title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου | Τα σημερινά μέλη κριτικών της ένωσης περιλαμβάνουν τους: Καλύτερη Ταινία Καλύτερη Σκηνοθεσία Α' Ανδρικός Ρόλος Α' Γυναικείος Ρόλος Β' Ανδρικός Ρόλος Β' Γυναικείος Ρόλος Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο Καλύτερο Προσαρμοσμένο Σενάριο Καλύτερος Διευθυντής Φωτογραφίας Καλύτερη Πρωτότυπη Μουσική Καλύτερου Μοντάζ Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων Καλύτερο Ντοκιμαντέρ Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία Επίσημη ιστοσελίδα | Η Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου (Αγγλικά: Chicago Film Critics Association είναι μία Αμερικανική ένωση κριτικών ταινιών. Η ένωση απονέμει κάθε χρόνο βραβεία στους καλύτερους στο χώρο του κινηματογράφου όπως ψηφίστηκαν από τα μέλη της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%B3%CE%BF%CF%85 |
Εραλδική | Ο όρος εραλδική είναι η ελληνική απόδοση του γαλλικού όρου héraldique, που προέρχεται από το ουσιαστικό herauld (αρχαία ελληνικά: κήρυξ), που με τη σειρά του προέρχεται από την αρχαιότερη γερμανική λέξη herwald, η οποία αποδόθηκε στα μεσαιωνικά λατινικά ως haraldus. Ο όρος herwald φέρεται να διαδόθηκε και να επικράτησε κατά τον Μεσαίωνα, όταν οι σιδηρόφρακτοι τότε ιππότες εισέρχονταν στο στίβο αγώνων όπου οι κήρυκες διαλαλούσαν τα εμβλήματά τους, και εξ αυτών τα ονόματα και την καταγωγή τους. Συνέπεια αυτών ήταν τελικά τα ίδια τα φερόμενα σύμβολα, εμβλήματα, θυρεοί, σημαίες και χρώματα να αποτελούν και τα σημάδια αναγνώρισης των ίδιων των ιπποτών σε οποιονδήποτε χώρο και αν βρίσκονταν. Η εραλδική διαδόθηκε ευρέως στη Δυτική Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα, ιδίως μεταξύ των τάξεων των Ιπποτών, ευγενών, αριστοκρατών και βασιλέων. Όμως, έλκει την καταγωγή της από την Ελλάδα, στην οποία προϋπήρχε και αναπτύχθηκε αρκετούς αιώνες νωρίτερα, ενώ η αρχή της χάνεται στα βάθη των χιλιετιών της ελληνικής ιστορίας. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν από τους πρώτους λαούς που χρησιμοποίησαν σύμβολα προκειμένου να αναγνωρίζουν έναν πολεμιστή, μία φυλή ή ένα κράτος. Στην τραγωδία του Αισχύλου «Ἑπτὰ ἐπὶ Θήβας» υπάρχει η πρώτη εγγραφή οικοσήμου. Γενικά οι ιστορικές μελέτες επί των παραπάνω, οι καλούμενες «εραλδικές μελέτες», είναι ιδιαίτερα χρήσιμες στους ιστορικούς ερευνητές των γενεαλογιών, στην ιστορική διπλωματία, όπως βεβαίως και στη στρατιωτική ιστορία. Ειδικά για την ιστορική αξία της εραλδικής ο Γάλλος ιστορικός συγγραφέας Ζεράρ ντε Νερβάλ (Gerard de Nerval) έφθασε στο σημείο να αναγνωρίσει ότι «η γνώση των οικοσήμων είναι η κλείδα της ιστορίας της Γαλλίας». Σήμερα πολλά εθνόσημα και σημαίες χωρών προέρχονται από παλαιότερα εμβλήματα, θυρεούς και σημαίες, που αποτελούν αντικείμενο μελέτης της εραλδικής. Η εραλδική, μαζί με τη νομισματική, τη σιγιλλογραφία, την επιγραφική και την παλαιογραφία, αποτελούν βοηθητικούς κλάδους της γενικότερης επιστήμης της ιστορίας. Οι παραπάνω υπαγωγές των βοηθητικών αυτών κλάδων της ιστορίας δεν είναι ευρύτατα αποδεκτές από χώρα σε χώρα. Έτσι πολλοί τους θεωρούν αυτόνομους και ανεξάρτητους μεταξύ τους κλάδους, με συνέπεια κάποιοι εξ αυτών, στο ερευνητικό πεδίο, να θεωρούνται σχεδόν συνώνυμοι, όπως π.χ. οικοσημολογία και εραλδική, όπου η μεν πρώτη είναι τέχνη παραγωγής σημάτων και εμβλημάτων, ενώ η δεύτερη γενικότερα η ιστορική μελέτη επ' αυτών. Οι ασχολούμενοι ιδιαίτερα με την εραλδική ονομάζονται «εραλδιστές». Σύμβολο Έμβλημα Θυρεός Οικόσημο Πολιόσημο Εθνόσημο Σημαία Νόμος των όπλων "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" τομ. ΙΑ΄, σ. 436. Τυπάλδος-Λασκαράτος, Ιωάννης, και Π. Δ. Καγκελάρης. «Οι Κεφαλονίτες σπουδαστές του Πανεπιστημίου της Πάδοβας και τα οικόσημά τους από τον ανέκδοτο Κώδικα 482 του Archivio Antico», Κεφαλληνικά Χρονικά 2 (1977). Τυπάλδος-Λασκαράτος, Ιωάννης, Νικόλαος Οικονόμου, και Μάριος Μπλέτας, Π. Δ. Καγκελάρης. «Τα οικόσημα του ανέκδοτου Κώδικα 482 του Archivio Antico della Università di Padova», Δελτίο Εραλδικής και Γενεαλογικής Εταιρείας Ελλάδος 6 (1986). Παναγιώτης Δ. Καγκελάρης - Μελέτες: Οικόσημα Κεφαλονιτών Σπουδαστών Παναγιώτης Δ. Καγκελάρης - Μελέτες: Οικόσημα Ελλήνων Σπουδαστών | Η εραλδική ή ασπιλογία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους βοηθητικούς κλάδους μελετών της ιστορίας, με αντικείμενο μελέτης τη μελέτη και την εξέλιξη των οικογενειακών σημάτων (δηλαδή θυρεών και οικοσήμων, εθνικών εμβλημάτων, διασίμων των ιπποτικών και εκκλησιαστικών ταγμάτων), από τα πανάρχαια χρόνια έως και τις μέρες μας. Η εραλδική περιλαμβάνει την οικοσημολογία, τη γενεαλογία, τη βιβλιοσημολογία, καθώς και άλλες ιστορικές μελέτες των μεσαιωνικών χρόνων, ιπποτικών χρόνων και μετέπειτα που λαμβάνουν εξ αντικειμένου αντίστοιχες ονομασίες. Αν και η χρήση διάφορων θυρεών και οικοσήμων για την ανάδειξη ατόμων και ομάδων, χρονολογείται από την αρχαιότητα, τόσο η μορφή όσο και η χρήση τέτοιων σημάτων ποικίλλουν ευρέως και η έννοια των της εραλδικής δεν αναπτύχθηκε μέχρι τον Μεσαίωνα. Η χρήση της περικεφαλαίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δυσχέρανε την αναγνώριση των στρατιωτών από τους στρατηγούς, γεγονός που καθιστούσε αναγκαία την ανάπτυξη της εραλδικής ως «συμβολικής γλώσσας.Η ομορφιά και η γοητεία των εραλδικών σχεδίων τους επέτρεψαν να επιβιώσουν στη σταδιακή εγκατάλειψη της πανοπλίας στο πεδίο της μάχης κατά τον 17ο αιώνα. Στη σύγχρονη εποχή, η εραλδική χρησιμοποιείται από άτομα, δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς, εταιρείες καθώς και πόλεις και περιοχές για να συμβολιστούν η κληρονομιά, τα επιτεύγματά και οι προσδοκίες τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Ονείρωξη | Λόγω της δυσκολίας στη συλλογή δείγματος σπέρματος που παράγεται κατά τις ονειρώξεις, λίγες είναι οι μελέτες που έχουν εξετάσει τη σύνθεσή του. Στη μεγαλύτερη μελέτη, η οποία περιελάμβανε δείγματα ονειρώξεων από 10 άνδρες με αδυναμία εκσπερμάτωσης, η συγκέντρωση των σπερματοζωαρίων ήταν ισοδύναμη με δείγματα που ελήφθησαν από τους ίδιους άνδρες με δονητική διέγερση του πέους, αν και τα ποσοστά των σπερματοζωαρίων που ήταν κινητά και είχαν φυσιολογική μορφολογία ήταν υψηλότερα στα δείγματα ονειρώξεων. Σε μια λεπτομερή μελέτη, άνδρες και γυναίκες ανέφεραν ότι περίπου το 8% των καθημερινών ονείρων τους περιέχουν κάποια μορφή σεξουαλικής δραστηριότητας. Το 4% των σεξουαλικών ονείρων μεταξύ ανδρών και γυναικών είχε ως αποτέλεσμα και οργασμό . Η συχνότητα των ονειρώξεων είναι ιδιαίτερα μεταβλητή. Μερικοί ανέφεραν ότι προκαλούνται μετά από σεξουαλική αδράνεια για περίοδο 1-2 εβδομάδων, χωρίς καμία εμπλοκή σε συνουσία ή αυνανισμό . Κάποιοι άνδρες έχουν βιώσει μεγάλο αριθμό ονειρώξεων ως έφηβοι, ενώ κάποιοι άλλοι δεν έχουν βιώσει ποτέ. Στις ΗΠΑ, το 83% των ανδρών βιώνουν ονειρώξεις κάποια στιγμή στη ζωή τους. Για τους άνδρες που έχουν βιώσει ονείρωξη, η μέση συχνότητα κυμαίνεται από 0,36 φορές την εβδομάδα (περίπου μία φορά κάθε τρεις εβδομάδες) για την ηλικία των 15 ετών, έως 0,18 φορές την εβδομάδα (περίπου μία φορά κάθε πεντέμισι εβδομάδες) για την ηλικία των 40 ετών. Όσον αφορά τους παντρεμένους άνδρες, ο μέσος όρος κυμαίνεται από 0,23 φορές την εβδομάδα (περίπου μία φορά το μήνα) για 19χρονους και παντρεμένους άνδρες, έως 0,15 φορές την εβδομάδα (περίπου μία φορά κάθε δύο μήνες) για τους παντρεμένους των 50 ετών. Σε ορισμένα μέρη του κόσμου, οι ονειρώξεις είναι πιο συχνές. Για παράδειγμα, στην Ινδονησία έρευνες έδειξαν ότι το 97% των ανδρών βιώνουν ονειρώξεις μέχρι την ηλικία των 24 ετών. Μερικοί άνδρες βιώνουν ονειρώξεις μόνο σε μια συγκεκριμένη ηλικία, ενώ άλλοι τις έχουν σε όλη τους τη ζωή μετά την εφηβεία. Η συχνότητα με την οποία κάποιος άνδρας βιώνει ονειρώξεις δεν έχει συνδεθεί οριστικά με τη συχνότητα του αυνανισμού. Ο Alfred Kinsey διαπίστωσε ότι μπορεί να υπάρχει "κάποια συσχέτιση μεταξύ των συχνοτήτων του αυνανισμού και των συχνοτήτων των ονειρώξεων. Γενικά, οι άνδρες με τις υψηλότερες συχνότητες ονειρώξεων μπορεί να έχουν κάπως χαμηλά ποσοστά αυνανισμού. " Ένας παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει τον αριθμό των ονειρώξεων στους άνδρες είναι αν παίρνουν φάρμακα με βάση την τεστοστερόνη . Σε μια μελέτη του 1998 που διενεργήθηκε από τους Finkelstein et al, ο αριθμός των αγοριών που ανέφεραν ονειρώξεις αυξήθηκε δραστικά καθώς αυξήθηκαν και οι δόσεις της τεστοστερόνης που λάμβαναν, από το 17% χωρίς λήψη στο 90% στην υψηλή δόση. Δεκατρία τοις εκατό των ανδρών βιώνουν την πρώτη τους εκσπερμάτωση ως αποτέλεσμα ονείρωξης. Ο Kinsey διαπίστωσε ότι τα ποσοστά των ανδρών που βίωσαν την πρώτη τους εκσπερμάτωση από ονείρωξη ήταν μεγαλύτερα από εκείνα που βίωσαν την πρώτη τους εκσπερμάτωση μέσω αυνανισμού . Η μελέτη δείχνει ότι η εκσπερμάτωση που προέκυψε από ονείρωξη καθυστέρησε ένα χρόνο ή και περισσότερο από αυτό που θα ήταν αναπτυξιακά δυνατό για αυτούς τους άνδρες μέσω φυσικής διέγερσης. Η συχνότητα των ονειρώξεων είναι μεταβλητή, όπως και στους άνδρες. Το 1953, ο ερευνητής Alfred Kinsey διαπίστωσε ότι σχεδόν το 40% των γυναικών από τις οποίες πήρε συνέντευξη είχαν έναν ή περισσότερους νυχτερινούς οργασμούς. Εκείνες που δήλωσαν πως βίωσαν το παραπάνω ανέφεραν ότι συνέβαιναν συνήθως πολλές φορές το χρόνο και ότι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά από τα δεκατρία έτη και το αργότερο μέχρι την ηλικία των 21 ετών. Ο Kinsey όρισε την γυναικεία ονείρωξη ως τη σεξουαλική διέγερση κατά τη διάρκεια του ύπνου η οποία ξυπνάει τη γυναίκα ώστε να αντιληφθεί τον οργασμό. Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε από την Barbara L Wells το 1986 στο Journal of Sex Research δείχνει ότι έως και το 85% των γυναικών έχουν βιώσει νυχτερινό οργασμό μέχρι την ηλικία των 21 ετών. Αυτή η έρευνα βασίστηκε σε γυναίκες που ξυπνούν εξαιτίας ή κατά τη διάρκεια του οργασμού. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι άνδρες έχουν πιο συχνά αυθόρμητες σεξουαλικές εμπειρίες κατά τον ύπνο από ό,τι οι γυναίκες. Οι γυναικείες ονειρώξεις μπορεί να είναι πιο δύσκολο να εντοπιστούν με βεβαιότητα από ό,τι οι ανδρικές, επειδή η εκσπερμάτωση είναι συνήθως αλληλένδετη με τον ανδρικό οργασμό, ενώ η κολπική λίπανση δεν υποδηλώνει απαραίτητα οργασμό. Η σεξουαλική δραστηριότητα είναι ένα συχνά αναφερόμενο θέμα των συνηδειτών ονείρων . Οι LaBerge, Greenleaf και Kedzierski (1983) πραγματοποίησαν μια πιλοτική μελέτη για να προσδιορίσουν σε ποιο βαθμό η υποκειμενικά βιωμένη σεξουαλική δραστηριότητα μέσα στα συνειδητά όνειρα κατά τη διάρκεια της φάσης REM θα αντανακλούνταν σε φυσιολογικές αποκρίσεις. | Ονείρωξη, ή αλλιώς ρεύση, ονομάζεται ο αυθόρμητος οργασμός κατά τη διάρκεια του ύπνου ο οποίος εκδηλώνεται με εκσπερμάτωση στους άνδρες ή κολπική λίπανση ή/και οργασμό στις γυναίκες. Οι ονειρώξεις είναι πιο συχνές κατά την εφηβεία και τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής, αλλά μπορεί να συμβούν και οποιαδήποτε στιγμή μετά την ήβη. Κατά τη διάρκεια της ονείρωξης, ο άνδρας που τη βιώνει είναι πιθανό να ξυπνήσει, χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητο, αλλά για τις γυναίκες, ορισμένοι ερευνητές έχουν προσθέσει το επιπλέον κριτήριο ότι η γυναίκα θα πρέπει να ξυπνήσει κατά τη διάρκεια του οργασμού και να αναγνωρίζει ότι συνέβη οργασμός, προτού θεωρηθεί ονείρωξη, καθώς κολπική λίπανση από μόνη της δεν υποδηλώνει απαραίτητα ότι η γυναίκα βίωσε οργασμό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%81%CF%89%CE%BE%CE%B7 |
Γεώργιος Γρίβας | Γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου του 1897 ή στις 23 Μαΐου του 1898 στη Λευκωσία. Σύμφωνα με τον ιστορικό Χάιντς Ρίχτερ, γεννήθηκε σε εύπορη οικογένεια τοκογλύφου και αγγλόφιλου. Σπούδασε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα. Το 1916, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε με επαίνους το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του πεζικού. Τον Μάιο 1919, μετείχε στο εκστρατευτικό σώμα της Μικράς Ασίας. Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στο 30ο Σύνταγμα της 10ης Μεραρχίας και έλαβε μέρος στις μάχες από το Πάνορμο έως τον Σαγγάριο. Πολέμησε στις μάχες του Τουρλού Μπουρνάρ, του Σαγγάριου, του Αφιόν Καραχισάρ και του Εσκή Σεχίρ. Για τα ανδραγαθήματα του παρασημοφορείται με το Χρυσό Μετάλλιο Ανδρείας και Πολεμικό Σταυρό και προήχθη σε υπολοχαγό και το 1926 σε λοχαγό. Σπούδασε στην Ελληνική Ακαδημία Πολέμου. Μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου όπου αρίστευσε. Διορίσθηκε καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων και το 1938 προήχθη σε ταγματάρχη. Κατά την περίοδο της διαμονής του στην Ελλάδα περιφρονούσε την ασταθή Ελληνική Δημοκρατία και χαιρέτησε την ανάληψη της εξουσίας στις 4 Αυγούστου από τον Ιωάννη Μεταξά. Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μετατέθηκε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Κατά την Ιταλική εισβολή εναντίον της Ελλάδας ο Γρίβας μετατέθηκε στο αλβανικό μέτωπο, ύστερα από διαρκή του αιτήματα, όπου και υπηρέτησε από τις 20/1/1941 ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Ο Αρχιστράτηγος Αλ. Παπάγος τον τοποθετεί στο Γραφείο Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου και ορίζεται ως σύνδεσμος του Αλ. Παπάγου με τους διοικητές των μεγάλων μονάδων του μετώπου. Στα τέλη του 1940 προάγεται σε Αντισυνταγματάρχη. Παίρνει μέρος στην άμυνα κατά την Ιταλική επίθεση από 15/1/1941 έως 15/2/1941 στην Κλεισούρα και στις 28/2/1941 αντεπιτίθεται προς Λέκλι, Πεστάνι και Δκόλικο. Το Μάιο του 1941, ένα μήνα μετά τη Γερμανική εισβολή, δημιουργήθηκε στην Αθήνα η οργάνωση «Άγνωστος Μεραρχία Χ» από αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού που γνωρίζονταν μεταξύ τους προπολεμικά και από το Αλβανικό Μέτωπο. Ο Γρίβας σύντομα αυτονομήθηκε από τους συναδέλφους του, λόγω αδράνειας της οργάνωσης αλλά και λόγω προσωπικών φιλοδοξιών, θέλοντας να δώσει μαζικό χαρακτήρα στην οργάνωση. Λίγους μήνες μετά, δημιούργησε την «Εθνική οργάνωση «Χ»» στην οποία συνέχισαν να εντάσσονται αξιωματικοί, κυρίως γνωστοί του Γρίβα. Την πνευματική καθοδήγηση της οργάνωσης, είχε αναλάβει ο έκπτωτος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, με τον οποίο συνδέθηκε ο Γρίβας μέσω του Μητροπολίτη Κυρηνείας, Μακαρίου.Τον Απρίλιο του 1942, ο Πολιτικός σύμβουλος της «Χ», Ζαφείρης Βάλβης, ταξίδεψε στο Κάιρο προκειμένου να συνδεθεί η Χ με την Εξόριστη Κυβέρνηση. Οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν, λόγω της κακής φήμης του αρχηγού της, στους κύκλους του Καΐρου. Στις 11 Οκτωβρίου, μέλη της ΟΠΛΑ αποπειράθηκαν να τον εκτελέσουν. Καθώς διάβαινε προς το Θησείο μέσω της Διονυσίου Αρεοπαγίτου οδικώς, πυροβόλησαν προς το αυτοκίνητο που τον μετέφερε. Ο οδηγός του επιτάχυνε, ο Γρίβας ανταπέδωσε τα πυρά και κατάφερε να διαφύγει αλώβητος. Το 1946, μαινόταν η "Λευκή τρομοκρατία". Τον Φεβρουάριο, ο Γρίβας απέστειλε επιστολή στον Πρωθυπουργό Σοφούλη γράφοντας του πως θα πάρει την ασφάλεια του κράτους στα χέρια του. Ο Σοφούλης διέταξε να κλείσουν τα γραφεία της "Χ", όμως οι συντηρητικοί του Τσαλδάρη δεν στηρίξανε την πρόταση. Ωστόσο η αντίδραση του Σοφούλη ήτανε σκληρή και μέλη της Χ περάσανε στην παρανομία ή προσχώρησαν σε άλλες τοπικές ομάδες. Μετά την απαγόρευση, ο Γρίβας αποφάσισε να γίνει πολιτικός. Η Δεξιά, ενωμένη υπό τον Τσαλδάρη του πρότεινε συνεργασία και να του παραχωρήσει 20 έδρες στη βουλή, πράγμα που ο Γρίβας απόρριψε γιατί πίστευε πως θα πήγαινε καλύτερα στις εκλογές. Τελικά στις εκλογές του Μαρτίου του 1946 πήρε 1.848 ψήφους (0,17%) χωρίς να κερδίσει ούτε μια έδρα, ενώ ο Τσαλδάρης θριάμβευσε με 55,12%. Η αποτυχία του Γρίβα ίσως να οφείλεται και στο πελατειακό εκλογικό σύστημα της Ελλάδας.Πάλι, στις εκλογές του 1950, το κόμμα του Γρίβα κατέβηκε στις εκλογές, παρότι πάλι ο Τσαλδάρης του είχε προτείνει συνεργασία και 20 έδρες, και πάλι δεν πήρε ούτε μία έδρα. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, μετέβη μυστικά στην Κύπρο με το ψευδώνυμο Διγενής και εντάχθηκε στην Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών, την οποία ίδρυσε ο Μακάριος και ήταν στρατιωτικός αρχηγός της. Μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960, ο Γρίβας συνέχισε να αποτελεί ουσιαστικό παράγοντα των εξελίξεων. Αναχώρησε για την Ελλάδα, όπου έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές, του απονεμήθηκε ο βαθμός του στρατηγού εν αποστρατεία και ανακηρύχθηκε ομόφωνα από την Ελληνική Βουλή άξιο τέκνο της πατρίδος. Τον Ιούνιο του 1964, τον έστειλε ξανά η Κυβέρνηση Παπανδρέου ως επικεφαλής 5.000 στρατιωτών και ανέλαβε την αρχηγία των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων και στη συνέχεια και της Εθνικής Φρουράς με τη συναίνεση του Μακάριου. Το Νοέμβριο του 1967, ελληνοκυπριακές δυνάμεις υπό τις διαταγές του Γρίβα επιτέθηκαν στους Τουρκοκυπρίους στις περιοχές Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου δυτικά της Λάρνακας, ύστερα από εντάσεις και προκλήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα τον θάνατο 22 Τουρκοκυπρίων και ενός Ελληνοκύπριου. Η Τουρκία απείλησε να εισβάλει στο νησί και η εισβολή απετράπη μόνο με ανταλλάγματα την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο και την ανάκληση του Γρίβα στην Ελλάδα. Στις 31 Αυγούστου 1971 σε ηλικία 74 χρόνων, όταν οι σχέσεις του Μακαρίου με τη δικτατορία των Συνταγματαρχών και ειδικά με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο είχαν ενταθεί, επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο και ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄, η οποία στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους που πίστεψαν ότι με τη δυναμική δράση θα πειθόταν ή θα εξαναγκαζόταν ο Μακάριος να ακολουθήσει τη γραμμή της ένωσης. Ο Μακάριος κάλεσε τον Γρίβα να εμφανιστεί και να δηλώσει τις προθέσεις του, προσφέροντάς του μάλιστα και θέση στην Κυβέρνηση. Ο Γρίβας δεν εμφανίστηκε, και τον Οκτώβριο του 1971 διένειμε προκήρυξη με την οποία δήλωνε ότι θα αρχίσει ένοπλο αγώνα για την ένωση με την Ελλάδα. Η Κυπριακή Κυβέρνηση αντέδρασε με τη σύσταση νέας αστυνομικής μονάδας, του λεγόμενου «Εφεδρικού» η οποία εξοπλίστηκε με όπλα από την Τσεχοσλοβακία. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε κρίση στις σχέσεις Αθήνας - Λευκωσίας. Υπό την πίεση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ο Μακάριος συναντήθηκε μυστικά με τον Γρίβα προκειμένου να γεφυρωθούν οι μεταξύ τους διαφορές. Ο Μακάριος δεν δέχτηκε τις προτάσεις του Γρίβα, η οργάνωση του οποίου από το 1972 εξαπέλυσε έντονη τρομοκρατική δραστηριότητα. Από το 1973 άρχισε η αποδυνάμωση της ΕΟΚΑ Β' λόγω καταστολής της δράσης της από την αστυνομία και της αποδοκιμασίας από την Κυβέρνηση Παπαδόπουλου, ο οποίος τότε επιχειρούσε πολιτικοποίηση του δικτατορικού καθεστώτος. Ακολούθησαν δύο καθοριστικά γεγονότα, το πραξικόπημα Ιωαννίδη στην Ελλάδα (Νοέμβριος 1973) και ο θάνατος του Γρίβα (Ιανουάριος 1974). Μετά από το θάνατο του αρχηγού της, η ΕΟΚΑ Β΄ ανέστειλε προσωρινά τη δράση της και η Κυπριακή Κυβέρνηση χορήγησε αμνηστία στα μέλη της. Την ηγεσία της οργάνωσης ανέλαβε ο μετριοπαθής Γεώργιος Καρούσος, Ελλαδίτης ταγματάρχης, ο οποίος προσπάθησε να πολιτικοποιήσει την οργάνωση. Πέθανε στο σπίτι του στον Άγιο Νικόλαο Λεμεσού, στις 27 Ιανουαρίου 1974 σε ηλικία 76 χρόνων, 6 μήνες περίπου πριν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου στην Κύπρο. Οι φήμες για την κακή κατάσταση της υγείας του, ξεκίνησαν από τον Ιούνιο του 1973. Ο Γρίβας τις απόρριψε χαρακτηρίζοντας τα δημοσιεύματα και τον Μακάριο «χορό κανίβαλων με διευθυντή ορχήστρας τον ίδιο». Ωστόσο, ο καρδιολόγος Δώρος Παπαπέτρου, ανιψιός του Γρίβα, ανέφερε ότι από το 1972 είχε διαγνώσει ότι πάσχει από στένωση αορτής. | Ο Γεώργιος Γρίβας (Λευκωσία, 6 Ιουνίου 1897 - Λεμεσός, 27 Ιανουαρίου 1974), γνωστός και με το ψευδώνυμο Διγενής, ήταν Έλληνοκύπριος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Γεννημένος στη Λευκωσία, κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία αποφοίτησε το 1919. Έλαβε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία, ενώ την περίοδο του Μεσοπολέμου υποστήριξε το Καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό, στο μέτωπο της Αλβανίας. Την περίοδο της Κατοχής δημιούργησε τη φιλοβασιλική Οργάνωση Χ, που είχε κυρίως αντικομμουνιστική δράση. Μετά την τριπλή κατοχή της Ελλάδος και τα Δεκεμβριανά, πρωτοστάτησε στη Λευκή Τρομοκρατία. Μετά τη λήξη του Εμφυλίου, μετέβη στην Κύπρο, όπου με τη βοήθεια των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών, οργάνωσε την ΕΟΚΑ και ηγήθηκε αγώνα των Κυπρίων για την απελευθέρωση από τον Βρετανικό ζυγό και Ένωση με την Ελλάδα την περίοδο 1955-1959. Μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και μετά την Τουρκανταρσία του 1963, Ο Γρίβας επέστρεψε στην Κύπρο και βοήθησε στην δημιουργία της τότε νεοσύστατης Εθνικής Φρουράς και εγινε Αρχηγός της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοικήσεως Κύπρου (Α/ΑΣΔΑΚ) που σε περίπτωση πολέμου μέσω της ΑΣΔΑΚ ο στρατηγός Γρίβας θα είχε υπό την διοίκηση του την Εθνική Φρουρά, την ΕΛΔΥΚ και την Ελληνική Μεραρχία.Ανακλήθηκε πίσω στην Ελλάδα το 1967 μετά την κρίση της Κοφίνου.Το 1971, δημιούργησε την οργάνωση ΕΟΚΑ Β' , η οποία μετά τον θάνατο του, κηρύχθηκε εγκληματική οργάνωση.Ο Γρίβας θεωρείται μια από τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Ελληνικής και Κυπριακής Ιστορίας. Από τη μία, υποστηρικτές του προβάλλουν τη δράση της ΕΟΚΑ, και τον θεωρούν απελευθερωτή της Κύπρου από τον βρετανικό ζυγό. Από την άλλη οι επικριτές του προβάλλουν τη δράση του στην κατοχή κατηγορώντας τον ως συνεργάτη των Γερμανών αλλά και τη δράση της ΕΟΚΑ Β'. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CF%81%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%82 |
Φερδινάνδος της Καλαβρίας | Ήταν ο μόνος γιος τού Φρειδερίκου της Νεαπόλεως και της Ισαβέλλα ντελ Μπάλτσο, κόρης τού Πέτρο ντελ Μπέλτσο δούκα της Άντρια & πρίγκιπα της Αλταμούρα, κοντόσταυλου της Νάπολης. Έγινε δούκας της Καλαβρίας & της Απουλίας. Μία συμμαχία τού Λουδοβίκου ΙΒ΄ της Γαλλίας και τού Φερδινάνδου Β΄ της Αραγωνίας (εξαδέλφου τού πατέρα του) συνέχισε την αξίωση τού Καρόλου Η΄, προκατόχου τού Λουδοβίκου ΙΒ΄, στους θρόνους της Νάπολης & Σικελίας. Το 1501 εκτόπισαν τον Φρειδερίκο και η Νάπολη πήγε στον Λουδοβίκο ΙΒ΄, αλλά το 1504 νέος πόλεμος οδήγησε στην κατάληψη της Νάπολης από τον Φερδινάνδο Β΄. Τότε ο Φερδινάνδος αιχμαλωτίστηκε από τον Γκονθάλο Φερνάντεθ δε Κόρδοβα και μεταφέρθηκε στη Βαρκελώνη ως όμηρος. Εκεί κέρδισε τη φιλία τού Φερδινάνδου Β΄ και αργότερα αυτήν τού εγγονού του Καρόλου Α΄ της Ισπανίας. Ο τελευταίος κανόνισε τον γάμο τού Φερδινάνδου με την Ζερμαίν της Φουά, χήρα τού Φερδινάνδου Β΄. Τους έκανε αντιβασιλείς της Βαλένθια το 1537. Το 1538 απεβίωσε η σύζυγός του και ο Φερδινάνδος έγημε την μορφωμένη Μενθί δε Μενδόθα· έγιναν διάσημοι προστάτες για καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά έργα. Νυμφεύτηκε πρώτα το 1526 τη Ζερμαίν της Φουά, κόρη τού Ιωάννη υποκόμη τού Ναρμπόν. Η Ζερμαίν απεβίωσε το 1500. Το 1541 ο Φερδινάνδος έκανε δεύτερο γάμο με τη Μενθία δε Μεντόθα υ Φονσέκα, κόρη τού Ροντρίγκο Ντίαθ δε Βιβάρ υ Μεντόθα 1ου μαρκησίου τού Θενέτε. Η Μενθία απεβίωσε το 1554. Bernadette Nelson, The court of Don Fernando de Aragón, Duke of Calabria in Valencia, c.1526–c.1550: music, letters and the meeting of cultures. Oxford University Press. Early Music, Volume 32, Number 2, May 2004, pp. 194–224(31) Maricarmen Gómez, "San Miguel de los Reyes y la capilla musical de Don Fernando de Aragón, duque de Calabria (1488-1550)", in San Miguel de los Reyes: De Biblioteca Real a Biblioteca Valenciana (Valencia, Generalitat, 2000 ISBN 84-482-2410-8), 91-111 | Ο Φερδινάνδος, ισπαν. Ferrante (15 Δεκεμβρίου 1488 - 20 Οκτωβρίου 1550) από τον Οίκο της Τραστάμαρα ήταν δούκας της Καλαβρίας & Απουλίας και αντιβασιλιάς της Βαλένθια. Ως πολιτικός έπαιξε σημαντικό ρόλο στη Μεσόγειο υπέρ της Αραγωνίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Η Νύχτα με τις Μάσκες: Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς | Στις 31 Οκτωβρίου 1989, ο Μάικλ Μάγιερς και η ανιψιά του, Τζέιμι Λόιντ, πέφτουν θύματα απαγωγής ενώ βρίσκονταν στο Αστυνομικό Τμήμα του Χάντονφιλντ από τον Άνδρα με τα Μαύρα και δυο από τους μπράβους του. Έξι χρόνια αργότερα, στις 20 Οκτωβρίου 1995, η Τζέιμι γεννά ένα παιδί, και αποκαλύπτεται πως ο Άνδρας με τα Μαύρα είναι ο αρχηγός μιας σέκτας παρόμοιας με Δρυίδες, ο οποίος παίρνει μακριά το μωρό. Αργότερα, μια μαία βοηθά τη Τζέιμι να αποδράσει με το μωρό της, όμως η πρώτη σκοτώνεται από το Μάικλ. Η Τζέιμι και το μωρό διαφεύγουν με ένα κλεμμένο φορτηγό, με το Μάικλ να τους κυνηγά. Εντωμεταξύ, ο Δρ. Σαμ Λούμις έχει αποσυρθεί και μετακόμισε σε ένα ξυλόσπιτο στα περίχωρα του Χάντονφιλντ, όπου ζει ως ερημίτης. Ο Λούμις δέχεται μια επίσκεψη από το φίλο του Δρ. Τέρενς Γουίν, τον επικεφαλής του Φρενοκομείο Σμιθ Γκρόουβ, όπου ο Μάικλ ήταν έγκλειστος ως παιδί· Ο Γουίν του προτείνει να επιστρέψει στο Σμιθ Γκρόουβ. Οι δυο τους ακούν άθελα τους τις ικεσίες της Τζέιμι για βοήθεια σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, όπου καλεί το Λούμις να τη βοηθήσει, μόνο για να την αγνοήσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός Μπάρι Σιμς. Ο Μάικλ προλαβαίνει τη Τζέιμι, και εκείνη ρίχνει το φορτηγό σε ένα παλιό αχυρώνα. Αφού τη σκοτώνει, βλέπει πως το μωρό δεν ήταν στο φορτηγό. Στο Χάντονφιλντ ο Τόμι Ντόιλ, τον οποίο πρόσεχε η αδερφή του Μάικλ, Λόρι Στρόουντ, το 1978, ζει σε ένα οικοτροφείο που διοικεί η κυρία Μπλάκενσιπ. Ο Τόμι είναι ένας απομονωμένος άνθρωπος που έχει εμμονή με το να βρει την αλήθεια σχετικά με το κίνητρο του Μάικλ να σκοτώνει. Η δυσλειτουργική οικογένεια που ζει στο σπίτι των Μάγιερς είναι συγγενείς της οικογένειας Στρόουντ: η Κάρα Στρόουντ, ο εξάχρονος γιος της, Ντάνι, ο έφηβος αδερφός της, Τιμ, η στοργική μητέρα της, Ντέμπρα, και ο βίαιος πατέρας, Τζον. Ο Τόμι βρίσκει το μωρό της Τζέιμι στο σταθμό λεωφορείου, τον θέτει υπό τη φροντίδα του και του δίνει το όνομα Στίβεν. Ο Τόμι συναντά το Λούμις και τον ενημερώνει σχετικά με την απόφαση της οικογένειας Στρόουντ να ζήσει στο σπίτι των Μάγιερς. Εντωμεταξύ, ο Μάικλ επιστρέφει στο Χάντονφιλντ, όπου παρακολουθεί τη Κάρα, προτού σκοτώσει τη Ντέμπρα. Αργότερα, ο Τόμι, η Κάρα, και ο Ντάνι πηγαίνουν στο οικοτροφείο, όπου ο Τόμι αποκαλύπτει τη πεποίθηση του ότι ο Μάικλ έχει προσβληθεί από το Θορν, μια αρχαία κατάρα των Δρυίδων. Πολύ παλιά, ένα παιδί από κάθε φυλή, επιλεγόταν για να φέρει τη κατάρα του Θορν, και έπρεπε να θυσιάσει το κοντινότερο συγγενή εξ αίματος τη νύχτα του Σόουιν ή του Χαλοουίν. Ο Τόμι πιστεύει πως ο Στίβεν θα είναι η τελευταία θυσία του Μάικλ. Αργότερα εκείνη τη νύχτα, ενώ ο Τόμι βγαίνει για να ψάξει το Λούμις, η κυρία Μπλάκενσιπ αποκαλύπτει στη Κάρα ότι πρόσεχε το Μάικλ τη νύχτα που σκότωσε την αδερφή του, και ότι ο Ντάνι ακούει μια φωνή που το λέει να σκοτώσει όπως και ο Μάικλ, υποδεικνύοντας ότι ο Ντάνι επίσης έχει τη δύναμη του Θορν. Εντωμεταξύ, ο Μάικλ σκοτώνει το Τζον, το Τιμ, τη κοπέλα του Τιμ, Μπεθ, και το Μπάρι Σιμς. Ο Ντάνι και η Κάρα καταφέρνουν να μεταφερθούν στο οικοτροφείο όπου ο Τόμι και ο Λούμις περιμένουν. Η σέκτα φτάνει στο οικοτροφείο, όπου αποκαλύπτεται πως η κυρία Μπλάκενσιπ είναι μέλος της σέκτας και ότι ο Άνδρας με τα Μαύρα είναι ο Δρ. Γουίν. Η σέκτα ναρκώνει το Λούμις και το Τόμι, ενώ παίρνει τους Ντάνι, Κάρα και Στίβεν στο Σμιθ Γκρόουβ. Η Κάρα κλειδώνεται σε ένα θάλαμο υψίστης ασφαλείας και τα αγόρια κρατούνται σε ένα χειρουργείο. Ο Λούμις αντιμετωπίζει το Γουίν, ο οποίος αποκαλύπτει ότι το προσωπικό του Σμιθ Γκρόουβ συνεργαζόταν με τη σέκτα του Θορν για να μελετήσουν τη δύναμη του Θορν και να μάθουν πως μπορούν να την ελέγξουν. Αφήνεται να εννοηθεί ότι ο Στίβεν είναι το επιτυχημένο αποτέλεσμα πειραμάτων για να κλωνοποιηθεί το καθαρά διαβολικό στοιχείο του Μάικλ, και η σέκτα σκοπεύει να χρησιμοποιήσει το Ντάνι και τη Κάρα για να δημιουργήσουν ακόμη ένα. Ο Γουίν θέλει ο Λούμις να ενταχθεί στη συνωμοσία, αφού ήταν ο πρώτος που είδε τη διαβολικότητα του Μάικλ. Ο Λούμις αρνείται και δέχεται ένα χτύπημα από μέλος της σέκτας το οποίο τον αναισθητοποιεί. Ο Τόμι απελευθερώνει τη Κάρα καθώς ο Μάικλ τους κυνηγά μέσα στο φρενοκομείο. Οι δυο τους βρίσκουν το Γουίν και την ομάδα του, οι οποίοι είναι έτοιμοι να εκτελέσουν μια ιατρική επέμβαση στους Ντάνι και Στίβεν. Ο Μάικλ ξαφνικά εμφανίζεται και στρέφεται εναντίον του Γουίν και των γιατρών, σκοτώνοντας τους όλους. Ο Τόμι και η Κάρα διασώζουν τα παιδιά και ο Μάικλ τους κυνηγά σε ένα εργαστήριο, όπου η Κάρα βλέπει τα έμβρυα από τα αποτυχημένα πειράματα του Γουίν. Ο Τόμι καρφώνει με διαβρωτικές ουσίες το Μάικλ και τον βγάζει εκτός μάχης με ένα σωλήνα. Οι Τόμι, Κάρα, και τα παιδιά διαφεύγουν από το Σμιθ Γκρόουβ ενώ ο Λούμις μένει πίσω για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που προκλήθηκαν. Μέσα, η μάσκα του Μάικλ είναι στο πάτωμα του εργαστηρίου, και οι κραυγές του Λούμις ακούγεται στο βάθος, αφήνοντας άγνωστη τη μοίρα τους. Chaney, Jen (2015). As If!: The Oral History of Clueless as told by Amy Heckerling and the Cast and Crew. Simon and Schuster. ISBN 978-1-476-79909-4. Rogers, Nicholas (2003). Halloween: From Pagan Ritual to Party Night. Oxford University Press. ISBN 978-0-195-16896-9. Επίσημος ιστότοπος Η Νύχτα με τις Μάσκες: Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς στην IMDb Η Νύχτα με τις Μάσκες: Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς στο Rotten Tomatoes Η Νύχτα με τις Μάσκες: Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς στο Metacritic Η Νύχτα με τις Μάσκες: Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς στο Box Office Mojo | Η Νύχτα με τις Μάσκες: Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς (πρωτότυπος τίτλος: Halloween: The Curse of Michael Myers) είναι μια αμερικανική ταινία τρόμου και συγκεκριμένα του είδους σλάσερ, του 1995 σε σκηνοθεσία του Τζο Σαπέλ και σενάριο του Ντάνιελ Φάραντς. Στη ταινία πρωταγωνιστεί ο Ντόναλντ Πλέζανς σε μια από τις τελευταίες του κινηματογραφικές εμφανίσεις, ο Πολ Στίβεν Ραντ, και η Μάριαν Χάγκαν. Είναι η έκτη ταινία στη σειρά ταινιών Η Νύχτα με τις Μάσκες και ο επίλογος του κεφαλαίου της «Τριλογίας Θορν» που παρουσιάστηκε στο Η Νύχτα με τις Μάσκες 4: Η Επιστροφή του Μάικλ Μάγιερς και Η Νύχτα με τις Μάσκες 5: Η Εκδίκηση του Μάικλ Μάγιερς. Η ταινία εξελίσσεται έξι χρόνια μετά τα γεγονότα του Η Νύχτα με τις Μάσκες 5, η πλοκή ακολουθεί το Μάικλ Μάγιερς καθώς παρακολουθεί την οικογένεια Στρόουντ, και τα ξαδέρφια της Λόρι Στρόουντ, με σκοπό να σκοτώσει τους τελευταίους εν ζωή συγγενείς του, ενώ ο Δρ. Σαμ Λούμις τον αναζητεί για ακόμη μια φορά. Η ταινία επίσης αποκαλύπτει τη πηγή της αφθαρσίας του Μάικλ και το κίνητρο που σκοτώνει.Γυρισμένη στη Σολτ Λέικ Σίτι το χειμώνα του 1994–95, η ταινία πέρασε από μια σειρά επαναληπτικών γυρισμάτων αφού δεν εντυπωσίασε τα κοινά στα οποία προβλήθηκε. Τη ταινία διένειμε η Dimension Films, που προχώρησε στη διανομή όλων των ταινιών που ακολούθησαν μέχρι το Η Νύχτα με τις Μάσκες του 2018. Η Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου 1995, αποδίδοντας $15.1 εκατομμύρια στο box office των ΗΠΑ με προϋπολογισμό $5 εκατομμυρίων, και δέχθηκε πολύ αρνητικά σχόλια από τους κριτικούς κινηματογράφου. Ο πρωταγωνιστής Ντόναλντ Πλέζανς απεβίωσε στις 2 Φεβρουαρίου 1995, σχεδόν οκτώ μήνες μετά τη κυκλοφορία της ταινίας. Η ταινία αφιερώθηκε στη μνήμη του. Μια ανολοκλήρωτη έκδοση της Κατάρας του Μάικλ Μάγιερς που περιείχε ένα 45λεπτό με διαφορετικό υλικό και τελείωμα, ανακαλύφθηκε από θαυμαστές της σειράς ταινιών. Αυτό το βίντεο, που πήρε την ονομασία «Έκδοση του Παραγωγού», απέκτησε ένα αφοσιωμένο κοινό, με κόπιες της έκδοσης να πωλούνται στο eBay και διαδικτυακά αιτήματα να στοχεύουν στην επίσημη κυκλοφορία της. Το 2014, η «Έκδοση του Παραγωγού» κυκλοφόρησε επίσημα σε Blu-ray. Τη Κατάρα του Μάικλ Μάγιερς ακολούθησε η Νύχτα με τις Μάσκες H20: 20 Χρόνια Μετά το 1998, που δεν έλαβε υπόψιν το σενάριο της «Τριλογίας Θορν» και τις τρεις προηγούμενες ταινίες και ήταν ένα άμεσο σίκουελ του Η Νύχτα με τις Μάσκες II (1981). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9D%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1_%CE%BC%CE%B5_%CF%84%CE%B9%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%82:_%CE%97_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BB_%CE%9C%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%82 |
Βακινανκαράτρα | Η Βακινανκαράτρα βρίσκεται κεντρικά της Μαδαγασκάρης και νότια της Ανταναναρίβο. Συνορεύει στα βόρεια με την Ιτάσι, στα βορειοδυτικά με τη Μπονγκολάβα, στα βορειοανατολικά με την Αναλαμάμγκα και στα νότια με την Αμορόνι Μανία. Έχει έκταση 16.599 τ.χλμ. Η Βακινανκαράτρα διαιρείται σε 7 δήμους: 1. Αμπατολάμπι 3. Αντραμασίνα 9. Αντανιφότσι 10. Αντσιράμπε Ι 11. Αντσιράμπε ΙΙ 13. Μπετάφο 14. Φαρατσίχο Το τοπικό αεροδρόμιο είναι το Διεθνές Αεροδρόμιο του Ιβάτο, που βρίσκεται στην Ανταναναρίβο. Περιφέρειες της Μαδαγασκάρης Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vakinankaratra στο Wikimedia Commons | Η Βακινανκαράτρα (μαλαγασικά: Vakinaknaratra) είναι μια από τις τέσσερις περιφέρειες της Επαρχίας Ανταναναρίβο, Μαδαγασκάρη. Πρωτεύουσα είναι η Αντσιράμπε. Έχει έκταση 16.599 τ.χλμ. και πληθυσμό 1.589.800 κατοίκων (2004) με πυκνότητα 95.8 κατοίκων ανά τ.χλμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%81%CE%B1 |
Μαδαγασκάρη | Η νησιωτική χώρα αποτελείται από το νησί με το ίδιο όνομα και από άλλα μικρότερα. Σε γενικές γραμμές η Μαδαγασκάρη φαίνεται ως ένας μεγάλος βραχώδης όγκος, με κλίση προς τη δύση. Μπορεί κανείς να διακρίνει πέντε γεωγραφικές περιοχές: την ανατολική ακτή, την περιοχή του υψιπέδου Τσαρατανάνα (Tsaratanana Massif), τα κεντρικά υψίπεδα, τη δυτική ακτή και το νοτιοδυτικό τμήμα. Το υψόμετρο κυμαίνεται από 1000 ως 1500 μέτρα στο κεντρικό τμήμα του νησιού και φτάνει τα 2.000 μ.. Στα ανατολικά οι συνθήκες που επικρατούν είναι δυσχερείς για την ανθρώπινη διαβίωση εξαιτίας του κλίματος, που είναι θερμό και υγρό. Παρ' όλα αυτά, στην εν λόγω περιοχή καλλιεργήθηκαν αρχικά από τους Άραβες και στη συνέχεια από τους Ινδούς και τους Ευρωπαίους διάφορα φυτά, όπως καφές, ζαχαροκάλαμο και μπαχαρικά. Στα νοτιοδυτικά του νησιού από το Ακρωτήριο Αγίου Βικεντίου ως το Ακρωτήριο Αγίας Μαρίας βρίσκονται οι πλέον άγονες περιοχές του νησιού. Στα βόρεια εκτείνεται το όρος Άμπρε και η ευρύτερη περιοχή ονομάζεται Μεγάλες Γαίες. Εκεί το κλίμα και το υψόμετρο ευνοούν τη βλάστηση, που ξεκινά από δάση αειθαλών δέντρων και καταλήγει σε δάση με φυλλοβόλα δέντρα και σε σαβάνες με μπαομπάμπ. Υπάρχει επίσης κοντά στο Άμπρε μια λοφώδης και πεδινή περιοχή, που ορίζεται στα νοτιοανατολικά από το όρος Τσαρατανάνα (2.876 μ.), όπου βρίσκεται η κορυφή Μαρομοκότρο, η ψηλότερη στο νησί. Τέλος η ακτή πλαισιώνεται από διάφορα νησιά, μεταξύ των οποίων και το ηφαιστειογενές νησί Νόζι Μπε. Το ανατολικό και το δυτικό τμήμα της Μαδαγασκάρης διαρρέεται από διάφορους ποταμούς με μεγαλύτερο τον Μανανάρα και άλλους όπως ο Μανγκόρο, ο Μανινγκόρι, ο Μαχαβάβι, ο Μπετσιμπόκα, ο Τσιριμπιχίνα, ο Ονιλάχι, ο Μάνια και ο Μανγκόκι, που είναι και μεγαλύτερος σε μήκος. Μεγαλύτερη λίμνη είναι η Αλαότρα, μήκους 40 χλμ. Με βάση τους γεωγραφικούς παράγοντες και μετεωρολογικά φαινόμενα διακρίνονται τουλάχιστον τέσσερα είδη κλίματος: ισημερινού τύπου, πολύ ζεστό και σταθερά υγρό και βροχερό, κατά μήκος της ανατολικής ακτής μουσωνικού τύπου, με δύο εποχές, που χωρίζονται σε βροχερή και ξηρή, το οποίο χαρακτηρίζεται από τους μουσώνες από τα βορειοδυτικά. ορεινό τροπικό, ηπειρωτικού τύπου, το οποίο είναι ημιάγονο. Χαρακτηρίζεται από συνθήκες που εξαρτώνται περισσότερο από το γεωγραφικό πλάτος.Γενικά, παρατηρούνται δύο εποχές: μια ξερή, από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο, και μία θερμή, από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάιο. Κυκλώνες διασχίζουν πολύ συχνά τη χώρα. Τον Ιανουάριο του 2009 το δυτικό τμήμα της χώρας επλήγη από τροπικό κυκλώνα, με το όνομα Φανέλε, που προκάλεσε πλημμύρες, καταστροφές και ανάγκασε τουλάχιστον 2.800 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Λίγο αργότερα, τουλάχιστον 9 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 36.000 επλήγησαν από το πέρασμα της τροπικής θύελλας «Τζέιντ» στα ανατολικά της χώρας. Το νησί επλήγη νωρίτερα και από τρίτο κυκλώνα, τον «Έρικ», ενώ οι νεκροί ανήλθαν σε 9. Το τέταρτο σε μέγεθος νησί στον κόσμο αναγνωρίζεται και ως ένας από τους 10 τόπους υψηλής βιοποικιλότητας στον κόσμο (Mittermeier et al., 1999; Myers et al., 2000; Brummitt & Nic Lughadha, 2003). Στο νησί απαντώνται περί τα 12.000 είδη φυτών. Επιστήμονες υπολογίζουν τον αριθμό των ειδών από 8.500 είδη φυτών (White, 1983) σε 10.000 (Humbert, 1959, Phillipson, 1994) ή και ακόμα σε 12.000 είδη (Dejardin et al., 1973), εκ των οποίων το 70% - 80% ή και σε μεγαλύτερο ποσοστό είναι ενδημικά (Humbert, 1959).. Παλαιότερα, η βλάστηση στο νησί ήταν εκτεταμένη, σε αντίθεση με σήμερα. Η εκδάσωση, οι δασικές πυρκαγιές, η μειωμένη παραγωγικότητα του εδάφους και η διάβρωση του εδάφους απειλούν σήμερα τη χλωρίδα στο νησί. Δάση επικρατούν σήμερα σε υψόμετρο από 800 ως 1.500 μ. Τα νοτιοδυτικά εδάφη είναι πιο άγονα, με αγρωστώδη και μεγάλα μπαομπάμπ. Αντίθετα, στις ψηλότερες περιοχές επικρατούν ξηρόφιλοι θάμνοι, όπως οι ρουβιίδες και οι ερεικίδες. Γνωστός είναι και ο φοίνικας ravanela madagascariensis, που λέγεται και «φοίνικας του ταξιδιώτη». Τέλος πολλά δέντρα, όπως ευκάλυπτοι, έχουν εισαχθεί από άλλες χώρες. Πέρα από τη χλωρίδα, η χώρα έχει να παρουσιάσει αξιόλογη όσο και σπάνια πανίδα. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο νησί ζουν πολλά ζώα που σχετίζονται περισσότερο με την ινδική χερσόνησο παρά με την Αφρική. Πολλά ζώα είναι ενδημικά, όπως ο απειλούμενος με εξαφάνιση προπίθηκος, λεμούριος, και τα πτηνά Epiornis, που εξαφανίστηκαν πριν από μερικούς αιώνες. Υπολογίζεται ότι το αυγό του Aepyornis maximus αν γινόταν ομελέτα θα έφτανε για να φάνε 150 άνθρωποι (Brown 1978). Σπάνια ζώα που απαντώνται είναι από τα φυτοφάγα ο αγριόχοιρος (του είδους Potamochoerus porcus) και τα σαρκοφάγα της οικογένειας των βιβεριδών (μοσχογαλές) που προκαλούν μεγάλες καταστροφές. Πίθηκοι δεν υπάρχουν στο νησί, αλλά αντικαθίστανται από τους λεμούριους. Αναφορικά με τα ερπετά, στο νησί διαβιούν 32 είδη χαμαιλέοντα, ενώ απουσιάζουν οχιές και σαύρες. Αξίζει να σημειωθεί και η ύπαρξη πολλών και σπάνιων ειδών ψαριών, όπως το απειλούμενο με εξαφάνιση Pachypanchax omalonotus. Πολλές περιοχές έχουν ανακηρυχθεί προστατευόμενες και άφθονα είναι τα περιβαλλοντικά πάρκα. Τέτοια είναι το Εθνικό Πάρκο Ισάλο, το Εθνικό Πάρκο Ρανομαφάνα και το Περιβαλλοντικό Πάρκο Τσίνγκι Ντε Μπεμαράχα, το οποίο ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO το 1990. Η χώρα είναι κυρίως αγροτική, ενώ στυλοβάτες της οικονομίας είναι η αλιεία, όπως επίσης η υλοτομία. Κύρια εξαγώγιμα προϊόντα είναι ο καφές, η βανίλια, το ζαχαροκάλαμο, τα γαρίφαλα, το κακάο, το ρύζι, η κασσάβα (ταπιόκα), τα φασόλια, οι μπανάνες, τα φιστίκια και τα κτηνοτροφικά προϊόντα. Εισάγονται μηχανήματα, πετρελαιοειδή, βιομηχανικός εξοπλισμός, υφάσματα, ηλεκτρικά είδη και χημικά- φαρμακευτικά προϊόντα. Παράγει επίσης αραχίδες, κεχρί, σόργο και χουρμάδες. Κύρια χώρα με την οποία συναλλάσσεται είναι η Γαλλία. Στις ζώνες της σαβάνας εκτρέφονται βοοειδή, χοίροι και πρόβατα. Από τα δάση παίρνουν έβενο, μαόνι, τανίνη, αιθέρια έλαια, καουτσούκ και δεψικές ύλες. Το υπέδαφος της χώρας είναι πλούσιο σε κοιτάσματα και ορυκτά. Συγκεκριμένα, στο νησί βρίσκονται κοιτάσματα χρωμίου, μαρμαρυγία, γραφίτη, ουρανίου, βηρυλλίου, λιθανθράκων, αργιλίου, ιλμενίτη, χρυσού και μαγγανίου. Ειδικότερα, πιο πρόσφατα έχουν γίνει επενδύσεις στον τομέα εξόρυξης ιλμενίτη, ιδίως στο Τουλεάρ και στο Φορ Ντοφέν.. Στον χώρο της βιομηχανίας πετρελαίου, η Madagascar Oil προωθεί την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου στο Τσιμιρόρο και στην Μπεμολάνγκα. Η βιομηχανία ασχολείται κατά κύριο λόγο με την επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων. Διαθέτει εργοστάσια κονσερβοποιίας κρέατος, καπνοβιομηχανίας, σαπωνοποιίας, χημικών προϊόντων, υφαντουργίας, υαλουργίας και τσιμέντων. Το 1980 η χώρα αναγκάστηκε να δεχτεί όλους τους όρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, καθώς δεν μπορούσε να αποπληρώσει το χρέος της.. