Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Data Studio Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Πόλεμος των Ρόδων
Η ονομασία "Πόλεμος των Ρόδων" δε θεωρείται ότι χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά προέρχεται από τα εραλδικά σύμβολα των δυο βασιλικών οίκων της Υόρκης και του Λάνκαστερ. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε ευρέως τον 19ο αιώνα, μετά την έκδοση του μυθιστορήματος "Anne of Geierstein" του σερ Γουόλτερ Σκοτ. Ο Σκοτ βασίστηκε σε μια σκηνή από το πρώτο μέρος του θεατρικού έργου του Σαίξπηρ Ερρίκος ο ΣΤ΄, όπου ένας απλός καυγάς ανάμεσα σε εκπροσώπους των δύο οίκων τους έκανε να φοράνε στο καπέλο τους αντίστοιχα ένα άσπρο ή ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Αν και τα τριαντάφυλλα δε χρησιμοποιούνταν παρά λίγες μόνο φορές ως σύμβολα κατά τη διάρκεια του Πολέμου, οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες φορούσαν εμβλήματα, που σχετίζονταν με τον άμεσο φεουδάρχη άρχοντα ή προστάτη τους. Για παράδειγμα, οι δυνάμεις του Ερρίκου Ζ΄ στη μάχη του Μπόσγουορθ πολέμησαν με έμβλημα τον Κόκκινο Δράκο (βρίσκεται και στη σημαία της Ουαλίας), ενώ ο στρατός των Υορκιστών χρησιμοποίησε το προσωπικό έμβλημα του Ριχάρδου Γ΄, ένα λευκό κάπρο. Ωστόσο, απόδειξη για τη σπουδαιότητα των συμβόλων των ρόδων αποτελεί το γεγονός ότι ο βασιλιάς Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας επέλεξε στο τέλος του Πολέμου να συνδυάσει το κόκκινο και το λευκό ρόδο του κάθε οίκου για να δημιουργήσει το έμβλημα της δυναστείας των Τυδώρ. Οι ονομασίες των οίκων δεν έχουν σχέση με τις πόλεις του Γιορκ και του Λάνκαστερ ή τις κομητείες Γιόρκσαϊρ και Λάνκασαϊρ, αν και στις μέρες μας, αθλητικές αναμετρήσεις μεταξύ των δυο κομητειών στο κρίκετ ή στο ράγκμπι συχνά χαρακτηρίζονται ως "Πόλεμος των Ρόδων". Στην πραγματικότητα, τα εδάφη του Δουκάτου των Λάνκαστερ βρίσκονταν κυρίως στο Γκλόστερσαϊρ, το Τσέσαϊρ και τη βόρεια Ουαλία, ενώ τα εδάφη και κάστρα του Δουκάτου της Υόρκης απλώνονταν σε όλη την Αγγλία, καθώς και στην Ουαλία. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δυο οίκων άρχισε με την ανατροπή του Ριχάρδου Β΄ από τον ξάδερφό του, Ερρίκο Δ', δούκα του Λάνκαστερ, το 1399. Ο Ριχάρδος Β' δεν ήταν δημοφιλής και οι περισσότεροι ευγενείς υποστήριξαν τον Ερρίκο. Ο Ερρίκος Δ' ως απόγονος του Ιωάννη της Γάνδης, τρίτου γιου του Εδουάρδου Γ', είχε λιγότερα δικαιώματα στον θρόνο απ' ό,τι οι απόγονοι του δεύτερου γιου, Λάιονελ της Αμβέρσας. Ο άτεκνος Ριχάρδος Β΄ μάλιστα είχε ορίσει ως διάδοχό του τον εγγονό του Λάιονελ, Ρότζερ Μόρτιμερ, 4ο κόμη του Μαρτς ο οποίος όμως είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο και κανένας από τους ευγενείς δεν υποστήριξε ή υπερασπίστηκε τα δικαιώματα του γιου του, Έντμοντ Μόρτιμερ, στον θρόνο. Την περίοδο που ακολούθησε την άνοδό του στον θρόνο ο Ερρίκος Δ' αντιμετώπισε κάποιες εξεγέρσεις στην Ουαλία, στο Τσέσαϊρ και στο Νορθάμπερλαντ, τις οποίες χρησιμοποίησε ο Μόρτιμερ για να διεκδικήσει τον θρόνο. Αν και με δυσκολία, οι εξεγέρσεις αντιμετωπίσθηκαν. Ο Ερρίκος πέθανε το 1413. Ο γιος και διάδοχός του, Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας, κληρονόμησε ένα προσωρινά ειρηνικό βασίλειο. Ο Ερρίκος Ε΄ ήταν καλός στρατιώτης και η στρατιωτική του επιτυχία ενάντια στη Γαλλία κατά τον Εκατονταετή Πόλεμο αύξησε τη δημοφιλία του, δίνοντάς του την ευκαιρία να ισχυροποιήσει τη θέση των Λάνκαστερ στον αγγλικό θρόνο. Επί Ερρίκου Ε΄ έλαβε χώρα και η συνωμοσία του Σάουθαμπτον από τον Ριχάρδο, κόμη του Κέμπριτζ, γιο του τέταρτου γιου του Εδουάρδου Γ΄, Εδμόνδου του Λάνκλεϋ. Ο κόμης του Κέμπριτζ καταδικάστηκε για προδοσία και εκτελέστηκε το 1415 στην αρχή της εκστρατείας που οδήγησε στη μάχη του Αζινκούρ. Η σύζυγός του Άννα Μόρτιμερ διεκδικούσε επίσης τον θρόνο καθώς ήταν κόρη του Ρότζερ Μόρτιμερ, απόγονου του Λάιονελ της Αμβέρσας ο οποίος ήταν γιος του Εδουάρδου Γ', και ο αδερφός της είχε πεθάνει άτεκνος. Ο Ριχάρδος της Υόρκης, γιος του Ριχάρδου του Κέμπριτζ και της Άννας Μόρτιμερ, ήταν τεσσάρων ετών όταν εκτελέστηκε ο πατέρας του. Κέρδισε τον τίτλο του Δούκα της Υόρκης από τον θείο του, Εδουάρδο του Νόργουιτς, που σκοτώθηκε στη μάχη του Αζινκούρ. Αν και ο πατέρας του είχε στερηθεί των δικαιωμάτων του, ο Ερρίκος Ε΄ επέτρεψε στον Ριχάρδο να κληρονομήσει τον τίτλο και την περιουσία του θανόντος θείου του: έχοντας τρεις νεότερους αδερφούς και καθώς ήταν ακόμη στη νιότη του, ο Ερρίκος Ε΄ ήταν σίγουρος ότι τα δικαιώματα των Λάνκαστερ στον θρόνο ήταν ασφαλή. Παρόλ' αυτά μετά τον θάνατό του, ο γιος του Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας αποδείχτηκε αδύναμος στην εξουσία και τα αδέρφια του δεν άφησαν νόμιμους απογόνους, με αποτέλεσμα διάδοχοι των Λάνκαστερ να υφίστανται μόνο μακρινά ξαδέρφια και συγγενείς από τον Οίκο των Μποφόρ και ο Ριχάρδος της Υόρκης να προβάλει σημαντικές διεκδικήσεις στον θρόνο. Ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στον Πόλεμο των Ρόδων. Ανέβηκε στον θρόνο μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του το 1422, ενώ ήταν μόλις εννέα μηνών. Μετά τον θάνατο του θείου του, Ιωάννη του Λάνκαστερ, δούκα του Μπέντφορντ, το 1435, περικυκλώθηκε από αντιδημοτικούς συμβούλους και αντιβασιλείς, οι πιο εξέχοντες εκ των οποίων ήταν ο θείος του Ερρίκου, Χάμφρεϊ Δούκας του Γκλόστερ, ο καρδινάλιος Ερρίκος Μπωφόρ και ο Γουλιέλμος του Σάφοκ. Οι δυο τελευταίοι κατηγορήθηκαν για κυβερνητική κακοδιαχείριση και κακό χειρισμό του συνεχιζόμενου Εκατονταετούς Πολέμου με τη Γαλλία. Επί Ερρίκου ΣΤ΄, χάθηκαν όλες οι αγγλικές κτήσεις στη Γαλλία, ακόμα και αυτές που είχαν κερδηθεί από τον πατέρα του. Ο δούκας του Σάφοκ πέτυχε τη σύλληψη του Χάμφρεϊ του Γκλόστερ για προδοσία, ο οποίος πέθανε πριν γίνει η δίκη του, το 1447. Ο ίδιος ο Σάφοκ αργότερα στερήθηκε του αξιώματός του και δολοφονήθηκε κατά την εξόρισή του. Τον διαδέχτηκε ο Εδμόνδος Μπωφόρ, 2ος δούκας του Σόμερσετ, ο οποίος επιθυμούσε να συνάψει ειρήνη με τη Γαλλία. Ο δούκας της Υόρκης, που είχε διαδεχτεί τον δούκα του Μπέντφορντ ως Υποδιοικητής στη Γαλλία, αντιπροσώπευε εκείνους που επιθυμούσαν να συνεχίσουν ακόμα πιο δραστήρια τον πόλεμο και κατηγόρησε την αυλή, και ιδιαίτερα τον δούκα του Σόμερσετ, ότι του στερούσαν χρηματικούς πόρους και στρατιώτες κατά την εκστρατεία στη Γαλλία. Σε όλες αυτές τις διαμάχες, ο Ερρίκος ΣΤ' δε συμμετείχε σχεδόν καθόλου, γι' αυτό και θεωρήθηκε αδύναμος και ανεπαρκής βασιλιάς. Επιπροσθέτως, ήταν διανοητικά ασταθής, που ίσως κληρονόμησε από τον παππού του, Κάρολο ΣΤ΄ της Γαλλίας. Ως το 1450, πολλοί θεωρούσαν ήδη τον Ερρίκο ανίκανο να ανταποκριθεί στα καθήκοντα και στις υποχρεώσεις του ως βασιλιά. Το 1450, πραγματοποιήθηκε στο Κεντ μια βίαιη λαϊκή εξέγερση, με αρχηγό τον Τζακ Κέιντ, με αίτια εκβιασμούς από βασιλικούς αξιωματούχους και την αποτυχία του δικαστικού συστήματος να προστατέψει τους γηγενείς ιδιοκτήτες γης όλων των τάξεων. Οι επαναστάτες κατέλαβαν τμήματα του Λονδίνου, αλλά εκδιώχθηκαν από τους ίδιους πολίτες σε κάποια στιγμή, καθώς επιδόθηκαν σε πλιάτσικο. Οι επαναστάτες διαλύθηκαν μετά από υποτιθέμενη αμνηστία, αλλά ορισμένοι εκτελέστηκαν αργότερα, ανάμεσα στους οποίους και ο ίδιος ο Τζακ Κέιντ.Δυο χρόνια αργότερα, ο Ριχάρδος της Υόρκης επέστρεψε στην Αγγλία ως Υποδιοικητής της Ιρλανδίας και βάδισε προς το Λονδίνο, ζητώντας την απομάκρυνση του δούκα του Σόμερσετ και ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Σε αυτό το στάδιο, πολύ λίγοι ευγενείς δέχονταν μια τόσο δραστική λύση, με αποτέλεσμα ο Ριχάρδος να συλληφθεί στο Μπλάκχιθ του Λονδίνου. Φυλακίστηκε κατά τα έτη 1452-1453, αλλά ελευθερώθηκε με τον όρο ότι δε θα στασίαζε εναντίον της αυλής. Η αυξανόμενη διχόνοια στην αυλή αντικατοπτριζόταν και σε ολόκληρη τη χώρα, όπου οικογένειες ευγενών έμπαιναν σε βεντέτα μεταξύ τους και δεν έδειχναν καθόλου σεβασμό στη βασιλική εξουσία και στη δικαιοσύνη, συνήθως οικογένειες παλαιών αριστοκρατών εναντίον μικρότερων ευγενών, οι οποίοι είχαν αυξήσει τη δύναμη και την επιρροή τους λόγω των διαφόρων εξεγέρσεων εναντίον του Ερρίκου. Η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, η πληθώρα ευγενών με ιδιωτικούς στρατούς και φέουδα και η διαφθορά της αυλής του Ερρίκου δημιούργησαν ένα πολιτικό κλίμα ώριμο για έναν εμφύλιο πόλεμο. Μιας και ο βασιλιάς επηρεαζόταν τόσο εύκολα, η εξουσία βρισκόταν στα χέρια των αυλικών που βρίσκονταν κοντύτερα στον ίδιο, με άλλα λόγια τον δούκα του Σόμερσετ και τους Λάνκαστερ. Ο Ριχάρδος της Υόρκης και οι υπόλοιποι υποστηρικτές του οίκου, που δε βρίσκονταν τόσο κοντά στη θέση εξουσίας, βρέθηκαν να χάνουν σταδιακά τη δύναμή τους, ενώ παράλληλα ο Ερρίκος πειθόταν να προσφέρει όλο και περισσότερη γη στους Λάνκαστερ. Το 1453, ο Ερρίκος υπέφερε από την πρώτη διανοητική κατάρρευση, σε σειρά πολλών υπολοίπων τα επόμενα χρόνια, κατά την οποία δεν αναγνώριζε ούτε τον ίδιο τον νεογέννητο γιο του, Εδουάρδο του Γουέστμινστερ. Οργανώθηκε συμβούλιο Αντιβασιλείας, με ηγέτη τον Ριχάρδο της Υόρκης ως Λόρδο προστάτη του βασιλείου. Ο Ριχάρδος φυλάκισε τον δούκα του Σόμερσετ και υποστήριξε τους συμμάχους του, την οικογένεια των Νέβιλ, στη συνεχιζόμενη βεντέτα τους με τους Πέρσυ. Ο Ερρίκος ανένηψε το 1455 και για άλλη μια φορά βρέθηκε υπό την επιρροή των κοντινότερων αυλικών του. Ο Ριχάρδος της Υόρκης εκδιώχθηκε από την αυλή από την ισχυρή και επιθετική σύζυγο του Ερρίκου, Μαργαρίτα του Ανζού, η οποία δρούσε ως ντε φάκτο ηγέτης των Λάνκαστερ και είχε φτιάξει μια συμμαχία ευγενών εναντίον του Ριχάρδου και της επιρροής του. Ο ανατραπείς Ριχάρδος, ο οποίος φοβόταν πιθανή σύλληψη για προδοσία, αναγκάστηκε να καταφύγει σε ένοπλη αντίδραση το 1455. Ο δούκας της Υόρκης οδήγησε μια μικρή δύναμη προς το Λονδίνο και συνάντησε τον στρατό του Ερρίκου στο Σεντ Όλμπανς, βόρεια του Λονδίνου, στις 22 Μαΐου 1455. Η σχετικά μικρή πρώτη μάχη του Σεντ Όλμπανς ήταν η πρώτη ανοιχτή αψιμαχία του εμφυλίου πολέμου. Στόχος του Ριχάρδου ήταν να απομακρύνει τους ανίκανους συμβούλους από τον βασιλιά Ερρίκο. Το αποτέλεσμα της μάχης ήταν ήττα για τους Λάνκαστερ: εξέχοντες ηγέτες τους σκοτώθηκαν, όπως ο δούκας του Σόμερσετ και ο δούκας του Νορθάμπερλαντ. Μετά τη μάχη, οι Υορκιστές βρήκαν τον Ερρίκο στη σκηνή του, εγκαταλελειμμένο από υπηρέτες και συμβούλους, πιθανότατα έχοντας άλλο ένα ξέσπασμα διανοητικής κατάρρευσης. Ο Ριχάρδος και οι σύμμαχοί του ξανακέρδισαν θέση επιρροής κι ο ίδιος ξανάγινε Λόρδος προστάτης, ενώ ο βασιλιάς Ερρίκος έμενε αμέτοχος και απρόθυμος και η Μαργαρίτα του Ανζού παραμερίστηκε, έχοντας ως καθήκον της τη φροντίδα του συζύγου της. Για λίγο και οι δυο πλευρές φάνηκαν να εκπλήσσονται από το γεγονός ότι μια πραγματική μάχη είχε λάβει χώρα κι έκαναν το παν για να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, αλλά σύντομα εμφανίστηκαν και πάλι προβλήματα, ιδιαίτερα για το αν διάδοχος στον θρόνο θα ήταν ο δούκας της Υόρκης ή ο γιος του Ερρίκου, Εδουάρδος του Γουέστμινστερ. Τον Φεβρουάριο του 1456, ο Ερρίκος ανένηψε και απομάκρυνε τον Ριχάρδο από τη θέση του Λόρδου Προστάτη. Ο Ερρίκος ταξίδεψε το φθινόπωρο στην Ουαλία και η Μαργαρίτα του Ανζού δεν του επέτρεψε να γυρίσει στο Λονδίνο, όπου οι έμποροι ήταν εκνευρισμένοι από την παρακμή του εμπορίου και τη γενικότερη αναστάτωση. Η αυλή του βασιλιά μεταφέρθηκε στο Κόβεντρι. Μέχρι τότε, ο νέος δούκας του Σόμερσετ ανήλθε ως ο νέος ευνοούμενος της βασιλικής αυλής. Η Μαργαρίτα έπεισε τον σύζυγό της να αναιρέσει όσα είχε κάνει ο Ριχάρδος της Υόρκης ως Λόρδος Προστάτης, ο οποίος αναγκάστηκε να επιστρέψει στο αξίωμα του Υποδιοικητή στην Ιρλανδία. Εν τω μεταξύ, αυξανόταν η αναστάτωση στην πρωτεύουσα και τη βόρεια Αγγλία, καθώς και η πειρατεία στα νότια παράλια, αλλά το βασιλικό ζεύγος επέμενε περισσότερο στο να προστατεύσει το ίδιο: η βασίλισσα εισήγαγε για πρώτη φορά στην Αγγλία τον θεσμό της στρατολόγησης. Ταυτόχρονα, ο σύμμαχος του δούκα της Υόρκης, Ρίτσαρντ Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ (ο λεγόμενος Kingmaker), αύξανε τη δημοτικότητά του στο Λονδίνο ως υπέρμαχος των εμπόρων. Την άνοιξη του 1458, ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι προσπάθησε να συμφιλιώσει τους ευγενείς που βρίσκονταν σε μακροχρόνιους πολέμους μεταξύ τους. Στις 25 Μαρτίου, ανήμερα του Ευαγγελισμού, ο βασιλιάς ηγήθηκε πομπής προς τον καθεδρικό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο, όπου γινόταν Μεγάλο Συμβούλιο, με ευγενείς από τους οίκους Λάνκαστερ και Υόρκης να τον ακολουθούν χέρι-χέρι. Οι εχθροπραξίες ξανάρχισαν μετά τη μη εξουσιοδοτημένη επιστροφή του Δούκα της Υόρκης από την Ιρλανδία, ο οποίος κάλεσε τους Νέβιλ να συμπαραταχθούν μαζί του στο κάστρο του Λάντλοου. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1459, στη μάχη του Μπλορ Χιθ στο Στάφορντσαϊρ, ο στρατός των Λάνκαστερ δεν κατάφερε να εμποδίσει το Σάλσπουρι να προχωρήσει από το κάστρο του Μίντλχαμ (Γιόρκσαϊρ) στο Λάντλοου. Λίγο αργότερα, οι συνδυασμένες δυνάμεις των Υορκιστών αντιμετώπισε τον μεγαλύτερο στρατό των Λάνκαστερ στη μάχη του Λάντφορντ Μπριτζ. To άγημα του Γουόρικ από τη φρουρά του Καλαί αυτομόλησε στους Λάνκαστερ και οι ηγέτες των Υορκιστών τράπηκαν σε φυγή. Ο Ριχάρδος της Υόρκης επέστρεψε στην Ιρλανδία, ενώ ο μεγαλύτερος γιος του, Εδουάρδος, κόμης του Μαρτς, κατέφυγε στο Καλαί μαζί με τους Σάλσμπουρι και Γουόρικ. Οι Λάνκαστερ επέστρεψαν εν πλήρη δυνάμει. Ο δούκας της Υόρκης και οι υποστηρικτές του κηρύχθηκαν προδότες και συνελήφθησαν. Μονάχα με μια επιτυχή εισβολή θα μπορούσαν να ανακτήσουν τους τίτλους και την περιουσία τους. Ο Σόμερσετ μετατέθηκε ως Κυβερνήτης του Καλαί. Οι προσπάθειές του για έξωση του Γουόρικ ήταν ανεπιτυχείς και οι Υορκιστές άρχισαν επιδρομές στις αγγλικές ακτές από το Καλαί, συμβάλλοντας ακόμα περισσότερο στο χάος και την αναρχία που επικρατούσε. Ο Γουόρικ μετέβη στην Ιρλανδία για περαιτέρω σχέδια με τον Ριχάρδο της Υόρκης, καταφέρνοντας να διαφύγει από τον βασιλικό στόλο του δούκα του Έξετερ.Τον Ιούνιο του 1460, οι προαναφερθέντες φυγάδες στο Καλαί εγκαταστάθηκαν γοργά στο Κεντ και στο Λονδίνο, όπου έτυχαν ευρείας υποστήριξης. Βάδισαν προς τον βορρά, με την υποστήριξη επίσης ενός παπικού απεσταλμένου. Ο Ερρίκος έστειλε ένα στρατό νότια για να τους συναντήσει, ενώ η Μαργαρίτα του Ανζού έμεινε στον βορρά με τον Πρίγκιπα Εδουάρδο. Στη μάχη του Νορθάμπτον στις 10 Ιουλίου, ο στρατός των Υορκιστών νίκησε τους Λάνκαστερ, βοηθούμενοι από προδοσία στις τάξεις του βασιλιά. Για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Βασιλιάς Ερρίκος βρέθηκε στη σκηνή του μόνος, εγκαταλελειμμένος από τη συνοδεία του, προφανώς έχοντας υποστεί κι άλλη νευρική κρίση. Οι Υορκιστές επέστρεψαν στο Λονδίνο αιχμαλωτίζοντάς τον. Υπό τη σκιά της στρατιωτικής αυτής επιτυχίας, ο Ριχάρδος της Υόρκης διεκδίκησε τον θρόνο, βασιζόμενος στη μη νομιμότητα της γραμμής των Λάνκαστερ. Έχοντας αφιχθεί στη βόρεια Ουαλία, αυτός και η σύζυγός του, Σεσίλ Νέβιλ, έφτασαν στο Λονδίνο με το εθιμοτυπικό που θα ταίριαζε σε ένα μονάρχη. Συγκλήθηκε το Αγγλικό Κοινοβούλιο κι όταν ο Ριχάρδος έφτασε στην αίθουσα, κατευθύνθηκε προς τον θρόνο, περιμένοντας ενθάρρυνση και υποστήριξη από τους λόρδους. Αντ' αυτού, επικράτησε παγερή ησυχία και στο άκουσμα των διεκδικήσεών του, πολλοί ήταν αυτοί που εξεπλάγησαν. Σε αυτό το στάδιο, δεν επιθυμούσαν την ανατροπή του βασιλιά Ερρίκου, παρά μόνο την απομάκρυνση των κακών συμβούλων του. Την επόμενη ημέρα, ο δούκας της Υόρκης παρουσίασε ένα αναλυτικό γενεαλογικό δέντρο, προκειμένου να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του για την καταγωγή του από το Λάιονελ της Αμβέρσας, γιο του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας. Τότε, αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερη κατανόηση: το Κοινοβούλιο συμφώνησε να εξετάσει το ζήτημα και δέχτηκε ότι ο Ριχάρδος είχε περισσότερα δικαιώματα στον θρόνο, αλά με πλειοψηφία ψηφίστηκε η παραμονή του Ερρίκου ως βασιλιά. Τον Οκτώβριο του 1460, έγινε συμβιβασμός με την Πράξη Συμφωνίας, η οποία αναγνώριζε τον Ριχάρδο ως διάδοχο του Ερρίκου, παραμερίζοντας τον εξάχρονο πρίγκιπα Εδουάρδο του Γουέστμινστερ. Ο δούκας της Υόρκης αποδέχτηκε τη συμφωνία αυτή, καθώς ήταν η καλύτερη προσφορά που μπορούσε να έχει, ειδικά γιατί γινόταν Λόρδος Προστάτης του βασιλείου και μπορούσε να κυβερνήσει στο όνομα του Ερρίκου. Η βασίλισσα Μαργαρίτα του Ανζού κατέφυγε στη βόρεια Ουαλία, ενώ πολλοί ευγενείς, υποστηρικτές του Οίκου, συγκέντρωναν στρατό στη βόρεια Αγγλία. Ο Δούκας της Υόρκης έφυγε από το Λονδίνο για να σταθεροποιήσει τη θέση του στον βορρά ενάντια στους Λάνκαστερ που μαζεύονταν στην πόλη του Γιορκ. Έλαβε αμυντική θέση στο Κάστρο του Σάνταλ κοντά στο Γουέικφιλντ τα Χριστούγεννα του 1460. Στις 30 Δεκεμβρίου, οι δυνάμεις του επιτέθηκαν στ' ανοιχτά στους Λάνκαστερ, αν και ήταν λιγότεροι απ' αυτούς. Η μάχη του Γουέικφιλντ έληξε με τελειωτική νίκη των Λάνκαστερ. Ο Ριχάρδος της Υόρκης σκοτώθηκε στη μάχη, ενώ κι ο Σάλσμπουρι και ο 17χρονος γιος του Ριχάρδου, Εδμόνδος του Ρούτλαντ, αιχμαλωτίστηκαν κι εκτελέστηκαν. Η βασίλισσα Μαργαρίτα διέταξε τα κεφάλια και των τριών να τοποθετηθούν στις πύλες του Γιορκ. Η βασίλισσα Μαργαρίτα εν τω μεταξύ είχε ταξιδέψει στη Σκωτία για να ζητήσει βοήθεια. Η Μαρία του Χέλρε, βασίλισσα του Ιακώβου Β΄ της Σκωτίας, συμφώνησε να της παραχωρήσει ένα στρατό, με τον όρο να παραχωρήσει την πόλη Μπέργουικ στη Σκωτία και η κόρη της να αρραβωνιαστεί τον πρίγκιπα Εδουάρδο. Η Μαργαρίτα συμφώνησε, αν και δεν είχε χρήματα να καλύψει τα έξοδα του στρατού της και μπορούσε μονάχα να υποσχεθεί λάφυρα από τα πλούτη της νότιας Αγγλίας, αρκεί οι λεηλασίες να γίνονταν νότια του ποταμού Τρεντ. Η Πράξη Συμφωνίας και τα γεγονότα στο Γουέικφιλντ έδωσαν στον 18οχρονο Εδουάρδο, κόμη του Μαρτς, μεγαλύτερο γιο του Ριχάρδου, τον τίτλο του Δούκα της Υόρκης και του κληρονόμου του θρόνου. Συνάντησε τον στρατό των Λάνκαστερ υπό τον Τζάσπερ Τυδώρ που κατέφτανε από την Ουαλία και τον νίκησε στη μάχη του Μόρτιμερ Κρος στο Χέρφορντσαϊρ. Ενέπνευσε τους άνδρες του με το όραμα των τριών ήλιων την αυγή, ένα φαινόμενο γνωστό με τον όρο παρήλιο, ερμηνεύοντάς το ως σημάδι νίκης που συμβόλιζε τους τρεις επιζώντες γιους του Ριχάρδου: τον ίδιο, τον Γεώργιο και τον Ριχάρδο. Ο στρατός της Μαργαρίτας κινούνταν νότια, λεηλατώντας τον πλούσιο αγγλικό νότο. Στο Λονδίνο, ο Γουόρικ το χρησιμοποίησε ως προπαγάνδα για να ενισχύσει την υποστήριξη στον οίκο της Υόρκης στον νότο: για παράδειγμα, η πόλη του Κόβεντρι ορκίστηκε πίστη στους Υορκιστές. Ο στρατός του Γουόρικ εγκαταστάθηκε νότια της πόλης του Σεντ Όλμπανς για να εμποδίσει το κεντρικό πέρασμα από τον βορρά, αλλά ο στρατός της Μαργαρίτας εισέβαλε από δυτικά και επιτέθηκε από πίσω στον στρατό του Γουόρικ. Οι Λάνκαστερ νίκησαν και πάλι στη δεύτερη μάχη του Αγίου Αλβανού: οι Υορκιστές τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας πίσω τον Βασιλιά Ερρίκο, που βρέθηκε να κάθεται απείραχτος σε ένα δέντρο. Ο Εδουάρδος Δ΄ δεν μπορούσε πλέον να ισχυρίζεται ότι ήθελε απλά να "γλιτώσει" τον βασιλιά από τους κακούς συμβούλους του. Η όλη διαμάχη είχε μετατραπεί σε έναν πόλεμο για το στέμμα. Όταν ο Επίσκοπος του Λονδίνου ζήτησε από τον λαό της πόλης τη γνώμη του, κραύγασαν υπέρ του "βασιλιά Εδουάρδου". Γρήγορα επικυρώθηκε από το Κοινοβούλιο κι ο Εδουάρδος στέφθηκε ανεπίσημα στο αββαείο του Γουέστμινστερ, αν κι ο ίδιος υποσχέθηκε ότι δε θα προέβαινε σε επίσημη ενθρόνιση, μέχρι ο Ερρίκος και η Μαργαρίτα να εξορίζονταν ή να εκτελούνταν. Ο Εδουάρδος και ο Γουόρικ προχώρησαν βόρεια, συγκεντρώνοντας έναν τεράστιο στρατό, που αντιμετώπισε έναν επίσης μεγάλο αριθμό υποστηρικτών των Λάνκαστερ στο Τάουτον. Η μάχη του Τάουτον ήταν η μεγαλύτερη του Πολέμου των Ρόδων, ενώ κράτησε μόλις μια μέρα, όπως είχε συμφωνηθεί μεταξύ των δυο αντιπάλων. Νίκησαν οι Υορκιστές και πολλοί ηγέτες των Λάνκαστερ σκοτώθηκαν. Το βασιλικό ζεύγος και ο πρίγκιπας Εδουάρδος κατέφυγαν στον βορρά, μαθαίνοντας το αποτέλεσμα της μάχης. Όσοι από τους Λάνκαστερ επέζησαν, ορκίστηκαν πίστη στον βασιλιά Εδουάρδο, ενώ όσοι δεν το έκαναν διώχθηκαν προς τα βόρεια σύνορα και κάστρα στην Ουαλία. Ο Εδουάρδος Δ΄ κατέλαβε την Υόρκη και αντικατέστησε τα κεφάλια του πατέρα του, του αδερφού του και του Σάλσμπουρι με αυτά ηττημένων λόρδων των Λάνκαστερ, όπως του Βαρόνου Τζον Κλίφορντ, που είχε κατηγορηθεί για την εκτέλεση του αδερφού του Εδουάρδου, Εδμόνδου του Ρούτλαντ, μετά τη μάχη του Γουέικφιλντ. Ο Εδουάρδος στέφθηκε ως Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας το 1461 στο Λονδίνο. Κατάφερε να βασιλέψει ειρηνικά για δέκα χρόνια. Στον βορρά, απέκτησε πλήρη έλεγχο μέχρι το 1465. Ο Ερρίκος και η Μαργαρίτα είχαν καταφύγει στην αυλή του Ιακώβου Γ΄. Προσπάθησαν να επιτεθούν στην πόλη του Καρλάιλ, αλλά, ελλείψει χρηματικών πόρων, εύκολα απωθήθηκαν από τους άνδρες του Εδουάρδου. To 1464, υπήρξαν εξεγέρσεις των Λάνκαστερ στη βόρεια Αγγλία, αλλά αντιμετωπίστηκαν από τον Τζον Νέβιλ, μαρκήσιο του Μονταγκού. Στις 25 Απριλίου, ένας μικρός στρατός των Λάνκαστερ καταστράφηκε στη μάχη του Χέτζλεϊ Μουρ και στις 15 Μαΐου στη μάχη του Χέξαμ, ο Σόμερσετ αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε. Ο βασιλιάς Ερρίκος αργότερα αιχμαλωτίστηκε για τρίτη φορά στο Κλίθερο του Λάνκασαϊρ το 1465. Μεταφέρθηκε στον Πύργο του Λονδίνου, όπου αντιμετωπίστηκε αξιοπρεπώς, ενώ η Μαργαρίτα του Ανζού κι ο γιος της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Σκωτία και να μεταβούν στη Γαλλία, όπου παρέμειναν για κάποια χρόνια σε εξορία. Ο πανίσχυρος Ρίτσαρντ Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ είχε εν τω μεταξύ εξελιχθεί στον μεγαλύτερο ιδιοκτήτη γης στην Αγγλία, καθώς κατείχε την περιουσία της συζύγου του, είχε κληρονομήσει τα κτήματα του πατέρα του και του είχαν αποδοθεί αρκετές περιουσίες των Λάνκαστερ που είχαν παραδοθεί. Παράλληλα, είχε και πολλά κρατικά αξιώματα. Ήταν υπέρ της ειρήνης και συμμαχίας με τη Γαλλία, στα πλαίσια του 100ετούς πολέμου, και διαπραγματευόταν για τον γάμο του βασιλιά Εδουάρδου με Γαλλίδα νύφη. Ωστόσο, ο Εδουάρδος είχε παντρευτεί την Ελισάβετ Γούντβιλ στα κρυφά το 1464 και το ανακοίνωσε αργότερα ως τετελεσμένο γεγονός, κάτι που έφερε μεγάλη δυσφορία στον Γουόρικ. Η δυσφορία έγινε ακόμη μεγαλύτερη, όταν η οικογένεια Γούντβιλ ευνοούνταν πολύ περισσότερο στην αυλή από τους Νέβιλ. Πολλοί συγγενείς της βασίλισσας έκαναν γάμους με ευγενείς οικογένειες και σε άλλους δόθηκαν τίτλοι ευγενείας ή βασιλικά αξιώματα. Επίσης, ο Εδουάρδος προτίμησε να συνάψει συμμαχία με τη Βουργουνδία παρά με τη Γαλλία, ενώ φάνηκε διστακτικός να παντρέψει τα αδέρφια του, Γεώργιο του Κλάρενς και Ριχάρδο του Γκλόστερ, με τις κόρες του Γουόρικ, Ισαβέλλα και Άννα. Εν τέλει, η δημοτικότητά του έφθινε αυτή την περίοδο, λόγω της υψηλής φορολογίας και διατάραξης του νόμου και της τάξης. Μέχρι το 1469, ο κόμης του Γουόρικ συμμάχησε με τον ζηλόφθονο Γεώργιο του Κλάρενς. Συγκέντρωσαν στρατό και νίκησαν τις δυνάμεις του βασιλιά στη μάχη του Έντζκοτ Μουρ. Ο Εδουάρδος αιχμαλωτίστηκε στο Όλνεϊ και φυλακίστηκε στο Κάστρο του Μίντλχαμ στο Γιόρκσαϊρ. Ο Γουόρικ έδωσε εντολή για την εκτέλεση του πατέρα και του αδερφού της βασίλισσας Ελισάβετ Γούντβιλ, ενώ παράλληλα η χώρα βρέθηκε και πάλι σε αναβρασμό και οι Λάνκαστερ βρήκαν την ευκαιρία να επαναστατήσουν. Κάποιες εξεγέρσεις σημειώθηκαν επίσης στο Λίνκολνσαϊρ, αλλά ο Εδουάρδος τις κατέπνιξε εύκολα στη μάχη του Λόουζκοτ. Ο κόμης του Γουόρικ και ο Γεώργιος του Κλάρενς ανακηρύχθηκαν προδότες και αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Γαλλία, όπου βρισκόταν ήδη εξόριστη η Μαργαρίτα του Ανζού. Ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας πρότεινε τη συμμαχία μεταξύ κόμη του Γουόρικ και Μαργαρίτας. Και οι δυο αρχικά, θανάσιμοι εχθροί μέχρι τότε, δεν βρήκαν ιδιαίτερα ελκυστική την ιδέα, ωστόσο αντιλήφθηκαν στη συνέχεια τα οφέλη από κάτι τέτοιο, αν και ήλπιζαν ο καθένας σε κάτι διαφορετικό: ο Γουόρικ για έναν βασιλιά-μαριονέτα π.χ. τον Ερρίκο ΣΤ΄ ή τον γιο του, Εδουάρδο, ενώ η Μαργαρίτα θα κατάφερνε να διεκδικήσει και πάλι τον θρόνο της οικογένειάς της. Έτσι, κανονίστηκε ο γάμος μεταξύ της Άννας Νέβιλ, κόρης του Γουόρικ, και του Εδουάρδου, γιου του Ερρίκου. Ο κόμης του Γουόρικ εισέβαλε στην Αγγλία το φθινόπωρο του 1470. Κατέλαβε το Λονδίνο τον Οκτώβριο και ο Ερρίκος ΣΤ΄ παρήλασε στους δρόμους της πόλης ως ο βασιλιάς που αποκαταστάθηκε και πάλι στον θρόνο του. Ο Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας βρέθηκε απροετοίμαστος για ένα τέτοιο γεγονός, διέταξε τη διάλυση του στρατού του και μαζί με τον Ριχάρδο του Γκλόστερ, τον αδερφό του, τράπηκαν σε φυγή προς τις ακτές, μετά στην Ολλανδία κι έπειτα σε εξορία στη Βουργουνδία. Ανακηρύχθηκαν προδότες και πολλοί εξόριστοι υποστηρικτές των Λάνκαστερ επέστρεψαν για να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους. Η επιτυχία του κόμη του Γουόρικ, ωστόσο δεν κράτησε για πολύ, καθώς υπερεκτίμησε το σχέδιό του να εισβάλει στη Βουργουνδία συμμαχώντας με τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας, έχοντας μπει σε πειρασμό από την υπόσχεση του τελευταίου να του δώσει ως δώρο τις Κάτω Χώρες. Η απειλή αυτή ώθησε τον Κάρολο της Βουργουνδίας, κουνιάδο του Εδουάρδου Δ΄, να του παραχωρήσει χρηματικούς και στρατιωτικούς πόρους για να εισβάλει στην Αγγλία το 1471. Πράγματι, ο Εδουάρδος αφίχθη στις ακτές του Γιόρκσαϊρ, ισχυριζόμενος αρχικά ότι ήθελε να υποστηρίξει τον Ερρίκο και να αποκαταστήσει μονάχα τον τίτλο του ως δούκας της Υόρκης. Έτσι, κατέλαβε την Υόρκη και στη συνέχεια το Λονδίνο. Τελικά, νίκησε τον στρατό του Γουόρικ στη μάχη του Μπάρνετ, όπου ο Γουόρικ σκοτώθηκε και ο στρατός του τράπηκε σε φυγή, καθώς νόμιζαν ότι είχαν προδοθεί, λόγω του ότι υπήρχε πυκνή ομίχλη και επιτίθεντο ο ένας στον άλλο. Η Μαργαρίτα του Ανζού κι ο γιος της, Εδουάρδος, ενώθηκαν με υποστηρικτές των Λάνκαστερ στην Ουαλία, αλλά εμποδίστηκαν από την πόλη του Γκλόστερ να προχωρήσουν πέρα από τον ποταμό Σέβερν. Ο στρατός της Μαργαρίτας υπό τον Εδμόνδο Μπωφόρ, 4ο δούκα του Σόμερσετ, ηττήθηκε στη μάχη του Τιούκσμπερι. Ο πρίγκιπας Εδουάρδος σκοτώθηκε, ενώ ο Ερρίκος ΣΤ΄ χωρίς διάδοχο πλέον δολοφονήθηκε στις 14 Μαΐου 1471, ενισχύοντας έτσι τους Υορκιστές στον θρόνο. Με την επιστροφή στον θρόνο του Εδουάρδου Δ΄ το 1471, αποκαταστάθηκε η ειρήνη μέχρι το τέλος της βασιλείας του. Όταν πέθανε ξαφνικά το 1483, άρχισε και πάλι ο πολιτικός και δυναστικός αναβρασμός στη χώρα. Πολλοί ευγενείς ακόμη αποδοκίμαζαν την επιρροή των συγγενών της βασίλισσας Ελισάβετ Γούντβιλ και τους θεωρούσαν ως τυχάρπαστους και νεόπλουτους, διψασμένους για εξουσία. Ο αποθανών Εδουάρδος, λοιπόν, άφηνε πίσω τον διάδοχό του, Εδουάρδο Ε΄, ο οποίος ήταν μονάχα 12 ετών, ενώ είχε ορίσει τον αδερφό, του Ριχάρδο του Γκλόστερ, ως Λόρδο προστάτη της Αγγλίας. Ο Ερρίκος του Στάφορντ, 2ος δούκας του Μπάκιγχαμ, είχε δηλώσει την υποστήριξή του στον Ριχάρδο. Μαζί έστησαν παγίδα στον συνοδό του μικρού Εδουάρδου Ε΄, τον αιχμαλώτισαν και μαζί με τον ανιψιό του τον εκτέλεσαν στο Κάστρο του Πόντεφρακτ. Ο Εδουάρδος Ε΄ εισήλθε στο Λονδίνο υπό τη συνοδεία του Ριχάρδου στις 4 Μαΐου και μεταφέρθηκε στον Πύργο του Λονδίνου. Η Ελισάβετ Γούντβιλ είχε ήδη βρει καταφύγιο στο Γουέστμινστερ με τα υπόλοιπα παιδιά της, ωστόσο γίνονταν προετοιμασίες για τη στέψη του Εδουάρδου Ε΄ στις 22 Ιουνίου. Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι έπεισε την Ελισάβετ να αφήσει τον εννιάχρονο γιο της, Ριχάρδο, μαζί με τον Εδουάρδο στον Πύργο του Λονδίνου. Τότε, ο Ριχάρδος Γ΄ υποστήριξε ότι ο γάμος του Εδουάρδου Δ΄ με τη Γούντβιλ δεν ήταν νόμιμος, καθώς ένας επίσκοπος υποστήριξε ότι ο Εδουάρδος είχε ήδη παντρευτεί την Ελεονώρα Μπάτλερ, κι έτσι τα δυο αγόρια δεν αναγνωρίζονταν από τον νόμο. Το Κοινοβούλιο συμφώνησε και θέσπισε τον Βασιλικό Τίτλο (λατινικά Titulus Regius), με τον οποίο αναγνωριζόταν ο Ριχάρδος του Γκλόστερ ως βασιλιάς Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας. Τα δυο φυλακισμένα παιδιά, γνωστά ως Πρίγκιπες του Πύργου, εξαφανίστηκαν και πιθανότατα δολοφονήθηκαν. Αντίθεση στην εξουσία του Ριχάρδου Γ΄ είχε ήδη εμφανιστεί στον νότο, όταν στις 18 Οκτωβρίου ο Ερρίκος του Στάφορντ, 2ος δούκας του Μπάκιγχαμ, ηγήθηκε μιας εξέγερσης με σκοπό την άνοδο στον θρόνο του Ερρίκου Τυδώρ των Λάνκαστερ. Πολλοί ευγενείς αντιτέθηκαν επίσης στον Ριχάρδο, λόγω του τρόπου με τον οποίο χειρίστηκε το ζήτημα της μη νόμιμης διαδοχής των απογόνων του Εδουάρδου Δ΄, καθώς και λόγω του ότι θεωρούσαν ότι υπό τις διαταγές του ίδιου δολοφονήθηκαν οι Πρίγκιπες του Πύργου.Ο Ερρίκος Τυδώρ διεκδικούσε τον θρόνο με τα εξής επιχειρήματα: ο πατέρας του, Εδμόνδος Τυδώρ, 1ος κόμης του Ρίτσμοντ, ήταν ετεροθαλής αδερφός του Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγγλίας, αλλά και η μητέρα του, Μαργαρίτα Μπωφόρ, καταγόταν από τον Ιωάννη Μπωφόρ, 1ο κόμη του Σόμερσετ, ο οποίος ήταν εγγονός του Εδουάρδου Γ΄, καθότι γιος του Ιωάννη της Γάνδης από την τρίτη σύζυγό του, Αικατερίνη Σουίνφορντ, η οποία όμως ήταν ερωμένη του για 25 χρόνια και τα παιδιά τους, ανάμεσα στα οποία και ο Μπωφόρ, αρχικά ήταν νόθα και μετά αναγνωρίστηκαν ως νόμιμα. Ο Ερρίκος Τυδώρ είχε περάσει μεγάλο κομμάτι των παιδικών του χρόνων υπό πολιορκία στο Κάστρο Χάρλεχ ή υπό εξορία στη Βρετάνη. Μετά το 1471, ο Εδουάρδος Δ΄ είχε υποτιμήσει τις διεκδικήσεις του Ερρίκου στον θρόνο, αν και η μητέρα του Ερρίκου, Μαργαρίτα Μπωφόρ, συνεχώς προωθούσε και υποστήριζε τα δικαιώματα του γιου της. Η Εξέγερση του δούκα του Μπάκιγχαμ απέτυχε κι ο ίδιος τελικά προδόθηκε και εκτελέστηκε. Αυτό όμως δεν έβαλε τέλος στις συνωμοσίες εναντίον του Ριχάρδου, ο οποίος δεν μπορούσε πλέον να αισθάνεται ασφαλής, καθώς είχε πεθάνει επίσης η γυναίκα του κι ο 11χρονος γιος τους: το μέλλον του οίκου της Υόρκης στον θρόνο διακυβευόταν. Πολλοί υποστηρικτές του δούκα του Μπάκιγχαμ ενώθηκαν στην εξορία με τον Ερρίκο Τυδώρ. Ο Ριχάρδος Γ΄ προσπάθησε να χρηματίσει τον υπουργό του δούκα της Βρετάνης για να προδώσει τον Ερρίκο, αλλά ο τελευταίος ενημερώθηκε και απέδρασε στη Γαλλία, όπου του δόθηκε άσυλο και βοήθεια.Στις 7 Αυγούστου 1485, κατέφτασε με άλλους εξόριστους και Γάλλους μισθοφόρους στο Πέμπροουκσαϊρ. Οι αξιωματούχοι του Ριχάρδου στην Ουαλία είτε ενώθηκαν με τον Ερρίκο είτε έμειναν στην άκρη. Ο Ερρίκος συγκέντρωσε υποστηρικτές στην πορεία του από την Ουαλία και νίκησε τον Ριχάρδο Γ΄ στη μάχη του Μπόσγουορθ. Ο Ριχάρδος σκοτώθηκε και ο Ερρίκος αναγνωρίστηκε ως βασιλιάς Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας. Ισχυροποίησε τη θέση του, νυμφευόμενος την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του Εδουάρδου Δ΄ και διάδοχο του Οίκου της Υόρκης. Έτσι, ένωσε τους δυο αντιμαχόμενους βασιλικούς οίκους, ενώνοντας και τα σύμβολά τους στο έμβλημα του κόκκινου και λευκού ρόδου των Τυδώρ. Ο Ερρίκος εκτελούσε όλους τους υπόλοιπους πιθανούς διεκδικητές του οίκου της Υόρκης, όποτε του παρουσιαζόταν η ευκαιρία, μια πολιτική που ακολούθησε και ο γιος του, Ερρίκος Η΄ της Αγγλίας. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν την ενθρόνιση του Ερρίκου Ζ΄ το τέλος του Πολέμου των Ρόδων, ενώ άλλοι τη μάχη του Στόουκ το 1487, η οποία προκλήθηκε από την εμφάνιση ενός διεκδικητή, του νεαρού Λάμπερτ Σίμνελ, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν γιος του Γεωργίου του Κλάρενς. Ο Ερρίκος νίκησε στη μάχη και δόθηκε αμνηστία στον Σίμνελ. Ο Ερρίκος απειλήθηκε άλλη μια φορά, το 1491, όταν ο Πέρκιν Γουόρμπεκ ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Ριχάρδος, αδερφός του Εδουάρδου Ε΄, ο μικρότερος από τους δυο Πρίγκιπες του Πύργου. Ωστόσο, το 1499 αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε. 1455 - Ξεκινά ο Πόλεμος των Ρόδων, με τους υποστηρικτές του Οίκου της Υόρκης να νικούν στην πρώτη μάχη του Αγίου Αλβανού και να αιχμαλωτίζεται ο βασιλιάς Ερρίκο ΣΤ΄ της Αγγλίας. Εγκαθιδρύεται το κρατίδιο της Υόρκης και ο Ριχάρδος της Υόρκης γίνεται λόρδος προστάτης του βασιλείου. 1456 - Ο Ερρίκος ΣΤ΄ αναλαμβάνει την εξουσία, αλλά το 1459 καταρρέει. Υποστηρικτές της Υόρκης ωθήθηκαν σε εξορία και οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν. 1460 - Ο Εδουάρδος του Νόργουιτς, γιος του Ριχάρδου της Υόρκης, νικά στη μάχη του Νορθάμπτον και ο Ερρίκος ΣΤ΄ αιχμαλωτίζεται εκ νέου. Εκτελούνται οι ηγέτες του οίκου του Λάνκαστερ. Ο Ερρίκος συνεχίζει να ασκεί εξουσία, αλλά με την προϋπόθεση ότι με τον θάνατό του ο θρόνος θα περνούσε στον Εδουάρδο. Η βασίλισσα Μαργαρίτα του Ανζού δε δέχτηκε τους όρους και καταφεύγει στη Σκωτία. Ο στρατός των Λάνκαστερ, πιστός στον Ερρίκο ΣΤ΄, νικά στη μάχη του Γουέικφιλντ και σκοτώνεται ο Ριχάρδος της Υόρκης. 1461 - Στη δεύτερη μάχη του Αγίου Αλβανού, η Μαργαρίτα του Ανζού νικά τους Υορκιστές κι απελευθερώνει τον σύζυγό της, Ερρίκο ΣΤ΄. Ωστόσο, ο Εδουάρδος της Υόρκης, που έχει νικήσει στη μάχη του Μόρτιμερ Κρος, καταλαμβάνει το Λονδίνο και ανακηρύσσεται βασιλιάς ως Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας. Στη Μάχη του Τάουτον, ο Εδουάρδος νικά τη βασίλισσα Μαργαρίτα του Ανζού κι οι Λάνκαστερ δολοφονούνται, εξορίζονται ή εκτελούνται. 1464 - Οι Λάνκαστερ ηττούνται στη Μάχη του Χέξαμ και την επόμενη χρονιά αιχμαλωτίζεται ο Ερρίκος ΣΤ΄. 1471 - Ο Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας συμμαχεί με τη Βουργουνδία, επιστρέφει στην Αγγλία και κερδίζει στη μάχη του Μπάρνετ τους Λάνκαστερ. Στη μάχη σκοτώνεται ο Ρίτσαρντ Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ. Με τη μάχη του Τιούκσμπερι, τίθεται προσωρινό τέλος στις διεκδικήσεις των Λάνκαστερ στον αγγλικό θρόνο και μεσολαβούν 14 χρόνια ειρήνης μέχρι το επόμενο πραξικόπημα. 1483 - Ο Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας πεθαίνει και ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας σφετερίζεται τον θρόνο από τα αδέρφια Εδουάρδο Ε΄ και Ριχάρδο, τους Πρίγκιπες του Πύργου, οι οποίοι αιχμαλωτίζονται και πεθαίνουν. Ανέρχεται ο Ερρίκος Τυδώρ, κόμης του Ρίτσμοντ, απόγονος του Εδουάρδου Γ΄. 1485 - Με τη μάχη του Μπόσγουορθ, νικούν οι Λάνκαστερ και πεθαίνει ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας. Στον θρόνο ανεβαίνει ο Ερρίκος Τυδώρ ως Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας. 1487 - Έγινε η τελευταία μάχη στο Στόουκ από εξεγερμένους Υορκέζους υπό την καθοδήγηση του Λάμπερτ Σίμνελ. Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας Εδουάρδος Ε΄ της Αγγλίας Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας (Ιδρυτής του Οίκου των Τυδώρ, παντρεύτηκε κληρονόμο της Υόρκης) Οίκος της Υόρκης Ελισάβετ Γούντβιλ, σύζυγος του Εδουάρδου Δ΄ Γεώργιος του Κλάρενς Ριχάρδος της Υόρκης Ριχάρδος Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ (Kingmaker) Ριχάρδος Νέβιλ, 5ος κόμης του Σάλσμπουρι Τζον Νέβιλ, μαρκήσιος του Μονταγκού Γουίλιαμ Νέβιλ, κόμης του Κεντ Τόμας Νέβιλ Οίκος του Λάνκαστερ Μαργαρίτα του Ανζού, σύζυγος του Ερρίκου ΣΤ΄ Ερρίκος Πέρσυ, 2ος κόμης του Νορθάμπερλαντ Ερρίκος Πέρσυ, 3ος κόμης του Νορθάμπερλαντ Ριχάρδος Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ (Kingmaker) Εδμόνδος Μπωφόρ, 2ος δούκας του Σόμερσετ Ερρίκος Μπωφόρ, 3ος δούκας του Σόμερσετ Εδμόνδος Μπωφόρ, 4ος δούκας του Σόμερσετ Κάθε χρόνο, από το 1965, πραγματοποιείται το λεγόμενο Τουρνουά των Ρόδων ανάμεσα στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ και το Πανεπιστήμιο της Υόρκης στην Αγγλία. Περιλαμβάνει αθλήματα όπως κωπηλασία, σκυταλοδρομία, πινγκ πονγκ, χόκεϊ σε χόρτο και διελκυστίνδα. Οι αγώνες κρίκετ μεταξύ του Yorkshire County Cricket Club και του Lancashire Cricket Club φέρουν το όνομα Roses Match. Η αντιπαλότητα μεταξύ των ομάδων ποδοσφαίρου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Λιντς Γιουνάιτεντ αποκαλείται και Roses rivalry. Τα χρώματα των δύο ομάδων παραπέμπουν στο κόκκινο και το λευκό ρόδο, ενώ σε παλιότερες εκδοχές των εμβλημάτων τους απεικονίζονταν τα δύο ρόδα, καθώς έχουν υιοθετηθεί από τις κομιτείες του Λανκασάιρ και του Γιορκσάιρ. Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ αφιέρωσε τέσσερα θεατρικά έργα σε διαφορετικές φάσεις και επεισόδια του Πολέμου των Ρόδων: τα τρία μέρη του Ερρίκου ΣΤ΄ και ο Ριχάρδος Γ΄. Ο Γουόλτερ Σκοτ, στο μυθιστόρημα "Anne de Geierstein", αφηγείται την ιστορία των εξορισμένων μελών του Οίκου του Λάνκαστερ. Ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον έγραψε το μυθιστόρημα "Το Μαύρο Βέλος", η δράση του οποίου τοποθετείται κατά τη διάρκεια του Πολέμου των Ρόδων. Το 1989, το βιβλίο του συγγραφέα Γουόρεν Άντλερ "The War of the Roses", το οποίο σατιρίζει τα προβλήματα της μακρόχρονης συζυγικής ζωής, μεταφέρθηκε στην ομώνυμη ταινία στον κινηματογράφο (ελλ. τίτλος Ο Πόλεμος των Ρόουζ), σε σκηνοθεσία Ντάνι ντε Βίτο και με πρωταγωνιστές τον Μάικλ Ντάγκλας και την Καθλίν Τέρνερ. Το 1974, ο Άντριου Μακ Νιλ δημιούργησε το παιχνίδι στρατηγικής Kingmaker, η δράση του οποίου τοποθετείται κατά τον Πόλεμο των Ρόδων, και αντίπαλοι είναι ευγενείς υποστηρικτές των οίκων Λάνκαστερ και Υόρκης. Baldwin, David (2002). Elizabeth Woodville. Stroud, Gloucestershire: Sutton Publishing. ISBN 0-7509-2774-7. Haigh, Philip A. (1995). The Military Campaigns of the Wars of the Roses. ISBN 0-7509-0904-8. Murray Kendall, Paul (1984). L'Angleterre au temps de la guerre des Deux-Roses. Fayard. Murray Kendall, Paul (1981). Warwick, le Faiseur de rois. Fayard. Pollard, A.J. (1988). The Wars of the Roses. Basingstoke: Macmillan Education. ISBN 0333406036. Rowse, A.L. (1966). Bosworth Field & the Wars of the Roses. Wordsworth Military Library. ISBN 1-85326-691-4. Wagner, John A. (2001). Encyclopedia of the Wars of the Roses. ABC-Clio. ISBN 1-85109-358-3. Weir, Alison (1998). Lancaster and York: the Wars of the Roses. ISBN 0-7126-6674-5. The Wars of the Roses - "Soldiers and Warfare during the Wars of the Roses" warsoftheroses.com Διάγραμμα του πολέμου των Ρόδων
Ο Πόλεμος των Ρόδων, ή Πόλεμος των δυο Ρόδων, ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στην Αγγλία για τη διαδοχή στον θρόνο από το 1455 μέχρι το 1487. Πήρε το όνομά του από τα εμβλήματα των δυο αντιμαχόμενων Οίκων, το λευκό ρόδο του Οίκου της Υόρκης και το κόκκινο ρόδο του Οίκου των Λάνκαστερ. Στις μάχες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου, επικρατούσε πότε η μια ή η άλλη πλευρά, με άμεσες συνέπειες στους διαδόχους του θρόνου. Ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας υπήρξε ο τελευταίος Βασιλιάς της Αγγλίας από τον Οίκο της Υόρκης. Το 1485, τα στρατεύματά του συναντήθηκαν με εκείνα του Ερρίκου Τυδώρ, εγγονού του Όουεν Τυδώρ, στη μάχη του Μπόσγουορθ, κοντά στο Λέστερ, στην οποία νίκησε ο Ερρίκος. Κατά συνέπεια, ανέβηκε στον θρόνο ως Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας, πήρε για σύζυγό του την Ελισάβετ της Υόρκης, κόρη του Εδουάρδου Δ΄ της Υόρκης, βάζοντας τέλος στον πόλεμο των Ρόδων και εγκαινιάζοντας τη δυναστεία των Τυδώρ, η οποία θα βασιλεύσει συνεχώς σε Αγγλία και Ουαλία για 116 χρόνια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CF%89%CE%BD
The Last of Us
Η ανάπτυξη του παιχνιδιού ξεκίνησε το 2009, αμέσως μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου παιχνιδιού της Naughty Dog, Uncharted 2: Among Thieves. Για πρώτη φορα στην ιστορία της η Naughty Dog χωρίστηκε σε δυο ομάδες οπου η μια ήταν υπεύθυνη για την ανάπτυξη του Uncharted 3: Drake's Deception (2011) ενώ η δεύτερη αρχισε να δουλεύει στο The Last of Us. Ο σκηνοθέτης Bruce Straley και o διευθυντής του δημιουργικού τμήματος Neil Druckman ήταν οι υπεύθυνοι της ομάδας που δημιούργησε το παιχνίδι. Η ιδέα για το παιχνίδι προέκυψε στον Druckman οσο βρισκόταν στο πανεπιστήμιο, καθώς ήθελε να δημιουργήσει κατι το οποίο θα βασιζόταν στους μηχανισμούς του Ico και σε μια ιστορία αποκάλυψης ζόμπι.Το παιχνίδι εστιάζει κυρίως στο συναισθηματικό δεσμό του Joel και της Ellie, με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία να το αναπτύσσονται γύρω από αυτό. Ο ομάδα επέλεξε τους Τρόι Μπέικερ και Άσλεϊ Τζόνσον να υποδυθούν τον Joel και την Ellie, αντίστοιχα, οι οποίοι έκαναν το motion capture και δάνεισαν τη φωνή τους στους ήρωες. Και οι δύο ηθοποιοί βοήθησαν τον σκηνοθέτη Νιλ Ντράκμαν με την ανάπτυξη των χαρακτήρων και την ιστορία. Η σύνθεση της μουσικής έγινε από τον Γκουστάβο Σανταολάγια και τους Andrew Buresh, Anthony Caruso και Jonathan Mayer . Το έτος 2013 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ξεσπά ένας μεταλλαγμένος μύκητας Κόρντισεπς, μεταλλάσσοντας τους ανθρώπινους ξενιστές σε κανιβαλιστικά πλάσματα. Στα προάστια του Όστιν στο Τέξας, ο Joel Miller ξεφεύγει από το χάος που έχει δημιουργηθεί μαζί με την κόρη του, Sarah, και τον αδερφό του, Tommy. Καθώς διαφεύγουν, η Sarah πυροβολείται από έναν στρατιώτη και ξεψυχά στα χέρια του Joel. Στα επόμενα είκοσι χρόνια που ακολουθούν, το μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμού έχει καταστραφεί από Τη Μόλυνση η οποία δημιουργήθηκε απο ένα μεταλλαγμένο στέλεχος του μύκητα Cordyceps και λέγεται Εγκεφαλική Λοίμωξη Cordyceps ή Εν συντομία CBI (Cordyceps Brain Infection). Οι επιζώντες ζουν σε αυστηρά περιφρουρημένες ζώνες καραντίνας, ανεξάρτητα καταλύματα και νομαδικά γκρούπ. Ο Joel εργάζεται ως λαθρέμπορος μαζί με τη συνάδελφό του, Tess, στη ζώνη καραντίνας της Βοστώνης. Κυνηγούν τον Robert, έναν έμπορο της μαύρης αγοράς, για να πάρουν πίσω ένα κουτί με κλεμμένα πυρομαχικά. Πριν η Tess τον σκοτώσει, ο Robert αποκαλύπτει πως συνεργαζόταν στην ανταλλαγή αγαθών με τους Fireflies, μία αντάρτικη ομάδα εναντίον των αρχών των ζωνών καραντίνας. Η αρχηγός των Fireflies, Marlene, υπόσχεται να διπλασιάσει τα δικά τους κλεμμένα πυρομαχικά αν μεταφέρουν ένα έφηβο κορίτσι, την Ellie, στο κρησφύγετο των Fireflies στο κτήριο του καπιτωλίου της Βοστώνης, έξω από την καραντίνα. Ο Joel, η Tess και η Ellie διαφεύγουν τη νύχτα, αλλά μετά από μία επαφή με ένα περίπολο, ανακαλύπτουν πως η Ellie είναι μολυσμένη από το μύκητα. Η ίδια ισχυρίζεται ότι έχει δαγκωθεί πριν τρεις βδομάδες, τη στιγμή που η πλήρης μετάλλαξη ολοκληρώνεται σε λιγότερες από δύο ημέρες, και ότι η ανοσία της μπορεί να οδηγήσει σε κάποια θεραπεία. Οι τρεις φτάνουν στον προορισμό τους, το καπιτώλιο της Βοστώνης, μέσα από ορδές μολυσμένων, αλλά ανακαλύπτουν πως οι Fireflies που βρίσκονταν εκεί, έχουν σκοτωθεί. Η Tess τότε αποκαλύπτει πως έχει δαγκωθεί από ένα μολυσμένο και, συνειδητοποιώντας το πόσο σημαντική είναι η Ellie, θυσιάζεται στους στρατιώτες που τους κυνηγούν, ώστε ο Joel και η Ellie να δραπετεύσουν. Ο Joel αποφασίζει να βρει τον αδερφό του, Tommy, πρώην μέλος των Fireflies, ελπίζοντας πως θα μπορέσει να εντοπίσει τους εναπομείναντες Fireflies. Με τη βοήθεια του Bill, ενός λαθρεμπόρου που χρωστάει χάρη στο Joel, αποκτούν ένα όχημα. Οδηγώντας μέσα στο Πίτσμπεργκ, πέφτουν θύματα σε μία παγίδα ληστών και τρακάρουν το αμάξι τους. Συμμαχούν με δύο αδέρφια, τον Henry και τον Sam. Αφού φεύγουν από την πόλη, ο Sam δαγκώνεται από ένα μολυσμένο, αλλά το κρύβει από την ομάδα. Καθώς η μόλυνσή του αρχίζει να επικρατεί, επιτίθεται στην Ellie. Ο Henry τον πυροβολεί και, νιώθοντας απελπισία, αυτοκτονεί. Το φθινόπωρο, ο Joel και η Ellie τελικά βρίσκουν τον Tommy στο Ουαϊόμινγκ, όπου έχει δημιουργήσει μία περιφρουρημένη αποικία κοντά σε μία υδροηλεκτρική δεξαμενή με τη σύζυγό του, Maria. Ο Joel σκέφτεται να αφήσει την Ellie με τον Tommy, αλλά όταν αυτή αναφέρει την Sarah, αποφασίζει τελικά να μείνει μαζί της. Ο Tommy τους κατευθύνει στους Fireflies που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Κολοράντο. Πηγαίνοντας εκεί, βρίσκουν ένα εγκαταλελειμμένο πανεπιστήμιο και μαθαίνουν πως έχουν μετακινηθεί σε ένα νοσοκομείο, στο Σολτ Λέικ Σίτι. Καθώς φεύγουν, τους επιτίθενται ληστές και ο Joel τραυματίζεται σοβαρά. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ο Joel και η Ellie βρίσκουν καταφύγιο στα βουνά. Ο Joel βρίσκεται στο χείλος του θανάτου και στηρίζεται στη φροντίδα της Ellie. Κυνηγώντας για τροφή, η Ellie συναντά τον David και τον James, ρακοσυλλέκτες που διατίθενται να ανταλλάξουν φάρμακα για φαγητό. Ο David αποκαλύπτει ότι οι ληστές που ο Joel και η Ellie σκότωσαν στο πανεπιστήμιο ήταν μέρος της ομάδας τους. Η Ellie καταφέρνει να οδηγήσει την ομάδα του David μακριά από τον Joel, αλλά τελικά πιάστηκε η ίδια. Έτσι, ο David σκοπεύει να την βάλει στην κανιβαλιστική ομάδα του. Η Ellie καταφέρνει να ξεφύγει σκοτώνοντας τον James, αλλά ο David την στριμώχνει σε ένα φλεγόμενο εστιατόριο. Παράλληλα, ο Joel αναρρώνει από τα τραύματά του και ξεκινάει να βρει την Ellie. Τη βρίσκει τη στιγμή που σκοτώνει τον David, και την παρηγορεί λίγο πριν φύγουν. Την άνοιξη, ο Joel και η Ellie φτάνουν στο Σολτ Λέικ Σίτι και πιάνονται από μία περιπολία των Fireflies. Στο νοσοκομείο, η Marlene λέει στον Joel πως η Ellie ετοιμάζεται για εγχείρηση. Σε ελπίδες πως θα παραχθεί εμβόλιο για τη μόλυνση από το μύκητα, η ομάδα πρέπει να αφαιρέσει ένα μολυσμένο κομμάτι από τον εγκέφαλο της Ellie, πράγμα το οποίο θα τη σκοτώσει. Ο Joel, μετά από πολλές αναμετρήσεις με ενόπλους, φτάνει στο δωμάτιο της εγχείρησης, σκοτώνει τον χειρουργό και παίρνει μαζί του την αναίσθητη Ellie στο πάρκινγκ. Εκεί, αντιμετωπίζει τη Marlene και τη σκοτώνει, ώστε να εμποδίσει τους Fireflies να τον κυνηγήσουν. Στο δρόμο έξω από την πόλη, ο Joel λέει στην Ellie πως οι Fireflies βρήκαν και άλλους πολλούς ανθρώπους επίσης με ανοσία στο μύκητα, και συνεχίζει λέγοντας πως δε μπόρεσαν να δημιουργήσουν θεραπεία και πως σταμάτησαν τις προσπάθειες. Οι δύο φτάνουν στα προάστια της αποικίας του Tommy. Η Ellie εκφράζει το αίσθημά της ενοχής του επιζώντα. Του ζητά να ορκιστεί πως η ιστορία του είναι αληθινή και ο Joel το κάνει. Η επίσημη ανακοίνωση του παιχνιδιού έγινε στις 10 Δεκεμβρίου του 2011, κατά τη διάρκεια της εκπομπής Spike TV Video Game Awards. Μετά από αυτή, το Last of Us ήταν άκρως αναμενόμενο. Επευφημήθηκε από πολλούς κριτικούς, με τους επαίνους να αναφέρονται συγκεκριμένα για την ψυχολογία των χαρακτήρων, τους υποδιαλόγους, την εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης, και την απεικόνιση των γυναικείων χαρακτήρων. Το παιχνίδι έγινε ένα από τα κορυφαία σε πωλήσεις παιχνίδια του PlayStation 3, πωλώντας περισσότερα από 1.3 εκατομμύρια κομμάτια την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, και περισσότερα από 8 εκατομμύρια κομμάτια σε 14 μήνες. Χαρακτηρίστηκε ένα από τα καλύτερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών. Στο τέλος του έτους κέρδισε βραβεία, περιλαμβανόμενων περισσότερων από 240 βραβεία Παιχνιδιού της Χρονιάς από ποικίλα μέσα δημοσιογραφίας βιντεοπαιχνιδιών (περιοδικών, ιστοσελίδων, ιστολογίων), κάνοντάς το ένα από τα πιο πολυβραβευμένα παιχνίδια στην ιστορία. Μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, η Naughty Dog κυκλοφόρησε αρκετές επεκτάσεις μέσω λήψης. Μεταξύ αυτών είναι το The Last of Us: Left Behind, το οποίο προσθέτει ένα campaign ενός παίκτη με πρωταγωνίστριες την Ellie και τη φίλη της, Riley. Μια βελτιωμένη εκδοχή του Last of Us με τον τίτλο κυκλοφόρησε The Last of Us Remastered, κυκλοφόρησε για το PlayStation 4 τον Ιούλιο του 2014. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2016, στο πλαίσιο του PlayStation Experience 2016, ανακοινώθηκε από τη Sony Computer Entertainment η κυκλοφορία ενός sequel του παιχνιδιού, με τον τίτλο The Last of Us Part II. Η ανακοίνωση έγινε με την προβολή Reveal Trailer του παιχνιδιού.Το δεύτερο μέρος της σειράς θα λαμβάνει χώρα μερικά χρόνια μετά από τα γεγονότα του προκατόχου του. Σε αυτό, επιστρέφουν τόσο η Ellie, η οποία έχει πλέον ενηλικιωθεί, όσο και ο Joel. Επίσημη ιστοσελίδα
Το The Last of Us είναι ένα τρίτου προσώπου βιντεοπαιχνίδι δράσης περιπέτειας και επιβίωσης τρόμου που αναπτύχθηκε από τη Naughty Dog και διανέμεται από την Sony Computer Entertainment. Κυκλοφόρησε αποκλειστικά για το PlayStation 3 στις 14 Ιουνίου του 2013. Μία βελτιωμένη εκδοχή του κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά, στις 4 Ιουλίου (The Last of Us Remastered) για το PlayStation 4, με τον τίτλο The Last of Us Remastered. Ο παίκτης χειρίζεται τον Joel, έναν άντρα στον οποίο ανατέθηκε να μεταφέρει με ασφάλεια ένα νεαρό κορίτσι, την Ellie, μέσα από τις μετα-αποκαλυπτικές Η.Π.Α. σε μία ομάδα επιζώντων. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τίτλους των τελευταίων ετών.
