title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Σαντζάκι του Δεδέαγατς | Το 1878 συστάθηκε το σαντζάκι του Διδυμοτείχου έξω από το έδαφος των σαντζακίων της Καλλίπολης και της Αδριανούπολης, καθώς και της νήσου Σαμοθράκης, που μέχρι τότε ανήκε στο βιλαέτι του Αρχιπελάγους. Η έδρα του ήταν αρχικά το Διδυμότειχο, αλλά μεταφέρθηκε στο Δεδέαγατς το 1884. Το ίδιο το Διδυμότειχο επέστρεψε αργότερα στο σαντζάκι της Αδριανούπολης. Το σαντζάκι συνέχισε να υφίσταται μέχρι την κατοχή του από τα βουλγαρικά στρατεύματα κατά τον Πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο (1912–1913), μετά τον οποίο το τμήμα δυτικά του Έβρου έγινε βουλγαρική (και μετά το 1919 ελληνική) επαρχία, ενώ το ανατολικό τμήμα παρέμεινε υπό τουρκικό έλεγχο για την περίοδο 1919–1922, όταν βρισκόταν υπό συμμαχικό και ελληνικό έλεγχο. Εμπεριείχε τρεις υποεπαρχίες ή καζάδες οι οποίοι υποδιαιρούνταν περαιτέρω σε ναχαγιέ. Από αυτούς, ο καζάς του Δεδέαγατς και το μεγαλύτερο μέρος του καζά του Σουφλίου βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα, ενώ ο καζάς του Αίνου με τα τμήματα του καζά του Σουφλίου ανατολικά του ποταμού Έβρου βρίσκονται στην Τουρκία.Οι διοικητικές διαιρέσεις του σαντζακίου ήταν οι εξής: Κάζας του Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη): Φερετζίκ, Μεκρί, Σαχίνλερ, Σαμοθράκη, Δογανχισάρ Κάζας του Σουφλίου (Σουφλί): Πιτσίκη, Πεσσάνη, Καμπελέρ-ι Μπάλα, Δερβέντ, Έδε, Ιψάλα Κάζας του Αίνου (Ενέζ): Ενέζ ή Κοτζά Αλί | Το σαντζάκι του Δεδέαγατς (τουρκικά: Dedeağaç Sancağı) ήταν μια δευτέρου επιπέδου επαρχία (σαντζάκι) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Θράκη, που αποτελούσε τμήμα του βιλαετίου της Αδριανούπολης. Η πρωτεύουσά του σαντζακίου ήταν το Δεδέαγατς, η μετέπειτα Αλεξανδρούπολη στην Ελλάδα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%94%CE%B5%CE%B4%CE%AD%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%84%CF%82 |
Βαλανίτιδα | Μικρές κόκκινες ραγάδες στη βάλανο (πρώτο σημάδι) Ερυθρότητα της ακροποσθίας Ερυθρότητα του πέους Άλλα εξανθήματα στο κεφάλι του πέους Εκκρίσεις με δυσάρεστη οσμή Επώδυνη ακροποσθία και πέος Οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις βαλανίτιδας μπορεί να προκαλέσουν ουλές στην ακροποσθία και η μειωμένη ελαστικότητα μπορεί να οδηγήσει σε παθολογική φίμωση. Περαιτέρω επιπλοκές μπορεί να περιλαμβάνουν: Στένωση του ουροποιητικού πόρου Φίμωση Παραφίμωση Η φλεγμονή έχει πολλές πιθανές αιτίες, συμπεριλαμβανομένου του ερεθισμού από περιβαλλοντικές ουσίες, ορισμένα φάρμακα, σωματικό τραύμα και λοίμωξη όπως βακτηριακή, ιογενής ή μυκητιακή. Μερικές από αυτές τις λοιμώξεις είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Είναι λιγότερο συχνό μεταξύ των ατόμων που κάνουν περιτομή, καθώς σε πολλές περιπτώσεις, μια δυσλειτουργία της ακροποσθίας είναι αιτιολογικός ή συμβάλλων παράγοντας. Τόσο ο ανεπαρκής καθαρισμός όσο και ο υπερβολικός καθαρισμός μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα. Ο διαβήτης μπορεί να κάνει πιο πιθανή τη βαλανίτιδα, ειδικά εάν το σάκχαρο του αίματος δεν ελέγχεται καλά.Είναι σημαντικό να αποκλειστούν άλλες αιτίες παρόμοιων συμπτωμάτων, όπως ο καρκίνος του πέους. Η διάγνωση μπορεί να περιλαμβάνει προσεκτική αναγνώριση της αιτίας με τη βοήθεια ενός καλού ιστορικού ασθενούς, επιχρισμάτων και καλλιέργειες και παθολογική εξέταση βιοψίας. Η αρχική θεραπεία στους ενήλικες συχνά περιλαμβάνει απλώς το τράβηγμα της ακροποσθίας προς τα πίσω και τον καθαρισμό του πέους. Ωστόσο, ορισμένες τοπικές αντιβιοτικές και μυκητιασικές αλοιφές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία ήπιων περιπτώσεων. Ανάλογα με τη σοβαρότητα, υδροκορτιζόνη και άλλες στεροειδείς κρέμες μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατόπιν συνεννόησης. Η βαλανίτιδα «είναι μια κοινή πάθηση που επηρεάζει το 11% των ενηλίκων ανδρών που εμφανίζονται σε ουρολογικές κλινικές και το 3% των παιδιών» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παγκοσμίως, η βαλανίτιδα «μπορεί να εμφανιστεί σε έως και 3% των αντρών που δεν έχουν κάνει περιτομή». Στους σκύλους, η βαλανοποσθίτιδα προκαλείται από διαταραχή στο καλυπτήριο σύστημα, όπως πληγή ή εισβολή ξένου σώματος. Ένας σκύλος με αυτή την πάθηση συμπεριφέρεται κανονικά, με εξαίρεση το υπερβολικό γλείψιμο στην ακροβυστία, και συνήθως υπάρχει μια κίτρινη πράσινη, πυώδης έκκριση. Στα πρόβατα, η ελκώδης ενζωοτική βαλανοποσθίτιδα προκαλείται από την ομάδα Corynebacterium renale (C. renale, C. pilosum & C. cystidis ). Για την πάθηση στους ταύρους, που προκαλείται από έναν ιό, βλέπε βόειος ερπητοϊός τύπου 1. Η βαλανοποσθίτιδα πιστεύεται ότι συνέβαλε στην παρακμή του σχεδόν υπό εξαφάνιση του ποτόρους του Γκίλμπερτ. Edwards S. (για την ομάδα κλινικής αποτελεσματικότητας) Εθνική κατευθυντήρια γραμμή για τη διαχείριση της βαλανίτιδας . Association for Genitourinary Medicine (UK) and the Medical Society for the Study of Venereal Diseases (UK), 2001. Zoon's Balanitis στο eMedicine Δερματολογικός άτλας | Η βαλανίτιδα είναι φλεγμονή της βαλάνου του πέους. Όταν προσβάλλεται και η ακροποσθία, ο σωστός όρος είναι βαλανοποσθίτιδα. Η βαλανίτιδα στα αγόρια που ακόμη φορούν πάνες πρέπει να διακρίνεται από την ερυθρότητα που προκαλείται από την αμμωνιακή δερματίτιδα. Η λέξη προέρχεται από το βάλανος, που κυριολεκτικά σημαίνει «βελανίδι», που χρησιμοποιείται λόγω της ομοιότητας στο σχήμα με τη βάλανο του πέους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1 |
Ηφαιστειακά κέντρα της Αίγινας | Σύμφωνα με τους γεωλόγους, η ηφαιστειακή δραστηριότητα άρχισε αρχικά στο κεντρικό και στο βόρειο τμήμα του νησιού. Η πρώτη ηφαιστειακή φάση, η οποία αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο και την κύρια βάση του νησιού έλαβε χώρα πριν από 4,4 εκατομμύρια, με 3 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η ηφαιστειότητα περιγράφεται από τρεις κύριες φάσεις. Η πρώτη, από την οποία και προέρχονται και τα παλαιότερα ηφαιστειακά πετρώματα εντάσσεται στις αρχές του Πλειόκαινου (4,7-4,4 εκατομμύρια χρόνια πριν). Χαρακτηρίζεται από ποικίλα ηφαιστειακά προϊόντα, μεταξύ των οποίων είναι τοφφίτες, ρυοδακιτικές λάβες, καθώς και ανδεσίτες. Σχημάτισε μάλιστα και τους δακίτες της Παλαιοχώρας, όπου ήταν η δεύτερη έκρηξη, κατά σειρά, από την στιγμή που άρχισε η ηφαιστειακή δράση, στην Αίγινα. Από αυτήν την έκρηξη δημιουργήθηκαν ο κεροστιλβικός δακίτης και ο κεροστιλβικός αυγιτικός δακίτης. Η δεύτερη φάση εξελίσσεται πριν από 3,9-3,0 εκατομμύρια χρόνια πριν (μέσο Πλειόκαινου). Τέλος, η τρίτη φάση εξελίσσεται πριν από 3,0-2,1 εκατομμύρια χρόνια πριν, σχηματίζοντας λάβα ανδεσιτικής και βασαλτικοανδεσιτικής σύστασης. Η ηλικία της δεύτερης ηφαιστειακής φάσης είναι στα μέσα του Πλειόκαινου. Περιλαμβάνει δακίτες, ανδεσιτικό δακίτη, βιοτικό κεροστιλβικό δακίτη, επικλαστικές και ηφαιστειοκλαστικές ροές , ρυοδακιτική κίσσηρη και βιοτικό δακίτη και άλλα πετρώματα που δημιουργήθηκαν, ύστερα από εκχύσεις της λάβας στο ΒΑ μέρος του νησιού. Το δεύτερο ηφαιστειακό επεισόδιο, γίνεται ίσως στο Πλειστόκαινο, αλλά η ακριβής ηλικία του είναι πολύ δύσκολο για να προσδιοριστεί. Περιλαμβάνει ρυοδακίτη, κεροστιλβικό ανδεσίτη, υπερσθενικό ανδεσίτη και ανδεσίτη. Γενικά οι πρώτες εκρήξεις του ρυοδακίτη και του ανδεσίτη, στις αρχές του Πλειόκαινου, δημιούργησαν το κύριο ηφαιστειακό οικοδόμημα του νησιού. Αυτή όμως η διαδικασία επιταχύνθηκε στα μέσα του Πλειόκαινου, ύστερα από τις βίαιες πλινιακές εκρήξεις. Άρα στο μεγαλύτερο της Αίγινας κυριαρχούν διάφοροι τύποι του Δακίτη και λιγότεροι του ανδεσίτη. Από την τελευταία ηφαιστειακή δράση δεν έχει υπάρξει ξανά κάποιο ηφαιστειακό επεισόδιο μέχρι σήμερα, για αυτό και θεωρείται ανενεργό. Θερμές πηγές γνωστές για τις θαυμαστές θεραπευτικές ιδιότητές τους, υπάρχουν στην βόρεια πλευρά της Αίγινας, κοντά στη Σουβάλα και στη θέση Κακοπέρατο. Περιέχουν υδρόθειο και άλλα θεραπευτικά συστατικά, ενώ και οι δύο έχουν θερμοκρασία κοντά στους 25οC Τα ερείπια που υπάρχουν εκεί κοντά μας δείχνουν ότι χρησιμοποιούνταν ευρέως κατά την αρχαιότητα. | Δώδεκα ηφαιστειακά κέντρα (ανενεργά), που χρονολογούνται από την Πλειόκαινο και την Πλειστόκαινο περίοδο βρίσκονται στην περιοχή της Παλαιοχώρας και της Αγίας Μαρίνας της Αίγινας.Η Αίγινα βρίσκεται στις δυτικές απολήξεις του ηφαιστειακού τόξου του Αιγαίου. Το μεγαλύτερο μέρος της είναι ημιορεινό, ενώ τα 2/3 της επιφάνειάς της αποτελούνται από ηφαιστειακά πετρώματα. Στο πτυχωμένο υπόβαθρό της κυριαρχούν οι ασβεστολιθικοί σχιστόλιθοι, καθώς και οι ψαμμίτες, που διακρίνονται στην βόρεια πλευρά του νησιού. Υπάρχουν περίπου 12 ηφαιστειακά κέντρα, χωρίς να είναι κανένα ενεργό. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα άρχισε πιο νωρίς από τα Μέθανα, καθώς και από όλα τα άλλα ηφαίστεια του ηφαιστειακού τόξου, του Αιγαίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Abzû | Το Abzû ανακοινώθηκε στο συνέδριο της Sony Computer Entertainment στην έκθεση E3 του 2014, το πρώτο παιχνίδι υπό την ομάδα ανάπτυξης Giant Squid, που δημιουργήθηκε από τον διευθύνων τέχνης των παιχνιδιών Flower και Journey, Ματ Νάβα. Ο τίτλος του παιχνιδιού προέρχεται από τις αρχαίες λέξεις "ab" (ωκεανός) και "zu" (το να γνωρίζεις), και αποσκοπεί να σημαίνει "ωκεανός σοφίας". Επιπλέον, Abzu είναι το όνομα ενός αρχαίου Μεσσοποταμικού θεού της θάλασσας.Το παιχνίδι παρουσιάζεται σαν προσομοιωτής κολύμβησης, που δίνει έμφαση στην εξερεύνηση ειρηνικών ωκεανών την αλληλεπίδραση με θαλάσσια ζώα. Επίσης, προσομοιώνει τις συμπεριφορές των κοπαδιών και των αρπακτικών ψαριών. Η διαδικασία του παιχνιδιού είναι περισσότερο γραμμική παρά ανοιχτού κόσμου, αν και τα περιβάλλοντα είναι σχεδιασμένα με τρόπο τέτοιο, ώστε να ενθαρρύνουν την εξερεύνηση. Ξεχωριστά κεφάλαια του παιχνιδιού τοποθετούνται σε διαφορετικά σημεία της θάλασσας συμπεριλαμβανομένων σπηλιών, βαθείς ωκεανούς, κοραλλιογενείς υφάλους και πλημμυρισμένα ερείπια. Επίσημος ιστότοπος Abzû στην IMDb | Το Abzû (ή ABZÛ) είναι βιντεοπαιχνίδι περιπέτειας που αναπτύχθηκε από την Giant Squid Studios και εκδόθηκε από την 505 Games για το PlayStation 4 και τα Microsoft Windows, στις 2 Αυγούστου του 2016. | https://el.wikipedia.org/wiki/Abz%C3%BB |
Τουρλωτή Λασιθίου | Η ετυμολογία του ονόματος είναι άγνωστη. Άλλοι πιστεύουν πως από τους τρούλους της εκκλησίας του χωριού ονομάστηκε το χωριό Τρουλωτή και τελικά έμεινε Τουρλωτή. Μία άλλη θεωρία θέλει το όνομα από ενετικό πύργο (tour) κάποιου βασιλιά Λοτί. Η περιοχή της Τουρλωτής κατοικείται από τη Μινωική εποχή. Στα νότια του χωριού σε λόφο ύψους 450 μ. γνωστό σαν Καστρί διασώζονται ερείπια Μινωικού οικισμού. Σε θαλαμοειδή λαξευτό τάφο υστερομινωϊκής εποχής (1550–1500 π.Χ.) που αποκαλύφθηκε πλησίον του χωριού βρέθηκαν πολύτιμα κτερίσματα, όπως: χάνδρες από περιδέραια, βραχιόλια, δακτυλίδια, εγχειρίδιο, ξυράφι, ομοιώματα ζώων από φαγεντιανή. Μεταξύ των διαφόρων κινητών ευρημάτων του Μινωικού οικισμού είναι ένας σφραγιδόλιθος με παράσταση γουρούνας που θηλάζει τα μικρά της, λύχνος με παράσταση ίππου που οδηγείται στο πότισμα από τον κύριο του και άλλα. Το 1959, σκάφτηκε και άλλος υστερομινωικός τάφος (1400–1300 π.Χ.). Ο ιστοριοδίφης Μ. Καταπότης υπεστήριξε παίρνοντας αφορμή από το όνομα Κηνοπόταμος, που έχει γειτονικός ποταμός, ότι θα πρέπει να είναι η έδρα της πόλης Καινώ που αναφέρεται από το Διόδωρο τον Σικελιώτη σαν τόπος γεννήσεως της Βριτομάρτεως Δίκτυννας, πράγμα που αμφισβητείται από τους αρχαιολόγους που την τοποθετούν κοντά στην αρχαία Έλυρο. Η σωστή γραφή του ποταμού της Τουρλωτής είναι Κυνοπόταμος. Στους ενετικούς χάρτες καταγράφεται με το όνομα Truloti, ενώ στην απογραφή των Ενετών το 1583 αναφέρεται με 313 κατοίκους. Το χωριό κτίσθηκε σε ύψωμα λόγω της διαδεδομένης πειρατείας. Η Τουρλωτή είναι γενέτειρα του θαλασσομάχου καπετάν Βογιατζή ή Βογιατζόππα, ο οποίος έδρασε κατά των Τούρκων από το Μεραμπέλλο ως την Κάσο. Στα ρεσάλτα του κατά των τουρκικών πλοίων χρησιμοποιούσε κυψέλες με μελίσσια, προφυλαγμένος με «μουργιόνια», τις ειδικές μάσκες των μελισσοκόμων. Σπουδαίο κατόρθωμα του η επιχείρηση του στο λιμάνι της Σπιναλόγκας κατά των Τουρκικών πλοίων. Δείτε: Κοινότητα Τουρλωτής Η Τουρλωτή αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι, μαζί με τον Μόχλο, αποτελούν την κοινότητα Τουρλωτής που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Σητείας του δήμου Σητείας ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 420 κατοίκους. https://web.archive.org/web/20191126051922/http://tourloti.gr/ | Η Τουρλωτή είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητος του δήμου Σητείας στην Περιφερειακή ενότητα Λασιθίου της Κρήτης. Βρίσκεται επί της εθνικής οδού Σητείας – Αγ. Νικολάου και απέχει 28 χιλιόμετρα από Σητεία και 45 από τον Άγιο Νικόλαο. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο 325 μέτρων. Σε δεσπόζουσα θέση, με πανοραμική θέα του Μεραμπέλου, της νήσου Ψείρας και του Μόχλου, βρίσκεται η Εκκλησία, η οποία έκανε εγκαίνια το 1908 και κτιζόταν επί 11 χρόνια. Οι κάτοικοι της Τουρλωτής ασχολούνται κυρίως με γεωργικές εργασίες. Βασικά προϊόντα είναι το ελαιόλαδο, τα σταφύλια και τα μούσμουλα ("δέσπολα"). Απαντώνται επίσης και με διάφορα άλλα παραδοσιακά επαγγέλματα, τα οποία την εποχή μας τείνουν να εξαφανισθούν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%AE_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Πρόεδρος του Καζακστάν | Ο πρόεδρος του Καζακστάν έχει παράσημα, όπως το σήμα του μαστού και το πρότυπο του προέδρου του Καζακστάν. Σύμφωνα με ένα δημοσίευμα στον πρόεδρο του Καζακστάν χορηγείται το παράσημο "Χρυσός Αετός" ("Алтын Кыран", "Золотой Орёл"). Το στοιχείο 5 του άρθρου 42 του συντάγματος λέει ότι ο πρόεδρος του Καζακστάν δεν μπορεί να εκλεγεί παραπάνω από δύο φορές χωρίς διακοπή, αλλά τονίζει ότι «ο παρόν περιορισμός δεν ισχύει για τον πρώτο Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Καζακστάν.»Το άρθρο 46, αναφέρει ότι η προεδρική «τιμή και αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη» και ότι τα έξοδά του καταβάλλονται από το κράτος. Η διάταξη 4 λέει για το ειδικό καθεστώς του πρώτου προέδρου και τις αρμοδιότητες του, και υπάρχει ειδική πράξη γι' αυτό στο σύνταγμα. Σύμφωνα με αυτή την πράξη ο πρώτος πρόεδρος έχει απόλυτο και άνευ όρων απαραβίαστο για κάθε πράξη που κάνει σε μια θητεία. Έχει την δυνατότητα να μιλάει στο λαό της χώρας, να κρατά φύλακες, επικοινωνία, μεταφορά, κρατική υποστήριξη της δραστηριότητάς του, και επίσημο διαμέρισμα και καλοκαιρινή κατοικία στην ιδιοκτησία του με επίσημη συντήρηση. Υπάρχει επίσης ιατρική φροντίδα, σανατόριο, παροχή συντάξεων και ασφάλιση. Στις 26 Απριλίου, 2015 ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, επανεξελέγη για την 5η θητεία. Η επίσημη ορκωμοσία έγινε στο παλάτι της Ανεξαρτησίας στην Αστάνα στις 29 Απριλίου. Κατά την ορκωμοσία, ο επανεκλεγείς πρόεδρος υποσχέθηκε να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις που είχε αναγγείλει νωρίτερα, που θα συνεισφέρουν στην σταθερή άνοδο και ανάπτυξη του Καζακστάν. Πριν τις εκλογές του 2011, ο πρόεδρος Ναζαρμπάγιεφ έγραψε ένα άρθρο για την Washington Post με τίτλο «η σταθερή πρόοδος του Καζακστάν στη δημοκρατία».Οι πέμπτες προεδρικές εκλογές έγιναν στις 26 Απριλίου 2015. Ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ επανεξελέγη με ποσοστό 97,7%. Οι 858 παρατηρητές από 19 χώρες ήταν παρόντες στους εκλογικούς σταθμούς κατά την διάρκεια των εκλογών.Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και άλλοι διεθνείς παρατηρητές επέκριναν την εκλογή ως άδικο, με θέματα όπως το κλείσιμο μέσων ενημέρωσης που κριτικάρουν την κυβέρνηση και την φυλάκιση των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης. Η εκπρόσωπος του ΟΑΣΕ Κορνέλια Τζόνκερ έκανε λόγο για έλλειψη γενικής επιλογής στους ψηφοφόρους και ακόμη μίλησε για ''σημαντικούς περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης."Ο πρόεδρος Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά στην κρατική τηλεόραση την παραίτησή του έπειτα από μαζικές λαϊκές διαμαρτυρίες, στις 19 Μαρτίου 2019 και για διάδοχό του (αντικαταστάτη) όρισε τον Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγιεφ. Ο Τοκάγιεφ πρότεινε τη μετονομασία της πρωτεύουσας Αστανά σε Νουρ Σουλτάν, προς τιμήν του πρώτου προέδρου της χώρας. Το Κοινοβούλιο υπερψήφισε την μετονομασία.Ο Τοκάγιεφ κέρδισε τις πρόωρες προεδρικές εκλογές στις 9 Ιουνίου 2019 με ποσοστό 71% της λαϊκής ψήφου. Η πρώτη στήλη δείχνει διαδοχικά τα άτομα που υπηρέτησαν στο αξίωμα ως πρόεδρος, ενώ η δεύτερη δείχνει τις προεδρικές θητείες τους. Κατάλογος των ηγετών του Καζακστάν | Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Καζακστάν (καζακικά: Қазақстан Республикасының Президенті, Qazaqstan Respuwblïkasınıñ Prezïdenti) είναι ο αρχηγός του κράτους και της κυβέρνησης, αρχιστράτηγος και ο κάτοχος του υψηλότερου αξιώματος της δημοκρατίας του Καζακστάν. Οι αρμοδιότητες του περιγράφονται σε ειδικό τμήμα του συντάγματος του Καζακστάν. Η θέση ιδρύθηκε στις 24 Απριλίου 1990, ένα χρόνο πριν την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο μοναδικός πρόεδρος μέχρι το 2019 ήταν ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ. Μετά την παραίτησή του, πρόεδρος από τον Μάρτιο του 2019 είναι ο Κασίμ-Τζομάρτ Τοκάγιεφ. Καμία από τις προεδρικές εκλογές στο Καζακστάν δεν έχουν χαρακτηριστεί ελεύθερες ή δίκαιες από δυτικές χώρες η διεθνείς παρατηρητές, με προβλήματα όπως την αλλοίωση του ψηφοδελτίου, πολλαπλή ψήφος, παρενόχληση της αντιπολίτευσης και χορηγία από τον τύπο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD |
Τζέισον Μπόναμ | Ο Μπόναμ γεννήθηκε το 1966 στο Ντάντλεϊ του Γουρτσεστερσάιρ και ξεκίνησε να παίζει τύμπανα σε ηλικία τεσσάρων ετών, εμφανιζόμενος μαζί με τον πατέρα του στην ταινία "The Song Remains the Same".Στα δεκαεπτά του χρόνια, έγινε μέλος των Airrace, ηχογραφώντας μαζί τους το άλμπουμ "Shaft of Light", ενώ το 1985 εντάχθηκε στους Virginia Wolf με τους οποίους ηχογράφησε δύο δίσκους και περιόδευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες ανοίγοντας τις εμφανίσεις των The Firm.Το 1987, συμμετείχε στον δίσκο "Outrider" του πρώην κιθαρίστα των Led Zeppelin, Τζίμι Πέιτζ, όπως και στην περιοδεία για την προώθηση του. Την επόμενη χρονιά, εμφανίστηκε με τα υπόλοιπα μέλη των Led Zeppelin στην συναυλία της επανένωσης του συγκροτήματος για τα σαράντα χρόνια της "Atlantic Records" και το 1989 κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο του προσωπικού του σχήματος με τίτλο "The Disregard of Timekeeping", ο οποίος σκαρφάλωσε στο Top-40 του Billboard, με το σινγκλ "Wait For You" να φθάνει μέχρι το # 55 του αμερικάνικου καταλόγου επιτυχιών. Ακολούθησε το "Mad Hatter", τρία χρόνια αργότερα, χωρίς να γνωρίσει ανάλογη επιτυχία με τον προκάτοχο του.Τον Μάιο του 1990, παντρεύτηκε την Τζαν Καρτέρις, με τους Τζίμι Πέιτζ, Ρόμπερτ Πλαντ και Τζον Πωλ Τζόουνς να παίζουν στην γαμήλια δεξίωση. Μέσα στην δεκαετία του '90, έπαιξε στον δίσκο "Muddy Water Blues: A Tribute to Muddy Waters" του Πωλ Ρότζερς, με τον οποίο εμφανίστηκε και στο δεύτερο φεστιβάλ του Γούντστοκ, το οποίο πραγματοποιήθηκε το 1994. Στην συνέχεια αναδημιούργησε το προσωπικό του σχήμα με την ονομασία Motherland και το 1996 αντιπροσώπευσε τον πατέρα του κατά την ένταξη των Led Zeppelin στο Rock and Roll Hall of Fame, γεγονός μετά από το οποίο κυκλοφόρησε με τους Bohnam το άλμπουμ "In The Name of the Father", παίζοντας κομμάτια των Led Zeppelin, ενώ ακολούθησε το άλμπουμ "When You See the Sun".Ο Μπόναμ ήταν μέλος των Healing Sixes από το 1999 ως το 2003 και εμφανίστηκε στην ταινία "Rock Star" με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ. Ακολούθησε ένα άλμπουμ και περιοδεία με την Ντέμπι Μπόναμ, αδελφή του Τζον Μπόναμ, πριν ο Τζέισον γίνει μέλος των UFO, ενώ το 2006 ηχογράφησε τον δίσκο "You & Me" με τον Τζο Μποναμάσα. Επίσης, συμμετείχε στο συγκρότημα των Foreigner, ενώ πρωταγωνίστησε στο τηλεοπτικό ριάλιτι "SuperGroup", μαζί με τον Τεντ Νούτζεντ, τον Έβαν Σάινφελντ, τον Σεμπάστιαν Μπαχ και τον Σκοτ Ίαν, με τους οποίους σχημάτισε τους Damnocracy, ζώντας για δώδεκα ημέρες σε μία έπαυλη του Λας Βέγκας.Στις 12 Σεπτεμβρίου 2007, έγινε γνωστό ότι θα παίξει τύμπανα στην εμφάνιση των Led Zeppelin στο Λονδίνο, που έλαβε χώρα στο "The O2 Arena" στις 10 Δεκεμβρίου 2007. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε μέλος των Black Country Communion, παραμένοντας μαζί τους μέχρι το 2013 και ηχογραφώντας τρία στούντιο και ένα ζωντανό άλμπουμ.Το 2010, σχημάτισε τους Jason Bonham's Led Zeppelin Experience, με τους οποίους περιόδευσε σε όλο τον κόσμο το 2011 και δύο χρόνια αργότερα περιόδευσε ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Heart. Ακολούθησε η δημιουργία των California Breed με τον Γκλεν Χιουζ και το 2014 έγινε μέλος των The Circle του Σάμι Χάγκαρ. Jason Bonham | Biography & History | AllMusic Drummerszone artists - Jason Bonham - Drummerszone.com Jason Bonham Discography at Discogs Jason Bonham - Official website Jason Bonham - Facebook Jason Bonham (@Jason_Bonham) | Twitter | Ο Τζέισον Μπόναμ (αγγλ. Jason Bohnam) είναι Βρετανός ντράμερ της ροκ μουσικής, ο οποίος έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως οι UFO, Foreigner, Black Country Communion, κ.α.. Είναι υιός του αποθανόντα Τζον Μπόναμ, ντράμερ των Led Zeppelin, με τους οποίους ο Τζέισον Μπόναμ εμφανίστηκε στην συναυλία τους στο "The O2 Arena" του Λονδίνου το 2007, σε μία εμφάνιση αφιερωμένη στη μνήμη του Αχμέτ Ερτεγκάν, ιδρυτή της "Atlantic Records". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CE%BC |
Μάριο Μολίνα | Ο Μ. Μολίνα γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού. Πατέρας του ήταν ο διακεκριμένος νομικός Ρομπέρτο Μολίνα-Πασκουέλ (1908-1977), που διετέλεσε κατά καιρούς πρέσβης του Μεξικού στην Αιθιοπία, την Αυστραλία και τις Φιλιππίνες, και μητέρα του η Λεονόρ Ενρίκες. Ως παιδί, ο Μάριο μετέτρεψε ένα μπάνιο του σπιτιού στο δικό του μικρό εργαστήριο, όπου χρησιμοποιούσε παιδικά σετ χημείας και μικροσκόπια. Είχε ως πρότυπο τη θεία του, την Εστέρ Μολίνα, που ήταν χημικός και τον βοηθούσε στα πειράματά του.Αφού τελείωσε το σχολείο στην Πόλη του Μεξικού, ο Μάριο Μολίνα απεφοίτησε το 1965 με πτυχίο χημικού μηχανικού από το Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού (UNAM). Το 1967 πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδικεύσεως στην κινητική των αντιδράσεων πολυμερισμού από το Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ, στην τότε Δυτική Γερμανία, και τέλος διδακτορικό στη φυσικοχημεία το 1972 από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ με τον καθηγητή Τζωρτζ Πάιμεντελ. Μεταξύ του 1974 και του 2004, ο Μολίνα εργαζόταν σε θέσεις έρευνας και διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ιρβάιν, στο JPL του Καλτέκ και στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης (MIT), όπου είχε διορισθεί ταυτοχρόνως στο Τμήμα Γεωπλανητικών και Ατμοσφαιρικών Επιστημών, και στο Τμήμα Χημείας. Ολοκλήρωσε την κυρίως σταδιοδρομία του στο Τμήμα Χημείας και Βιοχημείας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο και στο Κέντρο Επιστημών της Ατμόσφαιρας του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας Σκριπς.Ο Μολίνα ίδρυσε ένα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα που άνοιξε το «Κέντρο Μάριο Μολίνα Στρατηγικών Μελετών για την Ενέργεια και το Περιβάλλον» (ισπ. Centro Mario Molina para Estudios Estratégicos sobre Energía y Medio Ambiente) στην Πόλη του Μεξικού το 2005, και διετέλεσε πρόεδρος του Κέντρου αυτού. Επιπλέον, για μια δεκαετία (2004-2014) ήταν μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Μακάρθουρ, συμμετέχοντας στις επιτροπές του για την πολιτική του ιδρύματος και για την παγκόσμια ασφάλεια και αειφορία.Ο Μολίνα προτάθηκε στις 24 Ιουλίου 2000 για μέλος της Ποντιφήκειας Ακαδημίας Επιστημών. Μία από τις τελευταίες του συνεισφορές ήταν στην αναφορά της Ακαδημίας αυτής Well Under 2 Degrees Celsius: Fast Action Policies to Protect People and the Planet from Extreme Climate Change (= «Πολύ κάτω από τους 2 βαθμούς: Πολιτικές ταχείας δράσεως για την προστασία των ανθρώπων και του πλανήτη από την ακραία κλιματική αλλαγή»), το 2017, που συνέταξε μαζί με τους Βηραμπαντράν Ραμανάθαν και Ντέργουντ Ζέλκε. Η αναφορά πρότεινε 12 πρακτικές και επιδεχόμενες διαφορετικές κλίμακες λύσεις, μέρος μιας τριπλής στρατηγικής για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής.Ο Μολίνα ορίσθηκε το 2008 από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ως υπεύθυνος για τη σύσταση μιας ομάδας περιβαλλοντικών θεμάτων., ενώ ήταν και μέλος του συμβουλίου του προέδρου επί θεμάτων επιστήμης και τεχνολογίας. Στις 28 Ιουνίου 1974, ως μεταδιδάκτορας ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ιρβάιν, ο Μολίνα δημοσίευσε μαζί με τον Σέργουντ Ρόουλαντ μια εργασία στο περιοδικό Nature, όπου τόνιζαν την απειλή από τη χρήση χλωροφορανθράκων (CFC) για το στρώμα του όζοντος στη στρατόσφαιρα.Εκείνη την εποχή, οι CFC χρησιμοποιούνταν ευρύτατα ως προωθητικά των σπρέι και ψυκτικά υγρά σε κάθε είδους ψυγεία και κλιματιστικά, και ήταν γνωστό ότι συσσωρεύονταν στην ατμόσφαιρα. Το βασικό επιστημονικό ερώτημα που έθεσε ο Μολίνα ήταν «ποια η συνέπεια της απελευθερώσεως από την ανθρωπότητα μιας ουσίας στο περιβάλλον η οποία δεν υπήρχε προηγουμένως;» Οι Ρόουλαντ και Μολίνα είχαν ερευνήσει ουσίες παρόμοιες με τους CFC πρωτύτερα. Ανέπτυξαν μαζί τη θεωρία της καταστροφής του όζοντος από τους CFC συνδυάζοντας βασικές επιστημονικές γνώσεις για τη χημεία του όζοντος, τους CFC και τις ατμοσφαιρικές συνθήκες με προσομοιώσεις σε ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πρώτα ο Μολίνα διερεύνησε το εάν και πώς θα μπορούσαν να διασπασθούν οι CFC. Στην κατώτερη ατμόσφαιρα είναι αδρανείς ενώσεις, αλλά ο Μολίνα συνειδητοποίησε ότι με τον καιρό τείνουν να ανέρχονται σε ανώτερα ατμοσφαιρικά στρώματα. Εκεί επικρατούν διαφορετικές συνθήκες και στη στρατόσφαιρα εκτίθενται στο υπεριώδες φως του Ήλιου. Το λεπτό στρώμα του όζοντος που υπάρχει εκεί προστατεύει την επιφάνεια της Γης από το πιο επιβλαβές για τα ζωντανά όντα μέρος αυτής της ακτινοβολίας. Τα φωτόνια της υπεριώδους ακτινοβολίας έχουν αρκετή ενέργεια ώστε να διασπούν τα μόρια του οξυγόνου και ο Μολίνα πρότεινε ότι θα μπορούσαν να διασπούν και τα μόρια των CFC, απελευθερώνοντας άλλες ουσίες, μεταξύ των οποίων και άτομα χλωρίου, στη στρατόσφαιρα. Τα άτομα χλωρίου (Cl) είναι εξαιρετικά δραστικά χημικώς και αντιδρούν εύκολα με τα μόρια του όζοντος (O3), δημιουργώντας κοινό διατομικό οξυγόνο (O2) και μονοξείδιο του χλωρίου (ClO): Cl· + O3 → ClO· + O2Αλλά το ClO αντιδρά επίσης εύκολα με ένα άτομο οξυγόνου, δίνοντας ένα ακόμα μόριο O2 και ένα άτομο Cl: ClO· + O· → Cl· + O2Επομένως το μονοατομικό χλώριο Cl «αναδύεται» ανέπαφο από αυτό το ζεύγος αντιδράσεων, και αυτό είναι το κρίσιμο δεδομένο. Οι Μολίνα και Ρόουλαντ κατάλαβαν ότι το Cl παίζει ρόλο καταλύτη και ότι ένα μόνο μόριό του θα μπορούσε να καταστρέψει πολλές χιλιάδες μόρια όζοντος παραμένοντας στη στρατόσφαιρα επί πολλά έτη. Υπολογίζοντας τις ποσότητες των αντιδρώντων σωμάτων, οι δύο χημικοί βρήκαν ότι οι CFC μπορούσαν να ξεκινήσουν μια «αλυσιδωτή αντίδραση» που θα έβλαπτε σοβαρά το στρώμα του όζοντος στη γήινη στρατόσφαιρα.Οι Μολίνα και Ρόουλαντ ακολούθησαν τη σύντομη εργασία τους στο Nature με μία αναφορά 150 σελίδων προς την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ, την οποία δημοσίευσαν στη συνάντηση της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας του Σεπτεμβρίου 1974. Αυτή η αναφορά και μια οργανωμένη από την Εταιρεία συνέντευξη τύπου, στην οποία έκαναν έκκληση για μια πλήρη απαγόρευση εκπομπών CFC στην ατμόσφαιρα, προσέλκυσαν την προσοχή κυβερνήσεων και κοινής γνώμης.Οι θέσεις των Ρόουλαντ και Μολίνα δεν άργησαν να δεχθούν επικρίσεις από τους κατασκευαστές των επίμαχων συσκευών και ομάδες της χημικής βιομηχανίας. Μία δημόσια συναίνεση επί της ανάγκης για δράση άρχισε να διαφαίνεται το 1976 με τη δημοσίευση μιας περιλήψεως των επιστημονικών δεδομένων από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ. Το έργο των δύο χημικών δέχθηκε στήριξη από ευρήματα για μακράς διάρκειας μείωση του στρατοσφαιρικού όζοντος πάνω από την Ανταρκτική, που δημοσιεύθηκαν από τον Τζόζεφ Φάρμαν και συνεργάτες του στο Nature in 1985. Συνεχιζόμενες επιστημονικές ενδείξεις οδήγησαν τελικώς στην υιοθέτηση του ιστορικού Πρωτοκόλλου του Μόντρεαλ (μιας συμφωνίας μειώσεως της παραγωγής και χρήσεως CFC, με την προοπτική πλήρους καταργήσεως) από 56 κράτη το 1987. Για τον ρόλο τους στο θέμα αυτό, οι Μολίνα και Ρόουλαντ μοιράσθηκαν το Βραβείο Νόμπελ Χημείας του 1995 με τον Πάουλ Κρέτσεν. Το αιτιολογικό της βραβεύσεως μνημονεύει «το έργο τους στη χημεία της ατμόσφαιρας, ιδίως όσον αφορά τον σχηματισμό και την αποσύνθεση του όζοντος». Ο Μολίνα νυμφεύθηκε τη συνάδελφό του χημικό Λουίζα Γ. Ταν τον Ιούλιο του 1973. Είχαν συναντηθεί όταν ο Μολίνα εκπονούσε τη διδακτορική διατριβή του στο Μπέρκλεϋ. Ο γιος τους Φελίπε Χοσέ Μολίνα γεννήθηκε το 1977. Το ζεύγος χώρισε αργότερα και ο Μολίνα συνήψε δεύτερο γάμο τον Φεβρουάριο του 2006 με τη Γουαδαλούπε Αλβαρές.Ο Μάριο Μολίνα πέθανε σε ηλικία 77 ετών στην Πόλη του Μεξικού από καρδιακή προσβολή, έχοντας προλάβει να δει τον Φελίπε πτυχιούχο της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ. Το «Κέντρο Μάριο Μολίνα» (στην ισπανική) Center for Oral History. «Mario J. Molina». Science History Institute. Ο Μ. Μολίνα στον ιστότοπο των Βραβείων Nobel | Ο Μάριο Χοσέ Μολίνα-Πασκουέλ Ενρίκες (Mario José Molina-Pasquel Henríquez, 19 Μαρτίου 1943 – 7 Οκτωβρίου 2020), γνωστός απλώς ως Μάριο Μολίνα, ήταν Μεξικανός χημικός. Είχε τη βασικότερη ίσως συμβολή στην ανακάλυψη της «τρύπας του όζοντος» πάνω από την Ανταρκτική, και τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1995 για τον ρόλο του στην επισήμανση της απειλής στο γήινο στρώμα του όζοντος από ανθρωπογενή αέρια που λέγονται χλωροφθοράνθρακες (CFC). Υπήρξε ο πρώτος γεννημένος στο Μεξικό επιστήμονας που πήρε Βραβείο Νόμπελ Χημείας.Στη σταδιοδρομία του ο Μολίνα εργάσθηκε κατά καιρούς σε 4 ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα των ΗΠΑ και στο Κέντρο Επιστημών της Ατμόσφαιρας του Ινστιτούτου Ωκεανογραφίας Σκριπς. Στο Μεξικό ο Μολίνα διετέλεσε διευθυντής στο «Κέντρο Μάριο Μολίνα για την Ενέργεια και το Περιβάλλον» και σύμβουλος κλιματικής πολιτικής του Προέδρου του Μεξικού Ενρίκε Πένια Νιέτο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 1957 | Οι νικητές κάθε κατηγορίες εμφανίζονται με έντονους χαρακτήρες στην κορυφή της κατηγορίας. Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι Η ομορφιά της κολάσεως Σαγιονάρα Οι 12 Ένορκοι Μάρτυρας Κατηγορίας Ντέιβιντ Λην - Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι Μαρκ Ρόμπσον - Η ομορφιά της κολάσεως Τζόσουα Λόγκαν - Σαγιονάρα Σίντνεϊ Λουμέτ - Οι 12 Ένορκοι Μπίλι Γουάιλντερ - Μάρτυρας Κατηγορίας Άλεκ Γκίνες - Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι Μάρλον Μπράντο - Σαγιονάρα Άντονι Φρανσιόζα - Ένα καπέλο γεμάτο βροχή Άντονι Κουίν - Άγριος είναι ο Άνεμος Τσαρλς Λότον - Μάρτυρας Κατηγορίας Τζοάν Γούντγουορντ - Η Εύα δίχως πέπλο Ντέμπορα Κερ - Σάρκα και Ψυχή Άννα Μανιάνι - Άγριος είναι ο Άνεμος Ελίζαμπεθ Τέιλορ - Όσα δεν Σβήνει ο Χρόνος Λάνα Τάρνερ - Η ομορφιά της κολάσεως Ρεντ Μπάτονς - Σαγιονάρα Βιττόριο ντε Σίκα - Αποχαιρετισμός στα Όπλα Σεσούι Χαγιακάβα - Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι Άρθουρ Κένεντι - Η ομορφιά της κολάσεως Ρας Τάμπλιν - Η ομορφιά της κολάσεως Μιγιόσι Ουμέκι - Σαγιονάρα Κάρολαϊν Τζόουνς - Η Γυναίκα μου κι Εγώ Έλσα Λάντσεστερ - Μάρτυρας Κατηγορίας Χόουπ Λάνγκε - Η ομορφιά της κολάσεως Νταϊάν Βάρσι - Η ομορφιά της κολάσεως Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά) | Η 30η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου, που τίμησε τις καλύτερες επιδόσεις στο χώρο του κινηματογράφου για το έτος 1957, έλαβε χώρα στις 26 Μαρτίου 1958. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_1957 |
Προπινάλη | Η προπινάλη έχει παρατηρηθεί στο διαστρικό ενδιάμεσο. Υποτέθηκε ότι σχηματίζεται μέσω συμπλόκου μονοξειδίου του άνθρακα και αιθινίου. Μια άλλη πιθανή οδός παραγωγής είναι μέσω αντίδρασης προπινυλιδινίου (C3H) και νερού. Πρoπενάλη Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972 Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991 SCHAUM'S OUTLINE SERIES, ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ, Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999 Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982 Δημήτριου Ν. Νικολαΐδη: Ειδικά μαθήματα Οργανικής Χημείας, Θεσσαλονίκη 1983. | Η προπινάλη (αγγλικά: propynal) είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, οξυγόνο και υδρογόνο, με μοριακό τύπο C3H2O, αν και συχνά γράφεται πιο αναλυτικά ως HC≡CCHO. Είναι η απλούστερη δυνατή αλδεΰδη με τριπλό δεσμό. Έτσι, συνδυάζει τις ιδιότητες αλδεΰδης και αλκινίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CE%B7 |
Γερμανικές γενικές εκλογές του 1930 | Η προηγούμενη κυβέρνηση (συνασπισμός των κομμάτων "SPD", "Zentrum", "DDP" και "DVP") που προέκυψε από τις γενικές εκλογές του 1928 υπό την πρωθυπουργία του σοσιαλδημοκράτη Χέρμαν Μύλερ, διαλύθηκε στις 27 Μαρτίου του 1930, ύστερα από διάταγμα του Προέδρου του Γερμανικού Ράιχ Πάουλ φον Χίντενμπουργκ και αφού ο συνασπισμός κατέρρευσε.Στην θέση του Μύλερ, στις 29 Μαρτίου του 1930 ο Χίντενμπουργκ, κατόπιν συμφωνίας των κομμάτων διόρισε τον προερχόμενο από το «Κόμμα του Κέντρου» Χάινριχ Μπρύνινγκ. Ωστόσο και η διακυβέρνηση από τον Μπρύννιγκ - εξαιτίας των μέτρων για την μείωση του πληθωρισμού που πήρε και που είχαν σαν αποτέλεσμα την "παράλυση" της οικονομίας - σταμάτησε να έχει την αποδοχή του κοινοβουλίου έπειτα από έναν μήνα. Συγκεκριμένα, στις 16 Ιουλίου του 1930, όταν το κοινοβούλιο απέρριψε την έγκριση νομοσχεδίου για την κάλυψη του ελλείμματος του προϋπολογισμού, ο Μπρύνινγκ απευθύνεται στον Χίντενμπουργκ και ζητάει την ενεργοποίηση του «Άρθρου 48» του «Συντάγματος της Βαϊμάρης», που του έδινε δυνατότητα να νομοθετεί με την σύμφωνη γνώμη του Προέδρου (μέσω προεδρικών διαταγμάτων) και όχι των βουλευτών.Ο Χίντενμπουργκ πράγματι εξέδωσε το προεδρικό διάταγμα που ζητούσε ο Μπρύνινγκ και όταν το κοινοβούλιο με πρόταση του SPD αρνήθηκε να συμφωνήσει με το προεδρικό διάταγμα, ο Χίντενμπουργκ διέλυσε το κοινοβούλιο στις 26 Ιουλίου και προκήρυξε νέες εκλογές για τις 14 Σεπτεμβρίου. | Οι Γερμανικές γενικές (ή Ομοσπονδιακές) εκλογές του 1930, διεξήχθησαν στις 14 Σεπτεμβρίου αυτού του έτους. Ήταν οι πρώτες από μια σειρά - πρόωρων - εκλογών που θα διεξαχθούν στα επόμενα χρόνια και που θα αναδείξουν το πρόβλημα διακυβέρνησης της Γερμανίας.Συνολικά 37 κόμματα κατέβηκαν στις εκλογές, πρώτο σε ψήφους όμως αναδείχθηκε -για ακόμα μία φορά- το «Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα», (SPD) με ποσοστό 24.53 % και 143 έδρες σε σύνολο 577 εδρών. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών είναι η μεγάλη αύξηση του ποσοστού του «Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος» του Αδόλφου Χίτλερ (NSDAP) το οποίο έφτασε στο 18.5% από 3% που είχε στις γενικές εκλογές του 1928, ενώ οι βουλευτικές του έδρες από 12 αυξήθηκαν στις 107. Κερδισμένο, αν και λιγότερο, βγήκε από αυτές τις εκλογές, και το «Κομμουνιστικό κόμμα της Γερμανίας», (KPD), αυξάνοντας τις βουλευτικές του έδρες από 54 σε 77.Ωστόσο, ούτε αυτή τη φορά δεν κατάφερε κάποιο κόμμα να κερδίσει την αυτονομία και έτσι συνεχίστηκε η διακυβέρνηση από του Χάινριχ Μπρύνινγκ, καγκελάριου διορισμένου από τον Πρόεδρο του Ράιχ, Πάουλ φον Χίντενμπουργκ. Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν και πάλι πρόωρα, τον Ιούλιο του 1932. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_1930 |
Ric O'Barry | Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι ξεκίνησε τη σύλληψη και την εκπαίδευση δελφινιών για το ενυδρείο του Μαΐάμι. Tη δεκαετία του 1960, έγινε ο επικεφαλής εκπαιδευτής για τα πέντε δελφίνια που συλλογικά έπαιξαν τον "Φλίπερ" στη δημοφιλή Αμερικανική τηλεοπτική σειρά. Παράλληλα ο Ρικ O'Μπάρι έπαιξε ως κασκαντέρ για τον ηθοποιό Luke Halpin. Όταν, στις αρχές του 1970, λίγα χρόνια αφού η παραγωγή του Φλίπερ σταμάτησε, η Κάθι, το δελφίνι που πιο συχνά έπαιζε τον Φλίπερ, δεν ξανά ήρθε στην επιφάνεια για αέρα. Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι σκέφθηκε ότι το δελφίνι είχε αυτοκτονήσει, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η σύλληψη δελφινιών, η παρουσίασή τους και η εκπαίδευσή τους για θέαμα ήταν λάθος. Όταν ήταν η Ημέρα της Γης, το 1970 ίδρυσε το Dolphin Project, μια οργάνωση αφιερωμένη στην εκπαίδευση του κοινού σχετικά με τα δεινά των δελφινιών σε αιχμαλωσία. Επίσης πρωτοστάτησε στην αποκατάσταση και την απελευθέρωση δελφινιών ως μια βιώσιμη εναλλακτική λύση για αυτά. Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι έχει από τότε διασώσει και απελευθερώσει πάνω από 25 δελφίνια στην Αϊτή, την Κολομβία, τη Γουατεμάλα, τη Νικαράγουα, τη Βραζιλία, τις Μπαχάμες και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στον Ρίτσαρντ O'Μπάρι επιβλήθηκαν αστικές κυρώσεις για τη παράνομη μεταφορά δύο δελφινιών στον Κόλπο του Μεξικού* Μία ανακοίνωση του 1999, από το Τμήμα Εμπορικού τύπου υποστήριξε ότι "δεν ήταν προετοιμασμένα να επιβιώσουν στην άγρια φύση, και υπέστησαν σοβαρά τραύματα υγείας".Τα τελευταία 40 και πλέον χρόνια Ρίτσαρντ O'Μπάρι μίλησε για τις βλαβερές συνέπειες της αιχμαλωσίας δελφινιών σε διαλέξεις και συνέδρια σε όλο τον κόσμο. Το 1991, σε αναγνώριση της συμβολής του στην προστασία των δελφινιών, Ρίτσαρντ O'Μπάρι έλαβε ένα Περιβαλλοντικό Βραβείο, που παρουσιάστηκε από την Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα. Το 2007, ο Ric και η Helene Ρίτσαρντ O'Μπάρι έγιναν σύμβουλοι για το Earth Island Institute's International Marine Mammal Project.Ο O'Μπάρυ παραιτήθηκε από τη θέση του στο Earth Island Institute, τον Σεπτέμβριο του 2014, λόγω διαφωνιών με τη διοίκηση σχετικά με την αποδοχή κεφαλαίων από τη βιομηχανία τόνου, η οποία χρησιμοποιεί συσκευές συνάθροισης ψαριών ( Fish Aggregation Devices ).Ο οργανισμός Dolphin Project ηγείται μιας διεθνούς προσπάθειας να σταματήσει τη θανάτωση των δελφινιών, να δώσει τέλος στη διακίνηση ζώντων δελφινιών στα θεματικά πάρκα καθώς και σε θεάματα "κολύμπι με το δελφίνι". Συνεχίζει να διακηρύσσει λόγο ενάντια στην αιχμαλωσία δελφινιών.Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι είναι συν-συγγραφέας τριών βιβλίων, Behind the Dolphin Smile ( Πίσω από το χαμόγελο δελφινιού ), To Free a Dolphin ( Απελευθέρωση Δελφινιού ), όπου και τα δύο είναι συγγραμμένα με τον Keith Colbourne, και πιο πρόσφατα το "Die Bucht" για τα δελφίνια, καθώς και "Ο Όρμος" ( The Cove ) που έχει δημοσιευθεί στη Γερμανία με τον Hans Peter Roth. Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι είναι μέλος στο Explorers Club. Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι ζει και κατοικεί στη Φλόριντα στο Coconut Grove, στις ΗΠΑ. O Ρίτσαρντ O'Μπάρι είναι Ιδρυτής και Διευθυντής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού, ο Ρικ Ο' Μπάρυ Dolphin Project Inc. Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι εμφανίστηκε στο ντοκιμαντέρ The Cove, βραβευμένο με όσκαρ μεγάλου μήκους σε σκηνοθεσία Louie Psihoyos, το οποίο διερευνά τις συνδέσεις ανάμεσα στη θανάτωση, σύλληψη, το εμπόριο και την επίδειξη των δελφινιών σε όλο τον κόσμο. Το 2009, η ταινία επικεντρώνεται στην Taiji, Wakayama, στην Ιαπωνία, εφιστώντας την προσοχή στο κυνήγι των περίπου 23.000 δελφινιών που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο. Ο O'Μπάρι και ο γιος του Λίνκολν O'Μπάρι είναι, επίσης, πίσω από τη τηλεοπτική εκπομπή Αίμα των Δελφινιών για την "Ανακάλυψη των Ζώων του Πλανήτη", η οποία συνεχίζεται, όπου Ο Όρμος άφησε το θέμα. Το Cove Ο ρικ Ο ' Μπάρυ Dolphin Project Richard O'Barry στην IMDb "Αναθεώρηση του Όρμου" Αρχειοθετήθηκε 2012-11-26 στο Wayback Machine.Κατηγορίες | Ο Ρίτσαρντ "Ρικ" Ο'Μπάρι ( γεννήθηκε ως Richard Barry O'Feldman, 14 οκτωβρίου 1939 ) είναι ένας Αμερικανός ακτιβιστής που αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1960 για τη σύλληψη και την εκπαίδευση των πέντε δελφινιών που χρησιμοποιήθηκαν στην τηλεοπτική σειρά "Φλίπερ". Ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι αποφάσισε από εκπαιδευτής δελφινιών να γίνει υπερασπιστής της ελευθερίας τους, ελευθερώνοντας δελφίνια σε αιχμαλωσία, μετά αφού το Φλίπερ δελφίνι πέθανε στα χέρια του.Το 1970, ο Ρίτσαρντ O'Μπάρι ίδρυσε το Dolphin Project, μια ομάδα που έχει ως στόχο να ενημερώνει το κοινό σχετικά την αιχμαλωσία δελφινιών και, όπου είναι εφικτό, να απελευθερώνουν δελφίνια σε αιχμαλωσία. Συμμετείχε στη βραβευμένη με όσκαρ ταινία The Cove (2009), η οποία χρησιμοποίησε μυστικές τεχνικές για να εκθέσει την ετήσια σφαγή δελφινιών που γίνεται στην Taiji της Ιαπωνίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/Ric_O%27Barry |
Φίλοι για πάντα (τηλεοπτική σειρά) | Ο δημιουργός της σειράς αρχικά προγραμμάτιζε το Οne Τree Ηill να ήταν μια μεγάλη ταινία αλλά στο τέλος κατέληξε στο να το κάνει σειρά. Θα ονόμαζε τη σειρά Ravens (όπως την ομάδα μπάσκετ) αλλά επειδή έτσι έδινε πιο πολύ έμφαση στο αθλητικό τομέα της σειράς το άλλαξε σε One Τree Ηill. Το Τree Ηill είναι μια φανταστική πόλη. Επέλεξε αυτήν την ονομασία για τον έξης λόγο: όταν έγραφε τη σειρά άκουγε το άλμπουμ των U2 οι όποιοι έχουν ένα τραγούδι που ονομάζεται Τree Ηill. Κάποιοι φαν είχαν την απορία γιατί ονομάζεται Οne Τree Ηill και όχι απλώς Τree Ηill. Η απάντηση μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται στη φράση που λέει η Heley στον γιο της James Lucas στο τελευταίο επεισόδιο του 9ου κύκλου: "There is only one Tree Hill - and it's your home." Το οποίο λέει και η Κάρεν στον Λούκας στο τελευταίο επεισόδιο του 1ου κύκλου. Η μουσική στη σειρά έχει παίξει μεγάλο μέρος και στην υπόθεση της αλλά και στην ατμόσφαιρά της. Η σειρά έχει φιλοξενήσει πάρα πολλούς τραγουδιστές και συγκροτήματα που είναι πολύ γνωστά. Ακόμα και μία από του κεντρικούς χαρακτήρες έκανε καριέρα στη μουσική. Η σειρά έχει βγάλει και τρία soundtracks τα οποία είναι: One Tree Hill - Music From The WB Television Series, Vol. 1 Friends with Benefit: Music from the Television Series One Tree Hill, Volume 2 The Road Mix: Music from the Television Series One Tree Hill, Volume 3.Το τραγούδι που ακούγεται στην τίτλους αρχής ονομάζεται "I Don't Want to Be" του Γκάβιν ΝτεΓκρό. Επίσης υπάρχει ένα site για τη μουσική της σειράς: www.OTH-Music.com Ο πρώτος κύκλος έχει 22 επεισόδια, ο δεύτερος 23, ο τρίτος 22, ο τέταρτος 21 και ο πέμπτος 18. Ξεκίνησε 23 Σεπτεμβρίου του 2003 και τελείωσε 11 Μαΐου του 2004. Ο Λούκας και ο Νέιθαν είναι δυο έφηβοι με πολύ λίγα κοινά, αλλά είναι δεμένοι με ένα μυστικό που τους ενώνει, έχουν τον ίδιο πατερά. Αλαζόνας και με μεγάλη αυτοπεποίθηση, ο Νέιθαν είναι το αστέρι στην ομάδα μπάσκετ του Λυκείου του και κατάγεται από μια πλούσια οικογένεια. Ήσυχος και προσγειωμένος ο Λούκας είναι το μοναδικό παιδί μιας ανύπαντρης εργαζόμενης μητέρας. Επίσης είναι πολύ καλός στο μπάσκετ παίζοντας ερασιτεχνικά σε ένα γήπεδο μιας από τις γειτονιές του Tree Hill. Μεγαλώνοντας σε δυο διαφορετικές οικογένειες στη μικρή πόλη το Tree Hill, στη Βόρεια Καρολίνα, οι δυο ζωές των αγοριών συγκρούονται όταν το καπρίτσιο της μοίρας φέρνει τον Λούκας στη σχολική ομάδα μπάσκετ του Νέιθαν και τα ετεροθαλή αδέρφια ανταγωνίζονται όχι μονό για τον έλεγχο στο γήπεδο αλλά και για την καρδιά της όμορφης κοπέλας του Νέιθαν, Πέιτον Σώγιερ. Η μετάβαση του Λουκάς στον κόσμο του Νέιθαν δημιουργεί στιγμιαία ένα ερωτικό τρίγωνο. Η Πέιτον είναι ένα έντονα κλειστό και ευαίσθητο άτομο. Είναι μια χαρισματική καλλιτέχνης, αλλά προς το παρόν, κρατάει κλειστή την τέχνη της κρυμμένη από τον έξω κόσμο. Παρόλο που είναι η κοπέλα του Νέιθαν, γρήγορα νιώθει μια έλξη για τον Λουκάς. Η Πέιτον έχασε τη μητέρα της σε μικρή ηλικία και, όπως ο Λούκας, γνωρίζει τον πόνο του να μεγαλώνεις χωρίς γονιό. Και οι δύο, Λουκάς και Πειτον, βλέπουν τον κόσμο με την άποψη ενός τρίτου. Ο Νέιθαν είναι επώδυνα γνώστης της αμοιβαίας έλξης μεταξύ Πέιτον και Λούκας, και δεν του παίρνει και πολύ να προσέξει ότι η καλύτερη φίλη του Λούκας, η Χέιλι, είναι ένα ασυνήθιστο και ενδιαφέρον κορίτσι. Λόγω της στενής φιλίας της με τον Λούκας, η Χέιλι βρίσκει ξαφνικά τον εαυτό της υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει τον καινούριο κόσμο του πλούτου και των προνομίων. Η Χέιλι τα φτιάχνει με τον Νέιθαν παρά τις διαφωνίες του Λούκας. Η Μπρούκ η οποία είναι η κολλητή της Πέιτον αρχίζει να έχει αισθήματα για τον Λούκας. Έτσι αρχίζουν και βγαίνουν, αλλά τα αισθήματα του Λούκας για την Πέιτον θα δημιουργήσουν πρόβλημα. Η Πέιτον έρχεται σε στενή σχέση με τον Τζέικ (συμπαίκτης του Λούκας) που έχει μια κόρη έξι μηνών! Καθώς οι έφηβοι παλεύουν να βρουν τις θέσεις τους στον κόσμο, οι ενήλικοι στο Tree Hill αντιμετωπίζουν τα αποτελέσματα των αποφάσεων που πήραν χρόνια πριν. Ο πατέρας του Νέιθαν, Νταν και η μητέρα του Λούκας, ήταν στον λύκειο ζευγάρι. Όταν η Κάρεν έμεινε έγκυος κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς, ήταν συντετριμμένη από την απόφαση του Νταν να βάλει τη δική του ζωή και καριέρα πάνω από όλα. Έφυγε σε κολλέγιο με υποτροφία από το μπάσκετ, αφήνοντας την Κάρεν πίσω να μεγαλώσει τον δικό τους γιο Λούκας μόνη της. Όταν το όνειρο του Νταν για μπασκετική καριέρα δεν πραγματοποιήθηκε, επέστρεψε στην πόλη με τη σύζυγο που γνώρισε στο κολέγιο και με τον καινούριο του γιο, Νέιθαν. Τώρα είναι ένας πλούσιος επιχειρηματίας, και ένας από τους πιο ισχυρούς στο Tree Hill, και ζει τα δικά του όνειρα μέσω του Νέιθαν. Ο Νταν επίσης δεν τα πάει καθόλου καλά με την οικογένεια του. Ο Κιθ που είναι αδελφός του Νταν υποστήριζε τον Λούκας και τη μητέρα σαν να ήταν δικιά του οικογένεια. Επίσης ερωτεύεται την Κάρεν, γεγονός που θα φέρει μεγάλες ανατροπές. Στο τελευταίο επεισόδιο ο Κιθ κοιμάται με τη γυναίκα του Νταν την Ντεμπ και ο Νταν τους πιάνει. Αργότερα παθαίνει καρδιακή προσβολή. Ο Λούκας και ο Κιθ αποφασίζουν να φύγουν από το Tree Hill. Και ο Νέιθαν με τη Χέιλι παίρνουν με σημαντική απόφαση. Ξεκίνησε 21 Σεπτεμβρίου του 2004 και τελείωσε 24 Μαΐου του 2005. Η ανακοπή της καρδιάς του Νταν φέρνει τον Λούκας και τον Κιθ πίσω στο Tree Hill, και η Πέιτον και η Μπρούκ ανανεώνουν τη φιλία τους. Ο Λούκας ξεκινάει μια καινούργια σχέση με τον πατέρα του. Ο Νταν προσλαμβάνει μια γυναίκα την Τζούλς (Μαρία Μενούνος) να κάνει τον Κιθ να την ερωτευτεί και μετά να του πληγώσει την καρδιά για να εκδικηθεί που ο Κιθ κοιμήθηκε με την Ντεμπ. Όταν ο Νταν μαθαίνει ότι ο Λούκας έχει κληρονομήσει την καρδιακή του πάθηση τον πείθει να ζήσουν μαζί, πληρώνοντας για τη θεραπεία και να κρατήσει την κατάσταση του κρυφή. Ο Νταν συμφωνεί να αφήσει τον Κιθ και την κοπέλα του μόνους όταν μαθαίνει ο Λούκας για το κόλπο του. Τελικά η Τζούλς φεύγει από το Tree Ηill την ημέρα του γάμου της με τον Κιθ, αφήνοντάς τον συντετριμένο. Ο Νέιθαν και η Χέιλι δέχονται επίσκεψη από την αδελφή της Χέιλι που αποδείχτηκε ότι ήταν η πρώτη του κοπέλα που κοιμήθηκε, πολύ προτού γνωρίσει τη Χέιλι. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα για τον γάμο τους όταν ένας μουσικός ο Κρις Γκέλερ πείθει τη Χέιλι να αφήσει τον Νέιθαν και το Tree Hill και να έρθει σε περιοδεία μαζί του. Ο Νέιθαν με κάποιον τρόπο προσπαθεί να αυτοκτονήσει αλλά μετά από ένα όραμα που είδε αποφασίζει να συνεχίσει με τη ζωή του και να βγάλει χαρτιά διαζυγίου. Η Πέιτον ανοίγει ένα club που ονομάζεται Τρικ. Έρχεται όμως ένας πολύ σκοτεινός καιρός για την Πέιτον αφού δοκιμάζει ναρκωτικά. Η επιστροφή του Τζέικ την κάνει να ξεπεράσει όλα αυτά τα προβλήματα, τον ερωτεύεται και κάνει σχέση μαζί του. Τελικά όμως φεύγει όταν η Νίκη (με αυτήν που έκανε το παιδί) απαγάγει την Τζένη. Η Μπρουκ δημιουργεί μια σχέση με τον γείτονα της, τον Φήλιξ. Τον παρατάει όμως όταν μαθαίνει ότι αυτός έβαψε το ντουλαπάκι της Πέιτον στο σχολείο. Και τελικά φεύγει γιατί τον στέλνουν οι γονείς του σε ένα άλλο σχολείο. Όταν οι γονείς της χάσουν όλα τα λεφτά τους βρίσκει μια δύναμη μέσα της που δεν την είχε ανακαλύψει. Κατεβαίνει για πρόεδρος στο σχολείο και έρχεται αντιμέτωπη με την Έρικα Μαρς. Η Μπρουκ έρχεται κοντά με τον Λούκας όταν μετακομίζει στο παλιό του δωμάτιο αφού οι γονείς της φεύγουν στην Καλιφόρνια. Λένε ότι η WB ήθελε να ξεφορτωθεί τον ηθοποιό που έπαιζε τον Φήλιξ γιατί ο χαρακτήρας του είχε γίνει πολύ επιτυχημένος. Άμα ήταν μόνιμος στο cast φοβόντουσαν μην πάρει τη θέση του κύριου πρωταγωνιστή. Ο Λούκας βγαίνει τώρα με την Άννα την αδελφή του Φήλιξ αλλά τελειώνει τη σχέση όταν καταλαβαίνει ότι είναι ερωτευμένος με την Μπρουκ. Μετά με τον χωρισμό της με τον Λούκας η Άννα δεν είναι σίγουρη για τη σεξουαλικότητα της. Και μετά από ένα φιλί που δίνει με την Πέιτον καταλαβαίνει ότι είναι μπαϊσέξουαλ. Όταν το λέει στους γονείς της γυρνάει στο παλιό της σχολείο για να είναι με το κορίτσι της. Ο Λούκας ανακαλύπτει ότι η Ντεμπ είναι εθισμένη σε ηρεμιστικά. Η Ντεμπ αποφασίζει να πάει σε κέντρο αποτοξίνωσης μετά από το ατύχημα του Νέιθαν. Για την κατάσταση της πιστεύει ότι ευθύνεται ο κακός της γάμος με τον Νταν. Η Κάρεν τα φτιάχνει με τον καθηγητή της τον Άντι στο πανεπιστήμιο που είναι πολύ μικρότερος από αυτήν. Επίσης ο Άντι γίνεται εχθρός με τον Νταν. Στο τελευταίο επεισόδιο του κύκλου, ο Άντι είναι αναγκασμένος να γυρίσει στη Νέα Ζηλανδία εξαιτίας της βαριάς αρρώστιας της μητέρας του. Η Κάρεν αποφασίζει να πάει μαζί του. Προτού όμως φύγει νομίζει ότι βλέπει τον Κιθ απέναντι από τον δρόμο του καφέ. Η Ντεμπ μαθαίνει ότι ο Νταν προσπαθεί να δημιουργήσει ενοχές στον Νέιθαν για την κατάσταση του. Η Ντεμπ λέει στον Νέιθαν να κάνουν μια καινούργια αρχή μακριά από το Tree Hill και ο Λούκας της δίνει τα αρχεία με τις παράνομες δραστηριότητες στη δουλειά του Νταν. Ο Νταν εκβιάζει την Ντεμπ για να του φέρει πίσω τα αρχεία και κατηγορεί τον Λούκας που τον πρόδωσε. Ο Νέιθαν κατηγορεί και αυτός τον Λούκας που ανακατεύτηκε με την οικογένεια του. Ο Νταν ανακαλύπτει ότι ο Ουάετι (προπονητής της ομάδας μπάσκετ) λέει κάποιες αλήθειες για αυτόν στην Ντεμπ και στον Νέιθαν και τον απειλεί ότι θα τον απολύσει. Ο Λούκας επιτέλους λέει στην Μπρουκ πως αισθάνεται αλλά αυτή φεύγει για το καλοκαίρι στην Καλιφόρνια χωρίς να του πει πως αισθάνεται. Η Πέιτον λαμβάνει άμεσα μηνύματα από κάποιον που λέγεται "WATCHMEWATCHU" (δες εμένα βλέπω εσένα) και πιστεύει ότι είναι η μυστηριώδης ρεπόρτερ Έλι Χαρπ. Η Έλι εμφανίζεται στο σπίτι της Πέιτον και της λέει ότι είναι η μητέρα της. Ο Νταν βρίσκει μια άσπρη ουσία στον πάτο του μπουκαλιού που ήπιε και καταλαβαίνει ότι τον έχουν δηλητηριάσει. Προτού πέσει αναίσθητος βλέπει θολά μια μαυροφορεμένη φιγούρα που ανάβει φωτιά στο γραφείο του. Ο Νέιθαν μετακομίζει με τη μητέρα του αλλά όταν φτάνει στο σπίτι βρίσκει τη Χέιλι να τον περιμένει. Η Πέιτον και Λούκας βρίσκονται μαζί στην παραλία και συμπεραίνουν ότι θα είναι οι δυο τους μόνοι αυτό το καλοκαίρι. Ξεκίνησε 5 Οκτωβρίου του 2005 και τελείωσε 3 Μαΐου του 2006. Τρεις μήνες μετά τα πράγματα είναι όπως τα είχαν αφήσει στις αρχές του καλοκαιριού. Ο Λούκας πέρασε όλο το καλοκαίρι με την Πέιτον που το κρατάει κρυφό από την Μπρουκ όταν γυρνάει από την Καλιφόρνια. Η Μπρουκ προτείνει να έχουν με τον Λούκας μια "όχι αποκλειστική" σχέση. Η Μπρουκ λυπάται τη Χέιλι που έχει μείνει χωρίς σπίτι και τη ζητάει να γίνουν συγκάτοικοι. Χέιλι προσπαθεί να ξανακερδίσει τον Νέιθαν ο οποίος δεν ξέρει άμα πρέπει να την ξανά εμπιστευτεί. Ο Νέιθαν πέρασε το καλοκαίρι του σε μια κατασκήνωση μπάσκετ. Πληρώνει τον Κρις να ξαναγυρίσει στον Tree Hill και να βοηθήσει τη Χέιλι στη μουσική της. Ο Κρις δημιουργεί πιο πολλά προβλήματα αυτήν τη φορά αφού κοιμάται με την Μπρουκ και καταστρέφει σχεδόν τη σχέση της με τον Λούκας. Τελικά ο Κρις φεύγει από το Τree Hill για τα καλά. Η Πέιτον δυσκολεύεται να συνηθίσει στην ιδέα ότι είναι υιοθετημένη και ότι πραγματική της μητέρα είναι η Έλι. Επίσης μαθαίνει ότι η Έλι έχει καρκίνο του μαστού και ότι είναι τρομερά άρρωστη. Φτιάχνουν ένα άλμπουμ μαζί και τα λεφτά θα πήγαιναν για έρευνες για τον καρκίνο του μαστού αλλά η Έλι πεθαίνει γρήγορα και η Πέιτον νιώθει ένοχη που της φέρθηκε άσχημα. Όλοι επιστρέφουν στο λύκειο και οι προπονήσεις μπάσκετ ξεκινούν. Ο Ούατι λέει στους Ravens (η ομάδα μπάσκετ) ότι χάσουν νικήσουν αυτοί είναι η τελευταία του χρονιά σαν προπονητής. Ο Λούκας προσπαθεί να κρατήσει κρυφή την καρδιακή του ασθένεια από την Κάρεν και τον Κιθ πάρα την κακή απόδοση του. Ο Νταν επιβιώνει από τη φωτιά και ανακαλύπτει ότι ο Λόυκας τον έσωσε ενώ στην αρχή τον κατηγορούσε. Ο Νταν αποφασίζει να κατεβεί για δήμαρχος αλλά παθαίνει σοκ όταν μαθαίνει ότι και η Κάρεν αποφασίζει το ίδιο πράγμα. Η Ντεμπ φεύγει όταν ο Λούκας της λέει ότι ξέρει ότι αυτή άναψε τη φωτιά στο γραφείο του Νταν. Ο Κιθ γυρνάει στην πόλη και η Κάρεν καταλαβαίνει πόσο πολύ τον νοιάζεται. Έτσι αρχίζουν και βγαίνουν και τελικά αρραβωνιάζονται. Ο Νταν είναι πεπεισμένος ότι ο Κιθ ξεκίνησε τη φωτιά και ετοιμάζεται να τον εκδικηθεί. Μια καινούργια μαθήτρια έρχεται η Ρέητσελ η οποία προσπαθεί να μπει ανάμεσα στον Λούκας και την Μπρουκ αλλά μετά στρέφει το βλέμμα της στον Μαουθ. Ο Μάουθ την ερωτεύεται μόνο και μόνο για να μάθει ότι αυτή βλέπει τον θείο του Νέιθαν τον Κούπερ, στον οποίο κρύβει την αληθινή της ηλικία 17. Η Ρέητσελ ανοίγει τη Χρονική κάψουλα που είχαν μαγνητοσκοπήσει οι μαθητές στον δεύτερο κύκλο. Την εκθέτει σε όλο το σχολείο και δημιουργεί σοβαρά προβλήματα.Ούτε η Ρέητσελ ούτε κανένας άλλος δεν περίμενε αυτό που ακολούθησε: ο Τζίμη πρώην φίλος του Λούκας και του Μάουθ επειδή δεν άντεξε την καταπίεση των συμμαθητών του ειδικά όταν είδαν τι έλεγε στη Χρονική κάψουλα πήρε ένα όπλο και κράτησε ομήρους στο σχολείο. Πυροβολεί την Πέητον στο πόδι και εκείνη φιλά τον Λούκας που την προσέχει στη βιβλιοθήκη. Ο Κιθ μπαίνει μέσα στο σχολειό να πείσει τον Τζίμη να τα παρατήσει. Όπως και να χει ο Τζίμη αυτοκτονεί. Όταν ο Νταν βρίσκει τον Κιθ στο διάδρομο του σχολείο να βρίσκεται δίπλα στο πτώμα του Τζίμη παίρνει αδίστακτα το όπλο και σκοτώνει τον αδελφό του αφήνοντας όλους να πιστεύουν ότι ο Τζίμη τα έκανε. Όλα αυτά έχουν ως αποτελέσματα μεγάλες αλλαγές. Ο Νέιθαν ξανακάνει πρόταση γάμου στη Χέιλι και ξανά μένουν μαζί. Η Μπρουκ μετακομίζει στης Πέητον η οποία έχει μια σύντομη σχέση με τον Πιτ από το συγκρότημα Fall out boy προτού πάει να βρει τον Τζέικ και την Τζένη. Ο Λούκας λέει στην Κάρεν και στον Ουάετι για την πάθηση του στην καρδιά και φεύγει από την ομάδα. Ο Νταν βλέπει οράματα με τον Κιθ μικρό. Η Πέητον ζητάει από τον Τζέηκ να τον παντρευτεί αλλά εκείνος αντιλαμβάνεται ότι είναι ακόμα ερωτευμένη με τον Λούκας και τη στέλνει πίσω να ξεκαθαρίσει τα αισθήματα της για αυτόν. Η Πέητον εξομολογείτε στην Μπρουκ ότι ακόμα έχει αισθήματα για τον Λούκας. Στο τελευταίο επεισόδιο ο Νέιθαν και η Χέιλι ανανεώνουν τους όρκους σε μια όμορφη τελετή μπροστά σε φίλους και συγγενείς. Η Ντεμπ γυρίζει στο Tree Hill και ανακαλύπτει ότι ο Νταν πιστεύει ότι ο Κιθ άναψε τη φωτιά στο γραφείο, ενώ αυτή το έκανε. Τότε του λέει ότι προσπάθησε να τον σκοτώσει. Ο Νταν αντιλαμβάνεται ότι σκότωσε τον αδελφό του χωρίς λόγο και ξεσπάει στον τάφο του. Η Κάρεν λέει στον Νταν ότι κουβαλάει το μωρό τον Κιθ και εκείνος της λέει ότι θα είναι εκεί αυτή τη φορά. Η Μπουκ δεν μιλάει στην Πέητον και όταν του Λούκας του ξεφεύγει ότι φιλήθηκαν την ημέρα του πυροβολισμού λέει στην Πέητον ότι η φιλία τους τελείωσε. Η Ρέητσελ είναι πληγωμένη από την απόρριψη του Κούπερ και λέει σε όλους στον γάμο του Νέιθαν και της Χέιλι ότι αυτός κοιμόνταν μαζί της ενώ ήξερε ότι ήταν 17. Η Ρέητσελ φεύγει από τον γάμο μαζί με τον Κούπερ στη λιμουζίνα. Ο Λούκας και η Κάρεν φεύγουν και αυτοί από την τελετή. Ο Λούκας βρίσκει ένα τεστ εγκυμοσύνης σε μια τσάντα και ρωτάει τη μητέρα του άμα είναι έγκυος. Αυτή λέει ναι και ότι η τσάντα αυτή δεν είναι δική της. Η Ρέητσελ λέει στον Κούπερ άμα υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να πει για τον κρατήσει. Αυτός απαντάει ότι δεν υπάρχει. Τότε η Ρέητσελ αποκαλύπτει κάτι που καταφεύγει σε λογομαχία μεταξύ τους γιατί ο Κούπερ αρνήται να την πιστέψει. Η Ρέητσελ παίρνει το τιμόνι στα χέρια της φωνάζοντας να σταματήσει. Σε μια παραλίγο σύγκρουση με τον Νέιθαν και τη Χέιλι που και αυτοί βρίσκονται στον δρόμο για το μήνα του μέλιτος η λιμουζίνα γκρεμίζει τον φράχτη της γέφυρας και καταλήγει στο νερό. Παρά τις διαφωνίες τις Χέιλι, ο Νέιθαν βουτάει για να τους σώσει αλλά καταλήγει να παγιδευτεί και αυτός κάτω από το νερό. Και όταν ο Νταν επιστρέφει σπίτι του βλέπει στον τοίχο του βαμμένο με κόκκινο: δολοφόνε, κάποιος ξέρει τι έκανε. Ξεκίνησε 27 Σεπτεμβρίου του 2006 και τελείωσε 13 Ιουνίου του 2007. Καθώς τo λύκειο τελειώνει όλοι αρχίσουν και βρίσκουν τον εαυτό τους. Ο Νέιθαν επιζεί από το ατύχημα. Η Χέιλι του αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος και η Ρέητσελ όταν φεύγει ο Κούπερ από την πόλη αρχίζει και ενδιαφέρεται για τον Νέiθαν. Απομακρύνεται όμως όταν μαθαίνει ότι η Χέιλι είναι έγκυος και ο Νέηθαν καταλαβαίνει ότι είχε δει ένα όραμα με τον Κιθ και αυτό ήταν που του έδωσε δύναμη να βγει από το νερό. Επίσημη Ιστοσελίδα To Οne Tree Hill στην IMDb To One Tree Hill Αρχειοθετήθηκε 2011-09-06 στο Wayback Machine. στο TV.com Αρχειοθετήθηκε 2019-05-20 στο Wayback Machine. | Το One Τree Ηill (ή Φίλοι για Πάντα όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα) είναι μια από τις πιο πετυχημένες νεανικές σειρές στην Αμερική. Δημιουργήθηκε από τον Μαρκ Σβαν (Mark Swann) και έκανε πρεμιέρα στις Η.Π.Α. στις 23 Σεπτεμβρίου του 2003 στο αμερικάνικο κανάλι WB και στη συνέχεια (από τον τέταρτο κύκλο) στο CW. Στις 4 Απριλίου 2012 η σειρά ολοκληρώθηκε με την πρεμιέρα του 13ου επεισοδίου του 9ου κύκλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CE%B9_%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_(%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC) |
Αλί Γκαζάλ | Γεννημένος στο Ασσουάν, ο Γκαζάλ μεγάλωσε στο Κάιρο παίζοντας ποδόσφαιρο στους δρόμους. Ο πατέρας και ο θείος του ήταν και οι δύο πρώην ποδοσφαιριστές. Τα ανίψια του προσκλήθηκαν σε δοκιμαστικό με την Ελ Σεκά Ελ Χαντίντ και ζήτησαν από τον Γκαζάλ να πάει μαζί τους, όπου εντυπωσίασε τους προπονητές του συλλόγου και του προσφέρθηκε συμβόλαιο. Οι εμφανίσεις του με την Ελ Χαντίντ προσέλκυσαν την προσοχή και από τη Ζαμάλεκ, όπου προπονήθηκε με την ομάδα για ένα μήνα και την Αλ Αχλί, αλλά η μετεγραφή και στις δύο ομάδες δεν έγιναν λόγω της τιμής από την Ελ Χιντάντ. Ο Μοχάμεντ Αμπάς, ο οποίος είχε εργαστεί ως προπονητής στη Ζαμάλεκ κατά τη διάρκεια του δοκιμαστικού του Γκαζάλ στην ομάδα, τελικά ορίστηκε προπονητής της Γουάντι Ντέγκλα και τον έπεισε να ενταχθεί στην ομάδα του στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών.Η Ντέγκλα άνηκε στον Αιγύπτιο επιχειρηματία Μαγκέντ Σαμί, ο οποίος επίσης κατέχει τη βελγική Λιρς και κανόνισε ένα δοκιμαστικό με τον σύλλογο όταν ο Γκάζαλ έγινε δεκαοχτώ ετών. Ο Γκαζάλ σχολίασε αργότερα τη σχέση του με τον Σαμί, δηλώνοντας ότι: «ο Σαμί είναι σαν ένας μεγάλος αδερφός για μένα, ένας από εκείνους που πραγματικά πίστευαν σε μένα από την αρχή, σιγουρεύτηκε ότι προπονήθηκε καλά και μάλιστα μου έδωσε ένα προσωπικό δάσκαλο αγγλικών για να βελτιώσω τη γλώσσα». Πέρασε ένα μήνα σε δοκιμαστικό με τη Λιρς, αλλά δεν του προσφέρθηκε συμβόλαιο. Έχοντας απορριφθεί από τη Λιρς, ο Γκαζάλ έφτιαξε ένα βίντεο με αυτόν να παίζει σε αγώνες με την ομάδα νέων της Ντέγκλα και το έστειλε σε έναν ανιχνευτή ταλέντων που γνώρισε στο διαδίκτυο. Ο ανιχνευτής ταλέντων έστειλε το βίντεο στους προπονητές της Νασιονάλ, η οποία υπέβαλε προσφορά για να υπογράψει τον Γκαζάλ και η μεταγραφή ολοκληρώθηκε το 2012 έναντι 40.000 ευρώ.Αφού έφτασε στην ομάδα, ο Γκαζάλ προσπάθησε αρχικά να προσαρμοστεί στο ρυθμό ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία, σχολιάζοντας αργότερα: «Δεν είχα ιδέα για τίποτα. Πήρα χρόνο στο πρώτο μισό της σεζόν. Δεν είχα καλή επίδοση». Βοήθησε την ομάδα να προκριθεί στο Γιουρόπα Λιγκ και οι επιδόσεις του προσέλκυσαν την προσοχή συλλόγων από την Ιταλία και τη Γαλλία, αλλά οι προσφορές τους απορρίφθηκαν από το διοικητικό συμβούλιο της Νασιονάλ.Στην αρχή της σεζόν 2016-17, ο Γκαζάλ σημείωσε τον πρώτο επαγγελματικό γκολ του στη νίκη με 3-2 εναντίον της Ντιναμό Μινσκ για το Γιουρόπα Λιγκ. Ο Γκαζάλ αργότερα έγινε ο νεώτερος παίκτης που έγινε αρχηγός της ομάδας, σε ηλικία 24 ετών, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα εναντίον της Μαρίτιμο και αργότερα ορίστηκε ως μόνιμος αρχηγός της ομάδας, καθιστώντας τον τον πρώτο Αιγύπτιο παίκτη που έγινε αρχηγός ομάδας ενός κορυφαίου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Το Φεβρουάριο του 2016, έκανε την 100η εμφάνισή του σε όλες τις διοργανώσεις για τη Νασιονάλ, στην ισοπαλία με 1-1 εναντίον της Βιτόρια Σετούμπαλ.Το 2017, πωλήθηκε στην κινεζική Γκουιτσόου Χενγκφένγκ, έναντι 2,6 εκατ. ευρώ, έπειτα από τον υποβιβασμό της Νασιονάλ στη Σεγούντα Λίγα στο τέλος της σεζόν 2016-17. Όμως, ως αποτέλεσμα των νέων κανονισμών παικτών της Κινεζικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, οι οποίοι περιόρισαν τον αριθμό των ξένων παικτών που επιτρέπεται να παίζουν σε αγώνες, ο Γκαζάλ δεν ήταν διαθέσιμος να παίξει για τον σύλλογο στο πρωτάθλημα, κάνοντας μία συμμετοχή στο Κύπελλο Κίνας για την ομάδα, στην ήττα με 5 -3 εναντίον της Σαγκάη Σενζίν, πριν η ομάδα συμφωνήσει αμοιβαία στον τερματισμό του συμβολαίου του. Στις 10 Αυγούστου 2017, ο Γκαζάλ υπέγραψε με την Βανκούβερ Γουάιτκαπς της Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ. Ο διευθυντής της Γουάιτκαπς, Καρλ Ρόμπινσον, αποκάλυψε αργότερα ότι ο σύλλογος είχε προσπαθήσει προηγουμένως να υπογράψει τον Γκαζάλ πριν από τη μετακίνησή του στην Κίνα και είχε έρθει σε επαφή μαζί του για δύο μήνες πριν τελικά υπογράψει. Έκανε το ντεμπούτο του ένα μήνα αργότερα, παίζοντας βασικός στην ήττα με 3-2 εναντίον της Σαν Χοσε Έρθκουεϊκς, κερδίζοντας τα εύσημα από τον Ρόμπινσον, ο οποίος χαρακτήρισε την επίδοση του ως «απολύτως κορυφαίας κατηγορίας». Έκανε επτά εμφανίσεις κανονικής περιόδου για την Γουάιτκαπς και έπαιξε και στους τρεις αγώνες των πλέι οφ του MLS, φτάνοντας στον ημιτελικό, πριν χάσει από την Σιάτλ Σάουντερς. Ο Γκαζάλ αποδεσμεύτηκε από την ομάδα στο τέλος της σεζόν του 2018. Στις 6 Ιανουαρίου 2019, υπέγραψε συμβόλαιο με τη Φεϊρένσε. Στις 17 Ιανουαρίου 2020, υπέγραψε συμβόλαιο 1,5 έτους με την ΑΕ Λάρισας. Αφού έπαιξε με την Εθνική Αιγύπτου U20, ο Γκαζάλ έλαβε την πρώτη του κλήση στην Εθνική Αιγύπτου από τον προπονητή Μπομπ Μπράντλεϊ το 2013, αλλά δεν αγωνίστηκε. Έκανε το ντεμπούτο του υπό το διάδοχο του Μπράντλεϊ, Σουόκι Γκάριεμπ, όπου έπαιξε στο βασικό σχήμα στη νίκη με 2-0 επί της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης στις 5 Μαρτίου 2014. Έκανε τέσσερις επιπλέον συμμετοχές το 2014, συμπεριλαμβανομένων δύο στην ανεπιτυχή προκριματική εκστρατεία της Αιγύπτου για το Παγκόσμιο Κύπελλο Εθνών του 2015.Ο Γκαζάλ επέκρινε αργότερα τον προπονητή της Αιγύπτου Έκτος Ραούλ Κούπερ για τη συνεχιζόμενη παράλειψή του από την Εθνική ομάδα, σχολιάζοντας: «Παίζω καλά με τη Νασιονάλ, γι 'αυτό είναι φυσιολογικό να συμμετέχω στην Εθνική ομάδα, καθώς υπάρχουν παίκτες που έχουν αποτύχει να έχουν βασική θέση στην ομάδα τους, αλλά έχουν κληθεί στην Εθνική ομάδα». Το 2018, πραγματοποίησε συνομιλίες με τον Κούπερ για να επιστρέψει στην Εθνική ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, αλλά τελικά δεν συμπεριλήφθηκε. | Ο Αλί Αχμέντ Αλί Μοχάμεντ Γκαζάλ (Ali Ahmed Ali Mohamed Ghazal, αραβικά: علي أحمد علي محمد غزال, γενν. 1 Φεβρουαρίου 1992), είναι Αιγύπτιος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως αμυντικός μέσος για την ΑΕ Λάρισας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AF_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BB |
Πριγκίπισσα Όλγα της Σαβοΐας-Αόστας | Η πριγκίπισσα Όλγα γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1971 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, περνώντας τα καλοκαίρια στο νησί της οικογένειας στην Πάτμο, Ελλάδα. Επέλεξε να σπουδάσει σε οικοτροφείο στην Αγγλία, σπούδασε ιστορία στη Ρώμη και είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Πρίνστον. Είναι επίσης κάτοχος πτυχίου από την Ανώτατη Σχολή Αρχιτεκτονικής, Σχεδιασμού και Συντήρησης του Πανεπιστημίου Κολάμπια. Αν και η Όλγα εργάστηκε για ένα διάστημα στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων, πήγε στον Παναμά για να φωτογραφίσει και να μελετήσει τις πεταλούδες phalaena. Αργότερα, ως επιστήμων στα λεπιδόπτερα, βοήθησε στη δημιουργία και στη συνέχεια εργάστηκε στο Eργαστήριο Υγρής Ζούγκλας στον Παναμά σε συνεργασία με το Σμισθόνιαν Ίδρυμα Τροπικής Έρευνας και το Ωκεανογραφικό Ίδρυμα Γουντς Χόουλ . Είναι επίσης δημοσιογράφος και σκηνοθέτης. Ο αρραβώνας της Όλγας με τον πρίγκιπα Αίμονα της Σαβοΐας, γιου του Αμεντέο Γ΄ 5ου Δούκα της Αόστας, ανακοινώθηκε τον Μάιο του 2005. Ο Αίμων και η Όλγα είναι δεύτερα εξαδέλφια: και οι δύο είναι δισέγγονα του Γάλλου διεκδικητή Ιωάννη της Ορλεάνης, δούκα του Γκιζ. Επίσης η Όλγα είναι 2η εξαδέλφη του πεθερού της Αμεντέο Γ΄, καθώς ο Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας είναι ο πρόπαππος τού Αίμονα και ο πρόπαππος της Όλγας. Ο πατέρας της Όλγας Πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας και της Δανίας, η αείμνηστη γιαγιά του Αίμονα από τον πατέρα Πριγκίπισσα Ειρήνη, Δούκισσα της Αόστας (γεννημένη ως πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδας και της Δανίας) και ο Πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου (γεννημένος ως Πρίγκιπας Φίλιππος της Ελλάδας και της Δανίας), ήταν όλοι πρώτα εξαδέλφια. Το ζεύγος παντρεύτηκε, μετά από τρία χρόνια αρραβώνα, στις 16 Σεπτεμβρίου 2008 στην ιταλική πρεσβεία στη Μόσχα, την πόλη στην οποία εργάζεται ο Aίμων. Ο θρησκευτικός τους γάμος τελέστηκε στις 27 Σεπτεμβρίου στην Πάτμο , όπου αναμενόταν ότι ο Πατριαρχικός Έξαρχος Πάτμου Αρχιμανδρίτης Αντίπας Νικηταράς, που θα προεξήρχε στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Παναγίας στον Πάνω Κάμπο, με τη δεξίωση στον χώρο ενός πρώην σχολείου. Από τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού, οι γάμοι που τελούνται σύμφωνα με το τυπικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, στο οποίο ανήκει η εξαρχία, μπορούν να αναγνωριστούν ως κανονικά έγκυροι. Λήφθηκε νομική άδεια από τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Μόσχας μονσινιόρ Πάολο Πέτσι, ο οποίος ήταν ο τοπικός κανονικός του πρίγκιπα Aίμονα. Στις 7 Μαρτίου 2009 η Πριγκίπισσα Όλγα γέννησε έναν γιο, που ονομάστηκε: Ουμπέρτo στο Παρίσι της Γαλλίας. Στις 24 Μαΐου 2011 στο Παρίσι, η Όλγα γέννησε έναν άλλο γιο, τον: Aμεντέο-Μικέλε. Μια ημέρα μετά τη γέννησή του στον Αμεντέο-Μικέλε απονεμήθηκε ο τίτλος του δούκα του Αμπρούτσι από τον πάππο του. Στις 14 Δεκεμβρίου 2012 η Όλγα γέννησε μια κόρη, την: Iζαμπέλα-Βίτα-Μαρίνα, στο Παρίσι της Γαλλίας. | Η Πριγκίπισσα Όλγα, δούκισσα της Αόστας, επίσης γνωστή ως Πριγκίπισσα Όλγα-Ισαβέλλα της Ελλάδας (γεννημένη στις 17 Νοεμβρίου 1971) από τον Οίκο της Ελλάδας είναι κόρη του συγγραφέα Πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδας και της Δανίας και της συζύγου του, Μαρίνας Καρέλλας, καλλιτέχνιδας και κόρη του Έλληνα μεγιστάνα των επιχειρήσεων Θεόδωρου Καρέλλα. Η Όλγα είναι παντρεμένη με τον δεύτερο εξάδελφό της Πρίγκιπα Αίμωνα, Δούκα της Αόστας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%8C%CE%BB%CE%B3%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82-%CE%91%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Αικατερίνη Ζαχαρία Παλαιολογίνα | Ήταν γενοβέζικης καταγωγής από την οικογένεια Ζακκαρία παλαιών ηγεμόνων της Χίου και της Αχαΐας. Ήταν κόρη του Κεντυρίωνα Β΄ Ζαχαρία, τελευταίου πρίγκιπα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας και της Κρέουσας Τόκκου, κόρης του Λεονάρδου Β΄ από την Κεφαλλονιά. Όταν το 1429/30 κατέρρευσε το φράγκικο Πριγκιπάτο της Αχαΐας και πέρασε στα χέρια των Βυζαντινών του Μυστρά, ο Κεντυρίων Β΄ έκανε συμφωνία και παραχώρησε τα δικαιώματά του στον Θωμά Παλαιολόγο, τον οποίο και νύμφευσε με την κόρη του Αικατερίνη τον Ιανουάριο του 1430, με αντάλλαγμα να κρατήσει ως προσωπική κτήση τη Βαρωνία της Αρκαδίας. Μετά την οθωμανική κατάκτηση του Μωρέως το 1460 κατέφυγε στην Κέρκυρα, όπου και πέθανε στις 26 Αυγούστου 1462. Παντρεύτηκε το 1430 τον Θωμά Παλαιολόγο δεσπότη του Μωρέως και είχε τέκνα: Ελένη 1431-1473, παντρεύτηκε τον Λάζαρ Μπράνκοβιτς δεσπότη της Σερβίας. Ανδρέας 1453-1502, δεσπότης του Μωρέως και τιτουλάριος Αυτ. των Ρωμαίων. (Ζωή) Σοφία 1455-1503, παντρεύτηκε τον Ιβάν Γ΄ της Ρωσίας. Μέσω αυτής ο τίτλος του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων περιήλθε στον εγγονό της Ιβάν Δ΄. πρώτου Τσάρου (=Αυτοκράτορα). Μανουήλ 1455-1512, κατέφυγε στη Ρώμη. Στέφανος Θωμόπουλος, Ιστορία της πόλεως Πατρών από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι του 1821, Εκ της βασιλικής τυπογραφίας Νικολάου Γ. Ιγγλέση, Εν Αθήναις 1888 Trapp, Erich; Beyer, Hans-Veit; Kaplaneres, Sokrates; Leontiadis, Ioannis (1989). «21342. Παλαιολογίνα Αἰκατερίνα» (στα γερμανικά). Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit. 9. Βιέννη: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. ISBN 3-7001-3003-1. | Η Αικατερίνη Ζαχαρία (Caterina Zaccaria, απεβ. 26 Αυγούστου 1462) από την Οικογένεια Ζαχαρία ήταν κόρη του πρίγκιπα της Αχαΐας και με τον γάμο της έγινε δέσποινα του Μυστρά. Επίσης ως σύζυγος του Θωμά Παλαιολόγου η Αικατερίνη ήταν τιτουλάρια αυτοκράτειρα των Ρωμαίων έπειτα από την Πτώση του 1453. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%96%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Σχίσμα | Οι λέξεις σχίσμα και σχισματικός χρησιμοποιούνται ευρέως στην ιστορία του χριστιανισμού, προκειμένου να δηλωθούν οι διασπάσεις μέσα σε μια εκκλησία ή ένα θρησκευτικό φορέα. Σε αυτό το πλαίσιο, η λέξη σχισματικός ως ουσιαστικό δείχνει ένα πρόσωπο που δημιουργεί ή υποκινεί το σχίσμα σε μια εκκλησία ή είναι μέλος μιας αποσχισμένης εκκλησίας, και ως επίθετο αναφέρεται στις ιδέες και τα πράγματα που θεωρείται πως μπορεί να οδηγήσουν προς ή να προωθήσουν το σχίσμα, περιγράφοντας συχνά μια εκκλησία που έχει αποχωρήσει από οποιαδήποτε κοινωνία ο χρήστης της λέξης θεωρεί ως αληθινή χριστιανική εκκλησία. Αυτές οι λέξεις έχουν χρησιμοποιηθεί για να δείξουν και το φαινόμενο της διάσπασης του χριστιανικού συνόλου γενικά, και ορισμένες σημαντικές ιστορικές διασπάσεις ειδικότερα. Το σχίσμα διαφέρει από την αποστασία διότι ο σχισματικός εξακολουθεί να είναι Χριστιανός. Διαφοροποιείται κι από την αίρεση επειδή ο σχισματικός δεν αναγνωρίζει την υπάρχουσα εκκλησιαστική διοίκηση και δημιουργεί νέα (σχίσμα διοικήσεως). Χαρακτηριστικό παράδειγμα σχίσματος τέτοιου είναι το Βουλγαρικό σχίσμα δηλαδή η αυτόγνωμη ανακήρυξη της Βουλγαρικής Εκκλησίας παρά την αντίδραση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σχίσμα πίστεως έχουμε όταν παρεμβάλλονται και δογματικές διαφορές σε επουσιώδη ζητήματα. Το σχίσμα της Δυτικής Εκκλησίας είναι σχίσμα πίστεως καθώς υπάρχουν νομικές διαφορές και ήσσονος σημασίας δογματικές διαφωνίες από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι προβλεπόμενες κυρώσεις για τους κληρικούς είναι καθαίρεση και για τους λαϊκούς είναι μεγάλος αφορισμός.Κατά συνέπεια, μέσα στο χριστιανισμό η λέξη σχίσμα μπορεί να αναφέρεται: Στο παράπτωμα της υποκίνησης διχασμού μεταξύ των Χριστιανών. Στο γεγονός δύο ομάδες Χριστιανών να παύουν τη μεταξύ τους κοινωνία, έτσι ώστε ενώ στο παρελθόν είχαν κοινή λατρεία, αποφασίζουν ότι πρέπει να λατρεύουν χωριστά λόγω των διαφωνιών μεταξύ τους. Στο Μεγάλο σχίσμα του 1054 μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας. Στη Θρησκευτική Μεταρρύθμιση που σημειώθηκε τον 16ο αιώνα από την Δυτική Εκκλησία. Στην κίνηση των Παλαιόπιστων μέσα στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία με το σχίσμα του 17ου αιώνα. Στη σύγχρονη ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος που υπήρξε το «Ημερολογιακό σχίσμα» το 1924. Σε οποιοδήποτε χριστιανική κοινωνία ή πρόσωπο που έχει εγκαταλείψει τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.Τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, το σχίσμα θεωρήθηκε από πολλούς Χριστιανούς ως το ίδιο σοβαρό ή σοβαρότερο από την αίρεση. Στην Ορθόδοξη και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το σχίσμα παραμένει μια πράξη που επιδέχεται αυτόματη εκκλησιαστική αποκοπή σαν ποινική ρήτρα. Γενικότερα έξω από το χριστιανισμό, το σχίσμα μπορεί να αναφερθεί σε: Ένα χωρισμό/μια διάσπαση μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων, είτε πρόκειται για αδελφούς, φίλους, εραστές, κ.λπ. Τη διάσπαση μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών στο Ισλάμ το 632 μ.Χ. σχετικά με το νόμιμο διάδοχο Μωάμεθ, και το 661 μ.Χ. και 680 μ.Χ. σχετικά με το νόμιμο ηγέτη του Χαλιφάτου. Σε οιοδήποτε τμήμα μίας, κατά το παρελθόν, ενωμένης κίνησης στην πολιτική ή σε κάθε άλλο τομέα όπου υφίστανται δύο ή περισσότερες διαφωνούσες ομάδες. Το σχίσμα μεταξύ αναρχικών (ελευθεροσοσιαλιστών) και κομμουνιστών της Διεθνούς Εργατικής Ένωσης και πιό συγκεκριμένα μεταξύ των αντίστοιχων ηγετών τους: Μιχαήλ Μπακούνιν και Καρλ Μαρξ. Ιώαννης Κονιδάρης, Εγχειρίδιο Εκκλησιαστικού Δικαίου, εκδ. Σάκκουλα, 2000, σελ.216-217 Παναγιώτης Μπούμης, Κανονικόν Δίκαιον , εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα, 2000, σελ.244 | Η λέξη σχίσμα (από το ρήμα σχίζω), σημαίνει τη διαίρεση ή τη διάσπαση, συνήθως σε μια οργάνωση. Σχισματικός είναι αυτός που είτε δημιουργεί ή υποκινεί το σχίσμα σε μια ομάδα είτε είναι μέλος μιας αποσχισμένης ομάδας. Σχισματικό ως επίθετο σημαίνει αυτό που αναφέρεται στο σχίσμα ή τα σχίσματα, ή σε εκείνες τις ιδέες, πολιτικές, κλπ. που θεωρούνται ότι οδηγούν προς ή προωθούν το σχίσμα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%87%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1 |