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ξεκίνησαν στη χώρα δομικές αλλαγές στην οικονομία, έπειτα από πιέσεις από πλευράς Παγκόσμιας Τράπεζας. Το αρχικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (1988-1993) και η ανάπτυξη του καθεστώτος ζώνης για προώθηση εξαγωγών (EPZ) στις αρχές της δεκαετίας του '90 αποτέλεσαν σημαντικά δείγματα σε αυτήν την προσπάθεια. Ωστόσο, το επίπεδο φτώχειας στο νησί παραμένει μεγάλο, όπως και η διαφθορά στον χώρο της πολιτικής. Σύμφωνα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, το 70% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας το 2004. Τη δεκαετία του 1980 ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, που όμως δεν έχει αρχίσει συστηματικά η εκμετάλλευσή τους. Η ενέργεια παράγεται ιδίως σε υδροηλεκτρικούς σταθμούς και σε θερμοηλεκτρικά εργοστάσια, τα οποία λειτουργούν με εισαγόμενα καύσιμα. Νομισματική μονάδα του νησιού είναι το αριάρι. Το ΑΕΠ προβλέπεται να είναι στο 7,5% το 2009 σύμφωνα με οικονομικά στοιχεία που ανακοινώθηκαν τον Νοέμβριο του 2008. Τον Ιούλιο του 2003 η χώρα έγινε ξανά μέλος της Αφρικανικής Ένωσης, έπειτα από 14μηνη αναστολή, εξαιτίας της πολιτικής κρίσης του 2002. Την περίοδο από το 1978 έως το 1991 ο Πρόεδρος Ντιντιέ Ρατσιράκα ακολούθησε γενικά αδέσμευτη πολιτική και σύναψε διπλωματικές σχέσεις με ριζοσπαστικά καθεστώτα, όπως η Βόρεια Κορέα, η Κούβα, η Λιβύη και το Ιράν. Ο διάδοχός του Αλμπέρ Ζαφί σύναψε διπλωματικές σχέσεις με τη Νότια ΚορέαΗ χώρα είναι μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, βάσει συμφωνίας της Ρώμης (Άρθρο 98) και διασφαλίζει την ασυλία για τον αμερικανικό στρατό. Ο πρόεδρος Ραβαλομανάνα επιδιώκει τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων με όλες τις χώρες που ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της χώρας του. Προσεγγίζει τόσο τις αγγλόφωνες όσο και τις γαλλόφωνες χώρες και έχει ισχυρούς δεσμούς με την Κίνα. Τον Νοέμβριο του 2004, έπειτα από απουσία σχεδόν 30 ετών, επαναλειτούργησε η πρεσβεία της Μαδαγασκάρης στο Λονδίνο. Το 2005 παρά τις διαμαρτυρίες, έκλεισε η βρετανική πρεσβεία στο Ανταναναρίβο, για οικονομικούς λόγους, όπως είχε γίνει και το 1975-1980. Έπειτα από την πολιτική κρίση που ξέσπασε το 2009, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να διακόψουν την εμπορική ευνοϊκή μεταχείριση προς τη Μαδαγασκάρη, με βάση το αμερικανικό πρόγραμμα που αποσκοπεί στη δημιουργία θέσεων εργασίας στην Αφρική. Το νησί της Μαδαγασκάρης αποχωρίστηκε από την Αφρική περισσότερο από 80 εκατομμύρια χρόνια πριν. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς αρχαιολόγων, η ανθρώπινη παρουσία ανάγεται στην περίοδο από το 200 έως το 500 μ.Χ., ενώ θαλασσοπόροι από τη νοτιοανατολική Ασία (πιθανότατα από τη Βόρνεο ή το νότιο Σουλαουέζι) έφτασαν με κανό. Επίσης έποικοι Μπαντού πιθανότατα διέσχισαν τον Πορθμό της Μοζαμβίκης και πήγαν στη Μαδαγασκάρη την ίδια περίπου περίοδο ή και λίγο μετά. Η γραπτή ιστορία του νησιού ξεκινά τον έβδομο αιώνα, όταν οι Άραβες ίδρυσαν οικισμούς κατά μήκος της βορειοδυτικής ακτής και πρώτοι άλλαξαν τη γραφή της μαλαγασικής γλώσσας στη σοράμπε. Στη διάρκεια του Μεσαίωνα οι επικεφαλής των διαφόρων φυλών άρχισαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους μέσω του εμπορίου με τους γείτονές τους στον Ινδικό Ωκεανό, κυρίως στην Ανατολική Αφρική, στη Μέση Ανατολή και στην Ινδία. Ιδρύθηκαν μεγάλες περιοχές από εκτάσεις που ανήκαν σε φυλάρχους, όπως αυτές των Σακαλάβα στη Μενάμπε, στο κέντρο της σημερινής πόλης Μοροντάβα και στην Μπόινα, στο κέντρο της σημερινής επαρχιακής πρωτεύουσας Μαχατζάνγκα.Η επιρροή των Σακαλάβα επεκτάθηκε προς τις Αντσιρανανά, Μαχατζάνγκα και Τολιάρα. Η επαφή με τους Ευρωπαίους ξεκίνησε το 1500, όταν ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος Ντιόγκο Ντίας αντίκρισε για πρώτη φορά το νησί, έπειτα από την απόσπαση του πλοίου του από τον στόλο που πήγαινε προς την Ινδία. Οι Πορτογάλοι συνέχισαν να έχουν εμπορικές σχέσεις με τους κατοίκους του νησιού και ονόμασαν το νησί Άγιο Λαυρέντιο (Sāo Lourenço). Το 1665 έπλευσε προς τη Μαδαγασκάρη ο Γενικός Διευθυντής της νεοσυσταθείσας Γαλλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, Φρανσουά Καρόν. Η Εταιρεία απέτυχε να ιδρύσει αποικία στο νησί, ωστόσο ίδρυσε λιμάνια στα γειτονικά νησιά Μπουρμπόν και Ιλ ντε Φρανς (σημερινά Ρεϊνιόν και Μαυρίκιος). Στα τέλη του 17ου αιώνα ιδρύθηκαν εμπορικοί οικισμοί από τους Γάλλους στις ανατολικές ακτές. Την περίοδο από το 1774 έως το 1824 η Μαδαγασκάρη αποτέλεσε δημοφιλές άντρο για πειρατές, όπως Αμερικανούς, ένας εκ των οποίων έφερε ρύζι της Μαδαγασκάρης στη Νότια Καρολίνα. Πολλοί Ευρωπαίοι ναυάγησαν με τα πλοία τους στις ακτές του νησιού, μεταξύ των οποίων ο Ρόμπερτ Ντράρι, του οποίου το ημερολόγιο αποτελεί τη μόνη γραπτή απεικόνιση της ζωής στα νότια του νησιού στη διάρκεια του 18ου αιώνα.Από τη δεκαετία του 1790, οι ηγεμόνες Μερίνα εδραίωσαν την κυριαρχία τους σε όλο το νησί. Το 1817 ο ηγεμόνας των Μερίνα και ο Βρετανός Κυβερνήτης του Μαυρίκιου σύναψαν συμφωνία για κατάργηση του δουλεμπορίου, που ήταν σπουδαίο για την οικονομία της Μαδαγασκάρης. Σε αντάλλαγμα, το νησί ενισχύθηκε στρατιωτικά και οικονομικά από τους Βρετανούς. Η βρετανική επιρροή διήρκεσε επί αρκετές δεκαετίες, στη διάρκεια των οποίων η Αυλή των Μερίνα ασπάστηκαν το δόγμα των Πρεσβυτεριανών, Κονγκρεκασιοναλιστών και Αγγλικανών. Έπειτα από την κυριαρχία του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού της Αγγλίας και το τέλος του δουλεμπορίου των Αράβων, οι Σακαλάβα της Δύσης απώλεσαν την εξουσία τους και υποτάχθηκαν στο νεοσύστατο κράτος των Μερίνα. Οι Μπετσιμισαράκα της ανατολικής ακτής επίσης ενοποιήθηκαν, όμως η ένωση αυτή σύντομα άρχισε να παραπαίει. Οι Γάλλοι εισέβαλαν στη Μαδαγασκάρη το 1883 και ξέσπασε ο πρώτος Πόλεμος Γαλλίας και Χόβα, με σκοπό να ξαναπάρουν οι Γάλλοι πολίτες την περιουσία που είχαν στερηθεί.. Έπειτα από τη λήξη των πολέμων, η Μαδαγασκάρη παραχώρησε την Αντσιρανανά (Ντιέγκο Σουαρέζ) στη Γαλλία και κατέβαλε το ποσό των 560.000 χρυσών φράγκων στους κληρονόμους του Ζοζέφ-Φρανσουά Λαμπέρ. Το 1890 οι Βρετανοί δέχτηκαν να γίνει το νησί προτεκτοράτο της Γαλλίας. Το 1895 οι Γάλλοι έφτασαν αεροπορικώς στη Μαχατζάνγκα και προχώρησαν προς την πρωτεύουσα Ταναναρίβη, όπου οι υπερασπιστές της πόλης εξεπλάγησαν, καθώς ανέμεναν επίθεση από την πλησιέστερη ανατολική ακτή. Προτού τελειώσει ο δεύτερος Πόλεμος Γάλλων και Χόβα, 20 Γάλλοι στρατιώτες σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις και 6.000 βρήκαν τον θάνατο από ελονοσία και από άλλες ασθένειες. Έπειτα από το τέλος των εχθροπραξιών, το 1896 ψηφίστηκε από το Γαλλικό Κοινοβούλιο η προσάρτηση της Μαδαγασκάρης. Η 103χρονη μοναρχία των Μερίνα τερματίστηκε και η βασιλική οικογένεια εξορίστηκε στην Αλγερία. Τον Δεκέμβριο του 1904 ο ρωσικός στόλος της Βαλτικής προσάραξε στην Αντσιρανανά για κάρβουνο και ανεφοδιασμό, προτού αντιμετωπίσει τον στόλο της Ιαπωνίας στη Ναυμαχία της Τσουσίμα. Προτού αναχωρήσουν, οι Ρώσοι ναυτικοί υποχρεώθηκαν να αφήσουν στην ακτή τα ζώα που είχαν αποκτήσει, πιθήκους, μπόα με κόκκινη ουρά και έναν κροκόδειλο. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στρατεύματα της Μαδαγασκάρης πολέμησαν στη Γαλλία, στο Μαρόκο και στη Συρία. Λίγο πριν την παράδοση της Γαλλίας στους Ναζί, η Γερμανία σχεδίαζε να απελάσει με τη βία όλους τους Εβραίους της Ευρώπης στη Μαδαγασκάρη. Επρόκειτο για το λεγόμενο Σχέδιο Μαδαγασκάρη, για το οποίο όμως ποτέ δεν αναλήφθηκε δράση. Έπειτα από την πτώση της Γαλλίας στο ναζιστικό καθεστώς, η κυβέρνηση Βισί διοίκησε τη Μαδαγασκάρη. Το νησί καταλήφθηκε από βρετανικά στρατεύματα το 1942 κατά τη μάχη της Μαδαγασκάρης. Στη συνέχεια οι Βρετανοί παρέδωσαν τον έλεγχο της διακυβέρνησης του νησιού στην κυβέρνηση των Ελευθέρων Γάλλων, με επικεφαλής τον Στρατηγό Σαρλ Ντε Γκωλ. Το 1947 ξέσπασε εθνικιστική εξέγερση από τους ιθαγενείς, η οποία καταπνίγηκε από τους Γάλλους, με απολογισμό 90.000 νεκρούς έπειτα από πολύμηνες και σφοδρές συγκρούσεις. Στη συνέχεια οι Γάλλοι ίδρυσαν αναμορφωτικούς θεσμούς το 1956 υπό την Πράξη Loi Cadre και το νησί οδηγήθηκε με ειρηνικό τρόπο προς την ανεξαρτησία του. Στις 14 Οκτωβρίου 1958 ανακηρύχθηκε η Μαλαγασική Δημοκρατία, ως αυτόνομο κράτος εντός της Γαλλικής Κοινότητας. Έπειτα από προσωρινή κυβέρνηση, υιοθετήθηκε Σύνταγμα το 1959 και τελικά το 1960 στις 26 Ιουνίου η χώρα έγινε ανεξάρτητη πλήρως. Πρώτος Πρόεδρος του νέου κράτους αναδείχθηκε ο Φιλιμπέρ Τσιρανάνα, αρχηγός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και με την υποστήριξη της Γαλλίας. Ο Τσιρανάνα, εκφραστής της πλειονότητας των πληθυσμών Κοτιέ, εγκαθίδρυσε καθεστώς προεδρικού τύπου. Το 1975, έπειτα από πραξικόπημα, κατέλαβε την εξουσία ο Ντιντιέ Ρατσιράκα και η χώρα μετονομάστηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία. Έναν χρόνο μετά ιδρύθηκε και το μοναδικό κόμμα που αναγνωρίστηκε και κυριάρχησε επί σχεδόν 20ετία, ο Σύνδεσμος για την Αναγέννηση της Μαδαγασκάρης. Στα επόμενα χρόνια, εκδηλώθηκαν αρκετές απόπειρες πραξικοπήματος και κορυφώθηκαν οι παραδοσιακές αντιθέσεις των δύο εθνοτήτων: των εθνικιστών Μερίνα και των Κοτιέ. Το 1990 η χώρα έγινε πολυκομματική δημοκρατία και έπειτα από πιέσεις της Αντιπολίτευσης, που οδήγησαν στο να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και σε συγκρούσεις, το 1992 ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα, που εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα. Στις εκλογές της επόμενης χρονιάς αναδείχθηκε νικητής ο Αλμπέρ Ζαφί, τον οποίο διαδέχθηκε το 1996 το «Γεράκι της Μαδαγασκάρης», όπως ονόμαζε ο Τύπος τον Ντιντιέ Ρατσιράκα. Το 1998 αποφασίστηκαν σε δημοψήφισμα αλλαγές στο Σύνταγμα και το κράτος απέκτησε ομοσπονδιακή μορφή. Οι πρώτες εκλογές για Γερουσία διεξήχθησαν το 2001. Στις προεδρικές εκλογές του ιδίου έτους, ο Ρατσιράκα ηττήθηκε από τον ανεξάρτητο Μαρκ Ραβαλομανάνα, ο οποίος και επικράτησε έπειτα από στρατιωτική και πολιτική κρίση. Ο Ρατσιράκα αρνούμενος να αποδεχτεί την ήττα του κήρυξε στρατιωτικό νόμο στην πρωτεύουσα και ο Ραβαλομανάνα αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος τον Φεβρουάριο του 2002. Ακολούθησαν ταραχές, που έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου και επέφεραν την αναστολή της ένταξης στην Αφρικανική Ένωση. Τελικά, το Ανώτατο Δικαστήριο ανακήρυξε νικητή τον Ραβαλομανάνα και ο Ρατσιράκα εγκατέλειψε τη χώρα και οριστικά την εξουσία. Ο Ραβαλομανάνα κέρδισε και στις προεδρικές εκλογές του 2006. Ωστόσο, ήρθε σε ρήξη με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, Αντρί Ραζοελίνα και στη χώρα ξέσπασαν ταραχές, με απολογισμό περισσότερους από 135 νεκρούς το 2009. Στις 17 Μαρτίου του 2009 ο Ραβαλομανάνα παραιτήθηκε από πρόεδρος και παρέδωσε την εξουσία στον στρατό, ο οποίος είχε ήδη υποστηρίξει τον αντίπαλό του αρχηγό της αντιπολίτευσης. Ο Ραζοελίνα ανέλαβε μεταβατικός πρόεδρος για την περίοδο από το 2009 έως το 2014, οπότε ανέλαβε καθήκοντα ο νικητής των εκλογών του 2013, Ερί Ραζαοναριμαμπιανινά. Η μακρά απομόνωση του νησιού από τις γειτονικές ηπείρους είχε αποτέλεσμα να καταστεί καταφύγιο για πολλά φυτά και ζώα, πολλά από τα οποία δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Πολλοί οικολόγοι αναφέρουν τη Μαδαγασκάρη ως την «όγδοη ήπειρο». Από τα 10.000 ενδημικά φυτά στη Μαδαγασκάρη, το 90% δε βρίσκονται πουθενά αλλού διεθνώς.Η βιοποικιλότητα του νησιού είναι σε κίνδυνο εξαιτίας του ανθρώπινου παράγοντα. Από τη δεκαετία του ‘70 έχει αφανιστεί το ένα τρίτο της βλάστησης στο νησί και μόνο το 18% παραμένει ανέπαφη. Στα ανατολικά, στην υπήνεμη πλευρά του νησιού, βρίσκονται τα τροπικά βροχερά δάση. Η εκτεταμένη υλοτομία έχει επιφέρει μεγάλες καταστροφές. Το έδαφος της Μαδαγασκάρης είναι φτωχό από τη φύση του αλλά και εξαιτίας των παρεμβάσεων του ανθρώπου, με αποτέλεσμα την αποψίλωση των δασών και τη δημιουργία βραχωδών εδαφών, επιρρεπών στη διάβρωση. Ο πληθυσμός του νησιού αποτελείται κυρίως από Αυστραλομαλαισιανούς (με καταγωγή από τον Ειρηνικό και την Αφρική). Οι πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι το νησί ήταν ακατοίκητο μέχρι την άφιξη των Αυστραλομαλαισιανών θαλασσοπόρων περίπου 1.500- 2.000 χρόνια πριν. Πρόσφατες έρευνες του DNA δείχνουν ότι οι Μαλαγάσιοι έχουν καταγωγή κατά το ήμισυ από Ανατολική Αφρική και κατά το άλλο μισό είναι Αυστραλομαλαισιανοί. Το 90% της μαλαγασικής γλώσσας περιέχει το ίδιο λεξιλόγιο με την περιοχή του ποταμού Μπαρίτο, στη νότια Βόρνεο. Ο πληθυσμός παρουσιάζει αυξητική τάση και ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης ήταν 2,62% το 2014, με μέση πυκνότητα 37,2 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο (2013). Το 32,6% του συνολικού πληθυσμού ζει στις πόλεις, με βάση στοιχεία του 2011. Οι ανθρώπινες μεταναστεύσεις πληθυσμών από τις Ανατολικές Ινδίες και την Αφρική, οι οποίες επακολούθησαν, οριστικοποίησαν το αρχικό μίγμα και προέκυψαν 36 αυτόνομες φυλετικές ομάδες. Τα ασιατικά χαρακτηριστικά παρουσιάζουν κυρίως οι Μερίνα, που είναι γνωστοί και ως Χόβα. Αριθμούν 3.000.000 ανθρώπους και κατάφεραν να επιβληθούν, πριν και κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας, στις άλλες ομάδες που εργάζονταν στα κεντρικά υψίπεδα. Πιο αμιγείς ως προς την καταγωγή τους είναι οι Κοτιέ που ζουν στις ακτές. Εκπρόσωποί τους είναι οι Μπετσιμισαράκα (1,5 εκατομμύριο), καθώς επίσης οι Τσιμιχέτι και οι Σακαλάβα (700.000 η καθεμιά εθνότητα). Στα νοτιοδυτικά ζουν οι Βέζο. Δύο από τις φυλές του Νότου είναι οι Ανταντρόι και οι Αντανόσι. Στην Ιμέρινα οι πρώτοι οικισμοί ήταν οχυρωμένοι και δέσποζαν επάνω σε υψώματα, τα «ρόβα». Σήμερα τα τελευταία χρησιμοποιούνται ως πρότυπα για τις κατοικίες των καλλιεργητών ρυζιού. Στα κεντρικά υψίπεδα της Ιμέρινα βρίσκονται οι πλέον πυκνοκατοικημένες περιοχές. Το μεγαλύτερο μέρος των Μαλαγάσιων ζουν σε αγροτικά χωριά στα υψίπεδα του νησιού. Υπάρχουν επίσης περιοχές προνομιούχων, με ευρύχωρα σπίτια των οποίων η αρχιτεκτονική μιμείται εκείνη της Ευρώπης. Στα δυτικά υπάρχουν αρκετά ψαροχώρια, κτισμένα κάτω από τους φοίνικες, με σπίτια κατασκευασμένα πάλι σε στιλ που θυμίζει εκείνα της Ευρώπης. Ειδικότερα, στα βόρεια υψίπεδα ζουν οι Τσιμιχέτι, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και με την κτηνοτροφία. Στον Νότο διαβιούν οι μελαψοί Μπάρα και οι συγγενείς με αυτούς Σακαλάβα, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην ίδια περιοχή τον 19ο αιώνα. Στις έρημες περιοχές του βορρά κατοικούν οι Ανταντρόι και κατά μήκος της ανατολικής ακτής οι Νέγροι Μπετσιμισαράκα. Στα ανατολικά και νοτιοανατολικά της χώρας ζουν οι Ανταϊμόρο. Κατά την περίοδο της γαλλικής αποικιοκρατίας (1895-1960) και κάποια χρονική περίοδο μετά την ανεξαρτησία, οι κάτοικοι της χώρας χωρίζονταν σε εθνοτικές ομάδες. Η πρακτική αυτή σταμάτησε κατά την πρώτη απογραφή έπειτα από την ανεξαρτησία (1975). Ως αποτέλεσμα αυτού, στα δελτία ταυτότητας δεν αναγράφεται η εθνοτική ομάδα και η θρησκεία του ατόμου. Επίσης, δεν υπάρχουν τοπικά πολιτικά κόμματα. Μετά την ανεξαρτησία, μόνο δύο απογραφές πληθυσμού έχουν διεξαχθεί ως σήμερα, η πρώτη το 1975 και η τελευταία το 1993. Σύμφωνα με την τελευταία πληθυσμιακή απογραφή, στη Μαδαγασκάρη ζούσαν 18.497 αλλοδαποί κάτοικοι ή το 0,15% του συνολικού πληθυσμού. Οι παλαιότεροι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Ουαζίμπα πιθανότατα Πυγμαίοι στους οποίους κάνουν μνεία οι τοπικοί μύθοι. Εξαιτίας της θέσης του νησιού στον Ινδικό ωκεανό αποτέλεσε τόπο προορισμού και παραμονής για άτομα από τη Νότια Ασία, τη Μαλαισία, την Αραβική χερσόνησο και την Αφρική. Πριν από περίπου δύο χιλιετίες ομάδες Αυστραλο-Μαλαισιανών που διέσχισαν τον Ινδικό Ωκεανό, εγκαταστάθηκαν στη Μαδαγασκάρη. Έπειτα, αφίχθησαν και κάτοικοι προερχόμενοι από τη Βόρνεο, όπως φαίνεται από το γλωσσικό τους ιδίωμα. Τελευταίοι έποικοι ήταν η φυλή Μερίνα τον 16ο αιώνα και ακολούθησαν οι Πορτογάλοι. Αυτοί έφεραν μαζί τους το ρύζι, το βαμβάκι και πιθανότατα το ζεμπού. Μεταξύ 7ου και 9ου αιώνα ιδρύθηκαν αραβικές αποικίες. Οι Άραβες μετέφεραν ως δούλους πολλούς Νέγρους από την Αφρική. Μετά τον 19ο αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους στις ακτές και ύστερα στα ενδότερα Κρεολοί Μιγάδες που προήλθαν από την ένωση Μαλαγάσιων και Νέγρων. Υπάρχουν επίσης Κινέζοι και Ινδοί, που ασχολούνται με το εμπόριο και με τις φυτείες. Σήμερα εκτός από τους Μερίνα (λέγονται και Χόβα) υπάρχουν μικρότερες εθνότητες, όπως οι Μπετσιλέο, οι οποίοι ζουν στα ανατολικά. Στις παράκτιες περιοχές ζουν οι Κοτιέ, με εκπροσώπους τους Μπεσιμιτσαράκα και τους Σακαλάβα. Τέλος στη χώρα ζουν Κομόριοι, Γάλλοι, Ινδοί, Κρεολοί και άλλοι. Η μαλαγασική γλώσσα (προφορά: Mala-gass) έχει Μαλαισιανή και Πολυνησιακή καταγωγή και ομιλείται γενικά σε όλο το νησί. Οι εγγράμματοι ομιλούν τη γαλλική γλώσσα. Τα αγγλικά, παρά το γεγονός ότι είναι σπάνια, όλο και περισσότερο ομιλούνται σήμερα και το 2003 η κυβέρνηση ξεκίνησε πιλοτικά ένα πρόγραμμα να εισαχθεί η διδασκαλία της αγγλικής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση σε 44 σχολεία, ευελπιστώντας να επεκταθεί σε όλη τη χώρα. Στην προσπάθεια αυτή μετέχουν και εθελοντές, στον τομέα της εκπαίδευσης δασκάλων. Στο πρώτο Σύνταγμα του 1958, η μαλαγασική και η γαλλική ονομάστηκαν «επίσημες γλώσσες της Μαλαγασικής Δημοκρατίας». Στο Σύνταγμα του 1992 δεν καταγράφηκαν καθόλου επίσημες γλώσσες. Η μαλαγασική αναφέρθηκε ως «εθνική γλώσσα». Τον Απρίλιο του 2000 προσέφυγε στα δικαστήρια ένας πολίτης με το αιτιολογικό ότι η έκδοση επισήμων εγγράφων μόνο στη γαλλική γλώσσα ήταν αντισυνταγματική. Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε ότι εν απουσία γλωσσικού νόμου, η γαλλική είχε επίσημη θέση στη χώρα. Στο Σύνταγμα του 2007 η μαλαγασική παραμένει επίσημη γλώσσα. Επίσης, επίσημες γλώσσες έγιναν ξανά η γαλλική και η αγγλική. Η προσθήκη της τελευταίας έγινε για την προσέγγιση των αγγλόφωνων χωρών της Αφρικής αλλά και την ενθάρρυνση των ξένων επενδυτών Περίπου το 50% των κατοίκων της χώρας ακολουθεί ανιμιστικές λατρείες και τονίζει την ένωση των ζωντανών με τους νεκρούς. Οι Μερίνα στα υψίπεδα τείνουν να μένουν προσηλωμένοι αυστηρά σε αυτήν την τακτική. Συγκεκριμένα, πιστεύουν ότι οι νεκροί ενώνονται με τους προγόνους τους και γίνονται θεοί και ότι οι πρόγονοί τους σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με το πεπρωμένο των ζωντανών απογόνων τους. Αυτήν την πνευματική συνένωση καταδεικνύει η πρακτική της νέας ταφής, που λέγεται famadihana και η οποία τελείται από τους Μερίνα και τους Μπετσιλέο. Στην τελετή αυτή, που σημαίνει «παράδοση των νεκρών», τα λείψανα των συγγενών απομακρύνονται από τον οικογενειακό τάφο, τα τυλίγουν με νέα μεταξωτά σάβανα και τα επιστρέφουν στον τάφο έπειτα από φαντασμαγορικές εκδηλώσεις προς τιμήν τους. Εκεί μερικές φορές τα πτώματα υψώνονται και μεταφέρονται ψηλά επάνω από τα κεφάλια των συμμετεχόντων στις γιορτές, συνοδεία χορού και τραγουδιού. Έπειτα τα επιστρέφουν στον τάφο. Περίπου το 40% του πληθυσμού είναι Χριστιανοί (Καθολικοί και Προτεστάντες). Πολλοί από αυτούς εντάσσουν στη δική τους θρησκεία τις δοξασίες για τους νεκρούς και ευλογούν τους νεκρούς τους στον ναό πριν οδηγηθούν στον παραδοσιακό χώρο ταφής. Πολλές από τις χριστιανικές Εκκλησίες έχουν επιρροή στην πολιτική. Το Μαλαγασικό Συμβούλιο των Εκκλησιών (FFKM) αποτελείται από τις 4 παλαιότερες και σημαντικότερες Εκκλησίες στο νησί: την Καθολική Εκκλησία, την Εκκλησία του Ιησού Χριστού, τη Λουθηρανική και την Αγγλικανική Εκκλησία. Επίσης, υπάρχουν 28.530 Μάρτυρες του Ιεχωβά και 9.826 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Περίπου το 7-10% των κατοίκων του νησιού πιστεύουν στο Ισλάμ. Η μουσουλμανική θρησκεία έφθασε στο νησί από εμπόρους τον 10ο αιώνα και είχε σημαντική επιρροή στα δυτικά. Για παράδειγμα, πολλοί Μαλαγάσιοι προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ και η μαλαγασική γλώσσα μεταγράφηκε βασισμένη στο αραβικό αλφάβητο και ονομάστηκε Sorabe. Οι Μουσουλμάνοι είναι συγκεντρωμένοι κυρίως στις περιοχές Μαχατζάνγκα και Αντσιρανάνα (Ντιέγκο Σουάρεζ) και διακρίνονται σε Μαλαγάσιους, Ινδοπακιστανούς και Κομόριους. Ο αριθμός των μουσουλμανικών ναών (τζαμιά) στα νοτιοδυτικά αυξήθηκε από 10 σε 50 την τελευταία δεκαετία. Πρόσφατα, αυξήθηκε ο αριθμός των ανθρώπων που ασπάστηκαν τον Πεντηκοστιανισμό,το Ισλάμ και τον Αντβεντισμό μέσω προσηλυτισμού ενώ οι ίδιοι πρέσβευαν αρχικά άλλη θρησκεία. Στο νησί υπάρχει ακόμα και η Ορθόδοξη Επισκοπή Μαδαγασκάρης, υπό το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Τα τελευταία 30 χρόνια η αστυφιλία αποτελεί πραγματικότητα για τη νησιωτική χώρα. Τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα είναι η πρωτεύουσα, που λέγεται Ανταναναρίβο και η Φιαναραντσόα. Υπάρχουν επίσης και άλλες σημαντικές πόλεις κοντά στα λιμάνια. Αλφαβητικά, σημαντικότερες πόλεις, εκτός από την πρωτεύουσα είναι: Αντσιρανανά, πρωτεύουσα φερώνυμης επαρχίας, που βρίσκεται στα βόρεια του νησιού. Αποτελεί έδρα του περιφερειακού τμήματος του Πανεπιστημίου της Μαδαγασκάρης. Είναι κτισμένη στο βάθος ενός κόλπου στον Ινδικό Ωκεανό και αποτελεί τουριστικό κέντρο, με αεροδρόμιο, βιομηχανίες και παλιές γραφικές συνοικίες. Ονομαζόταν παλαιότερα Ντιέγκο Σουάρεζ, προς τιμήν του ομώνυμου Πορτογάλου θαλασσοπόρου.Μαχατζάνγκα (πρώην ονομασία: Ματζούνγκα), επίσης πρωτεύουσα επαρχίας, στα βορειοδυτικά του νησιού και δεύτερο σε σπουδαιότητα εμπορικό κέντρο και λιμάνι. Ιδρύθηκε από Άραβες τον 18ο αιώνα. Μεταξύ άλλων διαθέτει χημικές εγκαταστάσεις, κολέγιο εκπαίδευσης, τεχνικές σχολές και διεθνές αεροδρόμιο.Τόλιαρι ή Τολιάρα, στα νοτιοδυτικά, έδρα επαρχίας, στο παρελθόν ονομαζόταν Τουλεάρ. Αποτελεί εμπορικό κέντρο και διαθέτει υπέδαφος πλούσιο σε ορυκτά. Ανάμεσα στα άλλα λειτουργεί αεροδρόμιο, λιμάνι και κέντρο ωκεανογραφικών ερευνών.Φιαναραντσόα, στα νοτιοανατολικά της χώρας. Αποτελεί έδρα ομώνυμης επαρχίας και είναι κτισμένη στις υπώρειες του Αντριντζίτρο, σε υψόμετρο 1.200μ. Παράγει ρύζι, καπνό και καφέ, Υπάρχουν επίσης βιομηχανίες επεξεργασίας τροφίμων. Η νέα πόλη είναι κτισμένη γύρω από σιδηροδρομικό σταθμό. Η Μαδαγασκάρη διαιρέθηκε σε 6 αυτόνομες επαρχίες (faritany mizakatena) και υποδιαιρείται σε 22 περιφέρειες (faritra). Οι τελευταίες συστάθηκαν το 2004. Με βάση τα αποτελέσματα του συνταγματικού δημοψηφίσματος που διενεργήθηκε το 2007, οι περιφέρειες αποτελούν το μεγαλύτερο επίπεδο υποδιαίρεσης και οι επαρχίες διαλύθηκαν. Οι περιφέρειες υποδιαιρούνται σε 116 δήμους (districts), 1.548 κοινότητες και 16.969 fokontany. Οι μεγάλες πόλεις ονομάζονται "commune urbaine" και είναι στο ίδιο επίπεδο με τους δήμους. Αρχηγός Κράτους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος διορίζει τον Πρωθυπουργό. Η Εθνοσυνέλευση ασκεί τη νομοθετική εξουσία. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Στη Μαδαγασκάρη υπήρχαν σε λειτουργία 70.000 τηλεφωνικές γραμμές το 2006. Πάροχος είναι η Telma (Telecom Malagasy) To 2007 καταγράφηκαν 1.000.000 κινητά τηλέφωνα. Αναφορικά με το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο στο νησί, το 1997 λειτουργούσαν συνολικά 14 ραδιοφωνικοί σταθμοί (AM 2 (και 8 αναμεταδότες), FM 7, βραχέων 5 (1998). Οι συσκευές ραδιοφώνου ήταν 3,05 εκατομμύρια (1997). Επίσης, λειτουργεί ένας τηλεοπτικός σταθμός (και 36 αναμεταδότες) το 1997. Την ίδια χρονιά, οι τηλεοπτικοί δέκτες στη χώρα ήταν 325.000. Οι 3 κύριοι πάροχοι Υπηρεσιών Διαδικτύου ήταν οι DTS, Simicro και Gulfsat (2006) Η Μαδαγασκάρη διαθέτει αρκετά λιμάνια, με σημαντικότερα τη Μαχατζάνγκα, την Τοαμασίνα και την Αντσιρανανά. Το νησί διαθέτει γενικά καλό οδικό δίκτυο, που κάλυπτε συνολικά 65.663 χλμ. το 2003, εκ των οποίων τα 7.617 ήταν ασφαλτοστρωμένα. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Το σιδηροδρομικό δίκτυο εκτείνεται σε μήκος 854 χλμ. (με βάση στοιχεία του 2006). Οι αεροπορικές συγκοινωνίες εκτελούνται από τον κρατικό αερομεταφορέα, που είναι η Air Madagascar. Το 2008 λειτουργούσαν 90 αεροδρόμια. Η δημοσιογραφία ασκείται με δυσκολία στη νησιωτική χώρα κυρίως λόγω της φτώχειας και της αυστηρής νομοθεσίας για τους ιδιωτικούς σταθμούς. Πολλές φορές εφαρμόζεται η αυτολογοκρισία, ενώ έχουν γίνει φυλακίσεις και εκτοπισμοί δημοσιογράφων. Η καταπολέμηση του AIDS αποτελεί προτεραιότητα της κυβέρνησης, καθώς το Γραφείο του Προέδρου ελέγχει την Εθνική Επιτροπή για τον Έλεγχο του AIDS. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στη χώρα προστατεύονται με νόμο από τον κοινωνικό στιγματισμό οι ασθενείς με την εν λόγω νόσο.Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 65,3 χρόνια (64,1 χρόνια οι άνδρες και 66,6 οι γυναίκες). Το βασικό φαγητό είναι το ρύζι (βάρι) με συνοδεία (λαόκα), ενώ στα νοτιοδυτικά της χώρας αντικαθίσταται το ρύζι με ξερό καλαμπόκι. Η κουζίνα της Γαλλίας, της Κίνας και της Ινδίας έχουν επηρεάσει και την κουζίνα της Μαδαγασκάρης. Τα πολύ καυτερά φαγητά δεν είναι ευρύτερα δημοφιλή στο νησί σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Αφρικής, ωστόσο σερβίρονται σάλτσες, μάνγκο σε τουρσί, λεμόνι και άλλα φρούτα, που λέγονται ασάρ. Πολύ δημοφιλής στην περιοχή των Υψιπέδων είναι η σαλάτα με πράσινα φασόλια, λάχανο και καρότα (λασάρι καραότι). Διάφορα γλυκά, όπως το μόφο είναι διαθέσιμα σε περίπτερα και σε καταστήματα στη χώρα. Το μόφο γκάσι (ψωμί της Μαδαγασκάρης), παρασκευάζεται από γλυκό άλευρο ρυζιού και ψήνεται στη θράκα. Στη χώρα επίσης για επιδόρπιο τρώνε σοκολάτες, τροπικά φρούτα και φρέσκο ζαχαροκάλαμο. Γνωστότερο ποτό είναι το παραδοσιακό ρανοναμπάνγκο. Σερβίρεται επίσης τσάι και καφές. Μοναδική πηγή ασβεστίου είναι το γιαούρτι, με ζεστό νερό, καθώς το φρέσκο γάλα είναι σπάνιο. Στο νησί έζησε όταν ήταν ακόμα αποικία ο Αφρικανός ποιητής Ζαν-Ζοζέφ Ραμπεαριβέλο (1901-1937). Το σαλεγκί αποτελεί δημοφιλές μουσικό είδος. Παρατηρείται ξαφνικό ενδιαφέρον για τον αμερικάνικο και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, πράγμα που σημαίνει τη διάβρωση των παραδοσιακών πολιτισμικών στοιχείων και κυρίως του χώρου της παραδοσιακής μουσικής. Πολλές είναι οι ταινίες που έχουν γυριστεί στη Μαδαγασκάρη ή έχουν αναφορές στο νησί. Το 1994 με το όνομα της χώρας γυρίστηκε μια κουβανέζικη ταινία και το 2005 η Dreamworks παρουσίασε την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων, με πρωταγωνιστές ζώα. Στη Μαδαγασκάρη αναφέρεται και η ταινία του 2006 Καζίνο Ρουαγιάλ, με τον Τζέιμς Μποντ, κατά την έναρξή της, στο σημείο που ο Μποντ καταδιώκει έναν ύποπτο τρομοκράτη για κατασκευή βομβών. Παρά το γεγονός ότι ο τόπος στον οποίο αναφέρεται η ταινία στο σημείο αυτό είναι η Μαδαγασκάρη, στην πραγματικότητα τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στις Μπαχάμες. Επίσημος ιστότοπος της κυβέρνησης Επίσημη ιστοσελίδα της Εθνοσυνέλευσης (Αγγλικά) Υπουργείο Εξωτερικών allAfrica.com - Μαδαγασκάρη συνδέσεις με τίτλους ειδήσεων Προφίλ της χώρας στο BBC News WildMadagascar.org Stanford University - Africa South of the Sahara: Madagascar directory category The Index on Africa - Madagascar κατάλογος Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια - African Studies Center: Madagascar Yahoo! - Madagascar Εθνικά πάρκα και καταφύγια Conservation.org - Madagascar Φωτογραφίες από την άγρια πανίδα της νησιωτικής χώρας Μαγειρική Lonely Planet - Τουριστικός Οδηγός | Η Μαδαγασκάρη (μαλαγασικά: Madagasikara), επίσημα Δημοκρατία της Μαδαγασκάρης (μαλαγασικά: Repoblikan'i Madagasikara, γαλλικά: République de Madagascar) είναι νησιωτική χώρα με έκταση 587.041 τ.χλμ., πληθυσμό 28.177.762 κατοίκων, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2021 και το τέταρτο σε μέγεθος νησί του κόσμου. Βρίσκεται απέναντι από τη νοτιοανατολική ακτή της Αφρικής δημιουργώντας με την ακτή της Μοζαμβίκης τον δίαυλο της Μαδαγασκάρης συνολικού μήκους 980 μιλίων, μεγίστου εύρους 360 μιλίων και ελαχίστου 250 μιλίων. Πρωτεύουσα του κράτους είναι η Ανταναναρίβο. Η οικονομία βασίζεται κυρίως στη γεωργία, στην αλιεία και στον τουρισμό. Απέκτησε την ανεξαρτησία της στις 26 Ιουνίου 1960 από τη Γαλλία, της οποίας υπήρξε αποικία. Την τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται από πολιτικές και κοινωνικές ταραχές, με αποκορύφωμα δύο κρίσεις εξουσίας ανάμεσα σε κυβέρνηση και σε αντιπολίτευση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B7 |
Ναυάγιο του Ουλουμπουρούν | Το πλοίο προερχόταν από την Κύπρο και είναι πιθανό να κατασκευάστηκε στο νησί. Ήταν επενδυμένο με κέδρο, είχε μήκος 15 μ. και ήταν φτιαγμένο με έναν τρόπο συνήθη για την εποχή. Οι τεχνίτες, δηλαδή, είχαν κατασκευάσει πρώτα το κέλυφος του σκαριού, ενώ συνδέσεις με μόρσα και καβίλιες ένωναν σταθερά τις ενώσεις μεταξύ τους και με την καρίνα. Ο προορισμός του πλοίου δεν ήταν γνωστός, αλλά πιθανόν να έπλεε προς την χώρα των Χετταίων ή της Αιγύπτου. Η πρώτη εκδοχή λέει ότι το φορτίο ήταν βασιλικό που κάποιος Κύπριος Βασιλιάς το έστελνε στο Φαραώ της Αιγύπτου. Η δεύτερη εκδοχή αναφέρει ότι το φορτίο είχε προορισμό στη γη των Χετταίων. Το σίγουρο είναι ότι η Κύπρος έκανε εμπόριο με τις σπουδαιότερες χώρες εκείνης της εποχής. Επίσης γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι που βρίσκονταν πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου ήταν καλά οπλισμένοι. Η ανεύρεση μεγάλου αριθμού σπαθιών, τόξων και βελών αποδεικνύει ότι ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε είδους επίθεση. Ακόμη, το χρυσό κύπελλο που βρέθηκε στο πλοίο υποδηλώνει πλούσιο καπετάνιο ή είναι δώρο που προοριζόταν για κάποιο βασιλιά. Από τα αγγεία που βρέθηκαν πληροφορούμαστε τα είδη που χρησιμοποιούσαν για τη διαβίωση εν πλω (κατά τη διάρκεια του ταξιδιού). Επιπρόσθετα, το φορτίο του πλοίου, που προοριζόταν για κάποιον πλούσιο ηγεμόνα, αποτελείτο από ακατέργαστες πρώτες ύλες, ενώ το κυρίως φορτίο, βάρους 10 τόνων, από κυπριακό χαλκό σε μορφή τετράγωνων χυτών πλακών –ταλάντων- και μικρότερων δισκοειδών κομματιών. Επίσης στο κατάστρωμα ήταν φορτωμένος ένας τόνος κασσίτερου σε παρόμοια σχήματα. Τη μεγαλύτερη παρτίδα κατεργασμένων αντικειμένων στο πλοίο αποτελούσαν κυπριακά πήλινα σκεύη. Ανάμεσά τους βρέθηκε ο μοναδικός φημισμένος σκαραβαίος που φέρει το όνομα της βασίλισσας Νεφερτίτης. Όπως προαναφέρθηκε, το πλοίο μάλλον συμμετείχε σε βασιλικό εμπόριο, καθώς τα διάφορα είδη πολυτέλειας που βρέθηκαν στο πλοίο όπως το χρυσό μετάλλιον, τα χρυσά βραχιόλια, κολιέ, δαχτυλίδια, τα ελεφαντόδοντα και κυρίως το ολόχρυσο κύπελλο και το παλαιότερο βιβλίο επιβεβαιώνουν την παραπάνω άποψη. Το βασιλικό αυτό φορτίο φαίνεται να είχε σταλεί από κάποιο Κύπριο βασιλιά στον Φαραώ της Αιγύπτου. Από το πλοίο και τα αγαθά του μπορούμε να αντλήσουμε διάφορες πληροφορίες σχετικά με το εμπόριο της Μεσογείου εκείνη την εποχή. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπήρχε επικοινωνία των λαών της Μεσογείου μέσω εμπορίου και επίσης υπήρχαν στενές οικονομικές επαφές μεταξύ των λαών αυτών. Κοντά στο ναυάγιο του Ουλουμπουρούν βρέθηκε το γνωστό «Καρχηδονιακό πλοίο». Από αυτό συμπεραίνεται η ύπαρξη ενός καθιερωμένου εμπορικού δρόμου καθώς το Καρχηδονιακό πλοίο φαίνεται να ακολουθούσε την ίδια διαδρομή με το πλοίο του Ουλουμπουρούν. Εκτός αυτού, φαίνεται να μετέφερε και διαφορετικά εμπορεύματα. Οι πρώτες ανακαλύψεις ανέδειξαν ότι το πλοίο βυθίστηκε κατά τον 14ο αιώνα π.Χ στην Ύστερη εποχή του χαλκού. Σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις το πλοίο βυθίστηκε γύρω στον 13ο αιώνα π.Χ. Τα αγαθά που βρέθηκαν στο πλοίο δείχνουν τις κουλτούρες της Μεσογείου εκείνης την εποχή. Έχουμε 3-4 αντικείμενα από κάθε πολιτισμό, όπλα από τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, αγγεία και εγχειρίδια από τις ακτές της Παλαιστίνης, αγγεία κυπριακής τεχνοτροπίας, καθώς και αιγυπτιακής προέλευσης αγαλματίδιο και είδη μικροτεχνίας. Όλα αυτά τα δεδομένα γεννούν πλήθος ερωτημάτων στους ερευνητές. Το ναυάγιο του Ουλουμπουρούν έχει σημασία πολυδιάστατη για τη χρονολόγηση της Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Μερικά από τα ευρήματα αποτέλεσαν «πυξίδες» για τους αρχαιολόγους που προσπαθούν να χρονολογήσουν ανάλογο υλικό από άλλα αντίστοιχα ευρήματα της Εποχής του Χαλκού. «Under the Mediterranean», της Honor Frost, εκδ. Routledge & Kegan Paul, London 1963. «The archaeology of ships», του Paul Johnstone, εκδ. The Bodley Head, London 1974. «Βουτιά στα Περασμένα», Υποβρύχια Αρχαιολογία του Χανς–Βολφ Ρακλ, με παράρτημα για την υποβρύχια αρχαιολογία στην Ελλάδα του αρχαιολόγου Χ. Κριτζά. Εκδ. Gutenberg, 1978. «Maritime Archeology», του Keith Muchelroy, εκδ. Cambridge University Press. 1978. G.F. Bass, "A Bronze Age Shipwreck at Ulu Burun (Ka?): 1984 Campaign," American Journal of Archaeology 90 (1986), 269-96 G.F. Bass, "Oldest Known Shipwreck Reveals Splendors of the Bronze Age," National Geographic Magazine 172 no. 6 (December 1987), 692-733 Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. https://web.archive.org/web/20090907093721/http://inadiscover.com/projects/all/southern_europe_mediterranean_aegean/uluburun_turkey/introduction/ | Το ναυάγιο του Ουλουμπουρούν είναι ένα από τα αρχαιότερα βυθισμένα πλοία που έχουν βρεθεί και ανασκαφεί. Θεωρείται ως το «αρχαιότερο ναυάγιο του κόσμου» (14ος-13ος αι. π.Χ.) και ανακαλύφθηκε το 1982 κοντά στις νότιες ακτές της Μικράς Ασίας, ανάμεσα στην Κύπρο και στη Ρόδο κοντά στο Κας της Νότιας Τουρκίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9F%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD |
Ντεσνά | Ο Ντεσνά πηγάζει από τα υψώματα του Σμολένσκ στο Όμπλαστ (Περιφέρεια) του Σμολένσκ, ανατολικά-νοτιοανατολικά από την πόλη Σμολένσκ. Πιο συγκεκριμένα, η πηγή του βρίσκεται σε ένα δάσος κοντά στο χωριό Ναλέτι. Αρχικώς ο ποταμός ρέει προς νότο, μέσα σε ομαλή και βαλτώδη κοιλάδα, προς την πόλη Μπριάνσκ, όπου η δεξιά του όχθη υψώνεται. Μετά τη συμβολή του με τον Σεΐμ κοντά στα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, ο Ντεσνά πλαταίνει και διαχωρίζεται σε αρκετούς μικρότερους κλάδους. Η δεξιά όχθη του χαμηλώνει και πάλι κοντά στην πόλη Τσερνίχιβ, αλλά και παρακάτω, κοντά σε έναν από τους παραποτάμους του, του Οστέρ, μετά τη συμβολή του οποίου ο Ντεσνά συνεχίζει τον ρου του μέσα σε μια βαλτώδη πεδιάδα, μέχρι τη συμβολή του με τον Δνείπερο κοντά στο Κίεβο. Ο Ντεσνά έχει πολλούς παραπόταμους. Οι σημαντικότεροι (μήκος μεγαλύτερο των εκατό χιλιομέτρων) που συναντούμε κατερχόμενοι τον ποταμό είναι με τη σειρά: Βέτμα (αριστερός) Μπολβά (αριστερός) Νάβλια (αριστερός) Νερούσσα (αριστερός) Σούντοστ (δεξιός) Ούμπιντ (δεξιός) Σεΐμ (αριστερός) Σνοβ (δεξιός) Οστέρ (αριστερός) Γιέλνια επί του Ντεσνά (Ρωσία) Ντεσνογκόρσκ (Ρωσία) Ζούκοφκα (Ρωσία) Σελτσό (Ρωσία) Μπριάνσκ (Ρωσία) Τρουμπτσέφσκ (Ρωσία) Νόβχοροντ-Σιβέρσκι (Ουκρανία) Τσερνίχιβ (Ουκρανία) Οστέρ (Ουκρανία) Κίεβο (Ουκρανία)Επίσης, η Μονή Σβένσκι βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Ντεσνά και Σβεν. Το λήμμα για τον Ντεσνά στη «Διαδικτυακή Εγκυκλοπαίδεια της Ουκρανίας» | Ο Ντεσνά (ουκρ. και ρωσ. Десна) είναι μεγάλος ποταμός της Ουκρανίας και της Ρωσίας, μείζων αριστερός παραπόταμος του Δνείπερου, αν και η ονομασία του σημαίνει «δεξί χέρι» στην ανατολική παλαιοσλαβική γλώσσα. Με συνολικό μήκος 1.130 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 591 σε ουκρανικό έδαφος, είναι ο πέμπτος σε συνολικό μήκος από όσους ποταμούς διαρρέουν την Ουκρανία (μετά τον Δούναβη, τον Δνείπερο και τον Δνείστερο). Η λεκάνη απορροής του Ντεσνά έχει έκταση 88.900 τετραγωνικά χιλιόμετρα.Στην Ουκρανία το πλάτος του ποταμού είναι από 60 μέχρι 250 μέτρα, με μέσο βάθος 3 μέτρα. Η μέση ετήσια παροχή του στη συμβολή του με τον Δνείπερο είναι 360 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Ο Ντεσνά παγώνει από τις αρχές Δεκεμβρίου μέχρι τις αρχές Απριλίου. Εκτός αυτής της περιόδου, είναι πλωτός από το Νόβχοροντ-Σιβέρσκι μέχρι τη συμβολή του με τον Δνείπερο, μια διαδρομή περίπου 535 χιλιομέτρων.Τον Ιούνιο του 2020 η στάθμη του νερού του ποταμού έφθασε στο χαμηλότερο σημείο της τα τελευταία 140 χρόνια για μήνα Ιούνιο, 5 μέτρα κάτω από το μέσο όρο για αυτή την εποχή του έτους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B5%CF%83%CE%BD%CE%AC |
Έτορε Μεσίνα | Ο Μεσίνα είχε δύο διαφορετικές θητείες (1989-1993 και 1997–2002) ως προπονητής της ιταλικής Βίρτους Μπολόνια. Τη σεζόν 1989–90, κέρδισε το κύπελλο Ιταλίας και επίσης το Κύπελλο Κυπελλούχων της FIBA, εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, στη Φλωρεντία. Κέρδισε επίσης το πρωτάθλημα Ιταλίας το 1993. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του στη Βίρτους, οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση της Ευρωλίγκα, τόσο το 1997-98 όσο και το 2000-01. Πρόσθεσε επίσης δύο πρωταθλήματα Ιταλίας στην τροπαιοθήκη του το 1998 και το 2001, καθώς και τρεις τίτλους κυπέλλου Ιταλίας το 1999, το 2001 και το 2002. Στη συνέχεια, ο Μεσίνα εργάστηκε ως προπονητής της ιταλικής Μπενετόν Τρεβίζο, όπου διαδέχθηκε τον Μάικλ Ντ'Αντόνι, το 2002. Έμεινε εκεί για 3 σεζόν. Με την Τρεβίζο, κέρδισε το πρωτάθλημα Ιταλίας το 2003, καθώς και τρεις τίτλους κυπέλλου Ιταλίας, προσθέτοντάς τους σε μια συνολική σειρά 5 συνεχόμενων τίτλων, με δύο διαφορετικούς συλλόγους. Στη συνέχεια, ο Μεσίνα εντάχθηκε στη ρωσική ΤΣΣΚΑ Μόσχας το 2005, και οδήγησε την ομάδα στον τίτλο της Ευρωλίγκα το 2005-06 και το πολυπόθητο Τριπλ Κράουν, στην πρώτη του σεζόν εκεί. Στις 4 Μαΐου 2008, η ΤΣΣΚΑ κέρδισε ξανά την Ευρωλίγκα, όπου ο σύλλογος κέρδισε τον έκτο τίτλο της Ευρωλίγκα με τη νίκη επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ τη σεζόν 2007-08. Παραιτήθηκε από την ΤΣΣΚΑ αμέσως μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ρωσίας και την συμμετοχή στο Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα, κατά τη σεζόν 2008–09. Του προσφέρθηκε θέση ως τεχνικός διευθυντής στην ΤΣΣΚΑ, αλλά κατά τη στιγμή της παραίτησής του, δεν είχε αποφασίσει αν θα ήθελε να παραμείνει ή όχι στο σύλλογο. Ο Μεσίνα ανακοινώθηκε ως ο νέος προπονητής της ισπανικής Ρεάλ Μαδρίτης στις 18 Ιουνίου 2009 και υπέγραψε το συμβόλαιο του με την ομάδα την επόμενη μέρα. Αφού η Ρεάλ Μαδρίτης είχε πολλές κακές επιδόσεις, ο Μεσίνα παραιτήθηκε από προπονητής του συλλόγου τον Μάρτιο του 2011. Ο Μεσίνα ήταν συχνά αντικείμενο εικασίας που τον σύνδεε με κενές θέσεις προπονητή στο NBA. Για παράδειγμα, ήταν ένας από τους πολλούς προπονητές στη συζήτηση για το ρόλο του προπονητή των Σακραμέντο Κινγκς και φημολογήθηκε επίσης ότι θα ενταχθεί στο προπονητικό επιτελείο των Τορόντο Ράπτορς και των Σαν Αντόνιο Σπερς. Ο Μεσίνα τελικά συμφώνησε να ενταχθεί στους Λος Άντζελες Λέικερς, ως μέλος του προπονητικού επιτελείου του Μάικ Μπράουν, ως σύμβουλος πλήρους απασχόλησης του προπονητή, για τη σεζόν 2011-12. Τον Ιούνιο του 2012, ο Μεσίνα αποφάσισε να αποχωρήσει από τους Λος Άντζελες Λέικερς και επέστρεψε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ως προπονητής της ομάδας. Τον Ιούνιο του 2014, αποχώρησε με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Στις 15 Ιουλίου 2014, ο Μεσίνα προσλήφθηκε από τους Σαν Αντόνιο Σπερς, ως βοηθός προπονητή. Στις 16 Οκτωβρίου 2014, ο Μεσίνα θα ήταν ο πρώτος προπονητής των Σπερς στη νίκη με 121–90 επί των Φοίνιξ Σανς, λόγω του ότι ο Γκρεγκ Πόποβιτς δεν μπόρεσε να ταξιδέψει με την ομάδα εκείνη την περίοδο.Ο Μεσίνα ανέλαβε αργότερα το ρόλο του επικεφαλής προπονητή της Παγκόσμιας Ομάδας στο NBA Rising Stars Challenge του 2016. Στις 7-8 Μαρτίου 2016, ο Μεσίνα υπηρέτησε και πάλι ως πρώτος προπονητής των Σπερς, για δύο παιχνίδια, λόγω του ότι ο Γκρεγκ Πόποβιτς ήταν εκτός ομάδας λόγω έκτακτης οικογενειακής κατάστασης. Στις 19 Απριλίου 2018, ο Μεσίνα ανέλαβε προσωρινά καθήκοντα πρώτου προπονητή της ομάδας στη σειρά πλέι-οφ εναντίον των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, λόγω του ότι ο Πόποβιτς είχε αφήσει την ομάδα λόγω του θανάτου της γυναίκας του την προηγούμενη νύχτα. Στις 11 Ιουνίου 2019, ο Μεσίνα υπέγραψε τριετές συμβόλαιο και συμφώνησε να γίνει ο νέος προπονητής και πρόεδρος των επιχειρήσεων καλαθοσφαίρισης της Ολίμπια Μιλάνο. Από το 1993 έως το 1997, ο Μεσίνα ήταν ο προπονητής της Εθνικής Ιταλίας. Καθοδήγησε την Ιταλία στο Ευρωμπάσκετ του 1993 και στο Ευρωμπάσκετ του 1995, καθώς επίσης οδήγησε την Ιταλία στο ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 1997. Το 2016, ο Μεσίνα πήρε μια σύντομη άδεια απουσίας από τους Σαν Αντόνιο Σπερς, προκειμένου να επιστρέψει ως προπονητής της Ιταλίας, με στόχο να προκριθεί στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο Μεσίνα προπόνησε την Ιταλία στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 2016 στο Τορίνο. Στο τουρνουά, η Ιταλία έχασε από την Κροατία, και έτσι απέτυχε να προκριθεί στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016. Επίσης, ήταν προπονητής της Ιταλίας στο Ευρωμπάσκετ του 2017. Προφίλ προπονητή στο Euroleague.net Προφίλ προπονητή στο Πρωτάθλημα Ισπανίας (ισπανικά) Προφίλ προπονητή στο Πρωτάθλημα Ιταλίας Αρχειοθετήθηκε 2022-02-05 στο Wayback Machine. (ιταλικά) 50 Σπουδαιότεροι Συνεισφέροντες της Ευρωλίγκα - Έτορε Μεσίνα | Ο Έτορε Μεσίνα (ιταλικά: Ettore Messina) (30 Σεπτεμβρίου 1959, Κατάνια) είναι Ιταλός επαγγελματίας προπονητής καλαθοσφαίρισης. Είναι ο τωρινός προπονητής της Ολίμπια Μιλανο. Ο Μεσίνα έχει κερδίσει τέσσερις τίτλους Ευρωλίγκα ως προπονητής. Θεωρείται ένας από τους καλύτερους προπονητές καλαθοσφαίρισης της Ευρώπης όλων των εποχών, έχοντας ανακηρυχθεί ένας από τους 50 Σπουδαιότερους Συνεισφέροντες της Ευρωλίγκας το 2008.Ο Μεσίνα βραβεύτηκε τρεις φορές ως ο καλύτερος προπονητής του Πρωταθλήματος Ιταλίας, τα έτη 1998, 2001 και 2005. Επιπλέον, έχει ανακηρυχθεί δύο φορές ως προπονητής της χρονιάς της Ευρωλίγκα, το 2006 και το 2008. Εντάχθηκε στο Hall of Fame του Πρωταθλήματος Ιταλίας το 2008 και στο Hall of Fame της VTB Λίγκα, το 2019. Έχει επίσης εργαστεί στους Σαν Αντόνιο Σπερς, ως βοηθός προπονητή του Γκρεγκ Πόποβιτς, από το 2014 έως το 2019. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Οδός Ονείρων | Η Οδός Ονείρων θεωρήθηκε ως μια απόπειρα ανανέωσης της επιθεώρησης για την οποία συνεργάστηκαν ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Αλέξης Σολωμός, ο Μίνως Αργυράκης και ο Μανώλης Καστρινός. Πρωταγωνιστούσαν ο Δημήτρης Χορν, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Μάρω Κοντού, η Ζωή Φυτούση, ο Λάκης Παππάς, ο Γιώργος Εμιρζάς, ο Γιώργος Κωνσταντίνου και πολλοί νέοι ηθοποιοί της εποχής. Χόρευαν ο Μανώλης Καστρινός και η Χρυσούλα Ζώκα. Έκτακτες εμφανίσεις πραγματοποίησαν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Νάνα Μούσχουρη και ο Ευγένιος Σπαθάρης με τον Καραγκιόζη του. Ο δίσκος, που κυκλοφόρησε όσο ακόμα παιζόταν η παράσταση, περιλαμβάνει κλασικά τραγούδια όπως ο Ηθοποιός με τον Δημήτρη Χορν (που επίσης πρωταγωνιστεί στην παράσταση), η Μαύρη Φορντ με τη Μάρω Κοντού, Το Τρένο με τη Ζωή Φυτούση, Ο κυρ-Μιχάλης και Μανούλα Μου με τον Λάκη Παππά. Ο δίσκος δεν περιλαμβάνει τα τραγούδια που ερμήνευε η πρωταγωνίστρια του έργου, η Ρένα Βλαχοπούλου,επειδή ανήκε σε άλλη δισκογραφική εταιρία. Στην αρχική έκδοση του δίσκου σε βινύλιο δεν αναφερόταν το όνομά της. Όταν το 2000 ο δίσκος επανεκδόθηκε σε CD, το όνομά της Βλαχοπούλου προστέθηκε στους συντελεστές της παράστασης καθώς επίσης και αρκετές φωτογραφίες της, μολονότι δε διασώζεται κάποια ηχογράφησή της. Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία και το θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο καθημερινά. Την παρακολούθησαν μάλιστα πολλές καλλιτεχνικές προσωπικότητες απ' όλο τον κόσμο. Θεωρήθηκε το αντίπαλον δέον της Όμορφης Πόλης, της παράστασης του Μίκη Θεοδωράκη που παιζόταν λίγα μέτρα πιο κάτω στην ίδια οδό, στο θέατρο Παρκ. Και εκείνη η παράσταση ήταν μια απόπειρα ανανέωσης της επιθεώρησης, ωστόσο, παρά την επιτυχία που είχαν και τα δυο έργα, δεν πέτυχαν κάποια σημαντική ανανέωση του δημοφιλούς αυτού θεατρικού είδους και στην ιστορία έχουν μείνει περισσότερο για τα μουσικά παρά για τα θεατρικά τους επιτεύγματα. Πρεμιέρα της παράστασης «Οδός Ονείρων» στο θέατρο «Μετροπόλιταν».14/06/1962 (Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο) | Η Οδός Ονείρων είναι ιστορική μουσικοθεατρική παράσταση που ανέβηκε τον Ιούνιο του 1962 στο θερινό θέατρο Μετροπόλιταν της Αθήνας. Είναι είδος μιούζικ χολ ή επιθεώρησης: μια σειρά από νούμερα, τραγούδια και χορευτικά δρώμενα. Το ίδιο όνομα φέρει και το άλμπουμ με τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CF%8C%CF%82_%CE%9F%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%81%CF%89%CE%BD |
