title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Κρις Λέιτον | Ο Λέιτον γεννήθηκε στο Κόρπους Κρίστι του Τέξας και πήρε το πρώτο του σετ τυμπάνων στα 13 του χρόνια, ενώ η οικογένεια του διέμενε στο Μάθις. Όταν μετακόμισαν πίσω στο Κόρπους Κρίστι, ο Λέιτον αποφοίτησε από το W.B. Ray High School και στην συνέχεια εισήχθη στο κολέγιο Del Mar. Διέκοψε τις σπουδές του το 1975 και έφυγε από το Ώστιν για να ενταχθεί αρχικά στο συγκρότημα Dan Del Santo and His Professors of Pleasure, συνεχίζοντας στους Greasy Wheels. Για να μπορέσει να τα καταφέρει οικονομικά, δούλευε ως διανομέας έγγραφου τύπου και σαν επιστάτης σε δικηγορικό γραφείο. Το 1978, παραβρέθηκε σε μία συναυλία των Paul Ray and the Cobras στο "Soap Creek Saloon", όπου παρακολούθησε για πρώτη φορά τον Στίβι Ρέι Βον να παίζει ζωντανά. Μία από τις επόμενες βραδιές, ο ντράμερ του συγκροτήματος άργησε να εμφανιστεί και ο Λέιτον προσκλήθηκε να τον αντικαταστήσει για τέσσερα τραγούδια, εντυπωσιάζοντας τον Βον, ο οποίος του έδωσε την θέση του ντράμερ όταν σχημάτισε τους Double Trouble, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους.Το 1981, έγινε μέλος του συγκροτήματος ο μπασίστας Τόμι Σάνον και το συγκρότημα γνώρισε επιτυχία συμμετέχοντας στο φεστιβάλ τζαζ του Μοντρέ στην Ελβετία το 1982, όπου τράβηξαν το ενδιαφέρον του Ντέιβιντ Μπόουι, ο οποίος τους βοήθησε να υπογράψουν το πρώτο τους δισκογραφικό συμβόλαιο. Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "Texas Flood" κυκλοφόρησε το 1983 σε παραγωγή του Τζον Χάμοντ. Ο Λέιτον παρέμεινε με τον Βον σε όλη την καριέρα του κιθαρίστα, μέχρι τον θάνατο του, το 1990. Μετά την διάλυση των Double Trouble, ο Λέιτον σχημάτισε τους Arc Angels μαζί με τον Τόμι Σάνον, τον Τσάρλι Σέξτον και τον Ντόιλ Μπράμχολ, κυκλοφορώντας το ομώνυμο τους άλμπουμ το 1992. Ακολούθησαν οι Storyville το 1994 και στην συνέχεια οι Grady, από τους οποίους αποχώρησε τον Ιανουάριο του 2006. Την τελευταία εικοσαετία έχει συνεργαστεί με δεκάδες καλλιτέχνες όπως οι Buddy Guy, Larry Carlton, B. B. King, Jimmie Vaughan, Susan Tedeschi, Albert Collins, Earl King, κ.α.. Έχει κερδίσει το βραβείο του καλύτερου ντράμερ της δεκαετίας του '90 στα μουσικά βραβεία "Austin" και του ντράμερ της χρονιάς το 2006, ενώ έχει προταθεί για δέκα βραβεία Γκράμι μαζί με τους Double Trouble, κερδίζοντας τα τέσσερα. Επίσης, δραστηριοποιείται με τον κιθαρίστα Kenny Wayne Shepherd, έχοντας συμμετάσχει σε έξι δίσκους του. Drummerworld: Chris Layton Chris Layton | Credits | AllMusic Zildjian Artists|Chris Layton | Ο Κρις Λέιτον (αγγλ. Chris Layton) είναι Αμερικανός ντράμερ, γνωστός ως μέλος του τρίο Double Trouble, συγκροτήματος του κιθαρίστα Στίβι Ρέι Βον. Μετά τον θάνατο του Βον το 1990, συνεργάστηκε με τον Τόμι Σάνον σε συγκροτήματα όπως οι Arc Angels και οι Storyville, ενώ έχει συμμετάσχει σε δίσκους του Kenny Wayne Shepherd. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%9B%CE%AD%CE%B9%CF%84%CE%BF%CE%BD |
Κανωπικό κιβώτιο | Τα κανωπικά κιβώτια κατείχαν σημαντική θέση στον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Περιείχαν τα εσωτερικά όργανα της μούμιας, και έτσι σχετιζόταν με την πεποίθηση των Αιγυπτίων ότι η μετά θάνατον ζωή είναι εξίσου σημαντική με την επίγεια ζωή. Πίστευαν ότι όλα τα υλικά μέρη του νεκρού έπρεπε να διατηρηθούν σε τέλεια κατάσταση για το ταξίδι στην άλλη ζωή, και γι' αυτό αφαιρούσαν τα εσωτερικά όργανα κατά τη διάρκεια της ταρίχευσης για να τα διατηρήσουν σε κανωπικά αγγεία και κιβώτια. Τα πρώτα κανωπικά κιβώτια ήταν απλά και φτιαγμένα από ξύλο, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγιναν πιο περίτεχνα. Περίπου κατά την περίοδο της 21ης Δυναστείας (1069-945 π.Χ.), οι Αιγύπτιοι αποφάσισαν να αφήνουν τα εσωτερικά όργανα μέσα στη μούμια. Αλλά συνέχισαν να χρησιμοποιούν κανωπικά κιβώτια για χιλιάδες χρόνια ακόμα ενταφιάζοντάς τα με την μούμια, απλά δεν περιείχαν τίποτα μέσα. Τέλος η χρήση τους σταμάτησε κατά την Πτολεμαϊκή περίοδο. Το στυλ και τα υλικά ποικίλουν στη διάρκεια των χρόνων, αλλά πάντα αντικατοπτρίζουν την ιδέα της τέλειας και ακριβής ομορφιάς των αρχαίων Αιγυπτίων. Τα ψηλά ξύλινα κιβώτια που μοιάζανε με βωμό ήταν βαμμένα με έντονα χρώματα στις πλευρές τους, και είχαν ένα γεράκι στο πάνω μέρος. Οι τεχνίτες προετοιμάζανε την ξύλινη επιφάνεια με γύψο για να την ζωγραφίσουν κατόπιν. Οι διακόσμηση πάντα έχει κάτι να μας πει / σχετίζεται με την Αιγυπτιακή θρησκεία. Το γεράκι στο πάνω μέρος αντιπροσωπεύει τον Σοκάρ (ή Σόκαρις), θεό του κάτω κόσμου, και οι εικόνες στο πλάι απεικονίζουν τον ιδιοκτήτη του κιβωτίου να λατρεύει τον Όσιρι, θεό της μετά θάνατον ζωής. Τον Ra-Horakhty, συνδυασμό των θεών Ώρου και Ρα. Τους τέσσερεις γιους του Ώρου, καθένας από τους οποίους φυλάει και ένα από τα τέσσερα εσωτερικά όργανα. Η βαμμένη στήλη που αντιπροσωπεύει τον Όσιρι, και το tyet που αντιπροσωπεύει την Ίσιδα. Κανωπικό αγγείο | Τα Κανωπικά κιβώτια χρησιμοποιούνταν από τους Αρχαίους Αιγυπτίους για την εναπόθεση των εσωτερικών οργάνων που αφαιρούνται κατά τη διαδικασία της ταρίχευσης. Παρόλο που οι πρώτες αποδεδειγμένες κανωπικές ταφές χρονολογούνται από την βασιλεία του Σνεφρού της 4ης Δυναστείας, υπάρχουν ενδείξεις για κανωπικές ταφές στη Σακκάρα που χρονολογούνται από τη 2η δυναστεία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CF%89%CF%80%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CF%8E%CF%84%CE%B9%CE%BF |
95 (αριθμός) | Το 95 είναι σύνθετος αριθμός καθώς οι φυσικοί διαιρέτες του είναι 1, 5, 19 και 95, δηλαδή έχει και άλλους φυσικούς διαιρέτες, εκτός του 1 και του εαυτού του. Ο επόμενος σύνθετος αριθμός είναι το 96. Το ανάπτυγμα πρώτων παραγόντων του 95 είναι 95 = 5 · 19. Το 95 είναι ημιπρώτος αριθμός, διότι αποτελεί γινόμενο δύο πρώτων αριθμών (5 · 19). Διάταξη κατά την σπείρα Ούλαμ. Πρώτοι αριθμοί με γαλανό χρωματισμό στο υπόβαθρο, πράσινο οι αριθμοί με 3 διαιρέτες, κόκκινο οι αριθμοί με μεγάλο σύνολο διαιρετών. Ο ατομικός αριθμός 95 αντιστοιχεί στο αμερίκιο. | Το 95 (ενενήντα πέντε) είναι ο φυσικός αριθμός που βρίσκεται μετά από το 94 και πριν από το 96. Είναι ένας περιττός αριθμός, αφού δεν διαιρείται με το 2, στο σύνολο των φυσικών αριθμών. Ο αριθμός 95 συμβολίζεται ως XCV στο ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης και ως ϞΕ´ στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης. | https://el.wikipedia.org/wiki/95_(%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82) |
Βοεβοδάτο Ρουθηνίας | Μετά τους Πολέμους Γαλικίας-Βολυνίας, το Βασίλειο της Γαλικίας-Βολυνίας χωρίστηκε μεταξύ της Πολωνίας και της Λιθουανίας. Το 1349, το πολωνικό τμήμα μετατράπηκε σε ρουθηνική επικράτεια του Στέμματος, ενώ το Δουκάτο της Βολυνίας κατείχε ο Πρίγκιπας Λούμπαρτ. Με τον θάνατο του Καζίμιρ Γ΄ του Μέγα, το Βασίλειο της Πολωνίας μεταβιβάστηκε στο Βασίλειο της Ουγγαρίας και η ρουθηναϊκή επικράτεια διοικούνταν από τον Ρουθήνιο στρατηγό σταρόστα, ένας από τους οποίους ήταν ο Βλαντίσλαφ του Οπόλε. Το βοεβοδάτο δημιουργήθηκε το 1434 με βάση το προνόμιο Γέντλνια-Κρακοβίας (πολωνικά: Przywilej jedlneńsko-krakowski) σε έδαφος που ανήκε στο Βασίλειο της Γαλικίας-Βολυνίας. Μεταξύ 1349 και 1434, η επικράτεια μαζί με τη Δυτική Ποδολία ήταν γνωστή ως Ρουθηνιακή Επικράτεια του Στέμματος και με αυτόν τον τρόπο ο Βασιλιάς της Πολωνίας ονομαζόταν ο Άρχοντας των Ρουθηνικών εδαφών. Η Δυτική Ποδολία προστέθηκε στην επικράτεια το 1394. Το 1434, στη συνολική επικράτεια δημιουργήθηκαν τα Βοεβοδάτα Ρουθηνίας και Ποδολίας. Στις πολωνικές πηγές, τα δυτικά περίχωρα της περιοχής ονομάζονταν Ziemia czerwieńska, ή «Γη του Τσέρβεν», από το όνομα του Τσέρβεν, μιας πόλης που υπήρχε εκεί. Σήμερα υπάρχουν πολλές πόλεις με αυτό το όνομα, καμία από αυτές δεν σχετίζεται με την Ερυθρά Ρουθηνία.Αυτή η περιοχή αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 981, όταν την ανέλαβε ο Μέγας Βλαδίμηρος του Ρως του Κιέβου στη διαδρομή του προς την Πολωνία. Το 1018, προσαρτήθηκε στην Πολωνία και το 1031 ξανά στο Ρως του Κιέβου. Για περίπου 150 χρόνια υπήρχε ως το ανεξάρτητο Πριγκιπάτο του Χάλιτσκ και το Βασίλειο της Γαλικίας-Βολυνίας (γνωστό και ως Βασίλειο της Ρωσίας), πριν κατακτηθεί από τον Καζίμιρ Γ΄ το Μέγα το 1349. Από τότε το όνομα Ruś Czerwona καταγράφεται, μεταφρασμένο ως «Ερυθρά Ρουθηνία» ("Czerwień" σημαίνει κόκκινο στις σλαβικές γλώσσες, ή από το πολωνικό χωριό Τσέρμνο), εφαρμόζεται σε μια περιοχή που εκτείνεται μέχρι τον ποταμό Δνείστερο, με προτεραιότητα σταδιακά στο Πσέμισλ. Από την εποχή του Βλαδίσλαο Β΄ Γιαγκέλο, το Βοεβοδάτο Πσέμισλ ονομαζόταν Βοεβοδάτο Ρουθηνίας (województwo ruskie), με το κέντρο του να μεταφέρεται τελικά στο Λβουφ. Αποτελούνταν από πέντε εδάφη: Λβουφ, Σάνοκ, Χάλιτσκ, Πσέμισλ και Χέουμ. Η περιοχή ελεγχόταν από την Αυστριακή Αυτοκρατορία από το 1772 έως το 1918, όταν ήταν γνωστό ως το Βασίλειο της Γαλικίας και Λοδομερίας. Ελάσσων Πολωνία Βοεβοδάτα της Πολωνίας Λένδιοι “Monumenta Poloniae Historica” (Ψηφιακό αντίγραφο) Akta grodzkie i ziemskie z archiwum ziemskiego. Lauda sejmikowe. Tom XXIII, XXIV, XXV. (Ψηφιακή έκδοση) Słownik geograficzny Królestwa Polskiego (Ψηφιακή έκδοση) Κεντρική Ευρώπη Υπερδύναμη, Henryk Litwin, Περιοδικό BUM, Οκτώβριος 2016. Lustracja województwa ruskiego, podolskiego i bełskiego, 1564–1565 Βαρσοβία, (I) έκδοση 2001, σελίδες 289.(ISBN 83-7181-193-4) ISBN 83-7181-193-4 Lustracje dóbr królewskich XVI-XVIII wieku. Lustracja województwa ruskiego 1661–1665. Część III ziemie halicka i chełmska. Polska Akademia Nauk – Instytut Historii. 1976 Lustracje województw ruskiego, podolskiego i bełskiego 1564–1565, wyd. K. Chłapowski, H. Żytkowicz, cz. 1, Βαρσοβία– Λοτζ 1992 Lustracje województwa ruskiego 1661–1665, wyd. E. i K. Artanowscy, cz. 3, Ziemia halicka i chełmska, Βαρσοβία 1976 Lustracja województwa ruskiego 1661–1665, cz. 1: Ziemia przemyska i sanocka, wyd. K. Arłamowski i w. Καπούτ, Βρότσουαφ-Βαρσοβία-Κρακοβία. 1970 | Το Βοεβοδάτο Ρουθηνίας (λατινικά: Palatinatus russiae, πολωνικά: województwo ruskie) ήταν βοεβοδάτο του Στέμματος του Βασιλείου της Πολωνίας από το 1434 έως τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας, με κέντρο την πόλη Λβουφ (σημερινό Λβιβ). Μαζί με μια σειρά από άλλα βοεβοδάτα του νότιου και ανατολικού τμήματος του Βασιλείου της Πολωνίας, σχημάτισε την Επαρχία Ελάσσονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος, με πρωτεύουσα την Κρακοβία. Μετά τους διαμελισμούς της Πολωνίας, το μεγαλύτερο μέρος του Βοεβοδάτου Ρουθηνίας, εκτός από τη βορειοανατολική γωνία του, προσαρτήθηκε από τη Μοναρχία των Αψβούργων, ως τμήμα της επαρχίας της Γαλικίας. Σήμερα, το πρώην Βοεβοδάτο Ρουθηνίας χωρίζεται μεταξύ της Πολωνίας και της Ουκρανίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%B5%CE%B2%CE%BF%CE%B4%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Χολέρα | Τα πρωταρχικά συμπτώματα της χολέρας είναι άφθονη διάρροια και έμετος διαυγούς υγρού. Αυτά τα συμπτώματα συνήθως ξεκινούν ξαφνικά, μισή ημέρα έως πέντε ημέρες μετά την κατάποση των βακτηρίων. Η διάρροια περιγράφεται συχνά ως «ρυζόνερο» λόγω της εμφάνισής της και μπορεί να έχει μυρωδιά ψαριού. Ένα άτομο χωρίς θεραπεία με χολέρα μπορεί να παράγει 10 με 20 λίτρα διάρροιας την ημέρα. Η σοβαρή χολέρα, χωρίς θεραπεία, σκοτώνει περίπου το ήμισυ των προσβεβλημένων ατόμων. Εάν η σοβαρή διάρροια δεν αντιμετωπιστεί, μπορεί να οδηγήσει σε απειλητική για τη ζωή αφυδάτωση και ανισορροπίες ηλεκτρολυτών. Οι εκτιμήσεις της αναλογίας ασυμπτωματικών και συμπτωματικών λοιμώξεων κυμαίνονταν από 3 έως 100. Η χολέρα έχει πάρει το παρατσούκλι «μπλε θάνατος» επειδή το δέρμα ενός ατόμου μπορεί να γίνει γαλαζωπό-γκρι εξαιτίας της ακραίας απώλειας υγρών.Ο πυρετός είναι σπάνιος και πρέπει να εγείρει υποψίες για δευτερογενή λοίμωξη. Οι ασθενείς μπορεί να είναι ληθαργικοί και μπορεί να έχουν βυθισμένα μάτια, ξηροστομία, κρύο βρώμικο δέρμα ή ζαρωμένα χέρια και πόδια. Η αναπνοή Κουσμάουλ, ένα βαθύ και εργώδες μοτίβο αναπνοής, μπορεί να συμβεί λόγω οξέωσης από απώλειες διττανθρακικών στα κόπρανα και γαλακτικής οξέωσης που σχετίζεται με κακή αιμάτωση. Η αρτηριακή πίεση πέφτει λόγω αφυδάτωσης, ο περιφερικός παλμός είναι γρήγορος και ασθενής και η παραγωγή ούρων μειώνεται με την πάροδο του χρόνου. Μυϊκές κράμπες και αδυναμία, αλλοιωμένο επίπεδο συνείδησης, επιληπτικές κρίσεις ή ακόμα και κώμα λόγω ανισορροπίας ηλεκτρολυτών είναι συχνές, ειδικά στα παιδιά. Τα βακτήρια της χολέρας έχουν βρεθεί σε οστρακοειδή και πλαγκτόν.Η μετάδοση γίνεται συνήθως μέσω της κοπρανοστοματικής οδού, με τη λήψη μολυσμένης τροφής ή νερού που προκαλείται από κακές συνθήκες υγιεινής. Τα περισσότερα κρούσματα χολέρας στις ανεπτυγμένες χώρες είναι αποτέλεσμα μετάδοσης μέσω τροφής, ενώ στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι πιο συχνά μέσω νερού. Η τροφογενής μετάδοση μπορεί να συμβεί όταν οι άνθρωποι συλλέγουν θαλασσινά όπως στρείδια σε νερά μολυσμένα με λύματα, καθώς το Vibrio cholerae συσσωρεύεται στα πλαγκονικά καρκινοειδή και τα στρείδια τρώνε το ζωοπλαγκτόν.Τα άτομα που έχουν μολυνθεί από χολέρα έχουν συχνά διάρροια και η μετάδοση της νόσου μπορεί να συμβεί εάν αυτό το πολύ υγρό κόπρανα, που αναφέρεται ως «νερό ρυζιού», μολύνει το νερό που χρησιμοποιούν άλλοι. Ένα μεμονωμένο διάρροια συμβάν μπορεί να προκαλέσει αύξηση κατά ένα εκατομμύριο φορές στον αριθμό των V. cholerae στο περιβάλλον. Η πηγή της μόλυνσης είναι τυπικά άλλοι πάσχοντες από χολέρα όταν επιτρέπεται η μη επεξεργασμένη διάρροια απόρριψή τους να εισχωρήσει σε υδάτινες οδούς, υπόγεια ύδατα ή πόσιμο νερό. Η κατανάλωση οποιουδήποτε μολυσμένου νερού και η κατανάλωση τυχόν τροφών που πλένονται στο νερό, καθώς και οστρακοειδή που ζουν στην πληγείσα υδάτινη οδό, μπορεί να προκαλέσουν μόλυνση ενός ατόμου. Η χολέρα σπάνια μεταδίδεται απευθείας από άτομο σε άτομο.Το V. cholerae υπάρχει επίσης έξω από το ανθρώπινο σώμα σε φυσικές πηγές νερού, είτε μόνο του είτε αλληλεπιδρώντας με το φυτοπλαγκτόν, το ζωοπλαγκτόν, ή τα βιοτικά και αβιοτικά υπολείμματα. Η κατανάλωση τέτοιου νερού μπορεί επίσης να οδηγήσει σε ασθένεια, ακόμη και χωρίς προηγούμενη μόλυνση μέσω κοπράνων. Ωστόσο, υπάρχουν εξελικτικές πιέσεις στο υδάτινο περιβάλλον που μπορεί να μειώσουν τη μολυσματικότητα του V. cholerae. Συγκεκριμένα, τα ζωικά μοντέλα υποδεικνύουν ότι το μεταγραφικό προφίλ του παθογόνου παράγοντα αλλάζει καθώς ετοιμάζεται να εισέλθει σε υδάτινο περιβάλλον. Αυτή η μεταγραφική αλλαγή οδηγεί σε απώλεια της ικανότητας καλλιέργειας του V. cholerae σε τυπικά μέσα, φαινότυπος που αναφέρεται ως « βιώσιμος αλλά μη καλλιεργήσιμος » (VBNC) ή πιο συντηρητικά « ενεργός αλλά μη καλλιεργήσιμος » (ABNC). Μία μελέτη δείχνει ότι η καλλιεργησιμότητα του V. cholerae πέφτει κατά 90% μέσα σε 24 ώρες από την είσοδό του στο νερό, και επιπλέον ότι αυτή η απώλεια καλλιεργησιμότητας σχετίζεται με απώλεια μολυσματικότητας.Υπάρχουν τόσο τοξικά όσο και μη τοξικά στελέχη. Τα μη τοξικά στελέχη μπορούν να αποκτήσουν τοξικότητα μέσω ενός βακτηριοφάγου. Περίπου 100 εκατομμύρια βακτήρια πρέπει τυπικά να προσληφθούν για να προκαλέσουν χολέρα σε έναν φυσιολογικό υγιή ενήλικα. Αυτή η δόση, ωστόσο, είναι μικρότερη σε εκείνους με μειωμένη γαστρική οξύτητα (για παράδειγμα σε εκείνους που χρησιμοποιούν αναστολείς αντλίας πρωτονίων ). Τα παιδιά είναι επίσης πιο ευαίσθητα, με τα παιδιά ηλικίας δύο έως τεσσάρων ετών να έχουν τα υψηλότερα ποσοστά μόλυνσης. Η ευαισθησία των ατόμων στη χολέρα επηρεάζεται επίσης από την ομάδα αίματος τους, με τα άτομα με ομάδα αίματος Ο να είναι τα πιο ευαίσθητα. Άτομα με μειωμένη ανοσία, όπως άτομα με AIDS ή υποσιτισμένα παιδιά, είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν σοβαρή νόσο εάν μολυνθούν. Οποιοδήποτε άτομο, ακόμη και ένας υγιής ενήλικας στη μέση ηλικία, μπορεί να νοσήσει σοβαρά και η περίπτωση κάθε ατόμου θα πρέπει να εκτιμάται από την απώλεια υγρών, κατά προτίμηση σε συνεννόηση με έναν επαγγελματία πάροχο υγειονομικής περίθαλψης. Η γενετική μετάλλαξη της κυστικής ίνωσης, γνωστή ως δέλτα-F508 στους ανθρώπους, έχει ειπωθεί ότι διατηρεί ένα εκλεκτικό ετεροζυγωτικό πλεονέκτημα : οι ετερόζυγοι φορείς της μετάλλαξης (οι οποίοι έτσι δεν επηρεάζονται από την κυστική ίνωση) είναι πιο ανθεκτικοί στις λοιμώξεις του V. cholerae. Σε αυτό το μοντέλο, η γενετική ανεπάρκεια στις πρωτεΐνες ρυθμιστή διαμεμβρανικής αγωγιμότητας της κυστικής ίνωσης παρεμβαίνει στα βακτήρια που δεσμεύονται στο εντερικό επιθήλιο, μειώνοντας έτσι τις επιπτώσεις μιας λοίμωξης. Όταν καταναλώνονται, τα περισσότερα βακτήρια δεν επιβιώνουν στις όξινες συνθήκες του ανθρώπινου στομάχου. Τα λίγα επιζώντα βακτήρια διατηρούν την ενέργειά τους και τα αποθηκευμένα θρεπτικά συστατικά κατά τη διέλευση από το στομάχι σταματώντας την παραγωγή πρωτεϊνών. Όταν τα επιζώντα βακτήρια βγαίνουν από το στομάχι και φτάνουν στο λεπτό έντερο, πρέπει να προωθηθούν μέσω της παχιάς βλέννας που καλύπτει το λεπτό έντερο για να φτάσουν στα τοιχώματα του εντέρου όπου μπορούν να προσκολληθούν και να ευδοκιμήσουν.Μόλις τα βακτήρια της χολέρας φτάσουν στο εντερικό τοίχωμα, δεν χρειάζονται πλέον τα μαστίγια για να κινηθούν. Τα βακτήρια σταματούν να παράγουν την πρωτεΐνη φλαγκελίνη για να συντηρήσουν ενέργεια και θρεπτικά συστατικά αλλάζοντας το μείγμα πρωτεϊνών που εκφράζουν ως απόκριση στο μεταβαλλόμενο χημικό περιβάλλον. Φτάνοντας στο εντερικό τοίχωμα, το V. cholerae αρχίζει να παράγει τις τοξικές πρωτεΐνες που προκαλούν στο μολυσμένο άτομο μια υδαρή διάρροια. Αυτές μεταφέρουν τις πολλαπλασιαζόμενες νέες γενιές βακτηριδίων V. cholerae στο πόσιμο νερό του επόμενου ξενιστή εάν δεν υπάρχουν τα κατάλληλα μέτρα υγιεινής.Η τοξίνη της χολέρας (CTX ή CT) είναι ένα ολιγομερές σύμπλεγμα που αποτελείται από έξι υπομονάδες πρωτεΐνης: ένα μόνο αντίγραφο της υπομονάδας Α (μέρος Α) και πέντε αντίγραφα της υπομονάδας Β (μέρος Β), που συνδέονται με έναν δισουλφιδικό δεσμό. Οι πέντε υπομονάδες Β σχηματίζουν έναν πενταμελή δακτύλιο που συνδέεται με τις γαγγλιοσίδες GM1 στην επιφάνεια των εντερικών κυττάρων του επιθηλίου. Το τμήμα Α1 της υπομονάδας Α είναι ένα ένζυμο που ριβοσυλιώνει τις πρωτεΐνες G, ενώ η αλυσίδα Α2 χωράει στον κεντρικό πόρο του δακτυλίου της υπομονάδας Β. Κατά τη σύνδεση, το σύμπλοκο εισάγεται στο κύτταρο μέσω ενδοκυττάρωσης που μεσολαβείται από υποδοχείς. Μόλις εισέλθει στο κύτταρο, ο δισουλφιδικός δεσμός ανάγεται και η υπομονάδα Α1 ελευθερώνεται και συνδέεται με μια ανθρώπινη πρωτεΐνη συνεργάτη που ονομάζεται ADP-ριβοζυλιωτικός παράγοντας 6 (Arf6). Η σύνδεση εκθέτει την ενεργή θέση επιτρέποντάς της να ριβοσυλιώσει μόνιμα την υπομονάδα Gs άλφα της ετεροτριμερούς πρωτεΐνης G. Αυτό οδηγεί σε συστατική παραγωγή cAMP, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην έκκριση νερού, νατρίου, καλίου και όξινου ανθρακικού στον αυλό του λεπτού εντέρου και ταχεία αφυδάτωση. Το γονίδιο που κωδικοποιεί την τοξίνη της χολέρας εισήχθη στο V. cholerae με οριζόντια μεταφορά γονιδίου. Τα μολυσματικά στελέχη του V. cholerae φέρουν μια παραλλαγή ενός βακτηριοφάγου που ονομάζεται CTXφ. Οι μικροβιολόγοι μελέτησαν τους γενετικούς μηχανισμούς με τους οποίους τα βακτήρια V. cholerae απενεργοποιούν την παραγωγή ορισμένων πρωτεϊνών και ενεργοποιούν την παραγωγή άλλων πρωτεϊνών καθώς ανταποκρίνονται στη σειρά χημικών περιβαλλόντων που συναντούν, περνώντας από το στομάχι, μέσω του βλεννώδους στρώματος του λεπτού εντέρου και στο εντερικό τοίχωμα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι γενετικοί μηχανισμοί με τους οποίους τα βακτηρίδια χολέρας ενεργοποιούν τη πρωτεϊνική παραγωγή των τοξινών που αλληλεπιδρούν με τους μηχανισμούς του κυττάρου ξενιστή για να αντλήσει ιόντα χλωρίου στο λεπτό έντερο, δημιουργώντας ιοντική πίεση η οποία εμποδίζει τα ιόντα νατρίου να εισέλθουν στο κύτταρο. Τα ιόντα χλωρίου και νατρίου δημιουργούν ένα περιβάλλον αλατόνερου στο λεπτό έντερο, το οποίο μέσω όσμωσης μπορεί να τραβήξει έως και έξι λίτρα νερού την ημέρα μέσω των εντερικών κυττάρων, δημιουργώντας τεράστιες ποσότητες διάρροιας. Ο ξενιστής μπορεί να αφυδατωθεί γρήγορα αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά. Με την εισαγωγή ξεχωριστών, διαδοχικών τμημάτων του DNA του V. cholerae στο DNA άλλων βακτηριδίων, όπως το E. coli που δεν παράγει φυσικά τις πρωτεϊνικές τοξίνες, οι ερευνητές διερεύνησαν τους μηχανισμούς με τους οποίους το V. cholerae ανταποκρίνεται στα μεταβαλλόμενα χημικά περιβάλλοντα του στομάχι, βλεννώδεις στιβάδες και εντερικό τοίχωμα. Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει έναν πολύπλοκο καταρράκτη ρυθμιστικών πρωτεϊνών που ελέγχουν την έκφραση των προσδιοριστικών της μολυσματικότητας του V. cholerae. Ανταποκρινόμενο στο χημικό περιβάλλον του εντερικού τοιχώματος, τα βακτήρια V. cholerae παράγουν τις πρωτεΐνες TcpP/TcpH, οι οποίες, μαζί με τις πρωτεΐνες ToxR/ToxS, ενεργοποιούν την έκφραση της ρυθμιστικής πρωτεΐνης ToxT. Η ToxT στη συνέχεια ενεργοποιεί άμεσα την έκφραση γονιδίων μολυσματικότητας που παράγουν τις τοξίνες, προκαλώντας διάρροια στο μολυσμένο άτομο και επιτρέποντας στα βακτήρια να αποικίσουν το έντερο. Έχουν προσδιοριστεί δύο ομάδες δονάκιου της χολέρας: το συμπλέγμα Ι και το συμπλέγμα II. Ως επί το πλείστον, το Σύμπλεγμα Ι αποτελείται από στελέχη των δεκαετιών 1960 και 1970, ενώ το Σύμπλεγμα II περιέχει σε μεγάλο βαθμό στελέχη από τη δεκαετία του 1980 και 1990, με βάση την αλλαγή στη δομή κλώνων. Αυτή η ομάδα στελεχών φαίνεται καλύτερα στα στελέχη της αφρικανικής ηπείρου. Σε πολλές περιοχές του κόσμου, η αντίσταση στα αντιβιοτικά αυξάνεται στα βακτήρια της χολέρας. Στο Μπαγκλαντές, για παράδειγμα, οι περισσότερες περιπτώσεις είναι ανθεκτικές στην τετρακυκλίνη, την τριμεθοπρίμη-σουλφαμεθοξαζόλη και την ερυθρομυκίνη. Ταχείες διαγνωστικές μέθοδοι είναι διαθέσιμες για την ταυτοποίηση των ανθεκτικών σε πολλαπλά φάρμακα περιπτώσεων. Ανακαλύφθηκαν αντιμικροβιακά φάρμακα νέας γενιάς τα οποία είναι αποτελεσματικά κατά των βακτηρίων της χολέρας σε μελέτες in vitro. Υπάρχει μια γρήγορη δοκιμή με βυθιζόμενο ραβδάκι για τον προσδιορισμό της παρουσίας του V. cholerae. Σε εκείνα τα δείγματα που είναι θετικά, θα πρέπει να γίνουν περαιτέρω δοκιμές για τον προσδιορισμό της αντοχής στα αντιβιοτικά. Σε επιδημικές καταστάσεις, μπορεί να γίνει κλινική διάγνωση με λήψη ιστορικού ασθενούς και σύντομη εξέταση. Η θεραπεία συνήθως ξεκινά χωρίς ή πριν από την επιβεβαίωση με εργαστηριακή ανάλυση. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) συνιστά εστίαση στην πρόληψη, την ετοιμότητα και την ανταπόκριση στην καταπολέμηση της εξάπλωσης της χολέρας. Τονίζει επίσης τη σημασία ενός αποτελεσματικού συστήματος επιτήρησης. Οι κυβερνήσεις μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο σε όλους αυτούς τους τομείς. Παρόλο που η χολέρα μπορεί να είναι απειλητική για τη ζωή, η πρόληψη της νόσου είναι συνήθως απλή εάν τηρούνται οι κατάλληλες πρακτικές υγιεινής. Στις ανεπτυγμένες χώρες, λόγω σχεδόν καθολικών προηγμένων πρακτικών επεξεργασίας και υγιεινής που υπάρχουν εκεί, η χολέρα είναι σπάνια. Για παράδειγμα, η τελευταία μεγάλη επιδημία χολέρας στις Ηνωμένες Πολιτείες συνέβη το 1910-1911. Η χολέρα αποτελεί κυρίως κίνδυνο στις αναπτυσσόμενες χώρες σε εκείνες τις περιοχές όπου η πρόσβαση σε υποδομές νερού, αποχέτευσης και υγιεινής είναι ακόμα ανεπαρκής. Οι αποτελεσματικές πρακτικές υγιεινής, εάν θεσπιστούν και τηρηθούν εγκαίρως, είναι συνήθως επαρκείς για να σταματήσει μια επιδημία. Υπάρχουν πολλά σημεία κατά μήκος της πορείας μετάδοσης της χολέρας στα οποία μπορεί να σταματήσει η εξάπλωσή της: Αποστείρωση: Η σωστή απόρριψη και επεξεργασία όλων των υλικών που μπορεί να έχουν έρθει σε επαφή με τα κόπρανα των θυμάτων της χολέρας (π.χ. ρούχα, κλινοσκεπάσματα κ.λπ.) είναι απαραίτητες. Αυτά θα πρέπει να καθαρίζονται με πλύσιμο σε καυτό νερό, χρησιμοποιώντας χλωρίνη αν είναι δυνατόν. Τα χέρια που αγγίζουν τους ασθενείς με χολέρα ή τα ρούχα τους, τα κλινοσκεπάσματα κ.λπ., πρέπει να καθαρίζονται καλά και να απολυμαίνονται με χλωριωμένο νερό ή άλλους αποτελεσματικούς αντιμικροβιακούς παράγοντες. Διαχείριση λυμάτων και λυματολάσπης: Στις περιοχές που έχουν πληγεί από τη χολέρα, τα λύματα και η λυματολάσπη πρέπει να αντιμετωπίζονται προσεκτικά, προκειμένου να σταματήσει η εξάπλωση αυτής της νόσου μέσω ανθρώπινων εκκρίσεων. Η παροχή υγιεινής είναι ένα σημαντικό προληπτικό μέτρο. Πρέπει να αποφευχθεί η ανοιχτή αφόδευση, η απελευθέρωση λυμάτων που δεν έχουν υποστεί επεξεργασία ή η απόρριψη λυματολάσπης από αποχωρητήρια ή σηπτικές δεξαμενές στο περιβάλλον. Σε πολλές ζώνες που έχουν προσβληθεί από χολέρα, υπάρχει χαμηλός βαθμός επεξεργασίας λυμάτων. Επομένως, η εφαρμογή στεγνών τουαλετών που δεν συμβάλλουν στη ρύπανση του νερού, καθώς δεν ξεπλένονται με νερό, μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική λύση για τις τουαλέτες. Πηγές: Προειδοποιήσεις για πιθανή μόλυνση από χολέρα πρέπει να αναρτώνται γύρω από μολυσμένες πηγές νερού με οδηγίες για τον τρόπο απολύμανσης του νερού (βρασμός, χλωρίωση κ.λπ.) για πιθανή χρήση. Καθαρισμός νερού : Όλο το νερό που χρησιμοποιείται για πόση, πλύσιμο ή μαγείρεμα πρέπει να αποστειρώνεται με βρασμό, χλωρίωση, επεξεργασία νερού με όζον, αποστείρωση με υπεριώδη ακτινοβολία (π.χ. ηλιακή απολύμανση νερού ) ή αντιμικροβιακό φιλτράρισμα σε οποιαδήποτε περιοχή όπου μπορεί να υπάρχει χολέρα. Η χλωρίωση και ο βρασμός είναι συχνά το λιγότερο ακριβό και πιο αποτελεσματικό μέσο για τη διακοπή της μετάδοσης. Τα υφασμάτινα φίλτρα ή το φιλτράρισμα σάρι, αν και πολύ βασικά, έχουν μειώσει σημαντικά την εμφάνιση χολέρας όταν χρησιμοποιούνται σε φτωχά χωριά του Μπαγκλαντές που βασίζονται σε μη επεξεργασμένα επιφανειακά νερά. Τα καλύτερα αντιμικροβιακά φίλτρα, όπως αυτά που υπάρχουν σε προηγμένα ατομικά κιτ πεζοπορίας για επεξεργασία νερού, είναι τα πιο αποτελεσματικά. Η εκπαίδευση στη δημόσια υγεία και η τήρηση των κατάλληλων πρακτικών υγιεινής είναι πρωταρχικής σημασίας για την πρόληψη και τον έλεγχο της μετάδοσης της χολέρας και άλλων ασθενειών. Το πλύσιμο των χεριών με σαπούνι ή τέφρα μετά τη χρήση τουαλέτας και πριν από το χειρισμό φαγητού ή φαγητού συνιστάται επίσης για την πρόληψη της χολέρας από τον ΠΟΥ στην Αφρική. Η παρακολούθηση και η άμεση αναφορά επιτρέπουν τον ταχύ περιορισμό των επιδημιών χολέρας. Η χολέρα υπάρχει ως εποχιακή ασθένεια σε πολλές ενδημικές χώρες, που εμφανίζεται ετησίως κυρίως κατά τη διάρκεια των εποχών των βροχών. Τα συστήματα επιτήρησης μπορούν να παρέχουν έγκαιρες προειδοποιήσεις για επιδημίες, οδηγώντας συνεπώς σε συντονισμένη απάντηση και βοηθώντας στην προετοιμασία σχεδίων ετοιμότητας. Τα αποτελεσματικά συστήματα επιτήρησης μπορούν επίσης να βελτιώσουν την εκτίμηση κινδύνου για πιθανές εστίες χολέρας. Η κατανόηση της εποχικότητας και της θέσης των επιδημιών παρέχει καθοδήγηση για τη βελτίωση των δραστηριοτήτων ελέγχου της χολέρας στους πιο ευάλωτους. Για να είναι αποτελεσματική η πρόληψη, είναι σημαντικό να αναφέρονται τα περιστατικά στις εθνικές υγειονομικές αρχές. Ο Ισπανός ιατρός Χαουμέ Φεράν ι Κλούα ανέπτυξε εμβόλιο κατά της χολέρας το 1885, ο πρώτος που ανοσοποίησε τους ανθρώπους έναντι βακτηριακής νόσου. Ωστόσο, το εμβόλιο και ο εμβολιασμός του ήταν μάλλον αμφιλεγόμενος και απορρίφθηκε από τους σύγχρονούς του και πολλές επιτροπές έρευνας. Ο Ρώσος-Εβραίος βακτηριολόγος Βάλντερμαρ Χάφκιν ανέπτυξε με επιτυχία το πρώτο εμβόλιο για τη χολέρα στον άνθρωπο τον Ιούλιο του 1892. Διεξήγαγε ένα τεράστιο πρόγραμμα εμβολιασμού στη Βρετανική Ινδία.Σήμερα είναι διαθέσιμα μια σειρά από ασφαλή και αποτελεσματικά από του στόματος εμβόλια για τη χολέρα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει τρία προεπιλεγμένα από του στόματος εμβόλια χολέρας (OCV): το Dukoral, το Sanchol και το Euvichol. Το Dukoral, ένα από του στόματος χορηγούμενο, αδρανοποιημένο εμβόλιο πλήρους κυττάρου, έχει συνολική αποτελεσματικότητα περίπου 52% κατά τον πρώτο χρόνο μετά τη χορήγηση και 62% το δεύτερο έτος, με ελάχιστες παρενέργειες. Διατίθεται σε περισσότερες από 60 χώρες. Ωστόσο, δεν συνιστάται προς το παρόν από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) για τους περισσότερους ανθρώπους που ταξιδεύουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ενδημικές χώρες. Το εμβόλιο που συνιστά η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA), το Vaxchora, είναι ένα από του στόματος εξασθενημένο ζων εμβόλιο, το οποίο είναι αποτελεσματικό ως εφάπαξ δόση. Ένα ενέσιμο εμβόλιο βρέθηκε να είναι αποτελεσματικό για δύο έως τρία χρόνια. Η προστατευτική αποτελεσματικότητα ήταν 28% χαμηλότερη σε παιδιά κάτω των πέντε ετών. Ωστόσο, όσον αφορά το 2010, έχει περιορισμένη διαθεσιμότητα. Ερευνάται επίσης ο ρόλος του μαζικού εμβολιασμού. Ο ΠΟΥ συνιστά ανοσοποίηση των ομάδων υψηλού κινδύνου, όπως παιδιά και άτομα με HIV, σε χώρες όπου η ασθένεια αυτή είναι ενδημική. Εάν οι άνθρωποι ανοσοποιηθούν ευρέως, προκύπτει ανοσία αγέλης, με μείωση της περιβαλλοντικής μόλυνσης από χολέρα.Ο ΠΟΥ συνιστά να λαμβάνεται υπόψη ο από του στόματος εμβολιασμός χολέρας σε περιοχές όπου η ασθένεια είναι ενδημική (με εποχιακές εξάρσεις), ως μέρος της απάντησης σε επιδημίες ή σε ανθρωπιστική κρίση κατά την οποία ο κίνδυνος χολέρας είναι υψηλός. Το από του στόματος εμβόλιο χολέρας (OCV) έχει αναγνωριστεί ως βοηθητικό εργαλείο για την πρόληψη και τον έλεγχο της χολέρας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει προεπιλέξει τρία δισθενή εμβόλια χολέρας - το Dukoral (εμβόλια SBL), που περιέχουν μια μη τοξική Β-υπομονάδα τοξίνης χολέρας και παρέχουν προστασία έναντι του V. cholerae O1. και δύο εμβόλια που αναπτύχθηκαν χρησιμοποιώντας την ίδια τεχνολογία - τα ShanChol (Shantha Biotec) και Euvichol (EuBiologics Co.), τα οποία έχουν δισθενή εμβόλια O1 και O139 από του στόματος αποδυναμωμένης χολέρας. Ο εμβολιασμός από του στόματος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ποικιλία καταστάσεων από ενδημικές περιοχές της χολέρας και τοποθεσίες ανθρωπιστικών κρίσεων, αλλά δεν υπάρχει σαφής συναίνεση. Το φίλτρο σάρι είναι μια απλή και οικονομικά αποδοτική κατάλληλη τεχνολογική μέθοδος για τη μείωση της μόλυνσης του πόσιμου νερού που αναπτύχθηκε για χρήση στο Μπαγκλαντές. Το χρησιμοποιημένο ύφασμα σάρι είναι προτιμότερο, αλλά άλλοι τύποι μεταχειρισμένων υφασμάτων μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αν και η αποτελεσματικότητα θα ποικίλει σημαντικά. Το χρησιμοποιημένο πανί είναι πιο αποτελεσματικό από το νέο ύφασμα, καθώς το επαναλαμβανόμενο πλύσιμο μειώνει το διάστημα μεταξύ των ινών. Το νερό που συλλέγεται με αυτόν τον τρόπο έχει πολύ μειωμένο αριθμό παθογόνων - αν και δεν θα είναι απαραίτητα απόλυτα ασφαλές, αποτελεί βελτίωση για τους φτωχούς ανθρώπους με περιορισμένες επιλογές. Στο Μπαγκλαντές αυτή η πρακτική διαπιστώθηκε ότι μειώνει τα ποσοστά χολέρας σχεδόν στο μισό. Περιλαμβάνει το δίπλωμα ενός σάρι τέσσερις έως οκτώ φορές. Μεταξύ των χρήσεων το ύφασμα πρέπει να ξεπλένεται σε καθαρό νερό και να στεγνώνει στον ήλιο για να σκοτώσει τυχόν βακτήρια πάνω του. Ένα νάιλον ύφασμα φαίνεται να λειτουργεί επίσης, αλλά δεν είναι τόσο προσιτό οικονομικά. Η συνεχής κατανάλωση τροφής επιταχύνει την αποκατάσταση της φυσιολογικής εντερικής λειτουργίας. Ο ΠΟΥ το συνιστά γενικά για περιπτώσεις διάρροιας ανεξάρτητα από την υποκείμενη αιτία. Ένα εκπαιδευτικό εγχειρίδιο του CDC ειδικά για τη χολέρα αναφέρει: «Συνεχίστε να θηλάζετε το μωρό σας εάν το μωρό έχει υδαρή διάρροια, ακόμη και όταν ταξιδεύετε για θεραπεία. Ενήλικες και μεγαλύτερα παιδιά θα πρέπει να συνεχίσουν να τρώνε συχνά.» Το πιο συνηθισμένο λάθος στη φροντίδα των ασθενών με χολέρα είναι να υποτιμήσουμε την ταχύτητα χορήγησης και τον όγκο των απαιτούμενων υγρών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η χολέρα μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς με από του στόματος θεραπεία ενυδάτωσης (ORT), η οποία είναι εξαιρετικά αποτελεσματική, ασφαλής και απλή στη χορήγηση. Τα διαλύματα με βάση το ρύζι προτιμώνται από τα με βάση τη γλυκόζη λόγω καλύτερης απόδοσης. Σε σοβαρές περιπτώσεις με σημαντική αφυδάτωση, ενδέχεται να χρειαστεί ενδοφλέβια ενυδάτωση. Το γαλακτικό Ρίνγκερ είναι το προτιμώμενο διάλυμα, συχνά με προσθήκη καλίου. Μπορεί να χρειαστεί μεγάλος όγκος και συνεχής αντικατάσταση μέχρι να υποχωρήσει η διάρροια. Μπορεί να χρειαστεί να χορηγηθεί το δέκα τοις εκατό του σωματικού βάρους ενός ατόμου σε υγρά τις πρώτες δύο έως τέσσερις ώρες. Αυτή η μέθοδος δοκιμάστηκε για πρώτη φορά σε μαζική κλίμακα κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Πολέμου του Μπαγκλαντές και βρέθηκε να έχει μεγάλη επιτυχία. Παρά τις διαδεδομένες πεποιθήσεις, οι χυμοί φρούτων και τα εμπορικά ανθρακούχα ποτά όπως η κόλα κόλα, δεν είναι ιδανικά για ενυδάτωση ατόμων με σοβαρές λοιμώξεις του εντέρου και η υπερβολική περιεκτικότητά τους σε ζάχαρη μπορεί ακόμη και να βλάψει την πρόσληψη νερού. Καθώς συχνά υπάρχει αρχικά οξέωση, το επίπεδο καλίου μπορεί να είναι φυσιολογικό, αν και μπορεί να έχουν απωλεθεί μεγάλες ποσότητες. Καθώς η αφυδάτωση διορθώνεται, τα επίπεδα καλίου μπορεί να μειωθούν γρήγορα και έτσι πρέπει να αποκατασταθούν. Αυτό μπορεί να γίνει καταναλώνοντας τρόφιμα πλούσια σε κάλιο, όπως μπανάνες ή νερό καρύδας. Θεραπείες με αντιβιοτικά για μία έως τρεις ημέρες συντομεύουν την πορεία της νόσου και μειώνουν τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων. Η χρήση αντιβιοτικών μειώνει επίσης τις ανάγκες σε υγρά. Οι άνθρωποι θα αναρρώσουν χωρίς αυτά, ωστόσο, εάν διατηρηθεί επαρκής ενυδάτωση. Ο ΠΟΥ συστήνει αντιβιοτικά μόνο σε άτομα με σοβαρή αφυδάτωση.Η δοξυκυκλίνη αποτελεί συνήθως το αντιβιοτικό πρώτης επιλογής, αν και ορισμένα στελέχη του V. cholerae έχουν δείξει αντοχή. Η δοκιμή αντοχής κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας μπορεί να βοηθήσει στον καθορισμό των κατάλληλων μελλοντικών επιλογών. Άλλα αντιβιοτικά που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά περιλαμβάνουν τα κοτριμοξαζόλη, ερυθρομυκίνη, τετρακυκλίνη, χλωραμφενικόλη και φουραζολιδόνη. Φθοριοκινολόνες, όπως η σιπροφλοξασίνη, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν, αλλά έχει αναφερθεί αντοχή.Τα αντιβιοτικά βελτιώνουν την έκβαση και σε εκείνους που είναι σοβαρά όσο και εκείνους που δεν είναι σοβαρά αφυδατωμένοι. Η αζιθρομυκίνη και η τετρακυκλίνη μπορεί να είναι αποτελεσματικότερες από τη δοξυκυκλίνη ή τη σιπροφλοξασίνη. Στο Μπαγκλαντές, τα συμπληρώματα ψευδαργύρου μειώνουν τη διάρκεια και τη σοβαρότητα της διάρροιας σε παιδιά με χολέρα όταν χορηγούνται με αντιβιοτικά και θεραπεία ενυδάτωσης, όπως απαιτείται. Μείωσαν τη διάρκεια της νόσου κατά οκτώ ώρες και την ποσότητα της διάρροιας κατά 10%. Τα συμπληρώματα φαίνεται επίσης να είναι αποτελεσματικά τόσο στη θεραπεία όσο και στην πρόληψη της μολυσματικής διάρροιας που οφείλεται σε άλλες αιτίες στα παιδιά στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Εάν τα άτομα με χολέρα αντιμετωπίζονται γρήγορα και σωστά, το ποσοστό θνητότητας είναι μικρότερο από 1%. Ωστόσο, χωρίς θεραπεία, το ποσοστό θνητότητας της χολέρας αυξάνεται στο 50-60%.Όμως ορισμένα γενετικά στελέχη της χολέρας, όπως αυτό που υπήρχε κατά την επιδημία του 2010 στην Αϊτή και στην έξαρση του 2004 στην Ινδία, μπορεί να προκαλέσουν τον θάνατο εντός δύο ωρών από την έναρξη των συμπτωμάτων. Η χολέρα επηρεάζει περίπου 2,8 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως, και προκαλεί περίπου 95.000 θάνατοι ετησίως (εύρος αβεβαιότητας: 21.000-143.000) όσον αφορά το 2015. Αυτό συμβαίνει κυρίως στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο αριθμός θανάτων πιστεύεται ότι ήταν περισσότερο από τρία εκατομμύρια το χρόνο. Είναι δύσκολο να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός των κρουσμάτων, καθώς πολλά δεν αναφέρονται λόγω ανησυχιών ότι μια εστία μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στον τουρισμό μιας χώρας. Η χολέρα παραμένει τόσο επιδημική όσο και ενδημική σε πολλές περιοχές του κόσμου. Τον Οκτώβριο του 2016, ξεκίνησε μια έξαρση χολέρας στην καταστραμμένη από τον πόλεμο Υεμένη. Ο ΠΟΥ την χαρακτήρισε τη «χειρότερη έξαρση χολέρας στον κόσμο». Πρόσφατες μεγάλες εστίες είναι η επιδημία χολέρας της Αϊτής του 2010 και η επιδημία χολέρας στην Υεμένη το 2016–2021. Το 2019, το 93% των αναφερόμενων 923.037 περιπτώσεων χολέρας ήταν από την Υεμένη (καταγράφηκαν 1911 θάνατοι). Μεταξύ Σεπτεμβρίου 2019 και Σεπτεμβρίου 2020, αναφέρθηκαν συνολικά πάνω από 450.000 κρούσματα και πάνω από 900 θάνατοι. Ωστόσο, αυτοί οι αριθμοί επηρεάζονται από υπερβολική αναφορά από χώρες που αναφέρουν ύποπτα κρούσματα (και όχι εργαστηριακά επιβεβαιωμένα κρούσματα) καθώς και από υπο-αναφορές από χώρες που δεν αναφέρουν επίσημα περιστατικά (όπως το Μπαγκλαντές, η Ινδία και οι Φιλιππίνες).Η χολέρα δεν ήταν γνωστή στην Αμερική για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, αλλά επανεμφανίστηκε προς το τέλος αυτού του αιώνα. Μετά το τέλος της επιδημίας χολέρας της Αϊτής του 2010, δεν υπήρξαν περιστατικά χολέρας στην Αμερική από τον Φεβρουάριο του 2019. Όσον αφορά τον Αύγουστο του 2021, η ασθένεια είναι ενδημική στην Αφρική και σε ορισμένες περιοχές της Ασίας (Μπαγκλαντές, Ινδία και Υεμένη). Η χολέρα δεν είναι ενδημική στην Ευρώπη, καθώς όλα τα αναφερόμενα κρούσματα είχαν ταξιδιωτικό ιστορικό σε ενδημικές περιοχές. Η λέξη χολέρα είναι προέρχεται από την ελληνική λέξη «χολή». Η χολέρα προέρχεται πιθανώς από την ινδική υποήπειρο, όπως αποδεικνύεται από την επικράτησή της στην περιοχή εδώ και αιώνες.Η ασθένεια εμφανίζεται στην ευρωπαϊκή βιβλιογραφία για πρώτη φορά το 1642, στην περιγραφή του Ολλανδού ιατρού Γιάκομπ ντε Μποντ στο έργο του De Medicina Indorum. (Το "Indorum" του τίτλου αναφέρεται στις Ανατολικές Ινδίες. Περιέχει επίσης τις πρώτες ευρωπαϊκές περιγραφές άλλων ασθενειών. ) Οι παλαιότερες εστίες στην ινδική υποήπειρο πιστεύεται ότι ήταν το αποτέλεσμα των κακών συνθηκών διαβίωσης καθώς και της παρουσίας δεξαμενών με λιμνάζον νερό, και αμφότερες παρέχουν ιδανικές συνθήκες για να ευδοκιμήσει η χολέρα. Η ασθένεια εξαπλώθηκε για πρώτη φορά μέσω εμπορικών οδών (δια ξηράς και θάλασσας) στη Ρωσία το 1817, αργότερα στην υπόλοιπη Ευρώπη και από την Ευρώπη στη Βόρεια Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο (εξ ου και το όνομα "ασιατική χολέρα" ). Επτά πανδημίες χολέρας έχουν συμβεί τα τελευταία 200 χρόνια, με την έβδομη πανδημία να προέρχεται από την Ινδονησία το 1961. Η πρώτη πανδημία χολέρας συνέβη στην περιοχή της Βεγγάλης της Ινδίας, κοντά στην Καλκούτα, από το 1817 έως το 1824. Η ασθένεια διαδόθηκε από την Ινδία στη Νοτιοανατολική Ασία, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την Ανατολική Αφρική. Η μετακίνηση πλοίων και προσωπικού του βρετανικού στρατού και του Πολεμικού Ναυτικού πιστεύεται ότι συνέβαλε στην κατανομή της πανδημίας, αφού τα πλοία μετέφεραν άτομα με την ασθένεια στις ακτές του Ινδικού Ωκεανού, από την Αφρική στην Ινδονησία και βόρεια στην Κίνα και την Ιαπωνία. Η δεύτερη πανδημία διήρκεσε από το 1826 έως το 1837 και επηρέασε ιδιαίτερα τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη λόγω των εξελίξεων στις μεταφορές και το παγκόσμιο εμπόριο και την αυξημένη μετανάστευση ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτών. Η τρίτη πανδημία ξέσπασε το 1846, διήρκεσε μέχρι το 1860, επεκτάθηκε στη Βόρεια Αφρική και έφτασε στη Νότια Αμερική για πρώτη φορά και επηρέασε ιδιαίτερα τη Βραζιλία. Η τέταρτη πανδημία διήρκεσε από το 1863 έως το 1875 και εξαπλώθηκε από την Ινδία στη Νάπολη και στην Ισπανία. Η πέμπτη πανδημία ήταν από το 1881-1896 και ξεκίνησε στην Ινδία και εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, την Ασία και τη Νότια Αμερική. Η έκτη πανδημία ξεκίνησε 1899 και διήρκησε μέχρι το 1923. Αυτές οι επιδημίες ήταν λιγότερο θανατηφόρες λόγω της μεγαλύτερης κατανόησης των βακτηρίων της χολέρας. Η Αίγυπτος, η αραβική χερσόνησος, η Περσία, η Ινδία και οι Φιλιππίνες επλήγησαν περισσότερο κατά τη διάρκεια αυτών των επιδημιών, ενώ άλλες περιοχές, όπως η Γερμανία το 1892 (κυρίως η πόλη του Αμβούργου όπου έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 8.600 άνθρωποι) και η Νάπολη από το 1910-1911, επίσης επλήγησαν από εξάρσεις. Η έβδομη πανδημία ξεκίνησε το 1961 στην Ινδονησία και χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση ενός νέου στελέχους, με το παρατσούκλι El Tor, το οποίο εξακολουθεί να υφίσταται (όσον αφορά το 2018) στις αναπτυσσόμενες χώρες.Η χολέρα έγινε ευρέως διαδεδομένη τον 19ο αιώνα. Από τότε έχει σκοτώσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Μόνο στη Ρωσία, μεταξύ 1847 και 1851, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν από την ασθένεια. Σκότωσε 150.000 Αμερικανούς κατά τη διάρκεια της δεύτερης πανδημίας. Μεταξύ 1900 και 1920, ίσως οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από χολέρα στην Ινδία. Η χολέρα έγινε η πρώτη δηλώμενη ασθένεια στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω των σημαντικών επιπτώσεων που είχε στην υγεία. Ο Τζον Σνόου, στην Αγγλία, ήταν ο πρώτος που εντόπισε τη σημασία του μολυσμένου νερού ως αιτία της χολέρας το 1854. Η χολέρα δεν θεωρείται πλέον πιεστική απειλή για την υγεία στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική λόγω φιλτραρίσματος και χλωρίωσης των αποθεμάτων νερού, αλλά εξακολουθεί να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τους πληθυσμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες. Στο παρελθόν, τα πλοία έφεραν μια κίτρινη σημαία καραντίνας εάν κάποιο μέλος του πληρώματος ή επιβάτης έπασχε από χολέρα. Κανείς σε πλοίο που έφερε κίτρινη σημαία δεν επιτρεπόταν να αποβιβαστεί στην ξηρά για μεγάλο χρονικό διάστημα, συνήθως 30 έως 40 ημέρες. Μία από τις σημαντικότερες συμβολές στην καταπολέμηση της χολέρας έγινε από τον γιατρό και πρωτοπόρο ιατρικό επιστήμονα Τζον Σνόου (1813-1858), ο οποίος το 1854 βρήκε μια σύνδεση μεταξύ χολέρας και μολυσμένου πόσιμου νερού. Ο Δρ Σνόου πρότεινε τη μικροβιακή προέλευση της επιδημικής χολέρας το 1849. Στην κύρια «ενημερωμένη» ανασκόπησή του το 1855, πρότεινε ένα ουσιαστικά πλήρες και σωστό μοντέλο για την αιτία της νόσου. Σε δύο πρωτοποριακές επιδημιολογικές μελέτες πεδίου, μπόρεσε να αποδείξει ότι η μόλυνση από ανθρώπινα λυμάτων ήταν ο πιο πιθανός φορέας της ασθένειας σε δύο μεγάλες επιδημίες στο Λονδίνο το 1854. Το μοντέλο του δεν έγινε αμέσως αποδεκτό, αλλά φάνηκε ότι ήταν το πιο αληθοφανές, καθώς η ιατρική μικροβιολογία αναπτύχθηκε τα επόμενα περίπου 30 χρόνια. Για το έργο του στη χολέρα, ο Τζον Σνόου θεωρείται συχνά ως ο «Πατέρας της Επιδημιολογίας».Το βακτήριο απομονώθηκε το 1854 από τον Ιταλό ανατόμο Φίλιππο Πατσίνι αλλά η ακριβής φύση του και τα αποτελέσματά του δεν ήταν ευρέως γνωστά. Την ίδια χρονιά, ο Καταλανός Ζοακίμ Μπάλσελς ι Πασκάλ ανακάλυψε το βακτήριο και το 1856 πιθανότατα ο Αντόνιο Αουγούστο ντα Κόστα Σιμόες και ο Ζοζέ Φερέιρα ντε Μασέδο Πίντο, δύο Πορτογάλοι, έκαναν το ίδιο.Οι πόλεις των ανεπτυγμένων χωρών πραγματοποίησαν εκτεταμένες επενδύσεις για την παροχή καθαρού νερού και σε καλά διαχωρισμένες υποδομές επεξεργασίας λυμάτων μεταξύ των μέσων της δεκαετίας του 1850 και του 1900. Αυτό εξάλειψε την απειλή επιδημιών χολέρας από τις μεγάλες ανεπτυγμένες πόλεις του κόσμου. Το 1883, ο Ρόμπερτ Κοχ αναγνώρισε το V. cholerae με μικροσκόπιο ως τον βάκιλο που προκαλεί την ασθένεια.Ο Χεμέντρα Ναθ Τσάτερτζι, ένας Βεγγαλέζος επιστήμονας,πρωτοδιατύπωσε και απέδειξε την αποτελεσματικότητα του από του στόματος άλατος ενυδάτωσης (ORS) για τη διάρροια. Σε άρθρο του 1953, που δημοσιεύτηκε στο The Lancet, αναφέρει ότι η προμεθαζίνη μπορεί να σταματήσει τον εμετό κατά τη χολέρα και στη συνέχεια είναι δυνατή η ενυδάτωση από το στόμα. Η σύνθεση του διαλύματος αντικατάστασης υγρού ήταν 4 g χλωριούχου νατρίου, 25 g γλυκόζης και 1000 ml νερού.Ο Ινδός βιοϊατρικός επιστήμονας Σαμπντού Ναθ Ντε ανακάλυψε την τοξίνη της χολέρας, το ζωικό μοντέλο της χολέρας και έδειξε με επιτυχία τη μέθοδο μετάδοσης του παθογόνου της χολέρας Vibrio cholerae. Το 2017, ο ΠΟΥ ξεκίνησε τη στρατηγική «Τερματισμός της χολέρας: παγκόσμιος οδικός χάρτης για το 2030», η οποία στοχεύει στη μείωση των θανάτων από χολέρα κατά 90% έως το 2030. Η στρατηγική αναπτύχθηκε από την Παγκόσμια Ομάδα Ελέγχου Χολέρας (GTFCC), η οποία αναπτύσσει ειδικά σχέδια για κάθε χώρα και παρακολουθεί την πρόοδο. Η προσέγγιση για την επίτευξη αυτού του στόχου συνδυάζει επιτήρηση, υγιεινή νερού, θεραπεία και εμβόλια από το στόμα. Συγκεκριμένα, η στρατηγική ελέγχου επικεντρώνεται σε τρεις προσεγγίσεις: i) έγκαιρη ανίχνευση και αντιμετώπιση των επιδημιών για τον περιορισμό των επιδημιών, ii) διακοπή της μετάδοσης της χολέρας μέσω βελτιωμένων κανόνων υγιεινής και εμβολίων σε θερμές περιοχές, και iii) ένα παγκόσμιο πλαίσιο για τον έλεγχο της χολέρας μέσω του GTFCC.Ο ΠΟΥ και η GTFCC δεν θεωρούν βιώσιμο στόχο την παγκόσμια εξάλειψη της χολέρας. Παρόλο που οι άνθρωποι είναι ο μόνος ξενιστής χολέρας, το βακτήριο μπορεί να επιμείνει στο περιβάλλον χωρίς άνθρωπο ξενιστή. Ενώ η παγκόσμια εξάλειψη δεν είναι δυνατή, η εξάλειψη της μετάδοσης από άνθρωπο σε άνθρωπο μπορεί να είναι δυνατή και η τοπική εξάλειψη είναι δυνατή, πιο πρόσφατα κατά τη διάρκεια της επιδημίας χολέρας της Αϊτής το 2010, η οποία στοχεύει στην επίτευξη πιστοποίησης εξάλειψης έως το 2022. Σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, η χολέρα μεταδίδεται σε ανθρώπους μέσω μολυσμένων πηγών νερού και οι χώρες χωρίς κατάλληλες τεχνικές υγιεινής έχουν μεγαλύτερη επίπτωση της νόσου. Οι κυβερνήσεις μπορούν να παίξουν ρόλο σε αυτό. Το 2008, για παράδειγμα, το ξέσπασμα χολέρας στη Ζιμπάμπουε οφείλεται εν μέρει στον ρόλο της κυβέρνησης, σύμφωνα με έκθεση του Ινστιτούτου Τζέιμς Μπέικερ. Η αδυναμία της κυβέρνησης της Αϊτής να παρέχει ασφαλές πόσιμο νερό μετά τον σεισμό του 2010 οδήγησε επίσης σε αύξηση των κρουσμάτων χολέρας.Ομοίως, το ξέσπασμα χολέρας στη Νότια Αφρική επιδεινώθηκε από την πολιτική της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει τα προγράμματα νερού. Η πλούσια ελίτ της χώρας ήταν σε θέση να αγοράσει ασφαλές νερό, ενώ άλλοι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν νερό από ποτάμια μολυσμένα με χολέρα. Ο θάνατος του Τσαϊκόφσκι αποδίδεται παραδοσιακά σε χολέρα. Πιθανότατα προσβλήθηκε από πόσιμο μολυσμένο νερό αρκετές ημέρες νωρίτερα. Η μητέρα του Τσαϊκόφσκι πέθανε από χολέρα, και ο πατέρας του αρρώστησε με χολέρα εκείνη τη στιγμή αλλά ανέρρωσε πλήρως. Ωστόσο, ορισμένοι μελετητές, συμπεριλαμβανομένου του Άγγλου μουσικολόγου και ειδικού στον Τσαϊκόφσκι Ντέιβιντ Μπράουν και του βιογράφου Άντονι Χόλντεν, θεωρούν ότι ο θάνατός του ήταν αυτοκτονία. Επιδημία χολέρας στην Αϊτή το 2010. Δέκα μήνες μετά τον σεισμό του 2010, ένα ξέσπασμα μια επιδημία σάρωσε την Αϊτή, της οποίας η αρχική πηγή εντοπίστηκε σε μια βάση ειρηνευτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών από το Νεπάλ. Αυτό σηματοδοτεί το χειρότερο ξέσπασμα χολέρας στην πρόσφατη ιστορία, καθώς και το καλύτερο τεκμηριωμένο ξέσπασμα χολέρας στη σύγχρονη δημόσια υγεία. Ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς, Πολωνός ποιητής και πεζογράφος, πιστεύεται ότι πέθανε από χολέρα στην Κωνσταντινούπολη το 1855. Σαντί Καρνό, Φυσικός, ιδρυτής της θερμοδυναμικής (1832) Κάρολος Ι΄, βασιλιάς της Γαλλίας (1836) Τζέιμς Νοξ Πολκ, ενδέκατος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1849) Καρλ φον Κλάουζεβιτς, Πρώσος στρατιώτης και Γερμανός στρατιωτικός θεωρητικός (1831) Ο Νίκολα Τέσλα, Σερβοαμερικανός εφευρέτης, μηχανικός και μελλοντολόγος γνωστός για τη συμβολή του στο σχεδιασμό του σύγχρονου συστήματος παροχής ηλεκτρικού εναλλασσόμενου ρεύματος (AC), προσβλήθηκε από χολέρα το 1873 σε ηλικία 17 ετών. Ήταν κλινήρης για εννέα μήνες και έφτασε πολλές φορές κοντά στο θάνατο, αλλά επέζησε και ανέρρωσε πλήρως. Σε αντίθεση με τη φυματίωση («φθίση») που στη λογοτεχνία και τις τέχνες συχνά απεικονιζόταν ρομαντικά ως ασθένεια των ντεμιμόντ ή των καλλιτεχνικών ανθρώπων, η χολέρα είναι μια ασθένεια που πλήττει σχεδόν εξ ολοκλήρου τις χαμηλότερες τάξεις που ζουν στη βρωμιά και τη φτώχεια. Αυτό και η δυσάρεστη πορεία της νόσου-που περιλαμβάνει ογκώδη διάρροια τύπου «ρυζόνερο», αιμορραγία υγρών από το στόμα και βίαιες μυϊκές συσπάσεις που συνεχίζονται ακόμη και μετά το θάνατο-έχει αποθαρρύνει τη ρομαντικοποίηση της νόσου, ή ακόμα και την πραγματική πραγματική παρουσίαση της νόσου στη λαϊκή κουλτούρα. Το μυθιστόρημα του 1889 Μαστρο-Ντόν Τζεζουάλντο του Τζοβάννι Βέργκα παρουσιάζει την πορεία μιας επιδημίας χολέρας στο νησί της Σικελίας, αλλά δεν δείχνει τα δεινά των θυμάτων. Στη νουβέλα του Τόμας Μαν Θάνατος στη Βενετία, που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1912 ως Der Tod στο Venedig, ο Μαν «παρουσίασε την ασθένεια ως εμβληματική της τελευταίας " κτηνώδους υποβάθμισης" του σεξουαλικά παραβατικού συγγραφέα Γκούσταφ φον Άσενμπαχ». Σε αντίθεση με τα πραγματικά γεγονότα για το πόσο βίαια σκοτώνει η χολέρα, ο Μαν κάνει τον πρωταγωνιστή του να πεθάνει ειρηνικά σε μια παραλία σε ξαπλώστρα. Η κινηματογραφική έκδοση του Λουκίνο Βισκόντι του 1971 έκρυψε επίσης από το κοινό την πραγματική πορεία της νόσου. Η νουβέλα του Μαν μετατράπηκε επίσης σε όπερα από τον Μπέντζαμιν Μπρίτεν το 1973, την τελευταία του, και σε μπαλέτο από τον Τζον Νόιμαιερ για την εταιρεία μπαλέτου του Αμβούργου, τον Δεκέμβριο του 2003. Στο μυθιστόρημα του 1985 του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, η χολέρα είναι «μια διαφαινόμενη παρουσία στο παρασκήνιο παρά μια κεντρική φιγούρα που απαιτεί ποταπή περιγραφή». Το μυθιστόρημα προσαρμόστηκε το 2007 για την ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία Μάικ Νιούελ. | Η χολέρα είναι λοίμωξη του λεπτού εντέρου από ορισμένα στελέχη του βακτηρίου Vibrio cholerae (Δονάκιο της χολέρας). Τα συμπτώματα μπορεί να κυμαίνονται από κανένα, σε ήπια έως σοβαρά. Το κλασικό σύμπτωμα είναι μεγάλες ποσότητες υδαρούς διάρροιας που διαρκούν μερικές ημέρες. Μπορεί επίσης να εμφανιστούν εμετοί και μυϊκές κράμπες. Η διάρροια μπορεί να είναι τόσο σοβαρή που να οδηγεί μέσα σε λίγες ώρες σε σοβαρή αφυδάτωση και ανισορροπία ηλεκτρολυτών. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε βυθισμένα μάτια, κρύο δέρμα, μειωμένη ελαστικότητα του δέρματος και ρυτίδες στα χέρια και τα πόδια. Η αφυδάτωση μπορεί να δώσει μπλε χρώμα στο δέρμα. Τα συμπτώματα ξεκινούν δύο ώρες έως πέντε ημέρες μετά την έκθεση.Η χολέρα προκαλείται από διάφορους τύπους Δονάκιου της χολέρας, και κάποια τύποι προκαλούν βαρύτερη νόσο από άλλους. Μεταδίδεται κυρίως μέσω μολυσμένου νερού και μολυσμένων τροφίμων που έχουν μολυνθεί από ανθρώπινα κόπρανα που περιέχουν τα βακτήρια. Μισοψημένα θαλασσινά είναι συνήθως πηγή. Οι άνθρωποι είναι ο μοναδικός έμβιος οργανισμός που επηρεάζεται. Στους παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνεται η κακή υγιεινή, το ανεπαρκές καθαρό πόσιμο νερό και η φτώχεια. Υπάρχει ανησυχία ότι η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα αυξήσει την μετάδοση της ασθένειας. Η χολέρα μπορεί να διαγνωστεί με εξέταση κοπράνων. Υπάρχει μια γρήγορη εξέταση εμβύθισης η οποία όμως δεν είναι τόσο ακριβής.Οι μέθοδοι πρόληψης κατά της χολέρας περιλαμβάνουν βελτιωμένη υγιεινή και πρόσβαση σε καθαρό νερό. Εμβόλια της χολέρας που χορηγούνται από το στόμα παρέχουν ικανοποιητική προστασία για περίπου έξι μήνες. Έχουν το πρόσθετο όφελος της προστασίας από έναν άλλο τύπο διάρροιας που προκαλείται από το E. coli. Η κύρια θεραπεία είναι η στοματική θεραπεία ενυδάτωσης - η αντικατάσταση υγρών με ελαφρώς γλυκά και αλμυρά διαλύματα. Προτιμώνται διαλύματα με βάση το ρύζι. Τα συμπληρώματα ψευδαργύρου είναι χρήσιμα στα παιδιά. Σε σοβαρές περιπτώσεις, ενδοφλέβια υγρά, όπως το διάλυμα γαλακτικού του Ρίνγκερ, μπορεί να απαιτούνται και τα αντιβιοτικά μπορεί να είναι ευεργετικά. Η δοκιμή για να διαπιστωθεί σε ποιο αντιβιοτικό είναι ευαίσθητη η χολέρα μπορεί να βοηθήσει στην επιλογή.Η χολέρα επηρεάζει περίπου 3–5 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και προκαλεί 28.800-130.000 θανάτους το χρόνο. Αν και χαρακτηρίζεται ως πανδημία όσον αφορά το 2010, είναι σπάνια σε χώρες υψηλού εισοδήματος. Τα παιδιά επηρεάζονται κυρίως. Η χολέρα εμφανίζεται τόσο ως επιδημικές εστίες όσο και ως χρόνια νόσος σε ορισμένες περιοχές. Οι περιοχές με συνεχή κίνδυνο ασθένειας περιλαμβάνουν την Αφρική και τη Νοτιοανατολική Ασία. Ο κίνδυνος θανάτου μεταξύ των προσβεβλημένων είναι συνήθως μικρότερος από 5% αλλά μπορεί να φτάσει και το 50%. Η μη πρόσβαση στη θεραπεία οδηγεί σε υψηλότερο ποσοστό θανάτων. Περιγραφές της χολέρας βρίσκονται ήδη στον 5ο αιώνα π.Χ. στα σανσκριτικά. Η μελέτη της χολέρας στην Αγγλία από τον Τζον Σνόου μεταξύ 1849 και 1854 οδήγησε σε σημαντικές προόδους στον τομέα της επιδημιολογίας. Επτά μεγάλες εξάρσεις έχουν συμβεί τα τελευταία 200 χρόνια, προκαλώντας εκατομμύρια θανάτους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%81%CE%B1 |
Θερινή Ώρα Κεντρικής Ευρώπης | Άλλα ονόματα που χρησιμοποιούνται για την Θερινή Ώρα Κεντρικής Ευρώπης είναι η Μέση Ευρωπαϊκή Θερινή Ώρα (MEST) και Ευρωπαϊκή Κεντρική Θερινή Ώρα (CEDT), και Ώρα Μπράβο (από το δεύτερο γράμμα του φωνητικού αλφαβήτου του ΝΑΤΟ). Επίσης στην πράξη ονομάζεται CET, για παράδειγμα σε προσκλήσεις για εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Από το 1996 η Ευρωπαϊκή Θερινή Ώρα χρησιμοποιείται μεταξύ της 1:00 UTC (2:00 και 3:00 CEST) την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου και την 1:00 UTC την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου. Προηγουμένως οι κανόνες δεν ήταν ενιαίοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ακόλουθες χώρες και εδάφη χρησιμοποιούν την Θερινή Ώρα Κεντρικής Ευρώπης. Αλβανία, από το 1974 Ανδόρα, από το 1985 Αυστρία, από το 1980 Βέλγιο, από το 1980 Βοσνία και Ερζεγοβίνη, από το 1983 Κροατία, από το 1983 Τσεχία, από το 1979 Δανία (μητροπολιτική), από το 1980 Γαλλία (μητροπολιτική), από το 1976 Γερμανία, από το 1980 Γιβραλτάρ, από το 1982 Ουγγαρία, από το 1983 Ιταλία, από το 1968 Κοσσυφοπέδιο, από το 1983 Λιχτενστάιν Λουξεμβούργο, από το 1981 Μάλτα, από το 1974 Μονακό, από το 1976 Μαυροβούνιο, από το 1983 Ολλανδία, από το 1977 Νορβηγία, από το 1980 Πολωνία, από το 1977 Βόρεια Μακεδονία, από το 1983 Άγιος Μαρίνος, από το 1966 Σερβία, από το 1983 Σλοβακία από το 1979 Σλοβενία, από το 1983 Ισπανία (εκτός από τα Κανάρια Νησιά, τα οποία εφαρμόζουν την Θερινή Ώρα Δυτικής Ευρώπης), από το 1974 Σουηδία, από το 1980 Ελβετία, από το 1981 Βατικανό, από το 1966Η CEST χρησιμοποιήθηκε επίσης κατά τα έτη 1993–1995 στην Πορτογαλία, το 1998–1999 στη Λιθουανία και το 2005–2008 στην Τυνησία. Επιπλέον, η Λιβύη έχει χρησιμοποιήσει τη CEST κατά τα έτη 1951–1959, 1982–1989, 1996–1997 και 2012–2013. Ευρωπαϊκή Θερινή Ώρα Άλλες χώρες και εδάφη στη ζώνη ώρας UTC+2 Άλλα ονόματα της ζώνης ώρας UTC+2 | Η Θερινή Ώρα Κεντρικής Ευρώπης (CEST), επίσης γνωστή ως Κεντρική Ευρωπαϊκή Θερινή Ώρα (CEDT), είναι η πρότυπη ώρα που χρησιμοποιείται την περίοδο χρήσης της θερινής ώρας στις Ευρωπαϊκές χώρες που τηρούν Ώρα Κεντρικής Ευρώπης (UTC+1) κατά το άλλο μέρος του έτους. Αντιστοιχεί στην UTC+2, και είναι η ίδια με τη Ώρα Κεντρική Αφρική, την Χειμερινή Ώρα Νότιας Αφρικής και την Ώρα Καλίνινγκραντ στη Ρωσία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CE%8F%CF%81%CE%B1_%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B7%CF%82 |
Μαρία Άννα της Πορτογαλίας (1843-1884) | Η Μαρία Άννα Φερδινάνδη Λεοπολδίνη Μιχαέλα Γαβριέλλα Ραφαέλα Καρλόττα Αντωνία Ιουλία Βικτωρία Πραξηδίς Φραγκίσκη της Ασίζης ήταν η πρώτη κόρη του Φερδινάνδου Β΄ και της Μαρίας Β΄ της Πορτογαλίας, κόρης του Πέτρου Δ΄ της Πορτογαλίας. Παντρεύτηκε το 1859 τον Γεώργιο της Σαξονίας και είχε τέκνα: Μαρία Ιωάννα Αμαλία Φερδινάνδη Αντωνία Λουίζα Ιουλιανή (1860 - 1861). Ελισάβετ Αλβερτίνα Καρολίνα Σιδωνία Φερδινάνδη Λεοπολδίνη Αντωνία Αυγούστα Κλημεντίνη (1862 - 1863). Ματθίλδη (1863 - 1933). Φρειδερίκος Αύγουστος Γ΄ (1865 - 1932), Βασιλιάς της Σαξονίας. Μαρία Ιωσηφίνα (1867 - 1944), παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Όθωνα, Αρχιδούκα της Αυστρίας. Ιωάννης Γεώργιος (1869 - 1938), Πρίγκιπας της Σαξονίας. Μαξιμιλιανός (1870 - 1951), Καθολικός ιερέας. Αλβέρτος (1875 - 1900), Πρίγκιπας της Σαξονίας. Lopes, Maria Antónia, "Rainhas Que o Povo Amou", Temas e Debates, 2013, pág. 75 Nobre, Eduardo, "Família Real - Álbum de Fotos", Quimera Editores, 2002, pág. 28 | Η Μαρία Άννα (πορτογαλ. Maria Ana, 21 Αυγούστου 1843 - 5 Φεβρουαρίου 1884) από τον Οίκο της Σαξονίας-Κοβούργου & Γκότα ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας και με τον γάμο της έγινε αρχιδούκισσα της Αυστρίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_(1843-1884) |
Βιεννέζικο σνίτσελ | Η ονομασία βιεννέζικο σνίτσελ εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα, με την πρώτη γνωστή αναφορά σε ένα βιβλίο μαγειρικής του 1831. Στο δημοφιλές βιβλίο μαγειρικής της Νότιας Γερμανίας από την Καταρίνα Πράτο, αναφέρθηκε ως eingebröselte Kalbsschnitzchen (προσεγγιστική μετάφραση: "παναρισμένες κοτολέτες μοσχαρίσιου κρέατος").Σύμφωνα με μια ιστορία, ο στρατάρχης Γιόζεφ Ραντέτσκι φον Ράντετς έφερε τη συνταγή από την Ιταλία στη Βιέννη το 1857. Το 2007, ο γλωσσολόγος Χάιντς Ντίτερ Πολ ήταν σε θέση να αποδείξει ότι αυτή η ιστορία είχε εφευρεθεί. Σύμφωνα με τον Πολ, το πιάτο αναφέρεται για πρώτη φορά σε σχέση με τον Ραντέτσκι το 1869 σε ένα ιταλικό βιβλίο γαστρονομίας (Guida gastronomica d'italia), το οποίο μεταφράστηκε στα γερμανικά το 1871 με τον τίτλο Italien tafelt, και υποστηρίζεται ότι η ιστορία αφορούσε ένα μιλανέζικο έδεσμα, το κοτολέτα αλά μιλανέζε. Πριν από αυτή την εποχή, η ιστορία ήταν άγνωστη στην Αυστρία. Ωστόσο, ο θρύλος του Ραντέτσκι βασίζεται σε αυτό το βιβλίο, το οποίο ισχυρίζεται ότι ένας κόμης Άτεμς, ένας υπασπιστής στον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας έδωσε μια γραπτή ενημέρωση από τον Ραντέτσκι για τη κατάσταση στη Λομβαρδία και ανέφερε μια νόστιμη μπριζόλα μοσχαριού σε ένα σημείωμα. Μετά την επιστροφή του Ραντέτσκι, ο αυτοκράτορας ζήτησε προσωπικά τη συνταγή από αυτόν.Ο Πολ συνδέει το ανέκδοτο με τις εξής λέξεις: "Αυτή η ιστορία είναι επιστημονικά ασήμαντη, δεν αναφέρει καμία πηγή και δεν αναφέρεται [...] στη βιβλιογραφία για τον Ραντέτσκι. Κανένας κόμης Άτεμς δεν εμφανίζεται σε βιογραφικό έργο για την αυστριακή μοναρχία, στο οποίο θα αντιστοιχούσε σε αυτή τη θέση και τον χρόνο."Ο Πολ αμφιβάλλει ότι το βιεννέζικο σνίτσελ προήλθε από την Ιταλία, με τη βάση ότι στα άλλα "εισαγόμενα πιάτα" στην Αυστριακή κουζίνα, υπάρχει αναφορά της αρχικής έννοιας, ακόμη και αν η ονομασία είναι σε μια εκγερμανισμένη ορθογραφία (π.χ. γκούλας ή παλατσίνκε). Επίσης το σνίτσελ δεν εμφανίζεται ακόμη και σε εξειδικευμένα βιβλία μαγειρικής για την ιταλική κουζίνα.Ο Πολ υπαινίσσεται ότι υπήρχαν και άλλα πιάτα στην αυστριακή κουζίνα, πριν από το σνίτσελ, τα οποία ήταν παναρισμένα και τηγανίζονταν βαθιά, όπως το δημοφιλές Μπάκχεντλ, το οποίο πρωτοαναφέρθηκε σε ένα βιβλίο μαγειρικής από το 1719. Το σνίτσελ έγινε γνωστό με την ονομασία Βίνερ σνίτσελ τον 19ο αιώνα, όπως υπάρχει και η έκφραση Βίνερ μπάκχεντλ (κατ' αναλογία).Έγγραφα στο αρχείο του μιλανέζικου αρχείου του Αγίου Αμβρόσιου με ημερομηνία το έτος 1148 χρησιμοποιείται το Λατινικό όνομα lumbolos cum panitio, το οποίο μπορεί να μεταφραστεί ως "μικρές μπριζόλες με ψωμί". Αυτό μπορεί να είναι ένας υπαινιγμός ότι ένα πιάτο παρόμοιο με το κοτολέτα αλά μιλανέζε υπήρχε ήδη εκείνη την εποχή. Το 1887, ο Ε.Φ. Νάιτ έγραψε για ένα βιεννέζικο σνίτσελ που παρήγγειλε σε ένα καφέ του Ρότερνταμ: "Όπως μπορούσα να καταλάβω, το χαμηλότερο στρώμα του σνίτσελ αποτελείται από ζουμερές μοσχαρίσιες μπριζόλες και φέτες λεμονιού. Το επόμενο στρώμα αποτελείται από σαρδέλες, στη συνέχεια. Έπειτα έρχονται τα κομμένα αγγουράκια, κάπαρη, και ποικίλα μυστήρια. Μια λεπτή σάλτσα δίνει γεύση σε όλο το έδεσμα και το αποτέλεσμα είναι ένα γαστρονομικό όνειρο." Το πιάτο παρασκευάζεται από φέτες μοσχαριού, κομμένες σε φέτες, περίπου 4 χιλιοστά λεπτές και με ένα ελαφρώς επίπεδο σχήμα. Για να φτιαχτεί πρέπει να αλατιστεί ελαφρώς και έπειτα να γυριστεί στο αλεύρι και στο γάλα, σε χτυπημένα αυγά και φρυγανιές. Οι φρυγανιές δεν πρέπει να πιέζονται στο κρέας έτσι ώστε να παραμένουν στεγνές. Τέλος το σνίτσελ τηγανίζεται σε καλή αναλογία λαρδιού ή διαυγούς βουτύρου σε θερμοκρασία 160 με 170 βαθμών Κελσίου μέχρι να πάρει ένα χρυσοκίτρινο χρώμα. Το σνίτσελ πρέπει να κολυμπά στο λίπος, διαφορετικά δεν θα μαγειρευτεί ομοιόμορφα: το λίπος ψύχεται πάρα πολύ και εισβάλλει στις φρυγανιές υγραίνοντάς τες. Κατά τη διάρκεια του τηγανίσματος το σνίτσελ τινάσσεται ελαφρώς γύρω από το τηγάνι. Επίσης κατά τη διάρκεια του τηγανίσματος, το λίπος μπορεί να αφαιρεθεί από το τηγάνι με ένα κουτάλι και να χυθεί πάνω στο κρέας. Το σνίτσελ μαγειρεύεται αφού γίνει χρυσοκίτρινο ή καφέ.Το πιάτο σερβίρεται παραδοσιακά στην Αυστρία με μαρούλι μαζί με μια γλυκιά σάλτσα βινεγκρέτ, προαιρετικά με ψιλοκομμένο σχοινόπρασο ή κρεμμύδια, πατατοσαλάτα, σαλάτα αγγούρι, ή πατάτες μαϊντανού. Παλαιότερα η γαρνιτούρα αποτελούταν από κάπαρη και αντσούγιες, αλλά σήμερα η φέτα λεμονιού και ο μαϊντανός είναι πιο συχνά. Μια δημοφιλής παραλλαγή του σνίτσελ φτιάχνεται με χοιρινό αντί του μοσχαριού, επειδή το χοιρινό είναι φθηνότερο από το μοσχάρι (έχει περίπου το ήμισυ της τιμής συνήθως). Για να αποφευχθεί η σύγχυση, η αυστριακή νομοθεσία ονομάζει ως βιεννέζικο σνίτσελ το σνίτσελ φτιαγμένο από μοσχάρι. Ένα σνίτσελ από χοιρινό μπορεί να ονομαστεί Wiener Schnitzel vom Schwein ("Βιεννέζικο σνίτσελ από χοιρινό κρέας") ή Schnitzel Wiener Art (Σνίτσελ βιεννέζικου τύπου). Τα παρόμοια πιάτα με το βιεννέζικο σνίτσελ περιλαμβάνουν το Σουρσνίτσελ και τις παναρισμένες γαλοπούλες ή τις μπριζόλες κοτόπουλου. Παρόμοια πιάτα είναι το κοτολέτα αλά μιλανέζε, το κόρντον μπλου με γαλοπούλα και τυρί και το πάριζερ σνίτσελ. Η αμερικανική μπριζόλα τηγανισμένη με κοτόπουλο συχνά λέγεται ότι συνδέεται στενά με το βιεννέζικο σνίτσελ, όντας αποτέλεσμα της προσαρμογής της συνταγής από Γερμανούς ή Αυστριακούς μετανάστες στην περιοχή του Τέξας Χιλ Κάουντρι στα τοπικά διαθέσιμα συστατικά. Το τονκάτσου είναι μια παρόμοια, τηγανητή χοιρινή κοτολέτα από την Ιαπωνική κουζίνα. Ωστόσο, αυτό το πιάτο είναι παχύτερο από τα ευρωπαϊκά ανάλογα του και είναι ευρέως διαδεδομένο τόσο στην Ιαπωνία όσο και στη Νότια Κορέα. Στο Νότιο Κώνο, ιδιαίτερα στην Αργεντινή και στην Ουρουγουάη, ένα παρόμοιο πιάτο είναι η μιλανέσα. Συχνά σερβίρεται με πατάτες τηγανητές ή πατάτες πουρέ. Στο Ισραήλ το σνίτσελ είναι δημοφιλές. Εισήχθη για πρώτη φορά από τους Ευρωπαίους Εβραίους που μετανάστευσαν στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια των μεσαίων δεκαετιών του εικοστού αιώνα. Λόγω της έλλειψης τροφίμων εκείνη την εποχή και του υψηλού κόστους του κρέατος και του μοσχαριού, καθώς και λόγω των νόμων κασρούτ που απαγορεύουν την κατανάλωση χοιρινού κρέατος, η τοπική έκδοση παραγόταν από στήθος κοτόπουλου, το οποίο ήταν λιγότερο δαπανηρό. Μέχρι σήμερα, το ισραηλινό σνίτσελ φτιάχνεται από κοτόπουλο. Οι νόμοι κασρούτ απαγορεύουν τη χρήση γάλακτος, βουτύρου ή παρόμοιων γαλακτοκομικών προϊόντων με κρέας, έτσι το σνίτσελ κοσέρ παράγεται με μαγειρικό λάδι. Το σνίτσελ έχει γίνει τόσο δημοφιλές που περιγράφεται τακτικά ως ένα από τα "εθνικά πιάτα του Ισραήλ." Haslinger, Ingrid: Entwicklungsstationen einiger typischer Gerichte der Wiener Küche. In: Dannielczyk, Julia; Wasner-Peter, Isabella (ed.): "Heut' muß der Tisch sich völlig bieg'n". Wiener Küche und ihre Kochbücher, Mandelbaum-Verlag, vienna 2007, (ISBN 978-3-85476-246-1), pp. 11–48 Zahnhausen, Richard: Das Wiener Schnitzel. Struktur und Geschichte einer alltäglichen Speise. In: Wiener Geschichtsblätter, issue 2/2001, pp. 132–146. ISSN 0043-5317ISSN 0043-5317. Zur Geschichte des Wiener Schnitzels Αρχειοθετήθηκε 2016-03-03 στο Wayback Machine. (στα γερμανικά) Zur Geschichte von Wiener Schnitzel und Costoletta alla Milanese, mit historischen Rezepten (στα γερμανικά) Wiener Schnitzel, All About The Most Loved Food From Austria, Vienna Unwrapped Crumbs, what a town Αρχειοθετήθηκε 2013-11-14 στο Wayback Machine. – έρευνα της αυστραλιανής εφημερίδας The Sydney Morning Herald σχετικά με τα βιεννέζικα εστιατόρια και το βιεννέζικο σνίτσελ που σερβίρουν | Το βιεννέζικο σνίτσελ (Wiener Schnitzel, Γερμανικά: [ˈviːnɐ ˈʃnɪtsl̩]; Πρότυπο:Etymology) γνωστό και ως Βινερσνίτσελ (Wienerschnitzel) στην Ελβετία, είναι είδος σνίτσελ που φτιάχνεται από μοσχαρίσιο κρέας με την προσθήκη φρυγανιάς και έπειτα τηγανίζεται. Είναι μια από τις γνωστότερες σπεσιαλιτέ της βιεννέζικης κουζίνας και ένα από τα εθνικά πιάτα της Αυστρίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%BF_%CF%83%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BB |
Χαντένι | Η ονομασία Χαντένι (Handeni), στα Ελληνικά προφέρεται Χαν-ντέ-νι. Αντιθέτως, στα Σουαχίλι, συλλαβίζεται Ha-n(u)-de-ni. Η πόλη διαιρείται διοικητικά σε δώδεκα Αστικά Τμήματα. Παραπλεύρως του Αστικού Τμήματος, παρατίθεται εντός παρενθέσεως, ο πληθυσμός κατά το 2012. Ένας δευτερεύων ασφαλτοστρωμένος δρόμος, ενώνει το Χαντένι με το Κορόγκουε στα βορειοανατολικά και τη Μκάτα (Mkata), στα νοτιοανατολικά· τόσο το Κορόγκουε όσο και η Μκάτα βρίσκονται στην κύρια οδική αρτηρία Τ2, από το Νταρ ες Σαλάαμ στην Αρούσα. Διοικητικές υποδιαιρέσεις της Τανζανίας Περιφέρεια Τάνγκα Αστική Περιοχή Χαντένι Παραπομπές Σημειώσεων | Το Χαντένι (αγγλ./σουαχ.: Handeni) είναι μία πόλη εντός της Αστικής Περιοχής Χαντένι (Handeni Urban District), στην Περιφέρεια Τάνγκα (Tanga Region), στην Τανζανία. Είναι η πρωτεύουσα τόσο στο Δημοτικό Συμβούλιο Χαντένι (Handeni Town Council) όσο και στην Περιοχή Χαντένι (Handeni District). Στην εθνική απογραφή πληθυσμού του 2012, το Δημοτικό Συμβούλιο Χαντένι (Handeni Town Council) αριθμούσε 79.056 κατοίκους.Η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 685μ. πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%B9 |