https://el.wikipedia.org/wiki/The_Last_of_Us
Χρωστική
Τα ορυκτά χρησιμοποιούνται ως χρωστικές από την προϊστορική εποχή. Οι πρώτοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το χρώμα για αισθητικούς σκοπούς, όπως η διακόσμηση του σώματος. Χρωστικές ουσίες και εξοπλισμός λείανσης χρωμάτων που πιστεύεται ότι είναι μεταξύ 350.000 και 400.000 ετών, έχουν βρεθεί σε μια σπηλιά στο Twin Rivers, κοντά στη Λουσάκα της Ζάμπιας. Η ώχρα, το οξείδιο του σιδήρου, ήταν το πρώτο χρώμα της βαφής. Μια αγαπημένη μπλε χρωστική προήλθε από το λάπις λάζουλι. Οι χρωστικές που βασίζονται σε ορυκτά και αργίλους φέρουν συχνά το όνομα της πόλης ή της περιοχής όπου εξορύχθηκαν αρχικά. Για παράδειγμα, η ακατέργαστη σιένα και η καμένη σιένα προήλθαν από τη Σιένα της Ιταλίας, ενώ το ακατέργαστο Ούμπριο προήλθε από την Ούμπρια. Αυτές οι χρωστικές ήταν από τις πιο εύκολες στη σύνθεση και οι χημικοί δημιούργησαν μοντέρνα χρώματα, με βάση τα πρωτότυπα. Αυτά ήταν πιο συνεπή από τα χρώματα που εξάγονταν από τα αρχικά σώματα μεταλλεύματος, αλλά τα τοπωνύμια παρέμειναν. Επίσης, σε πολλές σπηλαιογραφίες της Παλαιολιθικής και Νεολιθικής υπάρχει η κόκκινη ώχρα, το άνυδρο Fe2O3 και η ένυδρη κίτρινη ώχρα (Fe2O3.H2O). Ο άνθρακας, ή ο αιθάλης, χρησιμοποιείται επίσης ως μαύρη χρωστική ουσία, από την προϊστορική εποχή. Η πρώτη γνωστή συνθετική χρωστική ουσία ήταν το αιγυπτιακό μπλε, το οποίο μαρτυρείται για πρώτη φορά σε ένα αλαβάστρινο μπολ στην Αίγυπτο που χρονολογείται στη Naqada III (περίπου 3250 π.Χ.). Το αιγυπτιακό μπλε (πυριτικό χαλκό ασβεστίου CaCuSi4O10) παρασκευάζεται με θέρμανση ενός μείγματος χαλαζιακής άμμου, ασβέστη, μιας ροής και μιας πηγής χαλκού, όπως ο μαλαχίτης. Εφευρέθηκε ήδη στην Προδυναστική περίοδο της Αιγύπτου, αλλά η χρήση του έγινε ευρέως διαδεδομένη από την 4η Δυναστεία. Ήταν η κατεξοχήν μπλε χρωστική ουσία της ρωμαϊκής αρχαιότητας. Τα τεχνολογικά του ίχνη εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μέχρι την εκ νέου ανακάλυψή του στο πλαίσιο της αιγυπτιακής εκστρατείας και των ανασκαφών στην Πομπηία και το Ερκουλάνο. Οι μεταγενέστερες προμοντέρνες συνθετικές χρωστικές περιλαμβάνουν τον λευκό μόλυβδο (βασικός ανθρακικός μόλυβδος, (PbCO3)2Pb(OH)2), το βερνίκι και ο μόλυβδος-κασσίτερος-κίτρινο. Το ινδικό κίτρινο κάποτε παρήχθη συλλέγοντας τα ούρα των βοοειδών, που είχαν τραφεί μόνο με φύλλα μάνγκο. Ολλανδοί και Φλαμανδοί ζωγράφοι του 17ου και 18ου αιώνα το ευνοούσαν για τις φωτεινές του ιδιότητες και το χρησιμοποιούσαν συχνά για να αναπαραστήσουν το φως του ήλιου. Δεδομένου ότι τα φύλλα μάνγκο είναι διατροφικά ανεπαρκή για τα βοοειδή, η πρακτική της συγκομιδής του ινδικού κίτρινου τελικά κηρύχθηκε απάνθρωπη. Οι σύγχρονες αποχρώσεις του ινδικού κίτρινου είναι κατασκευασμένες από συνθετικές χρωστικές. Λόγω του κόστους του λάπις λάζουλι, χρησιμοποιήθηκαν συχνά υποκατάστατα. Το μπλε της Πρωσίας, η παλαιότερη σύγχρονη συνθετική χρωστική ουσία, ανακαλύφθηκε τυχαία το 1704. Στις αρχές του 19ου αιώνα, οι συνθετικές και οι μεταλλικές μπλε χρωστικές περιελάμβαναν τη γαλλική μπλε μαρίν, μια συνθετική μορφή λάπις λάζουλι. Το μπλε μαρίν κατασκευάστηκε με επεξεργασία πυριτικού αλουμινίου με θείο. Εισήχθησαν επίσης διάφορες μορφές κοβαλτίου και μπλε της Σερουλέας. Στις αρχές του 20ου αιώνα παρασκευάστηκε το Phthalo μπλε, μια συνθετική μεταλλο-οργανική χρωστική ουσία. Ταυτόχρονα, το Βασιλικό μπλε, ένα άλλο όνομα που δόθηκε κάποτε στις αποχρώσεις που παράγονται από λάπις λάζουλι, έχει εξελιχθεί για να σημαίνει ένα πολύ πιο ανοιχτό και φωτεινό χρώμα και συνήθως αναμιγνύεται από Phthalo μπλε και διοξείδιο του τιτανίου ή από φθηνές συνθετικές μπλε βαφές. Η ανακάλυψη το 1856 της mauveine, της πρώτης βαφής ανιλίνης, ήταν ο πρόδρομος για την ανάπτυξη εκατοντάδων συνθετικών χρωστικών και χρωστικών, όπως οι αζω και οι διαζω ενώσεις. Αυτές οι βαφές οδήγησαν στην άνθηση της οργανικής χημείας, συμπεριλαμβανομένων συστηματικών σχεδίων χρωστικών. Η ανάπτυξη της οργανικής χημείας μείωσε την εξάρτηση από τις ανόργανες χρωστικές. Το 2006, περίπου 7,4 εκατομμύρια τόνοι ανόργανων, οργανικών και ειδικών χρωστικών διατέθηκαν στην αγορά παγκοσμίως. Εκτιμάται σε περίπου 14,86 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ το 2018 και θα αυξηθεί σε πάνω από 4,9% από το 2019 έως το 2026. Η παγκόσμια ζήτηση για χρωστικές ήταν περίπου 20,5 δολάρια ΗΠΑ δισεκατομμύρια το 2009. Σύμφωνα με μια έκθεση του Απριλίου 2018 από το Bloomberg Businessweek, η εκτιμώμενη αξία της βιομηχανίας χρωστικών σε παγκόσμιο επίπεδο είναι 30 δισ. δολάρια. Η αξία του διοξειδίου του τιτανίου, που χρησιμοποιείται για την ενίσχυση της λευκής φωτεινότητας πολλών προϊόντων, τοποθετήθηκε στα 13,2 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, ενώ το κόκκινο χρώμα της Ferrari εκτιμάται στα 300 εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο. Όπως όλα τα υλικά, το χρώμα των χρωστικών προκύπτει, επειδή απορροφούν μόνο ορισμένα μήκη κύματος ορατού φωτός. Οι ιδιότητες σύνδεσης του υλικού καθορίζουν το μήκος κύματος και την αποτελεσματικότητα της απορρόφησης φωτός. Το φως άλλων μηκών κύματος ανακλάται ή σκεδάζεται. Το ανακλώμενο φάσμα φωτός ορίζει το χρώμα που παρατηρούμε. Η εμφάνιση των χρωστικών είναι ευαίσθητη στο φως της πηγής. Το ηλιακό φως έχει υψηλή θερμοκρασία χρώματος και αρκετά ομοιόμορφο φάσμα. Το φως του ήλιου θεωρείται πρότυπο για το λευκό φως. Οι τεχνητές πηγές φωτός είναι λιγότερο ομοιόμορφες. Οι χρωματικοί χώροι, που χρησιμοποιούνται για την αριθμητική αναπαράσταση των χρωμάτων, πρέπει να προσδιορίζουν την πηγή φωτός τους. Οι εργαστηριακές μετρήσεις χρώματος, εκτός εάν σημειώνεται διαφορετικά, υποθέτουν ότι η μέτρηση καταγράφηκε κάτω από μια πηγή φωτός D65 ή "Daylight 6500 K", που είναι περίπου η θερμοκρασία χρώματος του ηλιακού φωτός. Άλλες ιδιότητες ενός χρώματος (όπως ο κορεσμός ή η ελαφρότητά του) μπορούν να προσδιοριστούν από τις άλλες ουσίες, που συνοδεύουν τις χρωστικές. Τα συνδετικά και τα πληρωτικά μπορούν να επηρεάσουν το χρώμα. Πριν απ' την ανάπτυξη των συνθετικών χρωστικών, και την τελειοποίηση των τεχνικών για την εξαγωγή ορυκτών χρωστικών, οι παρτίδες χρώματος ήταν συχνά ασυνεπείς. Με την ανάπτυξη μίας σύγχρονης βιομηχανίας χρωμάτων, κατασκευαστές κι επαγγελματίες έχουν συνεργαστεί, για τη δημιουργία διεθνών προτύπων για τον εντοπισμό, την παραγωγή, τη μέτρηση και τη δοκιμή χρωμάτων. Το χρωματικό σύστημα Μάνσελ, έγινε το θεμέλιο για μία σειρά μοντέλων χρωμάτων, παρέχοντας αντικειμενικές μεθόδους, για τη μέτρηση του χρώματος. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1905. Το σύστημα Μάνσελ περιγράφει ένα χρώμα σε τρεις διαστάσεις, απόχρωση, τιμή (ελαφρότητα) και χρώμα (καθαρότητα χρώματος), όπου το χρώμα είναι η διαφορά από το γκρι, σε μία δεδομένη απόχρωση και τιμή. Στα μέσα του 20ου αιώνα, ήταν διαθέσιμες τυποποιημένες μέθοδοι για τη χημεία των χρωστικών, μέρος ενός διεθνούς κινήματος για τη δημιουργία τέτοιων προτύπων στη βιομηχανία. Ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (ISO) αναπτύσσει τεχνικά πρότυπα, για την κατασκευή χρωστικών και βαφών. Τα πρότυπα ISO ορίζουν διάφορες βιομηχανικές και χημικές ιδιότητες και τον τρόπο δοκιμής γι' αυτές. Τα βασικά πρότυπα ISO, που σχετίζονται μ' όλες τις χρωστικές είναι τα εξής: ISO-787 Γενικές μέθοδοι δοκιμής για χρωστικές και αραιωτικές ουσίες. ISO-8780 Μέθοδοι διασποράς για την αξιολόγηση των χαρακτηριστικών διασποράς.Άλλα πρότυπα ISO αφορούν συγκεκριμένες κατηγορίες ή κατηγορίες χρωστικών, με βάση τη χημική τους σύσταση, όπως χρωστικές ουσίες υπερμαρίνης, διοξείδιο του τιτανίου, χρωστικές ουσίες οξειδίου του σιδήρου κ.ά. Πολλοί κατασκευαστές χρωμάτων, μελανιών, υφασμάτων, πλαστικών και χρωμάτων έχουν οικειοθελώς υιοθετήσει το Color Index International (CII) ως πρότυπο για την αναγνώριση των χρωστικών, που χρησιμοποιούν στην κατασκευή συγκεκριμένων χρωμάτων. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1925, και τώρα δημοσιεύεται από κοινού στον Ιστό από την Εταιρεία Βαφείων και Χρωστικών (Ηνωμένο Βασίλειο) και την Αμερικανική Ένωση Χημικών και Χρωματιστών Κλωστοϋφαντουργίας (ΗΠΑ). Αυτός ο δείκτης αναγνωρίζεται διεθνώς ως η έγκυρη αναφορά για τις χρωστικές ουσίες. Περιλαμβάνει πάνω από 27.000 προϊόντα με πάνω από 13.000 γενικά ονόματα ευρετηρίου χρωμάτων. Στο σχήμα CII, κάθε χρωστική ουσία έχει έναν γενικό αριθμό ευρετηρίου, που την προσδιορίζει χημικά, ανεξάρτητα απ' τα ιδιόκτητα και τα ιστορικά ονόματα. Για παράδειγμα, το Phthalocyanine Blue BN είναι γνωστό με μια ποικιλία γενικών και ιδιόκτητων ονομάτων απ' την ανακάλυψή του, τη δεκαετία του 1930. Σε'ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης, το μπλε της φθαλοκυανίνης είναι πιο γνωστό ως Helio Blue ή με ιδιόκτητο όνομα, όπως το Winsor Blue. Ένας Αμερικανός κατασκευαστής χρωμάτων, ο Grumbacher, κατοχύρωσε μια εναλλακτική ορθογραφία (Thanos Blue) ως εμπορικό σήμα. Το Color Index International επιλύει όλες αυτές τις αντικρουόμενες ιστορικές, γενικές και ιδιόκτητες ονομασίες, έτσι ώστε οι κατασκευαστές και οι καταναλωτές να μπορούν να αναγνωρίσουν τη χρωστική ουσία (ή τη βαφή), που χρησιμοποιείται σε ένα συγκεκριμένο έγχρωμο προϊόν. Στο CII, όλες οι χρωστικές μπλε φθαλοκυανίνης χαρακτηρίζονται με έναν γενικό αριθμό δείκτη χρώματος, είτε ως PB15, είτε ως PB16, συντομογραφία για το pigment blue 15 και το pigment blue 16. Αυτοί οι δυο αριθμοί, αντανακλούν μικρές διακυμάνσεις στη μοριακή δομή, οι οποίες παράγουν ένα ελαφρώς πιο πρασινωπό ή κοκκινωπό μπλε. Στη βιολογία, μια χρωστική είναι οποιοδήποτε έγχρωμο υλικό φυτικών ή ζωικών κυττάρων. Πολλές βιολογικές δομές, όπως το δέρμα, τα μάτια, η γούνα και τα μαλλιά περιέχουν χρωστικές ουσίες (όπως μελανίνη).Ο χρωματισμός του δέρματος των ζώων εμφανίζεται συχνά μέσω εξειδικευμένων κυττάρων που ονομάζονται χρωματοφόρα, τα οποία ζώα όπως το χταπόδι και ο χαμαιλέοντας μπορούν να ελέγξουν για να αλλάξουν το χρώμα τους. Πολλές καταστάσεις επηρεάζουν τα επίπεδα ή τη φύση των χρωστικών σε κύτταρα φυτών, ζώων, ορισμένων πρωτίστων ή μυκήτων. Για παράδειγμα, η διαταραχή που ονομάζεται αλφινισμός επηρεάζει το επίπεδο παραγωγής μελανίνης στα ζώα. Η μελάγχρωση σε οργανισμούς εξυπηρετεί πολλούς βιολογικούς σκοπούς, όπως καμουφλάζ, μίμηση, αποσηματισμός (προειδοποίηση), σεξουαλική επιλογή και άλλες μορφές σηματοδότησης, φωτοσύνθεση (στα φυτά), καθώς και βασικούς φυσικούς σκοπούς όπως προστασία από ηλιακά εγκαύματα. Το χρώμα της χρωστικής διαφέρει από το δομικό χρώμα στο ότι το χρώμα της χρωστικής είναι το ίδιο για όλες τις γωνίες θέασης, ενώ το δομικό χρώμα είναι αποτέλεσμα επιλεκτικής ανάκλασης ή ιριδισμού, συνήθως λόγω πολυστρωματικών δομών. Για παράδειγμα, τα φτερά της πεταλούδας συνήθως περιέχουν δομικό χρώμα, αν και πολλές πεταλούδες έχουν κύτταρα, που περιέχουν επίσης χρωστική ουσία. Τα ακόλουθα είναι μερικά απ' τα χαρακτηριστικά των χρωστικών, που καθορίζουν την καταλληλότητά τους για συγκεκριμένες διαδικασίες και εφαρμογές παραγωγής: Αντοχή στο φως κι ευαισθησία για βλάβες από το υπεριώδες φως Θερμική σταθερότητα Τοξικότητα Ισχύς χρωματισμού Χρώση Διασπορά (μπορεί να μετρηθεί με τον μετρητή Hegman) Αδιαφάνεια ή διαφάνεια Αντοχή σε αλκάλια και οξέα Αντιδράσεις και αλληλεπιδράσεις μεταξύ χρωστικών Χρωστικές ουσίες καδμίου: κίτρινο κάδμιο, κόκκινο κάδμιο, πράσινο κάδμιο, πορτοκαλί κάδμιο, σουλφοσελενίδιο καδμίου Χρωστικές χρωμίου: κίτρινο χρώμιο και πράσινο χρώμιο (viridian) Χρωστικές ουσίες κοβαλτίου: βιολετί κοβαλτίου, μπλε κοβαλτίου, μπλε σερουλέας, αυρεολίνη (κίτρινο κοβαλτίου) Χρωστικές ουσίες χαλκού: Αζουρίτης, Μωβ Han, Μπλε Χαν, Αιγυπτιακό μπλε, Μαλαχίτης, Πράσινο του Παρισιού, Μπλε φθαλοκυανίνης BN, Πράσινο Φθαλοκυανίνη G, βερντίγκρις Χρωστικές ουσίες οξειδίου του σιδήρου: σαγκουίνι, caput mortuum, κόκκινο οξειδίου του σιδήρου, κόκκινη ώχρα, κίτρινη ώχρα, κόκκινο βενετσιάνικο, μπλε της Πρωσίας, ακατέργαστη σιέννα, καμένη σιέννα, ακατέργαστη όχρα, καμένη όχρα Χρωστικές ουσίες μολύβδου: λευκό μόλυβδο, λευκό κρεμνίτς, κίτρινο της Νάπολης, κόκκινο μόλυβδο, κίτρινο μολύβδου-κασσιτέρου Χρωστικές ουσίες μαγγανίου: βιολετί μαγγανίου, μπλε YInMn Χρωστικές υδραργύρου: κόκκινο υδραργύρου Χρωστικές ουσίες τιτανίου: κίτρινο τιτανίου, μπεζ τιτανίου, λευκό τιτανίου, μαύρο τιτανίου Χρωστικές ψευδαργύρου: λευκό ψευδαργύρου, ψευδάργυρος φερρίτης, κίτρινο ψευδαργύρου Χρωστική ουσία αλουμινίου: σκόνη αλουμινίου Χρωστικές ουσίες άνθρακα: μαύρο άνθρακα (συμπεριλαμβανομένου του αμπέλου μαύρου, μαύρου λαμπτήρα), μαύρο ιβουάρ (ανθρακί από κόκαλο) Χρωσική Ultramarine (με βάση το θείο): ultramarine, ultramarine green απόχρωση Βάριο: λευκό βάριο (λιθόπονο) Βιολογική προέλευση: alizarin, gamboge, cochineal red, rose madder, indigo, ινδικό κίτρινο, μωβ Tyrian Μη βιολογικά οργανικά: κινακριδόνη, ματζέντα, φθαλοπράσινο, μπλε φθαλό, κόκκινη χρωστική 170, κίτρινο διαρυλίδιο Κατάλογος τέχνης της Λίθινης Εποχής Τέχνη στους τοίχους Αφαιρετικό χρώμα Μπλε χρωστικές Κόκκινες χρωστικές Χρωστικές στο πέρασμα των αιώνων ColourLex Pigment Lexicon Τα παλαιότερα στοιχεία τέχνης που βρέθηκαν Sarah Lowengard, The Creation of Color in Eighteenth-century Europe, Columbia University Press, 2006 Alchemy's Rainbow: Pigment Science and the Art of Conservation στο YouTube, Chemical Heritage Foundation Poisons and Pigments: A Talk with Art Historian Elisabeth Berry-Drago στο YouTube, Chemical Heritage Foundation Η αναζήτηση για το επόμενο χρώμα δισεκατομμυρίων δολαρίων
Η χρωστική είναι υλικό το οποίο αλλάζει το χρώμα του φωτός το οποίο αντανακλά ως αποτέλεσμα της απορροφήσης συγκεκριμένων μηκών κύματος. Αυτή η φυσική διαδικασία διαφέρει από τον φθορισμό, τον φωσφορισμό και άλλες μορφές φωταύγειας, στις οποίες το υλικό εκπέμπει φως. Πολλά υλικά έχουν την ικανότητα να απορροφούν συγκεκριμένα μήκη κύματος φωτός. Τα υλικά τα οποία ο άνθρωπος επέλεξε να χρησιμοποιήσει ως χρωστικές συνήθως έχουν συγκεκριμένες ιδιότητες που τα καθιστούν κατάλληλα για να χρωματίσουν άλλα υλικά. Μια χρωστική πρέπει να έχει υψηλή δύναμη χρωματισμού και να είναι στερεή σε φυσιολογικές θερμοκρασίες. Για βιομηχανικές, καθώς και για καλλιτεχνικές χρήσεις, η μονιμότητα και η σταθερότητα είναι επιθυμητές ιδιότητες. Οι χρωστικές χρησιμοποιούνται για να δώσουν χρώμα σε βαφές, στο μελάνι, στα πλαστικά, στα υφάσματα, στο φαγητό και άλλα υλικά.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE
Δημήτριος Μαρκόπουλος
Ήταν γιος του Ιωάννη Μαρκόπουλου και της Καλλιόπης, εγγονής του οπλαρχηγού Φραγκιού Τσαντηράκη. Ο αδερφός του, Γεώργιος Μαρκόπουλος, υπηρέτησε με επιτυχία ως νομάρχης, επί 13 συνεχή χρόνια. Η σύζυγος του Δημήτριου Μαρκόπουλου ονομαζόταν Δήμητρα Μαρκοπούλου (συνεπωνυμία) και απέκτησαν 2 γιους. Ο Δ. Μαρκόπουλος ακολούθησε στρατιωτική καριέρα, φοιτώντας στη Σχολή Ευελπίδων. Έφτασε στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Παράλληλα έκανε σπουδές στο Πολυτεχνείο. Ήταν πτυχιούχος πολιτικός μηχανικός και εργάστηκε σε δικό του τεχνικό γραφείο στην Ιεράπετρα. Το 1951 εξελέγη για πρώτη φορά Δήμαρχος Ιεράπετρας από το δημοτικό συμβούλιο και ορκίστηκε στις 30 Μαΐου. Η δεκάχρονη περίοδος της δημαρχίας του ταυτίζεται με μία σειρά έργων για την Ιεράπετρα σε μια εποχή που η πόλη δεν είχε γνωρίσει ακόμα την τουριστική ανάπτυξη, με σημαντικότερο εκείνο της ύδρευσης της πόλεως από την περιοχή Ψυχρό του Αγίου Ιωάννου. Η ύδρευση της Ιεράπετρας γινόταν με πήλινους σωλήνες ως το 1925 από την πηγή της Παναγίας των Λιβαδιών. Πολλά χρόνια μετά, το νερό της πηγής εκείνης έγινε αρμυρό και η Ιεράπετρα αντιμετώπισε έλλειψη νερού ως το 1958, οπότε ο Δημήτριος Μαρκόπουλος ως Δήμαρχος αποπεράτωσε το έργο της ύδρευσης από τις πηγές του Ψυχρού στην Κοινότητα Αγίου Ιωάννου. Όπως αναφέρεται και σε έκθεση ενός από τους αρμοδίους για την ύδρευση της Ιεράπετρας, στα χρόνια της δημαρχίας του η Ιεράπετρα είχε το "άριστον εν Κρήτη" νερό. Παράλληλα φρόντισε για την κατασκευή λουτροκαμπινέδων στα σπίτια στην Ιεράπετρα (πρώτη οικία που τοποθέτησε καμπινέ ήταν εκείνη του Νίκου Μπουρεκάκη). Επί δημαρχίας του η Ιεράπετρα έγινε ένας από τους πρώτους δήμους στο Λασίθι που πήρε ηλεκτρικό ρεύμα από τη νεοσύστατη ΔΕΗ. Τα περισσότερα έργα γίνονταν με προσωπική εργασία, καθώς τα οικονομικά του Δήμου ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Εξίσου σημαντικό έργο του Δημήτριου Μαρκόπουλου ήταν η διάνοιξη της παραλιακής λεωφόρου, κάτι που σήμαινε το άνοιγμα της Ιεράπετρας προς τη θάλασσα (μέχρι τότε η πόλη είχε στραμμένα τα νώτα, όπως όλες οι τουρκοπόλεις). Για το λόγο αυτό λίγα χρόνια πριν το θάνατο του Μαρκόπουλου δόθηκε το όνομά του στην παραλιακή οδό (Οδός Δ. Μαρκοπούλου). Κατά την περίοδο της δημαρχίας του ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να ανεγερθεί το ηρώο της Ιεράπετρας (μέχρι τότε για ηρώο χρησιμοποιούνταν ένα ξύλινο κουτί) και εξελέγη Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας ο Φιλόθεος Βουζουνεράκης. Επίσης, συστάθηκε η Φιλαρμονική του Δήμου Ιεράπετρας (με πρώτο μαέστρο το Σερέπετση), λειτούργησαν για πρώτη φορά σφαγεία (στο χώρο όπου είναι σήμερα η έδρα του 1ου Νηπιαγωγείου), ρυμοτομήθηκε το Νεκροταφείο και έγιναν έργα στην περιοχή Κάτω Μερά, όπου ζούσαν κυρίως ψαράδες και γεωργοί. Ο Δημήτριος Μαρκόπουλος εξελέγη ξανά Δήμαρχος για άλλες δύο συνεχείς θητείες. Παραιτήθηκε για επαγγελματικούς λόγους το 1961 και τον διαδέχθηκε ως Δήμαρχος ο Γεώργιος Κανουπάκης. Στις εκλογές του 1975 ήταν ξανά υποψήφιος για δήμαρχος, όμως δεν εξελέγη. Η σύνταξη του Δημάρχου Δημήτριου Μαρκόπουλου δόθηκε από τον ίδιο στο Δήμο. Πέθανε στην Αθήνα έπειτα από καρδιακό επεισόδιο, το Νοέμβριο του 2003. Τον Αύγουστο του 2013, στο χώρο που γεννήθηκε και έζησε στην Ιεράπετρα, έλαβε χώρα εκδήλωση μνήμης από την Ένωση Γεραπετριτών Αθηνών, κατά την οποία η πρόεδρος της ενώσεως, Μιμίκα Μαρκοπούλου-Τυχοπούλου, ανέφερε πολλά βιογραφικά στοιχεία για το Δημήτρη Μαρκόπουλο από ιδιόχειρο φάκελο, που της είχε παραδοθεί από τον ίδιο, λίγο πριν το θάνατο του πρώην Δημάρχου. Ροβυθάκης Ιωάννης, "Δημήτρης Μαρκόπουλος Ο Δήμαρχος", άρθρο στην εφημερίδα "Ιεράπετρα 21ος αιών", 18/11/2010, σελ. 11. Μαρκόπουλος Γ., "Γεράπετρος και Γεραπετρίτες", Μορφωτική Στέγη Ιεράπετρας, 2002. Τζώρτζης Νίκος, "Τα Οδωνυμικά της Ιεράπετρας", εκδ. Δήμου Ιεράπετρας, Ιεράπετρα 2002 (β΄έκδοση). Εκδήλωση στην Ιεράπετρα στη μνήμη του Δ. Μαρκόπουλου, εφ. "Ανατολή", ηλεκτρονική έκδοση 14-8-2013 (άρθρο της Ειρήνης Λάμπρου-Ανδρουλιδάκη).
Ο Δημήτριος Μαρκόπουλος (Ιεράπετρα, 26 Οκτωβρίου 1911 - Αθήνα, 3 Νοεμβρίου 2003) ήταν Έλληνας πολιτικός μηχανικός και στρατιωτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως Δήμαρχος Ιεράπετρας ολόκληρη τη δεκαετία του 1950 και μέχρι την παραίτησή του, το 1961.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Ρεάλ Βραζιλίας
Το πορτογαλικό ρεάλ ήταν το νόμισμα που χρησιμοποιούσαν οι Πορτογάλοι έποικοι που έφτασαν στην Αμερική, ωστόσο το επίσημο νόμισμα που κυκλοφόρησε με το όνομα "ρεάλ" στην πραγματικότητα τυπώθηκε το 1654 από τους Ολλανδούς, κατά την κατοχή της βορειοανατολικής περιοχής της Βραζιλίας από αυτούς. Το ρεάλ έγινε επίσημο νόμισμα στη Βραζιλία το 1690. Δεν είχε τότε υποδιαιρέσεις. Κατά τη μακρά περίοδο της ζωής του, το νόμισμα επηρεάστηκε από τον πληθωρισμό, στο βαθμό που η ονομαστική του αξία έφτασε τα 1000 ρέις (μιλ ρέις) και το 1 εκατομμύριο ρέις (κόντο ντε ρέις) κατά τα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας Βέλια. Στο 18ο και στις αρχές του 19ου αιώνα το χρυσό νόμισμα βασίστηκε στα 22 καράτια. Η αξία του ρεάλ έπεσε μετά την ανακήρυξη της δημοκρατίας, το 1889. Το 1933 το μιλ ρέις είχε ισοτιμία σε Δολάρια ΗΠΑ της τάξης του 1 δολαρίου προς 12 ρέις. Το 1942 το ρεάλ αντικαταστάθηκε από το Κρουζέιρο, σε ισοτιμία 1 μιλ ρέις = 1 κρουζέιρο. Το σύγχρονο ρεάλ (πληθυντικός ρεάις) εισήχθη την 1η Ιουλίου του 1994, επί προεδρίας Ιταμάρ Φράνκο, ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου για σταθεροποίηση της οικονομίας (το λεγόμενο "Πλάνο Ρεάλ"). Αντικατέστησε το βραχύβιο κρουζέιρο ρεάλ. Το ρεάλ εισήχθη με ισοτιμία του 1 R$ = 1 μονάδα πραγματικής αξίας, ένα νόμισμα που δεν κυκλοφορούσε. Υποδιαιρείται σε 100 σεντάβος. Το σύμβολο R$ χρησιμοποιείται πριν το νούμερο. Το ρεάλ αρχικά είχε κερδίσει αξία έναντι του αμερικανικού δολαρίου, το 1994 και 1995. Σταδιακά όμως άρχισε να μειώνεται η αξία του, με αποτέλεσμα τη μεγάλη υποτίμησή του και τη νομισματική κρίση του 1999. Η υποτίμηση στο νόμισμα συνεχίστηκε ως τα τέλη του 2002, με κορύφωση την ισοτιμία των R$4 προς 1 δολάριο ΗΠΑ, τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, που ήταν και η χαμηλότερη ισοτιμία του ρεάλ έναντι του αμερικανικού δολαρίου. Έπειτα από επιτυχημένες παρεμβάσεις της Κεντρικής Τράπεζας και της κυβέρνησης της Βραζιλίας το ρεάλ ανέκαμψε έναντι του δολαρίου το 2005. Το Μάιο του 2007 το ρεάλ έγινε ισχυρότερο νόμισμα από το αμερικανικό δολάριο και η αξία του έγινε μεγαλύτερη από τα 50 αμερικανικά σεντς για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Τον Αύγουστο του 2008 η ισοτιμία ρεάλ και δολαρίου ΗΠΑ ήταν 1 ρεάλ = 0,63723 δολάρια ΗΠΑ και 1 Δολάριο ΗΠΑ = 1,5693 ρεάις. Το 1994 εισήχθησαν κέρματα ονομαστικής αξίας του 1 και των 5, 10, 25 και 50 σεντς, καθώς επίσης και του 1 ρεάλ. Όλα τα κέρματα κατασκευάστηκαν από ανοξείδωτο χάλυβα. Ακολούθησε η κυκλοφορία δεύτερης σειράς κερμάτων, το 1998, των 1 και 5 σεντάβος, 10 και 25 σεντάβος, των 50 σεντάβος από χαλκονικέλιο και του 1 ρεάλ. Το Δεκέμβριο του 2003 άρχισε η απόσυρση της πρώτης σειράς των κερμάτων του 1 ρεάλ. Λίγο αργότερα, το Δεκέμβριο του 2005, σταμάτησε η παραγωγή των κερμάτων του 1 σεντάβο από την Κεντρική Τράπεζα της Βραζιλίας. Ωστόσο, κόπηκαν κέρματα σε τρεις ειδικές περιστάσεις. Το 1994 εισήχθησαν τραπεζογραμμάτια σε ονομαστικές αξίες των 1, 5, 10, 50 και των 100 ρεάις. Αυτά ακολουθήθηκαν από τα χαρτονομίσματα των 2 ρεάις το 2001 και των 20 ρεάις το 2002. Τον Ιανουάριο του 2006 η Κεντρική Τράπεζα της Βραζιλίας σταμάτησε την έκδοση του χαρτονομίσματος του 1 ρεάλ. Κέρματα της Βραζιλίας με φωτογραφίες
Το Ρεάλ (real, σημαίνει: "βασιλικό"), αποτελεί το σημερινό νόμισμα της Βραζιλίας. Ήταν επίσης νόμισμα της χώρας από το 1690 ως το 1942. Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο ρεάλ, ο πληθυντικός ήταν ρέις. Ο σημερινός πληθυντικός είναι ρεάις, με σύμβολο το R$ και κωδικό ISO 4217 το BRL. Το σύγχρονο ρεάλ υποδιαιρείται σε 100 σεντάβος (centavos).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%AC%CE%BB_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82
Ελευθέριος Ανευλαβής
Γεννήθηκε το 1943 στην Λιβαδειά. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης όπου και αποφοίτησε το έτος 1968. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, 1968-1970, ως οπλίτης στην Πτολεμαΐδα και την Αλεξανδρούπολη. Απολύθηκε το 1971 από το Γενικό Νοσοκομείο Διδυμοτείχου, όπου υπηρετούσε την θητεία του ως Αγροτικός Ιατρός, ως μη νομιμόφρων. Μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο και έκανε μεταπτυχιακή εκπαίδευση στην Αμερική, για να επιστρέψει στην Ελλάδα το 1977 και να διορισθεί ως επιμελητής Παθολογίας στον «Ευαγγελισμό». Το 1978 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, και το 1979 διορίσθηκε πανεπιστημιακός επιμελητής στην τότε ονομαζόμενη Φυματιολογική κλινική του πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Νοέμβριο του 1985 διορίσθηκε Διευθυντής του ΕΣΥ στην Α. Παθολογική κλινική του Κωνσταντοπούλειου ΠΓ νοσοκομείου Ν. Ιωνίας «Η Αγία Όλγα». Το 1990 αναγορεύθηκε άμισθος Υφηγητής του μαθήματος της Φυματιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου και το ίδιο έτος άμισθος Επίκουρος Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Ελευθέριος Ανευλαβής, εκτός των άλλων διετέλεσε και: Πρόεδρος Δ.Σ. Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων (νυν Δυτικής Αττικής) 1982-1984 Γενικός συντονιστής της Επιτροπής Εθνικού συνταγολογίου 1982-1984 Μέλος της επιτροπής εγκρίσεων του ΕΟΦ 1983, 1984 Μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του ΕΟΦ 1986 Μέλος της ομάδας εργασίας σχετικά με την οργάνωση και λειτουργία του τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θράκης 1983 Συντονιστής ομάδας εργασίας Υπουργείου Υγείας για θέματα εμβολιασμών 1984 Υπεύθυνος σε επίπεδο χώρας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO, REGIONAL OFFICE FOR EUROPE), για την πρόληψη των μεταδοτικών νοσημάτων και επιδημιολογική επιτήρηση 1984 Συντονιστής Εκπαίδευσης γιατρών της γενικής ιατρικής 1985 Πρόεδρος της ομάδας Λοιμώξεων-Φυματιώσεως της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρίας 1985 Τακτικό μέλος του Δευτεροβαθμίου Συμβουλίου Επιλογής Γιατρών ΕΣΥ ως εκπρόσωπος του ΔΕΠ (Διδακτικό Ερευνητικό Προσωπικό) από την έναρξη της λειτουργίας του 1985 Μέλος της επιτροπής του ΚΕΣΥ για την εκπαίδευση, μετεκπαίδευση στα Λοιμώδη Νοσήματα και ανάγκης καθιέρωσης ειδικότητας, υποειδικότητας ή εξειδίκευσης 1987 Μέλος της επιτροπής του ΚΕΣΥ για την αντιμετώπισης σωματικού στερητικού συνδρόμου σε χρήστες ναρκωτικών 1987 Μέλος της 6ης Μόνιμης Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του Υπουργείου Εμπορίου 1981 Υπεύθυνος συντονισμού για τον συντονισμό και έλεγχο εφαρμογής προγράμματος ανίχνευσης-δήλωσης και θεραπείας της φυματιώσεως στο Νοσοκομείο Αγ. Όλγα 1999 Πρόεδρος Επιτροπής Ενδονοσοκομειακών Λοιμώξεων του Νοσοκομείου Αγία Όλγα 2001 Μέλος της επιτροπής αξιολόγησης Διευθυντών ΕΣΥ 2002 Έργα του ιδίου που δημοσιεύτηκαν: Επίλυση Κλινικών Προβλημάτων. Η Επιστήμη της Κλινικής Ιατρικής, Ανευλαβής Ελευθέριος, Ιατρικές Εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδης, 2007. ISBN 978-960-399-573-9 Ο Ανευλαβέστατος, Ανευλαβής Ελευθέριος, Ιατρικές Εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδης, 2006, ISBN 960-399-471-5 Κλινική λοιμωξιολογία, Ανευλαβής Ελευθέριος, Ιατρικές Εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδης, 2005, ISBN 960-399-312-3 Λοιμώξεις αναπνευστικού, πνευμονίες, φυματίωση, Ανευλαβής Ελευθέριος, Ιατρικές Εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδης, 2003, ISBN 960-399-167-8 Sackett, Straus, Richardson, Haynes. Evidence Based Medicine, Μετάφραση Εισαγωγή Ελευθέριος Ανευλαβής. Ε, Εκδ. Πασχαλίδης, 2002 Πνευμονίες, Ανευλαβής Ελευθέριος, Ιατρικές Εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδης, 2001, ISBN 960-399-001-9 Εγκόλπιο αντιμικροβιακής θεραπείας, αντιμικροβιακά φάρμακα, Ανευλαβής Ελευθέριος, Ιατρικές Εκδόσεις Π. Χ. Πασχαλίδης, 2000, ISBN 960-8122-40-6 Ε. Ανευλαβής, Κλινική Λογική, Μεθοδολογία Λήψης Κλινικών Αποφάσεων και Λύσης κλινικών προβλημάτων Εκδ Μ. Παρισιάνου, 1993 Ε. Ανευλαβής, Σ. Φράγκου, Εγχειρίδιο Διάγνωσης και Αντιμικροβιακής Θεραπείας των Λοιμώξεων Εκδ. Παρισιάνος, 1991 Ε. Ανευλαβής, Κλινική Λοιμωξιολογία. Διάγνωση Θεραπεία Μικροβιακών Λοιμώξεων Εκδ Λίτσας, 1990 Ε. Ανευλαβής, Διάγνωσις και Θεραπεία Βακτηριδιακών Λοιμώξεων Εκδ. Λίτσας, 1979 Ε. Ανευλαβής, Κλινική Λοιμωξιολογία. Εκδ. Πασχαλίδης, 1997 Ε. Ανευλαβής, Λοιμώξεις Αναπνευστικού. Φυματίωση Εκδ Παρισιάνος, 1986 Ε. Ανευλαβής, Χημειοθεραπεία Βακτηριδιακών Λοιμώξεων- Αντιμικροβιακά Φάρμακα Εκδ. Λίτσας, 1985Επίσης: 81 δημοσιευμένες εργασίες σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. 111 παρουσιάσεις εργασιών σε συνέδρια ελληνικά και ξένα. 72 συμμετοχές σε στρογγυλά τραπέζια, ομιλητής σε συνέδρια. http://www.anevlavis.gr - Προσωπική Ιστοσελίδα
Ο Ελευθέριος Ανευλαβής είναι συνταξιούχος ιατρός Παθολόγος, Πνευμονολόγος, πρώην Διευθυντής του ΕΣΥ στην Α' Παθολογική κλινική του Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου Η Αγία Όλγα, ο οποίος έχει συγγράψει βιβλία με ιατρικά θέματα. Είναι γνωστός στην Ελλάδα από εμφανίσεις του σε τηλεοπτικές εκπομπές, καθώς και για τη δημόσια αντιπαράθεσή του με τον τότε Υπουργό Υγείας, Νικήτα Κακλαμάνη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AE%CF%82
Μεχμέτ Ναμίκ Πασάς
Ο Μεχμέτ Ναμίκ γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, γιος του Χαλίλ Ραμίς Αγά, εκπαιδευτής στην Οθωμανική Αυλή, του οποίου ο παππούς είχε μεταναστεύσει από το Ικόνιο. Διδάχθηκε ιδιαιτέρως από τον πατέρα του μέχρι την ηλικία των δεκατεσσάρων, όταν, το 1816, διορίστηκε ως σακίρντ στη γραμματεία του Ντιβανί Χουμαγιούν (Αυτοκρατορικό Γραφείο) όπου περιείχε εκπαίδευση με μαθήματα στα αραβικά, τα περσικά, τη γραμματική, την τουρκική ορθοφωνία και θρησκευτικές μελέτες, καθώς και στα γαλλικά και τα αγγλικά. Εστάλη στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ (1808-1839) και παρακολούθησε την γαλλική σχολή École Militaire βελτιώνοντας ταυτόχρονα την ικανότητά της γαλλικής γλώσσας που είχε ήδη αποκτήσει. Κατά την επιστροφή του, ένα από τα καθήκοντα του Μωάμεθ Ναμίκ Εφέντη, ως μέλος της γραμματείας του Ντιβανί Χουμαγιούν, ήταν να ενταχθεί ως δεύτερος διερμηνέας στην Οθωμανική αντιπροσωπεία που υπέγραψε το 1826 τη Σύμβαση του Άκκερμαν με τους Ρώσους. Το 1826 επίσης, το τάγμα των Γενίτσαρων ήταν διαλυμένο, και στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την αναδιάρθρωση του στρατού, του δόθηκε η δουλειά της μετάφρασης γαλλικών κειμένων σχετικά με τους στρατιωτικούς τους κανόνες και τους κανονισμούς. Όταν γύρισε στην Κωνσταντινούπολη, ο Ναμίκ Πασάς επανεντάχθηκε στη θέση του ως γενικός ταξιάρχης. Στα τηλεγραφήματα από το Λονδίνο, ο Ναμίκ Πασάς είχε υποδείξει την ανάγκη μόνιμου αντιπροσώπου της Υψηλής Πύλης σε αυτές τις πρωτεύουσες όπως το Παρίσι και το Λονδίνο. Όταν μια πρεσβεία άνοιξε πράγματι στο Λονδίνο, ο Ναμίκ Πασάς ήταν ο πρώτος που κατείχε τη θέση. Παρέμεινε στο Λονδίνο από το 1834 έως το 1836, και είχε επαφές με πολιτικούς όπως ο κόμης Πάλμερστον και ο Γουέλινγκτον. Με την επιστροφή του στην Οθωμανική πρωτεύουσα, υπηρέτησε ως στρατηγός με το βαθμό φερίκ (αξίωμα μεταξύ του στρατηγού και αρχηηγού που συστάθηκε μετά τη διάλυση του τάγματος των Γενίτσαρων), και εστάλη στη Τραμπλούς (Τρίπολη στη σημερινή Λιβύη), παράλληλα με τον Ταχίρ Πασά να καταπολεμήσει τα επαναστατικά στρατεύματα. Δεκαπέντε μήνες αργότερα, η επανάσταση είχε συντριβεί και για την ανδρεία ο Ναμίκ Πασάς προήχθη (1837/1838, ο Σουλτάνος Αμπντούλ Μετζίτ άρχισε να βασιλεύει το 1839.) Αυτή η στρατιωτική του επιτυχία ήταν ένα σημείο καμπής στην καριέρα του, καθώς άνοιξε το δρόμο για πολλές θέσεις ως διοικητής του στρατού και το αυτοκρατορικό διαχειριστή, και τον οδήγησαν μακριά από την διπλωματία. Οι απόγονοί του ζουν σήμερα ως επί το πλείστον στην Τουρκία (αν και κάποιοι βρίσκονται στις Η.Π.Α, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία), και πολλοί είναι εξέχουσες προσωπικότητες στο τουρκικό κατεστημένο. Ο αείμνηστος δισέγγονος, Αχμέτ Σιναπλί, έχει συγγράψει τα Σεϊχούλ Βουζέρα, Σερασκέρ Μεχμέτ Ναμίκ Πασάς, το μόνο βιβλίο μέχρι στιγμής αφιερωμένο σε αυτόν τον Οθωμανό πολιτικό που είχε παρουσιαστεί σε όλη του τη ζωή ως το περήφανο και καθαρισμένο πρόσωπο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο Μεχμέτ Εμίν Ναμίκ Πασάς (1804 – 1892) ήταν εξέχων Οθωμανός πολιτικός και στρατιωτικός μεταρρυθμιστής, ο οποίος θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του σύγχρονου Οθωμανικού Στρατού. Υπηρέτησε υπό πέντε Σουλτάνους και ενήργησε ως σύμβουλος για τουλάχιστον τέσσερις από αυτούς. Ίδρυσε την Μεκτέμπ-ι-Χαρμπιγιέ (η Οθωμανική Στρατιωτική Ακαδημία), ήταν δύο φορές Αντιβασιλιάς από την επαρχία της Βαγδάτης, ήταν ο πρώτος πρέσβης της Υψηλής Πύλης στην Αυλή Σαιντ-Τζέιμς, διορίστηκε Σερασκέρ (Ανώτατος Διοικητής του Οθωμανικού Στρατού), υπηρέτησε ως Υπουργός Πολέμου, έγινε υπουργός και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Σέιχ-ουλ Βουζέρα (Επικεφαλής των Αυτοκρατορικών Υπουργών). Κατά τη διάρκεια μιας μακράς καριέρας και μακράς διάρκειας ζωής (έζησε ογδόντα οκτώ έτη), ήταν μία από τις προσωπικότητες που διαμόρφωσαν, σύμφωνα με τον Ιμπέρ Ορταϊλί, τον "μεγαλύτερο αιώνα" του Οθωμανικού κράτους (Imparatorluğun El Uzun Yüzyılı, 1983).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84_%CE%9D%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BA_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%82
Δ΄ Συντακτική Συνέλευση 1924
Οι βουλευτές πληρεξούσιοι της Δ' Συντακτικής Συνέλευσης εκλέχθηκαν με τις εκλογές του 1923 που έλαβαν χώρα στις 16 Δεκεμβρίου 1923. Στο μεταξύ, η επαναστατική κυβέρνηση Γονατά, υπέδειξε στις 19 Δεκεμβρίου 1923 στο Βασιλιά Γεώργιο Β΄ να φύγει προσωρινά από τη Ελλάδα, μέχρι να αποφασιστεί η τύχη του πολιτεύματος. Αντιβασιλιάς ορίστηκε ο Παύλος Κουντουριώτης. Η Συνέλευση συγκροτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1924. Το πρώτο και σημαντικότερο ζήτημα της Συντακτικής Συνέλευσης ήταν το πολιτειακό: Δυο χρόνια πριν, το στρατιωτικό κίνημα Πλαστήρα είχε εξαναγκάσει τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο να παραιτηθεί και τη θέση του Βασιλιά ανέλαβε ο γιος του Γεώργιος ως Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας. Μετά την εκλογή των μελών της Δ' Συντακτικής Συνέλευσης έπρεπε να ληφθεί η απόφαση για τη λύση του πολιτειακού. Υπήρχαν δυο απόψεις: Να αποφασίσει πρώτα η Συντακτική Συνέλευση για την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας και μετά να επικυρωθεί η απόφαση με δημοψήφισμα (άποψη της Κυβέρνησης Παπαναστασίου) και η κατευθείαν προσφυγή στο λαό με δημοψήφισμα. Αποφασίστηκε η πρώτη λύση: Στις 25 Μαρτίου 1924 η Συνέλευση κατήργησε το θεσμό της βασιλείας στην Ελλάδα, ανακήρυξε ως πολίτευμα της Ελλάδας την αβασίλευτη δημοκρατία, κήρυξε έκπτωτη την "ελληνική" δυναστεία και απαγόρευσε με ψήφισμα της τη μόνιμη διαμονή των μελών της στην Ελλάδα και στις 13 Απριλίου του 1924 έγινε το δημοψήφισμα με αποτέλεσμα 69,95% υπέρ της αβασίλευτης Δημοκρατίας. Το έργο που είχε αναλάβει η Συνέλευση (ως Συντακτική) ήταν να ψηφίσει νέο Σύνταγμα για τη χώρα. Αυτό δεν έγινε δυνατό, λόγω των πολιτικών αλλαγών: Στις 29 Σεπτεμβρίου 1925 ο δικτάτορας Πάγκαλος διέλυσε την Εθνοσυνέλευση (με δικαιολογία «ότι αύτη απώλεσεν την εμπιστοσύνη του έθνους») και έτσι δεν έγινε ούτε υποβολή πρότασης συντάγματος. Μόνο στις 22 Σεπτεμβρίου 1926, ενάμιση χρόνο μετά τη διάλυση της Δ´ Συντακτικής Συνέλευσης, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το Σύνταγμα του 1926 (αποκαλούμενο και «Σύνταγμα της τριακονταμελούς επιτροπής του 1925») που είχε συνταχθεί από την Επιτροπή Παπαναστασίου της Συνέλευσης, το οποίο όμως καταργήθηκε γρήγορα, αφού συντάχθηκε νέο από αναθεωρητική βουλή που ψήφισε το «Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας του 1927» με το οποίο το πολίτευμα μετατρεπόταν σε αβασίλευτη κοινοβουλευτική δημοκρατία. H Δ' εν Αθήναις συντακτική συνέλευσις, προς τον Ελληνικόν λαόν, εν Αθήναις, Μάρτιος, 25, 1924 , το κείμενο με το οποίο ανακοινώνεται η ανακήρυξη της βασιλικής δυναστείας ως έκπτωτης (από την ψηφιοθήκη του ΑΠΘ)
Η Δ' Συντακτική Συνέλευση ή Δ' εν Αθήναις Συντακτική Συνέλευσις ή Δ' Εθνική Συνέλευση του 1924 (Ιανουάριος 1924- Σεπτέμβριος 1925) συγκροτήθηκε από την Ελληνική κυβέρνηση για να συνεχίσει το έργο της Γ' Εθνικής Συνέλευσης που είχε διαλυθεί το 1922 λόγω της τότε ανάληψης της εξουσίας από την επαναστατική κυβέρνηση Γονατά και για να λύσει το πολιτειακό ζήτημα, δηλαδή την κατάργηση ή όχι του πολιτεύματος της βασιλευομένης δημοκρατίας. Στις 25 Μαρτίου 1924 η Δ' Συντακτική Συνέλευση αποφάσισε την εγκαθίδρυση πολιτεύματος Αβασίλευτης Δημοκρατίας και οργάνωσε δημοψήφισμα στις 13 Απριλίου 1924, το οποίο επικύρωσε την απόφαση. Το έργο της Συνέλευσης διακόπηκε στις 25 Μαΐου 1925 όταν έγινε το πραξικόπημα του Πάγκαλου και ανέλαβε η δικτατορία του Πάγκαλου, πριν προλάβει να ολοκληρώσει τις εργασίες της για νέο Σύνταγμα. Η Συνέλευση διαλύθηκε από τον Πάγκαλο στις 30/9/1925.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%84_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7_1924
Κερατόκαμπος Ηρακλείου
Στα βόρεια της ακτής του βρίσκεται η κοιλάδα του Κερατοκαμπίτη ποταμού. Ο ποταμός αυτός ακολουθεί πορεία μέσα από το άγριο φαράγγι της Πορτέλας, το οποίο συνεχίζεται σε ένα μικρότερο φαράγγι. Το φαράγγι αυτό λέγεται «Του Πισκόπη το Πήδημα» από έναν θρύλο που διασώζεται από την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ο θρύλος μιλά για έναν επίσκοπο που έτρεχε έφιππος να ξεφύγει από τους Τούρκους που τον καταδίωκαν. Με το που έφτασε στην άκρη του φαραγγιού, το άλογό του πήδηξε μακριά και κατάφερε να περάσει απέναντι. Έτσι, σώθηκε ο επίσκοπος και λέγεται ότι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Άγιο Γεώργιο (σε αυτόν απέδωσε τη σωτηρία) έχτισε το σημερινό ναό του Αγίου Γεωργίου. Στην περιοχή ευδοκιμεί το τροπικό φυτό αρμυρίκι, το οποίο ζει με θαλασσινό νερό. Διάφορες θεωρίες υπάρχουν για την προέλευση του ονόματος του οικισμού. Κατά τον Σπρατ, ναυτικό περιηγητή (19ος αιώνας) , προέρχεται από την αρχαία πόλη Κεραία. Άλλοι διατείνονται ότι το όνομα προήλθε από τις κερατιές, όπως λέγονται οι χαρουπιές, οι οποίες βρίσκονται πίσω από την κοιλάδα του Κερατόκαμπου. Μια άλλη υπόθεση συνδέει την ονομασία με τον ασβεστολιθικό βράχο 617μ., ο οποίος βρίσκεται στα βόρεια του όρμου, το επονομαζόμενο Κέρατο. Το έξαρμα αυτό είναι ορατό από όλα τα μέρη και από τα παλιά τα χρόνια προσέλκυε την προσοχή των επισκεπτών. Από την κορυφή του μπορεί κανείς να διακρίνει ολόκληρη την περιοχή της Βιάννου. Η ευρύτερη περιοχή έχει σημαντική αρχαιολογική αξία. Εδώ κοντά λατρευόταν η Μινωίτισσα θεά του τοκετού Ειλείθυια . Επίσης, η αρχαιότερη ονομασία για τη χαρουπιά είναι κερατωνία ή κερωνία, πράγμα που επιβεβαιώνει κάπως μία από τις εκδοχές για την προέλευση της ονομασίας. Αρχαιολογικές έρευνες έφεραν στο φως ίχνη από τα ερείπια ενός ενετικού φρουρίου , που θεωρείται ότι κτίστηκε για να αντιμετωπιστούν οι πειρατικές επιδρομές. Σύμφωνα με μια άποψη, στο βράχο Κέρατο ή Βίγλα βρίσκονται πιθανότατα τα ερείπια της αρχαίας πόλης Κεραίας, κάτι που στηρίζεται σε αρχαιολογικά ευρήματα, όπως και στα αρχαία αντικείμενα που βρέθηκαν στο Νυχτεριδόσπηλιο, το μεγαλύτερο σπήλαιο στην περιοχή. Την περίοδο των Επαναστάσεων κατά των Τούρκων, στον Κερατόκαμπο μεταφέρονταν πολεμοφόδια. Επίσης, το λιμάνι του εξυπηρέτησε τις αποβιβάσεις των επιδρομέων. Αξιοσημείωτο είναι ότι τον περασμένο αιώνα στον τόπο αυτό λειτουργούσε τελωνείο, με διορισμένο τελώνη. Ο Κερατόκαμπος άρχισε να οικοδομείται και να κατοικείται από τη δεκαετία του ‘50 και έπειτα. Μέχρι τότε, το μόνο που υπήρχε στην περιοχή ήταν κάποια μικρά οικοδομήματα- αποθήκες, που εξυπηρετούσαν τους εμπόρους στην αποθήκευση των προϊόντων τους (λάδι, χαρούπια, κίτρα κλπ.) . Τα κτίρια αυτά ήταν γνωστά με το όνομα Μαγατζέδες και δημιουργήθηκαν στα 1900-1930. Την περίοδο αυτή (αρχές 20ού αιώνα), ο οικισμός ήταν μια Σκάλα (μικρό εμπορικό κέντρο) και είχε ιδρυθεί από την Κρητική Πολιτεία ως σταθμός για τη φορτοεκφόρτωση εμπορευμάτων από και προς άλλες πόλεις και οικισμούς της Κρήτης, καθώς το οδικό δίκτυο δεν ήταν τότε επαρκές. Στους Μαγατζέδες εγκαταστάθηκε αργότερα και το πρώτο τηλέφωνο της περιοχής, ώστε να εξυπηρετηθεί η επικοινωνία. Σταδιακά, μετά τη δεκαετία του ‘80, αναπτύχθηκε η τουριστική υποδομή και ο Κερατόκαμπος, όπως και το γειτονικό Καστρί, δέχονται πολλούς τουρίστες σε ετήσια βάση. Στο χωριό δραστηριοποιείται πολιτιστικός σύλλογος, με την επωνυμία «Η Βίγλα». Ιδρύθηκε από κατοίκους και φίλους το 1996 και στοχεύει στην ποιοτική παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον της περιοχής, εκτός από την προβολή του τόπου. Η μουσική παράδοση του Κερατόκαμπου κυριαρχείται από το μαντολίνο και το βιολί, με επιρροές από τη Σητειακή Σχολή. Τουριστικός Οδηγός, έκδοση Δήμου Βιάννου.
Ο Κερατόκαμπος (κάτοικοι 81 το 2011) είναι παραθαλάσσιος οικισμός της κοινότητας Άνω Βιάννου του δήμου Βιάννου. Ανήκε στην Επαρχίας Βιάννου του Νομού Ηρακλείου. Αποτελεί επίνειο της Άνω Βιάννου. Το μήκος της ακτής του είναι περίπου 7 χιλιόμετρα. Η παραλία του αποτελεί αξιοθέατο και εκεί καταλήγει το φαράγγι του Καβουσίου. Το χωριό είναι νέο, καθώς ιδρύθηκε μετά τη δεκαετία του '50. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η καλλιέργεια κηπευτικών (αγγούρι, ντομάτα, πιπεριά), τα θερμοκήπια και ο τουρισμός. Κεντρικός ναός είναι αυτός του Αγίου Παντελεήμονα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ρωσίας 2014-15
Οι 16 ομάδες δίνουν εντός και εκτός έδρας αγώνες αναμεταξύ τους. Οι αγώνες είναι συνολικά 240, με κάθε ομάδα να δίνει 30 αγώνες Οι ομάδες που τερματίζουν στη 15η και 16η θέση του βαθμολογικού πίνακα, υποβιβάζονται στη ΦΝΛ, ενώ οι δύο πρώτες ομάδες της ΦΝΛ προβιβάζονται στο Πρωτάθλημα Ρωσίας για την περίοδο 2013/14. Οι ομάδες που τερματίζουν στη 13η και 14η θέση του βαθμολογικού πίνακα, μετέχουν σε αγώνες πλέι-οφ υποβιβασμού, με τις αντίστοιχες ομάδες της 3ης και 4ης θέσης της ΦΝΛ, με στόχο δύο θέσεις στο Πρωτάθλημα Ρωσίας της περιόδου 2013/14. (Π) Πρωταθλήτρια, (Υ) Υποβιβασμός, (Α) Άνοδος, (Ο) Νικήτρια πλέι-οφ, (Γ) Μετέχει στον επόμενο γύρο Σημειώσεις: α. Η Λοκομοτίβ Μόσχας προκρίθηκε στη φάση των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ ως κάτοχος του Κυπέλλου Ρωσίας 2014/15 Ενημερώθηκε για παιχνίδια που διεξήχθησαν έως 30 Μαΐου 2015Πηγή: РФПЛ1 Η γηπεδούχος ομάδα παρατίθεται στην αριστερή πλευράΧρώματα: Μπλε = νίκη γηπεδούχου ομάδας, Κίτρινο = ισοπαλία, Κόκκινο = νίκη φιλοξενούμενης ομάδας Επίσημος ιστότοπος
Το Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Ρωσίας 2014-15 (ρωσικά: Чемпионат России по футболу 2014/2015) ήταν το 23ο Πρωτάθλημα Ρωσίας στην ιστορία του θεσμού. Ξεκίνησε την 1 Αυγούστου του 2014 και έληξε στις 30 Μαΐου του 2015.Μετείχαν 16 ομάδες, με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας ως κάτοχο του τίτλου της προηγούμενης περιόδου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_2014-15
Η Φωνή του Πόθου
Η 19χρονη κουκλίτσα Μπέιμπι Ντολ (Κάρολ Μπέικερ) κάθεται μισόγυμνη στην κούνια της και βυζαίνει το δάχτυλό της, ενώ ο σύζυγός της, ο μεσήλικας Άρτσι Λι Μέιαν (Καρλ Μάλντεν) την παρακολουθεί από μια μικρή τρύπα που έχει ανοίξει στον τοίχο του δωματίου της, αφήνοντας την φαντασία του να οργιάζει. Οι δυο τους παρά το γεγονός ότι είναι ζευγάρι δεν έχουν ακόμη ολοκληρώσει τη σχέση τους, καθώς ο Άρτσι Λι έχει υποσχεθεί στον πατέρα της ότι δεν πρόκειται να την αγγίξει προτού εκείνη να κλείσει τα 20 της χρόνια. Όταν ο Άρτσι προσπαθεί να πείσει την Μπέιμπι Ντολ να κάνουν έρωτα εκείνη τον αποπαίρνει. Παράλληλα, ο Άρτσι προκειμένου να παρέχει στη Μπέιμπι Ντολ τις ανέσεις που της είχε υποσχεθεί έχει καταχρεωθεί κι οι δουλειές του δεν πάνε καλά. Ο ανταγωνιστής του ο βαμβακέμπορος Σίλβα Βακέρο (Ίλαϊ Γουάλας) με τα σύγχρονα μηχανήματα της φυτείας του, έχει καταφέρει να πάρει τους πελάτες απ'όλους τους βαμβακέμπορους της περιοχής. Όταν μια μέρα ο Άρτσι χάνει τα έπιπλα του σπιτιού του από την εταιρία που τ' αγόρασε, επειδή δεν μπορούσε να τα εξοφλήσει, αποφασίζει να πάει και να βάλει φωτιά στη φυτεία του ανταγωνιστή του. Ο σικελικής καταγωγής Βακέρο υποψιάζεται αμέσως τον Άρτσι Λι κι ετοιμάζει τη σικελική του εκδίκηση, μια εκδίκηση που έχει ως επίκεντρο τη αποπλάνηση της Μπέιμπι Ντολ. Η ζήλια του Αρτσι Λι φουντώνει κι η σύγκρουση μεταξύ των δύο αντρών είναι αναπόφευκτη. Η φωνή του πόθου βασίζεται σε μονόπρακτο του Τένεσι Ουίλιαμς με τίτλο "27 Wagons Full of Cotton", το οποίο αποφάσισε να σκηνοθετήσει ο Ελία Καζάν και πρότεινε στον Ουίλιαμς να το διασκευάσει ο ίδιος για τη μεγάλη οθόνη. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Καζάν, ο Ουίλιαμς συμμετείχε ελάχιστα στη διασκευή του σεναρίου, του οποίο το μεγαλύτερο μέρος έγραψε τελικά ο σκηνοθέτης. Η ταινία αποτέλεσε τη δεύτερη συνεργασία μεταξύ του Καζάν και του Ουίλιαμς μετά το Λεωφορείον ο πόθος (A Streetcar Named Desire) το 1951. Πρώτη επιλογή για τον ρόλο του ιταλικής καταγωγής Σίλβα Βακάρο ήταν ο Μάρλον Μπράντο, ο οποίος αρνήθηκε προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Αυγουστιάτικο φεγγάρι (The Teahouse Of The August Moon), στη θέση του επελέγη ο πρωτοεμφανιζόμενος Ίλαϊ Γουάλας. Ο Ουίλιαμς θεωρούσε ότι η Μέριλιν Μονρόε, που πάσχιζε να την πάρουν σοβαρά ως ηθοποιό, ήταν η πλέον κατάλληλη για τον ρόλο της Μπέιμπι Ντολ, ο Καζάν προτίμησε την Κάρολ Μπέικερ που γνώριζε ήδη από το Actor's studio. Η Μπέικερ είχε ήδη κάνει το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη την προηγούμενη χρονιά στην μεταφορά του μυθιστορήματος της Έντνα Φέρμπερ Ο γίγας (Giant, 1955), υποδυόμενη τη Λαζ Μπένεντικτ τη νεότερη κινηματογραφική κόρη της Ελίζαμπεθ Τέιλορ και του Ροκ Χάτσον. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο Γκρίνβιλ του Μισισίπι, καθώς και στη Νέα Υόρκη. Η ταινία υπέστη λογοκρισία κατά την προβολή της, λόγω του έντονου για την εποχή σεξουαλικού της ύφους (θέματα όπως η διαστροφή, η μοιχεία, η παρθενιά κι η εν μέρει παιδοφιλία, εφόσον η ηρωίδα της ταινίας ήταν 19 χρονών, ήταν αμφιλεγόμενα). Η Λεγεώνα της Κοσμιότητας καταδίκασε την ταινία χαρακτηρίζοντάς την ανήθικη. Μέλη της καθολικής εκκλησίας υποστήριξαν ότι το φιλμ μπορεί να διαφθείρει όποιον το παρακολουθήσει, το περιοδικό Time αποκάλεσε την ταινία ό,τι πιο βρόμικο έχει προβληθεί ποτέ στις Η.Π.Α., ενώ 20 εκατομμύρια καθολικοί διαδήλωσαν ώστε να απαγορευτεί η προβολή της. Όλες αυτές οι ενέργειες είχαν ως αποτέλεσμα το πρώτο μποϊκοτάζ που έγινε ποτέ σε ταινία παραγωγής μεγάλου αμερικανικού στούντιο. Ήταν επίσης η πρώτη ταινία που έλαβε έγκριση από το γραφείο λογοκρισίας αλλά καταδικάστηκε από την εκκλησία. Η ταινία αποσύρθηκε από τις αίθουσες χωρίς να αποφέρει κέρδος (σύμφωνα με το περιοδικό Variety έκανε εισπράξεις 2.3 εκατομμυρίων, ο Καζάν δήλωσε όμως ότι δεν απέφερε κέρδη). Η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε επίσης (για τον ίδιο λόγο) σε άλλες πολλές χώρες όπως η Σουηδία. Παρά τις αντιδράσεις, η ταινία ήταν παρούσα στις λίστες των κριτικών ως μιας από τις καλύτερες της χρονιάς, έλαβε υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες χαρίζοντας στον Καζάν Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας και προτάθηκε για 4 βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για τον Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την Κάρολ Μπέικερ, που αποτέλεσε την ψυχή της ταινίας . Η Μπέικερ έχασε όμως το αγαλματίδιο από την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, που μετά από 6 χρόνια εξορίας από το Χόλιγουντ λόγω της σχέσης της με τον Ιταλό σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι επέστρεψε στα κινηματογραφικά δρώμενα εκείνη τη χρονιά με την την ταινία Αναστασία (Anastasia). Υποψηφιότητα: Α’ Γυναικείου Ρόλου – Κάρολ Μπέικερ Β’ Γυναικείου Ρόλου – Μίλντρεντ Ντάνοκ Διασκευασμένου Σεναρίου – Τένεσι Ουίλιαμς Ασπρόμαυρης Φωτογραφίας – Μπόρις Κάουφμαν Η Φωνή του Πόθου στην IMDb
Η ταινία Η φωνή του πόθου (Πρωτότυπος τίτλος: Baby Doll), γνωστό και ως Η κουκλίτσα είναι δραματική κωμωδία παραγωγής 1956, σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν και σε σενάριο Τένεσι Ουίλιαμς (βασισμένο σε μονόπρακτο του ίδιου με τίτλο 27 Wagons Full of Cotton). Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Καρλ Μάλντεν, Κάρολ Μπέικερ και Ίλαϊ Γουάλας. Το έντονο σεξουαλικό ύφος της ταινίας, προκάλεσε αντιδράσεις στους κύκλους της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία τάχθηκε κατά της προβολή της κάτι το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να απαγορευτεί η ευρεία της διανομή. Παρόλα αυτά η ταινία έλαβε αναγνώριση από τους κριτικούς του κινηματογράφου, έκανε καλές εισπράξεις και προτάθηκε για πολλά βραβεία. Ο Ελία Καζάν έλαβε Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας και η ταινία έλαβε τέσσερις υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την Κάρολ Μπέικερ, καθώς και τέσσερις υποψηφιότητες για βραβείο BAFTA, όπου ο Ίλαϊ Γουάλας βραβεύτηκε ως καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος. Η ταινία έδωσε το όνομα σε ένα νέου είδους κομπινεζόν του οποίου το σχέδιο ήταν εμπνευσμένο από εκείνο που φοράει η Μπέικερ στην αρχή της ταινίας, το γνωστό σε όλους ως μπέιμπι ντολ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A6%CF%89%CE%BD%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A0%CF%8C%CE%B8%CE%BF%CF%85
High and tight
Στις ΗΠΑ, για να γίνει αυτό το κούρεμα, πολλές φορές ο κουρέας ή η κομμώτρια βάζει το χέρι του με τα δάχτυλα μπροστά στο κεφάλι του πελάτη που θέλει αυτό το κούρεμα και αφαιρεί με την κουρευτική μηχανή χωρίς "προστατευτική σκάλα" ή με νούμερο "1" σκάλα όλα τα μαλλιά εκτός από αυτά που είναι κάτω από την παλάμη του. Στη συνέχεια κόβει τα μαλλιά στις άκρες του κεφαλιού. Το εν λόγω κούρεμα δεν είναι ταιριαστό σε όλους, ειδικά την πρώτη φορά. . Το κούρεμα αυτό στους μη στρατιωτικούς ξεκίνησε τη δεκαετία του ' 80 ως μόδα που λάνσαραν οι Αφροαμερικανοί. Στη συνέχεια επεκτάθηκε και στους λευκούς και στις άλλες φυλές και διαδόθηκε στην Ευρώπη, ιδίως από αθλητές και καλλιτέχνες. Στην Ελλάδα, η σχέση της κόμμωσης με τους Αμερικανούς πεζοναύτες έκανε μερικούς να το αποκαλούν και πεζοναυτικό κούρεμα .
Το κούρεμα high and tight αποτελεί σταθερά στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Μοιάζει κατά πολύ με το κούρεμα με την ψιλή, με τη διαφορά ότι στο τελευταίο αφαιρούνται όλα τα μαλλιά. Για την επίτευξή του, χρησιμοποιείται η κουρευτική μηχανή και έπειτα πολλές φορές ξυράφι. Συνίσταται στην κοπή των μαλλιών από την πίσω πλευρά του κεφαλιού σε βαθμό που να φαίνεται το δέρμα, αφήνοντας μόνο μια μικρή τούφα μαλλιών στο πάνω μέρος του κεφαλιού (μπροστά). Με αυτόν τον τρόπο προσαρμόζεται στο κεφάλι καλύτερα η αντιασφυξιογόνα μάσκα που χρησιμοποιείται συχνά στον αμερικάνικο στρατό.
https://el.wikipedia.org/wiki/High_and_tight
Rosebleed
Οι Rosebleed ιδρύθηκαν στην Αθήνα το 2004. Το 2006, το συγκρότημα συμμετείχε στο φεστιβάλ Schoolwave, ενώ το 2007 συμμετείχε στον διαγωνισμό του Ωδείου "Φίλιππος Νάκας", όπου και κέρδισαν το πρώτο βραβείο, ένα συμβόλαιο με τη δισκογραφική εταιρία Sony BMG. Το 2008, το συγκρότημα έβγαλε τον πρώτο του δίσκο, το EP Stories, ενώ το τραγούδι "Until Next Time" σημείωσε μεγάλη επιτυχία.Την ίδια χρονιά, το συγκρότημα άνοιξε τις συναυλίες των Matisse και των Hooverphonic, ενώ συμμετείχε και στο Φεστιβάλ Rockwave.Τον Ιούλιο του 2009, οι Rosebleed άνοιξαν τη συναυλία του Κάρλος Σαντάνα στο ΟΑΚΑ. Τέλος, στις 16 Νοεμβρίου 2009, το συγκρότημα έβγαλε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο "White Balloons", με τη συνεργασία του Φίλιππου Πλιάτσικα. Το καλοκαίρι του 2010 οι Rosebleed άνοιξαν την συναυλία των The Cranberries στο Θέατρο Βράχων. Στα τέλη του 2014 ανακοίνωσαν την διάλυσή τους, κυκλοφορώντας το τελευταίο τους EP "Swan Songs". Stories (EP, 2008) White Balloons (2009) Swan Songs (2014) https://web.archive.org/web/20100311214945/http://www.jumpingfish.gr/Rosebleed https://web.archive.org/web/20100420005426/http://www.akouauto.gr/2009/08/rosebleed.html Συνέντευξη στο Hit Channel
Οι Rosebleed ήταν ένα ελληνικό ροκ συγκρότημα από την Αθήνα. Αποτελούνταν από τους: Βασίλη Αυγουστάκη (φωνητικά, κιθάρα), Αρθούρο Πεγή (κιθάρα), Δανάη Νίλσεν (synthesizers, φωνητικά), Ιωάννη Βουδούρη (ηλεκτρικό μπάσσο, φωνητικά) και Ορέστη Χατζηθεοδώρου (ντραμς).
https://el.wikipedia.org/wiki/Rosebleed
Πρόεδρος της Αρμενίας
Το αξίωμα θεσμοθετήθηκε με απόφαση του Ανωτάτου Συμβουλίου της Αρμενικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας στις 3 Μαΐου 1990. Σύμφωνα με το άρθρο 60 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Αρμενίας, σε περίπτωση που η θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι κενή και πριν αναλάβει ο νεοεκλεγείς πρόεδρος στο αξίωμα, ο Πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης ή, αν αυτό είναι αδύνατο , ο Πρωθυπουργός εκτελεί τα καθήκοντα του Προέδρου. Η Αρμενία έγινε ανεξάρτητο κράτος στις 21 Σεπτεμβρίου 1991 με το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Αρμενίας, το 1991. Οι πρώτες προεδρικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν στις 17 Οκτωβρίου 1991. Ο Λεβόν Τερ-Πετροσιάν κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων και έγινε ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Αρμενίας. Επανεξελέγη το 1996, όμως δεν ολοκλήρωσε τη δεύτερη θητεία του ως προέδρου και παραιτήθηκε το 1998. Κατάλογος προέδρων της Αρμενίας
Ο Πρόεδρος της Αρμενίας (Հայաստանի Նախագահ, Hayastani Nakhagah είναι ο αρχηγός του κράτους και ο εγγυητής της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Αρμενίας. Εκλέγεται για επταετή θητεία από την Εθνοσυνέλευση της Αρμενίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ
Γεννήθηκε στο Αλμπί, πόλη της νότιας Γαλλίας και ήταν γιος του Κόμη Αλφόνσου και της Κόμισσας Αντέλ ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Adèle de Toulouse-Lautrec), γόνος ιστορικής και αριστοκρατικής οικογένειας, η οποία ωστόσο την περίοδο της γέννησης του, είχε ήδη χάσει μέρος του παλαιότερου κύρους της. Οι γονείς ήταν πρώτα ξαδέρφια, πρακτική που ήταν ευρύτερα διαδεδομένη εκείνη την εποχή προκειμένου να διατηρηθεί η περιουσία της οικογένειας μεταξύ των μελών της. Το γεγονός αυτό ωστόσο οδηγούσε σε γενετικές ανωμαλίες, όπως και στην περίπτωση του Λωτρέκ, του οποίου τα πόδια σταμάτησαν να αναπτύσσονται φυσιολογικά, μετά από ρήξεις που υπέστη στο αριστερό και δεξί του πόδι, σε ηλικία 12 και 14 ετών αντίστοιχα. Το ύψος του Λωτρέκ έφθανε μόλις το 1,5 μέτρο ενώ σε αντίθεση με τα πόδια του, το υπόλοιπο σώμα του είχε φυσιολογική ανάπτυξη. Εξαιτίας αυτής της ανωμαλίας στη σωματική του διάπλαση, αδυνατούσε να ακολουθήσει μία συμβατική κοινωνική ζωή, γεγονός που πιθανά λειτούργησε καταλυτικά στο να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Αποτέλεσε σημαντικό καλλιτέχνη του μετα-ιμπρεσιονισμού ενώ θεωρείται από πολλούς και ο επίσημος εικονογράφος της νυχτερινής ζωής εκείνης της εποχής – της λεγόμενης Μπελ Επόκ (belle epoque) – στα καμπαρέ του Παρισιού. Οι πίνακές του χαρακτηρίζονταν από έντονα χρώματα και ανθρώπινες παρουσίες. Θεωρείται επιπλέον ένας από τους πρωτοπόρους στην τέχνη της αφίσας, γνωστός κυρίως για τις αφίσες που φιλοτέχνησε για το καμπαρέ Μουλέν Ρουζ (Moulin Rouge). Ασχολήθηκε ακόμα με την τεχνική της λιθογραφίας, επηρεασμένος από την ιαπωνική τέχνη και τα ιαπωνικά χαρακτικά. Έζησε κυρίως στη Μονμάρτρη, που αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αντιμετώπισε πρόβλημα αλκοολισμού και πέθανε σε ηλικία 36 ετών, έχοντας προσβληθεί από σύφιλη. Matthias Arnold (μφ. Μαρία Μπάστα), Τουλούζ Λωτρέκ: 1864-1901 Το θέατρο της ζωής, εκδ. Γνώση 2005 Ιστοσελίδα για τον Τουλούζ-Λωτρέκ. Βιογραφία και έργα του Painter's Life and Works By Karan Reshad Το νέο salon des cent. Διεθνής έκθεση αφίσας: αφιέρωμα στον Toulouse-Lautrec
Ο Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ (Henri Marie Raymond de Toulouse-Lautrec-Monfa, 24 Νοεμβρίου 1864 - 9 Σεπτεμβρίου 1901) ήταν Γάλλος ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος και σχεδιαστής, του οποίου η εμβάθυνση στην πολύχρωμη και θεατρική παριζιάνικη ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα, έδωσε μία συλλογή από συναρπαστικές, κομψές και προκλητικές εικόνες της σύγχρονης και μερικές φορές παρακμιακής ζωής εκείνης της εποχής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%81%CE%AF_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CE%B6-%CE%9B%CF%89%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BA
Προσφυγή στις επιπτώσεις
Μία προσφυγή στις επιπτώσεις έχει την ακόλουθη γενικότερη δομή: Εάν Ρ, τότε θα συμβεί το Q. Το Q είναι επιθυμητό/ανεπιθύμητο. Άρα το Ρ είναι αληθές/ψευδές.Η παραλλαγή προσφυγή στις επιπτώσεις ενός πιστεύω έχει την εξής δομή: Το πιστεύω Ρ οδηγεί στο Q. Το Q είναι επιθυμητό/ανεπιθύμητο. Άρα το Ρ είναι αληθές/ψευδές.Πέρα από την πλανερή δομή της, μία ιδιαίτερα ευτελής προσφυγή στις επιπτώσεις είναι δυνατόν να περιέχει και άκυρες προτάσεις. Δηλαδή, το Ρ μπορεί να μην οδηγεί καν στο Q. Με άλλα λόγια, η υποτιθέμενη και προτεινόμενη σχέση αιτιότητας μεταξύ Ρ και Q πιθανόν να μην υφίσταται ή να μην αποδεικνύεται πουθενά. Εάν Ρ, τότε θα συμβεί το Q. Το Q είναι επιθυμητό. Άρα, το Ρ είναι αληθές.Η παραπάνω δομή είναι παρόμοια με ευσεβείς πόθους. Παραδείγματα «Ο π είναι μάλλον ρητός αριθμός, γιατί έτσι φαίνεται πιο κομψός.» «Οι άνθρωποι θα κατακτήσουν ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός, ώστε να γίνουν εφικτά να διαστημικά ταξίδια.» Εάν Ρ, τότε θα συμβεί το Q. Το Q είναι ανεπιθύμητο. Άρα, το Ρ είναι ψευδές.Το επιχείρημα ad baculum αποτελεί ειδική περίπτωση αυτής της δομής. Αυτή η δομή είναι παρόμοια με τον modus tollens (άρνηση του επομένου), αλλά έχει σημαντικές διαφορές και άλλωστε αποτελεί πλάνη, εφόσον η πρόταση «το Q είναι ανεπιθύμητο» δεν είναι ίδια με την πρόταση «το Q είναι ψευδές». Παραδείγματα «Η Βικιπαίδεια σπάνια κάνει λάθος: εάν είχε πληθώρα λαθών, δεν θα αποτελούσε αξιόπιστη πηγή.» «Ο αθεϊσμός είναι εσφαλμένος διότι διώχνει τον κόσμο από την εκκλησία.» «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, γιατί αν επαληθευόταν, τότε κανείς δεν θα είχε ελεύθερη βούληση.» ESGS.org - Appeal to Consequences Προσφυγή στον φόβο Ευσεβείς πόθοι Ad hominem Το Στοίχημα του Πασκαλ Το σύνδρομο της αγέλης
Η προσφυγή στις επιπτώσεις, επίσης γνωστή και ως argumentum ad consequentiam (Λατινικά: επιχείρημα προς επιπτώσεις) είναι ένα επιχείρημα το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μία πρόταση (συνήθως κάποιο πιστεύω ή πεποίθηση) είναι είτε αληθής είτε ψευδής, ανάλογα με το εάν η πρόταση έχει επιθυμητές ή ανεπιθύμητες επιπτώσεις. Με την σειρά της, η κίνηση αυτή βασίζεται σε επίκληση στα συναισθήματα και θεωρείται λογική πλάνη, διότι η εν λόγω επίκληση δεν απασχολείται με την τιμή αλήθειας της πρότασης. Επιπλέον, επιχειρήματα αυτού του είδους κατηγοριοποιούν τις επιπτώσεις ως επιθυμητές ή ανεπιθύμητες, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να εμπεριέχουν υποκειμενικές απόψεις. Στην λογική, η προσφυγή στις επιπτώσεις περιλαμβάνει μόνον επιχειρήματα τα οποία αποφαίνονται για την τιμή αλήθειας μίας πρότασης (δηλαδή, για το εάν είναι αληθής ή ψευδής) μόνον μέσω των επιπτώσεών της. Η προσφυγή στις επιπτώσεις δεν περιλαμβάνει επιχειρήματα τα οποία απασχολούνται με την ίδια ελκυστικότητα της πρότασης (ως καλή ή κακή, ορθη ή εσφαλμένη, κλπ) χωρίς να αναφέρονται στην τιμή αλήθειας της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%80%CF%84%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82
15 χρόνια Καζακστάν (χωριό)
Το 1999 ο πληθυσμός του χωριού ήταν 306 κάτοικοι και σύμφωνα με την απογραφή του 2009, το χωριό είχε πληθυσμό 243 άτομα. 10 χρόνια Καζακστάν (χωριό) 13 χρόνια Καζακστάν (χωριό)
Το 15 χρόνια Καζακστάν (καζακικά: 15 жылдық Қазақстан‎) είναι ένα σέλο στην επαρχία Γκαμπίτ Μουσιρέποφ, στην περιφέρεια Βόρειου Καζακστάν στο Καζακστάν. Ο κωδικός КАТΟ είναι 596669500.
https://el.wikipedia.org/wiki/15_%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CE%BA%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD_(%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B9%CF%8C)
Καθολικοί Μονάρχες
Οι Καθολικοί Μονάρχες ξεκίνησαν να επαναφέρουν τη βασιλική εξουσία στην Ισπανία. Προκειμένου να επιτύχουν στο σκοπό τους, δημιούργησαν μια ομάδα με τον τίτλο Ιερά Αδερφότης, που χρησιμοποιήθηκε ως δύναμη επιβολής της τάξης στην Ισπανία. Αντικαθιστώντας τα δικαστήρια, δημιούργησαν το Βασιλικό Συμβούλιο και διόρισαν επικεφαλής δικαστικούς σε κωμοπόλεις και πόλεις. Η διαδικασία αυτή έμεινε γνωστή ως η Ειρήνευση της Καστίλης, ένα θεμελιώδες βήμα για τη δημιουργία ενός από τα πρώτα κράτη-έθνη της Ευρώπης. Ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα είχαν ως σκοπό επίσης τη Χριστιανική Επανάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου και την κατάκτηση του Μουσουλμανικού βασιλείου της Γρανάδας. Ξεκίνησε μια σειρά εκστρατειών γνωστή ως Πόλεμος της Γρανάδας, αρχικά με την επίθεση στην Αλάμα, μια πόλη στην Ανδαλουσία, στην οποία ηγούνταν οι Ανδαλουσιανοί ευγενείς Ροδρίγο Πόνθε ντε Λεόν και Ντιέγο δε Μέρλο. Η πόλη πέρασε στις ανδαλουσιανές δυνάμεις το 1492. Ο Πόλεμος της Γρανάδας υποβοηθήθηκε από τον Πάπα Σίξτο Δ', ο οποίος επέβαλλε προς κέρδος των μοναρχών φορολογία της δεκάτης και "φόρο σταυροφοριών" για να επενδύσει στον πόλεμο αυτό. Ο πόλεμος τελείωσε το 1492, όταν ο εμίρης Μωάμεθ ΙΒ΄ της Γρανάδας παρέδωσε τα κλειδιά του Ανάκτορου της Αλάμπρα στους στρατιώτες της Καστίλης. Ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα τέθηκαν επίσης επικεφαλής της εκδίωξης των Μαυριτανών και των Εβραίων από την Ισπανία. Μεταξύ του 1480 και του 1492, εκατοντάδες Εβραίοι και Μαυριτανοί που είχαν εκχριστιανιστεί και προσελκυστεί στο Ρωμαιοκαθολικισμό συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, ανακρίθηκαν ή κάηκαν στην πυρά στην Καστίλη και στην Αραγωνία. Τέτοια περιστατικά ενίσχυσαν την ιδέα της Ιεράς Εξέτασης στο λαό της Ισπανίας. Το 1492, ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα διέταξαν το διαχωρισμό κοινοτήτων, ώστε να δημιουργηθούν ξεχωριστοί οικισμοί που θα εξελίσσονταν σε γκέτο. Ο διαχωρισμός αυτός ευνοούσε και οικονομικές διακρίσεις μεταξύ Εβραίων και του υπόλοιπου πληθυσμού, συνήθως με τη μορφή αυξημένης φορολογίας και κοινωνικών περιορισμών. Τελικά, το 1492 με το Διάταγμα της Αλάμπρα, δινόταν στους Εβραίους της Ισπανίας διάστημα 4 μηνών από τους μονάρχες είτε να ασπαστούν τον Καθολικισμό εντελώς είτε να εγκαταλείψουν την Ισπανία. Χιλιάδες Εβραίοι κατέφυγαν στην Πορτογαλία, τη Βόρεια Αφρική, την Ιταλία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αργότερα την ίδια χρονιά, ο Φερδινάνδος με επιστολή του καλούσε πίσω στην Ισπανία τους Εβραίους που είχαν εγκαταλείψει την Καστίλη και την Αραγωνία, μονάχα με την προϋπόθεση να ήταν Χριστιανοί. Το ζεύγος χρηματοδότησε τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου, που ονομάστηκε Ναύαρχος του Ωκεανού από τους μονάρχες, βάσει των οποίων η Ευρώπη έμαθε για τον Νέο Κόσμο. Η πρώτη αποστολή του Κολόμβου με υποτιθέμενο προορισμό τις Ινδίες αποβιβάστηκε στις Μπαχάμες στις 12 Οκτωβρίου 1492, στο νησί Γκουαναχάνι, το οποίο ονόμασε Σαν Σαλβαδόρ. Συνέχισε προς την Κούβα, ονομάζοντάς την Χουάνα και τέλειωσε το ταξίδι του στο νησί του Αγίου Δομίνικου, που το ονόμασε Λα Εσπανιόλα. Στο δεύτερο ταξίδι τους ανακάλυψε περισσότερα νησιά της Καραϊβικής, όπως το Πουέρτο Ρίκο, ενώ στην τελευταία του αποστολή το 1498 ανακάλυψε την Τρινιντάντ και τις ακτές της σημερινής Βενεζουέλα. Οι αποικίες που ίδρυσε ο Κολόμβος και οι κατακτήσεις σε Βόρεια και Νότια Αμερική τις επόμενες δεκαετίες έφεραν εισροή τεράστιου πλούτου στην Ισπανία, γεμίζοντας τα θησαυροφυλάκια του νέου κράτους που θα αποτελούσε την ηγεμονία στην Ευρώπη τους επόμενους δυο αιώνες. Η Ισαβέλλα διασφάλισε μακροχρόνια πολιτική σταθερότητα στην Ισπανία, οργανώνοντας στρατηγικής σημασίας γάμους για τα πέντε παιδιά της. Η πρωτότοκη κόρη της, Ισαβέλλα των Αστουριών, παντρεύτηκε τον Αλφόνσο της Πορτογαλίας, δημιουργώντας δεσμούς μεταξύ των δυο γειτονικών χωρών. Η δεύτερη κόρη της, Ιωάννα της Καστίλης, παντρεύτηκε τον Φίλιππο τον Ωραίο, γιο του Αγίου Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α', γάμος που προήγαγε τη συμμαχία και μελλοντική πολιτική ασφάλεια με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο πρώτος και μοναδικός γιος της, Ιωάννης των Αστουριών, παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα της Αυστρίας, διατηρώντας έτσι επαφές με τη δυναστεία των Αψβούργων, στην οποία βασιζόταν πολύ η Ισπανία. Το τέταρτο παιδί της, η Μαρία της Αραγωνίας και Καστίλης, παντρεύτηκε τον Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας, ενώ η Αικατερίνη της Αραγονίας αρχικά παντρεύτηκε τον Αρθούρο, Πρίγκιπα της Ουαλίας, και μετά τον πρόωρο θάνατό του τον αδελφό του, Ερρίκο Η' της Αγγλίας. Σύμβολό τους ήταν ο ζυγός και μια δέσμη βελών ("el Yugo y las Flechas"), που συνδέονταν με τα αρχικά των ονομάτων Ysabel και Fernando. Το σύνθημά τους ήταν το "Tanto monta, monta tanto, Isabel como Fernando", που υπονοούσε την ισότητα μεταξύ των δυο τους. Country Studies Edwards, John. Ferdiand and Isabella: Profiles in Power.Pearson Education. New York, New York. 2005.ISBN 0-582-21816-0. Edwards, John. The Spain of the Catholic Monarchs. Blackwell Publishers. Massachusetts, 2000. ISBN 0-631-22143-3. Kamen, Henry. Spain: 1469-1714 A Society of Conflict.Longman. New York, New York. 1991. ISBN 0-582-06723-5.
