντσο Α΄ Γκοντζάγκα. Η χρήση του χρώματος και της σύνθεσης του Βερονέζε και του Τιντορέττο είχαν άμεση επιρροή στη ζωγραφική του Ρούμπενς, ενώ το ύστερο ύφος του κατά την εποχή της ωριμότητάς του είχαν βαθιά επιρροή από τον Τιτσιάνο. Έχοντας την οικονομική υποστήριξη του Δούκα, ο Ρούμπενς ταξίδεψε στη Ρώμη περνώντας από τη Φλωρεντία το 1601. Εκεί μελέτησε την κλασική ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη και αντέγραψε έργα Ιταλών Δασκάλων. Το γλυπτό "Ο Λαοκόων και οι γιοι του" άσκησε ιδιαίτερη επιρροή στον καλλιτέχνη, όπως και η τέχνη των Μιχαήλ Αγγέλου, του Ραφαήλ και του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Επηρεάστηκε, επίσης, από τη ζωγραφική του Καραβάτζο. Αργότερα ο Ρούμπενς ζωγράφισε αντίγραφο του Ενταφιασμού του Ιησού του Καραβάτζο και συνέστησε στον πάτρονά του να αγοράσει τον Θάνατο της Παρθένου του ίδιου καλλιτέχνη (σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου). Μετά την επιστροφή του στην Αμβέρσα ήταν ο βασικός συντελεστής στην αγορά του πίνακα Η Παρθένος με το ροζάριο του Καραβάτζο (σήμερα βρίσκεται στο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης) για λογαριασμό του ιερού ναού του Αγίου Παύλου της Αμβέρσας. Κατά την πρώτη του αυτή διαμονή στη Ρώμη, ο Ρούμπενς ολοκλήρωσε την πρώτη του παραγγελία, τον πίνακα για Αγία Τράπεζα Η (Αγία) Ελένη με τον πραγματικό Σταυρό για λογαριασμό του ιερού ναού "Santa Croce in Gerusalemme". Το 1603 ο Ρούμπενς ταξίδεψε στην Ισπανία ως μέλος διπλωματικής αποστολής, η οποία κόμισε δώρα από την οικογένεια Γκοντζάγκα στην Αυλή του Φιλίππου Γ΄ της Ισπανίας. Κατά την εκεί παραμονή του μελέτησε τα έργα των Ραφαήλ και Τιτσιάνο, τα οποία αποτελούσαν μέρος της συλλογής του Φιλίππου Β΄ της Ισπανίας. Ζωγράφισε, επίσης, το πορτρέτο του έφιππου Φρανθίσκο Γκόμες ντε Σαντοβάλ υ Ρόχας, Δούκα της Λέρμα (σήμερα στο Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης. Αυτό το ταξίδι ήταν το πρώτο από μια σειρά ταξιδιών κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, που συνδύαζαν τη διπλωματία με τη ζωγραφική. Το 1604 επέστρεψε στην Ιταλία, όπου παρέμεινε ως το 1608, πρώτα στη Μάντοβα και στη συνέχεια στη Γένοβα και στη Ρώμη. Στη Γένοβα ο Ρούμπενς ζωγράφισε πολυάριθμα πορτρέτα, όπως αυτό της μαρκησίας Μπριγκίντα Σπίνολα - Ντόρια (σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης της Ουάσιγκτον]] και το πορτρέτο της Μαρία ντι Αντόνιο Σέρρα Παλλαβιτσίνι, σε ύφος που αργότερα επηρέασε το ύφος των Άντονι βαν Ντάικ, Τζόσουα Ρέινολντς και Τόμας Γκαίνσμπορο. Ξεκίνησε, επίσης, ένα βιβλίο στο οποίο εικονογραφούσε τα ανάκτορα της πόλης, το οποίο εκδόθηκε το 1622 υπό τον τίτλο Palazzi di Genova. Κατά το διάστημα 1606 - 1608 βρισκόταν κυρίως στη Ρώμη. Κατά την περίοδο αυτή ο Ρούμπενς έλαβε, με τη βοήθεια του Καρδιναλίου Γιάκοπο Σέρρα (αδελφού της Μαρία Παλλαβιτσίνι) τη σημαντικότερη ως τότε παραγγελία του για εικόνα της Αγίας Τράπεζας της πιο μοντέρνας εκκλησίας της πόλης, "Santa Maria in Vallicella" (γνωστής και ως "Chiesa Nuova". Θέμα της επρόκειτο να είναι ο Γρηγόριος ο Μέγας και σημαντικοί τοπικοί Άγιοι, που λατρεύουν μια εικόνα με την Παναγία Βρεφοκρατούσα. Η πρώτη αυτή εκδοχή (σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Γκρενόμπλ), ένας απλός πίνακας, αντικαταστάθηκε σχεδόν αμέσως από δεύτερη εκδοχή, αυτή τη φορά αποτελούμενη από τρεις πλάκες, που επιτρέπουν στην Αγία εικόνα της "Santa Maria in Vallicella" να αποκαλύπτεται κατά τις σημαντικές εορτές με τη βοήθεια χάλκινου κινητού καλύμματος, το οποίο είχε ζωγραφιστεί επίσης από τον Ρούμπενς.Οι εμπειρίες του στην Ιταλία συνέχισαν να επηρεάζουν το έργο του Ρούμπενς. Συνέχισε να γράφει πολλές από τις επιστολές του και εν γένει την αλληλογραφία του στα ιταλικά, υπογράφοντας ως "Pietro Paolo Rubens" και αναφερόταν με λαχτάρα στην ιταλική χερσόνησο, ελπίζοντας να επιστρέψει σε αυτήν, αλλά η ελπίδα του αυτή δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Μαθαίνοντας για την ασθένεια της μητέρας του το 1608 ο Ρούμπενς αναχώρησε από την Ιταλία για την Αμβέρσα.Εν τούτοις, η μητέρα του απεβίωσε πριν ο Ρούμπενς φθάσει στην Αμβέρσα, ενώ ο αδελφός του, Φίλιπ, είχε γίνει γραμματέας της πόλης. Η επάνοδός του συνέπεσε με την εκ νέου ευημερία της Αμβέρσας, ύστερα από την υπογραφή της Συνθήκη της Αμβέρσας τον Απρίλιο του 1609, με την οποία ξεκίνησε η αποκαλούμενη "δωδεκαετής εκεχειρία" μεταξύ των Ισπανικών Κάτω Χωρών και της Ολλανδικής Δημοκρατίας. Τον Σεπτέμβριο του 1609 ο Ρούμπενς ονομάστηκε Αυλικός ζωγράφος από τον Αλβέρτο Β΄, Αρχιδούκα της Αυστρίας και την Ινφάντα Ιζαμπέλλα Κλάρα Ευγενία της Ισπανίας, ηγεμόνες των Κάτω Χωρών. Ο καλλιτέχνης έλαβε ειδική άδεια να δημιουργήσει το εργαστήριό του στην Αμβέρσα και όχι στην έδρα της Αυλής, που ήταν στις Βρυξέλλες καθώς και να εργάζεται και για άλλους πελάτες. Παρέμεινε με τη Δούκισσα Ιζαμπέλλα μέχρι τον θάνατό της το 1633 και εργάστηκε όχι μόνον ως καλλιτέχνης αλλά και ως πρεσβευτής και διπλωμάτης της. Ο Ρούμπενς εδραίωσε τους δεσμούς του με την Αμβέρσα όταν, στις 3 Οκτωβρίου 1609, νυμφεύτηκε την Ισαμπέλλα Μπραντ, θυγατέρα της ηγετικής μορφής της πόλης και ανθρωπιστή Γιαν Μπραντ (Jan Brandt). Το 1610 ο Ρούμπενς μετοίκησε σε νέο σπίτι και εργαστήριο, που είχε σχεδιάσει ο ίδιος. Η κατοικία του αυτή έχει μετατραπεί σήμερα στο Μουσείο Rubenshuis. Πρόκειται για ιταλικού ύφους βίλα στο κέντρο της Αμβέρσας, στην οποία στέγασε και το εργαστήριό του, όπου ο ίδιος και οι μαθητές του δημιούργησαν το μεγαλύτερο μέρος των πινάκων του. Στέγασε, επίσης, την προσωπική του συλλογή έργων τέχνης και τη βιβλιοθήκη του, που ήταν από τις πλέον εκτεταμένες στην πόλη. Το εργαστήριο που δημιούργησε εκεί διέθετε πολυάριθμους μαθητές και βοηθούς. Πιο γνωστός από τους μαθητές του έγινε ο Άντονι βαν Ντάικ, ο οποίος σύντομα έγινε η ηγετική μορφή στη φλαμανδική προσωπογραφία και συνεργαζόταν συχνά με τον Δάσκαλό του. Ο Ρούμπενς συχνά συνεργαζόταν, επίσης, με εξειδικευμένους καλλιτέχνες της πόλης, όπως ο ζωγράφος ζώων Φρανς Σνάιντερς, ο οποίος ζωγράφισε τον αετό στον Προμηθέα Δεσμώτη του Ρούμπενς, και ο πολύ καλός φίλος του, ζωγράφος ανθέων Γιαν Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος καθώς και ο γιος του, Γιαν Μπρίγκελ ο νεότερος. Στον Catalogue raisonné υπό τον τίτλο Rubens : Works in Collaboration : Jan Brueghel I & II της Christine van Mulders αναφέρονται περί τους 40 πίνακες στους οποίους ο Ρούμπενς συνεργάστηκε με τους δύο καλλιτέχνες. Πολλοί από αυτούς είναι απεικονίσεις της Παρθένου, η οποία περιβάλλεται από γιρλάντες, θρησκευτικού περιεχομένου πίνακες, τοπία και αλληγορίες. Στην τελευταία αυτή κατηγορία εντάσσεται και η περίφημη σειρά πινάκων Αλληγορία των αισθήσεωνΣτα βόρεια της Αμβέρσας, στο χωριό Ντουλ (Doel) ο Ρούμπενς διέθετε και δεύτερη κατοικία, το "Hooghuis", η οποία ανήκε στον πατέρα της πρώτης του συζύγου, Γιαν Μπραντ. Το σπίτι αυτό, σε τυπικό φλαμανδικό στυλ, αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία του Γιαν φαν Μπροκχόφεν ντε Μπερχάικ (Jan van Broeckhoven de Bergeyck), δευτέρου συζύγου της Χέλενα Φούρμεντ, δεύτερης συζύγου του καλλιτέχνη. Σήμερα έχει κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο. Εικόνες για Αγία Τράπεζα, όπως η Ύψωση του Σταυρού (1610) και Η Αποκαθήλωση' (1611 - 1614), για τον καθεδρικό ναό της Αμβέρσας, διαδραμάτισαν ισχυρό ρόλο στην καθιέρωση του Ρούμπενς ως της ηγετικής φυσιογνωμίας στη ζωγραφική στη Φλάνδρα λίγο χρόνο μετά την επιστροφή του. Στην Ύψωση του Σταυρού ο καλλιτέχνης συνδυάζει συνθετικά στοιχεία από τη Σταύρωση του Τιντορέττο, τη δυναμικότητα των μορφών του Μιχαήλ Αγγέλου αλλά και το δικό του, προσωπικό ύφος. Ο πίνακας αυτός θεωρείται ως αντιπροσωπευτικό δείγμα της θρησκευτικής τέχνης του μπαρόκ. Χρησιμοποίησε τις δημιουργίες χαρακτικών παλαιότερων καλλιτεχνών και εικόνες από τίτλους βιβλίων, ιδιαίτερα του φίλου του Μπαλτάζαρ Μορέτους, ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου Plantin-Moretus για να εδραιώσει τη φήμη του σε ολόκληρη την Ευρώπη σε αυτό το σημείο της σταδιοδρομίας του. Με εξαίρεση δύο εκπληκτικών χαρακτικών, ο ίδιος δημιουργούσε μόνο σχέδια για τα χαρακτικά αυτά, αφήνοντας την υπόλοιπη διαδικασία σε ειδικούς, όπως οι Λούκας Φόστερμαν, Πάουλους Πόντιους και Βίλλεμ Πανέιλς. Επιπλέον, προσέλαβε μερικούς χαράκτες, τους οποίους είχε εκπαιδεύσει ο Κρίστοφφελ Γέγκερ (Christoffel Jegher) και προσεκτικά τους εκπαίδευσε εκ νέου ώστε να υιοθετήσουν το πλέον ρωμαλέο ύφος που επιθυμούσε. Σχεδίασε, επίσης, την τελευταία σημαντική ξυλογραφία, πριν την αναβίωση της τεχνικής αυτής τον 19ο αιώνα. Ο Ρούμπενς καθιέρωσε την κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων για τα χαρακτικά του, περισσότερο για την Ολλανδία, όπου τα έργα του αντιγράφονταν κατά κόρον μέσω χαρακτικών. Επιπλέον, κατοχύρωσε πνευματικά δικαιώματα του έργου του σε Αγγλία, Γαλλία και Ισπανία. Το 1621 η βασιλομήτωρ της Γαλλίας Μαρία των Μεδίκων ανέθεσε στον Ρούμπενς να ζωγραφίσει δύο μεγάλους αλληγορικούς κύκλους, με τους οποίους να εξυμνείται ο δικός της βίος καθώς και του εκλιπόντος συζύγου της Ερρίκου Δ΄ για το Ανάκτορο του Λουξεμβούργου στο Παρίσι. Ο αποκαλούμενος "κύκλος της Μαρίας των Μεδίκων" (σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου) εγκαταστάθηκε εκεί το 1625 και, αν και άρχισε να εργάζεται και στον δεύτερο κύκλο, δεν τον ολοκλήρωσε ποτέ. Η Μαρία εξορίστηκε από τη Γαλλία το 1630 από τον γιο της, Λουδοβίκο ΙΓ΄ και απεβίωσε το 1642 στο ίδιο σπίτι στην Κολωνία όπου ο Ρούμπενς είχε ζήσει κατά την παιδική του ηλικία.Μετά τη λήξη της "Δωδεκαετούς Ανακωχής" το 1621, οι ηγεμόνες των Ισπανικών Κάτω Χωρών εμπιστεύθηκαν στον Ρούμπενς μερικές διπλωματικές αποστολές. Ενώ ο καλλιτέχνης βρισκόταν στο Παρίσι για να συζητήσει σχετικά με τον "Κύκλο της Μαρίας των Μεδίκων", ενεπλάκη στη συγκέντρωση απόρρητων πληροφοριών, σημαντικό καθήκον των διπλωματών της εποχής. Στηρίχθηκε στον φίλο του Νικολά Κλωντ Φαμπρί ντε Πεϊρέσκ (Nicolas-Claude Fabri de Peiresc), σημαντικό λόγιο της εποχής, για να συγκεντρώσει πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία. Το 1626 η οικογενειακή ευτυχία του καλλιτέχνη διαλύθηκε, καθώς απεβίωσε η σύζυγός του. Μεταξύ 1627 και 1630 ο Ρούμπενς επέδειξε αξιοσημείωτη διπλωματική δραστηριότητα και μετακινείτο μεταξύ των Αυλών Ισπανίας και Αγγλίας σε μια προσπάθεια να επιφέρει ειρήνευση μεταξύ των Ισπανικών Κάτω Χωρών και της Ολλανδικής Δημοκρατίας. Έκανε, επίσης, μερικά ταξίδια στη βόρεια Ολλανδία, δραστηριοποιούμενος τόσο ως καλλιτέχνης όσο και ως διπλωμάτης. Στις Αυλές αντιμετώπισε την αντίληψη ότι οι Αυλικοί δεν πρέπει να εμπλέκονται με οποιαδήποτε μορφή τέχνης και εμπορίου, αλλά έγινε δεκτός από πολλούς ως "τζέντλεμαν". Ο Ρούμπενς έλαβε τίτλο ευγενείας από τον Φίλιππο Δ΄ το 1624, ενώ έλαβε και τον τίτλο του Ιππότη από τον Κάρολο Α΄ της Αγγλίας το 1630, ο οποίος του ανέθεσε να ζωγραφίσει στην οροφή του ανακτόρου του Ουάιτχολ την Αλληγορία του Πολέμου και της Ειρήνης (1629). Λίγους μήνες αργότερα, ο τίτλος του Ιππότη αναγνωρίστηκε και από τον Φίλιππο Δ΄. Το 1629, επίσης, ο Ρούμπενς έγινε τιμητικά Master of Arts στο [[Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Κατά την περίοδο 1628 - 1629 ο Ρούμπενς διέμεινε επί οκτώ μήνες στη Μαδρίτη. Εκτός από τις διπλωματικές του δραστηριότητες, ζωγράφισε και μερικούς σημαντικούς πίνακες για τον Φίλιππο Δ΄ και άλλους πατρόνες. Ξεκίνησε, επίσης, να μελετά ξανά τα έργα του Τιτσιάνο, αντιγράφοντας πολυάριθμα έργα του, ανάμεσα στα οποία και η Πτώση του Ανθρώπου (1628–29). Κατά τη διάρκεια της εκεί παραμονής του συνδέθηκε με φιλία με τον ζωγράφο της Αυλής Ντιέγκο Βελάσκεθ και σχεδίασαν από κοινού ένα ταξίδι στην Ιταλία το επόμενο έτος. Ο Ρούμπενς, εν τούτοις, επέστρεψε στην Αμβέρσα και ο Βελάσκεθ πραγματοποίησε το ταξίδι χωρίς αυτόν.Η παραμονή του στην Αμβέρσα δεν διήρκεσε πολύ: Σύντομα ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε ως τον Απρίλιο του 1630. Τότε ζωγράφισε το έργο Αλληγορία του Πολέμου και της Ειρήνης]], το οποίο σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου. Το έργο αυτό αποτυπώνει το έντονο ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για την ειρήνη και ο Ρούμπενς δεν δέχθηκε να πάρει αμοιβή γι' αυτό. Ενώ η φήμη του σε διεθνές επίπεδο συνέχιζε να μεγαλώνει ανάμεσα στους συλλέκτες και στους ευγενείς καθ' όλη αυτή τη δεκαετία, ο ίδιος και το εργαστήριό του συνέχιζαν να δημιουργούν μνημειώδη έργα για τοπικούς πατρόνες στην Αμβέρσα. Η Κοίμηση της Θεοτόκου (1625 - 26) για τον καθεδρικό ναό της Αμβέρσας είναι εξέχον παράδειγμα αυτής της δραστηριότητας. Ο Ρούμπενς πέρασε την τελευταία δεκαετία της ζωής του στην Αμβέρσα και γύρω από αυτήν. Μεγάλα έργα για ξένους πατρόνες συνέχιζαν να τον απασχολούν, όπως αυτό για το ανάκτορο του Ουάιτχολ, αλλά ταυτόχρονα εξερευνούσε και προσωπικές διαφορετικές καλλιτεχνικές κατευθύνσεις. Το 1630, τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο της πρώτης του συζύγου Ιζαμπέλλα, ο 53χρονος τότε Ρούμπενς νυμφεύτηκε την ανιψιά της θανούσης, την δεκαεξάχρονη Χελέν Φούρμεντ. Η Χελέν ήταν η πηγή έμπνευσης του καλλιτέχνη για τις αισθησιακές μορφές πολλών από τους πίνακές του της δεκαετίας του 1630, όπως Η γιορτή της Αφροδίτης (σήμερα στο Kunsthistorisches Museum της Βιέννης), Οι Τρεις Χάριτες και Η κρίση του Πάριδος (και οι δύο πίνακες σήμερα στο Μουσείο Πράδο). Στον τελευταίο αυτό πίνακα, που δημιούργησε για λογαριασμό της ισπανικής Αυλής, οι θεατές του πίνακα αναγνώριζαν ως Αφροδίτη τη νεαρή δεύτερη σύζυγο του καλλιτέχνη. Το 1635 ο Ρούμπενς αγόρασε ένα κτήμα έξω από την Αμβέρσα, στο οποίο υπήρχε το Κάστρο του Ελεβάιτ (Elewijt), γνωστό και ως "Kasteel Het Steen" ή "Rubenskasteel" και περνούσε εκεί το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του. Τοπία όπως Το κάστρο του Στέιν με κυνηγούς (σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου και Αγρότες επιστρέφουν από τα χωράφια (σήμερα στο Παλάτσο Πίττι της Φλωρεντίας δείχνουν την πιο προσωπική φύση πολλών από τα ύστερα έργα του. Συνέχισε, επίσης, την απεικόνιση των ολλανδικών / φλαμανδικών παραδόσεων του Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου εμπνεόμενος από αυτά στα όψιμα έργα του, όπως ο πίνακας Φλαμανδική φιλανθρωπική αγορά (Kermis), περ. 1630, σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου. Ο Ρούμπενς απεβίωσε από καρδιακή προσβολή, αποτέλεσμα της χρόνιας ποδάγρας του, στις 30 Μαΐου 1640. Ενταφιάστηκε στον ναό του Αγίου Ιακώβου της Αμβέρσας. Η επιτύμβια πλάκα του ανέγραφε: D.O.M./PETRVS PAVLVS RVBENIVS eques/IOANNIS, huius urbis senatoris/flfius steini Toparcha:/qui inter cæteras quibus ad miraculum/excelluit doctrinæ historiæ priscæ/omniumq. bonarum artiu. et elegantiaru. dotes/ non sui tantum sæculi,/ sed et omnes ævi/ Appeles dicit meruit:/atque ad Regum Principumq. Virorum amicitias/gradum sibi fecit:/a. PHILIPPO IV. Hispaniarum Indiarumq. Rege / inter Sanctioris Concilli scribas Adscitus,/ et ad CAROLVM Magmnæ Brittaniæ Regem/Anno M.DC.XXIX. delegatus,/pacis inter eosdem principes mox initæ/fundamenta filiciter posuit./ Obiit anno sal. M.DC.XL.XXX. May ætatis LXIV. Hoc momumenteum a Clarissimo GEVARTIO/olim PETRO PAVLO RVBENIO consecratum/ a Posteris huc usque neglectum,/ Rubeniana stirpe Masculina jam inde extincta/ hoc anno M.DCC.LV. Poni Curavit./ R.D. JOANNES BAPT. JACOBVS DE PARYS. Hujus insignis Eccelsiæ Canonicus/ ex matre et avia Rubenia nepos./ R.I.P.// Ο Ρούμπενς απέκτησε οκτώ παιδιά, τρία με την Ιζαμπέλλα και πέντε με την Χελέν. Το μικρότερο γεννήθηκε οκτώ μήνες μετά τον θάνατό του. Πολλοί από τους απογόνους του νυμφεύτηκαν ή παντρεύτηκαν με γόνους ευγενών οικογενειών της Αμβέρσας. Τέκνα με την Ιζαμπέλλα Μπραντ: Άλμπερτ Ρούμπενς (1614-1657), νυμφεύτηκε την Κλάρα ντελ Μόντε (Clara del Monte) Νικολάας Ρούμπενς, Λόρδος Rameyen, (1618-1655), νυμφεύτηκε την Κονστάνσια Χέλμαν (Constancia Helman) Άλμπερτ Μαρί Νικολάας Πέτερ Ρούμπενς (1642-1672), νυμφεύτηκε τη Μαρία Καταρίνα Φέκεμανς (Maria Catharina Vecquemans) Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς ΙΙ (1642-1672) Φίλιπ Νικολάας (1643-1693) Ελέν Φρανσουάζ Μπατίστ (Hélène Françoise Baptiste, 1641-1710), παντρεύτηκε τον Γιον Λούντεν (John Lunden). Μαρία Κονστάντια Ρούμπενς (Maria Constantia Rubens, 1649- ;),παντρεύτηκε τον Λάμπερτ Φρέντερικ του Μπρόνκχορστ (Lambert Frederik of Bronckhorst, Lord of Berlaer). Ο Ρούμπενς ήταν καλλιτέχνης εξαιρετικής παραγωγικότητας και έργα του βρίσκονται σήμερα σε πολλά μουσεία ανά τον κόσμο. Ακολουθεί μια αντιπροσωπευτική παράθεση έργων του. Πρώιμα έργα Ιστορικά πορτρέτα Τοπία Έργα από τη μυθολογία Κύκλος της Μαρίας των Μεδίκων (1622–1625) Πίνακες θρησκευτικού περιεχομένου Γυμνά Η Χέλενα Φούρμεντ και συναφείς πίνακες Σχέδια 17ος αιώνας Διάσημα έργα τα οποία χάθηκαν ή καταστράφηκαν είναι το Έφιππο πορτραίτο του αρχιδούκα Αλβέρτου, η Σωσάννα και οι πρεσβύτεροι τα οποία είναι γνωστά μόνο από εγχάρακτες αναπαραγωγές που έγιναν το 1620. Το Σάτυρος, Νύμφη, ερωτιδείς και λεοπαρδάλεις καθώς και ο πίνακας με τίτλο Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη από νωρίτερες αναπαραγωγές του 1620. Το έργο Σταύρωση με τη Μαρία, άγιο Ιωάννη, Μαγδαληνή καταστράφηκε στο Λονδίνο το 1643 κατά τη διάρκεια του αγγλικού εμφυλίου πολέμου.Κατά τον βομβαρδισμό των Βρυξελλών το 1685 καταστράφηκαν η Μαντόνα του Ροζαρίου, η Παρθένος κοσμημένη με άνθη από την Αγία Άννα, το Τρίπτυχο του Αγίου Ιωάννη, καθώς και τα Ο Καμβύσης διορίζει τον Οτάνη δικαστή, Κρίση του Σολομώντα, και το Η Δευτέρα Παρουσία Κρίση τα οποία ήταν έργα που δημιούργησε για το δικαστήριο των Βρυξελλών. 18ος αιώνας Σε πυρκαγιά που σημειώθηκε το 1731 στο παλάτι του Κούντεμπεργκ, καταστράφηκαν τα Η Γέννηση (1731), Η προσκύνηση των Μάγων και Η Πεντηκοστή.Το έργο Έφιππο πορτραίτο του Φιλίππου Δ´ της Ισπανίας καταστράφηκε στην πυρκαγιά του Αλκαζάρ της Μαδρίτης το 1734. Αντίγραφο του ωστόσο διασώζεται στη γκαλερί Ουφίτσι στην Φλωρεντία. 19ος αιώνας Το έργο Κυνήγι των Λεόντων καταστράφηκε κατά τη διάρκεια πυργκαγιάς στο μουσείο καλών τεχνών του Μπορντό στις αρχές του 19ου αιώνα.Ο πίνακας της Σταύρωσης το οποίο είχε δημιουργήσει για μια εκκλησία στη Ρώμη, μεταφέρθηκε στην Αγγλία το 1811. Κατόπιν τέθηκε σε δημοπρασία το 1812, και σε δημοπρασία ξανά το 1820 και 1821, ωστόσο χάθηκε σε θαλάσσιο ταξίδι κάποια στιγμή μετά το 1821.Η εγκράτεια του Σκιπίωνα καταστράφηκε σε φωτιά του χρηματιστηρίου του Λονδίνου το 1836.Το έργο Η απαγωγή της Περσεφόνης καταστράφηκε σε πυρκαγιά στο ανάκτορο Μπλένχαϊμ στο Όξφορντσαϊρ της Αγγλίας το 1861. 20ός αιώνας Οι πίνακες Ποσειδώνας και Αμφιτρίτη, Το όραμα του Αγίου Ουμβέρτου και Άρτεμις και Νύμφες ξαφνιασμένες από τους Σατύρους καταστράφηκαν το 1945 κατά τη μάχη του Βερολίνου στη φωτιά που ξέσπασε στο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης.Το έργο Έφιππο πορτραίτο του Δούκα του Μπάκιγχαμ καταστράφηκε σε φωτιά στο Λονδίνο το 1949.Το έργο Πορτραίτο του Φιλίππου Δ´ της Ισπανίας καταστράφηκε κατά τη διάρκεια εμπρησμού στην Κούνστχαους της Ζυρίχης το 1985. Σε δημοπρασία του 2002 του βρετανικού οίκου Σόθμπις ο πίνακας Η σφαγή των αθώων ο οποίος είχε πρόσφατα ανακαλυφθεί, πουλήθηκε για 49,5 εκατομμύρια λίρες. Σε δημοπρασία του βρετανικού οίκου Κρίστις το 2012, το Πορτραίτο ενός διοικητή πουλήθηκε για 9.1 εκατομμύρια λίρες παρά το ότι ο οίκος αρνήθηκε να τον πουλήσει ως πίνακα του Ρούμπενς καθώς η αυθεντικότητα του είχε αμφισβητηθεί. Auwers, Michael, Pieter Paul Rubens als diplomatiek debutant. Het verhaal van een ambitieus politiek agent in de vroege zeventiende eeuw, in: Tijdschrift voor Geschiedenis – 123e jaargang, nummer 1, p. 20–33 (Ολλανδικά) Belkin, Kristin Lohse (1998). Rubens. Phaidon Press. ISBN 0-7148-3412-2. Belting, Hans (1994). Likeness and Presence: A History of the Image before the Era of Art. University of Chicago Press. ISBN 0-226-04215-4. Held, Julius S. (1975) "On the Date and Function of Some Allegorical Sketches by Rubens." In: Journal of the Warburg and Courtauld Institutes. Vol. 38: 218–233. Held, Julius S. (1983) "Thoughts on Rubens' Beginnings." In: Ringling Museum of Art Journal: 14–35. (ISBN 0-916758-12-5). Jaffé, Michael (1977). Rubens and Italy. Cornell University Press. ISBN 0-8014-1064-9. Martin, John Rupert (1977). Baroque. HarperCollins. ISBN 0-06-430077-3. Mayor, A. Hyatt (1971). Prints and People. Metropolitan Museum of Art/Princeton. ISBN 0-691-00326-2. Pauw-De Veen, Lydia de. "Rubens and the graphic arts." In: Connoisseur CXCV/786 (Aug 1977): 243–251. Hasselt, André Henri Constant van, Histoire de P.-P. Rubens, suivie du catalogue général et raisonné de ses tableaux, esquisses, dessins et vignettes, avec l'indication des lieux où ils se trouvent et des artistes qui les ont gravés, Brussels : Imprimerie de la Societé des Beaux Arts, 1840, 418 σελίδες. Mulders, Christine van, Rubens : Works in Collaboration : Jan Brueghel I & II, London : Harvey Miller, 2016, 358 σελίδες. Rooses, Max, L'oeuvre de P.P. Rubens : histoire et description de ses tableaux et dessins, phototypies par Jos. Maes, Antwerp : J. Maes, 1886-1892, 430 σελίδες (μη έγχρωμο). Vlieghe, Hans, Portraits of Identified Sitters Painted in Antwerp, New York : Oxford University Press ; London : Harvey Miller, 1987, 400 σελίδες. Corpus Rubenianum Διαθέσιμοι αρκετοί θεματικοί catalogues raisoneés σε pdf μορφή. Βιογραφικό και μερικά σπουδαία έργα του (Ανακτήθηκε 30 Απριλίου 2011) Άρθρο στην εφημερίδα Guardian Έργα Ρούμπενς Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων | Ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς (Peter Paul Rubens, 28 Ιουνίου 1577 – 30 Μαΐου 1640) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Φλαμανδούς ζωγράφους, το έργο του οποίου εντάσσεται στην τεχνοτροπία του μπαρόκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A0%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BB_%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%82 |
Αγωνία και έκστασις | Στη Ρώμη του 15ου αιώνα μ.Χ., ο Πάπας Ιούλιος ο Β΄ προσλαμβάνει το γλύπτη Μιχαήλ Άγγελο Μπουοναρότι για να κατασκευάσει τα αγάλματα που θα στολίσουν το μαυσωλείο του. Βλέποντας όμως ότι ο Μιχαήλ Άγγελος καθυστερεί και φοβούμενος ότι θα πεθάνει χωρίς να έχει αφήσει πίσω του έργο ώστε να τον θυμούνται οι επόμενες γενιές, ο Ιούλιος ο Β' αναθέτει στο Μιχαήλ Άγγελο, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του γλύπτη και όχι ζωγράφο, τη δημιουργία των τοιχογραφιών της οροφής της Καπέλα Σιξτίνα, παρεκκλησίου του Αποστολικού Μεγάρου, της επίσημης κατοικίας του Πάπα. Ο Μιχαήλ Άγγελος αναγκάζεται στην ουσία να αναλάβει ένα έργο το οποίο δε θέλει να διεκπεραιώσει και για το οποίο δεν έχει καμιά έμπνευση. Αποφασισμένος να μην υπακούσει τις διαταγές του Πάπα ο Μιχαήλ Άγγελος το σκάει και κρύβεται στην πόλη της Τοσκάνης Μάσα Καράρα, όπου δουλεύοντας στα λατομεία λαμβάνει την έμπνευση που ζητούσε τόσον καιρό. Επιστρέφει στη Ρώμη όπου κλείνει συμφωνία με τον Πάπα΄όσον αφορά την αμοιβή του και ξεκινάει με ζήλο το διάκοσμο του θόλου της Καπέλα Σιξτίνα. Όντας πάντα υπό την επίβλεψη του ακούραστου Πάπα Ιουλίου του Β΄, με τον οποίο βρίσκεται πάντα σε αντιπαράθεση, ο Μιχαήλ Άγγελος εργάζεται σκληρά στην Καπέλα Σιξτίνα και έρχεται πιο κοντά με το θείο, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Βασισμένη στο ομώνυμο βιογραφικό μυθιστόρημα του Έρβιν Στόουν, η ταινία επικεντρώνεται στη διαμάχη μεταξύ του Μιχαήλ Άγγελου και του Πάπα Ιουλίου του Β'. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Τσινετσιτά δεδομένου του γεγονότος ότι δε δόθηκε άδεια στο κινηματογραφικό συνεργείο του σκηνοθέτη Κάρολ Ριντ να πάρει λήψεις από την Καπέλα Σιξτίνα. Ένα πιστό αντίγραφο της Καπέλα Σιξτίνα δημιουργήθηκε στα στούντιο της Τσινετσιτά από τον Ιρλανδό ζωγράφο, ιταλικής καταγωγής, Νικολό Ντ'Άρντια Καρατσόλο. Ο ρόλος του Μιχαήλ Άγγελου είχε ανατεθεί στον Μπαρτ Λάνκαστερ το 1961, αλλά η παραγωγή μετατοπίστηκε τρία χρόνια αργότερα και ο Λάνκαστερ δεν ήταν διαθέσιμος. Τη θέση του πήρε ο Τσάρλτον Χέστον, ο οποίος έφερε ομοιότητες στην εμφάνιση τόσο με τον Μιχαήλ Άγγελο, όσο και με το άγαλμα του Μωυσή που κοσμεί το μαυσωλείο του Πάπα Ιουλίου του Β' στη Ρώμη που δημιούργησε ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Χέστον φόρεσε προσθετική μύτη για να μοιάσει περισσότερο στον καλλιτέχνη. Για το ρόλο του Πάπα Ιουλίου Β΄ οι παραγωγοί της ταινίας προσέγγισαν αρχικά το Λόρενς Ολίβιε που δεν ήταν διαθέσιμος εκείνη την περίοδο και τη θέση του πήρε ο Άγγλος ηθοποιός και βραβευμένος με όσκαρ την προηγούμενη χρονιά για την ταινία Ωραία μου Κυρία (My Fair Lady, 1964), Ρεξ Χάρισον. Ο Χάρισον και ο Χέστον δεν τα πήγαιναν καλά καθ'όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η παραγωγή της ταινίας κόστισε 8 εκατομμύρια δολάρια και η ταινία που έκανε εισπράξεις μόλις 7 εκατομμυρίων δολαρίων θεωρήθηκε αποτυχημένη. Έλαβε παρόλα αυτά πέντε υποψηφιότητες για όσκαρ χωρίς να κερδίσει κάποιο. Υποψηφιότητα: Φωτογραφίας σε έγχρωμη ταινία – Λίον Σάμροϊ Κοστουμιών – Βιττόριο Νίνο Νοβαρέζε Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης - Τζον ΝτεΚιούρ, Τζακ Μάρτιν Σμιθ & Ντάριο Σιμόνι Ήχου - Τζέιμς Κόρκοραν Μουσικής Επιμέλειας - Άλεξ Νορθ Αγωνία και έκστασις στην IMDb | Η ταινία Αγωνία και Έκστασις (αγγλ. τίτλος: The Agony and the Ecstasy) είναι επική παραγωγή του 1965 σε σκηνοθεσία Κάρολ Ριντ με θέμα τη δημιουργία των τοιχογραφιών της Καπέλα Σιξτίνα από τον Μιχαήλ Άγγελο. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Τσάρλτον Ιστον στο ρόλο του Μιχαήλ Άγγελου και ο Ρεξ Χάρισον στο ρόλο του Πάπα Ιουλίου του Β΄. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Έρβιν Στόουν και διασκευάστηκε για τη μεγάλη οθόνη από το Φίλιπ Νταν. Η ταινία γυρίστηκε σε φιλμ Todd - AO καθώς και σε cinemascope. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%AD%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%82 |
Σεμπχά ελ Μελάχ | Η Σεμπχά ελ Μελάχ είναι αλμυρή λίμνη που έχει σχηματιστεί σε λεκάνη στην επαρχία Μπεσάρ στη νοτιοδυτική Αλγερία, στα νότια της οροσειράς του Άτλαντα. Η βραχώδης κορυφογραμμή της οροσειράς Ουγκαρτά βρίσκεται στα δυτικά και οι αμμόλοφοι του Γκραν Εργκ Οξιντεντάλ στα ανατολικά. Η Σεμπχά λαμβάνει ετήσιο υετό περίπου 20 χιλιοστών (6 ίντσες), ποσότητα πολύ λιγότερη από ότι στον Σαχαριανό Άτλαντα στα βόρεια (150 χιλιοστά/6 ίντσες). Η λίμνη τροφοδοτείται από τον εποχιακό ποταμό Ουέντ Σαουρά αλλά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ο όγκος του νερού που εξατμίζεται από την επιφάνεια υπερβαίνει τον όγκο του νερού που εισρέει και έτσι σχηματίζεται μια κρούστα αλατιού. Η λεκάνη δεν έχει εκροή και επειδή η πηγή του νερού είναι ηπειρωτική και όχι θαλάσσια, η ποσότητα του αλατιού που εναποτίθεται είναι περιορισμένη. Υπάρχουν δύο υδάτινα σώματα, το ανώτερο το οποίο έχει μορφή λίμνης, με μέτριο βαθμό αλατότητας και μεγάλης βιοποικιλότητας χλωρίδα και πανίδα, και το χαμηλότερο, μία σαμπχά ή αλμυρή λίμνη, με υψηλότερη αλατότητα, περιθώρια με κρούστα αλατιού και ελάχιστη βλάστηση.Ο πυθμένας της σαμπχά, ο οποίος είναι συνήθως στεγνός και καλύπτεται με κρούστα αλατιού, ως επί το πλείστον σχηματίζεται από αλίτη. Περιοδικά, οι έντονες βροχές προκαλούν πλημμύρες στον Σαουρά και το νερό ρέει στη σαμπχά. Τα ολικά διαλυμένα στερεά αυξάνονται καθώς ο φλοιός διαλύεται μερικώς και λαμβάνει χώρα εξάτμιση. Μερική ποσότητα νερού διεισδύει στο αργιλώδες έδαφος σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο στρώμα κάτω από το οποίο βρίσκεται υπόγειος υδροφορέας, κορεσμένος όσον αφορά το χλωριούχο νάτριο. Πραγματοποιείται εξάτμιση του νερού στη λίμνη, και μετά από μερικούς μήνες, η σαμπχά στεγνώνει και σχηματίζεται μια νέα κρούστα. Η Σεμπχά ελ Μελάχ έχει οριστεί ως υγροβιότοπος Ραμσάρ από το 2004. Η περιοχή του υδροβιότοπου Ραμσάρ καλύπτει 18.947 εκτάρια, τα εδάφη είναι υφάλμυρα και η βλάστηση αραιά. Στη στεριά υπάρχουν συστάδες αλμυρικιών και διάφορα είδη σπερματόφυτων. Ορισμένες γεωργικές δραστηριότητες πραγματοποιούνται στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της καλλιέργειας χουρμαδιών. Αρκετά είδη ερπετών και αμφιβίων διαβιούν στην περιοχή, καθώς και καρκινοειδή, ψάρια και μικρά θηλαστικά, και η τοποθεσία είναι διεθνούς σημασίας λόγω των υδρόβιων πουλιών που αναπαράγουν και μεγαλώνουν τους νεοσσούς τους. Οι λίμνες είναι ιδιαίτερα παραγωγικές λόγω των υψηλών θερμοκρασιών. Περισσότερο από το 1% των παγκόσμιων πληθυσμών της καστανόπαπιας (Tadorna ferruginea) και της βαλτόπαπιας (Aythya nyroca) αναπαράγονται στη Σεμπχά ελ Μελάχ. | Η Σεμπχά ελ Μελάχ, γνωστή και ως Σεμπχέλ ελ Μελάχ ή Σεμπχέτ ελ Μελάχ, είναι ενδορεϊκή αλμυρή λίμνη στην επαρχία Μπεσάρ της νοτιοδυτικής Αλγερίας. Ο ποταμός Ουέντ Σαουρά εισρέει στη λίμνη. Η λίμνη βρίσκεται κοντά στο Κερζάζ, περίπου 120 χλμ. (75 μίλια) νοτιοανατολικά του Μπενί Αμπές. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%87%CE%AC_%CE%B5%CE%BB_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%87 |
Το χωριό Στεπαντσίκοβο | Το χωριό Στεπάντσικοβο σηματοδότησε, μαζί με Το όνειρο του θείου μου (1859), την επιστροφή του Ντοστογιέφσκι στη λογοτεχνική σκηνή, μετά από αναγκαστική διακοπή δέκα ετών λόγω της καταδίκης και εξορίας του το 1849. Ο Ντοστογιέφσκι έγραψε το έργο μεταξύ 1857 και 1858, αρχικά θέλοντας να γράψει μια θεατρική κωμωδία. Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε σε περιοδικό το 1859 και εκδόθηκε για πρώτη φορά σε βιβλίο το 1860. Εκείνη την εποχή, το βιβλίο είχε μέτριες κριτικές και μόνο μετά τον θάνατο του Ντοστογιέφσκι ο χαρακτήρας του υποκριτή Φομά Φόμιτς έγινε εξαιρετικά δημοφιλής. Ορισμένοι τον σύγκριναν με τον Ταρτούφο του Μολιέρου ή με τον συγγραφέα Νικολάι Γκόγκολ. Ο Γιεγκόρ Ιλίτς Ροστάνεβ, ένας 40χρονος απόστρατος ταγματάρχης, είναι χήρος με δύο παιδιά 8 και 15 ετών. Είναι ευκατάστατος γαιοκτήμονας, ζει στο κτήμα του στο χωριό Στεπαντσίκοβο και κοντά του πρόσφατα ήρθε να μείνει η μητέρα του, μετά τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της στρατηγού Κρακότκιν. Η στρατηγίνα, εξουσιαστική και ιδιότροπη, ζει περιτριγυρισμένη από μια κουστωδία από παρατρεχάμενες κυρίες και μεγαλοκοπέλες με ειδίκευση στα κουτσομπολιά. Στη συνοδεία της βρίσκεται και ο Φομά Φόμιτς Οπίσκιν, ένα παράσιτο προικισμένο με απέραντη αυτοεκτίμηση. Όλοι ζουν πλουσιοπάροχα εις βάρος του ταγματάρχη. Η δράση αρχίζει όταν ο αφηγητής, ο Σεργκέι Αλεξάντροβιτς ανιψιός του Ροστάνεβ, καλείται από την Αγία Πετρούπολη στο κτήμα του θείου του με σκοπό να παντρευτεί τη νεαρή γκουβερνάντα Νάστενκα. Καθ'οδόν, μαθαίνει ανησυχητικά νέα για το σπίτι του θείου του. Όταν φτάνει, γίνεται μάρτυρας της εξέγερσης της 15χρονης ξαδέρφης του Σάσα εναντίον του Φομά: «Υπερασπίζω τον μπαμπά, γιατί ο ίδιος δεν ξέρει πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του.» Ο Σεργκέι ανησυχεί για τον θείο του, ξέρει ότι είναι πολύ γενναίος αλλά όχι αρκετά δυνατός για να αντισταθεί στην καταδυνάστευση της μητέρας του και του Φομά. Ο Φομά τυραννά τον Γιεγκόρ, τον ταπεινώνει συνεχώς, τον κατασκοπεύει τη νύχτα, του απαγορεύει να παντρευτεί τη φτωχή γκουβερνάντα Νάστενκα με την οποία ο θείος Γιεγκόρ είναι ερωτευμένος και θέλει να τον παντρέψει με τη μισότρελλη πλούσια Τατιάνα Ιβάνοβνα, απαιτεί να τον αποκαλούν «εξοχότατε», τρομοκρατεί τους υπηρέτες, τους υποχρεώνει να μάθουν γαλλικά και εξοργίζεται όταν πιάνει έναν νεαρό υπηρέτη να χορεύει, ζητάει συνεχώς την προσοχή στο πρόσωπό του και κάνει όλους να πιστεύουν ότι είναι ενάρετος παρά την εγωιστική και μοχθηρή συμπεριφορά του. Όταν ο Σεργκέι του επιτίθεται, του λέει ότι έχει μια αποστολή: «Είμαι σταλμένος από τον ίδιο τον Θεό για να ξεσκεπάσω την ατιμία όλου του κόσμου», όλο το σπίτι ζει σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες του. Η Τατιάνα Ιβάνοβνα έχει στο σπίτι κι άλλους ενδιαφερόμενους μνηστήρες, φιλοξενούμενους του θείου Γιεγκόρ: ο Μιζιντσίκοφ εκμυστηρεύεται στον Σεργκέι τα σχέδιά του να την κλέψει. Ωστόσο, το επόμενο πρωί τον προλαβαίνει ο Ομπνόσκιν και απαγάγει την Τατιάνα για να την παντρευτεί με το ζόρι με σκοπό να της πάρει την περιουσία. Μετά από καταδίωξη, η Τατιάνα επιστρέφει οικειοθελώς.Εν τω μεταξύ, ο Φομά Φόμιτς είναι έξαλλος επειδή έπιασε τον θείο Γιεγκόρ τη νύχτα στον κήπο με τη Νάστενκα. Ο θείος κάνει πρόταση γάμου στη Νάστενκα μπροστά σε όλους, ο Φομά προσβάλλει τη νεαρή γυναίκα και ο Ροστάνεβ, επί τέλους, τον διώχνει από το σπίτι του. Ο Φομά φεύγει, αλλά η καρότσα του πέφτει σε ένα χαντάκι. Ο θείος μετανιωμένος τρέχει να τον φέρει πίσω, όταν τον φέρνει όλοι τον παρακαλούν να μείνει. Ακολουθεί μια γενική συμφιλίωση και ο Φομά, σε τελευταία ανατροπή και αντιλαμβανόμενος προς τα πού φυσάει ο άνεμος, δίνει την ευλογία του στον γάμο μεταξύ του θείου Γιεγκόρ και της Νάστενκας, ευλογία που ήταν απαραίτητη ώστε να συναινέσει και η μητέρα του - η θέληση της μητέρας του είναι για τον Γιεγκόρ ιερή - που επίσης ήταν αρνητική στον γάμο. Επίλογος: Πέρασαν επτά χρόνια, η στρατηγίνα πέθανε, η Νάστενκα επιβλήθηκε ως κυρία του σπιτιού, η Σάσα παντρεύτηκε και ο Ηλιούσα σπουδάζει στην Πετρούπολη. Ο Φομά Φόμιτς έζησε μαζί τους και μόλις πέθανε. Φομά Φόμιτς Οπίσκιν: 50 χρονών, ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας. Καταπιεσμένος από βαριές αποτυχίες του παρελθόντος, υπέστη ταπεινωτική μεταχείριση από τον πρώην αφέντη του στρατηγό Κραχότκιν και όταν ο αφέντης του πεθαίνει, ασκεί ισχυρή επιρροή στη χήρα του, μητέρα του ταγματάρχη Γιεγκόρ Ιλίτς Ροστάνεβ, στην ιδιοκτησία του οποίου εγκαθίστανται και οι δύο. Εκεί επιδεικνύει τον δεσποτικό και κακόβουλο χαρακτήρα του συμπεριφερόμενος σαν άρχοντας, είναι η ενσάρκωση της πιο απεριόριστης φιλαυτίας και ματαιοδοξίας. Σεργκέι Αλεξάντροβιτς: ο αφηγητής, ανιψιός του ταγματάρχη, 22 ετών. Πρόκειται για έναν μορφωμένο νεαρό που τον καλεί ο θείος του για να τον βοηθήσει στην καταστροφή που έχει γίνει στο σπίτι του αλλά και για να παντρευτεί την γκουβερνάντα. Από την αρχή ο νεαρός καταλαβαίνει την τρέλα που επικρατεί στο σπίτι του θείου του, τον οποίο υπεραγαπά. Επιτίθεται στον Φομά Φόμιτς, αποκομίζοντας το μίσος και τις λοιδορίες του. Γιεγκόρ Ιλίτς Ροστάνεβ: χήρος ταγματάρχης, 40 ετών, αγαπητός στους μουζίκους, ευγενικός, καλόκαρδος, ευαίσθητος και μεγαλόψυχος, δεν κρατά κακία και αναγνωρίζει ακόμη την ενοχή του για ανύπαρκτα σφάλματα. Είναι κατά κάποιο τρόπο το θύμα της ιστορίας, που πρέπει να ζει σχεδόν στις μύτες των ποδιών μέσα στο ίδιο του το σπίτι, υποταγμένος από την αδυναμία του χαρακτήρα του στη δεσποτική και ηλικιωμένη μητέρα του και πάνω από όλα στον προστατευόμενό της Φομά Φόμιτς. Ηλιούσα: Ο γιος του Ροστάνεβ, 8 ετών Σάσα ή Σάσενκα: κόρη του Ροστάνεβ, 15 ετών Νάστενκα Γιεβγκράφοβνα: η γκουβερνάντα των παιδιών του ταγματάρχη, με τον οποίο την ενώνει αμοιβαία αγάπη. Στην αρχή προσπαθεί να την παντρέψει με τον ανιψιό του αλλά εκείνη τον απορρίπτει. Τελικά ο Γιεγκόρ και η νεαρή γυναίκα παντρεύονται. Είναι η μόνη που καταφέρνει να βάλει στη θέση του τον αυτόκλητο άρχοντα Φομά Φόμιτς. Γιεβγκράφ Λαριόνιτς Γιεζεβίκιν: δουλοπάροικος, πατέρας της Νάστενκα Η μητέρα του Ροστάνεβ: παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον στρατηγό Κραχότκιν και ζούσαν πλουσιοπάροχα με έξοδα του γιου της. Η στρατηγίνα τρέφει για τον Φομά Φόμιτς έναν μυστικιστικό σεβασμό. Δεσποινίς Περεπελίτσινα: έμπιστη της στρατηγίνας Πράσκοβα Ιλίνιτσνα: αδερφή του Ροστάνεβ, μεγαλοκοπέλα υποταγμένη στη μητέρα της. Στεπάν Αλεξέιτς Μπαχτσέγιεφ: γείτονας γαιοκτήμονας φίλος του Ροστάνεβ με εύρωστη οικονομική κατάσταση και εκρηκτικό χαρακτήρα αλλά αφελής ταυτόχρονα. Δύστροπος και ευμετάβλητος, ξέρει πολύ καλά τι κακός άνθρωπος είναι ο Φομά Φόμιτς, αλλά τελικά τον φιλοξενεί στο σπίτι του. Ιβάν Ιβάνιτς Μιζίντσικοβ: μακρινός ξάδερφος του Ροστάνεβ, 28 ετών. Μένει στο σπίτι του ταγματάρχη και ζει με δικά του έξοδα. Σκοπεύει να το σκάσει με την Τατιάνα Ιβάνοβνα για να κρατήσει την περιουσία της, αλλά ένας άλλος καλεσμένος στο σπίτι του αρπάζει την ιδέα. Στο τέλος εργάζεται με επιτυχία σαν διαχειριστής ενός μεγάλου αγροκτήματος και με τον καιρό γίνεται ο ίδιος πλούσιος ιδιοκτήτης. Πάβελ Σεμιόνιτς Ομπνόσκιν: ένας καλεσμένος του Ροστάνεβ, 25 ετών, απαγάγει την Τατιάνα Ιβάνοβνα με σκοπό να την παντρευτεί και να οικειοποιηθεί την περιουσία της. Ανφίσα Πέτροβνα: η μητέρα του Ομπνόσκιν, 50 ετών, συνεργός του στην απαγωγή. Τατιάνα Ιβάνοβνα: υποψήφια νύφη, 35 ετών. Πλούσια κληρονόμος που στα νιάτα της υπέφερε τις πιο ακραίες ταπεινώσεις και στην ώριμη ηλικία κληρονόμησε μια σημαντική περιουσία. Η στρατηγίνα και ο Φομά Φόμιτς την προορίζουν για σύζυγο του ταγματάρχη. Αυτή ζει στον κόσμο απραγματοποίητων φαντασιώσεων περιμένοντας τον ιδανικό γαμπρό. Αγγίζει σχεδόν τα όρια της τρέλας, αλλά στο τέλος δείχνει αρκετή λογική αφήνοντας την περιουσία της υπέρ των φτωχών παιδιών. Κορόβκιν: φίλος του Ροστάνεβ Γαβρίλα: ηλικιωμένος υπηρέτης, ο Φομά Φόμιτς προσπαθεί να του μάθει γαλλικά και τον τιμωρεί όταν είναι αδιάβαστος. Γκριγκόρι Βιντοπλιάσοβ: υπηρέτης, επηρεασμένος από τον Φομά Φόμιτς προσπαθεί ανεπιτυχώς να γίνει ποιητής. Φαλαλέι: 16χρονος υπηρέτης, δεινός χορευτής λαϊκών χορών - χορεύει εξαιρετικά την καμαρίνσκαγια. Ο Φομά Φόμιτς τον του απαγορεύει να χορεύει όσο και να βλέπει χυδαία, χωριάτικα όνειρα, το καημένο παιδί βλέπει συχνά στον ύπνο του ένα άσπρο βόδι. Το χωριό Στεπαντσίκοβο, μετάφραση: Ανδρέας Σ. Σαραντόπουλος, εκδόσεις Ζαχαρόπουλος Σ. Ι., 1992 Το χωριό Στεπαντσίκοβο, μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου, εκδόσεις Γκοβόστης, 2010 Το χωριό Στεπαντσίκοβο και οι κάτοικοί του, μετάφραση: Άρης Δικταίος, εκδόσεις Κ.Μ. Το 1917 ανέβηκε σε θεατρική παράσταση στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας. Το 1972 ο Παντελής Πρεβελάκης διασκεύασε το μυθιστόρημα σε θεατρικό έργο με τίτλο Μουσαφιραίοι στο Στεπαντσίκοβο, κωμωδία σε τέσσερις πράξεις. | Το χωριό Στεπαντσίκοβο, με πλήρη τίτλο Το χωριό Στεπαντσίκοβο και οι κάτοικοί του (ρωσικός τίτλος: Село Степанчиково и его обитатели) είναι μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι που εκδόθηκε το 1859.Το θέμα του είναι ο αφόρητος ψυχολογικός εκφοβισμός που ασκεί ο υποκριτής και θρασύς Φομά Φόμιτς στον οικοδεσπότη του, τον ταγματάρχη Ροστάνεβ. Η πραότητα με την οποία ο ταγματάρχης υποτάσσεται και επιτρέπει σε όλους γύρω του, στους φίλους και τους υπηρέτες του, να εκφοβίζονται από τον Φομά, και η διεστραμμένη εφευρετικότητα του φιλοξενούμενου παράσιτου να επινοεί διάφορες ψυχολογικές ταπεινώσεις για τα θύματά του, δημιουργούν μια εντύπωση ανυπόφορου, σχεδόν σωματικού πόνου.Παρά το σοβαρό θέμα του, το μυθιστόρημα είναι γραμμένο με τόνο διασκεδαστικό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%8C_%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%BF |
Σέιμ του Βασιλείου της Πολωνίας | Ο Γενικό Σέιμ του Βασιλείου της Πολωνίας εμφανίστηκε για πρώτη φορά κατά τα έτη 1382-1386, όταν οι ευγενείς και οι εκπρόσωποι της πόλης άρχισαν να έρχονται στα εθνικά επίσημα συνέδρια. Η συμμετοχή του κοινού στη χάραξη πολιτικής στην Πολωνία μπορεί να εντοπιστεί στη σλαβική συνέλευση που είναι γνωστή ως βιέτς (wiec). Μια άλλη μορφή δημόσιας λήψης αποφάσεων ήταν εκείνη των βασιλικών εκλογών, οι οποίες συνέβησαν όταν δεν υπήρχε σαφής κληρονόμος στο θρόνο, ή έπρεπε να επιβεβαιωθεί ο διορισμός του κληρονόμου. Στις 2 Φεβρουαρίου 1386, σε μια από τις πρώτες γενικές κοινοβουλευτικές συνόδους στο Λούμπλιν, ο Λαδίσλαος Β΄ Γιαγκελόν εξελέγη βασιλιάς της Πολωνίας. Υπάρχουν θρύλοι μιας εκλογής του 9ου αιώνα του θρυλικού ιδρυτή της δυναστείας των Πιάστ, του Πιαστ του Τροχοποιού, και μιας παρόμοιας εκλογής του γιου του, Σιεμόβιτ (αυτό θα έθετε την εκλογή Πολωνού κυβερνήτη έναν αιώνα πριν ενός Ισλανδού από το Αλθίνγκι), αλλά οι πηγές για εκείνη την εποχή προέρχονται από τους μεταγενέστερους αιώνες και η εγκυρότητά τους αμφισβητείται από τους μελετητές. Το εκλογικό προνόμιο περιοριζόταν συνήθως στους ισχυρότερους ευγενείς (άρχοντες) ή αξιωματούχους και επηρεαζόταν σε μεγάλο βαθμό από τις τοπικές παραδόσεις και τη δύναμη του κυβερνήτη. Μέχρι τον 12ο ή τον 13ο αιώνα, το ίδρυμα βιέτς περιόρισε επίσης τη συμμετοχή του σε υψηλού επιπέδου ευγενείς και αξιωματούχους. Οι εθνικές συγκεντρώσεις αξιωματούχων του βιέτς στα 1306 και 1310 μπορούν να θεωρηθούν πρόδρομοι του Γενικού Σέιμ. Οι παραδόσεις τοπικών βιέτς ή σέιμικ επέζησαν από την περίοδο του κατακερματισμού της Πολωνίας (1146-1295) και συνεχίστηκαν στο αποκαταστημένο Βασίλειο της Πολωνίας. Τα σέιμικ χρονολογούνται από τα τέλη του 14ου αιώνα όταν προέκυψαν από συγκεντρώσεις ευγενών, που σχηματίστηκαν για στρατιωτικούς και συμβουλευτικούς σκοπούς. Τα σέιμικ αναγνωρίστηκαν νόμιμα από τα Θεσπίσματα της Νιεσάβα του 1454, σε προνόμιο που παραχωρήθηκε στη σλάχτα (πολωνική αριστοκρατία) από τον Βασιλιά Καζίμιρ Δ΄ της Πολωνίας, όταν ο βασιλιάς συμφώνησε να συζητήσει ορισμένες αποφάσεις με τους ευγενείς. Τέτοιες τοπικές συγκεντρώσεις προτιμήθηκαν από τους βασιλιάδες, καθώς οι εθνικές συνελεύσεις θα προσπαθούσαν να διεκδικήσουν περισσότερη δύναμη από τις περιφερειακές. Παρ' όλα αυτά, με την πάροδο του χρόνου η δύναμη τέτοιων συνελεύσεων αυξήθηκε, εδραιωμένη με ορόσημα προνόμια που αποκτήθηκαν από τη σλάχτα, ιδιαίτερα σε περιόδους μετάβασης από μια δυναστεία ή βασιλικό σύστημα διαδοχής σε άλλο (όπως το Προνόμιο του Κοσίτσε του 1374). Σύμφωνα με ορισμένους παλαιότερους ιστορικούς, όπως ο Ζίγκμουντ Γκλόγκερ ή ο Ταντέους Τσάτσκι, το πρώτο Σέιμ έλαβε χώρα το 1180, την ημερομηνία συγκέντρωσης των αξιοσημείωτων (zjazd, μεταφρασμένο ως συνέλευση, συνέδριο ή σύνοδος) στη Γουεντσίτσα, που εμφανίζεται σε έναν πίνακα του Γιαν Ματέικο με τίτλο «Το πρώτο Σέιμ». Ωστόσο, τα πιο σύγχρονα έργα δεν αναφέρονται στη συγκέντρωση της Γουεντσίτσα ως Σέιμ και αντίθετα επικεντρώνονται στις πιο τακτικές εθνικές συγκεντρώσεις που έγιναν γνωστές ως Sejm Walny (Γενικό Σέιμ) ή Sejm Wielki (Μείζων Σέιμ) και χρονολογούνται στον 15ο αιώνα. Ενώ ο Μπάρνταχ συζητάει την αρχή του Sejm Walny επισημαίνει τις εθνικές συνελεύσεις στις αρχές του 15ου αιώνα, ο Γέντρουχ προτιμά, ως «βολικό χρονικό δείκτη», το Σέιμ του 1493, την πρώτη αναφορά της διμερούς συνόδου του πολωνικού κοινοβουλίου (αν και όπως σημειώνεται από τον Σέντλαρ, το 1493 είναι απλώς η πρώτη φορά που μια τέτοια συνεδρία καταγράφηκε σαφώς σε πηγές και η πρώτη συνεδρία δύο σωμάτων μπορεί να είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα). Μέχρι το 1468, τα Σέιμ συγκέντρωναν μόνο τους υψηλόβαθμους ευγενείς και αξιωματούχους, αλλά το Σέιμ του 1468 είδε βουλευτές εκλεγμένους από διάφορες τοπικές περιοχές. Αν και όλοι οι ευγενείς είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στο γενικό Σέιμ, με την αυξανόμενη σημασία των τοπικών σέιμικ τον 15ο αιώνα, έγινε πιο συνηθισμένο για τα σέιμικ να εκλέγουν βουλευτές για το Γενικό Σέιμ. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό μετατόπισε τη σημασία, ιδιαίτερα τη νομοθετική αρμοδιότητα, από τα τοπικά σέιμικ στο Γενικό Σέιμ. Οι δύο θάλαμοι ήταν: Γερουσία υψηλών εκκλησιαστικών και κοσμικών αξιωματούχων, που σχημάτιζε το βασιλικό συμβούλιο. Στα μέσα του 15ου αιώνα αριθμούσαν 73 άτομα. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου, με 81 γερουσιαστές περίπου το 1493-1504 και 95 περίπου το 1553-65. Κάτω βουλή των κατώτερων αξιωματούχων και της γενικής αριστοκρατίας. Αυτός ο αριθμός αυξήθηκε επίσης με την πάροδο του χρόνου, αρχικά κάτω από αυτόν των γερουσιαστών, με 53 βουλευτές περίπου το 1493-1504 και 92 περίπου το 1553-65. Μέχρι την Ένωση του Λούμπλιν (1569), πραγματοποιούνταν σέιμικ στο Κάστρο του Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι, που βρίσκεται στο Πιότρκουφ Τριμπουνάλσκι, μια πόλη που επιλέχθηκε για την εγγύτητά της με τις δύο μεγάλες επαρχίες της Πολωνίας, τη Μείζων Πολωνία και την Ελάσσων Πολωνία. Από το 1493, άλλες τοποθεσίες θα φιλοξενούσαν επίσης τα Σέιμ, κυρίως στην Κρακοβία, όπου πραγματοποιήθηκαν 29 συνεδρίες. Άλλες τοποθεσίες περιελάμβαναν τις Μπρεστ (1653), Μπίντγκοστς (1520), Γεντζέγιουφ (1576), Κάμιεν (1573), Κόουο (1577), Κόρτσιν (1511), Λούμπλιν (1506, 1554, 1566, 1569), Πόζναν (1513), Σαντόμιες (1500, 1519), Τόρουν (1519, 1577) και Βαρσοβία (1556, 1563 και πολλές φορές μετά το 1568). Στα μέσα του 15ου αιώνα, το Γενικό Σέιμ συγκαλούταν περίπου μία φορά το χρόνο. Δεν υπήρχε καθορισμένο χρονικό διάστημα για να συγκληθεί η επόμενη συνεδρία από τον βασιλιά. Εάν το Γενικό Σέιμ δεν πραγματοποιούταν, τα τοπικά σέιμικ θα συζητούσαν για τα τρέχοντα θέματα. | Το Σέιμ του Βασιλείου της Πολωνίας, ή Σέιμ του Στέμματος του Βασιλείου της Πολωνίας (πολωνικά: Sejm Korony Królestwa Polskiego) ή Γενικό Σέιμ (Sejmy Walne, μεταφράζεται ως Γενικό Κοινοβούλιο), ήταν το κοινοβούλιο του Βασιλείου της Πολωνίας. Είχε εξελιχθεί από τον παλαιότερο θεσμό του Curia regis (Συμβούλιο του Βασιλιά) και ήταν ένα από τα πρωταρχικά στοιχεία της δημοκρατικής διακυβέρνησης στην πολωνική κυριαρχία. Αρχικά δημιουργήθηκε το 1386, λειτούργησε επίσημα ως δίαιτα δύο σωμάτων από τον σχηματισμό της Γερουσίας το 1493. Το Σέιμ απαρτίζονταν από μέλη του βασιλικού συμβουλίου ή της αυλής του βασιλιά (την βασιλική αυλή, που έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο), επαρχιακά αξιωματούχους του στέμματος, όπως καστελάνους, βοεβόδες και ανώτερους αριστοκράτες ή άρχοντες (το αριστοκρατικό στοιχείο εκπροσωπούταν από τη Γερουσία, την άνω βουλή), μέλη των αριστοκρατών που δεν κατείχαν θέση αξιωματούχου του στέμματος και εκπροσώπους του δημοτικού συμβουλίου (το δημοκρατικό στοιχείο εκπροσωπούταν από την κάτω βουλή ή το συμβούλιο βουλευτών). Αυτά ήταν τα λεγόμενα τρία κοινοβουλευτικά σώματα: ο βασιλιάς, η γερουσία και η κοινοβουλευτική αίθουσα. Το Σέιμ ήταν ένας ισχυρός πολιτικός θεσμός και από τις αρχές του 16ου αιώνα, ο Πολωνός βασιλιάς δεν μπορούσε να εκδώσει νόμους χωρίς την έγκριση αυτού του σώματος. Το Σέιμ της Πολωνίας και το Σέιμ του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας συγχωνεύθηκαν στο Σέιμ της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας από την Ένωση του Λούμπλιν το 1569. Η διάρκεια και οι συχνότητες των Σέιμ άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου, με τη συνεδρία διάρκειας έξι εβδομάδων να συγκαλείται κάθε δύο χρόνια. Οι τοποθεσίες του Σέιμ άλλαζαν σε όλη την ιστορία. Ο αριθμός των βουλευτών και γερουσιαστών του Σέιμ αυξήθηκε με την πάροδο του χρόνου. Οι αποφάσεις στα Σέιμ αποφασίζονταν με πλειοψηφία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CE%B9%CE%BC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Οσία Μεθοδία | Η Οσία Μεθοδία γεννήθηκε στην Κίμωλο στις 10 Νοεμβρίου του 1861. Γονείς της ήταν ο Ιάκωβος, έμπορος, και η Μαρία Σάρδη, άνθρωποι ευσεβείς και πιστοί στον Θεό. Μάλιστα, μετά τον θάνατο του πατέρα της, η μητέρα της οσίας έγινε και αυτή μοναχή με το όνομα Χριστοδούλη. Η Ειρήνη, έτσι ονομαζόταν η Μεθοδία, δεν ήταν το μόνο παιδί της οικογένειας. Είχε επτά αδέλφια, τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Δεν έχουν διασωθεί πολλά στοιχεία για τα παιδικά της χρόνια. Φαίνεται όμως, ότι από μικρή ηλικία την οσία χαρακτήριζε η σεμνότητα, η αγάπη και η αφοσίωση προς τον Θεό, ήταν "οσμή ζωής εις ζωήν",. Πάντα προσπαθούσε να αποφεύγει καθετί βλαβερό που απομάκρυνε την ψυχή της από τον θείο έρωτα. Επισκεπτόταν πολύ συχνά την εκκλησία καθώς εκεί πίστευε ότι μπορούσε να βρίσκεται πιο κοντά στον Θεό και να βιώνει πιο έντονα και με κατάνυξη τη θεϊκή παρουσία. Ανύπαρκτες εξάλλου είναι οι πηγές στις οποίες γίνεται λόγος για τη μόρφωση και την τυχόν επαγγελματική κλίση της οσίας. Φαίνεται όμως, σύμφωνα με τους βιογράφους της, ότι δεν ήταν μορφωμένη. Γρήγορα διεφάνη η κλίση της προς τον μοναχισμό. Παρόλα αυτά οι γονείς της, όταν Ειρήνη μεγάλωσε και έφτασε σε ηλικία γάμου, την πάντρεψαν με ένα ναυτικό καταγόμενο από το νησί της Χίου. Ο έγγαμος βίος δεν επηρέασε καθόλου τη Μεθοδία η οποία συνέχιζε την ενάρετη ζωή της, παραμένοντας πιστή στον Κύριο και Θεό της. Πολύ σύντομα η οσία έμεινε μόνη της στη ζωή μετά τον χαμό του συζύγου της στις ακτές της Μ.Ασίας όταν ναυάγησε το πλοίο του. Από αυτή τη στιγμή και για την υπόλοιπη ζωή της αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό επιλέγοντας την ασκητική ζωή σ΄ένα μικρό κελί, καθώς το νησί δε διέθετε κοινόβιο μοναστήρι, στο "Μέσα Κάστρο της Κιμώλου. Ο ιερός αυτός τόπος που αποτέλεσε την "εγκλείστρα" της σώζεται μέχρι τις μέρες μας. Μετά από σκληρή και επίπονη δοκιμασία και προετοιμασία η οσία εκάρη μοναχή από τον Αρχιεπίσκοπο Σύρου Μεθόδιο στον ναό της Παναγίας Οδηγήτριας της Κιμώλου και ονομάστηκε Μεθοδία. Από τη στιγμή εκείνη κλείστηκε στο κελί της και έβγαινε μόνο σε ειδικές περιπτώσεις για να προσφέρει βοήθεια σε όσους είχαν την ανάγκη της. Χαρακτηριστικό μάλιστα της φιλανθρωπίας της είναι το γεγονός ότι πολλά από τα αγαθά που της πρόσφεραν οι κάτοικοι του νησιού τα δώριζε στους φτωχούς. Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στην προσευχή, τη νηστεία και την άσκηση χωρίς να δίνει σημασία στο φαγητό και τον ύπνο. Το κρεβάτι της ήταν ξύλινο και ο ύπνος της ελάχιστος.Περνούσε ολόκληρο το βράδυ προσευχόμενη ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού. Σε περιόδους νηστείας όχι μόνο δεν έβγαινε από το κελί της αλλά δε δεχόταν καν επισκέψεις. Μελετούσε το Γεροντικό και τη Φιλοκαλία απαραίτητα βοηθήματα των χριστιανών μοναχών. Παράλληλα όμως επιδιδόταν και σε χειρωνακτική εργασία ράβοντας και πλέκοντας ενδύματα δικά της αλλά και για τους άπορους συμπατριώτες της. Το κελί της έγινε πόλος έλξης και καταφύγιο των συμπατριωτισσών της που προσέρχονταν εκεί και ζητούσαν τη στήριξη και τον φωτισμό της. Εκείνη γεμάτη αγάπη και φιλάνθρωπα αισθήματα προσέφερε, ό,τι μπορούσε, στερούμενη η ίδια. Ο Αγιορείτης μοναχός Μωϋσής ονομάζει το κελί της "φιλόπτωχο ταμείο". Από τη Μαργαρώ, αδελφή της οσίας, έφτασε στις μέρες μας μια επιστολή της η οποία γράφτηκε το 1902 και είχε παραλήπτη τη μικρότερη αδελφή της, την Άννα. Από χέρι σε χέρι κατέληξε στη Θεολόγο και Φιλόλογο ΑΘ.Καραμπέτσου η οποία την παραδίδει προσπαθώντας να διατηρήσει το ύφος και τη διάνοια της οσίας και με κάθε τιμή και σεβασμό στο δικό της αρχικό κείμενο. Σε κάθε γραμμή της επιστολής διαφαίνεται ο πλούτος της ψυχής της, η φροντίδα και ο καλός της λόγος για όλους, συγγενείς και φίλους, αλλά και κάποια στοιχεία για την καθημερινή ζωής της και τα θαύματά της. Σε πολλά σημεία της απευθύνει προτροπές και νουθεσίες στη μικρότερη αδελφή της ενώ ταυτόχρονα της αποκαλύπτει στοιχεία για την κλήση της από τον Θεό. Εκτός από την επιστολή έχουν διασωθεί, αλλά δεν έχουν δημοσιευθεί, δυο συλλογές αυτόγραφων κειμένων της οσίας και φυλάσσονται στο αρχείο της οικογένειας του πρωτοπρεσβύτερου Ιωάννη Σπ. Ράμφου. Στην πρώτη συλλογή συναντάμε εννέα προσευχές με αιτήματά της προς τον Θεό και στη δεύτερη δυο λόγους εκ των οποίων ο τελευταίος δεν ολοκληρώνεται για άγνωστο λόγο. Ο πατήρ Ιωάννης Ράμφος καταγράφει και διασώζει στο αρχείο της οικογένειάς του ένα από τα πολλά θαύματα που αποδίδονται στην οσία Μεθοδία που έλαβε χώρα πριν την αρρώστια και τον θάνατό της. Μετά από ένα χτύπημα στην πόρτα και καθώς η οσία βγήκε στην αυλή του κελιού της νομίζοντας ότι έφτασε η ώρα του όρθρου και είχε καθυστερήσει, είδε την εκκλησία της Οδηγήτριας λουσμένη στο φως. Το όραμα που είδε μπαίνοντας στο εσωτερικό της ήταν άγγελοι να ανεβαίνουν στον ουρανό. Αυτή ήταν και η τελευταία της Λειτουργία. Η ιστορία αυτή αποτελεί ένα πολύ μικρό δείγμα των θαυμάτων που αποδίδονται στην οσία τα οποία σώθηκαν και καταγράφηκαν από τους βιογράφους της. Η θεραπεία της ανιψιάς της Δέσποινας, του πνευματικού της ιερέα Γεωργίου Λογοθέτη, μιας γυναίκας της οποίας δεν αναφέρεται το όνομα και θεραπεύτηκε από καρκίνο στο στήθος και πολλά ακόμη όσο ήταν στη ζωή αλλά και μετά τον θάνατό της. Μάλιστα ο μοναχός Αγιορείτης Μωυσής αλλά και ο Αρχιμ. Εμμ. Καρπάθιος κάνουν λόγο για τη δύναμη που έκρυβε η πίστη και το λάδι από το καντήλι της που δεν έσβηνε και μ΄αυτό άλειφε τους πιστούς ασθενείς της. Η οσία Μεθοδία κοιμήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1908 σε ηλικία 47 ετών. Η αρρώστια της ξεκίνησε από ένα πόνο στο πόδι και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Θεός την κάλεσε κοντά του. Μετά τον θάνατό της το σώμα της διατήρησε την ευκαμψία του κάτι που κατά τη χριστιανική παράδοση παρατηρείται μόνο σε ανθρώπους με αγιασμένο βίο. Τα λείψανά της, μετά την ανακομιδή τους, τοποθετήθηκαν στον ναό του Αγ.Σπυρίδωνα και το 1962 τοποθετήθηκαν στον μικρό ναό που φτιάχτηκε από τον π. Ιωάννη Ράμφο πάνω στα ερείπια του κελιού της απ΄όπου μεταφέρθηκαν στον ναό της Παναγίας Οδηγήτριας στις 6 Οκτωβρίου 1991, την ημέρα ανακηρύξεως της οσίας Μεθοδίας σε Αγία, όπου και βρίσκονται φυλασσόμενα μέχρι σήμερα. Χαρ.Μουστάκα, Συνοπτική ιστορία της νήσου Κιμώλου Ι.Ράμφου, Πρωτοπρεσβύτερου, "Μεθοδία" Κων.Βαστάκη, Πρωτοπρεσβύτερου "Η οσία Μεθοδία της Κιμώλου" Βίος και παράκλησις της Οσίας Μεθοδίας εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη Κανών Παρακλητικός εις την Οσία Μεθοδία εν Κιμώλω, ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου Το κάστρο-ασκητήριο της οσίας Μεθοδίας Σύναξη της Παναγίας της Οδηγήτριας στην Κίμωλο Το κάστρο Κιμώλου, Παρεκκλήσι Οσίας Μεθοδίας, εικόνες 54,55, σελ. 107 | Η Οσία Μεθοδία είναι Αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας που γεννήθηκε και ασκήτεψε στην Κίμωλο στα τέλη του 19ου αιώνα. Η μνήμη της τιμάται στις 5 Οκτωβρίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B5%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CE%B1 |
Φέκντα | Το όνομα αυτό (Phecda), όπως και οι παραλλαγές του Phacd, Phachd, Phad, Phaed, Phekda, Phegda, προέρχεται από την αραβική λέξη Al Fahdh, που σημαίνει «ο Μηρός», καθώς ο αστέρας αυτός βρίσκεται στο πόδι της αρκούδας που υποτίθεται ότι παριστάνει ο αστερισμός του. Σύμφωνα με τον Αλ Μπιρούνι για τους Ινδούς ήταν ο Pulastya, ένας από τους δικούς τους «Επτά Σοφούς», ενώ στην Κίνα ο Φέκντα ήταν γνωστός ως Ke Seuen Ke ή Tien Ke, ένα επιπεδόσφαιρο ή ουρανόσφαιρα (κυκλικός αστρονομικός χάρτης). Ο Φέκντα είναι ένας μέσος αστέρας της Κύριας Ακολουθίας, παρόμοιος με τον Ήλιο μας αλλά σημαντικά θερμότερος. Η επιφανειακή θερμοκρασία του είναι 9.500 K, ενω η μάζα του εκτιμάται ότι είναι 2,7 φορές μεγαλύτερη της μάζας του Ήλιου και η διάμετρός του τρεις φορές μεγαλύτερη, επομένως ο όγκος του είναι 27 φορές μεγαλύτερος από τον όγκο του Ήλιου. Το απόλυτο μέγεθος του Φέκντα είναι +0,36, που αντιστοιχεί σε πραγματική λαμπρότητα 72 φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ήλιου. Ο γ Μεγάλης Άρκτου πλησιάζει το Ηλιακό Σύστημα με ταχύτητα 13 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο (47.000 χιλιόμετρα την ώρα) και εμφανίζει ιδία κίνηση 0,108 δευτερόλεπτο της μοίρας ανά έτος. Η κίνησή του στον χώρο και οι παρόμοιες αποστάσεις δείχνουν ότι συναποτελεί με τους άλλους αστέρες της «κατσαρόλας» ένα πραγματικό χαλαρό ανοικτό αστρικό σμήνος, τη λεγόμενη «Κινούμενη Ομάδα της Μεγάλης Άρκτου». Allen, R.H.: Star Names: Their Lore and Meaning, Dover Publ. 1963 Κατάλογος αστέρων της Μεγάλης Άρκτου | Φέκντα είναι το ιδιαίτερο όνομα του αστέρα γ Μεγάλης Άρκτου (gamma Ursae Majoris, γ UMa), στον αστερισμό Μεγάλη Άρκτος, στη βάση της «κατσαρόλας» που σχηματίζουν οι κυριότεροι αστέρες του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AD%CE%BA%CE%BD%CF%84%CE%B1 |
Χιερόνυμους Φράνκεν Ι | Ο Χιερόνυμους Φράνκεν Ι γεννήθηκε στο Χέρενταλς, γιος του Νικολάες Φράνκεν, ενός ζωγράφου από το Χέρενταλς. Αργότερα, ο πατέρας του εγκαταστάθηκε στην Αμβέρσα και ήταν, πιθανόν, ο πρώτος του δάσκαλος. Οι αδελφοί του, Φρανς Φράνκεν ο πρεσβύτερος και Αμπρόσιους Φράνκεν Ι ήταν και οι δύο επιτυχημένοι ζωγράφοι. Σύμφωνα με τον πρώιμο βιογράφο του 17ου αιώνα Κάρελ φαν Μάντερ, ο οποίος αναφέρεται σε αυτόν χρησιμοποιώντας τρία διαφορετικά ονόματα, Ieroon Francken van Herenthals, Ieroon Vrancks και Ieroon Franck, ο Φράνκεν ήταν μαθητής του Φρανς Φλόρις. Πιθανόν πήγε να εργαστεί με τον Φλόρις κατά τα πρώτα έτη της δεκαετίας του 1560. Δεν είναι σαφές αν ταξίδεψε στην Ιταλία μετά την εκπαίδευσή του στην Αμβέρσα. Το ταξίδι αυτό υπαγορεύεται από ένα έργο του του 1565 που απεικονίζει σκηνή από το Καρναβάλι της Βενετίας (σήμερα στο Μουσείο Σούερμοντ - Λούντβιχ του Άαχεν).Από το 1566 ως το 1572 βρισκόταν στη Γαλλία, όπου ήταν ένας από τους "δασκάλους" που προσλήφθηκαν για να διακοσμήσουν το Ανάκτορο του Φονταινεμπλώ. Ο Κορνέλις Φλόρις, αδελφός του Φρανς Φλόρις, αρχιτέκτονας από την Αμβέρσα, έστειλε τον γιο του στο Παρίσι για να εκπαιδευτεί από τον Χιερόνυμους Φράνκεν Ι.. Ο Χιερόνυμους έγινε "Δάσκαλος" στο Παρίσι το 1570 και Γάλλος πολίτης το 1572. Αυτό δεν τον απέτρεψε από το να επισκέπτεται τακτικά την Αμβέρσα. Το 1571 βρισκόταν στην πόλη για να ολοκληρώσει την Προσκύνηση των Μάγων, πίνακα που είχε μείνει ημιτελής όταν ο Φρανς Φλόρις απεβίωσε το 1570. Το 1574 καταγράφεται και πάλι στην Αμβέρσα Το 1571 συνεργάστηκε με τον μικρό του αδελφό, Φρανς, σε ένα μεγάλο τρίπτυχο με θέμα την Λατρεία των Μάγων (σήμερα στα Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου στις Βρυξέλλες και στο Μπρόμπτον Ορατόρυ του Λονδίνου), το οποίο φέρει το μονόγραμμά του, καθώς και αυτό του μικρότερου αδελφού του, Φρανς. Στο τρίπτυχο οι αδελφοί περιέλαβαν και αυτοπροσωπογραφίες τους σε προφίλ: Ο Χιερόνυμους στην αριστερή πτέρυγα και ο Φρανς στη δεξιά πτέρυγα του τριπτύχου.Από το 1578 ως τον θάνατό του, ο Χιερόνυμους έζησε στο Παρίσι και στο Φονταινεμπλώ. Το 1578 νυμφεύτηκε για δεύτερη φορά. Δεύτερη σύζυγός του ήταν η Φρανσουάζ Μιράιγ (Françoise Miraille), θυγατέρα Ιταλού κεντητή, ο οποίος ήταν, επίσης, οικονόμος της Μαντάμ ντε λα Ρος-συρ-Υόν στην οδό Τουρνόν. Το ζευγάρι απέκτησε επτά παιδιά. Το 1619 τέσσερα από τα παιδιά του καταγράφονται εν ζωή. Η θυγατέρα του Ιζαμπέλλα Φράνκεν έγινε ζωγράφος ιστορικών θεμάτων και ρωπογραφιών. Ο Χιερόνυμους ήταν επιτυχημένος καλλιτέχνης και σύχναζε σε κύκλους της ανώτερης μεσαίας τάξης. Είναι, επίσης, πιθανόν να ασχολήθηκε και με το εμπόριο έργων τέχνης.Ο Χιερόνυμους ονομάστηκε Αυλικός ζωγράφος το 1594. Η θητεία του στη Γαλλική Αυλή είχε ήδη αρχίσει πριν εκείνη την ημερομηνία. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του υπηρέτησε μεγάλο αριθμό βασιλέων και βασιλισσών, όπως η Λουίζα της Λωρραίνης (το 1578, 1587 και 1588), ο Ερρίκος Γ΄ της Γαλλίας (το 1583), η βασιλομήτωρ Αικατερίνη των Μεδίκων (1586, 1600 και 1603) και ο Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας (1603 και 1610), καθώς και τη Μαρία των Μεδίκων το 1603. Προς το τέλος της ζωής του, το 1607, ο Χιερόνυμους έγινε ευγενής και ήταν σε θέση να αναφέρεται στον εαυτό του ως noble homme, peintre du roy (ευγενής, ζωγράφος του βασιλέα). Ο Χιερόνυμους Φράνκεν ήταν ο Δάσκαλος του Άμπραχαμ Μπλούμερτ κατά τη βραχεία παραμονή του Μπλούμερτ στο Παρίσι και στο Φονταινεμπλώ από το 1581 ως το 1583. Ο Χιερόνυμους Φράνκεν ζωγράφισε θρησκευτικά έργα, τα οποία ήταν ιδεαλιστικά και πλήρως ευθυγραμμισμένα με τις προτιμήσεις του 16ου αιώνα. Ζωγράφισε, επίσης, αλληγορικά έργα και ομάδες χορευτών στην Αυλή. Σε συνδυασμό με το έργο του Λοντεβάικ Τούπουτ οι συνθέσεις αυτές με τις μορφές που χορεύουν, τους μουσικούς και τους αυλικούς του Φράνκεν προαναγγέλλουν την εξέλιξη αυτού του είδους ζωγραφικής κατά τον 17ο αιώνα και, ειδικότερα, του έργου του ανεψιού του, Φρανς Φράνκεν του νεότερου.Ζωγράφισε, επίσης, πορτρέτα. Μια αυτοπροσωπογραφία του έχει διασωθεί ενώ συμπεριέλαβε αυτοπροσωπογραφίες σε πολλούς ιστορικούς πίνακές του. Το 1602 δημιούργησε ένα ομαδικό πορτρέτο μεγαλεμπόρων, αξιωματούχων της πόλης και δημοτικών συμβούλων του Παρισιού (άγνωστο πού βρίσκεται σήμερα αυτός ο πίνακας, πιθανόν καταστράφηκε το 1871. Οι πίνακές του έχουν δημιουργηθεί σε κομψό μανιεριστικό ύφος και συνδυάζουν στοιχεία από την Αμβέρσα, την Ιταλία (ειδικότερα από τη Βενετία) και τη Γαλλία, αν και η επίδραση του Φονταινεμπλώ είναι περισσότερο εμφανής.Ο Χιερόνυμους έτυχε μεγάλης αναγνώρισης για τα ανατομικά του σχέδια, όπως επιβεβαιώνεται από τη σειρά χαρακτικών του Φίλιπ Χάλλε, που εκδόθηκε υπό τον τίτλο Instruction et fondements de bien pourtraire. Έκανε, επίσης, σχέδια για χαρακτικά. Ένα υπογεγραμμένο σχέδιο με θέμα Άφετε τα παιδία ελθείν προς με έγινε χαρακτικό από τον Πέιτερ Μπάλντενς, αλλά δεν είναι γνωστά άλλα δικά του χαρακτικά. Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Φλαμανδική ζωγραφική Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hieronymus Francken I στο Wikimedia Commons | Ο Χιερόνυμους Φράνκεν Ι (φλαμανδικά: Hieronymus Francken I ή Hieronymus Francken de Oude, περ. 1540, Χέρενταλς–1610, Παρίσι) ήταν Φλαμανδός ζωγράφος και σημαντικό μέλος της οικογένειας καλλιτεχνών Φράνκεν. Αφού εκπαιδεύτηκε στην Αμβέρσα, δραστηριοποιήθηκε κυρίως στη Γαλλία, όπου έγινε ζωγράφος στη γαλλική Αυλή. Οι συνθέσεις του με κομψές ομάδες μορφών που χορεύουν, μουσικούς και αυλικούς προαναγγέλλουν την ανάπτυξη αυτού του είδους ζωγραφικής κατά τον 17ο αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CE%BD_%CE%99 |
Μάικλ Φίνκε | Έπαιξε τρεις χρονιές με τους Ιλινόις Φάιτινγκ Ιλάιναϊ του Πανεπιστημίου του Ιλινόις στο Ερμπάνα-Σαμπέιν και το 2018, έφυγε για να εισέλθει στο Πανεπιστήμιο του Γκραντ Κάνιον, που βρίσκεται στο Φοίνιξ της Αριζόνα, όπου αγωνίστηκε την περίοδο 2018-19 στο NCAA με τους Γκραντ Κάνιον Άντελοουπς . Αφού δεν επιλέχτηκε στο ντραφτ του NBA του 2019, τη χρονιά 2020-21 πήγε στην Πολωνία για να κάνει την επαγγελματική πρώτη εμφάνισή του στις τάξεις της Λέγκιας Βαρσοβίας για να παίξει στην 1η Πολωνίας και στο Eurocup . Στο εγχώριο πρωτάθλημα, είχε μέσο όρο 11,36 πόντους σε 11 αγώνες και 14,67 πόντους σε 6 παιχνίδια Eurocup. Με την πολωνική ομάδα έπαιξε και 4 προκριματικούς αγώνες στο Basketball Champions League. Τον Δεκέμβριο του 2019, άφησε τον σύλλογο της Βαρσοβίας και υπέγραψε με την Κάλεβ/Κράμο για να παίξει στην 1η Εσθονίας και τη VTB Λίγκα . Στο εγχώριο πρωτάθλημα, είχε μέσο όρο 9,92 πόντους σε 12 αγώνες και 6,38 πόντους σε 8 αγώνες της VTB Λιγκ. Την περίοδο 2020-21, πηγαίνει στην Ολλανδία για να παίξει στην Λέιντεν της 1ης Ολλανδίας, στην οποία έχει μέσο όρο 12,59 πόντους σε 27 παιχνίδια που έπαιξε. Στις 26 Ιουλίου 2021, ο Φίνκε υπέγραψε στον Ηρακλή στην Α1 Εθνική.Στις 24 Σεπτεμβρίου 2021, ο Φίνκε υπέγραψε στον Άρη στην Α1 Εθνική. Βιογραφικό στους Γκραντ Κάνιον Άντελοουπς Βιογραφικό στους Ιλινόις Φάιτινγκ Ιλάιναϊ Στοιχεία του παίχτη στο Realgm.com | Ο Μάικλ Φίνκε (γεννήθηκε στο Σαμπέιν (Ιλινόις), στις 26 Απριλίου 1996 ) είναι Αμερικανός καλαθοσφαιριστής, που παίζει στον Άρη της Α1 Εθνικής. Με ύψος 2,08 μέτρων παίζει στη θέση του πάουερ φόργουορντ . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB_%CE%A6%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%B5 |
Ηλίας Συνοδινός | Ξεκίνησε από το εφηβικό τμήμα του Αιγάλεω το 1975, ύστερα από υπόδειξη των Δημ. Εξωμανίδη και Στ. Μακρή και προωθήθηκε για προπονήσεις με την πρώτη ομάδα την περίοδο 1976-77 με προπονητή το Λάμπη Σεραφείδη, κατακτώντας μάλιστα και τον τίτλο του πρωταθλητή Β΄Εθνικής, με τη λήξη της πρώτης του εκείνης χρονιάς. Συνέχισε στο Αιγάλεω και στην Επαγγελματική Α΄Εθνική το 1977-78, έχοντας προπονητή το Μπέλα Πάλφι. Το ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία πραγματοποιήθηκε στην συνάντηση της 15ης αγωνιστικής, Καστοριάς-Αιγάλεω (3-0), όπου η αθηναϊκή ομάδα είχε αγωνισθεί με ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές, λόγω απεργίας του Π.Σ.Α.Π. Ξανάπαιξε όμως, με τους επαγγελματίες αυτή τη φορά, τη 27η αγωνιστική, στο παιχνίδι Πιερικός-Αιγάλεω 4-0. Κατά το ίδιο διάστημα είχε 4 συμμετοχές στην Εθνική Ομάδα των Νέων, κατακτώντας την πρώτη θέση στο Α΄ Βαλκανικό Κύπελλο Νέων της Τουρκίας που έγινε στη Σμύρνη, έχοντας προπονητή το Στ. Πετρίτση και συμπαίκτες μεταξύ άλλων, τους Λεμονή, Κοκολάκη, Δίντσικο, Σκαρτάδο, Χαλκίδη, Καραγκιοζόπουλο, Κοκολίτσιο, Μακρυωνίτη, Αντωνίου, Χατζηιωαννίδη.Το καλοκαίρι του 1982 δόθηκε δανεικός για ένα χρόνο στον Ατρόμητο Πειραιώς, στη Β΄Εθνική και επέστρεψε στο Αιγάλεω το 1983, συμμετέχοντας και πάλι στην Επαγγελματική Α΄Εθνική για έξι μήνες, ώσπου αποχώρησε τον Δεκέμβριο για τη Χαλκίδα και τη Β΄ Εθνική. Ακολούθως έπαιξε στην Ηλιούπολη, στον Ηλυσιακό, τον Εθνικό Αστέρα και στη Δ' Εθνική με τους ΑΟ Μαλεσίνας (1992-93), Άρη Αγ. Κωνσταντίνου (1993-94) και Α.Ο. Αγίας Παρασκευής (1994-95). Από το 1995 που τερμάτισε την αγωνιστική του καριέρα και για 17 χρόνια ασχολήθηκε με την προπονητική, αναλαμβάνοντας ομάδες της Α΄κατηγορίας Ε.Π.Σ. Αθηνών και της Δ΄Εθνικής. Κέρδισε 5 τίτλους, με Ηλιούπολη, Τερψιθέα, Ηλυσιακό, Ποσειδώνα Γλυφάδας και Διάνα Ηλιούπολης. Ακόμη εργάσθηκε στις ομάδες των Σουρμένων, του Π.Α.Ο. Ρουφ, του Χαραυγιακού, του Χολαργού, της Αγίας Ελεούσας, του Ηφαίστου, του Αστέρα Βάρης και του Αστέρα Ζωγράφου.Τα τελευταία χρόνια είναι ο προπονητής της ομάδας των βετεράνων ποδοσφαιριστών του Αιγάλεω Α.Ο. ("ΣΥ.ΒΕ.Π.Α.Π.") νεκρός σύνδεσμος] Φύλλο εφημερίδας "Αθλητική Ηχώ", της 18 Οκτωβρίου 1978, σελ. 4 Ηλ. Συνοδινός: Ένα νέο αστέρι του Αιγάλεω, συντάκτης Παύλος Γερακάρης | Ο Ηλίας Συνοδινός (γεν. Λόφος Αξιωματικών, Περιστέρι 4 Νοεμβρίου 1960) είναι Έλληνας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, διεθνής με την Εθνική ομάδα των Νέων, που αγωνίζονταν σε όλες τις θέσεις της άμυνας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82 |
Αμπέλια Τρικάλων | Τα Αμπέλια είναι ημιορεινό χωριό στο δυτικοκεντρικό τμήμα του νομού Τρικάλων. Βρίσκονται δυτικά της Καλαμπάκας, στις ανατολικές υπώρειες της κορυφής «Τσολιάσοβο» («Πλαγιά», 1.244 μ.) της νότιας Πίνδου και στην δυτική όχθη του Κλεινοβίτικου ποταμού, πάνω στην επαρχιακή οδό Περτουλίου-Μουργκάνης και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 390. Το χωριό απέχει 37 χλμ. περίπου ΒΔ. των Τρικάλων (μέσω Καστρακίου). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1928 ως Καρούτια και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Κλεινοβού του νομού Τρικάλων. Το 1955 μετονομάστηκε σε Αμπέλια. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Κλεινού και προσαρτήθηκε στον δήμο Κλεινοβού. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Κλεινοβού και προσαρτήθηκε στον δήμο Καλαμπάκας, ο οποίος το 2018 μετονομάστηκε σε δήμο Μετεώρων. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με γεωργικές, υλοτομικές και κτηνοτροφικές εργασίες και μιλούσαν, παλαιότερα, την Βλαχική διάλεκτο. Καλλιεργούνται κυρίως τριφύλλι, καλαμπόκι, σιτηρά και αμπέλια, ενώ στο χωριό υπάρχει γυμνάσιο. Τον Οκτώβριο του 2021, η κακοκαιρία «Μπάλος» προκάλεσε καταστροφές στις καλλιέργειες, λόγω υπερχείλησης του Κλεινοβίτικου ποταμού. Η εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα στο βορειοκεντρικό τμήμα του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1981, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) eetaa.gr https://www.facebook.com/ventergroup.gr/videos/956020978207685/ | Τα Αμπέλια είναι χωριό της τοπικής κοινότητας Κλεινού, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Κλεινοβού, του δήμου Μετεώρων, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Τρικάλων, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών μετά από αυτό το πρόγραμμα. . Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Καλαμπάκας του νομού Τρικάλων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας. Μέχρι το 1955 ο οικισμός ονομαζόταν Καρούτια (τα) . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD |
Οσπεντάλε ντελι Ιννοτσέντι | Η πρόσοψη αποτελείται από εννέα ημικυκλικά τόξα, που ερίδονται σε κίονες σύνθετου ρυθμού. Τα ημικυκλικά τόξα δείχνουν το κτήριο χαμηλό, γήινο· δεν είναι στο επάνω μέρος τους οξυκόρυφα (γοτθικά), καθώς η πρόθεση είναι η αναβίωση της κλασικής αρχαιότητας. Στον χώρο μεταξύ των τόξων υπάρχουν μπλε, γυαλιστερά, από τερακότα μετάλλια με ανάγλυφα μωρά, που σχεδιάστηκαν από τον Αντρέα ντελλα Ρόμπια, ενδεικτικά της λειτουργίας του κτηρίου. Υπάρχει έμφαση στις οριζόντιες γραμμές, επειδή το κτήριο είναι πολύ μακρύ και όχι υψηλό. Επάνω από κάθε ημικυκλική αψίδα, στον 1ο όροφο, υπάρχει ένα ορθογώνιο παράθυρο με ένα τριγωνικό αέτωμα στην κορυφή του. Το κτήριο αποκαλύπτει μία απλή και καθαρή αίσθηση αναλογίας. Το ύψος υ των κιόνων είναι το ίδιο με το μεσοκιόνιο διάστημα και το πλάτος της στοάς, έτσι κάθε δύο κίονες δημιουργούν έναν κύβο. Οι απλές αναλογίες του κτηρίου αντικατοπτρίζουν μία νέα εποχή, αυτήν της κοσμικής εκπαίδευσης και μία αίσθηση μεγάλης τάξης και ακρίβειας. Παρομοίως, το ύψος του κίονα, του τόξου και του θριγκού είναι 2υ, ο θριγκός με τον επάνω όροφο είναι ύψους υ και τα παράθυρα με το αέτωμα είναι υ/2: απλές αναλογίες, όπως είναι κατάλληλο για μία με καθαρό νου κοινωνία. Τα παιδιά μερικές φορές εγκαταλείπονταν σε μία λεκάνη, που βρισκόταν στην μπροστινή στοά. Ωστόσο αυτή η λεκάνη αφαιρέθηκε το 1660 και αντικαταστάθηκε από μία περιστρεφόμενη υποδοχή, για μεγαλύτερη μυστικότητα. Στην υποδοχή υπήρχε μία πόρτα, που έβαζαν το μωρό από έξω· μετά η υποδοχή περιστρεφόταν οριζόντια και έβγαζαν το μωρό μέσα στο κτήριο, χωρίς να φαίνεται ο γονέας. Έτσι επιτρεπόταν στους ανθρώπους να θέτουν τα βρέφη τους ανώνυμα στη φροντίδα του ορφανοτροφείου. Αυτό το σύστημα λειτουργούσε μέχρι το κλείσιμο του νοσοκομείου το 1875. Το Ιδρυτικό Νοσοκομείο κατασκευάστηκε σε διάφορες φάσεις και μόνο η πρώτη φάση (1419–1427) ήταν υπό την άμεση επίβλεψη του Μπρουνελλέσκι. Υπό την επίβλεψή του τέθηκαν τα θεμέλια, ανεγέρθηκαν οι κύριοι τοίχοι, τελείωσε το υπόγειο (με μία κρυφή στοά κάτω από τους χώρους περιπάτου του μοναστηριού) και το κάτω μέρος της στοάς της πρόσοψης. Οι μεταγενέστερες φάσεις πρόσθεσαν τον όροφο (1439), αν και παρέλειψαν τους ψευδοκίονες που ο Μπρουνελλέσκι φαίνεται να είχε οραματιστεί, και επέκτειναν το κτήριο με ένα ακόμη (τυφλό) τόξο προς τα δεξιά της πρόσοψης (νότια) το 1430. Έγχρωμα μετάλλια από τερακότα, έργα του Αντρέα ντελα Ρόμπια, φαίνονται μεταξύ των τόξων, τα λεγόμενα "βρέφη", που τοποθετήθηκαν το 1485. Παρά τη δημοτικότητα αυτών των μεταλλίων, δεν ήταν οι αρχικές προθέσεις του Μπρουνελλέσκι. Αν ήταν, τα μετάλλια θα παρέμεναν κενά. Επίσης αργότερα προστέθηκε ένα τόξο στα αριστερά της πρόσοψης, που οδηγεί σε έναν θολωτό διάδρομο. Δεδομένου ότι η στοά ξεκίνησε πριν από την έναρξη του Νοσοκομείου, αυτό δεν άνοιξε επίσημα μέχρι το 1445. Ο σχεδιασμός του Μπρουνελλέσκι βασίστηκε στην κλασική ρωμαϊκή, την ιταλική ρωμανική και την ύστερη γοτθική αρχιτεκτονική. Η στοά ήταν ένας πολύ γνωστός τύπος κτηρίου, όπως η Στοά των Λογχοφόρων (Loggia dei Lanzi). Όμως η χρήση κυλινδρικών κιόνων με κιονόκρανα κατά τα κλασικά πρότυπα, σε αυτήν την περίπτωση σύνθετου ρυθμού, σε συνδυασμό με ένα επίκρανο ήταν νέα. Επίσης τα ημικυκλικά τόξα και η θολωτή οροφή πίσω τους. Όλα τα αρχιτεκτονικά στοιχεία σμιλεύτηκαν σε γκρίζα πέτρα και προβάλλουν από τη λευκή επιφάνεια των τοίχων. Αυτό το μοτίβο έγινε γνωστό ως pietra serena (ιταλ.: γαλήνια πέτρα). Επίσης νεωτερισμός ήταν η αρμονικές αναλογίες. Το ύψος υ των κιόνων, για παράδειγμα, ήταν ίσο με το μεσοκιόνιο διάστημα (την απόσταση δύο κιόνων), δηλ. αν σχεδιαστεί μία οριζόντια γραμμή κατά μήκος των κιονοκράνων, δημιουργείται ένα τετράγωνο με αυτή, τους κίονες και το δάπεδο. Το ύψος του ημικυκλίου του τόξου είναι υ/2, το μισό αυτού του διαστήματος. Ο θριγκός και ο επάνω όροφος μαζί έχουν ύψος υ (όσο το διάστημα αυτό) και τα παράθυρά του έχουν ύψος υ/2, το μισό αυτού του διαστήματος. Αυτή η επιθυμία για κανονικότητα και γεωμετρική τάξη επρόκειτο να γίνει ένα σημαντικό στοιχείο στην Αναγεννησιακή αρχιτεκτονική. Επάνω από κάθε στήλη υπάρχει ένα κεραμικό μετάλλιο (tondo). Αρχικά προορίζοντο από τον Μπρουνελλέσκιi να είναι κενές κοιλότητες, αλλά περίπου το 1490 ανατέθηκε στην Αντρέα ντελα Ρόμπια να τις συμπληρώσει με ένα ανάγλυφο. Αυτό έχει ένα μωρό σπαργανωμένο. Μερικά από τα μετάλλια είναι ακόμη από τα αυθεντικά, αλλά μερικά είναι αντίγραφα του 19ου αιώνα. Τα διακριτικά της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής βασίζονται σε ένα από ταμετάλλια. Το Ιδρυτικό Νοσοκομείο οριοθετεί την ανατολική πλευρά της Πιάτσα Σαντίσιμα Ανουντσιάτα (Πλατείας του Ευαγγελισμού). Οι άλλες δύο πλευρές της κτίστηκαν αργότερα, για να μιμηθούν τη στοά του Μπρουνελλέσκι. Ώστε η πλατεία δεν σχεδιάστηκε από αυτόν, όπως αναφέρεται μερικές φορές σε οδηγούς. Η δυτική πλευρά, η Λότζια ντεϊ Σέρβι ντι Μαρία, σχεδιάστηκε από τον Αντόνιο ντα Σανγκάλλο τον Πρεσβύτερο το 1520. Κτίστηκε για το Επαιτικό Τάγμα Υπηρέτες της Μαρίας, αλλά σήμερα είναι ένα ξενοδοχείο. Η βόρεια πλευρά της πλατείας οριοθετείται από τη μπαζίλικα ντελα Σαντίσιμα Αννουντσιάτα (βασιλική της Αγιοτάτης Αναγγελίας, δηλ. του Ευαγγελισμού). Αν και το κτήριο είναι πολύ παλαιότερο, η πρόσοψη προστέθηκε το 1601 από τον αρχιτέκτονα Τζοβάννι-Μπαττίστα Κατσίνι. Ο έφιππος ανδριάντας του Φερδινάνδου Α΄ μεγάλου δούκα της Τοσκάνης κατασκευάστηκε από τον διάσημο γλύπτη Τζαμπολόνα και τοποθετήθηκε εκεί το 1608. Η κρήνη προστέθηκε το 1640. Το Οσπεντάλε ντελι Ιννοτσέντι ήταν ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, υπεύθυνο για τη φροντίδα των έκθετων βρεφών. Αντιπροσώπευε τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές απόψεις της Φλωρεντίας κατά την πρώιμη Αναγέννηση. Μπορεί επίσης να εξηγήσει, πώς οι επενδυτές χρησιμοποιούσαν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα της Φλωρεντίας ως τράπεζες ταμιευτηρίου. Μπορεί να μελετηθεί η σχέση μεταξύ φιλανθρωπίας και ιταλικών πόλεων-κρατών, χρησιμοποιώντας το Οσπεντάλε ως περίπτωση μελέτης. Επιπλέον το νοσοκομείο, πέρα από το έργο του, παραμένει ένα σημαντικό δείγμα εκδήλωσης συμπόνιας και μέριμνας. Το Νοσοκομείο ήταν υπεύθυνο για τη φροντίδα των εγκαταλελειμμένων παιδιών και τους παρείχε τη δυνατότητα να επανέλθουν στην κοινωνία. Το πρώτο βρέφος που εγκαταλείφθηκε ήταν στις 5 Φεβρουαρίου 1445, δέκα ημέρες μετά το άνοιγμα. Τα μωρά παραλαμβάνονταν, θηλάζονταν και απογαλακτίζονταν. Διδάσκαλοι είχαν προσληφθεί για να διδάξουν ανάγνωση και γραφή στα αγόρια. Αυτά διδάσκονταν δεξιότητες σύμφωνα με τις ικανότητές τους, ενώ τα κορίτσια στελνόταν σε κυρίες, που τους δίδασκαν ραπτική, μαγειρική και άλλες τέτοιες ασχολίες. Το νοσοκομείο παρείχε προίκα για τα κορίτσια, που είχαν την επιλογή να παντρευτούν ή να γίνουν μοναχές. Στα τέλη του 1520 κτίστηκε μία επέκταση στα νότια, κατά μήκος της Βία ντε' Φιμπιάι. Αυτή ήταν σκόπιμα για γυναίκες, που δεν παντρεύτηκαν, ούτε έγιναν μοναχές. Το 1552 ο Βιτσέντσο Μπορτζίνι τοποθετήθηκε επιθεωρητής (spedalingo) του Νοσοκομείου. Διορίστηκε από τον Κόζιμο των Μεδίκων, μεγάλο δούκα της Τοσκάνης. Η εκπαίδευση που είχε ο Μπορτζίνι ως Βενεδικτίνος μοναχός διαμόρφωσε και τη ζωή των παιδιών στο νοσοκομείο. Ο Μπορτζίνι, μετά από πέντε μήνες που έγινε επιθεωρητής, ζήτησε να ελέγχει τους εργαζόμενους του Νοσοκομείου, για να εξαλείψει τις θηλάστριες που εξαπατούσαν το Νοσοκομείο: Ένα από τα κύρια ζητήματα ήταν ότι ο θηλασμός αύξαινε τον αριθμό των έκθετων βρεφών· κάποιες κατέφευγαν στη σίτιση των βρεφών με αγελαδινό ή κατσικίσιο γάλα. Οι μητέρες μερικές φορές εγκατέλειπαν τα δικά τους παιδιά για να ταΐσουν ένα παιδί από το νοσοκομείο· άλλες άφηναν τα δικά τους παιδιά στο Νοσοκομείο, μετά προσλαμβάνονταν ως θηλάστριες και κατέληγαν να ταΐζουν το δικό τους παιδί με αμοιβή. Επίσης απάτη ήταν το ότι συνέχιζε να καταβάλλεται ο μισθός από το νοσοκομείο, μετά το θάνατο ενός βρέφους. Υπήρχαν τρία κύρια έτη μεγάλης πείνας: 1556–57, 1567 και 1569–70. Αυτό οφείλεται στην ανισορροπία μεταξύ του πληθυσμού και της γεωργικής ικανότητας. Ήταν πολύ δύσκολο να μειωθεί το κόστος τροφίμων και να ελεγχθούν οι υψηλές τιμές των εισαγμένων. Κατά τον 16ο αι. μία αύξηση τού πληθυσμού επηρέασε το Νοσοκομείο, καθώς ανέβηκαν οι τιμές σίτου. Το 1557 υπήρξαν επίσης προβλήματα στη διατήρηση των προμηθειών, καθώς σημειώθηκαν πλημμύρες στην αποθήκη του Νοσοκομείου. Το Νοσοκομείο ταλανιζόταν από οικονομικό χρέος. Το κύριο πρόβλημα ήταν η εξισορρόπηση εξόδων και εσόδων. Ο Κόζιμο και ο Φραντσέσκο είχαν μία ασταθή οργάνωση μεταξύ ιδιωτικής φιλανθρωπίας και οικονομικών και συνεχώς απέσυραν χρήματα. Είχαν χρησιμοποιήσει το Νοσοκομείο ως προσωπική φιλανθρωπική τράπεζα ταμιευτηρίου τους. Το χρέος του νοσοκομείου αυξήθηκε από 300.000 σε 700.000 λίρες, ωστόσο τα ετήσια λειτουργικά του έξοδα ήταν μικρά (100.000 λίρες). Το 75% των χρεών του νοσοκομείου ήταν ποσά οφειλόμενα στους επενδυτές. Οι συνέπειες του χρέους οδήγησαν στην απόλυση κοριτσιών και αγοριών. Ο Μπορτζίνι ζήτησε να δοθούν τα παιδιά σε άτομα υψηλού κύρους, με καλή φήμη. Τα αγόρια απολύοντο στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών. Για τα κορίτσια προσπάθησε να δοθούν σε ευγενείς οικογένειες, και αύξησε την προίκα τους για όσους ήθελαν να τα νυμφευτούν. Οι γυναίκες που δεν έγιναν μοναχές ούτε παντρεύτηκαν, εκπαιδεύτηκαν για το εμπόριο και τη χειρωνακτική εργασία. Σύμφωνα με έναν μελετητή (π. 1961), το κτήριο "θεωρείται η πρώτη καθαρή δομή της Πρώιμης Αναγέννησης." Στο μυθιστόρημα του E.M. Φόρστερ του 1908, Δωμάτιο με θέα, η Λούσυ εκφράζει την προτίμησή της για τα «μωρά του Ντέλλα Ρόμπια» έναντι του Τζόττο στο Κεφάλαιο 2 και αργότερα αγοράζει αρκετές φωτογραφίες με «μερικά μωρά του Ντέλλα Ρόμπια» στο Κεφάλαιο 4. Πέντε αιώνες ιστορίας έκθετων βρεφών στη Φλωρεντία: μεταβαλλόμενα πρότυπα εγκατάλειψης, φροντίδας και θνησιμότητας | Το Νοσοκομείο των Αθώων (ιταλ.: Ospedale degli Innocenti, επίσης γνωστό στην παλaιά διάλεκτο της Τοσκάνης ως Spedale degli Innocenti) είναι ένα ιστορικό κτήριο στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Σχεδιάστηκε από τον Φιλίππο Μπρουνελλέσκι, o οποίος έλαβε την παραγγελία το 1419 από τη Συντεχνία του Μεταξιού (Arte della Seta). Αρχικά ήταν ορφανοτροφείο για έκθετα βρέφη. Θεωρείται ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα της πρώιμης ιταλικής Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Το Νοσοκομείο, που διαθέτει μία στοά με εννέα τόξα προς την Πιάτσα Σαντίσιμα Ανουντσιάτα, κτίστηκε και διευθύνθηκε από την Άρτε ντελα Σέτα της Φλωρεντίας. Η Συντεχνία του Μεταξιού ήταν μία από τις πλουσιότερες της πόλης και, όπως και οι περισσότερες συντεχνίες, ανέλαβε φιλανθρωπικό έργο. Σήμερα το κτήριο στεγάζει ένα μικρό μουσείο Αναγεννησιακής τέχνης με έργα των Λούκα ντελλα Ρόμπια, Σάντρο Μποτιτσέλλι, Πιέρο ντι Κόζιμο και μία Προσκύνηση των Μάγων του Ντομένικο Τζιρλαντάιο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%83%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B5_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9_%CE%99%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9 |
Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο | Το μυθιστόρημα αποτελεί ανασκοπήσεις του συγγραφέα από την παιδική του ηλικία και τις εμπειρίες του κατά την ενηλικίωση στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα στην αριστοκρατική Γαλλία, ενώ σκέφτεται τον χαμένο χρόνο και την απώλεια του νοήματος στον κόσμο. Το μυθιστόρημα άρχισε να παίρνει μορφή το 1909. Ο Προυστ συνέχισε να δουλεύει σε αυτό μέχρι τον θάνατό του το φθινόπωρο του 1922. Ο Προυστ είχε ολοκληρώσει νωρίς τη δομή, αλλά ακόμη και έπειτα την ολοκλήρωση των τόμων, συνέχισε να προσθέτει νέο υλικό και να επεξεργάζεται τον ένα τόμο μετά τον άλλο για δημοσίευση. Οι τέσσερις πρώτοι τόμοι κυκλοφόρησαν ενόσω ο συγγραφέας ήταν εν ζωή και φέρουν τους τίτλους: Από τη μεριά του Σουάν, σε τρία μέρη (Du côté de chez Swann, Grasset, Paris 1913) Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών, σε δύο μέρη (À l'ombre des jeunes filles en fleurs, NRF, Paris 1918) Η μεριά του Γκερμάντ, σε δύο μέρη (Le Côté de Guermantes I et II, NRF, Paris 1921-1922) Σόδομα και Γόμορρα, σε δύο μέρη (Sodome et Gomorrhe I et II, NRF, Paris 1922-1923)Τρεις τόμοι κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατο του συγγραφέα, υπό την επίβλεψη του αδελφού του Ρομπέρ: Η φυλακισμένη (La Prisonnière, NRF, Paris 1923) Η Αλμπερτίν αγνοούμενη (Albertine disparue, Gallimard, Paris 1925· κυκλοφόρησε επίσης με τον τίτλο La Fugitive, Gallimard - La Pléiade, Paris 1954) Ο ανακτημένος χρόνος (Le Temps retrouvé, NRF, Paris 1927)Οι τελευταίοι τρεις τόμοι περιλαμβάνουν παραβλέψεις και αποσπασματικά τμήματα, καθώς βρίσκονταν μόνο σε πρόχειρη μορφή τη στιγμή του θανάτου του συγγραφέα. Το μυθιστόρημα δημοσιεύθηκε στη Γαλλία από το 1913 μέχρι το 1927. Ο Προυστ πλήρωσε για τη δημοσίευση του πρώτου τόμου από τον εκδοτικό οίκο Grasset, αφότου είχε απορριφθεί από τους κορυφαίους εκδότες στους οποίους είχε αποστείλει το χειρόγραφο. Πολλές από τις ιδέες, τα μοτίβα και τις σκηνές είχαν προοικονομηθεί στο ημιτελές μυθιστόρημα του Προυστ Jean Santeuil (1896–1899) — αν και η οπτική και χρήση είναι διαφορετική — και στο ημιτελές υβρίδιο φιλοσοφικού δοκιμίου και ιστορίας Contre Sainte-Beuve (1908–1909). Το μυθιστόρημα επηρέασε σημαντικά τη λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Κάποιοι συγγραφείς προσπάθησαν να το μιμηθούν και άλλοι να το παρωδήσουν. Στην εκατονταετηρίδα του μυθιστορήματος, ο Αμερικανός συγγραφέας Έντμουντ Γουάιτ ανακήρυξε το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο ως «το πιο σεβαστό μυθιστόρημα του 20ού αιώνα». Το μυθιστόρημα άργησε να εμφανιστεί στα Ελληνικά. Την μετάφραση την ξεκίνησε ο Παύλος Ζάννας, τον καιρό που ήταν φυλακισμένος από την Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Από το 1968 και μέχρι τον θάνατό του το 1989, ο Ζάννας είχε ολοκληρώσει την μετάφραση των τεσσάρων πρώτων τόμων και ενός μέρους του πέμπτου τόμου. Η μετάφραση του Ζάννα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ηριδανός στην Αθήνα κατά την περίοδο 1968-1999. Και οι εφτά τόμοι του μυθιστορήματος κυκλοφόρησαν από το 2001 έως και το 2018 από τις αθηναϊκές Εκδόσεις Εστία, σε μετάφραση Παύλου Ζάννα (τόμοι α΄-ε΄) και Παναγιώτη Πούλου (τόμοι ε΄-ζ΄) και επιμέλεια του τελευταίου. Είχαν στο μεταξύ προηγηθεί η μετάφραση του ε΄ τόμου από την Βαρβάρα Νουτοπούλου (Η φυλακισμένη, Ηριδανός, Αθήνα 2003), η μετάφραση του στ΄ τόμου από τον Γιάννη Αγγέλου (Μετά την εξαφἀνιση της Αλμπερτίν, Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1987) και η μετάφραση του ζ΄ τόμου από τους Παντελή Ανδρικόπουλο και Δημήτρη Δημουλά (Ο ξανακερδισμένος χρόνος, Διώνη, Αθήνα 1997). | Το πεζογράφημα Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (Γαλλικά: À la recherche du temps perdu) είναι εφτάτομο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ (1871-1922). Θεωρείται το σημαντικότερο έργο του και είναι γνωστό τόσο για το μέγεθός του (3.200 σελίδες, στην πρώτη γαλλική έκδοση), όσο και για το θέμα της ακούσιας μνήμης, με πιο γνωστό το παράδειγμα του γλυκού που περιγράφεται στην αρχή του πρώτου τόμου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF_%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF |
Βιοφωταύγεια | Το φάσμα των οργανισμών με την ικανότητα βιοφωταύγειας είναι εντυπωσιακά μεγάλο και περιλαμβάνει ταξινομικές μονάδες με τεράστια ποικιλία και διαφορετικότητα. Ξεκινώντας από θαλάσσια βακτήρια και χερσαίους μύκητες (όπως τα μανιτάρια) φτάνει μέχρι κεφαλόποδα και ψάρια. Ενδιάμεσα συναντώνται, στο θαλάσσιο ενδιαίτημα, ομάδες οργανισμών όπως τα δινομαστιγωτά, τα κνιδόζωα (μέδουσες), τα κτενοφόρα, οι πολύχαιτοι, τα μαλάκια, τα καρκινοειδή, τα εχινόδερμα ακόμα και τα σαλάχια ενώ, στο χερσαίο ενδιαίτημα, εντοπίζονται οργανισμοί όπως τα μυριάποδα και τα κολεόπτερα (πυγολαμπίδες). Ωστόσο, παρατηρούνται και κάποιες περιπτώσεις όπου η παραγωγή φωτός από έναν οργανισμό ενώ φαίνεται να γίνεται από τον ίδιο, γίνεται στην πραγματικότητα από βακτήρια ή άλλους μικροοργανισμούς που το άτομο φιλοξενεί σε κοιλότητες και σημεία του σώματός του. Τέτοιες περιπτώσεις είναι συνήθεις σε κάποια γένη ψαριών και κεφαλόποδων (όπως τα καλαμάρια). Τρεις είναι οι ομάδες με ικανότητα βιοφωτισμού που παρατηρούνται συχνότερα από τον άνθρωπο: Οι πυγολαμπίδες, τα δινομαστιγωτά και τα βακτήρια. Ο βασικότερος λόγος είναι η εγγύτητα και ενίοτε η έκταση που εμφανίζεται το φαινόμενο. Για παράδειγμα, τα δινομαστιγωτά είναι υπεύθυνα για την δημιουργία σπάνιων εικόνων στις ακτές και τους κόλπους όπου βρίσκονται σε αφθονία. Με τον κυματισμό ή την ανατάραξη των νερών τα άτομα των δινομαστιγωτών ενεργοποιούνται ελευθερώνοντας ακτινοβολία και δίνοντας στα νερά ένα λαμπερό γαλάζιο χρώμα. Δεν υπάρχουν περιβάλλοντα που να εμποδίζουν την παραγωγή βιοφωτισμού, υπάρχουν όμως περιβάλλοντα που την ευνοούν. Το σκοτάδι είναι, φυσικά, πάντα απαραίτητο ώστε να είναι τα σήματα εμφανή, οπότε τα ωκεάνια βάθη, όπου το φως είναι ελάχιστο ή ακόμα και παντελώς απόν, ευνοούν την ύπαρξη μηχανισμών όπως αυτός του βιοφωτισμού. Αυτό βέβαια δε σημαίνει την απουσία του φαινομένου από τα ρηχά νερά ή την ξηρά τη νύχτα. Η ευρύτερα εξαπλωμένη μέθοδος για την εκπομπή βιοφωτισμού είναι η οξείδωση μορίων χημικών ουσιών που ονομάζονται λουσιφερίνες (luciferins) παρουσία ενζύμων που ονομάζονται λουσιφεράσες (luciferases). Από την αντίδραση αυτή προκύπτει ένα ασταθές μόριο-προϊόν το οποίο σε διάστημα νανοδευτερολέπτων απελευθερώνει τη δεσμευμένη ενέργεια με τη μορφή φωτονίου (δηλαδή φωτός). Οι οργανισμοί έχουν την ικανότητα ελέγχου της διαδικασίας ελέγχοντας την δράση των λουσιφερασών ή φωτοπρωτεϊνών, που είναι επίσης ένζυμα με όμοια δράση. Προκειμένου να ενεργοποιηθούν τα ένζυμα αυτά απαιτείται η σύνδεση τους με ιόντα όπως το Ca2+ και το Mg2+. Ενώ οι τα μόρια των λουσιφερινών είναι παρόμοια στους οργανισμούς και συντηρημένα μεταξύ διαφορετικών φύλων, εντούτοις, τα μόρια των λουσιφερασών διαφέρουν τόσο που αγγίζουν τη μοναδικότητα για ορισμένες ομάδες. Το γεγονός αυτό αποτελεί και στοιχείο της ανεξάρτητης εμφάνισης και εξέλιξης του βιοφωτισμού στους οργανισμούς. Το χρώμα, η ένταση και η διάρκεια του φωτός διαφέρουν και σχεδόν πάντα ελέγχονται πλήρως από τους οργανισμούς που το παράγουν με χημικούς και νευρικούς μηχανισμούς. Όσον αφορά τη διάρκεια, η εκπομπή μπορεί να είναι είτε συνεχής είτε διακοπτόμενη με την συχνότητα να ποικίλει και να παρουσιάζει ακόμα και αναλαμπές με διαφορά από 0,1 μέχρι και 1 δευτερόλεπτα. Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται πλήρης ενζυμικός έλεγχος. Η ένταση του φωτός συνήθως σχετίζεται με την ποσότητα των αντιδρώντων που διαθέτει ο οργανισμός. Το χρώμα είναι και ο πιο σύνθετος παράγοντας. Έχει παρατηρηθεί πληθώρα χρωμάτων στο φάσμα του ορατού φωτός με πολύ συχνό το ιριδίζον γαλαζοπράσινο των 470nm. Η επιλογή του είναι ενεργητική από τους οργανισμούς εξυπηρετώντας διάφορους σκοπούς όπως αναφέρονται παρακάτω. Η επιλογή του γίνεται με την χρήση ουσιών που βρίσκονται στην ίδια περιοχή με την περιοχή παραγωγής του φωτός και έχουν ιδιότητες φωσφορισμού. Έτσι, μετατρέπουν την παραγόμενη ακτινοβολία στο εκάστοτε επιθυμητό χρώμα. Πολλές φορές, είναι το ίδιο το ένζυμο της λουσιφεράσης που μεταβάλει το χρώμα με αλλαγή της αμινοξικής του ακολουθίας, όπως στις πυγολαμπίδες. Οι λόγοι ανάπτυξης του βιοφωτισμού μπορούν να χωριστούν σε τρεις βασικές κατηγορίες: τη θήρευση, την άμυνα και την επικοινωνία. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι μόνο μία η χρήση του. Τονίζεται πως σε ιδανικές σκοτεινές συνθήκες η εκπεμπόμενη ακτινοβολία είναι ορατή σε τεράστιες αποστάσεις, δυσανάλογες με το μέγεθος των οργανισμών που της παράγουν. Το κυνήγι και η εύρεση θηράματος με τη χρήση του βιοφωτισμού παρουσιάζει ενδιαφέρουσες πτυχές ιδιαίτερα στο θαλάσσιο περιβάλλον. Αρχικά, δίνεται η δυνατότητα προσέλκυσης της λείας. Πληθώρα οργανισμών «μαγνητίζονται» από το έντονο φως, ιδιαίτερα σε συνθήκες απουσίας κάποιας άλλης πηγής φωτός. Στα ανήλια βάθη των ωκεανών η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται από ομάδες οστεϊχθύων. Επίσης, υπάρχει η πιθανότητα χρήσης αναλαμπών και ξαφνικών λάμψεων από έναν θηρευτή ώστε να αποπροσανατολίσει και να αποδιοργανώσει τη λεία του όπως το καλαμάρι του γένους Taningia. Η άμυνα και η αποφυγή θήρευσης φαίνεται να παρουσιάζει ακόμα περισσότερες εφαρμογές επίσης στο θαλάσσιο ενδιαίτημα. Μια ξαφνική λάμψη από τη λεία μπορεί να αποπροσανατολίσει έναν θηρευτή, δημιουργώντας σύγχυση και μειώνοντας την ικανότητα όρασης. Ο αντιφωτισμός είναι ακόμα μια εφαρμογή που σκοπεύει στο καμουφλάρισμα των οργανισμών από θηρευτές μεγαλύτερων βαθών που εντοπίζουν της σκιά της λείας τους κοιτώντας προς την επιφάνεια των νερών. Τα φωτοφόρα (τα κύτταρα από όπου εκπέμπεται η ακτινοβολία) βρίσκονται εδώ στην κοιλιακή χώρα των ζώων. Επιπλέον, έχουν καταγραφεί περιπτώσεις όπου η χρήση του βιοφωτισμού χρησιμοποιείται ώστε να προειδοποιήσει για την τοξικότητα του χρήστη και άλλες όπου η λεία στοχεύει στη αποθάρρυνση του θηρευτή να την πλησιάσει και να τη θηρεύσει «αφήνοντας» τον να τραφεί με κομμάτια που συνεχίζουν να ακτινοβολούν ακόμα και μετά την αποκόλληση από τον αρχικό οργανισμό θέτοντας έτσι τον θηρευτή σε ευάλωτη θέση σε σχέση με κάποιον μεγαλύτερο. Τρίτη εφαρμογή είναι η επικοινωνία. Ο βιοφωτισμός εδώ κατέχει θέση περίοπτη στις πυγολαμπίδες κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου και του ζευγαρώματος όπου τα φωτεινά σινιάλα προσελκύουν και γοητεύουν το κατάλληλο ταίρι. Στην περίπτωση της επικοινωνίας η εξειδίκευση είναι και η μεγαλύτερη καθώς πολλές φορές στοχεύει αποκλειστικά στην ενδοειδική υπόστασή της. | Βιοφωταύγεια (ή και βιοφωτισμός) ονομάζεται το φαινόμενο παραγωγής και έκλυσης ορατού φωτός από ζωντανούς οργανισμούς. Η διαδικασία αυτή επιτυγχάνεται μέσω χημικών αντιδράσεων και παρατηρείται σε πληθώρα διαφορετικών οργανισμών όπως βακτήρια, φύκη, μύκητες, ψάρια και έντομα. Το φαινόμενο λαμβάνει χώρα και στο χερσαίο αλλά και στο υδάτινο περιβάλλον με τη θάλασσα να κρατάει τα ηνία και να παρουσιάζει τμήματα όπου η βιοφωταύγεια είναι η κύρια πηγή φωτός (π.χ. μεγάλα βάθη). Η παραγωγή του φωτός γίνεται σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις μέσω οξείδωσης μιας ομάδας χημικών ουσιών που ονομάζονται λουσιφερίνες ή εωσφορίνες (luciferins). Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των επιστημόνων η βιοφωταύγεια αναπτύχθηκε για να εξυπηρετήσει σκοπούς όπως η επικοινωνία, η θήρευση ή η άμυνα των οργανισμών προσφέροντας ορισμένες φορές τρομερά πλεονεκτήματα στους χρήστες του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BF%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1 |
Ζίτα των Βουρβόνων-Πάρμας | Η Ζίτα Μαρία ντέλλε Γκράτσιε Αδελγόνδη Μιχαέλα Ραφαέλα Γραβριέλα Ιωσηφίνα Αντωνία Λουίζα Αγνή ήταν το δέκατο έβδομο παιδί του εκθρονισθέντος Ροβέρτου Α΄ της Πάρμας και της δεύτερης συζύγου του Μαρίας Αντωνίας των Μπραγκάνσα, κόρης του Μιχαήλ Α΄ της Πορτογαλίας. Η Ζίτα πήρε το όνομα της από μια τοπική Ιταλίδα αγία που ζούσε στην Τοσκάνη. Παντρεύτηκε το 1911 τον αρχιδούκα της Αυστρίας Κάρολο, που έγινε διάδοχος του θρόνου μετά τη δολοφονία του θείου του Φραγκίσκου Φερδινάνδου το 1914 και αυτοκράτορας μετά τον θάνατο του μεγάλου θείου του Φραγκίσκου Ιωσήφ (1916). Σε δύο χρόνια εκθρονίστηκαν και εξορίστηκαν στην Ελβετία. Ο σύζυγος της το 1921 έκανε την τελευταία απόπειρα να ξανακερδίσει τον θρόνο της Ουγγαρίας: απέτυχε, εξορίστηκε όλη η οικογένεια στη Μαδέρα, όπου ο Κάρολος σε έναν χρόνο πέθανε. Η Ζίτα καθώς ήταν πιστή Καθολική, αν και έγινε χήρα μόλις 29 ετών, έμεινε πιστή στη μνήμη της συζύγου της για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Παντρεύτηκε τον αρχιδούκα της Αυστρίας Κάρολο σε ηλικία 19 ετών, όταν απλά ήταν ένας πρίγκηπας χωρίς καμιά βλέψη για τον θρόνο, η μοίρα της ζωής τους άλλαξε με την δολοφονία στο Σεράγεβο του θείου του Καρόλου το 1914 και διαδόχου του θρόνου, Φραγκίσκου Φερδινάνδου. Τότε πλέον ήταν βέβαιο ότι ο Κάρολος θα ήταν αυτός που θα διαδεχόταν τον υπερήλικα μεγάλο θείο του αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ, ο οποίος- παρά την μεγάλη ηλικία του- ήταν σε πλήρη πνευματική διαύγεια. Έγινε τελικά το 1916, αλλά ο Φραγκίσκος Ιωσήφ μαζί με τον θρόνο του κληροδότησε τεράστια προβλήματα, αφού οδήγησε την Αυστρία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή σε αρκετά μειονεκτική θέση. Είχε σημαντική επιρροή στον σύζυγο της, τον συνόδευε σε πολλές περιοδείες του στο εξωτερικό που ήταν αναγκασμένος να λείψει πολύ καιρό, ενώ επέδειξε τεράστιο φιλανθρωπικό έργο με φροντίδα στα νοσοκομεία και τους τραυματίες. Ο ίδιος ο αδελφός της Ζίτας, ο Σίξτος είχε παίξει τον ρόλο του μεσολαβητή στις διαπραγματεύσεις με τη Γαλλία για σύναψη ειρήνης με όρους, όπως παραχώρηση Αλσατίας-Λωρραίνης στη Γαλλία, την ανεξαρτησία του Βελγίου και της Σερβίας, την παραχώρηση της Κωνσταντινούπολης στη Ρωσία. Η Γερμανία ήταν ανένδοτη, διότι είχε ελπίδες ακόμη να κερδίσει τον πόλεμο, αλλά ο Σίξτος συνέχισε τις προσπάθειές του. Τελικά όλες οι προσπάθειες για ειρήνη ναυάγησαν, ύστερα από τις σκληρές κατηγορίες του Αυστριακού Υπουργού Εξωτερικών Οττοκάρ Κζερνίν στον Γάλλο πρωθυπουργό Κλεμανσώ για προσπάθειες υπονόμευσης· ο Κζερνίν αποφάσισε να παραιτηθεί. Ο Κάρολος συμφώνησε να υπάρχει μία Ομοσπονδία ανεξάρτητων κρατών, αλλά όλα τα κράτη σταδιακά διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους αποκηρύσσοντας τη δυναστεία των Αψβούργων, κάτι που ανάγκασε τον Κάρολο τελικά να παραιτηθεί. Τα τελικά χτυπήματα ήταν η ανεξαρτησία της Τσεχοσλοβακίας στις 13 Απριλίου 1918, η οριστική συντριβή του Γερμανικού στρατού στην Μάχη της Αμιένης και η αποσκίρτηση του βασιλιά της Βουλγαρίας Φερδινάνδου στις 25 Σεπτεμβρίου 1918 από τη συμμαχία. Εξορίστηκαν αρχικά στην Ελβετία· ο Κάρολος έκανε την τελευταία του απόπειρα το 1921 να επανέλθει στον θρόνο της Ουγγαρίας, που είχε διατηρηθεί τυπικά βασίλειο με αντιβασιλέα τον Μίκλος Χόρτυ. Τελικά ο αντιβασιλιάς αρνήθηκε να βοηθήσει, ενώ οι νικήτριες δυνάμεις απείλησαν με εισβολή στη χώρα. Ο Κάρολος, η Ζίτα και όλα τα παιδιά της εξορίστηκαν στην Πορτογαλική νήσο Μαδέρα. Την επόμενη χρονιά ο Κάρολος, σε μια βόλτα με τον μικρό τους γιο, κρυολόγησε· το κρυολόγημα εξελίχθηκε σε πνευμονία, από την οποία αρρώστησαν τον ίδιο καιρό μαζί με τον Κάρολο πολλά από τα μικρά παιδιά τους. Ο Κάρολος τελικά, που είχε πολύ αδύνατη υγεία τα τελευταία χρόνια, απεβίωσε. Η Ζίτα, ως πιστή σύντροφος, τίμησε τη μνήμη του άνδρα της για όλη την υπόλοιπη ζωή της: δεν έβγαλε ποτέ από πάνω της τα μαύρα ενδύματα. Μετά τον θάνατο του Καρόλου η αυτοκρατορική οικογένεια της Αυστρίας πήγε στην Ισπανία όπου φιλοξενήθηκε από τον Αλφόνσο ΙΓ΄, έμεινε έξι χρόνια το 1929 μετακόμισαν στο Βέλγιο επειδή τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν έρθει σε ηλικία σπουδών. Η Ζίτα συνέχιζε έντονα τις προσπάθειες αποκατάστασης της δυναστείας των Αψβούργων για λογαριασμό των παιδιών της, οι προσπάθειες αυτές τελείωσαν το 1938 με την προσάρτηση της Αυστρίας στη Ναζιστική Γερμανία. Με την εισβολή των Ναζί στο Βέλγιο στις 10 Μαΐου 1940 η Ζίτα και τα παιδιά της δραπέτευσαν στην Πορτογαλία και στην συνέχεια στην Νέα Υόρκη, η Ζίτα έζησε τα χρόνια του πολέμου στο Κεμπέκ, όπου τα τέσσερα μικρότερα παιδιά της σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο Λαβάλ, σε μεγάλη φτώχεια, αλλά τα παιδιά της είχε έντονη πολιτική δράση. Ο Όθων είχε συνεχείς επαφές με τον πρόεδρο Ρούσβελτ, ο Ροβέρτος ήταν ο αντιπρόσωπος των Αψβούργων στο Λονδίνο ενώ ο Λουδοβίκος και ο Φέλιξ υπηρέτησαν στον Αμερικάνικο στρατό. Αργότερα η Ζίτα επανήλθε στην Ευρώπη συγκεκριμένα στο Λουξεμβούργο το 1952 όπου ασχολήθηκε με την φροντίδα της υπέργηρης μητέρας της Μαρίας Αντωνίας που πέθανε το 1959 σε ηλικία 96 ετών. Η Ζίτα δεν μπορούσε να επισκεφτεί την Αυστρία γιατί υπήρχε νόμος που απαγόρευε την είσοδο στην χώρα των Αψβούργων που γεννήθηκαν πριν τις 10 Απριλίου 1919, γι' αυτό δεν μπόρεσε να παραστεί στην κηδεία της κόρης της Αδελαΐδας το 1972. Από το 1982 οι αυστηροί νόμοι κατά της δυναστείας χαλάρωσαν με αποτέλεσμα η υπέργηρη Ζίτα να μπορέσει να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της στην Αυστρία. Με τον σύζυγό της Κάρολο, αυτοκράτορα της Αυστρίας και βασιλιά της Ουγγαρίας & Βοημίας, απέκτησε τέκνα: Όθων 1912-2011, διάδοχος της Αυστρίας. Νυμφεύτηκε τη Ρεγγίνα της Σαξονίας-Μάινινγκεν. Απέκτησαν 7 παιδιά. Αδελαΐδα 1914-1971. Ροβέρτος 1915-1996, αρχιδούκας της Αυστρίας-Έστε. Νυμφεύτηκε το 1953 τη Μαργαρίτα της Σαβοΐας-Αόστης. Απέκτησαν 5 παιδιά. Φέλιξ 1916-2011, αρχιδούκας της Αυστρίας. Νυμφεύτηκε το 1952 την Άννα Ευγενία πριγκίπισσα του Άρενμπεργκ. Απέκτησαν 7 παιδιά. Κάρολος Λουδοβίκος (1918-2007), παντρεύτηκε το 1950 την Γιολάντα του Λίγν. Απέκτησαν 4 παιδιά. Ροδόλφος 1919-2010, παντρεύτηκε το 1953 (1) Ξένια, κόμισσα Τσερνίσεβ-Μπισομπράσοφ, και απέκτησαν 4 παιδιά. Το 1971 (2) την Άννα Γαβριέλα του Βρίντε. Απέκτησαν 1 παιδί. Καρλόττα 1921-1989, παντρεύτηκε το 1956 τον Γεώργιο του Μεκλεμβούργου. Δεν απέκτησαν παιδιά. Ελισάβετ 1922-1993, παντρεύτηκε το 1949 τον Ερρίκο του Λήχτενσταϊν. Απέκτησαν 5 παιδιά. Στις 10 Δεκεμβρίου 2009, Ο κ. Ίβ Λε Σο, Επίσκοπος του Λε Μαν άνοιξε την επισκοπική διαδικασία για την αγιοποίηση της Ζίτα. Η Ζίτα είχε τη συνήθεια να ξοδεύει αρκετούς μήνες κάθε χρόνο στη μητρόπολη του Λε Μαν στο Αββαείο της Αγίας Καικιλίας, όπου τρεις από τις αδερφές της ήταν καλόγριες.Με το άνοιγμα της διαδικασίας της αγιοποίησης, ήταν τελευταία αυτοκράτειρα που έχει αποκτήσει τον τίτλο Υπηρέτης του Θεού. 9 Μαΐου 1892 - 21 Οκτωβρίου 1911: Η Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Ζίτα των Βουρβόνων-Πάρμας 21 Οκτωβρίου 1911 - 21 Νοεμβρίου 1916: Η Αυτοκρατορική και Βασιλική Υψηλότητα Αρχιδούκισσα και Πριγκίπισσα Ζίτα της Αυστρίας, Πριγκίπισσα της Ουγγαρίας και της Βοημίας, Πριγκίπισσα των Βουρβόνων-Πάρμας 21 Νοεμβρίου 1916 - 11 Νοεμβρίου 1918: Η Αυτοκρατορική και Βασιλική Αποστολική Μεγαλειότητα Η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας, Αποστολική Βασίλισσα της Ουγγαρίας 11 Νοεμβρίου 1918 - 14 Μαρτίου 1989: Η Αυτοκρατορική και Βασιλική Αποστολική Μεγαλειότητα Η Αυτοκράτειρα Ζίτα της Αυστρίας, Αποστολική Βασίλισσα της Ουγγαρίας (εκτός της Αυστρίας) Ζίτα, Δούκισσα του Μπαρ (ήταν εγγεγραμμένο στο διαβατήριό της) Ζίτα Αψβούργκ - Λόθρινγκεν (εντός της Αυστρίας) Από τις 10 Δεκεμβρίου 2009: Υπηρέτης του Θεού, σε αναγνώριση της διαδικασίας για την αγιοποίηση | Η Ζίτα των Βουρβόνων-Πάρμας (Zita di Borbone-Parma, 9 Μαΐου 1892 - 14 Μαρτίου 1989) ήταν η σύζυγος του τελευταίου αυτοκράτορα της Αυστρίας Καρόλου Α΄, και η ίδια τελευταία αυτοκράτειρα της Αυστρίας και τελευταία βασίλισσα της Ουγγαρίας και της Βοημίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%82 |
Χέρμπερτ Λάνγκε | Ο Λάνγκε σπούδασε νομική, αλλά απέτυχε να αποκτήσει πτυχίο και εν συνεχεία εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα την 1η Μαΐου 1932. Προσχώρησε στην Sturmabteilung τρεις μήνες αργότερα, και τον επόμενο χρόνο, έγινε μέλος της Σούτσσταφφελ. Στη συνέχεια προσχώρησε στην αστυνομική δύναμη και έγινε αναπληρωτής επίτροπος το 1935. Ο Λάνγκε μπήκε στην Πολωνία με τον Einsatzgruppe Έριχ Νάουμαν (Άινζατσκομαντο) κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Σεπτεμβρίου. Στις 9 Νοεμβρίου 1939, μετά τη νίκη της ναζιστικής Γερμανίας, ο Λάνγκε προήχθη στη θέση του SS-Ούντερστουρμφυρερ (2ος υπολοχαγός) στην κατεχόμενη Πολωνία και ανέλαβε την ευθύνη της Γκεστάπο στο κατεχόμενο Πόζναν. Στις αρχές του 1940 ανέλαβε τη διοίκηση ενός SS-Sonderkommando Lange, που πήρε το όνομά του και ανέλαβε τη δολοφονία ψυχασθενών στην περιοχή Βάρτελαντ (Βιελκοπόλσκα) υπό την κατεύθυνση των διαβόητων αυτουργών του Ολοκαυτώματος, Ερνστ Ντάμζογκ και Βίλχελμ Κόπε. Ο Λάνγκε υπηρέτησε με την Einsatzgruppe VI κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Τάννενμπεργκ. Ήδη από τα μέσα του 1940, αυτός και οι άντρες του ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία περίπου 1.100 ασθενών στην Οβίνσκα, 2.750 ασθενών στο Κόστσιαν, 1.558 ασθενών και 300 Πολωνών στο Ντζιαουντόβο και εκατοντάδων Πολωνών στο Οχυρό VII, όπου εφευρέθηκε ο κινητός θάλαμος αερίων (Einsatzwagen). Τα πρώτα θύματα του νοσοκομείου πυροβολούντουσαν συνήθως στο πίσω μέρος του λαιμού. Η μονάδα, εξοπλισμένη με φορτηγό αερίων, μετακινούνταν ανάμεσα σε νοσοκομεία, μαζεύοντας ασθενείς και σκοτώνοντας τους με μονοξείδιο του άνθρακα.Μετά την προαγωγή του σε SS-Όμπερστουρμφυρερ (1ος υπολοχαγός) στις 20 Απριλίου 1940, η μονάδα του τοποθετήθηκε μόνιμα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σόλνταου. Σε μια ειδική υπόθεση, ο Βίλχελμ Ρέντις προσέλαβε τον Λάνγκε για να σκοτώσει 1.558 ψυχικασθενείς από την Ανατολική Πρωσία για δέκα Ράιχσμαρκ το κεφάλι. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1941, ο Λάνγκε ήταν SS-Χάουπτστουρμφυρερ (αρχηγός) και διορίστηκε διοικητής του στρατοπέδου εξόντωσης του Χέλμνο από τότε τον SS-Στάνταρτενφυρερ, Ερνστ Ντάμζογκ, αρχηγό της Sicherheitspolizei (SiPo) και Sicherheitsdienst (SD) στο Πόζεν (Πόζναν). Κατείχε αυτή τη θέση μέχρι τον Μάρτιο του 1942. Οι κομάντο του είχαν επιφορτιστεί με την εκκαθάριση 100.000 Εβραίων από το Βάρτεγκαου μέσω του Γκέτο του Λοτζ. Τον Απρίλιο του 1942, η μονάδα του Λάνγκε μετονομάστηκε σε SS Sonderkommando Kulmhof και εισήγαγε βελτιώσεις στη διαδικασία δολοφονίας στο Χέλμνο. Ο Λάνγκε κατασκεύασε λάκκους αποτέφρωσης για αντικατάσταση των μαζικών τάφων. Τον διαδέχτηκε ο Χανς Μπότμαν, ο οποίος δημιούργησε το Ειδικό Απόσπασμα Μπότμαν το 1942. Τουλάχιστον 152.000 άνθρωποι (Μπον) σκοτώθηκαν στο στρατόπεδο, αν και η Δυτική Γερμανική δίωξη, επικαλούμενη ναζιστικές προσωπικότητες κατά τη διάρκεια των δικών του Χέλμο (1962–65), επέβαλε κατηγορίες για τουλάχιστον 180.000 θύματα.Με την ολοκλήρωση της αποστολής του το 1942, ο Λάνγκε μεταφέρθηκε στο Κεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ και υπηρέτησε υπό τον Άρτουρ Νέμπε ως αστυνομικός ερευνητής. Μεταφέρθηκε στα Βαλκάνια για να συμμετάσχει σε ναζιστικό πόλεμο ασφαλείας εναντίον φερόμενων αντάρτων. Τον Μάρτιο του 1944, ο Λάνγκε επέστρεψε στο ήδη αδρανές στρατόπεδο θανάτου του Χέλμνο και επανέλαβε τις ενέργειες εκκαθάρισης μετά από αίτημα του Άρτουρ Γκρέιζερ, για τις δέκα τελευταίες μεταφορές γκετοποιημένων Εβραίων. Το 1944, ο Λάνγκε βοήθησε να πιαστούν οι συνωμότες της απόπειρας δολοφονίας του Χίτλερ (συνωμοσία της 20ής Ιουλίου), με αποτέλεσμα την προώθησή του σε SS-Sturmbannführe. Ένας από τους συνωμότες που έκανε ανάκριση ήταν ο Πίτερ Μπίλενμπεργκ. Στο βιβλίο της «Το παρελθόν είναι ο εαυτός μου», η σύζυγός του, Κρίσταμπελ Μπίλενμπεργκ περιγράφει τη δική της ανάκριση από αυτόν.Ο Λάνγκε σκοτώθηκε σε δράση στο Μπέρναου μπάι Μπερλίν κατά τη διάρκεια της Μάχης του Βερολίνου στις 20 Απριλίου 1945. Φρίντλαντερ, Χένρι (1997) [1995]. The Origins of Nazi Genocide: From Euthanasia to the Final Solution. Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας. ISBN 978-0807846759. Μόνταγκ, Πάτρικ (2012). Chelmno and the Holocaust: The History of Hitler's First Death Camp. I.B.Tauris. σελίδες 188–190. ISBN 978-1848857223. | Ο Χέρμπερτ Λάνγκε (γερμανικά: Herbert Lange, 29 Σεπτεμβρίου 1909 - 20 Απριλίου 1945) ήταν Στούρμπανφυρερ της Σούτσσταφφελ και διοικητής του στρατοπέδου εξόντωσης του Χέλμνο μέχρι τον Απρίλιο του 1942, ηγέτης της Ειδικής Ομάδας Λάνγκε των SS που οργάνωσε τη δολοφονία των Εβραίων από το Γκέτο του Λοτζ. Ήταν υπεύθυνος για πολλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου ψυχασθενών στην Πολωνία και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του προγράμματος «Ευθανασίας» Aktion T4. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5 |
2957 Τατσούο | Η μέση διάμετρος του Τατσούο εκτιμάται σε 25,64 ± 2,2 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι K, ενώ το γεωμετρικό άλβεδό του είναι 0,2235 ± 0,043. Ο Τατσούο περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 6 ώρες 49 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Ο Τατσούο (Tatsuo) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,20. Ανακαλύφθηκε το 1934 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά του προς τιμή του Ιάπωνα αστρονόμου Τατσούο Γιαμάντα. | https://el.wikipedia.org/wiki/2957_%CE%A4%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BF |
Γιάννης Καραμούζης | Ήταν κομμουνιστής από τη Μεσσήνη. Μεταξύ άλλων ήταν γραμματέας του ΕΑΜ Μεσσηνίας την περίοδο της Κατοχής. Μαζί με τον επίσης δικηγόρο Βασίλη Μπράβο ήταν οι δύο επικεφαλής της επιτροπής που καταδίκασε αιχμαλώτους ταγματασφαλίτες σε θάνατο στη σφαγή που ακολούθησε μετά τη μάχη του Μελιγαλά το Σεπτέμβριο του 1944. Μετά τα Δεκεμβριανά έφυγε κρυφά από την Μεσσηνία και πήγε στην Αθήνα από όπου μετέβη στο Μπούλκες. Εκεί συμμετείχε στην έκδοση της εφημερίδας «Η Φωνή του Μπούλκες» και ήταν εισηγητής σε διαλέξεις της εκπολιτιστικής ομάδας του ΚΚΕ.Τον Γενάρη του 1948, μαζί με δεκατρία στελέχη του ΚΚΕ (μεταξύ άλλων: Στέφανος Γκιουζέλης, Κώστας Κανελλόπουλος) πέρασε στην Πελοπόννησο με στόχο να οργανώσει τον αγώνα του ΔΣΕ στη περιοχή όπου έγινε επικεφαλής της "Υπηρεσίας Τύπου και Διαφώτισης" η οποία εξέδιδε και την εφημερίδα Ταύγετο. Την άνοιξη του 1949 συνελήφθη αιχμάλωτος πριν προλάβει να αυτοκτονήσει, υπέστη βασανιστήρια και καταδικάστηκε τέσσερις φορές σε θάνατο. Αποκήρυξε τον κομμουνισμό κατά τη διάρκεια της δίκης του και συνεργάστηκε με τις Αρχές,συμμετείχε στην έκδοση της εφημερίδας "Αναβάφτηση" ενώ αποτέλεσε έναν από τους πιο συγκροτημένους εκπροσώπους της δημόσιας εθνικόφρονος ιστοριογραφίας.Ύστερα εργάστηκε ως δικηγόρος και πέθανε στην Αθήνα μετά από ανίατη αρρώστια. Το 1950 δημοσιεύτηκε το δεύτερο βιβλίο του Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά, στο οποίο ερμηνεύει τα γεγονότα της περιόδου της κατοχής διακρίνοντας μεταξύ μιας αρχικής περιόδου, κατά την οποία το ΕΑΜ ήταν «πανεθνική» οργάνωση με ευρεία αποδοχή, και μία δεύτερη, από τα μέσα του 1943 και εξής, οπότε κατά τον Καραμούζη εξελίχθηκε σε ένα τρομοκρατικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Στο σχήμα αυτό, τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούσαν μια «επανάσταση» κατά της «κομμουνιστικής κατοχής» και ο Καραμούζης υπερασπίστηκε τη συγκρότησή τους ως «μία αναγκαία Εθνική άμυνα» και την απόφαση ένταξης στα Τάγματα ως «μεστή Πατριωτικού-Εθνικού περιεχομένου» Να! Γιατί σας πολεμώ: Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του ανθρώπου. Αθήνα. 1949. Πατριώτες και προδότες στο Μωρηά. Τρίπολη: Βιβλιοχαρτοπωλείον «Η Αθηνά». Απρίλιος 1950. Καραμούζης, Γιάννης (1949). Να! Γιατί σας πολεμώ: Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του ανθρώπου. Αθήνα. Κουτσούκαλης, Αλέκος (2011) [²1999]. Το χρονικό μιας τραγωδίας, 1945-1949. Αθήνα: ΔΟΛ. ISBN 978-960-469-941-4. Κωστόπουλος, Τάσος (2005). Η αυτολογοκριμένη μνήμη: τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη. Αθήνα: Φιλίστωρ. ISBN 960-369-082-1. | Ο Γιάννης Καραμούζης (ή Μπάμπης) ήταν δικηγόρος, στέλεχος του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΔΣΕ που αργότερα συνεισέφερε στο στρατόπεδο της ιστοριογραφίας των εθνικοφρόνων και έγινε αντικομμουνιστής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%B7%CF%82 |
Όλγκα Ρομανόφσκαγια | Η Όλγκα ήταν τραγουδίστρια στο Ρωσο-Ουκρανικό συγκρότημα ВИА Гра, από την περίοδο (2006-2007), συνέχισε σόλο καριέρα από το 2007 και έπειτα.Οι VIA Gra είναι υπό τη διεύθυνση του Κονσταντίν Μελάτζε. Οι VIA Gra τραγουδούν στα ρώσικα και, σε σπάνιες περιπτώσεις, στα αγγλικά. Έρικα Γκέρτσεκ (2013-σήμερα) Μίσα Ρομάνοβα (2013-σήμερα) Αναστασία Κοζεβνίκοβα (2013-σήμερα)Αλιόνα Βίνιτσκαγια (2000-2003)Ναντιέζντα Γκρανόφσκαγια (2000-2002)(2002-2006)(2009-2011)Τετιάνα Νάϊνικ (2002)Άννα Σεντοκόβα (2002-2004)Βέρα Μπρέζνιεβα (2003-2007)Σβετλάνα Λομποντά (2004) Αλμπίνα Τζαναμπάγεβα (2004-2012) Χριστίνα Κοτς-Γότλιπ(2006) Όλγα Ρομανόφσκαγια(2006-2007)Μεσέντα Μπαγκαουντίνοβα (2007-2009) Τατιάνα Κοτόβα (2008-2010) Σάντα Δημόπουλος (2011-2012) Γιέβα Μπουσμινά(2010-2012). Η Όλγκα Ρομανόφσκαγια έχει δύο παιδιά. Επίσημος ιστότοπος | Η Όλγκα Σεργκέγεβνα Ρομανόφσκαγια (ουκρανικά: Ольга Сергіївна Романовська, ρωσικά: Ольга Сергеевна Романовская) (γεννήθηκε 22 Ιανουαρίου 1986) είναι Ουκρανή τραγουδίστρια, ηθοποιός, τηλεοπτική παρουσιάστρια, μοντέλο και πρώην μέλος του ρωσο-ουκρανικού γυναικείου συγκροτήματος ΒΙΑ Γκρα (ρωσικά: ВИА Гра, Ουκρανικά: ВІА Гра). Από το 2016 η Όλγα Ρομανόφσκαγια παρουσιάζει το πρόγραμμα «Revizorro» στο κανάλι «Pyatnitsa!» («Παρασκευή!»). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BB%CE%B3%CE%BA%CE%B1_%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1 |
Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου | Το Κομουνιστικό Κόμμα Κύπρου ιδρύθηκε στις 15 Αυγούστου 1926 σε ένα σπίτι στην οδό Βασιλείου Μακεδόνος στη Λεμεσό.Σύμφωνα με δημοσίευα της εφημερίδας Χαραυγής, στα τέλη της δεκαετίας του 1910 εμφανίστηκαν στη Λεμεσό οι πρώτες σοσιαλιστικές ομάδες. Επικεφαλής της πρώτης αυτής ομάδας σοσιαλιστών ήταν οι Γιάγκος Ηλιάδης και Πάνος Φασουλιώτης. Στις αρχές του 1920 μέσα σε αυτές τις σοσιαλιστικές ομάδες εμφανίζονται οι πρώτοι κομμουνιστές. Στην πλειοψηφία τους ήταν υπάλληλοι, κρυφοί κομμουνιστές που προπαγάνδιζαν τα ιδανικά του σοσιαλισμού στη Λεμεσό με αποτέλεσμα να προσεταιριστούν οι πρώτοι εργάτες που στη συνέχεια ηγήθηκαν του κινήματος. Οι πρώτοι πυρήνες λειτουργούσαν συνωμοτικά, έφερναν υλικό μέσω του λιμανιού της πόλης (κυρίως τις εφημερίδες Ριζοσπάστη και τη γαλλική Ουμανιτέ) και δραστηριοποιούνταν μέσα στις συντεχνίες. Προς τα τέλη του 1922 εμφανίστηκε το Κυπριακό Εργατικό Κόμμα (ουσιαστικά ήταν οι προαναφερθέντες πυρήνες), με εκφραστικό όργανο την εφημερίδα Πυρσό, την πρώτη σοσιαλιστική εφημερίδα στην Κύπρο. Κυρίαρχος τότε ήταν ο υπεύθυνος της εφημερίδας, σοσιαλδημοκράτης Πάνος Φασουλιώτης. Οι κομμουνιστές μέσα στους πυρήνες ήταν σε αντίθεση με τον Φασουλιώτη που έβλεπε περισσότερο προς τους Εργατικούς της Βρετανίας. Τον Ιούνιο του 1923 το κόμμα μετονομάστηκε σε Κυπριακό Εργατικό και Αγροτικό Κόμμα. Η διαμάχη των δύο αντιλήψεων μέσα στους πυρήνες γίνεται εμφανής και από τον «Πυρσό». Σταδιακά πληθαίνουν τα υπέρ του κομμουνισμού δημοσιεύματα, αλλά και οι σοσιαλδημοκρατικές τάσεις μέσα από τα κείμενα του Φασουλιώτη. Οι κομμουνιστές απορρίπτουν τη συνεργασία με την αποικιοκρατία, ενώ ο Φασουλιώτης επιμένει στη συνεργασία με το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα για εκπλήρωση του σοσιαλισμού διαμέσου της νομοθετικής οδού. Η σταδιακή επικράτηση των κομμουνιστών γίνεται εμφανής μέσα από τις αλλαγές στον «Πυρσό». Τον Νοέμβριο του 1923 αλλάζει και πάλι η ονομασία του κόμματος σε Κυπριακό Εργατικό και Αγροτικό Κόμμα (Κομμουνιστικό), ενώ γίνεται και διασύνδεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) και τη Γ΄ Διεθνή. Οι πρώτες προσπάθειες για ένταξη στη Γ΄ Διεθνή αποτυγχάνουν.Η τελική επικράτηση των κομμουνιστών μέσα στους πυρήνες επήλθε μετά τις εκλογές στη Βρετανία του 1924, τις οποίες κέρδισε το Εργατικό Κόμμα. Οι πυρήνες, διαμέσου της εφημερίδα, τάχθηκαν υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεγάλης Βρετανίας, ενώ μετά τις εκλογές έστειλαν τότε στην Εργατική κυβέρνηση τα αιτήματά τους, εργατικά και κοινωνικά. Σε αυτό το ιστορικό έγγραφο οι πυρήνες για πρώτη φορά αυτοαποκαλούνται Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου, κάτι που δείχνει την επικράτηση έναντι του Φασουλιώτη. Οι όποιες προσδοκίες του Φασουλιώτη να αντεπιτεθεί εξανεμίστηκαν όταν η Εργατική κυβέρνηση ούτε καν απάντησε στα αιτήματα των Κύπριων σοσιαλιστών. Η διαμάχη τελείωσε οριστικά όταν διαγράφηκε ο Φασουλιώτης, κάτι που σήμαινε και το τέλος του Πυρσού που ήταν υπό το όνομά του. Οι πρώτοι πυρήνες, λειτουργώντας ως υποτυπώδες κόμμα, έχασαν κάποια στελέχη που έφυγαν στο εξωτερικό και εντάχθηκαν στο ΚΚΕ, αλλά ενισχύθηκαν από την κάθοδο του Νίκου Γιαβόπουλου, που όμως με τη σειρά του εξορίστηκε τον Ιούλιο του 1925 από τους αποικιοκράτες για την κομμουνιστκή του δράση. Μετά τη φυγή του στο εξωτερικό την ηγεσία αναλαμβάνει ο Κωνσταντίνος Σκελέας. Η απώλεια του εκφραστικού οργάνου καλύφθηκε από την Πρωτοχρονιά του 1925 με την έκδοση της εφημερίδας Νέος Άνθρωπος.Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Πολίτης, την εποχή εκείνη, όλα τα εργατικά και κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης βρίσκονταν τότε κάτω από την επίδραση της 2ας Διεθνούς. Με την ίδρυση της 3ης Διεθνούς από τον Λένιν το 1924 και την καταγγελία τη 2ας Διεθνούς για οππορτουνιστικές και εθνικιστικές θέσεις, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας μέσω των Ελλήνων και Κυπρίων που ζούσαν στην Αίγυπτο, αποφάσισε να ιδρύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου και να το εντάξει στην 3η διεθνή, κάτω από την άμεση καθοδήγηση του ΚΚΕ.Όπως αναφέρει η Χαραυγή, η όλη ανεπίσημη δράση των πυρήνων ως ΚΚΚ χωρίς συνέδριο και καταστατικό επέβαλλαν την προετοιμασία θέσεων και προγράμματος για την επίσημη εμφάνιση του Κόμματος, για το ιστορικό Ιδρυτικό Συνέδριο. Τον Φεβρουάριο του 1926 γίνεται συνδιάσκεψη στελεχών σε πολύ στενό κύκλο για λόγους ασφαλείας, με στόχο την έγκριση των προκαταρκτικών εγγράφων του Ιδρυτικού Συνεδρίου και πρόγραμμα δράσης. Ακολούθησαν επαφές με το ΚΚΕ. Τον Ιούλιο έρχεται από την Ελλάδα, σταλμένος από το ΚΚΕ, ο Χαράλαμπος Βατυλιώτης (Βάτης) ο οποίος, σε συνεργασία με την προϋπάρχουσα κεντρική επιτροπή του ΚΚΚ προετοίμασε τις εισηγήσεις και τις θέσεις για το ιδρυτικό συνέδριο βασισμένη στα προκαταρκτικά έγγραφα. Το ιδρυτικό συνέδριο έγινε σε σπίτι στην οδό Βασιλείου Μακεδόνος 13. Λόγω της καταδίωξης αποφασίστηκε όπως το ιδρυτικό συνέδριο διεξαχθεί τον Δεκαπενταύγουστο, έτσι ώστε να μην κινήσει υποψίες η σύναξη των κομμουνιστών, λόγω της γιορτής.Σύμφωνα με το ΑΚΕΛ, το ιδρυτικό συνέδριο του KKK υπήρξε το επιστέγασμα μιας διαδικασίας, που είχε αρχίσει στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1920 με την εμφάνιση στην Κύπρο της σοσιαλιστικής ιδεολογίας και των πρώτων κομμουνιστικών πυρήνων. Το KKK ήταν γέννημα των νέων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, που διαμορφώθηκαν στην Κύπρο με την ανάπτυξη του καπιταλισμού στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα. Η εμφάνιση και ανάπτυξη της εργατικής τάξης ήταν το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της εξέλιξης. Η εργατική τάξη ζούσε και εργαζόταν κάτω από άθλιες συνθήκες της πιο άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης από τους Βρετανούς αποικιοκράτες, την ντόπια αστική τάξη, τους τοκογλυφους και τους τσιφλικάδες. Γεννήθηκε η ιστορική αναγκαιότητα ταξικής συνειδητοποίησης, οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων για τα δίκαια και τα δικαιώματα τους. Αυτή την αναγκαιότητα ήρθε να καλύψει με την ίδρυση του το KKK. Επιπλέον, η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία, η ακτινοβολία και η επίδραση της στο παγκόσμιο εργατικό και επαναστατικό κίνημα ήταν ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας που ώθησε στη δημιουργία του KKK. Ο απόηχος της επανάστασης έφτασε και στη Κύπρο. Οι θέσεις του σοσιαλισμού για μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων απαλλαγμένη από κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση και στηριγμένη στην ισότητα, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη συγκίνησαν και κινητοποίησαν τους πρωτοπόρους εργάτες, υπάλληλους, αγρότες, βιοτέχνες και προοδευτικούς διανοούμενους της εποχής. Ιδρυτές αποτέλεσαν οι Χαράλαμπος Βατυλιώτης (Βάτης), Kώστας Χριστοδουλίδης (Σκελέας), Γ. Λεύκης, Χρ. Σαββίδης, Χαρ. Σολομωνίδης, Κατίνα Νικολάου-Τουμάζου, Πλάτωνας Τουμάζου, Κώστας Δράκος, Χριστόδουλος Αρτεμίου, Κλεάνθης Κιουπής, Γιώργος Σολιάτης, Χαράλαμπος Σκαπανέας, Κώστας Ερωτας, Λεωνίδας Χριστοδουλίδης και Αννινος Γεωργίου. Στο Συνέδριο ως εκπρόσωποι της μαθητικής και εργατικής νεολαίας έλαβαν μέρος οι Κυριάκος Κουκουλλής, Μάρκος Μαρκουλλής, Γιώργος Σολομωνίδης, Ευστάθιος Ξυναρής, Μ. Μικελλίδης, ενώ συμμετείχαν επίσης οι γιατροί Νικολαΐδης και Βασιλείου.Το Συνέδριο ενέκρινε το Καταστατικό του Κόμματος και μια σειρά από έγγραφα, ενώ τέλος εξέλεξε Κεντρική Επιτροπή στην ηγεσία της οποίας τέθηκε ο Σκελέας. Οι θέσεις και οι αποφάσεις του ΚΚΚ δημοσιοποιήθηκαν στην εφημερίδα Νέος Άνθρωπος (εκφραστικό όργανο του κόμματος) μεταξύ 18 Σεπτεμβρίου και 24 Δεκεμβρίου 1926. Οι θέσεις και αποφάσεις αυτές ήταν: Μανιφέστο προς τους εργάτες και χωρικούς της Κύπρου Θέσεις για την οικονομική και πολιτική κατάσταση Θέσεις επί του αγροτικού ζητήματος Εισήγηση πάνω στην οικονομική και πολιτική κατάσταση Εισήγηση επί του εκκλησιαστικού ζητήματος Εισήγηση επί του αγροτικού ζητήματος Εισήγηση επί του επαγγελματικού ζητήματος Εισήγηση επί του οργανωτικού ζητήματος Απόφαση επί της δράσης της ΚΕ Απόφαση επί του οικονομικού και πολιτικού ζητήματος Απόφαση επί του επαγγελματικού ζητήματος Απόφαση για το αγροτικό ζήτημα Απόφαση επί του εκκλησιαστικού ζητήματος Απόφαση για το οργανωτικό ζήτημα Απόφαση για το ζήτημα των νέων Απόφαση για την οργάνωση των γυναικών Απόφαση επί του ζητήματος του τύπου του κόμματος Καταστατικό του ΚΚΚ Την εποχή της ίδρυσης του ΚΚΚ η Κύπρος αποτελούσε μέρος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το ΚΚΚ, σύμφωνα με τις θέσεις του, στόχευε στο ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο με απώτερο σκοπό την ανεξαρτησία της Κύπρου.Τα συμπεράσματά του για την πολιτική κατάσταση ήταν η χρεοκοπία του ενωτικού κινήματος (ένωση Κύπρου με την Ελλάδα) και η προσπάθεια της κυβέρνησης για δημιουργία φιλοβρετανικού ρεύματος. Ως άμεσα πολιτικά αιτήματα το κόμμα είχε την καθολική ψηφοφορία, τη δημιουργία πραγματικού κοινοβουλίου με καθολική ψηφοφορία, την κατάργηση του οθωμανικού χρέους, την ελάττωση των φορολογιών, τη στρατιωτική εκκένωση του νησιού, τη δημιουργία ντόπιας πολιτοφυλακής και τον τελικό στόχο της εργατοαγροτικής δημοκρατίας της Κύπρου και την είσοδό της στην Ομοσπονδία Εργατοαγροτικών Δημοκρατιών της Βαλκανικής. Μέσω των υπόλοιπών του αποφάσεων, το ΚΚΚ επικύρωσε τις θέσεις του και τα αιτήματά του πάνω στα ζητήματα που αφορούσαν το εργατικό και το αγροτικό κίνημα. Κάποια από αυτά ήταν η ελευθερία οργανώσεως και η αναγνώριση όλων των Εργατικών Σωματείων χωρίς φορολογία, το οκτάωρο, ή αποζημίωση ή ιατρική περίθαλψη από τις εταιρείες προς τους εργάτες που καθίστανται ανίκανοι προς εργασία λόγω ατυχήματος εν ώρα εργασίας και ανάλογη αποζημίωση προς τις οικογένειές τους σε περίπτωση θανάτου, η αποζημίωση στους υπαλλήλους και εργάτες που απολύονται χωρίς λόγο, η ίδρυση Κυβερνητικής Επαγγελματικής Σχολής προς δωρεάν φοίτηση των φτωχών και η ίδρυση Ταμείου Περιθάλψεως προς αποζημίωση ή ιατρική περίθαλψη των εργατών σε περίπτωση ατυχήματος εν ώρα της εργασίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Για τα εισοδήματα του Ταμείου Περιθάλψεως προτείνουν φορολογία επί των νέων κτιρίων που η αξία τους υπερβαίνει τις 500 στερλίνες, φορολογία επί των σιγαροποιητικών μηχανών που εξουδετερώνουν εργατικά χέρια, φορολογία επί των εισαγόμενων έτοιμων ενδυμάτων, υποδημάτων και διαφόρων άλλων αντικειμένων που κατασκευάζονται και στην Κύπρο και φορολογία επί των δημοσίων θεαμάτων. Ακόμη η προστασία των εργαζομένων γυναικών και των ανήλικων παιδιών, η κατάργηση της φορολογίας επί των ειδών πρώτης ανάγκης, η αντικατάστασή της με φορολογία επί του κεφαλαίου, η κατάργηση του φόρου υποτελείας, η ειδική νομοθεσία για την προστασία των εργατών στα μεταλλεία, η επιβολή φορολογίας επί των εξαγόμενων μεταλλευμάτων και ο τερματισμός της καταδίωξης από την αστυνομία.Στο αγροτικό ζήτημα το ΚΚΚ ζητούσε ίδρυση γεωργικής τράπεζας, απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής περιουσίας προς χάριν των ακτημόνων, κατάργηση της δεκάτης και την αντικατάστασή της με φόρο εισοδήματος, προστασία της κτηνοτροφίας με παραχώρηση δασικών περιοχών, κατάργηση των αγροτικών χρεών κτλ. Η Βρετανική διοίκηση του νησιού είχε ενοχληθεί από τη δράση του ΚΚΚ. Τον Οκτώβριο του 1931 πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη εξέγερση του κυπριακού λαού εναντίων των αποικιοκρατών, γνωστή ως Οκτωβριανά. Το ΚΚΚ αρχικά αιφνιδιάστηκε και αμφιταλαντεύτηκε, δεδομένου ότι επικεφαλής της εξέγερσης ήταν αστοί εθνικιστές. Θεωρούσε ότι εκμεταλλεύονταν τον πόθο του λαού για λευτεριά, ένωση και ευημερία για να προωθούν τα προσωπικά τους συμφέροντα. Στη συνέχεια όμως το κόμμα κάλεσε όλα τα μέλη του να καθοδηγήσουν το λαό σε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Μάλιστα, επιθυμούσε ενιαίο μέτωπο εναντία στην αποικιοκρατία και επισήμανε ότι η διαφορά εθνικιστών (που ήθελαν ένωση με την Ελλάδα) και κομμουνιστών (που υποστήριζαν ανεξάρτητη Κύπρο μέσα σε μια σοσιαλιστική ομοσπονδία των Βαλκανίων) μπορεί να λυθεί μετά την αποχώρηση των Βρετανών. Δεκάδες στελέχη του ΚΚΚ και της Κομμουνιστικής Νεολαίας συμμετείχαν ούτως ή άλλως από την πρώτη στιγμή στις κινητοποιήσεις και μετρούσαν ήδη θύματα. Μάλιστα, αντιπροσωπεία του ΚΚΚ, αποτελούμενη από τον Χαράλαμπο Βατυλιώτη, τον Κ. Κονώνα και τον Τεύκρο Ανθία συναντήθηκε στην Αρχιεπισκοπή με τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Κύριλλο και τους εθνικιστές προκειμένου να επιτευχθεί συνεργασία. Μετά το τέλος της συνάντησης, ο Βατυλιώτης μίλησε σε συγκέντρωση στην Αρχιεπισκοπή, όπου μίλησαν και οι εθνικιστές ηγέτες, καλώντας στο λαό σε αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και δηλώνοντας ότι το ΚΚΚ θα αγωνιστεί για απελευθέρωση των συλληφθέντων διαδηλωτών. Κινήθηκε μάλιστα και προς τους Τουρκοκύπριους της Λευκωσίας για έκδοση κοινής διακήρυξης προκειμένου να τους τραβήξει στην αντιαποικιακή εξέγερση. Στις 25 Οκτωβρίου το ΚΚΚ διοργάνωσε διαδήλωση στην Εργατική Λέσχη Λευκωσίας η οποία διαλύθηκε βίαια από τους αποικιοκράτες. Μετά το τέλος της εξέγερσης, η Βρετανική διοίκηση της Κύπρου καθιστά το ΚΚΚ παράνομο, εξορίζει τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΚ Χαράλαμπο Βατυλιώτη (Βατή) και τον Βοηθό Γενικό Γραμματέα Kώστα Χριστοδουλίδη (Σκελέα) και φυλακίζει άλλα στελέχη του . Μέχρι τη δεκαετία του 1940, το αποδεκατισμένο ΚΚΚ έστρεψε την προσοχή του στη δημιουργία συνδικάτων και στην κατοχύρωση του εργασιακού καθεστώτος των εργαζομένων, με αποκορύφωμα τη δημιουργία της Παγκύπριας Συνδικαλιστικής Επιτροπής (ΠΣΕ) το 1939. Επιπλέον, μέλη του ΚΚΚ που μετανάστευσαν σε Αγγλία και βόρειο Αμερική, συμμετείχαν στις Διεθνείς Ταξιαρχίες στο πλευρό των Ισπανών Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Περίπου 59 Κύπριοι κομμουνιστές πολέμησαν το διδακτορικό καθεστώς του Φράγκο, μεταξύ των οποίων και ο Εζεκίας Παπαϊωάννου, ιστορικό στέλεχος του ΑΚΕΛ.Η χαλάρωση των δικτατορικών μέτρων με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε τη δυνατότητα στους κομμουνιστές να ιδρύσουν με άλλα δημοκρατικά στοιχεία το ΑΚΕΛ το 1941 για νόμιμη δράση. Ανάμεσα στους ιδρυτές τους ΑΚΕΛ υπήρχαν μέλη του ΚΚΚ. Το ΚΚΚ εξακολουθούσε να βρίσκεται στην παρανομία. Το ΚΚΚ και το ΑΚΕΛ συνυπήρχαν μέχρι το 1944, έχοντας τον ίδιο Γενικό Γραμματέα, τον Πλουτή Σέρβα.Το 5ο συνέδριο του ΚΚΚ, τον Νοέμβριο του 1944, αποφάσισε τη συγχώνευση των δύο κομμάτων. Ουσιαστικά διαλύθηκε το ΚΚΚ και η αριστερά στην Κύπρο συνέχισε με μοναδικό εκπρόσωπο το ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ θεωρεί ότι αποτελεί διάδοχο του ΚΚΚ. Πρώτος γενικός γραμματέας του ΚΚΚ ήταν ο Kώστας Χριστοδουλίδης (Σκελέας). Το 1930 επέστρεψε στην Κύπρο ο Χαράλαμπος Βατυλιώτης ο οποίος ανέλαβε γενικός γραμματέας του κόμματος. Το 1931, όπως έχει προαναφερθεί, οι δύο ηγέτες του ΚΚΚ εξορίστηκαν από τους Βρετανούς και το κόμμα κηρύχθηκε παράνομο. Γενικός Γραμματέας ανέλαβε τότε ο Κώστας Κόνωνας. Το 1936, την ηγεσία ανέλαβε ο Πλουτής Σέρβας, ο οποίος παρέμεινε στη θέση του ως το 1944 που το κόμμα διαλύθηκε. Νικόλα, Νικόλας (15 Αυγούστου 2017). «Οι πρωτοπόροι κομμουνιστές έθεσαν τα θεμέλια της ταξικής πάλης» (PDF). Χαραυγή. σελίδες 22–23. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2017. Νικόλα, Νικόλας (15 Αυγούστου 2013). «ΚΚΚ-ΑΚΕΛ: 86 χρόνια αγώνων και θυσιών» (PDF). Χαραυγή. σελίδες 6–7. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2017. Νικόλα, Νικόλας (15 Αυγούστου 2015). «ΚΚΚ-ΑΚΕΛ: 89 χρόνια αγώνων και θυσιών για τον τόπο και το λαό μας» (PDF). Χαραυγή. σελ. 18. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2017. Νικόλα, Νικόλας (15 Αυγούστου 2016). «Οι πρωτοπόροι κομμουνιστές έθεσαν τα θεμέλια της ταξικής πάλης» (PDF). Χαραυγή. σελ. 23. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 14 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2017. Παπαπολυβίου, Πέτρος (16 Απριλίου 2016). «ΑΚΕΛ: Τα πρώτα βήματα (Απρίλιος 1941)». Περί Ιστορίας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2017. Τζιαμπάζης, Κυριάκος (30 Αυγούστου 2016). «Λουλούδι που δεν άνθισε-Η αλήθεια για την ίδρυση του ΑΚΕΛ». Πολίτης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2017. «Ιστορία ΚΚΚ – ΑΚΕΛ». 2014-02-04. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-08-14. https://web.archive.org/web/20170814094043/http://www.akel.org.cy/istoria-kkk-akel/. Ανακτήθηκε στις 2017-08-14. Εκπομπή: Η εξέγερση του Οκτωβρίου 1931 (Ο ρόλος του ΚΚΚ: 24:40 - 33:30 και 40:40 - 47:14) Διάλεξη: Τα Οκτωβριανά του 1931 και η περίοδος της «Παλμεροκρατίας» (Ο ρόλος του ΚΚΚ, η εξορία του Βάτη και η αμφισβήτηση της τύχης του: 28:17 - 46:50) | Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (Κ.Κ.Κ.) ήταν ένα πολιτικό κόμμα της Κύπρου. Ιδρύθηκε το 1926 και διαλύθηκε το 1944, όταν συγχωνεύθηκε με το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Γ.Α.Σ. Καλυβίων Θορικού | Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1994 με πρωτεργάτες τους Δημήτρη Διβάνη, Παναγιώτη Μπιθυμήτρη και Κωνσταντίνα Διαμαντή. Το τμήμα καλαθοσφαίρισης αποτελεί μέλος της Ένωσης Σωματείων Καλαθοσφαίρισης Αττικής. Δήλωσε συμμετοχή για πρώτη φορά σε επίσημο Πρωτάθλημα ακαδημιών το 1995. Το τμήμα ενήλικων ανδρών δημιουργήθηκε το 1997. Την περίοδο 1996-97 ξεκίνησε η δραστηριότητα του τμήματος Γενικής Γυμναστικής. Καλλιεργούνται στοιχεία όπως: rope skipping (σχοινάκια), ακροβατική, ενόργανη, ρυθμική, τραμπολίνο, αεροβική και χορός. Γ.Α.Σ. Καλυβίων Θορικού, επίσημος ιστότοπος. Γ.Α.Σ. Καλυβίων Θορικού, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. Γ.Α.Σ. Καλυβίων Θορικού, επίσημος ιστότοπος του τμήματος τζούντο. Κλειστό Γυμναστήριο Καλυβίων «Αντώνης Τρίτσης», πληροφορίες στον ιστότοπο Gipeda.gr. | Ο Γυμναστικός Αθλητικός Σύλλογος Καλυβίων Θορικού είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην περιοχή Καλύβια Θορικού στην ανατολική Αττική. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1994 και οι αθλητές του αγωνίζονται με χρώματα το μπλε και το κίτρινο. Διατηρεί τμήματα καλαθοσφαίρισης, τζούντο, γυμναστικής και αντισφαίρισης, στα οποία συμμετέχουν αθλητές και αθλήτριες όλων των ηλικιακών ομάδων. Τα τελευταία χρόνια το γασκ προφέρονταν ως γυμναστικος αθλητικός σύλλογος Καλύβια αλλά πέρσι κατάφεραν και λειτουργούν υπό την ονομασία Γυμναστική Ακαδημία Σαρωνικού «Καλύβια» 2016. Τα μαθήματα και οι προπονήσεις των ομάδων όλων των τμημάτων πραγματοποιούνται στο Κλειστό Γυμναστήριο Καλυβίων «Αντώνης Τρίτσηας». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93.%CE%91.%CE%A3._%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%98%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D |
Μπαράγιεβο | Ο Δήμος δημιουργήθηκε το 1956 και αμέσως έγινε διοικητικά μέρος της ευρύτερης περιοχής του Βελιγραδίου. Το 1957 ο κοντινός δήμος Μπελγίνα προσαρτήθηκε στην Μπαράγιεβο, και το 1960 προσάρτησε τα χωριά χωριά Μελγάκ και Βράνιτς). Ο Δήμος στατιστικά χαρακτηρίζεται ως αγροτικός με αυξανόμενο πληθυσμό απογραφή σε απογραφή. 1921: 2.330 1953: 3.361 1971: 3.486 1981: 4.225 1991: 6.093 2002: 8.325 2005: 9.231Πολλοί οικισμοί και χωριουδάκια που ανήκουν στο Μπαράγιεβο μεγαλώνουν και απλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις κάνοντας μία συνεχή οικιστική περιοχή. Mala Prosvetina Enciklopedija, Third edition (1985); Prosveta; ISBN 86-07-00001-2 Jovan Đ. Marković (1990): Enciklopedijski geografski leksikon Jugoslavije; Svjetlost-Sarajevo; ISBN 86-01-02651-6 Srpska porodična enciklopedija, Vol. II (2006); Narodna knjiga and Politika NM; ISBN 86-331-2731-8 Δήμος Μπαράγιεβο Αρχειοθετήθηκε 2012-08-25 στο Wayback Machine. | Η Μπαράγιεβο (σερβικά : Барајево) είναι πόλη της Σερβίας κι ένας από τους 17 δήμους της πόλης του Βελιγραδίου. Ο δήμος καλύπτει μια έκταση 213 τετραγωνικών χλμ και περιλαμβάνει 13 μεγάλους οικισμούς κι πολλούς μικρότερους. Βρίσκεται στο χαμηλό τμήμα της Σουμανδίας, νοτιοανατολικά του Βελιγραδίου, με υψόμετρο που εκτείνεται από 140 έως 364 μέτρα. Το μεγαλύτερο μέρος του δημοτικού εδάφους ανήκει στην λεκάνη απορροής του ποταμού Τουρίγια, παραπόταμο του Πεστάν όπου με τη σειρά του εκβάλλει στον Κολουμπάρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CE%B2%CE%BF |
Τουρκάν Ακιόλ | Η Τουρκάν Ακιόλ γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Κωνσταντινούπολη . Τελείωσε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση της σε διάφορα μέρη της Τουρκίας λόγω του επαγγέλματος του πατέρα της ως υπαλλήλου. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Θηλέων Ερένκιοϊ στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας, το 1947. Η Ακιόλ σπούδασε στην Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας και αποφοίτησε το 1953. Έγινε γιατρός ειδικευμένη στην πνευμονολογία και ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα στο alma mater της. Έγινε επίκουρη καθηγήτρια το 1965 και πλήρης καθηγήτρια το 1970. Μεταξύ 1959 και 1965, η Ακιόλ πραγματοποίησε ακαδημαϊκές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και τις Κάτω Χώρες. Το 1980, η Ακιόλ εξελέγη πρύτανης του Πανεπιστημίου της Άγκυρας, και έγινε και πάλι πρώτη, αυτή τη φορά η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Τουρκίας. Υπηρέτησε σε αυτό το αξίωμα μέχρι το 1982, όταν παραιτήθηκε λόγω διαφωνιών με το Συμβούλιο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Δίδαξε στο πανεπιστήμιο μέχρι το 1983, όταν η Ερντάλ Ινονού την προσκάλεσε να συνιδρύσουν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SODEP). Η Ακιόλ υπηρέτησε τον αντιπρόεδρο του κόμματος. Στις 25 Μαρτίου 1971, διορίστηκε Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης στο υπουργικό συμβούλιο του Νιχάτ Ερίμ, και έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός κυβέρνησης της Τουρκίας. Στις 13 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, παραιτήθηκε από τη θέση της στην κυβέρνηση και επέστρεψε στο πανεπιστήμιο. Η Τουρκάν Ακιόλ εισήλθε στο κοινοβούλιο ως αναπληρωτής της επαρχίας της Σμύρνης μετά τις γενικές εκλογές του 1987. Επέστρεψε στη θέση της ως λέκτορας στο τέλος της νομοθετικής περιόδου το 1991. Το 1992, διορίστηκε υπουργός επικρατείας αρμόδια για τις γυναίκες και τις οικογενειακές υποθέσεις στην κυβέρνηση συνασπισμού του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Το 1993, διορίστηκε πάλι υπουργός στο υπουργικό συμβούλιο της Τανσού Τσιλέρ, της πρώτης γυναίκας πρωθυπουργού της Τουρκίας. Η Ακιόλ πέθανε σε νοσοκομείο στην Άγκυρα στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 σε ηλικία 88 ετών. Θάφτηκε στο Νεκροταφείο Καρσιγιακά μετά τη θρησκευτική κηδεία στο Τζαμί Μάλτεπε. Ήταν μητέρα δύο παιδιών. Υπάρχει ένα νοσοκομείο στην Προύσα, που φέρει το όνομά της. | H Τουρκάν Ακιόλ (12 Οκτωβρίου 1928 - 7 Σεπτεμβρίου 2017) ήταν Τουρκάλα πολιτικός, γιατρός και ακαδημαϊκός. Ήταν η πρώτη τουρκάλα γυναίκα υπουργός κυβέρνησης, και η πρώτη γυναίκα πρύτανης πανεπιστημίου στην Τουρκία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AC%CE%BD_%CE%91%CE%BA%CE%B9%CF%8C%CE%BB |
Angry Birds Στέλλα | Στέλλα, Ροζ σε χρώμα - Ηγέτης του κοπαδιού, η Στέλλα περιγράφεται ως περιπετειώδης, άγριο φιλικό πουλί, γενναία και τολμηρή. Παρόλο που ήταν πολύ αναστατωμένη με την πρώην φίλη της Γκάλε για την αποχώρηση και την προδοσία της τελευταίας στο όνομα της ματαιοδοξίας, εξακολουθεί να θεωρεί την Γκέιλ φίλη της. Ντάλια, καστανή στο χρώμα και πολύ κουκουβάγια στην εμφάνιση - Ο εγκέφαλος ολόκληρου του κοπαδιού και μια έξυπνη εφευρετική εφευρετικότητα, αλλά μερικές από τις εφευρέσεις της συχνά πυρπολούν. Λουκά, γαλάζιο σε χρώμα και παρόμοια εμφάνιση με το Blues στο αρχικό παιχνίδι - Boyish στο κοπάδι και επίσης το νεότερο. Είναι πολύ παιχνιδιάρικο και ευφάνταστο, και, σε αντίθεση με τους άλλους, έχει ελάχιστη ή καθόλου κακή θέληση προς την Γκέιλ αφού η τελευταία έφυγε απ'το κοπάδι. Παπαρούνα, ανοιχτό κίτρινο χρώμα και μοιάζει κάπως με κοκτέιλ - Δυνατό και θορυβώδες, η Πόπη λατρεύει τη μουσική, αλλά ο θόρυβος που κάνει από τα κρουστά της συχνά ενοχλεί τους φίλους της, καθώς η Πόπη απολαμβάνει συχνά το σημείο δεν γνωρίζει τη ρακέτα που κάνει. Γουίλοου, Σκούρο μπλε χρώμα με φτερά που μοιάζουν με dreadlocks (τα περισσότερα από τα οποία είναι κρυμμένα κάτω από το ριγέ καπέλο της, ριγέ) - Πολύ ντροπαλή, ωστόσο, είναι πολύ ταλαντούχος καλλιτέχνης και ειδικεύεται στη ζωγραφική πορτρέτων. Γκέιλ, το σκούρο μωβ πουλί. Επίσης γνωστό ως η κακή πριγκίπισσα. - Ένα εγωιστικό και εξαιρετικά μάταιο πουλί, κάποτε ήταν στενή φίλη της Στέλλα. Άφησε το κοπάδι αφού ανακάλυψε ότι, σε αντίθεση με τους φίλους της, τα γουρούνια ήταν πρόθυμα να την έχουν ως βασίλισσα τους χωρίς ερώτησης και θα της απαντήσει κάθε ιδιοτροπία. Παρά την έξοδο από το κοπάδι, η Γκάλε παραμένει ιδιαίτερα παρακινημένη να κρατήσει την προσοχή των πρώην φίλων της, η οποία συχνά έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το σύμπλεγμα της ανωτερότητάς της. Η Sony Pictures Home Entertainment είναι ο διανομέας DVD για τη σειρά. Angry Birds Στέλλα: Πρώτος Κύκλος (1 Δεκεμβρίου 2015) Angry Birds Στέλλα: Δεύτερος Κύκλος (1 Μαρτίου 2016) Angry Birds Στέλλα στην IMDb | Το Angry Birds Στέλλα είναι μια φινλανδική τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων που βασίζεται σε ολόκληρο το φορητό παιχνίδι όλων των συσκευών Angry Birds Stella που παράγεται από τη Rovio Entertainment. Το πρώτο επεισόδιο, "Ένα πιρούνι στη φιλία", προβλήθηκε στο Toons.TV την 1η Νοεμβρίου 2014. Η σειρά αφηγείται την ιστορία της Στέλλα, μαζί με τους φίλους της Λούκα, οικοδόμος. Γουίλοου, δημιουργικός ζωγράφος και καλλιτέχνης με έργα τέχνης. Πόπη, μιας τρελά δυνατό ντράμερ. και η Ντάλια, ένας επιστήμονας, ένας συνολικός εγκέφαλος και μιά εφευρέτης καθώς παλεύουν να συγκρατήσουν την Γκέιλ, την πρώην φίλη της Στέλλα, Η Βασίλισσα των Γουρουνιών. | https://el.wikipedia.org/wiki/Angry_Birds_%CE%A3%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1 |
Διεθνής Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης | Η FIVB ιδρύθηκε στη Γαλλία τον Απρίλιο του 1947. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, μερικές από τις ευρωπαϊκές εθνικές ομοσπονδίες άρχισαν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της δημιουργίας ενός διεθνούς οργανισμού για το άθλημα του βόλεϊ. Οι αρχικές συζητήσεις οδήγησαν τελικά στη δημιουργία ενός Καταστατικού Κογκρέσου το 1947. Δεκατέσσερις εθνικές ομοσπονδίες που αντιπροσώπευαν πέντε διαφορετικές ηπείρους συμμετείχαν στις συνεδριάσεις όπου, μεταξύ 18 και 20 Απριλίου, η οντότητα διαμορφώθηκε επίσημα, έχοντας ως πρώτο πρόεδρο τον Πωλ Λιμπώ από τη Γαλλία. Ένας από τους κύριους στόχους του Συμβουλίου του 1947 επετεύχθη δύο χρόνια αργότερα με την ίδρυση του πρώτου διεθνούς σημαντικού γεγονότος πετοσφαίρισης, του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Το 1952, διεξήχθη και το αντίστοιχο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα γυναικών. Το 1964, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή ενέκρινε την προσθήκη του αθλήματος της πετοσφαίρισης στο ολυμπιακό πρόγραμμα. Τότε ο αριθμός των εθνικών ομοσπονδιών που συνδέονταν με τη FIVB αυξήθηκε σε 89. Αργότερα, μία νέα διοργάνωση δημιουργήθηκε, ο θεσμός του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το 1991 ουσιαστικά η διοργάνωση μετατράπηκε σε προκριματική φάση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έπειτα από την αποχώρηση του Λιμπώ και την εκλογή του Ρουμπέν Ακόστα Ερνάντες από το Μεξικό, στη θέση του προέδρου το 1984, η FIVB μετέφερε την έδρα της από το Παρίσι της Γαλλίας, στη Λωζάνη της Ελβετίας, ενώ αναβάθμισε το επίπεδο της πολιτικής της για την προώθηση της πετοσφαίρισης σε παγκόσμια βάση. Τα μέτρα που ελήφθησαν προς αυτή την κατεύθυνση, περιλαμβάνουν την καθιέρωση ετήσιων διοργανώσεων πετοσφαίρισης ανδρών και γυναικών (το Γουόρλντ Λιγκ το 1990 και το Γκραν Πρι το 1993), η ένταξη του μπιτς βόλεϊ στο ολυμπιακό πρόγραμμα (1996) και μια σειρά αλλαγών στους κανόνες του παιχνιδιού με σκοπό την ενίσχυση της δημόσιας προβολής. Στις 19 Ιουνίου του 2008, ο Γουέι Τζιζόνγκ από την Κίνας εξελέγη ως ο τρίτος πρόεδρος στην ιστορία της FIVB κατά το 31ο Παγκόσμιο Συνέδριο της FIVB στο Ντουμπάι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Η παράδοση της προεδρίας έλαβε χώρα στις 24 Αυγούστου του 2008 στο Πεκίνο. Από το 2010, οι συνδεδεμένες εθνικές ομοσπονδίες με τη FIVB υπολογίζονται στις 222. Η FIVB έχει μια πολύ περιεκτική και εκτενή διοικητική δομή, που αποτελείται από το Διοικητικό Συμβούλιο (Board of Administration), την Εκτελεστική Επιτροπή (Executive Committee) και τον αριθμό των επιτροπών και των συμβουλίων που ασχολούνται με συγκεκριμένα θέματα πετοσφαίρισης όπως η ιατρική, οι διαιτητές, τα πρωταθλήματα και τα οικονομικών. Η FIVB ηγείται επίσης των πέντε ηπειρωτικών συνομοσπονδιών: Ασιατική Συνομοσπονδία Πετοσφαίρισης (AVC) Συνομοσπονδία Πετοσφαίρισης Νότιας Αμερικής (CSV) Αφρικανική Συνομοσπονδία Πετοσφαίρισης (CAVB) Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Πετοσφαίρισης (CEV) Συνομοσπονδία Πετοσφαίρισης Βόρειας, Κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής (NORCECA)Κάθε ηπειρωτική συνομοσπονδία, με τη σειρά της, ηγείται μιας σειράς εθνικών ομοσπονδιών που βρίσκονται στην περιοχή δράσης της. Παγκόσμιο Κύπελλο Γουόρλντ Λιγκ Παγκόσμιο Γκραν Πρι Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων Πωλ Λιμπώ (1947–1984) Ρουμπέν Ακόστα (1984–2008) Γουέι Τζιζόνγκ (2008–2012) Αρί Γκράτσα (2012–Σήμερα) Το λογότυπο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης έχει εξελιχθεί με το πέρασμα του χρόνου. Η τελευταία μεταβολή στα στοιχεία του έγινε το 2010. Επίσημος ιστότοπος | Η Διεθνής Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης (γαλλικά: Fédération Internationale de Volleyball, FIVB) είναι ο αρμόδιος διεθνής οργανισμός για τα αθλήματα της πετοσφαίρισης και μπιτς βόλεϊ βόλεϊ. Η έδρα της βρίσκεται στη Λωζάνη της Ελβετίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82 |