Επισκοπή Τράλλεων | Στις Τράλλεις ο Χριστιανισμός εισήχθη από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. Ο Άγιος Ιγνάτιος της Αντιοχείας στην επιστολή του Προς Τραλλιανούς αναφέρει ότι τον επισκέφτηκε στην Σμύρνη ο επίσκοπός της Πολύβιος. Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση και το συναξάριο της Κωνσταντινούπολης, στις Τράλλεις δίδαξε ο Απόστολος Φίλιππος, ο οποίος προσηλύτισε σχεδόν όλους τους κατοίκους της πόλης και πέθανε εκεί. Στο μηνολόγιο του αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ αναφέρεται ότι ο Φίλιππος ίδρυσε την επισκοπή των Τράλλεων και ήταν ο πρώτος της επίσκοπος. Στα ορεινά των Τράλλεων φέρεται στα μέσα του 6ου αιώνα να δίδαξε το Ευαγγέλιο ο μονοφυσίτης επίσκοπος Εφέσου Ιωάννης, γνωστός ως Ιωάννης ο ιεροεξεταστής. Στην ευρύτερη περιοχή της πόλης ζούσαν ακόμα πολλοί ειδωλολάτρες. Σύμφωνα με τα δεδομένα που δίνει ο ίδιος ο Ιωάννης προσηλύτισε σχεδόν 80.000 ειδωλολάτρες στον χριστιανισμό. Την ίδια εποχή αναφέρονται οι Τράλλεις ως κέντρο δραστηριότητας ιερέων προσκείμενων στην μονοφυσιτισμό, όπως και ο παραπάνω Ιωάννης Εφέσου. Στα τακτικά η Επισκοπή αναφέρεται από τον 7ο ως και τον 12ο αιώνα, και πάντα δεύτερη στην τάξη μετά την Υπαίπων. Η επισκοπή καταργήθηκε πιθανότατα τον 13ο αιώνα όταν εγκαταλείφθηκε και η πόλη. Σήμερα η επισκοπική έδρα είναι τιμητική του Οικουμενικού Πατριαρχείου. | Η Επισκοπή Τράλλεων είναι πρώην εκκλησιαστική επαρχία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Βρισκόταν στην Καρία της Μικράς Ασίας με έδρα την πόλη Τράλλεις, ερείπια της οποίας έχουν ανακαλυφθεί κοντά στο σημερινό Αϊδίνιο. Εκκλησιαστικά ανήκε στην Μητρόπολη Εφέσου, της οποίας ήταν δεύτερη επισκοπή σε τάξη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AE_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%89%CE%BD |
Ηλίας Αργυριάδης | Ο Ηλίας Αργυριάδης, γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 1910 στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή του 1922, η οικογένεια Αργυριάδη ήρθε από τη Σμύρνη στην Ελλάδα. Αρχικά, ίχνη της εντοπίζονται στον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών όπου ο Αργυριάδης εμφαίνεται εγγεγραμμένος στα εκεί δημοτολόγια, για να καταλήξει ύστερα από περιπέτειες στην Ιστιαία της Εύβοιας. Στις 3 Νοεμβρίου 1928 κατατάχθηκε ως στρατεύσιμος και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία. Απολύθηκε τον Μάρτιο του 1930 ως στρατιώτης τηλεφωνητής. Στη συνέχεια εργάστηκε ως μηχανικός-ηλεκτρολόγος στο εργοστάσιο της ηλεκτρικής εταιρείας Ιστιαίας της Εύβοιας. Ήταν μυαλό ευρηματικό και μεθοδικό, με ιδιαίτερες πρακτικές δεξιότητες. Γρήγορα οργανώθηκε στο ΚΚΕ και αναδείχθηκε σε συνδικαλιστή, παλεύοντας για την κατάκτηση του 8ώρου και την ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων. Στο μεταξύ, την εξουσία καταλαμβάνει η δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936. Παρά το γεγονός ότι η μεταξική δικτατορία καταστέλλει σκληρά κάθε συνδικαλιστική δραστηριότητα, ο Αργυριάδης δεν παραιτείται από τον αγώνα, εξακολουθώντας να δρα συνδικαλιστικά. Συλλαμβάνεται από το δικτατορικό καθεστώς το 1937, ενώ εργαζόταν ως μηχανικός ηλεκτρολόγος, μέσα στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρείας στην Ιστιαία. Καταδικάζεται και εξορίζεται στη Φολέγανδρο, ενώ η γυναίκα του ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, την Ευτέρπη (Έφη). Το πρώτο του παιδί, η Ευαγγελία, είχε γεννηθεί το 1935. Ύστερα από 6 μήνες, αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», μεταφέρεται στις φυλακές Ακροναυπλίας. Γεννιέται το δεύτερο παιδί του, η Έφη, χωρίς να την γνωρίσει. Οι σκληρές συνθήκες της Ακροναυπλίας απαιτούν οργάνωση. Ο Αργυριάδης, χάρη στην τεχνική κατάρτιση και οξυδέρκειά του (είχε τα προσωνύμια «΄Ηφαιστος» και «Χρυσοχέρης»), αναπτύσσει εξαιρετική δραστηριότητα συμβάλλοντας τα μέγιστα στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων. Αναδεικνύεται σε στέλεχος. Πάμπολλες είναι οι σχετικές μαρτυρίες αγωνιστών συγκρατούμενων του Αργυριάδη. Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία του Θωμά Δρίτσιου: «Ο Αργυριάδης ήτανε ένας άνθρωπος που δεν μπορούσες εύκολα να τον γνωρίσεις γιατί ήταν πάντα απασχολημένος με κάποια τεχνική δουλειά. Γι’ αυτό και τον λέγαμε “Ήφαιστο”. Αλλά άμα γνώριζες τον Αργυριάδη γινόσουν φίλος του. Ήταν πολύ ζεστός άνθρωπος. Για κάθε τεχνική δουλειά στην Ακροναυπλία ίσον Αργυριάδης. Ήταν “αντιδραστικό” πνεύμα απέναντι στην ηγεσία, αλλά τον είχαν τόσο ανάγκη που δεν μπορούσαν να τον διαγράψουν ή να τον καθαιρέσουν». Ο συγκρατούμενος Ακροναυπλιώτης Αντώνης Φλούντζης, γιατρός και συγγραφέας των γνωστών έργων «Ακροναυπλία και Ακροναυπλιώτες» και «Στρατόπεδα Λάρισας- Τρικάλων 1941-1944», λέει για τον Αργυριάδη: «Ήταν εξαιρετικός χαρακτήρας και εξαιρετικός αγωνιστής. Κάναμε παρέα και τον εκτιμούσα αφάνταστα. Ήταν και άριστος τεχνίτης». Λόγω των τεχνικών ικανοτήτων του, είχε και το προσωνύμιο "Χρυσοχέρης". Σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία του συγκρατουμένου στην Ακροναυπλία Ορέστη Στεφανίδη, ο Αργυριάδης ήταν συντηρητής του αντλιοστασίου της Ακροναυπλίας, αφού η συντήρηση ήταν «δουλειά παρεμφερής με τη δουλειά του ως εργάτη, τεχνίτη, που γνωρίζει τη χρήση ηλεκτροκίνητων και εσωτερικής καύσης μηχανών για κάθε δουλειά. Ήταν πρακτικός, όχι πτυχιούχος, ικανότατος. Και το σπουδαιότερο για μας, ήταν οργανωμένο μέλος του Κ.Κ.Ε. σε οργάνωση της Αθήνας. Που σήμαινε έμπιστος, που έπρεπε όμως να το επιβεβαιώνει σε κάθε του ενέργεια, σκέψη, πράξη... Ο Αργυριάδης είχε και τούτο το καλό για τέτοιες έμπιστες δουλειές. Ήταν λιγόλογος. Όχι λαλίστατος, φλύαρος». Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας δεν απελευθερώνονται. Αντίθετα, όταν οι Γερμανοί επιτίθενται και το μέτωπο καταρρέει, οι ελληνικές αρχές παραδίδουν τους κρατούμενους στους Γερμανούς κατακτητές, τον Απρίλη του 1941. Το 1942 (15 Σεπτεμβρίου αναφέρει η σχετική βεβαίωση ομηρίας του Ερυθρού Σταυρού), ο Αργυριάδης μεταφέρεται στο στρατόπεδο Λάρισας. Γράφει ο Αντώνης Φλούντζης : «Στις 16 του Σεπτέμβρη έφεραν στο στρατόπεδο της Λάρισας τους πρώτους 25 Ακροναυπλιώτες –παλιούς Μεταξοκρατούμενους κομμουνιστές. Είχαν πάρει για μεταγωγή απ’ την Ακροναυπλία στις 14.9.42, πενήντα. Κι απ’ αυτούς έστειλαν 25 στη Λάρισα και 25 στα Τρίκαλα. Ο ερχομός τους είχε πολύ ευεργετική επίδραση στη ζωή του στρατοπέδου. Κι αυτό έγινε δυνατό αν και ήταν ακόμα λίγοι, χάρη στην πλούσια πείρα τους, τη θαυμαστή οργάνωση, πειθαρχία και αλληλεγγύη τους, το ζωντανό παράδειγμά τους, καθώς και το πολύ μεγάλο κύρος που είχαν και το σεβασμό που έτρεφαν προς αυτούς οι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι…. …Ανάμεσα στους πρώτους 25 ήταν πολλά πεπειραμένα στελέχη του ΚΚΕ όπως οι:…Αργυριάδης (που εκτελέστηκε μαζί με τον Μπελογιάννη)… ». Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, το στρατόπεδο Λάρισας παραδόθηκε στους Γερμανούς, το Σεπτέμβρη του 1943. Ωστόσο οι Ιταλοί είχαν μεταγάγει τον κύριο όγκο των κρατουμένων, ανάμεσά τους και τους Ακροναυπλιώτες, στο Χαϊδάρι. Το στρατόπεδο άδειασε. Όπως αναφέρει ο Φλούντζης (κατά μαρτυρία του κρατούμενου Δημητριάδη) αλλά και ο Χρήστος Βραχνιάρης στο βιβλίο του «Τα χρόνια της λαϊκής εποποιίας», ο Ηλίας Αργυριάδης ήταν από τους λίγους τελευταίους που απέμειναν στο στρατόπεδο γιατί οι Γερμανοί τον χρησιμοποιούσαν ως ηλεκτρολόγο. Κατορθώνει να δραπετεύσει από το στρατόπεδο Λάρισας και αμέσως έρχεται σε επαφή με το Πολιτικό Γραφείο, μεταβαίνοντας στην έδρα του στο συνοικισμό Ρώσση στα Πετρίλια Θεσσαλίας και μπαίνει στην ενεργό δράση, δουλεύοντας στον μηχανισμό του Γενικού Αρχηγείου του ΕΛΑΣ. Την Άνοιξη του 1944 τον συναντούμε στην Περιφερειακή Συνδιάσκεψη της Αγιάς, που γίνεται με την παρουσία του Κώστα Καραγιώργη από πλευράς του Θεσσαλικού Γραφείου. Ο Αργυριάδης ήταν ήδη δεύτερος γραμματέας Τυρνάβου και μετά τη Συνδιάσκεψη ανέλαβε ως δεύτερος γραμματέας της οργάνωσης Αγιάς. Να τι γράφει σχετικά ο Χρήστος Βραχνιάρης: «…Η μόνη μεταβολή που έγινε [σ.σ. στη Συνδιάσκεψη της Αγιάς] στον οργανωτικό τομέα ήταν η μετάθεση του δεύτερου γραμματέα της οργάνωσης Ανέστη Αθηναίου στην περιφέρειά του, όπου θα χρησιμοποιούνταν ανάλογα, και η τοποθέτηση στη θέση του, του δεύτερου Γραμματέα του Τυρνάβου Ηλία Αργυριάδη, παλιού αγωνιστή, γνωστού σήμερα από την υπόθεση “των ασυρμάτων” και του τραγικού του θανάτου, μαζί με τον Μπελογιάννη, τον Καλούμενο και τον Μπάτση, στις αρχές του 1952». Κατά την παραμονή του στον Τύρναβο, γνωρίζεται και ζει με την Κατερίνα Δάλλα, με την οποία αποκτά δύο κόρες, την Ιωάννα (1945) και την Ολυμπία (1949). Μετά την απελευθέρωση, ως στέλεχος του Κόμματος, επιστρέφει στην Αθήνα. Ακολουθούν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 και η ήττα του ΕΛΑΣ. Συλλαμβάνεται από τους Εγγλέζους μέσα στα γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (Αμερικής 6), όπου και έμενε. Κρατείται στο Χασάνι (σημερινό Ελληνικό), αλλά μερικές μέρες αργότερα δραπετεύει κολυμπώντας. Φτάνει στο Κατσιπόδι (σημερινή Δάφνη), από εκεί στους Ποδαράδες (σημερινή Νεα Ιωνία) για να καταλήξει στα Τρίκαλα, όπου είχε καταφύγει η ηγεσία του ΚΚΕ. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας ξαναγυρίζει στην Αθήνα. Το 1945, έχοντας την πλήρη εμπιστοσύνη του κόμματος και προσωπικά του Ν. Ζαχαριάδη (ο οποίος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα στις 29-5-1945), μένει μέσα στα γραφεία του Πολιτικού Γραφείου, στην οδό Πειραιώς 7. Ιδού η μαρτυρία της Ηρώς Μπαρτζιώτα: «Στα γραφεία μας δεν υπήρχαν γραμματείς και παρατρεχάμενοι για κάθε στέλεχος. Ο Νίκος Ζαχαριάδης σήκωνε μόνος του το ακουστικό, όταν χτυπούσε το τηλέφωνό του, έκανε τις συνεργασίες του, όπως και τα άλλα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ ή του ΠΓ. Μόνιμοι ήμασταν ο Ν.Ι., ο Ηλίας Αργυριάδης (ακροναυπλιώτης), υπεύθυνος για την ασφάλεια και την καθαριότητα, κι εγώ. Όλοι οι άλλοι πηγαινοέρχονταν». Αργότερα (1946), το Κόμμα, σκοπεύοντας να προετοιμάσει τον παράνομο μηχανισμό των ασυρμάτων, τον εγκαθιστά στη βίλα «Αύρα» στη Γλυφάδα, στο γνωστό σπίτι, όπου θα εξελιχθούν πολλά από τα κατοπινά γεγονότα. Εκεί, σκάβει υπόγεια κρύπτη (βοηθούμενος από τον νεαρό τότε Τάκη Λαζαρίδη, συλληφθέντα μετά την ανακάλυψη των ασυρμάτων και καταδικασθέντα σε θάνατο), όπου εγκαθίστανται οι ασύρματοι μαζί με δικής του κατασκευής πολύγραφο. Το Ιούλιο του 1947 συλλαμβάνεται στην ΑΥΡΑ μαζί με τον Τ. Λαζαρίδη και εξορίζονται στην Ικαρία. Με εντολή του Κόμματος υπογράφει δήλωση και επιστρέφει για να συνεχίσει την παράνομη δουλειά. Γράφει ο Τ. Λαζαρίδης: «Συνέλαβαν εμένα και τον Αργυριάδη και μας πήγαν μαζί με χιλιάδες άλλους στην Ψυτάλλεια, όπου ψηθήκαμε όλη μέρα στον καυτό ήλιο χωρίς τροφή αλλά κυρίως χωρίς νερό. Το βράδυ μας φόρτωσαν κοπαδιαστά στ’ αμπάρια ενός αρματαγωγού και το πρωί βρεθήκαμε στην Ικαρία. Σε λίγες μέρες ο Αργυριάδης έκανε “δήλωση” και αφέθηκε ελεύθερος. Δεν χρειαζόταν φιλοσοφία για να καταλάβω ότι αυτό έγινε ύστερα από υπόδειξη του Βαβούδη προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η λειτουργία του ασυρμάτου». Τη νύχτα της 13ης προς 14η Νοεμβρίου του 1951, όργανα της Ασφάλειας Αθηνών, καθώς και πολυάριθμη δύναμη χωροφυλάκων και στρατού, με επικεφαλής τον υπουργό εσωτερικών Κωνσταντίνο Ρέντη, τον συλλαμβάνει στη βίλα ΑΥΡΑ, στη Γλυφάδα. Επίσης, στο πλαίσιο της ίδιας επιχείρησης συλλήψεων για τη διάλυση του μηχανισμού των ασυρμάτων του παράνομου ΚΚΕ, συλλαμβάνονται πολλά συγγενικά του πρόσωπα, ενώ στην περιοχή Μακρυγιάννη συλλαμβάνεται ο Βασίλης Αργυριάδης, αδελφός του Ηλία. Την επόμενη ημέρα, περικυκλωμένος από τις δυνάμεις ασφαλείας, αυτοκτονεί στην κρύπτη του σπιτιού της Καλλιθέας ο επικεφαλής του κλιμακίου των ασυρμάτων Νίκος Βαβούδης και συλλαμβάνονται ο Νίκος Καλούμενος, παλαιό στέλεχος του ΚΚΕ, και τα μέλη της οικογένειάς του. Στην ΑΥΡΑ κρατούνται φρουρούμενοι η Κατίνα Δάλλα και τα τρία από τα τέσσερα παιδιά του: η Έφη, η Ιωάννα και η Ολυμπία. Το βράδυ της 15ης Νοεμβρίου 1951, οι αξιωματικοί της Ασφάλειας Αθηνών Αγγελόπουλος και Λάμπρου, πηγαίνουν στην ΑΥΡΑ και ανακρίνουν την Έφη Αργυριάδη. Γύρω στα μεσάνυχτα, αφού διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να μάθουν τίποτε, επιβιβάζουν στο αυτοκίνητο της Ασφάλειας τη δωδεκάχρονη Έφη και οδηγώντας την σε νταμάρι της περιοχής, στους πρόποδες του Υμηττού, την υποβάλλουν σε εικονική εκτέλεση. Επιστρέφοντας, αφήνουν την Έφη στην ΑΥΡΑ με τις άλλες δύο αδελφές της και μεταφέρουν την Κατίνα Δάλλα στη Γενική Ασφάλεια (στην οδό Στουρνάρη). Όταν, μετά από κάποιες μέρες, αποφασίζουν να την αφήσουν ελεύθερη, οι ασφαλίτες μεταφέρουν την Έφη στη Γενική Ασφάλεια για να την παραλάβει. Της έχουν τυλίξει το κεφάλι με επιδέσμους. Με αυτοκίνητο της ασφάλειας και πάντοτε με συνοδεία ασφαλιτών επιστρέφουν στο σπίτι στη Γλυφάδα. Το πρωί της επόμενης ημέρας, 27-11-1951, η Κατίνα Δάλλα αυτοκτονεί. Κατάπιε πολλά χάπια αντεπρίνης και, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της Έφης Αργυριάδη να την αποτρέψει, ξεψυχάει στα χέρια της Έφης και μπροστά στα δύο μικρά παιδιά της, Ιωάννα και Ολυμπία. Τον Φεβρουάριο του 1952, ο Ηλίας Αργυριάδης δικάζεται, μαζί με άλλους 28 συγκατηγορούμενους, από το Διαρκές Στρατοδικείο και καταδικάζεται παμψηφεί «δις εις θάνατον». Στις 4.15 τα ξημερώματα της Κυριακής (ακόμη και οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις Κυριακή και πριν ανατείλει ο ήλιος), 30ής Μαρτίου 1952, εκτελείται στο Γουδή από στρατιωτικό απόσπασμα, υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών οχημάτων, μαζί με τους Ν. Μπελογιάννη («δις εις θάνατον»), Ν. Καλούμενο και Δ. Μπάτση. Στις 30 Νοεμβρίου 1951, τρεις ημέρες μετά την αυτοκτονία της Κατερίνας Δάλλα, και ενώ ζούσε ο κρατούμενος πατέρας, αναμένοντας να γίνει η δίκη, δημοσιεύθηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», η παρακάτω ανακοίνωση: «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΔΑΛΑ Αθηναία κυρία ανήκουσα εις τον εθνικόφρονα κόσμον –και το τονίζομεν δια να εκτιμηθή η ηθική σημασία της εκκλήσεώς της– μας παρακαλεί να θέσωμε δημοσία το εξής ερώτημα: “Τι θα γίνουν τα παιδιά της Αικατερίνης Δάλα; Εκείνη ηυκτοκτόνησεν. Ο Αργυριάδης, με τον οποίον τα είχεν αποκτήσει, κρατείται εις την Ασφάλειαν, και δικαίως φυσικά κρατείται. Τι θ’ απογίνουν τώρα τα δυο μικρά, τα ανήλικα όπως γράφουν οι εφημερίδες, τα οποία μένουν πια εντελώς απροστάτευτα; Θα αφήση η κοινωνία να τα περιμαζέψη καμμιά ύποπτος οικογένεια, δια να δηλητηριασθούν στο τέλος κι’ εκείνα; Δεν το φανταζόμεθα. Τη στιγμή που υπάρχει ένα ζήτημα Ελληνοπαίδων, τα οποία θέλομεν να μας αποδοθούν, ανεξαρτήτως του αν έζησαν μέσα εις κομμουνιστικήν ατμόσφαιραν, θα ήτο απάνθρωπον να αφήσωμεν εις την τύχην των αυτά τα δυο τραγικά παιδάκια. Τα οποία δεν πταίουν σε τίποτα αν εγεννήθηκαν από μίαν παράνομον σχέσιν και εις την διασταύρωσιν τόσων ευθυνών”. Διαβιβάζομεν το ερώτημα εις τας κοινωνικάς οργανώσεις, ιδίως τας γυναικείας, αι οποίαι είναι αρμοδιότεραι». Μερικές ημέρες αργότερα, στις 7 Δεκεμβρίου 1951, χωροφύλακες της Υποδιοίκησης Χωροφυλακής Γλυφάδας, χωρίς καμία εξήγηση, αποσπούν με τη βία τα παιδιά από τα χέρια της αδελφής τους Έφης στη βίλα ΑΥΡΑ, όπου ζούσαν, και τα παραδίδουν στην εκπρόσωπο του ΠΙΚΠΑ, επειδή τα παιδιά «έμειναν άνευ προστασίας και χωρίς τα απαιτούμενα μέσα συντηρήσεως». Στη συνέχεια, η Ιωάννα (ετών 6) και η Ολυμπία (ετών 3), δόθηκαν επί πληρωμή, σε ξένη οικογένεια – τροφό, η οποία διέμενε στη Δάφνη. Ακολούθησε η εκτέλεση του Αργυριάδη. Και ενώ η Έφη επισκεπτόταν τις αδελφές της στο σπίτι της Δάφνης, πάντοτε ύστερα από έγγραφη άδεια του μοιράρχου Γλυφάδας, στο τέλος του 1953 αποκόβουν βίαια την Έφη Αργυριάδη από κάθε επαφή με τις αδελφές της και κάνοντας παράνομη υιοθεσία το 1955, τις εξαφανίζουν. Στις 8 Δεκεμβρίου 1980, και μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος από την Έφη σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», στο πλαίσιο έρευνας της εφημερίδας για τα γεγονότα του 1951-52 και την εκτέλεση των τεσσάρων, έγινε ερώτηση, η οποία δημοσιεύτηκε στην ίδια εφημερίδα, από τον Βουλευτή της Ένωσης Κέντρου – Νέες Δυνάμεις Κωνσταντίνο Αλαβάνο προς τον υπουργό Κοινωνικών Υπηρεσιών, για την τύχη των παιδιών του Αργυριάδη. Μερικές ημέρες αργότερα, στις 16-12-1980, και ύστερα από μαραθώνιες άκαρπες προσπάθειες 26 χρόνων της αδελφής τους ΄Εφης, αποκαλύφθηκε και επιβεβαιώθηκε ότι οι δύο μικρότερες αδελφές της είχαν δοθεί σε πλούσιο ομογενή επιχειρηματία στη Λυν της Μασαχουσέτης των ΗΠΑ. | Ο Ηλίας Αργυριάδης (11 Φεβρουαρίου 1910 – 30 Μαρτίου 1952) ήταν Έλληνας κομμουνιστής, στέλεχος του ΚΚΕ. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1951 στη βίλα ΑΥΡΑ στη Γλυφάδα, στο πλαίσιο της εξάρθρωσης του μηχανισμού των ασυρμάτων του παράνομου ΚΚΕ. Τον Φεβρουάριο του 1952, δικάστηκε από το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών μαζί με άλλους 28 συγκατηγορουμένους, στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο, με την κατηγορία της κατασκοπείας, και καταδικάστηκε «δις εις θάνατον». Εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου 1952, στο Γουδή, μαζί με τους Νίκο Μπελογιάννη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 |
Αλγόριθμος του Ντάικστρα | Έχουμε έναν γράφημα G(V,E), όπου V το σύνολο των κόμβων του και Ε το σύνολο των ακμών του. Επίσης, έχουμε μια συνάρτηση βάρους w : E → R + ∪ { 0 } {\displaystyle w:E\to \mathbb {R} ^{+}\cup \{0\}} ορισμένη στις ακμές του γράφου. Αυτό σημαίνει ότι για να πάμε από έναν κόμβο του γράφου σε έναν άλλο, θα έχουμε κάποιο κόστος. Είναι σημαντικό, όπως θα φανεί παρακάτω, τα βάρη να μην είναι αρνητικά, επειδή διαφορετικά ο αλγόριθμος δεν δίνει σωστό αποτέλεσμα. Ο αλγόριθμος του Ντάικστρα βρίσκει τα μονοπάτια που πρέπει να ακολουθήσουμε από έναν κόμβο-αφετηρία προς τους υπόλοιπους, ώστε να έχουμε το λιγότερο δυνατό κόστος. Για τη λειτουργία του αλγόριθμου, σε ένα διάνυσμα d[] μεγέθους | V | = n {\displaystyle |V|=n} αποθηκεύουμε την έως τώρα υπολογισμένη απόσταση των κόμβων από την αφετηρία. Κατά την αρχικοποίηση, οι αποστάσεις σημειώνονται d [ s ] = 0 {\displaystyle d[s]=0} και d [ v ] = + ∞ {\displaystyle d[v]=+\infty } για κάθε v ≠ s {\displaystyle v\not =s} , όπου s είναι ο κόμβος-αφετηρία. Επιπλέον ο αλγόριθμος διατηρεί μια ουρά προτεραιότητας Q, για την επεξεργασία των κόμβων του γραφήματος στη σωστή σειρά, και ένα σύνολο S, το σύνολο των κόμβων για τους οποίους ο αλγόριθμος έχει βρει την ελάχιστη διαδρομή. Στην Q εισάγονται όλοι οι κόμβοι του γραφήματος με κλειδί την τιμή d[*], ενώ το σύνολο S είναι αρχικά κενό. Τέλος, ο αλγόριθμος χρησιμοποιεί ένα ακόμη διάνυσμα, το prev[], μεγέθους n, στο οποίο για κάθε κόμβο u αποθηκεύεται ο αμέσως προηγούμενος κόμβος στο ελάχιστο μονοπάτι προς τον u. Για παράδειγμα, έστω ότι το ελάχιστο μονοπάτι από τον s στον b περνά πρώτα από τον a και αμέσως μετά φτάνει στον b. Τότε, prev[b]=a. Αρχικά, κάθε θέση του διανύσματος prev[] λαμβάνει την τιμή null (κενό). Μετά την αρχικοποίηση των δομών που χρησιμοποιεί, ο αλγόριθμος εξάγει από την Q τον κόμβο x με το ελάχιστο d[*] και τον εισάγει στο σύνολο S. Στο πρώτο βήμα, για παράδειγμα, θα εξάγει τον κόμβο-αφετηρία s, αφού d[s]=0 ενώ όλοι οι υπόλοιποι κόμβοι έχουν άπειρο d[*]. Για κάθε γείτονα y (του x) που δεν ανήκει στο σύνολο S, αν d [ y ] > d [ x ] + w ( x , y ) {\displaystyle d[y]>d[x]+w(x,y)} τότε ενημερώνει το d[y] καταχωρώντας του την τιμή d[x] + w(x,y) και θέτει prev[y]=x. Δηλαδή, αν ο αλγόριθμος υπολογίσει ένα ελαφρύτερο (από το ήδη υπολογισμένο) μονοπάτι για τον κόμβο y, τότε σημειώνει το κόστος του (d[y]) και τον αμέσως προηγούμενο κόμβο του νέου υπολογισμένου μονοπατιού (prev[y]). Με την αλλαγή του d[y] αλλάζει και η θέση του κόμβου y στην ουρά προτεραιότητας Q. Για την ακρίβεια, μεγαλώνει η προτεραιότητα του y, αφού κάθε νέα τιμή του d[y] είναι πάντα μικρότερη από την προηγούμενη. Αφού ο αλγόριθμος εξετάσει όλους τους γείτονες του x που δεν ανήκουν στο σύνολο S, εισάγει στο S τον κόμβο με το ελάχιστο d[*] από όλους όσους δεν ανήκουν στο S. Έπειτα, ο αλγόριθμος επιλέγει πάλι τον πρώτο σε προτεραιότητα κόμβο από την ουρά Q και επαναλαμβάνει τα βήματα αυτά μέχρι να αδειάσει η Q.Όταν πλέον η Q θα έχει αδειάσει, ο αλγόριθμος θα έχει βρει τα ελάχιστα μονοπάτια από τον κόμβο s προς τους όλους τους υπόλοιπους και τα κόστη τους. Ο αλγόριθμος είναι άπληστος (greedy): σε κάθε βήμα, εξετάζει μόνο τους γειτονικούς ενός κόμβου (τοπικότητα). Βρίσκει τον κόμβο για τον οποίο έχει υπολογίσει την ελάχιστη διαδρομή και τον εισάγει στο σύνολο S, χρησιμοποιώντας πληροφορίες από προηγούμενα βήματα (σύνθεση). Στο τέλος δίνει ένα αποτέλεσμα για όλους τους κόμβους. Μια περισσότερο τυποποιημένη περιγραφή του αλγόριθμου είναι η παρακάτω, η οποία δείχνει τη λειτουργία του αλγόριθμου σε βήματα. Σημείωσε σε κάθε κόμβο μια ετικέτα απόστασης (d[*]) με τιμή 0 στον αρχικό κόμβο και τιμή άπειρο σε όλους τους υπόλοιπους. Επίσης, σημείωσε μια ετικέτα προηγούμενου κόμβου (prev[*]) και βάλε της την κενή τιμή για όλους τους κόμβους. Η ετικέτα αυτή χρειάζεται για τον υπολογισμό της ζητούμενης διαδρομής στο τέλος. Σημείωσε όλους τους κόμβους μη-επεξεργασμένους ( S = ∅ {\displaystyle S=\emptyset } ). Ο τρέχων κόμβος είναι ο αρχικός. Για τον τρέχοντα κόμβο, εξέτασε όλους τους μη-επεξεργασμένους γείτονές του και υπολόγισε το συνολικό άθροισμα απόστασής τους από τον αρχικό κόμβο. Για παράδειγμα, αν ο τρέχων κόμβος έχει απόσταση 6 από τον αρχικό και ο γείτονας του τρέχοντος κόμβου, που εξετάζει αυτή τη στιγμή ο αλγόριθμος, έχει απόσταση 2 από τον τρέχοντα, το συνολικό άθροισμα απόστασης του γείτονα από τον αρχικό κόμβο είναι 6+2=8. Αν αυτή η απόσταση είναι μικρότερη από την ετικέτα απόστασης που είχε σημειωθεί, αντικατάστησέ τη με τη νέα υπολογισμένη τιμή και σημείωσε τον τρέχοντα κόμβο στην ετικέτα προηγούμενου κόμβου. Όταν τελειώσεις με την εξέταση όλων των γειτόνων του τρέχοντος κόμβου, σημείωσέ τον ως επεξεργασμένο. Ένας επεξεργασμένος κόμβος δεν εξετάζεται ποτέ ξανά από τον αλγόριθμο. Η ετικέτα απόστασής της είναι η ελάχιστη και θα παραμείνει σταθερή. Ο επόμενος τρέχων κόμβος θα είναι ο μη-επεξεργασμένος κόμβος με τη μικρότερη ετικέτα απόστασης. Αν όλοι οι κόμβοι έχουν σημειωθεί ως επεξεργασμένοι, προχώρα στο επόμενο βήμα. Διαφορετικά, συνέχισε από το βήμα 3. Ξεκινώντας από τον κόμβο-προορισμό (ο οποίος είναι ο τελευταίος τρέχων κόμβος) εκτύπωσε τον κόμβο που αναγράφεται στην ετικέτα προηγούμενου κόμβου. Επανέλαβε μέχρι η ετικέτα προηγούμενο κόμβου που θα συναντήσεις να είναι άδεια.Καλό είναι να αναφερθεί εδώ, ότι από τη στιγμή που υπάρχει η σημείωση 'επεξεργασμένο' δεν είναι απαραίτητη και η σημείωση 'μη-επεξεργασμένο' και το αντίστροφο. Για την υλοποίηση του αλγόριθμου μπορεί να επιλεγεί ένας από τους δύο τρόπους. Ο αλγόριθμος επιστρέφει τη συντομότερη διαδρομή ανάποδα, καθώς ξεκινά από τον προορισμό και εκτυπώνει κάθε φορά τον προηγούμενο. Είναι εύκολο όμως να επεξεργαστεί κανείς κατάλληλα αυτή τη σειρά και να την αναποδογυρίσει, ώστε να λάβει τη σωστή. Στον πίνακα παρακάτω φαίνονται οι κινήσεις του αλγόριθμου για να βρει τη συντομότερη διαδρομή από τον κόμβο a προς τους υπόλοιπους. Τα d[*] και prev[*] είναι οι ετικέτες απόστασης και προηγούμενου κόμβου. Τα βάρη των ακμών στο σχήμα είναι οι αριθμοί δίπλα σε κάθε ακμή. Οι κόμβοι είναι αριθμημένοι με πεζούς λατινικούς χαρακτήρες. Η συντομότερη διαδρομή από τον a στον z έχει μήκος 23. Για να βρούμε τους κόμβους της ανάποδης διαδρομής, είμαστε στον κόμβο z και κοιτάζουμε την ετικέτα προηγούμενου κόμβου του, βλέπουμε τον κόμβο e και τον καταγράφουμε. Κοιτάζουμε την ετικέτα προηγούμενου κόμβου του e και βλέπουμε f και τον καταγράφουμε. Έπειτα, με τον ίδιο τρόπο πάμε από τον b στον c, μετά στον d και τέλος στον a. Επομένως, η σωστή διαδρομή είναι a-d-c-b-f-e-z. (Για ακόμα καλύτερη κατανόηση του αλγορίθμου, μπορείτε να δείτε το εξής video) Ο παρακάτω ψευδοκώδικας έχει τρεις παραμέτρους: Ένα γράφο G=(V,E) του οποίου το σύνολο κόμβων είναι το V και το σύνολο ακμών το E. Μια δομή δεδομένων, w, που αναπαριστά τα βάρη των ακμών του γράφου. Ο αρχικός κόμβος, s.Στον παρακάτω αλγόριθμο διατηρείται ένα σύνολο S. Είναι το σύνολο των κόμβων για τους οποίους το συντομότερο μονοπάτι από την αφετηρία έχει υπολογιστεί. Πρόκειται ουσιαστικά για τους κόμβους που έχουν μαρκαριστεί ως επεξεργασμένοι. Με d[u] συμβολίζεται ένα άνω όριο για το βάρος της συντομότερης διαδρομής από τον αρχικό κόμβο s στον u. Στις περιγραφές που δώσαμε παραπάνω, το d[u] αντιστοιχούσε στην ετικέτα απόστασης. Για την ετικέτα προηγούμενου κόμβου ενός κόμβου v, χρησιμοποιείται ο συμβολισμός prev[v]. Επίσης, ο αλγόριθμος διατηρεί μια ουρά προτεραιότητας, Q, που περιέχει τους κόμβους του συνόλου V\S (V-S) με κλειδί τις τιμές d (τις ετικέτες απόστασης) του κάθε κόμβου. Ντάικστρα(G,w,s) Για κάθε κόμβο { d[v]= άπειρο prev[v] = κενό } d[s]=0 Q = V Όσο { u = extract_min(Q) Για κάθε κόμβο v, γείτονα του κόμβου u, που δεν ανήκει στο S{ Αν d[v]>d[u]+w[u,v] τότε d[v]=d[u]+w[u,v] prev[v] = u } } Η εντολή extract_min είναι πράξη της ουράς προτεραιότητας Q. Όλες οι ουρές προτεραιότητας έχουν μια πράξη για την εξαγωγή του μικρότερου στοιχείου (extract_min). To w[u,v] είναι το βάρος της ακμής που συνδέει τους κόμβους u και v. Ο παρακάτω ψευδοκώδικας είναι για την εύρεση των κόμβων της συντομότερης διαδρομής, αφού έχει εφαρμοστεί ο παραπάνω ψευδοκώδικας και έχουν καθοριστεί οι αποστάσεις d και οι προηγούμενοι κόμβοι prev. Κατά την αρχικοποίηση της παρακάτω διαδικασίας, στις πρώτες δύο γραμμές, ο κόμβος u είναι ο κόμβος-προορισμός. Έπειτα, ακολουθώντας τις ενδείξεις prev, παίρνουμε τη ζητούμενη διαδρομή ανάποδα. Α = κενή ακολουθία Βάλε δείκτη στον κόμβο u Όσο το prev[u] είναι διάφορο του κενού { Βάλε το u στην αρχή της Α u=prev[u] } Η χρονική πολυπλοκότητα του αλγόριθμου ποικίλλει ανάλογα με τον γράφο και τις δομές δεδομένων που χρησιμοποιούνται για την υλοποίησή του. Στη γενική περίπτωση, ο αλγόριθμος χρειάζεται χρόνο O ( | V | m + ( | V | + | E | ) k ) {\displaystyle O(|V|m+(|V|+|E|)k)} , όπου V το σύνολο των κόμβων, E το σύνολο των ακμών του γράφου, m ο χρόνος που χρειάζεται για την εξαγωγή του μη-επεξεργασμένου κόμβου με την ελάχιστη ετικέτα απόστασης, δηλαδή την εφαρμογή της εντολής extract_min, και k ο χρόνος που χρειάζεται για την αλλαγή της ετικέτας απόστασης. Στην πιο απλή περίπτωση όπου οι (μη-επεξεργασμένοι) κόμβοι V\S αποθηκεύονται σε μια λίστα (linked list) ή έναν πίνακα (array), η αναζήτηση του στοιχείου με το μικρότερο κλειδί (ετικέτα απόστασης, d) γίνεται γραμμικά, εξετάζοντας ένα προς ένα όλα τα στοιχεία. Επομένως, η χρονική πολυπλοκότητα του αλγόριθμου είναι O ( | V | 2 + | E | ) = O ( | V | 2 ) {\displaystyle O(|V|^{2}+|E|)=O(|V|^{2})} . Ο χρόνος αυτός μπορεί να μειωθεί κι άλλο με τη χρήση μιας ουράς προτεραιότητας για την αποθήκευση των κόμβων που είναι μη-επεξεργασμένοι, αυτών δηλαδή που δεν ανήκουν στο σύνολο S που παρουσιάζεται στον ψευδοκώδικα. Ανάλογα με την υλοποίηση της ουράς προτεραιότητας (με σωρό Fibonacci ή δυαδικό σωρό κ.λ.π.), οι χρόνοι για την extract_min και την αλλαγή του κλειδιού ενός στοιχείου ποικίλουν. Για παράδειγμα, στην περίπτωση μιας υλοποίησης ουράς προτεραιότητας με δυαδικό σωρό, η εξαγωγή ελάχιστου στοιχείου (extract_min) και η αλλαγή του κλειδιού ενός στοιχείου παίρνουν χρόνο O(logn), όπου n το πλήθος των στοιχείων του σωρού. Έτσι, η πολυπλοκότητα του αλγόριθμου μειώνεται σε O ( ( | V | + | E | ) l o g | V | ) {\displaystyle O((|V|+|E|)log|V|)} . Για αραιούς γράφους, η πολυπλοκότητα ανάγεται σε O ( | E | l o g | V | ) {\displaystyle O(|E|log|V|)} . Για προσανατολισμένους ακυκλικούς γράφους το πρόβλημα της εύρεσης της συντομότερης διαδρομής λύνεται σε γραμμικό χρόνο. Ταξινομούμε τους κόμβους σε τοπολογική σειρά. Υπάρχουν γραμμικοί αλγόριθμοι για τον σκοπό αυτό. Έπειτα, ξεκινώντας από τον κόμβο-αφετηρία (για τον οποίο το κόστος της ελάχιστη διαδρομής είναι 0) και προχωρώντας στους επόμενους στη σειρά της τοπολογικής διάταξης, το κόστος της ελάχιστης διαδρομής για έναν κόμβο είναι το ελάχιστο κόστος που προκύπτει από όλες τις εισερχόμενες ακμές του. Ο αλγόριθμος του Ντάικστρα είναι άπληστος (greedy), δηλαδή σε κάθε βήμα υπολογίζει την τοπικά βέλτιστη λύση. Στο τέλος, συνθέτει τις τοπικές λύσεις και επιστρέφει μια συνολική. Όμως, το γεγονός ότι οι τοπικές λύσεις είναι βέλτιστες δεν εγγυάται ότι και η σύνθεσή τους θα είναι μια συνολικά βέλτιστη λύση. Γι'αυτό είναι απαραίτητη μια απόδειξη ορθότητας του αλγορίθμου. Έστω Ρv η διαδρομή που έχει σημειώσει ο αλγόριθμος από τον αρχικό κόμβο s στον κόμβο u. Θα δείξουμε ότι για κάθε κόμβο u του συνόλου S, σε κάθε στάδιο της εκτέλεσης του αλγόριθμου, η Ρv είναι η ελάχιστη διαδρομή. Αυτό μας δείχνει άμεσα ότι ο αλγόριθμος επιστρέφει τη βέλτιστη λύση, αφού στο τελευταίο βήμα το σύνολο S περιέχει όλους τους κόμβους του γραφήματος. Η απόδειξη είναι επαγωγική ως προς το μέγεθος του συνόλου S (των επεξεργασμένων κόμβων). Για |S|=1, έχουμε ότι S={s} και το κόστος της διαδρομής Ρs είναι 0. Αφού δεν υπάρχουν αρνητικά βάρη, αυτή είναι όντως η συντομότερη διαδρομή. Έστω ότι για |S|=k, με k>1, ο ισχυρισμός ισχύει. Μένει να δείξουμε ότι ο ισχυρισμός ισχύει και για |S|=k+1, έχοντας αυξήσει το σύνολο των επεξεργασμένων κόμβων κατά 1, με την προσθήκη ενός κόμβου, έστω του v. Έστω ότι ο κόμβος u είναι ο αμέσως προηγούμενος του v στη διαδρομή Ρv που έχει σημειώσει ο αλγόριθμος. Λόγω της υπόθεσης της επαγωγής, η διαδρομή Ρu είναι η συντομότερη από τον αρχικό κόμβο στον u. Θεωρούμε, τώρα, οποιαδήποτε άλλη διαδρομή Πv από τον αρχικό κόμβο στον v. Για να αποδείξουμε την πρόταση, αρκεί να δείξουμε ότι η Πv έχει ίσο ή μεγαλύτερο κόστος από αυτό της Ρv. Η οι κόμβοι της διαδρομής Πv από ένα σημείο και μετά δεν ανήκουν στο σύνολο S. Υποθέτουμε ότι ο y είναι ο πρώτος κόμβος της Πv που δεν ανήκει στο S και ότι ο αμέσως προηγούμενός του (που ανήκει στο S) είναι ο x. Κατά την επανάληψη k+1 του αλγόριθμου, εξετάζονται όλες οι διαδρομές από τον αρχικό κόμβο προς τους κόμβους που είναι γειτονικοί του S, δηλαδή εξετάζονται και η Ρv και η Πy, αλλά υπολογίζοντας τα αντίστοιχα μήκη των διαδρομών και συκγρίνωντάς τα, προτιμάται η Ρv και τελικά στο σύνολο S προστίθεται ο κόμβος v. Αυτό σημαίνει ότι το μήκος της Ρv είναι ίσο ή μικρότερο από το μήκος της Πy. Και αφού η Πy είναι ένα μόνο μέρος της διαδρομής Πv και δεν υπάρχουν αρνητικά βάρη, είναι προφανές ότι το μήκος της Πv θα είναι κι αυτό ίσο ή μεγαλύτερο από το μήκος της Ρv. Καθώς αυτό ισχύει για ολες τις πιθανές διαδρομές Πv, έχουμε δείξει ότι η Ρv είναι η βέλτιστη. Όπως έχει ήδη ίσως καταστεί εμφανές, ο αλγόριθμος του Ντάικστρα δεν λειτουργεί σωστά, αν κάποιες ακμές του γράφου έχουν αρνητικά βάρη. Σε έναν τέτοιο γράφο δεν εξασφαλίζεται ότι η λύση που δίνει ο αλγόριθμος είναι η βέλτιστη. Αυτό συμβαίνει λόγω της σημείωσης επεξεργασμένο που λαμβάνουν όλοι οι κόμβοι για τους οποίους έχει υπολογιστεί η συντομότερη διαδρομή από τον αρχικό κόμβο. Οι επεξεργασμένοι κόμβοι (αυτοί που ανήκουν στο σύνολο S) δεν εξετάζονται ξανά από τον αλγόριθμο. Έτσι, μια πιθανώς συντομότερη διαδρομή που θα μπορούσε να προκύψει (για έναν επεξεργασμένο κόμβο) μέσω μιας ακμής αρνητικού βάρους, δεν λαμβάνεται υπόψη. Αν όμως αφαιρεθεί αυτή η λειτουργία (της σημείωσης των κόμβων ως επεξεργασμένων), ο αλγόριθμος μπορεί να μπει σε έναν ατέρμονα βρόχο (endless loop) επανεξετάζοντας συνεχώς κάποιους κόμβους και μειώνοντας την ετικέτα απόστασής τους. Αυτό θα συμβεί στην περίπτωση που ο γράφος περιέχει αρνητικό κύκλο, δηλαδή μια διαδρομή από έναν κόμβο προς τον ίδιο, της οποίας το συνολικό βάρος είναι αρνητικό. Ο αλγόριθμος θα εξετάζει συνεχώς τους κόμβους του κύκλου, μειώνοντας τις ετικέτες απόστασής τους όλο και περισσότερο και δεν θα σταματήσει ποτέ. Ουσιαστικά, σε έναν γράφο που περιέχει κύκλο αρνητικού βάρους, δεν υπάρχει συντομότερη διαδρομή, αφού περνώντας από τον κύκλο αυτό θα έχουμε πάντα μια ακόμη συντομότερη διαδρομή. Αλλά ούτε αυτή θα είναι η συντομότερη, αφού ξαναπερνώντας από τον κύκλο θα βρούμε μια ακόμη συντομότερη διαδρομή κ.ο.κ. Ένας αλγόριθμος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα της εύρεσης συντομότερης διαδρομής από κοινή αφετηρία (single-source shortest path problem) σε γραφήματα που μπορεί να έχουν και αρνητικά βάρη είναι ο αλγόριθμος Bellman-Ford, ο οποίος μάλιστα στην περίπτωση που το γράφημα έχει αρνητικό κύκλο, τον εντοπίζει και τερματίζει χωρίς να δώσει κάποια λύση. Ένας ακόμη αλγόριθμος για το ίδιο πρόβλημα, χωρίς τον περιορισμό των μη αρνητικών βαρών, είναι αυτός των Floyd και Warshall, ο οποίος όμως δεν μπορεί να εντοπίσει αρνητικούς κύκλους και μπορεί να μπει σε ατέρμονα βρόχο, επομένως η χρήση του θέλει προσοχή. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Dijkstra's algorithm στο Wikimedia Commons | Ο αλγόριθμος του Ντάικστρα πήρε το όνομά του από τον Ολλανδό Έντσγκερ Ντάικστρα, ο οποίος τον επινόησε το 1956 και τον δημοσίευσε το 1959. Πρόκειται για έναν αλγόριθμο εύρεσης συντομότερων διαδρομών (single-source shortest path problem) από κοινή αφετηρία σε έναν (κατευθυνόμενο ή μη) γράφο με μη αρνητικά βάρη στις ακμές. Ο αλγόριθμος του Ντάικστρα είναι άπληστος. Δηλαδή, σε κάθε βήμα επιλέγει την τοπικά βέλτιστη λύση, ώσπου στο τελευταίο βήμα συνθέτει μια συνολικά βέλτιστη λύση. Αν ο γράφος περιέχει αρνητικά βάρη, ο αλγόριθμος του Ντάικστρα δεν δίνει σωστό αποτέλεσμα. Για γράφους που μπορεί να έχουν αρνητικά βάρη στις ακμές, χρησιμοποιούνται πιο περίπλοκοι αλγόριθμοι, όπως αυτός των Μπέλμαν και Φορντ ή των Φλόιντ-Ουόρσολ. Ο αλγόριθμος του Ντάικστρα είναι πλέον ευρέως διαδεδομένος και χρησιμοποιείται σε πολλές εφαρμογές. Χρήση του αλγόριθμου αυτού κάνει το πρωτόκολλο OSPF, το οποίο είναι το εσωτερικό πρωτόκολλο πύλης δικτύου του Διαδικτύου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1 |
Μπενζαμέν Κονστάν | Ο Μπενζαμέν Κονστάν προερχόταν από οικογένεια Γάλλων Ουγενότων που είχαν μεταναστεύσει στην Ελβετία. Ο πατέρας του Ζυλ Κονστάν ντε Ρεμπέκ υπηρέτησε ως ανώτερος αξιωματικός στον ολλανδικό στρατό, όπως και ο παππούς του και άλλα μέλη της οικογένειάς του. Ιδιωτικοί δάσκαλοι τον εκπαίδευσαν στις Βρυξέλλες (1779) και στις Κάτω Χώρες (1780) και αργότερα σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στην Αγγλία, στο Πανεπιστήμιο του Έρλανγκεν στη Βαυαρία και στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Σκωτία.Το 1787 στο Παρίσι συνδέθηκε ρομαντικά με την Ολλανδή φεμινίστρια συγγραφέα Ιζαμπέλ ντε Σαριέρ, 27 χρόνια μεγαλύτερή του, μια σχέση που έληξε το 1794 και περιγράφεται στο ψυχολογικό και αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του Το Κόκκινο τετράδιο (Le Cahier rouge,1807). Ο πατέρας του του εξασφάλισε το αξίωμα του αυλάρχη στο δουκάτο του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης άρχισε να αισθάνεται πολιτικές ανησυχίες και μια φιλελεύθερη κλίση. Διατήρησε το αξίωμά του έως το 1794, οπότε και το εγκατέλειψε ως ασυμβίβαστο με τις δημοκρατικές πεποιθήσεις του. Τον ίδιο χρόνο πήρε διαζύγιο από τη γυναίκα του που ανήκε στον αυλικό κύκλο του Μπράουνσβαϊχ. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και υποστήριξε το Διευθυντήριο, έλαβε τη γαλλική υπηκοότητα το 1798. Το 1799 ο Ναπολέων ανέλαβε την εξουσία και στις αρχές της Υπατείας ήταν μέλος της, αλλά αντιτάχθηκε στον αυταρχισμό του καθεστώτος λόγω των φιλελεύθερων αρχών του, έτσι το 1802 αποπέμφθηκε και ακολούθησε στην εξορία στη Γερμανία την ερωμένη του Μαντάμ ντε Σταλ. Η συνεργασία τους οδήγησε στη δημιουργία μιας μοναδικής ομάδας εργασίας, τον όμιλο του Κοπέ. Υπήρξε συνεργάτης των αδελφών Φρήντριχ και Αουγκούστ φον Σλέγκελ, πρωτοπόρων του κινήματος του ρομαντισμού. Ωστόσο, η θυελλώδης σχέση του με τη μαντάμ ντε Σταλ, της οποίας η κόρη Αλμπερτίν αναφέρεται ως κόρη του, επιδεινώθηκε και το 1806 διαλύθηκε με οριστικά, γεγονός που θεωρείται ότι του ενέπνευσε το ψυχολογικό και ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Αντόλφ (1816), που κατέχει σημαντική θέση ανάμεσα στα ρομαντικά μυθιστορήματα της γαλλικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα και θεωρείται το καλύτερο λογοτεχνικό του έργο, με επικέντρωση στην αφήγηση της αποσύνθεσης ενός έρωτα. Το 1808 ο Κονστάν παντρεύτηκε σε κρυφό γάμο με την Καρλότα φον Χάρντενμπεργκ αλλά συνέχισε να επικοινωνεί με τη μαντάμ ντε Σταλ και τον όμιλο του Κοπέ. Το 1814 δημιούργησε νέα ερωτική σχέση με την κυρία Ρεκαμιέ. Το 1814 ο Κονστάν συμφώνησε απρόθυμα να συνεργαστεί με τον Ναπολέοντα ως μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά την σύντομη επιστροφή του τελευταίου στην εξουσία το 1815 (Επιστροφή των εκατό ημερών), θεωρώντας τον ως το μικρότερο κακό απέναντι στην ανερχόμενη δύναμη των υπερ-βασιλόφρονων υπερασπιστών της απολυταρχίας και της αναβίωσης του Παλαιού Καθεστώτος. Στην πραγματικότητα, φιλοδοξούσε μια συνταγματική μεταρρύθμιση με φιλελεύθερη κλίση που περιέγραψε στις Αρχές της Πολιτικής (1815), όπου πρότεινε έναν μετριοπαθή φιλελευθερισμό, την κατανομή των εξουσιών, την υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και μια συνταγματική μοναρχία εμπνευσμένη από το βρετανικό μοντέλο. Τις ιδέες του συνέχισε να υπερασπίζεται ως δημοσιογράφος και από το 1818 εκλεγμένος βουλευτής, επικεφαλής της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης και ένας από τους πιο αξιόλογους ρήτορες της Βουλής της Γαλλίας, υπέρμαχος του κοινοβουλευτικού συστήματος κατά τη διάρκεια της Παλινόρθωσης των Βουρβόνων στη Γαλλία με τον Λουδοβίκο ΙΗ΄ και τον Κάρολο Ι΄. Κατά τη διάρκεια της Ιουλιανής Επανάστασης του 1830, υποστήριξε την ενθρόνιση του Λουδοβίκου Φιλίππου. Διορίσθηκε πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας αλλά την ίδια χρονιά πέθανε (στο Παρίσι, 8 Δεκεμβρίου 1830). Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο Περ-Λασαίζ. Ο δημοκράτης Μπενζαμέν Κονστάν υπήρξε υπερασπιστής της ελληνικής υπόθεσης στα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, γιατί πίστευε ακράδαντα ότι ο λαός αυτός που έχει τοποθετηθεί στην είσοδο της Ευρώπης, αντιτάσσει στην Ασία ένα πολιτικό και θρησκευτικό ανάχωμα: «Είναι θαυμάσιος για το θάρρος του, την αφοσίωσή του, τον ενθουσιασμό του, την ηρωική του περιφρόνηση για το θάνατο». Principes de politique applicables à tous les gouvernements représentatifs (1815) - Αρχές πολιτικής που ισχύουν για όλες τις αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις Cours de politique constitutionnelle (1818–1820) - Μάθημα συνταγματικής πολιτικής « De la liberté des Anciens comparée à celle des Modernes » Περί της ελευθερίας των Αρχαίων σε σύγκριση με αυτήν των Σύγχρονων (διάσημος λόγος του 1819) De la religion considérée dans sa source, ses formes et son développement (5 τόμοι, 1824–1831) - Σχετικά με τη θρησκεία εξεταζόμενη από τις πηγές, τις μορφές και την ανάπτυξή της Appel aux Nations chrétiennes en faveur des Grecs. (1825) - Έκκληση στα Χριστιανικά Έθνη υπέρ των Ελλήνων. Mélanges de littérature et de politique (1829) - Διάφορα περί Λογοτεχνίας και Πολιτικής Du polythéisme romain considéré dans ses rapports avec la philosophie grecque et la religion chrétienne (1833) - Σχετικά με τον ρωμαϊκό πολυθεϊσμό εξεταζόμενος στις σχέσεις του με την ελληνική φιλοσοφία και τη χριστιανική θρησκεία Adolphe (1816) - Αντόλφ (μετάφραση στα ελληνικά: Μαρία Σπυριδοπούλου, εκδόσεις: Printa) Le Cahier rouge (1807) - Το Κόκκινο τετράδιο (μετάφραση στα ελληνικά εκδόσεις: Καστανιώτης) Cécile (γύρω στο 1809) -Σεσίλ, εκδόθηκε μετά θάνατον, (μετάφραση στα ελληνικά εκδόσεις: Καστανιώτης) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Benjamin Constant στο Wikimedia Commons | Ο Μπενζαμέν Κονστάν, πλήρες όνομα Ανρί-Μπενζαμέν Κονστάν ντε Ρεμπέκ (γαλλικά: Henri-Benjamin Constant de Rebecque) (25 Οκτωβρίου 1767-8 Δεκεμβρίου 1830) ήταν Γαλλο-ελβετός πολιτικός στοχαστής, πολιτικός, μυθιστοριογράφος και συγγραφέας έργων πολιτικής θεωρίας και θρησκείας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD |
Τζούλιαν Γουέιντ | Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα το 2010 σε ηλικία 19 ετών, με τον ερασιτεχνικό σύλλογο Ιντεάλ στο Μοντσερράτ. Μετά από σεζόν στο πρωτάθλημα του Μοντσερράτ, μετακόμισε στη γενέτειρά του Δομινίκα για να αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία με τη Μπαθ Εστέιτ, όπου κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλήματος το 2012–13. Τον Ιούλιο του 2013 μεταγράφηκε στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Στην καριέρα του ακολούθησαν ομάδες από τη Γουιάνα, τη Γουαδελούπη και τη Σκωτία.Ο Γουέιντ έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης ανδρών του Μοντσερράτ (έχοντας ήδη αγωνιστεί στις μικρές εθνικές ομάδες της χώρας) κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς της για πρόκριση για το Κύπελλο Καραϊβικής τον Οκτώβριο του 2010. Ωστόσο, αφού δηλώθηκε μη επιλέξιμος για περαιτέρω εκπροσώπηση της Μοντσερράτ και έκανε διεθνή αλλαγή για να εκπροσωπήσει την πατρίδα του τη Δομινίκα κάνοντας το ντεμπούτο του τον Απρίλιο του 2014. Έχει συμμετάσχει σε 41 διεθνείς συναντήσεις και έχει πετύχει 19 γκολ. Κατάλογος κορυφαίων διεθνών σκόρερ ποδοσφαίρου ανδρών ανά χώρα | Ο Τζούλιαν Γουέιντ (Julian Wade, γεννήθηκε 12 Ιουλίου 1990) είναι Δομινικανός ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως κεντρικός επιθετικός. Είναι πρώτος σκόρερ της εθνικής ομάδας της χώρας του με 19 γκολ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84 |
Μεντιτερανέο | Το 1941, ένα έτος μετά τη συμμαχία της φασιστικής Ιταλίας με τη ναζιστική Γερμανία εναντίον των συμμάχων κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια μικρή ομάδα απείθαρχων Ιταλών στρατιωτών στέλνεται ως φρουρά σε ένα μικρό ελληνικό νησί του Αιγαίου πελάγους για 4 μήνες. Επικεφαλής τους είναι ένας ανθυπολοχαγός στον οποίο αρέσει η τέχνη, ένας επιθετικός λοχίας, ένας γεωργός ο οποίος έχει συνοδεία το αγαπημένο του γαϊδούρι την Συλβάνα, και άλλοι διάφοροι ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες. Οι στρατιώτες αναμένουν να δεχθούν επίθεση στο νησί από εξωτερικές δυνάμεις, και παίρνουν μια σειρά ανεπαρκών μέτρων. Κάποια στιγμή ανακαλύπτουν ένα μικρό ακατοίκητο χωριό. Με την έλευση της νύχτας, παρατηρούν βομβαρδισμούς στον μακρινό ορίζοντα και συνειδητοποιούν πως το πλοίο το οποίο θα τους παρελάμβανε καταστράφηκε. Κατόπιν, μυστηριωδώς, οι κάτοικοι του εγκαταλελειμμένου χωριού αποφασίζουν να εμφανιστούν, λέγοντας πως είχαν αναγκαστεί να κρυφτούν καθώς οι Γερμανοί οι οποίοι βρίσκονταν προηγουμένως στο νησί είχαν πάρει όλους τους άντρες μαζί τους. Βλέποντας ωστόσο πως οι Ιταλοί ήταν ακίνδυνοι, αποφάσισαν να εμφανιστούν και πάλι και να συνεχίσουν την καθημερινή ζωή τους. Μετά από λίγο καιρό, οι σχέσεις μεταξύ των κατοίκων και των Ιταλών στρατιωτών χαλαρώνουν και σταδιακά γίνονται φιλικές. Οι Ιταλοί νιώθουν πως βρίσκονται σε ένα πόλεμο ο οποίος δεν τους χαρακτηρίζει, και αφήνονται στις χαρές και απολαύσεις του ειδυλλιακού νησιού. Ο παπάς του νησιού ζητάει από τον Ιταλό ανθυπολοχαγό, ο οποίος είχε και γνώσεις ζωγραφικής, να αποκαταστήσει τις τοιχογραφίες της εκκλησίας οι οποίες είχαν υποστεί φθορές λόγω παλαιότητας, ενώ 2 αδέρφια στρατιώτες γίνονται φίλοι με μια νεαρή βοσκοπούλα. Ο λοχίας Λο Ρούσο, ο μόνος πολεμοχαρής από το ιταλικό απόσπασμα, μαθαίνει να χορεύει τους παραδοσιακούς ελληνικούς νησιώτικους χορούς, ενώ ο πλέον ντροπαλός από τους στρατιώτες, ο Φαρίνα, ερωτεύεται τη Βασίλισσα, την μόνη, και με υπερωρίες, ιερόδουλη του νησιού. Οι άντρες αποχωρούν κάποιο καιρό αργότερα για την Ιταλία, με την επιστροφή των Ελλήνων ανδρών οι οποίοι είχαν πλέον απελευθερωθεί. Στα γεράματα τους όμως, τρεις από τους Ιταλούς επιστρέφουν πίσω στο νησί και επανενώνονται με τους κατοίκους με το κλείσιμο της ταινίας. Ντιέγκο Αμπανταντουόνο ως λοχίας Λο Ρούσο Κλαούντιο Μπιγκάγκλι ως ανθυπολοχαγός Ραφαέλε Μοντίνι Τζιουζέπε Τσεντέρνα ως οπλίτης Αντόνιο Φαρίνα Κλαούντιο Μπίσο ως οπλίτης Κοράντο Νοβέντα Τζίτζιο Αλμπέρτι ως οπλίτης Ελιζέο Στρατσαμπόσκο Ούγκο Κόντι ως οπλίτης Λουτσιάνο Κολαζάντι Μέμο Ντίνι (Memo Dini) ως οπλίτης Λίμπερο Μουναρόν Βάσκο Μιράντολα (Vasco Mirandola) ως οπλίτης Φελίτσε Μουναρόν Βάνα Μπάρμπα ως η Βασίλισσα Ιρένε Γκρατσιόλι ως βοσκοπούλα Λουίτζι Μοντίνι ως παπάς Mediterraneo στην IMDb Απόσπασμα από την ταινία - YouTube | Το Μεντιτερανέο (ιταλικά: Mediterraneo) είναι ιταλική κινηματογραφική ταινία του 1991 η οποία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 1991. Η πλοκή εξελίσσεται κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου μια ομάδα Ιταλών στρατιωτών βρίσκονται αποκλεισμένοι σε ένα νησί του Αιγαίου, ξεχασμένοι από τον πόλεμο, και αλληλεπιδρούν με τους ντόπιους. Η κινηματογράφηση έγινε στο Καστελόριζο, και η ταινία σημείωσε εισπρακτική επιτυχία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BF |
Ερρίκος Β΄ του Γκρουμπενχάγκεν | Ήταν ο 3ος γιος του Ερρίκου Α΄ και της Αγνής των Βέττιν, κόρης του Αλβέρτου Β΄ μαρκήσιου (margrave) του Μάισσεν. Ο Ερρίκος Α' ο θαυμάσιος ήταν ο ιδρυτής του πριγκιπάτου και είχε οκτώ γιους. Από αυτούς τρεις απεβίωσαν ως τα 32 έτη τους και δύο ακολούθησαν εκκλησιαστικά σταδιοδρομία. Έτσι όταν απεβίωσε το 1322 κυβέρνησαν από κοινού ο Ερρίκος Β', ο Ερνέστος Α' και ο Γουλιέλμος. Το πριγκιπάτο ήταν μάλλον μικρό σε σχέση με τα άλλα του δουκάτου των Γουέλφων και το 1324 συμφώνησαν να μην το διαιρέσουν, το επόμενο έτος όμως το χώρισαν. Ο Ερρίκος Β΄ δεν έλαβε μερίδιο, αλλά την όλη διοίκηση. Το 1327 ακολούθησε τον Λουδοβίκο Δ΄ βασιλιά της Γερμανίας, ο οποίος πήγαινε στη Ρώμη για τη στέψη του. Συνέχισε το ταξίδι προς την Κωνσταντινούπολη, όπου επισκέφθηκε τον Ανδρόνικο Γ΄ Παλαιολόγο, σύζυγο της αδελφής του Αδελαΐδας. Έφτασε στην Ιερουσαλήμ, όπου βρήκε ιερά λείψανα και επέστρεψε με αυτά το 1331. Απεβίωσε μετά το 1351. Από τους γιους του τέσσερις είχαν εκκλησιαστικό αξίωμα, ενώ άλλοι τρεις σταδιοδρόμησαν στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Νυμφεύτηκε πρώτα την Γιούτα των Άνχαλτ, κόρη του Ερρίκου Α΄ μαρκήσιου (margrave) του Βρανδεμβούργου-Στένταλ και είχε τέκνα: Αγνή, π. 1318-πριν το 1371, παντρεύτηκε τον Μπάρνιμ Γ΄ δούκα της Πομερανίας-Στεττίν. Όθων 1320-1399, νυμφεύτηκε πρώτα την Βιολάντε της Βαρκελώνης-Μαγιόρκας και έπειτα την Ιωάννα Καπετιδών-Ανζού, βασίλισσα της Νάπολης. Ιωάννης, π. 1321-μετά το 1346, αρχιμανδρίτης (canon) του Χάλμπερστατ. Λουδοβίκος, π. 1323-μετά το 1373, αρχιμανδρίτης (canon) του Καμίν.Η Γιούτα απεβίωσε πριν το 1330 και ο Ερρίκος Β΄ έκανε 2ο γάμο με τη Ελβίς/Χέλβις (Ελοΐζ, Χέλβιχ) των Ιμπελέν κόρη του Φιλίππου σενεσάλη της Ιερουσαλήμ και είχε τέκνα: Φίλιππος, π. 1332 - 1369/70, κοντόσταυλος της Ιερουσαλήμ. Νυμφεύτηκε πρώτα την Χελιζία ντε Νταμπιέρ και έπειτα την Αλίκη των Ιμπελίν, χήρα του Ούγου Δ΄ βασιλιά της Κύπρου. Η κόρη από τον 1ο γάμο του: Χέλβις παντρεύτηκε τον Ιάκωβο Α΄ βασιλιά της Κύπρου, γιο της Αλίκης των Ιμπελίν, από τον 1ο της γάμο με τον Ούγκο Δ΄. Ρίνταγκ, π. 1334-1364/67. Βαλτάζαρ, π. 1336-μετά το 1384, δεσπότης της Ρωμανίας, σύζυγος της Τζιακομπέλα Καετάνι ντι Φόντι. Θωμάς, π. 1338-π. 1384, ακολούθησε τους Αυγουστινιανούς μοναχούς. Μέλχιορ, π. 1341-1381, επίσκοπος του Οσναμπρύκ και του Σβερίν. Χέλβις παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο ντε Νορές. Allgemeine Deutsche Biographie, vol. 11, p. 485-486 | Ο Ερρίκος Β΄ της Ελλάδας (Heinrich II. von Braunschweig Grubenhagen, 1289 - 1351) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν πρίγκιπας του Γκρουμπενχάγκεν (1322-1351), που ήταν μέρος του δουκάτου του Μπράουνσβαϊχ. Κυβερνούσε μαζί με τους αδελφούς του Ερνέστο Α' και Γουλιέλμο, ως το τέλος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%87%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CE%BD |
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1990 | Το Ζάγκρεμπ, η πρωτεύουσα της ΣΔ Κροατίας, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στη Γιουγκοσλαβία. Το μέγαρο μουσικής Βατοσλάβ Λισίνσκι επιλέχθηκε για να φιλοξενήσει το διαγωνισμό. Η αίθουσα συναυλιών και το συνεδριακό κέντρο πήρε το όνομά του από τον Βατοσλάβ Λισίνσκι, έναν Κροάτη συνθέτη του 19ου αιώνα. Το κτίριο έχει μια μεγάλη αίθουσα με 1.841 θέσεις και μια μικρή αίθουσα με 305 θέσεις.Προκειμένου να φιλοξενήσει το διαγωνισμό του 1990, ο χώρος προχώρησε στην πρώτη του μεγάλη ανακαίνιση το 1989. Το 1992, το χάλκινο κάλυμμα της αίθουσας αντικαταστάθηκε πλήρως. Περαιτέρω εργασίες ανοικοδόμησης και ανακαίνισης πραγματοποιήθηκαν το 1999 και το 2009. Ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision 1990 ήταν ο πρώτος στον οποίο εφαρμόστηκε ένας κανόνας ηλικίας. Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) αναγκάστηκε να θεσπίσει έναν κανόνα περιορισμού μετά την κριτική που έγινε για τις ηλικίες δύο ερμηνευτών στο διαγωνισμό του 1989, που ήταν μόλις 11 και 12 ετών. Από το 1990, κανένας καλλιτέχνης κάτω των 16 ετών την ημέρα του διαγωνισμού δεν μπορούσε να εμφανιστεί στη σκηνή. Αυτός ο κανόνας σήμαινε ότι το ρεκόρ για τον νεότερο νικητή της Eurovision δεν θα μπορούσε ποτέ να σπάσει, καθώς η Σάντρα Κιμ, που κέρδισε για το Βέλγιο στον διαγωνισμό του 1986, ήταν μόλις 13 ετών. Ένα περίφημο "ατύχημα" εμφανίστηκε στην αρχή του πρώτου τραγουδιού, όταν μια αισθητά μεγάλη καθυστέρηση που προκλήθηκε από προβλήματα με το ορχηστρικό κομμάτι, ακολούθησαν οι Ισπανοί τραγουδιστές Azúcar Moreno που έλειπαν. Έφυγαν από τη σκηνή με ελάχιστα κρυμμένη ενόχληση και το κοινό έμεινε σε σύγχυση για μια στιγμή, αλλά στη συνέχεια το τραγούδι επανεκκινήθηκε χωρίς περαιτέρω προβλήματα. Για να πρστεθεί περισσότερη σύγχυση, το προηγούμενο κομμάτι του τηλεοπτικού ήχου ξεκίνησε σωστά με την πρώτη προσπάθεια. Έτσι, οι τηλεοπτικοί θεατές άκουσαν την ορχήστρα να παίζει, αλλά είδαν τον διευθυντή ορχήστρας (και την ορχήστρα) να στέκεται δίπλα. Επιπλέον, αυτό το περιστατικό αποκάλυψε στους θεατές ότι η μεγάλη ορχήστρα ήταν μόνο για πλέιμπακ. Από μουσικολογική άποψη, τόσο το "Bandido" της Ισπανίας όσο και το "White and Black Blues" της Γαλλίας μπορούν να θεωρηθούν ως οι πρώτες συμμετοχές που σηματοδοτούν μια νέα τάση στο Eurovision, με τα δύο τραγούδια να συνδυάζουν τη σύγχρονη χορευτική μουσική με εθνοτικές επιρροές, από το φλαμένκο και το calypso αντίστοιχα. Για πρώτη φορά, υπήρχε μασκότ, η Eurocat (Ευρωγάτα), δημιούργημα του Γιόσκο Μαρούσιτς. Η άτακτη μοβ γάτα έκανε την εμφάνισή της κάθε φορά στη διάρκεια της προβολής των "ταχυδρομικών καρτών" για καθεμιά από τις 22 συμμετοχές και συμπεριελάμβανε ταξιδιωτικούς προλόγους της χώρας που θα ερμήνευε, σε συνδυασμό με το Ευρωπαϊκό Έτος Τουρισμού 1990. Παρακάτω είναι μια περίληψη όλων των 12 βαθμών του τελικού: Ισπανία – Αμπάρο Μεντιγούρεν (οικοκυρά), Πέδρο Καγιέχα (υπάλληλος κλινικής), Παλόμα Γκόμεθ (ηθοποιός), Χοσέ Ραμόν Γκάμο (φοιτητής), Τερέζα ντελ Ρίο (ηθοποιός), Εμίλιο ντε Βιγιότα (οδηγός αγώνων), Φιορέγια Φαλτοϊάνο (ηθοποιός), Χουλιάν Λάγο (δημοσιογράφος στην Tribuna), Ρακέλ Ρεβουέλτα (μοντέλο και Μις Ισπανία 1990), Χουάν Κάρλος Αρτέτσε (ποδοσφαιριστής και επιχειρηματίας), Κοντσίτα ντε λος Σάντος (δημοσιογράφος), Αλφρέντο Ρολντάν (ανώτερος πολιτικός υπάλληλος), Μαργαρίτα Χιρόν (δημόσιες σχέσεις), Χοσέ Σανχουάν (διδάκτωρ Χημείας), Μαρία Χοσέ Ολμεντίγια (δικηγόρος), Χαβιέρ Μορέρα (δικηγόρος) Τουρκία – Μουράτ Τούρκογλου, Σελντά Γκιουνές, Μιτχάτ Καγιά, Οζλέμ Σεν, Σίλα Γιαβούζ, Ναζίφ Εκέ, Χιούλια Οκτσάι, Καντίρ Γκιοκντεμίρ, Αϊντάν Οζμπέι, Οζλέμ Τσελίκ, Ζίγια Φιράτ Ντογαντσάι, Μελτέμ Αλτινόρς, Νιχάλ Μουφτούογλου, Ζεκί Τατλιγκίλ, Αχμέτ Χουσεΐν Ουλουτσάι, Μουσταφά Σαρικότς Ηνωμένο Βασίλειο – Λόρα Γκούντιμ,Ρόλαντ Γκονζάλες-Άτγουελ Πορτογαλία – Μανουέλ Πινιέιρο Ελλάδα – Αλέξανδρος Ι. Ρούσσος, Αθανασία Τσουλφά, Στυλιανός Πεσματζόγλου, Λίτσα Παππά, Νικόλαος Δεσύπρης, Μαριλίζ Ριτσάρδη Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά) | Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1990 ήταν η 35η έκδοση του ετήσιου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Πραγματοποιήθηκε στο Ζάγκρεμπ της Γιουγκοσλαβίας στις 5 Μαΐου 1990. Οι παρουσιαστές ήταν οι Χέλγκα Βλάχοβιτς Μπρνόβιτς και Όλιβερ Μλακάρ.Ήταν ο πρώτος Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision που πραγματοποιήθηκε στα Βαλκάνια, σε ένα σοσιαλιστικό κράτος, σε μια Σλαβόφωνη χώρα και σε μια χώρα που ήταν μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Ο Τότο Κουτούνιο ήταν ο νικητής αυτού του διαγωνισμού με τη δική του σύνθεση, το "Insieme: 1992". Αυτή ήταν η δεύτερη νίκη για την Ιταλία, η πρώτη ήταν το "Non ho l'età", που ερμήνευσε η Τζιλιόλα Τσινκουέτι το 1964. Ο Κουτούνιο ήταν ηλικίας 46 ετών και 302 ημερών τη στιγμή της νίκης του, καθιστώντας τον τον γηραιότερο νικητή του διαγωνισμού μέχρι σήμερα, ο πρώτος που ήταν ηλικίας σαράντα από το 1958. Κατείχε το ρεκόρ μέχρι το 2001.Οι στίχοι πολλών συμμετοχών γιόρτασαν την επανάσταση και τον εκδημοκρατισμό που σημειώθηκε στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τους προηγούμενους μήνες, εστιάζοντας ιδιαίτερα στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου το Νοέμβριο του 1989, όπως στις Νορβηγικές και Αυστριακές συμμετοχές. Ωστόσο, το τραγούδι που κέρδισε ήταν μια ακόμη πιο έντονη πρόκληση της ευρωπαϊκής ενότητας, εν αναμονή της ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής ενιαίας αγοράς, που θα λήξει στα τέλη του 1992. Μέχρι το 2019, ο διαγωνισμός του 1990 ήταν η τελευταία φορά που οι πέντε χώρες που αργότερα θα ήταν γνωστές ως οι "Μεγάλες Πέντε", η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, τερμάτισαν όλες στην πρώτη δεκάδα (η Ιταλία κέρδισε, η Γαλλία βγήκε δεύτερη σε ισοπαλία, η Ισπανία ήρθε πέμπτη, το Ηνωμένο Βασίλειο έκτο και η Γερμανία κατέλαβε την ένατη θέση). Η Μάλτα επιθυμούσε να επιστρέψει στον διαγωνισμό για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια, αλλά οι κανόνες της Eurovision τους εμπόδισαν να επιστρέψουν λόγω του μέγιστου επιτρεπόμενου ορίου 22 συμμετοχών στο διαγωνισμό, ένας κανόνας που έκτοτε έχει αφαιρεθεί. Ένας εθνικός τελικός πραγματοποιήθηκε στη Μάλτα, τον οποίο κέρδισε η Maryrose Mallia με το "Our Little World of Yesterday".Υπήρξε μια ελαφρώς άβολη αρχή για την εβδομάδα των προβών, όταν, προσβεβλημένοι από σχόλια του Τύπου σχετικά με τις ηλικίες τους (η Μπρνόβιτς ήταν 45 εκείνη τη στιγμή και ο Μλακάρ ήταν 54), οι δύο παρουσιαστές παραιτήθηκαν από την παρουσίαση. Αντικαταστάθηκαν εν συντομία από τους Ρενέ Μεντβεσέκ και Ντουμπράβκα Μάρκοβιτς, όπου οι οποίοι ήταν πολύ νεότεροι, αλλά οι παρεξηγήσεις τελικά μετριάστηκαν και οι Μπρνόβιτς και Μλακάρ επέστρεψαν στο διαγωνισμό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_1990 |
Gamera 2: Η Επίθεση της Λεγεώνας | Εκατοντάδες μετεωρίτες πέφτουν στο νησί Χοκάιντο της Ιαπωνίας ενώ ένας από αυτούς πέφτει κοντά σε ένα Επιστημονικό Κέντρο. Την επόμενη μέρα ο στρατός σπεύδει να τον εξετάσει αλλά δε βρίσκει τίποτα. Τότε κάνουν την εμφάνισή τους ταχύτατα ιπτάμενα τέρατα και εξαφανίζονται καλώδια οπτικών ινών αλλά και μεγάλες ποσότητες μπύρας. Σύντομα, ένα γιγαντιαίο είδος φυτού θα εμφανιστεί στο κέντρο της πόλης και η θρυλική χελώνα Gamera εμφανίζεται για να το καταστρέψει. Αγιάκο Φουτζιτάνι στο ρόλο της Ασάγκι Κουσανάγκι Τοσιγιούκι Ναγκασίμα στο ρόλο του Συνταγματάρχη Γουαταράσε Μίκι Μιζούνο στο ρόλο της Μιντόρι Χονάμι Μιτσούρο Φουκικόσι στο ρόλο του Ομπίτσου Χιρογιούκι Οκίτα στο ρόλο του Σασάι Η ταινία κυκλοφόρησε σε DVD από την ADV αλλά και σε τριπλό Blu-ray από την Mill Creek Entertainment. Η ταινία βραβεύτηκε το 1996 με το Nihon SF Taisho Award στην κατηγορία Καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η ταινία είναι η πρώτη που κέρδισε το Nihon SF Taisho Award από τις Ιαπωνικές ταινίες με θέμα γιγάντια τέρατα. Η ταινία είναι από τις λίγες συνέχειες που ξεπερνούν την πρώτη ταινία. Η ταινία γυρίστηκε στο Σαππόρο την μεγαλύτερη πόλη της Χοκάιντο. Gamera 2: Attack of Legion στο Rotten Tomatoes Gamera 2: Attack of Legion στο Popcorn Gamera 2: Attack of Legion στο Allmovie Gamera 2: Attack of Legion στο Wikizilla | Gamera 2: Attack of Legion (ιαπων. Gamera Tsū: Region Shūrai) είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1996 σε σκηνοθεσία Σουσούκε Κανέκο. Είναι η συνέχεια της ταινίας Gamera: Guardian of the Universe καθώς και η δέκατη ταινία της σειράς Gamera. Στην ταινία κάνουν την εμφάνισή τους τα Legion ένα είδος εξωγήινων τεράτων που μοιάζουν με έντομα. | https://el.wikipedia.org/wiki/Gamera_2:_%CE%97_%CE%95%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Χουάν Αντόνιο Μοράλες | Ο Χουάν Αντόνιο Μοράλες υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 1986 στην τοπική Λογιόλα Μπιλμπάο. Το 1987 μεταπήδησε στην Ζουβεντού Μπανταλόνα, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1995. Με την Ισπανική ομάδα κατέκτησε αρκετούς τίτλους εντός και εκτός των συνόρων της Ισπανίας. Τη διετία 1995-97 αγωνίστηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία κατέκτησε το Ευρωκύπελλο του 1997 απέναντι στην ιταλική Μας Βερόνα. Από το 1997 μέχρι και το 2003, ο Ο Χουάν Αντόνιο Μοράλες αγωνίστηκε στο Ελληνικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης με τον ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης (1997-99 και 2001-02), τον Πανιώνιο (2000-01) και τον Ολυμπιακό Πειραιώς (2002-03). Μόνες εξαιρέσεις στην εξαετία αυτή ήταν ένα πέρασμά του από την Σάσκι Μπασκόνια (1999) και τη Μπασκέτ Ρίμινι (2001). Μετά το πέρας της περιόδου 2002-03, ο Χουάν Αντόνιο Μοράλες αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση με τον Ολυμπιακό Πειραιώς να αποτελεί τον τελευταίο σταθμό στην καριέρα του. Ο Χουάν Αντόνιο Μοράλες έχει πραγματοποιήσει αρκετές συμμετοχές με την εθνική ομάδα μπάσκετ της Ισπανίας. Έχει συμμετάσχει μεταξύ άλλων στο Ευρωμπάσκετ Εφήβων του 1985 καθώς και στο Μουντομπάσκετ Νέων του 1990 και με την εθνική ανδρών στα Ευρωμπάσκετ του 1989 και 1993. Ευρωλίγκα: 1994 Κύπελλο Κόρατς: 1990 Πρωταθλήματα Ισπανίας: 1991, 1992 Πρωταθλήματα Καταλωνίας: 1988, 1990, 1991, 1992, 1994 Γιούροκαπ: 1997 Κύπελλο Ελλάδας 1999 http://basketball.usbasket.com/player/Juan_Antonio_Morales/5814 | Ο Χουάν Αντόνιο Μοράλες Αμπρισκουέτα (γεννημένος στις 18 Απριλίου του 1969) είναι Ισπανός πρώην διεθνής καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,12 μ. και αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82 |
Γκρέγκορ Ζέριαβ | Γεννήθηκε στη Λοζ της Καρνιόλα στην Αυστροουγγαρία και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, από όπου αποφοίτησε το 1906. Ήταν παντρεμένος με τη Μιλένα Ζέριαβ, το γένος Λάβρεντσιτς. Είχε τρία παιδιά, το πρώτο ο Μπορούτ και τα δίδυμα Ναντίνα και Τατιάνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από φυματίωση και γι' αυτό είχε μετέβη στο Βερολίνο. Πέθανε στο κτήμα του στο Πόλιτσε και τάφηκε στο νεκροταφείο στη Λιουμπλιάνα. Η σύζυγός του και η κόρη του Τατιάνα επίσης πέθαναν από φυματίωση αργότερα. Ο γιος του Μπορούτ έγινε δημοσιογράφος και έζησε στο Παρίσι. Η κόρη του Ναντίνα ήταν παντρεμένη με τον Κάλρο Άρμπαθ. Από το 1908 έγινε ο συντονιστής του Εθνικού προοδευτικού κόμματος στην Καρνιόλα. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, έγινε ένας από τους κύριους οικονομικούς συμβούλους του εθνικού φιλελεύθερου πολιτικού κατεστημένου της Σλοβενίας. Το 1910 έγινε γνωστός για τη συμμετοχή του στην πτώχευση της πιστωτικής τράπεζας "Agro Merkur" που ιδρύθηκε λίγα χρόνια νωρίτερα ως χρηματοπιστωτικό ίδρυμα στην υποστήριξη του Εθνικού Προοδευτικού κόμματος. Το 1911 εξελέγη στο αυστριακό κοινοβούλιο όπου έγινε ο ηγέτης της "Γιουγκοσλαβικής ομάδας", μία ομάδα που εκπροσωπείται με βουλευτές από τα εδάφη της Σλοβενίας, Ιστρίας και Δαλματίας. Μετά το ξέσπασμα του Α΄ παγκοσμίου πολέμου ξεκίνησε ένα μυστικό δίκτυο, τα μέλη του οποίου εργάζονταν εναντίον της αυστροουγγρικής μοναρχίας και υπέρ της δημιουργίας ενός ενιαίου γιουγκοσλαβικού κράτους. Μεταξύ στους στενότερους συνεργάτες του στην προσπάθεια αυτή ήταν δύο άλλοι ριζοσπάστες εθνικιστές της νεότερης γενιάς, ο Άλμπερτ Κράμερ και ο Μπογκομίλ Μπόσνιακ. Οι αυστροουγγρικές αρχές δεν αποκαλύπτουν το δίκτυο. Ωστόσο, ήδη από τα πρώτα στάδια του πολέμου ο Ζέριαβ προληπτικά συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Κάστρο της Λιουμπλιάνας για την πρότερη δράση του. Αφέθηκε ελεύθερος μετά από λιγότερο από ένα μήνα. Τον Μάιο του 1915 μαζί με τον Μπογκομίλ Βόσνιακ έφυγαν προς τα δυτικά, προκειμένου να ενταχθούν στη Γιουγκοσλαβική Επιτροπή αλλά ο Ζέριαβ συνελήφθη ξανά για να τεθεί υπό κράτηση στην πόλη Γκουμντ και αργότερα στο Γκρατς, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου. Μετά τη διάλυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας ήταν μέλος της αντιπροσωπείας των Νοσισλάβων της Αυστροουγγαρίας, που υπέγραψαν τον Δεκεμβρίο του 1918 τη διακήρυξη για την ίδρυση του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Μετά το 1918 έγινε ένθερμος υποστηρικτής του συγκεντρωτισμού και του ενιαίου χαρακτήρα της Γιουγκοσλαβίας. Τον Ιούνιο του 1918 ήταν ένας από τους συνιδρυτές του Δημοκρατικού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας. Εκλέχτηκε στο γιουγκοσλαβικό Κοινοβούλιο για τρεις συνεχόμενες θητείες, το 1920, το 1925 και το 1927, την πρώτη φορά ως εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος, και τις δύο τελευταίες στον κατάλογο του Ανεξάρτητου Δημοκρατικού Κόμματος. Από τον Δεκέμβριο 1921 έως τον Δεκέμβριο του 1922 υπηρέτησε ως Υπουργός Πρόνοιας, και μεταξύ Νοεμβρίου του 1924 και του Ιούλη 1925 ως Υπουργός Δασών στην κυβέρνηση συνασπισμού του Νίκολα Πάσιτς. Igor Grdina, Vojko Strahovnik (2003) Slovenci med tradicijo in perspektivo. Ljubljana: Študentska založba. ISBN 961-6446-52-5 LLC Books (2010). Members of the Independent Democratic Party: Svetozar Pribicevic, Gregor Žerjav, Milko Brezigar, Juraj Demetrovic. General Books LLC, ISBN 9781159161057. | Ο Γκρέγκορ Ζέριαβ ή Ζέριαλ (σλοβενικά : Gregor Žerjav) (14 Νοεμβρίου 1882 - 27 Ιουνίου 1929), ήταν σλοβενικής καταγωγής νομικός και φιλελεύθερος πολιτικός της Αυστρίας και της Γιουγκοσλαβίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%81_%CE%96%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%B2 |
Προφήτης Ηλίας Σουλίου Αχαΐας | Είναι οικισμός για τον οποίο δεν υπάρχουν στοιχεία οριοθέτησης. Βρίσκεται κτισμένος στο νότιο τμήμα των δυτικών πλαγιών του Παναχαϊκού όρους, σε υψόμετρο από 982 έως 1.273 μ., δυτικά της «σάρας» του Παναχαϊκού, στην περιοχή του λεγόμενου «Παλαιού Σουλίου» και σε θέση ανατολικά-βορειοανατολικά των υπόλοιπων οικισμών της περιοχής αυτής. Στη θέση του οικισμού βρισκόταν η αρχική θέση του οικισμού του Σουλίου. Σύμφωνα με τοπικές μαρτυρίες, σήμερα ο οικισμός κατοικείται μόνο την περίοδο του καλοκαιριού. Ο Προφήτης Ηλίας είναι σχετικά καινούριος αυτοτελής οικισμός καθώς αναγνωρίστηκε ως τέτοιος στις 17/03/1991, όταν και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Σουλίου. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στο Δήμο Πατρέων ως τμήμα του πρώην Δημοτικού Διαμερίσματος Σουλίου. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Σούλι Αχαΐας Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Αργύριος Κων. Αργυρόπουλος, Σούλι Πατρών. Ιστορικές Αναδρομές. Εδώ που εκατοίκησαν οι Πρόγονοι Σουλιώτες, Πάτρα 2000, Δεύτερη Έκδοση. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Σούλι. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Προφήτη Ηλία Σουλίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Σουλίου Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Πατρέων. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 28/07/2018. Η θέση του οικισμού Προφήτης Ηλίας Σουλίου Πατρών στο χάρτη. openstreetmap.org. Ανακτήθηκε: 28/07/2018. Η θέση του οικισμού Προφήτης Ηλίας Σουλίου Πατρών στο χάρτη. topoguide.gr. Ανακτήθηκε: 28/07/2018. Ιστοσελίδα Πολιτιστικού Συλλόγου Σουλίου Πατρών. soulipatras.gr. Ανακτήθηκε: 28/07/2018. | Ο Προφήτης Ηλίας είναι μικρός ορεινός οικισμός του Νομού Αχαΐας. Αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Σουλίου, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο διευρυμένο Δήμο Πατρέων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82 |
Μεγάλη Δούκισσα Ναταλία Πέτροβνα της Ρωσίας | Η Ναταλία γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1718 στην Αγία Πετρούπολη, και ήταν το δέκατο παιδί και η νεότερη κόρη του Πέτρου Α΄ της Ρωσίας και της δεύτερης συζύγου του Μάρθας Σκαβρόνσκαγια μετέπειτα Αικατερίνη Α΄ της Ρωσίας.Όταν ο Πέτρος έμαθε για τη γέννηση της κόρης του, έκανε μια γιορτή και έστειλε το στόλο του στην Αγία Πετρούπολη. "Σήμερα, στις 20 Αυγούστου στην δοξασμένη Τριάδα ο Παντοδύναμος Θεός έδωσε στην Αυτοκρατορική Αυτού Μεγαλειότητα την πιο λαμπρή νεογέννητη κόρη, και το όνομα της... Ναταλία - Λοιπόν σήμερα 26 Αυγούστου στη μνήμη του ιερού μάρτυρα Αντριάν και της Ναταλία." - Περιγραφή από το αρχείο της Μονής Αλεξάνδρου Νιέφσκι στη βασιλεία του αυτοκράτορα Πέτρου του Μεγάλου Η Ναταλία έζησε περισσότερο από τα άλλα παιδιά του Πέτρου (εκτός από τους Αλεξέι, Άννα και Ελισάβετ). Μόνο η Άννα, η Ελισάβετ και η Ναταλία έζησαν στη διακήρυξη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1721 και έλαβαν τον τίτλο της "Τσαρίνας". Όταν η Ναταλία πέθανε στις 15 Μαρτίου 1725 στην Αγία Πετρούπολη από ιλαρά, μετά από ένα μήνα μετά τον πατέρα της, ο Πέτρος δεν θαφτεί ακόμη και το φέρετρο της νεαρής πριγκίπισσας τοποθετήθηκε στο ίδιο δωμάτιο. Είναι θαμμένη στον καθεδρικό ναό Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη. Grey, Ian (2016). The Romanovs. New Word City. σελ. 67. ISBN 978-1-61230-954-5. | Η Μεγάλη Δούκισσα Ναταλία Πέτροβνα της Ρωσίας (Великая Княгиня Наталья Петровна Романова/Velikaya Knyaginya Natalya Petrovna Romanova, 31 Αυγούστου 1718 - 15 Μαρτίου 1725) ήταν κόρη του Τσάρου της Ρωσίας Πέτρου Α΄. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%9D%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1936 | Για την επιλογή της πόλης έγινε ψηφοφορία μεταξύ των μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) το 1931. Από τις άλλες υποψήφιες, μόνο η Βαρκελώνη πήρε ψήφους, ενώ οι άλλες υποψήφιες πόλεις αποσύρθηκαν. Μετά την άνοδο στην εξουσία των Εθνικοσοσιαλιστών τον Ιανουάριο του 1933, με τη γνωστή αντισημιτική πολιτική, η ΔΟΕ συζήτησε αν θα έπρεπε να αλλάξει γνώμη για την πόλη που θα φιλοξενούσε τους αγώνες. Το καθεστώς του Χίτλερ έδωσε διαβεβαιώσεις ότι οι Εβραίοι αθλητές θα γίνονταν δεκτοί στη γερμανική ολυμπιακή ομάδα. Τον Σεπτέμβριο του 1934 η Ολυμπιακή Επιτροπή των ΗΠΑ δέχθηκε την πρόσκληση για τους αγώνες και σταμάτησε κάθε περαιτέρω προσπάθειες της ΔΟΕ να αλλάξουν απόφαση.Η κυβέρνηση του Εθνοσοσιαλιστικού Κόμματος εκμεταλλεύτηκε το γεγονός για να βελτιώσει την εικόνα της ναζιστικής Γερμανίας στο εξωτερικό. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1936 έχουν γίνει γνωστοί για την πολιτική χρήση που έκαναν οι ναζί για προπαγάνδα και προώθηση του ιδεολογικού τους μηνύματος. Με πρωτοβουλία της Γερμανίας οργανώθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων η αφή (άναμμα) της Ολυμπιακής Φλόγας στην Ολυμπία και η λαμπαδηδρομία μέχρι το Βερολίνο. Το Υπουργείο Προπαγάνδας έστειλε στην Ελλάδα ειδικό όχημα με εξοπλισμό για ραδιοφωνική μετάδοση του γεγονότος και την σκηνοθέτρια Λένι Ρίφενσταλ.Για πρώτη φορά, επίσης, έγινε μετάδοση των αθλητικών γεγονότων και μέσω τηλεόρασης, η οποία είχε ιδρυθεί στη Γερμανία το 1935, και η μετάδοση πραγματοποιήθηκε με εξοπλισμό της Telefunken, αν και το τηλεοπτικό σήμα μεταδιδόταν μόνο στο Βερολίνο και στο γειτονικό Πότσδαμ (26 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Βερολίνου). Η συνολική ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση των Αγώνων ξεπέρασε τις 70 ώρες. Παράλληλα, υπήρξε και ραδιοφωνική μετάδοση των Αγώνων σε 41 χώρες διεθνώς. Επίσης, μέχρι σήμερα η σχετική ταινία Ολυμπία της Ρίφενσταλ του 1938 θεωρείται δείγμα αθλητικής προβολής, αλλά, παράλληλα, και προπαγάνδας. Ο μεγάλος νικητής του αγώνων ήταν ο Αμερικανός Τζέσε Όουενς, ο οποίος κέρδισε τέσσερα χρυσά μετάλλια στον στίβο. Επιτυχέστερος των Γερμανών αθλητών ήταν ο Κόνραντ Φρέυ με τρία χρυσά, ένα αργυρό και δύο χάλκινα μετάλλια στην ενόργανη γυμναστική. Ο Σον Κη-Τσονκ ήταν ο πρώτος Κορεάτης ολυμπιονίκης που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στον μαραθώνιο ως μέλος της ιαπωνικής αντιπροσωπείας. Η Ελλάδα συμμετείχε στους αγώνες, παρόλο που πολλές χώρες δεν απέστειλαν αθλητές πραγματοποιώντας αγωνιστικό µποϊκοτάζ εξαιτίας του φασιστικού καθεστώτος της Γερμανίας και της αντισημιτικής πολιτικής του. Μέλος της ελληνικής αποστολής ήταν και ο Σπύρος Λούης, μεταφέροντας συμβολικά έναν κότινο από δάφνη και ελιά, τον οποίο προσέφερε στον Χίτλερ κατά την τελετή έναρξης των Αγώνων. Έγινε δεκτός με ιδιαίτερες τιμές από τον "Κρατικό Οδηγητή των Σπορ" (Reichssportführer) Χανς φον Τσάμμερ - Όστεν, και του χορηγήθηκε αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις του. Στις δημόσιες εμφανίσεις του (με φουστανέλα) συγκεντρωνόταν πλήθος που του ζητούσε αυτόγραφα. Στην τελετή έναρξης, η ελληνική ομάδα παρέλασε πρώτη, τιμής ένεκεν. Περνώντας μπροστά από τους επισήμους απέδωσε χαιρετισμό με κλίση της σημαίας και "δι' υψώσεως της δεξιάς χειρός προς τα πλάγια και εμπρός" (ολυμπιακός χαιρετισμός). Μεταξύ των αθλητών ήταν και η Δομνίτσα Λανίτου - Καβουνίδου. Στους αγώνες διακρίθηκαν ο Χρήστος Μάντικας ως 6ος Ολυμπιονίκης και 1ος μεταξύ των Ευρωπαίων στον τελικό των 400 μ. με εμπόδια. Επίσης ο Στέλιος Κυριακίδης που τερμάτισε 11ος στον Μαραθώνιο. Μεταξύ των Ελλήνων επισήμων που συνόδευσαν την ομάδα ήταν και ο τότε Διάδοχος, Βασιλιάς Παύλος. Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Κατάλογος κωδικών χωρών ΔΟΕ Ολυμπιακό Στάδιο (Βερολίνο) Ολυμπιακοί Αγώνες Ολυμπία (ταινία 1938) Σελίδα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής με θέμα τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 United States Holocaust Memorial Museum - Online Exhibition: Nazi Olympics: Berlin 1936 Αρχειοθετήθηκε 2008-04-24 στο Wayback Machine. United States Holocaust Memorial Museum - Library Bibliography: 1936 Olympics Αρχειοθετήθηκε 2013-09-13 στο Wayback Machine. Τελετή αφής και μεταφοράς ολυμπιακής φλόγας στην Ελλάδα. Εφημερίδα "Αθλητική Ημέρα", 20-7-1936. (σελ. 238 του φυλλομετρητή) | Οι Αγώνες της 11ης Ολυμπιάδας, κοινώς γνωστοί ως Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1936 διοργανώθηκαν στο Βερολίνο από την 1 Αυγούστου έως τις 16 Αυγούστου 1936. Η συμμετοχή 49 εθνών και 3.961 αθλητών στους αγώνες του Βερολίνου αποτέλεσε νέο ρεκόρ συμμετοχής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_1936 |