Οι Καθολικοί Μονάρχες (ισπανικά: Reyes Católicos) είναι ο συνοπτικός τίτλος που χρησιμοποιείται στην ιστορία και αναφέρεται στη Ισαβέλλα Α΄ της Καστίλης και τον Φερδινάνδο Β΄ της Αραγωνίας. Ο τίτλος του "Καθολικού Βασιλιά και Βασίλισσας" τους απονεμήθηκε από τον Πάπα Αλέξανδρο ΣΤ΄. Παντρεύτηκαν στις 19 Οκτωβρίου 1469, στην πόλη του Βαγιαδολίδ: η Ισαβέλλα ήταν δεκαοκτώ ετών και ο Φερδινάνδος ένα χρόνο νεότερος. Ο γάμος τους ένωσε τα δύο στέμματα υπό την ίδια γραμμή διαδοχής, την ίδια καταγωγή δηλαδή. Η Ισαβέλλα έγινε κληρονόμος του θρόνου της Καστίλης από τον ετεροθαλή αδερφό της Ερρίκο Δ'. Έγινε βασίλισσα της Καστίλης το 1474. Ο σύζυγός της, Φερδινάνδος, έγινε βασιλιάς της Αραγωνίας το 1479 και ο γάμος τους ένωσε τα δυο βασίλεια. Ήταν ισχυροί ηγέτες, οι οποίοι μόχθησαν να ενώσουν πολιτικά την Ισπανία (Ρεκονκίστα), κάτι που επετεύχθη κυρίως πριν την κατάκτηση της Γρανάδας το 1492. Η γέννηση του γιου της Ισαβέλλας το 1478 έφερε πολιτική σταθερότητα, καθώς υπήρχε πλέον ξεκάθαρη γραμμή διαδοχής για τον ισπανικό θρόνο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82
Μαρίνος Κοντάρας (ταινία)
Ο πειρατής του Αιγαίου Μαρίνος Κοντάρας (Μάνος Κατράκης) ερωτεύεται τη Λεμονή (Μπίλλυ Κωνσταντοπούλου) και αποφασίζει να την κλέψει. Εκείνη συμφωνεί να τον ακολουθήσει υπό τον όρο ότι θα απαρνηθεί για χάρη της τη θάλασσα και την παράνομη ζωή του πειρατή. Εκείνος δέχεται και συμφιλιώνεται με τους διώκτες του, ανάμεσα στους οποίους είναι ο Γρηγόρης, ο αδερφός της Λεμονής (Βασίλης Διαμαντόπουλος). Τη φωνή του πρωταγωνιστή ντουμπλάρει ο Βύρων Πάλλης. Η ταινία Μαρίνος Κοντάρας είναι η πρώτη ελληνική κινηματογραφική παραγωγή με θέμα την πειρατεία. Ο Μπάμπης Ακτσόγλου γράφει για την ταινία:Με εξαίρεση το κούρσεμα εντός ανταγωνιστικού πλοίου κοντραμπαντιέρηδων (σκηνή που υστερεί σκηνοθετικά, αλλά και σε θέαμα, σε σχέση με τις χολιγουντιανές θαλασσινές περιπέτειες της εποχής), τα υπόλοιπα ηρωικά κατορθώματα του Μαρίνου Κοντάρα επιτελούνται εκτός οθόνης. Ο θεατής τα πληροφορείται διά στόματος ενός αφηγητή, πάλαι ποτέ συντρόφου του πειρατή και νυν καντηλανάφτη. Η δράση τρενάρει υπερβολικά κάποιες στιγμές, με τα απανωτά πηγαινέλα σε νησιώτικες ταβέρνες και σοκάκια, η καταδίωξη του Μαρίνου Κοντάρα από τον αδελφό της Λεμονής υστερεί σε ρυθμό και, γενικά, ο Τζαβέλλας δε δείχνει να νιώθει άνετος μ' αυτό το είδος του επικού κινηματογράφου (ένα είδος, στο οποίο ποτέ δεν διέπρεψε ο ελληνικός κινηματογράφος, παρά τις κάποιες φιλότιμες προσπάθειες). Η ταινία, που έκανε πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου 1948, συμμετείχε το 1949 στο Φεστιβάλ Κνοκ λε Ζουτ στο Βέλγιο, αποτελώντας την πρώτη ελληνική ταινία με συμμετοχή σε ξένο φεστιβάλ. Μαρίνος Κονταράς στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Το Μαρίνος Κοντάρας (ή Ο Κουρσάρος του Αιγαίου) είναι μία ελληνική κινηματογραφική ταινία του 1948, σε παραγωγή Νόβακ Φιλμ και σε σκηνοθεσία Γιώργου Τζαβέλλα. Το σενάριο της ταινίας διασκευάστηκε από τον Γιώργο Τζαβέλλα από το ομότιτλο διήγημα του Αργύρη Εφταλιώτη. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Μάνος Κατράκης, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Πέτρος Γιαννάκος και Μπίλλυ Κωνσταντοπούλου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
Τετράκις εξάεδρο
Δεδομένου ότι οι έδρες του στερεού είναι ισοσκελή τρίγωνα, αυτό σημαίνει ότι οι ακμές του είναι δύο ειδών. Αν λάβουμε το μήκος της ακμής του δυϊκού κόλουρου οκτάεδρου ίσο με τη μονάδα, τότε το μήκος της μικρής ακμής του τετράκις εξάεδρου είναι s1 = {\displaystyle =} 9/8√2 και το μήκος της μεγάλης ακμής του είναι s2 = {\displaystyle =} 3/2√2. Έτσι, το μήκος της μεγάλης ακμής σε σχέση με τη μικρή είναι: s2 = {\displaystyle =} 4/3s1. Τώρα, αν θεωρήσουμε το μήκος της μικρής ακμής (s1) του στερεού ίσο με τη μονάδα, τότε ισχύουν τα εξής: Το στερεό μπορεί να κατασκευαστεί από έναν κύβο στις έδρες του οποίου έχουν προστεθεί τετραγωνικές πυραμίδες. Αν το μήκος της ακμής του κύβου ισούται με τη μονάδα, τότε το ύψος των πρόσθετων τετραγωνικών πυραμίδων είναι ίσο με 1/4. (Αγγλικά) Weisstein, Eric W., Tetrakis Hexahedron στο MathWorld
Στη Στερεομετρία, το τετράκις εξάεδρο (ή τετραεξάεδρο) είναι ένα κυρτό πολύεδρο, που ανήκει στα καταλανικά στερεά, τα οποία είναι δυϊκά των αρχιμήδειων στερεών. Συγκεκριμένα, το τετράκις εξάεδρο είναι το δυϊκό του κόλουρου οκτάεδρου. Διαθέτει 24 έδρες σχήματος ισοσκελούς τριγώνου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%82_%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF
Ακτίνες γ
Προκύπτουν από πυρηνικές αντιδράσεις, όπως η διάσπαση ραδιενεργών πυρήνων, ή στοιχειωδών σωματιδίων. Είναι προϊόν ενός από τους τρεις τρόπους παραγωγής ραδιενέργειας, συγκεκριμένα της διάσπασης β. Η ακτινοβολία αυτή δεν είναι σωματιδιακής φύσεως σε αντίθεση με τις άλλες δύο. Οι ακτίνες γ δεν είναι ραδιοκύματα και γενικά δεν πρέπει να συγχέεται η ραδιενέργεια με τα ραδιοκύματα, το ραδιόφωνο και τα λοιπά. Ταξινομώντας 'τες σε κατηγορία ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων παρατηρούμε οτι βρίσκονται πάνω από τις ακτίνες Χ. Οι ακτίνες γ παράγονται από ραδιενεργούς πυρήνες και από αστέρια στο διάστημα. Οι ραδιενεργοί πυρήνες προκύπτουν από ορυκτά με περιεκτικότητα σε ραδιενεργή ουσία, από απόβλητα πυρηνικών αντιδραστήρων. Επίσης, από την αντίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας με την ατμόσφαιρα, κατά την οποία παράγεται το ισότοπο Άνθρακας-14 το οποίο περνά στα φυτά κι από εκεί σε όλην την τροφική αλυσίδα. Γενικά, κάθε ουσία, περιέχει ένα ελάχιστο ραδιενεργό ποσοστό της που παράγει ακτίνες γ. Τα αστέρια εκπέμπουν ενέργεια με μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας σε όλα τα μήκη κύματος. Κυριότερες πηγές ακτίνων γ θεωρητικά είναι οι αστέρες νετρονίων και οι μαύρες τρύπες. Η ανακάλυψη ισχυρής πηγής ακτίνων γ από το κέντρο του γαλαξία μας ενισχύει την επιστημονική άποψη ότι στο κέντρο του βρίσκεται μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Ιατρικές: Χρησιμοποιούνται όπως οι ακτινογραφίες για την απεικόνιση του εσωτερικού του σώματος. Στις ακτινογραφίες χρησιμοποιούνται οι ακτίνες Χ, οι οποίες παράγονται εκείνη τη στιγμή από εξωτερική πηγή και διαπερνούν το σώμα. Μία τεχνική που χρησιμοποιεί τις ακτίνες γ είναι το σπινθηρογράφημα, όπου η ακτινοβολία παράγεται από ένα ραδιενεργό υγρό που έχει χορηγηθεί στον εξεταζόμενο. Αποστείρωση: Χρησιμοποιείται στην πλήρη αποστείρωση τροφίμων εξοντώνοντας όλους τους μικροργανισμούς και διατηρώντας τις θρεπτικές ουσίες. Ραδιοχρονολόγηση: Ο άνθρακας που κυκλοφορεί στους ζωντανούς οργανισμούς είναι το ισότοπο άνθρακας 14 που είναι ραδιενεργό. Αυτό αποθηκεύεται στους ιστούς και όταν ο οργανισμός πεθάνει, απολιθωθεί και ανακαλυφθεί ο οργανισμός, εκπέμπει εξαιτίας του άνθρακα ακτίνες γ, οι οποίες εξαρτώνται από τη διάρκεια της απολίθωσης. Εξέλιξη: Η ραδιενεργή ακτινοβολία του διαστήματος, ειδικά πριν το σχηματισμό της ατμόσφαιρας, συνέβαλλε στις μεταλλάξεις των ειδών άρα και στην εξέλιξη. πυρηνικές αντιδράσεις Ακτίνες Χ ραδιενέργεια Ρούντολφ Μέσμπαουερ Κοσμικές ακτίνες Υπερνόβα Εκλάμψεις ακτίνων γ
Οι ακτίνες γ ανήκουν στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα. Αποτελούν τις ακτίνες με τη μεγαλύτερη συχνότητα, άρα και κατά φωτόνιο ενέργεια του φάσματος. Η ταχύτητα των ακτίνων γ στο κενό ισούται με την ταχύτητα των ηλεκτρομαγνητικών ακτίνων στο κενό και είναι c=299.792.458 m/s. Το μήκος κύματός τους κυμαίνεται στα 10-10 έως 10-14 μέτρα, ώστε να είναι συγκρίσιμο με τη διάμετρο ενός πυρήνα ατόμου. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνες ακτίνες, οι οποίες διασπούν τις ουσίες των κυττάρων και μεταλλάσσουν το DNA προκαλώντας θάνατο σε όλους σχεδόν τους οργανισμούς που εκτίθενται σε αυτήν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%B3
Σοφία Κοβαλέφσκαγια
Η Σοφία Κοβαλέφσκαγια γεννήθηκε ως Σοφία Κόρβιν-Κρουκόφσκαγια στη Μόσχα στις 3 Ιανουαρίου 1850 (15 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο) και ήταν το δεύτερο από τρία παιδιά στην οικογένεια. Ο πατέρας της Βασίλι Βασίλιεβιτς Κόρβιν-Κρουκόφσκι, ήταν αξιωματικός του πυροβολικού στον αυτοκρατορικό ρωσικό στρατό. Η μητέρα της, Γιελιζαβέτα (Ελισάβετ) Φεντόροβνα Σούμπερτ, ήταν μια μορφωμένη γυναίκα γερμανικής καταγωγής, ενώ η γιαγιά της Σοφίας ήταν τσιγγάνα. Αναφέρεται ότι όταν ήταν 11 ετών η ταπετσαρία στο δωμάτιό της είχε σχέσεις από τον απειροστικό λογισμό.Οι γονείς της εξέθρεψαν το ενδιαφέρον της για τα μαθηματικά και προσέλαβαν ένα δάσκαλο (τον A.N. Στρανολιούμπσκι, ένα γνωστό υπέρμαχο της ανώτερης παιδείας για τις γυναίκες), ο οποίος τη δίδαξε απειροστικό λογισμό. Κατά την ίδια χρονική περίοδο ο γιος του ιερέα της περιοχής την εισήγαγε στον μηδενισμό.Παρά το προφανές ταλέντο της στα μαθηματικά, η Σοφία δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή της σε αυτά στην πατρίδα της, όπου απαγόρευόταν εκείνη την εποχή η φοίτηση γυναικών σε πανεπιστήμια. Προκειμένου να σπουδάσει στο εξωτερικό χρειαζόταν γραπτή άδεια από τον πατέρα ή τον σύζυγό της, οπότε συνήψε ένα τυπικό γάμο με τον Βλαντιμίρ Κοβαλέφσκι, τότε νεαρό φοιτητή της παλαιοντολογίας που αργότερα έγινε γνωστός στη Δύση από τη συνεργασία του με τον Δαρβίνο. Οι δυο τους μετανάστευσαν από τη Ρωσία το 1867. Το 1869 η Κοβαλέφσκαγια άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, στη Γερμανία, πράγμα που της επιτρεπόταν όσο οι καθηγητές που τα δίδασκαν έδιναν την έγκρισή τους. Λίγο αργότερα επισκέφθηκε το Λονδίνο με τον σύζυγό της, ο οποίος συζήτησε εκεί με τους συναδέλφους του Τόμας Χάξλεϋ και Δαρβίνο, ενώ η Σοφία προσκλήθηκε να παρακολουθεί τις Κυριακάτικες συναντήσεις της Τζωρτζ Έλιοτ. Εκεί, σε ηλικία 19 ετών, συνάντησε τον Χέρμπερτ Σπένσερ και οδηγήθηκε σε μία διαμάχη για το αν και πόσο «η γυναίκα είναι ικανή για αφηρημένη σκέψη». Αυτό πολύ πριν την αξιοσημείωτη συνεισφορά της της «σβούρας Κοβαλέφσκι» στον μικρό κατάλογο των γνωστών παραδειγμάτων ολοκληρώσιμης κινήσεως στερεού σώματος (βλ. παρακάτω). Η Τζωρτζ Έλιοτ συνέγραφε τότε το Middlemarch, στο οποίο υπάρχει η φράση: «Με λίγα λόγια, η γυναίκα ήταν ένα πρόβλημα το οποίο, αφού το μυαλό του κ. Μπρουκ απέτυχε ενώπιόν του, δύσκολα μπορούσε να είναι λιγότερο περίπλοκο απ' ό,τι οι περιστροφές ενός ακανόνιστου στερεού.» Η Κοβαλέφσκαγια συμμετείχε σε κοινωνικά κινήματα και υιοθέτησε κάποιες ιδέες του ουτοπικού σοσιαλισμού. Το 1871 το ζεύγος Κοβαλέφσκι ταξίδεψε στο Παρίσι για να φροντίσουν τους τραυματίες από την Κομούνα των Παρισίων: Η Κοβαλέφσκαγια βοήθησε να σωθεί ο Βικτόρ Ζακλάρ, ο οποίος ήταν ο σύζυγος της αδελφής της, Ανν (Ανν Ζακλάρ). Μετά από δύο χρόνια σπουδών στα μαθηματικά στη Χαϊδελβέργη με δασκάλους όπως οι Χέρμαν φον Χέλμχολτζ, Γκούσταβ Κίρχοφ και Ρόμπερτ Μπούνσεν, η Σοφία εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου υποχρεώθηκε να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα με τον Καρλ Βάιερστρας, καθώς το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου δεν της επέτρεψε ούτε καν να παρακολουθεί μαθήματα. Το 1874 η Σοφία υπέβαλε τρεις ερευνητικές εργασίες (μία περί των μερικών διαφορικών εξισώσεων, μία για τη δυναμική των δακτυλίων του Κρόνου και μία για τα ελλειπτικά ολοκληρώματα) στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν ως τη διδακτορική διατριβή της. Με την υποστήριξη του Βάιερστρας, αυτό της εξασφάλισε ένα διδακτορικό στα μαθηματικά με άριστα (summa cum laude), με παράκαμψη των συνηθισμένων υποχρεωτικών μαθημάτων και εξετάσεων. Κατέστη έτσι η πρώτη γυναίκα σε όλη την Ευρώπη που έγινε κάτοχος διδακτορικού. Η εργασία της πάνω στις μερικές διαφορικές εξισώσεις περιέχει αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως «Θεώρημα Cauchy-Kovalevski», που δίνει συνθήκες για την ύπαρξη λύσεων σε μια ορισμένη κατηγορία αυτών των εξισώσεων. Στα τέλη της δεκαετίας 1870-1880 η Σοφία και ο σύζυγός της Βλαντιμίρ άρχισαν να αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες. Η Σοφία ήθελε να διορισθεί στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν της επιτρεπόταν επειδή ήταν γυναίκα, παρότι είχε τις ίδιες γνώσεις μαθηματικών με τους άνδρες διδάκτορες. Δεν της έδιναν το δικαίωμα ούτε να παραδίνει δωρεάν διαλέξεις. Λίγο αργότερα ο Βλαντιμίρ άρχισε να ασχολείται με τον κατασκευαστικό κλάδο και η Σοφία έγινε η βοηθός του. Κατασκεύαζαν σπίτια και συντριβάνια για να γίνουν και πάλι οικονομικά σταθεροί, αλλά για σύντομο διάστημα: Το 1879 η τιμή των υποθηκών ξεπέρασε το ποσό των χρημάτων που είχαν κερδίσει, έχασαν όλα τα χρήματά τους πάλι και χρεοκόπησαν. Λίγο αργότερα ο Βλαντιμίρ βρήκε μια άλλη εργασία, ενώ η Σοφία βοηθούσε γείτονες να ηλεκτροδοτήσουν τα φώτα του δρόμου.Το ζευγάρι επέστρεψε στη Ρωσία, αλλά απέτυχαν να γίνουν καθηγητές, αυτή τη φορά εξαιτίας των ριζοσπαστικών πολιτικών τους πεποιθήσεων. Αποθαρρυμένοι, επέστρεψαν στη Γερμανία. Ο Βλαντιμίρ, που ανέκαθεν υπέφερε από έντονες εναλλαγές στην ψυχική του διάθεση, έγινε πιο ασταθής με αποτέλεσμα η Σοφία να ζει μόνη τον περισσότερο καιρό. Μετά, για κάποιο άγνωστο λόγο, αποφάσισαν να περάσουν τα επόμενα χρόνια μαζί σαν πραγματικά παντρεμένο ζευγάρι. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου γεννήθηκε η κόρη τους Σοφία (αποκαλούμενη «Φούφα»). Μετά από ένα χρόνο που αφιέρωσε στην ανατροφή της κόρης της, η Κοβαλέφσκαγια την παρέδωσε για φροντίδα στη μεγαλύτερη αδελφή της, επανέλαβε την ενασχόλησή της με τα μαθηματικά και εγκατέλειψε τον Βλαντιμίρ, για τελευταία φορά. Το 1883, αντιμέτωπος με τη χειροτέρευση των μεταπτώσεων στην ψυχική του κατάσταση και την πιθανότητα να διωχθεί ποινικά για τη συμμετοχή του σε μία απάτη με μετοχές, ο Βλαντιμίρ αυτοκτόνησε.Το ίδιο έτος, με τη βοήθεια του μαθηματικού Gösta Mittag-Leffler, τον οποίο είχε γνωρίσει ως μαθητή του Βάιερστρας, η Κοβαλέφσκαγια μπόρεσε να εξασφαλίσει μια θέση ως privat-docent στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Το 1884 διορίσθηκε με πενταετή σύμβαση ως Professor Extraordinarius (δηλαδή καθηγήτρια χωρίς έδρα) και έγινε η συντάκτρια του ερευνητικού μαθηματικού περιοδικού Acta Mathematica. Το 1888 κέρδισε το βραβείο Prix Bordin της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών για το έργο της: "Mémoire sur un cas particulier du problème de le rotation d'un corps pesant autour d'un point fixe, où l'intégration s'effectue à l'aide des fonctions ultraelliptiques du temps". Η εργασία αυτή περιείχε την ανακάλυψη αυτού που είναι σήμερα γνωστό ως «σβούρα Κοβαλέφσκι», μια περίπτωση που αποδείχθηκε στη συνέχεια από τον Γάλλο μαθηματικό Ζοζέφ Λιουβίλ ότι είναι η μοναδική περίπτωση κινήσεως στερεού (μη ελαστικού) σώματος εκτός από τις σβούρες του Όιλερ και του Λαγκράνζ που είναι «πλήρως ολοκληρώσιμη». Το 1889 η Σοφία Κοβαλέφσκαγια διορίσθηκε Professor Ordinarius (καθηγήτρια κάτοχος πανεπιστημιακής έδρας) στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που κατελάμβανε τέτοια θέση σε πανεπιστήμιο της βόρειας Ευρώπης. Μετά από πολλές παρεμβάσεις υπέρ αυτής (και μία αλλαγή των κανόνων της Ακαδημίας), της προσφέρθηκε μία έδρα στη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών, αλλά ποτέ δεν της προσφέρθηκε καθηγητική θέση σε ρωσικό πανεπιστήμιο. Η Κοβαλέφσκαγια συνέγραψε και αρκετά μη μαθηματικά έργα, μεταξύ των οποίων και ένα αυτοβιογραφικό, (Μια ρωσική παιδική ηλικία), θεατρικά έργα (σε συνεργασία με τη δούκισσα Ανν Σαρλότ Edgren-Leffler) και ένα ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, το Μηδενιστικό κορίτσι (1890). Πέθανε από γρίπη στη Στοκχόλμη στις 10 Φεβρουαρίου 1891 (29 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο), σε ηλίκία 41 ετών, μετά την επιστροφή της από ένα ταξίδι διακοπών στη Γένοβα. Η σορός της είναι θαμμένη στο κοιμητήριο Norra begravningsplatsen, στο Σόλνα της Σουηδίας. Ο αστεροειδής 1859 Κοβαλέφσκαγια (1859 Kovalevskaya), που ανακαλύφθηκε το 1972.Ο μεγάλος κρατήρας Κοβαλέφσκαγια στην αόρατη από τη Γη πλευρά της Σελήνης.Το ίδρυμα Χούμπολτ της Γερμανίας απονέμει κάθε δύο χρόνια ένα «Βραβείο Σοφίας Κοβαλέφσκαγια» σε πολλά υποσχόμενους νέους ερευνητές.Η Sonia Kovalevsky High School Mathematics Day (= Ημέρα Μαθηματικών «Σόνια Κοβαλέφσκι» στα Γυμνάσια), πρόγραμμα της αμερικανικής Ενώσεως για τις Γυναίκες στα Μαθηματικά (Association for Women in Mathematics, AWM), που χρηματοδοτεί εργαστήρια στις ΗΠΑ που ενθαρρύνουν τα κορίτσια να εξερευνήσουν τα μαθηματικά.Η ετήσια The Sonia Kovalevsky Lecture (= Διάλεξη Σόνια Κοβαλέφσκι) χρηματοδοτείται από την AWM, με σκοπό την προβολή σημαντικών συνεισφορών γυναικών στα πεδία των εφαρμοσμένων ή υπολογιστικών μαθηματικών. Ανάμεσα στις γυναίκες που τιμήθηκαν με το προνόμιο να τη δώσουν είναι οι Irene Fonseca (2006), Ingrid Daubechies (2005), Joyce R. McLaughlin (2004) και Linda R. Petzold (2003). Η ζωή της Σοφίας Κοβαλέφσκαγια υπήρξε το θέμα τριών ταινιών (κινηματογράφου και τηλεταινιών): Sofya Kovalevskaya (1956) σε σκηνοθεσία Iosef Shapiro, με πρωταγωνιστές τους Γιέλενα Γιούνγκερ, Λεβ Κοσολόφ και Τατιάνα Σεζενυέφσκαγια.Berget På Månens Baksida (= `Ενας λόφος στην πίσω πλευρά του φεγγαριού) (1983) σε σκηνοθεσία Lennart Hjulström, με την Gunilla Nyroos στον ρόλο της Σοφίας και την Μπίμπι Άντερσον στον ρόλο της Ανν Σαρλότ Edgren-Leffler.Sofya Kovalevskaya (1985), τηλεταινία σε σκηνοθεσία της Αζέρας σκηνοθέτιδας Αϊάν Σαχμαλίγεβα, με τη Γιέλενα Σαφόνοβα στον ρόλο της Σοφίας. Beyond the Limit: The Dream of Sofya Kovalevskaya (= Πέρα από το όριο: Το όνειρο της Σοφία Κοβαλέφσκαγια, 2002), ένα βιογραφικό μυθιστόρημα από τη μαθηματικό και εκπαιδευτικό Joan Spicci (εκδ. Tom Doherty Associates, LLC). Είναι ένα ιστορικώς ακριβές πορτρέτο των πρώτων χρόνων του γάμου της και της αναζήτησης για μόρφωση. Βασίζεται μερικώς πάνω σε 88 από τις επιστολές της Σοφίας, που η ίδια η συγγραφέας μετέφρασε από τη ρωσική στην αγγλική γλώσσα.Against the Day, ένα μυθιστόρημα του 2006 από τον Τόμας Πίντσον, πιστευόταν πριν την έκδοσή του ότι θα βασιζόταν πάνω στη ζωή της Σοφίας Κοβαλέφσκαγια, αλλά στο τέλος αποδείχθηκε ότι εμφανίζεται ως ελάσσον πρόσωπο."Too Much Happiness" (= Υπερβολική ευτυχία, 2009), ένα διήγημα της Άλις Μούνρο, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Αυγούστου 2009 του Harper's Magazine και έχει τη Σοφία ως κύριο χαρακτήρα. Αργότερα εκδόθηκε και σε μια ομώνυμη συλλογή διηγημάτων. Kowalevski, Sophie (1875), «Zur Theorie der partiellen Differentialgleichung», Journal für die reine und angewandte Mathematik 80: 1–32, http://docserver.digizeitschriften.de/digitools/resolveppn.php?PPN=509874 (Το επώνυμο της συγγραφέως δίνεται ως "von Kowalevsky".) Kowalevski, Sophie (1884), «Über die Reduction einer bestimmten Klasse Abel’scher Integrale 3ten Ranges auf elliptische Integrale», Acta Mathematica 4 (1): 393–414, doi:10.1007/BF02418424 Kowalevski, Sophie (1885), «Über die Brechung des Lichtes In Cristallinischen Mitteln», Acta Mathematica 6 (1): 249–304, doi:10.1007/BF02400418 Kowalevski, Sophie (1889), «Sur le probleme de la rotation d'un corps solide autour d'un point fixe», Acta Mathematica 12 (1): 177–232, doi:10.1007/BF02592182 Kowalevski, Sophie (1890), «Sur une propriété du système d'équations différentielles qui définit la rotation d'un corps solide autour d'un point fixe», Acta Mathematica 14 (1): 81–93, doi:10.1007/BF02413316 Kowalevski, Sophie (1891), «Sur un théorème de M. Bruns», Acta Mathematica 15 (1): 45–52, doi:10.1007/BF02392602 Roger Cooke: The Mathematics of Sonya Kovalevskaya (Springer-Verlag, 1984) Ann Hibner Koblitz: A Convergence of Lives: Sofia Kovalevskaia - Scientist, Writer, Revolutionary (Rutgers University Press, 1983) A.H. Koblitz: "Sofia Vasilevna Kovalevskaia" στο βιβλίο Women of Mathematics: A Bio-Bibliographic Sourcebook (επιμέλεια Louise S. Grinstein, Paul J. Campbell, Greenwood Press, Νέα Υόρκη 1987, ISBN 978-0-313-24849-8) "Sofia Kovalevskaya", στις Βιογραφίες Γυναικών Μαθηματικών, Κολέγιο Agnes Scott «Ιστορία των γυναικών» - Sofia Kovalevskaya Αρχειοθετήθηκε 2009-02-09 στο Wayback Machine. Βιογραφία στη ρωσική γλώσσα Στον ιστοτόπο της Association for Women in Mathematics
Η Σοφία (ή Σόνια) Βασίλιεβνα Κοβαλέφσκαγια (στα ρωσικά Со́фья Васи́льевна Ковале́вская, 1850 – 1891) υπήρξε η πρώτη σπουδαία γυναίκα μαθηματικός της Ρωσίας, με σημαντικές πρωτότυπες συνεισφορές στην ανάλυση, τις διαφορικές εξισώσεις και τη μηχανική. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια πανεπιστημίου (α΄ βαθμίδας) σε όλη τη Βόρεια Ευρώπη και μία από τις πρώτες που εργάσθηκε ως συντάκτρια επιστημονικού ερευνητικού περιοδικού.Το όνομά της απαντάται και σε διαφορετικές παραλλαγές: η ίδια υπέγραφε τις επιστημονικές εργασίες της ως Sophie Kowalevski (Σοφί Κοβαλεφσκί, ή σε κάποιες περιπτώσεις Kowalevsky), ενώ μετά την εγκατάστασή της στη Σουηδία αυτοαποκαλείτο «Σόνια».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1
Π.Α.Ο. Δάφνη Αθηνών
Ιδρύθηκε το 1920 στη συνοικία του Μεταξουργείου της Αθήνας από τους Ρουχωτά, Σιδέρη, Ζαΐρα, Χρυσοχίου, Ιατρού, Λάϊου, Καραμέρο, Γαβριήλ, Αρβανίτη, Αραβαντινό, Γεννηματά, Λιακόπουλο κ.α. Αρχικά αγωνίστηκε ως ανεπίσημο σωματείο και το 1926 αναγνωρίστηκε επίσημα και εντάχθηκε στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Αθηνών, ξεκινώντας την επίσημη αγωνιστική της πορεία από το πρωτάθλημα της Γ΄ Κατηγορίας. Πρώτος επίσημος αγώνας πρωταθλήματος ήταν με αντίπαλο τον Εργατικό στο γήπεδο της Λεωφόρου, όπου και επικράτησε με 1-0.Έκτοτε, μέχρι και την αγωνιστική περίοδο 2011-12 η ιστορική Δάφνη Αθηνών μετείχε ανελλιπώς στα επίσημα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ. Επέστρεψε στη δύναμη των πρωταθλημάτων της ΕΠΣΑ από τη σεζόν 2014-15. Στην 90χρονη ιστορία του συλλόγου υπήρξαν αρκετές αξιοσημείωτες στιγμές. Σημαντικές στιγμές στην ποδοσφαιρική ιστορία της Δάφνης: 1923: Διεθνές φιλικό με την τουρκική Γκεντσλερμπιρλιγί Σ.Κ. (Gençlerbirliği S.K.) της Άγκυρας, η οποία μόλις είχε ιδρυθεί. 1926: Γίνεται μέλος της ΕΠΣΑ και μετέχει στη Γ΄ κατηγορία. 1934: Πρωταθλήτρια Γ΄ κατηγορίας ΕΠΣΑ περιόδου 1933-1934 και άνοδος στην Β' Κατηγορία 1936: Πρωταθλήτρια Β΄ κατηγορίας ΕΠΣΑ περιόδου 1935-1936 και άνοδος στην Α' Κατηγορία μέσω αγώνων διαβάθμισης 1937 και 1938: Κατάληψη της 5ης θέσης στο πρωτάθλημα Α' ΕΠΣΑ τις περιόδους 1936-1937 και 1937-1938, 2η καλύτερη επίδοση στην ιστορία της 1940: Υποβιβασμός από την Α΄ ΕΠΣΑ κατόπιν αγώνων διαβάθμισης 1947: Πρωταθλήτρια Β΄ κατηγορίας ΕΠΣΑ περιόδου 1946-1947, αήττητη με 16 νίκες σε 16 αγώνες και τέρματα 65-5. Πρόκειται για ανεπαληπτο ρεκόρ στα αθηναϊκά πρωταθλήματα, ομάδα να κατακτήσει τίτλο χωρίς να παραχωρήσει ούτε ισοπαλία! Στην ομάδα εκείνη που κυριάρχησε για μια τριετία περίπου αγωνίζονταν οι παίκτες: Χαχάλης, Λάππας, Στρατής, Μανέτας, Σωτ. Πανωλιάσκος, Σύρκος, Κοσκινάς, Χατζηνικολάου, Ζαχαριάδης, Σπύρος Πανωλιάσκος, Κεπελεντζής, Σαπουντζόπουλος και Ψαράκης. 1948: Νικά 3-1 τον μετέπειτα πρωταθλητή Αθηνών Απόλλων και αποσπά ισοπαλία 1-1 από τον Παναθηναϊκό σε αγώνες για το πρωτάθλημα της Α΄ ΕΠΣΑ της περιόδου 1947-1948. Το καλοκαίρι του 1948 εξέδραμε στην Τουρκία και αγωνίστηκε σε διεθνείς φιλικούς αγώνες στη Σμύρνη με την πρωταθλήτρια Σμύρνης Γκεζτεπέ Σ.Κ. (Göztepe S.K.) στις 26/6/1948 όπου ηττάται με 3-0 και με την Καρσίγιακα Σ.Κ. (Karşıyaka S.K.) στις 27/6/1948 όπου ηττήθηκε με 3-1 και στη συνέχεια μετέβη στην Άγκυρα και αγωνίστηκε με την Γκεντσλερμπιρλιγί Σ.Κ. (Gençlerbirliği S.K.) στις 03/07/1948 όπου ηττήθηκε με 2-1, αλλά και με την πρωταθλήτρια Άγκυρας Άνκαρα Ντεμιρσπόρ (Ankara Demirspor) στις 04/07/1948 όπου ηττήθηκε με 3-0. 1949: Απονομή τιμητικού διπλώματος από την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών για την 25ετή προσφορά της στο αθηναϊκό ποδόσφαιρο. 1950: Υποβιβασμός από την Α΄ ΕΠΣΑ της περιόδου 1949-50. Ωστόσο όμως με Ιταλό προπονητή, νικά δύο φορές με 1-0 και 3-2 τον πρωταθλητή Ελλάδας Παναθηναϊκό στο γήπεδό του. Έγραφε η εφημερίδα "Αθλητική Ηχώ" στις 16 Νοεμβρίου 1949: "Ο υπέροχος χθες Δαβίδ του Μεταξουργείου, η δυνατή και νευρώδης Δάφνη, ωπλισμένη με την φλογερή πίστη των νέων να κατακτήσουν το μέλλον, κατέβαλε και τον Γολιάθ πρωταθλητήν Ελλάδος Παναθηναϊκόν με 1-0 με γκολ του Ρούτσου". Η δεύτερη νίκη της 5ης Ιουλίου 1950, πάντως, δεν αποδείχθηκε αρκετή για την αποφυγή του υποβιβασμού. 1951: Πρωταθλήτρια Α2 κατηγορίας ΕΠΣΑ περιόδου 1950-1951. Στη συνέχεια ηττήθηκε από τον Φωστήρα σε αγώνες διαβάθμισης και παρέμεινε στην Α2 ΕΠΣΑ. 1957: Πρωταθλήτρια Α2 κατηγορίας ΕΠΣΑ περιόδου 1956-1957. Παρέμεινε ωστόσο στην Α2 κατηγορία, καθώς ηττήθηκε εκ νέου από τον Φωστήρα σε αγώνες διαβάθμισης. 1959: Συμπεριλαμβάνεται ως γηπεδούχος στο πρώτο δελτίο ΠΡΟ-ΠΟ του ΟΠΑΠ της 1ης Μαρτίου 1959. Ήταν το παιχνίδι Νο 7: "Δάφνη Αθ. - Α.Ε. Ν. Ιωνίας", αγώνας για την Α2΄ κατηγορία ΕΠΣΑ της περιόδου 1958-59. 1967: Τριταθλήτρια Α1 κατηγορίας ΕΠΣΑ περιόδου 1966-1967 και άνοδος στην Α΄ ΕΠΣΑ. 1968: Κατάληψη της 4ης θέσης του Β΄ Ομίλου της Α΄ ΕΠΣΑ της περιόδου 1967-1968, 1η καλύτερη επίδοση στην ιστορία της. 1970: Τελευταία παρουσία της Δάφνης στην Α΄ ΕΠΣΑ. Κατέλαβε τη 15η θέση του Β΄ Ομίλου τη σεζόν 1969-1970 και υποβιβάστηκε. Επόμενα χρόνια: αγωνίζεται πότε στη Β΄ και πότε στη Γ΄ κατηγορία της ΕΠΣ Αθηνών 2002-03: Πρωταθλήτρια Γ' ΕΠΣΑ, υποβιβάζεται την επόμενη σεζόν 2011-12: Γ΄ ΕΠΣΑ 2012-13: αδυναμία συμμετοχής στο πρωτάθλημα. Το τμήμα καλαθοσφαίρισης του Π.Α.Ο. Δάφνη Αθηνών ιδρύθηκε για πρώτη φορά το 1949. Έχει αριθμό μητρώου 6 στην ΕΣΚΑ και αγωνίζεται στις διοργανώσεις και τα πρωταθλήματά της. Φυσική της έδρα αποτελεί το ανοιχτό γήπεδο ΚΝ Κάδμου, όπου προπονούνται τα τμήματα υποδομής και ακαδημιών. Έδρα της ανδρικής ομάδας αποτελεί το κλειστό γυμναστήριο Ρουφ, επί της οδού Πειραιώς. Ιστορικό: Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Δάφνη Αθηνών. Δ ΕΣΚΑ 2010-2011. ΕΠΣ Αθηνών. Κατάλογος ποδοσφαιρικών ομάδων Αττικής
Ο Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος "Δάφνη" Αθηνών είναι αθλητικό σωματείο με έδρα τη συνοικία του Μεταξουργείου της Αθήνας. Επίσημο έτος ίδρυσης του συλλόγου είναι το 1920 και έχει χρώματα το μπλε και το λευκό. Είναι ένα από τα παλιότερα και ιστορικότερα αθλητικά σωματεία των Αθηνών. Αρχικά, ιδρύθηκε ως αμιγώς ποδοσφαιρικό σωματείο και αποτελεί από τα πρώτα επίσημα αναγνωρισμένα ποδοσφαιρικά σωματεία της Ελλάδας, με αριθμό μητρώου ΕΠΟ 4. Με εξαίρεση τις χρονιές 2012-13 και 2013-14, η Δάφνη Αθηνών συμμετέχει ανελλιπώς στα πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Αθηνών. Εκτός από το ποδόσφαιρο διατηρεί και τμήμα μπάσκετ, το οποίο πρωτοϊδρύθηκε το 1949. Το 2010-11 αγωνίζεται στη Δ΄ κατηγορία της ΕΣΚΑ. Τα ιδιόκτητα γραφεία του συλλόγου βρίσκονται στην οδό Βιργ. Μπενάκη 19-21 και σε αυτά στεγάζεται μικρό ιστορικό αθλητικό μουσείο με πολλές φωτογραφίες και ντοκουμέντα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0.%CE%91.%CE%9F._%CE%94%CE%AC%CF%86%CE%BD%CE%B7_%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CF%8E%CE%BD
279
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Αυτοκράτορας Πρόβος νικά τους Βουργουνδούς και τους Βανδάλους, στη Ραιτία και τη Παννονία (σημερινή Ελβετία και Ουγγαρία). Κίνα Χειμώνας - Κατάκτηση του Γου από τους Τζιν: η Δυναστεία των Τζιν κατακτά το Ανατολικό Γου, η τελευταία από τις τρεις αντετεινόμενες δυνάμεις της Κίνας κατά την διάρκεια της περιόδου των Τριών Βασιλείων. Σίμα Γιν, Κινέζος διάδοχος του θρόνου της Δυναστείας των Τζιν (πεθαίνει το 306) Γιοχάναν μπαρ Νάφα, ραββίνος, συντάκτης του Ιερουσαλημιτικού Ταλμούδ Τιβέριος Ιούλιος Τεϊράνης, Ρωμαίος πρίγκιπας και Υποτελής Βασιλιάς του Βοσπορικού Βασιλείου
Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 279 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 279 (CCLXXIX ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Τετάρτη. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Πρόβου και Πατέρνου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1032 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 279 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη.
https://el.wikipedia.org/wiki/279
Κονσεπσιόν δε Λα Βέγα
Ο δήμος της Λα Βέγα συνορεύει στα βόρεια με τις επαρχίες Εσπαϊγιάτ και Ερμάνας Μιραμπάλ, στα ανατολικά την επαρχία Ντουάρτε και το δήμο Χίμα Αμπάχο της Λα Βέγα, στα νότια με το Μονσενιόρ Νουέλ και στα δυτικά με τ6ν δήμο Χαραμπακόα του Σαντιάγο. Ο ποταμός Καμού, που είναι παραπόταμος του ποταμού Γιούνα, πηγάζει στα βόρεια της πόλης. Η Λα Βέγα θεωρείται "η καρδιά της Δομινικανής Δημοκρατίας" λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Βρίσκεται κεντρικά της χώρας και βορειο-κεντρικά της επαρχίας Λα Βέγα. Το κονσεπσιόν δε λα Βέγα, την τελευταία απογραφή, είχε 220.279 κατοίκους, από τους οποίους οι 98.386 ήταν αστικός πληθυσμός (οι κάτοικοι που ζουν στις πόλεις) και 121.893 αγροτικός πληθυσμός (οι κάτοικοι που ζουν στις συνοικίες). Από άποψη πληθυσμού το Κονσεπσιόν είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Δομινικανής Δημοκρατίας. Ο δήμος διαιρείται σε 2 συνοικίες (ισπανιά: municipal): Ελ Ραντσίτο και Ρίο Βέρδε Αρρίμπα. Το Λα Βέγα σημαίνει Η Πεδιάδα. Το 1494 ο Χριστόφορος Κολόμβος έχτισε μία οχύρωση κοντά στην σημερινή Λα Βέγα Βιέχα (La Vega Vieja, "Η Παλιά Πεδιάδα"). Την οχύρωση αυτή ο Κολόμβος την ονόμασε Κονσεπσιόν. Το 1494 ο Χριστόφορος Κολόμβος έχτισε μία οχύρωση κοντά στην σημερινή Λα Βέγα Βιέχα (La Vega Vieja, "Η Παλιά Πεδιάδα). Την οχύρωση αυτή ο Κολόμβος την ονόμασε Κονσεπσιόν. Μια μικρή πόλη αναπτύχθηκε γύρω από αυτό το οχυρό, γνωστή ως Κονσεπσιόν δε λα Βέγα, γιατί βρισκόταν στα δυτικά όρια με την κύρια πεδιάδα της Ισπανιόλα, την πεδιάδα του Σιμπάο ή την "Βασιλίκή Πεδιάδα". Η πόλη καταστράφηκε από έναν δυνατό σεισμό το Δεκέμβριο του 1562 και ξαναχτίστηκε αρκετά χιλιόμετρα νοτιότερα από την παλιά στη νότια πλευρά του ποταμού Γιούνα, όπου και βρίσκεται τώρα. Οι τοπικές βιομηχανίες βασίζονται την παραγωγή καφέ, κακάο, καπνό και ρύζι. Στην Λα Βέγα υπάρχουν επίσης πολλές αγελάδες. Υπάρχει μάλιστα ένα πολύ μικρό, αλλά διάσημο ζυθοποιείο, το Σερβεσερία Βεγάνα ή Μάλτα Ίντια γνωστό για τις μπύρες του που λέγονται Κισκέγια και Σομπεράνα. Τα κυριότερα πανεπιστήμια της Λα Βέγα είναι το Ουνιβερσάδ Νασιονάλ Πέδρο Ενρίκες Ουρένια (Universidad Nacional Pedro Henríquez Ureña, Εθνιό Πανεπιστήμιο Πέδρο Ενρίκες Ουρένια) και το Ουνιβερσάδ Κατόλικα Τεκνολόγκικα δελ Σιμπάο (Universidad Católica Tecnológica del Cibao, Καθολικό Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Σιμπάο). Από το 2005 η τοπική και η εθνική κυβέρνηση σχεδιάζουν να χτίσουν μια παράταση του Ουνιβερσάδ Αουτόνομα δε Σάντο Ντομίνγκο. Η πόλη του Κονσεπσιόν δε λα Βέγα έχει από τα πιο ακριβά σχολεία της Δομινικανής Δημοκρατίας. Το σημαντικότερο κολλέγιο είναι το Κολέχιο Κονσεπσιόν δε λα Βέγα (Colegio Immaculada Concepción de La Vega), που φιλοξενεί παραπάνω από 3.000 μαθητές από όλη τη Δομινικανή Δημοκρατία. Agustiniano Arenoso School Cardenal Sancha Don Pepe Alvarez High La Vega Christian Del Carmen Don Luis Despradel Garcia Godoy Eugenio Maria De Hostos Mercedez Morel Immacualada Concepción Mitila Grullón Mercedez Morel Padre Fantino Bilingual Padre Lamarche Santo Tomás De Aquino San Miguel (ιδιωτικό) San Antonio Vega Nueva San Martín De Porres Πορτ Ωγκούστα, Αυστραλία Μαγκνιτογκόρσκ, Ρωσία Πρυπιάτ, Ουκρανία Ανατολικό Λονδίνο, Νότια Αφρική Επαρχία Λα Βέγα Πολυμέσα σχετικά με το θέμα La Vega (La Vega) στο Wikimedia Commons
Το Κονσεπσιόν δε λα Βέγα (ισπανικά: Concepción de la Vega), ή απλούστερα Λα Βέγα (La Vega) είναι πόλη της Δομινικανής Δημοκρατίας, πρωτεύουσα της επαρχίας Λα Βέγα και του ομώνυμου δήμου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%BD_%CE%B4%CE%B5_%CE%9B%CE%B1_%CE%92%CE%AD%CE%B3%CE%B1
Δενδροπόταμος
Δενδροπόταμος ονομάζεται επίσης συνοικισμός του Δήμου Αμπελοκήπων - Μενεμένης, που κατοικείται στην πλειονότητά του από Ρομά. Τοποθετείται μεταξύ της Εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αθήνας και της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, η οποία διαχωρίζεται από το υπόλοιπο σιδηροδρομικό δίκτυο στην περιοχή Μυτιληνάκια (παλαιό στρατόπεδο Ζιάκα). Η άλλη πλευρά του συνοικισμού ορίζεται από τον κάθετο οδικό άξονα επί του σκεπασμένου χειμάρρου του Δενδροποτάμου, σε μικρή απόσταση από την ακάλυπτη λεκάνη απορροής του στο ύψος του σταθμού των Κ.Τ,Ε.Λ. Ο συνοικισμός αναφέρεται από τους κατοίκους των όμορων συνοικισμών και ως "γύφτικα". Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια να καθιερωθεί για την περιοχή η ονομασία "Άγιος Νεκτάριος", προερχόμενη από τον ευρισκόμενο στο κέντρο της ομώνυμο ναό.
Ο Δενδροπόταμος είναι ο σημαντικότερος χείμαρρος της Θεσσαλονίκης. Στον Δενδροπόταμο καταλήγουν τα νερά από όλη τη λεκάνη απορροής της δυτικής Θεσσαλονίκης, είναι αποδέκτης τόσο ομβρίων όσο και ακαθάρτων υδάτων. Το μήκος του χείμαρρου που διασχίζει το πολεοδομικό συγκρότημα ξεπερνά τα 25 χιλιόμετρα. Στο μεγαλύτερο μήκος του κλάδου έγινε υπογειοποίηση και στη θέση της όχθης κατασκευάστηκε η οδός Δενδροποτάμου τη δεκαετία 1970, και το πάρκο ανάπλασης Δενδροπατάμου στην Ομόνοια Σταυρούπολης το 2004. Εκβάλλει στον Θερμαϊκό κόλπο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82
Αμεδαίος Α΄ της Γενεύης
Ήταν γιος του Aίμωνα Α΄ κόμη της Γενεύης (του προηγούμενου κόμη) και της Ίδας του Φωσινύ (Faucigny), κόρης του Λουδοβίκου Α΄ του Φωσινύ. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Aμεδαίος Α΄ πρόσθεσε την πόλη του Ανσί στις περιοχές του, αυξάνοντας έτσι τη δύναμη της κομητείας του. Ζήτησε επίσης την προστασία του Οίκου του Τσέρινγκεν, αφού έχασε τα δικαιώματα στις επισκοπές Σιόν, Λωζάνης και Γενεύης. Ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄ της Γερμανίας το 1156 παραχώρησε τα δικαιώματα στον Μπέρτολντ Δ΄ δούκα του Τσέρινγκεν (Zähringen). Ωστόσο ο πάπας Αλέξανδρος Γ΄ πήρε τον επίσκοπο της Λωζάνης υπό την προστασία του και αντικατέστησε όλες τις αξιώσεις για τη Λωζάνη, μειώνοντας έτσι την εξουσία του δούκα του Τσέρινγκεν. Ωστόσο oι τρεις επίσκοποι των εν λόγω μητροπόλεων ήθελαν να διατηρήσουν την αυτονομία τους από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Το 1162 ο Aμαδαίος Α΄ επέτρεψε τη χρήση της γης του Βω (Vaud) και των δασών που του ανήκαν, από τον ηγούμενο του Ω-Κρε (Haut-Crêt). Το 1178 ο Αμεδαίος Α΄ δώρισε τους αμπελώνες και τον φόρο της δεκάτης που συγκεντρώνοντο στο Μποσέ (Bossey) στα μέλη (canons) του Συλλόγου του καθεδρικού του Σαιν-Πιέρ στη Γενεύη. Νυμφεύτηκε σε πρώτο γάμο τη Mατθίλδη του Κουιζώ (Cuiseaux), κόρη του Ούγου Α΄ του Κουιζώ, με την οποία είχε: Γουλιέλμος Α΄ 1132–1196, κόμης της Γενεύης.Σε έναν δεύτερο γάμο (1137) με τη Βεατρίκη του Ντομέν (Domène), κόρη του Πιέρ-Αϊνάρ του Ντομέν, είχε: Aμεδαίος, κύριος του Ζεξ (Gex). Βεατρίκη, παντρεύτηκε τον Εμπάλ Δ΄ του Γκραντσόν, γονείς του μελλοντικού: Aίμωνα του Γκαντσόν, επισκόπου της Γενεύης. Μαργαρίτα (άκμασε 1160), κόμισσα της Γενεύης, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Α΄ του Οίκου του Φωσινύ (1155–1197), βαρόνο του Φωσινύ. Κομητεία της Γενεύης Κατάλογος κομητών της Γενεύης geneall.net.
Ο Αμεδαίος Α΄, γαλλ.: Amadeus I de Genève (1098 – 1178) από τον Οίκο της Γενεύης ήταν κόμης της Γενεύης. Διαδέχθηκε τον πατέρα του στη διακυβέρνηση της κομητείας το 1128, και παρέμεινε κόμης της Γενεύης μέχρι το τέλος του το 1178.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%B7%CF%82
Νίνα Κόσχετζ
Γεννήθηκε στο Κίεβο και μετακόμησε στη Μόσχα. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα ωδικής. Πατέρας της ήταν ο επίσης τραγουδιστής Πάβελ Κόσχετζ. Σπούδασε ωδική στο Παρίσι με δασκάλα την Φελίσιτας Λιτβίνε. Υποδυήθηκε κυρίους ρόλους σε πολλές σκηνές στη Ρωσία, σε πολλές Ευρωπαικές σκηνές, καθώς και στην Αμερική. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Nina Koshetz στο Wikimedia Commons
Η Νίνα Κόσχετς, πραγματικό όνομα Νίνα Πάβλοβνα Κόσιτς (ρωσικά: Нина Павловна Кошиц, 30 Δεκεμβρίου 1891 - 14 Μαΐου 1965) ήταν ηθοποιός και τραγουδίστρια σοπράνο της όπερας με καταγωγή από την Ουκρανία που εγκαταστάθηκε στην Αμερική.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9A%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B5%CF%84%CE%B6
Άντζελο Μπανταλαμέντι
Ο Μπανταλαμέντι γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης από Ιταλοαμερικανούς γονείς. Ειδικότερα ο πατέρας του καταγόταν από τη Σικελία και ήταν ιχθυοπώλης. Ο Άντζελο άρχισε μαθήματα πιάνου σε ηλικία οκτώ ετών και στην εφηβεία του συνόδευε τα καλοκαίρια στο πιάνο τραγουδιστές σε θέρετρα στα Όρη Κάτσκιλ. Πήρε δίπλωμα από τη Σχολή Μουσικής Ήστμαν και κατόπιν μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών στη σύνθεση, στο γαλλικό κόρνο και στο πιάνο από τη Σχολή Μουσικής του Μανχάταν το 1960. Ο Μπανταλαμέντι άρχισε τη σταδιοδρομία του γράφοντας τη μουσική για ταινίες όπως τις Gordon's War (1973) και Law and Disorder (1974), αλλά ο δρόμος προς την αναγνώριση ήλθε όταν προσλήφθηκε ως εκπαιδευτής στο τραγούδι της Ιζαμπέλα Ροσελίνι για την ταινία του Ντέιβιντ Λιντς Μπλε βελούδο (1986) Τελικώς έγραψε το τραγούδι «Mysteries of Love» σε στίχους του ίδιου του Λιντς, που τραγουδήθηκε από την Τζουλή Κρουζ. Ο Μπανταλαμέντι έγραψε και όλη τη μουσική για την ταινία. Ο ίδιος ο συνθέτης εμφανίζεται στην ταινία ως ο πιανίστας του κλαμπ όπου εμφανίζεται η Ροσελίνι. Αυτή η ταινία υπήρξε η πρώτη μιας συνεργασίας που θα διαρκούσε σε όλη τη σταδιοδρομία του.Μετά από μερικές ταινίες, όπως οι Εφιάλτης στο Δρόμο με τις Λεύκες Νο 3 και Τα Χριστούγεννα του Τρελού Θηριοτροφείου, ο Μπανταλαμέντι συνεργάσθηκε και πάλι με τον Λιντς, για την τηλεοπτική σειρά Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πηκς, επίσης με τραγουδίστρια την Τζουλή Κρουζ.. Σε αυτή τη μουσική, διαφορετικά θέματα αντιστοιχούν σε διαφορετικά πρόσωπα του έργου. Ο συνθέτης τιμήθηκε με Βραβείο Γκράμι καλύτερου ποπ ορχηστρικού για το μοτίβο του Τουίν Πηκς.Μερικά άλλα έργα για τα οποία ο Μπανταλαμέντι υπέγραψε τη μουσική είναι τα κινηματογραφικά Ατίθαση καρδιά, Χαμένη λεωφόρος, Οδός Μαλχόλαντ (όπου έχει και έναν μικρό ρόλο ως ο γκάνγκστερ που αγαπά τον εκλεκτό εσπρέσο), The Straight Story, Οι Ατελείωτοι Αρραβώνες, Η Γραμματέας, καθώς και οι τηλεοπτικές σειρές On the Air and Hotel Room. Επίσης έγραψε μουσική για το βιντεοπαιχνίδι Fahrenheit. Συνεργάσθηκε επίσης με τον σκηνοθέτη Πωλ Σρέιντερ σε λιγότερο γνωστές ταινίες του, όπως οι Auto Focus, The Comfort of Strangers and Dominion: Prequel to the Exorcist. Το 1998 ο Μπανταλαμέντι ηχογράφησε το «A Foggy Day (in London Town)» με τον Ντέιβιντ Μπόουι για το άλμπουμ Red Hot + Rhapsody, έναν φόρο τιμής στον Τζορτζ Γκέρσουιν που χρηματοδότησε διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα για το AIDS. Η αναβίωση του Τουίν Πηκς το 2017 διέθετε και πάλι τη συνεργασία του Μπανταλαμέντι, με νέες συνθέσεις συνδυασμένες με μουσική από την παλαιά σειρά. Το 1967 ο Μπανταλαμέντι έγραψε μαζί με τον Νορμ Σάιμον το «I Want to Love You for What You Are» για τον Ρόνι Νταβ. Επίσης έγραψε μερικά τραγούδια μαζί με τον Ζαν-Ζακ Περέ για δύο σόλο άλμπουμ του τελευταίου, υπό το ψευδώνυμο «Andy Badale». Αργότερα προσέφερε τις υπηρεσίες του στο βρετανικό ντούετο Pet Shop Boys, ενορχηστρώνοντας το τραγούδι «It Couldn't Happen Here» (1987) και τα έγχορδα σε δύο άλλα τραγούδια τους, από το άλμπουμ Behaviour (1990). Το 1993 ο Μπανταλαμέντι συνεργάσθηκε με το συγκρότημα thrash metal Anthrax στο εμπνευσμένο από το Τουίν Πηκς κομμάτι «Black Lodge», που βρίσκεται στο άλμπουμ Sound of White Noise. Το 1995 συνέθεσε, ενορχήστρωσε και παρήγαγε το άλμπουμ A Secret Life της Μαριάν Φέιθφουλ. Το 1996 ο Μπανταλαμέντι συνεργάσθηκε με τον Τιμ Μπουθ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος James, ενώ με την επωνυμία «Booth and the Bad Angel» κυκλοφόρησαν ένα ομώνυμο άλμπουμ. Το 2000 έγραψε με το συγκρότημα Orbital το κομμάτι «Beached» για την ταινία Η Παραλία. Τέλος, το 2004 συνεργάσθηκε με την Ντολόρες Ο' Ρίορνταν για τη μουσική της ταινίας Evilenko και για μεταγενέστερα κομμάτια. Ο Μπανταλαμέντι συνέθεσε το εναρκτήριο μουσικό θέμα για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη.Ο Μπανταλαμέντι έπαιξε ζωντανά σε μια συναυλία με τίτλο «Η μουσική του Ντέιβιντ Λιντς» το 2015, με αφορμή τα δεκάχρονα του φιλανθρωπικού «Ιδρύματος Ντέιβιντ Λιντς». Η συναυλία δόθηκε στο Ace Hotel του Λος Άντζελες και συμμετείχαν η Τζουλή Κρουζ και άλλοι καλλιτέχνες γνωστοί από τη συνεργασία τους με τον Λιντς. 1990: Βραβείο Γκράμι καλύτερου ποπ ορχηστρικού για το μουσικό θέμα της σειράς Τουίν Πηκς 1993: Βραβείο Saturn καλύτερης μουσικής επένδυσης για την ταινία Ο ύποπτος κόσμος του Τουίν Πηκς 2008: Βραβείο συνολικής προσφοράς από τα World Soundtrack Awards 2011: Βραβείο «Χένρυ Μαντσίνι» της Αμερικανικής Εταιρείας Συνθετών, Συγγραφέων και Εκδοτών «Angelo Badalamenti». Contemporary Musicians (Gale) 17. 28 Οκτωβρίου 1996. «Angelo Badalamenti and Alf Clausen to be Honored at ASCAP Film and Television Music Awards». ASCAP. 2 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2015. «Grammy Award Past Winners Search». The Recording Academy. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2014. Σημείωση: Απαιτείται αναζήτηση από τον χρήστη. «Lifetime achievement award for Angelo Badalamenti». World Soundtrack Academy. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2014. «The Music of David Lynch». Ace Hotel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2018. Chion, Michael (1995). «Blue Velvet». British Film Institute, London: 89. Deyneko, Yelena (30 Μαρτίου 2015). «Interview with Composer Angelo Badalamenti». Spirit & Flesh. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2018. Garvey, Meaghan (15 Σεπτεμβρίου 2017). «Blue Velvet (Original Motion Picture Soundtrack)». Pitchfork. Condé Nast. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2018. Hurst, Elizabeth (July 23, 2011). «ASCAP Film & Television Awards». Billboard (Prometheus Global Media) 123 (25). Jenkins, David; Huddleston, Tom. «In praise of Julee Cruise: the voice behind Twin Peaks». Little White Lies. http://lwlies.com/articles/julee-cruise-floating-into-the-night-twin-peaks/. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου, 2017. Lynskey, Dorian (24 Μαρτίου 2017). «'Make it like the wind, Angelo': How the Twin Peaks soundtrack came to haunt music for nearly 30 years». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2018. Rogers, Holly (2019). «The Audiovisual Eerie: Transmediating Thresholds in the Work of David Lynch». Transmedia Directors: Artistry, Industry and New Audiovisual Aesthetics. Bloomsbury. ISBN 978-1-50134100-7. Grow, Kory (25 Ιουλίου 2014). «The Story Behind the Music of 'Twin Peaks'». Rolling Stone. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-06-14. https://web.archive.org/web/20180614021244/https://www.rollingstone.com/tv/news/dream-team-the-semi-mysterious-story-behind-the-music-of-twin-peaks-20140725. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2017. Milicia, Joseph (8 Νοεμβρίου 2007). «Angelo Badalamenti». International Dictionary of Films and Filmmakers (Gale) 4. Naftule, Ashley (17 Μαΐου 2017). «Why the Music of Twin Peaks Is Just as Iconic as David Lynch's Show». Phoenix New Times. http://www.phoenixnewtimes.com/music/twin-peaks-david-lynch-reboot-music-angelo-badalamenti-9336111. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2017. Tedder, Michael (17 Μαΐου 2017). «The 'Twin Peaks' Sound Has Influenced Everyone From Kanye West to Beach House». Esquire. http://www.esquire.com/entertainment/tv/a55077/twin-peaks-music-influence/. Ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2017. Wise, Brian (22 Μαΐου 2005). «MUSIC; David Lynch's Not-So-Silent Partner». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2018. Επίσημος ιστότοπος Ο Angelo Badalamenti στην IMDb
Ο Άντζελο Μπανταλαμέντι (Angelo Badalamenti, 22 Μαρτίου 1937 – 11 Δεκεμβρίου 2022) ήταν Αμερικανός συνθέτης, γνωστός για τη μουσική που έγραψε για κινηματογραφικές ταινίες και την τηλεόραση, ιδίως για λογαριασμό του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιντς. Ο Μπανταλαμέντι τιμήθηκε με Βραβείο Grammy το 1990 για το θέμα της σειράς Τουίν Πηκς. Απεβίωσε στις 11 Δεκεμβρίου 2022, σε ηλικία 85 ετών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%B5%CE%BB%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9
Βιλελμίνη Ερνεστίνη της Δανίας
Ήταν η τρίτη κόρη του Φρειδερίκου Γ΄ της Δανίας και της Σοφίας-Αμαλίας των Γουέλφων, κόρης του Γεωργίου δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Κάλενμπεργκ. Παντρεύτηκε το 1671 τον Κάρολο Β΄ των Βίττελσμπαχ εκλέκτορα του Παλατινάτου. Δεν απέκτησαν απογόνους. Dansk biografisk Lexikon / XVIII. Bind. Ubbe - Wimpffen / (in Danish)
Η Βιλελμίνη-Ερνεστίνη, γερμ. Wilhelmine-Ernestine (20/12 Ιουνίου 1650 - 22/23 Απριλίου 1706) από τον Οίκο του Όλντενμπουργκ ήταν πριγκίπισσα της Δανίας και με τον γάμο της έγινε εκλέκτορας του Παλατινάτου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
(82075) 2000 YW134
Το (82075) 2000 YW134 έχει ένα δορυφόρο με διάμετρο περίπου 250 χιλιόμετρα που περιφέρεται σε απόσταση 1.900 χιλιομέτρων σε τρεις ημέρες. Έχει λάβει την προσωρινή ονομασία S/2005 (82075) 1. Αποτελούν διπλό σύστημα. Ανακαλύφθηκε από την κάμερα NICMOS του ΔΤΧ τις 25 Οκτωβρίου 2002. Διάγραμμα Τροχιάς από το JPL (απαιτείται λογισμικό JAVA)
Το (82075) 2000 YW134 είναι ένα μεγάλο αντικείμενο διασκορπισμένου δίσκου με διάμετρο περίπου 430 χιλιόμετρα. Ανακαλύφθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2000. Προς το παρόν βρίσκεται σε απόσταση 44,2 ΑΜ από τον Ήλιο.
https://el.wikipedia.org/wiki/(82075)_2000_YW134
Δημήτρης Κοντόπουλος
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Σπούδασε μουσική για ταινίες (film scoring) στο USC στο Λος Άντζελες.Από το 2000 ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική στην Ελλάδα και έχει συνεργαστεί ως συνθέτης και παραγωγός με καλλιτέχνες όπως οι Αντώνης Ρέμος, Σάκης Ρουβάς, Άννα Βίσση, Καίτη Γαρμπή, Δέσποινα Βανδή, Έλενα Παπαρίζου, Πέγκυ Ζήνα, Έλλη Κοκκίνου, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Demy, Άσπα Τσίνα και Αλέκα Καννελίδου. Το 2003 κέρδισε το βραβείο Αρίων για το καλύτερο pop άλμπουμ της χρονιάς με τον δίσκο της Ηρούς «Απογείωση». Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην ελληνική προεπιλογή για το τραγούδι «Μια Στιγμή», το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των Ελληνικών ραδιοφωνικών charts για 11 εβδομάδες. Έχει γράψει μουσική για τις ταινίες του σκηνοθέτη Νίκου Περάκη «Η Λίζα και όλοι οι άλλοι» με το τραγούδι του «Μείνε Μαζί Μου Απόψε» ερμηνευμένο από την Ειρήνη Μερκούρη.Έγραψε το soundtrack της ταινίας "Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο", που κέρδισε το σχετικό βραβείο Αρίων το 2006. Το τραγούδι της ταινίας «Πάνω στην Τρέλα Μου» κέρδισε το βραβείο Αρίων 2006 για το ποπ τραγούδι της χρονιάς. Το Μάιο του 2006 το τραγούδι του «Welcome to the Party» άνοιξε τον ημιτελικό του διαγωνισμού της Γιουροβίζιον στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβριο του 2007 το τραγούδι του «Όλα Γύρω Σου Γυρίζουν» ερμηνευμένο από τον Σάκη Ρουβά κέρδισε το βραβείο Αρίων για το καλύτερο ποπ τραγούδι της χρονιάς, ενώ διασκευάστηκε και στα σέρβικα. Το “Εσένα Μόνο” ερμηνευμένο από την Καίτη Γαρμπή, είχε επιτυχία σε χώρες των Βαλκανίων και στην Τουρκία όπου διασκευάστηκε από την τραγουδίστρια Σεράι Σεβέρ. Τον Ιούνιο του 2008 κυκλοφορεί το τραγούδι του "Και Σε Θέλω" το οποίο παραμένει στην κορυφή των ραδιοφωνικών chart για 12 εβδομάδες ενώ διασκευάζεται στα βουλγάρικα και στα εσθονικά. Τον Δεκέμβριο του 2009 κυκλοφορεί πάλι με τον Σάκη Ρουβά το τραγούδι "Σπάσε τον Χρόνο" το οποίο βρέθηκε στην κορυφή των ραδιοφωνικών chart και κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ελληνικού τραγουδιού για το 2009 στα Βαλκανικά Βραβεία Μουσικής. Την ίδια περίοδο βραβεύτηκε στο Κρεμλίνο της Μόσχας με το Ρώσσικο Grammy για το τραγούδι του Solnce ερμηνευμένο από την Ani Lorak. Το 2010 συμμετείχε ως κριτής στο τηλεπαιχνίδι "Greek Idol". Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους κυκλοφόρησε με τον Ρουβά το τραγούδι "Παράφορα" το οποίο έφτασε στην κορύφη των ραδιοφονικών και download charts, κάτι που κατάφερε και το "Είναι Στιγμές" (ερμηνευμένο από τον Αντώνη Ρέμο). Το 2008 έκανε την παραγωγή του τραγουδιού "Shady Lady" της Ani Lorak για την ουκρανική συμμετοχή στο Γιουροβίζιον. Το κομμάτι βγήκε δεύτερο στον τελικό του διαγωνισμού. Ο Κοντόπουλος έγραψε 3 τραγούδια για την ελληνική συμμετοχή του 2009 στη Γιουροβίζιον, από τα οποία επιλέχτηκε το "This Is Our Night", το οποίο εν τέλει τερμάτισε στην 7η θέση στον τελικό της Μόσχας. To 2013 έγραψε το τραγούδι της αζέρικης συμμετοχής "Hold me" το οποίο ερμήνευσε ο Φαρίντ Μαμάντοφ, το οποίο τερμάτισε 2ο. Για το 2016 έγραψε το τραγούδι της Ρωσίας, το οποίο κατέκτησε την 3η θέση. Το 2017 έπειτα από πρόταση της ΕΡΤ αναλαμβάνει να γράψει το κομμάτι της Ελλάδας με καλλιτέχνη τη Demy. Το τραγούδι έπειτα από ψηφοφορία είναι το This Is Love που καταλήγει στη 19η θέση. Το 2018 το Αζερμπαϊτζάν τον επιλέγει ως συνθέτη και το τραγούδι X my heart αποκλείεται στον πρώτο ημιτελικό. Την ίδια χρόνια, η Μολδαβία σε δική του σύνθεση κατακτά τη 10η θέση. Το 2019 η Ρωσία επιστρατεύει τον σούπερ σταρ της Sergey Lazarev και το τραγούδι του Δημήτρη Κοντόπουλου Scream σκαρφαλώνει στη 3η θέση. Το 2020 ο Δημήτρης Κοντόπουλος και οι Arcade στέλνουν το Superg!rl από τη στην ΕΡΤ, η οποία με τη σειρά της το επιλέγει να μας εκπροσωπήσει στο Ροτερνταμ της Ολλανδιας. Η Eurovision 2020 όμως ακυρώνεται λόγω του κορωνοϊού. Official Website of the Studio Dimitris Kontopoulos στην IMDb
Ο Δημήτρης Κοντόπουλος (γενν. 9 Νοεμβρίου 1971) είναι Έλληνας συνθέτης. Έχει συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες σε Ελλάδα και εξωτερικό (κυρίως Ρωσία), ενώ έχει γράψει και κομμάτια που διαγωνίστηκαν στη Eurovision. Έχει συμμετάσχει στην παραγωγή 16 δίσκων που έγιναν χρυσοί ή πλατινένιοι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82
Έρημος και ημιέρημος του Κόλπου του Ομάν
Στο Ομάν, αυτή η οικοπεριοχή περιλαμβάνει τη Χερσόνησο Μουσαντάμ, τον θύλακα του Ομάν εντός των ΗΑΕ στα στενά του Ορμούζ, την είσοδο στον Περσικό Κόλπο. Στο κύριο τμήμα του Ομάν περιλαμβάνει την παράκτια πεδιάδα της περιοχής Αλ Μπατίνα στον Κόλπο του Ομάν, συνεχίζοντας κατά μήκος του Μουσκάτ μέχρι τις παραλίες και τους αμμόλοφους της Περιοχής Ας Σαρκίγια. Από το σημείο Ρας αλ Χαντ διασχίζει νότια κατά μήκος την ακτή μέχρι το έρημο νησί Μασίρα. Περιλαμβάνει επίσης μια χερσαία λωρίδα που εκτείνεται στα νοτιοδυτικά των Όρων Αλ Χατζάρ. Στα ΗΑΕ καλύπτει τις πεδιάδες γύρω από τα Όρη Αλ Χατζάρ στα ανατολικά, στα εμιράτα του Ντουμπάι, Σάρτζα και Ρας αλ-Χαϊμά, και της ακτής Αλ Μπατίνα της χώρας γύρω από τη Φουζαΐρα. Αυτή η ξηρή οικοπεριοχή περιέχει ένα μείγμα οικοτόπων, όπως μαγγρόβιους βάλτους, λιμνοθάλασσες και λασπότοπους στην ακτή, χαλκόστρωτες πεδιάδες και σαβάνες με ακανθώδη δέντρα ακακίας στην ενδοχώρα με φόντο τα όρη Μουσαντάμ και Αλ Χατζάρ. Το κλίμα είναι ζεστό και ξηρό με θερμοκρασίες έως 49 βαθμούς Κελσίου (120 ° F) και λίγες βροχοπτώσεις, ειδικά στις ακτές του Περσικού Κόλπου των ΗΑΕ. Υπάρχουν περισσότερες βροχοπτώσεις στον Κόλπο του Ομάν που παρέχουν υγρασία και στις δύο ακτές. Το παράκτιο μαγγρόβιο αποτελείται από Avicennia marina, τα δέντρα της εσωτερικής σαβάνας περιλαμβάνουν τα Ziziphus spina-christi, Prosopis cineraria και Acacia tortilis, ενώ τα βουνά φιλοξενούν το Ficus cordata salicifolia και το Acacia tortilis. Τέλος, η παραδοσιακή χλωρίδα της ακτής Αλ Μπατίνα είναι το Acacia tortilis και το Prosopis cineraria. Μερικά από αυτά τα είδη βρίσκονται στον Περσικό Κόλπο στο Ιράν. Ο μεγαλύτερος πληθυσμός στον κόσμο της θαλάσσιας χελώνας (Caretta caretta) αναπαράγεται στο νησί Μασίρα και άλλες χελώνες που έρχονται σε αυτές τις ακτές περιλαμβάνουν τις Lepydochelys olivacea, πράσινη χελώνα (Chelonia mydas) και την απειλούμενη χελώνα γεράκι (Eretmochelys imbricata). Η περιοχή είναι εξαιρετικά πλούσια σε πτηνά, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης μετανάστευσης μεταξύ Ασίας και Αφρικής. Τα ενδημικά πτηνά περιλαμβάνουν ένα είδος πτυχωτή αλκυόνα. Στα θηλαστικά περιλαμβάνονται η απειλούμενη αραβική λεοπάρδαλη (Panthera pardus nimr) στα βουνά και ο αραβικός τράγος, καθώς και τα καρακάλ, αλλά όλα αυτά είναι ευάλωτα στο κυνήγι. Οι βιότοποι υποβαθμίστηκαν από τη βόσκηση ζώων, ιδίως καμηλών και κατσικών. Η παράκτια λωρίδα Αλ Μπατίνα του Ομάν είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της χώρας και καλλιεργείται εντατικά, εν μέρει από τη μεγάλη κοινότητα του Ομάν, των Βαλούχων με πακιστανική καταγωγής. Οι αστικές περιοχές σε αυτήν την οικοπεριοχή του Ομάν περιλαμβάνουν την πρωτεύουσα και τη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, το ιστορικό λιμάνι του Μουσκάτ και τις ψαροπόλεις Barka και Σοχάρ, που θρυλείται πως είναι θρυλικά το σπίτι του Σεβάχ, και το θέρετρο του Αλ Σαουάντι. Άλλα τουριστικά αξιοθέατα κατά μήκος αυτής της ακτής περιλαμβάνουν τα ιστορικά κάστρα του Φρουρίου Ναχάλ και του Ρουστάκ, τους αμμόλοφους Σαρκίγια και τις παραλίες χελώνων στο Ρας αλ-Χαντ και Ρας αλ-Ζουναΐζ. Οι πόλεις των ΗΑΕ σε αυτήν την οικοπεριοχή περιλαμβάνουν το τεράστιο εμπορικό κέντρο του Ντουμπάι και την κοντινή πόλη της Σάρτζα. Μια δημοφιλής εκδρομή από το Ντουμπάι είναι στον θύλακα των Όρων Αλ Χατζάρ στη Χάτα. Άλλες απειλές για την οικοπεριοχή περιλαμβάνουν πετρελαιοκηλίδες στη θάλασσα, λαθροθηρία άγριων ζώων και οδήγηση εκτός δρόμου σε τοποθεσίες όπως η Ουάντι Μπάνι Άουφ. Οι προστατευόμενες περιοχές περιλαμβάνουν το Ρας Αλ Κορ στο Ντουμπάι, διάσημο για τα χειμερινά φλαμίνγκο του και μια μαγγρόβια περιοχή στο Φυσικό Καταφύγιο Κορ Κάλμπα στον Κόλπο του Ομάν στα ΗΑΕ, κοντά στα σύνορα με το Ομάν. «Gulf of Oman desert and semidesert». Terrestrial Ecoregions. World Wildlife Fund.
Η έρημος και ημιέρημος του Κόλπου του Ομάν είναι μια παράκτια οικοπεριοχή στον Περσικό Κόλπο και στον Κόλπο του Ομάν στο Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο βορειοανατολικό άκρο της Αραβικής Χερσονήσου. Το κλίμα είναι ζεστό και ξηρό, με χαλκόστρωτες πεδιάδες και σαβάνες με ακανθώδεις ακακίες από την ακτή. Κατά μήκος της ακτής υπάρχουν μείγματα οικότοποων που περιλαμβάνουν μαγγρόβιους βάλτους, λιμνοθάλασσες και λασπότοπους. Οι μαγγρόβιες περιοχές κυριαρχούνται από τα Avicennia marina και η σαβάνα από Prosopis cineraria και Vachellia tortilis. Το νησί Μασίρα είναι μια σημαντική περιοχή αναπαραγωγής για τη θαλάσσια χελώνα caretta caretta, καθώς και για άλλες θαλάσσιες χελώνες που εμφανίζονται επίσης εδώ, καθώς και μια μεγάλη ποικιλία πουλιών, μερικών μόνιμων και μερικών μεταναστευτικών. Υπάρχουν ορισμένες προστατευόμενες περιοχές, αλλά σε γενικές γραμμές τα ενδιαιτήματα έχουν υποβαθμιστεί από τη βόσκηση ζώων, ιδίως καμηλών και κατσικών. Κινδυνεύουν επίσης από πετρελαιοκηλίδες, οδήγηση εκτός δρόμου και λαθροθηρία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CE%BC%CE%AC%CE%BD
Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής
Είναι δικαίωμα ενός πολίτη της ΕΕ, σύμφωνα με τις συνθήκες της ΕΕ, να προσφεύγει στον Διαμεσολαβητή. Ένα παράδειγμα μιας υπόθεσης που χειρίστηκε ο Διαμεσολαβητής αφορούσε καθυστέρηση πληρωμής από την Επιτροπή σε γερμανό επιστήμονα δημοσιογράφο. Η Επιτροπή εξήγησε την καθυστέρηση, τους τόκους που καταβλήθηκαν και τις επιταχυνόμενες μελλοντικές πληρωμές σε εμπειρογνώμονες Σε άλλη περίπτωση, κατόπιν καταγγελίας από μια ουγγρική, η EPSO συμφώνησε να διευκρινίσει τις πληροφορίες που περιέχονται στις προκηρύξεις διαγωνισμών πρόσληψης σχετικά με τις δοκιμασίες επιλεξιμότητας και προεπιλογής. Μια τρίτη υπόθεση επιλύθηκε όταν ο Διαμεσολαβητής ανάγκασε το Συμβούλιο να απελευθερώσει στο κοινό έγγραφα που προηγουμένως δεν αναγνώρισε την ύπαρξη του. Ο Διαμεσολαβητής έλαβε 2.667 καταγγελίες κατά το έτος 2010 και άνοιξε 335 έρευνες για υποτιθέμενη κακοδιοίκηση. Το 2011 υποβλήθηκαν 2.510 καταγγελίες και άνοιξαν 396 έρευνες. Ο μεγαλύτερος αριθμός καταγγελιών το 2011 προήλθε από την Ισπανία (361), ακολουθούμενη από τη Γερμανία με 308 άτομα. Ωστόσο, σε σχέση με τον πληθυσμό, το μεγαλύτερο ποσοστό καταγγελιών προήλθε από το Λουξεμβούργο και την Κύπρο [5]. Το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά την ευρωσκεπτική του φήμη, ήταν υπεύθυνο για το 2009 για τον μικρότερο αριθμό υποθέσεων. Το 2011 το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν υπεύθυνο για 141 καταγγελίες στον Διαμεσολαβητή, οι οποίες εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν σχετικά χαμηλό ποσοστό καταγγελιών στον πληθυσμό. Σύμφωνα με τις εκθέσεις του Διαμεσολαβητή, το 58% των καταγγελιών το 2011 συνδέονταν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το 11% αφορούσε την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Επιλογής Προσωπικού (EPSO) από δυσαρεστημένους αιτούντες στην Ευρωπαϊκή Δημόσια Υπηρεσία και 4% από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιπροσώπευε το 3%. Πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση: Ο οδηγός σας στα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Υπηρεσία Επίσημων Εκδόσεων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Λουξεμβούργο: Ευρωπαϊκή Επιτροπή. 2007. ISBN 92-79-03652-1. Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής, επίσημη ιστοσελίδα.