Βασίλειο της Μαγιόρκας | Το Βασίλειο της Μαγιόρκας περιείχε τις Βαλεαρίδες Νήσους, οι σημαντικότερες ήταν : Μαγιόρκα, Μινόρκα (που κατακτήθηκε αργότερα από τον Αλφόνσο Γ΄), Ίμπιζα και Φορμεντέρα. Ο βασιλιάς επίσης διατηρούσε εδάφη στην απέναντι ηπειρωτική χώρα όπως τις κομητείες του Ρουσιγιόν και της Σερδάνια. Οι υπόλοιπες ηπειρωτικές επαρχίες του βασιλείου βρίσκονταν στην Οξιτανία της νότιας Γαλλίας : η ηγεμονία του Μονπελιέ, η υποκομητεία του Καρλάτ στην Οβέρν και η βαρονία του Ομελά γειτονικά με τη Μονπελιέ. Η πρωτεύουσα του βασιλείου βρισκόταν στην Περπινιάν τη μεγαλύτερη πόλη της κομητείας του Ρουσιγιόν.Ο Ιάκωβος Α΄ δημιούργησε ένα ισχυρό βασίλειο γειτονικά με τους Καπετίδες που κυβερνούσαν τη Γαλλία στα βόρεια και ήταν το ισχυρότερο βασίλειο της εποχής και το μοίρασε στους γιους του. Υπήρχαν όμως πολλές αμφισβητούμενες περιοχές στα σύνορα που θα δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στη συνέχεια, ο Ιάκωβος Α΄ το αναγνώρισε και ανέλαβε να κατακτήσει τη Σερδάνια. Ο Ιάκωβος Α΄ αποφάσισε επίσης να παντρέψει τον γιο του Ιάκωβο με τη Βεατρίκη της Σαβοΐας, κόρη του ισχυρού Αμεδαίου Δ΄ της Σαβοΐας αλλά το σχέδιο δεν είχε επιτυχία. Με τον θάνατο του Ιακώβου Α΄, ο δεύτερος γιος του Ιάκωβος Β΄ της Μαγιόρκας αποφάσισε να μην δώσει όρκο υποτέλειας στον μεγαλύτερο αδελφό του αλλά τα εσωτερικά προβλήματα και οι ταραχές στο βασίλειο του τον ανάγκασαν τελικά να υποχωρήσει. Με τη «Συνθήκη του Αναγκνί» (1279) ο Ιάκωβος ορκίστηκε υποτέλεια στον Πέτρο Γ΄ της Αραγωνίας και τον αναγνώρισε κυρίαρχο, δεν μπορούσε να κρατήσει ο ίδιος υψηλή αυλή και θα έπρεπε να πάει στην Καταλωνία για να δώσει όρκο υποτέλειας στον βασιλιά της Αραγωνίας. Η Συνθήκη ένωσε ουσιαστικά τα δυο βασίλεια στο Στέμμα της Αραγωνίας υπό την απόλυτη καταργούσε του Αραγωνέζου βασιλιά, καταργούσε την ανεξαρτησία των δυο βασιλείων που ήταν η επιθυμία του πατέρα τους σύμφωνα με τη διαθήκη του. Η έλλειψη νόμων και βασιλικής αυλής στο βασίλειο της Μαγιόρκας οδήγησε γρήγορα στην εξασθένιση και τη διάλυση του αφού δεν υπήρχε τίποτα να το διατηρήσει πέρα από τον θεσμό του βασιλιά. Ο Ιάκωβος Β΄ δεν μπόρεσε να ανεχθεί αυτή την κατάσταση, στη Σταυροφορία της Αραγωνίας που ακολούθησε (1284 - 1295) συμμάχησε με τον πάπα Μαρτίνο Δ΄ και τον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο τον Τολμηρό εναντίον του αδελφού του. Οι Γάλλοι είχαν μερικές επιτυχίες στην αρχή αλλά στη συνέχεια οι Αραγωνέζοι τους συνέτριψαν με τον Ρουτζέρο ντι Λαούρια ενώ η επιδημία δυσεντερίας αποδεκάτισε τον στρατό τους, θύμα της ήταν και ο ίδιος ο Γάλλος βασιλιάς Φίλιππος Γ΄ (1295). Ο Πέτρος Γ΄ ήταν ο μεγάλος νικητής αλλά πέθανε αμέσως μετά, ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Αλφόνσος Γ΄ της Αραγωνίας κατέκτησε όλα τα νησιά των Βαλεαρίδων από τον θείο του (1285), κατέκτησε και τη Μουσουλμανική Μινόρκα (1286). Ο Αλφόνσος Γ΄ μετέφερε φυλακισμένους στην Αραγωνία τη σύζυγο και τους γιους του θείου του, ανάμεσα τους και τον μελλοντικό βασιλιά Σάντσο της Μαγιόρκας. Ο μικρότερος αδελφός και διάδοχος του Αλφόνσου Γ΄ Ιάκωβος Β΄ της Αραγωνίας με τη «Συνθήκη του Αναγκνί» (1295) ελευθέρωσε τον Σάντσο και τον αδελφό του και αναγνώρισε ξανά τον θείο του Ιάκωβο Β΄ βασιλιά της Μαγιόρκας. Τον Σάντσο διαδέχθηκε (1324) ο ανιψιός του Ιάκωβος Γ΄ της Μαγιόρκας σε ηλικία 9 ετών με ένα συμβούλιο στο οποίο ήταν πρόεδρος ο θείος του Φίλιππος της Μαγιόρκας. Ο Ιάκωβος Β΄ της Αραγωνίας εξακολουθούσε να διεκδικεί το βασίλειο της Μαγιόρκας επειδή ισχυριζόταν ότι του είχε υποσχεθεί ο Σάντσο τη διαδοχή σε περίπτωση που δεν έκανε δικά του παιδιά. Ο Φίλιππος την επόμενη χρονιά πέτυχε επιδέξια την παραίτηση του Ιακώβου Β΄ από κάθε διεκδίκηση στον θρόνο της Μαγιόρκας χάρη σε κάποιο μεγάλο δάνειο που πήρε την εποχή που επιτέθηκε στη Σαρδηνία και έπρεπε να αποπληρώσει. Μετά την παραίτηση του Ιακώβου Β΄ σταμάτησαν προσωρινά οι Αραγωνέζικες απειλές και δεν ακολούθησε νέα οικονομική κρίση που θα απειλούσε σοβαρότερα το βασίλειο. Ο Ιάκωβος Γ΄ ακολούθησε πολιτικές παρόμοιες με αυτές της Αραγωνίας, βρέθηκε σε πόλεμο με τη Δημοκρατία της Γένοβας (1329 - 1336) που του έφερε τεράστιες οικονομικές απώλειες. Τα προβλήματα με την Αραγωνία εμφανίστηκαν ξανά, ο Αλφόνσος Δ΄ της Αραγωνίας γιος του Ιακώβου Β΄ ζήτησε από τον Ιάκωβο Γ΄ να του δώσει όρκο υποτέλειας αλλά εκείνος το αρνήθηκε με τον ισχυρισμό ότι ένας βασιλιάς δεν μπορεί να δηλώνει υποτέλεια σε άλλον βασιλιά. Ο γιος του Αλφόνσου Δ΄ Πέτρος Δ΄ της Αραγωνίας απαίτησε ξανά όρκο υποτέλειας (1324) αλλά ο Ιάκωβος το αρνήθηκε ξανά και ο Πέτρος αποφάσισε να κατακτήσει τις Βαλεαρίδες, τον Μάιο του 1343 επιτέθηκε στις Βαλεαρίδες και την επόμενη χρονιά (1344) στη Ρουσιγιόν και τη Σερδάνια. Ο Ιάκωβος Γ΄ κράτησε μόνο τις Γαλλικές κτήσεις, τις οποίες πούλησε στον Γάλλο βασιλιά (1349), επιτέθηκε στη Μαγιόρκα αλλά ηττήθηκε και σκοτώθηκε (25 Οκτωβρίου 1349). Το βασίλειο της Μαγιόρκας ενσωματώθηκε από τότε οριστικά στο Στέμμα της Αραγωνίας. Την απώλεια του βασιλείου της Μαγιόρκας ακολούθησαν νέες μεγάλες συγκρούσεις όπως ο Εκατονταετής πόλεμος, νέοι πόλεμοι με τους Μαυριτανούς και ο προσπάθειες της Δημοκρατίας της Γένοβας να μετατρέψει τις Βαλεαρίδες σε δορυφορική επαρχία. Το πρώην βασίλειο της Μαγιόρκας που βρισκόταν ανάμεσα στα μεγάλα βασίλεια της Γαλλίας και της Αραγωνίας δεν μπορούσε να μείνει ουδέτερο, νέοι φόροι επιβλήθηκαν στους κατοίκους για να ανταποκριθούν στα πολεμικά έξοδα. Κατάλογος βασιλέων της Μαγιόρκας Στέμμα της Αραγωνίας Bisson, T.N., (1986) The Medieval Crown of Aragon, Oxford University press, Νέα Υόρκη. Σάντσο της Μαγιόρκας | Το Βασίλειο της Μαγιόρκας ιδρύθηκε από τον Ιάκωβο Α΄ της Αραγωνίας που ονομάστηκε Ιάκωβος ο Κατακτητής. Μετά τον θάνατο του μεγαλύτερου γιου του Αλφόνσου της Αραγωνίας (1222 - 1260) από την πρώτη του σύζυγο Ελεονώρα της Καστίλης, ο Ιάκωβος αποφάσισε να συντάξει τη διαθήκη του (1262) και να μοιράσει το βασίλειο στους μικρότερους γιους του με τη δεύτερη σύζυγο του Γιολάνδη της Ουγγαρίας. Ο μεγαλύτερος Πέτρος Γ΄ της Αραγωνίας κληρονόμησε μετά τον θάνατο του πατέρα του (1276) το Στέμμα της Αραγωνίας και έμεινε γνωστός ως «Πέτρος ο Μέγας», ο μικρότερος Ιάκωβος Β΄ της Μαγιόρκας το Βασίλειο της Μαγιόρκας. Ο Πέτρος Γ΄ ανάγκασε τον μικρότερο αδελφό του να ορκιστεί υποτέλεια, ο τίτλος του βασιλιά της Μαγιόρκας εξακολουθούσε να υπάρχει μέχρι την οριστική ένωση των Βαλεαρίδων με την Ισπανία (1715). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B1%CF%82 |
Γιώργος Νταλάρας | Ο Γιώργος Νταλάρας ξεκίνησε το 1965 σε ηλικία 15 χρονών, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας στο πάλκο "Στου Στελλάκη", με τον βετεράνο Στέλιο Περπινιάδη και τον γιο του Βαγγέλη στο Χαϊδάρι. Ο Βαγγέλης Περπινιάδης, φίλος του πατέρα του Λουκά Νταράλα, βλέποντας τα φωνητικά χαρίσματα του έφηβου ακόμα Γιώργου, προσπάθησε να τον βοηθήσει να μπει στη δισκογραφία. Του έγραψε μάλιστα και δύο τραγούδια και του πρότεινε να τα ηχογραφήσουν σ΄ ένα στούντιο στα Εξάρχεια. Ο 17χρονος Γ. Νταλάρας καθώς πηγαίνει στο στούντιο την ημέρα που θα ηχογραφούσαν τα τραγούδια, δύο άρματα μάχης είχαν σταθμεύσει προς το μέρος της Στουρνάρη. Προς την άλλη κατεύθυνση επικρατούσε η ίδια εικόνα. Ήταν Παρασκευή 21 Απριλίου 1967, η ημέρα που η στρατιωτική χούντα κατέλαβε την εξουσία, γεμίζοντας το κέντρο της Αθήνας με τανκς. Έτσι λοιπόν δεν κατάφερε να πάει στο στούντιο. Η ηχογράφηση ματαιώθηκε και δεν γράφτηκαν ποτέ αυτά τα τραγούδια. Από την αυτοβιογραφία του Βαγγέλη Περπινιάδη μαθαίνουμε ότι αυτά τα δύο τραγούδια ήταν το "Μπροστά στα σκαλοπάτια σου" ένα κανταδορίστικο χασάπικο και το "Πάντα σε φίλους πίστευα" ένα ζεϊμπέκικο. Πέντε μήνες αργότερα ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι από την εταιρία "Αυλός" του Γ. Περγαντή. Η "Προσμονή" σε μουσική του Βασίλη Αρχιτεκτονίδη και σε στίχους Παναγιώτη Καλαποθαράκου ηχογραφήθηκε το 1967 σε ένα μικρό στούντιο στην οδό Μασσαλίας, που είναι πάροδος της Σόλωνος. Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών, αλλά κόπηκε αμέσως και όχι τυχαία από τη λογοκρισία των συνταγματαρχών. Οι στίχοι ήταν καθαρά πολιτικοί:"Πότε η καμπάνα του λαού / του γερο-Μακρυγιάννη / λεύτερο χώμα κι ουρανό / για όλους θα σημάνει" Όπως έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, το όνομα του πατέρα του διευκόλυνε σημαντικά τα πρώτα του βήματα και του άνοιξε πόρτες. Άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορα λαϊκά μαγαζιά παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας με ονόματα όπως την Καίτη Γκρέυ, τον Νίκο Καλλέργη και άλλους. Λίγο αργότερα, ο Σπύρος Ζαγοραίος, αδελφικός φίλος του πατέρα του, καλεί το Μάκη Μάτσα στο μαγαζί του στην Πλάκα για να ακούσει τον Νταλάρα. Ο Μάτσας ενθουσιάζεται και ο Γιώργος υπογράφει την ίδια εβδομάδα το πρώτο του συμβόλαιο συνεργασίας στη "ΜΙΝΟΣ". Ένα συμβόλαιο και μία συνεργασία που κράτησε από το 1968 έως το 2005. Το 1969, μετά από κάποιες συμμετοχές σε δίσκους με τραγούδια των Λοΐζου, Μητσάκη κ.α., ηχογραφεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τραγούδια των Σταύρου Κουγιουμτζή, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Γρηγόρη Φούντα, Γιώργου Μητσάκη σε στίχους Κουγιουμτζή, Άκου Δασκαλόπουλου, Δημήτρη Ιατρόπουλου και Κώστα Βίρβου. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του πρώτου δίσκου, τον οποίο ηχογράφησε σε ηλικία 20 χρόνων, ήταν το "Πού ΄ναι τα χρόνια" και το "Ο ουρανός φεύγει βαρύς" τα οποία ακούγονται μέχρι σήμερα. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του πρώτου αυτού δίσκου συνεργάστηκε με την ήδη καταξιωμένη τότε Μαρινέλλα στο "Στορκ" για 3 χρόνια. Με αυτό τον τρόπο η Μαρινέλλα σύστησε στο κοινό τον Γ. Νταλάρα.Το 1970 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Να ΄τανε το 21", εξ ολοκλήρου με τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή. Από αυτόν το δίσκο ξεχώρισαν κομμάτια όπως το "Νά ΄τανε το 21", "Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά", "Μ΄ έκοψαν, με χώρισαν στα δυο" και "Κάπου νυχτώνει". Ακολούθησε η συνεργασία με τον Μάνο Λοΐζο, που μεταξύ άλλων απέδωσε τραγούδια όπως το "Αχ χελιδόνι μου", το "Έχω ένα καφενέ", το "Πάνε να πεις", το "Μάνα δεν φυτέψαμε", το "Δέκα παλικάρια", όλα σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Μακρά υπήρξε επίσης και η συνεργασία του με τον Απόστολο Καλδάρα. Χαρακτηριστικά δείγματα της δουλειάς τους είναι οι δίσκοι "Μικρά Ασία", που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1972 και ο "Βυζαντινός Εσπερινός" το 1973, στους οποίους συμμετείχε και η Χάρις Αλεξίου, αλλά και μερικά σκόρπια λαϊκά τραγούδια όπως η "Φαντασία" και το "Αχ ο μπαγλαμάς". Η κυκλοφορία του δίσκου "Μικρά Ασία" συνέπεσε με την επέτειο των 50 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή. Η ηχογράφηση των "Λιανοτράγουδων της πικρής πατρίδας" του Μίκη Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου με λαϊκή ενορχήστρωση σφραγίζουν την επιστροφή στη Δημοκρατία 1974. Δημιουργούνται τραγούδια σταθμοί όπως "Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις", "Εδώ το φως", "Κουβέντα με ένα λουλούδι", "Το κυκλάμινο", "Καρτέρεμα" κ.α. Τα "Λιανοτράγουδα" ηχογραφήθηκαν για πρώτη φορά στο Παρίσι από τη Μαρία Φαραντούρη το 1972 και δεύτερη φορά στην Αθήνα κρυφά (λόγω της δικτατορίας) με τον Γιώργο Νταλάρα και την Άννα Βίσση, που τότε έκανε την πρώτη της εμφάνιση. Δύο χρόνια μετά, το 1976, ηχογραφούν δύο τραγούδια ("Κόκκινο τριαντάφυλλο" και "Εκείνος ήταν μόνος") στη μνήμη του Αλέκου Παναγούλη. Τα τραγούδια αυτά κυκλοφόρησαν σε δισκάκι 45 στροφών, αλλά αργότερα συμπεριληφθήκαν και σε μεγάλους δίσκους. Μέχρι σήμερα έχει ηχογραφήσει περίπου 90 προσωπικούς δίσκους (που έχουν ξεπεράσει τα 18.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο), ενώ συμμετέχει (ως ερμηνευτής, μουσικός, παραγωγός) σε περισσότερους από 140 δίσκους άλλων καλλιτεχνών. (Αναλυτικός κατάλογος της δισκογραφίας του εδώ) Κατάλογος Δισκογραφίας Μερικοί δίσκοι-σταθμοί στην πορεία του Νταλάρα είναι: "Μικρά Ασία", "Στα ψηλά τα παραθύρια", "50 Χρόνια Ρεμπέτικο", "Οι Μάηδες οι ήλιοι μου", "Τα Τραγούδια μου", "Latin", "Ζωντανή Ηχογράφηση στο Αττικόν", "Ζωντανή ηχογράφηση στην Ιερά Οδό I-II", "George Dalaras & The Israel Philharmonic Orchestra", "Αφιέρωμα στο Βασίλη Τσιτσάνη", "Μεσόγειος" Η κυκλοφορία του δίσκου "Μικρά Ασία" (1972) αποτελεί σταθμό για την ελληνική δισκογραφία, καθώς με 50.000 πωλήσεις θεωρείται ως ο πρώτος “χρυσός δίσκος” στην Ελλάδα. Ο δίσκος "50 Χρόνια Ρεμπέτικο" (1975) μέσα σε λίγους μόνο μήνες από την κυκλοφορία του, καθιέρωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον όρο "πλατινένιος δίσκος" με περισσότερες από 500.000 πωλήσεις. Προφανώς αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πουλούσαν οι παλαιότεροι δίσκοι άλλων καλλιτεχνών (Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Τσιτσάνη κλπ). Ωστόσο μέχρι τότε δεν είχαν καθιερωθεί οι απονομές των πλατινένιων. Το ρεκόρ πωλήσεων κατέχει ο δίσκος "Τα Τραγούδια μου" (1983) με περισσότερες από 700.000 πωλήσεις, ο οποίος εξακολουθεί να πουλάει ακόμα, καθιστώντας τον έναν από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας όλων των εποχών. Ακολουθεί ο δίσκος "Λάτιν (Latin)" (1987) με 650.000 πωλήσεις κι ο δίσκος "Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς" (1989) ο οποίος ξεπέρασε πολύ γρήγορα τις 270.000 πωλήσεις. Κατά καιρούς, ο Γ. Νταλάρας έχει γράψει αρκετά δικά του τραγούδια κι ορχηστρικά. Τα περισσότερα εκ των οποίων, δεν έχουν δισκογραφηθεί ποτέ. Τα χρησιμοποίησε μόνο σε συγκεκριμένες ζωντανές εμφανίσεις, αλλά και σε συγκεκριμένες ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές. Συνθέσεις του ίδιου στη δισκογραφία είναι τα τραγούδια: "Ορχηστρικό" από τον δίσκο "Ζωντανές ηχογραφήσεις" (1987). "Στο ίδιο έργο θεατές" σε στίχους Αντώνη Ανδρικάκη και τραγουδούν ο Γ. Νταλάρας με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, από τον δίσκο "Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν" (1991). "Καλωσόρισμα" σε στίχους του Πάνου Κατσιμίχα, από τον δίσκο "Υπάρχει λόγος" (1992). Στο τραγούδι τραγουδάει ο Γ.Νταλάρας με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα. "Για τα τραγούδια και εγώ φταίω" (1993) σε στίχους του Γιάννη -Μπαχ- Σπυρόπουλου από τον ομώνυμο δίσκο. Το τραγουδάει μόνος του και κατά κάποιο τρόπο οι στίχοι του αναφέρονται στην καριέρα του ίδιου του Γ. Νταλάρα. "Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν" σε μουσική του ίδιου και του Μάνου Ξυδού και σε στίχους του Μάνου Ξυδού από τον δίσκο "Νυχτερινός περίπατος στην Ιερά Οδό" (1996). Το τραγούδι το ερμηνεύει ο ίδιος μαζί με τους Πυξ Λαξ, ενώ έχει συμπεριληφθεί και σε άλλους δίσκους ηχογραφημένο ζωντανά. "Φτερωτό μου τραγουδάκι" σε στίχους του Κώστα Φασουλά. Το τραγουδάει μόνη της η Ελένη Τσαλιγοπούλου στον δίσκο "Στην εποχή του ονείρου" (1998). "Όλα γραφτήκανε για σένα" σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου από τον δίσκο-βιβλίο "Σπάει το ρόδι" (2006). Το τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας μαζί με τη Χαρούλα Αλεξίου. "Τα τραγούδια που 'χω γράψει" σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου από τον δίσκο-βιβλίο "Πάντα κάτι μένει" (2008). Το τραγούδι το τραγουδάει ο Χρήστος Θηβαίος. "Για τους χαμένους" σε στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη από τον δίσκο "Αλμπουμ" (2019). Το τραγουδάει ο Χάρης Μακρής.Επίσης, έχει γράψει ένα μικρό στιχάκι μαζί με τον Πολύκαρπο Κυριακού στο τραγούδι "Cyprus", σε μουσική του Al Di Meola στον δίσκο "Orange and Blue" (1994). Ο Γιώργος Νταλάρας έχει αναλάβει πολλές φορές την παραγωγή δίσκων σε αρκετούς καλλιτέχνες.Το 2003, ίδρυσε στη MINOS-EMI τη δική του δισκογραφική ετικέτα με το ιστορικό όνομα: "Odeon Parlophone". Η ετικέτα Parlophone ήταν η ετικέτα με την οποία έβγαιναν οι δίσκοι του Μάρκου Βαμβακάρη. Ο Νταλάρας ανέλαβε την ευθύνη να "αναστήσει" την ιστορική ετικέτα αυτή. Από το 2003 και έπειτα, όλοι οι προσωπικοί δίσκοι του Νταλάρα είναι παραγωγής της ετικέτας Parlophone της MINOS-EMI. Σπουδαιότερο όμως από την έκδοση των προσωπικών του δίσκων είναι ότι ο Νταλάρας μέσω της ετικέτας Parlophone ανέλαβε την παραγωγή δίσκων και άλλων νέων καλλιτεχνών. Το 2006 ο Γ. Νταλάρας και ο Μιχάλης Κουμπιός ίδρυσαν μία κοινή δισκογραφική ετικέτα στην Universal με όνομα Καμπανάκι. Η πρώτη δουλειά της ετικέτας αυτής είναι η έκδοση μιας σειράς δίσκων με όνομα "Άξιος λόγος". Κάθε δίσκος της σειράς αυτής, είναι αφιερωμένος σε κάποιον καταξιωμένο στιχουργό, ενώ οι μουσικές είναι γραμμένες κυρίως από νέους συνθέτες.Οι παραγωγές του Γ. Νταλάρα σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών είναι: "Κάθε βράδυ τραγουδάω". Ήταν ο πρώτος προσωπικός δίσκος της Γιούλης Τσίρου σε μουσική του Γιώργου Ζήκα και σε στίχους Βάσως Αλαγιάννη. Κυκλοφόρησε το 1988. "Τ΄ Αηδόνια της Ανατολής". Προσωπικός δίσκος του Χρόνη Αηδονίδη που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1990. Ήταν ο πρώτος σημαντικός δισκογραφικός σταθμός στην καριέρα του Χρόνη Αηδονίδη. Ο Γ. Νταλάρας ανέλαβε ο ίδιος την παραγωγή του δίσκου αυτού, διότι η εταιρεία ΜΙΝΟΣ τότε δεν έπαιρνε το ρίσκο για μια παραγωγή με δημοτικά τραγούδια. "Το τραγούδι της Αρετής". Το 2002 ανακαλύπτει την Αρετή Κετιμέ. Την επόμενη χρονιά (2003) ο Γ. Νταλάρας αναλαμβάνει την παραγωγή του πρώτου δίσκου της Αρετής. Ο δίσκος αυτός ήταν και ο πρώτος δίσκος παραγωγής της ετικέτας Odeon Parlophone που ίδρυσε. "Smyrne". Ήταν ο δίσκος σταθμός με τον οποίο η ορχήστρα Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας έγινε γνωστή στον κόσμο. Κυκλοφόρησε το 2003 και ήταν ένα αφιέρωμα στη Σμύρνη. Είναι ο πρώτος studio δίσκος της Εστουδιαντίνας έπειτα από 5 χρόνια από την ίδρυση της. Στον δίσκο συμμετέχουν 14 Έλληνες τραγουδιστές. "Δάκρυ στο γυαλί". Είναι ο δεύτερος δίσκος της Εστουδιαντίνας. Κυκλοφόρησε το 2006 και στον δίσκο συμμετέχουν 9 Έλληνες τραγουδιστές κυρίως νέοι στον χώρο. "Σπάει το ρόδι". Στα μέσα Νοεμβρίου 2006 κυκλοφόρησε ο πρώτος μίας σειράς δίσκων με τίτλο "Άξιος Λόγος", στην οποία στο επίκεντρο βρίσκεται ο λόγος. Κεντρικός συντελεστής δηλαδή θα είναι κάθε φορά ένας καταξιωμένος στιχουργός. Η αρχή έγινε με τον δίσκο "Σπάει το ρόδι" ο οποίος περιέχει 13 καινούργια τραγούδια με ανέκδοτους -ως τότε- στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. "Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου". Ο δεύτερος δίσκος της σειράς "Αξιος λόγος" ο οποίος κυκλοφόρησε το 2007 σε στίχους του Αλκη Αλκαίου. "Πάντα κάτι μένει". Ο τρίτος δίσκος της σειράς "Άξιος Λόγος", ο οποίος κυκλοφόρησε το 2008, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. "Viva!". Ο πρώτος προσωπικός δίσκος της Νάγιας Δρακιά (Γιώτα Δρακιά), ο οποίος κυκλοφόρησε το 2010, σε στίχους και μουσική δική της. "Φεύγουν τα τραγούδια". Ο τέταρτος δίσκος της σειράς "Άξιος Λόγος", ο οποίος κυκλοφόρησε το 2011, σε στίχους του Ηλία Κατσούλη. Ο Γιώργος Νταλάρας από την αρχή της καριέρας του, στους δίσκους του συμμετέχει πάντα και ως μουσικός. Παίζοντας κυρίως κιθάρες, μπουζούκι, τζουρά, μπαγλαμά, ούτι, φυσαρμόνικα, κρουστά κλπ. Συχνά συμμετέχει κι ως ενορχηστρωτής. Δισκογραφικά έχει συμμετάσχει και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών μόνο ως μουσικός. Οι δίσκοι που συμμετέχει μόνο ως μουσικός είναι: Ο ορχηστρικός δίσκος "Περιοδεία πρώτη" το 1978 του Γιάννη Μαρκόπουλου στον οποίο παίζει δωδεκάχορδη κιθάρα και τζουρά. Ο δίσκος "Ανέκδοτες ηχογραφήσεις" της Ελένης Καραϊνδρου το 1991 στον οποίο παίζει μπουζούκι σε 4 τραγούδια. Ο ορχηστρικός δίσκος "Μακρινές αποστάσεις" το 1992 στον οποίο παίζει κιθάρες μαζί με τον παιδικό του φίλο Θανάση Μπίκο. Σε ένα τραγούδι κάνει κάποια φωνητικά. Ο Γιώργος Νταλάρας έδειξε από νωρίς ενδιαφέρον για τις μεγάλες ορχήστρες και το συμφωνικό ήχο. Το 1973, στο νυχτερινό χώρο "Νέα Δειλινά" έκανε τα πρώτα του πειράματα και συνεργάστηκε με μία ορχήστρα 46 οργάνων, με τη βοήθεια του Νίκου Λαβράνου και του Τέλη Αποστολάτου. Το 1978, συνεργάστηκε πάλι με μεγάλη ορχήστρα, προσεγγίζοντας με συμφωνική ενορχήστρωση ορισμένα τραγούδια του δίσκου "Οι Μάηδες οι ήλιοι μου". Το 1988, συνεργάστηκε με την Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα, παρουσιάζοντας το "Άξιον Εστί" του Μίκη Θεοδωράκη, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Το 1994, συνεργάστηκε με τη μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών στην παράσταση "...και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως", σε σκηνοθεσία του Κώστα Γαβρά. Το 1995 ξεκίνησε μία σειρά συνεργασιών με κορυφαίες συμφωνικές ορχήστρες και χορωδίες απ' όλο τον κόσμο. Το 1995, η περίφημη Metropole Orchestra της Ολλανδίας είναι η πρώτη μεγάλη ορχήστρα με την οποία συνεργάστηκε ο Γιώργος Νταλάρας. Μία καλλιτεχνική συνάντηση που έγινε το φθινόπωρο του 1995 στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, υπό τη διεύθυνση του Dick Baker. Οι δύο μουσικές παραστάσεις, που ήταν ένα αφιέρωμα στον διεθνή κινηματογράφο και τον Μίκη Θεοδωράκη, ηχογραφήθηκαν ζωντανά και κυκλοφόρησαν σε διπλό δίσκο 100 Χρόνια Σινεμά από την "EMI Classics" σε δεκαπέντε χώρες. Το 1996, συνεργάστηκε με μία από τις σημαντικότερες και μακροβιότερες χορωδίες της Ευρώπης, τη Deutsche Oper Berlin, όταν ερμήνευσε στην Όπερα του Βερολίνου τη λειτουργία του Ariel Ramirez Misa Criolla. Τον Ιούνιο του 1997, συνεργάστηκε με την Καμεράτα - Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ, καθώς και τη χορωδία Fons Musicalis υπό τη διεύθυνση του Κωστή Κωνσταντάρα, παρουσιάζοντας το έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή "Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων", στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το 1997, συνεργάστηκε με την Israel Philharmonic Orchestra, στο Mann Auditorium του Τελ Αβίβ, υπό τη διεύθυνση του Ηλία Βουδούρη. Οι παραστάσεις ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε δίσκο στη διεθνή αγορά το 1999, από την EMI CLASSICS, με τίτλο "GEORGE DALARAS AND THE ISRAEL PHILHARMONIC ORCHESTRA" Το 1999, συνεργάστηκε με την Osipov State Russian Folk Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Nikolai Kalinin. Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, στη Θεσσαλονίκη, στην Κύπρο, στο Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, στη Μόσχα τον Νοέμβριο του 2000. Τον Οκτώβριο του 1999, συνεργάστηκε με την Montreal Symphony Orchestra μία από τις μεγαλύτερες ορχήστρες παγκοσμίως, υπό τη διεύθυνση του Charles Dutoit. Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στη φημισμένη εκκλησία Notre-Dame Basilica του Μόντρεαλ. Το Σεπτέμβριο του 2000, συνεργάστηκε με την BBC Concert Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Nick Davies και με τη συμμετοχή της Jocelyn B. Smith. Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και στο Royal Festival Hall του Λονδίνου. Το 2000, συνεργάστηκε με την Moscow State Symphony Orchestra του Κρεμλίνου, υπό τη διεύθυνση του Pavel Ovsianikov και με τη συμμετοχή της Μαργαρίτας Ζορμπαλά. Οι παραστάσεις πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο και στο Grand Kremlin Palace του Κρεμλίνου. Τον Ιούνιο του 2001, συνεργάστηκε πάλι με την Osipov State Russian Folk Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Nikolai Kalinin και με τη συμμετοχή της Jocelyn B. Smith. Τον Αύγουστο του 2001, συνεργάστηκε με την περίφημη Philadelphia Orchestra στη Σαραγόσα των ΗΠΑ, υπό τη διεύθυνση του Charles Dutoit. Είναι ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης, που συμμετείχε στο περίφημο διεθνές Φεστιβάλ Κλασσικής Μουσικής της Σαραγόσα. Το Σεπτέμβριο του 2001, συνεργάστηκε με την Armonia Atenea, με ενενήντα μουσικούς συνολικά και τη χορωδία Fons Musicalis, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Συμμετείχε η Emma Shapplin. Το 2002 και το 2003, συνεργάστηκε με την Cyprus Symphony Orchestra της Κύπρου, στο Λονδίνο, στην Κοπεγχάγη και στο Παρίσι. Το 2003, συνεργάστηκε με το American Ballet Theatre, στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης. Το 2005, συνεργάστηκε με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού. Οι συναυλίες πραγματοποιήθηκαν στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, με τη συμμετοχή της Dulce Pontes. Το 2010, συνεργάστηκε με την CityMusic Cleveland, στο Lincoln Center της Νέας Υόρκης, υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ. Τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο του 2011, συνεργάστηκε πάλι με την Osipov State Russian Folk Orchestra, στην Κύπρο και στο Ισραήλ, υπό τη διεύθυνση του Vladimir Andropov. Τον Ιούλιο του 2011, συνεργάστηκε με την Istanbul State Symphony Orchestra, στην Κωνσταντινούπολη, υπό τη διεύθυνση του Hakan Şensoy. Τον Νοέμβριο του 2011, παρουσίασε στη Βιέννη το έργο " The Kavafis Project ", επιλεγμένα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη μελοποιημένα από τον Αλέξανδρο Καρόζα. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στο Konzerthaus, Vienna, σε συνεργασία με τη συμφωνική ορχήστρα Vienna Chamber Orchestra και τη χορωδία Wiener Singakademie, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Κουντούρη και τη συμμετοχή του Bruno Ganz. Το 2012, συμμετείχε σε συναυλία της Sarajevo Philharmonic Orchestra, στο Σαράγιεβο, υπό τη διεύθυνση του Oğuzhan Balci. Το 2013, συνεργάστηκε πάλι με τη Konzerthaus, Vienna και τη Wiener Singakademie, στο Gasteig του Μονάχου, υπό τη διεύθυνση του Stefan Vladar και τη συμμετοχή του Lambert Hamel. Τον Μάιο του 2014, συνεργάστηκε πάλι με την Israel Philharmonic Orchestra, στο Mann Auditorium του Τελ Αβίβ, υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού και με τη συμμετοχή της Μαρία Φαραντούρη. Τον Ιούνιο του 2014, συνεργάστηκε με τη Bursa State Symphony Orchestra και τη State Polyphonic Choir, στην Προύσα της Τουρκίας, με τη συμμετοχή του Okan Bayülgen Τον Οκτώβριο του 2017, συνεργάστηκε με την İzmir State Symphony Orchestra, στην πόλη της Σμύρνης, υπό τη διεύθυνση του Hakan Şensoy, Τον Ιούνιο του 2019, συνεργάστηκε πάλι με την İzmir State Symphony Orchestra, υπό τη διεύθυνση του Hakan Şensoy. Οι δύο συναυλίες πραγματοποιήθηκαν στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού.Επίσης έχει συνεργαστεί με την Κλασσική Ορχήστρα Δωματίου της Μουσικής Ακαδημίας Μπακού, την Κρατική Ορχήστρα Βορείου Ελλάδος, τη Δημοτική Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και με τα Μουσικά Σύνολα ΕΡΤ.Μεταξύ άλλων, η συνεργασία του με τις μεγάλες ορχήστρες εστιάζεται και στη διασκευή ελληνικών λαϊκών τραγουδιών. Το θέμα της ενορχήστρωσης λαϊκών τραγουδιών με συμφωνικό ήχο το είχε συζητήσει με τον Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος μάλιστα του τόνιζε, ότι τα τραγούδια του θα μπορούσαν να έχουν μία άλλη προέκταση και να προσεγγιστούν με ένα διαφορετικό μουσικό παίξιμο. Κάτι που έκανε πράξη ο Γιώργος Νταλάρας. Πολλοί Ελληvες δημιoυργoί συvαvτήθηκαv μαζί τoυ κατά τη διάρκεια της μoυσικής τoυ διαδρoμής. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Λοΐζος, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Άκος Δασκαλόπουλος, ο Πυθαγόρας, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάvoς Ελευθερίoυ, ο Νίκος Γκάτσος, ο Μιχάλης Γκανάς, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Γιάvvης Μαρκόπoυλoς, ο Γιάvvης Σπαvός, Χρήστoς Νικoλόπoυλoς, ο Ακης Πάvoυ, ο Μιχάλης Γενίτσαρης, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Θάvoς Μικρoύτσικoς, ο Κώστας Τριπoλίτης, ο Αντώνης Βαρδής, η Ελένη Καραΐνδρου, ο Αντώνης Μιτζέλος, ο Νότης Μαυρουδής, ο Μάριος Τόκας, ο Γιώργος Ζήκας, ο Βασίλης Δημητρίου, ο Ηλίας Κατσούλης, ο Νίκος Αντύπας είναι μερικοί μόνο από τους δημιουργούς που τoυ εμπιστεύτηκαv τα τραγoύδια τoυς. Πολλά είναι και τα συγκροτήματα με τα οποία έχει συνεργαστεί κατά καιρούς. Μερικά από τα συγκροτήματα είναι η Εστουδιαντίνα, οι Τερμίτες, οι Πυξ Λαξ, οι Άγαμοι Θύτες, οι Όναρ, τα Υπόγεια Ρεύματα, οι Συνήθεις Ύποπτοι, οι Ποδηλάτες (Μανώλης Φάμελλος), οι Οπισθοδρομικοί, οι Νέοι Επιβάτες (Δημήτρης Ζερβουδάκης), οι Raza De Cobre, οι Ronda Al Alba, οι Megavat, και οι Ίασις. Ο Γιώργος Νταλάρας έχει συνεργαστεί και με καλλιτέχνες από το διεθνή χώρο όπως τους Γκόραν Μπρέγκοβιτς, Στινγκ, Jethro Tull, Πάκο ντε Λουθία, Al di Meola, Μπρους Σπρίνγκστιν, Sezen Aksu, Peter Paul and Mary, Dulce Pontes, Εmma Shapplin, Joan Faulkner, Jocelyn B. Smith, Deborah Myers, Eddy Napoli, Noa, Yasmin Levy, Zulfü Livaneli, Chico & the Gypsies κ.α. Στηv πορεία του πρωτοπαρουσίασε και στήριξε τη δουλειά πολλώv νέων συνθετώv, τραγουδοποιώv και τραγουδιστών, όπως τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Χάρη και Πάvo Κατσιμίχα, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Μιχάλη Τερζή, τον Αvτώvη Βαρδή, τον Δημήτρη Λάγιo, τον Λαυρέvτη Μαχαιρίτσα, τους Άγαμους Θύται, τον Τάκη Μπoυρμά, τη Μελίνα Ασλανίδου, την Αρετή Κετιμέ, τον Ανδρέα Κατσιγιάννη αλλά και την ορχήστρα της Εστουδιαντίνας της Ν.Ιωνίας του Βόλου. Σημείο - σταθμός στην πορεία του Γιώργου Νταλάρα ήταν η συνεργασία του με τον Σταύρο Κουγιουμτζή. Όπως ο ίδιος ο Νταλάρας έχει τονίσει σε κατά καιρούς συνεντεύξεις, χρωστά μεγάλο μέρος της επιτυχίας του στον Σταύρο Κουγιουμτζή. Η γνωριμία τους έγινε όταν ο Νταλάρας έκανε σε ηλικία 18 ετών τα πρώτα επαγγελματικά βήματα στο τραγούδι. Η σχέση του Νταλάρα με το Σταύρο Κουγιουμτζή υπήρξε πολύ φιλική μέχρι και τον ξαφνικό θάνατο του συνθέτη από καρδιακή ανακοπή, το Μάρτιο του 2005. Μαζί κάνανε αρκετούς και σημαντικούς δίσκους. Οι δίσκοι με τραγούδια και έργα που έκανε ο Σ.Κουγιουμτζής με τον Γ.Νταλάρα είναι: Να 'τανε το 21 (1970) Όταν ανθίζουν πασχαλιές (1971) Ηλιοσκόπιο (1973) Μικρές πολιτείες (1974) Στα ψηλά τα παραθύρια (1975) Τρελοί και άγγελοι (1986) Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων (1998) Έβρεχε ο κόσμος (2000)Μερικά τραγούδια του Σ.Κουγιουμτζή υπάρχουν και στους δίσκους: Γιώργος Νταλάρας (1969) Ο μέτοικος (1971)Δισκογραφικά συναντάμε και άλλους δίσκους που περιέχουν τραγούδια του Σ.Κουγιουμτζή με τον Γ.Νταλάρα αλλά πρόκειται για ζωντανές ηχογραφήσεις και όχι αποτέλεσμα κάποιας συνεργασίας των δύο καλλιτεχνών. Όλα τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν στους δίσκους του Γ.Νταλάρα ήταν σε πρώτη εκτέλεση εκτός από τα τραγούδια: "Πού'ναι τα χρόνια": Η πρώτη εκτέλεση είναι του Γρηγόρη Μπιθικώτση. "Έρημος μες στην ερημιά": Η πρώτη εκτέλεση είναι του Φώτη Δήμα. "Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά": Η πρώτη εκτέλεση είναι του Μανώλη Καναρίδη. "Μη μου θυμώνεις μάτια μου": Η πρώτη εκτέλεση είναι με τη Χορωδία Φ.Ε.Μ (Φίλων Ελληνικής Μουσικής) και το τραγούδι είχε τίτλο "Αποχαιρετισμός" ενώ υπήρχε και μία μικρή διαφορά στους στίχους. Δεύτερη εκτέλεση είναι με τον Γιάννη Πουλόπουλο. "Τι σημαίνει αγάπη": Η πρώτη εκτέλεση είναι με την Αιμιλία Κουγιουμτζήενώ το "Ο ουρανός φεύγει βαρύς" ηχογραφήθηκε παράλληλα με τον Γιώργο Γερολυμάτο στη Lyra. Τον Σεπτέμβριο του 2008, στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Παρα θιν' αλός" του δήμου Καλαμαριάς, στον οποίο ο Σταύρος Κουγιουμτζής πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, διοργανώθηκε αφιέρωμα προς τιμήν του συνθέτη, στο οποίο εκτός από τον Γιώργο Νταλάρα τραγούδησαν και οι Ανδρέας Καρακότας, Μανώλης Χατζημανώλης, Μαρία Κουγιουμτζή και Δέσποινα Παγιούλα. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στον χώρο του στρατοπέδου "Κόδρα". Το αφιέρωμα επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά υπό την επιμέλεια του Γιώργου Νταλάρα και στο Ηρώδειο λίγες μέρες μετά. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε παρακάτω στην ενότητα "Συναυλίες στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού". Η παρακάτω λίστα είναι μία καταγραφή με τις σημαντικότερες συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα με τραγούδια και έργα αποκλειστικά του Σταύρου Κουγιουμτζή. Σημαντική για την ελληνική μουσική ήταν η συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη. Δισκογραφικά συναντήθηκαν για πρώτη φορά στον δίσκο "18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας" το 1974. Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε κάτω από δύσκολες συνθήκες καθώς ο συνθέτης ήταν στο Παρίσι. Δύο χρόνια μετά, το 1976, ηχογραφούν δύο τραγούδια ("Κόκκινο τριαντάφυλλο" και "Εκείνος ήταν μόνος") στη μνήμη του Αλέκου Παναγούλη. Τα τραγούδια αυτά κυκλοφόρησαν σε δισκάκι 45 στροφών, αλλά αργότερα συμπεριληφθήκαν και σε μεγάλους δίσκους. Έπειτα από λίγα χρόνια, το 1981 συναντήθηκαν ξανά στο στούντιο για την ηχογράφηση του δίσκου "Ραντάρ" με νέα πολιτικά και κοινωνικά τραγούδια σε στίχους του Κώστα Τριπολίτη. Ο δίσκος "Ραντάρ", έρχεται σε μία περίοδο ύφεσης του πολιτικού τραγουδιού. Τα ΜΜΕ στην ουσία αγνοούν το "Ραντάρ" και δεν δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στη διαφορετικότητα αυτού του πολιτικού λόγου. Παρόλα αυτά, ο δίσκος είχε τεράστια απήχηση και διεισδυτικότητα στον κόσμο και ιδιαιτέρα στη νεολαία. Τέλος, ακολουθούν τρεις δίσκοι με ζωντανές ηχογραφήσεις έργων του Μίκη Θεοδωράκη. Το 1988 κυκλοφόρησε ο δίσκος με τη ζωντανή ηχογράφηση του "Άξιον Εστί" στο Ηρώδειο, το 1995 κυκλοφόρησε ο δίσκος αφιέρωμα στον Μ.Θεοδωράκη και στα κινηματογραφικά τραγούδια του και το 2006 κυκλοφόρησε διπλός δίσκος με ζωντανή ηχογράφηση της "Ρωμιοσύνης" και του "Άξιον Εστί" από τις συναυλίες στο ΜΜΑ. Η "Ρωμιοσύνη" ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια. «Κανείς δεν τόλμησε να την αγγίξει. Όχι μόνο γιατί ο Μπιθικώτσης είχε βάλει τον πήχυ πολύ ψηλά αλλά και γιατί το έργο έχει τρομακτικές ερμηνευτικές δυσκολίες. Πολύ σωστά περίμενε ο Νταλάρας τόσα χρόνια ώστε να είναι έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα.», «Πρέπει να υπογραμμίσω την ωριμότητα της ερμηνείας και την πληρότητα της φωνής του Γιώργου Νταλάρα, που μπορεί σήμερα πια να είναι βέβαιος ότι πήγε αυτά τα δύο "μνημειακά" έργα ένα βήμα πιο μπροστά.» δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης. Δισκογραφικά, μερικά ακόμα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη έχουν συμπεριληφθεί και σε άλλους δίσκους του Γ.Νταλάρα, κυρίως από ζωντανές ηχογραφήσεις. Σημαντική ήταν η συμμετοχή του, το 1981, στη μουσικο-θεατρική παράσταση "Τραγούδι του νεκρού αδελφού" όπου τραγούδησε τα λαϊκά τραγούδια του έργου. Την άνοιξη του 1990 ο Γ.Νταλάρας με τον Μ.Θεοδωράκη στη διεύθυνση, τη συμμετοχή της Μαρίας Δημητριάδη και της χορωδίας της Δρέσδης, πραγματοποίησαν μεγάλη περιοδεία, υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας, στην Ευρώπη, από τηv Ισπανία μέχρι τις Σκανδιναβικές χώρες. Στις 22 αυτές συναυλίες ερμήνευσε τα «μετασυμφωvικά» έργα τoυ μεγάλου συνθέτη (Κατάσταση Πολιορκίας, Raven, Επιζών, Επιφάνεια Αβέρωφ). Τέλος, σημαντική ήταν και η πρόσφατη συμμετοχή του στην όπερα του Μ.Θεοδωράκη "Λυσιστράτη" τον Απρίλιο του 2002. Η παρακάτω λίστα είναι μία καταγραφή με τις σημαντικότερες συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα (συμμετοχή ή προσωπική συναυλία) με τραγούδια και έργα αποκλειστικά του Μίκη Θεοδωράκη. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν παρών σε όλες τις συναυλίες. Έως το 1969 εμφανιζόταν σε διάφορα λαϊκά μαγαζιά στα οποία έπαιζε κιθάρα, συνόδευε τους τραγουδιστές και τις τραγουδίστριες και έλεγε τις "παραγγελίες". Η πρώτη φορά που ανέβηκε σε μεγάλη πίστα, ήταν το 1970 όταν τον πήρε να τραγουδήσει δίπλα της στο "Stork" η Μαρινέλλα. Το σχήμα ήταν πετυχημένο έτσι επαναλήφθηκε για δύο ακόμα σεζόν. Τις επόμενες χρονιές (1972-1974) εμφανιζόταν στα "Δειλινά" με διάφορα σχήματα και με ονόματα όπως ο Στράτος Διονυσίου, ο Γιάννης Πάριος, η Χαρούλα Αλεξίου, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Δάκης, η Λιζέτα Νικολάου, ο Πασχάλης και άλλοι. Μετά από τα διάφορα λαϊκά μαγαζιά που εμφανίστηκε μέχρι το 1974 ο Νταλάρας δεν ξαναεμφανίστηκε σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και μετέφερε τις παραστάσεις του σε μπουάτ και θέατρα. Έπειτα το 1975, πήγε στην Πλάκα, στις μπουάτ, όπου ήρθε σε επαφή με το καινούργιο ρεύμα του τραγουδιού. Στις μπουάτ τραγουδούσε κυρίως πολιτικά, ρεμπέτικα, βαλκανικά αλλά και δημοτικά τραγούδια. Τραγούδια του Κουγιουμτζή, του Λοίζου και του Θεοδωράκη. Έτσι ξεκίνησε μία νέα εποχή στην καριέρα του Γ.Νταλάρα. Η εποχή των μπουάτ. Η εποχή στο "Θεμέλιο" (1975-1976) και στη "Διαγώνιο" (1976-1980). Η επιτυχία στις μπουάτ ήταν πολύ μεγάλη και κάνουν τρία προγράμματα την ημέρα. Στην μπουάτ "Θεμέλιο" εμφανιζόταν με τη Χαρούλα Αλεξίου, την Άννα Βίσση, και τον Αντώνη Βαρδή. Στην μπουάτ "Διαγώνιος" είχε κάνει εμφανίσεις για τέσσερις σαιζόν. Το 1976 με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και την Άννα Βίσση και το 1976-1977 με τη Χαρούλα Αλεξίου, την Άννα Βίσση, τη Λιζέττα Νικολάου και τον Χ.Γαργανουράκη. Το 1977 κάνει μία παύση και στις εμφανίσεις του αλλά και δισκογραφικά. Πεθαίνει ο πατέρας του Λουκάς Νταράλας σε ηλικία 50 ετών από κίρρωση του ήπατος και παθαίνει έμφραγμα η μητέρα του. Από το Νοέμβριο του 1978 έως και τον Ιανουάριο του 1979 ο Γιώργος Νταλάρας παρουσιάζει στη "Διαγώνιο" την καινούρια του δουλειά με τον μεγάλο συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο. Ο δίσκος "Σεργιάνι στον κόσμο" θα κυκλοφορήσει μετά το τέλος των παραστάσεων. Αμέσως μετά, από τις 5 εως τις 23 Σεπτεμβρίου πραγματοποιεί εμφανίσεις στο θέατρο "Κατερίνα" της Θεσ/νίκης με τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τη Βασιλική Λαβίνα. Ήταν η πρώτη φορά που έκανε κοινές εμφανίσεις με τη Βίκυ Μοσχολιού και όπως φάνηκε ήταν και η μοναδική. Τελευταία φορά που εμφανίστηκε στην "Διαγώνιο" ήταν τη σεζόν 1979-1980 οπου εμφανίστηκε πάλι με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, την Τάνια Τσανακλίδου, την Αλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Οι εμφανίσεις του στις μπουάτ κράτησαν μέχρι το 1980. Το κοινό του εξάλλου είχε αρχίσει να αυξάνεται. Έτσι, ο Γιώργος Νταλάρας κάνει μία προσπάθεια να πάει τη μουσική του στα θέατρα και στα σινεμά και ξεκινάει έτσι μία νέα εποχή στην καριέρα του. Την εποχή των θεάτρων και των σινεμά. Στη συνέχεια στο "Super Star" από τα Χριστούγεννα του 1981 εως τον Ιανουάριο του 1982, στο οποίο εμφανίστηκε με τη Γλυκερία και τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Παντελή Βούλγαρη. Έπειτα εμφανίστηκε στο θέατρο "Ορφεάς" το 1983 για 15 μόνο παραστάσεις. Οι παραστάσεις αυτές ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε δίσκο ο οποίος σήμερα έχει ξεπεράσει τις 700.000 πωλήσεις. Την επόμενη χρονιά (Μάιο & Ιούνιο) εμφανίστηκε με τη Χαρούλα Αλεξίου στο θέατρο "Τέντα" (1984) της Λεωφόρου Συγγρού για 40 παραστάσεις. Η επιτυχημένη συνεργασία τους συνεχίστηκε με μία περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, την Αμερική και τον Καναδά. Ήταν η τελευταία φορά που το κοινό είδε τη Χαρούλα Αλεξίου να κάνει κοινές εμφανίσεις με τον Γιώργο Νταλάρα. Επόμενη στάση ήταν στο θέατρο "Περοκέ", όπου ξαναζωντάνεψε τον ιστορικό αυτό χώρο μαζί με τους αδελφούς Κατσιμίχα το χειμώνα του 1985. Τη σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο σκηνοθέτης του "Ρεμπέτικου", Κώστας Φέρρης. Έπειτα έκανε εμφανίσεις σε χώρους σινεμά όπως στο σινεμά "Ρεξ" στη Θεσσαλονίκη (1989) με την Αφροδίτη Μάνου και την Ελένη Τσαλιγοπούλου, και στο σινεμά "Αττικόν" στο οποίο εμφανίστηκε τρεις χρονιές. Από τις 9 έως τις 16 Φεβρουαρίου 1990 με την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τον Διονύση Θεοδόση, το 1991 με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και το 1993 με τους Άγαμους Θύτες. Τον Μάρτιο του 1990 εμφανίστηκε στο κινηματοθέατρο "Ράδιο Σίτυ" της Θεσσαλονίκης με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Διονύση Θεοδόση και τον Φεβρουάριο και Μάρτιο του1991, στον ίδιο χώρο, έκανε εμφανίσεις με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Τα Χριστούγεννα του 1991 παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη όπου παρουσίασε το πρόγραμμά του με του Κατσιμιχαίους στο σινεμά "Ολύμπιον" μέχρι τον Ιανουάριο του 1992. Το ίδιο πρόγραμμα το παρουσίασε την ίδια χρονιά και στην Αθήνα στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το Πάσχα και αμέσως μετά στο θέατρο "Ακροπόλ". Η εποχή των συναυλιών σε θέατρα και σινεμά, που ξεκίνησε 13 χρόνια νωρίτερα τελειώνει με εμφανίσεις στο ιστορικό κινηματοθέατρο "Παλλάς" το 1995 με τους Οπισθοδρομικούς, την Αναστασία Μουτσάτσου και την Αθηνά Μόραλη. Η κίνηση του Νταλάρα να μεταφέρει τις παραστάσεις σε θέατρα και σινεμά, σε κλειστούς δηλαδή χώρους όπου ο θεατής δεν καταναλώνει αλκοόλ αλλά προσέχει πραγματικά τη μουσική ήταν ριζοσπαστική για την εποχή της. Μετέφερε το κοινό σε χώρους όπου τον πρώτο λόγο είχε η μουσική και το τραγούδι και όχι το ποτό και το κοινό ανταποκρίθηκε με τεράστια επιτυχία. Ο Γιώργος Νταλάρας επιστρέφει στη νύχτα το 1996. Ένας νέος χώρος - η Ιερά Οδός - δημιουργείται ειδικά γι' αυτόν από τον Ηλία Μαρασούλη και διαμορφώνεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Γ.Νταλάρα, δημιουργώντας αίσθηση στη νυχτερινή Αθήνα. Ο χώρος της Ιεράς Οδού κατασκευάστηκε σαν μία μεγάλη μουσική σκηνή (σχεδόν 2.000 θέσεων) και όχι σαν μία νυχτερινή πίστα. Ο ίδιος διευκρίνισε: «Η προσδοκία του χώρου δεν είναι να αποκτήσουμε άλλο ένα νυχτερινό κέντρο. Ο χώρος αυτός πρέπει να λειτουργήσει ως χώρος εμφάνισης νέων ανθρώπων από όλα τα είδη του ελληνικού τραγουδιού και όχι μόνον...». Ο Γιώργος Νταλάρας θα παραμείνει για τρεις συνεχόμενες σεζόν στο χώρο αυτό, ως το 1999, και θα συνεργαστεί με τους Πυξ Λαξ, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, το Μάριο Φραγκούλη, τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς, τον Γιάννη Βαρδή αλλά και νέα συγκροτήματα όπως τους Συνήθεις Υπόπτους, τους Ποδηλάτες και τα Υπόγεια Ρεύματα. Ως καλλιτεχνικός διευθυντής αυτού του νέου χώρου, προσπάθησε στη συνέχεια να διατηρήσει το χώρο ως μουσική σκηνή που θα φιλοξενούσε σημαντικούς καλλιτέχνες απ' όλο τον κόσμο αλλά και νέους ταλαντούχους μουσικούς διαφόρων ειδών μουσικής. Η εξέλιξη όμως του χώρου τελικά ήταν διαφορετική. Το 2001 επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στην Πλάκα, και για τα επόμενα 3 χρόνια θα παρουσιάσει μουσικά προγράμματα στο Ζυγό, κάνοντας αναδρομή στο παλιό λαϊκό τραγούδι αλλά και σε latin τραγούδια που είχε πει παλιότερα. Τελευταία εμφάνιση του σε νυχτερινό μαγαζί αποτελούν οι παραστάσεις που έδωσε στο Αθηνών Αρένα τη σεζόν 2004-05 με τον Αντώνη Ρέμο. Το σχήμα προκάλεσε αίσθηση και συζητήθηκε ευρέως θετικά και αρνητικά. Ήταν μια κίνηση του Νταλάρα να απευθυνθεί σ' ένα διαφορετικό και πιο νεανικό κοινό αλλά και η διάθεση του να ανακαλύψει ξανά τη νύχτα 30 χρόνια μετά. Ο παρακάτω πίνακας είναι μία καταγραφή με όλες εμφανίσεις του Γ. Νταλάρα σε νυχτερινά κέντρα, μπουάτ, μουσικές σκηνές και θέατρα από την αρχή της καριέρας του ως μουσικός στο κέντρο "Στου Στελλάκη" (1965). Σημείωση: Όπου δεν αναφέρεται η πόλη, θεωρείται η Αθήνα. Από το 1974, τη μεταπολίτευση, μέχρι το 1979, τραγούδησε σε περισσότερες από 700 συναυλίες, σε κοινωνικές και πολιτικές συναυλίες αλλά και σε χώρους δουλειάς. Μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει χιλιάδες συναυλίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Από τις άκρες της Ελλάδας Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες καλοκαιρινές περιοδείες στις οποίες ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και έχει εμφανιστεί κυριολεκτικά σχεδόν σε κάθε θεατρικό και συναυλιακό χώρο της Ελλάδας. Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες αφιλοκερδείς συναυλίες σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδος όπως στο χωριό Κέλλη της Φλώρινας κοντά στα σύνορα (2006), στην Κάλυμνο (2001), στη Σύμη (1999), στην Κάρπαθο (2006), στη Χάλκη (1984), στο τριεθνές των Πρεσπών, ενώ πραγματοποίησε πολιτιστικές αποστολές στο Καστελόριζο (1996) και στην Τήλο (1997) εκδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη του για την ακριτική Ελλάδα. Το 1996 πραγματοποίησε μία ιστορική συναυλία για τους εναπομείναντες Έλληνες στο Σχοινούδι στην Ίμβρο, απέναντι από τα γκρεμισμένα σπίτια. Στις άκρες του Ελληνισμού και σε κάθε γωνιά της Γης Από τις αρχές της δεκαετίας 1980, έχει βοηθήσει στην προβολή του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό τραγουδώντας σε περισσότερες από 850 συναυλίες στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου αλλά και σε πολλά μέρη του κόσμου που είναι χαμένοι οι 'Έλληνες όπως στηv Γεωργία (Τυφλίδα), στηv Ουκραvία (Οδησσός), στην Ιταλία (Συρακούσες), στη Γερμανία (Μόναχο, Φρανκφούρτη, Ντίσελντορφ, Αμβούργο, Στουτγκάρδη, Βερολίνο), στη Ουγγαρία (Βουδαπέστη), στην Αυστραλία (Μελβούρνη, Σίδνεϊ), στη Νέα Ζηλανδία (Ουέλλινγκτον), Γαλλία (Παρίσι), στην Αγγλία (Λονδίνο, Μάντσεστερ, Νιούκασλ), στη Δανία (Κοπεγχάγη), στην Ολλανδία (Χάγη, Άμστερνταμ, Ρότερνταμ), στην Ελβετία (Ζυρίχη), στην Αυστρία (Βιέννη), στη Φινλανδία (Ελσίνκι), στο Βελγίο (Βρυξέλλες), στη Νότια Αφρική (Γιοχάνεσμπουργκ), στη Ρουμανία (Βουκουρέστι), στη Βουλγαρία (Σωζόπολη), στηv Γιoυγκoσλαβία (Βελιγράδι), στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες), στην Ουρουγουάη (Μοντεβιδέο), Ισραήλ (Τελ Αβίβ, Ιερουσαλήμ), Καππαδοκία (Καισάρεια), Τουρκία (Κωνσταντινούπολη, Προύσα), Αίγυπτος (Αλεξάνδρεια, Κάιρο), στη Ρωσία (Μόσχα), στη Βραζιλία, στο Μεξικό, στην Κούβα (Αβάνα), στον Καναδά (Τορόντο, Μόντρεαλ), σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ και πολλές άλλες συναυλίες σε κάθε γωνιά της γης. Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμα πολιτιστικά και ανθρωπιστικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως στηv Κούβα το 1981 και το 1998, στις Βρυξέλλες για τα "Ευρωπάλια" το 1982, στο Φεστιβάλ Ειρήνης στη Βιέννη το 1983, στη Μόσχα στo Φεστιβάλ Νεολαίας το 1985, στη συναυλία Aid to Africa στην Αθήνα το 1986, στο Φεστιβάλ Μαγιόρκας το 1989, στο Poznan Jazz Festival της Πολωνίας το 1999, στην Παλαιστίνη στο Φεστιβάλ «Βηθλεέμ 2000», στο Crossing Border Festival στο Αμστερνταμ το 2001. Σταθμό απoτελεί η συμμετoχή τoυ στη μεγάλη συναυλία Human Rights Now! της Διεθνούς Αμνηστίας στην Αθήνα που έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο στις 3/10/1988, όπου τραγούδησε με τους Peter Gabriel, Sting, Bruce Springsteen, Tracy Chapman και Youssou N’Dour. Από την αρχή της καριέρας του και σχεδόν κάθε χρονιά πραγματοποιεί περιοδείες σε όλη την Ελλάδα με πολλούς σταθμούς κάθε φορά. Ενδεικτική είναι η καλοκαιρινή περιοδεία στην Ελλάδα το 1998 με περισσότερες από 30 συναυλίες σε 28 πόλεις. Σημαντικές είναι και οι περιοδείες του και στο εξωτερικό. Από το 1977 πραγματοποιεί συστηματικά κάθε δύο-τρία χρόνια περιοδείες σε πολλές πόλεις του εξωτερικού καλύπτοντας όλες τις ηπείρους. Έχει τραγουδήσει στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους παγκοσμίως (Royal Albert Hall, Metropolitan Opera, Olympia, Roy Thompson Hall, Meadowlands Arena, Sydney Opera House, Hammerstein Ballroom, Madison Square Garden, Wembley Arena, Rosemont Theatre, Trump Taj Mahal, The Wang Theatre, Place des Arts, Wiener Konzerthaus, Palais des Congrès κ.α.) και θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της ελληνικής μουσικής διεθνώς. "Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει ελληνικά, η μουσική του όμως μιλάει σε όλο τον κόσμο", έγραφε για τον Έλληνα ερμηνευτή η γαλλική Le Figaro το 1993. ΟΑΚΑ: Στις 30 Σεπτεμβρίου και 3 Οκτωβρίου 1983, ο Γιώργος Νταλάρας πραγματοποίησε δύο συναυλίες στο Ολυμπιακό Στάδιο Αθηνών (Ο.Α.Κ.Α.), συγκεντρώνοντας συνολικά περισσότερους από 160.000 θεατές. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μουσική διοργάνωση που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στην Ελλάδα. "Η ελληνική μουσική εισέρχεται στο χώρο των μεγάλων σταδίων" σχολίασε το περιοδικό Rolling Stone, με αφορμή το ρεκόρ του Έλληνα τραγουδιστή. Στις συναυλίες συμμετείχαν σαν έκπληξη φιλικά με λίγα τραγούδια, ο Γιάννης Πάριος, η Χαρούλα Αλεξίου κι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Στην πρώτη συναυλία συμμετείχε κι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ενώ από τις κερκίδες την παρακολούθησαν ο Βασίλης Τσιτσάνης και η Μελίνα Μερκούρη. Τα έσοδα της δεύτερης συναυλίας δόθηκαν -μεταξύ άλλων- σε υποτροφίες φοιτητών. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1987, πραγματοποίησε και τρίτη προσωπική συναυλία στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο.WEMBLEY ARENA: Στις 27 Ιουνίου 1992, πραγματοποίησε μία συναυλία στο κλειστό Wembley Arena του Λονδίνου, γεμίζοντάς το ασφυκτικά. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διοργάνωση ελληνικής μουσικής που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ στη Μεγάλη Βρετανία. Η συναυλία ήταν προσωπική πρωτοβουλία του Γ. Νταλάρα, για την προβολή και την ανάδειξη του Κυπριακού. Μεταξύ άλλων, συμμετείχαν φιλικά ο Ζώρζ Μουστακί και η Vanessa Redgrave. MEADOWLANDS ARENA: Στις 9 Απριλίου 1994, πραγματοποίησε μία συναυλία στο κατάμεστο στάδιο Meadowlands Arena του Νιου Τζέρσεϋ, την οποία παρακολούθησαν περίπου 22.000 θεατές. Όπως στο Wembley Arena, σκοπός της συναυλίας ήταν η ανάδειξη και η προβολή του Κυπριακού σε όλο τον κόσμο. Όλα τα έσοδα των συναυλιών δόθηκαν για την ενίσχυση του κυπριακού αγώνα (προβολή, άμυνα κλπ), ενώ με αφορμή τη συγκεκριμένη συναυλία μαζεύτηκαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές για το θέμα των εγκλωβισμένων της Κύπρου, που στάλθηκαν στον Λευκό Οίκο και τα Ηνωμένα Έθνη. Η συναυλία εμφανίστηκε πρώτη σε εισπράξεις εκείνη την περίοδο, σύμφωνα με την επίσημη σειρά τoυ περιοδικού Billboard. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη συναυλία που έχει πραγματοποιήσει ποτέ Έλληνας καλλιτέχνης στο εξωτερικό. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 γίνεται στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή. Ο Σαλβαδόρ Αγιέντε, ο εκλεγμένος πρόεδρος δολοφονείται και ο στρατηγός Αουγούστο Πινοσέτ εγκαθιδρύει δικτατορία. Λίγο καιρό μετά (12 Απριλίου 1975) διοργανώθηκε στην Ελλάδα η ιστορική συναυλία αλληλεγγύης προς το χιλιανό λαό που πραγματοποιήθηκε στο γήπεδο του Πανιωνίου. Η συναυλία διοργανώθηκε από την τη Λήδα Χαλκιαδάκη (κόρη της Δανάης Στρατηγοπούλου) μαζί με την επιτροπή αλληλεγγύης προς τον χιλιανό λαό, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων η Μελίνα Μερκούρη, η Αμαλία Φλέμινγκ και η Δανάη. Στη συναυλία παρευρέθηκε η γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Χιλής Γκλάντις Μαρίν καθως και η χήρα του Αγιέντε. Είχαν πάρει μέρος δύο χιλιανά συγκροτήματα και από Έλληνες καλλιτέχνες συμμετείχαν ο Μάνος Λοϊζος, ο Χρήστος Λεοντής, ο Αντώνης Καλογιάννης, ο Νίκος Ξυλούρης και ο Γιώργος Νταλάρας. Τα έσοδα της συναυλίας διατέθηκαν στις οικογένειες των πολιτικών κρατουμένων της Χιλής. Ήταν από πρώτες φορές που ο Γιώργος Νταλάρας συμμετείχε σε συναυλίες με τραγούδια διαμαρτυρίας.Στις 27 Μαρτίου 1997 πραγματοποίησε μία συναυλία στο Rod Laver Arena της Μελβούρνης εγκαινιάζοντας τις εκδηλώσεις για την 100ή επέτειο της παρουσίας της Ελληνο-Ορθόδοξης Κοινότητας της Μελβούρνης και της Βικτώριας. Τη συναυλία αυτή παρακολούθησαν περισσότεροι από 6.000 θεατές. Δύο ημέρες αργότερα πραγματοποίησε συναυλία για τις εκδηλώσεις του μεγαλύτερου υπαίθριου Ελληνοαυστραλιανού Πολιτιστικού Φεστιβάλ της Αυστραλίας στους Αντίποδες, στη Μελβούρνη, τραγουδώντας για 100.000 περίπου θεατές. Τη συναυλία παρακολούθησαν ο τότε κυβερνήτης της πολιτείας της Βικτώριας Τζεφ Kένετ, ο πρώην πρωθυπουργός της Αυστραλίας Γκοφ Γουίτλαμ και ο γενικός γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού Σταύρος Λαμπρινίδης. Τις επόμενες ημέρες πραγματοποίησε συναυλία στο Ουέλλινγκτον της Nέας Ζηλανδίας, όπου κατοικούν συνολικά 4.000 Έλληνες. Οι εμφανίσεις τελείωσαν με δύο μεγάλες συναυλίες (2 & 3 Απριλίου 1997) στη φημισμένη Opera House του Σίδνεϊ.Τον Οκτώβριο του 1998 πραγματοποίησε μία συναυλία στην Κούβα, στο ιστορικό θέατρο Karl Marx Theatre στην Αβάνα. Τη συναυλία παρακολούθησαν περισσότεροι από 5.500 Κουβανοί, γεμίζοντας ασφυκτικά το θέατρο. Στις 8 Απριλίου 1999, την περίοδο που το Βελιγράδι βομβαρδίζεται, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μαζί με 5 μουσικούς πραγματοποίησαν μεγάλη αντιπολεμική συναυλία συμπαράστασης, στην κεντρική πλατεία της Δημοκρατίας, μπροστά στο μουσείο στο κέντρο του Βελιγραδίου. «Ήρθαμε γιατί σας αγαπάμε, σαν φίλοι. Δεν ήρθαμε να στηρίξουμε πρόσωπα ή καθεστώτα. Ήρθαμε για την ειρήνη, να σταματήσει ο πόλεμος», δήλωσε ο Γιώργος Νταλάρας. Και αμέσως μετά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είπε: «Είμαι περήφανος που υπηρετώ αυτή την τέχνη εδώ στο Βελιγράδι. Μα πάνω από όλα είμαι περήφανος γιατί εγώ, ένας καλλιτέχνης της κατεχόμενης Κύπρου, τραγουδώ μαζί σας». Ήταν απόγευμα όταν πραγματοποιήθηκε η συναυλία. Το ίδιο βράδυ βομβαρδίστηκε το κτίριο της τηλεόρασης του Βελιγραδίου.Το 1999 πραγματοποίησε μία μεγάλη συναυλία στο γήπεδο της Ξάνθης για τους σεισμούς της Τουρκίας μαζί με τον Θανάση Γκαϊφύλλια. Η συναυλία μεταδόθηκε από τηλεοπτικούς σταθμούς της Ελλάδας και της Τουρκίας. Τον Ιούνιο του 2000, πραγματοποίησε συναυλία στην Παλαιστίνη. Στα πλαίσια του φεστιβάλ εκδηλώσεων που οργανώθηκε στη Βηθλεέμ, μέρος του προγράμματος της UNESCO με τίτλο "Βηθλεέμ 2000", για τον εορτασμό της ιστορικής επετείου των 2.000 ετών Χριστιανισμού. Το πρόγραμμα αυτό έχει χαρακτηρισθεί από τον γενικό γραμματέα της UNESCO Φεντερίκο Μαγιόρ «Ορόσημο στον δρόμο για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή». Ο Γ.Νταλάρας πήρε μέρος στις εκδηλώσεις "Βηθλεέμ 2000" με μία συναυλία που έδωσε την Παρασκευή 23 Ιουνίου του 2000. Συνοδευόμενος από τους ήχους της δεκαμελούς μπάντας του και τη νεαρή τραγουδίστρια Γιώτα Δρακιά πραγματοποίησε συναυλία στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης, στην Πλατεία Manger (όπου βρίσκεται και η περίφημη εκκλησία της Γέννησης), μπροστά σε 3.000 θεατές. Ήταν η πρώτη φορά που Έλληνας καλλιτέχνης πραγματοποιούσε συναυλία στα μέρη της Παλαιστίνης.Στις 20 Μαΐου 2003 η Πολιτιστική Ολυμπιάδα σε συνεργασία με το American Ballet Theater, στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης παρουσίασε την παράσταση του Γ.Νταλάρα «Ολα γύρω είναι Φως» - (All Around Is Light), μπροστά σε περίπου 3.000 θεατές. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Κώστας Γαβράς και έλαβαν μέρος η Σαβίνα Γιαννάτου, η Μελίνα Ασλανίδου, η ηθοποιός Λυδία Κονιόρδου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Λουκάς Καρυτινός, το ποντιακό συγκρότημα "Αργοναύται-Κομνηνοί" και η Αρχιεπισκοπική Μητροπολιτική Χορωδία Νέων της Νέας Υόρκης. Μεταξύ άλλων, το πρόγραμμα περιλάμβανε παγκόσμια πρεμιέρα του μπαλέτου "Άρτεμις", καθώς επίσης και προβολή μικρού μήκους ταινίας με τίτλο "Παρθενών" σε σκηνοθεσία του Κώστα Γαβρά και σε μουσική του Μίνωα Μάτσα. Η παράσταση «Όλα γύρω είναι φως», όπως γράφει στον εθνικό μας ύμνο ο Διονύσιος Σολωμός -απ' όπου και ο τίτλος- αποτέλεσε ένδειξη τιμής και αναγνώρισης της προσφοράς της Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό. Το ελληνικό τραγούδι καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος με τους τραγουδιστές να ερμηνεύουν μια επιλογή από τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια των μεγαλύτερων Ελλήνων δημιουργών. Τα τραγούδια ήταν ενορχηστρωμένα για συμφωνική ορχήστρα, την οποία διηύθυνε ο Λουκάς Καρυτινός. Παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος, περί τους 900 ξένους διπλωμάτες και πρέσβεις, μέλη των αντιπροσωπειών των χωρών-μελών στον ΟΗΕ, η αναπληρώτρια Γ.Γ. του ΟΗΕ κ. Λουίζ Φρεσέτ, ο διαμεσολαβητής Αλβάρο ντε Σότο, ο επιθεωρητής του ΟΗΕ Χανς Μπλιξ, ο αρχιτέκτονας Σ. Καλατράβα, ο Ελληνας υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος και εκπρόσωποι των ελληνικών πολιτιστικών ιδρυμάτων της Νέας Υόρκης. "Άξιον Εστί"Το "Άξιον Εστί" του Οδυσσέα Ελύτη αποτελεί ένα μνημείο της σύγχρονης ελληνικής τέχνης. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1988 κουβαλώντας στις πλάτες του το βάρος της πρώτης ερμηνείας του Γρηγόρη Μπιθικώτση, ο Γιώργος Νταλάρας, ερμήνευσε το "Άξιον Εστί". Συμμετείχε το πολυμελές Αθηναϊκό Χορωδιακό Σύνολο, η Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα, ο βαρύτονος Ανδρέας Κουλουμπής και ο Νικήτας Τσακίρογλου στον ρόλο του αφηγητή. Η συναυλία δόθηκε στο Ηρώδειο, το χώρο που, πριν από 23 χρόνια (1965), οι κρατικοί υπεύθυνοι είχαν αρνηθεί να δώσουν για το "'Άξιον Εστί". Τη συναυλία αυτή διεύθυνε ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης. Πρέπει να τονιστεί ότι ήταν η πρώτη φορά που ο Μίκης Θεοδωράκης διεύθυνε στο Ηρώδειο, διότι ως αριστερός δεν είχε το δικαίωμα ως τότε. Η συναυλία ήταν υπέρ της ανεγέρσεως ενός καινούργιου μουσείου της Ακρόπολης. Ο Νταλάρας ερμήνευσε το "Άξιον Εστί", με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση θεατή. Σημαντική στιγμή της συναυλίας ήταν στο τέλος, όταν σηκώθηκε και τραγούδησε ο ίδιος ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα. "Ες Γην Εναλίαν... Κύπρος, 20 Χρόνια Μετά"Τον Ιούλιο του 1994 σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο μία μεγάλη, ιστορική συναυλία αφιερωμένη στη Κύπρο με αφορμή τη μαύρη επέτειο των 20 χρόνων κατοχής του βορείου τμήματος της Κύπρου. Συμμετείχε η Μελίνα Κανά, ο Δώρος Δημοσθένους και το μουσικοχορευτικό σύνολο «Διάσταση» της Κύπρου. Τη μουσική διεύθυνση είχε ο Κύπριος μουσικοσυνθέτης Μιχάλης Χριστοδουλίδης. Την παράσταση μεταξύ άλλων είχε παρακολουθήσει και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης. "Αφιέρωμα στο Μίκη Θεοδωράκη"Στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου 1995, η Metropole Orchestra της Ολλανδίας υπό τη διεύθυνση του Dick Bakker και με σολίστ τον Γ.Νταλάρα, πραγματοποίησαν δύο συναυλίες για δύο σημαντικές επετείους. Η πρώτη επέτειος είναι τα 100 χρόνια της κινηματογραφικής τέχνης και η δεύτερη τα 70 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη. Το πρώτο μέρος περιλάμβανε ορχηστική μουσική κινηματογραφικών ταινιών, σε συνθέσεις των Νίνο Ρότα, Λέοναρντ Μπερνστάιν, Βαγγέλη Παπαθανασίου και άλλων πολλών. Το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στην κινηματογραφική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, με τον Γ.Νταλάρα να ερμηνεύει τραγούδια από το "Σέρπικο" του Σίντνεϊ Λουμέτ ως το "Ζ" του Κώστα Γαβρά. Την ενορχήστρωση είχε κάνει ο Κώστας Γανωσέλης, ενώ στην ορχήστρα συμμετείχαν οι σολίστες του μπουζουκιού Λάκης Καρνέζης και Κώστας Παπαδόπουλος. Οι συναυλίες ηχογραφήθηκαν ζωντανά και κυκλοφόρησαν σε διπλό δίσκο από την "EMI Classics" σε δεκαπέντε χώρες. "Συναυλία για το νέο μουσείο της Ακρόπολης"Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2000 ο Γιώργος Νταλάρας συνάντησε, για πρώτη φορά, την BBC Concert Orchestra, μία από τις σημαντικότερες βρετανικές ορχήστρες. Την 80μελή ορχήστρα διεύθυνε ο Nick Davis. Ο Γ. Νταλάρας ερμήνευσε κλασικά τραγούδια Ελλήνων συνθετών αλλά και μπαλάντες της Μεσογείου, φλαμένκο και ιταλικά κομμάτια, ενώ για δεύτερη φορά ένωσε τη φωνή του με τη σπουδαία Αμερικανίδα τραγουδίστρια της τζαζ Τζόαν Φώκνερ (η πρώτη ήταν το 1995 στην παλαιά όπερα της Φρανκφούρτης). Η συναυλία εντασσόταν στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων του υπουργείου Πολιτισμού και τα έσοδα της διατέθηκαν για την ανέγερση του νέου μουσείου της Ακρόπολης. Η συναυλία επαναλήφθηκε στο Royal Festival Hall του Λονδίνου στις 18 Οκτωβρίου 2000. "Συναυλία για τους πρόσφυγες"Στις 27 & 28 Σεπτεμβρίου του 2001, ο Γιώργος Νταλάρας και η Emma Shapplin έδωσαν δύο συναυλίες στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, που αποτέλεσαν κορυφαίες εκδηλώσεις της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες. Οι δύο αυτές φιλανθρωπικού χαρακτήρα συναυλίες διοργανώθηκαν από το υπουργείο Πολιτισμού και πραγματοποιήθηκαν με την ευκαιρία της πεντηκοστής επετείου της ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, με στόχο τη συγκέντρωση πόρων για τα προγράμματά της, για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Τους καλλιτέχνες συνόδευε η Καμεράτα-Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής με ενενήντα συνολικά μουσικούς, εμπλουτισμένη με όργανα μιας συμφωνικής ορχήστρας υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ, καθώς και η χορωδία Fons Musicalis υπό τη διεύθυνση του Κωστή Κωνσταντάρα. Η Έμα Σάπλιν ερμήνευσε τραγούδια από το πλατινένιο στην Ελλάδα δίσκο της «Carmine Meo» και ο Γιώργος Νταλάρας τα έργα του Αργεντινού Ariel Ramirez, "Misa Criolla" και "Navidad nuestra" καθώς και διάφορα ελληνικά τραγούδια σπουδαίων δημιουργών. Ένα μήνα μετά τη συναυλία, παραδόθηκε στην Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες επιταγή 80.000.000 δραχμών από τα έσοδα της συναυλίας. "Αφιέρωμα στη Μικρά Ασία"Τριάντα ένα χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου «Μικρά Ασία», έργο ζωής του Απόστολου Καλδάρα, ο Γ. Νταλάρας μαζί με την με τη Γλυκερία στο πλευρό, την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας και τη συμμετοχή της Αρετής Κετιμέ, παρουσίασαν 21 Ιουνίου 2003 στο Ηρώδειο, συναυλία-αφιέρωμα στη Μικρά Ασία. Το πρόγραμμα περιλάμβανε παραδοσιακά μικρασιατικά τραγούδια, τραγούδια από τη «Μικρά Ασία» και τον «Βυζαντινό εσπερινό» του Απόστολου Καλδάρα αλλά και με τραγούδια νεότερων Ελλήνων συνθετών (Μαρκόπουλος, Μούτσης, Σαββόπουλος, Τάτσης κ.ά.), εμπνευσμένων θεματολογικά ή μουσικά από τη Μικρά Ασία. Η συναυλία έγινε υπό την αιγίδα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και της UNESCO για την αναστήλωση της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης είχε ο Πάνος Παπαδόπουλος. Η παράσταση κυκλοφόρησε και σε DVD από την ΕΜΙ. "30ος – 40ος Παράλληλος, Μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο"Το 2004 ο Γ. Νταλάρας διοργάνωσε δύο συναυλίες στο Ηρώδειο με τη συμμετοχή πολλών τραγουδιστών από πολλά μέρη της Μεσογείου. Ήταν ένα μουσικό ταξίδι στη Μεσόγειο ανάμεσα στον 30ό και στον 40ό παράλληλο, με τραγούδια και μουσικές από Ναπολιτάνικο έως ρεμπέτικο και από φλαμένκο έως τις γνωστότερες μπαλάντες της Μεσογείου, τραγούδια που αποδεικνύουν πως υπάρχει απόλυτη μουσική επικοινωνία μεταξύ των λαών των περιοχών αυτών. Στη σκηνή του Ηρωδείου, μαζί με τον Γ. Νταλάρα βρέθηκε η σπουδαία τραγουδίστρια των φάντος Dulce Pontes, ο Ναπολιτάνος Eddy Napoli, η Reyes Martin με το φλαμένκο συγκρότημά της, η Παλαιστίνια τραγουδίστρια Mira Anwar Awad και οι Τούρκοι μουσικοί Χαλήλ Μουσταφά και Μεχμέτ Μουσταφά (μέλη του συγροτήματος Balkanatolia). Στις συναυλίες συμμετείχε και ο Στέφανος Κορκολής ως σολίστ, η ορχήστρα Fons Musicalis υπό τη διεύθυνση του Κωστή Κωσταντάρα και η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού. Οι συναυλίες πραγματοποιήθηκαν στις 2 & 3 Αυγούστου 2004, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Τα έσοδα των συναυλιών διατέθηκαν για τους σκοπούς της "Ελπίδας" -του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο. Η συναυλία κυκλοφόρησε σε CD και DVD από την EMI. "Η θάλασσα κι εμείς"Ένα χρόνο μετά τη συναυλία της Μεσογείου τον Αύγουστο του 2004 στο Ηρώδειο, η συναυλία επαναλήφθηκε αλλά αυτή το φορά τη σκηνή του Ηρωδείου μοιράστηκε ο Γ. Νταλάρας με την Dulce Pontes. Η σύμπραξη των δύο καλλιτεχνών θεωρήθηκε πολύ επιτυχημένη, έτσι το κοινό παρακολούθησε άλλο ένα διήμερο (31 Μαΐου & 1 Ιουνίου 2005) στο Ηρώδειο. Στις συναυλίες συμμετείχε και ο Στέφανος Κορκολής, η ορχήστρα Fons Musicalis και η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού. Τα έσοδα διατέθηκαν για την ανέγερση του νοσοκομείου για παιδιά με καρκίνο. "Όταν συμβεί στα πέριξ" - "Τραγούδια για τσίλιες και μια νύχτες"Τον Ιούλιο του 2007 πραγματοποιήθηκαν στο Ηρώδειο δύο συναυλίες αφιερωμένες σε τραγούδια που περιγράφουν τη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, σε επιμέλεια του Παναγιώτη Κουνάδη. Συμμετείχαν επίσης οι Χρήστος Θηβαίος, Μπάμπης Τσέρτος, Μάρθα Φριντζήλα, Νίνα Λοτσάρη, Χαρά Κεφαλά, Θέμης Σερμιέ, Στέλιος Βαμβακάρης, Ζαχαρίας Καρούνης και η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας. Η συναυλία ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2008 σε διπλό CD και DVD από τη Universal. "Αφιέρωμα στο Σταύρο Κουγιουμτζή"Στις 17 και 18 Σεπτεμβρίου 2008 πραγματοποιήθηκαν, στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ, δύο συναυλίες-αφιερώματα στο συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή. Στις συναυλίες εκτός από τον Γιώργο Νταλάρα, έλαβε μέρος ο Κώστας Μακεδόνας, η Δέσποινα Ολυμπίου, η Μελίνα Ασλανίδου και η Μαρία Κουγιουμτζή, κόρη του συνθέτη. Μέρος των εσόδων από τις δύο συναυλίες δόθηκαν στην ένωση "Μαζί για το παιδί". Η συναυλία ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε. Κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2010 σε διπλό CD και τον Ιανουάριο του 2011 σε DVD από την EMI. "Σμύρνη - Νέα Σμύρνη: Γέφυρες πολιτισμού"Στις 19 και 20 Ιουνίου 2019, ο Γιώργος Νταλάρας συνεργάστηκε στο Ηρώδειο με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Σμύρνης (İzmir State Symphony Orchestra), υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Hakan Sensoy, Οι βραδιές περιλάμβαναν μπαλάντες της Μεσογείου, παραδοσιακά τραγούδια, επιλογή τραγουδιών Ελλήνων συνθετών, καθώς και ένα ειδικό αφιέρωμα με τραγούδια από τη «Μικρά Ασία» του Απόστολου Καλδάρα. Συμμετείχαν η Ασπασία Στρατηγού και η χορωδία «Μελωδοί» υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Ζιάκα. Η σύμπραξη του Γιώργου Νταλάρα με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Σμύρνης, εντάχθηκε στην πολιτιστική συνεργασία των Δήμων Σμύρνης και Νέας Σμύρνης, με τίτλο «Σμύρνη - Νέα Σμύρνη: Γέφυρες πολιτισμού». Ο Γ. Νταλάρας έχει παρουσιάσει μερικές πολύ σημαντικές παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής. Εκτός από τις προσωπικές του συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής, έχει πραγματοποιήσει και αρκετές συμμετοχές σε συναυλίες ή παραστάσεις άλλων καλλιτεχνών. Η πρώτη φορά που εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ήταν στις παραστάσεις με τίτλο «Μουσικά Παραμύθια» τον Δεκέμβριο του 1991, όπου είχε συμμετάσχει στην παράσταση με το μουσικό παραμύθι «Ο Φερδινάνδος» του Munro Leaf σε μουσική ο R. Liberman. Παρακάτω αναφέρονται οι προσωπικές συναυλίες του Γ.Νταλάρα στο Μέγαρο Μουσικής. "...Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως"Ιδιαιτέρως σημαντική ήταν η παράσταση τo 1994 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο "...Και με φως και με θάvατov ακαταπαύστως". Ήταv μία αναδρομή στηv ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, από τηv αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη Ελλάδα. Ήταν η μεγαλύτερη και η πιo πολυπρόσωπη παράσταση του ΜΜΑ που έγινε ποτέ [3][4] με 250 άτομα επί σκηνής και με τη σκηνoθετική καθοδήγηση του Κώστα Γαβρά. Στην παράσταση έλαβε μέρος η Λυδία Κονιόρδου, η Σαββίνα Γιαννάτου, η χορωδία Fons Musicalis υπό τη διεύθυνση του Κωστή Κωνσταντάρα, η παιδική χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου, η μικρή συμφωνική ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ, ορχήστρα παραδοσιακής μουσικής και λαϊκή ορχήστρα. Οι παραστάσεις επαναλήφθηκαν, κατ' απαίτηση του κoιvoύ, στοv ίδιο χώρο τηv επόμενη χρονιά (1995). Συνολικά δόθηκαν 10 παραστάσεις. Τo βίvτεo της παράστασης κυκλοφόρησε στην Ελλάδα και σε όλο τov κόσμο και διανεμήθηκε στις βιβλιοθήκες ξένων Πανεπιστημίωv. "Ύμνοι Αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων"Μία ακόμα αξιοσημείωτη μουσική στιγμή είναι η συναυλία "Ύμνοι Αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων" που πραγματοποιήθηκε στο ΜΜΑ στις 13 και 14 Ιουνίου του 1997. Ο Σταύρος Κουγιουμτζής μελοποίησε εκκλησιαστικά τροπάρια και ψαλμούς από τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση και με προτροπή του Γιώργου Νταλάρα παρουσιάστηκε το έργο αυτό στο ΜΜΑ. Ένα έργο ωριμότητας του συνθέτη που ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας. Συμμετείχε η Αιμιλία Κουγιουμτζή, η χορωδία Fons Musicalis και η Καμεράτα-Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ. Η παράσταση επαναλήφθηκε στις 13 Απριλίου του 1998 στο Παλαί ντε σπορ της Θεσσαλονίκης. "Στο φως του έρωτα και του φεγγαριού"Στις 10 και 11 Ιουνίου 1998 ο Γ.Νταλάρας μαζί με το συγκρότημα «Ίασις» πραγματοποίησαν δύο συναυλίες στο ΜΜΑ με τίτλο "Στο φως του έρωτα και του φεγγαριού". Ο Γ.Νταλάρας πραγματοποίησε μία μουσική περιπλάνηση από το παραδοσιακό στο λαϊκό και από το ρεμπέτικο στο σύγχρονο τραγούδι. Οι συναυλίες αυτές ήταν μία προσφορά υπέρ των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Η ίδια παράσταση είχε παρουσιαστεί και την περασμένη χρονιά (25 & 26 Ιουνίου 1997) στο μικρό θέατρο της Επιδαύρου. "Ό,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ"Από τις 14 έως 18 Φεβρουαρίου του 2001 πραγματοποίησε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ένα αφιέρωμα το οποίο το είχε υποσχεθεί προσωπικά στον Βασίλη Τσιτσάνη. Το αφιέρωμα στον Β.Τσιτσάνη είχε τίτλο "Ό,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ". Η ορχήστρα αποτελούταν από 18 μουσικούς και 10 μπουζούκια ερμήνευαν τα τραγούδια. Οι ενορχηστρώσεις ήταν του Κώστα Γανωσέλη και η σκηνοθεσία των παραστάσεων ήταν του Σταμάτη Φασουλή. Στις παραστάσεις συμμετείχε η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Γιώτα Δρακιά και ο διεθνούς φήμης πρωτοψάλτης Γρηγόρης Νταραβάνογλου. Την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2001 η ίδια παράσταση επαναλήφθηκε στο Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας με τους ίδιους συντελεστές αλλά με σκοπό διαφορετικό αυτή τη φορά, αφού τα έσοδα διατέθηκαν για τη στεγαστική αποκατάσταση του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος παιδικής προστασίας που είχε πληγεί από τον σεισμό του 1999. Η παράσταση παρουσιάστηκε και στην Κύπρο στις 15 Οκτωβρίου 2001. Με αφορμή τη συμπλήρωση των 20 χρόνων απουσίας του συνθέτη, οι παραστάσεις επαναλήφθηκαν τον Ιανουάριο του 2004 στο ΜΜΑ και ξανά τον Οκτώβριο του 2004 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. "Μαζί"Το Νοέμβριο του 2002 τραγουδούν ξανά "Μαζί" με τη Μαρινέλλα έπειτα από 30 χρόνια.