Ντάμα (παιχνίδι) | Το παιχνίδι παίζεται σε μια βάση από σκληρό χαρτί ή πλαστικό ή ξύλο, που έχει σχεδιασμένα 100 τετράγωνα σε διάταξη πίνακα, 10 στηλών και 10 γραμμών, με εναλλάξ μαύρο και λευκό χρώμα. Ο κάθε παίκτης έχει 20 πιόνια (πούλια), μαύρα ο ένας και λεύκα ο άλλος, τα οποία τοποθετούνται όλα σε μαύρα τετράγωνα. Η τοποθέτηση ξεκινά από την πρώτη γραμμή στην περιοχή του κάθε παίκτη και φτάνει στην τέταρτη γραμμή με αριθμό 5 κομματιών ανά γραμμή. Εναλλακτικά η νταμιέρα μπορεί να είναι πίνακας 64 τετραγώνων (8 γραμμών και 8 στηλών) με 8 ή 12 ή και 16 πιόνια ανά παίκτη. Στην καναδική ντάμα η βάση περιέχει 144 (12 γραμμές και 12 στήλες) τετράγωνα και ο κάθε παίκτης έχει 30 πιόνια. Η πρώτη κίνηση στη γαλλική ντάμα ανήκει στα λευκά πιόνια όπως και στις περισσότερες παραλλαγές, ενώ σε άλλες (όπως στην αγγλική) παίζουν πρώτα τα μαύρα. Οι παίκτες παίζουν εναλλάξ και μπορούν να προωθήσουν κάθε πούλι μπροστά διαγώνια δεξιά ή αριστερά μία μόνο θέση (σε κάθε περίπτωση μόνο στα μαύρου χρώματος τετράγωνα). Τα πούλια δεν μπορούν να μετακινηθούν πλάγια ή πίσω (όταν δεν συλλαμβάνουν άλλο πούλι). Ο κάθε παίκτης μπορεί να "αιχμαλωτίσει" το πιόνι του αντιπάλου όταν έχει σειρά να παίξει και αυτό (το αντίπαλο πιόνι) βρίσκεται ακριβώς μια θέση σε διαγώνια διάταξη (μπροστά ή πίσω). Το πούλι που "παίρνει" τον αντίπαλο, προωθείται μια ακόμη θέση διαγώνια μπροστά. Αν στη νέα θέση που βρεθεί το πούλι βρίσκεται και άλλο αντίπαλο πιόνι διαγώνια το αιχμαλωτίζει και αυτό (στο ίδιο παίξιμο) και ούτω καθεξής. Επίσης ο κάθε παίκτης τρώει αναγκαστικά τα περισσότερα πούλια που του δίνονται, και όχι αυτά που θέλει ανεξάρτητα αν τον συμφέρει. Ένα πιόνι γίνεται ντάμα όταν καταλάβει την τελευταία γραμμή (πρώτη του αντιπάλου). Σε αυτήν την περίπτωση η ντάμα πλέον μπορεί να μετακινείται όσες θέσεις θέλει διαγωνίως (εμπρός και πίσω). Στο πούλι που μετατράπηκε σε ντάμα, τοποθετούμε ένα δεύτερο πούλι ιδίου χρώματος πάνω του, ώστε να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Το παιχνίδι τελειώνει εις βάρος του παίκτη ο οποίος δεν έχει κανένα πιόνι να παίξει. Σε ορισμένα είδη ντάμας απαγορεύεται ένα επιτιθέμενο πούλι να αιχμαλωτίσει άλλο πούλι σε θέση που βρίσκεται διαγώνια πίσω του. Επιτρέπεται λοιπόν η σύλληψη μόνο όταν το πιόνι του αντιπάλου βρίσκεται μπροστά και διαγώνια (από τη θέση του κάθε παίκτη). Αυτή η απαγόρευση ισχύει στην Αγγλική, Ισπανική, Ιταλική, Τσέχικη, Γερμανική, Τουρκική και Μαλαισιανή εκδοχή. World Checkers & Draughts Federation Αρχειοθετήθηκε 2010-08-10 στο Wayback Machine. World Draughts Federation (FMJD) European Draughts Confederation Danish Draughts Federation - some good pages on strategy Polish Draughts Federation (PDF) American Checker Federation (ACF) Northwest Draughts Federation (NWDF) English Draughts Association (EDA) German Draughts Association (DSV NRW) Αρχειοθετήθηκε 2010-10-27 στο Wayback Machine. Server for playing correspondence tournaments Play draughts online on https://web.archive.org/web/20120101173417/http://draughtsserver.kndb.nl/,developed by the Royal Dutch Draughts Federation dedicated to 10x10 draughts Mind Sports South Africa Jim Loy's checkers pages with many links and articles. A free program that allows you to play more than 20 kinds of draughts. The history of checkers/draughts Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τόμος 45, σελίδα 408 | Η ντάμα (γαλλικά: Jeu de dames) είναι επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής με πιόνια, που παίζεται με δύο παίκτες. Προέρχεται από την Ανατολή, χρονολογείται στην αρχαία εποχή , ενώ έγινε γνωστή, πρώτα στη Γαλλία την εποχή των μεγάλων σταυροφοριών και αργότερα σε όλη την Ευρώπη (13ος αιώνας). Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές του παιχνιδιού, στο παρόν λήμμα, θα αναφερθούμε περισσότερο στη γαλλική ντάμα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BC%CE%B1_(%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9) |
Νίκος Ράμμος | Ο Ράμμος αγωνιζόταν στην θέση του αμυντικού και, περιστασιακά, του μέσου, πραγματοποιώντας τις πρώτες του εμφανίσεις την σεζόν 1936-37 ως αλλαγή του Μιχάλη Κολωνιάρη. Τον Απρίλιο του 1937, οι «κίτρινοι» περιόδευσαν στην Συρία και την Παλαιστίνη, όπου σε πέντε φιλικούς αγώνες πέτυχαν τέσσερις νίκες και μία ισοπαλία. Ο Ράμμος άνοιξε το σκορ στη νίκη της ομάδας του κατά της Χάποελ Τελ Αβίβ στις 3 Απριλίου 1937. Την επόμενη χρονιά, κατέκτησε το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης ως βασικός πλέον, νικώντας τον ΠΑΟΚ με 2-1 στις 20 Μαρτίου 1938, ενώ στην συνέχεια κατέλαβε την τρίτη θέση στην τελική φάση του πρωταθλήματος Ελλάδος.Το 1938-39 ο Άρης κατετάγη δεύτερος στον βόρειο όμιλο του πρωταθλήματος, με τον Ράμμο να αγωνίζεται ως αλλαγή του Τάκη Νικολαΐδη. Επίσης σκόραρε στη νίκη επί του Απόλλωνα Αθηνών με 3-1 για το κύπελλο Χριστουγέννων του 1938, με τον Άρη να κερδίζει τον ΠΑΟΚ την επομένη με 2-0, κατακτώντας το τρόπαιο. Την σεζόν 1939-40 αγωνίστηκε ως βασικός, στους περισσότερους αγώνες των "κίτρινων", συμμετέχοντας στους ημιτελικούς του κυπέλλου Ελλάδας εναντίον της ΑΕΚ, όπως και στον τελικό στις 2 Ιουνίου 1940, όπου ο Άρης ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό με 3-1.Μεταπολεμικά, ο Ράμμος συνέχισε την παρουσία του στην ομάδα, αναφερόμενος στους πρωταθλητές Ελλάδος του 1946, χωρίς όμως να συμμετάσχει σε κάποιο από τα τέσσερα ματς της τελικής φάσης. Την καρδιά αν ρωτήσεις ποτέ... Αυτοί που μας έφτασαν ως τα εκατό, ISBN 978-960-93-5927-6 Ράμμος Νίκος | aris.re | Ο Νίκος Ράμμος ήταν Έλληνας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως αμυντικός στην ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης στα τέλη της δεκαετίας του '30 μέχρι και τη χρονιά που κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδος το 1946. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%82 |
Μπόξερ | Ως άμεσος πρόγονος του μποξερ θεωρείται ο "Kleiner Brabanter Bullenbeisser", η εκτροφή των οποίων ήταν τότε στα χέρια των κυνηγών. Το καθήκον αυτών των σκύλων ήταν, να αρπάξουν και να ακινητοποιήσουν το μεγάλο θήραμα, το οποίο κυνηγούσαν σκυλιά καταδίωξης, ώσπου ερχόταν ο κυνηγός, για να το σκοτώσει. Γι αυτή την εργασία έπρεπε τα σκυλιά να έχουν όσο το δυνατόν πιο φαρδύ ρύγχος, με ιδιαίτερα δυνατά σαγόνια. Κάθε Μπούλλενμπάϊσερ με αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν κατάλληλο για εργασία και μόνο τότε κατέληγε στην εκτροφή, η οποία γινόταν αυστηρά με κριτήριο την ικανότητα εργασίας. Έτσι γινόταν όμως και μια επιλογή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα ένα σκύλο με φαρδύ ρύγχος και ανασηκωμένο το ακρωρίνιο (μύτη). Η επίσημη γέννηση της φυλής έγινε το 1870, όταν Γερμανοί εκτροφείς μπόξερ, διασταύρωναν στο Μόναχο ένα Μπούλλενμπάϊσερ με Μπουλντόγκ, ξεκινώντας έτσι μια επιλεκτική εκτροφή. Εξαιτίας του έντονου αγωνιστικού τους ταμπεραμέντου και της περήφανής τους εμφάνισης, τα σκυλιά αυτά ονομάστηκαν Μπόξερ (πυγμάχοι). Η φυλή αρχικά αναπτύχθηκε ως φυλή μάχης. Το 1895 εμφανίστηκαν τα πρώτα δείγματα της φυλής σε έκθεση σκύλων στο Μόναχο. Λίγο αργότερα ιδρύθηκε, από λάτρεις της φυλής, ο πρώτος όμιλος Μπόξερ. Το μποξερ είναι καλοσχηματισμένος σκύλος, μεσαίου μέγεθους, με τετράγωνο σώμα και δυνατά άκρα. Οι μύες είναι γραμμωμένοι, καλά αναπτυγμένοι και διαγράφονται κάτω από το δέρμα. Η κίνηση του Μπόξερ είναι ζωηρή. Το περπάτημά του είναι δυναμικό αλλά και ελαστικό, με βήμα ελεύθερο και μεγάλο διασκελισμό. Το Μπόξερ υπάρχει σε χρώμα υπόξανθο και ραβδωτό. Το υπόξανθο υπάρχει σε διάφορους τόνους, από ανοιχτό κίτρινο μέχρι σκούρο κόκκινο του ελαφιού, όπου προτιμούνται τα μεσαία (κόκκινο-κίτρινα) και μια μαύρη μάσκα. Η ραβδωτή ποικιλία έχει, σε βασικό κίτρινο χρώμα στις προαναφερόμενες διακυμάνσεις σκούρες ή μαύρες ραβδώσεις (γραμμές). Το βασικό χρώμα και οι ραβδώσεις πρέπει να ξεχωρίζονται έντονα. Τα πρώτα μπόξερ ήταν άσπρα. Κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τα μπόξερ χρησιμοποιούνταν σαν αγγελιοφόροι. Τα λευκά ήταν πολύ εύκολα ορατά, οπότε υπήρχε μια προτίμηση για τα σκουρόχρωμα και έτσι απέκλεισαν το λευκό χρώμα από το πρότυπο. Τα λευκά σημάδια επιτρέπονται αλλά σε όχι μεγαλύτερη έκταση του 1/3. Το γονίδιο του άσπρου, υπάρχει σε όλα τα Μπόξερ, και συνήθως 1 στα 4 κουτάβια της γέννας είναι άσπρο. Μπορεί να υποφέρει από καρδιακά προβλήματα όπως καρδιομυοπάθεια και στένωση της αορτής. Είναι επίσης επιρρεπής σε παθήσεις του θυρεοειδή, και δυσπλασία του ισχίου. Έχει μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου από άλλες ράτσες, ιδιαίτερα μετά την ηλικία των 8 χρόνων. Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο της σιελόρροιας και του ροχαλητού. Το Μποξέρ δεν παρουσιάζει υπερβολική έκκριση σάλιου συνεχώς (αν και υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη πως αυτό ισχύει), αλλά κυρίως μετά από έντονη άσκηση, μετά από το φαγητό, όταν πιει νερό ή όταν είναι σε υπερένταση. Τα άσπρα Μποξέρ είναι επιρρεπή στην κώφωση. Υπολογίζεται ότι περίπου το 18% των άσπρων Μποξέρ είναι κουφά στο ένα ή και τα δύο αυτιά.Περίπου το 18% των άσπρων μπόξερ είναι τυφλά. | Μπόξερ (Boxer) ονομάζεται μια ράτσα σκύλου, μεσαίου μεγέθους, με κοντό τρίχωμα, που ανήκει στην οικογένεια των μολοσσών. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία (2010) του AKC (American Kennel Club) είναι η έβδομη πιο δημοφιλής ράτσα στις Η.Π.Α.. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%BE%CE%B5%CF%81 |
Μανιτάρι Σερρών | Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανήκε διοικητικά στον Καζά των Σερρών του Σαντζακίου των Σερρών του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Το έτος 1891, ο Γκεόργκι Στρέζοφ έγραψε σχετικά: "Μαντάρ, τσιφλίκι βορειοδυτικά της Τζουμαγιάς, 2½ ώρες. Βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Μπουτκόβου, στην ανατολική μεριά. Αγρότες και ψαράδες. 10 οικίες βουλγάρων και 10 τσιγγάνων". Η στατιστική μελέτη του Βούλγαρου γεωγράφου Βασίλ Κάντσωφ, «Μακεδονία, Εθνογραφία και Στατιστική», εκτιμά ότι το 1900 ο οικισμός είχε 660 κατοίκους, ενώ σύμφωνα με τη μελέτη «La Macédoine et sa Population Chrétienne» του Βούλγαρου Ντίμιταρ Μπρανκόφ, το 1904 ζούσαν εκεί 80 κάτοικοι. Σε υπολογισμούς που εξέδωσε, το έτος 1919, η Επιτελική Υπηρεσία του Ελληνικού Στρατού, προ του 1912 αναφέρονται 180 εξαρχικοί κάτοικοι. Με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, ο οικισμός περιήλθε στην ελληνική επικράτεια και κατά την ελληνική απογραφή του 1913 είχε πληθυσμό 258 κατοίκων. Το 1920 προσαρτήθηκε στη νεοσυσταθείσα κοινότητα Μπουγιούκ Μαχαλέ (Μεγαλοχώρι), μαζί με τα χωριά Μρίσνα (Γόνιμο), Πορλίδα (Λιμνοχώρι) και Μπουρσούκι (εγκαταλελειμμένο Λιμνοχώρι). Το 1927 μετονομάστηκε σε Μανιτάρι και προσαρτήθηκε στη νεοσυσταθείσα κοινότητα Μπουρσουκίου.Σύμφωνα με στοιχεία της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων, στο Μανιτάρι εγκαταστάθηκαν τη δεκαετία του 1920 τουλάχιστον 100 οικογένειες προσφύγων.Η τοποθεσία του οικισμού ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη στις πλημμύρες του ποταμού Στρυμόνα, καθώς πριν από την κατασκευή των αντιπλημμυρικών έργων στην πεδιάδα των Σερρών, ο Στρυμόνας δεν είχε σταθερή κοίτη. Ενδεικτικά, τον Μάιο του 1928 το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Μακεδονία ανέφερε: «Αι καταστροφαί των συνοικισμών Μανιτάρ και Μπορσούκι είναι πλήρεις. Εις τον συνοικισμόν Μανιτάρ τους έμειναν 150 στρέμματα άθικτα, δηλαδή 1¼ στρέμμα κατά οικογένειαν. Ολόκληρος η λοιπή έκτασίς των μετεβλήθει εις λίμνην άγνωστον». Εξαιτίας των καταστροφικών πλημμυρών, οι κάτοικοι ήταν συχνά αντιμέτωποι με μεταδοτικές ασθένειες, όπως η ελονοσία.Κατά την περίοδο των εγγειοβελτιωτικών έργων της πεδιάδας των Σερρών, τη δεκαετία του 1930, και με τη δημιουργία φράγματος στον Λιθότοπο Σερρών, καθώς και αναχωμάτων, για τον σχηματισμό της τεχνητής λίμνης Κερκίνης, ο οικισμός πλημμύρισε και καταστράφηκε. Καταργήθηκε τυπικά το 1940, καθώς έπαψε να καταγράφεται στις ελληνικές απογραφές. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Μανιταριού μετεγκαταστάθηκαν στο Μεγαλοχώρι, όπου μέχρι και σήμερα μια γειτονιά νοτιοδυτικά του χωριού αποκαλείται Μανταρλίδικα. Στην τοποθεσία που βρισκόταν ο οικισμός Άνω Μανιτάρι, κατασκευάστηκε στα τέλη του 2001 το κινηματογραφικό χωριό της ταινίας Το Λιβάδι που Δακρύζει (2004) του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Το «Αγγελοχώρι», όπως το αποκαλούσαν οι κάτοικοι της περιοχής, είχε σχεδιαστεί από τον σκηνογράφο Γεώργιο Πάτσα. Αποτελούνταν συνολικά από 92 κτίρια, τα οποία είχαν χτιστεί με παραδοσιακό μακεδονίτικο τρόπο, σε περίοδο που η στάθμη του νερού ήταν χαμηλή. Στη συνέχεια, το χωριό βυθίστηκε με φυσικό τρόπο στα νερά της λίμνης Κερκίνης, για τις ανάγκες των γυρισμάτων της ταινίας.Τα χρόνια που ακολούθησαν, το χωριό συνέχισε να κατακλύζεται περιοδικά κάθε έτος από τα νερά της λίμνης και αποτελούσε σημείο τουριστικού ενδιαφέροντος, αυξάνοντας εκείνη την εποχή την επισκεψιμότητα στην περιοχή. Εξαιτίας των στοιχείων της φύσης, το κινηματογραφικό σκηνικό τελικά καταστράφηκε, όπως ακριβώς είχε συμβεί στον οικισμό Μανιτάρι, που υπήρχε παλαιότερα εκεί. Τον Ιανουάριο του 2023, ήταν ορατά μόνο κάποια υπολείμματα από τα θεμέλια του δυόροφου καφενείου της ταινίας, καθώς και το κουφάρι ενός πλάτανου που είχε μεταφυτευθεί στο σημείο ως φυσικό ντεκόρ. | Το Μανιτάρι, έως το 1927 γνωστό ως Μαντάρ ή Μαντάρι, είναι εγκαταλελειμμένος οικισμός που βρισκόταν στον σημερινό Δήμο Ηρακλείας της Περιφερειακής Ενότητας Σερρών της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Αποτελούνταν στην πραγματικότητα από δύο οικισμούς, το Άνω Μανιτάρι και το Κάτω Μανιτάρι. Βρισκόταν μεταξύ των χωριών Μεγαλοχώρι και Λιμνοχώρι, σε τοποθεσία που σήμερα βρίσκεται εντός της λίμνης Κερκίνης, κοντά στις όχθες του ανατολικού αναχώματος. Μαζί με τους οικισμούς Δενδρόφυτο και Λιμνοχώρι (εγκαταλελειμμένος οικισμός), ο οικισμός πλημμύρισε και καταστράφηκε με τη δημιουργία της τεχνητής λίμνης Κερκίνη. Στην τοποθεσία που βρισκόταν το Άνω Μανιτάρι, το 2001 έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας Το Λιβάδι που Δακρύζει (2004) του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CF%81%CF%8E%CE%BD |
Εθνική Βιβλιοθήκη Πέδρο Χενρίκες Ουρένια | Προσπάθειες για την ίδρυση Εθνικής Βιβλιοθήκης έγιναν και πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1927, ο νόμος 666 προέβλεπε ποσό 5.000 πέσος για την κατασκευή της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Στις 18 Φεβρουαρίου 1935, ο Πρόεδρος Ραφαέλ Λεωνίδας Τρουχίγι διέταξε με τον νόμο αριθ. 1011 την κυκλοφορία μίας ειδικής έκδοσης γραμματοσήμων, ώστε τα έσοδα διατεθούν για τα Εθνικά Αρχεία και τη Βιβλιοθήκη (Pro Archivo y Biblioteca Nacionales). Ωστόσο, αυτές οι προσπάθειες δεν καρποφόρησαν. Χρόνια μετά, στις 29 Αυγούστου 1969 ο Πρόεδρος Χοακίν Μπαλαγκέρ εξέδωσε το διάταγμα αριθ.4058, το οποίο αποτέλεσε βάση για τη δημιουργία της. Διόρισε τις επιτροπές που θα ήταν υπεύθυνες για τη ίδρυση της βιβλιοθήκης. Το σχέδιο του κτιρίου εκπονήθηκε από τον Χοσέ Αντόνιο Κάρο Άλβαρεθ και το κόστος κατασκευής ανήλθε στο ποσό των 1.200.000 Πέσος. Τα Εγκαίνια του κτιρίου που βρίσκεται στην Οδό Σέζαρ Νικολάς Πενσόν αριθ. 91 έγιναν στις 28 Φεβρουαρίου 1971 με την παρουσία μεταξύ άλλων, του προέδρου και των κυβερνητικών εκπροσώπων. Μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 25 Νοεμβρίου 1975, ο πρόεδρος εξέδωσε τον νόμο αριθ. 263, ο οποίος έγινε η νομική βάση για τη λειτουργία της βιβλιοθήκης . Με το διάταγμα αριθ. 382-01 της 20ης Μαρτίου 2001, η Βιβλιοθήκη πήρε το όνομά της από τον Πέδρο Χενρίκες Ουρένια. Τα έτη 2007–2012 το κτίριο της βιβλιοθήκης ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε σημαντικά. Κατά τη διάρκεια των εργασιών η βιβλιοθήκη μεταφέρθηκε προσωρινά σε ένα κτίριο στην Λεωφόρο Luperón αριθ. 5 . Στις 6 Αυγούστου 2012, ο Πρόεδρος Λεονέλ Φερνάντες με τη σύζυγό του, την εκλεγμένη Αντιπρόεδρο Μαργαρίτα Σεντένιο, τον Υπουργό Πολιτισμού Χοσέ Ραφαέλ Λατίγκουα και τον διευθυντή της Βιβλιοθήκης Διομήδη Νούνες Πολάνκο εγκαινίασαν επίσημα το κτίριο μετά την ανακατασκευή . Από το 2000 η βιβλιοθήκη υπάγεται στο Υπουργείο Πολιτισμού. Σύμφωνα με τον νόμο 502-08 της 30ής Δεκεμβρίου 2008 σχετικά με τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες, είναι η κεντρική βιβλιοθήκη. Σύμφωνα με το διάταγμα αριθ. 616-03 της 20ης Ιουνίου 2003, ενεργεί ως Εθνική Υπηρεσία ISBN και ISSN . Το τετραώροφο κτίριο, των 5.000 τ.μ, επεκτάθηκε μετά από σημαντικές παρεμβάσεις. το 2012 η ανακατασκευή ολοκληρώθηκε, η βιβλιοθήκη δημιούργησε, μεταξύ άλλων: νέα ερευνητικά εργαστήρια, αναγνωστήρια, αίθουσα με πρόσβαση στο Διαδίκτυο, αίθουσα ταυτόχρονης μετάφρασης, βιβλιοπωλείο, καφετερία και σύγχρονο αμφιθέατρο για τη διοργάνωση συνεδρίων. εργαστήρια, συναυλίες και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις . Το κτίριο στεγάζει επίσης μια δημόσια βιβλιοθήκη . Σύμφωνα με τον Νόμο 112 της 23ης Απριλίου 1971, η Βιβλιοθήκη δικαιούται 2 αντίτυπα περιοδικών (εφημερίδες, εβδομαδιαίες, μηνιαίες και άλλες περιοδικές εκδόσεις) και 3 αντίτυπα ακουστικών, ηλεκτρονικών και οπτικοακουστικών εκδόσεων. Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Δομινικανή Δημοκρατία Σάντο Ντομίνγκο Official website | Η Εθνική βιβλιοθήκη Πέδρο Χενρίκες Ουρένια (ισπανικά: Biblioteca Nacional Pedro Henríquez Ureña) - η εθνική βιβλιοθήκη της Δομινικανής Δημοκρατίας. Ιδρύθηκε το 1971. Από το 2001, πήρε το όνομά της από τον Πέδρο Χενρίκες Ουρένια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CE%A0%CE%AD%CE%B4%CF%81%CE%BF_%CE%A7%CE%B5%CE%BD%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82_%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%B1 |
Επίχαρμος | Philip Wentworth Buckham, Theatre of the Greeks, 1827. P.E. Easterling (Series Editor), Bernard M.W. Knox (Editor), Cambridge History of Classical Literature, v.I, Greek Literature, 1985. ISBN 0-521-21042-9, cf. Chapter 12, p. 367 on Epicharmus and others. Rudolf Kassel, C. Austin (Editor) Poetae Comici Graeci: Agathenor-Aristonymus (Poetae Comici Graeci), 1991. A. W. Pickard-Cambridge, Dithyramb, Tragedy, and Comedy (1927, repr. 1962). Plato, Theaetetus. William Ridgeway, contrib. The Dramas and Dramatic Dances of Non-European Races. Cambridge: Cambridge University Press, 1915. Xavier Riu, Dionysism and Comedy, 1999. [1] Lucia Rodríguez-Noriega Guillén, Epicarmo de Siracusa. Testimonios y Fragmentos. Edición crítica bilingüe.; Oviedo: Universidad de Oviedo, Servicio de Publicaciones, 1996. Reviewed by Kathryn Bosher, University of Michigan, in Bryn Mawr Classical Review 2005.10.24 Smith, William, Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, 1870, article on Epicharmus, [2] Theocritus, Idylls and Epigrams. (Theocritus translated into English Verse by C.S. Calverley, [3]) Μάρκος Αντώνιος, «Βασικές επιστημονικές και φιλοσοφικές αρχές στον Επίχαρμο». Ελληνική Φιλοσοφική Επιθεώρηση 4 (1987), 26-35. Μάρκος Αντώνιος Γ, «Η προτεραιότης του πνευματικού πολιτισμού εις τον ποιητήν πίχαρμον». Πλάτων 38 (1986), 187-193. | Ο Επίχαρμος (5ος π.Χ. αι.) ήταν κωμωδιογράφος και φιλόσοφος από την Κω. Αναδείχθηκε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της αρχαίας Ελλάδας. Από μικρή ηλικία μετανάστευσε στις Συρακούσες ενώ έζησε και στη Σικελία. Ελάχιστα έργα του έχουν διασωθεί, όχι ολόκληρα, και αυτά από άλλους συγγραφείς όπως ο Διογένης ο Λαέρτιος, ο Πλάτων κ.α. Για τον τόπο γέννησής του ερίζουν πολλές πόλεις, Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι γεννήθηκε στην Αστυπάλαια της Κω, το Λεξικό της Σούδας στις Συρακούσες ή στη Σικελική πόλη Κράστος. Ο Διογένης ο Λαέρτιος μάλιστα αναφέρει ότι ο πατέρας του μετακόμισε με την οικογένεια του στα Μέγαρα και από εκεί μετά στη Σικελία. Όταν μεγάλωσε ο Επίχαρμος εγκαταστάθηκε στις Συρακούσες και εργάστηκε για τους τυράννους Γέλωνα και Ιέρωνα. Πέθανε 90 ετών ή κατά άλλους 97. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι οι Συρακούσιοι είχαν στήσει μπρούτζινο ανδριάντα του. Είχε γράψει 32 ή 52 κωμωδίες οι περισσότερες έχουν χαθεί ή έχουν διασωθεί μικρά τμήματά τους. Έργα του αναφέρονται τα Κύκλωψ, Προμηθεύς, Αγρωστίνος κ.α. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AF%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%82 |
Bugatti Type 101 | Η παραγωγή της Bugatti Type 101 γινόταν με σχετικές μετατροπές στα σασί των Type 57, όλες από τους βελτιωτικούς οίκους Gangloff, Guillore, Antem και Virgil Exner / Ghia. Αντιθέτως, ο κινητήρας 3.3 λίτρων (3.257 cm³ ή 198 κυβικών ιντσών) και 8-κύλινδρος σε σειρά (I8) του Type 57 παρέμεινε αμετάβλητος. Μαζί με το αρχικό δοκιμαστικό πρωτότυπο, μόλις 7 αντίτυπα κατασκευάστηκαν το 1951 και το 1952, σε ποικιλία τύπων αμαξώματος, και μάλιστα το τελευταίο από αυτά κατάφερε να πωληθεί μόλις το 1958. Το 1965, κατασκευάστηκε 1 ακόμα αντίτυπο της Type 101, σε εκδοχή roadster με κοντύτερο κατά 46 εκατοστά σασί, από τον ιταλικό οίκο Ghia, σε ντιζάιν του Virgil Exner, ως μια ύστατη προσπάθεια αναβίωσης της Bugatti, χωρίς όμως να βρεθούν ποτέ τα απαραίτητα κονδύλια για να ξαναμπεί στην παραγωγή. H.G. Conway: Die Bugatti-Typen. In: Die Bugattis. Automobile, Möbel, Bronzen. Ausstellungskatalog des Museums für Kunst und Gewerbe Hamburg (1983). Uwe Hucke und Julius Kruta: Bugatti. From Milan to Molsheim, Münster 2008, ISBN 978-3-938568-39-2. Karl Ludvigsen: Bugatti T 101. In: The Automobile. Ausgabe April 2011. Kurz, Joachim: Bugatti. Der Mythos - Die Familie - Das Unternehmen 2005, ISBN 978-3-430-15809-1. Bugatti Type 101 BugattiPage.com: Type 101 | Η Bugatti Type 101 ήταν το μοναδικό μεταπολεμικό αυτοκίνητο παραγωγής από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Bugatti, πριν τη διακοπή της το 1963 και την αναβίωσή της το 1991. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η Type 101 δεν ήταν ένα κυριολεκτικά νέο μοντέλο, αλλά μια βελτιωμένη μετεξέλιξη του τελευταίου προπολεμικού μοντέλου της Bugatti, δηλαδή της Type 57, που είχε παραχθεί από το 1934 έως το 1940 σε 710 αντίτυπα. Συνολικά, η Bugatti κατασκεύασε μόλις 7 αντίτυπα σειράς Type 101 τα έτη 1951 και 1952, ενώ κατασκευάστηκε και 1 ακόμα αντίτυπο το 1965. | https://el.wikipedia.org/wiki/Bugatti_Type_101 |
Λιμός της Ρωσίας 1601–1603 | Οι ιστορικές πηγές κατέγραψαν εξαιρετικά δριμείς καιρικές συνθήκες στις αρχές του 1600 ανά τον κόσμο. Σε πολλές χώρες στην Ευρώπη, Ασία και Αμερική έπεσε βαρύς χειμώνας. Στη Γερμανία και Γαλλία τα σπαρτά και τα σταφύλια δεν ωρίμασαν. Στην Κίνα οι ροδακινιές άργησαν να ανθίσουν, ενώ στην Ιαπωνία ο χειμώνας ήρθε πολύ νωρίς. Οι δραματικές καιρικές συνθήκες οφείλονται σύμφωνα με σύγχρονες γεωλογικές μελέτες του 2008, στην έκρηξη του ηφαιστείου Χουαϊναπουτίνα στο Περού, το οποίο εκτόξευσε μεγάλες ποσότητες γήινης μάζας στην ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα να μειωθεί η ηλιακή ακτινοβολία στην επιφάνεια της γης. Στο λιμό που διάρκεσε δυόμιση χρόνια, ένα τρίτο του Ρωσικού πληθυσμού πέθανε από την πείνα και τα επακόλουθά της. Στη Μόσχα ενταφιάστηκαν 127.000 νεκροί σε μαζικούς τάφους. Η κοινωνία αποσταθεροποιήθηκε, επιφέροντας πολιτικές αναταραχές και την πτώση του Τσάρου και την εισβολή της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας στη Ρωσία. | Ο λιμός του 1601-03 που ξέσπασε στη Ρωσία ήταν ο πιο θανατηφόρος στην ιστορία της χώρας. Υπολογίζεται ότι δύο εκατομμύρια κάτοικοι έχασαν τη ζωή τους, ενώ η πολιτική αστάθεια και η Εποχή των Αναστατώσεων που ακολούθησε οδήγησε στην πτώση του Τσάρου Μπαρίς Γκοντουνόφ και την εισβολή της Πολωνολιθουανικής Κοινοπολιτείας στη Ρωσία. Σύγχρονοι γεωλόγοι συνδέουν τα αίτια του λιμού με την έκρηξη ηφαιστείου στο Περού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_1601%E2%80%931603 |
Παλάτι του Αλεξάνδρου | Κατασκευάστηκε ως μέρος για τη θερινή απόσυρση μέλους της αυτοκρατορικής οικογένειας, στο Τσάρσκογιε Σελό, 30 μίλια νότια της της Αγ. Πετρούπολης, τότε αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. Το έργο ανέθεσε η τσαρίνα Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας (βασ. 1762-96) και κτίστηκε πλησίον τού ανακτόρου της, αυτού της Αικατερίνης, για τον ευνοούμενο εγγονό της Αλέξανδρο (Α΄) (βασ. 1801-25). Τού το έδωσε το 1793 με την ευκαιρία των γάμων του με τη Λουίζα του Μπάντεν (Ελισαβέτα Αλεξέγιεβνα). Το Νεοκλασικό οικοδόμημα σχεδιάστηκε από τον Τζάκομο Κουαρένγκι και κτίστηκε μεταξύ 1792-96. Είναι πανθομολογούμενο, ότι ο αρχιτέκτονας υπερέβη τού εαυτού του και έφτιαξε ένα αριστούργημα. Το 1821 ο γιος τού Κουαρένγκι έγραψε: «Είναι ένα κομψό κτήριο με θέα σε έναν όμορφο κήπο, στο Τσάρσκογιε Σελό, που σχεδιάστηκε και κτίστηκε από τον πατέρα μου κατ' εντολή της Αικατερίνης Β΄, ως θερινή κατοικία για τον νεαρό μεγάλο δούκα Αλέξανδρο, τον νυν βασιλιά μας. Έχοντας κατά νου ότι προοριζόταν για έναν βασιλιά, ο αρχιτέκτονας το έκανε απλό, συνδυάζοντας λειτουργικότητα με ομορφιά. Η αξιοπρεπής πρόσοψή του, οι αρμονικές αναλογίες και η με μέτρο διακόσμηση... σε προϊδεάζουν για το εσωτερικό του ... Στην προσπάθεια για μεγαλοπρέπεια και κομψότητα, δεν μειώθηκε η άνεση». Ο Αλέξανδρος το χρησιμοποιούσε ως θερινή διαμονή κατά το υπόλοιπο της βασιλείας της γιαγιάς του και κατά τη βασιλεία του πατέρα του Παύλου (βασ. 1796-1801). Όταν έγινε τσάρος, επέλεξε να διαμένει στο πολύ μεγαλύτερο, πλησίον ανάκτορο της Αικατερίνης. Ο Αλέξανδρος Α΄ το έδωσε στον αδελφό του Νικόλαο (Α΄) για θερινή διαμονή. Από τότε έγινε η θερινή κατοικία τού κάθε φορά διαδόχου τού θρόνου. Το διάστημα 1830-50, έγινε εκτενής επαναδιακόσμηση σε σχέδια των Ντ. Σερφόλιο, Α. Τον, Ντ. Γιεφίμοβ, Α. Στάκενσνάιντερ και άλλων, που προσπαθούσαν να προλάβουν τα γούστα, που άλλαζαν. Η εμφάνιση των επισήμων και ιδιωτικών δωματίων τού ανακτόρου κατά τη βασιλεία του Νικολάου Α΄ απέκτησε υδατογραφίες των Ε. Χάου, Ι. Πρενάτσι και Ι. Βόλσκυ των ετών 1840-60. Η περίφημη αίθουσα των Ορέων, που είχε ένα μέρος για τα επτά τέκνα του Νικολάου Α΄, κτίστηκε την περίοδο αυτή. Ο Νικόλαος (Α΄) και η οικογένειά του ζούσαν στο ανάκτορο από τις αρχές της άνοιξης έως τα τέλη Μαΐου, έπειτα μετέβαιναν στο Κράσνογις Σελό για τα στρατιωτικά γυμνάσια και επέστρεφαν στο ανάκτορο ως το τέλος του φθινοπώρου. Το 1842 το αυτοκρατορικό ζεύγος εόρτασε τους αργυρούς γάμους του (τα 25 έτη) με μία σειρά από gala, που περιελάμβανε και μία μεσαιωνική κονταρομαχία. Δύο έτη μετά το ζεύγος θρήνησε τον χαμό της 19χρονης κόρης τους Αλεξάνδρας (απεβ. 1844), που είχε γεννηθεί εκεί. Το 1860 η Καρλόττα της Πρωσίας (Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα), σύζυγος του Νικολάου Α΄, απεβίωσε επίσης στο ανάκτορο. Shvidkovskiĭ, Dmitriĭ Olegovich (2007). Russian Architecture and the West. Yale University Press. ISBN 978-0300109122. | Το ανάκτορο του Αλεξάνδρου, (ρωσ. Александровский дворец) είναι μία πρώην αυτοκρατορική κατοικία στο τότε Τσάρσκογιε Σελό, τωρινή πόλη Πούσκιν. Βρίσκεται σε ένα πλάτωμα 30 μίλα νότια της Αγ. Πετρούπολης, τότε αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. Είναι γνωστό ως το ενδιαίτημα, που προτιμούσε ο τσάρος Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας (βασ. 1894-1917) και η οικογένειά του και αποτέλεσε το πρώτο μέρος κράτησής τους, κατά την πρώτη από τις δύο Επαναστάσεις του Φεβρουαρίου του ταραχώδους έτους 2017, όταν εκτοπίστηκαν οι Ρωμάνοβ κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-18). Το ανάκτορο του Αλεξάνδρου βρίσκεται στο πάρκο του Αλεξάνδρου, 300 μ. βορειότερα του πολύ μεγαλύτερου και πιο περίτεχνου ανακτόρου της Αικατερίνης, που είχε ξεκινήσει το 1717 από την τσαρίνα Αικατερίνη Α΄ της Ρωσίας. Στην εποχή μας ανακαινίζεται ως κρατικό μουσείο και θα στεγάσει κειμήλια της πρώην αυτοκρατορικής δυναστείας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Πατριαρχείο | Τα Πατριαρχεία διακρίνονται σε Πρεσβυγενή (παλαίφατα ή αρχαιότερα) και Νεοπαγή (τα νεότερα). Σήμερα υφίστανται εννέα πατριαρχεία, τέσσερα πρεσβυγενή και πέντε νεοπαγή. Στη Δυτική Εκκλησία υπήρχε αρχικά και πατριαρχείο Ρώμης, αλλά προτιμήθηκε τελικά ο τίτλος του πάπα αντί του πατριάρχη. Τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία είναι, σήμερα, τέσσερα (αρχικά ήταν πέντε, η λεγόμενη Πενταρχία): Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στην Κωνσταντινούπολη. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στην Αλεξάνδρεια. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας, σήμερα στη Δαμασκό της Συρίας αντί στην Αντιόχεια και Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στην Ιερουσαλήμ, η «Μήτηρ των Εκκλησιών».Μέχρι το σχίσμα του 1054 στην Πενταρχία, ως πρεσβυγενές και πρώτο στα πρεσβεία τιμής των Εκκλησιών, ήταν το Πατριαρχείο της Ρώμης, το οποίο όμως διέκοψε την πλήρη κοινωνία με τα Πατριαρχεία της Ανατολής. Τα Νεοπαγή Πατριαρχεία είναι: Το Πατριαρχείο Ρωσίας ή Μόσχας στη Μόσχα. Το Πατριαρχείο Σερβίας στο Βελιγράδι. Το Πατριαρχείο Ρουμανίας στο Βουκουρέστι. Το Πατριαρχείο Βουλγαρίας στη Σόφια. Το Πατριαρχείο Γεωργίας στη Τιφλίδα Οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες είναι: Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Κύπρου. Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας. Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας. Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας. Οι Αυτόνομες Εκκλησίες είναι: Αυτόνομη Φινλανδική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτόνομη Εσθονική Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία.(Σε αντιδιαστολή, αλλά και σύνδεση (- σχέση) στο τίτλο Πατήρ - Πατριάρχης, Πατριαρχείο, για τις υποδεέστερες εκκλησιαστικές περιφέρειες δίδεται ο τίτλος Μήτηρ - Μητροπολίτης, Μητρόπολη). | Πατριαρχείο χαρακτηρίζεται ο οίκος του αρχηγού της Πατριάς - Η έδρα του Πατριάρχη. Το οίκημα που διαμένει ο Πατριάρχης, η Πνευματική Περιφέρεια αρμοδιότητας του Πατριάρχη, το άλλοτε λεγόμενο «κλίμα», αλλά και το όνομα της Εκκλησίας ενός τόπου που έχει αναχθεί στο βαθμό του Πατριαρχείου (εκκλησιαστικά). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF |
Β' Κατηγορία Ε.Π.Σ. Ζακύνθου | Στη Β' Κατηγορία ο πρωταθλητής παίρνει απευθείας την άνοδο ενώ από το 2ο ως τον 5ο οι ομάδες δίνουν μπαράζ.Στα μπαράζ ο 2ος αναμετράται με τον 5ο και ο 3ος με τον 4ο.Ο νικητής του κάθε ζευγαριού είναι αυτός που φτάνει τις 2 νίκες (ή αυτός που έχει τις περισσότερες νίκες μετά από 3 παιχνίδια). Η τελική βαθμολογία της περιόδου 2009-2010 Στα μπαράζ την άνοδο πήραν Αστέρας Γαϊτανίου και Αργάσι σε βάρος του Αετού Καλιπάδου και των Λεβάντες αντίστοιχα. Ο Κοιλιωμένος παραιτήθηκε από το πρωτάθλημα και μηδενίστηκε. | Η Β' Κατηγορία Ε.Π.Σ. Ζακύνθου είναι η 2η τη τάξει κατηγορία των τοπικών ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Ζακύνθου. Αποτελείται από 12 ομάδες εκ των οποίων 3 παίρνουν την άνοδο στην Α' Κατηγορία Ε.Π.Σ. Ζακύνθου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%27_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%95.%CE%A0.%CE%A3._%CE%96%CE%B1%CE%BA%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%85 |
Τόνι Γκαρνιέ | Ξεκίνησε τις σπουδές του στην École Technique de la Martiniè στη Λυών (1883-86) και συνέχισε στην École des Beaux-Arts στη Λυών (1886-89) και έπειτα στην École Nationale Superière des Beaux-Arts στο Παρίσι (1899-1904), όπου ήρθε σε επαφή με τον καθηγητή Ζυλιέν Γκοντέ (Julien Gaudet) και επηρεάστηκε από τον φονξιοναλισμό. Συνέχισε τις σπουδές του στη Ρώμη, με την υποτροφία της Ακαδημίας των Τεχνών (1899-1904), Βραβείο της Ρώμης, για την οποία ήταν υποψήφιος από το 1892. Κατά την διάρκεια της υποτροφίας έμεινε στη βίλα των Μεδίκων, όπως όλοι οι υπότροφοι του Βραβείου της Ρώμης. . Το σπουδαιότερο έργο του Γκαρνιέ, και αυτό που τον χαρακτηρίζει, είναι η "Cité Industrielle", ή Βιομηχανική Πόλη. Οι προσπάθειες σχεδιασμού της πόλης αυτής είχαν ξεκινήσει από τα φοιτητικά του χρόνια στη Ρώμη. Οι πρώτες του προσπάθειες όμως απορρίφθηκαν από τις επιτροπές στις οποίες κατατέθηκαν. Το προσχέδιο του 1904 έτυχε κάποιας αναγνώρισης, αλλά η οριστική έκδοση του 1917 πέρασε απαρατήρητη. Ο Λε Κορμπυζιέ δημοσίευσε τμήματά της το 1920 στο περιοδικό L'Esprit Nouveau και ανέφερε τον Γκαρνιέ στο έργο του Για μία αρχιτεκτονική το 1923. Έτσι η επανέκδοση της Cité Industielle το 1924 έτυχε κάποιας αναγνώρισης. Ο Γκαρνιέ προσπαθούσε να αναπτύξει το σχέδιο της ιδανικής πόλης του 20ού αιώνα. Η πρότασή του βασιζόταν πάνω σε μια φανταστική πόλη, τα χαρακτηριστικά της όμως προδίδουν ότι πρόκειται για την Λυών. Αντίθετα όμως με τη Λυών, το μοντέλο του Γκαρνιέ είναι αντί-μητροπολιτικό και η πόλη σχεδιάζεται για να στεγάσει μόνο 35.000 κατοίκους(κάτι που θυμίζει πολύ και το μοντέλο της κηπούπολης του Εμπενίζερ Χάουαρντ). Επηρεασμένος από την ταχύτατη τεχνική και βιομηχανική εξέλιξη στις πόλεις της Γαλλίας και από το έντονο ριζοσπαστικό κλίμα της εποχής στο Παρίσι στα τέλη του 20ού αιώνα, ο Γκαρνιέ οραματίστηκε μια πόλη με πρωτοπόρα δομή και λειτουργικότητα. Η πόλη υποδιαιρείται σε λειτουργίες, αυτές της εργασία, της κοινωνικής ζωής και της κατοίκησης. Θα είχε άμεση πρόσβαση σε πρώτες ύλες και εκμετάλλευση της φύσης για παραγωγή ενέργειας, αφού θα ήταν χτισμένη στις όχθες ενός ποταμού, αλλά σε ορεινό τοπίο, με ιεραρχημένο δίκτυο δρόμων και δεντροστοιχίες. Επίσης συνδέεται με σιδηρόδρομο από την βιομηχανική περιοχή. Η πόλη αναπτύσσεται με ιπποδάμειο σύστημα. Τα κτίρια έχουν 3-4 ορόφους και η αρχιτεκτονική τους είναι πολύ τολμηρή για τα δεδομένα της εποχής. Γίνεται πλήρης χρήση σκυροδέματος, τεχνολογίας που δεν είχε αναπτυχθεί πλήρως ούτε και διασωθεί ακόμα. Επίσης γίνεται χρήση δώματος, κυβοειδών σχημάτων και λιτού ορθολογισμού. Κρατιούνται βέβαια μερικά νεοκλασικά στοιχεία. Μεγάλο μέλημα του Γκαρνιέ είναι η διατήρηση των συνθηκών υγιεινής με σωστό ηλιασμό, αερισμό και όχι μόνο. Δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, εκκλησία, δικαστήρια και αστυνομία, αφού βασίζεται σε μια κοινωνία σοσιαλιστική και κοινωνικά πειθαρχημένη. Πρόκειται για μια ουτοπία, έναν επίγειο αστικό παράδεισο, που αν και δεν πραγματοποιήθηκε, έθεσε τις αρχές για τον σχεδιασμό μιας υποθετικής βιομηχανικής πόλης, και συνέβαλε στη μετέπειτα πολεοδομία. Μετά το 1906 ο Γκαρνιέ ανέλαβε πολλά δημόσια έργα με αναθέσεις από τον σοσιαλιστή δήμαρχο Εντουάρ Εριό. Τη δεκαετία 1920 ο Γκαρνιέ επεξεργάστηκε αρκετά μείζονα εγχειρήματα που ξεκίνησαν πριν τον πόλεμο. Το 1939 έφυγε από τη Λυών για το Roquefort-la-Bédoule, όπου πέθανε το 1948. Slaughterhouse and Stockyard που αργότερα ονομάστηκε προς τιμήν του Halle Tony Garnier, Λυών, 1905-1924 Το νοσοκομείο Grange-Blanche, 1910-27 Έδρα Ηνωμένων Εθνών,1919-1935, Λυών Sanatorium, Saint-Hilaire de Touvet, 1923 Pavillion της Λυών και του Saint-Étienne για την Exposition of Modern Industrial and Decorative Arts, 1925, Παρίσι Η συνοικία États-Unis (Quartier des États-Unis), 1935 Une Cité Industrielle: Etude pour la constuction des villes (1917) (Μια βιομηχανική πόλη) Les grands travaux de la Ville de Lyon (1920) (Μεγάλα έργα της πόλης της Λυών) Kenneth Frampton, Μοντέρνα Αρχιτεκτονική, Ιστορία και Κριτική, Αθήνα, ΘΕΜΕΛΙΟ, 2009 Αρχιτεκτονική Θεωρία από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα, Taschen 2005 Για μια Αρχιτεκτονική, Le Corbusier, εκδόσεις ΕΚΚΡΕΜΕΣ, 2005 Διαδικτυακός τόπος του μουσείου Tony Garnier Η Βιομηχανική Πόλη του Γκαρνιέ (Garnier's Une cité industrielle) | Ο Τόνι Γκαρνιέ (Tony Garnier) γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1869 στη Λυών της Γαλλίας και πέθανε τον Ιανουάριο του 1948 στη Ροκφόρ-λα-Μπεντούλ (Roquefort-la-Bedoule). Ασχολήθηκε με την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία. Θεωρείται από τους σημαντικότερους Γάλλους αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BD%CE%B9_%CE%93%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%AD |
Δημοτικό τραγούδι | Δημοτική ποίηση έχουν αναπτύξει σχεδόν όλοι οι λαοί. Στον ευρύτερο γεωπολιτικό χώρο των Βαλκανίων η δημοτική ποίηση είναι ιδιαίτερα έντονη ακριβώς λόγω των πολλών ιστορικών εξελίξεων που συνέβησαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η οποία και συνδέεται με τις όψεις της κοινωνικής δραστηριότητας κάθε εποχής, ή -στην περίπτωση των επικών Κλέφτικων- με την πρακτική της κοινωνικής αντίδρασης, ατομικής ή συλλογικής, στον εκάστοτε εξουσιαστικό φορέα. Κατόπιν συνδέθηκε στενά με την πρακτική της εθνογένεσης, υπό την επίδραση της ρομαντικής ιδεολογίας του volksgeist Καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της προφορικής λογοτεχνίας αποτελεί αναμφισβήτητα η σύνδεσή της με προγενέστερα είδη. Η συνεχής αναδημιουργία και μετάλλαξη αποκαλύπτεται κυρίως με όσα απορρόφησε το συγκεκριμένο είδος κατά την πορεία του μέσα στον χρόνο. Η αφομοίωση ξένων στοιχείων σχετίζεται με διαφορετικούς τρόπους ζωής, σύμφωνα με τους οποίους νέα γεγονότα καθορίζουν και επιβάλλουν τις διαδικασίες επιλογής των απορροφούμενων στοιχείων. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία εκσυγχρονισμού είχε ως αποτέλεσμα τον βαθμιαίο εκτοπισμό αυθεντικών παραδοσιακών στοιχείων. Ως παράδοση ή θρύλος αναφέρεται η μυθική (προφορική) αφήγηση, άμεσα συνδεδεμένη με δεδομένο τόπο, χρόνο και πρόσωπα. Οι φανταστικές επινοήσεις αλληλοσυμπλέκονται με ιστορικά ή πρωτοϊστορικά στοιχεία της προφορικής παράδοσης και το ακροατήριο τις αποδέχεται συνήθως ως αληθινές1. Το αποτέλεσμα της συνδυαστικής εκφοράς του λόγου είναι η συναισθηματική φόρτιση όχι μόνο του υποκειμένου που δρα αλλά και του ακροατηρίου. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται ο υποβλητικός χαρακτήρας της αφήγησης και η πίστη στο περιεχόμενό της. Οι αναφορές σε ορισμένο τόπο, χρόνο και πρόσωπο αποτελούν το ρεαλιστικό χαρακτήρα της παράδοσης, όπως συμβαίνει άλλωστε και στο δημοτικό τραγούδι. Ο γεωγραφικός χώρος, οι περιγραφές από την καθημερινότητα της κοινοτικής ζωής ή χρηστικά αντικείμενα, όπως η βρύση, ο μύλος, ο βράχος, το γεφύρι, η στάμνα, το δακτυλίδι, ή η βέρα, το μαντήλι, κ.α «αποδεικνύουν» την εγκυρότητα του συμβάντος που περιγράφεται2. Στα παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια διακρίνουμε στοιχεία που σχετίζονται με την κοινωνική, θρησκευτική και υλική ζωή των Ελλήνων. Εξίσου κοινό σημείο της παράδοσης και του δημοτικού τραγουδιού είναι η αναγωγή της αφετηρίας τους σε βαθύτερες ρίζες3. Έτσι τα θέματα και τα μοτίβα των δημοτικών τραγουδιών, όπως και της παράδοσης, πέρασαν στα νεότερα σημερινά τραγούδια. Κοινοί είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων και οι λόγοι που οδηγούν στη δημιουργία των τραγουδιών και της λαϊκής παράδοσης. Τόσο τα ιστορικά γεγονότα όσο και καθαρά ψυχολογικές δομές στην ατομική και τη συλλογική λειτουργία, είναι ικανές να προκαλέσουν την αυθόρμητη λυρική δημιουργία. Το δημοτικό τραγούδι, με την έννοια της απρόσωπης ποιητικής και μουσικής δημιουργίας, αντιστοιχεί στο κοινωνικό στρώμα της πατριάς. Στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, σε μια ομάδα που χαρακτηρίζεται από την κλειστή αγροτική οικονομία, υπάρχει ο τραγουδιστής, ο άνθρωπος που φτιάχνει το τραγούδι, χωρίς ωστόσο να έχει τη συνείδηση δημιουργού. Η συλλογικότητα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα και των δύο ανωτέρω ειδών της προφορικής λογοτεχνίας. Κατά τη δημιουργία των παραδόσεων, όπως και των δημοτικών τραγουδιών, ο δημιουργός συνθέτει αυτό που αργότερα μετουσιώνεται σε πνευματικό προϊόν της κοινότητας. Καθώς το τραγούδι μοιράζεται, στην πραγματικότητα μεταβάλλεται σε συνθετικό έργο ολόκληρων γενεών. Η ομήγυρη και η κοινωνική πραγματικότητα αναπλάθει και αναπροσαρμόζει την παράδοση, όπως άλλωστε και ο καθένας που τραγουδάει το τραγούδι και το αλλάζει, είτε γιατί δεν το θυμάται, είτε γιατί το προσαρμόζει στη δική του ψυχική ιδιοσυγκρασία4, εξ ου και οι διάφορες παρατηρούμενες παραλλαγές. , τα φανταστικά και καθ’ υπερβολήν στοιχεία που παρουσιάζουν και τα δύο είδη καταλήγουν σε υποβλητικό αφηγηματικό χαρακτήρα και ενδυναμώνουν την πίστη στο περιεχόμενό τους. Στο σημείο αυτό αξιοσημείωτη διαφορά εντοπίζεται στην αδυναμία των προσώπων της παράδοσης κατά τις αναμετρήσεις τους με το υπερφυσικό στοιχείο και την παθητική υποταγή τους. Διαφορετικός εμφανίζεται ο κεντρικός χαρακτήρας τόσο των ακριτικών τραγουδιών, όσο και των κλέφτικων που δε γνωρίζει και δεν επιθυμεί συμβιβασμούς στη δράση του5. Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται όπως και δεν έπαψαν οι Έλληνες να γλεντούν, να παντρεύονται ή να μοιρολογούν τα προσφιλή τους πρόσωπα. Η δημοτική ποίηση εμφανίζεται με την ίδια κοινωνική συμπτωματολογία της ανώνυμης ποίησης που ανιχνεύουμε στην αρχαιότητα. Το δημοτικό τραγούδι συνεχίζει αδιάλειπτα να αποτελεί τον εκπολιτιστικό καρπό μιας κοινωνίας που χαρακτηριζόταν από την πατριαρχική της οργάνωση και την κλειστή αγροτική οικονομία της. Ο βασικός πυρήνας των δημοτικών τραγουδιών περιλαμβάνει στοιχεία κυρίως μη αφηγηματικά, στα οποία κυριαρχεί το συναίσθημα και οι άμεσες αναφορές στην καθημερινή ζωή, τις χαρές τις λύπες του λαού που τα δημιουργεί και τα χρησιμοποιεί. Τόσο στον κύκλο της ζωής (νανουρίσματα, ταχταρίσματα, μοιρολόγια, γάμου, ξενιτιάς) όσο και στον κύκλο του χρόνου (κάλαντα, αποκριάτικα) τα δημοτικά τραγούδια είναι αλληλένδετα με τα σχετικά έθιμα. Από τις ανωτέρω κατηγορίες, βάσει της ταξινόμησης των ελληνικών τραγουδιών που επιχειρεί ο Ν. Πολίτης, ξεχωρίζουν για τη σύνδεσή τους με την ιστορία και την αφηγηματικότητά τους τα επικά τραγούδια. Στα επικά ανήκουν τα «ακριτικά», τα παλαιότερα δημιουργήματα της δημοτικής ποίησης του Πόντου και της Καππαδοκίας, που αφηγούνται τις δοκιμασίες των ακριτών της βυζαντινής περιόδου, αλλά αντλούν το υλικό τους από την αρχαιότερη παράδοση της ευρύτερης ιρανοαφγανικής επικράτειας και τις επικές αφηγήσεις των πεχλιβά(νηδων) ακριτών της επαρχίας του Σεϊστάν6. Από την ίδια κατηγορία των επικών προβάλλουν τα «κλέφτικα», που τραγουδούν την αγωνία του ελληνισμού στα χρόνια της σκλαβιάς και τα «ιστορικά», που παραθέτουν ιστορικά γεγονότα, αλώσεις πόλεων, μάχες, πολιορκίες και γενναίες πράξεις αγωνιστών. Ορισμένα από τα «ιστορικά» τραγούδια αναφέρονται και σε γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, της περιόδου 1881-1913, της μικρασιατικής καταστροφής, του β’ παγκόσμιου πόλεμου και του εμφυλίου7. Είναι γεγονός ότι μετά την οθωμανική κατάκτηση οι Έλληνες υπόδουλοι, ευρισκόμενοι ως κοινωνική ομάδα στο περιθώριο ενός αρνητικού απέναντί τους κράτους, του Οθωμανικού, στήριξαν την ομαδική τους λειτουργία στην παράδοσή τους. Το δημοτικό τραγούδι, εξελισσόμενο παρακολουθούσε την ιστορική πορεία του ελληνισμού, εκφράζοντας τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας, αντανακλώντας τις εκάστοτε επικρατούσες συνθήκες, σχολιάζοντας τα γεγονότα. Στο πλαίσιο αυτό, ο λαογράφος Ζαμπέλιος, θεωρούσε ότι τα δημοτικά τραγούδια γεννήθηκαν μόλις χάθηκε η πολιτική ελευθερία και σκοπός τους ήταν να διαμηνύουν την ανάκτησή της. Τα τραγούδια, ο λαϊκός στίχος, οι κλέφτες «περί την αυτήν, ως έγγιστα, εποχήν θέλουσι αποσυρθεί της σκηνής, ήγουν τότε, ότε σύμπαν πολιτικώς το γένος αποκατασταθήσεται»8. Τα λόγια αυτά, εκτός από την οριοθέτηση της πορείας των δημοτικών τραγουδιών, υποδηλώνουν την εθνική σκοπιμότητα που παρεισέφρυσε στη μελέτη και χρήση τους, μια τάση που κυριάρχησε και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικότερα στον ελληνικό χώρο, το δημοτικό τραγούδι με την ποιητική αρετή του, ως ανάγκη πολιτιστικής φυσιογνωμίας, ως ζήτημα επιβίωσης, χρησιμοποιήθηκε αντισταθμιστικά ως προς τις θεωρίες του Φαλμεράυερ, λειτούργησε ως αποδεικτική ζεύξη της ιστορικής συνέχειας του έθνους ανά τους αιώνες και ιδιαίτερα από το αποκαλούμενο ένδοξο ηρωικό παρελθόν της αρχαιότητας. Ανακαλύπτοντας τη λαϊκή ποίηση, οι μελετητές και οι συλλογείς των δημοτικών τραγουδιών, απέκτησαν εθνική αυτοπεποίθηση και οδηγήθηκαν, καθώς φαίνεται, σε υπερβολές. Παραβλέποντας την αυστηρά οργανωμένη, μονότονα επαναλαμβανόμενη μορφή του δημοτικού τραγουδιού, όπως άλλωστε κάθε προφορικής λογοτεχνίας, προχώρησαν στην τροποποίησή του. Στα βήματα του Σπ. Ζαμπέλιου, ο θεμελιωτής της επιστήμης της λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης, αλλά και ο μαθητής του Στίλπων Κυριακίδης αναδημοσίευαν νοθευμένα δημοτικά τραγούδια παράγοντας εξιδανικεύσεις και ιδεολογήματα περί ηρωικής επανάστασης και εθνικής παλιγγενεσίας9. Τα δημοτικά τραγούδια στο πέρασμα του χρόνου υπέστησαν αρκετές αλλοιώσεις και σώζονται σε πολλές παραλλαγές. Πολλά παλιά δημοτικά τραγούδια που συγκεντρώθηκαν και ταξινομήθηκαν τον 19ο αι. έως τις αρχές του 20ου αι., ακόμη και τη στιγμή της καταγραφής τους από τους Έλληνες και ξένους μελετητές και λαογράφους, είτε καταγράφτηκαν σε κάποια ήδη υπάρχουσα παραλλαγή, είτε υπέστησαν παραποιήσεις και γλωσσικές αλλοιώσεις κατά την καταγραφή, αλλοιώσεις που υπαγορεύτηκαν από τις επικρατούσες απόψεις των λογίων της εποχής και τις προσωπικές γλωσσολογικές επιλογές των καταγραφέων10. Επιπλέον, είναι διαπιστωμένο ότι τα ακόμη «νωπά» δημοφιλή κλέφτικα και ιστορικά τραγούδια της επανάστασης, περιβεβλημένα με τους θρύλους και τα κατορθώματα της κλεφτουριάς και του αγώνα, υπέστησαν με τη διάδοσή τους τα αμέσως μετέπειτα χρόνια πολλές τροποποιήσεις και παραλλαγές στο στόμα του λαού. Και αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, εποχή που σύμφωνα με τους μελετητές αποτελεί ορόσημο για τον κύκλο του (αυθεντικού) δημοτικού τραγουδιού. Φαίνεται πως το ποιητικό περιεχόμενο μετουσιώνεται σε ιδεολόγημα, καθώς προσαρτούνται στην ιστορική διαδρομή ένδοξα κατορθώματα. Σε αυτά τα κατορθώματα οι αρματωλοί δεν έχουν θέση, ενώ οι κλέφτες, διακριτό παράδειγμα προεπαναστατικής ένοπλης αντίστασης, έγιναν «πολέμιοι των Μουσουλμάνων και προστάτες των Χριστιανών11. Ταυτόχρονα, αποσιωπήθηκε η αλληλεπίδραση της ελληνικής και τουρκικής μουσικής12. Στο επιστημονικό έργο της λαογραφίας προστέθηκαν αργότερα οι μουσικές καταγραφές τραγουδιών. Οι πρώτοι λαογράφοι περιορίζονταν στα κείμενα. Ο Νικόλαος Πολίτης δεν ασχολήθηκε ο ίδιος με με την μουσική καταγραφή, αλλά την περιέλαβε στο διάγραμμα της λαογραφικής ύλης του. Το 1930, ωστόσο, σημειώθηκε σημαντική μεταβολή στη μελέτη της μουσικής του δημοτικού τραγουδιού και άρχισαν να γίνονται οι πρώτες συστηματικές μουσικολογικές παρατηρήσεις. Μεταγενέστεροι λαογράφοι εξέτασαν τους δρόμους των τραγουδιών, με συνέπεια να αποδειχθεί η μη καλλιτεχνική αυτονομία, όπως άλλωστε συμβαίνει σε οποιαδήποτε εκδήλωση λαϊκής τέχνης. Καθώς η παραδοσιακή μουσική δεν συνιστά ένα ερμητικά κλειστό σύστημα, μέσω των δρόμων του εμπορίου ταξίδευε ως πολιτισμικό προϊόν και υιοθετείτο σε άλλες επικράτειες καθιστώντας δυσδιάκριτο πλέον τον τόπο παραγωγής του13. Το δημοτικό τραγούδι εκφράζεται με ποιητική και μουσική αρτιότητα ανώνυμης διεργασίας, προφορικής λαϊκής παράδοσης και αυτοσχεδιαστικής αρχής. Η δημοτική μουσική είναι καταρχήν τροπική, ώστε να μην επιτρέπει στο μη μυημένο να συλλάβει τις καθοριστικές ιδιαιτερότητές της διαβάζοντας απλώς μια μελωδία στο πεντάγραμμο. Αυτός που θα προσπαθήσει να συνοδέψει μια μελωδία θα διαπιστώσει ότι η λογική του τρόπου είναι πιο περιοριστική από αυτήν της κλίμακας. Επιπλέον, δεν ακολουθεί το συγκερασμό και είναι προσαρμοσμένη στις φυσικές κλίμακες και στη γνωστή διαφορετικότητα των μουσικών διαστημάτων. Ως προς τον τρόπο εκτέλεσης και μελωδικής σύστασης τα δημοτικά τραγούδια είναι μονοφωνικά. Έχουν ως βάση μια μελωδία και τραγουδιούνται από έναν ή ομάδες τραγουδιστών και οργανοπαιχτών. Εξαίρεση αποτελεί η πολυφωνία σε ορισμένα τραγούδια της Ηπείρου14, που καλλιεργεί την εντύπωση χορωδιακού τραγουδιού. Δεδομένου ότι η πολυφωνική μουσική θεωρείται εξέλιξη της μονοφωνικής, διατυπώνονται διάφορες απόψεις. Ο Ανωγειανάκης πιστεύει ότι ο εκσυγχρονισμός της λαϊκής μουσικής έφερε τις συγκερασμένες κλίμακες και την πολυφωνική τεχνική, που γενικεύεται βαθμιαία, ενώ παλαιότερα τη συναντούμε μόνο στην καντάδα15. Ως ζωντανά είδη της προφορικότητας οι παραδόσεις και τα δημοτικά τραγούδια συνδέονται άμεσα με τα ιστορικά γεγονότα και με τη συμπεριφορά των μελών της κοινότητας. Από την παρακολούθηση της πορείας του δημοτικού τραγουδιού συμπεραίνεται ότι ως ξεχωριστή κατηγορία τα επικά τραγούδια είναι αυτά που δημιουργήθηκαν βάσει ιστορικών γεγονότων που εκτυλίχθηκαν στον ελλαδικό χώρο της οθωμανικής επικράτειας, σε ορισμένο χρόνο και περιοχή, αντίθετα από τις άλλες κατηγορίες που έχουν ως αφορμές δημιουργίας τον έρωτα, τη γέννηση του παιδιού, το θάνατο, τη ξενιτιά, και τις οποίες μπορούμε να θεωρήσουμε παγκόσμιες. Η τάση αναζήτησης και καταγραφής των εκφραστικών δημιουργιών του αγροτικού κόσμου κατά τον 19ο αιώνα δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την ανάπτυξη των πολιτικών και πνευματικών ρευμάτων του εθνικισμού και του ρομαντισμού αντίστοιχα. Με το κλέφτικο τραγούδι ενισχυόταν το ιδεολόγημα της διαρκούς αντίστασης στην καταπίεση που ασκούσαν όλοι οι πιθανοί φορείς τοπικής και συλλογικής εξουσίας, όπως συνέβαινε με όλα τα είδη σχεδόν επικού τραγουδιού στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο. Τα βασικά χαρακτηριστικά του δημοτικού τραγουδιού, με τα οποία και χαρακτηρίζεται ως τέτοιο συνοψίζονται στα ακόλουθα δέκα: Η ανωνυμία του δημιουργού. Ο δημιουργός και συνθέτης του δημοτικού τραγουδιού παραμένει άγνωστος. Η απροσδιοριστία του ακριβούς τόπου προέλευσης. Μπορεί να είναι γνωστός ο τόπος αναφοράς, όχι όμως ο ακριβής τόπος σύνθεσης. Η απροσδιοριστία του ακριβούς χρόνου σύνθεσης. Μπορεί να είναι γνωστός ο χρόνος αναφοράς, όχι όμως ο ακριβής χρόνος σύνθεσης. Η λαϊκή έκφραση ακολουθώντας τοπικά ιδιώματα. Το δημοτικό τραγούδι αποδίδεται πάντα με το χρονικά τοπικό γλωσσικό ιδίωμα. Ο λαϊκός ψυχισμός, όπως αυτός εκδηλώνεται στη ζωή. Οι παρατηρούμενες παραλλαγές. Όσες περισσότερες παραλλαγές παρατηρούνται τόσο περισσότερο φέρεται καταξιωμένο. Η απόδοση σε τραγούδι και όχι ποίημα. Το δημοτικό τραγούδι δεν απαγγέλλεται. Το ζωντανό ύφος και η ρεαλιστική περιγραφή, και τέλος Το χαρακτηριστικό μέτρο. Ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος (πολιτικός στίχος) κυριαρχεί απόλυτα. Ακολουθούν, με μεγάλη διαφορά, ο ιαμβικός δωδεκασύλλαβος και ο τροχαϊκός στίχος. Η ομοιοκαταληξία σπανίζει, κάποιες φορές είναι συμπτωματική και είναι απαραίτητη μόνο στα λιανοτράγουδα. Ο αθλητισμός του κειμένου. Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι ανάλογα με το θέμα του διακρίνεται στα ακόλουθα βασικά είδη: Ακριτικό (π.χ. Ο Θάνατος του Διγενή) Κλέφτικο (π.χ. Μάνα μου τα κλεφτόπουλα) Ιστορικό Θρησκευτικό Παραλογήα[›] (π.χ. το Γεφύρι της Άρτας) Νανούρισμα Ταχτάρισμα Λάχνισμα Ερωτικό Γαμήλιο Ξενιτιάς Εορταστικό Μοιρολόγι Γνωμικό Σατιρικό Βαΐτικο κ.ά.Σημειώνεται ότι τα τέσσερα πρώτα μπορεί ν΄ αποτελούν έπη ή μυθιστορίες και κατά είδος να δημιουργούν σειρά, τους λεγόμενους κύκλους (π.χ. ακριτικός κύκλος). ^ α: «Εις τα εθνικά εκείνα άσματα των Ελλήνων, όσα υπόθεσιν έχουν ιδεώδη ή πεπλασμένην, η φαντασία του λαού εκδηλώνεται μετά περισσής ποικιλίας, ελευθερίας και δυνάμεως» Fauriel 1: Βλ. Μ. Παπαχριστοφόρου, 2002, «Παραδόσεις», Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα ΙΙ: Οι Νεότεροι Χρόνοι, Τόμος Γ, Πάτρα: ΕΑΠ, 97, για τα υπερφυσικά πλάσματα που κινούνται στους γνώριμους χώρους της κοινότητας. 2: Στο ίδιο, 97. 3: Μιρασγέζη Μ.Δ., 2002, «Εισαγωγή στο δημοτικό τραγούδι», Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα ΙΙ: Οι Νεότεροι Χρόνοι, Τόμος Γ, Πάτρα: ΕΑΠ, 156. 4: Στο ίδιο, 154. 5: Στο ίδιο, 161. 6: Βερνίκος Ν., 2004, Μανδαίοι, ο λαός της τέταρτης θρησκείας, Αθήνα: Ιάμβλιχος, 181-193 7: Μιρασγέζη Μ.Δ., ό.π., 163. 8: Ζαμπέλιος Σ., Άσματα Δημοτικά, Κέρκυρα 1852, 474-475. 9: Λέκκας Δ., Τζάκης Δ., 2003, «Ιδεολογικά και Μουσικά Μεταίχμια της Νεότερης Περιόδου», στο Τέχνες ΙΙ: Επισκόπηση Ελληνικής Μουσικής και Χορού, τ. Γ, Πάτρα: ΕΑΠ, 287. 10: Ο ίδιος ο Πολίτης αναφέρει ότι το «Μάνα, σου λέω δεν μπορώ τους Τούρκους να δουλεύω...», που θεωρήθηκε «ακραιφνώς δημώδες» είναι διασκευή δημοτικοϋ άσματος, «Του Βασίλη», καμωμένη από τον Πέτρο Λάμπρο. Πολίτης Ν.Γ, 2001, Εκλογαί από τα Τραγούδια του Ελληνικού Λαού, Εκάτη: Αθήνα. 11: Τζάκης Δ., «Το Κλέφτικο και το Ρεμπέτικο τραγούδι: εθνικοί Μύθοι και Λαογραφικές Αναζητήσεις», ό.π., 299. 12: Οι αμανέδες θεωρούνταν Τουρκικοί και για αυτό ποτέ δεν καταγράφηκαν στις συλλογές. Μ. Μερακλής, ό.π, 87. 13: Η Μέλπω Μερλιέ στη μελέτη της έγραψε ότι μαζί με τα σκουμπριά και τις παλαμίδες πήγαιναν και τα τραγούδια. Βλ. Μερακλής Μ., 1992, Λαϊκή Τέχνη Ελληνική Λαογραφία, τομ Γ΄, Αθήνα: Οδυσσέας, 81. 14: Β. Ήπειρος, Λάκκα Πωγωνίου, μερικά μεμονωμένα χωριά της επαρχίας Κόνιτσας. Βλ. Καβακόπουλος Π., 1978, «Μουσική αποστολή στην Ήπειρο», Δωδώνη, 7, 365. 15: Ανωγειανάκης, Φ., 1974, «Το γενεαλογικό δέντρο ενός μουσικού», Λαογραφία, 29, 104 και σημ. 1. Να σημειώσουμε εδώ ότι η περιοχή αυτή δεν είναι ιδιαίτερα ανοικτή σε ξένες επιδράσεις ή εξελίξεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι τη συναντάμε στους Αλβανούς, Λιάπηδες, Τόσκηδες, ενώ βορειότερα ακούγεται αποκλειστικά ο μονοφωνικός τρόπος. Ανωγειανάκης Φ., 1974, «Το γενεαλογικό δέντρο ενός μουσικού», Λαογραφία, 29. Δαμιανάκος Σ., 1987, Παράδοση ανταρσίας και λαϊκός πολιτισμός, Αθήνα: Πλέθρον, Ζαμπέλιος Σ., 1852, Άσματα Δημοτικά, Κέρκυρα. Καγκελάρης, Ν. (2015),«Γαμήλιοι Θρήνοι: Σαπφώ (Fr. 109 LP, Fr. 104(a) LP)- Κάτουλλος (c. 62. 20-5)- νεοελληνικό δημοτικό τραγούδι»,στο Αυδίκος, Ε.- Κοζιού-Κολοφωτιά,Β. (επίμ.), Πρακτικά 5ου Πανελληνίου Συνεδρίου: «Δημοτικό Τραγούδι και Ιστορία». Καρδίτσα 23 - 25 Οκτωβρίου 2015, Καρδίτσα, σσ.260-70 [1] Καψωμένος Ε., 1996, Δημοτικό τραγούδι. Μια διαφορετική προσέγγιση, Αθήνα: Πατάκης. Κοντογιώργης Γ., 1979, Η ελλαδική λαϊκή ιδεολογία. Πολιτικο-κοινωνική μελέτη του δημοτικού τραγουδιού, Αθήνα: Ν. Σύνορα. Καβακόπουλος Π., 1978, «Μουσική αποστολή στην Ήπειρο», Δωδώνη, 7. Τζάκης Δ., 2002, «Το Κλέφτικο και το Ρεμπέτικο τραγούδι: εθνικοί Μύθοι και Λαογραφικές Αναζητήσεις» Τέχνες ΙΙ: Επισκόπηση Ελληνικής Μουσικής και Χορού, τομ. Γ, Πάτρα: ΕΑΠ, Μερακλής Μ., 1992, Λαϊκή Τέχνη Ελληνική Λαογραφία, Γ΄ τομ. Αθήνα: Οδυσσέας Μιρασγέζη Μ. Δ., 2002, «Εισαγωγή στο δημοτικό τραγούδι», Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα ΙΙ: Οι Νεότεροι Χρόνοι, Τόμος Γ, Πάτρα: ΕΑΠ Παπαχριστοφόρου Μ., 2002, «Παραδόσεις» στο Δημόσιος και Ιδιωτικός Βίος στην Ελλάδα ΙΙ: Οι Νεότεροι *Χρόνοι, Τόμος Γ, Πάτρα: ΕΑΠ Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης [2] Γιάνης Κορδάτος, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το 1961, τόμος πρώτος,εκδ.Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983 Κλοντ Φοριέλ, Δημοτικά τραγούδια της συγχρόνου Ελλάδος, Εκδ. Νίκος Δ. Νίκας 1956 Arnoldvs Passow, Δημοτικά τραγούδια, Εκδ. Ν.Νίκας - Χ. Σπανός, Αθήνα 1958 Νικολάου Πολίτη : Εκλογαί από τα τραγούδια του Ελληνικού λαού, Πάπυρος (Βίπερ) χ.χ. / Γράμματα, 1991 / Εκάτη, Αθήνα 2001 / (βλ. εξωτερ. σύνδεσμο : ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ) Γιάνης Κορδάτος, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Από το 1453 ως το 1961, τόμος πρώτος,εκδ.Επικαιρότητα, Αθήνα, 1983, σελ.101-126 Παπαδάκης, Γ., 1983, Λαϊκοί πρακτικοί οργανοπαίκτες, Αθήνα, ISBN13 9789602051658 Σάββας Αλ., 1984, Ξηρομερίτικα Δημοτικά τραγούδια, Αθήνα Μαζαράκη Δ., 1984 Το λαϊκό κλαρίνο στην Ελλάδα, Αθήνα 1959, 1984 Σκέψεις και παραλλαγές πάνω σ΄ένα δημοτικό τραγούδι Κέντρον Ερεύνης και Προβολής της Εθνικής Μουσικής - Ο Σίμων Καράς και η προσφορά του στο Δημοτικό Τραγούδι ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ : Σελίδα Αφιερώματος στο Δημοτικό Τραγούδι - Κείμενα [3] Μια ανολοκλήρωτη ανθολογία δημοτικών τραγουδιών του Δημήτρη Χατζή Μεγάλη συλλογή από στίχους δημοτικών τραγουδιών Ανταύγειες από το παρελθόν, Το δημοτικό τραγούδι (σήμερα) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι ως λογοτεχνικό είδος αντλεί το υλικό του από την προφορική λογοτεχνική παράδοση, δηλαδή αυτήν που αναπτύσσεται από την ανάγκη που έχει κάθε άτομο και γενικότερα κάθε λαός να εκφράσει τα συναισθηματικά του και ψυχικά φορτία, τα ιδανικά του, τους πόνους και τις χαρές του, ακόμη τις εντυπώσεις και τις σκέψεις του μέσα στην ευκολομνημόνευτη ποίηση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9 |
Νέα Σκήτη | Το σημερινό Κυριακό, αφιερωμένο στo Γενέθλιο της Θεοτόκου, άρχισε να ανεγείρεται το 1730 και ολοκληρώθηκε το 1757 με δωρεά των κατοίκων της πόλης των Ιωαννίνων. Το 1901 στο Κυριακό κτίσθηκε το παρεκκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου το οποίο θεωρείται τάφος τριών αρχιερέων που ασκήτεψαν εδώ: του Θεοφάνους Λακεδαιμονίας, του Βησσαρίωνος Ραψάνης και του Γερασίμου Χαλεπίου. Στο προαύλιο του Κυριακού βρίσκεται ο ναός κοιμητηρίου που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων και λίγο πιό πέρα το οστεοφυλάκειο στο οποίο φυλάσσονται τα οστά των πατέρων από 400 και πλέον χρόνια. Η βιβλιοθήκη του Κυριακού φυλάσσει περί τα 200 χειρόγραφα και περίπου 500 έντυπα. Τα χειρόγραφα είναι κυρίως αντίγραφα του περασμένου αιώνα, με γνωστό αντιγραφέα το λόγιο μοναχό Iάκωβο. Σήμερα η σκήτη απαρτίζεται από 30 καλύβες, κατοικούμενες από 40 περίπου μοναχούς. Οι περισσότερες καλύβες της Σκήτης έχουν ενσωματωμένο ναό και όλες μικρή εδαφική έκταση που τις περιβάλλει. Οι μοναχοί ασχολούνται με την αγιογραφία, την ξυλογλυπτική, τη χρυσοχοΐα και την καλλιέργεια, ιδίως εσπεριδοειδών. Σπουδαίοι αγιογραφικοί οίκοι της σκήτης θεωρούνται: των Κυριλλαίων, των Αβραμαίων, των Σπυριδωναίων, του Μοναχού Nίκωνος και του Ιερομονάχου Προδρόμου. | Η Nέα Σκήτη ή Σκήτη Εισοδίων της Θεοτόκου υπάγεται στη Μονή Αγίου Παύλου Αγίου Όρους. Βρίσκεται 30 λεπτά απόσταση από αυτήν και άλλα 30 λεπτά από την Σκήτη Αγίας Άννας. Στη Σκήτη έχουν ασκητέψει μεγάλες μορφές του κινήματος των Κολλυβάδων, όπως ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, ο φιλόσοφος Kύριλλος, ο εκ Μεσολογγίου Αθανάσιος και άλλοι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%A3%CE%BA%CE%AE%CF%84%CE%B7 |
Κύπελλο Κύπρου πετοσφαίρισης ανδρών 2018-19 | Στην προημιτελική φάση οι οκτώ ομάδες κληρώθηκαν τυχαία μεταξύ τους σε τέσσερα ζευγάρια και έδωσαν διπλούς αγώνες (εντός και εκτός έδρας). Αν μια ομάδα πετύχαινε δύο νίκες, τότε έπαιρνε αυτή την πρόκριση.Σε περίπτωση που στους δύο αγώνες οι δύο ομάδες είχαν από μία νίκη, όπως πιο κάτω, αμέσως με την λήξη του δεύτερου αγώνα διεξαγόταν το χρυσό σετ (golden set): Πρώτος αγώνας 3 – 0, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 1, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 2, δεύτερος αγώνας 2 – 3 τότε χρυσό σετ Πρώτος αγώνας 3 – 0 ή 3 – 1, δεύτερος αγώνας 2 – 3 προκρίνεται ο νικητής του πρώτου αγώνα Πρώτος αγώνας 3 – 2, δεύτερος αγώνας 0 – 3 ή 1 – 3 προκρίνεται ο νικητής του δεύτερου αγώναΟι τέσσερις νικήτριες προκρίθηκαν στο Φάιναλ Φορ. Στην ημιτελική φάση και στον τελικό έγιναν μονοί αγώνες. Στην προημιτελική φάση έγιναν διπλοί αγώνες. Κάθε ομάδα αγωνίστηκε στην έδρα της και στην έδρα του αντιπάλου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων. Οι 4 ομάδες που προκρίθηκαν από την προημιτελική φάση συμμετείχαν στο Φάιναλ Φορ της διοργάνωσης, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Κλειστό Γυμναστήριο Τάσσος Παπαδόπουλος - Ελευθερία στη Λευκωσία. Στην ημιτελική φάση έγιναν μονοί αγώνες. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα τελικά αποτελέσματα των αγώνων, οι οποίοι διεξήχθησαν στις 8 Φεβρουαρίου 2019. Στον τελικό προκρίθηκαν η Ομόνοια και o Παφιακός. Το παιχνίδι διεξήχθη στις 9 Φεβρουαρίου 2019 στο Κλειστό Γυμναστήριο Τάσσος Παπαδόπουλος - Ελευθερία στη Λευκωσία. Νικήτρια ήταν η Ομόνοια με σκορ 3-1 σετ (25-15, 26-24, 22-25, 25-19). ΚΟΠΕ, επιμ. (2018-10-30) (pdf). ΕΙΔΙΚΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΥΠΕΛΛΟΥ OΠΑΠ Α’ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΑΝΔΡΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2018 – 2019. Λευκωσία. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-03-20. https://web.archive.org/web/20210320192348/https://new.volleyball.org.cy/wp-content/uploads/docs/201819/cupmen_201819.pdf. | Το Κύπελλο Κύπρου 2018-19 ήταν η 45η έκδοση του Κυπέλλου Κύπρου (42η υπό την αιγίδα της Κυπριακή Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης). Συμμετείχαν οι οκτώ ομάδες της Α΄ κατηγορία 2018-19. Νικήτρια ήταν η Ομόνοια για 6η φορά στην ιστορία της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_2018-19 |
974 Λιόμπα | Η μέση διάμετρος της Λιόμπα εκτιμάται σε 18,38 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,396. Η Λιόμπα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 38 ώρες και 42 λεπτά, μία εξαιρετικά αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Η Λιόμπα (Lioba) είναι ένας αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 10,354. Ανακαλύφθηκε το 1922 από τον Γερμανό αστρονόμο Καρλ Ράινμουτ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από το όνομα της ιεραποστόλου και αγίας Λιόμπα. | https://el.wikipedia.org/wiki/974_%CE%9B%CE%B9%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B1 |