Ο Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής (European Ombudsman) είναι θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δέχεται και ερευνά καταγγελίες για κακοδιοίκηση κατά θεσμικών οργάνων ή οργανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από πολίτες της Ένωσης και κάθε φυσικό ή νομικό πρόσωπο που κατοικεί ή έχει την καταστατική του έδρα σε κράτος μέλος της ΕΕ (αρ. 43 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ). Συστάθηκε το 1992 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και βάση των δραστηριοτήτων του είναι το Στρασβούργου. Ο Διαμεσολαβητής εκλέγεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για πενταετή περίοδο που μπορεί να ανανεωθεί. Η θητεία του αντιστοιχεί στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής περιόδου. Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος ανέλαβε τη θέση του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή τον Απρίλιο του 2003 και επανεκλέχθηκε τον Ιανουάριο του 2005 για πενταετή περίοδο. «Κακή διοίκηση» σημαίνει ανεπιτυχής ενέργεια ή παράλειψη - με άλλα λόγια όταν ένα θεσμικό όργανο δεν ενεργεί σύμφωνα με το νόμο ή δεν τηρεί τις αρχές της χρηστής διοίκησης ή παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ορισμένα παραδείγματα κακής διοίκησης είναι τα εξής: άδικη μεταχείριση διακρίσεις κατάχρηση εξουσίας παράλειψη ή άρνηση ενημέρωσης αναιτιολόγητη καθυστέρηση παράτυπες διαδικασίεςΟ Διαμεσολαβητής διενεργεί έρευνες είτε μετά από καταγγελία είτε με δική του πρωτοβουλία. Ασκεί τα καθήκοντά του με πλήρη ανεξαρτησία και αμεροληψία. Δε ζητά ούτε δέχεται υποδείξεις από καμία κυβέρνηση ή οργανισμό. Τέλος, ο Διαμεσολαβητής υποβάλλει ετήσια έκθεση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με το σύνολο των εργασιών του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82
Ελεκτροούγκλι
Το 1899 ιδρύθηκε το εργοστάσιο «Ελεκτροούγκλι» (= «ηλεκτροκάρβουνο»), από όπου πήρε το όνομά της η πόλη. Το καθεστώς αστικού τύπου χορηγήθηκε το 1935. Το καθεστώς πόλης χορηγήθηκε το 1956. Εντός του πλαισίου των διοικητικών διαιρέσεων, είναι, μαζί με έξι αγροτικές περιοχές, ενσωματωμένη εντός της επαρχίας Νογκίνσκι ως η Πόλη του Ελεκτροούγκλι. Ως δημοτική διαίρεση, η Πόλη του Ελεκτροούγκλι είναι ενσωματωμένη στο Δημοτικό Διαμέρισμα του Ελεκτροούγκλι, ως Αστικός Οικισμός Ελεκτροούγκλι. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Elektrougli στο Wikimedia Commons
Το Ελεκτροούγκλι (ρωσικά: Электроу́гли) είναι πόλη στην επαρχία Νογκίνσκι της περιφέρειας Μόσχας στη Ρωσία, που βρίσκεται στο σιδηρόδρομο Μόσχας–Νίζνι Νόβγκοροντ σιδηροδρόμων 36 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας και 18 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Νογκίνσκ, διοικητικού κέντρου της επαρχίας. Ο πληθυσμός είναι 20.136 άτομα στη απογραφή του 2010, 16.717 στην απογραφή του 2002 και 18.645 στην απογραφή του 1989.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B9
Internet Download Manager
Το IDM δίνει την δυνατότητα για αυτόματη λήψη ορισμένων τύπων αρχείων, διαιρεί το αρχείο σε περισσότερες ροές για να επιταχύνει την λήψη και κρατάει ιστορικό με τις λήψης για ευκολότερη αναζήτηση. To IDM έχει τη δυνατότητα να κάνει λήψη αρχείων από ιστοσελίδες που προσφέρουν υπηρεσίες φιλοξενίας βίντεο όπως το YouTube. Το IDM διανέμεται σε δύο εκδόσεις: Δοκιμαστική έκδοση 30 ημερών (1 μήνας), αυτή η έκδοση λειτουργεί με πλήρεις δυνατότητες για 30 μέρες, μετά το πέρας των 30 ημερών ο χρήστης πρέπει να αγοράσει μια άδεια . Μετά το πέρας των 30 ημερών ο χρήστης πρέπει να αγοράσει άδεια για να συνεχίσει να χρησιμοποιεί το IDM. Η επίσημη Ιστοσελίδα του IDM Τα νέα του του IDM
Το Internet Download Manager (ή απλά IDM) είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή με άδεια shareware το οποίο επιταχύνει την λήψη αρχείων από το internet, είναι διαθέσιμο μόνο για το λειτουργικό σύστημα των Microsoft Windows.
https://el.wikipedia.org/wiki/Internet_Download_Manager
Φερδινάνδος Γουλιέλμος της Βυρτεμβέργης-Νόιενστατ
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Φρειδερίκου δούκα της Βυρτεμβέργης-Νόιενστατ και της Κλάρας-Αυγούστας των Γουέλφων, κόρης του Αυγούστου Β΄ δούκα του Μπράουνσβαϊγκ-Βόλφενμπυτελ. Εισήλθε στο στρατό της Δανίας και πολέμησε στη μάχη του Μπόυνε το 1690 και τη μάχη του Στήνκερκε το 1692. Το 1693 διορίστηκε στρατηγός μετά τη μάχη του Νέρβινντεν. Σε συτήν σκοτώθηκε ο κόμης του Ζολμς και ο Φερδινάνδος-Γουλιέλμος τον αντικατέστησε ως διοικητής της Φρουράς τε Βετ. Το 1701 απεβίωσε στο Σλούις σε ηλικία 42 ετών. Klaus Graf: 3.1.1 Heinrich, in: Sönke Lorenz, Dieter Mertens, Volker Press (eds.): Das Haus Württemberg. Ein biographisches Lexikon, Kohlhammer, Stuttgart 1997, ISBN 3-17-013605-4, pp. 123–124
Ο Φερδινάνδος-Γουλιέλμος, γερμ. Ferdinand-Wilhelm (12 Σεπτεμβρίου 1659 - 7 Ιουνίου 1701) από τον Οίκο της Βυρτεμβέργης ήταν δούκας της Βυρτεμβέργης (ονομαστικά μόνο). Έγινε στατηγός στον Δανικό στρατό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82-%CE%9D%CF%8C%CE%B9%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84
Αθαλία (Ρακίνας)
Το έργο αντιστοιχεί στην τελευταία περίοδο του Ρακίνα. Ο συγγραφέας είχε εγκαταλείψει το θέατρο μετά τον διορισμό του ως ιστοριογράφου του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ' και επέστρεψε μετά από παρότρυνση της Μαντάμ ντε Μαιντενόν, η οποία τον έπεισε να γράψει ένα βιβλικό έργο για τις μαθήτριες του εκπαιδευτικού ιδρύματος που είχε ιδρύσει στο Σαιν-Σιρ. Έτσι, το 1689 έγραψε την Εσθήρ. Το έργο είχε μεγάλη επιτυχία και δύο χρόνια αργότερα έγραψε την Αθαλία, που ήταν το τελευταίο έργο του. Το έργο διαδραματίζεται στο Βασίλειο του Ιούδα από το 842 π.Χ. έως το 835 π.Χ. Πρώτη πράξη. Μετά τη δολοφονία του βασιλιά Οχοζία από τον Ιηού, η μητέρα του βασιλιά Αθαλία, που είχε εγκαταλείψει την εβραϊκή θρησκεία και είχε προσχωρήσει στη θρησκεία του Βάαλ, σφετερίστηκε την εξουσία και υποστήριζε τη νέα λατρεία στον θεό Βάαλ. Δολοφόνησε αμέσως όλους τους απογόνους του γιου της συμμετέχοντας προσωπικά στην αποτρόπαια σφαγή. Όταν η Αθαλία μαχαίρωσε και το μικρότερο από τα εγγόνια της - δηλαδή το μωρό Ιωά που βρισκόταν στην αγκαλιά της παραμάνας του- δεν κατάφερε να το σκοτώσει. Ο Ιωά επέζησε τραυματισμένος και σώθηκε από τη θεία του Ιωσαβεέ, που τον έκρυψε στο Ναό του Σολομώντα, τον προστάτευσε και τον μεγάλωσε με το όνομα Ελιακίμ. Έξω από τον περίβολο του ναού, κανείς δεν γνωρίζει τον επιζώντα γιο του Οχοζία. Η Ιωσαβεέ και ο σύζυγός της αρχιερέας Ιωδαέ, με κίνδυνο της ζωής τους, το κράτησαν μυστικό από φόβο ότι αν το μάθαινε η Αθαλία θα σκότωνε αμέσως τον τελευταίο επιζήσαντα εγγονό της και θα κατέστρεφε τον ναό. Το παιδί είναι ο νόμιμος βασιλιάς του Ιούδα, ο διάδοχος του Δαβίδ, προορισμένος να απαλλάξει τον λαό του από την ειδωλολατρία.Δεύτερη πράξη. Επτά χρόνια μετά τη σφαγή, η βασίλισσα Αθαλία βλέπει επανειλημμένα ένα όνειρο: ένας από τους εγγονούς της επέζησε της σφαγής και προστατεύεται από τον αρχιερέα Ιωδαέ στον ναό. Η βασίλισσα πηγαίνει στον εβραϊκό ναό και αναγνωρίζει τον Ελιακίμ ως το πρόσωπο που βλέπει στο όνειρο, που τη μαχαιρώνει με ένα σπαθί. Όταν ρωτάει για την καταγωγή του, το παιδί απαντά ότι ανατράφηκε από λύκους. Η απλότητα των απαντήσεων του μικρού αγοριού αφοπλίζει τα σχέδια της Αθαλίας που προσκαλεί τον Ελιακίμ στο παλάτι: «[...] κοντά στον θρόνο μου θα ανατραφείς σαν δικός μου γιός». Ο Ιωάς, που ανατράφηκε στην εβραϊκή θρησκεία από τον αρχιερέα, την απορρίπτει. Τρίτη πράξη. Καθώς ο Ελιακίμ δεν εμφανίστηκε στο παλάτι, η Αθαλία στέλνει τον έμπιστό της Μαθάν, ιερέα του Βάαλ, να φέρει το αγόρι - η βασίλισσα μάντεψε σωστά, είναι ο Ιωάς. Ο αρχιερέας Ιωδαέ αρνείται να το στείλει. Η Ιωσαβεέ θέλει να κρύψει το επτάχρονο πλέον αγόρι για δεύτερη φορά - αυτή τη φορά βαθιά στην έρημο που ξέρει τόσο καλά, ο Ιωδαέ δεν συμφωνεί.Τέταρτη πράξη. Μόλις ο αρχιερέας Ιωδαέ βεβαιώθηκε για την υποστήριξη του Αβενήρ, ο οποίος διοικούσε τον στρατό της Αθαλίας, οπλίζει κρυφά τους Λευίτες και τους υποκινεί, στο όνομα του Θεού τους, να εξεγερθούν εναντίον της βασίλισσας και να αποκαταστήσουν με τη βία τα νόμιμα δικαιώματα του νόμιμου διάδοχου του Οχοζία ανατρέποντάς την. Αποκαλύπτει στον Ιωά ότι είναι απόγονος και διάδοχος των βασιλιάδων του Ιούδα και το θεϊκό σχέδιο για το οποίο προορίζεται, να επαναφέρει τη χώρα στην αληθινή θρησκεία. Οι ιερείς σφραγίζουν τον Ναό και ο Ιωδαέ ανακηρύσσει τον Ιωά ως νέο βασιλιά μπροστά στον λαό. Πέμπτη πράξη. Όταν η Αθαλία επιτίθεται - έχει περικυκλώσει το Όρος του Ναού με τον μισθοφορικό στρατό της - παρασύρεται σε μια παγίδα από τον «αντάρτη» αρχιερέα Ιωδαέ. Με συνοδεία, μπαίνει στον ναό και βλέπει τον εστεμμένο Ιωά στον θρόνο. Οι μισθοφόροι έχουν ήδη τραπεί σε φυγή όταν η Αθαλία βλέπει το σημάδι στο στήθος του νεαρού βασιλιά, στο σημείο όπου τον χτύπησε το σπαθί της. Ο Ιωδαέ την αφήνει να φύγει και βρίσκει τον θάνατο έξω, από τους Λευίτες, χωρίς κανείς να την υπερασπιστεί.. Ένας από αυτούς αναφέρει στον Ιωδαέ: «Το σπαθί έκανε το καθήκον του».
Αθαλία (γαλλικός τίτλος: Athalie) είναι έμμετρη πεντάπρακτη τραγωδία του Ρακίνα που παρουσιάσθηκε και δημοσιεύθηκε το 1691, είναι το τελευταίο έργο του συγγραφέα. Το έργο έχει βιβλικό θέμα, εμπνευσμένο από τη βασίλισσα Αθαλία. Η ιστορία αναφέρεται στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, Δ΄ Βασιλειών.Το έργο είναι μια παραβολή γιανσενιστικής έμπνευσης, ένας προβληματισμός για την εξουσία και τη νομιμότητά της. Είναι η βίαιη τραγωδία μιας θρησκευτικής συνωμοσίας για την αντικατάσταση της αιματοβαμμένης και ασεβούς βασίλισσας Αθαλίας με τον νόμιμο βασιλιά και την αποκατάσταση της λατρείας του αληθινού Θεού. Όλοι οι χαρακτήρες της τραγωδίας αποκτούν ηθικές διαστάσεις, δεν υπάρχει ερωτικό πάθος και η προσωπική κρίση δίνει τη θέση της στην πολιτική κρίση. Στο τέλος κάθε πράξης ακολουθούν χορωδιακά τμήματα που προσδίδουν στο έργο πνευματική και ποιητική διάσταση.Η τραγωδία ενέπνευσε τον Γκέοργκ Φρίντριχ Χαίντελ να γράψει το ορατόριο Αθαλία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_(%CE%A1%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82)
Ρεμσινάς Χανιμεφέντι
Η Ρεμσινάς γεννήθηκε το 1864 και ήταν Κιρκασιανή. Κόρη του Μπιζεντούγκ Χασάν Μπέη. Ήρθε στην Κωνσταντινούπολη μετά τη ρωσική εισβολή στον Καύκασο. Ο Μουράτ ανέβηκε στο θρόνο στις 30 Μαΐου 1876, μετά την εκρθόνιση του θείου του Σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ, αφού βασίλευσε για τρεις μήνες, ο Μουράτ καθαιρέθηκε στις 30 Αυγούστου 1876, λόγω ψυχικής αστάθειας και φυλακίστηκε στο Παλάτι Τσιραγάν. Επιλέχθηκε να σταλεί στο Παλάτι Τσιραγάν γύρω στο 1881, όπου ο Μουράτ την πήρε ως σύζυγό του. Μετά τον θάνατο του Μουράτ αρχικά έμεινε στο Παλάτι Τσιραγάν μαζί με την Ρεσάν Χανιμεφέντι, την τρίτη σύζυγο, η οποία αρνήθηκε να φύγει από το παλάτι, αλλά το 1910 στάλθηκε στην Προύσα μαζί με άλλες συζύγους του, Νεβντούρ Χανιμεφέντι, Γκεβχερίζ Χανιμεφέντι και Φιλιζτέν Χανιμεφέντι. Επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη το 1914. Κατά την εξορία της αυτοκρατορικής οικογένειας τον Μάρτιο του 1924, η Ρεμσινάς ως βοηθητικό μέλος της οικογένειας αποφάσισε να μείνει στην Κωνσταντινούπολη. Η Ρεμσινάς Χανιμεφέντι πέθανε το 1934 στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 70 ετών. Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover)
Η Ρεμσινάς Χανιμεφέντι (Οθ. Τούρκικα:رمزشناس خانم) (Τούρκικα: Remzşinas Hanımefendi, 1864 - 1934) ήταν η όγδοη σύζυγος του σουλτάνου Μουράτ Ε΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Ο πλήρης τίτλος ήταν: Devletlu İsmetlu Sekizinci Remzşinas Hanım Efendi Hazretleri
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BC%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%86%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B9
Τζορτζ Μάρσαλ
Γεννημένος στην Πενσυλβάνια, ο Μάρσαλ αποφοίτησε από το Στρατιωτικό Ινστιτούτο της Βιρτζίνια (VMI) το 1901. Ο Μάρσαλ έλαβε την αποστολή του ως δεύτερος υπολοχαγός Πεζικού τον Φεβρουάριο του 1902 και πήγε αμέσως στις Φιλιππίνες. Υπηρέτησε στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο εξωτερικό σε θέσεις αυξανόμενης τάξης και ευθύνης, συμπεριλαμβανομένου του διμοιρίτη και του λοχαγού στις Φιλιππίνες κατά τη διάρκεια του Φιλιππίνου-Αμερικανικού Πολέμου. Ήταν επίτιμος πτυχιούχος του Μαθήματος Πεζικού-Ιππικού το 1907 και αποφοίτησε πρώτος στην τάξη του Στρατού Στρατού του 1908. Το 1916 ο Μάρσαλ ανέλαβε υπασπιστής του Τζέιμς Φράνκλιν Μπελ, διοικητή του Δυτικού Τμήματος. Αφού οι ΗΠΑ εισήλθαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1917, ο Μάρσαλ υπηρέτησε με τον Μπελ που διοικούσε το Τμήμα της Ανατολής. Ανατέθηκε στο προσωπικό του 1ου τμήματος και βοήθησε στην κινητοποίηση και εκπαίδευση του τμήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και στο σχεδιασμό των πολεμικών του επιχειρήσεων στη Γαλλία. Στη συνέχεια, διορίστηκε προσωπικό της έδρας των Αμερικανικών Εκστρατευτικών Δυνάμεων, ήταν βασικός σχεδιαστής των αμερικανικών επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένης της επίθεσης Μεζ-Αργκόν. Μετά τον πόλεμο, ο Μάρσαλ έγινε βοηθός του Τζον Τζ. Πέρσιν, ο οποίος ήταν τότε αρχηγός του στρατού. Ο Μάρσαλ αργότερα υπηρέτησε στο προσωπικό του Στρατού, διοικούσε το 15ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κίνα και ήταν εκπαιδευτής στο Στρατιωτικό Πολεμικό Κολλέγιο. Το 1927, έγινε βοηθός διοικητής της Σχολής Πεζικού του Στρατού, όπου εκσυγχρονίζει τις διαδικασίες διοίκησης και προσωπικού, οι οποίες αποδείχτηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1932 και το 1933 διέταξε το 8ο Σύνταγμα Πεζικού και το Φρούριο Σκρέβεν στη Τζόρτζια. Ο Μάρσαλ διέταξε την 5η Ταξιαρχία, το 3ο Τμήμα Πεζικού και τους Στρατώνες του Βανκούβερ από το 1936 έως το 1938, και έλαβε προαγωγή σε ταξίαρχο. Κατά τη διάρκεια αυτής της θητείας, ο Μάρσαλ ήταν επίσης υπεύθυνος για 35 στρατόπεδα Σώματος Πολιτικής Διατήρησης (CCC) στο Όρεγκον και τη νότια Ουάσιγκτον. Τον Ιούλιο του 1938, ο Μάρσαλ μεταφέρθηκε στο τμήμα Πολεμικών Σχεδίων στο προσωπικό του Τμήματος Πολέμου και αργότερα έγινε Αναπληρωτής Αρχηγός Επιτελείου του Στρατού. Όταν ο αρχηγός του επιτελείου Μάλιν Γκραιγκ αποσύρθηκε το 1939, ο Μάρσαλ έγινε ο αρχηγός του επιτελείου του στρατού, μια θέση που κατείχε μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945. Ως αρχηγός του επιτελείου στρατού, ο Μάρσαλ οργάνωσε τη μεγαλύτερη στρατιωτική εκστρατεία στην ιστορία των ΗΠΑ και έλαβε προαγωγή σε θέση πέντε αστέρων ως αρχηγός του στρατού. Ο Μάρσαλ συντόνισε τις συμμαχικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη και τον Ειρηνικό μέχρι το τέλος του πολέμου. Εκτός από τους επαίνους από τον Τσόρτσιλ και άλλους συμμαχικούς ηγέτες, το περιοδικό Time ονόμασε τον Μάρσαλ ως πρόσωπο της χρονιάς για το 1943. Ο Μάρσαλ αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία το 1945, αλλά παρέμεινε ενεργός, όπως απαιτείται για τους κατόχους της τάξης των πέντε αστέρων. Από τις 15 Δεκεμβρίου 1945 έως τον Ιανουάριο του 1947 ο Μάρσαλ υπηρέτησε ως ειδικός απεσταλμένος στην Κίνα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια διαπραγμάτευσης μιας κυβέρνησης συνασπισμού μεταξύ των εθνικιστών του Τσιανγκ Κάι Σεκ και των κομμουνιστών υπό τον Μάο Τσε Τουνγκ. Ως Υπουργός Εξωτερικών από το 1947 έως το 1949, ο Μάρσαλ υποστήριξε την ανοικοδόμηση της Ευρώπης, ένα πρόγραμμα που έγινε γνωστό ως Σχέδιο Μάρσαλ και το οποίο οδήγησε στην απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης του 1953. Αφού παραιτήθηκε ως υπουργός Εξωτερικών, ο Μάρσαλ διετέλεσε πρόεδρος της Αμερικανικής Επιτροπής Μνημείων Μάχης και πρόεδρος του Αμερικανικού Εθνικού Ερυθρού Σταυρού. Ως υπουργός άμυνας στην αρχή του πολέμου της Κορέας, ο Μάρσαλ εργάστηκε για να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη και το ηθικό του στρατού στο τέλος της αποστράτευσης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια την αρχική του ανάπτυξη στην Κορέα και επιχειρήσεις κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αφού παραιτήθηκε ως υπουργός Άμυνας, ο Μάρσαλ αποσύρθηκε στο σπίτι του στη Βιρτζίνια. Πέθανε το 1959 και θάφτηκε με τιμή στο Εθνικό Νεκροταφείο του Άρλινγκτον.
Ο Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ Τζ. (George Catlett Marshall Jr., 31 Δεκεμβρίου 1880 - 16 Οκτωβρίου 1959) ήταν Αμερικανός στρατιωτικός και πολιτικός. Ανελήχθηκε μέσω του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών για να γίνει Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου υπό τους προέδρους Φραγκλίνος Ρούσβελτ και Χάρι Τρούμαν, στη συνέχεια υπηρέτησε ως Υπουργός Εξωτερικών και Υπουργός Άμυνας υπό τον Τρούμαν. Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ επαίνεσε τον Μάρσαλ ως «οργανωτή της νίκης» για την ηγεσία του στη συμμαχική νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ρούσβελτ προσπέρασε τον Μάρσαλ ως διοικητή των Συμμάχων στην εισβολή της Γαλλίας υπέρ του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Μετά τον πόλεμο, πέρασε μια απογοητευτική χρονιά προσπαθώντας να αποφύγει τον επικείμενο εμφύλιο πόλεμο στην Κίνα. Ως υπουργός Εξωτερικών, ο Μάρσαλ υποστήριξε μια σημαντική οικονομική και πολιτική δέσμευση των ΗΠΑ για την μεταπολεμική ανάκαμψη της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένου του σχεδίου Μάρσαλ, που έφερε το όνομά του. Σε αναγνώριση αυτού του έργου, του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1953.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B6_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CF%83%CE%B1%CE%BB
Αρβανίτες
Τα αρβανίτικα είναι τοσκική διάλεκτος της αλβανικής γλώσσας. Προερχόμενη από τα νοτιοδυτικά ιδιώματα της τοσκικής διαλέκτου του Μεσαίωνα και αποκομμένη από τον κύριο κορμό και τη μετέπειτα εξέλιξη της αλβανικής γλώσσας, διατηρεί στοιχεία των μεσαιωνικών αλβανικών, έχοντας παράλληλα επηρεαστεί σημαντικά από την ελληνική γλώσσα.Η γλώσσα πλέον βρίσκεται σε παρακμή, εν μέρει εξαιτίας της μετακίνησης των Αρβανιτών από τα χωριά τους στις ελληνόφωνες πόλεις και εν μέρει λόγω της πλήρους πολιτιστικής ενσωμάτωσης των Αρβανιτών στο ελληνόφωνο περιβάλλον. Στις βυζαντινές πηγές αναφέρονται ως φύλο με κοιτίδα την περιοχή Άρβανον στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, στην κεντρική περιοχή της σημερινής Αλβανίας.Πρώτη αναφορά γίνεται στα τέλη του 11ου αιώνα στο χρονικό του Κεδρηνού από τον Σκυλίτση: «Στρατιάν αξιόλογον εκ τε Φράγκων και Βουλγάρων, Ρωμαίων τε και Αρβανιτών»Αργότερα, τον 12ο αιώνα η Άννα Κομηνή αναφέρει στο βιβλίο της Αλεξιάδα: «...αυτού δε βαλλομένου απανταχόθεν παρά τε των καλουμένων Αρβανιτών...» και: «την δε γε επίλοιπον πάσαν πόλιν των εξ Αρβάνων ορμομένω Κομισκόρτη τα συνοίσοντα δια γραμμάτων υποθέμενος»Η κάθοδος των Αρβανιτών στον ελλαδικό χώρο ξεκινά στα μέσα του 13ου αιώνα μετα τις εισβολές των Νορμαδών αλλά κορυφώνεται μετά την κατάλυση του Δεσποτάτου της Ηπείρου και τη δημιουργία του μεσαιωνικού Βασιλείου της Αλβανίας. Οι εισβολείς τα πρώτα μέτρα που παίρνουν είναι η καθιέρωση των όρων «Αλβανία» και «Αλβανοί» και η βίαιη εξάπλωση του Καθολικισμού. Ενώ οι Γκέγκηδες κάτοικοι της Βόρειας Αλβανίας ασπάζονται τους νέους ηγεμόνες και τη θρησκεία τους, οι Τόσκηδες κάτοικοι της Νότιας Αλβανίας, συμπεριλαμβανομένων και των Ορθόδοξων Αρβανιτών στην πλειοψηφεία τους επιλέγουν τη μετανάστευση στην Θεσσαλία, την Αιτωλία και την Πίνδο.Κατά τον 14ο αιώνα, κατέφθασαν στον Ελλαδικό χώρο διάφοροι Αρβανίτες φεουδάρχες και φύλαρχοι µε τους στρατούς τους, όπως οι Σπάτα και οι Λιόσα όπως και Αρβανίτες χωρικοί οι οποίοι δεν μπορούσαν να υποφέρουν την καταπίεση των φεουδαρχών ή των νέων κυριάρχων τους, κυρίως Σέρβων. Οι πληθυσμοί αυτοί έφθαναν μαζικά στην Ήπειρο, στη Θεσσαλία, μετακινούμενοι αργότερα στην Εύβοια, την Αττική και την Πελοπόννησο. Εκεί συνάντησαν ευμενή υποδοχή από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες και ιδίως από τους δεσπότες του Μυστρά, καθώς θα βοηθούσαν στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος των επικρατειών τους. Έτσι, τους δόθηκε καλλιεργήσιμη γη και εντάχθηκαν στον στρατό.Έχοντας εγκατασταθεί στην κοιλάδα του Σπερχειού από το 1380-81, οι Αρβανίτες παίρνουν άδεια από τον Πέτρο Δ΄ της Αραγωνίας να εγκατασταθούν στο Δουκάτο των Αθηνών το 1382, για την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας του δουκάτου απέναντι στις ξένες επιδρομές. Οι βυζαντινές πηγές αναφέρουν την εμφάνιση 10.000 Αρβανιτών στον Ισθμό της Κορίνθου το 1404-05, των οποίων την εγκατάσταση στο Δεσποτάτο του Μυστρά επέτρεψε ο δεσπότης Θεόδωρος Παλαιολόγος, παρά την καχυποψία των συμβούλων του. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή αυτός ο πληθυσμός προερχόταν από τη Θεσσαλία, μετά την κατάληψή της από τους Τούρκους, το 1393. Περί το 1425, οι Βενετοί με υποσχέσεις για φοροαπαλλακτικά μέτρα προσελκύουν αρβανίτικους πληθυσμούς στη νότια Εύβοια, που παρουσίαζε δημογραφική πτώση εξαιτίας της πανώλης, η θέση της οποίας ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή αφού γειτνίαζε με την ηπειρωτική Ελλάδα. Η περιοχή εγκατάστασης των Αρβανιτών στην Εύβοια οριοθετήθηκε από τους Βενετούς αυστηρά στις ορεινές περιοχές της Καρυστίας, ώστε να λειτουργούν και ως προπύργιο σε εχθρικές επιθέσεις εναντίον της Αττικής. Οι αρβανίτικες φατρίες γενικά ήταν και έμειναν πιστές στην Ελληνική Ορθοδοξία, ένα μέρος τους όμως ασπάστηκε το Ισλάμ. Οι Αρβανίτες υπηρετούσαν στον βυζαντινό στρατό και η Δυναστεία των Παλαιολόγων τους χρησιμοποίησε συχνά σε πολλές στρατιωτικές εκστρατείες. Σε μια περίπτωση, 6.000 Αρβανίτες από την Γλαρέντζα εστάλησαν στο πεδίο μάχης. Στα μέσα του 1454, ένας ηγέτης που ονομαζόταν Πέτρος Μπούας είχε περίπου 30.000 Αρβανίτες υπό την εντολή του.Οι Βενετοί μίσθωσαν πολυάριθμους Αρβανίτες για να υπηρετήσουν ως stradioti. Με βάση τους υπολογισμούς ενός Γάλλου αυτόπτη μάρτυρα, του Philippe de Commines (1447 - 1511), οι Αρβανίτες επιτήρησαν τις ενετικές περιοχές όπως το Ναύπλιο, ως πεζοί και έφιπποι.Από το σύνολο των μεταναστών, όσοι έφτασαν στην Πελοπόννησο και είχαν εγκατασταθεί σε δυσπρόσιτες ορεινές ζώνες, σχημάτιζαν συμπαγείς ομάδες. Καθώς συχνά δεν είχαν ενδοιασμό να τεθούν υπό τις διαταγές ενός ελληνόφωνου άρχοντα, που ήταν απευθείας απόγονος της παλαιάς αυτοκρατορικής δυναστείας, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες αποτέλεσαν βασική εστία αντίστασης στους Οθωμανούς. Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, πολλοί Αρβανίτες συμμετείχαν στον Μακεδονικό Αγώνα (1903), όπως ο Βαγγέλης Κοροπούλης από τη Μάνδρα Αττικής. Οι περιοχές στις οποίες εγκαταστάθηκαν και εντοπίζονται αρβανίτικοι πληθυσμοί είναι η Αττική, η Βοιωτία (με δυτικότερο άκρο το χωριό Στείρι), η Επαρχία Καρυστίας της νότιας Εύβοιας και συγκεκριμένα η περιοχή νοτίως του Αλιβερίου και του Αυλωναρίου (εξαιρουμένων των περιοχών της Καρύστου, του Πλατανιστού και του Μαρμαρίου), τα νησιά του Αργοσαρωνικού, η Άνδρος (βόρειο κομμάτι), η Παραδημή Ροδόπης, καθώς και τμήματα της Κορινθίας, Αργολίδας, Αχαΐας, Μεσσηνίας, και Λακωνίας. Ο σημερινός πληθυσμός των Ελλήνων Αρβανιτών δεν μπορεί να εκτιμηθεί με ακρίβεια. Κατά μία εκδοχή, φτάνει τις 150.000. Η τελευταία απογραφή στην οποία καταμετρήθηκαν οι ομιλούντες τη γλώσσα έγινε το 1951 και αναφέρει 23.000 ομιλητές, αριθμός που κατά τους μελετητές είναι υπερβολικά μικρός για να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Νεότερες επιτόπιες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των ομιλούντων αρβανίτικα σε 30.000 για την Αττική και τη Βοιωτία (1977) και 50.000 για όλη την Ελλάδα (1993). Σύμφωνα με τον Κώστα Μπίρη (1960), από το 1350 μ.Χ. έως το 1418 μ.Χ., 81.200 Αρβανίτες, μισθοφόροι στρατιώτες και οι οικογένειές τους, εγκαταστάθηκαν σε ελληνικές περιοχές, μετά από προσκλήσεις Βυζαντινών αυτοκρατόρων (Δυναστεία Παλαιολόγων), των Καταλανών και των Βενετών. Ωστόσο στις αυθεντικές πηγές, απ' όπου αντλούν ειδικοί και μή ιστοριογράφοι, «Αρβανίτης» (ή «Αρναβούτ») σήμαινε γενικά «μισθοφόρος από τα Βαλκάνια», όρος που περιλάμβανε και Έλληνες, Σέρβους, Βλάχους κλπ.Οι Αρβανίτες πρωτοαναφέρονται στις βυζαντινές πηγές από τον Μιχαήλ Ατταλειάτη και αργότερα – ως Αρβανίτες από το Άρβανον – στο βιβλίο της Άννας Κομνηνής, Αλεξιάδα. Το βιβλίο ασχολείται με τις ταραχές στην περιοχή του Αρβάνου που προκάλεσαν οι Νορμανδοί κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πατέρα της, Αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού (1081 – 1118). Στην Ιστορία (1079 – 1080 μ.Χ.), ο Βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης ήταν ο πρώτος που ανέφερε τους Αλβανούς ως έχοντες λάβει μέρος σε εξέγερση εναντίον της Κωνσταντινούπολης το 1043 μ.Χ. και τους Αρβανίτες ως υποτελείς του Δούκα του Δυρραχίου και Πρωτοπροέδρου Νικηφόρου του Βασιλάκη (τέλη 1078 ή αρχές 1079). Ωστόσο, η λεπτομερής ανάλυση του αυθεντικού κειμένου του Ατταλειάτη, όπου αναφέρονται δύο φορές «Αλβανοί» και μία φορά «Αρβανίτες», οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο μεν όρος «Αλβανοί» αναφέρεται σε Νορμανδούς που είχαν κατέλθει πρόσφατα στην Ιταλία από την «πέραν των Άλπεων Γαλατία», ενώ ο όρος «Αρβανίται» στους κατοίκους των Βαλκανίων. Αυτή η αναφορά του Ατταλειάτη σε «Αρβανίτες» είναι και η πρώτη τεκμηριωμένη αναφορά στους Αρβανίτες της Βαλκανικής. Η μεταφορά των όρων ως Albani στη Λατινική και λανθασμένα ως Albanais κτλ σε άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες οδήγησαν Ευρωπαίους ιστορικούς στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι ο «Δουξ του Δυρραχίου» ήταν ο Γεώργιος Μανιάκης και ότι επαναστάτησε το 1043 επικεφαλής Αλβανών.Ο όρος αρβανίτικα προέρχεται από τη λέξη Αρβανίται. Η ετυμολογία του ελληνικού επιθέτου αρβανίτικα προέρχεται από τη ρίζα Αρβανίτ- του ουσιαστικού Αρβανίτης, σύμφωνα με το λεξικό του Γιάννη Κουλάκη. Σύμφωνα με το λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, η λέξη προέρχεται από το τοπωνύμιο Άρβανα το οποίο προήλθε από το αλβανικό Ärbena. Σε πηγές του 19ου αιώνα «Αρβανίτες» ονομάζονται και οι μουσουλμάνοι Αλβανοί που μάχονταν με το Οθωμανικό κράτος ή τον Αλή Πασά ή και αυτόνομα ως ληστές (βλ. δημοτικά τραγούδια συλλογής T. Kind).Καθώς οι Αλβανοί συνήθως ήταν επαγγελματίες οπλοφόροι, την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης, «Αρβανίτες» ή «Αρναούτηδες» ονομάζονταν επίσης οι οπλοφόροι διάφορων εθνικοτήτων. Όσων αφορά την πολιτισμική ταυτότητα, οι κάτοικοι του Αρβάνου ήταν Ρωμηοί ακρίτες του στρατιωτικού Θέματος του Δυρραχίου, τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα, και απέκρουαν τις επεκτατικές βλέψεις των σλαβικών φυλών και των Φράγκων.Ήταν συνειδητά ορθόδοξοι και έμειναν και μετά το θρησκευτικό σχίσμα του 1054 πιστοί στην Κωνσταντινούπολη. Ως Ρωμηοί αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τους Φράγκους, και ειδότερα τους Νορμανδούς, που εισέβαλαν στο Δυρράχιο το 1081. Οι Ενετοί και οι Φράγκοι, συμπεριλαμβανομένων των Νορμανδών, τους ονόμαζαν Γραικούς. Το όνομα Γραικός είναι αρχαίο όνομα των Ελλήνων, κατά τον Αριστοτέλη, που την εποχή εκείνη σήμαινε τον Ελληνορθόδοξο σε αντίθεση με τον Λατίνο, δηλαδή κατά βάση τον Φράγκο που χρησιμοποιούσε ως λειτουργική γλώσσα τα Λατινικά.Ακόμα και στα νεότερα χρόνια, η Τόσκικη περιοχή νότια του Γενουσού ποταμού η οποία σήμερα ανήκει στην Αλβανία, φαίνεται ότι διατήρησε το Ελληνικό στοιχείο μέσα από τους αιώνες. Ενδεικτικά, ο Κωνσταντίνος Αμαντός αναφέρε το 1923 ότι είναι τόσο εμφανής η συγγένια των Τόσκηδων με τους Έλληνες που πολλές φορές δεν μπορείς να την ξεχωρίσεις ενώ ο Βικτόρ Μπεράρ στα τέλη του 19ου αιώνα παρατήρησε ότι ακόμα και τότε, την περιοχή που κατοικούν οι Τόσκηδες μπορούσε κάποιος να την ονομάσει Ελληνική. Αναφέρει μάλιστα ότι σε όλα τα πανδοχεία της περιοχής υπήρχαν κρεμασμένες φωτογραφίές και εικόνες των Βασιλέων της Ελλάδας και του Πρωθυπουργού Τρικούπη.Οι ίδιοι οι Αρβανίτες ανέκαθεν, αλλά κυρίως μετά την ανάπτυξη του Αλβανικού εθνικισμού και λόγω της συμπόρευσής τους με το Ελληνικό στοιχείο, απορρίπτουν οποιαδήποτε συσχέτιση με τους Αλβανούς. Στη δεκαετία του 1990, ο Αλβανός Πρόεδρος Σαλί Μπερίσα περιέγραψε τους Αρβανίτες ως αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση πολιτιστικών οργανώσεων Αρβανιτών. Πρόκειται για τη Μεσογείτικη φορεσιά της Αττικής αλλά και άλλων περιοχών. Τα χαρακτηριστικά της διαφέρουν από τόπο σε τόπο, ωστόσο διατηρούν ένα κοινό βασικό μοτίβο. Η φάρα είναι μορφή κοινωνικής οργάνωσης με βάση την καταγωγή (παρόμοια με το γένος). Οι Αρβανίτες ήταν οργανωμένοι σε φάρες, κυρίως κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Στην κορυφή της ιεραρχίας ήταν ο οπλαρχηγός και η φάρα έπαιρνε το όνομά του (π.χ. η φάρα του Μπότσαρη). Υπήρχαν πολλές αρβανίτικες φάρες που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα (ιδίως στην Πελοπόννησο). Για ορισμένες από αυτές αμφισβητείται ότι είναι Αρβανίτες και πιστεύεται ότι είναι Βλάχοι ή Σαρακατσάνοι (Έλληνες), ενώ οι Δρακαίοι κατάγονταν από το ανέκαθεν ελληνόφωνο χωριό των Μαρτανιών Πρέβεζας (κομμάτι του σημερινού οικισμού Καμαρίνας Πρέβεζας). Γκίκας, Γιάννης. Οι Αρβανίτες και το αρβανίτικο τραγούδι στην Ελλάδα. Ιστορία των Βαλκανικών Λαών, Παπαδήμας, 1995. Μιχαήλ-Δέδε, Μαρία. Οι Έλληνες Αρβανίτες", 1997. Μπαμπινιώτης, Γ. Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Β' έκδοση, σελ. 268. Μπίρης, Κώστας. Αρβανίτες, οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού, η ιστορία των Ελλήνων Αρβανιτών, 1η έκδοση, 1960 (3η έκδοση, 1998 ISBN 960-204-031-9). Μωραΐτης, Θανάσης. Ανθολογία Αρβανίτικων τραγουδιών της Ελλάδας, 2002, ISBN 960-85976-7-6. Οι Αλβανοί στην Ελλάδα (13ος -15ος αι.), Ίδρυμα Γουλανδρή, 1991. Trudgill, Peter (2002). Sociolinguistic variation and change. Edinburgh University Press, 2002 ISBN0748615156. Bintliff, John (2003). «The ethnoarchaeology of a 'passive' ethnicity: The Arvanites of Central Greece.». Στο: Brown K.S., Hamilakis Y. The Usable Past. Greek Metahistories. Lanham / Boulder: Lexington. σελίδες 129–144.
Οι Αρβανίτες είναι πληθυσμιακή ομάδα της Ελλάδας, οι οποίοι εκτός από τα Ελληνικά μιλούν τα Αρβανίτικα, μία Τοσκική διάλεκτο της Αλβανικής γλώσσας. Οι Αρβανίτες κατάγονταν από πληθυσμούς οι οποίοι μετακινήθηκαν στην Κεντρική και Νότια Ελλάδα από τη περιοχή των Αρβάνων, της Βόρειας περιοχής της Ηπείρου, όπου βρίσκεται η σημερινή Αλβανία. Υπήρξαν διάφορες μετακινήσεις κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, από τον 13ο αιώνα αλλά κυρίως μεταξύ του 14ου και 16ου αιώνα, πυκνώνοντας τον ντόπιο πληθυσμό ο οποίος είχε υποστεί μείωση από τους συνεχείς πολέμους, τους λιμούς και τις θεομηνίες. Οι Αρβανίτες έπαιξαν σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, της Ενετοκρατίας και της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82
Cinderella (συγκρότημα)
Οι Cinderella δημιουργήθηκαν το 1983 από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα Τομ Κάιφερ και τον μπασίστα Έρικ Μπρίτιγχαμ, οι οποίοι προσέθεσαν στη σύνθεση του σχήματος τον κιθαρίστα Τζεφ ΛαΜπαρ και το ντράμερ Τόνι Ντέστρα, ο οποίος αποχώρησε το 1985 για να ενταχθεί στους Britny Fox. Τα τύμπανα ανέλαβε ο Τζιμ Ντρνεκ και το συγκρότημα εμφανίζονταν ζωντανά σε κλαμπ της Πενσυλβάνια και του Νιου Τζέρσεϊ, όπου γνώρισαν τον Τζον Μπον Τζόβι, ο οποίος τους βοήθησε να υπογράψουν στη δισκογραφική εταιρεία "Mercury Records". Ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "Night Songs" κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1986, με τον Άλμπι Μπάρκερ να ολοκληρώνει τις ηχογραφήσεις των τυμπάνων μετά την αποχώρηση του Ντρνεκ. Το άλμπουμ δεν γνώρισε άμεση επιτυχία, αλλά οι συνεχείς περιοδείες το βοήθησαν να μπει στις χαμηλές θέσεις των τσαρτ έναν μήνα μετά την κυκλοφορία του και μετά τη μεγάλη ανταπόκριση που έλαβαν λόγω του σινγκλ "Shake Me", κατάφερε τελικά να γίνει χρυσό τον Οκτώβριο του 1986. Εκείνο το μήνα, η "Mercury" κυκλοφόρησε το "Nobody's Fool" σε μορφή σινγκλ, το οποίο έφθασε στο # 13 στις αρχές του 1987. Η επιτυχία αυτή βοήθησε το άλμπουμ να γίνει πλατινένιο και να φθάσει μέχρι την τρίτη θέση του Billboard, ενώ τον Φεβρουάριο του 1987 βραβεύθηκε ως διπλά πλατινένιο. Ακολούθησε ένα ακόμη σινγκλ, το "Somebody Save Me", ενώ το άλμπουμ έγινε τριπλά πλατινένιο το 1991. Έχοντας γίνει μεγάλο όνομα στη μουσική βιομηχανία με το πρώτο τους άλμπουμ, οι Cinderella επέστρεψαν με το "Long Cold Winter" τον Ιούλιο του 1988, με νέο ντράμερ τον Φρεντ Κούρι. Το σινγκλ "Gypsy Road" μπήκε στο Hot-100 με μεγάλη ανταπόκριση από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής, ενώ η μπαλάντα "Don't Know What You Got (Till It's Gone)" έφθασε στο # 12 το Νοέμβριο. Ο δίσκος έφθασε στο # 10 και έγινε πλατινένιος δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του. Παράλληλα, η "Mercury" συνέχισε να εκδίδει σινγκλ, με το "The Last Mile" και το "Coming Home" να μπαίνουν στο αμερικάνικο Top-40. Μετά την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, οι Cinderella επέστρεψαν στο στούντιο για την ηχογράφηση του "Heartbreak Station", το οποίο κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1990. Ο δίσκος έγινε χρυσός δύο μήνες αργότερα, αλλά η επιτυχία του ήταν μικρότερη σε σχέση με τους προκατόχους του, αφού έφθασε ως το # 19 και έγινε πλατινένιος. Τα σινγκλ του "Shelter Me" και του ομώνυμου κομματιού μπήκαν στο αμερικάνικο Top-50. Ο Κούρι αποχώρησε το 1991 λόγω προβλημάτων με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, δίνοντας τη θέση του στον Κέβιν Κόνγουεϊ. Μετά το τέλος της αμερικάνικης περιοδείας για την προώθηση του άλμπουμ, ο Κάιφερ έχασε τη φωνή του, με τη διάγνωση να φανερώνει πάρεση του λαρυγγικού νεύρου. Ο τραγουδιστής αναγκάστηκε να υποστεί δύο εγχειρήσεις και να ακολουθήσει εκτεταμένη θεραπεία, με τους Cinderella να περνούν στον πάγο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, έκανε την εμφάνιση του το μουσικό κίνημα του grunge, με πρωτοστάτες ονόματα όπως οι Nirvana και οι Pearl Jam, παραμερίζοντας το glam metal από τη θέση του εμπορικότερου είδους της σκληρής μουσικής. Το Νοέμβριο του 1994, οι Cinderella κυκλοφόρησαν τον τέταρτο τους δίσκο με τίτλο "Still Climbing", ο οποίος κατάφερε να μπει στα τσαρτ του Billboard για μία μόλις εβδομάδα, φθάνοντας ως το # 178, πριν πέσει εκτός καταλόγων επιτυχιών. Αποτέλεσμα αυτού, ήταν η "Mercury" να απορρίψει το συγκρότημα και να διαλυθούν, ανεπίσημα, το 1995. Το 1998, η σύνθεση των Κάιφερ, Μπρίτιγχαμ, ΛαΜπαρ και Κούρι έκανε την επανεμφάνιση της με μία βορειοαμερικανική περιοδεία. Στις 2 και 3 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, έπαιξαν στο "Key Club" του Χόλιγουντ, εμφανίσεις οι οποίες ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν στο άλμπουμ "Live at the Key Club", το 2001. Το 2000, περιόδευσαν μαζί με τους Poison, κάτι που επαναλήφθηκε δύο χρόνια αργότερα. Το 2005, η "VH1" προώθησε την περιοδεία "Rock Never Stops", όπου έπαιζαν οι Cinderella μαζί με ονόματα όπως οι Ratt, Quiet Riot και Firehouse, ενώ έναν χρόνο αργότερα περιόδευσαν και πάλι με τους Poison, γιορτάζοντας την εικοστή επέτειο του πρώτου τους δίσκου. Το 2010, εμφανίστηκαν σε φεστιβάλ όπως το "Rocklahoma" και το "Sweden Rock Festival" και στο τέλος της χρονιάς άνοιγαν τις εμφανίσεις των Scorpions στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την επόμενη χρονιά περιόδευσαν σε όλο τον κόσμο για τα 25α γενέθλια τους και το 2013 συμμετείχαν στη "Monsters of Rock Cruise", μαζί με τους Tesla, Kix, Queensrÿche, κ.α.. Cinderella | Biography | AllMusic Cinderella - Biography - Metal Storm Cinderella Discography at Discogs
Οι Cinderella είναι αμερικανικό Hard rock συγκρότημα που δημιουργήθηκε στη Φιλαδέλφεια το 1983 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του '80 με τρεις πλατινένιους δίσκους, πριν παρακμάσουν λόγω της αλλαγών στη μουσική βιομηχανία, και προσωπικών προβλημάτων ανάμεσα στα μέλη του σχήματος.
https://el.wikipedia.org/wiki/Cinderella_(%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1)
Κώστας Καραγιάννης
Σε νεαρή ηλικία, πηγαίνει στη Γαλλία για να σπουδάσει αρχικά σε σχολή ραπτικής, όμως στη συνέχεια ο κόσμος του κινηματογράφου τον μαγεύει και ξεκινά να δουλεύει ως βοηθός γενικών καθηκόντων σε διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές. Επιστρέφει στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και ξεκινά να σκηνοθετεί, να γράφει σενάρια αλλά και να αναλαμβάνει την παραγωγή ελληνικών ταινιών. Η πρώτη ταινία που σκηνοθετεί για τη Φίνος Φιλμ το 1961 σημειώνει εισπρακτική αποτυχία, με αποτέλεσμα ο Φιλοποίμην Φίνος να διακόψει τη συνεργασία. Ωστόσο, ο Καραγιάννης δεν αποκαρδιώνεται και συνενίζει να εργάζεται ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός μέχρι το 1966, που μαζί με τον οπερατέρ Αντώνη Καρατζόπουλο, ιδρύουν τη γνωστότερη μετά τη Φίνος Φιλμ ελληνική εταιρεία κινηματογραφικών παραγωγών, την Καραγιάννης - Καρατζόπουλος, η οποία δημιουργεί συνολικά 118 ταινίες. Στη δεκαετία του 1980, κάνει την παραγωγή πολλών βιντεοταινιών και επίσης στη δεκαετία του 1970 συνεργάζεται και με ξένους κινηματογραφικούς οίκους, ενώ ήταν και παραγωγός πολλών τηλεοπτικών σειρών. Συνολικά σκηνοθέτησε 101 ταινίες. Ο Καραγιάννης εργαζόταν εντατικά, ήταν αυστηρός και οξύθυμος στη δουλειά του, ενώ στην προσωπική του ζωή ήταν άνθρωπος με χιούμορ. Πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου 1993 στην Αθήνα.
Ο Κώστας Καραγιάννης (1932 - 17 Φεβρουαρίου 1993) ήταν Έλληνας σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Θεωρείται ο πιο παραγωγικός σκηνοθέτης του ελληνικού κινηματογράφου, καθώς σκηνοθετούσε γύρω στις 10-12 ταινίες το χρόνο. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι, μεταξύ 1950-1975, είχε γυρίσει 85 ταινίες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82
Ελληνικό οικονομικό θαύμα
Από το 1941 ως το 1944, η Γερμανική Κατοχή της Ελλάδας και οι θηριώδεις μάχες της με την Ελληνική αντίσταση είχε πρωτοφανείς, ολέθριες συνέπειες για την υποδομή και την οικονομία της χώρας. Επιπλέον, μετά το τέλος του Πολέμου, η Ελλάδα αντιμετώπισε έναν ιδιαίτερα σκληρό εμφύλιο πόλεμο μέχρι το 1949. Το 1950, η θέση της ελληνικής οικονομίας στον παγκόσμιο χάρτη είχε επιδεινωθεί δραματικά. Σύμφωνα με τον Άνγκους Μάντισον (Monitoring the World Economy 1820-1992, ΟΑΣΑ 1995), το ελληνικό κατά κεφαλήν εισόδημα έπεσε συγκριτικά με αυτό της Γαλλίας από 62% το 1938 σε 40% το 1949. Η ταχεία ανάρρωση της ελληνικής οικονομίας διευκολύνθηκε από έναν αριθμό μέτρων που ελήφθησαν. Σε αυτά τα μέτρα συμπεριλαμβάνεται και η οικονομική ενίσχυση εκ μέρους των Η.Π.Α. στα πλαίσια του Σχεδίου Μάρσαλ, καθώς και η υποτίμηση της δραχμής. Ακόμη, την εικόνα βοήθησαν ξένες επενδύσεις, σημαντική ανάπτυξη της χημικής βιομηχανίας, ανάπτυξη του τουρισμού και των υπηρεσιών γενικότερα. Τελευταία, αλλά εξίσου σημαντική, υπήρξε η ογκώδης οικοδομική δραστηριότητα, η οποία επικεντρώθηκε κυρίως σε τεράστια έργα υποδομής, όπως και στην ανακατασκευή των ελληνικών πόλεων. Η ανοικοδόμηση αυτή όμως, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις δραματικές συνέπειες που είχε η οικονομική αυτή άνοδος στην ελληνική κοινωνία και στην ανάπτυξη των πόλεών της. Αποτέλεσμα της κατασκευαστικής αυτής δραστηριότητας ήταν μία "αστική ανανέωση", η οποία μέσω της μεθόδου της αντιπαροχής αντικατέστησε το προηγούμενο αστικό τοπίο της πρωτεύουσας και των άλλων ελληνικών πόλεων με ψηλές πολυκατοικίες. Με όρους ετήσιας οικονομικής ανάπτυξης, η Ελλάδα, μετά το 1950, ξεπερνούσε συνεχώς τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη. Μόνη εξαίρεση αποτέλεσε η οικονομική αποτελμάτωση της δεκαετίας του 1980, που αίτιό της υπήρξε το αντίβαρο που δημιουργήθηκε από την αντίστοιχη αναπτύξη της "ελληνικής παραοικονομίας". Παρόλα αυτά, η γενικότερη απόδοση της χώρας την κατέστησε μία ανεπτυγμένη οικονομική δύναμη με κατά κεφαλήν εισόδημα που το 2008 πλησίασε αυτά της Γαλλίας και της Γερμανίας (στοιχεία ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας, Απρίλιος 2008). Angus Maddison," Monitoring the World Economy 1820-1992", OECD (1995) Paul Bairoch, Europe's GNP 1800-1975, J. of European Economic History, 5, σσ. 273-340 (1976) L.S. Skartsis, "Greek Vehicle & Machine Manufacturers 1800 to present: A Pictorial History", Bookstars, Athens (2013) ISBN 978-960-571-009-5
Ο όρος (σύγχρονο) Ελληνικό οικονομικό θαύμα έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει την εντυπωσιακό ρυθμό οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της Ελλάδας από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Μεταξύ του 1950 και του 1973, ο μέσος όρος οικονομικής ανάπτυξης της χώρας κυμαινόταν γύρω στο 7%, όντας ο δεύτερος στον κόσμο, μετά από αυτόν της Ιαπωνίας. Οι υψηλότεροι ρυθμοί ανάπτυξης παρατηρήθηκαν τη δεκαετία του 1950, πολλές φορές ξεπερνώντας το 10% (η βιομηχανική παραγωγή αυξανόταν επίσης κατά 10% ετησίως, για πολλά χρόνια, κυρίως κατά τη δεκαετία του 1960). Ο όρος "θαύμα" όμως, χρησιμοποιείται σε σχετικά μικρό βαθμό, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Ο λόγος συνδέεται με την ίδια την ελληνική κοινωνία: η μεταπολεμική περίοδος, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70, ήταν μια εποχή βαθιών πολιτικών διχασμών, με αποκορύφωμα τη Χούντα των Συνταγματαρχών (1967 - 1974), και είναι δύσκολο για τους Έλληνες να εντοπίσουν "θετικές πτυχές" στη διάρκεια αυτής της εικοσιπενταετίας. Επιπλέον, η ανάπτυξη αυτή (τουλάχιστον στην αρχή) διέυρυνε το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, με αποτέλεσμα να επιταθούν οι πολιτικοί διχασμοί.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1
Γεώργιος Κατσιφάρας
Ο Γιώργος Κατσιφάρας γεννήθηκε το 1935 στο Καλέντζι Αχαΐας και τελείωσε το Β΄ Γυμνάσιο Πατρών. Ο θείος του, Γεράσιμος Παπαχρήστου, ήταν ένας από τους σωφέρ του Γεωργίου Παπανδρέου και έτσι από παιδί είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον Γέρο της Δημοκρατίας, που του είχε μεγάλη αδυναμία.Το 1954 ο Γιώργος Κατσιφάρας εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και ξεκίνησε να σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Την ίδια χρονιά προσλήφθηκε στην Εμπορική Τράπεζα, μετά από παρέμβαση του Γεωργίου Παπανδρέου στον τότε ιδιοκτήτη της Τράπεζας, εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη. Αργότερα μετατάχθηκε στην κρατική ΕΤΒΑ (Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως), στην οποία εργάστηκε έως το 1981, οπότε συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του Διευθυντή. Για πολλά χρόνια όμως εργαζόταν παράλληλα και στο πολιτικό γραφείο του Γεωργίου και στη συνέχεια του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο ίδιος είχε πει: «Ήμουν για χρόνια θεληματάρης στο Καστρί».Στην περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών απολύθηκε από την ΕΤΒΑ και εξορίστηκε στο χωριό Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας όπου βρισκόταν απομονωμένος και υπό διαρκή επιτήρηση.Ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ το 1974, και ο πρώτος υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του Κινήματος. Χρημάτισε βουλευτής Α΄ Αθηνών από το 1981 μέχρι το 1989 και από το 1991 μέχρι το 1996. Στην πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου διατέλεσε αρχικά υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως αρμόδιος για τον Αθλητισμό από τις 21 Οκτωβρίου 1981 έως τις 5 Ιουλίου 1982 και στη συνέχεια υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας (5 Ιουλίου 1982 - 26 Ιουλίου 1985). Στην επόμενη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αρχικά υφυπουργός Εμπορίου από 26 Ιουλίου 1985 έως 25 Απριλίου 1986 κι έπειτα διορίστηκε υπουργός Εμπορίου από 25 Απριλίου 1986 έως 31 Οκτωβρίου 1986.Στην τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου διορίσθηκε ξανά υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας από 13 Οκτωβρίου 1993 έως 22 Ιανουαρίου 1996.Ο Γεώργιος Κατσιφάρας απεβίωσε στις 8 Αυγούστου 2012 σε ηλικία 77 ετών.Ανιψιός του είναι ο σημερινός πολιτικός Απόστολος Κατσιφάρας, πρώην περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας και πρώην υπουργός. Ως υπουργός ο Γιώργος Κατσιφάρας απασχολούσε περισσότερο τις κοσμικές στήλες των εφημερίδων για τις φιλίες του με μέλη του ελληνικής αλλά και της διεθνούς επιχειρηματικής ελίτ, με αποτέλεσμα πολλές φορές να υποτιμάται ο καθαρά πολιτικός ρόλος του. Ωστόσο, πολλοί από τους φίλους του Γιώργου Κατσιφάρα αποτέλεσαν στενούς πολιτικούς συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου (μεταξύ άλλων, οι Στέλιος Παναγόπουλος, Γιώργος Λούβαρης και Βασίλης Σαραντίτης) ενώ ο Κατσιφάρας ήταν επίσης αυτός που έφερε κοντά τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον εφοπλιστή και εκδότη της «Καθημερινής» Αριστείδη Αλαφούζο μετά το 1991, όταν ο Αλαφούζος κυνηγήθηκε δικαστικά από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο Γιώργος Κατσιφάρας μιλά για τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ΕΡΤ Θεόδωρος Ηλ. Λουλούδης, ΠΑΣΟΚ Αχαΐας. Μια διαδρομή 40 χρόνων, 1974-2014, Αχαϊκή Βιβλιοθήκη, Εκδόσεις Πελοπόννησος, Πάτρα 2014. ISBN 978-618-81328-4-9.
Ο Γεώργιος Κατσιφάρας (1935, Καλέντζι Αχαΐας – 8 Αυγούστου 2012, Αθήνα) ήταν Έλληνας πολιτικός. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο διατέλεσε βουλευτής Α΄ Αθηνών και υπουργός.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%86%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82
Αθλητική Ποδοσφαιρική Ένωση Ύψωνα
Η ΑΠΕΫ ιδρύθηκε το 1950. Μετά την ίδρυση της ΕΠΟΛ εντάχθηκε στην ομοσπονδία αυτή. Το 1985 κατέκτησε το πρωτάθλημα πρωταθλητριών ΣΤΟΚ γεγονός που της έδινε το δικαίωμα να ενταχθεί στις τάξεις της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) και να αγωνιστεί στη Γ΄ κατηγορία. Ωστόσο, δεν εντάχθηκε στην Γ΄ κατηγορία καθώς δεν πληρούσε τους κανονισμούς της ΚΟΠ ενώ μπορούσε να ενταχθεί στη νεοϊδρυθείσα Δ΄ κατηγορία, όπως και έγινε. Στην πρώτη της συμμετοχή, την περίοδο 1985-86, κατέκτησε το πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας στον όμιλο Λεμεσού-Πάφου και προβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1985-86 τερμάτισε στη δωδέκατη θέση και υποβιβάστηκε στη Δ΄ κατηγορία.Συνέχισε στη Δ΄ κατηγορίας έως και την περίοδο 1992-93 που κατέκτησε το πρωτάθλημα στον όμιλο Λεμεσού-Πάφου και προβιβάστηκε στη Γ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1993-94 υποβιβάστηκε στη Δ΄ κατηγορία. Την περίοδο 1995-96 τερμάτισε στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος Δ΄ κατηγορίας και υποβιβάστηκε στα αγροτικά (τοπικά) πρωταθλήματα. Συνέχισε στις διοργανώσεις της ΕΠΟΛ μέχρι το 2002, οπόταν και αναστάλθηκε η αθλητική δραστηριότητα του σωματείου λόγω οικονομικών προβλημάτων. 1Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τρεις ομίλους. Η ΑΠΕΫ συμμετείχε στον όμιλο Λεμεσού-Πάφου.2Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τέσσερις ομίλους. Η ΑΠΕΫ συμμετείχε στον Γ΄ όμιλο. Πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας:Πρωταθλήτρια (2): 1985-86 (όμιλος Λεμεσού-Πάφου), 1992-93 (όμιλος Λεμεσού-Πάφου) Πρωτάθλημα πρωταθλητριών ΣΤΟΚ: Πρωταθλήτρια (1): 1985 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Προφίλ στην ιστοσελίδα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου Αθλητική Ποδοσφαιρική Ένωση Ύψωνα, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.
Η Αθλητική Ποδοσφαιρική Ένωση Ύψωνα ή η ΑΠΕΫ (διαβάζεται «απεΰ») ήταν κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα από τον Ύψωνα της επαρχίας Λεμεσού, η οποία αγωνίστηκε στην Γ΄ κατηγορία και Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Είχε κατακτήσει 2 φορές το πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας (όμιλος Λεμεσού-Πάφου). Χρώματα της ομάδας ήταν το κόκκινο και το άσπρο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%8E%CF%88%CF%89%CE%BD%CE%B1
Fuck You (τραγούδι)
Το τραγούδι ήταν αρχικά γνωστό με τον τίτλο Guess Who Batman και Get Wit the Brogram στη συνέχεια. Σύμφωνα με βρετανικά και αμερικανικά μουσικά περιοδικά, πρόκειται για τραγούδι διαμαρτυρίας σε βάρος του Τζορτζ Μπους. Άλλωστε τα αρχικά των πρώτων τίτλων του τραγουδιού (G.W.B.) παραπέμπουν στο πλήρες ονοματεπώνυμο του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, George Walker Bush. Σύμφωνα με το Urban Review, το τραγούδι απευθύνεται στο ακροδεξιό ρατσιστικό Βρετανικό Εθνικό Κόμμα, κάνοντας την ίδια την Άλεν να πει ότι το κομμάτι έχει πολλούς αποδέκτες και δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο στόχο. Το γεγονός ότι το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα κέρδισε για πρώτη φορά έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κατά τις Ευρωεκλογές του 2009, οδήγησε την Άλεν στην ανάγκη να το τραγουδήσει τρεις εβδομάδες αργότερα στο φεστιβάλ του Glastonbury, αναφέροντας πως αυτός είναι ένας λόγος για να το τραγουδήσει. Πέρα από το επίσημο βίντεο κλιπ του τραγουδιού, υπήρξαν και άλλα τα οποία δημιουργήθηκαν από χρήστες του ίντερνετ σε ιστοσελίδες όπως το YouTube, τα οποία έτυχαν την έγκριση και την αποδοχή της ίδιας της Λίλυ Άλεν. Ένα από αυτά δημιουργήθηκε από ΛΟΑΤ οργάνωση του Μάντσεστερ και από τότε χρησιμοποιείται ως τραγούδι κατά της ομοφοβίας. Οι συντελεστές του είπαν γι αυτό το τραγούδι: «Είμαστε η νεολαία, κάνουμε μέλλον μας την ανεκτικότητα, από εμάς εξαρτάται. Μισείστε το μίσος». Το τραγούδι κατάφερε να μπει στο Top 10 σε μια σειρά από χώρες, όπως Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ελβετία, Φινλανδία, Νορβηγία και άλλες. Λες λοιπόνΌτι είναι κακό να 'σαι gay Εγώ λέω ότι είσαι κακός άνθρωπος Είσαι ρατσιστής κι εντελώς ανίκανος Οι απόψεις σου είναι μεσαιωνικές Άι γαμήσου Άι γαμήσου, παρακαλώ πολύ Γιατί σιχαινόμαστε αυτά που κάνεις Σιχαινόμαστε όλη τη φάρα σου Και που 'σαι, να μη σε ξαναδούμε Fuck you από την ιστοσελίδα της Λίλυ Άλεν στο MySpace, ζωντανή ερμηνεία στη Νέα Υόρκη 10%: Άι γαμήσου (παρακαλώ πολύ)
Fuck You είναι τίτλος ποπ τραγουδιού της Βρετανίδας τραγουδίστριας, ηθοποιού και παρουσιάστριας Λίλυ Άλεν. Είναι γνωστό και ως Fuck you (very much). Το τραγούδι για πρώτη φορά παρουσιάστηκε διαδικτυακά το 2008 στη σελίδα MySpace της Λίλυ Άλεν, ενώ δισκογραφικά κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 2009 και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ It's not me, it's you (Δεν είμαι εγώ, είσαι εσύ). Σαν single κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2009. Το τραγούδι έγραψαν οι Λίλυ Άλεν και Γκρεγκ Κέρστιν, ενώ η διάρκειά του είναι 3' 43".
https://el.wikipedia.org/wiki/Fuck_You_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9)
Κάρελ Ντουγιαρντίν
Ο Ντουγιαρντίν ήταν Ολλανδός ζωγράφος και χαρακτής, γεννημένος στο Άμστερνταμ το 1626. Χαρακτηριστικό των τοπίων του είναι τα ζώα αγροκτήματος στη σκιά ενός δέντρου (1656, Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο). Πέθανε στη Βενετία το 1678. Αφού υποτίθεται ότι εκπαιδεύτηκε με τον Νικολάες Μπέρχεμ, ο νεαρός Ντουγιαρντίν πήγε στην Ιταλία και εντάχθηκε στην ομάδα ζωγράφων Bentvueghels στη Ρώμη, μεταξύ των οποίων ήταν γνωστός ως "Barba di Becco" ή Bokkebaart, ("τραγογένης") . Εδώ δημιούργησε τις πρώτες του καλλιτεχνικές επιτυχίες. Σύμφωνα με τον Άρνολντ Χαουμπράκεν, ενώ βρισκόταν στη Λυών στη Γαλλία, δημιούργησε σημαντικά χρέη και νυμφεύτηκε την (μεγαλύτερη σε ηλικία) σπιτονοικοκυρά του για να απαλλαγεί από αυτά. Πήγε μαζί της στο Άμστερνταμ, όπου οι πίνακές του εκτιμήθηκαν πολύ. Το 1675, επέστρεψε στη Ρώμη, μετά από πρόσκληση του φίλου του Γιόαν Ράινστ (Joan Reynst) και υποδέχτηκε τους παλιούς φίλους και θαυμαστές του. Ο Ράινστ και ο Ντουγιαρντίν πήγαν σε Grand Tour σε άλλες ιταλικές πόλεις, αλλά όταν ο Ράινστ επέστρεψε στο Άμστερνταμ, ο Ντουγιαρντίν παρέμεινε στην Ιταλία και του έδωσε ένα μήνυμα για τη σύζυγό του ότι θα ακολουθήσει σύντομα. Ταξίδεψε στη Βενετία αλλά πέθανε εκεί απροσδόκητα το 1678. Σύμφωνα με τον Ράινστ είχε πει: "γιατί πρέπει να βιάζομαι να επιστρέψω; Είμαι εκεί που θέλω να είμαι ". Σύμφωνα με τον φίλο του Γιοχάννες Χλάουμπερ (Johannes Glauber), τον οποίο είχε γνωρίσει προηγουμένως στη Ρώμη, ζωγράφιζε για λογαριασμό ενός Ολλανδού εμπόρου στη Βενετία όταν ξαφνικά ασθένησε. Αν και φαινόταν να αναρρώνει, το στομάχι του ήταν πρησμένο και, τελικά, πέθανε. Αν και ήταν μέλος της Ολλανδικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας, τάφηκε με καθολικό τρόπο και μεταφέρθηκε στον τάφο του από τους φίλους του Χόβερτ φαν ντερ Λέουβ (Govert van der Leeuw) και Χλάουμπερ. Μεταξύ των μαθητών του ήταν ο Γιάκομπ II, γιος του Γιάκομπ φαν ντερ Ντο (Jacob van der Do), ο Μαρτίνους Λέκμαν (Martinus Laeckman) και ο Έρικ φαν ντεν Βέιρελτ (Erick van den Weerelt). Ο Ντουγιαρντίν εκπροσωπείται, μεταξύ άλλων, στις ακόλουθες συλλογές: Ινστιτούτο Τεχνών του Ντιτρόιτ, Μίσιγκαν. Μουσεία Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο. Μουσείο Fitzwilliam στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, Ηνωμένο Βασίλειο. Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία. Μουσείο Τέχνης Ινδιανάπολης, Ιντιάνα. Μουσείο J. Paul Getty, Λος Άντζελες. Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι. Βασιλική Πινακοθήκη Mauritshuis, Χάγη. Ινστιτούτο Τεχνών Μινεάπολης, Μινεσότα. Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου, Ηνωμένο Βασίλειο. Μουσείο Norton Simon, Πασαντίνα, Καλιφόρνια. Ρέικσμουζεουμ, Άμστερνταμ. Πινακοθήκη Greater Victoria, Βρετανική Κολομβία. Μουσείο Ashmolean, Οξφόρδη, Ηνωμένο Βασίλειο. Μουσείο Τέχνης του Κλίβελαντ, Οχάιο. Μουσείο Τέχνης Crocker, Καλιφόρνια. Dulwich Picture Gallery, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο. Μουσεία Τέχνης Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Μασαχουσέτη. Μουσείο και Πινακοθήκη τέχνης Hunterian, Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, Σκωτία. Μουσείο Τέχνης Norton, West Palm Beach, Φλόριντα.; Μουσείο Τέχνης Ringling, Φλόριντα. Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου; Μουσείο Σμάρτ Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Szépmûvészeti Múzeum, Βουδαπέστη. The Wallace Collection, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο. Μουσείο Thyssen-Bornemisza, Μαδρίτη. Σχολή Σχεδιασμού Rhode Island, RI. Πινακοθήκη Beecroft, Southend-on-Sea. Οι πίνακες του Κάρελ Ντουγιαρντίν Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Bentvueghels Bamboccianti Έργατου Karel Dujardin στο Μουσείο της Νέας Ζηλανδίας Te Papa Tongarewa Έργα και λογοτεχνία στο PubHist
Ο Κάρελ Ντουγιαρντίν (Karel Dujardin, 27 Σεπτεμβρίου 1626 – 20 Νοεμβρίου 1678) ήταν Ολλανδός ζωγράφος της Χρυσής Εποχής . Παρ' όλο που δημιούργησε μερικά πορτρέτα και μερικούς πίνακες με ιστορικά και θρησκευτικά θέματα, το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας του είναι μικρές ιταλικές σκηνές τοπίου με ζώα και αγρότες και άλλες ρωπογραφίες . Ο Ντουγιαρντίν πέρασε δύο παρατεταμένες περιόδους, στην αρχή και στο τέλος της σταδιοδρομίας του, στην Ιταλία, και οι περισσότεροι από τους πίνακες και τα χαρακτικά με τοπία έχουν ιταλικό ή ιταλικού ύφους σκηνικό.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%BB_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD
Δουκάτο του Μαγδεβούργου
Clark, Christopher (2006). Iron Kingdom: The Rise and Downfall of Prussia 1600–1947. Cambridge: Belknap Press of Harvard. σελ. 776. ISBN 0-674-02385-4. Fay, Sidney B.· Klaus Epstein (1964). The Rise of Brandenburg-Prussia to 1786: Revised Edition. New York: Holt, Rinehart and Winston. σελ. 146. Holborn, Hajo (1964). A History of Modern Germany: 1648-1840. New York: Alfred A. Knopf. Koch, H. W. (1978). A History of Prussia. New York: Barnes & Noble Books. σελ. 326. ISBN 0-88029-158-3. Stier, Erich· Ernst Kirsten· Wilhelm Wühr· Heinz Quirin· Werner Trillmilch· Gerhard Czybulka· Hermann Pinnow· Hans Ebeling (1963). Westermanns Atlas zur Weltgeschichte: Vorzeit / Altertum, Mittelalter, Neuzeit (στα Γερμανικά). Braunschweig: Georg Westermann Verlag. σελ. 170. Map of the Duchy of Magdeburg in 1789
Το Δουκάτο του Μαγδεμβούργου (γερμανικά: Herzogtum Magdeburg) ήταν επαρχία του Μαργραβινάτου του Βρανδεμβούργου από το 1680 έως το 1701 και επαρχία του Γερμανικού Βασιλείου της Πρωσίας από το 1701 έως το 1807. Αντικατέστησε την Αρχιεπισκοπή του Μαγδεμβούργου μετά την εκκοσμίκευση του από το Βραδεμβούργο. Οι πρωτεύουσες του Δουκάτου ήταν το Μαγδεβούργο και το Χάλλε, ενώ το Μπέργκ ήταν μια άλλη σημαντική πόλη. Διαλύθηκε κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντων Πολέμων το 1807, το έδαφός του έγινε μέρος της επαρχίας της Σαξονίας το 1815.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%B4%CE%B5%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85
Αλέν Ραγκουέλ
Ο Αλέν Ραγκουέλ γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1976 στη Λιλ. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στην τοπική ομάδα Ολιμπίκ Λιλ, στην οποία έπαιξε τη σεζόν 1998-99. Συνέχισε στη Βαλένς για τη σεζόν 1999-2000 και στη συνέχεια ήρθε στην Ελλάδα, στον Πανιώνιο, στον οποίο έπαιξε τέσσερις σεζόν με επιτυχία. Συνέβαλε στην έξοδο του συλλόγου στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ δύο φορές το 2003 και το 2004 και στην πρόκριση και συμμετοχή του στους ομίλους της διοργάνωσης. Στη συνέχεια πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν μπόρεσε να βρει θέση στην πρώτη ομάδα και το 2005-06 πήγε στον Ατρόμητο Περιστερίου. Συνέχισε στον Ηρακλή και το 2008-09 αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό Βόλου.
Ο Αλέν Ραγκουέλ (Alain Raguel) (γεν. 1976) είναι ποδοσφαιριστής από τη Γαλλία. Αγωνίστηκε στη Λιλ και στη Βαλένς και από το 2000 αγωνίζεται στην Ελλάδα. Έχει παίξει στην Α΄ Εθνική με τoν Πανιώνιο, τον Παναθηναϊκό, τον Ατρόμητο και τον Ηρακλή και την περίοδο 2008-09 έπαιξε στη Β΄ Εθνική με τον Ολυμπιακό Βόλου. Έχει ύψος 1,75 και αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή. Αυτή τη στιγμή παραμένει «ελεύθερος» (χωρίς επαγγελματικό συμβόλαιο).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD_%CE%A1%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BB
Σύμφωνο
Συνήθως τα σύμφωνα διαχωρίζονται βάσει τριών κατηγοριών: Της ηχηρότητας (της λειτουργίας ή όχι των φωνητικών χορδών κατά τη διάρκειας της προφοράς) διαιρούνται σε άηχα και ηχηρά. Του τόπου άρθρωσης (παθητικοί αρθρωτές) διαιρούνται σε διχειλικά, χειλοδοντικά, οδοντικά, φατνιακά, προουρανικά/μεταφατνιακά, ουρανικά, υπερωικά, μεταϋπερωικά, φαρυγγικά και επιγλωττιδικά (λαρυγγικά). Στους ενεργούς αρθρωτές που συμμετέχουν στην προφορά των συμφώνων σημαντικό ρόλο παίζει η άκρη και η ράχη της γλώσσας. Του τρόπου άρθρωσης διαιρούνται σε κλειστά (γνωστά και ως έκκροτα ή στιγμιαία), τριβόμενα, προστριβόμενα, προσεγγιστικά, υγρά και έρρινα.Ωστόσο υφίστανται κι άλλες κατηγορίες όπως: Ο χρόνος έναρξης της φώνησης (ΧΕΦ) που διαχωρίζει τα δασέα από τα μη δασεά. Η φύση της κίνησης του αέρα, που διαχωρίζει τα πνευμονικά από τα μη πνευμονικά. Η διάρκεια, που διαχωρίζει τα διπλά από τα μονά σε γλώσσες όπως τα ιταλικά και τα ιαπωνικά. Τα γραφήματα του ελληνικού αλφαβήτου που εκφράζουν συμφωνικούς φθόγγους είναι εικοσιοκτώ: <Β, Γ, Δ, Ζ, Θ, Κ, Λ, Μ, Ν, Ξ, Π, Ρ, Σ, Τ, Φ, Χ, Ψ, ΝΤ, ΜΠ, ΓΚ, ΓΓ, ΤΖ, ΤΣ>. Μόνο δύο αντιστοιχούν σε έναν προς έναν φθόγγο (<θ>και <δ>), με τα υπόλοιπα να εμφανίζονται είτε σε διπλά γράμματα (θάλα<σσ>α) είτε να μην αντιπροσωπεύουν αποκλειστικά έναν φθόγγο ([f]: <φ> και <υ>). Πολλά από αυτά αντιστοιχούν σε παραπάνω από έναν ήχους (π.χ. άγχος, γάμμα, άγιος), άλλα συμβολίζουν δύο ήχους (<Ξ>: [ks], <Ψ>: [ps]) ενώ έτερα παρότι είναι δίγραφα αντιπροσωπεύουν έναν ήχο (π.χ. <ΝΤ>: [d]).