Πασκάλ Μπρυκνέρ | Γεννημένος στην Αυστρία από πατέρα Γερμανό και μητέρα Ισπανίδα, ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είχε κοσμοπολίτικες επιρροές από πολύ μικρός. Μέχρι την ηλικία των 16 ετών μεγάλωσε στη Λυόν και εν συνεχεία εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη και εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του υπό τον Ρολάν Μπαρτ. Κατέχει διδακτορικό Φιλοσοφίας από το Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού, είναι καθηγητής Λογοτεχνίας και Πολιτικών Επιστημών στην Αμερική και αρθρογραφεί επίσης στο «Nouvel Observateur».Μετά τις σπουδές του στα πανεπιστήμια Paris I και Paris VII Diderot και στο École Pratique des Hautes Études, ο Μπρυκνέρ έγινε maître de conférences στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού και συνεργάτης στο en:Nouvel Observateur. Ο Μπρυκνέρ ξεκίνησε το συγγραφικό του έργο στο πλαίσιο των "Νέων Φιλοσόφων". Δημοσίευσε τον Παρία, Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα (που έγινε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκυ) και τους Κλέφτες της ομορφιάς. Ανάμεσα στα δοκίμιά του είναι Ο Πειρασμός της Αθωότητας (1995), και το περίφημο Τα δάκρυα του Λευκού Ανθρώπου (2006), μια επίθεση ενάντια στις ναρκισιστικές και καταστροφικές πολιτικές που αποσκοπούν στο όφελος του Τρίτου Κόσμου και πιο πρόσφατα "Την Τυρανία της Μεταμέλειας" (2006), ένα δοκίμιο επάνω στην ατελείωτη αυτοκριτική της Δύσης. Από το 1992 έως το 1999 ο Μπρυκνέρ ήταν ενεργός υποστηρικτής Κροατών, Βόσνιων και Κοσοβάρων εναντίον της Σερβίας και υποστήριξε τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999. Το 2003 υποστήριξε την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεϊν αλλά στη συνέχεια κατέκρινε τα λάθη του Αμερικανικού Στρατού και τα βασανιστήρια στο Αμπού Γκραίμπ και το Γκουαντάναμο. Τίτλοι: (2015) Ένας καλός γιος, Εκδόσεις Πατάκη (2013) Το παράδοξο του έρωτα, Εκδόσεις Πατάκη (2012) Ο γάμος από έρωτα έχει αποτύχει;, Εκδόσεις Πατάκη (2008) Ο μικρός μου αντρούλης, Αστάρτη (2007) Η τυραννία της μεταμέλειας, Αστάρτη (2005) Ο άγιος ζιγκολό, Αστάρτη (2004) Βοήθεια, ο Αϊ-Βασίλης ξανάρχεται, Αστάρτη (2002) Η μιζέρια του πλούτου, Αστάρτη (2001) Η αέναη ευφορία, Αστάρτη (1999) Οι ανώνυμοι δράκοι, Αστάρτη (1998) Οι κλέφτες της ομορφιάς, Αστάρτη (1996) Γενέθλια γη, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη (1996) Ο πειρασμός της αθωότητας, Αστάρτη (1992) Το θείο βρέφος, Αστάρτη (1990) Η μελαγχολική δημοκρατία, Αστάρτη (1990) Ποιος απ' τους δυο μας επινόησε τον άλλο, Αστάρτη (1990) Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα, Αστάρτη (1986) Το μέγαρο των χαστουκιών, ΑστάρτηΣυμμετοχή σε συλλογικά έργα: (2004) Η ωραιότερη ιστορία του έρωτα, Κριτική (1999) Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη (1988) Η νέα ερωτική αναρχία, Αστάρτη Δημοσιεύτηκε το Μάιο του 1983 και αποτέλεσε ένα αμφιλεγόμενο έργο που περιγράφει την αντίληψη του Μπρυκνέρ περί ενός αντι-Δυτικού και υπέρ του Τρίτου Κόσμου συναισθηματισμού μιας μερίδας της Αριστεράς στη Δύση. Το δοκίμιο άσκησε επιρροή σε μια ολόκληρη τάση σκέψης, ειδικά στον Maurice Dantec και τον Michel Houellebecq. Ο τίτλος είναι μια παραλλαγή του "White Man's Burden" του Kipling. Η πολεμική στάση του Μπρυκνέρ ενάντια στην πολυπολιτισμικότητα τροφοδότησε μια διεθνή συζήτηση για το θέμα. Σε ένα άρθρο του τιτλοφορούμενο ως Φονταμενταλισμός του Διαφωτισμού ή Ρατσισμός των αντιρατσιστών; υπερασπίστηκε συγκεκριμένα τον Ayaan Hirsi Ali ενάντια στις κριτικές των Ian Buruma και Timothy Garton Ash. Σύμφωνα με τον Μπρυκνέρ, οι σύγχρονοι φιλόσοφοι από τον Heidegger έως τον Gadamer, τον Derrida, τον Max Horkheimer και τον Theodor Adorno έχουν εξαπολύσει μια ευρεία επίθεση στον Διαφωτισμό, ισχυριζόμενοι ότι "όλοι οι δαίμονες της εποχής μας γεννήθηκαν από αυτό το φιλοσοφικό και λογοτεχνικό επεισόδιο: καπιταλισμός, αποικιοκρατία, ολοκληρωτισμός". Ο Μπρυκνέρ συμφωνεί ότι η Ιστορία του 20ου αιώνα επιβεβαιώνει την δυνητικότητα της νεωτερικότητας υπέρ του φανατισμού, αλλά υποστηρίζει ότι η νεωτερική σκέψη του Διαφωτισμού απεδείχθη ικανή να ασκήσει κριτική στα δικά της λάθη και ότι "το να καταγγέλεις τις υπερβολές του Διαφωτισμού στο πλαίσιο που αυτός σφυρηλατήθηκε σημαίνει ότι είσαι αληθινός σε σχέση με το πνεύμα του." βιβλία στα ελληνικά συνέντευξη στα ελληνικά #1 συνέντευξη στα ελληνικά #2 Αποφθέγματα ΠΑΣΚΑΛ ΜΠΡΥΚΝΕΡ - ΤΟ ΒΗΜΑ Criticism of multiculturalism, Κριτική στην Πολυπολιτισμικότητα - Αγγλική Wikipedia [1], Πασκάλ Μπρυκνέρ - Αγγλική Wikipedia | Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ (γαλλικά: Pascal Bruckner [bʁyknɛʁ]) (Γεν. 15 Δεκεμβρίου 1948 στο Παρίσι) είναι Γάλλος συγγραφέας, ένας από τους λεγόμενους "νέους Φιλοσόφους"' που ήρθαν στο προσκήνιο τις δεκαετιες του '70 και του '80. Μεγάλο μέρος της δουλειάς του είναι αφιερωμένο σε κριτικές της γαλλικής κοινωνίας και κουλτούρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB_%CE%9C%CF%80%CF%81%CF%85%CE%BA%CE%BD%CE%AD%CF%81 |
Η Αφροδίτη της Ιλ | Ο αφηγητής, ένας αρχαιολόγος από το Παρίσι, επισκέπτεται την πόλη Ίγι στα νότια της Γαλλίας. Ένας φίλος του τον έχει συστήσει στον κύριο ντε Περοράντ, έναν επαρχιακό λάτρη αρχαιοτήτων που πρόκειται να του δείξει μερικά αρχαία ρωμαϊκά ερείπια. Όταν φτάνει, μαθαίνει ότι ο γιος του κ. ντε Περοράντ, Αλφόνς, πρόκειται να παντρευτεί την πλούσια νεαρή δεσποινίδα ντε Πυγκαρίγκ και ο αφηγητής προσκαλείται στον γάμο.Εν τω μεταξύ, ο κ. ντε Περοράντ δείχνει στον αφηγητή τη νέα του πρόσφατη ανακάλυψη: ένα χάλκινο άγαλμα της Σεμνυόμενης Αφροδίτης. Ο αφηγητής κρίνει ότι το άγαλμα είναι πολύ παλιό και αποκρυπτογραφεί την επιγραφή CAVE AMANTEM (Πρόσεξε αν σε ερωτευθεί). Οι δύο άντρες θαυμάζουν το άγριο βλέμμα της, είναι τόσο τρομακτική όσο και όμορφη. Φαίνεται επίσης να είναι καταραμένη: ο εργάτης που την ανακάλυψε έσπασε το πόδι του και ένας άλλος που της πέταξε μια πέτρα τραυματίστηκε από την ίδια πέτρα που γύρισε πίσω και τον χτύπησε στο μέτωπο. Το επόμενο πρωί, ο Αλφόνς, ήδη έτοιμος για τον γάμο, έρχεται να δει τον αφηγητή στον κήπο, όταν αρχίζει ένα παιχνίδι τένις ακριβώς δίπλα στον κήπο. Η τοπική ομάδα χάνει από την ισπανική. Ο Αλφόνς, που είναι σπουδαίος τενίστας, δεν αντέχει και παίζει με την ομάδα του αν και είναι ντυμένος για τον γάμο. Αρχίζει παίζοντας πολύ άσχημα και παραπονιέται ότι η διαμαντένια βέρα του, που είχε μαζί του για να δώσει στη μέλλουσα γυναίκα του κατά τη διάρκεια της τελετής, τον εμποδίζει να παίξει. Πρόκειται για ένα πανάκριβο δαχτυλίδι με διαμάντια σε σχήμα δύο πλεγμένων χεριών και την επιγραφή sempr'ab ti (για πάντα μαζί σου). Το βγάζει και, για να μην το χάσει, το γλιστράει στο δάχτυλο του αγάλματος. Μετά από αυτό, το παιχνίδι αλλάζει και κερδίζει η ομάδα του. Εκνευρισμένος, ο αρχηγός της ισπανικής ομάδας ορκίζεται εκδίκηση.Στον δρόμο για το δημαρχείο, ο Αλφόνς συνειδητοποιεί ότι ξέχασε τη βέρα στο δάχτυλο του αγάλματος και, ως βέρα, δίνει στη γυναίκα του το δαχτυλίδι που είχε ο ίδιος στο δάχτυλό του και το οποίο του είχε δώσει μια ερωμένη του στο Παρίσι. Μετά τον γάμο, οι καλεσμένοι κάθονται στο τραπέζι, η νύφη φαίνεται να είναι πολύ απόμακρη. Όταν ο Αλφόνς επιστρέφει αργότερα για να πάρει το δαχτυλίδι, ανακαλύπτει ότι το άγαλμα έχει λυγίσει τα δάχτυλα γύρω του και δεν μπορεί να το αφαιρέσει. Το διηγείται με τρόμο στον αφηγητή και του ζητά να κοιτάξει ο ίδιος, αλλά αυτός δεν θέλει να περπατήσει στη βροχή, άλλωστε δεν πιστεύει την ιστορία καθώς ο Αλφόνς είχε πιει πολύ, και ανεβαίνει στο δωμάτιό του για να κοιμηθεί. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ο αφηγητής ακούει βαριά βήματα στις σκάλες. αλλά υποθέτει ότι είναι ο μεθυσμένος Αλφόνς που πηγαίνει για ύπνο. Το πρωί, μετά το λάλημα του κόκορα, ακούει τα ίδια βήματα να απομακρύνονται στις σκάλες. Ξαφνικά, ακούγονται κραυγές και ταραχή. Ο αφηγητής τρέχει στο διάδρομο και βρίσκει ένα πλήθος ανθρώπων που περιβάλλουν τον Αλφόνς, ο οποίος βρίσκεται νεκρός στο σπασμένο νυφικό κρεβάτι, με μελανιές στο σώμα. Το πρόσωπο του νεκρού εκφράζει τρομερή ταλαιπωρία. Κοντά του βρίσκεται το δαχτυλίδι με τα διαμάντια.Στην αρχή, υποψιάζονται ότι ένοχος ήταν ο αρχηγός της αντίπαλης ομάδας από το παιχνίδι του τένις αλλά αυτός έχει αδιαμφισβήτητο άλλοθι. Ο αφηγητής τότε μαθαίνει από τον εισαγγελέα ότι η νύφη έχει τρελαθεί. Του αποκαλύπτει τη δήλωση που έκανε: εκείνη πήγε πρώτη για ύπνο. Τότε άκουσε κάποιον να μπαίνει στο δωμάτιο και νόμιζε ότι ήταν ο άντρας της. Αυτό το άτομο ξάπλωσε στο κρεβάτι και ένιωσε την παρουσία ενός παγωμένου σώματος. Σε λίγο, μπήκε στο δωμάτιο ένα δεύτερο άτομο, το οποίο αυτή τη φορά ήταν ο άνδρας της. Η νεαρή νύφη είδε τότε το άγαλμα που βρισκόταν στο κρεβάτι της να αγκαλιάζει τον άντρα της μέχρι που τον έπνιξε. Στη συνέχεια η νεαρή λιποθύμησε και μόλις τα ξημερώματα ανέκτησε τις αισθήσεις της. Τότε είδε το άγαλμα να φεύγει από το δωμάτιο. Μετά την ταφή, ο αφηγητής φεύγει από την πόλη και επιστρέφει στο Παρίσι. Αργότερα μαθαίνει ότι ο κ. ντε Περοράντ πέθανε και η γυναίκα του έλιωσε το άγαλμα και το μετέτρεψε σε καμπάνα για την τοπική εκκλησία. Έμαθε ακόμη, ότι από τότε που τοποθετήθηκε η καμπάνα, οι καλλιέργειες έχουν καταστραφεί δύο φορές από παγετό. Παρ' όλες τις έρευνες, ποτέ δεν αποκαλύφθηκε ποιος ήταν ο δολοφόνος του Αλφόνς. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από ένα από τα μεσαιωνικά άσματα Cantigas de Santa María του 13ου αιώνα, αρ. 4217, στο οποίο ένας νεαρός Γερμανός πριν παντρευτεί αφήνει το δαχτυλίδι που του πρόσφερε η αρραβωνιαστικιά του στο δάχτυλο ενός γλυπτού της Παναγίας και της δίνει υπόσχεση πίστης. Η Παναγία σφίγγει τα δάχτυλά της και ο νεαρός δεν μπορεί πλέον να πάρει το δαχτυλίδι του. Ο κόσμος τον συμβουλεύει να γίνει μοναχός αλλά αυτός παντρεύεται. Το βράδυ του γάμου του, η Παναγία εμφανίζεται δίπλα στο κρεβάτι του και του θυμίζει την υπόσχεση που της είχε δώσει. Ο νεαρός τρόμαξε και τελικά έφυγε να ζήσει στη μοναξιά σαν ερημίτης. Τηλεοπτικές ταινίες : 1979 : La Venere d'Ille, τηλεοπτική ταινία των Μάριο και Λαμπέρτο Μπάβα για το Rai 2. 1980 : La Vénus d'Ille, τηλεοπτική ταινία του Ρομπέρ Ρεά.Όπερα : 1964: La Vénus d’Ille του Ανρί Μπυσέρ 1922: Vénus του Οτμάρ Σεκ,op. 32, όπερα σε τρεις πράξεις, εμπνευσμένο από το έργο του Μεριμέ (πρώτη παράσταση: 10 mai 1922 στη Ζυρίχη)Θέατρο : 2015: La Vénus d’Ille του Αλέξ Ανταρζάν.Βιβλίο audio : 2003: La Vénus d'Ille εκδόσεις Des Oreilles pour Lire. Η Αφροδίτη της Ιλ μετάφραση: Μαρία-Χριστίνα Γεωργάτου, εκδόσεις Πάπυρος, 2011 | Η Αφροδίτη της Ιλ (γαλλικός τίτλος: La Vénus d'Ille) είναι φανταστική νουβέλα του Προσπέρ Μεριμέ. Γράφτηκε το 1835 και δημοσιεύτηκε το 1837. Αφηγείται την ιστορία ενός αγάλματος της Αφροδίτης που ζωντανεύει και εκδικείται καθώς θεωρεί ότι προδόθηκε, σε μια διήγηση όπου αναμειγνύονται το λογικό και το παράλογο.Η ιστορία διαδραματίζεται στην Ίγι-συρ-Τετ, μια μικρή πόλη στα Ανατολικά Πυρηναία. Το 2011 μεταφράστηκε στα ελληνικά με τον τίτλο Η Αφροδίτη της Ιλ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%99%CE%BB |
Ζαν Ραβελοναρίβο | Γεννήθηκε στο Μπερεβό της Μαδαγασκάρης και αποφοίτησε από τη Σχολή Αεροπορίας του Κιρόβογκραντ, στη Ρωσία. Επίσης, σπούδασε στο Εθνικό Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων (Institut national des sciences comptables et de l'administration d'entreprises). και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων στη Γαλλία. Ο Ραβελοναρίβο υπηρέτησε ως πιλότος στο προσωπικό αεροπλάνο του πρώην προέδρου Ντιντιέ Ρατσιράκα, ενώ η σύζυγός του ήταν γραμματέας του Ρατσιράκα. Στις 12 Ιανουαρίου 2015 ο πρωθυπουργός Ροζέ Κολό υπέβαλε την παραίτησή του από την πρωθυπουργία, που έγινε δεκτή από τον πρόεδρο Ερί Ραζαοναριμαμπιανινά την επόμενη ημέρα. Ο Κολό είχε επικριθεί για την αποτυχία του να λύσει το πρόβλημα με τις επαναλαμβανόμενες διακοπές ηλεκτρισμού λόγω βλάβης. Νέος πρωθυπουργός διορίστηκε o στρατηγός της αεροπορίας Ραβελοναριβό. Η επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του έγινε στις 17 Ιανουαρίου. Η αντιπολίτευση και ορισμένοι υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές του 2013, αμφισβήτησαν τη συνταγματικότητα του διορισμού του από τον Πρόεδρο (Άρθρο 54 που γράφει ότι ο Πρωθυπουργός διορίζεται από τον Πρόεδρο μέσα από έναν κατάλογο που προτείνεται από το πολιτικό κόμμα που έχει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση), αναφέροντας ότι οφειλόταν στη φιλία μεταξύ της συζύγου του και της Πρώτης Κυρίας της χώρας. Στις 3 Ιουλίου 2015 ο πρωθυπουργός επέζησε πρότασης μομφής, καθώς 95 ψήφοι ήταν θετικοί για την πρόταση, ενώ απαιτούνταν τουλάχιστον 101. Στις 8 Απριλίου 2016 ανακοινώθηκε η παραίτηση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του. Ο Ραβελοναρίβο αρνήθηκε την ανακοίνωση. Στις 10 Απριλίου ο πρόεδρος Ραζαοναριμαμπιανινά διόρισε νέο πρωθυπουργό τον Ολιβιέ Μαχαφαλί. Τελικά ο Ραβελοναρίβο δήλωσε ότι θα υπογράψει μια επιστολή παραίτησης.Τον Σεπτέμβριο του 2021 το ποινικό δικαστήριο κατά της διαφθοράς στο Ανταναναρίβο ζήτησε να εμφανιστούν έξι άτομα και μια εταιρεία. Ο Ραβελοναρίβο, πρωθυπουργός μεταξύ 2015 και 2016, κατηγορήθηκε ότι είχε συνάψει συμβόλαια με δόλιο τρόπο, από τα οποία ωφελήθηκε ο ίδιος. Το δικαστήριο ζήτησε να καταδικαστεί σε φυλάκιση 5 ετών. Οι κατηγορούμενοι διατάχθηκαν να πληρώσουν συνολικά 6 δισεκατομμύρια αριάρι ως αποζημίωση στο CNAPS (Εθνικό Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων). | Ο Ζαν Ραβελοναρίβο (Jean Ravelonarivo, γενν. 17 Απριλίου 1959) είναι Μαλγάσιος στρατιωτικός και πολιτικός που διετέλεσε 18oς πρωθυπουργός της νησιωτικής χώρας από τον Ιανουάριο του 2015 ως το 2016. Προτού γίνει πρωθυπουργός ήταν πρόεδρος του Ομίλου Ρόταρι στη Μαδαγασκάρη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD_%CE%A1%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B2%CE%BF |
Λαγκάδα Δυτικής Μάνης | Ο οικισμός είναι αμφιθεατρικά χτισμένος ανάμεσα στα δύο λαγκάδια Εμπλουτσός και Βαθύ Λαγκάδι, στα οποία οφείλει το όνομά του. Κατά άλλη εκδοχή, το χωριό πήρε το όνομά του από τα σπίτια, τα οποία είναι χτισμένα στις πλαγιές ενός χειμάρρου. Η ιστορία της ξεκινά επί Μάρκου Αυρηλίου, με την κατάληψη του διπλανού οικισμού Θαλάμες που μέχρι τότε ανήκε στη Σπάρτη, από τους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι εγκατέστησαν τους στάβλους τους στην Λαγκάδα και τη σωματοφυλακή τους στον οικισμό Σωματιανά, απ' όπου προέρχεται και η ονομασία τους. Με τον καιρό λοιπόν δημιουργήθηκε ο οικισμός που κατοικήθηκε από Ρωμαίους πολίτες των οποίων τα ονόματα εξελληνίστηκαν, κρατώντας όμως μέχρι σήμερα τη λατινική τους ρίζα. Το 1336 παραχωρήθηκε στον ευγενή Νικολό Ατσαγιόλι και μετέπειτα Βάιλο του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, ως φέουδό του. Το 1503 κυριάρχησε στη Λαγκάδα η οικογένεια του Βούλτσου ή Μπούλτσου, εξού και η ονομασία της περιοχής Μπουλτσιάνικα στο Βόρειο μέρος του χωριού. Το 1805 επισκέφτηκε το χωριό κατά τη διάρκεια της περιήγησής του στον ελλαδικό χώρο, ο Άγγλος στρατιωτικός, τοπογράφος και αρχαιολόγος Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ, ο οποίος κάνει αναφορά στον οικισμό. Υπάρχει πλήθος Ιερών Ναών και Μονών στον οικισμό, όπως ο Ιερός Ναός Προφήτη Ηλία, ο Ιερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης, η Ιερά Μονή Παναγίας του Καβελλάρη χτισμένη το 1673, η Ιερά Μονή Προφήτη Ηλία, ο Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής, ο Ιερός Ναός Αγίου Στρατήγου, ο Ιερός Ναός Αγίων Πάντων, ο Ιερός Ναός Κοίμησης Θεοτόκου κ.α. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στον Ιερό Ναό Εισοδίων Θεοτόκου, όπου φυλάσσονται σε λάρνακα τα οστά του εκχριστιανιστή της Μάνης, που καταγόταν από την Αρμενία, Άγιου Νίκωνα του Μετανοείτε που πέθανε στην Λαγκάδα. Στην Λαγκάδα υπάρχουν τα εξής χαρακτηρισμένα Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία από το Υπουργείο Πολιτισμού: Πολεμόπυργος του Καπιτσίνου του 19ου αιώνα, Πύργος του Οικονομέα του 1757, Βυζαντινή εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος του 14ου αιώνα, Κοιμητηριακός ναός της Αγ. Σοφίας του 14ου αιώνα, Πύργος «Γουλά» Μιχαλιτσιάνων, Τριώροφη κατοικία του Κισκήρα του 1859. Λατινική Αυτοκρατορία Χρονικόν του Μορέως Γοδεφρείδος Α΄ Βιλλεαρδουίνος Κατάλογος των Κάστρων της Ελλάδας | Η Λαγκάδα Δυτικής Μάνης ή Λαγκάδα Μεσσηνίας είναι οικισμός που υπάγεται στον Δήμο Δυτικής Μάνης. Ανήκε στον πρώην Δήμο Λεύκτρου μέχρι την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης το 2010. Είναι ένας από τους δύο χαρακτηρισμένους παραδοσιακούς οικισμούς της Μεσσηνίας μαζί με τις Θαλάμαι (Κουτήφαρι) και ένας από τους 118 παραδοσιακούς οικισμούς στην Πελοποννήσο. Στη διαμόρφωση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής συνέβαλαν οι Μανιάτες μάστορες στο σκάλισμα της πέτρας ή αλλιώς «πετροφάοι», όπως ο τεχνίτης Ιωάννης Κισκύρας από τη Λαγκάδα το 1820. Ακόμα, από την Λαγκάδα καταγόταν ο αγιογράφος Αναγνώστης ο οποίος έχει αγιογραφήσει πλήθος εκκλησιών στην ευρύτερη περιοχή. Απέχει από την Καλαμάτα 57χλμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%B4%CE%B1_%CE%94%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Δήμος Ωρωπίων | Ο δήμος περιλάμβανε τους παρακάτω οικισμούς (σε παρένθεση ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2011): Δ.δ. Σκάλας Ωρωπού [ 3.775 ] η Σκάλα Ωρωπού [ 1.289 ] η Νέα Πολιτεία [ 404 ] το Χαλκούτσι [ 2.082 ] Δ.δ. Νέων Παλατίων [ 3.647 ] τα Νέα Παλάτια [ 2.423 ] η Αγία Αικατερίνη [ 216 ] ο Άγιος Αθανάσιος [ 57 ] ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 870 ] οι Πόντιοι [ 81 ] Δ.δ. Ωρωπού [ 1.252 ] ο Ωρωπός [ 860 ] ο Κάμπος Ωρωπού [ 237 ] τα Πλατάνια Ωρωπού [ 155 ] Δήμος με όνομα δήμος Ωρωπίων υπήρξε στην Αττική στο διάστημα 1871-1912. Προέκυψε από μετονομασία του παλαιότερου δήμου Πειραίας σε δήμο Ωρωπίων και περιλάμβανε τους οικισμούς: Σκάλα , Αυλώνας (Κακοσάλεσι), Μαλακάσα, Συκάμινο, Μαρκόπουλο Ωρωπού, Κάλαμος , Άγιοι Απόστολοι και Μίλεσι. Ο δήμος διατηρήθηκε μέχρι το 1912 οπότε διασπάστηκε στις κοινότητες Σκάλας Ωρωπού, Ωρωπού, Μαρκοπούλου Ωρωπού, Καλάμου και Σαλεσίου (Αυλώνος). | Ο δήμος Ωρωπίων ήταν δήμος της ανατολικής Αττικής που σχηματίστηκε το 2002 από την συνένωση των πρώην κοινοτήτων Ωρωπού, Σκάλας Ωρωπού και Νέων Παλατίων. Βρισκόταν στο νοτειοανατολικό άκρο της Αττικής και συνόρευε με τις κοινότητες Συκάμινου, Μαρκοπούλου Ωρωπού και Μαλακάσας. Έδρα του ήταν η Σκάλα Ωρωπού. Με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης την 1-1-2011, ο δήμος Ωρωπίων συνενώθηκε μαζί με άλλους δήμους στον διευρυμένο Δήμο Ωρωπού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A9%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AF%CF%89%CE%BD |
The Anthology (άλμπουμ των Deep Purple) | 1. Hush (South) - 5:242. Emmaretta (Lord, Blackmore, Evans) - 4:283. Hallelujah (Greenaway, Cook) - 3:424. Shadows (Blackmore, Lord, Evans, Simper, Paice) - 3:29 5. Love Help Me (Blackmore, Evans) - 3:236. Wring that Neck (Blackmore, Lord, Simper, Paice) - 4:12 7. Speed King (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:538. Black Night (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 3:279. Grabsplatter (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 4:3410. Child in Time (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 9:1611. Strange Kind of Woman (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 4:5012. Freedom (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 3:3113. Fireball (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 3:2414. Highway Star (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:0715. Never Before (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 4:0016. When a Blind Man Cries (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 2:3017. Smoke on the Water (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:3818. Woman from Tokyo (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 5:4919. Might Just Take Your Life (Blackmore, Coverdale, Lord, Paice) - 4:3920. Coronarias Redig (Blackmore, Lord, Paice) - 4:5121. Soldier of Fortune (Blackmore, Coverdale) - 3:1522. You Keep on Moving (Coverdale, Hughes) - 4:17 1. Hush (South) - 4:242. Mandrake Root (Lord, Blackmore, Evans) - 6:073. Shield (Lord, Blackmore, Evans) - 6:024. Wring That Neck (Blackmore, Lord, Simper, Paice) - 5:12 5. The Bird Has Flown (Blackmore, Lord, Evans) - 5:35 6. Bloodsucker (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 4:087. Speed King (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 5:528. Black Night (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 3:279. Child in Time (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 10:1810. Fireball (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 3:2111. Strange Kind of Woman (Live) (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 8:4512. No One Came (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:2513. Highway Star (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:0514. Smoke on the Water (Live) (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 6:4715. Pictures of Home (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 5:0616. Woman from Tokyo (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 5:4917. Smooth Dancer (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice) - 4:1018. Sail Away (Blackmore, Coverdale, Lord, Paice) - 5:4819. Lay Down Stay Down (Blackmore, Coverdale, Lord, Paice) - 4:1820. Burn (Blackmore, Coverdale, Lord, Paice) - 6:4321. Stormbringer (Blackmore, Coverdale) - 4:0722. Hold On (Coverdale, Hughes, Lord, Paice) - 5:0623. Gypsy (Blackmore, Coverdale, Hughes, Lord, Paice) - 4:0224. Mistreated (Live) (Blackmore, Coverdale) - 11:4225. Gettin' Tighter (Bolin, Hughes) - 3:3726. Love Child (Bolin, Coverdale) - 3:0527. You Keep on Moving (Coverdale, Hughes) - 5:16 The Anthology (άλμπουμ) Επίσημη κυκλοφορία: Ιούλιος 1985 Οι μουσικοί οι οποίοι έχουν παίξει σε τραγούδια και των δύο εκδόσεων αυτού του δίσκου προέρχονται από τέσσερις διαφορετικές εποχές του συγκροτήματος, την Mark I (1968-1969), την Mark II (1969-1973), την Mark III (1974-1975) και την Mark IV (1975-1976) και είναι οι εξής: Ίαν Γκίλαν - φωνητικά Ροντ Έβανς - φωνητικά Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ - φωνητικά Ρίτσι Μπλάκμορ - κιθάρα Τόμι Μπόλιν - κιθάρα Τζον Λορντ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Νικ Σίμπερ - μπάσο Γκλεν Χιούζ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπανα Deep Purple - The Anthology at Discogs | Το The Anthology είναι ο τίτλος της διπλής συλλογής τραγουδιών του χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple, η οποία κυκλοφόρησε ως δίσκος βινυλίου τον Ιούλιο του 1985. Επανεκδόθηκε σε μορφή διπλού CD το 1991 από την εταιρεία "EMI". Η αρχική κυκλοφορία περιλαμβάνει κομμάτια τα οποία δεν είχαν εκδοθεί στο παρελθόν (πριν το 1985), κάτι που δεν συμβαίνει με την μετέπειτα έκδοση σε CD.Τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνει η συλλογή αυτή προέρχονται από τέσσερις διαφορετικές εποχές του συγκροτήματος: την Mark I (1968-1969), την Mark II (1969-1973), την Mark III (1973-1975) και την Mark IV (1975-1976). | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Anthology_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC_%CF%84%CF%89%CE%BD_Deep_Purple) |
Ήτα Τρόπιδος | Αυτό το αστρικό σύστημα είναι σήμερα ένα από τα βαρύτερα που μπορούν να μελετηθούν με μεγάλη λεπτομέρεια. Μέχρι πρόσφατα, το η Τρόπιδος πιστευόταν ότι ήταν το βαρύτερο ενιαίο αστέρι, αλλά το 2005 έγινε αντιληπτό ότι είναι ένα δυαδικό σύστημα. Το πιο μεγάλο αστέρι του συστήματος έχει πάνω από 100 φορές τη μάζα του Ήλιου. Άλλα γνωστά μεγάλα αστέρια είναι πιο φωτεινά και πιο βαριά. Τα αστέρια στην τάξη μάζας του Ήτα Τρόπιδος, με πάνω από 100 φορές τη μάζα του Ήλιου, παράγουν περισσότερα από ένα εκατομμύριο φορές φως από τον Ήλιο. Είναι αρκετά σπάνια - μόνο μερικές δεκάδες σε ένα γαλαξία τόσο μεγάλο όσο ο Γαλαξίας. Υποτίθεται ότι προσεγγίζουν (ή ενδεχομένως υπερβαίνουν) το όριο Eddington, δηλαδή, η εξωτερική πίεση της ακτινοβολίας τους είναι σχεδόν τόσο ισχυρή ώστε να αντισταθμίσει τη βαρύτητα. Αστέρια που είναι πάνω από 120 ηλιακές μάζες υπερβαίνουν το θεωρητικό όριο του Eddington, και η βαρύτητά τους είναι μόλις και μετά βίας αρκετά ισχυρή ώστε να συγκρατήσει την ακτινοβολία και το αέριό τους. Η κύρια σημασία του Ήτα Τρόπιδος για την αστροφυσική βασίζεται στη γιγαντιαία έκρηξη ή γεγονός ψευδή υπερκαινοφανή, το οποίο παρατηρήθηκε γύρω στο 1843. Σε λίγα χρόνια, το Ήτα Τρόπιδος παρήγαγε σχεδόν όσο ορατό φως, όσο μια έκρηξη σουπερνόβα, αλλά επέζησε. Άλλοι ψεύτικοι υπερκαινοφανείς έχουν παρατηρηθεί και σε άλλους γαλαξίες, όπως για παράδειγμα ο ψευδής υπερκαινοφανής SN 1961v στον NGC 1058 και ο SN 2006jc στον UGC 4904, ο οποίος παρήγαγε μια ψεύτικη σουπερνόβα, που σημείωθηκε τον Οκτώβριο του 2004. Ο SN 2006jc καταστράφηκε σε μια έκρηξη σουπερνόβα δύο χρόνια αργότερα, που παρατηρήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2006. Το φαινόμενο του ψεύτικου σουπερνόβα μπορεί να αντιπροσωπεύει μια επιφανειακή αστάθεια ή μια αποτυχημένη σουπερνόβα. Η γιγαντιαία έκρηξη του ήτα Τρόπιδος είναι το πρότυπο για το φαινόμενο αυτό, και μετά από 170 περίπου χρόνια εσωτερική δομή του άστρου δεν έχει ανακάμψει πλήρως. Μια αξιοσημείωτη πτυχή του Ήτα Τρόπιδος είναι η αλλαγή της φωτεινότητας του. Σήμερα χαρακτηρίζεται ως ένα φωτεινό μπλε μεταβλητό (LBV) δυαδικό αστέρι λόγω ιδιαιτεροτήτων του τρόπου πού λαμπραίνει και εξασθενεί σε λαμπρότητα. Όταν το Ήτα Τρόπιδος καταχωρήθηκε για πρώτη φορά το 1677 από τον Έντμοντ Χάλεϋ, ήταν 4ου μεγέθους, αλλά από το 1730, οι παρατηρητές παρατήρησαν ότι είχε λαμπρύνει σημαντικά και ήταν, σε εκείνο το σημείο, ένα από τα φωτεινότερα αστέρια στην Τρόπιδα. Στη συνέχεια, έγινε και πάλι όλο και πιο αμυδρό και από το 1782 φαίνεται ότι επέστρεψε στην πρώην αφάνεια του. Το 1820, παρατηρήθηκε αύξηση στη φωτεινότητά του και πάλι. Με το 1827, είχε λαμπρύνει περισσότερο από δέκα φορές και έφτασε τη μέγιστη φαινόμενη λαμπρότητά του τον Απρίλιο του 1843. Με μέγεθος -0.8, ήταν το δεύτερο φωτεινότερο αστέρι στον ουρανό κατά τη νύχτα (μετά το Σείριο σε 8,6 έτη φωτός μακριά μας), παρά την τεράστια απόσταση της τάξης των 7.000-8.000 ετών φωτός. (Για να θέσουμε τις σχέσεις σε μια προοπτική, η σχετική φωτεινότητα θα ήταν σαν να συγκρίνουμε ένα κερί (που αντιπροσωπεύει τον Σείριο) στα 14,5 μέτρα (48 πόδια) με μια άλλη πηγή φωτός (Ήτα Τρόπιδος), περίπου 10 χιλιόμετρα (6,2 μίλια) μακριά, το οποίο φαίνεται σχεδόν τόσο φωτεινό όσο το κερί.) Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η έκρηξη ενσωματώθηκε στην παράδοση των ιθαγενών της Αυστραλίας. Μετά το 1843, η εμφάνιση του Ήτα Τρόπιδος άρχισε να ξεθωριάζει και μεταξύ του 1900 και 1940 ήταν μόνο 8ου μεγέθους, αόρατο με γυμνό μάτι. Ξαφνικός και απρόσμενος διπλασιασμός της φωτεινότητας του Ήτα Τρόπιδος συνέβη το 1998-1999. Το 2007, το φως του θα μπορούσε εύκολα να το δει κάποιος με γυμνό μάτι ως αστέρα με μέγεθος 5. Κατάλογος αστέρων της Τρόπιδος Variable Star Of The Month AAVSO. Απρίλιος 2000: Ήτα Τρόπιδος Είκονες από το ΔΤΧ και γενικές πληροφορίες για το η Τρόπιδος Eta Carinae profile | Το Ήτα Τρόπιδος ή Ήτα Καρίνας (eta Carina, η Car) είναι ένα αστρικό σύστημα σε απόσταση περίπου 7.500 ετών φωτός από το ηλιακό σύστημα. Το σύστημα περιλαμβάνει τουλάχιστον δύο αστέρια, ένα από τα οποία είναι αστέρας Βολφ-Ραγιέ. Η συνδυαστική φωτεινότητα του είναι περίπου τέσσερα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου και η μάζα του συστήματος είναι κατ´εκτίμηση πάνω από 100 ηλιακές μάζες. Δεν είναι ορατό βορείως του γεωγραφικού πλάτους 30 ° Β και είναι αειφανής νοτίως του γεωγραφικού πλάτους 30 ° Ν. Λόγω της μάζας του και το στάδιο της ζωής, αναμένεται να εκραγεί σε υπερκαινοφανή στο αστρονομικό εγγύς μέλλον. Είναι ένα από τα βαρύτερα και λαμπρότερα γνωστά αστρικά συστήματα. Είναι μέλος του ανοικτούς σμήνους Trump 16, μέσα στο Νεφέλωμα της Τρόπιδος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CF%84%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%82 |
Συμμετοχή της Ολλανδίας στη Eurovision | Η Ολλανδία ήταν μία από τις επτά χώρες που συμμετείχαν στον εναρκτήριο διαγωνισμό του 1956. Το NTS παρουσίασε το Nationaal Songfestival για να επιλέξει ολλανδικές συμμετοχές στο διαγωνισμό. Οι Κόρι Μπρόκεν και Γιέτι Περλ τερμάτισαν στην πρώτη θέση και προκρίθηκαν στο Λουγκάνο. Μετά από ένα χρόνο, η επιτυχία ήρθε γρήγορα καθώς το "Net als toen" από τη Μπρόκεν κέρδισε το διαγωνισμό του 1957 στη Φρανκφούρτη, λαμβάνοντας πόντους από κάθε χώρα. Αυτό το τραγούδι είναι μια μπαλάντα που ρωτάει τον άντρα για τις πρώτες μέρες ως ζευγάρι. Ο Σεμ Νίβιν (Sem Nijveen) παρείχε σόλο στο βιολί. Ως αποτέλεσμα, το NTS φιλοξένησε το διαγωνισμό του 1958 στο Χίλφερσουμ. Το "Heel de wereld" της Brokken έλαβε τον πρώτο βαθμό από την πρώτη χώρα ψηφοφορίας, την Ελβετία, αλλά αποδείχθηκε ο μοναδικός για εκείνη και τερμάτισε δέκατη και τελευταία. Το να τερματίσει τελευταία η διοργανώτρια χώρα δεν θα επαναλαμβανόταν μέχρι την Πορτογαλία το 2018. Η Αυστρία το 2015 σημείωσε μηδέν βαθμούς, αλλά με τους κανονισμούς της ισοπαλίας, τερμάτισε προτελευταία. Το 1959 στις Κάννες, η Ολλανδία εκπροσωπήθηκε από την Τέντι Σόλτεν μετά την αποτυχία της Μπρόκεν. Το "Een beetje" είναι να επικεντρωθεί στο να είσαι άπιστος σε μια σχέση. Το Ηνωμένο Βασίλειο προηγήθηκε πριν η Ιταλία στείλει επτά πόντους στους Ολλανδούς και η Γαλλία έστειλε τέσσερις ακόμη για μια άλλη ακόμα ολλανδική νίκη. Οι Ρούντι Κάρελ και Άνι Πάλμεν κέρδισαν τον εθνικό τελικό με τον "Wat een geluk" το 1960 πριν ο Κάρελ επιλεχθεί για τη βραδιά, αλλά το τραγούδι τερμάτισε 12ο (προτελευταίο). Η Γκρέτε Κάουφελντ απέτυχε να κερδίσει τρεις επιλογές πριν επιλεγεί εσωτερικά το 1961 με το "Wat een dag", το οποίο τερμάτισε δέκατο σε ισοπαλία. Οι De Spelbrekers κέρδισαν με το "Katinka". Αυτό το τραγούδι βρίσκεται στη διακεκριμένη λίστα για να τερματίσει τελευταίο με 0 πόντους, αλλά εξακολουθεί να είναι από τις πιο γνωστές συμμετοχές στην Ολλανδία από τη σκοτεινή εποχή. Το 1963, τα μέλη της ορχήστρας έκαναν απεργία, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την τηλεοπτική επιλογή. Η Πάλμεν ερμήνευσε τρία τραγούδια για τις επιτροπές πριν από την επιλογή του "Geen ander", που αργότερα μετονομάστηκε σε "Een speeldoos". Το τραγούδι για άλλη μια φορά τερμάτισε τελευταίο σε ισοπαλία με μηδέν πόντους. Η Ολλανδο-Ινδονήσια Άνεκε Γκρενλόχ με το "Jij bent mijn leven" τερμάτισε με ισοπαλία στη δέκατη θέση το 1964. Το 1965, το Nationaal Songfestival είχε πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει το τραγούδι για κάθε συμμετέχοντα. Φιλοξενήθηκε από την Teddy Scholten. Η Κόνι Βαντενμπός κέρδισε με το "'t Is genoeg". Η Νορβηγία είναι η μόνη χώρα που έδωσε οποιονδήποτε πόντους, τους μέγιστους 5 πόντους, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 11η. Η Μίλι Σκοτ ήταν η πρώτη μαύρη ερμηνεύτρια που συμμετείχε, το 1966, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσαν και οι δύο στο "Fernando en Filippo" 1 πόντο, κάνοντας την Ολλανδία να τερματίσει 15η. Το Χάρμελεν (Harmelen) φιλοξένησε την επιλογή του 1967. Η νικήτρια Τερέζ Στάινμετς τερμάτισε 14η με το "Ring-dinge-ding". Το 1968, η Ολλανδία τερμάτισε και πάλι τελευταία με το "Morgen" από τον Ρόνι Τόμπερ. Το Nationaal Songfestival 1969, ένωσε την Ευρώπη ζητώντας από κάθε συμμετέχουσα χώρα το 1969 να ψηφίσει με τις ολλανδικές επιτροπές. Το "De toeteraar" της Κόννυ Βινκ κερδήθηκε από το "De troubadour" της Λένι Κουρ. Ο Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν αρνήθηκε να πάει στη Μαδρίτη και το τραγούδι διευθύνθηκε από τον Φρανς ντε Κοκ. Οι δύο τελευταίες χώρες έφεραν την Ολλανδία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία στην πρώτη θέση με 18 πόντους. Επειδή δεν υπήρχε κανένας κανόνας σπασίματος ισοπαλίας εκείνη τη στιγμή, και οι 4 χώρες ανακοινώθηκαν ως ωικήτριες, γεγονός που οδήγησε σε αποχώρηση πολλών χωρών το 1970. Η Ολλανδία νίκησε τη Γαλλία στην κλήρωση για τη διοργάνωση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 1970 στο RAI Άμστερνταμ. Οι Hearts of Soul τερμάτισαν στην 7η θέση με το "Waterman". Οι Saskia & Serge τερμάτισαν δεύτεροι στον εθνικό τελικό του 1970 πριν επιλεχθούν εσωτερικά για το 1971. Η μπαλάντα "Tijd" τερμάτισε με ισοπαλία έκτη εκείνη τη νύχτα. Ήταν το τελευταίο τραγούδι που διηύθυνε ο Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν μετά από 13 τραγούδια του, από τα οποία δύο νίκες. Το "Als het om de liefde gaat" των Σάντρα & Αντρές ήταν η πρώτη συμμετοχή όπου το κοινό χτύπησε παλαμάκια ταυτόχρονα. Η Ολλανδία τερμάτισε τέταρτη, ένα βαθμό πίσω από τη Γερμανία. Μετά το "De oude muzikant" του Μπεν Κράμερ που τερμάτισε 14ο το 1973, η χώρα έστειλε τους Mouth & MacNeal με το "I See a Star". Το 1974 ήταν η πρώτη χρονιά που επέτρεψε στα τραγούδια να ερμηνευτούν στα Αγγλικά, οπότε οι στίχοι άλλαξαν στα Αγγλικά. Στο διαγωνισμό, το ντουέτο έπρεπε να αντιμετωπίσει αστέρες όπως οι ABBA, η πρώην νικήτρια Τζιλιόλα Τσινκουέτι και η Ολίβια Νιούτον Τζον, πριν τερματίσει στην τρίτη θέση. Οι Teach-In με το "Ding-a-dong" κέρδισαν την εθνική προεπιλογή Nationaal Songfestival 1975, η οποία ήταν η πρώτη φορά από το 1970 που οι τραγουδιστές δεν είχαν επιλεγεί εσωτερικά. Το τραγούδι έλαβε έξι δώδεκα βαθμούς, κερδίζοντας το διαγωνισμό για τέταρτη φορά και είναι το πρώτο τραγούδι που κέρδισε, ενώ σε σειρά εμφάνισης ήταν πρώτο. Η Χάγη φιλοξένησε τη Eurovision του 1976 στο Congresgebouw, με την πρώην νικήτρια Κόρι Μπρόκεν να παρουσιάζει την παράσταση. Η Σάντρα Ρίμερ επέστρεψε με το "The Party's Over" τερματίζοντας 9η. Η χώρα προχώρησε σε τρεις χρονιές που δεν τερμάτισε στην πρώτη δεκάδα, με το "De mallemolen" της Χέντι Λέστερ να τερματίζει 12ο, το "'t Is OK" με τους Harmony να τερματίζει 13ο και το συγκρότημα Xandra με τη Σάντρα Ρίμερ, με το "Colorado" να τερματίζει 12ο. Το Congressesbouw επέστρεψε στη διοργάνωση του διαγωνισμού του 1980, αφού το Ισραήλ αρνήθηκε να φιλοξενήσει αφού κέρδισε δύο φορές στη σειρά και αποσύρθηκε, επειδή η ημερομηνία του διαγωνισμού συνέπεσε με την Ημέρα Μνήμης. Ο Ρογκίρ φαν Ότερλου έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Η Μάγκι Μακνίλ επέστρεψε με το "Amsterdam". Το τραγούδι θα ήταν το τελευταίο τραγούδι που θα επιλεγεί εσωτερικά μέχρι το 2013. Το τραγούδι οδήγησε στην ψηφοφορία μετά από τα πρώτα τρία δωδεκάρια από τέσσερις χώρες. Το τραγούδι αργότερα τερμάτισε πέμπτο. Η Λίντα Ουίλιαμς πήγε στο 1981 με το "Het is een wonder". Τερμάτισε 7ο. Ένα χρόνο αργότερα, το "Fantasie eiland" των The Millionaires έχασε αμφιλεγόμενα το εισιτήριο, επειδή οι ειδικοί κριτές έστειλαν το "Jij en ik" με τον Μπιλ βαν Ντάικ. Το αγγλικό τρίο Tight Tit διασκεύασε το τραγούδι ως Fantasy Island, το οποίο έγινε κορυφαία επιτυχία φτάνοντας στην 5η θέση των τσάρτ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1982, το "Fantasie eiland" κέρδισε το Διαγωνισμός Δεύτερης Ευκαιρίας του OGAE. Οι πέντε πόντοι της Γερμανίας οδήγησαν το "Jij en ik" στην τρίτη θέση από το τέλος. Το Nationaal Songfestival 1983, θεωρείται επίσης δραματικό. Το "Een beetje van dit" των Vulcano ήρθε σε ισοπαλία με το "Sing Me a Song" της Μπερναντέτ, πριν το τελευταίο σετ των ψήφων της επιτροπής δώσει στη Μπερναντέτ ένα βαθμό και στους Vulcano κανέναν, που την έστειλε στο Μόναχο. Η Ολλανδία τερμάτισε 7η. Αφού κέρδισε σχεδόν το Nationaal Songfestival το 1981, η Μαριμπέλ εκπροσώπησε τη χώρα το 1984 με το "Ik hou van jou", όπου η συμμετοχή τερμάτισε 13η πριν την πρώτη αποχώρηση το 1985 λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών. Η γυναικείο συγκρότημα Frizzle Sizzle ήταν η ολλανδική συμμετοχή το 1986 με το "Alles heeft ritme", η οποία τερμάτισε ξανά 13η. Στην έκδοση του Nationaal Songfestival 1987, η Μάρτσα ερμήνευσε έξι διαγωνιστικά τραγούδια και επιλέχθηκε το "Rechtop in de wind". Η Μάρτσα τερμάτισε με ισοπαλία στην πέμπτη θέση, το πρώτο αποτέλεσμα στην πρώτη πεντάδα για την Ολλανδία από το 1980. Το τραγούδι ήταν το τελευταίο που διευθύνθηκε από τον Ρογκίρ φαν Ότερλου πριν από το θάνατό του από καρκίνο. Το 1998, ο Γκέραρντ Γιόλινγκ επιλέχθηκε εσωτερικά ως ο ολλανδός εκπρόσωπος και το "Shangri-La" επιλέχθηκε αργότερα ως ολλανδική συμμετοχή. Το τραγούδι τερμάτισε ένατο. Η Γιουστίνε Πελμελάι, μέλος των φωνητικών του τραγουδιού "Shangri-La", κέρδισε την επιλογή το 1989 με το τραγούδι "Blijf zoals je bent", που τερμάτισε στη 15η θέση. Το 1990, η χώρα εκπροσωπήθηκε από τις αδελφές Maywood με την μπαλάντα "Ik wil alles met je delen", τερματίζοντας και πάλι στη 15η θέση. Καθώς ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στις 4 Μαΐου 1991, η Ολλανδία αποφάσισε να μην συμμετάσχει λόγω της Ημέρας Μνήμης των Νεκρών. Ο Χάμφρεϊ Κάμπελ κέρδισε την επιλογή του 1992 με το "Wijs μου de Weg", το οποίο τερμάτισε ένατο. Το 1993 και το 1994, το NOS αποφάσισε να επιλέξει εσωτερικά τον Ολλανδό καλλιτέχνη, και να χρησιμοποιήσει το Nationaal Songfestival για την επιλογή του τραγουδιού. Το 1993, η Ρουθ Γιάκοτ επιλέχθηκε ως καλλιτέχνης και το "Vrede" επιλέχθηκε ως η συμμετοχή, τερματίζοντας έκτο. Το 1994, η Βίλεκε Αλμπέρτι επιλέχθηκε με το τραγούδι "Waar is de zon?". Το τραγούδι τερμάτισε 23ο με τέσσερις πόντους και η Ολλανδία υποβιβάστηκε από το διαγωνισμό του 1995. Το Nationaal Songfestival επέστρεψε το 1996 με πέντε ημιτελικούς για να επιλέξει ένα τραγούδι για κάθε τραγουδιστή. Η Μαξίν και ο Φράνκλιν Μπράουν εκπροσώπησαν τη χώρα με το "De eerste keer". Το τραγούδι τερμάτισε έβδομο, μετά από σφάλμα. Ο Ντικ Μπέκερ, που συνυπέγραψε το "Ding-a-dong", έκανε το ντεμπούτο του ως μαέστρος. Το 1997, οι Mrs. Einstein, τις οποίες η γερμανική τηλεόραση ανέφερε αστεία ως Dutch Spice Grandmothers, εκπροσώπησαν την Ολλανδία με το "Niemand heeft nog tijd" που τερμάτισε 22ο με πέντε πόντους. Το "Alsof je bij me bent" της Nurlaila τερμάτισε δεύτερο στην προεπιλογή, αλλά κέρδισε το OGAE Second Chance Contest 1998. Η υψηλότερη βαθμολογία συμμετοχής εκείνη την περίοδο ήταν το "Hemel en aarde" της Εντσίλια Ρόμπλεϊ: ηγήθηκε της ψηφοφορίας για ορισμένο χρονικό διάστημα της βραδιάς. Ήταν η τελευταία φορά που η Ολλανδία ήταν ηγέτης του πίνακα αποτελεσμάτων μέχρι το 2014. Το τραγούδι τερμάτισε τέταρτο, το καλύτερο αποτέλεσμα της Ολλανδίας από το 1975. Η Μαρλέιν κέρδισε τον ολλανδικό τελικό το 1999. Τερμάτισε στην 8η θέση με το τραγούδι "One Good Reason". Το 2000, το τραγούδι "No Goodbyes", το οποίο τραγούδησε η Λίντα Βάγκενμακερς, τερμάτισε στην 13η θέση. Το 2001, η Μιχέλ Κόρτενς και το τραγούδι της "Out on My Own", τερμάτισε 18η και η Ολλανδία δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής το 2002 λόγω κακών αποτελεσμάτων. Η Έστερ Χάρτ κέρδισε τον εθνικό τελικό το 2003 με την ίδια ομάδα γραφής με το 1999. Η Έστερ τερμάτισε στην 13η θέση. Η χώρα έστειλε το ανδρικό ντουέτο Re-Union το 2004 με το τραγούδι "Without You" και προκρίθηκε στον τελικό. Τερμάτισε στην 20η θέση με 11 βαθμούς. Το 2005, το "My Impossible Dream" της Γκλένις Γκρέις δεν κατάφερε να φτάσει στον μεγάλο τελικό. Οι Treble επίσης δεν προκρίθηκαν ένα χρόνο αργότερα, με το τραγούδι "Amambanda" στην Αθήνα. Το 2007, η Ρόμπλεϊ επέστρεψε με το τραγούδι "On Top of the World". Δεν μπορούσε να επαναλάβει την επιτυχία της το 1998 και δεν κατάφερε να προκριθεί. Το 2008, η Χιντ συμμετείχε με το τραγούδι "Your Heart Belongs to Me": δεν κατάφερε επίσης να προκριθεί. Το 2009, το "Shine" των De Toppers απέτυχε να προκριθεί. Ένα χρόνο μετά, η Σίνεκε επιλέχθηκε μέσω ενός εθνικού τελικού με το "Ik ben verliefd (Sha-la-lie)", τραγούδι αμιγώς στα ολλανδικά, το οποίο απέτυχε να προκριθεί στον τελικό. Οι 3JS είχαν τη χαμηλότερη βαθμολογία όλων των συμμετεχόντων στο διαγωνισμό του 2011 και η Γιόαν Φράνκα απέτυχε επίσης να προκριθεί το 2012. Η Ολλανδία έχασε τα τελευταία οκτώ χρόνια στη σειρά, καθιστώντας τη χώρα με τη μεγαλύτερη περίοδο μη προκρίσεων στο διαγωνισμό. Η σειρά διαδοχικών μη προκρίσεων από τη δεκαετία του 2000 ως τις αρχές της δεκαετίας του 2010 οδήγησε τον ολλανδικό ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό να ξανασκεφτεί τη στρατηγική τους, η οποία οδήγησε στην εσωτερική επιλογή της ροκ τραγουδίστριας Ανούκ το 2013. Η Ανούκ επέλεξε το τραγούδι "Birds" και τους τραγουδιστές φωνητικών και πήγε για να σπάσει το μακρύ σερί μη προκρίσεων της Ολλανδίας. Έδωσε στη χώρα το πρώτο αποτέλεσμα στην πρώτη δεκάδα από το 1999. Τα επόμενα χρόνια, η ολλανδική επιτροπή της Eurovision συνέχισε να επιλέγει τους καλλιτέχνες της εσωτερικά. Την επόμενη χρονιά, οι The Common Linnets (αποτελούμενοι από τους τραγουδιστές Ίλσε Ντελάνγκε και [[ Waylon]]) με το "Calm After the Storm" κέρδισαν τον ημιτελικό τους, τερματίζοντας δεύτεροι συνολικά. Μετά από τη μη πρόκριση της Τρίνκε Όστερχουϊς το 2015, οι Ολλανδοί κατέγραψαν τέσσερις διαδοχικές προκρίσεις με τον Ντάουε Μπομπ και τις O’G3NE να τερματίζουν και οι δύο στην 11η θέση στις αντίστοιχες εμφανίσεις τους, και ο Waylon που κατέλαβε την 18η θέση το 2018. Ο Ντάνκαν Λόρενς έφερε στη χώρα την 5η γενική νίκη της (ισοβαθμώντας στον αριθμό νικών με τη Γαλλία, το Λουξεμβούργο και το Ηνωμένο Βασίλειο) και την πρώτη νίκη σε 44 χρόνια με το τραγούδι του, "Arcade". Ως αποτέλεσμα της ακύρωσης του διαγωνισμού του 2020 λόγω της πανδημίας του COVID-19, ο Λόρενς έγινε ο νικητής της Eurovision με τη μεγαλύτερη διάρκεια της εξουσίας της νίκης, έχοντας τον τίτλο για δύο συνεχόμενα χρόνια. Ως ο συμμετέχων της διοργανώτριας χώρας, ο Ζανγκού Μακρόι με το "Birth of a New Age" προκρίθηκε αυτόματα για τον τελικό, τερματίζοντας στην 23η θέση με 11 βαθμούς, σημειώνοντας την πέμπτη φορά από το 2015 που η διοργανώτρια χώρα κατατάσσεται στην τελευταία πεντάδα. Ο Μακρόι είχε προηγουμένως επιλεγεί για να εκπροσωπήσει τη χώρα στην έκδοση του 2020 που ακυρώθηκε αργότερα με το "Grow". Για το διαγωνισμό του 2022, η S10 εκπροσώπησε τη χώρα με το "De diepte", η πρώτη συμμετοχή στα ολλανδικά μετά την Σίνεκε το 2010, η οποία τερμάτισε στην 11η θέση στον τελικό. Το 2015 η συμμετοχή της Ολλανδίας ψηφίστηκε ως εκείνη με το χειρότερο ντύσιμο επί σκηνής στα βραβεία Barbara Dex Award και απέσπασε 1.324 βαθμούς, ανάμεσα σε 10 χώρες. Η Ολλανδία έχει χάσει μόνο τέσσερις διαγωνισμούς στην ιστορία της στη Eurovision. Η χώρα απουσίαζε τις χρονιές 1985 και 1991 λόγω της ημερομηνίας και των δύο διαγωνισμών που σύμπιπταν με την ολλανδική Ημέρας Μνήμης των Νεκρών, και τις χρονιές 1995 και 2002 λόγω υποβιβασμού ως αποτέλεσμα των κακών αποτελεσμάτων της χώρας την προηγούμενη χρονιά. Η Ολλανδία συμμετείχε το 2000. Όμως, στις 22:00 (Ώρα Κεντρικής Ευρώπης +2) το Σάββατο 13 Μαΐου, η εκπομπή ακυρώθηκε λόγω του δυστυχήματος των πυροτεχνημάτων στο Ενσέντε που συνέβη λίγες ώρες πριν. Οι βαθμοί που δόθηκαν από την Ολλανδία, επιλέχθηκαν από την ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής, αφού δεν υπήρχε τηλεψηφοφορία λόγω της αποκοπής του προγράμματος. Ως το 2022, το ιστορικό ψηφοφορίας της Ολλανδίας έχει ως εξής: Τέσσερις φορές έχει κερδίσει η Ολλανδία τον διαγωνισμό και άλλες τόσες τον διοργάνωσε, όχι όμως αμέσως μετά τις νίκες της όπως ορίζουν οι κανονισμοί. Αυτό συνέβη το 1958, το 1970 (όπου μάλιστα επιλέχθηκε ανάμεσα στις τέσσερις χώρες που είχαν μοιραστεί το βραβείο του 1969) και το 1976. Το 1960, αν και νικήτρια της προηγούμενης χρονιάς, παραχώρησε τη διοργάνωση στο Λονδίνο, ενώ αντίθετα ανέλαβε η ίδια τη διοργάνωση του 1980, τη στιγμή που η νικήτρια χώρα της προηγούμενης χρονιάς (Ισραήλ), αρνήθηκε να διοργανώσει τη Eurovision υπό τις προϋποθέσεις της EBU και όχι τις δικές της. Στις 16 Μαΐου 2020, το Χίλφερσουμ φιλοξένησε το ζωντανό σόου Eurovision: Europe Shine A Light σαν αντικατάσταση του ακυρωμένου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision 2020. Το σόου παρουσίασαν οι Σαντάλ Γιάνσεν, Εντσίλια Ρόμπλεϊ και Γιαν Σμιτ. Στους τελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία Στους ημιτελικούς: Κ.