Ο Σικελικός Εσπερινός | Παρότι δεν ήταν η πρώτη «γκραντ οπερά» του Βέρντι για το Παρίσι (η πρώτη ήταν η προσαρμογή του των Λομβαρδών το 1847 υπό τον νέο τίτλο Ιερουσαλήμ), το λιμπρέτο πάνω στο οποίο συνέθεσε είχε γραφεί περίπου μια εικοσαετία νωρίτερα, στην ακμή της παραδόσεως της γαλλικής γκραν οπερά. Καθώς θα συνέβαινε αργότερα με την όπερα Δον Κάρλος (η οποία επίσης βασιζόταν σε γαλλικό λιμπρέτο), ένα λιμπρέτο στην ιταλική γλώσσα ετοιμάστηκε γρήγορα υπό την επίβλεψη του Βέρντι από τον ποιητή Έττορε Καΐμι (Ettore Caimi) με τον τίτλο, Giovanna de Guzman. Ο Βέρντι γνώριζε ότι στην Ιταλία εκείνης της εποχής θα ήταν αδύνατο η υπόθεση να διαδραματίζεται στη Σικελία. Με βάση τις υποδείξεις του Σκριμπ, ο τόπος της ιστορίας μεταφέρθηκε στην Πορτογαλία του 1640, όταν ήταν υπό ισπανική κατοχή. Αυτή η εκδοχή πρωτοπαρουσιάσθηκε στο Teatro Regio της Πάρμας, στις 26 Δεκεμβρίου 1855. Οι Εσπερινοί στη γαλλόφωνη εκδοχή τους έκαναν πρεμιέρα στην Όπερα των Παρισίων στις 13 Ιουνίου 1855. Ωστόσο, η επιτυχία τους δεν ήταν πολύ μεγάλη, και εξαιτίας της αποσύρσεως της Σοφί Κρυβελί (που είχε τον ρόλο της Hélène). Επειδή η αρχική εκδοχή δεν μπήκε ποτέ στο καθιερωμένο ρεπερτόριο, οι παραστάσεις «συνέχισαν κουτσαίνοντας» μέχρι που ο Βέρντι προσπάθησε να βοηθήσει στην αναγέννησή της στην `Οπερα των Παρισίων στις 6 Ιουλίου 1863 αναθεωρώντας κάποιους από τους ρόλους για επιλεγμένους τραγουδιστές. Και πάλι όμως μετά από λίγες παραστάσεις η όπερα εξαφανίσθηκε και αντικαταστάθηκε από τη γαλλική βερσιόν του Τροβατόρε, το Le trouvère. Εκτός από μία αναβίωση στο Παρίσι το 1863, «εξαφανίσθηκε από την παρισινή σκηνή εντελώς» (Budden). Στην Ιταλία, με τον Βέρντι να συγκατατίθεται στην αφαίρεση του ημίωρου χορευτικού (το χορευτικό ήταν συνήθεια στο Παρίσι εκείνη την εποχή), η περίοδος 1855/1856 είδε την ιταλική εκδοχή της όπερας να ανεβαίνει εννέα φορές. Μετά το 1861, στη νέα εποχή μετά την ενοποίηση της Ιταλίας, επανήλθε στον αρχικό τίτλο της. Η πρώτη παράσταση στη Μεγάλη Βρετανία έγινε στις 27 Ιουλίου 1859 στο Drury Lane Theatre του Λονδίνου, ενώ στις 7 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ανέβηκε στη Μουσική Ακαδημία της Νέας Υόρκης. Στη σύγχρονη εποχή Ο Σικελικός Εσπερινός συνήθως παίζεται στην ιταλική γλώσσα υπό τον τίτλο I vespri siciliani. Στη γαλλική ανέβηκε π.χ. τον Μάιο 2011 στο Grand Théâtre της Γενεύης και στο Τεάτρο Σαν Κάρλο της Νάπολης. Τόπος: Παλέρμο, Ιταλία Χρόνος: 1282 μ.Χ. Η κεντρική πλατεία του Παλέρμο Ο Τεμπάλντο, ο Ρομπέρτο, και άλλοι Γάλλοι στρατιώτες έχουν συγκεντρωθεί μπροστά από το μέγαρο του Κυβερνήτη. Καθώς κάνουν μια πρόποση στην πατρίδα τους, παρακολουθούνται από ντόπιους Σικελούς, που είναι δυσαρεστημένοι με την ξένη κατοχή. Η Ελένη εμφανίζεται ντυμένη με πένθιμα ρούχα για τον εκτελεσθέντα αδελφό της. Λίγο μεθυσμένος, ο Ρομπέρτο της ζητά να τραγουδήσει και εκείνη συμφωνεί ήρεμα. Το τραγούδι της, για τους κινδύνους των θαλασσινών και τη θεϊκή κραυγή «ας περιφρονηθούν οι κίνδυνοι» (Deh! tu calma, ο Dio possente / Viens à nous, Dieu tutélaire), μόνο που δημιουργεί την επιθυμία στους Σικελούς να εξεγερθούν ενάντια στις δυνάμεις κατοχής. Αλλά όταν εμφανίζεται ο κυβερνήτης Μοντεφόρτε, το πλήθος ηρεμεί. Τότε ο Αρρίγκο ανακοινώνει ότι έχει απελευθερωθεί από τη φυλακή. Μόνος με τον Αρρίγκο, ο Μοντεφόρτε του προσφέρει μία θέση εργασίας με τους Γάλλους, αρκεί να μείνει μακριά από την Ελένη. Εκείνος αρνείται και αμέσως την ακολουθεί μέσα στο μέγαρο. Η παραλία Ο Τζιοβάννι ντα Προτσίντα αποβιβάζεται στην ακτή από μια μικρή ψαρόβαρκα. Επιστρέφει από την εξορία και εκφράζει τη χαρά του για την επιστροφή του στη γενέτειρά του: Ο tu Palermo / Et toi, Palerme / «Ω, συ Παλέρμο, αγαπημένη γη...». Γύρω του συγκεντρώνονται ο Μανφρέντο και άλλοι γνωστοί, και δεν αργεί να διατάξει τους άνδρες του να του φέρουν την Ελένη και τον Αρρίγκο (Nell'ombra e nel silenzio / Dans l'ombre et le silence/ «Στο σκοτάδι και σιωπηλά»). Οι τρεις τους καταστρώνουν σχέδια για μια εξέγερση κατά τους επικείμενους εορτασμούς πριν τους γάμους μιας ομάδας νέων. Μετά την αποχώρηση του Προτσίντα, η Ελένη ρωτά τον Αρρίγκο ποια ανταμοιβή θα ζητούσε. Ορκιζόμενος ότι θα εκδικηθεί τον θάνατο του αδελφού της, εκείνος ζητά μόνο τον έρωτά της. Ο Λόρδος του Μπετύν καταφθάνει με μία πρόσκληση από τον Μοντεφόρτε για μια χοροεσπερίδα. Ο Αρρίγκο αρνείται και αμέσως συλλαμβάνεται και απέρχεται συρόμενος. Οδηγημένο από τον Ρομπέρτο, ένα άγημα Γάλλων στρατιωτών καταφθάνει και ο Προτσίντα επιστρέφει και διαπιστώνει πως είναι αργά πια για να σώσει τον Αρρίγκο, αφού οι νέοι έχουν έρθει στην πλατεία και έχουν αρχίσει υπαίθριο χορό. Καθώς ο χορός ζωηρεύει, ο Ρομπέρτο γνέφει στους άνδρες του, οι οποίοι αρπάζουν πολλές από τις κοπέλες, σέρνοντάς τις μακριά, παρά τις διαμαρτυρίες των νεαρών Σικελών, που στη συνέχεια βλέπουν ένα πλοιάριο να περνά γεμάτο με Γάλλους ευγενείς και Σικελές γυναίκες που πηγαίνουν στη χοροεσπερίδα. Ο Προτσίντα και άλλοι αποφασίζουν να επιδιώξουν την είσοδό τους στην εσπερίδα και να εκδικηθούν. Σκηνή 1: Μέγαρο του Μοντεφόρτε Ο Μοντεφόρτε διαβάζει ένα γράμμα από τη γυναίκα που απήγαγε, το οποίο αποκαλύπτει ότι ο Αρρίγκο είναι γιος του: Si, m'abboriva ed a ragion! / «Ναι, με περιφρόνησε και καλά έκανε!». Ο Μπετύν τον ενημερώνει ότι ο Αρρίγκο έχει προσαχθεί βίαια, αλλά ο Μοντεφόρτε αγάλλεται για το ότι ο γιος του είναι εκεί κοντά: In braccio alle dovizie / Au sein de la puissance / «Παραδομένος στα πλούτη, τριγυρισμένος από τιμές, ένα απέραντο, φριχτό κενό...». Οι δύο άνδρες έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο και ο Αρρίγκο παραξενεύεται κάπως από τον τρόπο που του συμπεριφέρονται. Τελικά, ο Μοντεφόρτε αποκαλύπτει το γράμμα που γράφηκε από τη μητέρα του Αρρίγκο. Θυμούμενος το παρελθόν, αλλά ακόμα αψηφώντας, ο Αρρίγκο προσβάλλει τον πατέρα του, που αντιδρά με ογή καθώς ο νέος ορμά έξω: Parole fatale, Insulto mortale / «Μοιραίος λόγος!, Θανάσιμη προσβολή! Η χαρά έχει φύγει...». Σκηνή 2: Χοροεσπερίδα στο μέγαρο του Μοντεφόρτε Ο Μοντεφόρτε εισέρχεται στην αίθουσα και δίνει το σήμα να αρχίσει ο χορός. Μέσα στο πλήθος, αλλά μεταμφιεσμένοι, είναι η Ελένη, ο Αρρίγκο και ο Προτσίντα. Ο Αρρίγκο εκπλήσσεται όταν οι δύο άλλοι του αποκαλύπτονται και δηλώνουν ότι σκοπός τους είναι να τον σώσουν. Παρόλα αυτά, εκείνος ενοχλείται όταν ακούει πως σκοπεύουν να σκοτώσουν τον Μοντεφόρτε και όταν ο πατέρας πλησιάζει τον γιο, εκείνος του δίνει ένα ίχνος προειδοποίησης. Καθώς ζυγώνουν οι δολοφόνοι, ο Αρρίγκο πηδά μπροστά στον πατέρα του. Οι Σικελοί φρικιούν όταν διαπιστώνουν ότι ο Αρρίγκο αφήνεται απείραχτος καθώς η ομάδα αναλογίζεται την κατάσταση. Η Ελένη, ο Προτσίντα, ο Ντανιέλι και οι Σικελοί καταριούνται τον Αρρίγκο καθώς τους απομακρύνουν σέρνοντας, ενώ εκείνος θέλει να τους ακολουθήσει αλλά συγκρατείται από τον Μοντεφόρτε. Μια φυλακή Ο Αρρίγκο φθάνει στην πύλη της φυλακής και, ακολουθώντας τις οδηγίες του Μοντεφόρτε, περιμένει να του επιτραπεί η είσοδος. Αναλογίζεται την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι φίλοι του: Giorno di pianto / Ο jour de peine/ «Μέρα του θρήνου, της θηριώδους λύπης!». Η Ελένη μεταφέρεται έξω και τον αντιμετωπίζει. Στο τέλος, ο Αρρίγκο ομολογεί πως ο Μοντεφόρτε είναι ο πατέρας του και εκείνη αρχίζει να θέλει να τον συμπαθήσει: Arrigo! Ah, parli a un core... / «Αρρίγκο! Ω, μιλάς σε μια καρδιά ήδη προετοιμασμένη να συγχωρήσει.» Μη έχοντας προσέξει την παρουσία του Αρρίγκο, ο Προτσίντα πλησιάζει την Ελένη και της αποκαλύπτει μία επιστολή που τον πληροφορεί για επικείμενη απελευθέρωσή τους. Αλλά ο Μοντεφόρτε καταφθάνει ζητώντας έναν ιερέα και διατάζει την εκτέλεση των φυλακισμένων, ενώ ο Προτσίντα εκπλήσσεται όταν μαθαίνει την αλήθεια για τον Αρρίγκο. Ο Αρρίγκο ικετεύει για έλεος για τους φίλους του και ο Μοντεφόρτε τον αντιμετωπίζει με μία μόνο επωδό: Dimme sol, di "Mio padre" / Πες μου μονάχα αυτό, πες μου «Πατέρα μου...». Ο Αρρίγκο παραμένει σιωπηλός καθώς εμφανίζεται ο δήμιος και το ζευγάρι οδηγείται μακριά, ακολουθούμενο από τον Αρρίγκο. Ο Μοντεφόρτε παρεμβαίνει για να τον εμποδίσει να τους ακολουθήσει. Καθώς η Ελένη οδηγείται προς τον δήμιο, ο Μοντεφόρτε και πάλι παρεμβαίνει, αυτή όμως τη φορά για να ανακοινώσει χάρη για τους Σικελούς. Επιπλέον, συμφωνεί με τον γάμο της Ελένης και του Αρρίγκο, ανακοινώνοντας στο πλήθος: «Βρίσκω και πάλι ένα γιο!». Ακολουθεί γενική αγαλλίαση. Οι κήποι του μεγάρου του Μοντεφόρτε Καθώς ιππότες και κυρίες της τιμής συγκεντρώνονται, η Ελένη ευχαριστεί τους πάντες: Mercé, dilette amiche / Merci, jeunes amies / «Σας ευχαριστώ, φίλοι αγαπημένοι». Ο Αρρίγκο φθάνει διαλαλώντας τη χαρά του: La brezza aleggia intorno / La brise souffle au loin / «Η αύρα φυσά ένα γύρω...». Φεύγει για να βρει τον πατέρα του, αλλά καταφθάνει ο Προτσίντα ανακοινώνοντας ένα σχέδιο για να ξεγελάσει τους εχθρούς σφάζοντάς τους μπροστά στον βωμό μετά την εκφώνηση των όρκων της γαμήλιας τελετής. Η Ελένη διχάζεται ανάμεσα στον έρωτά της και στο καθήκον της: Sorte fata! Oh, fier cimento! / «Μοιραίο πεπρωμένο! Ω, φοβερή σύγκρουση!». Στο τέλος, δεν μπορεί να αντέξει άλλο και ανακοινώνει στον Αρρίγκο ότι δεν μπορούν να παντρευτούν. Αμφότεροι οι άνδρες είναι εξαγριωμένοι με εκείνη για τη φαινομενική προδοσία της. Τότε καταφθάνει ο Μοντεφόρτε, παίρνει τα χέρια του ζεύγους, τα ενώνει και τους ανακηρύσσει παντρεμένους καθώς οι καμπάνες αρχίζουν να σημαίνουν για τον εσπερινό. Αυτό είναι και το σύνθημα για τους Σικελούς για να ορμήσουν μέσα και να πέσουν πάνω στον Μοντεφόρτε και τους Γάλλους κατακτητές. Backman, Clifford R. (2002), The Decline and Fall of Medieval Sicily: Politics, Religion, and Economy in the Reign of Frederick III, 1296–1337 Cambridge: Cambridge University Press, σελ. 6 Budden, Julian, The Operas of Verdi, Τόμος 2. Λονδίνο: Cassell, 1978 ISBN 0-304-31059-X Everist, Mark, «'Killing a Bull' and the Pleasures of History: Verdi's Les Vêpres Siciliennes» στο τευχίδιο που συνοδεύει την ηχογράφηση της Opera Rara των Σικελικών Εσπερινών Holden, Amanda (ed.), The New Penguin Opera Guide, Νέα Υόρκη: Penguin Putnam, 2001, σελ. 984. ISBN 0-14-029312-4 Σύνοψη Αρχειοθετήθηκε 2007-09-29 στο Wayback Machine. από τη Naxos Records Το ιταλικό λιμπρέτο | Ο Σικελικός Εσπερινός ή Οι Σικελικοί Εσπερινοί (γαλλ. Les vêpres siciliennes, ιταλ. I vespri siciliani) είναι όπερα σε πέντε πράξεις του Ιταλού συνθέτη Τζουζέπε Βέρντι, πάνω σε γαλλικό λιμπρέτο των Σαρλ Ντυβεϋριέ (Charles Duveyrier) και Εζέν Σκριμπ (Eugène Scribe) από το έργο τους Le duc d'Albe, που γράφτηκε το 1838 και προτάθηκε ως λιμπρέτο στους συνθέτες Αλεβύ και Ντονιτσέττι προτού ο Βέρντι συμφωνήσει να το μελοποιήσει, το 1854. Η υπόθεση του έργου βασίζεται πάνω σε ιστορικά γεγονότα, και συγκεκριμένα στην εξέγερση των Σικελικών Εσπερινών του 1282, χρησιμοποιώντας υλικό από τη μεσαιωνική σικελική φυλλάδα Lu rebellamentu di Sichilia. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%95%CF%83%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82 |
Stranger Things | Το Stranger Things βρίσκεται στη φανταστική αγροτική πόλη Hawkins της Ιντιάνα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το κοντινό εργαστήριο φαινομενικά εκτελεί επιστημονική έρευνα για το Υπουργείο Ενέργειας των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά κρυφά πραγματοποιεί πειράματα σε παραφυσικά και υπερφυσικά, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που περιλαμβάνουν υποκείμενα ανθρωπίνων τεστ. Χωρίς τη θέληση τους, οι επιστήμονες του εργαστηρίου έχουν δημιουργήσει μια πύλη σε μια εναλλακτική διάσταση που ονομάζεται "Upside Down". Η επίδραση του Upside Down αρχίζει να επηρεάζει τους κατοίκους του Hawkins με καταστροφικούς τρόπους. Ο πρώτος κύκλος ξεκινάει τον Νοέμβριο του 1983, όταν ο Γουίλ Μπάιερς απάγεται από ένα πλάσμα που προέρχεται από το Upside Down. Η μητέρα του, η Τζόις, και ο επικεφαλής της αστυνομίας της πόλης, Jim Hopper, ψάχνουν για τον Will. Ταυτόχρονα, μια νεαρή ψυχοκινητική κοπέλα που ονομάζεται Eleven διαφεύγει από το εργαστήριο και βοηθά τους φίλους του Will, τον Mike, τον Dustin και τον Lucas, στις δικές τους προσπάθειες να βρουν τον Γουίλ. Ο Δεύτερος Κύκλος τοποθετείται χρονικά ένα χρόνο αργότερα, αρχίζοντας τον Οκτώβριο του 1984. Στον τρίτο κύκλο, το Hawkins δέχεται πάλι επίθεση αυτή την φορά όμως από ένα τέρας φτιαγμένο από ποντίκια και λιωμένους ανθρώπους από το Upside Down ψάχνοντας έναν νέο ξενιστή . To πρωτότυπο soundtrack δημιουργήθηκε από τον Μάικλ Στάιν και Κάιλ Ντίξον της ηλεκτρονικής μπάντας Survive. Έγινε εκτεταμένη χρήση του αρμόνιου προς τιμήν των καλλιτεχνών και συνθετών ταινιών του 1980, συμπεριλαμβανομένων των Ζαν-Μισέλ Ζαρ, Tangerine Dream, Goblin, Τζον Κάρπεντερ, Τζόρτζιο Μόροντερ και Φάμπιο Φρίτσι. Αποσπάσματα από τους Tangerine Dream έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί στη σειρά. Στις 10 Αυγούστου του 2016, η σελίδα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης του "Stranger Things" ανακοίνωσε ότι το πρωτότυπο soundtrack θα είναι διαθέσιμο για ψηφιακή λήψη και μετάδοση στις 10 Αυγούστου για τον 1ο Τόμο και στις 19 Αυγούστου για τoν 2ο Τόμο. Οι Review aggregator Rotten Tomatoes έδωσαν στην πρώτη σεζόν μια βαθμολογία έγκρισης 94% με βάση 69 κριτικές και σταθμισμένη μέση βαθμολογία 7,96 / 10. Οι συναντήσεις της κριτικής συναίνεσης του ιστότοπου, "Συναρπαστικές, σπασμωδικές και μερικές φορές τρομακτικές, Τα Stranger Things δρουν ως εθιστικό εφιάλτης στις ταινίες του Spielberg και στην τηλεοπτική σειρά της δεκαετίας του 1980." Ο ανασυντάκτης αναθεώρησης Metacritic έδωσε την πρώτη σεζόν ένα κανονικοποιημένο σκορ 76 από τα 100 με βάση 34 κριτικούς , αναφέροντας "γενικά ευνοϊκές αναθεωρήσεις". Το IGN έδωσε το 8 από τα 10 και κάλεσε τη σειρά "Μεγάλη" λέγοντας: "Τα Stranger Things είναι μια εύκολη πρόταση, προσφέροντας στους θεατές μια ατμοσφαιρική και εντυπωσιακή σειρά που είναι μια νοσταλγική αναδρομή χωρίς να αισθάνεται σαν απλό αντίγραφο". Σε μια ανασκόπηση του Σαν Φρανσίσκο, ο Chronicle Dave Wiegand έγραψε: «Τα Stranger Things μας θυμίζουν μια εποχή που χαρακτηρίζεται από ένα είδος διαφυγής, χωρίς να χτυπάει, και βρισκόμαστε σε επαφή με αυτό γιατί οι Duffers το έκαναν τόσο ακαταμάχητα ελκυστικό "Μπορεί να υπάρχουν άλλες εξίσου υπέροχες παραστάσεις για να παρακολουθήσετε αυτό το καλοκαίρι, αλλά σας εγγυώμαι ότι δεν θα έχετε περισσότερη διασκέδαση παρακολουθώντας κανένα από αυτά από ό, τι θα παρακολουθείτε Stranger Things". Ο Joshua Alston του The A.V. Το Club εξέτασε επίσης θετικά, λέγοντας: "Το στυλ και η ουσία εξισορρόπησης είναι πάντα δύσκολο για μια σειρά όπως το Stranger Things, αλλά η εκπομπή είναι τέλεια βαθμονομημένη. κύρους τηλεόραση. " Επανεξετάζοντας το HitFix, ο Alan Sepinwall δήλωσε: «Κατά τη διάρκεια των οκτώ ωρών, η ιστορία και οι χαρακτήρες παίρνουν αρκετή δική τους ζωή, ώστε οι αναφορές να μην αισθάνονται αυτοπεποίθηση και έτσι ώστε η σειρά να μπορεί να εκτιμηθεί ακόμα και αν δεν γνωρίζετε την καρδιά του ET ή τη γραμματοσειρά τίτλων των πρώτων μυθιστορημάτων του Stephen King (μια τεράστια επιρροή στις δικές του εγκαινιάσεις). Η Emily Nussbaum του The New Yorker χειροκροτούσε επίσης τη σειρά και έγραψε: "Αυτή είναι η εκπληκτικά αποδοτική αφήγηση, οκτώ ώρες που περνούν στιγμιαία, με ακόμη μικρούς χαρακτήρες να παίρνουν έντονο διάλογο, σκούρο χιούμορ ή στιγμές παθών." Ο τηλεοπτικός κριτικός Mary McNamara Ο Los Angeles Times δήλωσε: "Για το μεγαλύτερο μέρος και σε απόλυτη παραίτηση από τις πιθανότητες, το Stranger Things τιμά το αρχικό του υλικό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: λέγοντας μια γλυκιά« n »τρομακτική ιστορία στην οποία τα τέρατα είναι πραγματικά αλλά και τα μετασχηματιστικά τις δυνάμεις της αγάπης και της φερεγγυότητας ». [116] Ο Brian Kelly του Wall Street Journal δήλωσε:" Οι Matt Duffer και Ross Duffer, οι αδελφοί και οι δημιουργοί της σόου, έχουν κάνει την εργασία τους όταν πρόκειται για κινηματογράφο του '80. Το The Thing ή το The Goonies του John Carpenter είναι περισσότερο η ταχύτητά σας, υπάρχουν πολλά που σας αρέσουν στα Stranger Things. " Σε αρνητική ανασκόπηση, ο πολιτιστικός κριτικός Grafton Tanner κάλεσε τη σειρά "η εκπλήρωση επιθυμίας" και "ένα παράθυρο μέσω του οποίου ο σημερινός σοκς μπορεί να κοιτάξει ένα παρελθόν κλισέ". Ομοίως, η Marinna Guzy της The Establishment έγραψε: "Όταν αντιμετωπίζετε μια ιστορία όπως τα Stranger Things, μια ανακυκλωμένη αναπαράσταση μιας παλιάς ιστορίας που διατίθεται στο εμπόριο ως αφοσίωση και καλή, καθαρή νοσταλγία, πρέπει να αναρωτηθούμε αν studios ή δημιουργοί περιεχομένου όπως ο Duffer Οι αδελφοί αναρωτιούνται ποτέ αν η ιστορία που λένε είναι αυτή που πρέπει να ειπωθεί. Τι σκοπό τα Stranger Things εξυπηρετούν πέρα από την ενίσχυση του status quo στο τοπίο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και την διαιώνιση της επικίνδυνης αυταπάτης ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα να επιστρέψουν πότε; Οι Rotten Tomatoes είπαν ότι η δεύτερη σεζόν έχει βαθμολογία έγκρισης 94% με βάση 109 κριτικές και μέση βαθμολογία 7,83 / 10. Οι κρίσιμες συναίνεση του ιστότοπου, η εποχή δευτεροετών φοιτητών «Stranger Things», εξισορροπεί στιγμές χιούμορ και νοσταλγική γλυκύτητα ενάντια σε μια αυξανόμενη φρίκη που είναι ακόμα πιο αποτελεσματική χάρη στους γεμάτους χαρακτήρες και τον υποβλητικό τόνο της επίδειξης. »[120] Στο Metacritic , η δεύτερη σεζόν έχει ένα κανονικοποιημένο σκορ 78 από τα 100, με βάση 32 κριτικούς, αναφέροντας "γενικά ευνοϊκές κριτικές". Με την απελευθέρωση της δεύτερης σεζόν της σειράς, η Netflix κυκλοφόρησε επίσης το Beyond Stranger Things, ένα aftershow που φιλοξένησε ο Jim Rash. Οι επισκέπτες της aftershow απαρτίζονται από το cast και το πλήρωμα της σειράς, συμπεριλαμβανομένων των Duffer Brothers και των αστέγων της σειράς, για να συζητήσουν την εξέλιξη και την παραγωγή πίσω από τη σκηνή της σειράς και τη μεγαλύτερη μυθολογία της. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες αφιερώσεις που δημιουργήθηκαν από την Embassy Row, όπως το Talking Dead και το Talking Bad, πέρα από τα Stranger Things προορίζεται να παρακολουθείται μετά από μια προβολή ολόκληρης της τρέχουσας σεζόν. Επίσης αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της επίδειξης, η Millie Bobby Brown μπορεί να έχει έναν υποστηρικτικό πράκτορα ο οποίος πιθανόν προέρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν είναι επιβεβαιωμένο αν θα έχει υποστήριξη για το set agent για την εποχή 3. Υποστηρίχθηκε έντονα ότι ο Eddie Tsang μπορεί να γίνει ο επίσημος πράκτορας υποστήριξης για την εποχή 3. Ωστόσο, δεν είναι σαφές εάν έχει φτάσει σε τελική συμφωνία με την Netflix. Το Netflix και το BonusXP ανέπτυξαν μια δωρεάν σύνδεση κινητού παιχνιδιού για Stranger Things, που κυκλοφόρησε στις συσκευές iOS και Android στις 4 Οκτωβρίου 2017. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί ένα στυλ ρετρό pixel τέχνης, παρόμοιο με τα παιχνίδια για το Super Nintendo Entertainment System. Το παιχνίδι βασίζεται χαλαρά στην ιστορία Stranger Things μετά την πρώτη σεζόν, με τον παίκτη να ξεκινά ως αρχηγός της αστυνομίας Jim Hopper ψάχνοντας τα αγόρια που αγνοούνται. Μόλις βρεθούν αυτοί οι χαρακτήρες, γίνονται playable και έχουν ειδικές ικανότητες που επιτρέπουν στον παίκτη να έχει πρόσβαση σε περισσότερες περιοχές του παιχνιδιού. Το BonusXP είχε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει το παιχνίδι. Η ομάδα αποφάσισε να κάνει το παιχνίδι σε παρόμοιο στυλ με το The Legend of Zelda γιατί ήταν ένας τέλειος αγώνας γιατί και τα δύο [Stranger Things και Zelda] είναι για εξερεύνηση και είναι ένα είδος μυστηριώδους τακτοποίησης που ταιριάζει στη διάθεση της παράστασης, "σύμφωνα με τον πρόεδρο του BonusXP Dave Pottinger. Ο χάρτης του Hawkins στο παιχνίδι βασίστηκε σε έναν χάρτη Google Street View του Τζάκσον, της Γεωργίας, όπου η σειρά γυρίστηκε. Προκειμένου να διατηρηθεί το μυστικό του παιχνιδιού, το BonusXP δεν προσέλαβε τους δοκιμαστές παιχνιδιών για τη διασφάλιση της ποιότητας, αντί να έχει ανατροφοδότηση τα μέλη της οικογένειας από την ομάδα σχεδιασμού. αυτή η διαδικασία βοήθησε στη δημιουργία των δύο επιπέδων δυσκολίας στο παιχνίδι. Η ολοκλήρωση του παιχνιδιού δίνει στους παίκτες ένα κλιπ από το επεισόδιο πρεμιέρας εποχής 2 της εκπομπής. Το παιχνίδι κατελήφθη 3 εκατομμύρια φορές κατά την πρώτη εβδομάδα, μετατρέποντας την κορυφαία λήψη και λήψη κριτικού έπαινο. Με την κυκλοφορία της δεύτερης σεζόν, μια ενημέρωση του παιχνιδιού προσέθεσε το Max ως playable χαρακτήρα και μια κυκλοφορία για την τηλεόραση Amazon Fire, η οποία περιελάμβανε υποστήριξη από τον ελεγκτή. Η Sony έχει ανακοινώσει ότι εργάζεται σε ένα παιχνίδι Playstation 4 VR που βασίζεται σε Stranger Things και έχει κυκλοφορήσει ένα teaser που δείχνει τα φώτα των Χριστουγέννων σε μια τοιχογραφία. Ο αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών, David Cicilline, συνέκρινε την κατάσταση του έθνους κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Donald Trump με αυτή των Stranger Things κατά τη διάρκεια ομιλίας που δόθηκε στο Κογκρέσο στις 16 Φεβρουαρίου 2017, χρησιμοποιώντας ένα σύμβολο "Trump Things" στην ίδια μορφή με την κάρτα τίτλου την εκπομπή και λέγοντας "Όπως οι κύριοι χαρακτήρες στα Stranger Things, τώρα είμαστε κολλημένοι στο Upside Down". Στο πλαίσιο της απελευθέρωσής του στο Netflix στις 14 Απριλίου 2017, το cast της επανεκκίνησης του Mystery Science Theatre 3000 ξεδιπλώθηκε στο πρώτο μέρος του "Κεφάλαιο 1" των Stranger Things. [176] Η Google χρησιμοποίησε "αυτοκόλλητα" των χαρακτήρων Stranger Things για την εισαγωγή της τεχνολογίας ARCore που ανακοίνωσε παράλληλα με το τηλέφωνο Pixel 2 τον Οκτώβριο του 2017. [177] Η Sesame Street δημιούργησε μια νεολαία κατάλληλη ψευδαίσθηση των Stranger Things, που ονομάζεται Sharing Things, κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2017. χαρακτήρισε το Cookie Monster ως το "Cookiegorgon", τον Grover ως τον Lucas, τον Ernie ως τον Dustin και περιλάμβανε αρκετά νεύματα στην αφήγηση της δεύτερης σεζόν. Η πρώτη σεζόν συνίστατο σε οκτώ επεισόδια μίας ώρας που κυκλοφόρησαν παγκοσμίως σε Netflix στις 15 Ιουλίου 2016, στο Ultra HD 4K. Η δεύτερη σεζόν, αποτελούμενη από εννέα επεισόδια, κυκλοφόρησε στις 27 Οκτωβρίου 2017 στο HDR. Ένα teaser για τη δεύτερη σεζόν, η οποία επίσης ανακοίνωσε την ημερομηνία κυκλοφορίας, που προβλήθηκε κατά τη διάρκεια του Super Bowl LI. Η πρώτη σεζόν Stranger Things κυκλοφόρησε σε ένα combo πακέτο Blu-ray / DVD αποκλειστικά για τους εμπόρους λιανικής Target στις 17 Οκτωβρίου 2017, το οποίο περιλαμβάνει μια vintage VHS-εμπνευσμένη συσκευασία. Επίσημος ιστότοπος Stranger Things στην IMDb | Το Stranger Things είναι Αμερικανική τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας-τρόμου που δημιουργήθηκε από τους αδελφούς Ντάφερ. Είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από τους Ματ και Ρος Ντάφερ και η εκτελεστική παραγωγή του έγινε από τον Σον Λεβί. Οι πρωταγωνιστές του πρώτου κύκλου είναι οι Φιν Γούλφχαρντ, Νόα Σναπ, Γουινόνα Ράιντερ, Ντέιβιντ Χάρμπορ, Μίλι Μπόμπι Μπράουν, Γκέιτεν Ματαράτσο, Κέιλεμπ ΜακΛάφλιν, Ναταλία Ντάιερ, Τσάρλι Χίτον, Κάρα Μπουόνο και Μάθιου Μόνταϊν. Ο πρώτος κύκλος εστιάζει στην εξαφάνιση ενός νεαρού αγοριού και την εμφάνιση ενός ψυχοκινητικού κοριτσιού, που βοηθά τους φίλους του στην αναζήτησή τους, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του αγοριού, η μητέρα του και ο αρχηγός της αστυνομίας της πόλης θα ξεκινήσουν τη δική τους έρευνα.Η σειρά εκτυλίσσεται στη δεκαετία του 1980 στη φανταστική πόλη Χόκινς της Ιντιάνα και αποτελεί φόρο τιμής στη δεκαετία του 1980 και της ποπ κουλτούρας. Οι δημιουργοί εμπνεύστηκαν από τα έργα του Στίβεν Σπίλμπεργκ, του Τζον Κάρπεντερ και του Στίβεν Κινγκ, μεταξύ άλλων.Η σειρά κυκλοφόρησε στο Netflix στις 15 Ιουλίου 2016. Έλαβε θετικές κριτικές για τους χαρακτήρες, το σενάριο, τις ερμηνείες και τις αναφορές σε γνωστές ταινίες της δεκαετίας του '80. Στις 31 Αυγούστου του 2016, το Netflix ανανέωσε τη σειρά για δεύτερο κύκλο με εννέα καινούργια επεισόδια, που κυκλοφόρησαν τον Οκτώβριο του 2017. Το Netflix ανανέωσε τη σειρά για τρίτο κύκλο με οκτώ νέα επεισόδια, που κυκλοφόρησαν τον Ιούλιο του 2019. | https://el.wikipedia.org/wiki/Stranger_Things |
Ράφτινγκ | Οι βαθμοί δυσκολίας των ποταμών με τις εντολές του οδηγού είναι από I w.w. έως VI w.w. (1 - 6). Η κλίμακα αυτή διαμορφώνεται ανάλογα με τον όγκο του νερού, την κλίση του εδάφους και τα εμπόδια (βράχια) που βρίσκονται στο ποτάμι. Βαθμός 1: Πολύ μικρές άγριες περιοχές, ενδέχεται να απαιτούν λίγους ελιγμούς. (Επίπεδο: Μηδενικό έως Πολύ βασικό) Βαθμός 2: Λίγο άγριο νερό, ίσως μερικούς βράχους, ενδέχεται να απαιτηθούν κάποιοι ελιγμοί (Επίπεδο: Βασική δεξιότητα κωπηλασίας) Βαθμός 3: Μικρά κύματα κατά τη ροή με αφρό, ίσως να υπάρχει μικρή απότομη πτώση, αλλά κανένας σημαντικός κίνδυνος. Ενδέχεται να απαιτήσει σημαντικούς ελιγμούς. (Επίπεδο: Εμπειρία στη κωπηλασία) Βαθμός 4: Μεσαία κύματα κατά τη ροή με αφρό, ίσως να υπάρχουν και βράχια, ίσως μια σημαντική απότομη πτώση. Ενδέχεται να απαιτηθούν μερικοί απότομοι ελιγμοί (Επίπεδο: Προχωρημένη εμπειρία σε κύματα με αφρό) Βαθμός 5: Μεγάλα κύματα κατά τη ροή με αφρό, μεγάλο όγκο, με ύπαρξη μεγάλων βράχων και κινδύνων. Ενδέχεται να υπάρχουν μεγάλες πτώσεις, όπου απαιτούνται ακριβείς ελιγμοί. (Επίπεδο: Προηγμένη εμπειρία σε κύματα με αφρό)Βαθμός 6: Η Κατηγορία 6 θεωρείται ότι είναι επικίνδυνη και σε καμία περίπτωση ασφαλής. Οι Rafters πρέπει να αναμένουν να συναντήσουν σημαντικές αναταραχές, τεράστια κύματα, με ογκώδεις λευκούς αφρούς, τεράστιους βράχους και πολλούς κινδύνους. Οι πτώσεις μπορεί να είναι αρκετά σοβαρές και να μην μπορεί η βάρκα και ο εξοπλισμός να τις αντέξουν. Η διάσχιση ποταμού κατηγορίας 6 έχει δραματικά αυξημένη πιθανότητα να καταλήξει σε σοβαρό τραυματισμό ή θάνατο σε σύγκριση με τις μικρότερες τάξεις, ενώ η διάσωση μπορεί να είναι αδύνατη. (Επίπεδο: Η επιτυχή ολοκλήρωση κατάβασης ποταμού κατηγορίας 6 χωρίς σοβαρό τραυματισμό ή θάνατο, ευρέως θεωρείται ότι είναι θέμα μεγάλης τύχης ή εξαιρετικής ικανότητας, μολονότι ακόμα και η ικανότητα δεν είναι πάντα αρκετά ασφαλής. Ωστόσο, αν υπάρξουν αρκετές επιτυχημένες ολοκληρώσεις καταβάσεων ποταμού που εθεωρείτο ότι ανήκε στην Κατηγορία 6, τότε μπορεί να γίνει επανακατάταξη στην Κατηγορία 5.) Διεθνής Ομοσπονδία Ράφτινγκ | Το Ράφτινγκ είναι ομαδικό άθλημα κατάβασης ποταμού με φουσκωτή βάρκα. Το πλήρωμα αποτελείται από έναν επαγγελματία οδηγό ποταμού και από 6-12 κωπηλάτες, ανάλογα με το μέγεθος της βάρκας, το οποίο καθορίζεται από το βαθμό δυσκολίας του ποταμού και την ποσότητα των νερών του. Ο έμπειρος οδηγός που βρίσκεται στη βάρκα, καθοδηγεί το πλήρωμα και του δίνει τις ανάλογες εντολές για να κωπηλατεί ανάλογα, έτσι ώστε να αποφεύγονται τα φυσικά εμπόδια που συναντώνται κατά τη διάρκεια της κατάβασης. Όπως όλα τα σπορ περιπέτειας, έτσι και το ράφτινγκ έχει κάποιο βαθμό επικινδυνότητας, συνεπώς και κάποιους κανόνες ασφαλείας. Έχει πάρει την ονομασία του από την αγγλική λέξη raft (σχεδία). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CF%86%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA |
Νέα Ελληνική Ορμή | Ήδη, λίγους μήνες μετά τη διαγραφή της από τη Νέα Δημοκρατία, η Κατερίνα Παπακώστα είχε προαναγγείλει την ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, στον οποίον θα συμμετείχαν και άλλα στελέχη που είχαν απομακρυνθεί από τη Ν.Δ., όπως ο Ευάγγελος Αντώναρος και ο Νίκος Καραχάλιος.Τον Απρίλιο του 2018, η Κατερίνα Παπακώστα, σε τηλεοπτική της συνέντευξη, επιβεβαίωσε τις φήμες και ανακοίνωσε την ονομασία του πολιτικού φορέα. Τελικά, η Νέα Ελληνική Ορμή, ιδρύθηκε στις 20 Ιουλίου 2018, με την κατάθεση στον Άρειο Πάγο της ιδρυτικής διακήρυξης του κόμματος, από την Κατερίνα Παπακώστα.Από τον Αύγουστο του ίδιου έτους, η Νέα Ελληνική Ορμή, δια της προέδρου του, συμμετείχε στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.Στις ευρωεκλογές του 2019 η Νέα Ελληνική Ορμή κατήλθε αυτόνομα , συγκεντρώνοντας πανελλαδικά ποσοστό της τάξεως του 0,22%, ενώ στις βουλευτικές εκλογές του ίδιου έτους υποστήριξε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με την συμμετοχή στελεχών του κόμματος, μεταξύ των οποίων και της ίδιας της προέδρου, στα ψηφοδέλτιά του. Έκτοτε το κόμμα κινείται αυτόνομα, χωρίς να έχει ωστόσο αναπτύξει αξιόλογη δράση. Το έμβλημα της Νέας Ελληνικής Ορμής αποτελείται από ένα μπλε κύκλο, που χωρίζεται κάθετα από μία κίτρινη λοξή γραμμή με λίγο πράσινο στο εσωτερικό της, ενώ το χρωματικό φάσμα συμπληρώνει μία οριζόντια κόκκινη γραμμή. Η σύνθεση παραπέμπει στο αρκτικόλεξο του κόμματος. Επίσημη ιστοσελίδα Αρχειοθετήθηκε 2018-09-09 στο Wayback Machine. | Η Νέα Ελληνική Ορμή (Ν.Ε.Ο.) είναι κεντροδεξιό ελληνικό πολιτικό κόμμα, που ιδρύθηκε το 2018. Ιδρυτής και πρόεδρος του κόμματος είναι η πρώην βουλευτής Κατερίνα Παπακώστα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CF%81%CE%BC%CE%AE |
Διώνυμο (πολυώνυμα) | Ένα διώνυμο P ( x ) {\displaystyle P(x)} με μία μεταβλητή x {\displaystyle x} έχει την γενική μορφή P ( x ) = a x n + b x m {\displaystyle P(x)=ax^{n}+bx^{m}} ,για a , b ∈ R {\displaystyle a,b\in \mathbb {R} } και n , m ∈ N {\displaystyle n,m\in \mathbb {N} } . Ένα διώνυμο P ( x 1 , … , x k ) {\displaystyle P(x_{1},\ldots ,x_{k})} με μεταβλητές x 1 , … , x k {\displaystyle x_{1},\ldots ,x_{k}} έχει την γενική μορφή P ( x 1 , … , x k ) = a x 1 n 1 ⋅ … ⋅ x k n k + b x 1 m 1 ⋅ … ⋅ x k m k {\displaystyle P(x_{1},\ldots ,x_{k})=ax_{1}^{n_{1}}\cdot \ldots \cdot x_{k}^{n_{k}}+bx_{1}^{m_{1}}\cdot \ldots \cdot x_{k}^{m_{k}}} ,όπου a , b ∈ R {\displaystyle a,b\in \mathbb {R} } και n 1 , … , n k , m 1 , … , m k ∈ N {\displaystyle n_{1},\ldots ,n_{k},m_{1},\ldots ,m_{k}\in \mathbb {N} } . Τα παρακάτω πολυώνυμα μίας μεταβλητής είναι διώνυμα p 1 ( x ) = 3 x 4 − 2 x {\displaystyle p_{1}(x)=3x^{4}-2x\quad } και p 2 ( x ) = 2 x 7 + 2 x 3 {\displaystyle \quad p_{2}(x)=2x^{7}+2x^{3}} ,ενώ τα p 3 ( x ) = 3 x 4 − 2 x + 5 {\displaystyle p_{3}(x)=3x^{4}-2x+5\quad } και p 2 ( x ) = 2 x 7 + 5 x 6 + x 4 + 2 x 3 {\displaystyle \quad p_{2}(x)=2x^{7}+5x^{6}+x^{4}+2x^{3}} ,δεν είναι. Τα παρακάτω πολυώνυμα πολλαπλών μεταβλητών είναι διώνυμα q 1 ( x , y ) = 2 x 4 y 3 − 2 y {\displaystyle q_{1}(x,y)=2x^{4}y^{3}-2y\quad } και p 2 ( x , y , z ) = 2 x 7 y 2 z 3 + 2 x 3 y 5 z 2 {\displaystyle \quad p_{2}(x,y,z)=2x^{7}y^{2}z^{3}+2x^{3}y^{5}z^{2}} ,ενώ τα q 3 ( x , y ) = 3 x 4 y − 2 y + 5 y 2 {\displaystyle q_{3}(x,y)=3x^{4}y-2y+5y^{2}\quad } και p 2 ( x , y , z ) = 2 x 7 y 2 + 5 y 2 + x y z {\displaystyle \quad p_{2}(x,y,z)=2x^{7}y^{2}+5y^{2}+xyz} ,δεν είναι. Διωνυμικό θεώρημα Πολυώνυμο | Στην άλγεβρα, ένα διώνυμο είναι ένα πολυώνυμο το οποίο έχει το πολύ δύο μη-μηδενικούς όρους. Για παράδειγμα, τα πολυώνυμα p 1 ( x ) = 3 x 4 − 2 x {\displaystyle p_{1}(x)=3x^{4}-2x\quad } και p 2 ( x ) = 2 x 7 + 2 x 3 {\displaystyle \quad p_{2}(x)=2x^{7}+2x^{3}} είναι διώνυμα, ενώ το πολυώνυμο p 3 ( x ) = 5 x 5 + 3 x 2 + 5 {\displaystyle p_{3}(x)=5x^{5}+3x^{2}+5} δεν είναι, καθώς έχει τρεις μη-μηδενικούς όρους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%BF_(%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%8E%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%B1) |
Ανοικτή θάλασσα | Βάση δεδομένων διεθνών συνθηκών για το γλυκό νερό (βάση δεδομένων με δυνατότητα αναζήτησης περιλήψεων ή/και του πλήρους κειμένου περισσότερων από 600 διεθνών συμφωνιών που σχετίζονται με το γλυκό νερό, που καλύπτουν τα έτη 1820 έως 2007). Η Επετηρίδα Διεθνούς Συνεργασίας για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη περιγράφει συμφωνίες σχετικά με το θαλάσσιο περιβάλλον, τους θαλάσσιους πόρους και τους πόρους γλυκού νερού. Σύμβαση του Λονδίνου για την πρόληψη της θαλάσσιας ρύπανσης από την απόρριψη αποβλήτων και άλλων υλικών (Σύμβαση του Λονδίνου 1972). Διεθνής Σύμβαση του Λονδίνου για την πρόληψη της ρύπανσης από τα πλοία, MARPOL 1973/78 Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας (1982, Ηνωμένα Έθνη, ιδίως μέρη XII–XIV). Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο των μη ναυτικών χρήσεων των διεθνών υδατικών ρευμάτων (CIW) – δεν έχει επικυρωθεί. Διασυνοριακή Συνθήκη για τα υπόγεια ύδατα, προσχέδιο Μπελάτζιο – προτάθηκε, αλλά δεν υπογράφηκε. Άλλες παγκόσμιες συμβάσεις και συνθήκες με επιπτώσεις στα διεθνή ύδατα: Σύμβαση Ραμσάρ για τους υγροτόπους, 1971. Σύμβαση για τη Βιολογική Ποικιλότητα, 1992. Τουλάχιστον δέκα συμβάσεις περιλαμβάνονται στο Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένων: για τις ακτές του Ατλαντικού της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής για τον βορειοανατολικό Ειρηνικό (Σύμβαση της Αντίγκουα) για τη Μεσόγειο (Σύμβαση της Βαρκελώνης) για την ευρύτερη Καραϊβική (Σύμβαση της Καρταχένα) για τον νοτιοανατολικό Ειρηνικό (Σύμβαση της Λίμα) για τον νότιο Ειρηνικό (Σύμβαση της Νουμεά) για την ανατολική Αφρική (Σύμβαση του Ναϊρόμπι) για την περιοχή του Κουβέιτ (Σύμβαση του Κουβέιτ) για την Ερυθρά Θάλασσα και τον Κόλπο του Άντεν (Σύμβαση της Τζέντα)Η Σύμβαση του Ελσίνκι του 1992 για την προστασία και τη χρήση των διασυνοριακών υδάτινων ρευμάτων και των διεθνών λιμνών (UNECE/Σύμβαση του Ελσίνκι για το νερό) αντιμετωπίζει περιφερειακά ζητήματα γλυκών υδάτων. Βαλτική Θάλασσα (Σύμβαση του Ελσίνκι για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος της περιοχής της Βαλτικής Θάλασσας, 1992) Μαύρη Θάλασσα (Σύμβαση του Βουκουρεστίου) Κασπία Θάλασσα (Σύμβαση πλαίσιο για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος της Κασπίας Θάλασσας) Λίμνη Τανγκανίκα (Σύμβαση για την αειφόρο διαχείριση της λίμνης Τανγκανίκα) Αρκετές διεθνείς συνθήκες έχουν θεσπίσει την ελευθερία της ναυσιπλοΐας σε ημίκλειστες θάλασσες. Η Σύμβαση της Κοπεγχάγης του 1857 άνοιξε την πρόσβαση στη Βαλτική Θάλασσα καταργώντας τα διόδια για τη χρήση του πορθμού στο Ερεσούν και καθιστώντας τα δανικά στενά μια διεθνή πλωτή οδό ελεύθερη για κάθε εμπορική ναυτιλία. Επιπλέον, το Βασιλικό Διάταγμα του 1976 ρυθμίζει την πρόσβαση ξένων πολεμικών πλοίων στα ύδατα της Δανίας. Αρκετές συμβάσεις έχουν διευκολύνει τη ναυτιλία στον Βόσπορο και στα Δαρδανέλια. Η Σύμβαση του Μοντρέ που υπεγράφη τελευταία σχετικά με το καθεστώς των τουρκικών στενών, καθιστά τα στενά μια διεθνή πλωτή οδό.Άλλες διεθνείς συνθήκες έχουν επιτρέψει τη διέλευση στα ποτάμια, τα οποία παραδοσιακά δεν αποτελούσαν διεθνείς πλωτές οδούς. Ο ποταμός Δούναβης είναι μια διεθνής πλωτή οδός, έτσι ώστε η Γερμανία και η Κροατία, όπως και η περίκλειστη Αυστρία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Σερβία και η Μολδαβία να έχουν ασφαλή πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα. Οι τρέχουσες διαφωνίες σχετικά με το εάν συγκεκριμένα ύδατα είναι «διεθνή ύδατα» περιλαμβάνουν: Αρκτικός Ωκεανός: Ενώ ο Καναδάς, η Δανία, η Ρωσία και η Νορβηγία θεωρούν τμήματα των θαλασσών της Αρκτικής ως εσωτερικά ύδατα, οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν επίσημα ολόκληρη την περιοχή ως διεθνή ύδατα. Το βορειοδυτικό πέρασμα μέσω του καναδικού αρκτικού αρχιπελάγους είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, με τον Καναδά να το διεκδικεί ως εσωτερικά ύδατα, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση το θεωρούν διεθνές στενό. Νότιος Ωκεανός: Η Αυστραλία διεκδικεί την αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) γύρω από την εδαφική της επικράτεια στην Ανταρκτική. Δεδομένου ότι ο ισχυρισμός αυτός αναγνωρίζεται μόνο από άλλες τέσσερις χώρες, γενικά αμφισβητείται ότι είναι δική της η ΑΟΖ. Περιοχή γύρω από την Οκινοτορίσιμα: Η Ιαπωνία ισχυρίζεται ότι η Οκινοτορίσιμα είναι νησίδα και επομένως θα έπρεπε να έχει μια ΑΟΖ γύρω της, αλλά ορισμένες γειτονικές χώρες ισχυρίζονται ότι είναι ατόλη και επομένως δεν πρέπει να έχει ΑΟΖ. Θάλασσα της Νότιας Κίνας: Οι εδαφικές διαφορές στη θάλασσα της Νότιας Κίνας αφορούν τόσο νησιωτικές όσο και θαλάσσιες διεκδικήσεις εντός της περιοχής από διάφορα κυρίαρχα κράτη, συγκεκριμένα το Μπρουνέι, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, την Ταϊβάν, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τις Φιλιππίνες και το Βιετνάμ. Ορισμένες από αυτές τις χώρες θεωρούν (τουλάχιστον μέρος) της θάλασσας της Νότιας Κίνας ως διεθνή ύδατα, αλλά αυτή η άποψη δεν τη συμμερίζονται οι υπόλοιπες χώρες. Συγκεκριμένα, η Κίνα διεκδικεί ιστορικά δικαιώματα στους πόρους των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών όλων των άλλων παράκτιων κρατών στην Θάλασσα της Νότιας Κίνας.Εκτός από τις επίσημες διαφωνίες, η κυβέρνηση της Σομαλίας ασκεί ελάχιστο de facto έλεγχο στα χωρικά της ύδατα. Κατά συνέπεια, έχουν σημειωθεί στα ύδατα αυτά πειρατεία, παράνομη απόρριψη απορριμμάτων και αλιεία χωρίς άδεια. | Ανοικτή θάλασσα (αγγ.: high seas) λέγεται η θαλάσσια έκταση πέρα από τα εσωτερικά ύδατα, την αιγιαλίτιδα ζώνη και την αποκλειστική οικονομική ζώνη, στην οποία δεν υφίσταται κυριαρχική εξουσία οποιασδήποτε χώρας και γι΄ αυτό είναι ελεύθερη η χρησιμοποίησή της από όλους, σύμφωνα με την αρχή της ελευθερίας των θαλασσών. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ότι αυτή η θαλάσσια περιοχή θεωρείται «κοινή κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας» και είναι πέρα από κάθε εθνική δικαιοδοσία. Ανεπίσημα χρησιμοποιείται ο όρος «διεθνή ύδατα», ο οποίος δεν είναι καθορισμένος στο διεθνές δίκαιο.Στην ανοικτή θάλασσα είναι ελεύθερη η ναυσιπλοΐα, η αλιεία, η υπέρπτηση, η τοποθέτηση υποθαλάσσιων καλωδίων και αγωγών, καθώς και η επιστημονική έρευνα. Σ΄ αυτή υπάρχει το δικαίωμα εξακρίβωσης της σημαίας των πλοίων "εν καιρώ πολέμου" - αστυνόμευσης καθώς και εποπτείας από πολεμικά πλοία των διαφόρων χωρών προς δίωξη διεθνών αδικημάτων, όπως πειρατεία κ.ά.Κατά το δημόσιο διεθνές δίκαιο, στην ανοικτή θάλασσα τα πλοία αποτελούν προέκταση του εδάφους του κράτους του οποίου τη σημαία φέρουν. Κατά δε το διεθνές αεροπορικό δίκαιο ο υπερκείμενος χώρος της ανοικτής θάλασσας ορίζεται ως διεθνής εναέριος χώρος το νομικό καθεστώς του οποίου διέπεται από την αρχή της ελεύθερης υπερπτήσης, με την επιφύλαξη τήρησης των κανονισμών του ICAO. Η ανοικτή θάλασσα αποτελεί το 50% της επιφάνειας του πλανήτη και καλύπτει πάνω από τα δύο τρίτα του ωκεανού. Οι έμβιοι πόροι, όπως τα ψάρια, είναι διαθέσιμοι για εκμετάλλευση από οποιοδήποτε σκάφος από οποιοδήποτε κράτος. Αν και η Σύμβαση δεν επιβάλλει περιορισμούς στην αλιεία στην ανοικτή θάλασσα, ενθαρρύνει την περιφερειακή συνεργασία για τη διατήρηση αυτών των πόρων και τη διασφάλιση της βιωσιμότητάς τους για τις μελλοντικές γενιές. Οι μη έμβιοι πόροι, που αναφέρονται στη Σύμβαση ως ορυκτά, αντιμετωπίζονται διαφορετικά, καθώς τα έργα εξόρυξης ορυκτών απαιτούν κεφάλαιο τόσο για την κατασκευή όσο και για τη διαχείριση. Για την επίβλεψη έργων εξόρυξης των ορυκτών, για να μην εμπλέκονται οι εθνικές αρχές, δημιουργήθηκε η Διεθνής Αρχή των Θαλάσσιων Βυθών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE_%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1 |
Παλούτα Μπαντούνοβα | Η Μπαντούνοβα γεννήθηκε στο Γόμελ στη Νοτιοανατολική Λευκορωσία, σε μια μεγάλη οικογένεια μεσαίας τάξης. Σπούδασε στο Μπούνιτσι κοντά στο Μογκιλιόφ και την Αγία Πετρούπολη και ακολούθησε μια εκπαιδευτική καριέρα. Ξεκίνησε την επιφανή πολιτική της σταδιοδρομία το 1917 με τη συμμετοχή της στη Λευκορωσική Σοσιαλιστική Συνέλευση, ένα από τα κύρια πολιτικά κόμματα της Λευκορωσίας εκείνη την εποχή. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, η Μπαντούνοβα εξελέγη στο διοικητικό σώμα του κόμματος, στην κεντρική επιτροπή. Τον Φεβρουάριο του 1918, έγινε η μόνη γυναίκα μέλος του Συμβουλίου (Ράντα) της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας και υπηρέτησε στην εκτελεστική επιτροπή του σε μία υπουργική θέση. Ο Μπαντούνοβα ήταν επίσης ιδρυτής του κόμματος των Λευκορωσικών Σοσιαλιστών Επαναστατών. Εκτός από την πολιτική της Λευκορωσίας και το κίνημα ανεξαρτησίας, η Παλούτα συμμετείχε σε εκπαιδευτικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες γυναικών. Όταν οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να εδραιώνουν τη δύναμή τους στη Λευκορωσία, επέλεξε να πάει στην εξορία. Αργότερα επέστρεψε στη Λευκορωσία, που ελεγχόταν από το Σοβιέτ το 1926 και εγκαταστάθηκε στην πατρίδα της Γόμελ το 1930 Συνελήφθη από το NKVD, τη σοβιετική μυστική αστυνομία, το Σεπτέμβριο του 1937 εν μέσω των εκκαθαρίσεων του Στάλιν και καταδικάστηκε σε 10 χρόνια στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας Γκούλαγκ. Σε νέα δίκη τον Μάιο του 1938, καταδικάστηκε σε θάνατο για «αντι-σοβιετική δραστηριότητα», πέρασε έξι μήνες σε θανατική ποινή και εκτελέστηκε στο Μινσκ στις 29 Νοεμβρίου 1938. Ο τόπος της ταφής της είναι ακόμα άγνωστος. Η Παλούτα αθωώθηκε μετά θάνατον κατά τη διάρκεια του κινήματος Περεστρόικα (Perestroika) του Γκορμπατσόφ τον Ιούνιο του 1989. Ωστόσο, παρά τις αναφορές από ακτιβιστές να ονομάσουν έναν δρόμο στο Γόμελ με το όνομα της Παλούτα Μπαντούνοβα, δεν υπάρχει τοποθεσία για τον εορτασμό της μνήμης της στη σημερινή Λευκορωσία. | Η Παλούτα Μπαντούνοβα (Paluta Badunova) ( λευκορωσικά: Палута Бадунова ; 7 Σεπτεμβρίου 1885 – 29 Νοεμβρίου 1938 ) ήταν μια βασική γυναικεία πολιτική προσωπικότητα στο κίνημα ανεξαρτησίας της Λευκορωσίας στις αρχές του 20ού αιώνα, η μόνη γυναίκα στο Συμβούλιο (Ράντα) της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας και θύμα των εκκαθαρίσεων του Στάλιν του 1937-38. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B1 |
Νικόλαος Γαλάνης | Ο Νικόλαος Γαλάνης γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε δάσκαλος στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Πατρών . Εργάζεται από το 2010 ως αναπληρωτής και από το 2021 ως μόνιμος εκπαιδευτικός σε Δημοτικά σχολεία της χώρας . Άρχισε να γίνεται γνωστός όταν τον γύρο του Διαδικτύου έκαναν οι ταινίες που δημιουργεί με τους μαθητές του για ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα. Πρώτη ταινία του ήταν το 2016, ένα μουσικό βίντεο κλιπ, Το πρώτο τρένο, ένα μήνυμα κατά του σχολικού εκφοβισμού με την ΣΤ' τάξη του Δημοτικού Σχολείου Κουνάβων , που δημοσιεύτηκε στην κεντρική σελίδα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων . Στη συνέχεια, ακολούθησε με το ίδιο σχολείο αλλά την Α' τάξη, η ταινία SOSίβιο που θέμα της είχε το προσφυγικό ζήτημα . Δυο χρόνια αργότερα, συνεργάστηκε με την εκπαιδευτικό Νάντια Στρατή και το Δημοτικό Σχολείο Νιάτων - Αγίου Δημητρίου Λακωνίας την ταινία που διαπραγματεύεται τις μαθησιακές δυσκολίες, Αχ, αφτό το αυ . Την ίδια χρονιά, δημιούργησε με τους μαθητές του στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Σκάλας Λακωνίας την ταινία Όλα αυτά που μας ενώνουν με αφορμή το Κυπριακό ζήτημα. Το 2019, δημιούργησε την ταινία Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για τα τροχαία ατυχήματα με τους μαθητές του ίδιου σχολείου . Η ταινία σόκαρε το κοινό και χαρακτηρίστηκε ως «γροθιά στο στομάχι» . Οι επόμενες ταινίες του έγιναν με σχολεία της Αργολίδας. Σχετικά με τη θέση και τον ρόλο της γυναίκας δημιούργησε με τους μαθητές του δύο ταινίες· και οι δύο με το Δημοτικό σχολείο Αγίου Δημητρίου Επιδαύρου. Η πρώτη, Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να το πιστέψεις! κυκλοφόρησε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (στις 8 Μαρτίου του 2020) με πρωταγωνίστρια μια μαθήτρια - αθλήτρια, τη Βένια Γεωργαλή . Η δεύτερη ήρθε στο τέλος του 2021, όπου οι μαθητές αιφνιδίασαν με μια δημιουργία για τις γυναικοκτονίες που στιγμάτισαν τη χρονιά . Η ταινία είχε τίτλο 17, όσες και οι γυναικοκτονίες που διεπράχθησαν στην Ελλάδα το 2021. Τέλος, η πιο δημοφιλής ταινία του έγινε με αφορμή την επέτειο 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση το 2021 . Είχε τίτλο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και οι μαθητές του 2ου Δημοτικού σχολείου Ναυπλίου ενσάρκωσαν τους ήρωες του ΄21 στην πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας . Βραβείο Κοινού στο 8o ΜICE Film Festival Valencia, Spain (SOSίβιο) Τιμητικό Βραβείο στο West Side Mountains Doc Fest, Ελλάδα (SOSίβιο) Καλύτερη Ταινία (Κατηγορία Σποτ) στον διεθνή μαθητικό Διαγωνισμό «Κύπρος-Ελλάδα-Ομογένεια: εκπαιδευτικές γέφυρες» (Όλα αυτά που μας ενώνουν) Καλύτερη Ταινία στον 5ο διεθνή μαθητικό Διαγωνισμό του Μουσείου Σχολικής Ζωής «Οι εικόνες των σχολικών βιβλίων- πηγή έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας» (Αχ, αφτό το αυ) Τιμητικό Βραβείο στο West Side Mountains Doc Fest (Αχ, αφτό το αυ) Καλύτερη Ταινία (Κατηγορία Σποτ) στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Ψηφιακής Δημιουργίας «Οδική Ασφάλεια: Παντού και Πάντα» του Υπουργείου Παιδείας σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας (Ι.Ο.ΑΣ.) «Πάνος Μυλωνάς». (Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω) Βραβείο στο People of Colour International Film Festival (Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω) Φεστιβάλ ταινιών του ΟΗΕ PLURAL+ Youth Video Festival 2020 MediaB PLURAL+ Award (Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να το πιστέψεις!) Our Voices Film Festival, Vancouver (Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να το πιστέψεις!) Εύφημος Μνεία στο Peace in the Streets Global Film Festival (Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να το πιστέψεις!) Καλύτερη ταινία στον Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Οπτικοακουστικής Δημιουργίας «Τα σχολεία εκπέμπουν στην ΕΡΤ» (Μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αρκεί να το πιστέψεις!) Βραβείο Καλύτερης Σκηνογραφίας (Production Design Award) Alvorada International School Film Festival (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση) Βράβευση για την προσφορά του από τον Δήμο Ναυπλιέων Mαθητικές Ταινίες | Ο Νικόλαος (Νίκος) Γαλάνης (Πάτρα, 12 Μαρτίου 1987) είναι Έλληνας δάσκαλος. Είναι γνωστός για τις ταινίες μικρού μήκους που δημιουργεί με τους μαθητές του σε σχέση με κοινωνικά ζητήματα. Έχει βραβευθεί για την προσφορά του από ελληνικές και ξένες ιδιωτικές εταιρείες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Δημήτρης Παυλής | Ο Δημήτρης Παυλής γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1959 στο Αρτεμίσιο Αρκαδίας. Σπούδασε το 1982 στο τμήμα Διοίκησης επιχειρήσεων στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία, στον Ελληνικό Στρατό στο σώμα του Πεζικού και το μεγαλύτερο της μέρος το υπηρέτησε στον Έβρο. Ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα ως οικονομολόγος σε εταιρίες στην Θεσσαλονίκη. Επέστρεψε στην γεννέτειρά του και συνέχισε να δραστηριοποιείται στο επάγγελμα του οικονομολόγου ως ελεύθερος επαγγελματίας. Πολιτικά δραστήριος και ανήσυχο πνεύμα, από φοιτητής δραστηριοποιήθηκε στα κοινά και η συνεισφορά του ήταν μεγάλη μετέχοντας και βοηθώντας πολλά σωματεία της Αρκαδίας. Το 2014 εξελέγη Δήμαρχος Τρίπολης έως το 2019. Τα σημαντικότερα αξιώματα τα οποία υπηρέτησε ήταν: Δήμαρχος Τρίπολης το 2014 Υποψήφιος Βουλευτής το 2009 Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας το 2004 Είχε έντονη δραστηριότητα συμμετοχής και υποστήριξης πολλών πολιτιστικών και κοινωνικών εκδηλώσεων στο Ν. Αρκαδίας, φορέων και ιδιωτών, καθώς και έντονη κοινωνική δράση. 2014 έως 2020 : Εκλέγεται Δήμαρχος Τρίπολης, με τον συνδυασμό «ΤΡΙΠΟΛΗ – ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ» 2010 έως 2014 : Εκλέγεται στο Δημοτικό Συμβούλιο Τρίπολης, ως επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. 2009: Μέλος της Γραμματείας του τομέα ΕΒΕ 2003 έως 2008: Μέλος επιτροπών για μικρομεσαίους στον τομέα ΕΒΕ του ΠΑΣΟΚ 1989 έως 1993: Μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ν. Αρκαδίας, Υπεύθυνος Ανάπτυξης & Οικονομικού 1982 έως 1989: Γραμματέας Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Αρτεμισίου ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ 1985 έως σήμερα: Ιδιοκτήτης ατομικής επιχείρησης, Γραφείο οικονομολογικών εργασιών στην Τρίπολη 1986 έως 1995: Ιδιοκτήτης εκμετάλλευσης καφέ στην Τρίπολη 1996 έως σήμερα: Κατασκευαστής οικοδομών ΔΡΑΣΗ 2008 έως σήμερα: Πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής & Ασφάλειας Εργαζομένων του παραρτήματος Πελοποννήσου 2007 έως 2009: Μέλος της Κοινωνικής & Οικονομικής Επιτροπής Του Ν. Αρκαδίας 2007 έως σήμερα: Μέλος του Δ.Σ του ΟΚΑΝΑ Ν. Αρκαδίας 2005 έως 2009: Μέλος της Επιτροπής Παρακολούθησης του ΠΕΠ Πελοποννήσου 2004 έως 2009: Πρόεδρος φορέα εκτέλεσης Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων Καινοτομίας στην Περιφέρεια Πελοποννήσου 2003 έως 2009: Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας 2003 έως 2009: Πρόεδρος του Κέντρου Επιχειρηματικής & Τεχνολογικής Ανάπτυξης Περιφέρειας Πελοποννήσου 1998 έως 2002: Μέλος της Διοίκησης του Επιμελητηρίου Αρκαδίας 1999 έως 2002: Μέλος του Δ.Σ. του δ. Μαντινείας του Ν. Αρκαδίας 1991 έως 2009: Μέλος γνωμοδοτικής επιτροπής του Αναπτυξιακού Νόμου στην Περιφέρεια Πελοποννήσου 1991 έως 1998: Πρόεδρος Κοινότητας Αρτεμισίου Ν. Αρκαδίας 1988 έως 1990: Μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου 1987 έως 1993: Εκλεγμένο μέλος της ΣτΑ Οικονομολόγων Ελλάδας με το ΠΑΣΟΚ 2009: Υποψήφιος βουλευτής Αρκαδίας ΠΑΣΟΚ, 1ος επιλαχών του κόμματος Το 2014, εξελέγη Δήμαρχος Τρίπολης με τον ανεξάρτητο συνδυασμό «ΤΡΙΠΟΛΗ – ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ». Σε μια περίοδο δύσκολη για την οικονομία της χώρας, έθεσε υψηλούς στόχους για τον Δήμο και εργάστηκε σκληρά για την επίτευξη τους. Κατάφερε από τους πρώτους κιόλας μήνες της διοίκησης του, να μειώσει κατά 60% τα πάγια έξοδα του Δήμου και προχώρησε στην σύνταξη των μελετών για μεγάλα αναπτυξιακά έργα και κατάφερε για την υλοποίηση τους, να εξασφαλίσει μια τεράστια χρηματοδότηση η οποία ανέρχεται στα 148 εκατομμύρια ευρώ "Δήμαρχος της Τρίπολης εκλέχτηκε ο Δημήτρης Παυλής" capital.gr "Θλίψη στην Τρίπολη για τον θάνατο του τ. Δημάρχου Τρίπολης Δημήτρη Παυλή" naftemporiki.gr Αρχειοθετήθηκε 2020-07-02 στο Wayback Machine. ert.gr zougla.gr notospress.gr Αρχειοθετήθηκε 2020-10-24 στο Wayback Machine. pna.gr eklogika.gr ΚΕΔΚΕ Δήμαρχοι Τρίπολης "Παυλής σε Τσίπρα: “Ζητάμε αυτά τα έργα για να μετεξελιχθεί η Τρίπολη σε μία σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη” drt915.gr "Το συμφέρον της πόλης και του δήμου μας με ενδιαφέρει πάνω από όλα" drt915.gr "Δήμαρχος Τρίπολης Δημήτρης Παυλής : Εξασφαλίσαμε για τον Δήμο μας έργα ύψους 148.000.000 ευρώ" pna.gr | Ο Δημήτρης Παυλής (1959 - 2020) ήταν Έλληνας Πολιτικός οικονομολόγος και διετέλεσε Δήμαρχος Τρίπολης με πενταετή θητεία από το 2014 έως το 2019. Γεννήθηκε στο χωριό Αρτεμίσιο Αρκαδίας και σπούδασε στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Διοίκησης επιχειρήσεων. Ήταν ένας πολιτκός οραματιστής, θέτοντας υψηλούς στόχους στις θεσμικές θέσεις που υπηρέτησε. Χαρισματική και ηγετική φυσιογνωμία. Απεβίωσε στις 3 Ιουνίου 2020, όπου η κηδεία του έγινε με τιμές "Εν ενεργεία Δημάρχου". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%85%CE%BB%CE%AE%CF%82 |
Αλαίν Ρενέ Λεσάζ | Γιος βασιλικού συμβολαιογράφου, μαθήτευσε στους Ιησουίτες, σπούδασε νομικά και άσκησε δικηγορία επί δύο χρόνια, για να αφοσιωθεί, το 1674, στην συγγραφή. Το σπουδαιότερο έργο του είναι ο Ζιλ Μπλας, θεωρούμενο ως το τελευταίο σημαντικό έργο των μυθιστορημάτων πικαρέσκο. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αριθμεί πάνω από διακόσιες πενήντα εκδόσεις στα Γαλλικά, γνώρισε πλήθος μιμητών, συνεχιστών και διασκευαστών, και «δάνεισε» το όνομα του ήρωά του σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Ο Λεσάζ κατηγορήθηκε (αρχικά από τον Βολταίρο) για λογοκλοπή ισπανικών κειμένων αλλά το γεγονός είναι ότι ο Ζιλ Μπλας παραμένει ένα ηθογραφικό αριστούργημα. Πολύ λίγα πράγματα είναι γνωστά για την ζωή και την προσωπικότητα του Λεσάζ. Τα ελάχιστα ανέκδοτα έργα που διαθέτουμε από αυτόν τον παρουσιάζουν ως έναν πολύ ανεξάρτητο άνδρα, ο οποίος δεν αποδέχεται το λογοτεχνικό υπόβαθρο που απαιτείται για την διαβίωση. Μια ιστορία αναφέρεται στην περίοδο που υποχρεώθηκε να διαβάσει ένα χειρόγραφό του στο Hôtel de Bouillon μπροστά στο πλήθος. Η ώρα που είχε οριστεί για την ανάγνωση του έργου του ήταν το μεσημέρι αλλά ο δραματουργός εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται αρκετά για τα νομικά ζητήματα και παρέμεινε στο δικαστήριο μέχρι την 1μμ ώστε να παρακολουθήσει την απόφαση εκδίκασης μιας αγωγής. Όταν τελικά εμφανίστηκε στο ξενοδοχείο και προσπάθησε να απολογηθεί, η Δούκισα του Bouillon ήταν τόσο ψυχρή απέναντί του καθώς ο ίδιος είχε κάνει τους φιλοξενούμενούς της να χάσουν μια ώρα περιμένοντας την άφιξή του. "Δεν θα διαβάσω την κωμωδία και έτσι θα κερδίσετε δυο ώρες", απάντησε ο Λεσάζ. Με αυτή την φράση, έφυγε από το ξενοδοχείο και έκτοτε δεν κατάφερε ποτέ κανένας να τον πείσει για να πάει ξανά στο σπίτι της Δούκισας. "Pride and conceit were the original sins of man." "Facts are stubborn things." Μεταφράσεις και διασκευές Le Traître puni, 1700 Don Félix de Mendoce, 1700 Point d'honneur, 1702 Second Book of the Ingenious Knight Don Quixote of La Mancha, 1704 Orlando innamorato, 1721 Guzman d'Alfarache, 1732Θεατρικά έργα Don César Ursin, 1707 Les Étrennes, 1707 Crispin rival de son maître, 1707 Turcaret, 1709 Arlequin roi de Serendib, 1713 La Foire de Guibray, 1714 Arlequin Mahomet, 1714 La Statue merveilleuse (συνεργασία με τον d'Orneval), 1720 La Boîte de Pandore 1721, κωμωδία σε μια πράξη.Μυθιστορήματα Le Diable boiteux, 1707 (μετάφραση στα αγγλικά : The Devil upon Two Sticks, The Devil on Two Sticks) Gil Blas :Ιστορία του Ζιλ Μπλας ντε-Σαντιλιάν, μτφ. Κυριάκος Αθανασιάδης, Εκδ. "Gutenberg", 1995, ISBN: 978-960-01-0597-9) Histoire de Gil Blas de Santillane, (Livres I–VI), 1715 Histoire de Gil Blas de Santillane, (Livres VII–IX), 1724 Histoire de Gil Blas de Santillane, (Livres X–XII), 1735 Histoire de Gil Blas de Santillane, 1747 Vie et aventures de M. de Beauchesne, 1733 Le Bachelier de Salamanque, 1736 Estevanille Gonzalez, 1732 La Valise trouvée, 1740 Mélange amusant de saillies d'esprit et de traits historiques les plus frappants, 1743 Francis Assaf - Lesage et le picaresque (A.-G. Nizet, 1983) ISBN 2-7078-1032-0 Christelle Bahier-Porte - La Poétique d’Alain-René Lesage (Champion, 2006) ISBN 978-2-7453-1406-2 V. Barberet - Lesage et le théâtre de la foire (Paul Sordoillet, 1887), (Slatkine Reprints, 1970) Roger Laufer - Lesage ; ou, Le métier de romancier (Gallimard, 1971) Tobias Smollet's Prefatory Memoir in his 1893 English translation of Le Sage's "The Adventures of Gil Blas" | Ο Αλαίν Ρενέ Λεσάζ (Alain-René Lesage, 8 Μαΐου 1668 - 17 Νοεμβρίου 1747) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Είναι περισσότερο γνωστός για το κωμικό μυθιστόρημα The Devil upon Two Sticks (1707, Le Diable boiteux), την κωμωδία Turcaret (1709) και το μυθιστόρημα Ζιλ Μπλας (1715–1735). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%BD_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD_%CE%9B%CE%B5%CF%83%CE%AC%CE%B6 |
Γερμανοί του Καζακστάν | Οι περισσότεροι από αυτούς είναι απόγονοι των Γερμανών του Βόλγα, οι οποίοι απελάθηκαν στη τότε Σοβιετική Δημοκρατία του Καζακστάν από τη Γερμανική Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βόλγα αμέσως μετά τη ναζιστική Γερμανική εισβολή κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Μεγάλα τμήματα της κοινότητας φυλακίστηκαν στο σοβιετικό σύστημα στρατοπέδευσης (γκουλάγκ). Μετά την απέλαση, οι Γερμανοί του Βόλγα, καθώς και άλλες απελαθείσες μειονότητες, υπέστησαν δια της βίας πολιτιστική αφομοίωση στον ρωσικό πολιτισμό. Οι μέθοδοι για την επίτευξη αυτού του στόχου περιλάμβαναν την απαγόρευση της δημόσιας χρήσης της γερμανικής γλώσσας και την εκπαίδευση στα γερμανικά, την κατάργηση των γερμανικών εθνικών αργιών και την απαγόρευση της δημόσιας τήρησής τους και την απαγόρευση της μετεγκατάστασης μεταξύ άλλων. Αυτά τα μέτρα είχαν θεσπιστεί από τον Ιωσήφ Στάλιν, παρόλο που η γερμανική κοινότητα του Βόλγα στο σύνολό της δεν ήταν σε καμία περίπτωση συνδεδεμένη με τη ναζιστική Γερμανία, και οι Γερμανοί του Βόλγα ήταν πιστοί πολίτες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και αργότερα της Σοβιετικής Ένωσης για αιώνες. Αυτοί οι περιορισμοί έληξαν, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του "Ξεπαγώματος Χρουστσόφ".Το 1972 , πάνω από 3.500 Γερμανοί Ρώσοι έστειλαν αίτημα στη Μόσχα ζητώντας και πάλι μια αυτόνομη δημοκρατία στις περιοχές του Βόλγα. Η κυβέρνηση απάντησε με μια ad hoc επιτροπή, για να μελετήσει αυτό το αίτημα. Το 1976, η Επιτροπή συμφώνησε τελικά να δημιουργήσει μια αυτόνομη Περιφέρεια (κομητεία) στο Βόρειο Καζακστάν, με επίκεντρο το Ερεϊμεντάου, 140 χιλιόμετρα από το Τσελινογκράντ (Παρθένα Γη πόλη και πρωτεύουσα της περιοχής των παρθένων εδαφών). Η περιοχή θα βρισκόταν εν μέρει στα «παρθένα εδάφη», τα οποία είχαν ήδη βάλει 41,8 εκατομμύρια εκτάρια στη γεωργική παραγωγή, αν και αυτή η περιοχή ήταν μια από τις λιγότερο ανεπτυγμένες στο Καζακστάν. Η επιτυχία της αγροτικής εστίασης του Χρουστσόφ οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην εργασία των Γερμανών, που εξορίστηκαν εκεί. Αυτή η κυβερνητική πρόταση δημιούργησε μεγάλη αντίθεση στο Καζακστάν από κατοίκους, συμπεριλαμβανομένης μιας δημόσιας διαμαρτυρίας, ένα σπάνιο φαινόμενο στη Σοβιετική Ένωση. Καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια, για να διατηρηθεί η διαδήλωση μυστική. Οι ηγέτες του Τοπικού Κομμουνιστικού Κόμματος αντιτάχθηκαν επίσης σθεναρά στο σχέδιο , καθώς θα μείωνε την εξουσία τους στη ΣΣΔ του Καζακστάν. Τελικά, τίποτα δεν προέκυψε από την ιδέα, η οποία δεν είχε υποστήριξη ούτε από τους Γερμανούς Ρώσους, οι οποίοι πίστευαν ότι η ανασύσταση της Δημοκρατίας του Βόλγα ήταν ο μόνος τρόπος προς την πλήρη επανένταξη και αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους. Σύμφωνα με την απογραφή του 1989, περισσότεροι πολίτες γερμανικής καταγωγής ζούσαν στο Καζακστάν, με αριθμό 957.518, ή 5,8% του συνολικού πληθυσμού, περισσότερο από ό, τι σε ολόκληρη τη Ρωσία συμπεριλαμβανομένης της Σιβηρίας (841.295). Λόγω του γερμανικού νόμου περί δικαιώματος επιστροφής, που επιτρέπει στους Γερμανούς από το εξωτερικό, που είχαν αναγκαστικά απελαθεί να επιστρέψουν στη Γερμανία, οι Γερμανοί του Βόλγα μπορούσαν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όμως, λόγω της ευρείας κατάχρησης του συστήματος και της έλλειψης ενδιαφέροντος από την πλευρά των υπερβολικά εκρωσισθέντων νεοαφιχθέντων μεταναστών να αφομοιωθούν, η Γερμανία κατήργησε την πολιτική στις αρχές του 21ου αιώνα. Μέχρι το 2009 η Ρωσία είχε αντικαταστήσει τη Γερμανία ως τον σημαντικότερο προορισμό μεταναστών για τους Γερμανούς του Καζακστάν. Το 1999, απέμειναν 353.441 Γερμανοί στο Καζακστάν. Ένας μικρός αριθμός Γερμανών επέστρεψε στο Καζακστάν από τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια, αδυνατώντας να αφομοιωθεί στη γερμανική πολιτιστική σφαίρα. Ο οργανισμός Αναγέννηση, που ιδρύθηκε το 1989, χειρίζεται πολιτιστικές και κοινοτικές υποθέσεις της γερμανικής εθνικής κοινότητας. Οι περισσότεροι Γερμανοί του Καζακστάν μιλούν μόνο ρωσικά. Οι περισσότεροι ήταν ιστορικά οπαδοί του Προτεσταντισμού, αλλά μερικοί είναι Ρωμαιοκαθολικοί και ορισμένοι άλλοι υιοθέτησαν την Ρωσική Ορθοδοξία. Σήμερα πολλοί, πιθανώς η πλειοψηφία, είναι άθρησκοι. Οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις Γερμανών στο Καζακστάν βρίσκονται στις πόλεις και τα χωριά της Βόρειας περιοχής, όπως το Ουσπέν (11,19%), το Ταράν (10,14%) και το Μποροντουλίχα (11,40%). | Οι Γερμανοί του Καζακστάν ή οι Γερμανοί Καζακστανοί (γερμανικά: Kasachstandeutsche) είναι μειονότητα στο Καζακστάν, και αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού. Σήμερα ζουν κυρίως στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας μεταξύ των πόλεων Νουρ-Σουλτάν και Οσκεμέν, με την πλειοψηφία να είναι κάτοικοι της πόλης. Με περίπου ένα εκατομμύριο τη στιγμή της σοβιετικής διάλυσης, οι περισσότεροι έχουν μεταναστεύσει από τότε, συνήθως στη Γερμανία ή τη Ρωσία. Ωστόσο, μετά από σημαντική μείωση από το 1989 έως το 2009, έως το 2015 ο αριθμός είχε σημειώσει μια μικρή αύξηση μερικών χιλιάδων, για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD |
Σαράντος Καργάκος | Ο Σαράντος Καργάκος γεννήθηκε στο Γύθειο Λακωνίας, σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπήρξε συνεργάτης πολλών μεγάλων φροντιστηρίων στην Αθήνα. Υπήρξε επίσης μέλος του εκπαιδευτικού προσωπικού της Σχολής Πολέμου του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, της Σχολής Εθνικής Άμυνας και της Διακλαδικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές του φοιτητικού κινήματος της περιόδου 1961-63 και εισηγητής του 15% για την Παιδεία. Ο Σαράντος Καργάκος ήταν παντρεμένος με την Ιωάννα Κώττα, δικηγόρο και εκπαιδευτικό, με την οποία απέκτησαν δύο τέκνα: τον Γιάννη και την Ρωξάνη. Απεβίωσε την Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019 από καρκίνο. Κηδεύθηκε δύο ημέρες μετά στο Δεύτερο Νεκροταφείο Αθηνών. Στη βάση BiblioNet απαντώνται τα εξής έργα του (2018) Το αγκάθι των Σκοπίων, Ιδιωτική Έκδοση (2017) 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, ΠεριΤεχνών (2017) Η αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2016) Ολυμπιάδα, Ψυχογιός (2015) Μέγας Αλέξανδρος, ΠεριΤεχνών (2014) Ήταν κι αυτό μια αιτία για να πεθάνει ο Ευγένιος, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2014) Μια στάσης ζωής που σε κάνει να λες "παρών" προς τους νέους, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2012) Αιθιοπία - Αβησσυνία, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2012) Νεώτερη ελληνική ιστορία, Γεωργιάδης - Βιβλιοθήκη των Ελλήνων (2012) Το θαύμα των Ελλήνων, ΠεριΤεχνών (2011) Η Ελλάς κατά τους βαλκανικούς πολέμους (1912-1913), ΠεριΤεχνών (2011) Κίνα: Όπως την ήξερα και όπως την είδα, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2010) Η ελληνικότητα της Μακεδονίας, Γεωργιάδης - Βιβλιοθήκη των Ελλήνων (2010) Η μικρασιατική εκστρατεία (1912 - 1922), ΠεριΤεχνών (2010) Μαθήματα νεοελληνικής ιστορίας, Γεωργιάδης - Βιβλιοθήκη των Ελλήνων (2009) Κ. Π. Καβάφης: Η νεώτερη αιγυπτιακή σφίγγα, Αρμός (2009) Λιβύη, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2008) Ελληνική παιδεία: Ένας νεκρός με... μέλλον, Αρμός (2008) Οι Πέρσες κι εμείς, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2007) Η ιστορία από την σκοπιά των Τούρκων, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2007) Μεσόγειος, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2007) Το βυζαντινό ναυτικό, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2006) Η παιδεία σήμερα, η παιδεία αύριο, Ευθύνη (2006) Ιστορία της αρχαίας Σπάρτης, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (2005) Αλαλία, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (2004) Ιστορία των αρχαίων Αθηνών, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (2003) Η πολιτική σκέψη του Παπαδιαμάντη, Αρμός (2003) Μικρά γλωσσικά, Ευθύνη (2001) Για μια δημοκρατία ευθύνης, Εκδόσεις Καστανιώτη (2001) Ολυμπία και ολυμπιακοί αγώνες, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2000) Αλβανοί, Αρβανίτες, Έλληνες, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (2000) Αλεξανδρούπολη, Ιδιωτική Έκδοση (1999) Εκθέσεις Α΄ γυμνασίου, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1999) Ιστορία του ελληνικού κόσμου και του μείζονος χώρου, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1999) Προβληματισμοί 1, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1998) Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης (1998) Κινούμενη άμμος, Αρμός (1998) Στρατηγική του λόγου, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1997) Ιστορία για την Α΄ λυκείου, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1997) Προβληματισμοί 2, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1997) Προβληματισμοί 3, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1997) Προβληματισμοί 4, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1997) Προβληματισμοί 5, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1997) Προβληματισμοί 6, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1997) Φωτογραφικό οδοιπορικό της Άνδρου, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1996) Αισθητικά μελετήματα, Φιλιππότη (1996) Εκθέσεις ιδεών, Εκδόσεις Πατάκη (1994) Δημήτριος Γαλανός ο Αθηναίος 1760-1833, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1993) Φίλιππος και Αλέξανδρος, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1992) Αλεξία, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1992) Από το μακεδονικό ζήτημα στην εμπλοκή των Σκοπίων, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1991) Μαθήματα εκθέσεων για τους μαθητές της Β΄ και Γ΄ λυκείου και τους υποψήφιους ανώτατων σχολών, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1990) Ecce homo, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1990) Απουλία (Σαλέντο), Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1987) Ελληνική ζωονομία, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1987) Ξαναδιαβάζοντας τη "Φόνισσα", Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1986) Εκθέσεις για τους μαθητές του γυμνασίου, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1986) Το πλοίο των τρελών και η άγονος πολιτική μας γραμμή, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1984) Η στρατηγική της έκθεσης για τους μαθητές της Α΄ λυκείου, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1984) Θέματα σύγχρονου προβληματισμού, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (2010) Σελίδες στην οθόνη ή σε χαρτί, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (2009) Κύπρος, The Monthly Review Imprint (2009) Πορεία στο φως και στην καταιγίδα..., Παρρησία (2009) Το σχήμα της Όλγας Βότση, Ευθύνη (2008) Αναγνώριση του Παναγιώτη Φωτέα, Ευθύνη (2007) Ευκαρπίας έπαινος, Πορεία (2007) Η κριτική για τα βιβλία του Τηλέμαχου Αλαβέρα, Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (2007) Τιμή στον Τάκη Βαρβιτσιώτη, Μπίμπης Στερέωμα (2006) Μέρες του ποιητή Κ. Π. Καβάφη, Ευθύνη (2006) Ο ιστορικός Αλέξανδρος Ι. Δεσποτόπουλος, Εκδόσεις Παπαζήση (2006) Το παράστημα του Κώστα Π. Μιχαηλίδη, Ευθύνη (2005) Η κρίση και η έξοδος, Εκδόσεις Καστανιώτη (2005) Οι παπαγάλοι δεν διαβάζουν βιβλία, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (2003) Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Ρίτσος, Ευθύνη (2000) Συντακτικό της αρχαίας ελληνικής, Εκδόσεις Πατάκη (2000) Τα δικαιώματα του ανθρώπου, Ευθύνη (1999) Μνήμη του Ηλία Βενέζη, Ευθύνη (1998) Η βιβλιοθήκη και το βιβλίο στην εκπαίδευση, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (1998) Καταθέσεις για τον Χρήστο Μαλεβίτση, Ευθύνη (1997) Η πορεία της ποιήτριας Ζωής Καρέλλη, Ευθύνη (1997) Ο βασιλιάς είναι γυμνός..., Ποιότητα (1996) Σπουδή στον ποιητή Γ. Θ. Βαφόπουλο, Ευθύνη (1995) Ακροάσεις, Μάτι (1994) Φώτα και φωτισμοί του Νικηφόρου Βρεττάκου, Ευθύνη (1993) Μνήμη του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου (1912-1991), Δόμος (1998) Λυκούργος, Άπαντα, Κάκτος (2009) Σβώλος, Αλέξανδρος, Για τη Μακεδονία και τη Θράκη, Εκδόσεις Παπαζήση [επιμέλεια] (2008) Καρυωτάκης, Κώστας Γ., 1896-1928, Σατιρικά, Αρμός [επιμέλεια] (2002) Καμβασινού, Μαρικαίτη, Αρχαία μνημεία των Αθηνών, Δήμος Αθηναίων Πολιτισμικός Οργανισμός [επιμέλεια] | Ο Σαράντος Καργάκος (Γύθειο Λακωνίας, 16 Ιουλίου 1937 - Αθήνα, 14 Ιανουαρίου 2019) ήταν Έλληνας φιλόλογος, δοκιμιογράφος, ιστορικός και συγγραφέας. Συνέγραψε σειρά βιβλίων ιστορικού και γλωσσολογικού περιεχομένου και πληθώρα άρθρων σε διάφορα περιοδικά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82 |
PLOS Biology | Το περιοδικό περιλαμβάνεται και ευρετηριάζεται σε: Βιολογικές Περιλήψεις Προεπισκοπήσεις BIOSIS Τρέχοντα Περιεχόμενα /Γεωργία, Βιολογία και Περιβαλλοντικές Επιστήμες Τρέχον Περιεχόμενα / Επιστήμες Ζωής Chemical Abstracts Embase Ευρετήριο Medicus / MEDLINE / PubMed Science Citation Index ScopusΣύμφωνα με το έγκριτο Journal Citation Reports, το περιοδικό είχε δείκτη απήχησης 7,076 για το έτος 2019. Το περιοδικό δεν αναφέρει αυτόν τον παράγοντα επιρροής στον ιστότοπό του.Αντίθετα, το περιοδικό προωθεί τη χρήση μετρήσεων σε επίπεδο άρθρου για να παρέχει ένα μέτρο του αντίκτυπου των δημοσιευμένων άρθρων του. Το έτος 2022, το περιοδικό αυτό είχε δείκτη απήχησης 9,593. | Το PLOS Biology είναι μηνιαίο επιστημονικό περιοδικό με κριτές που καλύπτει όλα τα γνωστικά πεδία της βιολογίας. Η πρώτη δημοσίευση αυτού ξεκίνησε στις 13 Οκτωβρίου 2003. Είναι το πρώτο περιοδικό που εκδίδεται από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Επιστημών. Αρχισυντάκτρια του είναι η καθηγήτρια Nonia Pariente.Εκτός από ερευνητικά άρθρα, το περιοδικό δημοσιεύει ποικίλο περιεχόμενο με στόχο να είναι προσβάσιμο σε ένα ευρύ κοινό. Οι τύποι των άρθρων σε αυτήν την ενότητα είναι δοκίμια, άλυτα μυστήρια, συντακτικά άρθρα και συνόψεις. | https://el.wikipedia.org/wiki/PLOS_Biology |
Διψακώδη | Σύμφωνα με το σύστημα APG III (2009) η τάξη των διψακώδων περιλαμβάνει 2 οικογένειες: Adoxaceae – Αδοξοειδή Caprifoliaceae – ΑιγοφυλλοειδήΣύμφωνα με το σύστημα APG II (2003) η τάξη των διψακώδων περιλαμβάνει 7 οικογένειες: Adoxaceae Valerianaceae Dipsacaceae Diervillaceae Caprifoliaceae Linnaeaceae MorinaceaeΣύμφωνα με το σύστημα του Cronquist (1981) η τάξη περιλαμβάνει τις εξής οικογένειες: Adoxaceae Valerianaceae Dipsacaceae Caprifoliaceae Παρακάτω παρατίθεται το κλαδόγραμμα του κλάδου των αστεριδών που δείχνει υποθετικές συγγενικές σχέσεις της τάξεως των Διψακώδων σύμφωνα με το σύστημα APG IV (2016). | Τα Διψακώδη (λατ. Dipsacales) είνια τάξη των αγγειόσπερμων φυτών. Στο σύστημα ταξινόμησης APG II κατατάσσεται στην ομάδα euasterids II. Τα άνθη συνήθως τέλεια, αριθμός των στημόνων ίδιος ή λιγότερος από τον αρυιθμό των πετάλων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%88%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%B4%CE%B7 |