Το σύμφωνο είναι φθόγγος χαμηλής τονικότητας κατ' αντιδιαστολή προς τα φωνήεντα, που παράγεται όταν, κατά την ομιλία, ο εκπνεόμενος αέρας προσκρούει σε και κατόπιν διέρχεται από τέλειο φραγμό (οπότε παράγονται τα κλειστά σύμφωνα) ή διαφορετικού πλάτους στενότητες. Σε αντίθεση με τα φωνήεντα και τα ημίφωνα σε φωνολογικό επίπεδο είναι [-συλλαβικά], δεν δύνανται δηλαδή να αποτελέσουν πυρήνα συλλαβής· πράγματι, υφίστανται ορισμένα συμφωνικά αλλόφωνα σε γλώσσες του κόσμου που μπορούν να λάβουν την θέση του πυρήνα.Κατά συνέπεια, σύμφωνο ονομάζεται και το γράμμα ή γράφημα που αναπαριστά ή αντιπροσωπεύει έναν συμφωνικό ήχο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%BF
Ζαν-Μαρί Λε Μπρι
Γεννήθηκε το 1817 στον Κονκαρνέ της Βρετάνης. Εργάστηκε ως ναυτικός, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, και κατά την διάρκεια των ταξιδιών του παρατηρούσε το πέταγμα του άλμπατρος. Αν και ταξίδευε ως ναυτικός, η πραγματική του φιλοδοξία ήταν να πετάξει. Έπιασε μερικά πτηνά και ανέλυσε την αλληλεπίδραση τους με τον αέρα, εντοπίζοντας το αεροδυναμικό φαινόμενο της άνωσης, το οποίο ονόμασε «αναρρόφηση».Ο Λε Μπρι κατασκεύασε ένα ανεμόπτερο, εμπνευσμένος από το σχήμα του άλμπατρος, ονομάζοντας το L'Albatros artificiel («Τεχνητό Άλμπατρος»). Το 1856 πέταξε για μικρό διάστημα στην παραλία Σαντ-Αν-λα-Παλού (Πλονεβέ-Πορζαί, Φινιστέρ), με το αεροσκάφος του να είναι τοποθετημένο σε μια άμαξα που έλκονταν από ένα άλογο. Έτσι πέταξε σε υψόμετρο μεγαλύτερο από το σημείο αναχώρησής του, κάτι που αποτέλεσε πρωτείο για τις βαρύτερες από τον αέρα ιπτάμενες μηχανές. Σύμφωνα με τις αναφορές πέταξε σε υψόμετρο 100 μέτρων (330 πόδια) σε απόσταση 200 μέτρων (660 πόδια).Το 1868, με την υποστήριξη του Γαλλικού Ναυτικού, κατασκεύασε δεύτερη ιπτάμενη μηχανή, την οποία δοκίμασε στην Βρέστη χωρίς επιτυχία. Ήταν σχεδόν παρόμοια με την πρώτη ιπτάμενη μηχανή του, εκτός του ότι ήταν ελαφρύτερη και διέθετε σύστημα κατανομής βάρους. Η ιπτάμενη μηχανή του έγινε η πρώτη που φωτογραφήθηκε, αν και βρισκόταν στο έδαφος, από τον Ναντάρ το 1868, παρόλο το πρώτο πλήρως λειτουργικό ανεμόπτερο είχε κατασκευαστεί και χρησιμοποιηθεί από τον Τζορτζ Κέιλι το 1853. Επίσης στη Μεγάλη Βρετανία, ο Στρινγκφέλοου είχε κατασκευάσει μικρά μη επανδρωμένα ανεμόπτερα το 1848. Ωστόσο ο Λε Μπρι εφυήρε πιο αποτελεσματικά συστήματα πτητικού ελέγχου, τα οποία μπορούσαν να επηρεάσουν την πρόσπτωση των πτερύγων. Έλαβε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για αυτά τον Μάρτιο του 1857.Ο Λε Μπρι απεβίωσε στο Ντουαρνενέ το 1872. Ιστορία της αεροπορίας Πρώτες ιπτάμενες μηχανές Φελίξ ντυ Ταμπλ ντε λα Κρουά Χρονολόγιο της αεροπορίας τον 19ο αιώνα Chanute, Octave Progress in Flying Machines. The American Engineer and Railroad Journal. 47 Cedar Street, New York, 1894, 1899 Gibbs-Smith, C.H. Aviation: An Historical Survey. London, NMSI, 2008. (ISBN 1 900747 52 9) Opdycke, Leonard E. French Aeroplanes Before the Great War Atglen, PA: Schiffer, 1999. (ISBN 0 7643 0752 5) Βιογραφία
Ο Ζαν-Μαρί Λε Μπρι (γαλλικά: Jean-Marie Le Bris‎, 25 Μαρτίου 1817 – 17 Φεβρουαρίου 1872) ήταν Γάλλος αεροπόρος, ο οποίος πραγματοποίησε πτήση με ανεμόπτερο τον Δεκέμβριο του 1856.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD-%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF_%CE%9B%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B9
Ντρεζντένκο
Η περιοχή ήταν ένας τόπος μεθοριακού οχυρού του μεσαιωνικού πολωνικού κράτους. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μπολέσλαφ Γ΄ του Στραβόστομου, ανέβηκε στην τάξη της καστελάνου. Κατά την περίοδο του φεουδαρχικού κατακερματισμού της Πολωνίας αποτελούσε αρχικά μέρος του Δουκάτου της Μείζονος Πολωνίας και έπειτα αποτέλεσε αντικείμενο μάχης μεταξύ του Δουκάτου και του Μαργραβάτου του Βραδεμβούργου, το οποίο πήρε τον έλεγχο μετά το 1296. Πωλήθηκε από τους Βραδεμβούργους στο Μοναστικό Τάγμα των Τεύτονων Ιπποτών το 1317, υπό την εποπτεία των ιπποτών Μπούρκχαρντ και Χάινριχ φον ντερ Όστεν. Ωστόσο, το 1365 έγινε μέρος του Βασιλείου της Πολωνίας, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Βασιλιά Καζίμιρ Γ΄ του Μέγα, για να χαθεί και πάλι από τους Τεύτονες Ιππότες το 1408. Η πόλη παραμελήθηκε από τους Τεύτονες Ιππότες, το κάστρο κάηκε και τμήματα των τειχών της πόλης κατέρρευσαν. Το 1455, μετά τον Δεκατριετή Πόλεμο, οι Ιππότες το πούλησαν πίσω στο Βραδεμβούργο για να συγκεντρώσουν κεφάλαια για πόλεμο ενάντια στην Πολωνία. Ο Πολωνός Βασιλιάς Καζίμιρ Δ΄ της Πολωνίας έκανε ακόμα ειρηνικές προσπάθειες για να ανακτήσει την πόλη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το 1605, η πόλη μετατράπηκε σε φρούριο, το οποίο κατά τη διάρκεια του Τριακονταετή Πολέμου πολιορκήθηκε από τους Σουηδούς, οι οποίοι το κατέλαβαν το 1639 και το κράτησαν μέχρι το 1650. Το 1662 η πόλη υπέστη πυρκαγιά. Το 1701 έγινε μέρος του Βασιλείου της Πρωσίας. Κατά τη διάρκεια του Επταετούς Πολέμου, από το 1758 έως το 1762, η πόλη καταλήφθηκε από τους Ρώσους, οι οποίοι επέβαλαν υψηλές εισφορές στους κατοίκους. Ως αποτέλεσμα, μερικοί από τους κατοίκους διέφυγαν, κάποιοι εκτελέστηκαν και οι Ρώσοι έκαψαν μερικά από τα κτίρια. Επίσης ξέσπασε μια επιδημία τύφου. Μετά τον πόλεμο, τα κατεστραμμένα τμήματα των οχυρώσεων διαλύθηκαν και η πόλη επανεγκαταστάθηκε από εποίκους από την Πολωνία, την Ολλανδική Δημοκρατία και τα γερμανικά κράτη. Μετά την επανεποίκιση και την άφιξη εμπόρων από το Πόζναν και το Αμβούργο, η πόλη ευημερούσε ως κέντρο εμπορίου. Το 1775, η πόλη έλαβε προνόμιο από το Πολωνικό Στέμμα, επιτρέποντας την πώληση ξένων μεταξωτών υφασμάτων στην Πολωνία. Άλλα προϊόντα πωλήθηκαν επίσης εκεί, όπως βόδια από την Πολωνία, ουγγρικό κρασί και αποικιακά προϊόντα. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, γαλλικά στρατεύματα τοποθετήθηκαν στην πόλη. Το 1831, αρκετές σειρές Πολωνών αξιωματικών και στρατιωτών βάδισαν στην πόλη, εγκαταλείποντας το ρωσικό διαμελισμό της Πολωνίας μετά την αποτυχημένη Νοεμβριανή Εξέγερση. Από το 1871 έως το 1945 η πόλη ήταν μέρος της Γερμανίας. Μετά την ανεξαρτησία της Πολωνίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πολωνικά-γερμανικά σύνορα βρίσκονταν κοντά, αφήνοντας την πόλη από τη γερμανική πλευρά. Κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, η τοπική οικονομία αποδυναμώθηκε και πολλοί κάτοικοι μετανάστευσαν για να εργαστούν στη Δυτική Γερμανία. Επιπλέον, οι προσπάθειες γερμανοποίησης του πολωνικού πληθυσμού εντατικοποιήθηκαν, ως αποτέλεσμα των οποίων ορισμένοι έφυγαν για την Πολωνία. Η οικονομική ανάπτυξη σημειώθηκε σε σχέση με τη στρατιωτικοποίηση της Γερμανίας από τους Ναζί τη δεκαετία του 1930, και κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί καταναγκαστικοί εργάτες, κυρίως Πολωνοί, μεταφέρθηκαν στην πόλη. Μετά τον πόλεμο, η πόλη έγινε ξανά μέρος της Πολωνίας, σύμφωνα με τη Διάσκεψη του Πότσδαμ. Άνταμ Κρίγκερ (1634–1666), Γερμανός συνθέτης Καρλ Λούντβιχ Χένκε (1793–1866), Γερμανός αστρονόμος Τέοντορ Σούνεμαν (1812-1868), Γερμανός μαθηματικός Καρλ Λούντβιχ Κάλμπαουμ (1828-1899), Γερμανός ψυχίατρος Επίσημο ιστότοπος της πόλης Εβραϊκή κοινότητα στο Ντρεζντένκο στο Virtual Shtetl
Το Ντρεζντένκο (πολωνικά: Drezdenko, γερμανικά: Driesen) είναι πόλη του Πόβιατ Στσέλτσε-Ντρεζντένκο στο Βοεβοδάτο Λούμπους της Πολωνίας. Ο πληθυσμός της πόλης είναι 10.122 κάτοικοι (2019).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B6%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
Νίκολας Χάμοντ
Γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1907 στην νότια Σκωτία, και συγκεκριμένα στην πόλη Άυρ. Ο Χάμοντ φοίτησε σε κολέγιο στο Εδιμβούργο και αργότερα σε ένα αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Ήταν έξοχος μαθητής και πέρασε επίσης διακοπές στην Ελλάδα και την Αλβανία το 1929, αποκτώντας γνώση της τοπογραφίας και του εδάφους. Αυτές οι ικανότητες τον οδήγησαν να προσληφθεί από τις Επιχειρήσεις Ειδικών Αποστολών κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου το 1940. Οι δραστηριότητές του περιλάμβαναν πολλές επικίνδυνες αποστολές δολιοφθοράς στην Ελλάδα (κυρίως στην Κρήτη) καθώς και στην Αλβανία. Ως αξιωματικός, το 1944 ήταν διοικητής της Συμμαχικής στρατιωτικής αποστολής στην ελληνική αντίσταση στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία. Εκεί γνώρισε τις περιφέρειες αυτές σε βάθος. To 1983 του απονεμήθηκε η Διακεκριμένη Διαταγή Υπηρεσίας και το Ελληνικό Τάγμα του Φοίνικα. Στη μεταπολεμική περίοδο, ο Χάμοντ επέστρεψε στον ακαδημαϊκό χώρο ως ανώτερος δάσκαλος στο κολέγιο Κλερ του Κέιμπριτζ. Το 1954 διορίστηκε διευθυντής του κολεγίου Κλίφτον στο Μπρίστολ και το 1962 διορίστηκε καθηγητής Ελληνικής γλώσσας στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, θέση που κατείχε μέχρι την αποχώρησή του το 1973. Εκλέχτηκε μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας το 1968 και επίτιμο μέλος του "Centre des Nouvelles études de l'histoire, de la philosophie et des problèmes sociaux à Clermont-Ferrand" το 1988.Το κύριο ενδιαφέρον του Χάμοντ ήταν πάντα η ελληνική ιστορία, και το επίκεντρο της βόρειας Ελλάδας και η ιστορία της Μακεδονίας. Το ερευνητικό του έργο βοήθησε σε μεγάλο βαθμό τις περιόδους που πέρασαν σε άδεια στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Μελετών στο Νιου Τζέρσεϊ, στο Εθνικό Κέντρο Ανθρωπιστικών Επιστημών στη Βόρεια Καρολίνα και στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών στην Αθήνα. Έγραψε περισσότερα από 130 άρθρα, τα οποία ασχολούνται με την ελληνική ιστορία από τις πρώτες φορές μέχρι τη ρωμαϊκή κατάκτηση. Ήταν γνωστός για τα έργα του για τον Μέγα Αλέξανδρο και για την Βεργίνα, την αρχαία βασιλική πόλη της Μακεδονίας, πριν από τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις. Ο Νικόλας Χάμοντ παντρεύτηκε, το 1938, την Μαργαρίτα Τάουνλι. Είχαν δύο γιους και τρεις κόρες. A History of Greece to 322 B.C. (1959) Epirus: the Geography, the Ancient Remains, the History and Topography of Epirus and Adjacent Areas (1967) Migrations and invasions in Greece and Adjacent Areas (1976) ed. Atlas of the Greek and Roman World in Antiquity (1981) Philip of Macedon (1994) The Genius of Alexander the Great (1997) The Classical Age of Greece (1999) Poetics of Aristotle: Rearranged, Abridged and Translated for Better Understanding by the General Reader (2001) A History of Macedon Volume I: Historical Geography and Prehistory (1972) A History of Macedon Volume II: 550-336 B.C. (1979) A History of Macedon Volume III: 336-167 B.C. (1988) Alexander the Great. King, Commander, and Statesman History of Macedonia Κλασικό λεξικό της Οξφόρδης (1970) (δεύτερη έκδοση) The end of Mycenaean Civilization and Dark Age: the literary tradition (1962)
Ο Νικόλας Τζέφρι Λεμπριέρε Χάμοντ (αγγλικά: Nicholas Geoffrey Lemprière Hammond) (15 Νοεμβρίου 1907 - 24 Μαρτίου 2001) γνωστός ως N. G. L. Hammond (για συντομία) ήταν Βρετανός ιστορικός, γεωγράφος, κλασικιστής και πράκτορας στο βρετανικό Εκτελεστικό Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE) στην κατεχόμενη Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Χάμοντ θεωρήθηκε ο κορυφαίος ειδικός στην ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας. Αναγνωρίστηκε για τη σχολαστική του έρευνα στη γεωγραφία, την ιστορική τοπογραφία και την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας και της αρχαίας Ηπείρου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%A7%CE%AC%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84
Στέφαν Γιάρατς
Ο Γιάρατς γεννήθηκε στο Stare Żukowice, κοντά στο Τάρνουφ, κατά τη διάρκεια των διαμελισμών της Πολωνίας. Σπούδασε νομική, ιστορία της τέχνης και λογοτεχνία στο Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με το θέατρο. Μετακόμισε στο Πόζναν για ακόμη ένα συμβόλαιο, όπου κλήθηκε στον Αυστριακό Στρατό το 1907. Ένα χρόνο αργότερα εγκαταστάθηκε στο Λοτζ, όπου έπαιξε μέχρι το 1911. Μετακόμισε στη Βαρσοβία στο Ρωσικό Διαμελισμό και εργάστηκε στο Μικρό Θέατρο (Teatr Mały) και στο Πολωνικό Θέατρο (Teatr Polski, 1913). Το 1915, στάλθηκε στη Μόσχα από τους Ρώσους. Μετά την επιστροφή του στην κυρίαρχη Πολωνία το 1918, ξεκίνησε μια ενεργητική καριέρα στο αναδυόμενο εθνικό και πειραματικό θέατρο, με παραστάσεις σε περισσότερες από ενενήντα πόλεις και κωμοπόλεις μέχρι το 1928. Το 1930 ανέλαβε το Θέατρο Ateneum της Βαρσοβίας. Ήταν διευθυντής του μέχρι τη ναζιστική-σοβιετική εισβολή στην Πολωνία, μοιραζόμενος τις ευθύνες με τον Λέον Σίλερ τη σεζόν 1932–33.Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου συνελήφθη και φυλακίστηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Ο Γιάρατς αφέθηκε ελεύθερος μετά από πολυάριθμες παρεμβάσεις στις 15 Μαΐου 1941. Πέθανε στο Ότφοτσκ, κοντά στη Βαρσοβία, το 1945 λόγω της κακής υγείας του. Το Θέατρο Στέφαν Γιάρατς στο Λοτζ της Πολωνίας φέρει το όνομά του, όπως και το Θέατρο Ateneum στη Βαρσοβία από το 1951. Ο Γιάρατς ήταν προικισμένος με μια βαριά, γωνιώδη φιγούρα και μια βραχνή αλλά άκρως υποβλητική φωνή. Κέρδισε τη φήμη του πιο τέλειου ηθοποιού με ρόλους μειονεκτούντων και ταπεινωμένων. Τους προσέγγισε χωρίς συναισθηματισμούς, μεταδίδοντας πίκρα και χοντροκομία, καθώς και ανταρσία, ακόμα κι αν ήταν βαθιά κρυμμένα. Με την υποκριτική του απαλλαγμένη από στοργή, μπόρεσε να δημιουργήσει χαρακτήρες που ήταν βαθιά ανθρώπινοι, συγκινητικοί και απλοί. Ο Γιάρατς θεωρήθηκε ότι έφερε στο θέατρο μια κάπως πληβείο γεύση που πρόσθετε αλήθεια στους ρόλους του. Μερικές φορές έπαιζε ωμά, αν και με τον καιρό η υποκριτική του αποστασιοποιήθηκε και μερικές φορές αποκάλυπτε έναν υπαινιγμό κοροϊδίας. Ωστόσο, θεωρήθηκε ως ένας ηθοποιός που συμπάσχει, σεβόταν και υπερασπιζόταν τους πρωταγωνιστές του και που μετέφερε τα βάσανα τους. Δούλεψε σκληρά τους ρόλους του, γυαλίζοντας τους και μερικές φορές εισάγοντας σημαντικές αλλαγές σε σκηνές σε άλλα θέατρα. Στέφαν Γιάρατς στην IMDb Προφίλ στο Culture.pl
Ο Στέφαν Γιάρατς (πολωνικά: Stefan Jaracz) (24 Δεκεμβρίου 1883 – 11 Αυγούστου 1945) ήταν Πολωνός ηθοποιός και θεατρικός παραγωγός. Υπηρέτησε ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Ateneum στη Βαρσοβία κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου (1930–32) και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ανέβασε τη φήμη του ως μία από τις κορυφαίες φωνές για τη νέα ιντελιγκέντσια της Πολωνίας με τις πρωτοποριακές παραγωγές Ο θάνατος του Δάντη του Γκέοργκ Μπύχνερ (1931), Ο Στρατηγός του Κύπενικ του Καρλ Τσούκμαϊερ (1932), καθώς και τις δημοφιλείς Κυρίες και Ουσάροι (Damy i Huzary) του Αλεξάντερ Φρέντρο (1932) και Ο ανοιχτός οίκος του Μίχαου Μπαουούτσκι.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%82
Ράιλι (τραγουδιστής)
Ο Ράιλι ανακοινώθηκε ως ένας από τους διαγωνιζόμενους του Melodi Grand Prix 2023, με το τραγούδι "Breaking My Heart". Ωστόσο, κινδύνευε να αποκλειστεί από τον διαγωνισμό αφού ανακαλύφθηκε ότι ερμήνευσε το τραγούδι στο φεστιβάλ Slow Life Slow Live στη Σεούλ της Νότιας Κορέας το 2022, παραβίαση των κανόνων του διαγωνισμού. Παρόλα αυτά, αργότερα επιβεβαιώθηκε ότι δεν θα αποκλειστεί και θα αγωνιζόταν.Αργότερα κέρδισε τον διαγωνισμό, ο πρώτος ανταγωνιστής από τα Νησιά Φερόε που το έκανε. Το "Breaking My Heart" είναι ένα τραγούδι του Φεροέζου τραγουδιστή και ινφλουένσερ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης Ράιλι, που κυκλοφόρησε στις 19 Ιανουαρίου 2023. Το τραγούδι έχει οριστεί να εκπροσωπήσει τη Δανία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023 μετά τη νίκη του στο Dansk Melodi Grand Prix 2023, την εθνική επιλογή της Δανίας για τον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision εκείνης της χρονιάς. Σύμφωνα με τον Ράιλι, το τραγούδι γράφτηκε κατά τη διάρκεια μιας "τοξικής" ρομαντικής σχέσης που είχε αντιμετωπίσει ο Ράιλι. Σε μια συνέντευξη στο κανάλι θαυμαστών της Eurovision στο YouTube Eurovision Fantasia, ο Ράιλι ανέφερε ότι ήξερε ότι το άτομο δεν ήταν καλό γι' αυτόν, αλλά ήθελε να συνεχίσει να επιστρέφει μαζί του ανεξάρτητα. Ο Ράιλι είχε βάλει το τραγούδι σε έναν φάκελο και αποφάσισε να το κάνει τραγούδι όταν άκουσε για το Dansk Melodi Grand Prix 2023. Dansk Melodi Grand Prix 2023 Το Dansk Melodi Grand Prix 2023 ήταν η 53η έκδοση του Dansk Melodi Grand Prix, ο μουσικός διαγωνισμός που επιλέγει τις συμμετοχές της Δανίας για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2023.Ο τελικός διεξήχθη σε δύο γύρους ψηφοφορίας. Στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας, οι τρεις πρώτοι θα προκριθούν στον υπερτελικό με βάση τις ψήφους μιας ψηφοφορίας του κοινού. Στον δεύτερο γύρο, οι τρεις πρώτες συμμετοχές θα εμφανιστούν ξανά και ο νικητής θα καθοριστεί με συνδυασμό 50/50 ψηφοφορίας κριτικής επιτροπής και κοινού. Προχωρώντας στον τελικό, το "Breaking My Heart" θεωρήθηκε ένα από τα φαβορί για να κερδίσει τον διαγωνισμό, αφού ήρθε δεύτερο σε μια ψηφοφορία από τον ιστότοπο θαυμαστών της Eurovision Wiwibloggs. Στο τέλος της υπερτελικής ψηφοφορίας, αποκαλύφθηκε ότι το "Breaking My Heart" κέρδισε τον υπερτελικό, κερδίζοντας το 28% των ψήφων από την κριτική επιτροπή και το 15% των ψήφων από το κοινό της Δανίας για ένα συνδυασμένο ποσοστό 43%, κερδίζοντας με περιθώριο 11%, κερδίζοντας έτσι τη θέση της Δανίας για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023. Στη Eurovision Σύμφωνα με τους κανόνες της Eurovision, όλες οι συμμετέχουσες χώρες, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα και τις "Μεγάλες Πέντε", που αποτελούνται από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έπρεπε να προκριθούν σε έναν από τους δύο ημιτελικούς για να διαγωνιστούν για τον τελικό, με τις 10 πρώτες χώρες από τους αντίστοιχους ημιτελικούς τους να προκρίνονται στον τελικό. Πριν από την κλήρωση κατανομής των ημιτελικών, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) χώρισε τις διαγωνιζόμενες χώρες σε έξι διαφορετικά δοχεία με βάση τα μοτίβα ψηφοφορίας από προηγούμενους διαγωνισμούς, όπως καθορίστηκαν από τον συνεργάτη τηλεψηφοφορίας του διαγωνισμού Digame, με στόχο τη μείωση της πιθανότητας ψηφοφορίας από γειτονικές χώρες, ενώ παράλληλα να αυξήσει το σασπένς κατά τη διαδικασία ψηφοφορίας. Στις 31 Ιανουαρίου 2023, πραγματοποιήθηκε η κλήρωση κατανομής στο St George's Hall στο Λίβερπουλ που έβαλε κάθε έθνος σε έναν από τους δύο ημιτελικούς και καθόρισε σε ποιο μισό της παράστασης θα έπαιζε. Εκεί, ανακοινώθηκε ότι η Δανία είχε προγραμματιστεί να εμφανιστεί στο πρώτο μισό του δεύτερου ημιτελικού του διαγωνισμού, που διεξήχθη στις 11 Μαΐου 2023. Το τραγούδι αποκλείστηκε από τον τελικό. Εβδομαδιαία charts
Ο Ράνι Πέτερσεν (Rani Petersen, γεννημένος στις 24 Νοεμβρίου 1997), γνωστός επαγγελματικά ως Ράιλι (Reiley), είναι ένας φεροέζος τραγουδιστής και influencer μέσων κοινωνικής δικτύωσης που εκπροσσώπησε τη Δανία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023 με το τραγούδι "Breaking My Heart".
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CE%B9_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82)
Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1 (1984)
Για το σύστημα βαθμολόγησης, βλ. Βαθμολόγηση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Φόρμουλα 1. Στο γκραν-πρι του Μονακό απονεμήθηκαν οι μισοί βαθμοί, διότι έληξε λόγω επικίνδυνων καιρικών συνθηκών πριν ολοκληρωθούν τα 3/4 των προβλεπόμενων γύρων . Στον κατάλογο δεν συμπεριλαμβάνονται 13 οδηγοί που δεν έλαβαν ούτε ένα βαθμό, καθώς και οι Στεφάν Μπέλοφ - Μάρτιν Μπραντλ της Τίρελ. Για το Γιόχανσον, ο οποίος έτρεξε λίγους αγώνες με την Τίρελ αντί του Μπραντλ και μετά το σκάνδαλο εντάχθηκε στην Τόλμαν, αναγράφονται μόνο τα αποτελέσματα με τη δεύτερη. Τα έντονα γράμματα δείχνουν τον οδηγό που εκκίνησε απ' την pole position. Οι Άροους και Σπίριτ άλλαξαν κινητήρα κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος. Κάθε συνδυασμός θεωρήθηκε χωριστή ομάδα για το πρωτάθλημα των κατασκευαστών. Η Τίρελ ακυρώθηκε και της αφαιρέθηκαν όλοι οι βαθμοί. Ελαστικά: Μichelin, Goodyear, PirelliΒαθ: Βαθμοί, από το άθροισμα βαθμολογίας των δύο μονοθεσίων της ομάδαςΝικ: ΝίκεςΠον: Πόντιουμ, φορές που οδηγός της τερμάτισε στην πρώτη τριάδαPole: Pole-positions, φορές που οδηγός της εκκίνησε απ' την πρώτη θέση της αφετηρίας Πολυμέσα σχετικά με το θέμα 1984 in Formula One στο Wikimedia Commons
To 1984 διοργανώθηκε το 35ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Φόρμουλα 1, το οποίο περιελάμβανε δεκαέξι γκραν-πρι. Ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου στη Βραζιλία και ολοκληρώθηκε στις 21 Οκτωβρίου στην Πορτογαλία. Η Μπράμπαμ διέθετε και πάλι τα γρηγορότερα μονοθέσια, όπως φαίνεται από τις 9 pole positions του Νέλσον Πικέ, αλλά ο κινητήρας της BMW αποδείχθηκε εξαιρετικά ασταθής σε συνθήκες πραγματικού αγώνα, κοστίζοντας στο Βραζιλιάνο τις περισσότερες απ' τις 9 εγκαταλείψεις του. Έτσι το πρωτάθλημα μεταβλήθηκε σε μάχη μέχρι την τελευταία στιγμή ανάμεσα στις Μακλάρεν των Νίκι Λάουντα και Αλαίν Προστ. Νικητής βγήκε ο πρώτος για μισό βαθμό, ενώ η ομάδα τους αναδείχθηκε πολύ εύκολα πρωταθλήτρια με 86 βαθμούς διαφοράς από τη δεύτερη Φερράρι. Παράλληλα εμφανίσθηκε ένας νέος οδηγός που θα εξελισσόταν στον απόλυτο σταρ των επόμενων χρόνων, ο Άιρτον Σένα. Το 1984 σημαδεύθηκε από την αποβολή της Τίρελ, για την οποία ανακαλύφθηκε προς το τέλος της σαιζόν ότι συστηματικά παρέβαινε τους κανονισμούς για το επιτρεπόμενο βάρος των μονοθεσίων. Στους λίγους αγώνες που οι οδηγοί της είχαν μπει στη βαθμολογούμενη εξάδα, η βαθμολογία «ξαναγράφτηκε».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%A6%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_1_(1984)
Δημήτριος Ρίτσος
Ο Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά το 1912 και ένα χρόνο αργότερα η οικογένεια του μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική και Πολιτική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια εργάστηκε ως δικηγόρος για περισσότερα από 30 χρόνια, ειδικευόμενος στο ασφαλιστικό δίκαιο και συνεργαζόμενος στενά με επιχειρήσεις της οικογένειας Πλυτά. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός. Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1947 όταν διορίστηκε δημοτικός σύμβουλος υπό τον Ιωάννη Πιτσίκα. Τα επόμενα χρόνια εκλέχτηκε επανειλημμένα αντιδήμαρχος του Δημοτικού Συμβουλίου και μέλος της Δημαρχιακής Επιτροπής, ενώ διατέλεσε πρόεδρος και μέλος του διοικητικού συμβουλείου διάφορων οργανισμών, ιδρυμάτων και νοσοκομείων. Το 1964 εξελέγη ως πρώτος σε ψήφους δημοτικός σύμβουλος, με αποτέλεσμα να ορισθεί, σύμφωνα με τα ισχύοντα της εποχής, Αναπληρωτής Δήμαρχος. Όταν μετά το αποτυχημένο αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου του 1967 ο εκλεγμένος δήμαρχος και στενός του φίλος Γεώργιος Πλυτάς αποχώρησε από τη χώρα για το Λονδίνο με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, ο Ρίτσος τον διαδέχθηκε. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1967 ορκίσθηκε ως νέος δήμαρχος από τον Στυλιανό Παττακό. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ρίτσος έτυχε έντονης προβολής. Συμμετείχε τακτικά σε εγκαίνια έργων, ένα από αυτά ήταν και το συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, τα εγκαίνια του οποίου πραγματοποιήθηκαν στις 17 Ιουνίου 1971, υποδοχές επισήμων, ακόμα και σε επιτροπές καλλιστείων. Επί της δημαρχίας του έκλεισαν τα, ήδη παρακμάζοντα, δημοτικά ιατρεία στις συνοικίες της Αθήνας, ενώ το δημοτικό Νοσοκομείο Ελπίς μεταφέρθηκε σε νέο κτίριο στην οδό Δημητσάνης στους Αμπελόκηπους. Ήταν θιασώτης της επέκτασης του πολεοδομικού συγκροτήματος πέρα από τα γεωγραφικά όρια του Υμηττού και του Αιγάλεω και προέβλεψε τη δημιουργία νέων επιχειρηματικών και εμπορικών κέντρων στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Ανάμεσα στα οράματα του περιλαμβανόταν η δημιουργία ενός υπέργειου συστήματος σιδηροδρόμων.Ύστερα από νομοθετικό διάταγμα για αντικατάσταση όλων των Δημάρχων που είχαν διοριστεί από το καθεστώς των Συνταγματαρχών τον διαδέχθηκε ο δικαστικός Κωνσταντίνος Δάρας στις 18 Σεπτεμβρίου 1974. Πέθανε το 1988 και κηδεύτηκε στις 15 Φεβρουαρίου στο Πρώτο Νεκροταφείο. Ήταν παντρεμένος με τη Λέιλα Ρίτσου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά τον Νικόλαο Ρίτσο και τον Θεόδωρο Ρίτσο. avarchive.gr Κωδικός Τεκμηρίου D3350, Κωδικός Θέματος T10362 «Δημήτριος Ρίτσος (1912-1988)». Μουσείο της πόλεως των Αθηνών. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015.
Ο Δημήτριος Ρίτσος (1912 - Φεβρουάριος 1988) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός. Διατέλεσε Δήμαρχος Αθηναίων κατά την περίοδο της Δικτατορίας, από τον Δεκέμβριο του 1967 της μέχρι και την πτώση της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A1%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
Τόμι Ραμόν
Ο Tamás Erdélyi γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 1949, στη Βουδαπέστη, Ουγγαρία. Οι Εβραίοι γονείς του ήταν επαγγελματίες φωτογράφοι που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα με το να είναι κρυμμένοι από τους γείτονες. Πολλοί από τους συγγενείς του σκοτώθηκαν από τους Ναζί. Η οικογένεια του έφυγε από την Ουγγαρία κατά την Ουγγρική Επανάσταση του 1956 . Το 1957 μετανάστευσε με την οικογένειά του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αρχικά εγκαθιστώντας στο Νότιο Μπρονξ, η οικογένεια μεταφέρθηκε στο μεσόγειο προάστιο του Forest Hills στο Queens της Νέας Υόρκης. Το Verona Estates στο Forest Hills ήταν ο τόπος όπου μεγάλωσε ο Tamás και αργότερα το χαρακτηρίσε ως «Home sweet home». Αλλάξε το όνομά του στο Thomas Erdelyi. Στο γυμνάσιο, ο Tommy έπαιξε κιθάρα σε μια garage rock μπάντα της δεκαετίας του '60, με το όνομα Tangerine Puppets, , με έναν συμμαθητή κι κιθαρίστα, John Cummings, τον μελλοντικό Johnny Ramone. Μετά την αποφόρτιση από το σχολείο, στα 18, άρχισε να εργάζεται ως βοηθός μηχανικού στο στούντιο Record Plant, όπου εργάστηκε για την παραγωγή το 1970,του Jimi Hendrix άλμπουμ Band of Gypsys . Όταν οι Ramones συναντήθηκαν για πρώτη φορά μαζί με τον Johnny Ramone στην κιθάρα, τον Dee Dee Ramone στο μπάσο και τον Joey Ramone στα τύμπανα, ο Erdelyi έπρεπε να είναι μάνατζερ, αλλά έγινε ντράμερ του συγκροτήματος όταν ο Joey έγινε ο τραγουδιστής, αφού συνειδητοποίησε ότι δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με τους ταχύτερους ρυθμούς των Ramones. "Ο Tommy Ramone, ο οποίος μας μανατζάρε , τελικά έπρεπε να καθίσει πίσω από τα τύμπανα, γιατί κανείς άλλος δεν το θέλησε", αργότερα υπενθύμισε ο Ντι Ντι. Έμεινε ως ντράμερ από το 1974 έως το 1978, παίζοντας και συν-παράγει τα τρία πρώτα άλμπουμ τους, Ramones, Leave Home και Rocket to russia, καθώς και το live άλμπουμ It's Alive . Η τελευταία του εμφάνιση ως ντράμερ των Ramones ήταν στο Johnny Blitz όφελος στο CBGB στη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ στις 4 Μαΐου 1978. Ο Ramone πέθανε στο σπίτι του στο Ridgewood, Queens, Νέα Υόρκη στις 11 Ιουλίου 2014, ηλικίας 65 ετών. Είχε λάβει περίθαλψη στο νοσοκομείο μετά από ανεπιτυχή θεραπεία για καρκίνο του χοληφόρου πόρου . Στο The Independent, η Loulla-Mae Eleftheriou-Smith έγραψε ότι "πριν ο Tommy εγκαταλείψει τη σύνθεση, οι Ramones είχαν γίνει ήδη μία από τις πιο σημαντικές punk μπάντες της ημέρας, παίζοντας στο περίφημο CBGB στην περιοχή Bowery της Νέας Υόρκης και περιοδεύοντας για κάθε άλμπουμ αδιάκοπα ". Απαντώντας στον θάνατο του Ramone, ο επίσημος λογαριασμός του Twitter είχε tweeting προηγούμενα αποσπάσματα από τα μέλη του συγκροτήματος, συμπεριλαμβανομένου του 1976 σχόλιό του ότι η Νέα Υόρκη ήταν το «τέλειο μέρος για να μεγαλώσουν νευρωτικά». Πρόσθεσε: "Ένας από τους λόγους που οι Ramones ήταν τόσο μοναδικοί και πρωτότυπες ήταν ότι ήταν τέσσερις πρωτότυπες, μοναδικές." Γράφοντας στο Variety, ο Cristopher Morris δήλωσε: "Η κίνηση του Τόμι, με υψηλή ενέργεια, ήταν ο στρόβιλος που τροφοδοτούσε το δυναμικό ήχο.
Ο Thomas Erdelyi (γεννημένος ως Tamás Erdélyi, 29 Ιανουαρίου 1949 - 11 Ιουλίου 2014), γνωστός ως Τομι Ραμόν, ήταν ουγγρό-αμερικανός παραγωγός, μουσικός και τραγουδοποιός. Ήταν ο ντράμερ του punk rock συγκροτήματος Ramones για τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ύπαρξης της μπάντας και ήταν από τα πρώτα μέλη των Ramones που διατήρησε το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B9_%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%BD
Ελιζαμπέτ Βιζέ Λε Μπρεν
Η Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν γεννήθηκε στο Παρίσι το 1755. Ο πατέρας της, Λουί Βιζέ (1715-1767), ήταν ζωγράφος και μέλος της συντεχνίας των καλλιτεχνών, της Ακαδημίας του Σαιν-Λυκ και η μητέρα της ήταν κομμώτρια. Πέρασε την πρώιμη παιδική της ηλικία στην εξοχή και στη συνέχεια παρακολούθησε σχολείο ως εσωτερική μαθήτρια. Στα έντεκα, όταν επέστρεψε στο σπίτι, ο πατέρας της αναγνώρισε τη φυσική της ικανότητα και της έδωσε πρόσβαση στο στούντιό του. Ο θάνατός του το 1767 της προκάλεσε μεγάλη θλίψη και διέκοψε τη μαθητεία της. Η μητέρα της παντρεύτηκε ξανά, αλλά ακόμη και έτσι η Ελιζαμπέτ αναμενόταν να συνεισφέρει στην υποστήριξη της οικογένειάς της και έγινε επαγγελματίας καλλιτέχνης από την εφηβεία της. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ήταν αυτοδίδακτη, καθώς μετά τα μαθήματα που έλαβε αρχικά από τον πατέρα της, ακολούθησε μικρή μαθητεία με ζωγράφους όπως ο Γκαμπριέλ Μπριάρ και ο Γκαμπριέλ Φρανσουά Ντουαγιέν. Σε ηλικία 19 ετών, έγινε μέλος της Ακαδημίας του Σαιν-Λυκ, όπου είχε διδάξει ο πατέρας της. Η μεγάλη επιτυχία της προσέλκυσε την προσοχή του εμπόρου τέχνης και ζωγράφου, Ζαν Μπατίστ Πιέρ Λε Μπρεν (1748-1813), τον οποίο παντρεύτηκε το 1776 στο Παρίσι. Ο γάμος της ήταν αποτυχημένος επειδή ο Λε Μπρεν ήταν ελευθεριάζων και χαρτοπαίκτης. Το 1780 γεννήθηκε το μοναδικό της παιδί, η Ζαν Ζυλί Λουίζ (1780-1819), την οποία συνήθιζε να σχεδιάζει και να ζωγραφίζει συχνά, είτε μόνη της είτε στην αγκαλιά της. Το ζευγάρι ήταν εύπορο και ανήκε στην ανώτερη κοινωνία. Από το 1778, το κομψό σαλόνι της ζωγράφου έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή στο Παρίσι και σύχναζαν καλλιτέχνες, συγγραφείς, ξένοι επισκέπτες και εξέχουσες προσωπικότητες της παριζιάνικης κοινωνίας, ακόμη και πρόσωπα από την αυλή των Βερσαλλιών. Οι κοινωνικές της σχέσεις με την ανώτερη κοινωνία της επέτρεψαν να αποκτήσει πλούσια και αριστοκρατική πελατεία και έγινε η ζωγράφος της υψηλής κοινωνίας. Μετά την επαφή της με ορισμένα έργα του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, που είδε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στις Κάτω Χώρες με το σύζυγό της το 1782, η Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν επηρεάστηκε και εξέλιξε την τεχνική της στην ελαιογραφία. Έδινε στα μοντέλα της στάσεις δικής της έμπνευσης ή βασισμένες σε πρότυπα της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας, της Ιταλικής Αναγέννησης και της εποχής του μπαρόκ και συχνά φρόντιζε και για την αμφίεσή τους. Οι πελάτες που έμπαιναν στο στούντιό της έμεναν ικανοποιημένοι βλέποντας να απαθανατίζονται με έναν ζωντανό, κολακευτικό και σαγηνευτικό τρόπο. Το 1778 η Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν ζωγράφισε ένα επίσημο, πλήρες πορτρέτο της Μαρίας Αντουανέτας, το οποίο ακολούθησαν πολλά άλλα πορτρέτα της, που βρίσκονται στο μουσείο των Βερσαλλιών. Η ζωγράφος απολάμβανε την εύνοια και προστασία της βασίλισσας μέχρι το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης. Η άμεση παρέμβαση της βασίλισσας ήταν πίσω από την εκλογή της το 1783 στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής παρά τις έντονες αντιρρήσεις του ισχυρού Πρώτου Ζωγράφου του βασιλιά Ζαν-Μπατίστ-Μαρί Πιέρ (1713-1789), ο οποίος υποστήριζε ότι το επάγγελμα του συζύγου της κυρίας Λε Μπρεν (έμπορος τέχνης) την απέκλειε. Στη συνέχεια, μπόρεσε να παρουσιάσει τα έργα της στο Σαλόν της Ακαδημίας, όπου προσέλκυσε σημαντική προσοχή. Η φήμη της εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη από κριτικούς και ξένους ταξιδιώτες. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, η Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν εγκατέλειψε τη Γαλλία τον Οκτώβριο του 1789 και επέστρεψε το 1802. Κατά το διάστημα αυτό ταξίδεψε μόνη με την κόρη της και εργάστηκε στις ιταλικές αυλές (1789-1792), στην αυλή του αυτοκράτορα της Βιέννης (1792-1795) και στην αυλή του αυτοκράτορα της Ρωσίας (1795-1801). Παντού ήταν ευπρόσδεκτη καθώς το ταλέντο της ήταν αναγνωρισμένο και κέρδισε σημαντική περιουσία από τα έργα της. Εκτός από την παραμονή στην Αγγλία (1803-1805) και τα σύντομα ταξίδια στην Ελβετία (1807-1808), οι ημέρες της περιπλάνησης είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί. Οι τρεις τόμοι των απομνημονευμάτων της δημοσιεύθηκαν μεταξύ 1835 και 1837 με τον τίτλο Αναμνήσεις της ζωής μου. Περιέχουν έναν προσωπικό απολογισμό των τελευταίων ετών του Παλαιού καθεστώτος και ένα χρονικό των μετακινήσεών της κατά την περίοδο της εξορίας της από τη Γαλλία. Αυτά τα συγγράμματα, στα οποία συμπεριέλαβε καταλόγους των έργων της και μια σύντομη πραγματεία σχετικά με την τέχνη της προσωπογραφίας, περιέχουν συναρπαστικές στιγμές στην συχνά λαμπρή και μερικές φορές δραματική ζωή της, καθώς και σύντομα ανέκδοτα σχετικά με πολλά από τα πιο γνωστά πρόσωπα που ζωγράφισε. Αποτελούν το Magnum opus της τελευταίας περιόδου της ζωής της και αποτελούν ζωντανή μαρτυρία για το υπέρτατο πάθος της, την τέχνη της ζωγραφικής. Η Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν πέθανε το 1842 σε ηλικία 87 ετών στην κατοικία της στο Παρίσι και θάφτηκε στο νεκροταφείο της εκκλησίας του χωριού Λουβεσιέν, όπου διατηρούσε εξοχικό σπίτι. Πίνακες της Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν Η Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν (γαλλικά)
Η Ελιζαμπέτ Λουίζ Βιζέ Λε Μπρεν (γαλλικά: Élisabeth Louise Vigée Le Brun, 16 Απριλίου 1755 - 30 Μαρτίου 1842), γνωστή και ως Μαντάμ Λεμπρέν, υπήρξε εξέχουσα ζωγράφος προσωπογραφιών στη Γαλλία στα τέλη του 18ου αιώνα και κατά τις πρώτες τρεις δεκαετίες του 19ου.Η τέχνη της και η λαμπρή της σταδιοδρομία την κατέστησαν προνομιούχο μάρτυρα των ταραχών του τέλους του 18ου αιώνα, της Γαλλικής Επανάστασης και της Παλινόρθωσης. Υπήρξε διαδοχικά ζωγράφος της αυλής της Γαλλίας, της Μαρίας-Αντουανέτας και του Λουδοβίκου ΙΣΤ', του βασιλείου της Νάπολης, της αυλής του αυτοκράτορα της Βιέννης, του αυτοκράτορα της Ρωσίας και της Παλινόρθωσης. Ζωγράφισε επίσης αρκετές αυτοπροσωπογραφίες, συμπεριλαμβανομένων δύο με την κόρη της. Η Ελιζαμπέτ Λε Μπρεν δημιούργησε περίπου 660 πορτρέτα και 200 ​​τοπία. Πολλά έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές αλλά τα περισσότερα εκτίθενται σε σημαντικά μουσεία, όπως το Λούβρο, το Μουσείο Ερμιτάζ, η Εθνική Πινακοθήκη στο Λονδίνο, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη και σε πολλές άλλες συλλογές στην ηπειρωτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84_%CE%92%CE%B9%CE%B6%CE%AD_%CE%9B%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%B5%CE%BD
Φιλιππίνη του Βρανδεμβούργου-Σβετ
Η Φιλιππίνη Αυγούστα Αμαλία ήταν η τρίτη κόρη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου του Βρανδεμβούργου-Σβετ και της συζύγου του Σοφίας Δωροθέας των Χοεντσόλλερν, κόρης του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α΄ της Πρωσίας. Αδέλφια της ήταν η Φρειδερίκη, σύζυγος του Δούκα της Βυρτεμβέργης, και η Ελισάβετ Λουίζα, σύζυγος του Πρίγκιπα της Πρωσίας. Τη Φιλιππίνη επέλεξε πολύ νωρίς η θεία της Λουίζα Ουλρίκα, σύζυγος του Βασιλιά της Σουηδίας, ως τη μελλοντική βασίλισσα της Σουηδίας. Η μητέρα της ήταν η αγαπημένη αδελφή της βασίλισσας και η Λουίζα Ουλρίκα επιθυμούσε η Φιλιππίνη να παντρευτεί τον πρώτο γιο της, τον Γουσταύο (αργότερα Γουσταύο Γ΄ της Σουηδίας). Αυτά τα σχέδια όμως ματαιώθηκαν, όταν ο Γουσταύος νυμφεύτηκε τη Σοφία Μαγδαληνή της Δανίας το 1766. Στη συνέχεια η Λουίζα Ουλρίκα ήθελε η Φιλιππίνη να παντρευτεί τον δεύτερο γιο της, τον Κάρολο, αλλά αντί αυτού ο Γουσταύος Γ΄ αποφάσισε ότι ο αδελφός του θα έπρεπε να νυμφευτεί τη Χεδβίγη Ελισάβετ του Χόλσταϊν-Γκόττορπ. Στις 10 Ιανουαρίου 1773 η Φιλιππίνη παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Β΄ της Έσσης-Κάσσελ, που ήταν 25 ετών, στο Βερολίνο. Ήταν η δεύτερη σύζυγός του. Η πρώτη του, Μαρία της Μεγάλης Βρετανίας, είχε αποβιώσει το προηγούμενο έτος. Έτσι η Φιλιππίνη έγινε μητριά για τους τρεις γιούς του Φρειδερίκου, Γουλιέλμο, Κάρολο και Φρειδερίκο. Ωστόσο η Φιλιππίνη δεν θα έκανε νόμιμα παιδιά. Κατά τη διάρκεια του γάμου της η Φιλιππίνη έζησε μία πολύ ανεξάρτητη ζωή, δημιούργησε ακόμη και δική της Αυλή. Την 1η Μαρτίου 1777 γέννησε έναν παράνομο γιο, τον Γκέοργκ Φίλιππσον, που γεννήθηκε από τον μετέπειτα πολιτικό της Βυρτεμβέργης Γκέοργκ Ερνστ Λέβιν φον Βίντσινγκεροντε. Βοήθησε επίσης να συμφιλιώσει τον σύζυγό της με τα παιδιά του από τον πρώτο του γάμο, από τα οποία είχε αποξενωθεί από το 1754. Ο Φρειδερίκος Β΄ πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1785. Ως χήρα, έζησε πρώτα στο Χάναου. Μετά την εισβολή του Γαλλικού Επαναστατικού στρατού, μετακόμισε στο Βερολίνο. Ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β΄ της Πρωσίας δώρισε ένα σύγχρονο παλάτι σε αυτήν (Behrenstraße 66). Το 1794 παντρεύτηκε κρυφά τον Βίντσινγκεροντε με γνώση και έγκριση του Βασιλιά. Η Φιλιππίνη απεβίωσε την 1η Μαΐου 1800. Τάφηκε στον Καθεδρικό Ναό του Βερολίνου. Ο μόνος κληρονόμος ήταν ο δεύτερος σύζυγός της Βίντσινγκεροντε. Τρία μέρη, που όλα ιδρύθηκαν το 1778 και ενσωματώθηκαν στο Βόλφχαγκεν το 1971, πήραν το όνομά τους από τη Φιλιππίνη: Φιλιππίνενμουργκ (in German) Φιλιππίνεντορφ (in German) Φιλιππίνενταλ (in German) Παντρεύτηκε πρώτα το 1773 τον Φρειδερίκο Β΄ της Έσσης-Κάσσελ. Αυτός απεβίωσε το 1785. Το 1794 η Φιλιππίνη έκανε δεύτερο γάμο με τον Γκέοργκ Ερνστ Λέβιν φον Βίντσινγκεροντε, πολιτικό της Βυρτεμβέργης, και είχε τέκνο: Γκέοργκ (γενν. 1777).
Η Φιλιππίνη (γερμ. Philippine von Brandenburg von Hohenzollern, 10 Οκτωβρίου 1745 - 1 Μαΐου 1800) από τον Οίκο των Χοεντσόλλερν ήταν κόρη του Μάργραβου του Βρανδεμβούργου-Σβετ και με γάμο με τον γάμο της έγινε λανδγραβίνη της Έσσης-Κάσσελ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%A3%CE%B2%CE%B5%CF%84
Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Ανατολικής Αττικής
Έδρα του δήμου είναι οι Αχαρνές. Ο Δήμος Αχαρνών έχει μόνιμο πληθυσμό 106943 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δημοτική Κοινότητα Αχαρνών [ 100.743 ]οι Αχαρνές [ 99.346 ] η Βαρυμπόμπη [ 1.377 ] η Πάρνηθα [ 20 ] Δημοτική Κοινότητα Θρακομακεδόνων [ 6.200 ]οι Θρακομακεδόνες [ 6.200 ] Δημοτική Κοινότητα Βάρης [ 15.855 ]η Βάρη [ 15.855 ] Δημοτική Κοινότητα Βούλας [ 28.364 ]η Βούλα [ 28.364 ] Δημοτική Κοινότητα Βουλιαγμένης [ 4.180 ]η Βουλιαγμένη [ 4.180 ] Δημοτική Κοινότητα Αγίου Στεφάνου [ 10.015 ]ο Άγιος Στέφανος [ 9.892 ] το Πευκόφυτο [ 123 ] Δημοτική Κοινότητα Άνοιξης [ 6.510 ]η Άνοιξη [ 6.510 ] Δημοτική Κοινότητα Διονύσου [ 6.458 ]ο Διόνυσος [ 5.651 ] η Εφέδρων - Αναγέννηση [ 701 ] η Ραπεντώσα [ 106 ] Δημοτική Κοινότητα Δροσιάς [ 7.186 ]η Δροσιά [ 7.186 ] Δημοτική Κοινότητα Κρυονερίου [ 5.040 ]το Κρυονέρι [ 5.040 ] Δημοτική Κοινότητα Ροδόπολης [ 2.078 ]η Ροδόπολη [ 2.078 ] Δημοτική Κοινότητα Σταμάτας [ 2.906 ]η Σταμάτα [ 2.906 ] η Αγία Μαρίνα [ 3.765 ] ο Άγιος Δημήτριος [ 1.011 ] ο Καρελλάς [ 1.579 ] το Κίτσι [ 4.788 ] το Κορωπί [ 19.164 ] Τοπική Κοινότητα Αγίου Κωνσταντίνου [ 728 ]ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 659 ] οι Εσπερίδες [ 69 ] Δημοτική Κοινότητα Κερατέας [ 14.763 ]η Αγία Μαρίνα Μικρολίμανου [ 476 ] το Αγίασμα [ 161 ] ο Άγιος Γεώργιος Θορικού [ 141 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 33 ] το Άνω Δασκαλειό [ 139 ] το Αρί [ 208 ] το Αυρόκαστρο [ 47 ] το Βένιο Δασκαλειού [ 56 ] το Βίντζι Δασκαλειού [ 149 ] το Δασκαλειό [ 123 ] το Δημολάκι [ 26 ] ο Διόνυσος [ 195 ] η Διψέλιζα [ 192 ] το Ελαιοχώρι [ 41 ] οι Ελιές Δασκαλειού [ 53 ] το Ζαπάνι [ 126 ] το Ζάστανο [ 13 ] η Κακή Θάλασσα [ 127 ] το Καλοπήγαδο [ 474 ] η Κερατέα [ 7.493 ] η Κόντρα Βιλαρά [ 146 ] το Μαλιακούκι [ 69 ] η Μαλιαστέκα [ 170 ] το Μανούτσο [ 95 ] η Μαρίστρα [ 34 ] το Μαρκάτι [ 185 ] τα Μεγάλα Πεύκα [ 89 ] η Μεγάλη Αυλή [ 160 ] το Μητροπήσι [ 165 ] το Μικρολίμανο [ 116 ] η Μονή Κακής Θάλασσας [ 166 ] ο Μύλος [ 102 ] η Μυρτέζα [ 164 ] η Ντάρδεζα [ 39 ] η Παλιοκαμάριζα [ 216 ] το Πανόραμα Μικρολίμανου [ 172 ] τα Πεύκα [ 243 ] η Πλάκα [ 558 ] το Πόρτο Εννιά [ 243 ] οι Πρισιλίμες [ 60 ] το Ριμπάρι [ 80 ] το Ρουμουντί [ 49 ] το Ρουντζέρι Λεμπρού [ 61 ] η Σάκκα [ 97 ] η Σκάλεζα Μητραντώνη [ 99 ] η Σπηλιαζέζα [ 144 ] η Συντερίνα [ 214 ] το Συρί [ 54 ] η Τζαρδαβίλα Μόκριζας [ 46 ] η Τζονίμα [ 63 ] το Τογάνι Λάκιζας [ 40 ] η Τρεχαντιέρα [ 122 ] η Τριανταφυλλιά [ 70 ] το Φάνωσι [ 17 ] η Φέριζα [ 34 ] ο Χάρακας [ 90 ] το Χάρβαλο [ 18 ] Δημοτική Κοινότητα Λαυρεωτικής [ 9.611 ]ο Άγιος Γεράσιμος [ 281 ] ο Άγιος Γεώργιος (νησίδα) [ 0 ] το Άνω Θορικό [ 215 ] οι Εργατικές Κατοικίες - ο Άγιος Ιωάννης Ρώσσος [ 823 ] το Θορικό [ 227 ] η Κάτω Ποσειδωνία [ 397 ] το Κάτω Σούνι [ 127 ] το Λαύριο [ 7.078 ] τα Λεγρενά [ 289 ] ο Πάνορμος [ 174 ] Τοπική Κοινότητα Βαρνάβα [ 2.081 ]η Αγία Παρασκευή [ 244 ] οι Άγιοι Δημήτριος και Παντελεήμων [ 189 ] ο Άγιος Ιωάννης [ 81 ] ο Βαρνάβας [ 1.326 ] ο Λιμνιώνας [ 7 ] η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος [ 136 ] η Μονή Παναγίας [ 32 ] το Πουρίθι [ 66 ] Τοπική Κοινότητα Γραμματικού [ 1.823 ]η Αγία Μαρίνα [ 217 ] το Γραμματικό [ 1.432 ] το Σέσι [ 174 ] Δημοτική Κοινότητα Μαραθώνα [ 12.849 ]ο Άγιος Παντελεήμων [ 1.591 ] το Άνω Σούλι [ 232 ] η Αύρα [ 191 ] ο Βόθων [ 177 ] ο Βρανάς [ 1.082 ] το Κάτω Σούλι [ 2.142 ] ο Μαραθώνας [ 7.170 ] ο Σχινιάς [ 264 ] Δημοτική Κοινότητα Νέας Μάκρης [ 16.670 ]η Νέα Μάκρη [ 15.554 ] ο Νέος Βουτζάς [ 1.116 ] η Αγία Τριάδα [ 218 ] η Βραυρώνα [ 195 ] ο Κουλιδάς [ 243 ] ο Λιμένας Μαρκοπούλου (Πόρτο Ράφτη) [ 9.686 ] το Μαρκόπουλο [ 9.513 ] τα Ποριά [ 0 ] η Χαμολιά [ 185 ] Δημοτική Κοινότητα Γλυκών Νερών [ 11.049 ]τα Γλυκά Νερά [ 11.049 ] Δημοτική Κοινότητα Παιανίας [ 15.619 ]η Αργιθέα [ 1.024 ] η Παιανία [ 14.595 ] Δημοτική Κοινότητα Ανθούσας [ 2.132 ]η Ανθούσα [ 2.132 ] Δημοτική Κοινότητα Γέρακα [ 29.939 ]ο Γέρακας [ 29.939 ] Δημοτική Κοινότητα Παλλήνης [ 22.344 ]το Λεοντάρι (Κάντζα) [ 5.929 ] η Παλλήνη [ 16.415 ] Δημοτική Κοινότητα Πικερμίου [ 7.175 ]η Διώνη [ 2.111 ] το Ντράφι [ 3.055 ] το Πικέρμι [ 2.009 ] Δημοτική Κοινότητα Ραφήνας [ 13.091 ]η Καλλιτεχνούπολη [ 923 ] η Ραφήνα [ 12.168 ] Δημοτική Κοινότητα Αναβύσσου [ 6.202 ]η Ανάβυσσος [ 6.202 ] Δημοτική Κοινότητα Καλυβίων Θορικού [ 14.424 ]τα Καλύβια Θορικού [ 14.424 ] Τοπική Κοινότητα Κουβαρά [ 2.008 ]ο Κουβαράς [ 1.426 ] η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος [ 16 ] ο Νέος Κουβαράς [ 566 ] Δημοτική Κοινότητα Παλαιάς Φώκαιας [ 3.436 ]το Θυμάρι [ 723 ] η Παλαιά Φώκαια [ 2.713 ] Δημοτική Κοινότητα Σαρωνίδας [ 2.932 ]η Σαρωνίδα [ 2.932 ] Δημοτική Κοινότητα Αρτέμιδας [ 21.488 ]η Άρτεμη [ 21.488 ] Δημοτική Κοινότητα Σπάτων - Λούτσας [ 12.333 ]η Αγία Κυριακή [ 886 ] ο Άγιος Ιωάννης [ 284 ] ο Άγιος Νικόλαος Μπούρα [ 195 ] η Βελανιδιά [ 257 ] το Έτος Στέκο [ 87 ] ο Ήμερος Πεύκος [ 211 ] η Νεάπολη [ 584 ] τα Σπάτα [ 9.198 ] ο Φοίνικας [ 113 ] η Χριστούπολη [ 518 ] Δημοτική Κοινότητα Αυλώνα [ 5.895 ]το Ασπροχώρι [ 151 ] η Αυλώνας [ 5.744 ] Δημοτική Κοινότητα Αφιδνών [ 3.642 ]η Αγία Τριάδα [ 959 ] οι Αφίδνες [ 1.908 ] η Δροσοπηγή [ 156 ] ο Κοκκινόβραχος [ 195 ] η Κοσμοθέα [ 131 ] ο Σταθμός Αφιδνών [ 293 ] Δημοτική Κοινότητα Καλάμου [ 3.728 ]οι Άγιοι Απόστολοι [ 1.904 ] ο Κάλαμος [ 1.824 ] Δημοτική Κοινότητα Καπανδριτίου [ 4213 ]οι Άγιοι Ανάργυροι [ 276 ] το Καπανδρίτι [ 3.359 ] η Λίμνη Μαραθώνα [ 0 ] το Μικροχώρι [ 578 ] Τοπική Κοινότητα Μαλακάσας [ 1.049 ]η Μαλακάσα [ 514 ] το Μίλεσι [ 425 ] η Σφενδάλη [ 110 ] Δημοτική Κοινότητα Μαρκόπουλου Ωρωπού [ 2.798 ]η Αγία Βαρβάρα [ 60 ] το Μαρκόπουλο [ 2.549 ] το Μπάφι [ 58 ] το Νέο Λιβύσσιο [ 131 ] Τοπική Κοινότητα Πολυδενδρίου [ 1.608 ]ο Άγιος Γεώργιος [ 39 ] οι Ηρακλειδείς [ 68 ] το Πολυδένδρι [ 1.385 ] οι Ταξιάρχες [ 116 ] Τοπική Κοινότητα Συκαμίνου [ 1.613 ]το Καμάρι [ 76 ] το Κατηφόρι [ 122 ] το Νέο Συκάμινο [ 272 ] ο Πευκιάς [ 233 ] το Συκάμινο [ 910 ] [ 9.223 ] Δημοτική Κοινότητα Νέων Παλατίων [ 3.573 ]η Αγία Αικατερίνη [ 57 ] ο Άγιος Αθανάσιος [ 99 ] ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 386 ] τα Νέα Παλάτια [ 2.723 ] οι Πόντιοι [ 308 ]Δημοτική Κοινότητα Σκάλας Ωρωπού [ 4.146 ]η Νέα Πολιτεία [ 622 ] η Σκάλα Ωρωπού [ 1.430 ] το Χαλκούτσι [ 2.094 ]Τοπική Κοινότητα Ωρωπού [ 1.504 ]ο Κάμπος Ωρωπού [ 255 ] τα Πλατάνια Ωρωπού [ 138 ] ο Ωρωπός [ 1.111 ] Διοικητική διαίρεση Περιφέρειας Αττικής
Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι δημοτικές ενότητες, οι τοπικές κοινότητες και οι οικισμοί της περιφερειακής ενότητας Ανατολικής Αττικής. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου Αρχειοθετήθηκε 2013-12-25 στο Wayback Machine. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για την απογραφή πληθυσμού της Ελλάδας του 2011. Ο αριθμός μέσα στις αγκύλες [ ] είναι ο μόνιμος πληθυσμός. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική.Η περιφερειακή ενότητα Ανατολικής Αττικής έχει πληθυσμό 502.348 κατοίκους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
Φίλιππος Μελίκης
Ο Φίλιππος Μελίκης ιδρύθηκε το 1957 και είναι ο πρώτος αθλητικός σύλλογος της κωμόπολης. Τα προηγούμενα χρόνια,νέοι του χωριού έφτιαξαν με προσωπική εργασία το γήπεδο,που βρίσκεται στο χώρο που είναι ακόμη σήμερα,ενώ δημιούργησαν τις πρώτες υποτυπώδεις ομάδες παικτών. Το 1957 το όνειρο της δημιουργίας ενός αθλητικού συλλόγου στη Μελίκη παίρνει σάρκα και οστά.Ιδρυτικά μέλη του Φιλίππου ήταν οι: Τσιρτόπουλος Αντώνιος,Τσιμόπουλος Δημήτριος,Κορωνιάδης Κωνσταντίνος, Τσιφτσιόπουλος Δημήτριος, Μητσιόπουλος Παναγιώτης,Στάντζος Χρήστος,Ντόβας Σωτήρης,Κροκιδάς Αναστάσης,Θεοδωρακόπουλος Νίκος, Λιολιόπουλος Αθανάσιος, Πουλόπουλος Βαγγέλης,Γεωργιάδης,Καρατενιζης Κωνσταντίνος,Χατζόπουλος Γρηγόρης,Καρέλης Κωνσταντίνος,Τσιμόπουλος Βαγγέλης,Καραγκιοζόπουλος Αντώνης, Τζαφέρης Δημήτριος,Τσιμόπουλος Διονύσιος,Τρικαλόπουλος, Τζουνοπουλος, Δημητριος, Μπάμπαλος Στέφανος,Μουλαγιαννίδης Αλέκος,Ντόβας Αθανάσιος,Ζαρκάδας Αχιλλέας,Τασιόπουλος Γιάννης, Θεοδωρίδης Νίκος,Τσαραπατσάνης Αντώνης,Μαμουτόπουλος Γιώργος, Καραμουσαλίδης Γιώργος και Γιάννης,Στάχταρης Νίκος, Τσιφτσόπουλος Σωτήρης, Διαμαντόπουλος Σωτήρης. Η πρώτη διοικούσα επιτροπή αποτελείτο από τους: Τσιμόπουλο Δημήτριο,Μπάμπαλο Στ., Κορωνιάδη Κ.,Λιολιόπουλο Θανάση, Τσιφτσιόπουλο Δημήτρη,Παραπούρα Βασίλειο και Ζαρκάδα Αχιλλέα. Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του 60' ο Φίλιππος αγωνίστηκε στην β' κατηγορία της τότε Ενώσεως ποδοσφαιρικών σωματείων Κεντρικής Μακεδονίας,βάζοντας τις βάσεις για την θρυλική ομάδα που θα ακολουθήσει την επόμενη δεκαετία. Αναμφίβολα η δεκαετία του '70 ήταν η πιο πετυχημένη στην ιστορία του Φίλιππου Μελίκης. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας ως πρωταθλητής της Ένωσης Ημαθίας-Πιερίας διεκδίκησε 2 φορές την ιστορική άνοδο στην Β' Εθνική μέσω του ειδικού πρωταθλήματος ανόδου το 1975 και το 1977. Επίσης τις σεζόν 1977-78 και 1978-79 αγωνίστηκε στην Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία, τότε 3η τη τάξει εθνική κατηγορία. Πρόεδρος και μόνιμος διοικητικός παράγοντας για περίπου 20 χρόνια ο Βασίλης Παραπούρας(Κασίμης),που συνέδεσε το όνομά του με τις μεγάλες επιτυχίες αυτής της περιόδου. Κατά τη διάρκεια αυτής της δεκαετίας ο Φίλιππος αγωνίστηκε με αντιπάλους-ομάδες μεγάλων πόλεων, ενώ το γήπεδο Μελίκης ήταν πόλος έλξης χιλιάδων θαυμαστών του ποδοσφαίρου.Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο γεγονός ότι για τις επιτυχίες αυτές στηρίχθηκε σε ποδοσφαιριστές κυρίως από τη Μελίκη και τα γύρω χωριά. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές της περιόδου εκείνης ήταν οι τερματοφύλακες Παραπούρας Αποστόλης και Τσιμόπουλος Βασίλης, οι αμυντικοί Θεοχαρόπουλος Μέρκος, Παντίσης Γιάννης, Τρικαλόπουλος Σάκης, Νικολαΐδης Γιώργος, οι ακραίοι Τζουνόπουλος Αντώνης, Παπαδόπουλος Σάκης, Κυριαζόπουλος Βασίλης. Στο κέντρο δέσποζε η παρουσια των Δημήτρη Ντάμτσιου και Θωμά Αντωνόπουλου,ενώ θρυλικοί επιθετικοί ήταν οι Παναγιωτίδης και Κατσιγιάννης. Δεκαετία του '80: Η ανανέωση Η δεκαετία του '80 άρχισε με το Φίλιππο Μελίκης να προχωρά σε ριζική ανανέωση και μέσα σε λίγα χρόνια να δημιουργεί μία εκ νέου δυνατή ομάδα.Με ικανούς προπονητές όπως οι Σαμαράς Κώστας,Γαιτανίδης Σπύρος,Ντάμτσιος Δημήτρης και ο αδικοχαμένος Κώστας Τζαφέρης, και μία πλειάδα νέων ταλέντων όπως οι Μπουκουβάλας, Ανδρίτσος, Καλιανιώτης,Ντινόπουλος, Παραπούρας Στεφ.,Καραγκιοζόπουλος Γ.,Παλατσιώτης,Παππάς,Ζειμπέκης, κ.α. έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και διεκδίκησε πολλές φορές την άνοδο στην Δ Εθνική. Δεκαετία του '90: Τα πρωταθλήματα και η Δ' Εθνική Ότι δεν κατάφερε το '80 ο ιστορικός Φίλιππος, το υλοποίησε στη δεκαετία του 90', όπου κατακτά το πρωτάθλημα δύο φορές με μεγάλη μάλιστα διαφορά από τον δεύτερο, τις σεζόν 1992-93 και 1996-97, και στις δύο με προπονητή τον Δημήτρη (Τάκη) Ντάμτσιο. Στην Δ΄ Εθνική αγωνίστηκε τις σεζόν 1993-94 και 1997-98 χωρίς όμως να καταφέρνει την παραμονή, καθώς υποβιβάστηκε αμφότερα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια σχεδόν μίας δεκαετίας από το 1990 ως και το 2000 περίπου παρουσίαζε δυνατή ομάδα και πρωταγωνιστούσε κάθε χρόνο, στην 1η κατηγορία της Ενώσεως Κεντρικής Μακεδονίας (Ημαθίας). Σημαντικοί παίκτες της εποχής ήταν οι Αντ. Νησελίτης(Ρέπας-πρώτος με διαφορά σε συμμετοχές στην ιστορία της ομάδας),Αντ. Τσιφτσιόπουλος,Γιάννης Καρατενίζης,Γιάννης Μαλλούς, Δημήτρης Τσάκαλος(Μάικ),Σάκης Μπουκουβάλας(Κυράστας),Αντώνης Βήτος,καθώς και το θρυλικό επιθετικό δίδυμο των Δημήτρη Μαμουτόπουλου και Σάκη Καραγιάννη. Την περίοδο 1996-'97 οι "παλιοί" Νησελίτης,Τσάκαλος,Μαμουτόπουλος,Παπάζογλου, Καρατενίζης θα πλαισιωθούν από μια νέα φουρνιά ταλαντούχων παικτών,όπως οι τερματοφύλακες Λιβανόπουλος Γιώργος και Μαλλιάρας Νίκος,οι ακραίοι Κυριαζόπουλος Γιώργος και Κακάνης Ηλίας,οι αμυντικοί Κωτσιόπουλος Σωτήρης και Νατσούρας Αντώνης και οι επιθετικοί Τόλιος Αντώνης και Βήτος Αντώνης. Η επιστροφή του Δημήτρη Ντάμτσιου στο τιμόνι της ομάδας του Φιλίππου, την βρίσκει στην Β' κατηγορία μετά από δύο συνεχόμενους υποβιβασμούς. Η επιστροφή του Σάκη Παπάζογλου και η ένταξη στην ομάδα αρκετών νέων ταλέντων,όπως οι Γιώργος και Βασίλης Ντάμτσιος,ο Δημήτρης Μαγαλιός,ο Γιώργος Παρσόπουλος(Παρίδης),οι Αλέκος και Νίκος(Νίκιτς)Χατζηθεοδώρου και άλλοι,οδηγεί το Φίλιππο με άνεση στην πρώτη κατηγορία αλλά και στον τελικό κυπέλλου (από τις ελάχιστες φορές που ομάδα Β' κατηγορίας έχει φτάσει στον τελικό),όπου χάνει από την Αλεξάνδρεια. Η ενδυνάμωση του Φίλιππου συνεχίζεται. Χρονιά με τη χρονιά, κατακτά όλο και υψηλότερες θέσεις στη βαθμολογία, με αποκορύφωμα το 2006, όπου χάνει το πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική.Σε ένα παιχνίδι το οποίο σημαδεύτηκε από έντονο παρασκήνιο και παρακολούθησαν τουλάχιστον 3000 φίλαθλοι στο γήπεδο Μελίκης, ο Φίλιππος ηττήθηκε με 0-1 από τον Εθνικό Κλειδίου. Στον προεδρικό θώκο μετά το 2005 και για μια πενταετία βρίσκεται ο Λεωνίδας Νατσούρας και στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας το 2006 ο Βασίλης Ιωάννου. Την ίδια χρονιά η ομάδα θα βρεθεί και στον τελικό του Κυπέλλου της Ε.Π.Σ.Ημαθίας, όπου θα ηττηθεί στην παράταση,σε ένα δραματικό τελικό,από την Αλεξάνδρεια και πάλι. Η επόμενη χρονιά θα είναι καταστροφική αφού πέφτει πάλι στην Β' Κατηγορία,όπου και θα παραμείνει μέχρι το 2010. Την περίοδο 2009-2010 ο Φίλιππος θα καταφέρει την πολυπόθητη άνοδο από τη Β'Κατηγορία, που έχασε στο νήμα την προηγούμενη χρονιά. Πρόεδρος είναι ο Μπιτόπουλος Δημήτρης και προπονητής ο Μαμουτόπουλος Δημήτρης, με την ομάδα να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση πίσω από τη Θύελλα Σταυρού, ενώ έχασε και την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου από την ίδια ομάδα, σε έναν ημιτελικό που κρίθηκε στα πέναλτι. Με την επιστροφή του ξανά στη Α' τοπική κατηγορία,μια νέα ομάδα διοικούντων ανέλαβε το Φίλιππο με επικεφαλής τον Κυριάκο Παπαϊωάννου. Τα χρόνια αυτά υπήρξε ένας οργασμός δημιουργικότητας στο Φίλιππο. Εκτός από την πολύ δυνατή ανδρική ομάδα που,με παίκτη-προπονητή το Γιώργο Ντάμτσιο,χάνει το πρωτάθλημα για ένα μόλις βαθμό από το Μακροχώρι,τελειώνοντας μάλιστα το πρωτάθλημα χωρίς ήττα για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου(ενώ είναι και φιναλίστ στον τελικό του κυπέλλου),τα τμήματα υποδομής οργανώνονται ως ακαδημία με πάνω από 100 παιδιά, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε και η πρώτη γυναικεία ομάδα στα χρονικά του Φίλιππου. Ο Φίλιππος παρέμεινε δυνατός και μετά την αποχώρηση του Κυριάκου Παπαιωάννου,έχοντας στον προεδρικό θώκο το Γιάννη Ζειμπέκη και στην τεχνική ηγεσία τον Κώστα Παυλόπουλο,θα χάσει άλλο ένα πρωτάθλημα στο νήμα, αυτή τη φορά από τον ΠΑΟΚ Αλεξάνδρειας το 2013. Στην δεκαετία του 2010 μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών παίρνει τα σκήπτρα.Οι Τεγούσης Γιώργος, Βενιόπουλος Παναγιώτης,Πιτσάβας Αντώνης,Ανδρίτσος Θανάσης,Μηλιώτης Γιώργος,Μαμουτόπουλος Φίλιππος,Ντόβας Νίκος θα είναι παρόντες. Έκτοτε η πορεία θα είναι καθοδική και για άλλη μία φορά θα πέσει στη Β' κατηγορία το 2016. Αλλά και αυτή τη φορά θα ανακάμψει γρήγορα και θα ανακηρυχθεί πρωταθλητής στον πρώτο όμιλο της Β' κατηγορίας με πρόεδρο το Μαμουτόπουλο Δημήτρη,προπονητή τον Τέγο Θόδωρο και συνεργάτη του τον Τσάκαλο Δημήτρη(Μάικ),τερματίζοντας αήττητος(ενώ θα κερδίσει και τον τίτλο του υπερπρωταθλητή της Β' κατηγορίας,αφού κέρδισε στον τελικό τον πρωταθλητή του δεύτερου ομίλου Α.Ο Μαρίνας)και θα ανέβει στην Α',όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα,παρουσιάζοντας ένα νεανικό σύνολο υπό την τεχνική καθοδήγηση εκ νέου του Γ. Ντάμτσιου. Πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορική πορεία της ομάδας έπαιξε η παιδική της ομάδα.Το παιδικό τμήμα του Φιλίππου Μελίκης ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και έκτοτε συμμετείχε ανελλιπώς στο αντίστοιχο πρωτάθλημα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ημαθίας. Παρήγαγε πολύ σημαντικό έργο,αφού σχεδόν όλοι οι Μελικιώτες ποδοσφαιριστές γαλουχήθηκαν στο παιδικό τμήμα του Φιλίππου,που στη συνέχεια τροφοδοτούσε με ταλέντα την ανδρική ομάδα. Είναι αξιοσημείωτο ότι όλες οι φουρνιές γηγενών ποδοσφαιριστών από τη δεκαετία του 1980 και μετά προήλθαν από την παιδική ομάδα. Στις αρχές του 2012 νεαρά κορίτσια της Μελίκης και των γύρω χωριών απευθύνονται στο Φίλιππο Μελίκης για να παίξουν ποδόσφαιρο.Την πρωτοβουλία αναλαμβάνει αμέσως ο Νίκος Β.Λιολιόπουλος ,υπεύθυνος τότε της Ακαδημίας,και στήνεται η πρώτη γυναικεία ομάδα του Φιλίππου Μελίκης,με τη συμμετοχή τριάντα και πλέον κοριτσιών και προπονητή το Γιώργο Ντάμτσιο. Μάλιστα μετά από δύο μήνες προπονήσεων δίνει και τον πρώτο της φιλικό αγώνα με αντίπαλο την έμπειρη ομάδα του Αγίου Γεωργίου Νέας Κρήνης.Σε πανηγυρικό κλίμα και με την παρουσία πάρα πολύ κόσμου,τα κορίτσια μας κερδίζουν με 3-0. Δυστυχώς αυτή η προσπάθεια δεν είχε ανάλογη συνέχεια και το καλοκαίρι του 2012 η ομάδα διαλύθηκε. Τα τελευταία χρόνια ο Φίλιππος,δίνοντας βάση και στον όρο ”μορφωτικός”,που περιέχει η επίσημη ονομασία του, συμμετέχει σε πολλές κοινωνικές και πολιτιστικές δράσεις,προσφέροντας πολύπλευρα στην Μελικιώτικη κοινωνία.
Ο Μορφωτικός Αθλητικός Όμιλος Κοινότητας Μελίκης «ο Φίλιππος» είναι αθλητικό σωματείο που ιδρύθηκε στη Μελίκη Ημαθίας το 1957 και δραστηριοποιείται κυρίως στο χώρο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Ο Φίλιππος Μελίκης είναι μία απο τις ιστορικότερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ημαθίας και αγωνίζεται ανελλιπώς από την ίδρυση του στα πρωταθλήματα της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ημαθίας, έχοντας επίσης συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής. Έχει αναδείξει δεκάδες ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στις εθνικές κατηγορίες. Γνωστότεροι είναι οι Τάκης Καραγκιοζόπουλος (Βέροια, ΑΕΚ), Αντώνης Νατσούρας (Ηρακλής, Ιωνικός, Κιέβο Βερόνα κ.α.), Κώστας Παυλόπουλος (Νάουσα, ΟΦΗ, ΠΑΟ, ΑΕΚ), Γιάννης Μαλλούς (Βέροια, Άρης), Χρήστος Παναγιωτίδης (ΠΑΟΚ, Χαλκίδα), Δημήτρης Ντάμτσιος (Βέροια, Μακεδονικός Σιάτιστας), Γιώργος Ντάμτσιος (Βέροια, Ατρόμητος Αθ.), Αντώνιος Τόλιος (Αιγάλεω), Σάκης Μπουκουβάλας (Νάουσα, Αιγινιακός), Σάκης Παπαδόπουλος(Βέροια), Βασίλης Ιωάννου (Αναγέννηση Κολινδρού), Ηλίας Κακάνης (Πανσερραϊκός), Γιάννης Καρατενίζης, Σωτήρης Παραπούρας (Αναγέννηση Κολινδρού) και πολλοί ακόμη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
Αερινίτης
Είναι σπάνιο ορυκτό, καθώς απαντάται μόνο σε τρεις περιοχές του κόσμου. Έχει υδροθερμική προέλευση σχηματιζόμενο σε σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες σε ρωγμές που διασχίζουν βασικά πυριγενή πετρώματα. Ορυκτά με τα οποία σχετίζεται είναι ο πρενίτης, ο σκολεσίτης, ο μεσόλιθος και ο χαλαζίας. Ανευρίσκεται μόνο στην Ισπανία (επαρχίες Ουέσκα και Λέριδα), στην περιοχή Saint-Pandelon της Γαλλίας, στην Ourika του Μαρόκου και στην περιοχή Gunsite Mountains της Αριζόνα. Δεν έχει αναφερθεί ύπαρξή του στην Ελλάδα. Λόγω χρώματος και υφής, αλλά και σπανιότητας, είναι ορυκτό περιζήτητο από συλλέκτες. Handbook of Mineralogy Αρχειοθετήθηκε 2012-08-01 στο Wayback Machine. Mindat.org Webmineral.com Κατάλογος ορυκτών James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244 Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372
Ο αερινίτης (αγγλ. aerinite) είναι ένυδρο πυριτικό ορυκτό που περιέχει αργίλιο, ασβέστιο, μαγνήσιο και σίδηρο. Οφείλει το όνομά του στην ελληνική λέξη αέρινος, που του αποδόθηκε λόγω του γαλάζιου χρώματός του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
Ιωάννης Γεώργιος Β΄ του Άνχαλτ-Ντέσαου
Ήταν ο μόνος γιος του Ιωάννη-Καζιμίρ πρίγκιπα του Άνχαλτ-Ντέσαου και της Αγνής, κόρης του Μαυρίκιου λαντγράβου της Έσσης-Κάσσελ. Το 1693 απεβίωσε στο Βερολίνο σε ηλικία 66 ετών και τον διαδέχθηκε ο μόνος γιος του Λεοπόλδος Α΄. Νυμφεύτηκε την Ερριέττα-Αικατερίνη του Νάσσαου, κόρη του Φρειδερίκου-Ερρίκου, πρίγκιπα της Οράγγης και είχε τέκνα: Ελισάβετ-Αλβερτίνα 1665-1706, ηγουμένη στο αββαείο του Χέρφορντ, μετά παντρεύτηκε τον Ερρίκο των Βέττιν, κόμη του Μπάρμπυ, του κλάδου Σαξονίας-Βάισενφελς. Ερριέττα-Αμαλία 1666-1726, παντρεύτηκε τον Ερρίκο-Καζιμίρ Β΄, πρίγκιπα του Νάσσαου-Ντιτς. Μαρία Ελεονώρα 1671-1756, παντρεύτηκε τον Γιέρζυ Ραντζίβιου, δούκα της Όλυκα. Ερριέττα-Αγνή 1674-1729. Λεοπόλδος Α΄ πρίγκιπας του Άνχαλτ-Ντέσαου. Ιωάννα-Καρλόττα 1682-1750, ηγουμένη στο αββαείο του Χέρφορντ, μετά παντρεύτηκε τον Φίλιππο-Γουλιέλμο των Χοεντσόλερν μάργραβο του Βρανδεμβούργου-Σβετ. Citino, Robert M. (2005). The German Way of War: From the Thirty Years' War to the Third Reich. University Press of Kansas. p. 428. ISBN 0-7006-1410-9. Clark, Christopher (2006). Iron Kingdom: The Rise and Downfall of Prussia 1600–1947. Cambridge: Belknap Press of Harvard. p. 776. ISBN 0-674-02385-4.
Ο Ιωάννης Γεώργιος Β΄, γερμ. Johann Georg II (17 Νοεμβρίου 1627 - 7 Αυγούστου 1693) από τον Οίκο των Ασκάνια ήταν πρίγκιπας του Άνχαλτ-Ντέσαου (1660-1693).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%86%CE%BD%CF%87%CE%B1%CE%BB%CF%84-%CE%9D%CF%84%CE%AD%CF%83%CE%B1%CE%BF%CF%85
Somewhere in Time (άλμπουμ, Iron Maiden)
Μετά το τέλος της περιοδείας "World Slavery Tour" τον Ιούλιο του 1985, οι Iron Maiden ξεκίνησαν τη σύνθεση νέων τραγουδιών για την επόμενη κυκλοφορία τους. Σύμφωνα με δηλώσεις του Στιβ Χάρις, ο Μπρους Ντίκινσον ήταν αυτός τον οποίο είχε καταβάλει η κόπωση περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέλος του συγκροτήματος. Οι προτάσεις του Ντίκινσον για ακουστικά τραγούδια στο στυλ των κλασικών δίσκων των Led Zeppelin, "Led Zeppelin IV" και "Physical Graffiti" απορρίφθηκαν και το "Somewhere in Time" είναι το μοναδικό άλμπουμ του συγκροτήματος στο οποίο τραγούδησε ο Ντίκινσον και δεν έχει συγγράψει κάποιο κομμάτι. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά συνθεσάιζερ, γεγονός που προκάλεσε κάποιες ενστάσεις από τους φανατικούς οπαδούς του σχήματος, αν και στα επόμενα άλμπουμ η εισαγωγή αυτών των ήχων θα σταθεροποιούνταν. Στους στίχους των τραγουδιών του δίσκου γίνονται αρκετές αναφορές στο χρόνο χωρίς όμως να υπάρχει μία κοινή στιχουργική κατεύθυνση. Το εξώφυλλο του δίσκου σχεδιάστηκε από τον Ντέρεκ Ριγκς και περιέχει πληθώρα αναφορών σε τραγούδια και δίσκους των Iron Maiden, δείχνοντας τον Έντι, μασκότ του συγκροτήματος, σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον. Το άλμπουμ συνοδευόταν από τα σινγκλ "Wasted Years" και "Stranger in a Strange Land" τα οποία ανέβηκαν στο # 18 και # 22 των βρετανικών τσαρτ, αντίστοιχα. Το "Somewhere in Time" κυκλοφόρησε μέσω της "ΕΜΙ" στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1986, ανεβαίνοντας στην τρίτη θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών, όπου βραβεύθηκε ως χρυσό. Επίσης, ανέβηκε στο # 23 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Top-10 στη Γερμανία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Σουηδία, την Αυστρία και τη Νορβηγία. Οι αναγνώστες του ελληνικού περιοδικού "Metal Hammer" κατέταξαν το "Somewhere in Time" στην 29η θέση των σπουδαιότερων χέβι μέταλ άλμπουμ όλων των εποχών, το "Metal Rules" το έχει τοποθετήσει στην 26η θέση των εκατό καλύτερων δίσκων του είδους και το "Digital Dream Door" στην 59η της δικής του λίστας.Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου ονομάστηκε "Somewhere On Tour" και ξεκίνησε στις 10 Σεπτεμβρίου 1986 από το Βελιγράδι της τότε Γιουγκοσλαβίας, με το ευρωπαϊκό κομμάτι της να συνεχίζει μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου και το συγκρότημα να δίνει 65 συναυλίες. Μετά από τρεις εμφανίσεις στη Γιουγκοσλαβία, οι Iron Maiden μετέβησαν στην Αυστρία, την Ουγγαρία και την Πολωνία για να συνεχίσουν στη Μεγάλη Βρετανία από τις 3 Οκτωβρίου μέχρι τις 9 Νοεμβρίου. Στη συνέχεια πραγματοποίησαν πέντε ζωντανές εμφανίσεις στα σκανδιναβικά κράτη πριν μεταβούν στη Δυτική Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελβετία και την Ιταλία. Μετά από ένα διάλειμμα είκοσι ημερών για την περίοδο των Χριστουγέννων, το συγκρότημα μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινώντας το βορειοαμερικανικό κομμάτι της περιοδείας του στις 7 Ιανουαρίου του 1987 από το Χάμπτον της Βιρτζίνια και συνεχίζοντας για τέσσερις μήνες δίνοντας 79 συναυλίες σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά. Η περιοδεία ολοκληρώθηκε με επτά εμφανίσεις στην Ιαπωνία, το Μάιο του 1987. Ο δίσκος ξεκινάει με το "Caught Somewhere in Time", ένα χέβι μέταλ κομμμάτι στο στυλ του συγκροτήματος του οποίου οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την ταινία "Time After Time" του 1979. Το εμπορικότερο κομμάτι του δίσκου και ένα από τα δύο σινγκλ του είναι το "Wasted Years", με μελωδικό μακροσκελές ρεφραίν του οποίου οι στίχοι μιλούν για τη ροή του χρόνου. Ακολουθεί το "Sea of Madness", ένα δυνατό, ρυθμικό χέβι μέταλ τραγούδι το οποίο διαδέχεται το "Heaven Can Wait", ένα από τα κομμάτια που αποτέλεσαν μέρος των ζωντανών εμφανίσεων των Iron Maiden για τα επόμενα χρόνια. Πέμπτο τραγούδι του άλμπουμ είναι το "The Loneliness of the Long Distance Runner" το οποίο είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Άλαν Σίλιτοου για ένα φτωχό νέο από το Νότιγχαμ, ο οποίος μετά από χρόνια ως εγκληματίας αποφασίζει να γίνει δρομέας. Ακολουθεί το δεύτερο σινγκλ του δίσκου, "Stranger in a Strange Land", ένα ρυθμικό κομμάτι με μελωδικό ρεφραίν του οποίου οι στίχοι μιλούν για τον εξερευνητή Τζον Φράνκλιν, ο οποίος χάθηκε στο Βόρειο Πόλο στα μέσα του 19ου αιώνα. Ακολουθεί το "Deja Vu", του οποίου οι στίχοι μιλούν για την αίσθηση της προμνησίας, με το δίσκο να κλείνει με το "Alexander the Great", του οποίου οι στίχοι αναφέρονται στη ζωή κι τις μάχες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένα από τα μεγαλύτερα σε διάρκεια στη δισκογραφία του συγκροτήματος πλησιάζοντας τα εννέα λεπτά και παρ' όλες τις εκκλήσεις των οπαδών τους το έχουν παίξει ελάχιστες φορές ζωντανά. Somewhere in Time (άλμπουμ) Ηνωμένο Βασίλειο (BPI Certification): Χρυσός Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Πλατινένιος Γερμανία (BVMI Certification): Χρυσός Καναδάς (CRIA Certification): 2 x πλατινένιος Βραζιλία (ABPD Certification): Χρυσός Οι μουσικοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις του "Somewhere in Time" είναι οι εξής: Μπρους Ντίκινσον - φωνητικά Άντριαν Σμιθ - κιθάρα Ντέιβ Μάρεϊ - κιθάρα Στιβ Χάρις - μπάσο Νίκο Μακ Μπρέιν - τύμπανα To "Somewhere in Time" στην επίσημη ιστοσελίδα των Iron Maiden Αρχειοθετήθηκε 2013-07-03 στο Wayback Machine.