Ε. → Κριτική ΕπιτροπήT. → Τηλεψηφοφορία Με το πέρασμα του χρόνου ήταν διαθέσιμος ο σχολιασμός από τα κανάλια NOS/TROS με τη βοήθεια έμπειρων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών παρουσιαστών, συμπεριλαμβανομένων των Βίλεμ Ντόις, Ίβο Νίε, Πιμ Γιάκομπς και άλλων. Ο Βίλεμ βαν Μπόισεκομ παρουσίαζε το διαγωνισμό για λογαριασμό της τηλεόρασης του NOS από το 1987 ως το 2005. Η παρουσίαση σταμάτησε με την ανακοίνωση από τον ίδιο, τον Νοέμβριο του 2005, ότι σταματά τις παρουσιάσεις. Αντικαταστάθηκε ως συν-σχολιαστής από τον Κόρναλτ Μάας, ο οποίος απολύθηκε στις 29 Ιουνίου 2010 επειδή προσέβαλε με σχόλια στο Twitter το Sieneke, τον Γιόραν βαν ντερ Σλουτ και το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV). Έπειτα από αυτό, ο DJ Ντάνιελ Ντέκερ, ο οποίος παρουσίαζε μαζί με τον Μάας, ανέλαβε παρουσιαστής μαζί με τον τραγουδιστή Γιαν Σμιτ. Το 2014 επανήλθε ο Μάας, αντικαθιστώντας ο ίδιος τώρα τον Ντέκερ μαζί με τον Σμιτ. ^ Ο Douwe Bob, εκπρόσωπος της Ολλανδίας στο διαγωνισμό του 2016, ήταν ο δεύτερος παρουσιαστής σε άλλη γλώσσα στον δεύτερο ημιτελικό. | Η Ολλανδία έχει συμμετάσχει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 63 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της ως μία από τις επτά χώρες που αγωνίστηκαν στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Έχει χάσει μόνο τέσσερις διαγωνισμούς μέχρι σήμερα: δύο φορές επειδή η ημερομηνία του τελικού σύμπιπτε με την Ημέρα Μνήμης των Νεκρών (1985, 1991) και δύο φορές επειδή υποβιβάστηκε λόγω κακών αποτελεσμάτων τα προηγούμενα χρόνια (1995, 2002). Η Ολλανδία διοργάνωσε το διαγωνισμό στο Χίλφερσουμ (1958), στο Άμστερνταμ (1970), δύο φορές στη Χάγη (1976 και 1980) και στο Ρότερνταμ (2020, αλλά ο διαγωνισμός ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του COVID-19 εκείνη τη χρονιά, οπότε το Ρότερνταμ παρέμεινε ως η διοργανώτρια πόλη του 2021). Η Ολλανδία έχει κερδίσει το διαγωνισμό πέντε φορές, με την Κόρι Μπρόκεν (1957), την Τέντι Σόλτεν (1959), την Λένι Κουρ που μοιράστηκε το βραβείο με άλλες τρεις χώρες σε ισοπαλία (1969), τους Teach-In (1975) και τον Ντάνκαν Λόρενς (2019). Τα άλλα πέντε κορυφαία αποτελέσματα της χώρας είναι η τέταρτη θέση των Σάντρα Ρίμερ & Ντρις Χόλτεν (1972), η τρίτη θέση των Mouth & MacNeal (1974), η πέμπτη θέση της Μάγκι Μακνίλ (1980), η πέμπτη θέση της Μάρτσα (1987), η τέταρτη θέση της Εντσίλια Ρόμπλεϊ (1998) και η δεύτερη θέση με τους The Common Linnets (2014). Η Ολλανδία τερμάτισε τελευταία το 1958, το 1962, το 1963, το 1968 και στον ημιτελικό του 2011. Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004, η Ολλανδία δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό για οκτώ χρόνια στη σειρά από το 2005 έως το 2012, το ρεκόρ του διαγωνισμού, αλλά έκτοτε έφτασε σε έξι από τους επτά τελευταίους τελικούς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision |
Εταίροι | Το όνομα της στρατιωτικής αυτής ομάδας πηγάζει από την λέξη Εταίρος, αυτός που βρίσκεται κοντά, με τη χρήση της λέξης να εννοεί αυτός που βρίσκεται κοντά στον βασιλιά. Οι Εταίροι -ή αλλιώς Σύντροφοι- μπορούσαν να είναι μέλη της Μακεδονικής αριστοκρατίας, ή, απλοί πολίτες Ελληνικής καταγωγής οι οποίοι απολάμβαναν της εμπιστοσύνης και φιλίας του εκάστοτε Μακεδόνα μονάρχη. Τα Εταιρείδια, ήταν μια γιορτή της Βόρειας Ελλάδας και συσχετίζονταν με την ιερή σχέση ανάμεσα στον βασιλιά και τους Εταίρους, και ακόμα και ο Ευριπίδης, ο διάσημος Αθηναίος δραματουργός, είχε τιμηθεί ως Εταίρος από τον Μακεδόνα βασιλιά Αρχέλαο Α΄. Οι βασιλικοί φίλοι η αλλιώς οι βασιλικοί Εταίροι ήταν ισόβιοι και επιλέγονταν από τον βασιλιά μέσα από τα μέλη της Μακεδονικής αριστοκρατίας. Το ιππικό των Εταίρων χρησιμοποιούσε μόνο τα καλύτερα άλογα, και του παρέχονταν ο καλύτερος διαθέσιμος οπλισμός. Τον καιρό του Αλεξάνδρου, ο καθένας από αυτούς διέθετε ένα ξυστόν και φορούσε μπρούτζινο θώρακα ή λινοθώρακα, επωμίδες και Βοιωτικά κράνη, χωρίς να διαθέτουν ασπίδα. Ήταν επίσης εξοπλισμένοι με κοπίδα ή ξίφος για μάχες σώμα με σώμα, καθώς και για την περίπτωση όπου το ξυστόν έσπαγε. Στην εποχή του Φίλιππου Β και του Αλέξανδρου, οι Εταίροι ήταν οργανωμένοι σε 8 τοπικές ομάδες, που ονομάζονταν ίλες. Κάθε ίλη των εταίρων αποτελούνταν από 200 με 300 ιππείς και διοικούνταν από δύο επίλαρχους, μια και όπως λέει ο ιστορικός Αρριανός ο Αλέξανδρος δεν ήθελε κανένας, ούτε καν ο πιό κοντινός του φίλος να είναι το κέντρο της προσοχής. Όταν βρίσκονταν στα Σούσα και έλαβε ενισχύσεις, ο Αλέξανδρος οργάνωσε την κάθε ίλη σε δύο λόχους. Οι ονομασίες τους πήγαζαν είτε από το όνομα της γεωγραφικής περιοχής στην οποία είχαν συσταθεί, είτε από το όνομα του αρχηγού τους. Η Βασιλική Ίλη διοικούνταν από τον ίδιο τον Αλέξανδρο και περιείχε περίπου τον διπλάσιο αριθμό ιππέων από τις άλλες ίλες, γύρω στους 400. Οι ίλες αυτές μερικές φορές συνδυάζονταν σε ομάδες των δύο, τριών ή και τεσσάρων ιλών για τον σχηματισμό ιππαρχίας, η οποία διοικούνταν από τον ίππαρχο, αν και το σύνολο των εταίρων διοικούνταν από τον ίδιο τον Αλέξανδρο.Κατά τις βαλκανικές εκστρατείες του Αλέξανδρου βόρεια της Μακεδονίας, εμφανίζονται αναφορές για Εταίρους της Άνω Μακεδονίας, της Κεντρικής Μακεδονίας, και της Αμφίπολης. Κατά την προέλαση στον Γρανικό, μια ίλη η οποία διοικούνταν από τον Σωκράτη της Μακεδονίας, είχε ως προέλευση την Απολλωνία της λίμνης Βόλβης. Κατά την μάχη της Ισσού, ο Αρριανός αναφέρει ονομαστικά την ίλη της Ανθεμούς(σημερινή Γαλάτιστα), μια από την μη ταυτοποιημένη περιοχή της Λεύγης, καθώς και μια από την Πιερία.Ο Θεόπομπος περιγράφοντας τους Εταίρους των μέσων του 4ου αιώνα π.Χ., αναφέρει πως δεν ξεπερνούσαν τους 800 και πως η προέλευση τους ήταν ανάμικτη, με μερικούς από τη Μακεδονία, άλλους από τη Θεσσαλία, και άλλους από άλλα μέρη της Ελλάδας. Έως το 338 π.Χ., ο Αλέξανδρος εμφανίζεται να έχει συγκεντρώσει γύρω στους 2600 ιππείς στους Εταίρους. Καθώς οι δυνάμεις του Αλέξανδρου προχωρούσαν προς την Ινδία, οι βάρβαροι των γύρω περιοχών στελέχωναν όλο και περισσότερο το ιππικό των Εταίρων, και η λιποταξία που σημειώθηκε στην πόλη της Ώπις είναι πιθανό πως, μερικώς τουλάχιστον, προκλήθηκε από αυτό το λόγο. Σε κάποια στιγμή υπήρξαν πέντε ιππαρχίες, οι τέσσερις στελεχωμένες αποκλειστικά από ξένους, και μία ανάμικτη με Έλληνες και Ασιάτες. Οι Εταίροι πιθανώς ήταν το πρώτο ιππικό εξειδικευμένο στην κατά μέτωπο επίθεση και ισχυρό κλονισμό και διάσπαση των αντιπάλων, ως στρατεύματα κλονισμού, και ήταν ικανοί να διασπάσουν μαζικά τις πυκνές εχθρικές γραμμές, αν και τέτοιου είδους χρήση περιγράφεται σπάνια στις αρχαίες πηγές. Τα άλλα ιππικά της εποχής, συνήθως χρησιμοποιούσαν ακόντια και απέφευγαν να εμπλακούν σε παρατεταμένες μάχες παρά χρησιμοποιούνταν περισσότερο για καταδίωξη, αιφνιδιασμό ή παρενόχληση του εχθρού. Κατά την μάχη, ακολουθούσαν την τακτική του σφυριού και του αμονιού, όπου οι Εταίροι χρησιμοποιούνταν ως το σφυρί, και συνδύαζαν τις επιθέσεις τους με την Μακεδονική φάλαγγα η οποία λειτουργούσε ως το αμόνι, με τον εχθρό να βρίσκεται στη μέση. Έτσι η φάλαγγα ακινητοποιούσε τον αντίπαλο στη θέση του, ενώ οι Εταίροι επιτίθονταν από τα πλάγια ή από πίσω. Ο Αλέξανδρος οδηγούσε προσωπικά την επίθεση στην κεφαλή της βασιλικής ίλης των Εταίρων, η οποία είχε συνήθως τον σχηματισμό σφήνας. Κατά την κορύφωση της μάχης, οι Εταίροι συνήθως πολεμούσαν στη δεξιά πτέρυγα του Μακεδονικού στρατού, δίπλα στους Υπασπιστές, οι οποίοι φρουρούσαν τις ακάλυπτες πλευρές των φαλαγγών. Το ελαφρύτερου τύπου ιππικό, χρησιμοποιούνταν επίσης για την προστασία των πλευρών της φάλαγγας. Υπό την καθοδήγηση του Αλεξάνδρου, η συμβολή των Εταίρων υπήρξε καθοριστική στις περισσότερες μάχες στην Ασία. Το ιππικό των Εταίρων των Διαδόχων, ήταν ακόμα βαρύτερα εξοπλισμένο. Οι Εταίροι των Σελευκιδών φορούσαν κάπως ελαφρύτερο αλλά αρκετά παρόμοιο εξοπλισμό με τους κατάφρακτους κατά την μάχη της Μαγνησίας το 190 π.Χ., ο οποίος αποτελούνταν από μερική θωράκιση του αλόγου και θωράκιση των χεριών και των ποδιών του ιππέα. Οι Εταίροι των Πτολεμαίων είχαν επίσης και μια μεγάλη στρόγγυλη ασπίδα, σε αντίθεση με τους Εταίρους του Φίλιππου και Αλέξανδρου και γενικά της παλιάς Μακεδονίας. Ο τίτλος των Εταίρων δεν χρησιμοποιήθηκε από τους Σελευκίδες με την αρχική του έννοια, αλλά αντικαταστάθηκε με διάφορους και ποικίλους βαθμούς της έννοιας φίλοι του βασιλιά. Παρόλα αυτά, ο τίτλος Εταίροι χρησιμοποιούνταν για τους σκοπούς της οργάνωσης του βαρέως ιππικού. Οι Σελευκίδες ήταν οι μόνοι που διατήρησαν το όνομα, μια και οι δυναστείες των Αντιγονιδών και των Πτολεμαίων είχαν διαφορετικά ονόματα για τα επίλεκτα σώματα ιππικού τους. Η Εταιρεία ήταν σώμα μισθοφόρων κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με το όνομα να σημαίνει η Συντροφιά, σε αντιστοιχία με την ονομασία των Συντρόφων της αρχαίας Μακεδονίας. Η αυτοκρατορική Εταιρεία αποτελούνταν κυρίως από ξένους, και είχαν τον ρόλο της αυτοκρατορικής φρουράς μαζί με τα αντίστοιχα τάγματα τον 9ο με 12ο αιώνα μ.Χ.. | Οι Εταίροι ήταν το επίλεκτο βαρύ ιππικό του Μακεδονικού στρατού από την εποχή του Φιλίππου Β΄ και πιο πριν, και απέκτησαν την μεγάλη τους φήμη με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έχουν αναφερθεί ως το πιο αξιόπιστο ιππικό του αρχαίου κόσμου το οποίο ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό στην κατά μέτωπο επίθεση και διάνοιξη διαδρόμων ανάμεσα στις τάξεις του εχθρού. Έχει επίσης ειπωθεί πως αν η Μακεδονική φάλαγγα ήταν το αμόνι πάνω στο οποίο έσπαγαν οι σχηματισμοί των αντιπάλων, οι Εταίροι ήταν το σφυρί που τους χτυπούσε. Οι επίλεκτοι των Εταίρων γίνονταν μέλη της περιορισμένης προσωπικής σωματοφυλακής του Αλέξανδρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%84%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CE%B9 |
Τζο Μασερία | Ο Τζουζέπε Μασερία γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1886 στο χωριό Μένφι, της επαρχίας Αγκριτζέντο της Σικελίας, σε οικογένεια ραφτών. Όταν ήταν νέος, μετακόμισε στην πόλη Μαρσάλα, της επαρχίας Τράπανι. Ο Μασερία έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1902 , όπου στη συνέχεια έγινε μέλος της εγκληματικής οικογένειας Μορέλο με έδρα το Χάρλεμ και μέρη της Μικρής Ιταλίας στο νότιο Μανχάταν. Ο Μασερία ήταν σύγχρονος άλλων λοχαγών αυτής της οικογένειας της μαφίας όπως ο Γκαετάνο Ρέινα. Το 1909, ο Μασερία δικάστηκε για διάρρηξη και καταδικάστηκε με αναστολή. Στις 23 Μαΐου 1913, ο Μασερία καταδικάστηκε σε τέσσερα έως έξι χρόνια φυλάκιση για διάρρηξη τρίτου βαθμού.Καθώς τελείωνε η δεκαετία του 1910, ο Μασερία και το αφεντικό του Σαλβατόρε Ντ' Αγκουίλα αγωνίστηκαν για την εξουσία του υποκόσμου στη Νέα Υόρκη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, ήταν σε πόλεμο μεταξύ τους. Το 1920, ο Μασερία είχε στρατολογήσει τον Λάκι Λουτσιάνο ως έναν από τους σωματοφύλακες του. Ο Ντ' Άγκουίλα είχε επίσης έναν σωματοφύλακα που δούλευε γι 'αυτόν, τον Ουμπέρτο Βαλέντι, και τον διέταξε να σκοτώσει τον Μασερία. Στις 7 Μαΐου 1922, το αφεντικό της οικογένειας εγκλήματος Μορέλο/Τερανόβα, Βιντζέντζο Τερανόβα, δολοφονήθηκε κοντά στο σπίτι του. Ο Βαλέντι πιστεύεται ότι ήταν προσωπικά υπεύθυνος. Ώρες αργότερα, ο υπαρχηγός του Τερανόβα τραυματίστηκε θανάσιμα στο Κάτω Μανχάταν από τον Βαλέντι και ένοπλους που δούλευαν γι' αυτόν. Την επόμενη μέρα, ο Βαλέντι και μερικοί από τους άνδρες του επιτέθηκαν στο νέο αφεντικό της αντίπαλης οικογένειας Τερανόβα, τον Μασερία. Ο Βαλέντι εντόπισε τον Μασερία και τους σωματοφύλακές του στη Grand Street μέσα σε ένα τετράγωνο του Αρχηγείου της Αστυνομίας. Ο Μασερία κατάφερε να ξεφύγει, αλλά οι ένοπλοι είχαν πυροβολήσει τέσσερις άνδρες και δύο γυναίκες. Ο Μασερία πέταξε το πιστόλι του και συνελήφθη καθώς διέφυγε από το σημείο.Στις 9 Αυγούστου 1922, ο Μασερία έγινε ξανά στόχος, αλλά και πάλι κατάφερε να επιζήσει. Το νέο περιστατικό είχε σαν συνέπεια ο Μασερία να κερδίσει τον σεβασμό μεταξύ των γκάνγκστερς ως «ο άνθρωπος που μπορεί να αποφύγει τις σφαίρες» και η φήμη του άρχισε να αυξάνεται καθώς η φήμη του Ντ' Αγκουίλα άρχισε να μειώνεται. Σαράντα οκτώ ώρες αργότερα, στις 11 Αυγούστου, ο Βαλέντι ενώ βρισκόνταν σε ένα καφέ στη γωνία της 2ης Λεωφόρου και της 12ης οδού, δολοφονήθηκε καθώς προσπαθούσε να διαφύγει. Ο Μασερία έγινε αρχηγός της οικογένειας Μορέλο και ήταν γνωστός ως "Τζο το Αφεντικό", με τον Τζουζέπε Μορέλο ως σύμβουλό του (κονσιλιέρι). Όταν ο Ντ' Αγκουίλα δολοφονήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1928, ο Μασερία, επιλέχθηκε να αντικαταστήσει τον Ντ' Αγκουίλα ως νέος capo dei capi εκείνο τον χειμώνα.Με την άνοδο του, ο Μασερία άρχισε να ασκεί πίεση σε άλλες συμμορίες της μαφίας για χρηματικά ανταλλάγματα.Άλλοι μαφιόζοι τον κατηγόρησαν ότι είχε ενορχηστρώσει τις δολοφονίες του Γκασπάρ Μιλάτσο το 1930 στο Ντιτρόιτ και του Γκαετάνο Ρέινα στο Μπρονξ. Ο Νικόλο Σκίρο προσπάθησε να επαναλάβει τη στρατηγική της ουδετερότητας που χρησιμοποιούσε για να αντιμετωπίσει τον Ντ' Αγκουίλα με τον Μασερία, αλλά αντιτάχθηκε σθεναρά από τον Σαλβατόρε Μαραντζάνο και το αφεντικό της οικογένειας Μπάφαλο Στέφανο Μαγκαντίνο. Ο Μασερία ισχυρίστηκε ότι ο Σκίρο είχε διαπράξει παράβαση και ζήτησε από τον Σκίρο να του πληρώσει 10.000 δολάρια προκειμένου να παραιτηθεί από αρχηγός της οικογένειας της μαφίας. Ο Σκίρο συμμορφώθηκε. Αμέσως μετά από αυτό το περιστατικό, ο Βίτο Μπονβέντρε δολοφονήθηκε στο σπίτι του στις 15 Ιουλίου 1930.Αυτό οδήγησε στον Μαραντζάνο να αναδειχθεί σε αφεντικό της συμμορίας και σε μια σύγκρουση με τον Μασερία και τους συμμάχους του που αναφέρονται ως ο πόλεμος του Καστελαμαρέζε.Κατά τη διάρκεια αυτού του Πολέμου, μεταξύ 1930 και 1931, ο Μασερία και ο Μορέλο πολέμησαν εναντίον μιας αντίπαλης συμμορίας, με έδρα το Μπρούκλιν, με επικεφαλής τον Μαραντζάνο και τον Τζο Μπονάνο. Ο Μορέλο, ο οποίος ήταν έμπειρος σε τέτοιες συγκρούσεις, έγινε ο «αρχηγός πολέμου» και στρατηγικός σύμβουλος του Μασερία. Ένα από τα πρώτα θύματα του πολέμου, ο Μορέλο δολοφονήθηκε μαζί με τον συνεργάτη Τζόζεφ Περιάνο στις 15 Αυγούστου 1930, ενώ μάζευε αποδείξεις οικονομικών συναλλαγών στο γραφείο του στο Ανατολικό Χάρλεμ. Ο Τζόζεφ Βαλάτσι, ο πρώτος κυβερνητικός πληροφοριοδότης (πεντίτο) της Κόζα Νόστρα, αναγνώρισε τον δολοφόνο του Μορέλο ως έναν εκτελεστή από το Καστελαμάρε ντελ Γκόλφο που ήξερε ως «Μπάστερ από το Σικάγο». Σε μια μυστική συμφωνία με τον Μαραντζάνο, ο Λάκι Λουτσιάνο συμφώνησε να δολοφονήσει το αφεντικό του, τον Μασερία, με αντάλλαγμα να αναλάβει τις δραστηριότητες εκβιασμών και να γίνει ο δεύτερος στην διοίκηση του Μαραντζάνο. Ο Τζο Άντονις που είχε ενταχθεί στην συμμορία του Μασερία πήρε εντολή από τον Μασερία όταν έμαθε για την προδοσία του Λουτσιάνο να σκοτώσει τον Λουτσιάνο. Ωστόσο, ο Άντονις προειδοποίησε τον Λουτσιάνο για το σχέδιο δολοφονίας. Στις 15 Απριλίου 1931, ο Λουτσιάνο παρέσυρε τον Μασερία σε μια συνάντηση όπου δολοφονήθηκε σε ένα εστιατόριο στο Κόνεϊ Αΐλαντ. Ενώ έπαιζαν χαρτιά, ο Λουτσιάνο φέρεται να δικαιολογήθηκε ότι ήθελε να πάει στην τουαλέτα, με τους εκτελεστές του να εμφανίζονται και να πυροβολούν θανάσιμα τον Μασερία.Ο Λουτσιάνο προσήχθη για ανάκριση από την αστυνομία. Εκείνη την εποχή, η αστυνομία είχε υποψίες ότι ένας γκάνγκστερ ονόματι Τζον Τζιούστρα ήταν ένας από τους ένοπλους στη δολοφονία του Μασερία. Αυτό βασίστηκε στην αναφορά ενός εμπιστευτικού πληροφοριοδότη καθώς ένα από τα παλτά που βρέθηκαν στον τόπο της δολοφονίας αναγνωρίστηκε ότι ανήκε στον Τζιούστρα. Ωστόσο η υπόθεση έκλεισε μετά τη δολοφονία του Τζιούστρα στις 9 Ιουλίου 1931. Σύμφωνα με τους The New York Times, "μετά από αυτό, η αστυνομία δεν μπόρεσε να μάθει σίγουρα τι συνέβη". Λέγεται ότι ο Μασερία "κάθισε σε ένα τραπέζι παίζοντας χαρτιά με δύο ή τρεις άγνωστους άνδρες" όταν πυροβολήθηκε από πίσω. Πέθανε από σφαίρες που δέχθηκε στο κεφάλι, την πλάτη και το στήθος.Η έκθεση αυτοψίας του Μασερία δείχνει ότι πέθανε με άδειο στομάχι. [= Δεν παρουσιάστηκαν μάρτυρες, αν και «δύο ή τρεις» άνδρες παρατηρήθηκαν να φεύγουν από το εστιατόριο και να μπαίνουν σε ένα κλεμμένο αυτοκίνητο.Κανείς δεν καταδικάστηκε για τη δολοφονία του Μασερία καθώς δεν υπήρχαν μάρτυρες και ο Λουτσιάνο παρουσιάσε άλλοθι στις αρχές. Στις ταινίες Φάκελος Βαλάτσι (1972) και Λάκι Λουτσιάνο (1973) ο Μασερία απεικονίζεται από τον Αλεσάντρο Σπέρλι Στην ταινία Mobsters (1991) απεικονίζεται από τον Άντονι Κουίν Στην ταινία Λάνσκι (1999) απεικονίζεται από τον Μπιλ Καπίτσι. Στην ταινία Bonanno: A Godfather's Story (1999) απεικονίζεται από τον Τόνι Καλαμπρέτα. Στην σειρά Boardwalk Empire (2010–2014) ο Μασερία απεικονίζεται από τον Ίβο Νάντι. Η δολοφονία του απεικονίζεται να γίνεται από τους Μπάγκσυ Σίγκελ και Τονίνο Σαντρέλι. Στην σειρά Στα άδυτα της Μαφίας: Νέα Υόρκη (2015) ο Μασερία απεικονίζεται από τον Στίλιο Σαβάντε. Στην σειρά The Gangster Chronicles (1981) ο Μασερία απεικονίζεται από τον Ρίτσαρντ Καστελάνο. Bernstein, Lee. The Greatest Menace: Organized Crime in Cold War America. Boston: UMass Press, 2002. (ISBN 1-55849-345-X) Bonanno, Joseph. A Man of Honor: The Autobiography of Joseph Bonanno. New York: St. Martin's Press, 2003. (ISBN 0-312-97923-1) Capeci, Jerry. The Complete Idiot's Guide to the Mafia. Indianapolis: Alpha Books, 2002. (ISBN 0-02-864225-2) Critchley, David. The Origin of Organized Crime: The New York City Mafia, 1891-1931. New York, Routledge, 2008. Dash, Mike. The First Family: Terror, Extortion and the Birth of the American Mafia. London, Simon & Schuster, 2009. Davis, John H. Mafia Dynasty: The Rise and Fall of the Gambino Crime Family. New York: HarperCollins, 1993. (ISBN 0-06-016357-7) Hortis, C. Alexander The Mob and the City: The Hidden History of How the Mafia Captured New York. Amherst, New York: Prometheus Books, 2014 Kobler, John. Capone: The Life and Times of Al Capone. New York: Da Capo Press, 2003. (ISBN 0-306-81285-1) Mannion, James. 101 Things You Didn't Know About The Mafia: The Lowdown on Dons, Wiseguys, Squealers and Backstabbers. Avon, Massachusetts: Adams Media, 2005. (ISBN 1-59337-267-1) Messick, Hank. Lansky. London: Robert Hale & Company, 1973. (ISBN 0-7091-3966-7) Milhorn, H. Thomas. Crime: Computer Viruses to Twin Towers. Boca Raton, Florida: Universal Publishers, 2005. (ISBN 1-58112-489-9) Peterson, Robert W. Crime & the American Response. New York: Facts on File, 1973. (ISBN 0-87196-227-6) Ferrara, Eric. Gangsters, Murderers & Weirdos of the Lower East Side; A self-guided walking tour 2008 Volkman, Ernest Gangbusters: The Destruction of America's Last Great Mafia Dynasty. New York: Harper Collins, 1998. Black, Jon (Οκτωβρίου 2020). Secret Societies. ISBN 9781527268074. | Ο Τζουζέπε "Τζο" Μασερία (ιταλικά: Giuseppe Masseria, προφέρεται ως [dʒuˈzɛppe masseˈria]), (17 Ιανουαρίου 1886 – 15 Απριλίου 1931) γνωστός με το παρατσούκλι "Τζο το Αφεντικό" (αγγλ. Joe the Boss), ήταν ιταλοαμερικανός γκάνγκστερ και αφεντικό της οικογένειας εγκλήματος Τζενοβέζε, μιας από τις Πέντε οικογένειες της Μαφίας της Νέας Υόρκης, από το 1922 έως το 1931. Το 1930, πήρε μέρος στον διαβόητο πόλεμο του Καστελαμαρέζε για τον έλεγχο του υποκόσμου της Νέας Υόρκης. Ο πόλεμος τελείωσε με τη δολοφονία του στις 15 Απριλίου 1931, κατά παραγγελία του δικού του υπαρχηγού Λάκι Λουτσιάνο, ο οποίος συνωμότησε με την αντίπαλη συμμορία του Σαλβατόρε Μαραντζάνο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B1 |
Κανείς δε λέει σ' αγαπώ | Η σειρά παρουσιάζει τον αταίριαστο έρωτα μεταξύ της Κορίνας και του Χάρη. Οι δυο τους ήταν παλιοί συμμαθητές και "εχθροί" ενώ αρκετά χρόνια μετά συναντιούνται κάτω από την ίδια επαγγελματική στέγη, όταν ο Χάρης πιάνει δουλειά ως δημοσιογράφος σε ένα περιοδικό. Στην ομάδα του ίδιου περιοδικού εργάζεται ήδη η Κορίνα με τη μεταξύ τους κόντρα να φουντώνει ξανά. Από τη μία η ρομαντική Κορίνα και από την άλλη ο δυναμικός Χάρης, τελικά αποδεικνύουν ότι τα ετερώνυμα έλκονται καθώς στο τέλος καταλήγουν ερωτευμένοι και ζευγάρι... Προβαλλόταν κάθε Πέμπτη στις 22:00. Δε προβλήθηκε επεισόδιο στις 3/3/2005 λόγω μετάδοσης της ταινίας Τζένη Τζένη. Κανείς δε λέει σ' αγαπώ στην IMDb | Κανείς Δε Λέει Σ' Αγαπώ είναι ο τίτλος μιας ελληνικής κωμικής τηλεοπτικής σειράς που προβλήθηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες του Mega τη σεζόν 2004-2005. Το σενάριο της σειράς υπέγραψαν η Μαρκέλλα Γρηγορίου με την Αντιγόνη Παππά, ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Στέφανος Κοντομάρης. Η σειρά απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα κατά τη προβολή της, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προβάλλεται σε επανάληψη συχνά από τον σταθμό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82_%CE%B4%CE%B5_%CE%BB%CE%AD%CE%B5%CE%B9_%CF%83%27_%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CF%8E |
Γλώσσα Αμπιντζί | «Glottolog - Κατάλογος βιβλιογραφίας». glottolog.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2018. «ScriptSource - Abidji language». scriptsource.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2018. «OLAC resources in and about Abidji language». language-archives.org (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2018. | Η γλώσσα Αμπιντζί (ISO 639-3: abi, Ethnologue: abi, Glottolog: abid1235) κατατάσσεται στις γλώσσες Ατλαντικού-Κονγκό και ομιλείται στην Ακτή Ελεφαντοστού. Χρησιμοποιείται από 50.500 ομιλητές σύμφωνα με την απογραφή του 1993, και για την γραφή της χρησιμοποιείται η λατινική γραφή. Διαθέτει 2 διαλέκτους, τις Ενυέμπε και Όγκμπρου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AF |
Ροντ Χίγκινς | Ο Ρόντ Χίγκινς εισήχθη στο Πανεπιστήμιο του Φρένσο Στέιτ το 1978 και αγωνίστηκε στο Κολλεγιακό Πρωτάθλημα με την ομάδα μπάσκετ του Πανεπιστημίου, τους Φρένσο Στέιτ Μπουλντογκς. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Φρέσνο Στέιτ το 1982, σε ηλικία 22 ετών. Ο Ροντ Χιγκινς συμμετείχε στα Ντραφτς του ΝΒΑ το 1982 και εξασφάλισε συμβόλαιο συνεργασίας με τους Σικάγο Μπουλς. Στην ομάδα του Σικάγο αγωνίστηκε μέχρι το 1985. Την περίοδο 1985-86, ο Ροντ Χιγκινς πέρασε από αρκετές ομάδες του ΝΒΑ και του CBA και συγκεκριμένα από τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ (γνωστούς και ως Σιάτλ Σούπερσόνικς), τους Τάμπα Μπέι Θρίλλερς, τους Σαν Αντόνιο Σπερς, τους Μπρούκλιν Νετς (γνωστούς και ως Νιου Τζέρσει Νετς) καθώς και τους Σικάγο Μπουλς. Την εξαετία 1986-92 αγωνίστηκε στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Τη διετία 1992-94 αγωνίστηκε με τους Σακραμέντο Κινγκς, τους Κλίβελαντ Καβαλίερς και τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Ενδιάμεσα, και συγκεκριμένα το 1993, ο Ροντ Χίγκινς μετεγγράφη στον Ολυμπιακό Πειραιώς, στον οποίο ωστόσο παρέμεινε για λίγους μόνο μήνες. Μετά το πέρας της αγωνιστικής περιόδου 1993-94, ο Ροντ Χίγκινς αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να βάλει τέλος στην καριέρα του ως καλαθοσφαιριστής. Ο Ροντ Χίγκινς έχει διατελέσει δύο φορές βοηθός προπονητή στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς (1995-2000 και 2004). http://www.onsports.gr/basket/NBA/item/277254-Sarlot-Mpompkats-Parelthon-o-gios-toy-proedroy | Ο Ρόντερικ Ντουέιν "Ροντ" Χίγκινς, (γεννημένος στις 31 Ιανουαρίου 1960) είναι Αμερικανός πρώην καλαθοσφαιριστής. Έχει ύψος 2,01 μ. και αγωνιζόταν τόσο ως πάουερ φόργουοντ, όσο και ως σέντερ. Αγωνίστηκε κυρίως στο NBA και στο CBA, ενώ είχε κι ένα πέρασμα από τον Ολυμπιακό Πειραιώς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BD%CF%84_%CE%A7%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CF%82 |
Ρωσοπερσικός πόλεμος (1804-1813) | Η προέλευση του πρώτου ρωσοπερσικού πολέμου ευρείας κίμακας επιχειρήσεων ανάγεται στην απόφαση του Τσάρου Παύλου να προσαρτήσει τη Γεωργία (Δεκέμβριος 1800) αφότου ο Ηρακλής Β΄ της Γεωργίας, κυβερνήτης του Κάρτλι, έκανε έκκληση στη χριστιανική Ρωσία στη συνθήκη του Γκεοργκίεβσκ του 1783, για ενσωμάτωση στην αυτοκρατορία. Μετά τη δολοφονία του Παύλου Α΄ (11 Μαρτίου του 1801), η επιθετική πολιτική επί του θέματος συνεχίστηκε από τον διάδοχό του, τσάρο Αλεξάνδρο Α΄, με στόχο τον ρωσικό έλεγχο χανάτων του ανατολικού Καυκάσου. Το 1803, ο νεοδιορισθείς διοικητής των ρωσικών δυνάμεων στην περιοχή του Καυκάσου, ο Πάβελ, επιτέθηκε και κατέλαβε την ακρόπολη του Γκιαντζά στις 15 Ιανουαρίου 1804. Ο κυβερνήτης Γιαβάντ Χαν Καtζάρ, σκοτώθηκε και ένας μεγάλος αριθμός των κατοίκων σφάχτηκε. Ο Κατζάρ βασιλιάς Φαθ Αλί Σαχ Κατζάρ, διείδε τη ρωσική απειλή για την Αρμενία, το Καραμπάχ και το Αζερμπαϊτζάν όχι μόνο ως πηγή αστάθειας στα βορειοδυτικά σύνορά του, αλλά και ως άμεση πρόκληση για την Δυναστεία των Κατζάρων. N. Dubrovin. История войны и владычества русских на Кавказе, volumes 4–6. SPb, 1886–88. Fisher, William Bayne· Avery, P.· Hambly, G. R. G· Melville, C. (1991). The Cambridge History of Iran. 7. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0521200954. | Ο ρωσοπερσικός πόλεμος (1804-1813) ήταν ένας από τους πολλούς πολέμους μεταξύ της περσικής και της ρωσικής αυτοκρατορίας και εκκίνησε εξαιτίας εδαφικών διαφορών. Ο νέος βασιλέας της Περσίας, Φαθ Αλί Σαχ Κατζάρ θέλησε να διεκδικήσει και να παγιώσει την περσική επικυριαρχία στις βορειότερες περιχές του βασιλείου, που είχαν προσαρτηθεί προσαρτηθεί από τον τσάρο Παύλο Α΄ αρκετά χρόνια μετά τον ρωσοπερσικό πόλεμο του 1796. Όπως ο Πέρσης ομόλογός του, ο τσάρος Αλέξανδρος ήταν επίσης νέος στον θρόνο και εξίσου αποφασισμένος να ελέγξει τα αμφισβητούμενα εδάφη. Ο πόλεμος τελείωσε το 1813 με τη συνθήκη του Γκουλιστάν που παραχώρησε αμετάκλητα το αμφισβητούμενο έδαφος της Γεωργίας στην αυτοκρατορική Ρωσία, προσθέτοντας επιπλέον τα ιρανικά εδάφη του Νταγκεστάν, το σημερινό Αζερμπαϊτζάν, και μικρές περιοχές της Αρμενίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%BF%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_(1804-1813) |
Blacksmith Scene | Η ταινία έχει διάρκεια ενός λεπτού. Παρουσιάζει τρεις σιδεράδες την ώρα που δουλεύουν. Δύο στέκουν ο ένας απέναντι από τον άλλο με το αμόνι στη μέση και σφυρηλατούν ένα πυρωμένο σίδερο που κρατάει ο τρίτος. Μετά από μερικά χτυπήματα, ο μεσαίος σιδεράς βάζει πάλι το σίδερο στην φωτιά για να αναπυρώσει, ενώ οι δύο άλλοι κάνουν ένα μικρό διάλειμμα πίνοντας μια γουλιά μπύρα από το μπουκάλι. Ο τρίτος επιστρέφει, και η σφυρηλάτηση συνεχίζεται. Η ταινία είναι η πρώτη που γυρίστηκε για την εμπορική δημόσια προβολή. Η μηχανή προβολής λεγόταν Κινητοσκόπιο, και ήταν εφεύρεση των Έντισον και Ντίκσον. Έχει καταγραφεί στον κατάλογο των σημαντικότερων κινηματογραφικών έργων αμερικάνικης παραγωγής, το National Film Registry. | To Blacksmith Scene (αγγλ. στιγμιότυπο σε σιδεράδικο) είναι ιστορική αμερικάνικη ταινία μικρού μήκους του έτους 1893. Είναι η πρώτη εμπορική ταινία που γυρίστηκε για δημόσια προβολή. | https://el.wikipedia.org/wiki/Blacksmith_Scene |
Α.Σ. Καστοριάς | Την αγωνιστική περίοδο 2013-14, με καινούριο τον προπονητή Γιώργο Σούλιο, ο σύλλογος της Καστοριάς ανήλθε στη Γ' Εθνική Κατηγορία και εντάχθηκε στον 1ο Όμιλο Βορρά, τον οποίο συνέθεσαν 12 ομάδες. Στον τελικό βαθμολογικό πίνακα η μακεδονική ομάδα βρέθηκε στην 9η θέση. Ο απολογισμός της χρονιάς ήταν 9 νίκες σε 22 αγώνες, αρκετές ώστε να την συγκρατήσουν στην ίδια Κατηγορία.Την επόμενη χρονιά, 2014-15, η αγωνιστική κατάσταση της ομάδας παρουσίασε θεαματική βελτίωση. Ο Όμιλός της είχε στο μεταξύ γίνει ανταγωνιστικότερος με την προσθήκη δύο επιπλέον ομάδων. Η Καστοριά στο πλαίσιο αυτό συγκέντρωσε 20 νίκες και 6 ήττες, με αποτέλεσμα να ολοκληρώσει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στην 3η θέση της βαθμολογικής κατάταξης. Ακολούθως συμμετείχε σε αγώνα μπαράζ που διεξήχθη στη Βέροια απέναντι στον Ιωνικό Ιωνίας, τον τρίτο του έτερου Ομίλου Βορρά, στον οποίο και νίκησε δύσκολα με σκορ 74-71. Με τον τρόπο αυτό πήρε προτεραιότητα σε περίπτωση που θα προέκυπταν κενές θέσεις προς κάλυψη στις ανώτερες κατηγορίες. Πράγματι στα τέλη Μαΐου 2015 η Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης αποφάσισε να αυξήσει τις ομάδες που θα λάμβαναν μέρος στη Β' Εθνική Κατηγορία και με τον τρόπο αυτό η Καστοριά εξασφάλισε την άνοδο.Διανύοντας την παρθενική της περίοδο στη Β' Εθνική, η Καστοριά συνέχισε δυναμικά και το 2015-16. Εντάχθηκε σε Όμιλο τον οποίο σχημάτισαν 15 σύλλογοι από το σύνολο της Βόρειας Ελλάδας. Ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στην 4η θέση της τελικής βαθμολογίας, έχοντας συλλέξει 19 νίκες και 9 ήττες. Ισοβάθμισε με το Γυμναστικό Λάρισας, ωστόσο κατετάγη χαμηλότερα από αυτόν, καθώς μειονεκτούσε στα μεταξύ τους αποτελέσματα. Εξαιτίας αυτού δεν κατέστη δυνατό να διεκδικήσει μια τρίτη συνεχόμενη άνοδο στα μπαράζ.Την επόμενη αγωνιστική περίοδο, 2016-17, ο Α.Σ. Καστοριάς έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Β' Εθνικής Κατηγορίας Ανδρών που διοργάνωσε η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και συγκεκριμένα στον Όμιλο Βορρά. Ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις έχοντας συγκεντρώσει 25 νίκες και 5 ήττες, σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα 30 αγωνιστικών. Με τον τρόπο αυτό βρέθηκε στην κορυφή της τελικής κατάταξης, χωρίς να παρατηρηθεί ισοβαθμία με άλλη ομάδα. Παραγωγικότερος σκόρερ της ομάδας κατά την πετυχημένη αυτή χρονιά ήταν ο Γιάννης Κυριακόπουλος, που σημείωσε 505 πόντους.Ο Α.Σ. Καστοριά αγωνίστηκε για δυο περιόδους στην Α2. Την περίοδο 2018-19 μάλιστα κατέλαβε την 3η θέση και έλαβε πρόσκληση να αναπληρώσει κενή θέση στην Α1. Μετά την παραίτηση του βασικού χρηματοδότη, ο σύλλογος αποφάσισε, όχι μόνο να αρνηθεί την πρόσκληση, αλλά και να αγωνιστεί την περίοδο 2019-20 στα τοπικά πρωταθλήματα. Περίοδοι σε εθνικές κατηγορίες | Ο Αθλητικός Σύλλογος Καστοριάς, γνωστός και με την εναλλακτική ονομασία Kastoria B.C., είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται με έδρα την πόλη της Καστοριάς. Οι αθλητές του αγωνίζονται με χρώματα το μαύρο και το λευκό, ενώ έμβλημά του είναι ο κάστορας. Διατηρεί τμήμα ανδρικής καλαθοσφαίρισης, καθώς και τμήματα εκμάθησης για αθλητές και αθλήτριες σχολικής ηλικίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A3._%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%82 |
The Hunger Games: Φωτιά | Η Κάτνις Έβερτιν και ο Πίτα Μελάρκ, μετά τη νίκη τους κατά τους 74ους Αγώνες Πείνας, ζουν στην Περιφέρεια 12 με οικονομική άνεση, αλλά συναισθηματική δυσφορία. Ο Πρόεδρος Σνόου επισκέπτεται την Κάτνις εξηγώντας της πως οι πράξεις της κατά τη διάρκεια των Αγώνων — και ειδικά η επίδοξη αυτοκτονίας της μαζί με τον Πίτα — έχουν οδηγήσει σε εξεγέρσεις σε όλο το έθνος της Πάνεμ. Έτσι, της ζητάει να τον πείσει κατά τη διάρκεια της «Νικητήριας Περιοδείας» τους πως οι ενέργειές της προέρχονταν από αγάπη και όχι για να πλήξουν την Κάπιτολ, απειλώντας την πως αν δεν το κάνει, θα αφανίσει ολόκληρη την Περιφέρεια 12. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, οι αναταραχές και διαμαρτυρίες επιτείνονται, αποκαλύπτοντας τη βαρβαρότητα των τοπικών Ειρηνοποιών, ενώ στην προσπάθειά τους να κατευνάσουν τις αναταραχές, οι Κάτνις και Πίτα ανακοινώνουν τον αρραβώνα τους. Κατά την ολοκλήρωση των εορταστικών εκδηλώσεων στην Κάπιτολ, η Κάτνις γνωρίζει τον καινούριο, αινιγματικό Οργανωτή Αγώνων, Πλούταρχο Χέβενσμπι. Πίσω στην Περιφέρεια 12, η Κάτνις και άλλοι Νικητές μπαίνουν μπροστά για να σταματήσουν το δημόσιο μαστίγωμα του Γκέιλ από τον κτηνώδη Διοικητή των Ειρηνοποιών, Ρομούλους Θρεντ. Βλέποντας αυτό, ο Χέβενσμπι λέει στον Σνόου πως με κάποιο τρόπο πρέπει να καταστρέψουν την εικόνα που έχει ο κόσμος για την Κάτνις. Για τους 75ους Αγώνες Πείνας, όπου θα εορταστεί η τρίτη εικοσιπενταετία, ανακοινώνεται πως οι φόροι θα προέρχονται μόνο από νικητές προηγούμενων νικητών, κάτι που εξαγριώνει την πλειοψηφία των νικητών, αφού τους αναγκάζουν να επιστρέψουν στους Αγώνες. Η Κάτνις επιλέγεται ως η μοναδική γυναίκα νικήτρια από την Περιφέρεια 12, ενώ από τους άντρες η κληρωτίδα βγάζει το όνομα του Χέιμιτς. Ωστόσο, ο Πίτα προσφέρεται εθελοντικά να τον αντικαταστήσει. Κατά τη συνέντευξή της πριν τους Αγώνες, η Κάτνις φοράει ένα νυφικό σχεδιασμένο από τον Σίνα, το οποίο μετατρέπεται επί σκηνής σε φόρεμα κοτσυφόκισσας, το σύμβολο της επανάστασης. Επιπρόσθετα, ο Πίτα ανακοινώνει οι δυο τους παντρεύτηκαν κρυφά και περιμένουν παιδί, σε μία μάταιη προσπάθεια να ακυρωθούν οι Αγώνες. Λίγο αργότερα, προτού η Κάτνις βγει στην αρένα, ο Σίνα ξυλοκοπείται άγρια μπροστά της από τους Ειρηνοποιούς για το φόρεμα που σχεδίασε. Στους Αγώνες, οι Κάτνις και Πίτα συμμαχούν με τους φόρους από την Περιφέρεια 4, τον Φίνικ Οντέρ και την ηλικιωμένη μέντορά του, Μαγκς. Όταν ο Πίτα πέφτει πάνω σε ένα δυναμικό πεδίο, ο Φίνικ του σώζει τη ζωή, ενώ αργότερα, η Μαγκς θυσιάζεται ώστε να μπορέσει ο Φίνικ να βοηθήσει τον Πίτα να ξεφύγουν από τη δηλητηριώδη ομίχλη που τους κατατρέχει. Μετέπειτα, δέχονται επίθεση από κυνοκέφαλους πιθήκους, όπου η φόρος από την Περιφέρεια 6 θυσιάζεται για να σώσει τον Πίτα ακόμα μία φορά. Όλοι μαζί φτάνουν στην παραλία, όπου συναντιούνται με τους Μπίτι και Γουάιρες, τους επιστήμονες από την Περιφέρεια 3, αλλά και την Τζοάνα από την Περιφέρεια 7. Με τη βοήθεια της Γουάιρες, η Κάτνις συνειδητοποιεί πως η αρένα είναι σχεδιασμένη ως ένα μεγάλο ρολόι, με τις επιθέσεις που δέχονται ανά ώρα να περιορίζονται μέσα στην αντίστοιχη ωρολογιακή ζώνη τους. Αντίπαλοι φόροι εμφανίζονται και σκοτώνουν την Γουάιρες, αλλά η ομάδα της Κάτνις αντεπιτίθεται και τους σκοτώνει, πριν ο Χέβενσμπι περιστρέψει την πίστα για να τους αποπροσανατολίσει, αφού ανακάλυψαν τον τρόπο που λειτουργεί. Ο Μπίτι προτείνει να σκοτώσουν τους εναπομείναντες φορείς με ηλεκτροπληξία και, η ομάδα, προσπαθώντας να εφαρμόσει το σχέδιο, χωρίζεται. Όταν οι φόροι από την Περιφέρεια 2 εμφανίζονται, η Τζοάνα κτυπάει την Κάτνις αφήνοντάς την αναίσθητη και, πριν φύγει, αφαιρεί τον ιχνηλάτη από το χέρι της Κάτνις. Όταν η Κάτνις συνέρχεται, ψάχνει τον Πίτα και φτάνει κοντά στο να σκοτώσει τον Φίνικ, πιστεύοντας πως τους έχει προδώσει. Εκείνος της λέει να «θυμηθεί ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός» και σταματάει. Αντ' αυτού, ρίχνει με βέλος το καλώδιο που θα χρησιμοποιούσαν για την ηλεκτροπληξία στην οροφή της αρένας, καταστρέφοντάς την, και ξαναλιποθυμάει. Η Κάτνις ξυπνάει σε ένα αεροσκάφος, στο οποίο επιβαίνουν οι Χέιμιτς, Φίνικ και Χέβενσμπι, για τον οποίο αποκαλύπτεται πως είναι μέλος της επανάστασης. Την ενημερώνουν πως το σχέδιό τους ήταν εξαρχής να τη σώσουν, αφού αποτελεί το σύμβολο της επανάστασης, και πως πηγαίνουν στο αρχηγείο τους στην Περιφέρεια 13, ενώ οι Πίτα και Τζοάνα έχουν πιαστεί αιχμάλωτοι. Ο Γκέιλ την ενημερώνει πως η Περιφέρεια 12 έχει καταστραφεί, αλλά η οικογένειά της είναι ασφαλής. Η Lionsgate ανακοίνωσε ότι το δεύτερο βιβλίο Φωτιά (Catching Fire) θα κυκλοφορήσει με τον τίτλο The Hunger Games: Catching Fire στις 22 Νοεμβρίου 2013 και θα αποτελεί συνέχεια της ταινίας Αγώνες Πείνας (The Hunger Games, 2012) με τα γυρίσματα να ξεκινάνε το Σεπτέμβριο του 2012. Ο Σάιμον Μπόφοϊ προσελήφθη να γράψει το σενάριο και παρέδωσε δύο προσχέδιο πριν αποχωρήσει από το πρότζεκτ μετά την απόφαση του Γκάρι Ρος να μην σκηνοθετήσει την ταινία. Το χρονοδιάγραμμα τως γυρισμάτων συντονίστηκε από τη Lionsgate και την 20th Century Fox με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτρέψει στην Τζένιφερ Λόρενς να γυρίσει την ταινία X-Men: Ημέρες ενός Ξεχασμένου Μέλλοντος (X-Men: Days of Future Past), συνέχεια της ταινίας X-Men: Η Πρώτη Γενιά (X-Men: First Class, 2011).Τον Απρίλιο του 2012, ανακοινώθηκε ότι ο Γκάρι Ρος δεν θα επιστρέψει στη θέση του σκηνοθέτη για τη συνέχεια, εξαιτίας του "σφιχτου" προγράμματος της παραγωγής. Οι Μπένετ Μίλερ, Τζο Κόρνις, Φράνσις Λόρενς και Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά θεωρήθηκαν πιθανοί αντικαταστάτες. Λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε ότι έγινε πρόταση στον Φράνσις Λόρενς να σκηνοθετήσει την ταινία. Τα γυρίσματα της ταινίας θα έπρεπε να ολοκληρωθούν μέχρι το Δεκέμβριο του 2012 ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα με το πρόβλημα της Τζένιφερ Λόρενς. Ωστόσο, όταν η παραγωγή της ταινίας X-Men: Days of Future Past αντιμετώπισε κάποια προβλήματα, η Λόρενς δεν χρειαζόταν να παραστεί στα γυρίσματα τον Ιανουάριο του 2013 και το χρονοδιάγραμμα γυρισμάτων του The Hunger Games: Catching Fire επεκτάθηκε μέχρι το Μάρτιο του 2013. Το Μάιο του 2012, η Lionsgate ανακοίνωσε επίσης ότι ο Λόρενς θα είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας. Δύο μέρες αργότερα, αναφέρθηκε ότι ο Μάικλ Αρντ, σεναριογράφος των ταινιών Little Miss Sunshine (2006) και Toy Story 3 (2010) βρισκόταν σε συζητήσεις για να ξαναγράψει το σενάριο της συνέχειας. Στα τέλη του ίδου μήνα, ανακοινώθηκε ο τίτλος της ταινίας ως The Hunger Games: Catching Fire και επιβεβαιώθηκε η συμμετοχή του Αρντ στο σενάριο. Με προϋπολογισμό 130.000.000 δολάρια, η ταινία The Hunger Games: Φωτιά έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 1η θέση με 158 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 424,6 εκατομμύρια δολάρια ενώ στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 440,3 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως στο σύνολο απέφερε 865 εκατομμύρια δολάρια. Επίσημη ιστοσελίδα The Hunger Games: Φωτιά στο IMDb | The Hunger Games: Φωτιά (αγγλικά: The Hunger Games: Catching Fire) είναι αμερικανική περιπετειώδης ταινία επιστημονικής φαντασίας, βασισμένη στο μυθιστόρημα Φωτιά (Catching Fire) της Σούζαν Κόλινς, τη δεύτερη προσθήκη της τριλογίας βιβλίων Αγώνες Πείνας (The Hunger Games). Η ταινία αποτελεί συνέχεια της ταινίας Αγώνες Πείνας (The Hunger Games, 2012) και είναι η δεύτερη προσθήκη της σειράς ταινιών. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Φράνσις Λόρενς και το σενάριο έγραψαν οι Σάιμον Μπόφοϊ και Μάικλ Αρντ. Η Τζένιφερ Λόρενς και ο Τζος Χάτσερσον επαναλαμβάνουν τους ρόλους τους ως Κάτνις Έβερντιν και Πίτα Μέλαρκ αντίστοιχα ενώ επιστρέφουν και οι Λίαμ Χέμσγουορθ, Γούντι Χάρελσον, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Στάνλεϊ Τούτσι, Λένι Κράβιτζ, Ντόναλντ Σάδερλαντ και Γουίλοου Σιλντς. Στο καστ προστίθενται οι Σαμ Κλάφλιν, Τζέφρι Ράιτ, Τζένα Μαλόουν, Αμάντα Πλάμερ, Λιν Κόεν, Μίτα Γκόλντινγκ και Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Μήνες πριν την κυκλοφορία της ταινίας Αγώνες Πείνας, η Lionsgate έδωσε το πράσινο φως για τη συνέχεια και ο Γκάρι Ρος, σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας, αναμενόταν να επιστρέψει. Ωστόσο, τον Απρίλιο του 2012, ο ίδιος ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το πρότζεκτ εξαιτίας του σφιχτού προγράμματος της παραγωγής και το Μάιο του 2012 ανακοινώθηκε ότι ο Φράνσις Λόρενς θα τον αντικαταστήσει. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν το Σεπτέμβριο του 2012 στην Ατλάντα της Τζόρτζια και συνεχίστηκαν στη Χαβάη. Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 22 Νοεμβρίου 2013. Απέσπασε θετικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με τα συνολικά έσοδα να φτάνουν τα 865 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία Καλύτερου Τραγουδιού. | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Hunger_Games:_%CE%A6%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%AC |