Βάλτερ Χερμάν | Οι γονείς του Βάλτερ Χερμάν ήταν ο Εκτόρ Χερμάν και η Μαρία Κριστίνα Χάινριχ, αμφότεροι γερμανικής καταγωγής. Ο Βάλτερ γεννήθηκε στην πόλη Βενάδο Τουέρτο της Αργεντινής. Η μητέρα, η μικρότερη αδελφή και η αρραβωνιαστικιά τού καλαθοσφαιριστή σκοτώθηκαν σε τροχαίο δυστύχημα στις 19 Ιουλίου 2003. Ακριβώς ένα έτος αργότερα, την ημέρα που ο Βάλτερ θριάμβευε με την εθνική ομάδα της χώρας του στο Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής στον τελικό επί της Βραζιλίας, πέθανε και ο πατέρας του από καρδιακή προσβολή. Σήμερα ο Βάλτερ Χερμάν είναι παντρεμένος με την Ισπανίδα Έλενα Χερμάν. Ο Χερμάν άρχισε την επαγγελματική σταδιοδρομία του στο Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Αργεντινής (κορυφαία κατηγορία στη χώρα) με την ομάδα της γενέτειρας πόλης του, την Ολίμπια Βενάδο Τουέρτο, το 1996. Στην τετραετία που έπαιξε εκεί κέρδισε το βραβείο «Αποκάλυψη του έτους» (καλύτερος νέος παίκτης) του Πρωταθλήματος Αργεντινής (Liga Nacional, η κορυφαία κατηγορία) το 1999. Το 2000 μετεγγράφηκε στον σύλλογο «Αθήναι» (Asociación Deportiva Atenas) της Κόρδοβα, όπου έπαιξε μέχρι το 2002. Με αυτή την ομάδα πήρε τον τίτλο του «πολυτιμότερου παίκτη» (MVP) του Πρωταθλήματος Αργεντινής στην κανονική περίοδο το 2001 και στην τελική φάση του Πρωταθλήματος το 2002. Επέστρεψε στο μπάσκετ της Αργεντινής μετά από αρκετά χρόνια το 2015, παίζοντας για πρώτη φορά σε σύλλογο της πρωτεύουσας Μπουένος Άιρες, τον Σαν Λορένθο ντε Αλμάγκρο, που μόλις είχε ανέλθει στην κορυφαία κατηγορία. Τον οδήγησε στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος Αργεντινής της ιστορίας του. Τον επόμενο χρόνο ωστόσο άλλαξε σύλλογο, πηγαίνοντας στους «κιτρινόμαυρους» της Αργεντινής, την ομάδα «Όμπρας Σανιτάριας». Ο Χερμάν μετεγγράφηκε στον ισπανικό σύλλογο Baloncesto Fuenlabrada το 2002 και το ίδιο έτος ανακηρύχθηκε πολυτιμότερος παίκτης στην κανονική περίοδο του Ισπανικού Πρωταθλήματος. Μετά πήγε στην ομάδα της Ουνικάχα Μάλαγα, όπου και παρέμεινε μέχρι το 2006. Επέστρεψε στην Ισπανία τον Ιούλιο του 2009, υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο ύψους 5,05 εκατομμυρίων ευρώ με τη Σάσκι Μπασκόνια, γνωστή τότε ως «Κάχα Λαμποράλ», με τα δύο τελευταία χρόνια ανοικτά για δανεισμό. Το 2006 ο Χερμάν υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο ύψους 1,8 εκατομμυρίου δολαρίων με την ομάδα Σάρλοτ Χόρνετς του πρωταθλήματος NBA, που τότε ονομαζόταν «Σάρλοτ Μπόμπκατς» Στους 13 αγώνες που έδωσε τον Μάρτιο του 2007, ο Χερμάν είχε μέσο όρο πόντων 12,1 και 4,2 ριμπάουντ ανά αγώνα, με ποσοστά ευστοχίας 58,5% στα δίποντα και 47,2% στα τρίποντα. Τελείωσε την περίοδο 2006-2007 με μέσο όρο 9,2 πόντους ανά αγώνα. Τους περισσότερους πόντους (τριάντα) σε ένα παιχνίδι σε όλη τη σταδιοδρομία του στο NBA τους πέτυχε στον αγώνα εναντίον των Μιλγουόκι Μπακς στις 14 Απριλίου 2007, και στον ίδιο αγώνα πήρε 7 αμυντικά ριμπάουντ, επίσης ρεκόρ όλης της σταδιοδρομίας του. Στις 14 Δεκεμβρίου 2007 ο Χερμάν και ο συνομήλικός του σέντερ Πρίμοζ Μπρέζετς πήγαν στους Ντιτρόιτ Πίστονς ως αντάλλαγμα για τον σέντερ Ναζρ Μοχάμεντ. Ο Χερμάν έπαιξε μία χρονιά (2014–2015) στο κορυφαίο πρωτάθλημα της Βραζιλίας με τη Φλαμένγκο, ομάδα με την οποία κέρδισε το Διηπειρωτικό Κύπελλο της FIBA, αλλά και το Πρωτάθλημα Βραζιλίας. Ο Βάλτερ Χερμάν συμμετείχε για αρκετά χρόνια στην Α΄ ομάδα της Εθνικής Αργεντινής. Με αυτή κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Αμερικανικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης του 2001 και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Επίσης έπαιξε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών 2006, όπου η Αργεντινή έχασε στον μικρό τελικό από τις ΗΠΑ, καθώς και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2014, όπου η ομάδα δεν μπήκε ούτε στην πρώτη οκτάδα. Ο Β. Χερμάν στο Basketball-Reference.com «Προφίλ» στο Euroleague.net «Προφίλ» στο ισπανικό πρωτάθλημα (στην ισπανική γλώσσα) «Προφίλ» στο Eurobasket.com «Προφίλ» στη FIBA | Ο Βάλτερ Χερμάν Χάινριχ (ισπανικά: Walter Herrmann Heinrich, γεννημένος στις 26 Ιουνίου 1979) είναι Αργεντινός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Υπήρξε βασικός παίκτης της Εθνικής Ομάδας ανδρών της Αργεντινής που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Αργότερα, αγωνίσθηκε για τρία χρόνια στο NBA. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A7%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%AC%CE%BD |
Κύμα P | Η ταχύτητα των κυμάτων P σε ένα ομοιογενές ισοτροπικό μέσο δίνεται από την εξίσωση: v p = K + 4 3 μ ρ = λ + 2 μ ρ {\displaystyle v_{p}={\sqrt {\frac {K+{\frac {4}{3}}\mu }{\rho }}}={\sqrt {\frac {\lambda +2\mu }{\rho }}}} ,όπου K είναι το μέτρο ελαστικότητας όγκου (το μέτρο συνέχειας της ασυμπιεστότητας), μ {\displaystyle \mu } είναι το μέτρο διάτμησης (μέτρο συνέχειας της ακαμψίας, μερικές φορές σημειώνεται ως G και επίσης καλείται η δεύτερη παράμετρος του Λαμέ), ρ {\displaystyle \rho } είναι η πυκνότητα του υλικού μέσω του οποίου διαδίδεται το κύμα, και λ {\displaystyle \lambda } είναι η πρώτη παράμετρος του Λαμέ. Από αυτές, η πυκνότητα εμφανίζει την λιγότερη διαφορά, οπότε η ταχύτητα ελέγχεται περισσότερο από τα K και μ. Το μέτρο συνέχειας διαμήκους ελαστικότητας ή μέτρο συνέχειας κύματος P, συμβολιζόμενο ως M {\displaystyle M} , ορίζεται ώστε M = K + 4 μ / 3 {\displaystyle M=K+4\mu /3} και άρα ισχύει: v p = M / ρ . {\displaystyle v_{p}={\sqrt {M/\rho }}.\ } Οι τυπικές τιμές για την ταχύτητα των κυμάτων P σε σεισμούς βρίσκονται στην κλίμακα 5 ως 8 km/s. Η ακριβής ταχύτητα διαφέρει ανάλογα με την περιοχή του εσωτερικού της Γης, ξεκινώντας από 6 km/s, στον φλοιό της Γης, και φτάνοντας μέχρι 13 km/s, στον πυρήνα. Σχετικά θέματα: όριο πυρήνα-μανδύα, ασυνέχεια Μοχορόβιτς, ζώνη χαμηλής ταχύτητας και ασυνέχεια ΛίμανΤα πρωτεύοντα και δευτερεύοντα κύμα είναι κύματα χώρου τα οποία ταξιδεύουν μέσα στην Γη. Η κίνηση και συμπεριφορά και των δύο μέσα στην Γη παρακολουθείται για να εξακριβωθεί η εσωτερική δομή της Γης. Ασυνέχειες στην ταχύτητα ως συνάρτηση του βάθους είναι ενδεικτικές αλλαγών στην φάση ή στην σύσταση. Διαφορές στους χρόνους άφιξης των κυμάτων τα οποία δημιουργούνται από ένα σεισμικό γεγονός, όπως ένας σεισμός, είναι αποτέλεσμα του ότι κάποια κύματα διαδίδονται σε διαφορετικά μονοπάτια και επιτρέπει την χαρτογράφηση της εσωτερικής δομής της Γης. Σχεδόν όλες οι διαθέσιμες πληροφορίες για την δομή του βαθέος εσωτερικού της Γης εξάγονται από παρατηρήσεις των χρόνων ταξιδιού, ανακλάσεις, διαθλάσεις και μεταβολές φάσης των σεισμικών κυμάτων χώρου, ή κανονικών τρόπων. Τα κύματα χώρου ταξιδεύουν διαμέσου των ρευστών επιπέδων του εσωτερικού της Γης, αλλά τα κύματα P διαθλώνται ελαφρώς όταν περνούν μέσα από την μετάβαση μεταξύ του ημίρρευστου μανδύα και του υγρού εξωτερικού πυρήνας. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει μια «ζώνη σκίασης» των κυμάτων P μεταξύ των 103° και 142° από το επίκεντρο του σεισμού, όπου τα αρχικά κύματα P δεν καταγράφονται στους σεισμογράφους. Αντίθετα, τα κύματα S δεν ταξιδεύουν διαμέσου υγρών, αλλά εξασθενούν. Η έγκαιρη προειδοποίηση για σεισμούς είναι δυνατή μέσω του εντοπισμού των μη καταστρεπτικών πρωτευόντων κυμάτων τα οποία ταξιδεύουν γρήγορα διαμέσου του φλοιού της Γης από ότι τα καταστρεπτικά δευτερεύοντα κύματα και τα κύματα Ράλεϊ, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο οι αστραπές φτάνουν στα μάτια μας πριν ακούσουμε την βροντή, κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. Το περιθώριο έγκαιρης προειδοποίησης εξαρτάται από την καθυστέρηση από την άφιξη του κύματος P μέχρι την άφιξη των άλλων καταστρεπτικών κυμάτων, και γενικά είναι της τάξης μερικών δευτερολέπτων μέχρι και 60-90 δευτερολέπτων για βαθείς, μακρινούς, μεγάλους σεισμούς όπως θα είχε λάβει το Τόκιο πριν από τον σεισμό και το τσουνάμι στο Σεντάι της Ιαπωνίας το 2011. Η αποτελεσματικότητα της έγκαιρης προειδοποίησης εξαρτάται από τον ακριβή εντοπισμό των κυμάτων P και την απόρριψη των δονήσεων του εδάφους, οι οποίες προκαλούνται από τοπικές δραστηριότητες (όπως φορτηγά και δομικές εργασίες), διαφορετικά αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα θετικά εσφαλμένες προειδοποιήσεις. Τα Συστήματα Έγκαιρης Προειδοποίησης μπορούν να αυτοματοποιηθούν ώστε να επιτρέπεται η άμεση εκτέλεση ενεργειών ασφαλείας, όπως η έκδοση προειδοποιήσεων, το σταμάτημα ανελκυστήρων σε προκαθορισμένους ορόφους και το κλείσιμο των παροχών φυσικού αερίου. Κύμα S Κύμα Λαμπ Διαμήκες κύμα Κύμα Λαβ Κύμα επιφάνειας Πρώιμη Προειδοποίηση Σεισμού (Ιαπωνία) «Photo Glossary of Earthquakes». U.S. Geological Survey". Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2009. Animation of a P-Wave Purdue's catalog of animated illustrations of seismic waves Animations illustrating simple wave propagation concepts by Jeffrey S. Barker Αρχειοθετήθηκε 2017-05-10 στο Wayback Machine. Detection of P-waves and Rejection of Environmental Noise for Accurate Earthquake Early Warning | Τα κύματα P είναι ένα είδος ελαστικού κύματος, επονομαζόμενα σεισμικά κύματα στην σεισμολογία, τα οποία μπορούν να ταξιδέψουν σε ένα συνεχές μέσο. Το συνεχές μέσο αποτελείται από αέρια (όπου τα κύματα P διαδίδονται ως ηχητικά κύματα), υγρά, ή στερεά, συμπεριλαμβανομένης της Γης. Τα κύματα P μπορούν να προκληθούν από σεισμούς και να καταγραφούν από σεισμογράφους. Η ονομασία «κύμα P» προέρχεται ετυμολογικά, από την αγγλική ορολογία, από τον όρο είτε primary wave (πρωτεύον κύμα), καθότι έχει την υψηλότερη ταχύτητα και άρα είναι το πρώτο που καταγράφεται, είτε pressure wave (κύμα πίεσης), καθότι σχηματίζεται από εναλλασσόμενες συμπιέσεις και αραιώσεις. Σε ισοτροπικά και ομοιογενή στερεά, η διεύθυνση διάδοσης ενός κύματος P είναι πάντα διαμήκης. Έτσι τα σωματίδια στο στερεό δονούνται κατά μήκος ή παράλληλα προς την κατεύθυνση της ενέργειας του κύματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CE%BC%CE%B1_P |
Κοκαΐνη | Η τοπική κοκαΐνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τοπικός μουδιαστικός παράγοντας για να βοηθήσει σε επώδυνες επεμβάσεις στο στόμα ή τη μύτη.Η κοκαΐνη χρησιμοποιείται κυρίως στη χειρουργική επέμβαση ρινικών και δακρυϊκών πόρων. Τα κύρια μειονεκτήματα αυτής της χρήσης είναι οι παρενέργειες της κοκαΐνης, όπως καρδιαγγειακή τοξικότητα, γλαύκωμα και διαστολή των κορών. Η φαρμακευτική χρήση κοκαΐνης έχει μειωθεί καθώς άλλα συνθετικά τοπικά αναισθητικά όπως η βενζοκαΐνη, η προπαρακαΐνη, η λιδοκαΐνη και η τετρακαΐνη χρησιμοποιούνται πλέον πιο συχνά. Εάν η αγγειοσυστολή είναι επιθυμητή για μια εγχείρηση (καθώς μειώνει την αιμορραγία), το αναισθητικό συνδυάζεται με αγγειοσυσταλτικό όπως η φαινυλεφρίνη ή η επινεφρίνη. Μερικοί ειδικοί ωτορινολαρυγγολόγοι (ΩΡΛ) χρησιμοποιούν περιστασιακά κοκαΐνη στο πλαίσιο της πρακτικής κατά την εκτέλεση διαδικασιών όπως η ρινική καυτηρίαση. Σε αυτή την περίπτωση η διαλυμένη κοκαΐνη εμποτίζεται σε μια μπάλα από βαμβάκι, η οποία τοποθετείται στο ρουθούνι για 10-15 λεπτά πριν από τη διαδικασία, εκτελώντας έτσι τον διπλό ρόλο να μουδιάζει την περιοχή που θα καυτηριαστεί και αγγειοσυστολή. Ακόμη και όταν χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο, μέρος της χρησιμοποιημένης κοκαΐνης μπορεί να απορροφηθεί μέσω του στοματικού ή ρινικού βλεννογόνου και να δώσει συστηματικά αποτελέσματα. Μια εναλλακτική μέθοδος χορήγησης για χειρουργική επέμβαση ΩΡΛ αναμιγνύεται με αδρεναλίνη και όξινο ανθρακικό νάτριο. Η υδροχλωρική κοκαΐνη (Goprelto), ένας τοπικός αναισθητικός εστέρας, εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Δεκέμβριο του 2017 και ενδείκνυται για την εισαγωγή τοπικής αναισθησίας των βλεννογόνων μεμβρανών για διαγνωστικές διαδικασίες και χειρουργικές επεμβάσεις πάνω ή μέσω των ρινικών κοιλοτήτων των ενηλίκων. Η υδροχλωρική κοκαΐνη (Numbrino) εγκρίθηκε για ιατρική χρήση στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιανουάριο του 2020.Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες σε άτομα που έλαβαν Goprelto είναι πονοκέφαλος και επίσταξη. Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες σε άτομα που έλαβαν Numbrino είναι υπέρταση και ταχυκαρδία. Η κοκαΐνη είναι ισχυρό διεγερτικό του νευρικού συστήματος. Τα αποτελέσματά της μπορούν να διαρκέσουν από 15 λεπτά έως μια ώρα. Η διάρκεια των αποτελεσμάτων της κοκαΐνης εξαρτάται από την ποσότητα που λαμβάνεται και τον τρόπο χορήγησης. Η κοκαΐνη μπορεί να έχει τη μορφή λεπτής λευκής σκόνης, πικρή στη γεύση. Όταν εισπνέεται ή εγχύεται, προκαλεί μούδιασμα. Η κοκαΐνη κρακ είναι καπνιζόμενη μορφή κοκαΐνης που γίνεται σε μικρούς «βράχους» με επεξεργασία κοκαΐνης με όξινο ανθρακικό νάτριο (μαγειρική σόδα) και νερό. Η κοκαΐνη κρακ αναφέρεται ως «κρακ» λόγω του ήχου που παράγει όταν θερμαίνεται. Η χρήση κοκαΐνης οδηγεί σε αύξηση της εγρήγορσης, συναισθήματα ευεξίας και ευφορίας, αυξημένη ενέργεια και κινητική δραστηριότητα, και αυξημένα συναισθήματα ικανότητας και σεξουαλικότητας.Η ανάλυση της συσχέτισης μεταξύ της χρήσης 18 διαφόρων ψυχοδραστικών ουσιών δείχνει ότι η χρήση κοκαΐνης συσχετίζεται με άλλα «ναρκωτικά των πάρτι» (όπως έκσταση ή αμφεταμίνες), καθώς και με τη χρήση ηρωίνης και βενζοδιαζεπινών, και μπορεί να θεωρηθεί ως γέφυρα μεταξύ της χρήσης διαφορετικών ομάδων ναρκωτικών. Με υπερβολική ή παρατεταμένη χρήση, το φάρμακο μπορεί να προκαλέσει κνησμό, γρήγορο καρδιακό ρυθμό, ψευδαισθήσεις και παρανοϊκές ψευδαισθήσεις ή αίσθηση εντόμων να περπατούν στο δέρμα. Οι υπερβολικές δόσεις μπορεί να προκαλέσουν ασυνήθιστα υψηλή θερμοκρασία σώματος και σημαντική αύξηση της αρτηριακής πίεσης, η οποία μπορεί να είναι απειλητική για τη ζωή, ανώμαλο καρδιακό ρυθμό και θάνατο. Έχει παρατηρηθεί επίσης άγχος, παράνοια και ανησυχία, ειδικά κατά τη διάρκεια της αποδρομής της επίδρασης. Με υπερβολική δόση, παρατηρούνται τρόμος, σπασμοί και αυξημένη θερμοκρασία σώματος. Σοβαρές καρδιακές ανεπιθύμητες ενέργειες, ιδιαίτερα ξαφνικός καρδιακός θάνατος, καθίστανται σοβαροί κίνδυνοι σε υψηλές δόσεις λόγω της δράσης αποκλεισμού της κοκαΐνης στα καρδιακά κανάλια νατρίου. Η χρόνια πρόσληψη κοκαΐνης προκαλεί έντονες ανισορροπίες των επιπέδων νευροδιαβιβαστών. Έτσι, οι υποδοχείς εξαφανίζονται από την επιφάνεια του κυττάρου ή επανεμφανίζονται σε αυτήν, με αποτέλεσμα λίγο πολύ σε "απενεργοποίηση" ή "τρόπο λειτουργίας" αντίστοιχα, ή αλλάζουν την ευαισθησία τους για συνδέσμους (συνδετήρες) – μηχανισμοί που ονομάζονται ρύθμιση προς τα κάτω ή προς τα πάνω. Ωστόσο, μελέτες δείχνουν καταχραστές κοκαΐνης δεν παρουσιάζουν κανονική σχετιζόμενη με την ηλικία απώλεια του μεταφορές της ντοπαμίνης στο ραβδωτό σώμα, γεγονός που υποδηλώνει την κοκαΐνη έχει νευροπροστατευτικές ιδιότητες για τους νευρώνες ντοπαμίνης. Πιθανές παρενέργειες περιλαμβάνουν ακόρεστη πείνα, πόνους, αϋπνία, λήθαργο και επίμονη ρινική καταρροή. Η κατάθλιψη με αυτοκτονικό ιδεασμό μπορεί να αναπτυχθεί σε πολύ βαριούς χρήστες. Τέλος, απώλεια κυστικών μεταφορέων μονοαμίνης, πρωτεϊνών νευροϊνών και άλλες μορφολογικές αλλαγές φαίνεται να υποδηλώνουν μακροχρόνια βλάβη των νευρώνων της ντοπαμίνης. Όλα αυτά τα αποτελέσματα συμβάλλουν στην αύξηση της ανοχής, απαιτώντας έτσι μεγαλύτερη δόση για να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα. Η έλλειψη φυσιολογικών ποσοτήτων σεροτονίνης και ντοπαμίνης στον εγκέφαλο είναι η αιτία της δυσφορίας και της κατάθλιψης που έγινε αισθητή μετά την δόση. Η φυσική απόσυρση δεν είναι επικίνδυνη. Οι φυσιολογικές αλλαγές που προκαλούνται από την απόσυρση της κοκαΐνης περιλαμβάνουν ζωντανά και δυσάρεστα όνειρα, αϋπνία ή υπερυπνία, αυξημένη όρεξη και ψυχοκινητική καθυστέρηση ή διέγερση. Οι φυσικές παρενέργειες από το χρόνιο κάπνισμα κοκαΐνης περιλαμβάνουν αίμα στον βήχα, βρογχόσπασμο, κνησμό, πυρετό, διάχυτες κυψελιδικές διηθήσεις χωρίς συλλογές, πνευμονική και συστηματική ηωσινοφιλία, πόνο στο στήθος, πνευμονικό τραύμα, πονόλαιμο, άσθμα, βραχνή φωνή, δύσπνοια (δύσπνοια) και ένα σύνδρομο πόνου, που μοιάζει με γρίπη. Η κοκαΐνη συστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία, διαστέλλει τις κόρες και αυξάνει τη θερμοκρασία του σώματος, τον καρδιακό ρυθμό και την αρτηριακή πίεση. Μπορεί επίσης να προκαλέσει πονοκεφάλους και γαστρεντερικές επιπλοκές όπως κοιλιακό άλγος και ναυτία. Μια κοινή αλλά αναληθής πεποίθηση είναι ότι το κάπνισμα της κοκαΐνης διαλύει χημικά το σμάλτο των δοντιών και προκαλεί φθορά των δοντιών. Ωστόσο, η κοκαΐνη προκαλεί συχνά ακούσια λείανση των δοντιών, γνωστή ως βρουξισμός, η οποία μπορεί να επιδεινώσει το σμάλτο των δοντιών και να οδηγήσει σε ουλίτιδα. Επιπλέον, διεγερτικά όπως η κοκαΐνη, η μεθαμφεταμίνη, ακόμη και η καφεΐνη προκαλούν αφυδάτωση και ξηροστομία. Δεδομένου ότι το σάλιο είναι σημαντικός μηχανισμός για τη διατήρηση του στοματικού επιπέδου pH του ατόμου, οι χρόνιοι διεγερτικοί χρήστες που δεν ενυδατώνονται επαρκώς μπορεί να παρουσιάσουν απομετάλλωση των δοντιών τους λόγω του ότι το pH της επιφάνειας των δοντιών μειώνεται πολύ (κάτω από το 5.5). Η χρήση κοκαΐνης προάγει επίσης το σχηματισμό θρόμβων αίματος. Αυτή η αύξηση του σχηματισμού θρόμβων αίματος οφείλεται σε αυξήσεις που σχετίζονται με την κοκαΐνη στη δραστικότητα του αναστολέα ενεργοποιητή πλασμινογόνου και σε αύξηση του αριθμού, της ενεργοποίησης και της συσσωμάτωσης των αιμοπεταλίων. Η χρόνια ενδορινική χρήση μπορεί να καταστρέψει τον χόνδρο που διαχωρίζει τα ρουθούνια (ρινικό διάφραγμα), οδηγώντας τελικά στην πλήρη εξαφάνισή του. Λόγω της απορρόφησης της κοκαΐνης από την υδροχλωρική κοκαΐνη, το υπόλοιπο υδροχλωρίδιο σχηματίζει αραιό υδροχλωρικό οξύ.Η κοκαΐνη μπορεί επίσης να αυξήσει σημαντικά τον κίνδυνο εμφάνισης σπάνιων αυτοάνοσων ή συνδετικών ιστών όπως ο λύκος, το σύνδρομο Goodpasture, η αγγειίτιδα, η σπειραματονεφρίτιδα, το σύνδρομο Stevens-Johnson και άλλες ασθένειες. Μπορεί επίσης να προκαλέσει ευρύ φάσμα νεφρικών παθήσεων και νεφρική ανεπάρκεια.Η χρήση κοκαΐνης οδηγεί σε αυξημένο κίνδυνο αιμορραγικών και ισχαιμικών εγκεφαλικών επεισοδίων. Η χρήση κοκαΐνης αυξάνει επίσης τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιακής προσβολής. Ο εθισμός στην κοκαΐνη συμβαίνει μέσω της υπερέκφρασης ΔFosB στον επικλινή πυρήνα, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τροποποιημένη μεταγραφική ρύθμιση στους νευρώνες εντός του πυρήνα. Έχει διαπιστωθεί ότι τα επίπεδα ΔFosB αυξάνονται με τη χρήση κοκαΐνης. Κάθε επόμενη δόση κοκαΐνης συνεχίζει να αυξάνει τα επίπεδα ΔFosB χωρίς ανώτατο όριο ανοχής. Τα αυξημένα επίπεδα του ΔFosB οδηγούν σε αυξήσεις των επιπέδων νευροτροφικού παράγοντα που προέρχονται από τον εγκέφαλο (BDNF), γεγονός που με τη σειρά του αυξάνει τον αριθμό των δενδρικών κλάδων που υπάρχουν στους νευρώνες που εμπλέκονται με τους πυρήνες και τον προμετωπιαίο φλοιό του εγκεφάλου. Αυτή η αλλαγή μπορεί να εντοπιστεί αρκετά γρήγορα και μπορεί να διατηρηθεί εβδομάδες μετά την τελευταία δόση του φαρμάκου. Η κοκαΐνη είναι γνωστό ότι έχει προκαλεί βλάβες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Τα έγκυα άτομα που χρησιμοποιούν κοκαΐνη έχουν αυξημένο κίνδυνο αποκόλλησης πλακούντα, μια κατάσταση όπου ο πλακούντας αποσπάται από τη μήτρα και προκαλεί αιμορραγία. Λόγω των αγγειοσυσταλτικών και υπερτασικών επιδράσεων, διατρέχουν επίσης κίνδυνο για αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο και έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η κοκαΐνη είναι επίσης τερατογόνος, που σημαίνει ότι μπορεί να προκαλέσει γενετικές ανωμαλίες και δυσπλασίες στο έμβρυο. Η ενδομήτρια έκθεση σε κοκαΐνη σχετίζεται με ανωμαλίες συμπεριφοράς, γνωστική εξασθένηση, καρδιαγγειακές δυσπλασίες, περιορισμό ενδομήτριας ανάπτυξης, πρόωρο τοκετό, δυσπλασίες του ουροποιητικού συστήματος και σχισμή στα χείλη και τον ουρανίσκο. Η φαρμακοδυναμική της κοκαΐνης περιλαμβάνει τις πολύπλοκες σχέσεις των νευροδιαβιβαστών (αναστολή της πρόσληψης μονοαμίνης σε αρουραίους με αναλογίες περίπου: σεροτονίνη : ντοπαμίνη = 2:3, σεροτονίνη : νορεπινεφρίνη = 2:5). Η πιο εκτεταμένα μελετημένη δράση της κοκαΐνης στο κεντρικό νευρικό σύστημα είναι ο αποκλεισμός της πρωτεΐνης μεταφοράς ντοπαμίνης. Ο πομπός ντοπαμίνης που απελευθερώνεται κατά τη διάρκεια της νευρικής σηματοδότησης ανακυκλώνεται κανονικά μέσω του μεταφορέα. δηλαδή, ο μεταφορέας συνδέει τον πομπό και τον αντλεί από τη συναπτική σχισμή πίσω στον προσυναπτικό νευρώνα, όπου παραλαμβάνεται στα κυστίδια αποθήκευσης. Η κοκαΐνη συνδέεται στενά στον μεταφορέα ντοπαμίνης σχηματίζοντας ένα σύμπλοκο που εμποδίζει τη λειτουργία του μεταφορέα. Ο μεταφορέας ντοπαμίνης δεν μπορεί πλέον να εκτελέσει τη λειτουργία επαναπρόσληψης, και έτσι η ντοπαμίνη συσσωρεύεται στη συναπτική σχισμή. Η αυξημένη συγκέντρωση ντοπαμίνης στη σύναψη ενεργοποιεί τους μετασυναπτικούς υποδοχείς ντοπαμίνης, γεγονός που καθιστά το φάρμακο επιβραβευτικό και προωθεί την καταναγκαστική χρήση κοκαΐνης.Η κοκαΐνη επηρεάζει ορισμένους υποδοχείς σεροτονίνης (5-HT). Ειδικότερα, έχει αποδειχθεί ότι ανταγωνίζεται τον υποδοχέα 5-ΗΤ3, ο οποίος είναι ένα κανάλι ιόντων με προσδέτη. Η υπεραφθονία των υποδοχέων 5-ΗΤ3 σε αρουραίους που έχουν συνηθίσει την κοκαΐνη υποδεικνύει αυτό το χαρακτηριστικό, ωστόσο η ακριβής δράση του 5-ΗΤ3 σε αυτή τη διαδικασία είναι ασαφές. Ο υποδοχέας 5-ΗΤ2 (ιδιαίτερα οι υπότυποι 5-ΗΤ2Α, 5-ΗΤ2Β και 5-ΗΤ2C ) εμπλέκονται στα κινητο-ενεργοποιητικά αποτελέσματα της κοκαΐνης.Έχει αποδειχθεί ότι η κοκαΐνη δεσμεύεται ώστε να σταθεροποιεί άμεσα τον μεταφορέα DAT στην ανοιχτή διαμόρφωση προς τα έξω. Περαιτέρω, η κοκαΐνη δεσμεύεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αναστέλλει τον έμφυτο δεσμό υδρογόνου στον DAT. Οι ιδιότητες δέσμευσης της κοκαΐνης είναι τέτοιες που προσκολλάται έτσι ώστε αυτός ο δεσμός υδρογόνου να μην σχηματίζεται και να εμποδίζεται ο σχηματισμός του λόγω του στενά κλειδωμένου προσανατολισμού του μορίου κοκαΐνης. Οι ερευνητικές μελέτες έχουν δείξει ότι η συγγένεια για τον μεταφορέα δεν εμπλέκεται στην εξοικείωση της ουσίας, όσο οι ιδιότητες διαμόρφωσης και σύνδεσης στο πού και πώς στον μεταφορέα δεσμεύεται το μόριο.Οι υποδοχείς σίγμα επηρεάζονται από την κοκαΐνη, καθώς η κοκαΐνη λειτουργεί ως αγωνιστής του συνδέσμου του σίγμα. Περαιτέρω ειδικοί υποδοχείς που έχει αποδειχθεί ότι λειτουργούν είναι ο NMDA και ο D1 υποδοχέας ντοπαμίνης.Η κοκαΐνη αποκλείει επίσης τα κανάλια νατρίου, παρεμβαίνοντας έτσι στη διάδοση των δυνατοτήτων δράσης. Έτσι, όπως η λιγνοκαΐνη και η νοβοκαΐνη, δρα ως τοπικό αναισθητικό. Δρα επίσης με τις θέσεις δέσμευσης ντοπαμίνης και σεροτονίνης στην εξαρτώμενη από το νάτριο περιοχή μεταφοράς σαν στόχος που εμποδίζει την επαναπρόσληψη της σε αυτούς τους μεταφορείς, ένας μηχανισμός μοναδικός στην τοπική αναισθητική δράση που την εντάσσει σε μια κατηγορία λειτουργικότητας διαφορετική από τα δικά της παράγωγα ανάλογα φαινυλοτροπάνιων που έχουν αφαιρεθεί. Εκτός από αυτό, η κοκαΐνη έχει κάποια σύνδεση στόχου και στη θέση του υποδοχέα κ-οπιοειδών. Η κοκαΐνη προκαλεί επίσης αγγειοσυστολή, μειώνοντας έτσι την αιμορραγία κατά τη διάρκεια μικρών χειρουργικών επεμβάσεων. Οι ιδιότητες ενίσχυσης της κίνησης της κοκαΐνης μπορεί να αποδοθούν στην ενίσχυση της ντοπαμινεργικής μετάδοσης στη μέλαινα ουσία. Πρόσφατη έρευνα επισημαίνει το σημαντικό ρόλο των κιρκαδικών μηχανισμών και των γονιδίων ρολογιού στις συμπεριφορικές δράσεις της κοκαΐνης. Η κοκαΐνη έχει μικρό χρόνο ημιζωής 0,7-1,5 ώρες και μεταβολίζεται εκτενώς από ένζυμα χολινεστεράσης (κυρίως στο ήπαρ και στο πλάσμα ), με μόνο περίπου 1% να απεκκρίνεται αμετάβλητο στα ούρα. Ο μεταβολισμός κυριαρχείται από διάσπαση υδρολυτικού εστέρα, οπότε οι εξαλειφθέντες μεταβολίτες αποτελούνται κυρίως από βενζοϋλεκγονίνη (ΒΕ), τον κύριο μεταβολίτη και άλλους σημαντικούς μεταβολίτες σε μικρότερες ποσότητες όπως ο μεθυλεστέρας της εκγονίνης (EME) και η εκγονίνη. Περαιτέρω δευτερεύοντες μεταβολίτες της κοκαΐνης περιλαμβάνουν τους νορκοκαΐνη, ρ-υδροξυκοκαΐνη, m-υδροξυκοκαΐνη, ρ- υδροξυβενζοϋλεγκονίνη (ρΟΗΒΕ) και m-υδροξυβενζοϋλεκγονίνη. Εάν καταναλωθεί με αλκοόλ, η κοκαΐνη συνδυάζεται με αλκοόλ στο ήπαρ για να σχηματίσει κοκααιθυλένιο. Μελέτες έχουν δείξει ότι το κοκααιθυλένιο είναι τόσο πιο ευφορικό και έχει υψηλότερη καρδιαγγειακή τοξικότητα από την ίδια την κοκαΐνη. Ανάλογα με τη λειτουργία του ήπατος και των νεφρών, οι μεταβολίτες της κοκαΐνης ανιχνεύονται στα ούρα. Η βενζοϋλεκγονίνη μπορεί να ανιχνευθεί στα ούρα εντός τεσσάρων ωρών μετά την πρόσληψη κοκαΐνης και παραμένει ανιχνεύσιμη σε συγκεντρώσεις μεγαλύτερες από 150 ng / mL συνήθως για έως και οκτώ ημέρες μετά τη χρήση κοκαΐνης. Η ανίχνευση των μεταβολιτών κοκαΐνης στα μαλλιά είναι δυνατή σε τακτικούς χρήστες έως ότου τα τμήματα των μαλλιών που αναπτύσσονται κατά τη χρήση κόβονται ή πέφτουν. Η κοκαΐνη - ένα αλκαλοειδές τροπανίου - είναι μια ασθενώς αλκαλική ένωση και επομένως μπορεί να συνδυαστεί με όξινες ενώσεις για να σχηματίσει άλατα. Το υδροχλωρικό άλας κοκαΐνης είναι μακράν το πιο συχνά απαντώμενο, αν και τα θειικά άλατα (SO 4 2- ) και τα νιτρικά άλατα (ΝΟ 3 - ) φαίνονται περιστασιακά. Διαφορετικά άλατα διαλύονται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό σε διάφορους διαλύτες - το υδροχλωρικό άλας έχει πολικό χαρακτήρα και είναι αρκετά διαλυτό στο νερό.Η βάση κοκαΐνης είναι πρακτικά αδιάλυτη σε νερό. Το κάπνισμα της ελεύθερης βάσης κοκαΐνης έχει την επιπρόσθετη επίδραση της απελευθέρωσης της μεθυλοεκγονιδίνης στο σύστημα του χρήστη λόγω της πυρόλυσης της ουσίας (παρενέργεια που δεν δημιουργεί η εμφύσηση ή η ένεση σκόνης κοκαΐνης). Μερικές έρευνες δείχνουν ότι το κάπνισμα της ελεύθερης βάσης κοκαΐνης μπορεί να είναι ακόμη πιο καρδιοτοξικό από άλλες οδούς χορήγησης λόγω των επιδράσεων της μεθυλοεκγονιδίνης στον πνευμονικό ιστό και στον ιστό του ήπατος. Η πρώτη σύνθεση και διευκρίνιση του μορίου κοκαΐνης έγινε από τον Ρίχαρντ Βιλστάτερ το 1898. Η σύνθεση του Βιλστάτερ παρήγαγε κοκαΐνη από τροπινόνη. Έκτοτε, ο Ρόμπερτ Ρόμπινσον και ο Έντουαρτ Λιτ έχουν συμβάλει σημαντικά στην αποκάλυψη του μηχανισμού της σύνθεσης. Τα επιπλέον άτομα άνθρακα που απαιτούνται για τη σύνθεση κοκαΐνης προέρχονται από το ακετυλο-CοΑ, με προσθήκη δύο μονάδων ακετυλ-CοΑ στο κατιόν Ν-μεθυλο-Δ1-πυρρολίνιου. Η πρώτη προσθήκη είναι μια αντίδραση τύπου Μάνιχ με το ενολικό ανιόν από το ακετυλο-CοΑ να δρα ως πυρηνόφιλο προς το κατιόν πυρρολίνιου. Η δεύτερη προσθήκη γίνεται μέσω συμπύκνωσης Κλαισέν. Αυτό παράγει ένα ρακεμικό μείγμα της 2-υποκατεστημένης πυρρολιδίνης, με την κατακράτηση του θειοεστέρα. Στο σχηματισμό τροπινόνης από ρακεμικό αιθυλεστέρα [2,3-13C 2] 4 (Nmethyl-2-πυρρολιδινυλο) -3-οξοβουτανοϊκό δεν υπάρχει προτίμηση για κάποιο στερεοϊσομερές. Στη βιοσύνθεση της κοκαΐνης, ωστόσο, μόνο το (S) -εναντιομερές μπορεί να κυκλοποιηθεί για να σχηματίσει το σύστημα δακτυλίου τροπανίου της κοκαΐνης. Η στερεοεπιλεκτικότητα αυτής της αντίδρασης διερευνήθηκε περαιτέρω μέσω μελέτης διάκρισης με προχειρικό μεθυλενο υδρογόνο. Αυτό οφείλεται στο επιπλέον χειρομορφικό κέντρο στο C-2. Αυτή η διαδικασία λαμβάνει χώρα μέσω οξείδωσης, η οποία αναγεννά το κατιόν πυρρολίνιου και σχηματίζει ένα ενολικό ανιόν, και μια ενδομοριακή αντίδραση Μάνιχ. Το σύστημα δακτυλίου τροποπανίου υφίσταται υδρόλυση, μεθυλίωση που εξαρτάται από SAM και αναγωγή μέσω NADPH για τον σχηματισμό μεθυλοεκγονίνης. Το τμήμα βενζοϋλίου που απαιτείται για το σχηματισμό του διεστέρα κοκαΐνης συντίθεται από φαινυλαλανίνη μέσω κινναμικού οξέος. Το βενζοϋλ-CoA συνδυάζει έπειτα τις δύο μονάδες για να σχηματίσει κοκαΐνη. Σύμφωνα με μια έκθεση του 2016 των Ηνωμένων Εθνών, η Αγγλία και η Ουαλία είναι οι χώρες με το υψηλότερο ποσοστό χρήσης κοκαΐνης (2,4% των ενηλίκων το προηγούμενο έτος). Άλλες χώρες όπου το ποσοστό χρήσης πληροί ή υπερβαίνει το 1,5% είναι η Ισπανία και η Σκωτία (2,2%), οι Ηνωμένες Πολιτείες (2,1%), η Αυστραλία (2,1%), η Ουρουγουάη (1,8%), η Βραζιλία (1,75%), η Χιλή (1,73%) ), οι Κάτω Χώρες (1,5%) και η Ιρλανδία (1,5%). Περίπου 17 εκατομμύρια Ευρωπαίοι (5,1%) έχουν χρησιμοποιήσει κοκαΐνη τουλάχιστον μία φορά και 3,5 εκατομμύρια (1,1%) τον τελευταίο χρόνο. Περίπου 1,9% (2,3 εκατομμύρια) νεαρών ενηλίκων (15–34 ετών) έχουν χρησιμοποιήσει κοκαΐνη τον τελευταίο χρόνο (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία από το 2018)Η χρήση είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη σε αυτή τη δημογραφική ομάδα: 4% έως 7% των ανδρών έχουν χρησιμοποιήσει κοκαΐνη τον τελευταίο χρόνο στην Ισπανία, τη Δανία, τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η αναλογία ανδρών και γυναικών χρηστών είναι περίπου 3,8: 1, αλλά αυτή η στατιστική κυμαίνεται από 1: 1 έως 13: 1 ανάλογα με τη χώρα.Το 2014 το Λονδίνο είχε την υψηλότερη ποσότητα κοκαΐνης στα λύματα ανάμεσα σε 50 ευρωπαϊκές πόλεις.Η κοκαΐνη είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές παράνομο ψυχαγωγικό ναρκωτικό στις Ηνωμένες Πολιτείες (μετά την κάνναβη) και οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής κοκαΐνης στον κόσμο. Η κοκαΐνη χρησιμοποιείται συνήθως σε κοινότητες μεσαίας έως ανώτερης κατηγορίας και είναι γνωστή ως το «ναρκωτικό του πλούσιου». Είναι επίσης δημοφιλής στους φοιτητές, ως ναρκωτικό για πάρτι. Μια μελέτη σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες ανέφερε ότι περίπου το 48% των ατόμων που αποφοίτησαν από το γυμνάσιο το 1979 χρησιμοποίησαν κοκαΐνη ψυχαγωγικά σε κάποιο σημείο της ζωής τους, σε σύγκριση με περίπου το 20% των μαθητών που αποφοίτησαν μεταξύ των ετών 1980 και 1995. Οι χρήστες του καλύπτουν διαφορετικές ηλικίες, φυλές και επαγγέλματα. Στη δεκαετία του 1970 και του 1980, η κοκαΐνη έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στην κουλτούρα της ντίσκο καθώς η χρήση της ήταν πολύ συχνή και δημοφιλής σε πολλές ντίσκο όπως το Studio 54. Για πάνω από χίλια χρόνια, οι αυτόχθονες πληθυσμοί της Νότιας Αμερικής μασάνε τα φύλλα του Ερυθρόξυλου κόκας, ένα φυτό που περιέχει ζωτικά θρεπτικά συστατικά καθώς και πολλά αλκαλοειδή, συμπεριλαμβανομένης της κοκαΐνης. Το φύλλο κόκας μασιόυταν και εξακολουθεί να μασάται σχεδόν καθολικά από ορισμένες αυτόχθονες κοινότητες. Κατάλοιπα φύλλων κόκας έχουν βρεθεί με αρχαίες περουβιανές μούμιες και κεραμική από εκείνη τη χρονική περίοδο απεικονίζει τους ανθρώπους με διογκωμένα μάγουλα, δείχνοντας ότι κάτι μασούν. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι αυτοί οι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν μείγμα φύλλων κόκας και σάλιου ως αναισθητικό για την πραγματοποίηση τρυπανισμού.Όταν οι Ισπανοί έφτασαν στη Νότια Αμερική, οι περισσότεροι αρχικά αγνόησαν τους αυτόχθονες ισχυρισμούς ότι το φύλλο τους έδινε δύναμη και ενέργεια, και ανακήρυξαν την πρακτική μασήματος ως έργο του διαβόλου. Αλλά αφού ανακάλυψαν ότι αυτοί οι ισχυρισμοί ήταν αληθείς, νομιμοποίησαν και φορολόγησαν το φύλλο, λαμβάνοντας 10% της αξίας κάθε σοδειάς. Το 1569, ο Ισπανός βοτανολόγος Νικολάς Μονάρδες περιέγραψε την πρακτική των αυτόχθονων λαών να μασάει ένα μείγμα καπνού και φύλλων κόκας για να προκαλέσει «μεγάλη ικανοποίηση». Το αλκαλοειδές κοκαΐνης απομονώθηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανό χημικό Φρίντριχ Γκαίντκε το 1855. Ο Γκαίτνκε ονόμασε το αλκαλοειδές «ερυθροξυλίν»" και δημοσίευσε μια περιγραφή στο περιοδικό Archiv der Pharmazie.Το 1856, ο Φρήντριχ Βέλερ ζήτησε από τον Δρ Καρλ Σχέρτσερ, έναν επιστήμονα στο Novara (μια αυστριακή φρεγάτα που έστειλε ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ να περιπλεύσει τον κόσμο), να του φέρει μεγάλη ποσότητα φύλλων κόκας από τη Νότια Αμερική. Το 1859, το πλοίο ολοκλήρωσε τα ταξίδια του και ο Βέλερ έλαβε ένα κιβώτιο γεμάτο κόκα. Ο Βέλερ έδωσε τα φύλλα στον Άλμπερτ Νήμαν, διδακτορικό φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν στη Γερμανία, ο οποίος στη συνέχεια ανέπτυξε μια βελτιωμένη διαδικασία καθαρισμού.Ο Νήμαν περιέγραψε κάθε βήμα που έκανε για να απομονώσει την κοκαΐνη στη διατριβή του με τίτλο Über eine neue organische Base in den Cocablättern ( Σε μια Νέα Οργανικά Βάση στα Φύλλα της Κόκας ), η οποία δημοσιεύθηκε το 1860 - του έδωσε το διδακτορικό του και φυλάσσεται τώρα στη Βρετανική Βιβλιοθήκη. Έγραψε για τα «άχρωμα διαφανή πρίσματα» του αλκαλοειδούς και είπε ότι «τα διαλύματά του έχουν αλκαλική αντίδραση, πικρή γεύση, προωθούν τη ροή του σάλιου και αφήνουν ένα περίεργο μούδιασμα, ακολουθούμενο από μια αίσθηση κρύου όταν εφαρμόζεται στη γλώσσα». Ο Νήμαν ονόμασε το αλκαλοειδές "κοκαΐνη" από το "κόκα" (από τη λέξη κέτσουα "kuka") + επίθημα "ίνη". Λόγω της χρήσης της ως τοπικό αναισθητικό, ένα επίθημα "-καΐνη" εξήχθη αργότερα και χρησιμοποιήθηκε για να σχηματίσει ονόματα συνθετικών τοπικών αναισθητικών. Η πρώτη σύνθεση και διευκρίνιση της δομής του μορίου κοκαΐνης έγινε από τον Ρίτσαρντ Βιλστάτερ το 1898. Ήταν η πρώτη βιομιμητική σύνθεση μιας οργανικής δομής που καταγράφηκε στην ακαδημαϊκή χημική βιβλιογραφία. Η σύνθεση ξεκίνησε από την τροπινόνη, ένα σχετικό φυσικό προϊόν και αποτελούταν από πέντε βήματα. Με την ανακάλυψη αυτού του νέου αλκαλοειδούς, η δυτική ιατρική εκμεταλλεύτηκε γρήγορα τις πιθανές χρήσεις αυτού του φυτού. Το 1879, ο Βασίλι φον Άνρεπ, του Πανεπιστημίου του Βύρτσμπουργκ, επινόησε ένα πείραμα για να δείξει τις αναλγητικές ιδιότητες του πρόσφατα ανακαλυφθέντος αλκαλοειδούς. Ετοίμασε δύο ξεχωριστά βάζα, το ένα περιέχει διάλυμα κοκαΐνης-αλατιού, με το άλλο να περιείχει απλώς αλμυρό νερό. Στη συνέχεια βύθισε τα πόδια ενός βατράχου στα δύο βάζα, ένα πόδι στη θεραπεία και ένα στο διάλυμα ελέγχου, και προχώρησε στη διέγερση των ποδιών με διάφορους τρόπους. Το πόδι που είχε βυθιστεί στο διάλυμα κοκαΐνης αντέδρασε πολύ διαφορετικά από το πόδι που είχε βυθιστεί σε αλμυρό νερό.Ο Καρλ Κόλερ (στενός συνεργάτης του Σίγκμουντ Φρόιντ, ο οποίος θα έγραφε για την κοκαΐνη αργότερα) πειραματίστηκε με την κοκαΐνη για οφθαλμική χρήση. Σε ένα διαβόητο πείραμα το 1884, πειραματίστηκε στον εαυτό του εφαρμόζοντας διάλυμα κοκαΐνης στο ίδιο του το μάτι και έπειτα το τρυπήσει με καρφίτσες. Τα ευρήματά του παρουσιάστηκαν στην Οφθαλμολογική Εταιρεία της Χαϊδελβέργης. Επίσης το 1884, η ο Γιέλινεκ παρουσίασε τα αποτελέσματα της κοκαΐνης ως αναισθητικό του αναπνευστικού συστήματος. Το 1885, ο Ουίλιαμ Χάμστιντ έδειξε αναισθησία με νευρικού αποκλεισμού, και ο Τζέιμς Λέονταρντ Κόρνιγκ επέδειξαν περισκληρίδια αναισθησία. Το 1898 ο Χάινριχ Κουίνκε χρησιμοποίησε κοκαΐνη για νωτιαία αναισθησία. Το 1859 ο Ιταλός γιατρός Πάολο Μαντεγκάτσα επέστρεψε από το Περού, όπου είχε δει από πρώτο χέρι τη χρήση κόκας από τους ντόπιους αυτόχθονες πληθυσμούς. Συνέχισε να πειραματίζεται στον εαυτό του και κατά την επιστροφή του στο Μιλάνο έγραψε μια πραγμάτεια στην οποία περιέγραψε τα αποτελέσματα. Σε αυτό το άρθρο ανακήρυξε την κόκα και την κοκαΐνη (τη στιγμή που υποτίθεται ότι ήταν τα ίδια) ως ιατρικά χρήσιμα ιατρικά, στη θεραπεία της «γούνας της γλώσσας το πρωί, του μετεωρισμού και της λεύκανσης των δοντιών». Ένας χημικός με την ονομασία Άντζελο Μαριάνι που διάβασε την πραγμάτεια του Μαντεγκάτσα ενθουσιάστηκε αμέσως με την κόκα και τις οικονομικές της δυνατότητες. Το 1863, ο Μαριάνι άρχισε να εμπορεύεται ένα κρασί που ονομαζόταν Vin Mariani, το οποίο είχε υποστεί επεξεργασία με φύλλα κόκας. Η αιθανόλη στο κρασί λειτουργούσε ως διαλύτης και εξήγαγε την κοκαΐνη από τα φύλλα της κόκας, αλλάζοντας την επίδραση του ποτού. Περιείχε 6 mg κοκαΐνης ανά ουγγιά κρασιού, αλλά το Vin Mariani που επρόκειτο να εξαχθεί περιείχε 7.2 mg ανά ουγγιά, για να ανταγωνιστεί την υψηλότερη περιεκτικότητα σε κοκαΐνη παρόμοιων ποτών στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Λίγα φύλλα κόκας» συμπεριλήφθηκαν στην αρχική συνταγή της Coca-Cola από τον Τζον Στιθ Πέμπερτον το 1886, αν και η εταιρεία άρχισε να χρησιμοποιεί φύλλα από τα οποία είχε αφαιρεθεί η κοκαΐνη το 1906 όταν ψηφίστηκε ο νόμος για τα καθαρά τρόφιμα και τα φάρμακα. Το 1879 η κοκαΐνη άρχισε να χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του εθισμού στη μορφίνη. Η κοκαΐνη εισήχθη στην κλινική χρήση ως τοπικό αναισθητικό στη Γερμανία το 1884, περίπου την ίδια στιγμή που ο Σίγκμουντ Φρόυντ δημοσίευσε το έργο του Über Coca.Μέχρι τα τέλη της βικτοριανής εποχής, η χρήση κοκαΐνης είχε εμφανιστεί στη λογοτεχνία. Για παράδειγμα, ο φανταστικός χαρακτήρας Σέρλοκ Χολμς του Άρθουρ Κόναν Ντόιλ έκανε ενέσεις κοκαΐνης, γενικά για να αντισταθμίσει την πλήξη που ένιωθε όταν δεν δούλευε σε μια υπόθεση. Στις αρχές του 20ου αιώνα στο Μέμφις, Τενεσί, η κοκαΐνη ήταν διαθέσιμη σε φαρμακεία γειτονιάς στην οδό Μπιλ, κοστίζοντας πέντε ή δέκα λεπτά για ένα μικρό κουτί. Οι λιμενεργάτες κατά μήκος του ποταμού Μισισιπή χρησιμοποίησαν το φάρμακο ως διεγερτικό και οι λευκοί εργοδότες ενθάρρυναν τη χρήση του από μαύρους εργάτες.Το 1909, ο Έρνεστ Σάκλετον πήρε τα δισκία κοκαΐνης "Forced March" στην Ανταρκτική, όπως και ο Ρόμπερτ Σκοτ ένα χρόνο αργότερα στο ταξίδι του στο Νότιο Πόλο.Κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1940, εν μέσω του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η κοκαΐνη θεωρήθηκε ότι συμπεριλήφθηκε ως συστατικό μιας μελλοντικής γενιάς «χάπια pep» για τον γερμανικό στρατό, με τον κωδικό D-IX.Στη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα, οι αναφορές στην κοκαΐνη είναι συχνές. Το φάρμακο έχει λαμπερή εικόνα που σχετίζεται με τους πλούσιους, διάσημους και ισχυρούς, και λέγεται ότι κάνει τους χρήστες να «αισθάνονται πλούσιοι και όμορφοι». Επιπλέον, ο ρυθμός της σύγχρονης κοινωνίας - όπως στα οικονομικά - δίνει πολλούς το κίνητρο να κάνουν χρήση του ναρκωτικού. Σε πολλές χώρες, η κοκαΐνη είναι δημοφιλές ψυχαγωγικό ναρκωτικό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ανάπτυξη κοκαΐνης "κρακ" εισήγαγε την ουσία σε μια γενικά φτωχότερη αγορά εντός της πόλης. Η χρήση της μορφής σε σκόνη παρέμεινε σχετικά σταθερή, βιώνοντας νέα αύξηση της χρήσης στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στις ΗΠΑ και έχει γίνει πολύ πιο δημοφιλής τα τελευταία χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1995, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) και το Διαπεριφερειακό Ινστιτούτο Έρευνας για το Έγκλημα και τη Δικαιοσύνη των Ηνωμένων Εθνών (UNICRI) ανακοίνωσαν σε δελτίο τύπου τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της μεγαλύτερης παγκόσμιας μελέτης για τη χρήση κοκαΐνης που πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ωστόσο, μια απόφαση ενός Αμερικανού εκπροσώπου στην Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας απαγόρευσε τη δημοσίευση της μελέτης, επειδή φάνηκε να ενισχύει τις θετικές χρήσεις της κοκαΐνης. Ένα απόφευγμα της έκθεσης έρχεται σε αντίθεση με τα αποδεκτά παραδείγματα, για παράδειγμα "ότι η περιστασιακή χρήση κοκαΐνης δεν οδηγεί συνήθως σε σοβαρά ή ακόμη και μικρά σωματικά ή κοινωνικά προβλήματα." Στην έκτη συνεδρίαση της επιτροπής Β, ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ απείλησε ότι «Εάν οι δραστηριότητες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που σχετίζονται με τα ναρκωτικά δεν κατάφεραν να ενισχύσουν τις αποδεδειγμένες προσεγγίσεις ελέγχου των ναρκωτικών, θα πρέπει να περιοριστούν τα κονδύλια για τα σχετικά προγράμματα». Αυτό οδήγησε στην απόφαση διακοπής της δημοσίευσης. Ένα μέρος της μελέτης ανακτήθηκε και δημοσιεύθηκε το 2010, συμπεριλαμβανομένων των προφίλ χρήσης κοκαΐνης σε 20 χώρες, αλλά δεν είναι διαθέσιμο Ως τις 2015 . Η παραγωγή, διανομή και πώληση προϊόντων κοκαΐνης είναι περιορισμένη (και παράνομη στα περισσότερα πλαίσια) στις περισσότερες χώρες, όπως ρυθμίζεται από την Ενιαία Σύμβαση για τα Ναρκωτικά και τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών κατά της παράνομης κυκλοφορίας ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η παραγωγή, η εισαγωγή, η κατοχή και η διανομή κοκαΐνης ρυθμίζονται επιπλέον από το νόμο περί ελεγχόμενων ουσιών του 1970. Ορισμένες χώρες, όπως το Περού και η Βολιβία, επιτρέπουν την καλλιέργεια φύλλων κόκας για παραδοσιακή κατανάλωση από τον τοπικό αυτόχθονο πληθυσμό, αλλά παρ 'όλα αυτά, απαγορεύουν την παραγωγή, πώληση και κατανάλωση κοκαΐνης. Οι διατάξεις σχετικά με το πόσο μπορεί να παράγει ένας αγρότης κόκα ετησίως προστατεύεται από νόμους όπως η συμφωνία Κάτο στη Βολιβίας. Επιπλέον, ορισμένα μέρη της Ευρώπης, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Αυστραλίας επιτρέπουν τη μεταποιημένη κοκαΐνη μόνο για ιατρικές χρήσεις. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ καθιέρωσε εθνική απαίτηση επισήμανσης της κοκαΐνης και των προϊόντων που περιέχουν κοκαΐνη μέσω του Νόμου για καθαρά τρόφιμα και φάρμακα του 1906. Ο επόμενος σημαντικός ομοσπονδιακός κανονισμός ήταν ο νόμος Χάρισον για τη φορολογία Ναρκωτικών του 1914. Ενώ αυτός ο νόμος θεωρείται συχνά ως αρχή της απαγόρευσης, η ίδια η πράξη δεν ήταν στην πραγματικότητα απαγόρευση της κοκαΐνης, αλλά αντίθετα θέσπισε κανονιστικό και αδειοδοτικό καθεστώς. Ο νόμος του Χάρισον δεν αναγνώρισε τον εθισμό ως θεραπευόμενη κατάσταση και επομένως η θεραπευτική χρήση κοκαΐνης, ηρωίνης ή μορφίνης σε τέτοια άτομα απαγορεύτηκε – οδηγώντας σε ένα άρθρο του 1915 στο περιοδικό American Medicine να σχολιάσει ότι ο εθισμένος «στερείται της ιατρικής περίθαλψης που χρειάζεται επειγόντως, ανοιχτές πηγές από τις οποίες είχε προηγουμένως αποκτήσει την προμήθεια ναρκωτικών είναι κλειστές σε αυτόν και οδηγείται στον υπόκοσμο, όπου μπορεί να πάρει το ναρκωτικό του, αλλά φυσικά, κρυφά και κατά παράβαση του νόμου.» Ο νόμος Χάρισον άφησε τους κατασκευαστές κοκαΐνης ανέγγιχτους εφόσον πληρούσαν ορισμένα πρότυπα καθαρότητας και επισήμανσης. Παρά το γεγονός ότι η κοκαΐνη ήταν συνήθως παράνομο να πωληθούν και τα νόμιμα σημεία πώλησης ήταν σπανιότερα, οι ποσότητες νόμιμης κοκαΐνης που παράχθηκαν μειώθηκαν πολύ λίγο. Οι νόμιμες ποσότητες κοκαΐνης δεν μειώθηκαν μέχρι ο νόμος Τζόουνς-Μίλερ του 1922 να θέσει σοβαρούς περιορισμούς στην παρασκευή κοκαΐνης. Η Κολομβία είναι όσον αφορά το 2019 ο μεγαλύτερος παραγωγός κοκαΐνης στον κόσμο, με την παραγωγή να υπερδιπλασιάζεται από το 2013. Τα τρία τέταρτα της παγκόσμιας ετήσιας παραγωγής κοκαΐνης έχουν παραχθεί στην Κολομβία, τόσο από τη βάση κοκαΐνη που εισάγεται από το Περού (κυρίως την κοιλάδα Ουαγιάγα) όσο και από τη Βολιβία, καθώς και από τοπικά καλλιεργημένη κόκα. Υπήρξε αύξηση 28% από την ποσότητα των δυνητικών συγκομιδών φυτών κόκας που καλλιεργήθηκαν στην Κολομβία το 1998. Αυτό, σε συνδυασμό με τις μειώσεις των καλλιεργειών στη Βολιβία και το Περού, έκαναν την Κολομβία το έθνος με τη μεγαλύτερη έκταση καλλιέργειας κόκας μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Η κόκα που καλλιεργείται για παραδοσιακούς σκοπούς από αυτόχθονες κοινότητες, μια χρήση που εξακολουθεί να υπάρχει και επιτρέπεται από τους νόμους της Κολομβίας, αποτελεί μόνο ένα μικρό τμήμα της συνολικής παραγωγής κόκας, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας χρησιμοποιείται για το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών.Οι οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες που λειτουργούν σε μεγάλη κλίμακα κυριαρχούν στο εμπόριο κοκαΐνης. Το μεγαλύτερο μέρος της κοκαΐνης καλλιεργείται και μεταποιείται στη Νότια Αμερική, ιδίως στην Κολομβία, τη Βολιβία, το Περού και λαθραία εισάγεται στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να είναι ο μεγαλύτερος καταναλωτής κοκαΐνης στον κόσμο, όπου πωλείται σε υψηλές τιμές. Συνήθως στις ΗΠΑ ένα γραμμάριο κοστίζει 80–120 $ και 250–300 $ για 3,5 γραμμάρια (1/8 μιας ουγγιάς, ή ένα «οκτώ μπάλα»).Όσον αφορά του 2005, η μεταφορά κοκαΐνης από τη Νότια Αμερική γινόταν μέσω του Μεξικού ή της Κεντρικής Αμερικής διά ξηράς ή από τον αέρα σε σημεία στο βόρειο Μεξικό. Η κοκαΐνη στη συνέχεια σπάει σε μικρότερα φορτία και μεταφέρεται λαθραία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα κύρια σημεία εισόδου είναι η Αριζόνα, η νότια Καλιφόρνια, η νότια Φλόριντα και το Τέξας. Το 65% της κοκαΐνης εισέρχεται στις ΗΠΑ από το Μεξικό και η μεγάλη πλειονότητα των υπόλοιπων ποσοτήτων γίνεται μέσω της Φλόριντα. Όσον αφορά το 2015, το καρτέλ Σιναλόα είναι το πιο ενεργό καρτέλ ναρκωτικών που εμπλέκεται στη λαθραία εισαγωγή και διακίνηση κοκαΐνης στις Ηνωμένες Πολτιείες.Η κοκαΐνη διατίθεται εύκολα σε μητροπολιτικές περιοχές όλων των μεγάλων χωρών. Σύμφωνα με το Summer 1998 Pulse Check, που δημοσιεύθηκε από το Γραφείο Εθνικής Πολιτικής Ελέγχου των Ναρκωτικών των ΗΠΑ, η χρήση κοκαΐνης είχε σταθεροποιηθεί σε ολόκληρη τη χώρα, με μερικές αυξήσεις ν αναφέρονται στο Σαν Ντιέγκο, το Μπρίτζπορτ, το Μαϊάμι και τη Βοστώνη. Στη Δύση, η χρήση κοκαΐνης ήταν χαμηλότερη, η οποία πιστεύεται ότι οφείλεται στη μετάβαση σε μεθαμφεταμίνη από ορισμένους χρήστες. Η μεθαμφεταμίνη είναι φθηνότερη, τρεισήμισι φορές πιο ισχυρή και διαρκεί 12-24 φορές περισσότερο με κάθε δόση. Παρ 'όλα αυτά, ο αριθμός των χρηστών κοκαΐνης παραμένει υψηλός, με μεγάλη συγκέντρωση στους νέους των αστικών περιοχών. Η παγκόσμια ετήσια κατανάλωση κοκαΐνης, όσον αφορά το 2000, ανήλθε σε περίπου 600 τόνους, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να καταναλώνουν περίπου 300 τόνους, το 50% του συνόλου, την Ευρώπη περίπου 150 τόνους, το 25% του συνόλου και τον υπόλοιπο κόσμο τα υπόλοιπα 150 τόνους ή 25%. Εκτιμάται ότι 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν κοκαΐνη το 2010 από 2,4 εκατομμύρια το 2006. Αντίθετα, η χρήση κοκαΐνης φαίνεται να αυξάνεται στην Ευρώπη με τα υψηλότερα ποσοστά στην Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία και την Ιρλανδία. | Η κοκαΐνη (βενζοϋλομεθυλεκγονίνη) είναι κρυσταλλικό τροπανιοειδές αλκαλοειδές που λαμβάνεται από τα φύλλα του φυτού κόκα. Το όνομά της προέρχεται από το όνομα του Κύρου μαζί με την αλκαλοειδή κατάληξη -ίνη, σχηματίζοντας την κοκαΐνη. Δρα ως τονωτικό του κεντρικού νευρικού συστήματος και καταπιεστικό όρεξης. Συγκεκριμένα, πρόκειται για έναν αναστολέα επαναπρόσληψης σεροτονίνης-νορεπινεφρίνης-ντοπαμίνης, που μεσολαβεί στη λειτουργικότητα των ανωτέρω ως εξωγενή πρόσδεμα-μεταφορέας κατεχολαμινών. Εξαιτίας του τρόπου που επηρεάζει τη μεσομεταιχμιακή οδό ανταμοιβής, η κοκαΐνη είναι εξόχως εθιστική ουσία.Η κατοχή της, η καλλιέργειά της και η διανομή της είναι παράνομες για μη φαρμακευτικούς και μη κυβερνητικά κυρωμένους σκοπούς σε όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου. Αν και η ελεύθερη εμπορευματοποίηση της είναι παράνομη και τιμωρείται σοβαρά σε όλες σχεδόν τις χώρες, σε όλο τον κόσμο η χρήση της εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη σε πολλά κοινωνικά, πολιτιστικά, και προσωπικά περιβάλλοντα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%90%CE%BD%CE%B7 |
Τζάκομο ντέλλα Πόρτα | Ο Τζάκομο ντέλλα Πόρτα γεννήθηκε στην Πορλέτσα της Λομβαρδίας. Στο έργο του επηρεάστηκε από το Μιχαήλ Άγγελο, με τον οποίο συνεργάστηκε, καθώς και από τον Τζάκομο Μπαρότσι ντα Βινιόλα, τον δάσκαλό του στην αρχιτεκτονική. Μετά το 1563 εκτέλεσε έργα του Μιχαήλ Αγγέλου για την ανοικοδόμηση ανοιχτών χώρων της Ρώμης. Στον Καπιτωλίνο, επενέβη στην πρόσοψη και τα σκαλιά του Παλάτσο Σανατόριο, αλλά και στην Κορντονάτα Καπιτολίνα. Μετά το θάνατο του Βινιόλα το 1573, συνέχισε την κατασκευή της Εκκλησίας του Ιησού, ενώ το 1584 έκανε μετατροπές στην πρόσοψη βάσει δικών του σχεδίων. Κατέστησε την πρόσοψη του Σαν Λουίτζι ντέι Φραντσέζι ένα διακοσμητικό έργο ανεξάρτητο από το κυρίως σώμα της κατασκευής, μια μέθοδος που βρήκε πολλούς μιμητές αργότερα. Από κοινού με τον Κάρλο Μαντέρνο έχτισε το ναό του Σαν Τζοβάννι ντέι Φιορεντίνι σύμφωνα με σχέδια του Σανσοβίνο. Από το 1573 αποτέλεσε τον επικεφαλής της ανοικοδόμησης της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου, και αργότερα, σε συνεργασία με τον Ντομένικο Φοντάνα, ολοκλήρωσε το θόλο το 1588-1590. Ο Τζάκομο ντέλλα Πόρτα κατασκεύασε πολλές από τις κρήνες της πόλης που χρονολογούνται το 16ο αιώνα. Ανάμεσά τους συναντούμε τα συντριβάνια στην Πιάτσα ντελ Πόπολο, καθώς και τις Φοντάνα ντι Νετούνο και Φοντάνα ντελ Μόρο στην Πιάτσα Ναβόνα. Απεβίωσε στη Ρώμη το 1602. Παρεκκλήσι του Ιεροτάτου Εσταυρωμένου (1562-1568) Εκκλησία του Ιησού (1571-1575) Κρήνες στο Παλάτσο Μποργκέζε (1573) Κρήνες στην Πιάτσα Κολόννα (1574) Κρήνες στην Πιάτσα Ναβόνα (Νετούνο και Μόρο) (1574) Κρήνη στην Πιάτσα ντέλλα Ροτόντα Παλάτσο Σανατόριο (1573-1602) Παλάτσο ντελλα Σαπιέντσα (1578-1602) Παλάτσο Καπιτσούτσι (1580) Σάντα Μαρία ντει Μόντι (1580) Σαντ' Ατανάζιο ντέι Γκρέκι (1581) Πρόσοψη του Σαν Λουίτζι ντέι Φραντσέζι (1589) Fontana delle Tartarughe (1584) Σάντα Μαρία Σκάλα Κοέλι Παλάτσο Μαρεσκόττι (1585) Παλάτσο Σερλούπι (1585) Σαντίσσιμα Τρινιτά ντέι Μόντι (1586) Κρήνη της Πιάτσα άλλι Μόντι (1589) Θόλος της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου (1588-90) Κρήνες στην πλατεία της Σάντα Μαρία ιν Καμπιτέλλι (1589) Κρήνες απένατι από τους Σαντίσσιμι Βενάντσιο ε Ανζοβίνο (1589) Φοντάνα ντελλα Τερρίνα (1590) Παλάτσο Φάνι (1598) Σαν Πάολο άλλε Τρε Φοντάνε (1599) Σαν Νικολό ιν Κάρτσερε (1599) Παλάτσο Αλμπερτόνι Σπινόλα (1600) Βίλλα Αλντομπραντίνι (1600-02) Παρεκκλήσιο Αλντομπραντίνι (1600-02) στη Σάντα Μαρία σόπρα Μινέρβα Μπαρόκ αρχιτεκτονική Κάρλο Μαντέρνο Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι Ρώμη Maggi, Luca, «Giacomo Della Porta, il S. Paolo alle Tre Fontane (Storia, architettura, saggi)», εκδ. Bonsignori, 1996. ISBN 978-8875972745. Placzek, Adolf K, «Macmillan Encyclopedia of Architects. Vol. 3.» Λονδίνο: The Free Press, 1982. ISBN 0-02-925000-5. NA40.M25., σελ 456-457. Rinne, Katherine, «Fluid Precision: Giacomo della Porta and the Acqua Vergine fountains of Rome», Landscapes of Memory and Experience, εκδ. Jan Birksted (Λονδίνο, 2000), σελ. 183-201. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Giacomo della Porta στο Wikimedia Commons | Ο Τζάκομο ντέλλα Πόρτα (ιταλικά: Giacomo della Porta, περίπου 1532 – 1602) ήταν Ιταλός αρχιτέκτονας και γλύπτης, ο οποίος εργάστηκε για πολλά σημαντικά κτίρια στην πόλη της Ρώμης, συμπεριλαμβανομένης και της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Ως αποτέλεσμα, κέρδισε τον τίτλο του Αρχιτέκτονα του Ρωμαϊκού Λαού. Κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας του, ολοκλήρωσε μια πληθώρα έργων για πολλούς Πάπες και μέλη της ρωμαϊκής αριστοκρατίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CE%A0%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1 |
Φακούντο Αράνα | Γιός του Δρ. Χόρχε Αράνα Τάγκλε, αναγνωρισμένος ειδικός σπεσιαλίστας στο Ναυτικό Δίκαιο, και της Ματίλντε βον Μπερνάρντ, αθλήτρια και πρώην παίχτρια του χόκεϊ. Έκανε τις σπουδές του στο κολέγιο της Αγίας Αικατερίνης Μοούρλάντς του Πιλάρ. Είναι λάτρης της φύσης και κάνει τακτικά extreme σπόρ. Κατά την διάρκεια του 2003 ταξίδεψε για την Αργεντινή για 7 μήνες και έκανε ανάβαση για την κορυφή Ακονκαγκούα, που ανέβηκε πάλι το 2010 και 2012 για την εκστρατεία "Donar sangre, salva vidas" (Δώσε αίμα, σώζει ζωές). Η μητέρα του, Matilde von Berband, είναι Γερμανίδα. Η οικογένειά του αποτελείται από τους γονείς του και τις τρεις αδελφές του, μία μεγαλύτερη και δύο μικρότερες. Στα 15 του,ο καλύτερος φίλος του τον πήγε να παρακολουθήσει μαθήματα θεάτρου στην τάξη της Alicia Muzzio. Το 1989, στα 17 του, οι γιατροί του διέγνωσαν τη νόσο του Hodgkin. Πρόκειται για έναν καρκίνο που έχει επιπτώσεις στα λεμφατικά γάγγλια του σώματος. Πέρασε 10 μήνες θεραπείας και 5 χρόνια ιατρικών εξετάσεων ώστε να ξεπεράσει το σοβαρό αυτό πρόβλημα υγείας. Ήταν μέλος για πολύ καιρό στο γκρουπ "La Carranza", όπου έπαιζε σαξόφωνο. Μια μέρα,καθώς περπατούσε στο τούνελ ενός σταθμού του μετρό, ένας σαξοφωνίστας τον κάλεσε να παίξουν μαζί. Για 10 μήνες από τότε, ο Φακούντο έπαιζε σαξόφωνο στο σταθμό Puevredon της γραμμής D. Εκεί τον είδε για πρώτη φορά ο σεναριογράφος της σειράς Canto Rodado Lito Espinosa, ο οποίος τον αναγνώρισε σε ένα κάστινγκ που έλαβε μέρος ο Φακούντο. Έτσι κατέληξε να ενσαρκώνει τον "Ramiro" στη σειρά "Canto Rodado", ένα ρόλο που είχε εμπνεύσει ο ίδιος. Αυτός ήταν και ο πρώτος του ρόλος. Έκτοτε η πορεία του είναι μόνο ανοδική. Ο ρόλος που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό και του άνοιξε τα φτερά για τη μεγάλη καριέρα ήταν αυτός του "Ivo" στη σειρά "Muñeca Brava", όπου συμπρωταγωνιστούσε με την ήδη γνωστή Νατάλια Ορέιρο. Το 2005 έπαιξε για πρώτη φορά στο θέατρο. Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει σε 4 ταινίες,ενώ οι ρόλοι του σε σειρές όπως το 009 Central και Padre Coraje τον καθιέρωσαν ως έναν από του πιο δημοφιλής ηθοποιούς. Το 2008 ο Φακούντο έπαιξε σε νέα τηλεοπτική σειρά, συνεργαζόμενος με την TELEFE και στο θέατρο στο έργο Codicia, σε κείμενα του Ντέηβιντ Μάμετ.Η σειρά αυτή υπήρξε μια από της πιο πολυβραβευμένες ενώ δέχθηκε μνεία από την βουλή των αντιπροσώπων της Αργεντινής για το θέμα της.Το 2010 ανέβηκε για δεύτερη φορά στην κορυφή του βουνού Ακονκάγουα την υψηλότερη κορυφή της Αργεντινής στα πλαίσια της εκστρατείας για την δωρεά αίματος.Ενώ από το 2009 πρωταγωνιστούσε στο θεατρικό Poder se puede που είχε έντονο κοινωνικό μήνυμα και πάλι σχετικά με την πρόληψη του καρκίνου.Τον Αύγουστο του 2011 επέστρεψε στην τηλεόραση μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κωμωδία Cuando me sonreis. Το 2012, αποφάσισε να κάνει μια εκστρατεία στο Έβερεστ για να προωθήσει την εκστρατεία του για την δωρεά αίματος, και το κανάλι Telefe προσφέρθηκε να μεταδώσει ένα ντοκιμαντέρ με την προσπάθεια του. Έφτασε στο στρατόπεδο βάσης στα 5.364 μέτρα, αλλά η ασθένεια του Υψόμετρου τον έκανε να σταματήσει να αναρριχείται για λίγες μέρες. Κατά τη δεύτερη προσπάθειά του η ασθένεια του Arana προχώρησε σε πνευμονικό οίδημα μεγάλου υψομέτρου και αργότερα σε εγκεφαλικό οίδημα που έκρινε αναγκαίο να αποχωρήσει έκτακτα από το Κατμαντού. Η είδηση έγινε πρώτο θέμα στην Αργεντινή και μετά από μερικές μέρες, για να ηρεμήσει τους θαυμαστές του, ο Arana ανακοίνωσε ότι θα ανακάμψει πλήρως και ότι ο κύριος στόχος του ταξιδιού, η προώθηση της εκστρατείας "Donar Sangre Salva Vidas" θα πετύχει, καθώς η σημαία του οργανισμού θα φτάσει στην κορυφή ακόμη και χωρίς αυτόν.Το καλοκαίρι του 2013 επέστρεψε στο θέατρο, ως πρωταγωνιστής του έργου En el aire που γράφτηκε και σκηνοθέτησε ο Manuel González Gil. Αργότερα το ίδιο έτος εντάχθηκε στο cast της σειράς Farsantes, με τον ρόλο του Alberto Marini. Το 2014, αφού έφυγε από τη σειρά Farsantes, ο Αράνα αποφάσισε να επικεντρωθεί στη μουσική για λίγο και μαζί με την μπάντα The Blue Light Orchestra, περιόδευσε την Αργεντινή ως τραγουδιστής και μουσικός. Στα τέλη του 2014, και μέχρι τα μέσα του 2015, πρωταγωνίστησε απέναντι με την Romina Gaetani στη τηλενουβέλα Noche y día. Την περίοδο αυτή έκανε και το ντεμπούτο του ως τραγουδιστής με το σόλο άλμπουμ Salir a tocar, σε τζαζ και μπλουζ ρυθμούς. Το πρώτο single του άλμπουμ ήταν μια επανεκτέλεση του τραγουδιού "Stand by Me".Το 2016 ανέβασε ξανά στο θέατρο το έργο En el Aire. Η θεατρική παράσταση ήταν επιτυχημένη, έμεινε για μήνες στα θέατρα και οδήγησε στην παρουσίαση του δεύτερου προσωπικού του άλμπουμ, που είχε τον ίδιο τίτλο, μαζί με την The Blue Light Orchestra. Τον Μάιο του 2016, ο Αράνα κατόρθωσε να ανεβεί στην κορυφή του Όρους του Έβερεστ. Το 2017, ενώ παρουσίαζε ακόμα το En el Aire σε αρκετές επαρχίες, ανέβασε μια θεατρική προσαρμογή της ταινίας Οι γέφυρες του Μάντισον μαζί με την ηθοποιό Araceli González. Η παράσταση έλαβε θετική ανταπόκριση σε αρκετές χώρες, όπως η Αργεντινή, η Ουρουγουάη, η Παραγουάη και η Χιλή, όπου παρουσιάστηκε στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και θα συνεχίσει να βρίσκεται στα θέατρα μέχρι τα τέλη του 2018.Ως ηθοποιός είναι πολυβραβευμένος και στην τηλεόραση και στο θέατρο.Κάποια από τα χόμπι του είναι το σαξόφωνο, το surf, οι μοτοσικλέτες, η φόρμουλα, ο αλπινισμός και οι καταδύσεις. Το Μάρτιο του 2006 πήρε και δίπλωμα πιλότου. Στην προσωπική του ζωή είναι πατέρας τριών παιδιών ενώ από το 2007 έχει δεσμό με το μοντέλο και παρουσιάστρια Μαρία Σουσίνι. Έντονη είναι η φιλανθρωπική δραστηριότητα του Φακούντο. Είναι ενεργό μέλος του ιδρύματος FUNDALEU (ίδρυμα για άτομα με λευχαιμία). Πρόσφατα μάλιστα τιμήθηκε από το ίδρυμα για την προσφορά του κι ορίστηκε 'πρεσβευτής' του. Στο πλαίσιο των ενεργειών του ιδρύματος το Νοέμβριο του 2008,έκανε, πιλοτάροντας, ένα μίνι γύρο του κόσμου, επισκεπτόμενος διάφορες χώρες.Γύρισε ντοκιμαντέρ και ενημέρωσε το κοινό για διάφορες μορφές του καρκίνου που είναι ιάσιμες. Το σκοπό αυτό χρηματοδοτούσαν μεγάλες εταιρείες της Αργεντινής.Το 2011 παρουσίασε σε συνεργασία και πάλι με το κανάλι του υπουργείου παιδείας της Αργεντινής ένα ντοκιμαντέρ για την δωρεά αίματος,που οδήγησε στην κατακόρυφη αύξηση των δωρεών αίματος.Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων έκανε τον γύρο της χώρας με μία μοτοσικλέτα.Έχει ασχοληθεί έντονα με θέματα όπως εξαφανίσεις παιδιών ενώ τα τελευταία χρόνια έχει ταυτιστεί το όνομα του με την φιλανθρωπική του δραστηριότητα. Quiero vivir a tu lado (2017)...ΜάρτινNoche y día (2014-2015)... Βικτόριο Βίλλα Farsantes (2013-2014).... Αλμπέρτο ΜαρίνιExpedición Everest (2012)... ΠαρουσιαστήςCuando me sonreis (2011) ... Γκαστόν Μούρφι Vidas robadas (2008) ... Μπαουτίστα Αμάγια Sos mi vida (2006) ... Μάρτιν Κεσάδα Padre Coraje (2004) ... Πατέρας Χουάν 099 Central (2002) ... Τομάς Λεδέσμα Yago, pasión morena (2001) ... Γιάγο Βαλδές/Φάμπιο Σερένιο Buenos Vecinos (2000) ... Ντιέγο Πινίγιος Tiempo final, La entrega (2000) ... Πάμπλο Muñeca Brava (1999) ... Ίβο Ντι Κάρλο Chiquititas (1997 / 1998) ... Αλέχο Μέντες Αγιάλα/Μανουέλ Μέντες Αγιάλα El Rafa (1997) ... Sueltos (1996) ... Ιγνάσιο Zingara (1996) ... Ροδόλφο "Ρούντι" Μορέτι Montaña Rusa, otra vuelta (1995) ... Γουίλι Perla Negra (1995) ... Λεονάρδο Μπαστίδας La hermana mayor (1995) ... Alta comedia (1994) ... La flaca escopeta (1993) ... Φακούντο Marco el candidato (1993) ... Canto Rodado (1992) ... Ραμίρο Son de diez (1992) ... YOn My Space(2017)- Γιον (Φωνή)Adiós, querido Pep (2017)...ΜάουροEl agua del fin del mundo (2011) ... Μαρτίν Tocar el cielo (2007) ... Σαντιάγο La Fuga (2001) ... Βίκτορ Γκάνς Chiquititas, Rincon de Luz (2001) ... Αλέχο Μέντες Αγιάλα Los Puentes de Madison (2017-2018)....Robert KincaidEn el aire. (2012-2013, 2-16-2017).....Μάρκος Poder... se puede (2009) ... Μούλερ Codicia (2008) ... Ρίτσαρντ Ρόμα Visitando al Sr. Green (2005) ... Ρός Γκάρντινερ Martin Fierro de Cable για το"Poder... se puede"-2011 José María Vilches για το "Poder... se puede" - 2010 Clarín - Καλύτερη τηλενουβέλα για το "Vidas Robadas" - 2008 Martín Fierro - Καλύτερη τηλενουβέλα για το "Vidas Robadas" - 2008 Martín Fierro - Καλύτερη κωμωδία της χρονιάς, για το "Sos mi vida" - 2007 Martín Fierro - Καλύτερος ηθοποιός σε κωμωδία, για το "Sos mi vida" - 2007 Premio Florencio Sanchez - Αποκάλυψη για το θεατρικό "Visitando al Sr. Green" - 2006 Premio A.C.E. - Η αρσενική αποκάλυψη για την παράσταση "Visitando al Sr. Green" - 2005 Martín Fierro - Καλύτερος ηθοποιός για τον "Padre Coraje" - 2005 Martín Fierro - Καλύτερη τηλενουβέλα για τον "Padre Coraje" - 2005 Premio del Festival y Mercado de la Telenovela Iberoamericana(FyMTI)-2005 Clarín - Καλύτερη τηλενουβέλα για τον "Padre Coraje" - 2004 Martín Fierro - Καλύτερος ηθοποιός για το "099 Central" - 2003 Martín Fierro - Καλύτερη τηλενουβέλα για το "099 Central" - 2003 Martín Fierro – Καλύτερος ηθοποιός για το "Yago, pasión morena" - 2002 Martín Fierro - Καλύτερη τηλενουβέλα για το "Yago, pasión morena" - 2002 Martín Fierro – Καλύτερη κωμική σειρά για το "Buenos Vecinos" - 2001 VIVA 2000 - Καλύτερος ηθοποιός για τη "Muñeca Brava" - 2000 VIVA 2000 - Καλύτερη τηλενουβέλα για τη "Muñeca Brava" - 2000 Martín Fierro – Καλύτερη τηλενουβέλα για τη "Muñeca Brava" - 1999 Μartín Fierro – Καλύτερη παιδική τηλενουβέλα για το "Chiquititas" - 1999 | Ο Χόρχε Φακούντο Αράνα Τάγκλε (γ. στο Μπουένος Άιρες, στις 31 Μαρτίου του 1972), γνωστός ως Φακούντο Αράνα, είναι ένας ηθοποιός και μουσικός από την Αργεντινή. Γνωστός από τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους σε τηλεοπτικές σειρές όπως Τσικιτίτας (Chiquititas), Μιλάγκρος, η ατίθαση (Muneca brava), Γιάγκο (Yago, pasion morena), Ιερό πάθος (Padre coraje), Σαρίτα, είσαι η ζωή μου (Sos mi vida), 099 central, Vidas robadas και Farsantes. Έχει κερδίσει αρκετά βραβεία από τις ερμηνείες τους στο θέατρο και στην τηλεόραση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%91%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B1 |
Palingenia longicauda | Μεγάλοι αριθμοί προνυμφών P. longicauda συνήθως εκκολάπτονται και ωριμάζουν κατά τη διάρκεια μιας εβδομάδας στα μέσα Ιουνίου. Αυτό το φυσικό φαινόμενο είναι γνωστό ως "άνθισμα του Τίσα" και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο. Οι ενήλικες εκκολάπτονται δύο φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μετά την εκκόλαψη, οι ενήλικες έχουν λίγες μόνο ώρες πριν πεθάνουν. Συνεπώς, οι ομάδες των αρσενικών θα προσπαθήσουν μανιωδών να ζευγαρώσουν με ένα θηλυκό. Τα θηλυκά θα πετάξουν 1-3 χιλιόμετρα πριν βάλουν τα αυγά τους στον ποταμό, τα οποία στη συνέχεια βυθίζονται στον πυθμένα και εκκολάπτονται μετά από περίπου 45 ημέρες. Οι προνύμφες αναπτύσσονται στη λάσπη για τρία χρόνια πριν την εκκόλαψη. Οι προνύμφες ζουν σε σήραγγες στη λάσπη με πυκνότητα 400 σηραγγών ανά τετραγωνικό μέτρο. National Geographic: http://ngm.nationalgeographic.com/ngm/0305/feature3/index.html The Tisza River Project: http://www.tiszariver.com/ Αρχειοθετήθηκε 2002-02-04 στο Wayback Machine. Tisza Mayfly, BioFresh Cabinet of Freshwater Curiosities. | Η Palingenia longicauda είναι υδρόβιο έντομο της τάξης Εφημερόπτερα. Είναι γνωστή ως πεταλούδα του Τίσα από τον ομώνυμο ποταμό, όπου βρίσκεται και επίσης ως μακρόστενο εφημερόπτερο και γιγάντιο εφημερόπτερο, δεδομένου ότι είναι το μεγαλύτερο είδος εφημερόπτερου στην Ευρώπη με μέγεθος 12 εκατοστών από το κεφάλι έως την ουρά.Σε αντίθεση με πολλά άλλα είδη ετερόφυλων, η ενήλικη P. longicauda δεν φεύγει ποτέ από το νερό, πετά χαμηλά και οι κεραίες συχνά αγγίζουν ή σκουπίζουν την επιφάνεια. Η βραδεία κίνηση του ποταμού και η απουσία ψαριών επιφανειακής σίτισης κάνουν κάτι τέτοιο δυνατό. Η παρουσία του P. longicauda είναι ένας δείκτης καθαρού μη ρυπανθέντος νερού. Τώρα εξαφανισμένη σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, μπορεί να βρεθεί στη Σερβία και την Ουγγαρία στον ποταμό Τίσα, καθώς και στη Ρουμανία, στο Προυτ και στο Μπέγκα. | https://el.wikipedia.org/wiki/Palingenia_longicauda |
Επαρχία Αντσιρανάνα | Η Αντσιρανάνα βρίσκεται βορειοανατολικά της Μαδαγασκάρης. Συνορεύει στα νοτιοδυτικά με την Μαχατζάνγκα και στα νοτιοανατολικά με την Τοαμασίνα. Έχει έκταση 43.406 τ.χλμ. Η Αντσιρανάνα διαιρείται σε 2 περιφέρειες: Ανταλάχα Αντάπα Αντσιραμπαζάχα Αντσιρανάνα Αμπάντζα Αμπιλόμπε Βοεμάρ Νόσι Μπε Σαμπάβα Το τοπικό αεροδρόμιο είναι το Αεροδρόμιο του Αρρασάρτ, που βρίσκεται κοντά στην Αντσιρανάνα. Αντσιρανάνα Επαρχίες της Μαδαγασκάρης | Η Αντσιρανάνα (μαλαγασικά: Antsiranana) είναι μια από τις έξι επαρχίες της Μαδαγασκάρης. Πρωτεύουσα είναι η Ανταναναρίβο. Έχει έκταση 43.406 τ.χλμ. και πληθυσμό 1.188.425 κατοίκων (2001). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B1 |
Μάχη του Σαραγκάρι | Το Σαραγκάρι είναι ένα μικρό χωριό στην παραμεθόριο επαρχία της Κοχάτ (Kohat), που βρίσκεται στην οροσειρά Σαμάνα (Samana), στο σημερινό Πακιστάν. Στις 20 Απριλίου του 1894 δημιουργήθηκε το 36ο σύνταγμα Σιχ του βρετανικού στρατού, υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Τζ. Κουκ (J. Cook). Τον Αύγουστο του 1897, πέντε λόχοι του 36ου Σιχ, υπό τον αντισυνταγματάρχη Τζον Χώτον (John Haughton), εστάλησαν στο Khyber-Pakhtunkhwa, με έδρα στο Samana Hills, Kurag, Sangar, Sahtop Dhar και το Σαραγκάρι. Οι Βρετανοί είχαν εν μέρει καταφέρει να ελέγξουν την ασταθή αυτή περιοχή, ωστόσο μέλη φυλών Παστούν προέβαιναν σε σποραδικές επιθέσεις κατά του βρετανικού προσωπικού. Έτσι, μια σειρά από οχυρά που είχαν αρχικά κατασκευαστεί από το Μαχαραγιά Ranjit Singh, κυβερνήτη της αυτοκρατορίας Σιχ, ενοποιήθηκαν. Δύο από τα οχυρά ήταν το Οχυρό Λόκχαρτ, (στη οροσειρά Σαμάνα του όρους Χίντου Κους) και το Οχυρό Gulistan (στην οροσειρά Sulaiman), που βρίσκεται λίγα μίλια μακριά. Εξαιτίας του ότι τα οχυρά δεν είναι ορατά το ένα από το άλλο, το Σαραγκάρι δημιουργήθηκε στη μέση, ως ηλιογραφικό κέντρο επικοινωνίας. Το οχυρό του Σαραγκάρι, που βρισκόταν σε μια βραχώδη κορυφογραμμή, αποτελείτο από ένα οίκημα από τούβλα με οπές ως προμαχώνες και έναν πύργο για την διαβίβαση σινιάλων. Εκεί ξεκίνησε μια εξέγερση των Αφγανών το 1897 και μεταξύ της 27ης Αυγούστου της 11ης Σεπτεμβρίου, εξουδετερώθηκαν από το 36ο σύνταγμα Σιχ πολλές επίμονες προσπάθειες των Παστούν να καταλάβουν τα οχυρά. Το 1897 οι αντάρτικες και οι εχθρικές δραστηριότητες είχαν αυξηθεί, ενώ την 3η και 9η Σεπτεμβρίου φυλές Afridi, πιστές στους Αφγανούς, επιτέθηκαν στο Οχυρό Gulistan. Και οι δύο επιθέσεις απωθήθηκαν και μια φάλαγγα ενίσχυσης από το Οχυρό Λόκχαρτ, ενώ επέστρεφε στη βάση του, ενίσχυσε το απόσπασμα που βρισκόταν στο Σαραγκάρι, αυξάνοντας τη δύναμή του σε έναν υπαξιωματικό (Non-Commisioned Officer - NCO) και είκοσι οπλίτες άλλων βαθμών (Οther Ranks - ORs). Στις 12 Σεπτεμβρίου 1897, 10.000 Παστούν επιτέθηκαν τη θέση του Σαραγκάρι, με σκοπό να αποκοπεί η επικοινωνία ανάμεσα στα δύο οχυρά, λόγω της λειτουργίας της οχυρής θέσης του Σαραγκάρι ακριβώς να διαβιβάζει τα σινιάλα μεταξύ τους. Οι λεπτομέρειες της Μάχης του Σαραγκάρι θεωρούνται αρκετά ακριβείς, διότι ο Gurmukh Singh μετέδιδε με σινιάλα τα γεγονότα στο Οχυρό Λόκχαρτ, κατά τον χρόνο που συνέβαιναν. Περί την 9:00 π.μ., περίπου 10.000 Αφγανοί καταφτάνουν στη θέση αναμετάδοσης του Σαραγκάρι. Ο Sardar Gurmukh Singh μεταδίδει στον συνταγματάρχη Χώτον (Haughton), που βρίσκεται στο Οχυρό Λόκχαρτ, ότι δέχονται επίθεση. Ο συνταγματάρχης Χώτον δηλώνει ότι δεν μπορεί να στείλει άμεση βοήθεια στα Σαραγκάρι. Οι στρατιώτες αποφασίζουν να πολεμήσουν μέχρις ενός για να αποτρέψουν τον εχθρό από το να καταλάβει τα οχυρά. Ο Bhagwan Singh γίνεται ο πρώτος που τραυματίζεται ελαφρά και ο Lal Singh τραυματίζεται σοβαρά. Οι στρατιώτες Lal Singh και Jiwa Singh αναφέρεται ότι μεταφέρουν το νεκρό σώμα του Bhagwan Singh πίσω στην εσωτερική ζώνη του οχυρού. Οι Παστούν σπάζουν ένα τμήμα του τείχους από πασσάλους. Ο συνταγματάρχης Χώτον μεταδίδει ότι εκτιμά τους Παστούν που επιτίθενται στο Σαραγκάρι μεταξύ 10.000 και 14.000. Απ' ό,τι αναφέρεται, οι ηγέτες των αφγανικών δυνάμεων δίνουν υποσχέσεις στους στρατιώτες για να τους δελεάσουν ώστε να παραδοθούν. Αναφέρεται ότι εξαπολύονται δύο ορμητικές προσπάθειες για να παραβιαστεί η πύλη, αλλά αποτυγχάνουν. Αργότερα, το τείχος παραβιάζεται. Στη συνέχεια λαμβάνουν χώρα σκληρότατες μάχες σώμα-με-σώμα. Με μια εξαιρετική πράξη γενναιότητας, ο Ishar Singh διατάζει τους άνδρες του να οπισθοχωρήσουν στο εσωτερικό διάζωμα του οχυρού, ενώ ο ίδιος συνεχίζει να μάχεται. Ωστόσο και αυτό παραβιάζεται και όλοι πλην ενός από τους υπερασπιστές του σκοτώνονται, μαζί με πολλούς από τους Παστούν. Ο Gurmukh Singh, ο οποίος μετέδιδε την μάχη στον συνταγματάρχη Χώτον, ήταν ο τελευταίος υπερασπιστής των Σιχ. Αυτός αναφέρεται ότι σκότωσε 20 Αφγανούς, αναγκάζοντας τους Παστούν να βάλουν φωτιά στη θέση του ώστε να τον σκοτώσουν. Καθώς πέθαινε ο ίδιος λέγεται ότι φώναξε επανειλημμένα την πολεμική ιαχή των Σιχ "Bole So Nihal, Sat Sri Akal" (η νίκη ανήκει σε αυτούς που απαγγέλλουν το όνομα του Θεού με αληθινή καρδιά).Αφού κατέστρεψαν το Σαραγκάρι, οι Αφγανοί έστρεψαν την προσοχή τους στο Οχυρό Gulistan, αλλά είχαν καθυστερήσει υπερβολικά και ενισχύσεις έφτασαν εκεί τη νύχτα της 13ης προς 14η Σεπτεμβρίου, πριν να γίνει εφικτή η κατάληψη του Οχυρού. Οι Παστούν αργότερα παραδέχθηκαν ότι είχαν απώλειες περίπου 180 νεκρών και πολλών ακόμα τραυματιών κατά τη διάρκεια της εμπλοκής εναντίον των 21 στρατιωτών Σιχ, αλλά λέγεται ότι βρέθηκαν περίπου 600 πτώματα γύρω από το ερειπωμένο οχυρό, όταν έφτασαν οι ενισχύσεις (ωστόσο, το οχυρό είχε ήδη ανακτηθεί, στις 14 Σεπτεμβρίου, με σφυροκόπημα του πυροβολικού, το οποίο μπορεί να είχε προκαλέσει πολλές απώλειες). Οι συνολικές απώλειες σε ολόκληρη την εκστρατεία, συμπεριλαμβανομένης της Μάχης της Σαραγκάρι, έφτασε τον αριθμό των περίπου 4.800. Όταν οι ανδρείες πράξεις του Σαραγκάρι έγιναν γνωστές στο Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, η απαγγελία του ιστορικού επέστησε ζωηρές επευφημίες από τα μέλη του. Η ιστορία του Σαραγκάρι περιέπεσε επιπλέον στην αντίληψη της βασίλισσας Βικτωρίας. Η πλακέτα, γράφει: | Η Μάχη του Σαραγκάρι (Saragarhi) διεξήχθη κατά τη διάρκεια της εκστρατείας Τίρα (Tirah), στις 12 Σεπτεμβρίου 1897 ανάμεσα σε είκοσι έναν άνδρες Σιχ του 4ου Τάγματος (τότε 36ο Σιχ) του Συντάγματος Σιχ της Βρετανικής Ινδίας, οι οποίοι υπερασπίστηκαν ένα φυλάκιο και, από την άλλη μεριά, 10.000 Αφγανών και μελών της φυλής Ορακζάι (Orakzai). Η μάχη έγινε στη Βορειοδυτική Συνοριακή Επαρχία, η οποία τότε αποτελούσε μέρος της Βρετανικής Ινδίας. Πλέον ονομάζεται Khyber-Pakhtunkhwa και αποτελεί μέρος του Πακιστάν. Το απόσπασμα των είκοσι ενός Σιχ από το 36ο Σιχ είχε επικεφαλής τον Havildar Ishar Singh. Όλοι επέλεξαν να πολεμήσουν μέχρι θανάτου. Η μάχη δεν είναι ευρέως γνωστή εκτός των στρατιωτικών ακαδημιών, αλλά θεωρείται από ορισμένους στρατιωτικούς ιστορικούς ως μία τις σημαντικότερες τελειωτικές μάχες της Ιστορίας. Οι στρατιωτικοί και οι πολίτες Σιχ τιμούν την επέτειο της μάχης κάθε χρόνο στις 12 Σεπτεμβρίου, ως "Ημέρα του Σαραγκάρι". Οι ομάδες πόλο της Βρετανίας και της Ινδίας επίσης τιμούν την μάχη κάθε χρόνο, διεξάγοντας το Κύπελλο του Σαραγκάρι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B9 |