Το Somewhere in Time είναι ο έκτος στούντιο δίσκος του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Iron Maiden, ο οποίος κυκλοφόρησε σε μορφή δίσκου βινυλίου στις 29 Σεπτεμβρίου 1986 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "ΕΜΙ". Το 1995 επανεκδόθηκε σε μορφή διπλού CD, το οποίο περιείχε τέσσερα επιπλέον κομμάτια.
https://el.wikipedia.org/wiki/Somewhere_in_Time_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC,_Iron_Maiden)
Ισμαέλ Καλσακάου
Το 2005 ο Καλσακάου διορίστηκε νομικός σύμβουλος του MCA Vanuatu, του τμήματος Βανουάτου της Millennium Challenge Corporation. Ο Καλσακάου ήταν Γενικός Εισαγγελέας του Βανουάτου, αλλά παραιτήθηκε από τη θέση για να διεκδικήσει μια έδρα στις βουλευτικές εκλογές. Αφού έχασε, επέστρεψε στη θέση του Γενικού Εισαγγελέα, προκαλώντας ανησυχίες από τη Διεθνή Διαφάνεια. Μετά τις γενικές εκλογές του 2012 ο Καλσάκαου ισχυρίστηκε ότι τρεις υπουργοί, συμπεριλαμβανομένου του Μοάνα Καρκάσις Καλόζιλ, συμμετείχαν στην εξαγορά ψήφων για να εξασφαλίσουν αρκετές έδρες στην Πορτ Βίλα. Το 2014 ο Καλσακάου διορίστηκε εκ νέου Γενικός Εισαγγελέας της κυβέρνησης του Βανουάτου. Επιβεβαιώθηκε ως ηγέτης της αντιπολίτευσης τον Φεβρουάριο του 2016. Ο Καλσακάου επέκρινε μια κυβερνητική πρόταση για εισαγωγή φόρου εισοδήματος στο Βανουάτου, με αποτέλεσμα ένας κυβερνητικός εκπρόσωπος να τον καλέσει να παραιτηθεί για «παραπλανητικές δηλώσεις». Έχει εκφράσει σκεπτικισμό σχετικά με την αυξημένη εμπλοκή της Κίνας στο Βανουάτου, καθώς και την έλλειψη διαφάνειας σχετικά με τα δάνεια από την Κίνα. Δύο από τα αδέρφια του Καλσακάου — ο Εφρέμ και ο Τζόσουα — εξελέγησαν επίσης βουλευτές το 2016. Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος επικεφαλής υπουργός George Kalsakau, ο οποίος συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για την ανεξαρτησία του Βανουάτου από τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο .
O Ισμαέλ Καλσακάου (Alatoi Ismael Kalsakau) είναι πολιτικός από τη Βανουάτου που υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της Δημοκρατίας του Βανουάτου από τις 4 Νοεμβρίου 2022 έως τις 4 Σεπτεμβρίου 2023. Είναι επικεφαλής της Ένωσης Μετριοπαθών Κομμάτων στο Βανουάτου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%AD%CE%BB_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BF%CF%85
Ασπροπόταμος Λέσβου
Ο Ασπροπόταμος είναι παράλιος οικισμός της βορειοανατολικής Λέσβου. Βρίσκεται στον κόλπο του Μακρύγιαλου, πολύ κοντά στην επαρχιακή οδό Λουτρόπολης Θερμής-Μανταμάδου και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 5. Απέχει 30 χλμ. περίπου ΒΔ. της Μυτιλήνης. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1961 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Μανταμάδου της Λέσβου. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Μανταμάδου και προσαρτήθηκε στον δήμο Μανταμάδου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Μανταμάδου και προσαρτήθηκε στον δήμο Λέσβου. Με το ΦΕΚ 43Α - 09/03/2019, αποσπάστηκε από τον δήμο Λέσβου και προσαρτήθηκε στον δήμο Δυτικής Λέσβου. Η αμμώδης παραλία του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr https://www.youtube.com/watch?v=6LUMyjFU7bk
Ο Ασπροπόταμος είναι οικισμός της Λέσβου. Υπάγεται στην δημοτική κοινότητα Μανταμάδου, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Μανταμάδου, του δήμου Δυτικής Λέσβου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Λέσβου, στην περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών μετά από αυτό το πρόγραμμα. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Μυτιλήνης του νομού Λέσβου, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%BF%CF%85
Κονσταντίν Τσερνιένκο
Ο Τσερνένκο γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια που ζούσε στο χωριό Μπαλσάγια Τες της Σιβηρίας (το οποίο ανήκει στη Κράι Κρασνογιάρσκ) στις 24 Σεπτεμβρίου 1911. Ο Τσερνένκο εντάχθηκε στην Κομσομόλ (Κομμουνιστική Ένωση Νέων) το 1929. Το 1931 έγινε πλήρες μέλος του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος. Από το 1930 έως το 1933 υπηρέτησε στα σύνορα με τη Κίνα σαν συνοριοφύλακας. Αφού ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, επέστρεψε στο Κρασνογιάρσκ όπου εργάστηκε στο μηχανισμό προπαγάνδας της Σοβιετικής Ένωσης . Το 1933 εργάστηκε στο Τμήμα Προπαγάνδας της Κομματικής Επιτροπής της Επαρχίας Νοβοσιολόφσκι. Λίγα χρόνια αργότερα προήχθη σε επικεφαλής του ίδιου τμήματος στην κεντρική επιτροπή της επαρχίας του Ουγιάρσκ. Ο Τσερνένκο προωθήθηκε σταθερά στις τάξεις του Κόμματος, και έγινε Διευθυντής του Οίκου του Κόμματος του Διαφωτισμού στο Κρασνογιάρσκ προτού διοριστεί Αναπληρωτής Επικεφαλής του Τμήματος Αγκιτπρόπ της Εδαφικής Επιτροπής του Κρασνογιάρσκ το 1939. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, ανέπτυξε στενή φιλία με τον Φιόντορ Κουλάκοφ και διορίστηκε Γραμματέας της Εδαφικής Επιτροπής Προπαγάνδας του Κόμματος. Μέχρι το 1945, φοίτησε σε μια σχολή εκπαίδευσης του κόμματος απ'όπου έλαβε ένα δίπλωμα και το 1953 ολοκλήρωσε μια σειρά μαθημάτων εξ αποστάσεως για την απόκτηση του πτυχίου του δασκάλου. Το σημείο καμπής στην σταδιοδρομία του Τσερνένκο ήταν το έτος 1948 όταν έγινε επικεφαλής του τμήματος προπαγάνδας του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μολδαβίας. Εκεί, γνώρισε και κέρδισε την εμπιστοσύνη του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, του πρώτου γραμματέα της Μολδαβικής ΣΣΔ και μετέπειτα προέδρου της ΕΣΣΔ από το 1964 ως το 1982. Ο Τσερνένκο ακολούθησε τον Μπρέζνιεφ το 1956 στη Μόσχα, καθώς προσλήφθηκε στην επιτροπή προπαγάνδας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ. Το 1960, αφότου ο Μπρέζνιεφ διορίστηκε πρόεδρος στο Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ ο Τσερνιένκο έγινε ο επιτελάρχης του. Το 1964, ο Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ καθαιρέθηκε και τον διαδέχθηκε ο Μπρέζνιεφ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του Μπρέζνιεφ υπήρχε και ταυτόχρονη άνοδος του Τσερνένκο στα κρατικά αξιώματα. Το 1965 προτάθηκε για την θέση του επικεφαλής του Γενικού Τμήματος της Κεντρικής Επιτροπής και του δόθηκε η εντολή να καθορίσει την ατζέντα του Πολιτικού Γραφείου και να προετοιμάσει τα προσχέδια για πολλά διατάγματα και ψηφίσματα της Κεντρικής Επιτροπής. Ο Τσερνένκο παράλληλα ήταν υπεύθυνο για τις τηλεφωνικές υποκλοπές και την λειτουργία των κρυφών συσκευών ακρόασης των ιδιωτικών συνομιλιών σε διάφορα γραφεία των κορυφαίων μελών του Κόμματος. Μια άλλη δουλειά του ήταν να υπογράφει καθημερινά εκατοντάδες έγγραφα για το κόμμα, δουλειά που έκανε για τα επόμενα 20 χρόνια. Ακόμη και αφού έγινε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος, συνέχισε να υπογράφει έγγραφα του Γενικού Τμήματος του ΚΚΣΕ (όταν δεν μπορούσε πλέον να υπογράφει φυσικά τα έγγραφα, λόγω της ασθενείας του, το προσωπικό που αναλάμβανε τη δουλειά χρησιμοποιούσε φαξ-τηλεομοιοτυπία). Το 1971, ο Τσερνένκο έγινε πλήρες μέλος της Κεντρικής Επιτροπής: έγινε επικεφαλής του Γραφείου Επιστολών του κόμματος και ασχολούνταν με την αλληλογραφία του ΚΚΣΕ. Το 1976 εξελέγη γραμματέας του Γραφείου Επιστολών. Έγινε υποψήφιο μέλος το 1977 και το 1978 τακτικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου, δηλαδή πλέον ήταν ο δεύτερος τη ιεραρχία πολίτης της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τα τελευταία χρόνια της θητείας του Μπρέζνιεφ στη προεδρεία, ο Τσερνένκο εντρύφησε πλήρως στην ιδεολογική δουλειά του Κόμματος: έγινε επικεφαλής σοβιετικών αντιπροσωπειών στο εξωτερικό, συνόδευσε τον Μπρέζνιεφ σε σημαντικές συναντήσεις και συνέδρια και εργάστηκε στην επιτροπή που αναθεώρησε το Σοβιετικό Σύνταγμα το 1977. Το 1979 έλαβε μέρος στις συνομιλίες της Βιέννης για τον περιορισμό των όπλων μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ. Μετά τον θάνατο του Μπρέζνιεφ τον Νοέμβριο του 1982, υπήρχαν εικασίες ότι η θέση του Γενικού Γραμματέα θα έπεφτε στον Τσερνένκο, αλλά δεν κατάφερε να μαζέψει αρκετούς υποστηρικτές στο κόμμα. Τελικά, ο αρχηγός της Κα Γκε Μπε Γιούρι Αντρόποφ, ο οποίος είχε περισσότερη επίγνωση της κακής υγείας του Μπρέζνιεφ, τον διαδέχθηκε στην ηγεσία του ΚΚΣΕ. Ο Γιούρι Αντρόποφ πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 1984. Ο Τσερνιένκο εξελέγη τότε για να αντικαταστήσει τον Αντρόποφ, παρόλο που ο Αντρόποφ είχε δηλώσει ότι ήθελε να τον διαδεχθεί ο κατά πολύ νεότερος και υγιής Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Επιπλέον, ο Τσερνιένκο, σαν τον Αντρόποφ, ήταν εξαιρετικά άρρωστος.Κατά την άνοδό του στην κορυφαία πολιτική θέση της χώρας, ο Τσερνιένκο θεωρούνταν κυρίως ένας μεταβατικός ηγέτης που μπορούσε να δώσει χρόνο στην «Παλαιά Φρουρά» του Πολιτικού Γραφείου να επιλέξει έναν αποδεκτό υποψήφιο από την επόμενη γενιά της σοβιετικής ηγεσίας. Στο ενδιάμεσο, αναγκάστηκε να κυβερνήσει τη χώρα ως μέρος μιας τριανδρίας μαζί με τον υπουργό Άμυνας Ντμίτρι Ουστίνοφ και τον υπουργό Εξωτερικών Αντρέι Γκρομίκο. Ο Ουστίνοφ και ο Γκρομίκο, είχαν μεγάλη επιρροή στη διακυβέρνηση του Τσερνένκο. Αυτό έγινε ένα αυξανόμενο πρόβλημα καθώς ο Τσερνιένκο ήταν τόσο άρρωστος που έχανε όλο και περισσότερες συναντήσεις. Στην κηδεία του Αντρόποφ ο Τσερνιένκο μόλις που μπορούσε να διαβάσει το κείμενο που του δόθηκε. Οι παρευρισκόμενοι δυσκολεύτηκαν να καταλάβουν τι λέει. Μιλούσε γρήγορα, κατάπινε τα λόγια του, συνέχισε να βήχει και σταμάτησε επανειλημμένα για να σκουπίσει τα χείλη και το μέτωπό του. Και μάλιστα ανέβηκε στο Μαυσωλείο του Λένιν μέσω μιας πρόσφατα τοποθετημένης κυλιόμενης σκάλας και κατέβηκε με τη βοήθεια δύο σωματοφυλάκων. Ο Τσερνιένκο ήταν ο εκπρόσωπος μιας επιστροφής στις πολιτικές της ύστερης εποχής του Μπρέζνιεφ. Ωστόσο, ο Τσερνιένκο υποστήριξε την αύξηση του ρόλου των εργατικών συνδικάτων στην οικονομία και τη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση και την προπαγάνδα. Ο Τσερνιένκο μεταξύ άλλων έπαυσε από τα καθήκοντα τον στρατάρχη Νικολάι Ογκάρκοφ από τη θέση του αρχηγού του γενικού επιτελείου της ΕΣΣΔ. Ο Ογκάρκοφ αντικαταστάθηκε στη συνέχεια από τον Στρατάρχη Σεργκέι Αχρομέγιεφ. Στην εξωτερική πολιτική, διαπραγματεύτηκε μια συνθήκη εμπορίου με τη Κίνα. Παρά τις εκκλήσεις για την βελτίωση των αμερικανοσοβιετικών σχέσεων, ο Τσερνένκο έκανε λίγα πράγματα για να αποτρέψει την κλιμάκωση του Ψυχρού Πολέμου με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για παράδειγμα, το 1984, η Σοβιετική Ένωση παρενέβη και ακύρωσε μια σχεδιαζόμενη επίσημη επίσκεψη στη Δυτική Γερμανία από τον ηγέτη της Ανατολικής Γερμανίας Έριχ Χόνεκερ. Ωστόσο, στα τέλη του φθινοπώρου του 1984, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση συμφώνησαν να επανεκκινήσουν τις συνομιλίες για τον έλεγχο των όπλων στις αρχές του 1985. Τον Νοέμβριο του 1984 ο Τσερνιένκο είχε συνάντηση με τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, Νιλ Κίνοκ.Το 1980, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μποϊκοτάρει τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν. Οι επόμενοι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1984 επρόκειτο να διεξαχθούν στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας. Στις 8 Μαΐου 1984, υπό την ηγεσία του Τσερνιένκο, η ΕΣΣΔ ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μην συμμετάσχει στους Αγώνες, επικαλούμενη ανησυχίες για την ασφάλεια των αθλητών της ΕΣΣΔ και των χωρών του σοβιετικού μπλοκ εκεί αλλά και τα «σωβινιστικά αισθήματα και μια αντισοβιετική υστερία που μαστιγώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες». Στο μποϊκοτάζ προστέθηκαν 14 χώρες και σύμμαχοι του Ανατολικού Μπλοκ, συμπεριλαμβανομένης της Κούβας (αλλά όχι της Ρουμανίας). Η ενέργεια θεωρήθηκε ευρέως σαν τη σοβιετική εκδίκηση για το μποϊκοτάζ των Αγώνων της Μόσχας από τις ΗΠΑ. Οι χώρες που μποϊκόταραν τους αγώνες των ΗΠΑ οργάνωσαν τους δικούς τους «Αγώνες Φιλίας» το καλοκαίρι του 1984. Ο Τσερνιένκο άρχισε να καπνίζει στην ηλικία εννέα ετών, και ήταν γνωστό ότι στην ενήλικη ζωή του κάπνιζε πολύ. Πολύ πριν την εκλογή του ως γενικός γραμματέας της ΕΣΣΔ, είχε εμφανίσει εμφύσημα και καρδιακή ανεπάρκεια στο δεξιό μέρος της καρδιάς. Το 1983 απουσίαζε από τα καθήκοντά του για τρεις μήνες λόγω της εμφάνισης τριών ασθενειών, της βρογχίτιδας, της πλευρίτιδας και της πνευμονίας. Ο ιστορικός Τζον Λιούις Γκέιντις τον περιέγραψε ως "ένα εξασθενημένο ηλικιωμένο ζόμπι που δεν μπορούσε να αξιολογήσει τις αναφορές πληροφοριών αν ήταν ανησυχητικές ή όχι" όταν διαδέχθηκε τον Αντρόποφ το 1984. Στις αρχές του 1984, ο Τσερνιένκο νοσηλεύτηκε για περισσότερο από ένα μήνα, αλλά συνέχισε να εργάζεται από απόσταση στέλνοντας σημειώσεις και επιστολές στο Πολιτικό Γραφείο. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, οι γιατροί του τον έστειλαν στο Κισλοβόντσκ, μια περιοχή της Ρωσίας γνωστή για τα μεταλλικά λουτρά της, αλλά την ημέρα της άφιξής του στο θέρετρο η υγεία του Τσερνιένκο επιδεινώθηκε και προσβλήθηκε από πνευμονία. Ο Τσερνιένκο επέστρεψε στο Κρεμλίνο στο τέλος του 1984. Απένειμε παράσημα σε κοσμοναύτες και συγγραφείς μέσα στο γραφείο του, αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει στους διαδρόμους του πολιτικού γραφείου και χρησιμοποιούσε αναπηρικό καροτσάκι. Στα τέλη του 1984, ο Τσερνιένκο μετά βίας μπορούσε να φύγει από το Κεντρικό Κλινικό Νοσοκομείο, μια βαριά φυλασσόμενη εγκατάσταση στη δυτική Μόσχα, δηλαδή ένα νοσοκομείο στο οποίο πηγαίνουν κυρίως πολιτικοί της ΕΣΣΔ. Το Πολιτικό Γραφείο έβαζε φαξ με την υπογραφή του σε όλη την αλληλογραφία του Τσερνένκο, όπως είχε κάνει ο Τσερνένκο βάζοντας φαξ με την υπογραφή του Αντρόποφ όταν ήταν ετοιμοθάνατος. Η ασθένεια του Τσερνιένκο έγινε γνωστή δημοσίως στις 22 Φεβρουαρίου 1985 κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής συγκέντρωσης στην περιοχή Κουιμπίσεφ της βορειοανατολικής περιφέρειας Μόσχας, συγκέντρωση την οποία μετέδωσε η σοβιετική τηλεόραση (όπου ο Γενικός Γραμματέας Τσερνιένκο είχε βάλει υποψηφιότητα για το Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσικής ΣΟΣΔ) όταν το μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος Βίκτορ Γκρίσιν αποκάλυψε ότι ο Γενικός Γραμματέας απουσίαζε. σύμφωνα με τις συμβουλές των γιατρών. Δύο μέρες αργότερα, σε μια τηλεοπτική μετάδοση που συγκλόνισε το έθνος, ο Γκρίσιν έσυρε τον ετοιμοθάνατο Τσερνιένκο από το κρεβάτι του νοσοκομείου σε μια κάλπη για να ψηφίσει. Στις 28 Φεβρουαρίου 1985, ο Τσερνιένκο εμφανίστηκε για άλλη μια φορά στην τηλεόραση για να λάβει τα κοινοβουλευτικά διαπιστευτήρια για τη νίκη του και να διαβάσει μια σύντομη δήλωση για την εκλογική του νίκη: «η προεκλογική εκστρατεία τελείωσε και τώρα είναι καιρός να εκτελέσουμε τα καθήκοντα που μας έθεσαν οι ψηφοφόροι και οι Κομμουνιστές που έχουν μιλήσει». Το εμφύσημα, η σχετική βλάβη στους πνεύμονες και τα προβλήματα του Τσερνιένκο στη καρδιά επιδεινώθηκαν σημαντικά τις τελευταίες τρεις εβδομάδες του Φεβρουαρίου του 1985. Σύμφωνα με τον επικεφαλής γιατρό του Κρεμλίνου, Γεβγκένι Ι. Τσαζόφ, ο Τσερνιένκο έπασχε από χρόνια ηπατίτιδα και κίρρωση του ήπατος. Στις 10 Μαρτίου στις 15:00, ο Τσερνιένκο έπεσε σε κώμα και πέθανε στις 19:20 της ίδιας ημέρας. Ήταν 73 ετών. Η νεκροψία αποκάλυψε ότι η αιτία θανάτου του Τσερνιένκο ήταν ένας συνδυασμός χρόνιου εμφυσήματος, μεγεθυσμένης και κατεστραμμένης καρδιάς, συμφορητικής καρδιακής ανεπάρκειας και κίρρωσης του ήπατος. Κηρύχθηκε τριήμερο πένθος σε όλη τη χώρα. Η Ινδία το Ιράκ και η Συρία κήρυξαν τριήμερο πένθος. Η Ανατολική Γερμανία και η Τσεχοσλοβακία κήρυξαν μονοήμερο πένθος. Ο Τσερνιένκο έγινε ο τρίτος Σοβιετικός ηγέτης που πέθανε στη δεκαετία του 1980. Μόλις ενημερώθηκε στη μέση της νύχτας για το θάνατό του, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν φέρεται να είπε: «Πώς υποτίθεται ότι μπορώ να κάνω κάτι με τους Ρώσους αν συνεχίσουν [οι ηγέτες τους] να πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της θητείας μου;».Ο Τσερνιένκο τιμήθηκε με τιμές κρατικού αξιωματούχου και θάφτηκε στη νεκρόπολη του Τείχους του Κρεμλίνου. Είναι το τελευταίο άτομο που έχει ενταφιαστεί εκεί. Ο χαμηλός αντίκτυπος του Τσερνιένκο στην ΕΣΣΔ ήταν εμφανής στον τρόπο με τον οποίο αναφέρθηκε ο θάνατός του στον σοβιετικό Τύπο. Οι σοβιετικές εφημερίδες ανέφεραν τον θάνατο του Τσερνιένκο και την επιλογή του Γκορμπατσόφ στις 10 Μαρτίου. Οι εφημερίδες την επομένη του θανάτου του Τσερνιένκο μίλησαν για τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος στις 11 Μαρτίου και την εκλογή του Γκορμπατσόφ τυπώνοντας τη βιογραφία του νέου ηγέτη και μια μεγάλη φωτογραφία του στη σελίδα 1. Η σελίδα 2 ανακοίνωσε τον θάνατο του Τσερνένκο και τύπωσε το μοιρολόγιό του. Αυτή τη μορφή τήρησαν όλες οι μεγάλες εφημερίδες της ΕΣΣΔ. Μετά το θάνατο ενός Σοβιετικού ηγέτη υπήρχε μια παράδοση κατά την οποία οι διάδοχοι του άνοιγαν το χρηματοκιβώτιο του. Όταν ο Γκορμπατσόφ άνοιξε το χρηματοκιβώτιο του Τσερινένκο, βρήκε έναν μικρό φάκελο με διάφορα έγγραφα του Τσερνένκο και πολλές μεγάλες δέσμες με χρήματα. Στο γραφείο του βρέθηκαν περισσότερα χρήματα. Δεν είναι γνωστό από πού είχε αποκτήσει τα χρήματα ή για ποιο σκοπό σκόπευε να τα χρησιμοποιήσει. Το 1976, το 1981 και το 1984 ο Τσερνιένκο τιμήθηκε με τον τίτλο του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Στην τρίτη βράβευση του με το παράσημο, ο υπουργός Άμυνας Ντμίτρι Ουστίνοφ υπογράμμισε ότι ο Τσερνιένκο ήταν "εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα, πιστός και ακλόνητος συνεχιστής του αγώνα του μεγάλου Λένιν". Το 1982 έλαβε το Βραβείο Λένιν για τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Σοβιετική Κοινωνία». Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας, τρεις φορές (1976, 1981, 1984) Τάγμα Λένιν, τέσσερις φορές (1971, 1976, 1981, 1984) Τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου της Εργασίας, τρεις φορές (1949, 1957, 1965) Μετάλλιο "Για τη γενναία εργασία στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941-1945" (1945) Ιωβηλαίο μετάλλιο "Στη μνήμη της 100ης επετείου από τη γέννηση του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν" (1969) Ιωβηλαίο μετάλλιο "Τριάντα χρόνια νίκης στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο 1941–1945" (1975) Μετάλλιο Ιωβηλαίου "60 Χρόνια των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ" (1978) Βραβείο Λένιν (1982) Κρατικό Βραβείο ΕΣΣΔ (1982) Τάγμα του Καρλ Μαρξ (Ανατολική Γερμανία) Τάγμα του Γκεόργκι Ντιμιτρόφ (Βουλγαρία) Τάγμα του Κλέμεντ Γκότβαλντ (Τσεχοσλοβακία) Τάγμα του Σούχμπαταρ (Μογγολία) Τάγμα της Εθνικής Σημαίας, 1ης τάξης (Βόρεια Κορέα) Ο Τσερνιένκο είχε έναν γιο με την πρώτη του σύζυγο, Φαϊνά Βασίλιεφνα Τσερνένκο, τον Άλμπερτ.. Με τη δεύτερη σύζυγό του, Άνα Ντμιτρίγιεφνα Λιουμπίμοβα, που τον παντρεύτηκε το 1944, απέκτησε δύο κόρες, την Γιελένα και τη Βέρα, και έναν γιο, τον Βλαντίμιρ. Το 2015 δημοσιεύθηκαν αρχειακά έγγραφα, σύμφωνα με τα οποία ο Τσερνιένκο είχε πολλές περισσότερες συζύγους και πολλά περισσότερα παιδιά μαζί τους. Αυτή η περίσταση, ίσως, ήταν η αιτία για την επιβράδυνση της προώθησης του Τσερνιένκο στις βαθμίδες του ΚΚΣΕ τη δεκαετία του 1940. Brown, Archie (April 1984). «The Soviet Succession: From Andropov to Chernenko». World Today 40: 134–141. https://archive.org/details/sim_world-today_1984-04_40_4/page/134. Daniels, Robert V. (20 February 1984). «The Chernenko Comeback». New Leader 67: 3–5. Halstead, John (May–June 1984). «Chernenko in Office». International Perspectives: 19–21. Meissner, Boris (April 1985). «Soviet Policy: From Chernenko to Gorbachev». Aussenpolitik (Bonn) 36 (4): 357–375. Αλεξάντερ Οστρόφσκι. Кто поставил Горбачёва? Αρχειοθετήθηκε 2020-02-13 στο Wayback Machine. (2010). ("Ποιος έφερε τον Γκορμπατσώφ στην εξουσία;") — М.: "Алгоритм-Эксмо". (ISBN 978-5-699-40627-2)ISBN 978-5-699-40627-2 ("Проект "Распад СССР: Тайные пружины власти" — М. "Алгоритм", 2016. Переиздание книги "Кто поставил Горбачёва?") ("Εγχείρημα" Κατάρρευση της ΕΣΣΔ: Μυστικές Ανοίξεις της εξουσίας ". Επανέκδοση του βιβλίου "Ποιος έφερε τον Γκορμπατσώφ στην εξουσία;" — М.: "Алгоритм", 2016.) Pribytkov, Victor (December 1985). «Soviet-U.S. Relations: The Selected Writings and Speeches of Konstantin U. Chernenko». American Political Science Review 79 (4): 1277. doi:10.2307/1956397. https://archive.org/details/sim_american-political-science-review_1985-12_79_4/page/1277. Urban, Michael E. (1986). «From Chernenko to Gorbachev: A Repolitization of Official Soviet Discourse». Soviet Union/Union Soviétique 13 (2): 131–161. Ντμίτρι Βολκογκόνοφ. (1998), The Rise and Fall of the Soviet Empire. σελίδες 383–431. Ιλιά Ζεμτσόφ. Chernenko: The Last Bolshevik: The Soviet Union on the Eve of Perestroika (1989), 308 σελίδων. Το βιβλίο καλύπτει την περίοδο 1970 έως το 1985. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό. Εκδοτική Αθηνών. Αθήνα 1987.
Ο Κονσταντίν Ουστίνοβιτς Τσερνιένκο (ρωσική γλώσσα: Константи́н Усти́нович Черне́нко, 24 Σεπτεμβρίου 1911 – 10 Μαρτίου 1985) ήταν Σοβιετικός πολιτικός και Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης από την 13 Φεβρουαρίου 1984 έως τον θάνατό του, την 10 Μαρτίου 1985. Ο Τσερνιένκο υπήρξε επίσης πρόεδρος του Ανώτατου Σοβιέτ από την 11 Απριλίου έως τον θάνατό του. Γεννημένος σε μια φτωχή οικογένεια από τη Σιβηρία, ο Τσερνένκο εντάχθηκε στη Κομσομόλ (τη νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος) το 1929 και έγινε πλήρες μέλος του κόμματος το 1931. Αφού κατείχε μια σειρά θέσεων στο τομέα της κομματικής προπαγάνδας, το 1948 έγινε επικεφαλής του τμήματος προπαγάνδας στη Μολδαβία, υπηρετώντας υπό τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Αφού ο Μπρέζνιεφ ανέλαβε ως Πρώτος Γραμματέας του ΚΚΣΕ το 1964, ο Τσερνένκο ανέλαβε επικεφαλής του Γενικού Τμήματος της Κεντρικής Επιτροπής, υπεύθυνος για τον καθορισμό της ατζέντας του Πολιτικού Γραφείου και τη σύνταξη διαταγμάτων της Κεντρικής Επιτροπής. Το 1971 ο Τσερνένκο έγινε τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και το 1978 έγινε τακτικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ. Το 1948 ως στέλεχος στο τμήμα προπαγάνδας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μολδαβίας, γνώρισε τον μελλοντικό ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, του οποίου κέρδισε την εμπιστοσύνη. Το 1964 όταν ο Μπρέζνιεφ ανέλαβε την ηγεσία του κράτους, ο Τσερνιένκο ως στενός του συνεργάτης, υπήρξε από τα πιο δυναμικά στελέχη του κόμματος. Ο Κονσταντίν Τσερνιένκο έγινε Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Σ.Ε. στις 13 Φεβρουαρίου 1984, διαδεχόμενος το Γιούρι Αντρόπωφ, ο οποίος απεβίωσε εν ενεργεία. Όπως και ο Αντρόπωφ, έτσι και ο Τσερνιένκο ήταν ηλικιωμένος και άρρωστος όταν ανέλαβε την εξουσία. Ο Τσερνιένκο έπασχε από καρδιακή ανεπάρκεια, βρογχίτιδα και ασθένησε σοβαρά από πνευμονία το 1984. Το τελευταίο διάστημα της διακυβέρνησής του το πέρασε στο νοσοκομείο, καθώς ήταν τόσο άρρωστος ώστε δε μπορούσε να παρευρεθεί σε καμία συνεδρίαση του κόμματος. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, αρνήθηκε την αποστολή σοβιετικών αθλητών στην Ολυμπιάδα του 1984 στο Λος Άντζελες, ως απάντηση της αποχής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ολυμπιάδα του 1980 στη Μόσχα. Πέθανε από οξεία πνευμονική πάθηση τον Μάρτιο του 1985 αφού ηγήθηκε της χώρας για μόνο 13 μήνες και τον διαδέχθηκε ως Γενικός Γραμματέας ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CE%BA%CE%BF
Κρητικός βάτραχος
Πρόκειται για ένα μεσαίου μεγέθους βάτραχο, του οποίο το ολικό μέγεθος δεν ξεπερνά τα 8.5cm. Παρατηρείται μεγάλη χρωματική ποικιλία στο είδος. Ημερόβιος, ντροπαλός βάτραχος που συχνά λιάζεται έξω από το νερό και βουτά μέσα σε αυτό μόλις αισθανθεί κίνδυνο. Συναντάται σε έλη, λίμνες, ρεματιές και στάσιμα νερά. Ζευγαρώνει την άνοιξη και τα θηλυκά γεννούν αυγά σε αρκετές συστάδες μερικών εκατοντάδων μέσα στο νερό.
Ο Κρητικός βάτραχος, Pelophylax cretensis (Beerli, Hotz, Tunner, Heppich & Uzzell, 1994) είναι είδος βατράχου της οικογένειας Ranidae. Ο Κρητικός βάτραχος είναι ενδημικό είδος της Ελλάδας, καθώς απαντάται μόνο στην Κρήτη. Ο πληθυσμός του Κρητικού βατράχου στην λίμνη Αγιάς έχει σχεδόν εκλείψει λόγω εισαγωγής του Αμερικανικού βουβαλοβάτραχου από τον άνθρωπο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%B2%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BF%CF%82
Κωνσταντίνος Μελιτηνιώτης
Δύο συζητήσεις γράφτηκαν από τον Κωνσταντίνο κατά τη διάρκεια της Ένωσης και σε υποστήριξη της θέσης ότι το Αγ. Πνεύμα εκπορεύεται από και δια του Υιού. Εκδόθηκαν από τον Λέοντα Αλλάτιο τον 17ο αι. με λατινική μετάφραση, η οποία είχε τον τίτλο De ecclesiastica unione Latinorum et Graecorum, et de processione Spiritus Sancti per Filium. Επανεκτυπώθηκαν από τον Ζακ Πωλ Μιν (Patrologia Graeca, vol. 141, cols. 1032 C - 1273 C). Κάποια στιγμή μεταξύ των ετών 1285-1289, ο Μελιτηνιώτης έγραψε επίσης δύο διαλόγους εναντίον του Τόμου του Γρηγορίου Κυπριώτου και της δογματικής της αιώνιας εκδήλωσης. Επιμελήθηκαν από τον Μάρκο Ορφανό και τυπώθηκαν στην Αθήνα το 1986. Κανένα έργο του δεν έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά. Huculak, Jacek Benedykt, OFM. Graeca indoles doctrinae Constantini Meliteniotae de processione Spiritus sancti ex Patre Filioque (diss., Rome 1989). Huculak, Benedykt, OFM. Bohaterski teolog greckokatolicki – Konstantyn Meliteniotes [in Polish = The heroic Greek-Catholic theologian, Constantine Meliteniotes] (1997). Krumbacher, Karl, ed. Geschichte der byzantinischen Literatur (527-1453) (Munich 1897), pp. 97–98. Metochites, George. Historia dogmatica, liber I. In: Mai and Cozza-Luzi, eds., Novae Patrum Bibliothecae … Tomus Octavus. In parte ii., Georgii Metochitae diaconi Historiae Dogmaticae librum I et II (Rome 1871). Orphanos, Markos A. Κωνσταντίνου Μελιτηνιώτου Λόγοι ἀντιρρητικοὶ δύο, νῦν τὸ πρῶτον ἐκδιδόμενοι (editio princeps) (Athens 1986). Spourlkaos, A., art. "Κωνσταντῖνος ὁ Μελιτηνιώτης" in A. Martinos, ed., Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία, vol. 8 (Athens 1966), cols. 43-44.
O Κωνσταντίνος Μελιτηνιώτης (άκμασε από τη δεκαετία του 1240 - 2 Απριλίου 1307) ήταν Έλληνας εκκλησιαστικός συγγραφέας της Ρωμανίας και εξέχων υποστηρικτής της ένωσης της Λυών μεταξύ των Εκκλησιών. Είναι γνωστός ως ο ένας από τους δύο αρχιδιακόνους του Πατριάρχη Ιωάννη ΙΑ΄ Βέκκου, που φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν μαζί του, κατά τα έτη που ακολούθησαν την κατάρρευση της ένωσης· έμεινε σε κατ' οίκον περιορισμό, ώσπου απεβίωσε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
Γουακαμόλε
Το γουακαμόλε παρασκευάζονταν από τους αζτέκους ήδη από τον 16ο αιώνα. Η λέξη γουακαμόλε προέρχεται από τη ναουάτλ λέξη αουακαμόλλι (āhuacamolli) που σημαίνει σάλτσα από αβοκάντο.Οι πρώτες συνταγές για γουακαμόλε δημοσιεύτηκαν τη δεκαετία του 1940, μέχρι τη δεκαετία του 1970 απέκτησε μεγάλη φήμη και άρχισε να καταναλώνεται ευρέως. Η γκουασακάκα είναι μια σάλτσα με βάση το αβοκάντο που προέρχεται από τη Βενεζουέλα. Είναι πιο όξινη από το γουακαμόλε επειδή περιέχει ξίδι. Συνήθως συνοδεύει ψημένο κρέας, πίτες τορτίγια και διάφορα άλλα τρόφιμα. Αντί για ντομάτα η γκουασακάκα παραδοσιακά περιέχει πιπεριές τσίλι ή χαλαπένιο.
Το γουακαμόλε είναι μεξικάνικη σάλτσα με βάση το αβοκάντο. Έχει τις ρίζες τις στους Αζτέκους αλλά χρησιμοποιείται ευρέως στη σύγχρονη μεξικάνικη και Αμερικάνικη κουζίνα ως συνοδευτικό, καρύκευμα ή σε συστατικό σε σαλάτες.Το κύριο συστατικό του είναι πολτοποιημένο αβοκάντο με αλάτι. Σε μερικές συνταγές προστίθεται ντομάτα, κρεμμύδι, σκόρδο, χυμός λάιμ, τσίλι, γιαούρτι και διάφορα άλλα καρυκεύματα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%BB%CE%B5
Νότια Μιν
διάλεκτος Κουαντσάνγκ (Χόκιεν, Κουαντσάνγκ, παραδοσιακά κινέζικα: 泉漳話) διάλεκτος Σιαμέν (Αμόι, Σιαμέν, παραδοσιακά κινέζικα: 廈門話) - γνωστή και κατά μια έννοια επίσημη διάλεκτος. Φιλιππινο-Μιν (Λαν-ναν, Lân-lâng-oé, παραδοσιακά κινέζικα: 咱人話) διάλεκτος Τσανγκτσόου (παραδοσιακά κινέζικα: 漳州話) διάλεκτος Κουανγκτσόου (παραδοσιακά κινέζικα: 泉州話) Ταϊβανική διάλεκτος (παραδοσιακά κινέζικα: 台灣話, 台語) - μια από τις πιο ομιλούμενες διάλεκτους της γλώσσας. διάλεκτος Πενάνγκ (παραδοσιακά κινέζικα: 檳城福建話) διάλεκτος Ντεχουά (παραδοσιακά κινέζικα: 德化語) διάλεκτος Γιουνσάο (παραδοσιακά κινέζικα: 雲霄話) διάλεκτος Ντατιάν (παραδοσιακά κινέζικα: 大田話) διάλεκτος Τσαοσάν (παραδοσιακά κινέζικα: 潮州話)Μερικές φορές η χαϊνανέζικη γλώσσα περιλαμβάνεται στην σύνθεση της Νότιας Μιν (παραδοσιακά κινέζικα: 海南話).
Η Νότια Μιν (γνωστή και ως Μιν Ναν, νοτιοφουτσιανικά, χοκλό) είναι μία από τις διαλέκτους της κινεζικής γλώσσας (σύμφωνα με μια άλλη άποψη είναι μια από τις γλώσσες της σινοθιβετικής γλωσσικής οικογένειας). Ομιλείται στην κινεζική επαρχία Φουτσιάν και την Ταϊβάν. Μικρότερες κοινότητες ομιλητών της γλώσσας ζουν σε πολλές χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ομιλείται επίσης σε πολλές κινεζικές γειτονιές (τσαϊνατάουν) σε όλο τον κόσμο. Είναι μια από τις πιο συνηθισμένες μητρικές γλώσσες των Kινέζων μεταναστών σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%8C%CF%84%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CE%B9%CE%BD
Moneyball
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Μπίλι Μπιν είναι ο μάνατζερ της ομάδας Oakland Athletics, μίας άσημης ομάδας μπέιζμπολ που χάνει τους καλύτερους παίκτες της στην αρχή της νέας σεζόν και αναγκάζεται να μειώσει κι άλλο το ήδη περιορισμένο μπάτζετ. Ο Μπιν, θα εντοπίσει τον Πίτερ Μπραντ, έναν ιδιοφυή νεαρό, μελετητή του αθλήματος. Μαζί θα καταστρώσουν ένα πρωτοποριακό μοντέλο διοίκησης της ομάδας, το οποίο βασίζεται στη στατιστική ανάλυση μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή όπου αν επιβεβαιωθεί στην πράξη, είναι ικανό να αλλάξει ριζικά την ιστορία του μπέιζμπολ. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, οι Oakland Athletics επιχειρούν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους και τις μεγάλες δυνάμεις του πρωταθλήματος και να στεφθούν πρωταθλητές. Μπραντ Πιτ στο ρόλο του Μπίλι Μπιν Τζόνα Χιλ στο ρόλο του Πίτερ Μπραντ Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν στο ρόλο του Αρτ Χόου Κρις Πρατ στο ρόλο του Σκοτ Χάτεμπεργκ Κέισι Μποντ στο ρόλο του Τσαντ Μπράντφορντ Στίβεν Μπίσοπ στο ρόλο του Ντέιβιντ Τζάστις Ρόις Κλέιτον στο ρόλο του Μιγκέλ Τεχάδα Ντέιβιντ Χάτσισον στο ρόλο του Τζον Μάμπρι Κάθριν Μόρρις στο ρόλο της Τάρα Μπιν Ρόμπιν Ράιτ στο ρόλο της Σάρον Κέρις Ντόρσι στο ρόλο της Κέισι Μπιν Ο Σταν Τσέρβιν έγραψε τα πρώτα προσχέδια του σεναρίου μετά την απόκτηση των δικαιωμάτων από την Columbia Pictures το 2004. Ωστόσο, το 2007 ο Τσέρβιν αποχώρησε. Ο Στίβεν Ζαϊλίαν προσελήφθη να γράψει το σενάριο και ο Ντέιβιντ Φράνκελ ανέλαβε τη σκηνοθεσία. Αργότερα ο Στίβεν Σόντερμπεργκ αντικατέστησε τον Φράνκελ.Στις 19 Ιουνίου 2009, λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, η Sony έβαλε το πρότζεκτ στην αναμονή. Το σχέδιο των Ζαϊλίαν και Σόντερμπεργκ περιείχε στοιχεία μη παραδοσιακά για μια αθλητική ταινία, όπως συνεντεύξεις με πραγματικούς παίκτες. Ο Σόντερμπεργκ αποχώρησε και αντικαταστάθηκε από τον Μπένετ Μίλερ. Ο Άρον Σόρκιν ανέλαβε να γράψει μια άλλη εκδοχή του σεναρίου. Με προϋπολογισμό 50.000.000 δολάρια, το Moneyball έκανε άνοιγμα τριημέρου στη 2η θέση με 19,5 εκατομμύρια δολάρια. Στο αμερικανικό box office απέφερε 75,6 εκατομμύυρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο 34,6 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως συγκέντρωσε 110,2 εκατομμύρια δολάρια. Moneyball στο IMDb
Moneyball είναι αμερικανικό βιογραφικό αθλητικό δράμα, παραγωγής 2011, σε σκηνοθεσία Μπένετ Μίλερ και σε σενάριο των Στίβεν Ζαϊλίαν και Άρον Σόρκιν. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Μάικλ Λιούις και εστιάζει στον οικονομικό αναλυτή και στον μάνατζερ της ομάδας μπέιζμπολ Oakland Athletics και στις προσπάθειές τους να στελεχώσουν μια καλή ομάδα. Ενώ αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, θα καταφέρουν να θέσουν σε εφαρμογή ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα στατιστικής μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, που θα τους βοηθήσει να στελεχώσουν την ομάδα με τους καταλληλότερους παίχτες, παραμένοντας παράλληλα εντός μπάτζετ και η ομάδα να κερδίσει 20 συνεχόμενους αγώνες. Πρωταγωνιστούν οι Μπραντ Πιτ, Τζόνα Χιλ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Η Columbia Pictures αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου το 2004 και το πρότζεκτ βρισκόταν για χρόνια στο στάδιο της ανάπτυξης. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 23 Σεπτεμβρίου 2011, απέσπασε κυρίως καλές κριτικές ενώ κινήθηκε ικανοποιητικά και στο box office. Έλαβε τέσσερις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Α' Ανδρικού Ρόλου.
https://el.wikipedia.org/wiki/Moneyball
Ελένα Γκλίνσκαγια
Ήταν κόρη του Βασίλι Λβόβιτς Γκλίνσκι και της Άννας Γιάκσιτς πριγκίπισσας από τη Σερβία. Ο σύζυγός της Βασίλειος Γ΄ ήταν γιος του Ιβάν Γ΄ και της (Ζωής) Σοφίας Παλαιολογίνας, κόρης του Θωμά δεσπότη του Μωρέως και ανιψιάς των Ιωάννη Η΄ και Κωνσταντίνου ΙΒ΄ Αυτοκρατόρων των Ρωμαίων. Ο γιος της Ιβάν Δ΄ ο Τρομερός ανέκτησε τα Ρωσικά πριγκιπάτα από τους Μογγόλους και ίδρυσε επικράτεια, που λόγω του ότι ήταν απόγονος των Παλαιολόγων, την ονόμασε Αυτοκρατορία, συνέχεια της Ρωμανίας (Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Παντρεύτηκε το 1525 τον Βασίλειο Γ΄ μεγάλο πρίγκιπα της Μόσχας και είχε τέκνα: Ιβάν Δ΄ 1530-1584, μεγάλος πρίγκιπας της Μόσχας και μετά Αυτοκράτορας της Ρωσίας. Γιούρι 1532-1563, πρίγκιπας του Ούγκλιτς. Janet Martin, Medieval Russia 980-1584 (Cambridge: Cambridge University Press, 1995), 292-293.
Η Ελένα Βασίλιεβνα Γκλίνσκαγια, ρωσ. Елена Васильевна Глинская (π. 1510 - 4 Απριλίου 1538) από τον Οίκο του Γκλίνσκι γεννήθηκε κόρη ενός πρίγκιπα στη Λιθουανία και με τον γάμο της έγινε μεγάλη πριγκίπισσα της Μόσχας και αντιβασίλισσα της Ρωσίας (1533-38).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1
Νέιθαν Κρες
Ο Κρες γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου του 1992 στο Γκλέντεϊλ, της Καλιφόρνιας. Έχει δύο αδέλφια, τον Άντριου και τον Κέβιν.Ο Κρες ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην ηλικία των τριών ετών, όταν ξεκίνησε να μιμείται εκπομπές που έβλεπε στην τηλεόραση. Με αφορμή αυτό το γεγονός η μητέρα του τόν πήγε σε οντισιόν, όπου υπέγραψε συμβόλαιο με έναν παραγωγό ταλέντων. Για τα επόμενα τρία χρόνια ο Κρες εμφανιζόταν σε έντυπες διαφημίσεις, καθώς και σε τηλεοπτικές διαφημίσεις και σε φωνητικούς ρόλους. Στην ηλικία των έξι ετών αποφάσισε να αφήσει την ηθοποιία και να επιστρέψει στο κανονικό σχολείο κάνοντας μία φυσιολογική ζωή, μέχρι την ηλικία των έντεκα ετών, όπου αποφάσισε να ξαναεπιστρέψει στην επαγγελματική του σταδιοδρομία. Τον Φλεβάρη του 2011, ο Κρες τελείωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση και ήλπιζε να εισαχθεί στο UCLA. Για όσο διάστημα γυριζόταν το iCarly, ο Κρες έκανε μαθήματα στο σπίτι τα Σαββατοκύριακα ή στα κενά ανάμεσα στα γυρίσματα. Στις 29 Μαΐου 2015 αρραβωνιάστηκε με την επίσης ηθοποιό Λόντον Μουρ και λίγους μήνες αργότερα, στις 15 Νοεμβρίου παντρεύτηκαν στο Λος Άντζελες. Έχουν αποκτήσει μαζί μια κόρη, την Ρόζι Καρολάιν Κρες (21 Δεκεμβρίου 2017). Ο Νέιθαν Κρες στο Internet Movie Database
Ο Νέιθαν Καρλ Κρες (Nathan Karl Kress, 18 Νοεμβρίου 1992) είναι Αμερικανός ηθοποιός, σκηνοθέτης και πρώην επαγγελματίας μοντέλο. Ο Κρες ασκεί την ηθοποιία από την ηλικία των τριών ετών και έχει γίνει γνωστός από τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά του Nickelodeon, iCarly.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B9%CE%B8%CE%B1%CE%BD_%CE%9A%CF%81%CE%B5%CF%82
Φίλιππος Λουδοβίκος Β΄ του Χάναου-Μύντσενμπεργκ
Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Φιλίππου-Λουδοβίκου Α΄ κόμη του Χάναου-Μύνστερμπεργκ και της Μαγδαληνής, κόρης του Φιλίππου Δ΄ κόμη του Βάλντεκ. Νυμφεύτηκε το 1596 την Αικατερίνη Βελγική του Νάσσαου, κόρη του Γουλιέλμου Α΄ πρίγκιπα της Οράγγης και κυβερνήτη της Ολλανδίας, Ζηλανδίας, Ουτρέχτης & Φρήσλαντ, και είχε τέκνα: Καρλόττα-Λουίζα 1597-1649, άγαμη. Αμαλία-Ελισάβετ 1602-1651, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Ε΄ λάντγκραβο της Έσσης-Κάσσελ. Αικατερίνη-Γιουλιάνα 1604-1668, παντρεύτηκε πρώτα τον Αλβέρτο-Όθωνα Β΄ κόμη του Ζολμς-Λάουμπαχ, Ρέντελχαϊμ & Άσενχαϊμ και μετά τον Μαυρίκιο-Χριστιανό του Βηντ-Ρούνκελ. Φίλιππος-Μαυρίκιος 1605-1638, κόμης του Χάναου-Μύντσενμπεργκ. Γουλιέλμος-Ράινχαρντ 1607-1630, απεβ. 23 ετών στο Άαχεν και τάφηκε στο Μαρίενκιρχ του Χάναου. Ερρίκος-Λουδοβίκος 1609-1632, απεβ. 23 ετών στην πολιορκία του Μάαστριχτ. Φρειδερίκος-Λουδοβίκος 1610-1628, απεβ. 18 ετών και τάφηκε στον τάφο των δουκών του Μπουγιόν στο Σεντάν. Ιάκωβος-Ιωάννης 1612-1636, απεβ. 24 ετών και τάφηκε στον Άγ. Νικόλαο του Στρασβούργου. Φίλιππος-Ούλριχ 1601-1604 απεβ. 3 ετών, μία κόρη 1598 απεβ. νήπιο αβάπτιστο. https://resources.huygens.knaw.nl/vrouwenlexicon/lemmata/data/CatharinaBelgica Kloek, Els (2013). 1001 Vrouwen uit de Nederlandse Geschiedenis. Vantilt. p. 272. Matty Klatter, Catharina Belgica van Oranje, in: Digitaal Vrouwenlexicon van Nederland. URL: http://resources.huygens.knaw.nl/vrouwenlexicon/lemmata/data/CatharinaBelgica [13/01/2014]
Ο Φίλιππος-Λουδοβίκος Β΄, γερμ.: Philipp Ludwig II von Hanau-Münzenberg (18 Νοεμβρίου 1576 - 9 Αυγούστου 1612) από τον Οίκο του Χάναου ήταν κόμης του Χάναου-Μύντσενμπεργκ το διάστημα 1580-1612.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%85-%CE%9C%CF%8D%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BA
Ιράκλι Τσερετέλι
Ο Ιράκλι Τσερετέλι γεννήθηκε στο Κουτάισι (δυτική Γεωργία, τότε τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας) στην οικογένεια του ριζοσπαστικού συγγραφέα Γκεόργκι Τσερετέλι, της αρχοντικής οικογένειας των Τσερετέλι, και της Ολυμπιάδας Νικολάντζε, αδελφής του δημοσιογράφου Νίκο Νικολάντζε. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας όπου αναμείχθηκε στις φοιτητικές διαμαρτυρίες. Μετά από τη συμμετοχή σε μια φοιτητική διαδήλωση το 1902 εξορίστηκε για λίγο στη Σιβηρία. Με την απελευθέρωσή του από τη φυλακή ο Τσερετέλι εντάχθηκε στο ΡΣΔΕΚ και στο συνέδριο του κόμματος στο Λονδίνο το 1903 συντάχθηκε με τον Γιούλι Μάρτοφ κατά του Βλαδίμηρου Λένιν. Γενόμενος Μενσεβίκος, αντιτασσόταν στους Μπολσεβίκους του Λένιν. Ο Τσερετέλι έγινε διευθυντής σύνταξης της φιλο-Μενσεβίκικης έκδοσης Kvali (“Ίχνος” στα Γεωργιανά), αλλά αποφάσισε να μετακομίσει στη Γερμανία για να ξεφύγει από την αυξανόμενη παρενόχληση των αρχών. Επέστρεψε στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1905 και εκλέχτηκε στη δεύτερη Δούμα, εμφανιζόμενος σαν ηγετικός Μενσεβίκος. Με τη διάλυση της Δούμας, ο Τσερετέλι καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση και στη συνέχεια εξορία το 1913 στο Ιρκούτσκ. Εκεί έγινε ηγέτης ενός κύκλου μετριοπαθών Διεθνιστών (κυρίως Μενσεβίκων, που περιλάμβανε επίσης Εσέρους και πρώην Μπολσεβίκους) που λεγόταν οι “Σιβηριανοί Τσιμερβαλντιστές”. Η Φεβρουαριανή Επανάσταση επέτρεψε στον Τσερετέλι να εγκαταλείψει τη Σιβηρία. ενώ η οικογένειά του ήθελε να επιστρέψει στη Γεωργία, αυτός αντ’ αυτού πήγε στην Πετρούπολη, φτάνοντας στις 19 Μαρτίου. Μόλις βρέθηκε εκεί διορίστηκε στην εκτελεστική επιτροπή του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Πρότεινε το πρόγραμμα του “Επαναστατικού αμυνιτισμού”· δηλαδή, ένα πρόγραμμα το οποίο καθόριζε μια ενεργητική επιδίωξη διεθνούς συμφωνίας για τον τερματισμό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και εξ ίσου ενεργητική άμυνα κατά της Γερμανίας για όσο καιρό ο πόλεμος συνεχιζόταν. Μπήκε στην Προσωρινή Κυβέρνηση σαν Υπουργός Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων [Επικοινωνιών] (Μάιος – Αύγουστος 1917), αν και συνέχισε να εστιάζει στη δουλειά του στο Σοβιέτ της Πετρούπολης. Τον Ιούλιο ο Γκεόργκι Λβοφ αποφάσισε να παραιτηθεί από Πρωθυπουργός και στις 7 Ιουλίου ο Τσερετέλι διορίστηκε Υπουργός Εσωτερικών, υπηρετώντας μέχρι να σχηματιζόταν ένα νέο υπουργικό συμβούλιο υπό τον Αλέξανδρο Κερένσκι. Παρά την ανώτερη θέση του στο Σοβιέτ, ο Τσερετέλι παρέβλεψε τη θέση του Πρωθυπουργού, δήθεν λόγω της θέσης του· ο συνασπισμός ήθελε μεταρρύθμιση και θεώρησαν ότι η επιρροή από το Σοβιέτ θα την εμπόδιζε. Όταν ανακοινώθηκε το νέο υπουργικό συμβούλιο στις 25 Ιουλίου, ο Τσερετέλι δεν περιλαμβανόταν καθόλου. Ενώ κάποιοι αντιπρόσωποι του Σοβιέτ πήραν θέσεις, δεν ήταν σταθερά υποστηρικτικοί των απόψεων του Σοβιέτ. Ο ίδιος ο Τσερετέλι δεν ήθελε να είναι μέρος αυτού, καθώς είχε κουραστεί από την πολιτική του υπουργικού συμβουλίου και είχε φυματίωση· αντ’ αυτού σχεδόν αποσύρθηκε. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, οι Μπολσεβίκοι διέταξαν τη σύλληψη του Τσερετέλι. Επέστρεψε στη Γεωργία, η οποία τον Μάιο του 1918 κήρυξε την ανεξαρτησία της ως Δημοκρατία της Γεωργίας. Εκεί δεν ήταν σημαντικός παράγοντας, αλλά απέκτησε έδρα στη Συντακτική Συνέλευση και εκπροσώπησε τη χώρα του στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού. Αφού οι Σοβιετικοί κατέλαβαν τη Γεωργία στις αρχές του 1921, ο Τσερετέλι παρέμεινε στη θέση του, αλλά μετανάστευσε το 1923 στο Παρίσι. Ο Τσερετέλι παρέμεινε ένας δηλωμένος διεθνιστής και δεν έγινε εθνικιστής, όπως έκαναν πολλοί Γεωργιανοί Μενσεβίκοι. Έτσι, αντιτάχθηκε τόσο στον φιλελεύθερο εθνικιστή Ζουράμπ Αβαλισβίλι και τον σοσιαλδημοκράτη Νόε Ζορντάνια. Όλοι τους έγραψαν εκτενώς στο εξωτερικό για την πολιτική στη Γεωργία. Ο Τσερετέλι δέχθηκε την αρχή του αγώνα για την ανεξαρτησία της Γεωργίας, αλλά απέρριψε την άποψη του Ζορντάνια και άλλων Γεωργιανών εμιγκρέδων ότι η κυριαρχία των Μπολσεβίκων ήταν ουσιαστικά ταυτόσημη με τη Ρωσική κυριαρχία. Επιπλέον, επέμεινε στη στενή συνεργασία μεταξύ Ρώσων και Γεωργιανών σοσιαλιστών κατά των Μπολσεβίκων, αλλά δεν συμφώνησε σε οποιαδήποτε συνεργασία με τους Γεωργιανούς εθνικιστές. Αυτό οδήγησε στην απομόνωση του Τσερετέλι μεταξύ των Γεωργιανών εμιγκρέ και αποσύρθηκε σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική δραστηριότητα. Τη δεκαετία του 1940, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου συνέχισε να γράφει την ιστορία της επανάστασης και απεβίωσε στη Νέα Υόρκη το 1959. Το 1973, ξανατάφηκε στο Κοιμητήριο Λοβίλ, κοντά στο Παρίσι. Церетели И. Г. Речи - Париж-Тифлис, 1917-18 Т. 1-2. Церетели И. Г. Воспоминания о Февральской революции - Париж, 1963 Т. 1-2. Basil, John D. (1983). The Mensheviks In The Revolution of 1917. Columbus, Ohio: Slavica Publishers. (), The Mensheviks In The Revolution of 1917, : Orlando Figes (1996). A People's Tragedy : A History of the Russian Revolution. New York: Viking Adult. ISBN 0670859168. Roobol, W.H. (1976). Tsereteli – A Democrat in the Russian Revolution: A Political Biography. Philip Hyams and Lynne Richards, The Hague: Martinus Nijhoff. «Irakli Tsérétéli». colisee.org. 2 Απριλίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2016. «Ière République de Géorgie (1918-1921)». colisee.org. 6 Φεβρουαρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2016. «La Ière République de Géorgie en exil en France». colisee.org. 14 Σεπτεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2016.
Ο Ιράκλι (Κάκι) Γκεόργκεβιτς Τσερετέλι (γεωργιανά: ირაკლი გიორგის ძე წერეთელი, ρωσικά: Ира́клий Гео́ргиевич Церете́ли‎, 20 Νοεμβρίου 1881 – 20 Μαΐου 1959) ήταν Γεωργιανός πολιτικός, ένας από τους ηγέτες του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (ΡΣΔΕΚ) και, αργότερα, των Γεωργιανών Μενσεβίκων. Ηγετικό μέλος του Σοβιέτ της Πετρούπολης το 1917, ο Τσερετέλι υπηρέτησε ως Υπουργός Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων, και προσωρινός Υπουργός Εσωτερικών, στη Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και την άνοδο των Μπολσεβίκων, επέστρεψε στη Γεωργία, φεύγοντας όταν ο Ερυθρός Στρατός εισέβαλε το 1921. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του στην εξορία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B9_%CE%A4%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9
Δέντρο (Θεωρία Γράφων)
Ένα δέντρο είναι ένας μη κατευθυνόμενος απλός γράφος G που ικανοποιεί οποιαδήποτε από τις παρακάτω ισοδύναμες συνθήκες: Ο G είναι συνεκτικός και δεν έχει κύκλους. Ο G δεν έχει κύκλους, αλλά ένας απλός κύκλος μπορεί να σχηματιστεί αν προστεθεί μία οποιαδήποτε ακμή στον G. Ο G είναι συνεκτικός, αλλά παύει να είναι αν αφαιρεθεί έστω και μία ακμή του. Δύο οποιεσδήποτε κορυφές του G μπορούν να συνδεθούν μέσω ενός μοναδικού απλού μονοπατιού.Δάσος είναι ένας μη κατευθυνόμενος γράφος, του οποίου όλες οι συνεκτικές συνιστώσες είναι δέντρα. Με άλλα λόγια, το δάσος αποτελείται από την ένωση ενός αριθμού ξένων μεταξύ τους δέντρων. Ένα πολυδέντρο ή ένα προσανατολισμένο δέντρο είναι ένας κατευθυνόμενος γράφος με το πολύ ένα μη-κατευθυνόμενο μονοπάτι μεταξύ δύο οποιωνδήποτε κορυφών. Δηλαδή ένα προσανατολισμένο δέντρο είναι ένας άκυκλος κατευθυνόμενος γράφος. Ένα κατευθυνόμενο δέντρο προκύπτει όταν από ένα κατευθυνόμενο γράφο αφαιρέσουμε τις κατευθύνεσεις των ακμών του. Ένα δέντρο ονομάζεται ριζωμένο εάν μία κορυφή έχει οριστεί ως ρίζα. Τότε λέμε ότι οι ακμές έχουν προσανατολισμό προς ή από τη ρίζα. Σε ένα ριζωμένο δέντρο, ο πατέρας μιας κορυφής είναι η αμέσως προηγούμενη κορυφή της διαδρομής από τη ρίζα σ' αυτήν. Κάθε κορυφή εκτός από τη ρίζα έχει ένα μοναδικό γονιό. Το παιδί μιας κορυφής είναι μια κορυφή της οποίας αυτή είναι πατέρας. Μία κορυφή χωρίς παιδιά λέγεται φύλλο. Μία τερματική κορυφή ενός δέντρου είναι μία κορυφή βαθμού 1. Σε ένα ριζωμένο δέντρο, όλα τα φύλλα είναι τερματικές κορυφές. Οι κόμβοι ενός δέντρου μπορούν να χωριστούν σε επίπεδα, με την έννοια ότι κόμβοι που απέχουν το ίδιο από τη ρίζα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Πιο αυστηρά, όλοι οι κόμβοι των οποίων τα μονοπάτια από τη ρίζα προς αυτά έχουν το ίδιο μήκος, ανήκουν στο ίδιο επίπεδο. Κέντρο ενός δέντρου είναι η κορυφή εκείνη για την οποία ελαχιστοποιούνται οι αποστάσεις των υπόλοιπων κορυφών από αυτήν. Ακτίνα ενός δέντρου είναι η μέγιστη απόσταση του κέντρου από οποιαδήποτε άλλη κορυφή. Διάμετρος ενός δέντρου είναι η μέγιστη μεταξύ των αποστάσεων δύο οποιονδήποτε κορυφών του δέντρου. Τα δέντρα είναι εξορισμού γράφοι συνεκτικοί και δεν περιέχουν κύκλους. Συνέπεια των ιδιοτήτων αυτών είναι ότι αν ένα δέντρο έχει n κορυφές, τότε έχει n-1 ακμές. Επιπλέον, κάθε δέντρο έχει τουλάχιστον έναν κόμβο βαθμού 1. Βαθμός ενός κόμβου είναι το πλήθος των προσκείμενων σ' αυτόν ακμών. Ένα δέντρο είναι διμερές γράφημα, δηλαδή οι κορυφές του μπορούν να χωριστούν σε δύο ξένα σύνολα τέτοια, ώστε οι ακμές του γραφήματος να συνδέουν μόνο κορυφές από το ένα σύνολο στο άλλο. Το ένα σύνολο αποτελείται από τους κόμβους που ανήκουν σε άρτιο επίπεδο, ενώ το άλλο σύνολο από τους κόμβους που ανήκουν σε περιττό επίπεδο. Άμεσο επακόλουθο είναι ότι ένα δέντρο είναι 2-χρωματίσιμο. Δηλαδή, οι κόμβοι του μπορούν να χρωματιστούν με τρόπο τέτοιο, ώστε κάθε δύο γειτονικοί κόμβοι να έχουν διαφορετικό χρώμα. Αυτό γίνεται χρωματίζοντας τους κόμβους των άρτιων επιπέδων με ένα χρώμα και τους υπόλοιπους με το άλλο χρώμα. Κάθε γράφος έχει ένα γεννητικό δέντρο, δηλαδή ένα δέντρο με κορυφές εκείνες του γραφήματος και ακμές υποσύνολο των ακμών του γράφου. Στα σταθμισμένα γραφήματα, ένα συναφές πρόβλημα είναι αυτό της εύρεσης του ελάχιστου γεννητικού δέντρου. Αξίζει αναφορά σε συγκεκριμένα είδη δέντρων, καθώς εμφανίζονται συχνά σε εφαρμογές. Δυαδικό δέντρο. Είναι δέντρα των οποίων κάθε κορυφή έχει το πολύ δύο παιδιά. Εμφανίζονται σε αλγόριθμους αναζήτησης, όπως η δυαδική αναζήτηση. Β-Δεντρο. Πρόκειται για δομή δεδομένων που αποτελεί γενίκευση των δυαδικών δέντρων αναζήτησης. Κάθε κορυφή ενός Β-Δέντρου μπορεί να έχει πλήθος παιδιών ορισμένο σε ένα προκαθορισμένο εύρος. Αυτού του είδους τα δέντρα χρησιμοποιούνται στη κατασκευή ευρετηρίων για βάσεις δεδομένων. Γράφημα-αστέρι (star graph). Είναι γραφήματα των οποίων ένας κόμβος είναι γειτονικός προς όλους τους υπόλοιπους και δεν υπάρχουν άλλες γειτνιάσεις. Αυτά τα γραφήματα χρησιμοποιούνται στη μοντελοποίηση δικτύων υπολογιστών με τοπολογία αστέρα. Γραμμικό γράφημα (path graph). Είναι γραφήματα των οποίων οι κόμβοι συνδέονται με ακμές σειριακά. Τα γραφήματα αυτά αποτελούν μονοπάτια. Τα δέντρα δεν είναι γραμμικές δομές και για τον λόγο αυτό δεν υπάρχει από τη φύση τους κάποιος γραμμικός τρόπος διαπέρασης των κόμβων τους ή γραμμικής τους διάταξης. Η ύπαρξη πολλαπλών δυνατοτήτων για τη διάταξη ενός κόμβου ως προς τους απογόνους του δημιουργεί διάφορα είδη διελεύσεων/διατάξεων. Ωστόσο τρεις διαφορετικοί τρόποι διαπέρασης των κόμβων ενός δέντρου είναι οι σημαντικότεροι. Κατά την προδιάταξη (preorder), οι κόμβοι ενός δέντρου διατρέχονται με προτεραιότητα στον πατέρα έναντι του παιδιού. Ο κόμβος εκκίνησης είναι η ρίζα, ως πρόγονος όλων των κόμβων. Η προδιάταξη ενός δέντρου συντακτικής ανάλυσης αντιστοιχεί σε προθεματικές συντάξεις, όπως η Πολωνική γραφή του προτασιακού λογισμού. Επίσης, η προδιάταξη είναι μια πιθανή σειρά διαπέρασης των κόμβων ενός δέντρου με τον αλγόριθμο της αναζήτησης κατά βάθος. Κατά τη μεταδιάταξη (postorder), οι κόμβοι ενός δέντρου διατρέχονται με προτεραιότητα στο παιδί έναντι του πατέρα. Δηλαδή, πριν τη διέλευση από έναν κόμβο, έχουμε διέλθει πρώτα από όλα τα παιδιά του. Στην περίπτωση αυτή, η διαπέραση γίνεται ξεκινώντας από το μικρότερο επίπεδο, δηλαδή τη ρίζα. Πρώτα διαπερνώνται όλοι οι κόμβοι ενός επιπέδου και η διαπέραση προχωρά στους κόμβους του επόμενου επιπέδου. Μια αναζήτηση κατά πλάτος διατάσσει τους κόμβους στη σειρά αυτή. Diestel, Reinhard (2005), Graph Theory (3rd έκδοση), Berlin, New York: Springer-Verlag, ISBN 978-3-540-26183-4, http://diestel-graph-theory.com/index.html . Flajolet, Philippe; Sedgewick, Robert (2009), Analytic Combinatorics, Cambridge University Press, ISBN 9780521898065 Donald E. Knuth. The Art of Computer Programming Volume 1: Fundamental Algorithms. Addison-Wesley Professional; 3rd edition (November 14, 1997). Παναγιώτης Δ. Μποζάνης, Δομές Δεδομένων, Εκδ. Τζιόλα.
Ένα δέντρο στα Μαθηματικά και ειδικά στη Θεωρία Γράφων, είναι ένας μη κατευθυνόμενος Γράφος, στον οποίο οποιεσδήποτε δύο κορυφές συνδέονται με ένα και μόνο απλό μονοπάτι. Με άλλα λόγια κάθε συνεκτικός γράφος χωρίς κύκλους είναι ένα δέντρο. Στην Επιστήμη Υπολογιστών, δέντρα ονομάζονται οι δομές δεδομένων που είναι παρόμοιες με τα δέντρα της θεωρίας γράφων, με τη διαφορά ότι τα δέντρα στην επιστήμη των υπολογιστών έχουν κατευθυνόμενες ακμές.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_(%CE%98%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%93%CF%81%CE%AC%CF%86%CF%89%CE%BD)
Ευπυρίδες
Ο δήμος πήρε πιθανώς το όνομά του, σύμφωνα με μια εκδοχή, από την ομώνυμη οικογένεια των Ευπυριδών, που είχε ως έδρα τον δήμο αυτό. Κατά μια άλλη εκδοχή οι κάτοικοι του ήταν κυρίως αγρότες, οι οποίοι καλλιεργούσαν σιτηρά, καθώς ο όρος «εύπυρος», (αρχαία ελληνικά: εὔπυρος), σημαίνει «σιτοφόρος», «σιταρότοπος», με «άφθονα σιτηρά». Σύμφωνα επίσης με μια άλλη εκδοχή η ονομασία του δήμου φαίνεται ότι οφείλεται σε κάποια εργασία των δημοτών του, η οποία χρησιμοποιούσε τη φωτιά (πυρ), ίσως π.χ. υπήρχαν εκεί πολλά σιδηρουργεία. Ο δήμος των Ευπυριδών, ήταν δήμος των Μεσογείων. Η ακριβής τοποθεσία του δήμου αυτού δεν έχει προσδιορισθεί, παραμένει ακόμα άγνωστη και δεν έχει ακόμα ταυτιστεί επακριβώς με κάποια σημερινή περιοχή, αλλά ήταν μάλλον κοντά στους δήμους των Κρωπιδών και των Πηλήκων, οι οποίοι μαζί με τις Ευπυρίδες συναποτελούσαν τους Τρικώμους, όπως αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος. Σύμφωνα με τον John S. Traill το κέντρο του δήμου βρίσκεται σε θέση κοντά στο Καματερό, το οποίο είναι οικοδομημένο στους πρόποδες του Ποικίλου Όρους και υπάγεται στον Δήμο Αγίων Αναργύρων-Καματερού. Υπάρχει η γνώμη ότι βρισκόταν στην περιοχή μεταξύ Άνω Λιοσίων και Αχαρνών, από το γεγονός ότι στον λοφίσκο όπου βρίσκεται το εκκλησάκι των Αγίων Σαράντα ανακαλύφθηκε επιτύμβια στήλη με την επιγραφή «Ζωσίμη Ευνίκου εξ Ευπυριδών Εισιγένου Φλυέως γυνή». Μια άλλη άποψη τον τοποθετεί στην Καλογρέζα, προς την πλευρά του Ψυχικού, ενώ σύμφωνα με νεότερους ερευνητές βρίσκεται κοντά στο σύγχρονο Καματερό, βόρεια του Αιγάλεω. Ο δήμος, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από διάφορες επιγραφές, ως μέλος της Λεοντίδας φυλής, συμμετείχε με 2 βουλευτές στην αρχαία Βουλή των 500, κατά την πρώτη περίοδο (508 – 307/306 π.Χ.). Κατά τη δεύτερη (307/306 – 224/223 π.Χ.) και την τρίτη περίοδο (224/223 – 201/200 π.Χ.) ο δήμος αντιπροσωπευόταν με 2 βουλευτές στη Βουλή των 600. Κατά την τέταρτη (201/200 π.Χ. – 126/127) και την πέμπτη περίοδο (126/127 – 3ος αιώνας) είναι άγνωστος ο αριθμός βουλευτών–αντιπροσώπων του δήμου. Ο δημότης των αρχαίων Ευπυριδών ονομαζόταν Ευπυρίδης. Οι Ευπυρίδες ήταν μέρος θρησκευτικής ένωσης, μαζί με τους γείτονες τους από τους δήμους των Κρωπιδών και των Πηλήκων, αλλά δεν είναι γνωστές άλλες λεπτομέρειες για την λατρεία αυτής της ένωσης. Πιθανώς εντός του δήμου υπήρχε ναός του Απόλλωνα, όπως συνάγεται από διάταγμα, το οποίο βρέθηκε σε επιγραφή. Υπήρξαν διάφοροι γνωστοί πολίτες από τον δήμο των Ευπυριδών, όπως ο ταμίας Γοργίας ο Ευπυρίδης, ο ιερέας Διονύσιος ο Ευπυρίδης, ο βουλευτής Διονυσόδωρος ο Ευπυρίδης γιος του Ισιδώρου, ο βουλευτής Δωρόθεος ο Ευπυρίδης γιος του Δωροθέου κ.α. Αρχαία Αθήνα Λεοντίδα φυλή Πρωτογενείς πηγές Ελληνικές επιγραφές - IG Ευπυριδ Attica (IG I-III).Δευτερογενείς πηγές Eupyridae, στην ιστοσελίδα: referenceworks.brillonline.com, John S. Traill: The political organization of Attica: a study of the demes, trittyes, and phylai, and their representation in the Athenian Council,“Attica”. Princeton: American School of Classical Studies at Athens (ASCSA), 1975, (ISBN 978-0-87661-514-0) John S. Traill: Demos and trittys. Epigraphical and topographical studies in the organization of Attica. Athenians Victoria College, Toronto 1986, p. 131. Peter Siewert, "Die Trittyen Attikas und die Heeresreform des Kleisthenes", C.H. Beck, München 1982, (ISBN 3406080634), (ISBN 9783406080630) Το αντίστοιχο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια (Χάρη Πάτση), τόμος 12, σελ. 905. «Eupyridai». www.ancientworlds.net (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2014. Traill, J. «Places: 579933 (Eupyridai)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2017. Eupyridai, near Kamatero, στις ιστοσελίδες: http://imperium.ahlfeldt.se & https://web.archive.org/web/20170808012018/http://dare.ht.lu.se/, Ψηφιακός Άτλας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ("Digital Atlas of the Roman Empire", Johan Ahlfeldt, Department of Archaeology and Ancient History, Lund University, Sweden), Πανεπιστήμιο Λουντ, Λουντ, Σουηδία, πρόγραμμα: Pelagios. "Σύντομη Ανασκόπηση Της Αρχαίας Ιστορίας Των Άνω Λιοσίων Αρχειοθετήθηκε 2016-10-20 στο Wayback Machine.", από την ιστοσελίδα: www.dikep.gr του Δημοτικού Κέντρου Πνεύματος Άνω Λιοσίων (ΔΗΚΕΠ Άνω Λιοσίων).
Οι Ευπυρίδες (αρχαία ελληνικά: Εὐπυρίδαι), (ο δήμος: Ευπυρίδων ή Ευπυριδών) ήταν αρχαίος οικισμός - πόλη και δήμος της Λεοντίδας (περιοχή της Αρχαίας Αττικής και φυλή της αρχαίας Αθήνας). Με το ίδιο όνομα (Ευπυρίδες) ονομάζονταν οι δημότες του δήμου αυτού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%80%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82
Ανθρώπινα δικαιώματα στη Ρωσία
Το τέλος του κομμουνισμού και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας συνέβαλε στην αύξηση της εμπορίας ανθρώπων, με την πλειονότητα των θυμάτων να είναι γυναίκες που εξαναγκάζονται στην πορνεία. Η Ρωσία είναι χώρα προέλευσης ατόμων, κυρίως γυναικών και παιδιών, που διακινούνται με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση. Η Ρωσία είναι επίσης χώρα προορισμού και διέλευσης ατόμων που διακινούνται για σεξουαλική και εργασιακή εκμετάλλευση από περιφερειακές και γειτονικές χώρες προς τη Ρωσία και όχι μόνο. Η Ρωσία αντιπροσώπευε το ένα τέταρτο των 1.235 ταυτοποιημένων θυμάτων που αναφέρθηκαν το 2003 που διακινήθηκαν στη Γερμανία. Η ρωσική κυβέρνηση έχει δείξει κάποια δέσμευση για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, αλλά έχει επικριθεί για την αποτυχία να αναπτύξει αποτελεσματικά μέτρα για την επιβολή του νόμου και την προστασία των θυμάτων. Gilligan, Emma (2004). Defending Human Rights in Russia: Sergei Kovalyov, Dissident and Human Rights Commissioner, 1969-2003. Routledge. ISBN 978-1-134-34850-3. Jordan, Pamela A. (2006). Defending Rights in Russia: Lawyers, the State, And Legal Reform in the Post-Soviet Era. Βανκούβερ: University of British Columbia. ISBN 0-7748-1163-3. Mälksoo, Lauri, επιμ. (2017). Russia and the European Court of Human Rights: The Strasbourg Effect (στα Αγγλικά). Cambridge University Press. ISBN 978-1-108-41573-6. McAuley, Mary (2015). Human Rights in Russia: Citizens and the State from Perestroika to Putin (στα Αγγλικά). Bloomsbury Publishing. ISBN 978-0-85772-585-1. Meier, Andrew (2003). Black Earth: A Journey Through Russia After the Fall. Norton. ISBN 978-0-393-05178-0. Politkovskaya, Anna (2004). Putin's Russia. Λονδίνο: Harvill Press. ISBN 1-84343-050-9. Pyati, Archana (2005). The New Dissidents: Human Rights Defenders and Counterterrorism in Russia (PDF). New York: Human Rights First. ISBN 0-9753150-0-5. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2023. Satter, David (2004). Darkness at Dawn: The Rise of the Russian Criminal State. Yale University Press. ISBN 978-0-300-10591-9. Weiler, Jonathan Daniel (2004). Human Rights in Russia: A Darker Side of Reform. Lynne Rienner Publishers. ISBN 978-1-58826-279-0. Επίτροπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα της Ρωσικής Ομοσπονδίας Αρχειοθετήθηκε 2022-04-27 στο Wayback Machine. - Γραφείο Διαμεσολαβητή Tatyana Moskalkova . (Οι αγγλικές μεταφράσεις ορισμένων αναφορών βρίσκονται στο ευρετήριο . ) «Πώς η ρωσική κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους νόμους κατά του εξτρεμισμού για να πολεμήσει τους αντιπάλους». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουλίου 2021.
Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Ρωσία έχουν συχνά επικριθεί από διεθνείς οργανισμούς και ανεξάρτητα εγχώρια μέσα ενημέρωσης. Μερικές από τις πιο συχνά αναφερόμενες παραβιάσεις περιλαμβάνουν τους θανάτους υπό κράτηση, την εκτεταμένη και συστηματική χρήση βασανιστηρίων από τις δυνάμεις ασφαλείας και τους δεσμοφύλακες, τελετουργίες καταιγισμού (γνωστές ως dedovshchina, που σημαίνει «βασιλεία των παππούδων») στο Ρωσικό Στρατό, εκτεταμένες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών, βία και διακρίσεις κατά των εθνικών μειονοτήτων και δολοφονίες δημοσιογράφων.Ως διάδοχο κράτος της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσική Ομοσπονδία παραμένει δεσμευμένη από τις ίδιες συμφωνίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπογράφηκαν και επικυρώθηκαν από τον προκάτοχό της, όπως τα διεθνή σύμφωνα για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, καθώς και τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Ρωσία επικύρωσε επίσης την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (με επιφυλάξεις) και από το 1998 και μετά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο έγινε το τελευταίο εφετείο για Ρώσους πολίτες από το εθνικό τους σύστημα δικαιοσύνης. Σύμφωνα με το Κεφάλαιο 1, Άρθρο 15 του Συντάγματος του 1993, αυτές οι ενσωματώσεις του διεθνούς δικαίου υπερισχύουν της εθνικής ομοσπονδιακής νομοθεσίας.Ως πρώην μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης και υπογράφων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Ρωσία είχε διεθνείς υποχρεώσεις σχετικά με το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην εισαγωγή της έκθεσης του 2004 για την κατάσταση στη Ρωσία, ο Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης σημείωσε τις «σαρωτικές αλλαγές μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης αναμφισβήτητες».Ωστόσο, από τη δεύτερη θητεία του Βλαντίμιρ Πούτιν ως Προέδρου (2004–2008) και μετά υπήρχαν αυξανόμενες αναφορές για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από τις εκλογές της Κρατικής Δούμας του 2011 και την επανάληψη της προεδρίας από τον Πούτιν την άνοιξη του 2012, υπήρξε νομοθετική επίθεση σε πολλά διεθνή και συνταγματικά δικαιώματα, όπως π.χ. το Άρθρο 20 (Ελευθερία του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι) της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο ενσωματώνεται στα άρθρα 30 και 31 του Συντάγματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (1993). Το Δεκέμβριο του 2015 ψηφίστηκε νόμος που δίνει στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Ρωσίας το δικαίωμα να αποφασίσει εάν η Ρωσία μπορεί να επιβάλει ή να αγνοήσει ψηφίσματα διακυβερνητικών οργάνων όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Από τις 16 Μαρτίου 2022, η Ρωσία δεν είναι πλέον κράτος μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1
Βολτέρρα
Η πόλη αποτέλεσε νεολιθικό οικισμό και σημαντικό κέντρο των Ετρούσκων, με πρωτότυπο πολιτισμό. Πιστεύεται ότι το μέρος κατοικείται αδιάσπαστα από τουλάχιστον από τον 8ο αιώνα π.Χ.. Κατά τους χρόνους της αρχαίας Ρώμης έγινε municipium, Ισοπολίτιδα πόλη. Η πόλη ήταν κατοικία επισκόπου κατά τον 5ο αιώνα, και η επισκοπική της εξουσία εδραιώθηκε τον 12ο αιώνα. Με την παρακμή της επισκοπικής εξουσίας, η Βολτέρρα αποτέλεσε στόχο ενδιαφέροντος για τους Φλωρεντινούς, οι οποίοι και την κατέλαβαν. Η διοίκηση της Φλωρεντίας δεν ήταν πάντα δημοφιλής, και κατά καιρούς η δυσαρέσκεια ξέσπαγε σε επαναστάσεις, τις οποία κατέστειλε η Φλωρεντία. Ο Πέρσιους (Persius) ο Ρωμαίος σατυρικός με Ετρουσκικές ρίζες, και ο ζωγράφος του Μανιερισμού Ντανιέλε ντα Βολτέρρα (Daniele da Volterra), ήταν από τη Βολτέρρα. Ο ποιητής Τζάκοπο ντα Λεόνα (Jacopo da Leona) ήταν δικαστής στη Βολτέρρα το 13ο αιώνα. Όταν έπεσε η Δημοκρατία της Φλωρεντίας του 1230, η Βολτέρρα πέρασε υπό τον έλεγχο των Μεδίκων και αργότερα ακολούθησε την ιστορία του Μεγάλου Δουκάτου της Τοσκάνης. Ρωμαϊκό θέατρο του 1ου αιώνα π.Χ. που ανασκάφηκε τη δεκαετία του 1950 Piazza dei Priori (Πλατεία των Priori) Palazzo dei Priori (Παλάτσο (Ανάκτορο) των Priori). Άρχισε να κατασκευάζεται το 1208 και ολοκληρώθηκε in 1257 Η Pinacoteca (Πινακοθήκη) στο Παλάτσο Minucci-Solaini. Η Πινακοθήκη ιδρύθηκε το 1905 και περιέχει κυρίως έργα Τοσκανών καλλιτεχνών από τον 14ο ως τον 17ο αιώνα. Εκεί βρίσκεται μια Αποκαθήλωση του Ρόσσο Φιορεντίνο Ο Καθεδρικός της Βολτέρρα. Επεκτάθηκε το 13ο αιώνα μετά από σεισμό. Φιλοξενεί ένα ciborium (κιβώριον) και κάποιους αγγέλους του Μίνο ντα Φιέζολε, μία αξιόλογη Αποκαθήλωση (1228) σε ξύλο, αριστούργημα της γλυπτικής Ρομανέσκ, καθώς και το Παρεκκλήσι της Θείας Ευχαριστίας, με ζωγραφική των Σάντι ντι Τίτο (Santi di Tito), Τζιοβάνι Μπαλτούτσι (Giovanni Balducci) και Αγκοστίνο Βερατσίνι (Agostino Veracini). Στο κέντρο του θόλου υπάρχουν θραύσματα ενός Αιώνιου Πατέρα του Νικολό Τσιρτσινιάνι (Niccolò Circignani). Επίσης αξιόλογα είναι το Παρεκκλήσι Addolorata, με ένα σύνολο από τερακότα που αποδίδεται στον Αντρέα ντε λα Ρόμπια (Andrea della Robbia) και μια νωπογραφία (fresco) Οι Μάγοι στον Δρόμο του Μπενότσο Γκοτσόλι (Benozzo Gozzoli). Στο διπλανό παρεκκλήσι που είναι αφιερωμένο στο Ιερότατο Όνομα του Ιησού, υπάρχει τράπεζα με το μονόγραμμα του Χριστού, που λέγεται ότι ζωγράφισε ο Μπερναντίνο ντι Σιένα (Bernardino of Siena). Το ορθογώνιο κωδωνοστάσιο είναι του 1493 Το Φρούριο των Μεδικών (Maschio), τώρα φυλακή, μέσα στην οποία λειτουργεί διάσημο εστιατόριο Το Ετρουσκικό Μουσείο Γκουαρνάτσι, με χιλιάδες τεφροδόχους που χρονολογούνται από την ελληνιστική και την αρχαϊκή περίοδο. Κύρια εκθέματα είναι το μικρό μπρούτζινο αγαλματίδιο "Η Σκιά της Νύχτας" και το άγαλμα από τερακότα ετρουσκικού ζευγαριού Τα ετρουσκικά τείχη, με τις καλά διατηρημένες πύλες Porta dell'Arco (3ος-2ος αιώνας π.Χ.) και Porta DianaΈξω από την πόλη, προς το Λαζάτικο, βρίσκεται η Villa di Spedaletto των Μεδίκων. Επίσης στην εγγύτητα της πόλης, στην περιοχή Valle Bona υπάρχουν ανασκαφές με ετρουσκικούς τάφους. Η Βολτέρρα έχει μία στάση στη σιδηροδρομική γραμμή Τσετσίνα-Βολτέρρα (Cecina-Volterra), που ονομάζεται Volterra Saline - Pomarance (Βολτέρρα Σαλίνε – Πομαράντσε), λόγω της θέσης της στην κοινότητα Σαλίνε ντι Βολτέρρα (Saline di Volterra). Mende, Γαλλία Wunsiedel, Γερμανία Sandomierz, Πολωνία (Ιταλικά) Επίσημος ιστότοπος Harris, W.· R. Talbert· T. Elliott· S. Gillies. «Places: 403292 (Velathri/Volaterrae)». Pleiades. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2012.
Η Βολτέρρα (ιταλικά: Volterra), γνωστή στους αρχαίους Εστρούσκους ως Velathri, στους Ρωμαίους ως Volaterrae (αρχαία ελληνικά: αι Ουολατέρραι, ο κάτοικος εκαλείτο Ουολατερρανός) είναι πόλη και δήμος της Τοσκάνης στην Ιταλία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CE%BB%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%81%CE%B1
Αναλογιστής
Στους ασφαλιστικούς κλάδους του αναλογιστή περιλαμβάνονται οι εξής: ζωή, υγεία, συνταξιοδότηση, επιδόματα, διαχείριση επενδύσεων, προγράμματα κοινωνικής ευημερίας, περιουσίας, απώλειας, γενικής ασφάλισης και διασφάλισης. Οι ασφάλειες ζωής, υγείας και συνταξιοδότησης σχετίζονται με πιθανότητα θνησιμότητας, και πιθανής διαρκούς κατανάλωσης σχετικής με φαρμακευτικές ουσίες και ιατρικές υπηρεσίες, και ρίσκου επένδυσης. Επιφανή προϊόντα στη δουλειά τους αποτελούν η ασφάλεια ζωής, τα επιδόματα, οι συντάξεις, η ασφάλεια θνησιμότητας και ασφαλιστική πίστη, ασφάλεια βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης αναπηρίας, καθώς και ιατρικό ιστορικό και μακροπρόθεσμη ασφάλεια φροντίδας. Επιπλέον τα προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από την κοινή γνώμη, τα πολιτικά, τους περιορισμούς κεφαλαίου, τις δημογραφικές αλλαγές και άλλους παράγοντες όπως η ιατρική τεχνολογία, πληθωρισμός και το κόστος ζώης (Bureau of Labor Statistics 2009). Οι αναλογιστές απώλειας επίσης γνωστοί ως αναλογιστές γενικής ασφάλισης ασχολούνται με πιθανότητες που σχετίζονται με άτομα ή περιουσίες διαφορετικές από τις πιθανότητες που έχουν σχέση με την ζωή και την υγεία ενός ανθρώπου. Προϊόντα εμφανή στο έργο τους αποτελούν η ασφάλεια αυτοκινήτου, η ασφάλεια σπιτιού, η εμπορική ασφάλιση ιδιοκτησίας, η αποζημίωση εργαζομένων, η ασφάλεια τίτλων, η ασφάλιση ατασθαλίας, η ασφάλιση αστικής ευθύνης, η ασφάλιση αστικής ευθύνης διευθυντών και προϊσταμένων, η περιβαλλοντική και θαλάσσια ασφάλιση, η ασφάλεια τρομοκρατίας και άλλα είδη της ασφάλισης αστικής ευθύνης. Η διασφάλιση προϊόντων πρέπει να φιλοξενήσει όλα τα προαναφερθέντα προϊόντα, και επιπλέον πρέπει να αντικατοπτρίζει σωστά τους αυξανόμενους μακροπρόθεσμους κινδύνους που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή, την πολιτισμική φιλοδικία, τις πράξεις πολέμου, της τρομοκρατίας και της πολιτικής (Bureau of Labor Statistics 2009). Οι δύο κύριες κατηγορίες των αναλογιστών καλούνται επίσης για την εμπειρία τους στην επιχείρηση διαχείρισης κινδύνων (Bureau of Labor Statistics 2009). Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει δυναμική οικονομική ανάλυση, τεστ αντοχής, τη διαμόρφωση της εταιρικής πολιτικής κινδύνου, καθώς και τη συγκρότηση και τη λειτουργία των εταιρικών υπηρεσιών κινδύνου (Institute and Faculty of Actuaries 2011b). Αναλογιστές, επίσης, εμπλέκονται και σε άλλες περιοχές των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών της βιομηχανίας, και μπορούν να συμμετέχουν στη διαχείριση των εταιρικών πιστώσεων, στις αξιολογήσεις εταιρειών, και της ανάπτυξης εργαλείων (Bureau of Labor Statistics 2009). Η αναλογιστική επιστήμη έχει σχετικά σύντομο βίο, περίπου 300 ετών, παρά τα 4.000 χρόνια που έχει διανύσει ο θεσμός της ασφάλισης γενικά, ενώ η πρώτη ένωση Αναλογιστών ιδρύθηκε το 1848 στην Αγγλία. Πολλές βασικές ασφαλιστικές έννοιες απαντώνται για πρώτη φορά στο Βαβυλωνιακό νομοθετικό κώδικα που τοποθετείται χρονικά στον 23ο αιώνα π.Χ. ενώ ιστορικά ίχνη εμφανίζονται στην Ασσυρία, την Αίγυπτο και τη Φοινίκη. Επίσης αφθονούν τα ιστορικά στοιχεία σχετικά με την ασφάλιση στην αρχαία Αθήνα, στην οποία ήταν πολύ διαδεδομένη η έννοια του ναυτικού δανείου ή θαλασσασφάλισης. Στη θαλασσασφάλιση, εύποροι πολίτες αναλάμβαναν να χρηματοδοτήσουν τη θαλάσσια μεταφορά φορτίων και να ανακτήσουν το κεφάλαιό τους με τόκο υψηλότερο από αυτόν ενός απλού δανείου, μετά την ασφαλή άφιξη πλοίου και φορτίου στον προορισμό του. Ουσιαστικά η διαφορά του τόκου ανάμεσα σε ένα απλό δάνειο και σε ένα ναυτικό δάνειο, αποτελούσε το ασφάλιστρο. Το παλαιότερο ασφαλιστήριο συμβόλαιο θαλασσασφάλισης που σώζεται υπογράφηκε το 1347, ενώ πολλές φορές η σύναψη των σχετικών συμβάσεων γινόταν σε καφενεία που σύχναζαν έμποροι, πλοίαρχοι και κεφαλαιούχοι. Ένα από αυτά ήταν το καφενείο που άνοιξε στο Λονδίνο ο Έντουαρντ Λόιντ (Edward Lloyd) το 1680 και έμελλε να αποτελέσει ορόσημο στην εξέλιξη του θεσμού της ασφάλισης και να επιβιώσει έως τη σύγχρονη εποχή υπό τη μορφή των γνωστών Lloyds. Η έννοια της ισόβιας σύνταξης είναι επίσης πάρα πολύ παλιά. Απαντάται για πρώτη φορά το 562 π.Χ. και γύρω στο 400 π.Χ. ο Έλληνας ρήτορας Λυσίας αναφέρεται στη σύνταξη που του είχε απονεμηθεί, ενώ ήταν σύνηθες για τους βασιλιάδες να αμείβουν με ισόβιο εισόδημα ανθρώπους που εργάστηκαν για αυτούς. Η πρώτη γνωστή επαγγελματική σύνταξη απονεμήθηκε το 1286 στην Αγγλία, ενώ κατά το μεσαίωνα πολλά μοναστήρια παρείχαν δια βίου οικονομική μέριμνα και υποστήριξη σε αντάλλαγμα εφάπαξ ποσού ή ακίνητης περιουσίας. Όσον αφορά στις ασφαλίσεις προσώπων, το αρχαιότερο γραπτό μνημείο απαντάται στην αρχαία Ρώμη περίπου το 220 μ.Χ. και είναι ο πίνακας που συνέταξε ο Domitius Ulpianus για την αποτίμηση κληροδοτημάτων που είχαν μορφή ισοβίων συντάξεων. Πολύ αργότερα, το 16ο αιώνα διάφορες πόλεις άρχισαν να τηρούν λεπτομερή ληξιαρχικά-στατιστικά στοιχεία σε σχέση με τους θανάτους ανά ενορία, ενώ το πρώτο σωζόμενο ασφαλιστήριο συμβόλαιο ζωής εκδόθηκε το 1583 στην Αγγλία. Οι βασικές απαιτήσεις των κοινοτικών συμφερόντων προκάλεσαν επιμερισμού του κινδύνου από την απαρχή του πολιτισμού. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που έζησαν όλη τους τη ζωή σε ένα στρατόπεδο είχαν τον κίνδυνο της πυρκαγιάς, η οποία θα άφηνε το συγκρότημα ή την οικογένειά τους χωρίς στέγη. Μετά από τη βασική ανταλλαγή άρχισαν να υπάρχουν, πιο πολύπλοκες μορφές αναπτυχθεί, πέραν μιας βασικής αντιπραγματισμού της οικονομίας, καθώς και νέες μορφές κινδύνου εκδηλώθηκαν. Οι έμποροι ξεκινώντας εμπορικά ταξίδια ήρθαν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο απώλειας των εμπορευμάτων τους, των υπαρχόντων τους, ακόμα και των ζωών τους. Μεσάζοντες αναπτύχθηκαν στην αποθήκευση εμπορευμάτων και στο εμπόριο αγαθών, και συχνά υπέφεραν από οικονομικό κίνδυνο. Οι προμηθευτές σε κάθε οικογένεια ή οικεία διέτρεχαν συνεχώς τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου ή ανικανότητας ή αναπηρίας αφήνοντας τα εξαρτώμενα από αυτούς άτομα να λιμοκτονούν. Η πίστωση για τις προμήθειες ήταν δύσκολη εάν ο δανειστής ανησυχούσε για την αποπληρωμή τους, σε περίπτωση θανάτου ή αναπηρίας του δανειολήπτη. Εναλλακτικώς, οι άνθρωποι ζούσαν για πολύ καιρό εξαντλώντας τις αποταμιεύσεις τους ή ζώντας εις βάρος της οικογένειάς τους ή της κοινωνίας (Lewin 2007, σελ. 3). Στον αρχαίο κόσμο δεν υπήρχε πάντα χώρος για τους ασθενείς, τους πάσχοντες,τα άτομα με ειδικές ανάγκες,τους ηλικιωμένους, ή τους φτωχούς. Αυτά συχνά δεν αποτελούσαν μέρος της πολιτιστικής συνείδησης των κοινωνιών (Perkins 1995). Πρόωρες μέθοδοι προστασίας, εκτός από την κανονική ενίσχυση της ευρύτερης οικογένειας, που εμπεριέχουν φιλανθρωπίες. Θρησκευτικές οργανώσεις ή οι γείτονες θα συλλέγουν για τους άπορους και ενδεής. Έως τα μέσα του 3ου αιώνα, 1.500 πάσχοντες άνθρωποι υποστηρίζονταν από φιλανθρωπικές ενέργειες στην Αρχαία Ρώμη (Perkins 1995). Φιλανθρωπική προστασία εξακολουθεί να είναι μια ενεργή μορφή υποστήριξης, ιδιαίτερα σήμερα (GivingUSA 2009). Ωστόσο, η λήψη φιλανθρωπίας είναι αβέβαιη και συχνά συνοδεύεται από κοινωνικό στιγματισμό. Στοιχειώδεις αμοιβαίας βοήθειας συμφωνίες και συντάξεις ετίθετο κατά την αρχαιότητα (Θουκυδίδη). Στα πρώτα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι ενώσεις σχηματίστηκαν για την κάλυψη των εξόδων της ταφής, την αποτέφρωση, και τα μνημεία και αποτέλεσαν πρόδρομους κοινωνικής ταφής και φιλικών κοινωνιών. Ένα μικρό ποσό που καταβάλλονταν σε κοινόχρηστο ταμείο σε εβδομαδιαία βάση, και μετά το θάνατο ενός μέλους, το ταμείο θα κάλυπτε τα έξοδα των τελετών και την ταφή. Σ αυτές τις κοινωνίες πωλούνταν μερικές φορές μετοχές κτιρίων columbaria θόλων, ή ταφής, τα οποία ανήκουν σε κάποιο ταμείο. Πρόδρομος των αμοιβαίων ασφαλιστικών εταιρειών (Johnston 1903, § 475 - § 476). Άλλα πρώιμα παραδείγματα αμοιβαίων συμφώνων αξιοπιστίας μπορούν να αναχθούν σε διάφορες μορφές. Υποτροφίες στο πλαίσιο του Saxon clans της Αγγλίας και των γερμανικών προπατόρων τους, και στη Κέλτικη κοινωνία (Loan 1992). Η ασφάλιση ζημιών που ξεκίνησε ως εξασφάλιση σε περίπτωση απώλειας του φορτίου κατά τη διάρκεια ενός θαλάσσιου ταξιδιού. Ανέκδοτες αναφορές των εγγυήσεων αυτών εμφανίζονται στα γραπτά του Δημοσθένη, ο οποίος έζησε τον 4ο αιώνα π.Χ. (Lewin 2007, σελ. 3-4). Τα πρώτα στοιχεία επίσημης ασφάλισης ζημιών μέσο συμβολαίου προέρχονται από τη Σικελία, όπου υπάρχει καταγραφή σύμβασης του δεκάτου τετάρτου αιώνα για να ασφαλίσουν μια αποστολή του σιταριού (Sweeting 2011, σελ. 14). Το 1350,ο Lenardo Cattaneo ανέλαβε "όλο το ρίσκο για τις πράξεις του Θεού ή του ανθρώπου, καθώς και το ρίσκο για τα ατυχήματα της θάλασσας" που μπορούν να συμβούν σε μια αποστολή σιταριού από τη Σικελία στην Τύνιδα, με ανώτατο όριο 300 florins. Για τον σκοπό αυτό καταβλήθηκε μια πριμοδότηση δεκαοκτώ τοις εκατό (Lewin 2007, σελ. 4). Στην τρέχουσα ορολογία, αυτό θα ήταν μια σύμβαση θαλάσσιου ωκεανού ποσοστού 18%. Ο 17ος αιώνας ήταν μια περίοδος εξαιρετικής προόδου στα μαθηματικά σε περιοχές όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Αγγλία. Την ίδια στιγμή, υπήρξε μια ραγδαία αυξανόμενη επιθυμία και ανάγκη να τοποθετηθεί η αποτίμηση των προσωπικών κινδύνων σε μια πιο επιστημονική βάση. Ανεξάρτητα από κάθε άλλο παράγοντα, μελετήθηκε το επιτόκιο και η θεωρία των πιθανοτήτων και αναδείχθηκαν ως μία καλή κατανοητή μαθηματική πειθαρχία. Μια άλλη σημαντική εξέλιξη ήρθε το 1662 από έναν Λονδρέζο υφασματέμπορα που ονομάζονταν John Graunt, ο οποίος έδειξε ότι υπήρχαν προβλέψιμα μοτίβα της μακροζωίας και του θανάτου σε μια συγκεκριμένη ομάδα, ή σε ένα σώμα του στρατού, του λαού, παρά την αβεβαιότητα για την μελλοντική μακροζωία ή θνησιμότητα από κάθε ένα μεμονωμένο άτομο. Η μελέτη αυτή έγινε η βάση για τον αυθεντικό πίνακα ζωής. Τώρα ήταν δυνατό να δημιουργήθει ένα σύστημα ασφάλισης το οποίο να παρέχει ασφάλιση ζωής ή συντάξεις για μια ομάδα ανθρώπων, και να υπολογίζει με κάποιο βαθμό ακρίβειας το πόσο κάθε άτομο μέσα σε μια ομάδα πρέπει να συμβάλει σε ένα κοινό ταμείο ώστε να κερδίσουν ένα σταθερό επιτόκιο. Το πρώτο πρόσωπο που εκδήλωσε δημόσια το πώς αυτό θα μπορούσε να γίνει ήταν ο Edmond Halley. Εκτός από την κατασκευή του δικού του πίνακα ζωής , ο Halley έδειξε μια μέθοδο χρήσης του πίνακα ζωής του για να υπολογίσει τα ασφάλιστρα που πρέπει να καταβάλλει κάποιος σε συγκεκριμένη ηλικία για να αγοράσει μια ισόβια πρόσοδο (Halley 1693). Μια άλλη σύγχρονη ανάπτυξη είναι η σύγκλιση της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας με την αναλογιστική επιστήμη (Bühlmann 1997, σελίδες 169-171). Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι αναλογιστές ανέπτυξαν πολλές τεχνικές που μπορούν να βρεθούν στη σύγχρονη οικονομική θεωρία, αλλά για διάφορους ιστορικούς λόγους, οι εξελίξεις αυτές δεν κατάφεραν να έχουν μεγάλη αναγνώριση (Whelan 2002). Ωστόσο, στα τέλη του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπήρξε μια ξεχωριστή προσπάθεια των αναλογιστών στο να συνδυάσουν την οικονομική θεωρία και τις στοχαστικές μεθόδους στα καθιερωμένα μοντέλα τους (D'Arcy 1989). Σήμερα, το επάγγελμα, τόσο στην πράξη όσο και στην εκπαιδευτική ύλη των οργανώσεων των αναλογιστών, συνδυάζει πίνακες, μοντέλα απώλειας, στοχαστικές μεθόδους, και την οικονομική θεωρία (Feldblum 2001, σελίδες 8-9), αλλά δεν έχει ευθυγραμμιστεί ακόμη πλήρως με τη σύγχρονη Χρηματοοικονομική επιστήμη (Bader & Gold 2003). Το πρωτοποριακό έργο του James Dodson για το σύστημα επιπέδου των ασφαλίστρων οδήγησε στο σχηματισμό της Εταιρείας για Δίκαιες Διαβεβαιώσεις για την "ζωή" και την επιβίωση (τώρα γνωστή ως Equitable Life) στο Λονδίνο 1762. Αυτή ήταν η πρώτη ασφαλιστική εταιρεία ζωής που χρησιμοποίησε ασφάλιστρα τα οποία υπολογίστηκαν επιστημονικά για τις μακροπρόθεσμες πολιτικές της ζωής, με το έργο του Dodson. Η εταιρεία εξακολουθεί να υφίσταται, αν και έχει συναντήσει δυσκολίες πρόσφατα. Μετά το θάνατο του Dodson στο 1757, o Edward Rowe Mores ανέλαβε την ηγεσία της ομάδας που τελικά έγινε η Εταιρεία για Δίκαιες Διαβεβαιώσεις το 1762. Ήταν αυτός ο οποίος διευκρίνισε ότι ο επικεφαλής υπάλληλος θα πρέπει να ονομάζεται "αναλογιστής"(Ogborn 1956). Προηγουμένως, η χρήση του όρου είχε περιοριστεί ως ένας υπάλληλος ο οποίος κατέγραφε τις αποφάσεις, ή «πράξεις», των εκκλησιαστικών δικαστηρίων. Στην αρχαιότητα, αρχικά ο γραμματέας της Ρωμαϊκής γερουσίας, ήταν υπεύθυνος για την κατάρτιση του Acta Senatus (Ogborn 1956). Άλλες εταιρείες που δεν χρησιμοποιούσαν αρχικά τέτοιες μαθηματικές και επιστημονικές μεθόδους πιο συχνά αποτύγχαναν ή αναγκάζονταν να υιοθετήσουν τις μεθόδους της εταιρίας Equitable (Bühlmann 1997). Τον 18ο και 19ο αιώνα, η υπολογιστική πολυπλοκότητα περιορίστηκε σε υπολογισμούς με το χέρι. Οι πραγματικοί υπολογισμοί που απαιτούνται για τον υπολογισμό δίκαιων ασφαλίστρων είναι μάλλον πιο πολύπλοκοι. Οι αναλογιστές της εποχής εκείνης αναπτύξαν μεθόδους για να κατασκευάσουν εύκολα χρησιμοποιήσιμους πίνακες, χρησιμοποιώντας εξελιγμένες προσεγγίσεις που ονομάζονται συναρτήσεις μετατροπής, ώστε να διευκολυνθεί ο έγκαιρος, ακριβής, τρόπος υπολογισμού των ασφαλίστρων (Slud 2006). Με την πάροδο του χρόνου, αναλογιστικές οργανώσεις ιδρύθηκαν για να στηρίξουν και να προωθήσουν τόσο τους αναλογιστές όσο και την αναλογιστική επιστήμη, και να προστατεύσουν το δημόσιο συμφέρον με την εξασφάλιση ικανότητας τους και τα ηθικά πρότυπα (Hickman 2004, σελ. 4). Ωστόσο, οι υπολογισμοί ήταν χρονοβόροι και οι αναλογιστικές συντομεύσεις κοινότυπες. Οι "άψυχοι" αναλογιστές ακολούθησαν τα χνάρια των ζωντανών "συναδέλφων" τους στις αρχές του 20ου αιώνα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1920 η αναθεώρηση των ποσοστών αποζημιώσεων των εργαζομένων πήρε πάνω από δύο μήνες περίπου με εικοσιτετράωρη εργασία με ομάδες αναλογιστών τη μέρα και τη νύχτα (Michelbacher 1920, σελίδες 224, 230). Στη δεκαετία του 1930 και του 1940, ωστόσο, η αυστηρή μαθηματική θεμελίωση για τις στοχαστικές διαδικασίες αναπτύχθηκε (Bühlmann 1997, σελ. 168).Οι αναλογιστές θα μπορούσαν τώρα να αρχίσουν να προβλέπουν ζημιές χρησιμοποιώντας μοντέλα τυχαίων γεγονότων, αντί των προσδιοριστικών μεθόδων. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές έφεραν την επανάσταση στο επάγγελμα του αναλογιστή. Από το μολύβι και το χαρτί στα punchcards για μικροϋπολογιστές, η μοντελοποίηση και η ικανότητα πρόβλεψης του αναλογιστή έχει αυξηθεί εκθετικά (MacGinnitie 1980, σελ. 50-51). Μια άλλη σύγχρονη ανάπτυξη είναι η σύγκλιση της σύγχρονης χρηματοοικονομικής θεωρίας με την αναλογιστική επιστήμη (Bühlmann 1997, σελίδες 169-171). Στις αρχές του 20ου αιώνα, αναλογιστές ανέπτυσσαν πολλές τεχνικές που μπορείτε να βρείτε στη σύγχρονη οικονομική θεωρία, αλλά για διάφορους ιστορικούς λόγους, οι εν λόγω εξελίξεις δεν πέτυχαν μεγάλη αναγνώριση (Whelan 2002).Ωστόσο, στα τέλη του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπήρξε μια ξεχωριστή προσπάθεια για τους αναλογιστές να συνδυάσουν οικονομική θεωρία και στοχαστικές μεθοδολογίες στα καθιερωμένα μοντέλα τους (D'Arcy 1989). Σήμερα, το επάγγελμα, τόσο στην πράξη όσο και στην εκπαιδευτική ύλη πολλών αναλογιστικών οργανώσεων, συνδυάζει πίνακες, τα μοντέλα απώλειας, στοχαστικές μεθοδολογίες, και την οικονομική θεωρία (Feldblum 2001, σελίδες 8-9), αλλά δεν είναι ακόμα ευθυγραμμισμένο πλήρως με τη σύγχρονη χρηματοοικονομική (Bader & Gold 2003). Υπήρξαν τέσσερις διακριτοί παράγοντες-εξελίξεις που οδήγησαν στην αυτόνομη εκκίνηση και περαιτέρω ανάπτυξη της Αναλογιστικής επιστήμης: το ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο σχετικά με συντάξεις και ασφαλίσεις ζωής η καλή κατανόηση των τεχνικών σύνθετου ανατοκισμού η εμφάνιση της Θεωρία πιθανοτήτων η πρωτοποριακή για την εποχή στατιστική ανάλυση των δεδομένων θνησιμότητας, που για πρώτη φορά κατέδειξε τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να εξαχθούν και να χρησιμοποιηθούν πραγματικά δεδομένα για την επίλυση πρακτικών προβλημάτων.Με βάση τις εξελίξεις αυτές, ο διάσημος μαθηματικός και αστρονόμος Έντμουντ Χάλλεϋ δημοσίευσε το 1693 μια εξαιρετικά σημαντική εργασία σχετικά με την κατασκευή πινάκων επιβίωσης βασισμένων σε πραγματικά στατιστικά και δεδομένα και τη χρήση των πινάκων αυτών για τον υπολογισμό της αξίας ισοβίων ραντών. Αν και είχαν προηγηθεί παρόμοιες εργασίες μερικά χρόνια πριν, η εργασία του Χάλλεϋ διαδόθηκε και μελετήθηκε ευρέως και ήταν αυτή που περίπου 50 χρόνια αργότερα οδήγησε στην ίδρυση συνταξιοδοτικών ταμείων και εταιριών ασφαλίσεων ζωής, των οποίων η χρηματοδότηση βασίζεται σε επιστημονικές αρχές και μεθόδους. Έκτοτε οι εξελίξεις στην Αναλογιστική επιστήμη είναι διαρκείς με πολλά χρονικά σημεία να αποτελούν σταθμούς. Το 1725 ο Αβραάμ ντε Μουάβρ εισάγει υποθέσεις για το νόμο της θνησιμότητας ενώ τα επόμενα 100-150 χρόνια μεγάλοι μαθηματικοί όπως οι αδελφοί Μπερνούλι, ο Λέοναρντ Όιλερ και ο Καρλ Φρίντριχ Γκάους ασχολούνται με αναλογιστικά προβλήματα. Συγκεκριμένα ο Καρλ Φρίντριχ Γκάους το 1851 εκπόνησε αναλογιστική μελέτη των συντάξεων για τις χήρες και τα ορφανά των καθηγητών του πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν, ενώ ήδη από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα έχουν κάνει την εμφάνισή τους οι συναρτήσεις μετατροπής. Οι συμβολισμοί που έως σήμερα χρησιμοποιούν οι αναλογιστές εισήχθησαν για πρώτη φορά το 1843 από τον Ντέιβιντ Τζόουνς (David Jones). Οι αναλογιστές χρησιμοποιούν τις δεξιότητες τους κυρίως στα μαθηματικά, και ειδικότερα στον λογισμό, στις πιθανότητες και στην μαθηματική στατιστική, αλλά και στην οικονομία, στην επιστήμη των υπολογιστών, στα οικονομικά και στα επιχειρησιακά ώστε να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις να αξιολογούν τον κίνδυνο σε ορισμένα γεγονότα που συμβαίνουν και να διαμορφώσουν πολιτικές οι οποίες ελαχιστοποιούν το κόστος του εν λόγω κινδύνου. Για το λόγο αυτό, οι αναλογιστές είναι ουσιαστικής σημασίας για την ασφαλιστική και αντασφαλιστική βιομηχανία, είτε ως εργαζόμενοι είτε ως σύμβουλοι σε άλλες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των χορηγών των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων αλλά και οργανισμούς της κυβέρνησης όπως το Τμήμα Αναλογιστικής Έρευνας στο Ηνωμένο Βασίλειο ή την Διοίκηση Κοινωνικής Ασφάλισης στις ΗΠΑ. Οι αναλογιστές συγκεντρώνουν και αναλύουν τα δεδομένα για να εκτιμηθεί το πιθανό κόστος αλλά και την πιθανότητα εμφάνισης ενός γεγονότος, όπως ο θάνατος, ασθένεια, τραυματισμός, αναπηρία, ή απώλεια της περιουσίας. Οι αναλογιστές επίσης καλούνται να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν το επίπεδο των συνταξιοδοτικών εισφορών που απαιτούνται για να παραχθεί ένα ορισμένο εισόδημα συνταξιοδότησης και τον τρόπο με τον οποίο μια εταιρεία πρέπει να επενδύσει πόρους για να μεγιστοποιήσει την απόδοση των επενδύσεων, υπό το πρίσμα των πιθανών κινδύνων. Χρησιμοποιώντας την ευρεία γνώση τους, οι αναλογιστές βοηθούν στο σχεδιασμό και στην τιμολόγηση των ασφαλιστικών μεθόδων, συνταξιοδοτικών προγραμμάτων, και άλλων οικονομικών στρατηγικών κατά τρόπο τέτοιο που θα διασφαλιστεί ότι τα σχέδια συντηρούνται σε υγιή οικονομική βάση (Bureau of Labor Statistics 2009). Και στις δύο περιπτώσεις, στην ζωή και στις άτυχες πλευρές, η κλασική ασχολία των αναλογιστών είναι ο υπολογισμός των ασφαλίστρων και αποθεμάτων για τα ασφαλιστικά συμβόλαια που καλύπτουν διάφορους κινδύνους. Τα ασφάλιστρα είναι το ποσό των χρημάτων που ο ασφαλιστής θα πρέπει να εισπράξει από τον αντισυμβαλλόμενο για την κάλυψη των αναμενόμενων ζημιών, τα έξοδα και ένα ποσό που προβλέπεται για κέρδος. Τα αποθέματα είναι προβλέψεις για μελλοντικές υποχρεώσεις και υποδεικνύουν πόσα χρήματα θα πρέπει να μείνουν στην άκρη τώρα ώστε να προβλέπουν τις μελλοντικές πληρωμές. Αν επιθεωρήσει κανείς τον ισολογισμό μιας ασφαλιστικής εταιρείας, θα διαπιστώσει ότι η πλευρά των υποχρεώσεων αποτελείται κυρίως από τα αποθεματικά. Από την πλευρά των θυμάτων, η ανάλυση αυτή περιλαμβάνει συχνά τον προσδιορισμό της πιθανότητας ενός ζημιογόνου γεγονότος, που ονομάζεται συχνότητα και το μέγεθος των εν λόγω ζημιών, που ονομάζεται η σοβαρότητα. Περαιτέρω, το χρονικό διάστημα που εμφανίζεται πριν από την εκδήλωση απώλειας είναι επίσης σημαντικό, καθώς ο ασφαλιστής δεν θα χρειαστεί να πληρώσει τίποτα μέχρι πριν το συμβάν. Από την πλευρά της ζωής, η ανάλυση περιλαμβάνει συχνά τον προσδιορισμό του πιθανού χρηματικού ποσού ή μιας χρηματοοικονομικής υποχρέωσης που θα αξίζει κάποια στιγμή στο μέλλον. Δεδομένου ότι κανένα από αυτά τα είδη της ανάλυσης δεν είναι καθαρά ντετερμινιστική διαδικασία, στοχαστικά μοντέλα χρησιμοποιούνται συχνά για να καθορίσουν τη συχνότητα και τη σοβαρότητα της κατανομής και τις παραμέτρους αυτών των κατανομών. Οι προβλεπόμενοι παραγώμενοι τόκοι και οι μεταβολές των νομισματικών ισοτιμιών παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των μελλοντικών δαπανών, ιδιαίτερα από την πλευρά της ζωής. Οι αναλογιστές δεν επιχειρούν πάντα να προβλέπουν τα συνολικά μελλοντικά γεγονότα. Συχνά, το έργο τους μπορεί να σχετίζεται με τον προσδιορισμό του κόστους των χρηματοοικονομικών υποχρεώσεων που έχουν ήδη συμβεί( αυτό που ονομάζουμε αναδρομική αντασφάλιση) ή την ανάπτυξη ή την ανατιμολόγηση των νέων προϊόντων. Οι αναλογιστές επίσης, σχεδιάζουν και διατηρούν προϊόντα και συστήματα. Είναι αυτοί που ασχολούνται με την χρηματοοικονομική πληροφόρηση των περιουσιακών στοιχείων και των υποχρεώσεων της εταιρείας. Θα πρέπει να επεξηγούν πολύπλοκες έννοιες σε πελάτες οι οποίοι δεν μιλούν την ίδια γλώσσα ή δεν μοιράζονται το ίδιο βάθος της γνώσης. Οι αναλογιστές λειτουργούν κάτω από έναν αυστηρό κώδικα δεοντολογίας που καλύπτει τις επικοινωνίες τους και τα προϊόντα της εργασίας τους, αλλά οι πελάτες τους δεν μπορούν να τηρούν τις ίδιες προδιαγραφές κατά την ερμηνεία των δεδομένων ή όταν την χρησιμοποιούν σε διάφορα είδη επιχειρήσεων. Πολλοί αναλογιστές είναι γενικοί διευθυντές επιχειρήσεων ή οικονομικοί υπάλληλοι. Αναλύουν τις προοπτικές των επιχειρήσεων με τις δεξιότητες τους στα οικονομικά για την αποτίμηση ή την προεξόφληση επικίνδυνων μελλοντικών ταμειακών ροών, και πολλοί εφαρμόζουν την εμπειρογνωμοσύνη τους στην τιμολόγηση από την ασφάλιση σε άλλες γραμμές των επιχειρήσεων. Μερικοί αναλογιστές ενεργούν ως ειδικοί μάρτυρες εφαρμόζοντας την ανάλυσή τους σε δίκες για την εκτίμηση της οικονομικής αξίας των απωλειών όπως απώλεια κερδών ή απώλεια μισθών. Υπήρξε μια πρόσφατη διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής του ασφαλιστικού τομέα ώστε να περιλαμβάνει συμβουλές για επενδύσεις και για την διαχείριση περιουσιακών στοιχείων. Επιπλέον, υπήρξε μια σύγκλιση από τους οικονομικούς τομείς της διαχείρισης των κινδύνων και της ποσοτικής ανάλυσης με την αναλογιστική επιστήμη. Τώρα,οι αναλογιστές εργάζονται επίσης ως διαχειριστές κινδύνου, ως ποσοτικοί αναλυτές, ή ως ειδικοί στις επενδύσεις. Ακόμα και οι αναλογιστές σε παραδοσιακούς ρόλους μελετούν και χρησιμοποιούν εργαλεία και δεδομένα που έχουν στον τομέα της χρηματοδότησης (Feldblum 2001, σελ. 8). Μια από τις τελευταίες εξελίξεις στον κλάδο, η τιτλοποίηση της ασφάλισης, απαιτεί τόσο δεξιότητες στην αναλογιστική όσο και στα οικονομκά (Krutov 2006). Ένας άλλος τομέας στον οποίο οι αναλογιστές γίνονται όλο και πιο σημαντικοί είναι η επιχείρηση διαχείρησης κινδύνων, τόσο για χρηματοπιστωτικές όσο και για μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις (D'Arcy 2005). Για παράδειγμα, η Βασιλεία ΙΙ η οποία ήταν μια συμφωνία για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, και το ανάλογο της, η Solvency II μία συμφωνία για τις ασφαλιστικές εταιρείες, απαιτούν από τα ιδρύματα αυτά να λαμβάνουν υπόψη τους τον λειτουργικό κίνδυνο ξεχωριστά και εκτός από τον κίνδυνο πίστωσης,από τα Αναλογιστικά αποθέματα,από τα περιουσιακά στοιχεία και από την αφερεγγυότητα. Οι αναλογιστικές δεξιότητες είναι κατάλληλες για αυτό το περιβάλλον, λόγω της εκπαίδευσής τους στην ανάλυση των διαφόρων μορφών κινδύνων, και κρίνοντας το δυναμικό για περαιτέρω άνοδο κέρδους, καθώς και την μειονεκτική απώλεια που συνδέεται με αυτές τις μορφές κινδύνου (D'Arcy 2005). Η διαπίστευση και η διαδικασία εξέτασης για την ανάδειξή ενός πλήρους αναγνωρισμένου αναλογιστή μπορεί να είναι έντονα απαιτητική. Κατά συνέπεια, το επάγγελμα παραμένει όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο σε όλο τον κόσμο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου υπάρχουν περίπου 9.000 πλήρως αναγνωρισμένοι αναλογιστές, οι τυπικοί μετα-πανεπιστημιακοί αρχικοί μισθοί κυμαίνονται μεταξύ GBP £ 25.300 και £ 35.000 ενώ οι επιτυχημένοι και πιο έμπειροι αναλογιστές μπορούν να κερδίσουν πάνω από £ 100.000 το χρόνο (Lomas 2009). Στις μέρες μας, πέραν του κεντρικού ρόλου της Αναλογιστικής επιστήμης στα προφανή πεδία εφαρμογής της, δηλαδή στις γενικές ασφαλίσεις, στις ασφαλίσεις προσώπων και στην κοινωνική ασφάλιση είναι ουσιαστική και εκτενής η αναλογιστική δραστηριότητα σε πλήθος άλλων τομέων όπως η δημογραφία, η πληθυσμιακή θεωρία, η ταξινόμηση κινδύνων, η μοντελοποίηση και εκτίμηση κινδύνων που εμπλέκονται στην επενδυτική και χρηματοοικονομική δραστηριότητα κ.α. Πρόκειται για ένα επαγγελματία ικανό να εκτιμήσει επιχειρηματικούς κινδύνους. Ο αναλογιστής χρησιμοποιεί Μαθηματικά,Στατιστική και οικονομική θεωρία για να μελετήσει αβέβαια μελλοντικά γεγονότα, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν ασφάλειες και συνταξιοδοτικά προγράμματα. Είναι ικανός να πάρει αποφάσεις σχετικές με την τιμολόγηση αγαθών και υπηρεσιών, να καταρτίσει ασφαλιστικά, χρηματοδοτικά ή συνταξιοδοτικά σχέδια, να προτείνει επενδυτικές στρατηγικές. Ο αναλογιστής είναι σε θέση να συγκεντρώσει και να αναλύσει τα απαραίτητα στοιχεία προκειμένου να εκτιμήσει τις πιθανότητες ασθένειας, θανάτου, ατυχήματος και φυσικών καταστροφών. Είναι ικανός να κάνει προβλέψεις σχετικές με το ύψος ζημιών ή κερδών για μια επιχείρηση. Η σταδιοδρομία του αναλογιστή χαρακτηρίζεται καλύτερα ως "επιχειρηματία" με μαθηματικές βάσεις παρά ως "τεχνοκράτη" μαθηματικού. Το εργασιακό περιβάλλον είναι άριστο. Στις εκδόσεις 1988 και 1995 του Les Krantz's Jobs Rated Almanac (έκδοση Wall Street Journal), γίνεται συγκριτική αξιολόγηση 250 επαγγελμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η αξιολόγηση έγινε με βάση τους εξής παράγοντες: Αμοιβές Ποιότητα εργασιακού περιβάλλοντος Σταθερότητα εργασίας (επαγγελματική ασφάλεια) Προοπτικές Άγχος (στρες) Βαρύτητα (σωματική δυσκολία)Με βάση τα παραπάνω, η εργασία του αναλογιστή κατετάγη πρώτη στον πίνακα των συνολικών επιδόσεων. Για να γίνει κάποιος ένας πλήρως πιστοποιημένος αναλογιστής απαιτείται να περάσει μια αυστηρή σειρά από επαγγελματικές εξετάσεις, που συνήθως διαρκούν πολλά χρόνια. Σε ορισμένες χώρες, όπως η Δανία, το μεγαλύτερο μέρος των σπουδών λαμβάνει χώρα σε ένα πανεπιστημιακό χώρο (Norberg 1990, σελ. 407). Σε άλλες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, το μεγαλύτερο μέρος των σπουδών γίνεται κατά τη διάρκεια της εργασίας μέσα από μια σειρά εξετάσεων (SOA 2012, CAS 2011). Στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις χώρες που βασίζονται στην ίδια διαδικασία, το σύστημα μελέτης αποτελείται από πανεπιστήμιο και εξετάσεις (Institute and Faculty of Actuaries 2011a). Δεδομένου ότι αυτές οι κατατακτήριες εξετάσεις είναι αυστηρές, είναι συνήθως είναι διαθέσιμη υποστήριξη για ανθρώπους που πρoοδεύουν μέσα από τις εξετάσεις. Συχνά, οι εργοδότες καταβάλλουν τους μισθούς φοίτησης και δηλώνεται συμμετοχή σε σεμινάρια σχεδιασμένα για τις εξετάσεις (BeAnActuary 2005b). Επίσης, πολλές εταιρείες που απασχολούν αναλογιστές έχουν αυτόματες αυξήσεις αποδοχών ή προωθήσεις όταν οι εξετάσεις τελειώσουν. Ως αποτέλεσμα, οι σπουδαστές της αναλογιστικής έχουν ισχυρά κίνητρα για να αφιερώνουν επαρκή χρόνο μελέτης ακόμη και τις ώρες που δεν εργάζονται. Ένας κοινός κανόνας για τους εξεταζόμενους φοιτητές είναι ότι, για τις εξετάσεις της Society of Actuaries, είναι απαραίτητες περίπου 400 ώρες μελέτης το χρόνο για κάθε τετράωρη εξέταση (Sieger 1998). Έτσι, υποθέτοντας ότι δεν θα υπάρχουν αποτυχίες, χρειάζονται χιλιάδες ώρες μελέτης κατά τη διάρκεια αρκετών ετών (Feldblum 2001, σελ. 6). Στην πράξη, όσο τα ποσοστά επιτυχίας των εξεταζόμενων παραμένουν χαμηλότερα από 50%, το «ταξίδι» για την διαπίστευση μεγαλώνει απαιτώντας περισσότερο χρόνο μελέτης. Αυτή η διαδικασία μοιάζει με σχολικές σπουδές, έτσι ώστε οι αναλογιστές που παραμένουν για τις εξετάσεις, να εξακολουθούν να ονομάζονται "μαθητές" ή "υποψήφιοι", παρότι κατέχουν σημαντικές θέσεις με σημαντικές αρμοδιότητες. Nathaniel Bowditch Αμερικάνος μαθηματικός που είναι γνωστός για τη συμβολή του στην πλοήγηση των ωκεανών. Το 1804 ο Bowditch έγινε ο πρώτος αναλογιστής ασφαλιστικής, ως πρόεδρος του Essex Fire and Marine Insurance Company στην Σάλεμ, Μασαχουσέτη. Υπό την καθοδήγησή του, η εταιρεία ευημερούσε παρά τις δύσκολες πολιτικές συνθήκες και το [πόλεμο [του 1812]].Harald Cramér Σουηδέζα αναλογιστής και προφανώς αξιοσημείωτη για τη συμβολή της στο χώρο της μαθηματική στατιστική, όπως η Ανισότητα Cramer-Rao (Cramér 1946). Ο καθηγητής Cramér ήταν επίτιμος πρόεδρος της σουηδικής Αναλογιστικής Κοινωνίας (Kendall 1983).James Dodson Επικεφαλής της Βασιλικής Μαθηματικής Σχολής και της Σχολής του Στόουν, ο Dodson ασχολήθηκε με τους στατιστικούς πίνακες θνησιμότητας που αναπτύχθηκαν από τον Edmund Halley το 1693 (Lewin 2007, σελ. 38).Edmond Halley Ενώ ο Halley ουσιαστικά έθεσε τα αρχικά πλαίσια σε αυτό που σήμερα θεωρείται η βάση του επαγγέλματος του αναλογιστή, ήταν και ο πρώτος που μαθηματικά και στατιστικά, υπολόγισε με ακρίβεια τα ασφάλιστρα για την πολιτική ασφάλειας ζωής (Halley 1693).James C. Hickman Αξιοσημείωτος εκπαιδευτικός αναλογιστικής, ερευνητής και συγγραφέας (Chaptman 2006).David X. Li Καναδός εξειδικευμένος αναλογιστής ο οποίος κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα πρωτοστάτησε στην χρήση των Gaussian copula μοντέλων για την τιμολόγηση της εξασφαλισμένης δανειακής υποχρέωσης (CDOs). Οι Financial Times τον αποκάλεσαν «τη μεγαλύτερη επιρροή αναλογιστικής του κόσμου», ενώ στον απόηχο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008-2009, στην οποία το μοντέλο Li είχε πιστωθεί μέρος της ευθύνης, το μοντέλο του είχε χαρακτηριστεί ως μια «συνταγή για την καταστροφή".Edward Rowe Mores Το πρώτο άτομο που χρησιμοποίησε τον τίτλο <<αναλογιστής>> σε σχέση με την θέση των επιχειρήσεων (Ogborn 1956). William Morgan Ο Morgan ήταν ο διορισμένος Αναλογιστής της Εταιρείας Equitable Assurances το 1775. Ανέπτυξε διεξοδικά το έργο του Mores και το έργο του Dodson, και μπορεί να θεωρηθεί δικαίως ο πατέρας του επαγγέλματος του αναλογιστή καθώς με τον τίτλο αυτό έγινε ευρέως γνωστός στον συνολικό τομέα.(Ogborn 1973)..Maurice Princet Γάλλος αναλογιστής και στενός συνεργάτης του καλλιτέχνη Pablo Picasso. Ο Princet θεωρείται «Le Mathématicien du Cubisme" ("Ο Μαθηματικός του Κυβισμού») για την «κρίσιμη επιρροή του στην ανάπτυξη του Πικάσο ως καλλιτέχνης κατά τη γέννηση του κυβισμού" (Boyle 2002).Φρανκ Redington ανέπτυξε τη θεωρία της Redington Immunization Isaac M. Rubinow Ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Αναλογιστικής Εταιρίας Ατυχημάτων (CASF 2008).Elizur Wright Αμερικανός αναλογιστής, καθηγητής των μαθηματικών στο Western Reserve College (Ohio). Έκανε εκστρατεία για τους νόμους που απαιτούσαν από τις ασφαλιστικές εταιρίες ζωής να διαθέτουν επαρκή αποθεματικά ώστε να εξασφαλιστούν οι πληρωμές για τα ασφάλιστρα (Stearns 1905). Λόγω του χαμηλού δημόσιου προφίλ της εργασίας, μερικοί από τους πιο αναγνωρίσιμους αναλογιστές στο ευρύ κοινό τυχαίνει να είναι χαρακτήρες σε ταινίες. Πολλοί αναλογιστές ήταν δυσαρεστημένοι με τα στερεότυπα που τους παρουσίαζαν ως μίζερους ανθρώπους, ακοινώνητους και εξαρτημένους με τα μαθηματικά. Άλλοι υποστήριξαν ότι τα στερεότυπα αυτά έχουν εν μέρη μια βάση, αλλά πλησιάζουν στην υπερβολή (Coleman 2003). Ένας σημαντικός αριθμός πανεπιστημίων, που συνεχώς διευρύνεται, παρέχουν προγράμματα σπουδών στην αναλογιστική επιστήμη. Στην Ελλάδα, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα τα οποία έχουν εντάξει στο πρόγραμμα σπουδών τους αναλογιστικά μαθήματα είναι τα ακόλουθα: Πανεπιστήμιο Πειραιώς Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Πανεπιστήμιο Αιγαίου Πανεπιστήμιο Κρήτης Be An Actuary: The SOA and CAS jointly sponsored web site Αρχειοθετήθηκε 2011-09-10 στο Wayback Machine. Global actuarial discussion forum Αρχειοθετήθηκε 2011-10-01 στο Wayback Machine. and actuarial wiki Αρχειοθετήθηκε 2008-10-11 στο Wayback Machine. Ενωση Αναλογιστών Ελλάδος Επάγγελμα Αναλογιστής - FutureGeneration
Αναλογιστής είναι ένας επαγγελματίας που ασχολείται με την οικονομική επίπτωση του κινδύνου και της αβεβαιότητας. Οι αναλογιστές παρέχουν έγκυρες εκτιμήσεις για τα χρηματοπιστωτικά συστήματα ασφάλειας, με έμφαση στην πολυπλοκότητά τους, τα μαθηματικά τους, και τους μηχανισμούς τους (Trowbridge 1989, σελ. 7). Το όνομα του αντίστοιχου επαγγέλματος είναι αναλογιστική επιστήμη. Οι αναλογιστές αξιολογούν μαθηματικά την πιθανότητα των γεγονότων και ποσοτικοποιούν τις ενδεχόμενες εκβάσεις προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι οικονομικές απώλειες που συνδέονται με αβέβαια ανεπιθύμητα γεγονότα. Δεδομένου ότι πολλά γεγονότα, όπως ο θάνατος, δεν μπορούν να αποφευχθούν, είναι χρήσιμο να ληφθούν μέτρα για την ελαχιστοποίηση των οικονομικών επιπτώσεών τους, όταν αυτά συμβαίνουν. Οι κίνδυνοι αυτοί μπορούν να επηρεάσουν και τις δύο πλευρές του ισολογισμού, και απαιτούν τη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων, την ευθύνη διαχείρισης, καθώς και τις δεξιότητες αποτίμησης.Οι αναλυτικές ικανότητες, η επιχειρηματική γνώση και κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και οι ιδιοτροπίες των συστημάτων πληροφοριών απαιτούνται για το σχεδιασμό και τη διαχείριση των προγραμμάτων που ελέγχουν τους κινδύνους (BeAnActuary 2005a). Το επάγγελμα του αναλογιστή κατατάσσεται σταθερά ως ένα από τα πιο επιθυμητά σε διάφορες μελέτες κατά τη διάρκεια των ετών. Το 2006, μια μελέτη από το U.S. News & World Report περιλαμβάνει τους αναλογιστές μεταξύ των 25 καλύτερων επαγγελμάτων για τα οποία αναμένει ότι θα είναι σε μεγάλη ζήτηση στο μέλλον (Nemko 2006). Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από την ιστοσελίδα αναζήτησης εργασίας CareerCast κατατάσσει τον αναλογιστή σε σχέση με άλλες θέσεις εργασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες ως νούμερο 1 το 2010 (Needleman 2010), νούμερο 2 το 2012 (Thomas 2012) και ως νούμερο 1 το 2013 (Weber 2013). Η μελέτη χρησιμοποίησε πέντε βασικά κριτήρια για την κατάταξη των θέσεων εργασίας: το περιβάλλον, το εισόδημα, τις προοπτικές απασχόλησης, τις σωματικές απαιτήσεις και το στρες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82
Αφροδίτη και Άδωνις (Σαίξπηρ)
Το 1593, μια επιδημία πανώλης στο Λονδίνο έκανε τις αρχές της πόλης να κλείσουν όλα τα δημόσια θέατρα. Ο Σαίξπηρ, σε ηλικία 29 ετών, είχε ήδη γράψει εκείνη την εποχή 5 ή 6 από τα πρώτα του έργα και άρχιζε να γίνεται γνωστός. Εκείνη την περίοδο έγραψε το ποίημα Αφροδίτη και Άδωνις. Είναι το πρώτο δημοσιευμένο έργο του και είναι αφιερωμένο στον κόμη του Σαουθάμπτον, έναν μορφωμένο και εκλεπτυσμένο υποστηρικτή των τεχνών. Στην αφιέρωση υποσχέθηκε στον προστάτη του ένα νέο έργο «πιο σοβαρό» που το έγραψε την επόμενη χρονιά, ήταν Ο βιασμός της Λουκρητίας (1594). Το θέμα του ποιήματος προέρχεται από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου, βιβλίο 10, που μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1567 από τον Άρθουρ Γκόλντινγκ. Στην εκδοχή του Οβίδιου, ο Άδωνις είναι ο ευτυχισμένος εραστής της Αφροδίτης και η θεά τον συνόδευε στο κυνήγι. Τον προειδοποίησε για τον κίνδυνο, σε μια προσπάθεια να τον αποτρέψει από το κυνήγι επικίνδυνων ζώων αλλά αυτός αγνόησε την προειδοποίηση και τελικά σκοτώθηκε από έναν κάπρο. Ο Σαίξπηρ αναπτύσσει αυτό το απλό αφηγηματικό πλαίσιο σε ένα ποίημα 199 στροφών, 1194 στίχων. Η κύρια καινοτομία του συνίσταται στο ότι ο Άδωνις δεν ανταποκρίνεται στον έρωτα της Αφροδίτης. Είναι πιθανό - το επιχείρημα διατυπώνεται από τον Έρβιν Πανόφσκι - ότι ο Σαίξπηρ είχε δει ένα αντίγραφο του πίνακα του Τιτσιάνο Αφροδίτη και Άδωνις, που παρουσιάζει έναν Άδωνι μάλλον απρόθυμο να υποκύψει στα κάλλη της θεάς. Η τάση για ηρωίδες που παίρνουν την πρωτοβουλία να σαγηνεύσουν ή να κυνηγήσουν απρόθυμους ή άπιστους άντρες, προϋπήρχε σε έργα του Σαίξπηρ, όπως στο Οι δύο άρχοντες της Βερόνας. Η άλλη καινοτομία έγκειται στον σεβασμό του κανόνα των τριών ενοτήτων: η δράση λαμβάνει χώρα στον ίδιο χώρο, από το πρωί έως το επόμενο πρωί, και εστιάζεται στους δύο βασικούς χαρακτήρες. Η άντληση θεμάτων από τον Οβίδιο ήταν διαδεδομένη στην εποχή, το ποίημα δημοσιεύτηκε περίπου πέντε χρόνια πριν από την έκδοση του έργου του Κρίστοφερ Μάρλοου Ηρώ και Λέανδρος, το οποίο είναι επίσης ένα αφηγηματικό ερωτικό ποίημα βασισμένο σε μια ιστορία του Οβίδιου. Ο Άδωνις είναι ένας νεαρός που φημίζεται για την απίστευτη ομορφιά του. Ωστόσο, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον έρωτα αλλά μόνο για το κυνήγι. Η Αφροδίτη είναι η θεά του έρωτα και όταν βλέπει τον Άδωνι για πρώτη φορά, τον ερωτεύεται και κατεβαίνει στη γη για να τον συναντήσει. Όταν συναντιούνται, ο Άδωνις πρόκειται να ξεκινήσει για κυνήγι. Του ζητά να κατέβει από το άλογό του και να της μιλήσει αλλά ο νεαρός Άδωνις δεν ενδιαφέρεται να μιλήσει σε καμία γυναίκα, ούτε καν σε θεά. Έτσι τον αναγκάζει, και μετά ξαπλώνει δίπλα του, μιλώντας για έρωτα και προσπαθεί να τον πείσει να ενδώσει στις ερωτικές προτάσεις της. Η Αφροδίτη λαχταρά για φιλιά, ο Άδωνις θέλει να τον αφήσει ήσυχο για να πάει για κυνήγι. Την απορρίπτει δείχνοντας θυμό, ντροπή και αμηχανία και καταφέρνει να ξεφύγει, πηγαίνει να πάρει το άλογό του.Ωστόσο, ακριβώς αυτή τη στιγμή, το άλογο του Άδωνι προσέχει μια φοράδα που τριγυρίζει, που στην αρχή αντιστέκεται, αλλά σύντομα τα δύο ζώα καλπάζουν μαζί μακριά, κάτι που εμποδίζει τον Άδωνι να φύγει για κυνήγι. Η Αφροδίτη το βλέπει αυτό σαν ευκαιρία, πηγαίνει κοντά του και αρχίζει πάλι να τον πολιορκεί. Την ακούει για λίγο και μετά απομακρύνεται περιφρονητικά. Συντετριμμένη από την αδιαφορία του, η Αφροδίτη λιποθυμά, κάτι που κινεί την προσοχή του Άδωνι. Ανησυχεί μήπως προκάλεσε τον θάνατό της και γονατίζει δίπλα της. Αφού προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να την αναζωογονήσει, τελικά τη χαϊδεύει και τη φιλάει. Η θεά συνέρχεται από την αίσθηση του φιλιού του και ζητά ένα ακόμα φιλί, το οποίο ο Άδωνις δίνει απρόθυμα, εξηγώντας της ότι είναι πολύ νέος για έρωτα.Η Αφροδίτη θέλει να τον ξαναδεί, αλλά εκείνος της λέει ότι την επομένη δεν μπορεί γιατί θα πάει για κυνήγι αγριογούρουνου. Η Αφροδίτη ανησυχεί για ένα περίεργο προαίσθημα που έχει: ο Άδωνις σκοτώνεται από τον κάπρο που κυνηγάει. Του λέει για το όραμά της και τον προειδοποιεί να μην βγει στο κυνήγι, αλλά εκείνος την αγνοεί. Της λέει επίσης ότι δεν είναι δυνατόν να είναι ερωτευμένη μαζί του γιατί δεν τον γνωρίζει αρκετά καλά, είναι μόνο τυφλωμένη από τον πόθο και τη λαγνεία. Η Αφροδίτη πληγώνεται από τα λόγια του και καθώς αυτός ξεφεύγει από την αγκαλιά της, η θεά φεύγει κλαίγοντας. Η Αφροδίτη περνά τη νύχτα θρηνώντας την αδυναμία της να σαγηνεύσει τον Άδωνι. Το επόμενο πρωί, ακόμη ανήσυχη από το προαίσθημά της, η Αφροδίτη περιφέρεται στο δάσος αναζητώντας τον Άδωνι. Ακούει σκυλιά και κυνηγούς από μακριά και τρέχει. Πριν τους προλάβει, βρίσκει τον κυνηγετικό σκύλο του Άδωνη τραυματισμένο. Ο Άδωνις βρίσκεται λίγο πιο μακριά, είναι νεκρός, σκοτωμένος από το αγριογούρουνο. Η Αφροδίτη είναι συντετριμμένη. Μέσα στον πόνο της, καταριέται τον ίδιο τον έρωτα, δηλώνοντας ότι στο εξής, η χαρά που προέρχεται από αυτόν θα συνδυάζεται με ισάριθμα βάσανα, καχυποψία, θλίψη και φόβο και θα είναι «άστατος, ψεύτικος και γεμάτος εξαπατήσεις». Το αίμα του Άδωνι έχει βάψει τα λουλούδια γύρω του σκούρα μοβ, και είναι μια υπενθύμιση στην Αφροδίτη για την ομορφιά του. Κόβει ένα λουλούδι και το φέρνει στο στήθος της. Φεύγει από τη γη για να επιστρέψει στην Πάφο, λυπημένη και γεμάτη θλίψη. Αφροδίτη και Άδωνις, μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλλη, εκδόσεις ΑΜΟΛΓΟΣ, 2022
Αφροδίτη και Άδωνις είναι αφηγηματικό ποίημα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ που εκδόθηκε το 1593. Θεωρείται το πρώτο δημοσιευμένο έργο του Σαίξπηρ. Η πλοκή είναι εμπνευσμένη από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Το ποίημα αφηγείται την ιστορία του ανεκπλήρωτου έρωτα της θεάς του έρωτα Αφροδίτης για τον Άδωνι και την απόπειρα αποπλάνησής του. Αντίθετα με την εκδοχή του μύθου του Οβίδιου, όπου ο Άδωνις είναι ο πρόθυμος εραστής της Αφροδίτης, στο ποίημα του Σαίξπηρ, ο Άδωνις δεν ανταποκρίνεται στον έρωτα της θεάς, η οποία, παρά την αντίστασή του, εξακολουθεί να προσπαθεί να τον σαγηνεύσει. Είναι ένα από τα πιο αισθησιακά έργα του Σαίξπηρ με ερωτικά, τραγικά αλλά και κωμικά στοιχεία. Το σύνθετο, πολύπλευρο αφηγηματικό έργο χρησιμοποιεί συνεχείς εναλλαγές στον τόνο και την οπτική γωνία για να παρουσιάσει διαφορετικές απόψεις της φύσης του έρωτα.Το ποίημα ήταν μια από τις πρώτες επιτυχίες του συγγραφέα, η δημοτικότητά του στα τέλη του 16ου και στα μέσα του 17ου αιώνα επιβεβαιώνεται από τις περισσότερες από 16 εκδόσεις που πραγματοποίησε μέσα σε 47 χρόνια, μέχρι το 1640. Το ποίημα έχει συχνά δραματοποιηθεί και παρουσιάζεται στη θεατρική σκηνή έως την εποχή μας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%86%CE%B4%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%82_(%CE%A3%CE%B1%CE%AF%CE%BE%CF%80%CE%B7%CF%81)
Ντιέγκο ελ Σιγάλα
Γεννημένος, το 1968, σε μία οικογένεια καλλιτεχνών και διανοούμενων Ρομά, ο ελ Σιγάλα, άρχισε να τραγουδά από νεαρή ηλικία. Η ιδιαίτερη έφεση και ικανότητα του στον ρυθμό τράβηξε τα βλέμματα γνωστών μουσικών του είδους, όπως η Μαρία Μάγιο και η Μανουέλα Καράσκο, που τον παίρνανε μαζί τους σε τουρ, ως μέρος της κομπανίας τους. Το ψευδώνυμο του, όπως ο ίδιος έχει πει, δεν προήλθε από τον Camarón de la Isla, αλλά από τους Los Losada, λόγω της δυναμικής του φωνής. Προς το τέλος της δεκαετίας του 1990, είχε συνεργαστεί με αρκετούς γνωστούς τραγουδιστές, ενώ ήταν έτοιμος να κυκλοφορήσει και τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, ειδικότερα, μετά την επιτυχία του στο τραγούδι "Undebel", το οποίο τον βοήθησε να καθιερωθεί ως σόλο τραγουδιστής πλέον. Ένα από τα γνωστότερα και πιο σημαντικά του άλμπουμ ήταν το Lágrimas Negras, του 2003, στο οποίο συνεργάστηκε με τον γνωστό Κουβανό πιανίστα Μπέμπο Βαλδές. Η ένωση κουβανικών ρυθμών και φλαμένκο, οδήγησε τον δίσκο σε διεθνή επιτυχία.Έως και σήμερα έχει κυκλοφορήσει 8 στούντιο άλμπουμ, ενώ έχει κερδίσει 2 Grammy και 5 Latin Grammy υποψηφιότητες, καθώς και 5 λάτιν υποψηφιότητες. Το 2015, χάνει τη γυναίκα του, Αμπάρο Φερνάντες, από καρκίνο, στην Πούντα Κάνα. Ο ελ Σιγάλα, επίσης, κατέχει και δομινικανή υπηκοότητα. 1998 – Undebel 2000 – Entre vareta y Canasta 2001 – Corren tiempos de alegría 2002 – Teatro Real (Diego El Cigala Feat. Niño Josele) 2003 – Blanco y Negro en vivo (Bebo & Cigala) 2003 – Lágrimas negras 2005 – Picasso en mis ojos 2008 – Dos lágrimas 2010 – Cigala & Tango 2013 – Romance de la luna Tucumana 2016 – Indestructible Official Website Diego el Cigala biography and discography Flamenco Forum Αρχειοθετήθηκε 2008-08-21 στο Wayback Machine.