Banglanews24.com | Ο πρώην Υπουργός και τότε βουλευτής της Ομάδας Αουάμι Ραμές Τσάντρα Σεν μήνυσε την πύλη για τη δυσφήμιση του 2014. Ένας φωτοδημοσιογράφος της πύλης δέχτηκε επίθεση από μέλη της παραστρατιωτικής ομάδας Μπαγκλαντές Ανσάρ στο Σιαμόλι της Ντάκα τον Μάρτιο του 2014. Μπανγκλαντεσιανές ισλαμιστικές όπως η Τζαμαάτ-ε-Ισλάμι Μπανγκλαντές και το φοιτητικό της μέτωπο Ισλάμι Τσχάτρα Σιμπίρ, η Χεφαζάτ-ε-Ισλάμ, η Ισλάμι Οΐκγια Τζότε και η Ναμπί Πρεμίκ Τζαγκράτα Τζανάτα βανδάλισαν τα γραφεία τους στη Τσιταγκόνγκ του νότιου Μπαγκλαντές. | Η Banglanews24.com είναι μια διαδικτυακή πύλη ειδήσεων στο Μπαγκλαντές. Η ιστοσελίδα, μαζί με την Daily Sun, τη Bangladesh Pratidin και τη Kaler Kantho, ανήκουν στην East-West Media Group του ομίλου Μπασουντάρα. Η κατάταξη Alexa της ιστοσελίδας είναι 4.281η παγκοσμίως και 14η στο Μπανγκλαντές. | https://el.wikipedia.org/wiki/Banglanews24.com |
Αζέροι Καναδοί | Σύμφωνα με την Καναδική απογραφή του 2016, 6.425 Καναδοί δήλωσαν εθνοτικό Αζερικό παρασκήνιο, ενώ τα δύο τρίτα ζουν στο Οντάριο και πάνω από τους μισούς ζουν στο Τορόντο. Τα αποτελέσματα της απογραφής του 2016 επίσης χαρτογράφησαν την ακόλουθη κατανομή Αζέρων Καναδών ανά επαρχία: 3.355 Καναδοί ανέφεραν τα αζερικά ως μητρική γλώσσα, αν και μόνο 2.730 ανέφεραν ότι τη μιλούσαν στο σπίτι.Στην απογραφή του 2006, 1.060 Αζέροι δήλωσαν ότι προέρχονταν από τη Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν. Το 2008, ο Αμερικανός αναλυτής Πωλ Γκόγκελ, διευθυντής έρευνας και εκδόσεων στη Διπλωματική Ακαδημία του Αζερμπαϊτζάν εκτίμησε ότι υπάρχουν πάνω από 275.000 Αζέροι που ζουν στο Καναδά. Οι πρώτοι Αζέροι στον Καναδά ήταν Ιρανοί Αζέροι, οι οποίοι άρχισαν να εγκαθιστώνται στην επικράτεια του Καναδά από τη δεκαετία του 1930. Το δεύτερο κύμα μετανάστευσης Αζέρων συνέβη στη δεκαετία του 1950, όταν ο Νικίτα Χρουστσόφ ανέλαβε την εξουσία στην ΕΣΣΔ. Το τέταρτο κύμα έλαβε χώρα μετά το 1979, όταν πραγματοποιήθηκε επανάσταση στο Ιράν. Πολλοί Ιρανοί, όπως και Αζέροι, εγκαταστάθηκαν στον Καναδά. Τέλος, το πέμπτο κύμα μετανάστευσης έγινε αισθητό κατά τη διάρκεια της Αρμενοαζερικής σύγκρουσης το 1988-1992. Το τρίτο κύμα μετανάστευσης συνέβη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν πολλοί μετανάστες από την ΕΣΣΔ έφθασαν στον Καναδά, συμπεριλαμβανομένων των Αζέρων. Το 2016, υπήρχαν 1.260 Καναδοί Αζερικής καταγωγής που ήταν μετανάστες δεύτερης γενιάς και μόνο 40 από αυτούς ήταν τρίτης γενιάς ή παραπάνω.Παρόλο που η μετανάστευση από το Αζερμπαϊτζάν χρονολογείται νωρίτερα από το 1980, οι εθνοτικοί Αζέροι πρωτοαναφέρθηκαν στα επίσημα αποτελέσματα της απογραφής το 2001. Από τότε, οι αριθμοί τους έχουν αυξηθεί σταδιακά, με τη μετανάστευση να κορυφώνεται το 2001–2005. Ρεζά Μπαραχένι – προεξέχων μελετητής και ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ισμαήλ Χατζίγιεφ – μουσικός, συνθέτης και μαέστρος Ρεζά Μορίντι – μέλος της Επαρχιακής Βουλής του Οντάριο Σχέσεις Αζερμπαϊτζάν-Καναδά Ιρανοί Καναδοί Τούρκοι Καναδοί Ρώσοι Καναδοί Ουκρανοί Καναδοί | Οι Αζέροι Καναδοί (αζερικά: Kanadalı azərbaycanlılar) είναι Καναδοί πολίτες και μόνιμοι κάτοικοι Καναδά με Αζερική καταγωγή. Στους αζεροκαναδούς περιλαμβάνονται και αυτοί που γεννήθηκαν στο Αζερμπαϊτζάν. Οι περισσότεροι Αζεροκαναδοί μετανάστευσαν στον Καναδά από το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν, τη Ρωσία ή τη Τουρκία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%AF |
Ντζε | Το γράμμα κατασκευάστηκε από αίτημα του Βουκ Στεφάνοβιτς Κάρατζιτς. Υπήρχαν αρκετές προτάσεις για το σχήμα του γράμματος (μία από τον Πάβλε Σολάριτς και άλλη μία από τον Γκλιγκόριτζε Γκέρσιτς), ωστόσο χρησιμοποιείται η έκδοση του Λούκιγιαν Μουσίτσκι. Σχεδιάστηκε από την τροποποίηση του γράμματος Ћ, αναβίωση του παλιού κυριλλικού γράμματος Ντζερβ (Ꙉ). Το νέο γράμμα υιοθετήθηκε από το λεξικό του Κάρατζιτς το 1818 και και από έχει διαδεδομένη χρήση. Ћ ћ: Κυριλλικό γράμμα Τσε Ѓ ѓ: Κυριλλικό γράμμα Γκτζε Đ đ: Λατινικό γράμμα D με γραμμή J: λατινικό γράμμα J Ꙉ ꙉ: Παλιό κυριλλικό γράμμα Ντζερβ | Το Ντζε (Ђ ђ. η πλάγια γραφή: Ђ ђ) είναι ένα γράμμα στο Κυριλλικό αλφάβητο. Το Ντζε είναι το έκτο γράμμα του σερβικού κυριλλικού αλφαβήτου, και χρησιμοποιείται στα Σερβοκροατικά για να δηλώσει τον ήχο [/dʑ/]. Το Ντζε αντιστοιχεί στο λατινικό γράμμα D με γραμμή (Đ đ) στο γράμμα Γκατζ του λατινικού Σερβοκροατικού αλφαβητικού και μεταγράφεται έτσι. Χωρίς την γραμμή, μεταγράφεται ως ⟨Dj dj⟩. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%B6%CE%B5 |
Άννα Νοταρά | Γεννήθηκε μεταξύ του 1420 και το 1435 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της Λουκάς είχε το υψηλότερο αξίωμα μετά τον Αυτοκράτορα και τον Πατριάρχη. Μητέρα της ήταν μια Παλαιολογίνα, χωρίς να μας έχει γίνει γνωστό ποια ακριβώς. Ήταν η μεγαλύτερη κόρη κι είχε δύο αδερφές και δύο αδερφούς. Σύμφωνα με τον ιστορικό και συγγραφέα Θάνο Κονδύλη, παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο ΙΑ' Παλαιολόγο λίγους μήνες πριν την Άλωση της Πόλης, και με αυτόν τον τρόπο έγινε η τελευταία Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου (στα λατινικά έγγραφα που ανακάλυψε ο Κονδύλης στη Βενετία, η Άννα χαρακτηρίζεται "...sponsa imperatoris Romanie Grecorum", δηλαδή σύζυγος του Αυτοκράτορα των Ελλήνων). Όμως τα παραπάνω δεν επιβεβαιώνονται από κανέναν Βυζαντινό ιστορικό. Μαζί με τις δύο αδερφές της Θεοδώρα κι Ευφροσύνη εστάλησαν με πλοίο των Βενετών ή των Γενουατών από τον πατέρα τους λίγο πριν την Άλωση (29 Μαϊου 1453) στη Βενετία για σιγουριά, όπου αυτός είχε ήδη καταθέσει μεγάλο μέρος της κινητής περιουσίας του, αρκετό για να ζήσουν καλά οι τρεις κοπέλες. Μαζί τους πήραν και πολύτιμες βυζαντινές εικόνες. Ο Νοταράς πριν την Άλωση είχε πει «κρειττότερον εστίν ειδέναι εν τη μέση τη πόλει φακίολον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν» (κατά τον ιστορικό της Άλωσης Δούκα) αλλά έχασε τη ζωή του λίγες μέρες μετά την Άλωση κατ' εντολή του σουλτάνου Μωάμεθ Β όπως κι η σύζυγος κι ένας γιος του. Γλίτωσε μόνο ο 14χρονος μικρός του γιος Ισαάκ (γεννημένος το 1439), που τον πήρε στο σεράι του ο Μωάμεθ Β. Στην Ιταλία οι τρεις αδερφές προστατεύτηκαν από τον Έλληνα καρδινάλιο Βησσαρίωνα τον Τραπεζούντιο, που τότε ήταν αρχιεπίσκοπος στην Μπολόνια. Το φθινόπωρο του 1454, η Άννα εξαγόρασε την ελευθερία του ιστοριογράφου Γεώργιου Σφραντζή και της γυναίκας του. Το 1455 ο Βησσαρίων γύρισε στη Ρώμη και κατά πάσα πιθανότητα οι τρεις αδελφές τον ακολούθησαν. Το 1460 κατάφερε ο αδερφός της να διαφύγει από την Αδριανούπολη στην Ιταλία όπου βρήκε τις αδερφές του[2][3]. Πολλοί Έλληνες συνέχισαν να έρχονται κατά κύματα, ειδικά μετά την πτώση του Μυστρά (1460), από την Πελοπόννησο ζητώντας προστασία κι ο Βησσαρίων με την Άννα σιγά σιγά τους μάζευαν κοντά τους. Το 1472 πέθανε ο Βησσαρίων στη Ραβέννα, κι η Άννα ανέλαβε εξ ολοκλήρου την άτυπη προστασία κι εκπροσώπηση της Ελληνικής παροικίας προς τις αρχές. Ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την πολιτεία της Σιένα, στην Τοσκάνη, για να της παραχωρηθεί μια εγκαταλελειμμένη έκταση με ένα κάστρο (Castello di Montauto) στη βαλτώδη περιοχή Μαρέμα, για να ιδρύσει εκεί ελληνική αποικία. Η κοινότητα θα αριθμούσε γύρω στις εκατό οικογένειες (κυρίως από τη Χιμάρα και τη Μάνη), θα διεπόταν από τους δικούς της νόμους και θα τηρούσε τα δικά της έθιμα, με τον όρο ότι θα ήταν σύμμαχος της Σιένα σε τυχόν πόλεμο. Παρ’ όλο που οι διαπραγματεύσεις προχώρησαν αρκετά, τελικά δεν καρποφόρησαν. Στις διαπραγματεύσεις αυτές ο νομικός της εκπρόσωπος Φραγκούλης Σερβόπουλος, επιφανής Βυζαντινός, χρησιμοποιεί τον τίτλο "...sponsa imperatoris Romanie Grecorum" για την Άννα, πιθανώς για να της προσδώσει μεγαλύτερο κύρος και να κερδίσει περισσότερα. Το 1475 η Άννα απογοητευμένη από τη Ρώμη και την Τοσκάνη, πήγε στη Βενετία, όπου ήδη ζούσε η ανιψιά της Ευδοκία Καντακουζηνή. Η τελευταία στάθηκε πάντα κοντά της. Η Ευδοκία είχε παντρευτεί τον Ματθαίο Σπανδουγίνο κι απέκτησαν τον Θεόδωρο Σπανδουγίνο που έμελε να γίνει διπλωμάτης κι έμπιστος σύμβουλος του πάπα Λέοντα Ι'. Η Άννα ήταν όπως κι ο πατέρας της φανατικά ανθενωτική κι αρνούνταν να εκκλησιαστεί σε καθολική εκκλησία. Αντίθετα έκανε εκκλήσεις στο συμβούλιο των Δέκα (διοίκηση) της πόλης να επιτρέψουν την κτίση ορθόδοξης εκκλησίας[4] . Στις 8 Ιουνίου 1475 έλαβε την άδεια, να στεγάσει προσωρινά στο σπίτι της μιας θείας Λειτουργίας στα ελληνικά κατα τά ορθόδοξα εκκλησιαστικά πρότυπα. Παρέμεινε ορθόδοξη για όλη της τη ζωή. Το 1494 έλαβε νέα άδεια από το συμβούλιο, να ιδρύσει αδελφότητα(σύλλογο) της ελληνικής παροικίας της πόλης. Η Άννα κατείχε διάφορα χειρόγραφα από την Κωνσταντινούπολη, κυρίως εκκλησιαστικά κι αγόρασε άλλα όσο ζούσε στην Ιταλία. Η Βενετία στο τελος του 15ου αιώνα έγινε το κέντρο της τυπογραφίας στην Ευρώπη κι η Άννα δεν έχασε την ευκαιρία να εκδώσει τα πιο σημαντικά της έγγραφα. Πήρε άδεια, με μεγάλα έξοδα για τυπογραφείο που θα εκτύπωνε αποκλειστικά στα ελληνικά. Η επιχείρηση στήθηκε με μεγάλη προσπάθεια και κοπιώδη εργασία των Κρητικών Νικόλαου Βλαστού και Ζαχαρία Καλλιέργη, κι εξέδωσε μερικά βιβλία το 1499 και το 1500, με πιο σημαντικό το Μέγα Ετυμολογικόν (λεξικό). Τις εκδόσεις επιμελήθηκε ο λόγιος Κρητικός Μάρκος Μουσούρος. Ο φιλέλληνας εκδότης Άλδος Μανούτιος είχε μεγάλη συλλογή χειρογράφων ελληνων συγγραφέων για εκτύπωση, χάρη και στην τεράστια συνεισφορά του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου, ενώ τους πρώτους ελληνικούς χαρακτήρες σχεδίασε με καλαισθησία ο Καλλιέργης. Το τυπογραφείο έκλεισε λόγω οικονομικών προβλημάτων το 1500 αλλά ο Μανούτιος πήρε στο δικό του τυπογραφείο κι απαθανάτισε τους χαρακτήρες του Καλλιέργη. Η Άννα πέθανε σε μεγάλη ηλικία στη Βενετία στις 8 Ιουλίου 1507. Υπέγραψε τη διαθήκη της με τις λέξεις "Ρωμαία και χριστιανή" Άφησε την περιουσία και τα υπάρχοντά της στους Έλληνες της Βενετίας. Σύμφωνα με το ημερολόγιο του Μαρίνου Σανούτου, στις 14 Μαρτίου 1514, ο Νικόλαος Βλαστός αποδέχτηκε μέρος της περιουσίας και ανέλαβε πληρεξούσιος του συνόλου της, σε εκτέλεση των επιθυμιών της Άννας, όπως αυτές καταγράφονταν στη διαθήκη της. Εκείνο που η Άννα δεν κατάφερε να πετύχει όσο ζούσε, ήταν η ανέγερση ελληνορθόδοξου ναού στη Βενετία. Το πέτυχε η ελληνική κοινότητα μετά τον θάνατό της: είχαν περάσει μόλις 45 μέρες αφότου ο Βλαστός ανέλαβε τη διαχείριση της περιουσία της Άννας, όταν (30 Απριλίου 1514) ο δόγης της Βενετίας, Λεονάρντο Λορεντάν, γνωστοποίησε στην ελληνική παροικία ότι το Συμβούλιο των Δέκα ενέκρινε την οικοδόμηση ναού «στο όνομα του Αγίου Γεωργίου» και τη δημιουργία ορθόδοξου κοιμητηρίου. Η ανέγερσή του τελείωσε στα 1573 και στοίχισε 15.000 χρυσά δουκάτα, όλα συνεισφορά Ελλήνων της διασποράς. Αριστερά της Ωραίας Πύλης, υπάρχει η εικόνα του Χριστού Παντοκράτορα του 14ου αιώνα, που η Άννα Νοταρά έφερε μαζί της από την Κωνσταντινούπολη. Τη θαύμασε ο Γκαίτε 200 χρόνια αργότερα κι έγραψε γι' αυτήν, ενώ ο επί δεκαετία υπουργός Πολιτισμού του προέδρου της Γαλλίας, στρατηγού Ντε Γκολ, λογοτέχνης Αντρέ Μαλρό, έγραψε ότι είναι μια από τις ωραιότερες βυζαντινές δημιουργίες που είδε στη ζωή του. The Immortal Emperor, by Prof. Donald M. Nicol. The Fall of Constantinople 1453, by Sir James Cochran Stevenson (Steven) Runciman. Short Biographical Lexicon of Byzantine Academics Immigrants to Western Europe, by Fotis Vassileiou,Barbara Saribalidou. Byzantium: Decline and Fall & A Short History of Byzantium, by John J. Cooper, the 2nd Viscount Norwich. Χρήστος Πατινέλης (1989). Το ελληνικό βιβλίο κατά την τουρκοκρατία (1476-1820) : περιλήψεις μαθημάτων. Θεσσαλονίκη: Α.Π.Θ. σελ. 13. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2010. Silvia Ronchey: Un aristocratica Byzantina in fuga: Anna Notaras Paleologina. Loukas Notaras - Grand Duke In GEN-MEDIEVAL-L Archives | Η Άννα Νοταρά ήταν κόρη του Μέγα Δούκα Λουκά Νοταρά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, άτυπη εκπρόσωπος της ελληνικής παροικίας στη Βενετία και χρηματοδότης εκδόσεων ελληνικών εκπαιδευτικών κι εκκλησιαστικών βιβλίων από το τυπογραφείο των Νικόλαου Βλαστού και Ζαχαρία Καλλιέργη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%9D%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AC |
Ντέιβιντ Θιούλις | Γεννήθηκε ως David Wheeler στις 20 Μαρτίου 1963 στο Μπλάκπουλ του Λάνκασιρ. Είναι ο δεύτερος από τα τρία παιδιά της Maureen και του Alec Raymond Wheeler. Και οι δυο γονείς του εργάστηκαν στο μαγαζί του πατέρα του. Ως έφηβος, έπαιζε σε μια ροκ μπάντα που είχε το όνομα QED αλλά και κιθάρα σε μια punk ροκ μπάντα που λεγόταν Door 66. Φοίτησε στο Highfield High School, ένα δημόσιο σχολείο στο South Shore του Μπλάκπουλ. Αργότερα σπούδασε μουσική και δραματική τέχνη στο Γκίλντχολ του Λονδίνου, από όπου αποφοίτησε το 1984.Το 1993 βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών για την ερμηνεία του στην ταινία Γυμνός του Μάικ Λι. Ο Θιούλις σκηνοθέτησε την ταινία Hello, Hello, Hello το 1995, με την οποία ήταν υποψήφιος για βραβείο BAFTA Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους. Επιπλέον έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην ταινία Cheeky (2003). Ο Θιούλις είναι επίσης συγγραφέας ; το πρώτο του μυθιστόρημα,The Late Hector Kipling, είναι μια μαύρη κωμωδία που τοποθετείται στον κόσμο της τέχνης και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Simon & Schuster το 2007. Το 1992, ο Θιούλις παντρεύτηκε την σκηνοθέτη Sara Sugarman ; πήραν διαζύγιο το 1994. Αργότερα είχε μια σύντομη σχέση με την κόρη του Bill Oddie, Kate Hardie. Το 2001, ξεκίνησε μια σχέση με την ηθοποιό Anna Friel, την οποία συνάντησε σε μια πτήση για τις Κάννες. Έχουν αποκτήσει ένα παιδί μαζί. Η Friel και ο Θιούλις χώρισαν στα τέλη του 2010. The Late Hector Kipling (2007) David Thewlis is the 'Anonymous' actor who's everywhere, Los Angeles Times, 12 January 2012 "Behind The Voice Actors - David Thewlis" "David Thewlis profile at FilmReference.com". Film Reference.com Grice, Elizabeth (4 May 2005). "'Anna has changed me for the better'" Αρχειοθετήθηκε 2008-06-20 στο Wayback Machine.. London: The Telegraph "Up the Elephant and Round the Castle(1983–1985) - Full Cast & Crew". IMDb.com Morris, Clint (9 June 2004). "Interview: David Thewlis". Movie Hole "PICTURES: Colin Firth and Rachel Weisz on a Teignmouth film set" Mendelson, Scott. "Gal Gadot Releases First 'Wonder Woman' Image While Warner Bros. Announces The Cast". Forbes Osborn, Alex. "Wonder Woman: Harry Potter Actor David Thewlis Reportedly Cast as Villain Ares". IGN MacDonald, Marianne (26 September 2005). "Post-natal confession". The Daily Telegraph. London "Friel, David split after nine years" Αρχειοθετήθηκε 2012-10-22 στο Wayback Machine.. Digital Spy. 14 December 2010 David Thewlis on IMDb | Ο Ντέιβιντ Θιούλις (αγγλικά: David Thewlis, γεννημένος 20 Μαρτίου 1963) είναι Βρετανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας. Οι πιο επιτυχημένοι εμπορικά ρόλοι του μέχρι σήμερα είναι αυτός του Ρέμους Λούπιν στις ταινίες Χάρρι Πότερ και του Ares στην ταινία Wonder Woman. Άλλες σημαντικές συμμετοχές αποτελούν οι ταινίες Naked (κερδίζοντας το βραβείο Α' Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών), Dragonheart, Επτά χρόνια στο Θιβέτ, The Big Lebowski, Kingdom of Heaven, The Boy in the Striped Pyjamas, War Horse, The Theory of Everything και Macbeth. Έχει επίσης δώσει την φωνή του στις ταινίες James and the Giant Peach (1996), The Miracle Maker (2000) και Anomalisa (2015). Ο Θιούλις έχει συνδυάσει μια μεγάλη κινηματογραφική καριέρα με εξέχοντες ρόλους στην τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένων του ρόλου του Cyrus Crabb στην τηλεοπτική σειρά Dinotopia και του ανταγωνιστή του V.M. Varga στην τρίτη σεζόν της σειράς Fargo. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%98%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CF%82 |
Ρόμπερτ Ντόνατ | Ο Ρόμπερτ Ντόνατ γεννήθηκε στο Γούθινγκτον του Μάντσεστερ το 1905. Γονείς του ήταν ο Ερνστ Εμίλ Ντόνατ κι η Ρόουζ Άλις Γκριν. Ήταν αγγλικής, πολωνικής, γερμανικής και γαλλικής καταγωγής και φοίτησε στο Κεντρικό Σχολείο Αρρένων του Μάντσεστερ. Είχε έναν αδελφό, τον Τζον Ντόνατ. Ο Ντόνατ έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο του Πρίγκηπα της Ουαλίας στο Μπέρμιγχαμ, το 1921, σε ηλικία 16 ετών με το θίασο του Χένρι Μπέιντον, ερμηνεύοντας το ρόλο του Λούκιου στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ιούλιος Καίσαρ. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε το 1924 όταν έγινε μέλος του σαιξπηριανού θιάσου του σερ Φρανκ Μπένσον, όπου κι έμεινε για 4 χρόνια . Ο ηθοποιός έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1932 στην ταινία Men of Tomorrow. Η συμμετοχή του στην ταινία του 1933 Ερρίκος Η' (The Private Life of Henry VIII) πλάι στον Τσαρλς Λότον του χάρισε αναγνωρισιμότητα. Έπειτα ερμήνευσε μια σειρά από ρόλους Άγγλων ευγενών που δεν ήταν υπερόπτες αλλά ούτε κοινότοποι. Η διαφορετικότητά του τον κατέστησε ιδιαίτερα δημοφιλή για τα κινηματογραφικά δρώμενα της εποχής κι οι κριτικοί της περιόδου τον συνέκριναν με τον Κλαρκ Γκέιμπλ και τον Γκάρι Κούπερ. Είχε επιτυχία με τις εμφανίσεις του στις ταινίες: Τα 39 σκαλοπάτια (The 39 Steps, 1935), Το φάντασμα ταξιδεύει (The Ghost Goes West, 1936) του Ρενέ Κλερ, Γκρεμισμένα είδωλα (The Citadel, 1938) για το οποίο έλαβε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και Αντίο, ωραία νιάτα (Goodbye, Mr. Chips, 1939) για το οποίο κέρδισε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου υπερισχύοντας ηθοποιών οι οποίοι ήταν υποψήφιοι για ταινίες που θεωρούνται πλέον κλασικές (όπως ο Κλαρκ Γκέιμπλ για το Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone with the Wind), o Λόρενς Ολίβιε για το Ανεμοδαρμένα ύψη (Wuthering Heights), ο Τζέιμς Στιούαρτ για το Ο κύριος Σμιθ πάει στην Ουάσινγκτον (Mr. Smith Goes to Washington) και ο Μίκι Ρούνεϊ για το Τα ανήλικα εν δράσει (Babes in Arms). Οι περισσότερες ταινίες που γύρισε μετά τη νίκη του ήταν βρετανικής παραγωγής, με εξαίρεση την ταινία του 1958 Το πανδοχείο της έκτης ευτυχίας (The Inn of the Sixth Happiness), όπου εμφανίστηκε στο πλευρό της Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Αυτή ήταν κι η τελευταία του ταινία. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Ντόνατ είχε την επιθυμία να αναλάβει δυο ρόλος που τελικά δεν του δόθηκαν. Ήθελε να αναλάβει το ρόλο του αφηγητή στην ταινία του Λόρενς Ολίβιε Ερρίκος Ε' (Henry V) που ανέλαβε τελικά ο Λέσλι Μπανκς, καθώς και τον ρόλο του Μπιλ Σάικς στη μεταφορά του Όλιβερ Τουίστ (Oliver Twist, 1948) του Ντέιβιντ Λιν. Ο Λιν θεωρούσε ότι ήταν ακατάλληλος για το ρόλο και τον ανέθεσε στον Ρόμπερτ Νιούτον. Η εμφανίσεις του στην αγγλική θεατρική σκηνή περιλαμβάνουν τα έργα του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω Ο μαθητής του διαβόλου το 1938 και Το σπίτι της πονεμένης καρδιάς το 1942, στο Πολύ κακό για το τίποτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ το 1946 και στο Φονικό στην εκκλησία του Τόμας Στερνς Έλιοτ το 1952. Υπήρξε παντρεμένος από το 1929 εώς το 1946 με την Έλλα Άνεσλεϊ Βόισεϊ, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά κι έπειτα το 1952 παντρεύτηκε τη Ρενέ Άσερσον, η οποία έμεινε μαζί του μέχρι και τον θάνατό του το 1958. Ο ηθοποιός έπασχε από χρόνιο άσθμα που επηρέασε τις εμφανίσεις του περιορίζοντας τη φιλμογραφία του μόνο σε είκοσι ταινίες.. Το 1952 αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τα γυρίσματα της ταινίας του Ντέιβιντ Λιν Η εκλογή του Χόμπσον (Hobson's Choice) δίνοντας τη θέση του στον Τσαρλς Λότον. Ο ηθοποιός πέθανε τον Ιούνιο του 1958 στο Λονδίνο σε ηλικία 53 ετών. Ο βιογράφος του Κένεθ Μπάροου έγραψε για το λόγο του θανάτου του: Ίσως το άσθμα να τον είχε καταστήσει αδύναμο, αλλά μετά το θάνατό του η νεκροψία έδειξε ότι είχε εγκεφαλικό όγκο μεγέθους όσο κι ένα αυγό πάπιας κι η θρόμβωση θεωρήθηκε ο πρωταρχικός λόγος του θανάτου του. Η τελευταία του ατάκα στην τελευταία του ταινία Το πανδοχείο της έκτης ευτυχίας (The Inn of the Sixth Happiness), ήταν προφητική: Νομίζω ότι δεν θα ιδωθούμε ποτέ ξανά. Αντίο. Ρόμπερτ Ντόνατ Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine., σελίδα στον ιστότοπο Cine.gr (Ελληνικά). | Ο Ρόμπερτ Ντόνατ (Friedrich Robert Donat, 18 Μαρτίου 1905 - 9 Ιουνίου 1958) ήταν Βρετανός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία του 1939 Αντίο, ωραία νιάτα (Goodbye Mr. Chips). Είναι επίσης γνωστός για τη συμμετοχή του στην ταινία μυστηρίου του Άλφρεντ Χίτσκοκ Τα 39 σκαλοπάτια (The 39 Steps, 1935) καθώς και στο δράμα του Κινγκ Βίντορ Γκρεμισμένα είδωλα (The Citadel, 1938). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CF%84 |
Πανεπιστήμιο Μακεδονίας | Η ιστορία του ιδρύματος αρχίζει το 1948, με την ίδρυση της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών Θεσσαλονίκης, εκπαιδευτικού ιδρύματος το οποίο βρισκόταν υπό την εποπτεία του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας. Είχε προηγηθεί η ίδρυση της Ανωτέρας Σχολής Βιομηχανικών Σπουδών Αθηνών. Το 1956 με κυβερνητικό διάταγμα εγκρίθηκε ο εσωτερικός κανονισμός της Σχολής, ρυθμίζοντας θέματα οργάνωσης και λειτουργίας της Σχολής.Η Σχολή λειτούργησε για πρώτη φορά το ακαδημαϊκό έτος 1957-58, ενώ το επόμενο έτος μετονομάστηκε σε Ανωτάτη Σχολή Βιομηχανικών Σπουδών Θεσσαλονίκης, η φοίτηση από τριετής έγινε τετραετής και κατέστη ισότιμη προς τις αντίστοιχες πανεπιστημιακές σχολές. Το 1966 η Σχολή μετατράπηκε σε ΝΠΔΔ και μετονομάστηκε σε Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης και από το 1971 οι σπουδές διαχωρίζονται σε 2 τμήματα, Οικονομικών Επιστημών και Επιστημών Διοικήσεως Επιχειρήσεων. Το 1985 έγινε η πρώτη κατάτμηση σε δύο τμήματα: Οικονομικών Επιστημών και Επιστημών Διοικήσεως Επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα δίνεται η δυνατότητα απονομής Διδακτορικών Διπλωμάτων από τη Σχολή. Το 1990 το ίδρυμα μετονομάζεται σε Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών και στην επόμενη δεκαετία δημιουργούνται αρκετά νέα τμήματα, συγκεκριμένα: Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών, Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής, Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών, Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής και Εφαρμοσμένης Πληροφορικής. Το 2004 ιδρύθηκαν δύο ακόμη τμήματα εκτός Θεσσαλονίκης, το τμήμα Μάρκετινγκ και Διοίκησης Λειτουργιών με έδρα την Έδεσσα και το τμήμα Διοίκησης Τεχνολογίας με έδρα τη Νάουσα. To 2013, με το σχέδιο «ΑΘΗΝΑ», το πανεπιστήμιο μετονομάζεται σε Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και πραγματοποιείται συγχώνευση τμημάτων και συγκρότηση σχολών. Από τις συγχωνεύσεις προέκυψαν το Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων και το Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής, με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Πανεπιστήμιο σήμερα αποτελείται από τέσσερις Σχολές, οι οποίες χωρίζονται σε οκτώ Τμήματα. Η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου ιδρύθηκε το 1962. Αρχικά, στεγάστηκε σε ένα δωμάτιο στη Λ. Νίκης 45. Ύστερα από αρκετές μετακομίσεις, το 1990 η συλλογή της μεταφέρθηκε από την οδό Τσιμισκή 45 στις σημερινές της εγκαταστάσεις. Σήμερα η Βιβλιοθήκη και το Κέντρο Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στεγάζονται στον ημιώροφο των κτιριακών εγκαταστάσεων του Πανεπιστημίου και καλύπτουν χώρο 1.800 τ.μ. περίπου. Μέχρι και τη δεκαετία του 1980, η Βιβλιοθήκη λειτουργούσε κυρίως ως χώρος αναγνωστηρίου για τους φοιτητές και κέντρο διεκπεραίωσης, παραλαβής, καταλογογράφησης και «επ’αόριστον» δανεισμού στους καθηγητές των παραγγελθέντων από τους ίδιους βιβλίων. Μετά το 1992, εποχή που συμπίπτει περίπου με τη μετεξέλιξη της ΑΒΣΘ σε Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, η ακαδημαϊκή διοίκηση του Πανεπιστημίου δρομολόγησε την πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού (βιβλιοθηκονόμων). Από τον πρώτον αυτό «πυρήνα βιβλιοθήκης» των 76 βιβλίων σήμερα οι συλλογές της Βιβλιοθήκης περιλαμβάνουν περισσότερα από 110.000 έντυπα βιβλία. Επίσης, μέσω της συμμετοχής της στο Σύνδεσμο Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών HEALink αλλά και με ίδιες συνδρομές, παρέχεται πρόσβαση σε περίπου 400.000 ηλεκτρονικά βιβλία, περισσότερους από 30.000 τίτλους επιστημονικών περιοδικών και μια πληθώρα βάσεων δεδομένων (πλήρους κειμένου, βιβλιογραφικών, αναφορών, στατιστικών κ.ά.). Από το 2006 η Βιβλιοθήκη υιοθέτησε εφαρμογές «ταυτοποίησης μέσω ραδιοσυχνοτήτων» (RFID) για τη διαχείριση των τεκμηρίων των συλλογών της. Στο ίδρυμα λειτουργούν μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών στα εξής αντικείμενα: στη Πληροφορική, στην Οικονομική Επιστήμη, στη Λογιστική, στα Χρηματοοικονομικά, στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (MBA), στις Διεθνείς Σπουδές και στα Πληροφοριακά Συστήματα. Το 2016 το ίδρυμα αξιολογήθηκε από την Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) και έλαβε μια συνολικά Θετική ιδρυματική αξιολόγηση. Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στην Ελλάδα Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Πανεπιστήμιο Μακεδονίας - Επίσημη Ιστοσελίδα (Ελληνικά) (Αγγλικά) Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ) (Ελληνικά) (Αγγλικά) Μονάδα Διασφάλισης Ποιότητας και Αξιολόγησης Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Ελληνικά) Βιβλιοθήκη και Κέντρο Πληροφόρησης Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Ελληνικά) (Αγγλικά) | Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (συντομογραφία: ΠΑ.ΜΑΚ.) είναι ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη, όπως και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ιδρύθηκε το 1930 ως Νυχτερινή Εμπορική Επαγγελματική Σχολή. Το 1948 ιδρύεται η "εν Θεσσαλονίκη Ανωτέρα Σχολή Βιομηχανικών Σπουδών" ωστόσο άρχισε να λειτουργεί για πρώτη φορά το ακαδημαϊκό έτος 1957-58 με 272 φοιτητές. Το Πανεπιστήμιο περιλαμβάνει οκτώ ακαδημαϊκά Τμήματα τα οποία εδρεύουν στο κύριο κτίριο στη Θεσσαλονίκη και σε αυτό σπουδάζουν περίπου 16.000 φοιτητές. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Σμαΐλ Χαμντανί | Ο Χαμντανί γεννήθηκε στο Γκενζέτ, της επαρχίας Μπορτζ Μπου Αρερίτζ στην ανατολική Καβυλία, στις 11 Μαρτίου 1930. Ο Χαμντανί έγινε μέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (FLN). Το 1962 όταν η Αλγερία απέκτησε την ανεξαρτησία της, διορίστηκε επιτελάρχης της προσωρινής κυβέρνησης με επικεφαλής τον Αμπντεραχμάν Φαρές. Υπό την προεδρία του Αχμέντ Μπεν Μπελά, ο Χαμντανί διορίστηκε πρέσβης στο Βέλγιο. Στη συνέχεια διετέλεσε υπεύθυνος πληροφοριών και διευθυντής νομικών και προξενικών υποθέσεων στο Υπουργείο Εξωτερικών μέχρι το 1970. Διετέλεσε πρωθυπουργός από τις 15 Δεκεμβρίου 1998 έως τις 23 Δεκεμβρίου 1999. Ο Χαμντανί πέθανε στον ύπνο του τη νύχτα της 6ης Φεβρουαρίου ή το πρωί της 7ης Φεβρουαρίου 2017 σε ηλικία 86 ετών. | Ο Σμαΐλ Χαμντανί (αραβικά: اسماعيل حمداني, 11 Μαρτίου 1930 - 6/7 Φεβρουαρίου 2017) ήταν Αλγερινός πολιτικός. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Αλγερίας από τις 15 Δεκεμβρίου 1998 έως τις 23 Δεκεμβρίου 1999. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BC%CE%B1%CE%90%CE%BB_%CE%A7%CE%B1%CE%BC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF |
Αβρίλ Λαβίν | .Το ντεμπούτο άλμπουμ της Λαβίν, "Let Go", κυκλοφόρησε στις 4 Ιουνίου του 2002. Το πρώτο άλμπουμ της τραγουδίστριας έφτασε στην κορυφή των μουσικών chart. Κορυφώθηκε στο Νο.1 στην Αυστραλία, τον Καναδά, και το Ηνωμένο Βασίλειο και στο Νο.2 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέχρι το τέλος του 2002, το άλμπουμ ήταν τέσσερις φορές πλατινένιο, κάνοντας την Λαβίν μία από τις πιο πετυχημένες καλλιτέχνιδες του 2002 και το Let Go ως το άλμπουμ με τις με μεγαλύτερες πωλήσεις του έτους. Μέχρι το Μάιο του 2003, το "Let Go" είχε συσσωρεύσει πάνω από 1.000.000 πωλήσεις στον Καναδά. Μέχρι σήμερα, το άλμπουμ έχει πουλήσει πάνω από 22 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο έχοντας γίνει έξι φορές πλατινένιο. Το ντεμπούτo και πρώτο σίνγκλ του άλμπουμ της, "Complicated", έφτασε στο νούμερο ένα στην Αυστραλία και στο δύο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα δύο επόμενα σίνγκλ της τραγουδίστριας "Sk8er Boi" και "I'm With You" μπήκαν στην πρώτη δεκάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ονομάστηκε Καλύτερος νέος καλλιτέχνης το 2002 στα MTV Video Music Awards, κέρδισε τέσσερα βραβεία Juno το 2003, έλαβε ένα World Music Award για "World's Best-Selling Canadian Singer" και ήταν υποψήφια για οκτώ βραβεία Grammy. Το δεύτερο άλμπουμ της Lavigne, "Under My Skin", κυκλοφόρησε στις 25 Μαΐου του 2004. Έφτασε στο νούμερο ένα των chart στην Αυστραλία, στο Μεξικό, στον Καναδά, στην Ιαπωνία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το άλμπουμ έχει πουλήσει πάνω από 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Η Αβρίλ Λαβίν έγραψε τα περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ της σε συνεργασία με την Καναδή τραγουδίστρια Chantal Kreviazuk. Το 2005 η Λαβίν ξεκίνησε το πρώτο παγκόσμιο tour της, το "Bonez Tour". Η Λαβίν κέρδισε δύο World Music Awards το 2004 για "World's Best Pop/Rock Artist" και "World's Best-Selling Canadian Artist". Έλαβε πέντε υποψηφιότητες Juno Award, το 2005, από τα οποία κέρδισε τα τρία, συμπεριλαμβανόμενου "Artist of the Year". Κέρδισε επίσης το βραβείο "Favorite Female Singer". Το τρίτο άλμπουμ της τραγουδίστριας κυκλοφόρησε στις 17 Απριλίου του 2007. Η Λαβίν ξεκίνησε ένα τουρ για να προωθήσει το άλμπουμ λίγο αργότερα. Κατά την διάρκεια του επισκέφτηκε και την Ελλάδα στις 17 Ιουλίου του 2007. Το πρώτο σίνγκλ του άλμπουμ, "Girlfriend", έφτασε στο νούμερο ένα των chart. Επίσης ανακοινώθηκε ότι ήταν το πιο κατεβασμένο τραγούδι του 2007 αφού είχε πουλήσει 7.3 εκατομμύρια αντίτυπα. Το "When You're Gone" ήταν το δεύτερο σίνγκλ του άλμπουμ και το "Hot" το τρίτο. Μέχρι σήμερα έχουν πωληθεί περισσότερα από 6 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Εκείνη την περίοδο η Λαβίν κέρδισε κάθε βραβείο για το οποίο είχε λάβει υποψηφιότητα. Κέρδισε δύο World Music Awards για "World's Best-Selling Canadian Artist" και "World's Best Pop/Rock Female Artist". Επίσης κέρδισε τα πρώτα δύο της MTV Europe Music Awards, όπως κι ένα Teen Choice Award. Εκτός από αυτά είχε λάβει υποψηφιότητα και για πέντε Juno Awards. Η Λαβίν άρχισε να εργάζεται στο τέταρτο άλμπουμ της από τις αρχές του 2009. Μέχρι τον Ιούλιο, εννέα μουσικά κομμάτια είχαν ηχογραφηθεί, μερικά από τα οποία είναι τα "Fine", "Everybody Hurts" και "Darlin". Το άλμπουμ αναμένεται να φέρει την επιστροφή του παλαιότερου μουσικού στυλ της Λαβίν. Η ίδια δήλωσε ότι θα είναι κυρίως ακουστικό. Η ημερομηνία κυκλοφορίας του άλμπουμ έχει μετατεθεί αρκετές φορές. Το άλμπουμ είχε αρχικά προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις 17 Νοεμβρίου 2009. Αργότερα, τον Ιανουάριο του 2010, η Λαβίν δήλωσε ότι το εξώφυλλο είχε φωτογραφηθεί και ότι το πρώτο single θα κυκλοφορούσε τον Απρίλιο, ακολουθούμενο από το άλμπουμ τον Ιούνιο. Το Μάιο, η τραγουδίστρια θεώρησε το άλμπουμ πολύ σοβαρό και είπε ότι θα επέστρεφε στο στούντιο για να το εξισορροπήσει. Η ίδια δήλωσε "Με ένα άλμπουμ, δεν θέλω να βιάζομαι... Έχω έναν πολύ σοβαρό δίσκο, και έτσι νομίζω ότι πρέπει να προστεθούν μερικά χαρούμενα και διασκεδαστικά τραγούδια σε αυτό". Τον Αύγουστο του 2010 η Λαβίν επέστρεψε στο στούντιο μαζί με τον Βρετανό παραγωγό και τραγουδιστή Alex Da Kid και ηχογράφησε νέα τραγούδια. Επίσης δήλωσε ότι έχει αρκετό υλικό για δύο δίσκους. Τον Οκτώβριο του 2010, η Λαβίν αποκάλυψε σε συνέντευξή της για το τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού Maxim ότι είχε ολοκληρώσει το τέταρτο άλμπουμ της μετά από διάστημα 2,5 ετών και πως το πρώτο single θα κυκλοφορούσε πολύ σύντομα. Το 2003, ξεκίνησε να βγαίνει με τον τραγουδιστή του συγκροτήματος Sum 41, Ντέρικ Γουίμπλι, ενώ ήταν ήδη φίλοι για δύο χρόνια. Τον Ιούνιο του 2005, της έκανε πρόταση γάμου κι έτσι, ένα χρόνο αργότερα, στις 15 Ιουλίου 2006 παντρεύτηκαν στη Καλιφόρνια. Στις 9 Οκτωβρίου 2009, η Λαβίν ζήτησε διαζύγιο, λέγοντας ωστόσο "Είμαι ευγνώμων για το χρόνο μας μαζί, και είμαι ευγνώμων που θα παραμείνει ζωντανή η φιλία μας." Το διαζύγιο εκδόθηκε επίσημα στις 16 Νοεμβρίου 2010. Τον Φεβρουάριο του 2010 κι ενώ είχε ήδη χωρίσει από τον Γουίμπλι, η Λαβίν ξεκίνησε να βγαίνει με τον ετεροθαλή αδελφό των Κένταλ και Κάιλι Τζένερ, Μπρόντι. Τελικά, χώρισαν ύστερα από σχεδόν δύο χρόνια, τον Ιανουάριο του 2012. Τον Ιούλιο του 2012, ξεκίνησε τη σχέση της με τον τραγουδιστή Τσαντ Κρέγκερ και μόλις ένα μήνα μετά, αρραβωνιάστηκαν. Ακολούθησε ο γάμος τους στηΓαλλία, την 1η Ιουλίου 2013, στη πρώτη επέτειο τους ως ζευγάρι. Στις 2 Σεπτεμβρίου 2015, η Λαβίν ανακοίνωσε το χωρισμό τους. Από τον Μάιο του 2018 μέχρι σήμερα, είναι σε σχέση με τον επιχειρηματία Φίλιπ Σάροφιμ. Η οικογένεια της Λαβίν αποτελείται από τον πατέρα της Jonh Claude Lavigne, την μητέρα της Judeth Rosanne Lavigne Loshaw, τον μεγαλύτερό της αδερφό Matthew (Matt) Lavigne Loshaw καθώς και την μικρότερη της αδερφή Michelle Lavigne Loshaw. Η Λαβίν είναι επίσης και σχεδιάστρια μόδας. Η μάρκα των ρούχων της ονομάζεται Abbey Dawn. Οι οπαδοί της ονομάζονται Little Βlack Stars. Albums Let Go (2002) Under My Skin (2004) The Best Damn Thing (2007) Goodbye Lullaby (2011) Avril Lavigne (2013) Head Above Water (2019) Love Sux (2022)Extended Plays Angus Drive (2003) Try to Shut Me Up EP (2003) Live Acoustic (2004) Control Room – Live EP (2008)Singles Complicated (2002) Sk8er Boi (2002) I'm With You (2002) Losing Grip (2003) Don't Tell Me (2004) My Happy Ending (2004) Nobody's Home (2004) He Wasn't (2005) Girlfriend (2007) When you're Gone (2007) Hot (2007) Τhe Best Damn Thing (2008) Wavin' Flag (2010) Alice (2010) What the Hell (2011) Smile (2011) Wish You Were Here (2011) Push (2012) Everybody Hurts (2012) Here's To Never Growing Up (2013) Rock N Roll (2013) Let Me Go ft Chad Kroeger (2013) Head Above Water (2018) Tell Me It’s Over (2019) Dumb Blonde (2019) Bite Me (2021) Love It When You Hate Me ft Machine Gun Kelly (2022) I'm A Mess with Yungblud (2022)Soundtrack singles Keep Holding On (2006) Alice (2010)Other charted songs Mobile (2003) Fall to Pieces (2005) Innocence (2007) Runaway (2007)Video albums My World (2003) Live at Budokan: Bonez Tour (2005) The Best Damn Tour - Live in Toronto (2008)Music videos Complicated (2002) Sk8er Boi (2002) I'm With You (2002) Mobile (2002) Losing Grip (2003) Knockin' on Heaven's Door (2003) Don't Tell Me (2004) My Happy Ending (2004) Nobody's Home (2004) He Wasn't (2005) Girlfriend (2007) When you're Gone (2007) Girlfriend (Remix) (2007) Hot (2007) Τhe Best Damn Thing (2008) Alice (2010) What the Hell (2011) Smile (2011) Wish You Were Here (2011) Goodbye (2012) Here's To Never Growing Up (2013) Rock N' Roll (2013) 17 (2013) Bitchin' Summer (2013) Let Me Go ft. Chad Kroeger (2013) Give You What You Like (2013) Bad Girl (2013) Hello Kitty (2013) You Ain't Seen Nothin' Yet (2013) Sippin' On Sunshine (2013) Hello Heartache (2013) Falling Fast (2013) Hush Hush (2013)Head above water (2018) Tell Me It’s Over (2019) Επίσημη ιστοσελίδα | Η Αβρίλ Λαβίν (αγγλικά: Avril Ramona Lavigne, 27 Σεπτεμβρίου 1984) είναι Καναδή τραγουδίστρια-τραγουδοποιός της ροκ-ποπ, σχεδιάστρια μόδας και ηθοποιός. Η Λαβίν έχει πουλήσει πάνω από 60 εκατομμύρια αντίτυπα των άλμπουμ της σε όλο τον κόσμο. Η Λαβίν ξεκίνησε δυναμικά τη μουσική καριέρα της με το ντεμπούτο άλμπουμ της, "Let Go",το οποίο κυκλοφόρησε το 2002, και πούλησε 16.000.000 records παγκοσμίως. Το δεύτερο άλμπουμ της, "Under My Skin" και το τρίτο "The Best Damn Thing", γνώρισαν επίσης μεγάλη επιτυχία και κατέλαβαν την πρώτη θέση στα παγκόσμια chart. Τα πέντε Νο.1 singles της Λαβίν είναι τα: "Complicated", "Sk8er Boi", "I'm With You", "My Happy Ending" και "Girlfriend". Την άνοιξη του 2011 η Λαβίν κυκλοφόρησε το 4ο στούντιο άλμπουμ της "Goodbye Lullaby". Το φθινόπωρο του 2013 η Αβρίλ κυκλοφόρησε το 5ο στούντιο άλμπουμ της "Avril Lavigne". Έπειτα από πέντε χρόνια απουσίας κυκλοφόρησε το 6ο άλμπουμ της “Head Above Water”. Το 2022 κυκλοφόρησε το 7ο άλμπουμ της, με τίτλο "Love Sux", με το οποίο επέστρεψε στα μονοπάτια της pop-punk και της emo σκηνής από την οποία ξεκίνησε, και το οποίο περιλαμβάνει συνεργασίες με τους Travis Barker & Mark Hoppus από το punk συγκρότημα Blink-182, με τον Machine Gun kelly και τον Blackbear | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BB_%CE%9B%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%BD |