Άππιος Κλαύδιος Πούλχερ (ύπατος το 212 π.Χ.) | Ήταν γιος τού Πόπλιου Κλαύδιου Πούλχερ (υπάτου το 249 π.Χ.) και ο πατέρας των Άππιου Κλαύδιου Πούλχερ (υπάτου το 185 π.Χ.), Πόπλιου Κλαύδιου Πούλχερ (υπάτου το 184 π.Χ.) και Γάιου Κλαύδιου Πούλχερ (υπάτου το 177 π.Χ.) . Η κόρη του, Κλαυδία, παντρεύτηκε τον Πακούβιο Καλάβιο, τον αρχιδικαστή της Καπύης (Capua) το 217 π.Χ. Το 217 π.Χ., ο Κλαύδιος ήταν αγορανόμος (aedilis). Την επόμενη χρονιά, ήταν στρατιωτικός τριβούνος και πολέμησε στις Κάννες. Μαζί με τον Πόπλιο Κορνήλιο Σκιπίωνα ανέβηκε στην ανώτατη διοίκηση από τα στρατεύματα, που είχαν καταφύγει στο Κανούσιον (Canusium). Το 215 π.Χ. έγινε πραίτορας και οδήγησε τους επιζώντες τού ηττημένου στρατού στη Σικελία, όπου οι προσπάθειές του να αποσπάσει τον Ιερώνυμο, τον εγγονό τού Ιέρωνα Β΄, από τη σύνδεσή του με τους Καρχηδονίους, απέβησαν ανεπιτυχείς. Παρέμεινε στη Σικελία το επόμενο έτος ως αντιπραίτωρ και απεσταλμένος (legatus) τού Mάρκου Κλαύδιου Μάρκελλου, και ήταν επικεφαλής τού στόλου και τού στρατοπέδου στους Λεοντίνους. Το 212 π.Χ. εξελέγη ύπατος και σε συνεργασία με τον συνάδελφό του Κόιντο Φούλβιο Φλάκο ανέλαβε την πολιορκία της Καπύης. Στο τέλος τού έτους της θητείας του, κατ' εφαρμογή ενός διατάγματος της Συγκλήτου, πήγε στη Ρώμη και δημιούργησε δύο νέους υπάτους. Η δική του διοίκηση παρατάθηκε άλλο έναν χρόνο. Στη μάχη κατά των δυνάμεων τού Αννίβα πριν από την Καπύη, έλαβε μία πληγή, από τα αποτελέσματα της οποίας απεβίωσε λίγο μετά την παράδοση της πόλης. Αναποτελεσματικά εναντιώθηκε στην επιβολή της αιματηρής εκδίκησης, που πήρε ο Φούλβιος εναντίον των Καπυηνών. Τον Άππιο Κλαύδιο Πούλχερ υποδυόταν ο Dimitri Diatchenko στην ταινία τού 2006 Tο μυστικό κάτω από το ρόδο. William Smith (ed.), Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, 1870. | Ο Άππιος Κλαύδιος Πούλχερ, λατιν.: Appius Claudius Pulcher, (απεβ. το 211 π.Χ.) ήταν Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός του 3ου αι. π.Χ., ενεργός στον Β΄ Καρχηδονιακό Πόλεμο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%80%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CF%8D%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CF%87%CE%B5%CF%81_(%CF%8D%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF_212_%CF%80.%CE%A7.) |
Οικοχωριό Σκάλα | Η ιστορία του Οικοχωριού Σκάλα ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Την περίοδο αυτή οι ιδρυτές του ξεκινούν την έρευνά τους γύρω από διάφορα μοντέλα οικοχωριών τα οποία συναντώνται σε διάφορα μέρη ανά τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα ασχολούνται και με τον σχεδιασμό της ίδιας της κοινότητας. Το 1998 πραγματοποιείται η αγορά του αγροκτήματος στο οποίο σήμερα είναι εγκατεστημένο το οικοχωριό, ενώ το 2004 ανεγείρεται το πρώτο βιοκλιματικό οίκημά του. Το 2010 κατασκευάζονται ορισμένα συμπληρωματικά κτίσματα, ενώ λίγο διάστημα αργότερα πραγματοποιείται και η μόνιμη εγκατάσταση των πρώτων δύο οικογενειών στο Οικοχωριό Σκάλα, οπότε και ξεκινάει η κοινοτική ζωή σε αυτό. Το όραμα των εμπνευστών και ιδρυτών του Οικοχωριού Σκάλα είναι αυτό το τελευταίο να καταφέρει να αποτελέσει «μια ζωντανή και ανοιχτή κοινωνική πρόταση» χάρη στην οποία θα καταστεί δυνατό «να αντικατασταθούν οι συμβατικές δομές του ανταγωνισμού και του φόβου από τις σταθερές της εμπιστοσύνης, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της υπευθυνότητας απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στην ίδια τη ζωή». Παράλληλα, και κινούμενοι στην ίδια λογική, οι ιδρυτές του οικοχωριού αντιλαμβάνονται τη ζωή στο πλαίσιο της κοινότητας του οικοχωριού ως ένα πεδίο το οποίο, με τη σειρά του, μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για το σύνολο της κοινωνίας προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός εναλλακτικού τρόπου (συν)ύπαρξης και διαβίωσης, πέραν του συμβατικού. Σε αυτό το πλαίσιο, μέσω της δημιουργίας ενός οικοχωριού όπως το συγκεκριμένο, το οποίο φιλοδοξεί να διαφυλάττει και να διαιωνίζει τη βιωσιμότητα, την αυτάρκεια και την ανεξαρτησία του, και στο οποίο ο/η κάθε συμμετέχοντας/ουσα αντιλαμβάνεται ότι έχει ευθύνη πέρα από τη δική του/ης ζωή και για τη ζωή της ίδιας της κοινότητας της οποίας είναι μέλος, καθώς και των υπόλοιπων μελών της, στόχος τους είναι να συμβάλουν στη δημιουργία και την αναπαραγωγή των απαραίτητων συνθηκών ώστε να κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές ένα μέλλον το οποίο θα τους εξασφαλίζει μία υγιή, αξιοπρεπή και ελεύθερη διαβίωση. Επίσης, σχετικά με τις αρχές και τις αξίες οι οποίες προάγονται μέσω της κοινοτικής ζωής στο Οικοχωριό Σκάλα, αυτές μπορούν να συνοψιστούν στους παρακάτω τρεις άξονες, έτσι όπως αυτοί παρουσιάζονται και στην ιστοσελίδα του οικοχωριού: Όσον αφορά τις ενεργειακές ανάγκες του Οικοχωριού Σκάλα, αυτό το τελευταίο είναι σε αρκετά σημαντικό βαθμό ενεργειακά ανεξάρτητο και αυτόνομο, ενώ προσανατολίζεται σταθερά σε μία προσπάθεια παραγωγής ήπιων μορφών ενέργειας, φιλικών προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Συγκεκριμένα, η παραγωγή της ηλεκτρικής ενέργειας για την κάλυψη των αναγκών του οικοχωριού γίνεται με τη χρήση ηλιακών panels, ενώ στο οικοχωριό υπάρχει και συσκευή παραγωγής βιοαερίου. Όσον αφορά δε τις κτιριακές εγκαταστάσεις οι οποίες βρίσκονται στο οικοχωριό, αυτές είναι κατασκευασμένες με υλικά τα οποία είναι, επίσης, φιλικά προς το περιβάλλον και κατ’ επέκταση στον άνθρωπο. Σχετικά με τη χρήση και τη διαχείριση του νερού, το Οικοχωριό Σκάλα εμφανίζει μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας και αυτονομίας και σε αυτό τον τομέα, καθώς το πόσιμο νερό αντλείται από φυσικές πηγές, ενώ οι αρδευτικές ανάγκες του οικοχωριού ικανοποιούνται μέσω της αξιοποίησης βρόχινου νερού. Επίσης, αγωγοί νερού οι οποίοι έχουν κατασκευαστεί, καθώς και διάφορα δέντρα και φυτά τα οποία υπάρχουν στον χώρο, λειτουργούν εν είδει βιολογικού καθαρισμού του νερού των απορριμμάτων από τις τουαλέτες treebog οι οποίες υπάρχουν στον χώρο, απορροφώντας, με φυσικό τρόπο, τα απορρίμματα. Κατ' αυτό τον τρόπο, η ύπαρξη αποχετευτικού συστήματος στο οικοχωριό καθίσταται μη απαραίτητη. Τέλος, όσον αφορά τον τομέα της διατροφής, στο Οικοχωριό Σκάλα γίνεται χρήση κοινών χορτοφαγικών κουζινών, οι οποίες και αυτές με τη σειρά τους είναι προσανατολισμένες στις αρχές και τις αξίες της αυτάρκειας και της αυτονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο, προάγεται και ενθαρρύνεται η κατανάλωση προϊόντων προερχόμενων από τοπικούς παραγωγούς, καθώς και προϊόντων τα οποία παράγονται στο ίδιο το αγρόκτημα του οικοχωριού. Σε γενικές γραμμές, όσον αφορά το ζήτημα της διατροφής, δίνεται μεγάλη έμφαση στην τοπικότητα των προϊόντων, καθώς και στην κατανάλωση προϊόντων προερχόμενων από βιολογικές μεθόδους καλλιέργειας. Απώτερος στόχος αποτελεί η μείωση του οικολογικού αποτυπώματος, καθώς και η συνετή διαχείριση των φυσικών πόρων και η προστασία του περιβάλλοντος. Στο Οικοχωριό Σκάλα προάγεται και ενθαρρύνεται η δημιουργία σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, καθώς και η ειρηνική επίλυση όποιων διαφορών και διχογνωμιών προκύπτουν, πάντα μέσω της προώθησης της συνεργασίας, της συζήτησης, της διαφάνειας και της αλληλοκατανόησης. Παράλληλα, όσον αφορά τις μικρότερες ηλιακά ομάδες, το όραμα του Οικοχωριού Σκάλα είναι η δημιουργία ελεύθερων και πειραματικών σχολικών χώρων, όπου θα καλλιεργούνται αξίες διαφορετικές από αυτές του ανταγωνισμού, καθώς η επαγγελματική και οικονομική εξασφάλιση θεωρείται ότι δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό. Στο Οικοχωριό Σκάλα η κοινότητα γίνεται κατανοητή ως ένα «εργαστήρι ζύμωσης», όπου προάγεται ο σεβασμός και ενθαρρύνεται η αξιοποίηση των ιδιαιτεροτήτων και των ταλέντων του καθενός και της καθεμίας. Στο πλαίσιο αυτό, η διαδικασία λήψης αποφάσεων στο Οικοχωριό Σκάλα γίνεται βάσει του αξιακού συστήματος της σοσιοκρατίας. Όπως αναφέρεται και στην ιστοσελίδα του οικοχωριού, η σοσιοκρατία μπορεί να γίνει κατανοητή ως ένα μοντέλο οργάνωσης μίας κοινότητας ανθρώπων, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού από το σύνολο των ενδιαφερομένων, πάντα σε ένα πλαίσιο ισοτιμίας, καθώς και σεβασμού για τις απόψεις, τις γνώμες και τις ανάγκες των εμπλεκομένων. Σκοπός αυτής της διαδικασίας είναι οι αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται να είναι αποδοτικές και προσανατολισμένες προς την επίτευξη των στόχων οι οποίοι έχουν τεθεί μετά από διάλογο και με την ενεργό συμμετοχή του συνόλου των εμπλεκομένων. Τέλος, σημαντικό είναι και το κομμάτι της οικονομίας και της εργασίας. Το Οικοχωριό Σκάλα, μέσα από τις δραστηριότητες και τις εργασίες του, αυτό το οποίο φιλοδοξεί να επιτύχει είναι να δημιουργήσει επαγγελματικές προοπτικές για τους ανθρώπους οι οποίοι ζουν στην ίδια την κοινότητα του οικοχωριού ή και στον ευρύτερο χώρο της γειτονιάς όπου βρίσκεται το οικοχωριό, οι οποίες θα είναι βιώσιμες. Οι εργασίες αυτές, με τη σειρά τους, είναι προσανατολισμένες στον σεβασμό προς το περιβάλλον αλλά και την εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης. Επίσης, μεγάλο ενδιαφέρον και υποστήριξη υπάρχει σε εγχειρήματα τα οποία είναι βασισμένα στον συνεργατισμό και στις συνεργατικές αξίες, σε δίκτυα εναλλακτικών νομισμάτων και εν γένει στην ανταλλακτική και την κοινή οικονομία, δηλαδή σε πρωτοβουλίες οι οποίες κινούνται πέρα από τη συμβατική (καπιταλιστική) αγορά και οι οποίες ενθαρρύνουν ένα νέο τρόπο ανταλλαγής, παραγωγής, κατανάλωσης και διαχείρισης των πόρων . Την τρέχουσα περίοδο, λόγω της πανδημίας του Covid-19, οι δραστηριότητες οι οποίες λαμβάνουν χώρα συνήθως στο Οικοχωριό Σκάλα έχουν ανασταλεί προσωρινά. Ωστόσο, υπό κανονικές συνθήκες, το Οικοχωριό Σκάλα διοργανώνει αρκετές εκδηλώσεις κάθε χρόνο, οι οποίες ήταν σε μεγάλο βαθμό ανοικτές και σε κόσμο πέραν των μόνιμων κατοίκων της κοινότητας του οικοχωριού. Ενδεικτικά αναφέρεται το εργαστήρι που πραγματοποιήθηκε το 2017 σε συνεργασία με το Κέντρο Φυσικής Καλλιέργειας με θέμα «Φυσική Καλλιέργεια και δημιουργία Κοινότητας». Επίσης, το οικοχωριό Σκάλα δέχεται συχνά εθελοντές/ριες στις εγκαταστάσεις του. Στο πλαίσιο του «ανοίγματος» του οικοχωριού σε εθελοντές/ριες, αυτοί/ες έχουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία να συμμετέχουν ενεργά στην καθημερινή ζωή και στις καθημερινές δραστηριότητες του οικοχωριού και των κατοίκων του. Οι δραστηριότητες αυτές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία φυσικών κήπων, αλλά και χώρων συγκράτησης νερού. Παράλληλα, οι εθελοντές/ριες έχουν την ευκαιρία να λάβουν πληροφορίες σχετικά με την υγιεινή διατροφή και κουζίνα, οι οποίες προάγονται και ενθαρρύνονται στο οικοχωριό. Επιπλέον, σημαντικό κομμάτι στο πλαίσιο της δραστηριοποίησής τους στο Οικοχωριό Σκάλα είναι η κοινωνικοποίηση, η γνωριμία και η δημιουργία σχέσεων μεταξύ αυτών και των κατοίκων του οικοχωριού. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, κατά τη διάρκεια της διαμονής τους στο οικοχωριό, διοργανώνονται σε τακτική βάση «κύκλοι μοιράσματος» ή «κύκλοι καρδιάς», όπου οι συμμετέχοντες/ουσες έχουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να κοινωνικοποιηθούν, να γνωριστούν και να αναπτύξουν στενότερες σχέσεις. Οικοκοινότητες Σοσιοκρατία Αστικά κοινά Οικιστικά κοινά https://www.skalaecovillage.com/el https://www.facebook.com/skalaecovillage/ https://ecovillage.org/ https://parallaximag.gr/thessaloniki/reportaz/ikochorio-skalas https://www.ypaithros.gr/ergastirio-fysikis-kaliergeias-dimiourgia-koinotitas/?cli_action=1620121297.134 https://www.omorfizoi.gr/to-ikochorio-skala-anigete-se-ethelontes-apo-20-apriliou-eos-30-iouliou-tou-2017 https://left.gr/news/ena-anexartito-energeiaka-oikohorio-exo-apo-ti-thessaloniki https://popaganda.gr/citylife/tha-thelate-na-zisete-s-ena-aftonomo-ikochorio-exo-apo-ti-thessaloniki/ | Το Οικοχωριό Σκάλα αποτελεί μια «προσπάθεια διαμόρφωσης και υλοποίησης ενός οικολογικού και κοινοτικού τρόπου ζωής», η οποία ξεκινά τη δεκαετία του 1990 από τον Νικηφόρο Περτσινίδη και την Άννα Φιλίππου, τους εμπνευστές και ιδρυτές του οικοχωριού. Επιπλέον των δύο ιδρυτών του οικοχωριού, το εν λόγω εγχείρημα υποστηρίζεται από ένα δίκτυο φίλων και συλλογικοτήτων που βρίσκονται τόσο στην Ελλάδα όσο και εκτός της χώρας. Το οικοχωριό βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Θεσσαλονίκης, κοντά στο ομώνυμο φαράγγι Σκάλα, στο Ζαγκλιβέρι, ενώ οι εγκαταστάσεις του εκτείνονται σε ένα αγρόκτημα περίπου 60 στρεμμάτων. Το 2016 ο πληθυσμός του οικοχωριού φτάνει στους οκτώ ενήλικες και τα τέσσερα παιδιά, ενώ το 2018 τους τρεις ενήλικες και τα δύο παιδιά. Τον Μάιο του 2021, σύμφωνα και με τη σελίδα την οποία διατηρεί το οικοχωριό στο Facebook, ο πληθυσμός του ανέρχεται στους τέσσερις ενήλικες και τα τρία παιδιά. Τέλος, το Οικοχωριό Σκάλα είναι μέλος του Global Ecovillage Network, ενός παγκόσμιου δικτύου το οποίο φέρνει κοντά εγχειρήματα που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο, όπως αυτό του Οικοχωριού Σκάλα στην Ελλάδα. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι, σε συνεργασία με το Global Ecovillage Network, το Οικοχωριό Σκάλα συμμετείχε στη δημιουργία του RefuGEN, ενός δικτύου εθελοντών/ριών από όλο τον κόσμο, το οποίο δραστηριοποιήθηκε προς την κατεύθυνση της υποστήριξης των προσφύγων που κατέφθαναν στην Ελλάδα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%8C_%CE%A3%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1 |
Μοναστηράκι Αιτωλοακαρνανίας | Βρίσκεται 380 χιλιόμετρα από την Αθήνα και απέχει 10 χιλιόμετρα από τη Βόνιτσα. Η πρόσβαση στο χωριό γίνεται με λεωφορείο, (4 ώρες από Αθήνα), με τερματικό σταθμό τη Βόνιτσα και μετεπιβίβαση σε άλλο λεωφορείο για το Μοναστηράκι (10 min). Επίσης, στην περιοχή υπάρχει το Αεροδρόμιο Ακτίου, το οποίο εξυπηρετεί την ευρύτερη περιοχή. Η γεωργία και η κτηνοτροφία, ενίοτε βιολογική είναι η γενική απασχόληση των κατοίκων του χωριού. Στο χωριό λειτουργεί ιατρείο για μερικές μέρες της εβδομάδας μόνο. Στη ράχη που βρίσκεται πλάι στο σημερινό Μοναστηράκι και ανάμεσα σε δυο ρέματα, εντοπίστηκε, με βάση διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα, η θέση ενός ρωμαϊκού οικισμού. Από τη στρατηγική αυτή θέση έχει κανείς οπτικό έλεγχο σε μια ακτίνα πολλών χιλιομέτρων, καθώς προς τα βορειοδυτικά φαίνεται όλος ο κάμπος της Βόνιτσας και ο όρμος της και προς ανατολικά τα υψώματα με τα ερείπια του αρχαίου Θυρρείου. Η ίδρυση του οικισμού θα πρέπει να αποδοθεί στην ύπαρξη εδώ πλούσιας βλάστησης και άφθονων νερών και ίσως ακόμη στην αξιοποίηση από τους Ρωμαίους των κοντινών ιαματικών πηγών της Κορπής. Επίσης, βρισκόταν πάνω στο ρωμαϊκό δρόμο που οδηγούσε από το Θύρρειο στους όρμους της Παλαίρου και της Βόνιτσας. Από την έλλειψη προρωμαϊκών αρχαιολογικών ευρημάτων εικάζεται ότι ο ρωμαϊκός αυτός οικισμός είχε πιθανώς διαδεχτεί τον αρχαίο οικισμό που βρισκόταν σε απόσταση λίγων μόνο χιλιομέτρων νότια από το Μοναστηράκι, στη θέση «Λυκόνικο». Τέτοιες μετακινήσεις πληθυσμών από ορεινά μέρη σε χαμηλότερα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο κατά την αυτοκρατορική περίοδο, χάρη στην Pax Romana. Καταρράκτης Σεπετού - Μοναστηράκι Βόνιτσας | Το Μοναστηράκι ανήκει στο Δήμο Ακτίου Βόνιτσας και βρίσκεται στη βορειοδυτική άκρη του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, στην πρώην επαρχία Ξηρομέρου, 10 χιλιόμετρα από τον Αμβρακικό κόλπο, σε υψόμετρο 340 μέτρα στα Ακαρνανικά όρη και έχει 1.179 κατοίκους. 2021 Ο καταρράκτης Σεπετός είναι η συνέχιση του ποταμού Κεφαλόβρυσου, που πηγάζει από το Μοναστηράκι κάτω από την κεντρική πλατεία και είναι ένα από τα σημαντικά αξιοθέατα του χωριού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9_%CE%91%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Πόρτα | Η ιστορία των πορτών χρονολογείται αιώνες πίσω. Οι αρχαιότερες γνωστές πόρτες προέρχονται από αρχαίους πολιτισμούς όπως η Αίγυπτος και η Βαβυλώνα. Αρχικά κατασκευάζονταν από ξύλο ή πέτρα και χρησιμοποιούνταν κυρίως για αμυντικούς σκοπούς. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι πόρτες εξελίχθηκαν και σήμερα κατασκευάζονται και από διάφορα υλικά όπως μέταλλο, γυαλί και πλαστικό. Οι πόρτες στηρίζονται σε ένα πλαίσιο, το οποίο μπορεί να είναι κατασκευασμένο από ξύλο, αλουμίνιο, μέταλλο ή άλλα υλικά. Η πόρτα, η οποία είναι το κινούμενο μέρος που ανοίγει και κλείνει το οποίο μπορεί να έχει άνοιγμα, για να επιτρέπει τη διέλευση φυσικού φωτός και να παρέχει οπτική επαφή με τον έξω κόσμο. Οι πόρτες λειτουργούν με διάφορους τρόπους. Οι περισσότερες πόρτες στις κατοικίες και τα καταστήματα λειτουργούν με μια χειρολαβή, ενώ οι πόρτες σε αυτοκίνητα και λεωφορεία χρησιμοποιούν κουμπιά ή χειρολαβές που χρειάζεται να τις τραβήξεις για να ανοίξουν. Υπάρχουν επίσης πόρτες που λειτουργούν αυτόματα, με τη χρήση αισθητήρων. Οι πόρτες έχουν πολλές χρήσεις και εφαρμογές. Στις κατοικίες, χρησιμοποιούνται για να προστατεύσουν την ιδιωτικότητα και την ασφάλεια των κατοίκων, ενώ παράλληλα επιτρέπουν την είσοδο και την έξοδο από το σπίτι. Στις επιχειρήσεις, οι πόρτες χρησιμοποιούνται για να διαχωρίσουν διάφορους χώρους και να ελέγξουν την πρόσβαση του κοινού. Επιπλέον, οι πόρτες χρησιμοποιούνται και σε μέσα μεταφοράς, όπως αεροπλάνα, πλοία και τρένα, προσφέροντας είσοδο και έξοδο από τους χώρους τους. Επίσης, σε μεγάλες κατασκευές, όπως στάδια και αρένες, οι πόρτες χρησιμοποιούνται για τη διαχείριση της ροής του κοινού και των συμμετεχόντων. | Η πόρτα είναι μια κατασκευή, ένας κινούμενος μηχανισμός, που χρησιμοποιείται για να ανοίξει και να κλείσει την είσοδο ή την έξοδο από έναν χώρο. Μια πόρτα απομονώνει προσωρινά δύο δωμάτια ή θαλάμους. Για την κυρίως είσοδο χρησιμοποιούνται συνήθως οι λεγόμενες πόρτες ασφαλείας. Άλλες πόρτες βρίσκονται σε οχήματα και συσκευές. Είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στις κατοικίες, τις επιχειρήσεις και τα οχήματα, παρέχοντας ασφάλεια, ιδιωτικότητα και προστασία από τις καιρικές συνθήκες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1 |
Angry Birds Toons | Ο Ρεντ είναι το κόκκινο (εξ ου και το όνομά του), στρογγυλό πουλί και ο ηγέτης της ομάδας. Είναι αυταρχικός, θυμώνει και αγχώνεται εύκολα και είναι ίσως ο πιο αφοσιωμένος στην προστασία των αυγών από το να κλαπούν από τα γουρούνια. Ο Τσακ είναι ένα κίτρινο τριγωνικό πουλί που μπορεί να κινείται απίστευτα γρήγορα, σε σημείο που επιβραδύνει ακόμη και τον χρόνο. Είναι απίστευτα αλαζονικός, ναρκισσιστικός, χαζός, και μάλιστα αναζητά φήμη και δημοτικότητα κατά περιόδους, αν και νοιάζεται πολλές φορές για την ομάδα. Ο Μπομπ είναι ένα μαύρο πουλί με ένα "φυτίλι" στην κορυφή του κεφαλιού του και έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει εκρήξεις κατά βούληση, εξ ου και το όνομά του. Ο Μπομπ είναι γενικά χαλαρός και έχει μια ενεργή φαντασία. Είναι κάπως λαίμαργος, καθώς έχει πολύ μεγαλύτερη όρεξη από τα άλλα πουλιά. Οι Μπλουζ είναι ένα τρίο από γαλάζια πουλιά που είναι άτακτα και διασκεδαστικά, κάνοντας φάρσες τόσο στα γουρούνια όσο και στα πουλιά. Είναι οι νεότεροι της ομάδας. Τα ονόματά τους είναι Τζιμ, Τζέικ και Τζέι. Η Ματίλντα είναι ένα λευκό θηλυκό πουλί με ρόδινα μάγουλα που προσπαθεί να καλύπτει συνεχώς τις ανάγκες της ομάδας. Είναι μια στερεοτυπική χίπισσα, αγαπά τη φύση και αναζητά πάντα ειρηνικές λύσεις στα προβλήματα, αλλά χάνει την ψυχραιμία της όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως είχε προγραμματίσει. Απολαμβάνει το μαγείρεμα, τις καλές τέχνες και την κηπουρική. Ο Τέρενς είναι ένα μεγάλο κόκκινο πουλί με μια μόνιμη κατσούφικη έκφραση. Προτιμάει να είναι σιωπηλός, γρυλίζει μόνο για να επικοινωνήσει, και σπάνια κοιτά τον άλλον στα μάτια (τα οποία επίσης δεν ανοιγοκλείνει). Κανονικά κινείται γύρω, εξαφανίχεται και επανεμφανίζεται αλλού μόνο όταν άλλοι χαρακτήρες δεν τον κοιτάζουν. Το τεράστιο βάρος του και η απίστευτα εσωστρεφής προσωπικότητα του παίζουν κωμικό ρόλο στα επεισόδια. Ο Μπάμπλς είναι ένα μικρό, φουσκωτό (εξ ου και το όνομά του), πορτοκαλί πουλί που εμφανίζεται μόνο στα επεισόδια της σειράς πο αφορούν τη γιορτή του Χαλοουίν. Όπως και οι Μπλουζ, είναι άτακτος και διασκεδάζει συχνά. Σκέφτεται συνέχεια μόνο ένα πράγμα: το να αποκτήσει περισσότερα γλυκά. Ο Δεκανέας Χοίρος είναι ένα μιλιταριστικό γουρούνι που φοράει ένα κράνος με ένα τραπουλόχαρτο Άσσος. Σέβεται τον βασιλιά χοίρο και του αρέσει να φοβερίζει τους άλλους και να διευθύνει τα τσιράκια χοίρους. Σύμφωνα με το προφίλ του στο Angry Birds, είχε κολλήσει τυχαία το κράνος του από κασσίτερο στο κρανίο του, αν και σε μερικά επεισόδια αποδεικνύεται ότι μπορεί να αφαιρεθεί. Ο Βασιλιάς Χοίρος είναι ένα μεγάλο γουρούνι με ένα στέμμα στο κεφάλι του. Είναι λαίμαργος, τεμπέλης, χαζόν και εγωιστής. Ο εγωισμός του είναι επίσης πολύ εύθραυστος, αφού συχνά συμπεριφέρεται σαν ένα χαλασμένο παιδί όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θέλει. Ένα συνεχές αστείο κατά αρκετά επεισόδια είναι ότι το παλάτι του καταστρέφεται και μετατρέπεται σε μπάζα από τις διάφορες σκηνές τόσο εξαιτίας των πουλιών όσο και των χοίρων. Ο Επιστάτης Χοίρος είναι ένα γουρούνι με ένα ανοικτό πορτοκαλί μουστάκι και ένα τυφλό μάτι, που είναι υπεύθυνο για τα κατασκευαστικά έργα. Περιστασιακά του δίνεται οδηγία για την κλοπή των αυγών όταν ο Δεκανέας Χοίρος δεν το φέρνει εις πέρας αυτό. Ο Μάγειρας Χοίρος είναι ένας χοίρος με ένα καπέλο σεφ και γαλλικό μουστάκι που μαγειρεύει για τον βασιλιά και συχνά βοηθά στην κλοπή των αυγών. Είναι πραγματικά απίστευτα εκτρεπόμενος και θα δράσει ενάντια στα άλλα γουρούνια, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά, αν τον βολεύει. Τα Τσιράκια είναι τα γουρούνια που εξυπηρετούν πιστά τον βασιλιά, αν και προτιμούν απλά να χαίρονται. Ως ομάδα, είναι μια ικανή και αξιόπιστη εργατική δύναμη, έχοντας κατασκευάσει μια ολόκληρη πόλη για το είδος της, σε έντονη αντίθεση με τον φυλετικό τρόπο ζωής των πουλιών. Η Rovio ανακοίνωσε μια τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο βιντεοπαιχνίδι Angry Birds με 52 μικρού μήκους επεισόδια. Η σειρά παράχθηκε από τη Φινλανδέζικη εταιρία κινουμένων σχεδίων Kombo, που αγόρασε η Rovio το Ιούνιο του 2011. "Είμαι χαρούμενος που πρόκειται να αναπτύξουμε μια εβδομαδιαία σειρά animation φέτος σύντομου περιεχομένου," είπε ο Νίκος Ντόρα, επί κεφαλής του animation στη Rovio. Η Sony Pictures Home Entertainment έχει κυκλοφορήσει όλα τα επεισόδια της σειράς σε οπτικούς δίσκους. Ενώ ο πρώτος κύκλος κυκλοφόρησε σε DVD και Blu-ray, μεταγενέστερα επεισόδια από τον δεύτερο κύκλο και μετά κυκλοφόρησαν μόνο σε DVD. Στην Ελλάδα, έχουν διανεμηθεί από τη Feelgood Entertainment. Angry Birds Toons: Πρώτος Κύκλος - Σειρά Πρώτη (3 Δεκεμβρίου 2013) Angry Birds Toons: Πρώτος Κύκλος - Σειρά Δεύτερη (15 Απριλίου 2014) Angry Birds Toons: Δεύτερος Κύκλος - Σειρά Πρώτη (1 Δεκεμβρίου 2015) Angry Birds Toons: Δεύτερος Κύκλος - Σειρά Δεύτερη (1 Μαρτίου 2016) Angry Birds Toons: Τρίτος Κύκλος - Σειρά Πρώτη (16 Αυγούστου 2016) Angry Birds Toons: Τρίτος Κύκλος - Σειρά Δεύτερη (6 Δεκεμβρίου 2016) Το Nickelodeon αναμετάδωσε παγκοσμίως το Angry Birds: Καταστρέψτε τα Όλα,[3] ένα Χριστουγεννιάτικο εορταστικό επεισόδιο που έκανε πρεμιέρα στις 17 Δεκεμβρίου 2011, και το Angry Birds Space, ένα πρίκουελ του ομώνυμου βιντεοπαιχνιδιού, τον Μάρτιο του 2012. Στις 11 Απριλίου 2014, η Rovio κυκλοφόρησε μια σειρά ονόματι Γουρουνο-ιστορίες στο κανάλι Toons.TV, με το πρώτο επεισόδιο "Trampoline" (ελληνικά: Τραμπολίνο). Η σειρά δείχνει τη ζωή των τσιρακιών χοίρων, με άλλους αποκλειστικούς χαρακτήρες να εμφανίζονται σε διάφορα επεισόδια, αλλά δεν παρουσιάστηκαν άλλα γουρούνια ή πουλιά. Οι πρώτοι δύο κύκλοι κάνουν χρήση πηλου για το animation, για να παρουσιαστούν τα γουρούνια όπως εμφανίζονται στα περισσότερα παιχνίδια Angry Birds, με τους επόμενους δύο να αλλάζουν σε τρισδιάστατες εικόνες δημιουργημένες από υπολογιστή, χρησιμοποιώντας τα μοντέλα των γουρουνιών όπως εμφανίζονται στο Angry Birds: Η Ταινία. Βασισμένη στο ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι με πάζλ, η σειρά ακουλουθεί τη ζωή της Στέλλας, του ροζ πουλιού, μαζί με τις φίλες της Λούκα, Γουίλοου, Πόπι και Ντέλϊα, καθώς προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα εναντίον της Γκέιλ, την πρώην φίλη της Στέλλας, που είναι τώρα βασίλισσα των γουρουνιών στο Γκόλντεν Άιλαντ. Η σειρά αυτή δείχνει τη ζωή των Μπλουζ μαζί με τα Νεογέννητα, και εκτυλίσσεται μεταξύ των γεγονότων του Angry Birds: Η Ταινία και του επαρχόμενου σίκουελ. It premiered on 10 March 2017 on Toons.TV. Το καλοκαίρι του 2018, την παραμονή του 2018 FIFA World Cup στη Ρωσία, η Rovio ανακοίνωσε μια νέα σειρά, ονόματι Angry Birds BirLd Cup, σε συνεργασία με την ποδοσφαιρική ομάδα Έβερτον ΦΚ, στην οποία αστέρια της Πρέμιερ Λιγκ παίρνουν μέρος σε ειδικό διαγωνισμό μεταξύ δύο ομάδων παιδιών, που εκπροσωπούν τους Ρεντ και Τσακ. Οι ομάδες ανταγωνίζονται σε ειδικές προκλήσεις για να κερδίσουν το τιμητικό τίτλο "Birld Cup", με τα γουρούνια να κρατούν σκορ. Το Φθινόπωρο του 2018, η Rovio ανακοίνωσε μια νέα σειρά, ονόματι Angry Birds on the Run, σε συνεργασία με την Blink industries, έτσι ώστε να δημιουργηθεί η πρώτη live-action σειρά Angry Birds. Η σειρά δείχνει ότι οι Ρεντ, Τσάκ και Μπομπ πέφτουν από το τηλέφωνο ενός κοριτσιού και προσπαθούν να βρουν το παιδί για να επιστρέψουν σπίτι πριν τους αντικαταστήσει η Rovio. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στις 17 Νοεμβρίου 2018 στο YouTube. Το Toons.TV ήταν ένα πολυπλατφορικό κανάλι ψυχαγωγίας που ανήκε και λειτούργησε από τη Rovio Animation, μέρος της Rovio Entertainment. Ήταν διαθέσιμο στις περισσότερες εφαρμογές Rovio, σε παρόχους video-on-demand, συγκεκριμένες Smart TV και άλλες συνδεδεμένες συσκευές. Είχε επίσης δικιά της ξεχωριστή εφαρμογή, η οποία ξεκίνησε στις 1 Οκτωβρίου 2015, έδειχνε αποκλειστικά πριν από τις άλλες λεγόμενες εκδόσεις, επεισόδια των εσωτερικών παραγωγών της Rovio, και είχε δυνατότητες αναπαραγωγής ολόκληρων επεισοδίων back-to-back μιας σειράς, ιστορικό παρακολούθησης, και συστάσεις άλλων βίντεο μετά το τέλος ενός. Τότε, το περιεχόμενό της είχε περισσότερες από πέντε δισεκατομμύρια προβολές, ενώ τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς, είχε κερδίσει ένα βραβείο DigiDay για Καλύτερη Πλατφόρμα Διανομής Βίντεο. Τον Αύγουστο του 2017, το Toons.TV διακόπηκε; η σχετιζόμενη ιστοσελίδα και εφαρμογή, καθώς και οποιοσδήποτε σύνδεσμος σε αυτό ανακατευθύνουν στο επίσημο κανάλι των Angry Birds στο YouTube. Αξιοσημείωτες σειρές του Toons.tv εκτός των εσωτερικών παραγωγών της, περιελάμβαναν το Wallace and Gromit's Cracking Contraptions, σειρές της Xilam όπως το Ο Όγκι και οι Κατσαρίδες, Ζιγκ και Σάρκο και Space Goofs, καθώς και τη σειρά κινουμένων σχεδίων Om Nom Stories, βασισμένη στο βιντεοπαχνίδι Cut the Rope (παρόμοιο σε gameplay και franchise με το Angry Birds). ^ Τίτλος ληφθείς από το ελληνικό οπισθόφυλλο του Πρώτος Κύκλος - Σειρά Πρώτη. Angry Birds Toons στην IMDb | Το Angry Birds Toons είναι Φιλανδέζικη σείρα κινουμένων σχεδίων, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βιντεοπαιχνιδιών της Rovio. Ακολουθεί τις περιπέτειες των πουλιών που προστατεύουν τα αυγά τους εναντίον των γουρουνιών που θέλουν να τα κλέψουν για να τα φάει ο βασιλιάς, καθώς και περιπέτειες που εκτυλλύσονται σε μία από τις δύο ομάδες. Τα επεισόδια έχουν κυκλοφορήσει εβδομαδιαία. Υπήρξε ένα εισαγωγικό επεισόδιο ονόματι "Γνωρίστε τους Αγαπημένους Χαρακτήρες",[2] που κυκλοφόρησε στις 17 Μαρτίου 2013 και παρουσίασε τα ονόματα των πτηνών. Τα πράσινα γουρούνια αναγνωρίζονται από τον ρόλο τους, όπως ο Δεκανέας Χοίρος, ο Βασιλιάς Χοίρος, ή ο Σεφ Χοίρος, με τα Τσιράκια Χοίρους κατανεμειμένα σε ανώνυμους χοίρους. Ο διάλογος γενικά περιορίζεται σε φωνές και ηχητικά εφέ παρομοίως με το παιχνίδι. Από τον Ιούλιο του 2013, επεισόδια του Angry Birds Toons, και ορθότερα επεισόδια στο πρώην διαδυκτιακό κανάλι βίντεο κατά ροής Toons.tv, έχουν παρακολουθηθεί πάνω από ένα δισεκατομμύριο φορές. Από τον Δεκέμβρη του 2013, έχουν παρακολουθηθεί πάνω από τρία δισεκατομμύριο φορές και από τον Μάρτιο του 2014, πάνω από τέσσερα δισεκατομμύριο φορές. Στην Ελλάδα, η σειρά προβλήθηκε στην τηλεόραση από το Star Channel από τις 21 Σεπτεμβρίου 2013 μέχρι τις 28 Αυγούστου 2015, ενώ επεισόδια κυκλοφορούσαν και στον ιστότοπο του σταθμού. Η σειρά είναι επίσης διαθέσιμη στο Netflix. | https://el.wikipedia.org/wiki/Angry_Birds_Toons |
Σάλομον Άουγκουστ Αντρέε | Ο Αντρέε γεννήθηκε στη μικρή πόλη Γκρένα της Σουηδίας. Ήταν πολύ κοντά στη μητέρα του, ειδικά μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1870. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Βασιλικού Ινστιτούτου Τεχνολογίας στη Στοκχόλμη και αποφοίτησε με πτυχίο μηχανολογίας το 1874. Το 1876 παραβρέθηκε στην Έκθεση της Εκατονταετηρίδας στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, όπου εργάστηκε ως επιστάτης στο περίπτερο της Σουηδίας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στις Ηνωμένες Πολιτείες διάβασε ένα βιβλίο για τους αληγείς άνεμους και συναντήθηκε με τον Αμερικανό αεροναυτικό Τζον Γουάις. Αυτές οι συναντήσεις ξεκίνησαν τη διαχρονική του έλξη στα ταξίδια με αερόστατα. Επέστρεψε στη Σουηδία και άνοιξε ένα μηχανουργείο στο οποίο εργάστηκε μέχρι το 1880. Δεν είχε επιτυχία και σύντομα αναζητούσε άλλη απασχόληση. Από το 1880 έως το 1882 ήταν βοηθός στο Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας και το 1882–1883 συμμετείχε σε μια σουηδική επιστημονική αποστολή στο Σπιτσμπέργκεν με επικεφαλής τον Νιλς Έκχολμ, όπου ο Αντρέε ήταν υπεύθυνος για τις παρατηρήσεις σχετικά με την ηλεκτρική ενέργεια στον αέρα. Από το 1885 μέχρι τον θάνατό του, εργάστηκε στο σουηδικό γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας. Από το 1891 ως το 1894 υπήρξε επίσης μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Στοκχόλμης με τους φιλελεύθερους. Ως επιστήμονας, ο Αντρέε δημοσίευσε επιστημονικά περιοδικά σχετικά με την ηλεκτρική ενέργεια στον αέρα, τη διοχέτευση της θερμότητας και τις εφευρέσεις. Ως στενός φίλος του Γιόνας Πάτρικ Λιούνγκστρομ, δίδαξε κυρίως τους γιους του Μπίργκερ και Φρέντρικ Λιούνγκστρομ.Η άποψή του για τη ζωή ήταν αυτή των φυσικών επιστημών, και δεν είχε καθόλου ενδιαφέρον για την τέχνη ή τη λογοτεχνία. Ήταν πιστός στη βιομηχανική και τεχνική ανάπτυξη και ισχυρίστηκε επίσης ότι η χειραφέτηση των γυναικών θα προέκυπτε από την τεχνική πρόοδο. Υποστηριζόμενο από τη Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Επιστημών και χρηματοδοτούμενο από ανθρώπους όπως ο βασιλιάς Όσκαρ Β΄ και ο Άλφρεντ Νόμπελ, το πολικό ερευνητικό του έργο αποτέλεσε αντικείμενο τεράστιου ενδιαφέροντος και θεωρήθηκε ως ένα γενναίο και πατριωτικό σχέδιο. Η αποστολή του Βόρειου Πόλου έκανε μια πρώτη προσπάθεια να απογειωθεί με το αερόστατο Örnen (αετός) το καλοκαίρι του 1896 από το νησί Ντανς, στα δυτικά του αρχιπελάγους του Σβάλμπαρντ, αλλά οι άνεμοι δεν επέτρεψαν την εκκίνηση της αποστολής. Όταν ο Αντρέε προσπάθησε στη συνέχεια, στις 11 Ιουλίου 1897, μαζί με τον συνάδελφό του μηχανικό Κνουτ Φρένκελ και τον φωτογράφο Νιλς Στρίντμπεργκ, το αερόστατο απογειώθηκε και έπλευσε για 65 ώρες. Ωστόσο δεν ήταν συνεχόμενη πτήση. Ήδη από την απογείωση η λέμβος έχασε δύο από τα τρία σχοινιά ολίσθησης τα οποία υποτίθεται πως θα έλκονταν στον πάγο και θα λειτουργούσαν ως πηδάλια. Και μέσα σε δέκα ώρες από την απογείωση, αντιμετώπισαν ισχυρούς ανέμους μιας καταιγίδας που έπληττε την περιοχή. Οι ισχυροί άνεμοι συνεχίστηκαν και, μαζί με τη βροχή που δημιουργούσε πάγο στο αερόστατο, η πτήση εμποδιζόταν. Θεωρείται πιθανόν πως ο Αντρέε αντελήφθη πριν την ολοκλήρωση της πτήσης πως δε θα έφταναν κοντά στον πόλο. Για τους λόγους αυτούς, αναγκάστηκαν να προσγειωθούν στον πάγο, αν και η προσγείωση διεξήχθη με ημι-ελεγχόμενο τρόπο αντί για συντριβή. Είχαν καλύψει 475 χιλιόμετρα και προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν από τον πάγο. Η αποστολή ήταν καλά εξοπλισμένη για να ταξιδέψει στον πάγο (τρία έλκηθρα και ένα σκάφος) και είχε προμήθειες για τρεις μήνες. Επίσης, υπήρχαν τρία κοιτάσματα στο βόρειο Σβάλμπαρντ και ένα στη Γη του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Ξεκίνησαν να κινούνται προς τα ανατολικά, αλλά μετά από μια εβδομάδα είχαν μετακινηθεί δυτικά λόγω των ρευμάτων που μετέφεραν τον πάγο. Στη συνέχεια άλλαξαν κατεύθυνση προς το βόρειο Σβάλμπαρντ. Η μετακίνησή τους επιβραδύνθηκε από την ολίσθηση του πάγου και από τη ραγδαία επιφάνεια του. Οι τρεις έπρεπε να τραβήξουν οι ίδιοι τα έλκηθρα, και παρά τα καλά αποθέματα φαγητού, στα οποία προστέθηκαν πολικές αρκούδες που σκότωσαν, οι προσπάθειες κατά του κινούμενου, ανώμαλου πάγου τους εξουθένωσαν. Έφτασαν σε στεριά στις αρχές Οκτωβρίου μετά από περισσότερο από δύο μήνες στον πάγο, πατώντας στο Κβίτεγια (Λευκή Νήσος), ανατολικά του Σβάλμπαρντ. Πέθαναν εκεί, πιθανώς εντός δύο εβδομάδων μετά την άφιξη τους. Οι περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς συμφωνούν ότι ο Νιλς Στρίντμπεργκ πέθανε μέσα σε μια εβδομάδα από την άφιξη τους: θάφτηκε ανάμεσα στους βράχους (αν και δεν είχε τοποθετηθεί σημάδι στον τάφο του) ενώ οι άλλοι δύο άνδρες βρέθηκαν αργότερα στη σκηνή. Τα ημερολόγια και οι παρατηρήσεις τελειώνουν λίγες μέρες μετά την προσγείωση στο Κβίτεγια. Μέχρι εκείνο το σημείο αυτά είχαν διατηρηθεί εν ζωή ακόμη και υπό δύσκολες συνθήκες. Αυτό δείχνει ότι κάτι κρίσιμο συνέβη μετά από μερικές ημέρες. Είναι πιθανόν ο Στρίντμπεργκ πέθανε σε αυτό το σημείο. Δεν ήταν δυνατόν να καθοριστεί ο λόγος του θανάτου του. Η αυτοκτονία (που μπορούσε να γίνει με τη χρήση οπίου) είναι εξαιρετικά απίθανη στην περίπτωσή του, παρόλο που μέχρι στιγμής και οι τρεις χωρίς αμφιβολία συνειδητοποίησαν ότι θα πεθάνουν. Ό,τι και να θεωρούσε ο Στρίντμπεργκ για την έκβαση της αποστολής, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η αυτοκτονία θα θεωρούνταν ως προδοσία στους συναδέλφους εξερευνητές.Οι σημειώσεις του ημερολογίου της αποστολής δείχνουν ότι και οι τρεις άνδρες αντιμετώπισαν πεπτικά προβλήματα, ασθένειες και εξάντληση κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στους πάγους. Η τελική αιτία θανάτου πιθανότατα είχε να κάνει με την κατάποση σάρκας πολικής αρκούδας που έφερε παράσιτα Trichinella, που εντοπίστηκαν στα υπολείμματα μιας πολικής αρκούδας επί τόπου που εξέτασε ο Δανός γιατρός Ερνστ Τρίντε και δημοσιεύθηκαν σε ένα βιβλίο το 1952 με τίτλο "The Dead on White Island". Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνδρες μολύνθηκαν κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στον πάγο, αν και ο ακριβής χρόνος είναι ασαφής. Όταν έφθασαν στη Λευκή νήσο υπέφεραν από επαναλαμβανόμενη διάρροια. Μια εύλογη ένδειξη είναι ότι ορισμένα από τα εφόδια που έφεραν στην ξηρά εκφορτώθηκαν και αφέθηκαν κοντά στο νερό και δεν μεταφέρθηκαν σε ασφαλέστερο μέρος κοντά στη σκηνή τους. Αντίθετα, ο αρκτικός εξερευνητής Βιλχγιάλμουρ Στέφανσον θεώρησε στο βιβλίο του "Unsolved Mysteries of the Arctic" πως ο Νιλς Στρίντμπεργκ πέθανε πιθανώς ενώ κυνηγούσε μια πολική αρκούδα, ίσως λόγω πνιγμού, και οι Αντρέε και Φρένκελ έπαθαν ασφυξία από το μονοξείδιο του άνθρακα ενώ μαγείρευαν σε εστία στη σκηνή τους. Για να δικαιολογήσει τη μη καμένη ποσότητα καυσίμου στη σόμπα ο Στέφανσον αναφέρθηκε στη δική του εμπειρία με προβληματικές εστίες οι οποίες απαιτούσαν συνεχή άντληση καυσίμου για να συνεχίσουν να καίνε. Κατά τη γνώμη του, δεν είχαν χάσει την ελπίδα να επιστρέψουν, αλλά είχαν κάνει πολλά λάθη και θα είχαν πεθάνει από κάτι άλλο αν δεν είχαν πεθάνει ήδη. Μέχρι την εύρεση της τελευταίας σκηνής του Αντρέε το 1930, το τι συνέβη στην αποστολή ήταν θέμα μύθων και φημών. Το 1898, έντεκα μήνες μετά την πρώτη εμφάνιση του Αντρέε στη Λευκή Νήσο (την οποία ονόμασε Νέα Ισλανδία), μια σουηδική πολική αποστολή με επικεφαλής τον Άλφρεντ Γκάμπριελ Νάτχορστ πέρασε μόλις 1 χιλιόμετρο από τη σκηνή, αλλά ο καιρός τους απέτρεψε να βγουν στην ξηρά. Ήδη την εποχή εκείνη, είχε παρατηρηθεί πως μια ισχυρή καταιγίδα έπληττε την περιοχή και πως η αποστολή είχε χάσει τα κατευθυντήρια σχοινιά της στην αναχώρηση. Οι επιστήμονες κατέληξαν από νωρίς στο συμπέρασμα πως η αποστολή δε θα μπορούσε να είχε φτάσει μακριά και πως είχαν προσγειωθεί σε πάγους. Εν τέλει τα σώματα των τριών ανδρών βρέθηκαν το 1930 από τη νορβηγική Αποστολή Μπράτβααγκ η οποία παρέλαβε τα δύο σώματα. Ένα μήνα αργότερα το πλοίο M/K Isbjørn, το οποίο είχε ενοικιαστεί από εφημερίδα, ανίχνευσε και νέα ευρήματα μεταξύ των οποίων και το τρίτο σώμα. Σημειωματάρια, ημερολόγια, φωτογραφικά αρνητικά, το σκάφος και πολλά ακόμη αντικείμενα βρισκόταν ανάμεσα σε αυτά που βρέθηκαν. Η επιστροφή των σωμάτων του Αντρέε και των συνεργατών του Στρίντμπεργκ και Φρένκελ στη Στοκχόλμη ήταν σπουδαίο γεγονός. Ο βασιλιάς Γουσταύος Ε΄ πραγματοποίησε ομιλία, και οι εξερευνητές τάφηκαν με μεγάλες τιμές στη Στοκχόλμη. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1960, η θεώρηση του Αντρέε ως εθνικού ήρωα είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση και άρχισε να επικρατεί μια πιο σκεπτικιστική άποψη, κατά τρόπο που παρομοιάζεται με τη μεταβαλλόμενη εκτίμηση του ταξιδιού στο Νότιο Πόλο από τον Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ. Η έμφαση δίδεται στο γεγονός ότι η αποστολή ήταν προορισμένη να αποτύχει και ότι ο Αντρέε αρνήθηκε προφανώς να λάβει πληροφορίες που αμφισβήτησαν τη σκοπιμότητα της αποστολής. Ο Αντρέε θεωρήθηκε ως κάποιος που εκμεταλλεύτηκε τα εθνικά συναισθήματα της εποχής του, φέρνοντας έναν άσκοπο θάνατο στον εαυτό του και στους δύο συντρόφους του. Πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς, ακολουθώντας την προσωπογραφία του Αντρέε όπως έγινε από τον Περ Όλοφ Σούντμαν στο μυθιστόρημα του Πέταγμα του Αετού ("Ingenjör Andrées luftfärd", 1967), υπέθεσαν πως ο Αντρέε, την περίοδο της αναχώρησής του από το Σβάλμπαρντ το 1897, είχε γίνει δέσμιος της επιτυχημένης χρηματοδοτικής εκστρατείας του και των ένθερμων εθνικών αισθημάτων, και πλέον δεν μπορούσε να υποχωρήσει ή να παραδεχθεί τις αδυναμίες της αποστολής στον τύπο. (Σουηδικά) Ahlman, Axel (1928) Isviddernas hjältar, επ. Gleerup, Lund, Sweden (Σουηδικά) Andrée, S.A., Fraenkel, K και Strindberg, N. (1930), Med Örnen mot polen, επ. Bonniers, Stockholm (Σουηδικά) Kjellström, Rolf (1999). "Andrée-expeditionen och dess undergång: tolkning nu och då", στο The Centennial of S.A. Andrée's North Pole Expedition: Proceedings of a Conference on S.A. Andrée and the Agenda for Social Science research of the Polar Regions, επ. Urban Wråkberg. Stockholm: Center for History of Science, Royal Swedish Academy of Sciences. (Σουηδικά) Lundström, Sven (1997). "Vår position är ej synnerligen god..." Andréexpeditionen i svart och vitt. Borås: Carlssons förlag. (Σουηδικά) Sörlin, Sverker. Entries Andrée, Salomon August and Andrée-expeditionen Nationalencyklopedin (Σουηδικά) Nordisk familjebok, 2η εκδ, Andrée, Salomon August Sollinger, Guenther (2005), S.A. Andree: The Beginning of Polar Aviation 1895-1897. Moscow. Russian Academy of Sciences. Sollinger, Guenther (2005), S.A. Andree and Aeronautics: An Annotated Bibliography. Moscow. Russian Academy of Sciences. Arctic Mystery Of Andree's Fate Now Solved Popular Mechanics, Νοέμβριος 1930 | Ο Σάλομον Άουγκουστ Αντρέε (σουηδικά: Salomon August Andrée, 18 Οκτωβρίου 1854, Γκρένα, Σμόλαντ – Οκτώβριος 1897, Κβίτεγια, Αρκτική Νορβηγία), ήταν Σουηδός μηχανικός, φυσικός, αεροναυτικός και πολικός εξερευνητής ο οποίος πέθανε κατά την προσπάθεια του να προσεγγίσει τον Γεωγραφικό Βόρειο Πόλο με αερόστατο υδρογόνου. Η αποστολή με αερόστατο ήταν ανεπιτυχής στο να φτάσει στον Πόλο και είχε ως αποτέλεσμα τους θανάτους και των τριών συμμετεχόντων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BD_%CE%86%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84_%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B5 |
Τζον Ξέρον | Γεννήθηκε στον Ίσαρη Αρκαδίας, όπου τέλειωσε το δημοτικό και το Σχολαρχείο. Από μικρός έδειξε το πάθος του για τη ζωγραφική. Στους τοίχους του σπιτιού του συνήθιζε να ζωγραφίζει ήρωες του '21. Ο συμμαθητής του Γρ. Καραλής θυμόταν πως όταν ήταν μικρό παιδάκι έλιωνε μούρα που μάζευε στους αγρούς για να τα χρησιμοποιεί ως χρώματα ζωγραφικής. Το 1904 μετανάστευσε στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ για βιοποριστικούς λόγους. Η σκληρή δουλειά του βιοπαλαιστή μετανάστη δεν μείωσε το πάθος του για την τέχνη. Αφού εργάστηκε 6 χρόνια στο Πίτσμπουργκ, την Ινδιανάπολη και τη Νέα Υόρκη ως λούστρος, πωλητής και καθαριστής, μετακόμισε στην Ουάσιγκτον, όπου άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα τέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών Κόρκοραν. Τα μαθήματα αυτά, όπως είναι φυσικό για την εποχή εκείνη, επικεντρώνονταν στην παραδοσιακή ακαδημαϊκή τέχνη. Η πρώτη του επαφή με την μοντέρνα τέχνη θα έρθει λίγα χρόνια αργότερα, το 1916, σε μια έκθεση που οργανώθηκε από συμφοιτητές του. Τα επίπεδα χρώματα των έργων και η εκφραστική τους παραμόρφωση έκαναν μεγάλη εντύπωση στον Ξέρον. Το 1920 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και έγινε φίλος με άλλους καλλιτέχνες του μοντέρνου ρεύματος όπως ο Αβραάμ Γουόλκοβιτς και ο Γιοακίν Τόρες-Γκαρσία. Μελέτησε, όσο μπορούσε, τις νέες τάσεις και συμμετείχε σε συλλογικές εκθέσεις το 1921 και το 1922. Το 1927 μετακομίζει στο Παρίσι και βρίσκεται πλέον στην καρδιά της πρωτοπορίας στην τέχνη. Στέλνει ανταποκρίσεις ως κριτικός τέχνης σε διάφορα αμερικανικά έντυπα. Τα άρθρα του φανερώνουν την βαθιά κατανόηση της μοντέρνας τέχνης, τα δε έργα του της ίδιας περιόδου αποκαλύπτουν τη μετάβαση από την κλασική φόρμα, που τα πρώτα του χρόνια ακολουθούσε, σε νέες, πρωτοποριακές εκφράσεις του ταλέντου του. Το 1931 κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση στη «Galèrie de France» με έργα επηρεασμένα από τον κυβισμό και την αφηρημένη τέχνη. Το 1935 και το 1937 κάνει δυο εκθέσεις στη Νέα Υόρκη και το 1938 επιστρέφει στις ΗΠΑ οριστικά. Ο κύκλος των Αμερικανών ζωγράφων της αφηρημένης τέχνης τον υποδέχεται πλέον ως καταξιωμένο καλλιτέχνη του Παρισιού. Του αναθέτουν την εκτέλεση μιας τοιχογραφίας με αφηρημένο θέμα στο παρεκκλήσι των φυλακών της Νέας Υόρκης στη νήσο Ράικερ. Από το 1939 ξεκινάει η συνεργασία του με το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ που θα διαρκέσει μέχρι τον θάνατό του το 1967. Τα έργα των επόμενων δεκαετιών παραλληλίζονται με τα έργα του Καντίνσκι. Οι δημιουργίες του χαρακτηρίζονται από συγκοπτόμενους ρυθμούς και μια αυστηρή γεωμετρία. Τα χρώματα και η δομή οδηγούν στην καθαρότητα του κονστρουκτιβισμού. Η γεωμετρική οργάνωση του πεδίου και τα καθαρά χρώματα θα γίνουν το σήμα κατατεθέν του. Το καλοκαίρι του 1966 διοργανώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ μια έκθεσή του στο Ζάππειο και δυο από τα έργα του αγοράστηκαν από την Εθνική Πινακοθήκη. Το Ελληνικό κράτος τον τίμησε με ανώτατο παράσημο για την προσφορά του στην τέχνη. Δημ. Κυριακόπουλος, (1972). «Ίσαρι», Αθήνα Jean Xceron - Smithsonian American Art Museum Αρχειοθετήθηκε 2015-12-08 στο Wayback Machine. | Ο Τζον Ξέρον ή Γιάννης Ξηρόκωστας (1890–1967) ήταν Ελληνοαμερικανός ζωγράφος. Θεωρείται πρωτοπόρος της αφηρημένης τέχνης στις ΗΠΑ και έγινε γνωστός στο εξωτερικό με το όνομα Jean Xceron. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9E%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD |
Ισπανία | Η Ισπανία μοιράζεται μεγάλο μέρος της ιστορίας της με την Πορτογαλία, την Ανδόρρα και τη νότια Γαλλία. Κατά την αρχαιότητα στην περιοχή έζησαν διάφοροι λαοί, όπως οι Ίβηρες και οι Κέλτες, οι οποίοι αφομοιώθηκαν από τους Ρωμαίους μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση. Τη ρωμαϊκή Ιβηρία διαδέχθηκαν διάφορες κρατικές οντότητες, σημαντικότερη των οποίων υπήρξε το [Βασίλειο των Βησιγότθων]]. Η μουσουλμανική κατάκτηση της Ιβηρικής άλλαξε ριζικά το χαρακτήρα των Ισπανογότθων, εντάσσοντας την Ιβηρική χερσόνησο στο μουσουλμανικό κόσμο. Παρά ταύτα, εδαφικά η σημερινή Ισπανία είναι απόγονος των δύο εκ των τριών κύριων μεσαιωνικών χριστιανικών κρατών της Ιβηρικής, των στεμμάτων της Καστίλης και της Αραγωνίας. Παρότι η προσωρινή προσωπική ένωση των Καθολικών Μοναρχών, Φερδινάνδου Β΄ της Αραγωνίας και Ισαβέλλας Α΄ της Καστίλλης, πολλάκις θεωρείται ότι έθεσε τις βάσεις για το σημερινό κράτος, στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτε άλλο πέραν του να τα εντάξει στο ευρύτερο πλαίσιο της Καθολικής Μοναρχίας του εγγονού τους, αυτοκράτορα Κάρολου Ε΄. Ο διάδοχός του, Φίλιππος Β΄, κληρονόμησε τα εδάφη της λεγόμενης και Ισπανικής Μοναρχίας που περιορίστηκαν στην Ιβηρική και την Αμερική μόλις το 1714 μετά τον πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής. Αντίθετα, μόνο μετά τον πόλεμο εναντίον της ναπολεόντειας κατοχής (1818-1814), την ψήφιση του πρώτου συντάγματος και τη σταδιακή εισαγωγή του φιλελευθερισμού η Ισπανία ξεκίνησε να θεωρείται, προσωρινά, ένα συγκεντρωτικό έθνος-κράτος. Αυτή την ιδέα την αμφισβήτησαν οι περιφερειακοί εθνικισμοί που ιδιαίτερα μετά την απώλεια των τελευταίων αμερικανικών κτήσεων με τον Ισπανοαμερικανικό πόλεμο του 1898, άρχισαν να διεκδικούν την αυτονόμηση ή και ανεξαρτητοποίηση ιστορικών περιοχών που για τους ίδιους αποτελούν ξεχωριστά από την Ισπανία έθνη όπως η Καταλωνία ή η Χώρα των Βάσκων. Παράλληλα, οι κοινωνικές εντάσεις της ίδιας εποχής και οι εμφύλιες διαμάχες μεταξύ των υποστηρικτών δύο διαφορετικών προτύπων διακυβέρνησης και ιδεολογίας που εκφράστηκαν ήδη από τον Πρώτο Καρλικό Πόλεμο, κατέληξαν στον καταστροφικό Ισπανικό Εμφύλιο που έφερε στην εξουσία τον στρατηγό Φρανθίσκο Φράνκο. Τη δικτατορία που επέβαλε ο εθνικιστής στρατηγός, που μεταξύ 1939 και 1975 απομόνωσε τη χώρα, διαδέχθηκε η Μετάβαση στη δημοκρατία. Το νέο πρότυπο διακυβέρνησης, γνωστό και ως το Καθεστώς των Αυτονομιών, είδε την Ισπανία να μεταμορφώνεται σε ένα εκ των πραγμάτων ομοσπονδιακό κράτος με αυξημένες αρμοδιότητες στις περιφέρειες.Στις 23 Φεβρουάριου του 1981 έγινε μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην κάτω βουλή, από στρατιωτικούς και υποστηρικτές του καθεστώς Φράνκο. Όμως απέτυχε λόγω της σθεναρής εναντίωσης σε αυτό τόσο της πλειοψηφίας των ηγετών του Ισπανικού στρατού, όσο και του επικεφαλής του πολιτεύματος μονάρχη Χουάν Κάρλος. Ως ιθύνων νους της απόπειρας θεωρήθηκε ο υποστράτηγος Χάιμε Μίλανς Ντελ Μπος, στρατιωτικός διοικητής της Βαλένθια, πρώην φανατικός υποστηρικτής του καθεστώτος του δικτάτορα Φράνκο, ο οποίος είχε πολεμήσει στο πλευρό των ναζιστικών δυνάμεων που εισέβαλαν στη Σοβιετική Ένωση το καλοκαίρι του 1941. Ο Ντελ Μπος ήταν ο μόνος περιφερειακός διοικητής που κήρυξε την περιοχή του σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» κινητοποιώντας τεθωρακισμένες δυνάμεις και καταλαμβάνοντας καίρια σημεία της πόλης. Η συνολική έκταση της Ισπανίας υπολογίζεται σε 504.645 τ.χλμ. Εξ αυτών τα 492.162 ανήκουν στην ηπειρωτική χώρα ενώ 4.991 στις προς Α. Βαλεαρίδες νήσους και 7.492 στις Κανάριες νήσους. Το μεγαλύτερο μήκος αυτής από Α. προς Δ. είναι 1020 χλμ. ενώ το μέγιστο πλάτος από Β. προς Ν. είναι 856 χλμ. Μορφολογία ξηράς Η Ισπανία γενικά αποτελεί ένα τεράστιο σε έκταση οροπέδιο που διαμοιράζεται από αλλεπάλληλες οροσειρές σε επιμέρους μικρότερα οροπέδια. Το μέσο ύψος του εδάφους της υπερβαίνει τα 500 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Το μεγαλύτερο αυτής οροπέδιο καταλαμβάνει το κέντρο της Χώρας που πλαισιώνεται προς βορά από τα Πυρηναία όρη και τα Κανταβρικά όρη, προς ανατολή από την πεδιάδα του Έβρου, του Γκουαδαλαβιάρ και του Χούκαρ, προς νότο από τη Βαϊτική οροσειρά και την πεδιάδα της Ανδαλουσίας και προς τη δύση από ελαφριά κλίση του εδάφους που υφίστανται τα χαμηλότερα λεκανοπέδια του ποταμού Ντόρου (στα ισπανικά Ντουέρο), Τάγου και Γουαδιάνα. Συνεπώς από ορογραφική άποψη η Ισπανία διακρίνεται σε πέντε γεωφυσικές περιοχές των Πυρηναίων και Κανταβρικών, το κεντρικό οροπέδιο, τα Ιβηρικά όρη, τις κοιλάδες του Έβρου και των άλλων ποταμών και τέλος την πεδιάδα της Ανδαλουσίας με τα χαμηλότερα δυτικά οροπέδια. Κεντρικό οροπέδιο Το κεντρικό ισπανικό οροπέδιο, γνωστό ως meseta στα ισπανικά, έχει έκταση 235.000 τ.χλμ. Το μέσο υψόμετρο είναι 650 μ., του δε Β. τμήματος 700 μ. και του Ν. 600 μ. Το ύψος του οροπεδίου ελαττώνεται από Α. προς Δ. με συνέπεια οι μεγάλοι ποταμοί Ντούρο, Τάγος και Γουαδιάνα να ρέουν προς τη διεύθυνση αυτή. Οι κοιλάδες των ποταμών αυτών χωρίζονται από απότομες χιονοσκεπείς οροσειρές που υψώνονται στο μέσον του οροπεδίου και που αρχίζουν από τα Ιβηρικά όρη με ίδια κατεύθυνση των ποταμών. Οι οροσειρές αυτές είναι: Μεταξύ των ποταμών Δούρου και Τάγου: η οροσειρά της Γουαδαράμα, η οροσειρά του Γκρέδος, και η οροσειρά της Γκάτα κοντά στα πορτογαλικά σύνορα. Μεταξύ των ποταμών Τάγου και Γουαδιάνα: η οροσειρά του Τολέδο, και η οροσειρά της Γκουαδαλούπε. Από τις κεντρικές αυτές οροσειρές το κεντρικό οροπέδιο χωρίζεται σε τρία επιμέρους οροπέδια, της Παλαιάς Καστίλλης προς ΒΔ. μέσου υψομέτρου 850 μ., της Νέας Καστίλλης προς το κέντρο και Ανατολικά μέσου υψομέτρου 600 μ. και το οροπέδιο της Εξτρεμαδούρας προς ΝΔ. μέσου υψομέτρου 500μ. Ποταμοί Οι περισσότεροι και σημαντικότεροι ποταμοί της Ισπανίας πηγάζουν από το κεντρικό οροπέδιο στο οποίο και κυριαρχούν τα Ιβηρικά όρη και αυτοί είναι: Ο ποταμός Δούρος, που διασχίζει τη βόρεια Ιβηρική κι εκβάλλει στον Ατλαντικό στο ύψος του Πόρτο. Ο ποταμός Τάγος, ο μακρύτερος της Ιβηρικής χερσονήσου, που εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό στο ύψος της Λισαβόνας. Ο ποταμός Γουαδιάνα που εκβάλλει και αυτός στον Ατλαντικό ωκεανό στα Ισπανοπορτογαλικά σύνορα. Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ που εκβάλλει στο κόλπο του Κάδιθ προερχόμενος από την οροσειρά Σιέρρα Μορένα.Από τους ποταμούς που εκβάλουν στη Μεσόγειο σημαντικότερος είναι ο ποταμός Έβρος που είναι και ο μεγαλύτερος της Ισπανίας. Πηγάζει από τα Κανταβρικά όρη και εκβάλλει σε ευρύτατο δέλτα βόρεια του κόλπου της Βαλένθια. Εκτός όμως αυτού στον ίδιο κόλπο εκβάλλει ο επίσης σημαντικός ποταμός Γκουαδαλαβιάρ. Εκτός των παραπάνω υφίστανται και πολλοί άλλοι μικρότεροι ή παραπόταμοι των προηγουμένων που διασχίζουν τη χώρα σχεδόν προς όλες τις κατευθύνσεις. Στην Ισπανία υπάρχουν ελάχιστες λίμνες χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Ακτογραφία Οι ακτές της Ισπανίας είναι λίαν εκτεταμένες προς Β. ΒΔ. και ΝΔ προς τον Ατλαντικό Ωκεανό και ΝΑ., Α. και ΒΑ. προς τη Μεσόγειο. Οι Β. και ΒΔ. ακτές από τις εκβολές του ποταμού Μπιδασόα παρά τα Ισπανογαλλικά σύνορα μέχρι τις εκβολές του ποταμού Μίνιο παρά τα Ισπανοπορτογαλικά σύνορα έχουν μήκος 1301 χλμ. Οι δε προς ΝΔ. από τις εκβολές του ποταμού Γουαδιάνα, στα Ισπανοπορτογαλλικά σύνορα, μέχρι του Ακρωτηρίου των Σταυρών (Cap de Creus) στα Ισπανογαλλικά σύνορα, έχουν μήκος 2708 χλμ. Έτσι η συνολική ανάπτυξη των ευρωπαϊκών ισπανικών ακτών είναι περίπου 4000 χλμ. Γενικά οι ακτές της Ισπανίας δεν παρουσιάζουν μεγάλη κατάτμηση, προσφέρουν όμως πολλούς ασφαλείς φυσικούς λιμένες. Στη Μεσόγειο σχηματίζουν δύο μεγάλους Κόλπους, της Βαλένθια και της Μάλαγας. Προς δε τον Ατλαντικό εις μεν το νότιο τμήμα είναι ο Κόλπος του Κάδιθ, εις δε το βόρειο τμήμα είναι ο μέγας Βισκαϊκός Κόλπος ή και Γασκωνικός καλούμενος. Ιδιαίτερο πάντως χαρακτηριστικό της ισπανικής ακτογραφίας αποτελεί το Στενό του Γιβραλτάρ που χωρίζει την ευρωπαϊκή ήπειρο από την αφρικανική. Επί των ισπανικών ακτών βρίσκονται πολλές σημαντικές πόλεις τόσο για την ιστορία τους όσο και για την οικονομική τους ανάπτυξη. Χλωρίδα Η χλωρίδα της Ισπανίας λόγω της ποικιλίας της μορφολογίας του εδάφους αλλά και του κλίματος είναι ποικίλη και διαφέρει όχι μόνο κατά το ύψος αλλά και κατά περιοχές. Η έλλειψη άφθονου ύδατος στις ορεινές περιοχές καθιστά εκεί τη χλωρίδα όχι τόσο πλούσια όσο άλλων Χωρών με ίδιο υψομετρικό και ορεινή έκταση. Έτσι η χλωρίδα της Ισπανίας στα βόρεια διαμερίσματα και ιδίως στα Πυρηναία και στην Καταλωνία είναι όμοια με της κεντρικής Ευρώπης, ενώ των ανατολικών παραλίων περιλαμβάνεται στης Μεσογείου, των δε βορείων ακτών προς τον Ατλαντικό όμοια με της βορείου Ευρώπης. Η δε χλωρίδα του κεντρικού οροπεδίου μοιάζει πάρα πολύ, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, με τις ρωσικές στέπες! Τέλος το νότιο τμήμα της Ισπανίας περιλαμβάνεται στη χλωρίδα της βορείου Αφρικής όπου και απαντώνται φοίνικες, ζαχαροκάλαμα και πλείστα εσπεριδοειδή. Τα δάση της Ισπανίας δυστυχώς σήμερα σπανίζουν. Εκτός των μεγάλων καταστροφών που υπέστησαν στο διάβα της ιστορίας από τις διάφορες στρατιές, που διέσχισαν τη χώρα, ειδικά τον ΙΘ΄ αιώνα, η υλοτομία για τις διάφορες ανάγκες του πληθυσμού ήταν ανεξέλεγκτη, μέχρι αναρχίας. Αν συνυπολογισθούν και οι τεράστιες πυρκαγιές που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια η εικόνα των ισπανικών δασών φαίνεται αποκαρδιωτική. Τα κυριότερα είδη δένδρων των δασών της Ισπανίας είναι το πεύκο και η δρυς. Αντίθετα πλουσιότατη φαίνεται η Χώρα σε βοσκοτόπια που αφθονούν πράγματι, κυρίως, στο κεντρικό οροπέδιο, και στους πρόποδες των Πυρηναίων και Κανταβρικών ορέων. Πανίδα Η πανίδα της Ισπανίας είναι μείγμα μεσογειακής και βορειαφρικανικής πανίδας με παρουσία ειδών που δεν απαντώνται ή σπανίζουν σε άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες, όπως για παράδειγμα είναι το είδος του λαγού, η μαγκούστα, ή η μυγαλή των Πυρηναίων, ο πίθηκος ο άκερκος ή μαγώτος (Macaca sylvanus), ο απειλούμενος με εξαφάνιση ιβηρικός λύγκας, ο ιβηρικός ίβηξ, ο ισπανικός αετός κ.α. Υπάρχουν επίσης ιδιαίτερα είδη ερπετών, οστράκων, ιχθύων και μεγάλη ποικιλία πεταλούδων (όπως παρατηρείται και στη νήσο Ρόδο, στην Ελλάδα). Επίσης από τα μεγάλα ζώα που υπάρχουν ξεχωρίζει το μακρύμαλλο είδος των προβάτων με το όνομα «μερινό» καθώς και οι εκλεκτές ποικιλίες αλόγων, βουβαλιών αλλά και σκύλων με το όνομα «σπανιέλ». Το κλίμα της Ισπανίας ποικίλει ανάλογα των περιοχών και του ύψους του εδάφους, παρουσιάζοντας έτσι μεγάλες διαφορές μεταξύ των περιφερειακών διαμερισμάτων. Γενικά είναι εύκρατο και έχει πολλές ομοιότητες εκείνων της Ιταλίας και της Ελλάδος με λιγότερες όμως βροχοπτώσεις αυτών των Χωρών. Η δε ξηρότητα που παρατηρείται σε διάφορες περιοχές είναι τόσο μεγάλη ώστε να χαρακτηρίζει ένα μεγάλο τμήμα των εδαφών της να μοιάζει με την περιοχή του αφρικάνικού άτλαντος (όρους). Έτσι ενώ στη Μαδρίτη η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι +14 °C, η Σεβίλλη παρουσιάζει +19,2 °C και ενώ στις κορυφές των Κανταβρικών ορέων και Πυρηναίων η βροχή φθάνει τα 1-2 εκατοστά ενώ στο κεντρικό οροπέδιο κυμαίνεται μόλις στα 0,25-0,27 εκ. Ο συνολικός πληθυσμός του κράτους είναι, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023, 48.345.223 κάτοικοι. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 83,2 χρόνια (80,7 χρόνια οι άνδρες και 85,7 οι γυναίκες). Ισπανική γλώσσα (castellano = καστιλιάνικα ή καστιλιανή). Επίσημη γλώσσα σε όλη την Ισπανία όπως και σε όλη σχεδόν τη Λατινική και Κεντρική Αμερική. Όλες οι άλλες ομιλούμενες γλώσσες παραμένουν επίσημες στην αυτόνομη περιοχή που ομιλούνται. Καταλανική γλώσσα: (català) Ομιλούνται στην Καταλωνία, στην περιοχή της Βαλένθιας, στις Βαλεαρίδες νήσους και στην Καταλανόφωνη ζώνη της Αραγωνίας. Εκτός Ισπανίας μιλιούνται επίσης στη γαλλική Βόρεια Καταλωνία, στη νότιοδυτική Γαλλία (π.χ. Περπινιάν) και στην πόλη Αλγκέρο της Σαρδηνίας. Βασκική γλώσσα: (euskara) Στη Χώρα των Βάσκων και στη Ναβάρρα. Γαλικιανή γλώσσα (gallego): Στη Γαλικία. Αστουριανική γλώσσα (asturianu): Ομιλούνται από περίπου 100.000 άτομα, ωστόσο δεν είναι επίσημη στο πριγκιπάτο των Αστουριών. Αραγωνική γλώσσα (aragonesa): Στην Αραγωνία, από 10.000 περίπου άτομα. Εξτρεμαδουρική γλώσσα (estremeñu): Στην Εξτρεμαδούρα, ωστόσο μη επίσημη στην περιοχή. Οξιτανική γλώσσα (occitan): Στην Κοιλάδα του Αράν στην Καταλωνία, κυρίως όμως στη Γαλλία. Ισπανοεβραϊκή γλώσσα (ladino, judeoespañol): Ομιλείται από περίπου 112.000 ομιλητές στην Ισπανία και σε άλλα μέρη του κόσμου. Οι Ισπανοί είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους χριστιανοί Ρωμαιοκαθολικοί, αν και η δύναμη της Εκκλησίας έχει μειωθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Η Εκκλησία της Ισπανίας περιλαμβάνει 11 Ιερές Μητροπόλεις και 52 Επισκοπικές θέσεις μετά βοηθών Επισκόπων που ιστορικά υπάγονται στην Αρχιεπισκοπή του Τολέδου, με 20.000 περίπου ιερείς σε ισάριθμους Ναούς εκ των οποίων 66 είναι Καθεδρικοί, 17.200 παρεκκλήσια, 970 περίπου μοναστήρια ανδρών με 17.000 μοναχούς και 3730 γυναικεία μοναστήρια με 50.000 περίπου μοναχές*. Οι δε Αρχιερείς της Μαδρίτης - Αλκαλά και της Βαρκελώνης υπάγονται (εξαρτώνται) απ΄ ευθείας από το Βατικανό. Σήμερα το Ισπανικό Σύνταγμα (άρθρο 16) παρέχει και προστατεύει πλήρως την ανεξιθρησκία, που είχε ξεκινήσει από το 1868. Έτσι από τις 29 Δεκεμβρίου 1978 δεν υφίσταται ο όρος «επίσημη θρησκεία» στην Ισπανία. Από ένα «ρεπόρτο» (αναφορά) της Επισκοπικής Συνόδου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του 1982 αναφέρεται ότι το 82,76% των παιδιών που γεννήθηκαν το 1981 στην Ισπανία βαπτίσθηκαν κατά το αυτό δόγμα. Στην έρευνα εκείνη διαφάνηκε επίσης ότι υφίστανται 250.000 άλλοι Χριστιανοί, κυρίως Προτεστάντες. Επίσης υπάρχουν 110.940 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 51.192 Μορμόνοι. Η πρώτη Συναγωγή από την έξωση των Ιουδαίων το 1492 άνοιξε στη Μαδρίτη στις 2 Οκτωβρίου 1959. Ο αριθμός των Ιουδαίων της Ισπανίας υπολογίζεται στις 13.000. (*) Οι αριθμοί ιερέων, μοναστηριών και μοναχών ανάγονται κατά το 1955. Δείτε σχετικά Εκκλησία της Ισπανίας Ανδαλουσία Αραγωνία Αστούριες Βαλεαρίδες Νήσοι Βαλένθια Γαλικία Εξτρεμαδούρα Θέουτα Κανάριες Νήσοι Κανταβρία Καστίλλη και Λεόν Καστίλλη-Λα Μάντσα Καταλωνία Μαδρίτη Μελίγια Περιοχή της Μούρθια Ναβάρρα Λα Ριόχα Χώρα των Βάσκων Μαδρίτη* 6.055.116 Βαρκελώνη 5.079.243 Βαλένθια 1.545.342 Σεβίλλη 1.305.538 Μάλαγα 967.250 Μπιλμπάο 900.523 Αστούριας (Αστική περιοχή) 807.802 Σαραγόσα 742.363 Πολιτισμικά η Ισπανία χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη διάφορων πολιτισμικών παραδόσεων που προέκυψαν λόγω της διαφορετικής ιστορικής εξέλιξης των εδαφών της. Η Ισπανία είναι κατεξοχήν πολύγλωσσο κράτος, που περιλαμβάνει τέσσερις ευρέως διαδεδομένες και κανονικοποιημένες γλώσσες (τα ισπανικά, τα καταλανικά, τα βασκικά και τα γαλικιανά) και τρεις λοιπές μειοψηφικές γλώσσες (τα αραγωνικά, τα αρανικά και τα λεονικά). Οι λογοτεχνικές παραδόσεις των τεσσάρων κυρίαρχων γλωσσών συνθέτουν μια πλούσια λογοτεχνική κληρονομιά που εκτείνεται από το μεσαίωνα μέχρι τις μέρες μας. Όσον αφορά τις λοιπές πολιτισμικές εκφράσεις, η Ισπανία διαθέτει μια απέραντη κληρονομιά που περιλαμβάνει σπουδαία μνημεία και έργα τέχνης. Ως χώρα έχει 44 Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Από αρχιτεκτονικής άποψης ξεχωρίζουν τα μνημεία του αραβικού παρελθόντος όπως η Αλάμπρα ενώ τα μουσεία της φιλοξενούν έργα των σημαντικότερων ζωγράφων του ισπανικού Μπαρόκ όπως τον Ντιέγο Βελάθκεθ και τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Η φολκλορική της παράδοση παρουσιάζει χορούς όπως το φλαμένκο, τη σαρδάνα και τη χότα και κοινωνικές πρακτικές και γιορτές όπως τους castellers, τις falles ή τις γιορτές στην Ανδαλουσία. Ως αποτέλεσμα είναι μία από τις χώρες που δέχεται το μεγαλύτερο αριθμό τουριστών αλλά και φοιτητών του προγράμματος ανταλλαγής «Εράσμους». Η Ισπανία διαθέτει μεγάλη λογοτεχνική παράδοση που περιλαμβάνει τις λογοτεχνίες των τεσσάρων κυρίαρχων γλωσσών της. Ισπανική λογοτεχνία Γενικότερα, ο όρος «ισπανική λογοτεχνία» δηλώνει μονάχα τα λογοτεχνικά κείμενα που έχουν γραφτεί στα ισπανικά στην Ισπανία από τον 10ο αιώνα μέχρι σήμερα. Έχει όμως μία δυνατή αλληλεπίδραση με τη Λατινική Αμερική. Η ισπανική λογοτεχνία έχει πολύ πλούσια παράδοση. Τα πρώτα δείγματα γραπτής καστιλανικής γλώσσας είναι οι glosas, δηλαδή μικρά καστιλανικά σχόλια που γράφτηκαν σε λατινικά χειρόγράφα του 10ου και του 11ου αιώνα. Το πρώτο όμως λογοτεχνικό έργο είναι το Άσμα του Ελ Σιντ (El Cantar de Mio Cid), ένα από τα πιο γνωστά Ευρωπαϊκά μεσαιωνικά έπη. Το έργο εντοπίζεται στον 12ο αιώνα και έχει ως θέμα τη ζωή του καστιλιανού ιππότη, Ελ Σιντ. Τα κλασσικότερα έργα της ισπανικής λογοτεχνίας ανήκουν στη «χρυσή εποχή» της Ισπανίας (περίπου 1492-1648): Η La Celestina, μία τολμηρή, ερωτική ιλαροτραγωδία του Φερνάντο δε Ρόχας (1465-1541). Ο Γκαρθιλάσο ντε λα Βέγκα (περίπου 1498-1536), με τον οποίο η ισπανική ποίηση αφομοιώνει την επίδραση της ιταλικης Αναγέννησης. Οι μυστικιστικοί ποιητές του 16ου αιώνα, για παράδειγμα, η Τερέζα της Άβιλας (1515-1582) και ο Χουάν ντε λα Κρουζ (1542-1591). Το Πικαρέσκο μυθιστόρημα, που είχε μεγάλη επίδραση στην Ευρώπη τον 17ο και 18ο αιώνα. Ο Μιγκέλ Θερβάντες (1547-1616), ο οποίος θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όχι μόνο στην ισπανική γλώσσα, αλλά και στην παγκόσμια λογοτεχνία, χάρη στο Δον Κιχώτης, το πιο μεταφρασμένο βιβλίο σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Λόπε δε Βέγα (1562-1635) και ο Πέδρο Καλντερόν δε λα Μπάρκα (1600-1681), τα θεατρικά έργα των οποίων θεωρούνται ως το αποκορύφωμα του θεάτρου του Ισπανικού Μπαρόκ. Ο ποιητής Φρανθίσκο δε Κεβέδο (1580-1645), ο οποίος ήταν σε διαρκή διαμάχη με τον επίσης ποιητή Λουίς δε Γκόνγκορα, (1561-1627).Στη λεγόμενη «Ασημένια Εποχή των Ισπανικών Γραμμάτων» (από το μέσο του 19ου αιώνα έως και την αρχή του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου) αναδεικνύονται οι επόμενοι συγγραφείς: Ο Μπενίτο Πέρεθ Γαλδός (1843-1920), ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως ο σπουδαιότερος συγγραφέας του Ρεαλισμού στην Ισπανία. Η γεννιά του 1898, μέλη της οποίας ήταν ο Μιγέλ ντε Ουναμούνο (1864-1936), ο Πίο Μπαρόχα (1872-1956) και ο Αντόνιο Ματσάδο (1875-1939). Η γεννιά του 1914, μέλη της οποίας ήταν ο φιλόσοφος και δοκιμιογράφος Χοσέ Ορτέγα ι Γκασέτ (1883-1955) και ο ποιητής Χουάν Ραμόν Χιμένεθ, Νόμπελ λογοτεχνίας 1956 (1881-1958). * Η γεννιά του 1927, με τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898-1936) και τον Βιθέντε Αλεϊσάντρε, Νόμπελ λογοτεχνίας 1977 (1898-1984) Ο Καμίλο Χοσέ Θέλα, Νόμπελ λογοτεχνίας 1989 (1916-2002). Καταλανική λογοτεχνία Η καταλανική λογοτεχνία περιγράφει το σύνολο των λογοτεχνικών κειμένων που έχουν γραφτεί στα Καταλανικά, ανεξαρτήτως περιοχής ή κράτους. Τα πρώτα λογοτεχνικά έργα εντοπίζονται στον 12ο αιώνα, αν και η μεγάλη ακμή και απεξάρτηση από τη συγγενική οξιτανική λογοτεχνία επετεύχθη μόνο με τον Χρυσό Αιώνα των Καταλανικών Γραμμάτων τον 15ο αι. Μετά από ευρεία παρακμή, τα καταλανικά γράμματα επανήλθαν στη λεγόμενη Καταλανική Αναγέννηση (Renaixença) στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο 20ός αιώνας είδε την ανάδειξη σημαντικών λογοτεχνών όπως ο Ζουζέπ Πλα, ο Σαλβαδό Εσπρίου και ο Κιμ Μονζό και τη διεύρυνση, μετά τη δικτατορία του στατηγού Φράνκο, της λογοτεχνικής παραγωγής και ανάγνωσης. Γαλικιανική λογοτεχνία Η γαλικιανική λογοτεχνία άνθησε σε προφορικό κυρίως επίπεδο κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα, ως κατεξοχήν γλώσσα των λυρικών ασμάτων των ιβηρικών παλατιών της Λεόν, της Καστίλης και της Πορτογαλίας. Μετά από αιώνες παραγκωνισμού της ως λογοτεχνικής γλώσσας, η γαλικιανική επανήλθε στις αρχές του 19ου αιώνα με τη Γαλικιανική αναγέννηση (rexurdimento) με κύρια εκφραστή τη Ροσαλία δε Κάστρο. Έκτοτε ανέδειξε σπουδαίους λογοτέχνες όπως ο ποιητής Καστελάο, ο πολυγραφότατος Άλβαρο Κουνκέιρο και ο πεζογράφος Μπιθέντε Ρίσκο στα μέσα του 20ού αιώνα. Βασκική λογοτεχνία Η Βασκική λογοτεχνία περιλαμβάνει όλους τους λογοτέχνες που έγραψαν στη βασκική γλώσσα, είτε στη σημερινή αυτόνομη κοινότητα της Χώρας των Βάσκων, είτε στη Ναβάρρα, είτε στη γαλλική Χώρα των Βάσκων. Ο σημαντικότερος βασκόφωνος λογοτέχνης υπήρξε ο Ατσουλάρ, βάσκος κληρικός από τη Ναβάρα που έκδοσε το Gero στα μέσα του 17ου αιώνα. Γενικότερα οι εκδόσεις βασκόφωνων κειμένων περιορίστηκαν στην ποιμαντική και τα δοκίμια περί της βασκικής ταυτότητας. Σύγχρονοι λογοτέχνες όπως ο Μπερνάρδο Ατσάγα ή ο Γκαβριέλ Αρέστι έχουν δημιουργήσει ένα κοινό που διαβάζει σταθερά βασκική λογοτεχνία. Η Ισπανία έχει πολύ μακριά παράδοση στη ζωγραφική. Από τους Ισπανούς ζωγράφους του Χρυσού Αιώνα (Siglo de Oro), τον Βελάθκεθ, Ελ Γκρέκο ή τον Μουρίγιο, δια μέσου του πρωτοποριακού Γκόγια, για να φτάσουμε στον 20ο αιώνα και τους Πικάσο (1881-1973), Χουάν Γκρις (1887-1927), Μιρό (1893-1983) και Νταλί (1904-1989). Η ισπανική μουσική έχει μεγάλη ποικιλία κατά περιοχές, που σχετίζεται με τις διαφορές επιρροές από Βορρά και Νότο. Η παραδοσιακή μουσική της Ισπανίας στηρίζεται στην καθολική εκκλησιαστική παράδοση που είναι κοινή σε όλη τη δυτική Ευρώπη, με πολυφωνικές χορωδίες, ευρεία χρήση του εκκλησιαστικού οργάνου και κλασικούς θρησκευτικούς ψαλμούς (Περγκολέζι, Μπαχ κ.