The White Stripes | Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1997. Το 1999 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος του, με τίτλο το όνομα του συγκροτήματος και το 2000 το De Stijl, το δεύτερο άλμπουμ τους. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήρθε με το White Blood Cells το 2001 και το 2003 κυκλοφόρησε το Elephant, που γνώρησε μεγάλη εμπορική επιτυχία παγκόσμια.Μια μεγάλη επιτυχία ήταν επίσης το Seven Nation Army που κυκλοφόρησε στις 7 Μαρτίου του 2003 στις ΗΠΑ και στις 12 Μαΐου 2003 στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στις 7 Ιουνίου του 2005 κυκλοφόρησε το Get Behind Me Satan που γνωρίζει επίσης επιτυχία. Έχουν προταθεί αρκετές φορές σε διάφορες κατηγορίες από ένα πλήθος βραβείων. Ανάμεσα στα βραβεία που έχουν κατακτήσει ξεχωρίζουν τα 5 βραβεία Grammy, από τις συνολικά 8 φορές πoυ έχουν προταθεί. Από αυτά τα 3 είναι στην κατηγορία «Καλύτερη Εναλλακτική Μουσική» (το 2004 για το Elephant, το 2006 για το Get Behind Me Satan και το 2008 για το Icky Thump), ένα για το τραγούδι «Seven Nation Army» (2004, κατηγορία «Καλύτερο Ροκ τραγούδι»), και ένα για την κατηγορία «Καλύτερη Ροκ Εκτέλεση από Ντουέτο ή Γκουπ» για το άλμπουμ Icky Thump (2006). Επίσης, έχουν κατακτήσει 1 βραβείο BRIT στην κατηγορία «Best International Group» το 2007. Τα βραβεία που έχουν κατακτήσει: Βραβείο Γκράμι 2004: Best Alternative Music Performance (Elephant) 2004: Best Rock Song («Seven Nation Army») 2006: Best Alternative Music Performance (Get Behind Me Satan) 2008: Best Alternative Music Performance (Icky Thump) 2008: Best Rock Vocal Performance by a Duo or Group (Icky Thump) BRIT Awards 2004: Best International Group Meteor Music Awards 2004: Best International Album (Elephant) MTV Europe Music Awards 2003: Best Rock MTV Video Music Awards 2002: Breakthrough Video («Fell in Love with a Girl») 2002: Best Special Effects («Fell in Love with a Girl») 2002: Best Editing («Fell in Love with a Girl») 2003: Best Editing («Seven Nation Army») 2008: Best Cinematography («Conquest») Shockwaves NME Awards 2004: Best Single («Seven Nation Army») The White Stripes (1999, Sympathy for the Record Industry) De Stijl (2000, Sympathy for the Record Industry) White Blood Cells (2001, Sympathy for the Record Industry) Elephant (2003, V2 Records, XL Records) Get Behind Me Satan (2005, V2 Records, XL Records) Icky Thump (2007, Warner Bros Records) "Let's Shake Hands" "Lafayette Blues" "The Big Three Killed My Baby" "Hello Operator" "Hand Springs" "Party Of Special Things To Do" / "China Pig" / "Ashtray Heart" "Lord, Send Me An Angel" "Hotel Yorba" (2001) "Fell In Love With A Girl" (2002) "Dead Leaves And The Dirty Ground" (2002) "Seven Nation Army" (2003) "I Just Don't Know What To Do With Myself" "The Hardest Button To Button" (2003) "Jolene - Live Under Blackpool Lights" (2004) "Blue Orchid" (2005) "My Doorbell" (2005) "Little Ghost" (2005) "Red Rain" (2005) "The Denial Twist" (2005) Under The Blackpool Lights (2004) Επίσημος ιστότοπος (Αγγλικά) | Οι White Stripes ήταν αμερικάνικο ροκ συγκρότημα από το Ντιτρόιτ. Αποτελούνταν από τον Τζακ Γουάιτ (φωνή, κιθάρα) και την Μεγκ Γουάιτ (τύμπανα), οι οποίοι δήλωναν αδέρφια, αν και στην πραγματικότητα επρόκειτο για χωρισμένο ζευγάρι. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος είναι ότι στη συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών χρησιμοποιεί μόνο κιθάρα και τύμπανα. Ήταν ενεργό από το 1997 μέχρι τις 2 Φλεβάρη του 2011. | https://el.wikipedia.org/wiki/The_White_Stripes |
282 | Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Αυτοκράτορας Πρόβος ταξιδεύει προς το Σίρμιο (Σερβίας). Προσπαθεί να απασχολήσει τα στραυεύματά του σε ειρηνικά έργα, όπως η αποστάγγιση των βάλτων στην Παννονία. Ο Πρόβος δολοφονείται από τα δυσαρεστημένα στρατεύματά του. Ο Μάρκος Αυρήλιος Κάρος, ένας Ιλλυριός και έπαρχος των πραιτωρίων, ανακηρύσσεται νέος αυτοκράτορας. Ο Κάρος νικά τους Κάδους και τους Σαρμάτες στον Ίστρο Ποταμό (Δούναβης). Για τις νίκες του αυτές τού απονέμεται ο τίτλος Γερμανικός Μάξιμος. Ο Κάρος διορίζει τον πρωτότοκό του γιο, Μάρκο Αυρήλιο Καρίνο, Καίσαρα και συναυτοκράτορα της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κίνα Μία νέα πόλη κατασκευάζεται στη Φουτσόου, λίγο νοτιότερα από την αρχική πόλη Ύι (οι κύριοι δρόμοι της πόλης έχουν παραμείνει αναλλοίωτοι από εκείνη την εποχή). Θρησκεία Ο Πατριάρχης Θεωνάς της Αλεξανδρείας γίνεται ένας από τους πρώτους επισκόπους που χρησιμοποιεί για το αξίωμά του τον τίτλο του Πάπα. Αγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς Τζα Τσον, Κινέζος πολιτικός της Δυναστείας των Τζιν (γεννιέται το 217) Σεπτέμβριος/Οκτώβριος - Μάρκος Αυρήλιος Πρόβος, Ρωμαίος αυτοκράτορας (γεννιέται το 232) | Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 282 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 282 (CCLXXXII ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Κυριακή. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Πρόβου και Βικτωρίνου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1035 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 282 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη. | https://el.wikipedia.org/wiki/282 |
Pons Sublicious | Ο θρύλος λέει ότι η γέφυρα ήταν κατασκευασμένη εξ ολοκλήρου από ξύλο. Το όνομα προέρχεται από το λατινικό pons, pontis, «γέφυρα» και το επίθετο sublicius, «στηριζόμενη σε πασσάλους», από την αρχική λέξη sublicae, «πάσσαλοι». Καθώς το sublica σήμαινε οξύ εργαλείο, το sublicae σημαίνει μυτεροί στύλοι, δηλαδή η γέφυρα στηριζόταν σε πασσάλους, που είχαν τοποθετηθεί στην κοίτη του ποταμού. Η γέφυρα ξανακτίστηκε επανειλημμένα. Η ημερομηνία της οριστικής εξαφάνισής της δεν είναι γνωστή, αλλά δεν είναι στην κλασική εποχή. Η Βία Λατίνα περνούσε από τη γέφυρα και συνδεόταν με τη Βία Κάσσια, μία οδό κτισμένη επάνω από έναν παλαιό ετρουσκικό δρόμο, που οδηγούσε στη πόλη των Βήιων. Η γέφυρα ήταν αγαπημένη καταφυγή για επαίτες, που κάθονταν επάνω της και ζητούσαν ελεημοσύνη, εξ ου και η λατινική έκφραση κάποιος της γέφυρας (aliquis de ponte) για έναν επαίτη. Η γέφυρα ήταν απέναντι από τη Πόντε Εμίλιο, μία καλή, λίθινη γέφυρα, με την οποία μερικές φορές συγχέεται. Μεταξύ των δύο, η Μέγιστη Αποχέτευση (Cloaca Maxima), διοχετευόταν στον Τίβερη. Ο θρύλος του Πόπλιου Οράτιου Κόκλη στη γέφυρα εμφανίζεται σε πολλούς κλασικούς συγγραφείς, κυρίως στον Λίβιο. Μετά την ανατροπή της ρωμαϊκής μοναρχίας το 509 π.Χ., την εξορία της βασιλικής οικογένειας και του βασιλιά Λεύκιου Ταρκύκιου του Υπερήφανου και την ίδρυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, ο Tαρκήνιος ζήτησε στρατιωτική βοήθεια, για να ανακτήσει τον θρόνο από τον Ετρούσκο βασιλιά του Κλούζιου (Clusium), τον Λαρς Πορσένα (Lars Porsena). Ο Πορσένα οδήγησε τον στρατό του εναντίον της Ρώμης το 508 π.Χ. Η μάχη πήγε άσχημα για τους Ρωμαίους και ο στρατός των Ετρούσκων ανέβηκε προς τη γέφυρα. Οι Ρωμαίοι αρχικά υποχώρησαν. Ωστόσο ο Οράτιος, με τη βοήθεια του Σπούριου Λάρκιου και του Τίτου Ερμίνιου Ακιλίνου, προσπάθησε να κερδίσει χρόνο και να σταματήσει την επίθεση, υπερασπιζόμενος το αντίθετο άκρο της γέφυρας, ενώ οι Ρωμαίοι στρατιώτες έσπαζαν τη γέφυρα. Στη σύγχρονη αγγλική λογοτεχνία, η ιστορία του Οράτιου στη γέφυρα διηγήθηκε ξανά από τον Tόμας Μπάμπινγκτον Μακώλεϋ στο ποίημά του Οράτιος, που δημοσιεύτηκε ως μέρος των Επίπεδα της Αρχαίας Ρώμης (1842). Η Γέφυρα είναι επίσης αυτή, επάνω από την οποία ο Γάιος Γράκχος κατεύθυνε τη διαφυγή του, όταν τον πρόλαβαν οι αντίπαλοί του (Πλούταρχος, Ζωή του Γάιου Γράκχου). Δύο φίλοι του προσπάθησαν να τους σταματήσουν στη γέφυρα, αλλά οι ίδιοι σκοτώθηκαν. Ο Γράκχος απεβίωσε βίαια λίγο μετά, σε ένα άλσος κοντά. Οι Ρωμαίοι πολίτες επευφημούσαν κατά τη φυγή του Γράκχου, αλλά δεν τον βοηθούσαν. Η επιλογή του Γράκχου μίας οδού διαφυγής πιθανότατα έλαβε υπόψη τις μαγικές δυνάμεις, που αποδίδοντο στη γέφυρα, αλλά απέτυχε. Στις Ιδές του Μαΐου, η πομπή των Άργεϊ (Argei) πήγαινε από τον ναό της Δύναμης της Τύχης (Fors Fortuna), που είχε κτίσει ο Σέρβιος Τύλλιος, ως την Πασσαλόπηκτη Γέφυρα. (Δεν υπάρχει αναφορά για αυτήν την εκδοχή των γεγονότων· αυτό το τελετουργικό είναι κάπως ασαφές και μπορεί να είναι το ίδιο με τα Ρωμαϊκά Λιμπεράλια.) Εναλλακτικά ο Σάμουελ Μπαλλ Πλάτνερ εξηγεί, ότι το τελετουργικό περιλάμβανε ιερείς, που ταξίδευαν σε όλα τα (27 ή 30) ιερά ( sacella), που ονομάζοντο Άργεϊ στις αρχικές 4 περιοχές της Ρώμης, πριν φτάσουν στην Πασσαλόπηκτη Γέφυρα. Οι ποντίφικες και οι αξιωματούχοι κουβαλούσαν από άχυρα ομοιώματα δεμένων ανδρών, που ονομάζονταν επίσης Άργεϊ, τα οποία οι Εστιάδες πετούσαν στον Τίβερη. Η Ιέρεια του Δία (Flaminica Dialis) ήταν ενδεδυμένη πένθιμα. Η τελετή έχει μερικές φορές ερμηνευθεί ως μία ετρουσκική μαγική στρατιωτική τακτική, συγκρίσιμη με μία άλλη, στην οποία ένας άνδρας και μία γυναίκα, Γαλάτες, θάπτοντο ζωντανοί στην Αγορά των Βοοειδών. Οι Έλληνες και οι Γαλάτες θάπτοντο ή πνίγοντο τελετουργικά, κάτι που οι δεισιδαίμονες Ρωμαίοι πίστευαν, ότι είχαν πραγματική επίδραση σε όλους τους Έλληνες ή Γαλάτες εχθρούς τους. Αυτού του είδους τις τελετές έκαναν και μετά από μεγάλες ήττες. Η έκδοση Έγγραφα της Βρετανικής Σχολής της Ρώμης, τόμος 72, του 2004, περιέχει ένα άρθρο του Πιέρ-Λουίτζι Τούτσι, "Οκτω θραύσματα από τη Μαρμάρινη Κάτοψη της Ρώμης ρίχνουν νέο φως στο Τρανστίβερι", όπου ισχυρίζεται ότι τα τεμάχια 138 a–f και 574 a–b του Χάρτη της Πόλης, της σε μάρμαρο κάτοψης της Ρώμης της εποχής του Σεπτίμιου Σεβήρου, δείχνει τη δεξιά όχθη του Τίβερη, απέναντι από τον Αβεντίνο λόφο. Εμφανίζεται εκεί μία οδός, που παλαιότερα πίστευαν ότι διασχίζει τη Γέφυρα του Αιμίλιου, αλλά φαίνεται στον Χάρτη να διασχίζει μία άλλη γέφυρα, τα τελευταία υπολείμματα της οποίας αφαιρέθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Αυτή η γέφυρα πιστεύεται ότι ήταν η Πασσαλόπηκτη Γέφυρα. Για ενημέρωση, βλέπε Pier Luigi Tucci, «The Pons Sublicius: a reinvestigation», Memoirs of the American Academy in Rome, τόμος 56-57 (2011–2012), σελ. 177–212 Γέφυρες του ποταμού Τίβερη Ένα Τοπογραφικό Λεξικό της Αρχαίας Ρώμης Άρθρο Pons από τον Anthony Rich Monte Aventino e Vestigi del Ponte Sublicio (Αγγλικά) Pons Sublicius στο Structurae Τα ύδατα της Ρώμης: Γέφυρες του ποταμού Τίβερη και η ανάπτυξη της αρχαίας πόλης της Ρώμης LacusCurtius: Argei | Η Pons Siblicius (Pons Sublicius) (στα ελληνικά θα μπορούσε να αποδοθεί και ως Πασσαλόπηκτη γέφυρα), είναι η παλαιότερη γνωστή γέφυρα του ποταμού Τίβερη στη Ρώμη και ένα από τα πρώτα δημόσια έργα της πόλης. Βρίσκεται κοντά στην Αγορά των Βοοειδών απέναντι από τη νήσο Τιβερίνα, στους πρόποδες του Αβεντίνου λόφου. Σύμφωνα με την παράδοση η κατασκευή της παραγγέλθηκε από τον θρυλικό βασιλιά της αρχαίας Ρώμης, Άνκο Μάρκιο γύρω στο 642 π.Χ., κατά προσέγγιση. Ο Μάρκιος ήθελε να συνδέσει τον πρόσφατα οχυρωμένο Ιανίκουλο λόφο της ετρουσκικής πλευράς με την υπόλοιπη Ρώμη, μεγαλώνοντας το προϋπάρχον πέρασμα που υπήρχε εκεί. | https://el.wikipedia.org/wiki/Pons_Sublicious |
Givenchy | Το 1952, ο Hubert de Givenchy ίδρυσε τον δικό του πολυτελή οίκο μόδας και ξεκίνησε μια νέα συλλογή με όνομα Les Séparables με μερικές πλωτές φούστες και φουσκωτές μπλούζες από ακατέργαστο βαμβάκι. Ο Givenchy αναγνωρίστηκε από το περιοδικό Vogue το οποίο επαίνεσε την «υπέροχη πρώτη του συλλογή» 14. Η συλλογή περιελάμβανε το Bettina Blouse ,ένα άσπρο πουκάμισο που ονομάστηκε προς τιμήν της Bettina Graziani, το οποίο στη συνέχεια βάφτηκε σε ένα από τα έργα του René Gruau. Το περιοδικό New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο "A Star Is Born" και το l'Album du Figaro και έγραψε επίσης ένα χαρακτηριστικό που δηλώνει ότι "Σε ένα βράδυ, ο Hubert de Givenchy έγινε ένα από τα πιο διάσημα παιδιά της μόδας με την πρώτη του συλλογή." Μοντέλα όπως η Suzy Parker και η Dorian Leigh έγιναν οι μούσες του οίκου. Όσον αφορά την καινοτομία, χρησιμοποίησε το "shirting", ένα ακατέργαστο βαμβάκι παρόμοιο με το χαρτί μοτίβου, για να δημιουργήσει τις κομψές και casual συλλογές του. Το 1954, ο Hubert de Givenchy παρουσίασε το πρώτο φόρεμα πουκάμισο (το οποίο αργότερα εξελίχθηκε σε φόρεμα σάκου το 1957). Ήταν ο πρώτος σχεδιαστής υψηλής μόδας που δημιούργησε μια σειρά πολυτελών ready to wear ρούχων, που ονομάζεται "Givenchy Université", η οποία παρήχθη στο Παρίσι χρησιμοποιώντας μηχανήματα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προτού μπορέσει να υπογράψει αυτήν τη νέα συλλογή, ο Hubert de Givenchy αγόρασε όλες τις μετοχές του οίκου μόδας του Louis Fontaine. Το 1956, τόσο ο Κριστόμπαλ Μπαλεντσιάγα (Cristóbal Balenciaga) όσο και ο Ιμπέρ Ντε Ζιβανσί παρουσίασαν τη συλλογή τους στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια ενός φιλανθρωπικού γκαλά για τη βοήθεια του αμερικανικού νοσοκομείου στο Παρίσι. Το 1957, το House of Balenciaga παρουσίασε για πρώτη φορά το φόρεμα σάκου. Το 1958, ο Cristóbal Balenciaga κυκλοφόρησε τη γραμμή «Baby Doll», μαζί με τη σειρά παλτών «Ballon». Το στούντιο της Givenchy μετακόμισε στο νούμερο 3 της Avenue George V στο Παρίσι - απέναντι από αυτό της Balenciaga - το 1959. Την ίδια χρονιά, οι Givenchy και Balenciaga ανακοίνωσαν ότι οι αντίστοιχες συλλογές τους θα εμφανιστούν στον Τύπο ένα μήνα μετά την παρουσίασή τους στους αγοραστές, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν υπαγορεύσεις. Το 1969, ο Hubert de Givenchy κυκλοφόρησε τη σειρά μόδας του για άντρες, "Gentleman Givenchy". Η μπουτίκ άνοιξε τον Νοέμβριο στη Λεωφόρο George V. Ο Hubert de Givenchy παρουσίασε αργότερα το κοντό φόρεμα. Κατόπιν συμβουλής του Cristóbal Balenciaga, ο Givenchy ανέπτυξε τις άδειές του στη δεκαετία του 1970, προκειμένου να προστατεύσει τις συλλογές Haute Couture. Το 1971, σχεδίασε μια συλλογή από κεντημένα παλτά προς τιμήν των Georges Braque και Joan Miró . Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο οίκος Givenchy διαφοροποίησε τις δραστηριότητές του για να δημιουργήσει παπούτσια, κοσμήματα, γραβάτες, επιτραπέζια σκεύη, ταπετσαρίες και κιμονό. Ο Hubert de Givenchy επιλέχθηκε να σχεδιάσει το εσωτερικό των ξενοδοχείων Hilton σε όλο τον κόσμο, ακόμη και ένα αυτοκίνητο (το Continental Mark V ). Το 1976, η Givenchy Inc. (γραφεία και εκθεσιακοί χώροι) έφτασε στη Fifth Avenue της Νέας Υόρκης. Αργότερα, ο Hubert de Givenchy εξελέγη η προσωπικότητα της χρονιάς 1979 και ο πιο κομψός άντρας της χρονιάς από το The Best Magazine. Το 1982, οργανώθηκε μια αναχρονιστική εκδήλωση από τον Audrey Hepburn υπό το Fashion Institute of Technology της Νέας Υόρκης. Το επόμενο έτος ο Hubert de Givenchy ονομάζεται « chevalier de la Légion d'Honneur »Και το 1985, ο Ζακ Λανγκ, ο Γάλλος υπουργός Πολιτισμού, του έδωσε το Όσκαρ αφιερωμένο στην τέχνη της κομψότητας κατά τη διάρκεια ενός εορτασμού στην Όπερα του Παρισιού. Το 1988, η Givenchy έγινε μέλος του LVMH Moët Hennessy Louis Vuitton. Το 1991, το Παλαί Γκαλιερά γιόρτασε τα σαράντα χρόνια του οίκου μόδας. Ο Hubert de Givenchy εγκατέλειψε την εταιρεία το 1995. Τον διαδέχθηκαν μερικοί νεαροί Βρετανοί δημιουργοί, όπως ο John Galliano, ο Alexander McQueen και ο Julien MacDonald . Από τον Δεκέμβριο του 2003 έως το 2006, ο Βρετανός κοπής Ozwald Boateng ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του τμήματος ανδρών Givenchy. Ο John Galliano διαδέχθηκε τον Givenchy μετά τη συνταξιοδότησή του, αλλά με τη σειρά του πήρε προαγωγή στον Christian Dior σε λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα, , προκαλώντας την πρόσληψη του Alexander McQueen . Το 2001, ο σχεδιαστής Julien Macdonald διορίστηκε ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής για τις γυναικείες γραμμές, οι οποίες αποτελούνται από προϊόντα υψηλής ραπτικής και ready to wear ενδύματα όπως μπλούζες παντελόνια φορέματα κτλ. Τα ηνία και για τις δύο συλλογές μεταβιβάστηκαν στον Ρικάρντο Τίσι (Riccardo Tisci) το 2005 όταν ορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του τμήματος γυναικείας ένδυσης. Ο Riccardo Tisci πρότεινε στον οίκο το δικό του στυλ και τις επιρροές του. Αλλάζοντας την αισθητική του οίκου, ο Riccardo Tisci προσέθεσε μια σκοτεινή και αισθησιακή πινελιά. Επεκτείνοντας τη χρωματική παλέτα του οίκου, τα φανταχτερά χρώματα, όπως το baby blue και το red blood, metal, wildlife και στάμπες λουλουδιών, σχεδίασε μια απλή, δομημένη και γραφική σιλουέτα. 2020 – σήμερα, Μάθιου Μ. Ουίλιαμς Στις 15 Ιουνίου 2020, ο οίκος της Givenchy ανακοίνωσε ότι ο Matthew M. Williams, ο συνιδρυτής και επικεφαλής σχεδιαστής του 1017 ALYX 9SM, θα αναλάβει τη θέση του Creative Director. Ο Williams σχεδιάζει τόσο ανδρικά όσο και γυναικεία ενδύματα. Ο πιο διάσημος πρεσβευτής της μάρκας ήταν η Audrey Hepburn σε ταινίες όπως η Sabrina (για την οποία ο Edith Head διεκδίκησε το βραβείο Academy ), το πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο, το πρωινό στο Tiffany's και το Ραντεβού στο Παρίσι. Το 1953, η Audrey Hepburn και ο Hubert De Givenchy συναντήθηκαν από τον μεσάζοντα της Gladys de Segonzac για να δημιουργήσουν τα κοστούμια της για τη ταινία Sabrina από τον Billy Wilder. Καθώς ο Gladys de Segonzac είχε οργανώσει τη συνάντηση με την «Miss Hepburn», ο σχεδιαστής μόδας πίστευε ότι επρόκειτο να αναλάβει την Katharine Hepburn. Η Audrey Hepburn αποφάσισε να φορέσει ρούχα Givenchy μέσα και έξω από την οθόνη, όπως στο Sabrina (1954), το Love in the απογευματινό (1957), το αστείο πρόσωπο (1957), το πρωινό στο Tiffany's (1961), το Charade (1963), το Paris When It Sizzles (1963), How to Steal a Million (1965) και Bloodline (1979). Ξεκινώντας ως πελάτης, έγινε η μούσα του οίκου για σαράντα χρόνια, σε πολλές κλασικές ταινίες. Το 1961, η Audrey Hepburn καθιέρωσε τη φήμη του σπιτιού φορώντας το περίφημο " μικρό μαύρο φόρεμα " στο Breakfast at Tiffany's . Το 1957 ο Givenchy δημιούργησε ένα άρωμα λουλουδιού αλδεΰδης, L`Interdit, για μοναδική χρήση της Miss Hepburn. Άλλοι διάσημοι που διαφήμισαν την Givenchy είναι η αυτοκράτειρα Farah Pahlavi, η Gloria Guinness , η Marella Agnelli, καθώς και οι οικογένειες Guinness, Grimaldi, Rothschild και Kennedy. Η Jacqueline Kennedy φορούσε ρούχα Givenchy στην κηδεία του John F. Kennedy Η Givenchy προσέλκυσε πολλές άλλες διασημότητες, όπως οι Lauren Bacall, Babe Paley, Michael Norman, Greta Garbo, Elizabeth Taylor, Marlène Dietrich, Jacqueline Kennedy-Onassis, Beyoncé Knowles, Princess Grace of Monaco και ακόμη και την Wallis Simpson, για τους οποίους δημιούργησε μερικές ειδικές τσάντες ρούχων για να αποτρέψει την θέαση των παραγγελιών της δούκισσας από άλλους πελάτες. Η συλλογή ενδυμάτων (φόρεμα, παλτό, άρωμα, κ.λπ.) που επιπλώθηκε για την Simpson θα γίνει αργότερα γνωστή ως «μπλε Wallis». Σήμερα, η Givenchy ντύνει πολλά αστέρια του Χόλιγουντ, συμπεριλαμβανομένων των Cate Blanchett, Emma Stone, Lady Gaga, Julianne Moore, Julia Roberts, Rooney Mara και άλλων. Τον Μάιο του 2019, η Givenchy επιβεβαίωσε ότι η τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, ηθοποιός, μοντέλο και παραγωγός τραγουδιών Ariana Grande θα είναι το νέο πρόσωπο της καμπάνιας του Φθινόπωρου / Χειμώνα που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο. Οι δραστηριότητες της εταιρείας χωρίζονται μεταξύ τους: "Η Ευρώπη αντιπροσωπεύει το 42% της επιχείρησης, η Κίνα το 18%, η Ασία-Ειρηνικός το 14 %, η Αμερική το 12 % , η Μέση Ανατολή το 7 %, η Ιαπωνία το 4 %, και ο υπόλοιπος κόσμος το 3 %. " Η συλλογή 2010 από τους Givenchy και Riccardo Tisci παρουσίασε ένα τρανσέξουαλ άτομο για πρώτη φορά. Η Lea T, ένα μοντέλο της Βραζιλίας, ήταν ο προσωπικός βοηθός του σχεδιαστή για αρκετά χρόνια. Σχετικά με την απόφαση, η Tisci είπε: «Ήταν πάντα πολύ θηλυκή: εξαιρετικά εύθραυστη, πολύ αριστοκρατική. Είναι μέλος της οικογένειας.» | Η Ζιβανσί (Givenchy) (US /ɡəˈvɪntʃi, ˌʒiːvɒ̃ˈʃiː/, Γαλλικά: [[[Βοήθεια:Οδηγός προφοράς IPA|[ʒivɑ̃ʃi]]]]) είναι γαλλική πολυτελής μάρκα και αρωματοποιία . Αποτελείται από την σειρά ρούχων υψηλής ραπτικής Givenchy και αξεσουάρ καθώς και την σειρά Parfums Givenchy, αρωμάτων και καλλυντικών. Ο οίκος μόδας Ζιβανσί ιδρύθηκε το 1952 από τον σχεδιαστή Hubert de Givenchy (Ιμπέρ Ντε Ζιβανσί) και είναι μέλος της Chambre Syndicale de la Haute Couture et du Pret-a-Porter . Ανήκει στον όμιλο πολυτελείας LVMH . Από τις 2 Μαΐου 2017 έως τις 10 Απριλίου 2020, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ήταν η Clare Waight Keller, η πρώτη γυναίκα που κατείχε αυτήν τη θέση. Στις 15 Ιουνίου 2020, η Givenchy ανακοίνωσε ότι ο Μάθιου Μ. Ουίλιαμς, από το 1017 ALYX 9SM θα διαδεχτεί την Κλάρ Γουάιτ Κέλερ ως Δημιουργικό Διευθυντή του Οίκου. | https://el.wikipedia.org/wiki/Givenchy |
City Repair Project | Υπάρχει διοικητικό συμβούλιο το οποίο αποτελείται από επτά (07) άτομα, τα οποία έχουν καθορισμένους και ξεκάθαρους ρόλους. Πέραν όμως αυτών, υπάρχει και μια ομάδα εθελοντών ακτιβιστών οι οποίοι είναι αυτοί που τρέχουν τις καθημερινές διεργασίες και τα προγράμματα. Είναι αυτοί που οργανώνουν όλο το εγχείρημα, διευθύνοντας τις επικοινωνιακές πολιτικές, διδάσκουν σε εργαστήρια και σεμινάρια και γενικά κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν τον οργανισμό και να οδηγήσουν τον κόσμο μας προς μια δίκαιη και βιώσιμη κοινότητα. Η ζωγραφική στις διασταυρώσεις έχει σημαντικό χαρακτήρα καθώς τα μέλη μιας κοινότητάς αποκτούν σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας. Από το 2000, το project εξουσιοδοτήθηκε από το Δήμο Πόρτλαντ για την επισκευή των διασταυρώσεων σε όλη την πόλη. Το σχέδιό επισκευής πρέπει να εγκριθεί από το Γραφείο Μεταφορών του Πόρτλαντ και να ληφθούν υπογραφές με 100% συγκατάθεση από κατοίκους που βρίσκονται δίπλα στη ζωγραφιά και 80% συγκατάθεση από ακτίνα δύο τετραγώνων. Στη συνέχεια, στο Πόρτλαντ κλείνουν το δρόμο με το πρόγραμμα Block Party, καθαρίζεται το σημείο ζωγραφιάς και συνήθως οι γείτονες σχεδιάζουν το δρόμο με κιμωλία. Η διατήρηση της ζωγραφιάς είναι θέμα της κοινότητας και χρειάζεται φρεσκάρισμα χρώματος κάθε 1-3 χρόνια. Η δράση τους αφορά φυσικές κατασκευές που κάνουν πράξη τα οράματα των κοινοτήτων με βάση συμφωνίας και σύμβασης των εμπλεκόμενων.Τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι φυσικά και ανακυκλώσιμα όπως ο άργιλος, πηλός, άμμος και άχυρο. Οι κατασκευές δημιουργούνται από τοπικά διαθέσιμα υλικά, ανάλογα με το κλίμα της κάθε περιοχής, είναι ανθεκτικές με χαμηλό οικολογικό αποτύπωμα και υψηλής προσβασιμότητας στην κοινότητα. Τα οικολογικά τοπία αναβιώνουν τους φυσικούς μας βιότοπους. Στόχος είναι να δημιουργηθούν πρακτικές και προϊόντα διατροφικής, περιβαλλοντικής και “κοινωνικής” καλλιέργειας.Η ομάδα του Eco Land του project παρέχει συμβουλές για το σχεδιασμό του έργου και υποστήριξη για την υλοποίηση, ενώ για εξειδικευμένα έργα ή επαγγελματικές υπηρεσίες, η City Repair συνεργάζεται με σχεδιαστές και κατασκευαστές. Το CRP μια φορά το χρόνο διοργανώνει ένα 10ήμερο φεστιβάλ, το “Village Building Convergence”, το οποίο προσελκύει πλήθος κατοίκων και ακτιβιστών προκειμένου να βοηθήσουν στον σχεδιασμό βιώσιμων πρακτικών στις γειτονιές. Τα έργα σχεδιάζονται βάση των αναγκών της κάθε γειτονιάς από ειδικευμένους εθελοντές, έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα και συμπεριλαμβάνονται πρακτικές όπως: κέντρα κομποστοποίησης, φυσικά ανακατασκευασμένο στούντιο κεραμικής, εξωτερικές αίθουσες διδασκαλίας, καλλιέργειες σε τοπικά σχολεία, χώροι δανεισμού εργαλείων και παιδότοπος. Το βράδυ, διοργανώνεται γιορτή με χορό, ζωντανή μουσική, τοπικά τρόφιμα ενδυναμώνοντας τις κοινωνικές σχέσεις. Άλλα έργα είναι το T - Fleet, ένας στόλος κινητών χώρων συγκέντρωσης με στόχο την σύνδεση των ανθρώπων μέσω της έμπνευσης. Επιπροσθέτως, ένα σημαντικό έργο είναι το Ephemeral placemaking, κατά τη διάρκεια του οποίου δημιουργούνται μαγικά εμπνευσμένα εφήμερα χωριά που εστιάζουν στον οικογενειακό και βιώσιμο προγραμματισμό. Ένα σημαντικό πρόγραμμα άξιο αναφοράς είναι το Earth Day PDX, ημέρα εορτασμού και δράσης για το City Repair Project, καθώς επικεντρώνεται στο περιβάλλον. Τον Ιούνιο του 2020 το City Repair Project ξεκίνησε μια σημαντική προσπάθεια εξάλειψης της φυλετικής ανισότητας. Στα πλαίσια αυτής, το CRP προσπαθεί να γίνει ένας χώρος φιλόξενος στην εργασία και τον εθελοντισμό για έγχρωμους, αυτόχθονες και άλλου χρώματος ανθρώπους (BIPOC) υιοθετώντας μια σειρά από δράσεις όπως: Επενδύοντας χρόνο, χρήμα και άλλους πόρους για τα μέλη του BIPOC. Δίνοντας προτεραιότητα στα προγράμματα που προτείνουν τα μέλη του BIPOC και προσφέροντας υποτροφίες σε αυτούς για τα προγράμματά μας. Ενθαρρύνοντας τα μέλη του BIPOC να υποβάλλουν αιτήσεις για θέσεις εργασίας τόσο στο διοικητικό συμβούλιο όσο και στο λοιπό προσωπικό. Προτρέποντας όλους μας να αποδεχτούμε περιπτώσεις ηγεσίας από τα μέλη του BIPOC λαμβάνοντας πάντα υπόψιν τις ανησυχίες περί κοινωνικής δικαιοσύνης. Διαθέτοντας εκπαιδευτικούς πόρους για την εξάλειψη του ρατσισμού με την προσδοκία ότι τόσο τα μέλη του οργανισμού μας όσο και αυτά του BIPOC, μπορούν αν το επιθυμούν να συμμετέχουν στην συνεχιζόμενη προσπάθεια καλλιέργειας της φυλετικής δικαιοσύνης. | Το CITY REPAIR PROJECT (CRP) είναι αστικό κίνημα το οποίο οργανώθηκε από εθελοντές στην περιοχή Πόρτλαντ του Όρεγκον στις ΗΠΑ για να ενισχύσει τη συμμετοχικότητα της κοινότητας και να δημιουργηθεί ένας κοινός αστικός χώρος συνεύρεσης και κοινωνικοποίησής. Το CRP μέσα από τη δράση του προωθεί τις τέχνες, το φιλικό περιβάλλον και δημιουργεί παροδικές πλατείες σε διασταυρώσεις δρόμων. Οι κοινότητες που εξυπηρετούνται εκτός του Πόρτλαντ, περιλαμβάνουν τις περιοχές Γκρέσαμ, Μπίβερτον, Χίλσμπορο, Όρεγκον Σίτι και Βανκούβερ. Το 1996, με πρωτοβουλία του Μαρκ Λέικμαν (Mark Lakeman), πολίτες της γειτονιάς Sellwood μετασχημάτισαν τη διασταύρωση της Ninth Avenue και της Sherrett, σε ζωγραφισμένη πλατεία με παιδότοπο, 24ωρο, αυτοεξυπηρετούμενο ηλιακό περίπτερο με τσάι και δωρεάν κοινοτική βιβλιοθήκη. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε ο εθελοντικός οργανισμός CRP στον οποίο συμμετάσχουν χιλιάδες ακτιβιστές. Στόχος τους είναι η έμπνευση κοινοτήτων ώστε να αλλάξουν δημιουργικά το τόπο που ζουν, ενισχύοντας το κοινωνικό ιστό. Η λογική τους έρχεται ενάντια στις τάσεις αποξένωσης που έχουν δημιουργηθεί από την αστική και τεχνολογική ανάπτυξη και αντί αυτού προσφέρουν υπηρεσίες δημιουργίας φυσικών κατασκευών, οικολογικού τοπίου και εικαστικές παρεμβάσεις δρόμων. Στην ουσία το project διαμορφώνει τους γείτονες σε “commoners”, ικανούς να αυτοδιαζειρίζονται και να οργανώνουν συλλογικά τις γειτονιές τους, χτίζοντας το μέλλον της κοινότητας. | https://el.wikipedia.org/wiki/City_Repair_Project |
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1919 | Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον για τους αγώνες, τους οποίους παρακολούθησε πλήθος κόσμου, ο βασιλιάς Αλέξανδρος και πολλά μέλη από το υπουργικό συμβούλιο: "Εις το Στάδιον είχε συρρεύσει άπειρος κόσμος. Τους αγώνας παρηκολούθησεν από πρωίας μετ' εξαιρετικού ενδιαφέροντος παραμένων εις τον στίβον η Α.Μ. ο Βασιλεύς. Επίσης, παρευρέθησαν πλείστα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και άλλοι εκ των επισήμων."Μετείχαν συνολικά περισσότεροι από 150 αθλητές, από έντεκα συλλόγους: πέντε από Αθήνα και Πειραιά και έξι από άλλες πόλεις: Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Βόλο, Κέρκυρα, Κωνσταντινούπολη. Αξίζει να μνημονευτεί πως όταν η αποστολή του Πανιωνίου (αθλητές, γυμναστές και ο πρόεδρος Δημητρός Δάλλας) ξεκίνησε από τη Σμύρνη η πόλη ανήκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία ενώ όταν επέστρεψε ανήκε στο ελληνικό κράτος, αφού είχε καταληφθεί από τον ελληνικό στόλο από τις 2 Μαΐου έπειτα από εντολή της Κοινωνίας των Εθνών. Οι νικητές των αγώνων συνέχισαν να προπονούνται τον επόμενο μήνα, ώστε να πιάσουν καλύτερες επιδόσεις και να γίνουν δεκτοί στους Διασυμμαχικούς Αγώνες που έγιναν στο Παρίσι, με τη συμμετοχή των νικητριών χωρών του α΄ παγκοσμίου πολέμου: "Καθ' εκάστην εντός του Σταδίου γίνονται προπαρασκευαστικοί αγώνες δια την εξάσκησιν των αποσταλησομένων εις τους Διασυμμαχικούς Αγώνας των Παρισίων, των οποίων θα μετάσχωσιν αντιπρόσωποι όλων των Εθνών των λαβόντων μέρος εις τον Ευρωπαϊκόν Πόλεμον." Είναι γνωστά τα ακόλουθα αποτελέσματα. Δεν είναι γνωστά τα πλήρη αποτελέσματα. Από μεταγενέστερες λίστες πρωταθλητών είναι γνωστό πως ο Πανελλήνιος αναδείχθηκε πολυνίκης με 9 πρώτες νίκες. Οι νίκες των υπολοίπων συλλόγων αναφέρονται με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία. "Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 16/6/1949. "Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 18/6/1949. "Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 20/6/1949. "Η ιστορία των Πανελληνίων Αγώνων", Αθλητική Ηχώ, 23/6/1949. "Εμπρός", 23/4/1919. "Εμπρός", 28/4/1919. "Εμπρός", 29/4/1919. "Μακεδονία", 29/4/1919. Πέτρος Λινάρδος, Η Σμύρνη του Πανιωνίου, 1998, σσ. 147-148. Παύλος Μανιτάκης, 100 χρόνια Ελληνικού Αθλητισμού 1830 - 1930, 1962 σσ. 339-341 | Το ΙΔ΄ Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών, με διοργανωτή τον ΣΕΓΑΣ, διεξήχθη στο Παναθηναϊκό Στάδιο το Σαββατοκύριακο 27 και 28 Απριλίου 1919, δυο χρόνια μετά το προηγούμενο, αφού το πρωτάθλημα του 1918 ματαιώθηκε λόγω της εμπλοκής της χώρας στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Πολυνίκης των αγώνων αναδείχθηκε ο Πανελλήνιος Γ.Σ. Δεν διεξήχθη Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανώμαλου δρόμου ανδρών. Δόθηκαν βραβεία στους τρεις πρώτους κάθε αγωνίσματος: μετάλλιο, δίπλωμα και κλαδί δάφνης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1919 |
Χουάν Μανουέλ Φάντζιο | Γεννήθηκε το 1911 στην πόλη Μπαλκάρσε (Balcarce) της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Οι γονείς του ήταν μετανάστες από την Ιταλία. Από μικρός ξεκίνησε να δουλεύει σε συνεργείο αυτοκινήτων ως μηχανικός. Το 1929 παίρνει μέρος στο πρώτο του αγώνα, ως συνοδηγός ενός ντόπιου οδηγού που ονομαζόταν Manuel Ayerza, πελάτη του εργοστασίου όπου δούλευε, σε μια τοπική κούρσα και τερματίζουν δεύτεροι με μία Chevrolet του 1928. Αργότερα θα ανοίξει και τη δική του επιχείρηση ως μηχανικός. Στις 25 Οκτωβρίου του 1936, με ένα Φορντ Model A του 1929, που μάλιστα προηγουμένως ήταν ταξί, κάνει το ντεμπούτο του ως οδηγός σε έναν αγώνα της Αργεντινής. Το 1938, αρχίζει επίσημα να παίρνει μέρος σε διάφορους αγώνες στην Αργεντινή. Αποφασίζει να λάβει μέρος στους αγώνες Turismo de Carretera, που έχουν πολύ καλή φήμη στην Αργεντινή. Το 1940 κερδίζει τον πρώτο του αγώνα, σε μία διαδρομή 9,5 χιλιομέτρων στις Άνδεις μεταξύ Αργεντινής, Βολιβίας και Περού. Στο τέλος της χρονιάς κατακτά το πρωτάθλημα της Turismo de Carretera στην Αργεντινή με Chevrolet, πράγμα που θα καταφέρει και την επόμενη χρονιά. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Αργεντινή διοργανώνονται ξανά αγώνες ταχύτητας, στους οποίους ο Φάντζιο παίρνει μέρος αρχικά με ένα Ford T με κινητήρα από Chevrolet, και στη συνέχεια με ένα Volpi-Chevrolet. Το 1948, η Λέσχη Αυτοκινήτου της Αργεντινής (με την υποστήριξη του Περόν) θα αποφασίσει να στείλει οδηγούς στην Ευρώπη στην προσπάθειά της να αναβαθμίσει τους αγώνες στη χώρα. Ανάμεσα στους οδηγούς αυτούς είναι και ο Φάντζιο. Θα πάρει μέρος στον αγώνα με κανονισμούς Φόρμουλα 1 στη Ρενς στη Γαλλία, με μία Talbot, αλλά θα εγκαταλείψει. Την επόμενη χρονιά θα λάβει μέρος σε αγώνες στο Σαν Ρέμο με μία Maserati 4CLT/48 υπό τη χορηγία της Αυτοκινητιστικής Λέσχης της Αργεντινής και θα καταφέρει να νικήσει. Πήρε μέρος σε άλλους έξι αγώνες εκείνη τη χρονιά, νικώντας στους τέσσερις. Το 1950 η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου διοργανώνει το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα αυτοκινήτων Φόρμουλα 1. Ο Φάντζιο θα πάρει μέρος σαν οδηγός της Άλφα Ρομέο, μαζί με τους Λουίτζι Φατζιόλι και Τζουζέπε Φαρίνα. Ο Φάντζιο καταφέρνει να κερδίσει και τους τρεις αγώνες στους οποίους τερμάτισε (Μονακό, Βέλγιο, Γαλλία), αλλά ο Φαρίνα με μία τέταρτη θέση επιπλέον ήταν αυτός που αναδείχθηκε νικητής στο τέλος. Ο Φάντζιο θα πάρει μέρος και σε οκτώ μη επίσημους αγώνες εκείνης της χρονιάς, και θα νικήσει στους 4, ενώ σε άλλους δύο θα έρθει δεύτερος. Το 1951, ξανά με Άλφα Ρομέο, θα κερδίσει τρία από τα οκτώ Γκραν Πρι του πρωταθλήματος, ενώ σε άλλα δύο θα έρθει δεύτερος. Παράλληλα η άνοδος της Φερράρι με τους Χοσέ Γκονσάλες και κυρίως τον Αλμπέρτο Ασκάρι, που θα στερήσει βαθμούς από τους συνοδηγούς του στην Άλφα Ρομέο, θα τον βοηθήσουν να κερδίσει το πρώτο του πρωτάθλημα. Με την αλλαγή των κανόνων στη Φόρμουλα 1 του 1952, η Άλφα Ρομέο δεν μπόρεσε να πάρει μέρος και ο Φάντζιο έμεινε χωρίς ομάδα, ενώ και ένα σοβαρό ατύχημα σε ένα μη επίσημο αγώνα του στέρησε τη δυνατότητα για κάτι καλύτερο εκείνη τη χρονιά. Το 1953, αφού νίκησε στο Carrera Panamericana με μία Λάντσια D24, επανέρχεται στη Φόρμουλα 1 με την ομάδα της Μαζεράτι. Κατάφέρνει να κερδίσει στη Μόντσα και να τερματίσει άλλες δύο φορές δεύτερος, αλλά η Φερράρι και ο Αλμπέρτο Ασκάρι κυριαρχούσαν στο πρωτάθλημα. Τελικά θα κατακτήσει τη δεύτερη θέση. Το 1954 θα επανέλθει στους τίτλους. Άρχισε τη χρονιά με την ομάδα της Μαζεράτι με δύο νίκες σε Αργεντινή και Βέλγιο, αλλά μεταπηδά στη Μερτσέντες Μπεντς όταν αυτή αποφασίζει να πάρει μέρος στη μέση της σαιζόν. Με τα "ασημένια βέλη" θα κερδίσει άλλους 4 αγώνες και θα κατακτήσει για δεύτερη φορά τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Την επόμενη χρονιά θα συνεχίσει να τρέχει με την ίδια ομάδα και θα έρθει τέσσερις φορές πρώτος. Το πρωτάθλημα του 1955 θα διακοπεί απότομα λόγω του δυστυχήματος στον αγώνα των 24 ωρών στο Λε Μαν, όπου 80 - 84 άτομα έχασαν τη ζωή τους. Ο Φάντζιο θα καταφέρει ξανά να πάρει το πρωτάθλημα αφήνοντας δεύτερο τον συνοδηγό του στη Μερτσέντες Μπεντς, Στέρλινγκ Μος. Ύστερα από αυτό που συνέβη στο Λε Μαν η Μερτσέντες θα αποφασίσει να εγκαταλείψει τη Φόρμουλα 1. Το 1956, ο Φάντζιο θα βρεθεί στη Φερράρι, στη θέση του Ασκάρι που είχε σκοτωθεί σε δυστύχημα. Με τη Φερράρι θα πάρει ένα ακόμα πρωτάθλημα, αλλά οι σχέσεις του με τον Έντσο Φερράρι δεν ήταν ιδιαίτερα καλές. Το πρωτάθλημα αυτό ήρθε πιο δύσκολα από τα προηγούμενα. Στον πρώτο αγώνα μοιράστηκε τη νίκη με τον Ιταλό Λουίτζι Μούσσο. Νίκησε στην Αγγλία και τη Γερμανία, αλλά το ίδιο έκανε και ο συνοδηγός του στη Φερράρι Πήτερ Κόλινς στο Βέλγιο και στη Γαλλία. Στον τελευταίο αγώνα στην Ιταλία, ο Κόλινς ήθελε 15 γύρους για να κατακτήσει αυτός το πρωτάθλημα. Τότε αναγκάστηκε να παραχωρήσει το αυτοκίνητό του στον Φάντζιο και τελικά μοιράστηκαν τους έξι βαθμούς της δεύτερης θέσης, με τον Φάντζιο να κατακτά τον τίτλο. Το 1957 ο Φάντζιο επιστρέφει στη Μαζεράτι. Νικά τους τρεις πρώτους αγώνες σε Αργεντινή, Μονακό και Γαλλία αλλά εγκαταλείπει στο Σίλβερστοουν. Στον επόμενο αγώνα στο Νίρμπουργκρινγκ, ο Φάντζιο ξεκίνησε με λιγότερα καύσιμα, με σκοπό να κάνει ένα γρήγορο πιτ στοπ, αλλάζοντας ταυτόχρονα και ελαστικά. Όμως η ομάδα του δεν κατάφερε να ολοκληρώσει γρήγορα το πιτ στοπ του 13ου γύρου και ενώ πριν βρισκόταν μπροστά περίπου 30 δευτερόλεπτα από τις δύο Φερράρι του Κόλινς και του Χόθορν, βρέθηκε πίσω τους με διαφορά περίπου 50 δευτερολέπτων. Οδηγώντας ταχύτατα, σπάζοντας το ρεκόρ ταχύτερου γύρου σε κάθε πέρασμα, φτάνοντας στον 20ο γύρο να είναι 11 δευτερόλεπτα ταχύτερος από τον καλύτερο γύρο των Φερράρι, κατάφερε τελικά να τερματίσει πρώτος με τρία δευτερόλεπτα διαφορά από αυτές. Η εμφάνιση του Φάντζιο στη Γερμανία εκείνη τη χρονιά, αναφέρεται συχνά ως η καλύτερή οδήγηση στην ιστορία της Φόρμουλα 1. Με τον Μούσσο να τερματίζει τέταρτος, ο Φάντζιο κατακτά τον πέμπτο και τελευταίο τίτλο της καριέρας του στη Φόρμουλα 1, όντας ο μεγαλύτερος σε ηλικία πρωταθλητής στην ιστορία της διοργάνωσης (46 ετών). Η νίκη του αυτή ήταν και η τελευταία στη καριέρα του. Το 1958 θα λάβει μέρος σε δύο αγώνες, στην πατρίδα του Αργεντινή, όπου θα έρθει τέταρτος, και στη Γαλλία. Στο τελευταίο αγώνα του, ο νικητής του αγώνα Χόθορν, αναγνωρίζοντας την αξία του Φάντζιο, αν και τον είχε περάσει ένα γύρο, σταμάτησε πριν τη γραμμή του τερματισμού αφήνοντας τον Φάντζιο να προσπεράσει, ώστε να ολοκληρώσει τον τελευταίο του, πεντηκοστό, γύρο στον αγώνα. Ήταν νυμφευμένος με τη Μελίσα Κάστρο (Melissa Castro). Μετά το τέλος της καριέρας του στους αγώνες, ο Φάντζιο πουλούσε αυτοκίνητα της Μερτσέντες Μπεντς, αντιπροσωπεία της οποίας είχε αποκτήσει στην Αργεντινή πριν καν ενταχθεί στην ομάδα το 1954. Έγινε Πρόεδρος της Μερτσέντες Μπεντς Αργεντινής το 1974, και Επίτιμος Πρόεδρός της εφ' όρου ζωής το 1987. Συχνά οδηγούσε, σε αγώνες επίδειξης, αγωνιστικά αυτοκίνητα. Στις 23 Φεβρουαρίου 1958 Κουβανοί αντάρτες τον απήγαγαν, αλλά αργότερα τον απελευθέρωσαν. Το 1990 μπήκε στο Διεθνές Hall of Fame Μηχανοκίνητου Αθλητισμού. Πέθανε το 1995, στο Μπουένος Άιρες, σε ηλικία 84 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στη γενέτειρά του, Μπαλκάρσε, όπου υπάρχει και μουσείο προς τιμήν του. Ο ανιψιός του, που έχει το ίδιο όνομα, ήταν επίσης οδηγός αγώνων. Υπάρχουν έξι αγάλματά του σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Είναι ο μόνος οδηγός που έχει πάρει πρωτάθλημα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες, ενώ είναι και ο γηραιότερος πρωταθλητής στην ιστορία της Φόρμουλα 1. Το ρεκόρ του των 5 πρωταθλημάτων το κατέρριψε το 2003 ο Μίχαελ Σουμάχερ. Στη συνέντευξη μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος ο Σουμάχερ, αναφερόμενος στον Φάντζιο είπε ότι το κατόρθωμα του Φάντζιο έγινε σε μία δυσκολότερη εποχή και ότι θεωρεί ότι (ο Φάντζιο) είναι ένα επίπεδο πιο πάνω. Ο Φάντζιο κέρδισε 24 Γκραν Πρι από τα 51 που πήρε μέρος, ποσοστό 47,06%, που είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία του αθλήματος. Πίνακας με τις συμμετοχές του Φάντζιο στα Παγκόσμια πρωταθλήματα Φόρμουλα 1 Άρθρο για τον Φάντζιο από το περιοδικό "4 Τροχοί". Iστοσελίδα για τον Φάντζιο (Ισπανικά) (Αγγλικά) Iστοσελίδα του Μουσείου "Juan Manuel Fangio", Balcarce, Αργεντινή (Ισπανικά) Βιογραφία από την επίσημη ιστοσελίδα της Φόρμουλα 1 (Αγγλικά) Ιστοσελιδα για τον Φάντζιο (Αγγλικά) | Ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο (Juan Manuel Fangio, ΔΦΑ: ισπανική προφορά: [ˈfanχjo] «Φάνχιο», Μπαλκάρσε, 24 Ιουνίου 1911 - Μπουένος Άιρες, 17 Ιουλίου 1995) ήταν Αργεντινός οδηγός αγώνων. Κατάφερε να κερδίσει 5 παγκόσμια πρωταθλήματα Φόρμουλα 1 (1951,1954-1957), με τέσσερις διαφορετικές ομάδες (Άλφα Ρομέο, Μαζεράτι, Φερράρι και Μερτσέντες-Μπεντς). Θεωρείται πολύ σημαντική προσωπικότητα του μηχανοκίνητου αθλητισμού διεθνώς και ιδιαίτερα τόσο στη Λατινική Αμερική όσο και στην πατρίδα του, Αργεντινή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB_%CE%A6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%BF |
Χάρης Αθανασιάδης | Βιβλία 2023 Εθνικές επέτειοι. Μορφές διαχείρισης της μνήμης και της ιστορίας, εκδ. Αλεξάνδρεια (συνεπιμέλεια με Πολυμέρη Βόγλη). 2022 Η μνήμη και η πόλις. 40+1 δημόσιες ιστορίες, εκδ. Ασίνη. 2015 Τα αποσυρθέντα βιβλία. Έθνος και σχολική ιστορία, 1858-2008, εκδ. Αλεξάνδρεια. 2001 Δάσκαλοι και εκπαιδευτικός δημοτικισμός, εκδ. Mεταίχμιο. Άρθρα «Enlightenment and School History in 19th Century Greece: the case of Gerostathis by Leon Melas (1862-1901)», Espacio Tiempo y Education, τ. 4 (1), 2017, σ. 1-27. «Liberals, Conservatives and Romantic Nationalists in interwar education policy in Greece: The High Mountains episode», History of Education, τ. 44 (1), 2015, σ. 64-82. «The “Nation-killing” textbook. The polemic over the history textbook “In modern and contemporary times” (2006-2007)», Ricerche Storiche, τ. 44, (1), 2014, σ. 43-62. «Dis-embeddedness and De-classification: Modernization Politics and the Greek Teacher Unions in the 1990’s», The Sociological Review, 2002, τ. 50 (4), σ. 610-639 [με Alexandros Patramanis]. Συνεντεύξεις Συνέντευξη (τηλεοπτική) στον Μανώλη Πιμπλή, Βιβλιοβούλιο, 18 Ιουνίου 2023. «Δημόσια Ιστορία είναι όλα εκείνα που μας κάνουν να διαφωνούμε στα social media», ιστότοπος Popaganda, 15 Μαΐου 2020. «Το Μακεδονικό δεν είναι κληρονομιά της Αρχαιότητας», εφ. Documento, 8 Ιανουαρίου 2019. «Οι φασίστες θέλουν νεκρούς που πέφτουν στις επελάσεις του έθνους κι όχι στα μετερίζια της Δημοκρατίας», εφ. Η Αυγή, 19 Νοεμβρίου 2018. «Το διαδίκτυο είναι πεδίο καθημερινής ιδεολογικής πάλης», Εφημερίδα των Συντακτών, 23 Δεκεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε 2019-01-22 στο Wayback Machine. «Ο Πλουμπίδης δεν άντεχε να διαβεί τη ζωή του φοβισμένος», εφ. Documento, 18 Οκτωβρίου 2018. «Από τα ορυχεία του Λαυρίου στην εποχή της ρομποτικής», ιστότοπος Left.gr, 13 Ιουνίου 2018. «Το διαδίκτυο είναι πεδίο καθημερινής ιδεολογικής πάλης», Εφημερίδα των Συντακτών, 23 Δεκεμβρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε 2019-01-22 στο Wayback Machine. «Από τον Γεροστάθη μέχρι το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού», εφ. Η Αυγή, 7 Μαρτίου 2016. Ακαδημαϊκό προφίλ στη βάση Academia Καταχώριση στη βάση biblionet Βιογραφικό στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου | Ο Χάρης Αθανασιάδης είναι, από το 2022, καθηγητής δημόσιας ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Νωρίτερα, από το 2002 έως το 2004, δίδαξε ιστορία του εργατικού κινήματος στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστήμιου Κρήτης και, από το 2005 έως το 2021, ιστορία της εκπαίδευσης στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Από το 2017 έως σήμερα, διευθύνει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημόσια Ιστορία» του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Τα ερευνητικά ενδιαφέροντα και οι δημοσιεύσεις του επικεντρώνονται κατά κύριο λόγο στη Δημόσια Ιστορία και την Ιστορία της Εκπαίδευσης και, δευτερευόντως, στην Ιστορία του Εργατικού Κινήματος. Παράλληλα με τα αμιγώς επιστημονικά του κείμενα (βιβλία και άρθρα), αρθρογραφεί σε εφημερίδες (έντυπες και ψηφιακές) σχετικά με τις δημόσιες χρήσεις του παρελθόντος και την επίδραση της συλλογικής μνήμης στις πολιτικές, ιδεολογικές και κοινωνικές εξελίξεις του παρόντος, ενώ με συνεντεύξεις και διαλέξεις συνεισφέρει στην διάχυση της ιστορικής γνώσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82 |
Ιστορία της Ουγγαρίας πριν από την Ουγγρική κατάκτηση | Η σχετικά θερμή και γόνιμη λεκάνη των Καρπαθίων κατοικήθηκε πριν από περίπου 500.000 χρόνια. Τα πρώτα γνωστά ίχνη ανήκουν στο Άνθρωπο της Χαϊδελβέργης, με σπάνια ή ανύπαρκτα στοιχεία της ανθρώπινης παρουσίας μέχρι τους Νεάντερταλ πριν από 100.000 χρόνια. Οι ανατομικά σύγχρονοι άνθρωποι έφτασαν στην λεκάνη των Καρπαθίων πριν από το 30.000 π.Χ. και ανήκαν στην Ωρινιάκεια Περίοδο. Ορισμένες πηγές διακρίνουν επίσης έναν τοπικό πολιτισμό, τη σκελετική κουλτούρα, αλλά αυτός ο ισχυρισμός αμφισβητείται. [5] Η ανάπτυξη στην Παλαιολιθική περίοδο είναι παρόμοια με εκείνη της υπόλοιπης Ευρώπης και ευρήματα τόσο από την Ωρινιάκεια Περίοδο όσο και από την επόμενη Γκραβέττια πολιτισμική περίοδο (κυνηγοί μαμούθ) μπορούν να βρεθούν μέχρι τη Γαλλία και την Ισπανία. Το υπόλοιπο της Λίθινης εποχής χαρακτηρίζεται από ελάχιστα ή ακόμη μη επεξεργασμένα αρχαιολογικά στοιχεία, με εξαίρεση τον πολιτισμό Στάρτσεβο και τον πολιτισμό Γραμμικής Κεραμικής - τον «καλλιεργητικό πολιτισμό» που εισήγαγε τη γεωργία στη λεκάνη των Καρπαθίων. Κατά τη διάρκεια της εποχής του Χαλκού, τρεις σημαντικές ομάδες ήταν οι πολιτισμοί Μπάντεν, Μάκο και Οτομάνι (που δεν πρέπει να συγχέονται με τους Οθωμανούς Τούρκους). Η σημαντική βελτίωση ήταν προφανώς η κατεργασία μετάλλων, αλλά ο πολιτισμός του Μπάντεν επέφερε επίσης την αποτέφρωση και το εμπόριο μεγάλων αποστάσεων με απομακρυσμένες περιοχές όπως η Βαλτική ή το Ιράν άνθισε κατά τη διάρκεια των περιόδων Μάκο και Οτομάνι. Οι ταραχώδεις αλλαγές κατά τα τέλη της εποχής του Χαλκού έδωσαν τέλος στον εγγενή, σχετικά προηγμένο πολιτισμό και η αρχή της εποχής του Σιδήρου είδε τη μαζική μετανάστευση ινδοευρωπαϊκών νομάδων που πιστεύεται ότι ήταν αρχαίας ιρανικής καταγωγής. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, η λεκάνη των Καρπαθίων προσέλκυσε τη μετανάστευση από όλες τις κατευθύνσεις: οι Κέλτες φορείς του πολιτισμού Χάλστατ από τη Δύση ήταν οι πρώτοι και πιο επιδραστικοί γύρω στο 750 π.Χ., οι Σινδοί γύρω στο 500 π.Χ., οι Παννόνιοι - μια φυλή Ιλλυρίων που έδωσε το όνομά της στη μελλοντική Ρωμαϊκή επαρχία Παννονίας, ενώ το ανατολικό τμήμα καταλήφθηκε από θρακικές, ιρανικές και αργότερα κελτικές φυλές. Πριν από το 100 π.Χ., το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής καταλήφθηκε από διάφορες κελτικές φυλές, φορείς του πολιτισμού Λα Τεν, διαδόχου του πολιτισμού Χάλστατ, μεταξύ άλλων οι Ταυρίσκοι, οι Βόιοι, οι Λατόβικοι και οι Παννόνιοι. Πριν τη ρωμαϊκή κατάκτηση, η περιοχή που έγινε η ρωμαϊκή επαρχία της Παννονίας, δεν συνιστούσε ούτε πολιτικά ενιαία ούτε εθνογλωσσικά ομοιογενή περιοχή. Η ρωμαϊκή εποχή στην επικράτεια της σημερινής Ουγγαρίας ξεκινά με αρκετές επιθέσεις μεταξύ 156 και 70 π.Χ., αλλά η σταδιακή κατάκτησή τους ανακόπηκε από τον βασιλιά της Δακίας Βυρεβίστα, του οποίου το βασίλειο εκτείνονταν από τη σημερινή Σλοβακία μέχρι τον Αίμο στην ακμή του. Ωστόσο, η περίοδος της κυριαρχίας των Δακών δεν κράτησε πολύ και μέχρι το 9 π.Χ. οι Ρωμαίοι έχουν υποτάξει ολόκληρη την περιοχή και την οργάνωσαν στην αυτοκρατορική επαρχία της Παννονίας. Κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής κυριαρχίας, ιδρύθηκαν πολλές σύγχρονες πόλεις όπως η Βουδαπέστη (Ακουίνκουμ) η Γκιέρ (Αρραμπόνα) και το Σόπρον, ο πληθυσμός εκλατινίσθηκε και ο πολιτισμός γενικά άνθισε. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ανέφεραν μερικές φορές και άλλες φυλές που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, όπως οι Λάζυγκες ή οι Βάνδαλοι. Ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν έγινε η επίσημη θρησκεία. Στα πρώτα χρόνια της εποχής των Μεγάλων μεταναστεύσεων, στην λεκάνη των Καρπαθίων εγκαταστάθηκαν οι Ούννοι οι οποίοι μέχρι το 430 είχαν ιδρύσει μια τεράστια, αν και βραχύβια, κυριαρχία στην Ευρώπη που επικεντρώνονταν στην πεδιάδα της Παννονίας. Πολλές γερμανικές φυλές ζούσαν δίπλα τους, όπως οι Γότθοι, οι Μαρκομάννοι, οι Κουάδοι ή οι Γέπιδες, οι τελευταίοι από τους οποίους έμειναν το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και των οποίων οι λαοί είχαν ενσωματωθεί στην Αυτοκρατορία των Ούννων.Με το επόμενο κύμα μεταναστεύσεων κατά τον 6ο αιώνα έφθασαν άλλα γερμανικά φύλα, όπως οι Λογγοβάρδοι και οι Έρουλοι που κυριάρχησαν στην περιοχή, πριν τους εκδιώξει μια άλλη μεγάλη νομαδική φυλή, οι Άβαροι. Όπως και οι Ούννοι, οι Άβαροι ίδρυσαν μια αυτοκρατορία, το Χαγανάτο των Αβάρων, κυριάρχησαν στη λεκάνη της Παννονίας τον 6ο έως τον 8ο αιώνα και έγιναν σημαντική απειλή για τους γείτονές τους, αλλά τελικά ηττήθηκαν τόσο από τα γειτονικά κράτη όσο και από εσωτερικές συγκρούσεις (περίπου το 800). Ωστόσο, ο πληθυσμός των Αβάρων παρέμεινε αρκετά σταθερός μέχρι την Ουγγρική κατάκτηση της λεκάνης των Καρπαθίων και συγχωνεύθηκε με τους Ούγγρους που έφτασαν στην περιοχή υπό την ηγεσία του Άρπαντ. Το έδαφος χωρίστηκε μεταξύ της Ανατολικής Φραγκίας, της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας και της Μοραβίας στο βορειοανατολικό τμήμα, χώρες που βρίσκονταν συχνά σε πόλεμο μεταξύ τους για την επικράτηση στην περιοχή. Αυτή η διαίρεση διήρκεσε μέχρι την άφιξη των Ούγγρων, που ζούσαν ανατολικά στις στέπες της Κασπίας θάλασσας, και την ουγγρική κατάκτηση (περίπου 860-907). | Η Ιστορία της Ουγγαρίας πριν από την Ουγγρική κατάκτηση εκτείνεται στη χρονική περίοδο πριν από την Ουγγρική κατάκτηση της λεκάνης των Καρπαθίων του 9ου αιώνα των εδαφών που έγιναν αργότερα διαδοχικά το Πριγκιπάτο της Ουγγαρίας, το Βασίλειο της Ουγγαρίας και στη συνέχεια η χώρα της Ουγγαρίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%BD_%CE%B1%CF%80%CF%8C_%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7 |
Renault Talisman | Life Zen Business Intens Initiale Paris Corporate EditionΤον Σεπτέμβριο του 2017, η Renault κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και μια ειδική έκδοση, μόνο στο σεντάν, την Talisman Limited10 και με βάση την έκδοση Zen. Τον Φεβρουάριο του 2020, το μοντέλο υπέστη ένα λίφτινγκ που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2020. Μάλιστα επρόκειτο να παρουσιαστεί επίσημα στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο, το οποίο όμως ακυρώθηκε λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας του κορονοϊού. Ωστόσο, η ανανέωση αυτή δεν μπόρεσε να βελτιώσει τις εξ αρχής πολύ χαμηλές πωλήσεις του Talisman, ενώ για τον λόγο αυτό, επίσημες αναφορές της Renault από το 2021 έκαναν λόγο ότι τα Espace, Scénic και Talisman θα καταργηθούν όταν τελειώσει ο κύκλος ζωής τους, το 2022, χωρίς διάδοχο για όλα αυτά. Τελικώς, τον Φεβρουάριο του 2022, το Talisman διακόπηκε οριστικά, τόσο στην εκδοχή sedan, όσο και στην εκδοχή station wagon, χωρίς διάδοχο. Σύμφωνα με τότε επίσημη ανακοίνωση της Renault, η αιτία της κατάργησης του μοντέλου ήταν η διαρκής μείωση των πωλήσεών του, καθώς το κοινό στρέφεται όλο και περισσότερο σε SUV και crossover και έτσι δεν είχε πλέον νόημα να προσφέρουν στην αγορά ένα sedan και ένα station wagon της μεσαίας κατηγορίας D. Renault Talisman (2020), autor: Uli Baumann, auto-motor-und-sport.de (26/2/2020) | Το Renault Talisman είναι ένα μεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο της κατηγορίας D, που παρήχθη από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Renault, από τον Αύγουστο του 2015 έως τον Φεβρουάριο του 2022. Αποκαλύφθηκε στις 6 Ιουλίου 2015 σε σχετική εκδήλωση και αντικατέστησε το Renault Laguna τρίτης γενιάς, η παραγωγή του οποίου έληξε τον Ιούλιο του 2015. Σε αντίθεση με όλες τις 3 γενιές του Laguna, που διατέθηκαν ως 5-πορτο liftback και ως 5-πορτο station wagon, ενώ ειδικότερα στην τρίτη γενιά προσφέρθηκε επιπλέον και μια 2-πορτη coupé εκδοχή αμαξώματος, το Talisman προσφέρθηκε μόνο ως 4-πορτο σεντάν και ως 5-πορτο station wagon (το Talisman Estate, το οποίο παρουσιάστηκε επίσημα στις 26 Αυγούστου 2015). Ειδικότερα στη Νότια Κορέα, το Renault Talisman διατίθεται ως Renault Samsung SM6. | https://el.wikipedia.org/wiki/Renault_Talisman |
Μάγια Αγγέλου | Γεννήθηκε στο Σαιντ Λούις του Μιζούρι, στις 4 Απριλίου 1928. Ήταν το δεύτερο παιδί του Bailey Johnson, διατροφολόγου στο ναυτικό, και της Vivian Johnson, νοσοκόμας. Ο μεγαλύτερος αδερφός της, Bailey Jr, της είχε δώσει το ψευδώνυμο Μάγια, που προερχόταν από το "My" ή το "Mya Sister". Όταν η Αγγέλου ήταν τριών και ο αδερφός της τεσσάρων, ο γάμος των γονιών τους έληξε και ο πατέρας τους τούς έστειλε στο Αρκάνσας, μόνους τους με το τρένο, ώστε να ζήσουν με τη γιαγιά από την πλευρά του πατέρα τους, Annie Henderson. Παρόλο που τα οικονομικά των αφροαμερικανών εκείνης της εποχής ήταν αρκετά περιορισμένα, η γιαγιά της Αγγέλου είχε μια οικονομική ευημερία κατά τη Μεγάλη Ύφεση και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεδομένου ότι το κατάστημα που διηύθυνε πωλούσε τα αναγκαία προϊόντα και η ίδια έκανε "σοφές και ειλικρινείς επενδύσεις". Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο πατέρας της επέστρεψε την ίδια και τον αδερφό της στη μητέρα τους στο St. Louis. Σε ηλικία 8 ετών, ενώ έμενε με τη μητέρα της, η Αγγέλου κακοποίηθηκε σεξουαλικά από τον φίλο της μητέρας της, έναν άνδρα με το όνομα Freeman. Η Αγγέλου ανέφερε το γεγονός στον αδερφό της, ο οποίος το είπε στην υπόλοιπη οικογένεια. Ο Freeman καταδικάστηκε ως ένοχος αλλά μπήκε στη φυλακή για μόλις μια ημέρα. Τέσσερις ημέρες μετά την αποφυλάκισή του, δολοφονήθηκε, προφανώς από τους θείους της Αγγέλου. Η Αγγέλου έγινε κωφάλαλη για σχεδόν πέντε χρόνια, πιστεύοντας όπως ανέφερε, "Πίστευα ότι η φωνή μου τους σκότωσε ; σκότωσα αυτόν τον άνδρα επειδή είπα το όνομά του. Και τότε σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ξαναμιλήσω επειδή η φωνή μου θα σκότωσε τον οποιονδήποτε ..." Σύμφωνα με τη Marcia Ann Gillespie και τους συνεργάτες της, οι οποίοι έγραψαν μια βιογραφία της Αγγέλου, ήταν κατά τη διάρκεια εκείνης την περιόδου που η Αγγέλου ανέπτυξε την εξαιρετική της μνήμη, την αγάπη της για τα βιβλία και τη λογοτεχνία και την ικανότητά της να ακούει και να παρατηρεί τον κόσμο γύρω της. Λίγο μετά τη δολοφονία του Freeman, η Αγγέλου και ο αδερφός της στάλθηκαν πίσω στη γιαγιά τους. Η Αγγέλου ευχαρίστησε τη δασκάλα και φίλη της οικογένειάς της Bertha Flowers, που τη βοήθησε να ξαναμιλήσει. Γνωρίστηκε με συγγραφείς όπως ο Κάρολος Ντίκενς, ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ, ο Edgar Allan Poe, ο Douglas Johnson και ο James Weldon Johnson - συγγραφείς που επηρέασαν τη ζωή και την καριέρα της, αλλά και με μαύρες γυναίκες καλλιτέχνιδες όπως οι Frances Harper, Anne Spencer και Jessie Fauset. Όταν η Αγγέλου ήταν 14 ετών, η ίδια και ο αδερφός της μετακόμισαν μαζί με τη μητέρα τους στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αγγέλου φοίτησε στο Labor School της Καλιφόρνια. Πριν την αποφοίτησή της, εργάστηκε ως οδηγός τρόλεϊ στο Σαν Φρανσίσκο και ήταν η πρώτη μαύρη γυναίκα οδηγός. Τρεις εβδομάδες μετά την αποφοίτησή της, σε ηλικία 17 ετών, γέννησε τον γιο της Κλάιντ (ο οποίος αργότερα άλλαξε το όνομά του σε Guy Johnson). Το 1951 η Αγγέλου παντρεύτηκε τον Έλληνα ηλεκτρολόγο, πρώην ναυτικό και μουσικό Tosh Angelos, παρά την καταδίκη των διαφυλετικών σχέσεων εκείνη την εποχή και την αποδοκιμασία της μητέρας της. Εκείνη την εποχή έλαβε μαθήματα σύγχρονου χορού και συνάντησε τους χορευτές και χορεογράφους Alvin Ailey και Ruth Beckford. Η Αγγέλου και ο Ailey έγιναν χορευτικό ζευγάρι και αποκαλούνταν "Al and Rita", κάνοντας εμφανίσεις μοντέρνου χορού σε διάφορα σωματεία σε όλο το Σαν Φρανσίσκο αλλά χωρίς να γίνουν ποτέ πετυχημένοι. Η Αγγέλου, ο σύζυγός της και ο γιος της μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη ώστε να μπορέσει να σπουδάσει αφρικανικό χορό με τον χορευτή από το Τρινιδάδ Pearl Primus αλλά επέστρεψαν στο Σαν Φρανσίσκο ένα χρόνο αργότερα. Μετά τη λήξη του γάμου της Αγγέλου το 1954, η ίδια άρχισε να χορεύει επαγγελματικά σε διάφορα κλαμπ του Σαν Φρανσίσκο, συμπεριλαμβανομένου του Purple Onion, όπου τραγουδούσε και χόρευε ταυτόχρονα. Μέχρι εκείνη την περίοδο χρησιμοποιούσε το όνομα "Marguerite Johnson" ή "Rita", αλλά μετά την προτροπή των μάνατζέρ της άλλαξε το επαγγελματικό της όνομα σε "Maya Angelou" (το ψευδώνυμό της). Από το 1954 έως το 1955, η Αγγέλου έκανε περιοδεία στην Ευρώπη με την παραγωγή της όπερας Porgy and Bess. Ξεκίνησε να μαθαίνει τη γλώσσα της κάθε χώρας που επισκεπτόταν και μέσα σε ελάχιστα χρόνια απέκτησε άριστη γνώση σε αρκετές γλώσσες. Το 1957, η Αγγέλου ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ, Miss Calypso, σε ύφος μουσικής φολκ, κάντρυ και ρέγκε, το οποίο κυκλοφόρησε σε CD το 1996. To 1969 εξέδοσε το δίσκο The Poetry οf Maya Angelou, με απαγγελίες ποιημάτων της.Η Αγγέλου συνάντησε τον μυθιστοριογράφο John Oliver Killens το 1959 και, με την παρότρυνσή του, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να επικεντρωθεί στη συγγραφική καριέρα της. Έγινε μέλος του Harlem Writers Guild, όπου συνάντησε αρκετούς σημαντικούς αφροαμερικανούς συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των John Henrik Clarke, Rosa Guy, Paule Marshall και Julian Mayfield, και εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα. Το 1960, αφού συνάντησε τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και άκουσε μια ομιλία του, η ίδια και ο Killens οργάνωσαν το "θρυλικό" Cabaret for Freedom προκειμένου να ενισχύσουν το Southern Christian Leadership Conference (SCLC), του οποίου ορίστηκε συντονίστρια. Σύμφωνα με τον Lyman Hagen, η συνεισφορά της στα πολιτικά δικαιώματα ήταν πετυχημένη και αρκετά αποτελεσματική. Την ίδια περίοδο η Αγγέλου ξεκίνησε τον ακτιβισμό. Το 1961 η Αγγέλου συμμετείχε στην παράσταση του Ζαν Ζενέ The Blacks, μαζί με τους Abbey Lincoln, Roscoe Lee Brown, James Earl Jones, Louis Gossett, Godfrey Cambridge και Cicely Tyson. Την ίδια χρονιά συναντήθηκε με τον βορειοαφρικανό Vusumzi Make; δεν παντρεύτηκαν ποτέ επίσημα. Η ίδια, ο γιος της Guy και ο Make μετακόμισαν στο Κάιρο, όπου η Αγγέλου εργάστηκε ως εκδότρια στην εβδομαδιαία αγγλική εφημερίδα The Arab Observer. Το 1962, η σχέση της με τον Make έληξε και η ίδια με τον γιο της μετακόμισαν στην Γκάνα ώστε ο τελευταίος να μπορέσει να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, ωστόσο είχε ένα σοβαρό ατύχημα με το μηχανάκι. Η Αγγέλου παρέμεινε στην Γκάνα για την ανάρρωσή του και τελικά έμεινε στη χώρα μέχρι το 1965. Έγινε διευθύντρια στο Πανεπιστήμιο της Γκάνα και ήταν ενεργό μέλος στην αφροαμερικανική κοινότητα της χώρας. Ήταν εκδότρια και συντάκτης στην εφημερίδα The African Review, περιοδική συγγραφέας στην εφημερίδα Ghanaian Times, έγραψε κείμενα και έκανε εκπομπές στο Radio Ghana ενώ παράλληλα εργάστηκε στο Εθνικό Θέατρο της Γκάνα. Συμμετείχε στην αναβίωση της παράστασης The Blacks στη Γενεύη και το Βερολίνο. Στην Γκάνα έγινε στενή φίλη με τον Μάλκολμ Χ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Η Αγγέλου επέστρεψε στις ΗΠΑ το 1965 για να βοηθήσει τον Μάλκολμ Χ να δημιουργήσει έναν οργανισμό για τα πολιτικά δικαιώματα, την Organization of Afro-American Unity; ο Μάλκολμ Χ δολοφονήθηκε λίγο μετά. Καταρρακωμένη, επισκέφτηκε τον αδερφό της στη Χαβάη, όπου κυνήγησε μια καριέρα στο τραγούδι και έπειτα επέστρεψε στο Λος Άντζελες για να επικεντρωθεί στη συγγραφική καριέρα της. Εργάστηκε ως ερευνήτρια και κατέγραψε τις ταραχές που σημειώθηκαν στη Χαβάη το 1965. Έγραψε θεατρικά έργα, στα οποία πρωταγωνίστησε, και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη το 1967. Συνάντησε τη Rosa Guy και ανανέωσε τη φιλία της με τον James Baldwin, τον οποίο είχε συναντήσει στο Παρίσι τη δεκαετία του 1950 και τον οποίο αποκαλούσε "αδερφό" εκείνη την εποχή. Ο φίλος της Jerry Purcell παρείχε στην Αγγέλου μια επιχορήγηση για να συνεχίσει το γράψιμο. Το 1968 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ζήτησε από την Αγγέλου να διοργανώσει μια πορεία. Η ίδια συμφώνησε αλλά "την ανέβαλλε ξανά" και μετά από μια "μακάβρια στροφή της μοίρας", ο Μάλκολμ Χ δολοφονήθηκε στα 40α της γενέθλια (4 Απριλίου). Καταρρακωμένη ξανά, ο φίλος της James Baldwin την ενθάρρυνε ξανά και την έβγαλε από την κατάθλιψη. Όπως αναφέρει ο Gillespie, "Μπορεί το 1968 να ήταν ένα έτος μεγάλου πόνου, απώλειας και θλίψης, ωστόσο ήταν επίσης το έτος που η Αμερική συνειδητοποίησε για πρώτη φορά το μέγεθος του πνεύματος και της ιδιοφυΐας της Μάγιας Αγγέλου". Παρόλο που δεν είχε σχεδόν καθόλου εμπειρία, έγραψε, έκανε την παραγωγή και αφηγήθηκε το Blacks, Blues, Black!, μια σειρά ντοκιμαντέρ σε δέκα επεισόδια που είχαν ως θέμα τη σύνδεση μεταξύ της μπλουζ μουσικής και της αφρικανικής κληρονομιάς των αφροαμερικανών. Έγραψε και αφηγήθηκε επιπλέον τη σειρά ντοκιμαντέρ "οι Αφρικανισμοί που υφίστανται ακόμα στις ΗΠΑ" για την Εθνική Εκπαιδευτική Τηλεόραση, τον προάγγελο του PBS. Το 1968 έλαβε έμπνευση κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με τον Μπάλντουιν, τον καρτουνίστα Jules Feiffer και τη σύζυγό του Judy, και με την προτροπή του εκδότη Robert Loomis, έγραψε την πρώτη της αυτοβιογραφία, I Know Why the Caged Bird Sings, η οποία δημοσιεύτηκε το 1969 και της απέφερε διεθνή αναγνώριση και διάκριση. Το έργο της Αγγέλου Georgia, Georgia, σε παραγωγή μιας σουηδικής εταιρείας κινηματογράφου και με τα γυρίσματα να γίνονταν στη Σουηδία, το πρώτο σενάριο που γράφτηκε από μια μαύρη γυναίκα, κυκλοφόρησε το 1972. Έγραψε επίσης το τραγούδι τίτλων της ταινίας παρόλο που είχε ελάχιστη συμμετοχή στην ταινία. Η Αγγέλου παντρεύτηκε τον Ουαλό ξυλουργό και πρώην σύζυγο της Germaine Greer, Paul du Feu, στο Σαν Φρανσίσκο το 1973. Τα επόμενα δέκα χρόνια, όπως αναφέρει ο Gillespie, "Η Αγγέλου είχε κάνει περισσότερα πράγματα από όσα ήλπιζαν οι περισσότεροι καλλιτέχνες να πετύχουν σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους". Η Αγγέλου εργάστηκε ως συνθέτρια, γράφοντας στίχους για την τραγουδίστρια Roberta Flack, και συνθέτοντας μουσική για ταινίες. Έγραψε άρθρα, μικρές ιστορίες, σενάρια για την τηλεόραση, ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφίες και ποίηση, έκανε την παραγωγή σε θεατρικά έργα και ήταν επισκέπτρια καθηγήτρια σε αρκετά κολέγια και πανεπιστήμια. Ήταν μια "απρόθυμη ηθοποιός" και ήταν υποψήφια για βραβείο Tony το 1973 για τον ρόλο της στην ταινία Look Away. Ως θεατρική σκηνοθέτης, το 1988 ανέλαβε να ανεβάσει το έργο του Errol John Moon on a Rainbow Shawl στο θέατρο Almeida στο Λονδίνο. Το 1977 η Αγγέλου εμφανίστηκε στην τηλεοπτική μίνι-σειρά Roots. Έλαβε μια πληθώρα βραβείων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων πάνω από τριάντα τιμητικών διακρίσεων από κολέγια και πανεπιστήμια όλου του κόσμου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η Αγγέλου συνάντησε την Όπρα Γουίνφρεϋ όταν η Γουίνφρεϋ εργαζόταν στην τηλεόραση στη Βαλτιμόρη του Μέριλαντ ; αργότερα η Αγγέλου θα γινόταν η στενή φίλη και μέντορας της Γουίνφρεϋ. Το 1981 η Αγγέλου και ο du Feu χώρισαν. Επέστρεψε στις νότιες ΗΠΑ το 1981 επειδή ένιωθε ότι έπρεπε να συμβιβαστεί με το παρελθόν της εκεί και παρόλο που δεν κατείχε κάποιο πτυχίο, δέχτηκε τη θέση της καθηγήτριας στο Τμήμα Αμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Wake Forest στο Winston-Salem της Βόρειας Καρολίνα, όπου ήταν από τους ελάχιστους καθηγητές πλήρους απασχόλησης. Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα, θεωρούσε τον εαυτό της ως "μια καθηγήτρια που γράφει". Η Αγγέλου δίδαξε μια ποικιλία από μαθήματα τα οποία αντανακλούσαν τα ενδιαφέροντά της όπως ήταν η φιλοσοφία, η ηθική, η θεολογία, η επιστήμη, το θέατρο και η συγγραφή. Η εφημερίδα The Winston-Salem Journal ανέφερε ότι παρόλο που η Αγγέλου έκανε αρκετούς φίλους στο πανεπιστήμιο, "ποτέ δεν απογοητεύτηκε από την κριτική που της άσκησαν άνθρωποι οι οποίοι θεωρούσαν ότι ήταν περισσότερο μια διασημότητα παρά μια διάνοια". Το τελευταίο μάθημα που δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Wake Forest ήταν το 2011 αλλά σχεδίαζε να διδάξει ακόμα μια φορά στα τέλη του 2014. Η τελευταία της εμφάνιση ως καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο ήταν στα τέλη του 2013. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1990, η Αγγέλου συμμετείχε ενεργά στις διαλέξεις υπό τη μορφή ξεναγήσεων, κάτι που συνέχισε μέχρι την ηλικία των 80 ετών. Το 1993 η Αγγέλου αφηγήθηκε το ποίημα "On the Pulse of Morning" στην ορκωμοσία του Προέδρου Μπιλ Κλίντον και έγινε η πρώτη ποιήτρια που αφηγήθηκε ποίημά της σε τελετή ορκωμοσίας μετά τον Robert Frost στην ορκωμοσία του Προέδρου John F. Kennedy το 1961. Η αφήγησή της οδήγησε σε μεγαλύτερη φήμη και αναγνώριση του προηγούμενου έργου της και επέκτεινε τα ενδιαφέροντά της "πέρα από φυλετικά, οικονομικά και εκπαιδευτικά όρια". Η ηχογράφηση του ποιήματος της χάρισε ένα βραβείο Γκράμμυ. Τον Ιούνιο του 1995, κυκλοφόρησε το "δεύτερο 'δημόσιο' ποίημά της", όπως το αποκάλεσε ο Richard Long, με τον τίτλο "A Brave and Startling Truth", το οποίο μνημόνευε την 50η επέτειο των Ηνωμένων Εθνών. Η Αγγέλου πέτυχε τον στόχο της και το 1996 σκηνοθέτησε την ταινία Down in the Delta, στην οποία συμμετείχαν οι ηθοποιοί Alfre Woodard και Wesley Snipes. Συνεργάστηκε την ίδια χρονιά με τους καλλιτέχνες Ashford & Simpson στα επτά από τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ τους Been Found. Το άλμπουμ χάρισε στην Αγγέλου τρεις εμφανίσεις στο Billboard. Το 2000 δημιούργησε μια πετυχημένη συλλογή προϊόντων για τη Hallmark, συμπεριλαμβανομένων των ευχετήριων καρτών και διακοσμητικών αντικειμένων για το σπίτι. Απάντησε στους κριτικούς οι οποίοι την κατηγόρησαν πως έγινε υπερβολικά εμπορική αναφέροντας ότι "η εταιρεία διατήρησε τον ρόλο της ως 'η ποιήτρια του λαού' ". Πάνω από τρίαντα χρόνια αργότερα, η Αγγέλου ξεκίνησε να γράφει την ιστορία της ζωής της και το 2002 ολοκλήρωσε την έκτη αυτοβιογραφία της A Song Flung Up to Heaven. Η Αγγέλου οργάνωσε μια εκστρατεία για το Δημοκρατικό Κόμμα στις προεδρικές εκλογές του 2008, δίνοντας δημόσια υποστήριξη στη Χίλαρυ Κλίντον. Στο πρώτο ντιμπέιτ στη Βόρεια Καρολίνα, η εκστρατεία της Κλίντον εξέδωσε διαφημίσεις όπου φιγουράριζε ένα απόσπασμα της Αγγέλου. Οι διαφημίσεις αυτές αποτελούσαν μέρος της προσπάθειας της Κλίντον να υποστηρίξει τη μαύρη κοινότητα; ωστόσο ο Ομπάμα κέρδισε στη Βόρεια Καρολίνα με 29 επιπλέον ψήφους και λαμβάνοντας το 80% των ψήφων των μαύρων. Όταν η εκστρατεία της Κλίντον ολοκληρώθηκε, η Αγγέλου υποστήριξε τον Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος κέρδισε στις εκλογές και έγινε ο πρώτος αφρο-αμερικανός πρόεδρος των ΗΠΑ. Η ίδια ανέφερε "Μεγαλώνουμε πέρα από τα στερεότυπα των ρατσισμού και του σεξισμού". Στα τέλη του 2010, η Αγγέλου δώρισε τα προσωπικά της έγγραφα και αναμνηστικά της καριέρας της στο Schomburg Center για την Έρευνα πάνω στον Πολιτισμό των Μαύρων στο Χάρλεμ. Αποτελούνταν από περισσότερα από 340 κουτιά με έγγραφα τα οποία περιλάμβαναν τις χειρόγραφες σημειώσεις της για το βιβλίο I Know Why the Caged Bird Sings, ένα τηλεγράφημα του 1982 από τον Coretta Scott King, μηνύματα θαυμαστών αλλά και προσωπική και επαγγελματική αλληλογραφία από συναδέλφους της όπως ο εκδότης της Robert Loomis. Το 2013, σε ηλικία 85 ετών, η Αγγέλου κυκλοφόρησε την έβδομη αυτοβιογραφία της σειράς, με τίτλο Mom & Me & Mom, η οποία επικεντρώνεται στη σχέση με τη μητέρα της.To 2014, λίγο πριν το θάνατό της, κυκλοφόρησε ένα μουσικό αφιέρωμα στην ποίηση της Μάγιας Αγγέλου, με τίτλο Caged Bird Songs. Πρόκειται για απαγγελίες τις ποιήτριας, με μουσική επένδυση σε ύφος χιπ χοπ και τζαζ, σε παραγωγή των Σων Ριβέρα (Shawn Rivera) και RoccStar (Leon «Roccstar» Youngblood Jr.). Η Μάγια Αγγέλου έλαβε δημόσιες θέσεις, όπως στη Bicentennial Commission, όπου διορίστηκε από τον πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ τo 1970, στην Commission for International Woman of the Year, όπου διορίστηκε από τον πρόεδρο Τζίμυ Κάρτερ και πολλές τιμητικές βραβεύσεις και διακρίσεις. To 1993 απήγγηλε το ποίημα «On the Pulse of the Morning» κατά την τελετή ανάληψης της Προεδρίας των ΗΠΑ από τον Μπιλ Κλίντον και το 2000 έλαβε, για τη συνολική προσφορά της στην ποίηση το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών. Συνέθεσε, επιπλέον, το ποίημα «Amazing Peace» για την τελετή φωτισμού του χριστουγεννιάτικου δέντρου του Λευκού Οίκου το 2005. Το 2010 η Μάγια Αγγέλου έλαβε από τον πρόεδρο Ομπάμα το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την ύψιστη πολιτική διάκριση που προβλέπεται από το αμερικανικό κράτος. Στις 7 Απριλίου 2015 η αμερικανική ταχυδρομική υπηρεσία (United States Postal Service -USPS) κυκλοφόρησε προς τιμήν της ειδικό γραμματόσημο, στη σειρά Forever. Τις απονεμήθηκε τρεις φορές το Βραβείο Γκράμι για Μη Μουσικό Άλμπουμ - Προφορικού Λόγου (Best Spoken Word οr Non-Musical Album).Η Μάγια Αγγέλου είχε ανακηρυχτεί, κατά τη διάρκεια της ζωής της, "επίτιμη διδάκτωρ" πάνω από πενήντα φορές. Η Αγγέλου πέθανε το πρωί της 28ης Μαΐου 2014. Τη βρήκε η νοσοκόμα της. Παρόλο που η Αγγέλου είχε δημοσιοποιήσει την άσχημη κατάσταση της υγείας της και είχε ακυρώσει προγραμματισμένες εμφανίσεις της, εργαζόταν πάνω σε ένα καινούριο βιβλίο, μια αυτοβιογραφία με θέμα τις εμπειρίες της με τους εθνικούς και παγκόσμιους ηγέτες. Κατά την τελετή βράβευσής της στο Wake Forest University, ο γιος της Guy Johnson ανέφερε ότι παρόλο που η Αγγέλου είχε έναν συνεχή πόνο εξαιτίας της καριέρας της ως χορεύτριας, έγραψε τέσσερα βιβλία στα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της. Αφιερώματα και συλλυπητήρια μηνύματα στην Αγγέλου αποδόθηκαν από καλλιτέχνες και παγκόσμιους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων των Μπιλ Κλίντον και Μπαράκ Ομπάμα, του οποίου η αδερφή πήρε το όνομα της Αγγέλου. Ο Harold Augenbraum, από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου, δήλωσε ότι "η κληρονομιά της Αγγέλου είναι αυτή που οι συγγραφείς και οι αναγνώστες σε όλο τον κόσμο μπορούν να θαυμάσουν και να εμπνευστούν". Την πρώτη εβδομάδα μετά τον θάνατο της Αγγέλου, το βιβλίο I Know Why the Caged Bird Sings ανέβηκε στο νούμερο 1 στη λίστα με τα μπεστ-σέλερ στο Amazon.com Στις 2014-05-29, η εκκλησία Mount Zion Baptist στο Winston-Salem, στην οποία η Αγγέλου ήταν μέλος για 30 χρόνια, πραγματοποίησε ένα δημόσιο μνημόσυνο για να τιμήσει την Αγγέλου. Στις 7 Ιουνίου 2014, ένα ιδιωτικό μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε στο Παρεκκλήσι Wait Chapel στην πανεπιστημιούπολη του Wake Forest University. Το μνημόσυνο ήταν σε ζωντανή μετάδοση στους τοπικούς σταθμούς του Winston-Salem και προβλήθηκε ζωντανά στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου. Ομιλία έβγαλαν ο γιος της, η Όπρα Γουίνφρεϊ, η Μισέλ Ομπάμα και ο Μπιλ Κλίντον. Στις 15 Ιουνίου 2014, ένα μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε στην εκκλησία Glide Memorial στο Σαν Φρανσίσκο, όπου η Αγγέλου ήταν μέλος για πολλά χρόνια. Το 2015 ένα γραμματόσημο των ταχυδρομείων των ΗΠΑ κυκλοφόρησε προς τιμήν της Μάγια Αγγέλου με το απόσπασμα της Joan Walsh Anglund "Ένα πουλί δεν τραγουδά επειδή έχει μια απάντηση, τραγουδά επειδή έχει ένα τραγούδι", παρόλο που το γραμματόσημο λανθασμένα αποδίδει το απόσπασμα στην Αγγέλου. Το εν λόγω απόσπασμα προέρχεται από τη συλλογή ποιημάτων της Anglund A Cup of Sun (1967). Η Αγγέλου έγραψε συνολικά επτά αυτοβιογραφίες. Σύμφωνα με τη Mary Jane Lupton, η τρίτη αυτοβιογραφία της Αγγέλου Singin' and Swingin' and Gettin' Merry Like Christmas σημάδεψε την πρώτη φορά που μια αρκετά γνωστή αφροαμερικανίδα αυτοβιογράφος είχε γράψει έναν τρίτο τόμο για τη ζωή της. Τα βιβλία της "εκτείνονται στον χρόνο και τον τόπο", από το Αρκάνσας μέχρι την Αφρική και πίσω στις ΗΠΑ, και λαμβάνουν χώρα από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Κυκλοφόρησε την έβδομη αυτοβιογραφία της Mom & Me & Mom το 2013, σε ηλικία 85 ετών. Οι κριτικοί τείνουν να ασκούν κριτική στις επόμενες αυτοβιογραφίες της Αγγέλου "με βάση την πρώτη", με το Caged Bird να λαμβάνει τους μεγαλύτερους επαίνους. Η Αγγέλου έγραψε πέντε συλλογές από μελέτες, τις οποίες ο συγγραφέας Hilton Als αποκάλεσε τα "βιβλία σοφίας" της. Η Αγγέλου εμπιστεύτηκε τον ίδιο εκδότη στη συγγραφική της καριέρα, τον Robert Loomis, των εκδόσεων Random House ; ο τελευταίος συνταξιοδοτήθηκε το 2011. Η Αγγέλου είπε για τον Loomis: "Έχουμε μια σχέση που είναι σχεδόν μεταξύ διασήμων ανάμεσα στους εκδότες". Η μεγάλη και εντατική καριέρα της Αγγέλου περιλάμβανε επίσης ποίηση, θέατρο, σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, σκηνοθεσία και υποκριτική. Υπήρξε μια παραγωγική ποιήτρια ; ο τόμος Just Give Me a Cool Drink of Water 'fore I Diiie (1971) ήταν υποψήφιος για βραβείο Πούλιτζερ και επιλέχθηκε από τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον για να αφηγηθεί το ποίημά της "On the Pulse of Morning" στην ορκωμοσία του το 1993. Η πετυχημένη υποκριτική καριέρα της Αγγέλου περιλάμβανε πλήθος παραστάσεων, ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων, συμπεριλαμβανομένης της εμφάνισής της στη μίνι-σειρά Ρίζες το 1977. Το σενάριό της, Georgia, Georgia (1972), ήταν το πρώτο αυθεντικό σενάριο μιας μαύρης γυναίκας στο οποίο έγινε η παραγωγή για τον κινηματογράφο και η ίδια ήταν η πρώτη αφροαμερικανίδα γυναίκα που σκηνοθέτησε την ταινία Down in the Delta το 1998. I Know Why the Caged Bird Sings (1969): Up to 1944 (age 17) Gather Together in My Name (1974): 1944–48 Singin' and Swingin' and Gettin' Merry Like Christmas (1976): 1949–55 The Heart of a Woman (1981): 1957–62 All God's Children Need Traveling Shoes (1986): 1962–65 A Song Flung Up to Heaven (2002): 1965–68 Mom & Me & Mom (2013): overview Τα δυνατά πουλιά της επαγγελίας. Μετάφραση: Κώστια Κοντολέων. Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη, 1995. ISBN 960-360-497-6. Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί. Μετάφραση: Ιωάννα Καρατζαφέρη. Αθήνα: Εκδόσεις Πατάκη, 1993. ISBN 960-293-949-4. Η Αγγέλου, αν και είναι περισσότερο γνωστή για τις επτά αυτοβιογραφίες της, ωστόσο υπήρξε μια παραγωγική και πετυχημένη ποιήτρια. Την αποκάλεσαν "η βραβευμένη μαύρη γυναίκα ποιήτρια" και τα ποιήματά της θεωρούνται οι ύμνοι των αφροαμερικανών. Η Αγγέλου σπούδασε και ξεκίνησε να γράφει ποίηση από μικρή ηλικία, ενώ χρησιμοποίησε την ποίηση και άλλα λογοτεχνικά είδη για να αντιμετωπίσει τον βιασμό που υπέστη σε νεαρή ηλικία, όπως περιγράφεται στο Caged Bird. Σύμφωνα με τη Yasmin DeGout, η λογοτεχνία επηρέασε τις ευαισθησίες της Αγγέλου για να γίνει η ποιήτρια και συγγραφέας που κατέληξε να γίνει, ειδικότερα τον "απελευθερωμένο λόγο ο οποίος θα εξελισσόταν στον ατομικό της ποιητικό λόγο" Πολλοί κριτικοί της λογοτεχνίας θεωρούν τις αυτοβιογραφίες της Αγγέλου περισσότερο σημαντικές από την ποίησή της. Παρόλο που όλα τα βιβλία της έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ, η ποίησή της δεν γίνεται αντιληπτή στον ίδιο σημαντικό βαθμό όπως η πρόζα της και δεν έχει μελετηθεί αρκετά. Τα ποιήματά της ήταν περισσότερο ενδιαφέροντα όταν τα αφηγούνταν και πολλοί κριτικοί έδωσαν έμφαση στη δημόσια μορφή της ποίησής της. Η έλλειψη κριτικής αναγνώρισης της Αγγέλου έχει αποδοθεί τόσο στη δημόσια φύση των ποιημάτων της και στην επιτυχία της Αγγέλου αλλά και στο γεγονός ότι οι κριτικοί προτιμούν την ποίηση ως μια γραπτή μορφή και όχι ως μια προφορική αφηγηματική μορφή. Η Zofia Burr καταδίκασε τους κριτικούς του έργου της Αγγέλου για το ότι δεν έλαβαν υπόψη τους υψηλότερους σκοπούς των γραπτών της Αγγέλου : "να είσαι αντικειμενικός αντί για προσωπικός, να είσαι αυθεντικός αντί για εξομολογητικός". Η χρήση αφηγηματικών τεχνικών όπως ο διάλογος και η ανάπτυξη του θέματος, του σκηνικού, της πλοκής και της γλώσσας έχει οδηγήσει συχνά τους κριτικούς να θεωρούν τα βιβλία της ως αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα. Η Αγγέλου έκανε μια προσπάθεια να αμφισβητήσει την κοινή δομή της αυτοβιογραφίας μέσω της κριτικής, της αλλαγής και της επέκτασης του θέματος. Η Mary Jane Lupton υποστηρίζει ότι όλες οι αυτοβιογραφίες της Αγγέλου συμμορφώνονται με τη βασική μορφή αυτού του λογοτεχνικού είδους : είναι γραμμένες από έναν μόνο συγγραφέα, είναι σε χρονολογική σειρά και και περιλαμβάνουν τα στοιχεία του χαρακτήρα και του θέματος. Η Αγγέλου αναγνωρίζει ότι υπάρχουν αφηγηματικά στοιχεία στα βιβλία της ; η Lupton αναφέρει ότι η Αγγέλου συνήθιζε να "απομακρύνεται από τη συμβατική μορφή της αυτοβιογραφίας ως αλήθειας", η οποία παραλληλίζει τις συμβάσεις αρκετών αφροαμερικανικών αυτοβιογραφιών που γράφτηκαν καθ'όλη την πολιτική ιστορία των ΗΠΑ, όταν τόσο η Lupton όσο και ο αφρο-αμερικανός Crispin Sartwell υποστηρίζουν ότι η αλήθεια λογοκρίθηκε από την ανάγκη για αυτοπροστασία. Ο Lyman B. Hagen τοποθετεί την Αγγέλου στη μεγάλη λιστα των αφροαμερικανών αυτοβιογράφων αλλά ισχυρίζεται ότι η Αγγέλου δημιούργησε μια μοναδική ερμηνεία της μορφής της αυτοβιογραφίας. Έργα που αναφέρονται Angelou, Maya (1969). I Know Why the Caged Bird Sings. New York: Random House. ISBN 978-0-375-50789-2 Angelou, Maya (1993). Wouldn't Take Nothing for My Journey Now. New York: Random House. ISBN 978-0-394-22363-6 Angelou, Maya (2008). Letter to My Daughter. New York: Random House. ISBN 978-0-8129-8003-5 Braxton, Joanne M., ed. (1999). Maya Angelou's I Know Why the Caged Bird Sings: A Casebook. New York: Oxford Press. ISBN 978-0-19-511606-9 Braxton, Joanne M. "Symbolic Geography and Psychic Landscapes: A Conversation with Maya Angelou", pp. 3–20 Tate, Claudia. "Maya Angelou: An Interview", pp. 149–158 Burr, Zofia (2002). Of Women, Poetry, and Power: Strategies of Address in Dickinson, Miles, Brooks, Lorde, and Angelou. Urbana, Illinois: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-02769-7 DeGout, Yasmin Y. (2009). "The Poetry of Maya Angelou: Liberation Ideology and Technique". In Bloom's Modern Critical Views—Maya Angelou, Harold Bloom, ed. New York: Infobase Publishing, pp. 121–132. ISBN 978-1-60413-177-2 Gillespie, Marcia Ann, Rosa Johnson Butler, and Richard A. Long. (2008). Maya Angelou: A Glorious Celebration. New York: Random House. ISBN 978-0-385-51108-7 Hagen, Lyman B. (1997). Heart of a Woman, Mind of a Writer, and Soul of a Poet: A Critical Analysis of the Writings of Maya Angelou. Lanham, Maryland: University Press. ISBN 978-0-7618-0621-9 Lauret, Maria (1994). Liberating Literature: Feminist Fiction in America. New York: Routledge Press. ISBN 978-0-415-06515-3 Long, Richard (2005). "Maya Angelou". Smithsonian 36, (8): pp. 84–85 Lupton, Mary Jane (1998). Maya Angelou: A Critical Companion. Westport, Connecticut: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-30325-8 McWhorter, John (2002). "Saint Maya." The New Republic226, (19): pp. 35–41. O'Neale, Sondra (1984). "Reconstruction of the Composite Self: New Images of Black Women in Maya Angelou's Continuing Autobiography", in Black Women Writers (1950–1980): A Critical Evaluation, Mari Evans, ed. Garden City, N.Y: Doubleday. ISBN 978-0-385-17124-3 Toppman, Lawrence (1989). "Maya Angelou: The Serene Spirit of a Survivor", in Conversations with Maya Angelou, Jeffrey M. Elliot, ed. Jackson, Mississippi: University Press. ISBN 978-0-87805-362-9 Walker, Pierre A. (October 1995). "Racial Protest, Identity, Words, and Form in Maya Angelou's I Know Why the Caged Bird Sings". College Literature 22, (3): pp. 91–108. Don Nardo (2009). Maya Angelou: Poet, Performer, Activist. Νορθ Μανκάτο (Μινεσότα): Compass Point Books. ISBN 978-0756518899. Maya Angelou: Her Phenomenal Life & Poetic. Νέα Υόρκη: Essence. 2014. ISBN 978-1618931474. Αποφθέγματα της Μάγια Αγγέλου. Γνωμικολογικόν. Ανακτήθηκε στις 3-02-2017. Επίσημος ιστότοπος της Μάγιας Αγγέλου. Caged Bird Legacy. Μάγια Αγγέλου δισκογραφία στην Discogs Μάγια Αγγέλου στο Find a Grave Μάγια Αγγέλου στην IMDb Μάγια Αγγέλου στο Internet Broadway Database Μάγια Αγγέλου στο Internet Off-Broadway Database Μάγια Αγγέλου στο Wake Forest University Μάγια Αγγέλου (some acting credits) στο Aveleyman.com Spring, Kelly. "Μάγια Αγγέλου" Αρχειοθετήθηκε 2018-02-26 στο Wayback Machine.. National Women's History Museum. 2017 | Η Μάγια Αγγέλου (αγγλικά: Maya Angelou· πραγματικό όνομα: Marguerite Annie Johnson, 4 Απριλίου 1928 - 28 Μαΐου 2014) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια, τραγουδίστρια, πεζογράφος, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των πολιτών και καθηγήτρια πανεπιστημίου. Κυκλοφόρησε επτά αυτοβιογραφίες, τρεις μελέτες, αρκετές ποιητικές συλλογές καθώς και μια λίστα από θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα μέσα σε 50 χρόνια. Έλαβε δεκάδες βραβεία και πάνω από 50 τιμητικές διακρίσεις. Η Αγγέλου είναι περισσότερο γνωστή για τις επτά αυτοβιογραφίες της, οι οποίες επικεντρώνονται στην παιδική της ηλικία και στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής της. Η πρώτη αυτοβιογραφία της με τίτλο I Know Why the Caged Bird Sings (1969) περιγράφει τη ζωή της μέχρι την ηλικία των 17 ετών και της χάρισε διεθνή αναγνώριση. Έγινε ποιήτρια και συγγραφέας αφότου ανέλαβε μια σειρά από δουλειές ως νεαρή ενήλικας, συμπεριλαμβανομένων των μαγείρισσα, πόρνη, χορεύτρια σε νυχτερινά μαγαζιά, τραγουδίστρια, ηθοποιός στην όπερα Porgy and Bess, συντονίστρια σε συνέδρια της βόρειο-χριστιανών και δημοσιογράφος στην Αίγυπτο και την Γκάνα κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας της Αφρικής. Ήταν σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας και παραγωγός παραστάσεων, ταινιών και τηλεοπτικών προγραμμάτων. Το 1982 έγινε η πρώτη καθηγήτρια στο Τμήμα Αμερικανικών Σπουδών στο Wake Forest University της Βόρειας Καρολίνα. Ήταν ενεργό μέλος του Κινήματος των Δικαιωμάτων των Πολιτών και εργάστηκε μαζί με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Μάλκολμ Χ. Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1990, έκανε περίπου 80 εμφανίσεις ανά έτος ως επισκέπτρια καθηγήτρια σε διάφορα πανεπιστήμια ; κάτι που το συνέχισε μέχρι την ηλικία των 80 ετών. Το 1993, η Αγγέλου αφηγήθηκε το ποίημά της "On the Pulse of Morning" στην ορκωμοσία του Προέδρου Μπιλ Κλίντον και έγινε η πρώτη ποιήτρια που απήγγειλε ποίημά της σε ορκωμοσία Προέδρου των ΗΠΑ μετά τον Robert Frost στην ορκωμοσία του Προέδρου John F. Kennedy το 1961. Με την έκδοση του βιβλίου I Know Why the Caged Bird Sings, η Αγγέλου παρουσίασε διάφορα θέματα της προσωπικής της ζωής. Ήταν εκπρόσωπος των μαύρων και των γυναικών της Αμερικής και τα έργα της θεωρούνται ότι υπερασπίζονται τον πολιτισμό των μαύρων. Τα έργα της χρησιμοποιούνται ευρέως στα σχολεία και στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου παρόλο που έχουν γίνει προσπάθειες να αποσυρθούν τα βιβλία της από κάποιες βιβλιοθήκες των ΗΠΑ. Τα γνωστότερα έργα της Αγγέλου κατατάσσονται στην κατηγορία των αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων, ωστόσο πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας τα θεωρούν αυτοβιογραφίες. Η Αγγέλου έκανε προσπάθεια να αμφισβητήσει την κοινή δομή της αυτοβιογραφίας μέσω της κριτικής, της αλλαγής και της επέκτασης του είδους. Τα βιβλία της επικεντρώνονται σε θέματα όπως ο ρατσισμός, η ταυτότητα, η οικογένεια και τα ταξίδια. Η Αγγέλου ανέδειξε την εμπειρία τού να είναι κανείς αφρικανικής καταγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεωρείται από τις πιο σπουδαίες Αμερικανίδες ποιήτριες και συγγραφείς, ως «μια από τις σημαντικότερες καλλιτεχνικές μορφές της Αμερικής κατά την τελευταία 50ετία» και μια από τις «μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
Καταλογογράφηση | Οι κανόνες καταλογογράφησης δημιουργήθηκαν ώστε πολλοί άνθρωποι που επεξεργάζονται διάφορα είδη υλικού, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και σε διαφορετικές βιβλιοθήκες να καταλογογραφούν με κάποια διαχρονική συνέπεια, ώστε να μπορεί κάποιος να εντοπίζει εύκολα μία εγγραφή και να κατανοεί τα δεδομένα που περιλαμβάνει. Οι κανόνες καταλογογράφησης καθορίζουν: ποιες πληροφορίες από το βιβλιογραφικό τεκμήριο θα συμπεριληφθούν στην εγγραφή πώς αυτές οι πληροφορίες θα παρουσιαστούν στον καρτοκατάλογο ή την ηλεκτρονική εγγραφή με ποια σειρά θα τοποθετηθούν οι εγγραφές στον κατάλογο.Σήμερα, οι περισσότεροι κανόνες καταλογογράφησης είναι παρόμοιοι ή βασίζονται στη Διεθνή Πρότυπη Βιβλιογραφική Περιγραφή (International Standard Bibliographic Description -ISBD), ένα σύνολο κανόνων που δημιουργήθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία Συνδέσμων Βιβλιοθηκών (International Federation of Library Associations - IFLA) για να μπορεί να περιγραφεί βιβλιογραφικά ένα ευρύ φάσμα υλικών και μέσων. Αυτοί οι κανόνες καθορίζουν στη βιβλιογραφική περιγραφή τα ακόλουθα στοιχεία: τίτλος και δήλωση υπευθυνότητας (συγγραφέας ή επιμελητής ύλης), έκδοση (edition), πληροφορίες που αφορούν το συγκεκριμένο είδος υλικού (π.χ. η κλίμακα σε έναν χάρτη), έκδοση (publication) και διάθεση, φυσική περιγραφή (π.χ. αριθμός σελίδων), σειρά, σημειώσεις, και αριθμός ταυτότητας (ISBN). Στις αγγλόφωνες χώρες οι πιο συνηθισμένοι κανόνες καταλογογράφησης είναι οι Anglo-American Cataloging Rules, 2nd Edition (για συντομία, AACR2). Παρόλο που σε μερικές χώρες χρησιμοποιούνται και τοπικοί κανόνες (π.χ. στις γερμανόφωνες χώρες υπάρχει το Regeln für alphabetische Katalogisierung), το AACR2 έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και είναι κατά κάποιο τρόπο η βίβλος της καταλογογράφησης. Το AACR2 δίνει κανόνες μόνο για περιγραφική καταλογογράφηση και καθόλου για θεματική καταλογογράφηση. Για βιβλία ή άλλα τεκμήρια που είναι γραμμένα σε ξένη γραφή γίνεται συχνά, μεταγραμματισμός στη γραφή του καταλόγου. Κατάλογος βιβλιοθήκης Σύστημα ταξινόμησης βιβλιοθήκης Βιβλιοθήκη Βιβλιοθηκονομία και Επιστήμη της Πληροφόρησης Βιβλιοθηκονόμος | Καταλογογράφηση είναι η εργασία και διαδικασία της δημιουργίας βιβλιογραφικών εγγραφών. Κατά την καταλογογράφηση γίνεται κωδικοποίηση των πληροφοριών που αφορούν ένα βιβλιογραφικό τεκμήριο (παραδοσιακά βιβλίων, αλλά και οποιουδήποτε άλλου τεκμηρίου, συμπεριλαμβανομένων των ηλεκτρονικών) και δημιουργούνται εγγραφές σε μία βάση δεδομένων, η οποία αποτελεί τον κατάλογο βιβλιοθήκης. Οι πληροφορίες που αφορούν ένα τεκμήριο (π.χ. ένα βιβλίο) ονομάζονται μεταδεδομένα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%83%CE%B7 |
Volvo 850 | Η αισθητική του 850 διαμορφώθηκε το 1989 από τον Νορβηγό Jan Wilsgaard, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής του σχεδιαστικού τμήματος της εταιρείας για 40 χρόνια (αριθμός - ρεκόρ!) και συγκεκριμένα από το 1950 έως το 1990, και σχεδίασε όλα σχεδόν τα τότε μοντέλα της Volvo, με λίγες εξαιρέσεις (μεταξύ των εξαιρέσεων ήταν τα Volvo P1900 Sport και P1800 Coupe). Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Jan Wilsgaard σε ολόκληρη την καριέρα του εργάστηκε σχεδιαστικά μόνο για τη Volvo και ποτέ για καμία άλλη εταιρεία, καθώς και ότι το 850 ήταν το τελευταίο μοντέλο που σχεδίασε για τη Volvo, αν και ειδικά σε αυτό ήταν υπό την ηγεσία του Σουηδού Peter Augustsson. Το Volvo 850 κυκλοφόρησε αρχικά μόνο στην έκδοση 850 GLT και με το σύνθημα «Ένα δυναμικό αυτοκίνητο με τέσσερις παγκόσμιες καινοτομίες», οι οποίες ήταν: συνδυασμός 5-κύλινδρου εγκάρσιας τοποθέτησης στο σασί κινητήρα με κίνηση στους μπροστινούς τροχούς, πίσω άξονας τύπου Delta-link για καλύτερη οδηγική συμπεριφορά, σύστημα προστασίας SIPS / Side Impact Protection System (δείτε την επόμενη ενότητα) και αυτορυθμιζόμενος μηχανισμός στις μπροστινές ζώνες ασφαλείας. Μάλιστα αξιολογήθηκε ως πρωτοποριακό, για την τότε εποχή, στον τομέα της ασφάλειας, καθώς ήδη από την εισαγωγή του στην αγορά, το 1991, όλα τα 850 έφεραν στάνταρ αυτορυθμιζόμενο μηχανισμό στις μπροστινές ζώνες ασφαλείας, καθώς και το καινοτόμο Σύστημα Προστασίας από Πλευρική Πρόσκρουση (Side Impact Protection System - SIPS), μια πατέντα της Volvo στη δομή του αμαξώματος, που διοχετεύει τη δύναμη της πλευρικής σύγκρουσης μακριά από τις πόρτες και απευθείας στον κλωβό ασφαλείας, για καλύτερη προστασία στις πλευρικές προσκρούσεις. Τα δύο αυτά στοιχεία εξοπλισμού έγιναν από τότε στάνταρ σε όλα τα μοντέλα της Volvo. Σύντομα, επίσης, το 850 έγινε και το πρώτο αυτοκίνητο παγκοσμίως με πλευρικούς αερόσακους, οι οποίοι και εισήχθησαν σε όλα τα κράτη διεθνώς τον Σεπτέμβριο του 1994, για την σεζόν (model year) του 1995, και ήταν στο πλάι της πλάτης των μπροστινών καθισμάτων, είχαν όγκο 12 λίτρα και άνοιγαν σε 12 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Από το τρίτο τρίμηνο του 1995, οι πλευρικοί αυτοί αερόσακοι έγιναν πλέον στάνταρ σε όλα τα μοντέλα της Volvo διεθνώς. Γενικότερα, μαζί με τα προηγούμενα στοιχεία εξοπλισμού ασφαλείας, όλα τα 850 έφεραν εξ αρχής στάνταρ και 4 δισκόφρενα (με τα μπροστινά αεριζόμενα), προσκέφαλα σε όλα τα καθίσματα και ζώνες ασφαλείας 3 σημείων σε όλα ανεξαιρέτως τα καθίσματα. Αρχικά, το Σύστημα Αντιμπλοκαρίσματος Τροχών (ABS) και ο αερόσακος οδηγού ήταν στάνταρ ή έξτρα, αναλόγως με τη χώρα. Το 1992 εμφανίστηκε και προαιρετικός αερόσακος συνοδηγού, ενώ ο αερόσακος οδηγού μέσα στο 1993 έγινε στάνταρ σε όλες τις αγορές διεθνώς. Τελικώς, το ABS έγινε στάνταρ σε όλα τα κράτη διεθνώς με την αισθητική ανανέωση τον Αύγουστο του 1993, ενώ ο αερόσακος συνοδηγού σταδιακά μέσα στο 1994, αν και ειδικότερα στην Ευρώπη μπορούσε ακόμα και ως τη λήξη της παραγωγής του 850, τον Δεκέμβριο του 1996, να παραγγελθεί χωρίς αυτόν. Αυτό συνέβη διότι πριν εισαχθεί η τεχνολογία της απενεργοποίησης του αερόσακου συνοδηγού με κουμπί, η Volvo προσέφερε τη δυνατότητα παραγγελίας των μοντέλων της χωρίς αυτόν, ειδικά στην Ευρώπη, αν και στην πράξη ελάχιστα αντίτυπα κυκλοφόρησαν έτσι. Ειδικότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έκανε ντεμπούτο μέσα στο 1992, ως μοντέλο της σεζόν (model year) του 1993, το 850 έφερε εξ αρχής στάνταρ 2 αερόσακους και ABS σε όλες τις εκδόσεις του. Να σημειωθεί ότι ήταν και το πρώτο στην ιστορία μπροστοκίνητο μοντέλο της Volvo στην αγορά των ΗΠΑ. Αρχικά προσφερόταν μόνο ως 4-πορτο σεντάν 3 όγκων και μόνο σε μία έκδοση, την 850 GLT. Τον Φεβρουάριο του 1993 κυκλοφόρησε σε όλες τις αγορές διεθνώς και η εκδοχή 850 station wagon, που γνώρισε μάλιστα εξίσου μεγάλη απήχηση με το 850 sedan. Το πίσω μέρος του 850 station wagon διατήρησε το τυπικό προφίλ της Volvo, δηλαδή την σχεδόν κάθετη πίσω πόρτα, με πρακτικό σκοπό τον μέγιστο δυνατό όγκο στον χώρο αποσκευών. Ταυτόχρονα όμως, θεωρήθηκε ιδιαίτερα ελκυστικό αισθητικά, κάτι σπάνιο για αυτοκίνητο στέισον βάγκον, και μάλιστα η έκδοση 850 station wagon κέρδισε τότε το ιαπωνικό βραβείο «Μεγάλο Βραβείο Καλού Σχεδιασμού» για το 1994. Επιπρόσθετα, στην εκδοχή 850 station wagon υπήρχε η δυνατότητα να εξοπλιστεί η πίσω ανάρτηση με το σύστημα Nivomat, όπως το ονόμαζε τότε η Volvo, το οποίο διατηρεί σταθερά το ύψος του πίσω μέρος του αμαξώματος, ανεξάρτητα από το φορτίο. Είναι εντυπωσιακό, επίσης, και το γεγονός ότι όταν η Volvo επανήλθε στις αγωνιστικές πίστες το 1994, και συγκεκριμένα υπό τη σημαία του Βρετανικού Πρωταθλήματος Αυτοκινήτων Τουρισμού (BTCC), το πρώτο Volvo που συμμετείχε στους αγώνες ήταν ένα Volvo 850 station wagon, αντί για σεντάν, κάτι σχετικά ασυνήθιστο σε τέτοιους αγώνες. Τον Αύγουστο του 1993, για τη σεζόν (model year) του 1994, έγινε μια αισθητική ανανέωση σε όλα τα 850, με νέους προφυλακτήρες, λίγο διαφορετικούς μπροστινούς προβολείς και φλας, πιο καμπυλωτά πίσω φώτα, νέο λεβιέ ταχυτήτων και ζάντες με 5 μπουλόνια αντί για 4. Ταυτόχρονα, το ABS έγινε στάνταρ σε όλες τις αγορές διεθνώς, τοποθετήθηκε νέο, βελτιωμένο σύστημα κλιματισμού και εισήχθη η ισχυρότερη έκδοση 850 Turbo, που έφερε νέο κινητήρα βενζίνης 2.5 λίτρων, 5-κύλινδρο σε σειρά και 10-βάλβιδο. Την σεζόν του 1995, κυκλοφόρησε το ακόμα ισχυρότερο Volvo 850 T-5R με ισχύ 243 hp, που είχε εξελιχθεί σε συνεργασία με την Porsche, αν και προσφέρθηκε σε ελάχιστα αντίτυπα. Αντικαταστάθηκε το 1996 από το Volvo 850 R, που διατέθηκε το τελευταίο έτος παραγωγής του 850 και απέδιδε 250 hp στην εκδοχή με το μηχανικό κιβώτιο και 240 hp στην εκδοχή με το αυτόματο κιβώτιο. Σημειωτέον ότι η αισθητική αυτή ανανέωση διαμορφώθηκε από τον Βρετανό Peter Horbury (Πήτερ Χόρμπουρι), ο οποίος είχε αναλάβει από το 1991 ως ο νέος επικεφαλής του σχεδιαστικού τμήματος της εταιρείας και σχεδίασε όλα τα μοντέλα της Volvo που κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά μεταξύ του 1995 και του 2006. Μάλιστα ήταν και ο ίδιος που διαμόρφωσε την νέα σχεδιαστική ταυτότητα της Volvo σε ολόκληρο αυτό το χρονικό διάστημα, με πλέον χαρακτηριστικά δείγματα το σεντάν 3 όγκων Volvo S80 πρώτης γενιάς, που εισήχθη το 1998, και το ανάλογης φιλοσοφίας Volvo XC90 πρώτης γενιάς, που εισήχθη το 2002 και ήταν το πρώτο SUV στην ιστορία της εταιρείας, το οποίο μάλιστα βασίστηκε στην πλατφόρμα του αρχικού S80. Αφιέρωμα: Η εξέλιξη και δημιουργία του Volvo 850 1991-1996 Volvo 850 Saloon / Sedan www.volvocars.com/gr/ 1991-1996 Volvo 850 σεντάν www.volvocars.com/gr/ 1993-1996 Volvo 850 στέισον βάγκον Συγκριτική δοκιμή των Volvo 850 T-5 και Saab 9000 CSi 2.0 Turbo από το περιοδικό 4Τροχοί (Νοέμβριος 1994) Δοκιμή του Volvo 850 T5 Wagon από το περιοδικό 4Τροχοί (Απρίλιος 1995) 1993-1997 Volvo 850 by Consumerguide.com (αναφέρεται στο Volvo 850 Αμερικανικών προδιαγραφών) Volvo 850 – Versions and Engines by year (1992 to 1997) | Το Volvo 850 ήταν ένα μεσαίο πολυτελές οικογενειακό αυτοκίνητο της κατηγορίας D, που κατασκευάστηκε από τη σουηδική αυτοκινητοβιομηχανία Volvo, από τον Ιούνιο του 1991 έως τον Δεκέμβριο του 1996. Το μοντέλο διατέθηκε ως 4-πορτο σεντάν 3 όγκων και (από τον Φεβρουάριο του 1993) ως 5-πορτο station wagon, και αποκλειστικά με 5-κύλινδρους σε σειρά κινητήρες, όλοι με εγκάρσια τοποθέτηση. Αντικατέστησε το Volvo 240 και αντικαταστάθηκε τον Νοέμβριο του 1996, για τη σεζόν (model year) του 1997, από τα Volvo S70 και Volvo V70, αν και στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία αντίτυπα του 850 πωλήθηκαν ως μοντέλα 1997. Τα Volvo S70 και V70 ήταν ουσιαστικά ένας έντονος εκσυγχρονισμός της αισθητικής των 850 sedan και 850 station wagon, αντίστοιχα, με εμφανή βελτίωση της αεροδυναμικής τους, μαζί και με κάποιες αναβαθμίσεις στον εξοπλισμό. Συνολικά κατασκευάστηκαν 716.903 αντίτυπα σειράς 850, από τα οποία τα 390.727 ήταν σεντάν και τα 326.703 ήταν station wagon. Μάλιστα στα μέσα της δεκαετίας του 1990 ήταν το πρώτο σε πωλήσεις διεθνώς μοντέλο της Volvo, επιτυγχάνοντας μεγάλη απήχηση παγκοσμίως, ακόμα και σε πολλά δεξιοτίμονα κράτη, όπως σε αυτά που αναφέρονται στις φωτογραφίες των δεξιοτίμονων αυτοκινήτων της διπλανής λεζάντας. | https://el.wikipedia.org/wiki/Volvo_850 |
Σαλεπιτζής | Ο σαλεπιτζής ήταν από τους "γραφικούς" τύπους των πλανόδιων πωλητών, παρόμοιος με τον παγωτατζή, δεδομένου ότι περιφερόταν κι αυτός ντυμένος πάντα στα άσπρα (φορούσε άσπρη μπλούζα και καπέλο, συνήθως όπως αυτό του μάγειρα) και με τροχήλατη προθήκη. Τα σκεύη που χρησιμοποιούσε ήταν μπρούτζινα, πολύπλοκα, αλλά πάντοτε καλογυαλισμένα και πεντακάθαρα. Η δουλειά του άνθιζε τις πρωινές και τις βραδινές ώρες, δηλ. το ακριβώς αντίθετο με την δουλειά του στραγαλατζή. Γι' αυτό το λόγο, πολλοί σαλεπιτζήδες και στραγαλάδες ασκούσαν διπλό επάγγελμα, του στραγαλατζή τις ημερήσιες ώρες και του σαλεπιτζή τις άλλες. Το στέκι του ο σαλεπιτζής το διάλεγε με βάση τις περιοχές που σύχναζαν ξενύχτηδες και εκείνοι που άρχιζαν τη δουλειά τους αξημέρωτα (οικοδόμοι, εργάτες κλπ.) ή επέστρεφαν από αυτήν αργά και οι οποίοι αναζητούσαν τον σαλεπιτζή για ένα ρόφημα που τους βοηθούσε να ξεχάσουν την νυχτερινή ψύχρα. Εκεί, όση ώρα αυτός ετοίμαζε το ζεστό ρόφημα, δημιουργούσε ένα κλίμα ευθυμίας αλλά και αντιπαραθέσεων, προκαλώντας τους πελάτες που περίμεναν μέσα στην ψύχρα και θίγοντας θέματα που αφορούσαν οτιδήποτε και ήταν ικανά να “ανάψουν τα αίματα”. Έτσι οι πελάτες είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν για την επικαιρότητα αλλά και να ανταλλάξουν τις απόψεις τους και "ζεσταίνονταν" έως ότου εκείνος ολοκληρώσει την παρασκευή του επιθυμητού ροφήματος. Δηλαδή, με λίγα λόγια, τα στέκια που δημιουργούνταν με την παρουσία του αποτέλεσαν ένα είδος πρώιμου/πρόχειρου υπαίθριου καφενείου. Το σαλέπι είναι σκόνη από αποξηραμένους βολβούς διαφόρων ορχεοειδών. Η σκόνη βράζεται με ζάχαρη ή μέλι και αρωματίζεται με πιπερόριζα. Το ομώνυμο ρόφημα είναι θρεπτικό λόγω ενός φυσικού δισακχάρου, της γλυκομαννάνης που περιέχει, καθώς και θερμαντικό λόγω της παχύρρευστης μορφής του. Το επάγγελμα του σαλεπιτζή είναι ένα από τα επαγγέλματα που σχεδόν έχουν εκλείψει, δεδομένου ότι σήμερα δεν το ασκεί σχεδόν κανείς. Ελάχιστοι σαλεπιτζήδες έχουν πλέον απομείνει, ιδίως σε ορισμένες επαρχιακές πόλεις της Ελλάδας, π.χ. Κομοτηνή, Ξάνθη, Γιάννενα, Καρδίτσα, Καβάλα, Μυτιλήνη, κ.ά. https://web.archive.org/web/20160304082516/http://kritigr.gr/tag/%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82/ | Σαλεπιτζής ονομάζεται o παρασκευαστής και πωλητής ενός ζεστού ροφήματος, του σαλεπιού. Στην τούρκικη γλώσσα, απ' όπου και η ονομασία, salep σημαίνει σαλέπι και salepci ο παρασκευαστής και πωλητής του σαλεπιού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82 |
72 (αριθμός) | Το 72 είναι ένας σύνθετος αριθμός, αφού οι φυσικοί διαιρέτες του είναι 1, 2, 3, 4, 6, 8, 9, 12, 18, 24, 36 και 72, δηλαδή έχει και άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος σύνθετος αριθμός είναι το 74. Το 72 είναι υπερτέλειος αριθμός, αφού το άθροισμα των διαιρετών του, πλην του εαυτού του, είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο. Το ανάπτυγμα πρώτων παραγόντων του 72 είναι 72 = 23· 32. Το 72 είναι το άθροισμα τεσσάρων διαδοχικών πρώτων αριθμών, αφού 72 = 13 + 17 + 19 + 23. Το 72 είναι το άθροισμα έξι διαδοχικών πρώτων αριθμών, αφού 72 = 5 + 7 + 11 + 13 + 17 + 19. Οι εξωτερικές γωνίες ενός κανονικού πενταγώνου είναι 72 μοίρες. Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Ο ατομικός αριθμός 72 αντιστοιχεί στο άφνιο. Το Μεσιέ 72 είναι ένα σφαιρωτό σμήνος σε απόσταση περίπου 55.000 ετών φωτός στον αστερισμό Υδροχόος. | Το 72 (εβδομήντα δύο) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 71 και πριν από το 73. Είναι ένας άρτιος αριθμός, αφού 72:2 = 36, δηλαδή διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 72 συμβολίζεται ως LXXII στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως ΟΒ´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης. | https://el.wikipedia.org/wiki/72_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82) |
Πασχάλιο χρονικό | Το κείμενο παραδίνεται σε ένα μοναδικό ελληνικό χειρόγραφο του 10ου αιώνα, που βρίσκεται στο Βατικανό και φέρει το όνομα και αριθμό κατάταξης "Βατικανός κώδικας 1941" (Vaticanus 1941). Από τον κώδικα αυτόν, έχουν εκπέσει τα πρώτα και τα τελευταία φύλλα ως και ένα τετράδιο από το μέσον. Έτσι, η εισαγωγή σώζεται μόνο εν μέρει, και το τέλος της χρονογραφίας «εικάζεται» ότι εκτείνονταν λίγο μετά το 628 περίπου μέχρι το 630. Στο κείμενο έχουν επισημανθεί χάσματα, που οφείλονται σε μεταγενέστερες επεμβάσεις ή πιθανές διαγραφές από τους αντιγραφείς. Επίσης παρατηρούνται πλήθος παρεμβεβλημένων σημειώσεων. Στην εισαγωγή του έργου ο συγγραφέας περιγράφει τις απόψεις της εποχής του, σχετικά με τον υπολογισμό του Πάσχα και δίνει και τους δικούς του μαθηματικούς υπολογισμούς, για τον προσδιορισμό των ημερομηνιών του Πάσχα. Σύμφωνα με αυτούς, οι ημερομηνίες του Πάσχα επαναλαμβάνονται μετά από ένα κύκλο 532 ετών. Η εισαγωγή, στην οποία οφείλει και την ονομασία του, δεν έχει άμεση σχέση με το κύριο κείμενο της χρονογραφίας και εκφράστηκε η άποψη ότι είναι ίσως μεταγενέστερη προσθήκη. Στο κυρίως κείμενο ο συγγραφέας ξεκινά με αναφορές στην "μυθολογική" ιστορία, μέχρι και την ίδρυση της Ρώμης. Κατόπιν αναφέρεται σε λεπτομερείς βιβλικές αφηγήσεις, ιστορίες μαρτύρων της εκκλησίας και άλλα εκκλησιαστικά θέματα. Επανέρχεται στην κοσμική ιστορία όταν η αφήγηση φτάνει στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Σημαντικές είναι οι λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την στάση του Νίκα, επί αυτοκράτορα Ιουστινιανού, που δεν βρίσκονται σε άλλες πηγές. Επίσης, ο συγγραφέας μας παραθέτει ολόκληρο το έδικτο του Ιουστινιανού με το οποίο καταδικάζονταν τα συγγράμματα του Θεόδωρου Μοψουεστίας, του Θεοδώρητου Κύρου και του Ίβα Εδέσσης. Όταν η εξιστόρηση φτάνει στην άνοδο στον θρόνο του Φωκά (602) και μετά, σε γεγονότα δηλαδή περίπου σύγχρονα του συγγραφέα, το κείμενο αποδεικνύεται πολύτιμη ιστορική πηγή για το πραξικόπημα του Ηράκλειου και την άνοδό του στο θρόνο (610), για την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άβαρους και τους Σλάβους (626) και την είδηση της νίκης του Ηράκλειου κατά των Περσών (628). Ο συγγραφέας βασίζει την χρονογραφία του σε πολλά παλαιότερα έργα όπως, η χρονογραφία του Ιωάννη Μαλάλα, τα κείμενα του Ευσέβιου Καισαρείας και του Σέξτου Ιούλιου Αφρικανού, η Αγία Γραφή, διάφορα μαρτυρολόγια, υπατικοί κατάλογοι και άλλα, πολλά από τα οποία έχουν χαθεί. Συνήθως μάλιστα δεν κατονομάζει τις πηγές του. Τα θέματα που θίγει και στα οποία κυρίως εστιάζει το χρονικό, προδίδουν το ενδιαφέρον του συγγραφέα για τα εκκλησιαστικά ζητήματα περισσότερο, παρά για τα πολιτικά γεγονότα. Πάντως, παρόλο που το έργο είναι στην ουσία μια συρραφή από έργα τρίτων, χωρίς ουσιαστική και ιδιαίτερης αξίας ιστορική ή λογοτεχνική, γνώρισε μεγάλη διάδοση και θεωρείται το κυριότερο έργο της χριστιανικής χρονογραφίας μετά τα κείμενα του Ευσέβιου Καισαρείας και του Γεωργίου Συγκέλλου λόγω ακριβώς του λαϊκού ύφους του. Το όνομα του συγγραφέα είναι άγνωστο. Από ότι καταλαβαίνουμε από το κείμενο, φαίνεται να είναι σύγχρονος του βυζαντινού αυτοκράτορα Ηράκλειου (610-641) και του πατριάρχη Σέργιου της Κωνσταντινούπολης (610-638). Δεν πρέπει να ανήκε στο άμεσο αυλικό περιβάλλον, αλλά μάλλον στον πατριαρχικό κλήρο, μιά και το κείμενο ασχολείται περισσότερο με την εκκλησιαστική ιστορία, παρά με την πολιτική, συνεπώς μάλλον κληρικός. Το χρονικό φαίνεται ότι το έγραψε την περίοδο των αυτοκρατορικών θριάμβων και επιτυχιών του Ηράκλειου, πιθανότατα μετά την επιστροφή του Τιμίου Σταυρού στην Ιερουσαλήμ (21 Μαρτίου 630). Η γνώμη που υποστηρίχθηκε από πολλούς ότι το έργο αυτό αποτελούσε ένα αρχαιότερο έργο που έφθανε μέχρι το 354 μ.Χ. που συμπληρώθηκε στη συνέχεια από άλλον συγγραφέα εποχής Ηρακλείου, αναιρέθηκε επιτυχώς από τον Γκέλτσερ που απέδειξε πως ο συγγραφέας του έργου είχε ως πηγές εκτός την Αγία Γραφή, τον Ιούλιο τον Αφρικανό, την εκκλησιαστική ιστορία του Ευσέβιου, την χρονογραφία του Μαλάλα, το "περί μέτρων και σταθμών" έργο του Επιφανίου, τα μαρτυρολόγια κ.ά. Μάλιστα δε τις πηγές αυτές ο συγγραφέας ακολουθούσε "δουλικότατα" (πιστή αντιγραφή) αποδεικνύοντας μάλλον ότι ήταν αμαθής από τα τελευταία πιθανώς επί των ημερών του γεγονότα που καταφαίνεται η φτωχή αυτενέργειά του. Η πρώτη έντυπη έκδοση αυτού έγινε από τον Ματθαίο Raderus (Μόναχο 1615) με την επιγραφή "Chronicon Alexandrinum", η δε δεύτερη υπό τον Du Cange (Παρίσι 1688) με την επιγραφή "Chronicon Paschale". Καλλίτερη αυτών ήταν η υπό τον L. Dindorf (Βόνη 1832), η έκδοση του οποίου και ανατυπώθηκε αργότερα. Τελευταία δε επανέκδοση φέρεται η υπό τον τίλο Chronicon Paschale 284 - 628 AD, αγγλ. μτφρ. Μichael και Mary Whitby, [Translated Texts for Historians 7], Liverpool, 1989. Στο παρακάτω μικρό απόσπασμα περιγράφεται η άλωση των Ιεροσολύμων από τους Πέρσες το 614: Τούτῳ τῷ ἔτει περὶ μῆνα ἰούνιον θρήνων ἀπαύστων ἄξιον ἡμῖν συνέβη πάθος. μετὰ γὰρ πολλῶν τῆς ἀνατολῆς πόλεων ἥλω καὶ Ἱερουσαλὴμ ὑπὸ Περσῶν, καὶ σφάζονται πολλαὶ χιλιάδες ἐν αὐτῇ κληρικῶν, μοναχῶν, μοναστριῶν παρθένων. ἐμπίπραται τὸ δεσποτικὸν μνῆμα καὶ οἱ περιβόητοι τοῦ θεοῦ ναοί, καὶ ἁπλῶς πάντα τὰ τίμια καθαιρεῖται. τὰ σεβάσμια τοῦ σταυροῦ ξύλα σὺν τοῖς ἱεροῖς σκεύεσιν ἀναριθμήτοις οὖσιν λαμβάνεται παρὰ Περσῶν, καὶ Ζαχαρίας ὁ πατριάρχης καὶ αἰχμάλωτος γίνεται. καὶ ταῦτα οὐκ ἐν πολλῶ χρόνῳ οὐδὲ ἐν ὅλῳ μηνί, ἀλλ' ἐν ἡμέραις ὀλίγαις συμβέβηκε. Καρπόζηλος Α., Βυζαντινοί ιστορικοί και χρονογράφοι, τ. Α', εκδ. ΚΑΝΑΚΗ, Αθήνα, 1997, ISBN 960-7420-31-4 Πασχάλιο Χρονικό - Τόμος 1 Πασχάλιο Χρονικό - Τόμος 2 | Το Πασχάλιο χρονικό είναι εκτενής βυζαντινή χρονογραφία που ανεφέρεται στα γεγονότα από κτίσεως κόσμου (δημιουργίας κόσμου) μέχρι το 628 - 630 μ.Χ. Το εν λόγω χρονικό θέτει ως βάση της χριστιανικής χρονολογίας τον πασχάλιο κανόνα και φέρει την επιγραφή: «Επιτομή χρόνων των από Αδάμ του πρωτοπλάστου ανθρώπου έως κ΄ έτους της βασιλείας Ηρακλείου του ευσεβεστάτου και μετά υπατείαν έτους ιθ΄ και ιη΄ έτους της βασιλείας Ηρακλείου νέου Κωνσταντίνου του αυτού υιού ινδικτιώνος γ΄». Το όνομά του οφείλεται από τον Du Cange που εξέδωσε αυτό με τον τίτλο: "Chronicon Paschale" (1688). Επίσης φέρεται κατ΄ άλλους και ως "Αλεξανδρινό χρονικό" (Chronicon Alexandrinum), ή "Χρονικό Κωνσταντινουπόλεως" (Chronicon Constantinopolitanum), ή "Σικελικά χρονικά". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C |
Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου στη Σοβιετική Ένωση | Πάνω από 60.000 Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου συνελήφθησαν από τον Κόκκινο Στρατό στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σχεδόν όλοι τους συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της αποφασιστικής επίθεσης «Επιχείρηση Little Saturn» τον Δεκέμβριο του 1942, η οποία εξόντωσε τον ιταλικό στρατό στη Ρωσία. Στο απόγειο του, ο ιταλικός στρατός στη Σοβιετική Ένωση αποτελούνταν περίπου από 235.000 άνδρες και δρούσε μεταξύ Δεκεμβρίου 1942 και Φεβρουαρίου 1943 για την υποστήριξη των γερμανικών δυνάμεων που μάχονταν στη Σοβιετική Ένωση και γύρω από το Στάλινγκραντ. Σε αυτήν την περίοδο, το συνολικό ποσοστό αγνοουμένων Ιταλών στρατιωτών ανήλθε σε 84.830. Σύμφωνα με τα σοβιετικά αρχεία, 54.400 Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου έφτασαν ζωντανοί στα σοβιετικά στρατόπεδα αιχμαλώτων, 44.315 κρατούμενοι πέθαναν σε αιχμαλωσία μέσα στα στρατόπεδα, τα περισσότερα από τα οποία το χειμώνα του 1943. Μια λίστα με τα ονόματα των στρατιωτών, γραμμένη στο Κυριλλικό αλφάβητο, συμπεριλαμβανομένης της ημερομηνίας και του τόπου θανάτου, δόθηκε από τις ρωσικές αρχές μετά το 1989 . 10.085 κρατούμενοι επαναπατρίστηκαν μεταξύ 1945 και 1954. Η ατομική μοίρα 30.430 στρατιωτών, οι οποίοι πέθαναν κατά τη διάρκεια της μάχης και της απόσυρσης ή μετά τη σύλληψη τους, είναι λιγότερο γνωστή. Εκτιμάται περίπου ότι περίπου 20.000 άντρες έχασαν τη ζωή τους λόγω των συγκρούσεων και 10.000 άντρες πέθαναν από τη στιγμή που έγιναν αιχμάλωτοι μέχρι τη στιγμή που εγγράφηκαν μέσα στα στρατόπεδα. Οι ρωσικές πηγές καταγράφουν θανάτους σε 28.000 από τους 49.000 Ιταλούς αιχμαλώτους πολέμου (σύμφωνα με αυτούς) στη Σοβιετική Ένωση 1942-1954. Το ταξίδι για τα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου κάλυπτε εκατοντάδες χιλιόμετρα και έγινε κυρίως με τα πόδια. Αναφέρθηκαν από επιζώντες ως πορείες "Νταβάι!" (μια ρωσική έκφραση ώθησης, που σημαίνει «συνεχίστε να κινείστε!»). Οι κρατούμενοι συνοδεύονταν από τον στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, και συχνά από αντάρτες που δεν έδειχναν κανένα έλεος για εκείνους που έπεφταν παγωμένοι ή εξαντλημένοι. Η μεταφορά ολοκληρώθηκε με τη χρήση εμπορευματικών τρένων, όπου πολλοί κρατούμενοι πέθαναν από τις εξαιρετικά κρύες θερμοκρασίες και την έλλειψη τροφής. Τα περισσότερα στρατόπεδα βρίσκονταν στην Ανατολική πλευρά της ευρωπαϊκής Ρωσίας, όπου οι περισσότεροι Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου κρατήθηκαν σε δύσκολες συνθήκες. Άλλοι ήταν γνωστοί μόνο με τους αριθμούς αναφοράς τους, ως «Lager 58 / c» και «Lager 171». Οι ασθένειες που σχετίζονταν με τον Τύφο και την πείνα ήταν οι κύριες αιτίες θνησιμότητας μέσα στα στρατόπεδα. Αναφέρθηκαν περιστατικά βίας από τα σοβιετικά στρατεύματα και από αντάρτες σε άοπλους κρατουμένους, αλλά οι επιζώντες κατέθεσαν επίσης αναφορές καλών σχέσεων μεταξύ στρατιωτών των δύο αντιτιθέμενων εθνών, ειδικά στην πρώτη γραμμή και συμπόνια από τους Ρώσους αμάχους.Οι Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου στη Σοβιετική Ένωση υπέστησαν πολλές προπαγάνδες. Η προπαγάνδα δόθηκε από τους Ιταλούς κομμουνιστές που είχαν εγκαταλείψει τον φασισμό στην Ιταλία και πήγαν στη Σοβιετική Ένωση, γνωστοί στην Ιταλία ως fuoriusciti, «άνθρωποι που έφυγαν από το σπίτι». Παρά τις απειλές όμως, οι περισσότεροι κρατούμενοι, ειδικά αν δεν είχαν συμβιβασθεί προηγουμένως με τον φασισμό, αντιστάθηκαν στην προπαγάνδα. Οι συνθήκες των φυλακισμένων βελτιώθηκαν πολύ με την άνοιξη του 1943 λόγω της ανησυχιών της Σοβιετικής Κυβέρνησης για μια καλύτερη διοίκηση των στρατοπέδων, αυξάνοντας απότομα τον εφοδιασμό τροφίμων και τον αριθμό των στρατιωτών που επιβίωσαν. Οι περισσότεροι από τους επιζώντες επέτρεψαν να επιστρέψουν στην Ιταλία το 1945-1946. Την ίδια χρόνια, μια ομάδα Ιταλών αξιωματικών υπό κράτηση κατηγορήθηκαν για εγκλήματα πολέμου και καταδικάστηκαν σε πολυετή ποινή καταναγκαστικής εργασίας. Μετά το θάνατο του Στάλιν οι κατηγορίες αποδείχθηκαν ψευδείς και απελευθερώθηκαν το 1954.Οι Ιταλοί στη Σοβιετική Ένωση δεν ενήργησαν ως στρατεύματα κατοχής και συνεπώς ήταν απίθανο να κάνουν φρικαλεότητες εναντίον κομμάτων και πολιτών. Σοβιετικοί που πιάστηκαν αιχμάλωτοι από το ιταλικό εκστρατευτικό σώμα στη Ρωσία, το οποίο δρούσε από τον Ιούλιο του 1941 έως τον Ιούνιο του 1942, παραδόθηκαν στους Γερμανούς και υπέστησαν σκληρή μεταχείριση από τους Ναζί. Μετά την ίδρυση του ARMIR, οι σοβιετικοί αιχμάλωτοι κρατήθηκαν από τις ιταλικές δυνάμεις υπό λογικές συνθήκες. Για παράδειγμα, οι σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου τροφοδοτήθηκαν με τυποποιημένες μερίδες φαγητού του ιταλικού στρατού. Το ζήτημα των Ιταλών αιχμαλώτων πολέμου στη Σοβιετική Ένωση παρέμεινε ένα καυτό πολιτικό θέμα στην μεταπολεμική Ιταλία. Δεν διερευνήθηκε ποτέ σοβαρά λόγω της απροθυμίας των σοβιετικών αρχών να παράσχουν πληροφορίες σχετικά με το πεπρωμένο των δεκάδων χιλιάδων αγνοουμένων στρατιωτών. Η υπόθεσή τους χρησιμοποιήθηκε με ορχηστρικό τρόπο από τα κεντροδεξιά κόμματα που κατηγόρησαν τη Σοβιετική Ένωση ότι δεν επέστρεψε τους αιχμαλώτους πολέμου στη Ιταλία αρνούμενη την αντικομμουνιστική προπαγάνδα από την αριστερά κατά τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές στην Ιταλία (1948). Αμερόληπτες πληροφορίες που στηρίζουν το μέγεθος της τραγωδίας και μια αντικειμενική ιστορική πληροφόρηση ήρθε μόνο μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης καθώς το δημόσιο συμφέρον για την Ιταλία είχε ήδη ξεθωριάσει. Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου στην Αυστραλία Ιταλική συμμετοχή στο Ανατολικό Μέτωπο Στρατιωτική ιστορία της Ιταλίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τη Σοβιετική Ένωση | Οι Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου στη Σοβιετική ένωση είναι μια αναφορά για τους αιχμάλωτους πολέμου του ιταλικού στρατού και της τύχης τους στη Σοβιετική Ένωση του Ιωσήφ Στάλιν κατά τη διάρκεια και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%AF_%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B9_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A3%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7 |
Σφαγή των Πύργων Κοζάνης | Όπως και στον οικισμό της Ερμακιάς ο οποίος υπέστη ανάλογη καταστροφή κατά την επιχείρηση Μαγιάτικη Καταιγίδα, στους Πύργους διέμεναν συχνά, λόγω της θέσης τους (βρίσκονταν σε απόσταση δύο περίπου ωρών από τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης - Φλώρινας και την οδό Αμυνταίου - Έδεσσας) αντάρτες του ΕΛΑΣ. Το γεγονός αυτό ήταν γνωστό στους Γερμανούς ενώ και οι Έλληνες συνεργάτες τους ήταν εχθρικά διακείμενοι καθώς ο ΕΛΑΣ είχε εκτελέσει αντικομμουνιστές στους Πύργους και την Ερμακιά.Το φθινόπωρο του 1943 οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στο Βέρμιο αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα επισιτισμού λόγω της διακοπής της βρετανικής ενίσχυσης προς τον ΕΛΑΣ σε λίρες και πολεμοφόδια (η ενίσχυση είχε διακοπεί λόγω της επίθεσης του ΕΛΑΣ εναντίον των οργανώσεων ΠΑΟ και ΕΔΕΣ). Έτσι οι αντάρτες του Βερμίου, με ορμητήρια τους Πύργους και την Ερμακιά, επιτίθονταν σε προσφυγικούς οικισμούς των προπόδων του Βερμίου, με σκοπό την προμήθεια τροφών. Την προσοχή των Γερμανών, ωστόσο, τράβηξε το γεγονός ότι ο ΕΛΑΣ ενέδρευε και σκότωνε στρατιώτες των SS και συνεχώς πλησίαζε στις γερμανικές επισταθμίες πόλεων και κωμοπόλεων της περιοχής, απειλώντας την οδική και ιδιαίτερα τη σιδηροδρομική συγκοινωνία μεταξύ Άνω και Κάτω Μακεδονίας (οι Πύργοι βρίσκονταν ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και το Αμύνταιο). Μάλιστα, κατά την άνοιξη του 1944, ο ΕΛΑΣ αποφάσισε να πλησιάσει περισσότερο τη Θεσσαλονίκη και απέστειλε ενισχύσεις στην περιοχή του Βερμίου, αποτελούμενες από 500 αντάρτες. Τον Μάρτιο του 1944 ξεκίνησε η εκκαθαριστική επιχείρηση των Γερμανών, Μαγιάτικη Καταιγίδα (Maigewitter), με σκοπό τη δημιουργία προστατευτικής νεκρής ζώνης γύρω από τις θέσεις που κατείχαν. Σε αυτή συμμετείχαν: Γερμανοί άνδρες των SS και της Βέρμαχτ Ιταλοί που είχαν ενταχθει δια της βίας ή εθελοντικά στη Βέρμαχτ, μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το φθινόπωρο του 1943 Μουσουλμάνοι εθελοντές από το Τουρκμενιστάν Μισθοφόροι Έλληνες του «Ελληνικού Εθελοντικού Σώματος Γεώργιος Πούλος» που έδρευε στην Πτολεμαΐδα Έλληνες «εθνικισταί» από τους γύρω οικισμούς, στα χωριά των οποίων είχαν επιτεθεί προηγουμένως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών, κυρίως τουρκόφωνοι πρόσφυγες. Η επίθεση και η σφαγή στην Ερμακιά έγινε τον Μάρτιο του 1944. Μετά από ένα μήνα οι Γερμανοί επιτέθηκαν στους Πύργους και το Μεσόβουνο, με τη συμμετοχή ακόμη και της αεροπορίας τους από τα πυρά της οποίας σκοτώθηκαν και μικρά παιδιά. Σε όλα αυτά τα χωριά οι Γερμανοί συνάντησαν έντονη αντίσταση των ανταρτών, η οποία τους ερέθισε ακόμη περισσότερο.Όταν μπήκαν στο χωριό, οι Γερμανοί συνέλαβαν και σκότωσαν 327 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλά από τα θύματα εκτελέστηκαν μαζικά ή πυρπολήθηκαν μέσα σε αχυρώνες ενώ παιδιά και βρέφη φονεύθηκαν με ξιφολόγχες. Στη συνέχεια, 1.400 επιζήσαντες από τους Πύργους και το Μεσόβουνο οδηγήθηκαν πεζοί, ως όμηροι, σε χάνι της Πτολεμαΐδας. Καταστράφηκαν τα 365 από τα 385 σπίτια, δημόσια κτήρια και εκκλησίες (εκτός από τρεις) και κατασχέθηκαν οικοσκευές, ζώα, τουλάχιστον 10 τόνοι σιτάρι, 12.000 γιδοπρόβατα, 3.500 ιπποειδή και βοοειδή. Επίσης διαπράχθηκαν βιασμοί οι οποίοι κατ' άλλες μαρτυρίες συνέβησαν μέσα στον ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και κατ' άλλους στην πλατεία του χωριού. Κατά τον Αθανάσιο Καλλιανιώτη, ο αριθμός των βιασμών που αναφέρθηκαν (170) πρέπει να θεωρηθεί υπερβολικός όπως αβάσιμη πρέπει να θεωρηθεί και η πληροφορία ότι διεπράχθησαν από Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών. Οι δε κάτοικοι άλλων περιοχών που συμμετείχαν στην επιχείρηση φαίνεται πως χρησίμευσαν ως οδηγοί, δεσμοφύλακες, συλλέκτες ζώων, πολεμοφοδίων και αγροτικών προιόντων. Στους Πύργους οι Έλληνες αυτοί ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με κατασχέσεις λιρών και κοσμημάτων, τα οποία έπαιρναν από τις γυναίκες.Υπεύθυνος για τα ολοκαυτώματα Πύργων Κοζάνης, Κλεισούρας Καστοριάς και Διστόμου Βοιωτίας όπου συνολικά έχασαν τη ζωή τους πάνω από 1.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ήταν ο Γερμανός συνταγματάρχης Καρλ Σύμερς, διοικητής του 7ου συντάγματος της 4ης μεραρχίας τεθωρακισμένων γρεναδιέρων των SS. Ο Σύμερς είχε μάλιστα παρασημοφορηθεί από τη Βέρμαχτ με τον Σταυρό των Ιπποτών, τον οποίο από ό,τι φαίνεται κέρδισε διαπράττοντας μαζικές εκτελέσεις αμάχων, τους οποίους βάφτιζε ένοπλους αντάρτες. Εκτός από τον συνταγματάρχη Γεώργιο Πούλο, κανείς από τους υπευθύνους της σφαγής των Πύργων και της Εορδαίας γενικότερα, Γερμανούς, Τουρκμένιους και Έλληνες, δεν τιμωρήθηκε αργότερα από τις ελληνικές αρχές.Κάθε χρόνο στους Πύργους δίνει το παρόν του στο καθιερωμένο μνημόσυνο για τα θύματα του Ολοκαυτώματος ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.Από το 2016 και έπειτα διεξάγεται το πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών «Πολιτισμός Μνήμης: Μεσόβουνο, Πύργοι, Ερμακιά», των τριών γενικών Λυκείων της Πτολεμαΐδας, με ένα αντίστοιχο γερμανικό σχολείο από την περιοχή της Βρέμης, με σκοπό τη συμφιλίωση των λαών, αλλά και την ενημέρωση των μαθητών για τα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ κατά την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τόσο στην περιοχή της Δ. Μακεδονίας αλλά και ευρύτερα στην Ευρώπη. Το πρόγραμμα εκτός των άλλων, περιλαμβάνει δενδροφύτευση για τη δημιουργία ενός 'δασυλλίου μνήμης', με το κάθε δέντρο να αντιστοιχεί σε ένα θύμα της ναζιστικής θηριωδίας. Επίσης, στις δράσεις του προγράμματος περιλαμβάνονται και συνεντεύξεις με επιζήσαντες της Σφαγής και συγγενείς των θυμάτων, αλλά και διάφορες δραστηριότητες. «Πύργοι 1944» , Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα, Μάνος Ευστρατιάδης, προβολή 1982, Αρχείο ΕΡΤ 2020. | Η Σφαγή των Πύργων ή αλλιώς το Ολοκαύτωμα των Πύργων αναφέρεται στη μαζική σφαγή Ελλήνων από τους Γερμανούς ναζιστές και τους Έλληνες συνεργάτες τους που έλαβε χώρα στις 23 και 24 Απριλίου 1944 στους Πύργους Εορδαίας (παλ. Κατράνιτσα). Η μαρτυρική κοινότητα των Πύργων πλήρωσε ιδιαίτερα βαρύ φόρο αίματος. Πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο ολοκάυτωμα των ναζί στην Ελλάδα μετά από αυτό των Καλαβρύτων. Το χωριό καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς και θανατώθηκαν από το γερμανικό στρατό 327 από τους 1.302 κατοίκους του, στα πλαίσια της επιχείρησης των Γερμανών στη Δυτική Μακεδονία με την κωδική ονομασία Μαγιάτικη Καταιγίδα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Πρωτάθλημα πετοσφαίρισης Α1 εθνικής κατηγορίας ανδρών 2006-2007 | Βαθμολογικό σύστημα: 3 βαθμοί για νίκη με 3-0 και 3-1, 2 βαθμοί για νίκη με 3-2, 1 βαθμός για ήττα με 3-2 και κανένας βαθμός για ήττα με 3-0 και 3-1. Τα πλέι άουτ διεξήχθησαν σε έναν όμιλο με εντός-εκτός έδρας αγώνες, με τις τρεις ομάδες που κατέλαβαν τις θέσεις 9-11 στην κανονική περίοδο. Οι ομάδες μετέφεραν τους βαθμούς τους από την κανονική περίοδο. Ο Άρης μετέφερε 24 βαθμούς, ο Εθνικός 23 και η Ορεστιάδα 18. Η Ορεστιάδα κατέλαβε την τελευταία θέση και υποβιβάστηκε στην Α2. | Το πρωτάθλημα Ελλάδας βόλεϊ ανδρών της περιόδου 2006-2007 ήταν το 19ο από καταβολής Α1 και διεξήχθη με τη συμμετοχή δώδεκα ομάδων. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Ηρακλής σπάζοντας στους τελικούς το πλεονέκτημα έδρας του Παναθηναϊκού. Στην Α2 υποβιβάστηκαν η Ορεστιάδα και το Παγκράτι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%911_%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2006-2007 |
Εκφοβισμός στον χώρο εργασίας | Εκφοβισμός στο χώρο εργασίας Παρενόχληση στο χώρο εργασίας Ηθική Παρενόχληση στο χώρο εργασίας (για να διαχωριστεί από την σεξουαλική παρενόχληση) Επιθετική Παρενόχληση στον εργασιακό χώρο Ψυχολογική βία στο χώρο εργασίας Οι παρακάτω πρωτοπόροι πρόσφεραν ιδιαίτερα σημαντική συνεισφορά στην κατανόηση της Εργασιακής Ψυχολογικής Κακομεταχείρισης. Dr Heinz Leymann (Σουηδία) Andrea Adams (Μεγάλη Βρετανία) Dr Tim Field (Μεγάλη Βρετανία) Dr Robert Hare (ΗΠΑ) Dr Paul Babiak (ΗΠΑ) Dr Gary Namie (ΗΠΑ)Στην Ελλάδα έχει κάνει έρευνα για το φαινόμενο η κ. Νάνσυ Παπαλεξανδρή καθηγήτρια του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών(1). Επίσης το θέμα συμπεριλαμβάνεται ως μάθημα σε πολλά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας. Την περίοδο 25 Φεβρουαρίου – 1η Μαρτίου 2021 πραγματοποιήθηκε Πανελλήνια Έρευνα για λογαριασμό της MRK Consulting και του Ιωάννη Μαρκέτου, από την Κάπα Research για το φαινόμενο του Εργασιακού Εκφοβισμού όπου το 85% των ερωτώμενων θεωρεί ότι ο εργασιακός εκφοβισμός είναι τόσο διαδεδομένος στην Ελλάδα που αποτελεί ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Αν και δεν υπάρχει συγκεκριμένος και γενικά αποδεκτός ορισμός της εργασιακής ψυχολογικής κακομεταχείρισης, αρκετοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να τον καθορίσουν. Σύμφωνα με το φυλλάδιο που έχει εκδώσει σχετικά ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία με τίτλο Παρενόχληση στον Χώρο Εργασίας (2): "Ως παρενόχληση στον χώρο εργασίας ορίζεται η επαναλαμβανόμενη αδικαιολόγητη συμπεριφορά προς έναν εργαζόμενο ή ομάδα εργαζομένων που προκαλεί κινδύνους για την υγεία και την ασφάλειά του... Η παρενόχληση ενέχει συχνά το στοιχείο της αθέμιτης χρήσης ή κατάχρησης εξουσίας από την οποία τα θύματα ενδέχεται να αδυνατούν να προστατευτούν." Οι Gary και Ruth Namie ορίζουν την Εργασιακή Ψυχολογική Κακομεταχείριση ως "επαναλαμβανόμενη , βλαβερή στην υγεία δυσμενή μεταχείριση, λεκτική επίθεση, η επαφή που είναι απειλητική, εξευτελιστική, εκφοβιστική ή που σαμποτάρει όσα αφορούν την εργασία ή κάποιος συνδυασμός των τριών αυτών συμπεριφορών". Επειδή το φαινόμενο μπορεί να παρουσιαστεί σε ποικίλα περιβάλλοντα και με διάφορες μορφές, είναι χρήσιμο να διασαφηνιστεί από τα κύρια χαρακτηριστικά που αυτές οι συμπεριφορές διαθέτουν. Η κακομεταχείριση χαρακτηρίζεται από: επανάληψη (συμβαίνει με τακτικό και όχι τυχαίο τρόπο-π.χ. μια φορά την εβδομάδα δημιουργείται ένα δυσάρεστο περιστατικό για τον εργαζόμενο στόχο) διάρκεια (η συμπεριφορά δεν σταματάει με την πάροδο του χρόνου, αν και κατά διαστήματα φαίνεται ο θύτης να έχει αλλάξει συμπεριφορά -δυστυχώς είναι και αυτό μέσα στο «παιχνίδι» αποπροσανατολισμού του στόχου) κλιμάκωση (οι συμπεριφορές συχνά γίνονται όλο και πιο επιθετικές) ανισότητα δύναμης στο χώρο (συνήθως ο θύτης έχει δύναμη στο χώρο ή εξουσία λόγω θέσης, στην οποία κάνει κατάχρηση) σκοπιμότητα (ο εργαζόμενος-στόχος επιλέγεται με κριτήρια το ότι δεν γνωρίζει το "παιχνίδι" και δεν έχει την δύναμη να το σταματήσει)Η επίθεση σταματάει αν ο στόχος λάβει από κάποιον άλλον βοήθεια, π.χ. από κάποιον ανώτερο του θύτη, αν κατορθώσει να αλλάξει θέση στον ίδιο χώρο εργασίας ή αν φύγει από το συγκεκριμένο εργασιακό περιβάλλον. Με δεδομένο ότι ο θύτης δεν αντιλαμβάνεται κάποιο λάθος στη συμπεριφορά του και επιθυμεί να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, συνήθως είναι χρήσιμο για τον στόχο να αποφύγει την άμεση σύγκρουση με τον θύτη. Σύμφωνα με την Πανελλήνια έρευνα της MRK Consulting, www.mrkathens.gr και του Ιωάννη Μαρκέτου που πραγματοποιήθηκε από την Κάπα research στην Ελλάδα όσοι στοχοποιήθηκαν και βίωσαν εργασιακό εκφοβισμό συστηματικά, το (21%) ήταν καθημερινά το (40%) κάποιες φορές την εβδομάδα, και το (43%) από 2-3 χρόνια και περισσότερο. Η κακοήθης αυτή εργασιακή συμπεριφορά προκαλεί πολλά προβλήματα στην υγεία των εργαζομένων και κατά συνέπεια έχει κόστος στην επιχείρηση στην οποία συμβαίνει. Το υπερβολικό άγχος είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα και μαζί του όλα τα συνεπακόλουθα: αδυναμία συγκέντρωσης, έλλειψη κινήτρου στην εργασία, πτώση της αποδοτικότητας, μείωση της καλής λειτουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος. Επίσης προβλήματα που προκύπτουν και επιμένουν και μετά την απομάκρυνση από το τοξικό περιβάλλον είναι η κατάθλιψη, διαταραχή πανικού, δυσκολία διαχείρισης έντονων συναισθημάτων, διαταραχή μετατραυματικού στρες, ή διάφορα οργανικά προβλήματα που σχετίζονται με το στρες. Επιπλέον οι συνάδελφοι που είναι μάρτυρες αυτής της μεταχείρισης μπορεί να παρουσιάσουν συχνά αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία τους και συνήθως επιλέγουν να φύγουν από το βλαβερό αυτό περιβάλλον. Ο εργαζόμενος που παρενοχλείται αναγκάζεται να λείπει πολλές μέρες από την εργασία του και πολύ συχνά επιλέγει να φύγει προς άλλη εργασία για να μην συνεχίζει να δέχεται τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αυτό κοστίζει στην επιχείρηση, όπως και το γεγονός πως όσο χρόνο είναι εκεί ασχολείται περισσότερο με το πρόβλημα που του έχει δημιουργήσει ο συνάδελφος -συνήθως προϊστάμενός του. Έτσι δεν μπορεί να συνεισφέρει όσα θα μπορούσε και θα ήθελε στη επιχείρηση. Επίσης η Εργασιακή Ψυχολογική Κακομεταχείριση διαβρώνει το κεφάλαιο που λέγεται ανθρώπινο δυναμικό της επιχείρησης, γιατί στην πραγματικότητα δηλητηριάζει όλο το εργασιακό κλίμα και όχι μόνο τον εργαζόμενο-στόχο. Γι' αυτό οι εργοδότες πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη σημασία στο να αποτρέψουν τέτοια φαινόμενα στο χώρο εργασίας. Σε πολλές χώρες δίνονται συγκεκριμένες οδηγίες για την πρόληψη του φαινομένου και υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να ελεγχθεί από τους ανώτερους αν έχουν αναπτυχθεί τέτοιες τακτικές στο χώρο εργασίας. Σύμφωνα με έρευνα του Workplace Bullying Institute οι συνηθέστερες τακτικές είναι οι εξής: Άδικα κατηγορούν κάποιον για "λάθη" που στην πραγματικότητα δεν έχει κάνει (71%) Κοιτάζουν επίμονα ή άγρια με σκοπό να εκφοβίσουν με μη λεκτικό τρόπο το στόχο τους (68%) Υποτιμούν τις σκέψεις ή τα συναισθήματα του στόχου (ω, αυτό είναι ανόητο) στα meetings (64%) Χρησιμοποιούν την "σιωπηλή μεταχείριση" για να διαχωρίσουν το στόχο από τους άλλους (64%) Δείχνουν "εκτός ελέγχου" αλλαγές στη διάθεσή τους μπροστά στην ομάδα (61%) Εφευρίσκουν δικούς τους κανόνες που ούτε αυτοί δεν έχουν ακολουθήσει (61%) Παραμελούν το να δείξουν ικανοποίηση σε υποδειγματική δουλειά παρά τις μαρτυρίες (58%) Σκληρή και σταθερή κριτική έχοντας διαφορετικά κριτήρια για τον στόχο (57%) Ξεκινούν και μετά "αποτυγχάνουν να σταματήσουν" δυσφημιστικές ιστορίες ή κουτσομπολιά σχετικά με το στόχο (56%) Ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να στρέφονται εναντίον του στόχου (55%) Απομονώνουν το στόχο από τους συναδέλφους είτε κοινωνικά είτε φυσικά (54%) Δημόσια εκφράζουν υπερβολική, αναξιοπρεπή αλλά όχι παράνομη συμπεριφορά (53%) Φωνάζουν μπροστά σε άλλους με σκοπό να ταπεινώσουν το στόχο (53%) Κλέβουν επαίνους για δουλειά που έχουν κάνει άλλοι (47%) Επηρεάζουν τη διαδικασία αξιολόγησης λέγοντας ψέματα για το στόχο (46%) Χαρακτηρίζουν το στόχο "απείθαρχο" γιατί αποτυγχάνει να ακολουθήσει αυθαίρετες εντολές (46%) Χρησιμοποιούν προσωπικές πληροφορίες σχετικές με το στόχο για να τον εξευτελίσουν ιδιωτικά ή δημόσια (45%) "Εκδικούνται" το στόχο όταν αυτός ανακοινώσει στην επιχείρηση ένα παράπονο (45%) Κατηγορούν το στόχο βασιζόμενοι στο φύλο, τη φυλή, την προφορά ή τη γλώσσα, ή κάποια σωματική δυσλειτουργία του (44%) Αναθέτουν μη επιθυμητή εργασία στο στόχο σαν τιμωρία (44%) Δημιουργούν μη ρεαλιστικές απαιτήσεις (υπερβολικό φόρτο εργασίας, προθεσμίες, καθήκοντα) για να απομονωθεί ο στόχος (44%) Δημιουργούν μια χωρίς βάση εκστρατεία για να διώξουν το στόχο -η προσπάθεια δεν σταματάει από τον εργοδότη (43%) Ο στόχος αναγκάζεται να φύγει ή να μεταφερθεί σε άλλο χώρο για να μην αντιμετωπίσει περισσότερη δυσμενή μεταχείριση (43%) Σαμποτάρουν τη συνεισφορά του στόχου σε μια ομαδική προσπάθεια (41%) Επιβεβαιώνουν αποτυχία στις εργασίες του στόχου υποβιβάζοντας τη δουλειά του (40%). Έχει προταθεί από τον Τιμ Φιλντ συγγραφέα του βιβλίου Bully in Sight και ελεγχθεί με έρευνα από τις ψυχολόγους Belinda Board και Katarina Fritzo ότι οι παρακάτω διαταραχές προσωπικότητας , που συναντώνται συχνά σε εργοδότες και προϊσταμένους σχετίζονται με την συμπεριφορά της Εργασιακής Ψυχολογικής Κακομεταχείρισης: Αντικοινωνική Διαταραχή Προσωπικότητας Ναρκισιστική Διαταραχή Προσωπικότητας Θεατρική Διαταραχή Προσωπικότητας Ψυχαναγκαστική Διαταραχή ΠροσωπικότηταςΤα κύρια χαρακτηριστικά των ανθρώπων που η προσωπικότητά τους είναι δομημένη με βάση τις παραπάνω διαταραχές είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, αισθήματος ενοχής και μεταμέλειας για τις πράξεις τους. Σε πολλές χώρες (Αυστραλία, Καναδάς, Ιρλανδία, Σουηδία, Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ) υπάρχει νομοθεσία στην οποία μπορεί να καταφύγει ο εργαζόμενος που έγινε στόχος κακομεταχείρισης. Για την αντιμετώπιση αυτής της τακτικής έχει θεσμοθετηθεί πλαίσιο ώστε να αποφεύγεται η ανάπτυξη του φαινομένου στις επιχειρήσεις. Ο διευθυντής μιας επιχείρησης θεωρείται υπεύθυνος για να ανιχνεύσει τα πρώιμα σημάδια του φαινομένου και να μην το αφήσει να διαβρώσει το εργασιακό περιβάλλον. The Bully at Work-Gary & Ruth Namie Bullying at Work-Andrea Adams Bully in Sight-Tim Field Ηθική παρενόχληση στο χώρο της εργασίας-Hirigoyen Marie(εκδόσεις Πατάκη)Πανελλήνια Έρευνα για τον Εργασιακό Εκφοβισμό - Ιωάννης Μαρκέτος - MRK Consulting Εργασιακός Εκφοβισμός , Νίκησέ τον - Ιωάννης Μαρκέτος https://web.archive.org/web/20110725195605/http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyepix_2_28/01/2007_213801 http://osha.europa.eu/publications/factsheets/23/?set_language=el https://www.skai.gr/news/greece/h-1i-ereyna-gia-ergasiako-ekfovismo-se-ellada-ta-stoixeia-gia-thymata-thytes-synepeies | Ο εκφοβισμός στον χώρο εργασίας ή εργασιακή ψυχολογική κακομεταχείριση, ή εργασιακό bullying όπως και ο σχολικός εκφοβισμός, είναι η τάση ενός ανθρώπου ή ομάδας ανθρώπων να χρησιμοποιεί συνεχή επιθετική ή αδικαιολόγητη συμπεριφορά ενάντια σε έναν συνάδελφο, όχι εξαιτίας κάποιας προσωπικής σύγκρουσης ή συμφερόντων αλλά με σκοπό να αποπροσανατολίσει το στόχο της επίθεσης και να τον υποτάξει ή να ελέγξει τα συναισθήματά του. Δευτερεύων σκοπός είναι να εκφοβίσει το υπόλοιπο προσωπικό και να είναι πιο δεκτικό σε όσα διατάζει ο εργασιακός δυνάστης. Η Εργασιακή Ψυχολογική Κακομεταχείριση μπορεί να περιέχει λεκτικές ή μη λεκτικές τακτικές, ψυχολογική βία, φυσική επίθεση και εξευτελισμό. Αυτό το είδος της επιθετικής συμπεριφοράς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιμετωπιστεί γιατί σε αντίθεση με τις τυπικές μορφές του σχολικού εκφοβισμού, οι εργασιακοί δυνάστες συχνά ενεργούν σύμφωνα με τους θεσμοθετημένους κανόνες και πολιτικές του οργανισμού τους και της κοινωνίας τους. Έτσι, η Εργασιακή Ψυχολογική Κακομεταχείριση διαθέτει μεγάλη ποικιλία από μορφές: να είναι κάποιος αγενής ή εχθρικός να μιλάει υποτιμητικά στον συνάδελφο ή υφιστάμενο να φωνάζει ή να βρίζει να έχει αλαζονική συμπεριφορά (εγώ είμαι πάντα σωστός και οι άλλοι είναι λάθος") να κριτικάρει με το παραμικρό ,αλλά δύσκολα να επαινεί να καταστρέφει τα αντικείμενα κάποιου ή το προϊόν της δουλειάς του να αμαυρώνει την κοινωνική εικόνα κάποιου να διασπείρει κακεντρεχείς φήμες για κάποιον να κουτσομπολεύει κάποιον να μην παρέχει κατάλληλες πηγές για τη διεκπεραίωση μιας εργασίας να προκαλεί σε κάποιον φυσική ή κοινωνική απομόνωση να επιτίθεται σε κάποιον άμεσαΔηλαδή ο εργασιακός θύτης επιτίθεται άμεσα ή έμμεσα αλλά συστηματικά σε κάποιον εργαζόμενο-στόχο χωρίς να υπάρχει μεταξύ τους αντικειμενικός λόγος διαμάχης. Για να πετύχει την "υποταγή" του εργαζόμενου-στόχου χρησιμοποιεί την εξουσία του στο χώρο, την επιρροή του στους εργαζόμενους και το ίδιο το σύστημα εργασίας ως μέσο προσβολής της αξιοπρέπειας του εργαζόμενου. Πολλοί από τους εργασιακούς θύτες δεν μπορούν να επιβιώσουν στον εργασιακό χώρο χωρίς να έχουν έναν εργαζόμενο-στόχο κάθε φορά(κατά συρροή θύτες). Η Εργασιακή Ψυχολογική Κακομεταχείριση μπορεί να είναι συγκαλυμμένη ή φανερή. Συχνά το φαινόμενο είναι δύσκολο να ανιχνευτεί ακόμα και από τον ίδιο τον εργαζόμενο-στόχο, ειδικά αν δεν είναι ενήμερος για την ύπαρξη αυτής της ψυχοφθόρας εργασιακής τακτικής. Στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή και κυκλοφορεί με διάφορα ονόματα, πράγμα που δυσκολεύει την δημοσιοποίηση και αντιμετώπισή της. Δεν πρέπει να συγχέεται με το mobbing το οποίο είναι πάλι επιθετική ή ενοχλητική συμπεριφορά από ένα άτομο ή ομάδα ατόμων προς έναν ή περισσότερους εργαζόμενους, με σκοπό όμως να απαλλαγεί η εταιρία από πλεονάζον προσωπικό χωρίς να δώσει αποζημίωση ή πρόκειται για επίθεση ενάντια σε κάποιον με σκοπό να πλήξουν την εικόνα του ή να τον εκδιώξουν, για λόγους ανταγωνισμού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF_%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ορλάντο ντι Λάσσο | Ο ντι Λάσσο γεννήθηκε στη Μονς της επαρχίας Αινώ (Hainaut) του σημερινού νοτίου Βελγίου - τότε υπό ισπανική κατοχή. Η ακριβής χρονολογία γέννησης δεν είναι γνωστή, οι περισσότεροι βιογράφοι του αναφέρουν ως έτος γέννησης το 1520, αλλά στον επιτάφιό του αναφέρεται το 1532. Σε ηλικία οκτώμιση ετών συμμετείχε ως υψίφωνος στη χορωδία του Αγίου Νικολάου στη Μονς και ο θρύλος αναφέρει ότι ήταν τόσο καλλίφωνος ώστε έπεσε θύμα απαγωγής τρεις φορές από χορωδίες άλλων ναών. Όταν ήταν 12 ετών οι γονείς του συναίνεσαν να ακολουθήσει τον Φερράντε Γκοντζάγκα, Δούκα της Μάντοβα και αντιβασιλέα της Σικελίας, ο οποίος τότε βρισκόταν επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος στις Κάτω Χώρες. Όντας στην υπηρεσία του Δούκα τον ακολούθησε στα ταξίδια του στο Παρίσι, τη Σικελία, το Μιλάνο και τη Μάντοβα.Αναφέρεται ότι έκανε μουσικές σπουδές στην Αυλή του βασιλέα της Σικελίας και στη συνέχεια, όταν λόγω ηλικίας υπέστη μεταφώνηση, πήγε στη Νάπολι στην Αυλή του μαρκησίου ντέλλα Τέρτσα (della Terza), όπου παρέμεινε επί τριετία, και στη συνέχεια στη Ρώμη, όπου ανέλαβε αρχιμουσικός (maestro di cappella) στον ιερό ναό του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού (1553-54), όντας υπό την προστασία του καρδιναλίου αρχιεπισκόπου Φλωρεντίας, παρά το νεαρότατο της ηλικίας του (21 ετών). Κατά την παραμονή του στη Ρώμη ο Λάσσο συνέθεσε τον πρώτο τόμο των «Λειτουργιών» του για τέσσερις φωνές και έναν αριθμό μοτέτων για πέντε φωνές, τα οποία εκδόθηκαν στη Βενετία. Στη θέση αυτή, όμως, παρέμεινε μόνο επί περίπου ένα χρόνο, καθώς το 1555 αποχώρησε για να επισκεφθεί τους άρρωστους γονείς του στη Μονς. Τον διαδέχτηκε στη θέση αυτή ο Παλεστρίνα, αλλά ο ντι Λάσσο δεν πρόλαβε ζωντανούς τους γονείς του.Η γενέτειρά του δεν του προσέφερε κατάλληλο πεδίο δραστηριοτήτων. Πέρασε κάποιο διάστημα ταξιδεύοντας στη Γαλλία και στην Αγγλία και τελικά εγκαταστάθηκε στην Αμβέρσα επί περίπου δύο χρόνια. Εκεί εξέδωσε και άλλες συνθέσεις του, ανθολογίες από μαδριγάλια, «βιλλανέσκας», άσματα (σανσόν) και μοτέτα. Παράλληλα, την ίδια εποχή ολοκληρώθηκε και η έκδοση των έργων του στη Βενετία. Το 1556 εκδόθηκε, με την υποστήριξη του αξιωματούχου της Εκκλησίας Αντουάν Περενό ντε Γκρανβέλ (Antoine Perrenot de Granvelle), ένας ακόμη τόμος με έργα του, με συνέπεια η μουσική του να γίνει ευρύτερα γνωστή στην Ευρώπη. Η φήμη του έφθασε ως την Αυλή του Δούκα της Βαυαρίας Αλβέρτου Ε΄. Ο Δούκας, με υπόδειξη του Γκρανβέλ και του Βαυαρού τραπεζίτη Γιάκομπ Φούγκερ (Jakob Fugger) τον προσκάλεσε στο Μόναχο το 1556 και αρχικά τον προσέλαβε ως χορωδό και ύστερα ως μαέστρο της χορωδίας (1563). Το 1558 νυμφεύτηκε την Ρεγγίνα Βέκινγκερ (Regina Wäckinger), θυγατέρα ενός αξιωματούχου της Αυλής του Δούκα με την οποία απέκτησαν δύο γιους, τον Φέρντιναντ και τον Ρούντολφ, οι οποίοι έγιναν και οι δύο μουσικοί. Το 1568 έγινε ο γάμος του γιου του Δούκα, Γουλιέλμου του Ε΄ με τη Ρενέ της Λωρραίνης. Ο ντι Λάσσο έγραψε τη μουσική για τις γιορταστικές εκδηλώσεις και έπαιξε ο ίδιος ως ηθοποιός στην Commedia dell' Arte, όπως αναφέρει ο χρονικογράφος Μάσσιμο Τροϊάνο (Massimo Troiano). Στην αλληλογραφία του με τον Δούκα Αλβέρτο αποκαλύπτεται ότι ήταν έξυπνο και καλλιεργημένο άτομο, ενώ είχε αρκετή οικειότητα με τον προστάτη του. Δύο μινιατούρες του ζωγράφου της δουκικής αυλής Χανς Μίλιχ (Hans Mielich) που περιλαμβάνονται σε χειρόγραφο της κρατικής Βιβλιοθήκης του Μονάχου δίνουν πολύτιμες πληροφορίες απεικονίζοντας σκηνές μουσικών εκτελέσεων του ντι Λάσσο και των μουσικών του.Κατά την παραμονή του στη θέση του αρχιμουσικού ταξίδευε συχνά για να βρει τραγουδιστές και εκτελεστές οργάνων για το μουσικό «ίδρυμα» της δουκικής αυλής που μεγάλωνε με ταχύ ρυθμό. Επισκέφθηκε τη Φλάνδρα, τη Φρανκφούρτη και, ιδιαίτερα, τη βόρεια Ιταλία. Σύντομα η παρουσία του ντι Λάσσο έκανε το Μόναχο ένα από τα πλέον διάσημα κέντρα μουσικής στην Ευρώπη, αποτελώντας παράλληλα πόλο έλξης νέων συνθετών (ανάμεσα σε αυτούς και οι Τζιοβάννι Γκαμπριέλι και Αντρέα Γκαμπριέλι για να μελετήσουν μουσική και να εργαστούν εκεί.Ύστερα από τον θάνατο του Αλβέρτου, αν και η χορωδία του μειώθηκε αριθμητικά, ο ντι Λάσσο επέλεξε να παραμείνει στη θέση του. Ο Αλβέρτος είχε προβλέψει ώστε ο ταλαντούχος μουσικός να εξακολουθήσει να αμείβεται κανονικά ως το τέλος της ζωής του. Έτσι, ο ντι Λάσσο παρέμεινε στο Μόναχο ως τον θάνατό του το 1594. Ο ντι Λάσσο υπήρξε ένας από τους παραγωγικότερους, ευπροσάρμοστους και «οικουμενικούς» συνθέτες της όψιμης Αναγέννησης. Δημιούργησε περισσότερες από 2.000 συνθέσεις με στίχους στα λατινικά, στα γαλλικά, στα ιταλικά και στα γερμανικά και σε αντίστοιχες τοπικές διαλέκτους. Στα έργα του περιλαμβάνονται 60 λειτουργίες, 4 συνθέσεις των «Παθών» (μία για κάθε Ευαγγελιστή), επτά «Ψαλμοί μετανοίας» του Δαβίδ (Psalmi Davidis poenitentiales), περίπου 530 μοτέτα, 175 μαδριγάλια και βιλανέλλε, 150 γαλλικά «σανσόν» και 90 γερμανικά «λίντερ». Δεν είναι γνωστά (ή δεν έχουν διασωθεί) έργα του για οργανικά σύνολα. Προλογίζοντας τη συλλογή των λίντερ του, ο ντι Λάσσο αναφέρει ότι έγραψε τραγούδια και στα ολλανδικά, ωστόσο κανένα έργο του σε αυτή τη γλώσσα δεν είναι γνωστό. Μελοποίησε κείμενα των Πετράρχη, Αριόστο και Τζάκοπο Σαννατσάρο, των Γάλλων ποιητών Κλεμάν Μαρό, Πιέρ ντε Ρονσάρ, Ζοακίμ ντυ Μπελαί και Ζαν-Αντουάν ντε Μπαΐφ. Το στυλ μελοποίησης αυτών των κειμένων καλύπτει σχεδόν όλο το φάσμα της παραγωγής της σταδιοδρομίας του.Το 1604 οι δύο γιοι του εξέδωσαν μια συλλογή από 516 υπό τον τίτλο «Magnum opus musicum», την οποία ακολούθησε, το 1609, η έκδοση σχεδιασμάτων για περίπου 100 «Μαγκνίφικατ» υπό τον τίτλο «Magnum opus musicum». Το 1894 οι Χάμπερλ και Σαντμπέργκερ ξεκίνησαν την έκδοση των «Απάντων» του συνθέτη σε εξήντα τόμους. | Ο Ορλάντο ντι Λάσσο (Orlando di Lasso, 1532 – 14 Ιουνίου 1594) ήταν Φλαμανδός συνθέτης της όψιμης Αναγέννησης. Θεωρείται σήμερα ο ωριμότερος εκπρόσωπος της Γαλλοφλαμανδικής μουσικής σχολής και ένας εκ των δύο συνθετών που άσκησαν μεγάλη επίδραση στα μουσικά δρώμενα της Ευρώπης (ο άλλος ήταν ο Παλεστρίνα). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%9B%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%BF |
Α.Ε. Κατσαμπά Ηρακλείου | Η «Αθλητική Εξόρμησις Κατσαμπά» ξεκίνησε να δραστηριοποιείται μεταπολεμικά, έπειτα το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και της κατοχής στην Ελλάδα και στην Κρήτη. Ιδρύθηκε επίσημα στις 25 Νοεμβρίου του 1949 από Μικρασιάτες πρόσφυγες στην περιοχή του Κατσαμπά του Ηρακλείου πλησίον της επίσης προσφυγικής Νέας Αλικαρνασσού, οι οποίοι είχαν καταγωγή από τα Βουρλά και το Βατζίκι της Μικράς Ασίας και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή έπειτα το 1922. Οι ιδρυτές του συλλόγου έδωσαν τα χρώματα κίτρινο και μαύρο και όρισαν ως έμβλημα του συλλόγου τον δικέφαλο αετό που παραπέμπει στις Μικρασιατικές ρίζες τους. Αποτελεί από τα παλαιότερα ποδοσφαιρικά σωματεία του Ηρακλείου, έχοντας αύξοντα Αριθμό Μητρώου Ε.Π.Ο. 289.Πρώτη διάκριση για την «ΑΕΚ» του Κατσαμπά που είναι γνωστή και ως «ΑΕΚ Ηρακλείου Κρήτης» ήρθε το 1960, όποτε κατέκτησε το πρωτάθλημα της Β' Κατηγορίας και προβιβάστηκε στο κορυφαίο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Ηρακλείου για πρώτη φορά. Έχει κατακτήσει 3 φορές το πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ. Ηρακλείου και τις χρονιές 1991-92, 2002-03, 2004-05, 2005-06 και 2012-13 αγωνίστηκε στο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής κατηγορίας. Έχει υπάρξει 2 φορές φιναλίστ του κυπέλλου Ε.Π.Σ. Ηρακλείου, αρχικά τη σεζόν 1997-98 όπου ηττήθηκε από τον ΠΟΑ με 1-0 στον τελικό στο Μαρτινέγκο και κατόπιν τη σεζόν 2006-07 όπου ηττήθηκε από τον ΠΑΝΟΜ στον τελικό στο Παγκρήτιο Στάδιο. Επίσης, το 2012 κατέκτησε το Σούπερ Καπ Ε.Π.Σ. Ηρακλείου, επικρατώντας του Πατούχα Βιάννου με 2-1 στον τελικό αγώνα στο Μαρτινέγκο. Το 2015 και επηρεασμένη πλέον από οικονομικά προβλήματα υποβιβάστηκε στην Α2' Ε.Π.Σ. Ηρακλείου, για να επιστρέψει εκ νέου στην Α1' το 2017. | Η Αθλητική Εξόρμηση Κατσαμπά είναι ερασιτεχνικός αθλητικός σύλλογος με έδρα την περιοχή του Κατσαμπά, προάστιο του Ηρακλείου στην Κρήτη. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1949, χρώματα του συλλόγου το κίτρινο και το μαύρο και έμβλημά του ο δικέφαλος αετός. Ανήκει στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Ηρακλείου και αγωνίζεται στις διοργανώσεις της. Είναι επίσης γνωστή ως ΑΕΚ Ηρακλείου και στο παρελθόν έχει αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής κατηγορίας. Έδρα του αποτελεί το ιδιόκτητο γήπεδο του συλλόγου «Γήπεδο ΑΕ Κατσαμπά» στην γειτονική περιοχή του Καρτερού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95._%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Παραλία Κουλούρας Λάρισας | Η Παραλία Κουλούρας βρίσκεται στην ακτή του Θερμαϊκού Κόλπου ενώ απέχει 31 χλμ. ΒΑ. από το Μακρυχώρι (έδρα του δήμου) και 59 χλμ. ΒΑ. από τη Λάρισα. Η αμμώδης παραλία της βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το χώριο Νέα Μεσάγκαλα και το Δέλτα του Πηνειού. Η περιοχή τελευταία, έχει αναπτυχθεί εξαιτίας της μεγάλης τουριστικής της κίνησης, λόγω της καθαρής παραλίας. Αναφέρεται επίσημα για πρώτη φορά ως ξεχωριστός οικισμός το 2001 να απογράφεται στο τότε Τοπικό Διαμέρισμα Κρανέας του τότε δήμου Κάτω Ολύμπου. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, μαζί με την Κρανέα και την Κουλούρα αποτελούν την κοινότητα Κρανέας που υπάγεται στη Δημοτική Ενότητα Κάτω Ολύμπου του Δήμου Τεμπών και σύμφωνα με την απογραφή 2011 έχει 17 κατοίκους ενώ με αυτήν του 2001 είχε 43. Ιστοσελίδα Tour Portal, Παραλία Κουλούρας | Για οικισμούς κ.λπ. με ίδιο όνομα στην Ελλάδα, δείτε: Παραλία. Η Παραλία Κουλούρας είναι πολύ μικρός παραθαλάσσιος οικισμός της Θεσσαλίας στην Περιφερειακή Ενότητα Λάρισας και τον Δήμο Τεμπών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82 |
Πύργος της Βαβέλ | Με δεδομένες τις διαφορετικές ερμηνείες για τον Κατακλυσμό του Νώε, που προηγήθηκε αυτής της αφήγησης στο ίδιο βιβλίο της Γένεσης, διαφοροποιείται και η ερμηνεία για τα γεγονότα του πύργου της Βαβέλ. Και για μεν αυτούς που δέχονται έναν παγκόσμιο κατακλυσμό, ο πύργος της Βαβέλ υπήρξε το ξεκίνημα της ανθρώπινης εθνογένεσης, ενώ για όσους δέχονται τοπικό κατακλυσμό, αυτό ήταν ένα γεγονός, που σχετίζεται μόνο με τους απογόνους του Νώε, και τη διάσπαση και διασκορπισμό της δικής τους μόνο εθνότητας, και τη διασπορά τους σε άλλα έθνη και γλώσσες, τα οποία σύμφωνα με τους ιστορικούς ήδη υπήρχαν. Η αφήγηση θέλει να τονίσει τα όρια του ανθρώπου και την παντοδυναμία του Θεού, ο οποίος κυριαρχεί πάνω στους ανθρώπους και τους τιμωρεί, όταν ξεπερνούν αυτά τα όρια. Υπάρχουν διάφορες απόψεις σχετικά με ποιο κτήριο ενδεχομένως μπορεί να ταυτιστεί ο Πύργος της Βαβέλ (π.χ. ο ναός Etemennanki μέσα στη Βαβυλώνα ή το Birs Nimrud στα Βόρσιππα, σε μικρή απόσταση νοτιοδυτικά της Βαβυλώνας). Ο ιστορικός Ηρόδοτος μας περιγράφει το ιερό Etemennanki (οίκος των θεμελίων του ουρανού και της γης), που αποκατέστησε ο Navopolassar. Η ιστορία του Πύργου της Βαβέλ είναι μόνο 9 στίχοι οι οποίοι μπαίνουν εμβόλιμα μεταξύ των γενεαλογιών των παιδιών του Νώε. Καὶ ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν, καὶ φωνὴ μία πᾶσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κινῆσαι αὐτοὺς ἀπὸ ἀνατολῶν, εὗρον πεδίον ἐν γῇ Σενναὰρ καὶ κατῴκησαν ἐκεῖ. καὶ εἶπεν ἄνθρωπος τῷ πλησίον αὐτοῦ· δεῦτε πλινθεύσωμεν πλίνθους καὶ ὀπτήσωμεν αὐτὰς πυρί. καὶ ἐγένετο αὐτοῖς ἡ πλίνθος εἰς λίθον, καὶ ἄσφαλτος ἦν αὐτοῖς ὁ πηλός. καὶ εἶπαν· δεῦτε οἰκοδομήσωμεν ἑαυτοῖς πόλιν καὶ πύργον, οὗ ἔσται ἡ κεφαλὴ ἕως τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ποιήσωμεν ἑαυτοῖς ὄνομα πρὸ τοῦ διασπαρῆναι ἡμᾶς ἐπὶ προσώπου πάσης τῆς γῆς. καὶ κατέβη Κύριος ἰδεῖν τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον, ὃν ᾠκοδόμησαν οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων. καὶ εἶπε Κύριος· ἰδοὺ γένος ἓν καὶ χεῖλος ἓν πάντων, καὶ τοῦτο ἤρξαντο ποιῆσαι, καὶ νῦν οὐκ ἐκλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν πάντα, ὅσα ἂν ἐπιθῶνται ποιεῖν. δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐκεῖθεν ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον. διὰ τοῦτο ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτῆς Σύγχυσις, ὅτι ἐκεῖ συνέχεε Κύριος τὰ χείλη πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐκεῖθεν διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς. | Κατά την αφήγηση στη Γένεση, ο Πύργος της Βαβέλ ήταν ένα ψηλό κτίριο που χτιζόταν με σκοπό την αύξηση της φήμης και της εξουσίας του λαού των κατασκευαστών του, και στόχο να φτάσει μέχρι τον ουρανό. Όμως λόγω της βλασφημίας αυτής, ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες των κατασκευαστών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η ολοκλήρωσή του, και αυτοί να διασπαρούν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Η διήγηση της Γενέσεως επιχειρεί από την εβραϊκή λαϊκή παράδοση να εξηγήσει την ποικιλία των γλωσσών και εθνών στον κόσμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB |
Άντζελο Μπανιάσκο | Γεννήθηκε στο Ποντεβίκο στις 14 Ιανουαρίου 1943, όπου και χειροτονήθηκε ιερέας το 1966. Από το 1998 ως το 2003 διετέλεσε επίτιμος επίσκοπος και αρχιεπίσκοπος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, με έδρα το Πέζαρο (Pesaro) της Ανκόνα της Ιταλίας, αντικαθιστώντας τον Γκαετάνο Μικέττι (Gaetano Michetti) και από το 2003 ως το 2006 διετέλεσε στρατιωτικός Αρχιεπίσκοπος για την Ιταλία, αντικαθιστώντας τον Τζουζέππε Μάνι (Giuseppe Mani). Από το 2007 είναι, επίσης, πρόεδρος της Ιταλικής Επισκοπικής Διάσκεψης. Educare, Alba, Edizioni San Paolo, 2011. ISBN 9788821570490 La porta stretta, Roma, Cantagalli Edizioni, 2013. ISBN 9788882728731 Catholic Hierarchy | Ο σεβασμιότατος Καρδινάλιος Άντζελο Μπανιάσκο (Ιταλικά: Angelo Bagnasco, Ποντεβίκο (Pontevico), 14 Ιανουαρίου 1943) είναι από τις 26 Αυγούστου 2006 επίτιμος αρχιεπίσκοπος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με έδρα στη Γένοβα και καρδινάλιος, αντικαθιστώντας τον Ταρσίζιο Μπερτόνε (Tarcisio Bertone). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%BF |
Λουίζα Καρλόττα των Δύο Σικελιών | Η Λουίζα Καρλόττα Μαρία Ισαβέλλα ήταν η δεύτερη κόρη (1η από τον 2ο γάμο) του Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών και της Μαρίας Ισαβέλλας των Βουρβόνων-Ισπανίας, κόρης του Καρολου Δ΄ της Ισπανίας. Παντρεύτηκε το 1819 τον Φραγκίσκο δε Πάουλα του Κάδιθ και είχε τέκνα: Φραγκίσκος δε Ασσίς (1820 - 1821). Ισαβέλλα Φερδινάνδη (1821 - 1897), παντρεύτηκε τον Ιγκνάτσυ, Κόμη του Γκουρόβσκι, από την Πολωνία. Φραγκίσκος δε Ασίς (1822 - 1902), Δούκας του Κάδιθ. Νυμφεύτηκε την εξαδέλφη του Ισαβέλλα Β΄ της Ισπανίας. Ερρίκος (1823 - 1870), Δούκας της Σεβίλλης. Λουίζα Θηρεσία (1824 - 1900), παντρεύτηκε τον Χοσέ-Μαρία Οσόριο ντε Μοσκόσο, Δούκα ντε Σέσσα. Εδουάρδος Φίλιππος (1826 - 1830). Ιωσηφίνα Φερδινάνδη (1827 - 1920), παντρεύτηκε τον Χοσέ Γουέγ. Θηρεσία (1828 - 1829). Φερδινάνδος (1832 - 1854). Μαρία Χριστίνα (1833 - 1902), παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Σεβαστιανό της Ισπανίας. Αμαλία (1834 - 1905), παντρεύτηκε τον Αδαλβέρτο της Βαυαρίας. Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. p. 9. | Η Λουίζα Καρλόττα (ισπαν. Luisa Carlotta de de las Dos Sicilias, 24 Οκτωβρίου 1804 - 29 Ιανουαρίου 1844) από τον Οίκο των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών ήταν πριγκίπισσα των Δύο Σικελιών και με τον γάμο της έγινε πριγκίπισσα της Ισπανίας & δούκισσα του Κάδιθ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B1_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CF%8D%CE%BF_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CE%BD |
Άγνωστος Χειμώνας | Τον Νοέμβριο του 2008, ο Άγνωστος Χειμώνας κυκλοφόρησε την πολυαναμενόμενη πρώτη του επίσημη προσωπική δουλειά, με τίτλο "Από Τη Νύχτα Που Γύρισα Τον Ήλιο". Είχε προηγηθεί μια πορεία οκτώ ετών όπου ο Άγνωστος Χειμώνας ως μέλος των Ψυχόδραμα 07 πραγματοποίησε δεκάδες εμφανίσεις ανά την Ελλάδα και κυκλοφορούσε υλικό σε συνεργασία με τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος. Η παραγωγή του πρώτου του ολοκληρωμένου δίσκου ξεκίνησε το 2004 και ολοκληρώθηκε σχεδόν τρεισήμισι χρόνια αργότερα. Αποτελείται από 10 κομμάτια, των οποίων τη μουσική παραγωγή υπογράφουν οι B-Digital, Ταυτισμένος Λάθος, Προπάτωρ και Απλά Μια Φωνή. Στον δίσκο συμμετείχαν οι Ταυτισμένος Λάθος και Dust Rhymes, ενώ το κομμάτι "Άρρωστης Εικόνας" κυκλοφόρησε και με την μορφή Video Clip. Ο δίσκος απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από το κοινό. Τον Ιούνιο του 2010, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά την επιτυχία του πρώτου, κυκλοφόρησε ο δεύτερος solo δίσκος του Άγνωστου Χειμώνα, "Στα Βήματα Του Ίσκιου", τον οποίο απαρτίζουν 12 κομμάτια, συν ένα bonus (το 13ο κομμάτι, με τίτλο "Τι Να Μου Πεις Κι Εσύ"). Την μουσική παραγωγή επιμελήθηκαν οι B-Digital, Cisco Kid, Loopatic, Madness Key, Άυλος, Προπάτωρ και Τσέκος. Όσον αφορά το ερμηνευτικό μέρος, τα raps του Α.Χ. ενισχύουν οι Ψυχόδραμα 07, καθώς κι οι Loopatic, Παράξενος, Αυτόνομο Αγκάθι, Just Dave, Βικέντιος και Τσέκος. Οι πικαπισμοί έγιναν από τους B-Digital, Dj Booker και Dj Rsn. Μετά από μια απουσία δυόμιση περίπου ετών από την δισκογραφία, ο Άγνωστος Χειμώνας επέστρεψε με την τρίτη του ολοκληρωμένη δουλειά (με τίτλο "Μετάβαση"), τον Νοέμβριο του 2012. Πρόκειται για έναν δίσκο μικρότερης διάρκειας από τους δύο προηγούμενους (EP) στο οποίο συμπεριλήφθηκαν 7 κομμάτια. Συμμετοχές υπήρξαν μόνο από μέλη των Ψυχόδραμα 07 (Ταυτισμένος Λάθος και Ασύμφορος Όρος), ενώ οι μουσικές παραγωγές έγιναν από τους Loopatic, Τσέκο, Ταυτισμένο Λάθος, αλλά και τον ίδιο τον Α.Χ. (στο κομμάτι "Κρατάμε"). Την ίδια μέρα με την κυκλοφορία του EP, βγήκε και το κομμάτι "Μια Γεύση Χειμώνα" ως Video Clip. Όπως συνέβη και με τους δύο προηγούμενους δίσκους, έτσι κι αυτός, κυκλοφόρησε σε hard copy (σε μορφή CD) και ήταν διαθέσιμος στις ζωντανές εμφανίσεις του Άγνωστου Χειμώνα. Τον Μάρτιο του 2018, ο Άγνωστος Χειμώνας επανήλθε στο προσκήνιο μετά από μια μεγάλη παύση, με την κυκλοφορία του δίσκου "Η Άκρη". Το album συνθέτουν 11 κομμάτια, από τα οποία απουσιάζουν οι συμμετοχές από άλλους MCs. Την επιμέλεια της μουσικής παραγωγής ανέλαβαν οι B-Digital, Loopatic, Τσέκος και Krus, καθώς κι ο ίδιος ο Άγνωστος Χειμώνας. Ένα μήνα μετά την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου, το κομμάτι "Το Φάντασμα" κυκλοφόρησε σε Video Clip. Ο εν λόγω δίσκος, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του Άγνωστου Χειμώνα, δεν ήταν διαθέσιμος σε hard copy, παρά μόνο σε digital μορφή στο διαδίκτυο. Ο Άγνωστος Χειμώνας έχει συνεργαστεί από το ξεκίνημα της μουσικής του δαδρομής με πληθώρα Ελλήνων μουσικών της Hip Hop, εκτός από τα υπόλοιπα μέλη των Ψυχόδραμα 07. Ενδεικτικά, έχει εμφανιστεί σε κομμάτια των: Λόγος Απειλή, Detro, Απρόσωπα Πρόσωπα, Ορθολογιστές, Loopatic, Κύκνειο Άσμα, Ήρωα, Προπάτωρ, Dust Rhymes, Τραγικός Είρωνας, Μόνιμο Κάτοικο, Άλφα Ύψιλον, Productive, Αυτόνομο Αγκάθι, Twinsanity. Επίσης, έχει μοιραστεί το stage σε ζωντανές εμφανίσεις με κορυφαία ονόματα της παγκόσμιας σκήνης, όπως οι B-Real, Foreign Beggars, Kenny Arkana και Babylon Warchild. Απο Τη Νύχτα Που Γύρισα Τον Ήλιο (2008 / LP) Στα Βήματα Του Ίσκιου (2010 / LP) Μετάβαση (2012 / EP) Η Άκρη (2018 / LP) "Άγνωστος Χειμώνας" (2001) "Το 'Χω" (2011)"Ενοχή" feat. Daffy (2014)"Ένωση" (2016)"Βρώμικο" (2018)"Δύο γυμνά καλώδια" (2018) "Ποτάμι" (2019) Demo (2004, Mixtape) Στο Στόμα Της Πόλης (2010, Compilation Album) "Το Φάντασμα" (2018) "Το Τετράγωνο" (2015) "Μια Γεύση Χειμώνα" (2012) "Άρρωστης Εικόνας" (2008) Βρώμικος Νότος - Στη Ζώνη Του Λυκόφωτος (2012)Dust Rhymes - Αβάπτιστων Λύκων feat. Άγνωστος Χειμώνας & Dj Rsn (2009) | Ο Γιώργος Σιατίτσας, (2 Οκτωβρίου 1983), περισσότερο γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Άγνωστος Χειμώνας (ή αλλιώς Σχίζο / Σχιζοφρενής), είναι Έλληνας ράπερ, μέλος του συγκροτήματος Ψυχόδραμα 07 και παλαιότερο μέλος της hip hop κολεκτίβας Hit & Rap Crew. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Α.Ο. Αετός Ανωγείων | Ο Αετός ιδρύθηκε το 1963 στα Ανώγεια με σκοπό την διάδοση και προαγωγή του ποδοσφαίρου όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στα δυο πρώτα άρθρα του καταστατικού του. Ιδρυτές υπήρξαν οι: Γεώργιος Ξυλούρης, Νικόλαος Μανουράς, Μανούσος Ανδρεαδάκης, Βασίλειος Κονιός, Γεώργιος Σπαχής, Διομήδης Αεράκης, Γεώργιος Ανδρεαδάκης, Μανώλης Σαλούστρος, Αναστάσιος Σαλούστρος, Κωνσταντίνος Σαλούστρος, Γεώργιος Νταγιαντάς, Κίμων Χαιρέτης, Βασίλειος Σαλούστρος, Μιχαήλ Δραμουντάνης, Σωκράτης Κεφαλογιάννης, Γεώργιος Καλομοίρης, Γεώργιος Μανιώρος, Εμμανουήλ Καλομοίρης, Γεώργιος Σμπώκος, Νεοκλής Σαλούστρος, Ευάγγελος Σταυρακάκης, Ιωάννης Σμπώκος και Βασίλειος Σπαχής. Ο Αετός παρόλο που ιδρύθηκε το 1963 συμμετείχε σε επίσημη διοργάνωση της Ε.Π.Σ.Ρ. για πρώτη φορά την περίοδο 1976-77 στη Γ’ κατηγορία τοπικού. Η τελική κατάταξη τον βρήκε 2ο και ανέβηκε στην Β’ κατηγορία. Την επόμενη σεζόν (1977-78) στέφθηκε πρωταθλητής Β’ κατηγορίας και ανέβηκε στην Α’ κατηγορία όπου συνέχισε να πρωταγωνιστεί για πολλά χρόνια. Την περίοδο 1978-79 ο Αετός κατέλαβε την 4η θέση στην παρθενική του συμμετοχή στο Α’ τοπικό με την ομάδα να φτάνει μέχρι τον τελικό κυπέλλου όπου και γνώρισε την ήττα από την υπερδύναμη της εποχής Α.Ο.Ρεθύμνου, παράλληλα κατακτά και το Κύπελλο Ήθους όντας η μόνη ομάδα που δε δέχτηκε κόκκινη κάρτα καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς σε πρωτάθλήμα και κύπελλο. Ο Αετός καταλαμβάνει την 4η θέση και τη σεζόν 1979-80 όπου κατακτά μάλιστα και το κύπελλο με παίκτη-προπονητή το Γιάννη Μπαγκέρη. Την περίοδο 1980-81 ο Αετός καταλαμβάνει την 3η θέση στην Α’ κατηγορία. Η τελική κατάταξη τον βρίσκει στην ίδια θέση και τις τρείς επόμενες σεζόν (1981-82, 1982-83, 1983-84). Την περίοδο 1984-85 ο Αετός υποχωρεί μια θέση στην τελική κατάταξη(4ος), όμως η επόμενη περίοδος(1985-86) τον βρίσκει στη 2η θέση με 35 βαθμούς, την υψηλότερη μέχρι τότε. Προπονητής της ομάδας ήταν ο Νίκος Καλλέργης. Η σωστή δουλειά που έγινε αυτή την περίοδο είχε σαν αποτέλεσμα να αναδειχτούν πολλά Ανωγειανά ταλέντα. Έτσι οι Ξυλούρης Μιχάλης, Μπαγκέρης Μιχάλης και Πασπαράκης Γιώργος πηγαίνουν στον Ο.Φ.Η. ο Σταυρακάκης Γιώργος στον Εργοτέλη ενώ ο Σπιθούρης Μιχάλης στον Παναθηναϊκό και την Ε.Α.Ρ. στη συνέχεια. Τη σεζόν 1986-87 η ομάδα υποχωρεί μια θέση (3η) ενώ τις δύο επόμενες περιόδους (1987-88, 1988-89) η ομάδα σε “χαμηλές πτήσεις” θα καταλάβει την 6η και 9η θέση αντίστοιχα, όχι γνώριμες γι αυτόν. Ευχάριστη παρένθεση αποτελεί η κατάκτηση του κυπέλλου Ρεθύμνης τη περίοδο 1987-88 απέναντι στον Ο.Φ. Αρμένων με σκορ 2-1. Την επόμενη αγωνιστική περίοδο(1989-90) ο Αετός τερμάτισε 3ος με 27 βαθμούς. Έγινε αναδιάρθρωση των κατηγοριών και την επόμενη χρονιά συμμετέχει για πρώτη φορά στην ιστορία του στο πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής (Περιφερειακό πρωτάθλημα με 20 ομάδες από όλους τους νομούς της Κρήτης). Αξίζει να σημειωθεί πως στις περιόδους 1987-88 και 1988-89 ο Αετός συμμετείχε στο κύπελλο μάχης Κρήτης με την περίοδο 1987-88 να φτάνει στον τελικό και την επόμενη περίοδο να αποκλείεται στα ημιτελικά. Μάλιστα το καλοκαίρι του 1988 έπαιξε για το κύπελλο ερασιτεχνών Ελλάδος με τον Πανναυπλιακό στο Ναύπλιο όπου και αποκλείστηκε στα πέναλτι. Η πιο λαμπρή σελίδα μέχρι τότε στην ιστορία του Αετού γράφτηκε την περίοδο 1990-91. Η ομάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στο πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής κατηγορίας και κατόρθωσε να παραμείνει σε αυτήν . τερμάτισε στην 12η θέση ενώ νίκη σταθμός για τη σωτηρία της ομάδας υπήρξε το 0-1 επί του Εργοτέλη μέσα στο Μαρτινέγκο καθώς και η σημαντικότατη παρουσία του προπονητή Κώστα Πετράκη στον πάγκο της ομάδας. Μάλιστα η ομάδα έφτασε στον τελικό κυπέλλου Ρεθύμνου όπου και ηττήθηκε από τον Αστέρα Περάματος με 1-0. Η 2η χρονιά του Αετού(1991-92) δε στέφθηκε με ανάλογη επιτυχία καθώς η ομάδα τερμάτισε στη 13η θέση και υποβιβάστηκε στην Α’ κατηγορία τοπικού. Καθοριστικό ρόλο στον υποβιβασμό έπαιξε ο περιβόητος αγώνας με τον Ηρόδοτο, όπου επανελήφθη 5 φορές και τελικά έχασε ο Αετός με 0-1. Ιστορική αλλά χωρίς αντίκρισμα η μεγάλη νίκη του Αετού επί του Α.Ο. Χανίων με 4-1. Την περίοδο 1992-93 ο Αετός αγωνίστηκε στην Α’ κατηγορία τοπικού όπου αναδείχθηκε αήττητος πρωταθλητής , επίτευγμα μοναδικό στην Α’ κατηγορία Ρεθύμνου. Έσπασε όλα τα ρεκόρ καθώς σε πρωτάθλημα 12 ομάδων είχε 18 νίκες και 4 ισοπαλίες με καλύτερη επίθεση (77 γκολ) και καλύτερη άμυνα (15 γκολ). Πρώτος σκόρερ αναδείχθηκε ο Γιώργος Σακαβέλης με 39 γκόλ ενώ και η παρουσία του Κώστα Καλπακίδη στον πάγκο της ομάδας έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επίτευξη των παραπάνω ρεκόρ. Την περίοδο 1993-94 ο Αετός αγωνίστηκε ξανά στο πρωτάθλημα της Δ’ εθνικής αλλά δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία με αποτέλεσμα τον υποβιβασμό του στην Α’ κατηγορία τοπικού. Παρέμεινε στην κατηγορία τις δύο επόμενες περιόδους. Και τις δύο αυτές περιόδους ( 1994-95,1995-96) τερμάτισε στην 11η θέση. Την περίοδο 1996-97 διοικητικά και οικονομικά προβλήματα δεν επέτρεψαν στην ομάδα να λάβει μέρος στο πρωτάθλημα, σκηνικό που επαναλήφθηκε έως τη σεζόν 2001-02 καθιστώντας επί της ουσίας τον όμιλο ανενεργό. Την περίοδο 2002-03 μια ομάδα Ανωγειανών αποτελούμενη από τους Τάσο Σταυρακάκη, Κώστα Μέμο, Μιχάλη Κουνάλη, Βασίλη Νταγιαντά, Άρη Μανουρά, Βαγγέλη Βρέντζο, Νίκο Σαλούστρο, Βασίλη Σμπώκο και Ευριπίδη Χαιρέτη ανασυκρότησαν τον Αετό ο οποίος μετά από μια απουσία έξι αγωνιστικών περιόδων επέστρεψε στην αγωνιστική δράση συμμετέχοντας στην Β’ κατηγορία τοπικού όπου κατέλαβε τη 2η θέση με 59 βαθμούς , ενώ την περίοδο 2003-04 καταλαμβάνει την 3η θέση με 71 βαθμούς. Τη σεζόν 2004-05 το πρωτάθλημα της Β’ κατηγορίας διεξάγεται σε δύο ομίλους σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση ο Αετός συγκέντρωσε 39 βαθμούς και στη δεύτερη φάση 22 βαθμούς. Η τελική κατάταξη τον βρήκε 2ο και επέστρεψε στην Α’ κατηγορία. Την περίοδο 2005-06 ο Αετός αγωνίζεται στο Α’ τοπικό, με νέο πρόεδρο τον παπά Ανδρέα Κεφαλογιάννη και νέο προπονητή τον Ζαφείρη Λατσούδη, καταλαμβάνει τη 2η θέση με 54 βαθμούς μετά από μια αξιοπρεπή παρουσία καθ’ όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Την περίοδο 2006-07 ο Αετός αγωνίστηκε στην Α’ κατηγορία τοπικού όπου στις 21 Μαρτίου 2007 κατέκτησε το κύπελλο Ρεθύμνης απέναντι στον Αστέρα Περάματος, ομάδα Δ’ Εθνικής, και ενώ στον προημιτελικό και στον ημιτελικό είχε αποκλείσει την Επισκοπή και τον Αστέρα Ρεθύμνου αντίστοιχα, ομάδες οι οποίες επίσης συμμετείχαν στη Δ’ Εθνική με τον Αστέρα μάλιστα να κατακτά και το πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν, σε διπλούς αγώνες. Στις 21 Μαΐου 2007 κατέκτησε και το πρωτάθλημα και επέστρεψε στη Δ’ Εθνική μετά από δεκατέσσερα χρόνια. Στην ιστορική επιστροφή της ομάδας στη Δ’ Εθνική κατηγορία (2007-08) ο Αετός πραγματοποίησε την καλύτερη πορεία της ιστορίας του κατακτώντας την 8η θέση, τερματίζοντας ψηλότερα από όλες τις Ρεθεμνιώτικες ομάδες που συμμετείχαν σε αυτό, ενώ την ίδια χρονιά υποβιβάστηκαν ομάδες όπως ο Ο.Φ. Ιεράπετρας και ο Άγιος Νικόλαος. Η ομάδα έφτασε επίσης για δεύτερη φορά στην ιστορία της για δεύτερη συνεχή χρονιά στον τελικό κυπέλλου Ρεθύμνου αλλά ηττήθηκε από την Επισκοπή, την οποία είχε κερδίσει και στα δύο παιχνίδια του πρωταθλήματος εκείνης της χρονιάς. Καθοριστική για την έκβαση της ιστορικής αυτής χρονιάς ήταν η απόκτηση του Νίκου Καραδάκη, του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών στον 10ο όμιλο της Δ’ Εθνικής. Στο τέλος της σεζόν ο προπονητής Ζαφείρης Λατσούδης παραιτήθηκε μετά από τρείς άκρως επιτυχημένες περιόδους στον πάγκο της ομάδας. Την αγωνιστική περίοδο 2008-09 ο Αετός εδραιώνει την παρουσία του στη Δ’ Εθνική καθώς κατακτά την 11η θέση και παραμένει σχετικά εύκολα στην κατηγορία, όντας 10 βαθμούς και δύο θέσεις πάνω από τον 13ο Αστέρα Περάματος ο οποίος ήταν και η τελευταία ομάδα που ακολούθησε τον Αλμυρό Γαζίου, την Ε.Α.Π. και την Α.Ε. Ασιτών-Πρινιά στα τοπικά πρωταθλήματα. Την επόμενη περίοδο (2009-10) ο Αετός ισοβάθμησε στην 12η θέση με τον Μινώταυρο Μουρνιών με 35 βαθμούς, αλλά όντας καλύτερος στα κριτήρια ισοβαθμίας, παρέμεινε στη Δ’ Εθνική κατηγορία για 3η σερί χρονιά. Η σεζόν 2010-11 έμελλε να είναι και η τελευταία της ομάδας στην Δ’ Εθνική κατηγορία, καθώς ο Αετός παρά το ντεμαράζ θετικών αποτελεσμάτων που πραγματοποίησε στον 2ο γύρο του πρωταθλήματος δεν κατάφερε να κρατηθεί στην κατηγορία. Η ομάδα παρότι ήταν ουραγός σχεδόν καθ όλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος, βρέθηκε τελευταία αγωνιστική να διεκδικεί την παραμονή σε παιχνίδι ζωής και θανάτου με τον Πατούχα στη Βιάννο, όπου ήθελε μόνο νίκη. Τελικά δεν τα κατάφερε, ηττήθηκε 2-0, κατέλαβε την 12η θέση και αποχαιρέτησε την Δ’ Εθνική μετά από τέσσερις διαδοχικές σεζόν. Η περίοδος 2011-2012 βρίσκει τον Αετό στο Α’ τοπικό Ρεθύμνου, αλλά παρά το εντυπωσιακό ξεκίνημα της ομάδας στο πρωτάθλημα, ο τραγικός 2ος γύρος έφερε τον Αετό να διεκδικεί τη σωτηρία εκτός έδρας την τελευταία αγωνιστική με τον αδιάφορο βαθμολογικά Τάλω Μελιδονίου. Η ομάδα κατάφερε τελικά να επικρατήσει με 1-2 και να παραμείνει στο πρωτάθλημα. Και η σεζόν 2012-2013 σώθηκε στο νήμα για τον Αετό, με την ομάδα να γλυτώνει τον υποβιβασμό την τελευταία αγωνιστική μετά από συνδυασμό αποτελεσμάτων. Μετά από οκτώ χρόνια στον προεδρικό θώκο της ομάδας αποχωρεί ο παπά Ανδρέας Κεφαλογιάννης και αναλαμβάνει ο Μίλτος Πλουσής. Το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2013-2014 βρήκε τον Αετό στη 12η θέση, έχοντας από νωρίς εξασφαλίσει την παραμονή στην κατηγορία. Η ομάδα μάλιστα έφτασε μέχρι τον τελικό κυπέλλου όπου και ηττήθηκε από τον Αστέρα Περάματος με σκορ 1-0, αγώνας που αμαυρώθηκε από σοβαρά επεισόδια, και από την τραγική διαιτησία του διαιτητικού τρίου καθώς σημαντικά λάθη και ένα κακώς ακυρωθέν γκολ στέρησαν από τον Αετό που ήταν καλύτερος σε όλο το παιχνίδι την διεκδίκηση του τροπαίου. Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος αναδείχθηκε ο επιθετικός της ομάδας Μανώλης Σπαχής. Η επόμενη αγωνιστική περίοδος (2014–15) ήταν και η χειρότερη στην ιστορία της ομάδας καθώς λόγω οικονομικών και διοικητικών προβλημάτων δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το πρωτάθλημα και έτσι υποβιβάστηκε μετά από δέκα χρόνια στην Β’ κατηγορία Ρεθύμνου. To 2015–16 ο Αετός, με νέα πρόσωπα στη διοίκηση και τον Μίλτο Πλουσή να παραμένει στην προεδρία αγωνίστηκε στο Β’ τοπικό με άκρως νεανική ομάδα και αμιγώς Ανωγειανούς παίκτες κατακτώντας τελικά την 4η θέση. Άξιο αναφοράς αποτελεί το γεγονός ότι ξεκίνησε τη χρονιά με -6 βαθμούς και παρόλα αυτά τερμάτισε μόλις 5 βαθμούς μακριά από την κορυφή.Το τέλος της σεζόν 2016-2017 βρήκε τον Αετό πρωταθλητή στην Β' Κατηγορία.Σε πρωτάθλημα αποτελούμενο από 15 ομάδες ο Αετός με ρόστερ το οποίο αποτελούνταν από παιδιά του χωριόυ(παίκτες προηγούμενων ετών και παιδιά προερχόμενα από τις ακαδημίες) και επιλεγμένες προσθήκες παικτών από ομάδες του νομού Ηρακλείου τερμάτησε πρώτος με απολογισμό 25 νίκες, 1 ισοπαλία και 2 ήττες, με συντελεστή τερμάτων 95-26 και επέστρεψε μετά από δύο σεζόν στο Α' τοπικό Ρεθύμνου.Η απονομή πραγματοποιήθηκε σε μια εκδήλωση στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στα Ανώγεια .Αξιοσημείωτες στιγμές της σεζόν αποτελούν το παιχνίδι με τον Λίβα στα Ανώγεια και το παιχνίδι με την Επισκοπή2010 το οποίο χαρακτηρίστηκε ένα από τα θεαματικότερα παιχνίδια της χρονιάς σε Πανελλαδικό επίπεδο. Την αγωνιστική περίοδο 2017-2018 ο Αετός κατέλαβε τη 13η θέση στο πρωτάθλημα της Α κατηγορίας και κατάφερε να παραμείνει σε αυτή μετά από ένα δραματικό φινάλε τα οποία όλα ξεκαθάρισαν κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό. Τον Ιανουάριο του 2018 παραιτήθηκε ο προπονητής Τάκης Μέμος μετά από εικοσιπέντε χρόνια και πλέον προσφοράς στον σύλλογο από διάφορα πόστα. Προπονητικό δίδυμο ανέλαβε ο επιθετικός Μανώλης Σπαχής και ο προπονητής των ακαδημιών Κώστας Κονιός. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους η διοίκηση έχοντας φτάσει σε αδιέξοδο υπέβαλλε την παραίτησή της καθιστώντας ουσιαστικά τον σύλλογο ανενεργό. Σε λιγότερο από είκοσι μέρες όμως αναπτύχθηκε ενδιαφέρον από μια ομάδα Ανωγειανών επιχειρηματιών και παλαιμάχων ποδοσφαιριστών του σωματείου με έδρα το Ηράκλειο. Η πρόταση της νέας διοίκησης η οποία έπεσε στο τραπέζι ήταν ο Αετός να αλλάξει ένωση με έδρα πάντα τα Ανώγεια και να μετακομίσει από την Ε.Π.Σ. Ρεθύμνου σε αυτήν της Ε.Π.Σ. Ηρακλείου. Η πρόταση έγινε δεκτή και η ομάδα τη σεζόν 2018-2019 αγωνίστηκε στο Γ' τοπικό Ηρακλείου για πρώτη φορά στην ιστορία της με πρόεδρο τον γιατρό Στέλιο Ξυλούρη και προπονητή τον Σταμάτη Μαματζάκη. Με απολογισμό 59 βαθμούς σε 24 αγώνες τερμάτισε πρώτος και κατέκτησε το πρωτάθλημα, έχοντας στις τάξεις του παιδιά από τις ακαδημίες, γηγενείς παίκτες και ποδοσφαιριστές κυρίως από γύρω χωριά. Πρώτος σκόρερ της κατηγορίας αναδείχτηκε ο μεσοεπιθετικός της ομάδας Γιώργος Παγκαλάκης με 24 γκολ σε 20 αγώνες.Ο εκτός έδρας αγώνας με το Άλογο Μαλεβιζίου με πάνω από 500 φιλάθλους και από τις δύο ομάδες έμεινε στην ιστορία τόσο για την ατμόσφαιρα όσο και για το γκολ του Παγκαλάκη στο 96' με το οποίο ο Αετός έφυγε νικητής από το ματς.. Επίσης εκπληκτικό από άποψη θεάματος ήταν και το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς με αντίπαλο το Μαρτινέγκο, στο οποίο ο Αετός κατέκτησε και μαθηματικά το τρόπαιο, με πάνω από 500 άτομα να κατακλύζουν κάθε γωνιά του Σταδίου Ανωγείων και να δημιουργούν μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα. Τη σεζόν 2019-2020 ο Αετός αγωνίστηκε στον δεύτερο όμιλο της Β' Κατηγορίας Ηρακλείου. Από τις 22/10 ο προπονητής Σταμάτης Μαματζάκης αποτέλεσε παρελθόν με τον Μανώλη Γιακουμάκη να αναλαμβάνει τα ηνία της ομάδας με στόχο την άνοδο στην Α2.. Αίσθηση σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική Κρήτη αποτέλεσε η μεταγραφή στην ομάδα του πρώην ποδοσφαιριστή του Ο.Φ.Η και πρώην διεθνή με την Εθνική Ελπίδων Γιάννη Βιτώρου. Τελικά η ομάδα και ενώ ήταν άμεση διεκδικήτρια του πρωταθλήματος, λόγω της διακοπής των πρωταθλημάτων εξαιτίας της πανδημίας κατέλαβε την τρίτη θέση και κέρδισε την άνοδο στην Α2 κατηγορία με δύο αγωνιστικές να απομένουν για την ολοκλήρωση της χρονιάς. Η νέα σεζόν βρίσκει τον Αετό στην Α2 κατηγορία με τον Στέλιο Ξυλούρη να συνεχίζει στη θέση του προέδρου, τον Μανώλη Γιακουμάκη στη θέση του προπονητή, και με νεανικό ρόστερ, έχοντας κρατήσει τον βασικό κορμό της ομάδας, και προσθέτοντας στο δυναμικό του τον πολύπειρο Νικομανώλη Νύκταρη , αποσκοπεί σε μια αξιοπρεπή παρουσία στη νέα πρόκληση της ιστορίας του. Οι ακαδημίες του Αετού Ανωγείων είναι από τις πιο γνωστές στην Κρήτη, με πολλές διακρίσεις στο Ρέθυμνο αλλά και στο Ηράκλειο σε όλες τις ηλικίες. Χαρακτηριστικό των ακαδημιών είναι πως έχουν σταθερή παρουσία για πάνω από 30 χρόνια, ακόμα και τις περιόδους που η αντρική ομάδα ήταν ανενεργή. Ο Αετός έχει έντονη φιλανθρωπική δραστηριότητα και πλήθος δράσεων με κοινωνικό αντίκτυπο, τέτοιες δράσεις είναι: Τουρνουά κατά της οπλοφορίας και οπλοχρησίας (2005). Ταξίδι στην Κύπρο και αδελφοποίηση με τον Εθνικό Άχνας (2006) Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε σαν ελάχιστος φόρος τιμής στους 300 καταδρομείς από το Μάλεμε που κλήθηκαν για την υπεράσπιση της Κύπρου το 1974. Φιλανθρωπικός αγώνας στη Μύκονο με τον Α.Ο. Μυκόνου (2007) Τουρνουά μαρτυρικών δήμων, με τη συμμετοχή ομάδων από χωριά της Κρήτης που υπέστησαν καταστροφές από τους ναζί κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής (2008). Τον φιλικό αγώνα «Γκόλ στην καρδιά μας» που διοργανώθηκε στο Ο.Α.Κ.Α σε συνεργασία του προέδρου του Αετού παπά Ανδρέα Κεφαλογιάννη με τον Γιάννη Αναστασίου (2007). Ο αγώνας ήταν φιλανθρωπικού χαρακτήρα με πλήθος κόσμου να παρευρίσκεται στις εξέδρες του ολυμπιακού σταδίου. Το παιχνίδι διεύθυνε ο διαιτητής Κύρος Βασσάρας ενώ πήραν σε αυτό μέρος η ομάδα του Αετού, σχεδόν όλοι οι διεθνής ποδοσφαιριστές υπό τον Ότο Ρεχάγκελ, πολλοί ξένοι από την Α’ Εθνική κατηγορία όπως ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, παίκτες παγκοσμίου φήμης όπως ο Φιλίπε Λουίς, και άνθρωποι από το χώρο του θεάματος όπως οι Νίκος Βέρτης, Γιάννης Τσιμιτσέλης και Αντώνης Ρέμος. Χαιρετισμούς απέστειλαν οι Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και Μαχαμαντού Ντιαρά. Τα έσοδα από τα εισιτήρια διατέθηκαν στα φιλανθρωπικά ιδρύματα: Παιδικά Χωριά SOS (σωματείο φροντίδας παιδιών, Αθήνα), Αγάπη (σωματείο ενίσχυσης ΑΜΕΑ, Ρέθυμνο) και Στέγη Αγίου Νικολάου (σωματείο ενίσχυσης αυτιστικών παιδιών, Αθήνα). Από το 2012 πραγματοποιείται στα Ανώγεια σε συνεργασία με τον Αετό, την ενορία Αγίου Γεωργίου Ανωγείων, τον εφημέριό της παπά Ανδρέα Κεφαλογιάννη και τον σύνδεσμο φιλάθλων Π.Α.Ο.Κ. Ρεθύμνου το ετήσιο μνημόσυνο των θυμάτων στα Τέμπη, σημαντικές παρουσίες από την ομάδα του Π.Α.Ο.Κ. έχουν τιμήσει κατά καιρούς το μνημόσυνο όπως ο αείμνηστος Παναγιώτης Ποικιλίδης και ο Πάμπλο Γκαρσία. Στίχοι: Κώστας Φασουλάς Σύνθεση: Δημήτρης Παπαδημητρίου Ερμηνεία: Βασίλης ΣκουλάςΠετάς ψηλά και χαιρετάς τη Κρήτηαητέ μου εσύ, φωνή του Ψηλορείτη. Τραγούδι Ανωγειανό το πέταγμά σουγια μια ομάδα που ‘χει τα’ όνομά σου. Περήφανε μου Αητέ, Αητέ Ανωγειανέ μου, ομάδα κι ουρανέ μου Ποιος θα σε δει ν’ ανοίγεις τα φτερά σουκαι δε θα φοβηθεί στο πέταγμά σου. Παίρνεις τη μπάλα και τρυπάς τα δίχτυακαι τ’ όνειρό μας βγαίνει πάντα αλήθεια Περήφανε μου Αητέ, Αητέ Ανωγειανέ μου, ομάδα κι ουρανέ μου. Να σημειωθεί πως ο Αετός υπήρξε η πρώτη ομάδα που απέκτησε δικό της ύμνο χωρίς να έχει παίξει ποτέ σε επαγγελματική κατηγορία. 2 Πρωταθλήματα Α’ Κατηγορίας Ρεθύμνου (1993, 2007) 2 Πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας Ρεθύμνου (1978, 2017) 3 Κύπελλα Ρεθύμνου (1980, 1988, 2007) 1 Πρωτάθλημα Γ' Κατηγορίας Ηρακλείου (2019) 1 Κύπελλο Ήθους (1979) 2 Φορές Δευτεραθλητής Α’ Κατηγορίας Ρεθύμνου (1986, 2006) 2 Φορές Δευτεραθλητής Β’ Κατηγορίας Ρεθύμνου (2003, 2005) 1 Φορά Δευτεραθλητής Γ’ Κατηγορίας Ρεθύμνου (1977) 4 Φορές Φιναλίστ Κυπέλλου Ρεθύμνου (1979, 1991, 2008, 2014) 1 Φορά Φιναλίστ Κυπέλλου Μάχης Κρήτης (1988) Ημερολόγιο Α.Ο. Αετού Ανωγείων, 2007 Η Φωνή Των Ανωγείων Η Πατρίς Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Εφημερίδων και Περιοδικού τύπου https://web.archive.org/web/20131119022128/http://www.dokari.gr/teams/aetos-anogeion http://www.i-sport.gr Αρχειοθετήθηκε 2009-03-16 στο Wayback Machine. http://www.rethimno.gr https://web.archive.org/web/20120726030048/http://www.epsr.gr/ https://web.archive.org/web/20151109121751/http://www.anogi.gr/ http://ellinikopodosfero.blogspot.gr http://www.rethnea.gr/article.aspx?id=12602 https://web.archive.org/web/20151025093459/http://www.anogi.gr/pcategory/athlitika https://web.archive.org/web/20160304093544/http://rethymnosports.gr/%CF%85%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B5-%CE%BF-%CE%B1%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82-1-0-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CF%81/ http://www.sentragoal.gr/article.asp?catid=39286&subid=2&pubid=461021 https://web.archive.org/web/20160304124553/http://www.anogi.gr/p11306 http://www.anogi.gr/p14902 Αρχειοθετήθηκε 2021-04-17 στο Wayback Machine. http://www.mitera.gr/default.asp?entryid=336&pageid=86&langID=1 https://www.youtube.com/watch?v=g5Q2ae62P10 https://web.archive.org/web/20150605143023/http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail https://web.archive.org/web/20160304202249/http://www.paokmania.gr/items/tag/%CE%91%CE%BD%CF%8E%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B1 https://web.archive.org/web/20160304205153/http://www.onsports.gr/Odoiporiko/EPS-Rethymnoy/item/87461-%C2%ABTha-xanabrei-taytothta-o-Aetos%C2%BB http://www.sport-fm.gr/article/podosfairo/193071 https://web.archive.org/web/20111109013906/http://www.sporfm.gr/permalink/21451.html#axzz3rN2NJT9n http://www.sporfm.gr/permalink/9440.html#axzz3rN2NJT9n http://www.gazzetta.gr/node/134265 http://www.gazzetta.gr/node/107163 | Ο Αθλητικός Όμιλος Αετός Ανωγείων είναι ποδοσφαιρικό σωματείο με έδρα τα Ανώγεια Ρεθύμνου. Είναι μια από τις ιστορικές ομάδες της Κρήτης με πλήθος διακρίσεων τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων. Αυτή τη στιγμή λαμβάνει μέρος στο πρωτάθλημα της Α2’ κατηγορίας τοπικού της Ε.Π.Σ. Ηρακλείου, από την ίδρυσή του και μέχρι τη σεζόν 2017-2018 λάμβανε μέρος στις διοργανώσεις της Ε.Π.Σ Ρεθύμνου. Ο Αετός αγωνίζεται στο δημοτικό στάδιο Ανωγείων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%91%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%91%CE%BD%CF%89%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD |
Λαγού Λασιθίου | Στην πλαγιά του λόφου Κεφάλι έχουν βρεθεί ίχνη κεραμικής από την υστερομινωική εποχή μέχρι τη ρωμαϊκή περίοδο. Στη θέση Ντονάδης ανασκάφηκαν το 1937 λείψανα οικίας των αρχαϊκών χρόνων και στη θέση Κόλονα, περίπου 5 χιλιόμετρα ανατολικά του χωριού ανασκάφηκαν δύο κτίρια της αρχαϊκής περιόδου, ενώ η ίδια ανασκαφή απέδωσε όστρακα της κλασικής και ελληνιστικής εποχής. Στη θέση Κεράσα, ανατολικά του χωριού, έχει βρεθεί νεκροταφείο των αρχαϊκών και ελληνιστικών χρόνων.Το οροπέδιο Λασιθίου κατά τα πρώτα ενετικά χρόνια ήταν εστία αναβρασμού και έδρα συχνών επαναστάσεων εναντίον των Βενετών, με αποτέλεσμα οι Βενετοί το 1364 να αποφασίσουν να καταστρέψουν τα χωριά του οροπέδιου και να απαγορεύσουν την κατοίκηση σε αυτό. Το 1465 όμως αποφασίστηκε να αρχίσει πάλι η καλλιέργεια σιτηρών στο οροπέδιο, αρχίζοντας τότε η εποχική κατοίκηση του οροπεδίου κατά τη σπορά και τη συγκομιβή. Αυτοί οι προσωρινοί οικισμοί - μετόχια έγιναν με τον καιρό μόνιμοι οικισμοί. Ένα από αυτά τα μετόχια ήταν και το μετόχι Λαγού, Mettochio di Lago όπως αναφέρεται στην απογραφή του Καστροφύλακα το 1583, ο οποίος όμως δεν καταγράφει τον πληθυσμό του. Το όνομα προέρχεται από το όνομα του πρώτου οικιστή, καθώς μνημονεύεται σε έγγραφα της εποχής το επώνυμο Λαγός. Ο Φραντσέσκο Μπαζιλικάτα το αναφέρει και στη δική του απογραφή το 1630, ως metochio Lagu με 10 σπίτια. Στην τουρκική απογραφή του 1671 είχε 29 χαράτσια.Στην απογραφή η οποία διεξήχθη από τους Αιγυπτίους το 1834, το Λαγού αναφέρεται μαζί με το Πινακιανό και είχε αμιγώς χριστιανικό πληθυσμό, με συνολικά 20 οικογένειες να κατοικούν στα δύο χωριά. Στην απογραφή του 1881 υπάγοταν στον δήμο Τζερμιάδω και σύμφωνα με την απογραφή είχε μαζί με το Πινακιανό 141 χριστιανούς κατοίκους. Στην απογραφή του 1900 είχε 96 κατοίκους και υπαγόταν στον ίδιο δήμο. Το 1920 είχε οριστεί έδρα αγροτικού δήμου. Το 1925 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Τζερμιάδου. Το 1948 ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας η οποία διατηρήθηκε μέχρι την Καποδιστριακή διοικητική διαίρεση το 1997, όταν εντάχθηκε στον δήμο Οροπεδίου Λασιθίου.Δείτε: Κοινότητα Λαγού Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: | Το Λαγού είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητος του δήμου Οροπεδίου Λασιθίου, της περιφερειακής ενότητα Λασιθίου της Κρήτης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 46 κατοίκους. Απέχει 46 χιλιόμετρα από τον Άγιο Νικόλαο και 57 από το Ηράκλειο. Είναι κτισμένο σε υψόμετρο 830 μ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D_%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Ίβαρ Άαζεν | Ο Άαζεν γεννήθηκε στο Åsen της Έρστα (τότε Έρστεν), στην περιφέρεια του Σούνμερε, στη δυτική ακτή της Νορβηγίας. Ο πατέρας του, ένας αγρότης με μια μικρή φάρμα, Ivar Jonsson, πέθανε το 1826. Ο νεαρός Ίβαρ μεγάλωσε κάνοντας αγροτικές εργασίες και αφιέρωνε όλο τον ελεύθερο χρόνο του στο διάβασμα. Ένα πρώιμο ενδιαφέρον του αποτελούσε η βοτανολογία. Σε ηλικία 18 ετών άνοιξε ένα δημοτικό σχολείο στην πόλη του. Το 1833 εισήλθε στο φιλολογικό σαλόνι του H. C. Thoresen, συζύγου της επιφανούς συγγραφέα Magdalene Thoresen, στο Herøy (τότε Herø), και εκεί απέκτησε μια στοιχειώδη γνώση της λατινικής γλώσσας. Σταδιακά και χάρη στην ασίγαστη υπομονή και συγκέντρωσή του, ο νεαρός αγρότης έλαβε άριστη γνώση σε πολλές γλώσσες και ξεκίνησε την επιστημονική μελέτη της δομής τους. Ο Ίβαρ δημιούργησε μια νέα γλώσσα για τη Νορβηγία που έγινε η επίσημη γλώσσα της χώρας. Περίπου το 1846 είχε απελευθερωθεί από όλο το βάρος της χειρωνακτικής εργασίας και μπορούσε να αφιερωθεί πάνω στη διαλεκτική της πόλης του, του Σούνμερε ; το πρώτο βιβλίο του ήταν μια μικρή συλλογή από παραδοσιακά τραγούδια στη διάλεκτο του Σούνμερε (1843). Οι αξιοσημείωτες ικανότητές του λάμβαναν γενικό ενδιαφέρον και βοηθήθηκε ώστε να συνεχίσει την έρευνά του ανενόχλητος. Η Γραμματική των Διαλέκτων της Νορβηγίας του (δανέζικα : Det Norske Folkesprogs Grammatik, 1848) ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονης εργασίας και ταξιδιών σε κάθε μέρος της χώρας. Το διάσημο Λεξικό των Διαλέκτων της Νορβηγίας του Άαζεν (δανέζικα : Ordbog over det Norske Folkesprog) εμφανίστηκε στην πρωτότυπη μορφή του το 1850 και από αυτή την έκδοση χρονολογείται όλη η ευρεία καλλιέργεια της επίσημης γλώσσας της Νορβηγίας. Από το 1853 ο Άαζεν είχε δημιουργήσει τη βάση για να χρησιμοποιεί τη νέα γλώσσα του, την οποία ονόμαζε Landsmaal - αυτή η τελευταία σήμαινε γλώσσα της επαρχίας. Με ορισμένες αλλαγές, οι πιο σημαντικές από τις οποίες εισήχθησαν αργότερα από τον ίδιο τον Άαζεν, αλλά και μέσω μιας αργότερης πολιτικής που στόχευε να ενώσει αυτή τη νορβηγική γλώσσα με τα δανο-νορβηγικά, αυτή η γλώσσα έγινε η Νίνορσκ ("Νέα Νορβηγικά"), η δεύτερη επισημη γλώσσα της Νορβηγίας (η άλλη είναι τα Bokmål, η δανο-νορβηγική έκδοση των δανέζικων που χρησιμοποιούνταν στη Νορβηγία την εποχή του Άαζεν). Μια ανεπίσημη διάλεκτος των νορβηγικών που είναι πιο κοντά στη γλώσσα του Άαζεν συναντάται ακόμα στα Høgnorsk ("Υψηλά Νορβηγικά"). Σήμερα μερικοί θεωρούν τη Νίνορσκ ισότιμη γλώσσα με την bokmål καθώς η bokmål χρησιμοποιείται περισσότερο στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και κυρίως στις εφημερίδες, ενώ η Νίνορσκ χρησιμοποιείται τόσο στο κυβερνητικό έργο όσο και στο 17% περίπου των σχολείων. Παρόλο που δεν είναι το ίδιο κοινή με την άλλη επίσημη γλώσσα, η Νίνορσκ μπορεί να αναζητηθεί ως βιώσιμη γλώσσα καθώς ένα μικρό μέρος των Νορβηγών τη χρησιμοποιούν ως πρώτη γλώσσα, συμπεριλαμβανομένων ακαδημαϊκών και συγγραφέων. Η Νίνορσκ είναι γραπτή και προφορική γλώσσα. Ο Άαζεν συνέθεσε ποιήματα και θεατρικά έργα στη διάλεκτο που δημιούργησε ώστε να δείξει πώς πρέπει να χρησιμοποιείται ; ένα από αυτά τα δραματικά θεατρικά έργα, το The Heir (1855), ανέβηκε από πολλούς θιάσους και μπορεί να θεωρηθεί ως ο πρωτοπόρος όλης της διαλεκτικής λογοτεχνίας των τελευταίων ετών της δεκαετίας του 1800. Το 1856 δημοσίευσε το Norske Ordsprog, μια πραγματεία πάνω στις νορβηγικές παροιμίες. Ο Άαζεν συνέχεια διεύρυνε και βελτίωνε τις γραμματικές και το λεξικό του. Έζησε μια ήσυχη ζωή στα προάστια του Όσλο, περικυκλωμένος από τα βιβλία του και αποφεύγοντας τη δημοσιότητα, αλλά το όνομά του απέκτησε μια όλο και μεγαλύτερη πολιτική φήμη καθώς οι ιδέες του για τη γλώσσα των αγροτών άρχισε να χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά από το λαϊκό κόμμα. Το 1864 δημοσίευσε τη γραμματική του για τη Νίνορσκ και το 1873 δημοσίευσε το λεξικό του για τη Νίνορσκ. Σχετικά νωρίς στην καριέρα του, το 1842, είχε ξεκινήσει να λαμβάνει μια επιχορήγηση που του επέτρεπε να αφιερώνει την προσοχή του στις φιλολογικές έρευνές του ; το Storting (το Νορβηγικό Κοινοβούλιο), όντας γνώστης της εθνικής σημασίας του έργου του, τον αντιμετώπισε με σεβασμό και γενναιοδωρία καθώς προχωρούσε στη συγγραφή τους. Συνέχισε τις έρευνές του μέχρι το τέλος της ζωής του, ωστόσο μετά την έκδοση του Λεξικού του το 1873 (δανέζικα Norsk Ordbog), ο ίδιος πρόσθεσε παρά ελάχιστες διορθώσεις. Ο Άαζεν κατέχει ίσως τη μοναδική θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας ως ο μοναδικός άνθρωπος που έχει εφεύρει, ή τουλάχιστον έχει επιλέξει και κατασκευάσει, μια γλώσσα η οποία έχει ευχαριστήσει τόσους εκατοντάδες επαρχιώτες της χώρας του ώστε να την έχουν αποδεχτεί στα σχολεία τους, στα κηρύγματά τους και στα τραγούδια τους. Πέθανε στη Χριστιανία στις 23 Σεπτεμβρίου 1896 και η κηδεία του ήταν δημοσία δαπάνη. Το Κέντρο Ίβαρ Άαζεν, ένας οργανισμός που είναι αφιερωμένος στη γλώσσα Νίνορσκ, άνοιξε τον Ιούνιο του 2000. Η ιστοσελίδα του περιλαμβάνει κυρίως έργα του Άαζεν, ποικίλα άλλα παραδείγματα της λογοτεχνίας Νίνορσκ και μερικά άρθρα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων στα αγγλικά, πάνω στην ιστορία της γλώσσας στη Νορβηγία. Το Språkåret 2013 (Το Έτος Γλώσσας 2013) γιόρτασε τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Ίβαρ Άαζερ και τα 100 ρόνια από τη γέννηση του Det Norske Teateret. Το κύριο θέμα του Έτους Γλώσσας 2013 ήταν ο εορτασμός της γλωσσολογικής ποικιλίας στη Νορβηγία. Σε μια δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε παράλληλα με το Έτος Γλώσσας, το 56% των Νορβηγών ανέφεραν ότι ήταν υπέρ των απόψεων του Άαζεν ενώ το 7% ήταν κατά. Στα 200 χρόνια από τη γέννηση του Άαζεν, στις 5 Αυγούστου 2013, η εφημερίδα Bergens Tidende δημοσίευσε μια έκδοση αποκλειστικά στα Νίνορσκ προς τιμήν του Άαζεν. Ο Άαζεν δημοσίευσε ένα εύρος έργων, κάποια από τα οποία κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό του. Anon (2013). "Om Språkåret 2013" [About Language Year 2013]. www.språkåret.no (στα νορβηγικά). Språkåret Anon (2013a). "Folket verdset nynorsken sin far" [The people value the father of Nynorsk]. www.nrk.no (στα νορβηγικά). Aftenposten Berglund, Nina (5 Sep 2013). "Language creator hailed and decried". News in English Bredsdorff, E. L. (1954). "Aasen, Ivar Andreas". In Steinberg, S. H. Cassell's Encyclopædia of World Literature. 1: Articles & Biographies: A-H. New York, NY: Funk & Wagnall's Company Gilman, Daniel Coit; Peck, Harry Thurston; Colby, Frank Moore, eds. (1905). "Aasen, Ivar Andreas". New International Encyclopedia. I. New York, NY: Dodd, Mead, and Company Grepstad, Ottar (2013). Dette forunderligste lille Væsen [This Remarkable Tiny Being]. aasentunet.no (στα νορβηγικά) Haugen, Einar (2009) [1987]. Comrie, Bernard, ed. The World's Major Languages (2nd ed.). London, UK: Routledge Haugen, Einar (1997). "Aasen, Ivar Andreas". In Johnston, Bernard. Collier's Encyclopedia. I: A to Ameland (1st ed.). New York, NY: P.F. Collier Hoiberg, Dale H., ed. (2010). "Aasen, Ivar". Encyclopædia Britannica. I: A-Ak - Bayes (15th ed.). Chicago, IL: Encyclopædia Britannica, Inc Katzner, Kenneth (2002) [1977]. The Languages of the World (3rd ed.). London, UK: Routledge McGovern, Una, ed. (2002). Chambers Biographical Dictionary (7th ed.). Chambers Steiro, Gard (5 Sep 2013). "Lenge leve spynorsken. Gratulerer med dagen, Ivar Aasen. Her får du heile avisa vår i gåve" Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. [Long live Spynorsk. Happy Birthday, Ivar Aasen. Here's our entire newspaper in gift.]. Bergens Tidende (στα νορβηγικά) Christian Sinding's musical setting of three Aasen poems Score from Sibley Music Library Digital Scores collections Monument honoring Ivar Aasen by Paul Fjelde The Ivar Aasen Centre Official Website Haraldshaugen by Ivar Aasen | Ο Ίβαρ Αντρέας Άαζεν (Ivar Andreas Aasen, 5 Αυγούστου 1813 - 23 Σεπτεμβρίου 1896) ήταν Νορβηγός φιλόλογος, λεξικογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ποιητής. Είναι περισσότερο γνωστός για τη δημιουργία μέσω διαλέκτων μιας από τις δυο επίσημες γραπτές γλώσσες της Νορβηγίας, τη Νίνορσκ ή Νέα Νορβηγική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%B2%CE%B1%CF%81_%CE%86%CE%B1%CE%B6%CE%B5%CE%BD |
Μοναστήρι του Χορέζου | Το μοναστήρι του Χορέζου ιδρύθηκε το 1690 από τον Σέρβο πρίγκηπα Κωνσταντίνο Μπρινκοβεάνου, ο οποίος διοικούσε τη Βλαχία από το 1688 έως το 1714. Το 1714 ο Κωνσταντίνος Μπρινκοβεάνου και άλλα μέλη της οικογένειάς του αποκεφαλίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη, γιατί αρνήθηκαν να γίνουν μουσουλμάνοι. Μέλη της οικογένειας Μπρινκοβεάνου απεικονίζονται στον εξωνάρθηκα του μοναστηριού ντυμένοι με ωραία και ακριβά ρούχα κρατώντας στα χέρια τους μια μικρογραφία της εκκλησίας. Η εκκλησία του μοναστηριού έχει 32 μέτρα μήκος και 14 μέτρα ύψος, είναι αφιερωμένη στους αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη και χτίστηκε μεταξύ των ετών 1693 και 1697. Στο καμπαναριό της εκκλησίας υπάρχουν τέσσερις καμπάνες. Στις τρεις από αυτές είναι γραμμένο επάνω το όνομα του Μπρινκοβεάνου. Το όνομα του μοναστηριού προέρχεται σύμφωνα με την παράδοση από τη λέξη «huhurezi», που σημαίνει «κουκουβάγιες». Οι τεχνίτες ήταν αναγκασμένοι να εργάζονται την νύχτα, για να χτίσουν το μοναστήρι, γιατί φοβόντουσαν τις διώξεις των Τούρκων.Κατά τη διάρκεια του 17ου και 18ου αιώνα δημιουργήθηκαν υψηλής αισθητικής νωπογραφίες στο μοναστήρι.Το σύμπλεγμα του μοναστηριού καλύπτει μία έκταση τριών εκταρίων. Στο σύμπλεγμα του μοναστηριού εκτός από την εκκλησία των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης υπάρχουν επίσης το ερημητήριο των Αγίων Αποστόλων, που ιδρύθηκε το 1698 καθώς και το ερημητήριο του Αγίου Στεφάνου, που χτίστηκε το 1703. Από το 1872 το μοναστήρι του Χορέζου έχει μετατραπεί σε γυναικείο μοναστήρι. Οι μοναχές ασχολούνται με την αγιογραφία, την γλυπτική, την υφαντουργία. Έξω από την πύλη του μοναστηριού ο Κωνσταντίνος Μπρινκοβεάνου είχε χτίσει το παρεκκλήσι του Αγίου Μιχαήλ για τους αγρότες της περιοχής. Monastery of Horezu άρθρο στην ιστοσελίδα whc.unesco.org Monastery of Horezu Αρχειοθετήθηκε 2020-10-22 στο Wayback Machine. άρθρο στην ιστοσελίδα sites.google.com | Το Μοναστήρι του Χορέζου βρίσκεται στην πόλη Χορέζου στην περιοχή Βλαχία στη Ρουμανία. Έχει ανακηρυχθεί ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1993.Θεωρείται ως χαρακτηριστικό δείγμα του Μπρινκοβενέσκ στυλ, που είναι γνωστό για την αρχιτεκτονική καθαρότητα και ισορροπία, την πλούσια γλυπτή διακόσμηση, τις εξαιρετικές τοιχογραφίες, τα αφιερωματικά πορτραίτα, τη ρεαλιστική απεικόνιση των προσώπων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%BF%CF%81%CE%AD%CE%B6%CE%BF%CF%85 |
Μάρκος Φούριος Κάμιλλος | Ο Κάμιλλος ανήκε στο γένος των Φουρίων Καμίλλων, η καταγωγή των οποίων ήταν στη λατινική πόλη Tούσκουλον. Αν και αυτή η πόλη ήταν σκληρός εχθρός των Ρωμαίων τη δεκαετία του 490 π.Χ., αφότου και οι Βόλσκοι και οι Αίκουοι άρχισαν αργότερα να διεξάγουν πόλεμο εναντίον της Ρώμης, το Τούσκουλουν προσχώρησε στη Ρώμη, σε αντίθεση με τις περισσότερες λατινικές πόλεις. Σύντομα, οι Φούριοι ενσωματώθηκαν στη ρωμαϊκή κοινωνία, συσσωρεύοντας μία μακρά σειρά αξιωμάτων. Έτσι οι Φούριοι είχαν γίνει μία σημαντική ρωμαϊκή οικογένεια από τη δεκαετία του 450. Ο πατέρας τού Κάμιλλου ήταν ο Λεύκιος Φούριος Μεδουλίνος, ένας "πατρίκιος τριβούνος με υπατικές εξουσίες". Ο Κάμιλλος είχε περισσότερα από τρία αδέλφια: ο μεγαλύτερος ήταν ο Λεύκιος ο νεότερος, ο οποίος ήταν ύπατος και τριβούνος με υπατικές εξουσίες. Το λατινικό ουσιαστικό camillus υποδήλωνε ένα παιδί βοηθό (ακόλουθο) σε θρησκευτικές τελετουργίες. Κατά τη βρεφική ηλικία του Κάμιλου, ο συγγενής του Κόιντος Φούριος Πάκουλος ήταν ο Ρωμαίος μέγιστος αρχιερέας. Οι «στρατιωτικοί τριβούνοι με υπατική εξουσία» (tribuni militum consulari potestate) ή υπατικοί τριβούνοι, ήταν τριβούνοι που εκλέγοντο με υπατική εξουσία κατά τη λεγόμενη Αντιπαράθεση των Τάξεων στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Υπατικοί τριβούνοι υπηρέτησαν το 444 π.Χ. και στη συνέχεια συνεχώς από το 408 π.Χ. έως το 394 π.Χ. και ξανά από το 391 π.Χ. έως το 367 π.Χ. Το αξίωμα δημιουργήθηκε, μαζί με το αξίωμα τού τιμητή (censor), για να δώσει στους πληβείους πρόσβαση σε ανώτερα επίπεδα διακυβέρνησης, χωρίς να χρειάζεται να μεταρρυθμίσει το γραφείο τού υπάτου. Εκείνη την εποχή της ιστορίας της Ρώμης, οι πληβείοι δεν μπορούσαν να εκλεγούν στο ανώτατο αξίωμα τού υπάτου, ενώ μπορούσαν να εκλεγούν στο αξίωμα τού υπατικού τριβούνου. Ο Κάμιλος ήταν ένας αξιόλογος στρατιωτικός στους πολέμους με τους Aίκουους και τους Βόλσκους. Στη συνέχεια, ο Κάμιλλος ήταν στρατιωτικός τριβούνος. Το 403 π.Χ. διορίστηκε τιμητής με τον Mάρκο Ποστούμιο Αλβίνο Ρεγιλένσι και, μέσω εκτεταμένης φορολογίας, ανέλαβε δράση για την επίλυση οικονομικών προβλημάτων, που είχαν προκύψει από τις αδιάκοπες στρατιωτικές εκστρατείες. Εναντίον των Βηίων Το 406 π.Χ. η Ρώμη κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της αντίπαλης Ετρουσκικής πόλης των Βηίων. Η πόλη Βήιοι ήταν ισχυρή και βρισκόταν σε μία καλά οχυρωμένη και υπερυψωμένη τοποθεσία. Αυτό απαιτούσε από τους Ρωμαίους να ξεκινήσουν μία πολιορκία πολλών ετών. Το 401 π.Χ., καθώς ο πόλεμος άρχισε να γίνεται όλο και πιο αντιδημοφιλής στη Ρώμη, ο Κάμιλλος διορίστηκε υπατικός τριβούνος. Ανέλαβε τη διοίκηση τού ρωμαϊκού στρατού και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εισέβαλε σε δύο συμμάχους των Βηίων, τους Φαλέριοιυς και Καπένους, οι οποίοι αντιστάθηκαν πίσω από τα τείχη τους. Το 398 π.Χ. ο Κάμιλλος έλαβε υπατικές εξουσίες και στη συνέχεια λεηλάτησε την Καπένα. Όταν η Ρώμη υπέστη σοβαρές ήττες το 396 π.Χ., το 10ο έτος αυτού του πολέμου, οι Ρωμαίοι κατέφυγαν ξανά στον Κάμιλλο, ο οποίος ονομάστηκε δικτάτορας για πρώτη φορά. Αφού νίκησε τόσο τους Φαλέριους όσο και τους Καπένους στο Nεπέτε, ο Κάμιλλος διέταξε το τελευταίο χτύπημα ενάντια στους Βηίους. Έσκαψε το μαλακό έδαφος κάτω από τα τείχη και οι Ρωμαίοι διείσδυσαν στο αποχετευτικό σύστημα της πόλης αποτελεσματικά, νικώντας τον εχθρό. Δεν ενδιαφέρονται για όρους συνθηκολόγησης, αλλά για την πλήρη καταστροφή των Βηίων: οι Ρωμαίοι έσφαξαν ολόκληρο τον ενήλικο ανδρικό πληθυσμό και έκαναν σκλάβους όλες τις γυναίκες και τα παιδιά. Η λεηλασία ήταν μεγάλη. Για τη μάχη, ο Κάμιλλος είχε επικαλεστεί την προστασία της Ηούς (Mater Matuta) εκτενώς και είχε πάρει τα αφιερώματα από το άγαλμα της Ήρας (Juno) για τη Ρώμη. Πίσω στη Ρώμη, ο Κάμιλλος παρέλασε πάνω σε ένα τέθριππο (quadriga) και οι λαϊκοί εορτασμοί κράτησαν τέσσερις ημέρες. Ο Πλούταρχος έγραψε γι' αυτό: Ο Κάμιλλος ... έκανε περισσότερα για τον εαυτό του, αν και ήταν μόνο πολίτης και νόμιμος αξιωματούχος. Μεταξύ άλλων, στην υπερηφάνεια και την υπερβολή τού θριάμβου του, οδηγήθηκε μέσα στη Ρώμη επιβαίνοντας σε ένα άρμα που το έσερναν τέσσερα λευκά άλογα, κάτι που κανένας στρατηγός, ούτε πριν, ούτε από τότε δεν έκανε. Διότι οι Ρωμαίοι θεωρούν ότι ένας τέτοιος τρόπος μεταφοράς είναι ιερός, και ιδιαίτερα αρμόζει για τον βασιλιά και τον πατέρα των θεών. Αυτό ξένισε τις καρδιές των συμπολιτών του, που δεν ήταν συνηθισμένοι σε τέτοια μεγαλοπρέπεια και επίδειξη... Ο Κάμιλλος αντιτάχθηκε στο σχέδιο των πληβείων να εποικίσουν τους Βηίους με τους μισούς Ρωμαίους. Θα είχε λύσει τα ζητήματα της φτώχειας, αλλά οι πατρίκιοι αντιτάχθηκαν. Εσκεμμένα, ο Κάμιλλος παρέτεινε το έργο μέχρι την εγκατάλειψή του. Ο Κάμιλλος έγινε αμφιλεγόμενο θέμα, επειδή δεν εκπλήρωσε την υπόσχεσή του να αφιερώσει το ένα δέκατο της λείας στους Δελφούς για τον θεό Απόλλωνα. Οι Ρωμαίοι μάντεις ανακοίνωσαν ότι οι θεοί ήταν δυσαρεστημένοι από αυτό, έτσι η Σύγκλητος ζήτησε από τους πολίτες χρυσό και τα ποσά χρυσού που ήθελαν, ανακτήθηκαν. Συνέπειες Για να τελειώσει με τους Φελέριους, που ήταν ο τελευταίος επιζών εχθρός αυτού τού πολέμου, ο Κάμιλλος έγινε ξανά υπατικός τριβούνος το 394 π.Χ. Άδραξε την ευκαιρία για να εκτρέψει την πικρή σύγκρουση μεταξύ των ρωμαϊκών κοινωνικών τάξεων σε μία ενωτική εξωτερική σύγκρουση. Πολιόρκησε τους Φαλέριους και, αφού απέρριψε ως ανήθικη την πρόταση ενός τοπικού διδασκάλου, που είχε παραδώσει τα περισσότερα από τα παιδιά της περιοχής στους Ρωμαίους, οι κάτοικοι των Φαλερίων συγκινήθηκαν από ευγνωμοσύνη και έκαναν ειρήνη με τη Ρώμη. Ολόκληρη η ιταλική χερσόνησος εντυπωσιάστηκε από τις ρωμαϊκές νίκες του Κάμιλλου. Οι Αίκιοι, Βόλσκοι και Καπηνοί πρότειναν συνθήκες ειρήνης. Η Ρώμη αύξησε την επικράτειά της κατά 70% και μέρος της γης διανεμήθηκε σε άπορους πολίτες. Η Ρώμη είχε γίνει το πιο ισχυρό έθνος της κεντρικής χερσονήσου. Εξορία Οι Ρωμαίοι ήταν ανήσυχοι, επειδή δεν είχαν καρπωθεί κάποια λεία από τους Φαλέριους. Επιπλέον, ο Κάμιλλος απέρριψε τόσο την αναδιανομή της γης, όσο και τον ανεξέλεγκτη ρωμαϊκή εποίκηση των Βηίων. Κατά συνέπεια, παραπέμφθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους, με την κατηγορία της υπεξαίρεσης της λεηλασίας των Ετρούσκων. Στον Κάμιλλο οι φίλοι του εξήγησαν ότι, αν και η καταδίκη φαινόταν αναπόφευκτη, θα βοηθούσαν στην πληρωμή του προστίμου. Ο Κάμιλλος το απέρριψε αυτό, επιλέγοντας την εξορία. Εγκατέλειψε τη Ρώμη με τη γυναίκα του και τον Λεύκιο, τον επιζώντα γιο του, και πήγε στην Αρδέα. Οι Γαλάτες, που είχαν ήδη εισβάλει στο μεγαλύτερο μέρος της Ετρουρίας, έφτασαν στο Κλούσιον και οι κάτοικοί του στράφηκαν στη Ρώμη για βοήθεια. Ωστόσο, η ρωμαϊκή πρεσβεία προκάλεσε αψιμαχία και, στη συνέχεια, οι Γαλάτες βάδισαν κατευθείαν προς τη Ρώμη (Ιούλιος 390 π.Χ.). Μετά την ήττα ολόκληρου του ρωμαϊκού στρατού στο ρυάκι της Aλλία (Μάχη της Aλλία), η ανυπεράσπιστη Ρώμη καταλήφθηκε από τους εισβολείς. Ολόκληρος ο ρωμαϊκός στρατός υποχώρησε στους έρημους Βηίους, ενώ οι περισσότεροι άμαχοι κατέληξαν στο Eτρουσκικό Καίρε. Ωστόσο, μία ρωμαϊκή φρουρά συνέχισε να αντιστέκεται στον λόφο τού Καπιτωλίουπερικυκλωμένη . Οι Γαλάτες κατοικούσαν μέσα στην πόλη, και έπαιρναν τις προμήθειές τους καταστρέφοντας όλες τις κοντινές πόλεις για τη λεία. Όταν οι Γαλάτες κατευθύνθηκαν προς την Αρδέα, ο εξόριστος Κάμιλλος, που ζούσε πλέον ως ιδιώτης, οργάνωσε τις τοπικές δυνάμεις για την άμυνα της πόλης. Είπε στους κατοίκους της πόλης ότι οι Γαλάτες εξολόθρευαν πάντα τους ηττημένους εχθρούς τους. Ο Κάμιλλος διαπίστωσε ότι οι Γαλάτες ήταν απορροφημένοι στο να εορτάσουν τα τελευταία τους λάφυρα, κάτι που τους οδήγησε σε πολύ μέθη στο στρατόπεδό τους. Τους επιτέθηκε λοιπόν κατά τη διάρκεια της νύχτας και νίκησε εύκολα τον εχθρό με μεγάλη αιματοχυσία. Ο Κάμιλλος χαιρετίστηκε τότε από όλους τους άλλους Ρωμαίους εξόριστους σε όλη την περιοχή. Αφού αρνήθηκε μία αυτοσχέδια στρατηγία, ένας Ρωμαίος αγγελιοφόρος μπήκε κρυφά στο Καπιτώλιο και, εκεί, οι συγκλητικοί διόρισαν τον Κάμιλλο δικτάτορα για έναν χρόνο, με το καθήκον να αντιμετωπίσει τους Γαλάτες. Στη ρωμαϊκή βάση των Βηίων, ο Κάμιλλος συγκέντρωσε έναν στρατό 12.000 ανδρών και πρόσθεσε περισσότερους άνδρες από τη γύρω περιοχή. Οι Γαλάτες μπορεί να ήταν κακώς προετοιμασμένοι για την πολιορκία, καθώς ξέσπασε επιδημία ανάμεσά τους ως αποτέλεσμα της μη ταφής των νεκρών. Ο Bρένος και οι Ρωμαίοι διαπραγματεύτηκαν τον τερματισμό της πολιορκίας, όταν οι Ρωμαίοι συμφώνησαν να πληρώσουν χίλιες λίβρες χρυσού. Σύμφωνα με την παράδοση, ανακαλύφθηκε ότι ο Bρένος χρησιμοποιούσε βαρύτερα βάρη από τα τυπικά για τη ζύγιση του χρυσού. Όταν οι Ρωμαίοι παραπονέθηκαν, ο Bρένος λέγεται ότι πέταξε το σπαθί και τη ζώνη του στη ζυγαριά και φώναξε στα λατινικά, " Vae victis!" (αλίμονο στους κατακτημένους). Σύμφωνα με ορισμένους Ρωμαίους ιστορικούς, ήταν ακριβώς αυτή τη στιγμή που ο Κάμιλλος έφτασε με έναν ρωμαϊκό στρατό και, αφού έβαλε το σπαθί του στη ζυγαριά, απάντησε: "Non auro, sed ferro, recuperanda est patria" ("όχι με χρυσό, αλλά με σίδερο, θα ανακτηθεί η πατρίδα»), και επιτέθηκε στους Γαλάτες. Ακολούθησε μάχη στους δρόμους της Ρώμης, αλλά κανένας από τους στρατούς δεν μπορούσε να πολεμήσει αποτελεσματικά στους δρόμους και τις αγυιές. Ο Γαλατικός και ο Ρωμαϊκός στρατός εγκατέλειψαν την πόλη και πολέμησαν την επόμενη ημέρα. Ο στρατός τού Καμίλλου δικαίωσε τις ελπίδες του και ο Γαλατικός στρατός καταστράφηκε ολοσχερώς και ανελέητα από τους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι ονόμασαν τον Κάμιλλο «δεύτερο Ρωμύλο», έναν δεύτερο ιδρυτή της Ρώμης. Ο Κάμιλλος θυσίασε για την επιτυχή επιστροφή και διέταξε την κατασκευή τού ναού του Αius Locutius. Όταν οι πληβείοι ρήτορες πρότειναν και πάλι να μετακομίσουν στους Βηίους, ο Κάμιλλος διέταξε μία συζήτηση στη Σύγκλητο και υποστήριξε την παραμονή. Η Σύγκλητος ενέκρινε ομόφωνα την άποψη του Καμίλου και διέταξε την ανοικοδόμηση της Ρώμης. Καθώς η Σύγκλητος φοβόταν την εξέγερση από τους πληβείους, απέρριψε το αίτημα τού Καμίλου να παραιτηθεί από τη θέση του ως δικτάτορας πριν τελειώσει η θητεία του. Αυτό έκανε τον Κάμιλλο τον μακροβιότερο από όλους τους Ρωμαίους δικτάτορες μέχρι τον Σύλλα και τον Ιούλιο Καίσαρα . Δεύτερος περιφερειακός πόλεμος Η ανοικοδόμηση της Ρώμης κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μερικά λατινικά έθνη επαναστάτησαν και οι Ετρούσκοι πολιόρκησαν το Σατρικόν, το οποίο ήταν σύμμαχος των Ρωμαίων. Για να αντιμετωπίσει μία τέτοια κρίση, το 389 π.Χ. ο Κάμιλλος, που ήταν στρατιωτικός τριβούνος εκείνη την εποχή, διορίστηκε ξανά Ρωμαίος δικτάτορας. Όταν ο εχθρός πολιόρκησε τη Ρώμη, ο Κάμιλλος σκότωσε τους περισσότερους εισβολείς στο όρος Μάρκιο, βάζοντας φωτιά στον από πασσάλους φράκτη τους τις θυελλώδεις ώρες της αυγής. Στη συνέχεια, ο στρατός τού Κάμιλλου κινήθηκε νοτιοανατολικά για να νικήσει τους Βόλσκους στη μάχη του Mαίκιου, όχι μακριά από το Λανούβιον (389 π.Χ.). Ο Κάμιλλος προχώρησε στη συνέχεια στην κατάληψη της Bola (πρωτεύουσας των Αίκουων) υποτάσοντας έτσι τους Aίκουους. Ωστόσο, οι Ρωμαίοι έχασαν το Σατρικόν και ο Κάμιλλος δεν κατάφερε να καταλάβει το Άντιον, την πρωτεύουσα των Βόλσκων. Τελικά, ο Κάμιλλος έφτασε στο Σατρικόν, όπου ο πληθυσμός είχε μόλις εκδιωχθεί από τους Ετρούσκους. Ο Κάμιλλος εκτίμησε ότι οι Ετρούσκοι θα έκαναν σε θορυβώδεις εορτασμούς στο Σατρικόν, οπότε έσπευσε στην επίθεση: οι Ετρούσκοι ήταν τόσο μεθυσμένοι, που ο Κάμιλλος ανακατέλαβε το Σατρικόν με ευκολία. Μετά από αυτή την εκστρατεία, ο Ρωμαίος δικτάτορας Κάμιλλος εόρτασε έναν θρίαμβο στη Ρώμη. Μέσω τού Καμίλλου, οι Ρωμαίοι είχαν αποδείξει τη στρατιωτική επαγγελματική τους δύναμη και την επιθετική τους ετοιμότητα. Το 384 π.Χ. ο Κάμιλλος ήταν και πάλι υπατικός τριβούνος. Το αξίωμά του ενοχλήθηκε κυρίως από τον χαρισματικό Μάρκο Μάνλιο Καπιτωλίνο, ο οποίος έγινε ο μεγαλύτερος επικριτής του και γύρω από τον οποίο είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι πληβείοι. Ενώ ο Μ. Μ. Καπιτωλίνος λέγεται ότι ονειρευόταν να γίνει βασιλιάς, επιτέθηκε στον Κάμιλλο με την κατηγορία ότι εκείνος ήθελε να γίνει βασιλιάς. Παρόλα αυτά, ο Καπιτωλίνος δικάστηκε και εκτελέστηκε επίσημα. Οι νότιες λατινικές φυλές περιφρονούσαν τους Ρωμαίους μετά την τελευταία τους εκστρατεία. Το Άντιον και πολλές από τις πόλεις των Βόλσκων ενώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων των λατινικών πόλεων Πραινέστης και Βελιτρών. Ελευθέρωσαν το Σατρικόν, σκοτώνοντας όλους τους Ρωμαίους κατοίκους. Δεδομένης αυτής της κρίσης, ο Κάμιλλος διορίστηκε προξενικός τριβούνος για έκτη φορά. Η υγεία του ήταν κακή, αλλά η επιθυμία του για συνταξιοδότηση απορρίφθηκε. Ο Κάμιλλος αποφάσισε τότε ότι θα διοικούσε μέσω του γιου του Λεύκιου. Έτσι, ο Κάμιλλος έκανε εκστρατεία. Στο πεδίο της μάχης, αν και ο Κάμιλλος προσπάθησε να βοηθήσει στις στρατιωτικές ενέργειες, ενώ βρισκόταν με ασφάλεια σε ένα μακρινό στρατόπεδο, ο Λεύκιος δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στα καθήκοντά του, έτσι ο Κάμιλλος πήγε στο πεδίο της μάχης και οι Ρωμαίοι κατάφεραν να νικήσουν τον εχθρό τους. Ο Κάμιλλος κατευθύνθηκε τότε στο Σατρικόν με τους νεότερους άνδρες του και η πόλη ανακουφίστηκε. Επειδή πολλοί από τους αιχμαλώτους πολέμου ήταν από το Tούσκουλον, ο Κάμιλλος οδήγησε τους Ρωμαίους εκεί και η πόλη προσαρτήθηκε αναίμακτα και οι πολίτες της έλαβαν πλήρη ρωμαϊκά δικαιώματα. Αυτή η ευνοϊκή μεταχείριση οφειλόταν στους Φουρίους, που κατάγονταν από το Tούσκουλον. Μετά από αυτά τα γεγονότα, ο Κάμιλλος αποφάσισε, ότι σίγουρα θα αποσυρόταν. Ωστόσο το 368 π.Χ., ο Κάμιλλος διορίστηκε Ρωμαίος δικτάτορας για άλλη μία φορά, υποτίθεταικά για να διευθύνει τον πόλεμο των Βελλετρών. Ωστόσο στη Ρώμη, οι πατρίκιοι της Συγκλήτου σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν τον Κάμιλλο ως μοχλό κατά των ταραγμένων πληβείων, επειδή η Αντιπαράθεση των Τάξεων είχε επιδεινωθεί λόγω μίας σοβαρής οικονομικής ύφεσης. Στα ρωμαϊκά αξιώματα, οι λαϊκιστές απαιτούσαν στη δυάδα των Ρωμαίων υπάτων, ο ένας να είναι πάντα πληβείος. Μέσω μίας ψευδούς στρατιωτικής στρατολογίας, ο Κάμιλλος προσπάθησε να ξεγελάσει το συμβούλιο των πληβείων, ώστε να μη συνεδριάσει για να εγκρίνει τέτοια σχέδια. Οι εξαγριωμένοι της συνέλευσηςς ήταν έτοιμοι να τιμωρήσουν τον Κάμιλλο, όταν εκείνος παραιτήθηκε από το αξίωμα του δικτάτορα. Με τους Γαλάτες να βαδίζουν για άλλη μία φορά προς το Λάτιο, όλοι οι Ρωμαίοι ενώθηκαν ξανά, παρά τις σοβαρές διαφορές τους. Ο Κάμιλλος ονομάστηκε Ρωμαίος δικτάτορας για πέμπτη φορά το 367 π.Χ. Οργάνωσε ενεργά την άμυνα της Ρώμης. Μέσω των εντολών τού Κάμιλλου, οι Ρωμαίοι στρατιώτες εφοδιάστηκαν με προστατευτική πανοπλία ενάντια στον κύριο τρόπο επίθεσης των Γαλατών: το βαρύ χτύπημα των σπαθιών τους. Κατασκευάστηκαν τόσο λεία σιδερένια κράνη όσο και ασπίδες με ορειχάλκινα άκρα. Επίσης, μοιράστηκαν μακριές λόγχες, για να κρατούν σε απόσταση τα ξίφη του εχθρού. Οι Γαλάτες στρατοπέδευσαν στον ποταμό Άνιο, κουβαλώντας λεία από πρόσφατες λεηλασίες. Κοντά τους, στους Αλβανούς λόφους, ο Κάμιλλος ανακάλυψε την αποδιοργάνωσή τους, που οφειλόταν σε απείθαρχους πανηγυρισμούς. Ως εκ τούτου, πριν από την αυγή, το ρωμαϊκό ελαφρύ πεζικό διέσπασε τις γαλατικές άμυνες και, στη συνέχεια, το ρωμαϊκό βαρύ πεζικό και οι λογχοφόροι τελείωσαν τον εχθρό τους. Μετά τη μάχη, οι Βαλίτραι παραδόθηκαν οικειοθελώς στη Ρώμη. Πίσω στη Ρώμη, ο Κάμιλλος εόρτασε με έναν ακόμη θρίαμβο. Το ζήτημα των κοινωνικών τάξεων Στη Ρώμη, οι πληβείοι επέμεναν για τη δυάδα των υπάτων. Οι πατρίκιοι αρνήθηκαν να συμβιβαστούν και αναζήτησαν ξανά προστασία πίσω από τη μορφή τού Καμίλλου. Οι λαϊκιστές προσπάθησαν να συλλάβουν τον Κάμιλλο, αλλά αυτός συγκάλεσε έγκαιρα μία συνεδρίαση της Συγκλήτου και έπεισε τη Σύγκλητο να υποκύψει στο λαϊκό αίτημα, που θεσπίστηκε από τους πληβείους ως Lex Licinia Sextia (367 π.Χ.). Δημιουργήθηκε επίσης ένα νέο αξίωμα ανοιχτό σε πατρικίους και πληβείους, αυτό τού πραίτωρα. Τη δημιουργία του νέου αξιώματος ακολούθησε γενικός εορτασμός. Ο Κάμιλλος διέταξε την κατασκευή του ναού της Ομονοίας, ο οποίος θα κτιζόταν δίπλα στη Ρωμαϊκή Αγορά. Το τέλος Ένας θανατηφόρος λοιμός έπληξε τη Ρώμη και έχασε πολλούς Ρωμαίους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένου τού Καμίλλου, ο οποίος απεβίωσε το 365 π.Χ. Το τέλος του θρηνήθηκε βαθιά, καθώς ήταν ο «δεύτερος ιδρυτής της Ρώμης». γένος Φουρίων Livy v.10, vi.4 Πλούταρχος, Κάμιλλος Πλούταρχος, Οι παράλληλοι βίοι: Η ζωή του Καμίλου : Πανεπιστήμιο του Σικάγο Έργο Gutenberg Για τη Γαλλική υποχώρηση, βλέπε Πολύβιος ii. 18; Τ. | Ο Μάρκος Φούριος Κάμιλλος, λατιν.: Marcus Furius Camillus, (π. 446 – 365 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός της τάξης των πατρικίων. Σύμφωνα με τον Λίβιο και τον Πλούταρχο, ο Καμίλλος θριάμβευσε τέσσερις φορές, έγινε πέντε φορές δικτάτορας και τιμήθηκε με τον τίτλο τού δεύτερου ιδρυτή της Ρώμης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Όρος Βάρβαρο | Το όρος Βάρβαρο είναι ένας κώνος τόφφου και περιέχει ζεόλιθο . Η δομή του αποτελείται από στρώματα ηφαιστειακής στάχτης είτε παράλληλα είτε αλληλεπικαλυπτόμενα, συμπεριλαμβανομένων των φακοειδών μαζών συσσωρευμένης ελαφρόπετρας . Ο κώνος τόφφου καλύπτεται από παλαιοσόλη που αναπαράγεται κυρίως από αποθέσεις του Archiaverno, ενός άλλου ηφαιστειακού κώνου που βρίσκεται δυτικά του όρους Βάρβαρο. Ο κρατήρας οβάλ σχήματος, είναι συγχωνευμένος με έναν άλλο κρατήρα στα δυτικά. Το χείλος του είναι το υψηλότερο στη Νότια Ιταλία και ανέρχεται στα 331 μέτρα. Η ημερομηνία της ηφαιστειακής έκρηξης που σχημάτισε το όρος Βάρβαρο είναι άγνωστη, αλλά εκδηλώθηκε με φρεατομαγματική έκρηξη . Η μάχη του όρους Γαύρος έλαβε χώρα το 342 π.Χ. στους πρόποδες του βουνού κατά τη διάρκεια του πρώτου πολέμου των Σαμνιτών. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι, με επικεφαλής τον Μάρκο Βαλέριο Κορβό, νίκησαν τους Σαμνίτες . | Το όρος Βάρβαρο ή όρος Γαύρος (ιταλικά Monte Barbaro ή Monte Gauro) , είναι ένα από τους ηφαιστειακούς πόρους των Φλεγραίων Πεδίων, ένα ηφαιστειακό πεδίο της Ιταλίας που βρίσκεται στην Καμπανία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF |
1139 Ατάμι | Η μέση διάμετρος του Ατάμι εκτιμάται σε περίπου 6 ως 10 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι S (λιθώδης). Ο Ατάμι περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 27 ώρες και 27 λεπτά, μία αργή περιστροφή για αστεροειδή. Φωτομετρικές παρατηρήσεις και δεδομένα από ραντάρ το 2005 επιβεβαίωσαν την ύπαρξη ενός δορυφόρου διαστάσεων περίπου 5 χιλιομέτρων που περιφέρεται σε απόσταση τουλάχιστο 15 χιλιομέτρων από τον Ατάμι. Εξαιτίας των συγκρίσιμων διαστάσεων του Ατάμι και του δορυφόρου, το Κέντρο Μικρών Πλανητών της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως τους κατατάσσει ως διπλό σύστημα. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Ο Ατάμι (Atami) είναι ένας μικρός αστεροειδής που περιφέρεται στο εσώτατο όριο της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών και έχει απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 12,427. Ανακαλύφθηκε το 1928 από τους Ιάπωνες αστρονόμους Οκούρο Οϊκάβα και Καζούο Κουμποκάβα, που παρατηρούσαν από το Τόκιο, και πήρε το όνομά του από το όνομα ενός λιμανιού κοντά στο Τόκιο, στον νομό Σιζουόκα. Ο Ατάμι στο περιήλιό του (αλλά και αρκετά πριν και μετά από αυτό) βρίσκεται πιο κοντά στον Ήλιο από ό,τι ο πλανήτης Άρης. | https://el.wikipedia.org/wiki/1139_%CE%91%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B9 |
Θεωρητική φυσική | Η θεωρητική φυσική ξεκίνησε πριν από τουλάχιστον 2.300 χρόνια από τους Έλληνες προσωκρατικούς φιλοσόφους και συνεχίστηκε από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, των οποίων οι ιδέες επικράτησαν για μία χιλιετία. Τον μεσαίωνα, κατά την ανατολή των πανεπιστημίων, τα μόνα αναγνωρισμένα πεδία της διανόησης ήταν η θεολογία, τα μαθηματικά, η ιατρική και η νομική. Καθώς οι ιδέες της ύλης, της ενέργειας, του χρόνου και της αιτιότητας άρχιζαν σιγά σιγά να αποκτούν τη μορφή που έχουν σήμερα, άλλες επιστήμες αναδύθηκαν μέσα από το σώμα της φιλοσοφίας. Κατά την αναγέννηση, η σύγχρονη έννοια της πειραματικής επιστήμης, ο αντίποδας της θεωρίας, ξεκίνησε να αναπτύσσεται. Η σύγχρονη εποχή της θεωρίας ίσως ξεκίνησε με την αρχή του Κοπέρνικου και τις τροχιές των πλανητών του Γιοχάνες Κέπλερ Η μεγάλη ώθηση προς την σύγχρονη έννοια της εξήγησης ξεκίνησε με τον Γαλιλαίο Γαλιλέι, έναν από τους λίγους φυσικούς που ήταν ταυτόχρονα ένας επιδέξιος θεωρητικός και μεγάλος πειραματικός. Η αναλυτική γεωμετρία και η μηχανική του Ρενέ Ντεκάρτ συμφιλιώθηκαν στον λογισμό και τη μηχανική του Ισαάκ Νεύτωνα, ενός άλλου μεγάλου θεωρητικού και πειραματιστή. Οι φυσικοί αυτοί συνέχισαν αυτό που ξεκίνησε ο Πυθαγόρας δύο χιλιετίες νωρίτερα, το ταίριασμα δηλαδή των μαθηματικών με τη φυσική. Ανάμεσα στα μεγάλα εννοιολογικά επιτεύγματα του 19ου και 20ού αιώνα ήταν η εδραίωση της ιδέας της ενέργειας με την συμπερίληψη της θερμότητας, στη συνέχεια του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού, του φωτός και τελικά της μάζας. Η νευτώνια μηχανική εντάχθηκε στο πλαίσιο της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας και η νευτώνεια βαρύτητα εξηγήθηκε κινηματικά από τη γενική θεωρία της σχετικότητας. Η κβαντική μηχανική οδήγησε στην κατανόηση της ακτινοβολίας μέλανος σώματος και των εσωτερικών δομών των μορίων και των ατόμων. Οι νόμοι της θερμοδυναμικής εντάχθηκαν στο πλαίσιο της στατιστικής φυσικής και η εισαγωγή της έννοιας της εντροπίας κατόρθωσε να εξηγήσει γιατί τα φαινόμενα συμβαίνουν προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Σε όλα αυτά τα επιτεύγματα, η συμβολή της θεωρητικής φυσικής ήταν τεράστια καθώς αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη με την πρόταση καινούριων πειραμάτων και την εξήγηση των αποτελεσμάτων. Παράλληλα, εκτός από την ιδιοφυή εφαρμογή των υπαρχόντων μαθηματικών, σε αρκετές περιπτώσεις όπως αυτές των Ντεκάρτ, Νεύτωνα και Ζοζέφ Φουριέ, η θεωρητική φυσική επινόησε καινούρια μαθηματικά εργαλεία στην προσπάθειά της να ξεπεράσει τα πρακτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Βασική επιδίωξη της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής είναι η ενοποίηση των υπαρχουσών θεωριών. Απώτερος σκοπός είναι η περιγραφή του σύμπαντος με μία και μοναδική θεωρία, η οποία θα έχει ισχύ σε όλες τις κλίμακες, από την κοσμολογική κλίμακα έως αυτή των στοιχειωδών σωματιδίων. Υπάρχουν τρία είδη θεωριών στη φυσική: οι κεντρικές θεωρίες, οι προτεινόμενες θεωρίες και οι περιθωριακές θεωρίες. Οι κεντρικές θεωρίες (Αγγλικά: mainstream theories ή central theories) είναι ο κορμός της σημερινής γνώσης της φυσικής. Αυτές οι θεωρίες έχουν δοκιμαστεί πειραματικά επανηλημένως και είναι ευρέως αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα των φυσικών. Παραδείγματα Γενική θεωρία της σχετικότητας Ειδική θεωρία σχετικότητας Ηλεκτρομαγνητισμός Θερμοδυναμική Θεωρία πεδίων Θεωρία της μεγάλης έκρηξης Καθιερωμένο μοντέλο Κβαντική μηχανική Κβαντική θεωρία πεδίου Κλασική μηχανική Σκοτεινή ύλη Στατιστική μηχανική Φυσική στερεάς κατάστασης Φυσική συμπυκνωμένης ύλης Οι προτεινόμενες θεωρίες (Αγγλικά: proposed theories) είναι σχετικά νέες θεωρίες που δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμη. Κάθε προτεινόμενη θεωρία πρέπει να συμφωνεί με τα έως τώρα πειραματικά δεδομένα και κατ' επέκταση τις κεντρικές θεωρίες. Αρκετές φορές, αυτή προσπαθεί να περιγράψει καινούρια πειραματικά δεδομένα. Παραδείγματα Σκοτεινή ενέργεια Κοσμολογική σταθερά Θεωρία Μεγάλης Ενοποίησης* Θεωρία χορδών Θεωρία-Μ Υπερσυμμετρία Θεωρία των πάντων* Οι περιθωριακές θεωρίες (Αγγλικά: fringe theories) είναι οι νέες θεωρίες που δεν έχουν εδραιωθεί και δεν είναι ευρέως αποδεκτές από την κοινότητα των φυσικών. Πολλές φορές αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι βασίζονται σε υποθέσεις. Με το χρόνο, μια περιθωριακή θεωρία είτε εδραιώνεται και γίνεται αποδεκτό κομμάτι της φυσικής είτε απαξιώνεται. Η διάψευση της αρχικής θεωρίας μπορεί να οδηγήσει στην αναδιατύπωση της ώστε να συμφωνεί με τα νέα δεδομένα. Παραδείγματα Ψυχρή σύντηξη (έως τώρα απαξιωμένη) Δυναμική θεωρία βαρύτητας Θεωρία μεγάλης ενοποίησης* Θεωρία των πάντων** Αυτές οι θεωρίες είναι προτεινόμενες και περιθωριακές. Ακολουθεί ένας κατάλογος μεγάλων θεωρητικών φυσικών: Ισαάκ Νεύτων (1643-1727) Ζοζέφ Λουί Λαγκράνζ (1736-1813) Ζοζέφ Φουριέ (1768-1830) Γουίλιαμ Χάμιλτον (1805-1865) Τζέιμς Μάξγουελ (1831-1879) Λούντβιχ Μπόλτζμαν (1844-1906) Χέντρικ Λόρεντς (1853-1928) Μαξ Πλανκ (1858-1947) Άλμπερτ Αινστάιν (1879-1955) Νιλς Μπορ (1885-1962) Έρβιν Σρέντινγκερ (1887-1988) Λουί ντε Μπρολί (1892-1987) Βέρνερ Χάιζενμπεργκ (1901-1976) Μαξ Μπορν (1882-1970) Πολ Ντιράκ (1902-1984) Ρίτσαρντ Φάινμαν (1918-1988) Τζον Γουίλερ (1911-) Πίτερ Χιγκς (1929-) Ρότζερ Πένροουζ (1931-) Στίβεν Βάινμπεργκ (1933-) Στίβεν Χόκινγκ (1942-2018) Τζέραρντ ‘τ Χοφτ (1946-) Έντουαρντ Βίτεν (1946-) Μπράιαν Γκριν (1963-) Χρονοδιάγραμμα της Θεωρητικής Φυσικής (στην Αγγλική) | Η θεωρητικη φυσική είναι ο κλάδος της φυσικής ο οποίος μελετά τη φύση και τους νόμους που τη διέπουν χρησιμοποιώντας το μαθηματικό φορμαλισμό και άλλες εννοιολογικές τεχνικές. Σκοπός της είναι να αιτιολογήσει, να περιγράψει και να προβλέψει τα φυσικά φαινόμενα. Προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα όπως ποια είναι τα βασικά σωματίδια που συνθέτουν την ύλη και τον κόσμο που μας περιβάλει και με ποιον τρόπο αυτά αλληλεπιδρούν. Αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ της πειραματικής φυσικής και των μαθηματικών και έχει συμβάλει αρκετές φορές στην ανάπτυξη και των δύο. Μια φυσική θεωρία είναι ένα μοντέλο το οποίο ενσωματώνει τα έως τώρα πειραματικά δεδομένα ενώ ταυτόχρονα είναι σε θέση να προβλέψει μελλοντικές παρατηρήσεις. Βασική της διαφορά με μια θεωρία μαθηματικών είναι ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί αξιωματικά. Η πειραματική επαλήθευση είναι αυτή που της δίνει κύρος. Ωστόσο, κανένας αριθμός σωστών προβλέψεων δεν είναι ικανός να την επιβεβαιώσει, ενώ μια λανθασμένη πρόβλεψη αρκεί για να τη διαψεύσει. Μια φυσική θεωρία γίνεται αποδεκτή όταν κατορθώνει να δίνει σωστές προβλέψεις και ταυτόχρονα να αποφεύγει τις λανθασμένες. Αρκετές φορές, η θεωρητική φυσική εμμένει στη μαθηματική αυστηρότητα ενώ δίνει μικρό βάρος στο πείραμα και την παρατήρηση. Στις περιπτώσεις ειδικά που η πειραματική επαλήθευση δεν είναι άμεσα δυνατή, η θεωρητική φυσική συνεχίζει το έργο της με τη χρήση αποκλειστικά των μαθηματικών. Η πρόοδος της θεωρητικής φυσικής κινείται προς δύο κατευθύνσεις, προς την απλούστευση των ήδη υπαρχουσών θεωριών και την γενίκευσή τους ώστε να περιγράφουν όλο και περισσότερα φαινόμενα. Μια φυσική θεωρία κομψά διατυπωμένη στη γλώσσα των μαθηματικών δεν είναι απαραίτητα σωστή, αλλά στην περίπτωση ισοδύναμων θεωριών, οι πιο απλά διατυπωμένες είναι αυτές που προτιμούνται σύμφωνα με τον κανόνα με το όνομα λεπίδα του Όκαμ. Αυτό σημαίνει ότι μια θεωρία είναι ισχυρή όταν μπορεί να συμπυκνώσει την περιγραφή ενός φαινομένου σε μερικές κομψά διατυπωμένες μαθηματικές εξισώσεις. Συνήθως, αυτή η κομψότητα κρύβει πίσω της προχωρημένα μαθηματικά εργαλεία. Επιπλέον, όταν μια φυσική θεωρία μπορεί να περιγράψει περισσότερα - αρχικά ασύνδετα - φαινόμενα, αυτή αποκτά ακόμη περισσότερη ισχύ και έχουμε την ονομαζόμενη ενοποίηση θεωριών. Εκτός από την επινόηση νέων εννοιών, αρκετές φορές η πρόοδος της θεωρητικής φυσικής έχει βασιστεί στην εναλλακτική αντιμετώπιση γνωστών εννοιών. Μερικά παραδείγματα είναι οι παρακάτω έννοιες: Η σωματιδιακή φύση του φωτός Η κυματιδιακή φύση των σωματιδίων | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Μαργαρίτα του Ζουανβίλ | Ήταν κόρη και κληρονόμος του Ερρίκου κυρίου του Ζουανβίλ και, ως Ερρίκου Ε΄, κόμη του Βωντεμόν και της Μαρίας του Λουξεμβούργου. Όταν ήταν 7 ετών ο πατέρας της απεβίωσε και τον διαδέχθηκε. To 1378 o αδελφός του (2ου) συζύγου της, ο Ροβέρτος, εξελέγη ως Αντίπαπας Κλήμης Ζ΄. Τρίτος σύζυγος ήταν ο Φρειδερίκος, δευτερότοκος γιος του δούκα της Λωρραίνης. Το δουκάτο περιήλθε στον μεγαλύτερο αδελφό του Κάρολο Β΄ και ο Φρειδερίκος δεν είχε τίτλο (ιδιοκτησία). Με τον γάμο αυτόν ο Φρειδερίκος Α΄ έγινε jure auxoris κόμης του Βωντεμόν. Τον Κάρολο Β΄ διαδέχθηκε η κόρη του Ισαβέλλα, έτσι το δουκάτο πέρασε στον Οίκο των Βαλουά-Ανζού. Ο εγγονός της Νικόλαος Α΄ δούκας της Λωρραίνης ήταν ο τελευταίος άρρην των Βαλουά-Ανζού και τον διαδέχθηκε η θεία του Γιολάντα των Βαλουά-Ανζού, σύζυγος του Φρειδερίκου Β΄ κόμη του Βωντεμόν. Ο τελευταίος ήταν εγγονός του Φρειδερίκου Α΄, έτσι το δουκάτο επέστρεψε στον Οίκο της Λωρραίνης. Ο Οίκος αργότερα απέκτησε τον κλάδο Λωρραίνης-Γκιζ, που κατείχαν το Ζουανβίλ. Το 1745 ο Φραγκίσκος Γ΄ δούκας της Λωρραίνης νυμφεύτηκε τη Μαρία Θηρεσία των Αψβούργων, αρχιδούκισσα της Αυστρίας, βασίλισσα της Ουγγαρίας, Βοημίας και Γερμανίας, τίτλοι που έμειναν στον Οίκο του, πιο γνωστό ως Αψβούργων-Λωρραίνης. Παντρεύτηκε το 1367 τον Ιωάννη των Σαλόν, κύριο του Μονταγκύ (1340-1373), αλλά δεν απέκτησε απογόνους. Το 1374 η Μαργαρίτα έκανε δεύτερο γάμο, με τον Πέτρο κόμη της Γενεύης (απεβ. 1392). Δεν είχαν παιδιά. Το 1392 έκανε τρίτο γάμο. με τον Φρειδερίκο (1368-1415), γιο του δούκα της Λωρραίνης και είχε τέκνα: Αντώνιος 1368-1458, κόμης του Βωντεμόν και κύριος του Ζουανβίλ. Ελισάβετ π. 1395-1456, παντρεύτηκε τον Φίλιππο Β΄ κόμη του Νασσάου-Βάιλμπουργκ. Μαργαρίτα, παντρεύτηκε τον Τιμπώ Β΄ του Μπλαμόν. Henri-François Delaborde: Jean de Joinville et les seigneurs de Joinville, Librairie Picard et fils, Paris, 1894, p. 215, Online | H Μαργαρίτα, γαλλ. Margarete (1354 - 1418) από τον Οίκο του Ζουανβίλ ήταν Γαλλίδα ευγενής, κόρη και κληρονόμος του κυρίου του Ζουανβίλ και κόμη του Βωντεμόν. Με τον 1ο γάμο της έγινε κυρία του Μονταιγκύ· με τον δεύτερο κόμισσα της Γενεύης. Στον τρίτο σύζυγό της έδωσε τους τίτλους της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%96%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%B2%CE%AF%CE%BB |