Οι παραστάσεις απέσπασαν θερμότατες κριτικές από τον τύπο, ο οποίος έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην επανένωση των δύο καλλιτεχνών. Λόγω της μεγάλης ζήτησης που είχαν οι πέντε συναυλίες του Νοεμβρίου 2002, και ύστερα από απαίτηση του κοινού, οι συναυλίες επαναλήφθηκαν τον Φεβρουαρίο του 2003 στο ΜΜΑ και στο ΜΜΘ. Οι συναυλίες επαναλήφθηκαν και σε ανοιχτούς χώρους στην Ελλάδα και ακολούθησαν συναυλίες εκτός Ελλάδος σε Κύπρο, Αμερική, Καναδά, Αγγλία και Αυστραλία. Οι συναυλίες στην Αμερική αναφέρθηκαν εκτενώς και σε μεγάλα έντυπα. "Dalaras, sells out arenas in Europe" έγραψαν οι N.Y.Times σε εκτενές άρθρο τον Απρίλιο του 2003. "Ρωμιοσύνη - Άξιον Εστί"Στiς 10 και 11 Νοεμβρίου του 2005 πραγματοποιήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δύο συναυλίες με τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη "Ρωμιοσύνη" και "Άξιον Εστί" σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου και Οδυσσέα Ελύτη αντίστοιχα. Στις συναυλίες πήραν μέρος εκτός του Γιώργου Νταλάρα, ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος, ο Γιώργος Κιμούλης, η Λαϊκή Ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης", η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού, η χορωδία της ΔΕΗ, του Δήμου Αθηναίων και η Νεανική Χορωδία Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης. Οι συναυλίες ηχογραφήθηκαν και εκδόθηκαν το Δεκέμβριο του 2006 σε διπλό CD. Τα έσοδα του δίσκου θα διατεθούν στο Σύλλογο Επανένταξης Εθισμένων "Η Επιστροφή", ο οποίος ήταν και υπεύθυνος για την οργάνωση της συναυλίας. "Θα πιω απόψε το φεγγάρι"Στις 1,2,3 Ιουνίου 2006 πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα στιχουργό-ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλο με τίτλο ένα από τα τραγούδια του, το "Θα πιω απόψε το φεγγάρι" Στο αφιέρωμα συμμετείχαν εκτός από τον Γιώργο Νταλάρα και οι: Κώστας Μακεδόνας, Γλυκερία, Μελίνα Ασλανίδου, Μαρινέλλα και το συγκρότημα «ΟΝΑΡ». Στις τρίωρες αυτές παραστάσεις ακούστηκε ένα εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό δείγμα από τη δουλειά του πολυγραφότατου Ελληνα στιχουργού που ταξίδεψε το κοινό σε παλιότερες εποχές του Ελληνικού τραγουδιού. Τότε που τα λόγια του Λευτέρη Παπαδόπουλου έπαιρναν για πρώτη φορά ζωντανή μορφή μέσα από μουσικές μεγάλων Ελλήνων συνθετών όπως ο Μ.Θεοδωράκης, ο Μ.Λοϊζος, ο Α.Καλδάρας, ο Σ.Κουγιουμτζής, ο Σ.Ξαρχάκος, ο Δ.Μούτσης, ο Χ.Νικολόπουλος, ο Μ.Πλέσσας και πολλοί άλλοι. Οι παραστάσεις επαναλήφθηκαν και στο ΜΜΘ τον Μάϊο του 2007. "Συναυλία για τους πρόσφυγες"Στις 29 & 30 Ιανουαρίου του 2007, πραγματοποιήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δύο συναυλίες για τους Πρόσφυγες. Στις συναυλίες αυτές, ο Γιώργος Νταλάρας ερμήνευσε μαζί με τη Martha Moreleon τα μεγάλα έργα του Ariel Ramirez "Misa Criolla" και "Navidad Nuestra", καθώς επίσης και τραγούδια με θέμα την προσφυγιά. Στις συναυλίες συμμετείχε και ο Μιχάλης Τζουγανάκης. "Σαν τραγούδι μαγεμένο"Τον Φεβρουάριο του 2008 (11, 12, 14, 15, 16, 18, 19, 20 & 21/2) πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μια σειρά παραστάσεων αφιερωμένων στο Ρεμπέτικο, σε μια αναδρομή από τη Σμύρνη (1907) μέχρι τον Εμφύλιο (1953). Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Σωτήρης Χατζάκης. Μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα τραγούδησαν οι Σοφία Παπάζογλου, Μπάμπης Στόκας, Ζαχαρίας Καρούνης και Ασπασία Στρατηγού. Η παράσταση επαναλήφθηκε με την ίδια ακριβώς δομή και σύνθεση, και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 10 και 11 Μαίου του 2008 καθώς επίσης και στο θέατρο Βράχων στις 2 Ιουνίου 2008 και στο Βόλο στις 4 Ιουνίου 2008. "Απόκρυφη Ιστορία"Στις 16 Νοεμβρίου 2008 πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μία συναυλία με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για τον διαβήτη με τίτλο "Απόκρυφη Ιστορία". Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ακούστηκαν ποιήματα της διακεκριμένης Ελληνίδας καθηγήτριας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, μελοποιημένα από τον συνθέτη Νίκο Πλάτανο. Μερικά από αυτά τα ποιήματα, για πρώτη φορά ακούστηκαν μελοποιημένα από τον Γιώργο Νταλάρα σε σύνθεση Νίκου Πλάτανου, διαβάστηκαν από τη Μέμη Σπυράτου και συζητήθηκαν με την Ελένη Αρβελέρ κατά τη διάρκεια παράστασης στο θέατρο REX τον Νοέμβρη του 2004. Στο δεύτερο μέρος ακούστηκαν διάσημα ποιήματα τα οποία έχουν μελοποιηθεί από Έλληνες συνθέτες και έχουν γίνει έτσι περισσότερο δημοφιλή στο κοινό. Χαρακτηριστική είναι η φράση η οποία περιέγραφε αυτό το κομμάτι της συναυλίας: "Ποιήματα που έγιναν τραγούδια, τραγούδια που έμειναν ποιήματα". ''Η ποίηση στη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη''Στις 18 & 19 Μαρτίου 2014, πραγματοποιήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δύο συναυλίες με μελοποιημένη ποίηση από τον Μίκη Θεοδωράκη. Μία σύγχρονη προσέγγιση των τραγουδιών του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη, σε στίχους Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργου Σεφέρη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Τάσου Λειβαδίτη, Μιχάλη Κατσαρού, Γιάννη Θεοδωράκη μέχρι του Pablo Neruda. Μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα τραγούδησαν οι Ελεονώρα Ζουγανέλη και Μίλτος Πασχαλίδης. Επίσης συμμετείχε η Νεανική Χορωδία Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης, υπό τη διδασκαλία της Κατερίνας Βασιλικού. Οι συναυλίες ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν αργότερα σε δίσκο με τον τίτλο ''Κράτησα τη ζωή μου''. "Το Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού"Το "Τραγούδι του νεκρού αδελφού" είναι ένα μουσικό-θεατρικό έργο, μία λαϊκή τραγωδία, όπου η κεντρική ιδέα του είναι η συμφιλίωση και η ειρήνη. Το έργο είναι εμπνευσμένο από τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο, σε κείμενα, ποίηση και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη (εκτός από το "Νανούρισμα", σε ποίηση Κώστα Βίρβου). Γράφτηκε το 1961 στο Παρίσι και την επόμενη χρονιά παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό από το θίασο του Μάνου Κατράκη με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση στο τραγούδι. Το έργο ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1963, κομμένο όμως, καθώς η επιτροπή λογοκρισίας επενέβη και απαγόρευσε το τραγούδι "Αλυσίδα". Το 1980 το έργο ανέβηκε για δεύτερη φορά στο θερινό «Αθήναιον» σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού και τον Γιώργο Νταλάρα, τον Πέτρο Πανδή, τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά και τον Γιάννη Κούτρα στο τραγούδι. Στον ρόλο της μάνας η Ελένη Ζαφειρίου. Στην παράσταση αυτή ακούστηκε και η "Αλυσίδα" που είχε λογοκριθεί ενώ ο Μίκης Θεοδωράκης προσέθεσε και κάποια νέα τραγούδια αρκετά σημαντικά όπως είναι το "Μοιρολόι", "Το τανγκό του εφιάλτη", το ποίημα του αδελφού του Γιάννη Θεοδωράκη "Τραγούδι κόκκινο θα πω" κ.α. Η παράσταση είχε ηχογραφηθεί για να κυκλοφορήσει αλλά, λόγω κάποιων οικονομικών διαφωνιών ο επιχειρηματίας της θεατρικής παράστασης δεν έδωσε την άδειά του. "Λυσιστράτη"Τον Απρίλιο του 2002 ο Μίκης Θεοδωράκης παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την λυρική κωμωδία "Λυσιστράτη" η οποία συμπληρώνει την τετραλογία του συνθέτη πάνω σε θέματα δανεισμένα από το αρχαίο δράμα. Η "Λυσιστράτη" του Μίκη Θεοδωράκη βασίζεται στο έργο του Αριστοφάνη και το λιμπρέτο ανήκει στο συνθέτη. Ο Γιώργος Νταλάρας στο ρόλο του ποιητή και σχολιαστή των γεγονότων μετείχε γιά πρώτη φορά σε όπερα. Την παράσταση σκηνοθέτησε ο Γιώργος Μιχαηλίδης και τη μουσική διεύθυνση επιμελήθηκε ο Νίκος Τσούχλος μαζί με το Βασίλη Χριστόπουλο. "Οιδίπους Τύραννος"Το καλοκαίρι του 2005 ο Γιώργος Κιμούλης παρουσίασε το έργο του Σοφοκλή "Οιδίπους Τύραννος". Ο ίδιος σκηνοθέτησε την παράσταση και ήταν ο πρωταγωνιστής έχοντας πλάι του τη Νόνικα Γαληνέα. Ο Γιώργος Νταλάρας είχε το ρόλο του Κορυφαίου του Χορού ενώ τη μουσική επένδυση την είχε αναλάβει ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς και τους στίχους των χορικών η Λίνα Νικολακοπούλου. Τη μετάφραση υπέγραψε ο Κ.Χ. Μύρης. Στην παράσταση συμμετείχε και η Αρετή Κετιμέ. Τους βασικούς ρόλους είχαν οι Γιώργος Κιμούλης, Νόνικα Γαληνέα, Τάσος Χαλκιάς, Άρτο Απαρτιάν, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Τζιόβας, Γιάννης Κοτσαρίνης, Νίκος Αναστασόπουλος. Το Χορό τον αποτελούσαν 12 ηθοποιοί. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 1 & 2 Ιουλίου 2005 στο θέατρο της Επιδαύρου και επαναλήφθηκε αρκετές φορές σε ανοιχτά θέατρα σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, με τους ίδιους συντελεστές. Με πρωτοβουλία του ίδιου, οργανώθηκε η μεγαλύτερη συναυλία για το Κυπριακό το 1994 στο Brendan Byrne Arena της Νέας Υόρκης. Μετά την επική συναυλία, ο Γιώργος Νταλάρας βρέθηκε στην Ουάσινγκτον για να παραλάβει από τον γερουσιαστή Έντουαρντ Κέννεντυ μία από τις πιο έγκυρες και τιμητικές διακρίσεις, το Διεθvές Βραβείο "Kennedy" σε αναγνώριση του ανθρωπιστικού του έργου. Το βραβείο έφερε τον τίτλο: "Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου" Τον Ιανουάριο του 1997 τιμήθηκε από τους Έλληνες της Ίμβρου, με αφορμή τη συναυλία που διοργάνωσε στο χωριό Σχοινούδι του νησιού, τον Αύγουστο του 1996. Επίσης τον Ιούνιο του 2011, ο Σύλλογος Ιμβρίων αναγόρευσε τον Γιώργο Νταλάρα σε επίτιμο μέλος, ως αναγνώριση της πολυετούς του προσφοράς στο νησί. Σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε στο "Σπίτι της Κύπρου" στην Αθήνα στις 2 Ιουνίου του 1998, ο Γιώργος Νταλάρας ανακηρύχθηκε επίτιμος πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, παραλαμβάνοντας και το κυπριακό διαβατήριο, ως αναγνώριση της συνεισφοράς του στην επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Στην τελετή παραβρέθηκε ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού Λυκούργος Κάππας, ο πρέσβης της Κύπρου στην Αθήνα κ. Χριστόδουλος Πασιαρδής, ο Μάριος Τόκας, ο Μιχάλης Χριστοδουλίδης και άλλοι πολλοί φίλοι του. Με την εκδήλωση αυτή ολοκληρώθηκαν και οι εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα του "Σπιτιού της Κύπρου". Έτσι με την ευκαιρία αυτή ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου επέδωσε το μετάλλιο των δέκα χρόνων του "Σπιτιού της Κύπρου" στον -Κύπριο πλέον- τραγουδιστή. Τον Αύγουστο του 1998 το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού τίμησε την καλλιτεχνική και κοινωνική προσφορά του Γιώργου Νταλάρα σε μια ξεχωριστή εκδήλωση στην Ολυμπία με την παρουσία προσωπικοτήτων από όλο τον κόσμο. "Η λέξη γενναιοδωρία είναι αυτή που χαρακτηρίζει τον Γιώργο και με τα δύο συνθετικά της. Ο Γιώργος είναι γενναίος και το τραγούδι του είναι δώρο στον πολιτισμό". Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Κώστα Γαβρά. Στις 25 Απριλίου του 1999 σε τελετή που έγινε στα γραφεία του Δήμου Αμμοχώστου στη Λεμεσό, ο Γιώργος Νταλάρας αναγορεύθηκε σε επίτιμο δημότη της Αμμοχώστου και απονεμήθηκε το σπασμένο κλειδί, σύμβολο της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής της πόλης της Αμμοχώστου, καθώς και τιμητικό δίπλωμα, ως δείγμα αναγνώρισης κι εκτίμησης της συνεχούς και ανιδιοτελούς προσφοράς του στον αγώνα της Κύπρου. Στις 9 Ιουνίου 2001 στη Νέα Υόρκη, του απονεμήθηκε το 11o Βραβείο Ελευθερίας από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο σε μια εκδήλωση εκτίμησης για την προσφορά του καλλιτέχνη στον αγώνα για το κυπριακό. Στις 8 Οκτωβρίου 2001 στο αμφιθέατρο της ΑΤΗΚ στη Λευκωσία, η ΑΤΗΚ τίμησε τον Γιώργο Νταλάρα για την προσφορά του στην Κύπρο και στον Ελληνικό Πολιτισμό. Ο Γενικός Διευθυντής της ΑΤΗΚ παρέδωσε στον καλλιτέχνη ένα μοναδικό γλυπτό, το οποίο κατασκευάστηκε ειδικά γι’ αυτόν.Κατά καιρούς έχει τιμηθεί με αρκετές ακόμα διακρίσεις. Ορισμένες τιμές που του έχουν γίνει είναι:Βραβείο Έλληνα Πατριώτη Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης, Βραβείο Μπελογιάννης, Βραβείο Υπουργείου Πολιτισμού Γιουγκοσλαβίας, Βραβείο Δήμου Βελιγραδίου (στη διάρκεια των βομβαρδισμών), Βραβείο Κυπριακής Πρεσβείας, Βραβείο από ΤΕΔΚΝΑ (Τοπική Ένωση Δήμων και κοινοτήτων Αττικής), Βράβευση από Εργατικό Κέντρο Πειραιά, χρυσό παράσημο του Αποστόλου Βαρνάβα, Βραβείο Αγνοουμένων και Εγκλωβισμένων Κύπρου και άλλες πολλές διακρίσεις που αποτελούν μοναδική τιμή για τον άνθρωπο-πολίτη Γιώργο Νταλάρα. Την Πέμπτη, 5 Οκτωβρίου 2006, με την έγκριση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, κ.Κόφι Ανάν και του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κ. Antonio Guterres, ο Γιώργος Νταλάρας ανακηρύχθηκε ως ένας από τους επτά Πρεσβευτές Καλής Θέλησης για τους πρόσφυγες της Ύπατης Αρμοστείας παγκοσμίως. Η ανακήρυξή του έγινε σε ειδική τελετή στην Παλαιά Βουλή, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. [5] Το πατρικό του επώνυμο είναι Νταράλας. Τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής του, το άλλαξε επισήμως (όχι ψευδώνυμο) σε Νταλάρας. Ο πατέρας του Λουκάς Νταράλας, ήταν τραγουδιστής και συνθέτης στο χώρο της ρεμπέτικης μουσικής. Λόγω της απουσίας του πατέρα του από το σπίτι, ο Γ. Νταλάρας δούλευε από 7 χρονών έως και 15 χρονών ταυτόχρονα με το σχολείο του. Η πρώτη του δουλειά ήταν η μεταφορά πάγου. Συνολικά στα παιδικά του χρόνια έκανε 23 διαφορετικά επαγγέλματα, όπως βοηθός καφενείου (στο πρωτοδικείο της Αθήνας στην οδό Φειδίου), βοηθός σε βιβλιοδετείο/τυπογραφείο, τεχνικός αυτοκινήτων, γρασαδόρος σε πλυντήρια αυτοκινήτων, εργάτης σε οικοδομή, βοηθός επισκευών σκαπτικών μηχανημάτων, οξυγονοκολλητής, βοηθός χρυσοχόου κλπ. Του αρέσει πάρα πολύ η θάλασσα και πολλά καλοκαίρια τα περνάει στη Σύρο ψαρεύοντας. Μάλιστα, όταν ήταν παιδί ήθελε να γίνει μηχανικός στα καράβια από την αγάπη που έχει στις μηχανές αλλά και στη θάλασσα. Έτσι, όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο παρακολούθησε μαθήματα για να γίνει μηχανικός στην τεχνική σχολή «Γαλιλαίος» της οδού Πειραιώς. Το 1964, σε ηλικία 15 ετών, είχε φτιάξει κάποια συγκροτήματα με φίλους του. Κάποια από αυτά ήταν οι "Electronics" και οι "Crazy Boys" στα οποία παίζανε μουσική επηρεασμένη από τους Beatles, τους Animals κλπ. Με το συγκρότημα "Crazy Boys" είχαν κερδίσει ένα βραβείο σε ένα διαγωνισμό του REX. Τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 1966 πήρε μέρος στο φεστιβάλ τραγουδιού που είχε διοργανώσει το περιοδικό "Το Μοντέρνο Τραγούδι", (το μπίλμπορντ της εποχής), και πήρε το πρώτο χρυσό βραβείο. Το 1970, την ίδια περίοδο που εμφανιζόταν στο κέντρο "Stork" με τη Μαρινέλλα, τα απογεύματα τραγουδούσε στην επιθεώρηση "Έρχονται δεν έρχονται" με τον θίασο της Ρένας Βλαχοπούλου και του Σταύρου Παράβα στο Κηποθέατρο του Βασιλικού Κήπου. Στις παραστάσεις αυτές τραγουδούσε το "Να 'τανε το '21" που έγινε μεγάλη επιτυχία εκ των υστέρων. Το τραγούδι "Να 'τανε το '21" έχει τη δική του ιστορία. Ηχογραφήθηκε πρώτα με τον Γ.Νταλάρα το 1970 και στο ρεφρέν είχε τους στίχους: "Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα / και το σπαθί μου να βγάζει φωτιά / και να κρατάω τις νύχτες με τ' άστρα / μια τουρκοπούλα αγκαλιά". Στη συνέχεια ηχογραφήθηκε και με τον Γρ.Μπιθικώτση πάλι με το ίδιο ρεφρέν. Οι στίχοι όμως της Σ.Τσώτου θεωρήθηκαν προσβλητικοί και το Τουρκικό προξενείο στην Αθήνα διαμαρτυρήθηκε και έπειτα από διάβημα του αποσύρθηκαν οι δίσκοι 45 στροφών με το τραγούδι αυτό. Έτσι, το τραγούδι ξαναηχογραφήθηκε και από τους δύο, αυτή τη φορά όμως με τη λέξη "ομορφούλα" στο ρεφρέν (αντί "τουρκοπούλα") και κυκλοφόρησαν πάλι σε νέους δίσκους 45 στροφών. Στη συνέχεια ξαναηχογραφήθηκε από τον Γ.Νταλάρα για το μεγάλο δίσκο με το γενικό τίτλο "Να 'τανε το '21". Στον δίσκο "Μικρά Ασία" (1972) έκανε την πρώτη ουσιαστική εμφάνισή της η Χάρις Αλεξίου. Το τραγούδι "Ο τραγουδιστής" που είπε ο Νταλάρας το 1983, ήταν να το πρωτοπεί ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1977 σε ένα δίσκο που θα έκανε με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Τελικά ο δίσκος αυτός του Καζαντζίδη με τον Νικολόπουλο δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, παρ'όλα αυτά, ο Στέλιος Καζαντζίδης το 1989 ηχογράφησε στο δίσκο "Ό,τι δεν είπα" το τραγούδι "Ο τραγουδιστής". Πολλοί συνάδελφοι του Γ.Νταλάρα τον αποκαλούν "θείο". Το παρατσούκλι αυτό είχε ξεκινήσει σαν αστείο, όταν ο Γ.Νταλάρας είχε κάνει μία φορά δώρο ένα κασετόφωνο στον Χάρη Κατσιμίχα και από τότε ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας τον φωνάζουν θείο. Έπειτα έγινε γνωστό και άρχισαν και άλλοι συνάδελφοι και φίλοι του να τον αποκαλούν θείο, ο καθένας για δικούς του λόγους. Το 1992 είχε πάρει μέρος σε μία συναυλία με τους Jethro Tull στην οποία είπε δύο τραγούδια ντουέτο με τον Ίαν Άντερσον. Το πρώτο ήταν το παραδοσιακό τραγούδι "John Barleycorn" το οποίο μπήκε και στο δίσκο A little light music (1992) και το δεύτερο ήταν το Ruby Tuesday του Mick Jagger, το οποίο ήταν να μπει και αυτό στον δίσκο αλλά τελικά δεν μπήκε.[6][7]. Το 1997 ξεκίνησε μία δικαστική διαμάχη με τον Τζίμη Πανούση, η οποία έλαβε τέλος σχεδόν 7 χρόνια αργότερα. Το 1997 σε μία παράστασή του ο Τζίμης Πανούσης εμφάνιζε τον Γ. Νταλάρα να τραγουδά σε βιντεοκλίπ και με ειδική μίξη εικόνας εμφανιζόταν να τρέχουν χρήματα από το στόμα του. Επίσης σατίριζε τον Γ. Νταλάρα ότι εκμεταλλευόταν την ευαισθησία του κυπριακού λαού και ότι οι συναυλίες υποστήριξης της Κύπρου δεν γίνονταν τόσο αφιλοκερδώς όσο παρουσιαζόταν στο κοινό. Ο Νταλάρας του έκανε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση και παράλληλα ζήτησε με αίτηση ασφαλιστικών μετρων να απαγορευτεί στον Πανούση με δικαστική απόφαση να αναφέρει το όνομά του δημοσίως. Η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων έγινε δεκτή και από τότε ο Πανούσης χρησιμοποιεί τη λέξη «ακατονόμαστος», υπονοώντας προφανώς τον Γ. Νταλάρα. Στο ποινικό σκέλος της υπόθεσης στην απολογία του στο δικαστήριο ο Τ.Πανούσης υποστήριξε ότι δεν γνωρίζει εάν όντως ο Νταλάρας πήρε χρήματα για τις συναυλίες του και ότι κάτι τέτοιο δεν τον ενδιαφέρει, γιατί σκοπός της σάτιρας ήταν το κατεστημένο και όχι προσωπικά ο Γ. Νταλάρας. Τελικά, το 2004 έπειτα από αλλεπάλληλες δίκες (στις οποίες ο μηνυτής Γ. Νταλάρας πάντα κέρδιζε) το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου δεν δέχτηκε τον ισχυρισμό του Τζ. Πανούση ότι καλυπτόταν από τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της τέχνης και επιβεβαίωσε την καταδίκη του από το Εφετείο για εξύβριση κατ’ εξακολούθηση (όπως στο μεταξύ είχε μετατραπεί η κατηγορία). [8][9][10] Στις 11 Ιουλίου του 2001 σε συναυλία του Sting στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, ο Sting μοιράστηκε τη σκηνή μαζί με τον Γ.Νταλάρα για να πούνε μαζί ντουέτο το "Mad about you". Ο Γιώργος Νταλάρας είχε συμπράξει με τον Sting για πρώτη φορά το 1988, στη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας, ξανά στο Ολυμπιακό Στάδιο. Τα επόμενα χρόνια συναντήθηκαν άλλες δύο φορές στο Open Air Φεστιβάλ του Αμβούργου και στη Γαλλία. Τον Φεβρουάριο του 2007, στην γκαλερί «Αιγόκερως» στο Κολωνάκι, πραγματοποιήθηκε έκθεση με τίτλο «Ρόδι και κόκκινο στον αστερισμό της Αγάπης». Τραγουδιστές, ποιητές, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, σκηνογράφοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, αρχιτέκτονες, ζωγράφισαν και προσφέραν τα έργα τους για τις ανάγκες της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών. Μεταξύ των δημιουργών, ο Γιώργος Νταλάρας, ζωγράφισε ένα ρόδι (εμπνευσμένο από τον τίτλο της έκθεσης) και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, φωτογράφισε τη χειμωνιάτικη Σαντορίνη. Η έκθεση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Πάρι Πρέκα, ενός ποιητή ζωγράφου. Τον Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 2012 με πρωτοβουλία του Γ.Νταλάρα διοργανώθηκαν συναυλίες αλληλεγγύης με ελεύθερη είσοδο στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Τις συναυλίες αυτές τις στήριξαν αρκετοί ακόμα καλλιτέχνες και εκατοντάδες κόσμου αγκάλιασαν την προσπάθεια αυτή. Χαρακτηριστικές ήταν όμως και οι αποδοκιμασίες τμήματος του κοινού στη συναυλία του Ιλίου και στη συναυλία της Δάφνης. Ειδικά στη συναυλία της 5ης Μαρτίου 2012 στο γυμναστήριο του Ίλιου, μερίδα συγκεντρωμένων εκτόξευσε αντικείμενα εναντίου του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος όμως συνέχισε να τραγουδά. Σε συνέντευξή του, στις 7 Μαρτίου, ο τραγουδιστής δήλωσε ότι δεν τον φοβίζουν οι αποδοκιμασίες, καθώς αυτά τα έχει "ξαναζήσει στη χούντα". Οι υπόλοιπες συναυλίες της περιοδείας στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά τελικά αναβλήθηκαν υπό τον φόβο εντονότερων επεισοδίων. Dalaras Internet Community - http://www.dalaras.com Επίσημη Ιστοσελίδα Γιώργου Νταλάρα Music Corner MusicHeaven Ελληνική Θεαμάτων Ελληνική Θεαμάτων Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου Αρχειοθετήθηκε 2021-04-13 στο Wayback Machine. Αρχείο ΕΡΤ Ogdoo TO BHMA Επίσημη Ιστοσελίδα Ανεπίσημη Ιστοσελίδα Γιώργος Νταλάρας (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Γιώργος Νταλάρας (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) «Γιώργος Νταλάρας: Όπως δεν τον ξέρει κανείς», άρθρο στον ιστότοπο της εφημερίδας «Το Βήμα», 7 Ιανουαρίου 2013. (Αποθηκευμένο Αρχειοθετήθηκε 2017-01-28 στο Wayback Machine.) | Ο Γιώργος Νταλάρας (Κοκκινιά, 29 Σεπτεμβρίου 1949) είναι Έλληνας τραγουδιστής και μουσικός. Τον Οκτώβριο του 2006 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Γεννήθηκε στην Κοκκινιά του Πειραιά. Η μητέρα του καταγόταν από τη Μικρά Ασία κι ο πατέρας του ήταν ο ρεμπέτης Λουκάς Νταράλας. Οι πρώτες του μνήμες είναι στενά δεμένες με τις βασικές μορφές της ελληνικής μουσικής, δημοτικό, σμυρναίικο, ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι. Τα είδη αυτά τον επηρέασαν κι ως καλλιτέχνη (δισκογραφικά και συναυλιακά). Παράλληλα, έχει ερμηνεύσει και πολλά άλλα είδη (σε διάφορες γλώσσες), όπως βυζαντινούς ύμνους, λυρικά, σύγχρονα έντεχνα, ποπ, ροκ, λάτιν, όπερα, συμφωνικά έργα κλπ. Έχει συνεργαστεί με πλήθος Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών (συνθέτες, ποιητές, μουσικούς, σκηνοθέτες κ.α.). Είναι ο Έλληνας καλλιτέχνης που έχει πραγματοποιήσει τις μεγαλύτερες συναυλίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, ενώ έχει εμφανιστεί στα σημαντικότερα θέατρα και συναυλιακούς χώρους παγκοσμίως. Επίσης είναι ο Έλληνας καλλιτέχνης που έχει πραγματοποιήσει τις περισσότερες συνεργασίες με πολλές από τις σημαντικότερες διεθνείς συμφωνικές ορχήστρες. Έχει λάβει διάφορες τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ άλλων την κυπριακή υπηκοότητα, το Διεθνές Βραβείο "Kennedy" και του Πρεσβευτή Καλής Θέλησης της UNESCO. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82 |
Ρίτσαρντ Κρόμγουελ | Ο Ρίτσαρντ Κρόμγουελ γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1626 στο Χάντινγκτον του Κέμπριτζσαϊρ της Αγγλίας, ήταν ο τρίτος γιος του Όλιβερ Κρόμγουελ και της συζύγου του Ελίζαμπεθ Κρόμγουελ. Λίγα είναι γνωστά για την παιδική του ηλικία. Ο ίδιος και τα τρία αδέλφια του είχαν εκπαιδευτεί στη σχολή Felsted στο Έσσεξ κοντά στο σπίτι της οικογένειας της μητέρας τους. Δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι παρακολούθησε κάποιο πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του, ο Όλιβερ Κρόμγουελ, πέθανε στις 3 Σεπτεμβρίου 1658 και ο Ρίτσαρντ ενημερώθηκε την ίδια ημέρα ότι επρόκειτο να τον διαδεχθεί. Υπήρξε κάποια διαμάχη για τη διαδοχή. Μια επιστολή από τον John Thurloe δείχνει ότι στις 30 Αυγούστου ο Όλιβερ Κρόμγουελ όρισε προφορικά τον γιο του ως διάδοχό του, αλλά κάποιες άλλες εκδοχές ισχυρίζονται είτε ότι δεν όρισε κανένα διάδοχο, είτε ότι έδωσε την προτεραιότητα στον γαμπρό του, τον Τσαρλς Φλήτγουντ. Κατά τη διάρκεια των πολιτικών δυσκολιών του χειμώνα του 1659, υπήρχαν φήμες ότι ο Κρόμγουελ έπρεπε να επανακληθεί ως Λόρδος Προστάτης, αλλά αυτές δεν κατέληξαν πουθενά. Τον Ιούλιο του 1660 όμως, ο Κρόμγουελ έφυγε για τη Γαλλία, και έφτασε εκεί, χρησιμοποιόντας μια ποικιλία από ψευδώνυμα, συμπεριλαμβανομένου και αυτό του Τζον Κλαρκ. Το 1680 ή το 1681, επέστρεψε στην Αγγλία όπου έζησε μαζί με τον έμπορο Thomas Pengelly στο Τσέζαντ του Χέρτφορντσαϊρ, εκεί ζούσαν από το εισόδημα που είχε από το κτήμα του στο Hursley. Πέθανε στις 12 Ιουλίου 1712 σε ηλικία 85 ετών. Chapman, James (2005), Past and present: national identity and the British historical film, I.B.Tauris, ISBN 978-1-85043-808-3, http://books.google.com/books?id=M6Wazi7wgAkC&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false Gaunt, Peter (2004). «Richard Cromwell». 11298 Oxford Dictionary of National Biography. http://www.oxforddnb.com/view/article/6768. Hutton, Ronald (1985). The Restoration: A Political and Religious History of England and Wales, 1658–1667. Oxford: Clarendon Press. ISBN 0-19-822698-5. Beevor, R. J.· Roberts, E. T. (1903). Alumni Felstedienses. Munden, Kenneth White (1971), The American Film Institute Catalog, Feature films 1961–1970, University of California Press, ISBN 978-0-520-20970-1, http://books.google.com/books?id=s1k1RsGvFwwC&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false | Ο Ρίτσαρντ Κρόμγουελ (αναφέρεται και ως Κρόμβελ, αγγλική γλώσσα: Richard Cromwell, 4 Οκτωβρίου 1626 – 12 Ιουλίου 1712), γιος του Όλιβερ Κρόμγουελ, ήταν ο δεύτερος Λόρδος Προστάτης της Κοινοπολιτείας της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, που υπηρέτησε σχεδόν για εννέα μήνες, από τις 3 Σεπτεμβρίου 1658 μέχρι τις 25 Μαΐου 1659. Μετά την πτώση του από την εξουσία, του δόθηκε από τους βασιλικούς το όχι και τόσο κολακευτικό παρατσούκλι Πεσμένο Πουλί (Tumbledown Dick). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%9A%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB |
Ανδρέας (όνομα) | Ανδρεύς, γιος του ποτάμιου θεού Πηνειού, ιδρυτής του Ορχομενού της Βοιωτίας ο Σικυώνιος, προπάππος του Κλεισθένη, μαστιγοφόρος στη Σικυώνα, μισθοδοτούμενος τύραννος της Σικυώνας Αθηναίος άρχων και έτερος εκ Πειραιώς, κήρυκας του Αρείου Πάγου ο Αργείος, γιος του Λυσίππου, επίσης κατασκευαστής ανδριάντων μουσικός εκ Κορίνθου, αναφερόμενος από τον Πλούταρχο ιστορικός εκ Πανόρμου στρατιωτικός διοικητής στην Αίγυπτο επί Πτολεμαίου του ΦιλάδελφουΕπίσης τρεις ιατροί: ο Αλεξανδρινός επί Πτολεμαίου Β’ του Φιλοπάτορος. Έργα του ο «Νάρθηξ» (Περί της δύναμης των φαρμάκων) και "Περί Δακετών" (Περί δηγμάτων όφεων και αντι-ιοβολικών φαρμάκων). ο Χρυσάρους, αναφερόμενος από τον Γαληνό, έγραψε "περί φαρμάκων" έτερος ιατρός που έγραψε "Περί ιατρικής γενεαλογίας", και είχε συκοφαντήσει τον Ιπποκράτη ως εμπρηστή του γραμματοδιδασκαλείου Κνίδου. Άγιοι και κληρικοί, (και εξ αυτών φερώνυμα Τεκτονικά Τάγματα και Παράσημα). Άλλοι εκκλησιαστικοί. Ηγεμόνες και Πρίγκιπες (του Μορέως, της Ουγγαρίας, της Νεαπόλεως, της Ρωσίας - Ιδρυτού της Μόσχας - κ.α. και της Ελλάδος). 30 Νοεμβρίου (Ανατολική Ορθόδοξη και Δυτική Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία) Αγγλική : Andrew Βασκική: Ander Βουλγαρική: Andrey , Andrei Γαλλική: André Γερμανική: Andreas, Andries Εσθονική: Andres Ισπανική: Andrés Ιταλική: Andrea Καταλανική: Andreu Κορσικανή: Andria Κροατική: Andro, Andrija Λιθουανική: Andrius Ουαλική: Andras Ουγγρική: Andras, Andris Ουκρανική: Andriy Πολωνική: Andrzej Πορτογαλική: André Ρουμανική: Andrei Ρωσική: Andrei, Андрей Σερβική: Andrija Σκανδιναβική: Andrea Σλοβένικη: Andrea Τσέχικη: Andrea | Το όνομα Ανδρέας (ή Αντρέας) είναι κύριο αρχέτυπο ελληνικό όνομα. Αν και ήταν γνωστό από την ελληνική αρχαιότητα διαδόθηκε ευρύτατα κατά τους χριστιανικούς χρόνους από το όνομα του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Υποκοριστικά του ονόματος είναι: (Άνδρος, Άντρος, Αντρέας, Ανδρίκος, Αντρίκος) Γιορτάζει: (30 Νοεμβρίου.) Στα αγγλικά είναι: (Andrew, Drew.) | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_(%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1) |
Κάρλις Γιόχανσονς | Η οικογένεια Γιόχανσονς ζούσε στη Μελάβα, στη σημερινή οδό Πιεμπάλγκα στο Τσέσις της Λετονίας, το σπίτι τους τώρα έχει καταστραφεί εδώ και πολύ καιρό. Ο πατέρας του Κάρλις, Βόλντεμαρ Γιόχανσονς, ξυλουργός των διάσημων Builders Brothers Meganeels στο Τσέσις, ενώ η μητέρα του, Κρίστιν, ανησυχούσε για τη μεγάλη οικογένεια των επτά παιδιών. Ο Κάρλις ξεκίνησε το νηπιαγωγείο το 1901, στη συνέχεια στο σχολείο Τσέσις της πόλης. Δεν ήταν ένας επιτυχημένος λαμπρός μαθητής και είναι άγνωστο αν είχε έφεση στην καλλιτεχνία στο σχολείο, ωστόσο οι αδερφές του ήταν δεξιοτέχνες καθώς η Μαίρη κεντούσε και η Ρόζαλι χρησιμοποιούσε μολύβι και χρώματα. Ο συμπαίκτης του Κάρλις, Γιάνις Ζάρινς, είπε, «Πάντα μιλούσαν για τέχνη και μουσική στο σπίτι τους». Το φθινόπωρο του 1910 ο Κάρλις σπούδασε στη Ακαδημία Τέχνης της Ρίγας. Η επιλογή του Κάρλις να ακολουθήσει μια καλλιτεχνική καριέρα δεν ήταν ευνοϊκή για τον αυστηρό πατέρα του Βόλντεμαρ, ωστόσο, το 1911, ο πατέρας του έγραψε υποστηρικτικά: «Αγαπητέ γιε, Κάρλις . . . Σκοπεύω να σου δώσω αυτά τα σφηνωμένα πλαίσια, για να γίνει το καβαλέτο ενός καλλιτέχνη». Μια άλλη επιστολή: ". . . Θέλω να πάρεις μαζί σου λίγο πηλό από εδώ» Αφού παρακολούθησε τη Σχολή Τέχνης στη Ρίγα κατά τη δεκαετία του 1910, το 1914 ο Γιόχανσονς εντάχθηκε στην ομάδα καλλιτεχνών «Πράσινο Λουλούδι» (λετονικά: Zaļā puķe) . Παρακολούθησε το καλλιτεχνικό σχολείο στην Πένζα το 1915-16. Κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης και το 1918 έζησε στη Μόσχα και εργάστηκε στο εργαστήριο καλλιτέχνη της Εθνικής Επιτροπής της Λετονίας υπό τη διεύθυνση του Αλεξάντρ Ντέβιν, επίσης μέλους του "Πράσινου Λουλουδιού". Το 1919/20 επέστρεψε, για να μείνει στην Πένζα. Στη Σχολή Καλών Τεχνών, ο Κάρλις Γιόχανσονς ανέπτυξε μια δια βίου φιλία με τους Κόνραντς Ούμπανς, Βόλντεμαρς Τόνε και Αλεξάντρς Ντρέβινς, επίσης από το Τσέσις. Όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος το 1915, μαθητές από τη Σχολή Τέχνης της Ρίγας πήγαν στη Σχολή Τεχνών της Πένζα στη Ρωσία. Τα κανόνια δούλευαν τόσο αδιάκοπα όσο και οι καλλιτέχνες. Οι γονείς του Κάρλις έγραψαν, ". . . Πιστεύουμε ότι θα πρέπει να ενταχθείς στα λετονικά τάγματα τουφεκιού». Σε μια από τις επιστολές του ο Κάρλις έγραψε τα καθήκοντα τόσο των σπουδαστών τέχνης όσο και των στρατιωτών ήταν να «σχεδιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις ηρωικές θέσεις της Λετονίας για το νέο Λετονικό βιβλίο της ζωής». Κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν ένα επίπονο ενεργό στάδιο στη δουλειά του γλύπτη, καθώς ο Κάρλις και ο Κόνραντς Ούμπανς έφτιαξαν μια σειρά γύψινες μάσκες από πεσόντες σκοπευτές πυροβολικού. Μετά την επανάσταση και την κατάρρευση του Μετώπου της Ρίγας, οι περισσότεροι Λετονοί τυφεκοφόροι με τον ρωσικό στρατό υποχώρησαν στη Ρωσία όπως και οι νέοι καλλιτέχνες με τους Λετονούς τυφεκοφόρους. Στις 26 Ιουνίου 1917, ο Κάρλις έγραψε στους γονείς του σε μια επιστολή του: «...μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή έχει ξεκινήσει». Σε αντίθεση με τους φίλους του, Ούμπανς και Τόνε, ο Γιόχανσονς δεν επέστρεψε στη Λετονία το 1918, αλλά έμεινε με τους Γκουστάβ Κλουκ, Καρλ Βεϊντεμάνι και Βόλντεμαρ Άντερσον στη Μόσχα. Εκεί ανέπτυξε μια διαφορετική άποψη για τις τέχνες, αρνούμενος το συναισθηματικό, το φανταστικό και το διακοσμητικό. Ο Κάρλις Γιόχανσονς συμμετείχε σε μια ομάδα καλλιτεχνών, που αναζητούσαν νέα καθήκοντα για καλλιτέχνες στη Ρωσία μετά την επανάσταση. Αυτοαποκαλούνταν Κονστρουκτιβιστές. Το φθινόπωρο του 1920 εντάχθηκε στο Ινστιτούτο Καλλιτεχνικού Πολιτισμού ( ρωσικά: Институт Художественной Культуры συντομογραφία ИНХУК/ INKhUK, de), μια θεωρητική και ερευνητική καλλιτεχνική οργάνωση στη Μόσχα, που ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 1920 έως το 1924. Στο INKhUK (Ινστιτούτο Καλλιτεχνικού Πολιτισμού) ήταν ιδρυτικό μέλος της «Πρώτης Ομάδας Εργασίας Κονστρουκτιβιστών». Το 1921 οι κονστρουκτιβιστές εξέφρασαν τις ιδέες τους σε μια φιλόδοξη έκθεση της Μόσχας υπό την ομπρέλα της Εταιρείας Νέων Καλλιτεχνών (ρωσικά: Общество Молодых Художников συντομογραφία σε ОБМОХУ/ OBMOKhU, ru, de). Οι εννέα τρισδιάστατες δομές του Γιόχανσονς, "αυτο-πιεζόμενες κατασκευές", εμφάνισαν καινοτόμες αρχές της εντατικότητας: ένταση-ακεραιότητα παραμόρφωση-πίεση. Ήταν λειτουργικά εποικοδομητικά συστήματα για τη βάση νέων δημιουργικών τύπων παραγωγής και δομών. Εξέθεσε τα σχέδιά του από τις 22 Μαΐου έως τον Ιούνιο του 1921, στη 2η έκθεση της Εταιρείας Νέων Καλλιτεχνών. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο debate INKhUK (Ινστιτούτο Καλλιτεχνικού Πολιτισμού), «Ανάλυση Κατασκευής και Σύνθεσης και Αμοιβαία Οριοθέτησή τους». Στην « Πρώτη Έκθεση Ρωσικής Τέχνης, Βερολίνο, 1922 » παρουσιάστηκαν τα έργα του. Το 1923 ή το 1924 μέχρι το 1926, ο Γιόχανσον διορίστηκε διευθυντής λειτουργίας των έργων της «Κόκκινης Έκθεσης» (Красный прокатчик). Δεν λειτούργησε εκεί ως τεχνικός, αλλά ως «εφευρέτης» μεθόδων σχεδιασμού, που ήθελε να εξελίξει σε πρακτικά βιομηχανικά προϊόντα. Σύμφωνα με τη Μαρία Γκοφ, ο Γιόχανσονς απέδειξε ότι ήταν δυνατό να ξεπεραστεί η αντίφαση μεταξύ τέχνης και βιομηχανικής παραγωγής. Ο Γιόχανσονς σχολίασε τη δική του δουλειά,«Από τη ζωγραφική στη γλυπτική, από τη γλυπτική στην κατασκευή, από την κατασκευή στην τεχνολογία και την εφεύρεση - αυτή είναι η διαδρομή, που διάλεξα και σίγουρα θα είναι ο απώτερος στόχος κάθε επαναστάτη καλλιτέχνη». Ο Ρώσος καλλιτέχνης Βιάτσεσλαβ Κολέιτσουκ ισχυρίστηκε ότι η ιδέα της εντατικότητας επινοήθηκε πρώτα από τον Κάρλις Γιόχανσονς. Ο ισχυρισμός του Βιάτσεσλαβ Κολέιτσουκ υποστηρίχθηκε από τη Μαρία Γκοφ για ένα από τα έργα στην έκθεση κονστρουκτιβισμού του 1921. Ο Κένεθ Σνέλσον είχε αναγνωρίσει τους κονστρουκτιβιστές ως επιρροή για το έργο του και ο Γάλλος μηχανικός Ντέιβιντ Τζωρτζ Έμμεριχ σημείωσε πώς το έργο του Κάρλις Γιόχανσονς φαινόταν να προβλέπει τις αντιλήψεις της εντατικότητας . Ποτέ δεν γνώριζε τη βαθιά επιρροή των ιδεών του. Στην οικογένειά του στο Τσέσις σε επιστολές από τη Μόσχα, ο Γιόχανσονς εξέφρασε την έντονη επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του, αλλά δεν μπορούσε καθώς αρρώστησε βαριά και πέθανε το 1929 από ελονοσία, που δεν θεραπεύτηκε, στην περιοχή του Καυκάσου. Την ίδια χρονιά μια φωτογραφία της δουλειάς του Γιόχανσονς δημοσιεύτηκε σε ένα βιβλίο του Μπάουχαους στη Γερμανία, μια από τις πιο σημαίνουσες σχολές σχεδίου του 20ου αιώνα. Το έργο του Γιόχανσονς έγινε μέρος των προγραμμάτων διδασκαλίας και αργότερα καθηγητές του Μπάουχαουςτο μοιράστηκαν με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι εφελκυστικές κατασκευές του Γιόχανσονς επινοήθηκαν εκ νέου ως «κατασκευές εντατικότητας» από τον Μπάκμινστερ Φούλερ, τώρα ένα πεδίο έρευνας που απασχολεί αμέτρητους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η Εθνική Υπηρεσία Αεροναυτικής και Διαστήματος (NASA) διερευνά διάφορες χρήσεις παρόμοιων δομών στο διάστημα. Οι «αυτοσταθεροποιούμενες κατασκευές» του θεωρούνται πρωτότυπα των συστημάτων κατασκευής εντατικότητας, που αναπτύχθηκαν περαιτέρω από τους Ρίτσαρντ Μπάκμινστερ Φούλερ και Κένεθ Σνέλσον τη δεκαετία του 1950. Στις φωτογραφίες της έκθεσης INKhUK (Ινστιτούτο Καλλιτεχνικού Πολιτισμού) του 1921, η Μαρία Γκοφ εντόπισε συνολικά εννέα γλυπτά, που κατασκευάστηκαν από τον Γιόχανσονς, τώρα έχουν αριθμηθεί I-IX. Δεν έχει διατηρηθεί ούτε ένα από τα γλυπτά του Γιόχανσονς , ωστόσο, υπάρχουν τέσσερις εκτυπώσεις στην πρώην συλλογή Κωστάκη στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Το 2015, στην γκαλερί Τρετιακόφ, στη Μόσχα και στο Τσέσις, εκτέθηκαν οκτώ έργα του Γιόχανσονς, τα οποία ανακατασκευάστηκαν από τον γνωστό καλλιτέχνη-σχεδιαστή της Μόσχας Βιάτσεσλαβ Κολέιτσουκ με βάση μετρήσεις, που παρεμβάλλονται με ακρίβεια από φωτογραφίες του 1921 λόγω της απώλειας των αυθεντικών γλυπτών. Η θεμελιώδης ιδέα σε όλο το έργο του Γιόχανσονς σχετίζεται με ένα θέμα: Πώς προκύπτει η δομική σταθερότητα ελαστικότητας-πίεσης όταν τα αντικείμενα συνδέονται με απλή επαφή χωρίς σύντηξη, κόλλες ή χημικές αντιδράσεις. Ο Γιόχανσονς ονόμασε αυτές τις απλές συνδέσεις "κρύες" ως εναλλακτικές στα "καυτά" πριτσίνια ή συγκολλήσεις. «Όλες οι ψυχρές αρθρώσεις είναι σταυροί», δήλωσε ο Γιόχανσονς, καθώς όλο το έργο του ερευνά διασταυρώσεις υλικών. Το έργο του Γιόχανσονς βοήθησε να φέρει επανάσταση στη δομική κατανόηση των πραγμάτων από την ανθρωπότητα. Η ελαστικότητα-πίεση είναι πλέον κοινή και κρίσιμη για πολλές κατασκευές. Η νέα κατανόηση των δομών εντατικότητας εκφράστηκε καλά από τον Ρίτσαρντ Μπάκμινστερ Φούλερ ως «νησιά συμπίεσης, που επιπλέουν σε έναν μεγάλο ωκεανό έντασης». Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να κατανοήσουμε καλύτερα τις ανακαλύψεις του Γιόχανσονς και ακόμη και σήμερα δεν έχουν εξερευνηθεί ή ενστερνιστεί πλήρως. Η μοναδική κληρονομιά του Γιόχανσονς εκτίθεται στο Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης Τσέσις διατηρώντας ελαιογραφίες, ακουαρέλες, πολλές εκτυπώσεις, εικονογραφημένα σκίτσα και σελίδες, ασκήσεις εργαστηρίου, σκίτσα γλυπτικής σύνθεσης, πρωτότυπα γλυπτά και γλυπτικές μάσκες. Τα περισσότερα από αυτά δημιουργήθηκαν στη Σχολή Τέχνης της Ρίγας, μερικά στην Πένζα και το 1916 στη Λετονία. Βραβευμένα έγγραφα, επιστολές και σπάνιες οικογενειακές φωτογραφίες δωρίστηκαν από την πρώην υπάλληλο και μελετήτρια τέχνης του Μουσείου Τσέσις, Έρνα Μπέρχολτς, συγγενή της οικογένειας της μητέρας του Κάρλις Γιόχανσονς. Στην πατρίδα του ο Κάρλις Γιόχανσονς είναι σεβαστός, εκτιμάται σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο τέχνης και αναγνωρίζεται ως ο πιο ριζοσπαστικός κονστρουκτιβιστής της πρωτοποριακής τέχνης του 20ου αιώνα. Astahovska, Ieva, επιμ. (2015). Visionary structures. From Johansons to Johansons. The Latvian Centre for Contemporary Art. σελ. 261. ISBN 978-9934850905. Cooke, Catherine, επιμ. (1992). «Karl Joganson, an Inventor». The Great Utopia: The Russian and Soviet Avant-Garde, 1915–1932. Schirn Kunsthall, Frankfurt am Main, Germany / Stedelijk Museum Amsterdam / Solomon R Guggenheim Museum. σελίδες 160–161. ISBN 0810968681. (Containing a section by Wjatscheslaw R. Kolejtschuk: Karl Joganson, an Inventor, on pages 160–161. The entire art book The Great Utopia: The Russian and Soviet Avant-Garde, 1915–1932 on Archive.org.) Gough, Maria Elizabeth (2005). The Artist as Producer: Russian Constructivism in Revolution. University of California Press. σελίδες 385–387. ISBN 0-520-22618-6. Charlotte Douglas (April 2006). «The Artist As Producer: Russian Constructivism in Revolution (review)». Modernism/modernity 13 (2). doi:10.1353/mod.2006.0037. K. Andrea Rusnock (March 22, 2007). «The Artist as Producer: Russian Constructivism in Revolution». Canadian Journal of History. https://www.thefreelibrary.com/The+Artist+as+Producer%3a+Russian+Constructivism+in+Revolution.-a0167511287. Ο Karl Ioganson στο καλλιτεχνικό wiki του Monoskop.org στα αγγλικά. INKhUK, γνωστό και ως το Ινστιτούτο Καλλιτεχνικού Πολιτισμού (Κονστρουκτιβισμός), στο καλλιτεχνικό wiki του Monoskop.org στα αγγλικά. OBMOKhU, γνωστό και ως Society of Young Artists, στο καλλιτεχνικό wiki του Monoskop.org στα αγγλικά. Ρωσική πρωτοπορία στο καλλιτεχνικό wiki του Monoskop.org στα αγγλικά. Η Μεγάλη Ουτοπία: Η Ρωσική και Σοβιετική Πρωτοπορία, βιβλίο τέχνης 1915–1932 στο Archive.org The Constructivist Project Αναζήτηση του Kārlis Johansons στις εικόνες Google. Ο Karl Ioganson στο Artsy.net διαθέτει 2 εικόνες. Visionary Structures: From Johansons to Johansons στο Artsy.net, σχετικά με την έκθεση του Κέντρου Καλών Τεχνών (BOZAR) 13 Φεβρουαρίου – 31 Μαΐου 2015 στις Βρυξέλλες. Λετονικός σύνδεσμος (τίτλος μεταφρασμένος στα αγγλικά): "Karl Johansson, Cēsmean with a Worldwide Breath." la.lv Ρωσικός σύνδεσμος (τίτλος μεταφρασμένος στα Αγγλικά): Selim Khan-Magomedov - Architecture of the Soviet avant-garde, Κεφάλαιο 3. Αρχειοθετήθηκε 2017-07-09 στο Wayback Machine. Αλληλεπίδραση αρχιτεκτονικής και αριστερής τέχνης: 10 Χωρικές κατασκευές των K. Ioganson, K. Medunetsky, V. and G. Stenberg και A. Rodchenko Αρχειοθετήθηκε 2017-07-09 στο Wayback Machine. Γερμανικός σύνδεσμος (τίτλος μεταφρασμένος στα αγγλικά): Έργα του Johansons στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη, Ελλάδα) | Ο Κάρλ Γιόχανσον (16 Ιανουαρίου 1890, στο Τσέσις, Λετονία, γνωστός και ως Κάρλις Γιόχανσονς στη γενέτειρά του Λετονία, Ρωσικά: Карл Вольдемарович Иогансон, Karl Voldemarovich Ioganson, Γερμανικά: Karl Ioganson ) και πέθανε στις 18 Οκτωβρίου 1929, στη Μόσχα) ήταν Λετονός - Σοβιετικός καλλιτέχνης της αβάν-γκαρντ. Το 1914 εντάχθηκε στο "Πράσινο Λουλούδι" (στα λετονικά: "Zaļā puķe", στα ρωσικά: "Зелёный цветок") έναν σύλλογο καλλιτεχνών της αβάν-γκαρντ (εκτός από τον Γιόχανσονς, υπήρχαν επίσης οι Αλεξάντρς Ντρέβινς, Βολντεμάρς Τόνε και Κόνραντς Ούμπανς. Την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης έζησε στη Μόσχα, όπου συμμετείχε στο ρωσικό κονστρουκτιβιστικό κίνημα. Το 1921, εκτέθηκαν «αυτοελκυστικές κατασκευές», οι οποίες έγιναν παγκοσμίως γνωστές ως εντατικότητα (tensegrity) τη δεκαετία του 1950 καθώς η επίκαιρη ιδέα διαδόθηκε από το έργο του Μπάκμινστερ Φούλερ και του γλύπτη Κένεθ Σνέλσον. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%93%CE%B9%CF%8C%CF%87%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD%CF%82 |
68 (αριθμός) | Το 68 είναι ένας σύνθετος αριθμός, αφού οι φυσικοί διαιρέτες του είναι 1, 2, 4, 17, 34 και 68, δηλαδή έχει και άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος σύνθετος αριθμός είναι το 69. Το ανάπτυγμα πρώτων παραγόντων του 68 είναι 68 = 22· 17. Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Ο ατομικός αριθμός 68 αντιστοιχεί στο έρβιο. Το Μεσιέ 68 είναι ένα σφαιρωτό σμήνος σε απόσταση περίπου 33.000 ετών φωτός στον αστερισμό Ύδρα. | Το 68 (εξήντα οκτώ) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 67 και πριν από το 69. Είναι ένας άρτιος αριθμός, αφού 68:2 = 34, δηλαδή διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 68 συμβολίζεται ως LXVIII στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως ΞΗ´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης. | https://el.wikipedia.org/wiki/68_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82) |
Λεύκιος Αντώνιος Σατουρνίνος | Λόγω του γεγονότος ότι ο Σατουρνίνος υποβλήθηκε σε καταδίκη της μνήμης του μετά την ήττα και το τέλος του, είναι δύσκολο να ανακατασκευαστεί η ζωή του πριν από την εξέγερσή του. Ο Ρόναλντ Σάυμ έχει προσφέρει μία πιθανή σειρά αξιωμάτων (cursus honorun) για τον Κρόνο, με βάση επιγραφές με σβησίματα των σχετικών ημερομηνιών. Το παλαιότερο είναι μία ανθυπατεία στη Μακεδονία, που χρονολογείται περί το 76, και στη συνέχεια πιθανώς κυβερνήτης στην Ιουδαία από ίσως το 78 έως το 81. Η διακυβέρνηση της Ιουδαίας συνδυάστηκε με τη διοίκηση της Λεγεώνας X Fretensis. Πρώτα προτάθηκε από τον Μπαρτολομέο Μποργκέζι, αλλά αργότερα έγινε αποδεκτό από τον Σάυμ και άλλους, είχε ένα διάστημα (nundinium) ως αντικαταστάτης ύπατος το 82 ή το 83. Το 87 ήταν κυβερνήτης της Άνω Γερμανίας. Τον Ιανουάριο του 89, ο Σατουρνίνος έκανε μία εξέγερση. Περίμενε οι Γερμανοί σύμμαχοί του να περάσουν τον Ρήνο για να τον υποστηρίξουν, αλλά αυτούς τους εμπόδισε ένα ξαφνικό λιώσιμο των πάγων της επιφάνειας τού ποταμού και η εξέγερση καταπνίγηκε γρήγορα από τους στρατηγούς τού Δομιτιανού Λεύκιο Άππιο Μάξιμο Νορβανό και τον (μελλοντικό Αυτοκράτορα) Τραϊανό. Στη συνέχεια, ο Noρβανός έκαψε τις επιστολές τού Σατουρνίνου, σε μία προσπάθεια να αποφύγει να εμπλέξει άλλους. Ωστόσο, ο Δομιτιανός εκτέλεσε πολλούς άλλους μαζί με τον Σατουρνίνο, εκθέτοντας τα κεφάλια τους στα ρόστρα της Ρώμης. Η Λεγεώνα XXI στάλθηκε στην Παννονία και ο Δομιτιανός ψήφισε νόμο, που απαγόρευε δύο λεγεώνες να μοιράζονται το ίδιο στρατόπεδο. Κατάλογος των Ρωμαίων σφετεριστών | Ο Λεύκιος Αντώνιος Σατουρνίνος ήταν Ρωμαίος συγκλητικός και στρατηγός κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βεσπασιανού και των γιων του. Ενώ ο κυβερνήτης της επαρχίας κάλεσε σε εξέγερση την Άνω Γερμανία, υποκινούμενος από μία προσωπική μνησικακία εναντίον τού Αυτοκράτορα Δομιτιανού, προκάλεσε μία στάση γνωστή ως Εξέγερση τού Σατουρνίνου, στην οποία συμμετείχαν οι λεγεώνες XIV Gemina και XXI Rapax, που στρατοπέδευσαν στο Mογοντιάκον (Mάιντς). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82 |
Καθηγητής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ | Adams University Professor - Έρικ Μάσκιν (Eric Maskin) Paul and Catherine Buttenwieser University Professor - Κάρολυν Αμπάτε (Carolyn Abbate) John Cogan University Professor - Στέφεν Γκρίνμπλατ (Stephen Greenblatt) James Bryant Conant University Professor - Στέφεν Όουεν (Stephen Owen) Charles W. Eliot University Professor - Λώρενς Σάμμερς (Lawrence H. Summers) John Franklin Enders University Professor - Μαρκ Κίρσνερ (Marc Kirschner) Alphonse Fletcher University Professor - Χένρι Λούις Γκέιτς Jr. (Henry Louis Gates, Jr.) Woodford L. and Ann A. Flowers University Professor - Τζωρτζ Ουάιτσάιντς (George M. Whitesides) Gerhard Gade University Professor - Μπάρρυ Μαζούρ (Barry C. Mazur) Lewis P. and Linda L. Geyser University Professor - Ουίλιαμ Τζούλιους Ουίλσον (William Julius Wilson) Kolokotrones University Professor - Πωλ Φάρμερ (Paul Farmer) Thomas W. Lamont University Professor - Αμάρτυα Σεν (Amartya Sen) Bishop William Lawrence University Professor - Μάικλ Πόρτερ (Michael Porter) Carl M. Loeb University Professor - Λώρενς Τράιμπ (Laurence H. Tribe) John and Natty McArthur University Professor - Ρεμπέκα Χέντερσον (Rebecca M. Henderson) Samuel W. Morris University Professor - Ντέιλ Γιόργκενσον (Dale W. Jorgenson) Joseph Pellegrino University Professor - Πίτερ Γκάλισον (Peter L. Galison) Carl H. Pforzheimer University Professor - Ρόμπερτ Ντάρντον (Robert Darnton) A. Kingsley Porter University Professor - Έλεν Βέντλερ (Helen Vendler) Three Hundredth Anniversary University Professor - Λώρελ Θάτσερ Ούλριχ (Laurel Thatcher Ulrich) Timken University Professor - Ίρβιν Σαπίρο (Irwin Shapiro) Robert Walmsley University Professor - Κας Σάνσταϊν (Cass Sunstein) Albert J. Weatherhead III University Professor - Γκάρι Κινγκ (Gary King) Xander University Professor - Ντάγκλας Μέλτον (Douglas A. Melton) | Στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ ο τίτλος του Καθηγητή Πανεπιστημίου στο Χάρβαρντ (Harvard University Professor) είναι τιμητικός τίτλος που παραχωρείται σε πολύ λίγα μέλη του διδακτικού προσωπικού, για τους οποίους η υποτροφία ή άλλες επαγγελματικές εργασίες έχουν επιτύχει σημαντικές διακρίσεις ή έχουν ασκήσει σημαντική επιρροή στα μέλη της διεθνούς κοινότητας. Πρόκειται για τον ύψιστο τίτλο τιμής και διάκρισης στο Πανεπιστήμιο Ο ιδιαίτερα τιμητικός αυτός τίτλος δημιουργήθηκε το 1935 από τον Πρόεδρο και τα μέλη της διοίκησης του Πανεπιστημίου για "όσα μέλη του διδακτικού προσωπικού διακρίνονται και ξεπερνούν τα συμβατικά όρια της ειδικότητάς τους.Χάρη στις δωρεές ιδιωτών, ο αριθμός των φερόντων αυτό τον τίτλο αυξάνεται. Το 2006 υπήρχαν 21 μέλη του διδακτικού προσωπικού του Χάρβαρντ με αυτόν τον τίτλο, το 2014 ο αριθμός αυτός είχε αυξηθεί στους 24. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84 |
Τόνι Αϊόμι | Ο Τόνι Αϊόμι γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1948 στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας. Ο πατέρας του έπαιζε ακορντεόν επηρεάζοντας τον να ασχοληθεί ενεργά με τη μουσική, έχοντας ως αρχική επιθυμία να παίξει τύμπανα. Τελικά, αποφάσισε να παίξει ηλεκτρική κιθάρα, με τους γονείς του να του κάνουν δώρο μία "Watkins Rapier" για αριστερόχειρες. Αρχική του επιρροή ήταν οι The Shadows του Κλιφ Ρίτσαρντ, των οποίων ο κιθαρίστας Χανκ Μάρβιν αποτέλεσε το πρώτο του πρότυπο, με τον Αϊόμι να τον αντιγράφει και να μαθαίνει όλα τα κομμάτια του συγκροτήματος. Άλλες μεγάλες επιρροές του κιθαρίστα αποτέλεσαν οι Έρικ Κλάπτον, Τζίμι Χέντριξ, Γουές Μοντγκόμερι, κ.α..Το πρώτο του συγκρότημα ήταν οι Pursuers, παράλληλα με τους οποίους βρήκε δουλειά σε εργοστάσιο της γενέτειρας του. Σε αυτή τη δουλειά έχασε τις άκρες του μεσαίου δαχτύλου και του παράμεσου του δεξιού του χεριού, την τελευταία ημέρα πριν ξεκινήσει περιοδεία σε κλαμπ της Αγγλίας με τους Pursuers. Το ατύχημα αυτό τον οδήγησε σε κατάθλιψη, αλλά όντας ιδιαίτερα επίμονος αποφάσισε να συνεχίσει να παίζει, καλύπτοντας τις κομμένες άκρες με δακτυλήθρες, αρχικά και τελικά οδηγήθηκε σε τεχνικό ιατρικής σιλικόνης για να του δημιουργήσει τις κατάλληλες άκρες για τα δάχτυλα του. Το πείραμα δούλεψε, αλλά ο Αϊόμι χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει ιδιαίτερα λεπτές και ελαφριές χορδές, ρυθμίζοντας τις χαμηλά για να ελαχιστοποιήσει την πίεση. Η αλλαγή αυτή οδήγησε στη γέννηση του χέβι μέταλ, με έναν ιδιαίτερα χαμηλό και ζοφερό ήχο, με τον μουσικό να τοποθετεί όσο πιο δυνατά γινόταν τον ενισχυτή του. Μετά τους Pursuers, ο Αϊόμι έπαιξε με τους The Rockin’ Chevrolets, τους The Birds και τους The Bees, ενώ στα τέλη του 1965 έγινε μέλος των The Rest όπου γνώρισε το ντράμερ Μπιλ Γουόρντ. Τον Ιανουάριο του 1968 εντάχθηκε στους Mythology με τον Γουόρντ να ακολουθεί, ένα μήνα αργότερα. Το συγκρότημα διαλύθηκε το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς και οι Αϊόμι και Γουόρντ σχημάτισαν τους The Polka Tulk Blues Company μαζί με τον παλιό συμμαθητή του Αϊόμι, τραγουδιστή Όζι Όσμπορν, τον ρυθμικό κιθαρίστα Γκίζερ Μπάτλερ, τον κιθαρίστα Τζίμι Φίλιπς και τον σαξοφωνίστα Άλαν Κλαρκ. Το συγκρότημα άλλαξε το όνομα του σε Polka Tulk, πριν οι Φίλιπς και Κλαρκ αποχωρήσουν αφήνοντας το συγκρότημα ως τετραμελές σχήμα.Στα τέλη του 1968, ο Αϊόμι δέχθηκε πρόταση να γίνει μέλος των Jethro Tull αντικαθιστώντας τον Μικ Άμπρααμς, παίζοντας μαζί τους το κομμάτι "Song for Jeffrey" στο "Rock And Roll Circus" των Rolling Stones, τον Δεκέμβριο του 1968. Κατά τη μικρή συνεργασία του με το συγκεκριμένο συγκρότημα η οποία διήρκεσε μόλις δύο εβδομάδες, πρόλαβε να συγγράψει το τραγούδι "Nothing Is Easy", το οποίο συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ "Stand Up" του 1969. Ο Αϊόμι αποχώρησε λόγω του ότι δεν μπορούσε να συνεργαστεί με το μάνατζμεντ των Jethro Tull. Ο κιθαρίστας επέστρεψε στους Polka Tulk, οι οποίοι μετονομάστηκαν σε Earth και ξεκίνησαν πρόβες σε έντονους ρυθμούς. Στις αρχές του 1970, είχαν δημιουργήσει τα κομμάτια "Black Sabbath" και "Wicked World". Εκείνο το διάστημα άλλαξαν το όνομα τους σε Black Sabbath, λόγω του ότι υπήρχε ένα άλλο συγκρότημα με το όνομα Earth, το οποίο είχε ήδη γνωρίσει μικρή εμπορική επιτυχία. Στις 13 Φεβρουαρίου 1970, κυκλοφόρησε το ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος μέσω της "Vertigo Records", ηχογραφημένο μέσα σε δύο μόλις ημέρες. Τα σόλο κιθάρας του δίσκου ήταν βασισμένα σε πεντατονικά μινόρε και μπλουζ κλίμακες, με τα ριφ να είναι βαριά και σκοτεινά. Το ταλέντο του Αϊόμι στο να δημιουργεί ριφ κιθάρας ήταν εμφανές, με το ομώνυμο κομμάτι να αποτελεί την επιτομή της δημιουργικότητας του.Ο δίσκος ανέβηκε στο βρετανικό Top-10, με τη δεύτερη κυκλοφορία τους με τίτλο "Paranoid" να φθάνει στην κορυφή των τσαρτ της πατρίδας τους και να έχει βραβευθεί πλέον ως τετραπλά πλατινένιο. Ακολούθησε το "Master of Reality" στις αρχές του 1971, οδηγώντας το συγκρότημα για πρώτη φορά στο Top-10 του Billboard. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, ο Αϊόμι έπαιξε εκτός από κιθάρα, φλάουτο, πλήκτρα και πιάνο. Επόμενη στούντιο ηχογράφηση των Black Sabbath ήταν το "Volume 4", με το συγκρότημα να πειραματίζεται για πρώτη φορά με τον ήχο του. Το πέμπτο τους άλμπουμ με τίτλο "Sabbath Bloody Sabbath" ηχογραφήθηκε σε ένα κάστρο του 18ου αιώνα στο Γκλάουστερ, όπου έκαναν πρόβες σε κελιά με σκοπό να εμπνευστούν από την ατμόσφαιρα. Στο άλμπουμ συμμετείχε ο κιμπορντίστας των Yes, Ρικ Γουέικμαν, ενώ ο Αϊόμι έπαιξε ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, συνθεσάιζερ, πιάνο, φλάουτο και γκάιντα. Το άλμπουμ ανέβηκε στο # 4 των βρετανικών τσαρτ και έγινε πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες.Ο επόμενος δίσκος τους ήταν το "Sabotage" του 1975, στου οποίου την παραγωγή συμμετείχε και ο Τόνι Αϊόμι, ο οποίος βραβεύθηκε ως καλύτερος κιθαρίστας της χαρντ ροκ μουσικής, εκείνη τη χρονιά. Στον επόμενο δίσκο τους, αποφάσισαν να επεκτείνουν τον ήχο τους προσθέτοντας τον κιμπορντίστα Τζέρι Γούντρουφ, αλλά το "Technical Ecstasy" ήταν το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ το οποίο δεν κατάφερε να μπει στο Top-10 της πατρίδας τους. Τον Οκτώβριο του 1978 κυκλοφόρησαν το "Never Say Die", το τελευταίο τους πριν αποχωρήσει ο Όζι Όσμπορν από το συγκρότημα λόγω προσωπικών προβλημάτων που αντιμετώπισε.Το 1979, εντάχθηκε στο σχήμα ο πρώην τραγουδιστής των Rainbow, Ρόνι Τζέιμς Ντίο, με τους Black Sabbath να κυκλοφορούν το "Heaven and Hell" τον Απρίλιο του 1980 και το "Mob Rules" το Νοέμβριο του 1981. Η νέα σύνθεση βοήθησε το συγκρότημα να εκσυγχρονίσει τον ήχο του και να κερδίσει μία νεότερη γενιά οπαδών, με τον Αϊόμι να διευρύνει τον ήχο του συνεργαζόμενος με την ιδιαίτερη φωνή και τους επικούς στίχους του Ντίο. Στη συνέχεια της δεκαετίας του '80 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, ο Αϊόμι ανασχημάτισε το συγκρότημα με σπουδαίους μουσικούς όπως ο πρώην τραγουδιστής των Gillan και των Deep Purple, Ίαν Γκίλαν, ο μπασίστας και τραγουδιστής των Trapeze και των Deep Purple, Γκλεν Χιουζ, ο ιδιαίτερα επιτυχημένος ντράμερ, Κόζι Πάουελ, ο Βίνι Άπις, ο Μπόμπι Ροντινέλι, ο Μπομπ Ντέισλι, ο Νιλ Μάρεϊ, κ.α.. Οι διάφορες συνθέσεις που ακολούθησαν ηχογράφησαν τα "Born Again" το 1983, "The Seventh Star" το 1986, "The Eternal Idol" το 1987, "Headless Cross" το 1989, "TYR" το 1990, "Dehumanizer" το 1992, "Cross Purposes" το 1994 και "Forbidden" το 1995.Από αυτούς τους δίσκους, το "The Seventh Star" προοριζόταν να είναι προσωπικός δίσκος του Αϊόμι, αλλά ενώ οι στίχοι και η μουσική ήταν αποκλειστική δημιουργία του κιθαρίστα, η δισκογραφική εταιρεία απαίτησε να κυκλοφορήσει υπό την επωνυμία των Black Sabbath, ονομαζόμενο "Black Sabbath featuring Tony Iommi". Το 1996, φήμες ανέφεραν ότι η αρχική σύνθεση των Black Sabbath θα ένωνε τις δυνάμεις της και πάλι, κάτι που πραγματοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο με το συγκρότημα να περιοδεύει και να ηχογραφεί το ζωντανό άλμπουμ "Reunion", κερδίζοντας βραβείο "Grammy" για την εκτέλεση του τραγουδιού "Iron Man".Το 2006 έγιναν μέλη του "Rock and Roll Hall of Fame" και δύο χρόνια αργότερα απονεμήθηκε στον Αϊόμι αστέρι στο "Walk of Stars" του Μπέρμιγχαμ.Στις 11 Νοεμβρίου 2011, η κλασική σύνθεση των Black Sabbath ανακοίνωσε την επανένωση της για δεύτερη φορά με μία συνέντευξη Τύπου στο κλαμπ "Whisky A Go Go" του Λος Άντζελες. Δύο μήνες αργότερα, ο Αϊόμι διαγνώστηκε με λέμφωμα και αναγκάστηκε να κάνει χημειοθεραπεία ενώ ταυτόχρονα το συγκρότημα δούλευε πάνω στον επόμενο του δίσκο. Ο Μπιλ Γουόρντ αποχώρησε αφήνοντας τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος να ολοκληρώσουν τις ηχογραφήσεις με τον πρώην ντράμερ των Rage Against the Machine, Μπραντ Γουίλκ.Τον Μάιο του 2012, έπαιξαν στη συναυλία για φιλανθρωπικούς σκοπούς στην "02 Academy" του Μπέρμιγχαμ για την κίνηση "Help For Heroes".Το άλμπουμ "13" κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2013, ανεβαίνοντας στην κορυφή των τσαρτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το 2007, μία άλλη επιτυχημένη σύνθεση των Black Sabbath, αυτή με τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο στα φωνητικά επανενώθηκε με το όνομα Heaven and Hell. Το συγκρότημα περιόδευσε και ηχογράφησε το άλμπουμ "The Devil You Know" το 2009, όπως και το ζωντανά ηχογραφημένο "Live from Radio City Music Hall" δύο χρόνια νωρίτερα.Παρ' όλα αυτά, η προσπάθεια τους διακόπηκε λόγω του θανάτου του Ντίο τον Μάιο του 2010 από καρκίνο του στομάχου. Το 1992, ο Αϊόμι συμμετείχε σε συναυλία η οποία έγινε στη μνήμη του τραγουδιστή των Queen, Φρέντι Μέρκιουρι, παίζοντας τέσσερα τραγούδια μαζί με τον φίλο του και επίσης κιθαρίστα, Μπράιαν Μέι.Ο πρώτος επίσημος, προσωπικός δίσκος του Τόνι Αϊόμι κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2000, με τίτλο "Iommi". Μεταξύ των μουσικών οι οποίοι συμμετείχαν στο άλμπουμ ήταν οι Όζι Όσμπορν, Μπιλ Γουόρντ, Μπράιαν Μέι, Χένρι Ρόλινς, Φιλ Άνσελμο, Ντέιβ Γκρολ, Μπίλι Άιντολ, Πίτερ Στιλ, κ.α..Το 2002, συμμετείχε στο "Χρυσό Ιωβηλαίο" της βασίλισσας Ελισάβετ, όπου μαζί με τον Όζι Όσμπορν έπαιξαν το τραγούδι "Paranoid".Ακολούθησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο "The 1996 DEP Sessions" με τη συμμετοχή των Γκλεν Χιουζ στα φωνητικά, Ντον Έρεϊ, Τζεφ Νίκολς στα πλήκτρα, κ.α.. Οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ είχαν πραγματοποιηθεί οκτώ χρόνια νωρίτερα. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το "Fused" με τον Χιουζ να αναλαμβάνει και πάλι τα φωνητικά.Το 2011, ο Αϊόμι μαζί με τον τραγουδιστή των Deep Purple, Ίαν Γκίλαν δημιούργησαν το super group WhoCares, με τη συμμετοχή των Νίκο Μακ Μπρέιν των Iron Maiden, Τζον Λορντ των Deep Purple, Τζέισον Νιούστεντ των Metallica, κ.α. με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για την ανέγερση σχολείου στην Αρμενία, το οποίο είχε καταστραφεί από σεισμό το 1988.Την ίδια χρονιά έγραψε την αυτοβιογραφία του με τίτλο "Iron Man: My Journey Through Heaven And Hell With Black Sabbath", ενώ ξεκίνησε να παρουσιάζει τη ραδιοφωνική εκπομπή "Black Sunday" στο σταθμό Planet Rock. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, ο Αϊόμι ήταν παντρεμένος με την Σούζαν Σνόουντεν, με το ντράμερ των Led Zeppelin, Τζον Μπόναμ να να είναι κουμπάρος στο γάμο του. Ο γάμος κράτησε για οκτώ χρόνια, με τον κιθαρίστα να παντρεύεται μία αμερικανίδα που εργαζόταν σαν φωτομοντέλο, τη Μελίντα, το 1980. Το 1983 γέννησε την κόρη του Τόνι-Μαρί Αϊόμι και πήραν διαζύγιο στα μέσα της δεκαετίας του '80. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 παντρεύτηκε την Βάλερι Αϊόμι με την οποία χώρισαν λίγα χρόνια αργότερα. Το 2005 παντρεύτηκε την Μαρία Σγιέχολμ, πρώην τραγουδίστρια του σουηδικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Drain STH. Το 2015, έγινε γνωστό ότι ο Αϊόμι η περιοδεία των Black Sabbath με τίτλο "The End" θα ήταν η τελευταία τους λόγω του καρκίνου του Αϊόμι που έκανε την εμφάνιση του. Στις 11 Αυγούστου, ανακοινώθηκε ότι ο καρκίνος βρίσκεται σε ύφεση και η κατάσταση του γίνεται καλύτερη. Βιογραφικό στην επίσημη ιστοσελίδα Biography of heavy metal guitarist Tony Iommi of Black Sabbath Βιογραφικό από το επίσημο fan club Επίσημη ιστοσελίδα του Τόνι Αϊόμι | Ο Τόνι Αϊόμι (αγγλ. πλήρες όνομα Frank Anthony Iommi) είναι Άγγλος κιθαρίστας και συνθέτης της χαρντ ροκ και χέβι μέταλ μουσικής σκηνής. Έγινε γνωστός ως ιδρυτικό στέλεχος των Black Sabbath, στους οποίους υπήρξε το μόνο σταθερό μέλος από τη δημιουργία του συγκροτήματος στα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι σήμερα. Ο Αϊόμι κατατάχθηκε στην 25η θέση της λίστας με τους εκατό καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, του περιοδικού "Rolling Stone". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BD%CE%B9_%CE%91%CF%8A%CF%8C%CE%BC%CE%B9 |
Εθνική Ακαδημία Επιστημών του Αζερμπαϊτζάν | Ιδρύθηκε το 1945 ως Ακαδημία Επιστημών της ΣΣΔ του Αζερμπαϊτζάν έχοντας αρχικά ως βάση το τοπικό παράρτημα της Ακαδημίας Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της είχε 15 μέλη (μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονταν ο συνθέτης Ουζεγίρ Χατζιμπέγιοφ, ο ποιητής Σαμάντ Βουργκούν ή Βακίλοφ, ο γεωλόγος Α. Α. Αλιζάντε κ.ά.), ενώ πρώτος πρόεδρος εξελέγη ο Μ. Μιρ-Κασίμοφ. Γύρω στο 1970 αποτελείτο από 56 πλήρη και 43 αντεπιστέλλοντα μέλη και διέθετε 6 τμήματα με 21 επιστημονικά ινστιτούτα ερευνών αφιερωμένα σε πεδία όπως τα μαθηματικά, η γεωλογία, οι κοινωνικές επιστήμες κ.ά. Για την προσφορά της τιμήθηκε με το 1975 το κρατικό βραβείο της Φίλιας των Λαών. Το 1991, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανεξαρτητοποίηση του Αζερμπαϊτζάν, η Ακαδημία έλαβε τη σημερινή της ονομασία. Οι δραστηριότητες της Ακαδημίας περιλαμβάνουν την έκδοση διαφόρων επιστημονικών περιοδικών και διατριβών (στο παρελθόν εξέδιδε και τη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια του Αζερμπαϊτζάν), τις συνεργασίες με επιστημονικούς οργανισμούς άλλων κρατών (όπως π.χ. των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, του Ιράν και της Τουρκίας), τη διοργάνωση διεθνών επιστημονικών συμποσίων κλπ. Η Ακαδημία διαθέτει έξι τμήματα (φυσικομαθητικών και τεχνικών επιστημών, χημικών επιστημών, γεωλογίας, βιολογίας και ιατρικής, ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών). Επιπλέον έχει παραρτήματα σε τρεις ακόμη πόλεις του Αζερμπαϊτζάν (στη Γκαντζά, τη Σακί και το Λανκαράν). Το δυναμικό του ανέρχεται σε 73 τακτικά και 108 αντεπιστέλλοντα μέλη, καθώς και περίπου 10.000 υπαλλήλους. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Azerbaijan National Academy of Sciences στο Wikimedia Commons | Η Εθνική Ακαδημία Επιστημών του Αζερμπαϊτζάν (αζερικά: Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası, συντομογραφία: AMEA) με έδρα το Μπακού είναι ο κυριότερος κρατικός ερευνητικός οργανισμός του Αζερμπαϊτζάν στον τομέα των φυσικών και κοινωνικών επιστημών. Τωρινός πρόεδρος της Ακαδημίας είναι ο γεωλόγος Ακίφ Αλιζάντεχ. Η Ακαδημία στεγάζεται στο ιστορικό ανάκτορο Ισμαϊλίγια που βρίσκεται στο κέντρο του Μπακού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD |
Δρουσίλλα (κόρη του Ηρώδη Αγρίππα Α΄) | Ήταν κόρη του Ηρώδη Αγρίππα Α΄ της Ιουδαίας και της Κύπρου. Αδέλφια της ήταν ο Ηρώδης Αγρίππας Β΄, η Βερενίκη και η Μαριάμνη. Ο πατέρας της τη μνήστευσε με τον Γάιο Ιούλιο Αρχέλαο Αντίοχο Επιφανή, πρωτότοκο γιο του Αντιόχου Δ΄ της Κομμαγηνής, με τον όρο ότι ο Αρχέλαος Αντίοχος θα μεταστρεφόταν στην Ιουδαϊκή θρησκεία. Ωστόσο ως το 44 μ.Χ. που απεβίωσε ο πατέρας της στην Καισάρεια, ο γάμος δεν είχε γίνει. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο, μετά το τέλος του Αγρίππα Α΄ ο λαός "έριξε τέτοιες κατακρίσεις στον τεθνεώτα. που δεν είναι σωστό να γραφτούν. Όσοι από αυτούς ήταν στρατιώτες -και ήταν αρκετοί- πήγαν στην κατοικία του και μετέφεραν γρήγορα τα αγάλματα των κορών του σε οίκους ανοχής. Τα έβαλαν στις στέγες και τις πρόσβαλαν όσο πιο δυνατά μπορούσαν. Έκαναν τόσο άσεμνα πράγματα." Όταν ο αδελφός της Αγρίππας Β΄ έγινε τετράχης της Ιουδαίας (μαζί με τους Βατανέα, Τραχωνίτη και αμπίλα) περί το 49/50, ακύρωσε τον αρραβώνα και την πάντρεψε με τον Γάιο Ιούλιο Αζίζο, ιερέα-βασιλιά της Έμεσας, που είχε συγκατατεθεί να περιτμηθεί. Σύντομα μετά τον πρώτο γάμο της, ο Μάρκος Αντώνιος Φήλιξ, Ρωμαίος προκουράτωρ της Ιουδαίας, συνάντησε τη Δρουσίλλα, μάλλον στην Αυλή του αδελφού της. Η αδελφή της Βερενίκη ζούσε με τον αδελφό της τότε και πιστεύουμε ότι και η Δρουσίλλα έκανε το ίδιο. Αναφέρεται ότι ο Αντώνιος Φήλιξ εντυπωσιάστηκε με την ωραιότητά της και αποφάσισε να την κάνει (τη δεύτερη) σύζυγό του. Για να την πείσει, αυτή μία που ακολουθούσε τις Εβραϊκές παραδόσεις, να διαζευχθεί τον άνδρα της και να παντρευτεί αυτόν, έναν εθνικό, έστειλε απεσταλμένο να την παρακαλέσει: «Ενώ ο Φήλιξ ήταν προκουράτωρ της Ιουδαίας, είδε τη Δρουσίλλα και την ερωτεύτηκε. Πράγματι ξεπερνούσε όλες τις άλλες γυναίκες σε ωραιότητα. Ο Φήλιξ έστειλε κάποιον Σίμωνα (σε άλλα χειρόγραφα: Άτομος) έναν Ιουδαίο φίλο του που είχε γεννηθεί στην Κύπρο, που υποκρίθηκε ότι ήταν μάντης. Αυτός προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει τον σημερινό σύζυγό της και να παντρευτεί τον Φήλικα. Υποσχέθηκε ότι εκείνος θα την έκανε ευτυχισμένη. Η Δρουσίλλα, που η αδελφή της την κακομεταχειριζόταν ένεκα της ωραιότητας αυτής, για να φύγει από τον φθόνο εκείνης, δέχθηκε. Όμως ενήργησε παράλογα, καθώς παραβίασε τους νόμους των προγόνων της και παντρεύτηκε τον Φήλικα.» Ήταν περίπου 22 ετών, όταν ο Απόστολος Παύλος αιχμαλωτίστηκε στην Καισάρεια. Στις Πράξεις 24:24 αναφέρεται ότι «μερικές ημέρες μετά ήλθε ο Φήλιξ [πίσω στην Αυλή] με τη σύζυγό του Δρουσίλλα, που ήταν Εβραία». Το βιβλίο των Πράξεων δεν δίνει άλλες πληροφορίες για τη μετέπειτα ζωή της. Ο Ιώσηπος λέει πως είχε γιο τον Μ.Α. Αγρίππα και κόρη την Α. Κλεμεντιάνα. Ο γιος της, μαζί με τη σύζυγό του, όπως και ο περισσότερος πληθυσμός της Πομπηίας και του Ερκουλάνεουμ, χάθηκε στην έκρηξη του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Παντρεύτηκε πρώτα τον Γάιο Ιούλιο Αζίζο, ιερέα-βασιλιά της Έμεσας στη Συρία. Δεν απέκτησαν απογόνους. Η Δρουσίλλα τον εγκατέλειψε και έκανε 2ο γάμο με τον Μάρκο Αντώνιο Φήλικα Ρωμαίο procurator (φοοεισπράκτορα) της Ιουδαίας και είχε τέκνα: Μάρκος Αντώνιος Αγρίππας Αντωνία Κλημεντιάνα Herbermann, Charles, ed. (1913). "Drusilla". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company. | Η Δρουσίλλα (γενν. 38 μ.Χ.) από την Ηρωδιανή Δυναστεία ήταν πριγκίπισσα της Ιουδαίας και με τον γάμο της έγινε σύζυγος του Ρωμαίου προκουράτορα της Ιουδαίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1_(%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CF%81%CF%8E%CE%B4%CE%B7_%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%80%CE%B1_%CE%91%CE%84) |