α.). Μέσα από αυτό όμως έχει βγει μια ιδιαίτερη ισπανική παράδοση, με το γνωστό πάσο ντόμπλε (διπλό βήμα) και τις ραντσέρας. Στη Νότια Ισπανία και ειδικά την Ανδαλουσία υπάρχει η πολύ δυνατή παράδοση του φλαμένκο, μιας έντονης μουσικής με σαφείς τσιγγάνικες και βορειοαφρικάνικες επιρροές. Η ισπανική μουσική έχει επηρεάσει αποφασιστικά και ολόκληρη τη λατινική Αμερική η οποία με τη σειρά της σήμερα επηρεάζει σημαντικά την ισπανική μουσική, από τις αβανέρας (habaneras) της Καταλονίας στις αρχές του αιώνα, μέχρι την κατοπινή ρούμπα και το σημερινό ρεγκετόν. Γνωστοί Ισπανοί καλλιτέχνες είναι οι τενόροι Πλάθιδο Ντομίνγκο και Χοσέ Καρρέρας από τη Μαδρίτη και την Καταλονία αντίστοιχα, οι Καταλανές σοπράνο Βικτόρια ντελς Άνχελς και Μονσεράτ Καμπαγιέ, ο ανδαλουσιανός κιθαρίστας Πάκο ντε Λουθία, αλλά και οι πιο σύγχρονοι μουσικοί Χοσέ Παδίγια και Μανού Τσάο. Η Ισπανία είναι η τρίτη χώρα, μετά την Ιταλία και την Κίνα με περισσότερα ανακηρυγμένα μέρη ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς: 46 μέρη στο σύνολο. Η Καστίλλη και Λεόν είναι η περιφέρεια με τα περισσότερα ανακηρυγμένα μέρη ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς (8 μέρη), μπροστά από την Τοσκάνη (6 μέρη). Η Ισπανία θεωρείται από τις περισσότερο γεωργικές χώρες της Ευρώπης. Το έδαφός της είναι πολύ γόνιμο αλλά μέχρι το 1960 ήταν ατελώς καλλιεργούμενο. Στους παλαιότερους χρόνους οι Ρωμαίοι θεωρούσαν την Ισπανία σιτοβολώνα της αυτοκρατορίας τους. Οι δε Άραβες κατάφεραν ένα πολύ μεγάλο μέρος του αγόνου εδάφους να το καταστήσουν γόνιμο. Παρά ταύτα σήμερα ακόμη περισσότερο από το 1/3 του συνολικού καλλιεργήσιμου εδάφους παραμένει ακαλλιέργητο. Η απουσία της εντατικής καλλιέργειας οφείλεται κυρίως στην έλλειψη εργατικών χεριών και επαρκούς ύδατος. Όμως, στα τελευταία χρόνια έχουν εντατικοποιηθεί οι προσπάθειες προς αύξησή της. Τα κυριότερα προϊόντα της Ισπανίας είναι ο σίτος, το λάδι (πρώτη σε παραγωγή στην Ευρώπη), το κρασί, οι ελιές, το κριθάρι, οι πατάτες, φρούτα και εσπεριδοειδή. Από άποψης παραγωγής οίνου στην Ευρώπη έρχεται δεύτερη μετά τη Γαλλία. Η ποιότητα των ισπανικών κρασιών θεωρείται καλή, με μικρότερη φήμη όμως από τα γαλλικά κρασιά. Ονομαστά κρασιά με ονομασία προελεύσεως είναι από την περιοχή της Ριόχα (Rioja), Σομοντάνο, Πενεδές (Penedés), Ριβέρα δελ Ντουέρο (Ribera del Duero) και τα Κρασιά της Μάλαγας, όπως το Μοσκατέλ (παρόμοιο με το ελληνικό μοσχάτο). Η Ισπανία παράγει επίσης άφθονα οινοπνευματώδη πολλά εκ των οποίων είναι ονομαστά και εκτός της χώρας, ιδίως εκείνα των περιοχών της Ταρραγόνας, της Βαρκελώνης και της Ανδαλουσίας (Χερέθ). Η κτηνοτροφία στην Ισπανία θεωρείται αρκετά προοδευμένη ειδικά μετά την ένωση όλων των Ισπανών κτηνοτρόφων σε Συνομοσπονδία, η οποία και πέτυχε την εισαγωγή των καλύτερων ειδών για τα εδάφη της χώρας που παρέχουν άφθονους βοσκοτόπους. Κατά τις στατιστικές του 1960 η Ισπανία διέθετε 20.100.000 πρόβατα, 5.800.000 χοίρους, 4.800.000 κατσίκες, 3.800.000 αγελάδες, 1.300.000 ημιόνους, 1.100.000 όνους, 700.000 ίππους και στις Καναρίους νήσους 4.300 καμήλες. Τα κτηνοτροφικά προϊόντα της Ισπανίας ως εκ τούτου είναι άφθονα, υπερκαλύπτουν την εσωτερική αγορά και μεγάλες ποσότητες διατηρημένων κρεάτων (όπως το γνωστό χαμόν), μαλλιά, δέρματα, τυροκομικά, συσκευασμένα γαλακτοκομικά εξάγονται. Η Ισπανία με τα υφιστάμενα εκτεταμένα παράλια τόσο προς τον Ατλαντικό όσο και προς τη Μεσόγειο παρουσιάζει επίσης ανεπτυγμένη αλιεία με ένα μεγάλο αλιευτικό στόλο σκαφών ανοικτής, μέσης και παράλιας αλιείας. Σημαντικά κέντρα αλιευτικής δραστηριότητας είναι οι λιμένες Α Κορούνια, Φερρόλ, Πάλος και Κάδιθ προς τον Ατλαντικό, οι Σανταντέρ, Χιχόν και Μπιλμπάο στο Βισκαϊκό και οι Μάλαγα, Αλμερία, Καρθαγένη και περισσότερο όλων Βαρκελώνη στη Μεσόγειο. Μεγάλο μέρος των ισπανικών αλιευμάτων εξάγονται στο εξωτερικό. Κυριότερα είδη των ισπανικών αλιευμάτων είναι από τη Μεσόγειο λαυράκια, σκουμπριά, συναγρίδες, γλώσσες και διάφορα μαλάκια και όστρακα, από δε τον Ατλαντικό βακαλάος, σαρδέλες και τόννοι. Επίσης και από τους ισπανικούς ποταμούς, σολομοί. Η ισπανική βιομηχανία έχει γνωρίσει ιδιαίτερη ανάπτυξη μετά την είσοδο στην ΕΕ το 1986. Ξεκίνησε από προϊόντα εντάσεως εργασίας αλλά σήμερα εξελίσσεται όλο και περισσότερα στη δημιουργία προϊόντων υψηλής αναγνωσιμότητας βασισμένα στο σύγχρονο βιομηχανικό σχέδιο, όπως τα προϊόντα της Inditex (ιδιοκτήτρια των αλυσίδων Ζάρα, Μάσιμο Ντούτι, Pull and Bear, Bershka κ.α.), τα αυτοκίνητα της Σέατ (SEAT, ανήκει στην Volkswagen), τα είδη υγιεινής Ρόκα (Roca). Λόγω της αύξησης των μισθών όλο και πιο συχνά η παραγωγή μεταφέρεται στο εξωτερικό (Αν. Ευρώπη, Κίνα) και στην Ισπανία μένει η διοίκηση και ο σχεδιασμός προϊόντων. Η Ισπανία είναι έντονα τουριστική χώρα, κυρίως στα παράλια της Μεσογείου και στις Κανάριες και Βαλεαρίδες νήσους. Η χώρα είναι δεύτερη στον κόσμο σε αφίξεις (μετά τη Γαλλία) και σε εισόδημα (μετά τις ΗΠΑ) και ο τουρισμός προσφέρει περίπου 12% του ισπανικού ΑΕΠ. Κυριότερες χώρες αφίξεων είναι η Γαλλία, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιταλία. Οι τουρίστες έρχονται με αεροπλάνα και με πλοία, αλλά και οδικώς ή με τρένο. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Ο εμπορικός στόλος της Ισπανίας το 1928 αριθμούσε 1711 πλοία (άνω των 50 τόνων) συνολικού εκτοπίσματος 1.200.000 τόνων. Η ναυτική κίνηση των λιμένων της Ισπανίας (1928) παρουσίαζε 18.820 κατάπλους πλοίων συνολικού εκτοπίσματος 24 εκατομμυρίων τόνων, εκ των οποίων τα 9.079 ήταν υπό ισπανική σημαία. Το 1974 ο εμπορικός στόλος της Ισπανίας αριθμούσε 704 πλοία, άνω των 100 τόνων), συνολικής χωρητικότητας 4.519.966 κ.ο.χ. κατέχοντας την 14η θέση παγκοσμίως. Κυριότεροι λιμένες της Ισπανίας είναι στον μεν Ατλαντικό: το Μπιλμπάο, το Σανταντέρ, το Χιχόν, η Φερρόλ και η Λα Κορούνια, ενώ στη Μεσόγειο: η Βαρκελώνη, η Καρθαγένη, το Αλχεθίρας (κοντά στο Γιβραλτάρ) και η Βαλένθια. Το πολίτευμα της Ισπανίας είναι βασιλευομένη δημοκρατία, Αρχηγός Κράτους είναι ο εκάστοτε Ισπανός Μονάρχης και αρχηγός της Κυβέρνησης ο Πρωθυπουργός. Το σύστημα είναι πολυκομματικό, με την κυβέρνηση να ασκεί εκτελεστική εξουσία και τα δύο σώματα του Κοινοβουλίου να ασκούν την κεντρική νομοθετική εξουσία. Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη. Η χώρα έχει Σύνταγμα που τέθηκε σε ισχύ στις 29 Δεκεμβρίου του 1978. Η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός ασκούν την ουσιαστική εξουσία αν και ο Βασιλιάς της Ισπανίας έχει έναν ιδιαίτερα αυξημένο πολιτικό ρόλο. Ο Βασιλιάς μπορεί να απολύσει τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση μόνο σε περίπτωση που παραβιάσουν κάποιο άρθρο του Συντάγματος. Αρχηγός Κράτους είναι ο Βασιλιάς Φίλιππος ΣΤ΄, από τις 18 Ιουνίου του 2014. Πρωθυπουργός είναι ο Πέδρο Σάντσεθ, που ανέλαβε πρωθυπουργός της χώρας την 1η Ιουνίου 2018. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Μετά το θάνατο του Στρατηγού Φράνκο και την επιστροφή στη δημοκρατία το 1975, η πρώτη προτεραιότητα στην εξωτερική πολιτική της Ισπανίας ήταν να βγει από την απομόνωση που βρισκόταν τόσα χρόνια και να διευρύνει τις διπλωματικές σχέσεις της, να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και να καταστήσει τις σχέσεις της με τη Δύση ασφαλείς. Σαν μέλος του NATO από το 1982, η Ισπανία έχει αναδειχθεί ένα σημαντικό μέλος των διεθνών δραστηριοτήτων ασφαλείας. Η είσοδός της στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό κομμάτι της εξωτερικής της πολιτικής και σήμερα η Ισπανία έχει άριστες σχέσεις με όλα τα ευρωπαϊκά κράτη με στενή συνεργασία σε τομείς αστυνόμευσης, μετανάστευσης, αγροτικής πολιτικής και βέβαια νομισματικής πολιτικής (ιδρυτικό μέλος της ευρωζώνης). Ακόμη και σε πολλά διεθνή ζητήματα πέραν της Δυτικής Ευρώπης, η Ισπανία προτιμά να συντονίζει τις προσπάθειές της μαζί με αυτές των υπόλοιπων μελών της ΕΕ μέσα από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό πολιτικής συνεργασίας. Το 1986, μόλις κατέστησαν ομαλές οι διπλωματικές σχέσεις της με το Ισραήλ και την Αλβανία, η Ισπανία ουσιαστικά ολοκλήρωσε τη διαδικασία της διεύρυνσης των διπλωματικών της σχέσεων. Η μοναδική χώρα με την οποία δεν έχει σήμερα διπλωματικές σχέσεις είναι η Βόρεια Κορέα. Οι ένοπλες δυνάμεις της Ισπανίας είναι γνωστές ως Ισπανικές Ένοπλες Δυνάμεις (ισπανικά:Fuerzas Armadas Españolas). Αρχηγοί τους είναι τόσο ο εκάστοτε Βασιλιάς της Ισπανίας, ο οποίος αυτήν την περίοδο είναι ο Φίλιππος ΣΤ΄ της Ισπανίας όσο και ο Πρωθυπουργός της Ισπανίας που σήμερα είναι ο Πέδρο Σάντσεθ. Οι σημαντικότεροι κλάδοι των Ισπανικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι ο Ισπανικός Στρατός Ξηράς, το Ισπανικό Ναυτικό και η Ισπανική Αεροπορία. J. Vicens Vives, 1997, Σύντομη ιστορία της Ισπανίας, (μτφρ. Δημήτρης Φιλιππής), Αίολος/Θερβάντες, Αθήνα, Spain: The Economist Spain: US Library of Congress Country Studies Πύλη της Ισπανίας στην Ελλάδα πρόγνωση καιρού Ισπανία στο Curlie | Η Ισπανία (ισπανικά: España), επίσημα το Βασίλειο της Ισπανίας (ισπανικά: Reino de España), είναι κράτος της νότιας Ευρώπης που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της Ιβηρικής χερσονήσου. Προς Βορρά ορίζεται από τον Βισκαϊκό κόλπο και τη Γαλλία, από την οποία τη χωρίζει η μεγάλη οροσειρά των Πυρηναίων. Επίσης, επί των Πυρηναίων και Βορειοανατολικά συνορεύει με την Ανδόρρα. Ανατολικά και νότια βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα και νοτιοδυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Δυτικά συνορεύει με την Πορτογαλία. Νότια με το Γιβραλτάρ και το Μαρόκο. Έχει έκταση 504.645 τ.χλμ. και συνολικό πληθυσμό 47.450.795 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2020). Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ισπανίας, είναι η Μαδρίτη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1 |
Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε | Ο Φρεντ Ντομπς (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) και ο Μπομπ Κέρτιν (Τιμ Χολτ), είναι δυο απένταροι τυχοδιώκτες που αναζητούν την τύχη τους στο Μεξικό. Αμφότεροι έχουν εξαπατηθεί από τον ιδιοκτήτη τοπικής εταιρίας (Μπάρτον ΜακΛέιν), ο οποίος προσλαμβάνει εργάτες τους οποίους αρνείται να πληρώσει για τις υπηρεσίες τους και βρίσκονται να τα πίνουν μαζί σε μια παμπ της περιοχής όπου συναντούν έναν ηλικιωμένο χρυσοθήρα τον Χάουαρντ (Γουόλτερ Χιούστον), ο οποίος αναζητά συνεργάτες. Όμως κανείς από τους δυο άνδρες δεν έχει το ποσό των χρημάτων που ζητάει ο Χάουαρντ για να συνεργαστεί μαζί τους. Αργότερα ο Ντομπς κερδίζει ένα μικρό ποσό σε κλήρωση και η τύχη των δυο ανδρών αλλάζει. Οι δυο άνδρες βρίσκουν τον Χάουαρντ και οι τρεις ξεκινούν το ταξίδι τους στα βουνά όπου πρόκειται να ψάξουν να βρουν χρυσό. Μετά από μέρες αναζήτησης βρίσκουν ένα σημείο γης από όπου καταφέρνουν να εξορύξουν χρυσό, τον οποίο χωρίζουν σε τρία μέρη. Στο ταξίδι της επιστροφής ο καθένας από τους τρεις άνδρες αρχίζει να ανησυχεί ότι κάποιος από τους συντρόφους τους θα προσπαθήσει να κλέψει το χρυσό. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν στο δρόμο συναντούν τον Κόουντι (Μπρους Μπένετ), έναν άνδρα που επιμένει να τους ακολουθήσει. Ο σκηνοθέτης Τζον Χιούστον διάβασε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα του Μπ. Τρέιβεν το 1935 και σκέφτηκε ότι θα έκανε μια υπέροχη ταινία με τον πατέρα του στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Βασισμένο σε μια μπαλάντα του 19ου αιώνα ενός Γερμανού ποιητή, το βιβλίο του Τρέιβεν θύμισε στον Χιούστον τις περιπέτειές του στο μεξικανικό ιππικό. Μετά από μια τεράστια επιτυχία στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, του Γερακιού της Μάλτας, ο Χιούστον άρχισε να εργάζεται για το έργο. Το στούντιο σκόπευε να δώσει στους Τζορτζ Ραφτ, Έντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον και Τζον Γκάρφιλντ τους τρεις βασικούς ρόλους, αλλά στη συνέχεια προέκυψε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Βίνσεντ Σέρμαν επρόκειτο να σκηνοθετήσει μια εκδοχή της ιστορίας κατά τη διάρκεια των ετών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι που το σενάριό του ακυρώθηκε από τον Κώδικα Παραγωγής Κινηματογράφου του 1930 επειδή ήταν υποτιμητικός προς τους Μεξικανούς. Στον ιστότοπο συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία έχει βαθμολογία θετικής έγκρισης 100% βασισμένες σε 53 κριτικές με μέσο όρο 9.10/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: Αυτό το σκοτεινό χιουμοριστικό παραμύθι ηθικής αναπαράστασης αλλά ποτέ αναπαραγόμενο αντιπροσωπεύει τον Τζον Χιούστον στα καλύτερά του Η ταινία προτάθηκε για 4 βραβεία Όσκαρ και κέρδισε 3. Έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας από τον Άμλετ (Hamlet) του Λόρενς Ολίβιε, ενώ ο σκηνοθέτης της Τζον Χιούστον κατάφερε να υπερισχύσει του Ολίβιε κερδίζοντας το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Ο Χιούστον βραβεύτηκε επίσης το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου, ενώ ο πατέρας του Γουόλτερ στέφθηκε νικητής του Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου. Βράβευση: Σκηνοθεσίας – Τζον Χιούστον Α΄ Ανδρικού Ρόλου – Γουόλτερ Χιούστον Διασκευασμένου Σεναρίου – Τζον ΧιούστονΥποψηφιότητα: Καλύτερης Ταινίας – Χένρι Μπλάνκι Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε στην IMDb Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε στο AllMovie Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε στο Rotten Tomatoes Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε στο AlloCine Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε στον κατάλογο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου | Ο Θησαυρός της Σιέρα Μάντρε (αγγλικά: The Treasure of Sierra Madre), είναι δραματική περιπέτεια Αμερικανικής παραγωγής 1948, σε σενάριο και σκηνοθεσία Τζον Χιούστον βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μ. Τρέιβεν. Πρωταγωνιστούν οι Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Τιμ Χολτ και Μπρους Μπένετ, οι οποίοι υποδύονται μια ομάδα Αμερικανών τυχοδιωκτών που κατά τη δεκαετία του '20 βρίσκονται στο Μεξικό, έχοντας ως σκοπό την ανεύρεση χρυσού. Πρόκειται για την πρώτη αμερικανική ταινία, της οποίας μέρος των γυρισμάτων έγινε εκτός στούντιο και εκτός Η.Π.Α. (μέρος το γυρισμάτων πραγματοποήθηκαν στο Μεξικό). Η ταινία παρέμεινε πιστή στο μυθιστόρημα και το 1990 επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως «πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική».Η ταινία προτάθηκε για τέσσερα βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, κερδίζοντας τρία (Όσκαρ Σκηνοθεσίας, Β΄ Ανδρικού Ρόλου και Διασκευασμένου Σεναρίου). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B5 |
Ιερά Μητρόπολις Βελγίου | Τον 18ο αιώνα Έλληνες έμποροι από τη Σμύρνη και τη Θεσσαλονίκη εγκαθίστανται στο Άμστερνταμ και ιδρύουν και την πρώτη ορθόδοξη ενορία στις Κάτω Χώρες αφιερωμένη στην Αγία Αικατερίνα. Το 1760 μάλιστα Έλληνες έμποροι μετέφρασαν την ορθόδοξη Θεία Λειτουργία του Αγ.Ιωάννου του Χρυσοστόμου στα Ολλανδικά και την τύπωσαν.Το 1900 ιδρύθηκε στο Βέλγιο η πρώτη ορθόδοξη ενορία της χώρας για Έλληνες εμπόρους και ναυτικούς που εγκαταστάθηκαν στην Αμβέρσα, και άνηκε, όπως και όλες οι Ελληνικές Ενορίες της Διασποράς, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, Έλληνες Μικρασιάτες εγκαταστάθηκαν και στην Ολλανδία, με τον ιερέα της Αμβέρσας, να εξυπηρετεί λατρευτικά το Ρότερνταμ, όπου και χτίστηκε ο πρώτος Ελληνόφωνος Ναός στην Ολλανδία. Το 1926 η "Ἀδελφότης τῶν Ἑλληνίδων κυριῶν" αγόρασε το κτήριον της Rue de Stassart στις Βρυξέλλες, όπου διαμορφώθηκε σε Εκκλησία για τους Έλληνες της πόλης, αφιερωμένη στους Αρχιστράτηγους Μιχαήλ και Γαβριήλ. Το Πατριαρχείο για να ανταποκριθεί στις λατρευτικές ανάγκες έστειλε τέσσερις (4) ιερείς, αποφοίτους της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, μεταξύ των οποίων και τον Αρχιμανδρίτη Παντελεήμονα Κοντογιάννη, ο οποίος ίδρυσε νέες Ενορίες σε Μπορινάζ, Λιέγη και το Λιμβούργο. Στις 12 Αυγούστου 1969 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ίδρυσε την Ιερά Μητρόπολη Βελγίου και Εξαρχία Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου. Ως πρώτος Μητροπολίτης Βελγίου εξελέγη ο Μητροπολίτης Σελευκείας Αιμιλιανός (Ζαχαρόπουλος), κάποτε Μέγας Πρωτοσύγκελλος του Πατριαρχείου. Η Ενθρόνισή του πραγματοποιήθηκε στις 11 Νοεμβρίου του ίδιου έτους στον Μητροπολιτικό Ναό Ταξιαρχών Βρυξελλών. Η Μητρόπολη αριθμούσε 13 Ενορίες. Για την εδραίωση της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, συνέδραμε καθοριστικά ο αρχιμανδρίτης Μάξιμος Μαστίχης. Το καλοκαίρι του 1974 ο Παντελεήμων Κοντογιάννης, Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως, εξελέγη από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Επίσκοπος Απολλωνιάδος, Βοηθός του Μητροπολίτου Αιμιλιανού. Από το 1976, οπότε και διατέθηκε στο Λουξεμβούργο κτήριο στη Μητρόπολη, ιδρύθηκε ο Ιερός Ναός των Αγίων Αναργύρων (οδός Pulvermühl 3). Στις 22 Δεκεμβρίου 1982 – μετά την εκλογή του Μητροπολίτου Αιμιλιανού ως Μητροπολίτου Κώου – ο Επίσκοπος Απολλωνιάδος Παντελεήμων, εξελέγη Μητροπολίτης Βελγίου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίσθηκε από το Βελγικό Κράτος διά Νόμου (29.3.1985) στις 11 Μαΐου 1985. Το Βασιλικό Διάταγμα της 15ης Μαρτίου 1988 το σχετικό με την οργάνωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, στο Α΄ κεφάλαιον, άρθρο 1, αναφέρει επί λέξει: «Ὁ Μητροπολίτης-Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἤ ὁ ἀντικαταστάτης του, ἀναγνωρίζεται ὑφ’ Ἡμῶν ὡς τὸ ἀντιπροσωπευτικὸν ὄργανον ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Βελγίῳ». Το 1987 ιδρύεται ο δεύτερος Ελληνόφωνος Ναός στην Ολλανδία, στην Ουτρέχτη, μετά από ενέργειες του Αρχιμανδρίτη Μαξίμου Μαστίχη, ο οποίος το ίδιο έτος εκλέγεται και χειροτονείται Επίσκοπος Ευμενείας, Βοηθός του Μητροπολίτη Βελγίου. Το 1989, ιδρύεται η Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου, στην πόλη Άστεν (Βόρεια Βραβάντη), υπό της Καθηγουμένης Μαρίας και σήμερα αριθμεί έξι (6) Μοναχές. Ο Μητροπολίτης Παντελεήμων εργάστηκε και κατάφερε την επίσημη αναγνώριση της Ενορίας στο Κράτος του Λουξεμβούργου, που έγινε για πρώτη φορά το 1997. Τον Νοέμβριο του 2013, ο Μητροπολίτης Βελγίου Παντελεήμων υπέβαλε στη Σύνοδο του Πατριαρχείου την παραίτησή του για λόγους υγεία, η οποία και έγινε δεκτή και έκτοτε εφησυχάζει στη Χίο. Στις 27 Νοεμβρίου 2013, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου εξέλεξε τον μέχρι τότε Επίσκοπο Σινώπης Αθηναγόρα, τρίτο Μητροπολίτη Βελγίου και Έξαρχο Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου. Η Ορθόδοξη Ελληνόφωνη Ενορία του Λουξεμβούργου αναγνωρίστηκε εκ νέου από το Κράτος του Λουξεμβούργου στις 26 Ιανουαρίου 2015 και περιλαμβάνοντας Ορθόδοξες Ενορίες Ελληνόφωνες, Ρωσσόφωνες, Ρουμανόφωνες και Σερβόφωνες. Η Συμφωνία αυτή ανανέωσε παλαιότερες συμφωνίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Κράτους του Λουξεμβούργου, που είχαν υπογραφεί το 1997 και το 2004. Μητροπολίτες Βελγίου Βοηθοί Επίσκοποι Στη Μητρόπολη διακόνησαν και διακονούν, επίσης, βοηθοί επίσκοποι που φέρουν τους τίτλους παλαιών επισκοπών της Μικράς Ασίας: Η Ιερά Μητρόπολη Βελγίου, διαρθρώνεται διοικητικά σε τρεις (3) Αρχιερατικές Επιτροπείες, στην Α' Αρχιερατική Περιφέρεια Βελγίου, στη Β' Αρχιερατική Περιφέρεια Ολλανδίας και στην Γ' Αρχιερατική Περιφέρεια Λουξεμβούργου. Πιο συγκεκριμένα Περιφέρεια Βρυξελλών Μητροπολιτικὸς Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Βρυξελλών Ιερός Ναός Αρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ Βρυξελλών Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Σέρμπεεκ Ιερός Ναός Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου Molenbeek Ιερός Ναός Ἁγίας Μαρίνης Έτερμπεεκ Ιερός Ναός Αγίων Σιλουανού και Μαρτίνου Βρυξελλών Ιερός Ναός Γενεθλίου της Θεοτόκου Άντερλεχτ Ιερός Ναός Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου Watermael-Boitsfort Επαρχία της Φλαμανδικής Βραβάντης Ιερός Ναός Αγίων Γεωργίου και Αλίνας Dilbeek Επαρχία της Βαλλωνικής Βραβάντης Ιερός Ναός Αγίας Ειρήνης και Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου εἰς Lasne Επαρχία της Αμβέρσα Ιερός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αμβέρσα Επαρχία της Αινώ Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Σαρλερουά Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου Μονς Ιερός Ναός Αγίων Αναργύρων Péronnes-lez-Binche Ιερός Ναός Αγίου Φωκά Τουρναί Επαρχία της Ναμύρ Ιερός Ναός Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Ναμύρ Επαρχία της Λιέγης Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Λιέγη Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βερβιέ Ιερός Ναός Αγίας και Ισαποστόλου Νίνας Eupen Επαρχία της Λιμβουργίας Ιερός Ναός Αγίας Βαρβάρας Genk Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Maasmechelen Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου Μπέρινγκεν Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Houthalen Ιερός Ναός Τριών Ιεραρχών Άσσελτ Επαρχία της Ανατολικής Φλάνδρας Ιερός Ναός Αγίου Ανδρέου Γάνδη Επαρχία της Δυτικής Φλάνδρας Ιερός Ναός Αγίου Αμάντου Κόρτρεϊκ Ιερός Ναός Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Μπρυζ Ιερός Ναός Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου Οστένδη Καθεδρικός Ναός Αγίου Νικολάου Ρότερνταμ Ιερός Ναός Αγίας Αἰκατερίνης Άμστερνταμ Ιερός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ουτρέχτη Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου Αϊντχόφεν Ιερός Ναός Αγίου Πορφυρίου Tilburg Ιερός Ναός Αποστόλου Ιωακώβου και Αγίας Παρασκευής Χάγη Ιερός Ναός Αγίας Θεοφανούς Ναϊμέχεν Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης Φένλο Ιερός Ναός Αγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ Χόρινχεμ Καθεδρικός Ναός Αγίου Νικολάου Weiler-La-Tour Ιερός Ναός Αγίων Αναργύρων Λουξεμβούργο Επίσημη Ιστοσελίδα Ι.Μ. Βελγίου | Η Ιερά Μητρόπολις Βελγίου και Εξαρχία Κάτω Χωρών και Λουξεμβούργου είναι μία από τις Μητροπόλεις των Επαρχιών του Θρόνου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Η Ιερά Μητρόπολις ιδρύθηκε το 1969, με Συνοδικό και Πατριαρχικό Τόμο, περιλαμβάνοντας στην πνευματική και διοικητική δικαιοδοσία της, τα κράτη του Βελγίου, της Ολλανδίας και του Λουξεμβούργου. Μητροπολίτης της είναι από τις 27 Νοεμβρίου 2013 ο Αθηναγόρας (Peckstadt). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Παύλος Παπαγεωργίου | Ο Παύλος Παπαγεωργίου γεννήθηκε στο Αργάκι στις 6 Μαΐου 1941. Ομιλούσε, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Σπούδασε νομική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1967 έως το 2003 εργαζόταν ως δικηγόρος, αρχικά στη Μόρφου (1967-1974) και μετέπειτα στη Λευκωσία.Ήταν νυμφευμένος με την Μάρω Πήλασα και είχε δύο κόρες. Απεβίωσε στις 30 Ιουνίου 2022. Μετά την τουρκική εισβολή του 1974, είχε ενεργό ρόλο στην ίδρυση της Παγκύπριας Ένωσης Προσφύγων (ΠΕΠ), της οποίας το 1978 εξελέγη γενικός γραμματέας και το 1980 πρόεδρος. Με οδηγίες του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, ετοίμασε μαζί με άλλα πρόσωπα, σχέδιο προσωρινής στέγασης των προσφύγων.Την περίοδο 1979-1982 διετέλεσε μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Προγραμμάτων του ΡΙΚ.Στις 20 Απριλίου 1982 διορίστηκε υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων στην κυβέρνηση Σπύρου Κυπριανού 1978. Παρέμεινε στη θέση αυτή και στην κυβέρνηση του Σπύρου Κυπριανού του 1983, έως τις 6 Ιανουαρίου 1985. Ως υπουργός, είχε σημαντικό ρόλο στην εφαρμογή του Αναλογικού Συστήματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων, στη σύναψη διακρατικών συμφωνιών με διάφορες χώρες αναφορικά με το συνυπολογισμό των εισφορών των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, καθώς και την ανάπτυξη των εργατικών αναπαυτηρίων και των Κέντρων Νεότητος.Την περίοδο Μαΐου 1988-Απριλίου 1991 διετέλεσε πρόεδρος της Αρχής Αδειών Κύπρου.Στις βουλευτικές εκλογές του 1991 εξελέγη βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με το ΑΚΕΛ για την ΣΤ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.Την 1η Ιουλίου 2003 διορίστηκε μέλος της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας από τον πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, θέση στην οποία παρέμεινε έως την 31 Ιουνίου 2009. Την 1η Ιουλίου 2009 διορίστηκε πρόεδρος της ίδιας επιτροπής από τον πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, θέση στην οποία παρέμεινε έως τις 30 Ιουνίου 2015. «50 χρόνια κυπριακού κοινοβουλίου» (PDF). Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). σελ. 186. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 4 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2019. «Βιογραφικό Σημείωμα - Πρόεδρος της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας κ. Παύλος Παπαγεωργίου». www.moa.gov.cy. Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών. 1 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2019. «Πάυλος Παπαγεωργίου- Πρόεδρος». www.psc.gov.cy. Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2019. «Ντρίμπλα Χριστόφια…». www.sigmalive.com. 2 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2019. «Παύλος Παπαγεωργίου». Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών. 20 Απριλίου 1982. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2020. | Ο Παύλος Παπαγεωργίου (1941-2022) ήταν Ελληνοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας εκλεγμένος με το ΑΚΕΛ την περίοδο 1991-1996. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Αιγαίο Πέλαγος | Ο Διεθνής Υδρογραφικός Οργανισμός καθορίζει τα όρια του Αιγαίου πελάγους ως εξής:Νότια: Από το ακρωτήριο Άσπρο (28°16'E) της Μικράς Ασίας έως το ακρωτήριο Κουμπουρνού, το βορειοανατολικό άκρο της Ρόδου, δια μέσω του νησιού έως το ακρωτήριο Πρασονήσι, έπειτα νοτιοδυτικά έως το σημείο Βρόντος (35°33'N) της Καρπάθου, δια μέσω του νησιού έως το ακρωτήριο Καστέλο, το νοτιότερο άκρο της Καρπάθου, έπειτα νοτιοδυτικά έως το ακρωτήριο Πλάκα της Κρήτης, δια μέσω του νησιού έως την Άγρια Γραμβούσα, από το βορειοδυτικό άκρο της έως το ακρωτήριο Απολυτάρες των Αντικυθήρων, δια μέσω του νησιού έως το βράχο Ψείρα, στα βορειοδυτικά του νησιού, έπειτα βορειοδυτικά έως το ακρωτήριο Τραχήλι των Κυθήρων δια μέσω του νησιού έως το ακρωτήριο Καραβούγια και έπειτα βορειοδυτικά έως το ακρωτήριο της Αγίας Μαρίας της Ελαφονήσου (36°28′N 22°57′E). Ελλήσποντος: Μία νοητή γραμμή από το ακρωτήριο της Έλλης έως το ακρωτήριο του Κουμ Καλέ (Σίγειο). Από την αρχαιότητα ακόμα τα διάφορα τμήματα του Αιγαίου έχουν ιδιαίτερα ονόματα: α) Μυρτώο πέλαγος, μεταξύ Σουνίου και Κυθήρων. β) Θρακικό πέλαγος, μεταξύ Θάσου, Σαμοθράκης και θρακικών ακτών. γ) Ικάριο πέλαγος, μεταξύ Χίου και Κω. δ) Κρητικό πέλαγος, βόρεια της Κρήτης. ε) Καρπάθιο πέλαγος, μεταξύ Καρπάθου και μικρασιατικών ακτών. στ) Ευβοϊκή θάλασσα, που περιβρέχει το νησί Εύβοια. ζ) Δωδεκανησιακή θάλασσα, που περιβάλλει τα Δωδεκάνησα. Τα κυριότερα είναι: Κάβο Μαλιάς, στη χερσόνησο Επιδαύρου Λιμηράς της Πελοποννήσου (Λακωνία). Σκύλλαιο (κοιν. Κάβο Σκυλί), στην Αργολική χερσόνησο. Σουνίου στην Αττική. Καφηρέας (κοιν. Κάβο Ντόρο), στη Νότια Εύβοια. Αρτεμίσιο, στη Βόρεια Εύβοια. Τρίκερι (αρχ. Αιάντειον), στη χερσόνησο του Πηλίου. Παλιούρι στη χερσόνησο Παλλήνης Χαλκιδικής. Δρέπανο, στη χερσόνησο Σιθωνίας Χαλκιδικής. Άγιος Γεώργιος ή Σταυρός ή Φονιάς (αρχ. Νυμφαίον) στη χερσόνησο Αγίου Όρους (Άθως). Έλλη στη χερσόνησο Καλλίπολης Θράκης. Μπαμπά (αρχ. Λεκτόν), στην Τρωαδική χερσόνησο της Μ. Ασίας. Στη Μ. Ασία επίσης: Καραμπουρνού (αρχ. Μέλαινα άκρα), Μπιάνκο, Καναπίτα (αρχ. Τρωγύλιον), στη Μυκάλη, Αλούπο (αρχ. Κυνός σήμα), στην Αλικαρνασσό κ.ά.. Επιδαύρου Λιμηράς, Αργολικός, Σαρωνικός στην Αττική, Μαλιακός στη Στερεά, Ευβοϊκός μεταξύ Εύβοιας και Στερεάς (Βόρειος Ευβοϊκός και Νότιος Ευβοϊκός), Παγασητικός στη Θεσσαλία, Θερμαϊκός, Τορωναίος, Σιγγιτικός, Στρυμονικός και Καβάλας στη Μακεδονία, Κόλπος Ξηρού στη Θράκη, Αδραμυττηνός, Ελαΐτικος, Κόλπος της Σμύρνης, Κόλπος της Εφέσου, Ιασικός, Κεραμεικός, Κόλπος της Σύμης στη Μ. Ασία, Κισσάμου, Χανίων, Σούδας, Αλμυρού και Μιραμπέλου στην Κρήτη, Καλλονής και Γέρας στη Λέσβο. Στην ηπειρωτική Ελλάδα του Πειραιά, της Ελευσίνας, του Λαυρίου, της Ραφήνας, του Ναυπλίου, της Χαλκίδας, της Στυλίδας, του Βόλου, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, του Πόρτο Λάγο, της Αλεξανδρούπολης, του Ίβριτζε (κόλπος Ξηρού στην Ανατολική Θράκη). Στη Μ. Ασία: Αϊβαλί ή Κυδωνιές, της Σμύρνης, της Αλικαρνασσού, του Κουσάντασι. Στην Κρήτη: του Ηρακλείου, της Σούδας, των Χανίων. Στα άλλα νησιά: της Μυτιλήνης, της Χίου, Βαθύ (Σάμου), της Ρόδου, της Άνδρου, της Θάσου, της Ερμούπολης (Σύρου) κτλ.. Τα Νησιά του Αιγαίου Πελάγους υπάγονται σε περιφερειακές ενότητες, οι οποίες με τη σειρά τους υπάγονται σε περιφέρειες. Έξι εξ' αυτών αφορούν την Ηπειρωτική Ελλάδα, οι βασικές ωστόσο περιφέρειες του Αιγαίου Πελάγους είναι τρεις: Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου Π.Ε. Λέσβου Π.Ε. Λήμνου Π.Ε. Χίου Π.Ε. Σάμου Π.Ε. ΙκαρίαςΠεριφέρεια Νοτίου Αιγαίου Π.Ε. Άνδρου (Δήμος Άνδρου) Π.Ε. Θήρας (Δήμος Ανάφης, Δήμος Θήρας, Δήμος Ιητών, Δήμος Σικίνου, Δήμος Φολεγάνδρου) Π.Ε. Καλύμνου (Δήμος Αγαθονησίου, Δήμος Αστυπάλαιας, Δήμος Καλυμνίων, Δήμος Λειψών, Δήμος Λέρου, Δήμος Πάτμου) Π.Ε. Καρπάθου (Δήμος Καρπάθου, Δήμος Κάσου) Π.Ε. Κέας-Κύθνου (Δήμος Κέας, Δήμος Κύθνου) Π.Ε. Κω (Δήμος Κω, Δήμος Νισύρου) Π.Ε. Μήλου (Δήμος Κιμώλου, Δήμος Μήλου, Δήμος Σερίφου, Δήμος Σίφνου) Π.Ε. Μυκόνου (Δήμος Μυκόνου) Π.Ε. Νάξου (Δήμος Αμοργού, Δήμος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων) Π.Ε. Πάρου (Δήμος Αντιπάρου, Δήμος Πάρου) Π.Ε. Ρόδου (Δήμος Μεγίστης, Δήμος Ρόδου, Δήμος Σύμης, Δήμος Τήλου, Δήμος Χάλκης) Π.Ε. Σύρου (Δήμος Σύρου - Ερμούπολης) Π.Ε. Τήνου (Δήμος Τήνου)Περιφέρεια Κρήτης Π.Ε. Ηρακλείου Π.Ε. Λασιθίου Π.Ε. Ρεθύμνου Π.Ε. Χανίων Ποταμοί που εκβάλλουν στο Αιγαίο είναι οι: Ίναχος (Αργολίδα), Σπερχειός, Πηνειός (Θεσσαλία), Αλιάκμονας, Λουδίας, Αξιός, Στρυμόνας (Μακεδονία), Νέστος, Έβρος (Θράκη), Κάικος, Έρμος, Κάυστρος, Μαίανδρος (Μικρά Ασία) κ.ά. Το Αιγαίο πέλαγος είναι και ένας τεράστιος πετρελαιοφόρος ορίζοντας κάτι το οποίο φέρει την Ελλάδα και την Τουρκία σε σύγκρουση για την αξιοποίηση αυτών των κοιτασμάτων. Το 1978, πριν την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ, πραγματοποιήθηκε μελέτη 10 ναυτικά μίλια από το ακρωτήριο Μπάμπουρας της Θάσου, όπου βρέθηκε κοίτασμα με κόστος εξόρυξης ίσο με αυτό των πηγαδιών στη Σαουδική Αραβία. Αυτό ήταν το πρώτο κοίτασμα που βρέθηκε στο Αιγαίο, και ακολούθησαν και άλλα με σημαντικότερες 14 περιοχές ανάμεσα σε Ρόδο και Κω, όπου τέλη του '95 υπήρχαν διάφορα σενάρια ύπαρξης πετρελαίου. Πολλά κράτη, ενδιαφέρθηκαν για την αξιοποίησή τους, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ λόγω του καθεστώτος αστάθειας που επικρατεί στην περιοχή. Απειλές κρίσεων όπως αυτές του Σισμίκ, των Ιμίων και άλλες κατέστησαν τις περιοχές αυτές, υπό τις λεγόμενες Γκρίζες Ζώνες και τίθενται προς αμφισβήτηση η εδαφική κυριαρχία τους από την Τουρκία. Το Αιγαίο ως Αρχιπέλαγος στο Διεθνές Δίκαιο και οι κυριαρχικές ζώνες της Ελλάδας: Χωρικά Ύδατα, Υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ To Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος στο Διεθνές Δίκαιο Αρχειοθετήθηκε 2017-10-26 στο Wayback Machine. Αεροφωτογραφίες Αιγαίο πέλαγος Χάρτης κοιτασμάτων μαύρου χρυσού στο Αιγαίο Άρθρο σχετικά με την ιστορία και εξέλιξη των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο Πέλαγος Αιγαίο Πέλαγος (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Αιγαίο πέλαγος ονομάζεται η θαλάσσια περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου που οριοθετείται από τη Κεντρική Ελλάδα στα δυτικά, από τη Μακεδονία και τη Θράκη στα βόρεια, από τη Μικρά Ασία στα ανατολικά και από τη Κρήτη στα νότια. Έχει έκταση 240.000 τ.χλμ. και μέγιστο βάθος 4.710μ. σε απόσταση 14 μιλίων ανατολικά του φάρου της βραχονησίδας Παξιμάδα. Μεγαλύτερη πόλη του γεωγραφικού διαμερίσματος είναι η Ρόδος με 49.590 κατοίκους, ενώ μεγάλες και σπουδαίες πόλεις όπως η (ευρύτερη) Αθήνα, η Σμύρνη και η Θεσσαλονίκη βρέχονται από αυτό. Υπήρξε η κοιτίδα του Αιγαιακού πολιτισμού. Σύμφωνα με τη μυθολογία, το όνομά του προέρχεται από τον Αιγέα, βασιλιά της Αθήνας και πατέρα του Θησέα, ο οποίος έπεσε και πνίγηκε στα νερά του πελάγους από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Το μέγιστο βάθος του Αιγαίου Πελάγους βρίσκεται στα 3.544 μέτρα, ανατολικά της Κρήτης. Το Θρακικό Πέλαγος και το Κρητικό Πέλαγος είναι κύριες υποδιαιρέσεις του Αιγαίου Πελάγους. Το Αιγαίο Πέλαγος είναι μια θάλασσα με μεγάλη ιστορία. Παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδας, καθώς οι Έλληνες από την αρχαιότητα ζούσαν στα νησιά του Αιγαίου και γύρω από αυτά. Τα νησιά του Αιγαίου διευκόλυναν την επαφή μεταξύ των ανθρώπων της περιοχής και μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Μαζί με τους Έλληνες, στη βόρεια ακτή ζούσαν Θράκες. Οι Ρωμαίοι κατέκτησαν στη πορεία την περιοχή στον 2ο αιώνα π.Χ. και αργότερα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρησιμοποίησε επιτυχημένα το Αιγαίο Πέλαγος για να ανασχέσει την εδαφική επέκταση της Πρώτης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Η Τέταρτη Σταυροφορία αποδυνάμωσε τη βυζαντινή κυριαρχία στο Αιγαίο και έπειτα το αρχιπέλαγος έπεσε στα χέρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με εξαίρεση την Κρήτη, η οποία ήταν βενετική αποικία μέχρι το 1669. Η Ελληνική Επανάσταση επέτρεψε την δημιουργία ενός νέου ελληνικού κράτους το 1829 που είχε πρόσβαση και στο Αιγαίο. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε παρουσία στη θάλασσα για περισσότερα από 500 χρόνια, έως ότου αντικαταστάθηκε από τη σύγχρονη Τουρκία. Στην εποχή των Παγετώνων πολλά νησιά των Κυκλάδων αποτελούσαν ένα ενιαίο νησί και το Αιγαίο ήταν μικρότερο. Στο Αιγαίο συναντώνται κατά κύριο λόγο ασβεστόλιθοι, αν και οι ασβεστόλιθοι του Αιγαίου έχουν αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό από την ηφαιστειακή δραστηριότητα που έχει συγκλονίσει την περιοχή στις τελευταίες χιλιετίες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα πλούσια χρωματιστά ιζήματα στα νησιά της Σαντορίνης και της Μήλου, στο νότιο Αιγαίο. Στο Αιγαίο βρίσκεται η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, ο Βόλος, η Καβάλα και το Ηράκλειο (στο ελληνικό τμήμα του Αιγαίου) και η Σμύρνη και το Μπόντρουμ (Αλικαρνασσός) στο τουρκικό τμήμα του Αιγαίου. Τα ίδια τα υπόγεια ύδατα του Αιγαίου Πελάγους έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε αλάτι που κάνει κάποιον να πιστεύει ότι το έδαφος θα ήταν άγονο επειδή βρίσκεται σε περιοχή που παλιά είχε ηφαιστειακή δραστηριότητα, αλλά στην πραγματικότητα έχει μια ισορροπία με τη δομή του εδάφους του που το καθιστά ικανό να καλλιεργεί γόνιμες καλλιέργειες σε γη που θα φαινόταν άγονη. Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν τεταμένες σχέσεις ως προς το Αιγαίο. Η διαμάχη για το Αιγαίο ασκεί μεγάλη επίδραση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις από τη δεκαετία του 1970. Η Ελλάδα δεν έχει λύσει ακόμα με τη Τουρκία θέματα που αφορούν τα όρια των χωρικών υδάτων, του εθνικού εναέριου χώρου, των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών και των περιοχών πληροφοριών πτήσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF_%CE%A0%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%82 |
Η Μικρή Γοργόνα ΙΙ: Επιστροφή στη Θάλασσα | Η Άριελ και ο Πρίγκιπας Έρικ γιορτάζουν τη γέννηση της κόρης τους, Μέλοντι, πάνω σε ένα πλοίο στη θάλασσα. Ο πατέρας της Άριελ, Βασιλιάς Τρίτωνας, δίνει στη Μέλοντι ένα μαγικό περιδέραιο ως δώρο. Η γιορτή όμως διακόπτεται από την αδελφή της Ούρσουλας, Μοργκάνα, η οποία απειλεί να ταΐσει τη Μέλοντι στο κατοικίδιό της, έναν καρχαρία τίγρη με το όνομα Άντερτοου, εκτός κι αν ο Τρίτωνας της παραδώσει την τρίαινά του. Η Μοργκάνα ανακοινώνει τα σχέδιά της για εκδίκηση και η Άριελ με τον Έρικ συνεργάζονται για να πάρουν πίσω τη Μέλοντι καταστρέφοντας τα σχέδιά της. Ο Τρίτωνας σμικρύνει τον Άντερτοου σε μέγεθος ενός ψαριού πιράνχας και η Μοργκάνα το σκάει αποφεύγοντας τη σύλληψή της και ανακηρύσσοντας πως μια μέρα θα εκδικηθεί για τον θάνατο της Ούρσουλας. Έντρομη με όλα αυτά, η Άριελ αποφασίζει πως μέχρι να συλληφθεί η Μοργκάνα θα πρέπει να κρύψουν όλη την αλήθεια σχετικά με τη ζωή στη θάλασσα και την καταγωγή της από την Μέλοντι, έτσι ώστε να την προστατέψουν. Ο Τρίτωνας πετάει το περιδέραιο στον ωκεανό και ένα γιγάντιο τείχος χτίζεται έτσι ώστε να διαχωριστεί το Βασίλειο από τη θάλασσα. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η Μέλοντι δεν γνωρίζει την καταγωγή της μητέρας της ως γοργόνα, ενώ απαγορεύεται να πλησιάσει τη θάλασσα. Ωστόσο, όποτε βρει ευκαιρία το σκάει από το κάστρο για να κολυμπήσει και μια μέρα βρίσκει το περιδέραιο που φέρει το όνομά της. Βλέποντάς το, η Μέλοντι ρωτάει τη μητέρα της για αυτό αλλά η Άριελ έξαλλη της λέει πως δεν πρέπει να πηγαίνει στη θάλασσα. Απογοητευμένη με την άρνηση της μητέρας της να απαντήσει στις ερωτήσεις της, η Μέλοντι κλέβει μια μικρή βάρκα και σαλπάρει προς τον ωκεανό όπου την ανακαλύπτει ο Άντερτοου και την οδηγεί κατευθείαν στη Μοργκάνα. Στο μεταξύ, ο Σεμπάστιαν ειδοποιεί την Άριελ και τον Έρικ πως η Μέλοντι πήγε στη θάλασσα, ενώ η Μέλοντι φτάνει και συναντά τη Μοργκάνα. Η Μοργκάνα αποκαλύπτει στη Μέλοντι για την καταγωγή της και χρησιμοποιεί τη μαγεία της Ούρσουλας για να τη μετατρέψει σε γοργόνα. Ο Τρίτωνας προετοιμάζει ομάδα έρευνας για να ψάξει τη Μέλοντι, ενώ πείθεται από την Άριελ και τον Έρικ να μεταμορφώσει και πάλι την Άριελ σε γοργόνα, έτσι ώστε να βοηθήσει στην έρευνα. Η Άριελ ψάχνει τη θάλασσα για να βρει τη Μέλοντι μετανιωμένη που δε μοιράστηκε την καταγωγή της μαζί της, ενώ την ίδια ώρα η Μέλοντι εξερευνά τις νέες ικανότητές της ως γοργόνα και έχει ένα δυνατό προαίσθημα πώς ήταν γραφτό της να είναι μέρος της του ωκεανού. Η Μέλοντι επισκέπτεται τη Μοργκάνα για να την ευχαριστήσει αλλά εκείνη της λέει πως το ξόρκι είναι προσωρινό και ο μόνος τρόπος να το κάνει μόνιμο είναι να πάρει την τρίαινα από τον Βασιλιά Τρίτωνα. Για να την πείσει να το κάνει, η Μοργκάνα ισχυρίζεται πως είναι δική της και εκείνος την έκλεψε από εκείνην. Η Μέλοντι αποφασίζει να το κάνει και κατά τη διάρκεια της έρευνάς της, γνωρίζει και γίνεται φίλη με τους Τιπ και Ντας, έναν πιγκουίνο και έναν θαλάσσιο ίππο, οι οποίοι τη βοηθούν να φτάσει στην Ατλάντικα. Η Μέλοντι καταφέρνει να πάρει την τρίαινα και επιστρέφει στη Μοργκάνα, αλλά πριν της την δώσει φτάνει η Άριελ και την παρακαλάει να μην το κάνει. Η Μέλοντι αρνείται να ακούσει τη μητέρα της και θυμωμένη μαζί της που της απέκρυψε την αλήθεια, δίνει την τρίαινα στη Μοργκάνα. Με την τρίαινα στην κατοχή της, η Μοργκάνα αποκαλύπτει τις πραγματικές της προθέσεις στη Μέλοντι και της λέει πως μόλις έκλεψε από τον παππού της. Η Μέλοντι προσπαθεί να επανορθώσει αλλά η Μοργκάνα την πετάει μαζί με τον Φούσκα σε μια σπηλιά, όπου τους παγιδεύει σφραγίζοντας την έξοδο με πάγο και λέγοντάς της πως σύντομα ο χρόνος της ως γοργόνα θα λήξει. Σύντομα, το ξόρκι λήγει και η Μέλοντι μετατρέπεται σε άνθρωπο κοντεύοντας να πνιγεί. Ο Τιπ και ο Ντας όμως καταφέρνουν να την απελευθερώσουν και να την ανεβάσουν στην επιφάνεια για να πάρει αέρα. Η Μοργκάνα στο μεταξύ χρησιμοποιεί τη μαγεία της τρίαινας για να καταλάβει τον ωκεανό. Ο Γλάρος, ο Τρίτωνας, ο Σεμπάστιαν και ο Έρικ φτάνουν και μια μάχη μεταξύ των δύο πλευρών ξεκινάει. Στο τέλος, η Μέλοντι είναι αυτή που καταφέρνει να πάρει πίσω την τρίαινα από τη Μοργκάνα και την πετάει στον Τρίτωνα, ο οποίος τη χρησιμοποιεί για να παγιδεύσει τη Μοργκάνα σε ένα κουτί από πάγο, το οποίο βυθίζεται στα βάθη του ωκεανού. Η Μέλοντι επανενώνεται με την οικογένειά της και ο Τρίτωνας της προσφέρει την επιλογή να διαλέξει αν θέλει να παραμείνει γοργόνα για πάντα ζώντας μαζί τους στη θάλασσα ή όχι, επιστρέφοντας στο κάστρο με τους γονείς της. Η Μέλοντι δείχνει να το σκέφτεται και τελικά λέει πως «έχει μια καλύτερη ιδέα» και χρησιμοποιεί την τρίαινα για να καταστρέψει το τείχος που χωρίζει το σπίτι της από τη θάλασσα, έτσι ώστε να ζούνε όλοι μαζί, άνθρωποι και γοργόνες. Η ταινία κυκλοφόρησε απευθείας σε βίντεο στις 19 Σεπτεμβρίου 2000. Στις 6 Νοεμβρίου 2006, η ταινία κυκλοφόρησε σε πακέτο μαζί με την πρώτη ταινία για την περιοχή 2. Το αυθεντικό DVD αποσύρθηκε στη συνέχεια από την αγορά και μια ειδική έκδοση DVD με ένα κομμένο τραγούδι, «Gonna Get My Wish», και ένα καινούριο παιχνίδι κυκλοφόρησε στις 16 Δεκεμβρίου 2008. Ένα πακέτο με την ονομασία Η Τριλογία της Μικρής Γοργόνας, το οποίο περιελάμβανε και τις τρεις ταινίες της Μικρής Γοργόνας, κυκλοφόρησε την ίδια μέρα. Η ταινία κυκλοφόρησε μαζί με την Τα πρώτα χρόνια της Άριελ ως μια συλλογή δύο ταινιών σε DVD και Blu-ray στις 19 Νοεμβρίου 2013. Η ταινία έλαβε μικτές προς αρνητικές κριτικές από τους κριτικούς. Στη σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes, η ταινία συγκεντρώνει ποσοστό 33% με μέσο όρο 4.5/10, βασισμένο σε 9 κριτικές. Το 2011, το κινηματογραφικό περιοδικό Total Film κατέταξε την ταινία στην 27η θέση ανάμεσα στις 50 χειρότερες παιδικές ταινίες που φτιάχτηκαν ποτέ. Το επίσημο soundtrack της ταινίας κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου 2000 και πάλι στις 31 Οκτωβρίου 2000, σε μια ειδική έκδοση διπλού πακέτου μαζί με το soundtrack της πρώτης ταινίας. Επιπρόσθετα, δύο περιορισμένες εκδόσεις CD Single που περιείχαν μόνο δύο κομμάτια κυκλοφόρησαν ως προώθηση για το soundtrack. Σημείωση: *Αυτά τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν αρχικά μόνο για το άλμπουμ Sebastian: Party Gras!Στους τίτλους τέλους της ταινίας ακούγεται μια ηχογράφηση του τραγουδιού «Part of Your World», σε ερμηνεία της κάντρι τραγουδίστριας Σέλι Ράιτ. Μια άλλη εκδοχή του τραγουδιού, σε ερμηνεία της Ανν Μαρί Μπόσκοβιτς, χρησιμοποιήθηκε σε μερικές διεθνείς κυκλοφορίες της ταινίας. Επίσημος ιστότοπος Η Μικρή Γοργόνα ΙΙ: Επιστροφή στη Θάλασσα στην IMDb Η Μικρή Γοργόνα ΙΙ: Επιστροφή στη Θάλασσα στο Rotten Tomatoes | Η Μικρή Γοργόνα ΙΙ: Επιστροφή στη Θάλασσα (πρωτότυπος τίτλος: The Little Mermaid II: Return to the Sea) είναι Αμερικανική, περιπετειώδης ταινία μιούζικαλ κινουμένων σχεδίων παραγωγής 2000 που κυκλοφόρησε απευθείας σε βίντεο και αποτελεί τη συνέχεια της ταινίας κινουμένων σχεδίων του 1989, Η Μικρή Γοργόνα. Την ταινία σκηνοθέτησαν οι Τζιμ Κάμεραντ και Μπράιαν Σμιθ, ενώ τις φωνές τους στους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας χαρίζουν οι Τζόντι Μπένσον ως Άριελ, Τάρα Τσάρεντοφ ως Μέλοντι και Πατ Κάρολ ως Μοργκάνα, τη νέα κακιά της ιστορίας. Η ιστορία λαμβάνει χώρα δώδεκα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας και επικεντρώνεται στην κόρη της Άριελ και του Πρίγκιπα Έρικ, Μέλοντι, μια πριγκίπισσα που θέλει πολύ να κολυμπά στον ωκεανό παρά τις διαταγές των γονιών της να μην πλησιάζει τη θάλασσα. Το 2008, η Disney κυκλοφόρησε και μια τρίτη ταινία με τον τίτλο Η Μικρή Γοργόνα 3: Τα πρώτα χρόνια της Άριελ, η οποία αποτελεί ένα πρίκουελ της πρώτης ταινίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9C%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE_%CE%93%CE%BF%CF%81%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B1_%CE%99%CE%99:_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%98%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1 |
Σούπερμαν: Τα Χρόνια της Νιότης | Στον πρώτο κύκλο γίμεται η εισαγωγή των τακτικών ρόλων και ιστοριών που συχνά περιλαμβάνουν έναν κακό που παρουσιάζει μια δύναμη από έκθεσή του σε κρυπτονίτη. Οι Gough and Millar (συγγραφή/παραγωγή) μηχανεύτηκαν την πλοκή ενός κακού από κρυπτονίτη που πραγματεύεται σε ένα επεισόδιο. Αντί για τη δημιουργία τεράτων, ο κρυπτονίτης αυξάνει τους προσωπικούς εσωτερικούς δαίμονες των χαρακτήρων αυτών. Για να αποδείξουν ότι η σειρά δεν πραγματεύεται μόνο την εμφάνιση ενός τέρατος από κρυπτονίτη σε εβδομαδιαία βάση, οι συγγραφείς δημιούργησαν επεισόδια που δεν είχαν σχέση με κρυπτονίτη, όπως το επεισόδιο "Rogue". Ο πρώτος κύκλος πρωταρχικά ασχολείται με τον Κλαρκ που προσπαθεί να συμβιβαστεί με την εξωγήινη καταγωγή του και με την αποκάλυψη ότι η άφιξή του στη Γη συνδέεται με τον θάνατο των γονιών της Λάνα. Ο Κλαρκ αναπτύσσει "όραση ακτίνων-X" και αντίθετα με την "υπερδύναμη" και την "υπερταχύτητά" του, για τις οποίες γνωρίζει ήδη, στην καινούργια του ικανότητα αναγκάζεται να εξασκηθεί προκειμένου να μπορέσει να την ελέγξει. Στον δεύτερο κύκλο υπάρχουν λιγότερα εβδομαδιαία επεισόδια με κακούς λόγω έκθεσης σε κρυπτονίτη, εστιάζοντας κυρίως σε ιστορίες που επηρεάζουν όλους τους χαρακτήρες και εξερευνάται η καταγωγή του Κλαρκ. Βασικά κλειδιά της πλοκής είναι η σύγκρουση του Λεξ με τον πατέρα του, η έρευνα της Κλόε για το παρελθόν του Κλαρκ μετά από συμφωνία με τον Λάιονελ Λούθορ, τα οικονομικά προβλήματα της Μάρθα και του Τζόναθαν Κεντ και η αρχή της σχέσης της Λάνα με τον Κλαρκ, αν και στο τέλος του κύκλου δεν είναι μαζί. Κεντρική ιστορία όμως είναι η ανακάλυψη του Κλαρκ περί της κρυπτόνιας καταγωγής του. Επίσης εμφανίζεται η φωνή του βιολογικού πατέρα του Κλαρκ, του Τζορ-Ελ, που επικοινωνεί μαζί του μέσω του διαστημικού του σκάφους, που θέτει τη βάση της ανάπτυξης της πλοκής περί της εκπλήρωσης του πεπρωμένου του Κλαρκ στη Γη. Ο Κρίστοφερ Ριβ, που ενσάρκωσε τον Σούπερμαν στη σειρά ταινιών τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, εμφανίζεται ως Dr. Βέρτζιλ Σουάν και παρέχει στον Κλαρκ πληροφορίες σχετικά με την κληρονομιά του. Στον κύκλο αυτό, εμφανίζεται η "θερμοόραση" του Clark, καθώς και μια νέα μορφή κρυπτονίτη. Ο κόκκινος κρυπτονίτης κάνει τον Κλαρκ να βάζει στην άκρη τις ηθικές του αρχές και τον αναγκάζει να δρα στηριζόμενος στις παρορμήσεις του και στις σκοτεινές του επιθυμίες, αντίθετα με τον πράσινο κρυπτονίτη, που τον αποδυναμώνει σωματικά και η παρατεταμένη έκθεση μπορεί πιθανόν να τον σκοτώσει. Ο τρίτος κύκλος εστιάζει στην αφοσίωση, την προδοσία και τις νέες αποκαλύψεις σχετικά με τον Τζορ-Ελ. Στις αρχές του κύκλου, ο Μάικλ Μακ Κιν, που είναι ο σύζυγος στη ζωή της Ανέτ Ο' Τουλ (Μάρθα Κεντ), ενσαρκώνει τον μελλοντικό αρχισυντάκτη του Κλαρκ στην εφημερίδα Daily Planet, τον Πέρι Γουάιτ. Από αυτό το σημείο και πέρα, εμφανίζονται άλλοι σημαντικοί χαρακτήρες της μυθολογίας του Σούπερμαν και του σύμπαντος που έχει αναπτύξει η DC Comics. Η αδυναμία του Πιτ Ρος να προστατεύει διαρκώς το μυστικό του Κλαρκ τον αναγκάζει να φύγει στη Γουτσίτα του Κάνσας μαζί με τη μητέρα του, καθώς οι γονείς του χωρίζουν. Στον κύκλο αυτό εμφανίζεται και η "υπερακοή" του Clark, την οποία αναπτύσσει όταν από ατύχημα με τη "θερμοόρασή" του, μένει προσωρινά τυφλός. Ο τέταρτος κύκλος προχωράει περισσότερο στη μυθολογία του Σούπερμαν, δημιουργώντας μια ιστορία που εξελίσσεται σε όλη τη διάρκειά του. Ο Κλαρκ αναζητά τρεις κρυπτόνιες πέτρες, μετά από τις οδηγίες του Τζορ-Ελ, που περιέχουν τη γνώση του σύμπαντος. Μεγάλο μέρος του κύκλου ασχολείται με τις προσπάθειες του Λεξ να δημιουργήσει εκ νέου φιλικές σχέσεις με τον Κλαρκ, τη Λάνα να βγαίνει με τον Τζέισον Τιγκ, έναν νεαρό που γνωρίζει στη Γαλλία, τον Κλαρκ και διάφορους άλλους χαρακτήρες να παλεύουν μεταξύ τους στην προσπάθειά τους να πάρουν τις πέτρες και τη μεταμόρφωση του Λάιονελ σε καλό πατέρα και άτομο γενικότερα. Εμφανίζεται επίσης η Λόις Λέιν, ξαδέρφη της Κλόε Σάλιβαν, καθώς και ο Μπαρτ Άλεν (Φλας). Ο τέταρτος κύκλος ξεκινά με την εμφάνιση ενός νέου είδους κρυπτονίτη, του μαύρου κρυπτονίτη, που έχει την ικανότητα να χωρίζει τον Clark (και το αντίστροφο) σε δύο ξεχωριστά όντα, που αντιπροσωπεύουν δύο ξεχωριστές του προσωπικότητες. Ο πέμπτος κύκλος φέρνει περισσότερα στοιχεία της μυθολογίας του Superman: το "Φρούριο της Μοναξιάς", τη Ζώνη Φάντασμα και τον στρατηγό Ζοντ. Επίσης ο Μπρέινιακ, μεταμφιεσμένος ως καθηγητής Μίλτον Φάιν, γίνεται σημαντικός πρωταγωνιστής. Η κεντρική πλοκή του κύκλου αυτού ασχολείται με τον Κλαρκ και τη χρήση της γνώσης που περιέχεται στο "Φρούριο της Μοναξιάς", προκειμένου να εκπαιδευτεί για την αντιμετώπιση ενός επικείμενου κακού που πρόκειται να πέσει στη Γη: την απελευθέρωση του Ζοντ από τη Ζώνη Φάντασμα μέσα από τις ενέργειες του Φάιν. Ο Κλαρκ και η Λάνα τελικά ξεκινάνε μια σχέση μεταξύ τους. Πρόκειται για την ανάπτυξη μιας βασικής ιστορίας, σε διασταύρωση με άλλες μικρότερες ιστορίες που τρέχουν παράλληλα. Επίσης κάνουν μια σύντομη εμφάνιση δυο βασικοί χαρακτήρες της DC comics, ο Aquaman και ο Cyborg. Ο έκτος κύκλος ξεκινά με τον Κλαρκ μέσα στη Ζώνη Φάντασμα, που κατοικείται από εξόριστους εγκληματίες από "τους 28 γνωστούς κατοικήσιμους γαλαξίες". Έχουμε την εξέλιξη των σχέσεων Λάιονελ και Λεξ στο μετέπειτα διάστημα της κατάληψης του Λεξ από τον Ζοντ, καθώς και την επιλογή του Λάιονελ ως "Προφήτη" του Τζορ-Ελ. Αρκετοί κρατούμενοι της Ζώνης Φάντασμα ξεφεύγουν μαζί με τον Κλαρκ. Ο Κλαρκ αποκτά "υπερανάσα", όταν εμφανίζει κρυολόγημα μετά από υπερκόπωση στην προσπάθειά του να καθαρίσει τις καταστροφές που προκάλεσε ο Λεξ/Ζοντ στη Metropolis και καθώς δεν είχε καθόλου υπερδυνάμεις όσο παρέμεινε στη Ζώνη Φάντασμα (και άρα ούτε ξεχωριστό ανοσοποιητικό σύστημα). Επίσης κάποιοι χαρακτήρες της DC Comics, όπως ο Τζίμι Όλσεν, ο Όλιβερ Κουίν (και ο υπερήρωας alter ego, ο Green Arrow) και ο Martian Manhunter εμφανίζονται στον κύκλο αυτό. Πολλοί δε εξ' αυτών ενώνονται στη σειρά αυτήν για να πολεμήσουν μια κοινή απειλή. Ο Κλαρκ υπόσχεται να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στο "Φρούριο της Μοναξιάς", μόλις όλοι οι δραπέτες της Ζώνης Φάντασμα είτε επιστρέψουν, είτε καταστραφούν. Άλλες ιστορίες που αναπτύσσονται, είναι ο γάμος της Λάνα και του Λεξ, τα μυστικά πειράματα του Λεξ στα πλαίσια του προγράμματος "33.1" και η εισαγωγή του κακού εαυτού του Κλαρκ (Bizarro). Ο έβδομος κύκλος συστήνει τη βιολογική ξαδέρφη του Κλαρκ, την Κάρα, ως κεντρικό χαρακτήρα της σειράς. Η ιστορία της εστιάζει στον Κλαρκ που προσπαθεί να τη διδάξει πως να αναμειγνύεται με το πλήθος, να ελέγχει τις δυνάμεις της και να συμβιβαστεί με την καταστροφή του πλανήτη Krypton. Η εμπιστοσύνη της στον πατέρα της την οδηγεί τελικά στο να προδώσει τον Κλαρκ. Η Λάνα, μετά τη σκηνοθεσία του θανάτου της, αρχίζει να παρακολουθεί τον Λεξ προκειμένου να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του. Η Κλόε, που μαθαίνει πως έχει ικανότητες από έκθεση σε κρυπτονίτη, παλεύει να κρατήσει τη δύναμή της μυστική από τον περίγυρό της. Ο μικρότερος αδελφός του Λεξ, ο Τζούλιαν, που όλοι θεωρούσαν πως ο ίδιος ο Λεξ είχε σκοτώσει στην κούνια όταν ήταν παιδί, γίνεται ο νέος συντάκτης της Daily Planet με το όνομα Γκραντ Γκάμπριελ. Ο Γκραντ προσλαμβάνει τη Λόις Λέιν ως νέα δημοσιογράφο, με βάση κάποια άρθρα της που έχει γράψει για την Inquisitor και στην πορεία οι δυο τους εμπλέκονται σε ρομαντική σχέση. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Smallville στο Wikimedia Commons | Το Smallville είναι αμερικανική υπερηρωική σειρά επιστημονικής φαντασίας και δράσης, η οποία παρουσιάζει τα εφηβικά χρόνια του Κλάρκ Κέντ πρίν γίνει ο Σούπερμαν. Στη σειρά πρωταγωνιστούν οι Τομ Γουέλινγκ, Κριστίν Κρεκ, Μάικλ Ρόζενμπαουμ και Άλισον Μακ. Η σειρά είναι βασισμένη στα κόμικς της DC με τον ομώνυμο χαρακτήρα κι έκανε πρεμιέρα στην Αμερική, στις 16 Οκτωβρίου του 2001, μέσα από τη συχνότητα του τηλεοπτικού σταθμού The WB, από όπου πρόβαλλε τις πρώτες πέντε σεζόν. Από την έκτη σεζόν μέχρι και τη δέκατη, η σειρά μεταδίδονταν απο το σταθμό The CW. Η σειρά ολοκληρώθηκε μετά από δέκα σεζόν στις 13 Μαΐου του 2011, έχοντας προβάλλει 218 επεισόδια.Στην Ελλάδα η σειρά μεταδόθηκε μέσα από τη συχνότητα του Star Channel, με τον τίτλο Σούπερμαν: Τα χρόνια της Νιότης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD:_%CE%A4%CE%B1_%CE%A7%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Σεισμογράφος | Ο σεισμογράφος υποδεικνύει την κατεύθυνση του επίκεντρου του σεισμού. Ο πρώτος σεισμογράφος δημιουργήθηκε το 132 από τον Τσανγκ Χενγκ στην Κίνα.Στις περισσότερες περιπτώσεις, το φορτίο του σεισμογράφου είναι τοποθετημένο σε μια ελατηριωτή ανάρτηση, η οποία παραμένει ακίνητη κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, ενώ το υπόλοιπο όργανο (σώμα, στήριγμα) κινείται. Ορισμένοι σεισμογράφοι είναι ευαίσθητοι στις οριζόντιες κινήσεις ενώ άλλοι είναι ευαίσθητοι στις κάθετες. Τα κύματα καταγράφονται στη χαρτοταινία. Υπάρχουν ηλεκτρονικοί σεισμογράφοι (χωρίς χαρτοταινία) που εγγράφουν τα μεγέθη των σεισμών σε συσκευές αποθήκευσης. Οι πρώτοι σύγχρονοι σεισμογράφοι ήταν μηχανικοί. Το 1906, ο Ρώσος πρίγκιπας Μπόρις Γκολίτσιν δημιούργησε τον πρώτο ηλεκτρομαγνητικό σεισμογράφο, βασισμένος στο φαινόμενο της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής. Σε ένα τέτοιο σεισμογράφο, στο φορτίο προσαρτάται ένα πηνίο επαγωγής όπου όταν η θήκη κυλάει, κινείται σε σχέση με τους μαγνήτες που είναι στερεωμένοι πάνω του.Η ταχεία ανάπτυξη της μικροηλεκτρονικής και της κβαντικής οπτικής οδηγεί στην εμφάνιση σοβαρών ανταγωνιστών για τους παραδοσιακούς μηχανικούς σεισμογράφους στη φασματική περιοχή μέσης και υψηλής συχνότητας. Με την εμφάνιση υπολογιστών και μετατροπέων αναλογικού σήματος σε ψηφιακό σήμα η λειτουργικότητα του εξοπλισμού σεισμομέτρησης έχει αυξηθεί δραματικά. Γίνεται δυνατή η ταυτόχρονη καταγραφή και ανάλυση σημάτων από διάφορους σεισμικούς αισθητήρες σε πραγματικό χρόνο, ώστε να ληφθούν υπόψη τα φάσματα των σημάτων. Αυτό παρείχε ένα θεμελιώδες άλμα στην πληροφόρηση των σεισμομετρήσεων. Кропоткин П. А. Сейсмометры // Труды 1 съезда русских естествоиспытателей: [28 дек. 1867 г. — 4 янв. 1868 г.]. Отд. Минералогии и геологии. СПб.: тип. ИАН, 1868. 20-22. Эйби Дж. А. Землетрясения = Earthquakes. — М.: Недра, 1982. — 50 000 экз. «Молекулярно-электронный сейсмограф». «Автономный донный сейсмограф». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2009. The history of early seismometers The Lehman amateur seismograph, from Scientific American Αρχειοθετήθηκε 2009-02-04 στο Wayback Machine.- not designed for calibrated measurement. The Development Of Very-Broad-Band Seismography: Quanterra And The Iris Collaboration Αρχειοθετήθηκε 2016-08-10 στο Wayback Machine. discusses the history of development of the primary technology in global earthquake research. Iris EDU — How Does A Seismometer Work? | Ο σεισμογράφος είναι ειδική συσκευή μέτρησης, η οποία χρησιμοποιείται στην σεισμολογία για τον εντοπισμό και την καταγραφή όλων των τύπων των σεισμικών κυμάτων. Ο σεισμογράφος είναι συσκευή για τον προσδιορισμό της δύναμης και της κατεύθυνσης και τη μέτρηση των σεισμών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82 |
Άγιος Γεώργιος Παραμυθιάς Θεσπρωτίας | Ο Άγιος Γεώργιος είναι ημιορεινό χωριό στο ΑΚ. τμήμα του νομού Θεσπρωτίας, στους βορειοδυτικούς πρόποδες των ορέων Παραμυθιάς. Βρίσκεται ακριβώς νότια από την Παραμυθιά της οποίας αποτελεί, κατ’ ουσίαν, οικιστική συνέχεια, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 220. Aπέχει 38 χλμ. περίπου Α.ΝΑ. της Ηγουμενίτσας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1981 και και προσαρτήθηκε στον δήμο Παραμυθιάς. Με το ΦΕΚ 87Α – 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Παραμυθιάς και προσαρτήθηκε στον δήμο Σουλίου. Το μνημείο εκτελεσθέντων στις 29 Σεπτεμβρίου 1943 Το κεντρικό γήπεδο ποδοσφαίρου της Παραμυθιάς Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) eetaa.gr | Ο Άγιος Γεώργιος είναι χωριό της δημοτικής κοινότητας και δημοτικής ενότητας Παραμυθιάς, του δήμου Σουλίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Θεσπρωτίας, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Σουλίου του νομού Θεσπρωτίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B8%CE%B9%CE%AC%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αβιλιάνο | Ένας μύθος υποστηρίζει την προέλευση του ονόματος Avigliano από το λατινικό avis locum «τόπος πτηνών», ονομασία που δόθηκε στην περιοχή από μια ομάδα θαλασσοπόρων που ήλθαν από την Ανατολή. Σύμφωνα με άλλην εκδοχή, το Avigliano προέρχεται από το, επίσης λατινικό, locum avellani «τόπος φουντουκιών». Όμως, το πιθανότερο είναι, η πόλη να πήρε την ονομασία της από κάποια οικογένεια Villiana, όπως αναφέρεται σε μία επιτάφια πλάκα που βρέθηκε στην περιοχή. Το Αβιλιάνο είναι κτισμένο σε σχετικά μεγάλο υψόμετρο (543 min-1239 max), στην περιφέρεια της Μπαζιλικάτα, περιστοιχιζόμενο από βουνοκορφές, όπως τις Καρούζο (Caruso, 1239 μ.), Καρμίνε (Carmine, 1228 μ.) και Άντζελο (Angelo, 1121 μ.). Λόγω της πολύ υψηλής σεισμικότητας της περιοχής, η πόλη κατατάσσεται στη ζώνη 1, σύμφωνα με το ιταλικό σύστημα σεισμικής κατάταξης. Από την Ποτέντσα, πρωτεύουσα της επαρχίας, απέχει μόλις 20 χλμ. προς τα ΒΔ, μέσω της εθνικής οδού SP6, ενώ είναι και σημαντικός σιδηροδρομικός σταθμός. Η μέση ετήσια θερμοκρασία της πόλης είναι 12 °C. Η μέση θερμοκρασία του Ιανουαρίου είναι 3,3 °C, καθιστώντας τον, τον πιο κρύο μήνα ετησίως. Αντίθετα, ο Ιούλιος είναι ο θερμότερος μήνας, με μέση θερμοκρασία 21,4 °C. Η ετήσια μέση ακραία θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ -12 °C και 38 °C. Η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι 844 χιλιοστά, με υψηλό τα 1.192 χιλιοστά και χαμηλό τα 679 χιλιοστά. Η πόλη κατατάσσεται στην κλιματική ζώνη Ε, σύμφωνα με το ιταλικό σύστημα κλιματικής κατάταξης. Τα πρώτα τεκμηριωμένα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του Αβιλιάνο βρίσκονται στο Μεσαίωνα, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές θεωρίες για την προέλευση της πόλης. Ένας μύθος υποστηρίζει ότι η πόλη ιδρύθηκε από τους Σαβελλιανούς -κλάδο των Σαβίνων-. Το πρώτο έγγραφο στο οποίο μνημονεύεται η πόλη χρονολογείται από το 1127, υπό την κατοχή των Νορμανδών. Κατά τον επόμενο αιώνα, ο Φρειδερίκος Β’ αποφάσισε να κτίσει το κάστρο Λαγκοπεζόλε (Lagopesole), που το χρησιμοποιούσε τα καλοκαίρια ως κυνηγετικό θέρετρο. Το 1290 κτίστηκε το πρώτο μοναστήρι των Δομινικανών Πατέρων στη Μπαζιλικάτα. Το 1694 έπεσε λιμός στην πόλη, ως αποτέλεσμα μακράς ξηρασίας από το σεισμό της 8ης Σεπτεμβρίου, που είχε σχετικά περιορισμένες απώλειες. Ο πληθυσμός έκανε τάμα να κτίσει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία (del Carmine), που την έσωσε από περαιτέρω καταστροφή. Δύο χρόνια αργότερα, άρχισε η κατασκευή του παρεκκλησίου στο Μοντανιόλα (Montagnola) που μετονομάστηκε σε Monte Carmine. Το 1799, οι ευγενείς, οι κάτοικοι και οι θρησκευτικές αρχές υποστήριξαν τη Δημοκρατία της Νάπολης, με τις εξεγέρσεις του 1820 και 1848. Μετά την άφιξη του Γκαριμπάλντι στη Σικελία τον Μάιο του 1860, ο 124 πόλεις της Μπαζιλικάτα χωρίστηκαν σε 10 επιμέρους κέντρα εξέγερσης και η περιοχή απελευθερώθηκε από τους Βουρβόνους πριν από την άφιξή του εκεί. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα σημαδεύτηκε από την παρουσία και δράση του «ληστή» Κάρμινε Κρόκκο ή Ντονατέλλο (Carmine Crocco), ο οποίος μετά την συνένωση της Ιταλίας, πέρασε στην πλευρά των Βουρβόνων και λυμαινόταν την περιοχή με άτακτο στρατό 2000 ανδρών. Η εξέλιξη πληθυσμού του Αβιλιάνο έχει ως εξής: κάτοικοι 10.767 (1951), 11.307 (1961), 10.973 (1971), 11.392 (1981), 11.761 (1991), 12.025 (2001), 11.796 (2011). Εριοϋφαντουργία. Το Κάστρο Λαγκοπεζόλε (Lagopesole), επιβλητικό κτίσμα Σαρακηνών, το οποίο αργότερα επεκτάθηκε από τους Νορμανδούς. Η Βασιλική της Σάντα Μαρία (La basilica pontificia di Santa Maria del Carmine), καθολική εκκλησία που ολοκληρώθηκε το 1583. Υπάρχουν εκεί τα απομεινάρια ενός παλαιού εκκλησιαστικού οργάνου που υποτίθεται ότι είναι του 18ου αιώνα. Ο άμβωνας είναι διακοσμημένος με πολύχρωμα μάρμαρα του 19ου αιώνα. Η Εκκλησία και Μοναστήρι της Παναγίας των Αγγέλων (La chiesa e il monastero di Santa Maria degli Angeli e dei Riformati), κατασκευή του 1615 από Φραγκισκανούς Μεταρρυθμιστές, που ολοκληρώθηκε το 1786. Είναι μπαρόκ ρυθμού, με κόγχες που, μάλλον περιείχαν αγάλματα αγίων, καθώς πολλά απομεινάρια είναι ακόμη ορατά στην πρόσοψη. Η Εκκλησία του Αγίου Βίτου (La Chiesa di San Vito), προστάτη της πόλης, κτίσμα του 17ου αιώνα Σβάινφουρτ (Schweinfurt), Γερμανία Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 tuttitalia.it Andrea Corbo, Memorie patrie e ricordi di famiglia, Roma 1895. Donato Imbrenda, Villianae Francesco Manfredi, Avigliano - Carta turistica della città e del territorio, Avigliano, 2002. ISTAT | Το Αβιλιάνο (Avigliano) είναι πόλη και έδρα δήμου (comune) της ΝΝΚ. Ιταλίας, στην επαρχία Ποτέντσα, της περιφέρειας Μπαζιλικάτα (Basilicata). Ο δήμος έχει έκταση 85,48 χμ² και πληθυσμό 11.722 κατοίκους (Σεπτέμβριος 2013).Ο κάτοικος της πόλης ονομάζεται Αβιλιανέζε (-α) (πληθ. Αβιλιανέζι (-ε)) (Aviglianese-a, Aviglianesa-e) . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF |
Ρομπέν των Δασών (Τηλεοπτική σειρά BBC) | Ο Ρομπέν του Λόξλεϊ επιστρέφει σπίτι, μετά τις Σταυροφορίες, και βρίσκει ένα αλλοιωμένο και αλλαγμένο Νότινγχαμ. Ο νέος Σερίφης του Νότινγχαμ καταδυναστεύει τους φτωχούς με τους βαριούς φόρους και τους τιμωρεί αυστηρά για την κλοπή ακόμη και μιας φραντζόλας ψωμιού. Ο πάντα γενναίος Ρομπέν και η συμμορία του, είναι αποφασισμένοι να παλέψουν για την τύχη αυτών των άτυχων ανθρώπων. Μέρα με την μέρα η συμμορία ενώνεται, ενάντια στο Σερίφη και τις ποταπές πράξεις του. Θα καταφέρει όμως να ανατρέψει την αδικία και να ανακουφίσει την ένδεια και την πείνα των φτωχών; Είδος σειράς: Περιπέτεια, δράμα Σκηνοθεσία: Ντομινίκ Μινγκέλα, Φοζ Άλλαν Σενάριο: Βασισμένο σε παραδοσιακούς θρύλους Τζόνας Άρμστρονγκ Λούσυ Γκρίφιθς Κέιθ Άλλεν Ρίτσαρντ Αρμιτέιτζ Γκόρντον Κένεντι Σαμ Τράουτον Χάρι Λόιντ Τζόε Άρμστρονγκ Άντζαλι Τζέη Χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο Σύνολο επεισοδίων: 26 Παραγωγή: Tiger Aspect Productions Διάρκεια επεισοδίων: 45 λεπτά Πρεμιέρα: 7 Οκτωβρίου 2006 Το τρίτο μέρος της σειράς είναι στην παραγωγή αυτή την περίοδο. | Ο Ρομπέν των Δασών ήταν μία τηλεοπτική σειρά παραγωγής του αγγλικού κρατικού καναλιού BBC, παραγωγής 2006-2007 (1ος κύκλος και 2ος κύκλος) σε σκηνοθεσία Ντομινίκ Μινγκέλα και Φοζ Άλλαν, με πρωταγωνιστές τους Τζόνας Άρμστρονγκ, Λούσυ Γκρίφιθς, Κέιθ Άλλεν, Ρίτσαρντ Αρμιτέιτζ, Γκόρντον Κένεντι, Σαμ Τράουτον, Χάρι Λόιντ, Τζόε Άρμστρονγκ, Άντζαλι Τζέη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BD_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%94%CE%B1%CF%83%CF%8E%CE%BD_(%CE%A4%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC_BBC) |
Χρήστος Πίψος | Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, φτάνοντας στο βαθμό του Συνταγματάρχη. Μετά την αποστρατεία του εξελέγη βουλευτής Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά το 1923. Στη συνέχεια εκλέχθηκε βουλευτής Κιλκίς το 1946 με τον Συνδυασμό Ηνωμένης Παρατάξεως Εθνικοφρόνων (Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων) συγκεντρώνοντας 3.264 ψήφους.Απεβίωσε στις 2 Ιανουαρίου 1948, ενώ ήταν εν ενεργεία βουλευτής Κιλκίς.Συνέγραψε απομνημονεύματα, περιγράφοντας τον Μακεδονικό Αγώνα.Στη Θεσσαλονίκη, μια οδός της περιοχής του Παλαιού Σταθμού φέρει το όνομά του. | Ο Χρήστος Πίψος (Γρίβα 1886 - 2 Ιανουαρίου 1948), του Γεωργίου, ήταν Έλληνας στρατιωτικός με συμμετοχή στον Μακεδονικό Αγώνα και πολιτικός. Διετέλεσε βουλευτής Θεσσαλονίκης και έπειτα Κιλκίς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%AF%CF%88%CE%BF%CF%82 |