Επιχειρησιακή διαδικασία διαλειτουργικότητας | Το βασικό πλεονέκτημα της BPI είναι ότι μια επιχειρησιακή διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει και να τελειώσει σε οποιοδήποτε σημείο σε όλο τον κόσμο ανεξάρτητα από το είδος του υλικού και λογισμικού που απαιτείται για την αυτοματοποίηση. Λόγω της ικανότητάς της να αποδεσμεύσει εργασία από το ανθρώπινο "μυαλό", η BPI θεωρείται από πολλούς ως το τελικό στάδιο στην εξέλιξη της επιχείρησης των πληροφοριών. Τα δύο αλληλένδετα BPI κριτήρια είναι ο συγκεκριμένος στόχος και η βασική ανθρώπινη εργασία που είναι και τα δύο ουσιαστικά. Επί του παρόντος, η επιχειρησιακή διαδικασία διαλειτουργικότητας περιορίζεται στο λογισμικό σύστημα των επιχειρήσεων όπου οι λειτουργίες σχεδιάζονται για να δουλεύουν μαζί, όπως μια μονάδα μισθοδοσίας και μια γενική μονάδα καθολικού που αποτελούν μέρος της ίδιας γκάμας προγραμμάτων, καθώς και σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα λογισμικού που χρησιμοποιούν EDI. Η διαλειτουργικότητα εμφανίζεται επίσης μεταξύ ασύμβατων συστημάτων, όπου middleware έχει εφαρμοστεί. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις, ωστόσο, οι διεργασίες σπανίως ικανοποιούν το κριτήριο της BPI, επειδή περιορίζονται από σιλό πληροφορίες και την αδυναμία αυτών να επικοινωνούν ελεύθερα μεταξύ τους. Οι στόχοι της BPI ποικίλλουν, αλλά τείνουν να εμπίπτουν στις ακόλουθες κατηγορίες: Ενεργοποίηση end-to-end straight-through processing (STP) με τη διασύνδεση των δεδομένων και τις διαδικασίες που παγιδεύονται σε σιλό πληροφορίες. Να επιτρέπουν τα συστήματα και τα προϊόντα να λειτουργούν με άλλα συστήματα ή προϊόντα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια από την πλευρά του πελάτη. Αύξηση παραγωγικότητας με την αυτοματοποίηση της ανθρώπινης εργασίας. Περιορισμός των περιττών επιχειρηματικών διαδικασιών και της αντιγραφής δεδομένων Ελαχιστοποιούνται τα σφάλματα που συνδέονται με το εγχειρίδιο διαδικασιών Εισαγωγή της κύριας κατεύθυνσης της επιχείρησης στο λογισμικό software-as-a-Service Δίνει στα ανώτατα στελέχη ένα πρακτικό μέσο εποπτείας των διεργασιών που χρησιμοποιούνται για την εκτέλεση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Ενθάρρυνση της ανάπτυξης της καινοτομίας επιχειρηματικών διεργασιών που βασίζονται στο Ίντερνετ. Δίνει έμφαση στις επιχειρηματικές διαδικασίες και όχι σχετικά με τα συστήματα που απαιτούνται για την εκμετάλλευση αυτών. Ενίσχυση της ασφάλειας με την κατάργηση των διαφορών μεταξύ των ων ιδιόκτητο συστημάτων λογισμικού. Βελτίωση της προστασία της ιδιωτικής ζωής παρέχοντας στους χρήστες τον πλήρη έλεγχο των δεδομένων τους. Ενεργοποίηση σε πραγματικό χρόνο σενάριων και τις προβλέψεων των επιχειρήσεων. Ο όρος "επιχειρησιακή διαδικασία διαλειτουργικότητας" (BPI) επινοήθηκε στη δεκαετία του 1990, κυρίως σε σχέση με την αλυσίδα αξίας στο ηλεκτρονικό εμπόριο. Η BPI έχει χρησιμοποιηθεί και στο διαφημιστικό υλικό από διάφορες εταιρείες και εμφανίζεται ως αντικείμενο έρευνας σε οργανισμούς που ασχολούνται με οντολογίες της επιστήμης των υπολογιστών. Ωστόσο, παρά την προσοχή που έχει λάβει, η επιχειρησιακή διαδικασία διαλειτουργικότητας δεν έχει εφαρμοστεί εκτός από περιορισμένα περιβαλλοντολογικά πληροφοριακά συστήματα. Ένας πιθανός λόγος είναι ότι η BPI απαιτεί την καθολική συμμόρφωση με τα πρότυπα, έτσι ώστε η διαδικασία να μπορεί να αρχίσει και να τελειώσει σε οποιοδήποτε σημείο σε όλο τον κόσμο. Τα ίδια τα πρότυπα χρησιμοποιούν ένα πεπερασμένο σύνολο από κοινές διαδικασίες για τη διεύθυνση των περισσοτέρων λειτουργιών. Φέρνοντας τις επιχειρήσεις από κοινού για να δημιουργήσουν και να υιοθετήσουν τα πρότυπα είναι ένα άλλο θέμα. Ο κόσμος των συστημάτων διαχείρισης είναι, τελικά, που χαρακτηρίζεται από σιλό πληροφοριών. Η απομάκρυνση από τα σιλό απαιτεί από τις οργανισμούς να αντιμετωπίσουν πολιτιστικά θέματα, όπως η ιδιοκτησία και η από κοινού χρήση διαδικασιών και δεδομένων, των δυνάμεων του ανταγωνισμού και της ασφάλειας, καθώς και της αυτοματοποίησης στις δυνάμεις εργασίας τους. Ενώ το χρονοδιάγραμμα ή η υιοθέτηση της BPI δεν μπορεί να προβλεφθεί, εξακολουθεί να αποτελεί θέμα ενδιαφέροντος για τους οργανισμούς και think tanks αντίστοιχα. Για να ελεγχθεί μια BPI, μια οργάνωση αναλύει μια επιχειρησιακή διαδικασία προκειμένου να αποφασίσει εάν αυτή μπορεί να ανταποκριθεί στους ειδικούς σκοπούς που χρησιμοποιούν μόνο βασική ανθρώπινη εργασία. Ο ειδικός στόχος πρέπει να ορίζεται σαφώς από την αρχή μέχρι το τέλος. Όμως, η αρχή και το τέλος είναι πολύ υποκειμενικές. Σε ένα οργανισμό, μια διαδικασία πρέπει να ξεκινάει όταν ο πελάτης παραγγέλνει ένα προϊόν και να τελειώνει όταν το προϊόν παραδίδεται στον πελάτη. Σε ένα άλλο οργανισμό, η ίδια διαδικασία μπορεί να προηγηθεί με την κατασκευή και τη διανομή του προϊόντος και μπορεί να ακολουθείται από τη διαχείριση της μετά την πώληση εγγύηση και επισκευή. Η βασική ανθρώπινη εργασία περιλαμβάνει: Οι εργασίες πρέπει να διενεργούνται από τους ανθρώπους, επειδή κανένα πρακτικό μέσο της αυτοματοποίησης δεν είναι διαθέσιμο. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν την καταπολέμηση της πυρκαγιάς, την οδήγηση ενός λεωφορείου και την προετοιμασία ενός γεύματος. Τα καθήκοντα, κατά την άποψη της διαχείρισης, είναι πιο αποδοτικά όταν εκτελούνται από ανθρώπους. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν την απάντηση σε τηλέφωνο με μια ανθρώπινη φωνή και την παροχή συμβουλών για επενδύσεις στο πρόσωπο. Τα καθήκοντα όπου το κόστος του αυτοματισμού είναι μεγαλύτερο από το κόστος της ανθρώπινης εργασίας.Για να περιγραφεί μια BPI, κάθε διαδικασία αποστολής θα πρέπει να ληφθεί υπόψη από την αρχή μέχρι το τέλος, συμπεριλαμβάνοντας την εργασία που βρίσκεται μεταξύ των ρωγμών που δημιουργούνται από ασύμβατες εφαρμογές λογισμικού, όπως η συλλογή δεδομένων από ένα σύστημα και την εκ νέου εισαγωγή σε ένα άλλο και την εκπόνηση εκθέσεων που περιλαμβάνουν στοιχεία από διαφορετικά συστήματα. Η διαδικασία πρέπει να ρέει χωρίς διακοπή ανεξάρτητα από τα χρησιμοποιούμενα βασικά συστήματα πληροφορικής. Αν η μη βασική ανθρώπινη εργασία υπάρχει σε κάθε ένα σημείο, η διαδικασία αποτυγχάνει τον έλεγχο της BPI. Για να διασφαλιστεί ότι η επιχειρησιακή διαδικασία μπορεί να ικανοποιήσει τους ειδικούς στόχους τους αυτόματα χρησιμοποιώντας μόνο τη βασική ανθρώπινη εργασία, η BPI παίρνει μία "προσανατολισμένη σε υπηρεσίες αρχιτεκτονική" (SOA) προσέγγιση, η οποία επικεντρώνεται στις διαδικασίες παρά στις τεχνολογίες που απαιτούνται για την αυτοματοποίησή τους. Μία ευρέως χρησιμοποιημένη SOA είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλούνται από σιλό πληροφορίες. Η SOA δημιουργεί πρακτική άποψη, επειδή οι οργανισμοί δεν μπορούν να αναμένουν να αντικαταστήσουν ή να τροποποιήσουν το τρέχον λογισμικό των επιχειρήσεων τους για να επιτύχουν την BPI άσχετα από τα πλεονεκτήματα που περιλαμβάνονται. Πολλές είναι οι θέσεις εργασίας των εργαζομένων που δημιουργούνται γύρω από τις εφαρμογές που χρησιμοποιούν και οι περισσότεροι οργανισμοί έχουν σημαντικές επενδύσεις σε τρέχουσες πληροφορίες για τις υποδομές, οι οποίες είναι τόσο πολύπλοκες ώστε ακόμη και η μικρότερη αλλαγή μπορεί να είναι πολύ δαπανηρή, χρονοβόρα και να προκαλέσει αναστάτωση. Ακόμη και αν οι κατασκευαστές λογισμικού ενώσουν και συμμορφώσουν τα προϊόντα τους σε ένα ενιαίο σύνολο προτύπων, το πρόβλημα δε θα λυθεί. Εκτός από το λογισμικό από γνωστούς κατασκευαστές, οι οργανισμοί χρησιμοποιούν πολλά συστήματα λογισμικού κληρονομιάς, προσαρμοσμένες εφαρμογές, αυτόματες διαδικασίες και έντυπα. | Επιχειρησιακή διαδικασία διαλειτουργικότητας (αγγλ. Business Process Interoperability) είναι μια ιδιότητα που αναφέρεται στην ικανότητα των διαφόρων επιχειρησιακών διαδικασιών να εργαστούν μαζί. Είναι μια κατάσταση που υπάρχει όταν μια επιχειρησιακή διαδικασία μπορεί να πραγματοποιήσει ένα συγκεκριμένο στόχο αυτόματα χρησιμοποιώντας μόνο μια βασική ανθρώπινη εργασία. Συνήθως, η BPI παρουσιάζεται όταν μια διαδικασία συμμορφώνεται με τα πρότυπα που της επιτρέπουν να επιτύχει τον στόχο της ανεξάρτητα από την κατοχή, την τοποθεσία, την κατασκευή, την έκδοση ή το σχεδιασμό του συστήματος του ηλεκτρονικού υπολογιστή που χρησιμοποιείται. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Άνω Βελιτσές Αχαΐας | Οι Άνω Βελιτσές είναι χωριό στο νοτιοδυτικό άκρο του νομού Αχαΐας, πολύ κοντά στα όρια με τον νομό Ηλείας, πάνω από την τεχνητή λίμνη Πηνειού και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 290. Το χωριό απέχει 57 χλμ. περίπου ΝΔ. της Πάτρας (μέσω Κάτω Αχαΐας). Η τοπική κοινότητα Βελιτσών είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 18,493 χμ² (2011). Περιλαμβάνει και τον οικισμό Κάτω Βελιτσές. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1951 και ορίστηκε έδρα της κοινότητας Βελιτσών του νομού Αχαΐας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Βελιτσών και προσαρτήθηκε στον δήμο Λαρισσού. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Λαρισσού (Λαρίσου) και προσαρτήθηκε στον δήμο Δυτικής Αχαΐας. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Χάρτες «ROAD» (Αχαΐα, 1:100.000) eetaa.gr | Οι Άνω Βελιτσές (επίσημη ονομασία Άνω Βελιτσαί) είναι χωριό της τοπικής κοινότητας Βελιτσών, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Λαρισσού (Λαρίσου), του δήμου Δυτικής Αχαΐας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Αχαΐας, στην περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Πατρών του νομού Αχαΐας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%89_%CE%92%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82 |
Κιγιόσι Ίτο | Μελέτησε τις στοχαστικές διαδικασίες και έθεσε τα θεμέλια για τη θεωρία της στοχαστικής ολοκλήρωσης και των στοχαστικών διαφορικών εξισώσεων σε δύο έργα που δημοσιεύθηκαν το 1944 και το 1946. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ίτο θεωρείται σήμερα ο θεμελιωτής της στοχαστικής ανάλυσης.Με καταγωγή από ένα αγροτικό χωριό δυτικά της Ναγκόγια, ο Ίτο άρχισε να σπουδάζει μαθηματικά στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο αφού τελείωσε το λύκειο, και αποφοίτησε σε ηλικία 23 ετών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, είχε ήδη γοητευτεί από τη θεωρία πιθανοτήτων, η οποία δεν ήταν ακόμη ιδιαίτερα ανεπτυγμένη εκείνη την εποχή και πάνω στην τυποποίηση της οποίας εργάζονταν τότε ο Πολ Λέβι και ο Αντρέι Κολμογκόροφ. Στη συνέχεια εργάστηκε στην Ιαπωνική Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, όπου ανέπτυξε τις περισσότερες από τις θεωρίες του κατά τη διάρκεια των ετών του πολέμου. Το 1940 και το 1942 εξέθεσε τις ιδέες του -χωρίς να είχε λάβει διδακτορικό δίπλωμα- σε δύο εργασίες σχετικά με τις κατανομές πιθανοτήτων σε συμπαγείς ομάδες και σχετικά με τις στοχαστικές διαδικασίες και τις απείρως διαιρετές κατανομές. Αυτές οι δύο εργασίες, που σήμερα θεωρούνται επαναστατικές, δεν αναγνωρίστηκαν εκείνη την εποχή, εν μέρει λόγω της απομόνωσης της Ιαπωνίας κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο του Ειρηνικού. Μόλις το 1945 του απονεμήθηκε ο τίτλος του διδάκτορα και το 1952 διορίστηκε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κιότο. Εργάστηκε εκεί μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1979, παράλληλα με τις επισκέψεις του στο Ινστιτούτο Προηγμένων Σπουδών του Πρίνστον, στη Βομβάη, στο Πανεπιστήμιο Århus και στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ.Οι ιδέες του Ίτο, ιδίως ο λογισμός του Ίτο για τη στοχαστική ολοκλήρωση, βρήκαν εφαρμογές σε πολλούς τομείς των φυσικών και οικονομικών επιστημών, για παράδειγμα στα χρηματοοικονομικά μαθηματικά (όπου χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στο περίφημο μοντέλο Black-Scholes για τον προσδιορισμό των τιμών των δικαιωμάτων προαίρεσης). Η διαδικασία Itō (επίσης γνωστή ως γενικευμένη διαδικασία Βίνερ), ο τύπος Ίτο και η ισομετρία Ίτο πήραν το όνομά τους από τον Itō. Στη μαθηματική βιβλιογραφία, το Itô γράφεται συχνότερα αντί του Itō. Ο Ίτο ήταν επίσης επίτιμος διδάκτορας σε διάφορα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του ETH της Ζυρίχης. Το 1998 εξελέγη μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών. Ήταν παντρεμένος από το 1939 και είχε τρεις κόρες. Εκτός από τα αγγλικά, τα γαλλικά και τα κινεζικά, μιλούσε (ή μάλλον έγραφε) και γερμανικά. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Κιότο το 1998 και το Βραβείο Γκάους το 2006.Τον Οκτώβριο του 2008, ο Ίτο τιμήθηκε με το Τάγμα Πολιτισμού της Ιαπωνίας, ενώ η τελετή απονομής πραγματοποιήθηκε στο Αυτοκρατορικό Παλάτι.Του απονεμήθηκε επίσης το Βραβείο Ασάχι το 1977 και το Βραβείο Βολφ για τα Μαθηματικά το 1987. Kiyoshi Itō, On stochastic differential equations, American Mathematical Soc., 1956. Kiyoshi Itō, Stochastic processes, Yale University, 1961. Kiyoshi Itō, Selected Papers, Springer-Verlag, 1987. Kiyoshi Itō, in S. Watanabe, M. Fukushima, H. Kunita (eds.), Itō's stochastic calculus and probability theory, ix-xiv, Tokyo, 1996. Kiyoshi Itō, My Sixty Years in Studies of Probability Theory: acceptance speech of the Kyoto Prize in Basic Sciences, 1998 Kiyoshi Itō, Stochastic Processes, Springer, ISBN 3-540-20482-2, 2004. | Ο Κιγιόσι Ίτο (ιαπωνικά 伊藤 清; * 7 Σεπτεμβρίου 1915 στο Χοκουσεϊ-τσο (σήμερα Ινάμπε), νομός Μίε- 10 Νοεμβρίου 2008 στο Κιότο) ήταν Ιάπωνας μαθηματικός που ασχολήθηκε κυρίως με τη στοχαστική.Ο Ίτο έκανε θεμελιώδεις συνεισφορές στη θεωρία των στοχαστικών διαδικασιών και θεμελίωσε τη στοχαστική ανάλυση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%83%CE%B9_%CE%8A%CF%84%CE%BF |
Πανελλήνιο πρωτάθλημα πετοσφαίρισης ανδρών 1964 | Βαθμολογία Αποτελέσματα Σημείωση1: Το παιχνίδι Ιωνικός Ν.Φ.-Μακεδονικός έγινε αρχικά στις 26/10 κι έληξε 3−2 (12-15, 15-10, 15-12, 10-15, 15-13). Μετά από ένσταση του Μακεδονικού επαναλήφθηκε στις 28/10, με νικητή και πάλι τον Ιωνικό με 3−0. Βαθμολογία Αποτελέσματα Βαθμολογικό σύστημα: Νίκη: 3 βαθμοί, Ήττα: 1 βαθμός Ψηφιακό αρχείο Αθλητικής Ηχούς 26/10 με 1/11/1964 | Το πανελλήνιο πρωτάθλημα πετοσφαίρισης ανδρών 1964 ήταν το τέταρτο που διεξήχθη μεταπολεμικά. Συμμετείχαν 8 ομάδες, χωρισμένες αρχικά σε δύο ομίλους των τεσσάρων. Οι αγώνες έγιναν στην Αθήνα από 25 μέχρι 30 Οκτωβρίου του 1964. Πρωταθλητής αναδείχθηκε για δεύτερη φορά στην ιστορία του ο Μίλωνας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1964 |
Επαρχία Τομινιάν | Η Επαρχία Τομινιάν βρίσκεται κεντρικά του Μαλί και νοτιοανατολικά της Περιφέρειας Σεγκού. Συνορεύει στα νοτιοδυτικά με την Επαρχία Σαν, στα βόρεια με την Περιφέρεια Μοπτί, στα νότια με την Περιφέρεια Σικασσό και στα νοτιοανατολικά με την Μπουρκίνα Φάσο. Η Επαρχία Τομινιάν διαιρείται σε 12 διαμερίσματα: Μπενά Ντιορά Φανγκασσό Κουλά Λανφιαλά Μαντιακουΰ Μαφδουνέ Ουάν Σανκουύ Τιμισσά Τομινιάν Γιασσό Επαρχίες του Μαλί | Η Επαρχία Τομινιάν είναι μια επαρχία της Περιφέρειας Σεγκού, Μαλί. Έχει έκταση 6.573 τ.χλμ. και πληθυσμό 219.853 κατοίκων (2009). Πρωτεύουσα είναι η Τομινιάν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%A4%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CE%BD |
Τζον Μάσκερ | Hulett, Steve (4 Δεκεμβρίου 2014). Mouse In Transition: An Insider's Look at Disney Feature Animation. Theme Park Press. ISBN 978-1941500248. Stewart, James (2005). DisneyWar. New York: Simon and Schuster. ISBN 0-684-80993-1. Thomas, Bob (7 Μαρτίου 1997). Disney's Art of Animation: From Mickey Mouse To Hercules. Disney Editions. ISBN 978-0786862412. | Ο Τζον Μάσκερ (αγγλικά John Musker, γενν. 8 Νοεμβρίου 1953) είναι Αμερικανός σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων, παραγωγός και σεναριογράφος. Επίσης, συνεργάζεται με τον Ρον Κλέμεντς, με τον οποίο έχουν σκηνοθετήσει τρεις ταινίες από την περίοδο της Αναγέννησης της Disney: το Η Μικρή Γοργόνα (1989), το Αλαντίν (1992) και το Ηρακλής (1997). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%81 |
Λέοπολντ Σμέττερερ | Ο Σμέττερερ καταγόταν από μία απλή οικογένεια και φοίτησε στο Γυμνάσιο Χάμερλινγκ της Βιέννης (αποφοίτησε με άριστα το 1937) και στη συνέχεια σε ένα κολέγιο για την εκπαίδευση των δασκάλων (χάρη στην υποστήριξη ενός θείου του), όπου αποφοίτησε ως δάσκαλος δημοτικού το 1938. Καθώς δεν μπόρεσε να βρει θέση εργασίας ως εκπαιδευτικός, σπούδασε μαθηματικά, φυσική και μετεωρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης από το 1938 έως το 1941, κυρίως με τους Καρλ Στρούμπεκερ, Βόλφγκανγκ Γκρόμπνερ, Χανς Χόρνιχ και Καρλ Μαϊρχόφερ. Στο πανεπιστήμιο έγινε φίλος με τον Έντμουντ Χλάουκα. Το 1941 έλαβε το διδακτορικό του στη Βιέννη με μια διατριβή στη θεωρία αριθμών υπό την επίβλεψη του Νικολάους Χόφραιτερ (Προσέγγιση των άρρητων αριθμών από αριθμούς του K (i 11 {\displaystyle {\sqrt {11}}} ). Στη συνέχεια επιστρατεύτηκε στη Βέρμαχτ και αρχικά τοποθετήθηκε στη χαρτοβιομηχανία λόγω της κλονισμένης υγείας του, αλλά το 1943 διορίστηκε στο Μαθηματικό Ινστιτούτο, όπου υπηρέτησε ως μαθηματικός μέχρι το 1945 στη βιομηχανία Henschel στο Βερολίνο. Το 1947 παντρεύτηκε την Ελίζαμπεθ Σάφερ, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και μια κόρη. Μετά τον πόλεμο, ήταν βοηθός του Γιόχαν Ράντον στη Βιέννη, με τον οποίο εργάστηκε πάνω στην ανάλυση και έλαβε τη διδακτορική του διατριβή το 1949 με θέμα τις τριγωνομετρικές σειρές. Με τη συμβουλή του Πολ Φούνκ, στράφηκε στη μαθηματική στατιστική, η οποία δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη στη Βιέννη εκείνη την εποχή. Το 1949 τοποθετήθηκε ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, το 1950 επίτιμος καθηγητής μαθηματικής στατιστικής στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1955, αναπληρωτής τιτλούχος καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1956 έγινε τακτικός καθηγητής αναλογιστικών μαθηματικών και στατιστικής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Το 1961, διαδέχθηκε τον Ράντον ως τακτικός καθηγητής μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και στη συνέχεια ως καθηγητής στατιστικής από το 1971. Το 1969/70 ήταν κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, ενώ από το 1971 έως το 1975 ήταν διευθυντής του Κέντρου Υπολογιστών του Πανεπιστημίου της Βιέννης και του Ερευνητικού Ινστιτούτου για την Κοινωνικοοικονομική Ανάπτυξη της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών. Συνταξιοδοτήθηκε το 1990. Υπήρξε επισκέπτης καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες ( Μπέρκλεϋ το 1958/59, στο Καθολικό Πανεπιστήμιο στην Ουάσιγκτον το 1962/63, στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Bowling Green το 1973), στη Γαλλία ( Κλερμόν-Φεράν το 1975) και στο Ισραήλ (Technion το 1966). Σταδιακά έχασε την όρασή του. Πέθανε σε τροχαίο ατύχημα, με αυτοκίνητο, σε ισόπεδη διάβαση χωρίς μπάρες, αφού προσπάθησε να ζητήσει βοήθεια για τη σύζυγό του που είχε πέσει κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου. Κηδεύτηκε στο κεντρικό νεκροταφείο της Βιέννης . Η συλλογή μαθηματικής βιβλιογραφίας του είναι ανοικτή για το κοινό στη Μαθηματική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Βιέννης. Ο Σμέττερερ διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της στατιστικής στη Γερμανία και την Αυστρία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Σμέττερερ, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί ως αναλυτικός στατιστικολόγος, εισήγαγε αυστηρές μαθηματικές μεθόδους και δημοσιοποίησε την ανάπτυξη της στατιστικής στο εξωτερικό (ιδίως από τους Γιέρζι Νέιμαν και Καρλ Πίρσον) στις γερμανόφωνες χώρες χάρη σε ένα σημαντικό εγχειρίδιο. Ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τη στοχαστική προσέγγιση (ταχύτητα των διαδικασιών σύγκλισης), εκτιμητές με πιστές προσδοκίες, τη βελτιστοποίηση σε σχέση με γενικές συναρτήσεις απώλειας και ασυμπτωτικές μελέτες για την εμφάνιση υπερ-αποδοτικών εκτιμητών. Εμπνευσμένος από τον συνάδελφό του Εμίλ Άρτιν στο Αμβούργο, μελέτησε επίσης αλγεβρικές δομές (ομάδες) στη θεωρία πιθανοτήτων. Το 1962 ήταν συνιδρυτής (μαζί με τον Χανς Ρίχτερ) και πρώτος εκδότης του περιοδικού Zeitschrift für Wahrscheinlichkeitstheorie und verwandte Gebiete (Εφημερίδα της Θεωρίας Πιθανοτήτων και Συναφών Πεδίων.). 1961 Μέλος του Ινστιτούτου Μαθηματικής Στατιστικής 1973 Μέλος της Αμερικανικής Στατιστικής Ένωσης 1975: Αυστριακός Σταυρός Τιμής για την Επιστήμη και την Τέχνη Ι. Τάξη 1976: Επιστημονικό βραβείο της πόλης της Βιέννης 1979: Χρυσό τιμητικό παράσημο για υπηρεσίες προς το κράτος της Βιέννης 1980: Μεγάλο ασημένιο τιμητικό παράσημο για υπηρεσίες προς τη Δημοκρατία της Αυστρίας 1981: Κρατικό βραβείο της Αυστρίας για την επιστημονική πολιτική (βραβείο Λούντβιχ Μπόλτζμαν) 1984: Βραβείο Έρβιν Σρέντινγκερ της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών 1995: Μετάλλιο Αξίας της ΛεοπολντίναΟ Σμέττερερ ήταν μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών (αντεπιστέλλον μέλος από το 1970, πλήρες μέλος από το 1971, γενικός γραμματέας της από το 1975 έως το 1983), της Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών, της Ακαδημίας Επιστημών της Σαξονίας, της Ακαδημίας Επιστημών της ΛΔΓ (εξωτερικό μέλος από το 1977, στη συνέχεια της Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου) και της Γερμανικής Ακαδημίας Φυσικών Επιστημών Leopoldina (1970). Του απονεμήθηκε τιμητικός διδακτορικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο του Κλερμόν-Φεράν (1972). Από το 1967 έως το 1971 ήταν αντιπρόεδρος του Διεθνούς Στατιστικού Ινστιτούτου της Χάγης. Εισαγωγή στη μαθηματική στατιστική. Springer, Βιέννη - Νέα Υόρκη 1956, 2η εκδοση 1966. Αγγλική έκδοση: Εισαγωγή στη Μαθηματική Στατιστική- Βασικές διδασκαλίες των μαθηματικών επιστημών , τόμος 202, Springer-Verlag, 1974. Ρωσσική έκδοση: Nauka, Μόσχα 1976, εκδότης Γιούρι Λίνικ. Σχετικά με τη συμπεριφορά σύγκλισης ορισμένων τριγωνομετρικών σειρών, Monatsh. Μαθ. 52 (1948), p. 162-178 (habilitation). Σχετικά με τις μη παραμετρικές μεθόδους στη μαθηματική στατιστική, Jber. Deutsche Math. Verein. 61 (1959), S. 104-126 Με τον R. Stender Βασικές έννοιες της θεωρίας πιθανοτήτων, Χάινριχ Μπένκε και al : Βασικές αρχές των μαθηματικών, Γκέτινγκεν, Βάντενχοεκ & Ρούπρεχτ, 1962, σ. 96-132. Σχετικά με το άθροισμα μαρκοβιανών αλυσίδων σε ημι-ομάδες, Monatsh. f. Μαθ. 71 (1976), σ. 223-260 Προβλήματα της θεωρίας ομάδων που σχετίζονται με τη θεωρία πιθανοτήτων, Προόδους στις εφαρμοσμένες πιθανότητες 6 (1974), σ. 188-259.Ήταν συνεκδότης των Selecta του Καρλ Μένγκερ (Springer Verlag 2002/3), των Συλλεγμένων έργων του Γιόχαν Ράντον (Birkhäuser 1987), του Χανς Χαν (Springer 1995-1997) και έγραψε τον πρόλογο στα Συγκεντρωτικά δοκίμια του Έρβιν Σρέντινγκερ που εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Vieweg (1984). Ήταν επίσης συν-επιμελητής ενός συμποσίου για τον Γκέντελ στο Σάλτσμπουργκ το 1983 (Bibliopolis, Νάπολη 1987). | Ο Λέοπολντ Καρλ Σμέττερερ (γερμανικά: Leopold Karl Schmetterer, 8 Νοεμβρίου 1919 στη Βιέννη - 23 Αυγούστου 2004 στο Γκολς) ήταν Αυστριακός μαθηματικός που ασχολήθηκε με την ανάλυση, τις πιθανότητες και τη στατιστική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%A3%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B5%CF%81 |
Τόμις Κονστάντσα | Πρωτάθλημα: Πρωταθλήτρια: 2007, 2008, 2009, 2013, 2014, 2015 Κύπελλο: Κυπελλούχος: 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2013, 2014 CEV Cup: Ημιτελικά: 2014 Challenge Cup: Τρίτη θέση: 2009 Ημιτελικά: 2012 Επίσημη ιστοσελίδα (Ρουμανικά) CEV profile | Η Τόμις Κονστάντσα (ρουμανικά: Tomis Constanța, προφέρεται: [ˈtomis konˈstant͡sa]) είναι μια ρουμανική πετοσφαιρική ομάδα με έδρα την Κωνστάντζα. Βρίσκεται στην 14η θέση της κατάταξης των ευρωπαϊκών συλλόγων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B1 |
Παιδαγωγικό και Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας | Eπίσης έχει τρεις περιφερειακές πανεπιστημιουπόλεις, έξι χώρους των προγραμμάτων επέκτασης, 21 περιφερειακά κέντρα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Υπάρχουν 11 σχολές, 52 προπτυχιακά προγράμματα αντιμετωπίζουν, 15 προπτυχιακά ακαδημαϊκά προγράμματα εξ αποστάσεως και 23 μεταπτυχιακά προγράμματα. Στην κύρια πανεπιστημιούπολη είναι η διοικητική περιοχή, οι υπηρεσίες καταχώρησης και των εισαγωγών, η Βιβλιοθήκη Jorge Palacios Preciado, το κεντρικό κτίριο, η πλατεία Camilo Torres Restrepo, η ακρόπολη πανεπιστήμιο με διαφορετικές σχολές και το Escuela Normal Superior Santiago de Tunja.Avenida Central del Norte, 150003 Τούνχα Πανεπιστημιούπολη ΣογαμόσοCalle 4 Sur 15-134. 152211, Σογαμόσο Πανεπιστημιούπολη ΝτουιτάμαCarrera 18 23-55. 150461, Ντουιτάμα Πανεπιστημιούπολη ΤσικινκιράCalle 14A 2-36. 154640, Τσικινκιρά Πανεπιστημιούπολη ΜπογκοτάCarrera 14 44-51. 110311, Μπογκοτά / Επίσημη Ιστοσελίδα του Ιδρύματος | Το Παιδαγωγικό και Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας, στα ισπανικά Universidad Pedagógica y Tecnológica de Colombia (UPTC) είναι εθνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα της Κολομβίας, με έδρα την Τούνχα. Το πιο σημαντικό τo διαμέρισμα Μπογιακάς, είναι η τέταρτη πανεπιστήμιο στην Κολομβία με βάση τον αριθμό των φοιτητών. Ιδρύθηκε το 1953 κατόπιν εισηγήσεως του τότε πρωθυπουργού Γκουστάβο Ρόχας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ημιανοικτό άνοιγμα | Η πιο δημοφιλής απάντηση των μαύρων στην κίνηση 1.ε4 είναι η Σικελική άμυνα, αρκετά δημοφιλείς είναι επίσης η Γαλλική άμυνα και η Άμυνα Κάρο-Κανν. Η Άμυνα Πιρτς και η Μοντέρνα άμυνα είναι επίσης συνηθισμένες, ενώ η Άμυνα Αλιέχιν και η Σκανδιναβική άμυνα έχουν κάνει περιστασιακές εμφανίσεις στους αγώνες του Παγκοσμίου πρωταθλήματος. Αντιθέτως, η Άμυνα Νίμζοβιτς και η Άμυνα Όουεν παίζονται σπανίως. Η Άμυνα Μποργκ και η Άμυνα Αγίου Γεωργίου θεωρούνται παράδοξες, αν και ο Τόνυ Μάιλς χρησιμοποίησε κάποια φορά την Άμυνα Αγίου Γεωργίου για να νικήσει τον τότε Παγκόσμιο Πρωταθλητή Ανατόλι Κάρποφ. Η Σικελική και η Γαλλική άμυνα οδηγούν σε μη ισορροπημένες θέσεις που συχνά προσφέρουν συναρπαστικό παιχνίδι όπου και οι δύο πλευρές έχουν πιθανότητες να κερδίσουν. Η Κάρο-Κανν είναι σταθερή όταν τα μαύρα για να υποστηρίξουν το κέντρο τους προτίθενται να χρησιμοποιήσουν το πιόνι τους στην στήλη γ. Η Μοντέρνα άμυνα, όπως και οι άμυνες Αλιέχιν και Πιρτς, είναι υπερμοντέρνα ανοίγματα στα οποία τα μαύρα δελεάζουν τα λευκά να χτίσουν ένα ισχυρό κέντρο, στο οποίο έχουν στόχο να επιτεθούν με κομμάτια. Τα ημιανοικτά ανοίγματα καταχωρούνται στην Εγκυκλοπαίδεια Σκακιστικών Ανοιγμάτων υπό τους κωδικούς B00–B99 και C00–C19. Οι καραχωρήσεις φαίνονται αναλυτικά στον παρακάτω πίνακα: De Firmian, Nick (1999), Modern Chess Openings (MCO-14 έκδοση), Random House Puzzles & Games, ISBN 0-8129-3084-3 | Ημιανοικτό άνοιγμα (ή ημιανοικτή παρτίδα) είναι το σκακιστικό άνοιγμα στο οποίο τα λευκό παίζουν 1.ε4 και τα μαύρα δεν απαντούν συμμετρικά με 1...ε5, όπως στο ανοικτό άνοιγμα, αλλά με οποιαδήποτε άλλη κίνηση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8C_%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1 |
Δήμος Μεσολογγίου | Ο δήμος περιλαμβάνει τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς: Δ.δ. Μεσολογγίου [13.791] το Μεσολόγγι [12.225] ο Άγιος Συμεών [3] η Αγριλιά [552] τα Αρβανιταίικα [103] η Αρχαία Αλίκαρνα [29] το Βασιλάδι (νησίδα) [0] η Ζεστή [144] τα Θεοδωρακαίικα [50] η Καρίτσα [33] το Κόμμα (νησίδα) [0] ο Μεσόκαμπος [181] η Μπαμπακούλα [9] τα Νέα Υδραγωγεία [55] ο Νότιος Δίαυλος [1] ο Προκοπάνιστος (νησίδα) [0] ο Σχίνος [17] ο Σχοινιάς (νησίδα) [0] η Τουρλίδα (νησίδα) [110] τα Τρελάγκαθα [276] η Χούνιστα [3] Δ.δ. Αγίου Γεωργίου [877] ο Άγιος Γεώργιος [438] η Κοκώρη [216] το Κουτσοχέρι [139] τα Ξηραίικα [84] Δ.δ. Αγίου Θωμά [624] ο Άγιος Θωμάς [520] η Αγραφορράχη [36] το Μετόχι [17] τα Πασπαλιαρέικα [51] Δ.δ. Άνω Κουδουνίου [105] το Άνω Κουδούνι [62] το Κάτω Κουδούνι [17] τα Μελικιναίικα [26] Δ.δ. Ελληνικών [480] τα Ελληνικά [216] τα Κάτω Ελληνικά (τ. Κάτω Αμπέλια) [264] Δ.δ. Ευηνοχωρίου [1.706] το Ευηνοχώριον [1.683] η Νέα Καλυδώνα [23] Δ.δ. Μουσούρων -- τα Άνω Μούσουρα [212] Δ.δ. Ρετσίνων [193] τα Κάτω Ρέτσινα [147] οι Τρύπες [46] Ιστοσ. messolonghi.gr, Επίσημη ιστοσελίδα δήμου\ | Ο Δήμος Μεσολογγίου ήταν δήμος του νομού Αιτωλοακαρνανίας που περιελάμβανε και την πρωτεύουσα του νομού, το Μεσολόγγι. Βρίσκονταν στο νότιο τμήμα του νομού και περιέβαλλε την ομώνυμη λιμνοθάλασσα. Ο δήμος αποτελούνταν από οκτώ δημοτικά διαμερίσματα και είχε πληθυσμό 17.988 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Η έκταση που καλύπτει ο δήμος είναι 151,9 τ.χλμ.. Έδρα του δήμου ήταν το Μεσολόγγι. Με την εφαρμογή του σχεδίου αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης Καλλικράτης, ενσωματώθηκε στον διευρυμένο δήμο Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Smoke on the Water | Στις 6 Δεκεμβρίου του 1971, οι Deep Purple πήγαν στο Μοντρέ της Ελβετίας με το φορτηγό ηχογραφήσεων των Rolling Stones, με σκοπό την ηχογράφηση του επερχόμενου δίσκου τους. Η διαμονή τους θα γινόταν σε ένα τοπικό ξενοδοχείο-καζίνο, του οποίου ο ιδιοκτήτης λεγόταν Κλωντ Νομπς. Η διαμονή του συγκροτήματος εκεί, είχε προγραμματιστεί ως τις 21 Δεκεμβρίου και αν όλα πήγαιναν καλά, ο επόμενος δίσκος θα κυκλοφορούσε γρηγορότερα σε σχέση με την αργοπορημένη κυκλοφορία του "Fireball". Την πρώτη ημέρα, ο Frank Zappa και το συγκρότημα του, οι Mothers of Invention έδιναν μία συναυλία στον χώρο του καζίνο και το συγκρότημα πήγε να τους παρακολουθήσει. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, ένας φανατικός οπαδός του Zappa εισέβαλε στο χώρο και με ένα όπλο για φωτοβολίδες, έριξε στην οροφή της αίθουσας, η οποία ήταν φτιαγμένη από μπαμπού και έπιασε φωτιά. Το κοινό έφυγε χωρίς να υπάρξει πρόβλημα αλλά ο χώρος των προγραμματισμένων ηχογραφήσεων είχε καταστραφεί. Το πρώτο βράδυ, έμειναν στο ξενοδοχείο «The Pavillion», το οποίο όμως, βρισκόταν πολύ κοντά στην πόλη και καθώς οι ηχογραφήσεις γινόταν συνήθως το βράδυ, οι ενοχλημένοι κάτοικοι κάλεσαν την αστυνομία. Οι μεταφορείς κρατούσαν τις πόρτες καθώς οι αστυνόμοι προσπαθούσαν να μπουν και ενώ οι Deep Purple προσπαθούσαν να τελειώσουν το πρώτο τους κομμάτι. Η αρχική αυτή εκτέλεση ονομάστηκε «Title #1» και το συγκρότημα αναγκάστηκε να ψάξει για κάποιο άλλο χώρο, που θα διέθετε και χώρο για το φορητό στούντιο, αλλά και θα μπορούσε το συγκρότημα να ηχογραφεί μετά τα μεσάνυχτα, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο. Αφού έψαξαν στο «Montreaux Palace Hotel» χωρίς επιτυχία, αποφάσισαν να ψάξουν σε άλλες περιοχές εκτός του Μοντρέ. Τελικά, το συγκρότημα πήγε στο θερινό ξενοδοχείο «Grand Hotel», στο οποίο διανυκτέρευσαν και αφού έκαναν κάποιες τροποποιήσεις στο χώρο, άρχισαν τις ρυθμίσεις των οργάνων, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το πρώτο απόγευμα. Όταν ο μπασίστας Ρότζερ Γκλόβερ ξύπνησε το επόμενο πρωινό και είδε τον καπνό να έχει καλύψει τη λίμνη, τα πρώτα λόγια που είπε ήταν «Smoke on the Water». Όταν το είπε στον τραγουδιστή του συγκροτήματος, Ίαν Γκίλαν, το αρνήθηκε. Τελικά ο τίτλος παρέμεινε και αφού βγήκαν οι στίχοι που περιέγραφαν την περιπέτεια που έζησε το συγκρότημα, το τραγούδι έγινε ένας από τους ήχους ορόσημο για την ροκ μουσική! Φυσικά, κάθε ημέρα που περνούσε η πίεση μεγάλωνε λόγω του ότι ήθελαν να προλάβουν να τελειώσουν το δίσκο πριν τη νέα χρονιά, αλλά αυτό βοηθούσε ακόμη περισσότερο τα μέλη του συγκροτήματος για να δημιουργήσουν κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν ηχογραφήσει!Οι στίχοι του τραγουδιού, περιγράφουν την ιστορία την οποία έζησε το συγκρότημα το βράδυ της συναυλίας του Frank Zappa στο Μοντρέ. Αναφέρονται στον διοργανωτή του φεστιβάλ του Μοντρέ, Κλωντ Νομπς αλλά και στο φορτηγό ηχογραφήσεων των Rolling Stones. Οι στίχοι γράφτηκαν σε μία χαρτοπετσέτα κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς. Σύμφωνα με τον Κλωντ Νομπς: "Οι Deep Purple έβλεπαν τη φωτιά από το παράθυρο του δωματίου τους στο ξενοδοχείο και λυπόταν για αυτό που συνέβη. Ήταν προγραμματισμένο να δώσουν μία συναυλία στο χώρο του καζίνο και να ηχογραφήσουν το καινούριο τους άλμπουμ, εκεί. Τελικά, τους βρήκα ένα κλειστό ξενοδοχείο κοντά στο σπίτι μου και κάναμε ένα προσωρινό στούντιο. Ένα βράδυ είχαν έρθει για δείπνο στο σπίτι μου, και μου είπαν "Κλωντ, σου έχουμε μία έκπληξη, αλλά δεν θα το βάλουμε στο δίσκο. Είναι ένα τραγούδι που λέγεται Smoke on the Water". Το άκουσα και τους είπα ότι θα είναι τρελοί αν το αφήσουν εκτός του δίσκου και ότι θα γίνει τεράστια επιτυχία. Τώρα πια, δεν υπάρχει κιθαρίστας στον κόσμο να μην έχει παίξει αυτό το κομμάτι. Η απάντηση τους ήταν ότι αφού το πιστεύω, αυτοί θα το συμπεριελάμβαναν στο καινούριο τους άλμπουμ. Αποτελεί πολύ ακριβή περιγραφή της πυρκαγιάς στο καζίνο με όλες τις λεπτομέρειες του συμβάντος. Αυτά έγιναν στ' αλήθεια. Στα μέσα του κομματιού, λέει "Funky Claude was getting people out of the building" (ο Κλωντ έβγαζε κόσμο από το κτίριο) και όποτε γνωρίζω μουσικούς της ροκ πάντα λένε "έρχεται ο Funky Claude"!!!Οι Deep Purple δεν πείσθηκαν ότι το τραγούδι θα αποτελούσε επιτυχία και γι' αυτό το λόγο κυκλοφόρησαν σαν σινγκλ του δίσκου το κομμάτι Never Before. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του "Machine Head", η εταιρεία τους αποφάσισε να κυκλοφορήσει το τραγούδι σε μορφή σινγκλ. Η επιτυχία του τραγουδιού ήταν πολύ μεγάλη, φθάνοντας στο # 4 των αμερικανικών τσαρτ, όπου βραβεύθηκε ως χρυσός δίσκος. Η επιτυχία του σινγκλ, συνετέλεσε στις μεγάλες πωλήσεις του άλμπουμ, το οποίο παρέμεινε στους καταλόγους επιτυχιών για 118 εβδομάδες και έχει βραβευθεί σαν διπλά πλατινένιος δίσκος. Ο δίσκος "Machine Head" έχει πουλήσει παγκοσμίως μέχρι το 2012, πάνω από επτά εκατομμύρια αντίτυπα. Το σινγκλ του "Smoke on the Water" κυκλοφόρησε το 1973, περίπου ένα χρόνο μετά το άλμπουμ και ήταν το τρίτο του "Machine Head" μετά τα "Never Before" και "Highway Star". Ανέβηκε στην τέταρτη θέση του αμερικάνικου καταλόγου επιτυχιών και στην δεύτερη θέση του αντίστοιχου καναδικού, για να βραβευθεί ως χρυσό από την RIAA. Επιτυχία γνώρισε σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως η Νέα Ζηλανδία, η Νότια Αφρική, η Γερμανία, η Ολλανδία και η Αυστρία, αλλά δεν κυκλοφόρησε στην πατρίδα του συγκροτήματος, το Ηνωμένο Βασίλειο. Από την κυκλοφορία του δίσκου "Machine Head" και έπειτα, το "Smoke on the Water" αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος. Επακόλουθο αυτού είναι να έχει ηχογραφηθεί σχεδόν σε όλους τους ζωντανούς δίσκους των Deep Purple, ξεκινώντας με το ιστορικό "Made in Japan". Οι δίσκοι στους οποίους υπάρχουν ζωντανές εκτελέσεις του "Smoke on the Water" είναι οι εξής: Το 1989, ο Ίαν Γκίλαν και ο Ρίτσι Μπλάκμορ συμμετείχαν στην ηχογράφηση του τραγουδιού μαζί με τους Ρόμπερτ Πλαντ, Μπράιαν Μέι, Ντεηβιντ Γκίλμορ, Μπρους Ντίκινσον και άλλους διάσημους μουσικούς, για φιλανθρωπικούς σκοπούς μέσω του "Rock Aid Armenia". Το 1994, 1322 κιθαρίστες συγκεντρώθηκαν στο Βανκούβερ του Καναδά για να παίξουν το "Smoke on the Water", γεγονός που εντάχθηκε στο Βιβλίο Γκίνες. Στις 3 Ιουνίου 2007, 1721 κιθαρίστες έσπασαν αυτό το ρεκόρ στο Κάνσας Σίτυ, ενώ 20 ημέρες αργότερα στη γερμανική πόλη Λάινφελντεν-Εχτέρντιγκεν, πάνω από 1800 άνθρωποι συμμετείχαν. Το ρεκόρ έσπασε για άλλη μια φορά, στις 1 Μαΐου 2009, όταν στο Βρότσλαβ της Πολωνίας 6346 κιθαρίστες συνόδευσαν τον κιθαρίστα των Deep Purple, Στηβ Μορς κατά τη διάρκεια του "Thanks Jimi festival". Στις 16 Σεπτεμβρίου 2012, στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, ο ντράμερ των Deep Purple, Ίαν Πέις, μαζί με τον κιθαρίστα των Queen Μπράιαν Μέι, τον μπασίστα των Led Zeppelin Τζον Πολ Τζόουνς και τους τραγουδιστές Μπρους Ντίκινσον των Iron Maiden και τον Alice Cooper έπαιξαν το "Smoke on the Water" για φιλανθρωπικούς σκοπούς, εκτέλεση που βρίσκεται στο άλμπουμ "Celebrating Jon Lord: The Rock Legend". Το "Smoke on the Water" έχουν διασκευάσει οι Black Sabbath το 1983, όταν τα φωνητικά του συγκροτήματος είχε αναλάβει ο Ίαν Γκίλαν. Επίσης οι Iron Maiden, οι Sepultura, οι Angra, οι Soulfy, οι Metalium, οι Acid Drinkers, ο Rolph Harris, ο Κάρλος Σαντάνα, οι Loudhouse, ο Πατ Μπουν, οι Flaming Lips, ο Weird Al Yankovic, ο Μπιλ Μάρεϊ, κ.α. Ultimate Classic Rock - Top 100 Classic Rock Songs: # 32 Digital Dream Door - Greatest Guitar riffs: # 1 Digital Dream Door - Greatest Rock Song: # 132 Total Guitar Magazine - Greatest Guitar riff of all time: # 4 VH1 - 100 Greatest Hard Rock songs: # 11 Q Magazine - 100 Greatest Guitar tracks: # 12 Rolling Stone - 500 Greatest Songs of All Time: # 434 Planet Rock - The Greatest EVER Song: # 4 Rock-Songs - Top-100 Rock Songs: # 1 Rock-Songs - The 100 Greatest Guitar Riffs: # 6 NME - 50 Greatest Guitar Riffs Of All Time: # 13 Guitar Player - The 100 Greatest Guitar Riffs of All Time: # 2 Guitar World - The 20 best rock guitar intros of all time: # 6 Louder - The Greatest Guitar Riffs Of All Time: # 1 The Independent - The 15 greatest guitar riffs: # 3 Το "Smoke on the Water" ηχογραφήθηκε από τη δεύτερη σειρά μελών του συγκροτήματος. Η εν λόγω σειρά έμεινε στην ιστορία ως η πιο επιτυχημένη και χαρακτηριστική των Deep Purple. Τα μέλη της ήταν τα εξής: Ίαν Γκίλαν - φωνητικά Ρίτσι Μπλάκμορ - κιθάρα Τζον Λορντ - πλήκτρα Ρότζερ Γκλόβερ - μπάσο Ίαν Πέις - τύμπανα Smoke on the Water by Deep Purple Songfacts Smoke On The Water - Deep-Purple.net Deep Purple FAQ - Smoke on the Water story - The Highway Star Στίχοι Smoke on the Water Αρχειοθετήθηκε 2013-05-13 στο Wayback Machine. SMOKE ON THE WATER TAB by Deep Purple - Ultimate Guitar Smoke On The Water (Remastered 2012) - YouTube | Smoke on the Water είναι ο τίτλος του τραγουδιού του βρετανικού χαρντ ροκ συγκροτήματος Deep Purple, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Μοντρέ της Ελβετίας τον Δεκέμβριο του 1971 και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στον στούντιο δίσκο "Machine Head", τον Απρίλιο του 1972. | https://el.wikipedia.org/wiki/Smoke_on_the_Water |
Μ.Γ.Σ. Ελπίς Σαπών | Ο «Μουσικογυμναστικός Σύλλογος Ελπίς Σαπών» ιδρύθηκε επίσημα το 1928 και ως ιδρυτικά μέλη του αναφέρονται ο Αμπατζής Χαράλαμπος, ο οποίος λίγα χρόνια πριν εγκατέλειψε σαν πρόσφυγας την Ανατολική Θράκη και εγκαταστάθηκε στις Σάπες, ο Καπετσής Νίκος με καταγωγή από την Ήπειρο που είχε εγκατασταθεί παλιότερα στις Σάπες, ο Γιανόφ που ήταν Αρμενικής καταγωγής και ο Λιπορδέζης Γιώργος. Η αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα του συλλόγου κράτησε μέχρι και το 1940 και ακολούθως, για μια δεκαετία περίπου ο σύλλογος χάθηκε, λόγω της κατοχής και του εμφυλίου. Το 1954 ο σύλλογος επανιδρύθηκε με πρόεδρο τον Χασσιά Τέλη. Αναγνωρίστηκε επίσημα και από την ΕΠΟ με αύξοντα Αριθμό Μητρώου 474 και εντάχθηκε στη δύναμη της Ε.Π.Σ. Θράκης.Το 1970 η Ελπίδα Σαπών αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ε.Π.Σ. Θράκης για πρώτη φορά στην ιστορία της και ακολούθως αγωνίστηκε στην προκριματική φάση του ειδικού πρωταθλήματος ανόδου, γνωρίζοντας όμως τον αποκλεισμό από την Α.Ε. Διδυμοτείχου. Το 1972 κατέκτησε πάλι το πρωτάθλημα και συμμετείχε εκ νέου στην προκριματική φάση του ειδικού πρωταθλήματος ανόδου, γνωρίζοντας αυτή την φορά τον αποκλεισμό από τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Τη σεζόν 1978-79 η Ελπίδα Σαπών συμμετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε εθνικό πρωτάθλημα, αγωνιζόμενη στο πρωτάθλημα της Εθνικής Ερασιτεχνικής κατηγορίας, τότε 3η τη τάξει κατηγορία, χωρίς όμως επιτυχία, κάτι που επανέλαβε τη σεζόν 1980-81.Τα επόμενα χρόνια αγωνίστηκε με πρωταγωνιστικό ρόλο στο τοπικό πρωτάθλημα με εξαίρεση την παρουσία της ανά διαστήματα στην Δ΄ Εθνική κατηγορία και πιο συγκεκριμένα τις χρονιές 1991-92, 1993-94 και 2002-03. Το 2008 αναδείχθηκε εκ νέου πρωταθλήτρια Ε.Π.Σ. Θράκης και επέστρεψε στην Δ΄ Εθνική όπου αγωνίστηκε 4 χρονιές συνεχόμενα, από τη σεζόν 2008-09 μέχρι και τη σεζόν 2011-12, κατακτώντας παράλληλα κάθε χρόνο σε αυτό το διάστημα και το κύπελλο Ε.Π.Σ. Θράκης, γεγονός που της έδινε την πρόκριση στο Κύπελλο Ελλάδας ερασιτεχνών, φτάνοντας μάλιστα το 2011 ένα βήμα πριν τον τελικό, όπου γνώρισε τον αποκλεισμό από τον Αγρότη Λιανοκλαδίου με 2-1 στην παράταση.Συνέχισε την αγωνιστική της πορεία στο τοπικό πρωτάθλημα και το 2020 κατέλαβε τη 2η θέση και προβιβάστηκε στην Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία, μετά από απόφαση της ΕΠΟ για την άνοδο και της δευτεραθλήτριας ομάδας της Ε.Π.Σ. Θράκης, επιστρέφοντας έτσι μετά από 8 χρόνια στα εθνικά πρωταθλήματα και στην τέταρτη τη τάξει εθνική κατηγορία. 8 πρωταθλήματα Ε.Π.Σ. Θράκης: 1969-70, 1971-72, 1977-78, 1979-80, 1990-91, 1992-93, 2001-02, 2007-08 4 κύπελλα Ε.Π.Σ. Θράκης: 2008-09, 2009-10, 2010-11, 2011-12 Επίσημο ιστολόγιο | Ο Μουσικογυμναστικός Σύλλογος Ελπίς Σαπών είναι ιστορικό αθλητικό σωματείο που εδρεύει στις Σάπες του Νομού Ροδόπης. Επίσημο έτος ίδρυσής του είναι το 1928 και χρώματά του είναι το πράσινο και το λευκό. Διαθέτει τμήμα ποδοσφαίρου, ενώ στο παρελθόν διέθετε και άλλα αθλητικά τμήματα, όπως πετοσφαίρισης κ.α. Το ποδοσφαιρικό τμήμα είναι το πιο διακεκριμένο του συλλόγου, έχοντας παρουσία στα εθνικά πρωταθλήματα της Γ΄ Εθνικής και Δ΄ Εθνικής κατηγορίας. Από την αγωνιστική περίοδο 2020-21 αγωνίζεται στην Γ΄ Εθνική Ερασιτεχνική κατηγορία. Έδρα του αποτελεί το Δημοτικό Στάδιο Σαπών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C.%CE%93.%CE%A3._%CE%95%CE%BB%CF%80%CE%AF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BD |