Π.Α.Ο. Διοικητηρίου | Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1929 με την ονομασία «Ένωση Διοικητηρίου» και κατόπιν μετονομάστηκε σε «Ποδοσφαιρικός Όμιλος Προφήτη Ηλία». Στη συνέχεια μετονομάστηκε σε «Ποδοσφαιρική Αθλητική Ένωση Διοικητηρίου» και λίγα χρόνια αργότερα έλαβε τη σημερινή του ονομασία, «Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Διοικητηρίου». Εντάχθηκε στην Ε.Π.Σ. Μακεδονίας και έκτοτε αγωνίζεται στις διοργανώσεις της. Κατέκτησε το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας το 1966 για πρώτη φορά και το 2006. Επίσης κατέκτησε 3 φορές (2008, 2009 και 2010) το κύπελλο Ε.Π.Σ. Μακεδονίας. Τη σεζόν 1966-67 αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής πλησιάζοντας την άνοδο στην Β' Εθνική κατηγορία. Πιο συγκεκριμένα συμμετείχε στον Γ' Όμιλο όπου ισοβάθμησε στην 1η θέση με τον Θερμαϊκό Θεσσαλονίκης και οδηγήθηκαν σε αγώνα κατάταξης που διεξήχθη στις 2 Ιουλίου του 1967 όπου ηττήθηκε με 2-1 και έχασε την κατάκτηση της πρώτης θέσης και κατ' επέκταση την άνοδο στην Β' Εθνική. Τις χρονιές 1993-94, 2006-07, 2007-08, 2008-09, 2009-10 και 2010-11 αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής. Έκτοτε μέχρι και σήμερα αγωνίζεται στις τοπικές διοργανώσεις της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας. Το 2018 κέρδισε την επάνοδο στην Α' Κατηγορία του πρωταθλήματος της Μακεδονίας. Α' ΕΠΣΜ: 1966, 2006* Β' ΕΠΣΜ: 1958 Γ' ΕΠΣΜ: 1949*(ο τίτλος του 2006 είναι στην ουσία β' κατηγορίας λόγω της Α1) Άρης Τσαχουρίδης Χρήστος Εμβολιάδης Κώστας Παπαϊωάννου Σάκης Πρίττας Ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Διοικητηρίου το 1958 ίδρυσε τμήμα καλαθοσφαίρισης. Έδρασε συνεχώς μέχρι και το 2000 όποτε και ανέστειλε τη λειτουργία του και επανιδρύθηκε στα μέσα της ίδιας δεκαετίας. Υψηλότερη διάκριση του συλλόγου είναι οι συμμετοχές του στο πρωτάθλημα της Β' Εθνικής τις χρονιές 1984-85 και 1985-86 και στο πρωτάθλημα της νεοσύστατης τότε Α2' Εθνικής κατηγορίας, όπου αγωνίστηκε για 6 συνεχή χρόνια τις χρονιές 1986-87, 1987-88, 1988-89, 1989-90, 1990-91 και 1991-92. Μάλιστα κατέχει και το ρεκόρ της μεγαλύτερης εκτός έδρας νίκης στην ιστορία της Α2' Εθνικής, όπου σημειώθηκε τη σεζόν 1988-89 επικρατώντας εκτός έδρας την 11η αγωνιστική (07/01/1989) της ΜΕΝΤ Θεσσαλονίκης στο γήπεδο Μίκρας με σκορ 114-61.Κατόπιν ξεκίνησε η καθοδική πορεία της ομάδας με τελευταίες παρουσίες της στις εθνικές κατηγορίες τη σεζόν 1995-96 στην Β' Εθνική και τη σεζόν 1996-97 στην Γ' Εθνική. Ανέστειλε τη λειτουργία του το 2000 αγωνιζόμενος πλέον στην Α' ΕΚΑΣΘ και έπειτα από την επανίδρυση του στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ο «ΠΑΟΔ» αγωνίζεται μόνιμα στις τοπικές κατηγορίες της ΕΚΑΣΘ. "Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΟΔ Α' ΤΟΜΟΣ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ (1929-1979)", ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΥΣΑΡΙΔΗΣ, εκδ. IANOS, 2016 | Ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Διοικητηρίου είναι αθλητικός και ποδοσφαιρικός σύλλογος με έδρα τη συνοικία του Διοικητηρίου του Δήμου Θεσσαλονίκης. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1929, χρώματα του συλλόγου είναι το πράσινο και το λευκό και έμβλημα του το τετράφυλλο τριφύλλι. Διατηρεί ενεργά τμήματα ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης, ενώ στο παρελθόν διατηρούσε και τμήμα πετοσφαίρισης. Το ποδοσφαιρικό τμήμα και το τμήμα μπάσκετ είναι και τα πιο διακεκριμένα του συλλόγου, έχοντας αγωνιστεί αμφότερα στις Εθνικές κατηγορίες. Ο σύλλογος είναι ευρέως γνωστός με την επωνυμία «ΠΑΟΔ», σύντμηση της ονομασίας του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%91.%CE%9F._%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Εξόριστη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας | Μετά την πτώση του δημοκρατικού καθεστώτος της Ισπανίας τον Απρίλιο του 1939, ο Πρόεδρος (Μανουέλ Αθάνια) και ο Πρωθυπουργός (Ζουάν Νεγκρίν) αυτοεξορίστηκαν στη Γαλλία. Ο Αθάνια παρέμεινε στο πόστο του, μέχρι τον θάνατο του, τον Νοέμβριο του 1940. Στο πόστο του εξόριστου προέδρου τον διαδέχτηκε ο Ντιέγκο Μαρτίνεζ Μπάριο, που ήταν πρωθυπουργός της Ισπανίας το 1936. Μετά την κατάληψη της Γαλλίας από τη Ναζιστική Γερμανία το 1940, η κυβέρνηση μετακόμισε στο Μεξικό, που κάτω από τη διακυβέρνηση του αριστερού προέδρου Λαζάρο Κάρντενας συνέχισε να αναγνωρίζει την εξόριστη κυβέρνηση ως τη νόμιμη ισπανική κυβέρνηση, ασχέτως αν ο Νεγκρίν πέρασε τα χρόνια του πολέμου στο Λονδίνο. Ο Νεγκρίν παραιτήθηκε από πρωθυπουργός το 1945 και τον διαδέχθηκε ο Ζόσε Τζιράλ. Μέχρι το 1945, οι εξόριστοι Δημοκρατικοί είχαν υψηλές ελπίδες ότι μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, ο Φράνκο θα καθαιρεθεί από τις Συμμαχικές Δυνάμεις, τους νικητές του πολέμου και θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην Ισπανία. Όταν αυτές οι ελπίδες γκρεμίστηκαν, η εξόριστη κυβέρνηση υποβαθμίστηκε σε κυβέρνηση-μαριονέτα με συμβολικό ρόλο. Η κυβέρνηση επέστρεψε στο Παρίσι το 1946. Υπήρχε επίσης η Βάσκικη εξόριστη κυβέρνηση και η Εξόριστη Καταλανική κυβέρνηση. Στη μεταπολεμική περίοδο είχε διπλωματικές σχέσεις με το Μεξικό, τον Παναμά, τη Γουατεμάλα, τη Βενεζουέλα, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Ρουμανία και την Αλβανία. Αντίθετα, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, και η Σοβιετική Ένωση δεν αναγνώρισαν την κυβέρνηση.Μετά τον θάνατο του Φράνκο το 1975, ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος αποκατέσησε τη δημοκρατική κυβέρνηση. Το 1977 οι εξόριστοι Δημοκρατικοί αποφάσισαν να δεχτούν τη δεύτερη παλινόρθωση της μοναρχίας και αναγνώρισαν τη νέα κυβέρνηση. Στις 1 Ιουλίου του 1977 η Κυβέρνηση της Ισπανικής Δημοκρατίας διαλύθηκε επισήμως. Σε μια χειρονομία συμφιλίωσης, ο Χουάν Κάρλος κάλεσε τους εξόριστους ηγέτες σε μια τελετή στη Μαδρίτη. Ντιέγκο Μαρτίνεζ Μπάριο (4 Απριλίου 1939 – 11 Μαΐου 1940) Αλβάρο ντε Αλμπορνόζ (προσωρινός) (11 Μαΐου 1940 – 17 Αυγούστου 1945) Ντιέγκο Μαρτίνεζ Μπάριο (17 Αυγούστου 1945 – 1 Ιανουαρίου 1962) Λούις Τζιμένες ντε Άσουα (11 Φεβρουαρίου 1962 – 16 Νοεμβρίου 1970) Τζόσε Μαλντονάντο Γκονζάλες (Νοέμβριος 1970 – 1 Ιουλίου 1977) Ζουάν Νέργκιν Λόπεζ (4 Μαρτίου 1939 – 17 Αυγούστου 1945) Τζόσε Τζιράλ Περέιρα (17 Αυγούστου 1945 – 9 Φεβρουαρίου 1947) Ροδόλφο Λιόπις Φερράντιζ (9 Φεβρουαρίου 1947 – 8 Αυγούστου 1947) Αλβάρο ντε Αλμπόρνοζ Υ Λιμινίανα (8 Αυγούστου 1947 – 13 Αυγούστου 1951) Φίλιξ Γκόρντον Ορντάζ (13 Αυγούστου 1951 – 9 Μαΐου 1960) Εμίλιο Χερέρα Λινάρες (9 Μαΐου 1960 – 28 Φεβρουαρίου 1962) Κλαούντιο Σάνσεζ-Αλμπόρνοζ Υ Μεντουίνα (28 Φεβρουαρίου 1962 – 28 Φεβρουαρίου 1971) Φερνάντο Βαλέρα Απαρίσιο (28 Φεβρουαρίου 1971 – 23 Ιουλίου 1977) Javier Rubio, Los reconocimientos diplomáticos del Gobierno de la República española en el exilio[1] | Η Εξόριστη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας (Ισπανικά: Gobierno de la República Española en el exilio) ήταν η περίοδος εξορίας της κυβέρνησης της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας που προέκυψε από τη νίκη των δυνάμεων του Φρανσίσκο Φράνκο μετά τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Συνέχισε την ύπαρξη της μέχρι την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το 1977. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Τουρκικός κινηματογράφος | Όσον αφορά την παραγωγή ταινιών, η Τουρκία είχε την ίδια μοίρα με πολλούς από τους εθνικούς κινηματογράφους του 20ού αιώνα. Η παραγωγή ταινιών δεν ήταν συνεχής μέχρι τη δεκαετία του 1950 και η κινηματογραφική αγορά γενικά διοικούνταν από μερικές μεγάλες εισαγωγικές εταιρείες που πάλευαν για κυριαρχία στις πιο πυκνοκατοικημένες και κερδοφόρες πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη . Οι κινηματογραφικές αίθουσες σπάνια προέβαλαν ταινίες τοπικής παραγωγής και η πλειονότητα των προγραμμάτων αποτελούνταν από ταινίες των ισχυρότερων δυτικών κινηματογραφικών βιομηχανιών, ειδικά εκείνων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας. Οι προσπάθειες παραγωγής ταινιών προήλθαν κυρίως από πολυεθνικά στούντιο, τα οποία μπορούσαν να βασιστούν στα ολοκληρωμένα δίκτυα διανομής τους μαζί με τις δικές τους αλυσίδες θεάτρων, εξασφαλίζοντάς τους έτσι την απόδοση της επένδυσής τους. Μεταξύ των ετών 1896-1945, ο αριθμός των ταινιών τοπικής παραγωγής δεν έφτασε ούτε τις 50 ταινίες συνολικά, ίσο με λιγότερο από ένα χρόνο ετήσιας παραγωγής ταινιών στις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Οι ταινίες εγχώριας παραγωγής αποτελούσαν μόνο ένα μικρό κλάσμα του συνολικού αριθμού ταινιών που προβλήθηκαν στην Τουρκία πριν από τη δεκαετία του 1950. Η παραγωγή ταινιών στην Τουρκία αυξήθηκε δραστικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο . Με ένα σύνολο 49 ταινιών που παρήχθησαν το 1952, αυτή η χρονιά ισοδυναμούσε με μεγαλύτερη παραγωγή στην Τουρκία από όλα τα προηγούμενα χρόνια μαζί. Κατά τη δεκαετία του 1960, η Τουρκία έγινε ο πέμπτος μεγαλύτερος παραγωγός ταινιών παγκοσμίως καθώς η ετήσια παραγωγή ταινιών έφτασε το σημείο αναφοράς των 300 ταινιών μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Σε σύγκριση με άλλους εθνικούς κινηματογράφους, τα επιτεύγματα της τουρκικής κινηματογραφικής βιομηχανίας μετά το 1950 εξακολουθούν να είναι αξιοσημείωτα. Κατά τη δεκαετία του 1970, ο αντίκτυπος της τηλεόρασης και του βίντεο ως οι νέες δημοφιλείς μορφές των μέσων ενημέρωσης και της πολιτικής αναταραχής (με βαθιές οικονομικές κρίσεις) προκάλεσε απότομη πτώση στις πωλήσεις εισιτηρίων, με αποτέλεσμα μια σταθερή πτώση από το 1980 περίπου και η οποία συνεχίστηκε μέχρι το μέσα της δεκαετίας του 1990. Ο αριθμός των ετήσιων πωλήσεων εισιτηρίων μειώθηκε από το ανώτατο όριο των 90 εκατομμυρίων εισιτηρίων το 1966 σε 56 εκατομμύρια εισιτήρια το 1984 και μόνο 11 εκατομμύρια το 1990. Συνεπώς, ο αριθμός των κινηματογραφικών αιθουσών μειώθηκε από περίπου 2.000 το 1966 σε 854 το 1984 και 290 το 1990 Κατά τη δεκαετία του 1990 ο μέσος αριθμός ταινιών που παράγονται ανά έτος παρέμεινε μεταξύ 10-15. συνήθως οι μισές από αυτές δεν βγαίνουν καν στις αίθουσες. Από το 1995 η κατάσταση έχει βελτιωθεί. Μετά το έτος 2000, οι ετήσιες πωλήσεις εισιτηρίων ανήλθαν σε 20 εκατομμύρια και από το 1995, ο αριθμός των θεάτρων αυξάνεται σταθερά σε περίπου 500 σε εθνικό επίπεδο. Επί του παρόντος, οι τουρκικές ταινίες προσελκύουν κοινό εκατομμυρίων θεατών και συνήθως βρίσκονται στην κορυφή των λιστών των υπερπαραγωγών, ξεπερνώντας συχνά τις ξένες ταινίες στο box office. Ωστόσο, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για την ύπαρξη μιας βιομηχανίας, καθώς οι περισσότερες ταινίες είναι μάλλον μεμονωμένα έργα σκηνοθετών που κατά τα άλλα κερδίζουν τα προς το ζην από την τηλεόραση, τη διαφήμιση ή το θέατρο. Η διανομή αυτών των ταινιών γίνεται κυρίως από πολυεθνικές εταιρείες όπως η Warner Bros. και η United International Pictures. Οι περισσότερες από τις τουρκικές ταινίες που παράγονταν πριν από το 1950 ήταν έργα εισαγωγικών εταιρειών που ανήκαν σε ντόπιες οικογένειες, κυρίως η İpek Film, μια θυγατρική εταιρεία της İpek Merchandise, μια εισαγωγική εταιρεία που διαφήμιζε σε οθωμανικά λογοτεχνικά περιοδικά όπως το Servet-i Fünun.. Μια άλλη σημαντική εταιρεία στην πρώιμη εποχή του τουρκικού κινηματογράφου ήταν η Kemal Film, μια εταιρεία της οποίας η συνεχής παρουσία ως κορυφαία εταιρεία εισαγωγών συχνά παραβλέπεται για μερικές τοπικές ταινίες που παρήγαγε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920. (Οι ιδρυτές της Kemal Film αγόρασαν την πρώτη τους κινηματογραφική μηχανή με δανεισμό από την Ipek Merchandise). Και οι δύο εταιρείες ήταν οι ισχυρότεροι διανομείς ταινιών μέχρι τη δεκαετία του 1950 και οι μόνες εταιρείες που ήταν αρκετά εύρωστες οικονομικά για να παράγουν οι ίδιες ταινίες, με χαμηλούς κινδύνους οικονομικής αποτυχίας, καθώς διέθεταν ήδη σύστημα διανομής και κινηματογραφικές αλυσίδες που εγγυώνταν την απόδοση της επένδυσης. Ωστόσο, οι αξιοσημείωτες εξελίξεις αυτών των εταιρειών πρέπει να θεωρηθούν ως απαραίτητες προσαρμογές στην τεχνολογική πρόοδο των δυτικών κινηματογραφικών βιομηχανιών των οποίων οι ταινίες εισήγαγαν. Ένα παράδειγμα εδώ είναι η ίδρυση του Marmara Dubbing Studio στις αρχές της δεκαετίας του 1930, όταν η βωβή εποχή έφτασε στο τέλος της στη Δύση και οι ταινίες ήχου έγιναν το πρότυπο, ωθώντας τις εταιρείες που εξαρτώνται από τις εισαγωγές να προσαρμοστούν στις νέες τεχνολογικές απαιτήσεις. Οι μεγάλοι διανομείς στην Κωνσταντινούπολη, με επικεφαλής την İpek Film και την Kemal Film, επέκτειναν σταδιακά το σύστημα διανομής τους σε όλη την υπόλοιπη χώρα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, οδηγώντας στο λεγόμενο «περιφερειακό σύστημα», το οποίο αποτελούνταν από επτά περιοχές διανομής με έδρα τις πιο σημαντικές πόλεις αυτών των περιοχών: Κωνσταντινούπολη (Περιοχή Μαρμαρά), Σμύρνη (Περιφέρεια Αιγαίου), Άγκυρα (Περιφέρεια Μέσης Ανατολίας), Σαμψούντα (Περιοχή της Μαύρης Θάλασσας), Άδανα (Περιοχή Μεσογείου), Ερζερούμ (Περιφέρεια Ανατολικής Ανατολίας) και Ντιγιάρμπακιρ (Περιοχή Νοτιοανατολικής Ανατολίας). Το περιφερειακό σύστημα έγινε πολύ πιο σημαντικό μετά τη δεκαετία του 1950, όταν η τοπική παραγωγή ταινιών αυξήθηκε δραματικά και οι τοπικές ταινίες ξεπέρασαν τις εισαγόμενες ταινίες τόσο σε πωλήσεις εισιτηρίων όσο και σε έσοδα. Αυτό το σύστημα έγινε το οικονομικό θεμέλιο του Yeşilçam (συχνά αναφέρεται ως "Τουρκικό Χόλιγουντ"), που ήταν η καρδιά της τουρκικής κινηματογραφικής παραγωγής μεταξύ των ετών 1955-1975. Μετά το 1965, το λεγόμενο «Συνδυασμένο Σύστημα» υπό την ηγεσία περιφερειακών ηγετών λέγεται ότι είχε τον έλεγχο σχεδόν των πάντων σχετικά με την παραγωγή. Ηγετική φυσιογνωμία του καταπιστεύματος ήταν ο παραγωγός Türker İnanoğlu, ο οποίος εξακολουθεί να δραστηριοποιείται στις επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης εώς σήμερα, διευθύνοντας την Ulusal Film, τη μεγαλύτερη εταιρεία τηλεοπτικής παραγωγής της Τουρκίας. Η πρώτη ταινία που προβλήθηκε στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε στο Ανάκτορο Γιλντίζ, στην Κωνσταντινούπολη το 1896. Ακολούθησαν δημόσιες παραστάσεις του Sigmund Weinberg στις περιοχές Μπέγιογλου και Şehzadebaşı το 1897. Ο Weinberg ήταν ήδη μια εξέχουσα προσωπικότητα εκείνη την εποχή, ιδιαίτερα γνωστός ως εκπρόσωπος ξένων εταιρειών όπως η Pathé, για την οποία πουλούσε γραμμόφωνα πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι ήταν επίσης φωτογράφος, και πάλι ως αποτέλεσμα του εκπροσώπου ξένων εταιρειών όπως η Kodak . Η πρώτη τουρκική ταινία, Ayastefanostaki Rus Abidesinin Yıkılışı, ένα ντοκιμαντέρ παραγωγής Fuat Uzkınay το 1914, απεικόνιζε την καταστροφή ενός ρωσικού μνημείου που ανεγέρθηκε στο τέλος του Ρωσοτουρκικού Πολέμου 1877-1878 στο Γιεσίλκιοϊ ως γνωστόν "San Stefano") μετά την είσοδο της Τουρκίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι πρώτες θεματικές τουρκικές ταινίες ήταν Ο γάμος του Χίμετ Αγά (1916–1918), που ξεκίνησε από τον Γουάινμπεργκ και ολοκληρώθηκε από τον Ουζκινάι, και το Πόδι (1917) και Ο Κατάσκοπος (1917), και οι δύο του Σεντάτ Σιμάβι. Η συνδεδεμένη με τον στρατό Κεντρική Διεύθυνση Κινηματογράφου, μια ημιστρατιωτική εταιρεία και η Εταιρεία Βετεράνων με Αναπηρίες ήταν οι οργανώσεις παραγωγής εκείνης της περιόδου. Το 1922, μια μεγάλη ταινία ντοκιμαντέρ, η Ανεξαρτησία, η Νίκη της Σμύρνης, γυρίστηκε για τον Τουρκικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Την ίδια χρονιά, ξεκίνησε τη λειτουργία του το πρώτο ιδιωτικό κινηματογραφικό στούντιο, Kemal Film. Από το 1923 έως το 1939, ο Muhsin Ertugrul ήταν ο μόνος ενεργός σκηνοθέτης στη χώρα. Σκηνοθέτησε 29 ταινίες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενσωματώνοντας γενικά διασκευές θεατρικών έργων, οπερέτες, φαντασίας και ξένες ταινίες. Η επιρροή του θεάτρου που χρονολογείται από τους Uzkinay, Simavi, Ahmet Fehim και Şadi Karagozoglu είναι πολύ έντονη στο έργο του Ertugrul. Τα χρόνια μεταξύ 1939 και 1950 ήταν μια μεταβατική περίοδος για τον τουρκικό κινηματογράφο, κατά την οποία επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το θέατρο καθώς και από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ υπήρχαν μόνο δύο κινηματογραφικές εταιρείες το 1939, ο αριθμός αυξήθηκε σε τέσσερις μεταξύ 1946 και 1950. Μετά το 1949, ο τουρκικός κινηματογράφος μπόρεσε να αναπτυχθεί ως ξεχωριστή μορφή τέχνης, με ένα πιο επαγγελματικό διαμέτρημα ταλέντων. Το Yeşilçam ("Green Pine") είναι ένα μετωνύμιο για την τουρκική κινηματογραφική βιομηχανία, παρόμοιο με το Χόλιγουντ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Yeşilçam πήρε το όνομά του από την οδό Yeşilçam στη συνοικία Μπέγιογλου της Κωνσταντινούπολης, όπου βασίστηκαν πολλοί ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μέλη του συνεργείου και στούντιο. Η Yeşilçam γνώρισε την ακμή της από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1970, όταν παρήγαγε 250 έως 350 ταινίες ετησίως. Μεταξύ 1950 και 1966 περισσότεροι από πενήντα σκηνοθέτες κινηματογράφου άσκησαν τις κινηματογραφικές τέχνες στην Τουρκία. Ο Ömer Lütfi Akad επηρέασε έντονα την περίοδο, αλλά οι Osman Fahir Seden, Ατίφ Γιλμάζ και Memduh Ün έκαναν τις περισσότερες ταινίες. Η ταινία Άνυδρο καλοκαίρι ( Ξηρό Καλοκαίρι ), του Μετίν Ερκσάν, κέρδισε την Χρυσής Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1964. Ο αριθμός των θεατών του κινηματογράφου και ο αριθμός των ταινιών αυξανόταν συνεχώς, ιδιαίτερα μετά το 1958. Στη δεκαετία του 1960 τα προγράμματα των τμημάτων θεάτρου στις σχολές Γλώσσας, Ιστορίας και Γεωγραφίας του Πανεπιστημίου της Άγκυρας και του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης περιλάμβαναν μαθήματα κινηματογράφου, όπως και το Γυμνάσιο Τύπου και Εκδόσεων του Πανεπιστημίου της Άγκυρας. Ιδρύθηκε επίσης παράρτημα κινηματογράφου στο Τμήμα Ιστορίας της Τέχνης της Κρατικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Η Ένωση Τούρκων παραγωγών Κινηματογράφου και η Κρατική Ταινιοθήκη χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1960. Η Κρατική Ταινιοθήκη έγινε η Τουρκική Ταινιοθήκη το 1969. Την ίδια περίοδο ιδρύθηκε το Ινστιτούτο Κινηματογράφου-Τηλεόρασης και προσαρτήθηκε στην Κρατική Ακαδημία Καλών Τεχνών. Μέλος αυτής της οργάνωσης εντάχθηκαν και τα Τουρκικά Κρατικά Αρχεία. Το 1962, το Ινστιτούτο Κινηματογράφου-Τηλεόρασης έγινε τμήμα του Πανεπιστημίου Mimar Sinan . Οι γνωστοί σκηνοθέτες της περιόδου 1960-1970 περιλαμβάνουν τους Metin Erksan, Atıf Yılmaz, Memduh Ün, Halit Refiğ, Duygu Sağıroğlu, Remzi Aydın Jöntürk και Nevzat Pesen . Το 1970, οι αριθμοί των κινηματογράφων και των θεατών αυξήθηκαν θεαματικά. Στους 2.424 κινηματογράφους σε όλη τη χώρα, οι ταινίες προβλήθηκαν από έναν αριθμό ρεκόρ 247 εκατομμυρίων θεατών. Το 1970 γυρίστηκαν περίπου 220 ταινίες και ο αριθμός αυτός έφτασε τις 300 το 1972. Ο τουρκικός κινηματογράφος γέννησε τους θρυλικούς του αστέρες αυτή την περίοδο, με αξιοσημείωτα παραδείγματα οι Kemal Sunal, Kadir İnanır, Türkan Şoray και Şener Şen . Μετά από αυτή την περίοδο, όμως, ο κινηματογράφος άρχισε να χάνει το κοινό του, λόγω των τηλεοπτικών εκπομπών πανελλαδικής εμβέλειας. Μετά το 1970, μια νέα και νεότερη γενιά σκηνοθετών εμφανίστηκε, αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσουν την αυξημένη ζήτηση για βιντεοταινίες μετά το 1980. Οι δεκαετίες του 1970 και του 1980 έφεραν επίσης το είδος του Turksploitation - χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες εκμετάλλευσης που είτε ήταν ριμέικ είτε χρησιμοποιούσαν μη εξουσιοδοτημένα πλάνα από δημοφιλείς ξένες ταινίες (ιδίως ταινίες του Χόλιγουντ) και τηλεοπτικές σειρές. Ο Yeşilçam υπέφερε λόγω της εξάπλωσης της τηλεόρασης και της εκτεταμένης πολιτικής βίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το Yeşilçam έληξε τελείως μετά το τουρκικό πραξικόπημα του 1980 . Ωστόσο, ο Yeşilçam γνώρισε μια αναβίωση από το 2002, έχοντας δημιουργήσει ταινίες με αναγνωρισμένους κριτικούς όπως το Uzak ( Grand Prix (Φεστιβάλ Καννών), 2003 ), το Babam ve Oğlum ( Ο πατέρας μου και ο γιος μου ) και η Propaganda . Αν και η ανάγκη για έναν νόμο για τον κινηματογράφο συζητήθηκε συχνά σε όλη την ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας, μέχρι το 1986 δεν είχε αναπτυχθεί κάποιος συγκεκριμένος νόμος ή κανονισμός. Ενώ οι ταινίες γενικά αντιμετωπίζονται ως αγαθά που υπόκεινται σε νόμους σχετικά με τη φορολογία, από πλευράς περιεχομένου ελέγχονταν από επιτροπές που έχουν συχνά επικριθεί ως μηχανισμοί λογοκρισίας. Στη δεκαετία του 1930, ορισμένα μέλη του κοινοβουλίου έθεσαν το ζήτημα εάν οι ταινίες θα είχαν κακό αντίκτυπο στα παιδιά. Αυτό ήταν ένα δημοφιλές θέμα εκείνη την εποχή, όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού στον κόσμο. Αργότερα, στη δεκαετία του 1960, μια συζήτηση γύρω από τον λεγόμενο «Νόμο Baykam» έγινε αρκετά διάσημη για την ένταση που δημιούργησε μεταξύ των βουλευτών και των ενδιαφερομένων στη βιομηχανία. Το 1977 και το 1978 έγιναν περαιτέρω συζητήσεις για νόμο περί κινηματογράφου, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τελικά, το 1986, ένας νόμος για τον κινηματογράφο, αν και επικρίθηκε έντονα από μέλη της βιομηχανίας και την κινηματογραφική διανόηση εκείνης της εποχής, ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο και έκτοτε αποτελεί το θεμελιώδες νομοθετικό έγγραφο για τα κινηματογραφικά ζητήματα στην Τουρκία. Ο νέος νόμος είχε στόχο να εξασφαλίσει υποστήριξη για όσους εργάζονται στον κινηματογράφο και τη μουσική. Μια αναδιοργάνωση της κινηματογραφικής βιομηχανίας ξεκίνησε το 1987 για την αντιμετώπιση προβλημάτων και τη διασφάλιση της ανάπτυξής της. Το Υπουργείο Πολιτισμού ίδρυσε την ίδια χρονιά την «Επαγγελματική Ένωση Ιδιοκτητών Τουρκικών Έργων Κινηματογράφου». Η «Διεύθυνση Πνευματικών Δικαιωμάτων και Γενική Διεύθυνση Κινηματογράφου» ιδρύθηκε το 1989 καθώς και «Ταμείο Υποστήριξης για τον Κινηματογράφο και τις Μουσικές Τέχνες». Το ταμείο αυτό χρησιμοποιείται για την παροχή οικονομικής στήριξης στον κινηματογραφικό τομέα. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μελέτες για το ζήτημα της λογοκρισίας των ταινιών στην Τουρκία είναι η Sinematografik Hürriyet ( Κινηματογραφική Ελευθερία ) του Alim Şerif Onaran, που δημοσιεύτηκε το 1968 από το Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά γράφτηκε το 1963 και είναι η πρώτη μελέτη στην Τουρκία που έλαβε διδακτορικό για ένα θέμα σχετικό με τον κινηματογράφο. Η μελέτη αυτή εξακολουθεί να είναι η πιο σημαντική -αν όχι μόνο- μελέτη για τις μεθόδους αξιολόγησης ταινιών που εφαρμόζονταν στην Τουρκία πριν από τη δεκαετία του 1950. Ο ίδιος ο Onaran, ενεργώντας ως μέλος της Επιτροπής Αξιολόγησης Ταινιών στα νεανικά του χρόνια, ήταν πραγματικός ειδικός στο θέμα και η έρευνά του περιλαμβάνει επίσης παραδείγματα της ύστερης Οθωμανικής περιόδου. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Οναράν έγινε ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους στον κινηματογράφο στην Τουρκία, οφείλοντας τον πλούτο των γνώσεών του για την πρώιμη παγκόσμια κινηματογραφική ιστορία στα χρόνια που πέρασε παρακολουθώντας τις ταινίες που είχε εγγραφεί για να αξιολογήσει ως μέλος της επιτροπής. Ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα για το επίπεδο παραλογισμού που θα μπορούσε να φτάσει η λογοκρισία αναφέρεται στο βιβλίο του Çetin Yetkin Siyasal Iktidar Sanata Karşı ( Πολιτικό καθεστώς εναντίον τέχνης ), που δημοσιεύτηκε το 1970. Αφηγείται την ιστορία μιας ταινίας που χαρακτηρίστηκε ως "ακατάλληλη για εξαγωγή" επειδή η Επιτροπή Αξιολόγησης αποφάσισε ότι η ταινία περιέχει "κομμουνιστική προπαγάνδα". Ο ιδιοκτήτης της ταινίας, ο οποίος υπέβαλε αίτηση στην επιτροπή για πιστοποιητικό εξαγωγής, εξεπλάγη όταν είδε την απόφαση επειδή ανέφερε στο έντυπο αίτησής του ότι πρόθεσή του ήταν να πουλήσει ένα αντίγραφο της ταινίας σε έναν διανομέα στη Σοβιετική Ένωση, τον κορυφαίο στον κόσμο κομμουνιστική χώρα εκείνη την εποχή. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Άδανα - Ένα άλλο σημαντικό κινηματογραφικό φεστιβάλ που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην πόλη των Αδάνων. Το κορυφαίο του βραβείο είναι η Χρυσή Μπύρα που έλαβε στο παρελθόν εξέχουσες προσωπικότητες όπως ο Γιλμάζ Γκιουνέι, ο οποίος μεγάλωσε ο ίδιος στα Άδανα. Φεστιβάλ γυναικείων ταινιών Ankara Flying Broom - ( τουρκικά: Uçan Süpürge ) (Flying Broom) είναι το μοναδικό φεστιβάλ της Τουρκίας που είναι αφιερωμένο στον Φεμινισμό και τα Θέματα Φύλου. Το φεστιβάλ πραγματοποιείται σε ετήσια βάση στην Άγκυρα . Το φεστιβάλ στοχεύει να υποστηρίξει τις νεαρές γυναίκες να κάνουν τις πρώτες τους ταινίες και διοργανώνει εργαστήρια για τη συγγραφή σεναρίου και τη δημιουργία ταινιών. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αττάλειας Χρυσό Πορτοκάλι - Το πιο διάσημο και δημοφιλές φεστιβάλ στην Τουρκία. Κάθε χρόνο οι συμμετέχοντες ανταμείβονται με το Χρυσό Πορτοκάλι για εξαιρετικές ερμηνείες σε κατηγορίες όπως η καλύτερη ταινία, η καλύτερη σκηνοθεσία και η καλύτερη ηθοποιός/ηθοποιός. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Κωνσταντινούπολης - Πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1982, αυτό το ετήσιο φεστιβάλ κινηματογράφου είναι ένα από τα πιο σημαντικά πνευματικά γεγονότα στην Τουρκία, αναγκάζοντας συχνά πολλούς κινηματογραφιστές που ζουν εκτός Κωνσταντινούπολης να πάνε εκεί για διακοπές για να δουν τα πιο πολύτιμα παραδείγματα της παγκόσμιας κινηματογραφικής ιστορίας που παρουσιάζονται εκεί. . Source for further information on Turkish movies and artists (τουρκικά) SinemaTurk A database of Turkish films, TV series and artists. (τουρκικά) Savaş Arslan: Cinema in Turkey: A New Critical History, Oxford University Press, 2011,(ISBN 978-0-19-537006-5) Gönül Dönmez-Colin: Turkish Cinema: Identity, Distance and Belonging, Reaktion Books, 2008,(ISBN 1-86189-370-1) Ekkehard Ellinger ; Kerem Kayi: Τουρκικός κινηματογράφος 1970–2007 : βιβλιογραφία και ανάλυση, Frankfurt am Main [κ.λπ. ]: Peter Lang, 2008,(ISBN 978-3-631-56654-1) | Ο Κινηματογράφος της Τουρκίας ή τουρκικός κινηματογράφος (τουρκικά: Türk sineması) (παλαιότερα γνωστός και ως Yeşilçam, που κυριολεκτικά σημαίνει Το πράσινο πεύκο στα τουρκικά), αναφέρεται στην τουρκική κινηματογραφική τέχνη και βιομηχανία. Αποτελεί σημαντικό μέρος της τουρκικής κουλτούρας και έχει ανθίσει με τα χρόνια, παρέχοντας ψυχαγωγία στο κοινό στην Τουρκία, τους Τούρκους ομογενείς σε όλη την Ευρώπη, τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, επίσης πιο πρόσφατα ευημερώντας στον αραβικό κόσμο και σε μικρότερο βαθμό, στον υπόλοιπο κόσμο. Η πρώτη ταινία που προβλήθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η ταινία των Αδελφών Λυμιέρ του 1895, L'Arrivée d'un train en gare de La Ciotat, η οποία προβλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1896. Οι Υφαντές (1905), των αδελφών Μανάκη, ήταν η πρώτη ταινία που γυρίστηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η παλαιότερη σωζόμενη ταινία που έγινε στη σημερινή Τουρκία ήταν ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Ayastefanos'taki Rus Abidesinin Yıkılışı (Κατεδάφιση του ρωσικού μνημείου στο Άγιο Στέφανο), σε σκηνοθεσία Fuat Uzkınay και ολοκληρώθηκε το 1914. Η πρώτη αφηγηματική ταινία, Ο Κατάσκοπος του Sedat Simavi, κυκλοφόρησε το 1917, ενώ η πρώτη ομιλούσα ταινία της Τουρκίας προβλήθηκε το 1931. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82 |
Τορόντο Ελλάς | Από τα διαθέσιμα στοιχεία είναι γνωστό ότι μετείχε για οκτώ σεζόν: 1965 ως 1972. Μάλιστα, δυο φορές το 1966 και το 1967 τερμάτισε στην 3η θέση. Το 1973 στο καναδικό επαγγελματικό πρωτάθλημα (National Soccer League) εμφανίστηκε η ομάδα Όμηρος (Homer), η οποία πήρε τη θέση των ελληνικών συλλόγων "Ελλάς Τορόντο" και Απόλλων Χάμιλτον (Hamilton Apollo). To 1976 τον Όμηρο αντικατέστησε ο Πανελλήνιος Τορόντο. Η αγωνιστική παρουσία της "Ελλάς Τορόντο" τις χρονιές που μετείχε στη CNSL έχει ως εξής: 1965 (CNSL): 8η θέση/12 ομ., 17 β. (7ν.-3ισ.-11ήτ.), 36-58. 1966 (CNSL): 3η θέση/8 ομ., 32 β. (13-6-2), 42-22. 1967 (CNSL): 3η θέση/12 ομ., 27 β. (13-1-7), 49-38. 1968 (CNSL): δεν είναι γνωστή η κατάταξη. 1969 (CNSL): δεν είναι γνωστη η κατάταξη. 1970 (CNSL-Senior Division): 6η θέση/14 ομ., 31 β. (13-5-8), 49-36. 1971 (CNSL-Senior Division): 10η θέση/14 ομ., 23 β. (10-3-3), 36-41. 1972 (CNSL-Senior Division): 15η θέση/15 ομ., 6 β. (2-2-24), 25-122. Επίσημη Ιστοσελίδα Toronto Hellas FC. Εληξε το 5ο ελληνικό τουρνουά του Σικάγου. Αρχειοθετήθηκε 2012-10-18 στο Wayback Machine. RSSSF - Ποδοσφαιρικά αρχεία: "Canadian National Soccer League". | Η Ελλάς Τορόντο (Toronto Hellas F.C. - THFC) είναι επαγγελματικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που υπήρχε κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970 συμμετέχοντας στο Εθνικό Πρωτάθλημα Καναδά (National Soccer League). Σήμερα με το ίδιο όνομα υπάρχει ερασιτεχνικός ελληνοκαναδικός ποδοσφαιρικός σύλλογος που ιδρύθηκε το 2009. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%82 |
Ζωολογικός Κήπος του Λοτζ | Ο ζωολογικός κήπος άνοιξε το 1938 στην περιοχή Πολέσιε και κάλυπτε έκταση 89 στρεμμάτων. Το 1939, ο ζωολογικός κήπος είχε στην κατοχή του μόνο 50 ζώα, όπως ελάφια, ζαρκάδια, πλατώνια, πάπιες και πρόβατα. Ο ζωολογικός κήπος αναδύθηκε σχετικά αλώβητος μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το 1945, πολλά ζώα από άλλους ζωολογικούς κήπους, κυρίως από τον Ζωολογικό Κήπο του Βρότσουαφ, μεταφέρθηκαν στον Ζωολογικό Κήπο του Λοτζ. Το 1950, η έκταση του ζωολογικού κήπου επεκτάθηκε και κάλυψε 166,4 στρέμματα. Στη δεκαετία του 1950, ο ζωολογικός κήπος αναπτύχθηκε πιο γρήγορα καθώς κατασκευάστηκαν περισσότερα κτίρια και κατασκευές, συμπεριλαμβανομένου του περιφραγμένου χώρου των μπαμπουίνων. Το 1968, άνοιξε ο χώρος των αιλουροειδών και το 1988, για να εορταστεί η 50ή επέτειος του ζωολογικού κήπου, κατασκευάστηκε ένας χώρος για καμηλοπαρδάλεις.Από το 1991, ο ζωολογικός κήπος είναι μέρος του Διεθνούς Συστήματος Πληροφοριών για τα Είδη. Το 2001, κατασκευάστηκε ένας περιφραγμένος χώρος για αντιλόπες, καθώς και νέα κλουβιά για κουκουβάγιες και αρπακτικά πτηνά. Το 2011, άνοιξε ένας ειδικός χώρος που προβάλλει τη συλλογή πεταλούδων του ζωολογικού κήπου. Το 2014, κατασκευάστηκε ένας χώρος που στεγάζει μικρά θηλαστικά, όπως μοσχογάλες, μαγκούστες με δακτυλίους και ινδικούς ακανθόχοιρους. Το 2015 ξεκίνησε η κατασκευή του κτηρίου Orientarium. Είναι η μεγαλύτερη επένδυση στην ιστορία του ζωολογικού κήπου και αναμένεται να ανοίξει το 2021. Ολόκληρο το συγκρότημα θα περιλαμβάνει συγκεκριμένα την πανίδα της Νοτιοανατολικής Ασίας και θα φιλοξενεί ζώα όπως ουρακοτάγκους, σουρίλι, νεφελώδεις λεοπαρδάλεις και καρχαρίες.Το πρόγραμμα αναπαραγωγής του ζωολογικού κήπου είχε αρκετές επιτυχίες, που περιλαμβάνουν τις γεννήσεις νότιων καζουάριων το 2014 και το 2016, δίχρωμου ταμαρίνου το 2014 και λύγκα το 2015. Ζωολογικός Κήπος της Βαρσοβίας Ζωολογικός Κήπος του Βρότσουαφ Ζωολογικός Κήπος της Κρακοβίας Ζωολογικός Κήπος του Πόζναν Ζωολογικός Κήπος του Πουότσκ | Ο Ζωολογικός Κήπος του Λοτζ (πολωνικά: Miejski Ogród Zoologiczny w Łodzi) είναι ζωολογικός κήπος στο Λοτζ του Βοεβοδάτου Λοτζ στην Πολωνία. Ιδρύθηκε το 1938, καλύπτει έκταση 166,4 στρέμματα στην περιοχή Πολέσιε και φιλοξενεί 2.245 ζώα που αντιπροσωπεύουν 667 είδη. Είναι ο μοναδικός ζωολογικός κήπος στην Πολωνία που στεγάζει τα απειλούμενα ασιατικά λιοντάρια. Ο ζωολογικός κήπος είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ζωολογικών Κήπων και Ενυδρείων, της Παγκόσμιας Ένωσης Ζωολογικών Κήπων και Ενυδρείων και είναι επίσης μέρος του Διεθνούς Συστήματος Πληροφοριών για τα Είδη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%89%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%9A%CE%AE%CF%80%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CF%84%CE%B6 |
Mountain | Οι Mountain δημιουργήθηκαν από τον μουσικό παραγωγό και μπασίστα Φέλιξ Παπαλάρντι, τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Λέσλι Γουέστ και το ντράμερ Ν.Ντ. Σμαρτ. Το συγκρότημα αρχικά έπαιζε σαν τρίο στα πρότυπα των Cream με τους οποίους είχε συνεργαστεί ο Παπαλάρντι. Στη συνέχεια, εντάχθηκε στη σύνθεση τους ο κιμπορντίστας Στιβ Νάιτ και η συγκεκριμένη σύνθεση εμφανίστηκε στο φεστιβάλ του Γούντστοκ, τον Αύγουστο του 1969. Πρώτο τους άλμπουμ ήταν το "Climbing!", το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1970, με τον Κόρκι Λενγκ στα τύμπανα. Ο δίσκος μπήκε στο Top-20 του Billboard και περιείχε τη μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος με τίτλο "Mississippi Queen". Η επιτυχία συνεχίστηκε με το "Nantucket Sleighride" του 1971, το οποίο έφθασε στο # 16 των αμερικάνικων τσαρτ. Το Νοέμβριο του 1971 κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο "Flowers Of Evil", μία μίξη στούντιο και ζωντανών ηχογραφήσεων. Η επιτυχία του άλμπουμ δεν ήταν ανάλογη των προκατόχων του και οι Mountain διαλύθηκαν στα μέσα του 1972, αλλά ο Γουέστ και ο Λενγκ σύντομα συνεργάστηκαν και πάλι για τους West, Bruce & Laing με τον Τζακ Μπρους των Cream. Στα τέλη του 1973, ο Γουέστ ένωσε και πάλι τις δυνάμεις του με τον Παπαλάρντι σχηματίζοντας ξανά τους Mountain, με το ντράμερ Άλαν Σβάρτσμπεργκ και τον κιμπορντίστα Μπομπ Μαν. Μετά από μία περιοδεία στην Ιαπωνία, όπου ηχογραφήθηκε το ζωντανό άλμπουμ "Twin Peaks", οι Σβάρτσμπεργκ και Μαν αποχώρησαν, με τον Παπαλάρντι να αναλαμβάνει τα πλήκτρα δίνοντας το μπάσο στον Ντέιβιντ Πέρι. Το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους με τίτλο "Avalanche" κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1974 αποτυγχάνοντας να μπει στο Top-100 του Billboard, οδηγώντας το συγκρότημα και πάλι στη διάλυση. Ο Παπαλάρντι συνέχισε σχηματίζοντας τους Creation και κυκλοφορώντας προσωπικά άλμπουμ, όπως και ο Γουέστ ο οποίος ηχογράφησε τους δίσκους "The Great Fatsby" και "The Leslie West Band", ενώ ο Λενγκ συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα της μπλουζ, Μπο Ντίντλι. Το 1981, οι Γούεστ και Λενγκ μαζί με τον μπασίστα Μίλερ Άντερσον δημιούργησαν και πάλι τους Mountain. Το 1984, ο Άντερσον αντικαταστάθηκε από τον πρώην μπασίστα των Rainbow και Uriah Heep, Μαρκ Κλαρκ, ενώ ένα χρόνο νωρίτερα, στις 17 Απριλίου 1983, η Γκέιλ Κόλινς Παπαλάρντι, σύζυγος του πρώην μπασίστα του συγκροτήματος, τον πυροβόλησε στο λαιμό στο διαμέρισμα όπου διέμεναν, σκοτώνοντας τον. Οι Mountain κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Go For Your Life" αφιερώνοντας το στη μνήμη του. Μία ιδιαίτερα επιτυχημένη ευρωπαϊκή περιοδεία, όπου άνοιγαν τις εμφανίσεις των Deep Purple, τράβηξε την προσοχή του ροκ κοινού προς το συγκρότημα. Μετά την περιοδεία, το συγκρότημα πέρασε σε αδράνεια και πάλι μέχρι το 1992 όταν οι Λενγκ και Γουέστ μαζί με τον μπασίστα Ρίτσι Σκάρλετ δραστηριοποίησαν και πάλι το όνομα των Mountain. Την επόμενη χρονιά, τη θέση του Σκάρλετ πήρε ο Ράντι Κόβεν και το 1994 ο Νόελ Ρέντινγκ, πρώην μπασίστας των Experience του Τζίμι Χέντριξ, ενώ στο συγκρότημα συμμετείχε και ο κιθαρίστας Έλβιν Μπίσοπ. Τελικά, το 1995 η σύνθεση των Γουέστ, Λενγκ και Μαρκ Κλαρκ ένωσε και πάλι τις δυνάμεις της και ηχογράφησε το "Man's World" το οποίο κυκλοφόρησε το 1996. Δύο χρόνια αργότερα, το συγκρότημα διαλύθηκε για άλλη μια φορά. Το 2001, με τον Σκάρλετ στο μπάσο, ηχογράφησαν το άλμπουμ "Mystic Fire", ενώ την επόμενη χρονιά οι Γουέστ και Λενγκ εξέδωσαν το βιβλίο "Nantucket Sleighride and Other Mountain on-the-Road Stories", με λεπτομέρειες πάνω στην καριέρα τους με τους Mountain αλλά και τις υπόλοιπες συνεργασίες τους. Το 2007, κυκλοφόρησαν το δίσκο "Masters Of War" με τον Ρεβ Τζόουνς στο μπάσο και τη συμμετοχή του κιθαρίστα Τοντ Γουλφ και του κιμπορντίστα Μπράιαν Τζον Μίτσελ. Το άλμπουμ περιείχε δώδεκα διασκευές σε κομμάτια του Μπομπ Ντίλαν, ενώ συμμετείχε και ο Όζι Όσμπορν. Κατά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, οι Mountain άνοιγαν τις εμφανίσεις του κιθαρίστα Τζο Σατριάνι. Το συγκρότημα συνεχίζει να εμφανίζεται ζωντανά ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Mountain Band - the Official Mountain website Ιστορικό στην επίσημη ιστοσελίδα Mountain biography - ClassicBands.com Mountain | Music Biography, Credits and Discography | AllMusic Mountain reviews, music, news - sputnikmusic | Οι Mountain ήταν αμερικάνικο ροκ συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 1969 στη Νέα Υόρκη. Διαλύθηκαν το 1972 για ένα χρόνο, πριν επανενωθούν προσωρινά το 1973 αλλά και άλλες δύο φορές το 1981 και το 1992. Από το 2001 και έπειτα συνεχίζουν να ηχογραφούν και να περιοδεύουν. | https://el.wikipedia.org/wiki/Mountain |
Αντλί Μανσούρ | Γεννήθηκε στο Κάιρο και αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καΐρου το 1967. Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο το 1969 και εν συνεχεία σπούδασε Οικονομικά και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο στην επιστήμη της διοίκησης από το πανεπιστήμιο του Καΐρου το 1970. Εν συνεχεία παρακολούθησε την Εθνική Σχολή Διοίκησης (ENA) από την οποία αποφοίτησε το 1977. Ο Μανσούρ βοήθησε στη σύνταξη του νομοσχεδίου για τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών, μετά τις οποίες ήρθε στην εξουσία ο Μόρσι το 2012. Είναι παντρεμένος με 1 γιο και 2 κόρες. Ο Μανσούρ διορίστηκε στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο το 1992. Εν συνεχεία υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου, ως την 1η Ιουλίου 2013, οπότε ανέλαβε πρόεδρος, έχοντας διοριστεί στη θέση αυτή από το Μόρσι στις 19 Μαΐου. Ο Μανσούρ έδωσε τον όρκο του δικαστή στις 4 Ιουλίου 2013, όταν ορκίστηκε και πρόεδρος. Στις 3 Ιουλίου 2013 ο Μανσούρ διορίστηκε από το στρατό μεταβατικός πρόεδρος της Αιγύπτου έπειτα από την ανατροπή του Μόρσι κατά την εξέγερση του 2013 και το συνακόλουθο πραξικόπημα. Ο διορισμός του αναγγέλθηκε στην τηλεόραση από τον υπουργό Άμυνας Αμπντούλ Φατάχ αλ Σίσι.Μετά την ορκωμοσία του στις 4 Ιουλίου, ο Μανσούρ επανέφερε το αξίωμα του Αντιπροέδρου, που είχε καταργηθεί από το Σύνταγμα που τέθηκε σε ισχύ το Δεκέμβριο του 2012. Ειδικότερα, ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι διορίστηκε στη θέση αυτή στις 7 Ιουλίου 2013. Στις 8 Ιουλίου ο Μανσούρ εξέδωσε διάταγμα προτείνοντας τροποποιήσεις στο Σύνταγμα του 2012, η ισχύς του οποίου ανεστάλη μετά το αιγυπτιακό πραξικόπημα της 3ης Ιουλίου 2013. Παράλληλα, πρότεινε τη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος για να εγκριθούν αυτές οι αλλαγές και έπειτα να διεξαχθούν εθνικές εκλογές. Στις 9 Ιουλίου διορίστηκε πρωθυπουργός ο οικονομολόγος Χάζεμ ελ Μπεμπλάουι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Adli Mansur στο Wikimedia Commons | Ο Αντλί Μανσούρ (Adly Mansour, γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1945) είναι Αιγύπτιος δικαστικός και επικεφαλής του Συνταγματικού Δικαστηρίου . Ήταν υπηρεσιακός πρόεδρος της χώρας του από τις 3 Ιουλίου 2013 έπειτα από το στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε τον πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι ως τις 8 Ιουνίου 2014. Ο Μανσούρ θα παραμείνει πρόεδρος ως τη διεξαγωγή εκλογών Ο Μόρσι αρνήθηκε να δεχτεί την αποπομπή του και συνέχισε να θεωρεί εαυτόν νόμιμο πρόεδρο. Ο Μανσούρ ορκίστηκε ενώπιον του Συνταγματικού Δικαστηρίου στις 4 Ιουλίου 2013. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%AF_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81 |
Τζον Λε Καρρέ | Ο Τζον Λε Καρρέ γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1931 στο χωριό Πουλ, στην περιοχή του Ντόρσετ, στην Αγγλία. Η μητέρα του τον εγκατέλειψε όταν ήταν πέντε ετών και ο Τζον τη συνάντησε πολύ αργότερα. Πατέρας του ήταν ο Ρίτσαρντ Κόρνουελ (1906-1975), συνταξιούχος ασφαλιστής που είχε δημιουργήσει πολλά χρέη, ενώ για διάφορες παραβατικές υποθέσεις κατέληξε και μία φορά στη φυλακή. Μικρότερη αδελφή του είναι η σημερινή ηθοποιός Σαρλότ Κόρνουελ και ετεροθαλής αδελφός του, από το δεύτερο γάμο του πατέρα του, ο Ρούπερτ Κόρνουελ που διευθύνει μια εφημερίδα. Ο Τζον Λε Καρρέ ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές στο Πέγκμπορν, στην κομητεία Μπερκσάιρ, συνέχισε στην πρότυπη σχολή Σέρμπορν, την οποία όμως εγκατέλειψε μην αντέχοντας τον αυστηρό εσωτερικό κανονισμό της. Το 1949 σπουδάζει ξένες γλώσσες στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης και τον επόμενο χρόνο εντάχθηκε στις αγγλικές στρατιωτικές μονάδες ασφαλείας και πληροφοριών που είχαν παράρτημα στην Αυστρία. Εκεί, μαθαίνοντας τη γερμανική γλώσσα, ανέλαβε τον τομέα ανακρίσεων των φυγάδων του Σιδηρού Παραπετάσματος. Μετά τις φιλότιμες υπηρεσίες του στην Αυστρία, το 1952 επιστρέφει στην Αγγλία και εισάγεται στο Κολέγιο Λίνκολν της Οξφόρδης, όπου ανέλαβε συνεργάτης της Εμ-Άι-φάιβ (ΜΙ-5) προκειμένου να παρακολουθεί και να παρέχει πληροφορίες για αριστερές ομάδες φοιτητών, που ενδεχομένως να είχαν συναντήσεις με Ρώσους παράγοντες. Το 1956 έλαβε το πτυχίο του και άρχισε να διδάσκει γαλλικά και γερμανικά. Παράλληλα, είχε αναδειχθεί πλέον και αξιωματούχος της ΜΙ-5, αναλαμβάνοντας αποστολές παρακολούθησης στην ενδοχώρα. Το 1960 μετατέθηκε στην πρεσβεία της Βόννης, αναλαμβάνοντας καθήκοντα β΄ γραμματέως και στη συνέχεια στο Αμβούργο, όπου και αναλαμβάνει πρόξενος. Την ίδια αυτή εποχή ξεκινά και το συγγραφικό του έργο, με το πρώτο μυθιστόρημά του, το Πρόσκληση για τους νεκρούς (1961), να αποτελεί ένα μέρος της μέχρι τότε εμπειρίας του στο χώρο της κατασκοπείας, εμπλέκοντας φανταστική δράση Γερμανών πρακτόρων στην Αγγλία, όπου στο τέλος αποκαλύφθηκαν από τις Αρχές και συνελήφθησαν. Οι αποστολές όμως που αναλαμβάνει στο μεταξύ είναι ακόμα σοβαρότερες. Το ίδιο συμβαίνει και στο συγγραφικό του έργο με τη συγγραφή του δεύτερου Μια δολοφονία ποιότητας (1962) και με το τρίτο και επιτυχέστερο Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο (1963), λόγω της μυστικής του όμως θέσης υπογράφει με το ψευδώνυμο Τζον Λε Καρρέ (= «Ιωάννης ο τετράγωνος» στη γαλλική γλώσσα). Περί το τέλος όμως του 1963, μετά την αυτομόληση του Άγγλου πράκτορα Κιμ Φίλμπυ στη Ρωσία, όπου και απεκάλυψε τα ονόματα όλων των Άγγλων πρακτόρων, η ΜΙ-6 αποδέσμευσε τον Τζον Λε Καρρέ και αυτός αποχώρησε για να ασχοληθεί πλέον απερίσπαστος στη συγγραφή μυθιστορημάτων κατασκοπείας. Απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών. Call for the Dead (1961) A Murder of Quality (1962) The Spy Who Came in from the Cold (1963) The Looking Glass War (1965) A Small Town in Germany (1968) The Naïve and Sentimental Lover (1971) Tinker Tailor Soldier Spy (1974) The Honourable Schoolboy (1977) Smiley's People (1979) The Little Drummer Girl (1983) A Perfect Spy (1986) The Russia House (1989) The Secret Pilgrim (1990) The Night Manager (1993) Our Game (1995) The Tailor of Panama (1996) Single & Single (1999) The Constant Gardener (2001) Absolute Friends (2003) The Mission Song (2006) A Most Wanted Man (2008) Our Kind of Traitor (2010) A Delicate Truth (2013) A Legacy of Spies (2017) The Good Soldier (1991), collected in Granta 35: The Unbearable Peace The United States Has Gone Mad (2003), collected in Not One More Death (2006) Afterword (2014), an essay on Kim Philby, published in A Spy Among Friends by Ben Macintyre The Pigeon Tunnel: Stories from My Life (2016) "Dare I Weep, Dare I Mourn?" (1967), in Saturday Evening Post, 28 January 1967. "What Ritual is Being Observed Tonight?" (1968), in the Saturday Evening Post, 2 November 1968. "The Writer and The Horse" (1968), in The Savile Club Centenary Magazine and later The Argosy (and The Saturday Review under the title A Writer and A Gentleman). "The King Who Never Spoke" (2009), in Ox-Tales: Fire, 2 July 2009. The Incongruous Spy (1964), containing Call for the Dead and A Murder of Quality The Quest for Karla (1982), containing Tinker Tailor Soldier Spy, The Honourable Schoolboy and Smiley's People (republished in 1995 as Smiley Versus Karla in the UK; and John Le Carré: Three Complete Novels in the U.S.) End of the Line (1970), broadcast 29 June 1970 A Murder of Quality (1991) The Tailor of Panama (2001), with John Boorman and Andrew Davies The Tailor of Panama (2001) Tinker Tailor Soldier Spy (2011) A Most Wanted Man (2014) The Night Manager (2016) Our Kind of Traitor (2016) The Little Drummer Girl (1984), as David Cornwell Tinker Tailor Soldier Spy (2011), as John le Carré A Most Wanted Man (2014) Our Kind of Traitor (2016) The Night Manager (2016), as David Cornwell Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο (1965), σε σκηνοθεσία του Μάρτιν Ριτ με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον ως Άλεκ Λήμας The Deadly Affair (1966), an adaptation of Call for the Dead, directed by Sidney Lumet, with James Mason as Charles Dobbs (George Smiley in the novel) The Looking Glass War (1969), directed by Frank Pierson, with Anthony Hopkins as Avery, Christopher Jones as Leiser, and Sir Ralph Richardson as LeClerc The Little Drummer Girl (1984), directed by George Roy Hill, with Diane Keaton as Charlie The Russia House (1990), directed by Fred Schepisi, with Sean Connery as Barley Blair The Tailor of Panama (2001), directed by John Boorman, with Pierce Brosnan as Andy Osnard, a disgraced spy, and Geoffrey Rush as the emigre English tailor Harry Pendel The Constant Gardener (2005), directed by Fernando Meirelles, with Ralph Fiennes as Justin Quayle, set in the slums in Kibera and Loiyangalani, Kenya; the poverty so affected the film crew that they established the Constant Gardener Trust to provide basic education to those areas (John le Carré is a patron of the charity) Tinker Tailor Soldier Spy (2011), directed by Tomas Alfredson and starring Gary Oldman as George Smiley A Most Wanted Man (2014), directed by Anton Corbijn and starring Philip Seymour Hoffman Our Kind of Traitor (2016), directed by Susanna White and starring Ewan McGregor The Russia House (1994), BBC Radio 4, featuring Tom Baker as Barley Blair The Complete Smiley (2009–2010) BBC Radio 4, an eight-part radio-play series, based on the novels featuring George Smiley, commencing with Call for the Dead, broadcast on 23 May 2009, with Simon Russell Beale as George Smiley, and concluding with The Secret Pilgrim in June 2010 A Delicate Truth (May 2013), BBC Radio 4's Book at Bedtime, recorded by Damian Lewis Abridged excerpts from The Pigeon Tunnel, broadcast as BBC Radio 4's Book of the Week, commencing on 12 September 2016 Tinker Tailor Soldier Spy (1979), BBC seven-part television mini-series, with Alec Guinness as George Smiley Smiley's People (1982), BBC television mini-series, with Alec Guinness as George Smiley A Perfect Spy (1987), BBC television adaptation directed by Peter Smith, with Peter Egan as Magnus Pym and Ray McAnally as Rick A Murder of Quality (1991), Thames Television adaptation directed by Gavin Millar, with Denholm Elliott as George Smiley and Joss Ackland as Terence Fielding The Night Manager (2016), a BBC and AMC mini-series, directed by Susanne Bier, with Tom Hiddleston as Jonathan Pine and Hugh Laurie as Richard Onslow Roper The BBC announced on 8 November 2017 that The Little Drummer Girl would be their next John Le Carré project and is set to go into production in January 2018. Το 2010, ο Λε Καρέ δώρισε το λογοτεχνικό του αρχείο στην Bodleian Library της Οξφόρδης. Το σύνολο υλικό από 85 κουτιά περιλάμβανε χειρόγραφα του Tinker Tailor Soldier Spy και του The Constant Gardener. Η βιβλιοθήκη φιλοξένησε μια εκδήλωση όπου παρουσιάστηκαν στο κοινό όλο το αρχείο και άλλα αντικείμενα του Λε Καρέ για να γιορτάσει την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου τον Μάρτιο του 2011. 1963, British Crime Writers Association Gold Dagger for The Spy Who Came in from the Cold 1964, Somerset Maugham Award for The Spy Who Came in from the Cold 1965, Mystery Writers of America Edgar Award for The Spy Who Came in from the Cold 1977, British Crime Writers Association Gold Dagger for The Honourable Schoolboy 1977, James Tait Black Memorial Prize Fiction Award for The Honourable Schoolboy 1983, Japan Adventure Fiction Association Prize for The Little Drummer Girl 1984, Honorary Fellow Lincoln College, Oxford 1984, Mystery Writers of America Edgar Grand Master 1988, British Crime Writers Association Diamond Dagger Lifetime Achievement Award 1988, The Malaparte Prize, Italy 1990, Honorary degree, University of Exeter 1990, Helmerich Award of the Tulsa Library Trust. 1991, Nikos Kazantzakis prize[citation needed] 1996, Honorary degree, University of St. Andrews 1997, Honorary degree, University of Southampton 1998, Honorary degree, University of Bath 2005, British Crime Writers Association Dagger of Daggers for The Spy Who Came in from the Cold 2005, Commander of the Order of Arts and Letters, France 2008, Honorary doctorate, University of Bern 2011, Goethe Medal of the Goethe Institute 2012, Honorary doctorate, University of Oxford 1964 Συνέντευξη του Λε Καρρέ στον Καναδά 1966 τηλεοπτική συνέντευξη στο BBC TV με τον Malcolm Muggeridge 1989 Συνέντευξη του Τζον Λε Καρρέ στο NPR Συνέντευξη στο People Magazine, τεύχος 13 Σεπτεμβρίου 1993 "Υποταγμένοι του Τζον Λε Καρρέ" στο TLS Σεπτέμβριος 2006 Αντίγραφο συνέντευξης στο ABC Radio National 19/11/2008 με τον David Cornwell BBC George Smiley site Σχόλια στο τραγούδι "Αποστολή" (The Mission Song) Αρχειοθετήθηκε 2008-02-03 στο Wayback Machine. στο Metacritic.com Τζον Λε Καρρέ (βιογραφία) Δηλώσεις του Λε Καρρέ σε βιντεοσκοπιμένη συνέντευξη στο "Ντιμόκρασυ Νάου!" (Democracy Now!), σχετικά για τον πόλεμο του Ιράκ, την εξουσία των Εταιρειών και της εκμετάλλευσης της Αφρικής, (11 Οκτωβρίου 2010) | Ο Τζον Λε Καρρέ (John le Carré), το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Ντέιβιντ Τζον Μουρ Κόρνουελ (David John Moore Cornwell, 12 Οκτωβρίου 1931 – 12 Δεκεμβρίου 2020) ήταν ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Βρετανούς μυθιστοριογράφους κατασκοπείας, πρώην συνεργάτης των μυστικών υπηρεσιών MI-5 και MI-6 και ανακριτής των φυγάδων του ανατολικού μπλοκ την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Έγινε παγκόσμια γνωστός από το μυθιστόρημά του Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο (1963), του οποίου ακολούθησαν πολλά άλλα κατασκοπευτικής φαντασίας. Το 2008 στον πίνακα των καλύτερων 50 Άγγλων συγγραφέων του 20ού αιώνα που συνέταξε η εφημερίδα Τάιμς του Λονδίνου κατέλαβε την 22η θέση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9B%CE%B5_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AD |
Εθνικό Μουσείο Προϊστορίας | Το Εθνικό Μουσείο Προϊστορίας παρουσιάζει ένα εξαιρετικά πλούσιο προϊστορικό παρελθόν με εκθέματα στην αρχική τους τοποθεσία (in situ) και διατηρεί περίπου 6 εκατομμύρια αντικείμενα. Το μουσείο, που βρίσκεται στο κέντρο του «μουσειακού χώρου» που αποτελεί η κοιλάδα του ποταμού Βεζέρ με προϊστορικές τοποθεσίες και ζωγραφισμένα σπήλαια , είναι αποτέλεσμα της ταχέως αναπτυσσόμενης αρχαιολογικής έρευνας και συγκεντρώνει μία από τις πιο σημαντικές παλαιολιθικές συλλογές στη Γαλλία: εργαλεία από οστά και κέρατα, τάφοι, πανίδα και η πρώτη συλλογή Παλαιολιθικής τέχνης στον κόσμο σε χαραγμένα ή σκαλιστά αντικείμενα.Στο μουσείο παρουσιάζονται τα παλαιότερα ίχνη που άφησε ο άνθρωπος στη Γαλλία. Σε πολλές βιτρίνες εκτίθενται πέτρινα εργαλεία, αντικείμενα τέχνης από οστά ή ελεφαντόδοντο, αναπαραστάσεις σε φυσικό μέγεθος προϊστορικών ανθρώπων και εξαφανισμένων ζώων που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε την ανθρώπινη εξέλιξη για 400.000 χρόνια, μέσα σε ένα περιβάλλον σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Η νέα επέκταση, που ολοκληρώθηκε το 2004, καταλαμβάνει νέα κτίρια σχεδιασμένα από τον αρχιτέκτονα Ζαν-Πιέρ Μπυφί, με περισσότερα από 3.600 τετραγωνικά μέτρα νέων επιφανειών, μεταξύ των οποίων 700 τ.μ. εκθεσιακών χώρων. Η ιστοσελίδα του μουσείου (γαλλικά, αγγλικά) | Το Εθνικό Μουσείο Προϊστορίας (Γαλλικά: Le musée national de Préhistoire) είναι ένα Εθνικό μουσείο της Γαλλίας που ιδρύθηκε το 1918 στην κοινότητα Λεζ Εϊζί-ντε-Τεγιάκ-Σιρέιγ, στο νομό Δορδόνης, στην περιοχή της Νέας Ακουιτανίας, στον χώρο όπου παλαιότερα υπήρχε το κάστρο του Ταγιάκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Σάρλιο του Σπολέτο | Σύμφωνα με τον Λιούτπραντ της Κρεμόνα ο βασιλιάς έδωσε χρήματα στον Σάρλιo, για να εξεγερθεί εναντίον του Άνσκαρ δούκα του Σπολέτο. Ο Σάρλιo νυμφεύτηκε τη χήρα του προηγούμενου δούκα, Θεοβάλδου Α΄, έναν ανιψιό (nepos) του Ούγου και απέκτησε πληροφορίες και οπαδούς στο Σπολέτo. Σε μία απροσδιόριστη ημερομηνία, ο Σάρλιο ξεσήκωσε μία εξέγερση εναντίον του Άνσκαρ, ο οποίος εγκατέλειψε την πόλη Σπολέτo, για να τον συναντήσει στη μάχη του Σπολέτo. Αν και ο Σάρλιo δεν μπήκε στη μάχη προσωπικά, τα στρατεύματά του ήταν νικητές και ο Άνσκαρ σκοτώθηκε. Το 941 ο Ούγος πήρε πολλά μοναστήρια στη μαρκιωνία της Τοσκάνης και τη μαρκιωνία του Φέρμo, συμπεριλαμβανομένου του αβαείου της Φάρφα, και τα έδωσε στον Σάρλιo, ο οποίος πήρε τον τίτλο «πρύτανης της Σαμπίνα» σύμφωνα με το Χρονικό της Φάρφα (Chronicon Farfense). Το 943 ο Ούγος ανάγκασε τον Σάρλιo να αποσυρθεί σε ένα μοναστήρι, κατηγορώντας τον για τη δολοφονία του Άνσκαρ, και τοποθέτησε τον νόθο γιο του Ουμβέρτο των Μποζονιδών, που ήδη κυβερνούσε την Τοσκάνη, ως επικεφαλής του Σπολέτo. | Ο Σάρλιο , Sarlio ήταν δούκας του Σπολέτο από το 940 έως το 943. Καταγόταν από την Προβηγκία και υπηρέτησε ως κόμης του παλατιού υπό τον Ούγο των Μποζονιδών βασιλιά της Λομβαρδίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%BF |
Μπάμπης Παπαδημητρίου | Απόφοιτος οικονομικών επιστήμων από το Πανεπιστήμιο Paris Nanterre στο Παρίσι. Κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου από το ίδιο Πανεπιστήμιο στην ειδικότητα «χρήμα και χρηματοοικονομική» και δεύτερου μεταπτυχιακού τίτλου στην οικονομική ιστορία. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα ως δημοσιογράφος. Ειδικότερα, εργάστηκε στον τουρισμό, στην Τράπεζα της Ελλάδος και στην Ένωση Ελληνικών Τραπεζών καθώς και ως σύμβουλος των υπουργών Εθνικής Οικονομίας από το 1984 έως 1987.Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία το 1983. Δημοσιογραφούσε στο ένθετο του οικονομικού φύλλου της εφημερίδας «Η Καθημερινή» τη δεκαετία του 1980, την περίοδο μετά την εξαγορά της, από τον Αριστείδη Αλαφούζο. Αργότερα μετακινήθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα». Το 1998, επέστρεψε στην «Καθημερινή» ενώ το 2002, υπήρξε ραδιοφωνικός παραγωγός και σχολιαστής στο ραδιόφωνο του «ΣΚΑΪ». Από το 2016 διευθύνει σειρά βιβλίων για λογαριασμό εκδοτικού οίκου. Συμμετείχε ως σχολιαστής, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού «ΣΚΑΪ».Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 εκλέχθηκε βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην περιφέρεια Β3' Νότιου Τομέα Αθηνών, με 24.559 σταυρούς. Εκτός από την αρθρογραφία του ως δημοσιογράφος σε καθημερινές εφημερίδες, είναι επίσης συγγραφέας, επιμελητής και μεταφραστής βιβλίων μεταξύ των οποίων: "Πληθωρισμός" (2023) "Η Ελλάδα επιστρέφει" (2019) "Κράτος και διαφθορά, Πώς θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο" (2008) | Ο Μπάμπης (Χαράλαμπος) Παπαδημητρίου του Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954, είναι Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας και βουλευτής της Βουλής των Ελλήνων, με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Λόιντ Μπρίτζες | Ο Μπρίτζες γεννήθηκε στο Σαν Λεάντρο της Καλιφόρνιας, από τους Χάριετ Έβελιν Μπρίτζες (1893–1950) και Λόιντ Βέρνετ Μπρίτζες (1887–1962), ο οποίος ασχολούνταν με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις στην Καλιφόρνια και ήταν κάποτε ιδιοκτήτης κινηματογράφου. Οι γονείς του ήταν και οι δύο από το Κάνσας και είχαν αγγλική καταγωγή. Ο Μπρίτζες αποφοίτησε από το Λύκειο Πεταλούμα το 1930. Στη συνέχεια σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Ο Μπρίτζες είχε μικρούς απροσδιόριστους ρόλους στις ταινίες Freshman Love (1935) και Dancing Feet (1936). Ο Μπρίτζες έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ το 1937 σε μια βραχύβια παραγωγή του Οθέλλου του Σαίξπηρ, με πρωταγωνιστές τους Γουόλτερ Χιούστον και Μπράιαν Αχέρν. Το 1940, ο Μπρίτζες εντάχθηκε στην εταιρεία της Columbia Pictures με 75 δολάρια την εβδομάδα, όπου έπαιζε μικρούς ρόλους. Έφυγε από την Columbia Pictures κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να καταταγεί στην Ακτοφυλακή των Ηνωμένων Πολιτειών . Μετά την απόλυσή του, επέστρεψε στην υποκριτική. Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Μπρίτζες ήταν στη σειρά Secret Agent X-9 (1945) που έγινε για την Universal. Ο Μπρίτζες είχε κάποιους υποστηρικτικούς ρόλους σε ανεξάρτητες ταινίες. Το 1947 εμφανίστηκε σε έναν μικρό ρόλο στην ταινία του Σέσιλ Ντε Μιλ Εκείνος που δεν νικήθηκε ποτέ. Επέστρεψε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με τον Secret Service Investigator (1948) . Ο Μπρίτζες είχε υποστηρικτικό ρόλο στο Moonrise (1948) του Φρανκ Μπορζέιγκι. Ο Μπρίτζες μπήκε για λίγο στη μαύρη λίστα τη δεκαετία του 1950 αφού παραδέχτηκε στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων ότι ήταν κάποτε μέλος μιας ομάδας που βρέθηκε ότι είχε δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Επέστρεψε στην υποκριτική αφού απέσυρε την ιδιότητα του μέλους και υπηρέτησε ως συνεργάσιμος μάρτυρας, επιτυγχάνοντας τη μεγαλύτερη επιτυχία του στην τηλεόραση. Ο Μπρίτζες είχε τη μεγαλύτερη κινηματογραφική του επιτυχία εδώ και πολύ καιρό στο Μια απίθανη... απίθανη Πτήση (1980), μια παρωδία ταινιών καταστροφής. Εμφανίστηκε σε μια σειρά από μίνι σειρές όπως Ανατολικά της Εδέμ (1981). Έπαιξε ως φιλοξενούμενος σε εκπομπές όπως το Το πλοίο της αγάπης (1981). Ο Μπρίτζες επανέλαβε τον ρόλο από το Μια απίθανη... απίθανη Πτήση στην ταινία Μια απίθανη πτήση Νο 2: Το θεότρελο ταξίδι (1982). Ο Μπρίτζες γνώρισε τη σύζυγό του, Ντόροθι Μπρίτζες (το γένος Σίμπσον), στην αδελφότητά του. Παντρεύτηκαν το 1938 στη Νέα Υόρκη. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τους ηθοποιούς Μπο Μπρίτζες (γεννημένος το 1941) και Τζεφ Μπρίτζες (γεννημένος το 1949), μια κόρη, τη Λουσίντα Λουίζ Μπρίτζες (γεν. Οκτώβριο 1953). και έναν άλλο γιο, τον Γκάρετ Μάιλς Μπρίτζες, ο οποίος πέθανε από σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου στις 3 Αυγούστου 1948. Στις 10 Μαρτίου 1998, ο Μπρίτζες πέθανε από φυσικά αίτια σε ηλικία 85 ετών Λόιντ Μπρίτζες στην IMDb Λόιντ Μπρίτζες στο Internet Broadway Database (Αγγλικά) Λόιντ Μπρίτζες στο AllMovie | Ο Λόιντ Βέρνετ Μπρίτζες Τζούνιορ (15 Ιανουαρίου 1913 – 10 Μαρτίου 1998) ήταν Αμερικανός ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης που πρωταγωνίστησε σε μια σειρά τηλεοπτικών σειρών και εμφανίστηκε σε περισσότερες από 150 ταινίες μεγάλου μήκους. Ήταν πατέρας τεσσάρων παιδιών, μεταξύ των οποίων οι ηθοποιοί Μπο Μπρίτζες και Τζεφ Μπρίτζες. Ξεκίνησε την καριέρα του ως συμβασιούχος ερμηνευτής για την Columbia Pictures, εμφανιζόμενος σε ταινίες όπως Σαχάρα (1943), Προγεφύρωμα σφαγής (1945), Little Big Horn (1951) και Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές (1952). Στην τηλεόραση, πρωταγωνίστησε στο Sea Hunt από το 1958 έως το 1961. Μέχρι το τέλος της καριέρας του, είχε ξαναεφεύρει τον εαυτό του και είχε επιδείξει κωμικό ταλέντο σε ταινίες παρωδίας όπως το Μια απίθανη... απίθανη πτήση (1980), Στραβοί πιλότοι σε F-16 (1991) και Η μαφία της Τζέιν Όστεν! (1998). Μεταξύ άλλων διακρίσεων, ο Μπριτζες ήταν δύο φορές υποψήφιος για βραβείο Emmy. Έλαβε ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ την 1η Φεβρουαρίου 1994. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8C%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%82 |
Τηλεϊατρική | Άλλες εκφράσεις παρόμοιες με την τηλεϊατρική είναι η τηλε-υγεία και η ηλεκτρονική υγεία, οι οποίες χρησιμοποιούνται ως ευρύτερες έννοιες της απομακρυσμένης ιατρικής θεραπευτικής. Οι ορισμοί τηλε-υγεία και ηλεκτρονική υγεία πολλές φορές αναφέρονται λανθασμένα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση με τη χρήση του όρου τηλεϊατρική. Επομένως είναι σκόπιμο να διευκρινιστεί ότι με τον όρο τηλεϊατρική αναφερόμαστε στην παροχή κλινικών υπηρεσιών, ενώ με τον όρο τηλε-υγεία σε κλινικές υπηρεσίες και μη κλινικές υπηρεσίες, οι οποίες εμπεριέχουν την εκπαίδευση, τη διαχείριση και την έρευνα στην ιατρική επιστήμη. Ο όρος ηλεκτρονική υγεία, που συχνά χρησιμοποιείται σε Αμερική και Ευρώπη εμπεριέχει τον ορισμό τηλε-υγεία και αλλά στοιχεία της ιατρικής που χρησιμοποιούν την πληροφορική. Η τηλεϊατρική χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: αποθήκευση – προώθηση, απομακρυσμένη παρακολούθηση και διαδραστικές υπηρεσίες. Η αποθήκευση και προώθηση τηλεϊατρικής εμπεριέχει ιατρικά δεδομένα, όπως ιατρικές φωτογραφίες, καρδιογραφήματα κ.ά. τα οποία μεταφέρονται μέσω των νέων τεχνολογιών στον ειδικό ιατρό για να εκτιμήσει την κατάσταση του αρρώστου και να δώσει την κατάλληλη θεραπεία. Η απομακρυσμένη παρακολούθηση επιτρέπει την από μακριά παρατήρηση του ασθενούς. Αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται κυρίως για χρόνια νοσήματα (καρδιοπάθειες, άσθμα, διαβήτης κ.ά). Ο όρος διαδραστική τηλεϊατρική παρέχει τη δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας μεταξύ του ασθενούς και του θεράποντος ιατρού Η τηλεϊατρική είναι ένα χρήσιμο και αποδοτικό εργαλείο για ανθρώπους που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές, γιατί μπορούν να έχουν πρόσβαση σ΄ ένα μεγάλο εύρος από υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης. Ακόμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εκπαιδευτικό εργαλείο για την εκμάθηση των φοιτητών αλλά και του ιατρικού προσωπικού. Εμπόδια για τη διάδοση της τηλεϊατρικής εντοπίζονται στο μεγάλο κόστος εξοπλισμού, στην απαιτούμενη τεχνολογική κατάρτιση του προσωπικού και στον εκτιμώμενο χρόνο συνεδρίας με το γιατρό, που πολλές φορές μπορεί να είναι μεγαλύτερος από τη χρήση του κλασικού ιατρείου. Το πρώτο διαδραστικό τηλεϊατρικό σύστημα, που σχεδιάστηκε η απομακρυσμένη διάγνωση και θεραπεία των ασθενών, πραγματοποιήθηκε το 1989 από την εταιρεία MedPhone. Η ημερομηνία αυτή θεωρείται ότι σηματοδοτεί την εκκίνηση της τηλεϊατρικής. Η τηλεπαρακολούθηση είναι η ιατρική πρακτική της απομακρυσμένης παρακολούθησης του ασθενούς που δεν έχει τη δυνατότητα να βρίσκεται στο ίδιο γεωγραφικό τόπο με τον ιατρό του. Η πρακτική αυτή υλοποιείται μέσω συσκευών που είναι εγκαταστημένοι τόσο στο ιατρείο όσο και στο χώρο του ασθενούς. Οι συσκευές τηλεπαρακολούθησης μεταφέρουν πληροφορίες, όπως η πίεση του αίματος, ο ρυθμός της καρδιάς, το βάρος, η γλυκόζη στο αίμα κ.ά. παρέχοντας πληροφορίες για ζωτικές λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού. Με βάση τη συγκέντρωση των στοιχείων που αφορούν τον ασθενή καθορίζεται και η θεραπευτική του αγωγή. Η τηλεπαρακολούθηση είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη υπηρεσία που αφορά κυρίως έκτακτα περιστατικά. Αυτή η μέθοδος επικεντρώνεται στα χρόνια νοσήματα και αναπτύσσεται περισσότερο στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο, στο λεγόμενο δυτικό. Η τηλε-νοσηλευτική αναφέρεται στη χρήση των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, όπου με τη χρήση αυτών των μέσων, παρέχονται οι απαραίτητες νοσηλευτικές υπηρεσίες στον ασθενή, με βάση τη καθορισμένη αγωγή του θεράποντα ιατρού, εκεί που η απόσταση μεταξύ του ασθενούς και νοσηλευτή είναι μεγάλη. Τηλε-φαρμακευτική είναι η υπηρεσία που παρέχει σε απομακρυσμένους ασθενείς την απαιτούμενη φαρμακευτική τους προμήθεια και θεραπεία. Εμπεριέχει την παρακολούθηση του συνταγολογίου μέσω τηλε-συνδιάσκεψης ή βίντεο-συνδιάσκεψης. Η τηλε-αποθεραπεία είναι η μεταφορά των υπηρεσιών αποθεραπείας μέσω των τηλεπικοινωνιών και του internet. Τα περισσότερα ήδη αποθεραπείας χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: την κλινική εκτίμηση και την κλινική θεραπεία. Η πρώτη εκτιμά την κατάσταση υγείας του ασθενούς, ενώ η δεύτερη την απαιτούμενη παροχή υπηρεσιών. Τομείς αυτής της μεθόδου είναι: η εργοθεραπεία, η λογοθεραπεία, νευροψυχολογία και η φυσιοθεραπεία. Η τηλε-θεραπεία χρησιμοποιείται σε ασθενείς που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ή το χρόνο ή βρίσκονται πολύ μακριά από τους θεράποντες ιατρούς. Η τηλεϊατρική μπορεί να αξιοποιηθεί για τη θεραπεία ενός τραυματία. Χρησιμοποιώντας την τηλεϊατρική είναι δυνατόν ο θεράπων ιατρός να επικοινωνήσει με τον τραυματία μέσω κινητού τηλεφώνου και να αποφανθεί για την κρισιμότητα του τραύματος. Παρέχεται έτσι η δυνατότητα στον ιατρό να αποφασίσει για τη μεταφορά ή μη του ασθενούς στο πλησιέστερο νοσοκομείο και την παροχή θεραπευτικής αγωγής αν κρίνεται απαραίτητη. Τηλε-καρδιολογία αποτελεί τον τομέα μετάδοσης καρδιολογικών εξετάσεων, που δύναται να μεταφερθούν μέσω τηλεφώνου και μέσω ασύρματων δικτύων. Η τηλε-καρδιολογία απαιτεί την εγκατάσταση ενός ψηφιακού καρδιογράφου για την ανάκτηση του καρδιογραφήματος. Η τηλε- καρδιολογία θεωρείται ο πρώτος ιατρικός τομέας της τηλεϊατρικής. Ο Williem Einthoven , ο οποίος είναι ο εφευρέτης των τηλεγραφημάτων μετέφερε ιατρικά δεδομένα από το νοσοκομείο στο εργαστήριό του, επειδή το νοσοκομείο που εργαζόταν δεν του επέτρεπε τη μετακίνηση των ασθενών του. Η τηλε-ψυχιατρική είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί την τηλε-συνδιάσκεψη για τους ασθενείς της που φυσικά διαμένουν μακριά από αστικά κέντρα ή σε δυσπρόσιτες περιοχές, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε ψυχιατρικές υπηρεσίες. Ο τομέας της τηλε- ψυχιατρικής λειτουργεί εναλλακτικά για τα πάσχοντα άτομα, ωστόσο αποτελεί έναν δυναμικά αναπτυσσόμενο κλάδο. Η υπηρεσία αυτή παρέχει τη δυνατότητα για διάγνωση, εκτίμηση και συχνή επικοινωνία μεταξύ του ασθενούς και του ψυχιάτρου. Η τηλε-ακτινολογία αναφέρεται στην ικανότητα του διαδικτύου να αποστέλλει ακτινολογικές εικόνες από μια τοποθεσία στην άλλη. Για τη μεταφορά ακτινογραφιών χρειάζεται να έχουμε εγκατεστημένους δυο υπολογιστές με οθόνες υψηλής ευκρίνειας, για να υπάρχει η πιστή αποτύπωση της ακτινολογικής εικόνας. Χρειάζεται επίσης, ένας εκτυπωτής που να δέχεται ακτινογραφίες, ώστε να μπορεί να αντιγραφεί η ακτινογραφία. Εννοείται ότι όσο πιο καλή αποτύπωση της ακτινογραφίας έχουμε, τόσο καλύτερη διάγνωση γίνεται. Η τηλε- ακτινολογία είναι η πιο συνηθισμένη χρήση της τηλεϊατρικής. Αποτελεί το 50% του όγκου των τηλεϊατρικών συναλλαγών και υπηρεσιών. Η τηλε-παθολογία είναι η μεταφορά παθολογικών εξετάσεων για τη γνωμάτευση και θεραπεία από απόσταση. Η τηλε-παθολογία χρησιμοποιείται σε πολλές εφαρμογές, όπως, διάγνωση ιστού, απεικόνιση ιστογραφήματος, αλλά και για έρευνα και εκπαίδευση του επιστημονικού δυναμικού. Η τηλε-δερματολογία αποτελεί μια υποκατηγορία της δερματολογίας, η οποία αποτελεί επίσης μια από τις πιο διαδεδομένες υπηρεσίες της τηλεϊατρικής. Στην τηλε-δερματολογία οι τηλεπικοινωνιακές τεχνολογίες συνήθως χρησιμοποιούνται για την ανταλλαγή ιατρικών πληροφοριών (αναφορικά με τις συνθήκες του δέρματος και της υγιεινής του δέρματος) από απόσταση, χρησιμοποιώντας ήχο, εικόνα και ιατρικά δεδομένα, όπως εξέταση αίματος. Οι εφαρμογές αυτές απαρτίζονται από διαγνώσεις, ιατρικό συμβούλιο και την ακολουθούμενη θεραπεία. Ο δερματολόγος Perednia και Brown ήταν οι πρώτοι που επινόησαν τον όρο τηλε-δερματολογία το 1995. Η τηλε-οδοντιατρική χρησιμοποιεί τις τηλεπικοινωνιακές τεχνολογίες για τη διάγνωση,τη θεραπεία της οδοντοστοιχίας και της στοματικής κοιλότητας, για τους ασθενείς που δεν έχουν άμεση επαφή με τον οδοντίατρο. Η τηλε-ακουολογία αξιοποιεί την τεχνολογία για να προσφέρει στους απομακρυσμένους ασθενείς τις απαραίτητες ιατρικές υπηρεσίας της ακουολογίας, δηλαδή ό,τι έχει σχέση με τη διάγνωση και θεραπεία των αυτιών. Η τηλε- οφθαλμολογία αποτελεί ένα ακόμα παρακλάδι της τηλεϊατρικής. Η υπηρεσία αυτή μπορεί να μεταφέρει από απόσταση, μέσω βέβαια ιατρικού εξοπλισμού, την απαραίτητη διάγνωση και θεραπεία. Το απομακρυσμένο τηλε- χειρουργείο δίνει τη δυνατότητα στον χειρουργό να πραγματοποιήσει με επιτυχία μια χειρουργική επέμβαση, χωρίς ο ίδιος να βρίσκεται στο χειρουργείο. Το απομακρυσμένο χειρουργείο συνδυάζει στοιχεία ρομποτικής, τηλεματικής τεχνολογίας και πληροφορικών συστημάτων. Το τηλε- χειρουργείο αποτελεί τον πιο εξειδικευμένο κλάδο της τηλεϊατρικής. Blyth, W. John. "Telecommunications, Concepts, Development, and Management", Second Edition, Glencoe/McCgraw-Hill Company,1990, pp. 280–282. Gärtner, Armin. Teleneurology and requirements of the european Medical Devices Directive (MDD) - Telemedical Systems and regulatory affairs for Europe, by Dipl. Ing. Armin Gärtner Brown, Nancy. Telemedicine 101: Telemedicine Coming of Age - Telemedicine 101: Telemedicine Coming of Age, by Nancy Brown Higgs, Robert. What is Telemedicine?, www.icucare.com Hoffman, Jan. When Your Therapist Is Only a Click Away, The New York Times, September 25, 2011, pg. ST1. Also published September 23, 2011 online at www.nytimes.com. Thielst, Christina. Critical Care 24/7 | Η τηλεϊατρική αναφέρεται στην εφαρμογή των σύγχρονων τεχνολογιών, των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, για να προσφέρει σε ασθενείς κλινική βοήθεια από απόσταση. Η τηλεϊατρική βοηθάει περισσότερο εκείνους που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές, όπως οι αγρότες, όταν ο ιατρός τους βρίσκεται σε άλλη περιοχή. Η χρήση των νέων τεχνολογιών επιτρέπει την εύκολη επικοινωνία του ιατρού με τον ασθενή μέσω της μετάδοσης ήχου και εικόνας. Πατέρας της τηλεϊατρικής θεωρείται ο Σκεύος Ζερβός. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%8A%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Ευλογημένη ανησυχία | Το βιβλίο πραγματεύεται τους πολλούς μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς και κοινοτικές οργανώσεις, αφιερωμένες σε πολλούς διαφορετικούς σκοπούς, τους οποίους ο Χόουκεν αποκαλεί περιβαλλοντικό και κοινωνικής δικαιοσύνης κίνημα. Ο Χόουκεν εξηγεί ότι είναι ποικιλόμορφο κίνημα χωρίς χαρισματικό ηγέτη, χωρίς βασική, ενοποιητική ιδεολογία, το οποίο δεν αναγνωρίζεται από τους πολιτικούς και τα Μ.Μ.Ε. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι το συγκεκριμένο κίνημα έχει τη δυνατότητα να ωφελήσει τον πλανήτη. Σύμφωνα με το Metropolis Magazine, το βιβλίο αντιπροσωπεύει αναζητήσεις στην ιστορία του περιβαλλοντικού κινήματος και προβλέψεις για το μέλλον τουΚριτικός των New York Times αναφέρει ότι το Ευλογημένη Ανησυχία πραγματεύεται ένα κίνημα το οποίο κανείς δεν έχει παρατηρήσει, ούτε οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι κατά τόπους. Για τον ίδιο, το εξέχον σημείο του βιβλίου είναι η εξαιρετική κριτική του Χόουκεν στην επίθεση της χημικής βιομηχανίας στο Σιωπηλή Άνοιξη της Ρέιτσελ Κάρσον (Rachel Carson) το 1962, την περίοδο κατά την οποία πάλευε με τον καρκίνο. Ο Χόουκεν, επίσης, καταγράφει τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, που συνάντησαν δυσκολίες γιατί αντιστάθηκαν σε μεγάλες εταιρείες. Blessed Unrest: η ταινία | Το «Ευλογημένη ανησυχία: Πώς ήλθε σε ύπαρξη το μεγαλύτερο κίνημα στον κόσμο και γιατί κανείς δεν το είδε να έρχεται» (αγγλ. Blessed Unrest: How the Largest Movement in the World Came into Being and Why No One Saw It Coming) είναι ευπώλητο των New York Times για το 2007 από τον Πολ Χόουκεν (Paul Hawken). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1 |
Τζακ Λιου | Ο Τζακ Λιου, γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1955 στη Νέα Υόρκη, όπου και μεγάλωσε σε Εβραϊκή οικογένεια. Αποφοίτησε το Λύκειο "Forest Hills High School" το 1972. Σπούδασε Κυβερνητικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, και έλαβε πτυχίο (BA) το 1978. Στη συνέχεια, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν στην Ουάσινγκτον, λαμβάνοντας πτυχίο (JD) το 1983.Ξεκίνησε την καριέρα του ως νομοθετικός βοηθός του μέλους της Βουλής των Αντιπροσώπων Τζο Μόουκλι και ως σύμβουλος πολιτικής του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Τιπ Ο'Νιλ. Το 1993 άρχισε να εργάζεται στην Κυβέρνηση Κλίντον ως Ειδικός Βοηθός προς τον Πρόεδρο. Αφού έφυγε από την Κυβέρνηση Κλίντον, ο Λιου διατέλεσε ως Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος Λειτουργιών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης από το 2001 μέχρι το 2006 και αργότερα στον όμιλο Citigroup από το 2006 μέχρι το 2008. Αργότερα διατέλεσε ως Υφυπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών για την Διοίκηση και τους Πόρους από το 2009 μέχρι το 2010. Στις 10 Ιανουαρίου 2013, ο Λιου προτάθηκε ως αντικαταστάτης του Τίμοθι Γκάιτνερ στην θέση του Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, για να υπηρετήσει στη δεύτερη θητεία του Μπαράκ Ομπάμα. Η υποψηφιότητά του εγκρίθηκε από την Γερουσία στις 27 Φεβρουαρίου 2013 και ορκίστηκε την επόμενη μέρα. | Ο Τζέικομπ Τζόζεφ Λιου (αγγλικά: Jacob Joseph "Jack" Lew, 29 Αυγούστου 1955) είναι Αμερικανός πολιτικός και δικηγόρος, που υπηρέτησε ως 76ος Υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών, από τον Φεβρουάριο του 2013 έως τον Ιανουάριο του 2017, στην Κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος. Επίσης, υπό την Κυβέρνηση Ομπάμα, υπηρέτησε ως Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, από τον Ιανουάριο του 2012 έως τον Ιανουάριο του 2012, καθώς επίσης και ως Διευθυντής του Γραφείου Διοίκησης και Προϋπολογισμού, από τον Νοέμβριο του 2010 έως τον Ιανουάριο του 2012. Τέλος, υπηρέτησε ως Υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για την Διαχείριση Πόρων, από τον Ιανουάριο του 2009 έως τον Νοέμβριο του 2010. Προηγουμένως, υπό την Κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον, υπηρέτησε στην ίδια θέση (του Διευθυντή του Γραφείου Διοίκησης), από το 1998 έως το 2001. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%9B%CE%B9%CE%BF%CF%85 |