Βασίλειος Λαδάς | Η πόλη και ο μύθος" (2002) Ρίον-Αντίρριον, 2004 Ασώματη κεφαλή, 2007 Μουσαφεράτ, Οι χίλιες και μία νύχτες ενός καταυλισμού προσφύγων, 2008 Παιχνίδια κρίκετ, 2012 Αφρικανική σκόνη, 2015 Στην ηλικία του Αβραάμ, 2018 Ο Γιάννης και η Μαρία, 1972 Το ραντεβού, 1984 Βράδυ στο σπίτι, 1990 Το νεκρό παιδί, 1990 Διπλή πόλη, 1994 Παραβολή, 2001 Απόκρεω, 2004 Ανήθικη ποίηση Δείπνα, 2011 Λεύκωμα, 2020 Μια κριτική προσέγγιση για το βιβλίο του : Λεύκωμα, Από τoν Πέτρο Γκολίτσης, στην Εφημερίδα των Συντακτών Κριτική για το βιβλίο του : Λεύκωμα, Από τον Βαγγέλη Δημητριάδη, στο Διαδικτυακό Περιοδικό POETICA NET Κριτική για το βιβλίο του : Λεύκωμα, Από την Άννας Αφεντουλίδου, στο Περιοδικό Ο Αναγνώστης Ο συγγραφέας μιλάει για το βιβλίο του : Λεύκωμα, Συνέντευξη στην ΚΡΙΣΤΥ ΚΟΥΝΙΝΙΩΤΗ στην εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Παρουσίαση του βιβλίο του : Στην ηλικία του Αβραάμ, Από την Αφροδίτη Τζιαντζή στην Εφημερίδα των Συντακτών Αρχειοθετήθηκε 2018-07-18 στο Wayback Machine. Μια προσέγγιση στο βιβλίο του : Στην ηλικία του Αβραάμ, Από τον Κώστα Σπαρτινό στην Εφημερίδα ΑΥΓΗ Κριτική για το βιβλίο του : Στην ηλικία του Αβραάμ, Από τον Δημήτρη Μακρίδη στο Διαδικτυακό Περιοδικό LIFO Κριτική για το βιβλίο του : Στην ηλικία του Αβραάμ, Από τον Γιάννη Ν. Μπασκόζο στο Λογοτεχνικό Περιοδικό Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ Μετάφραση ποιημάτων στα Αραβικά, Από τον Ρόνι Μπου Σάμπα στην Αραβική εφημερίδα Al-Araby Al-Jadeed Κριτική για το βιβλίο του : Στην ηλικία του Αβραάμ, Από την Κρίστυ Κουνινιώτη στην εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ Κριτική για το βιβλίο του : Η Αφρικανική Σκόνη, Από τον Σωτήρη Λυκουργιώτη στο Portal πολιτικής ενημέρωσης και σχολιασμού Αρχειοθετήθηκε 2015-12-25 στο Wayback Machine. Κριτική για το βιβλίο του : Η Αφρικανική σκόνη, Από τον Δημήτρη Μακρίδη στο Λογοτεχνικό Περιοδικό ΔΙΑΣΤΙΧΟ Κριτική για το βιβλίο του : Η Αφρικανική σκόνη, Από τον Χρίστο Κυθρεώτη στο Λογοτεχνικό Περιοδικό Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ Κριτική για το βιβλίο του : Η Αφρικανική σκόνη, Από τον Παντελή Κυπριανού στην Εφημερίδα ΑΥΓΗ Αρχειοθετήθηκε 2015-12-12 στο Wayback Machine. Κριτική για το βιβλίο του : Η Αφρικανική σκόνη, Από τη Μαρία Στασινοπούλου στην Εφημερίδα των συντακτών Αρχειοθετήθηκε 2015-10-21 στο Wayback Machine. Κριτική για το βιβλίο του : Δείπνα, από την Ελευθεροτυπία Κριτική για το βιβλίο του : Παιχνίδια κρίκετ, Απο τη Μαρία Στασινοπούλου στην Εφημερίδα των συντακτών Ο συγγραφέας μιλάει στο ΒΗΜΑ για το βιβλίο του : Παιχνίδια Κρίκετ , Συνέντευξη στη Κουζέλη Λαμπρινή εφημερίδα Το Βήμα Κριτική για το βιβλίο του : Μουσαφεράτ, Απο το Φώτη Τερζάκη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία Κριτική για το βιβλίο του : Ασώματη κεφαλή, Απο την εφημερίδα Το Βήμα Τα βραβεία λογοτεχνίας για το 2013, Απο την εφημερίδα Η Καθημερινή Ο συγγραφέας μιλάει στο «Βήμα» για τα βραβείο λογοτεχνίας, Στην εφημερίδα Το Βήμα | Ο Βασίλειος Λαδάς (Πάτρα, 1946) είναι έλληνας ποιητής και λογοτέχνης. Συχνά χρησιμοποιεί στα έργα του το ψευδώνυμο Βασίλης Αρφάνης. Γεννήθηκε και ζει στην Πάτρα όπου τελείωσε το Β' Γυμνάσιο Πατρών και έπειτα σπούδασε νομικά στην Θεσσαλονίκη. Το Μάρτιο του 2014 του απονεμήθηκε το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, που προάγει το διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, για το έργο του «Παιχνίδια Κρίκετ».. Τον Ιούλιο 2015 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Αφρικανική σκόνη» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και τον Ιανουάριο του 2018 το πεζογράφημα του «Στην ηλικία του Αβραάμ», ένα δοκίμιο για την απήχηση του κινηματογράφου, μέσω ενός χρονικού της Κινηματογραφικής Λέσχης Πατρών. Από το 2011 και για εννέα χρόνια ο Βασίλης Λαδάς αφοσιώθηκε στην πεζογραφία. Μετά από τέσσερα βιβλία μυθιστορημάτων, εκ των οποίων και το βραβευμένο «Παιχνίδια κρίκετ», το 2020 επανήλθε στο λόγο της ποίησης με την ποιητική συλλογή «Λεύκωμα» (εκδόσεις Γαβριηλίδη). Επίσης Ο Βασίλης Λαδάς έχει εκδώσει ποίηση και πεζά με το ψευδώνυμο Βασίλης Αρφάνης και αργότερα με το όνομά του: "Η πόλη και ο μύθος" (2002), "Ρίον-Αντίρριον" (2004), καθώς και τα ποιήματα (με το ψευδώνυμο Βασίλης Αρφάνης): "Ο Γιάννης και η Μαρία" (1972), "Το ραντεβού" (1984), “Βράδυ στο σπίτι» (1990), “Το νεκρό παιδί” (1990), “Διπλή πόλη” (1994), “Παραβολή” ( 2001), “Η πόλη και ο μύθος" (2002), “Ρίον – Αντίρριον” (2004), “Απόκρεω” (2004), “Ανήθικη ποίηση” (2005), “Ασώματη κεφαλή” (2007), “Μουσαφεράτ” (Οι χίλιες και μία νύχτες ενός καταυλισμού προσφύγων) (2008), “ Δείπνα” (2011), “Παιχνίδια κρίκετ” (2012) Το έργο του “Ρίον - Αντίρριον” παρουσιάστηκε σε διασκευή από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου το 2005. Το 2006, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Πάτρα: Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης", το έργο του "Ανήθικη ποίηση", παρουσιάστηκε από το Ιόνιο Θέατρο. Μια επιλογή και ανθολόγηση ποιημάτων και πεζών για τις πόρνες, τα πορνεία και τους πελάτες τους. Το 2009 η Λέσχη Ανάγνωσης "Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι" Πάτρας αφιέρωσε βραδιά κι έκανε εκδήλωση για τον Βασίλειο Λαδά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CF%82 |
Γιέρινα Μπράνκοβιτς (σύζυγος του Γκιον Καστριότι Β΄) | Ήταν η τρίτη κόρη του Λαζάρ δεσπότη της Σερβίας και της Ελένης Παλαιολογίνας, κόρης του Θωμά δεσπότη του Μωρέως. Έλαβε το όνομα της γιαγιάς της Ελένης Καντακουζηνής. Αδελφές της ήταν η (Έλενα) Μαρία σύζυγος του Στεφάν Τομάσεβιτς βασιλιά της Βοσνίας και η Μίλιτσα σύζυγος του Λεονάρδου Γ΄ Τόκκου παλατινού κόμη της Κεφαλληνίας & Ζακύνθου και δεσπότη της Ηπείρου. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη/Γκιον Καστριώτη Β΄ κύριο της Κρούγια, που πώλησε το κάστρο αυτό και έφυγε στη Νάπολη. Εκεί ο Φερδινάνδος Α΄ της Νάπολης τον έκανε δούκα του Σαν Πιέτρο ιν Γκαλατίνα, κόμη του Σπολέτο, κύριο του Μόντε Σαν Άντζελο & Σαν Τζιοβάννι Ροτόντο και κύριο του Γκαλιάνο ντελ Κάπο & Όρια. Παντρεύτηκε τον Ιωάννη Καστριώτη Β΄ τον Νεότερο που μάταια προσπάθησε να διώξει τους Οθωμανούς και να ανακτήσει την Αλβανία. Είχε τέκνα: Κωνσταντίνος 1477-1500, επίσκοπος της Ιζέρνια, πρωθιερέας. Φερδινάνδος απεφ. 1561, δούκας του Σαν Πιέτρο ιν γκαλατίνα. Μαρία απεβ. 1569. Dejan Nikolić (1996). Svi vladari Srbije. Narodna biblioteka "Resavska škola". већ само кћерке - Јелачу (Јелену), Ирину и Милицу Theodore Spandounes (Spandugnino), De la origine deli Imperatori Ottomani, Sathas, C. N. (ed.) (1890) Documents inédits relatifs à l'histoire de la Grèce au moyen âge, IX (Paris), p. 159 | Η Γέρινα/Ειρήνη, σερβ.: Јерина Бранковић (άκμασε στο β' ήμισυ του 15ου αι.) από τον Οίκο του Μπράνκοβιτς ήταν πριγκίπισσα της Σερβίας και με τον γάμο της έγινε κυρία της Κρούγια, κλ.π. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82_(%CF%83%CF%8D%CE%B6%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B9_%CE%92%CE%84) |
Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βαρσοβίας - Κεντρική Βιβλιοθήκη του Βοεβοδάτου Μασοβίας | Ιδρύθηκε το 1907 από την Εταιρεία Δημόσιας Βιβλιοθήκης, η οποία συγκροτήθηκε από τους σημαντικότερους Πολωνούς εκπαιδευτικούς και διανοούμενους, όπως οι Στανίσουαφ Λεστσίνσκι, Σάμουελ Ντίκσταϊν, Λούντβικ Κσιβίτσκι και Στέφαν Ζερόμσκι. Από το 1914, η βιβλιοθήκη βρίσκεται στην οδό Κοσικόβα. Εκείνη την εποχή επικεφαλής του ιδρύματος ήταν ο Φαούστιν Τσερβιγιόφσκι, ο πρώτος πρόεδρος της βιβλιοθήκης, ο οποίος υπηρέτησε στη θέση αυτή μέχρι το 1937. Πριν από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η βιβλιοθήκη περιείχε ήδη 500.000 τόμους βιβλίων. Τον Ιανουάριο 1945 πυρπολήθηκε από υποχωρούντες ναζιστές Γερμανούς στρατιώτες. Ως αποτέλεσμα, 300.000 βιβλία καταστράφηκαν ενώ άλλα 100.000 λεηλατήθηκαν.Στα τέλη του 2008 η βιβλιοθήκη περιείχε 1.380.000 τόμους. Σταδιακά προστίθενται νέα βιβλία, περιοδικά, χειρόγραφα και άλλο υλικό. Kazimiera Maleczyńska, Książki i biblioteki w Polsce okresu zaborów, Książki o książce, Ossolineum, Βρότσουαφ 1987. Ewa Popławska-Bukało: Siedziba Biblioteki Publicznej m.st. Warszawy - Dzieje i architektura gmachu, Βαρσοβία 2006. Επίσημος ιστότοπος | Η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Βαρσοβίας - Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βοϊβωδίας της Μασοβίας (πολωνικά: Biblioteka Publiczna m.st. Warszawy - Biblioteka Główna Województwa Mazowieckiego) είναι δημόσια βιβλιοθήκη που λειτουργεί ως η κύρια δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης της Βαρσοβίας, καθώς και του Βοεβοδάτου Μασοβίας. Είναι μία από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες στη Πολωνία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%B1_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82_-_%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%BF%CE%B5%CE%B2%CE%BF%CE%B4%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αννάπολις (Μέριλαντ) | Η πόλη ιδρύθηκε το 1649 από Πουριτανούς εξόριστους από τη Βιρτζίνια, ως Πρόβιντενς. Η πόλη αναπτύχθηκε επειδή ήταν κέντρο του εμπορίου σκλάβων. Το 1694 ο κυβερνήτης Σερ Φράνσις Νίκολσον άλλαξε το όνομα της πόλης σε Αννάπολις, προς τιμήν της Πριγκίπισσας Άννας της Αγγλίας, που αργότερα έγινε και βασίλισσα της χώρας. Από τα μέσα του 18ου αιώνα έως τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, η πόλη γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη. Έπειτα από τη Συνθήκη των Παρισίων του 1783, η Αννάπολις έγινε προσωρινή πρωτεύουσα των ΗΠΑ από τις 26 Νοεμβρίου 1783 έως τις 3 Ιουνίου 1784.Το 1900 η Αννάπολις είχε πληθυσμό 8.585 κατοίκων. Η Αννάπολις είναι η έδρα του Κολεγίου Σεντ Τζον. Το 1984 η πόλη φιλοξένησε ποδοσφαιρικούς αγώνες για την 23η Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες. Τον Σεπτέμβριο του 2003 προκλήθηκαν στην πόλη ζημιές από τον τυφώνα Ιζαμπέλ. Τάλιν, Εσθονία Νιούπορτ (Πέμπρουκσιρ), Ουαλία Ντάμφρις, Σκοτία Ουέξφορντ, Ιρλανδία Αννάπολις Ρόιαλ, Καναδάς Κάρλσκρουνα, Σουηδία Νιτερόι, Βραζιλία Τσανγκουόν, Νότια Κορέα Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Annapolis, Maryland στο Wikimedia Commons (Μέριλαντ) Αννάπολις (Μέριλαντ) στο Curlie | Η Αννάπολις (αγγλικά: Annapolis) είναι πόλη στις ΗΠΑ, πρωτεύουσα της πολιτείας του Μέριλαντ· επίσης, είναι έδρα της κομητείας Ανν Αρούντελ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2020, o πληθυσμός της Αννάπολις, ανέρχεται σε 40.812 κατοίκους. Θεωρείται μέρος της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής της Βαλτιμόρης-Ουάσινγκτον. Βρίσκεται περίπου 42 χλμ. νότια της Βαλτιμόρης και περίπου 50 χλμ. ανατολικά της Ουάσινγκτον. Λόγω της μεγάλης παράδοσης της πόλης στην ιστιοπλοΐα, η Ανάπολις είναι η έδρα της Ναυτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ. Σημερινός Δήμαρχος της Αννάπολις, είναι ο Δημοκρατικός Γκάβιν Μπάκλεϊ από τον Δεκέμβριο του 2017. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BD%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%82_(%CE%9C%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84) |
Αίθουσα της Εκατονταετηρίδας | Τις 10 Μαρτίου 1813, ο βασιλιάς Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ της Πρωσίας προσκάλεσε τον πρωσικό και γερμανικό λαό να ξεσηκωθεί ενάντια στον Ναπολέοντα Α΄, με την ομιλία του An Mein Volk, την οποία εκφώνησε στο Μπρεσλάου. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Ναπολέοντας ηττήθηκε στη μάχη της Λειψίας. Για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη νίκη στη Λειψία, στο Μπρεσλάου αποφασίστηκε να εγκαινιαστεί μια αίθουσα εκδηλώσεων, της οποίας τον σχεδιασμό ανέλαβε ο αρχιτέκτονας της πόλης, ο Μαξ Μπεργκ. Τη σχεδίαση των περιβαλλόντων χώρων ανέλαβε ο Χανς Πέλτσιγκ. Η προετοιμασία του χώρου της κατασκευής άρχισε το Μάιο του 1911 και τον Ιανουάριο του 1912 τέθηκαν τα θεμέλια της κατασκευής. Τον Απρίλιο τοποθετήθηκαν τα καλούπια για το χτίσιμο των τεσσάρων πυλώνων της αίθουσας και μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1912 είχε ολοκληρωθεί η κάλυψη του θόλου με σκυρόδεμα και άρχισε η κατασκευή των πλαισίων των παραθύρων και των βαθμιδωτών τοίχων και πατωμάτων. Παρά τις ιδιότητες του ενισχυμένου σκυροδέματος, υπήρχαν αμφιβολίες για την επιλογή του Μπεργκ, έναντι της χρήσης χάλυβα, όπως συνηθιζόταν εκείνη την περίοδο. Το κτίριο ολοκληρώθηκε σε 14 μήνες. Στην κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν δύο πύργοι πάνω σε ράγες που περικύκλωναν την οικοδομή, για να επιταχύνουν την κατασκευή.Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 20 Μαΐου 1913, παρουσία του πρίγκιπα Γουλιέλμου της Πρωσίας. Η πρώτη έκθεση που διοργανώθηκε στο κτίριο ήταν η Έκθεση της Εκατονταετηρίδας, στην οποία παρουσιαζόταν η ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Σιλεσίας και η εποχή των Ναπολεόντιων πολέμων. Η έκθεση περιλάμβανε όπλα και στρατιωτικές στολές της εποχής και στεγάστηκε στο περίπτερο των τεσσάρων τρούλων.Το κτίριο διεσώθη σχεδόν ανέπαφο κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Μπρεσλάου το 1945. Μετά τον Β΄ΠΠ, έγινε τμήμα της Πολωνίας και μετονομάστηκε σε Αίθουσα του Λαού (Hala Ludowa) από την κομμουνιστική κυβέρνηση. Η Αίθουσα της Εκατονταετηρίδας φιλοξένησε το Ευρωμπάσκετ 1963, καθώς και ένα προκριματικό όμιλο του Ευρωμπάσκετ 2009. Επίσημη ιστοσελίδα (Πολωνικά)/(Αγγλικά)/(Γερμανικά) | Η Αίθουσα της Εκατονταετηρίδας ή Χάλα Στουλέτσια (πολωνικά: Hala Stulecia, γερμανικά: Jahrhunderthalle) είναι κτίριο πολλαπλών χρήσεων στο Βρότσουαφ, Πολωνία. Χτισμένο σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Μαξ Μπεργκ το 1911-1913, όταν το Βρότσουαφ (τότε Μπρεσλάου) ήταν τμήμα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, θεωρείται ορόσημο στην αρχιτεκτονική με ενισχυμένο σκυρόδεμα και εξαίσιο παράδειγμα του πρώιμου μοντερνισμού. Έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς το 2006 από την UNESCO. Το κτίριο κατασκευάστηκε με την αφορμή της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη μάχη της Λειψίας και την ήττα του Ναπολέοντα, με στόχο να φιλοξενεί εκθέσεις, συναυλίες, παραστάσεις όπερας και αθλητικά γεγονότα. Παράλληλα, κατασκευάστηκε το περίπτερο με τους τέσσερις θόλους, η Πέργκολα και το συντριβάνι. Στο εσωτερικό του μπορεί να φιλοξενήσει περίπου 6.000 καθήμενους και μετά την ανακαίνιση 10.000. Ο θόλος του έχει ύψος 42 μέτρα και πλάτος 65 μέτρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%AF%CE%B8%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B5%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Μπίκι | Γεννήθηκε στο Μιλάνο την 1η Ιουνίου 1906. Σπούδασε στη Γλωσσική Σχολή Αλεσσάντρο Μαντσόνι όπου διδάχθηκε επίσης μουσική και τραγούδι. Ταξίδεψε πολλές φορές στο Παρίσι και αποφάσισε να διδαχθεί μόδα. Μετά από μερικά χρόνια σπουδών δημιούργησε μια σειρά εσωρούχων γαλλικού τύπου με το όνομα Domina, το οποίο της προτάθηκε από τον ποιητή Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο, φίλου της οικογένειας Πουτσίνι).Στις 5 Μαΐου 1936 άνοιξε το ατελιέ της στο Μιλάνο στην οδό Σενάτο (Via Senato), και απευθύνθηκε κυρίως στους μονωδούς της Σκάλας.Το 1967 συνεργάστηκε με τον ιταλό φωτογράφο μόδας Τζόνι Μονκάντα και το 1968 με το περιοδικό Linea Italiana. Αργότερα, μετέφερε το ατελιέ της στην οδό Μόντε Ναπολεόνε (Via Monte Napoleone).Η μακροχρόνια συνεργασία της με τη Μαρία Κάλλας ειδικότερα ξεκίνησε το 1954. Μεταξύ άλλων, σχεδίασε για την Κάλλας μια μαύρη βραδινή κάπα από μαλλί για τα εγκαίνια της καλλιτεχνικής περιόδου της Σκάλας το 1970 στο Μιλάνο, ένα παλτό με λαχούρια το 1971, και ένα μακρύ φόρεμα από μεταξωτό σατέν με γιακά, το οποίο φόρεσε η υψίφωνος το 1973 για την αποχαιρετιστήρια συναυλία της στο Λονδίνο. Το όνομα «Μπίκι» της δόθηκε ως παιδί από τον παππού της, Πουτσίνι, και ανάγεται στο ιταλικό biricchina που σημαίνει «άτακτο κορίτσι». Παντρεύτηκε τον ειδικό τέχνης Ρόμπερτ Μπουγιέρ το 1936 και απέκτησαν μία κόρη, την Ρομπέρτα, το 1937. Η Μπίκι απεβίωσε στις 24 Φεβρουαρίου 1999. | Η Ελβίρα Λεονάρντι Μπουγιέρ (ιταλικά: Elvira Leonardi Bouyeure, 1 Ιουνίου 1906 – 24 Φεβρουαρίου 1999), γνωστή επαγγελματικά ως Μπίκι, ήταν μια ιταλίδα σχεδιάστρια μόδας και μοδίστρα υψηλής ραπτικής της μεταπολεμικής περιόδου, που έδρασε κυρίως στο Μιλάνο, με τους πελάτες της να συνδέονται, κατά κύριο λόγο, με το λυρικό θέατρο της πόλης, τη Σκάλα του Μιλάνο.Περαιτέρω, έγινε γνωστή ως η δημιουργός του στυλ της υψιφώνου Μαρίας Κάλλας, την οποία συνάντησε για πρώτη φορά το 1951 σε δείπνο που είχε διοργανώσει η Γουάλι Τοσκανίνι, κόρη του διευθυντή ορχήστρας Αρτούρο Τοσκανίνι. Ήταν εγγονή του συνθέτη Τζάκομο Πουτσίνι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AF%CE%BA%CE%B9 |
Ο Αόρατος Άνθρωπος | Γκρίφιν, ο Αόρατος Άνθρωπος Δόκτωρ Άρθουρ Κέμπ Συνταγματάρχης Άντι Τζάφερς Τόμας Μάρβελ Κύριος Χολ Κυρία Χολ Η νουβέλα αφηγείται την ιστορία του Γκρίφιν, ενός επιστήμονα της Χημείας, που ανακαλύπτει τη μυστική συνταγή που θα τον κάνει αόρατο. Ο Γκρίφιν δοκιμάζει τη συνταγή με επιτυχία και για λίγο κυκλοφορεί πότε αόρατος και πότε μεταμφιεσμένος με επιδέσμους, γυαλιά και γάντια ανάμεσα στους συνανθρώπους του. Κάποια στιγμή όμως ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να γίνει ξανά ορατός, κάτι που τον οδηγεί στην τρέλα και τελικά στο θάνατο. 1933, Ο Αόρατος Άνθρωπος (The Invisible Man), τρόμου/επιστημονικής φαντασίας. Σκηνοθεσία απ' τον Τζέιμς Γουέιλ και πρωταγωνιστεί ο Κλοντ Ρέινς και η Γκλόρια Στούαρτ. 1940, Ο Αόρατος Άνθρωπος Επιστρέφει (The Invisible Man Returns), τρόμου/επιστημονικής φαντασίας. Σκηνοθεσία από τον Τζο Μέι και πρωταγωνιστεί ο Βίνσεντ Πράις, ο Σέντρικ Χάρντγουικ και η Ναν Γκρέι. 1940, Η Αόρατη Γυναίκα (The Invisible Woman), κωμωδία. Σκηνοθεσία από τον Α. Έντουαρντ Σούθερλαντ και πρωταγωνιστόύν οι Βιρτζίνια Μπρους, ο Τζον Μπάρυμορ και ο Τζων Χάουαρντ. 1942, Ο Αόρατος Πράκτορας (Invisible Agent), θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Σκηνοθεσία από τον Έντουιν Λ. Μαρίν και πρωταγωνιστούν οι Ιλόνα Μάσεϋ, Τζον Χολ, Πίτερ Λορ, Σέντρικ Χάρντγουικ. 1944, Η Εκδίκηση του Αόρατου Ανθρώπου, τρόμου/επιστημονικής φαντασίας. Σκηνοθεσία από τον Φόρντ Μπίμπ και πρωταγωνιστούν οι Τζον Χολ, Λεόν Έρολ και Τζον Κάρανταϊν. 1951, Ο Άμποτ κι ο Κοστέλο συνταντούν τον Αόρατο Άνθρωπο, κωμωδία. Σκηνοθεσία από τον Τσαρλς Λάμοντ και πρωταγωνιστούν οι Μπαντ Άμποτ, Λου Κοστέλο, Νάνσι Γκιλντ και Άρθουρ Φρανζ. 2020, Ο Αόρατος άνθρωπος, τρόμου/επιστημονικής φαντασίας. Σκηνοθεσία από τον Λι Γουανέλ και πρωταγωνιστές τους Ελίζαμπεθ Μος, Άλντις Χοτζ, Στορμ Ριντ, Χάριετ Ντάιερ, Μίχαελ Ντόρμαν και Όλιβερ Τζάκσον-Κοέν. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα The Invisible Man στο Wikimedia Commons | Ο Αόρατος Άνθρωπος (πρωτότυπος τίτλος: The Invisible Man) είναι ο τίτλος της Αγγλικής νουβέλας τρόμου και επιστημονικής φαντασίας του Χ. Τζ. Γουέλς. Δημοσιεύθηκε στην Αγγλία το καλοκαίρι του 1897, αρχικά σε επεισόδια στο εβδομαδιαίο περιοδικό Pearson's Weekly και στην συνέχεια ως αυτοτελή έκδοση το φθινόπωρο του ίδιου έτους. Στην Ελλάδα, αποσπάσματα πρωτοδημοσιεύθηκαν το 1901, ανώνυμα, τότε, και όπως αποδείχθηκε σχεδόν ένα αιώνα αργότερα, σε μετάφραση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στην εφημερίδα Το Άστυ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%91%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%86%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82 |
Προσφυγή στην πλειοψηφία | Στην προσπάθεια να πεισθεί κάποιος για την ορθότητα ενός υποψήφιου νομοσχεδίουΕννιά στους δέκα στην εκλογική μου περιφέρεια βρίσκουν το νομοσχέδιο σωστό. Εννιά στους δέκα βουλευτές βρίσκουν το νομοσχέδιο δίκαιο. Η τάδε μάρκα ψυγείου παράγεται από την πρωτοπόρο βιομηχανία ηλεκτρικών ειδών, άρα αγόρασε το γιατί είναι καλό. Δείτε την τάδε εκπομπή γιατί βρίσκεται στο νούμερο ένα της τηλεθέασης. Όλοι οι φίλοι μου το κάνουν, άρα είναι σωστό. Όλοι λένε ότι ο ήλιος γυρνάει γύρω από την Γη (πλάνη χιλιάδων χρόνων). Όλοι ξέρουν ότι η Γη είναι επίπεδη (πλάνη χιλιάδων χρόνων). Τόσοι άνθρωποι πιστεύουν στον θεό, άρα ο θεός υπάρχει. (ο Δίας, Θωρ και άλλες θεότητες που λατρεύονται διαχρονικά από τους ανθρώπους) Τόσοι άνθρωποι καπνίζουν, άρα δεν υπάρχει πρόβλημα με το κάπνισμαΟι λαϊκές ρήσεις που συχνά αναφέρονται ως «η σοφία του λαού», εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία λογικής πλάνης γιατί από τους περισσότερους λαμβάνονται «αξιωματικά» ως αληθινές, ακριβώς επειδή έχουν μπει σαν «σοφία» στο υποσυνείδητο του καθενός. Ένα παράδειγμα διαδεδομένης λαϊκής ρήσης είναι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», η οποία ενώ μπορεί να δώσει επιμονή σε κάποιον που ασχολείται με την επίτευξη ενός στόχου μπορεί σε άλλη περίπτωση να αποτελεί την μόνη κινητήρια δύναμη πίσω από αναζήτηση ακατόρθωτων στόχων.Επιγραμματικά η παραπάνω κινέζικη παροιμία «τρεις άνθρωποι φτιάχνουν μια τίγρη» βγαίνει από το ότι εάν ένας άνθρωπος ακούσει από κάποιον άλλον ότι στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης κυκλοφορεί ελεύθερη μια τίγρη τότε δεν θα το πιστέψει. Εάν το ακούσει από δύο θα το λάβει υπόψιν του και εάν το ακούσει από τρεις τότε θα το πιστέψει. Φυσικά το ότι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε κάτι δεν σημαίνει ότι ο ισχυρισμός είναι λάθος. Η λογική πλάνη είναι η αποδοχή του ισχυρισμού σαν αλήθεια χωρίς περαιτέρω ανάλυση. Ad hominem Λογικές πλάνες Προσφυγή στην αυθεντία Προσφυγή στην άγνοια Προσφυγή στις επιπτώσεις Προσφυγή στην πιθανότητα Βεβιασμένη γενικοποίηση | Η 'προσφυγή στην πλειοψηφία' είναι μια λογική πλάνη όπου επιχειρείται να αποδειχθεί το αληθινό ενός ισχυρισμού στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι το αποδέχονται ήδη ως αληθινό. Αυτού του είδους η πλάνη είναι επίσης γνωστή ως «προσφυγή στις μάζες», «προσφυγή στην ομοφωνία» και στα λατινικά «argumentum ad populum» (επιχείρημα του λαού) και ο μηχανισμός πίσω της είναι παρόμοιος με τον μηχανισμό της «προσφυγής στην αυθεντία». Είναι επίσης η βάση μιας σειράς κοινωνικών φαινομένων όπως η διασπορά διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων, πολιτικών ή οικονομικών θέσεων. Στην Αμερική βρίσκεται πίσω από το φαινόμενο «επίδραση του βαγονιού» (αγγλικά: bandwagon effect) και στην Κίνα είναι η βάση της παροιμίας «τρεις άνθρωποι φτιάχνουν μια τίγρη» (αγγλικά: three men make a tiger). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%AF%CE%B1 |
Μάρκος Κλαδάκης | Ο Μάρκος Πέτρου Κλαδάκης γεννήθηκε στη Σύμη στις 15 Μαρτίου 1900, όπου και έλαβε την εγκύκλια μόρφωση. Το Πάσχα του 1919 - ήταν τότε Δήμαρχος ο Πατέρας του - σκαρφάλωσε στο Κάστρο της Σύμης, κατέβασε την ιταλική σημαία από τον ιστό της "Μεγάλης Παναγίας" και ύψωσε την ελληνική σημαία. Οι ιταλικές Αρχές τον καταδίωξαν και ο Μάρκος φυγαδεύτηκε στην Τήλο και από εκεί στην Αθήνα όπου κατόπιν διαγωνισμού εισήχθη στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μετά την αποφοίτηση του, τοποθετήθηκε ως ανθυπολοχαγός στη Στρατιά της Μικράς Ασίας και προωθήθηκε στη Β' Μεραρχία, στο Ζ' Σύνταγμα Πεζικού, επί της γραμμής των πρόσω. Τραυματίστηκε κατά την πορεία στον Σαγγάριο ποταμό, επανήλθε όμως ύστερα από σύντομη ανάρρωση. Μετά τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του 1922 και με αίτησή του, τοποθετήθηκε στη Στρατιά του Έβρου και υπηρέτησε στις φρουρές της Δυτικής Θράκης και της Ανατολικής Μακεδονίας. Καίτοι ανθυπολοχαγός διορίστηκε επανειλημμένα σε θέσεις λοχαγού και ταγματάρχη και ανελάμβανε άκρως απόρρητες αποστολές, τις οποίες διεκπεραίωνε με επιτυχία. To 1928, μετά από μια ακόμη επιτυχία στο "Σχολείο Βολής", προτάθηκε να αποσταλεί στη Γαλλία για συνέχιση σπουδών. Κρίθηκε όμως, σκοπιμότερο να διοριστεί καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων για μακρύ χρονικό διάστημα, όπως και στη σχολή Ναυτικών Δοκίμων με διετή θητεία. Κατά την υπηρεσία του στη Σχολή Ευελπίδων σημείωσε και άλλη επιτυχία σε διαγωνισμό της "Σχολής Εφαρμογής Πεζικού" όπου πέτυχε την 1η θέση ανάμεσα σε 65 συσπουδαστές του ανώτερους κατά βαθμό. Η πρώιμη ανάδειξή του στις τάξεις του στρατεύματος επέτρεψε την κατά παρέκκλιση συμμετοχή του σε διαγωνισμό της "Ανωτέρας Σχολής Πολέμου". Πάλι ανάμεσα σε 125 υποψήφιους, όλους ανωτέρων βαθμών για την κατάληψη 25 θέσεων πέτυχε να καταταγεί στην πρώτη σειρά. Το 1934 προήχθη σε λοχαγό. Η συμμετοχή του όμως στο κίνημα του 1935 ανέκοψε την επαγγελματική του άνοδο. Καταδικάστηκε σε στρατιωτική καθαίρεση και σε 20ετή πρόσκαιρα αντί της θανατικής ποινής, που είχε ζητηθεί από τον κυβερνητικό επίτροπο. Την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα τότε, ακολούθησε συνεχής δίωξή του - συλλήψεις κατ επανάληψη και εξορίες- έως ότου με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου ανακλήθηκε στο στράτευμα, ως έφεδρος εκ μονίμων και με το βαθμό του λοχαγού. Με τη στράτευση των Δωδεκανησίων ως εθελοντών, του ανατέθηκε η οργάνωση Συντάγματος. Εργώδης ήταν η προσπάθεια του για τη συγκρότηση εκ του μηδενός της πρώτης στην ιστορία Δωδεκανησιακής στρατιωτικής Μονάδας, μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα των έξι εβδομάδων. Στην πορεία προς το μέτωπο, οδηγός του Α' Τάγματος, που το αποτελούσαν αποκλειστικά Δωδεκανήσιοι, ταχθέντες ως "Τμήμα Θυσίας" ανέλαβε το κύριο βάρος άμυνας απέναντι στα άρματα του εχθρού, τα τεθωρακισμένα και τα σιδηρόφρακτα. Κατά τις πορείες επί τα πρόσω, με πρόταξη εαυτού στις ώρες του κινδύνου, κάλυπτε τη ζωή των εθελοντών. Κατέστη έτσι, σύμβολο και πολέμαρχος των Δωδεκανήσιων μαχητών.Απέρριψε την αμαχητί παράδοση του, με δήλωση ότι θα "πάρει τους άνδρες του και θ' ανέβει στα βουνά". Την ημέρα δε υπογραφής της ανακωχής παρότρυνε τους εθελοντές για έναρξη "νέας μορφής αγώνων". Συνεπής προς την τακτική του "περίσκεψη κατά τον σχεδιασμό, θύελλα κατά την εκτέλεση", όταν κυκλώθηκε από τα γερμανικά τεθωρακισμένα στην κοιλάδα του Αμύνταιου, αναμετρώντας τα νέα δεδομένα, διέταξε άμεση αντικυκλωτική επίθεση και διέσπασε τον κλοιό των Γερμανών. Όπως εξασφάλισε τη σύμπτυξη από τη γραμμή άμυνας τους διοχέτευσε προς ασφαλείς οδούς υποχώρησης τους στρατιώτες του και έφθασε τελευταίος στην Αθήνα. Ακούραστος, ανέλαβε αμέσως με ψευδή στοιχεία ταυτότητας χειρωνακτική εργασία στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, όπου κατόπτευε τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις των εχθρικών αεροπλάνων και του πολεμικού υλικού, κατέγραφε την κάθε κίνηση και την όλη εκεί οργάνωση και απέστελλε όσα συνέλεγε, εκεί όπου έπρεπε. Υπήρξε βασικός συντελεστής συγκρότησης της πρώτης χρονικά αντιστασιακής οργάνωσης. Κατά την κατοχή, η δράση του υπήρξε δυναμική. Οργάνωνε δολιοφθορές σε επιταγμένα εργοστάσια και στις συγκοινωνίες του εχθρού και επίσης έχοντας αναλάβει την ευθύνη για τη συγκρότηση του αντάρτικου στρατού πόλεων, προετοίμαζε τις μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον των κατακτητών. Η προσήλωση του στα ιδανικά που πίστευε, και για τα οποία μαχόταν, τον οδήγησε σε ριζική διαφωνία επί εθνικού θέματος με εταίρους του χώρου του. Μετέβη στη Μέση Ανατολή ως εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο οποίο ανήκε, για προμήθεια όπλων και πολεμικού υλικού. Κρατήθηκε στη Συρία, χωρίς εμφανή αιτιολογία. Στο Κάιρο του ζητήθηκε να αναφέρει εγγράφως την κατάσταση στην Ελλάδα, το σκοπό του ταξιδιού του και τις προσωπικές του απόψεις. Πίστευε ότι μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα ήταν ικανή να επιλύσει τα ακανθώδη προβλήματα που απασχολούσαν την Ελλάδα και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον διχασμό που ποικίλοι παράγοντες καλλιεργούσαν. Εκών άκων "κρατήθηκε" στη Μέση Ανατολή. Ο όρος που είχε τεθεί από το κόμμα του για εικοσαήμερη το πολύ μετάβαση και επιστροφή και τον οποίον αποδεχθεί το Συμμαχικό Στρατηγείο δεν τηρήθηκε. Εντάχθηκε στο στρατό της Μέσης Ανατολής. Ανέλαβε προσωπάρχης του Υπουργείου Στρατιωτικών στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση και ήταν Γενικός Γραμματέας της εκεί Αντιστασιακής Οργάνωσης Ε.Α.Σ.Δ.Ο. (Εθνική Απελευθερωτική Στρατιωτική Δημοκρατική Οργάνωση). Με την όξυνση της αντιπαράθεσης των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής παραιτήθηκε από τη θέση του Προσωπάρχη και, με τα γεγονότα που ακολούθησαν, επικηρύχτηκε και ζούσε παράνομα, ως τη σύλληψή του τη στιγμή που επιβιβαζόταν σε πλοιάριο για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Οδηγήθηκε στην Ασμάρα της Ερυθραίας, σε στρατόπεδο, όπου υπέστη την πρώτη του καρδιακή προσβολή. Βραδύτερα μεταφέρθηκε ως υπόδικος στον Πειραιά και τέθηκε σε απόταξη με Β.Δ του 1944. Αποκαταστάθηκε όμως στο βαθμό του ταγματάρχη με Β.Δ το 1949. Με υγεία επισφαλή έλαβε μέρος στις πρώτες βουλευτικές εκλογές στον Πειραιά. Του ανατέθηκε υποψηφιότητα και στη Δωδεκάνησο με τη "Δημοκρατική Παράταξη", όπου μετέβη την τελευταία εβδομάδα προ των εκλογών. Κατά τη μοναδική προεκλογική του ομιλία στην ιδιαίτερη του πατρίδα, τη Σύμη, τόσον ο ίδιος όσο και το ακροατήριο του έτυχαν απαράδεκτης μεταχείρισης από τα εκεί αστυνομικά όργανα. Στη συνέχεια ευρισκόμενος τότε στη Ρόδο ως υποψήφιος του Κόμματος των Φιλελευθέρων ο Ιωάννης Γ. Ζίγδης, απαίτησε από τον Διοικητή της Χωροφυλακής ν' αφεθούν ελεύθεροι οι συλληφθέντες. Ορισμένοι, όμως, παρέμειναν στις φυλακές για αρκετό χρόνο, ακόμα και μετά τις εκλογές. Λόγω της περιπέτειας του αυτής και για λίγους μόνο ψήφους έχασε την εκλογή του στον Πειραιά, όπου η επιτυχία του εθερωρείτο βέβαιη. Με την κατηγορία ότι στους προεκλογικούς του λόγους έθιγε ανεπίτρεπτα θεσμούς και πρόσωπα, πράγμα εντελώς ανακριβές, φυλακίστηκε και εξέπεσε του βαθμού του. Το 1953 το Συμβούλιο της Επικρατείας, έπειτα απο προσφυγή του, τον δικαίωσε και τον αποκατέστησε στο βαθμό του Ταγματάρχη. Το 1958 έλαβε μέρος στις εκλογές με το συνδυασμό Δωδεκανήσου του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Ύστερα από λίγο υπέστη το δεύτερο έμφραγμα. Αλλά, όπως όταν επανήλθε από την Ασμάρα στην Αθήνα συνέτασσε, ως Πρόεδρος των Δωδεκανησίων Εθελοντών, ψηφίσματα προς τον Ο.Η.Ε και τις Μεγάλες Δυνάμεις για την Ένωση της ιδιαίτερης πατρίδας του με την Ελλάδα, έτσι και τώρα δεν έπαψε να αγωνίζεται μέσω των Επιτροπών Ειρήνης. Ενώ όμως εργαζόταν σε εργοτάξιο τραπεζικών υποκαταστημάτων, υπέστη τρίτο έμφραγμα. Το τέταρτο ήταν και το μοιραίο και επήλθε ενώ αναπαυόταν, το τελευταίο 24ωρό του 1972, λίγο πριν από την είσοδο του νέου έτους. Ο Μάρκος Κλαδάκης διώχθηκε για πολιτικούς λόγους και κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια λόγω του εθνικού διχασμού, ο οποίος είχε διαιρέσει τότε καταστροφικά τον ελληνικό λαό. Οι Δωδεκανήσιοι, όμως, δεν ζήτησαν την αποκατάσταση του για τα πολεμικά "αδικήματα", που του αποδόθηκαν απο τους εχθρούς του, αλλά για την συμμετοχή του στους εθνικούς αγώνες. Το 1985 ο Ιωάννης Π. Ζίγδης, Πρόεδρος της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου και Βουλευτής, εθελοντής ο ίδιος δυο φορές στην Ελλάδα και την Αίγυπτο, που γνώριζε τα γεγονότα, αποδόθηκε σε αγώνα μέσα στο Κοινοβούλιο για να προαχθεί ο Μάρκος Κλαδάκης στο βαθμό του Αντιστράτηγου και να επεκταθεί ο περί "Εθνικής Αντίστασης" νόμος του 1836/1951 και στους Δωδεκανήσιους εθελοντές σ όλες τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Η απάντηση ήταν και πάλι αρνητική. Αργότερα, η Ομοσπονδία Δωδεκανησιακών Σωματείων υπέβαλε στην τότε Κυβέρνηση το ίδιο αίτημα. Η απάντηση ήταν και πάλι αρνητική, με την επίκληση τυπικών διατάξεων. Έτσι του απονεμήθηκε ο βαθμός του Ταξιάρχου. Του είχε απονεμηθεί το προσωνύμιο "Διγενής της Σύμης". Ιστορία του Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών υπό Μάρκου Π. Κλαδάκη | Ο Μάρκος Π. Κλαδάκης (1900-1972) ήταν Έλληνας αξιωματικός που έμεινε γνωστός για την οργάνωση και τη διοίκηση του Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και για το κίνημα του 1935 που είχε σαν σκοπό την επιστροφή του Ελευθερίου Βενιζέλου στην εξουσία. Στη διάρκεια της ζωής του, αγωνίστηκε για την ελευθερία και διώχθηκε για τις πολιτικές του απόψεις. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 |
Πυργάκια Λάρισας | Τα Πυργάκια Λάρισας βρίσκοντται σε υψόμετρο 123 μέτρων και έχουν πληθυσμό 37 κατοίκων, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Μέχρι το 1965 ονομάζονταν, Ελληνικόν Προσφύγων. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές οικισμών - Πυργάκια Λάρισας (Ελληνικόν Προσφύγων Λάρισας) (εξωτερικός σύνδεσμος). | Τα Πυργάκια είναι οικισμός της Περιφερειακής Ενότητας Λάρισας, στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Διοικητικά ανήκουν στην Κοινότητα Μεγάλου Ευυδρίου, της Δημοτικής Ενότητας Ενιππέα και υπάγονται στον Δήμο Φαρσάλων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%B1_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82 |
Μαρία Ισαβέλλα της Πορτογαλίας | Η Μαρία Ισαβέλλα Φραγκίσκη ντε Ασσίς Αντωνία Καρλόττα Ιωάννα Ιωσηφίνα Σαβερία ντε Πάουλα Μιχαέλα Γαβριέλα Ραφαέλα Γκοντζάγκα ήταν μια Ινφάντα της Πορτογαλίας και κόρη του Ιωάννη ΣΤ΄ της Πορτογαλίας και της συζύγου του Καρλότας της Ισπανίας. Ήταν αδελφή του Πέτρου Α΄ της Βραζιλίας. Παντρεύτηκε τον εκ μητρός θείο της Φερδινάνδο Ζ΄ της Ισπανίας στις 29 Σεπτεμβρίου 1816, του οποίου η πρώτη σύζυγος, Μαρία Αντωνία της Νάπολης και Σικελίας, είχε αποβιώσει άτεκνη δέκα χρόνια πριν. Η Μαρία Ισαβέλλα ήταν πάλι έγκυος αμέσως μετά την γέννηση του πρωτότοκου τέκνου της, αλλά η γέννα τού δεύτερου ήταν δύσκολη. Σύντομα οι γιατροί βρήκαν πως το παιδί είχε αποβιώσει. Η Μαρία Ισαβέλλα σταμάτησε να αναπνέει έκτοτε και οι ιατροί νόμισαν ότι ήταν νεκρή· όταν άρχισαν να την διατέμνουν για να αποσπάσουν το νεκρό έμβρυο, ξαφνικά φώναξε από τον πόνο και κατέρρευσε στο κρεβάτι της, αιμορραγώντας βαριά. Απεβίωσε στις 26 Δεκεμβρίου 1818 στο Παλάτι του Αρανχουέθ και τάφηκε στο Εσκοριάλ, έχοντας αποτύχει να δώσει στον σύζυγο της έναν διάδοχο στο θρόνο. Είναι εξαιτίας της αφοσίωσης και της αγάπης της Μαρίας Ισαβέλλας προς τον κόσμο της Τέχνης, που κατάφερε να συγκεντρώσει πολλούς θησαυρούς από το παρελθόν και να δημιουργήσει ένα βασιλικό μουσείο, το οποίο θα γινόταν η απαρχή του Μουσείου του Πράδο. Άνοιξε στις 19 Νοεμβρίου 1819, έναν χρόνο μετά τον θάνατο της βασίλισσας. 19 Μαΐου 1797 – 29 Σεπτεμβρίου 1816 Η Βασιλική της Υψηλότητα η Πριγκίπισσα Μαρία Ισαβέλλα της Πορτογαλίας 29 Σεπτεμβρίου 1816 – 26 Δεκεμβρίου 1818 Η Μεγαλειότητα Της η Βασίλισσα της Ισπανίας Λαίδη του Τάγματος της Βασίλισσας Μαρίας Λουίζα Έμβλημα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας | Η Μαρία Ισαβέλλα της Πορτογαλίας (Maria Isabel, 19 Μαΐου 1797 – 26 Δεκεμβρίου 1818) ήταν πριγκίπισσα της Πορτογαλίας και έγινε αργότερα βασίλισσα της Ισπανίας ως δεύτερη σύζυγος του Φερδινάνδου Ζ΄ της Ισπανίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%99%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ιβάνε Τζαβαχισβίλι | Ο Ιβάνε Τζαβαχισβίλι γεννήθηκε στην Τιφλίδα της Γεωργίας (τότε μέρος της Αυτοκρατορικής Ρωσίας) από την αριστοκρατική οικογένεια του πρίγκιπα Αλεξάντερ Τζαβαχισβίλι, ο οποίος υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στο Γυμνάσιο της Τιφλίδας. Αφού αποφοίτησε από τη Σχολή Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης το 1899, έγινε ιδιωτικός δάσκαλος της έδρας της Αρμενικής και Γεωργιανής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο απ' όπου είχε αποφοιτήσει. Από το 1901 έως το 1902, ήταν επισκέπτης μελετητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Το 1902, συνόδευσε τον μέντορά του, τον Ακαδημαϊκό Νικόλαο Μαρ, στο Όρος Σινά, όπου μελέτησαν μεσαιωνικά γεωργιανά χειρόγραφα. Μετά τους πρώτους τόμους του μνημειακού, αλλά όχι ημιτελούς, kartveli eris istoria (Η Ιστορία του Γεωργιανού Έθνους) του Τζαβαχισβίλι, που εμφανίστηκε μεταξύ του 1908 και του 1914, ο νεαρός μελετητής γρήγορα καθιερώθηκε ως η κυρίαρχη αρχή της ιστορίας της Γεωργίας και του Καυκάσου, του γεωργιανού δικαίου, της παλαιογραφίας, της διπλωματίας, της μουσικής, της δραματικής τέχνης, και άλλων θεμάτων, δημιουργώντας μελέτες ορόσημο σε αυτούς τους τομείς. Στις αρχές του 1918, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ίδρυση του πρώτου τακτικού πανεπιστημίου της Γεωργίας στην Τιφλίδα, πραγματοποιώντας έτσι ένα μακροχρόνιο όνειρο, που λατρεύονταν από γενιές Γεωργιανών διανοουμένων αλλά απογοητεύονταν συνεχώς από τις αυτοκρατορικές ρωσικές αρχές. Το Πανεπιστήμιο της Τιφλίδας (σημερινό Κρατικό Πανεπιστήμιο της Τυφλίδας Ι. Τζαβαχισβίλι, ΚΠΤ, το οποίο φέρει τώρα το όνομά του), στο οποίο ο Τζαβαχισβίλι έγινε καθηγητής και επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας της Γεωργίας, κατέλαβε γρήγορα κυρίαρχη θέση στην εκπαιδευτική ζωή της Γεωργίας. Το 1919, ο Τζαβαχισβίλι διαδέχθηκε τον διάσημο χημικό Πετρ Μελικισβίλι ως τον δεύτερο πρύτανη του πανεπιστημίου. Υπηρέτησε μέχρι τον Ιούνιο του 1926, όταν, μετά τις αντισοβιετικές εξεγέρσεις του Αυγούστου του 1924, άρχισε να συρρικνώνεται η ανοχή των μη μαρξιστικών διανοουμένων. Αν και του επιτράπηκε να δημοσιεύσει και να διδάξει, αυτή η έκλειψη πιθανότατα έσωσε τη ζωή του, αφού ο διάδοχός του στο πανεπιστήμιο, ήταν μεταξύ των θυμάτων της Σταλινικής Μεγάλης Εκκαθάρισης του 1936–7. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το ΚΠΤ το 1938, αλλά σύντομα διορίστηκε διευθυντής του Τμήματος Ιστορίας στο Κρατικό Μουσείο της Γεωργίας, στο οποίο ήταν επικεφαλής μέχρι το θάνατό του στην Τιφλίδα το 1940. Ενταφιάστηκε στην αυλή του ΚΠΤ. Ο Τζαβαχισβίλι συνέγραψε περισσότερα από 170 έργα, που ασχολούνται με διάφορες πτυχές της πολιτικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας της Γεωργίας. Από τη δημοσίευση της πρώτης έκδοσής του το 1908, το κύριο έργο του, Η Ιστορία του Γεωργιανού Έθνους (πλήρως δημοσιευμένο μεταξύ 1908 και 1949), παραμένει μια από τις πιο ολοκληρωμένες και εύγλωττες μελέτες της προ-μοντέρνας γεωργιανής ιστορίας. Δυστυχώς, δεν έχει μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα. Αρκετά από τα πιο σημαντικά άρθρα και βιβλία του Τζαβαχισβίλι, συμπεριλαμβανομένης της Ιστορίας του Γεωργιανού Έθνους, έχουν ανατυπωθεί στα συλλεκτικά έργα του δώδεκα τόμων από το 1977 και το 1998. | Ο Ιβάνε Τζαβαχισβίλι (γεωργιανά: ივანე ჯავახიშვილი, 11 Απριλίου 1876 - 18 Νοεμβρίου 1940) ήταν Γεωργιανός ιστορικός και γλωσσολόγος του οποίου τα ογκώδη έργα επηρέασαν σημαντικά τους σύγχρονους μελετητές της ιστορίας και του πολιτισμού της Γεωργίας. Ήταν επίσης ένας από τους ιδρυτές του πανεπιστημίου της Τιφλίδας (1918) και ο πρύτανης του από το 1919 έως το 1926. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B5_%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B2%CE%AF%CE%BB%CE%B9 |
Αρμένοι Χανίων | Όπως υποδηλώνει το όνομά του, στο χωριό εγκαταστάθηκαν μετά την ανάκτηση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά το 961, Αρμένιοι στρατιώτες, τμήμα του βυζαντινού στρατού. Στο χωριό υπάρχουν ίχνη κατοίκησης από την παλαιοχριστιανική εποχή. Γύρω από τον ναό της Παναγίας βρέθηκε παλαιοχριστιανική βασιλική. Σε ανασκαφές στον ναό του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου βρέθηκε ότι στη θέση τού ναού υπήρχε βασιλική τής οποίας το ψηφιδωτό χρονολογήθηκε στο β΄μισό του 6ου αιώνα και αποδόθηκε στο συνεργείο που κατασκεύασε το δάπεδο της βασιλικής στην Αλμυρίδα.Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Armenus στην επαρχία Αποκορώνου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως Armenus με 233 κατοίκους, ονομασία την οποία χρησιμοποιεί και ο Βασιλικάτα το 1630. Κατά την διάρκεια της επανάστασης του 1821, οι Αρμένοι ορίστηκαν έδρα της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης Κρήτης και στις 22 Μαΐου 1822, στους Αρμένους υπογράφηκε από τους οπλαρχηγούς το σύνταγμα της Επιδαύρου. Το χωριό ονομάστηκε τότε Ελευθερούπολη. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1897, στις 26 Ιουνίου, η Πρώτη Επαναστατική Συνέλευση συνήλθε στους Αρμένους, προτού μετακινηθεί στις Αρχάνες στις 30 Ιουνίου.Σύμφωνα με την αιγυπτιακή απογραφή του 1834, στο χωριό κατοικούσαν 60 χριστιανικές και 15 μουσουλμανικές οικογένειες. Το 1881 είχε 679 κατοίκους (595 χριστιανούς και 84 μουσουλμάνους) και ήταν έδρα ομώνυμου δήμου. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Οι πλούσιες πηγές της περιοχής οδήγησαν στην κατασκευή νερόμυλων στους Αρμένους. Ο νερόμυλος ιδιοκτησίας κληρονόμων Μανούσακα και Μανουσογεωργάκη και Κουταράκη έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο, καθώς αποτελεί τυπικό δείγμα αρχιτεκτονικής προβιομηχανικής περιόδου, τα αρχιτεκτονικά στοιχεία και η δομή των χώρων του συγκροτήματος συνδέονται με την λαϊκή παράδοση της Κρήτης του 18ου αιώνα, που έχει τις καταβολές της στην αρχιτεκτονική της όψιμης Βενετοκρατίας. Αποτελείται από τέσσερις ισόγειους χώρους και ένα στον όροφο που χρησιμοποιείται για κατοικία του μυλωνά. Στους υπόγειους χώρους υπάρχουν: προθάλαμος - χώρος αποθήκευσης σιτηρών, όπου βρίσκεται και η είσοδος του αλευρόμυλου. Ο κυρίως χώρος του αλευρόμυλου διαθέτει τρία ζεύγη μυλόπετρων με τρία πηγάδια (Βουτσιά) και τρία στόμια εξόδου νερού (ζουριά) αντίστοιχα. Η ανατολική όψη του συγκροτήματος χαρακτηρίζεται από τα πηγάδια και την είσοδο στον μύλο ενώ η δυτική χαρακτηρίζεται από τις λίθινες λαξευτές αντηρίδες, τα υπό μορφή καμάρας λαξευτά στόμια εξόδου νερού και τα αντίστοιχα παράθυρα πάνω από κάθε αντηρίδα. Το συγκρότημα στεγάζεται σε μονόρριχτες καμαροσκεπείς στέγες ενώ ο χώρος κατοικίας του μυλωνά έχει δίρριχτη κεραμοσκεπή. Βρίσκεται στην είσοδο του χωριού και υπέστη ζημιές από το έργο υδροληψίας. Στη θέση Σούρπο, όπου βρισκόταν επί ενετικών χρόνων χωριό, σωζόταν μέχρι πρόσφατα σε άριστη κατάσταση ο νερόμυλος «του Φράγκου».Από τους ναούς του χωριού, ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, του 16ου αιώνα, κάτω από τον οποίο εντοπίστηκαν σε ανασκαφή τοίχοι παλαιότερου, μονόχωρου τρουλλαίου ναού, ο οποίος χρονολογήθηκε με βάση τα σπαράγματα των τοιχογραφιών στα τέλη του 12ου-αρχές του 13ου αιώνα, και ο νεότερος ναός του Αγίου Νικολάου. Αναφέρεται επίσημα το 1925 στο ΦΕΚ 27Α - 31/01/1925 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας. Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση του Κλεισθένης Ι αποτελεί την κοινότητα Αρμένων που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αρμένων του δήμου Αποκορώνου ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 345 κατοίκους.Δείτε: Κοινότητα Αρμένων Στην Κρήτη υπάρχουν οι συνώνυμοι οικισμοί Αρμένοι Λασιθίου και Αρμένοι Ρεθύμνης. | Οι Αρμένοι είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Αποκορώνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, οι Αρμένοι έχουν 345 κατοίκους. Βρίσκονται σε υψόμετρο 50 μέτρων, στις όχθες του ποταμού Ξιδέ, και διαθέτει άφθονες πηγές. Απέχει 21 χιλιόμετρα από τα Χανιά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD |
Γ. Βενκατεσουαράν | Mouna Ragam (1986) Agni Natchathiram (1988) Guru (1989) Vedikkai El Vadikkai (1990) Anjali (1990) Thalapathi (1991) Neenga Nalla Irukkanum (1992) May Madham (1994) Indira (1995) Thamizhan (2002) Yai Nee Romba Azhaga Irukey (2002) Chokka Thangam (2003) Στις 3 Μαΐου 2003, ο Γ. Βενκατεσουαράν αυτοκτόνησε στο σπίτι του σε ηλικία 55 ετών. Ήταν παντρεμένος με δύο παιδιά. Γ. Βενκατεσουαράν στην IMDb | Ο Γ. Βενκατεσουαράν (13 Ιανουαρίου 1948 – 3 Μαΐου 2003), γνωστός ως G. V., ήταν Ινδός παραγωγός ταινιών και λογιστής. Ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός των σκηνοθετών και σεναριογράφων Μάνι Ρατμάν και Γ. Σρινιβάσαν. Ως ηθοποιός, έκανε μια εμφάνιση καμέο στο Pagaivan και έπαιξε τον εαυτό του στην ταινία Raja Kaiya Vacha. Επίσης έπαιξε και σε μερικές άλλες ταινίες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93._%CE%92%CE%B5%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD |
Εστρόγκο Ναχάμα | Ο Εστρόγκο Ναχάμα ήταν γιος της Όρο και του Μεναχέμ Ναχάμα και γεννήθηκε στις 4 Μαΐου 1918 στη Θεσσαλονίκη . Η οικογένεία του ανήκε στη μεγάλη εβραϊκή κοινότητα της πόλης και ήταν σεφαραδίτες Εβραίοι που οι πρόγονοί τους είχαν εκδιωχθεί το 1492 από την Ισπανία και μιλούσαν τα λαντίνο, μία ισπανοεβραϊκή γλώσσα. Ο πατέρας του ήταν συνέταιρος σε μία επιχείρηση σιτεμπορίου και ο Εστρόγκο το 1936, αφού τελείωσε το Γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει ως πωλητής στην ίδια επιχείρηση, ενώ τα Σάββατα ως ψάλτης στη Συναγωγή Μπετ Σαούλ. Τον Μάρτιο του 1939 κατατάχθηκε στον στρατό για να υπηρετήσει τη θητεία του, ενώ κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 βρέθηκε ως ασυρματιστής στο 50ο Τάγμα Πεζικού το οποίο επανδρωνόταν κυρίως από Έλληνες Εβραίους. Το 1942, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής, υποχρεώθηκε σε καταναγκαστικά έργα στο αεροδρόμιο Σέδες της Θεσσαλονίκης. Τον Απρίλιο του 1943, ακολουθώντας τη μοίρα των περισσοτέρων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, στάλθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης του Άουσβιτς. Εκεί όλα τα μέλη της οικογένειάς του δολοφονήθηκαν στους θαλάμους αερίων, ενώ ο ίδιος ως νεαρός και ικανός προς καταναγκαστική εργασία οδηγήθηκε στα λατομεία ενός υποστρατοπέδου. Κατά τη διάρκεια της σκληρής εργασίας συνήθιζε να τραγουδά και γρήγορα έγινε γνωστός για την εξαιρετική φωνή του. Οι φρουροί τον έβαζαν να τραγουδάει για να τους διασκεδάζει και ως αντάλλαγμα του πέταγαν ένα κομμάτι ψωμί στις λάσπες. Λόγω της φωνής του κατάφερε να μείνει ζωντανός και απέκτησε το προσωνύμιο "ο τραγουδιστής του Άουσβιτς".Στις αρχές του 1945, καθώς οι σοβιετικοί πλησίαζαν, ο Εστρόγκο Ναχάμα μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους, συμμετείχε αναγκαστικά στις επονομαζόμενες πορείες θανάτου, καθώς οι περισσότεροι πέθαιναν από το κρύο, την εξάντληση, τις ασθένειες ή δολοφονούνταν. Ο Ναχάμα επέζησε και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ζάξενχαουσεν κοντά στο Βερολίνο, όπου υποχρεώθηκε πάλι σε καταναγκαστική εργασία. Καθώς πλησίαζε το τέλος του πολέμου, το στρατόπεδο εκκενώθηκε στις 10 Απριλίου 1945 και οι κρατούμενοι υποχρεώθηκαν σε μία ακόμη πορεία θανάτου. Ανάμεσα στους λίγους που επέζησαν και απελευθερώθηκαν τις 5 Μαΐου του 1945 από τον Κόκκινο Στρατό ήταν και ο Εστρόγκο Ναχάμα, ο οποίος ζύγιζε μόλις 35 κιλά. Από τότε γιόρταζε αυτή την ημέρα ως την ημέρα που ξαναγεννήθηκε. Μετά την απελευθέρωσή του παρέμεινε προσωρινά στο Βερολίνο καθώς σκόπευε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Όμως το 1951 πληροφορήθηκε επίσημα ότι κανείς από την οικογένειά του δεν επέζησε και μη έχοντας πλέον κανέναν ζώντα συγγενή στην Ελλάδα παρέμεινε στο Βερολίνο. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους εναπομείναντες Εβραίους και την μικρή μεταπολεμική κοινότητά τους και to 1947 έγινε αρχικά κάντορας (ψάλτης) στη Συναγωγή της οδού Πεσταλότσι και στη συνέχεια αρχικάντορας. Ο ραδιοφωνικός σταθμός RIAS μετέδιδε κάθε εβδομάδα τη λειτουργία της συναγωγής και αυτό βοήθησε στο να γίνει γνωστή η φωνή του με τη χρεία του βαρύτονου και να αναγνωριστεί το ταλέντο του. Έψαλε επίσης και στη συναγωγή του Βερολίνου που εξυπηρετούσε τις θρησκευτικές ανάγκες των Αμερικανών στρατιωτών εβραϊκού θρησκεύματος. Μετά την ανέγερση του τείχους και τον χωρισμό της πόλης σε δυτικό και ανατολικό τομέα, στο Ναχάμα δόθηκε άδεια, επειδή παρέμενε Έλληνας υπήκοος, να μεταβαίνει στο Ανατολικό Βερολίνο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες της εκεί μικρής εβραϊκής κοινότητας.Στο Βερολίνο ο Εστρόνγκο Ναχάμα με τη δουλειά και το ταλέντο του αναδείχθηκε σε σημαντική προσωπικότητα της εβραϊκής κοινότητας της πόλης. Έκανε ηχογραφήσεις δίσκων με εβραϊκή θρησκευτική μουσική, εμφανίστηκε σε κινηματογραφικές ταινίες, όπως στο "Καμπαρέ" του Μπομπ Φόσι το 1972, όπου υποδύθηκε το ρόλο του ραβίνου, ενώ εμφανίστηκε σε πολλές συναυλίες, στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α. και στο Ισραήλ. Έδωσε επίσης συναυλίες μαζί με χριστιανικές χορωδίες και σε χριστιανικούς ναούς προωθώντας τη συνεργασία των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων. Το 1959 επισκέφθηκε για τρεις εβδομάδες την Θεσσαλονίκη προς αναζήτηση συγγενών, αντιμετώπισε δυσκολίες στην ανανέωση του διαβατηρίου του επειδή είχε κηρυχθεί ανυπότακτος από το ελληνικό κράτος, αλλά διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του την ελληνική υπηκοότητα παρότι του προτάθηκε πολλές φορές η απονομή της γερμανικής.To 2012 το Ίδρυμα Meridian στο Βερολίνο καθιέρωσε προς τιμή του το "Βραβείο Εστρόνγκο Ναχάμα για την ανεκτικότητα και το πολιτικό θάρρος" με το οποίο βραβεύεται κατ' έτος μία προσωπικότητα για τις δράσεις της σε αυτούς τους τομείς. 1987: Σταυρός του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας 1988: Ασημένιο Άστρο της Φιλίας των Λαών (Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας) 1990: Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Schabbat-Feier. Oberkantor Estrongo Nachama Live. Chor der Synagoge Herbartstraße, Orgel und Leitung: Monika Almekias-Siegl Es tönt von der Erde zum Himmel empor. Gebetsgesänge für die Neue Synagoge. Oberkantor Estrongo Nachama, RIAS Kammerchor, Leitung: Uwe Gronostay, Orgel: Harry Foss Hebräische Gebetsgesänge Chanukka Kiddusch. Oberkantor Estrongo Nachama, RIAS Kammerchor, Leitung: Uwe Gronostay, Orgel: Harry Foss Meisterwerke der Synagogalmusik. Oberkantor Estrongo Nachama, RIAS Kammerchor, Leitung: Uwe Gronostay, Orgel: Harry Foss Jom Kippur- Gebetsgesänge zum Versöhnungstag. RIAS Kammerchor, Leitung: Uwe Gronostay, Orgel: Harry Foss Chasanut- Gebetsgesänge aus der Synagoge. Oberkantor Estrongo Nachama und Chor, Orgel: Harry Foss Die große neue Sabbat Feier. Oberkantor Estrongo Nachama, Berliner Konzert-Chor, Leitung: F. Weisse, Orgel: Harry Foss Oberkantor Estrongo Nachama im Berliner Dom. Live-Mitschnitt 1998, Shalom-Chor Berlin, Leitung: Elisabeth Liebig, Orgel: Gloria Seipelt 1972: Cabaret, σκηνοθεσία: Bob Fosse 1981: Malou, σκηνοθεσία: Jeanine Meerapfel 1988: Das Singen im Dom zu Magdeburg, σκηνοθεσία: Peter Rocha 1990: Auf der Suche nach Herrn Moses, σκηνοθεσία: Tamara Wyss Ολοκαύτωμα Ιστορία των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη Οικονομάκου, Κατερίνα (2017). Ο τραγουδιστής του Άουσβιτς. Εστρόγκο Ναχάμα. Αθήνα: Εκδόσεις Καπόν. ISBN 978-618-5209-13-1. Brenner, Michael (1997). After the Holocaust: Rebuilding Jewish Lives in Postwar Germany. μετάφρ. από τα γερμανικά Barbara Harshav, Princeton, ISBN 0-691-00679-2. Εστρόγκο Ναχάμα (βίντεο) | Ο Εστρόγκο ή Εστρόνγκο Ναχάμα (Estrongo Nachama, Θεσσαλονίκη 1918-Βερολίνο 2000) ήταν Έλληνας Εβραίος, επιζών του Ολοκαυτώματος, ο οποίος μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο και διακρίθηκε ως τραγουδιστής και αρχιψάλτης (κάντορας) της εκεί εβραϊκής κοινότητας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%83%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%9D%CE%B1%CF%87%CE%AC%CE%BC%CE%B1 |
Τριχόπτερα | Το όνομά τους τα τριχόπτερα το οφείλουν στις τρίχες στις πτέρυγες. Οι τρίχες κατά κανόνα είναι πιο πυκνές στις μπροστινές πτέρυγες. Είναι ομόλογες με τα λέπια στις πτέρυγες των λεπιδόπτερων. Και στα τριχόπτερα μερικές φορές συναντούμε μικρές περιοχές σκεπασμένες με λέπια. Οι πτέρυγες είναι μεμβρανώδεις και διαφανείς, οι πρόσθιες λίγο μεγαλύτερες από τις οπίσθιες, και οι οπίσθιες πολλές φορές φαρδύτερες από τις πρόσθιες. Σε στάση ανάπαυσης οι πτέρυγες σχηματίζουν κεκλιμένη στεγή. Οι μεγαλύτεροι εκπρόσωποι της τάξης των τριχοπτέρων αποκτούν μήκος τεσσάρων εκατοστόμετρων, ενώ γενικά τα τριχόπτερα είναι πολύ μικρότερα. Τα πιο μικρά τριχόπτερα έχουν μήκος ενάμισι χιλιοστόμετρο. Στα περισσότερα τριχόπτερα τα στοματικά μόρια είναι ατροφικά. Οι άνω γνάθοι είναι υποτυπώδεις, οι κάτω γνάθοι μικρές και στενά συνδεδεμένες με το κάτω χείλος. Ο υποφάρυγγας όμως είναι καλά ανεπτυγμένος και σε μερικές ταξινομικές ομάδες επιτρέπει την απορρόφηση υγρών. Και οι χειλικές και οι γναθικές προσακτρίδες είναι καλά αναπτυγμένες. Οι κεραίες είναι νηματοειδείς και αποτελούνται από πολλά άρθρα. Πολλές φορές οι κεραίες είναι μεγαλύτερες από το σώμα και σε μήκος μπορούν να αποκτούν το πολλαπλάσιο των πτερύγων. Οι σύνθετοι οφθαλμοί κατά κανόνα είναι μικροί. Σε πολλά είδη συναντούμε τρία οφθαλμίδια. Ο προθώρακας είναι μικρός, ο μεσοθώρακας και ο μεταθώρακας είναι μεγάλοι, γιατί περιέχουν τους μύες για τα πόδια και για τις πτέρυγες. Η κοιλία είναι επιμήκης με κοντούς κέρκους. Συνίσταται από δέκα ουρομερή. Τα λεπτά πόδια μοιάζουν μεταξύ τους και καταλήγουν σε πενταμερείς ταρσούς. Και στις προνύμφες φαίνεται η συγγένεια με τα λεπιδόπτερα. Οι προνύμφες των τριχοπτέρων μοιάζουν με τις κάμπιες των πεταλούδων. Διακρίνονται όμως δυο τύποι, που ονομάζονται campodeiform (σε φόρμα του εντόμου Campodea, Εικ. 4 πάνω) και eruciform (σε φόρμα κάμπιας Εικ. 4 κάτω). Και τα δύο έχουν κοιλιακούς πόδες (εδρικούς ψευδόποδες) όπως οι κάμπιες των πεταλούδων. Τα campodeiform είδη ζουν ελεύθερα. Στην πλειονότητα όμως συναντούμε eruciform προνύμφες, που κατασκευάζουν μια θήκη που μοιάζει με κολεό. Ανάλογα με το είδος ο κολεός είναι φτιαγμένος από ξυλαράκια, πετραδάκια, άμμο, κομματάκια ζωντανών ή νεκρών φύλλων ή φυκιών, θρύμματα κοχυλιών κλπ, και είναι κολλημένος με τις εκκρίσεις μεταξιού της προνύμφης. Μόνο το κεφάλι και ο θώρακας με τα πόδια προβάλλουν από τον κολεό, και σε περίπτωση ανάγκης οι προνύμφες αποτραβιούνται ολόκληροι, στους κολεούς αυτούς. Μια ιδέα για την ποικιλία αυτών των κολεών δίνονται στις Εικ. 7 μέχρι 15. Όλο το κεφάλι είναι καστανό και σκληρυμένο με σκληρωτίνη. Τα στοματικά μόρια είναι μασητικού τύπου και καλά αναπτυγμένα. Οι κεραίες είναι πολύ κοντές. Σε κάθε πλευρά του κεφαλιού συναντούμε μια ομάδα οφθαλμιδίων. Και ο θώρακας με τρία ζεύγη ποδιών είναι καλά αναπτυγμένος. Η κοιλία είναι μεμβρανώδης, πολλές φορές με νηματώδη βράγχια ως εξωτερικά αναπνευστικά όργανα. Οι εδρικοί ψευδόποδες εκφύονται στο τελευταίο ουρομερές. Παρατηρούμε τρεις τύπους μορφής και χρήσεως των ψευδοποδίων αυτών ανάλογα με τον τρόπο ζωής των διάφορων ειδών. Στα είδη που ζουν ελεύθερα τα ψευδοπόδια είναι μακρά και χρησιμοποιούνται για τη μετακίνηση. Τελειώνουν σε ένα είδος όνυχα. Στις eruciform προνύμφες οι κοιλιακοί πόδες είναι ατροφικοί και αγκιστροειδείς και ειδικευμένοι στο να κρατούν τον κολεό. Μια ενδιάμεση χρήση των εδρικών ψευδοπόδων συναντούμε στην οικογένεια Glossomantidae. Τα είδη αυτής της οικογένειας κατασκευάζουν κολεούς με ανοίγματα για τα εδρικά ψευδοπόδια, που χρησιμοποιούνται με διπλό σκοπό, για να κρατούν το κολεό και να σταθεροποιείται η επαφή της προνύμφης στο υπόστρωμα. Οι νύμφες (Εικ. 3) μπορούν να κινούν τα οπίσθια πόδια για να κολυμπούν στην επιφάνεια του νερού. Τα στοματικά μόρια μασητικού τύπου χρησιμοποιούνται για να ελευθερωθούν από την θήκη, όπου γίνεται η νύμφωση. Τα ενήλικα τρέφονται λιγοστά, απορροφώντας μόνο νερό ή νέκταρ. Μπορούν να επιβιώνουν μερικές μέρες. Γενικά δεν πετούν καλά, μπορούν όμως να κινούνται πολύ γρήγορα στα φύλλα. Κατά κανόνα ενεργούν κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι το βράδυ και τη νύχτα. Γενικά μένουν σταθερά, μερικά είδη όμως σχηματίζουν σμήνη κοντά στους βιότοπους των προνυμφών. Παρατηρείται ποικιλία συμπεριφορών για να προσελκύσουν το άλλο φύλο με χημικά, οπτικά ή ακουστικά μέσα. Τα αρσενικά διάφορων ειδών υπερασπίζουν μια μικρή περιοχή ως ιδιοκτήτες. Η σύζευξη πραγματοποιείται σε μικρό χρονικό απόσταση μετά την εκκόλαψη του ακμαίου. Τα έντομα ζευγαρώνουν κατά την πτήση, αλλά η μεταφορά του σπέρματος ολοκληρώνεται στο έδαφος ή στα φυτά κοντά στο νερό Τα θηλυκά αφήνουν τα αυγά να πέφτουν στο νερό, ή τα τοποθετούν πάνω στο νερό και οι προνύμφες που εκκολάπτονται πέφτουν στο νερό. Μερικά είδη κολλούν τα αυγά σε πέτρες κάτω από την επιφάνεια του νερού. Για αυτό το σκοπό καταδύονται μέχρι μισή ώρα στο νερό. Οι προνύμφες αναπτύσσονται ανάλογα με το είδος σε τρεχούμενο ή στάσιμο νερό, κατά κανόνα γλυκό, αλλά επίσης υφάλμυρο ή αλμυρό. Οι προνύμφες είναι φυτοφάγες, παμφάγες ή αρπακτικές. Ανάλογα με είδος και την ηλικία καταναλώνουν νεκρό ή ζωντανό φυτικό ή ζωικό ιστό ή απορροφούν οργανικά υγρά. Χρησιμοποιώντας τις διάφορες πηγές τροφών στο νερό καταφέρνουν να αξιοποιούν πολλούς διαφορετικούς βιότοπους. Τα είδη με κολεό κατοικούν σε αυτόν από το πρώτο προνυμφικό στάδιο ή στην αρχή είναι ελεύτερα. Οι ελεύτερες campodeiform προνύμφες κινούνται ψάχνοντας κατάλληλα μέρη ή περιμένουν σε ένα είδος καταφύγιου από μετάξι. Αυτό το μετάξινο καταφύγιο χρησιμοποιείται και για τη σύλληψη τροφής. Κατά κανόνα παρατηρούνται πέντε προνυμφιακά στάδια. Οι προνύμφες του τελευταίου σταδίου κατασκευάζουν ιδιαίτερη θήκη για τη νύμφωση. Κατά κανόνα και η νύμφη παραμένει στο νερό και μόνο κολυμπάει στην επιφάνεια του νερού για να βγει το ενήλικο (Εικ. 5). Το έκδυμα της νύμφης παραμένει πάνω στο νερό (Εικ. 6). Στις εύκρατες ζώνες ο βιολογικός κύκλος ολοκληρώνεται κατά κανόνα σε ένα χρόνο με πέντε προνυμφιακά στάδια. Παρατηρούνται όμως πολλές εξαιρέσεις. Οι προνύμφες είναι εξαιρετικά ευαίσθητες για διάφορους οικολογικούς παράγοντες του νερού. Γι αυτό όχι μόνο σε διάφορα τμήματα ενός ρεύματος, αλλά και σε συγκεκριμένο μέρος πολλές φορές βρίσκονται διάφορα είδη, που εκμεταλλεύονται διάφορους μικροβιότοπους. Τα τριχόπτερα δεν αντέχουν ισχυρές διακυμάνσεις των παραγόντων του νερού και καταστρέφονται εύκολα από οποιαδήποτε ρύπανση του νερού. Τέσσερα είδη καταγράφονται στην Κόκκινη Λίστα της IUCN γιατί έχουν πια εξαφανισθεί. Πολλά είδη είναι δείκτες υψηλής καθαρότητας του νερού και χρησιμοποιούνται στον έλεγχο του πόσιμου νερού. Η παρουσία προνύμφων τριχοπτέρυν προσελκύει πέστροφες και άλλα ψάρια. Αναφέρονται μερικές περιπτώσεις, όπου τα τριχόπτερα προκάλεσαν ζημιές. Εάν η ωοτοκία πραγματοποιείται μαζικά σε οδούς, οι οδηγοί οχημάτων αντιμετωπίζουν περιορισμένη ορατότητα και η κόλλα μπορεί να κάνει τις οδούς ολισθηρές. Επίσης σμήνη από τριχόπτερα κατάφεραν να καταστρέψουν συσκευές κλιματισμού. Οι προνύμφες μερικών ειδών ροκανίζοντας ξύλο συμβάλλουν στη γρηγορότερη αποσύνθεση ξύλινων συσκευών που βρίσκονται στο νερό. Άλλα είδη προκαλούν ζημιές στις καλλιέργειες ρυζιού, ροκανίζοντας τα μικρά φυτά. Τα τριχόπτερα εμφανίζουν παγκόσμια διαμονή, ωστόσο σε πολλά είδη η περιοχή κατανομής είναι μικρή και τα είδη γίνονται ενδημικά. Κατά κανόνα τις προνύμφες τις συναντούμε σε τρεχούμενα ή στάσιμα γλυκά νερά ενώ μερικά είδη αντέχουν και υφάλμυρο και αλμυρά νερά. Η πιο συγγενής τάξη των τριχοπτέρων είναι τα λεπιδόπτερα. Έχουν πάνω από είκοσι κοινά χαρακτηριστικά, που απουσιάζουν σε άλλες τάξεις (συναπομορφίες). Μεταξύ αυτών είναι το γεγονός, πως οι προνύμφες των δύο τάξεων παράγουν μετάξι με τις σιαλικές αδένες. Πρωτόγονα λεπιδόπτερα μοιάζουν αρκετά με τα τριχόπτερα. Σύμφωνα με μια θεωρία, υπήρχε κοινός πρόγονος στον Παλαιοζωικό αιώνα, με ακμαία όμοια με των τριχοπτέρων και προνύμφες όμοιες με των λεπιδοπτέρων. Στη συνέχεια στα τριχόπτερα έγινε μια εξειδίκευση και προσαρμογή των προνυμφών στα υδρόβια ενδιαιτήματα που επέτρεψαν την ακτινωτή προσαρμοστική κλαδογένεση στην Κρητιδική. Τα ακμαία παρέμειναν σχετικά αρχέγονα. Αντίθετα στα λεπιδόπτερα οι προνύμφες παρέμειναν σχετικά πρωτόγονες και στα ακμαία τα στοματικά μόρια και οι πτέρυγες έχουν τροποποιηθεί σύμφωνα με την εξέλιξη των ανθοφόρων φυτών. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες για τη στενή συγγένεια των τριχοπτέρων με τα λεπιδόπτερα. Συνοψίζονται ως Αμφιεσμηνόπτερα. Άλλες τρεις τάξεις, τα δίπτερα, τα σιφωνάπτερα και τα μηκόπτερα σχηματίζουν τα αντλιοφόρα. Οι πέντε τάξεις αυτές έχουν κοινό πρόγονο και αποτελούν τις πανορποειδείς τάξεις. Η σημερινή ευρέως αποδεκτή άποψη για τις ταξινομικές σχέσεις συγγενών τάξεων απεικονίζεται στον Πιν. 1. Τα πιο παλαιά ευρήματα της τάξεως των τριχοπτέρων βρέθηκαν στην Πάνω και Μέση Τριαδική. Κατατάσσονται σε μια οικογένεια που χάθηκε στην Κρητιδική. Οι σημερινές οικογένειες εξελίχτηκαν στην Ιουράσια. Ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, τα τριχόπτερα διαιρούνται σε δυο ή τρεις υποτάξεις. Τα Annulipalpia και τα Integripalpia είναι μονοφυλετικά και αναγνωρίζονται γενικά ως υποτάξεις. Τα υπόλοιπα τριχόπτερα κατατασσόταν αρχικά σε μια υπόταξη Spicipalpia (ταξινομική ομάδα καλαθιού), αλλά αυτή κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι μονοφυλετική, και γι αυτό το λόγο τα υπόλοιπα τριχόπτερα κατατάσσονται μάλλον μόνο σε μερικές υπερ-οικογένειες, που όμως δεν σχηματίζουν υπόταξη. "'Gillott'" Entomology Third Edition Springer ISBN 1-4020-3182-3 Grzimek's Animal Life Encyclopedia Vol. 3 Thomson Gale ISBN 0-7876-5779-4 | Τα τριχόπτερα αποτελούν μια πολυπληθή τάξη ολομετάβολων εντόμων με σχεδόν ένδεκα χιλιάδες σωζόμενα είδη. Μοιάζουν αρκετά με πρωτόγονα λεπιδόπτερα. Και οι δύο τάξεις κατατάσσονται στις πανορποειδείς τάξεις εντόμων. Τα τριχόπτερα της Ευρώπης διαιρούνται ως εξής: Η υπόταξη Annulipalpia εκπροσωπείται στην Ευρώπη με έξι οικογένειες, η υπόταξη Integripalpia με δεκατέσσερα οικογένειες, και τα υπόλοιπα τριχόπτερα κατατάσσονται σε τέσσερις οικογένειες. Από τη Μεγάλη Βρετανία αναφέρονται περίπου διακόσια είδη, στην Ελλάδα δεν είναι λιγότερα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%87%CF%8C%CF%80%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1 |
Στίβος στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 – Σφυροβολία γυναικών | Κάθε Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή (ΕΟΕ) είχε την δυνατότητα να δηλώσει μέχρι 3 αθλήτριες σε αυτό το αγώνισμα. Το όριο πρόκρισης που έπρεπε να ξεπεράσουν για να κερδίσουν μια θέση στους Αγώνες, ήταν τα 77.50 μέτρα. Το όριο καθορίστηκε από την World Athletics. Επιπλέον, αθλήτριες που δεν ξεπέρασαν το όριο, είχαν τη δυνατότητα να προκριθούν μέσω της θέσης τους στην παγκόσμια κατάταξη. Αυτές που βρίσκονταν υψηλότερα στην λίστα, κέρδισαν μια από τις διαθέσιμες θέσεις, έως ότου να συμπληρωθεί ο αριθμός των 32 συμμετεχόντων. Η περίοδος πρόκρισης ήταν αρχικά από την 1η Μαΐου 2019 έως τις 29 Ιουνίου 2020. Λόγω της πανδημίας COVID-19, η περίοδος τέθηκε σε αναστολή από τις 6 Απριλίου 2020 έως τις 30 Νοεμβρίου 2020, και αργότερα παρατάθηκε μέχρι τις 29 Ιουνίου 2021. Η περίοδος καθορισμού της παγκόσμιας κατάταξης ήταν από την 1η Μαΐου 2019 μέχρι τις 30 Ιουνίου 2020. Οι αθλήτριες είχαν την δυνατότητα να ξεπεράσουν το όριο, σε όλες τις επίσημες διοργανώσεις του ανοιχτού και του κλειστού στίβου. Οι ΕΟΕ μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν τον κανόνα της καθολικότητάς, σύμφωνα με τον οποίο μπορούν να συμμετέχουν στο αγώνισμα αθλήτριες που δεν πληρούν τα κριτήρια πρόκρισης, εάν προέρχονται από χώρες που δεν εκπροσωπούνται καθόλου από γυναίκες σε κανένα αγώνισμα του στίβου. Οι ΕΟΕ μπορούν να δηλώσουν τις αθλήτριες στο αγώνισμα οποιαδήποτε στιγμή. Οι αθλήτριες καλούνται να εκσφενδονίσουν μια μεταλλική σφαίρα 4 κιλών, στερεωμένη σε μεταλλικό σύρμα μήκους 1.22 μέτρων, όσο πιο μακριά μπορούν. Το σύρμα καταλήγει σε μία χειρολαβή, από την οποία η αθλήτρια κρατάει το όργανο κατά την ρίψη, η οποία πραγματοποιείται από βαλβίδα διαμέτρου 2,135 μέτρων. Για να θεωρηθεί έγκυρη η βολή, η σφύρα πρέπει να προσγειωθεί εντός ενός τομέα 35 μοιρών και η αθλήτρια να μην βγει εκτός της βαλβίδας έως ότου αυτή να ακουμπήσει στο έδαφος. Συνήθως οι αθλήτριες πραγματοποιούν 3 με 4 περιστροφές προτού εκτοξεύσουν την σφύρα. Στους Αγώνες του 2020, το αγώνισμα θα πραγματοποιηθεί σε 2 φάσεις: Τα Προκριματικά και τον Τελικό. Στον προκριματικό γύρο, κάθε αθλήτρια έχει στην διάθεσή της 3 ρίψεις, ώστε να ξεπεράσει μια την απόσταση των 73,50 μέτρων, που αποτελεί όριο πρόκρισης για τον τελικό. Στον τελικό υπάρχουν 12 διαθέσιμες θέσεις. Εάν λιγότερες από 12 αθλήτριες ξεπεράσουν το όριο, τότε τις ελεύθερες θέσεις καταλαμβάνουν αυτές με τις επόμενες καλύτερες επιδόσεις. Στον τελικό γύρο, κάθε ρίπτρια έχει και πάλι 3 βολές για να εκτοξεύσει την σφύρα όσο πιο μακριά μπορεί. Οι 8 καλύτερες, κερδίζουν άλλες 3 προσπάθειες (σύνολο 6), προκειμένου να βελτιώσουν την επίδοσή τους. Στο τέλος του αγώνα, μετρά η καλύτερη ρίψη από κάθε αθλήτρια. Πριν τους Αγώνες υπήρχαν τα εξής ρεκόρ: Όλες οι ώρες είναι στην Τοπική ώρα Ιαπωνίας ( UTC+9 ) Προκρίνονται οι αθλήτριες με επίδοση 73,50 μ. ή τουλάχιστον οι 12 καλύτερες. | Η Σφυροβολία Γυναικών στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στις 1 και 3 Αυγούστου 2021 στο Νέο Εθνικό Στάδιο της Ιαπωνίας, στο Τόκιο. Αναμένεται να αγωνιστούν περίπου 32 αθλήτριες, από 25 διαφορετικά έθνη. Αυτή θα είναι η 6η συνεχόμενη εμφάνιση του αγωνίσματος σε Θερινούς Ολυμπιακούς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_2020_%E2%80%93_%CE%A3%CF%86%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD |
Ουάντι | Ο όρος wādī απαντάται ευρέως στα αραβικά τοπωνύμια. Μερικά ισπανικά τοπωνύμια προέρχονται από τα ανδαλουσιανά αραβικά, όπου το wādī χρησιμοποιήθηκε για να σημαίνει ένα μόνιμο ποτάμι, για παράδειγμα: Γουαδαλκανάλ από wadi al-qanāl (αραβικά: وَادِي الْقَنَال «ποτάμι των εμποδίων»), Γουαδαλαχάρα από το wādī al-ḥijārah (αραβικά: وَادِي الْحِجَارَة, «ποτάμι από πέτρες»), ή Γουαδαλκιβίρ, από al-wādī al-kabīr (αραβικά: اَلْوَادِي الْكَبِير, «το μεγάλο ποτάμι»). Οι ουάντι βρίσκονται σε ήπια επικλινή τμήματα ερήμων. Συνήθως ξεκινούν από τα απομακρυσμένα τμήματα των αλλουβιακών πεδιάδων και εκτείνονται σε εσωτερικές σαμπχά ή ξηρές λίμνες. Στην τοπογραφία λεκάνης και εύρους, οι ουάντι τείνουν κατά μήκος των αξόνων λεκάνης στο τέρμα των πεδιάδων. Δεν υπάρχουν μόνιμα κανάλια, λόγω έλλειψης συνεχούς ροής νερού. Οι ουάντι έχουν πλεγμένα μοτίβα ρευμάτων λόγω της έλλειψης νερού και της αφθονίας των ιζημάτων. Το νερό διεισδύει στην κοίτη του ρέματος, προκαλώντας απότομη απώλεια ενέργειας με αποτέλεσμα τεράστια εναπόθεση. Οι ουάντι μπορεί να αναπτύξουν φράγματα ιζημάτων που αλλάζουν τα πρότυπα ροής στην επόμενη πλημμύρα. Ο άνεμος προκαλεί επίσης εναπόθεση ιζημάτων. Όταν τα ιζήματα των ουάντι είναι υποβρύχια ή υγρά, τα ιζήματα ανέμου εναποτίθενται πάνω τους. Έτσι, τα ιζήματα ουάντι ιζήματα ανέμου όσο και νερού. Τα ιζήματα των ουάντι μπορεί να περιέχουν μια σειρά υλικών, από χαλίκια έως λάσπη, και οι ιζηματογενείς δομές ποικίλλουν πολύ. Έτσι, τα ιζήματα των ουάντι είναι τα πιο διαγνωστικά από όλα τα περιβάλλοντα της ερήμου. Οι πλημμύρες προκαλούνται από σοβαρές ενεργειακές συνθήκες και μπορούν να οδηγήσουν σε ένα ευρύ φάσμα ιζηματογενών δομών, συμπεριλαμβανομένων κυματισμών και κοινών πλατφορμών. Τα χαλίκια εμφανίζουν συνήθως φολιδώσεις και οι καλύψεις λάσπης εμφανίζουν ρωγμές αποξήρανσης. Η δραστηριότητα του ανέμου δημιουργεί επίσης ιζηματογενείς δομές, συμπεριλαμβανομένων διασταυρώσεων μεγάλης κλίμακας και διασταυρώσεων σε σχήμα σφήνας. Μια τυπική ακολουθία ουάντι αποτελείται από εναλλασσόμενες μονάδες ιζημάτων ανέμου και νερού, όπου κάθε μονάδα κυμαίνεται από περίπου 10-30 εκατοστόμετρα. Το ίζημα που τοποθετείται από νερό δείχνει πλήρη ανοδική ακολουθία. Τα χαλίκια δείχνουν τη φολίδωση. Οι εναποθέσεις ανέμου είναι διασταυρωμένες και καλύπτονται με εναποθέσεις ραγισμένης λάσπης. Κάποια οριζόντια κιτρινοχώματα μπορεί επίσης να υπάρχουν. Περίληψη: Μαθήματα αποχέτευσης, Wadis . Μηχανικοί Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Ομάδα εργασίας για τις διεργασίες ερήμων; Knowledge Sciences, Inc. (nd), ανακτήθηκε 2008-08-26. Περίληψη: Περίληψη: Μαθήματα αποχέτευσης, Wadis - ανεστραμμένα . Μηχανικοί Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Ομάδα εργασίας για τις διεργασίες ερήμων; Η Knowledge Sciences, Inc. (nd), ανακτά 2008-08-2onments Gelennie, KW, 1970 Έρημοι ιζηματογενή περιβάλλοντα. Εξελίξεις στην Ιζηματολογία, v.14. Elsevier, Άμστερνταμ, σελ. 222 ΔΙΚΤΥΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗΣ ΥΔΡΟΛΟΓΙΑΣ WADI, Διεθνές Υδρολογικό Πρόγραμμα, UNESCO . Αραβικό Κέντρο Μελετών Ξηρών Ζωνών και Ξηρών Χωρών (ACSAD) : Διαίρεση υδατικών πόρων. | Ουάντι (αραβικά: وَادِي, wādī), εναλλακτικά ουάντ (αραβικά: وَاد, wād), είναι ο αραβικός όρος που αναφέρεται παραδοσιακά για μια κοιλάδα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να αναφέρεται σε μια ξηρή (παροδική) κοίτη ποταμού που περιέχει νερό μόνο όταν συμβαίνει έντονη βροχή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9 |