Κίνημα Πλαστήρα 6ης Μαρτίου 1933 | Συγκεκριμένα από το βράδυ των εκλογών, όταν άρχισαν να φθάνουν στην Αθήνα τα πρώτα αποκαρδιωτικά μηνύματα της λαϊκής δυσαρέσκειας που εξελίσσονταν σε πλήρη σάρωση του Βενιζελισμού, άρχισαν να παρατηρούνται κάποιες ανήσυχες στρατιωτικές μετακινήσεις. Στην τότε οικία του Ε. Βενιζέλου (σημερινή έπαυλη του Άγγλου Πρέσβη, επί της λεωφόρου Β. Σοφίας, έναντι Βυζαντινού Μουσείου) άρχισε να αναπτύσσεται τριπλή ζώνη ασφαλείας από ένοπλους στρατιώτες και χωροφύλακες με τανκς και πολυβόλα. Τα παράθυρα ήταν φωταγωγημένα και μέσα ακολουθούσε πολύωρη σύσκεψη με τους Βενιζέλο, Πλαστήρα και άλλα πρόσωπα της κυβέρνησής του. Ειδικότερα, στις ιδιαίτερες πατρίδες τους οι υπουργοί του Βενιζέλου, Α. Παπαναστασίου, Α. Μιχαλακόπουλος, Κ. Γκότσης, Μάρκου, Κρεμεζής και Θ. Σοφούλης σημείωναν τις μεγαλύτερες απώλειες των ψηφοφόρων τους. Περί τις 2:30 το πρωί, ενόσω είχε στηθεί μια αυθόρμητη πορεία - διαδήλωση που περιδιάβαινε τους δρόμους της Αθήνας, στάλθηκε στα τυπογραφεία του "Ελευθέρου Βήματος" ένα επαναστατικό διάγγελμα προκειμένου να τυπωθεί σε χιλιάδες αντίτυπα.Γύρω στις 04:30 ώρα, της 6ης Μαρτίου, με διαταγή του Πλαστήρα, φερόμενου ως αρχηγού του κινήματος, καμιόνια με ένοπλους στρατιώτες κατέλαβαν τα γραφεία και τις εγκαταστάσεις αντιβενιζελικών εφημερίδων και κατάσχεσαν όλα τα φύλλα τους. Κάποια άλλα ένοπλα τμήματα κατέλαβαν διάφορα υπουργεία και δημόσια γραφεία . Τις πρωινές πλέον ώρες, ομάδες της Ασφάλειας (Χωροφυλακής) συνέλαβαν τον Ι. Ράλλη και το Γ. Στράτο, ενώ κάποιες άλλες έφθασαν στην οικία του Τσαλδάρη (διέμενε επί της οδού Χ. Τρικούπη). Ο ίδιος για λόγους υγείας αρνήθηκε να τις ακολουθήσει μένοντας έτσι υπό φρούρηση. Στο μεταξύ, οι διοργανωτές των πολιτικών συγκεντρώσεων του Τσαλδάρη άρχισαν να διαδίδουν διάφορες φήμες περί του αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, με συνέπεια να ξεχυθεί κόσμος προς τη Βουλή και το σπίτι του για να τον δει. Ο Τσαλδάρης ανταποκρινόμενος σε ρυθμικά κελεύσματα του πλήθους βγήκε στον εξώστη και ζήτησε να επιδείξουν όλοι ψυχραιμία. Παράλληλα, τις μεσημβρινές ώρες, ο Βενιζέλος επισκέπτεται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Ζαΐμη, στην οικία του στο Φάληρο όπου και του γνωρίζει την απόφασή του να παραιτηθεί. Στη συνέχεια, επιστρέφει στην οικία του, όπου συγκαλεί το υπουργικό συμβούλιό του και υποβάλλουν όλοι τις παραιτήσεις τους συντάσσοντας σχετικά διατάγματα τα οποία και στέλνονται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Τσαλδάρης στο μεταξύ, κάλεσε τον άλλοτε διευθυντή της Αστυνομίας και του ζήτησε ν΄ αναλάβει τη διοίκησή της. Ταυτόχρονα όμως, και ο Πλαστήρας κάλεσε στο Υπουργείο Στρατιωτικών το διευθυντή της Χωροφυλακής Παπαδημητρίου να διαλύσει δια της βίας τις λαϊκές συγκεντρώσεις στην οικία του Τσαλδάρη κάνοντας χρήση όπλων παρέχοντάς του και στρατιωτική ενίσχυση Με τον Πλαστήρα είχαν ταχθεί εξ αρχής ο διοικητής του 1ου πεζικού συντάγματος, Διάμεσης, που ήταν και το πρωτοπαλικαρό του, καθώς και οι αντιστράτηγοι Κ. Μανέττας, Α. Μαζαράκης, Θ. Μανέττας, Σπαής και Τσιμικάλης που συνεχώς συνεδρίαζαν. Όταν κλήθηκε από τον Πλαστήρα ο Διευθυντής του Μηχανικού, συνταγματάρχης Δέδες, να συμμετάσχει στο κίνημα, εκείνος αντίθετα άρχισε να οργανώνει αντικίνημα. Κατέβηκε αμέσως στου Ρουφ και από εκεί σε συνεννόηση με το διοικητή του συντάγματος, Καπετανάκη, άρχισε να ζητά βοήθεια από άλλες μονάδες. Ο διοικητής της Σχολής Εφαρμογής Ιππικού, Λούμπας, του διέθεσε δύο ημιλαρχίες έτοιμες να εισέλθουν στην Αθήνα. Ανεξάρτητα όμως, αυτών των κινήσεων, και μέσα στο Υπουργείο των Στρατιωτικών οι συνταγματάρχες Ματάλας και Γυαλίστρας συνεννοούνται μεταξύ τους προκειμένου να μην ακολουθήσουν τον Πλαστήρα, ομοίως και ο διοικητής του 34ου συντάγματος πεζικού, Σπηλιωτόπουλος, και ο διοικητής του συντάγματος μηχανικού, Γιαννακόπουλος. Στο μεταξύ, αρχίζουν να φθάνουν τα πρώτα τηλεγραφήματα από τις επαρχιακές φρουρές, όπου οι Σωματάρχες διαμαρτύρονταν για την ανάμιξη του Πλαστήρα. Ο Διοικητής του Β΄ Σώματος Στρατού προχώρησε σε επιστράτευση 6 ηλικιών της Θεσσαλίας προκειμένου να εκστρατεύσει κατά της Αθήνας. Ομοίως, ετοιμάζεται και στην Πελοπόννησο η Διοίκηση της Πάτρας. Στην Κοζάνη σημειώθηκε η πρώτη στάση όταν αξιωματικοί της 9ης Μεραρχίας συνέλαβαν το μέραρχο Εδιπίδη που είχε ταχθεί υπέρ του Πλαστήρα. Η κατάσταση αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη. Στο μεταξύ, τις απογευματινές ώρες, και ενώ αεροπλάνα έριχναν προκηρύξεις με το διάγγελμα του Πλαστήρα, ο Πρόεδρος Ζαΐμης, όταν παρέλαβε το διάταγμα της παραίτησης του Βενιζέλου και ενημερώθηκε σχετικά από τον ίδιο ότι ο Πλαστήρας προχώρησε στην επιβολή δικτατορίας «για να μην επαναληφθούν τα έκτροπα που είχαν σημειωθεί το 1920», αν και το διάγγελμά του άλλα υποστήριζε, έστειλε το στρατηγό Ταρσούλη τόσο στον Τσαλδάρη, με την εντολή να επιβάλλει την τάξη με το κύρος του και όλες τις νόμιμες δυνάμεις, όσο και στο Υπουργείο Στρατιωτικών προκειμένου να βρεθεί μια λύση προς εκτόνωση της κατάστασης. Στην πρόσκληση αυτή του Προέδρου οι βενιζελικοί στρατηγοί θορυβημένοι και από την αιματηρή εξέλιξη έδωσαν τη λύση: ν΄ αναλάβει την εξουσία προσωρινά το ανώτατο συμβούλιο των αντιστρατηγων, να καταστείλουν το κίνημα και να παραδώσουν, στη συνέχεια, την εξουσία στην κυβέρνηση. Τη λύση αυτή είχε δεχθεί και ο Οθωναίος με τον όρο να συνεννοηθούν με τον Τσαλδάρη. Τελικά, η λύση αυτή προκρίθηκε απ΄ όλες τις πλευρές. Έτσι, με την αποδεχομένη λύση να σχηματίσει προσωρινή κυβέρνηση ο Οθωναίος, το κίνημα «φυλλορρόησε» και, περί τις πρώτες βραδινές ώρες, ο Ν. Πλαστήρας χωρίς καμία παρενόχληση μετέβη στην οικία του. Ωστόσο, το κίνημα είχε επικρατήσει, δημιουργώντας μάλιστα "δίκαιον". Εντούτοις όμως, ο Πλαστήρας αναγκάστηκε να παραδώσει την εξουσία που είχε κατακτήσει de facto στη διάδοχο κατάσταση, μία κυβέρνηση αντιστρατήγων υπό την ηγεσία του Αλέξανδρου Οθωναίου, η οποία διορίσθηκε με τη σύμφωνη γνώμη των Τσαλδάρη, Βενιζέλου και την έγκριση του ΠτΔ, Αλέξανδρου Ζαΐμη, προκειμένου να αποφευχθεί η αιματοχυσία. Η δε άρση του στρατιωτικού νόμου, το οποίο είχε κηρύξει ο Πλαστήρας, πραγματοποιήθηκε με διάταγμα της νέας, προσωρινής κυβέρνησης, γεγονός που αποδεικνύει ότι ο Πλαστήρας αναγνωριζόταν ως κατέχων την εξουσία. Το πρωί της Τρίτης 7 Μαρτίου (1933), ορκίζεται στο Προεδρικό Μέγαρο η προσωρινή κυβέρνηση του Οθωναίου. Κατ΄ αυτήν ορίσθηκαν: πρωθυπουργός και υπουργός Στρατιωτικών ο Α. Οθωναίος, υπουργός Εσωτερικών ο αντιστράτηγος Ε. Τσιμικάλης, υπουργός Γεωργίας ο αντιστράτηγος Θ. Μανέτας, υπουργός Παιδείας ο αντιστράτηγος Αλ. Μαζαράκης - Αινιάν, υπουργός Δικαιοσύνης ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Λ. Γιδόπουλος, υπουργός Υγιεινής και Αντιλήψεως ο αντιναύαρχος Γ. Πανάς, υπουργός Εξωτερικών ο διευθυντής του αυτού υπουργείου Ν. Μαυρουδής, υπουργός Οικονομικών ο τότε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας Αλ. Κορυζής, υπουργός Εθνικής Οικονομίας ο τότε γενικός διευθυντής των ΣΕΚ Σ. Κορώνης υπουργός Συγκοινωνίας ο αντιστράτηγος Κ. Μανέτας και υπουργός των Ναυτικών και αεροπορίας ο αντιναύαρχος Ι. Δεμέστιχας. Κάποιοι από τους παραπάνω ορκίσθηκαν την επόμενη ημέρα, ένω κάποιοι άλλοι άλλαξαν υπουργείο για μία ημέρα. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.49ος, σελ.281 Σπ. Μαρκεζίνης "Πολιτική Ιστορία της Συγχρόνου Ελλάδος" τομ.4ος. Δήμος Βρατσάνος "Ιστορία των Ελληνικών Επαναστάσεων 1824-1935" - Αθήναι 1936, σελ.260-265. Β. Ραφαηλίδης "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974" Αθήνα 1993, σελ.132. | Τα ξημερώματα της 6 Μαρτίου 1933, την επομένη των Βουλευτικών Εκλογών της 5ης Μαρτίου, εκδηλώθηκε στην Αθήνα Στρατιωτικό Κίνημα με πρωταγωνιστή τον απόστρατο αντιστράτηγο και εκτός ενεργού πολιτικής ζωής από το 1924 Νικόλαο Πλαστήρα, που ανέλαβε αυτοβούλως προασπίζοντας τον "Εθνικό Συνασπισμό" να εμποδίσει το Λαϊκόν Κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση. Η Ηνωμένη Αντιπολίτευση, ένας αντιβενιζελικός συνασπισμός με ηγέτη τον Παναγή Τσαλδάρη του Λαϊκού Κόμματος, ήταν η νικήτρια παράταξη των εκλογών της 5ης Μαρτίου. Όπως αποδεικνύεται από όλες τις ενδείξεις, ο φυσικός αυτουργός του πραξικοπήματος, Νικόλαος Πλαστήρας, είχε, το λιγότερο, τη συναίνεση του Ελευθέριου Βενιζέλου ώστε να προχωρήσει σε αυτό, αν όχι και την παρότρυνσή του, καθώς ο επικεφαλής των "Φιλελευθέρων" έφερε βαρέως την εκλογική του ήττα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1_6%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85_1933 |
2η χιλιετία | Η 2η χιλιετία ήταν η χρονική περίοδος που άρχισε την 1η Ιανουαρίου 1001 και τελείωσε στις 31 Δεκεμβρίου 2000. Ήταν η δεύτερη περίοδος των εκατό χρόνων της Χριστιανικής Χρονολογίας. Με την έναρξη της χιλιετίας, η Ευρώπη χρησιμοποιούσε το Ιουλιανό ημερολόγιο. Όσες χώρες χρησιμοποιούσαν αυτό το ημερολόγιο, υιοθέτησαν το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Έτσι η ημερομηνία υπολογίζεται πλέον σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ωστόσο η ημερομηνία έναρξης της χιλιετίας ακολουθεί συνήθως το Ιουλιανό ημερολόγιο (ή σε κάποιες περιπτώσεις το Γρηγοριανό ημερολόγιο). Ο Stephen Jay Gould υποστήριξε ότι δεν είναι δυνατόν να αποφασιστεί εάν η χιλιετία τελείωσε στις 31 Δεκεμβρίου 1999 ή στις 31 Δεκεμβρίου 2000. Η Associated Press ανέφερε ότι η τρίτη χιλιετία ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 2001 και ότι οι εορτασμοί στις ΗΠΑ ήταν γενικά πιο υποτονικοί στις αρχές του 2001, συγκριτικά με τις αρχές του 2000. Η δεύτερη χιλιετία πιθανόν θεωρείται ότι ξεκίνησε και τελείωσε έναν χρόνο νωρίτερα - ότι ξεκίνησε στις αρχές του 1000 και τελείωσε στα τέλη του 1999. Πολλοί εορτασμοί για το τέλος της χιλιετίας πραγματοποιήθηκαν στις 31 Δεκεμβρίου 1999 – 1η Ιανουαρίου 2000 — με ελάχιστους την ίδια ημερομηνία έναν χρόνο αργότερα. 1191: Ο Ριχάρδος Α' της Αγγλίας καταλαμβάνει την Κύπρο και την πουλάει στους Ναΐτες Ιππότες. 1192: έναρξη της δυναστείας των Λουζινιάν στην Κύπρο. 1393: Κατάληψη της Αμμοχώστου (Φαμαγκούστα) από τους Ενετούς. 1425: Εισβολή των Αιγυπτίων στην Κύπρο. 1453: Κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς (29 Μαϊου) 1489: Ανακατάληψη της Κύπρου από τους Ενετούς. 1492: Ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο. 1546: Ισχυρή επανάσταση σημειώνεται στην Κύπρο. 1570: Εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο και κατάληψη της Λευκωσίας (Νικοσία). 1571: Πολιορκία και κατάληψη της της Αμμοχώστου από τους Τούρκους. 1573: Παραχώρηση της Κύπρου δια συνθήκης από τους Ενετούς στο Porte. 1764: Εξέγερση και εμφύλιος πόλεμος στην Κύπρο. 1776: Ημέρα Ανεξαρτησίας Αμερικανών, έπειτα απ'τη νίκη τους κατά των Άγγλων (4 Ιουλίου) 1789: Ημέρα Ανεξαρτησίας Γάλλων, έπειτα απ'τη νίκη τους κατά του τυρρανισμού του Λουδοβίκου του ΙΣΤ΄ (14 Ιουλίου) 1821: Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 1832: Κατάληψη της Κύπρου από τους Αιγύπτιους. 1840: Οι Αιγύπτιοι παραχωρούν την Κύπρο στο Porte. 1874: Πρώτη εμφάνιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1878: Κατάληψη της Κύπρου από τους Εγγλέζους. 1914 - 1918: Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος 1915: Τορπιλλισμός της Λουζιτάνια (7 Μαϊου) 1937 - 1945: Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος 1945: Ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου αντίστοιχα) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα 2nd millennium στο Wikimedia Commons | Η δεύτερη χιλιετία ήταν η χρονική περίοδος που ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 1001 κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο και τελείωσε στις 31 Δεκεμβρίου 2000 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Ήταν η δεύτερη περίοδος των χιλίων χρόνων της Χριστιανικής Χρονολογίας. Διακρίνεται από τη χιλιετία που είναι γνωστή ως 1000s που ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 1000 και τελείωσε στις 31 Δεκεμβρίου 1999. Συμπεριέλαβε τον Πρώιμο και Ύστερο Μεσαίωνα, την Αυτοκρατορία των Μογγόλων, την Αναγέννηση, την Εποχή Μπαρόκ, την πρώιμη Μοντέρνα Εποχή, τον Διαφωτισμό, την εποχή της αποικιοκρατίας, τη βιομηχανοποίηση, την ανάπτυξη των εθνών κρατών και τον 19ο και 20ο αιώνα κατά τους οποίους παρατηρήθηκε πρόοδος στην επιστήμη, στην εκπαίδευση και στην υγεία σε πολλά έθνη. Οι επιστήμονες προχώρησαν στην εξήγηση του όρου της πνευματικής ελευθερίας ; οι άνθρωποι έκαναν τα πρώτα βήματα στη Σελήνη κατά τον 20ο αιώνα ; η νέα τεχνολογία αναπτύχθηκε από τις κυβερνήσεις, τη βιομηχανία και τον ακαδημαϊκό κόσμο σε παγκόσμιο επίπεδο με την εκπαίδευση να προωθείται σε πολλά διεθνή συνέδρια και επιστημονικά περιοδικά. Η ανάπτυξη του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και του διαδικτύου άρχισε να διαδίδει την πληροφορία σε όλο τον κόσμο μέσα σε λίγα λεπτά σε μορφή ήχου, βίντεο και εικόνας με σκοπό να ενημερώσει, να εκπαιδεύσει και να ψυχαγωγήσει δισεκατομμύρια ανθρώπους μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Η Αναγέννηση είδε το δεύτερο κύμα μετανάστευσης των ανθρώπων από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία προς την Αμερική ξεκινώντας την ολοένα και πιο επιταχυνόμενη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Το διεθνές εμπόριο οδήγησε στη δημιουργία πολυεθνικών εταιρείων με έδρα σε διάφορες χώρες. Οι διεθνείς επιχειρηματικές δραστηριότητες μείωσαν τον αντίκτυπο του εθνικισμού στη λαϊκή σκέψη. Ο παγκόσμιος πληθυσμός διπλασιάστηκε κατά τους πρώτους επτά αιώνες της χιλιετίας (από τα 310 εκατομμύρια το 1000 μ.Χ. στα 600 εκατομμύρια το 1700 μ.Χ.) και τους τρεις τελευταίους αιώνες αυξήθηκε τρεις φορές παραπάνω, υπερβαίνοντας τα 6 δις το 2000. Αυτό οδήγησε την ανεξέλεγκτη ανθρώπινη δραστηριότητα να έχει σημαντικές κοινωνικές και περιβαλλοντικές συνέπειες προκαλώντας έντονη φτώχεια, κλιματική αλλαγή και βιολογική κρίση. | https://el.wikipedia.org/wiki/2%CE%B7_%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%AF%CE%B1 |
Ορνιθόπτερο | Πραγματοποιήθηκαν μερικές προσπάθειες για την επίτευξη πτήσης με κινούμενες πτέρυγες, αν και πιθανώς το μοναδικό που επιτεύχθηκε ήταν πτήση αιώρησης. Σε αυτές περιλαμβάνονται οι προσπάθειες του μοναχού του 11ου αιώνα Άιλμερ του Μαλμεσμπέρι (καταγράφηκε τον 12ο αιώνα) και του ποιητή του 9ου αιώνα Αμπάς ιμπν Φιρνάς (καταγράφηκε τον 17ο αιώνα). Ο Ρότζερ Μπέικον, γράφοντας το 1260, ήταν μεταξύ των πρώτων που εξέτασε τα τεχνολογικά μέσα της πτήσης. Το 1485, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι άρχισε να μελετά το πέταγμα των πτηνών. Συμπέρανε πως οι άνθρωποι ήταν πολύ βαρείς, και αδύναμοι, για να πετάξουν χρησιμοποιώντας προσδεμένα φτερά στα χέρια τους. Ως εκ τούτου σχεδίασε μια συσκευή στην οποία ο αεροπόρος κρέμεται κάτω από μια σανίδα και χειρίζεται δύο μεγάλες, μεμβρανοειδείς πτέρευγες χρεισιμοποιώντας μοχλούς χεριών, πηδάλια, και σύστημα τροχαλιών. Το 1841, ένας μεταλλουργός kalfa (οδοιπόρος) Μανόιλο (Manojlo) ο οποίος «μετέβη από το Βελιγράδι στη Βοϊβοντίνα» προσπάθησε να πετάξει με μια συσκευή που περιγράφεται ως ορνιθόπτερο («φτερά που φτερουγίζουν όπως ενός πτηνού»). Οι αρχές αρνήθηκαν να του δώσουν άδεια να απογειωθεί από το καμπαναριό του Σερβορθόδοξου Καθεδρικού Ναού του Βελιγραδίου, και αυτός σκαρφάλωσε με μυστικότητα στην κορυφή του Dumrukhana (κεντρικό γραφείο του Τελωνείου) και απογειώθηκε, πραγματοποιώντας προσγείωση σε ένα σωρό από χιόνι, καταφέροντας να επιζήσει.Τα πρώτα ορνιθόπτερα που κατάφεραν να πετάξουν κατασκευάστηκαν στη Γαλλία. Ο Ζομπέρ το 1871 χρησιμοποίησε ένα λαστιχάκι για να τροφοδοτήσει ένα μικρό μοντέλο πτηνού. Ο Αλφόνς Πενώ, ο Αμπέλ Ουρώ ντε Βιλνέβ και ο Βικτόρ Τατέν, κατασκεύασαν επίσης ορνιθόπτερα με λαστιχάκι κατά τη δεκαετία του 1870. Το ορνιθόπτερο του Τατέν ήταν πιθανώς το πρώτο που χρησιμοποίησε την ενεργή συστροφή των φτερών, και προφανώς χρησιμοποιήθηκε ως η βάση για ένα εμπορικό παιχνίδι που κατασκευάστηκε από τον Πισανκούρ περίπου του 1889. Ο Γκυστάβ Τρουβέ ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε εσωτερική καύση, και το μοντέλο του 1890 που κατασκεύασε πέταξε σε απόσταση 80 μέτρων σε μια επίδειξη για τη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών. Τα φτερά κινούνταν μέσω πυρίτιδας που ενεργοποιούσε έναν σωλήνα Μπουρντόν. Από το 1884 και έπειτα, ο Λόρενς Χάργκρεϊβ σχεδίασε ορνιθόπτερα τροφοδοτούμενα από λαστιχάκια, ελατήρια, ατμό, και συμπιεσμένο αέρα. Εισήγαγε τη χρήση μικρών πτερύγων που φτερουγίζουν και παρέχουν την ώθηση σε μια μεγαλύτερη σταθερή πτέρυγα. Η εφεύρεση αυτή περιόρισε την ανάγκη για έναν μειωτήρα, και εκ τούτου απλοποίησε την κατασκευή. Ο Έντουαρντ Πέρκις Φροστ κατασκεύασε ορνιθόπτερα ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1870. Τα πρώτα μοντέλα του κινούνταν από ατμομηχανές, και έπειτα τη δεκαετία το 1900, κατασκεύασε ένα σκάφος με κινητήρα εσωτερικής καύσης με επαρκή χώρο για ένα άτομο, το οποίο όμως δεν πέταξε ποτέ.Τη δεκαετία του 1930, ο Αλεξάντερ Λίπις και η NSFK στη Γερμανία κατασκεύασαν και πέταξαν με επιτυχία μια σειρά από ορνιθόπτερα εσωτερικής καύσης, χρησιμοποιώντας την ιδέα του Χάργκρεϊβ για μικρές πτέρυγες, αλλά με αεροδυναμικές βελτιώσεις που ήλθαν ως αποτέλεσμα της μεθοδολογικής μελέτης.Ο Έριχ φον Χολστ, που επίσης εργαζόταν πάνω στο θέμα τη δεκαετία του 1930, πέτυχε μεγάλη αποτελεσματικότητα και ρεαλισμό στο έργο του με ορνιθόπτερα που τροφοδοτούνταν από λαστιχάκια. Ίσως πέτυχε την πρώτη επιτυχία ενός ορνιθοπτέρου με λυγισμένη πτέρυγα, με σκοπό να μιμηθεί πιο έντονα τα πτυσσόμενα φτερά των πτηνών, αν και δεν διέθετε πραγματικά μεταβλητό άνοιγμα φτερών όπως συμβαίνει με τα πτηνά.Περίπου το 1960, ο Πέρσιβαλ Σπένσερ πέταξε με επιτυχία μια σειρά μη επανδρωμένων ορνιθοπτέρων χρησιμοποιώντας κινητήρες εσωτερικής καύσης με εκτόπισμα που κυμαινόταν από 0,33 έως 13,11 κυβικά εκατοστά (0,020 έως 0,80 κυβικές ίντσες), και άνοιγμα φτερών έως 2,4 μέτρα (8 πόδια). Το 1961, ο Πέρσιβαλ Σπένσερ και ο Τζάκ Στέφενσον πέταξαν με το πρώτο επιτυχημένο ορνιθόπτερο με κινητήρα, γνωστό και ως Spencer Orniplane. Το Orniplane είχε άνοιγμα φτερών 2.300 χιλιοστών (90,7 ίντσες), είχε βάρος 3,4 κιλών (7,5 λίβρες), και τροφοδοτούνταν από δίχρονο κινητήρα εκτοπίσματος 5,7 κυβικών εκατοστών (0,35 κυβικές ίντσες). Είχε διάταξη διπλάνου, για να μειωθεί η ταλάντωση στην άτρακτο του. Τα επανδρωμένα ορνιθόπτερα χωρίζονται σε δύο γενικές κατηγορίες: Αυτά που τροφοδοτούνται από τη μυϊκή δύναμη του κυβερνήτη τους (ανθρωποκίνητα ανεμόπτερα), και αυτά που τροφοδοτούνται από κινητήρα. Περίπου το 1894, ο Ότο Λίλιενταλ, πρωτοπόρος της αεροπορίας, έγινε γνωστός στη Γερμανία για τις ευρέως δημοσιοποιημένες και επιτυχείς πτήσεις του με ανεμόπτερα. Ο Λίλιενταλ μελέτησε ακόμη το πέταγμα των πτηνών και πραγματοποίησε μερικά σχετικά πειράματα. Κατασκεύασε ένα ορνιθόπτερο, αν και η πλήρης ανάπτυξη του διακόπηκε απροσδόκητα με τον θάνατό του στις 9 Αυγούστου 1896 σε ατύχημα με ανεμόπτερο.Το 1929, ο Αλεξάντερ Λίπις (σχεδιαστής του Me163 Komet) σχεδίασε ένα ανθρωποκίνητο ορνιθόπτερο το οποίο πέταξε σε απόσταση 250 με 300 μέτρα μετά από εκτόξευση μέσω ρυμούλκυσης. Μιας και χρησιμοποιήθηκε αυτή η μέθοδος απογείωσης, πολλοί διερωτήθηκαν αν το αεροσκάφος είχε τη δυνατότητα να πετάξει μόνο του. Ο Λίπις ισχυρίστηκε πως το αεροσκάφος πετούσε, και πως δεν πραγματοποιούσε εκτεταμένη αιώρηση. (Ακριβής μέτρηση του υψομέτρου και της ταχύτητας του αεροσκάφους χρειάζονται για να δωθεί απάντηση στο ερώτημα αυτό.) Τα περισσότερα μεταγενέστερα ανθρωποκίνητα ορνιθόπτερα χρησιμοποίησαν τη μέθοδο της εκτόξευσης μέσω ρυμούλκυσης, και το πέταγμα τους ήταν σύντομο επειδή η ανθρώπινη μυϊκή δύναμη ελλατώνεται γρήγορα στον χρόνο.Το 1968, ο Άνταλμπερτ Σμιντ πραγματοποίησε μια κατά πολύ μεγαλύτερη πτήση με ανθρωποκίνητο ορνιθόπτερο στο Μόναχο-Λάιμ. Πέταξε σε απόσταση 900 μέτρων, σε ύψος 20 μέτρων στη μεγαλύτερη διάρκεια της πτήσης. Αργότερα, τοποθετήθηκε στο αεροσκάφος κινητήρας μοτοποδηλάτου Sachs 3 αλόγων (2,2 kW). Με τον κινητήρα, πραγματοποίησε πτήσεις έως και 15 λεπτά σε διάρκεια. Ο Σμιντ κατασκεύασε αργότερα ορνιθόπτερο 10 αλόγων (7,5 kW) βασισμένο στο υδροπλάνο Grunau-Baby IIa, το οποίο πέταξε για πρώτη φορά το 1947. Το δεύτερο αεροσκάφος διέθετε εξωτερικά πλαίσια πτερύγων που κινούνταν.Το 2005, ο Υβ Ρουσσώ απέκτσε το Δίπλωμα Πωλ Τισαντιέρ, το οποίο του απονεμήθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αεροναυτικής (FAI) για τη συνεισφορά του στον χώρο της αεροπορίας. Ο Ρουσσώ πραγματοποίησε την πρώτη προσπάθεια για πτήση που στηριζόταν στους ανθρώπινους μύες με πτέρυγες που φτερουγίζουν το 1995. Στις 20 Απριλίου 2006, στην 212η προσπάθεια του, κατάφερε να πετάξει για 64 μέτρα, και καταγράφηκε από τις επίσημες αρχές της Γαλλικής Αερολέσχης. Στη 213η προσπάθεια που επιχείρησε μια ριπή ανέμου έσπασε την πτέρυγα, προκαλώντας τον σοβαρό τραυματισμό του, αφήνοντας τον παραπληγικό.Μία ομάδα στο Ινστιτούτο Αεροδιαστημικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Τορόντο, με επικεφαλής τον Καθηγητή Τζέιμς Ντελωριέ, εργάστηκε για πολλά χρόνια σε επανδρωμένα ορνιθόπτερα με κινητήρα. Τον Ιούλιο του 2006, στο Αεροδρόμιο Μπομπάρντιερ (Bombardier) στο Νταουνσβιού Παρκ (Downsview Park) του Τορόντο, η μηχανή του Καθηγητή Ντελωριέ, η UTIAS Ornithopter No.1 πραγματοποιήσε απογείωση υποβοηθούμενη από αεριώθηση και πτήση 14 δευτερολέπτων. Σύμφωνα με τον Ντελωριέ, η αεριώθηση ήταν αναγκαία για να πραγματοποιηθεί σταθερή πτήση, αλλά η κίνηση των πτερύγων δεν λειτούργησε στο μεγαλύτερο μέρος της πτήσης.Στις 2 Αυγούστου 2010, ο Τοντ Ράιχερτ του Ινστιτούτου Αεροδιαστημικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Τορόντο χειρίστηκε ανθρωποκίνητο ορνιθόπτερο με το όνομα Snowbird. Με άνοιγμα φτερών 32 μέτρων (105 πόδια) και βάρος 42 κιλών (93 λίβρες) το αεροσκάφος ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα, αρμό και αφρολέξ. Ο κυβερνήτης καθόταν σε μικρό πιλοτήριο το οποίο κρεμόταν κάτω από τις πτέρυγες και τραβούσε μια μπάρα με τα πόδια του για να χειριστεί το σύστημα καλωδιώσεων που κινούσαν τις πτέρυγες πάνω και κάτω. Αφού ελκύθηκε από αυτοκίνητο μέχρι να απογειωθεί, στη συνέχεια πραγματοποίησε σταθερή πτήση για περίπου 20 δευτερόλεπτα. Πέταξε για 145 μέτρα με μέση ταχύτητα 25,6 χλμ/ώρα (7,1 μ/δ). Παρόμοιες πτήσεις με αυτή τη μέθοδο απογείωσης πραγματοποιήθηκαν στο παρελθόν, αλλά η βελτιωμένη δυνατότητα συλλογής δεδομένων απέδειξε πως το ορνιθόπτερο είχε τη δυνατότητα να πετάξει μόνο του όταν θα βρισκόταν στον αέρα. Οι πρακτικές εφαρμογές αξιοποιούν την ομοιότητα με τα πτηνά ή τα έντομα. Το Τμήμα Άγριας Ζωής του Κολοράντο χρησιμοποιεί τα ορνιθόπτερα για να βοηθήσει στη διάσωση των υπο εξαφάνιση σοφών περδικών Gunnison. Ένα τεχνητό γεράκι υπό τον έλεγχο ενός χειριστή κάνει τις πέρδικες να παραμένουν στο έδαφφος ώστε αυτές να ληφθούν για μελέτη. Μιας και τα ορνιθόπτερα κατασκευάζονται για να αναπαριστούν πτηνά ή έντομα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε στρατιωτικές εφαρμογές όπως η εναέρια παρατήρηση χωρίς οι εχθροί να καταλάβουν πως βρίσκονται υπό επιτήρηση. Πολλά ορνιθόπτερα πέταξαν διαθέτοντας βιντεοκάμερες πάνω τους, και μερικά μπορούν να αιωρηθούν και να ελιχθούν σε μικρές περιοχές. Το 2011, η AeroVironment, Inc. παρουσίασε ένα τηλεχειριζόμενο ορνιθόπτερο το οποίο αναπαριστά ένα τεράστιο κολιμπρί για πιθανές κατασκοπευτικές αποστολές.Η AeroVironment, Inc., τότε υπό την καθοδήγηση του Πωλ Μακκρίντι (Gossamer Albatross) ανέπτυξε στα μέσα της δεκαετίας του 1980, για το Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν, μια ραδιοελεγχόμενη ρέπλικα μισής κλίμακας του γιγαντιαίου πτερόσαυρου, Quetzalcoatlus northropi. Κατασκευάστηκε για να συμμετάσχει στην ταινία On the Wing της IMAX. Το μοντέλο αυτό έχει άνοιγμα φτερών 5,5 μέτρων (18 πόδια) και διαθέτει ένα περίπλοκο μηχανογραφημένο σύστημα αυτόματου πιλότου, όπως ο αυθεντικός πτερόσαυρος στηριζόταν στο νευρομυικό σύστημα του για να πραγματοποιεί συνεχείς τροποποιήσεις στο πέταγμα του.Οι ερευνητές ελπίζουν να περιορίσουν τους κινητήρες και τους μηχανισμούς των παρόντων μοντέλων μιμούμενοι όλο και περισσότερο τους μύες πετάγματος των ζώων. Ο Ρόμπερτ Μίκελσον του Ινστιτούτου Τεχνολογικών Ερευνών της Τζόρτζια αναπτύσσει έναν παλλινδρομικό χημικό μυ για χρήση σε μικρής κλίμακας αεροσκάφη με κινούμενες πτέρυγες. Ο Μίκελσον χρησιμοποιεί τον όρο «εντομόπτερο» για αυτό τον τύπο ορνιθοπτέρου. Η SRI International αναπτύσσει πολυμερείς τεχνητούς μύες οι οποίοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πτήσεις με κινούμενες πτέρυγες.Το 2002, η Κρίστερ Βολφ και ο Πέτερ Νόρντιν του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας Σάλμερς στη Σουηδία, κατασκεύασαν ένα ρομπότ με κινούμενες πτέρυγες το οποίο έμαθε τις τεχνικές πετάγματος. Η κατασκευή από ξύλο μπάλσας καθοδηγείται από τεχνολογία λογισμικού μηχανικής μάθησης γνωστή και ως σταθερός γραμμικός εξελικτικός αλγόριθμος. Εμπνευσμένο από τη φυσική εξέλιξη, το λογισμικό «εξελίσσεται» ως απάντηση στα σχόλια του πόσο καλά λειτούργησε σε ένα έργο. Αν και περιορίζεται ως εργαστηριακή συσκευή, το ορνιθόπτερο τους ανέπτυξε συμπεριφορά για την απόκτηση δύναμης άνωσης και οριζόντιας κίνησης.Από το 2002, ο Καθηγητής Τέο φαν Χόλτεν εργάζεται πάνω σε ένα ορνιθόπτερο το οποίο κατασκευάζεται ως ελικόπτερο. Η συσκευή ονομάζεται ορνικόπτερο και φτιάχτηκε μέσω της κατασκευής του κυρίως στροφείου ούτως ώστε να μην έχει καθόλου ροπή αντίδρασης. Το 2008, το Αεροδρόμιο Σχίπχολ άρχισε να χρησιμοποιεί ένα ρεαλιστικής όψης μηχανικό γεράκι σχεδιασμένο από τον ιερακοτρόφο Ρόμπερτ Μούστερς. Το ραδιοελεγχόμενο πτηνό ρομπότ χρησιμοποιείται για να τρομάχει τα πουλιά ώστε αυτά να φεύγουν μακριά από τους κινητήρες των αεροπλάνων τους οποίους μπορούν να καταστρέψουν.Τον Μάρτιο του 2011, επιστήμονες και μηχανικοί από το Δίκτυο Βιονικής Μάθησης Festo παρουσίασαν ένα ρομποτικό SmartBird, βασισμένο στην κίνηση του γλάρου. Το SmartBird ζυγίζει μόνο 450 γραμμάρια και ελέγχεται από ραδιοχειριστήριο. Σε εικόνα το πέταγμα του φαίνεται αξιοσημείωτα ρεαλιστικό. Το 2014, η Clear Flight Solutions, υποτμήμα του Πανεπιστημίου του Τβέντε, άρχισε αν κατασκευάζει τεχνητά αρπακτικά πτηνά (ονομαζόμενα Robird) για αεροδρόμια, καλλιέργειες και χώρους διαχείρισης απορριμάτων. Οι χομπίστες μπορούν να κατασκευάσουν και να πετάξουν τα δικά τους ορνιθόπτερα. Αυτά εκτείνονται από ελαφροβαριά μοντέλα τροφοδοτούμενα από λαστιχάκια έως μεγαλύτερα με τηλεχειρισμό. Τα μοντέλα με λαστιχάκια μπορούν να είναι σχετικά απλά σε σχεδιασμό και κατασκευή. Οι χομπίστες συναγωνίζονται για τους μεγαλύτερους χρόνους πτήσης με τα μοντέλα αυτά. Ένα εισαγωγικό μοντέλο μπορεί να είναι σχετικά απλό σε σχέδιο και κατασκευή, αλλά τα μοντέλα μεγάλου ανταγωνισμού είναι εξαιρετικά ευπαθή και προκλητικά στην κατασκευή. Ο Ρόι Γουάιτ κατέχει το εθνικό ρεκόρ των Ηνωμένων Πολιτειών για εσωτερική πτήση σκάφους με λαστιχάκια, με χρόνο 21 λεπτών και 44 δευτερολέπτων.Τα εμπορικά ορνιθόπτερα παιχνίδια ελεύθερης πτήσης τροφοδοτούμενα από λαστιχάκια κυκλοφορουν εδώ και πολλά χρόνια. Το πρώτο από αυτά πωλήθηκε με το όνομα Tim Bird στο Παρίσι το 1879. Τα μεταγενέστερα μοντέλα πωλήθηκαν επίσης ως Tim Bird (κατασκευασμένα από τον Γκι ντε Ρουιμπέκε στη Γαλλία, από το 1969). Τα εμπορικά τηλεχειριζόμενα μοντέλα ξεκινώντας από τα μηχανοκίνητα Seagulls του Πέρσιβαλ Σπένσερ, που αναπτύχθηκαν περίπου το 1958, και το έργο του Σεν Κινκέιντ από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έως και τις μέρες μας. Οι πτέρυγες κινούνται συνήθως από ηλεκτρικό κινητήρα. Πολλοί χομπίστες πειραματίζονται με τα δικά τους νέα σχέδια και μηχανισμούς. Η ευκαιρία διάδρασης με πραγματικά πτηνά και η κτήση τους πάνω σε αυτά προσθέτει περισσότερη ευχαρίστηση σε αυτό το χόμπι. Τα πτηνά είναι συνήθως περίεργα και ακολουθούν ή εξερευνούν το σκάφος καθώς αυτό πετά. Σε ελάχιστες περιπτώσεις, τα τεχνητά πτηνά δέχθηκαν επιθέσεις από αρπακτικά πτηνά, κοράκια ακόμη και γάτες. Τα πιο πρόσφατα φθηνά μοντέλα όπως το Dragonfly της WowWee επεκτάθηκε από την αγορά για τους προσηλωμένους χομπίστες στη γενική αγορά παιχνιδιών.Τα ορνιθόπτερα είναι επίσης πεδίο ενδιαφέροντος στην Ολυμπιάδα Επιστήμης. Το συμβάν απαιτεί τη χρήση ενός κτιρίου όπου τα αυτοκινούμενα ορνιθόπτερα ώστε να εξεταστούν τα χαρακτηριστικά τους. Οι πόντοι δίνονται στον μεγαλύτερο χρόνο πτήσης και το χαμηλότερο βάρος. Εάν το ορνιθόπτερο μοιάζει με πραγματικό πτηνό τότε του απονέμονται βαθμοί μπόνους. Όπως φαίνεται και από τα πτηνά, οι κινούμενες πτέρυγες προσφέρουν δυνητικά πλεονεκτήματα στους ελιγμούς και την εξοικονόμηση ενέργειας σε σύγκριση με τα αεροσκάφη σταθερών πτερύγων, καθώς και σε πιθανή κάθετη προγείωση ή απογείωση. Θεωρήθηκε πως αυτά τα πλεονεκτήματα είναι μεγαλύτερα σε μικρά μεγέθη και μικρές ταχύτητες πτήσης.Εν αντιθέσει με τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα, οι κινούμενες αεροτομές των ορνιθοπτέρων έχουν κίνηση φτερουγίσματος ή ταλάντωσης, αντί για περιστροφική. Όπως συμβαίνει και με τα ελικόπτερα, οι πτέρυγες έχουν συνήθως μια συνδυασμενη λειτουργία που παρέχει τόσο άνωση όσο και ώθηση. Θεωρητικά, οι κινούμενες πτέρυγες μπορούν να τεθούν σε μηδενική γωνία προσβολής κατά την ανοδική κίνηση, και έτσι προχωρά με ευκολία στον αέρα. Μιας και τυπικά οι κινούμενες αεροτοτμές παράγουν τόσο άνωση όσο και ώθηση, οι δομές που προκαλούν αντίσταση είναι περιορισμένες. Αυτά τα δύο πλεονεκτήματα επιτρέπουν μεγαλύτερο βαθμό αποτελσματικότητας. Έαν τα μελλοντικά επανδρωμένα ορνιθόπτερα με κινητήρες παύσουν να είναι «εξωτικά», φανταστικά, και μη ρεαλιστικά αεροσκάφη και ξεκινήσουν να εξυπηρετούν ανθρώπους ως τα μικρά μέλη της οικογένειας των αεροσκαφών, οι σχεδιαστές και οι μηχανικοί θα χρειαστεί να λύσουν όχι μόνο τα προβλήματα σχεδιασμού των πτερύγων αλλά και πολλά άλλα προβλήματα συμπεριλαμβανομένων και των διαδικασιών για να τα κάνουν ασφαλή και αξιόπιστα αεροσκάφη. Μερικά από αυτά τα προβλήματα, όπως η σταθερότητα, η δυνατότητα ελέγχου, και η αντοχή, είναι συμφυή σε όλα τα αεροσκάφη. Άλλα προβλήματα ειδικά για ορνιθόπτερα, θα εμφανιστούν. Η βελτιστοποίηση του σχεδιασμού των κινούμενων πτερύγων είναι μόνο ένα από αυτά. Ένα αποτελεσματικό ορνιθόπτερο πρέπει να διαθέτει πτέρυγες με τη δυνατότητα παραγωγής τόσο ώθησης, της δύναμης που κινεί το σκάφος μπροστά, και άνωσης, της δύναμης (κάθετη στη διεύθυνση της πτήσης) η οποία κρατά το σκάφος στον αέρα. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να είναι αρκετά ισχυρές ώστε να αντιμετωπίσουν τα φαινόμενα της αντίστασης και του βάρους του σκάφους.Τα σχέδια ορνιθοπτέρων του Λεονάρντο εμπνεύστηκαν από τη μελέτη που πραγματοποίησε στα πτηνά, και συνέλαβε τη χρήση της κίνησης του φτερουγίσματος για να δημιουργηθεί άνωση καθώς και να παρέχει εμπρόσθια κίνηση η οποία είναι αναγκαία για την αεροδυναμική άνωση. Ωστόσο, η χρήση υλικών την εποχή εκείνη θα έκανε το αεροσκάφος πολύ βαρύ και θα απαιτούνταν αρκετή ενέργεια για να παραχθεί επαρκής άνωση ή ώθηση για την πτήση. Ο Αλφόνς Πενώ παρουσίασε την ιδέα ενός μηχανοκίνητου ορνιθόπτερου το 1874. Το μοντέλο του είχε περιορισμένη ισχύ και ήταν μη ελεγχόμενο, κάτι που οδήγησε στη μετατροπή του σε παιδικό παιχνίδι. Σε πιο πρόσφατα οχήματα, όπως τα ανθρωποκίνητα ορνιθόπτερα του Λίπις (1929) και του Έμιλ Χάρτμαν (1959), ήταν πρακτικά ανεμόπτερα, αλλά χρειαζόταν ένα όχημα να τα ελκύσει ώστε να απογειωθούν και ίσως για να αποκτήσουν επαρκή άνωση για σταθερή πτήση. Το ορνιθόπτερο του Χάρτμαν υστερούσε το θεωρητικό υπόβαθρο των άλλων με βάση τη μελέτη της πτήσης με πτέρυγες, αλλά διευκρίνιζε την ιδέα ενός ορνιθοπτέρου ως μηχανή σε σχήμα πτηνού παρά ως μηχανή που αντιγράφει τη μέθοδο πετάγματος των πτηνών. Η δεκαετία του 1960 είδε τα μηχανοκίνητα μη επανδρωμένα ορνιθόπτερα διάφορων μεγεθών να πετυχαίνουν σταθερή πτήση, παρέχοντας πολύτιμα πραγματικά παραδείγματα της πτήσης με μηχανικές πτέρυγες. Το 1991, οι Χάρις και Ντελωριέ πέταξαν με το πρώτο επιτυχημένο τηλεχειριζόμενο ορνιθόπτερο στο Τορόντο του Καναδά. Το 1999, πέταξε ένα επανδρωμένο ορνιθόπτερο που βασίστηκε σε αυτό το σχέδιο, με τη δυνατότητα απογείωσης από το επίπεδο της γης και της εκτέλεσης σταθερής πτήσης.Οι κινούμενες πτέρυγες ενός ορνιθοπτέρου και η κίνηση τους διαμέσω του αέρα σχεδιάζονται για να μεγιστοποιήσουν την ποσότητα άνωσης που δημιουργείται εντός των ορίων του βάρους, της αντοχής των υλικών και της μηχανικής περιπλοκότητας. Ένα ευέλικτο υλικό στην πτέρυγα μπορεί να αυξήσει την αποτελεσματικότητα ενώ διατηρεί τον μηχανισμό κίνησης απλό. Σε σχέδια πτερύγων με τον δοκό επαρκώς πιο μπροστά από την αεροτομή όπου το αεροδυναμικό κέντρο είναι πίσω από τον ελαστικό άξονα της πτέρυγας, η αεροελαστική παραμόρφωση κάνει την πτέρυγα να κινηθεί κατά κάποιο τρόπο κοντά στην ιδανική του αποτελεσματικότητα (στην οποία η γωνίες ρίψης καθυστερούν τις βυθίσεις της μετατόπισης κατά περίπου 90 μοίρες.) Οι κινούμενες πτέρυγες αυξάνουν την αντίσταση και δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όπως τα αεροσκάφη με έλικες. Μερικά μοντέλα επιτυγχάνουν βελτιωμένη αποτελεσματικότητα εφαρμόζοντας περισσότερη ισχύ στην καθοδική κίνηση παρά στην ανοδική, όπως κάνουν και τα περισσότερα πτηνά.Με σκοπό την επίτευξη της επιθυμητής ευελιξίας και του ελάχιστου βάρους, οι μηχανικοί και οι ερευνητές πειραματίστηκαν με πτέρυγες που χρειάζονται ίνες άνθρακα, κόντρες πλακέ, ύφασμα και ραβδώσεις, με δύσκαμπτες πλευρές ισχυρής έλκυσης. Οποιαδήποτε μάζα τοποθετημένη πίσω από το ουραίο πτέρωμα μειώνει την επίδοση του αεροσκάφους, έτσι τα ελαφρά υλικά και το κενό διάστημα χρησιμοποιούνται όπου είναι δυνατό. Για την ελαχιστοποίηση της αντίστασης και τη διατήρηση του επιθυμητού σχεδίου, η επιλογή υλικού για την επιφάνεια της πτέρυγας είναι εξίσου σημαντική. Στα πειράματα του Ντελωριέ, μια ομαλή αεροδυναμική επιφάνεια με αεροτομή διπλής επιφανείας είναι πιο αποτελεσματική στην παραγωγή άνωσης παρά μια αεροτομή απλής επιφανείας. Άλλα ορνιθόπτερα δεν λειτουργούν απαραίτητα όπως τα πτηνά ή οι νυχτερίδες εν πτήσει. Κατά κανόνα τα πτηνά και οι νυχτερίδες έχουν λεπτά και κυρτά φτερά για να δημιουργούν άνωση και ώθηση. Τα ορνιθόπτερα με λεπτότερες πτέρυγες έχουν περιορισμένη γωνία προσβολής αλλά έχουν τη δυνατότητα για επιδόσεις μειωμένης αντίστασης για τον συντελεστή της απλής άνωσης.Αν και τα κολιμπρία πετούν με τα φτερά τους πλήρως ανοιχτά, μια τέτοιου είδους πτήση δεν είναι δυνατή σε ένα ορνιθόπτερο. Εάν μια πτέρυγα ορνιθοπτέρου εκτεινόταν πλήρως, περιστρεφόταν και φτερούγιζε σε μικρές κινήσεις θα προκαλούσε απώλειες ισορροπίας, και αν χρειαζόταν να περιστραφεί και να φτερουγίσει με πολύ μεγάλες κινήσεις, θα λειτουργούσε ως ανεμόμυλος προκαλώντας μη αποτελεσματική πτητική κατάσταση.Μια ομάδα μηχανικών και ερευνητών με το όνομα "Fullwing" δημιούργησε ένα ορνιθόπτερο το οποίο είχε μέση άνωση σε 8 λιβρών, και 0,88 λίβρες μέσης ώθησης, με προωθητική αποτελσματικότητα 54%. Οι πτέρυγες δοκιμάστηκαν σε αεροδυναμικές σήραγγες με χαμηλή ταχύτητα μετρώντας τις αεροδυναμικές επιδόσεις, αποδεικνύοντας πως όσο μεγαλύτερη ήταν η συχνότητα του χτύπου της πτέργυας, τόσο υψηλότερη και η μέση ώθηση του ορνιθόπτερου. Αεροσκάφος Ελικόπτερο Chronister, Nathan. (1999). The Ornithopter Design Manual. Published by The Ornithopter Zone. Mueller, Thomas J. (2001). "Fixed and flapping wing aerodynamics for micro air vehicle applications". Virginia: American Inst. of Aeronautics and Astronautics. ISBN 1-56347-517-0 Azuma, Akira (2006). "The Biokinetics of Flying and Swimming". Virginia: American Institute of Aeronautics and Astronautics 2nd Edition. ISBN 1-56347-781-5. DeLaurier, James D. "The Development and Testing of a Full-Scale Piloted Ornithopter." Canadian Aeronautics and Space Journal. 45. 2 (1999), 72–82. (accessed November 30, 2010). Warrick, Douglas, Bret Tobalske, Donald Powers, and Michael Dickinson. "The Aerodynamics of Hummingbird Flight." American Institute of Aeronautics and Astronautics 1–5. Web. 30 Nov 2010. Crouch, Tom D. Aircraft of the National Air and Space Museum. Fourth ed. Lilienthal Standard Glider. Smithsonian Institution, 1991. Bilstein, Roger E. Flight in America 1900–1983. First ed. Gliders and Airplanes. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press, 1984. (pages 8–9) Crouch, Tom D. Wings. A History of Aviation from Kites to the Space Age. First ed. New York: W.W. Norton & Company, Inc., 2003. (pages 44–53) Anderson, John D. A history of aerodynamics and its impact on flying machines. Cambridge: United Kingdom, 1997. | Ένα ορνιθόπτερο (από το αρχαιοελληνικό: όρνιθος (πτηνό) και πτερόν) είναι αεροσκάφος που πετά με την κίνηση (φτερούγισμα) των πτερύγων του. Οι σχεδιαστές προσπαθούν να μιμηθούν την κίνηση των πτερύγων των πτηνών, των νυχτερίδων και των εντόμων όταν αυτά πετούν. Αν και οι μηχανές διαφέρουν σε μορφή, κατασκευάζονται συνήθως στην ίδια κλίμακα με τα ιπτάμενα αυτά πλάσματα. Ακόμη, κατασκευάστηκαν επανδρωμένα ορνιθόπτερα, και μερικά από αυτά ήταν επιτυχημένα. Οι ιπτάμενες αυτές μηχανές είναι δύο γενικών τύπων: αυτές με κινητήρες, και αυτές που τροφοδοτούνται από τους μύες του κυβερνήτη τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B8%CF%8C%CF%80%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF |
Μπιλ Κόντι | Ο Κόντι γεννήθηκε στην Πρόβιντενς (Ρόουντ Άιλαντ), γιος των Ιταλοαμερικανών Λουσέτα και Γουίλιαμ Κόντι. Η οικογένεια μετακόμισε στο Μαϊάμι και ο Μπιλ τελείωσε το γυμνάσιο του Νορθ Μαϊάμι. Κέρδισε το Βραβείο «Silver Knight» της εφημερίδας Miami Herald. Στη συνέχεια φοίτησε και απεφοίτησε από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα, ενώ σπούδασε μουσική και στη Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης. Το μεγάλο βήμα προς τη διασημότητα του Κόντι ήρθε το 1976, όταν του ανατέθηκε να συνθέσει τη μουσική για μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία της United Artists, το Ρόκυ. Η τανία εξελίχθηκε σε πραγματικό «φαινόμενο», με εισπράξεις 225 φορές μεγαλύτερες από τον προϋπολογισμό της και τρία Βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και της Καλύτερης Ταινίας. Στην απονομή των Βραβείων, ο Κόντι κλήθηκε να είναι ο μουσικός διευθυντής της τελετής, κάτι που επανέλαβε 18 φορές από τότε, περισσότερες από οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο στην ιστορία των Όσκαρ. Το τραγούδι του «Gonna Fly Now» για το Ρόκυ ήρθε πρώτο στο Billboard singles chart το 1977 και του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού. Ο Κόντι επίσης συνέθεσε τη μουσική των εξής ταινιών-συνεχειών του Ρόκυ: Ρόκυ Νο 2 (1979), Ρόκυ Νο 3: Ο θρίαμβος (1982), Ρόκυ Νο 5 (1990) και Rocky Balboa (2006). Μετά το πρώτο Ρόκυ, ο Κόντι εργάσθηκε σε κάποιες άλλες ταινίες και μετά στράφηκε για λίγο σε τηλεοπτικές σειρές. Το 1981 συνέθεσε τη μουσική για την ταινία Τζέιμς Μποντ με τίτλο Για τα μάτια σου μόνο, καθώς ο συνθέτης Τζον Μπάρι δεν ήθελε να επιστρέψει στη Βρετανία για φορολογικούς λόγους, ενώ το επόμενο έτος έγραψε τη μουσική για την κινηματογραφική μεταφορά του βραβευμένου θεατρικού έργου του Τζέισον Μίλερ That Championship Season. Το 1983 ο Κόντι συνέθεσε τη μουσική για την πρώτη ταινία της εταιρείας καλωδιακής τηλεοράσεως HBO, με τίτλο The Terry Fox Story. Το 1984 κέρδισε το μοναδικό του Βραβείο Όσκαρ για τη μουσική της ταινίας Οι κατάλληλοι άνθρωποι (1983), ενώ μετά τον απασχόλησε πολύ η μουσική για την τηλεοπτική μίνι-σειρά Βόρειοι και Νότιοι. Από τη δεκαετία του ξεχωρίζει επίσης η μουσική του για την ταινία Καράτε Κιντ. Το 1993 ανέλαβε το σάουνττρακ της ταινίας Οι περιπέτειες του Χακ Φιν και το 1999 της Υπόθεσης Τόμας Κράουν. Από τη δουλειά του Κόντι στην τηλεόραση, ξεχωρίζουν τα θέματα για τις σειρές Δυναστεία, The Colbys, Φάλκον Κρεστ και Cagney & Lacey. Επίσης, το μουσικό θέμα για το ειδησεογραφικό πρόγραμμα του Primetime Live για το ABC News. Για την ταινία του Λυκ Μπεσσόν Απέραντο γαλάζιο (1988) έγραψε τη μουσική για την αμερικανική εκδοχή της, που δεν είχε την επιτυχία της αρχικής, στη οποία η μουσική είναι του Ερίκ Σερά. Ο Κόντι έχει κερδίσει τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, κερδίζοντας το Βραβείο μόνο για την ταινία Οι κατάλληλοι άνθρωποι στην κατηγορία Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής (1984). Οι άλλες δύο υποψηφιότητές του ήταν στην κατηγορία Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, για τα «Gonna Fly Now» από το Ρόκυ (1976, απονομή του 1977) και «For Your Eyes Only» (τραγούδι των τίτλων για την ταινία Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Για τα μάτια σου μόνο, 1981). Τρεις είναι και οι μέχρι στιγμής υποψηφιότητες του Κόντι για Χρυσές Σφαίρες: δύο για την Καλύτερη Πρωτότυπη Μουσική (Ρόκυ και Μια γυναίκα ελεύθερη) και μία Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού (τραγούδι τίτλων του Για τα μάτια σου μόνο). Ο Κόντι έχει επίσης στο ενεργητικό του 13 υποψηφιότητες για Βραβεία Έμμυ, τις 12 για τη μουσική του διεύθυνση της τελετής των Όσκαρ και την πρώτη του για τη μουσική της μίνι-σειράς Βόρειοι και Νότιοι (1985). Από αυτές κέρδισε τρία Βραβεία Έμμυ, για τις τελετές των Όσκαρ το 1992, το 1998 και το 2003.Στις 22 Απριλίου 2008, στο Θέατρο του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Λουιζιάνα, ο Μπιλ Κόντι έγινε δεκτός στο Μουσικό Hall of Fame της Λουιζιάνας. Μια παράξενη ιστορία (1973) Χάρι και Τόντο (1974) Ρόκυ: Τα χρυσά γάντια (1976) Πυγμή (1978) Βίαιοι δρόμοι (1978) Slow Dancing in the Big City (1978) Μια γυναίκα ελεύθερη (1978) Five Days from Home (1979) Ρόκυ Νο 2 (1979) Γκλόρια (1980) Η μεγάλη απόδραση των 11 (1981) Carbon Copy (1981) Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Για τα μάτια σου μόνο (1981) Ρόκυ Νο 3: Ο θρίαμβος (1982) Emerald Point N.A.S. (τηλεοπική σειρά, 1983) Ανήλικα καθάρματα (1983) Η μεγάλη ανατριχίλα (1983) Grand Canyon: The Hidden Secrets (ντοκιμαντέρ, 1984) Καράτε Κιντ (1984) Βόρειοι και Νότιοι (μίνι-σειρά, 1985) Οι κατάλληλοι άνθρωποι (1985) Ο πόλεμος των κατασκόπων (1985) Θανατηφόρα εφέ (1986) Καράτε Κιντ 2 (1986) (το σάουνττρακ κυκλοφόρησε το 2011) Nomads (1986) Οι κυρίαρχοι του σύμπαντος (1987) Καμία προσευχή για τους πεθαμένους (1987) Το κύκλωμα (1987) A Night in the Life of Jimmy Reardon (1988) Cohen & Tate (1988) Σταλόνε, η απόδραση (1989) Ρόκυ Νο 5 (1990) Necessary Roughness (1991) Year of the Gun (1991) Φάλκον Κρεστ (δίσκος της TeeVee Tunes, 1992) Δυναστεία (δίσκος της TeeVee Tunes, 1992) Rookie of the Year (1993, το σάουνττρακ κυκλοφόρησε το 2006) Δεσμοί αίματος (1993) 8 δευτερόλεπτα για τη δόξα (1994) Bushwhacked (1995) Napoleon (1995) Με το δάχτυλο στο μπουκάλι (1996) The Real Macaw (1998) Κινούμενος στόκος (1998) Θα σε δω στην Κόλαση (1999) Υπόθεση Τόμας Κράουν (1999) (με άλλους μουσικούς) Boys on the Run (2003) Rocky Balboa (2006) Μπιλ Κόντι στην IMDb Συνέντευξη Συνέντευξη | Ο Γουίλιαμ (Μπιλ) Κόντι (William Conti, γενν. 13 Απριλίου 1942) είναι Αμερικανός συνθέτης γνωστός για τη μουσική που συνέθεσε για κινηματογραφικές ταινίες, όπως για τις Ρόκυ: Τα χρυσά γάντια (και 4 από τις συνέχειές της), Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Για τα μάτια σου μόνο, Οι κατάλληλοι άνθρωποι (Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής), αλλά και για την περίφημη τηλεοπτική σειρά Δυναστεία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BB_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9 |
Ρομπέρτο Φαρινάτσι | Τρίτος υιός ενός αστυνομικού της Κρεμόνα, ο Ρομπέρτο από μικρός εντάχτηκε, όπως και ο «Ντούτσε» στη μετριοπαθή πτέρυγα των Σοσιαλδημοκρατών και προερχόταν από τους λεγόμενους «ρεφορμιστές». Πρότυπο της πολιτικής του δράσης θεωρούσε τον ιδεαλιστή Λεωνίδα Μπισσολάτι, τον οποίο ο Μουσολίνι τελικά εκδίωξε και που ο Φαρινάτσι περιέγραφε σαν «μία ευγενική ψυχή αποστόλου, όχι πολιτικού». Τα πρώτα νεανικά του χρόνια εργάστηκε σαν υπάλληλος σιδηροδρόμων, στο μικρό σταθμό της Βιλέτας Μαλαντίτο, όπου και θεωρούνταν από τους προϊσταμένους του, ως αναντικατάστατος. Αυτός ήταν ο λόγος που η υπηρεσία του δεν του επέτρεψε να στρατευτεί, όπως ο ίδιος επιθυμούσε διακαώς, στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά πέτυχε να βρεθεί στο μέτωπο για ένα σύντομο διάστημα, το 1917. Ενώ ήταν απαίδευτος (δεν είχε λάβει αξιόλογη μόρφωση), εντούτοις στη συνέχεια, εκμεταλλευόμενος τις διάφορες διασυνδέσεις που φρόντισε να αναπτύξει με τοπικούς, ισχυρούς παράγοντες, πέτυχε να κερδίσει άδεια δικηγόρου, μετά από μία παράνομη υποβολή πτυχιακής εργασίας. Την ίδια εποχή νυμφεύτηκε την Ανίτα Μπερτολάτσι, κόρη ενός σοσιαλιστή που αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Σκουίλα». Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, αλλά παρότι την αγαπούσε, συνήθιζε να την απατά συχνότατα, καθώς η συμπεριφορά αυτή λειτουργούσε, βάσει της θεωρίας που επικρατούσε μεταξύ των ανδρών του κύκλου του, ως ένδειξη ανδρισμού. Διέδιδε πως είχε χάσει το ένα του χέρι στην Ανατολική Αφρική, πολεμώντας στην εκεί εκστρατεία κατά της Αβησσυνίας του Χαϊλέ Σελασιέ, ενώ στην πραγματικότητα είχε ακρωτηριαστεί επιχειρώντας να ψαρέψει με δυναμίτη. Στις 23 Μαρτίου του 1919, στην πλατεία Σαν Πεκόλκρο του Μιλάνο έγινε η πρώτη μαζική εκδήλωση που οδήγησε στη δημιουργία του φασιστικού κόμματος, του οποίου ο Φαρινάτσι ήταν από τους πρωτεργάτες. Παράλληλα, απασχολούνταν ως ανταποκριτής της εφημερίδας «Πόπολο ντ’ Ιτάλια» (που εξέδιδε ο Μουσολίνι) στην Κρεμόνα. Μετά την επικράτηση του κινήματος και την κατάληψη της εξουσίας από τους φασίστες του Μουσολίνι, ο Φαρινάτσι αναδείχτηκε σαν ένας από τους πλέον ανελέητους και πιστούς υποστηρικτές της δικτατορίας, βάναυσος (εκτιμάται ότι υπήρξε σκληρότερος ακόμη και του ίδιου του αρχηγού του), αδιάλλακτος (ήταν ο μόνος, ουσιαστικά, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του καθεστώτος που δεν διαφοροποίησε ποτέ τη θέση του, καθ' όλη τη διάρκεια της φασιστικής 20ετίας), βίαιος προς τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και οξυδερκής, θαρραλέος και πανέξυπνος δημόσιος άνδρας, που δεν του ανατέθηκε, ωστόσο, κάποια κορυφαία κυβερνητική θέση. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα, ότι ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργικό χαρτοφυλάκιο, μόλις το 1938. Η σχέση του με το Μουσολίνι υπήρξε ταραχώδης και οι δύο άνδρες αλληλοκατηγορούνταν, συνήθως μέσω ανταλλαγής επιστολών. Υπήρξε επίσης, επίμονος αντίπαλος του στρατάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο, ακόμη και από την προπολεμική εποχή που ο τελευταίος είχε κατακτήσει την Αιθιοπία. Ο Φαρινάτσι επιδόθηκε σε σκληρή και συστηματική τρομοκράτηση των αντικαθεστωτικών, κατηγορούμενος για κακοποιήσεις, βασανισμούς και διώξεις, ενώ βαρύνεται με τη δολοφονία του επαρχιακού συμβούλου Αττίλιο Μπολντόρι. Το μίσος του για τη σοσιαλιστική δράση εκφράστηκε έντονα στη δίκη των εκτελεστών του τολμηρού δημοκράτη Τζάκομο Ματτεόττι, στην οποία κατέθεσε υπέρ τους, ενώ δε δίστασε να χαρακτηρίσει με απαράδεκτες εκφράσεις το θύμα της δολοφονίας, που διαπράχθηκε στις 10 Ιουνίου του 1924. Ο Φαρινάτσι ήταν πρόμαχος και ένθερμος θιασώτης της προσέγγισης με τη Ναζιστική Γερμανία, ένας λάτρης του Άξονα μεταξύ Βερολίνου και Ρώμης, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, φανατικός οπαδός του ίδιου του Χίτλερ από το 1940, όταν τον γνώρισε διά ζώσης. Ακολούθως φέρεται να είπε «τώρα μπορώ να πεθάνω». Μετά την Ιταλική συνθηκολόγηση (Ιούλιος 1943) κατέφυγε στη Γερμανική Πρεσβεία, απαιτώντας να τον μεταφέρουν αεροπορικώς στη Γερμανία, ντυμένο με τη στολή των Ες Ες. Ακολούθως διορίστηκε υπουργός της Δημοκρατίας του Σαλό. Μετά την επικράτηση των Συμμάχων σε ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο (1945) ο Φαρινάτσι προσπάθησε να διαφύγει ξανά, αλλά στις 27 Απριλίου έπεσε στα χέρια των Ιταλών αντιστασιακών και οδηγήθηκε στην έδρα της παρτιζάνικης Ταξιαρχίας «Άντα». Την επομένη της σύλληψής του, οδηγήθηκε μπροστά σε λαϊκό δικαστήριο που τον καταδίκασε σε θάνατο δια τουφεκισμού. Ο ίδιος ζήτησε να τον πυροβολήσουν στο στήθος, ως ένδειξη τιμής, αλλά το αίτημά του δεν έγινε δεκτό και διατάχτηκε να γυρίσει τα νώτα του στο απόσπασμα. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, ο Φαρινάτσι πρόλαβε να στρίψει το σώμα του τη στιγμή που η ποινή εκτελείτο, κραυγάζοντας «Ζήτω η Ιταλία». Περιοδικό «Ιστορία Εικονογραφημένη» #80 (Φεβρουάριος 1975), σελ. 116 – 123: «Ένας Μεγάλος του Φασισμού» (συντάκτης: Silvio Bertoldi). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Roberto Farinacci στο Wikimedia Commons | Ο Ρομπέρτο Φαρινάτσι (ιταλικά: Roberto Farinacci, γνωστός σαν «ρας (πρίγκιπας) της Κρεμόνα», Ισέρνια, Αμπρούτσο, 16 Οκτωβρίου 1892 – Βιμερκάτε, 28 Απριλίου 1945) ήταν Ιταλός δικηγόρος, πολιτικός, ιδρυτικό μέλος του φασιστικού κινήματος και από τους άμεσους συνεργάτες του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Μετά την κατάρρευση του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας φυγαδεύτηκε από τους Γερμανούς και ανέλαβε υπουργική θέση στη Δημοκρατία του Σαλό, αλλά τελικά συνελήφθη από τους Ιταλούς παρτιζάνους, δικάστηκε και εκτελέστηκε σε ηλικία 52 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF_%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B9 |
Σαν περάσουν πέντε χρόνια | Νεαρός Υπηρέτης Ηλικιωμένος Η Δαχτυλογράφος Ένα νεκρό παιδί Ένας ψόφιος γάτος Πρώτος Φίλος Δεύτερος Φίλος Η Αρραβωνιαστικιά Ο Παίχτης του ράγκμπι Η Υπηρέτρια Ο Πατέρας της Αρραβωνιαστικιάς Η Κούκλα με το νυφικό Αρλεκίνος Παλιάτσος Κοπέλα Μάσκα Παίχτες Πρώτη πράξη Σε μία Βιβλιοθήκη, η Δαχτυλογράφος εξομολογείται τον έρωτα της στον Νεαρό την ώρα που εκείνος συζητάει με τον Ηλικιωμένο. Εμφανίζεται ξαφνικά στην σκηνή ο Πρώτος Φίλος, φαφλατάς και γυναικάς και ο Δεύτερος Φίλος που θα επιθυμούσε να ήταν πιο νέος, όπως επίσης και δύο ανήσυχοι χαρακτήρες που βρίσκονται σε μια άλλη διάσταση: τοΝεκρό Παιδί και ο Ψόφιος γάτος. Δεύτερη πράξη Μετά από μια σκηνή ερωτικού πάθους ανάμεσα στον Παίχτη του ράγκμπι και την Αρραβωνιαστικιά, ο Νεαρός φτάνει μετά από πέντε χρόνια προκειμένου να συναντηθεί μαζί της και με τον πατέρα της. Όμως οι προσδοκίες του δεν ευοδώνονται καθώς η Αρραβωνιαστικιά δραπετεύει με τον Παίχτη του ράγκμπι, προκαλώντας οδύνη στον Νεαρό και δυσαρέσκεια στον πατέρα. Η πράξη συνεχίζεται με τη συμβολή της Κούκλας με το νυφικό, χαρακτήρας μεταφορικός, που πείθει τον Νεαρό να αναζητήσει την αγάπη της Δαχτυλογράφου παρά τις αντιρρήσεις του Ηλικιωμένου. Τρίτη πράξη Σε ένα δάσος, η Δαχτυλογράφος διηγείται στη Μάσκα μια διαφορετική ιστορία: Η θυρωρός, μια μέρα με καταιγίδα έχασε το γιο της, το Νεκρό Παιδί και εγκατέλειψε έναν νεαρό, παρά τον οδυρμό του. Ο Νεαρός μετά από μια λεκτική διαμάχη με τον Αρλεκίνο και τον Παλιάτσο, ανταποκρίνεται τελικά στον έρωτα της Δαχτυλογράφου, όμως εκείνη απαιτεί, ως προϋπόθεση για την συνεύρεση τους, να περάσουν πέντε επιπλέον χρόνια. Ο Νεαρός, επιστρέφοντας στο σπίτι ρωτάει τον Υπηρέτη, που τον συντροφεύει από την πρώτη πράξη, για τις δυσάρεστες αλλαγές που διέκρινε εκεί στο πέρασμα του χρόνου. Τέλος, επισκέπτονται τον Νεαρό τρεις Παίχτες, σύμβολα του θανάτου, που τον κερδίζουν στα χαρτιά, παίρνοντας του τον άσσο κούπα και μαζί με αυτόν και τη ζωή του. Το Σαν περάσουν πέντε χρόνια στην αρχή χαρακτηρίστηκε ως έργο το οποίο ήταν αδύνατον να ανέβει στο θεατρικό σανίδι, γι αυτό ο συγγραφέας υιοθέτησε κάποιες αλλαγές. Παρόλο που το 1936 ξεκίνησαν οι πρόβες για να παιχτεί τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, το ξέσπασμα του ισπανικού εμφύλιου πολέμου το εμπόδισε. Το έργο λοιπόν, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1959 στο θέατρο Ρεκαμιέ του Παρισιού[1] , παραγωγής του Marcelle Auclair[2] , κουστούμια και σκηνικά του Ρειμούντο Λαρέν[3] και ερμηνείας του Λαουρέν Τερζιέ[4] . Όσον αφορά την ολοκληρωμένη πρώτη ισπανική παραγωγή, ίσως να ήταν αυτή που ο Χούλιο Καστίγιο[5] παρουσίασε στο θέατρο Θόκαλο ντε Μέξικο[6] την 1ηΙουλίου του 1969. Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ισπανία το Μάρτιο του 1975 από μαθητές του Γαλλικού Λυκείου της Μαδρίτης, επαγγελματικά έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Εσλάβα[7] στις 19 Σεπτεμβρίου του 1978, σε σκηνοθεσία του Μιγκέλ Νάρος[8] . Τη δεύτερη παραγωγή στην Ισπανία ανέλαβε και παρουσίασε ο σκηνοθέτης Άλβαρο Γκουστόδιο[9] , παλιό μέλος της Λα Μπαράκα[10] και έκανε πρεμιέρα στις 23 Δεκεμβρίου του 1985 στο Ρεάλ Κολισέο Κάρλος III[11] του Σαν Λορένθο ντε Ελ Εσκοριάλ. Μερικούς μήνες μετά, παρουσιάστηκε μια διασκευή από την ομάδα Θέατρο Αταλάγια[12] , σε σκηνοθεσία του Ρικάρντο Ινιέστα[13] , κάνοντας πρεμιέρα στο Círculo de Bellas Artes[14] της Μαδρίτης, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1986. Η Κάρμεν Γκαγιάρδο[15] ήταν η επιλεγμένη ηθοποιός, που σύμφωνα με πολλούς, ήταν αποκαλυπτική. Το έργο ανέβηκε σε 33 επαρχίες της Ισπανίας, μεταξύ του 1986 και 1988. Τον Απρίλιο του 1989 ανέβηκε ξανά στην σκηνή, σκηνοθετημένο από τον Νάρος και με ερμηνεία του Κάρλος Ιππόλυτο[16] , μεταξύ άλλων. Το 1994, θα ανέβει εκ νέου στην σκηνή του θεάτρου Αταλάγια, σε σκηνοθεσία Ρικάρντο Ινιέστα, ο οποίος θα το σκηνοθετήσει από μια άλλη οπτική και θα παρουσιαστεί διαρκώς μέχρι το 1996. Κάνει πρεμιέρα στο Κέντρο Ινστιτούτο Θερβάντες της Ταγγέρης (Μαρόκο). Το 1998 κάνει περιοδεία ο Χοάν Ογιέ[17] . Η πρεμιέρα γίνεται στο Φεστιβάλ Γρεκ[18] της Βαρκελώνης, όπου ξεχώρισε από το καστ η Λάια Μαρούγ[19] . Τον Απρίλιο του 2016 θα παιχτεί στο θέατρο Βάγιε Ινκλάν της Μαδρίτης, συμπαραγωγής του Centro Dramático Nacional με το θέατρο Αταλάγια, σε σκηνοθεσία του Ρικάρντο Ινιέστα. Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά, την περίοδο 1971-72, σε σκηνοθεσία και μετάφραση Αλέξη Σολωμού, με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Ποταμίτη. Το Φεβρουάριο του 2016 θα ανέβει στο Θέατρο Τέχνης (μαζί με τη Δόνια Ροσίτα) σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και συλλογική μετάφραση Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Άννυς Ανεστοπούλου, Έφης Γεωργοπούλου και Θεοδοσίας Κοφινά[20] . Πρωταγωνιστές: Κλέων Γρηγοριάδης και Βίκυ Βολιώτη. ^ Θέατρο που ιδρύθηκε το 1908 στο Παρίσι. ^ Γαλλίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος. Δημοσίευσε βιογραφίες πολλών ιστορικών προσώπων, μετάφρασε ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενα από τα ισπανικά στα γαλλικά και έγραψε μια νουβέλα. ^ Ισπανός χορογράφος και σκηνογράφος. ^ Γάλλος ηθοποιός (1935-2010). ^ Μεξικάνος σκηνοθέτης, γνωστός για τις καινοτομίες του στο μεξικάνικο θέατρο. ^ Παλαιό θέατρο του Μεξικού. ^ Θέατρο της Μαδρίτης που ιδρύθηκε το 1871. ^ Ισπανός σκηνοθέτης. ^ Ισπανός σκηνοθέτης και ηθοποιός (1912-1992). ^ Πανεπιστημιακός θίασος που ο Λόρκα είχε ιδρύσει το 1931, με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Ισπανία, και με τον οποίο περιόδευε στη χώρα- ένας σταθμός στην ιστορία του ισπανικού θεάτρου. ^ Ισπανικό θέατρο στο Σαν Λορένθο ντε Εσκοριάλ της Μαδρίτης. Ιδρύθηκε μεταξύ του 1770 και 1778 για τον Βασιλιά Κάρλος ΙΙΙ της Ισπανίας. ^ Θεατρική ομάδα που ιδρύθηκε το 1983 στη Σεβίλλη. ^ Ισπανός σκηνοθέτης και δραματουργός. Ίδρυσε το 1983 το Θέατρο Αταλάγια. ^ Πολιτισμικό κέντρο της Μαδρίτης που ιδρύθηκε το 1880. ^ Ισπανίδα ηθοποιός και μέλος ιδρυτικό του Θεάτρου Αταλάγια. ^ Ισπανός ηθοποιός. ^ Ισπανός σκηνοθέτης και καθηγητής θεάτρου στη Βαρκελώνη. ^ Διεθνές φεστιβάλ θεάτρου, μουσικής και χορού στη Βαρκελώνη. ^ Ισπανίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. ^ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Λογοτεχνία και Μετάφραση, Ο υπερρεαλιστής Λόρκα του Σαν περάσουν πέντε χρόνια, 29 Σεπτεμβρίου του 2015. «Théâtre Récamier :: Patryst.com». www.patryst.com. Consultado el 2016-02-13. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Λογοτεχνία και Μετάφραση, Ο υπερρεαλιστής Λόρκα του Σαν περάσουν πέντε χρόνια, 29 Σεπτεμβρίου του 2015. | Το Σαν περάσουν πέντε χρόνια είναι ένα θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις, ολοκληρωμένο από τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, στις 19 Αυγούστου του 1931. Μαζί με τα έργα Το κοινό και Κωμωδία χωρίς τίτλο, συγκαταλέγεται στο λεγόμενο “θέατρο του παραλόγου” του Λόρκα, στο οποίο ο συγγραφέας δίνει προτεραιότητα σε μια γλώσσα έντονα επηρεασμένη από τον σουρεαλισμό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD_%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1 |
Καναδικό Αρκτικό Αρχιπέλαγος | Η Βρετανικές διεκδικήσεις των νησιών (British Arctic territories, 16ος αιώνας–1880) είχαν βασιστεί στην εξερεύνηση τη δεκαετία του 1570 από τον Άγγλο θαλασσοπόρο και εξερευνητή Μάρτιν Φρόμπισερ. Αρχικά (1870–80) η Καναδική κυριαρχία περιοριζόταν μόνο στο μέρος των νησιών που απολήγανε στον ωκεάνιο οροπέδιο Φοξ (Foxe Basin), τον Κόλπο Χάντσον, και το Στενό του Χάντσον. Αυτή επεκτάθηκε σε όλα τα νησιά το 1880 με τη μεταφορά της (κυριαρχίας) από τη Βρετανία στον Καναδά. Η Περιφέρεια Φράνκλιν (District of Franklin) – δημιουργήθηκε το 1895 – ήταν η διοικητική περιφέρεια που περιελάμβανε σχεδόν όλο το αρχιπέλαγος, και η οποία διαλύθηκε με τη δημιουργία του Νούναβουτ το 1999. Ο Καναδάς διεκδικεί όλα τα ύδατα των Βορειοδυτικών Περασμάτων ως Καναδικά εθνικά ύδατα. Όμως, οι ΗΠΑ και οι περισσότερες χώρες με θαλάσσια σύνορα θεωρούν αυτά τα ύδατα διεθνή. Οι διαφωνίες για το στάτους των στενών έχουν εγείρει Καναδικές ανησυχίες για την περιβαλλοντολογική πολιτική, την εθνική ασφάλεια, και γενικά για την κυριαρχία. Η Νήσος Χανς στον πορθμό του Νερς, ανατολικά της Νήσου Έλσμιρ, είναι περιοχή που διεκδικούν αυτή τη στιγμή ο Καναδάς και η Δανία. Το αρχιπέλαγος εκτείνεται δυτικά προς ανατολικά περίπου 2.400 χιλιόμετρα, και 1.900 από την ηπειρωτική χώρα ως το ακρωτήριο Κολούμπια, το βορειότερο σημείο της Νήσου Έλσμιρ (και του Καναδά). Συνορεύει στα δυτικά με τη Θάλασσα Μποφόρ, στα βορειοδυτικά με τον Αρκτικό ωκεανό, στα ανατολικά με τη Γροιλανδία, τον Κόλπο του Μπάφιν, και στα νότια με τον Κόλπο Χάντσον και τον ηπειρωτικό Καναδά. Τα διάφορα νησιά και χωρίζονται μεταξύ τους και από την ηπειρωτική χώρα με μια σειρά από υδάτινους διαδρόμους που συνολικά είναι γνωστοί ως Βορειοδυτικά Περάσματα (ή Βορειοδυτικό Πέρασμα). Δύο μεγάλες χερσόνησοι, η Χερσόνησος Μπούθια και η Χερσόνησος Μέλβιλ, εκτείνονται από τα βόρεια στην ηπειρωτική χώρα. Το αρχιπέλαγος περιλαμβάνει 36.563 νησιά, εκ των οποίων τα 94 κατατάσσονται ως μεγάλα, έχοντας έκταση από 130 χμ2, και έχοντας συνολική έκταση 1.400.000 χμ2. Τα νησιά του αρχιπελάγους με έκταση πάνω από 10.000 χμ2 είναι, με φθίνουσα σειρά: * ΒΕ = Βορειοδυτικά Εδάφη, ΝΟΥ = Νούναβουτ Μετά τη Γροιλανδία, το αρχιπέλαγος είναι η μεγαλύτερη Αρκτική έκταση του κόσμου. Το κλίμα των νησιών είναι αρκτικό, και το έδαφος είναι κυρίως τούνδρα εκτός από τις ορεινές περιοχές. Τα περισσότερα νησιά είναι ακατοίκητα. Η ανθρώπινοι καταυλισμοί είναι διασκορπισμένοι και με μικρή πυκνότητα, αποτελούμενοι κυρίως από παραλιακούς καταυλισμούς Ινουίτ στα νοτιότερα νησιά. Κατάλογος νησιών του Καναδά ανά έκταση | Το Καναδικό Αρκτικό Αρχιπέλαγος, επίσης γνωστό ως Αρκτικό Αρχιπέλαγος, είναι μια ομάδα νησιών βορείως του ηπειρωτικού Καναδά. Στο άκρο της Βορείου Αμερικής και καλύπτοντας περίπου 1.424.500 τ.χλμ., η ομάδα αυτή των 36.563 νησιών του Αρκτικού ωκεανού αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης του Βόρειου Καναδά – το μεγαλύτερο μέρος του Νούναβουτ και μέρος των Βορειοδυτικών Εδαφών. Το Καναδικό Αρκτικό Αρχιπέλαγος παρουσιάζει κάποιες επιπτώσεις της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, με κάποιες εκτιμήσεις από υπολογιστές να καθορίζουν τη συνεισφορά στην άνοδο του επιπέδου της θάλασσας από το λιώσιμο των πάγων εκεί, περίπου στα 3,5 εκατοστά μέχρι το 2100 | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%81%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%82 |
Μεγάλη Χιλιοστομετρική Διάταξη της Ατακάμα | Η σημερινή διάταξη της ALMA αποτελείται από 66 ραδιοτηλεσκόπια (παραβολοειδείς κεραίες) και ανιχνεύει μήκη κύματος 9,6 έως 0,3 χιλιοστομέτρων, που αντιστοιχούν σε συχνότητες 31 έως 1000 GHz. Η ALMA έχει πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία και υψηλότερη ανάλυση από προγενέστερα παρόμοια όργανα, όπως το μεμονωμένο Τηλεσκόπιο Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ στη Χαβάη, ή από υπάρχοντα συμβολομετρικά δίκτυα, όπως τη «Submillimeter Array», ή τη διάταξη IRAM. Οι κεραίες της ALMA μπορούν να μετακινηθούν σε διάφορα σημεία του υψίπεδου, σε αποστάσεις από 150 μέτρα μέχρι 16 χιλιόμετρα, κάτι που χαρίζει στην ALMA μία χρήσιμη μεταβλητή μεγέθυνση, παρόμοια με αυτή της VLA στο Νέο Μεξικό των ΗΠΑ. Η μεγάλη ευαισθησία επιτυγχάνεται κυρίως χάρη στον μεγάλο αριθμό των ραδιοτηλεσκοπίων που συναποτελούν τη διάταξη. Οι ΗΠΑ και Καναδάς συνεισέφεραν 25 ραδιοτηλεσκόπια των 12 μέτρων το ένα και οι ευρωπαϊκές χώρες της συνεργασίας άλλα 25. Αυτά τα 50, που ζυγίζουν 115 τόνους το καθένα, αποτελούν την κύρια διάταξη. Οι συμμετέχουσες ασιατικές χώρες κατασκεύασαν άλλες 16 κεραίες (4 των 12 μ. και 12 των 7 μ.), που αποτελούν την Atacama Compact Array (ACA), η οποία συνιστά τμήμα της «ενισχυμένης» ALMA. Η βέλτιστη γωνιακή ανάλυση της ALMA είναι 10 χιλιοστά του δευτερολέπτου της μοίρας, 10 φορές καλύτερη από εκείνη της VLA και 5 φορές καλύτερη από εκείνη του Διαστημικού τηλεσκοπίου «Χαμπλ». Μπορούν να μετρηθούν ακτινικές ταχύτητες με ακρίβεια 50 μέτρα/δευτερόλεπτο. Ως προς τη δυνατότητα ανιχνεύσεως ασθενών πηγών, η ALMA είναι 20 φορές πιο ευαίσθητη για σημειακές πηγές από ό,τι η VLA. Η ALMA έχει τις ρίζες της σε τρία αστρονομικά σχέδια — τη Χιλιοστομετρική Διάταξη ΜΜΑ (ΗΠΑ), τη Μεγάλη Νότια Διάταξη (LSA) της Ευρώπης και τη Μεγάλη Χιλιοστομετρική Διάταξη (LMA) της Ιαπωνίας. Το πρώτο βήμα για τη δημιουργία της ALMA έγινε το 1997, όταν το Εθνικό Ραδιοαστρονομικό Αστεροσκοπείο (NRAO) των ΗΠΑ και το Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο (ESO) συμφώνησαν να επιδιώξουν ένα κοινό σχέδιο αντί των MMA και LSA. Το πρόγραμμα αυτό θα συνδύαζε την ευαισθησία της LSA με την κάλυψη συχνοτήτων και την καλύτερη τοποθεσία της MMA. Τα ESO και NRAO συνεργάσθηκαν με τεχνικές, επιστημονικές και διαχειριστικές ομάδες για την οργάνωση του κοινού προγράμματος, με συμμετοχή και του Καναδά. Η φάση σχεδιασμού και αναπτύξεως άρχισε τον Μάιο του 1998. Μια σειρά αποφάσεων και συμφωνιών οδήγησε στην επιλογή της ονομασίας «Μεγάλη Χιλιοστομετρική Διάταξη της Ατακάμα» (ALMA) τον Μάρτιο του 1999 και στην υπογραφή της Συμφωνίας της ALMA στις 25 Φεβρουαρίου 2003, ανάμεσα στους Βορειοαμερικανούς και στους Ευρωπαίους (η λέξη alma σημαίνει «ψυχή» στην ισπανική γλώσσα και «γνώστης» στην αραβική). Μετά από αμοιβαίες συνομιλίες επί σειρά ετών, το σχέδιο δέχθηκε μια πρόταση από το Εθνικό Αστεροσκοπείο της Ιαπωνίας (NAOJ) για παροχή από την Ιαπωνία της ACA και τριών επιπλέον δεκτών για την κύρια διάταξη, ώστε να δημιουργηθεί η «Ενισχυμένη ALMA». Η σχετική συμφωνία υπογράφηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2004. Η τελετή θεμελιώσεως του έργου στο υψίπεδο έγινε στις 6 Νοεμβρίου 2003, οπότε αποκαλύφθηκε και το λογότυπο της ALMA.Κατά το στάδιο του σχεδιασμού της ALMA αποφασίσθηκε να σχεδιαστούν και να κατασκευασθούν οι κεραίες-ραδιοτηλεσκόπια από διαφορετικές γνωστές εταιρείες στις συμμετέχουσες χώρες αντί του ενός μοναδικού σχεδίου. Αυτό έγινε κυρίως για πολιτικούς λόγους. Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις που επέλεξαν οι ανάδοχοι, το κάθε σχέδιο ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει στις προδιαγραφές της ALMA. Τα τμήματα που κατασκευάσθηκαν στην Ευρώπη συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Αμβέρσας, από όπου μεταφέρθηκαν με πλοίο στη Χιλή. Το πρώτο ραδιοτηλεσκόπιο έφθασε στη Χιλή τον Απρίλιο του 2007, αλλά χρειάσθηκε να περιμένει την άφιξη των ειδικής κατασκευής γερμανικών φορτηγών (πλάτους 10 μέτρων και βάρους 130 τόνων το καθένα) για να μεταφερθεί στο υψίπεδο, τον Ιούλιο του 2008. Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών (ΗΠΑ), μέσω του Εθνικού Ραδιοαστρονομικού Αστεροσκοπείου και του «Επιστημονικού Κέντρου Επιστήμης ALMA Βόρειας Αμερικής» Εθνικό Συμβούλιο Ερευνών του Καναδά Εθνικό Αστεροσκοπείο της Ιαπωνίας ALMA-Ταϊβάν, στο Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής της Academia Sinica Δημοκρατία της Χιλής Από το καλοκαίρι του 2011, αρκετά ραδιοτηλεσκόπια ήταν λειτουργικά, ώστε κατά το εκτεταμένο πρόγραμμα δοκιμών να ληφθούν οι πρώτες εικόνες αστρονομικών στόχων. Αυτές οι εικόνες έδωσαν μια πρώτη ιδέα για τις δυνατότητες της νέας διατάξεως. Στόχος ήταν το ζεύγος αλληλεπιδρώντων γαλαξιών που είναι γνωστό ως «Κεραίες». Παρά το ότι η ALMA δεν παρατήρησε ολόκληρο το σύστημα, το αποτέλεσμα ήταν η καλύτερη υποχιλιοστομετρική εικόνα του που αποκτήθηκε ποτέ, αποκαλύπτοντας τα νέφη πυκνού και ψυχρού αερίου από τα οποία δημιουργούνται νέοι αστέρες και είναι αόρατα στα συνηθισμένα τηλεσκόπια. Στις 11 Αυγούστου 2014 δημοσιεύθηκαν οι πρώτες ερευνητικές μελέτες που έγιναν με μη-δοκιμαστική χρήση της ALMA. Θέμα τους ήταν η λεπτομερής κατανομή του υδροκυανίου, του ισοκυανιδίου, της φορμαλδεΰδης και της σκόνης μέσα στην κόμη των κομητών C/2012 F6 (Λέμον) και C/2012 S1 (ISON). Μια εικόνα του πρωτοπλανητικού δίσκου που περιβάλλει τον HL Ταύρου (έναν νεογέννητο αστέρα τύπου T Ταύρου) δόθηκε στη δημοσιότητα το 2014. Σε αυτή την εικόνα διακρίνεται μία σειρά από εκπέμποντες υπέρυθρο φως ομόκεντρους δακτυλίους, που διαχωρίζονται από διάκενα. Πρόκειται για μία ισχυρή ένδειξη σχηματισμού πρωτοπλανητών. Μέχρι τότε οι περισσότερες θεωρίες δεν δικαιολογούσαν τον σχηματισμό (πρωτο)πλανητών γύρω από έναν τόσο νεαρό αστέρα (ηλικίας 100.000 έως 1.000.000 ετών), και επομένως τα νέα δεδομένα της ALMA γέννησαν νέες θεωρίες για τη γένεση και την ανάπτυξη των πλανητικών συστημάτων. Μία από αυτές τις νέες θεωρίες προτείνει ότι ο ταχύτερος ρυθμός σχηματισμού μπορεί να οφείλεται στο πολύπλοκο μαγνητικό πεδίο του πρωτοπλανητικού δίσκου. Atacama Pathfinder Experiment (APEX), μεμονωμένο ραδιοτηλεσκόπιο κατασκευασμένο ως τροποποιημένη κεραία του ALMA CARMA, μια χιλιοστομετρική διάταξη που αναπτύχθηκε από αμερικανικά πανεπιστήμια και διέκοψε τη λειτουργία της μετά τα εγκαίνια της ALMA. Επίσημος ιστότοπος Η ALMA στο NRAO Η ALMA στο Ηνωμένο Βασίλειο Η ALMA στο ESO «How the Huge ALMA Radio Telescope Works» (Infographic), Space.com, 12 Μαρτίου 2013 | Η Μεγάλη Χιλιοστομετρική/υποχιλιοστομετρική Διάταξη της Ατακάμα, γνωστή ως ALMA (Atacama Large Millimeter/submillimeter Array), είναι μία συμβολομετρική διάταξη 66 ραδιοτηλεσκοπίων στην έρημο Ατακάμα της βόρειας Χιλής, τα οποία παρατηρούν αστρονομικές πηγές ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε μήκη κύματος χιλιοστών και κλάσματος του χιλιοστού του μέτρου. Η διάταξη έχει κατασκευασθεί στο υψίπεδο Chajnantor, σε μέσο υψόμετρο 5.058,7 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Εκτός από το υψόμετρο, αυτή η τοποθεσία επιλέχθηκε για την πολύ χαμηλή ατμοσφαιρική υγρασία της. Η ALMA αναμένεται να παρέχει πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία των πρώτων αστέρων στο πρώιμο Σύμπαν, όσο και λεπτομερέστερη απεικόνιση της τοπικής δημιουργίας νέων αστέρων και πλανητών. Η ALMA είναι μία διεθνής συνεργασία ευρωπαϊκών χωρών, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας, της Ταϊβάν και της Χιλής. Με κόστος περίπου 1,4 δισεκατομμύριο δολάρια, αποτελεί την ακριβότερη επίγεια αστρονομική εγκατάσταση που λειτουργεί σήμερα. Η έναρξη των επιστημονικών παρατηρήσεων της ALMA έγινε κατά το δεύτερο μισό του 2011, ενώ οι πρώτες εικόνες δόθηκαν στη δημοσιότητα στις 3 Οκτωβρίου 2011. Η διάταξη είναι πλήρως λειτουργική από τον Μάρτιο του 2013, οπότε έγιναν και τα επίσημα εγκαίνια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%A7%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%84%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CE%B1 |
Κολλομπιάνο | Με εμφανείς τάσεις δημογραφικής ελάττωσης, όπως και οι περισσότεροι δήμοι της περιοχής, το Κολλομπιάνο φέρεται να απασχολεί μόνο το 11,40% του πληθυσμιακού του δυναμικού στη βιομηχανία, σε δημόσιες υπηρεσίες και παροχή υπηρεσιών. Αξιοθέατα της κοινότητας θεωρούνται το τοπικό κάστρο και η εκκλησία. Στον δήμο και την ευρύτερη περιοχή παρουσιάζει ανάπτυξη ο αγροτουρισμός, κυρίως λόγω τοπικών εορτασμών, όπως η γιορτή της Άνοιξης. Η πρώτη ιστορική μαρτυρία για τη θέση του Κολλομπιάνο περιέχεται σε μια δωρεά του 1023. Σε μία επιστολή επίσης του αυτοκράτορα Φρειδερίκου του 1152 επιβεβαιώνεται η κατοχή της περιοχής από τον Γκουΐντο ντι Μπιαντράτε (Guido di Biandrate). Η παρουσία του κάστρου επιβεβαιώνεται τον Μάρτιο του 1170 σε συμβολαιογραφική πράξη, μέσω της οποίας οι ισχυροί αλλά παρακμάζοντες πλέον πολιτικά και οικονομικά κόμητες του Μπιαντράτε, μοιράζουν τις γαίες τους ανάμεσα σε εκείνους που παραμένουν στο Κολλομπιάνο και την οικογένεια των Αβογκάντρο (Avogadro). Η πρόσκτηση του Κολλομπιάνο και άλλων περιοχών όπως η Καζανόβα και το Κουΐντο στην επιρροή της οικογένειας Αβογκάντρο είχε ως αποτέλεσμα την πολιτιστική άνθηση και την πολιτική επέκταση των δήμων της ευρύτερης περιοχής της επαρχίας Βερτσέλι, στο δεύτερο μισό του 12ου αιώνα. Οι τελευταίοι απόγονοι αυτών των οικογενειών εμφανίζονται στην περιοχή σχεδόν μέχρι τον 15ο αιώνα. Το κάστρο, όντας σε στρατηγική θέση, υπήρξε αντικείμενο διεκδίκησης ανάμεσα σε αντίπαλες πολιτικά οικογένειες και υπέστη αρκετές καταστροφές από αλλεπάλληλες πολιορκίες. Μετά το 1427, έτος υποταγής της επαρχίας Βερτσέλι στη Σαβοΐα υπό τον Φίλιπο Μαρία Βισκόντι (Filippo Maria Visconti), αναφέρεται περίοδος ειρήνης που κράτησε έως τον 16ο αιώνα. Σημαντικό αρχιτεκτονικά και αρχαιολογικά μνημείο το κάστρο σήμερα διατηρείται σε καλή κατάσταση μετά από πολλαπλές αποκαταστάσεις. Ένα τμήμα του χρησιμοποιείται ως ξενώνας και το υπόλοιπο γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης μιας αγροτικής βιομηχανίας. | Το Κολλομπιάνο (ιταλικά: Collobiano) είναι ιταλικός δήμος στην Επαρχία του Βερτσέλλι, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου. Πολιούχος του δήμου φέρεται ο Άγιος Γεώργιος και το δημαρχείο της πόλης βρίσκεται στην Piazza Avocadro 5. Συνορεύει με τους εξής δήμους: Αλμπάνο Βερτσελλέζε, Βιλλαρμπόιτ, Καζανόβα Έλβο, Κουίντο Βερτσελλέζε, Ολτσενένγκο και Ολντένικο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF |
Λευκή του Αρτουά | Η Λευκή μεγαλύτερη ανιψιά του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου του Αγίου παντρεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1269 τον Ερρίκο τον παχύ, μικρότερο αδελφό του κόμητος της Καμπανίας Θεοβάλδου Β΄, η τελετή έγινε στο Μελάν κοντά στο Παρίσι. Ο κουνιάδος της αντίστοιχα παντρεύτηκε την ξαδέλφη της Ισαβέλλα της Γαλλίας και αναχώρησαν μαζί για την Ζ΄ Σταυροφορία. Ο κουνιάδος της πέθανε πρόωρα τον Δεκέμβριο του 1270, σε έναν μήνα στη συνέχεια πέθανε και η σύζυγος του Ισαβέλλα χωρίς να αποκτήσουν γιους, τον διαδέχτηκε ο σύζυγος της Ερρίκος ως βασιλιάς της Ναβάρρας και κόμης της Καμπανίας.Ο Ερρίκος και η Λευκή είχαν αποκτήσει γιο τον Θεοβάλδο, το μέλλον της δυναστείας φαινόταν προσωρινά εξασφαλισμένο, ο νεαρός Θεοβάλδος ωστόσο πέθανε σε ατύχημα στις επάλξεις του κάστρου (1273). Το μοναδικό παιδί που απέμεινε ήταν η κόρη τους Ιωάννα, ο σύζυγος της Ερρίκος πέθανε και εκείνος την επόμενη χρονιά (1274) προκαλώντας τεράστια κρίση διαδοχής αφού μέσα σε 4 χρόνια είχαν πεθάνει δυο κόμητες και ένας διάδοχος. Η Λευκή έγινε στη συνέχεια αντιβασίλισσα της Ναβάρρας και της Καμπανίας για λογαριασμό της κόρης τους, την αντιβασιλεία της Καμπανίας την έχουν ασκήσει πολλές χήρες κομήτων στο παρελθόν αλλά για πρώτη φορά με τη Λευκή διάδοχος ήταν μια γυναίκα. Οι γείτονες βασιλείς της Αλφόνσος Ι΄ της Καστίλης και της Πέτρος Γ΄ της Αραγωνίας εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να διεκδικήσουν για τον εαυτό τους το βασίλειο της Ναβάρρας είτε με κάποιον γάμο με την μικρή Ιωάννα είτε με τη χρήση στρατιωτικής βίας. Ο Αλφόνσος πραγματοποίησε επίθεση στη Ναβάρρα και άρχισε να πολιορκεί τη Βιένα, οι κάτοικοι υπερασπίστηκαν αποτελεσματικά την πόλη και η Λευκή για να τους ευχαριστήσει τους παραχώρησε ειδικά προνόμια.Η Λευκή παρέμεινε στην Παμπλόνα μέχρι τις 14 Απριλίου, στη συνέχεια εγκατέλειψε το βασίλειο με τη μικρή της κόρη και κατέφυγε στο Παρίσι στον ξάδελφο της Φίλιππο Γ΄ της Γαλλίας για να ζητήσει προστασία, του έδωσε φόρο υποτέλειας για τις κτήσεις της στη Γαλλία. Τον Μάιο του 1275 η Λευκή υπέγραψε τη Συνθήκη της Ορλεάνης σύμφωνα με την οποία η μικρή κόρη της Ιωάννα θα παντρευόταν έναν από τους δυο μεγαλύτερους γιους του Γάλλου βασιλιά τον Λουδοβίκο ή τον Φίλιππο. Ο μεγαλύτερος γιος Λουδοβίκος πέθανε σύντομα και ο επόμενος γιος Φίλιππος, διάδοχος πλέον του θρόνου της Γαλλίας έγινε ο μνηστήρας της Ιωάννας. Η Λευκή παρέμεινε στο Παρίσι και κυβέρνησε τα βασίλεια της μέσω αντιπροσώπου, στη συνέχεια παρέδωσε τη διοίκηση της Ναβάρρας στον Φίλιππο Γ΄, η ίδια κράτησε μονάχα την Καμπανία και το Μπρι. Η Λευκή πραγματοποίησε δεύτερο γάμο μεταξύ 28 Ιουλίου - 29 Οκτωβρίου 1276 στο Παρίσι με τον Εδμόνδο Κράουτσμπακ νεότερο αδελφό του Εδουάρδου Α΄ της Αγγλίας. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε με την επέμβαση της βασιλομήτορος της Γαλλίας Μαργαρίτας της Προβηγκίας αλλά και υπάρχει η περίπτωση να παντρεύτηκαν από έρωτα, η Λευκή ανέλαβε με τον δεύτερο σύζυγο της τη διοίκηση της Καμπανίας και του Μπρι. Όσο η κόρη της Ιωάννα μεγάλωνε και πλησίαζε στην ενηλικίωση η Λευκή και ο Εδμόνδος θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τη διοίκηση της Καμπανίας και του Μπρι, αποζημιώθηκαν με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και τη διατήρηση των ανακτόρων της Ναβάρρας στο Παρίσι. Την επόμενη χρονιά πέθανε ο Φίλιππος ο Τρομερός και στον θρόνο τον διαδέχτηκε ο γαμπρός της Φίλιππος ο Ωραίος με την κόρη της Ιωάννα ως βασίλισσα. Όταν ξέσπασαν εχθρότητες ανάμεσα στην Αγγλία και στη Γαλλία (1293) ο Εδμόνδος και η Λευκή κατέφυγαν στην Αγγλία. Επέστρεψαν στη Γαλλία (1296) παραμένοντας στις περιοχές που βρίσκονταν υπό την κατοχή του κουνιάδου της Εδουάρδου Α΄, η Λευκή χήρεψε για δεύτερη φορά όταν ο Εδμόνδος βρήκε τον θάνατος στην πολιορκία του Μπορντό. Επέστρεψε στην Αγγλία στην αυλή του κουνιάδου της αλλά επανήλθε ξανά στη Γαλλία όταν της δόθηκε το ένα τρίτο της περιουσίας του Εδμόνδου (1298). Ίδρυσε μονή Φραγκισκιανών μοναχών στο Νοζάν-λ'Αρτώ (1298) δηλώνοντας ότι επιθυμεί να ταφεί εκεί άσχετα αν ο δεύτερος σύζυγος της είχε ταφεί στο Λονδίνο και ο πρώτος σύζυγος της στο Προβέν. Η Λευκή πέθανε στο Παρίσι στις 2 Μαΐου 1302. Craig, Taylor (2006). Debating the Hundred Years War: Volume 29: Pour Ce Que Plusieurs (La Loy Salicque) And a Declaration of the Trew and Dewe Title of Henry VIII. Cambridge University Press. Evergates, Theodore (2011). The Aristocracy in the County of Champagne, 1100–1300. University of Pennsylvania Press. Loveday Lewes Gee (2002). Women, Art, and Patronage from Henry III to Edward III: 1216–1377. Boydell & Brewer. Prestwich, Michael (1988). Edward I. University of California Press. Richardson, Douglas (2011). Plantagenet Ancestry: A Study In Colonial And Medieval Families. Woodacre, Elena (2013). The Queens Regnant of Navarre: Succession, Politics, and Partnership, 1274–1512. Palgrave Macmillan. pp. 25–29. Εδμόνδος Κράουτσμπακ Εδμόνδος Κράουτσμπακ | Η Λευκή του Αρτουά (Blanche d'Artois, 1248 - 2 Μαΐου 1302) ήταν μέλος του Οίκου των Καπετιδών και του Αρτουά, βασίλισσα της Ναβάρρας και κόμισσα της Καμπανίας. Ήταν μεγαλύτερη κόρη και παιδί του Ροβέρτου Α΄ του Αρτουά και της Ματθίλδης της Βραβάντης. Παντρεύτηκε τον Ερρίκο Α΄ της Ναβάρρας και μετά το τέλος του έγινε αντιβασίλισσα της Ναβάρρας για λογαριασμό της ανήλικης κόρης τους και διαδόχου Ιωάννας Α΄ της Ναβάρρας, η οποία ήταν τότε μόλις ενός έτους. Η αντιβασιλεία της Ναβάρρας στη συνέχεια πέρασε στον εξάδελφό της Φίλιππο Γ΄ της Γαλλίας, όταν ο γιος και διάδοχός του δελφίνος Φίλιππος νυμφεύτηκε τη μικρή Ιωάννα. Ηίδια η Λευκή κράτησε υπό την κατοχή της μόνο την κομητεία της Καμπανίας. Στη συνέχεια μοιράστηκε τη διοίκηση της Καμπανίας με τον δεύτερο σύζυγό της Εδμόνδο Κράουτσμπακ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC |
Άλαν Τούρινγκ | Ο Τούρινγκ γεννήθηκε το 1912 στο Πάντιγκτον (Paddington) του Λονδίνου. Ο πατέρας του, Τζούλιους Μάθισον Τούρινγκ, ήταν μέλος της ινδικής δημόσιας υπηρεσίας. Ο Τζούλιους και η σύζυγος του Έθελ Στόνι (Ethel Stoney), θέλησαν να μεγαλώσουν τον Άλαν στη Μεγάλη Βρετανία, έτσι επέστρεψαν στο Πάντιγκτον. Η υπηρεσία του πατέρα του ήταν όμως ακόμα ενεργή και κατά τη διάρκεια των ετών της παιδικής ηλικίας του Άλαν Τούρινγκ οι γονείς του ταξίδεψαν μεταξύ του Γκίλντφορντ της Αγγλίας και της Ινδίας, αφήνοντας τους δύο γιους τους να μένουν με φίλους στην Αγγλία, προκειμένου να μην διακινδυνεύσει η υγεία τους στις βρετανικές αποικίες. Πολύ νωρίς, ο Τούρινγκ παρουσίασε τα σημάδια της μεγαλοφυΐας του, που επρόκειτο να επιδείξει και αργότερα. Λέγεται ότι διδάχθηκε να διαβάζει σε τρεις εβδομάδες και παρουσίαζε μεγάλη οικειότητα με τους αριθμούς και τους γρίφους. Οι γονείς του τον έγραψαν στο St. Michael, ένα ημερήσιο σχολείο, όταν ήταν έξι ετών. Η διευθύντρια αναγνώρισε τη μεγαλοφυΐα του εξ αρχής, όπως και πολλοί από τους εκπαιδευτικούς του. Το 1926, σε ηλικία 14 ετών, πήγε στο σχολείο Sherborne στο Ντόρσετ ως εσώκλειστος. Η πρώτη ημέρα του συνέπεσε με μια γενική απεργία στην Αγγλία και έτσι οδήγησε μόνος του, πάνω από εξήντα μίλια με το ποδήλατό του από το Σαουθάμπτον μέχρι το σχολείο του, αφού σταμάτησε σε ένα πανδοχείο για να περάσει την νύχτα - ένας άθλος που αναφέρθηκε και στον τοπικό Τύπο της εποχής. Η φυσική κλίση του Τούρινγκ προς τα μαθηματικά και την επιστήμη δεν ήταν ικανή να κερδίσει τον σεβασμό των δασκάλων του στο Sherborne, ένα διάσημο και ακριβό δημόσιο σχολείο, το οποίο έδινε περισσότερη έμφαση στους κλασσικούς. Ο διευθυντής του έγραψε στους γονείς του: "Ελπίζω ότι δεν θα πέσει μεταξύ δύο σχολών. Εάν πρόκειται να μείνει στο δημόσιο σχολείο, πρέπει να στοχεύσει να γίνει μορφωμένος. Εάν πρόκειται να γίνει απλώς επιστημονικός ειδικός, σπαταλά το χρόνο του σε ένα δημόσιο σχολείο". Παρά το γεγονός αυτό, ο Τούρινγκ συνέχισε να παρουσιάζει αξιοπρόσεκτες δυνατότητες στις επιστήμες που αγαπούσε, λύνοντας προηγμένα προβλήματα του 1927 χωρίς ακόμη να έχει μελετήσει το στοιχειώδη λογισμό. Το 1928, σε ηλικία δέκα έξι ετών, ο Τούρινγκ μελέτησε την εργασία του Άλμπερτ Αϊνστάιν και όχι μόνο την κατάλαβε αλλά προεξέτεινε τα ερωτήματα του Αϊνστάιν για τους νόμους του Νεύτωνα για την κίνηση, σε ένα κείμενο το οποίο δεν δημοσιεύθηκε. Οι ελπίδες και οι φιλοδοξίες του Τούρινγκ στο σχολείο αυξήθηκαν από τα ισχυρά αισθήματά του για το φίλο του Christopher Morcom, τον οποίο ερωτεύτηκε, αν και δεν υπήρχε ανταπόκριση. Ο Morcom πέθανε μόνο μερικές εβδομάδες πριν από το τελευταίο εξάμηνο τους στο Sherborne, από περιπλοκές της βοοειδούς φυματίωσης, μετά από κατανάλωση μολυσμένου γάλακτος αγελάδας. Λόγω της απροθυμίας του να εργαστεί τόσο σκληρά στις κλασσικές μελέτες όσο στην επιστήμη και τα μαθηματικά, ο Τούρινγκ απέτυχε να κερδίσει μια υποτροφία στο κολέγιο Trinity του Καίμπριτζ και πήγε στο κολέγιο της δεύτερης επιλογής του, στο Κινγκς Κόλετζ του Καίμπριτζ, όπου ήταν προπτυχιακός φοιτητής από το 1931 μέχρι το 1934, αποφοιτώντας με Άριστα στα Μαθηματικά. Το 1935 και σε ηλικία μόλις 22 ετών εκλέχτηκε μέλος του King's College χάρη στη διατριβή του, όπου απέδειξε το Κεντρικό Οριακό Θεώρημα (Central Limit Theorem), αν και είχε αποτύχει να ανακαλύψει ότι είχε ήδη αποδειχθεί το 1922 από τον Γιαρλ Βάλντεμαρ Λίντεμπεργκ (Jarl Waldemar Lindeberg). Στη βαρυσήμαντη δημοσίευσή του "Για τους υπολογίσιμους αριθμούς, με μια εφαρμογή στην λήψη αποφάσεων", ο Τούρινγκ αναδιατύπωσε τα αποτελέσματα του 1931 του Κουρτ Γκέντελ για τα όρια της απόδειξης και του υπολογισμού, αντικαθιστώντας την επίσημη γλώσσα του Γκέντελ από αυτές που καλούνται τώρα καθολικές μηχανές Τούρινγκ, επίσημες και απλές συσκευές. Απέδειξε ότι μια τέτοια μηχανή θα ήταν σε θέση να υπολογίσει οποιοδήποτε κατανοητό μαθηματικό πρόβλημα εάν ήταν δυνατό να αναπαρασταθεί από έναν αλγόριθμο, ακόμα κι αν καμία πραγματική μηχανή Τούρινγκ δεν θα ήταν πιθανό να έχει τις πρακτικές εφαρμογές, όντας πολύ πιο αργή από τις εναλλακτικές λύσεις. Οι μηχανές Τούρινγκ είναι μέχρι σήμερα το κεντρικό αντικείμενο μελέτης της θεωρίας υπολογισμού. Το μεγαλύτερο μέρος του 1937 και του 1938 το ξόδεψε στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, όπου σπούδασε υπό την επίβλεψη του Αλόνζο Τσερτς (Alonzo Church). Το 1938 έλαβε το διδακτορικό του από το Πρίνστον και η διατριβή του εισήγαγε την έννοια του υπερ-υπολογισμού (hypercomputation) όπου οι μηχανές Τούρινγκ αυξάνονται με τους αποκαλούμενους χρησμούς, επιτρέποντας μια μελέτη των προβλημάτων που δεν μπορούν να λυθούν αλγοριθμικά. Πίσω στο Καίμπριτζ το 1939, παρευρέθηκε στις διαλέξεις του Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν για τα θεμέλια των μαθηματικών. Οι δυο τους διαφώνησαν, με τον Τούρινγκ να υποστηρίζει τον φορμαλισμό και τον Βίτγκενσταϊν να υποστηρίζει ότι τα μαθηματικά υπερεκτιμούνται και δεν ανακαλύπτουν καμία απολύτως αλήθεια. Κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου ήταν σημαντικός συμμετέχων στις προσπάθειες στο Μπλέτσλεϊ Παρκ για την αποκρυπτογράφηση των γερμανικών μηνυμάτων. Η εργασία του Τούρινγκ κρατήθηκε μυστική μέχρι τη δεκαετία του '70· ακόμη και οι στενοί φίλοι του δεν την ήξεραν. Συνέβαλε με διάφορες μαθηματικές ιδέες για την αποκρυπτογράφηση μηνυμάτων των συσκευών Enigma και Lorenz SZ 40/42. Στο Μπλέτσλεϊ Παρκ ο Τούρινγκ εργάστηκε από το 1939 ως το 1940, όταν και μετακινήθηκε στην Ομάδα 8. Ο Τούρινγκ συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν απαραίτητο να εξεταστούν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί για να σπάσουν τους κωδικούς της μηχανής Enigma. Απέδειξε ότι ήταν δυνατό να εξετάσει τις σωστές τοποθετήσεις των διακοπτών (περίπου ένα εκατομμύριο συνδυασμοί), χωρίς να πρέπει να εξεταστούν οι τοποθετήσεις του πίνακα συνδέσεων (περίπου 157 εκατομμύρια συνδυασμοί). Ενώ παρέμενε ένας τρομερός αριθμός, ένα εκατομμύριο συνδυασμοί ήταν επιτεύξιμος στόχος, χάρη σε μια ηλεκτρομηχανική συσκευή - τη βόμβα (bombe)· μια εξέλιξη της σχεδιασμένης από τους Πολωνούς συσκευής bomba. Για ένα χρόνο, ο Τούρινγκ ήταν επικεφαλής του «καταλύματος 8», τμήματος αρμόδιου για τα γερμανικά ναυτικά σήματα. Ο Τούρινγκ εφηύρε επίσης την τεχνική Banburismus για να βοηθήσει στο σπάσιμο της γερμανικής κρυπτογραφικής συσκευής Enigma. Για το σκοπό της κρυπτανάλυσης, αναπτύχθηκε και ο πρώτος ψηφιακός προγραμματίσιμος ηλεκτρονικός υπολογιστής, ο Colossus Mark I. Ο Τούρινγκ, εντούτοις, δεν συμμετείχε άμεσα - ο Colossus σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε στον ερευνητικό σταθμό ταχυδρομείων στο Hill Dollis από μια ομάδα με επικεφαλής τον Τόμας Φλάουερς (Thomas Flowers) το 1943. Στο τελευταίο μέρος του πολέμου, ο Τούρινγκ ανέλαβε (με τον μηχανικό Ντόναλντ Μπέιλι (Donald Bayley)) τον σχεδιασμό μιας φορητής μηχανής με το κωδικό όνομα Delilah, που παρείχε ασφαλείς μεταδόσεις φωνής. Η συσκευή προοριζόταν για διαφορετικές εφαρμογές, αλλά στερούταν τη δυνατότητα χρήσης σε ραδιομεταδόσεις μεγάλης απόστασης. Η συσκευή Delilah ολοκληρώθηκε πάρα πολύ αργά για να χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο. Και ενώ ο Τούρινγκ έκανε επίδειξη σε ανωτέρους με την κωδικοποίηση και στη συνέχεια την αποκωδικοποίηση μιας ηχητικής καταγραφής ομιλίας του Τσώρτσιλ, η συσκευή Delilah δεν υιοθετήθηκε για τη χρήση. Ο Τούρινγκ ήταν πολύ καλός αθλητής μαραθωνίου. Ο καλύτερος χρόνος του, 2 ώρες, 46 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα, ήταν μόλις 11 λεπτά πιο αργός από τον αντίστοιχο του νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948. Από το 1945 ως το 1947, εργάστηκε στο εθνικό φυσικό εργαστήριο, πάνω στο σχέδιο της αυτόματης μηχανή υπολογισμού. Παρουσίασε μια εργασία στις 19 Φεβρουαρίου του 1946, η όποια ήταν το πρώτο πλήρες σχέδιο ενός υπολογιστή. Αν και πέτυχε το σχεδιασμό της αυτόματης μηχανής υπολογισμού, υπήρξαν καθυστερήσεις στην έναρξη του προγράμματος και απογοητεύτηκε. Στα τέλη του 1947 επέστρεψε στο Καίμπριτζ για ένα έτος. Ενώ ήταν στο Καίμπριτζ, η κατασκευή της αυτόματης μηχανής υπολογισμού σταμάτησε προτού αρχίσει. Το 1948 ο Τούρινγκ συνεργάζεται με τον προηγούμενο προπτυχιακό συνάδελφό του, Champernowne και αρχίζει ένα πρόγραμμα σκακιού για έναν υπολογιστή που δεν έχει υπάρξει ακόμα. Το 1949 έγινε αναπληρωτής διευθυντής του εργαστηρίου υπολογισμού στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, και εργαζόμενος στο λογισμικό για έναν από τους πρώτους αληθινούς υπολογιστές - τον Μάντσεστερ Mark Η. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου συνέχισε να κάνει περισσότερη αφηρημένη εργασία και στα μηχανήματα υπολογισμού και τη νοημοσύνη. Ο Τούρινγκ αντιμετώπισε το πρόβλημα της τεχνητής νοημοσύνης, και πρότεινε ένα πείραμα γνωστό σήμερα ως δοκιμή Τούρινγκ, μια προσπάθεια να καθοριστούν πρότυπα για μια μηχανή που καλείται νοήμων. Το 1952, χωρίς έναν υπολογιστή αρκετά ισχυρό να εκτελέσει το πρόγραμμα, ο Τούρινγκ έπαιξε ένα παιχνίδι στο οποίο μιμήθηκε τον υπολογιστή, σκεπτόμενος για μισή ώρα ανά κίνηση. Το παιχνίδι καταγράφηκε και το πρόγραμμα έχασε από έναν συνάδελφο του Τούρινγκ. Εντούτοις, λέγεται ότι το πρόγραμμα κέρδισε ένα παιχνίδι ενάντια στη σύζυγο του Champernowne. Ο Τούρινγκ εργάστηκε από το 1952 μέχρι το θάνατό του το 1954, στη μαθηματική βιολογία και συγκεκριμένα στη μορφογένεση. Δημοσίευσε ένα έγγραφο για το θέμα αποκαλούμενο «Χημική βάση της μορφογένεσης» το 1952. Το κεντρικό ενδιαφέρον του για τον τομέα ήταν η ύπαρξη των αριθμών Φιμπονάτσι στις δομές των φυτών. Χρησιμοποίησε τις εξισώσεις αντίδραση-διάχυσης που είναι τώρα κεντρικές στον τομέα του σχηματισμού σχεδίων. Τα γραπτά αυτά ήταν αδημοσίευτα έως το 1992 όταν δημοσιεύθηκε συγκεντρωμένο το έργο του Τούρινγκ. Η καταδίκη του Τούρινγκ για ομοφυλοφιλία του κατέστρεψε τη σταδιοδρομία. Το 1952, ο εραστής του βοήθησε έναν συνεργό προκειμένου να διαρρήξει το σπίτι του Τούρινγκ. Ο Τούρινγκ πήγε στην αστυνομία να καταγγείλει το έγκλημα. Ως αποτέλεσμα της έρευνας της αστυνομίας, ο Τούρινγκ ειπώθηκε ότι είχε σεξουαλική σχέση με ένα δεκαεννιάχρονο άτομο και ο Τούρινγκ χρεώθηκε με την κατηγορία της σεξουαλικής διαστροφής. Δεν πρόσφερε καμία υπεράσπιση στον εαυτό του και τελικά καταδικάστηκε. Μετά από δίκη, του δόθηκε η επιλογή μεταξύ της φυλάκισης και μιας ορμονικής θεραπείας για τη μείωση της λίμπιντο. Επέλεξε τις εγχύσεις ορμονών οιστρογόνων, οι οποίες διήρκεσαν ένα έτος, με παρενέργειες όπως η ανάπτυξη στήθους. Στις 8 Ιουνίου 1954 η οικονόμος του Τούρινγκ τον βρήκε νεκρό. Είχε πεθάνει την προηγούμενη μέρα. Μια εξέταση νεκροψίας καθόρισε ότι η αιτία ήταν δηλητηρίαση από κυάνιο. Όταν ανακαλύφτηκε το πτώμα του, βρέθηκε ένα μισοφαγωμένο μήλο δίπλα στο κρεβάτι του, και αν και δεν εξετάστηκε για κυάνιο υποτέθηκε ότι ήταν το μέσο μέσω του οποίου καταναλώθηκε η θανατηφόρα δόση. Επίσημη έρευνα θανάτου καθόρισε το θάνατο ως αυτοκτονία, και αποτεφρώθηκε στο κρεματόριο του Woking στις 12 Ιουνίου 1954. Οι στάχτες του Τούρινγκ σκορπίστηκαν εκεί, όπως είχε γίνει και με αυτές του πατέρα του. Ο Andrew Hodges και ένας άλλος βιογράφος, ο David Leavitt, έχουν υποθέσει και οι δύο ότι ο Τούρινγκ αναπαράστησε την σκηνή από την ταινία του Ντίσνεϋ Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι (1937), το αγαπημένο του παραμύθι, σημειώνοντας και οι δύο ότι (με τα λόγια του Leavitt) του άρεσε «με μεγάλη ικανοποίηση ειδικά η σκηνή που η Κακιά Βασίλισσα βουτάει το μήλο στον δηλητηριώδη ζωμό.» Ο καθηγητής φιλοσοφίας Jack Copeland έχει αμφισβητήσει διάφορες πλευρές της ιστορικής ετυμηγορίας του ιατροδικαστή. Προτείνει μια εναλλακτική εξήγηση για την αιτία του θανάτου του Τούρινγκ, την τυχαία εισπνοή ατμών κυανίου από μια συσκευή για την γαλβανοπλαστική χρυσού σε κουτάλια, η οποία χρησιμοποιεί κυανιούχο κάλιο για τη ρευστοποίηση του χρυσού. Ο Τούρινγκ είχε μια τέτοια μηχανή στημένη στο μικρό βοηθητικό του δωμάτιο. Ο Copeland σημειώνει ότι τα ευρήματα της νεκροψίας συμφωνούν περισσότερο με εισπνοή παρά με κατάποση του δηλητηρίου. Επίσης, ο Τούρινγκ συνήθιζε να τρώει ένα μήλο πριν τον ύπνο, και δεν ήταν ασυνήθιστο να αφεθεί μισοφαγωμένο. Επιπλέον , ο Τούρινγκ είχε αντιμετωπίσει τα δικαστικά του προβλήματα και την ορμονική θεραπεία του (που είχε διακοπεί ένα χρόνο νωρίτερα) ) με καλή διάθεση και δεν είχε δείξει σημάδια μελαγχολίας πριν το θάνατό του, έχοντας γράψει κιόλας μια λίστα με τα πράγματα που έπρεπε να κάνει πριν την επιστροφή του στο γραφείο του μετά το σαββατοκύριακο. Η μητέρα του Τούρινγκ πίστευε τότε ότι η δηλητηρίαση ήταν ατύχημα, αποτέλεσμα της αμελούς φύλαξης από το γιο της εργαστηριακών χημικών. Πηγαίνοντας ακόμα παραπέρα, ο βιογράφος του Andrew Hodges προτείνει ότι ο Τούρινγκ επίτηδες σκηνοθέτησε έτσι το θάνατό του ώστε να δώσει στη μητέρα του μια εναλλακτική θεωρία, αντί της αυτοκτονίας . Το Βραβείο Τούρινγκ δίνεται προς τιμήν του Άλαν Τούρινγκ από τον Σύλλογο Μηχανημάτων Υπολογισμού (Association for Computing Machinery) σε έναν επιστήμονα κάθε έτος από το 1966 κι έπειτα, «για τις τεχνικές συνεισφορές του στην κοινότητα του υπολογισμού». Θεωρείται το αντίστοιχο του Βραβείου Νόμπελ στον χώρο της πληροφορικής. Ένα άγαλμα του Τούρινγκ παρουσιάστηκε στο Μάντσεστερ στις 23 Ιουνίου του 2001. Βρίσκεται στο πάρκο Sackville, μεταξύ του κτηρίου του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ στην οδό Whitworth και μίας περιοχής του κέντρου της πόλης που αποτελεί στέκι ομοφυλοφίλων. Για να τιμήσει την 50ή επέτειο του θανάτου του, το Πανεπιστήμιο τοποθέτησε μια αναμνηστική πινακίδα στην προηγούμενη κατοικία του, στο Γουίλσμλοου, στις 7 Ιουνίου του 2004, ενώ ένας εορτασμός της ζωής και των επιτευγμάτων του Τούρινγκ διοργανώθηκε, επίσης από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, στις 5 Ιουνίου του ίδιου έτους. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2009, ο τότε πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν δήλωσε δημόσια συγγνώμη εκ μέρους της βρετανικής κυβέρνησης για τη συμπεριφορά του κράτους απέναντι στον Άλαν Τούρινγκ, υπό την πίεση μιας σχετικής εκστρατείας συλλογής υπογραφών από ιδιώτες. Στις 24 Δεκεμβρίου 2013, η Ελισάβετ Β΄ του απένειμε χάρη. Ottaviani, Jim & Purvis, Leland: Το παιχνίδι της μίμησης: Ο `Αλαν Τούρινγκ αποκωδικοποιείται (graphic novel), μετάφρ. Στάμος Τσιτσώνης, εκδ. «Κριτική», Αθήνα 2017, ISBN 978-960-586-186-5 Βιογραφία Σύντομη βιογραφία 1 Σύντομη Βιογραφία 2 Alan Turing — Towards a Digital Mind: Part 1 Computing machinery and intelligence Αρχειοθετήθηκε 2013-03-28 στο Wayback Machine. — πλήρες κείμενο Hollymeade unveiling of memorial plaque marking 50th anniversary of Turing's untimely death Alan Turing και μορφογένεση Αρχείο Τούρινγκ Turing Day 2002 Turing 2004: A celebration of his life and achievements | Ο Αλανης Μάθισον Τούρινγκ ή Τιούρινγκ(Alan Matheson Turing, 23 Ιουνίου 1912 – 7 Ιουνίου 1954) ήταν Άγγλος μαθηματικός, καθηγητής της λογικής, κρυπτογράφος και θεωρητικός βιολόγος. Θεωρείται ο «μπαμπακας της επιστήμης υπολογιστών», χάρη στην πολύ μικρη συνεισφορά του στο γνωστικό πεδίο της θεωρίας υπολογισμού κατά το 2030 ο τουρινγκοπουλις, αλλά και της τεχνητής νοημοσύνης, χάρη στο λεγόμενο τεστ Τούρινγκ, την οποία πρότεινε το 1950: έναν τρόπο για να διαπιστωθεί πειραματικά αν μία μηχανή έχει αυθεντικές γνωστικές ικανότητες και μπορεί να σκεφτεί. Το έργο του από τη δεκαετία του '30 ηταν L στην ως τότε άτυπη έννοια του αλγορίθμου μία επίσημη, αυστηρή μαθηματική διατύπωση μέσω της λεγόμενης Μηχανής Τούρινγκ. Ακόμα, ο Τούρινγκ διατύπωσε από κοινού με τον Αλόνζο Τσερτς την περίφημη εικασία του, ευρέως αποδεκτή, σύμφωνα με την οποία οποιοδήποτε μαθηματικό μοντέλο υπολογισμού είναι είτε ισοδύναμο είτε υποδεέστερο της Καθολικής Μηχανής Τούρινγκ, επομένως αυτή περιγράφει τον ευρύτερο δυνατό υπολογιστή γενικού σκοπού: είναι θεωρητικά ικανή να υπολογίσει ό,τι είναι δυνατό να υπολογιστεί αλγοριθμικά. Οι επιστημονικές συνεισφορές του Τούρινγκ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ δημόσια κατά τη διάρκεια της ζωής του επειδή η εργασία του ήταν απόρρητη. Στο Μπλέτσλεϊ Παρκ (Bletchley Park), κέντρο της Βρετανικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας, ήταν το κεντρικό πρόσωπο στην αποκρυπτογράφηση των γερμανικών στρατιωτικών κωδικών, όντας ο προϊστάμενος της Ομάδας 8. Η ομάδα αυτή ήταν που επιφορτίστηκε με την αποκωδικοποίηση της γερμανικής κρυπτογραφικής συσκευής Enigma. Μετά τον Πόλεμο, σχεδίασε έναν από τους πρώτους ηλεκτρονικούς προγραμματίσιμους ψηφιακούς υπολογιστές στο Εθνικό Φυσικό Εργαστήριο, όπως λεγόταν, και κατασκεύασε μια δεύτερη υπολογιστική μηχανή στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Ο Τούρινγκ πέθανε το 1954, 16 μέρες πριν τα 42α γενέθλιά του από δηλητηρίαση από κυάνιο. Έρευνα προσδιόρισε το θάνατό ως αυτοκτονία, αλλά είναι γνωστό ότι τα στοιχεία επίσης στηρίζουν την πιθανότητα τυχαίας δηλητηρίασης. Το Βραβείο Τούρινγκ, η ύψιστη επιστημονική διάκριση στον χώρο της πληροφορικής από το 1966 κι έπειτα, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B1%CE%BD_%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA |
Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε | Το βοεβοδάτο πήρε το όνομά του από την ιστορική περιοχή της Πολωνίας που ονομάζεται Podlasie, γνωστή ως Ποντλάχια. Υπάρχουν δύο απόψεις σχετικά με την προέλευση του ονόματος της περιοχής. Συχνά αναφέρεται πως προέρχεται από το πρωτοσλαβικό les ή las, που σημαίνει «δάσος», δηλαδή, είναι μια περιοχή «δίπλα στο δάσος» ή μια «περιοχή δασών», που θα έφερνε το Podlasie κοντά στην έννοια της γειτονικής Πολεσίας. Αυτή η θεωρία έχει αμφισβητηθεί, καθώς δεν λαμβάνει δεόντως υπόψη τις μετατοπίσεις φωνηέντων "a" > "e" > "i" σε διάφορες σλαβικές γλώσσες (στην πραγματικότητα, αναμειγνύει φωνήεντα από διαφορετικές γλώσσες). Το πυκνά δασωμένο Ποντλάσκιε φιλοξενεί το αρχέγονο Δάσος Μπιαλοβιέζα και το Εθνικό Πάρκο, το βιότοπο του ευρωπαϊκού βίσονα και του αλόγου τάρπαν. Μια δεύτερη άποψη υποστηρίζει ότι ο όρος προέρχεται από την έκφραση pod Lachem, δηλαδή «κάτω από τους Πολωνούς» (βλ.: Λεχία). Κάποιοι ισχυρίζονται ότι σημαίνει «υπό πολωνική κυριαρχία», κάτι που δεν φαίνεται ιστορικά ορθό, καθώς η περιοχή ανήκε στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας μέχρι το 1569 και το νότιο τμήμα του μέχρι το 1795. Μια καλύτερη παραλλαγή της τελευταίας θεωρίας υποστηρίζει ότι το όνομα προέρχεται από την περίοδο που η επικράτεια βρισκόταν εντός του Βοεβοδάτου Τρακάι του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας, κατά μήκος των συνόρων με την Επαρχία Μασοβίας, κυρίως ένα φέουδο της Πολωνίας των Πιαστ, και αργότερα τμήμα του Βασιλείου της Πολωνίας των Γιαγκελλόνων. Ως εκ τούτου, το pod Lachem θα σήμαινε «κοντά στους Πολωνούς» ή «κατά μήκος των συνόρων με την Πολωνία». Η ιστορική λιθουανική ονομασία της περιοχής, Palenkė, έχει ακριβώς αυτή τη σημασία. Το βοεβοδάτο έχει ένα ποικίλο τοπίο, που διαμορφώνεται στα βόρεια από τους παγετώνες της Βαλτικής και το υπόλοιπο από τους παγετώνες της Μέσης Πολωνίας. Οι υψηλότερες κορυφές βρίσκονται στα βόρεια (Κορυφή Ροβέλσκα - 298 μ.), όπου το τοπίο κυριαρχείται από μια λοφώδη περιοχή λιμνών. Οι περιοχές λιμνών επικρατούν στις κεντρικές και νότιες προπαγετογενείς πεδιάδες, με μικρές λεκάνες και κοιλάδες ποταμών. Το Κούρπιε βρίσκεται στο δυτικό άκρο των παραθαλάσσιων πεδιάδων. Επικρατεί άμμος, χαλίκι, λάσπη και λιθώνες στις κοιλάδες και τις λεκάνες των ποταμών, και λάσπη, άμμος και ποταμίσια τύρφη στην επιφάνεια. Τα απέραντα δάση (Μπιαλοβιέζα, Αουγκούστουφ, Κνισίνσκα, Κουρπιόφσκα), μερικά από τα οποία είναι τα μόνα στην Ευρώπη που έχουν διατηρήσει τον αρχικό τους χαρακτήρα, περιέχουν έναν μοναδικό πλούτο χλωρίδας και πανίδας. Η βλάστηση της περιοχής είναι εξαιρετικά ποικιλόμορφη, γεγονός που συμβάλλει στον πλούτο του ζωικού κόσμου. Οι επισκέπτες μπορούν επίσης να δουν άλκες, λύκους, λύγκες και βίσονες που ζουν στο Δάσος Μπιαλοβιέζα και Δάσος Κνισίνσκα. Το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε έχει τη χαμηλότερη πυκνότητα πληθυσμού από τα 16 βοεβοδάτα της Πολωνίας, και η σε μεγάλο βαθμό παρθένα φύση του είναι ένα από τα κύρια περιουσιακά του στοιχεία. Περίπου το 30% της έκτασης του βοεβοδάτου είναι υπό νομική προστασία. Το πολωνικό τμήμα του φυσικού καταφυγίου του Δάσους Μπιαλοβιέζα (επίσης Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς) βρίσκεται στο Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε. Υπάρχουν 4 εθνικά πάρκα (Μπιαλοβιέζα, Μπιέμπζα, Νάρεφ και Βίγκρι), 3 πάρκα τοπίου (Κνισίνσκα, Γουόμζα και Σουβάουκι), 88 φυσικά καταφύγια και 15 προστατευόμενες περιοχές τοπίων. Το βοεβοδάτο αποτελεί μέρος της οικολογικά καθαρής περιοχής που είναι γνωστή ως οι «Πράσινοι Πνεύμονες της Πολωνίας». Το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε έχει θερμό καλοκαιρινό ηπειρωτικό ή ημιβόρειο κλίμα (Dfb) σύμφωνα με την κλιματική ταξινόμηση Κέππεν, το οποίο χαρακτηρίζεται από θερμές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και μακρούς και παγερούς χειμώνες. Είναι ουσιαστικά διαφορετικό από τα περισσότερα από τα άλλα πολωνικά πεδινά. Η περιοχή είναι μια από τις πιο κρύες στην Πολωνία, με τη μέση θερμοκρασία τον Ιανουάριο να είναι −5 °C (23 °F). Η μέση θερμοκρασία σε ένα χρόνο είναι 7 °C (45 °F). Ο αριθμός των ημερών παγετού κυμαίνεται από 50 έως 60, με παγετό από 110 έως 138 ημέρες και διάρκεια χιονόπτωσης από 90 έως 110 ημέρες. Οι μέσες ετήσιες τιμές βροχόπτωσης κυμαίνονται γύρω στα 550 millimetres (21,7 in), και η περίοδος βλάστησης διαρκεί 200 έως 210 ημέρες.Το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε είναι η πιο κρύα περιοχή της Πολωνίας, που βρίσκεται στα βορειοανατολικά της χώρας κοντά στα σύνορα με τη Λευκορωσία και τη Λιθουανία. Η περιοχή έχει ένα ηπειρωτικό κλίμα που χαρακτηρίζεται από υψηλές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και μεγάλους και παγερούς χειμώνες. Το κλίμα επηρεάζεται από τα ψυχρά μέτωπα που προέρχονται από τη Σκανδιναβία και τη Σιβηρία. Η μέση θερμοκρασία το χειμώνα κυμαίνεται από -15°C έως -4°C.Μία από τις πόλεις που βρίσκονται στο Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε - το Σουβάουκι - ονομάζεται ο Πολωνικός Βόρειος Πόλος, λόγω της χαμηλότερης μέσης θερμοκρασίας σε όλη την Πολωνία. Το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε χωρίζεται σε 17 πόβιατ (κομητείες): 3 πόβιατ πόλης και 14 πόβιατ γης. Αυτά χωρίζονται περαιτέρω σε 118 γκμίνα. Το Ποντλάσκιε είναι η περιοχή της συμβολής των πολιτισμών των Πολωνών, Λευκορώσων, Ουκρανών, Λιθουανών, Εβραίων και Τάταρων, και είναι ενδεικτική των ορίων των εθνοτικών εδαφών. Ανατολικά του Ποντλάσκιε βρίσκονται ιστορικά πολωνικά εδάφη, τα οποία αποτελούν πλέον τμήμα της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Λιθουανίας. Σήμερα, στο Ποντλάσκιε ομιλούνται κυρίως τα πολωνικά και ρουθηνικά (ουκρανικά και λευκορωσικά), ενώ τα λιθουανικά διατηρούνται από τη μικρή αλλά συμπαγή λιθουανική μειονότητα που συγκεντρώνεται στο Πόβιατ Σέινι. Στα τέλη του 2009, στο Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε υπήρχαν 1.189.700 κάτοικοι, το 3,1% του συνολικού πληθυσμού της Πολωνίας. Η μέση πυκνότητα του πληθυσμού ήταν 59 κάτοικοι ανά 1 χλμ2. Ο αστικός πληθυσμός την ίδια περίοδο ήταν το 60,2% του συνολικού αριθμού των κατοίκων του βοεβοδάτου, όπου το ποσοστό των θηλυκών στο σύνολο του πληθυσμού ανήλθε σε 51,3%. Η τελευταία πληθυσμιακή πρόβλεψη προβλέπει μια σταθερή μείωση του πληθυσμού στο Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε. Στα επόμενα 26 χρόνια θα μειωθεί κατά 117 χιλιάδες άτομα λόγω της γήρανσης του πληθυσμού. Εθνοτικός πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2002: Πολωνοί - 1.135.347 Ουκρανοί - 1.441 Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) του βοεβοδάτου ήταν περίπου 11 δισεκατομμύρια ευρώ το 2018, αντιπροσωπεύοντας το 2,2% της πολωνικής οικονομικής παραγωγής. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ προσαρμοσμένο ως προς την αγοραστική δύναμη ήταν 15.200 ευρώ ή 50% του μέσου όρου της ΕΕ το ίδιο έτος. Το ΑΕΠ ανά εργαζόμενο ήταν 57% του μέσου όρου της ΕΕ. Το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε είναι το βοεβοδάτο με το 5ο χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην Πολωνία. Το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε είναι το πιο ποικιλόμορφο από όλα τα πολωνικά βοεβοδάτα. Η περιοχή κατοικείται εδώ και αιώνες από μέλη διαφορετικών εθνών και θρησκειών: Πολωνοί, Εβραίοι, Λευκορώσοι, Λιθουανοί, Ουκρανοί, Ρουσίνοι, Ρομά, Λιπκάνοι Τάταροι και Φιλιπιανοί. Χώροι θρησκευτικής λατρείας: Ένα πρώην μοναστήρι των Καρμελιτών του 18ου αιώνα στη λίμνη Βίγκρι Ένα πρώην συγκρότημα Ιησουιτών στο Ντροχίτσιν Ορθόδοξος ναός της Μεταμόρφωσης του Χριστού στο Άγιο Όρος της Γκραμπάρκα Ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στο Μπιαουίστοκ Μια συναγωγή του 17ου αιώνα στο Τικότσιν Το παλαιότερο πολωνικό τζαμί στο Κρουσινιάνι Η καλλιεργήσιμη γη αποτελεί περίπου το 60% της συνολικής έκτασης του βοεβοδάτου – το μεγαλύτερο μέρος της οποίας είναι χωράφια (περίπου 40%), δάση, λιβάδια και βοσκοτόπια. Περισσότερες από 120.000 εκμεταλλεύσεις είναι εγγεγραμμένες, εκ των οποίων περίπου οι μισές είναι μικρές εκμεταλλεύσεις 1–5 εκταρίων και μεσαίου μεγέθους εκμεταλλεύσεις 5–10 εκταρίων. Οι μικρότερες εκμεταλλεύσεις προτιμούν την εντατική παραγωγή (κηπουρική, οπωρώνες), ενώ οι μεγαλύτερες ασχολούνται με βοοειδή και φυτική παραγωγή. Οι κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις προσανατολίζονται κυρίως στην παραγωγή γάλακτος. Οι φυσικές συνθήκες της περιοχής ευνοούν την ανάπτυξη της βιολογικής καλλιέργειας, η οποία σήμερα ασκείται από περίπου 100 φάρμες. Πάνω από 600 φάρμες στην περιοχή προσφέρουν αγροτουριστικές υπηρεσίες. Το βοεβοδάτο περιλαμβάνει 40 πόλεις. Αυτές παρατίθενται παρακάτω με φθίνουσα σειρά πληθυσμού (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία για το 2019). | Το Βοεβοδάτο Ποντλάσκιε, ή Επαρχία Ποντλάσκιε (πολωνικά: Województwo podlaskie), είναι βοεβοδάτο στη βορειοανατολική Πολωνία. Είναι ένα από τα 16 βοεβοδάτα της Πολωνίας (επαρχίες) στα οποία διαιρείται η χώρα. Το βοεβοδάτο δημιουργήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1999 από τα πρώην βοεβοδάτα Μπιαουίστοκ, Γουόμζα και το ανατολικό μισού του πρώην ΒοεβοδάτουΣουβάουκι, μετά τις μεταρρυθμίσεις της πολωνικής τοπικής αυτοδιοίκησης που εγκρίθηκαν το 1998. Το όνομα του βοεβοδάτου και η επικράτειά του αντιστοιχεί στην ιστορική περιοχή της Ποντλάχια. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη του βοεβοδάτου είναι το Μπιαουίστοκ. Συνορεύει με Βοεβοδάτο Μασοβίας στα δυτικά, το Βοεβοδάτο Βαρμίας-Μαζουρίας στα βορειοδυτικά, το Βοεβοδάτο Λούμπλιν στο νότο, τα λευκορωσικά όμπλαστ του Γκρόντνο και του Μπρεστ στα ανατολικά, τις λιθουανικές επαρχίες Αλίτους και Μαριγιάμπολε στα βορειοανατολικά και το ρωσικό Όμπλαστ Καλίνινγκραντ στα βόρεια. Το βοεβοδάτο δημιουργήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1999, από τα πρώην βοεβοδάτα Μπιαουίστοκ και Γουόμζα και το ανατολικό μισό του πρώην Βοεβοδάτου Σουβάουκι, σύμφωνα με τις πολωνικές μεταρρυθμίσεις τοπικής αυτοδιοίκησης που εγκρίθηκαν το 1998. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%B5%CE%B2%CE%BF%CE%B4%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%B5 |
Αλφρέδος ο Αγγλικός | Αρκετά σχόλια στον Αριστοτέλη, μεταξύ των οποίων στα Μετεωρολογικά (βιβλία 4). Αυτά σώζονταν μέχρι τον 17ο αιώνα, αλλά πλέον έχουν χαθεί. De motu cordis (= «Επί της κινήσεως της καρδίας»), αφιερωμένο στον Αλεξάντερ Νέκαμ. De naturis Rerum (= «Επί της φύσεως των πραγμάτων») De Educatione Accipitrum (= «Επί της εκπαιδεύσεως των ιεράκων») Πέντε βιβλία πάνω στο έργο του Βοήθιου De consolatione philosophiae De Musica De congelatione et conglutinatione lapidum, μετάφραση του κειμένου ορυκτολογίας του Ιμπν Σίνα «Shareshill, Alfred of», λήμμα στο Oxford Dictionary of National Biography Burnett, Charles: The Introduction of Arabic Learning into England, (1997), σσ. 70 κ.ε. | Ο Αλφρέδος ο Αγγλικός ή Αλφρέδος ο Φιλόσοφος ή Αλφρέδος του Sarashel (αγγλ. Alfred of Sarashel, Alfredus Anglicus, Alfred the Philosopher, ή Alfred the Englishman), ήταν Άγγλος αριστοτελικός φιλόσοφος, που γεννήθηκε στην Αγγλία στα τέλη του 12ου αιώνα και απεβίωσε τον 13ο αιώνα. Ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή του, πέρα από το ότι ταξίδεψε στην Ισπανία και εργάσθηκε στη Σχολή Μεταφραστών του Τολέδο, όπου μετέφρασε αρκετά κείμενα από την αραβική και την αρχαία ελληνική στη λατινική γλώσσα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82 |
Σωβινισμός της κρατικής πρόνοιας | Η έννοια του σωβινισμού της πρόνοιας, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις κοινωνικές επιστήμες τη δεκαετία του 1990 από τους πολιτικούς επιστήμονες Γιούργκεν Γκουλ Άντερσεν και Τορ Μπγιούρκλουντ, που περιέγρψαν μια πολιτική στη Δανία και τη Νορβηγία, σύμφωνα με την οποία πρέπει να υπάρχει δέσμευση ότι οι υπηρεσίες πρόνοιας θα δεσμεύονται για την εξυπηρέτηση των γηγενών και όχι των μεταναστών. Η πολιτική εξέλιξη αυτή, θεωρήθηκε ότι μπορεί να περιγραφεί με τους όρους «κράτος πρόνοιας μόνο για τους Δανούς» ή «σωβινισμός της πρόνοιας (välfärdschauvinism)». Το γενικό κράτος πρόνοιας δηλαδή, διατηρείται για τους Δανούς, αλλά συνδυάζεται με αυστηρούς περιορισμούς κατά της μετανάστευσης και κάποιο δυισμό στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής. Στην περιγραφή της κοινωνίας και των προβλημάτων του κράτους πρόνοιας, οι σωβινιστές της κρατικής πρόνοιας, χρησιμοποιούν μια επιχειρηματολογία που βασίζεται σε δύο κατηγορίες πολιτών, τους απλούς και έντιμους εργαζόμενους που θεωρείται ότι συμβάλουν στην κοινωνία, και αυτούς που την «εξουθενώνουν». Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν κοινωνικές ομάδες που χρησιμοποιούν το κράτος πρόνοιας, χωρίς να συμβάλλουν στην κοινωνία, δηλαδή γραφειοκράτες, ορισμένοι ακαδημαϊκοί, μετανάστες, καθώς και άλλοι δικαιούχοι κοινωνικής πρόνοιας που θεωρείται ότι δεν έπρεπε να την αξίζουν. Ως εκ τούτου, για τους υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, το κράτος πρόνοιας θεωρείται ως ένα σύστημα που θα πρέπει να εμπεριέχει μηχανισμούς αποκλεισμού ορισμένων πολιτών από αυτό. Εκτός από την πρόσβαση των μεταναστών σε ιδρύματα και υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας, απορρίπτονται και οι δαπάνες για την αναπτυξιακή βοήθεια, καθώς θεωρείται ότι τα κρατικά επιδόματα θα πρέπει να στηρίζουν μόνο τους ιθαγενείς. Σύμφωνα με ακαδημαϊκούς, η ρητορική του εθνικού λαϊκισμού, όπως και του προνοιακού εθνικισμού, εντείνεται σε περιόδους υψηλής ανεργίας και μεταναστευτικών κρίσεων. Τότε, ανταγωνισμός για θέσεις εργασίας λαμβάνει τη μορφή σύγκρουσης, οπού οι μετανάστες συνήθως αποτελούν τα λεγόμενα "φτηνά εργατικά χέρια" και προτιμώνται σε βάρος του γηγενούς πληθυσμού. | Ο σωβινισμός της κρατικής πρόνοιας (εναλλακτικά: προνοιακός σωβινισμός), είναι μια πολιτική αντίληψη που συνδυάζει πολιτικές κράτους πρόνοιας με εθνικιστικές αντιλήψεις στον τομέα της κοινωνίας. Συγκεκριμένα, υποστηρίζει ότι τα επιδόματα πρόνοιας πρέπει να περιορίζονται στους ιθαγενείς πολίτες μιας χώρας, σε αντίθεση με τους μετανάστες. Χρησιμοποιείται ως οικονομική στρατηγική, κυρίως από εθνικο-λαϊκιστικά κόμματα, τα οποία θεωρούν ότι, αν και το κράτος πρόνοιας είναι κάτι το θετικό, οι συμπερίληψη των μεταναστών και άλλων κοινωνικών ομάδων σε αυτό δημιουργούν προβλήματα στη σωστή λειτουργία του. Επίσης έρχεται σε πλήρη αντίθεση με νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις, μέσω και της ριζικής περικοπής των δαπανών του κράτους που το καθιστούν αδύναμo και απαιτεί ένα κράτος το οποίο θα πρέπει να προστατεύει ορισμένους τομείς της εθνικής οικονομίας από τον ξένο ανταγωνισμό (π.χ. τη γεωργία). Ως ιδεολογία αναμειγνύει τον εθνικισμό και τον κρατισμό, με αντικαπιταλιστικούς πολλές φορές τόνους. Σύμφωνα με τους σωβινιστές της κρατικής πρόνοιας, τα δίχτυα ασφαλείας του κοινωνικού κράτους είναι για εκείνους που ανήκουν στην κοινότητα και στον εθνικό κορμό, δηλαδή σε μια κοινωνία με σχέσεις που βασίζονται σε εθνοτικές και πολιτισμικές πτυχές. Η ομάδα πολιτών (κυρίως οι μετανάστες) που θεωρείται ότι δεν ανήκει στον κορμό της κοινωνίας, είναι και αυτή που θεωρείται ότι χρησιμοποιεί άδικα το σύστημα πρόνοιας. Ουσιαστικά, οι υποστηρικτές αυτής της αντίληψης, θεωρούν την άκρατη μετανάστευση ως αιτία αποστράγγισης των σπάνιων κοινωνικών πόρων. Πιστεύουν ότι αυτοί οι πόροι πρέπει να χρησιμοποιηθούν προς όφελος του αυτόχθονα πληθυσμού, και κατά προτίμηση για παιδιά και ηλικιωμένους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1%CF%82 |
Κάστρο του Κομόρο | Κατά την περίοδο Μουρομάτσι, η περιοχή, που αργότερα έγινε η πόλη Κομόρο ήταν υπό τον έλεγχο ενός τοπικού πολέμαρχου, του Όι Μιτσουτάντα, ο οποίος έχτισε μια οχύρωση στη θέση του Κάστρου Κομόρο. Αφού η περιοχή τέθηκε υπό τον έλεγχο του Τακέντα Σίνγκεν το 1554, η οχύρωση ανακατασκευάστηκε πλήρως σε ένα κάστρο υπό τη διεύθυνση του κύριου στρατηγού του Σίνγκεν, Γιαμαμότο Κανσούκε. Μετά την καταστροφή της φυλής Τακέντα από τον Όντα Νομπουνάγκα το 1582, το κάστρο δόθηκε στον Τακιγκάβα Καζουμάσου, έναν από τους στρατηγούς του Νομπουνάγκα. Μετά τη δολοφονία του Νομπουνάγκα στο περιστατικό Χοννό-τζι, τέθηκε για λίγο υπό τον έλεγχο της μεταγενέστερης φυλής Χότζο της Ονταγουάρα. Μετά το 1590, μετά τη μάχη της Ονταβάρα, το Κομόρο τέθηκε υπό τον έλεγχο του Τοκουγκάβα Ιεγιάσου, ο οποίος το ανέθεσε στον στρατηγό του Σενγκόκου Χιντεχίσα ως νταϊμιό του τομέα Κομόρο, μια ιδιοκτησία 50.000 koku, που επιβεβαιώθηκε αργότερα από το σογκουνάτο Τοκουγκάβα. Ενίσχυσε τα τείχη και αναδιοργάνωσε τη δομή γύρω από ένα κεντρικό περιτείχισμα, που περιβάλλεται από ένα βόρειο και νότιο τοίχο. Τον ακολούθησε ο γιος του, Σενγκόκου Τανταμάσα. Ο Τανταμάσα βελτίωσε το κάστρο και η ίδρυση του τριώροφου Τενσουκάκου χρονολογείται από αυτήν την εποχή. Ο τομέας του Κομόρο μεταφέρθηκε στον κλάδο Χισαμάτσου της φυλής Ματσουντάιρα από το 1624–1648. Το 1626, ο κεντρικός πύργος χτυπήθηκε από κεραυνό και κάηκε. Δεν ξαναχτίστηκε ποτέ. Ο τομέας και το κάστρο πέρασαν στη συνέχεια από μια σειρά από φυλές: τους Αογιάμα από το 1648-1662, τους Σακάι από το 1662-1679, τους Νισιό από το 1679-1682 και τη φυλή Ισικάβα από το 1682-1702. Το 1702, ένας κατώτερος κλάδος της φυλής Μακίνο τιμήθηκε με το Κομόρο και παρέμεινε υπό τον έλεγχό της μέχρι το τέλος της περιόδου Έντο. Το κάστρο υπέστη ζημιές από πλημμύρες το 1742. Μετά την αποκατάσταση του Meiji, το Κάστρο Κομόρο εγκαταλείφθηκε και το 1871 με την κατάργηση του συστήματος χαν, οι περισσότερες από τις υπόλοιπες κατασκευές του κατεδαφίστηκαν ή δωρήθηκαν σε κοντινούς βουδιστικούς ναούς και σε ένα εμπορικό σπίτι. Επί του παρόντος, τα ερείπια του κάστρου είναι ανοιχτά στο κοινό ως Καϊκοέν (懐古園), που σημαίνει το νοσταλγικό πάρκο, μαζί με δύο σωζόμενες πύλες, το Ότεμον (Η τέταρτη πύλη) και το Σαν-νο-μόν (Η τρίτη πύλη), και τα δύο έχουν κηρυχθεί Σημαντικές Πολιτιστικές Περιουσίες . Το Ότεμον είναι ένα από τα αρχικά κτίσματα της πρώιμης περιόδου Έντο και το Σαν-νο-μόν ξαναχτίστηκε το 1765 μετά την πλημμύρα του 1742. Επιπλέον, δύο άλλες πύλες σώζονται σε βουδιστικούς ναούς στην πόλη Κομόρο και ένα τμήμα της δομής του κεντρικού παλατιού βρίσκεται σε ιδιώτες στην πόλη Τόμι. Το Καϊκοέν φημίζεται επίσης για τα όμορφα άνθη της κερασιάς και τα φύλλα του φθινοπώρου. Η σιδηροδρομική γραμμή Σινάνο διασχίζει το έδαφος του κάστρου, απομονώνοντας το Ότεμον από τις άλλες εναπομείνασες κατασκευές. Στους χώρους του πρώην κάστρου βρίσκεται επίσης ένα λούνα παρκ, ένας ζωολογικός κήπος, που άνοιξε το 1926 και ένα μουσείο αφιερωμένο στον Σιμαζάκι Τόσον. Το Κάστρο Κομόρο συμπεριλήφθηκε ως ένα από τα 100 ωραία κάστρα της Ιαπωνίας από το Ίδρυμα Κάστρων της Ιαπωνίας το 2006. Takada, Tōru: Komoro-jo σε: Miura, Masayuki (επιμ.): Shiro to jin'ya. Tokoku-hen . Gakken, 2006.(ISBN 978-4-05-604378-5), S. 100th Nishigaya, Yasuhiro (επιμ.): Komoro-jo. Στο: Nihon Meijo Zukan, Rikogaku-sha, 1993.(ISBN 4-8445-3017-8)ISBN 4-8445-3017-8 . Schmorleitz, Morton S. (1974). Castles in Japan. Tokyo: Charles E. Tuttle Co. σελίδες 144–145. ISBN 0-8048-1102-4. 0-8048-1102-4 Motoo, Hinago (1986). Japanese Castles. Tokyo: Kodansha. σελ. 200 pages. ISBN 0-87011-766-1. 0-87011-766-1 Mitchelhill, Jennifer (2004). Castles of the Samurai: Power and Beauty. Tokyo: Kodansha. σελ. 112 pages. ISBN 4-7700-2954-3. 4-7700-2954-3 Turnbull, Stephen (2003). Japanese Castles 1540–1640. Osprey Publishing. σελ. 64 pages. ISBN 1-84176-429-9. 1-84176-429-9 | Το κάστρο Κομόρο (小諸城, Κομόρο-τζο) είναι Ιαπωνικό κάστρο, που βρίσκεται στην πόλη Κομόρο, στην κεντρική επαρχία Ναγκάνο της Ιαπωνίας. Στο τέλος της περιόδου Έντο, το κάστρο Κομόρο ήταν στην ιδιοκτησία μιας μικρής υποδιαίρεσης της φυλής Μακίνο, νταϊμιό του τομέα Κομόρο. Ήταν επίσης γνωστό ως Ανά-τζο (Ana-jō) (穴城, κάστρο, που βρίσκεται σε μέρος το οποίο είναι χαμηλότερα από τζοκαμάτσι, jôkamachi) ή Χακατσούρου-τζο (Hakatsuru-jō) (白鶴城, Κάστρο του Λευκού Γερανού). Σήμερα, είναι ανοικτό στο κοινό ως Καϊκοέν (Kaikoen)（懐古園）. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%BF |
Lancia Prisma | Η διαμόρφωση της εκδοχής σεντάν του Delta ανατέθηκε στον ίδιο σχεδιαστή της Delta πρώτης γενιάς, τον Τζορτζέτο Τζουτζιάρο, ο οποίος και τη διαμόρφωσε κατά τα έτη 1979 και 1980. Τα δύο μοντέλα μοιράζονταν την ίδια πλατφόρμα, με κοινό μεταξόνιο στα 2.475 χιλιοστά, καθώς και τις πόρτες, το παρμπρίζ και τα μηχανικά μέρη. Με συνολικό μήκος αμαξώματος στα 4,18 μέτρα, το Prisma τοποθετήθηκε τότε επίσημα στο κατώτερο άκρο της μεσαίας κατηγορίας D, αν και με τα σημερινά στάνταρ θα είχε καταταγεί στη μικρομεσαία κατηγορία C. Όπως και η αρχική Delta, το αμάξωμα του Prisma ήταν εξ ολοκλήρου από χάλυβα και φυσικά αυτοφερόμενο (ενιαίο δομικό σύνολο). Η εγχώρια παρουσίαση του Lancia Prisma έγινε στα τέλη Δεκεμβρίου του 1982 και οι πρώτες πωλήσεις στην Ιταλία ξεκίνησαν στις αρχές Ιανουαρίου του 1983, ενώ η πρεμιέρα για τις άλλες χώρες της Ευρώπης έγινε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης τον Μάρτιο του 1983. Από τους πρώτους μήνες, έγινε το νούμερο 1 σε εμπορική απήχηση μοντέλο της Lancia, με καθημερινή παραγωγή 250 αντιτύπων, φτάνοντας μάλιστα συνολική ετήσια παραγωγή 100.000 αυτοκινήτων το 1984. Μηχανικά εξοπλίστηκε, κατά τη διάρκεια της καριέρας του, με πέντε κινητήρες βενζίνης, ισχύος 78 - 115 hp, και έναν πετρελαιοκινητήρα 1.9 λίτρων, σε εκδοχές με και χωρίς turbo, ισχύος 80 και 65 hp αντίστοιχα. Στο Σαλόνι Αυτοκινήτου στο Τορίνο τον Απρίλιο του 1986, ταυτόχρονα με το Delta, το Prisma υποβλήθηκε στο ίδιο αντίστοιχο μικρό λίφτινγκ, με νέα σχεδίαση στις ζάντες, βελτιώσεις στο εσωτερικό και επανασχεδιασμό στη γρίλια μεταξύ των μπροστινών προβολέων. Η νέα αυτή εκδοχή, μπήκε στην παραγωγή τον Μάιο του 1986, αντικαθιστώντας κατευθείαν την προηγούμενη και συνέχισε τις καλές πωλήσεις της. Τελικώς, το Prisma αντικαταστάθηκε τον Απρίλιο του 1989 από το Lancia Dedra, αν και σε ορισμένα κράτη, όπως στη Γερμανία και στην Ελλάδα, το Dedra λανσαρίστηκε μόλις στις αρχές του ημερολογιακού έτους 1990. Αντιθέτως, η παραγωγή του Lancia Delta πρώτης γενιάς έληξε στα τέλη του 1992 και αντικαταστάθηκε από τη δεύτερη γενιά τον Μάρτιο του 1993, αν και ειδικότερα οι εκδόσεις HF Integrale διατηρήθηκαν στην παραγωγή έως το 1994, λόγω της εξαιρετικά υψηλής τους απήχησης. Το Lancia Prisma προσφερόταν με τους εξής κινητήρες, όλοι 4-κύλινδροι σε σειρά (Ι4): Αν και όλοι οι κινητήρες του Prisma είχαν προέλθει από την μητρική Fiat, οι μηχανικοί της Lancia είχαν τοποθετήσει εντελώς διαφορετικές κυλινδροκεφαλές από αλουμίνιο και συστήματα ηλεκτρονικού ψεκασμού καυσίμου (fuel injection). Ως αποτέλεσμα, δεν είναι όλα τα μηχανικά μέρη ανταλλάξιμα μεταξύ των μοντέλων των δύο εταιρειών. Paul Schinhofen: Lancia - Innovation und Faszination; 100 bewegte Jahre, Heel Verlag, Königswinter 2006. ISBN 978-3-89880-649-7. S. 93. Ιταλική ιστοσελίδα για το Lancia Prisma Ιστορία του Lancia Prisma (κάντε κλικ στο Delta) | Το Lancia Prisma (Tipo 831) ήταν ένα μεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο, που παρήχθη από την ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia, από τον Νοέμβριο του 1982 έως τον Απρίλιο του 1989. Ήταν βασικά η 4-πορτη έκδοση σεντάν 3 όγκων του Lancia Delta πρώτης γενιάς και, όπως συνέβη και με το αρχικό Delta, μοιραζόταν το ίδιο αμάξωμα και κινητήρες με τα Fiat Ritmo και Fiat Regata. Αντίθετα με το Delta πρώτης γενιάς του 1979 - 1994, ωστόσο, που μέχρι σήμερα παραμένει το πιο πετυχημένο αυτοκίνητο στην ιστορία των ράλλυ, το Prisma δεν γνώρισε καμία καριέρα στους αγώνες αυτοκινήτων. | https://el.wikipedia.org/wiki/Lancia_Prisma |
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια | Ο χήρος εργοστασιάρχης Αντώνης Δέλβης (Λάμπρος Κωνσταντάρας) έχει μία μοναχοκόρη, τη Λίζα (Αλίκη Βουγιουκλάκη), που σπουδάζει στο Λονδίνο. Ο Δέλβης ονειρεύεται ότι η Λίζα θα τον αντικαταστήσει μια μέρα στη διεύθυνση του εργοστασίου του. Εκείνη, όμως, καταφθάνει από το Λονδίνο με εντελώς νέες και ανατρεπτικές ιδέες και ετοιμάζεται να αναλάβει τη διεύθυνση του εργοστασίου σκοπεύοντας να κάνει πολλές καινοτομίες, αλλά και να χτυπήσει την αυταρχικότητα του πατέρα της. Οι προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες της σχετικά με την απασχόληση οδηγούν τη Λίζα σε σύγκρουση με τον πατέρα της και με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής.Σε μια πορεία ειρήνης, όπου συμμετείχε παρά τη ρητή απαγόρευση του πατέρα της, η Λίζα γνωρίζει τον Γιώργο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), ένα φανατικό φιλειρηνιστή νεαρό διαδηλωτή με τον οποίο διαπληκτίζεται από ένα λάθος με αποτέλεσμα να καταλήξουν αμφότεροι στο κρατητήριο. Στην αρχή η Λίζα δείχνει να τον περιφρονεί. Τελικά όμως τον ερωτεύεται αν και ο μαχητικός νεαρός είναι υπάλληλος του πατέρα της και δεν είναι και τόσο ευπρόσδεκτος από τα αφεντικά. Στο τέλος, όμως, παντρεύονται. Από τις 117 ταινίες που προβλήθηκαν συνολικά το 1966, πρώτη στον κατάλογο είναι Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (659.671 εισιτήρια). Πρόκειται για μία μουσική κωμωδία, από τις κλασικές ελληνικές ταινίες, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, στον ρόλο ενός λαϊκού παιδιού από τον Κορυδαλλό, να έχουν χαρίσει αστείες στιγμές σε γενιές και γενιές θεατών. Ο Χρόνης Εξαρχάκος υποδύθηκε τον αστυνομικό διευθυντή Πικερμίου, ενώ ο Πέτρος Λοχαΐτης υποδύθηκε τον Πέτρο Δαράκη, καρφί του Λάμπρου Κωνσταντάρα (πατέρα της Βουγιουκλάκη). Η ταινία βασίστηκε στην ομώνυμη θεατρική επιτυχία του 1965 που έγραψε ο Αλέκος Σακελλάριος για το καλλιτεχνικό δίδυμο Αλίκης Βουγιουκλάκη-Δημήτρη Παπαμιχαήλ με μουσική Γιώργου Ζαμπέτα. Για κάποιους η ταινία αυτή είναι ένα δείγμα του παλιού, καλού κινηματογράφου, για άλλους μία από τις πιο ελαφριές και άστοχες στιγμές του και για κάποιους άλλους απλά μια ταινία με καλτ στοιχεία και μια ευκαιρία να γελάσουν. Το κτίριο στο πρώην εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής όπου γυρίστηκε η ταινία βρίσκεται στη Νέα Πέραμο Αττικής. Οι σκηνές στην παραλιακή ταβέρνα αλλά και η αφίσα του εξωφύλλου της ταινίας γυρίστηκαν στο Λουτρόπυργο Αττικής, όπου η Αλίκη Βουγιουκλάκη κι ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ διατηρούσαν εξοχική κατοικία. Το εξοχικό μάλιστα κέντρο λειτουργεί και σήμερα χωρίς την εξέδρα όμως που φαίνεται στα γυρίσματα. Η σκηνή όπου η Αλίκη Βουγιουκλάκη ερμηνεύει το "Είναι το στρώμα μου μονό" γυρίστηκε στην παραλία του Σχινιά. Μία σκηνή πορείας, στην οποία οι ηθοποιοί κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα όπως Ειρήνη και Αγάπη, λογοκρίθηκε και κόπηκε. Επίσης, για να προβληθεί η ταινία ελεύθερα έπρεπε να αφαιρεθεί η σκηνή όπου ο αστυνομικός φτιάχνει το μουστάκι του. Η ταινία προορίζονταν να προβληθεί στο μη διαγωνιστικό τμήμα του διεθνούς φεστιβάλ των Καννών την άνοιξη του 1967, αλλά μεσολάβησε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και αυτό εμποδίστηκε. (Στο κρατητήριο)Αλίκη Βουγιουκλάκη: Ένα ποντίκι! Μα, επάνω μου είπαν ότι δεν έχει ποντίκια!Δημήτρης Παπαμιχαήλ: Ε, τότε να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω!. Μόλις είδε το ποντίκι, η Βουγιουκλάκη πήδηξε στην αγκαλιά του Παπαμιχαήλ.Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πού είναι το ποντίκι;Δημήτρης Παπαμιχαήλ: Το φωνάξανε μέσα για ανάκριση!. Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας. Στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος. Ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος Ζαμπέτας ανέλαβε να γράψει μουσική και τραγούδια για ολόκληρη ταινία. 1. Τίτλοι - Μαραθώνας (ορχήστρα) 2. Η Κυριακή (φωνητικά: Αλίκη Βουγιουκλάκη) 3. Το Χαμόγελο (φωνητικά: Δημήτρης Παπαμιχαήλ) 4. Χορός Στην Παραλία (ορχήστρα) 5. Δημήτρη Μου Δημήτρη Μου (φωνητικά: Αλίκη Βουγιουκλάκη) 6. Σήκω Χόρεψε Συρτάκι (φωνητικά: Αλίκη Βουγιουκλάκη) 7. Το Περιστέρι (φωνητικά: Δημήτρης Παπαμιχαήλ) 8. Είναι το στρώμα μου μονό (φωνητικά: Αλίκη Βουγιουκλάκη) 9. Κυριακάτικη Εκδρομή (ορχήστρα) 10. Φινάλε (ορχήστρα). Η κόρη μου η σοσιαλίστρια Αρχειοθετήθηκε 2016-03-27 στο Wayback Machine. Live Movies Τα 10… διαστροφικά μηνύματα που πέρασε «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» στους Έλληνες Koolnews | Η κόρη μου η σοσιαλίστρια είναι ελληνική μουσική ρομαντική κωμική ταινία του 1966, σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου. Η παραγωγή έγινε από την Δαμασκηνός - Μιχαηλίδης. Πρωταγωνιστούν οι: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ και Λάμπρος Κωνσταντάρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7_%CE%BC%CE%BF%CF%85_%CE%B7_%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1 |
Κωνσταντίνος Τασούλας | Γεννήθηκε το 1959 στα Ιωάννινα και σπούδασε νομικά στο Τμήμα Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ιδιώτευσε ως δικηγόρος Αθηνών ενώ την περίοδο 1988–1989 εργάστηκε σε δικηγορική εταιρεία του Λονδίνου.Διετέλεσε ιδιαίτερος γραμματέας του Ευάγγελου Αβέρωφ - Τοσίτσα την περίοδο 1981–1990, ειδικός σύμβουλος στα Υπουργεία Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου και Γεωργίας την περίοδο 1989–1990 καθώς και πρόεδρος του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών (Ο.Π.Ε.) από τον Οκτώβριο του 1990 έως τον Σεπτέμβριο του 1993. Από το 2013 έως το 2014 ήταν πρόεδρος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής.Είναι νυμφευμένος με τη Φανή Σταθοπούλου και έχουν δύο παιδιά. Το 1990 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Κηφισιάς και στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1994 έθεσε υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο στον Δήμο Κηφισιάς, θέση στην οποία εξελέγη παραμένοντας δήμαρχος μέχρι και τη λήξη της θητείας του το 1998.. Μετά τη λήξη της θητείας του έθεσε υποψηφιότητα στις εθνικές εκλογές του 2000 στην περιφέρεια Ιωαννίνων εκλεγόμενος βουλευτής με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας. Επανεξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων με τη Ν.Δ. στις εκλογές του 2004, του 2007, του 2009, του Μαΐου 2012, του Ιουνίου 2012, του Ιανουαρίου 2015, του Σεπτεμβρίου 2015 και του 2019 (πρώτος με 12.474 ψήφους).Υπήρξε, επίσης, Αναπληρωτής Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας (2006 - 2007) και Γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας (2010). Διετέλεσε Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή (2007 - 2009) καθώς και Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού στην κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά (2014 - 2015). Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπουργός Πολιτισμού χειρίστηκε υποθέσεις που αφορούσαν το Μέγαρο Μουσικής, το ΕΜΣΤ καθώς και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Λίγο πριν τα εγκαίνια του ΕΜΣΤ, ζήτησε την παραίτηση της από ίδρυσης διευθύντριας του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Άννας Καφέτση, την οποία -μετά την άρνησή της να παραιτηθεί- απομάκρυνε τοποθετώντας στη θέση της την Κατερίνα Κοσκινά, κίνηση, η οποία προκάλεσε αντιδράσεις από μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου. Όσον αφορά το ΕΚΚ, η απόφασή του να διορίσει στην προεδρία του κέντρου τον Χάρη Παπαδόπουλο (ύστερα, όμως, από πρόταση του Δ.Σ. του ΕΚΚ) δημιούργησε αρκετές αντιδράσεις από μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου με αποτέλεσμα να ανακαλέσει την απόφασή του και να παγώσει τη διαδικασία. Η απόφασή του αυτή προκάλεσε την αντίδραση του Παπαδόπουλου, ο οποίος κατέθεσε εναντίον του Τασούλα μήνυση για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.Στις 31 Οκτωβρίου 2018, ορίστηκε από τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Γενικός Εισηγητής του κόμματος για την Συνταγματική Αναθεώρηση. Τον Μάρτιο του 2017 με αφορμή την συμμετοχή του τότε Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στα εγκαίνια της έκθεσης για τον Νίκο Μπελογιάννη, ο Τασούλας από το βήμα της βουλής είπε "...έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας.". Για αυτή του την δήλωση δέχτηκε έντονη κριτική από το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα της αριστεράς. Το 1996, ο Βασίλειος Τσαλκιτζής, εργολάβος και ιδιοκτήτης οικοπέδου στην Κηφισιά, ζήτησε από την πολεοδομία να αυξήσει τη δόμηση κατά 300 τ.μ. (από τα 1.200 τ.μ.) στο οικόπεδο που διατηρούσε και για το οποίο είχε εκδοθεί άδεια ανέγερσης εμπορικού κέντρου. Αν και αρχικά έγινε δεκτή η αίτησή του, δύο μήνες μετά, ο νέος διευθυντής της Πολεοδομίας προχώρησε σε ανάκληση αυτής, με αποτέλεσμα ο Τσαλκιτζής να προσφύγει στα δικαστήρια. Τον Νοέμβριο του 2001 ο τελευταίος μήνυσε τον Τασούλα για εκβίαση ισχυριζόμενος ότι σε κατ' ιδίαν συνάντηση του είχε ζητήσει 70 εκατομμύρια δραχμές προκειμένου, ως δήμαρχος Κηφισιάς, να άρει τον χαρακτηρισμό ως κοινόχρηστου χώρου των 300 τ.μ.Λόγω της βουλευτικής ιδιότητας του Τασούλα η υπόθεση συζητήθηκε στην ολομέλεια της Βουλής προκειμένου να αποφασιστεί η άρση ή μη της βουλευτικής ασυλίας που απαιτείται σε τέτοιου είδους περιπτώσεις. Η Βουλή, με απλή πλειοψηφία, αποφάνθηκε να μην άρει την βουλευτική ασυλία του Τασούλα καθώς θεωρήθηκε ότι η καθυστέρηση υποβολής της μήνυσης, αλλά και ότι ο Τσαλκιτζής είχε δώσει συνεντεύξεις στα Γιάννενα (εκλογική περιφέρεια του Τασούλα) μαζί με πολιτευτή που δεν είχε καταφέρει να εκλεγεί βουλευτής, φανέρωναν την πολιτική σκοπιμότητα της κίνησής τους. Σύμφωνα με τον ίδιο τον βουλευτή η καθυστέρηση της υποβολής της μήνυσης αλλά και το περιεχόμενο αυτής αποδεικνύουν ότι αυτή έγινε για λόγους προκλήσεως πολιτικής βλάβης.Τον Αύγουστο του 2003 ο Τσαλκιτζής υπέβαλε νέα μήνυση, για την οποία ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου γνωμοδότησε ότι αφορούσε την ίδια υπόθεση χωρίς την προσκόμιση νέων στοιχείων. Εν συνεχεία διαβιβάστηκε στη Βουλή, όπου ο Πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, απέρριψε το αίτημα για άρση της ασυλίας χωρίς σύγκληση της Ολομέλειας. Κατά αυτής της απόφασης ο Τσαλκιτζής προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Παράλληλα προσέφυγε με αγωγή αποζημίωσης στα Πολιτικά Δικαστήρια κατά του Τασούλα, τα οποία, όμως, απέρριψαν τις αγωγές του.Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος δίκαιης δίκης (πρόσβαση σε δικαστήριο) θεωρώντας ότι οι καταγγελόμενες πράξεις του δεν συνδέονταν με την άσκηση του κοινοβουλευτικού του έργου. Στις 18 Ιουλίου του 2019, εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων συγκεντρώνοντας 283 ψήφους, τις περισσότερες δηλαδή ψήφους που έχουν συγκεντρωθεί ποτέ σε αντίστοιχη διαδικασία. Το Μάιο του 2023, επανεξελέγη με 270 ψήφους Πρόεδρος της -βραχύβιας- Βουλής της ΙΘ΄ περιόδου. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2023, εξελέγη για μια ακόμη φορά Πρόεδρος της Βουλής της Κ΄ Κοινοβουλευτικής Περιόδου, με 250 ψήφους. | Ο Κωνσταντίνος (Κώστας) Τασούλας (γενν. Ιωάννινα, 17 Ιουλίου 1959) είναι Έλληνας πολιτικός και δικηγόρος, που υπηρετεί ως Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, από τον Ιούλιο του 2019. Είναι βουλευτής Ιωαννίνων με την Νέα Δημοκρατία. Από τις εκλογές του 2000 μέχρι και σήμερα εκλέγεται αδιαλείπτως βουλευτής Ιωαννίνων, ενώ έχει διατελέσει Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (2007–2009) καθώς και Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά (2014–2015). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CE%B1%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82 |
ΒΜ Βάγκουρ | Η VB Vágur (χάντμπολ) ήταν σύλλογος χάντμπολ για άντρες και γυναίκες. Αλλά καθώς το πρόγραμμα της ποδοσφαιρικής σεζόν άλλαξε, ώστε τώρα αρχίζει νωρίτερα και τελειώνει αργότερα, δεν είναι πλέον δυνατό, ή είναι πολύ δύσκολο, για να παίζουν τα ίδια άτομα και χάντμπολ και ποδόσφαιρο. Έτσι τώρα στη Vágur το χάντμπολ είναι κυρίως για τις γυναίκες και το ποδόσφαιρο κυρίως για τους άντρες, σε κάθε περίπτωση στις μεγαλύτερες κατηγορίες, οι άντρες έχουν ομάδα χάντμπολ στη δεύτερη κατηγορία. Ο πληθυσμός είναι μόνο 1.400 άτομα, και έτσι δεν υπάρχουν άτομα και των δύο φύλων για να κάνουν καλές ομάδες και στα δύο αθλήματα. Η καλύτερη κατηγορία των γυναικών ονομαζόταν 1. deild μέχρι το 2005 όταν άλλαξαν το όνομα του σπόνσορα και τώρα ονομάζεται Sunset kappingin ή Sunsetdeildin. Το 1995 η ομάδα ενοποιήθηκε με τη Sumba, σχηματίζοντας την Sumba/VB, αλλά η ενοποίηση διήρκεσε μόνο μία σεζόν. Το 2005, έγινε μια δεύτερη ενοποίηση μεταξύ ΒΜ Βάγκουρ and Sumba, δημιουργώντας την and VB/Sumba, η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε ΦΚ Σούντουροϊ. Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Φερόε: 1 2000Πρωτάθλημα κυπέλλου Φερόε: 1 1974 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα VB Vágur στο Wikimedia Commons FCSuduroy.com Αρχειοθετήθηκε 2010-06-14 στο Wayback Machine. The current website of FC Suðuroy HSF.fo, The Faroe Islands Handball Association | Η ΒΜ Βάγκουρ είναι μια ομάδα χάντμπολ από τα Νησιά Φερόε. Είχε ξεκινήσει ως ποδοσφαιρική ομάδα όταν ιδρύθηκε στις 5 Ιουνίου 1905, αλλά αργότερα το τμήμα χειροσφαίρισης έγινε μέλος του συλλόγου, το οποίο έχει βάση το Βάγκουρ στο Σούντουροϊ. Έδρα της ομάδας είναι η κλειστή αίθουσα Vágshøll. Σήμερα ο Ποδοσφαιρικός Σύλλογος είναι γνωστός ως ΦΚ Σούντοροϊ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%9C_%CE%92%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81 |
Υπαρχία της Αφρικής | Το 533, ο ρωμαϊκός στρατός υπό τον Βελισάριο νίκησε και κατέστρεψε το βασίλειο των Βανδάλων, που υπήρχε στα πρώην ρωμαϊκά εδάφη της Βόρειας Αφρικής. Αμέσως μετά τη νίκη, τον Απρίλιο του 534, ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α΄ δημοσίευσε νόμο σχετικά με τη διοικητική οργάνωση των ανακτηθέντων εδαφών. Οι παλαιές επαρχίες της Ρωμαϊκής διοίκησης της Αφρικής είχαν διατηρηθεί ως επί το πλείστον από τους Βάνδαλους, αλλά μεγάλα τμήματα, συμπεριλαμβανομένης σχεδόν όλης της Mauretania Tingitana, μεγάλο μέρος της Mauretania Caesariensis και Mauretania Sitifensis και μεγάλα τμήματα του εσωτερικού της Nουμιδίας και της Bυζακηνής, είχαν χαθεί σε οι εισβολές των Βερβερικών φυλών, που ονομάζονται συλλογικά Mauri (Μαυριτανοί). Ωστόσο, ο Ιουστινιανός Α΄ αποκατέστησε την παλαιά διοικητική διαίρεση, αλλά ανέδειξε τον γενικό κυβερνήτη στην Καρχηδόνα στην ανώτατη διοικητική βαθμίδα του πραιτοριανού έπαρχου, τερματίζοντας έτσι την παραδοσιακή υπαγωγή της διοίκηση της Αφρικής στην υπαρχία της Ιταλίας (τότε ακόμη υπό την κυριαρχία του Οστρογοτθικού βασιλείου). Επτά επαρχίες –τέσσερις υπό υπατικούς (consularis), τρεις υπό προέδρους (praeses)– ορίστηκαν: Από την προαναφερθείσα πόλη, με τη βοήθεια του Θεού, θα ελέγχονται επτά επαρχίες με τους δικαστές τους, από τις οποίες η Τίγκη, η Καρχηδόνα, το Βυζάκιο και η Τρίπολη, που παλαιότερα υπάγονταν στη δικαιοδοσία του υπάτου θα έχουν υπάτους ως κυβερνήτες· ενώ οι άλλες, δηλαδή η Νουμιδία, η Μαυριτανία και η Σαρδηνία, με τη βοήθεια του Θεού, θα υπόκεινται στους κυβερνήτες. Θα πρέπει να υποτεθεί ότι η Τιγγιτανική Μαυριτανία, παραδοσιακά μέρος της διοίκησης Ισπανίας (τότε υπό την κυριαρχία του Βησιγοτθικού Βασιλείου), απαλείφθηκε προσωρινά ως ξεχωριστή επαρχία στη ρύθμιση του Ιουστινιανού Α΄ και συγχωνεύθηκε με τη Καισαρησία Μαυριτανία, για να σχηματίσει μια επαρχία που κυβερνιόταν από την Τίγγι (νυν Ταγγέρη), και ότι το "Mαυριτανία" αναφέρεται στη Mauretania Sitifensis. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι το νησί της Σαρδηνίας ήταν μέρος της Αφρικής, και όχι της Ιταλίας. Η πρόθεση του Ιουστινιανού Α΄ ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του ιστορικού Τζ. Μπ. Μπιούρυ, «να εξαλείψει κάθε ίχνος της κατάκτησης των Βανδάλων, σαν να μην έγινε ποτέ». Οι εκκλησίες αποκαταστάθηκαν στον Χαλκηδόνιο (Ορθόδοξο) κλήρο και οι υπόλοιποι Αρειανοί υπέστησαν διωγμούς. Ακόμη και η ιδιοκτησία γης επανήλθε στο καθεστώς πριν από τη Βανδαλική κατάκτηση, αλλά η έλλειψη έγκυρων τίτλων ιδιοκτησίας -μετά από 100 χρόνια κυριαρχίας των Βανδάλων- δημιούργησε ένα διοικητικό και δικαστικό χάος. Επικεφαλής της στρατιωτικής διοίκησης ήταν η νέα θέση του «στρατηλάτη Αφρικής» (magister militum Africae) με έναν υφιστάμενο στρατηλάτη πεζικού (magister peditum) και τέσσερις περιφερειακές συνοριακές διοικήσεις (Μεγάλη Λέπτιδα για την Τριπολιτανία, Capsa ή Θελεπτή για τη Βυζακηνή, Κίρτα για τη Νουμιδία και Καισάρεια για τη Μαυριτανία ). Αυτή η οργάνωση ιδρύθηκε μόνο σταδιακά, καθώς οι Ρωμαίοι απώθησαν τους Μαυριτανούς και ανέκτησαν αυτά τα εδάφη. Όταν οι Ρωμαίοι αποβιβάστηκαν στην Αφρική, οι Μαυριτανοί διατήρησαν ουδέτερη στάση, αλλά μετά τις γρήγορες ρωμαϊκές νίκες, οι περισσότερες από τις φυλές τους υποσχέθηκαν πίστη στην Αυτοκρατορία. Οι πιο σημαντικές φυλές ήταν οι Λευάθαι στην Τριπολιτανία και οι Φρέξι στη Bυζακηνή. Οι Φρέξι και οι σύμμαχοί τους είχαν επικεφαλής τον Aντάλα, ενώ άλλες φυλές της περιοχής ακολούθησαν τον Κουτζινά. Οι Aυράσιοι (οι φυλές των βουνών Ωρές) στη Νουμιδία διοικούνταν από τον Iαύδα και οι Μαυριτανοί ηγούνταν από τον Mάστιγα και τον Mασούνα. Πρώτη εξέγερση των Μαυριτανών Αφού ο Βελισάριος αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη, τον διαδέχθηκε ως magister militum Africae ο δομέστικός του (ανώτερος βοηθός), ο ευνούχος Σολομών από τη Δάρα. Σχεδόν αμέσως ξεσηκώθηκαν οι φυλές των Μαυριτανών που ζούσαν στη Βυζακηνή και στη Νουμιδία και ο Σολομών ξεκίνησε με τις δυνάμεις του, που περιλάμβαναν συμμαχικές Μαυριτανικές φυλές, εναντίον τους. Η κατάσταση ήταν τόσο κρίσιμη, που στον Σολομώντα ανατέθηκε και η πολιτική εξουσία, αντικαθιστώντας τον πρώτο έπαρχο Αρχέλαο, το φθινόπωρο του 534. Ο Σολομών μπόρεσε να νικήσει τους Μαυριτανούς της Βυζακηνής στο Μάμμα και πάλι, αποφασιστικά, στη μάχη του όρους Βουργάον στις αρχές του 535. Το καλοκαίρι εκστράτευσε εναντίον του Ιαύδα και των Αυρασίων, που λυμαίνονταν τη Νουμιδία, αλλά δεν κατάφερε να επιτύχει κανένα αποτέλεσμα. Τότε ο Σολομών ξεκίνησε να κτίζει οχυρά κατά μήκος των συνόρων και των κύριων δρόμων, ελπίζοντας να συγκρατήσει τις επιδρομές των Μαυριτανών. Στρατιωτική ανταρσία Το Πάσχα όμως του 536 ξέσπασε μεγάλης κλίμακας στρατιωτική εξέγερση, που προκλήθηκε από τη δυσαρέσκεια των στρατιωτών για τον Σολομώντα. Ο Σολομών, μαζί με τον Προκόπιο που εργαζόταν ως γραμματέας του, κατάφερε να διαφύγει στη Σικελία, που μόλις είχε κατακτηθεί από τον Βελισάριο. Οι υποδιοικητές του Σολομώντα Μαρτίνος και Θεόδωρος έμειναν πίσω: ο πρώτος προσπάθησε να φτάσει στα στρατεύματα στη Νουμιδία και ο δεύτερος να κρατήσει την Καρχηδόνα. Όταν άκουσε για την ανταρσία ο Βελισάριος, μαζί με τον Σολομώντα και 100 εκλεκτούς άνδρες, απέπλευσαν για την Αφρική. Η Καρχηδόνα πολιορκούνταν από 9.000 επαναστάτες, συμπεριλαμβανομένων πολλών Βανδάλων, υπό τον Στότζα. Ο Θεόδωρος σκεφτόταν τη συνθηκολόγηση, όταν εμφανίστηκε ο Βελισάριος. Η είδηση της άφιξης του διάσημου στρατηγού ήταν επαρκής, ώστε οι επαναστάτες να εγκαταλείψουν την πολιορκία και να αποσυρθούν προς τα δυτικά. Ο Βελισάριος, αν και μπόρεσε να συγκεντρώσει μόνο 2.000 άνδρες, καταδίωξε αμέσως και πρόλαβε και νίκησε τις δυνάμεις των επαναστατών στη Μεμβρέσα. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος των επαναστατών μπόρεσε να φύγει και συνέχισε να βαδίζει προς τη Νουμιδία, όπου τα τοπικά στρατεύματα αποφάσισαν να ενωθούν μαζί τους. Ο ίδιος ο Βελισάριος αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ιταλία και ο Ιουστινιανός Α΄ διόρισε τον εξάδελφό του Γερμανό ως magister militum για να αντιμετωπίσει την κρίση. Ο Γερμανός κατάφερε να κερδίσει πολλούς από τους επαναστάτες στο πλευρό του εμφανιζόμενος συμφιλιωτικός και πληρώνοντας τους καθυστερημένους μισθούς τους (arrears). Τελικά, την άνοιξη του 537, οι δύο στρατοί συγκρούστηκαν στο Scalae Veteres, με αποτέλεσμα μ;iα δύσκολη νίκη για τον Γερμανό. Ο Στότζας κατέφυγε στους φυλάρχους της Μαυριτανίας και ο Γερμανός πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια για να αποκαταστήσει την πειθαρχία στον στρατό. Τελικά, ο Ιουστινιανός έκρινε ότι η κατάσταση είχε σταθεροποιηθεί αρκετά και το 539 ο Γερμανός αντικαταστάθηκε από τον Σολομώντα. Ο Σολομών συνέχισε το έργο του Γερμανού, αφαιρώντας από τον στρατό τα ύποπτα μέλη και ενισχύοντας το δίκτυο των οχυρώσεων. Αυτή η προσεκτική οργάνωση, του έδωσε τη δυνατότητα να χτυπήσει επιτυχώς τους Αυρασίους, εκδιώκοντάς τους από τα ορεινά οχυρά τους και να εγκαθιδρύσει σταθερά τη ρωμαϊκή κυριαρχία στη Νουμιδία και τη Μauretania Sitifensis. Δεύτερη εξέγερση των Μαυριτανών και η εξέγερση του Γουνδάριχου Η Αφρική γνώρισε ειρήνη και ευημερία για τα επόμενα χρόνια, μέχρι την άφιξη της μεγάλης πανώλης περί το 542, κατά την οποία ο λαός της Αφρικής υπέφερε πολύ. Ταυτόχρονα, η αλαζονική συμπεριφορά ορισμένων Ρωμαίων κυβερνητών αποξένωσε τους ηγέτες των Μαυριτανών, όπως ο Αντάλας στη Βυζακηνή, και τους προκάλεσε να ξεσηκωθούν και να επιδράμουν στο ρωμαϊκό έδαφος. Έτσι, κατά τη διάρκεια μίας μάχης με τους Μαυριτανούς στο Κίλλιο της Βυζακηνής το 544, οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν και ο ίδιος ο Σολομών σκοτώθηκε. Τον Σολομώντα διαδέχθηκε ο ανιψιός του, Σέργιος, ο οποίος ως δούκας της Τριπολιτανίας ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την εξέγερση των Μαυριτανών. Ο Σέργιος ήταν αντιδημοφιλής και περιορισμένων ικανοτήτων, ενώ οι Μαυριτανοί, μαζί με τον αποστάτη Στότζα, συγκεντρώθηκαν υπό την ηγεσία του Αντάλα. Οι Μαυριτανοί, με τη βοήθεια του Στότζα, μπόρεσαν να εισέλθουν και να λεηλατήσουν την παραλιακή πόλη Hadrumetum με τέχνασμα. Ένας ιερέας ονόματι Παύλος μπόρεσε να ανακαταλάβει την πόλη με μία μικρή δύναμη, χωρίς τη βοήθεια του Σέργιου, ο οποίος αρνήθηκε να βαδίσει εναντίον των Μαυριτανών. Παρά αυτή την οπισθοδρόμηση, οι επαναστάτες περιπλανήθηκαν στις επαρχίες κατά βούληση, ενώ ο αγροτικός πληθυσμός κατέφυγε στις οχυρωμένες πόλεις και στη Σικελία. Ο Ιουστινιανός έστειλε στη συνέχεια τον Αρεόβινδο, έναν άνδρα συγκλητικό και σύζυγο της ανιψιάς του Πραϊέκτας, αλλά κατά τα άλλα αδιάκριτο, με λίγους άνδρες στην Αφρική, όχι για να αντικαταστήσει τον Σέργιο, αλλά για να μοιραστεί μαζί του τη διοίκηση. Στον Σέργιο ανατέθηκε ο πόλεμος στη Νουμιδία, ενώ ο Αρεόβινδος ανέλαβε να υποτάξει τη Βυζακηνή. Ο Αρεόβινδος έστειλε δύναμη υπό τον ικανό στρατηγό Ιωάννη εναντίον του Αντάλα και του Στότζα. Επειδή ο Σέργιος δεν τους βοήθησε όπως του ζητήθηκε, οι Ρωμαίοι κατατροπώθηκαν στη Θακία, αλλά όχι πριν ο Ιωάννης τραυματίσει θανάσιμα τον Στότζα σε μονομαχία. Τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφής ανάγκασαν τουλάχιστον τον Ιουστινιανό Α΄ να ανακαλέσει τον Σέργιο και να αποκαταστήσει την ενότητα της διοίκησης στα χέρια του Αρεόβινδου. Αμέσως μετά, τον Μάρτιο του 546, ο Αρεόβινδος ανατράπηκε και δολοφονήθηκε από τον Γουνδάριχου, τον δούκα Νουμιδίας, ο οποίος είχε αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Μαυριτανούς και σκόπευε να ορίσει τον εαυτό του ως ανεξάρτητο βασιλιά. Ο ίδιος ο Γουνδάριχος ανατράπηκε από πιστά στρατεύματα υπό τον Αρμένιο Αρταβάνη στις αρχές Μαΐου. Ο Αρταβάνης αναβιβάστηκε στο αξίωμα του στρατηλάτη Αφρικής, αλλά σύντομα ανακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Ο άνθρωπος που έστειλε ο Ιουστινιανός Α΄ για να τον αντικαταστήσει, ήταν ο ταλαντούχος στρατηγός Ιωάννης Τρωγλίτης, του οποίου τα κατορθώματα υμνούνται στο επικό ποίημα «Ιωαννίς», γραμμένο από τον Φλάβιο Κρεσκόνιο Κόριππο. Ο Τρωγλίτης είχε ήδη υπηρετήσει στην Αφρική υπό τον Βελισάριο και τον Σολομώντα και είχε μία διακεκριμένη σταδιοδρομία στην Ανατολή, όπου είχε διοριστεί δούκας Μεσοποταμίας. Παρά τις αριθμητικά αδύναμες δυνάμεις του, κατάφερε να κερδίσει πολλές μαυριτανικές φυλές και στις αρχές του 547 νίκησε αποφασιστικά τον Aντάλα και τους συμμάχους του και τους έδιωξε από τη Βυζακηνή. Όπως αναφέρει ο Προκόπιος: Και αυτός ο Ιωάννης, αμέσως μόλις έφτασε στη Λιβύη, είχε μία εμπλοκή με τον Αντάλα και τους Μαυριτανούς στο Βυζάκιο, και κατακτώντας τους στη μάχη, σκότωσε πολλούς. Και αφαίρεσε από αυτούς τους βαρβάρους όλα τα λάβαρα [των λεγεώνων] του Σολομώντα, και τα έστειλε στον Αυτοκράτορα: λάβαρα που είχαν εξασφαλίσει προηγουμένως ως λεηλασία, όταν ο Σολομών είχε αποβιώσει. Λίγους μήνες αργότερα, ωστόσο, η φυλή των Λευαθών, στην Τριπολιτανία, ξεσηκώθηκε και προκάλεσε μία βαριά ήττα στις αυτοκρατορικές δυνάμεις στην πεδιάδα της Γαλλίκα. Οι Λευάθαι ενώθηκαν από τον Aντάλα, και οι Μαυριτανοί έκαναν ξανά επιδρομές ελεύθερα μέχρι την Καρχηδόνα. Στις αρχές του επόμενου έτους, ο Ιωάννης συγκέντρωσε τις δυνάμεις του και μαζί με πολλές συμμαχικές μαυριτανικές φυλές, συμπεριλαμβανομένου του πρώην επαναστάτη Κουτζινά, νίκησαν ολοσχερώς τους Μαυριτανούς στη μάχη των Πεδίων του Κάτωνος, σκοτώνοντας δεκαεπτά από τους ηγέτες τους και δίνοντας τέλος στην εξέγερση, που μάστιζε την Αφρική για σχεδόν 15 χρόνια. Για τις επόμενες δεκαετίες, η Αφρική παρέμεινε ήρεμη, επιτρέποντάς της να ανακάμψει. Η ειρήνη μπορεί να μην είχε διαρκέσει τόσο πολύ, αν ο Tρογλίτα δεν είχε αντιληφθεί ότι η πλήρης έξωση των Mαυριτανών από το εσωτερικό των επαρχιών και η πλήρης αποκατάσταση της υπαρχίας στα αρχαία της όρια ήταν αδύνατη. Αντίθετα, επέλεξε να συμβιβάσει τον εαυτό του με τους Μαυριτανούς υποσχόμενος αυτονομία, με αντάλλαγμα να γίνουν φοιδεράτοι (foederati, υπόσπονδοι) της Αυτοκρατορίας. Η πίστη αυτών των εξαρτημένων ηγεμονίσκων των διαφόρων μαυριτανικών φυλών εξασφαλιζόταν με ετήσιες απολαβές και δώρα, και η ειρήνη διατηρήθηκε από ένα ισχυρό δίκτυο οχυρώσεων, πολλά από τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα. Η μόνη διακοπή στην ηρεμία της υπαρχίας ήταν μία σύντομη μαυριτανική εξέγερση του 563. Προκλήθηκε από την αδικαιολόγητη δολοφονία του ηλικιωμένου ηγέτη της φυλής Κουτζινά, όταν ήρθε στην Καρχηδόνα για να λάβει την ετήσια απολαβή του, από τον στρατηλάτη Ιωάννη Ρογαθινό. Οι γιοι του και τα εξαρτώμενα μέλη του ξεσηκώθηκαν, ώσπου ένα εκστρατευτικό σώμα υπό τον τριβούνο Μαρκιανό, ανιψιό του Αυτοκράτορα, κατάφερε να αποκαταστήσει την ειρήνη. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστίνου Β' (565–578), δόθηκε μεγάλη προσοχή στην Αφρική. Υπό τον έπαρχο Θωμά, κατά την περίοδο 565–570 το δίκτυο των οχυρώσεων ενισχύθηκε και επεκτάθηκε περαιτέρω, η διοίκηση μεταρρυθμίστηκε και αποκεντρώθηκε και έγιναν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένες προσπάθειες για προσηλυτισμό των Γαραμαντών του Φεζάν και των Γαιτούλων, που ζούσαν στα νότια της Καισαρησίας. Ταυτόχρονα, η Αφρική ήταν μ;iα από τις πιο ήρεμες περιοχές της Αυτοκρατορίας –η οποία δεχόταν επιθέσεις από όλες τις πλευρές– και αυτό επέτρεψε τη μεταφορά στρατευμάτων από την επαρχία αυτή στην Ανατολή. Στη Μαυριτανία, ανάμεσα στο ρωμαϊκό φυλάκιο Septum και την Καισαρησία, διάφορα μικρά μαυριτανικά βασίλεια, τα οποία κυβερνούσαν επίσης τους ρωμαϊκούς αστικούς πληθυσμούς, είχαν ιδρυθεί από την άφιξη των Βανδάλων. Ελάχιστες πληροφορίες υπάρχουν γι' αυτά, αλλά ποτέ δεν υποτάχθηκαν από τους Βάνδαλους και διεκδίκησαν τη συνέχεια από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με τους ηγέτες τους να αυτοχαρακτηρίζονται με τίτλους όπως imperator, όπως ο αρχηγός Μαστίες στο Aρρίς (Aures) στα τέλη του 5ου αι., ή, στην περίπτωση του βασιλιά Mασούνα της Aλτάβα (σημερινό Ουλέντ Mιμούν στη βορειοδυτική Αλγερία), rex gentium Maurorum et Romanorum στις αρχές του 6ου αι. Όταν ο Βελισάριος νίκησε τους Βανδάλους, οι Ρωμαιο-μαυριτανοί βασιλείς είχαν προφανώς αναγνωρίσει τη ρωμαϊκή επικυριαρχία (τουλάχιστον ονομαστικά), αλλά σύντομα, εκμεταλλευόμενοι τις εξεγέρσεις των Μαυριτανών, την αποκήρυξαν. Στα τέλη της δεκαετίας του 560, ο Μαυριτανός βασιλιάς Γκαρμούλ (πιθανότατα διάδοχος τού προαναφερθέντος Mασούνα της Aλτάβα) εξαπέλυσε επιδρομές στη ρωμαϊκή επικράτεια, και παρόλο που δεν κατάφερε να καταλάβει καμία σημαντική πόλη, τρεις διαδοχικοί στρατηγοί (ο πραιτωριανός έπαρχος Θεόδωρος και ο στρατηλάτης Θεόκτιστος το 570, και ο διάδοχος του Θεόκτιστου, Αμαβίλης το 571) καταγράφεται από τον Ιωάννη του Βικλάρο ότι σκοτώθηκε από τις δυνάμεις του Γκαρμούλ. Οι δραστηριότητές του, ειδικά όταν θεωρούνταν μαζί με τις ταυτόχρονες επιθέσεις των Βησιγότθων στην Ισπανία, αποτελούσαν σαφή απειλή για τις αρχές της επαρχίας. Ο Γκαρμούλ δεν ήταν αρχηγός μίας απλής ημι-νομαδικής φυλής, αλλά ενός πλήρως ανεπτυγμένου βαρβαρικού βασιλείου, με μόνιμο στρατό. Έτσι ο νέος Αυτοκράτορας, Τιβέριος Β΄, διόρισε εκ νέου τον Θωμά ως πραιτωριανό έπαρχο και ο ικανός στρατηγός Γεννάδιος τοποθετήθηκε ως στρατηλάτης με σαφή στόχο τη μείωση του βασιλείου του Γκαρμούλ. Οι προετοιμασίες ήταν χρονοβόρες και προσεκτικές, αλλά η ίδια η εκστρατεία, που ξεκίνησε το 577–78, ήταν σύντομη και αποτελεσματική, με τον Γεννάδιο να χρησιμοποιεί τρομοκρατικές τακτικές εναντίον των υπηκόων του Γκαρμούλ. Ο Γκαρμούλ ηττήθηκε και σκοτώθηκε από το 579, και ο παράκτιος διάδρομος μεταξύ Tingitana και Caesariensis ασφαλίστηκε. Ο Γεννάδιος παρέμεινε στην Αφρική ως στρατηλάτης για μεγάλο χρονικό διάστημα (μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 590) και ήταν αυτός που έγινε ο πρώτος «έξαρχος» της Αφρικής, όταν ο Αυτοκράτορας Μαυρίκιος ίδρυσε το εξαρχάτο στα τέλη της δεκαετίας του 580, ενώνοντας την πολιτική και στρατιωτική εξουσία στα χέρια του. Το εξαρχάτο εκτεινόταν στη Βόρεια Αφρική, τις αυτοκρατορικές κτήσεις στην Ισπανία, τις Βαλεαρίδες Νήσους, τη Σαρδηνία και την Κορσική. Το εξαρχάτο ευημερούσε πολύ και υπό τον Ηράκλειο, όταν οι αφρικανικές δυνάμεις ανέτρεψαν τον τύραννο Φωκά το 610. Το εξαρχάτο ήταν μία πρακτικά αυτόνομη οντότητα από τη δεκαετία του 640 και μετά, και επέζησε μέχρι την πτώση της Καρχηδόνας από τους Μουσουλμάνους το 698. Αρχέλαος (534) Σολομών (1η φορά, 534-536) Σύμμαχος (536-539) Σολομών (2η φορά, 539-544) Σέργιος (544-545) Αθανάσιος (545-548, ίσως μέχρι το 550) Παύλος (π. 552) Ιωάννης (π. 558) Boήθιος (560-561) Ιωάννης Ρογαθινός (π. 563) Θωμάς (1η φορά, 563-565) Θεόδωρος (π. 570) Θωμάς (2η φορά, 574-578) Θεόδωρος (π. 582) Brett, Michael· Fentress, Elizabeth (1996). The Berbers. Blackwell Publishing. ISBN 0-631-20767-8. Bury, John Bagnell (1923). History of the Later Roman Empire Vols. I & II. Macmillan & Co., Ltd. Cameron, Averil (2000). «Vandal and Byzantine North Africa». Late Antiquity: Empire and Successors A.D. 425-600, The Cambridge Ancient History Vol. XIV. Cambridge University Press. σελίδες 552–569. ISBN 0-521-32591-9. Cameron, Averil (1982). «Byzantine Africa: The Literary Evidence». University of Michigan Excavations at Carthage, Vol. VII. University of Michigan Press. σελίδες 29–62. Diehl, Charles (1896). L'Afrique byzantine. Histoire de la domination byzantine en Afrique (533– 709) (στα Γαλλικά). Paris: Ernest Leroux. Julien, C.A. (1931) Histoire de l'Afrique du Nord, vol. 1 - Des origines a la conquête arabe, 1961 edition, Paris: Payot Martindale, John R.· Jones, A.H.M.· Morris, J. (1992). The Prosopography of the Later Roman Empire. IIIa. Cambridge University Press. ISBN 0-521-20160-8. Modéran, Yves (2003). Les Maures et l'Afrique romaine, IV-VII siècle (στα Γαλλικά). Pringle, Denys (1981). The Defence of Byzantine Africa from Justinian to the Arab Conquest: An Account of the Military History and Archaeology of the African Provinces in the Sixth and Seventh Century. Oxford: British Archaeological Reports. ISBN 0-86054-119-3. Procopius, De Bello Vandalico (BV), Volume II. «Francisco Aguado - El Africa Bizantina» (PDF) (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Ιουλίου 2011. (2.03 MiB) «Hilario Gómez - Ciudades del Africa Romano Bizantina» (PDF) (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 5 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2023. (1.16 MiB) Raven, Susan (1993). Rome in Africa. Routledge. ISBN 0-415-08150-5. | Η υπαρχία ή επαρχότητα του πραιτωρίου της Αφρικής (λατινικά: praefectura praetorio Africae) ήταν διοικητική διαίρεση της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Βόρεια Αφρική. Με έδρα την Καρχηδόνα, ιδρύθηκε μετά την ανακατάληψη της βορειοδυτικής Αφρικής (από τους Βανδάλους που την είχαν καταλάβει) το 533–534 από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α'. Συνέχισε να υπάρχει μέχρι το 591, όταν αντικαταστάθηκε από την Εξαρχάτο της Αφρικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82 |