Τζέννα Τζέημσον | Γεννήθηκε στο Λας Βέγκας της Νεβάδα. Πατέρας της ήταν ο Λώρενς Μασσόλι, διευθυντής προγράμματος για έναν θυγατρικό τηλεοπτικό σταθμό του NBC και αστυνομικός, ιταλικής καταγωγής. Μητέρα της ήταν η Τζούντηθ Μπρουκ Χαντ Μασσόλι, χορεύτρια (showgirl) στο Λας Βέγκας, η οποία χόρευε στο Tropicana και το Folies-Bergère. Μετά τον θάνατο της μητέρας της από καρκίνο του δέρματος στις 20 Φεβρουαρίου 1976, όταν η Τζέννα ήταν δύο ετών, η Τζέννα ήρθε πολύ κοντά στον αδερφό της, τον Τόνυ Μασσόλι. Στην παιδική της ηλικία παρακολούθησε μαθήματα μπαλέτου, τα οποία τη βοήθησαν στη μελλοντική της καριέρα ως στριπτιζέζ, ενώ συμμετείχε συχνά σε διαγωνισμούς ομορφιάς. Το 1990, σε ηλικία 16 ετών, η Τζέννα εκδιώχθηκε από το σπίτι της και συγκατοίκησε με το αγόρι της, έναν καλλιτέχνη του τατουάζ και πρώτο σοβαρό δεσμό της. Το αγόρι της ζωγράφισε αυτό που θα γινόταν το χαρακτηριστικό της τατουάζ, τις διπλές καρδιές, στον δεξιό γλουτό της, στο οποίο ο αδερφός της, που έγινε ο ίδιος καλλιτέχνης του τατουάζ, αργότερα προσέθεσε την επιγραφή "HEART BREAKER". Αναζήτησε εργασία ως χορεύτρια στο Λας Βέγκας και το 1991 ξεκίνησε να χορεύει σε στριπ κλαμπ, έχοντας παραποιήσει τα στοιχεία ταυτότητάς της. Ενώ αρχικά απερρίφθη ως χορεύτρια στο στριπ κλαμπ Crazy Horse Too επειδή φορούσε σιδεράκια στα δόντια της, πέτυχε να προσληφθεί αφού τα είχε αφαιρέσει με τη βοήθεια του αδερφού της και μίας λαβίδας. Σύντομα κέρδιζε $2.000 τη βραδιά, προτού τελειώσει το λύκειο.Αργότερα το 1991, επέλεξε το όνομα «Τζέννα Τζέημσον» ("Jenna Jameson") ψάχνοντας στον τηλεφωνικό κατάλογο για ένα επώνυμο που θα ταίριαζε με το όνομά της και τελικά επέλεξε το Τζέημσον από το Ουίσκυ Jameson, το οποίο πίνει.Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ξεκίνησε τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, συγκεκριμένα κοκαΐνης, LSD και μεθαμφεταμίνης και πάλι συνοδευόμενη από τον αδερφό της, ο οποίος ήταν εθισμένος στην ηρωίνη. Ο πατέρας της τη βοήθησε ν' αποτοξινωθεί σε ένα ταξίδι της στην Καλιφόρνια. Μετά την αποτοξίνωσή της ήταν υπερβολικά λεπτή για να ποζάρει ως μοντέλο.Σε ηλικία 20 ετών, με τη στήριξη του πατέρα της, πόζαρε γυμνή σε περιοδικά όπως τα Hustler, Penthouse και Chéri και το 1993 ξεκίνησε την καριέρα της στις πορνογραφικές ταινίες. Το 1994 και μετά από πόλεμο πλειοδοσίας, η εταιρεία παραγωγής πορνογραφικών ταινιών Wicked Pictures απέσπασε την υπογραφή της Τζέημσον για συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας. Μετά από λίγες μόνο ταινίες έφτασε ταχέως τη γενική αναγνώριση στον χώρο και επιτυχημένες κριτικές και το 1996 κέρδισε τα κορυφαία βραβεία τριών σημαντικών οργανισμών του χώρου, της Καλύτερης Νέας Στάρλετ του XRCO, επίσης το Βραβείο Καλύτερης Νέας Στάρλετ της AVN και το βραβείο Video Vixen της F.O.X.E.. Ήταν η πρώτη ηθοποιός που κέρδισε και τα τρία αυτά βραβεία.Οι πρώτες εμφανίσεις της Τζέημσον σε ταινίες ήταν λεσβιακές σκηνές χωρίς άνδρες, μαζί με την τότε κοπέλα της, Νίκκι Τάιλερ. Η πρώτη της ετεροφυλοφυλική σκηνή ήταν με τον Ράντυ Ουέστ, στο Up and Cummers 10 (1994).Στο ξεκίνημα της καριέρας της, η Τζέημσον υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι δεν θα γυρίσει ποτέ σκηνές πρωκτικού σεξ ή διπλής διείσδυσης. Έχει επίσης αποφύγει επαφή με μη λευκούς πρωταγωνιστές (διαφυλετική επαφή). Αντ' αυτών, η «χαρακτηριστική της κίνηση» ήταν το στοματικό σεξ, με χρήση άφθονου σάλιου ως λιπαντικό.Ήδη το 2001, κέρδιζε $60.000 σε μιάμιση μέρα γυρισμάτων για ένα και μόνο DVD και προσπάθησε να περιοριστεί στο γύρισμα πέντε ταινιών τον χρόνο και στον χορό σε στριπ κλαμπ για δύο εβδομάδες τον μήνα, κερδίζοντας $8.000 τη βραδιά.Τον Οκτώβριο του 2005 ξεκίνησε την παραγωγή της ταινίας The Provocateur, στην οποία η Τζέημσον έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Η ταινία αναμένεται να διανεμηθεί στα τέλη του 2006.Από τον Νοέμβριο του 2005, είναι παρουσιάστρια της εκπομπής Jenna's American Sex Star στο Playboy TV, όπου επίδοξες πορνοστάρ συναγωνίζονται σε σεξουαλικές πράξεις με έπαθλο ένα συμβόλαιο με την εταιρεία της. Η Τζέημσον έχει επίσης εμφανιστεί σε μικρούς ρόλους σε κάποιες μη πορνογραφικές ταινίες, όπως το Private Parts του Χάουαρντ Στερν το 1997. Στις 3 Φεβρουαρίου 2006, η Τζέημσον, η Σαβάννα Σάμσον και αρκετές άλλες Vivid Girls φιλοξένησαν το πρώτο Πάρτυ Σούπερ Μπόουλ των Vivid και Club Jenna σε κλαμπ του Ντητρόιτ του Μίσιγκαν με τιμή εισιτηρίου $1.000, στα πλαίσια του οποίου έλαβε χώρα επίδειξη εσωρούχων. Όταν πρωτοανακοινώθηκε η διεξαγωγή του πάρτυ, προκλήθηκε αντίδραση από το NFL, το οποίο δεν το αναγνώρισε ως επίσημο γεγονός του Super Bowl. Στο φύλλο της 19ης Ιανουαρίου 2006 της εφημερίδας The Detroit Free Press, η Τζέημσον αποπειράθηκε να δώσει κάποιο τέλος στην αντιπαράθεση διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα υπάρξει επίδειξη γυμνού ή διεξαγωγή ερωτικών πράξεων σ' αυτό, αν και το φύλλο της 6ης Φεβρουαρίου 2006 της εφημερίδας The Detroit News ανέφερε ότι η Τζέημσον είχε μία προσχεδιασμένη «δυσλειτουργία γκαρνταρόμπας» ("wardrobe malfunction") κατά τη διάρκεια του πάρτυ. Το 1997, εμφανίστηκε στο Extreme Championship Wrestling PPV σαν συνοδός των Dudley Boyz, και για λίγους μήνες στη συνέχεια έκανε συνεντεύξεις για το ECW. Επίσης γύρισε ένα στιγμιότυπο με τον Val Venis, έναν χαρακτήρα του WWE, στα τέλη της δεκαετίας το '90. To 2002, έδωσε τη φωνή της στην Candy Suxxx στο video game Grand Theft Auto: Vice City. Η Τζέημσον θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία, Sin-Jin Smyth, η οποία αναμένεται να βγει τον Οκτώβριο του 2006. Οι πληροφορίες σχετικά με τον χαρακτήρα που υποδύεται στην ταινία παραμένουν κρυφές και τις γνωρίζει μόνο ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της, Ethan Dettenmaier. Το 2004, εκδόθηκε η αυτοβιογραφία της Τζέημσον, με τίτλο How to Make Love Like a Porn Star: A Cautionary Tale (ISBN 0-06-053909-7). Γράφτηκε σε συνεργασία με τον Neil Strauss, συνεργάτη των New York Times και του Rolling Stone, και εκδόθηκε από την Judith Regan της ReganBooks, ένα παράρτημα του οίκου HarperCollins. Έγινε αμέσως μπεστ σέλερ, μένοντας έξι εβδομάδες στη λίστα των μπεστ σέλερ των New York Times. Η αυτοβιογραφία επίσης κέρδισε το 2004 το βραβείο Mainstream's Adult Media Favorite XRCO award μαζί με τη σειρά Family Business (TV series) του Seymore Butts. Το βιβλίο που αποτελείται από περίπου 600 σελίδες χωρίζεται σε Books αριθμημένα με ρωμαϊκούς αριθμούς, ενώ πριν από το καθένα υπάρχει ένα επίγραμμα από τα Σονέτα του Σέξπηρ. Η ιστορία αποτελείται από μια σειρά αφηγήσεων σε πρώτο πρόσωπο, προσωπικές φωτογραφίες, αποσπάσματα ημερολογίου σε γραμματοσειρά που μοιάζει χειρόγραφη, συνεντεύξεις με την οικογένειά της, σενάρια ταινιών, and κόμικς. Καλύπτει τα πρώτα χρόνια της καριέρας της from από το ξεκίνημά της στη show business, όταν ζούσε με τον μοτοσυκλετιστή και καλλιτέχνη τατουάζ φίλο της, και τελειώνει με το απόγειο της καριέρας της, όταν έλαβε το βραβείο Hot D'Or στις Κάννες, καθώς και με γαμήλιες φωτογραφίες του δεύτερου γάμου της. Όμως δεν τσιγγουνεύεται και τις βρώμικες λεπτομέρειες. Η Τζέημσον μιλά για πολλαπλούς βιασμούς, εθισμό στα ναρκωτικά, έναν δυστυχισμένο πρώτο γάμο, και πολλές σχέσεις με άντρες και γυναίκες.Από τις 13 Απριλίου 2005, αυτή και οι εκδόσεις ReganBooks ενεπλάκησαν σε δικαστική διαμάχη, με επίκεντρο το νέο reality show σχετικά με την καθημερινή ζωή της Τζέημσον—μια συμφωνία του συζύγου της με το A&E Network. Ο εκδοτικός οίκος ισχυρίζεται ότι η συμφωνία ήταν αντίθετη με το συμβόλαιο της Τζέημσον με την ReganBooks , καθώς αυτό υπαγορεύει ότι η ReganBooks έχει μερίδιο των κερδών που θα αποδίδουν δύο πηγές: ένα αφιέρωμα μίας ώρας βασισμένο στα απομνημονεύματά της και μια σειρά τύπου reality show. Μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχει υπάρξει απόφαση δικαστηρίου. Το 2000 η Τζέημσον και ο Grdina δημιούργησαν το Club Jenna, μία διαδικτυακή πορνογραφική εταιρεία. Το ClubJenna.com ήταν μία από τις πρώτες ιστοσελίδες ενηλίκων που περιέιχαν κάτι περισσότερο από φωτογραφίες και βίντεο: παρείχαν λεπτομερή ημερολόγια, συμβουλές σχέσων, ακόμα και πληροφορίες για μετοχές σε μέλη επί πληρωμή. Η ιστοσελίδα ήταν κερδοφόρα από την τρίτη κιόλας εβδομάδα λειτουργίας της. Η εταιρεία Club Jenna μετατράπηκε σε μία multi-media επιχείρηση διασκέδασης ενηλίκων, αρχικά διαχειριζόμενη τις ιστοσελίδες άλλων πορνοστάρ, και στη συνέχεια με την παραγωγή αισθησιακών ταινιών. Το 2005, το Club Jenna είχε εκτιμώμενα έσοδα 30 εκατομμυρίων δολλαρίων.Στις πρώτες ταινίες του Club Jenna πρωταγωνιστούσε η ίδια η Τζέημσον, σε σκηνές σεξ με άλλες γυναίκες ή τον σύζυγό της, που εμφανιζόταν ως Justin Sterling. Το 2004, οι ταινίες του Club Jenna απέκτησαν κι άλλες πρωταγωνίστριες, όπως η Krystal Steal, η Jesse Capelli, η McKenzie Lee, η Ashton Moore και η Sophia Rossi, καθώς η Τζέημσον αποχώρησε από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Οι ταινίες διανέμονταν και προωθούνταν από την Vivid Entertainment, τη μεγαλύτερη εταιρεία ταινιών για ενήλικες στον κόσμο, με πολύ υψηλά κέρδη. Για παράδειγμα, η ταινία Briana Loves Jenna (2001), συμπαραγωγή με την Vivid, κόστισε $280,000 για να γυριστεί, αλλά απέδωσε πάνω από ένα εκατομμύριο δολλάρια τον πρώτο χρόνο.Άλλες εμπορικές επενδύσεις αφορούσαν την ίδια την σταρ, όπως μια σειρά sex toy της εταιρείας Doc Johnson. Υπάρχει επίσης μία "ανατομικά πιστή" φιγούρα Τζέννα Τζέημσον, που πρωτγωνιστεί στο δικό της 3D video game, που ονομάζεται "Virtually Jenna" και δημιουργήθηκε από την Thrixxx Technology. Η Jackson Guitars δημιούργησε έναν περιορισμένο αριθμό της κιθάρας Rhoads που μοιάζει στη Τζέημσον.Η Y-Tell, η εταιρεία ασύρματης τηλεφωνίας της ClubJenna, πουλά τους "ήχους βογγητών της Τζέννα" (τηλεφωνικά ringtones), υπηρεσίες συνομιλίας και παιχνίδια σε συνεργασία με 20 παρόχους σε όλο τον κόσμο, κυρίως στην Ευρώπη και τη Νότια Αμερική.Η Club Jenna είναι οικογενειακή επιχείρηση, με την αδερφή του Grdina επικεφαλής του εμπορικού τμήματος.Τον Αύγουστο του 2005 η Τζέημσον παρουσίασε το Club Thrust, μία διαδραστική ιστοσελίδα για τους gay θαυμαστές της, που περιλαμβάνει βίντεο, φωτογραφίες, συμβουλές για το σεξ, κουτσομπολιά και αρχεία για κατέβασμα. Η Τζέημσον είναι μία από τις λίγες ηθοποιούς του straight πορνό με απήχηση στο gay κοινό. Το 2005 αγόρασε το Babes Cabaret Αρχειοθετήθηκε 2008-01-06 στο Wayback Machine., ένα κλαμπ στριπτίζ στοScottsdale της Arizona. Το κλαμπ κινδυνεύει να κλείσει, σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία της πόλης που περιορίζει τα έσοδα από τη διασκέδαση των ενηλίκων.Η Τζέημσον πρωταγωνιστεί σε ένα διαφημιστικό βίντεο podcast της Adidas, όπου παίζει μια παρτίδα Whack A MoleΤον Ιούνιο του 2006 η ετιαρεία Playboy Enterprises Inc. ανακοίνωσε την απόκτηση του Club Jenna Inc., μετά από προσωπική συμφωνία με την Τζέημσον και τον Grdina.Των επιχειρηματικών προσπαθειών της Τζέημσον ηγείται η Wicked Cow Entertainment, Inc. στην Νέα Υόρκη. Η Τζέημσον έχει δηλώσει αμφιφυλόφιλη (bisexual), και ότι στη ζωή της έχει κοιμηθεί με 100 γυναίκες και 30 άντρες. Έχει δηλώσει επίσης οτι η καλύτερη σχέση που είχε ποτέ ήταν η λεσβιακή της σχέση με την πορνοστάρ Nikki Tyler, την οποία και στοιχειοθετεί στην αυτοβιογραφία της. Ζούσαν μαζί το 2000.Στις 20 Δεκεμβρίου του 1996, η Τζέημσον παντρεύτηκε τον πορνοστάρ Brad Armstrong (το πραγματικό του όνομα ήταν Rodney Hopkins). Έμειναν μαζί μόνο για 10 εβδομάδες, χωρίζοντας άτυπα τον Μάρτιο του 1997, συνεχίζοντας όμως να παίζουν μαζί σε πορνογραφικές ταινίες. Πήραν διαζύγιο τον Μάρτιο του 2001. Το καλοκαίρι του 1998, η Τζέημσον συνάντησε τον ιδιοκτήτη του πορνογραφικού στούντιο Jay G. Grdina, (born John George Grdina), γόνο πλούσιας οικογένειας εκτροφέων βοοειδών, ο οποίος μπήκε στο χώρο της παραγωγής πορνογραφικών ταινιών μετά το κολλέγιο. Από το 1998 έχει υπάρξει ο μόνος άνδρας παρτενέρ της Τζέημσον στην οθόνη, χρησιμοποιόντας το καλλιτεχνικό όνομα Justin Sterling. Αρραβωνιάστηκαν τον Δεκέμβριο του 2000 (πριν βγει το διαζύγιο της Τζέημσον με τον Χόπκινς) και παντρεύτηκαν στις 22 Ιουνίου του 2003 σε μία Ρωμαιοκαθολική τελετή. Προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί, χωρίς επιτυχία, από τα μέσα του 2004. Η Τζέημσον έχει δηλώσει ότι θα σταματούσε οριστικά να πάιζει σε πορνοταινίες όταν αποκτούσε το πρώτο της παιδί.Το ζευγάρι ζει στο Scottsdale της Arizona, σε ένα ισπανικού στυλ παλάτι έκτασης 6,700 Sq Ft, που αγοράστηκε για 2 εκατομμύρια δολλάρια το 2002.Τον Αύγουστο του 2006, το περιοδικό Starκαι το TMZ.com, με την επιβεβαίωση του εκδότη της Τζέημσον, ανέφεραν ότι εκείνη και ο Grdina χώρισαν, και ότι η Τζέημσον βγαίνει με τον μουσικό Dave Navarro.Υπάρχουν φήμες όμως ότι στην πραγματικότητα βγαίνει με τον mixed martial artist Tito Ortiz. Είναι φυσική ξανθιά, όπως αποκαλύφθηκε από ένα ντοκυμαντέρ για την ίδια. Έχει ένα τατουάζ στο δεξί οπίσθιο. Είναι μία καρδιά και μέσα υπάρχει η λέξη "Heartbreaker". Εχει τατουάζ στο αριστερό της δάχτυλο, με το όνομα του πρώην συζύγου της Jay Grdina. Up And Cummers 11 (1994, 4-Play Video) Blue Movie (1995, Wicked Pictures) Wicked One (1995, Wicked Pictures) Jenna Loves Rocco (1996, Vivid) Conquest (1996, Wicked Pictures) Wicked Weapon (1997, Wicked Pictures / Vidéo Marc Dorcel) Satyr (1997, Wicked Pictures) Dangerous Tides (1998, Wicked Pictures) Flashpoint (1998, Wicked Pictures) Hell On Heels (1999, Wicked Pictures) Virtual Sex with Jenna Jameson (1999, Digital Playground FX) Dream Quest (2000, Wicked Pictures) Briana Loves Jenna (2001, Vivid / Club Jenna) I Dream of Jenna (2002, Vivid / Club Jenna) Bella Loves Jenna (2004, Vivid / Club Jenna) The Masseuse (2004, Vivid / Club Jenna) Krystal Method (2004, Vivid / Club Jenna) The New Devil in Miss Jones (2005, Vivid) Janine Loves Jenna (2006, Vivid / Club Jenna) Jenna Depraved (2006, Vivid / Club Jenna) Private Parts (1997) Ali G, Aiii (2000) Family Guy (2001) (Episode: "Brian Does Hollywood") Porn 'n Chicken (2002) Eminem video "Without Me" (2004) Evil Breed: The Legend of Samhain (2005) What Love Is (2006) Sin-Jin Smyth (2006) Zombie Stripers (2008) Mister Sterling (2003, NBC) Role as girlfriend of a political financier on two episodes of the short-lived, but highly acclaimed, prime time show Grand Theft Auto: Vice City (as Candy Suxxx) (2002) 1996 Βραβείο AVN Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Στάρλετ 1996 Βραβείο AVN για την Καλύτερη Ηθοποιό (Βίντεο) - Wicked One 1996 Βραβείο AVN για Σκηνή Σεξ Ζευγαριού (Ταινία) - Blue Movie (με τον T.T. Boy) 1996 XRCO Starlet of the Year 1997 Βραβείο AVN για Σκηνή Σεξ Ζευγαριού (Ταινία) - Jenna Loves Rocco (με τον Rocco Siffredi) 1997 Βραβείο AVN για Σκηνή Σεξ Ζευγαριού (Βίντεο) - Conquest (με τον Vince Vouyer) 1998 Βραβείο AVN for Best All-Girl Sex Scene (Ταινία) - Satyr (με την Missy) 2003 Βραβείο AVN for Best All-Girl Sex Scene (Βίντεο) - I Dream of Jenna (με τις Autumn και Nikita Denise) 2003 G-Phoria Βραβείο για την Καλύτερη Απόδοση Γυναικείας Φωνής - Grand Theft Auto: Vice City 2004 XRCO Award για την Καλύτερη Λεσβιακή Σκηνή - My Plaything 2 (με την Carmen Luvana) 2005 Βραβείο AVN για την Καλύτερη Ηθοποιό (Ταινία) - The Masseuse 2005 Βραβείο AVN για Σκηνή Σεξ Ζευγαριού (Ταινία) - The Masseuse (με τον Justin Sterling) 2005 Βραβείο AVN for Best All-Girl Sex Scene (Film) - The Masseuse (με την Savanna Samson) 2005 XRCO Hall of Fame 2005 XRCO Mainstream's Adult Media Favorite Award - How to Make Love Like a Porn Star: A Cautionary Tale 2006 AVN Hall of Fame 2006 Βραβείο AVN for Best Supporting Actress (Ταινία) - The Devil in Miss Jones 2006 Βραβείο AVN για την Καλύτερη Λεσβιακή Σκηνή (Ταινία) - The Devil in Miss Jones (με την Savanna Samson) 2006 Βραβείο AVN για την Καλύτερη Θεματική Σκηνή (Ταινία) - Fun in Room 422 (Σκηνοθετημένη από τον Chris Collins) | Η Τζέννα Τζέημσον (Jenna Jameson, πραγματικό όνομα Τζέννιφερ Μαρί Μασσόλι, Jennifer Marie Massoli, 9 Απριλίου 1974) είναι Αμερικανίδα πορνοστάρ και επιχειρηματίας, η οποία έχει εκλεγεί «η διασημότερη πορνοστάρ του κόσμου», και «η Βασίλισσα του Πορνό». Η εταιρεία της που δραστηριοποιείται στη διαχείριση πορνογραφικού υλικού, η Club Jenna, είχε το 2005 έσοδα 30 εκατομμυρίων δολλαρίων, με τα κέρδη της να εκτιμώνται στο ήμισυ αυτού του ποσού. Η αυτοβιογραφία της που εκδόθηκε το 2004 παρέμεινε επί έξι μήνες στη Λίστα Μπεστ Σέλλερ των New York Times. Έχει κερδίσει πάνω από 20 βραβεία πορνογραφικού κινηματογράφου και έχει ενταχθεί στα Hall of Fame της XRCO και του AVN. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B7%CE%BC%CF%83%CE%BF%CE%BD |
The Sexorcist | "Who's Ya Daddy?" (R. Braunstein) Περιέχει sample από το "Time of the Season" των The Zombies "Pussy Is My Weakness" (R. Braunstein) Συμμετέχει Antwon Lamar Robinson "Whore" (R. Braunstein) Συμμετέχει Joey Silvera "Edge Play" (R. Braunstein, B. Braunstein, C. Catenacci) Συμμετέχουν Ill Bill, Mr. Hyde, Mitch Matlock, Katja Kassin Fender Μπάσο από Necro Fender Κιθάρα από Necro Fender Rhodes Πληκτρολόγιο από Necro "Suckadelic" (R. Braunstein) Συμμετέχει Jenny (Shirley Bassey) Van Houten "Ron Jeremy Skit" Ερμηνεία Ron Jeremy "You Bitches Love To Get Fucked In The Ass" (R. Braunstein) Συμμετέχει Avy Lee Roth "Piss" (R. Braunstein) "Katsumi Skit" Ερμηνεία Katsumi "Out The Pocket" (R. Braunstein) Συμμετέχει Maya "Brittany Andrews Skit" Ερμηνεία Brittany Andrews "She's Got A Great Ass" (R. Braunstein, B. Braunstein) Συμμετέχουν Ill Bill, Jerry Butler Fender Μπάσο από Necro Fender Rhodes πληκτρολόγιο από Necro "I Wanna Fuck" (R. Braunstein) Συμμετέχουν Jenny Krenwinkle, οι υπόλοιπες πόρνες του Necro, Eve Lawrence Fender Μπάσο από Necro Fender Κιθάρα από Necro "Van Styles Skit" Ερμηνεία by Van Styles "We Fuck Virgins" (R. Braunstein, J. Fuentes) Συμμετέχουν Sabac, Antwon Lamar Robinson "Horny Honeys" (R. Braunstein, M. Manzenilla) Συμμετέχουν Goretex, Debbie Mercado "Ron Jeremy vs. Jerry Butler Skit" Ερμηνεία Ron Jeremy, Jerry Butler "I Remain Stiff" (R. Braunstein) Συμμετέχουν Manson whore, Dick Nasty "The Sexpert" (R. Braunstein) Συμμετέχει Alexis Malone "I Degrade You" (R. Braunstein, B. Braunstein) Συμμετέχει Ill Bill "Vaginal Secretions" "Ron & Jerry Outro" Ερμηνεία Ron Jeremy και Jerry Butler Υπεύθυνος Παραγωγής: Necro Ηχογράφηση: Necro, Elliot Thomas AKA Denzel Cosby AKA Zosby Zimpson Μίξη: Necro, Elliot Thomas AKA Denzel Cosby AKA Zosby Zimpson Mastering: Charles De Montbello Εξώφυλλο: Al Rio | The Sexorcist είναι ο τίτλος του τέταρτου προσωπικού δίσκου του Αμερικάνου χιπ χοπ καλλιτέχνη Necro.Ο Necro έγινε γνωστός με τα αιματηρά τραγούδια ραπ του, ωστόσο ο συγκεκριμένος δίσκος έχει θεματολογία που περιστρέφεται γύρω από το σεξ και το πορνό. Η διείσδυση του Necro στη βιομηχανία του σεξ είναι εμφανής στο δίσκο αυτό καθώς στα διαλείμματα του εμφανίζονται προσωπικότητες της σκηνής όπως οι Ron Jeremy, Joey Silvera, Brittany Andrews και Katja Kassin. Θεματολογικά, ο δίσκος είναι γεμάτος φρίκη, ταπείνωση, σεξ, βασανιστήρια και άλλα, ωστόσο ο Necro επέλεξε να μην τοποθετήσει αυτοκόλλητο Γονικής Συναίνεσης στο εξώφυλλο. | https://el.wikipedia.org/wiki/The_Sexorcist |
1036 Γανυμήδης | Καθώς είναι ένας από τους πρώτους γεωπλήσιους αστεροειδείς που ανακαλύφθηκαν, ο Γανυμήδης έχει παρατηρηθεί πολύ και συστηματικά. Η μέση διάμετρος του Γανυμήδη εκτιμάται σε 31,7 ως 38,5 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος του είναι S (λιθώδης), δηλαδή αποτελείται κυρίως από πυριτικά πετρώματα του σιδήρου και του μαγνησίου. Πιο συγκεκριμένα, μετρήσεις του φάσματός του τον ταξινομούν στον υπότυπο S (VI), πράγμα που υποδηλώνει ότι η επιφάνειά του είναι πλούσια σε ορθοπυροξένους, ενώ το υπέδαφος περιέχει πιθανώς και μέταλλα. Το άλβεδό του είναι 0,17. Το 1998 παρατηρήσεις ραντάρ (με ανάκλαση ραδιοκυμάτων που εκπέμπονταν από τη Γη) από το Ραδιοτηλεσκόπιο του Αρεθίμπο παρήγαγαν μία εικόνα του Γανυμήδη που υποδεικνύει ότι το σώμα αυτό είναι σχεδόν σφαιρικό. Περίπου την ίδια εποχή μία μελέτη κατέδειξε ότι υπάρχει ασθενής συσχέτιση ανάμεσα στην καμπύλη φωτός και την πολωσιμετρική καμπύλη ως συνάρτηση της γωνίας περιστροφής.. Επειδή η πόλωση του φωτός εξαρτάται από την υφή και τη σύσταση του εδάφους περισσότερο και όχι από το σχήμα του σώματος, αυτό σημαίνει ότι τα επιφανειακά χαρακτηριστικά του αστεροειδούς είναι περίπου ομοιόμορφα σε όλη την παρατηρηθείσα επιφάνειά του. Η μάζα του Γανυμήδη εκτιμάται σε 33 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 1,93 gr/cm³. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά του εκτιμάται σε 113 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν, αλλά κατά το περιήλιο ανεβαίνει και πάνω από το 0. Ο Γανυμήδης περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του μία φορά κάθε 10 ώρες και 19 λεπτά (10,314 ± 0,004 ώρες) με πλάτος καμπύλης φωτός 0,12 του μεγέθους. Fevig, Ronald A. & Fink, Uwe: "Spectral observations of 19 weathered and 23 fresh NEAs and their correlations with orbital parameters", 2007, Icarus 188, 175 . doi = 10.1016/j.icarus.2006.11.023 Hahn, G.: "Physical studies of Apollo-Amor asteroids: UBVRI photometry of 1036 Ganymed and 1627 Ivar", 1989, Icarus 78, 363 . doi = 10.1016/0019-1035(89)90184-X Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Ο Γανυμήδης (Ganymed), που δεν πρέπει να συγχέεται με τον μεγάλο δορυφόρο του Δία, τον Γανυμήδη (τον μεγαλύτερο στο Ηλιακό Σύστημα), είναι ένας αστεροειδής Αμόρ της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,45. Ανακαλύφθηκε το 1924 από τον Γερμανό αστρονόμο Βάλτερ Μπάαντε, που παρατηρούσε από το Μπέργκεντορφ του Αμβούργου, και το όνομά του προέρχεται από το ομώνυμο μυθικό πρόσωπο, όπως και του δορυφόρου. Εξαιτίας της μεγάλης εκκεντρότητας της τροχιάς του ο Γανυμήδης περνά μέσα από την τροχιά του πλανήτη Άρη, αλλά δεν πλησιάζει ποτέ τη Γη περισσότερο από 32 εκατομμύρια χιλιόμετρα, με αποτέλεσμα να μη γίνεται ποτέ ορατός με γυμνό μάτι στους γήινους ουρανούς (φωτεινότερο φαινόμενο μέγεθος 8,1 ορατό με κιάλια). Μία επιπρόσθηση ενός αστέρα από τον Γανυμήδη έγινε ορατή από την Καλιφόρνια στις 22 Αυγούστου 1985. | https://el.wikipedia.org/wiki/1036_%CE%93%CE%B1%CE%BD%CF%85%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B7%CF%82 |
Φερδινάνδος Αλβέρτος Α΄ του Μπέβερν | Ήταν ο τρίτος γιος του Αυγούστου Β΄ πρίγκιπα του Βολφενμπύτελ και της 3ης συζύγου του Ελισάβετ-Σοφίας, κόρης του Ιωάννη-Αλβέρτου Β΄ δούκα του Μεκλεμβούργου-Γκύστροβ. Το 1666 απεβίωσε ο πατέρας του και οι τρεις αδελφοί φιλονίκησαν για την κληρονομιά. Τελικά συμφώνησαν να πάρουν οι δύο μεγαλύτεροι τη διοίκηση του Βοόλφενμπυτελ και ο Φερδινάνδος-Αλβέρτος Α΄ το ανάκτορο του Μπέβερν, φεουδαλικά δικαιώματα και ένα ποσό χρημάτων αντί των αξιώσεών του στο Βόλφενμπυτελ. Γινόταν όλο και πιο εκκεντρικός και οι αδελφοί του έπρεπε να στείλουν δύναμη ανδρών για να αποκαταστήσουν την τάξη στο ανάκτορό του. Συνέλεγε πολλά έργα τέχνης, που μετά απετέλεσαν από τον εγγονό του μέρος του Μουσείου δούκα Άντον Ούλριχ. Απεβίωσε το 1687 και τον διαδέχθηκε ο γιος του Φερδινάνδος-Αλβέρτος Β΄. Το 1667 νυμφεύτηκε τη Χριστίνα, κόρη του Φρειδερίκου λαντγκράβου της Έσσης-Έσβεγκε και είχε τέκνα: Σοφία-Ελεονόρα 1674-1711, απεβίωσε 37 ετών. Αύγουστος-Φερδινάνδος 1677-1704, απεβίωσε 27 ετών. Φερδινάνδος-Αλβέρτος Β΄ πρίγκιπας του Μπέβερν. Φερδινάνδος-Χριστιανός 1682-1706, απεβίωσε 24 ετών. Ερνέστος-Φερδινάνδος 1682-1746. Ερρίκος-Φερδινάνδος 1684-1706, απεβίωσε 22 ετών. www.Welfen.de Allgemeine Deutsche Bibliographie, τόμ. 6, σελ. 679-681 | Ο Φερδινάνδος-Αλβέρτος Α΄ (22 Μαΐου 1636 - 23 Απριλίου 1687) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν πρίγκιπας του Μπέβερν (1666-1687), που ήταν μέρος του δουκάτου του Μπράουνσβαϊγκ-Λύνεμπουργκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD |
Δημήτρης Κιτσίκης | Ο Δημήτρης Κιτσίκης ήταν γιός του Νίκου Κιτσίκη (1887-1978), γεννημένου στο Ναύπλιο, καθηγητή και πρύτανη του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, κορυφαίου Έλληνα πολιτικού μηχανικού, ο οποίος ήταν επίσης γερουσιαστής και βουλευτής. Ο θείος του, Κωνσταντίνος Κιτσίκης (1893-1969), νεότερος αδελφός του Νικολάου, αρχιτέκτων, ήταν και αυτός καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Ο παππούς του, Δημήτρης Κιτσίκης ο πρεσβύτερος (1850-1898), είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα το 1865 από τη Λέσβο και είχε νυμφευθεί την Κασσάνδρα, αδελφή του βουλευτή Δημητρίου Χατσοπούλου, 1844-1913, από το Καρπενήσι. Η μητέρα του, η φεμινίστρια και ελασίτισσα αγωνίστρια κατά της γερμανικής κατοχής, Μπεάτα Κιτσίκη, το γένος Πετυχάκη, καταγόταν από το Ηράκλειο, από πλούσια κρητική οικογένεια και Ελληνο-ιταλούς ορθοδόξους και καθολικούς ευγενείς από την Τεργέστη. Ο πατέρας της, Εμμανουήλ Πετυχάκης, ήταν βιομήχανος στο Κάϊρο της Αιγύπτου και ο πατριός της, ο Αριστείδης Στεργιάδης ήταν ύπατος αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη το 1919-1922. Η δεύτερη γυναίκα του Δημήτρη, η Άντα (Αδαμαντία) το γένος Νικολάρου, είναι κόρη αγρότη από τον Μυστρά, και από την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Άγι και την Κρανάη. Επίσης, ήταν Γάλλος και Καναδός υπήκοος.Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, στα δώδεκα του χρόνια, εστάλη εσωτερικός σε σχολείο της Γαλλίας, από τον διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβιο Μερλιέ, γιατί η μητέρα του, ως κομμουνίστρια, είχε καταδικαστεί σε θάνατο από στρατιωτικό δικαστήριο. Παρέμεινε στο Παρίσι για 23 χρόνια μαζί με τη Βρεταννίδα γυναίκα του, την Άννα Χάμπαρντ (Anne Hubbard), κόρη Άγγλου δικαστή στην αποικιακή Νιγηρία, την οποία νυμφεύτηκε το 1955 στη Σκωτία, και με τα δύο πρώτα του παιδιά, την Τατιάνα και τον Νίκο. Κατά τον ίδιο, απολύθηκε από το γαλλικό πανεπιστήμιο λόγω της καθοριστικής συμμετοχής του ως μαοϊκού στην εξέγερση των Γάλλων φοιτητών του Μάη 1968. Από το 1958, ο Δημήτρης Κιτσίκης ταξίδευε στη Λαϊκή Κίνα όπου έγινε Μαοϊκός. Κατόπιν προσκλήσεως του Πανεπιστημίου της Οττάβας, προβιβάστηκε σε associate professor και αργότερα σε τακτικό καθηγητή και το 1996 σε professor emeritus. Από το 1965 ζει και εργάζεται συνάμα στο Παρίσι, την Οττάβα και την Αθήνα.Από την παιδική του ηλικία, ο Δημήτρης Κιτσίκης είχε μια ιδέα συμφιλίωσης όχι μόνον των Ελλήνων με τους Τούρκους αλλά και να τους ενώσει σε μία ελληνοτουρκική συνομοσπονδία και να επανιδρύσει με τον τρόπο αυτό, υπό σύγχρονη μορφή, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ως ορθόδοξος Χριστιανός, μελέτησε την τουρκική θρησκεία του Μπεκτασισμού-Αλεβισμού και επιδίωξε να στήσει γέφυρα με την Ορθοδοξία, για να σχηματιστεί μία βάση μελλοντικής ενώσεως Αγκύρας και Αθηνών. Ο Κιτσίκης πίστευε στη δυνατότητα συνεργασίας διαφόρων θρησκειών, όπως τα μιλλέτια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και γι’ αυτό συνεργάστηκε στενά με τους Σιΐτες του Ιράν, τους Εβραίους του Ισραήλ και τους βαϊσνάβους Ινδουϊστές της Ινδίας ενώ πάντοτε συμπαθούσε το κίνημα των Παλαιοημερολογιτών.Από το 1970, δίδαξε στα πανεπιστήμια της Δύσης την ιστορία της Κίνας και της Τουρκίας, πολιτικές ιδεολογίες και γεωπολιτική. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν δημοσιευτεί για το πρόσωπό του και το έργο του άρθρα στα κινεζικά, στα τουρκικά, στις βαλκανικές γλώσσες, τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα αγγλικά, τα ισπανικά, τα πορτογαλικά και τα ρωσικά. Δίδαξε επίσης στα πανεπιστήμια του Μπογάζιτσι (Boğaziçi) στην Κωνσταντινούπολη, του Μπιλκέντ στην Άγκυρα και Γκεντίζ στην Σμύρνη, όπου έγινε ένας από τους στενότερους φίλους και "πνευματικός πατέρας" του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, τον Τουργκούτ Οζάλ. Στην Ελλάδα, υπήρξε εντεταλμένος ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και δίδαξε στο Κολλέγιο Deree, στην Αθήνα.Ως δημόσιο πρόσωπο στην Ελλάδα, υπήρξε στενός φίλος και σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβυτέρου, στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Συνέβαλλε τακτικά με άρθρα σε ελληνικά περιοδικά, και από το 1996 εξέδιδε στην Αθήνα το τριμηνιαίο περιοδικό γεωπολιτικής, Ενδιάμεση Περιοχή, από το όνομα του πολιτισμικού μοντέλου που ο ίδιος επινόησε. Επίσης, ο Δημήτρης Κιτσίκης ο νεότερος, τιμήθηκε το 2008, με την ίδρυση και χρηματοδότηση από τον δήμο Ζωγράφου, Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου και Βιβλιοθήκης "Ίδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη". Από τη δεκαετία του 1960, ο Δημήτρης Κιτσίκης ήταν αναγνωρισμένος θεωρητικός, πρώτα στην Ελλάδα και μετά στην Τουρκία, της ιδέας της ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας, την οποία προώθησε επηρεάζοντας ηγέτες, πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες και διανοουμένους και στις δύο χώρες. Τα βιβλία του στα τουρκικά είχαν μεγάλη επιτυχία στην γείτονα χώρα και εξυμνήθηκαν από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, Μεσούτ Γιλμάζ. Κράτησε στενές επαφές με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο και τον Τουργκούτ Οζάλ, Τα βιβλία του προκάλεσαν μία από τις μεγαλύτερες θύελλες της ελληνικής ιστοριογραφίας. Συζητήθηκαν με επερώτηση ακόμα και στην ελληνική Βουλή. Στα βιβλία του αμφισβητούνται οι καθιερωμένες ιδέες περί ελληνικής δουλείας επί Τουρκοκρατίας, καθώς και η ιστορικότητα του «κρυφού σχολειού». Αλλά παρά του ότι ο πατέρας του, Νίκος Κιτσίκης, υπήρξε κοινοβουλευτικός άνδρας της Αριστεράς, ο Δημήτρης Κιτσίκης είχε μία απέχθεια προς τον κοινοβουλευτισμό, τον οποίον θεωρούσε τελείως ξένο προς το ελληνικό λαοκρατικό πρότυπο. Οι απόψεις του έχουν χαρακτηριστεί ως μετα-φασιστικές. Στη Γαλλία, κατά τη μαρτυρία των Ρενουβέν (Pierre Renouvin) και Ντιροζέλ (Jean-Baptiste Duroselle), υπήρξε ο θεμελιωτής, στην Ιστορία των Διεθνών Σχέσεων, του κλάδου της προπαγάνδας και των πιέσεων, ως κρατικού όπλου εξωτερικής πολιτικής. Επίσης, μελέτησε τον ρόλο της τεχνοκρατίας στη διεθνή πολιτική. Θεωρεί πως ανέκαθεν η θρησκεία απετέλεσε ουσιώδες στοιχείο της διεθνούς πολιτικής και γι' αυτό επεδίωξε με συνέδρια και αλλά μέσα να προωθήσει τη συνεργασία μεταξύ των τεσσάρων μεγάλων θρησκειών του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού, του Ισλάμ και του Ινδουϊσμού. Οργάνωσε διάλογο της Ορθοδοξίας με τους Σιίτες του Ιράν, τους Ινδουϊστές της Ινδίας και έχει συνεργαστεί με τους Εβραίους του Ισραήλ και τους φονταμενταλιστές Καθολικούς του Κεμπέκ, όπου με πρώην φοιτητές του εξέδωσε στα γαλλικά ένα τριμηνιαίο περιοδικό με τίτλο Ακιλά (Aquila, δηλαδή αετός) με τον δικέφαλο στο εξώφυλλο, με στόχο την προώθηση στους καθολικούς κύκλους του Κεμπέκ (Québec) της βυζαντινής αυτοκρατορικής ιδέας. Παντού και πάντοτε η άποψη περί «πλανητικού ελληνισμού» είναι παρούσα στο έργο του και στη διδασκαλία του. Είναι ένθερμος υποστηρικτής του Τούρκου σούφη ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν και μέλος της αδελφότητάς του, της ΧιζμέτΔημιούργησε ένα μοντέλο για τη συστηματική μελέτη των τριών πολιτικών ιδεολογιών του φιλελευθερισμού, του φασισμού και του κομμουνισμού και συνέγραψε πολλές μελέτες για την ιστορία της Κίνας. Ίδρυσε δε τον κλάδο της φωτοϊστορίας. Είναι αναγνωρισμένος ποιητής με έξι ποιητικές συλλογές που έχουν δημοσιευτεί στις Εκδόσεις Pierre Jean Oswald, Naaman, Κέδρος, Εστία και Ακρίτας. Το 1991 έλαβε το πρώτο βραβείο ποίησης Αμπντί Ιπεκτσί (Abdi İpekçi, Τούρκος δημοσιογράφος που δολοφονήθηκε από τρομοκράτες). Μερικά από τα βιβλία του ποιημάτων, τα Omphalos (1977), l’Orocc dans l’âge de Kali (1985), και le Paradis perdu sur les barricades (1989-1993) ανθολογήθηκαν μεταξύ 32 ποιητών του Καναδά στο βιβλίο των H. Bouraoui et J. Flamand. Το ποιητικό του έργο συμπεριελήφθη στο Dictionnaire des citations littéraires de l’Ontario français, depuis 1960, που εξέδωσαν οι M. et P. Karch, το 1996, εκδόσεις L’Interligne, στην Οττάβα. Η ποίησή του χρησιμοποιήθηκε επίσης στα βιβλία της Ελληνίδας ζωγράφου Γεωργίας Καμπάνη (Georgette Kambani). Ο Κιτσίκης θεωρούσε την ελληνική γλώσσα ως τον ακρογωνιαίο λίθο του πλανητικού πολιτισμού και γι’ αυτό υποστηρίζει ότι είναι μεγάλη τιμή να μπορεί κανείς να γράφει στα ελληνικά. Ισχυριζόταν πως η ελληνική γλώσσα πρέπει να αφαιρεθεί από τα χέρια της στρατιάς των Ελλήνων φιλολόγων που την καταστρέφουν. Υπερασπιζόταν την πολυτονική γραφή και την παραδοσιακή ορθογραφία ως και την ελευθερία να χρησιμοποιεί κανείς οιοδήποτε γλωσσικό ύφος επιθυμεί. Λάθος νοείται γι’ αυτόν, μόνον ό,τι δεν χρησιμοποιήθηκε στην ελληνική γλώσσα από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα.Ήταν ο επινοητής τεσσάρων εννοιών οι οποίες επιδιώκουν να θέσουν σε νέες βάσεις την ιστορία του ελληνοτουρκικού χώρου: Ενδιάμεση Περιοχή πολιτισμού, η οποία επεκτείνεται από την Αδριατική θάλασσα μέχρι τον Ινδό ποταμό, μεταξύ της ευροαμερικανικής Δύσεως και της ινδοκινεζικής Ανατολής. Μία δημοσιευμένη γερμανική διδακτορική διατριβή πήρε ως θέμα τη θεωρία αυτή του Κιτσίκη, και η Καναδική Ακαδημία (Royal Society of Canada), αναγνωρίζοντας την πρωτοτυπία της θεωρίας αυτής, εξέλεξε τον Κιτσίκη τακτικό μέλος της, το 1999. Ανατολική Παράταξη στην Ελλάδα σε αντίθεση με τη Δυτική Παράταξη, ως δίπολο. Ελληνοτουρκισμός ως ιδεολογία και ως πολιτισμική πραγματικότητα για τα τελευταία χίλια χρόνια. Μπεκτασική-αλεβηδική προέλευση της Οθωμανικής Δυναστείας, της οποίας ο εξισλαμισμός επεβλήθη από τους Ευρωπαίους μαζί με την εκκοσμίκευση και τη δυτικοποίησή της.Το 2007 κυκλοφόρησε το βιβλίο του περί Κίνας. Είναι το μόνο βιβλίο σε οιαδήποτε γλώσσα που ασχολείται, όχι απλώς με την αρχαιότητα, αλλά με όλη την πορεία των δύο αυτών πολιτισμών μέχρι σήμερα. Η μελέτη επικεντρώνεται σε δύο μόνον έννοιες - α) στον πλανητικό ελληνοκινεζικό πολιτισμό και β) στην πολιτική του έκφραση, επί δυόμιση χιλιετίες, την οικουμενική αυτοκρατορία, ως ιδανικό οργανωτικό πρότυπο. Το προεδρικό διάταγμα υπ΄αριθμ. 129, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ), αρ. φύλλου 190, της 15ης Σεπτεμβρίου 2008, κατοχυρώνει επισήμως το Ίδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη. (Εξαιρούνται οι μελέτες του που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά) Propagande et pressions en politique internationale. La Grèce et ses revendications à la Conférence de la Paix, 1919-1920 – Paris, Presses Universitaires de France, 1963, 537 σελίδες. Yunan propagandası –İstanbul, Meydan Neşriyat, 1964. (2η έκδοση : İstanbul, Kaynak Kitaplar,1974) « La Grèce électorale », στο υπό την επιμέλεια των Stein Rokkan καί Jean Meyriat, International Guide to Electoral Statistics, Paris, Mouton, 1969. « La question chypriote », Encyclopaedia Universalis – Paris, vol.4, 1969. « De la Grèce byzantine à la Grèce contemporaine », Encyclopaedia Universalis – Paris, vol. 7, 1970. « Information et Décision. La Grèce face à l’invasion allemande dans les Balkans, 1940-1941», στό La Guerre en Méditerranée – Paris, Centre national de la Recherche scientifique, 1971. « Nationalisme dans les Balkans : Etude comparée des révolutions turque de 1908 et grecque de 1909 », The Canadian Historical Association. Historical Papers 1971. Le rôle des experts à la Conférence de la Paix. Gestation d’une technocratie en politique internationale - Ottawa, Editions de l’Université d’Ottawa, 1972. « Evolution de l’élite politique grecque », στο υπό την ἐπιμέλεια τῆς M. B. Kiray, Social Stratification and Development in the Mediterranean Basin –Paris and The Hague, Mouton, 1973. Η Ελλάς της 4ης Αυγούστου και αι Μεγάλαι Δυνάμεις. Τα αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, 1936-1941 - Αθήνα,Ίκαρος, 1974. (2η έκδοση : Αθήνα, Ελεύθερη Σκέψις, 1990). « Greece », στο υπό την επιμέλεια του Kenneth E. Naylor, Balkanistica – Ann Arbor, Slavica Publishers, 1974. «EleuthèreVénizélos», στο υπό την επιμέλεια του καθηγητού στην Σορβόννη François Crouzet, Hommes d’Etat célèbres – Paris, Editions Mazenod, 5ος τόμος, 1975. Omphalos, Poème – Paris, Pierre Jean Oswald, 1977. Ελλάς και ξένοι, 1919-1967. Από τα αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών - Αθήνα, Εστία, 1977. Συγκριτική Ιστορία Ελλάδος και Τουρκίας στον 20ό αιώνα - Αθήνα, Εστία, 1978. (2η έκδοση συμπληρωμένη : Εστία, 1990. 3η έκδοση: Εστία, 1998, 357 σελίδες). « Grande Idée et hellénoturquisme. Essai d’interprétation nouvelle de l’histoire néo-grecque », Actes du IIe Congrès international des Etudes du Sud-Est européen, 1970 – Athènes, Association internationale des Etudes du Sud-Est européen, 1978, tome III. Ομφαλός, Ποίημα - Αθήνα, Κέδρος, 1979. Greece :Communism in a NonWestern Setting», στο υπό την επιμέλεια του D. E. Albright, Communism and Political Systems in Western Europe – Boulder (Colorado), Westview Press, 1979, XXII. Yırmı Asırda Karşılaştırmalı Türk-Yunan Tarihi – İstanbul, Türk Dünyası Araştırmaları Dergisi, II-8, 1980. ( Τουρκοελληνική Συγκριτική Ιστορία στον Κ' αιώνα). Ιστορία του ελληνοτουρκικού χώρου από τον Ε. Βενιζέλο στον Γ. Παπαδόπουλο, 1928-1973 - Αθήνα, Εστία, 1981. (2η έκδοση συμπληρωμένη : Εστία, 1995. 3η έκδοση: Εστία, 2014). « The Turkish-Greek War, 1919-1922, in World Perspective », International Conference on Ataturk. Proceedings - Vol. 2, doc.43, Istanbul, Bogaziçi University Press, 1981. « Bulgaria in Balkan History between the Two World Wars » , Pervi Mejdunaroden Kongres po Bulgaristika Dokladi (Πρώτο Διεθνές Συνέδριο Βουλγαρικών Σπουδών), Σόφια, Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών, 1982. L’ Orocc, dans l’âge de Kali. Poème – Sherbrooke (Québec), Naaman, 1985, εἰκονογραφημένο. L’Empire ottoman – Paris, Presses Universitaires de France, 1985. (Συλλογή « Que sais-je ? », ἀριθ. 2222). 2η έκδ. 1991. 3η έκδ. 1994. « L’espace ottoman dans l’esprit de Charles de Moüy, dans la deuxième moitié du XIXe siècle », στο υπό την επιμέλεια του H. Batu, L’Empire ottoman, la République de Turquie et la France – Paris - Istanbul, Isis, 1986. « Κύπρος 19551959 : Τριτοκοσμική συνειδητοποίηση και επιπτώσεις επί της Ελλάδος », Εταιρεία Κυπριακών Σπουδών. Πρακτικά Β' Διεθνούς Κυπριολογικού Συνεδρίου - 3ος τόμος, Λευκωσία, 1987. Greek Synthetic Thought. An Opposition to Western Divisive Thought of the Renaissance – San Francisco, Bhaktivedanta Institute, 1988. Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, 1280-1924 - Αθήνα, Εστία, 1988, 244 σελίδες (2η έκδ., 1989, 3η έκδ. επηυξημένη, 1996, 316 σελ., 4η έκδ. 2003, 5η ἐκδ. 2013). « Populism, Eurocommunism and the Communist Party of Greece », στο υπό την επιμέλεια του M. Waller, Communist Parties in Western Europe – Oxford, Blackwell, 1988. « Le degré de puissance de l’Empire ottoman, au cours de la première guerre mondiale», στό ὑπό τήν ἐπιμέλεια τοῦ J.