Αλφρέδο Στρέσνερ | Γεννήθηκε στην Ενκαρνασιόν (Encarnación) και ήταν γιος Γερμανού μετανάστη. Σε ηλικία μόλις 17 ετών κατατάχθηκε στο Στρατό. Το 1948, έγινε ταξίαρχος και ήταν ο νεότερος στρατηγός στη Λατινική Αμερική. Το 1954, με στρατιωτικό πραξικόπημα, κατέλαβε την εξουσία και ανέτρεψε τον Πρόεδρο Φεδερίκο Τσάβες (Federico Chávez). Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 ο στρατηγός Στρέσνερ συνεργάστηκε με τους δικτάτορες Βιδέλα της Αργεντινής και Πινοσέτ της Χιλής στο πλαίσιο της «Επιχείρησης Κόνδορας» για την εξόντωση χιλιάδων αντικαθεστωτικών. Ο Στρέσνερ έδωσε άσυλο σε πολλούς Γερμανούς ναζί, όπως ο διαβόητος Δρ Γιόζεφ Μένγκελε. Εξελέγη πρόεδρος επί 8 συναπτές θητείες (1958, 1963, 1968, 1973, 1978, 1983, 1988). Στις εκλογές αυτές ήταν συχνά ο μόνος υποψήφιος ή είχε γίνει εκτεταμένη νοθεία. Πέθανε εξόριστος στη Βραζιλία στις 16 Αυγούστου 2006. Νεκρολογία στο BBC. Paraguay Under Stroessner, του Paul H. Lewis Stroessner Era: Authoritarian Rule in Paraguay του Carlos R. Miranda | Ο Αλφρέδο Στρέσνερ (Alfredo Stroessner Matiauda, 3 Νοεμβρίου 1912 - 16 Αυγούστου 2006) ήταν Παραγουανός στρατιωτικός ηγέτης. Ήταν δικτάτορας της Παραγουάης από το 1954 μέχρι την ανατροπή του από άλλο δικτάτορα, τον Φεβρουάριο του 1989. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AD%CE%B4%CE%BF_%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%BD%CE%B5%CF%81 |
Ασφόδελος ο κοίλος | Παπιομύτογλου Β. 2006, Αγριολούλουδα της Ελλάδας. Krigas, N., Lagiou, E., Hanlidou, E. & Kokkini, S., 1999: The vascular flora of the Byzantine Walls of Thessaloniki (N Greece). — Willdenowia 29: 77–94 Lafranchis T. & Sfikas G. 2001, Flowers of Greece (Vol. II). Tutin et al. 2005, Flora Europaea Vol 5, Cambridge University Press https://www.greekflora.gr/el/flowers/1684/Asphodelus-fistulosus http://portal.cybertaxonomy.org/flora-greece/cdm_dataportal/taxon/f9c2915b-1204-4cb7-aca4-c59a8c13d18d http://euromed.luomus.fi/euromed_map.php?taxon=491072&size=medium | Ο ασφόδελος ο κοίλος (Asphodelus fistulosus), ανήκει στην οικογένεια Λιλιίδες (LILIACEAE) και κατανέμεται σ’ όλη την περιοχή της Μεσογείου, καθώς και σ’ όλη σχεδόν την Ελλάδα (απουσιάζει μόνο στο ΒΔ τμήμα). Είναι ετήσιο φυτό, σπάνια πολυετές, με πολλούς λεπτούς, κοίλους βλαστούς που συναντάται σε χέρσες, πετρώδεις τοποθεσίες, μέχρι 800μ. Τα άνθη είναι λευκά ή ελαφρώς ρόδινα με μια επιμήκη καφετιά νεύρωση στη μέση. Ανθίζει από Μάρτιο μέχρι Μάιο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%86%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Βασιλικό Παλάτι της Νάπολης | Το παλάτι βρίσκεται στη θέση μιας προηγούμενης κατοικίας, η οποία είχε στεγάσει τον πρώην αντιβασιλέα Πέδρο Άλβαρεθ του Τολέδου και της Θουνίγας, Μαρκήσιο της Βιγιαφράνκα. Η κατασκευή του παρόντος κτιρίου ξεκίνησε τον 17ο αιώνα από τον αρχιτέκτονα Ντομένικο Φοντάνα. Προοριζόμενο να στεγάσει τον βασιλιά Φίλιππο Γ΄ της Ισπανίας σε μια επίσκεψη που δεν εκπλήρωσε ποτέ σε αυτό το μέρος του βασιλείου του, όμως αντ΄ αυτού στέγασε αρχικά τον αντιβασιλέα Φερνάντο Ρουίθ ντε Κάστρο, κόμη του Λέμος. Μέχρι το 1616 είχε ολοκληρωθεί η πρόσοψη και μέχρι το 1620 οι τοιχογραφίες στο εσωτερικό από τους Μπατιστέλο Καρατσιόλο, Τζοβάνι Μπαλντούτσι και Βελισσάριο Κορένσιο. Η διακόσμηση του Βασιλικού Παρεκκλησίου της Κοίμησης της Θεοτόκου ολοκληρώθηκε μέχρι το 1644 από τον Αντόνιο Πικιάτι.Το 1734, με την άφιξη Καρόλου Γ΄ της Ισπανίας στη Νεάπολη, το παλάτι έγινε η βασιλική κατοικία των Βουρβόνων. Με την ευκαιρία του γάμου του με τη Μαρία Αμαλία της Σαξονίας (1724-1760) το 1738, ο Φραντσέσκο ντι Μούρα και ο Ντομένικο Αντόνιο Βακκάρο βοήθησαν στην αναδιαμόρφωση του εσωτερικού χώρου του κτιρίου. Ήταν ο Κάρολος που έχτισε τα άλλα τρία παλάτια που βρίσκονται κοντά στη Νάπολη. Περαιτέρω ανακαίνιση πραγματοποιήθηκε κατά τη βασιλεία του Φερδινάνδου Α΄ των Δύο Σικελιών. Το 1768, με την ευκαιρία του γάμου του με τη Μαρία Καρολίνα της Αυστρίας, ξαναχτίστηκε η μεγάλη αίθουσα δεξιώσεων από τον αρχιτέκτονα Φερντινάντο Φούγκα και προστέθηκε το βασιλικό θέατρο. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 18ου αιώνα, προστέθηκε μια νέα πτέρυγα, η οποία το 1927 μετατράπηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄. Κατά τον 18ο αιώνα, η επίσημη βασιλική κατοικία μεταφέρθηκε στο Ανάκτορο της Καζέρτα, καθώς εκείνη προστατευόταν περισσότερο σε περίπτωση ναυτικής επίθεσης και βρισκόταν σε ασφαλή απόσταση από τον συχνά επαναστατικό πληθυσμό της Νεάπολης.Κατά τη διάρκεια της ναπολεόντειας κατοχής το παλάτι εμπλουτίστηκε από τον Ιωακείμ Μυρά και τη σύζυγό του Καρολίνα Βοναπάρτη με νεοκλασικά διακοσμητικά στοιχεία και έπιπλα. Εντούτοις, μια πυρκαγιά το 1837 κατέστρεψε πολλά δωμάτια και η αποκατάσταση υπό τη διεύθυνση του Γκαετάνο Τζενοβέζε κράτησε από το 1838 έως το 1858. Την ίδια περίοδο έγιναν περαιτέρω οικοδομικές προσθήκες. Στη γωνία του παλατιού με το Θέατρο Σαν Κάρλο, δημιουργήθηκε μια νέα πρόσοψη που επισκίασε το παλάτι του αντιβασιλέα Πέδρο Άλβαρεθ του Τολέδου και της Θουνίγας.Το 1922, αποφασίστηκε (με διάταγμα του υπουργού Αντόνιο Ανίλε) να μεταφερθεί στο κτίριο το περιεχόμενο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Νάπολης, που βρισκόταν μέχρι τότε στο παλάτι του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Η μεταφορά των συλλογών της βιβλιοθήκης έγινε το 1925.Το παλάτι υπέστη σημαντικές ζημιές κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της Νάπολης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η επακόλουθη στρατιωτική κατοχή του κτιρίου προκάλεσε σοβαρές ζημιές σε αυτό. Σήμερα, το παλάτι και οι παρακείμενοι χώροι του στεγάζουν το διάσημο Θέατρο Σαν Κάρλο, το μικρότερο Θεατράκι της Αυλής (πρόσφατα ανακαινισμένο), την Εθνική Βιβλιοθήκη Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄, ένα μουσείο και γραφεία, όπως εκείνων του περιφερειακού τουριστικού συμβουλίου. Το 1888, ο βασιλιάς Ουμβέρτος Α΄ της Ιταλίας πραγματοποίησε αλλαγές στη δυτική προσόψη του κτηρίου (που βλέπει προς την Πλατεία Πλεμπισίτο), με την τοποθέτηση στα κοιλώματά της μιας σειράς αγαλμάτων των προεξεχόντων ηγεμόνων της Νάπολης από την ίδρυση του Βασιλείου της Νεαπόλεως τον 12ο αιώνα. Τα αγάλματα εκτίθενται με χρονολογική σειρά, με βάση τη δυναστεία κάθε ηγεμόνα. Η σειρά ξεκινά από τον Ρογήρο τον Νορμανδό (κατασκευασμένο από τον Εμίλιο Φραντσέσκι) και τελειώνει με τον Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄ (έργο του Φραντσέσκο Τζεράτσε). Κανένα από τα αγάλματα δεν παραπέμπει στη δυναστεία των Βουρβόνων, εκτός από εκείνο του του Καρόλου των Βουρβόνων που αναγράφεται ως «Κάρολος Γ΄». Βασιλικό Παλάτι της Νάπολης - Επίσημος Ιστότοπος Royal Palace of Naples | Το Βασιλικό Παλάτι της Νάπολης (ιταλικά: Palazzo Reale di Napoli, ναπολιτάνικα: Palazzo Riale ‘e Napule) είναι ένα ιστορικό ανάκτορο, μουσείο και προορισμός τουριστικού ενδιαφέροντος που βρίσκεται στο κέντρο της Νάπολης της νότιας Ιταλίας. Αποτελεί τη μία από τις τέσσερις επίσημες κατοικίες στην περιοχή της Νάπολης, όπου χρησιμοποιούνταν από τη δυναστεία των Βουρβόνων, η οποία βασίλευε στο Βασίλειο της Νεαπόλεως (1735–1816) και αργότερα στο Βασίλειο των Δύο Σικελιών (1816-1861). Οι άλλες κατοικίες βρίσκονται στην Καζέρτα, στο Καποντιμόντε και στο Πόρτιτσι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82 |
Ντομ Μιντόφ | Ο Ντομ Μιντόφ γεννήθηκε στην κωμόπολη Κοσπίκουα (Μπόρμλα). Ο πατέρας του ήταν ναύτης-μάγειρας και η μητέρα του ενεχυροδανείστρια. Ο Ντομ πήγε σε εκκλησιαστική σχολή και μετά σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μάλτας αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός, αποφοιτώντας το 1937. Το ίδιο έτος κέρδισε μια υποτροφία Rhodes, οπότε έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (μάστερ, 1939). Ο Μιντόφ ήταν γενικός γραμματέας του Εργατικού Κόμματος από το 1935 ως το 1945 (παραιτήθηκε προσωρινά για να σπουδάσει στην Οξφόρδη). Το 1945 εκλέχθηκε υπαρχηγός του Κόμματος με ευρεία πλειοψηφία, οπότε μετά τη νίκη στις εκλογές το 1947 διορίσθηκε αντιπρόεδρος της αποικιακής κυβερνήσεως και Υπουργός Δημόσιων έργων και Ανασυγκροτήσεως, αρμόδιος για μεγάλα μεταπολεμικά δημόσια προγράμματα. Η ισχυρή του θέση του Μιντόφ και οι φιλοδοξίες του οδήγησαν σε κυβερνητικές κρίσεις. Ο πρόεδρος του κόμματος Πωλ Μπόφφα, πάντα έτοιμος για συμβιβασμούς και ρυθμίσεις με τις αποικιοκρατικές αρχές, παραιτήθηκε και ίδρυσε το «Κόμμα Εργατών της Μάλτας», ενώ ο Μιντόφ επανίδρυσε το Εργατικό Κόμμα και έγινε ηγέτης του. Μετά από τρεις βουλευτικές εκλογές, το 1955, το κόμμα κέρδισε τις εκλογές και ο Μιντόφ έγινε πρωθυπουργός της αποικιακής κυβερνήσεως. Το κόμμα έχασε τις εκλογές του 1962 και του 1966, ενώ αντιτάχθηκε στους εορτασμούς για την Ανεξαρτησία της χώρας το 1964 εξαιτίας διαφωνιών για τη σχετική συνθήκη, που έδινε αρκετές εξουσίες στη βρετανική κυβέρνηση. Ο Ντομ Μιντόφ εκλέχθηκε πρωθυπουργός της ανεξάρτητης πλέον Μάλτας μετά τη νίκη του Εργατικού Κόμματος στις εκλογές του 1971 και αμέσως ξεκίνησε την επαναδιαπραγμάτευση των στρατιωτικών και οικονομικών όρων της ανεξαρτησίας με το Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης άρχισε να εφαρμόζει πρόγραμμα κρατικοποιήσεων και γενικότερα επεκτάσεων του δημόσιου τομέα και του κράτους πρόνοιας. Οι εργατικοί νόμοι αναθεωρήθηκαν και η ισότητα των δύο φύλων εισάχθηκε στα μισθολογικά. Για πρώτη φορά στη Μάλτα εισάχθηκε ο πολιτικός γάμος, ενώ η ομοφυλοφιλία και η μοιχεία αποποινικοποιήθηκαν. Με ένα πακέτο συνταγματικών μεταρρυθμίσεων σε συμφωνία με την αντιπολίτευση, η Μάλτα αυτοανακηρύχθηκε δημοκρατία το 1974. Το 1979 οι τελευταίες μόνιμες δυνάμεις του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού εγκατέλειψαν τη Μάλτα. Το Εργατικό Κόμμα επανεκλέχθηκε στις εκλογές του 1976. Και το 1981, μέσω κατηγοριών για κατάλληλες αλλαγές των ορίων των εκλογικών περιφερειών, ώστε να ενισχυθεί το κυβερνητικό κόμμα, το τελευταίο κατόρθωσε να κρατήσει την πλειοψηφία στη βουλή με 34 έδρες, παρά το ότι το αντιπολιτευόμενο Εθνικιστικό Κόμμα κατέκτησε την απόλυτη πλειοψηφία (αλλά 31 έδρες). Σοβαρή πολιτική κρίση ανέκυψε όταν οι βουλευτές του τελευταίου αρνήθηκαν να αποδεχθούν το αποτέλεσμα των εκλογών και να λάβουν τις έδρες τους στο κοινοβούλιο. Ο Μιντόφ αποκάλεσε αυτή την ενέργεια «διεστραμμένη» και πρότεινε στην κοινοβουλευτική του ομάδα νέες εκλογές εντός εξαμήνου, αλλά η ομάδα διεφώνησε. Ο Μιντόφ παρέμεινε πρωθυπουργός μέχρι το 1984, και σε αυτό το διάστημα έκλεισε το Συνταγματικό Δικαστήριο. Παραιτήθηκε τόσο από την πρωθυπουργία, όσο και από την ηγεσία του κόμματος σε ηλικία 68 ετών, το 1984 (διατηρώντας μόνο τη βουλευτική του έδρα), ανοίγοντας τον δρόμο για τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως Καρμένου Μιφσούντ Μποννίτσι να τον διαδεχθεί. Οι δύσκολες επαναδιαπραγματεύσεις με τη Μεγάλη Βρετανία, που είχαν ως επακόλουθο την αποχώρηση των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων το 1979 και τις συνακόλουθες απώλειες σε ενοίκια για το κράτος, συνοδεύθηκαν από μια ριψοκίνδυνη πολιτική στο μέσο του Ψυχρού Πολέμου, με τον Μιντόφ να κοιτάζει όλο και περισσότερο προς τα ανατολικά και τα νότια, «φλερτάροντας» με τους Κιμ Ιλ-σονγκ, Νικολάε Τσαουσέσκου και Μουαμάρ αλ Καντάφι.Προσφάτως αποχαρακτηρισμένες αναφορές της CIA αποδεικνύουν το πόσο οι ΗΠΑ φοβούνταν ότι η κυβέρνηση του Μιντόφ θα προσέδενε τη Μάλτα στο άρμα των Σοβιετικών. Οι ΗΠΑ σχεδίαζαν να χειραγωγήσουν τις μαλτέζικες εκλογές προς όφελος της αντιπολιτεύσεως, ώστε να φύγει από την εξουσία ο Μιντόφ.Ο Μιντόφ αντιτάχθηκε στο να γίνει η Μάλτα μέλος της ΕΟΚ, ανησυχώντας για την ουδετερότητά της. Στις 22 Νοεμβρίου 1947 ο Μιντόφ νυμφεύθηκε τη Μόυρα ντε Βέρε Μπέντινκ (Moyra de Vere Bentinck, 1917-1997), την οποία είχε γνωρίσει κατά τις σπουδές του στην Οξφόρδη. Το ζευγάρι τέλεσε τους γάμους του στον ενοριακό ναό του Μπιρ ιντ-Ντεχέμπ στη Ζέιτουν. Απέκτησαν δύο κόρες, την Άννα και τη Γιάνα (γενν. 1951), η οποία το 1978 έριξε κοπριά στο βρετανικό κοινοβούλιο διαμαρτυρόμενη για τη βρετανική στρατιωτική παρουσία στη Β. Ιρλανδία. Ο Μιντόφ εισηχθη στο νοσοκομείο στις 18 Ιουλίου 2012, αλλά βγήκε στις 4 Αυγούστου και πέρασε τα 96α γενέθλιά του στο σπίτι, όπου και πέθανε στις 20 Αυγούστου. Κηδεύτηκε με κρατική κηδεία στις 25 Αυγούστου. Οι πιστοί υποστηρικτές του Μιντόφ συνεχίζουν να τον εκθειάζουν για τη θέσπιση κοινωνικών παροχών, όπως το παιδικό επίδομα, συντάξεις ίσες με τα 2/3 του μισθού, κατώτατου ημερομισθίου και κοινωνικής στέγης, όπως και για τη δημιουργία της Air Malta, της κρατικής εταιρείας εμπορικής ναυτιλίας «Sea Malta», τον χωρισμό Εκκλησίας και κράτους, αλλά και για το τέλος 200 ετών βρετανικής αποικιοκρατίας. Οι επικριτές του πάλι υποδεικνύουν τη διχαστική του επίδραση και τις ταραχές που χαρακτήρισαν τη θητεία του. Ένας ανδριάντας του Μιντόφ αποκαλύφθηκε στη γενέτειρά του Κοσπίκουα στις 12 Δεκεμβρίου 2014, έργο του γλύπτη Noel Galea Bason. Το 2013 η κύρια πλατεία μπροστά στον ναό όπου έγινε ο γάμος του Μιντόφ στο Ζέιτουν μετονομάσθηκε σε Πλατεία Ντομ Μιντόφ, όπως και μία οδός στην Πάολα τον Μάρτιο του 2016. Παράσημο του Εθνικού Τάγματος της Αξίας της Μάλτας (1990) Τάγμα της Δημοκρατίας της Λιβύης (1971) «Grand Cordon» της Τυνησίας (1973) Τάγμα του Ouissam Alaouite (Μαρόκο, 1978) Διεθνές Βραβείο «Αλ Καντάφι» για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (2008) «Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ήθελε να σκοτώσει τον Μιντόφ, The Malta Independent, 26/1/2008 Ο θάνατός του στους New York Times | Ο Ντομένικο (Ντομ) Μιντόφ (Domenico Mintoff, στα μαλτέζικα Duminku Mintoff, 6 Αυγούστου 1916 – 20 Αυγούστου 2012) ήταν σημαντικός πολιτικός της Μάλτας, συχνά αποκαλούμενος il-Perit, δηλαδή «ο Αρχιτέκτονας». Πράγματι, ήταν αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός, που ηγήθηκε του Εργατικού Κόμματος Μάλτας για περισσότερο από 1/3 του αιώνα, πρωτοστάτησε στον αντιαποικιακό αγώνα και υπήρξε δύο φορές πρωθυπουργός της χώρας (την 1η όταν η Μάλτα ήταν ακόμα βρετανική αποικία), συνολικά επί 16 χρόνια. Κατά την πρωθυπουργική θητεία του δημιούργησε κράτος πρόνοιας, εθνικοποίησε μεγάλες επιχειρήσεις και στερέωσε τη Δημοκρατία της Μάλτας. Παρά το ότι ήταν Ρωμαιοκαθολικός Χριστιανός, για τους Βρετανούς (ιδίως της κυβερνήσεως Θάτσερ) και λιγότερο για τους Αμερικανούς γινόταν αντιληπτός ως μαρξιστής, δυνητικά επικίνδυνος, σε σχέση βέβαια με την επέκταση της σοβιετικής επιρροής στη Μεσόγειο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BC_%CE%9C%CE%B9%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%86 |
Σαντρ | Ο Σαντρ φαίνεται ως το δεύτερο φωτεινότερο άστρο σε ολόκληρο τον αστερισμό Κύκνο, με φαινόμενο μέγεθος 2,23. Μετρήσεις της παραλλάξεώς του δίνουν μία προσεγγιστική εκτίμηση για την απόστασή του από εμάς 1.800 έτη φωτός (560 παρσέκ), με σφάλμα ±15%. Ο Σαντρ έχει εξελιχθεί εξαιτίας της σχετικώς μεγάλης ηλικίας του, έχοντας φθάσει το στάδιο του υπεργίγαντα. Από το 1943, το φάσμα του έχει χρησιμοποιηθεί ως ένα από τα σταθερά φάσματα αναφοράς με βάση τα οποία ταξινομούνται φασματικά οι άλλοι αστέρες. Σε σχέση με τον `Ηλιο ο γ Κύκνου έχει 150 φορές μεγαλύτερη διάμετρο και 12 φορές μεγαλύτερη μάζα. Εκπέμπει πάνω από 33.000 φορές την ενέργεια που ακτινοβολεί ο `Ηλιος στον ίδιο χρόνο, καθώς η ενεργός θερμοκρασία του είναι 6100 K. Η θερμοκρασία αυτή προσδίδει στον αστέρα τη χαρακτηριστική λευκή-κιτρινόλευκη απόχρωση ενός αστέρα τύπου F. Αστέρες με τόσο μεγάλη μάζα όσο ο γ Κύκνου καταναλώνουν τα ενεργειακά τους αποθέματα πολύ ταχύτερα από ό,τι ο `Ηλιος και για τον λόγο αυτό ο Σαντρ βρίσκεται ήδη κοντά στο τέλος της ζωής του παρότι η ηλικία του εκτιμάται σε περίπου 12 εκατομμύρια έτη, 380 φορές μικρότερη από αυτή του Ηλίου. Το φάσμα του γ Κύκνου δείχνει ορισμένα ασυνήθιστα δυναμικά χαρακτηριστικά, όπως μεταβολές στην ακτινική ταχύτητα μέχρι και 2 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο, οι οποίες σημειώνονται σε χρονικές κλίμακες της τάξεως των 100 ημερών ή περισσότερο. Πράγματι, στο διάγραμμα Hertzsprung–Russell ο γ Κύκνου βρίσκεται κοντά στη λωρίδα αστάθειας και το φάσμα του μοιάζει πολύ με εκείνο ενός κηφείδη. Εικόνα της περιοχής του Σαντρ στον ουρανό Astronomy Picture of the Day: Supergiant Star Gamma Cygni, NASA, 9 Ιουλίου 2013 | Σαντρ (Sadr) είναι το ιδιαίτερο όνομα του αστέρα γ του αστερισμού Κύκνου (gamma Cygni, γ Cyg). Το όνομα αυτό (όπως και οι παρεφθαρμένες παραλλαγές Sadir και Sador) προέρχεται από την αραβική λέξη sadr (صدر), που σημαίνει «στήθος», καθώς αυτό το μέρος του πτηνού (κότας κατά τους Άραβες) αντιπροσωπεύει το άστρο — η ίδια λέξη που έδωσε το αραβικό όνομα του αστέρα α Κασσιόπης. Στον κατάλογο αστέρων του Calendarium του Αλ Αχσασί αλ Μουακέτ (17ος αι.) ο γ Κύκνου αναφέρεται ως صدرألدجاجة (şadr aldajaaja), που μεταφράζεται ως «στήθος της κότας». Πιο ρεαλιστικά, σημειώνει το κέντρο του σταυρού που σχηματίζουν οι φωτεινότεροι αστέρες του Κύκνου. Στην κινεζική γλώσσα η φράση 天津 (Tiān Jīn), που σημαίνει «Ουράνιο λιβάδι», αναφέρεται σε μία συνάστρωση που αποτελείται από τα άστρα γ Κύκνου, δ Κύκνου, 30 Κύκνου, α, ν, τ, υ, ζ and ε Κύκνου. Συγκεκριμένα ο γ Cygni είναι γνωστός ως 天津一 (Tiān Jīn yī), δηλαδή «Πρώτο (άστρο) του Ουράνιου Λιβαδιού». Ο γ Κύκνου προβάλλεται σε μία περιοχή του ουρανού με φωτεινά και σκοτεινά νεφελώματα, όπως το διάχυτο νεφέλωμα εκπομπής IC 1318, που είναι γνωστό και ως περιοχή Σαντρ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%81 |
Yaki Kadafi | Ο Φούλα γεννήθηκε στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Όταν ο Φούλα ήταν τεσσάρων ετών, ο πατέρας του συνελήφθη και κατηγορήθηκε με έξι απειλές για απόπειρα δολοφονίας, για βοήθεια δραπέτευσης κρατουμένου από την φυλακή και βίαιη κλοπή τεθωρακισμένου φορτηγού. Ο Γιάφεου και τα επτά αδέλφια του μεγάλωσαν από τη μητέρα τους, της οποίας υιοθέτησαν το επώνυμο. Το 1994, ο Φούλα γνώρισε έναν παιδικό του φίλο, τον Μούταχ "Ναπολέοντα" Μπέαλε στον Τούπακ Σακούρ και οι τρεις δημιούργησαν το Dramacydal, ένα ραπ γκρουπ. Ο Γιάφεου, μόλις 16 ετών, πήρε το ψευδώνυμο Young Hollywood. Η ομάδα ηχογράφησαν το άλμπουμ Me Against the World.Όταν ο Τούπακ βρισκόταν στη φυλακή το 1995 για κατηγορίες για σεξουαλική επίθεση, ο Καντάφι τον επισκεπτόταν καθημερινά. Σε μία από αυτές τις επισκέψεις, οι δύο τους αποφάσισαν να σχηματίσουν την ομάδα ραπ Outlawz η οποία θα φέρει πολλά μέλη πίσω από τις προηγούμενες ομάδες τους. Την ίδια χρονιά, όταν ο Τούπακ πήρε εξιτήριο από την φυλακή, ο Καντάφι συναντήθηκε μαζί του για να υπογράψει με την δισκογραφική εταιρία Death Row. Πήρε μέρος σε τρία τραγούδια στο άλμπουμ All Eyez on Me του Τούπακ. Σε αυτό το σημείο ο Φούλα άρχισε να εμφανίζεται δημόσια, σε μουσικά βίντεο (κυρίως με τον Τούπακ) και να εμφανίζεται στη σκηνή. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1996, ο Τούπακ πέθανε στο νοσοκομείο από εσωτερική αιμορραγία αφού πυροβολήθηκε 4 φορές στις 7 Σεπτεμβρίου ενώ βρισκόταν στην θέση του συνοδηγού σε ένα BMW. Ο Καντάφι βρισκόταν στο αυτοκίνητο ακριβώς πίσω από τον Τούπακ και ισχυρίστηκε ότι πυροβολήθηκε από κάποιους μέσα από ένα λευκό Cadillac. Στις 10 Νοεμβρίου 1996, δύο μήνες μετά το θάνατο του Τούπακ, ο Καντάφι βρέθηκε νεκρός σε μια πολυκατοικία στο Νιου Τζέρσεϊ. Σύμφωνα με εφημερίδα του Λας Βέγκας ο Φούλα δολοφονήθηκε από τον ξάδερφο του Μούταχ, ο οποίος αργότερα παραδόθηκε στην αστυνομία και δήλωσε ότι το δεν το έκανε εσκεμμένα. Υπηρέτησε 7-8 χρόνια στη φυλακή. Son Rize Vol.1 (2004) Still I Rise (1999) Me Against the World (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) All Eyez on Me (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) The Don Killuminati: The 7 Day Theory (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) Gang Related R U Still Down? (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) Greatest Hits (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) Suge Knight Represents: Chronic 2000 Until the End of Time (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) Better Dayz (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) Tupac: Resurrection (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) Pac's Life (άλμπουμ του Τούπακ Σακούρ) Τούπακ Σακούρ Κατάλογος δολοφονημένων ράπερ | Ο Γιάφεου Ακιγιέλε Φούλα (9 Οκτωβρίου 1977 - 10 Νοεμβρίου 1996) γνωστός με το καλλιτεχνικό του Yaki Kadafi, ήταν Αμερικανός ράπερ και ιδρυτής της ραπ μουσικής ομάδας Outlawz. Οι γονείς του Φούλα ήταν μέλη του αντικαπιταλιστικού Κόμματος Μαύρων Πανθήρων. Οι γονείς του Φούλα ήταν στενοί φίλοι με τους γονείς του Τούπακ Σακούρ, με αποτέλεσμα τα δυο παιδιά να γνωριστούν και να παραμείνουν φίλοι μέχρι το 1996 οπού δολοφονήθηκαν και οι δύο. | https://el.wikipedia.org/wiki/Yaki_Kadafi |
Α.Π.Σ. Αετός Πατρών | Το τμήμα ποδοσφαίρου ιδρύθηκε το 1947 με αρ.μητρώου ΕΠΟ 239. Έχει αγωνιστεί κατα καιρούς σε όλες τις κατηγορίες της Ε.Π.Σ. Αχαΐας. Διατηρεί εφηβικά και παιδικά τμήματα . Χρησιμοποιεί ως έδρα το γήπεδο της Νίκης Προαστείου. ο Αετός ξεκίνησε από την Γ' κατηγορία της ΕΠΣ Αχαΐας για ανεβεί στην Β' κατηγορία το 1949-50. Έως την περίοδο 1956-57 ήταν ασανσέρ μεταξύ Β' και Γ' κατηγορίας , από την περίοδο αυτή κι έως το 1969-70 έπαιξε στην Β'. Το 1969-70 υποβιβάζετε στην Γ' μετά από 13 χρόνια στην Β' κατηγορία για αν επιστρέψει αμέσως την επόμενη χρονιά. Στην Α' ανέβηκε πρώτη φορά την περίοδο 1977-78 και παρέμεινε έως το 1984-85 για να επιστρέψει πάλι το 1991-92 έως το 1999-00 όπου ήταν η τελευταία φορά που έπαιξε στην Α΄κατηγορία. Στο κύπελλο Ελλάδος έχει 7 συμμετοχές, με μεγαλύτερη επιτυχία το 1951 όταν έφτασε στους 32 του Κυπέλλου Ελλάδος . Το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Αετού αγωνίζεται στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ-Η χωρίς να έχει παίξει ποτέ σε εθνική κατηγορία. Ο Αετός διατηρούσε τμήμα χειροσφαίρισης αντρών με συμμετοχή στα πρώτα πανελλήνια πρωταθλήματα και την Β' εθνική κατηγορία. Το τμήμα ιδρύθηκε το 1984 και πήρε μέρος στην Β΄εθνική(1984-85) όπου κατέλαβε την προτελευταία θέση , 10η . Μάλιστα στο παιχνίδι για την Β εθνική αντρών Αετός-Διομήδης Άργους στις 10 Οκτωβρίου 1984 ήταν το πρώτο επίσημο στην ιστορία του Διομήδη. Την επόμενη περίοδο το 1985-86 πήρε μέρος στο 1ο τοπικό πρωτάθλημα της Πάτρας . | Ο Αθλητικός και Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Αετός Πατρών είναι αθλητικός σύλλογος της Πάτρας στην συνοικία της Αγίας Σοφίας, της μεγαλύτερης πληθυσμιακά συνοικίας της πόλης. Ιδρύθηκε το 1947 με χρώματα κίτρινο και μαύρο με τμήματα ποδοσφαίρου και καλαθοσφαίρισης. Παλαιότερα διατηρούσε και τμήμα χειροσφαίρισης με συμμετοχές στις εθνικές κατηγορίες. Από τον Αετό ξεκίνησε την καριέρα του σαν ποδοσφαιριστής ο πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική Ελλάδος στο Ευρω 2004 στην Πορτογαλία, Γρηγόρης Γεωργάτος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A0.%CE%A3._%CE%91%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CF%8E%CE%BD |
Μεταπολίτευση | Κυριότερα χαρακτηριστικά των πρώτων χρόνων της περιόδου της μεταπολίτευσης, είναι η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ), όπως και των άλλων αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων (ΚΚΕ εσωτ., ΕΚΚΕ, ΕΔΕ, κλπ), το νέο Σύνταγμα, και η προσπάθεια απάλυνσης των πληγών που είχαν ανοίξει οι ιδεολογικές διαμάχες από την απελευθέρωση μέχρι το 1974. Μετά την άφιξη του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή που ανέλαβε αρχηγός κυβέρνησης ενότητας και των εξόριστων πολιτικών, άρχισε και η ανασυγκρότηση της πολιτικής ζωής, καταργήθηκαν οι ανελεύθεροι νόμοι και νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν δύο νέα μεγάλα πολιτικά κόμματα. Το πρώτο ήταν η Νέα Δημοκρατία με ηγέτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ενώ στις 3 Σεπτεμβρίου 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου, διακηρύσσοντας την ανάγκη σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, ίδρυσε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ). Από τα άλλα σημαντικά πολιτικά κόμματα, επανεμφανίζεται η προδικτατορική Ένωση Κέντρου με αρχηγό τον Γεώργιο Μαύρο. Καμπή υπήρξε ακόμη το δημοψήφισμα του 1974 για τη μορφή του πολιτεύματος μεταξύ βασιλευομένης και αβασίλευτης δημοκρατίας με την αβασίλευτη να επικρατεί με 69,18%. Έτσι θεσπίστηκε το πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που ισχύει μέχρι και σήμερα στην Ελλάδα. Αυγερίδης Μάνος, Γαζή Έφη, Κορνέτης Κωστής (επιμ.), Μεταπολίτευση. Η Ελλάδα στο μεταίχμιο δύο αιώνων, Θεμέλιο, Αθήνα, 2015. Βασίλης Βαμβακάς, Εκλογές και επικοινωνία στη μεταπολίτευση, Σαββάλας, Αθήνα, 2006. Βούλγαρης Γιάννης, Η μεταπολιτευτική Ελλάδα 1974-2009, Πόλις, Αθήνα, 2013. Βούλγαρης Γιάννης , Η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση στην παγκοσμιοποίηση, Πόλις, Αθήνα, 2008. Βούλγαρης Γιάννης, Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης 1974-1990, Θεμέλιο, Αθήνα, 2001. Καραμανωλάκης Βαγγέλης Νικολακόπουλος Ηλίας, Σακελλαρόπουλος Τάσος (επιμ.), Η Μεταπολίτευση '74-'75. Στιγμές μιας μετάβασης, Θεμέλιο, Αθήνα, 2016. Μιχοπούλου Άννα, Ρεπούση Μαρία, Ψαρρά Αγγελική (επιμ.), Ο φεμινισμός στα χρόνια της Μεταπολίτευσης 1974-1990. Ιδέες, συλλογικότητες, διεκδικήσεις, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα, 2017. Σακελλαρόπουλος Σπύρος, Η Ελλάδα στη μεταπολίτευση. Πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις 1974-1988, Λιβάνης, Αθήνα, 2001. Συλλογικό, Εννοιολογήσεις και πρακτικές του φεμινισμού. Μεταπολίτευση και "μετά", Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα, 2018. Φίλιας Βασίλης, Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα, Παπαζήσης, Αθήνα, 1997. «Μεταπολίτευση 1974-1981», περιοδικό Αρχειοτάξιο, τεύχος 15, Σεπτέμβριος 2013. «Φάκελος: Από το Πολυτεχνείο στη Μεταπολίτευση και την απόπειρα διαγραφής της», Εκτός Γραμμής 34, Νοέμβριος 2013. Η ιστορική σύσκεψη των πολιτικών υπό τον Φαίδωνα Γκιζίκη, στην οποία αποφαίστηκε η ανάθεση της Πρωθυπουργίας της Ελλάδας στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) «SYND 24 7 74 RETURN OF FORMER PREMIER, CONSTANTINE KARAMANLIS, TO ATHENS». AP Archive. Πλάνα του αρχείου του Associated Press από την επιστροφή του Καραμανλή στην Ελλάδα (24/7/1974). «SYND 1 8 74 MEMBERS OF GREEK COMMUNIST PARTY RELEASED FROM PRISON». Πλάνα του αρχείου του Associated Press με αποφυλακισθέντες κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους (31/7/1974). | Με τον όρο μεταπολίτευση εννοείται η περίοδος της νεότερης ελληνικής ιστορίας μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών το 1974, και αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η περίοδος στην οποία εντάσσεται η μεταπολίτευση αναφέρεται στην ελληνική ιστοριογραφία ως Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Ενώ η αρχή της ιστορικής περιόδου της μεταπολίτευσης βρίσκεται ξεκάθαρα στο καλοκαίρι του 1974, υπάρχουν διαφωνίες για το εάν και πότε αυτή τελείωσε. Η λήξη του Ψυχρού Πολέμου (1989-1991) και ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου (1996) θεωρούνται σημεία τομής για την οριοθέτηση του τέλους της «πρώτης μεταπολίτευσης», ενώ η οικονομική κρίση που εκδηλώθηκε το 2009 έχει οδηγήσει πολλούς παρατηρητές να κάνουν λόγο για το ξεκίνημα μιας νέας ιστορικής περιόδου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7 |
Γκότφριντ φον Άινεμ | Ο Άινεμ γεννήθηκε στη Βέρνη, πρωτεύουσα της Ελβετίας, αλλά ήταν γόνος αυστριακών διπλωματών. Σύμφωνα με τον εκδότη των έργων του, ο πατέρας του, Ουίλιαμ (William von Einem) ήταν στρατιωτικός ακόλουθος της Αυστρο-ουγγρικής πρεσβείας. Σύμφωνα με άλλη πηγή είχε υιοθετηθεί από αυτόν, ενώ ο φυσικός πατέρας του ήταν ο Ούγγρος αριστοκράτης Κόμης Λάζλο (Λαδίσλαος) Ουνιάδης (Hunyadi László). Η μητέρα του, βαρόνη Γκέρτα-Λουίζα (Gerta-Luise von Einem), ήταν κόρη αξιωματικού από το Κάσσελ και ζούσε πολυτελώς μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού. Η οικογένεια μετακόμισε στο Μαλέντε της Β. Πρωσίας όταν ο Γκόντφριντ ήταν τεσσάρων ετών. Μετά τα σχολικά του χρόνια στο Πλεν και το Ράτσεμπουργκ πήγε στο Βερολίνο το 1937, για να μελετήσει στην Κρατική Σχολή Μουσικής με τον Χίντεμιτ, ο οποίος ωστόσο είχε μόλις παραιτηθεί των καθηκόντων του σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τις ναζιστικές αρχές. Με μεσολάβηση του τενόρου Μαξ Λόρεντς άρχισε εργάζεται ως βοηθός πρόβας (répétiteur) στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου (1938-43), όπου το 1939 ο Χέρμπερτ φον Κάραγιαν έγινε διευθυντής της κρατικής ορχήστρας (Staatskapellmeister). Από το 1938 και μετά ο Άινεμ είχε επίσης εργαστεί ως βοηθός του διευθυντή Χάιντς Τίτγεν (Heinz Tietjen) στο περίφημο Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ. Το 1941 άρχισε να παίρνει μαθήματα αντίστιξης με τον Μπόρις Μπλάχερ (Boris Blacher). Εκείνη την εποχή έγραψε το πρώτο του έργο, Πριγκίπισσα Τυραντό (Prinzessin Turandot), μετά από υπόδειξη του [Βέρνερ Εγκ]] (Werner Egk). Το μπαλέτο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Όπερα της Δρέσδης (Semperoper) υπό την διεύθυνση του Karl Elmendorff στις αρχές του 1944, με απόλυτη επιτυχία. Προηγουμένως, τον Μάρτιο του 1943, ο Leo Borchard παρουσίασε για πρώτη φορά το Καπρίτσιο αρ. 2 του Άινεμ, με την Φιλαρμονική του Βερολίνου. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ και της καλλιτεχνικής επιτροπής του Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, όπου εγκαταστάθηκε μετά τον Πόλεμο.Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Άινεμ στο Βερολίνο βοήθησε να διασωθεί, αλλά και να συνεχίσει την επαγγελματική σταδιοδρομία του, ο νεαρός εβραίος μουσικός Κόνραντ Λάτε (Konrad Latte). Τον προσέλαβε ως βοηθό πρόβας στο μπαλέτο Πριγκίπισσα Τυραντό και αργότερα βοηθώντας τον να βρει άλλη δουλειά. Μέσω του Μπλάχερ, ο Άινεμ γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του, Λιάνε φον Μπίσμαρκ (Lianne von Bismarck), την οποία νυμφεύθηκε μετά τον πόλεμο το 1946. Απέκτησαν έναν γιο, τον Κάσπαρ (γενν. 1948), ο οποίος χρημάτισε Αυστριακός υπουργός. Το 1953 η οικογένεια επέστρεψε στη Βιέννη. Η σύζυγός του πέθανε το 1962. Το 1966 ο Άινεμ νυμφεύθηκε τη διάσημη Αυστριακή θεατρική συγγραφέα και λιμπρετίστα Λότε Ίνγκρις (Lotte Ingrisch). Πέθανε το 1996 στο χωριό Ομπερντύρνμπαχ (Oberdürnbach) της κοινότητας Μάισαου (Maissau) της Κάτω Αυστρίας. Danton’s Tod (Ο Θάνατος του Νταντόν, 1944-46) Der Prozeß (Η Δίκη –κατά Κάφκα, 1953) Der Zerrissene (Ο Διχασμένος, 1961-64) Der Besuch der alten Dame (Η Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας –κατά Ντύρενματ, 1971) Kabale und Liebe (Ραδιουργία και Αγάπη –κατά Σίλερ, 1976) Jesu Hochzeit (Ο Γάμος του Ιησού, 1980) Luzifers Lächeln (Το Χαμόγελο του Εωσφόρου) Prinzessin Turandot (Πριγκίπισσα Τυραντό), μπαλέτο (1942-43) Καπρίτσιο αρ. 2 (1943) Ύμνος στον Γκαίτε, για μεσόφωνο, χορωδία και ορχήστρα (1949) Κοντσέρτο για πιάνο (1955) Μπαλάντα (1957) Μέδουσα, μπαλέτο (1957) Συμφωνία της Φιλαδέλφειας (1961) Κοντσέρτο για βιολί (1966) An die Nachgeborenen (Στους Επιγενόμενους), για μέτζο σοπράνο, βαρύτονο, χορωδία και ορχήστρα (1975) (από ένα ποίημα του Μπρεχτ). Τα πρώτα έργα του Άινεμ έχουν κατεύθυνση προς την πολυρρυθμία και την πολυτονικότητα και φαίνεται να είναι επηρεασμένα από την μουσική του Στραβίνσκι. Ωστόσο μετά το 1954 περίπου τα έργα του προσεγγίζουν την τονικότητα και δίνεται μεγάλη σημασία στα ηχοχρώματα της ορχήστρας. Παρά ταύτα παραμένει η χρήση αντιστικτικών δομών γαι την απεικόνιση δραματικών ή άλλων ψυχολογικών καταστάσεων. Αυτά φαίνεται να είναι αποτελέσματα της παραμονής του συνθέτη στο Σάλτσμπουργκ και της εξοικείωσής του με το έργο του Μότσαρτ. Περίεργο είναι ότι, παρόλο που ως δάσκαλος δεν επέβαλε τις ιδέες του στους μαθητές του, οι νεώτεροί του τον θεωρούν συντηρητικό συνθέτη. «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) Γ. Λεωτσάκος, Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1981, 1996 (ΠΛΜ) Kennedy, Michael Λεξικό Μουσικής της Οξφόρδης (Oxford University Press Αθήνα: Γιαλλέλης, 1989) ISBN 960-85226-1-7 Eric Blom The New Everyman Dictionary of Music (Grove Weidenfeld, N. York, 1988) Slonimsky, Nicolas - Baker's Biographical Dictionary of Musicians, 7th ed. 1984. New York, NY: Schirmer Books. ISBN 0-02-870270-0. | Ο Γκότφριντ φον Άινεμ (γερμανικά: Gottfried von Einem, Βέρνη, 24 Ιανουαρίου 1918 – Ομπερντύρνμπαχ, 12 Ιουλίου 1996) ήταν Αυστριακός συνθέτης, ο οποίος θεωρείται ως «ο πλέον επιτυχημένος Ευρωπαίος συνθέτης όπερας μετά τον Ρίχαρντ Στράους και τον Άλμπαν Μπεργκ». Το χαρακτηριστικό των δραματικών του συνθέσεων είναι ότι τις στηρίζει πάνω σε απόλυτα κατοχυρωμένα θεατρικά ή λογοτεχνικά κείμενα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%86%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%BC |
Ουγκάντα | Η Ουγκάντα βρίσκεται στο κεντρικό αφρικανικό οροπέδιο. Στα βόρεια συνορεύει με το Νότιο Σουδάν (σύνορα μήκους 475 χλμ.), στα ανατολικά με την Κένυα (σύνορα μήκους 814 χλμ.), στα νότια με την Τανζανία (σύνορα μήκους 391 χλμ.) και την Ρουάντα (σύνορα μήκους 172 χλμ.) και στα δυτικά με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (σύνορα μήκους 877 χλμ).Το ψηλότερο σημείο της χώρας είναι η κορυφή Μαργαρίτα (5.109 μ) στα όρη Ρουβενζόρι, στα σύνορα με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ενώ το χαμηλότερο είναι η λίμνη Αλβέρτου (620 μ). Το ψηλότερο ηφαίστειο της Ουγκάντας είναι το όρος Έλγον. Η δυτική μεγάλη ρηξιγενής κοιλάδα διέρχεται από τη χώρα και αποτελεί το χαμηλότερο υψομετρικό σημείο της Ουγκάντας. Οι τεκτονικές κινήσεις οι οποίες δημιούργησαν την κοιλάδα ανύψωσαν επίσης τα όρη Ρουβενζόρι. Το 90 % της χώρας βρίσκεται σε υψόμετρο 900 με 1.500 μέτρα και το υψόμετρο γενικά αυξάνει προς τα νότια. Στο νότιο τμήμα της χώρας βρίσκεται η λίμνη Βικτόρια, μια από τη μεγαλύτερες λίμνες της Γης, στις όχθες της οποίας είναι κτισμένη η πρωτεύουσα της χώρας, η Καμπάλα. Στο κέντρο της χώρας βρίσκεται η λίμνη Κιόγκα, η οποία περιβάλλεται από βάλτους.Σχεδόν όλη η Ουγκάντα βρίσκεται εντός της λεκάνης απορροής του Νείλου. Ο Νείλος από τη λίμνη Βικτώρια εκβάλλει αρχικά στη λίμνη Κιόγκα και στη συνέχεια στη λίμνη Αλβέρτου. Μετά συνεχίζει την πορεία του προς τα βόρεια και το Νότιο Σουδάν. Επειδή η Ουγκάντα βρίσκεται στον ισημερινό, το κλίμα της είναι τροπικό, αλλά λόγω του μεγάλου υψόμετρου οι θερμοκρασίες είναι χαμηλότερες, με τις βορειότερες περιοχές να είναι θερμότερες (περίπου 25°C σε καθ'όλη τη διάρκεια του έτους) από τις νότιες (κάτω από τους 20°C) επειδή βρίσκονται σε μικρότερο υψόμετρο. Οι βροχοπτώσεις επηρεάζονται από τις κινήσεις της τροπικής ζώνης σύγκλισης και γενικά κάθε χρόνο υπάρχουν δύο εποχές των βροχών, μια από τον Οκτώβριο μέχρι τον Δεκέμβριο και άλλη μια από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο. Όμως, εξαιτίας της εξάτμισης από τη λίμνη Βικτόρια, σε περιοχές που βρίσκονται κοντά σε αυτή μπορεί να εκδηλωθούν βροχοπτώσεις όλο τον χρόνο. Με την εξαίρεση των βορειοανατολικών περιοχών που είναι ημιερημικές, με ύψος βροχής που μπορεί να μην ξεπεράσει τα 100 χιλιοστά τον χρόνο, η μέση βροχόπτωση στην Ουγκάντα είναι περίπου 1.000 με 2.000 χιλιοστά βροχής τον χρόνο, ενώ στις περιοχές κοντά στη λίμνη Βικτόρια, όπως το αρχιπέλαγος Σσέσε, βρέχει ακόμη περισσότερο. Οι κάτοικοι της περιοχής της Ουγκάντας ήταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες μέχρι περίπου 1.700 με 2.300 χρόνια πριν, όταν πληθυσμοί Μπαντού, πιθανόν από την κεντρική Αφρική, μετανάστευσαν στα νότια τμήματα της χώρας. Μαζί τους έφεραν την τεχνογνωσία της μεταλλουργίας και νέες ιδέες σχετικά με την κοινωνική και πολιτική οργάνωση. Η αυτοκρατορία των Κιτάρα, η οποία είναι γνωστή μέσα από την προφορική παράδοση των λαών της περιοχής, εκτεινόταν σε μεγάλο τμήμα της περιοχής των μεγάλων λιμνών, από τη λίμνη Αλβέρτου, τη λίμνη Ταγκανίγκα και τη λίμνη Βικτόρια, μέχρι τη λίμνη Κιόγκα. Το αρχηγείο τους βρισκόταν στο Ανκόλε. Το βασίλειο Μπουνιόρο-Κιτάρα θεωρείται ότι είναι πρόδρομος των τεσσάρων παραδοσιακών βασιλείων της Ουγκαντάς, των Μπουγκάντα, Τόρο, Ανκόλε και Μπουσόγκα. Στην περιοχή επίσης μετανάστευσαν από τα βόρεια οι Λούο και οι Άτεκερ. Τον 18ο αιώνα οι Μπουγκάντα άρχισαν να επεκτείνονται εις βάρος των Μπουνιόρο.Οι Άραβες έμποροι κινήθηκαν προς την ενδοχώρα από τις ακτές της ανατολικής Αφρικής τη δεκαετία του 1840 και να ανταλλάσσουν όπλα, ρούχα και χάντρες με ελεφαντόδοντο και σκλάβους. Τους ακολούθησαν οι Βρετανοί εξερευνητές που αναζητούσαν τις πηγές του Νείλου και οι προτεστάντες ιεραπόστολοι, οι οποίοι έφτασαν στην Ουγκάντα το 1877, ενώ οι καθολικοί ιεραπόστολοι έφτασαν το 1879, μια κατάσταση που οδήγησε στον θάνατο των μαρτύρων της Ουγκάντας. Το Ηνωμένο Βασίλειο έθεσε την περιοχή υπό την εποπτεία της Βρετανικής Εταιρείας της Ανατολικής Αφρικής το 1888 και το 1894 η Ουγκάντα έγινε προτεκτοράτο του Ηνωμένου Βασιλείου. Τη δεκαετία του 1890, οι Βρετανοί, για την κατασκευή του σιδηροδρόμου της Ουγκάντας, ο οποίος συνέδεε την ενδοχώρα της Κένυας και της Ουγκάντας με το λιμάνι Μομπάσα, έφεραν 32.000 εργάτες από τη Βρετανική Ινδία. Αν και οι περισσότεροι επέστρεψαν στην Ινδία, 6.724 αποφάσισαν να παραμείνουν. Το 1900 οι Βρετανοί και οι Μπουγκάντα υπογράφουν συμφωνία ώστε η Ουγκάντα να γίνει συνταγματική μοναρχία υπό τον έλεγχο προτεσταντών αρχηγών. Την τελική μορφή του προτεκτοράτο της Ουγκάντας την πήρε το 1914, όταν οι ανατολικές επαρχίες έγιναν τμήμα της Κένυας.Αρουραίοι με βουβωνική πανώλη έφτασαν στην Ουγκάντα, αφότου είχαν ανέβει σε βρετανικά πλοία, και διέδωσαν την ασθένεια, με αποτέλεσμα πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα να πεθάνουν στις αρχές του 20ού αιώνα σε μια επιδημία η οποία έγινε γνωστή ως Μαύρη Πανώλη. Από το 1900 μέχρι το 1920, μια επιδημία ασθένειας του ύπνου σκότωσε πάνω 250.000 ανθρώπους. Η Ουγκάντα ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Βρετανία τις 9 Οκτωβρίου 1962, αλλά παρέμεινε μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών. Στις πρώτες εκλογές μετά την ανεξαρτησία, κέρδισε η συμμαχία ανάμεσα στο Λαϊκό Κογκρέσο της Ουγκάντας (UPC) και το Καμπάκα Γιέκα (KY), τα οποία σχημάτισαν την πρώτη κυβέρνηση με εκτελεστικό πρωθυπουργό τον Μίλτον Ομπότε, ενώ ο Μπουγκάντα Καμπάκα (βασιλειάς) Μουτέσα Β΄ κατέλαβε την εν πολλοίς εθιμοτυπική θέση του προέδρου.Το 1966, μετά από μια διαμάχη για εξουσία ανάμεσα στην κυβέρνηση του Ομπότε και τον βασιλιά Μουτέσα, το κοινοβούλιο, στο οποίο το UPC είχε την πλειοψηφία, άλλαξε το σύνταγμα και κατάργησε την εθιμοτυπική θέση του προέδρου. Το 1967, με ένα νέο σύνταγμα, η Ουγκάντα ανακηρύχθηκε δημοκρατία και τα παραδοσιακά βασίλεια καταργήθηκαν. Ο Ομπότε, χωρίς να συγκαλέσει εκλογές, αυτοανακηρύσσεται εκτελεστικός πρόεδρος.Το 1971, ύστερα από πραξικόπημα, τον έλεγχο της χώρας ανέλαβε ο δικτάτορας Ιντί Αμίν. Ο Αμίν κυβερνούσε με τον στρατό για τα επόμενα οχτώ χρόνια και πραγματοποίησε μαζικές εκτελέσεις εντός της χώρας για να διατηρήσει την εξουσία του. Υπολογίζεται ότι περίπου 300.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του καθεστώτος του, ιδίως στον βορρά, που τον είχε συσχετίσει με τους πιστούς στον Ομπότε. Πέρα από τις θηριωδίες του, απέλασε την ινδική μειονότητα της χώρας (περίπου 70.000 άτομα), η οποία έλεγχε τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα η οικονομία της χώρας να καταρρεύσει. Το 1978, η Ουγκάντα εισέβαλε στην Τανζανία ώστε να προσαρτήσει την επαρχία Καγκέρα, αλλά ο στρατός της Τανζανίας απέκρουσε την επίθεση και εισέβαλε στην Ουγκάντα, με αποτέλεσμα να τερματιστεί η δικτατορία του Αμίν. Με την πτώση του Αμίν, πρόεδρος της Ουγκάντας ορίστηκε ο Γκόντφρεϊ Μπιναΐσα, αλλά σύντομα αντικαταστάθηκε από τον Μίλτον Ομπότε, ο οποίος ανατράπηκε το 1985 με πραξικόπημα από τον Τίτο Οκέλο. Όμως, ο Οκέλο ανατράπηκε ύστερα από έξι μήνες μετά από ανταρτοπόλεμο που διεξήγαγε ο Εθνικός Αντιστασιακός Στρατός. Πρόεδρος της χώρας ορίστηκε ο Γιουέρι Μουσέβενι, ηγέτης του Εθνικού Αντιστασικού Στρατού. Οι δραστηριότητες των πολιτικών κομμάτων περιορίστηκαν και παρέμειναν έτσι ως το 2005. Στις πρώτες πολυκομματικές εκλογές, το 2006, επικράτησε ο Γιουέρι Μουσέβενι, αλλά υπήρχαν κατηγορίες για νοθεία. Η προεδρία του Μουσέβενι χαρακτηρίζεται από σχετική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη. Το 1997, η Ουγκάντα εισέβαλε στο Ζαΐρ για να εκθρονίσει τον Μομπούτου Σέσε Σέκο. Απέσυρε τα στρατεύματά της το 2003. Στο βόρειο τμήμα της χώρας δρα η αντάρτικη ομάδα Στρατός Αντίστασης του Κυρίου (LRA), παρά τις προσπάθειες για να περιοριστεί η δράση της. Ύστερα από συμφωνία το 2006, η οργάνωση αποχώρησε από την Ουγκάντα. Στις προεδρικές εκλογές του 2011, Ο πρόεδρος Μουσέβενι επανεξελέγη για μία ακόμα θητεία με ποσοστό 68,3%, έναντι 26% για τον επικεφαλής των υποψηφίων της αντιπολίτευσης, Κίτσα Μπεσίγκγιε. Η αντιπολίτευση στηλίτευσε το γεγονός ότι η εκλογική επιτροπή ήταν διορισμένη από την κυβέρνηση και μίλησε για νοθεία και για δωροδοκία των ψηφοφόρων με υψηλά χρηματικά ποσά. Η Ουγκάντα διαιρείται σε 4 περιφέρειες: Ανατολική Βόρεια Δυτική Κεντρική Η χώρα αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα υπερπληθυσμού. Ο πληθυσμός της Ουγκάντας αυξήθηκε από 9,5 εκατομμύρια το 1969 σε 34,9 εκατομμύρια το 2014. Σε σχέση με την τελευταία απογραφή (Σεπτέμβριος 2002), ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 10,6 εκατομμύρια τα τελευταία 12 χρόνια. Η Ουγκάντα έχει πολύ νεαρό πληθυσμό: η διάμεση ηλικία στα 16 χρόνια είναι η χαμηλότερη στον κόσμο (εκτίμηση 2018). Η Ουγκάντα έχει τον έβδομο μεγαλύτερο ρυθμό γονιμότητας στον κόσμο, με 5,62 γεννήσεις/γυναίκα (εκτίμηση 2018).Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 66,7 χρόνια (63,2 χρόνια οι άνδρες και 70,1 οι γυναίκες). Σήμερα στη χώρα ομιλούνται περίπου σαράντα διαφορετικές γλώσσες. Αυτές χωρίζονται κυρίως σε δύο κύριες οικογένειες γλωσσών: Νιγηροκονγκολεζικές (κλάδος Μπαντού) και Νειλοσαχάριες (νειλοτικός και κεντροσουδανικός κλάδος). Τα αγγλικά έγιναν η επίσημη γλώσσα της Ουγκάντας μετά την ανεξαρτησία και στη χώρα ομιλείται μια τοπική παραλλαγή της αγγλικής. Επιπλέον, όλα τα σχολεία και πανεπιστήμια της Ουγκάντας απαιτείται από τον νόμο να διδάσκουν αγγλικά. Παρόλα αυτά, το 72% των κατοίκων της χώρας δεν μιλάει αγγλικά, το 22% μιλάει λίγα αγγλικά και το 6% τα μιλάει άπταιστα. Η πιο ευρέως ομιλούμενη τοπική γλωσσά είναι η Λουγκάντα, την οποία ομιλούν κυρίως οι Μπαγκάντα στην περιοχή της Καμπάλα (πρωτεύουσα) και στις γύρω περιοχές. Ακολουθούν οι γλώσσες Λουσόγκα και Ρουνιανκόρε-Ρουκίγκα, οι οποίες ομιλούνται κυρίως στο νοτιοανατολικό και στο νοτιοδυτικό τμήμα της Ουγκάντα αντίστοιχα. Τα σουαχίλι, τα οποία είναι μια κοινή γλώσσα στην περιοχή των μεγάλων λιμνών της Αφρικής, εγκρίθηκαν ως η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας το 2005. Τα σουαχίλι ομιλούνται κυρίως στο βόρειο τμήμα της χώρας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2014, το 84% του πληθυσμού είναι Χριστιανοί. Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία έχει τους περισσότερους πιστούς (39,3%) και ακολουθεί η Αγγλικανική Εκκλησία της Ουγκάντα (30,2%), ενώ οι υπόλοιποι Χριστιανοί είναι Πεντηκοστιανοί (11,1%) και Ευαγγελιστές (2,8%). Επίσης μεγαλώνει ο αριθμός των Πρεσβυτεριανών και των Ορθοδόξων.Ακολουθεί το Ισλάμ με 14% του πληθυσμού της χώρας να δηλώνει μουσουλμάνος. Οι Μουσουλμάνοι είναι κυρίως Σουνίτες, ενώ υπάρχουν μειονότητες Σιιτών, Αχμαντίγια, Σούφι και Μουαχίντ. Ο υπόλοιπος πληθυσμός ασκεί παραδοσιακές θρησκείες, την Μπαχάι Πίστη ή άλλες θρησκείες και 0,2% δηλώνει άθρησκο ή αγνωστικιστικό. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Ουγκάντα είναι η Καμπάλα (1.516.210 κατ.). Άλλες πόλεις είναι η Μπαράρα (195.013 κάτ.), η Γκουλού (152.300 κάτ.), η Λίρα (99.059 κατ) και η Τζίντζα (93.061 κατ). Πρόεδρος της χώρας από το 1986 είναι ο Γιουέρι Καγκούτα Μουσέβενι. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Κατολισθήσεις στην Ουγκάντα το 2010 Προφίλ της χώρας ως προς τη διαφθορά. | Η Ουγκάντα είναι χώρα της Αφρικανικής ηπείρου με πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη την Καμπάλα. Βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Βικτόρια και συνορεύει με το Κονγκό, το Νότιο Σουδάν και την Κένυα. Έχει έκταση 241.038 τ.χλμ. και πληθυσμό 45.562.000 κατοίκους σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023 (κατατάσσεται 33η στον κόσμο). Επίσημες γλώσσες της είναι η αγγλική και η σουαχίλι. Παλιότερα υπήρξε αποικία των Άγγλων αλλά στις 9 Οκτωβρίου 1962 απέκτησε την ανεξαρτησία της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1 |
ΣΣΚ Μπάρι | Ακολουθούν οι ονομασίες της ομάδας στο πέρασμα του χρόνου: Foot-Ball Club Bari (1908–1928) Unione Sportiva Bari (1928–1945) Associazione Sportiva Bari (1945–2014) Football Club Bari 1908 (2014–2018) Società Sportiva Calcio Bari (2018–σήμερα) Τα χρώματα της Μπάρι παρέμειναν σε γενικές γραμμές σταθερά, ενώ διέφεραν ελαφρώς έπειτα από την επανασύσταση της ομάδας το 1928. Η πρώτη αμφίεση ήταν σκουροκόκκινη (εξ ού και το προσωνύμιο granata που δώθηκε στην ομάδα το 1910) και την προμήθευσε στην ομάδα ο αυστριακός έμπορος Φλοριάνο Λούντβιχ. Από το 1915 έως και το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οπότε και η ομάδα διαλύθηκε, η αμφίεσή της αποτελούνταν από πρασινόμαυρες ρίγες. Από το 1928 και μετά, η αμφίεση της ομάδς παρουσίασε αρκετές αλλαγές στη μορφή, με κύριο χρώμα το λευκό και δευτερεύον το κόκκινο. Ένα σχεδόν σταθερό χαρακτηριστικό της αμφίεσης μέχρι τη δεκαετία του πενήντα ήταν οι μαύρες κάλτσες, με λευκή ρίγα, οι οποίες αργότερα πήραν χρώμα λευκό και κόκκινο. Η δεύτερη αμφίεση ήταν σχεδόν πάντα αντίστροφη της πρώτης. Τη δεκαετία του ογδόντα, η αμφίεση εμπεριείχε κόκκινα και λευκά μοτίβα. Το έμβλημα της νεοσύστατης τότε «Ουνιόνε Σπορτίβα Μπάρι», ο κόκορας, σχεδιάστηκε για πρώτη φορά, όπως και άλλα διάσημα σύμβολα του ιταλικού ποδοσφαίρου (συμπεριλαμβανομένων και άλλων ομάδων) δημιουργήθηκε από τον σκιτσογράφο Καρλίν το 1928 για την Guerin Sportivo. Το έμβλημα του συλλόγου έως το 2014, κύριο στοιχείο του οποίου ήταν το κεφάλι ενός κόκορα, δημιουργήθηκε από την εταιρεία το 1979, πρακτική την οποία ακολούθησαν και άλλοι σύλλογοι, με την έλευση του επαγγελματισμού στο ποδόσφαιρο, αποφασίζοντας τη δημιουργία και την καταχώρηση εμπορικών σημάτων.Στις 2 Ιουλίου του 2014 παρουσιάστηκε το νέο εταιρικό λογότυπο του συλλόγου, σχεδιασμένο από τους γραφίστες Τζίτζι Μπουονστάντε και Σίνθια Τόρο. Τα στοιχεία του άλλαξαν ριζικά από το προηγούμενο. Το μόνο στοιχείο που απέμεινε ήταν η κορυφή του παλαιού κόκορα, η οποία όμως δεν ήταν στραμμένη πλέον προς τα αριστερά, αλλά προς τα δεξιά. Στο κέντρο υπήρχε η επιγραφή FC BARI 1908 μαζί με 11 διαγώνιες γραμμές που αντιπροσώπευαν την επανέναρξη της εταιρείας μετά την πτώχευση και τους 11 παίκτες που απαρτίζουν την ομάδα. Εκτός από το κόκκινο, σύμβολο της πόλης του Μπάρι, υπήρχε επίσης το χρυσό, το οποίο αντιπροσώπευε το φωτοστέφανο του Αγίου Νικολάου, πολιούχου της Μπάρι. Αυτό το έμβλημα παρέμεινε μέχρι το τέλος της περιόδου 2015-2016. Στις 8 Ιουλίου του 2016 μετά από την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, ο σύλλογος εξέδωσε νέο λογότυπο που σχεδιάστηκε από τον Πάολο Μπαλντασάρι, παρόμοιο μ' εκείνο που χρησιμοποιήθηκε στη δεκαετία του 1970. Το έμβλημα, σε ωοειδές σχήμα, εμπεριέχει στα αριστερά ένα κόκκινο κόκορα σε λευκό φόντο, ενώ στα αριστερά αναγράφεται με λευκά γράμματα η ονομασία της ομάδας BARI Football Club 1908 σε κόκκινο φόντο. Εξέλιξη του εμβλήματος Σέριε Β Πρωταθλήτρια (3): 1934–35, 1941–42, 2008–09Μιτρόπα Καπ Νικήτρια (1): 1990 Επίσημος ιστότοπος | Η ΣΣΚ Μπάρι (ιταλικά: SSC Bari) είναι ιταλική ποδοσφαιρική ομάδα από το Μπάρι της Απουλίας. Ιδρύθηκε το 1908. Η ομάδα διεξάγει τους εντός έδρας αγώνες της στο Στάντιο Σαν Νίκολα, χωρητικότητας 58.270 θεατών., που εγκαινιάστηκε το 1990. Το 1928 δημιουργήθηκε η «Ουνιόνε Σπορτίβα Μπάρι», έπειτα από τη συγχώνευση της Λίμπερτι (πρώην Φουτ-Μπολ Κλαμπ Μπάρι που μετονομάστηκε από το φασιστικό καθεστώς) και της Ιντεάλε. Ο σύλλογος το 1945 μετονομάστηκε σε «Ασοσιατσιόνε Σπορτίβα Μπάρι». Το 2014, η εταιρεία «Associazione Sportiva Bari SpA» κήρυξε πτώχευση, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία του συλλόγου, μεταβιβάστηκαν στη νεοϊδρυθείσα «Football Club Bari 1908 SpA», συνεχίζοντας τις αθλητικές δραστηριότητες της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής ομάδας στο Μπάρι, που ιδρύθηκε το 1908 με χρώματα το κόκκινο και το λευκό. Σήμερα, απότελεί την τρίτη ομάδα της νότιας Ιταλίας, μετά τη Νάπολι και την Κάλιαρι, με βάση τις συμμετοχές της στη Σέριε Α. Έχει κατακτήσει 3 φορές το πρωτάθλημα της Σέριε Β, στην οποία έχει αγωνιστεί το μεγαλύτερο διάστημα της ιστορίας της, ενώ σε διεθνές επίπεδο μετράει ένα τρόπαιο με την κατάκτηση του Μιτρόπα Καπ το 1990. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%A3%CE%9A_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B9 |
Σπανός ποταμός | Ο Σπανός, που αποτελεί παραπόταμο του ποταμού Γαλλικού, πηγάζει από τις ανατολικές πλαγιές του Δύσωρου στα Κρούσσια, σε υψόμετρο 640 μέτρα. Η πορεία του ξεκινά βορειοανατολικά του Τριποτάμου, περνά νότια του χωριού και στη συνέχεια διασχίζει το Κεντρικό. Κατόπιν, ακολουθεί νότια κατεύθυνση και αφού περάσει ανατολικά του Μυλοχωρίου και του Χειμαδιού, περνάει ανατολικά και νότια από την Ευκαρπία, προσπερνά την Αργυρούπολη από ανατολικά και το Σεβαστό από τα βορειοδυτικά, ώστε να καταλήξει στον ποταμό Γαλλικό. Στο Σπανό λειτουργεί ο Χώρος Εκπαίδευσης Οδήγησης Εκτός Δρόμου και Ειδικών Δοκιμασιών, στο ύψος της Αργυρούπολης, που περιλαμβάνει διάσχιση του ποταμού, καθώς και πολλά παρόχθια ειδικά εμπόδια. Ο Σπανός είναι ο κυριότερος παραπόταμος του Γαλλικού από άποψη ποσότητας υδάτων. Έχει εποχιακή ροή και εξαρτάται πάρα πολύ από τις βροχοπτώσεις και χιονοπτώσεις στα Κρούσσια όρη. Πολλές φορές στερεύει κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά αποκτά σύντομα ροή μετά από καταιγίδες. Στις όχθες του ποταμού Σπανού πριν την ένωσή του με τον Γαλλικό ποταμό και πριν την Αργυρούπολη βρίσκεται η Ιερά ανδρώα κοινοβιακή Μονή Αγίου Νεκταρίου Σπανού Κιλκίς η οποία λαμβάνει το όνομά της από τον ποταμό. ηλεκτρονική εφημερίδα: Γνώμη Κιλκίς, Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου 2014, S.O.S. εκπέμπει ο Γαλλικός ποταμός του Κιλκίς, άρθρο του Βασίλη Ιωαννίδη Gallikos River, Γαλλικός ποταμός, επιμένει να ζει, άρθρο του Πάρι Στάμκου, 28 Ιουλίου 2012, Το μικρό άτυχο ζαρκάδι του Γαλλικού ποταμού | Ο Σπανός είναι ποταμός της Μακεδονίας που πηγάζει από το Δύσωρο της οροσειράς των Κρουσσίων και, έπειτα από μια σύντομη διαδρομή, καταλήγει στον ποταμό Γαλλικό βορειοδυτικά του Σεβαστού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82_%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CF%82 |
Άσπρο Χωριό Πάρου | Το Άσπρο Χωριό είναι οικισμός στο νότιο τμήμα της Πάρου. Βρίσκεται στις νοτιοδυτικές υπώρειες της κορυφής «Βάρδια» (468 μ.) και λίγο βορειότερα του περιφερειακού δρόμου του νησιού Παροικιάς-Νάουσας, σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 160. Απέχει 20 χλμ. περίπου ΝΑ. της Παροικιάς. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1961 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Λευκών της Πάρου. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Λευκών και προσαρτήθηκε στον δήμο Πάρου. Η παραλία του «Λολαντώνη», νότια του οικισμούΣτο Άσπρο Χωριό δραστηριοποιείται ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΑΤΛΑΝΤΙΣ» Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Χάρτες «ROAD» (Πάρος 1:50.000) Google Earth eetaa.gr | Το Άσπρο Χωριό (επίσημη ονομασία Άσπρον Χωρίον) είναι οικισμός της Πάρου. Υπάγεται δοικητικά στην τοπική κοινότητα Λευκών, του δήμου Πάρου, της περιφερειακής ενότητας Πάρου, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Πάρου του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου. Το 1922 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή στην περιοχή εγκαταστάθηκαν οικογένειες Μικρασιατών εμπλουτίζοντας πολιτιστικά το νησί και βοηθώντας στην ανάπτυξή του. Στο Άσπρο Χωριό Πάρου τιμάται ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης και οι Μικρασιάτες Νεομάρτυρες καθώς επίσης οργανώνεται Μικρασιατική Συνάντηση κάθε Σεπτέμβριο. Στην Παροικία εγκαταστάθηκαν οικογένειες Μικρασιατών δημιουργώντας τη συνοικία Προσφυγικά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF_%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%8C_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Ομάρ Σίβορι | Γεννήθηκε στο Σαν Νίκολας ντε Λος Αρόγιος, μία πόλη που ανήκει στην επαρχία του Μπουένος Άιρες, σε οικογένεια Ιταλών μεταναστών. Καθώς ο νεαρός Σίβορι ενδιαφερόταν έντονα για το ποδόσφαιρο, όταν έφτασε στην εφηβεία του, γράφτηκε στην Ρίβερ Πλέιτ. Στον έφηβο Ομάρ δόθηκε η ευκαιρία να εισέλθει σε μια ομάδα που περιελάμβανε διάσημος επιθετικούς που καθιερώθηκαν στην εποχή της La Máquina (η μηχανή), έναν από τους σημαντικότερους σχηματισμούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Κέρδισε σύντομα το ψευδώνυμο El Cabezón (ο μεγαλοκέφαλος) από τους οπαδούς, λόγω των μαλλιών, του ειλικρίνειας, της εμπιστοσύνης, της αλαζονείας και του τρόπου παιχνιδιού του. Το αυθεντικό του ταλέντο τον οδήγησε στην πρώτη ομάδα το 1954. Η Ρίβερ κέρδισε το πρωτάθλημα το 1955 και ο τίτλος επιβεβαιώθηκε όταν νίκησε την Μπόκα Τζούνιορς με 2–1. Την ίδια αγωνιστική περίοδο η ομάδα κέρδισε το Copa Río de La Plata νικώντας την Νασιονάλ από την Ουρουγουάη. Την επόμενη χρονιά είχε παρόμοια επιτυχία όταν κέρδισε τον τίτλο πρωταθλήματος την τελευταία ημέρα της σεζόν. Νίκησε την Ροζάριο Σεντράλ με 4–0, με τον Σίβορι να σημειώνει το τελευταίο γκολ. Θα έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι για τον σύλλογο απέναντι στην ίδια ομάδα στις 5 Μαΐου 1957. Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1957–58, ο 22χρονος Αργεντινός υπέγραψε στον ιταλικό σύλλογο Γιουβέντους με ποσό που ήταν ρεκόρ κόσμου για την εποχή. Η μεταγραφή δεν έφερε τύχη στην Ρίβερ που χρειάστηκαν 18 χρόνια για να ξανακερδισει το πρωτάθλημα, ενώ τα έσοδα από την μεταγραφή χρησιμοποιήθηκαν για την επέκταση του γηπέδου της ομάδας.Πριν από την άφιξη του Σίβορι και του Ουαλού Τζον Τσαρλς, η Γιουβέντους δεν ήταν αυτή που γνωρίζουμε από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η ομάδα που δεσπόζει στο ιταλικό και το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο – τις δύο προηγούμενες σεζόν είχε τερματίσει ένατη στο πρωτάθλημα. Πριν την τραγωδία της Σουπέργκα το 1949, δεν ήταν καν η καλύτερη ομάδα της πόλης της. Ωστόσο, το ντουέτο μαζί με τον έμπειρο Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι έκαναν ένα εξαιρετικό τρίο και κέρδισαν το ιταλικό πρωτάθλημα κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1957–58. Η καλή τους φόρμα συνεχίστηκε με δύο ακόμη τίτλους (1959–60 και 1960–61) καθώς και δύο τρόπαια Κυπέλλου Ιταλίας (1958–59 και 1959–60), και το Coppa delle Alpi (1963). Ο ίδιος ήταν πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 27 γκολ. Η σκληρή δουλειά του Σίβορι είχε αποδώσει και ονομάστηκε Ευρωπαίος Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς (Χρυσή Μπάλα) το 1961.Την ίδια χρονιά με το προσωπικό του επίτευγμα, ωστόσο, το "μαγικό τρίο" όπως ήταν γνωστό, διαλύθηκε και ο Σίβορι παρέμεινε, σημειώνοντας το μοναδικό γκολ σε νίκη 1–0 με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης, καθιστώντας τη Γιουβέντους την πρώτη ιταλική ομάδα που κέρδισε ποτέ στο Στάδιο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Το 1963 έγινε αρχηγός της ομάδας, αλλά δεν κέρδισε τρόπαια με τη Γιουβέντους και έφυγε μετά το 1964–65, λόγω διαφωνίας με το νέο προπονητή. Με τη Γιουβέντους, ο Σίβορι σημείωσε 167 γκολ σε 253 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις, καθιστώντας τον τον πέμπτο καλύτερο σκόρερ του συλλόγου από το 2011. Κρατά επίσης το ρεκόρ για τα περισσότερα τέρματα της Σέριε Α σε έναν αγώνα πρωταθλήματος, κατά τη διάρκεια της νίκης 9–1 επί της Ίντερ, στις 10 Ιουνίου 1961, όπου σημείωσε έξι γκολ. Αυτόν τον τίτλο τον μοιράζεται από κοινού με τον Σίλβιο Πιόλα.Το 1965 υπέγραψε με τη Νάπολι, βοηθώντας τους να τερματίσουν στην τρίτη θέση στην πρώτη χρονιά, ενώ κέρδισαν το Coppa delle Alpi. Οι δύο πρώτες χρονιές ήταν πολύ καλές αλλά την τρίτη τραυματίστηκε και έπαιξε ελάχιστα. Κατά ειρωνικό τρόπο, το τελευταίο παιχνίδι του Σίβορι για τη Νάπολι (1968–69) ήταν εναντίον του πρώην συλλόγου του Γιουβέντους, στον οποίο του δόθηκε κόκκινη κάρτα για κλωτσιές σε αντίπαλο και, ως εκ τούτου, τιμωρήθηκε για έξι αγωνιστικές. Σε διεθνές επίπεδο, ο Σίβορι αγωνίστηκε με την εθνική ομάδα της Αργεντινής 18 φορές και σημείωσε 9 γκολ. Η Αργεντινή της εποχής είχε μια πολύ δυνατή επίθεση με το επιθετικό τρίο να ονομάζεται τα caras sucias, που κυριολεκτικά σημαίνει "βρώμικα πρόσωπα" στα ισπανικά και προήλθε από την ταινία του 1938 με το ίδιο όνομα, και λόγω του τρόπου που έπαιζαν στον αγωνιστικό χώρο. Η διοργάνωση του 1957 σηματοδότησε επίσης το τέλος μιας εποχής. Την επόμενη χρονιά, η Αργεντινή αποκλείστηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από ήττα από την Τσεχοσλοβακία, η οποία θα έθετε υπό αμφισβήτηση την ουτοπία του la neustra, το ελεύθερο επιθετικό τρόπο παιχνιδιού του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Θα ακολουθούσε μια περίοδος που ονομαζόταν απαξιωτικά κατά του ποδοσφαίρου - ένα στυλ στο οποίο η ομαδική εργασία και η επιμέλεια εκτιμούνταν περισσότερο από την ατομική λαμπρότητα.Ο Σίβορι κέρδισε με την Αργεντινή τον τίτλο του 1957 Νοτιοαμερικανικό Πρωτάθλημα στη Λίμα του Περού. Η Αργεντινή κυριάρχησε σε κάθε παιχνίδι της διοργάνωσης με τον ιστορικό προπονητή Γκιγιέρμο Στάμπιλε να συνθέτει ένα επιθετικό κουιντέτο, που έμεινε γνωστό στην ιστορία ως "Άγγελοι με βρώμικα πρόσωπα". Οι νίκες της ομάδας καθ' όλη τη διάρκεια του τουρνουά περιελάμβαναν μια νίκη 8–2 απέναντι στην εθνική ομάδα της Κολομβίας και μια νίκη 3–0 εναντίον των αιωνίων αντιπάλων της Βραζιλίας.Η ιταλική καταγωγή του Σίβορι του επέτρεψε να γίνει Ιταλός πολίτης. Τον Απρίλιο του 1961 έκανε το ντεμπούτο του για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ιταλίας. Μαζί με πολλούς άλλους Ιταλούς παίκτες που γεννήθηκαν στο εξωτερικό, έπαιξε στην Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1962 στη Χιλή, όπου αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο. Σε 9 αγώνες για τη νέα εθνική ομάδα σημείωσε 8 τέρματα.Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας στην Ιταλία επέστρεψε στην Αργεντινή ως προπονητής της Ροζάριο Σεντράλ και Ρίβερ Πλέιτ. Ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας στους προκριματικούς γύρους του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974, αλλά παραιτήθηκε μετά από διαμάχη με την ποδοσφαιρική ένωση της Αργεντινής.Το 2004 συμπεριλήφθηκε στη λίστα FIFA 100 ως ένας από τους 125 καλύτερους στη ζωή ποδοσφαιριστές. «Ήταν ένας Μαραντόνα στο πιο αργό, αφού το ποδόσφαιρο τότε ακολουθούσε άλλο ρυθμό. Ουσιαστικά ήταν ο προπομπός του Ντιέγκο», έγραψε η Gazzetta dello Sport το 2005 - όταν ο Σίβορι έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών. Ρίβερ Πλέιτ Πρωτάθλημα Αργεντινής (3) : 1955 , 1956 , 1957Γιουβέντους Πρωτάθλημα Ιταλίας (3) : 1957–58 , 1959–60 , 1960–61 Κύπελλο Ιταλίας (3) : 1958–59 , 1959–60 , 1964–65 Coppa delle Alpi : 1963Νάπολη Coppa delle Alpi : 1966Αργεντινή Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής (Κόπα Αμέρικα) : 1957 Καλύτερος Παίκτης του πρωταθλήματος της Νότιας Αμερικής : 1957 Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Ιταλίας : 1959–60 Χρυσή Μπάλα : 1961 FIFA 100 : 2004 IFFHS : 36ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα IFFHS : 5ος καλύτερος Αργεντινός ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα Jonathan Wilson : Angels With Dirty Faces. (Orion Publishing Group, 2016). ISBN 978-1409144434 | Ο Ενρίκε Ομάρ Σίβορι (ισπανικά: [enˈrike oˈmaɾ ˈsiβoɾi] , ιταλικά: [ˈɔːmar ˈsiːvori] ; 2 Οκτωβρίου 1935 – 17 Φεβρουαρίου 2005) ήταν Αργεντινός ποδοσφαιριστής και προπονητής που αγωνίστηκε ως επιθετικός. Ένας από τους καλύτερους παίκτες της εποχής του, ψηφίστηκε 36ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CF%81_%CE%A3%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%81%CE%B9 |
Τομάς Μπαλκάσαρ | Ο Τομάς Μπαλκάσαρ ήταν πεθερός του Χαβιέρ Ερνάντες Γκουτιέρρες, γνωστού ως Τσιτσάρο (ισπανικά: Chicharo), και παππούς του Χαβιέρ Ερνάντες Μπαλκάσαρ, γνωστού ως Τσιτσαρίτο (ισπανικά: Chicharito), οι οποίοι, και οι δύο τους, υπήρξαν διεθνείς ποδοσφαιριστές. Ο Τομάς Μπαλκάσαρ αγωνίστηκε σε ολόκληρη τη διάρκεια της καριέρας του για λογαριασμό της ομάδας της γενέτειράς του, Τσίβας δε Γουαδαλαχάρα. Γνωστός ως Τόμμι (ισπανικά: Tommy), ήταν γνωστός ως μέλος μίας εκ των κορυφαίων ομάδων στην ιστορία του συλλόγου, γνωστής στο Μεξικό ως υπερπρωταθλήτριας (ισπανικά: campeonísimo), η οποία και κατέκτησε, συνολικά, οκτώ πρωταθλήματα σε χρονικό διάστημα δέκα ετών. Ως διεθνής, συμμετείχε με την Εθνική Μεξικού στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, το οποίο έλαβε χώρα στην Ελβετία, σε ηλικία 22 ετών, διοργάνωση κατά τη διάρκεια της οποίας ο ίδιος σημείωσε ένα τέρμα σε αναμέτρηση με αντίπαλο τη Γαλλία, στην ίδια ακριβώς ηλικία κατά την οποία ο εγγονός του, Χαβιέρ Ερνάντες, επίσης σημείωσε ένα τέρμα κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, επίσης σε αναμέτρηση με αντίπαλο τη Γαλλία. | Ο Τομάς Μπαλκάσαρ Γκονσάλες (ισπανικά: Tomás Balcázar González, γεννημένος στις 21 Δεκεμβρίου 1931 στη Γουαδαλαχάρα του Μεξικού και αποβιώσας στις 26 Απριλίου 2020) ήταν Μεξικανός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως επιθετικός. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AC%CF%83%CE%B1%CF%81 |
Βάτσουαφ Κούχαρ | Ως ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε μόνο με την Πόγκον Λβουφ, από το 1912 έως το 1935. Με την ομάδα κατέκτησε 4 τίτλους πρωταθλήματος Πολωνίας (1922, 1923, 1925 και 1926) και αναδείχθηκε κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος το 1922 (21 γκολ) και το 1926 (11 γκολ). Μεταξύ άλλων, σημείωσε 9 γκολ σε έναν αγώνα εναντίον της Ρεβέρα, 4 γκολ σε 5 λεπτά σε έναν αγώνα εναντίον της ΒΚΣ Λούμπλιν και το 1923 σημείωσε 88 γκολ σε ανεπίσημους αγώνες. Συνολικά έπαιξε σε 1.052 αγώνες και σημείωσε 1.065 γκολ. Με την Εθνική Πολωνίας, αγωνίστηκε σε 25 επίσημους αγώνες, όπου σημείωσε 5 γκολ. Έκανε το ντεμπούτο του στις 18 Φεβρουαρίου 1921, σε μία ήττα της Πολωνίας εναντίον της Ουγγαρίας με 1–0 (ήταν το πρώτο, ιστορικό παιχνίδι της πολωνικής ομάδας). Ο τελευταίος αγώνας του ήταν στις 27 Οκτωβρίου 1928, μία ήττα με 3-2 εναντίον της Τσεχοσλοβακίας. Ως προπονητής, ήταν στον πάγκο της Εθνικής Πολωνίας την περίοδο 1947–1949. Ο Κούχαρ ήταν πρωταθλητής Πολωνίας στο δρόμο 800 μέτρων (1920, 1921), στο δρόμο 110 μέτρων μετ΄ εμποδίων (1920), στο δρόμο 400 μέτρων μετ΄ εμποδίων (1923), στο άλμα εις ύψος (1921, 1923) και στο πένταθλο (1923, 1924). Ως παγοδρόμος, συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παγοδρομίας Ταχύτητας Ανδρών του 1925 και ήταν 22 φορές Πρωταθλητής Πολωνίας (συμπεριλαμβανομένων των τίτλων μονής απόστασης) την περίοδο 1922–1929. Ο Κούχαρ είναι πιο διάσημος για τα αθλητικά του επιτεύγματα, αλλά ήταν και λοχαγός στον Πολωνικό Στρατό. Συμμετείχε στον Πολωνο-Ουκρανικό Πόλεμο του 1919, καθώς και στον Πολωνο-Σοβιετικό Πόλεμο του 1920. Για τα κατορθώματα του, ο Κούχαρ τιμήθηκε με πολλά μετάλλια. | Ο Βάτσουαφ Μίχαου Κούχαρ (πολωνικά: Wacław Michał Kuchar) (16 Σεπτεμβρίου 1897 – 13 Φεβρουαρίου 1981) ήταν Πολωνός πρωταθλητής αθλημάτων, ολυμπιονίκης και πολλαπλός εγχώριος πρωταθλητής στο ποδόσφαιρο, στο στίβο και στην παγοδρομία ταχύτητας. Ο Κούχαρ διέπρεψε σε πολλά αθλήματα – στίβο, ποδόσφαιρο (πρώτα – ως επιθετικός, μετά ως μέσος, και τέλος στο τέλος της καριέρας του – ως αμυντικός), χιονοδρομία, παγοδρομία ταχύτητας και χόκεϊ επί πάγου. Παρόλο που γεννήθηκε στο Γουάντσουτ, όλη του η ζωή συνδέθηκε με το Λβουφ, όπου έπαιξε για την Πόγκον Λβουφ – έναν από τους πιο σημαντικούς και πιο δημοφιλείς αθλητικούς συλλόγους του μεσοπολέμου στην Πολωνία. Αφού τελείωσε την καριέρα του, έγινε διαιτητής, προπονητής και αθλητικός παράγοντας. Μέχρι σήμερα, ο Κούχαρ θεωρείται εξαιρετικό παράδειγμα της ευγενούς άμιλλας. Το 1926, σε μια δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε από την πολωνική αθλητική καθημερινή εφημερίδα Przegląd Sportowy, ο Κούχαρ επιλέχθηκε ως ο αθλητής της χρονιάς. Ένα χρόνο αργότερα ήρθε στη 10η θέση στην ίδια ψηφοφορία. Το 1924, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, έπαιξε με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Πολωνίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%86_%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%87%CE%B1%CF%81 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.