Κόνραντ Χένλαϊν | Γεννήθηκε στο Μάφερσντορφ της Αυστροουγγαρίας (σημερινό Βρατισλάβιτσε, κοντά στο Λίμπερετς της Τσεχίας). Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στον στρατό της Αυστροουγγαρίας, πιάστηκε αιχμάλωτος και κρατήθηκε ένα διάστημα στην Ιταλία και μετά το τέλος του πολέμου δούλεψε ως τραπεζικός υπάλληλος στην Τσεχοσλοβακία. Τότε άρχισε να αναπτύσσει ενεργό δράση εντός της μειονότητας των Σουδητών Γερμανών και την 1η Οκτωβρίου του 1933, ίδρυσε το Σουντετενντότισε Χαϊματφρόντ το οποίο τον Απρίλιο 1935 μετονομάστηκε σε Σουδητογερμανικό Κόμμα ύστερα από απαίτηση της τσεχοσλοβακικής κυβέρνησης. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 1935 το Κόμμα των Σουδητών Γερμανών κέρδισε περίπου το 80% των ψήφων των Γερμανών στην Τσεχοσλοβακία. Την ίδια χρονιά ο Καρλ Χέρμαν Φρανκ έγινε υπαρχηγός του Σουδητογερμανικού Κόμματος. Από τον Νοέμβριο του 1937 τα ηγετικά στελέχη του Σουδητογερμανικού κόμματος συνεργαζόταν με τους ηγέτες των Ναζί για την απόσχιση των εδαφών της Σουδητίας. Μετά την προσάρτηση της οποίας το κόμμα διαλύθηκε επισήμως και πολλά από τα μέλη του, μπήκαν στο Ναζιστικό κόμμα (NSDAP). Ο Χένλαϊν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 30 υποστήριζε την εδαφική ακεραιότητα της Τσεχοσλοβακίας και είχε πάρει δημοσίως θέση εναντίον του Ναζισμού. Το 1937 άλλαξε στάση απέναντι στον ναζισμό και στο Χίτλερ, όταν εντός του Κόμματος των Σουδητών Γερμανών (SdP) απέκτησαν δύναμη εκείνοι που υπό τον Καρλ Χέρμαν Φρανκ υποστήριζαν ανοιχτά τη Γερμανία και την ένωση με αυτήν των εδαφών της Τσεχίας όπου κατοικούσαν Σουδήτες Γερμανοί. Στις 28 Μαρτίου του 1938 συναντήθηκε με το Χίτλερ στο Βερολίνο και πήρε εντολές να προβάλλει στην τσεχοσλοβακική κυβέρνηση απαιτήσεις που δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτές από τους Τσέχους. Στα διατάγματα του Κάρλσμπαντ (24 Απριλίου του 1938) το Σουδητογερμανικό Κόμμα απαίτησε πλήρη αυτονομία των εδαφών της Σουδητίας και ελευθερία εξάσκησης της ναζιστικής ιδεολογίας. Στη συνέχεια σύμφωνα με τις εντολές του Χίτλερ συμμετείχε στην οργάνωση επεισοδίων στη Σουδητία μεταξύ νέων κυρίως Γερμανών εξοπλισμένων από τους Ναζί και Τσεχοσλοβάκων αστυνομικών και στρατιωτών τα οποία χρησιμοποιήθηκαν από την ναζιστική προπαγάνδα για να κατηγορηθεί η τσεχοσλοβάκικη κυβέρνηση για εγκλήματα εναντίον πολιτών γερμανικής καταγωγής. Τελικά με τη Συμφωνία του Μονάχου στις 29 Σεπτεμβρίου η Σουδητία αποσχίστηκε από την Τσεχοσλοβακία και προσαρτήθηκε στη Γερμανία. Ένα χρόνο μετά και η υπόλοιπη Τσεχία έγινε προτεκτοράτο της Γερμανίας (Προτεκτοράτο Βοημίας Μοραβίας). Τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1939 ο Χένλαϊν έγινε κυβερνήτης του Προτεκτοράτου αλλά σύντομα η εξουσία πέρασε κυρίως στα χέρια του Καρλ Χέρμαν Φρανκ. Την 1η Μαΐου του 1939 ο Χενλάιν έγινε πολιτικός επίτροπος της Σουδητίας θέση που κράτησε μέχρι το τέλος του πολέμου. Σύμφωνα με νεότερες έρευνες η θέση του Χένλαϊν στο Σουδητογερμανικό κόμμα φέρεται ότι ήταν πολύ δύσκολη μετά το 1935 καθώς ο Ράινχαρντ Χάινριχ και άλλοι έκαναν πολλές προσπάθειες να του αφαιρέσουν την εξουσία ισχυριζόμενοι ότι δεν ήταν αρκετά ριζοσπάστης. Το 1937 ο Χάινς Ρούτα, ένας από τους πιο στενούς του συνεργάτες φυλακίστηκε κατηγορούμενος για συνεργασία με τις τσεχικές αρχές και για ομοφυλοφιλία. Μετά το 1938 ο Χένλαϊν φέρεται να εργάστηκε ως κατάσκοπος των Βρετανών και να συμμετείχε σε συνωμοσία με τον Βίλχελμ Κανάρις. Αν και ο παππούς του από την μεριά της μητέρας του ήταν Τσέχος ο Χένλαϊν προώθησε την πολιτική κατά των μικτών γάμων φτάνοντας στο σημείο να αλλάξει το επίθετο της μητέρας του από Ντβοράτσεκ (Dvořáček) στο πιο γερμανικό Dworatschek (Ντβόρατσεκ) προκειμένου να μην εμποδιστεί η ανέλιξή του σε υψηλότερες θέσεις στο Ναζιστικό κόμμα. Ε/Ιστορικά, Από το κραχ στον όλεθρο-Β’Παγκόσμιος Πόλεμος,24 Οκτωβρίου 2002, ένθετο εφημερίδας Ελευθεροτυπία. | Ο Κόνραντ Χένλαϊν (Konrad Ernst Eduard Henlein, 6 Μαΐου 1898 – 10 Μαΐου 1945) ήταν ο, διαβόητος για τον αντισημιτισμό του, επικεφαλής του Κόμματος των Σουδητών Γερμανών στην Τσεχοσλοβακία. Σε συνεννόηση με τον Χίτλερ προκάλεσε ταραχές στην Τσεχοσλοβακία το 1938 που οδήγησαν στην προσάρτηση της Σουδητίας στη Γερμανία. Ύστερα από τη δημιουργία του Προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας διορίστηκε από τους Ναζί αρχικά κυβερνήτης στην περιοχή αυτή και αργότερα πολιτικός επίτροπος στη Βοημία. Στις 10 Μαΐου του 1945 ενώ ήταν αιχμάλωτος των Αμερικανών σε στρατόπεδο στο Πίλζεν, αυτοκτόνησε κόβοντας με σπασμένο γυαλί τις φλέβες του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%A7%CE%AD%CE%BD%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BD |
Κωνσταντίνος Ιβάνοβιτς Μπαγκρατιόν | Γεννήθηκε στην οικογένεια τού στρατηγού πρίγκιπα Iβάν Κωνσταντίνοβιτς Μπαγκρατιόν πρίγκιπα τού Μουχράνι και της συζύγου του, πριγκίπισσας Nίνο Νταβτιάνι. Όπως και ο πατέρας του, τον οποίο διαδέχθηκε ως επικεφαλής στον υποκλάδο Σίντα Κάρτλι, ο Κωνσταντίνος ήταν στρατιωτικός στη ρωσική υπηρεσία. Πήρε μέρος στους πολέμους της Κριμαίας και τού Καυκάσου και προήχθη σε διοικητή συντάγματος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877–78) . Στη συνέχεια συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό τού στρατηγού και επέστρεψε στην κληρονομιά τού πατέρα του ως γαιοκτήμονας και επιχειρηματίας. Επίσης εξελέγη μαρεσάλης των Ευγενών τού Κυβερνείου της Τιφλίδας από το 1895 έως το 1901. Το 1895, περαιτέρω, τού απονεμήθηκε ο τίτλος τού μάγιστρου τού κυνηγιού (Jägermeister) στην Αυτοκρατορική Ρωσική Αυλή και έζησε κατά περιόδους στην Αγία Πετρούπολη. Παρείχε οικονομική υποστήριξη σε διάφορα γεωργιανά πολιτιστικά ιδρύματα, όπως το προβλεπόμενο Γεωργιανό Πανεπιστήμιο, και υποτροφίες για γεωργιανούς φοιτητές σε διάφορους ρωσικούς ακαδημαϊκούς κύκλους. | Ο Kωνσταντίνος "Kότε" Μπαγκρατιόν πρίγκιπας τού Μουχράνι, γεωργιανά: კონსტანტინე [კოტე] მუხრანბატონი Kονσταντίνε [Kότε] μουχρανμπατόνι, (24 Δεκεμβρίου 1838 – 2 Μαΐου 1903) ήταν Γεωργιανός ευγενής, από τον Οίκο τού Mουχράνι, κύριου κλάδου τού Οίκου των Μπαγκρατιόνι και στρατιωτικός στην αυτοκρατορική ρωσική υπηρεσία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%8C%CE%BD |
Διόδωρος Σικελιώτης | Ο Διόδωρος πρέπει να έγραψε την ιστορία του μεταξύ του 60 και 30 π.Χ., αφού η αρχική ημερομηνία των αφηγήσεών του είναι η 180η Ολυμπιάδα (59-60 π.Χ.), όταν επισκέφτηκε την Αίγυπτο και έγινε μάρτυρας ενός επεισοδίου λιντσαρίσματος ενός Ρωμαίου, επειδή εκείνος σκότωσε μια γάτα που ήταν ιερό ζώο για τους Αιγυπτίους. Το νεότερο γεγονός που αναφέρει είναι η εκδίωξη των Ταυρομένιων από την χώρα τους και η εγκατάσταση εκεί Ρωμαίων αποίκων, από τον Καίσαρα Οκταβιανό, που χρονολογείται στο 36 π.Χ., σύμφωνα με τον Αππιανό. Ο Διόδωρος αναφέρει ότι του χρειάστηκαν 30 χρόνια για την ολοκλήρωση του έργου του και, σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο έργο του για την μετατροπή της Αιγύπτου σε ρωμαϊκή επαρχία (30 π.Χ.), συμπεραίνουμε ότι τελείωσε τη συγγραφή λίγο πριν από εκείνο το χρονικό σημείο. Στα 30 αυτά χρόνια έκανε μακρινά ταξίδια για να μελετήσει επί τόπου τους διάφορους λαούς και για αναζήτηση πληροφοριών. Σύγχρονοι μελετητές όμως αμφισβητούν την πραγματοποίηση των ταξιδιών αυτών, λόγω λαθών στις περιγραφές του που ένας αυτόπτης μάρτυρας δεν θα έκανε. Το έργο του Διοδώρου πραγματεύεται την παγκόσμια ιστορία από τη δημιουργία μέχρι την εποχή του, ειδικότερα το 59 π.Χ., έτος της πρώτης υπατείας του Καίσαρα. Αποτελείται από 40 βιβλία, από τα οποία έχουν διασωθεί τα πέντε πρώτα (Α΄- Ε΄) και η δεύτερη δεκάδα (Ι΄- Κ') καθώς και εκτενή αποσπάσματα από τα υπόλοιπα. Ο ίδιος μας πληροφορεί για το περιεχόμενο των βιβλίων του: Τα έξι πρώτα αναφέρονται σε μυθικά χρόνια, τρία από αυτά για τα βαρβαρικά έθνη και τρία για τους Έλληνες. Τα επόμενα έντεκα αναφέρονται στο διάστημα από τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τα υπόλοιπα 23 βιβλία εξιστορούν τα επόμενα χρόνια μέχρι το 59 π.Χ. Ονόμασε το έργο του Ιστορική Βιβλιοθήκη επειδή πρόκειται για την ενοποίηση των διαφόρων ιστορικών πηγών, μεταξύ των οποίων αναγνωρίζονται ο Μανέθων, ο Εκαταίος Αβδηρίτης, ο Ηρόδοτος, ο Αγαθαρχίδης, ο Θουκυδίδης, ο Κτησίας, ο Κλείταρχος, ο Έφορος, ο Τίμαιος και άλλοι. Η κριτική του έργου έχει επισημάνει πολλές ελλείψεις, οι οποίες δικαιολογούνται εν μέρει από το μέγεθός του. Σχετικά με την ιστορική αφήγηση καθεαυτή, το έργο δεν χαρακτηρίζεται από αντικειμενικότητα και ορθολογισμό, στοιχεία που εισήχθησαν από τον Θουκυδίδη. Πολλές φορές δίνει έμφαση στην παρέμβαση της θείας πρόνοιας στα ανθρώπινα, απορρίπτει εξηγήσεις που προσπαθούν να δώσουν (σε σεισμούς και πλημμύρες λ.χ.) οι φυσικοί φιλόσοφοι, πιστεύει σε προφητείες και οιωνούς και αμφισβητεί κάθε προσπάθεια ορθολογιστικής ερμηνείας. Παρ' όλα αυτά η σημασία του έργου παραμένει μεγάλη, γιατί χωρίς αυτό η μελέτη της αρχαιότητας θα ήταν η ίδια ελλιπής. Η αξία του έργου βασίζεται στο πλήθος των πληροφοριών που παρέχει, καθώς και στη μεταφορά αυτούσιων τμημάτων από έργα άλλων συγγραφέων που έχουν πια χαθεί, όπως του Εφόρου, του Θεόπομπου, του Ιερώνυμου του Καρδιανού του οποίου το χαμένο σήμερα έργο του ήταν πολύ σημαντικό.Επίσης είναι ένας από τους ελάχιστους αρχαίους συγγραφείς που αναφέρεται με πολύ συμπάθεια στη μαρτυρική ζωή των σκλάβων στα ορυχεία της αρχαίας Μακεδονίας. Αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης DIODORUS SICULUS, The Library translated by CH Oldfather | Ο Διόδωρος Σικελιώτης ήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στον Αγύριο (Agira) της Σικελίας γύρω στο 80 π.Χ. και πέθανε γύρω στο 20 π.Χ. Οι περισσότερες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν προέρχονται από το ίδιο το έργο του, την Ιστορική Βιβλιοθήκη, το οποίο έγραψε κατόπιν παραγγελίας των Ρωμαίων, όπως μας πληροφορεί στην εισαγωγή του: «Ἀφορμῇ δὲ πρὸς τὴν ἐπιβολὴν ταύτην ἐχρησάμεθα μάλιστα μὲν τῇ πρὸς τὴν πραγματείαν ἐπιθυμίᾳ... ἔπειτα καὶ τῇ ἐν Ῥώμῃ χορηγίᾳ τῶν πρὸς τὴν ὑποκείμενη ὑπόθεσιν ἀνηκόντων». Επίσης υπάρχει μια αναφορά του Ιερωνύμου, ότι ο Διόδωρος ήταν "επιφανής συγγραφεύς της Ελληνικής Ιστορίας". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 |
626 Νοτβούργη | Η μέση διάμετρος της Νοτβούργης εκτιμάται σε 100,7 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι Xc (είδος ανθρακούχου), ενώ το άλβεδό της είναι 0,0437. Η Νοτβούργη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 19 ώρες και 23 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Η Νοτβούργη (Notburga) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,00. Ανακαλύφθηκε το 1907 από τον Γερμανό αστρονόμο Άουγκουστ Κοπφ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από την Αγία Νοτβούργη. | https://el.wikipedia.org/wiki/626_%CE%9D%CE%BF%CF%84%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%B7 |
Κατοπτρικό τηλεσκόπιο | Η ιδέα ότι τα καμπύλα κάτοπτρα μπορεί να αντικαταστήσουν φακούς χρονολογείται όχι αργότερα από την πραγματεία οπτικής του Αλχαζέν (11ος αιώνας). Λίγο μετά την επινόηση του διοπτρικού τηλεσκοπίου ο Γαλιλαίος, ο Τζοβάννι Φραντσέσκο Σαγκρέντο και άλλοι, παρακινημένοι από τις γνώσεις τους των αρχών των καμπύλων κατόπτρων, συζήτησαν την ιδέα της κατασκευής ενός τηλεσκοπίου που θα σχημάτιζε το είδωλο με τη χρήση ενός κατόπτρου. Αναφέρεται ότι ο Τσεζάρε Caravaggi από τη Μπολόνια είχε κατασκευάσει ένα περί το 1626, ενώ ο Ιταλός καθηγητής Νικκολό Τσούκκι, σε μεταγενέστερο έργο, έγραψε ότι είχε πειραματισθεί με ένα κοίλο μπρούτζινο κάτοπτρο το 1616, αλλά δεν παρήγαγε ικανοποιητικό είδωλο. Τα δυνητικά πλεονεκτήματα της χρήσεως παραβολικών κατόπτρων, κυρίως η μείωση του σφαιρικού σφάλματος χωρίς να υπάρχει χρωματικό σφάλμα, οδήγησε σε πολλές προτάσεις σχεδίων κατοπτρικών τηλεσκοπίων, όπως αυτά των Μποναβεντούρα Καβαλιέρι, Μαρίν Μερσέν και Τζέιμς Γκρέγκορυ (1663) μεταξύ άλλων. Το 1673 ο Ρόμπερτ Χουκ κατόρθωσε να κατασκευάσει το σχέδιο του Γκρέγκορυ, που έγινε γνωστό ως «Gregorian telescope».Ο Ισαάκ Νεύτων πιστώνεται γενικά με την κατασκευή του πρώτου λειτουργικού κατοπτρικού τηλεσκοπίου, το 1668. Αυτό είχε ένα σφαιρικό μεταλλικό κύριο κάτοπτρο και ένα μικρό διαγώνιο, ακολουθώντας τον σχεδιασμό που έμεινε γνωστός ως νευτώνειο τηλεσκόπιο. Παρά τα θεωρητικά πλεονεκτήματα των κατοπτρικών τηλεσκόπίων, η δυσκολία της κατασκευής και η κακή ανάκλαση των μεταλλικών κατόπτρων (τα κυρτά κάτοπτρα δεν υπήρχε τρόπος να επικαλυφθούν όπως οι επίπεδοι καθρέφτες με ανακλαστική επίστρωση, π.χ. αργύρου) καθυστέρησαν την ευρεία χρήση τους για περισσότερο από έναν αιώνα. Πρόοδοι στην κατασκευή παραβολικών κατόπτρων σημειώθηκαν τον 18ο αιώνα, ενώ επαργυρωμένα γυάλινα κάτοπτρα εμφανίσθηκαν τον 19ο αιώνα και τα επαλουμινωμένα (μακροβιότερα) γυάλινα κάτοπτρα μόλις τον 20ό αιώνα. Τον 20ό αιώνα εμφανίσθηκαν επίσης κύρια κάτοπτρα αποτελούμενα από αρκετά εξαγωνικά τμήματα, που επέτρεπαν την επίτευξη μεγαλύτερων διαμέτρων, όπως και τα συστήματα ενεργών οπτικών, που αντιρροπούν τις παραμορφώσεις του κατόπτρου από το ίδιο το βάρος του. Μία άλλη καινοτομία των μέσων του 20ού αιώνα ήταν τα καταδιοπτρικά τηλεσκόπια, όπως τα τύπου Schmidt. Στα τέλη του 20ού αιώνα αναπτύχθηκαν τα optics για την υπέρβαση της ατμοσφαιρικής τύρβης, ενώ τα κατοπτρικά τηλεσκόπια κυριαρχούν στα διαστημικά ace telescopes και σε κάμερες πάνω σε διαστημόπλοια. Το βασικό οπτικό στοιχείο ενός κατοπτρικού τηλεσκοπίου είναι ένα κύριο κάτοπτρο, που συλλέγει το φως από τον στόχο και το συγκεντρώνει στο εστιακό του επίπεδο. Η απόσταση από το κάτοπτρο μέχρι το εστιακό επίπεδο ονομάζεται εστιακή απόσταση του κατόπτρου. Σε αυτή την κύρια εστία μπορεί να γίνει η καταγραφή του ειδώλου, ή να προστεθεί ένα δευτερεύον κάτοπτρο ώστε να ανακατευθύνει το φως σε πιο κατάλληλη θέση για την παρατήρηση με το μάτι (με προσοφθάλμιο σύστημα φακών) ή την καταγραφή με φωτογραφικό φιλμ ή ψηφιακούς αισθητήρες. Στα περισσότερα σύγχρονα τηλεσκόπια το κύριο κάτοπτρο αποτελείται από έναν συμπαγή γυάλινο κύλινδρο, του οποίου η εμπρόσθια επιφάνεια έχει λειανθεί με υψηλή ακρίβεια σε σφαιρικό ή παραβολοειδές σχήμα. Μία λεπτή επίστρωση αλουμινίου εναποτίθεται πάνω σε αυτή την επιφάνεια με ψεκασμό ατόμων του μετάλλου σε κενό αέρος. Τα κατοπτρικά τηλεσκόπια, όπως και κάθε άλλο οπτικό σύστημα, δεν δίνουν «τέλειες» εικόνες (είδωλα). Η ανάγκη των παρατηρήσεων των ουράνιων σωμάτων σε αρκετά διαφορετικά μήκη κύματος του φωτός, καθώς και η απαίτηση της καταγραφής του ειδώλου, σημαίνουν ότι υπάρχει πάντοτε κάποιος συμβιβασμός στον οπτικό σχεδιασμό του τηλεσκοπίου. Επειδή το κύριο κάτοπτρο εστιάζει το φως μπροστά από τη δική του εμπρόσθια επιφάνεια, σχεδόν όλα τα κατοπτρικά τηλεσκόπια φέρουν ένα δευτερεύον κάτοπτρο ή καταγραφέα εικόνας εκεί που εμποδίζει μερικώς το φως από τον στόχο να φθάσει στο κύριο κάτοπτρο. Αυτό μειώνει όχι μόνο την ποσότητα του φωτός που συλλέγει το σύστημα, αλλά και την καθαρότητα ή «αντίθεση» («κοντράστ») της τελικής εικόνας, εξαιτίας φαινόμενων περιθλάσεως από το εμπόδιο.Με τη χρήση κατόπτρων αποφεύγεται το χρωματικό σφάλμα, αλλά προκαλούνται αλλοι τύποι οπτικών σφαλμάτων. Το απλό σφαιρικό κάτοπτρο δεν μπορεί να συγκεντρώσει το φως από ένα αντικείμενο σε μία κοινή εστία, αφού η ανάκλαση των ακτίνων του φωτός που προσπίπτουν κοντά στην περιφέρεια του κατόπτρου δεν συγκλίνει στο ίδιο μέρος με την ανάκλαση εκείνων που προσπίπτουν πιο κοντά στο κέντρο του κατόπτρου, κάτι που αποκαλείται σφάλμα σφαιρικής εκτροπής. To πρόβλημα αυτό αποφεύγεται με τη χρήση παραβολικών κατόπτρων, ενός σχήματος που μπορεί να εστιάσει όλο το φως σε μία εστία. Τα παραβολικά κάτοπτρα δίνουν καλό αποτέλεσμα κοντά στο κέντρο του ειδώλου, αλλά προς τα άκρα του οπτικού πεδίου υποφέρουν από σφάλματα απομακρύνσεως από τον οπτικό άξονα, όπως: Σφάλμα κόμης: Οι σημειακές πηγές (αστέρες) στο κέντρο του οπτικού πεδίου εστιάζονται σωστά σε ένα σημείο, αλλά εμφανίζονται με «ουρές» κοντά στα άκρα του πεδίου. Καμπύλωση πεδίου: Η καλύτερη επιφάνεια όπου αναπαρίσταται το είδωλο είναι γενικώς καμπύλη και όχι επίπεδο, κάτι που συνήθως δεν ανταποκρίνεται στο σχήμα του ανιχνευτή και προκαλεί σφάλμα εστιάσεως κατά μήκος του πεδίου. Διορθώνεται με λεπτό φακό που «επιπεδώνει» το πεδίο (βλ. καταδιοπτρικό τηλεσκόπιο). Αστιγματισμός: Μια αζιμουθιακή διακύμανση της εστίας περί το διάφραγμα προκαλεί κυκλικές πηγές προς την περιφέρεια του πεδίου να εμφανίζονται ελλειπτικές. Δεν αποτελεί συνήθως πρόβλημα σε μικρά οπτικά πεδία, αλλά σε μεγάλου εύρους πεδίου εικόνες χειροτερεύει γρήγορα. Παραμόρφωση ειδώλου: Δεν επηρεάζει την ποιότητα της εικόνας (καθαρά περιγράμματα), αλλά το σχήμα των αντικειμένων. Μερικές φορές μπορεί να διορθωθεί με επεξεργασία της εικόνας. Διοπτρικό τηλεσκόπιο | Κατοπτρικό τηλεσκόπιο ή ανακλαστικό τηλεσκόπιο ονομάζεται κάθε τηλεσκόπιο που σχηματίζει το είδωλο του αντικειμένου που παρατηρεί με τη βοήθεια ενός ή περισσότερων καμπύλων καμπύλων κατόπτρων, τα οποία ανακλούν το φως. Τα κατοπτρικά τηλεσκόπια αποτελούν τη μία από τις δύο μεγάλες κατηγορίες των οπτικών τηλεσκοπίων - η άλλη είναι τα διοπτρικά. Σήμερα όλα τα μεγάλα ερευνητικά οπτικά τηλεσκόπια είναι πλέον κατοπτρικά. Το κατοπτρικό τηλεσκόπιο εφευρέθηκε τον 17ο αιώνα από τον Νεύτωνα, καθώς τα διοπτρικά τηλεσκόπια της εποχής υπέφεραν από μεγάλο χρωματικό σφάλμα. Αν και τα κατοπτρικά πάσχουν από άλλα είδη οπτικών σφαλμάτων, επιτρέπουν τη φθηνότερη κατασκευή και την πρακτική στήριξη πολύ μεγάλων σε διάμετρο (δηλαδή σε φωτοσυλλεκτική ισχύ) τηλεσκοπίων. Υπάρχουν πολλά είδη (διαφορετικοί σχεδιασμοί) κατοπτρικών τηλεσκοπίων, που μπορούν να φέρουν επιπλέον οπτικά στοιχεία ώστε να βελτιώνουν την ποιότητα του ειδώλου τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%BF |
Γρηγόριος Κωνσταντάς | Γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 1758 στις Μηλιές Πηλίου. Οι γονείς του, ο Ευστάθιος Κωνσταντάς και η Συρήνω το γένος Φιλιππίδη, ήταν αγρότες που δούλευαν ως ζευγίτες σε οθωμανικά τσιφλίκια. Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του από τον καλόγερο Άνθιμο Πανταζή. Το 1778, υπηρέτησε ως ιεροδιάκονος στην Επισκοπή Σκοπέλου, μετονομασθείς από Γεώργιος σε Γρηγόριο. Διατήρησε την ιεροσύνη μέχρι το τέλος της ζωής του, αλλά δεν χειροτονήθηκε ιερέας. Μετά τη Σκόπελο, επισκέφτηκε τον Άθω, τη Χίο και την Κωνσταντινούπολη, όπου για μικρό χρονικό διάστημα εργάστηκε ως οικοδιδάσκαλος, ενώ τελικά η περιήγηση αυτή κατέληξε το 1780 στο Βουκουρέστι. Στο Βουκουρέστι, μαθήτευσε στην Ηγεμονική Ακαδημία του Βουκουρεστίου, όπου παρακολούθησε τις παραδόσεις του Νεόφυτου Καυσοκαλυβίτη και διδάχθηκε θρησκευτικά κείμενα, τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, καθώς και άλλα εγκύκλια μαθήματα. Εκεί, συναντήθηκε και με τον εξάδελφό του, τον Δανιήλ Φιλιππίδη. Οι δύο εντάχθηκαν στον κύκλο του Δημητρίου Καταρτζή. Ο Καταρτζής, που θεωρείται κορυφαία μορφή του νεοελληνικού διαφωτισμού, ήταν ένθερμος ζηλωτής της δημοτικής και επηρέασε τα δυο ξαδέλφια, διδάσκοντάς τους τις αρχές του Διαφωτισμού, ενώ συνήθιζε να τους αποκαλεί «Δημητριείς». Μετά το θάνατο του Νεόφυτου Καυσοκαλυβίτη, επί ηγεμονίας Μαυρογένους, με πρόταση του επισκόπου Ριμνίκου Φιλάρετου, ο Κωνσταντάς διορίστηκε αρχικά διδάσκαλος της ελληνικής και λίγο αργότερα σχολάρχης στην Ηγεμονική Ακαδημία. Όμως το 1787, λίγο μετά την κήρυξη του Ρωσοτουρκικού Πολέμου (1787-1792) αναγκάσθηκε να παραιτηθεί και λόγω του φόβου των πολεμικών γεγονότων, αλλά και λόγω των προβλημάτων της υγείας του, καθώς έπασχε από φυματίωση. Αναζητώντας περιοχές με καλύτερο κλίμα μετακόμισε στη Στεφανούπολη της Τρανσυλβανίας (σήμερα Μπρασόβ). Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, όπου τα επόμενα δύο χρόνια, παρέδιδε μαθήματα σε παιδιά Ελλήνων εμπόρων. Ταυτόχρονα μάθαινε ξένες γλώσσες και διεύρυνε την επιστημονική του κατάρτιση. Τον ίδιο καιρό, συνεργάσθηκε με τον εξάδελφό του Δανιήλ Φιλιππίδη στη συγγραφή της «Γεωγραφίας Νεωτερικής», σημαντικό βιβλίο του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, που εκδόθηκε το 1791. Συνέχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Χάλε στην Πρωσία, όπου διδάχθηκε φιλοσοφία, μαθηματικά και φυσικές επιστήμες. Επανήλθε στη Βιέννη για να ασχοληθεί με την έκδοση των "Επιστολών του Συνεσίου" (1792). Καθώς όμως τα προβλήματα της υγείας του εξακολουθούσαν να τον βασανίζουν, και παρουσίασε συχνές αιμοπτύσεις, το 1794 μεταβαίνει στην Πάδοβα, όπου έμεινε για μικρό χρονικό διάστημα, πριν επιστρέψει στη γενέτειρά του, μέσω Κέρκυρας και Ιωαννίνων. Ευρισκόμενος στις Μηλιές του έγινε πρόταση, την οποία αποδέχθηκε, να διδάξει στα Αμπελάκια. Εκεί έμεινε οκτώ χρόνια. Δίδαξε μαθηματικά, φιλοσοφία και αρχαία ελληνικά, ενώ επέμενε στην απαραίτητη εκμάθηση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας, διδάσκοντας και τα ιταλικά. Κατά την παραμονή του στα Αμπελάκια, παράλληλα με τα διδακτικά του καθήκοντα, ασχολείται με τη συγγραφή, μετάφραση και έκδοση βιβλίων. Το 1800, εκδίδει το «Φιλοθέου Πάρεργα» του Νικολάου Μαυροκορδάτου, με πρόλογο γραμμένο στα Αμπελάκια στις 16 Απριλίου 1800. Το 1802 ο Κωνσταντάς μεταβαίνει στη Βενετία, προκειμένου να επιμεληθεί της έκδοσης σε τέσσερις τόμους του βιβλίου του Francesco Soave, «Στοιχεία της Φιλοσοφίας», το οποίο είχε μεταφράσει ο ίδιος και τυπώθηκε το 1804 . Δύο χρόνια αργότερα, το 1806, τυπώθηκε στη Βιέννη και το βιβλίο του Γάλλου αββά Millot «Γενική Ιστορία», μεταφρασμένο επίσης από τον ίδιο. Το 1807 ο Κωνσταντάς επιστρέφει στην πατρίδα του και από εκεί μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρέμεινε από το 1809 μέχρι το 1812, εργαζόμενος ως δάσκαλος του ανεψιού του μητροπολίτου Εφέσου. Όμως το 1811 πέθανε στις Μηλιές ο δάσκαλός του, ο Άνθιμος Πανταζής, ο οποίος του κληροδότησε την ιδιοκτησία του σχολείου. Παρόλο ότι εκείνη την εποχή ο Κωνσταντάς είχε δεχθεί προτάσεις τόσο από τον λόρδο Guilford να διδάξει στην Ιόνιο Ακαδημία, όσο και να αναλάβει τη διεύθυνση της Πατριαρχικής Σχολής της Ξηροκρήνης, εκείνος προτίμησε να επιστρέψει στις Μηλιές και να διδάξει στον τόπο του. Προηγουμένως όμως εξασφάλισε από το Πατριαρχείο ένα σιγίλιο, ώστε η Σχολή να λειτουργεί ως Πατριαρχική . Μαζί με τον συμπατριώτη και συγγενή του, τον Άνθιμο Γαζή, και με τη φιλοδοξία να μετατρέψουν τη σχολή σε ανώτατο εκπαιδευτήριο, την 1η Ιουλίου του 1814 συνυπέγραψαν ένα υποσχετικό, το οποίο προέβλεπε ότι θα συνεισέφεραν όχι μόνο την προσωπική τους εργασία, αλλά και από 500 χρυσά νομίσματα ο καθένας, ώστε να υλοποιηθεί η κοινή τους προσπάθεια σε νεόκτιστο κτίριο. Το κτίριο κτίσθηκε με την επίβλεψη του Κωνσταντά, ενώ ο ίδιος είχε ήδη αρχίσει να διδάσκει δωρεάν. Με έμβλημα το «Ψυχής άκος» (θεραπεία ψυχής) στην είσοδο της πλούσιας βιβλιοθήκης της Σχολής, η Σχολή των Μηλεών απέκτησε γρήγορα φήμη σημαντικού εκπαιδευτικού κέντρου. Τα διασωθέντα βιβλία της Σχολής αποτελούν τον πυρήνα της σημερινής Δημόσιας Βιβλιοθήκης Μηλεών Μαγνησίας. Όταν, το 1817 ο Γαζής έφθασε από τη Βιέννη στις Μηλιές, το κτίριο είχε ολοκληρωθεί και λειτουργούσε. Ο Γαζής δίδαξε στη Σχολή μέχρι το 1821, ενώ ταυτόχρονα αφιέρωνε πολύ χρόνο και στην προπαρασκευή της ελληνικής επανάστασης. Ο Γαζής, ως μέλος της Φιλικής Εταιρείας και οργανωτής της Επανάστασης στο Πήλιο, δεν εμπιστευόταν τον Κωνσταντά και όχι μόνο δεν τον μύησε στην Εταιρεία, αλλά τουναντίον απέφυγε να τον ενημερώσει για τα σχέδια της Φιλικής Εταιρείας. Ο Κωνσταντάς θεωρούσε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ώριμες, ώστε να επιτύχει η επανάσταση στο Πήλιο. Αυτό ίσως εξηγεί και τη συμπεριφορά του Γαζή. Όμως η πολιτική εκτίμηση του Κωνσταντά δυστυχώς αποδείχθηκε ρεαλιστική. Ωστόσο, όταν στις 7 Μαΐου του 1821 ο Γαζής κήρυξε την επανάσταση στην πλατεία των Μηλεών, ο Κωνσταντάς κινητοποιήθηκε υπέρ του Αγώνα, δίπλα στο Γαζή και τον ακολούθησε. Του ανατέθηκε να μεταβεί στα Ψαρά και να ζητήσει βοήθεια για τους εξεγερθέντες Πηλιορείτες. Η βοήθεια όμως, που εγκρίθηκε από τη Βουλή των Ψαρών, δεν έφθασε έγκαιρα, καθώς στις 19 Ιουνίου 1821 οι Τούρκοι του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη είχαν καταλάβει τις Μηλιές, είχαν κατασφάξει τους άοπλους επαναστάτες, και έκαψαν μάλιστα ένα μέρος της βιβλιοθήκης. Ο Κωνσταντάς, μετά την καταστολή της τοπικής επανάστασης, φεύγοντας από τα Ψαρά έφθασε στα Κύθηρα. Όταν όμως πληροφορείται πως ο Υψηλάντης και ο Μαυροκορδάτος βρίσκονταν στην Πελοπόννησο μετακινήθηκε κι αυτός στην Πελοπόννησο, όπου και συμμετείχε σε κυβερνητικές επιτροπές και Εθνοσυνελεύσεις. Εκπροσώπησε την περιοχή του στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, όπου και εκλέχθηκε μέλος του Βουλευτικού. Συμμετείχε και ως μέλος του Αρείου Πάγου, με πρόεδρο τον Θεόδωρο Νέγρη. Συμμετείχε και στη Β' Εθνοσυνέλευση του Άστρους. Την 1/4/1823, στην 4η συνεδρία της Β΄ Εθνοσυνέλευσης, συγκροτήθηκε με τη συμμετοχή του Κωνσταντά, εννεαμελής νομοπαρασκευαστική επιτροπή η οποία με πρότυπο το «Περί Εγκλημάτων και Ποινών» του ιταλού Τσέζαρε Μπεκαρία συνέταξε τον πρώτο ποινικό κώδικα των επαναστατημένων Ελλήνων με τίτλο «Περί Αμαρτημάτων και Ποινών» . Ο κώδικας αυτός, που έγινε αποδεκτός από το Βουλευτικό Σώμα και ως «Απάνθισμα των Εγκληματικών», αναφέρεται και στο αναθεωρημένο Σύνταγμα του Άστρους. Η Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους καθιέρωσε επίσης τον θεσμό του Εφόρου Παιδείας και στη θέση αυτή διόρισε το Θεόκλητο Φαρμακίδη. Όταν όμως ο Φαρμακίδης ανέλαβε καθήκοντα καθηγητή στην Ιόνιο Ακαδημία, το Βουλευτικό στις 25 Ιουλίου 1824 διόρισε ως Γενικό Έφορο της Παιδείας τον Κωνσταντά. Ως Έφορος Παιδείας (1824-1828) ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στην ίδρυση σχολείων, εξεύρεση δασκάλων και διδακτικών βιβλίων, ταξιδεύοντας στην ηπειρωτική και νησιωτική χώρα. Συνέταξε έκθεση για των περί Παιδείας διατάξεων, καθώς και τον Κανονισμό των καθηκόντων του Εφόρου, ενώ αργότερα τις προτάσεις του για την παιδεία τις υπέβαλε και στον Καποδίστρια. Ως βουλευτής έκανε πρόταση, που εγκρίθηκε από το Βουλευτικό, να δοθεί εντολή στους επάρχους «δια να συνάξουν τας αρχαιότητας» στα σχολεία. Αυτό υπήρξε η απαρχή δημιουργίας του πρώτου Αρχαιολογικού Μουσείου του κράτους στην Αίγινα. Σημειωτέον, ότι ενώ είχε εκλεγεί να συμμετάσχει και στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση, που έγινε στο Άργος το 1829, τελικά τον απέκλεισαν, όταν αποφασίστηκε οι κληρικοί να μη γίνονται δεκτοί ως αντιπρόσωποι. Ο Καποδίστριας τον κάλεσε να συμβάλει στη δημιουργία του Ορφανοτροφείου της Αίγινας και αργότερα τον διόρισε στη διοικούσα επιτροπή του ιδρύματος, μαζί με τον Βιάρο Καποδίστρια και τον Λεόντιο Καμπάνη. Συμμετείχε στη διεύθυνση, στην οικονομική διαχείριση και στη διδασκαλία των περίπου 500 οικότροφων του Ορφανοτροφείου, όπου συγκεντρώθηκαν τα ορφανά των νεκρών του 21. Έμεινε στην Αίγινα περίπου 6 χρόνια (1828-1834) . Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, στα οποία ο Κωνσταντάς κατέβαλε απέλπιδες προσπάθειες για να συνεχισθεί η λειτουργία του Ορφανοτροφείου, μέχρι που συνάντησε και τον Όθωνα για αυτό το σκοπό, συνειδητοποίησε ότι η κυβέρνηση είχε αποφασίσει το κλείσιμο του Ορφανοτροφείου. Παραγκωνισμένος από τη διοίκηση του Όθωνα, συκοφαντημένος από τοπικούς παράγοντες και απογοητευμένος από τη μη αναγνώριση της προσφοράς του, αναγκάσθηκε να αναχωρήσει προς την τουρκοκρατούμενη τότε γενέτειρά του. Εκεί, εκτός των διδακτικών καθηκόντων του, ως επίτροπος του Μητροπολίτη Δημητριάδος στις Μηλιές, ανέλαβε και την επίλυση διαφορών οικογενειακού δικαίου. Αφοσιωμένος στο σημαντικότερο για τη ζωή του έργο, συνέχισε να διδάσκει πάντοτε αμισθί μέχρι το θάνατό του, στις 6 Αυγούστου 1844. Με τον θάνατό του, σταμάτησε να λειτουργεί και η Μηλιώτικη Σχολή. Διαπρεπής λόγιος, αλλά κυρίως δάσκαλος, ο Γρηγόριος Κωνσταντάς επιχείρησε να αναδείξει τη γενέτειρά του, τις Μηλιές Πηλίου, σε ελληνόφωνο εκπαιδευτικό κέντρο του καιρού του. Ανέπτυξε συγγραφική και εκδοτική δραστηριότητα, συμμετέχοντας ενεργά στην κοινή προσπάθεια πολλών εκ των συγχρόνων του Ελλήνων λογίων για την πνευματική πρόοδο της Πατρίδος. Υπηρέτησε την ιδέα ότι η Παιδεία μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο και την κοινωνία. Οι πολεμικές και κατόπιν οι πολιτικές συνθήκες δεν επέτρεψαν στον Κωνσταντά να ολοκληρώσει το εκπαιδευτικό του έργο και να αφήσει στην ιστορία το αποτύπωμά του ως εκσυγχρονιστής της εκπαίδευσης, όπως θα το επιθυμούσε και είχε τις ικανότητες να το επιτύχει. Εν τούτοις, πέραν από το πρωτοποριακό συγγραφικό και εκδοτικό του έργο, έδωσε λαμπρό παράδειγμα ανιδιοτελούς προσήλωσης στα ιδανικά του, συνέπειας, ταπεινοφροσύνης και φιλοπατρίας . Γεωγραφία Νεωτερική, Τυπ. Θωμά Τράττνερν, Βιέννη, 1791.Η Γεωγραφία Νεωτερική (Βιέννη, 1791) συγγράφηκε μαζί με τον Δανιήλ Φιλιππίδη. Στο τρίτομο αυτό έργο, του οποίου τελικά μόνο ο πρώτος τόμος τυπώθηκε, επιχειρείται μια ανθρωπογεωγραφική περιγραφή των τότε Ευρωπαϊκών κρατών, σε γλώσσα απλοελληνική. Η "Γεωγραφία" αποτελεί ένα από τα πλέον καινοτόμα κείμενα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, χάρη τόσο στην πρωτοποριακή παράθεση των εμπειριών των ιδίων των συγγραφέων, που επέτυχαν να περιγράψουν τη σύγχρονή τους στιγμή του Ελληνισμού, όσο και στη βιβλιογραφική χρησιμοποίηση των καλύτερων ευρωπαϊκών εγχειριδίων. Το νεωτερικό πνεύμα της Γεωγραφίας εκφραζόταν επίσης και από τη χρήση μιας ζωντανής γλώσσας. Πάντως , η γλωσσική μορφή του έργου προκάλεσε αρνητικά σχόλια πολλών, μεταξύ των οποίων του Κοραή, αλλά ακόμη και του δασκάλου των Δημητριέων, του Δημητρίου Καταρτζή. Σήμερα όμως η πρωτοποριακή αυτή γλώσσα αναγνωρίζεται ως «θαυμάσιο επίτευγμα πηγαίας «φυσικής» δημοτικής», και θεωρείται ότι αποτελεί εξαιρετική αποτύπωση της τότε καθομιλουμένης. Κωνσταντά Γρηγ. (επιμέλεια): Αι επιστολαί του Συνεσίου μετά των σχολίων του Νεόφυτου Ιεροδιακόνου του Πελοποννησίου (Καυσοκαλυβίτη). Τυπ. Γεωργίου Βεντότου, Βιέννη, 1792.Ο Συνέσιος, που έζησε από το 370 ως το 412, στην Κυρήνη της Βόρειας Αφρικής ήταν φιλόσοφος και υπήρξε μαθητής της Υπατίας στην Αλεξάνδρεια. Λίγο πριν το θάνατό του, χειροτονήθηκε επίσκοπος Πτολεμαΐδας. Έγραψε πολλές επιστολές, στις οποίες εκφράζει και τις φιλοσοφικές του σκέψεις. Προσπάθησε να συνδυάσει τη νεοπλατωνική φιλοσοφία με τη χριστιανική διδασκαλία. Ν. Μαυροκορδάτου: Φιλοθέου Πάρεργα.(επιμέλεια και πρόλογος Γρηγ. Κωνσταντά), Εν Βιέννη της Αουστρίας, Παρά τω Φράντζ Αντωνίω Σχραίμβλ, 1800.Ο Κωνσταντάς αντέγραψε το κείμενο από χειρόγραφο που βρέθηκε στο Βουκουρέστι. Το κείμενο είναι γραμμένο σε αρχαΐζουσα γλώσσα και σε παρόμοια γλώσσα συνέταξε και ο Κωνσταντάς τον πρόλογό του. Ο συγγραφέας Νικόλαος Μαυροκορδάτος (1670-1730) ήταν Φαναριώτης λόγιος και ηγεμόνας της Μολδοβλαχίας. Το βιβλίο του, «Φιλοθέου πάρεργα» , που δημοσιεύτηκε 70 χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, θεωρείται πρόδρομο έργο του νεοελληνικού Διαφωτισμού και «η πρώτη νεοελληνική απόπειρα συγγραφής μυθιστορήματος» των νεότερων χρόνων. Κωνσταντά Γρηγ. : Στοιχεία της Λογικής, Μεταφυσικής και Ηθικής, συνταχθέντα εις την Ιταλικήν Διάλεκτον υπό Φραγγίσκου Σοαυίου, Βασιλικού Διδασκάλου. Μεταφρασθέντα εις την ημετέραν διάλεκτον παρά Γρηγορίου Ιεροδιακόνου Κωνσταντά του Μηλιώτου. Παρά Νικολάω Γλυκεί τω εξ Ιωαννίνων, Ενετίησιν,1804.Το τετράτομο έργο του Fr.Soave μετέφρασε ο Κωνσταντάς από τα Ιταλικά, ο οποίος και προσέθεσε δικά του πρωτότυπα σχόλια. Είναι αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Υψηλάντη, ηγεμόνα πάσης Ουγγροβλαχίας (1802-1806). Η ύλη περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, Διαλεκτική, Ψυχολογία, Οντολογία, Κοσμολογία και Φυσική Θεολογία. Millot: Γενική Ιστορία (1806). ( μετάφραση Κωνσταντά Γρηγ.)Το έργο του Γάλλου αββά Μιλιότ, που εκδόθηκε σε δύο τόμους, μεταφράσθηκε από τα Γαλλικά στην καθομιλουμένη Ελληνική από τον Κωνσταντά με τη συνεργασία ενός φίλου του, Ζήση Κάβρα, ιατρού από τα Αμπελάκια. Το έργο αυτό είναι εκλαϊκευτικό της Ιστορίας και προοριζόταν στο να χρησιμοποιηθεί ως διδακτικό βοήθημα για τη μόρφωση των νέων. Έκθεσις περί παιδείαςΚανονισμός των καθηκόντων του Εφόρου | Ο Γρηγόριος Κωνσταντάς (Μηλιές Πηλίου,1758 – Μηλιές Πηλίου, 1844) ήταν Έλληνας λόγιος, δάσκαλος και ιεροδιάκονος. Υπήρξε σημαντική προσωπικότητα στο προεπαναστατικό κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, συμμετείχε στην επανάσταση του 1821 και ίδρυσε τη Σχολή των Μηλεών Πηλίου. Διετέλεσε Έφορος της Παιδείας (1824-1828) και διορισμένος από τον Καποδίστρια στέλεχος του Ορφανοτροφείου της Αίγινας (1828-1834). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%82 |
Κινέζικη μουσική | Δείγμα της πολύ μεγάλης ανάπτυξης του μουσικού τους πολιτισμού είναι η ποικιλία μουσικών οργάνων που χρησιμοποίησαν. Τα κυριότερα από αυτά ήταν. Το τσενγκ, ένα είδος εκκλησιαστικού οργάνου 12, συνήθως, κάποτε όμως και περισσότερων αυλών, όπως και διάφοροι τύποι αυλών με μονή η με διπλή γλωσσίδα (είδη φλάουτου, κλαρινέτου και όμποε).Το γιο, ευθύαυλο πνευστό όργανοΤο τσε, πλαγίαυλο πνευστό όργανοΤο ντίτσι, (dizi), παρόμοιο με το φλάουτο. Έχει έξι τρύπες.Το ξιάο, (xiao), παρόμοιο με φλογέρα, το οποίο έχει επίσης έξι τρύπες.Το ντίτσι και το ξιάο αποτελούνται από μπαμπού κι η διαφορά είναι λεπτή στο άκουσμα. Το ξιάο έχει έναν ήχο πιο βαθύ και ευσεβή. Διοχετεύει ευλάβεια που ίσως λέξεις δε θα μπορούσαν. Αυτή η ευλάβεια που προσφέρει στη μουσική είναι αυτό που το κάνει και τόσο ξεχωριστό. Το κιν ή σενγκ, το οποίο ήταν είδος κιθάρας, καθώς και διάφορα άλλα έγχορδα με ή χωρίς τόξο. Ειδικά, παραδοσιακά έγχορδα μουσικά όργανα της κινεζικής μουσικής ήταν:Το πί-πά, pípá, γνωστό κι ως το κινεζικό λαούτο. Έχει σχήμα αχλαδιού και τα τάστα του κυμαίνονται από 12 ως 26 και τέσσερις χορδές.Το όρχου ή έρχου (erhu), γνωστό ως το κινεζικό βιολί. Αποτελείται από 2 χορδές, η μία μπροστά από την άλλη. Παίζεται με τόξο, στο οποίο η μια μεριά είναι κατασκευασμένη από μπαμπού κι η άλλη από τρίχες ουράς αλόγου.Το γκου τσιν και το γκου τσον ή γκου σενγκ (gu qin και gu Zheng). Και τα δύο αυτά μουσικά όργανα μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, αλλά το γκου σενγκ έχει πιο βαθύ ήχο. Ο τρόπος παιξίματος μοιάζει με εκείνον που παίζεται το σαντούρι. Ωστόσο το γκου τσον είναι πολύ πιο μεγάλο σε μήκος και πλάτος και παίζεται και με τα δυο χέρια εκτός από τα μικρά δάχτυλα. Είναι από τα πιο γνωστά παραδοσιακά όργανα της Κίνας. Εκείνα που θα δεις να παίζουν Κινέζοι μουσικοί στους δρόμους κεντρικών πόλεων σε διάφορα μέρη της γης. Καμπάνες, κουδούνια, γκονγκ, τύμπανα, καστανιέτες, ξυλόφωνα κ.ά, τα οποία από τον 19ο αιώνα χρησιμοποιούνται και στη συμφωνική ορχήστρα της δυτικής μουσικής.Η Κινέζικη μουσική επέδρασε σε όλους τους γύρω ασιατικούς λαούς, όπως άλλωστε και ο Κινεζικός πολιτισμός. | Από την 5η χιλιετηρίδα, η μουσική κατείχε πολύ σημαντικό ρόλο στην αρχαία Κίνα. Αποτελούσε μέρος του φιλοσοφικού τους συστήματος και χρησίμευε στην καλή διοίκηση του κράτους, γι' αυτό και η σύνθεσή της αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο του αυτοκράτορα. Σημαντική επίσης θέση είχε η μουσική και στο κινέζικο θέατρο, όπου μαζί με το λόγο και την παντομίμα αποτελούσε όπως και στην αρχαία ελληνική τραγωδία, ένα αδιαίρετο σύνολο. Οι μουσικές τους θεωρίες ήταν περισσότερο μυστικιστικές παρά μουσικές. Με αφετηρία το ντο (νότα) και σύμφωνα με την ακουστική τους, προχωρώντας από 5η σε 5η, δημιούργησαν μια κλίμακα με πέντε φθόγγους (Σολ, Λα, Ντο, Ρε, Μι) πάνω στην οποία φτιάχτηκαν πολυάριθμες μελωδίες, στις οποίες όμως δεν υπήρχαν χρωματισμοί (αλλοιώσεις όπως ντο#). Αυτή ήταν η πεντατονική κλίμακα που πολύ αργότερα προσθέτοντας 2 φθόγγους, έγινε επτατονική (1500π.Χ). Ο χαρακτήρας της μουσικής τους ήταν καθαρά μονοφωνικός, με κάποια στοιχεία ετεροφωνίας, όπως ποικίλματα (δηλ. Ντο, Ρε και πάλι Ντο) ή βήματα (δηλαδή Ντο, Ρε, Μι). Όσον αφορά το σύστημα μουσικής τους σημειογραφίας, ήταν αρκετά ανεπτυγμένο: άλλο για την φωνητική και άλλο για την ενόργανη μουσική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B7_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Μάχη της Νέας Ορλεάνης | Ο Πόλεμος του 1812 μεταξύ των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας έληξε στις 24 Δεκεμβρίου του 1814, όταν αντιπρόσωποι των δύο χωρών υπέγραψαν την Συνθήκη της Γάνδης, στο Βέλγιο. Ωστόσο, λόγω των περιορισμένων ενημερωτικών μέσων της εποχής, τα νέα άργησαν να φτάσουν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Έτσι, αν και οι όροι ειρήνης συμφωνήθηκαν ο πόλεμος δεν έληξε επίσημα έως ότου η συνθήκη ειρήνης επικυρώθηκε από το Κογκρέσο στις 17 Φεβρουαρίου 1815. Με αποτέλεσμα οι μάχες να συνεχιστούν μέχρι τις αρχές του επόμενου έτους (1815). Η Βρετανία είχε στείλει μεταξύ 11.000 και 14.450 στρατιώτες, χίλιοι απ' αυτούς προέρχονταν από την Ινδία, την Τζαμάικα, τα Μπαρμπάντος και τις Μπαχάμες αλλά και Αμερικανοί σκλάβοι που διέφυγαν στις βρετανικές γραμμές, ελκυσμένοι από την υπόσχεση της ελευθερίας, υπό τη διοίκηση του Ταγματάρχη Έντουαρντ Πέικναμ για να πολεμήσουν στην εκστρατεία της Λουιζιάνα. Αυτά περιελάμβαναν άνδρες του στρατού και του ναυτικού που πολέμησαν στις εκστρατείες εναντίον του Ναπολέοντα στην Ευρώπη, καθώς και βετεράνους άλλων θεάτρων στον πόλεμο του 1812. Ο αντιναύαρχος Αλεξάντερ Κοχρέιν είχε την ευθύνη του βρετανικού ναυτικού στα αμερικανικά ύδατα και διηύθυνε ναυτικές αψιμαχίες στον κόλπο. Οι δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών την εποχή της Μάχης της Νέας Ορλεάνης ήταν πολύ μικρότερες - κάπου μεταξύ 3.500 και 5.000. Αυτό το απόσπασμα αποτελούνταν από στρατεύματα του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών, της πολιτοφυλακής του Κεντάκι, του Τενεσί, του Μισισιπή και της Λουιζιάνα, ακόμα και πειρατές και ελεύθερους μαύρους σκλάβους. Ο υποστράτηγος Άντριου Τζάκσον, διοικητής της Έβδομης Στρατιωτικής Περιφέρειας, ηγήθηκε των δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών στην εκστρατεία του Κόλπου κατά της Βρετανίας. Ένας ένθερμος επεκτατιστής και χαρισματικός ηγέτης, ο Τζάκσον ενέπνευσε τους άνδρες του και τον τοπικό πληθυσμό να πολεμήσουν και να νικήσουν τους Βρετανούς. Ύστερα από τις πρώτες συγκρούσεις, ο βρετανικός στρατός, υπό την ηγεσία του στρατηγού Έντουαρντ Πέικναμ, εξεπέλυσε ευρείας κλίμακας επίθεση στις 8 Ιανουαρίου 1815. Οι αμερικανικές δυνάμεις στοιβάχθηκαν πίσω από τις πρωτόγονες οχυρώσεις μεταξύ του Μισισιπή και ενός κοντινού βάλτου και εγκατέστησαν μια συστοιχία κανονιών στην απένταντι όχθη του ποταμού. Ο Πέικναμ σχεδίαζε να στείλει ένα απόσπασμα να διασχίσει το ποτάμι, να καταλάβει τα κανόνια και να αρχίσει να βάλει κατά των αμερικανικών γραμμών από τα νώτα, όμως καθυστέρησε να διασχίσει. Προτίμησε να στείλει το πεζικό του σε δύο φάλαγγες. Το βρετανικό πυροβολικό επικεντρωνόταν στα αμερικανικά κανόνια, αλλά το αμερικανικό βομβάρδιζε το πεζικό που προχωρούσε· ταυτόχρονα, η πρωινή ομίχλη καταλάγιασε, και οι Βρετανοί βράθηκαν εκτεθειμένοι. Με τα μουσκέτα και τα κανόνια να τους θερίζουν, ελάχιστοι από αυτούς έφτασαν μέχρι τις αμερικανικές γραμμές. Ο Πέικναμ ήταν ένας από τους 300 Βρετανούς που σκοτώθηκαν μέσα σε λιγότερη από μισή ώρα. Η νίκη έδωσε τεράστια ψυχολογική ώθηση στις νεόκτυτες Ηνωμένες Πολιτείες. | Η Μάχη της Νέας Ορλεάνης ανήκει ιστορικά στην ευρύτερη ένοπλη σύγκρουση που διεξήχθη εξαιτίας του πολέμου του 1812, ανάμεσα στις ΗΠΑ (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής) και την τότε Μεγάλη Βρετανία, όταν η τελευταία επέβαλε σκληρές θαλάσσιες κυρώσεις στο εμπόριο των ΗΠΑ, απαγορεύοντάς της να εξάγει αγαθά στην Ευρώπη. Η μάχη έλαβε χώρα στη φυτεία Τσαλμέτε, στην ανατολική όχθη του ποταμού Μισισιπή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Γερβάσιος και Προτάσιος | Σύμφωνα με την παράδοση, οι άγιοι Γερβάσιος και Προτάσιος ήταν δίδυμα τέκνα μαρτύρων. Ο πατέρας τους Βιτάλιος, άνδρας πλούσιος και πιθανώς στρατιωτικός, μαρτύρησε στη Ραβένα επί Νέρωνος, ενώ η μητέρα τους Βαλέρια πέθανε επίσης για λόγους πίστης στα Μεδιόλανα. Σύμφωνα με την παράδοση, ο άγιος Γερβάσιος φραγγελώθηκε μέχρι θανάτου και ο δίδυμος αδελφός του άγιος Προτάσιος βασανίστηκε και αποκεφαλίστηκε επί βασιλείας του Νέρωνος, υπό την προεδρία του Ανουβινού ή Αστασίου και ενώ ο Γάιος ήταν επίσκοπος Μεδιολάνων. Κάποιοι συγγραφείς τοποθετούν τον μαρτυρικό τους θάνατο την περίοδο της βασιλείας του Διοκλητιανού. Όμως, ο θάνατός τους μάλλον πρέπει να τοποθετηθεί στην περίοδο βασιλείας του Μάρκου Αυρήλιου (161-180). Letter of Ambrose of Milan on the Discovery of the Relics of Sts. Gervasius and Protasius Gervase Protase Santi Gervasio e Protasio Ökumenisches Heiligenlexikon über Gervasius | Οι Γερβάσιος και Προτάσιος ήταν χριστιανοί μάρτυρες, πιθανώς του Α' ή και Β' αιώνα. Πρόκειται, μαζί με τον άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων, για τους πολιοὐχους και προστάτες αγίους των Μεδιολάνων (σημ. Μιλάνου) και συχνά παραλληλίζονται με τους Διόσκουρους, Κάστορα και Πολυδεύκη, τους αρχαιοελληνικούς θεούς, παιδιά του Δία και της Λήδας, προσωποποίηση της αρετής και της ευγένειας. Η μνήμη τους τιμάται απὀ την ανατολική εκκλησία την 14η Οκτωβρίου, την υποτιθέμενη ημέρα του μαρτυρικού τους θανάτου, (μαζί με τους Ναζάριο και Κέλσιο) και την 19η Ιουνίου από τη δυτική εκκλησία, την ημέρα της μεταφοράς των λειψάνων τους από τα χριστιανικά κοιμητάρια των μαρτύρων έξω από τα τείχη των Μεδιολάνων, στον ναό Αγίου Αμβροσίου Μεδιολάνων. Στη χριστιανική εικονογραφία παρουσιάζονται κρατώντας τα εμβλήματά τους: το φραγγέλιο, το ρόπαλο, το σπαθί, τα βάγια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82 |
Σέι Μίτσελ | Η Μίτσελ γεννήθηκε στη Μισισάουγκα του Οντάριο και είναι κόρη της Πρίσιους Γκαρσία και του Μαρκ Μίτσελ. Ο πατέρας της είναι σκωτσέζικης και ιρλανδικής καταγωγής ενώ η μητέρα της κατάγεται από τις Φιλιππίνες. Έχει έναν μικρότερο αδελφό, τον Σον. Στα εφηβικά της χρόνια, δούλεψε ως μοντέλο για πολλές εταιρίες σε πόλεις όπως Μπανγκόκ, Χονγκ Κονγκ και Βαρκελώνη αλλά επέστρεψε στο Τορόντο για να σπουδάσει υποκριτική. Ξεκίνησε τη σχέση της με τον Ματ Μπέιμπελ το 2017. Στις 20 Οκτωβρίου 2019, η Μίτσελ ανακοίνωσε τη γέννηση της κόρης τους, Άτλας Νόα. http://www.imdb.com/name/nm3762213/?ref_=nv_sr_2 στο IMDB | Η Σάνον Άσλεϊ "Σέι" Γκαρσία Μίτσελ (αγγλικά: Shannon Ashley "Shay" Garcia Mitchell, γενν. 10 Απριλίου 1987) είναι Καναδή ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας και συγγραφέας. Είναι ευρύτερα γνωστή για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στη σειρά Pretty Little Liars. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AD%CE%B9_%CE%9C%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BB |
Star Wars: Επεισόδιο I - Η Αόρατη Απειλή | Σε απάντηση μιας φορολόγησης της Γαλαξιακής Δημοκρατίας για τις εμπορικές οδούς, η Εμπορική Ομοσπονδία οργανώνει αποκλεισμό με πολεμικά σκάφη γύρω από τον πλανήτη Ναμπού. Ο Ανώτατος Καγκελάριος Φίνις Βαλόρουμ στέλνει δύο Ιππότες Τζεντάι, τον Κουάι-Γκον Τζιν και τον μαθητή του Όμπι-Ουάν Κενόμπι, για να διαπραγματευθούν με τον Αντιβασιλέα της Εμπορικής Ομοσπονδίας Νιούτ Γκάνρεϊ, ελπίζοντας να λύσουν το θέμα. Όμως, ο Σκοτεινός Άρχοντας των Σιθ Νταρθ Σίντιους, ο μυστικός αρχηγός της Ομοσπονδίας, διατάζει τον Αντιβασιλέα να σκοτώσει τους Τζεντάι και να εισβάλει στον Ναμπού με ένα στρατό πολεμικών ρομπότ. Οι δύο Τζεντάι ξεφεύγουν από την απόπειρα εναντίον τους και βρίσκουν ένα σκάφος για να προσγειωθούν στον Ναμπού. Εκεί, ο Κουάι-Γκον σώζει τον απόβλητο Γκάνγκαν Τζαρ-Τζαρ Μπινκς από ένα τεθωρακισμένο της Ομοσπονδίας. Υποχρεωμένος στον Τζεντάι, ο Τζαρ-Τζαρ τους οδηγεί στην υποθαλάσσια πόλη των Γκάνγκαν, όπου οι Τζεντάι προσπαθούν χωρίς επιτυχία να πείσουν τους Γκάνγκαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους του Ναμπού και το μόνο που καταφέρνουν είναι να πάρουν ένα μεταφορικό μέσο για να φτάσουν στην πρωτεύουσα του πλανήτη, στην επιφάνεια. Η ηγέτης του Ναμπού, η Βασίλισσα Αμιντάλα, αιχμαλωτίζεται από τον στρατό της Ομοσπονδίας, αλλά την σώζουν οι Τζεντάι. Η Βασίλισσα ξεφεύγει από τον Ναμπού με τους Τζεντάι στο προσωπικό της αεροσκάφος, το οποίο υφίσταται ζημιές στην προσπάθεια να ξεφύγουν από τον αποκλεισμό. Έτσι, αναγκάζονται να προσγειωθούν στον Τατουίν, έναν κοντινό πλανήτη γεμάτο ερήμους, για επισκευές. Ο Κουάι-Γκον φτάνει στον οικισμό του Μος Έσπα με τον Τζαρ-Τζαρ και το αστρομηχανικό ρομπότ R2-D2 σ' ένα μαγαζί με παλιοσίδερα για ν' αγοράσουν νέα γεννήτρια για τον υπερκινητήρα του σκάφους. Η Βασίλισσα στέλνει την Πάντμε, μια υπηρέτρια, να ταξιδέψει μαζί τους. Εκεί συναντούν έναν εννιάχρονο σκλάβο με τ' όνομα Άνακιν Σκαϊγουώκερ, που είναι πιλότος και μηχανικός, που έχει φτιάξει το δικό του ρομπότ πρωτοκόλλου, τον C-3PO. Αφότου έχουν περάσει χρόνο με τον Άνακιν, ο Κουάι-Γκον νιώθει ισχυρή την παρουσία της Δύναμης μέσα στο αγόρι και υποπτεύεται μήπως είναι ο Εκλεκτός μιας προφητείας των Τζεντάι, ο οποίος θα φέρει ισορροπία στην Δύναμη. Ο Κουάι-Γκον βάζει στοίχημα με τον αφέντη του Άνακιν, τον Γουάτο, να τον βάλει σε ένα τουρνουά ταχύτητας· αν νικήσει ο Άνακιν, θα τον ελευθερώσει. Ο Άνακιν καταφέρνει να νικήσει και ακολουθεί τους υπόλοιπους για να εκπαιδευτεί ως Τζεντάι, αλλά αναγκάζεται ν' αφήσει πίσω τη μητέρα του Σμι, επειδή ο Κουάι-Γκον δεν μπόρεσε να εξαγοράσει και τη δική της ελευθερία. Ενώ ετοιμάζονται ν' αναχωρήσουν, ο μαθητής του Νταρθ Σίντιους, ο Νταρθ Μολ, τους επιτίθεται με στόχο να πιάσει την Βασίλισσα, αλλά τον αποκρούουν και φεύγουν. Οι Τζεντάι συνοδεύουν τη Βασίλισσα στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, τον πλανήτη Κόρασαντ ώστε να κάνει έκκληση για τον λαό της στη Γαλαξιακή Γερουσία. Ο Κουάι-Γκον πληροφορεί το Συμβούλιο των Τζεντάι για την επίθεση που δέχτηκαν στον Τατουίν και ότι υποπτεύεται πως ο επιτιθέμενος ήταν Σιθ, αλλά το Συμβούλιο του απαντά πως οι Σιθ εξαφανίστηκαν εδώ και μια χιλιετία. Ο Κουάι-Γκον επίσης ζητά να εκπαιδευτεί ο Άνακιν ως Τζεντάι, αλλά το Συμβούλιο αρνείται. Την ίδια ώρα, ο Γερουσιαστής Πάλπατιν του Ναμπού πείθει τη Βασίλισσα να καταθέσει πρόταση μομφής κατά του Βαλόρουμ, σε μια προσπάθεια να ψηφιστεί ένας ισχυρότερος Καγκελάριος, ο οποίος θα τους βοηθήσει να τερματίσουν την σύγκρουση. Η Βασίλισσα το πραγματοποιεί, αλλά απογοητευμένη με την έλλειψη δράσης από την Γαλαξιακή Γερουσία, αποφασίζει να επιστρέψει στον Ναμπού με τους Τζεντάι. Πίσω στον Ναμπού, η Πάντμε αποκαλύπτει στους Γκάνγκαν πως είναι η πραγματική Βασίλισσα Αμιντάλα, και πως η άλλη "Βασίλισσα" ήταν σωσίας που την προστατεύει. Η Πάντμε πείθει τους Γκάνγκαν να συμμαχήσουν εναντίον της Εμπορικής Ομοσπονδίας. Ενώ ο Τζαρ-Τζαρ οδηγεί την φυλή του σε μάχη εναντίον του στρατού των ρομπότ, η Βασίλισσα προσπαθεί να αιχμαλωτίσει τον Γκάνρεϊ στην πρωτεύουσα, ο Άνακιν πιλοτάρει ένα άδειο αστρομαχητικό και μπαίνει στην μάχη ενάντια στο πλοίο της Ομοσπονδίας που ελέγχει τα ρομπότ από το διάστημα και το καταστρέφει, απενεργοποιώντας τα ρομπότ στον Ναμπού. Εν τω μεταξύ, ο Όμπι-Ουάν και ο Κουάι-Γκον βρίσκουν για μια ακόμα φορά τον Νταρθ Μολ και αρχίζουν να μονομαχούν με τα φωτόσπαθά τους. Ο Νταρθ Μολ τραυματίζει θανάσιμα τον Κουάι-Γκον, αλλά σκοτώνεται από τον Όμπι-Ουάν. Η επιθανάτια ευχή του Κουάι-Γκον είναι να εκπαιδεύσει ο Όμπι-Ουάν τον Άνακιν. Ο Πάλπατιν εκλέγεται ως ο νέος Ανώτατος Καγκελάριος της Δημοκρατίας και ο αντιβασιλέας της Ομοσπονδίας παραπέμπεται σε δίκη για τα εγκλήματα του. Ο Όμπι-Ουάν χρίζεται Ιππότης Τζεντάι και το Συμβούλιο των Τζεντάι αποδέχεται τον Άνακιν ως μαθητή του Όμπι-Ουάν. Όμως, οι Τζεντάι βρίσκονται σε αμηχανία από την πρόσφατη επανεμφάνιση των Σιθ, και ακόμα και στην κηδεία του Κουάι-Γκον αναρωτιούνται αν ο Νταρθ Μολ ήταν ο δάσκαλος Σιθ, ή απλά ο μαθητής, επειδή πάντα οι Σιθ υπάρχουν σε ζεύγη. Στους εορτασμούς που ακολουθούν, η Πάντμε δίνει δώρο εκτίμησης και φιλίας στους Γκάνγκαν. Λίαμ Νίσον στο ρόλο του Κουάι-Γκον Τζιν Τζέικ Λόιντ στο ρόλο του Άνακιν Σκαϊγουώκερ Γιούαν ΜακΓκρέγκορ στο ρόλο του Όμπι-Ουάν Κενόμπι Νάταλι Πόρτμαν στο ρόλο της Πάντμε Αμιντάλα Ίαν ΜακΝτάιαρμιντ στο ρόλο του Πάλπατιν/Νταρθ Σίντιους Ρέι Παρκ στο ρόλο του Νταρθ Μολ Πίτερ Σεραφίνογουιτς ως η φωνή του Νταρθ Μολ Τέρενς Σταμπ στο ρόλο του Καγκελάριου Βαλόρουμ Σάμιουελ Λ. Τζάκσον στο ρόλο του Μέις Γουίντου Άντονι Ντάνιελς ως ο C-3PO Κέννι Μπέικερ ως ο R2-D2 Αχμέντ Μπεστ ως ο Τζαρ-Τζαρ Μπινκς Σοφία Κόπολα στο ρόλο της Σάχε Κίρα Νάιτλι στο ρόλο της Σάμπε Επίσημη ιστοσελίδα Star Wars: Επεισόδιο 1 - Η Αόρατη Απειλή στο Cine.gr Star Wars: Επεισόδιο 1 - Η Αόρατη Απειλή στη Wookieepedia Star Wars: Επεισόδιο I - Η Αόρατη Απειλή στη Star Wars Empire | To Star Wars: Επεισόδιο I - Η Αόρατη Απειλή (πρωτότυπος τίτλος: Star Wars Episode I: The Phantom Menace) είναι μία αμερικανική ταινίας επιστημονικής φαντασίας, του 1999 σε σκηνοθεσία Τζορτζ Λούκας. Είναι η τέταρτη ταινία της σειράς Ο Πόλεμος των Άστρων, ενώ χρονολογικά ως προς την υπόθεση, είναι η πρώτη. Η δεύτερη τριλογία αρχίζει περιγράφοντας τι έγινε 32 χρόνια πριν τα γεγονότα στο Επεισόδιο IV: Μια Νέα Ελπίδα. Η ταινία ακολουθεί τον Δάσκαλο Τζεντάι Κουάι-Γκον Τζιν και τον μαθητή του Όμπι-Ουάν Κενόμπι, οι οποίοι συνοδεύουν και προστατεύουν την βασίλισσα Αμιντάλα για να ταξιδέψει από τον πλανήτη Ναμπού στον πλανήτη Κόρασαντ ελπίζοντας να βρει ειρηνική λύση σε μια ευρείας κλίμακας διαπλανητική εμπορική φιλονικία. Η ταινία, επίσης, παρουσιάζει τον μικρό Άνακιν Σκαϊγουώκερ προτού γίνει Τζεντάι, ως ένα νεαρό σκλάβο που είναι ασυνήθιστα ισχυρός στη Δύναμη, και πρέπει να αντιμετωπίσει μαζί τους τη μυστηριώδη επιστροφή των Σιθ. Ο Λούκας άρχισε την παραγωγή της ταινίας αφού σιγουρεύτηκε πως η τεχνολογία των ειδικών εφέ είχε εξελιχθεί στο επίπεδο που ήθελε. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 26 Ιουνίου 1997 σε διάφορες τοποθεσίες, όπως στα κινηματογραφικά στούντιο Leavesden Film και στην έρημο της Τυνησίας. Τα ειδικά εφέ περιλάμβαναν εκτεταμένη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών (CGI), με κάποιους από τους χαρακτήρες και τα σκηνικά να έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η Αόρατη Απειλή κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 19 Μαΐου 1999, ακριβώς 16 χρόνια μετά την πρεμιέρα της προηγούμενης ταινίας, Η Επιστροφή των Τζεντάι. Η ταινία συνοδεύτηκε από εκτεταμένη διαφημιστική προβολή και κάλυψη από τα ΜΜΕ, όπως και από μεγάλη προσμονή από τους οπαδούς της σειράς. Παρά τις ανάμεικτες κριτικές, που εξυμνούσαν τα ειδικά εφέ και τις σκηνές δράσης, αλλά επέκριναν το σενάριο και τις ερμηνείες, η ταινία είχε κέρδη $924.3 εκατομμύρια παγκόσμια και έγινε η πιο επικερδής της σειράς (χωρίς να υπολογίζεται ο πληθωρισμός). Μια τρισδιάστατη έκδοση κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2012, η οποία πρόσθεσε ακόμα $102.7 εκατομμύρια στα box office, με συνολικό κέρδος παγκοσμίως πάνω από $1 δις. | https://el.wikipedia.org/wiki/Star_Wars:_%CE%95%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%8C%CE%B4%CE%B9%CE%BF_I_-_%CE%97_%CE%91%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7_%CE%91%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%AE |
Α΄ Εθνική ποδοσφαίρου ανδρών 1996-1997 | Ολυμπιακός Προπονητής: Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ποδοσφαιριστές: (Σε παρένθεση συμμετοχές/τέρματα) Τερματοφύλακες: Ελευθερόπουλος (31), Ράντος (2), Στρακόσια (2). Αμυντικοί: Αμανατίδης (18), Ανατολάκης (16), Βαρεσάνοβιτς (28/1), Ιωαννίδης (1), Καλαντζής (1), Καραταΐδης (34), Νταμπίζας (31), Τρούπκος (1). Μέσοι: Γεωργάτος (33/6), Γιαννακόπουλος (31/7), Γκώνιας (11), Καλύκας (1), Καραπιάλης (32/6), Καρασαββίδης (10), Νινιάδης (22/6), Πασσαλής (15), Σαμπανάτζοβιτς (23), Σφακιανάκης (7/1), Τζόρτζεβιτς (18/4). Επιθετικοί: Αλεξανδρής (34/23), Γκόγκιτς (14/3), Ίβιτς (13/7), Κακλαμάνος (30/6), Σαπάνης (4). Β = Βαθμοί , Αγ.= Αγώνες, Ν =Νίκες; Ι = Ισοπαλίες, Η = Ήττες, ΓΥ= Γκολ Υπέρ, ΓΚ =Γκολ Κατά, Δ =Διαφορά τερμάτων;Ο Άρης είχε τιμωρηθεί με αφαίρεση τριών βαθμών για τον εκτός έδρας αγώνα με τον Αθηναϊκό που δεν έγινε στις 26/1/1997 επειδή δεν προσκόμισε εγκαίρως τα δελτία των ποδοσφαιριστών του. *2-0 άνευ αγώνα Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία RSSSF 1996-97 | Το πρωτάθλημα της περιόδου 1996-97 ήταν το 38ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας και το 18ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το κατέκτησε ο Ολυμπιακός, έπειτα από δέκα χρόνια, διάστημα το οποίο υπήρξε το μεγαλύτερο χωρίς κατάκτηση πρωταθλήματος στην ιστορία του. Στα αξιοσημείωτα του πρωταθλήματος ήταν ο υποβιβασμός του Άρη για πρώτη φορά στην ιστορία του μετά από 38 συνεχόμενες παρουσίες στην Α΄Εθνική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1996-1997 |
Ψηφιακή φωτογραφική μηχανή | Η ψηφιακή και η συμβατική φωτογραφική μηχανή στηρίζονται εξ ίσου στις οπτικές ιδιότητες του φακού, με τον οποίο είναι εφοδιασμένες. Στην ψηφιακή μηχανή, ο φακός χρησιμοποιείται για να συγκεντρώνει το φως στον αισθητήρα της μηχανής, ο οποίος το μετατρέπει σε ηλεκτρικό σήμα. Ο φακός είναι από τα πλέον καθοριστικά στοιχεία τόσο για την ευκρίνεια της τελικής εικόνας όσο και για τις φωτογραφικές δυνατότητες κάθε συσκευής. Ο συνδυασμός του διαφράγματος και του κλείστρου ελέγχει το ποσό φωτός που θα δεχτεί ο αισθητήρας (ρύθμιση έκθεσης), όπως και στις μηχανές με φιλμ. Ανάλογα με τον τρόπο μετατροπής του προσπίπτοντος φωτός σε ηλεκτρικό σήμα, οι αισθητήρες κατατάσσονται σε δύο τύπους: Αισθητήρες CMOS και αισθητήρες CCD. Ανάλογα με τον τρόπο ανάπτυξης της χρωματικής πληροφορίας, οι αισθητήρες των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών διακρίνονται σε: Αισθητήρες με φίλτρο Bayer, τύπου RGB. Χρησιμοποιείται στις περισσότερες ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Χαρακτηριστικό του είναι ότι μπροστά από κάθε υπο-αισθητήρα υπάρχει ένα κόκκινο ή πράσινο ή μπλε (στα αγγλικά, Red, Green, Blue) φίλτρο. Τα φίλτρα είναι έτσι διατεταγμένα, ώστε η πρώτη σειρά να σχηματίζει πλέγμα υποαισθητήρων RGRGRGRG, η επόμενη GBGBGBGB κ.ο.κ. Ο λόγος που τοποθετούνται περισσότεροι ανιχνευτές για το πράσινο χρώμα σε σχέση με το κόκκινο και το μπλε είναι η καλύτερη προσέγγιση της ευαισθησίας του ανθρώπινου ματιού. Οι τελικές τιμές RGB για κάθε εικονοστοιχείο (pixel) στο αρχείο εικόνας παράγονται από μαθηματικό υπολογισμό (παρεμβολή), ο οποίος χρησιμοποιεί την πληροφορία του αντίστοιχου υπο-αισθητήρα αλλά και των γειτονικών του. Έτσι, κάθε εικονοστοιχείο της παραγόμενης εικόνας περιέχει πλήρη χρωματική πληροφορία, παρόλο που το οπτικό φίλτρο που βρίσκεται εμπρός από τον αντίστοιχο υπο-αισθητήρα είναι μονοχρωματικό. Οι αισθητήρες Bayer χρησιμοποιούν πάντοτε και οπτικό φίλτρο αντι-αλίασης (anti-aliasing filter), το οποίο μειώνει ελαφρά την ανάλυση. Άλλες ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, προσπαθώντας να δημιουργήσουν καλύτερο χρωματικό αποτέλεσμα, χρησιμοποιούν διαφορετική συστοιχία από φίλτρα Bayer, ώστε να μην επαναλαμβάνεται τόσο συχνά το πράσινο. Ένα τέτοιο φίλτρο είναι το RGBE όπου, πέρα από τα βασικά χρώματα, χρησιμοποιείται και το κυανό ή σμαραγδί. Αισθητήρες με 3 CCD. Προκειμένου να έχουν καλύτερα αποτελέσματα, ορισμένες φωτογραφικές μηχανές χρησιμοποιούν 3 "μονόδρομους" CCD αισθητήρες. Αφού το φως της εισερχόμενης στην μηχανή εικόνας διαθλαστεί με την χρήση κάποιου πρίσματος, μετράται ξεχωριστά η ένταση κάθε βασικού χρώματος από τον καθορισμένο για αυτό το χρώμα αισθητήρα CCD. Αισθητήρας Foveon X3. Πρόκειται για μια ακόμη εναλλακτική μορφή αισθητήρα, ο οποίος χρησιμοποιεί έναν υπο-αισθητήρα τριών επιπέδων για το κάθε εικονοστοιχείο (pixel). Το κάθε επίπεδο παράγει ένα από τα τρία βασικά χρώματα RGB. Έτσι, ο υπο-αισθητήρας περιέχει ήδη την πλήρη χρωματική πληροφορία και δεν χρειάζεται η μαθηματική παρεμβολή που εφαρμόζεται στην έξοδο των αισθητήρων Bayer αλλά ούτε και το φίλτρο αντι-αλίασης.Σε όλες τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές που δεν προορίζονται για αστρονομική χρήση, ο αισθητήρας διαθέτει και ισχυρό φίλτρο υπερύθρων ακτίνων. Από τα βασικότερα τεχνικά χαρακτηριστικά ενός αισθητήρα είναι ο αριθμός των υπο-αισθητήρων (και, επομένως, των εικονοστοιχείων), που καλύπτουν την επιφάνειά του. Έτσι υπάρχουν, για παράδειγμα, CCD των 3 Mpixel και CCD των 7 Mpixel. Όμως, πρέπει να τονιστεί ότι ο αριθμός των εικονοστοιχείων δεν είναι ποτέ, από μόνος του, ενδεικτικός της ανάλυσης (resolution) της παραγόμενης εικόνας, η οποία επηρεάζεται από το φακό, τον οπτικό θόρυβο (κόκκο) του αισθητήρα και την ποιότητα της επεξεργασίας που υφίσταται η εικόνα πριν την τελική αποθήκευσή της στην κάρτα μνήμης. Ενώ τα βασικότερα υποσυστήματα της ψηφιακής μηχανής είναι το οπτικό σύστημα και ο αισθητήρας της, δεν νοείται η έλλειψη οθόνης για την προεπισκόπηση (αγγλικά, preview) των φωτογραφιών και ενός δυνατού και εύχρηστου συστήματος χειρισμού της. Επίσης είναι απαραίτητες οι λειτουργίες επεξεργασίας της εικόνας και αυτόματης διόρθωσης προβλημάτων όπως ο οπτικός θόρυβος, καθώς και η δυνατότητα αποθήκευσης σε διάφορα φορμά εικόνας. Η καρδιά όλων των παραπάνω λειτουργιών είναι ο μικροελεγκτής της μηχανής, ο οποίος περιέχει ισχυρό λογισμικό και δρα σε συνεργασία με κάποιο εξειδικευμένο ολοκληρωμένο κύκλωμα (Application-Specific Integrated Circuit, ASIC) επεξεργασίας εικόνας. Οι εικόνες γράφονται προσωρινά σε πολύ γρήγορη μνήμη RAM, πριν τελικά αποθηκευτούν στην αφαιρούμενη κάρτα μνήμης, η οποία είναι σημαντικά πιο αργή. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται με σκοπό την αύξηση της ταχύτητας λήψης, η οποία φτάνει, στα επαγγελματικά μοντέλα DSLR, τις 5 φωτογραφίες ανά δευτερόλεπτο. Οι οθόνες των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών βελτιώνονται συνεχώς, με αύξηση του μεγέθους και της ανάλυσής τους, ενώ στα φτηνά μοντέλα έχουν υποκαταστήσει τελείως το οπτικό σύστημα σκόπευσης. Όταν η εικόνα καταγραφεί στην ψηφιακή μηχανή, είτε μεταφέρεται σε ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης (προκειμένου να ελευθερωθεί ο χώρος αποθήκευσης της συσκευής) είτε εκτυπώνεται, με χρήση εκτυπωτή ή άλλης ανάλογης συσκευής, όπως ακριβώς και η παλαιότερη φωτογραφία. Το μεγάλο πλεονέκτημα της ψηφιακής εικόνας είναι ότι επιδέχεται επεξεργασία πολύ πιο εύκολα από την κοινή, κάτι που επιτυγχάνεται με τη χρήση ειδικού λογισμικού. Τα πλεονεκτήματα της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής είναι: Χωρίς αλλαγή εξαρτημάτων, η ψηφιακή μηχανή μπορεί να έχει διαφορετική ευαισθησία στο φως, ανάλογα με τη στάθμη ευαισθησίας (κλίμακα ISO) που επιλέγουμε. Στις μηχανές με φιλμ, αλλαγή στην ευαισθησία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με αλλαγή του φιλμ. Χωρίς αλλαγή εξαρτημάτων, η ψηφιακή μηχανή μπορεί να έχει διαφορετική χρωματική απόκριση (επιλογή white balance), ανάλογα με τη διαθέσιμη φωτεινή πηγή, ώστε το παραγόμενο αποτέλεσμα να είναι χρωματικά ουδέτερο ή να έχει την απόχρωση που επιθυμούμε. Στις μηχανές με φιλμ δεν είναι δυνατή η τροποποίηση της χρωματικής απόκρισης παρά μόνο με ειδικά φιλμ, ή -εν μέρει- μέσω πρόσθετων (και δύσχρηστων) οπτικών φίλτρων. Η κάρτα μνήμης μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές και δεν χρειάζεται ειδικές συνθήκες αποθήκευσης. Οι αποθηκευμένες εικόνες δεν επηρεάζονται από τα μηχανήματα ακτίνων X στα αεροδρόμια. Η χωρητικότητα των καρτών μνήμης, όπου αποθηκεύονται οι εικόνες, είναι πάρα πολύ μεγάλη. Έτσι, μια ψηφιακή μηχανή εφοδιασμένη με κάρτα υψηλής χωρητικότητας μπορεί να χωρά πολύ περισσότερες φωτογραφίες από ένα φιλμ 35mm. Επιπλέον, οποιαδήποτε αποθηκευμένη εικόνα μπορεί να διαγραφεί εκ των υστέρων, κάτι που στην κοινή φωτογραφική μηχανή είναι αδύνατο. Στις μηχανές με μεγάλο ψηφιακό αισθητήρα (όπως οι ψηφιακές ρεφλέξ ή αλλιώς DSLR, ακόμη και τα προσιτά μοντέλα), η ευκρίνεια της παραγόμενης εικόνας πλησιάζει πολύ ή ξεπερνά αυτή του έγχρωμου φιλμ 35mm. Ενδεικτικά, έχει υποστηριχθεί ότι μηχανή DSLR (κατασκευής 2004) των 6 megapixel δίνει εικόνες με ανάλυση που φτάνει το 75%-100% του φιλμ. Η ανάλυση που δίνουν οι ψηφιακές μηχανές αυτού του είδους υπερβαίνει σημαντικά αυτήν του φιλμ, όταν χρησιμοποιείται μεγάλη ευαισθησία στο φως (υψηλή ευαισθησία ISO). Έτσι, στις μεγάλες τιμές ISO, το έγχρωμο φιλμ δεν μπορεί να συναγωνιστεί τις DSLR σε οπτικό θόρυβο (κόκκο). Ενδεικτικά, σε τεστ που διεξάχθηκε το 2003, εικόνα από άριστης ποιότητας έγχρωμο φιλμ ευαισθησίας ISO 100 παρουσίαζε τον ίδιο κόκκο με αυτόν που έδωσε κορυφαία (εκείνη την εποχή) DSLR, ρυθμισμένη σε ευαισθησία ISO 800. Η ψηφιακή φύση της εικόνας δίνει τεράστιες δυνατότητες μετάδοσης και μετέπειτα επεξεργασίας στον υπολογιστή, χωρίς την ανάγκη δύσχρηστων χημικών και σκοτεινού θαλάμου. Ειδικά στη διόρθωση της χρωματικής ισορροπίας, της αντίθεσης (κοντράστ) και των σφαλμάτων φακών και προοπτικής, καθώς και στην αφαίρεση ενοχλητικών λεπτομερειών, οι δυνατότητες είναι σχεδόν απεριόριστες. Επίσης, είναι δυνατή η επεξεργασία του βάθους πεδίου, η προσθήκη κόκκου, θολώματος, οξύτητας κ.α. Γι αυτό το λόγο, οι απαιτητικοί χρήστες αρνητικού και θετικού φιλμ (σλάιντ) ψηφιοποιούν τις φωτογραφίες τους με εξειδικευμένους σαρωτές (σκάνερ) υψηλής ποιότητας, προκειμένου να έχουν τα πλεονεκτήματα της ψηφιακής επεξεργασίας και εκτύπωσης. Υπάρχουν αρκετοί σύγχρονοι οικιακοί εκτυπωτές οι οποίοι μπορούν να δώσουν από ικανοποιητική έως πολύ υψηλή ποιότητα τυπωμένης ψηφιακής φωτογραφίας. Αυτό είναι αδύνατο να γίνει με ερασιτεχνικό εξοπλισμό, για το έγχρωμο φιλμ τουλάχιστον. Η ψηφιακή φύση της εικόνας διευκολύνει σε τεράστιο βαθμό την παραγωγή φτηνών πανομοιότυπων αντιγράφων, σε μεγάλη ποικιλία μέσων αποθήκευσης (CD, DVD, σκληρούς δίσκους, κάρτες μνήμης, διαδικτυακές βάσεις δεδομένων κ.α.). Αντίθετα, το αρνητικό φιλμ ναι μεν διατηρείται, αν φυλάσσεται σωστά, για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά η ποιότητα υποβαθμίζεται σε κάθε παραγωγή αντιγράφου. Επίσης, θα πρέπει να εξασφαλιστεί η διαθεσιμότητα χημικών και μηχανημάτων για την εμφάνισή του στο μέλλον, κάτι που είναι αβέβαιο. Η ενσωματωμένη οθόνη δίνει δυνατότητα στιγμιαίας προθέασης του αποτελέσματος. Αν ο φωτογράφος δεν είναι ικανοποιημένος, μπορεί να επαναλάβει τη φωτογράφιση, π.χ. με άλλες ρυθμίσεις έκθεσης, χρωματικής ισορροπίας, φλας κλπ. Αντίθετα στο φιλμ πρέπει να περιμένουμε την εμφάνισή του (εξαιρείται το φιλμ πολαρόιντ, το οποίο όμως δεν παρήγαγε υψηλής ποιότητας φωτογραφίες και το κόστος του ήταν υψηλό). Ο ψηφιακός αισθητήρας εικόνας μπορεί, με ανάλογη υποβάθμιση της ποιότητας της παραγόμενης εικόνας, να έχει πολύ μικρές διαστάσεις, διευκολύνοντας την ενσωμάτωση σε άλλες συσκευές, όπως, π.χ. κινητά τηλέφωνα. Εφόσον δεν υπάρχει φιλμ, δεν επηρεάζεται από την τυχαία είσοδο φωτός ή άλλης ακτινοβολίας στο εσωτερικό της. Μπορεί να δημιουργήσει, ηλεκτρονικά, μεγέθυνση (zoom) χωρίς να διαθέτει ανάλογο φακό. Αυτή η δυνατότητα υποβαθμίζει σημαντικά την ποιότητα εικόνας και πρέπει να αποφεύγεται εν γένει (το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί εκ των υστέρων, κατά την επεξεργασία της εικόνας σε υπολογιστή). Ο ίδιος αισθητήρας μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τη λήψη ταινίας βίντεο. Τα μειονεκτήματα της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής είναι: Ο αισθητήρας κορέννυται πολύ γρήγορα σε υψηλές στάθμες φωτεινότητας, δίνοντας άχρηστη ("καμμένη") εικόνα (δεν πρόκειται για βλάβη, απλά απώλεια δεδομένων για τη συγκεκριμένη φωτογραφία). Έτσι, η συμπεριφορά του μοιάζει με αυτή του θετικού φιλμ (slide). Αυτό σημαίνει πως ο φωτογράφος πρέπει είναι πολύ προσεκτικός ώστε να αποφεύγει την υπερέκθεση τμημάτων τις φωτογραφίας του. Ευτυχώς, οι σύγχρονες μηχανές δίνουν πολλά βοηθήματα για να αποφευχθεί η υπερέκθεση κατά τη φωτογράφιση, όμως απαιτείται σημαντική εξοικείωση με τη μηχανή και τις βασικές φωτογραφικές έννοιες, προκειμένου να αξιοποιηθούν. Αντίθετα, το αρνητικό φιλμ έχει -ακόμη κι όταν υπερεκτεθεί- σημαντικά περιθώρια αποτύπωσης πληροφορίας. Πολλά από τα πλεονεκτήματα του ψηφιακού μέσου (όπως η επεξεργασία και η εύκολη παραγωγή αντιγράφων) δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από όσους δεν έχουν εξοικείωση με τη χρήση προσωπικού υπολογιστή (PC). Στις μηχανές με μικρούς αισθητήρες (κατηγορίες κόμπακτ, σούπερ-κόμπακτ, καθώς και τα κινητά τηλέφωνα), η ποιότητα εικόνας (κόκκος, ευκρίνεια) είναι σημαντικά κατώτερη, και η δυνατότητα περαιτέρω επεξεργασίας περιορίζεται αισθητά λόγω της απουσίας της δυνατότητας καταγραφής της εικόνας σε αρχείο πρωτογενούς (raw) μορφής. Η οικιακή εκτύπωση είναι πάντοτε αρκετά ακριβή, αν συνυπολογιστεί το κόστος των μελανιών και του ειδικού χαρτιού, η δε διάρκεια ζωής της εκτυπωμένης φωτογραφίας δεν είναι μεγάλη, αν δεν ληφθούν μέτρα προφύλαξης, όπως η τοποθέτηση σε άλμπουμ. Η διάρκεια ζωής είναι σημαντικά μεγαλύτερη όταν ο εκτυπωτής είναι θερμικός ή χρησιμοποιεί μη υδατοδιαλυτές μελάνες (pigment-based). Αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχουν στην εκτύπωση από επαγγελματικά μηχανήματα, τα οποία συχνά χρησιμοποιούνται και για την εκτύπωση από φιλμ. Στις ψηφιακές μηχανές με εναλλάξιμους φακούς (όπως οι DSLR), συχνά επικάθεται σκόνη πάνω στον αισθητήρα, με ορατό αποτέλεσμα, ειδικά όταν χρησιμοποιούνται μικρά διαφράγματα. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται εν μέρει με προσεκτικό χειρισμό κατά την αλλαγή φακού και περιστασιακό καθάρισμα του αισθητήρα (όποτε αυτό είναι αναγκαίο). Σε πολλά καινούρια μοντέλα, υπάρχει ενσωματωμένος μηχανισμός αυτόματου καθαρισμού του αισθητήρα. Ο κατάλογος αυτός δεν περιλαμβάνει όλους τους κατασκευαστές Canon Fuji Nikon Sony Samsung Panasonic Pentax Olympus Hewlett-Packard (HP) Kodak Φωτογραφική μηχανή (συμβατική) Φακός Φωτογραφία Χρωματικά μοντέλα | Η ψηφιακή φωτογραφική μηχανή είναι συσκευή η οποία καταγράφει εικόνες με ηλεκτρονικό τρόπο, σε αντίθεση με την συμβατική φωτογραφική μηχανή, η οποία καταγράφει εικόνες με χημικές και μηχανικές διαδικασίες. Οι περισσότερες ψηφιακές μηχανές μικρού μεγέθους (κόμπακτ) μπορούν, εκτός των φωτογραφιών, να καταγράψουν ήχο και βίντεο. Στο Δυτικό κόσμο, οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές έχουν ήδη ξεπεράσει σε πωλήσεις τις μηχανές με φιλμ, αναγκάζοντας τους περισσότερους κατασκευαστές να εγκαταλείψουν την παραγωγή των δεύτερων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CE%B7%CF%86%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%AE |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.