Ο Ντιέγκο Ραμόν Χιμένεθ Σαλαθάρ (ισπανικά: Diego Ramón Jiménez Salazar, 27 Δεκεμβρίου 1968), γνωστός περισσότερο ως Ντιέγκο ελ Σιγάλα (Diego el Cigala) είναι Τσιγγάνος από την Ισπανία τραγουδιστής της φλαμένκο gypsy.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF_%CE%B5%CE%BB_%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B1
Άγιος Κολουμβάνος
Τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε για τον Κολουμβάνο βασίζονται στα έργα του Κολομβάνου (στο βαθμό που έχουν διατηρηθεί) και στο Vita Columbani (Η Ζωή του Κολομβάνου) του Τζόνας του Βοββίου, το οποία γράφτηκε μεταξύ 639 και 641.Ο Τζόνας μπήκε στο Βοββίο (ένα μοναστήρι που ιδρύθηκε από τον Άγιο Κολουμβάνο το 614 στην Ιταλία, γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε αργότερα η ομώνυμη πόλη) μετά το θάνατο του Κολουμβάνου, αλλά βασίστηκε σε αναφορές μοναχών που ακόμα γνώριζαν τον Κολουμβάνο. Μια περιγραφή των θαυμάτων του Κολομβάνου που γράφτηκε από έναν ανώνυμο μοναχό του Βοββίου είναι πολύ μεταγενέστερη. Στο δεύτερο τόμο του Acta Sanctorum O.S.B., η Τζιν Μάμπιλον (Γάλλίδα Βενεδικτίνα μοναχή και μελετητής της Συνέλευσης της Αγία Μαύρας) δίνει τη ζωή στο σύνολό της, μαζί με ένα προσάρτημα για τα θαύματα του Κολουμβάνου, γραμμένο από ένα ανώνυμο μέλος της κοινότητας του Βοββίου. Ο Κολουμβάνος γεννήθηκε γύρω στο 540 μ.Χ. κοντά στην πόλη Νέβαν, στο Βασίλειο του Μιθ στη σημερινή Κομητεία Miu (Meath), του Λένστερ (Κεντροανατολική Ιρλανδία). Σύμφωνα με τον αγιογραφικό μύθο της ζωής του, η μητέρα, με την προσδοκία της γέννησής του, είχε οράματα, στα οποία είχε δει τον ήλιο να αναδύεται από το στήθος της και να φέρνει στον κόσμο ένα μεγάλο φως. Πριν από τη γέννησή του, η μητέρα του λέγεται ότι είχε οράματα πως θα γεννήσει ένα παιδί που, κατά την κρίση εκείνων που ερμηνεύουν τα οράματα, θα γινόταν «αξιοθαύμαστη ιδιοφυΐα».Ο Κολουμβάνος πήγε σχολείο με ένα λαϊκό δάσκαλο (fer-lèighin), μαθαίνοντας με αξιόλογη προσπάθεια να διαβάζει και να γράφει, εφαρμόζοντας τις φιλελεύθερες τέχνες των γραμμάτων, τις μελέτες της γραμματικής, τη ρητορική, τη γεωμετρία και όλες τις Ιερές γραφές. Όπως και οι άλλοι νέοι, ασχολήθηκε, επίσης, με τις οικογενειακές εργασίες (εκτροφή βοοειδών, βυρσοδεψία, κυνήγι και ψάρεμα) και έμαθε, επίσης, να ιππεύει και να χρησιμοποιεί το τόξο και το σπαθί.Ενώ η οικογένεια και η φατρία ανυπομονούσαν για ένα λαμπρό μέλλον γι 'αυτόν, εκείνος σκεπτόταν διστακτικά να ξεφύγει από την πανουργία του κόσμου, ενώ παρέμεινε με την οικογένειά του στο χωριό. Η συνάντηση που είχε μια μέρα στο δάσος με μια γυναίκα προσκυνήτρια που ήταν αφιερωμένη στον Θεό ήταν αποκαλυπτική. Εκείνη αναγνώρισε την κλίση του και την προετοιμασία για ιεραπόστολος του Ευαγγελισμού, και του αποκάλυψε ότι για το μέλλον του, πρέπει να αναγκαστεί να αφήσει την οικογένειά του και την πατρίδα του, για να γίνει ένας προσκυνητής του Χριστού.Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, αποφάσισε να γίνει μοναχός, παρά την αντίρρηση της μητέρας του, αφήνοντας τους φίλους, τους συντρόφους του και την φατρία. Η μητέρα, υπό την επήρεια της θλίψης και της μητρικής απόγνωσης, προσπάθησε στο τελευταίο αντίο να τον σταματήσει, με το να σταθεί μπροστά από το κατώφλι του σπιτιού, ουρλιάζοντας και ρίχνοντάς τον στο πάτωμα, αλλά εκείνος απάντησε με ένα απόσπασμα από το Ευαγγέλιο: "αυτός που αγαπά τον πατέρα και τη μητέρα του περισσότερο από εμένα δεν είναι άξιος για μένα", και στη συνέχεια, διέσχισε το κατώφλι, και, έτσι, η μητέρα τον χαιρέτησε για τελευταία φορά.Έφυγε από το σπίτι για να σπουδάσει υπό τον Σινέλ, ηγούμενο του Κλίνις στο Λο Ερν (δύο συνδεδεμένες λίμνες στην Κομητεία Φέρμαναγκ, στη Βόρεια Ιρλανδία). Υπό την καθοδήγηση του Σινέλ, συνέταξε ένα βιβλίο σχολιασμού για τους Ψαλμούς. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Αββαείο Μπανγκόρ στην ακτή του Ντάουν, όπου ο Κομγάλιος (πρώιμος Ιρλανδός άγιος) υπηρετούσε ως ηγούμενος. Έμεινε στο Μπανγκόρ μέχρι το τέταρτο έτος του, όταν έλαβε την άδεια του Κομγάλιου να ταξιδέψει στην ήπειρο. Ο Κολουμβάνος συγκέντρωσε δώδεκα συντρόφους για το ταξίδι του – Αττάλα, Κολουμβάνος ο Νεότερος, Κούμαιν, Ντομγκάλ, Εογένης, Ιουνάν, Γκάλους, Γουργάνος, Λαιμπράν, Λούα, Σιγισβέρτος και Βαλδολένος – και μαζί έπλεαν για την ήπειρο. Μετά από μια σύντομη στάση στη Βρετανία, πιθανότατα στις ακτές της Σκωτίας, διέσχισαν το κανάλι και μπάρκαραν στη Βρετάνη το 585.Ο βασιλιάς Γκούντραμ της Βουργουνδίας δέχθηκε με χαρά τον Κολουμβάνο και τους συντρόφους του και σύντομα έφτασαν στο Λα Βοϊρέ, όπου ίδρυσαν ένα μοναστήρι σε ένα εγκαταλελειμμένο ρωμαϊκό φρούριο. Παρά την απομακρυσμένη τοποθεσία του στα Όρη Βοζγκς, η κοινότητα έγινε ένας δημοφιλής χώρος προσκυνήματος που προσέλκυσε τόσους πολλούς νέους με κλίση προς τον μοναχισμό που χρειάστηκαν να δημιουργηθούν δύο νέα μοναστήρια για να τους φιλοξενήσουν.Το 590, ο Κολουμβάνος απέκτησε από τον βασιλιά Γκούντραμ το γαλλο-ρωμαϊκό κάστρο που ονομάζεται Luxovium στο σημερινό Λουξίλ-λε-Μπαιν, περίπου οκτώ μίλια από το Άνγκρει (σημερινό Λε Βοϊρέ). Το κάστρο, σύντομα μετατράπηκε σε μοναστήρι, βρισκόταν σε μια άγρια ​​περιοχή, πυκνά καλυμμένο με πευκοδάση και φρύγανα. Ο Κολουμβάνος δημιούργησε ένα τρίτο μοναστήρι που ονομάζεται Αντ-φοντάνας στο σημερινό Φοντέν-λε-Λουξίλ, που ονομάστηκε έτσι από τις πολυάριθμες πηγές του. Αυτές οι μοναστικές κοινότητες παρέμειναν υπό την εξουσία του Κολουμβάνου και οι κανόνες ζωής τους αντικατόπτριζαν την ιρλανδική παράδοση στην οποία είχαν διαμορφωθεί. Καθώς αυτές οι κοινότητες επεκτάθηκαν και προσέλκυσαν περισσότερους προσκυνητές, ο Κολουμβάνος αναζήτησε περισσότερη μοναξιά, ξοδεύοντας χρονικές περιόδους σε ένα ερημητήριο και επικοινωνώντας με τους μοναχούς μέσω ενός διαμεσολαβητή. Συχνά αποσύρονταν σε μια σπηλιά επτά μίλια μακριά, με έναν μόνο σύντροφο ο οποίος ενήργησε ως αγγελιοφόρος μεταξύ αυτού και των συντρόφων του. Κατά τη διάρκεια των είκοσι χρόνων του στη Γαλατία (στη σημερινή Γαλλία), ο Κολουμβάνος συμμετείχε σε μια διαμάχη με τους Φράγκους επισκόπους που ίσως φοβόταν την αυξανόμενη επιρροή του. Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του έκτου αιώνα, τα συμβούλια της Γαλατίας είχαν δώσει στους επισκόπους απόλυτη εξουσία στις θρησκευτικές κοινότητες. Ως κληρονόμοι της ιρλανδικής μοναστηριακής παράδοσης, ο Κολουμβάνος και οι μοναχοί του χρησιμοποίησαν τον ιρλανδικό Πασχαλινό υπολογισμό, μια εκδοχή του 84ετούς υπολογισμού του Επισκόπου Αυγουστάλη για τον καθορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα, ενώ οι Φράγκοι είχαν υιοθετήσει τον βικτοριανό κύκλο 532 ετών (βλ. Σύνοδος του Ουίτμπι). Οι επίσκοποι αντιτάχθηκαν στη συνεχιζόμενη τήρηση των δικών τους ραντεβού για τους νεοεισερχόμενους, οι οποίοι - μεταξύ άλλων ζητημάτων - προκάλεσαν τη διαφορά του τέλους της Σαρακοστής. Παραπονέθηκαν επίσης για το ξεχωριστό ιρλανδικό τόνο (στυλ κουρέματος των Ιρλανδών μοναχών).Ο Κολουμβάνος συμμετείχε επίσης σε διαμάχη με μέλη της φραγκικής βασιλικής οικογένειας. Μετά το θάνατο του Βασιλιά Γκούντραμ της Βουργουνδίας, η διαδοχή πέρασε στον ανιψιό του, τον Χιλδεβέρτο Β΄, τον γιο του αδελφού του Σιγιβέρτου και τη σύζυγο του Σιγιβέρτου Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας. Όταν ο Χιλδεβέρτος Β´ πέθανε, άφησε δύο γιους, τον Θευδέριχο Β΄ που κληρονόμησε το Βασίλειο της Βουργουνδίας και τον Θευδεβέρτο Β΄ που κληρονόμησε το Βασίλειο της Αυστρασίας. Δεδομένου ότι και οι δύο ήταν ανήλικοι, η Μπρουνχίλντα, η γιαγιά τους, κήρυξε τον εαυτό της κηδεμόνα τους και έλεγχε τις κυβερνήσεις των δύο βασιλείων.Ο Θευδέριχος σεβάστηκε τον Κολουμβάνο και τον επισκέφτηκε αρκετές φορές, αλλά ο Κολουμβάνος τον προειδοποίησε και τον επιτίμησε για τη συμπεριφορά του. Όταν ο Θευδέριχος άρχισε να ζει με μια ερωμένη, ο Κολουμβάνος αντιτάχθηκε (συμβουλεύοντάς τον να παντρευτεί), κερδίζοντας τη δυσαρέσκεια της Μπρουνχίλντα, η οποία πίστευε ότι ένας βασιλικός γάμος θα απειλούσε τη δική της δύναμη. Ο Κολουμβάνος δεν έφευγε από την ηθικοποιημένη Αυλή και η Μπρουνχίλντα έγινε ο πικρότερος εχθρός του. Θυμωμένη από τη στάση του Κολουμβάνου, η Μπρουνχίλντα διέταξε τους επισκόπους και τους ευγενείς να βρουν σφάλματα στους μοναχικούς κανόνες τού Κολουμβάνου. Όταν ο Θευδέριχος αντιμετώπισε τελικά τον Κολουμβάνο στο Λουξίλ, διατάζοντάς τον να συμμορφωθεί με τις συμβάσεις της χώρας, ο Κολουμβάνος αρνήθηκε και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη φυλακή Μπεσανκόν.Ο Κολουμβάνος κατάφερε να ξεφύγει από τους αιχμαλωτίζων του και επέστρεψε στο μοναστήρι του στο Λουξίλ. Όταν ο βασιλιάς και η γιαγιά του το διαπίστωσαν, έστειλαν στρατιώτες για να τον οδηγήσουν πίσω στην Ιρλανδία με τη βία, χωρίζοντάς τον από τους μοναχούς του, επιμένοντας ότι μόνο εκείνοι από την Ιρλανδία θα μπορούσαν να τον συνοδεύσουν στην εξορία.Μεταφέρθηκε στο Νέβερς και στη συνέχεια ταξίδεψε με καραβάκι κάτω από τον ποταμό Λίγηρα στην ακτή. Στην Τουρ επισκέφτηκε τον τάφο του Μαρτίνου της Τουρ και έστειλε ένα μήνυμα στον Θευδέριχο Β´, αναφέροντας ότι μέσα σε τρία χρόνια θα χάσει τον εαυτό του και τα παιδιά του. Όταν έφτασε στη Νάντη, έγραψε ένα γράμμα πριν από την επιβίβασή του στους συναδέλφους μοναχούς του στο μοναστήρι του Λουξίλ. Η επιστολή παρότρυνε τους αδελφούς του να υπακούσουν στον Αττάλα, που έμεινε πίσω ως ηγούμενος της μοναστικής κοινότητας:Έρχονται να μου πουν ότι το πλοίο είναι έτοιμο. Το τέλος της περγαμηνής μου με αναγκάζει να τελειώσω την επιστολή μου. Η αγάπη δεν είναι μεθοδική. Είναι αυτή (η μέθοδος) που έχει προκαλέσει σύγχυση. Αντίο, αγαπητές καρδιές μου. Προσευχηθείτε για μένα για να ζήσω με τον Θεό.Λίγο μετά το πλοίο έπλευσε από τη Νάντη αλλά μια ισχυρή καταιγίδα οδήγησε το πλοίο στην ξηρά. Πεπεισμένος ότι ο ιερός επιβάτης του προκάλεσε την καταιγίδα, ο καπετάνιος αρνήθηκε περαιτέρω προσπάθειες μεταφοράς του μοναχού. Ο Κολουμβάνος έφτασε στη Γαλατία για να επισκεφτεί τον Βασιλιά Χλωτάριο Β΄ της Νευστρίας στο Σουασόν, όπου έγινε δεκτός. Παρά τις προσφορές του βασιλιά να παραμείνει στο βασίλειό του, ο Κολουμβάνος έφυγε από τη Νευστρία το 611 για την αυλή του Βασιλιά Θευδεβέρτου Β΄ της Αυστρασίας στο βορειοανατολικό τμήμα του Βασιλείου των Μεροβιανών Φράγκων. Ο Κολoυμβάνος ταξίδεψε στο Μετς, όπου δέχτηκε ένα έντιμο καλωσόρισμα, και στη συνέχεια προχώρησε στο Μάιντς, όπου έπλευσε προς τα πάνω στον ποταμό Ρήνο προς τα εδάφη του Σουέμπι και στους Αλαμαννούς στις βόρειες Άλπεις, με σκοπό να κηρύξει το Ευαγγέλιο σε αυτούς τους ανθρώπους. Ακολούθησε τον ποταμό Ρήνο και τους παραποτάμους του, τον Άαρ και τον Λαϊμάτ, και στη συνέχεια στη Λίμνη Ζυρίχη. Ο Κολουμβάνος επέλεξε το χωριό Τάγκεν ως την αρχική του κοινότητα, αλλά η προσπάθειά του δεν ήταν επιτυχές. Συνέχισε βορειοανατολικά μέσω της Άρμπον προς Μπρέγκεντς στη Λίμνη Κωνσταντίας. Εκεί βρήκε ένα Λατρευτικό Ορατόριο αφιερωμένη στην Ορέλια του Στρασβούργου που περιείχε τρεις ορειχάλκινες εικόνες των κηδεμονικών τους θεών. Ο Κολουμβάνος διέταξε τον Γκάλλο (ή Γκάλλους), που γνώριζε την τοπική γλώσσα, να κηρύξει στους κατοίκους και πολλοί μετατράπηκαν. Οι τρεις εικόνες από ορείχαλκο καταστράφηκαν, και ο Κολουμβάνος ευλόγησε τη μικρή εκκλησία, τοποθετώντας τα λείψανα της Ορέλια κάτω από το βωμό. Δημιουργήθηκε ένα μοναστήρι, το Αββαείο του Μεχράου και οι αδελφοί παρατήρησαν την κανονική τους ζωή. Ο Κολουμβάνος έμεινε στο Μπρέγκεντς για περίπου ένα χρόνο. Μετά από μια εξέγερση εναντίον της κοινότητας, που πιθανώς σχετίζεται με την περιοχή που είχε αναλάβει ο παλιός εχθρός του, Βασιλιάς Θευδέριχος Β´, ο Κολουμβάνος αποφάσισε να διασχίσει τις Άλπεις προς την Ιταλία. Ο Γκάλλος παρέμεινε σε αυτήν την περιοχή και πέθανε εκεί του 646. Περίπου εβδομήντα χρόνια αργότερα στη θέση του κελιού του Γκάλλους ιδρύθηκε η Μονή του Αγίου Γκάλλ, η οποία έγινε η ίδια η προέλευση της πόλης Σανκτ Γκάλεν περίπου τριακόσια χρόνια αργότερα. Ο Κολουμβάνος έφτασε στο Μιλάνο το 612 και καλωσορίστηκε θερμά από τον βασιλιά Αγιλούλφο και τη βασίλισσα Θεοδελίνδη των Λομβαρδών. Άρχισε αμέσως να αντικρούει τις διδασκαλίες των Αρειανιστών, οι οποίοι είχαν απολαύσει κάποιο βαθμό αποδοχής στην Ιταλία. Έγραψε μια πραγματεία κατά του Αρειανισμού, η οποία έκτοτε έχει χαθεί. Η βασίλισσα Θεοδελίνδη, η ευσεβής κόρη του Δούκα Γαριβάλδου Α΄ της Βαυαρίας, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αποκατάσταση του Νικαιώτικου Χριστιανισμού σε θέση υπεροχής ενάντια στον Αρειανισμό, και ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τη μετατροπή του βασιλιά στον Χριστιανισμό. Κατόπιν αιτήματος του βασιλιά, ο Κολουμβάνος έγραψε μια επιστολή στον Πάπα Βονιφάτιο Δ΄ για τη διαμάχη των Τριών Κεφαλαίων (Three-Chapter Controversy) - γραπτά από Σύριους επισκόπους υπόπτους ως Νεστοριανοί, καθώς ο Νεστοριανισμός είχε καταδικαστεί τον 5ο αιώνα ως αίρεση. Ο Πάπας Γρηγόριος Α´ ανέχθηκε στη Λομβαρδία εκείνα τα άτομα που υπερασπίστηκαν τα Τρία Κεφάλαια, μεταξύ των οποίων και ο Βασιλιάς Αγιλούλφος. Ο Κολουμβάνος συμφώνησε να αναλάβει το θέμα εξ ονόματος του βασιλιά. Η επιστολή ξεκινά με μια απολογία που ένας «ανόητος Σκώτης (Scottus, Ιρλανδός)» θα έγραφε για έναν βασιλιά της Λομβαρδίας. Αφού εξοικείωσε τον πάπα με τους καταλογισμούς που του προσάφθηκαν, τον παρακάλεσε να αποδείξει την ορθοδοξία του και να συγκροτήσει συμβούλιο. Γράφει ότι η ελευθερία του λόγου είναι σύμφωνη με το έθιμο της χώρας του. Μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στην επιστολή μπορεί τώρα να θεωρηθούν ως ασεβείς, αλλά εκείνη την εποχή, η πίστη και η λιτότητα θα μπορούσαν να είναι πιο επιεικής. Ταυτόχρονα, η επιστολή εκφράζει την πιο στοργική και παθιασμένη αφοσίωση στην Αγία Έδρα.Εμείς οι Ιρλανδοί, παρόλο που κατοικούμε στα άκρα της γης, είμαστε όλοι μαθητές του Αγίου Πέτρου και του Αγίου Παύλου ... είμαστε δεσμευμένοι με τον Θρόνο του Πέτρου, και παρόλο που η Ρώμη είναι μεγάλη και φημισμένη, μόνο αυτή η καρέκλα φαίνεται τόσο σπουδαία και επιφανείς ανάμεσά μας ... Λόγω των δύο Αποστόλων του Χριστού, είσαι σχεδόν ουράνιος, και η Ρώμη είναι ο επικεφαλής όλου του κόσμου και των Εκκλησιών.Εάν ο ζήλος του Κολουμβάνου για την ορθοδοξία τον έκανε να υπερβεί τα όρια της διακριτικής ευχέρειας, η πραγματική του στάση απέναντι στη Ρώμη είναι αρκετά ξεκάθαρη, αποκαλώντας τον Πάπα «Άρχοντά του και Πατέρα του στον Χριστό», τον «Επιλεγμένο φύλακα» και τον «Πρώτο Πάστορα, ψηλότερα από όλους τους θνητούς.».Ο Βασιλιάς Αγιλούλφος έδωσε στον Κολουμβάνο ένα κομμάτι γης που ονομάζεται Βοββίο, ανάμεσα στο Μιλάνο και τη Γένοβα κοντά στον ποταμό Τρέμπια, που βρίσκεται σε ένα στένωμα των Απέννινων, για να χρησιμοποιηθεί ως βάση για τη μετατροπή των λαών της Λομβαρδίας. Η περιοχή περιείχε μια ερειπωμένη εκκλησία και γενικά ερημικές περιοχές, γνωστές ως Εμπόβιουμ (Ebovium), οι οποίες είχαν αποτελέσει μέρος των εδαφών του παπισμού πριν από την εισβολή της Λομβαρδίας. Ο Κολουμβάνος ήθελε αυτό το απομονωμένο μέρος, γιατί ενώ ήταν ενθουσιώδης στη διδασκαλία των Λομβαρδών, προτιμούσε τη μοναξιά για τους μοναχούς και τον εαυτό του. Δίπλα στη μικρή εκκλησία, η οποία ήταν αφιερωμένη στον Απόστολο Πέτρο, ο Κολουμβάνος δημιούργησε ένα μοναστήρι το 614. Το Αββαείο του Βοββίου ακολούθησε τον Κανόνα του Αγίου Κολουμβάνου, βασισμένο στις μοναστικές πρακτικές του Κελτικού Χριστιανισμού. Για αιώνες παρέμεινε το προπύργιο της ορθοδοξίας στη βόρεια Ιταλία. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους της ζωής του, ο Κολουμβάνος έλαβε μηνύματα από τον Βασιλιά Χλωτάριο Β΄, καλώντας τον να επιστρέψει στη Βουργουνδία, τώρα που οι εχθροί του ήταν νεκροί. Ο Κολουμβάνος δεν επέστρεψε, αλλά ζήτησε από τον βασιλιά να προστατεύει πάντα τους μοναχούς του στο Αββαείο του Λουξίλ. Προετοιμάστηκε για τον θάνατο αποσυρμένος στη σπηλιά του στην πλαγιά του βουνού με θέα στον ποταμό Τρέμπια, όπου, σύμφωνα με μια παράδοση, είχε αφιερώσει ένα ορατόριο στην Παναγία. Ο Κολουμβάνος πέθανε στο Βόββιο στις 21 Νοεμβρίου 615. Ο Κανόνας του Αγίου Κολουμβάνου ενσαρκώνει τα έθιμα του Αββαείου Μπανγκόρ και άλλων ιρλανδικών μοναστηριών. Πολύ πιο μικρός από τον κανόνα του Αγίου Βενέδικτου, ο κανόνας του Αγίου Κολομβάνου αποτελείται από δέκα κεφάλαια, σχετικά με την υπακοή, τη σιωπή, το φαγητό, τη φτώχεια, την ταπεινότητα, την αγνότητα, τις θέσεις εξουσίας στον εκκλησιαστικό χώρο, τη διακριτικότητα, τη θλίψη και την τελειότητα. Στο πρώτο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος εισάγει τη μεγάλη αρχή του κανόνα του: υπακοή, απόλυτη και ανεπιφύλακτη. Τα λόγια των ηλικιωμένων πρέπει πάντα να τηρούνται, όπως «ο Χριστός υπακούει στον Πατέρα μέχρι θανάτου». Μία εκδήλωση αυτής της υπακοής ήταν η συνεχής σκληρή εργασία που σχεδιάστηκε για να υποτάξει τη σάρκα, να ασκήσει τη βούληση σε καθημερινή αυτο-άρνηση, και να θέσει ένα παράδειγμα φιλοπονίας στην καλλιέργεια του εδάφους. Η ελάχιστη απόκλιση από τον κανόνα συνεπάγεται σωματική τιμωρία ή σοβαρή μορφή νηστείας. Στο δεύτερο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος δίνει εντολή να «τηρείται προσεκτικά» ο κανόνας της σιωπής, καθώς γράφεται: «Αλλά η καλλιέργεια της δικαιοσύνης είναι η σιωπή και η ειρήνη». Προειδοποιεί επίσης, «Δικαίως θα καταδικαστούν αυτοί που δεν είπαν δίκαια πράγματα όταν μπορούσαν, αλλά προτίμησαν να πουν με φρικτή χαλαρότητα τι είναι κακό...». Στο τρίτο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος δίνει εντολή, «Αφήστε το φαγητό των μοναχών να είναι φτωχό και να λαμβάνεται το βράδυ, για να αποφευχθεί η επανάληψή του και το ποτό τους επίσης για να αποφευχθεί η δηλητηρίαση, έτσι ώστε και τα δύο να μπορούν να διατηρήσουν τη ζωή και όχι να την βλάψουν...». Και συνεχίζει: «Πράγματι, όσοι επιθυμούν αιώνιες ανταμοιβές πρέπει να λαμβάνουν υπόψη μόνο τη χρησιμότητα και τη χρήση. Η χρήση της ζωής πρέπει να μετριάζεται όπως και ο μόχθος πρέπει να μετριάζεται, καθώς αυτή είναι αληθινή διακριτική ευχέρεια, ότι η πιθανότητα πνευματικής προόδου μπορεί να διατηρηθεί με μια ιδιοσυγκρασία που τιμωρεί τη σάρκα. Γιατί εάν η ιδιοσυγκρασία υπερβαίνει το μέτρο, θα είναι πάθος και όχι αρετή. Γιατί η αρετή διατηρεί και άλλα πολλά αγαθά. Επομένως, πρέπει να νηστεύουμε καθημερινά, όπως πρέπει να τρεφόμαστε καθημερινά και ενώ πρέπει να τρώμε καθημερινά, πρέπει να ικανοποιούμε το σώμα πιο άσχημα και με φειδώ...». Στο τέταρτο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος παρουσιάζει την αρετή της φτώχειας και της υπέρβασης της απληστίας, και ότι οι μοναχοί θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι με «μικρά αγαθά απόλυτης ανάγκης, γνωρίζοντας ότι η απληστία είναι μια λέπρα για τους μοναχούς». Ο Κολουμβάνος διδάσκει επίσης ότι «η γυμνότητα και η περιφρόνηση των πλούτων είναι η πρώτη τελειότητα των μοναχών, αλλά η δεύτερη είναι η εκκαθάριση των κακών, η τρίτη η πιο τέλεια και διαρκής είναι η αγάπη προς τον Θεό και η αδιάκοπη αγάπη για τα θεϊκά πράγματα, αυτή η αγάπη που προκύπτει από τα ξεχασμένα γήινα πράγματα. Δεδομένου ότι είναι έτσι, χρειαζόμαστε λίγα πράγματα, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου, ή ακόμη και μόνο ένα.». Στο πέμπτο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος προειδοποιεί για τη ματαιοδοξία, υπενθυμίζοντας στους μοναχούς την προειδοποίηση του Ιησού στο Κατά Λουκάν 16:15: «Εσείς θέλετε να παριστάνετε τον δίκαιο μπροστά στους ανθρώπους, ο Θεός όμως γνωρίζει τι κρύβετε στις καρδιές σας· γιατί αυτό που τιμούν οι άνθρωποι το σιχαίνεται ο Θεός.». Στο έκτο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος διδάσκει ότι «η αγνότητα ενός μοναχού κρίνεται πράγματι από τις σκέψεις του» και προειδοποιεί, «Τι κέρδος είναι αν είναι παρθένος στο σώμα, αλλά δεν είναι παρθένος στο μυαλό; Γιατί και ο Θεός, είναι πνεύμα». Στο έβδομο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος καθιέρωσε μια υπηρεσία αιώνιας προσευχής, γνωστή ως laus perennis (ελληνικά: αιώνιος έπαινος), με την οποία ο εκκλησιαστικός χορός διαδέχονταν εκκλησιαστικό χορό, τόσο μέρα όσο και νύχτα. Στο όγδοο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος τονίζει τη σημασία της διακριτικής ευχέρειας στη ζωή των μοναχών για να αποφευχθεί η «πτώση ορισμένων, που ξεκινούν χωρίς διακριτικότητα και περνούν το χρόνο τους χωρίς μια νηφάλια γνώση και δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν μια αξιέπαινη ζωή.». Οι μοναχοί καλούνται να προσευχηθούν στον Θεό ώστε «να φωτίσετε αυτόν τον δρόμο, όπου είναι περιτριγυρισμένος από κάθε πλευρά από το πιο πυκνό σκοτάδι του κόσμου.». Ο Κολουμβάνος συνεχίζει: «Έτσι, η διακριτική ευχέρεια πήρε το όνομά της από τη διάκριση, για το λόγο που διακρίνει μέσα μας το καλό και το κακό, καθώς επίσης το μέτριο και το πλήρες. Διότι από την αρχή και οι δύο τάξεις έχουν χωριστεί όπως το φως και το σκοτάδι, δηλαδή το καλό και το κακό, αφού το κακό ξεκίνησε μέσω της αντιπαλότητας του διαβόλου και τη διαφθορά του καλού, αλλά το καλό ξεκίνησε μέσω της ενέργειας του Θεού που πρώτα φωτίζει και μετά διαιρεί. Έτσι ο δίκαιος Άβελ επέλεξε το καλό, ενώ ο άδικος Κάιν έπεσε στο κακό.». Στο ένατο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος παρουσιάζει τη ταπείνωση ως βασικό στοιχείο στη ζωή των μοναχών, οι οποίοι διδάσκονται: «Μην κάνετε τίποτα χωρίς συμβουλές». Οι μοναχοί προειδοποιούνται να «προσέχουν την υπερήφανη ανεξαρτησία και να μάθουν την αληθινή ταπεινώτητα καθώς υπακούουν χωρίς να μουρμουρίζουν και να διστάζουν». Σύμφωνα με τον Κανόνα, υπάρχουν τρία στοιχεία για την ταπείνωση: «να μην διαφωνούν στο μυαλό, να μην μιλούν όπως θέλουν με τη γλώσσα, να μην πάνε πουθενά με απόλυτη ελευθερία.». Αυτό αντικατοπτρίζει τα λόγια του Ιησού, «γιατί εγώ κατέβηκα από τον ουρανό για να κάνω όχι αυτό που θέλω εγώ, αλλά αυτό που θέλει εκείνος που μ’ έστειλε». (Κατά Ιωάννην 6:38) Στο δέκατο και τελευταίο κεφάλαιο, ο Κολουμβάνος ρυθμίζει τις μορφές της μετάνοιας (συχνά της σωματικής) για αδικήματα, και εδώ είναι που ο Κανόνας του Αγίου Κολομβάνου διαφέρει σημαντικά από αυτόν του Αγίου Βενέδικτου.Ο Κοινοτικός Κανόνας του Κολουμβάνου απαιτούσε από τους μοναχούς να νηστεύουν κάθε μέρα έως την Μεσημεριανή Προσευχή ή τις 3 μ.μ., αυτό αργότερα χαλαρώθηκε και τέθηκε σε καθορισμένες ημέρες. Ο Κανόνας του Κολουμβάνου σχετικά με τη διατροφή ήταν πολύ αυστηρός. Οι μοναχοί έτρωγαν μια περιορισμένη διατροφή από φασόλια, λαχανικά, αλεύρι αναμεμιγμένο με νερό και μικρό κομμάτι ψωμί, τα οποία λαμβάνονται τα βράδια.Η ενδυμασία των μοναχών αποτελούταν από ένα χιτώνα από βαμμένο μαλλί, πάνω από το οποίο φορούσαν κουκούλα φτιαγμένη από το ίδιο υλικό. Αφιερώθηκε πολύς χρόνος σε διάφορα είδη χειρονακτικής εργασίας, σε αντίθεση με τη ζωή σε μοναστήρια άλλων κανόνων. Ο κανόνας του Αγίου Κολουμβάνου εγκρίθηκε από την τέταρτη Σύνοδο της Μάκον το 627, αλλά αντικαταστάθηκε στα τέλη του αιώνα από τον κανόνα του Αγίου Βενέδικτου. Για αρκετούς αιώνες σε μερικά από τα μεγαλύτερα μοναστήρια, οι δύο κανόνες τηρήθηκαν ταυτόχρονα. Ο Κολόμπους δεν έζησε μια τέλεια ζωή. Σύμφωνα με τον Τζόνας και άλλες πηγές, θα μπορούσε να είναι παράφορες κάποιες φορές και ακόμη και ισχυρογνώμων, γιατί από τη φύση του ήταν πρόθυμος, παθιασμένος και άφοβος. Αυτές οι ιδιότητες ήταν τόσο η πηγή της δύναμής του όσο και η αιτία των λαθών του. Οι αρετές του, ωστόσο, ήταν αρκετά αξιοσημείωτες. Όπως πολλοί άγιοι, είχε μεγάλη αγάπη για τα πλάσματα του Θεού. Οι ιστορίες ισχυρίζονται ότι καθώς περπατούσε στο δάσος, δεν ήταν ασυνήθιστο τα πουλιά να προσγειώνονται στους ώμους του για να χαϊδευτούν από αυτόν ή οι σκίουροι να τρέχουν κάτω από τα δέντρα και να φωλιάζουν στις πτυχές του καλύμματος του κεφαλιού του. Αν και ισχυρός υπερασπιστής των ιρλανδικών παραδόσεων, δεν αμφισβήτησε ποτέ τον βαθύ σεβασμό για την Αγία Έδρα ως την ανώτατη αρχή. Η επιρροή του στην Ευρώπη οφείλεται στις μετατροπές που πραγματοποίησε και στον κανόνα που συνέθεσε. Ίσως το παράδειγμα και η επιτυχία του Κολούμβα (Ιρλανδός ηγούμενος και ιεραποστολικός ιεροκήρυκας που φέρεται να διέδωσε τον Χριστιανισμό στη σημερινή Σκωτία) στην Καλεδονία (Λατινικό όνομα που χρησιμοποιείθηκε από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να αναφερθεί στο τμήμα της Μεγάλης Βρετανίας που βρίσκεται βόρεια του ποταμού Φορθ) να τον ενέπνευσαν σε παρόμοιες προσπάθειες. Η ζωή του Κολουμβάνου αποτελεί το πρωτότυπο της ιεραποστολικής δραστηριότητας στην Ευρώπη, ακολουθούμενη από άντρες όπως ο Κίλιαν, ο Βιργίλιος του Σάλτσμπουργκ, ο Δονάτος του Φιέζολε, ο Ουίλφριντ, ο Ουίλιμπρορντ, ο Σουτβέρτος του Κάιζερβερθ (ένα από τα παλαιότερα μέρη της πόλης του Ντύσσελντορφ), ο Βονιφάτιος και ο Ουρσικίνος του Σέιντ-Ουρσάν. Τα ακόλουθα είναι τα κύρια θαύματα που αποδίδονται στη μεσολάβησή του: Προμήθεια φαγητού για έναν άρρωστο μοναχό και θεραπεία της συζύγου του ευεργέτη του Διέφυγε αλόβιτος ενώ ήταν περικυκλωμένος από λύκους Προκάλεσε μια αρκούδα να φύγει από μία σπηλιά με μία διαταγή του Εμφάνισε μία πηγή νερού κοντά στην σπηλιά του Αναπλήρωσε την σιταποθήκη της Λουξίλ Πολλαπλασίασε το ψωμί και την μπύρα για την κοινότητά του θεράπευσε άρρωστους μοναχούς, οι οποίοι σηκώθηκαν από τα κρεβάτια τους κατόπιν αιτήματός του να θερίσουν τη συγκομιδή Έδωσε πίσω την όραση ενός τυφλού στην Ορλεάνη Κατέστρεψε με την ανάσα του ένα καζάνι μπύρας που προετοιμάζονταν για ένα παγανιστικό φεστιβάλ Εξημέρωσε μία αρκούδα και την έβαλε ως ζυγό σε αλέτρι Ο Τζόνας αναφέρεται στην εμφάνιση ενός θαύματος κατά την εποχή του Κολουμβάνου στο Μπρέγκεντς, όταν αυτή η περιοχή βίωσε μια περίοδο σοβαρού λιμού.Αν και ήταν χωρίς φαγητό, ήταν τολμηροί και μη τρομοκρατημένοι στην πίστη τους, έτσι ώστε να αποκτήσουν φαγητό από τον Κύριο. Αφού τα σώματά τους είχαν εξαντληθεί από τρεις ημέρες νηστείας, βρήκαν τόσο μεγάλη αφθονία πουλιών, όπως και τα ορτύκια που παλαιότερα κάλυπταν το στρατόπεδο των παιδιών του Ισραήλ, που ολόκληρη η χώρα εκεί ήταν γεμάτη με πουλιά. Ο άνθρωπος του Θεού ήξερε ότι αυτό το φαγητό είχε διασκορπιστεί στο έδαφος για τη δική του ασφάλεια και για τα αδέλφια του, και ότι τα πουλιά είχαν έρθει μόνο επειδή ήταν εκεί. Διέταξε τους οπαδούς του πρώτα να δώσουν ευγνώμονες επαίνους στον Δημιουργό και μετά να πάρουν τα πουλιά ως φαγητό. Και ήταν ένα θαυμάσιο και καταπληκτικό θαύμα, γιατί τα πουλιά συνελήφθησαν σύμφωνα με τις εντολές του Πατέρα και δεν προσπάθησαν να πετάξουν μακριά. Το μάννα των πουλιών παρέμεινε για τρεις ημέρες. Την τέταρτη ημέρα, ένας ιερέας από μια παρακείμενη πόλη, προειδοποιημένος με θεϊκή έμπνευση, έστειλε μια προμήθεια σιτηρών στον Άγιο Κολουμβάνο. Όταν έφτασε η προμήθεια σιτηρών, ο Παντοδύναμος, που είχε παράσχει το φτερωτό φαγητό σε όσους είχαν ανάγκη, διέταξε αμέσως τις φάλαγγες των πουλιών να φύγουν. Το μάθαμε αυτό από τον Ευστάσιο, ο οποίος ήταν παρών με τους άλλους, υπό την εντολή του υπηρέτη του Θεού. Είπε ότι κανείς από αυτούς δεν θυμήθηκε ποτέ να έχει δει τέτοια πουλιά στο παρελθόν και το φαγητό είχε τόσο ευχάριστη γεύση που ξεπέρασε τις βασιλικές τροφές. Ω, υπέροχο δώρο θεϊκού ελέους!
Ο Κολουμβάνος (γαελικά: Colum Bán, "λευκό περιστέρι", λατινικά: Columbanus Bobiensis, ιρλανδικά: Columbán‎) ήταν Ιρλανδός ιεραπόστολος μοναχός και ιεροκήρυκας, άνθρωπος της δράσης και επιδέξιος διπλωμάτης, γνωστός για την ίδρυση πολυάριθμων μοναστηριών και εκκλησιών στην Ευρώπη. Λατρεύεται ως άγιος από την Καθολική, την Ορθόδοξη και την Αγγλικανική Εκκλησία. Είναι, επίσης, γνωστός με άλλα ονόματα, ακατάλληλα, και πιο σπάνια, όπως το st. Columbanus του Luxeuil (στη Γαλλία) ή άγιος Columba ο πρεσβύτερος, ή St. Collin, σε ορισμένες περιοχές της Ιρλανδίας. Μέσα από την ίδρυση πολυάριθμων ιδρυμάτων, συνέβαλε στην εξάπλωση του μοναχισμού της Ιρλανδίας στην Ευρώπη. Καθιέρωσε ένα μοναστικό κανόνα που αργότερα αφομοιώθηκε με αυτό των Βενεδικτινών και, στη συνέχεια, καταργήθηκε οριστικά το 1448 από τον Πάπα Νικόλαο Ε ́. Εισήγαγε τη χρήση της ιδιωτικής εξομολόγησης με το Paenitentiale, ως αντικατάσταση της δημόσιας, με το μυστήριο της μετάνοιας. Ο πάπας Βενέδικτος XVI τον αποκαλούσε "ευρωπαϊκό άγιο". Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο άγιος Κολουμβάνος, έγραψε σε επιστολή του ότι οι Ευρωπαίοι έπρεπε να είναι ένας μοναδικός λαός, ένα "ενιαίο σώμα", το οποίο να είναι ενωμένο με τις χριστιανικές ρίζες, στις οποίες ξεπερνιούνται τα εθνικά και πολιτιστικά εμπόδια. Επιπλέον, είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε τη λατινική έκφραση "totius Europae.Είναι ο προστάτης άγιος των μοτοσικλετιστών.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82
Σιμόν Ταχαμάτα
Ως νεαρός ποδοσφαιριστής ο Ταχαμάτα αγωνίστηκε με την Τεόλ από το Τίελ και τον ΑΦΚ Άγιαξ του Άμστερνταμ. Έπειτα, στις 24 Οκτωβρίου 1976 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τον Άγιαξ Άμστερνταμ, (Άγιαξ-ΦΚ Ουτρέχτη 7–0). Με τον Άγιαξ κατέκτησε συνολικά τρεις φορές το εθνικό πρωτάθλημα (1976–77, 1978–79, 1979–80) και υπήρξε μία φορά δευτεραθλητής (1977–78). Με τον Άγιαξ αγωνίστηκε σε τρεις τελικούς του Κυπέλλου Ολλανδίας (1977–78, 1978–79, 1979–80), εκ των οποίων ο δεύτερος συνοδεύτηκε με νίκη. Ο Ταχαμάτα έφτασε με τον Άγιαξ ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1979–80). Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ο Ταχαμάτα αναχώρησε με προορισμό το Βέλγιο, όπου και αγωνίστηκε για λογαριασμό της Σταντάρ Λιέγης. Με την ομάδα αναδείχτηκε δύο φορές εθνικός πρωταθλητής (1981–82 και 1982–83). Με την Σταντάρ κατέκτησε μία φορά το εθνικό κύπελλο (1980–81). Ο Ταχαμάτα έφτασε με την Σταντάρ ως τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων (1981–82). Το 1984, επέστρεψε στην Ολλανδία προκειμένου να αγωνιστεί με την Φέγενορντ. Το 1987, επέστρεψε εκ νέου στο Βέλγιο, αγωνιζόμενος με τις Μπέρσοτ και Γκέρμιναλ Έκερεν. Με την Γκέρμιναλ έφτασε για μια ακόμη φορά στον τελικό του εθνικού κυπέλλου (1994–95). Ο Ταχαμάτα ολοκλήρωσε την καριέρα του ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής το 1996. Ο Ταχαμάτα πραγματοποίησε το διεθνές ντεμπούτο του στις 22 Μαΐου 1979 στη Βέρνη της Ελβετίας στα πλαίσια αναμέτρησης για τα 75α γενέθλια από την ίδρυση της FIFA, όπου Ολλανδία ήρθε αντιμέτωπη με την Αργεντινή. Συνολικά πραγματοποίησε 22 διεθνείς συμμετοχές και πέτυχε 2 τέρματα στη διάρκεια της καριέρας του με την Εθνική Ολλανδίας. Η τελευταία του διεθνής αναμέτρηση ήταν στις 21 Δεκεμβρίου 1986 στη Λεμεσό της Κύπρου με αντίπαλο την Κύπρο. Μετά το πέρας της καριέρας του ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ο Ταχαμάτα εργάστηκε ως προπονητής σε επίπεδο νέων για λογαριασμό των Σταντάρ Λιέγης, Μπέρσχοτ ΑΚ και ΑΦΚ Άγιαξ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, αγωνίστηκε με την ομάδα παλαιμάχων του Άγιαξ, της οποίας το ψευδώνυμο ήταν Lucky Ajax. Από τον Μάιο του 2009 εργάζεται ως τεχνικός διευθυντής για τις ηλικιακές κατηγορίες από U-10 έως U-15 στην Αλ-Αχλί της Σαουδικής Αραβίας. ΑΦΚ Άγιαξ Ερεντιβίζιε: 1976–77, 1978–79, 1979–80 Κύπελλο Ολλανδίας: 1978–79 Σταντάρ Λιέγης Έερστε Κλάσε: 1981–82, 1982–83 Κύπελλο Βελγίου: 1980–1981 Προφίλ (Ολλανδικά)
Ο Σιμόν Μελκιανούς Ταχαμάτα (γεννημένος στις 26 Μαΐου 1956 στο Φουχτ) είναι πρώην Ολλανδός και Βέλγος ποδοσφαιριστής με καταγωγή από τις Μολούκες, ο οποίος έχει αγωνιστεί με ολλανδικούς και βελγικούς συλλόγους. Έχει αγωνιστεί συνολικά 22 φορές με την Ολλανδία, με την οποία έχει πετύχει και δύο τέρματα. Ο Ταχαμάτα γεννήθηκε στην Ολλανδία, ωστόσο έλαβε την βελγική υπηκοότητα το 1990.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%BC%CF%8C%CE%BD_%CE%A4%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1
Amerika Samoa
Amerika Samoa Lo’u Atunu’u pele ‘oe Oute tiu I lou igoa Ο ‘oe ο lo’u fa’amoemoe Ο ‘oe ole Penina ole Pasefika E mo’omia e motu e lima E ua ta’uta’ua au aga I fanua Ma ou tala mai anamua Tutuila ma Manu’a Ala mai ia tu I luga Tautua ma punou I lou Malo Ia manuia ia ulu ola Amerika Samoa Ole Malo ole sa’olotoga (repeat) Tautua ma punou I lou Malo Ia manuia ia ulu ola Amerika Samoa Ole Malo ole sa’olotoga Soifua ma ia manuia, Teine Samoa Στοιχεία για τον ύμνο
Amerika Samoa είναι το όνομα του τοπικού ύμνου των Αμερικανικών Σαμόα. Συνθέτης του ύμνου είναι ο Ναπόλιον Άντριου Τουιτελελεαπάγκα και στιχουργός ο Μαριότα Τιουμάλου Τιουσοσόπο. Καθιερώθηκε το 1950. Σημειώνεται ότι επίσημος εθνικός ύμνος είναι ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του 2006 έγινε επίσημη μετάφραση σε αυτόν τον ύμνο («Star Spangled Banner»).
https://el.wikipedia.org/wiki/Amerika_Samoa
Borgward
Το πρώτο «αυτοκίνητο» που σχεδίασε ο Καρλ Μπόργκβαρντ ήταν το Blitzkarren (Lightning cart), ένα τρίτροχο καρότσι δύο ίππων που γνώρισε, χάρη σε ένα κενό στην αγορά, τεράστια επιτυχία. Έμποροι με μικρό προϋπολογισμό το αγόραζαν για παραδόσεις προϊόντων και η γερμανική ταχυδρομική υπηρεσία τα χρησιμοποιούσε για την παράδοση αλληλογραφίας. Το 1929, ο Μπόργκβαρντ αγόρασε την εταιρεία Hansa Lloyd AG και ηγήθηκε της ανάπτυξης του αυτοκινήτου Hansa Konsul. Τον Φεβρουάριο του 1937, κυκλοφόρησε το Hansa Borgward 2000 και το 1939 το όνομα συντομεύτηκε σε Borgward 2000. Το μοντέλο του 2000 διαδέχθηκε το Borgward 2300, το οποίο παρέμεινε στην παραγωγή μέχρι το 1942. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η εταιρεία παρουσίασε το μοντέλο Borgward Hansa 1500, το οποίο διαδέχθηκε το Borgward Isabella το 1954. Το Isabella έγινε το πιο δημοφιλές μοντέλο της εταιρείας, και παρέμεινε στην παραγωγή όσο η εταιρεία ήταν ενεργή. Το 1959, παρουσιάστηκε το Borgward P100, με ένα εξαιρετικά καινοτόμο υδραυλικό σύστημα μεταφοράς. Το 1961 η εταιρεία χρεοκόπησε και το 1963 όλος ο εξοπλισμός παραγωγής για το Borgward Isabella και το P100 πωλήθηκε στο Μεξικό, όπου η παραγωγή συνεχίστηκε μέχρι το 1970. Επίσημος ιστότοπος
Η Borgward είναι γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, η οποία ιδρύθηκε από τον Καρλ Φ. Μπόργκβαρντ (1890-1963) το 1929. Η αρχική εταιρεία είχε την έδρα της στη Βρέμη της Γερμανίας και σταμάτησε την παραγωγή το 1961. Ο Όμιλος Borgward παρήγαγε τέσσερις μάρκες αυτοκινήτων: Borgward, Hansa, Goliath και Lloyd.
https://el.wikipedia.org/wiki/Borgward
BwinΣΠΟΡ FM 94.6
Ο σταθμός ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 25 Νοεμβρίου 1994 ως Athens FM. Στις 8 Ιουνίου 1996 μετονομάστηκε σε ΣΠΟΡ FM και το 2001 ξεκίνησε συνεργασία με τη NOVA και το SuperSport με το σταθμό να μετονομάζεται σε SuperSport FM ακολουθώντας τον προσανατολισμό του καναλιού, ενώ στις 1 Ιουνίου 2008 με τη μετατροπή του SuperSport στο Novasports μετονομάζεται σε NovaΣΠΟΡ FM διατηρώντας τον αθλητικό του χαρακτήρα. Λόγω της οικονομικής κρίσης της ιδιοκτησιακού φορέα που το λειτουργεί, ο ραδιοσταθμός πωλείται στον Γιάννη Αλαφούζο και στον ΣΚΑΪ στις 21 Ιανουαρίου του 2014, επαναφέροντας τον στην παλιά του ονομασία (ΣΠΟΡ FM) ενώ τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2020 ξεκίνησε εμπορική συνεργασία με τη Bwin μετονομάζοντας τον ραδιοσταθμό στον BwinΣΠΟΡ FM 94.6. Ο σταθμός μεταδίδει κυρίως αθλητικά γεγονότα και αθλητικές εκπομπές, ενώ υπάρχουν και δελτία ειδήσεων μικρής διάρκειας καθώς και μία ενημερωτική εκπομπή. Τα Σαββατοκύριακα ο σταθμός παίζει μία εκπομπή μουσικού περιεχομένου. Πρώτος διευθυντής και ένας εκ των ιδρυτών και μετόχων του σταθμού ήταν ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος ενώ σημερινός διευθυντής του είναι από το 2018 ο Βάιος Τσούτσικας που διαδέχθηκε τον Γιώργο Κοσμά που ανέλαβε διευθυντής από το 2015. Ο σταθμός ανήκει ιδιοκτησιακά στην Εκπαιδευτική, Ραδιοτηλεοπτική, Εκδοτική, Παραγωγική, Οργανωτική Ανώνυμη Εταιρία Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας με τον διακριτικό τίτλο Οργανισμός Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας Α.Ε. Από την αρχή της λειτουργίας του, ο σταθμός έδρευε και στεγαζόταν στην οδό Δαβάκη 58, στην Καλλιθέα. Μετά την αγορά του σταθμού από τον ΣΚΑΪ, μετέφερε την έδρα του στις εγκαταστάσεις του ομίλου στο Νέο Φάληρο, στον Πειραιά ενώ τα στούντιο από όπου γίνονται οι εκπομπές του, σε άλλη τοποθεσία στο Μοσχάτο. Ο σταθμός δεν εκπέμπει πανελλαδικά, αλλά το πρόγραμμά του μεταδίδεται από διάφορους σταθμούς σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. ΣΠΟΡ FM 94.6 live radio Επίσημη ιστοσελίδα του BwinΣΠΟΡ FM 94.6 Ιστοσελίδα του ΣΠΟΡ FM ΚΥΠΡΟΥ 95.0
Ο BwinΣΠΟΡ FM 94.6 είναι αθλητικός ραδιοφωνικός σταθμός που ανήκει στον Όμιλο ΣΚΑΪ. Εδρεύει στο κτήριο των εγκαταστάσεων του ΣΚΑΪ, στο Νέο Φάληρο, στον Πειραιά.
https://el.wikipedia.org/wiki/Bwin%CE%A3%CE%A0%CE%9F%CE%A1_FM_94.6
Νικηφόρος Φωκάς ο πρεσβύτερος
Ως νέος παρελήφθη στην προσωπική ακολουθία το Βασιλείου Α΄ του Μακεδόνα και ανήλθε γρήγορα στο αξίωμα του πρωτοστράτοροα και μετά του κυβερνήτη του θέματος των Χαρσιανών (περί την Καισάρεια Καππαδοκίας). Εκεί πολέμησε με επιτυχία εναντίον των Αράβων. Περί το 886 οδήγησε μεγάλη εκστρατεία στη Νότιο Ιταλία με αποτέλεσμα την αναζωπύρωση των Ρωμαίων εκεί και τη δημιουργία του Κατεπανάτου της Ιταλίας. Όταν επέστρεψε, προήχθη σε δομέστικο των Σχολών (διοικητή του Στρατού) και κινήθηκε με επιτυχία εναντίον των Αράβων και των Βουλγάρων του Συμεών Α΄ ηγεμόνα των Βουλγάρων. Απεβίωσε το 895/896 ή, λιγότερα πιθανό, περί το 900. Σύγχρονοι και μεταγενέστεροι ιστορικοί τον εγκωμίασαν για τη στρατιωτική του ικανότητα και τον χαρακτήρα του. Και οι δύο γιοί του αργότερα τον διαδέχθηκαν ως δομέστικοι των Σχολών. Επίσης δύο εγγονοί του, ο Νικηφόρος Β΄ και ο Λέων ο νεότερος, διακρίθηκαν ως στρατηγοί. Ο πρώτος από αυτούς έγινε Αυτοκράτορας των Ρωμαίων (963-969), αφού πρωτοστάτησε στην ανακατάληψη πολλών επαρχιών -που είχαν απωλεσθεί- από τους Άραβες. Είχε τα εξής τέκνα: Λέων ο Πρεσβύτερος άκμασε τη δεκαετία του 910, στρατηγός, δομέστικος των Σχολών. Βάρδας ο πρεσβύτερος π. 878-π. 968, στρατηγός, δομέστικος των Σχολών. Γιοί του ήταν οι: Νικηφόρος Β΄ 912-969, Αυτοκράτορας των Ρωμαίων. Λέων ο Νεότερος π. 915-920 - μετά το 971, στρατηγός, δομέστικος των Σχολών, κουροπαλάτης, λογοθέτης του Γενικού. Guilland, Rodolphe (1967). "Le Domestique des Scholes". Recherches sur les institutions byzantines, Tome I (in French). Berlin: Akademie-Verlag. pp. 426–468. Kazhdan, Alexander (1991). "Phokas". In Kazhdan, Alexander. The Oxford Dictionary of Byzantium. Oxford and New York: Oxford University Press. pp. 1665–1666. ISBN 0-19-504652-8. Kreutz, Barbara M. (1996). Before the Normans: Southern Italy in the Ninth and Tenth Centuries. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-1587-7. Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt (in German). Berlin and Boston: De Gruyter. Stankovic, Vlada (2003). "Nikephoros Phokas (the Old)". Encyclopedia of the Hellenic World, Asia Minor. Foundation of the Hellenic World. Retrieved 22 August 2012. Tougher, Shaun (1997). The Reign of Leo VI (886–912): Politics and People. BRILL. ISBN 978-90-04-10811-0.
Ο Νικηφόρος ο πρεσβύτερος (απεβ. 895/896 ή π. 900) από τον Οίκο των Φωκάδων ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους στρατηγούς τού τέλους του 9ου αι. και το πρώτο σημαντικό μέλος του Οίκου του.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82_%CE%BF_%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
Ελβίρα Ραμίρεθ των Αστουριών
Γεννημένη περί το 935, ήταν κόρη του βασιλιά Ραμίρο Β΄ του Λεόν από τη δεύτερη σύζυγό του, Ουρράκα Σ¨αντσεθ της Παμπλόνα. Έγινε μοναχή από τον πατέρα της, ο οποίος έκτισε το «υπέροχα μεγάλο» μοναστήρι του Σαν Σαλβαδόρ στο Λεόν. Σε ηλικία 11 ετών, και ήδη μοναχή, άρχισε να εμφανίζεται σε δικαστικά έγγραφα. Υπό τον ετεροθαλή αδελφό της Oρδόνιο Γ΄ του Λεόν, κρατούσε έγγραφα σημαντικά για μία διαμάχη γης, υποδηλώνοντας ότι το Σαν Σαλβαδόρ είχε γίνει ίσως δικαστήριο. Όταν ο αδελφός της Σάντσο Α' απεβίωσε το 962, έγινε αντιβασίλισσα του Λεόν για τον ανιψιό της Ραμίρο Γ'. Επειδή ήταν από το Λεόν, προτιμήθηκε από τους ευγενείς του Λεόν ως αντιβασίλισσα, αντί της ξένης μητέρας του βασιλιά και επειδή ήταν μοναχή και επομένως δεν ήταν πιθανό να αποκτήσει έναν εραστή ή έναν σύζυγο, που θα ήθελε ένα μέρος της αντιβασιλείας. Το 968-69 οι Βίκινγκς επιτέθηκαν στο Λεόν και η Ελβίρα οργάνωσε την άμυνα της χώρας. Έχοντας στείλει απεσταλμένους στην Κόρδοβα σε τακτική βάση για να αποτίσουν φόρο υποτέλειας, το 974 προκάλεσε μία κρίση, προφανώς σκόπιμα, όταν οι πρεσβευτές της είπαν στον χαλίφη αλ-Χακάμ Β' κάτι τόσο προσβλητικό, που εκδιώχθηκαν και ο μεταφραστής τιμωρήθηκε. Ο Γκαρθία Φερνάντεθ της Καστίλης πήρε στη συνέχεια την Ντέθα από τους Μουσουλμάνους και το επόμενο έτος, 975, μία χριστιανική δύναμη που απετελείτο από τον Γκαρθία, τον Σάντσο Β' της Παμπλόνα, τον κόμη Φερνάντο Ανσούρεθ (θείο του βασιλιά Ραμίρο Γ΄) και το γένος Μπένι Γκόμεθ επιτέθηκε στο Γκόρμαθ. Τα πολιορκητικά στρατεύματα αναζωογονήθηκαν με την άφιξη της Ελβίρας και του ανιψιού της Ραμίρο Γ', ο οποίος στη συνέχεια ανέλαβε τον γενικό έλεγχο και ηγήθηκε μίας επίθεσης στην πόλη. Αυτό αποδείχθηκε καταστροφικό, καθώς η απόκρουσή του επέτρεψε σε έναν στρατό να αναδυθεί από το Γκόρμαθ, που στη συνέχεια νίκησε τους χριστιανικούς στρατούς στο πεδίο, αίροντας την πολιορκία. Ως προφανές αποτέλεσμα αυτής της στρατιωτικής ήττας, η Ελβίρα αποσύρθηκε από την αυλή, και αντικαταστάθηκε ως αντιβασίλισσα από την κουνιάδα της βασίλισσα Τερέσα το 975. Από αυτή την ημερομηνία εμφανιζόταν περιστασιακά στα βασιλικά διπλώματα του ανιψιού της, αλλά δεν ονομάζεται πλέον ως βασίλισσα (regina). Κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων της βασιλείας του Βερμούδο Β΄ του Λεόν, βρέθηκε να εκτελεί έγγραφα στη συντροφιά πολλών από τις οικογένειες των επαναστατών, υποδηλώνοντας ίσως ότι έτρεφε την ελπίδα να επιστρέψει έναν κληρονόμο του ανιψιού της Ραμίρο Γ΄ στον θρόνο στη θέση του Βερμούδo. Η άποψή της για τη βασιλεία του νέου βασιλιά φαίνεται στο τελευταίο γνωστό έγγραφό της με ημερομηνία 986, στο οποίο παραχωρεί εδάφη, που ο βασιλιάς είχε ήδη παραχωρήσει, υποδηλώνοντας ότι δεν αναγνώριζε την εξουσία του. Οι αντάρτες προφανώς ενθάρρυναν μία επίθεση από τον αλ-Μανσούρ, ελπίζοντας πιθανώς για το ίδιο αποτέλεσμα όπως όταν ο Σάντσο Α΄ είχε αποκατασταθεί από τους μουσουλμανικούς στρατούς. Ωστόσο, όταν ο Αλ-Μανσούρ πήρε το Λεόν και ανάγκασε τον Βερμούδο να καταφύγει στη Γαλικία, ο στρατηγός δεν εγκατέστησε έναν νέο από το Λεόν βασιλιά στη θέση του. Οι απόψεις για την εξουσία της Ελβίρας διίστανται. Προηγούμενοι συγγραφείς έχουν προτείνει ότι ήταν αδύναμη, κυβερνώντας μία διχασμένη αριστοκρατία, μόνο με τη βοήθεια από το βασίλειο της μητέρας της, την Παμπλόνα, μέχρι που αυτό έγινε αβάσιμο. Ωστόσο, ο Πικ παρουσίασε πρόσφατα μία διαφορετική άποψη γι' αυτήν, καθώς κυβερνούσε ένα βασίλειο που προσέλκυε άνδρες, που αναζητούσαν ευκαιρίες από όλο το βασίλειο και μέχρι την Παμπλόνα και ηγούνταν ενός συνασπισμού σε όλη τη χερσόνησο, για να αντισταθούν στην Κόρδοβα, και έχασε τη θέση της μόνο ως συνέπεια του στρατιωτικής ήττας. Christensen, Martin Iversen (29 Δεκεμβρίου 1999). «Women in power 750-1000». Worldwide Guide to Women in Leadership. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2019. Manuel Carriedo Tejedo, "Una reina sin corona en 959–973: la infanta Elvira, hija de Ramiro II", TIerras de León: Revista de la Diputación Provincial, 2001, 39(113):117–138 [1]. Lucy K. Pick, "Dominissima prudentissima: Elvira, First Queen-Regent of León", Religion, Text and Society in Medieval Spain and Northern Europe, 2002, pp. 38–69.
Η Ελβίρα Ραμίρεθ, ισπαν.: Elvira Ramírez, (π. 935 – μετά το 986) από τον Οίκο των Αστουριών-Λεόν ήταν πριγκίπισσα του Λεόν, που υπηρέτησε ως αντιβασίλισσα του βασιλείου μεταξύ 962 και 975 κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του ανιψιού της Ραμίρο Γ΄ του Λεόν.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B2%CE%AF%CF%81%CE%B1_%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CF%81%CE%B5%CE%B8_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%BD
Πολύξενος Επιφανής Σωτήρ
Στα νομίσματα του ο Πολύξενος απεικονίζεται ως νεαρός άνδρας με διάδημα, και τα νομίσματα του έχουν αρκετές ομοιότητες με αυτά του Στράτωνα Α´. Και οι 2 βασιλείς χρησιμοποίησαν το επίθετο Σωτήρ, καθώς και οι 2 έχουν στην μια πλευρά των νομισμάτων τους της Αθηνά Αλκίδημο η οποία ήταν έμβλημα της δυναστικής γραμμής του Μενάνδρου Α´.Στα χάλκινα νομίσματα του η Αθηνά απεικονίζεται στην μια πλευρά ενώ η αιγίδα της στην άλλη.Κάποια από τα μονογράμματα των νομισμάτων του υπάρχουν και στα νομίσματα του Στράτωνα Α´, Ηλιοκλή Β´ και Αρχίβιου.
Ο Πολύξενος Επιφανής Σωτήρ (2ος/1ος αιώνας π.Χ.) ήταν ηγεμόνας του ινδοελληνικού βασιλείου ο οποίος κυβέρνησε κατά την περίοδο μεταξύ 100 και 80 π.Χ. (οι εκτιμήσεις διίστανται σε 100 π.Χ. και 85 με 80 π.Χ.) στην Γανδάρα και την Πενταποταμία. Διασώζονται πολύ λίγα νομίσματα του και εκτιμάται πως η βασιλεία του ήταν βραχύχρονη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%A3%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81
Σφραγίδα του Σικκίμ
Η κεντρική ασπίδα, που υποστηρίζεται από τους Ευρωπαϊκούς δράκους, αποτελείται από Βουδιστικότροχό προσευχής χόρλο με τογκανκγίλ ως κεντρικό στοιχείο. Παραπάνω υπάρχει ένα κράνος περισσότερο σύμφωνο με τα Ευρωπαϊκά φέρματα του εθνόσημου, και στην κορυφή υπάρχει ένα κοχύλι με στροφή προς τα δεξιά, ένα Βουδιστικό εικονόγραμμα που αντιπροσωπεύουν το διάχυτο ήχο του Μπουνταντάρμα η οποία αφυπνίζει τους μαθητές και τους προτρέπει να ολοκληρώσουν την δική τους ευημερία και την ευημερία των άλλων. Το εθνόσημο αποτελείται από τις Θιβετιανές λέξεις Χαμ-σουμ-ουανγκντού, που κυριολεκτικά σημαίνει "κατακτητής των τριών κόσμων".Με την προσάρτηση της Σικκίμ να Ινδίας, και με την κατάργηση της μοναρχίας, η σημαία του Σικίμ έχασε την επίσημη θέση, αλλά το σύμβολο διατηρήθηκε. Σημαία του Σικκίμ Εμβλήματα των Πολιτειών της Ινδίας
Το Έμβλημα του Σικκίμ, που ονομάζεται επίσης Χαμ-σουμ-ουάνγκντουε (Σικκιμεζικά: ༄༅།ཁམས་གསུམ་དབང་འདུས།), χρησιμοποιείται από την Κυβέρνηση του Σικκίμ ως σύμβολο. Σχεδιάστηκε το 1877 από τον Ρόμπερτ Τέυλορ σε Ευρωπαϊκό στυλ και ήταν προηγουμένως το τελευταίο εθνόσημο στην ύστερη περιοχή της Σικκιμεζικής μοναρχίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B4%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%BA%CE%AF%CE%BC
Πρίνστον (Νιου Τζέρσεϊ)
Το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον, ένα από τα διασημότερα ερευνητικά πανεπιστήμια στον κόσμο, βρίσκεται στο Πρίνστον. Η κυρία πανεπιστημιούπολη εκτείνεται από την Οδό Νασσάου μέχρι το νότιο τμήμα της πόλης. Το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο εμφανίζεται σταθερά σε καταλόγους με τα καλύτερα και έχει συνδεθεί με προσωπικότητες, όπως ο Τζον Φορμπς Νας και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Το Westminster Choir College, το μουσικό κολέγιο του Πανεπιστημίου Ράιντερ, βρίσκεται επίσης στο Πρίνστον και συνεργάζεται στενά με το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Το Θεολογικό Σεμινάριο του Πρίνστον, το πρώτο θεολογικό σεμινάριο στις ΗΠΑ, βρίσκεται επίσης στην κωμόπολη και έχει στενούς δεσμούς με τα άλλα κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα του Πρίνστον. Το Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών, ένα κορυφαίο ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, βρίσκεται εκεί και αρκετές εκτάσεις έχουν αγοραστεί από αυτό.
Το Πρίνστον (αγγλικά: Princeton) είναι κωμόπολη στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ, η οποία ιδρύθηκε ως πόλη το 2013 από τμήματα του Δήμου Πρίνστον και άλλες εκτάσεις στην πολιτεία. Βρίσκεται στην Κομητεία Μέρσερ στο κέντρο του Νιου Τζέρσεϊ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το Πρίνστον έχει πληθυσμό 28.572. Παρά την πρόσφατη ίδρυση του ως πόλη, το Πρίνστον έχει πλούσια ιστορία και είναι γνωστό κυρίως ως πανεπιστημιούπολη, αφού εκεί βρίσκονται το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον και άλλα κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD_(%CE%9D%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B5%CF%8A)
Τόστικ Γκόντουινσον
Το 1051 ο πατέρας του Γκόντουιν εξορίστηκε με όλα τα παιδιά του από την Αγγλία ύστερα από σύγκρουση με τον βασιλιά Εδουάρδο τον Ομολογητή, κατέφυγαν στην αυλή του κόμητος της Φλάνδρας, επανήλθαν την επόμενη χρονιά στην Αγγλία (1052) αναγκάζοντας με τη βία τον βασιλιά να τους αποκαταστήσει. Τρία χρόνια αργότερα (1055) ο Τόστικ έγινε κόμης της Νορθούμπριας μετά τον θάνατο του κόμη Σίουαρντ. Η ηγεμονία του στη Νορθούμπρια ήταν πολύ δύσκολη, σύντομα έγινε μισητός από την άρχουσα τάξη της κομητείας οι οποίοι ήταν απόγονοι των Δανών και των Αγγλοσαξόνων εισβολέων. Ο Τόστικ κατηγορήθηκε ότι κυβέρνησε με μεγάλη βιαιότητα και για τον θάνατο πολλών επιφανών ευγενών την περίοδο 1063 - 1064 όπως ο Γκαμάλ γιος του Όρμ και ο Ουλφ γιος του Ντόλφιν. Τα Χρονικά του Εδουάρδου αναφέρουν ότι "διέλυσε τους βόρειους βαρβάρους με την καταπιεστική ηγεμονία του". Βρισκόταν συχνά στην αυλή του Εδουάρδου του Ομολογητή, ο οποίος του ζητούσε να αναλάβει την ηγεσία του στρατού για τις επιδρομές εναντίον των Σκωτσέζων αλλά εκείνος το αρνήθηκε επειδή ο βασιλιάς τους ήταν προσωπικός του φίλος. Η αντιπάθεια επιπλέον που του είχε ο λαός της Νορθούμπριας δεν του επέτρεψε να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα επειδή αρνήθηκαν να πληρώσουν τους φόρους, οι κάτοικοι της Νορθούμπριας Δανοί στην πλειοψηφία στην καταγωγή τους είχαν διαφορετική νοοτροπία από τους κατοίκους της νότιας Αγγλίας, δεν είχαν αποκτήσει ποτέ νότιο κυβερνήτη και δεν είχαν συνηθίσει να πληρώνουν υψηλούς φόρους. Ο Τόστικ πραγματοποιούσε συνεχείς επιδρομές στην Ουαλία από τα βόρεια την ίδια στιγμή που ο αδελφός του Χάρολντ εισέβαλε στην περιοχή από τα νότια, οι επιδρομές απαιτούσαν πολλά χρήματα που δεν μπορούσε να συγκεντρώσει γι'αυτό ο Τόστικ απάντησε με τη χρήση Δανών μισθοφόρων. Στις 3 Οκτωβρίου 1365 οι ευγενείς του Γιορκσάιρ κατέλαβαν με τη βία τη Γιορκ, δολοφόνησαν τους αυλικούς και τους οπαδούς του Τόστικ, ο ίδιος κηρύχτηκε έκπτωτος και εξελέγη νέος κόμης από τους ευγενείς ο Μόρκαρ, μικρότερος αδελφός του Έντουιν, κόμητος της Μερκίας. Οι εξεγερμένοι ευγενείς ενώθηκαν στο Νορθάμπτον με τον κόμη Έντουιν και στη συνέχεια βάδισαν προς το Λονδίνο προκειμένου να συναντήσουν τον βασιλιά Εδουάρδο τον Ομολογητή και να του δηλώσουν τα αιτήματα τους σχετικά με την αντικατάσταση του Τόστικ με τον Μόρκαρ. Ο Χάρολντ αδελφός του Τόστικ απεστάλη προκειμένου να διαπραγματευτεί μαζί τους, ο Χάρολντ μετά από πολλές συνομιλίες κατανόησε ότι είναι αδύνατο με οποιονδήποτε τρόπο να εξακολουθήσει ο αδελφός του Τόστικ να είναι κόμης της Νορθούμπριας, επέστρεψε στην Οξφόρδη όπου στις 28 Οκτωβρίου συγκλήθηκε το βασιλικό συμβούλιο. Ο Χάρολντ εισηγήθηκε στον βασιλιά να δεχτεί τα αιτήματα των επαναστατών, ο Τόστικ κηρύχθηκε παράνομος επειδή αρνήθηκε να υπακούσει στην εντολή του βασιλιά να αποχωρήσει από τη Νορθούμπρια, η κατάσταση αυτή έφερε ένταση ανάμεσα στα δυο αδέλφια επειδή ότι ο Τόστικ πάνω στην οργή του κατηγόρησε τον Χάρολντ ότι υποκίνησε τους επαναστάτες. Υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με τον βαθμό που ήθελε ο Χάρολντ να στραφεί εναντίον του Τόστικ, το βέβαιο είναι ότι ο Χάρολντ ήθελε οπωσδήποτε την ενότητα της Αγγλίας μπροστά στον μεγάλο κίνδυνο να δεχτεί επίθεση από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή ο οποίος είχε δηλώσει επίσημα ότι είναι διάδοχος του Αγγλικού θρόνου, μπροστά στην ανάγκη της ενότητας ο Χάρολντ δεν δίστασε να συγκρουστεί ακόμα και με τον ίδιο τον αδελφό του. Ο Τόστικ με την οικογένεια του κατέφυγε στον κουνιάδο του Βαλδουίνο Ε΄ της Φλάνδρας με προορισμό να προχωρήσει σε συμμαχία με τον Γουλιέλμο, ο Βαλδουίνος του παρήχε πολλά πλοία και στρατό για να του προσφέρει τη βοήθεια του, τον Μάιο του 1066 στρατοπέδευσε στη Νήσο του Γουάιτ για να συγκεντρώσει χρήματα και προμήθειες. Ξεκίνησε τις επιδρομές στο Σάντουιτς αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει όταν ο βασιλιάς Χάρολντ έστειλε στόλο, μετακινήθηκε βόρεια και μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να κερδίσει την υποστήριξη του αδελφού του Γκύρθ ξεκίνησε νέες επιδρομές στο Νόρφολκ και στο Λινκολνσάιρ. Ο κόμης Έντουιν της Μερκίας και ο αδελφός του Μόρκαρ τον συνέτριψαν, ο Τόστικ κατέφυγε στη συνέχεια στον αδελφικό του φίλο Μάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας όπου πέρασε το καλοκαίρι του 1066. Στη συνέχεια συναντήθηκε με τον Χάραλντ Χαράλντα τον οποίο έπεισε να επιτεθεί στην Αγγλία αφού πρώτα του υπενθύμισε τα δικαιώματα που είχε για τη διαδοχή του στον θρόνο, ο Τόστικ απέπλευσε από το Χάμπερ και στη συνέχεια κατόρθωσε να νικήσει τον Έντουιν και τον Μόπρκαρ στη Μάχη του Φούλφορντ. Ο στρατός του Χάραλντ Χαράλντα επιτέθηκε στη Γιορκ και στη συνέχεια μετέβη για να συγκεντρώσει προμήθειες στο Στάμφορντ Μπριτζ, ένα κομβικό σημείο από δρόμους και ποτάμια. Ο Άγγλος βασιλιάς Χάρολντ Γκόντουινσον βάδισε από το Λονδίνο στις 25 Σεπτεμβρίου 1066 αιφνιδιάζοντας τον Τόστικ και 6.000 από τους άντρες του οι οποίοι είχα μόνο τον προσωπικό τους οπλισμό ενώ οι άντρες του Άγγλου βασιλιά ήταν βαριά οπλισμένοι, στη μάχη του Στάμφορντ Μπριτζ που ακολούθησε ο Τόστικ, ο Χάραλντ και οι περισσότεροι από τους άντρες τους σκοτώθηκαν. Οι δυο γιοι του Τόστικ Σκάλι Τόστισον και Κέτιλ Τόστισον δραπέτευσαν για τη Νορβηγία ενώ η χήρα του παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο της τον Βελφ της Βαυαρίας. Ο θρίαμβος του Χάρολντ Γκόντουνισον απέναντι στον αδελφό του δεν κρατήσει για πολύ, σε 19 μέρες θα ηττηθεί και ο ίδιος και θα σκοτωθεί στη Μάχη του Χέιστινγκς με την οποία η Αγγλία θα κατακτηθεί από τους Νορμανδούς υπό τον δούκα τους Γουλιέλμο τον Κατακτητή που θα ιδρύσει τη νέα Αγγλική δυναστεία. DeVries, Kelly (2003) The Norwegian Invasion of England in 1066 (Boydell & Brewer Ltd) Clarke, Peter A. (1994). The English nobility under Edward the Confessor. Oxford: Clarendon. Bibbs, Hugh (1999). "The Rise of Godwine, Earl of Wessex". Northwest & Pacific Publishing Barlow, Frank (1970). Edward the Confessor. Berkeley / London: University of California Press / Eyre and Spottiswoode. Francis Drake (1790) An Accurate Description of the Cathedral and Metropolitical Church of St. Peter; 3rd ed. York: printed by G. Peacock, sold by W. Tesseyman
Ο Τόστικ Γκόντουισον (Tostig Godwinson, 1026 - 25 Σεπτεμβρίου 1066) ήταν Αγγλοσάξονας κόμης της Νορθουμβρίας και αδελφός του βασιλιά Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας. Ήταν τρίτος γιος του Γκόντουιν του Ουέσσεξ και της Γκύθα Θόρκελσντατερ η οποία ήταν αδελφή του κυβερνήτη της Δανίας Ουλφ Γιαρλ γαμπρού του Κνούτου. Μετά τη εξορία του από την Αγγλία κατέφυγε στον Χάραλντ Γ΄ της Νορβηγίας με τον οποίο συμμετείχε στην επίθεση στην οποία πραγματοποίησε αργότερα στην Αγγλία, σκοτώθηκαν και οι δυο στη Μάχη του Στάμφορντ Μπριτζ. Παντρεύτηκε (1051) την Ιουδήθ της Φλάνδρας, μοναδική κόρη και παιδί του κόμητος της Φλάνδρας Βαλδουίνου του Γενειοφόρου και της δεύτερης συζύγου του Ελεονώρας της Νορμανδίας. Το Domesday Book καταγράφει 26 δήμους υπό την κατοχή του Τόστικ οι οποίοι δημιούργησαν την κομητεία της Νορθούμπριας στη νοτιοδυτική Αγγλία.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%BF%CE%BD
Νομοθετικό Σώμα του Ουισκόνσιν
Όλα τα 99 μέλη της Συνέλευσης εκλέγονται σε κύκλο διετών θητειών χωρίς όρια θητείας. Παρομοίως, όλα τα 33 μέλη της Γερουσίας εκλέγονται σε τετραετή κύκλο, επίσης χωρίς όρια θητείας. Η μισή Γερουσία εκλέγεται κάθε δύο έτη. Πριν την τροποποίηση στο Σύνταγμα του Ουισκόνσιν το 1881, τα μέλη της Συνέλευσης υπηρετούσαν μονοετή θητεία, ενώ οι Γερουσιαστές εκλέγονταν κάθε δύο έτη. Το 100ο Νομοθετικό Σώμα του Ουισκόνσιν άρχισε στις 3 Ιανουαρίου 2011. Τα μέλη και των δύο σωμάτων του Νομοθετικού Σώματος ψηφίζουν μέσα στις τάξεις τους για να επιλέξουν τους προεδρεύοντες αξιωματούχους, όπως τον Πρόεδρο της Συνέλευσης και τον Πρόεδρο της Γερουσίας. Αυτές οι υψηλόβαθμες θέσεις αντικατοπτρίζουν την κομματική πλειοψηφία και στα δύο σώματα. Μια τροποποίηση στο πολιτειακό σύνταγμα το 1979 αφαίρεσε τον Αναπληρωτή Κυβερνήτη του Ουισκόνσιν από την θέση του προεδρεύοντος αξιωματούχου της Γερουσίας, επιτρέποντας στους Γερουσιαστές να ψηφίζουν μέσα στις τάξεις τους για τον πρόεδρο του σώματος. Παρομοίως, ο ηγέτης της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας επιλέγονται επίσης από την ισχύ του κόμματος στα νομοθετικά σώματα και μέσα στη δική τους αντίστοιχη παράταξη. Wisconsin Legislature Official Site Legislative Reference Bureau
To Νομοθετικό Σώμα του Ουισκόνσιν είναι το πολιτειακό νομοθετικό σώμα της πολιτείας Ουισκόνσιν των ΗΠΑ. Το Νομοθετικό Σώμα είναι διθάλαμο σώμα αποτελούμενο από την Γερουσία του Ουισκόνσιν και την Συνέλευση του Ουισκόνσιν. Με τα δύο σώματα συνδυασμένα, το Νομοθετκό Σώμα του Ουισκόνσιν αποτελείται από 132 μέλη που αντιπροσωπεύουν ίσο αριθμό εκλογικών περιφερειών. το Νομοθετικό Σώμα συνέρχεται στο πολιτειακό καπιτώλιο στο Μάντισον.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%8E%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CF%85%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%83%CE%B9%CE%BD
Οκτάβιος του Ηνωμένου Βασιλείου
Ο Οκτάβιος γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1779, στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, στο Λονδίνο. Ήταν το δέκατο τρίτο παιδί και ο όγδοος γιος του Γεώργιου Γ΄ και της Καρλόττας του Μέκλενμπουργκ-Στρέλιτς. Το όνομα του Πρίγκιπα προέρχεται από τον λατινικό octavus, τον οκτώ, που δείχνει ότι ήταν ο όγδοος γιος των γονέων του.Ο Γεώργιος ήταν εξαιρετικά αφοσιωμένος στον Οκτάβιο. Ο βασιλιάς ήταν στοργικός και επιεικής με τα μικρά παιδιά του και προσπάθησε να παρακολουθήσει τα πάρτι γενεθλίων τους και άλλες εκδηλώσεις που οργανώθηκαν για τη χαρά τους. Μια φορά ένας φίλος που είχε παραστεί σε μια γορτή είπε ότι ο Γεώργιος "είχε στην αγκαλιά του τη Σοφία και τον μικρότερο πρίγκιπα, τον Οκτάβιο." Ένας άλλος μάρτυρας έγραψε ότι ο Γεώργιος και η Καρλόττα "αφήνουν τα παιδιά τους να παίζουν συνέχεια". Τα περισσότερα βράδια, τα παιδιά μεταφέρονταν στους γονείς τους από τις 6 έως τις 7 το μεσημέρι για να παίξουν για μια ή δύο ώρες. Ο Βασιλιάς επίσης ενημερωνόταν για την εκπαιδευτική πρόοδο των παιδιών του.Ο Οκτάβιος ​​ήταν κοντά στην αδερφή του, Σοφία, που αποκαλούσε τον Οκτάβιο «γιο της», και πήγε μαζί με αυτήν και τα αδέλφια τους Ελισάβετ και Εδουάρδος στο Ήστμπορν στην ακτή του Σάσσεξ, του 1780. Όταν ήταν δεκαεννέα μηνών, γεννήθηκε ο μικρός του αδερφός, Αλφρέδος. Ο Οκτάβιος ήταν τριών ετών όταν ο Αλφρέδος πέθανε στις 20 Αυγούστου 1782 και έγινε και πάλι το νεότερο επιζών παιδί. Ο Βασιλιάς Γεώργιος δήλωσε για τον θάνατο του Αλφρέδου: «Λυπάμαι πολύ για τον Αλφρέδο αλλά αν ήταν ο Οκτάβιος, θα έπρεπε να πεθάνω και εγώ». Το 1820 ο ιστορικός Έντουαρντ Χολτ έγραψε για τον χαρακτήρα του Πρίγκιπα ότι, "Αν και ο Πρίγκιπας Οκτάβιος δεν είχε περάσει το πέμπτο έτος του, θεωρήθηκε πολύ υπάκουος και κατείχε καλή φύση σε τόσο ασυνήθιστο βαθμό, που όλοι απολάμβαναν να τον βλέπουν". Ο βιογράφος Τζον Ουότκινς πρόσθεσε ότι ο Οκτάβιος "θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα βασιλικά τέκνα." Έξι μήνες μετά τον θάνατο του Αλφρέδου, ο Οκτάβιος ​​και η Σοφία μεταφέρθηκαν στο Παλάτι Κιου στο Λονδίνο για να εμβολιαστούν για τον ιό της ευλογιάς. Ενώ η Σοφία ανέκαμψε χωρίς παρενέργειες, ο Οκτάβιος ​​αρρώστησε και πέθανε αρκετές μέρες αργότερα, γύρω στις 8 μ.μ. στις 3 Μαΐου 1783, στο Παλάτι Κιου. Ήταν τεσσάρων ετών. Όπως ήταν παραδοσιακό, το βασίλειο δεν πένθησε για τους θανάτους βασιλικών παιδιών ηλικίας κάτω των δεκατεσσάρων ετών. Ο Οκτάβιος ​​έχει τη διάκριση ότι είναι το τελευταίο μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας που έπασχε από ευλογιά. Στις 10 Μαΐου, θάφτηκε μαζί με τον αδελφό του Αλφρέδο στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Ο μεγαλύτερος αδελφός τους, Γεώργιος Δ΄ διέταξε τα οστά τους να μεταφερθούν στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, στο Κάστρο του Ουίνσδορ στις 11 Φεβρουαρίου 1820.Σύμφωνα με τη Βασίλισσα Καρλόττα, ο θάνατος του Οκτάβιου ήταν απροσδόκητος. Έγραψε σε έναν φίλο που αντιμετώπισε μια παρόμοια τραγωδία ότι "δύο φορές αισθάνθηκα αυτό που αισθάνεσαι, την τελευταία φορά χωρίς την ελάχιστη προετοιμασία για ένα τέτοιο επεισόδιο, γιατί σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες ο γιος μου ο Οκτάβιος, που ήταν υγιέστατος, αρρώστησε και πέθανε αμέσως». Ο θάνατος του πρίγκιπα είχε μια αξιοσημείωτη επίδραση, τόσο διανοητικά όσο και σωματικά, στη Βασίλισσα Καρλόττα, η οποία τότε ήταν έγκυος με το μικρότερο παιδί της, Αμαλία. Ο θάνατος του Οκτάβιου ​​κατέστρεψε τον πατέρα του. Ο Ουόλπολ έγραψε ότι «ο Βασιλιάς έχασε ακόμα ένα μικρό παιδί · ένα υπέροχο αγόρι, λένε, το οποίο ήταν εξαιρετικά τρυφερό». Λίγο αργότερα, ο Βασιλιάς Γεώργιος είπε «Δεν θα υπάρξει Παράδεισος για μένα, αν ο Οκτάβιος ​​δεν είναι εκεί». Την ημέρα μετά το θάνατο του γιου του, ο Βασιλιάς πέρασε από ένα δωμάτιο όπου ο καλλιτέχνης Τόμας Γκέινσμπορω ολοκληρώνει τις τελευταίες πινελιές σε ένα πορτρέτο της οικογένειας. Ο βασιλιάς του ζήτησε να σταματήσει, αλλά όταν διαπίστωσε ότι ο πίνακας ήταν του Οκτάβιου, επέτρεψε στον ζωγράφο να συνεχίσει. Όταν ο πίνακας εκτέθηκε μια εβδομάδα αργότερα, οι αδελφές του Οκτάβιου ​​ήταν τόσο αναστατωμένες που κατέρρευσαν κι έβαλαν τα κλάματα μπροστά σε όλους. Στα επόμενα χρόνια ο Βασιλιάς Γεώργιος φανταζόταν συζητήσεις με τους δύο νεότερους γιους του. Κατά τη διάρκεια μιας κρίσης τρέλας του Βασιλιά το 1788, ο Γεώργιος μπέρδεψε ένα μαξιλάρι για τον Οκτάβιο, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε πεθάνει εδώ και πέντε χρόνια. Πολλά πορτραίτα του Οκτάβιου ​​επιβιώνουν. Πέντε πορτραίτα με εκείνον μόνο του και ένα με τον αδελφό του, Αλφρέδο, στεγάζονται στη Βασιλική Συλλογή του Ηνωμένου Βασιλείου. Η πρώτη είναι η πιο διάσημη ζωγραφική του Τόμας Γκέινσμπορω το 1782, η οποία αποτελεί μέρος μιας σειράς ζωγραφικών έργων των νεότερων βασιλικών παιδιών. Η δεύτερη είναι μετά το 1782 από τον ίδιο και χρονολογείται γύρω στο 1782 ή 1784. Το τρίτο πορτραίτο είναι από τον Μπέντζαμιν Ουέστ και ζωγραφίστηκε λίγο πριν τον θάνατο του Οκτάβιου. Ένα άλλο είναι από τον Ουίλλιαμ Μπόουν κι ένα άλλο από κάποιον ανώνυμο καλλιτέχνη. Το έκτο και τελευταίο πορτρέτο αντιπροσωπεύει την αποθέωση του Οκτάβιου και του Αλφρέδου και ζωγραφίστηκε από τον Ουέστ. Ένα άλλο πορτρέτο, αυτή τη φορά της Βασίλισσας Καρλόττας, δείχνει τον Οκτάβιο και τα αδέρφια του. Δύο άλλα πορτρέτα στεγάζονται από την Εθνική Πινακοθήκη στο Λονδίνο. Το πρώτο φτιάχτηκε το 1817 από τον Σάμιουελ Φρήμαν. Το δεύτερο έχει τον τίτλο "Η Απόφαση των Πριγκίπων Οκτάβιου και Αλφρέδου και της Πριγκίπισσας Αμαλίας", που δημοσιεύθηκε το 1820 από τον Ρόμπερτ Χικς. Άλλα τρία πορτρέτα, λιγότερο γνωστά, στεγάζονται σε διάφορα μέρη του εξωτερικού. Η πρώτη είναι από τον West και στεγάζεται από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβανίας. Δημιουργήθηκε το 1783. Δύο ακόμα του Γκέινσμπορω σπανίζουν. Baxby, Derrick (1984). «A Death From Inoculated Smallpox in the English Royal Family». Medical History 28: 303–307. doi:10.1017/s0025727300035961. PMID 6390027. Black, Jeremy (2006). George III: America's Last King. Yale University Press. ISBN 0-300-11732-9. Cannon, John (2004). «George III (1738–1820)». Oxford Dictionary of National Biography. doi:10.1093/ref:odnb/10540. http://0-www.oxforddnb.com.libus.csd.mu.edu/view/article/10540. Ανακτήθηκε στις 30 August 2011. Πρότυπο:Subscription needed Carrell, Jennifer (2003). The Speckled Monster: A Historical Tale of Battling Smallpox. New York: Penguin Group. ISBN 0-452-28507-0. Fraser, Flora (2004). Princesses: The Six Daughters of George III. London: John Murray. ISBN 0-7195-6109-4. Fritz, Paul S. (1982). «The Trade in Death: The Royal Funerals in England, 1685-1830». Eighteenth-Century Studies 15 (3): 291–316. doi:10.2307/2738157. Hibbert, Christopher (2000). George III: A Personal History. Basic Books. ISBN 0-465-02724-5. Holt, Edward (1820). The public and domestic life of His late Most Gracious Majesty, George the Third, Volume 1. London: Sherwood, Neely, and Jones. Panton, Kenneth J. (2011). Historical Dictionary of the British Monarchy. Scarebrow Press, Inc. ISBN 0-8108-5779-0. Papendiek, Charlotte (1887). Court and private life in the time of Queen Charlotte: Being the Journals of Mrs. Papendiek, Assistant Keeper of the Wardrobe and Reader to Her Majesty, Volume 1. London: Spottiswoode and Co. ISBN 1-143-96208-7. Sheppard, Edgar (1894). Memorials of St James's Palace. London: Longmans, Green, and Co. Sinclair, William (1912). The Chapels Royal. London: Eveleigh Nash. Walpole, Horace· Peter Cunningham (1891). The letters of Horace Walpole, fourth earl of Orford, Volume VIII. London: Richard Bentley and Son. Watkins, John (1819). Memoirs of Her most excellent Majesty Sophia-Charlotte: Queen of Great Britain, Volume 1. London: Henry Colburn. Weir, Alison (2008). Britain's Royal Families, The Complete Genealogy. London: Vintage Books. ISBN 978-0-09-953973-5. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Prince Octavius of Great Britain στο Wikimedia Commons
Ο Οκτάβιος του Ηνωμένου Βασιλείου (Octavius, 23 Φεβρουαρίου 1779 - 3 Μαΐου 1783) ήταν το δέκατο τρίτο παιδί και ο όγδοος γιος του Γεώργιου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και της συζύγου του, Καρλόττας του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς. Έξι μήνες μετά τον θάνατο του αδελφού του, Αλφρέδου, ο Οκτάβιος εμβολιάστηκε κατά της ευλογιάς. Αρκετές μέρες αργότερα αρρώστησε. Ο επακόλουθος θάνατός του στην ηλικία των τεσσάρων ετών κατέστρεψε τους γονείς του και ειδικότερα τον πατέρα του. Ο Γεώργιος θρηνούσε τον θάνατο του γιου του, τον οποίο λάτρευε. Αργότερα, ο ψυχικά ασταθής Βασιλιάς έβλεπε ψευδαισθήσεις του μικρού του γιου.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BA%CF%84%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%97%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85
Αμαλία της Σαξονίας
Ήταν η πρώτη κόρη του Μαξιμιλιανού της Σαξονίας και της Καρολίνας των Βουρβόνων-Πάρμας, κόρης του Φερδινάνδου της Πάρμας. Η Αμαλία Μαρία Φρειδερίκη Αυγούστα Καρολίνα Λουδοβίκα Ιωσηφίνα Αλοϋσία Άννα Νεπομουκίνα Φιλιππίνα Βικεντία Φραγκίσκη ντε Πάουλα Φραγκίσκη ντε Σαντάλ γεννήθηκε στο Κάστρο Πίλνιτς της Δρέσδης και έζησε εκεί όλη τη ζωή της. Ήταν μία γυναίκα με καλή παιδεία και με πνευματικές αναζητήσεις, συνέθεσε μουσική δωματίου, όπερα και εκκλησιαστική μουσική, τραγούδια, κωμωδίες· επίσης έπαιζε αρπίχορδο. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεοντείων Πολέμων ήταν παιδί και έπρεπε να φύγει από το κάστρο αρκετές φορές. Αυτή και η οικογένειά της, όταν δεν έβρισκαν καταφύγιο, έπρεπε να κοιμηθούν στα άχυρα. Συνάντησε αρκετές φορές τον Ναπολέοντα και είχε αρνητική εικόνα γι' αυτόν. Όταν ο Αυτοκράτορας των Γάλλων παρατήρησε ότι ήταν θυμωμένη μαζί του επειδή πολεμούσε εναντίον του Οίκου της, της είπε ότι θα έπρεπε να συνηθίσει την κατάσταση· εκείνη του απάντησε ότι υπάρχουν μερικά πράγματα, που δεν μπορεί κάποιος να τα συνηθίσει. Παντρεύτηκε το 1817 τον Φρανκίσκους ντε Μερεντόνκ και είχε τέκνο: Γιοχάννες ντε Μερεντόνκ (;) Gilman, D. C.; Peck, H. T.; Colby, F. M., eds. (1905). "Amalie, Marie Friederike Auguste" . New International Encyclopedia (1st ed.). New York: Dodd, Mead. "The Princess Amalie of Saxony and Napoleon". The New York Times. 13 May 1883. This is an extract from another publication.
H Αμαλία (γερμ. Amalia von Sachsen von Wettin, 10 Αυγούστου 1794 - 18 Σεπτεμβρίου 1870) από τον Οίκο των Βέττιν ήταν πριγκίπισσα της Σαξονίας. Ήταν Γερμανίδα συνθέτρια μουσικών έργων υπό το όνομα Α. Σερένα και δραματικών έργων υπό το όνομα Αμαλία Χάιτερ.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Δεχουναίικα Αχαΐας
Είναι χτισμένος σε υψόμετρο 618 μέτρων, στον "Σκουπέικο Κάμπο", πολύ κοντά στην Εθνική Οδό Πατρών-Τριπόλεως. Eγγύς του βρίσκονται οι οικισμοί της Δημοτικής Κοινότητας Σειρών στην Δημοτική Ενότητα Αροανίας, τα χαλάσματα του Δεχουνίου, ο μικρός οικισμός Μπάφι και ο καινούριος οικισμός της Πάου (επίσημα: Παλαιός Πάος). Πήρε το όνομά του από το χωριό Δεχούνι απ' όπου προήλθαν οι κάτοικοί του. Την 14/03/1971 αναγνωρίστηκε ως οικισμός με την ονομασία "Δεχουναίικα" και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Δεχουνίου ενώ από την 05/04/1981 αποτελεί διοικητική συνέχεια του εγκαταλελειμμένου Δεχουνίου έχοντας ήδη υπαχθεί με το ΦΕΚ 71Α της 27/03/1973 στην τότε Κοινότητα Πάου. Ανήκει στην Τοπική Κοινότητα Πάου της Δημοτικής ενότητας Παΐων του Δήμου Καλαβρύτων στο Νομό Αχαΐας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του Προγράμματος Καλλικράτης που ισχύει στην Ελλάδα από το 2011. Προ της εφαρμογής της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καποδίστριας», ήταν οικισμός της Κοινότητας Πάου ενώ στη συνέχεια αποτέλεσε οικισμό του Δημοτικού διαμερίσματος Πάου του «Καποδιστριακού» Δήμου Παΐων. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Βεσίνι (παραδοσιακός οικισμός) Δεχούνι (εγκαταλελειμμένο) Πάος (πρώην: Σκούπι) (εγκαταλελειμμένο) Παλαιός Πάος (πρώην: Νέος Πάος) Εκτέλεση αστυνομικών στο Σουληνάρι Καλαβρύτων Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δεχουναίικων Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 19/09/2016. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Πάου Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/09/2016. Δεχουναίικα, exploring-greece.gr. Ανακτήθηκε: 19/09/2016.
Τα Δεχουναίικα είναι ένας σχετικά καινούριος, μικρός κτηνοτροφικός οικισμός με λίγα σπίτια, "δημιουργηθείς δι΄ ανοικοδομήσεως". Δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με την μετακίνηση στην εκεί πιο πεδινή περιοχή των κατοίκων του παρακείμενου Δεχουνίου το οποιο και εγκαταλήφθηκε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B5%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82