Καναδική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία | Η ιδρυτική συνεδρίαση της Διοίκησης της Καναδικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Dominion of Canada Football Association - DCFA) έλαβε χώρα στις 24 Μαΐου του 1912. Η ομοσπονδία προσχώσησε στη FIFA στις 31 Δεκεμβρίου του 1912. Στις 21 Ιουνίου του 1926, η DCFA αποχώρησε από τη FIFA, για να επανέλθει στις 20 Ιουνίου του 1948. Η ομοσπονδία (Canada Soccer) γιόρτασε την 100η επέτειο το 2012. Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου άμμου ανδρών Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ατόμων με αναπηρία ανδρών Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου σάλας ανδρών Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου νέων ανδρών Καναδά (U23)Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών U20 Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών U20 Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου ανδρών U17 Καναδά Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών U17 Καναδά Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ (MLS) Νορθ Αμέρικαν Σόκερ Λιγκ (NASL) Πασίφικ Κοστ Σόκερ Λιγκ (PCSL) Γιουνάιτεντ Σόκερ Λιγκς (USL)Επιπλέον, η ομοσπονδία (Canada Soccer) αποτελεί οικονομικό στήριγμα της αμερικανικής Νάσιοναλ Γούμενς Σόκερ Λιγκ (NWSL), που ξεκίνησε το 2013 ως τρίτη προσπάθεια σε επίπεδο επαγγελματικού πρωταθλήματος γυναικών. Συγκεκριμένα, η ομοσπονδία πληρώνει τους μισθούς από 16 παίκτριες της εθνικής ομάδας που αγωνίζονται στη NWSL. Επίσημη ιστοσελίδα | Η Καναδική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (αγγλικά: Canadian Soccer Association - CSA, γνωστή ως Canada Soccer, γαλλικά: Association Canadienne de Soccer) είναι το ανώτατο διοικητικό όργανο, όσον αφορά το άθλημα του ποδοσφαίρου στον Καναδά. Πρόκειται για μια εθνική οργάνωση, η οποία είναι υπεύθυνη για τη λειτουργία των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων, της εθνικής ανδρών και γυναικών που μετέχουν στις διεθνείς διοργανώσεις, καθώς και των εθνικών ομάδων νέων (U20 και U17 ανδρών και γυναικών). Επίσης, έχει αρμοδιότητες όσον αφορά τα εθνικά επαγγελματικά και ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1 |
Μαντώδη | Το χρώμα ποικίλλει από σταχτί μέχρι πράσινο ή καφέ και κατά κανόνα συμπίπτει με το χρώμα του περιβάλλοντος. Τα είδη τα οποία παραμονεύουν τη λεία τους σε άνθη, μπορεί να έχουν αρκετά ζωηρά χρώματα (Εικ. 1, αριστερά). Μερικά είδη μπορούν να αλλάζουν το χρώμα τους σε διάσταση μερικών ημερών. Στα μικρά είδη τα ενήλικα φτάνουν μόνο ένα χιλιοστόμετρο, τα μεγαλύτερα είδη αποκτούν μήκος μέχρι 17 χιλιοστόμετρων. Κατά κανόνα τα θηλυκά είναι πιο μεγάλα από τα αρσενικά. Το σώμα είναι μακρόστενο. Το τριγωνικό κεφάλι (Εικ. 2) κινείται εύκολα γύρο τον άξονα του μέχρι 180°. Τα στοματικά μόρια μασητικού τύπου δείχνουν προς τα κάτω. Οι σύνθετοι οφθαλμοί είναι πολύ καλά αναπτυγμένοι. Η θέση τους στις πάνω άκρες του κεφαλιού εξασφαλίζει σχεδόν απεριόριστη ορατότητα. Η μεγάλη απόσταση μεταξύ των οφθαλμών επιτρέπει μια καλή μέτρηση της απόστασης στο θύμα. Αυξάνεται και βελτιώνεται σε κάθε έκδυση. Παραπέρα από τους σύνθετους οφθαλμούς συναντούμε τρία οφθαλμίδια. Στο κεφάλι εκφύονται δυο μακριές νηματοειδείς κεραίες, οι οποίες αποτελούνται από πολλά άρθρα . Ο θώρακας είναι επιμήκης. Οι ταρσοί των ποδιών είναι πενταμερείς. Το μπροστινό ζεύγος ποδιών είναι ειδικευμένο για ξαφνική εκσφενδόνιση μπρος τα μπροστά. Είναι εφοδιασμένα με σειρές από αγκάθια για να μπορούν να αρπάξουν τα θηράματα του (Εικ. 3). Μετά οι μπροστινές κνήμες διπλώνονται προς τα πίσω στον μηρό και τα δύο περισφίγγουν το κορμί της λείας. Με τα υπόλοιπα τέσσερα μακρά πόδια σκαρφαλώνουν στα φυτά. Οι μπροστινές πτέρυγες είναι δερματοειδείς (ψευδέλυτρα). Οι οπίσθιες πτέρυγες είναι μεμβρανώδεις και στη βάση παρουσιάζουν σαφή επέκταση προς τα πίσω. Η νεύρωση των πτερύγων είναι πρωτόγονη με επανειλημμένως κλαδωτές φλέβες επί μήκος και αρκετές εγκάρσιες φλέβες. Μερικά είδη είναι βραχύπτερα ή άπτερα, πολλές φορές μόνο στα αρσενικά οι πτέρυγες είναι πλήρως αναπτυγμένες Η κοιλία αποτελείται από δέκα ουρομερή και καταλήγει σε ένα ζεύγος κερκιδίων (ή κέρκων, cerci). Οι κέρκοι είναι αρκετά κοντοί αλλά πολυμελείς (διακρίνεται καλά στην μεγέθυνση της εικόνας του ταξινομοπλαισίου). Ο ωοθέτης είναι ατροφικός. Τα αρσενικά γεννητικά όργανα είναι πολύπλοκα. Η μορφή των εξωτερικών γεννητικών οργάνων επιτρέπει σφιχτή ένωση κατά το ζευγάρωμα. Τα περισσότερα είδη συναντούμε στα τροπικά βροχερά δάση της Νότιας Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας. Από την την Αφρική αναφέρονται 900 είδη, από την Ασία 530 είδη. Η ποικιλία μειώνεται στα εύκρατα κλίματα και τα μαντώδη λείπουν σε κρύα κλίματα. Από τη βόρεια Αμερική αναφέρονται μόνο 20 είδη. Τα είδη της οικογένειας Amorphoscelidae έχουν κέντρο της γεωγραφικής εξάπλωσης στην Αυστραλία, από οπού αναφέρονται επί 160 είδη. Μερικά είδη βρήκαν παγκόσμια εξάπλωση ως αποτέλεσμα των εμπορικών συναλλαγών. Στην Ελλάδα συναντούμε τα ακόλουθα είδη: Empusa fasciata Ameles decolor (πιθανόν) Ameles heldreichi Ameles spalanzania Geomantis larvoides Iris oratoria Mantis religiosa Rivetina balcanica Sphodromantis viridis Τα άτομα των μαντωδών ζουν μόνιμα, μερικά είδη εκδηλώνουν επικράτειες. Με το χρωματισμό, τη μορφή του σώματος και την κινήσεις που μοιάσουν με την κίνηση των φύλλων στον άνεμο, τα καλά μεταμφιεσμένα έντομα αυτά συγχέονται με το περιβάλλον και δεν γίνονται εύκολα αντιληπτά από τους θηρευτές τους και από τη λεία τους. Πολλά είδη μπορούν να προσαρμόζουν το χρώμα τους ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Μερικά είδη προκαλούν ήχους για να αποθαρρύνουν πιθανούς θηρευτές. Άλλα είδη φοβίζουν θηρευτές με το ξαφνικό άνοιγμα των πτερύγων με εκπληκτικά χρώματα (Εικ. 4). Μερικά είδη απλά παίρνουν απειλητική στάση ή παριστάνουν νεκρά έντομα. Βέβαια πάντοτε προσπαθούν να φεύγουν τρέχοντας ή πετώντας σε περίπτωση ανάγκης. Για να αυξάνουν τις επιτυχίες τους κατά την αναζήτηση της τροφής, τα περισσότερα είδη περιμένουν ακίνητα, αλλά υπάρχουν και είδη που ζουν στο έδαφος και πλησιάζουν τη λεία τους έστω αυτή παραμένει ακίνητα. Αρπάζουν τη λεία σε διάστημα ενός εικοστού του δευτερόλεπτου, και την τρώνε με την ησυχία τους. Κυνηγούν κυρίως άλλα έντομα, αλλά και μικρά ερπετά και άλλα ζώα. Στο είδος Tenodera aridifolia sinensis αποδείχθηκε, πως η γύρη συμπληρώνει και βελτιώνει την τροφή. Το γεγονός, πως παρατηρούνται θηλυκά, τα οποία αποκεφαλίζουν και καταβροχθίσουν τα αρσενικά κατά το ζευγάρωμα, είναι μάλλον εξαίρεση στο φυσικό περιβάλλον. Σωστά είναι, πως στην περίπτωση κανιβαλισμού το ζευγάρωμα δεν διακόπτεται. Επίσης κανιβαλισμό παρατηρείται σε πολλά είδη ανεξάρτητα από την αναπαραγωγική συμπεριφορά. Τα Θηλυκά εκκρίνουν φερομόνες για την έλξη αρσενικών. Πειράματα στα είδη Stagmomantis limbata και Tenodera aridifolia sinensis αποδείχνουν, πως ο συνδυασμός οσφρητικών και οπτικών ερεθισμάτων προκαλεί τα καλύτερα αποτελέσματα στην έλξη των αρσενικών. Επίσης, οι φερομόνες καλά θρεμμένων θηλυκών αποδείχτηκαν πιο αποτελεσματικές παρά τις φερομόνες ασθενών θηλυκών. Στο είδος Ameles decolor κατά την προσέγγιση του αρσενικού παρατηρούνται τέσσερα στάδια με διάφορα τυπικά κινήσεις των ποδιών και της κοιλιάς, προφανώς για να ειρηνεύουν τα θηλυκά.Μετά τα αρσενικά καβαλικεύουν τα θηλυκά και μεταδίδουν το σπερματοφόρος (Εικ. 5) δια τα εξωτερικά γεννητικά όργανα σε μια σακούλα (λατινικά: bursa copulatrix) κοντά στο στόμα των εσωτερικών γεννητικών όργανον του θηλυκού. Κατά τις επόμενες εβδομάδες ανάλογα με το είδος αποθέτονται 10 - 200 γονιμοποιημένα αυγά σε μια γλοιώδη ουσία σε κατάλληλο υπόστρωμα. Η ουσία αυτή μετά στεγνώνει (Εικ. 6). Μόνο σε λίγα είδη η αναπαραγωγή γίνεται με παρθενογενετικό τρόπο. Η μεταμόρφωση στο ενήλικο είναι ατελής. Οι νύμφες υφίστανται πολλές εκδύσεις. Στα ευρωπαϊκά είδη το βιολογικό κύκλο διαρκεί ένα χρόνο, στα τροπικά κλίματα μπορούν να συμβούν περισσότερες γενιές συγχρόνως. Τα παλαιότερα απολιθώματα των μαντωδών χρονολογούνται στην κάτω Κριτιδική περίοδο. Κατά την Ηώκαινη Υποπερίοδος είναι πια καλά εγκαταστημένα και μπορούν να κατατάσσονται κατά μέρος στις σημερινές οικογένειες. Η πιο συγγενής τάξη στα μαντώδη είναι τα βλαττοειδή. Και τα ισόπτερα έχουν στενές φυλογενετικές σχέσεις (Πιν. 1, υπάρχει και άλλη άποψη, Πιν. 2). Οι τρεις τάξεις μαζί είναι τα πρώτα τάξα, στα οποία τα αυγά τοποθετούνται όχι στο νερό, αλλά στη στεριά. Για να αποφεύγουν την αποξήρανση αρχικά τοποθέτησαν τα αυγά σε ομάδες σε μια σταγόνα χυλού, που στεγνώνοντας εξωτερικά, έμεινε εσωτερικά υγρή. Για αυτό το λόγο παραδοσιακά τα τρία τάξα ονομαζόταν ωοθηκάρια. Μαζί με τα δερμάπτερα, πλεκόπτερα, γρυλοβλαττοειδή, φασματώδη, μαντοφασματώδη και ορθόπτερα αποτελούν την ομάδα των βλατοειδών-ορθοπτεροειδών τάξεων. Η πιο σύγχρονη εσωτερική συστηματική κατατάσσει την τάξη Μαντώδη σε 19 οικογένειες, 15 από αυτές είναι σημερινές. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούν το είδος Tenodera aridifolia siniensis για την καταπολέμηση άλλων εντόμων. Το είδος Hymenopus coronatus (Εικ. 1, αριστερά) και άλλα είδη έγιναν δημοφιλή ως κατοικίδια ζωάκια. https://en.wikipedia.org/wiki/Mantis#/media/File:Mantis-greece-alonisos-0a.jpg "'Gillott'" Entomology Third Edition Springer ISBN 1-4020-3182-3 Grzimek's Animal Life Encyclopedia Vol. 3 Thomson Gale ISBN 0-7876-5779-4 | Τα Μαντώδη (Mantodea) ή οι Μάντισσες είναι μία τάξη εντόμων που αποτελείται από περίπου 2.200 είδη τα οποία χωρίζονται σε 9 οικογένειες. Ονομάστηκαν έτσι το 1838 από τον εντομολόγο Χέρμαν Μπούρμαϊστερ, λόγω της στάσης των μπροστινών ποδιών, τα οποία υψώνονται σαν σε προσευχή. Στη Ευρώπη αναφέρονται 35 είδη, στην Ελλάδα 8. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%B4%CE%B7 |
Πιέρο ντι Κόζιμο | Γιος του χρυσοχόου Λορέντσο ντι Πιέρο, ο ντι Κόζιμο γεννήθηκε στη Φλωρεντία και μαθήτευσε στον καλλιτέχνη Κόζιμο Ροσσέλλι, από τον οποίο πήρε το όνομα με το οποίο έγινε γνωστός και τον οποίο βοήθησε στις τοιχογραφίες της Καπέλλα Σιξτίνα το 1481. Στην πρώτη φάση της σταδιοδρομίας του ο Πιέρο επηρεάστηκε από τον φλαμανδικό ρεαλισμό του Χούγκο φαν ντερ Χους, του οποίου το "Τρίπτυχο Πορτινάρι" (σήμερα στην Πινακοθήκη Ουφίτσι) ήταν η αφορμή να οδηγηθεί η φλωρεντινή ζωγραφική σε νέες ατραπούς. Πιθανότατα από αυτόν ο Πιέρο πήρε την αγάπη για τα τοπία και την πολύ καλή γνώση για την ανάπτυξη των λουλουδιών και του βίου των ζώων. Το ύφος του φαν ντερ Χους είναι ιδιαίτερα εμφανές στην "προσκύνηση των βοσκών" (σήμερα στα Μουσεία της πόλης του Βερολίνου). Το 1481 ταξίδεψε στη Ρώμη μαζί με τον δάσκαλό του, Ροσσέλλι. Αποδείχτηκε γνήσιο τέκνο της Αναγέννησης, απεικονίζοντας θέματα της κλασικής μυθολογίας, σε πίνακες όπως "Ο Άρης, η Αφροδίτη και ο Έρως", "Ο θάνατος της Πρόκριδος", τη σειρά του Περσέα με την Ανδρομέδα (στην πινακοθήκη Ουφίτσι) και πολλούς άλλους. Εμπνευσμένος από τις αναφορές του Βιτρούβιου σχετικά με την εξέλιξη του ανθρώπου, οι μυθικές απεικονίσεις του Πιέρο παρουσιάζουν την παράξενη παρουσία υβριδικών μορφών ανθρώπων και ζώων, με τον άνθρωπο να μαθαίνει να χρησιμοποιεί τη φωτιά και τα εργαλεία. Τα πολλά γυμνά στα έργα αυτά καταδεικνύουν την επιρροή του Λούκα Σινιορέλλι στην τέχνη του Πιέρο. Κατά τη διάρκεια του βίου του ο Πιέτρο απέκτησε φήμη για την εκκεντρικότητά του - φήμη που ενισχύθηκε αλλά και της προσδόθηκε υπερβολή από ύστερους σχολιαστές, όπως ο Τζόρτζιο Βαζάρι, ο οποίος στο βιβλίο του "Vitae..." περιέλαβε και τη βιογραφία του. Φέρεται να φοβόταν τις θύελλες που συνοδεύονταν από κεραυνούς και ήταν τόσο πυροφοβικός που σπάνια μαγείρευε το φαγητό του, ζώντας κυρίως με βραστά σφιχτά αβγά, τα οποία έβραζε σε πενηντάδες, ενώ ζέσταινε την κόλλα για τα έργα του. Αρνιόταν, επίσης, την όποια καθαριότητα στο εργαστήριό του ή την κοπή φρούτων από τα οπωροφόρα δένδρα του κήπου του: Ζούσε, όπως αναφέρει ο Βαζάρι, "περισσότερο σαν ζώο παρά σαν άνθρωπος". Αν, όπως ισχυρίζεται ο Βαζάρι, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβηγμένος, αυτό οφείλεται στον Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα, υπό την επιρροή του οποίου έστρεψε την προσοχή του για μια ακόμη φορά στη θρησκευτική τέχνη. Ο θάνατος του διδασκάλου του, Ροσσέλλι, είναι επίσης πιθανό να επέδρασε στα τελευταία κακοδιάθετα χρόνια της ζωής του. Η "Άμωμη Σύλληψη με Αγίους" (σήμερα στην Ουφίτσι) και η "Αγία Οικογένεια" (σήμερα στην Πινακοθήκη της Δρέσδης) καταδεικνύουν τη θρησκευτική προσήλωση που του ενέπνευσε ο Σαβοναρόλα. Εξαιρουμένου του τοπίου στο υπόβαθρο στην τοιχογραφία της "Επί του Όρους Ομιλίας" του Ροσσέλλι στην Καπέλα Σιξτίνα, δεν αναφέρονται άλλες τοιχογραφίες από τον χρωστήρα του. Από την άλλη ο Πιέτρο είχε μεγάλη φήμη ως ζωγράφος πορτρέτων: Το πιο διάσημο από τα έργα του είναι το πορτρέτο μιας ευγενούς από τη Φλωρεντία, της Σιμονέττα Βεσπούτσι, ερωμένης του Τζουλιάνο των Μεδίκων. Σύμφωνα με τον Βαζάρι, ο Πιέτρο ήταν εξαιρετικός στην απεικόνιση παρελάσεων και θριαμβευτικών πομπών για τους νέους της Φλωρεντίας που αγαπούσαν τη διασκέδαση και δίνει μια ζωντανή περιγραφή μιας τέτοιας παρέλασης στο τέλος του καρναβαλιού του 1507, η οποία αναπαριστούσε τον θρίαμβο του θανάτου. Ο Πιέρο ντι Κόζιμο επηρέασε πολύ τους συμμαθητές του Αλμπερτινέλλι και Μπαρτολομέο ντέλλα Πόρτα ενώ ήταν δάσκαλος του Αντρέα ντελ Σάρτο. Ο Βαζάρι αναφέρει ως χρονολογία θανάτου του Πιέρο το 1521 και τη χρονολογία αυτή αναπαράγουν πολλές πηγές, συμπεριλαμβανομένης και της "Encyclopedia Britannica". Ωστόσο, έγγραφα που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αποκαλύπτουν ότι απεβίωσε από λοιμό στις 12 Απριλίου 1522. (εκτός φωτοθήκης) Παναγία Βρεφοκρατούσα ένθρονη με τους Αγίους Πέτρο, Ιωάννη τον Βαπτιστή, Δομίνικο και Νικόλαο του Μπάρι (1481–85) τέμπερα και λάδι σε πάνελ, Μουσείο Τέχνης Σαιντ Λούις, Σαιντ Λούις, Μισσούρι Τζουλιάνο ντα Σανγκάλλο και Φραντσέσκο Τζαμπέρτι [1], 1482-85, δίπτυχο, λάδι σε ξύλο, 47,5 x 67, Άμστερνταμ, Ρέικσμουζεουμ Ήφαιστος και Αίολος (περ. 1490) τέμπερα και λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη Καναδά, Οττάβα Η Παρθένος με το περιστέρι, περ.1490 [2], Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου Αγία Μαρία Μαγδαληνή (1490s) τέμπερα σε πάνελ, 72,5 x 76 εκ., Galleria Nazionale d'Arte Antica, Ρώμη Μυστικός Γάμος της Αγίας Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας (1493) λάδι σε πάνελ, Ospedale degli Innocenti, Φλωρεντία Ο Ιάσων και η Υψιπύλη με γυναίκες της Λήμνου (περ. 1499) Ιδιωτική συλλογή Αλληγορία (1500) Πάνελ, Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης Ουάσιγκτον Η ανακάλυψη του μελιού (περ. 1505–1510) λάδι σε πάνελ, Μουσείο Τέχνης, Γουόρτσεστερ, Μασσαχουσέτη Η Έυρεση του Ηφαίστου στη Λήμνο (1495–1505) λάδι και τέμπερα σε καμβά, Wadsworth Atheneum, Χάρτφορντ, Κονέκτικατ Παναγία Βρεφοκρατούσα με τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή και έναν Άγγελο (περ. 1500–1510) λάδι σε πάνελ, διάμετρος 129 εκ., Μουσείο Τέχνης Σάο Πάολο Η προσκύνηση του Βρέφους (1505) λάδι σε ξύλο, Πινακοθήκη Μποργκέζε, Ρώμη Φωτιά στο δάσος (περ. 1505) λάδι σε πάνελ, 71 x 202 εκ., Μουσείο Άσμολ, Οξφόρδη Η Άμωμη Σύλληψη με Αγίους [3], (περ. 1510 ή περ. 1498) ξύλινο πάνελ, 206 x 172 εκ., Ουφίτσι, Φλωρεντία Οι ατυχίες του Σειληνού (περ. 1505–1510) λάδι σε πάνελ, Fogg Art Museum, Κέιμπριτζ, Μασσαχουσέτη Ο μύθος του Προμηθέα [4], (1515) λάδι σε πάνελ, Alte Pinakothek, Μόναχο και (δεύτερη εκδοχή) Μουσείο Καλών Τεχνών Στρασβούργου Το κτίσιμο ενός παλατιού (1515–20) λάδι σε πάνελ, 83 x 197 εκ., Μουσείο Τέχνης Ρίνγκλινγκ, Σαρασότα, Φλόριντα Παναγία Βρεφοκρατούσα με Αγίους και Αγγέλους (περ. 1520) λάδι σε ξύλο, Μουσείο Τέχνης Φίλμπρουκ, Τούλσα, Οκλαχόμα Έργα του Πιέρο ντι Κόζιμο Frederick Hartt, History of Italian Renaissance Art, (2nd edn.)1987, Thames & Hudson (US Harry N Abrams), ISBN 0500235104 Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Piero di Cosimo» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Piero di Cosimo στο Wikimedia Commons Italian Paintings: Florentine School, a collection catalog containing information about di Cosimo and his works (see pages: 174-180). | Ο Πιέρο ντι Κόζιμο (ιταλικά: Piero di Cosimo, 2 Ιανουαρίου 1462 – 12 Απριλίου 1522), γνωστός επίσης και ως Πιέρο ντι Λορέντσο (Piero di Lorenzo) ήταν Φλωρεντινός ζωγράφος της ιταλικής Αναγέννησης. Είναι διάσημος για τις μυθολογικές και αλληγορικές αναπαραστάσεις που ζωγράφισε στα έργα του κατά τα τέλη της εποχής του Quattrocento. Λέγεται ότι εγκατέλειψε αυτή τη θεματολογία και επέστρεψε στα θρησκευτικά θέματα υπό την επίδραση του Σαβοναρόλα, του ιεροκήρυκα που άσκησε εκπληκτική επιρροή στη Φλωρεντία κατά τη δεκαετία του 1490, ο οποίος επηρέασε με όμοιο τρόπο και τον Σάντρο Μποττιτσέλλι. Το ύφος της ύστερης Αναγέννησης που εμφανίστηκε με τον νέο αιώνα είχε μικρή επίδραση στον Πιέρο, καθώς διατήρησε τον απόλυτο ρεαλισμό των μορφών του, τις οποίες συνδυάζει με μια συχνά ιδιόρρυθμη μεταχείριση των θεμάτων του, ώστε να επιτύχει την ξεχωριστή έκφραση στα έργα του. Ο Τζόρτζιο Βαζάρι αναφέρει πολλές ιστορίες σχετικά με την εκκεντρικότητά του ενώ τα μυθολογικά του θέματα ασκούν μια προσωπική και ιδιόμορφη γοητεία.Ο Πιέρο ντι Κόζιμο εκπαιδεύτηκε από τον Κόζιμο Ροσσέλλι, του οποίου τη θυγατέρα νυμφεύτηκε και τον βοήθησε στις τοιχογραφίες της Καπέλα Σιξτίνα. Επηρεάστηκε, επίσης, από την πρώιμη φλαμανδική ζωγραφική και τα "φορτωμένα" τοπία κυριαρχούν σε πολλά έργα του, συχνά δάση ιδωμένα από κοντά. Μερικά από τα πιο εντυπωσιακά κοσμικά έργα του έχουν τη διάταξη τοπίου (landscape format) που χρησιμοποιούνταν για πίνακες που ενσωματώνονταν σε γαμήλια μπαούλα (cassone) ή αναρτώνταν πίσω από αυτά (ονομάζονταν spalliera). Ήταν επίσης διάσημος στην εποχή του για τη σχεδίαση των πρόσκαιρων διακοσμήσεων που χρησιμοποιούνταν για τους εορτασμούς του καρναβαλιού ή άλλων εκδηλώσεων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%9A%CF%8C%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CE%BF |
Μπελλατρίξ | Το όνομα "Μπελλατρίξ" σημαίνει στη λατινική γλώσσα «Πολεμίστρια», Για τους Άραβες ήταν «Ο προάγγελος κατακτητής», γιατί προανήγγελλε την ανατολή του νοτιότερου και φωτεινότερου Ρίγκελ. Για τους λαούς του Αμαζονίου ήταν «Ο νέος στο κανό» με το γέροντα να είναι ο Μπετελγκέζ. Ο Μπελλατρίξ είναι ένας τεράστιος κυανόλευκος αστέρας με περίπου 8,4 φορές τη μάζα του Ήλιου και με Φαινόμενο μέγεθος 1.64, η ηλικία του εκτιμάτε ο,τι είναι περίπου 20 εκατομμυρίων χρονών και κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξει ως ένας λευκός νάνος. Η πραγματική θερμοκρασία του στο εξωτερικό περίβλημα του είναι 22 000 Κ . Σε αυτή την υψηλή θερμοκρασία οφείλει το αστέρι το μπλε-λευκό χρώμα του, όπως και όλοι οι αστέρες Β-τύπου (η επιφανειακή θερμοκρασία των αστέρων αυτών κυμαίνεται μεταξύ των 15 000 και 25 000 βαθμών Κ) ). Η απόσταση του από την Γη είναι 244,6 έτη φωτός (77 παρσέκ ). Κατάλογος αστέρων του Ωρίωνα | Μπελλατρίξ είναι το ιδιαίτερο όνομα του αστέρα γ Ωρίωνα (Gamma Orionis, γ Ori). Είναι ο τρίτος σε φωτεινότητα αστέρας στον αστερισμό Ωρίωνα και ο 27ος φωτεινότερος σε ολόκληρο τον νυχτερινό ουρανό της Γης. Στη μορφή του αστερισμού, σημειώνει τον αριστερό ώμο του μυθικού κυνηγού Ωρίωνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BE |
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Κ-21 | Στη διοργάνωση του 2013 τον τίτλο κατέκτησε για 4η φορά η Ισπανία. Στον τελικό που διεξήχθη στο Ισραήλ, στις 18 Ιουνίου, κέρδισε την Ιταλία με 4–2 και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Στην επόμενη διοργάνωση, το 2015, η Σουηδία αναδείχθηκε πρωταθλήτρια κερδίζοντας την Πορτογαλία στα πέναλτι. Η Γερμανία κατέκτησε τον τίτλο για δεύτερη φορά επικρατώντας με 1–0 της Ισπανίας το 2017 στον τελικό που έγινε στις 30 Ιουνίου, στην οποία διοργάνωση υπήρξε και αύξηση των ομάδων στα τελικά από 8 σε 12. Ο τελικός του 2019 ήταν αγώνας επανάληψη του προηγούμενου τελικού, όπου αυτήν τη φορά η Ισπανία κατέκτησε τον τίτλο επικρατώντας εύκολα με 2–1 της Γερμανίας, ισοφαρίζοντας έτσι το ρεκόρ των 5 κατακτήσεων της Ιταλίας, και τη Γερμανία να αποτυγχάνει να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Στον τελικό του 2021, στην οποία διοργάνωση υπήρξε και αύξηση των ομάδων στα τελικά από 12 σε 16, οι φιναλίστ ήταν η Γερμανία και η Πορτογαλία, με τη Γερμανία να νικάει 1–0, με ένα τέρμα στο 49ο λεπτό, φτάνοντας έτσι αισίως στις 3 κατακτήσεις συνολικά, που τη φέρνουν μόνη τρίτη σε κατακτήσεις, ξεπερνώντας τις Αγγλία, Ολλανδία και ΕΣΣΔ (2 κατακτήσεις), και με τον νυν προπονητή της, Στέφαν Κουντζ, να έχει κάνει 2/3 νίκες στους τρεις τελευταίους τελικούς της διοργάνωσης. Ο αντίπαλος επιλεγόταν τυχαία και γρήγορα η μορφή αυτή της διοργάνωσης αντικαταστάθηκε από άλλη, εναρμονισμένη με τους κανόνες του ποδοσφαίρου. Έγιναν 3 τέτοια πρωταθλήματα. Παρατίθενται κατά σειρά η διοργάνωση, η νικήτρια χώρα και η φιναλίστ. Ισπανία - 5 Ιταλία - 5 Γερμανία - 3 Αγγλία - 2 Ολλανδία - 2 Σοβιετική Ένωση - 2 Γαλλία - 1 Σουηδία - 1 Γιουγκοσλαβία - 1 Τσεχία - 1 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Κ-19 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Κ-17 Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF) Πλήρης καταγραφή των διοργανώσεων, συμπεριλαμβανομένων και των πρωταθλημάτων Κ-23. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ελπίδων της UEFA στο UEFA.com | Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Ελπίδων είναι μια ποδοσφαιρική διοργάνωση της UEFA που διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια. Με τη σημερινή της μορφή, η διοργάνωση χρονολογείται από το 1978. Πριν από αυτήν υπήρχε το Κύπελλο Θριάμβου για τους ποδοσφαιριστές ηλικίας κάτω των 23 ετών (Κ-23), το οποίο διεξαγόταν από το 1967 ως το 1970. Το όριο ηλικίας μειώθηκε στα 21 (Κ-21) για το πρωτάθλημα του 1978 και έκτοτε παραμένει το ίδιο. Από το 1992, η διοργάνωση λειτουργεί επίσης και ως προκριματικά της UEFA για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε διεθνές επίπεδο, η FIFA δε διοργανώνει Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ελπίδων στην ηλικία κάτω των 21 ετών. Αντί αυτού, η Διεθνής Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία διοργανώνει κάθε δύο χρόνια Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτω των 20 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%9A-21 |
Λέρος | Πρώτοι κάτοικοι της Λέρου αναφέρεται ότι ήταν Κάρες και Λέλεγες και ο Όμηρος τη συμπεριλαμβάνει μεταξύ των νησιών του Αιγαίου που συμμετείχαν με ναυτική δύναμη στον Τρωϊκό πόλεμο. Ο Θουκυδίδης επισήμανε την ιδιαίτερη σημασία των κόλπων και των λιμανιών της Λέρου κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο (431 – 404 π.Χ.), στον οποίο η Λέρος υποστήριζε τους Αθηναίους. Η λήξη του πολέμου σήμανε και την έναρξη της κυριαρχίας της Λέρου από τους Σπαρτιάτες. Στο νησί επίσης, βρίσκεται το γνωστό ιερό της θεάς Αρτέμιδος. Ακολούθησε την πορεία των υπόλοιπων Δωδεκανήσων κατά τα αλεξανδρινά, ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια. Έπειτα από τη διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα, διοικούταν από την Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα του Βυζαντίου. Στη νησίδα Φαρμάκω, ανατολικά της Λέρου, ο Ιούλιος Καίσαρας είχε αιχμαλωτιστεί από ντόπιους πειρατές για 40 περίπου μέρες. Κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο, το νησί ενσωματώθηκε στο Θέμα της Σάμου. Κατά τον δέκατο τρίτο αιώνα, το νησί καταλήφθηκε από τους Γενουάτες και ύστερα από τους Ενετούς. Το 1309, οι Ιωαννίτες Ιππότες, κυρίευσαν και οχύρωσαν τη Λέρο. Το 1505, ο Οθωμανός ναύαρχος Κεμάλ Ρέις με τρεις γαλέρες και δεκαεπτά θωρηκτά πολιόρκησε το κάστρο, αλλά δεν κατόρθωσε να το καταλάβει. Το εγχείρημα επαναλήφθηκε το 1508 με περισσότερα πλοία, με το ίδιο ανεπιτυχές αποτέλεσμα. Ο θρύλος λέει πως εκείνη τη φορά το νησί σώθηκε από τον ένα και μοναδικό επιζόντα ιππότη. Ήταν μόλις 18 ετών. Έντυσε γυναίκες και παιδιά με τις πανοπλίες των νεκρών ιπποτών, ξεγελώντας έτσι τους Οθωμανούς πως η φρουρά της Λέρου ήταν ακόμα δυνατή. Τελικά, στις 24 Δεκεμβρίου του 1522, ακολουθώντας την πολιορκία της Ρόδου, υπογράφτηκε συνθήκη μεταξύ του Σουλτάνου Σουλεϊμάν και του Μεγάλου Άρχοντα των Ιπποτών Φίλιππου Βιλιέρου Ντε Λ'Ισλ-Αδάμ και η Λέρος, μαζί με όλες τις κτήσεις του Τάγματος στο Αιγαίο, πέρασε σε Οθωμανικά χέρια. Κατά την Οθωμανική κυριαρχία, η Λέρος απήλαυσε, μαζί με άλλα νησιά, ένα προνομιούχο καθεστώς μερικής αυτονομίας, έχοντας έτσι τη δική της διοίκηση. Το 1648 και κατά τη διάρκεια του πέμπτου Βενετοτουρκικού πολέμου, ήταν υπό τη διοίκηση του Βενετού ναυάρχου Λεονάρδου Φώσκολου και των ανδρών του που αποβιβάστηκαν στο νησί. Το 1824, μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, για τρία χρόνια το νησί απελευθερώθηκε και έγινε σημαντική βάση εφοδιασμού του Ελληνικού Ναυτικού. Είχε ως διοικητή Έλληνα Έπαρχο και υπαγόταν στη δικαιοδοσία της Προσωρινής Επιτροπής των Ανατολικών Σποράδων. Η Λέρος το 1821 είχε τη δική της συνεισφορά στον αγώνα. Αξιοσημείωτη είναι η επιστολή της Δημογεροντίας Λέρου προς την Επαναστατική Κυβέρνηση, στην Ύδρα, στις 8 Μαίου 1821, στην οποία δήλωναν απερίφραστα το σύνθημα του απελευθερωτικού αγώνα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Τον Μάιο του 1821, οι πρόκριτοι της Λέρου, θέλοντας να έχουν άμεση αντίληψη των πραγμάτων, στέλνουν στην Ύδρα δύο άνδρες από τη Λέρο, τον Μανώλη Ρεπαπή και Μανώλη Χρήστου, οι οποίοι κομίζουν μία επιστολή, απευθυνόμενη προς τους «Άρχοντας και ηγεμόνας του Έθνους». Στην αρχή αναφέρουν την ατμόσφαιρα ικανοποίησης και χαράς που επικρατεί στο νησί, όταν φτάνει η είδηση με τις επιστολές του Αλέξανδρου Υψηλάντη, για την έναρξη της Επανάστασης, προς αποτίναξη του βαρβαρικού ζυγού: «Προς τους άρχοντας και ηγεμόνας του γένους, και της των ορθοδόξων Ελλήνων κοινής ελευθερίας... Μεγίστην αγαλλίασιν και ανεκλάλητον χαράν επροξένησεν ημίν τοις εν τη νήσω Λέρω ταπεινοίς χριστιανοίς αυτή η αγαθή αγγελία της εκ του βαρβαρικού ζυγού ελευθερίας, την οποίαν πληροφορηθέντες δια των εκλάμπρων γραμμάτων του ευσεβεστάτου μπεϊζαντέ κυρίου Αλεξάνδρου Υψηλάντη, ευχαριστήριον ύμνον από ψυχής ανεπέμψαμεν τω ούτως ευδοκίσαντι αγίω Θεώ γενέσθαι…»Στη συνέχεια εκφράζουν τη συμπαράταξή τους στον κοινό της ελευθερίας αγώνα, γι’ αυτό στέλνουν δυο εκπροσώπους τους Λεριούς, δηλώνοντας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την προθυμία τους ή να ελευθερωθούν ή να πεθάνουν:«Δια τούτο και ημείς, ως όντες μέρος της των λοιπών χριστιανών ομηγύρεως, εξεπίτηδες επέμψαμεν καΐκιον εδικόν μας και ανθρώπους δύο, από μέρους του κοινού μας, τον τε κυρ Μανώλην Ρεπαπή και τον κυρ Μανώλην Χρήστου, δια να έλθωσιν εις προσκύνησιν υμετέραν και να σας ειδοποιήσωσι δια ζώσης φωνής, ότι και ημείς άπαντες είμεθα πρόθυμοι δια την του γένους ελευθερίαν και απαλλαγήν να αποθάνωμεν…»Με τη Συνθήκη του Λονδίνου στις 3 Φεβρουαρίου του 1830, που όριζε τα σύνορα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, τα απελευθερωμένα νησιά των Ανατολικών Σποράδων δόθηκαν πίσω στην Τουρκία. Στο "Ημερολόγιο της Νομαρχίας του Αρχιπελάγους" του 1886, η Λέρος, μαζί με τα νησιά Πάτμος, Λειψοί και Φούρνοι, ανήκαν στην Τουρκία. Το διοικητικό συμβούλιο είχε αντιπροσώπους και από τις δύο πλευρές. Το 1912, κατά τον Ιταλοτουρκικό Πόλεμο, οι Ιταλοί κατέλαβαν όλα τα Δωδεκάνησα εκτός από το Καστελλόριζο. Στις 12 Μαΐου του 1912, το νησί καταλήφθηκε από τους ναύτες του Ιταλικού Καταδρομικού «San Giorgio». Οι Έλληνες κάτοικοι των Δωδεκανήσων, με το Συνέδριο της Πάτμου (4 Ιουνίου 1912), κήρυξαν την αυτονομία τους ως «Πολιτεία του Αιγαίου», με σκοπό την ένωση με την Ελλάδα, αλλά με το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου οι προσπάθειες δεν καρποφόρησαν και οι Ιταλοί διατήρησαν τον έλεγχο των νησιών. Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αμέσως μετά την ανακωχή του Μούδρου ακολούθησε η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων ή Συνδιάσκεψη Ειρήνης (1919). Στο υπόμνημα του Βενιζέλου (30-12-1918) προβλήθηκε η ελληνικότητα των νησιών της Δωδεκανήσου και οι αρχές που διακήρυξε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ουίλσον για ελευθερία και αυτοδιάθεση των λαών, καλώντας την Ιταλία να παραδώσει τα νησιά στην Ελλάδα. Μέσα σ’ εκείνο το ιδιαίτερα φορτισμένο διεθνές κλίμα, μια δυναμική ομάδα Δωδεκανησίων πατριωτών, παράλληλα με τις επίσημες ενέργειες της ελληνικής αντιπροσωπίας, φτάνει στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Είναι οι απεσταλμένοι της «Ένωσης Δωδεκανησίων Αθηνών» : Ο Σκεύος Ζερβός, ο Πάρης Ρούσσος, ο Μιχαήλ Βολωνάκης, ο Γεώργιος Αντωνίου, ενώ στο Προξενείο του Μάντσεστερ υπηρετούσε ο Λεριός Θεόδωρος Μοσχονάς. Η αποστολή τους ήταν, να πληροφορήσουν και ευαισθητοποιήσουν κυβερνητικούς παράγοντες και συνέδρους για τα δίκαια του Δωδεκανησιακού λαού. Για τον σκοπό αυτό εργάστηκαν επίπονα το προηγούμενο διάστημα, συγγράφοντας και εκτυπώνοντας ενημερωτικά φυλλάδια, βιβλία και κάθε είδους έντυπο υλικό. Από το 1916 έως το 1918, οι Βρετανοί χρησιμοποιούσαν τη Λέρο ως ναυτική βάση. Με το σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι το νησί θα επέστρεφε στην Ελλάδα, μαζί με όλα τα Δωδεκάνησα, εκτός από τη Ρόδο, αλλά, έπειτα από την ελληνική ήττα στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο (1919-1922), οι Ιταλοί ακύρωσαν τη συμφωνία. Η Συνθήκη της Λωζάννης επιβεβαίωσε την ιταλική κτήση της Λέρου και των Δωδεκανήσων.Το νέο ιταλικό φασιστικό καθεστώς επιχείρησε ενεργά να «ιταλοποιήσει» τα Δωδεκάνησα κάνοντας την εκμάθηση της ιταλικής υποχρεωτική, δίνοντας κίνητρα στους ντόπιους να αποκτήσουν την ιταλική υπηκοότητα και καταργώντας ελληνικά ιδρύματα. Τη δεκαετία του '30 οι ιταλικές αρχές έχτισαν την πόλη Portolago, σύμφωνα με τα κριτήρια του νέου μοντέλου ιταλικής πολεοδομίας. Σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της ιταλικής ορθολογιστικής αρχιτεκτονικής. Οι Έλληνες το ονόμασαν αργότερα Λακκί. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε ευρύς εποικισμός. Χαρακτηριστικά, το 1936 κατοικούσαν στο νησί περίπου 7500 Ιταλοί, γεγονός που καθιστούσε τη Λέρο ως το μοναδικό νησί των ιταλοκρατούμενων Δωδεκανήσων όπου ο ιταλικός πληθυσμός ξεπερνούσε το αντίστοιχο γηγενή. Κατά τη διάρκεια των 31 χρόνων που οι Ιταλοί παρέμειναν στη Λέρο, έφτιαξαν ένα σπουδαίο σχέδιο πολεοδομίας και οχύρωσης του νησιού, καθώς η στρατηγική του τοποθεσία και τα μεγάλα, φυσικά του λιμάνια (το μεγαλύτερο των οποίων, το Λακκί, είναι το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι μεγάλου βάθους στη Μεσόγειο Θάλασσα, το έκαναν ιδανική ναυτική βάση. Η οχύρωση της Λέρου, όπως και η κατασκευή μιας μεγάλης ναυτικής βάσης στο Λακκί, διασφάλιζαν τον ιταλικό έλεγχο μιας περιοχής που είχε ζωτική σημασία για τους Συμμάχους (το Αιγαίο, τα Δαρδανέλλια και τη Μέση Ανατολή. Ο Μουσολίνι είδε το νησί ως μια βάση ύψιστης σημασίας για την ιταλική κυριαρχία στο ανατολικό Αιγαίο, όπως και το Portolago ως το ιδανικό μέρος για να χτίσει μια έπαυλη παραθερισμού. Τον Μάιο του 1914 καθώς οι διωγμοί στα απέναντι μικρασιατικά παράλια είχαν ενταθεί ενάντια στο ελληνικό στοιχείο, πολλοί Μικρασιάτες κατέφυγαν στα Δωδεκάνησα. Τους τελευταίους μήνες του 1918, μετά τη λήξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου για την Τουρκία, άρχισε η παλιννόστηση των προσφύγων στη Μικρά Ασία. Συγκεκριμένα με την ανακωχή του Μούδρου (1918) και την αποβίβαση του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη (1919) αρκετοί πρόσφυγες που είχαν παραμείνει στα Δωδεκάνησα επέστρεψαν στη Μικρά Ασία, αλλά προσωρινά όπως αποδείχθηκε. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, πολλές οικογένειες Μικρασιατών εγκαταστάθηκαν πλέον οριστικά στη Λέρο και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα. Με την έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου, πολλοί Δωδεκανήσιοι έσπευσαν αμέσως ως εθελοντές, συγκροτώντας το Σύνταγμα Δωδεκανησίων. Από τους πρώτους που κατετάγησαν τότε ήταν και ο Λεριός καθηγητής μαθηματικών Απόστολος Ευαγγέλου. Μετά την κατάρρευση του μετώπου διέφυγε μαζί με πολλούς άλλους στη Μέση Ανατολή. Από εκεί βρέθηκε στην Κρήτη, όπου ανέπτυξε έντονη κατασκοπευτική δράση εναντίον των Γερμανών οι οποίοι τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν, μετά από φριχτά βασανιστήρια. Η προτομή του, στο προαύλιο του Μπελλένειου Γυμνασίου Λέρου, υπενθυμίζει στους σύγχρονους Λεριούς και κυρίως στα παιδιά και τους νέους, τον πατριωτισμό την αποφασιστικότητα και μαχητικότητά του και συνακόλουθα όλων των συμπολεμιστών του. Λεριοί στη Δωδεκανησιακή Φάλαγγα και στον Ιερό Λόχο στη Μέση Ανατολή Πολλοί νέοι Δωδεκανήσιοι και ανάμεσά τους αρκετοί Λεριοί, κυρίως μετά τον Σεπτέμβριο του ’43, κατέφευγαν κρυφά με βάρκες στις μικρασιατικές ακτές κι από εκεί στη Μέση Ανατολή (Παλαιστίνη, Αίγυπτο), όπου τοποθετούνταν σε διάφορες μονάδες για να πολεμήσουν εναντίον του Άξονα. Η Λέρος στη δίνη του Πολέμου Από το 1940, όπου η Ιταλία εισήλθε επίσημα πια στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την πλευρά της Γερμανίας, η Λέρος υπέφερε από τις εναέριες επιδρομές της βρετανικής Royal Air Force. Ως αποτέλεσμα των άριστων αραξοβολιών που παρέχονταν στα θωρηκτά, λόγω του μεγάλου αριθμού όρμων και κολπίσκων, το νησί υπήρξε το δεύτερο πιο βομβαρδισμένο νησί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (μετά την Κρήτη). Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, όταν η Ιταλία κατάλαβε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει τον Πόλεμο στηρίζοντας τους Γερμανούς, υπέγραψε ανακωχή και πέρασε στη μεριά των Συμμάχων. Όταν βρετανικές ενισχύσεις έφτασαν στη Λέρο και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, το νησί υπέφερε και άλλους βομβαρδισμούς, αυτή τη φορά από τους Γερμανούς. Από τις πρώτες αεροπορικές επιθέσεις ήταν αυτή κατά του ελληνικού Α/Τ Βασίλισσα Όλγα D-15 και του αγγλικού [(Intrepid)], τα οποία βυθίστηκαν την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου του 1943, ενώ ήταν αγκυροβολημένα στο Portolago, το σημερινό Λακκί. Ακολούθησαν δεκάδες επιδρομές των Ju 87 και Ju 88, επί 52 ημέρες. Τελικά το νησί της Λέρου καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα κατά τη Μάχη της Λέρου επιχείρηση ''Taifun'', με εναέριες και αμφίβιες εφόδους ανάμεσα στις 12 και 16 Νοεμβρίου του 1943. Οι δυνάμεις που ενεπλάκησαν ήταν αλεξιπτωτιστές, ένα τάγμα από την ελίτ μεραρχία του Βρανδεμβούργου. Τα πεζικά στρατεύματα υποστηρίζονταν από βομβαρδιστικά αεροπλάνα της "Luftwaffe". Ανάμεσά τους υπήρχαν και σμηναρχίες Ι. και ΙΙ. από Stuka-Wing 3. Η σμηναρχία I. λειτουργούσε από τη στρατιωτική βάση των Μεγάρων. Το νησί παρέμεινε υπό γερμανική κατοχή μέχρι και το τέλος του πολέμου. Αφού οι Γερμανοί εκκένωσαν το νησί, πέρασε υπό βρετανική διοίκηση μέχρι τις 7 Μαρτίου του 1948, όπου μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα ενώθηκε με την Ελλάδα. 600 χρόνια μετά τη λήξη της Βυζαντινής κυριαρχίας, για πρώτη φορά τα Δωδεκάνησα ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος. Κατά τη διάρκεια των Μεταπολεμικών χρόνων, οι ελληνικές κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν πολλά από τα κτήρια του νησιού για διάφορους λόγους. Κατά τη Χούντα των Συνταγματαρχών, το νησί χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εγχώριας εξορίας πολιτικών κρατουμένων, χρησιμοποιώντας τις παλιές Ιταλικές στρατιωτικές αποθήκες στην περιοχή "Παρθένι" και τους παλιούς ιταλικούς στρατώνες στην περιοχή "Άγιος Γεώργιος - Λέππιδα" ως στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στην περιοχή του Παρθενίου υπάρχει και η εκκλησία της Αγιάς Κουράς. Kατά τη διετία 1969-1970, μέσα στα χρόνια της δικτατορίας, η Αγία Κιουρά αγιογραφήθηκε από τους εξόριστους στο νησί της Λέρου. Ανάμεσά τους βουλευτές, στελέχη της Αριστεράς, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ηλικιωμένοι και μητέρες με μωρά. Το 1957 διαµορφώθηκε η ιδέα να µετατραπούν τα άδεια κτίρια του ιταλικού ναυαρχείου στη Λέρο σε µια αποικία ψυχασθενών µε στόχο την απασχόλησή τους σε γεωργικές ασχολίες. Το Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο Λέρου ιδρύθηκε µε τα Βασιλικά ∆ιατάγµατα στις 28-5-57 και δέχτηκε τους πρώτους 300 ασθενείς στις 2-1-1958 από το Λοιµοκαθαρτήριο Αθηνών, που είχαν µεταφερθεί εκεί από το ∆αφνί το 1953. Η επιλογή των ασθενών έγινε µε κριτήριο την έλλειψη επισκέψεων από συγγενικά πρόσωπα στα ιδρύµατα όπου νοσηλεύονταν για διάστηµα µεγαλύτερο των 12 μηνών. Σιγά σιγά ο αριθµός των ασθενών πολλαπλασιάστηκε, διότι µεταφέρθηκαν εκεί ασθενείς από τα ψυχιατρεία της Θεσσαλονίκης, των Χανίων και της Κέρκυρας. Η πρώτη ονοµασία του Ψυχιατρείου ήταν «Αποικία Ψυχοπαθών Λέρου» µε έδρα το Λακκί και δύναµη 650 κλινών. Το 1980 οι νοσηλευόµενοι έφθασαν τους 2000, το 1988 στους 1150 ενώ το 1991 ήταν 991. Στις αρχές τους 1980 το προσωπικό του ψυχιατρείου της Λέρου ανερχόταν σε χίλια περίπου άτοµα, αν και ο αριθµός των ψυχιάτρων ήταν µόνο δύο. Η πλειοψηφία του προσωπικού, που είχε φυλακτικό ρόλο, προήλθε από το ντόπιο πληθυσμό, ενώ για πολλά χρόνια ήταν ανύπαρκτη η επιστημονική στήριξη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση του ιδρυματισμού και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης των εγκλείστων, αφού δεν υπήρχε θεραπευτικό πλάνο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ξέσπασαν οι πρώτες καταγγελίες για τις κακές συνθήκες διαβίωσης των εγκλείστων στο ΚΘΛ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσουν οι μεταφορές ασθενών στη Λέρο με απόφαση του Υπουργείου Υγείας το 1982. Οι συνθήκες έχουν βελτιωθεί και σήμερα το ψυχιατρείο λειτουργεί ως Κ.Θ.-Κ.Υ.Λέρου (Κρατικό Θεραπευτήριο-Κέντρο Υγείας Λέρου). Τον Δεκέμβριο του 2015 μέσα στον χώρο του ψυχιατρείου, όπου ακόμη διαμένουν 200 νοσηλευόμενοι, με απόφαση της Κυβέρνησης και του Δήμου Λέρου, για τη "διαχείριση των προσφυγικών πληθυσμών", ιδρύθηκε hotspot (κέντρο καταγραφής και ταυτοποίησης προσφύγων) με προσφυγικό καταυλισμό δυναμικότητας 1.000 θέσεων. Κάτοικοι αλλά και επαγγελματίες ψυχικής υγείας εξέφρασαν τη βαθιά ανησυχία τους για την επαναλειτουργία, ως χώρου στρατοπεδισμού και μαζικής διαχείρισης ανθρώπων, αυτού του ιστορικά φορτισμένου τόπου που έγινε γνωστός ως "Το ένοχο μυστικό της Ευρώπης" από το ομώνυμο άρθρο του Observer. Το Γεωγραφικό ανάγλυφο του νησιού χαρακτηρίζεται από μικρούς λόφους και αναρίθμητους κολπίσκους με μεγαλύτερο τον κόλπο του Λακιού που είναι το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι στην ανατολική μεσόγειο, για αυτό τον λόγο άλλωστε οι Ιταλοί το 1932 δημιούργησαν εκεί τον κύριο ναύσταθμό τους στα Δωδεκάνησα. Άλλοι μεγάλοι όρμοι είναι των Αλίντων, της Γούρνας, του Βρωμόλιθου, ο κόλπος στο Παρθένι και το Μπλεφούτι και το Παντέλι. Το μεγαλύτερο υψόμετρο βρίσκεται στο Κλειδί (γύρω στα 300 μ περίπου), άλλα βουνά στη Λέρο είναι η Σκουμπάρδα και το Διαπόρι στα νότια και το Απιτίκι στα ανατολικά. Το νησί της Λέρου είναι καταπράσινο και στο εσωτερικό υπάρχει αγροτική παραγωγή, υπάρχουν αμέτρητα αμπέλια, συκιές, φραγκοσυκιές, Γκαβάφες (που βρίσκονται μόνο στη Λέρο), καλλιέργειες με οπορωλαχανικά και πολλοί δρόμοι σκεπάζονται από ευκαλύπτους και πεύκα. Στις παραλίες άφθονα είναι τα αρμυρίκια που προσφέρουν σκιά στους παραθεριστές. Υπάρχει μάλιστα ένα μικρό ποτάμι που ξεκινά από το ύψωμα Ημεροβίγλι και βγαίνει στον κόλπο της Γούρνας. Ο δήμος Λέρου περιλαμβάνει το νησί της Λέρου, τις γύρω νησίδες, καθώς και τα απομακρυσμένα νησάκια Κίναρος, Λέβιθα και Φαρμακονήσι. Έδρα του Δήμου είναι η Αγία Μαρίνα. Ο Δήμος Λέρου έχει μόνιμο πληθυσμό 7.917 κατοίκους. Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011 ουδεμία μεταβολή επήλθε στον Δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 2.10.Γ. αυτού. Ο δήμος συστάθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1948 με έδρα τον οικισμό Αγία Μαρίνα. Το κύριο οδικό δίκτυο αποτελείται από τις Επαρχιακές οδούς που είναι: Ξηρόκαμπος – Λακκί – Πλάτανος – Αγ. Μαρίνα – Άλιντα – Παρθένι. Οι κυριότερες χαράξεις είχαν γίνει από τους Ιταλούς με στόχο την προσπέλαση των διάσπαρτων στρατιωτικών εγκαταστάσεών τους.Το τοπικό οδικό δίκτυο είναι εκτεταμένο, ασφαλτοστρωμένο στο μεγαλύτερο τμήμα του, και καλύπτει όλους τους οικισμούς και τις οικιστικές συγκεντρώσεις. Ο εκσυγχρονισμός του, ιδιαίτερα στα τμήματα που διέρχονται από τους οικισμούς, και η βελτίωση των χαρακτηριστικών και της σήμανσης και σε ορισμένες θέσεις η διεύρυνση του πλάτους, είναι επεμβάσεις που γίνονται άμεσα, από την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Λέρου. Επίσης γίνονται ενέργειες επέκτασης του Επαρχιακού δικτύου σε συνεργασία με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, ώστε να περιλάβει όλες της κύριες συνδέσεις του νησιού. ΔΕΗ: Η υψηλή τάση έρχεται από την Κάλυμνο και φεύγει προς Λειψούς. Είναι πλήρες υπέργειο δίκτυο, το οποίο όμως συχνά παρουσιάζει προβλήματα. Σύμφωνα με τον ΔΕΔΔΗΕ η υπογείωσή του έχει μεγάλο κόστος και για τον λόγο αυτό κρίνεται ασύμφορη. ΟΤΕ: Πλήρες δίκτυο υπόγειο, πρόσφατα ανακαινισμένο, χωρίς ελλείψεις. Ύδρευση: Όλοι οι οικισμοί καλύπτονται από το δίκτυο ύδρευσης που τροφοδοτείται από υδρογεωτρήσεις και πηγές. Σε εξέλιξη βρίσκεται η κατασκευή φράγματος για τη συγκέντρωση επιφανειακών και ομβρίων υδάτων, κοντά στο Παρθένι. Η ποιότητα του νερού είναι, από χημική άποψη, ικανοποιητική, διαφαίνεται όμως κίνδυνος μόλυνσης των υπόγειων αποθεμάτων, που οφείλεται στη διείσδυση της θάλασσας λόγω υπεράντλησης. Η κατανάλωση εμφιαλωμένου πόσιμου νερού είναι γενικευμένη όπως άλλωστε στα περισσότερα νησιά. Τα τελευταία χρόνια γίνεται σημαντική προσπάθεια από τον Δήμο Λέρου και έχουν τοποθετηθεί σε όλο το νησί 13 μηχανήματα αφαλάτωσης για το πόσιμο νερό. Αποχέτευση: Από το 2009 υπάρχει ολοκληρωμένο δίκτυο αποχέτευσης των οικισμών του Δήμου και λειτουργίας βιολογικού καθαρισμού, οι εγκαταστάσεις του οποίου βρίσκονται στην ανατολική πλευρά του οικισμού "Παντέλι". Στην ανατολική πλευρά του λόφου Τσίγκουνα υπάρχει χώρος απόθεσης απορριμμάτων. Η αποκομιδή γίνεται με τα απορριμματοφόρα οχήματα του Δήμου, με συχνότητα καθημερινή. Βρίσκεται σε εξέλιξη διαδικασία χαρακτηρισμού Χ.Υ.Τ.Υ. Αναλυτικά οι οικισμοί και οι νησίδες που αποτελούν τον Δήμο Λέρου: η Αγία Μαρίνα [ 2. 372 ] τα Άλινδα [ 748 ] ο Αρχάγγελος (νησίδα) [ 0 ] η Βελόνα (νησίδα) [ 0 ] ο Γλάρος (νησίδα) [ 0 ] η Γούρνα [ 282 ] ο Δρυμώνας [ 284 ] η Καμάρα [ 643 ] η Κίναρος (νησίδα) [ 2 ] η Κόκκαλη [ 182 ] το Λακκί [ 2058 ] τα Λέβιθα (νησίδα) [ 8 ] τα Μαύρα (νησίδα) [ 0 ] το Μεγάλο Λιβάδι (νησίδα) [ 0 ] ο Ξηρόκαμπος [ 514 ] το Παρθένι [ 172 ] η Πηγανούσσα (νησίδα) [ 0 ] η Πλάκα (νησίδα) [ 0 ] οι Πλάκες [ 253 ] η Στρογγυλή (νησίδα) [ 0 ] τα Τεμένια [ 399 ] η Τρυπητή (νησίδα) [ 0 ] το Φαρμακονήσι (νησίδα) [ 10 ] Το Παντέλι είναι ένα χωριό ψαράδων με μικρές ψαροταβέρνες και καφενεία, που έχει κρατήσει τον παραδοσιακό χαρακτήρα του, μακριά από τον μαζικό τουρισμό. Είναι ένα από τα γραφικότατα σημεία του νησιού. Βρομόλιθος ονομάζεται ένας ανοιχτός όρμος δίπλα στο Παντέλι της Λέρου. Έχει μεγάλη αμμουδερή και σε μερικά σημεία βοτσαλωτή παραλία. Κοντά βρίσκονται μικρά ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και ψαροταβέρνες δίπλα στη θάλασσα. Απέναντι βρίσκεται το νησάκι της Αγίας Κυριακής με ένα εκκλησάκι στην πλαγιά του μικρού λόφου του. Η Αγ.Μαρίνα, ένας γραφικός, παραδοσιακός, νησιώτικος οικισμός με θέα στην είσοδο ενός μεγάλου κόλπου και φυσικού λιμένα, είναι χτισμένος αμφιθεατρικά και ανεβαίνει προς το Πάτελο ή προς την Αγία Παρασκευή περνώντας δίπλα από το Μπρούτζι κι από εκεί στους γύρω λόφους. Ο κόλπος του Λακκιού είναι ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια της Μεσογείου. Το Λακκί (Porto Lago) χτίστηκε κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής ως πόλη που στέγαζε αξιωματικούς και πολιτικό προσωπικό της παρακείμενης στρατιωτικής βάσης. Σήμερα, πέρα από το ότι είναι το κύριο λιμάνι του νησιού, αποτελεί και το εμπορικό του κέντρο. Τα Άλιντα βρίσκονται περίπου 2χλμ μακριά από την Αγ. Μαρίνα. Είναι κοντά στην παραλία τα Δύο Λισκάρια. Το Κριθώνι βρίσκεται σε απόσταση περίπου 1χλμ από την Αγία Μαρίνα και πριν τον οικισμό Άλιντα. Φερεκύδης (5ος αιώνας π.Χ.), ιστορικός, μυθογράφος και λογογράφος Θεολόγος Νικολούδης (1890-1946), δημοσιογράφος και πολιτικός Αλέξανδρος Νικολούδης (1874-1944), αρχιτέκτονας και ακαδημαϊκός Ο αερολιμένας κατασκευάστηκε το 1984 στην περιοχή Παρθένι, στο βόρειο τμήμα της νήσου. Διαθέτει 1 διάδρομο 14/32 μήκους 1.015 μ. και αρχικά δεχόταν αεροσκάφη τύπου Dornier 228-201, 19 θέσεων. Από το καλοκαίρι του 2001 το αεροδρόμιο της Λέρου δεχόταν αεροσκάφη τύπου ATR 42, χωρητικότητας 50 θέσεων. Από το 2004-5, μετά την απόσυρση των Dornier, η Λέρος δέχεται και αεροσκάφη τύπου Dash 8-100 χωρητικότητας 37 θέσεων. Το 2005 χτίστηκε καινούριο κτίριο για τις αναχωρήσεις και σταδιακά για τις αφίξεις. Η Λέρος έχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με τα νησιά της Κω, της Ρόδου, της Πάτμου, της Σύρου με το δρομολόγιο που καταλήγει στον Πειραιά (ξεκινώντας από Ρόδο) από το λιμάνι του Λακκιού, ενώ ημερόπλοια συνδέουν καθημερινά το νησί με την Κάλυμνο, τους Λειψούς, τους Αρκιούς, το Αγαθονήσι και τη Σάμο. Στη Λέρο λειτουργούν οι ακόλουθοι αθλητικοί σύλλογοι: Α.Σ.Ε. Λέρου (ΑΣΕΛ): στίβος. Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Σύλλογος "Α.Ε.Λέρου": ποδόσφαιρο. Γ.Σ. Νέων Λέρου: στίβος. Π.Ο.Ι.Α.Θ Λέρου: ιστιοπλοΐα. Σύλλογος τάε κβον ντο. Αθλητικός Όμιλος Καλαθοσφαίρισης «Πανιώνιος» Λέρου: μπάσκετ. Μ.Π.Σ. Νέων Λέρου «Άρτεμις»: σκάκιΕπίσης λειτουργεί το γυμναστήριο του Δήμου Λέρου (ΔΟΝΑ) Ο Α.Ο. Καλαθοσφαίρισης Πανιώνιος Λέρου ιδρύθηκε το 1993 από μια παρέα φιλάθλων του νησιού με μικρασιατική καταγωγή, φίλων του μπάσκετ και φίλων του ιστορικού Πανιωνίου της Σμύρνης, με πρωτοστάτη τον Φίλιππο Δημητρακόπουλο. Την προσπάθειά τους στήριξε η ομάδα μπάσκετ του Πανιωνίου της Ν. Σμύρνης στέλνοντας κατά καιρούς στις εκδηλώσεις και στους αγώνες στο τοπικό πρωτάθλημα διάφορα μέλη της ομάδας: παράγοντες, προπονητές ή παίκτες, όπως τους Βλάντο Τζούροβιτς, Φάνη Χριστοδούλου, Γιώργο Καράγκουτη, Π.Τζ. Μπράουν, Ισίδωρο Κούβελο, Γιώργο Κατσιφαράκη κ.ά. Η ομάδα δημιούργησε το πρώτο αξιοπρεπές γήπεδο μπάσκετ στο νησί, αλλά λίγα χρόνια αργότερα αδρανοποιήθηκε λόγω έλλειψης στοιχειωδών αθλητικών χώρων και κυρίως κλειστού γηπέδου. Από το 2006, που κατασκευάστηκε σοβαρό γήπεδο και επίκειται η κατασκευή κλειστού, το οποίο έχει πλέον κατασκευαστεί, ο σύλλογος δραστηριοποιήθηκε ξανά, δημιούργησε τμήματα υποδομής αγοριών-κοριτισών και μετέχει στο πρωτάθλημα της ΤΕ ΕΟΚ Δωδεκανήσου με προπονητή τον Μάριο Γραμμενά. Μετά τον κύριο Γρεμμενά και την επιτυχημένη συμβολή του στον "Πανιώνιο Λέρου" τον σύλλογο ανέλαβε ο κύριος Χατζηδάκης Γεώργιος ο οποίος έχει οδηγήσει τον σύλλογο σε σίγουρα μονοπάτια με την πλούσια αθλητική και προπονητική εμπειρία που διαθέτει. Το κύριο χαρακτηριστικό του συλλόγου είναι ότι λειτουργεί σαν οικογένεια Λεπτομερείς ναυτιλιακές πληροφορίες για τη νήσο Λέρο παρέχει ο Ελληνικός Πλοηγός 4ος τόμος και ιδιαίτερα ο χάρτης ελληνικής έκδοσης: ΧΕΕ-4511, που καλύπτει και τη νήσο Κάλυμνο. «Λέρος: Τα κανόνια του Ναβαρόνε». Ειδικό αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο, για τα 105 κανόνια του Ναβαρόνε, τεύχος 14, 86-89 (Ιούλ. 2000). "Λέρος η Μάλτα του Αιγαίου, Μιχαήλ Σαμάρκου, 1974 Πόλεμος στο Αιγαίο 1941-1945", Peter Schenk, 2008 Το ολίσθημα του Τσόρτσιλ: οι επιχειρήσεις στο Αιγαίο Κως-Λέρος 1943", Anthony Rogers, 2003 Η Λέρος στην Επανάσταση του 1821, Κώστας Ασλανίδης, Λέρος 2010 Το μακρύ ταξίδι της Λέρου μέσα στους αιώνες, Πηνελόπη Σαλιάρη-Βρατσάλη, Έκδοση Δημοτικού Πνευματικού Κέντρου Λέρου, Λέρος 2004 Δήμος Λέρου Επίσημη ιστοσελίδα Δήμου Λέρου Ταξιδιωτικός οδηγός Λέρου Λέρος, ένας παράδεισος στο Αιγαίο (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Leros Malta of Aegean sea ΕΕΤΑΑ - Αποτελέσματα δημοτικών εκλογών | Η Λέρος είναι νησί στο νοτιοανατολικό άκρο του Αιγαίου στα Δωδεκάνησα, βορειοδυτικά της Καλύμνου, της οποίας αποτελεί συνέχεια. Έχει πληθυσμό 7.917 κατοίκους (απογραφή 2011) και έκταση 54 τ.χλμ., με μήκος ακτών που φτάνει τα 71 χλμ., χάρη στον έντονο οριζόντιο διαμελισμό της. Το μεγαλύτερο χωριό (Αγία Μαρίνα Λέρου) έχει πληθυσμό 2.672, που αποτελεί την πρωτεύουσα του νησιού και ακολουθεί το Λακκί με 1.990 κατοίκους. Το δημαρχείο και άλλες υπηρεσίες είναι στον Πλάτανο. Η Λέρος είναι ένα από τα ελληνικά νησιά που δεν έχουν επιβαρυνθεί ακόμα από το μαζικό τουρισμό. Η κύρια τουριστική περιοχή της είναι τα Άλιντα, άλλα ενδιαφέροντα χωριά είναι το ψαροχώρι Παντέλι, ο Βρομόλιθος με την παραλία του, η Γούρνα, ο Ξηρόκαμπος, το Παρθένι και ο Μπλεφούτης. Το Κάστρο της Παναγίας, κτισμένο τον ενδέκατο αιώνα, δεσπόζει στο βουνό Απιτίκι πάνω από τον Πλάτανο και ακριβώς απέναντι βρίσκεται το κλειδί το υψηλότερο σημείο του νησιού με πανοραμική θέα. Το πολεμικό μουσείο της Λέρου βρίσκεται στη Μερικιά χτισμένο μέσα σε τούνελ του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82 |
Σπήλιος Ζούτος | Φώτιος Χρυσανθόπουλος, επιμ. (1888). Βίοι Πελοποννησίων ανδρών και των εξώθεν εις την Πελοπόννησον ελθόντων κληρικών, στρατιωτικών και πολιτικών των αγωνισαμένων τον αγώνα της επαναστάσεως. Αθήνα: Σταύρος Ανδρόπουλος, Τυπογραφείο Π. Δ. Σακελλαρίου. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2010. | Ο Σπήλιος Ζούτος ή Σταματόπουλος ήταν αγωνιστής του αγώνα του 1821. Η καταγωγή του ήταν από το Μοναστηράκι Αρκαδίας. Υπηρέτησε στρατιωτικός σε πολλές μάχες. Πήγε και στην Αθήνα με τον στρατηγό Γενναίο αρχηγούντος του Καραϊσκάκη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%96%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%82 |
Άνω Παννονία | Ήταν που ως κυβερνήτης της επαρχίας, ο Σεπτίμιος Σεβήρος έθεσε την υποψηφιότητά του για τον Ρωμαϊκό Αυτοκρατορικό θρόνο τον Απρίλιο του 193. Το 308 ο Αυτοκράτορας Διοκλητιανός προήδρευσε σε μία ιστορική συνάντηση με τους συναυτοκράτορες Μαξιμιανό και Γαλέριο στο Καρνούντον, για να λύσουν τις αυξανόμενες εντάσεις εντός της Τετραρχίας. Ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός ήταν και οι δύο παρόντες στις 11 Νοεμβρίου 308, για να δουν τον Γαλέριο να διορίζει τον Λικίνιο ως τον Αύγουστο στη θέση του Βαλέριου Σεβήρου, ο οποίος είχε αποβιώσει στα χέρια του Μαξέντιου. Ο Γαλέριος διέταξε τον Μαξιμιανό, ο οποίος είχε προσπαθήσει να επιστρέψει στην εξουσία μετά τη δική του απόσυρση, να παραιτηθεί οριστικά. Στο Καρνούντον οι άνθρωποι παρακαλούσαν τον Διοκλητιανό να επιστρέψει στον θρόνο, για να επιλύσει τις συγκρούσεις, που είχαν προκύψει από την άνοδο του Κωνσταντίνου Α΄ στην εξουσία και τον σφετερισμό του Μαξέντιου. Η απάντηση του Διοκλητιανού ήταν: «αν μπορούσες να δείξεις το λάχανο που φύτεψα με τα χέρια μου στον αυτοκράτορά σου, σίγουρα δεν θα τολμούσε να μου προτείνει, να αντικαταστήσω την ειρήνη και την ευτυχία αυτού του τόπου, με τις καταιγίδες μίας απληστίας που δεν χορταίνει ποτέ». Μερικές από τις σημαντικές πόλεις της Άνω Παννονίας ήταν: Vindobona (σήμερα Βιέννη στην Αυστρία) Siscia (σήμερα Sisak στην Κροατία) Iovia Botivo (σήμερα Ludbreg στην Κροατία) Aquae Balissae (σήμερα Daruvar στην Κροατία) Andautonia (σήμερα Ščitarjevo στην Κροατία) Savaria (σήμερα Szombathely στην Ουγγαρία) Scarbantia (σήμερα Sopron στην Ουγγαρία) Arrabona (σήμερα Győr στην Ουγγαρία) Poetovio (σήμερα Ptuj στη Σλοβενία) Το βόρειο τμήμα της Φραγκικής μαρκιωνίας της Παννονίας του 8ου αι. ονομαζόταν επίσης Άνω Παννονία. Το όνομα μπορεί να βρεθεί ακόμη και πολύ αργότερα με παρόμοια, αλλά ευρύτερη έννοια, π.χ ο Όθων του Φράιζινγκ (Χρον. 6, 15) το χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στην Αυστρία (δηλ. Austria Proper) τον 12ο αι. Πόπλιος Μετίλιος Νέπως 106-107/8 Λεύκιος Μινίκιος Νατάλις 113/114-117/118 Λεύκιος Κορνήλιος Λατινιανός π. 126 Κορνήλιος Πρόκουλος 130/131-133/134 Λεύκιος Αίλιος Καίσαρ 136-137 Tίτος Ατέριος Νέπως 137-π. 141 Mάρκος Πόντιος Λαινιανός Λάρκιος Σαβίνος π. 145-π. 150 Κλαύδιος Μάξιμος π. 150-π. 155 Mάρκος Νόνιος Μακρίνος π. 159-π. 162 Λεύκιος Δασούμιος Τούλλιος Τούσκος π. 162-π. 166 Mάρκος Ιάλλος Βάσσος Φάβιος Βαλεριανός π. 166-π. 169 Γάιος Ιούλιος Κόμμοδος Ορφιτιανός π. 169-π. 172 Σέξτος Κουιντίλιος Μάξιμος π. 175-π. 179 Γάιος Βέτιος Σαβινιανός Ιούλιος Όσπης μεταξύ 182 και 191 Πραστίνα Μεσσαλίνος μετά το 185 έως το 191 Σεπτίμιος Σεβήρος 191-193 Λεύκιος Φάβιος Κλίο 197-π. 201 Τιβέριος Κλαύδιος Κλαυδιανός μεταξύ 201 και 207 Εγνάτιος Βίκτωρ π. 207 Κάσσιος Δίων μεταξύ 226 και 229 Παννονία ρωμαϊκές επαρχίες Ρωμαϊκή αυτοκρατορία Epitome de Caesaribus ( μετάφραση ) ca . 395. Barnes, Timothy D., Constantine and Eusebius . Cambridge, Μασαχουσέτη: Harvard University Press, 1981.(ISBN 978-0-674-16531-1) Λένσκι, Νόελ. «Η βασιλεία του Κωνσταντίνου». Στο The Cambridge Companion to the Age of Constantine, επιμέλεια Noel Lenski, 59–90. Νέα Υόρκη: Cambridge University Press, 2006. Σκληρό εξώφυλλο(ISBN 0-521-81838-9) Χαρτόδετο(ISBN 0-521-52157-2) Όνταλ, Τσαρλς Μάτσον. Ο Κωνσταντίνος και η Χριστιανική Αυτοκρατορία . Νέα Υόρκη: Routledge, 2004. Σκληρό εξώφυλλο(ISBN 0-415-17485-6) Χαρτόδετο(ISBN 0-415-38655-1) Unrv.com: Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία — Παννονία Geocities.com: Χάρτης Pannonia Superior | Η Άνω Παννονία, λατιν.: Pannonia Superior, ήταν επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Πρωτεύουσά του ήταν το Καρνούντον (Carnuntum). Βρισκόταν στις συνοριακές επαρχίες στον Δούναβη. Δημιουργήθηκε το έτος 103 μ.Χ. από τον Αυτοκράτορα Τραϊανό, ο οποίος χώρισε την πρώην επαρχία της Παννονίας σε δύο μέρη: την Άνω Παννονία και την Κάτω Παννονία. Η επαρχία περιλάμβανε τμήματα των σημερινών κρατών της Αυστρίας, της Κροατίας, της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας και της Σλοβενίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1 |
Τάσος Αβραντίνης | Ο Τάσος Αβραντίνης γεννήθηκε το 1969. Κατάγεται από το Παράλιο Άστρος Αρκαδίας. Είναι νυμφευμένος με τη δικηγόρο Μαργαρίτα Τσαπόγα και έχει τρία παιδιά. Σπούδασε Νομική στη Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Είναι δικηγόρος στην Αθήνα με ειδίκευση στο Δίκαιο των Επιχειρήσεων. Στα φοιτητικά του χρόνια δραστηριοποιήθηκε ενεργά με την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Το 1991 υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του Φιλελεύθερου Φόρουμ. Το 1995 απεχώρησε από τη ΝΔ, αφού διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ από το 1991 έως το 1995. Το 1999 ήταν ιδρυτικό μέλος του κόμματος «Φιλελεύθεροι» και μέλος του Προεδρείου του μέχρι την αναστολή λειτουργίας του κόμματος το 2001. Το 2007 ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας», της οποίας διετέλεσε Αντιπρόεδρος μέχρι και το Φεβρουάριο του 2009. Το 2009, εντάχθηκε στο νεοϊδρυθέν κόμμα του Στέφανου Μάνου, Δράση. Το 2010, στις δημοτικές εκλογές, ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, υποστηριζόμενος από το Πορτοκαλί (Δράση - Φιλελεύθερη Συμμαχία), στα ψηφοδέλτια του ανεξάρτητου υποψήφιου Γιώργου Καμίνη, τελικά εξελέγη δημοτικός σύμβουλος. Διετέλεσε αντιδήμαρχος δημοτικής αστυνομίας και πολεοδομίας καθώς και πρόεδρος της οικονομικής επιτροπής του Δήμου Αθηναίων. Στις εθνικές εκλογές του Μαΐου 2012, ήταν υποψήφιος με την εκλογική συνεργασία Δράση - Φ.Σ. στην Α΄ Περιφέρεια Αθηνών και τερμάτισε πέμπτος σε σταυρούς (1.415) ανάμεσα στους συνυποψηφίους του στο ψηφοδέλτιο της συνεργασίας. Στις Εθνικές Εκλογές του Ιουνίου 2012, ήταν επικεφαλής υποψήφιος της εκλογικής λίστας του εκλογικού συνασπισμού δημιουργία, ξανά! (συνεργασία δημιουργίας, ξανά! - Δράσης - Φ.Σ.) στην Περιφέρεια Αττικής (Υπόλοιπο). Στις εθνικές εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ήταν υποψήφιος βουλευτής Α' Πειραιά με το Ποτάμι μετά τη συνεργασία Δράσης - Ποταμιού. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 είναι υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία στην Α' Πειραιά.Αρθρογραφεί τακτικά στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο της χώρας (ΕΣΤΙΑ, Ναυτεμπορική, Ελευθεροτυπία, Presscode κλπ.) ενώ τα άρθρα του φιλοξενούνται μεταξύ άλλων στην ηλεκτρονική διεύθυνση: "www.e-rooster.gr". Προσωπική ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2021-12-17 στο Wayback Machine. | Ο Αναστάσιος (Τάσος) Αβραντίνης είναι Έλληνας δικηγόρος. Ήταν αντιπρόεδρος του κόμματος Δράση. Διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων και αντιδήμαρχος δημοτικής αστυνομίας με την παράταξη του Γιώργου Καμίνη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Πραξικόπημα της 18ης Φρουκτιντόρ του Έτους Ε΄ | Το Διευθυντήριο προσπάθησε να φέρει στη Γαλλία μια σταθερή αστική τάξη πραγμάτων. Υπό την αιγίδα του Λαζάρ Καρνό, ο οποίος εγκατέλειψε το εξτρεμιστικό παρελθόν του και διέβλεπε κίνδυνο αναρχίας και αναβίωσης των Ιακωβίνων, ήδη τον Μάιο 1797 είχε εκτελεστεί ο Φρανσουά-Νοέλ Μπαμπέφ όταν αποκαλύφθηκε ότι με τη Συνωμοσία των Ίσων σχεδίαζε να επιχειρήσει ανατροπή του Διευθυντηρίου λόγω της λαϊκής απόγνωσης από την ακρίβεια της ζωής, πραγματοποιήθηκαν εκκαθαρίσεις στη διοίκηση για να φέρουν πρώην Γιρονδίνους και τους επιζώντες Ομοσπονδιακούς στην εξουσία. Η λέσχη του Κλισύ, που συγκέντρωνε τους φιλοβασιλικούς, ήταν διασπασμένη μεταξύ ενός μειοψηφικού ρεύματος, υπέρ της αποκατάστασης του Λουδοβίκου ΙΗ' και αυτών που ήταν υπέρ της συνταγματικής μοναρχίας με βασιλιά τον δούκα της Ορλεάνης Λουδοβίκο-Φίλιππο και οι οποίοι αποτελούσαν την πλειοψηφία. Μετά την αποτυχία των ένοπλων εξεγέρσεών τους (αποβίβση στο Κιμπερόν τον Ιούλιο του 1795, πόλεμος της Βανδέας και εξέγερση των Σουάνων την άνοιξη του 1796 και μοναρχική εξέγερση της 13ης Βαντεμιαίρ έτους Δ' τον Οκτώβριο 1795 στο Παρίσι), οι βασιλικοί αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις εκλογές για να αποκαταστήσουν τη μοναρχία με νόμιμο τρόπο. Υποστηρίζονταν από ισχυρούς τραπεζίτες και μέρος της «φωτισμένης» αριστοκρατίας που είχε αποβάλει τις δημοκρατικές ψευδαισθήσεις της. Στις εκλογές του 1797, οι βασιλικοί, που εμφανίστηκαν ως υπερασπιστές της τάξης, βρέθηκαν στην πλειοψηφία των δύο νομοθετικών συμβουλίων. Κατέκτησαν συνολικά 330 κοινοβουλευτικές έδρες και κυριαρχούσαν στην πολιτική ζωή. Κατάφεραν να διορίσουν διευθυντή τον Φρανσουά ντε Μπαρτελεμί και ακύρωσαν τους νόμους κατά των μεταναστών και των ανυπότακτων ιερέων. Ο Σαρλ Πισεγκρύ, ένας εθνικός ήρωας που όμως εθεωρείτο ότι είχε στραφεί υπέρ της μοναρχίας και της αποκατάστασής της, εξελέγη Πρόεδρος του Συμβουλίου των Πεντακοσίων. Μετά την τεκμηρίωση των προδοτικών δραστηριοτήτων του Πισεγκρύ από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, (παρουσίασε έγγραφα που προανάγγελαν πραξικόπημα εκ μέρους του στρατηγού Πισεγκρύ), οι διευθυντές κατηγόρησαν ολόκληρο το σώμα για συνωμοσία ενάντια στην Επανάσταση. Το Διευθυντήριο διχάστηκε: Ο Μπαρτελεμί και ο Καρνό ήταν υπέρ της βασιλικής πλειοψηφίας, ενώ ο Ζαν-Φρανσουά Ρεμπέλ και ο Λα Ρεβεγιέρ-Λεπώ ήταν σταθερά δημοκρατικοί. Μεταξύ των δύο ο Μπαράς, ένας φιλόδοξος χωρίς πεποιθήσεις και αναστολές, αμφιταλαντεύονταν και τελικά επέλεξε το δημοκρατικό στρατόπεδο. Είναι γεγονός ότι η Δημοκρατία εξακολουθούσε να έχει υποστηρικτές, ειδικά στον στρατό. Έτσι, η «Τριανδρία» των Μπαράς, Ρεμπέλ και Ρεβεγιέρ-Λεπώ και ο υπουργός Εξωτερικών Ταλλεϋράνδος, κινήθηκαν γρήγορα για να ακυρώσουν τις εκλογές και να συλλάβουν τους φιλοβασιλικούς. Την αυγή της 4ης Σεπτεμβρίου 1797, το Παρίσι κηρύχθηκε υπό στρατιωτικό νόμο, ενώ εκδόθηκε διάταγμα, βάσει του οποίου όποιος υποστήριζε τη μοναρχία ή την αποκατάσταση του Συντάγματος του 1793 θα εκτελούνταν χωρίς δίκη. Για να υποστηρίξει το πραξικόπημα, ο στρατηγός Λαζάρ Ος, τότε διοικητής της στρατιάς του Σαμπρ-ε-Μεζ, έφτασε στην πρωτεύουσα με τα στρατεύματά του, ενώ ο Βοναπάρτης από την Ιταλία έστειλε στρατεύματα υπό τον Πιερ Ωζερώ. Ο Πισεγκρύ, ο Μπαρτελεμί και άλλοι δύο βουλευτές συνελήφθησαν ως πρωτεργάτες, ενώ ο Λαζάρ Καρνό διέφυγε στη Γερμανία. Συνολικά 214 βουλευτές συνελήφθησαν και 65 εξορίστηκαν στην Καγιέν στη Γαλλική Γουιάνα. Τα εκλογικά αποτελέσματα σε 49 νομούς ακυρώθηκαν και απαγορεύτηκαν 42 εφημερίδες. Οι νομικές διατάξεις ενάντια στους αυτοεξόριστους και τους κληρικούς επανήλθαν, απεναντίας οι λέσχες ξαναάνοιξαν και διευρύνθηκαν οι αρμοδιότητες των μελών του Διευθυντηρίου. Οι δύο κενές θέσεις διευθυντών συμπληρώθηκαν από τους Φιλίπ Μερλέν ντε Ντουαί και Φρανσουά ντε Νεφσατώ. Το Διευθυντήριο παρουσιάστηκε ως σωτήρας της Δημοκρατίας, όμως αυτό έγινε σε βάρος της νομιμότητας. Οι φιλοβασιλικοί πατάχθηκαν και πάλι - αλλά το δημοκρατικό σύνταγμα αποδυναμώθηκε επίσης. Το πραξικόπημα επιβεβαίωσε ακόμη περισσότερο τη νέα δύναμη του στρατού, που από εκτελεστικό όργανο βρέθηκε στο ρόλο διαιτητή που αποφάσιζε για τη μοίρα του έθνους, και έτσι ενισχύθηκε η πορεία για τον στρατιωτικό δεσποτισμό του Ναπολέοντα. | Το Πραξικόπημα της 18ης Φρουκτιντόρ έτους Ε' (γαλλικά: Coup d'État du 18 fructidor an V) ήταν μια πολιτική ενέργεια εκτός συνταγματικού πλαισίου που διεξήχθη στις 4 Σεπτεμβρίου 1797 στο Παρίσι, κατά τη διακυβέρνηση του Διευθυντηρίου, από τρεις από τους πέντε διευθυντές του (μεταξύ των οποίων ο Πωλ Μπαράς) με την υποστήριξη του στρατού, εναντίον των φιλοβασιλικών που είχαν αποκτήσει την πλειοψηφία στο Συμβούλιο των Πεντακοσίων και στο Συμβούλιο των Πρεσβυτέρων και ήταν επίφοβοι για εγκαθίδρυση μοναρχικού καθεστώτος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_18%CE%B7%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%95%CE%84 |
Ιβάν Μπαλίου | Γεννημένος στο Κάλντες ντε Μαλαβέγια στην Καταλονία από πατέρα Αλβανό και Ισπανίδα μητέρα, Ο Μπαλίου εντάχθηκε στην ομάδα νέων της Μπαρτσελόνα το 2004, σε ηλικία 12 ετών. Έκανε το ντεμπούτο του στην ανδρική ομάδα τη σεζόν 2010–11, παίζοντας δύο παιχνίδια της Σεγούντα Ντιβιζιόν με την Β ομάδα ξεκινώντας βασικός εναντίον της Χιρόνα ΦΚ σε μια εκτός έδρας νίκη με 2–0. Εκείνη τη χρονιά, ήταν επίσης αρχηγός της ομάδας Γιουβένι Α που κέρδισε το τρεμπλ . Στις 30 Μαΐου 2013, το συμβόλαιο του Μπαλίου έληξε. Ένα μήνα αργότερα, υπέγραψε με την ΦΚ Αρούκα στην Πορτογαλία για δύο σεζόν, κάνοντας το ντεμπούτο του στην Πριμέιρα Λίγκα την 1η Σεπτεμβρίου σε μια εντός έδρας νίκη με 1–0 επί της Ρίο Άβε ΦΚ. Ο Μπαλίου εντάχθηκε στο δυναμικό της γαλλικής ομάδας ΦΚ Μετς στις 17 Ιουλίου 2015, με διετές συμβόλαιο. Σκόραρε το πρώτο του γκολ ως επαγγελματίας στις 16 Οκτωβρίου, σε μια εντός έδρας ισοπαλία 2–2 με την Κλερμόν Φουτ . Μετά από 24 εμφανίσεις κατά την πρώτη του σεζόν βοηθώντας την ομάδα του να επιστρέψει στη Λιγκ 1 μετά από ένα χρόνο απουσίας, ο πρώτος αγώνας του Μπαλίου στη διοργάνωση έγινε στις 13 Αυγούστου 2016, σε μια εντός έδρας νίκη με 3–2 επί της Λιλ ΟΣΚ . Στις 12 Αυγούστου 2019, ο Μπαλίου υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την ΟΝ Αλμερία της ισπανικής δεύτερης κατηγορίας. Σκόραρε το πρώτο του γκολ στις 7 Μαρτίου 2020, βοηθώντας τους γηπεδούχους να νικήσουν την Ντεπορτίβο δε Λα Κορούνια με 4–0. Ο Μπαλίου μετακόμισε στη Ράγιο Βαγιεκάνο στις 14 Ιουλίου 2021, με διετές συμβόλαιο. Έκανε το ντεμπούτο του στη Λα Λίγκα στις 15 Αυγούστου σε ηλικία 29 ετών, ξεκινωντας βασικός στην ήττα με 3–0 με την Σεβίλλη ΦΚ . Αλβανικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα του, ο Μπαλίου είχε δικαίωμα να εκπροσωπήσει την Αλβανία. Στις 22 Αυγούστου 2017 έλαβε την αλβανική υπηκοότητα, με αποτέλεσμα να δικαιούται να αγωνιστεί για την εθνική ομάδα. Του δόθηκε η πρώτη του κλήση λίγο μετά, όταν ο νεοδιορισμένος προπονητής Κριστιάν Πανούτσι τον επέλεξε για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 ενάντια στο Λιχτενστάιν και την Βόρεια Μακεδονία στις 2 και 5 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα. | Ο Ιβάν Μπαλίου Καμπενί (γεννημένος την 1η Ιανουαρίου 1992) είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που παίζει ως δεξιός μπακ για τη Ράγιο Βαγιεκάνο . Αφού ξεκίνησε στη Μπαρτσελόνα Β, συνέχισε να αγωνίζεται επαγγελματικά στην Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γαλλία. Έκανε το ντεμπούτο του στην ανδρική ομάδα της Αλβανίας το 2017, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B2%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Μαλλί | Σε αντίθεση με την τρίχα, το μαλλί αποτελείται από ίνες κοντύτερες σε μήκος και λεπτότερες σε πάχος, οι οποίες έχουν την φυσική τάση να κατσαρώνουν. Το γεγονός αυτό οδηγεί τις ίνες να «γατζώνονται» η μία με την άλλη και να σχηματίζουν τρόπον τινά «τσαμπιά», τα οποία είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά. Οι τρίχες συνήθως δεν διαθέτουν καθόλου πτυχώσεις (κατσάρωμα) και είναι αδύνατο το γνέσιμό τους, ενώ το μαλλί είναι ιδανικό υλικό για γνέσιμο και παραγωγή νήματος. Οι πτυχώσεις των μάλλινων ινών παγιδεύουν αέρα ανάμεσά τους, πράγμα που ευθύνεται για τον πλούσιο όγκο του μαλλιού, σε σχέση με άλλες ίνες, γεγονός που τούς αποδίδει θερμομονωτικές ιδιότητες. Ο παγιδευμένος αέρας λειτουργεί τόσο κατά του ψύχους όσο και της ζέστης, λόγος που τα μάλλινα ρούχα χρησιμοποιούνται από την αρχαιότητα καθ' όλες τις εποχές του έτους. Ο αριθμός των πτυχώσεων ανά ίνα αποτελεί τον κύριο παράγοντα στη διαλογή ποιοτήτων μαλλιού: όσο περισσότερες πτυχώσεις, τόσο μεγαλύτερη η ποιότητα του μαλλιού, όπως π.χ. το μαλλί μερινό, το οποίο διαθέτει περί τις 100 πτυχώσεις ανά ίντσα. Η γούνα των προβάτων δεν αποτελεί εξ' ολοκλήρου γνεύσιμο μαλλί, καθώς διαθέτει και τρίχινο μέρος (αγγλ. kemp). Το ποσοστό μάλλινου προς τρίχινο μέρος διαφοροποιείται ανά είδος προβάτου και συνήθως καθορίζει τη χρήση του προϊόντος: καθώς το μαλλί μπορεί να είναι ακατάλληλο για γνέσιμο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως γέμισμα, μονωτικό υλικό ή άλλο· το πλέον κατάλληλο γίνεται συνήθως υψηλής ποιότητας ύφασμα, όπως το περίφημο τουίντ (το γνωστό στα ελληνικά ψαροκόκκαλο). Εκτός από τις θερμομονωτικές του ιδιότητες, το μαλλί έχει ηχομονωτικές ιδιότητες, ενώ είναι υδρόφιλο, απορροφώντας περί το ⅓ του βάρους του σε νερό. Ο κύριος όγκος μαλλιού έχει φυσικό υπόλευκο χρώμα, ωστόσο κάποιες ράτσες παράγουν φυσικό μαύρο, καφετί ή και σύμμεικτα χρώματα. Σε σχέση με άλλες φυτικές ίνες, το μαλλί έχει υψηλό βαθμό ανάφλεξης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν «αρπάζει» φωτιά τόσο εύκολα όσο π.χ. το βαμβάκι και οι συνθετικές ίνες. Όταν καίγεται έχει αργό ρυθμό εξάπλωσης της φλόγας, μικρότερη επαγόμενη θερμοκρασία και δεν βγάζει μεγάλες ποσότητες καπνού. Το μέρος που καίγεται γίνεται ανθρακόμορφο (κάρβουνο), γεγονός που το προφυλάσσει από την ολική καύση και γι' αυτόν τον λόγο αποτελεί προτιμητέο υλικό στην ένδυση πατωμάτων (μοκέτες), επιφανειών (ταπετσαρίες σε οχήματα), αλλά και ειδικών ενδυμάτων, όπως στολές πυρόσβεσης, στρατιωτικός εξοπλισμός κλπ. Η κατεργασία του μαλλιού είναι η διαδικασία κατά την οποία το ζωικό προϊόν λαμβάνεται από το ζώο και στη συνέχεια επεξεργάζεται ώστε να μορφοποιηθεί σε νήμα. Το πρώτο στάδιο της κατεργασίας είναι το κούρεμα ή κούρος του ζώου, το οποίο αναλαμβάνουν επαγγελματίες με ειδικά εργαλεία, τόσο μηχανικά (ψαλίδι) όσο και ηλεκτρικά. Το κούρεμα γίνεται συνήθως μία φορά το χρόνο, την άνοιξη, ώστε το ζώο να έχει επαρκή χρόνο να ανανεώσει το τρίχωμά του και συνεπώς να διαθέτει θερμομόνωση κατά τους κρύους μήνες. Η προβιά που προκύπτει από το κούρεμα είναι ο όγκος του κουρεμένου μαλλιού, το οποίο διαχωρίζεται σε τέσσερις κατηγορίες: τον κύριο όγκο της προβιάς, το λεγόμενο και ποκάρι που λαμβάνεται από τη ράχη και το στήθος του ζώου, και τα υπολείματα από τις κοιλιές και τα πόδια, τα λεγόμενα και κολόκρια. Η ποιότητα της προβιάς καθορίζεται εν πολλοίς από το τρόπο κουρέματος· οι πεπειραμένοι επαγγελματίες του είδους ταξινομούν το προϊόν ανά κατηγορία, επιτυγχάνοντας έτσι μαλλιά πρώτης και δεύτερης διαλογής, τα οποία τιμολογούνται αναλόγως. Σε ορισμένες χώρες, όπως την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, η διαλογή περιλαμβάνει και άλλους παράγοντες, όπως το ποσοστό ξένων σωμάτων, μήκος ίνας, χρώμα κλπ. Επόμενο στάδιο της κατεργασίας είναι το καθάρισμα ή πλύσιμο του μαλλιού. Καθώς η προβιά πλένεται με ζεστό νερό και σαπούνι (ή σε βιομηχανική κλίμακα με ειδικά απορυπαντικά ή ποτάσσα) απομακρύνονται οι λεγόμενες κολλιτσίδες, που περιέχουν διάφορα σωματίδια, όπως ιδρώτα, νεκρά κύτταρα, ακαθαρσίες, εντομοκτόνα, χώματα κλπ. Από το μαλλί απομακρύνεται και μεγάλη ποσότητα λανολίνης, η οποία διαχωρίζεται χημικά από το βρώμικο νερό και στη συνέχεια μπορεί να επεξεργαστεί για άλλες χρήσεις. Σε παραδοσιακές βιοτεχνίες, ο καθαρισμός γίνεται συχνά με το χέρι και χρησιμοποιείται κάποιο ελαφρύ απορυπαντικό, ώστε το παραγόμενο μαλλί να διατηρεί μια κάποια ποσότητα λανολίνης. Αυτή η ποιότητα γνέθεται εξίσου καλά και χρησιμοποιείται παραδοσιακά για πλέξιμο ημι-αδιάβροχων ρούχων, κυρίως στις βόρειες χώρες. Στη συνέχεια το καθαρό μαλλί συλλέγεται και ακολουθεί η διαδικασία του ξεσίματος ή λανάρισμα, κατά την οποία το μαλλί χτενίζεται τρόπον τινά και οι ίνες του τακτοποιούνται, παράγοντας ένα ομοιογενές υλικό. Μέρος της διαδικασίας αυτής είναι και το ξεδιάλεγμα, όπου οι μακρύτερες και καλύτερες ίνες διαχωρίζονται από τις κοντές· οι μεν προορίζονται για υφάσματα, καρπέτες και φλοκάτες και οι δε, τα λέγομενα ρούντα, για κιλιμία και άλλα υποπροϊόντα. Επόμενο στάδιο της κατεργασίας είναι το γνέσιμο, κατά το οποίο το λαναρισμένο μαλλί περνά από την αφρώδη μορφή σε νήμα. Παραδοσιακά η εργασία αυτή γινόταν από γυναίκες, οι οποίες κρατούσαν στο ένα χέρι το ακατέργαστο μαλλί (τουλούπα) και με το άλλο τραβούσαν μία μικρή ποσότητα, την οποία επιμήκυναν με τη βοήθεια της ρόκας. Η επιμήκυνση και η διαμόρφωση του νήματος γίνεται κατ' αρχήν με το στρίψιμο του μαλλιού, το οποίο συνενώνει τις ίνες, αφαιρεί μεγάλο όγκο αέρα που υπάρχει μεταξύ τους και τακτοποιεί τρόπον τινά τις ίνες σε ένα συνεχές, την πρώτη μορφή του νήματος. Η αρχή αυτή δεν αφορά κατ' αποκλειστικότητα την κατεργασία του μαλλιού, αλλά τις περισσότερες ίνες (π.χ. βαμβάκι) που διαμορφώνονται σε νήμα. Στη συνέχεια το πρώτο αυτό νήμα τοποθετείται στο αδράχτι, με τη χρήση του οποίου το νήμα στρίβεται και επιμηκύνεται περαιτέρω. Στη σύγχρονη βιομηχανία η διαδικασία αυτή γίνεται από αυτοματοποιημένες μηχανές, παράγοντας διαφορετικές ποιότητες νήματος, αναλόγως με το πρωταρχικό υλικό και με τον αριθμό στροφών ανά ίντσα (στρίψιμο). Όσο περισσότερο στριμένο και κατά συνέπεια λεπτότερο είναι το νήμα, τόσο πιο κατάλληλο είναι για ανθεκτικά υφάσματα και λέγεται στημόνι· το πιο αραιό στρίψιμο αποδίδει πιο ντελικάτο και αέρινο νήμα, το λεγόμενο υφάδι, κατάλληλο για πλέξιμο. Το τελικό προϊόν αυτής της διαδικασίας είναι οι λεγόμενες κελέβες, μεγάλες κουλούρες -τρόπον τινά- συνεχούς νήματος, το οποίο στη συνέχεια βάφεται και κατόπιν τυποποιείται για πώληση ή απευθείας χρήση από τις βιοτεχνίες. Το τελικό στάδιο της κατεργασίας είναι το βάψιμο του μαλλιού, το οποίο αφορά κυρίως το λευκό μαλλί· τα σκουρόχρωμα μαλλιά (λάϊα ή σίβα) είτε αφήνονται στο φυσικό τους χρώμα, ή βάφονται μόνο μαυρα. Πριν τη βαφή, οι κελέδες εμβαπτίζονται σε ένα ειδικό λουτρό, κατά το οποίο το μαλλί προετοιμάζεται να δεχθεί το χρώμα και να μπορέσει να το διατηρήσει. Η διαδικασία αυτή λέγεται πρόστυψη και παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν στάχτη, στύψη ή και αλάτι - στη σύγχρονη βιομηχανία χρησιμοποιούνται χημικά προϊόντα, κατάλληλα για την στερεοποίηση της επικείμενης βαφής. Με την ολοκλήρωση της πρόστυψης και στο στράγγισμα των κελέδων, το μαλλί στη συνέχεια εμβαπτίζεται σε άλλο λουτρό, το οποίο περιέχει τη βαφή. Παραδοσιακά, η βαφή περιέχει φυτικές χρωστικές ουσίες, οι οποίες λαμβάνονται κατά κύριο λόγο από φυτά, αλλά ενίοτε και από ορυκτά, έντομα ή ασπόνδυλα: το βαθύ κόκκινο επιτυγχάνεται με το ριζάρι, το μαύρο με φλούδες καρυδιάς, το κυανό με λουλάκι. Το λουτρό της βαφής γινόταν σε μεγάλα καζάνια, στα οποία έβραζαν τα φυτικά μέρη μαζί με το μαλλί, διαδικασία η οποία μπορούσε να κρατήσει από μερικές ώρες έως και μέρες. Συχνά, για να επιτευχθεί ο σωστός ή επιθυμητός χρωματικός τόνος, το λουτρό έπρεπε να επαναληφθεί πολλές φορές, συσσωρεύοντας έτσι μεγαλύτερες ποσότητες χρωστικών στις ίνες. Στο παρελθόν, η ποιότητα του νερού, η περιεκτικότητα του φυτού σε χρωστικές και οι κλιματολογικές συνθήκες συχνά καθιστούσαν τη βαφή ασταθή. Ορισμένα μέρη πήραν το όνομά τους από τη σταθερή ποιότητα του αποτελέσματος, όπως το χωριό Ριζάρι της Θεσσαλίας, όπου το κόκκινο χρώμα που επιτύγχαναν ήταν κατά κύριο λόγο σταθερό, λαμπερό και στον ίδιο χρωματικό τόνο. Ουσιαστικό μέρος της διαδικασίας ήταν η σταθεροποίηση της βαφής, η οποία επιτυγχάνεται με ένα τελικό στυπτικό λουτρό, κατά το οποίο οι χρωστικές «κλειδώνουν» με τις ίνες και ο δεσμός τους γίνεται αρκούντως ισχυρός, ώστε το νήμα να μην ξεβάφει στο πλύσιμο ή να ξεθωριάζει με την καθημερινή του χρήση. Στη σύγχρονη βιομηχανική πρακτική επιβάλλεται η ίδια αρχή, με τη διαφορά ότι πλέον χρησιμοποιούνται χημικές βαφές με ενσωματωμένους στερωτικούς παράγοντες, οι οποίες ανευρίσκονται στο εμπόριο σε πληθώρα χρωμάτων και τύπων. Ο Κούρος και η επεξεργασία του μαλλιού | Το μαλλί είναι ινώδες υλικό το οποίο προέρχεται από το τρίχωμα του προβάτου καθώς και από άλλα ζώα. Χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο στην κλωστοϋφαντουργία, στον κατασκευαστικό κλάδο (μόνωση), στη γεωργία ως λίπασμα, στη χημεία ως συστατικό καλλυντικών, στην κατασκευή χαρτιού κλπ. Αναλόγως το ζώο, το μαλλί λογίζεται σε ποιότητες, καθεμιά από τις οποίες έχει διαφορετικό όνομα: μάλλινο ονομάζεται το ένδυμα από μαλλί προβάτου, κασμίρι από κατσίκα, ανκορά από κουνέλι κ.ο.κ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF |
Φάλαγγα | Δημιουργοί και οργανωτές αυτού του είδους της στρατιωτικής παράταξης φέρονται στη Παγκόσμια Ιστορία οι Αρχαίοι Έλληνες. Πρώτος ο Όμηρος στην Ιλιάδα είναι εκείνος που κάνει χρήση του όρου με τη γενική σημασία της πολεμικής παράταξης. Ωστόσο, πρώτος ο Μιλτιάδης χρησιμοποίησε τη φάλαγγα σε μάχη. Αργότερα, ο Επαμεινώνδας θα εφαρμόσει με την φάλαγγα του, μια τακτική που έμεινε στην ιστορία ως λοξή φάλαγγα, επειδή δεν εμπλεκόταν ολόκληρος ο σχηματισμός σε μάχη την ίδια στιγμή αλλά σταδιακά, και ήταν ενισχυμένη με περισσότερο βάθος στο σημείο που θα αντιμετώπιζε την ισχυρότερη μονάδα του εχθρού. Κατά τους Μακεδονικούς χρόνους φάλαγγα πλέον ονομάζεται και το, υπό ενός εκάστου στρατηγού – αρχηγού, στράτευμα, όπως η φάλαγγα του Φιλίππου, η φάλαγγα του Περδίκκα κλπ. Πράγμα που σημαίνει ότι το είδος αυτό στρατιωτικού σχηματισμού είχε πλέον γενικευθεί στον ελλαδικό χώρο. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με την κατά ομάδες ή φυλές παράταξη των «βαρβάρων» χωρίς όμως τη συγκρότηση του βάθους και τη συνοχή της ελληνικής φάλαγγας. Κάθε πόλη-κράτος, είχε την φάλαγγά της, αποτελούμενη από όσους οπλίτες μπορούσε να διαθέσει. Η Ελληνική φάλαγγα της ύστερης κλασσικής περιόδου, όπως σήμερα έχει αξιολογηθεί, αποτελούσε τη μεγαλύτερη στρατιωτική μονάδα της εποχής, αφού αριθμούσε 16.384 οπλίτες. Λεγόταν δε και «τετραφαλαγγία» και χωριζόταν σε δύο «διφαλαγγαρχίες» με 8.192 οπλίτες έκαστη. Η κάθε «διφαλαγγαρχία» περιελάμβανε δύο «φαλαγγαρχίες» με 4.096 οπλίτες η κάθε μια διοικούμενες υπό του φαλαγγάρχου ή στρατηγού. Κατά τη παράταξη σε μάχη η φάλαγγα, το πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ. είχε βάθος 8 ζυγών,ενώ κατα τη περίοδο της μεγάλης ακμής της, στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. είχε βάθος 12-16 ζυγών. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της μάχης της Μαντίνειας η Θηβαϊκή φάλαγγα παρατάχθηκε με βάθος 50 ζυγών. Η φάλαγγα διακρινόταν στο «δεξιό» και το «αριστερό κέρας» και το «μέσον» που αποκαλούνταν «ομφαλός». Η κύρια τακτική που εφάρμοζε η φάλαγγα ήταν ο ωθισμός, η άσκηση, δηλαδή, πιέσεως στην αντίπαλη παράταξη. Πιο συγκεκριμένα, οι πίσω γραμμές έσπρωχναν (ωθούσαν) τις μπροστινές, οι οποίες με την σειρά τους, έσπρωχναν τις πρώτες γραμμές του εχθρού. Έτσι, στις πρώτες 2-4 γραμμές της αντίπαλης παράταξης, ασκούνταν τρομερή πίεση, με αποτέλεσμα πολλοί πολεμιστές, μην αντέχοντας, να πέφτουν στο έδαφος και να ποδοπατούνται από την προελαύνουσα αντίπαλη παράταξη. Κατά αυτόν τον τρόπο κρίνονταν, κυρίως, οι μάχες μεταξύ οπλιτών, για αυτό και οι νεκροί της σύγκρουσης ήταν λίγοι. Εκεί όπου υπήρχαν οι περισσότερες απώλειες, ήταν η καταδίωξη, κατά την οποία οι ηττημένοι οπλίτες διέλυαν τον σχηματισμό τους και υποχωρούσαν άτακτα. Συνεπώς, οι οπλίτες που υπηρετούσαν στη φάλαγγα έπρεπε να είναι γυμνασμένοι και να έχουν εξαιρετική φυσική κατάσταση. Η Σπαρτιατική φάλαγγα αποτελούσε την καλύτερη της εποχής της, επειδή λόγω της σπαρτιατικής νομοθεσίας, οι Σπαρτιάτες πολίτες δεν ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται (καθώς έβγαζαν τα προς το ζην από τους είλωτες) αλλά να εξασκούνται καθημερινά στην πολεμική τέχνη, έτσι ώστε να έχουν μυϊκή δύναμη και να βρίσκονται σε καλή φυσική κατάσταση. Εν αντιθέσει, οι πολίτες των υπόλοιπων ελληνικών πόλεων-κρατών εργάζονταν για να μπορούν να συντηρήσουν εαυτόν και οικογένεια, καθώς και να αγοράσουν τον εξοπλισμό τους, με αποτέλεσμα να μην είναι μυημένοι στην πολεμική τακτική όσο οι Σπαρτιάτες. Ωστόσο, με τη πάροδο του χρόνου η σπαρτιατική φάλαγγα έχασε την αξία και την φήμη της λόγω της συνεχούς μείωσης των Σπαρτιατών πολιτών, αποτέλεσμα της φθοράς από τους μακροχρόνιους επαναλαμβανόμενους πολέμους με το γειτονικό Άργος και τους Μεσσήνιους είλωτες. Ανάλογα δε του σχηματισμού και της θέσεως που ελάμβανε προς αντιμετώπιση του εχθρού ή επίθεση κατ΄ αυτού ονομαζόταν πλαγία ή λοξή, ορθία ή ορθή, αμφίστομος, αντίστομος, (κατά) παραγωγή, (κατά) επαγωγή, ετερόστομος, και ομοιόστομος. Στη περίπτωση όμως της επίθεσης προχωρούσε με σταθερό βηματισμό διατηρώντας τον ακριβή σχηματισμό. Εμπνευστής της λοξής φάλαγγας ήταν ο Επαμεινώνδας. Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν αυτή τη στρατιωτική τακτική της φάλαγγας ονομάζοντάς την Λεγεώνα. Και αυτή στη συνέχεια οι Βυζαντινοί την μετονόμασαν στον αρχικό όρο φάλαγγα. Πολλούς αιώνες μετά επανεμφανίζεται στη στρατιωτική οργάνωση των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων. Σήμερα η ανάπτυξη του πυροβολικού και των μέσων χειροβομβίδων, ναρκών κλπ δεν επιτρέπει τις πυκνές διατάξεις της κλασσικής φάλαγγας ούτε στο πεδίο της μάχης αλλά ούτε και σε χώρους προπαρασκευής όπου σε αντίθεση ισχύει η διασπορά, με αποτέλεσμα η φάλαγγα αυτή καθαυτή ως παράταξη να έχει εγκαταλειφθεί. Σήμερα η λέξη "φάλαγγα" έχει περιορισθεί στην έννοια της κατά βάθος διάταξης στρατιωτικού σχηματισμού του οποίου τα επιμέρους τμήματα, σε αντίθεση με την παράταξη, τάσσονται σε βάθος όπισθεν αλλήλων. Αυτή η διάταξη χρησιμοποιείται κατά κανόνα ως διάταξη κίνησης προσωπικού ή οχημάτων. Επίσης, ο όρος χρησιμοποιείται και για παρέλαση οχημάτων. Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία: Μεγάλες Μάχες (Εκδόσεις: Περισκόπιο) Andreas Müller: Η Ελληνική φάλαγγα | Με τον όρο φάλαγγα ονομάστηκε στην αρχαία Ελλάδα η παραλληλόγραμμη διάταξη μάχης με ιδιαίτερη οργάνωση από οπλίτες που πολεμούσαν σε πυκνή παράταξη με τα δόρατά τους προτεταμένα. Οι οπλίτες αυτοί, έφεραν βαρύ οπλισμό και μεγάλες ασπίδες. Κατά συνέπεια, η φάλαγγα ήταν σαν μια κινούμενη μάζα ανθρώπων και μετάλλου, καθώς κάθε οπλίτης έφερε οπλισμό που ξεπερνούσε τα 25 κιλά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B1 |
Μαργκαρίτ Πίντλινγκ | Γεννήθηκε στο νησί Νότια Άντρος και η ίδια περιγράφει τον εαυτό της "ως ένα ξυπόλητο κορίτσι του Άντρος".Εγκαταστάθηκε στη Νασάου το 1946 και φοίτησε στο Western Senior School. Μετά το σχολείο εργάστηκε στο πλευρό του φωτογράφου Στάνλεϊ Τούγκουντ και αργότερα γνώρισε το δικηγόρο Λίντεν Πίντλινγκ, με τον οποίο παντρεύτηκε στις 5 Μαΐου 1956. Λίγο μετά το γάμο ο σύζυγός της, μετέπειτα πρωθυπουργός, εξελέγη βουλευτής και θα εκλέγεται συνεχώς ως το 1997. Ως πρώτη κυρία των Μπαχαμών, η Πίντλινγκ ανέπτυξε φιλανθρωπικό έργο και βοήθησε πολλά παιδιά στη χώρα της.Το 2007 της απονεμήθηκε ο τίτλος της Λαίδης από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄. Με τον Πίντλινγκ έχει 4 παιδιά και σήμερα έχει 6 εγγόνια. Λίγο πριν την ορκωμοσία της, η είδηση για έναν φορολογικό λογαριασμό αξίας 300.000 δολαρίων που της είχε έρθει να πληρώσει, προκάλεσε σχόλια στις εφημερίδες και ορισμένοι αμφισβήτησαν την επιλογή της ως διαδόχου του γενικού κυβερνήτη Φουλκς.Η ορκωμοσία της ως 10ης Γενικής Κυβερνήτριας των Μπαχαμών έγινε στις 8 Ιουλίου 2014. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Marguerite Pindling στο Wikimedia Commons | Η Λαίδη Μαργκαρίτ Πίντλινγκ (Dame Marguerite Pindling, γενν. στις 26 Ιουνίου 1932), πατρικό: Marguerite McKenzie, ήταν η Γενική Κυβερνήτρια των νήσων Μπαχάμες από τις 8 Ιουλίου 2014 ως τις 28 Ιουνίου 2019. Η ανακοίνωση για το διορισμό της έγινε τον Ιούνιο του 2014 και διαδέχθηκε τον Άρθουρ Φουλκς, ο οποίος αποχώρησε από την υπηρεσία τον Ιούλιο. Σύζυγός της υπήρξε ο Λίντεν Πίντλινγκ, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός από το 1969 ως το 1992. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84_%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA |
Αντόλφ Μουζίτο | Γεννήθηκε το 1957 στην Γκουνγκού της επαρχίας Κουιλού. Είναι μέλος του Ενωμένου Κόμματος Λουμουμπιστών (PALU) και επί πρωθυπουργίας του προκατόχου του, Αντουάν Γκιζένγκα ήταν υπουργός προϋπολογισμού (υπουργοποιήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 2007). Μετά την παραίτηση του Γκιζένγκα από την πρωθυπουργία στις 25 Σεπτεμβρίου του 2008 για λόγους υγείας, ο Μουζίτο διορίστηκε στη θέση του από το Ζοζέφ Καμπιλά, στις 10 Οκτωβρίου του 2008. Η κυβέρνησή του διορίστηκε στις 26 Οκτωβρίου του 2008 και εκτός από τον ίδιο τον Μουζίτο περιελάμβανε 53 μέλη. Τα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης ανήκαν στο Λαϊκό Κόμμα για την Ανασυγκρότηση και τη Δημοκρατία. | Ο Αντόλφ Μουζίτο (Adolphe Muzito) είναι οικονομολόγος και πολιτικός από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, πρωθυπουργός στη χώρα αυτή από τις 10 Οκτωβρίου του 2008 έως τις 6 Μαρτίου του 2012. Κατάγεται από το Μπαντούντου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BB%CF%86_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AF%CF%84%CE%BF |
The Legend of Zelda: A Link to the Past | Αντί να χρησιμοποιείται η προοπτική πλευρικής κύλισης που εισήγαγε το Zelda II: The Adventure of Link , Το A Link to the Past επιστρέφει σε μια προοπτική παρόμοια με αυτή του αρχικού Zelda. Ενώ το "A Link to the Past" εξακολουθεί να χρησιμοποιεί μηχανισμούς από το αρχικό παιχνίδι, εισάγει επίσης νέα στοιχεία και καινοτομίες. Για παράδειγμα, τα βέλη είναι πλέον ξεχωριστά αντικείμενα, οπώς και οι βόμβες είναι στο αρχικό παιχνίδι, αντί να χρησιμοποιούν Rupee για να πυροδοτήσουν ένα βέλος. το a link to the past παίρνει επίσης έννοιες από The adventure of Link , όπως η λάμπα. Ο χειρησμός του Link είναι πιο ευέλικτος από τα προηγούμενα παιχνίδια, καθώς μπορεί να περπατήσει διαγώνια και μπορεί να τρέξει με τη βοήθεια των Pegasus Boots (Pegasus Shoes στην έκδοση GBA). Η επίθεση του σπαθιού του Link βελτιώθηκε για να ταλαντεύεται στο πλάι αντί να απλώς μαχαιρώνει προς τα εμπρός. Αυτό δίνει στο σπαθί του ένα ευρύτερο φάσμα και διευκολύνει τη μάχη. Ο Link στρέφει το σπαθί του ως την προεπιλεγμένη επίθεση στα μελλοντικά παιχνίδια "Zelda". Οι παίκτες παιρνουν τον ρόλο του πρωταγωνιστή της σειράς Link, ενός νεαρού άνδρα που ζει με τον θείο του νότια του Hyrule Castle. Η πριγκίπισσα Zelda, απόγονος των επτά σοφών, κρατείται αιχμάλωτη στο μπουντρούμι του κάστρου από τον Agahnim, έναν ύπουλο μάγο που έχει δημιουργήσει μια σειρά από γεγονότα για να απελευθερώσει τον σκοτεινό αφέντη του. Ο Sahasrahla, απόγονος αυτών που σφυρηλάτησαν το Master Sword, καθοδηγεί τον Link στην αναζήτησή του. Ο ανταγωνιστής της σειράς Ganon παραμένει σφραγισμένος στον Σκοτεινό Κόσμο, το πρώην Ιερό Βασίλειο που καταστραφηκε από την κακή μαγεία του. Αποκαλύπτεται στο τέλος του παιχνιδιού ότι το Agahnim είναι ένα είδωλο του Ganon, το οποίο χρησιμοποίησε ο Βασιλιάς του Κακού για να διεισδύσει στον Φωτεινο Κόσμο. Το 1988 ξεκίνησε η ανάπτυξη ενός νέου NES Zelda, αλλά ένα χρόνο αργότερα, το έργο μεταφέρθηκε στην επόμενη κονσόλα της Nintendo,το Super Famicom στην Ιαπωνία, Super Nintendo Entertainment System σε άλλες περιοχές. Λόγω της επιτυχίας των προηγούμενων παιχνιδιών Zelda, η Nintendo κατάφερε να επενδύσει μεγάλο προϋπολογισμό και άφθονο χρόνο και πόρους ανάπτυξης στην παραγωγή του παιχνιδιού. Εκείνη την εποχή, οι περισσότερες κασέτες παιχνιδιών SNES είχαν αποθηκευτικό χώρο 4 Mbit (512 KB). Αυτό το παιχνίδι έσπασε την τάση χρησιμοποιώντας 8 Mbit (1 MB), επιτρέποντας στην ομάδα ανάπτυξης της Nintendo να δημιουργήσει έναν εξαιρετικά επεκτατικό κόσμο για να ζει ο Link. Όπως το Super Mario World, αυτό το παιχνίδι χρησιμοποίησε μια απλή μέθοδο συμπίεσης γραφικών στο SNES περιορίζοντας το βάθος χρώματος πολλών πλακιδίων σε οκτώ χρώματα αντί των εγγενών πλακιδίων 16 χρωμάτων του SNES. Τα πλακίδια αποσυμπιέστηκαν κατά το χρόνο εκτέλεσης προσθέτοντας ένα μικρό bit στο δείκτη χρώματος κάθε pixel. Εξοικονομήθηκε επίσης αποθηκευτικός χώρος εξαλείφοντας την αντιγραφη αρχειων: Το Light World και το Dark World είναι σχεδόν πανομοιότυπα στη διάταξη (αν και χρησιμοποιούν διαφορετικά πλακίδια υφής) και το Dark World υπάρχει στο ROM μόνο ως "επικάλυψη" του Light World. Το σενάριο γράφτηκε από τον νεοεισερχόμενο της σειράς Kensuke Tanabe, ενώ ο Yoshiaki Koizumi ήταν υπεύθυνος για την ιστορία που εξηγείται στο εγχειρίδιο οδηγιών. Το A Link to the Past είναι ένα από τα παιχνίδια SNES με τις μεγαλύτερες πωλήσεις, με 4,61 εκατομμύρια μονάδες που πωλήθηκαν παγκοσμίως, και είχε μια εξαιρετικά μακρά παραμονή στη λίστα των κορυφαίων παιχνιδιών της Nintendo Power (κατάταξη νούμερο 2 στο τελευταίο τεύχος της Nintendo Power τον Δεκέμβριο του 2012): όταν το SNES τελικά αποσύρθηκε, το A Link to the Past είχε πάνω από πέντε συνεχόμενα χρόνια στο νούμερο ένα σημείο. Κυκλοφόρησε εκ νέου ως παιχνίδι επιλογής παίκτη στη Βόρεια Αμερική, υποδεικνύοντας ότι έχει πουλήσει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο αντίτυπα εκεί. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το παιχνιδι για την έκδοση Game Boy Advance πούλησε μόνο 1,4 εκατομμύρια αντίτυπα και κέρδισε 41 εκατομμύρια δολάρια μέχρι τον Αύγουστο του 2006. Κατά την περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου 2000 και Αυγούστου 2006, ήταν το 8ο παιχνίδι με τις υψηλότερες πωλήσεις για το Game Boy Advance, Nintendo DS ή PlayStation Portable στην Αμερικη. Το παιχνιδι αναγνωρίστηκε κριτικά κατά την απελευθέρωση για τα γραφικά και το gameplay και από τότε έχει αναγνωριστεί από τους κριτικούς ως ένα από τα μεγαλύτερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών. Το 2005, Η IGN το έβαλαν 11ο στα "Top 100 παιχνίδια", ενώ οι αναγνώστες το ψήφισαν στην 5η θέση. Τα μέλη του Gamefaqs το εβαλαν 4ο καλύτερο και οι αναγνώστες του ιαπωνικού περιοδικού Famitsu το εβελαν 31ο σε μια δημοσκόπηση του 2006. Είναι επίσης 3ο στη λίστα electronic gaming monthly, 23ο από τον game Informer και 3ο σε μια καλύτερη λίστα των 200 Nintendo της Nintendo Power. Τον Ιούλιο του 2007, οι αναγνώστες του περιοδικού το ψήφισαν έκτο σε μια δημοσκόπηση των 100 καλύτερων παιχνιδιών όλων των εποχών. Το Screwattack το έβαλε 2η στη λίστα των κορυφαίων 20 παιχνιδιών Super Nintendo. Το GamesRadar το εβαλε τρίτο καλύτερο παιχνίδι Super Nes όλων των εποχών, πίσω από το Chrono Trigger (2ο) και το Super Metroid (1ο). Ψηφίστηκε η καλύτερη συνέχεια του 1992 στο electronic gaming monthly. Τοποθετηθηκε ως όγδοο (το δεύτερο υψηλότερο παιχνίδι Zelda στη λίστα) στην επίσημη λίστα "100 μεγαλύτερα παιχνίδια Nintendo Nintendo της Nintendo Magazine". Το 2009, ο Game Informer το εβαλε μέσα στα τελευταία 12 της λίστας "Top 200 παιχνίδια όλων των εποχών", λέγοντας ότι "παραμένει τέλειο εως σήμερα". Το Petersen του έδωσε 5 από τα 5 αστέρια. | The Legend of Zelda: A Link to the Past, είναι ένα παιχνίδι δράσης-περιπέτειας που αναπτύχθηκε και δημοσιεύθηκε από την Nintendo για το Super Nintendo Entertainment System. Είναι το τρίτο παιχνίδι στη σειρά "The Legend of Zelda" και κυκλοφόρησε το 1991 στην Ιαπωνία και το 1992 στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Το «A Link to the Past» εστιάζει στον Link καθώς ταξιδεύει για να σώσει την Hyrule, να νικήσει τον σκοτεινό άρχοντα Ganon και να σώσει τους απογόνους του, τους επτά σοφούς. Η κάμερα του παιχνιδιού είναι παρόμοια με την κάμερα του αρχικού "" The Legend of Zelda "", απορρίπτοντας το side- scrolling gameplay του Zelda II: The Adventure of Link . Το παιχνίδι ήταν μια οικονομική και εμπορική επιτυχία, το "A Link to the Past" ήταν ένα ορόσημο παιχνίδι για τη Nintendo και είναι ένα από τα παιχνίδια στη λίστα των βιντεοπαιχνιδιών που θεωρούνται τα καλύτερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών. Πάνω από τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα έχουν πουληθεί παγκοσμίως. μεταφέρθηκε στο Game Boy Advance ως The Legend of Zelda: A Link to the Past and Four Swords και μεταφέρθηκε για τα Wii, Wii U, New Nintendo 3DS μέσω του Virtual Console και στο Nintendo Switch μέσω Nintendo Switch Online. Το 2017, η Nintendo κυκλοφόρησε ξανά το "A Link to the Past" ως μέρος της Super Nintendo Entertainment System Mini | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Legend_of_Zelda:_A_Link_to_the_Past |
Ρόμαν Βιλχέλμι | Γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1936 ως μεγαλύτερος γιος του Ζντζίσουαφ και της Στεφάνια Βιλχέλμιχ. Είχε δύο μικρότερα αδέρφια, τον Εουγκένιους και τον Άνταμ. Ως παιδί, μεταφέρθηκε από τους γονείς του για απείθαρχη συμπεριφορά σε ένα δημοτικό οικοτροφείο του Κολεγίου των Σαλεσιανών ιερέων στο Αλεξάντρουφ Κουγιάφσκι. Εκεί πρωταγωνίστησε στο πρώτο του έργο και ανακάλυψε το πάθος του για την υποκριτική. Μετά από λίγα χρόνια, επέστρεψε στο Πόζναν, όπου αποφοίτησε από το γυμνάσιο και τη δευτεροβάθμια σχολή θεάτρου (σχολή ερασιτεχνικών εκπαιδευτών κινήσεων). Σε ηλικία 15 ετών κέρδισε έναν διαγωνισμό απαγγελίας που διοργάνωσε το Ραδιόφωνο του Πόζναν.Πριν από τις εξετάσεις για το κολέγιο, έσπασε το χέρι του στον αγκώνα, κάτι που τον εμπόδισε να το ισιώσει πλήρως αργότερα. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να κρύψει αυτήν την ατέλεια και έτσι να κυριαρχήσει μια συγκεκριμένη χειρονομία. Σπούδασε στο Εθνική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης «Αλεξάντερ Ζελβερόβιτς» της Βαρσοβίας, αποφοιτώντας το 1958. Στο τρίτο έτος των σπουδών του, έπαιξε ήδη στο Πολωνικό Θέατρο, στο Κορυδαλλός του Ζαν Ανούιγ. Αμέσως μετά τις σπουδές του, παντρεύτηκε και άρχισε να παίζει στο Θέατρο Ateneum, υπό τον σκηνοθέτη Αλεξάντερ Μπαρντίνι. Τότε, λόγω έλλειψης άλλων δυνατοτήτων, εγκαταστάθηκε στο ραφείο του θεάτρου αυτού. Με τον Μπαρντίνι, ο Βιλχέλμι είχε παίξει με επιτυχία στο παρελθόν τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι (Stanley Kowalski) στο Tramwaj zwany pożądaniem (Ένα τραμ με το όνομα Desire). Ήταν ένας από τους ρόλους που έπαιξε στα εργαστήρια αποφοίτησης. Η γυναίκα του, Ντανούτα, μετακόμισε μαζί του μόνο μετά από δύο χρόνια (ζούσαν στο μηχανοστάσιο του θεάτρου).Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του έλαβε μόνο δευτερεύοντες ρόλους. Ο πρώτος σημαντικός ρόλος στο θέατρο ήταν ο ρόλος του χωρικού Νέγρου στο έργο Νέγροι του Ζαν Ζενέ. Έπαιξε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Wiano (Προίκα) το 1963. Ο ίδιος δεν ήταν ικανοποιημένος με το ρόλο, γιατί ήταν πολύ θεατρικός και δεν ταίριαζε στις πραγματικότητες του χωριού. Αργότερα, εμφανίστηκε σε πολλούς πρωταγωνιστικούς ρόλους ταινιών (Czterej pancerni i pies, Zaklęte rewiry, Kariera Nikodema Dyzma), συχνά χαρισματικός. Στην τηλεοπτική σειρά Czterej pancerni i pies (Τέσσερις άντρες τανκ και ένας σκύλος) που γυρίστηκε το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960, έπαιξε μόνο στα πρώτα 8 επεισόδια, επειδή σύμφωνα με το σενάριο, ο χαρακτήρας του πέθανε. Λόγω της δημοτικότητας της σειράς, οι δημιουργοί σκόπευαν να αναστήσουν τον παιγμένο χαρακτήρα του, Όλγκιερντ Γιάρος (Olgierd Jarosz), αλλά ο Wilhelmi αρνήθηκε, επειδή εκείνη την εποχή έλαβε μια ελκυστική προσφορά στην Ανατολική Γερμανία. Η δημοτικότητα της σειράς, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους ηθοποιούς που έπαιζαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, δεν μεταφράστηκε σε γρήγορη καριέρα υποκριτικής. Ωστόσο, παρουσιάστηκαν στους θαυμαστές τους σε διάφορα μέρη της Πολωνίας, η οποία συνδέθηκε με συχνές αλκοολικές σπονδές. Στο γύρισμα των δεκαετιών του 1960 και του 1970, δεν πήρε κανέναν κινηματογραφικό ρόλο εκτός από νεανικές σειρές και δύο δευτερεύοντες ρόλους στις ταινίες του Στανίσουαφ Ρουζέβιτς. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της υπόθεσης ότι ο ηθοποιός που έπαιζε έναν δημοφιλή χαρακτήρα στο Czterech pancernych δεν μπορούσε να συσχετιστεί με αρνητικούς ήρωες. Στο μεταξύ, η θεατρική του καριέρα εξελισσόταν. Το 1967 έπαιξε σημαντικούς ρόλους στα έργα Το μαρτύριο και ο θάνατος του Ζαν Πολ Μαράτ... και Γερμανία, και τα επόμενα χρόνια είχε ρόλους στο Ο Επιστάτης, στη Σονάτα του Μπελεζεμπουμπ και ρόλο στο Peer Gynt, που αποδείχθηκε σημαντική ανακάλυψη για τη σκηνική του καριέρα.Οι χαρακτήρες που υποδύθηκε ήταν χαρακτηριστικοί, κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην προσωπικότητά του. Παρουσίασε την υποκριτική σε διάφορα κινηματογραφικά είδη, από το ντεμπούτο του στον ιστορικό κινηματογράφο, μέσα από το δράμα (Χωρίς αναισθησία, 1979), τη δράση (Prywatne śledztwo), μέχρι την κωμωδία (Kiera Nikodema Dyzma, Alternatywy 4). Ο Βιλχέλμι πέθανε από ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα. Ενταφιάστηκε στο Κοιμητήριο Βιλάνουφ στη Βαρσοβία. Ο Βιλχέλμι παντρεύτηκε για πρώτη φορά το 1958, με τη Ντανούτα, αργότερα δημοσιογράφο. Έκανε δεύτερο γάμο με τη Μαρίκα Κόλαρ, Ουγγαρέζα μεταφράστρια, με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Ράφαου (γενν. το 1970). Μετά το διαζύγιο το 1976, η δύσκολη κατάσταση της Μαρίκα την ανάγκασε να μεταναστεύσει με τον γιο της στην Αυστρία. Marcin Rychcik, θα είμαι υπέροχος ούτως ή άλλως, RYTM Agency 2004(ISBN 83-7399-039-9) Ρίχτσικ, Μάρτσιν (2016). Roman Wilhelmi. Biografia. Βαρσοβία: Axis Mundi. ISBN 978-83-64980-18-3. Ρόμαν Βιλχέλμι στην IMDb Ρόμαν Βιλχέλμι για τους ρόλους τους, ένα εικονικό άλμπουμ (πολωνικά) «Roman Wilhelmi: nigdy nie byłem łatwym aktorem». Dwójka – Program 2 Polskiego Radia. 6 Ιουνίου 2016. (πολωνικά) | Ο Ρόμαν Ζντζίσουαφ Βιλχέλμι (πολωνικά: Roman Zdzisław Wilhelmi) (6 Ιουνίου 1936, Πόζναν - 3 Νοεμβρίου 1991, Βαρσοβία) ήταν Πολωνός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Πολωνούς ηθοποιούς όλων των εποχών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CE%B1%CE%BD_%CE%92%CE%B9%CE%BB%CF%87%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%B9 |
Αντιγόνη Κατσούρη | To καλοκαίρι του 2009 κυκλοφόρησε η πρώτη της προσωπική δισκογραφική δουλειά με τον τίτλο «ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ» (από την Protasis), που απέσπασε άριστες κριτικές από τα Μ.Μ.Ε. Ακολούθησε το 2012 το cd «ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ», ταυτόχρονα με το videoclip για το τραγούδι “Αποκάλυψη” που περιλαμβάνεται στο cd αυτό. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε από την Final Touch το cd "RENDEZ-VOUS" (ΡΑΝΤΕΒΟΥ), μαζί με τον Λάκη Παπαδόπουλο («Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ»), με τον οποίο ερμηνεύουν διαχρονικά και αγαπημένα γαλλικά τραγούδια σπουδαίων συνθετών (Charles Aznavour, Serge Gainsbourg, Gilbert Becaud, Christophe κλπ. αλλά και του Μάνου Χατζιδάκι). Παράλληλα συμμετείχε δισκογραφικά σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, όπως στο cd του Δημήτρη Μεντζέλου (Ημισκούμπρια) “Ο ΡΑΠΕΡ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ” με το τραγούδι “Α ρε πατέρα” (Legend) μαζί με το σχετικό videoclip και το τραγούδι «Αγγελοστάλσημο» που περιλαμβάνεται στον ομώνυμο δίσκο του Παναγιώτη Κελάνδρια. Στις αρχές του 2020 κυκλοφόρησε το τέταρτο της CD "ΕΙΡΗΝΗ", το οποίο περιλαμβάνει 15 αξιόλογα τραγούδια, στα περισσότερα από τα οποία υπογράφει η ίδια την μουσική ή/και τους στίχους, ενώ περιλαμβάνεται επίσης το ντουέτο "Το παλιό μου αλφαβητάρι" με τον Βασίλη Καζούλλη και το ομώνυμο με τον δίσκο τραγούδι "Ειρήνη", σε συνεργασία με τον Ιρανό καλλιτέχνη Davood Moohamadi, με τον οποίο έχουν γράψει τους στίχους στα Ελληνικά και τα Περσικά. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν μαζί με τον Λάκη Παπαδόπουλο το single «Τα ευκόλως εννοούμενα», ένα ντουέτο κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα. Δισκογραφία - Αναλυτικές πληροφορίες - CD "OYΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ" To πρώτο προσωπικό CD της Αντιγόνης Κατσούρη, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο 2009, με τον τίτλο ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ, από την δισκογραφική εταιρεία Protasis, περιέχει τραγούδια που έχουν συνθέσει ο Βασίλης Καζούλλης, ο Ηλίας Κατελάνος, ο Άρης Κλεισούρας και η ίδια, τα οποία συνδυάζουν στοιχεία από διάφορα μουσικά στυλ (έθνικ, pop, jazz) και έχουν κοινό παρανομαστή μία αίσθηση ηρεμίας και μία χαλαρωτική αέρινη διάθεση. Στο cd αυτό έχει γίνει μία ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή από κάθε άποψη (τραγούδια, εξώφυλλο, 16-σέλιδο έγχρωμο ένθετο με φωτογραφίες και γραφικά) και συμμετέχουν σε αυτό είκοσι δεξιοτέχνες Έλληνες μουσικοί σε μια εκπληκτική ποικιλία οργάνων (πιάνο, synth, σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, κλαρίνο, καβάλ, ακκορντεόν, λύρα, κιθάρα ακουστική, κιθάρα ηλεκτρική, ούτι, λαούτο, κανονάκι, μαντολίνο, βιολί, βιολοντσέλο, μπάσο ηλεκτρικό, κοντραμπάσο, cajon, ντράμς, κρουστά), μεταξύ των οποίων οι : Γ. Κυριμκιρίδης, Θωμάς Κωνσταντίνου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, Δημητρακόπουλος, Καπιλίδης, Καραγάνης, Βαγγέλης Καρίπης, Κεφαλάς, Λιόλιος, Περισυνάκης, Πικριδάς, Πλαγιαννάκος, Τσάμης, Ζαφειρίου. CD "ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ" Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ της Αντιγόνης Κατσούρη, με τίτλο «ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2012 και στην συνέχεια ως επανακυκλοφορία το καλοκαίρι του 2015 από την Final Touch & Cobalt (πρώην Universal). Περιέχει δεκατέσσερα τραγούδια αξιόλογων συνθετών [Λάκης Παπαδόπουλος (με τον οποίο ερμηνεύουν στο cd το ντουέτο «Ζηλεύουνε τους τολμηρούς»), Γιάννης Νικολάου, Δημήτρης Φάκος, Άρης Κλεισούρας, Σταύρος Κυριακίδης] και στιχουργών [Μαρία Παπαδάκη, Ιφιγένεια Γιαννοπούλου, Γιώργος Κρητικός κλπ.], αλλά και ένα τραγούδι παραδοσιακό σμυρναίικο και διασκευασμένο ανατρεπτικά («Θα σπάσω κούπες» - σε κανονική εκτέλεση και σε remix). Τα τραγούδια, στα οποία συνδυάζονται στοιχεία από διάφορα μουσικά στυλ (έντεχνο, έθνικ, jazz) είναι ερμηνευμένα αισθαντικά από την ιδιαίτερη και ευέλικτη φωνή της Αντιγόνης και πλαισιωμένα από μια μεγάλη ποικιλία οργάνων [πιάνο/ πλήκτρα, βιολοντσέλο, βιολί, βιόλα, ακορντεόν, μπαντονεόν, βιμπράφωνο, τρομπόνι, τρομπέτα, μαντολίνο, κιθάρες (κλασική, ακουστική, ηλεκτρική), τύμπανα, μπάσο και κρουστά]. Η λεπτοδουλεμένη ενορχήστρωση πλαισιώνεται δεξιοτεχνικά από τους πιο κορυφαίους μουσικούς (Πορφύρη, Κοκολάνη, Σδούκο, Τσουκάτο, Roman και Damian Gomez, Ψαραδάκη, Αλεξάκη, Κατσαρέλη, Μπουσούνη, Σαλτάρη, Billy Zed, Παπασταματάκη, Ζαφειρίου, Καλαμπαλίκη, Κοντάκη, Γιάννη Νικολάου, Ψαραδάκο, Χριστόπουλο, Καραχάλιο, Βήχο, Ντούτσουλη). Πρόκειται για μια αξιόλογη και καλαίσθητη παραγωγή, που έρχεται να δώσει μια νότα αισιοδοξίας και να προσφέρει ένα χαμόγελο ζεστό και αληθινό, τις δύσκολες μέρες που διανύουμε, ένα χαμόγελο για το αύριο, αλλά και για το σήμερα. CD "RENDEZ VOUS" (ΡΑΝΤΕΒΟΥ) Η τρίτη δισκογραφική δουλειά της Αντιγόνης Κατσούρη πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο (Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ), με τον οποίο, με μεγάλη αγάπη και μεράκι, ερμηνεύουν δώδεκα διαμάντια του διαχρονικού γαλλικού τραγουδιού, σε ένα μοναδικό cd με τίτλο "RENDEZ-VOUS" (Ραντεβού) που κυκλοφορεί από την δισκογραφική εταιρεία Final Touch & Cobalt (πρώην Universal). Μπαλάντες, swing, rock n roll, μελωδία, ρυθμός και ανατρεπτι-κότητα, σε εξαιρετικές επιλογές τραγουδιών των 60s, που ζωντανεύουν και πάλι μέσα από τις μοναδικές ερμηνείες των δύο καλλιτεχνών. Ένα "ραντεβού" μελωδίας και συναισθημάτων, αρμονίας και αντίθεσης, με δύο μοναδικές και ιδιαίτερες φωνές σε τραγούδια ποικίλων ηχοχρωμάτων και διαθέσεων, σπουδαίων συνθετών όπως ο Charles Aznavour, Serge Gainsbourg, Gilbert Becaud, Christophe, Burt Bacharach, Francoise Hardy κλπ., αλλά και ο μοναδικός μας Μάνος Χατζιδάκις, με τους γαλλικούς στίχους του Marcel Eugene Ageron. DVD SINGLE "ΑΔΕΙΑ ΣΙΩΠΗ" Η Αντιγόνη Κατσούρη, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε κοινωνικά θέματα, κυκλοφόρησε το τραγούδι «Άδεια Σιωπή», στο οποίο υπογράφει η ίδια την μουσική και τους στίχους, ένα τραγούδι που συνταράσσει τον ακροατή και την σύγχρονη μουσική σκηνή με την αλήθεια και την εκφραστική του δύναμη. Το τραγούδι «Άδεια Σιωπή», » είναι αφιερωμένο στην μνήμη του άτυχου φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων Βαγγέλη Γιακουμάκη και ήταν η πρώτη δημοσιευμένη στην Ελλάδα καλλιτεχνική αντίδραση στα τραγικά συμβάντα του 2015, τα οποία έδωσαν άμεση, αυθεντική και πηγαία έμπνευση στην Αντιγόνη, που δημιούργησε το τραγούδι αυτό στην αρχική του μορφή μέσα σε λίγες μόνο ώρες! Έτσι, έδωσε το παράδειγμα στην συνέχεια και σε άλλους καλλιτέχνες να κάνουν ανάλογες τοποθετήσεις και προσπάθειες, για έναν τόσο ευγενή σκοπό. Ένα τραγούδι κατά του bullying (σχολικού εκφοβισμού), εναντίον κάθε μορφής βίας, περιθωριοποίησης και αδικίας, γεμάτο μηνύματα, δύναμη, συγκλονιστικά νοήματα και μουσική που σε καθηλώνει και σε συνεπαίρνει από το πρώτο άκουσμα, με την μαγεία του βιολιού, του πιάνου και της ορχήστρας να εκτονώνονται με μια μελωδική έκρηξη, το τραγούδι «Άδεια Σιωπή» αγγίζει κατευθείαν τις ψυχές και δίνει ένα ηχηρό μήνυμα αποδοκιμασίας της βίας, εκφράζοντας συναισθήματα βαθιάς θλίψης, οργής για το άδικο και απόγνωσης για την απώλεια ενός αθώου και τόσο αγαπημένου προσώπου, με την βουβή λύπη και την σιγή που αυτή συνοδεύεται όταν πια δεν υπάρχουν λόγια. Με πολύ διακριτικό και κομψό τρόπο, η «Άδεια Σιωπή» εκδηλώνει συμπαράσταση και στήριξη σε όλους όσους έχουν υποστεί ή εξακολουθούν να υφίστανται σχολικό και κάθε είδους εκφοβισμό γενικότερα (bullying), καθώς και στα αγαπημένα τους πρόσωπα, και έρχεται να υποστηρίξει μέσω της τέχνης την μάχη για την ισότητα και την ανάγκη για ουσιαστική παιδεία και κοινωνική προστασία. Με την ευγενική χορηγία της Περιφέρειας Ηπείρου κυκλοφόρησε και διανεμήθηκε σε σχολεία και σε ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ηπείρου, καθώς και σε ποικίλες εκδηλώσεις κατά του bullying. Επίσης εντάχθηκε από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο εκπαιδευτικό υλικό της μέσης εκπαίδευσης και έχει διανεμηθεί στις σχολικές βιβλιοθήκες. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ VIDEOCLIP Το τραγούδι έχει οπτικοποιηθεί με ένα συμβολικό, ιδιαίτερα ευρηματικό, πρωτότυπο και δυναμικό video clip. Η αγνότητα, η εκφραστικότητα, η αθωότητα και η ομορφιά έρχονται σε αντίθεση με την κακία, την βία και την ψυχική διαστροφή. Στο κατάλευκο, άσπιλο και απάτητο χιόνι μένουν βαθιές πατημασιές, όπως οι ουλές και οι ανεπανόρθωτες βλάβες που προκαλεί η βία στην ψυχή και στο σώμα. Από την μία η Αντιγόνη, με την αιθέρια, γεμάτη συναίσθημα και έκφραση, φωνή και παρουσία της, και από την άλλη ένας χορός Σκιών, που με το σώμα τους και μόνο δημιουργούν τις πιο δυνατές και ανατριχιαστικές εικόνες, έρχονται για να αποδώσουν με τον πιο ευφάνταστο και εύστοχο τρόπο μια ιστορία, που καταλήγει σε ένα τέλος συγκλονιστικό που κόβει την ανάσα… Το videoclip είναι σκηνοθετημένο από τον Μενέλαο Συκοβέλη και συμμετέχει η Σχολή Χορού “Χοροκίνηση”. CD "ΕΙΡΗΝΗ" Το 4ο cd της Αντιγόνης Κατσούρη, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο 2020, πήρε τον τίτλο του από το ομώνυμο τραγούδι/ ντουέτο, που αναφέρεται με συγκλονιστικό τρόπο στην επί γης ειρήνη, και το οποίο ερμηνεύει μαζί με τον γνωστό Ιρανό μουσικό Davood Moohamadi, με τον οποίο έχουν γράψει αντίστοιχα τη μουσική και τους στίχους στα Ελληνικά και στα Ιρανικά. Περιλαμβάνει 15 τραγούδια, μεταξύ των οποίων η "Αδεια Σιωπή" (τραγούδι κατά του bullying/σχολικού εκφοβισμού) και το "Κατάρες δεν μας πιάνουν" (τραγούδι κατά των προλήψεων). Η ίδια υπογράφει την μουσική ή/και τους στίχους στα περισσότερα από τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο cd αυτό, ενώ έχουν γράψει τραγούδια για εκείνη και άλλοι αξιόλογοι συνθέτες/στιχουργοί, όπως ο Βασίλης Καζούλλης, με τον οποίο ερμηνεύουν το ατμοσφαιρικό ντουέτο "Το παλιό μου Αλφαβητάρι", ο Δημήτρης Μεντζέλος (Ημισκούμπρια) με τον οποίο ερμηνεύουν το "Α ρε πατέρα", ο Αρης Κλεισούρας και άλλοι. Το cd αποτελεί σπάνια παραγωγή για τα σύγχρονα δεδομένα, με πάνω από 30 δεξιοτέχνες μουσικούς να πλαισιώνουν τις λεπτοδουλεμένες ενορχηστρώσεις. Περιέχει 24σέλιδο ένθετο με γραφικά και φωτογραφίες, καθώς και όλους τους στίχους των τραγουδιών, σε μία ιδιαίτερα προσεγμένη συσκευασία που ανταποκρίνεται ποιοτικά στο περιεχόμενο των τραγουδιών. www.antigonikatsouri.gr | Η Αντιγόνη Κατσούρη είναι Ελληνίδα ερμηνεύτρια, μουσικοσυνθέτρια, πιανίστα και Συμβολαιογράφος. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ιωάννινα και έχει Kυπριακή καταγωγή. Από μικρή έδειξε την αγάπη της για το πιάνο, κάνοντας από οκτώ ετών τα πρώτα της βήματα στην μουσική σύνθεση, για την οποία σε ηλικία δέκα ετών παρουσιάστηκε ως «παιδί - θαύμα» στην κρατική τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Πήρε το πτυχίο πιάνου με τον βαθμό Άριστα Παμψηφεί με Διάκριση [από το Ηπειρωτικό Ωδείο και το Ελληνικό Ωδείο Αθηνών, με καθηγήτρια την κα Γαϊτάνου], καθώς και το Δίπλωμα πιάνου «Diploma of Licentiateship in Pianoforte» από το Πανεπιστήμιο του Thames Valley (Thames Valley University, London College of Music) με τον βαθμό Άριστα Παμψηφεί και δικαίωμα χρήσης του τίτλου L.L.C.M. και έχει παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια μουσικής τεχνολογίας και μουσικής ψυχοθεραπείας. Η μουσική της δραστηριότητα περιλαμβάνει Συναυλίες και επιλεγμένες LIVE εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές στην Ελλάδα (ενδεικτικά, αναφορικά με την Αθήνα : Half Note, Ρυθμός stage, Σταυρός του Νότου, Ιανός, Egalite, Lou, θέατρο Αλεξάνδρεια, Αυλαία, Γραμμές, 1002 Νύχτες, Μαγεμένος Αυλός, Κελάρι, Χυτήριο, Ghosthouse, Stage25, Art Gallery, Οξυγόνο, Small café, Chevalier, Carouzo, Vitamina, Black Duck κλπ.) και το εξωτερικό, σε ένα ευρύ ρεπερτόριο, ελληνικό και διεθνές. Έχει εμφανιστεί παράλληλα σε αξιόλογους συναυλιακούς χώρους, πραγματοποιώντας διάφορες συναυλίες, όπως : · Συναυλία «για τον Ελληνισμό» στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου στην Αθήνα, ενώπιον του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, στα πλαίσια του διεθνούς συνεδρίου της Μ.Κ.Ο «Ρωμιοσύνη», · Συναυλία για τα «50 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας», όπου με την συνοδεία ορχήστρας παρουσίασε μεταξύ άλλων σπάνια παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου, · Συναυλίες – αφιερώματα στον Μάνο Χατζιδάκι στο στέκι του μεγάλου συνθέτη στην Αθήνα (Μαγεμένος Αυλός), καθώς και σε πολλά πνευματικά κέντρα της χώρας, · Συναυλία – αφιέρωμα στην μελοποιημένη ποίηση του Γεωργίου Δροσίνη, όπου παρουσίασε και δικές της συνθέσεις σε στίχους του μεγάλου ποιητή, · Συναυλία με θέμα τα «101 χρόνια Απελευθέρωσης των Ιωαννίνων», στην οποία με την συνοδεία ορχήστρας και της βραβευμένης παιδικής χορωδίας «Αρμονία» παρουσίασε σπάνιες εκτελέσεις από τραγούδια της Ηπείρου και της Ελλάδας, · Συναυλία με Τραγούδια της Μεσογείου, στο Half Note και στο Ίδρυμα Κακογιάννη, με την συνοδεία ορχήστρας · Διαδικτυακή Συναυλία «Τα Τραγούδια του Κόσμου», με τραγούδια από διάφορες χώρες του κόσμου, ερμηνευμένα στην αυθεντική τους γλώσσα (Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Εβραϊκά, Αραβικά, Τούρκικα, Κινέζικα, Αλβανικά κτλ.) με την συνοδεία κλαρίνου, στο πνευματικό κέντρο Ιωαννίνων · Συμμετοχή στην διαδικτυακή εκδήλωση για τις Γυναίκες της Επανάστασης, με αφορμή τα 200 Χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, η οποία έλαβε χώρα στην Αυστραλία, με σαράντα γυναίκες εκπροσώπους διαφόρων μορφών τέχνης · Συναυλίες και παραστάσεις κατά του Bullying (σχολικού εκφοβισμού) και της βίας σε πνευματικά κέντρα της χώρας · Συναυλίες «για την Πανσέληνο», σε πνευματικά κέντρα και εξωτερικούς συναυλιακούς χώρους (π.χ. γήπεδο Δωδώνης) · Συναυλία στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης, το οποίο για 17 χρόνια ήταν κλειστό, σε συνεργασία με το φημισμένο μουσικό συγκρότημα "Λύραυλος", με το οποίο πραγματοποίησαν μια μοναδική βραδιά - αφιέρωμα στην Αρχαία Ελληνική Μουσική το καλοκαίρι του 2015 · Συναυλία – Αφιέρωμα στην Σοφία Βέμπο με την συνοδεία στρατιωτικής μπάντας - και πολλές άλλες αξιόλογες συναυλίες. Oι συνεργασίες της, επί σκηνής και δισκογραφικά, περιλαμβάνουν σημαντικούς καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων Λάκης Παπαδόπουλος, Bασίλης Παπακωνσταντίνου, Μάριος Τόκας, Γιάννης Νικολάου, Βασίλης Καζούλης, Δημήτρης Μεντζέλος - Ημισκούμπρια, Αντώνης Μιτζέλος, Παντελής Αμπαζής, Γεράσιμος Γεννατάς, Davood Moohmadi κλπ. Έχει κυκλοφορήσει τέσσερα προσωπικά cd και διάφορες δισκογραφικές συμμετοχές. Το Cd «Ραντεβού» κυκλοφόρησε σε συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο, με τον οποίο διασκεύασαν και ερμηνεύουν Γαλλικά τραγούδια της εποχής του ’60. Επίσης μαζί κυκλοφόρησαν το single «Ζηλεύουνε τους Τολμηρούς» καθώς επίσης το single «Τα ευκόλως εννοούμενα». Ταυτόχρονα με την μουσική της δραστηριότητα, η Αντιγόνη έχει αποφοιτήσει με άριστα από το Νομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε αρχικά ως Δικηγόρος, ενώ σήμερα ασκεί το επάγγελμα του Συμβολαιογράφου Ιωαννίνων. Επίσης αναπτύσσει ποικίλες δραστηριότητες και στον τομέα της Αγιογραφίας και της ζωγραφικής, για την οποία τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στον 37ο Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B7_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7 |
Ερνέστος Αύγουστος της Υόρκης και του Όλμπανι | Γεννήθηκε στο Οσναμπρύκ και ήταν ο έκτος γιος του Ερνέστου Αυγούστου εκλέκτορα του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ και της Σοφίας των Βίττελσμπαχ, κόρης του Φρειδερίκου Ε΄ εκλέκτορα του Παλατινάτου. Πρωτότοκος αδελφός του ήταν ο Γεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας. Ο πατέρας τού Ερνέστου Αυγούστου ήταν πρίγκιπας-επίσκοπος του Οσναμπρύκ, έτσι πέρασε τα πρώτα πέντε έτη της ζωής του στο Οσναμπρύκ. Το 1679 ο πατέρας του έγινε δούκας του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ και η οικογένεια μετακόμισε στο Αννόβερο. Η εκπαίδευσή του ακολούθησε τις συνήθειες της εποχής του: ταξίδευσε σε χώρες της Ευρώπης για να κάνει γνωριμίες και έμαθε να κάνει διπλωματικές επαφές. Το καλοκαίρι του 1694, μετά το Άμστερνταμ επισκέφθηκε τις Βερσαλίες και έγινε δημοφιλής εκεί. Μετά την προσωρινή του διαμονή στη Βρετανία επέστρεψε στην προηγούμενη ζωή του, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ του ανακτόρου Οσναμπρύκ και της Αυλής στο Χερρενχάουζεν και χειριζόταν αποτελεσματικά τα θέματα και των δύο επαρχιών. Το 1728 απεβίωσε στο Οσναμπρύκ και τάφηκε εκεί. Δεν νυμφεύτηκε· πιστεύεται ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Ο βρετανικός και ιρλανδικός τίτλος του δεν είχαν διάδοχο. Campbell, Clarissa (2004). Queenship in Europe 1660-1815: The Role of the Consort. Cambridge University Press. p. 281. ISBN 0521814227. Kilburn, Matthew (May 2005) [200n4]. "Ernest Augustus, Prince, duke of York and Albany (1674–1728)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/8839. (Subscription or UK public library membership required.) Vian (1889). "Ernest Augustus (1674-1728)". In Stephen, Leslie. Dictionary of National Biography. 17. London: Smith, Elder & Co. p. 393. | Ο Ερνέστος Αύγουστος, γερμ. Ernst-August (17 Σεπτεμβρίου 1674 - 14 Αυγούστου 1728) από τον Οίκο των Γουέλφων-Αννόβερου ήταν δούκας της Υόρκης και του Όλμπανι. Ήταν στρατιωτικός και υπηρέτησε με διάκριση τον Λεοπόλδο Α΄ των Αψβούργων κατά τον Εννεαετή Πόλεμο και τον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής. Το 1715 έγινε επίσκοπος του Οσναμπρύκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A5%CF%8C%CF%81%CE%BA%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%8C%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9 |
Πελυκόσαυροι | Οι πελυκόσαυροι είχαν ερπετόμορφα χαρακτηριστικά: το σώμα τους ήταν συνήθως μακρύ με ουρά και περπατούσαν με τα πόδια στραμμένα προς τα έξω και την κοιλιά κοντά στο έδαφος. Δεν είχαν φολίδες. Τα απολιθώματα δείχνουν πως μέρος του σώματώς τους ήταν γυμνό όμως η κοιλιά καλυπτόταν από κερατοειδής φολίδες όπως αυτές που έχουν οι κροκοδείλοι αλλά και τα πουλιά στα πόδια. Κάποια από τα μεγαλύτερα είδη όπως ο διμετρόδοντας και ο εδαφόσαυρος είχαν στην πλάτη ψηλό "ιστίο" που βοηθούσε ίσως στη ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματός. Οι πελυκόσαυροι φαίνεται να είναι μία ομάδα συναψιδωτών που έχει άμεση προγονική σχέση με τα θηλάστικά καθώς εξέλιξαν σχετική εξειδίκευση δοντιών και οστέινη υπερώα. Τα πελικοσαύρια (Pelycosauria) είναι παραφυλετικός κλάδος καθώς δεν περιλαμβάνει τα θηριαψιδωτά και έτσι δεν χρησιμοποιείται πια. Στα ευπελυκοσαύρια, πρωην υποκατηγορία των πελυκοσαυρίων, ανήκουν οι περισσότεροι πελυκόσαυροι όπως και τα θηριαψιδωτά μαζί με τα θηλαστικά. Είναι μία μονοφυλετική ομάδα. Τα κασεασαύρια δεν έχουν αφήσει απογόνους. Στην παραδοσιακή ταξινόμηση, η οποία δεν φυλογενετική, η τάξη "πελυκοσαύρια" αναλύεται ως εξής: Τάξη Πελυκοσαύρια (Pelicosauria) Υπόταξη Κασεασαύρια (Caseasauria) Οικογένεια Κασείδες (Caseidae) Οικογένεια Εοθηριδίδες (Eothyrididae) Υπόταξη Ευπελυκοσαύρια (Eupelycosauria) Οικογένεια Εδαφοσαυρίδες (Edaphosauridae) Οικογένεια Απτοδοντίδες (Haptodontidae) Οικογένεια Λουπεοσαυρίδες (Lupeosauridae) Οικογένεια Οφιακοδοντίδες (Ophiacodontidae) Οικογένεια Σφηνακοδοντίδες (Sphenacodontidae) Οικογένεια Βαρανοψίδες (Varanopseidae) Φυλογενετικά δεν υπάρχει τάξο "Πελικοσαύρια", οι πελικόσαυροι είναι απλά μια ομάδα πρώιμων συναψιδωτών που οδήγησαν στα θηριαψιδωτά. Το παρακάτω κλαδόγραμμα δείχνει την εξελικτική τους πορεία: | Οι πελυκόσαυροι ήταν πρωτόγονα Συναψιδωτά του ύστερου παλαιοζωϊκού αιώνα. Εμφανίστηκαν στην ύστερη Λιθανθρακοφόρο και έφτασαν στην ακμή τους στην αρχή της Πέρμιας περιόδου, παραμένοντας τα κυρίαρχα χερσαία ζώα για περίπου 40 εκατομμύρια χρόνια. Από αυτούς εξελίχθηκαν τα Θηριαψιδωτά, οι πρόγονοι των Θηλαστικών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CF%85%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B9 |
Σόνι Άντερσον | Γεννημένος στην Γκοϊατούμπα της Γκοϊάς, ο Άντερσον άρχισε να παίζει επαγγελματικά με την ΚΡ Βάσκο ντα Γκάμα, αλλά αρχικά δεν κατάφερε να κάνει εντύπωση. Αφού απέτυχε να σκοράρει σε 18 αγώνες την τελευταία του χρονιά, μετακόμισε στην Γκουαρανί Φουτεμπόλ Κλούμπε. Η πρώτη εμπειρία του Άντερσον στο εξωτερικό έγινε με τη Σερβέτ Γενεύης, και ο αντίκτυπός του ήταν άμεσος, σκοράροντας 18 γκολ στην πρώτη του σεζόν και στη συνέχεια βοήθησε τον σύλλογο να κατακτήσει το εθνικό πρωτάθλημα την επόμενη σεζόν, σημειώνοντας 11 γκολ μόλις στο πρώτο μισό της σεζόν, καθώς έφυγε τον Ιανουάριο του 1994 για την Ολιμπίκ Μαρσέιγ. Έπειτα από έξι μήνες, με την Ολιμπίκ Μαρσέιγ να υποβιβάζεται λόγω σκανδάλου δωροδοκίας, ο Άντερσον μετακόμισε στην ΑΣ Μονακό, σκοράροντας με εξίσου εντυπωσιακό ρυθμό και κερδίζοντας ομαδικές (πρωτάθλημα 1997) και ατομικές διακρίσεις. Το 1997, ο Άντερσον εντάχθηκε στην Μπαρτσελόνα, έχοντας να παλέψει για τη θέση του βασικού επιθετικού με παίκτες όπως ο Λουίς Ενρίκε και ο Πάτρικ Κλάιφερτ. Τα πήγε καλά, σκοράροντας δέκα φορές μόνο στη Πριμέρα Ντιβισιόν την πρώτη του σεζόν, καθώς οι Καταλανοί έκαναν το νταμπλ. Στη δεύτερη χρονιά του, η οποία περιελάμβανε κάποιες συμμετοχές υπό τον προπονητή Λουίς φαν Χάαλ, έπαιξε λιγότερο, γεγονός που οδήγησε στην επιστροφή στη Γαλλία με την ανερχόμενη Ολιμπίκ Λυών, για περίπου 18 εκατομμύρια €. Θα ήταν μια πολύ σημαντική επιθετική μορφή, καθώς η ομάδα κέρδισε τα πρώτα δύο από τα επτά συνεχόμενα εθνικά πρωταθλήματα. Σε ηλικία 33 ετών, ο Άντερσον επέστρεψε στην Ισπανία για τη Βιγιαρρεάλ ΚΦ. Στη μοναδική του πλήρη σεζόν σκόραρε 12 φορές, μεταξύ των οποίων εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης (1–0, μετά από μόλις δύο λεπτά στο γήπεδο), της πρώην ομάδας του, Μπαρτσελόνα (2–1, στο 89ο λεπτό) και της Βαλένθια (1–0), ενώ βοήθησε και το Κίτρινο Υποβρύχιο στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ.Αφού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη νίκη της Βιγιαρεάλ στο Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ 2004, ο Άντερσον τελείωσε την καριέρα του στο Κατάρ. Στη συνέχεια επέστρεψε στη Λυών, συνεχίζοντας τη δουλειά ως προπονητής με τους επιθετικούς της ομάδας.Τον Ιούνιο του 2007, ο Άντερσον έπαιξε έναν αποχαιρετιστήριο αγώνα στο Σταντ ντε Ζερλάν, σε έναν αγώνα με τους φίλους του και τους πρωταθλητές Γαλλίας του 2002. Τέσσερα χρόνια αργότερα διέκοψε τη συνεργασία του με τη Λυών και ξεκίνησε προπονητική καριέρα στην ελβετική Νεσατέλ Ξαμάξ ΦΚΣ. Στις 24 Ιουλίου, μετά από δύο μόνο αγώνες πρωταθλήματος, απολύθηκε. Ο Άντερσον δεν μπορούσε να μεταφράσει την επιτυχία του συλλόγου σε συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Έκανε μόνο 6 συμμετοχές για την Εθνική Βραζιλίας. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε σε ένα φιλικό με τη Νότια Κορέα στις 11 Αυγούστου 1997, στο οποίο σημείωσε το μοναδικό του γκολ. Ήταν επίσης μέλος της ομάδας που έλαβε μέρος στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών 2001 και κέρδισε την τελευταία του διεθνή συμμετοχή την ίδια χρονιά. Βάσκο ντα Γκάμα Πρωτάθλημα Βραζιλίας: 1989Σερβέτ Πρωτάθλημα Ελβετίας: 1993–94Μονακό Λιγκ 1: 1996–97Μπαρτσελόνα Πριμέρα Ντιβισιόν: 1997–98, 1998–99 Κύπελλο Ισπανίας: 1997–98 ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ: 1997Λυών Λιγκ 1: 2001–02, 2002–03 Λιγκ Καπ Γαλλίας: 2000–01 Σούπερ Καπ Γαλλίας: 2002Βιγιαρεάλ Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ: 2003, 2004Ατομικές Κορυφαίος σκόρερ του Πρωταθλήματος Ελβετίας: 1992–93 Καλύτερος ξένος παίκτης του Πρωταθλήματος Ελβετίας: 1992–93 Κορυφαίος σκόρερ της Λιγκ 1: 1995–96, 1999–2000, 2000–01 Ligue 1 Étoile d'Or: 1995–96 Καλύτερος Παίκτης της Λιγκ 1: 1996–97 Κορυφαίος σκόρερ του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ: 2003–04 (6 γκολ) Κορυφαίος σκόρερ του Πρωταθλήματος Κατάρ: 2004–05 (20 γκολ) Σόνι Άντερσον στο L'Équipe Football (Γαλλικά) Προφίλ Σόνι Άντερσον στο BDFutbol Σόνι Άντερσον στην ιστοσελίδα National-Football-Teams.com (Αγγλικά) Σόνι Άντερσον – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της FIFA Επίσημος ιστότοπος (αρχείο) (γαλλικά) | Ο Άντερσον ντα Σίλβα (πορτογαλικά: Anderson da Silva) (γεννημένος στις 19 Σεπτεμβρίου 1970), ευρέως γνωστός ως Σόνι Άντερσον (Sonny Anderson), είναι Βραζιλιάνος πρώην επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. Ήταν παραγωγικός σκόρερ σε επίπεδο συλλόγων, περισσότερο γνωστός για τις περιόδους του με την Ολιμπίκ Λυών, τη Μονακό (έπαιξε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στο εξωτερικό στη Γαλλία, έχοντας συνολικά 221 αγώνες στη Λιγκ 1 και 138 γκολ) και τη Μπαρτσελόνα. Συμμετείχε με την Εθνική Βραζιλίας στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών 2001 και έκανε συνολικά 6 συμμετοχές για τη χώρα του, σημειώνοντας 1 γκολ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8C%CE%BD%CE%B9_%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%BF%CE%BD |
Αδελφοί Χαΐτογλου | Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1924 από τα τρία αδέλφια, τον Ελευθέριο, τον Κωνσταντίνο και τον Σάββα Χαϊτόγλου, που ήταν αρχικά Έλληνες πρόσφυγες από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας. Το 1931 η εταιρεία μετακόμισε από ένα μικρό εργαστήριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σε μια ευρύτερη εγκατάσταση στα περίχωρα της πόλης και μετακόμισε και πάλι το 1962 στο Καλοχώρι, όπου εξακολουθεί να εδρεύει μέχρι της παρούσης. Η εταιρεία επέκτεινε τις πωλήσεις της στη Νότιο Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '50. Την ίδια περίοδο εισήγαγε η επωνυμία Μακεδονικός χαλβάς, αρχικά για να διαφοροποιήσει το προϊόν και να τονίσει την καταγωγή του. Η εταιρεία ξεκίνησε την εξερεύνηση σε αγορές του εξωτερικού στη δεκαετία του '70. Οι Αφοί Χαϊτόγλου στόχευσαν αρχικά στις στην ελληνική διασπορά στη Γερμανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία. Οι αδελφοί έλαβαν εκτεταμένη κάλυψη από τις ειδήσεις το 1995, όταν ο γενικός διευθυντής Αλέξανδρος Χαϊτόγλου απήχθη και κρατήθηκε όμηρος μέχρις ότου η οικογένειά του πλήρωσε 260.000.000 δραχμές λύτρα. Ο Βασίλης Παλαιοκώστας, Έλληνας εγκληματίας και ο αδελφός του Νίκος καταδικάστηκαν για την απαγωγή και καταδικάστηκαν σε 25 χρόνια φυλάκισης. | Η εταιρεία Αφοί Χαΐτογλου είναι ελληνική εταιρεία παραγωγής και μεταποίησης τροφίμων. Με έδρα τη Θεσσαλονίκη, η εταιρεία ξεκίνησε το 1924 ως παραγωγός χαλβά και σταδιακά επέκτεινε την γκάμα προϊόντων της για να συμπεριλάβει ταχίνι και διάφορα άλλα προϊόντα. Η εταιρεία πωλεί κυρίως μεταποιημένους σπόρους σησαμιού, ταχίνι, χαλβά και μαρμελάδα. Εξάγει το 45% -50% των προϊόντων της σε πολλές χώρες, κυρίως στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το συγκρότημα της έδρας βρίσκεται στο Καλοχώρι, ένα μικρό χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη και αποτελείται από πολλές παραγωγές, αποθήκες και εγκαταστάσεις γραφείων που καλύπτουν περίπου 170.000m2 | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%BF%CE%AF_%CE%A7%CE%B1%CE%90%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
29 Δεκεμβρίου | 875 - Ο βασιλιάς των Φράγκων, Κάρολος ο Φαλακρός, στέφεται αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. 1170 - Ο Τόμας Μπέκετ, αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, δολοφονείται μέσα στον Καθεδρικό Ναό του Καντέρμπερι από ακόλουθους του βασιλιά Ερρίκου Β΄ της Αγγλίας. Αργότερα θα αναγνωριστεί ως άγιος και μάρτυρας από την Αγγλικανική Κοινωνία και την Καθολική Εκκλησία. 1427 - Ο στρατός της δυναστείας των Μινγκ αρχίζει την απόσυρσή του από το Ανόι, τερματίζοντας την κυριαρχία των Μινγκ στο Ντάι Βιέτ. 1845 - Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής προσαρτούν τη Δημοκρατία του Τέξας. Η Δημοκρατία του Τέξας, η οποία ήταν ανεξάρτητη από την επανάσταση του Τέξας του 1836, γίνεται δεκτή ως η 28η πολιτεία των Η.Π.Α. 1851 - Ανοίγει στη Βοστώνη η πρώτη αμερικανική Χριστιανική Αδελφότητα Νέων. 1860 - Η καθέλκυση του HMS Warrior, με τον συνδυασμό κοχλιωτού έλικα, σιδερένιου σκελετού και σιδερένιας θωράκισης, καθιστά παρωχημένα όλα τα προηγούμενα πολεμικά πλοία. 1874 - Το στρατιωτικό πραξικόπημα του στρατηγού Μαρτίνεθ Κάμπος στο Σαγούντο δίνει τέλος στην αποτυχημένη Πρώτη Ισπανική Δημοκρατία και αποκαθιστά τη μοναρχία καθώς ο πρίγκιπας Αλφόνσος ανακηρύσσεται βασιλιάς της Ισπανίας. 1876 - Σε σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Οχάιο σκοτώνονται 92 άτομα και τραυματίζονται 64. 1890 - Σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου: 300 Ινδιάνοι Λακότα σκοτώνονται σε ινδιάνικο καταυλισμό από το 7ο σύνταγμα ιππικού των Ηνωμένων Πολιτειών. 1911 - Η Μογγολία αποκτά την ανεξαρτησία της από τη δυναστεία Τσινγκ, ενθρονίζοντας τον Μπογκντ Χαν ως χαγάνο της Μογγολίας. 1911 - Ο Σουν Γιατ-Σεν γίνεται προσωρινός πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κίνας. Θα αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του την 1η Ιανουαρίου του 1912. 1916 - Το πρώτο μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόυς, Ένα πορτραίτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία, εκδίδεται για πρώτη φορά ως βιβλίο από αμερικανικό εκδοτικό οίκο, αφού πρώτα είχε δημοσιευθεί σε συνέχειες σε περιοδικό (1914-1915). 1937 - Το Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος αντικαθίσταται από ένα νέο κράτος που ονομάζεται Ιρλανδία, με την υιοθέτηση νέου συντάγματος. 1940 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Δεύτερη Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου. Η Λουφτβάφε βομβαρδίζει το Λονδίνο στη Μεγάλη Βρετανία, σκοτώνοντας σχεδόν 200 αμάχους. 1966 - Έπειτα από 12ωρη σύσκεψη, οι ένορκοι του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης στην πολύκροτη δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ανακοινώνουν την ετυμηγορία τους: καταδικάζονται οι Σπύρος Γκοτζαμάνης και Μανώλης Εμμανουηλίδης σε ποινές φυλάκισης 11 και 8½ χρόνων αντίστοιχα, ενώ απαλλάσσονται όλοι οι αξιωματικοί της Χωροφυλακής που κατηγορούνταν για ηθική αυτουργία και παράβαση καθήκοντος. 1969 - Η ταινία του Κώστα Γαβρά Ζ, που αναφέρεται στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ανακηρύσσεται καλύτερη ταινία της χρονιάς από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης. 1972 - Η πτήση 401 της Eastern Air Lines συντρίβεται στα Έβεργκλεϊντς της Φλόριντα καθώς προσέγγιζε το διεθνές αεροδρόμιο του Μαϊάμι, σκοτώνοντας τους 101 από τους 176 επιβαίνοντες. 1989 - Ο Τσέχος συγγραφέας και φιλόσοφος Βάτσλαβ Χάβελ εκλέγεται πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας. 1996 - Υπογράφεται ειρηνευτική συμφωνία που τερματίζει τον 36ετή εμφύλιο πόλεμο στη Γουατεμάλα. 1998 - Οι ηγέτες των Ερυθρών Χμερ ζητούν συγγνώμη για τη γενοκτονία της δεκαετίας του 1970 στην Καμπότζη, η οποία στοίχισε τη ζωή σε περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα. 1552 - Ερρίκος Α΄ των Βουρβόνων, πρίγκιπας του Κοντέ 1709 - Ελισάβετ, αυτοκράτειρα της Ρωσίας 1721 - Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, Γαλλίδα ερωμένη του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας 1800 - Τσαρλς Γκουντγίαρ, Αμερικανός εφευρέτης 1808 - Άντριου Τζόνσον, 17ος πρόεδρος των Η.Π.Α. 1809 - Γουίλιαμ Γκλάντστοουν, Άγγλος πολιτικός 1843 - Ελισάβετ του Βιντ, βασίλισσα της Ρουμανίας 1893 - Βέρα Μπρίτεν, Αγγλίδα συγγραφέας 1911 - Κλάους Φουχς, Γερμανός φυσικός και κατάσκοπος 1916 - Μαίρη Αρώνη, Ελληνίδα ηθοποιός 1920 - Τζοζέφα Ιλόιλο, πρόεδρος των Φίτζι 1921 - Ντόμπριτσα Τσόσιτς, Σέρβος συγγραφέας και πολιτικός 1937 - Μαουμούν Αμπντούλ Γκαγιούμ, πρόεδρος των Μαλδίβων 1938 - Τζον Βόιτ, Αμερικανός ηθοποιός 1946 - Μαριάν Φέιθφουλ, Αγγλίδα τραγουδίστρια 1947 - Κόζι Πάουελ, Άγγλος ντράμερ (Rainbow, Whitesnake, Black Sabbath) 1948 - Πίτερ Ρόμπινσον, Βορειοϊρλανδός πολιτικός 1948 - Δημήτρης Ψαριανός, Έλληνας τραγουδιστής 1959 - Ανν Ντεμεουλμέστερ, Βελγίδα σχεδιάστρια μόδας 1960 - Κατερίνα Διδασκάλου, Ελληνίδα ηθοποιός 1969 - Άλαν ΜακΝίς, Βρετανός πρώην οδηγός αγώνων από τη Σκοτία 1972 - Τζουντ Λο, Άγγλος ηθοποιός 1989 - Κέι Νισικόρι, Ιάπωνας αντισφαιριστής 1703 - Μουσταφά Β΄, Οθωμανός σουλτάνος 1825 - Ζακ-Λουί Νταβίντ, Γάλλος ζωγράφος 1877 - Δημήτριος Βούλγαρης, Έλληνας πολιτικός 1894 - Κριστίνα Ροσέτι, Αγγλίδα ποιήτρια 1916 - Γκριγκόρι Ρασπούτιν, Ρώσος μοναχός 1924 - Καρλ Σπίτελερ, Ελβετός ποιητής 1926 - Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Αυστριακός συγγραφέας 1935 - Φώτιος Β΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 1940 - Μιχαήλ Χατζηκωνσταντής, Έλληνας στρατιωτικός 1941 - Νικόλαος Τρουλινός, Έλληνας πολιτικός 1952 - Φλέτσερ Χέντερσον, Αμερικανός πιανίστας, συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας 1966 - Γιώργος Μόσχος, Έλληνας καλαθοσφαιριστής 1969 - Πότης Τσιμπιδάρος, Έλληνας δημοσιογράφος και πολιτικός 1972 - Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, Έλληνας ιεραπόστολος 1986 - Χάρολντ Μακμίλαν, Άγγλος πολιτικός 1986 - Αντρέι Ταρκόφσκι, Ρώσος σκηνοθέτης 1993 - Λόενγκριν Φιλιπέλλο, Ελβετός τηλεπαρουσιαστής 1996 - Στρατής Παπαστρατής, Έλληνας πολιτικός 2004 - Τζούλιους Άξελροντ, Αμερικανός βιοχημικός 2006 - Μάριος Πλωρίτης, Έλληνας συγγραφέας και δημοσιογράφος 2011 - Νικόλαος Σταύρου, Έλληνας συγγραφέας 2018 - Μαριάννα Τόλη, Ελληνίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια 2022 -Πελέ ,Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας. Μνήμη των αγίων 14.000 Νηπίων, των υπό Ηρώδου αναιρεθέντων Πάντων των χριστιανών και αδελφών ημών, των εν λιμώ και δίψη και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων Γεωργίου επισκόπου Μικομηδείας, του ποιητού ασματικών Κανόνων και Τροπαρίων Οσίων Αθηνοδώρου, Βαβύλα και Βενιαμίν Θαδδαίου του ομολογητού και Μαρκέλλου 29 Νοεμβρίου - 29 Ιανουαρίου | 28 Δεκεμβρίου | 29 Δεκεμβρίου | 30 Δεκεμβρίου Η 29η Δεκεμβρίου είναι η 363η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (364η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 2 ημέρες. | https://el.wikipedia.org/wiki/29_%CE%94%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Μελίκια Κέρκυρας | Σίγουρα ο οικισμός, όπως φαίνεται από το Έγγραφον ελευθερίας του 1391 του Νομικού Κορυφών Νικόλαου Σπαρμιώτη προϋπάρχει, κατά πάσα πιθανότητα και παλαιότερα των Ανδηγαυών. Το όνομα του χωριού αναφέρεται σε πράξη του νοτάριου της εποχής Ιωάννη Χονδρομάτη το Δεκέμβριο του έτους 1472. Η πράξη αυτή αποτελεί συμφωνία μεταξύ του μεγάλου Πρωτόπαπα της Κέρκυρας, την εποχή αυτή Λεόντιου Ροκοκέφαλου, και πέντε ακόμη ιερέων για λογαριασμό της «αδελφότητας αυτών» από τη μία μεριά και του Ευρετού Λύκου κατοίκου του χωριού των Μελικίων αλλά και των Μελυκίων, από την άλλη. Σύμφωνα πάντα με την παραπάνω πράξη η πρώτη μεριά παραχωρεί στη δεύτερη κτήματα της αδελφότητας «…εις περιοχήν των Μελικίων λεγάμενα Λογγίδας οία και όσα εισίν …». Μάρτυρας στην παραπάνω αγροτική σύμβαση φαίνεται ο μαστρό – Λουκάς Δεκάντιας. Μερικά χρόνια αργότερα συναντάται το χωριό σε πράξεις του νοτάριου Σταμάτιου Τούρκου το 1527 και άλλων. Όπως προκύπτει μέσα από διάφορες αρχειακές πληροφορίες ως χωριό των Μελικίων πρέπει να ανήκε η περιοχή από το Ποτάμι σχεδόν έως τον Αρκουδίλα. Σε πράξη του Μοναστηριώτη Κωνσταντίνου το έτος 1513 αναφέρεται: «... στην περιοχή του χωρίου των Μελικίων το επονομαζόμενον εις την Σηρινίτζα πλησίον του χωραφιού του ναού του Αγίου Ιωάννου ...». Ακόμα στο ίδιο χωριό των Μελικίων, σχετικά πρόσφατα το έτος 1753, στην έκθεση – καταγραφή του μεγάλου πρωτόπαπα της νήσου Κερκύρας Σπυρίδωνος Βούλγαρη, καταγράφονται οι μονές του Αγίου Σπυρίδωνος, της Λαμποβίτισσας, του Αγίου Ίσαυρου, της Πεντηκοστής, της Ζωοδόχου Πηγής, του Παντοκράτορος, του Αγίου Ελευθερίου, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, του Αγίου Νικολάου, των Αγίων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, της Υπεραγίας Θεοτόκου της Παντάνασσας, του Σωτήρος Χριστού, των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, του Αγίου Προκοπίου. Αλλά και το σημερινό Ποτάμι πολλές φορές φέρεται ως οικισμός του χωριού των Μελικίων. Πρόσφατα σχετικά, τον Ιανουάριο του 1780 ο νοτάριος Μυρίλλας Θεόφιλος ονομάζει τον οικισμό Παραποταμία Μελικίων, συντάσσοντας πράξη πώλησης «… εις την οικίαν του μισέρ Γιακουμέντου Παντή εις την Παραποταμίαν χωρίου Μελικίων …» με την οποία ο Αντώνης Βλαχόπουλος πούλησε προς τον Παουλή Πανδή ένα χωράφι « … εις τόπον λεγάμενον στο Αγρίλι σύνορο του χωρίου Δραγοτινά …». Ορισμένοι θέλουν το όνομα του χωριού να προέρχεται από το επίθετο Μελήκης ενώ άλλοι το σχετίζουν με το φυτό μελικοκκιά ή μελικουκκιά, γιατί όχι και από το φυτό μελίκη; Το επώνυμο, μάλλον παρώνυμο, Μελήκης συναντάται στην Κέρκυρα σε πράξη του νοτάριου Πέτρου Αγαπητού το έτος 1514, μισέρ Ιάκωβος Ράλλης ο Μελήκης, αρκετά δηλαδή μετά την εμφάνιση του χωριού. Την ίδια ορθογραφία της συλλαβής –λη- χρησιμοποιεί και ο Παρτς. Το παραπάνω επώνυμο συναντάται και στο χρονικό του Μορέως με άλλη ορθογραφία. «... Ενταύτα τους απεκρίθηκεν ατός του ο Μελίκη Ημαθίαςς... ». Αναφέρεται φυσικά στον Τούρκο Μελίκ αρχηγό των Τούρκων μισθοφόρων του Μιχαήλ Παλαιολόγου στην Πελοπόννησο που πέρασε στο πλευρό των Φράγκων του Γουλιέρμου Βιλλεαρδουίνου κατά τη μάχη στο Μακρυπλάγι. Τα έτος 1267 ο Γουλιέρμος γίνεται υποτελής του Ανδηγαυού Κάρολου Ανζού. Η παρουσία επομένως των Τούρκων μισθοφόρων στην περιοχή δεν αποκλείεται, όμως πρέπει να ήταν χρονικά μικρή. Δεν έχει γίνει βέβαια τίποτε γνωστό για την παρουσία των Ταγμάτων των Τουρκόπουλων της εποχής των Παλαιολόγων στην Κέρκυρα. Οι Τουρκόπουλοι ήταν εκχριστιανισμένοι Τούρκοι στο πλευρό των βυζαντινών Αυτοκρατόρων, περίπου στους ίδιους χρόνους με τους Παλαιολόγους. Το γεγονός όμως αυτό σε συνδυασμό με τη παρουσία του επωνύμου Τούρκος και του τοπωνυμίου Μετζοτούρκος στην ευρύτερη περιοχή, αφήνει ίσως περιθώρια σχετικά ερμηνεία του ονόματος του οικισμού. Στο εγκυκλοπαιδικό λεξικό «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ» πιθανολογείται η προέλευση του οικισμού από το παραπάνω επώνυμο, ως πιθανού τιμαρίου της οικογένειας, ανεξάρτητα από την προέλευση της. Αν όμως το επώνυμο είχε δώσει το όνομα στον οικισμό γιατί ο οικισμός να μην είχε ονομαστεί, καθώς συνηθιζόταν Μελικάδες – Μελικάδων ή Μελίκη Ημαθίαςδων; Το δέντρο μελικοκκιά, που σήμερα δεν είναι γνωστό στην περιοχή, με αποκοπή της συλλαβής –κοκ-, θα μπορούσε να δώσει το όνομα του στον οικισμό, υπό δύο προϋποθέσεις, κατά την άποψη μας. Αν κατά πρώτον συμφωνούσε και ο τονισμός του δηλαδή, αν ο τόνος βρισκόταν στη λήγουσα, Μελικιά αντί Μελίκια, και κατά δεύτερον αν διατηρούταν το θηλυκό γένος. Φυσικά σε αυτή την περίπτωση η γενική του πληθυντικού, πτώση στην οποία απαντά το τοπωνύμιο κατά κύριο λόγο θα έδινε τον τύπο Μελικιών. Η μελίκη ή melica είναι φυτό που ανήκει στο γένος μονοκοτυλήδονων της οικογένειας αγρωστωδών. Πρόκειται για πολυετής πόες εύκρατων και ψυχρών χωρών των οποίων μερικά είδη είναι για βοσκή και άλλα διακοσμητικά. Η μελίκη συναντάται σε διάφορα είδη. Στα Ιόνια νησιά είναι γνωστό το είδος με το επιστημονικό όνομα μελίκη η βλεφαριδωτή, melica ciliate. Η μελίκη με αλλαγή του γένους από θηλυκό σε ουδέτερο το μελίκιον και μελίκι και στη γενική πληθυντικού των μελικίων. Η αλλαγή γένους από θηλυκό σε ουδέτερο δεν είναι πρωτόγνωρη. Αναφέρουμε η κράμβη, το κραμβίον, το κραμπί αλλά και η νήσος, το νησίδιον, το νησί. Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, δηλ. της φυτωνυμικής προέλευσης του ονόματος, ή απουσία της κατάληξης –ίλας ή –ίλλας θεωρώ ότι δε συνηγορεί θετικά. Αν και μπερδεύει η ορθογραφία των νοτάριων, θεωρώ ότι πρέπει μάλλον να εξεταστεί η πιθανή προέλευση του ονόματος του χωριού από το ουσιαστικό μέλκιον. Μέλκιον (το) σημαίνει στην αρχαία Ελληνική γλώσσα κρήνη, πηγή αλλά και νύμφη. (Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς λεξικό). Η ίδια λέξη, σύμφωνα πάντα με τον τον ίδιο, χρησιμοποιείται και για να δηλώσει άγνωστο παιγνίδι της αρχαιότητας. Η ευρύτερη περιοχή φυσικά του οικισμού των Μελικίων, νότια και δυτικά του οικισμού προς τις πηγές των ποταμιών Λευκίμμης και Σωτήρα γενικά χαρακτηρίζεται υδρώδης. Πλήθος πηγαδιών και πηγών, και κυρίως τρεχούμενων νερών υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα από τον Αρκουδίλα το Κανάλι μέχρι και τον Αϊ Ντριά τη Φοντάνα, το Κρύο Νερό και την παλιά πηγή του Σωτήρα. Οι Νύμφες ήταν θεότητες της ελληνικής μυθολογίας, κόρες του Δία, προστάτιδες των πηγών και των κρηνών κυρίως. Διακρινόταν σε Ποταμηίδες, Κρυναίας, Πηγαίας κ.λ. Ίσως η λέξη να σχετίζεται με τις μυθολογικές νύμφες των δασών Μελίες ή Μελιάδες, που γεννηθήκαν από το αίμα του Ουρανού που μάζεψε η γυναίκα του Γη αφού του έκοψε τα γεννητικά όργανα ο γιος του ο Κρόνος και προτιμούσαν να ζουν στα δάση μελιάς, της κοινώς αποκαλούμενης φλαμουριάς, γνωστής στην περιοχή και με το όνομα φράξος. «Νύμφας θ᾽, ἃς Μελίας καλέους᾽ ἐπ᾽ ἀπείρονα γαῖαν.» (Ησιόδου Θεογονία 187) Σήμερα ο φράξος συναντάται στο δάσος του Αρκουδίλα. Δεν γνωρίζουμε όμως πως ήταν διαμορφωμένη η πανίδα της περιοχής παλαιότερα. Οι παραπάνω δύο αναφορές μας επιτρέπουν, με σχετική ευκολία, στην συσχέτιση της λέξης μέλκιον με την περιοχή στη οποία αναφερόμαστε. Το Μέλκιον λοιπόν, και με προσθήκη του ασθενούς –ι- μεταξύ των υγρού -λ- και ουρανικού –κ- και φυσιολογική τονική μετάπτωση το Μελίκιον και γενική πληθυντικού των Μελκίων και Μελικίων. Σε πτώση ονομαστική πληθυντικού, Μελίκια, συναντάται το χωριό από πολύ ενωρίς στη διαθήκη της «…της Αντωνίας γυνής του Δημήτρη Βρανά από τα Μελίκια …», το έτος 1527 στα άττη του Τούρκου Σταμάτη, ενώ στην ονομαστική ενικού, όπως δηλαδή και σήμερα σε πράξη του Νάου Αυγουστίνου, (βλέπε Μιδέη, Μπαστάτικα). Στη ίδια πτώση, στον πληθυντικό, συναντάται και κατά την απογραφή των ναών και μοναστηριών Κέρκυρας το 1753. Η σημερινή αρχαιολογική σκαπάνη προσφάτως στην παραπάνω περιοχή έχει εντοπίσει παλαιό οικισμό. Μήπως πρόκειται για κάποιο παλαιό οικισμό των Μελικίων ή τον ίδιο τον οικισμό των Μελικίων, Μελκίων; Ο οικισμός φυσικά δεν πρέπει να καταστράφηκε άλλα σταδιακά να μετατοπίστηκε προς το κοντινό πλωτό Ποτάμι. Χρυσικόπουλος Μιχάλης, Πρακτωρίας Λευχήμου | Τα Μελίκια ήταν παλιός οικισμός της Κέρκυρας και σήμερα συνοικία της Λευκίμμης με την οποία έχει ενωθεί οικιστικά. Βρίσκεται στ' ανατολικά της Λευκίμμης, κοντά στο λιμάνι της. Το 1961 ο οικισμός καταργήθηκε και αποτέλεσε μέρος της Λευκίμμης με την οποία αποτελούσε πλέον ενιαίο πολεοδομικό σύνολο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82 |
Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1992 | Έναρξη: Μια θάλασσα λουλουδιών καλωσορίζει τον κόσμο στη Βαρκελώνη. Η μουσική είναι του Καρλ Σάντος. Οι χορευτές σχηματίζουν στη συνέχεια τη διάσημη λέξη, "¡Hola!" (Γεια σας, στα ισπανικά) ενώ στο τέλος της χορογραφίας δημιουργείται το λογότυπο των Αγώνων. Εθνικός ύμνος: Ο βασιλιάς, Χουάν Κάρλος ο 1ος και η βασίλισσα Σοφία εισέρχονται στο Στάδιο, συνοδευόμενοι από τον καταλανικό ύμνο. Στην συνέχεια γίνεται ανάκρουση και του ισπανικού εθνικού ύμνου. Benvinguts (Καλώς ήρθατε): Η Μονσεράτ Καμπαγιέ και ο Χοσέ Καρρέρας ερμηνεύουν το ¡Sed bienvenidos!. Οι χορευτές, ντυμένοι στα λευκά, αποδίδουν τον καταλανικό χορό, sardana σχηματίζοντας τους ολυμπιακούς κύκλους και μια καρδιά. Χώρα του Πάθους: Είσοδος 360 τυμπανιστών μαζί με 300 μουσικούς από την περιοχή της Καταλονίας. Στο κέντρο του σταδίου σχηματίζουν έναν κύκλο όπου στο κέντρο βρίσκονται χορεύτριες του φλαμένκο. Παράλληλα στην κεντρική σκηνή εμφανίζονται τα πιο γνωστά θέματα ζωγραφικής (Νταλί, Πικάσο) και αρχιτεκτονικής (Γκαουντί) της Ισπανίας, σε κοστούμια του Χοσέ Μαρισκάλ. Ο Χοσέ Καρρέρας ερμηνεύει ένα τραγούδι για μια μυστηριώδη γυναίκα. Δεν είναι άλλη από τη γνωστή χορεύτρια, Κριστίνα Όγιος η οποία θα χορέψει ένα φλαμένκο. Μεσόγειος, ολυμπιακή θάλασσα: Το επόμενο θέμα αναφέρεται στη δημιουργία της Βαρκελώνης. Ο Ηρακλής, ο ήρωας των ηρώων, κερδίζει τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες. Νικητής πια, θέτει τα όρια μεταξύ ουρανού και γης, μεταξύ του καλού και του κακού. Δημιουργεί μια πηγή απ' όπου θα δημιουργηθεί μια ολυμπιακή θάλασσα, η Μεσόγειος, η θάλασσα πολιτισμού. Προστατευμένοι από το πνεύμα του Ηρακλή, οι άνδρες ξεκινούν την κατάκτηση της θάλασσας. Με ένα πλοίο, οπλισμένοι με ευφυΐα, θάρρος και πολιτισμό. Αλλά παραμονεύουν κίνδυνοι. Ο λαβύρινθος των αμφιβολιών, τους αποπροσανατολίσει και τα τέρατα της πείνας, των ασθενειών και του πολέμου επιτίθενται. Η μάχη είναι φοβερή. Οι νικητές των δυνάμεων του κακού, διασχίζουν τη θάλασσα, επαναλαμβάνοντας το κατόρθωμα του Ηρακλή. Γιορτάζουν με χαρά και ιδρύουν μια πόλη. Ο θρύλος λέει πως αυτή η πόλη ήταν η Βαρκελώνη.Η μουσική είναι του Ιάπωνα συνθέτη Ρουίτσι Σακαμότο. Παρέλαση των αθλητών: Η παρέλαση των 172 χωρών, ξεκινά με την Ελλάδα, με σημαιοφόρο τον Λάμπρο Παπακώστα. Τελευταία εισέρχεται η διοργανώτρια Ισπανία εν μέσω επευφημιών, με σημαιοφόρο τον πρίγκηπα Φίλιππο. Ομιλίες: Οι παραδοσιακές ομιλίες, του προέδρου της οργανωτικής επιτροπής, Πασκουάλ Μαραγκάλ και του προέδρου της ΔΟΕ, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ. Ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος ο 1ος, κηρύσσει την έναρξη των 25ων Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης. Ολυμπιακή σημαία: Η ολυμπιακή σημαία εισέρχεται υπό τους ήχους της Ρωμιοσύνης. Παρών, ο Μίκης Θεοδωράκης διευθύνει την ορχήστρα και τραγουδά η μέτζο σοπράνο Αγνή Μπάλτσα. Ο Αλφρέντ Κράους ερμηνεύει τον ολυμπιακό ύμνο. Η 25η Ολυμπιάδα: Αναφορά στις προηγούμενες διοργανώτριες πόλεις των Αγώνων, αρχής γενομένης από την Αθήνα το 1896 μέχρι τη Σεούλ το 1988. Η Βαρκελώνη διοργανώνει την 25η Ολυμπιάδα. Ολυμπιακή φλόγα: Η κορύφωση κάθε τελετής, η είσοδος της ολυμπιακής φλόγας. Τελευταίος λαμπαδηδρόμος, ο μπασκετμπολίστας Έπι. Αυτός με τη σειρά του θα ανάψει το τόξο του Αντόνιο Ρεμπόλο. Με ένα εντυπωσιακό εφέ, η ολυμπιακή φλόγα φτάνει στον βωμό με ένα φλεγόμενο βέλος, ένα ιστορικό highlight των Αγώνων της Βαρκελώνης. Η μουσική είναι του Άντζελο Μπανταλαμέντι. Εκτός του Αφγανιστάν, ήταν η πρώτη φορά από τους Αγώνες του Μονάχου το 1972 που δεν υπήρξε κανένα μποϊκοτάζ και όλες οι χώρες πήραν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Η Νότια Αφρική έγινε δεκτή και πάλι στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 32 χρόνια (είχε να λάβει μέρος από το 1960), λόγω της οριστικής λήξης της πολιτικής του απαρτχάιντ. Η Γερμανία συμμετείχε και πάλι ως μία ομάδα, μετά από πολλά έτη, μετά την επανένωση, που έλαβε χώρα στις 3 Οκτωβρίου του 1990. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που έλαβε χώρα στις 26 Δεκεμβρίου 1991, οι τρείς χώρες της Βαλτικής πήραν μέρος ως ανεξάρτητα κράτη μετά το 1936. Ήταν οι Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία. Οι υπόλοιπες δώδεκα πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες αγωνίστηκαν ως Ενωμένη Ομάδα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, για τελευταία φορά. Με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι δύο νέες χώρες, που δημιουργήθηκαν, το 1991, η Κροατία και η Σλοβενία και η Βοσνία και Ερζεγοβίνη (η οποία έγινε δεκτή με όρους, λόγω του ότι, ήταν ακόμη σε εξέλιξη ο Πόλεμος της Βοσνίας), πήραν μέρος ως ανεξάρτητες χώρες. Εξαιτίας των κυρώσεων, που επεβλήθη από τα Ηνωμένα Έθνη, οι Γιουγκοσλάβοι αθλητές αγωνίστηκαν με την Ολυμπιακή σημαία ως ανεξάρτητοι. Το βωμό στο Ολυμπιακό Στάδιο άναψε ο Παραολυμπιακός τοξοβόλος, Αντόνιο Ρεμπόλο, με ένα φλεγόμενο βέλος. Για πρώτη φορά έγιναν δεκτοί στην καλαθοσφαίριση επαγγελματίες αθλητές του ΝΒΑ, μετά από σχετική αλλαγή της επίσημης αμερικανικής πολιτικής που έλαβε χώρα το 1989 και επετράπη η συμμετοχή παικτών του NBA. Ως αποτέλεσμα, η αποστολή των ΗΠΑ αποτελείτο για πρώτη φορά στα χρονικά από κορυφαίους εν-ενεργεία (τότε) επαγγελματίες αθλητές του ΝΒΑ, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε σε όλες τις προηγούμενες Ολυμπιακές διοργανώσεις, όταν η αμερικανική ομάδα απαρτίζονταν από κολεγιακούς καλαθοσφαιριστές. Έτσι δημιουργήθηκε η αμερικανική Ντριμ Τιμ με τους Μάικλ Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον, Τσαρλς Μπάρκλεϊ και Λάρι Μπερντ. Κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο με μεγάλη ευκολία στον τελικό επί της Κροατίας και διατήρησαν το αήττητο σε ολόκληρη τη διοργάνωση, σκοράροντας μάλιστα πάνω από 100 πόντους σε όλες τις αναμετρήσεις τους. Στην ενόργανη γυμναστική, ο Λευκορώσος Βιτάλι Σέρμπο κέρδισε έξι χρυσά μετάλλια, τα τέσσερα σε μία μέρα. Τα πέντε από τα έξι ήταν σε ατομικά αγωνίσματα ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Έρικ Χέιντεν, στα χρυσά μετάλλια σε μια Ολυμπιάδα. Στις καταδύσεις, η Κινέζα Φου Μίνγκξια κέρδισε το χρυσό από βατήρα 10 μέτρων, σε ηλικία μόλις 13 χρονών. Οι Ρώσοι κολυμβητές, Αλεκσάντρ Ποπόφ και Γεβγένι Σάντοβι, κυριάρχησαν στο ελεύθερο, κερδίζοντας δύο χρυσά έκαστος (ο Σάντοβι κέρδισε και ένα τρίτο στη σκυταλοδρομία). Η Χάικε Ντρέξλερ, κερδίζει το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος με την επίδοση στα 7,14 μ. αφήνοντας δεύτερη την Ινέσα Κράβετς, κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ του τριπλούν από την Ουκρανία και τρίτη την κάτοχο του ολυμπιακού ρεκόρ Τζάκι Τζόινερ-Κέρσι από τις Η.Π.Α. Η Έβελιν Άσφορντ κέρδισε το 4ο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4x100 με χρόνο 42,11 δευτερόλεπτα. Ήταν μία από τις τέσσερις γυναίκες που το πέτυχαν στην ιστορία. Η νεαρή Κριστίνα Εγκέρζεγκι από την Ουγγαρία κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στην κολύμβηση. Το μπέιζμπολ έγινε ολυμπιακό άθλημα, αφού ήδη είχε υπάρξει έξι φορές ως άθλημα επίδειξης. Το χρυσό κέρδισε η Κούβα, το ασημένιο η Κινεζική Ταϊπέι και η Ιαπωνία το χάλκινο. Η αντιπτέριση και το τζούντο γυναικών μπήκαν στο ολυμπιακό πρόγραμμα, ενώ το κανόε/καγιάκ σλάλομ επανήλθε μετά από 20 χρόνια απουσίας. Ο Λίντφορντ Κρίστι κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα, με χρόνο 9,96 στα 32 του χρόνια. Η Χάϊκε Χένκελ τερμάτισε πρώτη στον τελικό του ύψους με την επίδοση στα 2,02 μ. καταποντίζοντας την κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ Στέφκα Κοσταντίνοβα στην τέταρτη θέση. Ο Σεργκέι Μπούμπκα ήταν χρυσός ολυμπιονίκης στη διοργάνωση του 1988. Στη Βαρκελώνη όμως δεν κατάφερε να περάσει ούτε ένα ύψος, αποτυγχάνοντας σε όλες τις προσπάθειες. Για τους Αγώνες της Βαρκελώνης υπήρξαν δύο μουσικά θέματα. Το «Βarcelona» που γράφτηκε 5 χρόνια πριν από τον Φρέντι Μέρκιουρι και που ερμήνευσε σε ντουέτο με τη Μονσερά Καμπαγιέ. Το τραγούδι ήταν προγραμματισμένο να ερμηνευθεί στη τελετή έναρξης, όμως εξαιτίας του θανάτου του Μέρκιουρι στις 24 Νοεμβρίου 1991, το κομμάτι χρησιμοποιήθηκε στο εναρκτήριο βίντεο της Βαρκελώνης λίγα λεπτά πριν τη τελετή. Το δεύτερο μουσικό θέμα ήταν το «Amigos Para Siempre» (Φίλοι για πάντα) του Άντριου Λόυντ Βέμπερ, με ερμηνευτές, τον Χοσέ Καρρέρας και τη Σάρα Μπράιντμαν. Από ελληνικής πλευράς, ύστερα από 12 χρόνια, κατακτήθηκαν 2 μετάλλια και μάλιστα και τα 2 ήταν χρυσά. Αρχικά, από τον νεαρό τότε 20χρονο Πύρρο Δήμα από τη Χειμάρρα της Βορείας Ηπείρου στην άρση βαρών, στο ξεκίνημα του αθλητή για μια εντυπωσιακή σειρά από 3 χρυσά και ένα χάλκινο μετάλλιο σε 4 διαδοχικές Ολυμπιάδες. Ακολούθησε το χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου, ερχόμενη από τον Τριπόταμο του νομού Φλώρινας στα 100 μέτρα εμπόδια με χρόνο 12,64 (πανελλήνιο ρεκόρ που αντέχει ακόμα και σήμερα) σε μια συγκλονιστική κούρσα που σημαδεύτηκε από την πτώση της προπορευόμενης Αμερικανίδας Γκέιλ Ντίβερς στο τελευταίο εμπόδιο, ενώ στην τρίτη θέση της τελικής κατάταξης βρέθηκε η κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ Γιορντάνκα Ντόνκοβα από τη Βουλγαρία. Ήταν το πρώτο χρυσό που κέρδιζε η Ελλάδα σε αγώνισμα του στίβου από τους Ολυμπιακούς του 1912 όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Τσικλητήρας κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο μήκος άνευ φόρας, άθλημα που δεν υπάρχει πλέον στην Ολυμπιάδα. Κώστας Κουκοδήμος, 6η θέση στο άλμα εις μήκος Τόνια Σβάιερ, 7η θέση στην κωπηλασία Ιάκωβος Κισέογλου / Δημήτρης Μπούκης, 8οι στην ιστιοπλοϊα (κατηγορία Star) Χριστίνα Θαλασσινίδου, 6η στο ατομικό της συγχρονισμένης κολύμβησης Βαλέριος Λεωνίδης, 5η θέση στην άρση βαρών (κατηγορία 60κ.) Παύλος Σαλτσίδης, 8η θέση στην άρση βαρών (κατηγορία 110κ.) Παναγιώτης Ποικιλίδης, 8η θέση στην κατηγορία υπερβαρέων της ελληνορωμαϊκής πάλης [*] Η Τσεχοσλοβακία αγωνίστηκε υπό το όνομα «Τσεχική και σλοβακική δημοκρατία». Επίσημη ιστοσελίδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης | Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992, γνωστοί και ως Αγώνες της 25ης Ολυμπιάδας, διοργανώθηκαν το 1992 στη Βαρκελώνη, Καταλονία (Ισπανία). Η Βαρκελώνη, γενέτειρα του πρώην προέδρου της ΔΟΕ Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, επιλέχθηκε ανάμεσα στις Άμστερνταμ, Βελιγράδι, Μπέρμιγχαμ, Μπρισμπέιν και Παρίσι στη Σύνοδο της Λωζάνης τον Οκτώβριο του 1986. Προηγουμένως, η Βαρκελώνη είχε διεκδικήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936, που έγιναν τελικώς στο Βερολίνο. Ήταν, επίσης, η πρώτη Ολυμπιάδα που διοργανώθηκε μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών, η πόλη της Βαρκελώνης υπέστη σημαντικές αλλαγές στον τομέα των υποδομών, οι οποίες επικεντρώθηκαν στην ανακατασκευή και ενίοτε κατασκευή οδών μεταφοράς και εγκαταστάσεων τηλεπικοινωνιών, καθώς και στη μετατροπή ολόκληρων συνοικιών, οι οποίες απέκτησαν έτσι διαφορετικά χαρακτηριστικά. Οι ίδιοι οι αγώνες χαρακτηρίστηκαν από μεσογειακό χαρακτήρα και ζεστή φιλοξενία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_1992 |
Ηράκλεια νόσος | Ο Ρούντολφ Γιόπστ υποστηρίζει όμως ότι συνήθως η επιληψία συνδεόταν με την ιδιοφυΐα, δηλαδή λεγόταν «ηράκλεια νόσος», όχι μόνο γιατί ήταν μία βαριά νόσος (είχε τόση δύναμη όσο και ο Ηρακλής) αλλά επειδή έπασχε και ο Ηρακλής από τη νόσο αυτή. Το ίδιο υποστηρίζεται και από άλλους ερευνητές και συνδέσμους για την επιληψία, ότι ο Ηρακλής έπασχε από είδος επιληψίας, μανία. Ωστόσο αυτή η προσπάθεια σύνδεσης ευφυΐας και επιληψίας ως πολιτική της ταυτότητας, γίνεται εκ των υστέρων και δεν προηγείται όπως στην περίπτωση του Ηρακλή, έτσι που να προϋπήρχε ένας πολιτικά ορθός μύθος. Η σύνδεση αυτή- επιληψία και Ηρακλή- στην περίπτωση της αρχαιότητας δεν ερχόταν να προσδώσει κοινωνικό status στην επιληψία αλλά να δώσει όνομα στη μεγάλη τιμωρία από τους θεούς, να αιτιολογήσει την παράλογη του συμπεριφορά. Αν και ο Ηρακλής ήταν υπαρκτό πρόσωπο, μόνο ο μύθος του σώζεται. Η μανία του εξυπηρετούσε την πλοκή του μύθου, για την αιτιολόγηση μιας παράλογης πράξης, για το ότι ακολούθως έπρεπε να ζητήσει συγχώρεση από τους θεούς, ήταν ο λόγος που έκανε τους άθλους. Επιπρόσθετα διαφαίνεται από τον μύθο η αντίληψη ότι την επιληψία τη δίνουν οι Θεοί (η θεά Ήρα, μέσω της Ίρις και της θεότητας Λύσσας στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ο Ηρακλής σύμφωνα με τον μύθο, φανερώνεται να χτυπάει τους Δελφούς (οχυρό των Ορχομενίων). Η ιστορία του καβγά με τον Απόλλωνα για τον τρίποδα, συμβολίζει την προσπάθεια του Ηρακλή να υποτάξει τους Δελφούς. Ο Κρέοντας φοβήθηκε τη δύναμη που απέκτησε, και του αφαίρεσε την εξουσία. Η τρέλα/τιμωρία του Ηρακλή ίσως εκφράζει τη δύναμη των Δελφών που ασκούσαν στη διαμόρφωση των μύθων και του ηθολογικού τους περιεχομένου, του φόβου για την ιεροσυλία και την τιμωρία. Επίσης φαίνεται η συσχέτιση –όπως και στον Ηράκλειτο και τον Ιωάννη τον Σιναϊτη μεταγενέστερα- της επιληψίας με την υπερηφάνεια. Ίσως να υπάρχει και συσχέτιση με τη διαταραχή της μανίας και το σύμπτωμα της διογκωμένης αυτοεκτίμησης. Σύμφωνα με τον μύθο, η Ήρα του ενέπνευσε αυτή τη μανία για να τον τιμωρήσει για τις υπερβολές του. Ο Ευριπίδης, μαθητής του Αναξαγόρα και φίλος του Σωκράτη, ελέγχοντας τους μύθους, πολλές φορές διδάσκει ότι οι Θεοί δεν κάνουν τίποτα κακό, ότι το θείο είναι αίτιο μόνο του καλού και ότι ο θεός είναι πνεύμα. Η τρέλα του Ηρακλή και ο φόνος της γυναίκας και των παιδιών του, ήταν στοιχεία παραδεδομένα από τον αντίστοιχο μύθο. Ο Ευριπίδης, το 421-415 π.Χ., δίνει άλλη, τραγικότερη εκδοχή στον μύθο του Ηρακλή. Η μανία, από τον φθόνο της Ήρας, έπεται των άθλων. Ο Θησέας με το να πείσει τον Ηρακλή να μην αυτοκτονήσει, προβάλλει ίσως τη λογική εναντίον της πρόληψης των θείων βουλήσεων. Ο Ηρακλής σύμφωνα με την τραγωδία του Ευριπίδη, καταλαμβάνεται από μανία (τρέλα). Η Ίρις προστάζει τη θεότητα Λύσσα, με τη θέληση της Ήρας «μανίας τ’ επ’ άνδρί τώδε και παιδοκτόνους φρένων ταραγμούς και πόδων σκιρτήματα έλαυνε»(στ.835-836). Ο Ευριπίδης χαρακτηρίζεται ζωγράφος των νοσημάτων της ψυχής και της ανθρώπινης αδυναμίας. Η μανία του Ηρακλή περιγράφεται με φρενιασμένα τα μάτια που στριφογυρνούσαν και έσταζαν αίμα. Επίσης έβγαζε αφρούς. Τις παράλογες πράξεις των φόνων της οικογένειάς του σταμάτησε η θεά Αθηνά ρίχνοντάς του στο στήθος ένα βράχο. Τον βύθισε σε ύπνο, πέφτοντας στο χώμα με την πλάτη και κτυπώντας σε μια κολόνα. Η επιληψία στο κείμενο αυτό, ως μανία συνδέεται με την προσωρινή τρέλα και τη λύσσα. Η λύσσα στα αρχαία σήμαινε τη μανία, τη μανιώδη ορμή κυρίως στον πόλεμο και την παραφροσύνη, τρέλα. Λύσσα σήμερα ονομάζουμε την ιογενή αυτή ασθένεια αλλά και μεταφορικά την παράφορη μανία ως συνώνυμο της τρέλας, της ορμητικότητας, της αλλοφροσύνης και της παράφορης οργής. Σύμφωνα με μια εκδοχή, η λύσσα προσδιόριζε αρχικώς μια λυκόμορφη θεότητα που μεταμόρφωνε τον σκύλο σε λύκο. Με τη μανία σήμερα εννοούμε και τη διατάραξη του λογικού, την παραφροσύνη. Μανία σύμφωνα με την ψυχολογία είναι η διαταραχή των ψυχικών λειτουργιών, με συμπτώματα όπως διαταραχή της συναισθηματικής διάθεσης (π.χ. ευερεθιστότητα), παραληρητικές ιδέες και ψευδαισθήσεις, αλλά και διογκωμένη αυτοεκτίμηση. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης καταγράφει τον μύθο του Ηρακλή όπως τον άντλησε από τον Μάτρι τον Θηβαίο. Η Ήρα και εδώ με παρόμοιο τρόπο του στέλνει τη λύσσα (λύτταν), και μέσα στο ψυχικό του άγχος τον έπιασε μανία, μια προσωρινή κατάσταση που έχασε τα λογικά του και σκότωσε τα παιδιά του εν αγνοία του. Το ίδιο μοτίβο, με τη μανία που καταλαμβάνει τον Ηρακλή συναντάμε και στις Τραχίνιες του Σοφοκλή. Ο Αίαντας επίσης καταλαμβάνεται προσωρινά από μανία. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί τη λέξη μαινάς και μαίνομαι, δηλαδή κατέχομαι από μανία και λύσσα, ως την πολεμική μανία. Ο Αίαντας του Σοφοκλή παρουσιάζεται να τρελαίνεται από τη θεά για να μην προκαλέσει πιο μεγάλο κακό και επιτίθεται στα πρόβατα. Στην ιστοσελίδα του γερμανικού μουσείου για την επιληψία, ο Ηρακλής παρουσιάζεται ως ένας από τους διάσημους επιληπτικούς. Υποθέτεται, σύμφωνα με τις περιγραφές του Ευριπίδη, ότι πρόκειται πιθανό για μερικές-σύνθετες κρίσεις από εστιακή επιληψία. Επίσης διαφαίνεται η προκατάληψη που υπήρχε παλαιότερα ότι κατά τη διάρκεια ή μετά από μια κρίση το άτομο μπορούσε να τρελαθεί και να αποτελέσει κίνδυνο για τους άλλους. Ο όρος «ιερά νόσος» απαντάται για πρώτη φορά στον προσωκρατικό Ηράκλειτο τον Εφέσιο (Ε' αιώνας π.Χ.), με διαφορετική όμως σημασία. Χρησιμοποιεί αυτή την έννοια για να παρομοιάσει κάτι ως πολύ κακό. Αναφέρεται ότι "Την έπαρση (αλαζονεία, υπερηφάνεια) έλεγε ιερά νόσο". Είναι τόσο άσχημο να έχεις αλαζονεία όσο να έχεις επιληψία. Μία συσχέτιση που υπάρχει και στην Κλίμαξ, του Ιωάννη του Σιναϊτου το 525/600 μ. Χ., υπερηφάνεια εστί […]επιληψίας υπόθεσις. Παρά τη συνύπαρξη και του όρου επιληψία κατά τον 5ο αι. π.Χ., ο όρος ιερά νόσος συναντάται πιο συχνά. Οι ιπποκρατικοί γιατροί, παρά την ορθολογιστική στάση τους ως προς την επιληψία, ούτε αυτοί κατείχαν έναν όρο τεχνικού περιεχομένου, αλλά χρησιμοποιούσαν και αυτοί τον όρο ιερά νόσος. Ωστόσο ο Jacques Jouanna επισημαίνει πως στη πλειονότητα των αποσπασμάτων της Ιπποκράτειας συλλογής, ο όρος παρουσιάζεται με μια ελαφρυντική παραλλαγή, ως νόσος την οποία αποκαλούν ιερά. Έτσι οι γιατροί αποστασιοποιούνται από την παραδοσιακή ονομασία και την έννοια πίσω από αυτήν. Δίδεται στην επιληψία η ονομασία "Μεγάλη ή ιερή νούσος" και από το χαρακτηρισμό αυτό προέρχεται ο όρος "grand mal" που δόθηκε πολύ αργότερα από τους Γάλλους. Ο Πλούταρχος το 50-120 μ.Χ.(περίπου) γράφοντας για τη Σπάρτη, αναφέρετε σε επιληπτικά παιδία χρησιμοποιώντας τον όρο επιληψία (τα επιληπτικά ) αντί ιερά νόσος. Επιλαμβάνω είχε τη σημασία του επιτίθεμαι, όπως η ασθένεια η οποία επιτίθεται ξαφνικά στον οργανισμό. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους η επιληψία δεν αναφερόταν πλέον ως ιερά νόσος. Ο όρος αυτός αποδιδόταν πλέον κατ’ ευφημισμό στη λέπρα. Ο Αρεταίος ο Καππαδόκης (Α' αιώνας μ. Χ.) χρησιμοποιεί πλέον τον όρο επιληψία. Ο Αρεταίος περιγράφει τους ασθενείς, με το τέλος μιας μεγάλης επιληψίας, άκεφους και κατηφείς από την ταλαιπωρία και την ντροπή από τη συμφορά τους. Ο Αέτιος ο Αμιδηνός (ΣΤ' αιώνας μ. Χ.) αναφέρεται στην επιληψία και χρησιμοποιεί το ρήμα "επιληπτεύομαι". Επίσης διαχωρίζει την παιδική επιληψία από του ενηλίκου που ονομάζει σκοτωματική, όπως ο Αρεταίος ο Καππαδόκης. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ερμηνεία του Θεοφάνη Νόννου (Ι' αιώνας μ.Χ.) στο βιβλίο του "Επιληψία Παίδων", για τον όρο ιερά νόσος. Θεωρεί πως έχει ονομαστεί η νόσος, επιληψία, γιατί κυριεύει και κυριαρχεί στις αισθήσεις (δηλαδή στη συνείδηση του αρρώστου). Το ίδιο, προσθέτει, έχει ονομαστεί και ιερά νόσος γιατί ο εγκέφαλος είναι ιερός και πολύτιμος. Μια ερμηνεία μέσα από τη συγχρονική του αντίληψη, ότι η επιληψία έχει ως αιτία τον εγκέφαλο, κάτι που δεν ίσχυε πριν τον 6ο αι. π.χ. όπου και χρησιμοποιούταν ο όρος. Ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Καμβύσης, και ο Ηρακλής ήταν επιληπτικοί https://web.archive.org/web/20130405070843/http://www.xronos.gr/detail.php?ID=37666 , ό.π. Μουσείο επιληψίας, Heracles (Hercules), Greek Hero, http://www.epilepsiemuseum.de/english/prominente.html#text1, και στο North central London Epilepsy Network for children and young people, http://www.ich.ucl.ac.uk/nclchildrensepilepsy/news.html ανάκτηση 10 Απριλίου Οι Palladios. Commentarii in Hippocratis librum sextum demorbis popularis – Book 2, Chapter 165, Section 18. In:Durmont DS, Smith RM (eds). Thesaurus Linguae Greacae[CD-ROM]. CD ROM Musaios, producers. Version 10d-32.Musaios, California, 1992. και Kakridis I. Greek Mythology, 2nd edn. Ekdotiki of Athens,Athens, 1986; 27.στο RAMOUTSAKI, I. A, DIMITRIOU H. AND KALMANTI M., Management of childhood diseases in the Byzantine period: VII – Epilepsy, Pediatrics International (2002) 44, 551–552 copyright 2002 EBSCO Publishing. Ροδάκης Π., «Ηρακλής», Υδρία, τόμος 26, Εταιρεία ελληνικών εκδόσεων, Αθήνα, 1983, σ.414 Βλ.κεφ.2, Ο σημαίνον όρος στην ελληνική γλώσσα και η οντολογία της επιληψίας. Διοδ. Σικ. Δ΄,11. Απολλόδ.Β΄,4,12,Πινδ.Ι. Δ΄,114, στο Ροδάκης Π., «Ηρακλής», Υδρία, τόμος 26, Εταιρεία ελληνικών εκδόσεων, Αθήνα, 1983, σ.414 Αδάμης Π., «Ευριπίδης, Γ΄ τα έργα του», Υδρία, τόμος 25 Εταιρεία ελληνικών εκδόσεων, Αθήνα, 1983, σ.118 Ευριπίδης, Ηρακλής μαινόμενος, Κάκτος, Αθήνα, 1993 Σταματάκου Ι., «ΛΥ΄ΣΣΑ» και «μανία», Λεξικόν Της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης, Βιβλιοπρομηθευτική, Αθήνα,2002, σσ.587,597 Μπαμπινιώτης Γ., «λύσσα», Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Κέντρο Λεξικολογίας, Αθήνα, 1998, σ.1033 Μπαμπινιώτης Γ., «μανία», Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Κέντρο Λεξικολογίας, Αθήνα, 1998, σ.1049 Μερικοί ασθενείς παρουσιάζονται απλώς με διογκωμένη και υπερβολική αυτοπεποίθηση και έλλειψη αυτοκριτικής. "Άλλοι όμως αναπτύσσουν αίσθηση υπερεκτίμησης και υπεραξίας του εαυτού τους μέχρι το σημείο της εμφάνισης σαφώς εξωπραγματικών παραληρητικών ιδεών μεγαλείου. Έτσι, μανιακοί ασθενείς, μπορεί να φθάσουν να πιστεύουν ότι έχουν ειδική σχέση με τον θεό, ότι έχουν ένα καταπληκτικό σχέδιο με το οποίο θα σώσουν τον κόσμο από την καταστροφή ή ότι έχουν μοναδικά ταλέντα ή ικανότητες (σε τομείς που δεν έχουν καν ειδικές γνώσεις). psychologia.gr, Διαταραχές της διάθεσης, http://www.psychologia.gr/disorders/mood%20disorders.htm Αρχειοθετήθηκε 2007-11-04 στο Wayback Machine., ανάκτηση 26 Απριλίου Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Τέταρτη, Κάκτος, Αθήνα, 1997 Μουσείο επιληψίας, Heracles (Hercules), Greek Hero, http://www.epilepsiemuseum.de/english/prominente.html#text1 , ανάκτηση 10 Απριλίου "Την οίησιν ιεράν νόσον έλεγε" Διογένους Λαερτίου: Φιλόσοφος Ιστορία ή Περί Βίων, Δογμάτων, και Αποφθεγμάτων των εν Φιλοσοφία Ευδοκιμησάντων, Βιβλία Δέκα ΙΧ, 7.στο Στίγκα Α., Ανδρέου Ν., Λουκοπούλου Σ., κ.α. Η επιληψία στα παιδιά κατά την αρχαιότητα ό. π. Ιωάννη του Σιναϊτου, Κλίμαξ, εκδοση 9, Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωροπός Αττικής,2002, Περι της ακέφαλου Υπερηφανίας ΚΒ΄1. Ο Ιωάννης ο Σιναϊτης είχε σοφίας εγκυκλίου και παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως, εξ ου και η προσωνυμία Σχολαστικός. Ωστόσο ο Αρχιμ. Ιγνάτιος, στην εισαγωγή(σελ.8)αναφέρει πως, αραιά και σπάνια παραπέμπει η Κλίμαξ στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και προσθέτει : Θα ήταν όμως εξεζητημένο, στηριζόμενοι εις ελάχιστες παραπομπές να ομιλούμε για σοβαρά επίδραση από την αρχαία φιλοσοφία. ECONOMOU, N.T. AND LASCARATOS, J., ‘The Byzantine Physicians on Epilepsy’, Journal of the History of the Neurosciences, 14:346–352, 2005 Copyright © Taylor & Francis Inc.ISSN: 0964-704X print / 1744-5213 online DOI: 10.1080/096470490889385EPILEPSY Jacques Jouanna, Ιπποκράτης, (σ. 236) μτφρ. Δ. Τσιλιβερίδης, Ινστιτούτο του βιβλίου-Α. Καρδαμίτσα, Αθήνα, 1998 Στίγκα Α., Ανδρέου Ν., Λουκοπούλου Σ., κ.α. Η επιληψία στα παιδιά κατά την αρχαιότητα ό. π. "Εν Σπάρτη, ουδέ ύδατι τα βρέφη, αλλ' οίνω περιέλουον αι γυναίκες, βάσανόν τινα ποιούμεναι της κράσεως αυτών. Λέγεται γαρ εξίστασθι τα επιληπτικά και νοσώδη προς τον άκρατον αποσφακελιζόντα, τα δ' υγιεινά μάλλον στομούσθαι και κρατύνεσθαι την έξιν". Πλουτάρχου: Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος 16. στο Στίγκα Α., Ανδρέου Ν., Λουκοπούλου Σ., κ.α. Η επιληψία στα παιδιά κατά την αρχαιότητα ό. π. και Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι Τόμος 5: Περικλής- Φάβιος Μάξιμος, Κάκτος, 1993, σ.13 | Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Ηράκλεια νόσο ή απλά Ηράκλεια (όταν μιλούσαν για παθολογία) την επιληψία. Η ονομασία αυτή είχε δοθεί από τη μεγάλη δύναμη της φοβερής αυτής νόσου την οποία άλλωστε αποκαλούσαν κατ΄ ευφημισμό ιερά νόσο (όπως οι σύγχρονοι Έλληνες αποκαλούν επίσης κατ' ευφημισμό την ευλογιά) και όχι βέβαια ότι απ΄ αυτή μπορεί να έπασχε ο Ηρακλής. Κατά επιφανή μαρτυρία του Γαληνού: "ουχ ως επιλήπτου του Ηρακλέους όντος αλλ΄ ...ενδεικτικό μεγέθους όνομα" (Γαληνού Άπαντα τομ.17). Σημειώνεται ότι με απόδοση του όρου στο ουδέτερο τύπο, οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν "Ηράκλειο πάθος" την ελεφαντίαση ή και "ελέφας" από τη βαρύτητα της ασθένειας αυτής. (Σημείωση καθηγητή Κούζη). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%BF%CF%82 |
Τσαρλς Σάβαριν | Ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση και διπλωματική δραστηριότητα. Στην κυβέρνηση του Ρούσβελτ Σκέριτ ήταν υπουργός Εθνικής Ασφαλείας,αρμόδιος για τη Μετανάστευση, την Εργασία και τις Δημόσιες Υπηρεσίες.. Εξελέγη από το Κοινοβούλιο με 19 ψήφους, στις 30 Σεπτεμβρίου 2013. Διαδέχτηκε τον Ίλιουντ Ουίλιαμς, ο οποίος είχε αναλάβει πρόεδρος το 2012 για να ολοκληρώσει τη θητεία του ασθενούντος Νίκολας Λίβερπουλ. Η αντιπολίτευση δεν έλαβαν μέρος στην ψηφοφορία και ζήτησαν από το Σάβαριν να αποσύρει την υποψηφιότητά του.Ανέλαβε επίσημα καθήκοντα στις 2 Οκτωβρίου 2013. | Ο Τσαρλς Άντζελο Σάβαριν (αγγλικά: Charles Angelo Savarin, γενν. το 1943) είναι πολιτικός από τη Δομινίκα, πρόεδρος της χώρας από τις 2 Οκτωβρίου 2013. Μέλος του Εργατικού Κόμματος της Δομινίκας, έχει υπηρετήσει ως μη εκλεγμένος βουλευτής και επί μισό αιώνα ως υπάλληλος στο Δημόσιο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%82_%CE%A3%CE%AC%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD |
Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα | Το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα αναπτύχθηκε από τη συγχώνευση δύο ξεχωριστών πολιτικών κομμάτων: της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης της Σλοβενίας και της Σλοβενικής Δημοκρατικής Ένωσης, κομμάτων μελών της Δημοκρατικής Αντιπολίτευση της Σλοβενίας που νίκησε τα κόμματα που προέρχονται από το Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβενίας στις πρώτες δημοκρατικές σλοβενικές εκλογές το 1990, και πραγματοποίησε τον εκδημοκρατισμό της Σλοβενίας και την απόσχισή της από τη Γιουγκοσλαβία. Η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση της Σλοβενίας είχε προκύψει από ένα ανεξάρτητο, αντικομμουνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ο πρώτος της πρόεδρος ήταν ο ηγέτης των συνδικάτων Φράνς Τόμσιτς, ο οποίος το Δεκέμβριο του 1987 οργάνωσε μια απεργία ορόσημο των εργαζομένων που οδήγησε στην ίδρυση ενός ανεξάρτητου συνδικάτου, του Neodvisnost, ακολουθώντας το παράδειγμα του κινήματος Αλληλεγγύης στην Πολωνία, και το 1989, το κόμμα (το οποίο ήταν το πρώτο κόμμα της αντιπολίτευσης στον πρώην κομμουνιστικό κόσμο). Ο Τόμσιτς αντικαταστάθηκε ως ηγέτης από τον Γιόζε Πούτςνικ αργότερα το ίδιο έτος, ενώ η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση μετονομάστηκε σε Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Σλοβενίας. Ο Πούτσνικ ήταν πρώην αντιφρονών που είχε αναγκαστεί να μεταναστεύσει στη Γερμανία ως πολιτικός εξόριστος τη δεκαετία του 1960. Υπό την ηγεσία του Πούτσνικ, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα εξελίχθηκε σταδιακά σε ένα μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το οποίο συνδύαζε την έκκληση για μια κοινωνική οικονομία της αγοράς με την υποστήριξη ενός κράτους πρόνοιας βασισμένο σε ένα γερμανικό, αυστριακό και σκανδιναβικό κοινωνικό μοντέλο. Η Σλοβενική Δημοκρατική Ένωση ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1989 ως αντιπολίτευση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβενίας, δίνοντας έμφαση στην εγκαθίδρυση του κράτους δικαίου και στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών πολιτικών ελευθεριών, του σεβασμού των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης. Λειτουργούσε ως ένας ευρύς αλλά κάπως κατακερματισμένος συνασπισμός πολλών ομάδων με διαφορετικές φιλελεύθερες, σοσιαλφιλελεύθερες και αστικές εθνικιστικές ατζέντες. Το 1991, μετά από μια σύγκρουση μεταξύ της ηγεσίας και των μελών του κόμματος, η Σλοβενική Δημοκρατική Ένωση χωρίστηκε σε δύο κόμματα -η σοσιαλφιλελεύθερη πτέρυγα ίδρυσε το Δημοκρατικό Κόμμα, ενώ η συντηρητική πτέρυγα ίδρυσε το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα. Μέλη που δεν προσχώρησαν σε ένα από αυτά τα δύο κόμματα προσχώρησαν στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Πούτσνικ. Αν και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα υπέστη σαφή ήττα στις εκλογές του 1992, μόλις εισήλθε στο Κοινοβούλιο, σχημάτισε συνασπισμό με τη Φιλελεύθερη Δημοκρατία Σλοβενίας και εισήλθε στο υπουργικό συμβούλιο του Γιάνεζ Ντρνόβσεκ.Ο Γιάνεζ Γιάνσα έγινε αρχηγός του κόμματος το 1993 μετά την παραίτηση του Jože Pučnik λόγω προβλημάτων υγείας. Το 1995, το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα προσχώρησε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.Ο Γιάνσα υπηρετούσε ως υπουργός Άμυνας από το 1990 έως το 1994, όταν αποπέμφθηκε από τη θέση λόγω της εμπλοκής του στην υπόθεση Depala Vas (η οποία επικεντρώθηκε γύρω από ένα περιστατικό στο οποίο στρατιωτικό προσωπικό συνέλαβε και κακομεταχειρίστηκε έναν πολιτικό, εκτός υπηρεσίας, μυστικό συνεργάτη της αστυνομίας που ήταν προσπαθώντας να αποκτήσει απόρρητα έγγραφα σχετικά με το Υπουργείο Άμυνας). Το κόμμα αποχώρησε στη συνέχεια από την κυβέρνηση Ντρνόβσεκ.Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα παρέμεινε στην αντιπολίτευση για τα επόμενα 10 χρόνια, εκτός από μια σύντομη περίοδο το 2000, όταν εισήλθε σε μια βραχύβια κεντροδεξιά κυβέρνηση με επικεφαλής τον Αντρέι Μπάγιουκ.Μετά το έτος 2000, το κόμμα υπέβαλε αίτηση για ένταξη στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, υιοθετώντας μια φιλελεύθερη οικονομική πολιτική και αργότερα μέτρα λιτότητας κατά την οικονομική κρίση στα τέλη του 2000, διατηρώντας παράλληλα μια ατλαντική εξωτερική πολιτική. Η στροφή προς τα δεξιά κορυφώθηκε με την αλλαγή του ονόματος το 2003 από Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα σε Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα. Το κόμμα περιγράφηκε ως φιλελεύθερο-συντηρητικό ή συντηρητικό-φιλελεύθερο.Ο ριζοσπαστικός λαϊκισμός, οι εθνικιστικές και ξενοφοβικές επιθέσεις του κόμματος παρατηρήθηκαν επίσης από πολιτικούς αναλυτές. Επιπλέον, η τοπική Σλοβενική Καθολική Εκκλησία την υποστήριξε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κόμμα της Σλοβενίας. Αν και δεν είναι κατ' όνομα χριστιανικό κόμμα, η τοπική εκκλησία έχει σταθεί πλήρως και άνευ όρων πίσω από αυτό. Στις 3 Οκτωβρίου 2004, το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του 2004 με 29,1% των λαϊκών ψήφων και 29 από τις 88 έδρες. Στη συνέχεια, το κόμμα σχημάτισε κυβέρνηση με τη Νέα Σλοβενία, το Σλοβενικό Λαϊκό Κόμμα και το Δημοκρατικό Κόμμα Συνταξιούχων Σλοβενίας.Στις βουλευτικές εκλογές του 2008 έχασε οριακά από τους Σοσιαλδημοκράτες, μέχρι τότε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έχασε επίσης μία έδρα στο σλοβενικό κοινοβούλιο, πέφτοντας στις 28.Με την εκλογή του σοσιαλδημοκράτη ηγέτη Μπόρουτ Πάχορ ως πρωθυπουργού της Σλοβενίας, το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα έμεινε στην αντιπολίτευσηΣτις ευρωπαϊκές εκλογές του 2009, το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα ήταν το πιο δημοφιλές κόμμα στη Σλοβενία με 26,9% των ψήφων.Στις πρόωρες εκλογές του 2011 που διεξήχθησαν μετά την κατάρρευση του κεντροαριστερού κυβερνητικού συνασπισμού, το κόμμα έλαβε τη δεύτερη θέση, κερδίζοντας το 26,19% των ψήφων και 26 έδρες στην Εθνοσυνέλευση. Το νεοσύστατο κεντροαριστερό κόμμα, Θετική Σλοβενία κέρδισε τις εκλογές. Ωστόσο, το κόμμα πέτυχε να σχηματίσει μια τετρακομματική κυβέρνηση, η οποία περιελάμβανε τη Λίστα Πολιτών, τη Νέα Σλοβενία, το Σλοβενικό Λαϊκό Κόμμα και το Δημοκρατικό Κόμμα Συνταξιούχων Σλοβενίας. Στα τέλη του 2012, άρχισαν να πραγματοποιούνται διαδηλώσεις στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σλοβενίας, το Μάριμπορ, ενάντια στον δήμαρχο Franc Kangler, ο οποίος ήταν υπό έρευνα λόγω καταγγελιών για διαφθορά. Οι διαδηλώσεις σύντομα πήραν δυναμική και εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα, καθιστώντας τις μεγαλύτερες στην ιστορία της. Τα κύρια παράπονα των διαδηλωτών ήταν τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επέβαλε η κυβέρνηση, οι επικείμενες εκποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων και οι ισχυρισμοί για εκτεταμένη διαφθορά μεταξύ της άρχουσας ελίτ. Στις αρχές του 2013, η αστάθεια και η δημόσια δυσαρέσκεια επιδεινώθηκαν όταν η Επιτροπή για την Πρόληψη της Διαφθοράς αποκάλυψε ότι τόσο ο πρωθυπουργός Γιάνεζ Γιάνσα όσο και ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης, Ζόραν Γιάνκοβιτς, παραβίασαν τους νόμους κατά της διαφθοράς. Ο Γιάνσα αντιμετώπισε επίσης κατηγορίες για δωροδοκία ακόμη και πριν ανέλθει στην πρωθυπουργία το 2012. Εν μέσω της αυξανόμενης πίεσης από τις συνεχιζόμενες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, οι εταίροι του συνασπισμού άρχισαν να αποχωρούν από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση κατέρρευσε τελικά μετά από ψηφοφορία δυσπιστίας και μια υποψήφια με συναίνεση της Θετικής Σλοβενίας, η Αλένκα Μπράτουσεκ, διορίστηκε πρωθυπουργός και σχημάτισε κυβέρνηση.Τον Ιούνιο του 2013, ο Γιάνσα καταδικάστηκε για δωροδοκία, αλλά άσκησε έφεση κατά της ετυμηγορίας. Τον Απρίλιο του 2014, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε την ποινή φυλάκισης δύο ετών που του επιβλήθηκε ως αποτέλεσμα της καταδίκης για δωροδοκία. Παρά τη φυλάκισή του, ο Γιάνσα ήταν υποψήφιος βουλευτής. Στις ευρωεκλογές του 2014, το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα κατέλαβε την πρώτη θέση, συγκεντρώνοντας 24,78% των ψήφων, και εξέλεξε τρεις ευρωβουλευτές.Το κόμμα έλαβε το 20,69% των ψήφων στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του 2014 και έλαβε 21 έδρες στο κοινοβούλιο. Το κόμμα παρέμεινε στην αντιπολίτευση. Ο Γιάνεζ Γιάνσα επανεξελέγη βουλευτής παρά τη φυλάκισή του. Το Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσισε να μην αφαιρέσει από τον Γιάνσα την θητεία του βουλευτή και ο Janša έλαβε άδεια κατά την άσκηση των πολιτικών του καθηκόντων. Ωστόσο, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους η υπόθεση για την οποία βρισκόταν στη φυλακή, παραγράφηκε.Με μια εκστρατεία βασισμένη σε μεγάλο βαθμό στην αντιμεταναστευτική λαϊκιστική ρητορική, το κόμμα ήταν στην κορυφή των δημοσκοπήσεων της κοινής γνώμης ενόψει των κοινοβουλευτικών εκλογών του 2018. Το κόμμα αναδείχθηκε και πάλι νικητής στις βουλευτικές εκλογές του 2018, συγκεντρώνοντας το 24,92% των ψήφων και κερδίζοντας 25 έδρες. Ωστόσο, το κόμμα δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει την απαραίτητη υποστήριξη για έναν κυβερνητικό συνασπισμό, καθώς τα περισσότερα κοινοβουλευτικά κόμματα (Λίστα του Μάριαν Σάρετς, Σοσιαλδημοκράτες, Κόμμα Σύγχρονου Κέντρου, Αριστερά, Κόμμα της Αλένκα Μπράτουσεκ και Δημοκρατικό Κόμμα Συνταξιούχων Σλοβενίας) είχαν δηλώσει ότι δεν θα συμμετείχαν σε συνασπισμό με το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα. Ο Γιάνσα δήλωσε ότι θα ήταν πρόθυμος να παραιτηθεί από τη θέση του ως διορισμένος πρωθυπουργός σε κάποιον άλλο βουλευτή του κόμματος, προκειμένου να επιτρέψει στο κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού. Παρά την παραχώρηση, τη θέση του πρωθυπουργού κατέλαβε τελικά ο αρχηγός του δεύτερου μεγαλύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος, Μάριαν Σάρετς, ο οποίος πέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας της κεντροαριστεράς.Στις αρχές του 2020, η παραίτηση του υπουργού Οικονομικών λόγω ενδοκυβερνητικών διαφωνιών σχετικά με τη σύνταξη ενός νομοσχεδίου μεταρρύθμισης της ασφάλισης υγείας προκάλεσε την παραίτηση του πρωθυπουργού Σάρετς, ο οποίος ζήτησε πρόωρες εκλογές. Το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα κατάφερε ωστόσο να εξασφαλίσει υποστήριξη για το σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης σχηματίζοντας συνασπισμό με τη Νέα Σλοβενία, το Δημοκρατικό Κόμμα Συνταξιούχων Σλοβενίας και το Κόμμα Σύγχρονου Κέντρου.Ο Γιάνσα επιβεβαιώθηκε ως Πρωθυπουργός στις 13 Μαρτίου 2020. | Το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα (σλοβενικά: Slovenska demokratska stranka, SDS), πρώην Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Σλοβενίας (σλοβενικά: Socialdemokratska stranka Slovenije, SDSS), είναι συντηρητικό πολιτικό κόμμα στη Σλοβενία. Έχει περιγραφεί ως εθνικιστικό και δεξιό λαϊκιστικό, που συνδυάζει τόσο τον εθνικό όσο και τον κοινωνικό συντηρητισμό. Επικεφαλής του κόμματος είναι ο Γιάνεζ Γιάνσα. Το Σλοβενικό Δημοκρατικό Κόμμα είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, της Κεντρώας Δημοκρατικής Διεθνούς και της Διεθνούς Δημοκρατικής Ένωσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1 |
Άγιος Μαρτίνος (νήσος) | Ο Άγιος Μαρτίνος περιλαμβάνει μια έκταση 95 χλμ2, από την οποία τα 53 χλμ2 βρίσκονται υπό την κυριαρχία της Γαλλίας και τα 42 χλμ2 υπό την κυριαρχία του Βασιλείου των Κάτω Χωρών. Πρόκειται για το μοναδικό χερσαίο σύνορο που μοιράζονται η Γαλλία και το Βασίλειο των Κάτω Χωρών, καθώς οι δύο χώρες δεν συνορεύουν στην Ευρώπη. Οι κύριες πόλεις είναι το Φίλιπσμπουργκ (στην ολλανδική πλευρά) και το Μαριγκό (στην γαλλική πλευρά). Η ολλανδική πλευρά διαθέτει μεγαλύτερο πληθυσμό από την γαλλική, παρότι η έκτασή της είναι μικρότερη. Ο μεγαλύτερος οικισμός στο νησί είναι το Λόουερ Πρινς Κουόρτερ, που βρίσκεται στην ολλανδική πλευρά.Το υψηλότερο όρος είναι η Κορυφή Παράδεισος στα 424 μέτρα, που βρίσκεται στο κέντρο μιας σειράς λόφων της γαλλικής πλευράς. Και οι δύο πλευρές είναι σχετικά ορεινές με μεγάλες βουνοκορφές. Οι οικισμοί είναι κατασκευασμένοι στις κοιλάδες και στα παράλια σημεία του νησιού. Στο νησί δεν υπάρχουν ποτάμια, αλλά υπάρχουν διάφορες ρεματιές. Ένα δίκτυο πεζοπορικών διαδρομών δίνει πρόσβαση στο δάσος που καλύπτει κορυφογραμμές και πλαγιές.Το νησί βρίσκεται νότια της Ανγκουίλα και χωρίζεται από αυτό το βρετανικό υπερπόντιο έδαφος από το Στενό της Ανγκουίλα. Ο Άγιος Μαρτίνος βρίσκεται βορειοδυτικά του Αγίου Βαρθολομαίου και χωρίζεται από αυτή τη γαλλική υπερπόντια κτήση από το Στενό του Αγίου Βαρθολομαίου. | Ο Άγιος Μαρτίνος (γαλλικά: Saint-Martin, ολλανδικά: Sint Maarten) είναι νησί στη βορειοανατολική Καραϊβική, περίπου 300 χμ (190 mi) ανατολικά του Πουέρτο Ρίκο. Το 87 τετραγωνικών χιλιομέτρων (34 τετραγωνικά μίλια) νησί χωρίζεται περίπου 61-39 μεταξύ της Γαλλίας (53 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 20 τετραγωνικά μίλια) και του Βασιλείου των Κάτω Χωρών (34 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 13 τετραγωνικά μίλια) με τα δύο μέρη να είναι περίπου ίσα σε πληθυσμό. Είναι το μικρότερο νησί το οποίο χωρίζεται μεταξύ δύο χωρών. Η διαίρεση της νήσου προέκυψε το 1648. Το νότιο τμήμα περιλαμβάνει τη Χώρα του Αγίου Μαρτίνου (Land Sint Maarten) και αποτελεί μία από τις τέσσερεις συστατικές χώρες που αποτελούν το Βασίλειο των Κάτω Χωρών. Το βόρειο τμήμα περιλαμβάνει την Κοινότητα του Αγίου-Μαρτίνου (Collectivité de Saint-Martin) μια υπερπόντια κοινότητα της Γαλλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_(%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%82) |
Ιωάννης Θεόδωρος της Βαυαρίας | Ήταν ο τέταρτος επιζήσας γιος του Μαξιμιλιανού Β΄ Εμμανουήλ εκλέκτορα της Βαυαρίας και της Θηρεσίας-Κουνεγούντας Σομπιέσκι, κόρης του Ιωάννη Γ΄ της Πολωνίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Ίνγκολστατ στη Βαυαρίας και στο Πανεπιστήμιο της Σιένα. Εκλέχθηκε επίσκοπος του Ρέγκενσμπουργκ από το Σύλλογο του καθεδρικού το 1719, 15 ετών. Η παπική επιβεβαίωση ήλθε δύο έτη μετά. Επίσης εκλέχθηκε βοηθός-επίσκοπος του Φράιζινγκ από το Σύλλογο του καθεδρικού το 1723 και τρία έτη έλαβε την παπική έγκριση, με την άδεια να κρατήσει και την προηγούμενη θέση του. Χειροτονήθηκε υποδιάκονος το 1724 και ιερέας το 1730. Το 1730 έλαβε παπική άδεια να χειροτονηθεί επίσκοπος πριν την επιτρεπόμενη ηλικία (ήταν μόνο 27 ετών). Η τελετή έγινε στο καθεδρικό του Μύνστερ από τον τριτότοκο αδελφό του Κλήμη-Αύγουστο αρχιεπίσκοπο της Κολωνίας και δύο επισκόπους. Το 1743 έγινε καρδινάλιος-ιερέας από τον πάπα Βενέδικτο ΙΔ΄, αλλά το όνομά του κρατήθηκε in pectore (στο στήθος, στην καρδιά) και δεν ανακοινώθηκε πριν το 1746, οπότε έλαβε τη θέση του καρδιναλίου στο Σαν Λορέντσο ιν Πανίσπερνα της Ρώμης. Το 1744 εκλέχθηκε πρίγκιπας-επίσκοπος της Λιέγης από τον σύλλογο του καθεδρικού και ο πάπας το ενέκρινε 20 ημέρες μετά, με την άδεια να κρατήσει και τις προηγούμενες επισκοπές. Δεν συμμετείχε στο Σύλλογο των καρδιναλίων (Conclave) του 1758. Ήταν ο τελευταίος επίσκοπος της Λιέγης από τον Οίκο των Βίττελσμπαχ. Το 1761 απεβίωσε ο αδελφός του και διεκδίκησε την αρχιεπισκοπή της Κολωνίας, αλλά ο πάπας Κλήμης Η΄ απέρριψε το αίτημα, διότι είχε μερικές αμφιβολίες για την ηθική του συμπεριφορά. Ήταν γνωστός ως σπουδαίος κυνηγός, προστάτης της μουσικής -έπεζε βιολοντσέλο- και του θεάτρου. Διατηρούσε μία εξαίρετη Αυλή στη Λιέγη. Λέγεται ότι είχε σχέσεις με διάφορες γυναίκες· ήταν αγαπητός στην επισκοπή. Υπέφερε από άσθμα και φυματίωση και ο ιατρός του ισχυριζόταν ότι προέρχονται από ατμούς άνθρακα. Πήγαινε στη Γερμανία τακτικά διακοπές για να βελτιωθεί η υγεία του, όμως αυτή δεν έφτιαξε. Απεβίωσε το 1763 στη Λιέγη (τώρα στο Βέλγιο) και τάφηκε στον καθεδρικό του Αγ. Λάμπερτ της Λιέγης, ενώ η καρδιά του τοποθετήθηκε στο παρεκκλήσιο της Χάριτος στο ναό της Παναγίας του Άλτεττινγκ. A. De Bryun, Anciennes houillères de la région liégeoises, Dricot, Liège, 1988. (ISBN 2-87095-056-X) | Ο Ιωάννης-Θεόδωρος, γερμ. Johann-Theodor (3 Σεπτεμβρίου 1703 - 27 Ιανουαρίου 1763) από τον Οίκο του Βίττελσμπαχ ήταν καρδινάλιος, πρίγκιπας-επίσκοπος του Ρέγκενσμπουργκ, του Φράιζινγκ και της Λιέγης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Η Ισπανική τραγωδία | Πριν αρχίσει το έργο, ο αντιβασιλέας της Πορτογαλίας επαναστάτησε ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Έγινε μια μάχη στην οποία οι Πορτογάλοι ηττήθηκαν και ο αρχηγός τους, ο γιος του αντιβασιλέα, ο Μπαλτάζαρ, πριν αιχμαλωτιστεί από τους Ισπανούς σκότωσε τον Ισπανό αξιωματικό δον Αντρέα. Το φάντασμα του Αντρέα και το προσωποποιημένο πνεύμα της Εκδίκησης είναι παρόντες στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια του έργου και λειτουργούν ως χορωδία. Στο τέλος κάθε πράξης, ο δον Αντρέας θρηνεί για τις αδικίες που υπέστη και η Εκδίκηση τον καθησυχάζει ότι θα εκδικηθούν όσους τον έβλαψαν. Το φάντασμα του Αντρέα και η Εκδίκηση ανοίγουν το έργο στην Πράξη 1 και το κλείνουν στην Πράξη 5 με περιγραφές του Κάτω κόσμου της αρχαιότητας. Υπάρχει επίσης μια δευτερεύουσα πλοκή που αφορά την έχθρα δύο Πορτογάλων ευγενών, καθένας από τους οποίους προσπαθεί να πείσει τον αντιβασιλέα ότι ο άλλος έχει δολοφονήσει τον αγνοούμενο Μπαλτάζαρ.Στην Ισπανία, ο ανιψιός του Ισπανού βασιλιά, ο Λορέντζο, και ο καλύτερος φίλος του Αντρέα, ο Οράτιος, διαφωνούν για το ποιος συνέλαβε τον Μπαλτάζαρ. Αν και έγινε ξεκάθαρο από νωρίς ότι ο Οράτιος νίκησε τον Μπαλτάζαρ, ο βασιλιάς αφήνει τον αιχμάλωτο πρίγκιπα στην επιμέλεια του Λορέντζο και μοιράζει τα αναμενόμενα λύτρα και στους δύο. Ο Οράτιος παρηγορεί την αδερφή του Λορέντζο, Μπελ-Ιμπέρια, η οποία είχε κρυφή σχέση με τον Αντρέα ενάντια στις επιθυμίες της οικογένειάς της. Παρά τα προηγούμενα αισθήματά της για τον Αντρέα, η Μπελ-Ιμπέρια σύντομα δημιουργεί σχέση με τον Οράτιο. Ομολογεί ωστόσο ότι το ενδιαφέρον της για τον Οράτιο υποκινείται κυρίως από την επιθυμία της για εκδίκηση: η Μπελ-Ιμπέρια σκοπεύει να εκδικηθεί τον Μπαλτάζαρ για τον θάνατο του αγαπημένου της Αντρέα.Στο μεταξύ, ο Μπαλτάζαρ ερωτεύεται την Μπελ-Ιμπέρια. Ο Ισπανός βασιλιάς αποφασίζει ότι ο γάμος του Μπαλτάζαρ και της Μπελ-Ιμπέρια θα ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να φέρει την ειρήνη με την Πορτογαλία. Ο πατέρας του Οράτιου, ο στρατάρχης Ιερώνυμος, οργανώνει μια ψυχαγωγία (μάσκα) για τον Πορτογάλο πρέσβη. Ο Λοράντζο, υποπτευόμενος ότι η Μπελ-Ιμπέρια έχει βρει νέο εραστή, δωροδοκεί τον υπηρέτη της Πεντρινγκάνο και ανακαλύπτει ότι είναι ο Οράτιος. Πείθει τον Μπαλτάζαρ να τον βοηθήσει να δολοφονήσει τον Οράτιο κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με την Μπελ-Ιμπέρια. Ο Ιερώνυμος και η σύζυγός του Ισαβέλλα βρίσκουν το πτώμα του γιου τους κρεμασμένο και μαχαιρωμένο, η Ισαβέλλα τρελαίνεται. Ο Λορέντζο κλειδώνει την Μπελ-Ιμπέρια μακριά, αλλά εκείνη καταφέρνει να στείλει στον Ιερώνυμο ένα γράμμα, γραμμένο με το αίμα της, που τον ενημερώνει ότι ο Λορένζο και ο Μπαλτάζαρ ήταν οι δολοφόνοι του Οράτιου. Οι ερωτήσεις και οι προσπάθειες του Ιερώνυμου να δει τη Μπελ-Ιμπέρια πείθουν τον Λορένζο ότι κάτι ξέρει. Φοβούμενος ότι ο υπηρέτης του Μπαλτάζαρ, Σερμπερίν, αποκάλυψε την αλήθεια, ο Λορέντζο πείθει τον Πεντρινγκάνο να τον δολοφονήσει και στη συνέχεια κανονίζει τη σύλληψη του Πεντρινγκάνο για να εξαλείψει όλα τα στοιχεία γύρω από το έγκλημά του. Ο Ιερώνυμος, διορισμένος δικαστής, καταδικάζει τον Πεντρινγκάνο σε θάνατο, ο οποίος μάταια περιμένει από τον Λορέντζο να του δώσει χάρη, όπως του υποσχέθηκε. Τον αφήνει να ελπίζει μέχρι που ο δήμιος τον εκτελεί.Ο Λορέντζο καταφέρνει να εμποδίσει τον Ιερώνυμο να αναζητήσει δικαιοσύνη, πείθοντας τον βασιλιά ότι ο Οράτιος είναι ζωντανός και καλά. Επιπλέον, ο Λορέντζο δεν επιτρέπει στον Ιερώνυμο να δει τον βασιλιά, ισχυριζόμενος ότι είναι απασχολημένος. Αυτό, σε συνδυασμό με την αυτοκτονία της συζύγου του Ισαβέλλας, ωθεί τον Ιερώνυμο να ξεπεράσει τα όριά του και τρελαίνεται. Ο Λορέντζο συνεχίζει λέγοντας στον θείο του βασιλιά ότι η περίεργη συμπεριφορά του Ιερώνυμου οφείλεται στην αδυναμία του να αντιμετωπίσει τον πλουτισμό του γιου του Οράτιου (από τα λύτρα για τον Μπαλτάζαρ από τον Πορτογάλο αντιβασιλέα) και έχει τρελαθεί από τη ζήλια. Ο Ιερώνυμος συνέρχεται και μαζί με τη Μπελ-Ιμπέρια προσποιούνται ότι συμφιλιώνονται με τους δολοφόνους, τους οποίους προσκαλεί να συμμετάσχουν μαζί του σε ένα έργο, Σόλιμαν και Περσίδα, για να διασκεδάσουν την αυλή. Όταν παίζεται το έργο, ο Ιερώνυμος χρησιμοποιεί αληθινά στιλέτα αντί για χάρτινα, έτσι ώστε ο Λορέντζο και ο Μπαλτάζαρ μαχαιρώνονται μέχρι θανάτου μπροστά στον βασιλιά, τον αντιβασιλέα και τον δούκα της Καστίλης (τον πατέρα του Λορέντζο και της Μπελ-Ιμπέρια). Έτσι, ο ίδιος και η Μπελ-Ιμπέρια παίρνουν την εκδίκησή τους σκοτώνοντας τους δολοφόνους. Η Μπελ-Ιμπέρια επιλέγει να μαχαιρωθεί θανάσιμα κατά τη διάρκεια της παράστασης, αν και δεν ήταν αυτή η πρόθεση του Ιερώνυμου για αυτήν. Ο Ιερώνυμος κοινοποιεί το κίνητρο των δολοφονιών, κόβει τη γλώσσα του για να μη μιλήσει κάτω από βασανιστήρια αν συλληφθεί και σκοτώνει τον δούκα της Καστίλης, μετά καταφέρνει να αυτοκτονήσει. Το φάντασμα του Αντρέα και η Εκδίκηση είναι ικανοποιημένοι και υπόσχονται αιώνια τιμωρία στους ένοχους. Πολλά στοιχεία της Ισπανικής τραγωδίας εμφανίστηκαν αργότερα στον Άμλετ του Σαίξπηρ, όπως το θεατρικό «έργο μέσα στο έργο» που χρησιμοποιήθηκε για να παγιδεύσει έναν δολοφόνο ή το φάντασμα που εμφανίζεται με σκοπό να εκδικηθεί. Ο Τόμας Κιντ θεωρείται επίσης ότι είναι ο συγγραφέας μιας παλαιότερης εκδοχής του Άμλετ, που δεν έχει διασωθεί, έργο το οποίο πιθανότατα ήταν μια από τις πηγές του Σαίξπηρ.Ήταν από τα πιο δημοφιλή έργα της εποχής του, ανατυπώθηκε πολλές φορές και παίζεται μέχρι την εποχή μας. Εκδίκηση, μετάφραση: Κατερίνα Τσαμαδιά και Κατερίνα Ευαγγελάτου, εκδόσεις: Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου. Πρόγραμμα της παράστασης του Αμφι-θεάτρου Σπύρου Ευαγγελάτου, που περιλαμβάνει ολόκληρο το θεατρικό έργο. | Η Ισπανική τραγωδία ή Ιερώνυμος (αγγλικός τίτλος: The Spanish Tragedy, or Hieronimo is Mad Again) είναι τραγωδία του Τόμας Κιντ, που γράφτηκε μεταξύ 1582 και 1592. Το έργο ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στην εποχή του και συνέβαλε στην καθιέρωση του νέου είδους της τραγωδίας εκδίκησης στην αγγλική λογοτεχνία. Αρκετοί άλλοι συγγραφείς της ελισαβετιανής εποχής, μεταξύ των οποίων οι Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Μπεν Τζόνσον και Κρίστοφερ Μάρλοου, αναφέρθηκαν ή παρωδούσαν την Ισπανική Τραγωδία στα έργα τους.Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε με τον τίτλο Εκδίκηση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B4%CE%AF%CE%B1 |
Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ConIFA | Η ConIFA είναι ένας οργανισμός που παρέχει διέξοδο σε χώρες, υποεθνικές οντότητες, λαούς απάτριδων και εθνοτικές μειονότητες για να παίξουν διεθνές ποδόσφαιρο. Επειδή ορισμένα από τα μέλη τους εκπροσωπούν τη διασπορά ή τους εκτοπισμένους λαούς, δεν είναι πάντα δυνατό για τον οικοδεσπότη του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου να είναι σε θέση να διοργανώσει τον ανταγωνισμό στη δική του «επικράτεια». Ως συνέπεια αυτού, η COnIFA ορίζει τον «οικοδεσπότη» του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου ως την ένωση-μέλος που είναι επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής, ανεξάρτητα από το εάν το τουρνουά διεξάγεται στην γεωγραφική περιοχή που εκπροσωπεί ο οργανισμός υποδοχής. Τον Μάιο του 2013, η ConIFA ανακοίνωσε ότι η Λαπωνία είχε επιλεγεί να φιλοξενήσει το εναρκτήριο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ConIFA στο Έστερσουντ της Σουηδίας. Ήταν ένα τουρνουά προσκεκλημένων ομάδων το οποίο παίχτηκε μεταξύ 1 και 8 Ιουνίου 2014, με όλους τους αγώνες να διεξάγονται στην Αρένα Γιέμτκραφτ χωρητικότητας 5.092 θεατών.Δώδεκα ομάδες έλαβαν μέρος στο τουρνουά. Η Καταλονία και η Ράπα Νούι θεωρήθηκαν δυνητικοί συμμετέχοντες, αλλά τελικά αρνήθηκαν ή αποσύρθηκαν. Παράλληλα με το τουρνουά, πραγματοποιήθηκε ένα φεστιβάλ για την πολιτιστική πολυμορφία των εμπλεκόμενων ομάδων.Από τις δώδεκα προσκεκλημένες ομάδες, οκτώ είχαν προηγουμένως συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο Viva. Η κλήρωση αρχικά περιελάμβανε το Κεμπέκ και τη Ζανζιβάρη. Ωστόσο, τον Μάιο του 2014, ανακοινώθηκε ότι τόσο το Κεμπέκ όσο και η Ζανζιβάρη είχαν αποσυρθεί από το τουρνουά. Η ομάδα του Κεμπέκ είχε συνεργαστεί με την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία του Κεμπέκ (ΠΟΚ), με την πρόθεση ότι η ΠΟΚ τελικά θα υποβάλει αίτηση συμμετοχής στην CONCACAF. Έτσι, η ομάδα θα έπαιξε διεθνείς αγώνες μόνο ενάντια σε εθνικές ομάδες που είναι μέλη είτε της CONCACAF είτε της FIFA και δεν θα συμμετέχει πλέον στο ποδόσφαιρο εκτός της FIFA. Η ομάδα της Ζανζιβάρης δεν μπόρεσε να λάβει βίζα για να εισέλθει στη Σουηδία και έτσι αναγκάστηκε να αποσυρθεί από το τουρνουά. Η θέση του Κεμπέκ καταλήφθηκε από τη Νότια Οσετία, ενώ η Ζανζιβάρη αντικαταστάθηκε από την Κομητεία της Νίκαιας. Η διοργάνωση του 2018 επεκτάθηκε από 12 σε 16 ομάδες και περιελάμβανε ένα πλήρες σύνολο κριτηρίων προκριματικών όπως ορίζεται από την ConIFA. Εκτός από τα διάφορα φιλικά τουρνουά που έχουν εγκριθεί ως προκριματικοί, η διοργάνωση του 2018 παρουσίασε πόντους κατάταξης που απονεμήθηκαν για αγώνες που παίζονταν από μέλη, τα οποία πήραν την απονομή διαφόρων ηπειρωτικών θέσεων στις διάφορες γεωγραφικές ζώνες της ConIFA. Για πρώτη φορά, ομάδες από τη Βόρεια Αμερική και την Ωκεανία κέρδισαν θέσεις στον διαγωνισμό. Τον Ιούνιο του 2017, στη συνάντηση της ConIFA που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Ποδοσφαίρου ConIFA 2017 στη Βόρεια Κύπρο, ανακοινώθηκε ότι η Μπαράουα θα είναι η οικοδέσποινα του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2018, με την ανακοίνωση της πραγματικής τοποθεσίας της διοργάνωσης (λόγω ότι η Ο.Π. Μπαράουα εκπροσωπεί τμήμα της σομαλικής διασποράς και βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο) να ανακοινώνεται το Λονδίνο τον Σεπτέμβριο του 2017. Τον Ιανουάριο του 2019, στην Ετήσια Γενική Συνέλευση της ConIFA στην Κρακοβία της Πολωνίας, η Σομαλιλάνδη ψηφίστηκε σε μη δεσμευτική ψηφοφορία πριν από την οριστικοποίηση της απόφασης από την Εκτελεστική Επιτροπή την επόμενη μέρα. Η διοργάνωση του 2020 θα είναι το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ConIFA που θα διοργανωθεί εκτός Ευρώπης, με την προηγούμενη οικοδέσποινα, Μπαράουα, να διοργανώνει τη διοργάνωση στο Λονδίνο. Ωστόσο, στις 19 Αυγούστου 2019 η ConIFA ανακοίνωσε ότι το κύπελλο δεν θα διεξαχθεί στη Σομαλιλάνδη λόγω διοικητικών δυσκολιών. Τον Δεκέμβριο του 2019, η ConIFA ανακοίνωσε ότι η διοργάνωση θα πραγματοποιηθεί στα Σκόπια της Βόρειας Μακεδονίας. Στις 23 Μαρτίου 2020, η ConIFA ανακοίνωσε ότι η διοργάνωση δεν θα διεξαχθεί στη Βόρεια Μακεδονία από τις 30 Μαΐου έως τις 7 Ιουνίου λόγω της πανδημίας κορονοϊού. Η διοργάνωση ακυρώθηκε τελικά από την ConIFA με τον οργανισμό να σκιαγραφεί σχέδια για επέκταση των ηπειρωτικών διοργανώσεων. Παγκόσμιο Κύπελλο Viva Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ποδοσφαίρου ConIFA | Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ConIFA είναι διεθνής ποδοσφαιρική διοργάνωση, την οποία διοργανώνει η ConIFA, μια ομοσπονδία-ομπρέλα για κράτη, μειονότητες, λαούς και απάτριδες που δεν έχουν σχέση με τη FIFA, η οποία διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια από το 2014. Αυτό το τουρνουά είναι ο διάδοχος του Παγκόσμιου Κυπέλλου Viva που πραγματοποιήθηκε από το 2006 έως το 2012. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_ConIFA |
Άλβιν Στρέιτ | Ο Άλβιν Στρέιτ γεννήθηκε στην Scobey της Μοντάνα. Παντρεύτηκε την Φράνσις Μπέεκ, στις 17 Οκτωβρίου του 1946, στην Scobey. Το 1973, ο Άλβιν η Φράνσις και η οικογένεια τους μετακόμισαν στο Lake View της Αϊόβα, όπου εργάστηκε ως γενικός εργάτης. Ήταν ο πατέρας και είχε πέντε γιους και δύο κόρες.Ο Στρέιτ ήταν ένας βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που υπηρέτησε ως ειδική πρώτη θέση στο Στρατο των Ηνωμένων Πολιτειών, και στον πόλεμο της Κορέας. Τον Απρίλιο του 1995, ο Άλβιν Στρέιτ προσπάθησε να οδηγήσει μια μηχανή του γκαζόν έως το Σαν Βάλεϊ του Αϊντάχο, αλλά έπρεπε να γυρίσει πίσω λόγω του κρύου καιρού.Στις 9 Νοεμβρίου, 1996, ο Στρέιτ πέθανε από καρδιακή πάθηση σε ένα τοπικό νοσοκομείο στο Laurens. Μια μηχανή του γκαζόν παρόμοια με εκείνη που είχε χρησιμοποιηθεί για το ταξίδι του τον συνόδευε στην νεκρική πομπή του στο νεκροταφείο του Ida Grove. Thecityofabsurdity.com | Ο Άλβιν Μπουν Στρέιτ (17 Οκτωβρίου 1920 - 9 Νοέμβρη 1996) είναι αξιοσημείωτος για το ταξίδι 386 χιλιόμετρων (240 μιλίων) επάνω σε μηχανή του γκαζόν John Deere του 1966 για να επισκεφθεί τον αδελφό του Χένρι στο Blue River του Ουισκόνσιν, ο οποίος είχε υποστεί πρόσφατα εγκεφαλικό επεισόδιο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B2%CE%B9%CE%BD_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9%CF%84 |
Ο ιστός της αράχνης | Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο υπολοχαγός Τέοντορ Λόζε (Theodor Lohse), ένας ασήμαντος αλλά φιλόδοξος άντρας. Ο Λόζε είναι γέννημα της κατάστασης που επικρατούσε τότε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Στρατιώτης στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, περήφανος που φόραγε τη στολή του, ευτυχισμένος με την εξουσία που αυτή του έδινε, περιφέρεται τώρα άσκοπα, κατεχόμενος από μια άκρατη, οργισμένη φιλοδοξία. Ανεργος, εθνικιστής, μισεί τους Εβραίους (αλλά παρόλα αυτά αναγκάζεται να δουλέψει σαν δάσκαλος στο γιο ενός Εβραίου κοσμηματοπώλη) και τους σοσιαλιστές. Δειλός όταν είναι μόνος του, τραμπούκος μαζί με άλλους, θα εισέλθει στο κόσμο των παρακρατικών οργανώσεων (θα γίνει μέλος της οργάνωσης "S II" του Μονάχου, που είναι η αράχνη που πλέκει τον ιστό της) που είχαν στόχο την κατάληψη της εξουσίας και θα τους προσφέρει τις υπηρεσίες του σαν χαφιές αλλά και σαν μπράβος. Κυκλοφορεί με το όπλο στο χέρι, κατασκευάζει πλαστά έγγραφα, διαλύει με τη βία πορείες και απεργίες, δεν διστάζει να σκοτώσει με τσεκούρι ακόμα και τον συναγωνιστή του, όταν νιώθει ότι απειλείται. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, που τα νήματα τα κινεί αόρατος από το Μόναχο, ο Έριχ Λούντεντορφ, ο Λόζε προσπαθεί να σταθεροποιήσει τη θέση του, εξαπατώντας, κοροϊδεύοντας, εκβιάζοντας. Θα καταφέρει να κερδίσει μια θέση, που την έχει όμως δυσανάλογα ακριβά, πληρωμένη. Ολόκληρο το μυθιστόρημα στα γερμανικά: http://gutenberg.spiegel.de/buch/das-spinnennetz-4266/1 | Ο ιστός της αράχνης (γερμ. Das Spinnennetz) είναι το πρώτο ολοκληρωμένο μυθιστόρημα του Αυστριακού λογοτέχνη Γιόζεφ Ροτ, γραμμένο το 1923, το οποίο θεωρείται ότι προεικονίζει την ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ. Ο ήρωας του βιβλίου, ένας εθνικιστής μέλος παρακρατικών οργανώσεων, προσπαθεί να ανέλθει σε θέσεις εξουσίας με βίαιο και τρομοκρατικό τρόπο. Μόλις δύο μέρες από τη δημοσίευση του τελευταίου μέρους του έργου έγινε στο Μόναχο, το πραξικόπημα της μπυραρίας από τον Χίτλερ.Το μυθιστόρημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα όργανο των Αυστριακών Σοσιαλδημοκρατών Arbeiter-Zeitung από τις 7 Οκτωβρίου έως τις 6 Νοεμβρίου 1923. Σε βιβλίο εκδόθηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Ροτ, το 1967 από τον εκδοτικό οίκο "Kiepenheuer & Witsch" ,(159 σελ.). Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1989 Το έργο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο, το 1989 από τον γερμανό Bernhard Wicki με τον ίδιο τίτλο (Das Spinnennetz). Επίσης έχει διασκευαστεί και για το γερμανικό ραδιόφωνο | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Μόουζες Ναγκαμούτου | Γεννήθηκε στο χωριό Γουίμ στην ανατολική κομητεία του Μπέρμπις της Γουιάνας. Εργάστηκε ως δάσκαλος και δημοσιογράφος, ενώ αργότερα ασχολήθηκε με το δικηγορικό επάγγελμα. Εξελέγη βουλευτής το 1992 με το Προοδευτικό Κόμμα του Λαού και συνακόλουθα υπηρέτησε ως υπουργός Πληροφοριών και ως υπουργός Τοπικής Κυβέρνησης. Παρέμεινε στην κυβέρνηση και επί προεδρίας των Τσέντι Τζάγκαν, Σαμ Χιντς, Τζάνετ Τζάγκαν και Μπάρατ Τζάγκντεο. Παραιτήθηκε από υπουργός το 2000 όμως παρέμεινε βουλευτής ως το 2011, όταν παραιτήθηκε από το PPP, κόμμα του οποίου ήταν μέλος από το 1964. Ως πρόεδρος του PPP, Naο Ναγκαμούτου συγκέντρωσε τις περισσότερες ψήφους (5ος υψηλότερος αριθμός) (595) στις εκλογές για την ανάδειξη των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του PPP στη διάρκεια του 29ου συνεδρίου, στις 2 Αυγούστου 2008. Το 2011 παραιτήθηκε από το κόμμα. Τον Οκτώβριο του 2011 προσχώρησε στη Συμμαχία για την Αλλαγή (AFC) και επανεξελέγη στο κοινοβούλιο. Έπειτα από τη νίκη της αντιπολίτευσης στις γενικές εκλογές του 2015, ο Ναγκαμούτου ορκίστηκε στην πρωθυπουργία και ως πρώτος αντιπρόεδρος στις 20 Μαΐου 2015. Είναι συγγραφέας του μυθιστορήματος Hendree's Cure (2001), που περιγράφει τον κόσμο των ψαράδων Μαντράσι που εγκαταστάθηκαν στο χωριό Κορεντάιν τις δεκαετίες του ' 50 και του '60. (Paywalled) Άρθρο για τα μυθιστορήματα του Ναγκαμούτου in Callaloo. Άρθρο για τον Nagamootoo στο Stabroek News Άρθρο στο Stabroek News Πληροφορίες συγγραφέα στο Peepal Tree Press | Ο Μόουζες Ναγκαμούτου (Moses Veerasammy Nagamootoo, γενν. στις 30 Νοεμβρίου 1947) είναι πολιτικός και συγγραφέας από τη Γουιάνα, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός από το 2015 ως τις 2 Αυγούστου 2020. Ανήκει στην εθνοτική ομάδα των Ταμίλ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%8C%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B5%CF%82_%CE%9D%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%85 |
Υποθαλάσσια σήραγγα | Ένα πλεονέκτημα είναι ότι η σήραγγα επιτρέπει την διέλευση πλοίων, ενώ μία χαμηλή γέφυρα δεν μπορεί. Ειδικά σε σχετικά μικρές αποστάσεις και σε επίπεδο έδαφος στα δύο άκρα της γέφυρας είναι δύσκολη η κατασκευή μίας υψηλής γέφυρας. Μία χαμηλή γέφυρα θα πρέπει να είναι κινητή ώστε να επιτρέπεται η διέλευση πλοίων και αυτό μπορεί να δημιουργήσει καθυστερήσεις και μποτιλιάρισμα στην κυκλοφορία που περνά πάνω στην γέφυρα. Οι υποθαλάσσιες σήραγγες, παρόλο που μπορεί να χρειάζεται να κατέλθουν βαθιά κάτω από το έδαφος ώστε να φτάσουν σε βάθος μεγαλύτερο του πυθμένα, μπορούν να εκκινήσουν την κάθοδο στη στεριά, χωρίς να προκαλούν μεγάλη ζημιά στον περιβάλλοντα χώρο, διότι είναι υπόγειες.Επιπλέον, οι γέφυρες μπορεί να κλείσουν σε περίοδο σφοδρών ανέμων για λόγους ασφαλείας, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τις σήραγγες.Επίσης, η εκσκαφή παράγει χώμα, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε εκχερσώσεις (δημιουργία στέρεου εδάφους σε περιοχή όπου υπήρχε νερό), όπως έγινε με στην κατασκευή της Σήραγγας της Διώρυγας της Μάγχης (Channel Tunnel).Το πιο προφανές πλεονέκτημα είναι ότι οι γέφυρες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε θαλάσσια περάσματα πολύ μεγάλου πλάτους, όπως την διώρυγα της Μάγχης, για την οποία και προτιμήθηκε η λύση της υποθαλάσσιας σήραγγας. Όπως και στις γέφυρες, αλλά με μεγαλύτερες πιθανότητες, η σύνδεση με οχηματαγωγά θα διακοπεί λόγω αντίξοων καιρικών συνθηκών. Ισχυροί άνεμοι ή παλιρροϊκοί περιορισμοί μπορούν να επηρεάσουν την λειτουργία μιας τέτοιας σύνδεσης. Επιπλέον, ο χρόνος διέλευσης μέσω μιας σήραγγας είναι σημαντικά μικρότερος από ότι με την χρήση οχηματαγωγών πλοίων. Οι σήραγγες έχουν αρκετά υψηλότερο κόστος ασφάλειας και κατασκευής από τις γέφυρες. Αυτό ισχύει κυρίως για μικρές αποστάσεις, που όμως, όπως έχει αναφερθεί παραπάνω, οι γέφυρες δεν επιτρέπουν την διέλευση πλοίων εκτός εάν είναι κινητές. Όπως ισχύει στις γέφυρες, η σύνδεση με οχηματαγωγά πλοία έχει πολύ μικρότερο αρχικό κόστος. Βέβαια στην συνέχεια υπάρχει το κόστος καυσίμου για τα πλοία, που δεν υπάρχει στην σήραγγα. Στην Ελλάδα, η μοναδική υποθαλάσσια σήραγγα εντός του κυκλοφοριακού συστήματος είναι η Υποθαλάσσια σήραγγα Πρέβεζας - Ακτίου, παράλληλα βρίσκονται υπό μελέτη η Υποθαλάσσια ζεύξη Σαλαμίνας - Περάματος και η Υποθαλάσσια ζεύξη Λευκάδας - Αιτωλοακαρνανίας, ενώ στο παρελθόν υπήρχε και σχέδιο για την δημιουργία Υποθαλάσσιας Αρτηρίας στη Θεσσαλονίκη | Υποθαλάσσια σήραγγα χαρακτηρίζεται αντίστοιχα με την υπόγεια σήραγγα, εκείνη που διέρχεται - κατασκευάζεται ολόκληρη ή ένα μέρος της κάτω από έναν όγκο θαλάσσιου νερού. Χρησιμοποιούνται συχνά σε μέρη όπου η σύνδεση με γέφυρα ή με οχηματαγωγά πλοία (Φέρρυ) είναι αδύνατη, για να καλύψει μεγάλη ροή οχημάτων ή για να διευκολύνουν, την κίνηση, σε υπάρχουσες γέφυρες ή σύνδεσης μέσω οχηματαγωγών πλοίων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κατασκευαστεί μία υποθαλάσσια σήραγγα αντί μιας γέφυρας ή της σύνδεσης μέσω Φέρρυ. Σημαντικότερος λόγος είναι η απρόσκοπτη εξυπηρέτηση μεγάλου συγκοινωνιακού φορτίου, καθώς και λόγοι στρατηγικής, όπως την διαρκή και ανεμπόδιστη λειτουργία τους σε μέρη με ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά εξαιρετικά σπάνια μπορεί να επιλεγεί αυτή η λύση ακόμα και από κάποια στρατιωτική αιτία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CF%83%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B1 |
Κωνσταντίνα Βλαχάκη | Η Κωνσταντίνα Βλαχάκη έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο της πετοσφαίρισης στις ακαδημίες του Σ.Φ.Π. Χανίων, στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2013, οπότε μεταπήδησε ως δανεική στον Ηρακλή Κηφισιάς, με τον οποίο αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα της Α1 την περίοδο 2013-2014. Οι πολύ καλές της εμφανίσεις με την ομάδα της Κηφισιάς προκάλεσαν το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων, με τον Ολυμπιακό Πειραιώς να είναι αυτός που κατάφερε τελικά να την αποκτήσει το Καλοκαίρι του 2014 με εκ νέου δανεισμό διάρκειας ενός έτους από την ομάδα των Χανίων. Στα μέσα της πρώτης της χρονιάς στους Πειραιώτες είχε ένα σοβαρό τραυματισμό, που την κράτησε εκτός αγώνων στο μεγαλύτερο μέρος της περιόδου 2014-2015. Όμως οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού εκτιμώντας τις εμφανίσεις και το ταλέντο της, την απέκτησαν με κανονική μεταγραφή από τον Σ.Φ.Π. Χανίων το καλοκαίρι του 2015, συνάπτοντας μαζί της τριετές συμβόλαιο, το οποίο ανανεώθηκε τον Μάιο του 2018.Με την ομάδα του Πειραιά η Κωνσταντίνα Βλαχάκη κατέγραψε στο ενεργητικό της 5 νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδας), το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Θριάμβου (Τσάλεντζ Καπ) το 2017 αλλά κυρίως το χρυσό μετάλλιο στην ίδια διοργανωση το 2018. Τον Μάιο του 2019 η Κωνσταντίνα Βλαχάκη αποχώρησε από τις ερυθρόλευκες, εντασσόμενη στη Θέτιδα Βούλας.Τον Μάιο του 2020 η Κωνσταντίνα Βλαχάκη υπέγραψε συμβόλαιο με τον Α.Ο. Θήρας, στον οποίο έμεινε για τρεις σεζόν πριν επιστρέψει και πάλι στον Ολυμπιακό Πειραιώς. Ευρωπαϊκό Κύπελλο Θριάμβου (Τσάλεντζ Καπ) 1η θέση: 2018 (Ολυμπιακός Πειραιώς) 2η θέση: 2017 (Ολυμπιακός Πειραιώς) 5 Πρωτάθλημα Ελλάδας 2014-15, 2015-16, 2016-17, 2017-18, 2018-19 (Ολυμπιακός Πειραιώς) 5 Κύπελλα Ελλάδας 2015, 2016, 2017, 2018, 2019 (Ολυμπιακός Πειραιώς) Κωνσταντίνα Βλαχάκη - Παρουσίαση www.greekvolley.gr Κωνσταντίνα Βλαχάκη - Παρουσίαση στον ιστοχώρο της CEV www.cev.lu Η Βλαχάκη δανεική στον Ολυμπιακό www.sentragoal.gr Τριετές συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό υπέγραψε η Βλαχάκη www.olympiacossfp.gr Συνέντευξη της Κωνσταντίνας Βλαχάκη www.redvoice.gr Δυναμικό Ολυμπιακού - Ιστοχώρος της CEV /www.cev.lu | Η Κωνσταντίνα Βλαχάκη (8 Μαΐου 1995, Χανιά) είναι Ελληνίδα διεθνής αθλήτρια πετοσφαίρισης, η οποία αγωνίζεται με τη φανέλα του Ολυμπιακού Πειραιώς στην Βόλεϊ Λιγκ της Ελλάδας ως ακραία. Παράλληλα, η Βλαχάκη είναι και αθλήτρια του μπιτς βόλει έχοντας εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε διάφορες διοργανώσεις. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%92%CE%BB%CE%B1%CF%87%CE%AC%CE%BA%CE%B7 |
Σκάκι του Καπαμπλάνκα | Τα επιπλέον κομμάτια στην παραλλαγή αυτή είναι: Ο καγκελάριος συνδυάζει τις δυνάμεις του πύργου και του ίππου. Ο αρχιεπίσκοπος συνδυάζει τις δυνάμεις του αξιωματικού και του ίππου.Τα νέα κομμάτια έχουν ιδιότητες που εμπλουτίζουν το παιχνίδι. Για παράδειγμα, ο αρχιεπίσκοπος (γνωστός και ως αρχηγός, ή γεράκι, ή πριγκίπισσα, ή κένταυρος, ή σταυλάρχης, κ.ά. ανάλογα με την παραλλαγή που συμμετέχει) μπορεί από μόνος του να κάνει ματ σε έναν μοναχικό βασιλιά, για παράδειγμα, ο βασιλιάς τοποθετείται σε μια γωνία και ο αρχιεπίσκοπος διαγώνια με ένα τετράγωνο διαφορά μεταξύ τους. Τα ονόματα για τα νέα κομμάτια, ως αρχιεπίσκοπος (archbishop) και καγκελάριος (chancellor), δόθηκαν από τον ίδιο τον Καπαμπλάνκα. Αυτά τα ονόματα εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται στις πιο σύγχρονες παραλλαγές του σκακιού του Καπαμπλάνκα. Ο Καπαμπλάνκα πρότεινε δύο παρατάξεις εκκίνησης για το σκάκι Καπαμπλάνκα. Στην πρώτη παράταξη εκκίνησης, πρότεινε να τοποθετηθεί ο αρχιεπίσκοπος μεταξύ της βασίλισσας και του αξιωματικού της βασίλισσας και αντίστοιχα ο καγκελάριος μεταξύ του βασιλιά και του αξιωματικού του βασιλιά. Αυτή η ρύθμιση έχει το μειονέκτημα να αφήνει ανυπεράσπιστο το πιόνι μπροστά από τον αξιωματικό του βασιλιά, επιτρέποντας στα λευκά να απειλήσουν με ματ από την πρώτη κίνηση. Στη συνέχεια αναθεώρησε την παράταξη εκκίνησης έτσι ώστε να τοποθετείται ο αρχιεπίσκοπος μεταξύ του ίππου της βασίλισσας και του αξιωματικού, ενώ ο καγκελάριος ήταν μεταξύ του ίππου και του αξιωματικού του βασιλιά. Επίσης, πειραματίστηκε με μεγέθη σκακιέρας 10×10, όπου τα πιόνια στην αρχική τους κίνηση θα μπορούσαν να μετακινηθούν και τρία τετράγωνα προς τα εμπρός. Ο Έντουαρντ Λάσκερ γράφει στο βιβλίο του Η περιπέτεια του σκακιού: Έπαιξα πολλές παρτίδες δοκιμάζοντας το σκάκι Καπαμπλάνκα, και σπάνια διήρκεσε περισσότερο από είκοσι ή είκοσι πέντε κινήσεις. Προσπαθήσαμε με σκακιέρες 10×10 τετραγώνων και 10×8 τετραγώνων, και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η τελευταία ήταν προτιμότερη, επειδή οι χέρι-με-χέρι μάχες ξεκινήσαν νωρίτερα σε αυτή.Ο Λάσκερ ήταν ένας από τους λίγους υποστηρικτές της παραλλαγής. Ο Ούγγρος γκρανμαίτρ Γκέζα Μαρόσζι έπαιξε επίσης μερικές παρτίδες με τον Καπαμπλάνκα (που πήρε τα εύσημα από αυτόν). Ο Βρετανός πρωταθλητής Γουίλιαμ Γουίντερ πίστευε ότι υπήρχαν πάρα πολλά ισχυρά κομμάτια, καθιστώντας τα άλλα κομμάτια μικρότερης σημασίας. Ο Καπαμπλάνκα δεν ήταν ο πρώτος που πρόσθεσε τον καγκελάριο και τον αρχιεπίσκοπο στο κανονικό σκάκι, αν και είναι ο πιο διάσημος. Υπήρξαν και άλλες προσπάθειες που κυρίως διαφέρουν μόνο στη διάταξη των κομματιών και των κανόνων του ροκέ. Το 1617, ο Πιέτρο Καρρέρα δημοσίευσε το βιβλίο Il Gioco degli Scacchi, το οποίο περιείχε την περιγραφή μιας παραλλαγής στο σκάκι που παίζεται σε σκακιέρα 8×10. Τοποθέτησε νέα κομμάτια ανάμεσα στον πύργο και τον ίππο. Ο καγκελάριος ήταν στην πτέρυγα του βασιλιά και ο αρχιεπίσκοπος στην πτέρυγα της βασίλισσας. Ο Καρρέρα χρησιμοποίησε τα ονόματα πρωταθλητής (champion) αντί για καγκελάριος και κένταυρος (centaur) αντί για αρχιεπίσκοπος. Η παραλλαγή αυτή ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό μετά τον θάνατο του εφευρέτη της. Το 1874, ο Χένρι Μπερντ πρότεινε μια παραλλαγή στο σκάκι παρόμοια με αυτή του Καρρέρα. Η μόνη σημαντική διαφορά ήταν η παράταξη εκκίνησης. Ο καγκελάριος τοποθετήθηκε μεταξύ του αξιωματικού της βασίλισσας και τη βασίλισσα και ο αρχιεπίσκοπος τοποθετήθηκε μεταξύ του αξιωματικού του βασιλιά και του βασιλιά. Ο Μπερντ χρησιμοποίησε τα ονόματα φύλακας (guard) αντί για καγκελάριος και σταυλάρχης (equerry) αντί για αρχιεπίσκοπος. Το σκάκι του Καπαμπλάνκα έχει εμπνεύσει έναν αριθμό από άλλες παραλλαγές: Μεγάλο σκάκι (1984) Ωμέγα σκάκι (1988) Γοτθικό σκάκι (2002) Παραλλαγή του Άμπεργκ (2003) Γκροτέσκο σκάκι (2004) Τυχαίο σκάκι του Καπαμπλάνκα (2004) Σκάκι του Παύλοβιτς (2004) Λαντόριαν σκάκι (2005) Έμπασσυ σκάκι (2005) Γιουνιβέρς σκάκι (2006) Σκάκι αναγνωστικού (2006) Μοντέρνο τυχαίο σκάκι του Καπαμπλάνκα (2008)Αξίζει να σημειωθεί ότι το Έμπασσυ σκάκι χρησιμοποιεί παράταξη εκκίνησης πανομοιότυπη με το Μεγάλο σκάκι και προσαρμοσμένη στη σκακιέρα 10×8. Μια άλλη ενδιαφέρουσα πρόσφατη εξέλιξη είναι το Τυχαίο σκάκι του Καπαμπλάνκα, που εφευρέθηκε το 2004. Αυτό το παιχνίδι συνδυάζει ιδέες από το Τυχαίο σκάκι του Φίσερ και το σκάκι του Καπαμπλάνκα. Ισχύει επίσης η αρχή ότι όλα τα πιόνια στην παράταξη εκκίνησης απαιτείται να προστατεύονται από τουλάχιστον ένα κομμάτι. Υπάρχουν επίσης παραλλαγές στο σκάκι του Καπαμπλάνκα που δεν χρησιμοποιούν τη σκακιέρα 10×8. Το Μεγάλο σκάκι είναι μια δημοφιλής παραλλαγή, που εφευρέθηκε το 1984 από τον Ολλανδό σχεδιαστή παιχνιδιών Κρίστιαν Φρίλινγκ, η οποία χρησιμοποιεί τα κομμάτια του Καπαμπλάνκα σε μια μεγαλύτερη σκακιέρα διαστάσεων 10×10. Το 2007 ο γκρανμαίτρ Γιάσερ Σεϊραβάν επινόησε μια παραλλαγή, που ονομάζεται Σκάκι του Σεϊραβάν και η οποία προσθέτει τα δύο κομμάτια του Καπαμπλάνκα με διαφορετικό τρόπο. Στην παραλλαγή του ο Σεϊραβάν μετονόμασε τον καγκελάριο σε ελέφαντα και τον αρχιεπίσκοπο σε γεράκι. Hans Bodlaender, "Capablanca's Chess", The Chess Variant Pages. Capablanca Chess: material values of pieces. | Το Σκάκι του Καπαμπλάνκα (ή Σκάκι Καπαμπλάνκα) είναι μια παραλλαγή στο σκάκι που εφευρέθηκε στις αρχές της δεκαετία του 1920 από τον Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα, πρώην Παγκόσμιο Πρωταθλητή στο σκάκι (1921–1927). Η παραλλαγή αυτή ενσωματώνει δύο νέα κομμάτια και παίζεται σε σκακιέρα διαστάσεων 10×8. Ο Καπαμπλάνκα πρότεινε την παραλλαγή ενώ ήταν Παγκόσμιος Πρωταθλητής και όχι εκ των υστέρων, όπως έχουν ισχυριστεί ορισμένοι επικριτές του. Πίστευε ότι το σκάκι δεν θα παίζεται μετά από λίγες δεκαετίες, επειδή τα παιχνίδια μεταξύ των μαιτρ θα καταλήγουν πάντα ισόπαλα). Αυτή η απειλή, «του θανάτου λόγω ισοπαλιών» για το σκάκι, ήταν το κύριο κίνητρό του για τη δημιουργία μιας πιο σύνθετης και πλουσιότερης έκδοσης του παιχνιδιού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%B1 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.