-C. Allain, La Moyenne Puissance au XXe siècle – Paris, Institut d’Histoire des Conflits contemporains, 1988. El Imperio otomano – México, Fondo de Cultura Econόmica, 1989. Ο Άνδυς στον καιρό της Καλής. Ποίημα - Αθήνα, Εστία, 1989. (Εικονογράφηση Γεωργίας Καμπάνη). « Les Turcs et la mer Egée : essai de géohistoire », στο υπό την επιμέλεια του J. Thobie, Turquie, Moyen-Orient, Communauté européenne – Paris, L’Harmattan, 1989. « Dimitri Kitsikis, œuvre poétique », στο υπό την επιμέλεια του H.Bouraoui et J.Flamand, Ecriture franco-ontarienne d’aujourd’hui – Ottawa, Les Editions du Vermillon, 1989. Η τρίτη ἰδεολογία και η Ορθοδοξία - Αθήνα, Ακρίτας, 1990. (2η έκδοση, Εστία, 1998). «Οθωμανική Αυτοκρατορία», και «Τουρκία», Παγκόσμια Ιστορία - Αθήνα, τόμος Β' , Εκδοτική Αθηνῶν, 1990. Le paradis perdu sur les barricades. Poème – Athènes, Akritas, 1993. (Εικονογράφηση της Τουρκίδας ζωγράφου Mürşide İçmeli). «The Spreading of Western Satanism in Islamic and Orthodox Societies », First International Symposium on Orthodoxy and Islam 1990, Athens – Tehran, Iran, Center for International Cultural Studies, 1994. «Les anciens calendaristes, depuis 1923, et la montée de l’intégrisme en Grèce» στο υπό την ἐπιμέλεια του P.Y. Péchoux, Grèce : identités, territoires, voisinages, modernisations, ειδικό τεύχος των CEMOTI, αρ. 17, 1994. « Le concept de relations internationales et le service diplomatique ottoman au XXe siècle », στο υπό την επιμέλεια του Amy Singer, Aspects of Ottoman History – Jerusalem, The Hebrew University - Magnes Press, 1994. The Old Calendarists and the Rise of Religious Conservatism in Greece – Etna, California, Center for Traditionalist Orthodox Studies, 1995. « Faith as Seen by Jean-Jacques Rousseau and its Impact on Westernized Third World Societies », Second International Symposium on Orthodoxy and Islam 1992, Athens – Tehran, Iran, Center for International Cultural Studies, 1995. « Alevism as a Link between Orthodoxy and Islam », Third International Symposium on Orthodoxy and Islam 1994, Tehran – Tehran, Iran, Center for Internationl Cultural Studies, 1995, IV-97 Πτώση. Ποίημα - Αθήνα, Ακρίτας, 1996. (Εικονογράφηση Γεωργίας Καμπάνη). Ο Império otomano – Porto, Portugal, Rés Editora, 1996. « Η ευρωπαϊκή σκέψη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου », Νέα Εστία. Αφιέρωμα στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, 1902-1986 - Αθήνα, Εστία, 1996. Türk-Yunan İmparatorluğu. Arabölge gerçeği ışığında Osmanlı Tarihine bakış – İstanbul, İletişim Yayınları, 1996. (Τουρκοελληνική Αυτοκρατορία. Μία εξέταση της οθωμανικής ιστορίας υπό το πρίσμα της Ενδιάμεσης Περιοχής). Ενδιάμεση Περιοχή - Τριμηνιαίο περιοδικό που εκδίδεται και διευθύνεται από τον Δημήτρη Κιτσίκη, από το φθινόπωρο του 1996. Osmanlijsko carstvo – Βελιγράδι, Γιουγκοσλαυΐα, Εκδόσεις Πλάτων, 1998. « Ενδιάμεση Περιοχή και Ελληνισμός : ανθρωπογένεση και ανθρωποσυντέλεια », στο υπό την ἐπιμέλεια του Ἀνάστου Δημητρόπουλου, Πρακτικά του Β' Παγκοσμίου Πανηλειακού Συνεδρίου – Αρχαία Ολυμπία, 1998. « Δημήτρης Κιτσίκης, Λέσβιος ποιητής », στό ὑπό τήν ἐπιμέλεια τοῦ Κώστα Γ. Μισσίου Ανθολόγιο Λεσβίων ποιητών - Μυτιλήνη, 1998, τόμος δέκατος. « The Intermediate Region : A Common Civilization between the Adriatic Sea and the Indus River », Dialogue of Civilizations ? – Tehran, Iran, 1999. «Multiculturalism in the Ottoman Empire : The Alevi Religious and Cultural Community », στο υπό την επιμέλεια των Pierre Savard και Brunello Vigezzi, Multiculturalism and the History of International Relations from the 18th Century up to the Present – Milano, Editioni Unicopli & Les Presses de l’ Université d’ Ottawa, 1999. « Women in Christian and Muslim Families », Woman and Family in Christian Orthodoxy and Islam - (Fourth International Congress on Orthodoxy and Islam, Athens, 1997) – Athens, Publications of the Greek Iranian League, 1999. « Géopolitique de la Région intermédiaire », Société Royale du Canada. Académie des Lettres et des Sciences humaines. Présentations – Ottawa, vol.52, 1999. Османската империя - Димитри Кицикис - ИК Кама, 2000 -Osmanskata Imperija - Σόφια, Βουλγαρία, Εκδόσεις Κάμα, 2000. « Η Ενδιάμεση Περιοχή », στο υπό την επιμέλεια του Κ. Κούρου, Γεωπολιτική και Ελλάδα – Αθήνα, Έσοπτρον, 2001. Το Βυζαντινό πρότυπο διακυβερνήσεως και το τέλος του κοινοβουλευτισμού, Αθήνα, Έσοπτρον, 2001. « La structure politico-religieuse de la synallélie, en tant qu’antithèse du système occidental », στο υπό την επιμέλεια του Jean-Pierre Wallot, Constructions identitaires et pratiques sociales – Ottawa, Les Presses de l’Université d’Ottawa, 2002. Pour une Etude scientifique du fascisme – Nantes, Ars Magna Editions, (Les Documents), 2005. Jean-Jacques Rousseau et les origines françaises du fascisme – Nantes, Ars Magna Editions, (Les Documents), 2006. Le national-bolchevisme – Nantes, Ars Magna Editions, (Les Documents), 2006. На перекрестке цивилизаций: Поль Лемерль, История Византии. Димитрис Кицикис, Османская империя. Весь Мир, 2006 г. -Na perekrestke tsivilizatsiy : Istorija Vizantii- Osmanskaja Imperija (Paul Lemerle-Δ.Κιτσίκης) – Μόσχα, Εκδόσεις Ves Mir, 2006. (Στο σταυροδρόμι πολιτισμών: Βυζαντινή Ιστορία - Οθωμανική Αυτοκρατορία). Η σημασία του μπεκτασισμού-αλεβισμού για τον ελληνισμό -Αθήνα, Εκάτη, 2006. Συγκριτική Ιστορία Ελλάδος-Κίνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα - Αθήνα, Εκδόσεις Ηρόδοτος, 2007, 346 σελίδες «Anti-Atatürk: A Psychological Portrait of Stergiades, “Dictator of Ionia” in 1919-1922, the Greek that failed to Conquer Turkey» , Πρακτικά Β΄ Διεθνούς Συνεδρίου Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών, Γαστούνη, 2007. La montée du national-bolchevisme dans les Balkans. Le retour à la Serbie de 1830 – Paris, Avatar Editions, 2008. « Introduction : Beauté du mal », στό Jacques Flamand, Décombres de la beauté, Ottawa, Editions du Vermillon, 2008. « Rumi, the Spirit of the Intermediate Region » in Symposium on Mevlana Celaleddin-Rumi and Intercultural and Civilization Dialogue-Proceedings, Toronto, Canadian Intercultural Dialogue Centre, 2008. « Αριστείδης Στεργιάδης » στο Το κτίριο Γερωνυμάκη-Στεργιάδη στη συνοικία Σουλτὰν Ιμπραΐμ, Ηράκλειο, Κρήτη, ΤΕΕ/ΤΑΚ, 2008 (εικονογραφημένο). « Stergiades: l’homme d’une mission impossible, 1919-1922 », in Aux vents des puissances (Jean-Marc Delaunay, éd), Paris, Presses Sorbonne Nouvelle, 2008. « Foreword », in Misbah Islam, Decline of Muslim States and Societies, Philadelphia, Xlibris, 2008. « Ottomanism and Fethullah Gülen: From Utopia to Reality »,in Dreaming for a Better World. Contributions of the Gulen Movement, Carleton University, Ottawa, October 24, 2009 (Intercultural Dialogue Institute). «Grèce. Le Synaspismos tiraillé entre social-démocratie et anarchisme» in "Les gauches radicales", Grande Europe, no. 16, janvier 2010, la Documentation française (special issue). Ἐθνικομπολσεβικισμός. Πέραν τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἡ ἐπιρροή του στὰ Βαλκάνια - Athens, Hellenike Anodos, 2010. « Foreword », in Kemal Karpat & Yetkin Yıdırım eds, The Ottoman Mosaic: Exploring models for Peace by re-Exploring the Past, Seattle, Cune Press, 2010. Saint Nicodemos the Hagiorite - Christian Morality - Belmont, Massachusetts, Institute for Byzantine and Modern Greek Studies, 2012. (Συνεισφορά στην μετάφραση) "Ἡ μαχομένη ἱστορικὴ λογοτεχνία στὸν Μεσοπόλεμο: ἀπὸ τὸν Δημήτρη Γληνό, στὸν Γιάννη Κορδᾶτο καὶ τὸν τὸν Γιάννη Ζέβγο", edited by Ἀθανάσιος Θ. Φωτόπουλος, Ἡ Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία στὸν Μεσοπόλεμο. Ἱστορικὴ καὶ φιλολογικὴ προσέγγιση. (Πρακτικὰ Συνεδρίου, Πύργος Ἠλείας, 14-16 Μαΐου 2010),'Εκδόσεις Ἀναζήτηση, Πύργος Ἠλείας, 2012. "India-Spiritual Planet", in Abstracts of Presentations at the Three-Day International Seminar on the Importance of Early Indian Cultural Heritage in the Making of a Better World, Kolkatta, Indian Museum, 2012. "The Science of Popular Uprisings", edited by Dr. Murat Aktaş, The Arab Uprisings & The Struggle of Soft Powers in the Middle East, Ankara, Nobel, 2012. "Πρόλογος στὴν ἑλληνικὴ ἔκδοση", στο Alexander Dugin, Η τετάρτη πολιτκή θεωρία, Αθήνα, Έσοπτρον, 2013. Περί Ηρώων: Οι ήρωες και η σημασία τους για τον σύγχρονο ελληνισμό - Αθήνα, Εκδόσεις Ηρόδοτος, 2014, 471 σελίδες "Τουρκία, 1908-2010", στο: Χρήστος Αντωνιάδης,επιμέλεια,Βαλκάνια.Η μεγάλη τρικυμία,Αθήνα, Κασταλία, 2018, 556 σελίδες, ISBN 9786185279035 Η Ελλάς της 4ης Αυγούστου και οι Μεγάλες δυνάμεις - Τρίτη έκδοση βελτιωμένη και με προσθήκες - Αθήνα, Ηρόδοτος, 2018, 250 σελίδες, ISBN 978-960-485-220-8 Προπαγάνδα και πιέσεις στην διεθνή πολιτική - Αθήνα, Ηρόδοτος, 2018, 786 σελίδες, ISBN 978-960-485-261-1 La Grèce et la Turquie au XXe siècle - Éditions universitaires européennes, 2019, 410 pages, (ISBN 978-613-8-43036-0) Διεθνισμὸς καὶ Ἐθνικισμός. Μία εἰσαγωγή, Αθήνα,Εξοδος,2019,135 σελίδες,(ISBN 978-618-84162-3-9) Ἄννεμ-Μάννα: Ἡ μάνα, συμπαντικὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα - Αθήνα,Εξοδος,2020,179 σελίδες, (ISBN 978-618-84162-4-6) Φύση καὶ κοινωνία. Ἐπιστολὴ πρὸς Βολταῖρο γιὰ τὸν φυσικὸ νόμο καὶ γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Λισσαβῶνος,τοῦ Ζάν-Ζὰκ Ῥουσσῶ" [Nature and Society. Bilingual French and Greek text]. Εἰσαγωγή-Μετάφραση Δημήτρης Κιτσίκης. Αθήνα, Ἐξοδος, 2020,109 σελίδες, (ISBN 978-618-84162-8-4) Ζάν-Ζὰκ Ῥουσσῶ καὶ ἐπιστημονικὸς φασισμός. Αθήνα, Ἔξοδος, 2O21,151 σελίδες (ISBN 978-618-85028-5-7) Le mouvement communiste en Grèce, Revue Études internationales, vol. 6, n°3, 1975 Ανάγνωση on Line Le nationalisme, Revue Études internationales, vol. 2 no 3, 1971 Ανάγνωση on Line L'attitude des États Unis à l'égard de la France, de 1958 à 1960, Revue française de science politique, vol. 16 no 4, 1966 Ανάγνωση on Line Grèce. Le Synaspismos tiraillé entre social-démocratie et anarchisme, Grande Europe, no.16, janvier 2010, La Documentation Française. Ανάγνωση on LineΤακτική συνεργασία στο Τρίτο Μάτι, από το 1999 και στην Ενδιάμεση Περιοχή, από το 1996. Επίσης δημοσιεύσεις στα παρακάτω περιοδικά: Revue historique, Revue d'Histoire moderne et contemporaine, Revue d'Histoire de la Deuxième Guerre Mondiale, Revue française de Science politique, Problems of Communism, Turcica, CEMOTI, The Patristic and Byzantine Review, Relations internationales, Études internationales, Diplomatie, Αρχείον Οικονομικών καὶ Κοινωνικών Επιστημών, Νέα Οικονομία, Βιομηχανικὴ Επιθεώρηση, Τεχνικά Χρονικά, Τότε, Πάντα, Παράδοση, Αρχιτεκτονική, Εποχές, Νέα Εστία, Σύγχρονα Θέματα, Ελληνοκινεζικά Χρονικά, Orthodox Tradition, Eurasia, The Greek Review of Social Research, Toplum ve Bilim, Aktüel, Moderne Welt-Zeitschrift für Internationale Beziehungen, Grande Europe,Derin Tarih,Gerçek Hayat, Τα Αιρετικά (Documento), Τὸ Ένζυμο, κ.λ.π. Επιπλέον, εκατοντάδες άρθρα σε εφημερίδες. Dimitri Kitsikis: " I have a dream" Ησαΐας Κωνσταντινίδης, Δημήτρης Κιτσίκης. Γεωπολιτικὴ βιογραφία, Αθήνα, Εκδόσεις "Ίδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη", 2013. ISBN 978-618-80404-7-2 Ορισμοί του φασισμού Χρήστος Κυπραίος, Η ιδεολογία του ελληνοτουρκισμού από τον Γεώργιο Τραπεζούντιο στον Δημήτρη Κιτσίκη - Αθήνα, Εκδόσεις Ἐξοδος, 2019, ISBN 978-618-84162-0-8 Πανεπιστήμιο της Οττάβας - Δημήτρης Κιτσίκης το τριμηνιαίο περιοδικό γεωπολιτικής, Ενδιάμεση Περιοχή Ίδρυμα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) Δημήτρη Κιτσίκη Η Βιβλιοθήκη και Αρχείο Νίκου Κιτσίκη Νίκος Κιτσίκης Κιτσίκης και Ντούγκιν: παράλληλες θέσεις Συνεντεύξεις Δημήτρη Κιτσίκη Derin Tarih-Ιούνιος 2017 Ενδιάμεση Περιοχή. Blog του Δημήτρη Κιτσίκη[1] | Ο Δημήτρης Κιτσίκης (Αθήνα, 2 Ιουνίου 1935-28 Αυγούστου 2021) ήταν Έλληνας ιστορικός, τουρκολόγος και διεθνολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οττάβας στον Καναδά από το 1970, μέλος της Καναδικής Ακαδημίας (Royal Society of Canada) από το 1999, με δημοσιευμένη (το 1963) διδακτορική διατριβή του 1962 από τη Σορβόννη των Παρισίων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82 |
Μπεκερέλ | Το μπεκερέλ αντικατέστησε το κιουρί (Ci), μια παλιότερη μονάδα ραδιενέργειας που δεν ανήκε στο SI, βασιζόμενη στη μετρούμενη ραδιενέργεια ενός γραμμαρίου του στοιχείου ράδιο-226. Το κιουρί ορίζεται ως 3.7·1010 s−1 ή 37 GBq.Μετατροπές: 1 Ci = 3,7·e10 Bq = 37 GBq 1 μCi = 37000 Bq = 37 kBq 1 Bq = 2,7·e-11 Ci = 2,7·e-5 µCi 1 GBq = 0,027 Ci Για ορισμένη μάζα m {\displaystyle m} (σε γραμμάρια) ενός ισοτόπου ατομικής μάζας m a {\displaystyle m_{a}} (σε g/mol) και χρόνου ημιζωής t 1 / 2 {\displaystyle t_{1/2}} (σε s), το ποσό της ραδιενέργειας υπολογίζεται ως εξής: A B q = m m a N A ln ( 2 ) t 1 / 2 {\displaystyle A_{Bq}={\frac {m}{m_{a}}}N_{A}{\frac {\ln(2)}{t_{1/2}}}} Με N A {\displaystyle N_{A}} =6.022 141 79(30) e23 mol−1, τον αριθμό Αβογκάντρο. Αφού ο λόγος m/ma μετράται σε mols (n), το ποσό ραδιενέργειας A {\displaystyle A} μπορεί να υπολογιστεί από: A B q = n N A ln ( 2 ) t 1 / 2 {\displaystyle A_{Bq}=nN_{A}{\frac {\ln(2)}{t_{1/2}}}} | Το μπεκερέλ (Bq) είναι η μονάδα μέτρησης της ραδιενέργειας ενός ραδιενεργού υλικού, στο διεθνές σύστημα μονάδων (SI). Ένα μπεκερέλ αντιστοιχεί σε μια διάσπαση πυρήνα ανά δευτερόλεπτο, κατά μέσο όρο, σε ένα ραδιενεργό άτομο ( 1 B q = 1 s − 1 {\displaystyle 1Bq=1s^{-1}} ). Ονομάστηκε έτσι από τον Ανρί Μπεκερέλ, ο οποίος μοιράστηκε με τον Πιερ και τη Μαρία Κιουρί το βραβείο Νόμπελ, για την εργασία τους στην ραδιενέργεια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%BB |
Μπρούρια Κάουφμαν | Η Kάουφμαν γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη από μια Εβραϊκή οικογένεια ρωσικής καταγωγής. Το 1926 η οικογένεια μετανάστευσε στην Βρετανική Εντολή για την Παλαιστίνη, όπου ζουν αρχικά στο Τελ Αβίβ, και στη συνέχεια στην Ιερουσαλήμ. Τα κύρια ενδιαφέροντά της κατά τη διάρκεια της νεολαίας ήταν η μουσική και τα μαθηματικά.Σπούδασε μαθηματικά, αποκτώντας ένα B. Sc. από το εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, το 1938, και Διδακτορικό από Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το 1948. Παντρεύτηκε το γλωσσολόγο Zellig S. Harris το 1941. Η Κάουφμαν ήταν επιστημονική συνεργάτης στο Institute for Advanced Study στο Princeton από το 1948 έως το 1955, όπου εργάστηκε με τον Τζον φον Νόιμαν (1947/48) και με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν (1950-1955). Πέρασε τα επόμενα χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια δουλεύοντας σε ένα έργο μαθηματικής γλωσσολογίας. Η Κάουφμαν επέστρεψε στο Ισραήλ το 1960 (με το Χάρις), όπου έγινε καθηγητής στο Ινστιτούτο Επιστήμης Ισραήλ στο Rehovot (1960-1971) και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα (1972-1988). Εγκαταστάθηκαν στο kibbutz Mishmar Ha'emek, και υιοθέτησαν μια κόρη, τη Θάμαρ.Το ζευγάρι επέστρεψε στην Αμερική το 1982, εγκαταστάθηκαν στην Πενσυλβάνια, όπου ο Χάρις δίδασκε. Ο Χάρις πέθανε το 1992. Η Μπρούρια μετακόμισε στην Αριζόνα και το 1996 παντρεύτηκε τον νομπελίστα Γουίλις Eugene Αρνί. Αργότερα χώρισαν. Πέθανε στις αρχές Ιανουαρίου του 2010 στο Carmel Νοσοκομείο, Χάιφα, μετά από μια διαμονή σε ένα γηροκομείο στο Kiryat Tiv, όχι μακριά από τη Χάιφα. Το σώμα της είχε αποτεφρωθεί, σύμφωνα με τις επιθυμίες της. "Crystal Statistics. II. Partition Function Evaluated by Spinor Analysis", Phys. Rev. 76: 1232 (1949). "Crystal Στατιστικά Στοιχεία. III. Τάξη μικρής Εμβέλειας σε ένα Δυαδικό Ising Πλέγμα", Phys. Αναθ. 76: 1244 (1949), με το L. Onsager. "Σημεία μετάβασης", Physical Society Cambridge International Conference on Χαμηλές Θερμοκρασίες (1946), με το L. Onsager. Η Έννοια της Σχετικότητας του Α. Αϊνστάιν και Ε. Γ. Στράους, Princeton University Press (1953). "Αλγεβρικές Ιδιότητες του Πεδίου στη Σχετικιστική Θεωρία της Ασύμμετρης Τομέα", Annals των Μαθηματικών 59: 230-244 (1954), με Α. Αϊνστάιν. "Μια Νέα Μορφή της Γενικής Σχετικότητας Εξισώσεις Πεδίου", Annals των Μαθηματικών 62: 128-138 (1955), με Α. Αϊνστάιν. "Μαθηματική Δομή των Μη-συμμετρική Θεωρία Πεδίου", Πρακτικά του Πεντηκοστή Επέτειο Συνέδριο Σχετικότητας 227-238 (1955). "Γείτονα Αλληλεπιδράσεις και Συμμετρική Ιδιότητες του Πολυηλεκτρολύτες", Journal of Chemical Physics 27: 1356-1362 (1957), με τον S Lifson και H. Lifson. "Η Σταθερότητα του ένα Περιστρεφόμενο Παχύρρευστο Jet", Εφαρμοσμένων Μαθηματικών Τριμηνιαία 19: 301-308 (1962), με τον J. Gillis. "Μεταφοράς ορμής σε Άτομα που Δεσμεύονται σε ένα Κρύσταλλο", Χρονικά της Φυσικής 18:249-309 (1962), με το H. J. Lipkin. "Ενιαία Συμμετρία Ταλαντωτές και το Talmi Μεταμόρφωση", Journal of Mathematical Physics 6: 142-152 (1965), με Γ. Γ. Noack. "Special Functions of Mathematical Physics from the Viewpoint of Lie Algebra", Journal of Mathematical Physics 7: 447–457 (1966). | Η Μπρούρια Κάουφμαν (21 Αυγούστου 1918 – 7 Ιανουαρίου, 2010) ήταν μια Ισραηλινή θεωρητική φυσικός. Είναι γνωστή για τη συνεισφορά της στη γενική θεωρία της σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν, στη στατιστική φυσική, όπου χρησιμοποίησε εφαρμοσμένη ανάλυση δινών για να επαναποδείξει το αποτέλεσμα του Λαρς Ονσαγκερ στη συνάρτηση καταμερισμού του δισδιάστατου μοντέλου Ising, και τη μελέτη του φαινομένου Mössbauer, στο οποίο συνεργάστηκε με τον John von Neumann και ο Χάρι Λιπκιν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%BC%CE%B1%CE%BD |
Tokyo Disneysea | Το Τόκιο DisneySea έχει ένα γενικό θέμα ναυτικής εξερεύνησης. Η ιδέα απορρίφθηκε αφού η εταιρεία υπέστη οικονομικό πρόβλημα με το πρότζεκτ της Euro Disney. Αργότερα η ιδέα μεταβιβάστηκε στην Oriental Land Company για να επεκτείνει το resort της. Υπάρχουν επτά θεματικές περιοχές. Η είσοδος στο πάρκο είναι το Mediterranean Harbor(λιμάνι της Μεσογείου), το οποίο ενώνεται με άλλες έξι έξι περιοχές: American Waterfront(Αμερικάνικη προκυμαία), Lost River Delta(Δέλτα του χαμένου ποταμιού) , Port Discovery(ανακάλυψη λιμανιού), Mermaid Lagoon(λιμνοθάλασσα των γοργόνων), Arabian Coast(Αραβική Ακτή) και Mysterious Island(Μυστηριώδες Νησί). Το Mediterranean Harbor είναι η είσοδος και έχει θέμα ιταλικής πόλης-λιμανιού, με βενετσιάνικες γόνδολες που μπορούν να επιβιβαστούν και να οδηγηθούν. Μεταξύ των λιμανιών υπάρχουν διάφορα καταστήματα και εστιατόρια. Η διάταξη του Mediterranean Harbour διαφέρει από την είσοδο σε άλλα πάρκα της Disney, καθώς είναι ένα μεγάλο σχήμα "V" και όχι ένας κεντρικός δρόμος που οδηγεί σε έναν κόμβο. Στα δεξιά, το μονοπάτι οδηγεί στο Mysterious Island, και στα αριστερά, το μονοπάτι οδηγεί στο American Waterfront. Ενσωματωμένο στην αρχιτεκτονική του λιμανιού είναι το Tokyo DisneySea Hotel MiraCosta. Το Mediterranean Harbor διαθέτει επίσης το "Fortress Explorations", μια μεγάλη διαδραστική περιοχή παιχνιδιού για τους επισκέπτες με δραστηριότητες και αξιοθέατα που έχουν ως θέμα τους την εξερεύνηση. Το νυχτερινό σόου "Fantasmic!" πραγματοποιήθηκε στις 28 Απριλίου 2011 στο πλαίσιο του εορτασμού της 10ης επετείου του πάρκου. Το Mysterious Island είναι το μέρος του πάρκου στο οποίο βρίσκεται το όρος Προμηθέας, το γιγαντιαίο ηφαίστειο που είναι το κεντρικό κομμάτι του πάρκου και το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του. Στηρίζεται στα βιβλία του Ιούλιου Βερν και συγκεκριμένα στη μυθολογία του φρουρίου του ηφαίστειου που αναφέρεται πολλές φορές στα βιβλία που ονομάζονται "Vulcania". Το Mermaid Lagoon φιλοξενεί τους χαρακτήρες της Μικρής Γοργόνας. Η πρόσοψη είναι φτιαγμένη για να μοιάζει με το παλάτι του βασιλιά Τρίτωνα και διαθέτει αρχιτεκτονική εμπνευσμένη από θάλασσα. Αυτό το μέρος του πάρκου είναι κυρίως εσωτερικός και αναπαράγει την αίσθηση ότι είσαι κάτω απ'το νερό. Βρίσκεται στο πίσω μέρος του πάρκου, η κυρίαρχη δομή σε αυτό το "λιμάνι" είναι τα ερείπια μιας αρχαίας πυραμίδας των Αζτέκων που φιλοξενεί τη σκοτεινή διαδρομή αδρεναλίνης, το Indiana Jones Adventure: Temple of the Crystal Skull. Αυτό το «λιμάνι» φιλοξενεί το φανταστικό «Marine Life Institute». Το Port Discovery φιλοξενεί δύο αξιοθέατα: το Aquatopia, μια βάρκα που χρησιμοποιεί LPS tracking για να μετακινηθεί και να περιστραφεί σε μια λιμνοθάλασσα ανάμεσα σε καταρράκτες και τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο DisneySea, ένα ηλεκτρικό trolley που μεταφέρει επιβάτες από και προς το American Waterfront. Αυτό το «λιμάνι» αντιπροσωπεύει τη βορειοανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών στις αρχές του 20ου αιώνα. Διαθέτει δύο θεματικές περιοχές, ένα τμήμα "Old Cape Cod" και ένα τμήμα "New York Harbor". Η γη κυριαρχείται από ένα μεγάλο επιβατικό πλοίο, SS Columbia, το οποίο είναι συνήθως ο τόπος για διάφορες εκδηλώσεις και εκδηλώσεις. Αυτό πήρε το θέμα του από τον Aladdin. Αναπαράγει ένα αραβικό λιμάνι σε συνδυασμό με τον "μαγικό κόσμο από τις 1000 και 1 νύχτες". Το 2002, το Τόκιο DisneySea κέρδισε βραβείο θεάτρου από την Themed Entertainment Association για την ιδέα, το σχεδιασμό και την κατασκευή του θεματικού πάρκου. Το βραβείο παρουσιάστηκε στο θέατρο El Capitan στο Χόλιγουντ, Καλιφόρνια. | Το Tokyo DisneySea (Ιαπωνικά: 東京ディズニーシー Tōkyō DizunīShī) είναι ένα θεματικό πάρκο στο Tokyo Disney Resort που βρίσκεται στο Urayasu, το νομό Chiba, στην Ιαπωνία, λίγο έξω από το Τόκιο. Άνοιξε στις 4 Σεπτεμβρίου 2001, με κόστος 335 δισεκατομμύρια Γιεν. Η εταιρία Oriental Land, η οποία εξουσιοδοτεί τους χαρακτήρες και θέματα της Disney από την εταιρεία Walt Disney, προσέλκυσε το 2016 περίπου 13,46 εκατομμύρια επισκέπτες, καθιστώντας το το πέμπτο πιο δημοφιλές θεματικό πάρκο στον κόσμο. Το DisneySea ήταν το δεύτερο θεματικό πάρκο που άνοιξε στο Tokyo Disney Resort. Ήταν το γρηγορότερο θεματικό πάρκο στον κόσμο για να φτάσει στο ορόσημο των 10 εκατομμυρίων επισκεπτών, φτάνοντας 307 μέρες μετά το άνοιγμά του. Ο προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ ήταν τα Universal Studios Japan 338 ημέρες μετά το άνοιγμά τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/Tokyo_Disneysea |
Κατάλογος αστέρων του Κριού | ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N. D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N. G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2004). «Combined General Catalogue of Variable Stars (GCVS4.2)». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2012. Samus, N. N.· Durlevich, O. V.· και άλλοι. (2012). «General Catalog of Variable Stars (GCVS database, version 2012Feb)». Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2012. «AAVSO Website». American Association of Variable Star Observers. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014. | Ο παρών κατάλογος αστέρων του Κριού παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό του Κριού κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%8D |
Ανοικτή εκπαίδευση | Ο όρος ανοικτή εκπαίδευση είναι αρκετά ασαφής και απροσδιόριστος, καθώς σε αυτόν αποδίδονται μια σειρά από σημασίες. Λόγω της αοριστίας του μάλιστα συχνά ταυτίζεται με τον όρο «εξ αποστάσεως εκπαίδευση», κάτι που είναι λάθος . Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή ο όρος ανοικτή εκπαίδευση αφορά κολέγια ή προγράμματα με «ανοικτή» διοικητική πολιτική ή με παρόμοιο πνεύμα, στα οποία συνήθως, αν και όχι απαραίτητα, εφαρμόζεται η εξ αποστάσεως εκπαίδευση (Keegan, 2001 & Wikipedia, 2011). Κάτι τέτοιο όμως δεν σημαίνει ότι κάθε πανεπιστήμιο που προσφέρει εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι και ανοικτό. Μία εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν είναι ούτε ανοικτή, ούτε κλειστή, είναι απλώς μία μορφή εκπαίδευσης και είναι ουδέτερη, αν και μπορεί να πάρει και κάποια από τις δύο προηγούμενες μορφές. Επομένως, από τα παραπάνω προκύπτει ότι οι όροι ανοικτή και εξ αποστάσεως εκπαίδευση δεν μπορούν να ταυτιστούν.Συνεπώς, γίνεται κατανοητή η αναγκαιότητα που υπάρχει στις μέρες μας να οριστεί η έννοια της ανοικτής εκπαίδευσης. Για τον λόγο αυτό παρακάτω θα αναφερθούν μερικοί από τους ορισμούς που έχουν δοθεί για αυτή στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία. Αρκετοί από αυτούς εστιάζουν στην έννοια ανοικτή που χαρακτηρίζει τον όρο ανοικτή εκπαίδευση. Αυτοί είναι οι εξής: «Η έννοια ανοικτή, ως εκπαιδευτική αλλά και πολιτική αντίληψη, στάση και στρατηγική, χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για να δηλώσει τις στάσεις της εκπαιδευτικής πολιτικής διεύρυνσης και πρόσβασης που υιοθετούν τα ιδρύματα παιδείας και τα υπουργεία παιδείας.» (Λιοναράκης, 2001, σ. 35). Μέσω της ανοικτής εκπαίδευσης «οι εκπαιδευόμενοι (ή μαθητευόμενοι ή φοιτητές) έχουν δικαίωμα επιλογής, έχουν ελευθερία κινήσεων και έχουν μεγαλύτερο έλεγχο του τρόπου μάθησης. Ο έλεγχος που ασκούν άτομα όπως οι επιβλέποντες ή οι εκπαιδευτές δεν είναι τόσο εκτεταμένος όσο στην παραδοσιακή εκπαίδευση» . «Ο όρος αυτός μπορεί επίσης να αναφέρεται και στα κριτήρια εισαγωγής. Πολλά προγράμματα ανοικτής εκπαίδευσης επιχειρούν να απαλλαγούν από αυστηρές απαιτήσεις προσόντων ή εμπειρίας» ή δεν έχουν ακαδημαϊκές προϋποθέσεις εισαγωγής, εξαλείφοντας με αυτό τον τρόπο τους φραγμούς που υπήρχαν μέχρι τότε για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.Οι Βαρσαμίδου & Ρες (2007) αναφέρουν χαρακτηριστικά σχετικά με την ανοικτή εκπαίδευση: «η ανοικτή εκπαίδευση εστιάζει στη δημιουργία εκπαιδευτικών ευκαιριών και στην ελεύθερη πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Η ανοικτή εκπαίδευση καλείται να άρει τους περιορισμούς της παραδοσιακής Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και χωρίς να δρα ανταγωνιστικά με αυτή να αποτελέσει μια αξιόπιστη, εναλλακτική πρόταση στην επιθυμία πρόσβασης τόσο στο Πανεπιστήμιο, όσο και στην επιμόρφωση και κατάρτιση γενικότερα.» Για αυτό το λόγο μάλιστα υπάρχει η άποψη ότι ο όρος ανοικτή εκπαίδευση μπορεί να σημαίνει «ανοικτή σε όλους», με την έννοια ότι δίνει ευκαιρίες και επιτρέπει την πρόσβαση σε όλουςΗ ανοικτή εκπαίδευση δεν είναι μία άλλη εκπαίδευση, καθώς έχει ίδιους ή παρεμφερείς στόχους με αυτούς που έχει ο παραδοσιακός τύπος μάθησης. Στην ανοικτή εκπαίδευση αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο οι στόχοι αυτοί επιτυγχάνονται. Επομένως, «μπορούσαμε να πούμε ότι η ανοικτή εκπαίδευση διαθέτει μεγάλη δυναμική, ως προς τους οπαδούς που έχει και τον ενθουσιασμό που δημιουργεί, κάτι που συμβαίνει λόγο της δυνατότητας που έχει να προσαρμόζεται σε πολλές και διαφορετικές ιδέες και στόχους». Ο όρος ανοικτή εκπαίδευση άρχισε να γίνεται γνωστός στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου μετέτρεψε το όνομα του «Ραδιοτηλεοπτικού Πανεπιστημίου» (University of the Air) σε «Ανοικτό Πανεπιστήμιο». Το ενδιαφέρον αυξήθηκε ακόμα περισσότερο στις ΗΠΑ και έτσι ο όρος ανοικτή εκπαίδευση είναι ευρέως διαδεδομένος από τα τέλη του 1990.Ωστόσο σύμφωνα με τους Keegan και Rumble αντί του όρου «Ανοικτά Πανεπιστήμια» θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ο όρος «Πανεπιστήμια παροχής εξ αποστάσεως εκπαίδευσης», καθώς η χρήση του πρώτου δεν είναι και τόσο σωστή. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει γιατί το κύρος που έχει το ανοικτό Πανεπιστήμιο της Βρετανίας είναι τόσο μεγάλο, ώστε τα περισσότερα νεότερα ιδρύματα να υιοθετήσουν τον όρο «ανοικτό». Στην Ελλάδα ο όρος «ανοικτή» κάνει την εμφάνισή του μέσα από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, το οποίο ξεκίνησε την λειτουργία του το 1997. Ο πρώτος χρόνος της πλήρους λειτουργίας του ήταν το έτος 1999-2000. Οι αλλαγές που προέκυψαν τις τελευταίες δεκαετίες στην οικονομία και στις κοινωνίες σε παγκόσμιο επίπεδο, στα εκπαιδευτικά συστήματα, καθώς και στην τεχνολογία και την επιστήμη, καθώς επίσης και ο ανταγωνισμός που υπάρχει τόσο σε θέματα εκπαίδευσης όσο και σε θέματα απόκτησης γνώσης με όσο το δυνατόν πιο γρήγορους ρυθμούς είναι μερικοί μόνο από τους παράγοντες που επέβαλλαν την ανάγκη δημιουργίας και εφαρμογής της ανοικτής εκπαίδευσης.Οι αναγκαιότητα της ανοικτής εκπαίδευσης μπορεί να γίνει φανερή και μέσα από τους τρεις γενικούς στόχους που θέτονται στο κείμενο του εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίοι σύμφωνα με τους Βαρσαμίδου & Ρες (2007) είναι: η αύξηση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης και των συστημάτων κατάρτισης στην Ευρωπαϊκή Ένωση η διευκόλυνση της πρόσβασης σε όλα τα συστήματα εκπαίδευσης και κατάρτισης και το άνοιγμα των συστημάτων εκπαίδευσης και η κατάρτιση σε όλους τους πολίτες.Επομένως, γίνεται κατανοητή η αναγκαιότητα της ύπαρξης της τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα ανοικτά εκπαιδευτικά συστήματα χρησιμοποιούν ως επί το πλείστων την εξ αποστάσεως εκπαίδευση ως θεμελιώδη μέθοδο, κάτι που την κάνει να αποκλίνει και να διαφοροποιείται από τα παραδοσιακά και συμβατικά συστήματα.Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους Race (1999) & Wikipedia (2011), ο πιο συνηθισμένος τρόπος με τον οποίο εφαρμόζεται η ανοικτή εκπαίδευση είναι μέσα από ανοιχτά εκπαιδευτικά μέσα ή αλλιώς πακέτα εκπαίδευσης. Αυτά έχουν πολλές μορφές. Μπορεί να είναι έντυπο υλικό, συνήθως όμως έχουν την μορφή ψηφιοποιημένου υλικού (ταινίες μαγνητοφώνου, βίντεο, λογισμικό, πακέτα που στηρίζονται σε πολυμέσα (έχουν βίντεο, CD κλπ.) κ.ά.). Με αυτά οι διδάσκοντες, οι εκπαιδευόμενοι και τα άτομα που θέλουν να μάθουν κάποια πράγματα χωρίς δάσκαλο, μπορούν να εργαστούν μόνοι τους και έχουν την δυνατότητα να τα αποκτήσουν ελεύθερα. Το υλικό αυτό επομένως μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για την διαδικασία της μάθησης, είτε για έρευνα είτε για την ίδια την διδασκαλία. Τα Ανοιχτά Εκπαιδευτικά Μέσα (ΑΕΜ) περιλαμβάνουν: Περιεχόμενο μάθησης: πλήρη μαθήματα, ενότητες μαθημάτων, εκπαιδευτικό υλικό, μαθησιακά αντικείμενα, συλλογές και περιοδικά. Εργαλεία: λογισμικό για να υποστηρίξει τη δημιουργία, την παράδοση, τη χρήση και τη βελτίωση του ανοικτού περιεχομένου μάθησης που περιλαμβάνει την αναζήτηση και την οργάνωση του περιεχομένου, το περιεχόμενο και τα συστήματα διαχείρισης μάθησης, εργαλεία ανάπτυξης περιεχομένου και on-line κοινότητες μάθησης. Εφαρμογή των πόρων: άδειες πνευματικής ιδιοκτησίας προκειμένου να προωθείται ανοιχτά η δημοσίευση των πρώτων υλών, του σχεδιασμού, των αρχών και της τοπικής προσαρμογής του περιεχομένου. Πρακτικές βελτίωσης: ιστορίες, δημοσιεύσεις, τεχνικές, μέθοδοι, διαδικασίες, κίνητρα, διανομή.Ως προς τον χρόνο μελέτης μίας ενότητας, δεν υπάρχουν χρονικά διαστήματα που να επιβάλλονται στους εκπαιδευόμενους για να ολοκληρώσουν την μελέτη τους. Έτσι δίνεται η δυνατότητα στον κάθε ένα να διαβάζει και να δουλεύει όποτε θέλει και με τον ρυθμό που εκείνος θέλει (αργά ή πολύ γρήγορα). Αυτό όμως σημαίνει ότι χρειάζεται και σωστή διαχείριση του διαθέσιμου χρόνου, καθώς υπάρχουν ημερομηνίες και στόχοι για τις γραπτές εργασίες και τις εξετάσεις.Επίσης, στην ανοικτή εκπαίδευση δίνεται ελευθερία ως προς τον χώρο που θέλει ο κάθε ένας να μελετήσει. Για παράδειγμα, μπορεί να θέλει να μελετήσει στο σπίτι του, σε μία βιβλιοθήκη, στον χώρο εργασίας του και οπουδήποτε αλλού επιθυμεί.Επιπλέον, η ανοικτή εκπαίδευση δίνει την δυνατότητα επιλογής του τρόπου που επιθυμεί ο κάθε ένας να μάθει, δηλαδή του τρόπου με τον οποίο ο κάθε ένας θα επιλέξει για να φτάσει στην μάθηση.Τέλος, ως προς τον ρόλο που έχει ο/η εκπαιδευτικός στην ανοικτή εκπαίδευση, αυτός είναι συνήθως συμβουλευτικός, ενθαρρυντικός και υποστηρικτικός. Ο ρόλος του/της επίσης είναι καθοδηγητικός όσον αφορά τυχόν προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε εκπαιδευόμενος, ώστε να αντιμετωπίζονται με ευκολία. Ο/Η εκπαιδευτικός, επιπλέον, φροντίζει ώστε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα να συμβαδίζει με τις ανάγκες και ικανότητες των διδασκόμενων. Ένας άλλος ρόλος που έχει ο/η εκπαιδευτικός είναι η σωστή αξιολόγηση των εκπαιδευόμενων. Τέλος ο/η εκπαιδευτικός της ανοικτής εκπαίδευσης πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός ως προς την διάκριση και εφαρμογή της καταλληλότερης εκπαιδευτικής μεθόδου. Λαμβάνοντας κανείς υπόψη τα όσα αναφέρθηκαν και αναλύθηκαν στις παραπάνω ενότητες της παρούσας εργασίας γίνεται φανερό ότι η ανοικτή εκπαίδευση παρουσιάζει ένα σύνολο πλεονεκτημάτων, σε σχέση με τα άλλα είδη εκπαίδευσης. Ένα από τα πλεονεκτήματά της είναι ότι απαιτείται λιγότερος χρόνος σε σχέση με τον συμβατικό τρόπο εκπαίδευσης. Π.χ. δεν υπάρχει η ανάγκη για συχνή μετακίνηση από και προς τις τάξεις. Ένα άλλο πλεονέκτημα της ανοικτής εκπαίδευσης είναι ότι προσφέρει στους διδασκόμενους την δυνατότητα να καθορίσουν μόνοι τους το τι θα μάθουν, να εργαστούν με τον δικό τους ρυθμό και στον δικό τους χώρο ή όπου αλλού επιθυμούν. Έτσι η ανοικτή εκπαίδευση μπορεί να πραγματοποιηθεί σε εργαστήρια, εκπαιδευτικά κέντρα, σχεδόν παντού. Επίσης, δεν είναι ανάγκη να ξανά διδαχτούν ένα αντικείμενο το οποίο γνωρίζουν ήδη καλά. Επιπλέον, επειδή οι εκπαιδευόμενοι συνήθως κρατούν το εκπαιδευτικό υλικό που τους δόθηκε, ακόμη και μετά το τέλος της εκπαίδευσής τους, κάθε φορά που θέλουν να ανατρέξουν σε αυτό είναι σαν να έχουν τον διδάσκοντα στο πλευρό τους, κάτι που δεν ισχύει με τις απλές σημειώσεις που κρατάει κανείς σε ένα παραδοσιακό μάθημα. Τέλος, η ανοικτή εκπαίδευση δίνει την δυνατότητα σε όλους για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, συνεπώς και για Δια βίου μάθηση και επομένως αυξάνει τις ευκαιρίες που προσφέρονται για μάθηση.Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ανοικτή εκπαίδευση ξεπερνάει τα σημεία στα οποία σκαλώνει το παραδοσιακό σύστημα. Πιο συγκεκριμένα, τα σημεία τα οποία ξεπερνάει η ανοικτή εκπαίδευση, σύμφωνα με τους Βαρσαμίδου & Ρες (2007), είναι ότι: δεν υπάρχει η ανάγκη να παρευρίσκονται οι εκπαιδευόμενοι στην αίθουσα διδασκαλίας, απευθύνεται σε εκπαιδευόμενους κάθε ηλικίας, δίνει την δυνατότητα πρόσβασης σε ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό εκπαιδευόμενων, για αυτό μάλιστα «προσφέρονται και αυτοτελείς εκπαιδευτικοί κύκλοι σπουδών μικρής διάρκειας» και δεν απαιτούνται εισαγωγικές εξετάσεις για να συμμετάσχει κανείς σε προγράμματα ανοικτής εκπαίδευσης.Ωστόσο, παρά τα πολυάριθμα πλεονεκτήματα που έχει η ανοικτή εκπαίδευση, αυτή έχει και ορισμένα μειονεκτήματα. Το σημαντικότερο μειονέκτημα της είναι ότι απουσιάζει η βοήθεια που θα μπορούσε να έχει οποιοσδήποτε εκπαιδευόμενος από τους συνεκπαιδευόμενους του. Για παράδειγμα, υπάρχουν ερωτήματα που τίθενται από τους συνεκπαιδευόμενους, τα οποία ίσως να είναι και για τον ίδιο αναπάντητα, επίσης μπορεί μέσα από αυτό το ερώτημα να συνειδητοποιήσει την σπουδαιότητά που αυτό έχει ή μέσα από την επαφή του με τους συναδέλφους του μπορεί να διαπιστώσει κατά πόσο η επίδοσή του είναι ή όχι ικανοποιητική συγκρίνοντας τη με τις επιδόσεις των άλλων. Βαρσαμίδου, Α. και Ρες, Γ. (Φεβρουάριος 22, 2007). Ανοικτή και Εξ αποστάσεως Εκπαίδευσης: Μια ευέλικτη, πολυμορφική, «μαθητοκεντρική» αντιπρόταση. Ημερομηνία πρόσβασης 3/12/10 από https://web.archive.org/web/20080621222407/http://www.eduportal.gr/modules.php?name=News. Keegan, D. (2001). Οι Βασικές Αρχές της Ανοικτής και Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης. (Α. Μελίστα, Μετάφρ.). Αθήνα: Μεταίχμιο. Λιοναράκης, Α. (2001). Ανοικτή και εξ αποστάσεως πολυμορφική εκπαίδευση: Προβληματισμοί για μία ποιοτική προσέγγιση σχεδιασμού διδακτικού υλικού. Στο Λιοναράκης, Α. (επιμ.) Απόψεις και Προβληματισμοί για την Ανοικτή και εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση (σσ. 34-37). Αθήνα: Προπομπός. Race, P. (1999). Το Εγχειρίδιο της Ανοικτής Εκπαίδευσης. (Ε. Ζέη, Μετάφρ.). Αθήνα: Μεταίχμιο. | Σχετικά με την ανοικτή εκπαίδευση, πρόκειται για έναν αρκετά ασαφή όρο που έχει την τάση να ταυτίζεται με τον όρο εξ αποστάσεως εκπαίδευση, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό.Η ανοικτή εκπαίδευση είναι ένας αρκετά ευέλικτος τρόπο εκπαίδευσης. Η ευελιξία αυτή σχετίζεται με τον τρόπο που αυτή εφαρμόζεται, τον χρόνο και τον ρυθμό με τον οποίο μπορεί ο κάθε εκπαιδευόμενος να την υλοποιήσει, την επιλογή του χώρου μελέτης και τις διαδικασίες που ακολουθούνται κατά την διάρκεια της μάθησης . Γενικά, η ανοικτή εκπαίδευση προσφέρει ένα πλήθος πλεονεκτημάτων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και μειονεκτήματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE_%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7 |
Ανθεστήρια | Ο εορτασμός τους στην Αρχαία Αθήνα τελούνταν την 11η ως και την 13η του μηνός Ανθεστηριώνος (τέλη Φεβρουαρίου- αρχές Μαρτίου).Η πρώτη μέρα των Ανθεστηρίων ονομαζόταν πιθοίγια. Ονομάστηκε έτσι από το γεγονός ότι την ημέρα αυτή ανοίγονταν και δοκιμάζονταν για πρώτη φορά οι πίθοι με τον οίνο της χρονιάς.Η δεύτερη μέρα λεγόταν χόες, από το ομώνυμο οινοδοχείο και η τρίτη μέρα των Ανθεστηρίων ονομάζονταν χύτροι, επειδή την ημέρα προσφέρονταν αγγεία με άνθη, μαγειρεμένα λαχανικά και πανσπερμία σιτηρών. Επίσης, την τρίτη και τελευταία ημέρα εορτάζονταν τα Υδροφόρια προς τιμήν όσων χάθηκαν στον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Στην Αρχαία Αθήνα όποτε γινόταν η εορτή, οι Αθηναίοι δοκίμαζαν το νέο κρασί μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής χαράς. [2.15.4] τεκμήριον δέ· τὰ γὰρ ἱερὰ ἐν αὐτῇ τῇ ἀκροπόλει καὶ ἄλλων θεῶν ἐστὶ καὶ τὰ ἔξω πρὸς τοῦτο τὸ μέρος τῆς πόλεως μᾶλλον ἵδρυται, τό τε τοῦ Διὸς τοῦ Ὀλυμπίου καὶ τὸ Πύθιον καὶ τὸ τῆς Γῆς καὶ τὸ ‹τοῦ› ἐν Λίμναις Διονύσου, ᾧ τὰ ἀρχαιότερα Διονύσια [τῇ δωδεκάτῃ] ποιεῖται ἐν μηνὶ Ἀνθεστηριῶνι, ὥσπερ καὶ οἱ ἀπ᾽ Ἀθηναίων Ἴωνες ἔτι καὶ νῦν νομίζουσιν. ἵδρυται δὲ καὶ ἄλλα ἱερὰ ταύτῃ ἀρχαῖα. Από τη Βικιθήκη ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ - Ἱστορίαι [2.15.4] Τεκμήριο ότι έτσι ήταν τα πράγματα είναι ότι και άλλων θεών οι ναοί βρίσκονται στην Ακρόπολη και ότι όσοι ναοί βρίσκονται έξω από την πόλη είναι χτισμένοι μάλλον προς το νότιο μέρος, όπως ο ναός του Ολυμπίου Διός, του Πυθίου Απόλλωνος, της Γης, του Λιμναίου Διονύσου, όπου τον Ανθεστηριώνα μήνα, στη δωδεκάτη μέρα του εορτάζονται τα αρχαιότερα Διονύσια. Την παράδοση αυτή την διατηρούν έως σήμερα οι Ίωνες που κατάγονται από τους Αθηναίους. Στην ίδια περιοχή είναι άλλωστε χτισμένοι και άλλοι αρχαίοι ναοί. Βαρτουβάρια Ο μεθυσμένος ποιητής απαγγέλλει. Οινοχόη που εκτίθεται στη Βίλα Γκέτι (Γερμανικά) Ludwig Deubner, Attische Feste, Berlin, 1932, réimpression Hildesheim, New York, 1969. (Αγγλικά) Richard Hamilton, Choes and Anthesteria. Athenian Iconography and Ritual, University of Michigan Press, 1992. Ανθεστήρια | Τα Ανθεστήρια ήταν μεγάλη αρχαία ελληνική ετήσια εορτή προς τιμήν του Θεού Διονύσου, η οποία τελούνταν στην Αττική και σε πολλές ιωνικές πόλεις. Τα Ανθεστήρια φέρονται επίσης με τη γενικότερη ονομασία «Διονύσια». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1 |
Απόλυτη τιμή | Η έννοια "module" ως μονάδα μέτρησης στη γαλλική γλώσσα, αποδίδεται στον Jean-Robert Argand κυρίως για τους μιγαδικούς αριθμούς. Η εισαγωγή του συμβολισμού |α| αποδίδεται στον Karl Weierstrass ο οποίος την πρωτοχρησιμοποίησε το 1841. Άλλος, γνωστός κυρίως στην πληροφορική, συμβολισμός της απόλυτης τιμής ενός αριθμού a είναι ο abs(a). Στο σύνολο των πραγματικών αριθμών η απόλυτη τιμή κάθε πραγματικού αριθμού α ή το απόλυτο α (το οποίο συμβολίζεται ως |α| δηλαδή ο αριθμός ανάμεσα σε δύο κατακόρυφες γραμμές) ορίζεται με τη συνάρτηση: | α | = { α γ ι α α ⩾ 0 − α γ ι α α < 0. {\displaystyle |\alpha |={\begin{cases}\alpha &\gamma \iota \alpha \;\alpha \geqslant 0\\-\alpha &\gamma \iota \alpha \;\alpha <0.\end{cases}}} Καθώς η τετραγωνική ρίζα ενός αριθμού είναι πάντα θετική ισχύει επίσης και το: Επίσης ισχύει: Αν πάρουμε δύο αριθμούς τους x 1 , x 2 {\displaystyle x_{1},x_{2}} η απόσταση μεταξύ τους είναι d ( x 1 , x 2 ) = | x 1 − x 2 | {\displaystyle d(x_{1},x_{2})=|x_{1}-x_{2}|} . Το μέσο του τμήματος που ενώνει τους x 1 , x 2 {\displaystyle x_{1},x_{2}} είναι το σημείο x 0 {\displaystyle x_{0}} το οποίο απέχει την ίδια απόσταση από τα δύο σημεία x 1 , x 2 {\displaystyle x_{1},x_{2}} : d ( x 0 , x 1 ) = d ( x 0 , x 2 ) ⇒ | x 0 − x 1 | = | x 0 − x 2 | {\displaystyle d(x_{0},x_{1})=d(x_{0},x_{2})\Rightarrow |x_{0}-x_{1}|=|x_{0}-x_{2}|} και τότε x 0 − x 1 = x 2 − x 0 {\displaystyle x_{0}-x_{1}=x_{2}-x_{0}} αν ( x 1 < x 0 < x 2 ) {\displaystyle (x_{1}<x_{0}<x_{2})} . Το σημείο στην μέση ορίζεται ως x 0 = x 1 + x 2 2 {\displaystyle x_{0}={\frac {x_{1}+x_{2}}{2}}} και αντιστοιχεί στο κέντρο του διαστήματος [ x 1 , x 2 ] {\displaystyle [x_{1},x_{2}]} . Ο αριθμός ρ = x 2 − x 1 2 {\displaystyle \rho ={\frac {x_{2}-x_{1}}{2}}} λέγεται ακτίνα του διαστήματος [ x 1 , x 2 ] {\displaystyle [x_{1},x_{2}]} . Με βάση αυτά έχω: x 0 ∈ R , ρ > 0 | x − x 0 | < ρ {\displaystyle x_{0}\in \mathbb {R} ,\quad \rho >0\quad |x-x_{0}|<\rho } που γράφεται ως η απόσταση των δύο σημείων d ( x , x 0 ) < ρ {\displaystyle d(x,x0)<\rho } δηλαδή x 0 − ρ < x < x 0 + ρ {\displaystyle x_{0}-\rho <x<x_{0}+\rho } άρα x ∈ ( x 0 − ρ , x 0 + ρ ) ⇔ x 0 − ρ < x < x 0 + ρ {\displaystyle x\in (x_{0}-\rho ,x_{0}+\rho )\Leftrightarrow x_{0}-\rho <x<x_{0}+\rho } . Δεδομένου ότι το σύνολο των μιγαδικών αριθμών δεν είναι διατεταγμένο, ο ορισμός, μέσω συνάρτησης, για τους πραγματικούς αριθμούς δεν μπορεί άμεσα να γενικευθεί στους μιγαδικούς αριθμούς. Καθώς όμως η τετραγωνική ρίζα ενός αριθμού είναι πάντα θετική ή μηδέν , σύμφωνα με την πιο πάνω εξίσωση (1), μπορούμε να ορίσουμε την απόλυτη τιμή ενός μιγαδικού αριθμού z = x + i y , {\displaystyle z=x+iy,\,} ως: | z | = x 2 + y 2 . {\displaystyle |z|={\sqrt {x^{2}+y^{2}}}.} | Η απόλυτη τιμή ή το απόλυτο ενός πραγματικού αριθμού είναι η τιμή του αριθμού χωρίς πρόσημο και δείχνει την απόσταση του αριθμού από το μηδέν ή το κέντρο των αξόνων (μιγαδικοί). Η έννοια της απόλυτης τιμής μπορεί να βρεθεί και σε άλλες μαθηματικές δομές όπως στους δακτύλιους ή στους μιγαδικούς αριθμούς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B7_%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AE |
Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων | Μια συνάντηση στο Παρίσι έπειτα από πρωτοβουλία του πρώτου Προέδρου του ICOM και η πρώτη Γενική Συνέλευση (General Assembly) που έλαβε χώρα στο Μεξικό σηματοδότησαν τη δημιουργία του. Στο διάστημα μεταξύ 1948 - 1965 διεξήχθησαν οι πρώτες Γενικές Διασκέψεις του οργανισμού, με βασικά θέματα τον εκπαιδευτικό ρόλο των μουσείων και τη συντήρηση των πολιτιστικών αγαθών. Οι δραστηριότητες του Συμβουλίου ήταν δυσανάλογες με τα έσοδα του, γεγονός το οποίο οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο, θέτοντας την ύπαρξη και τη λειτουργία του σε κίνδυνο. Στις αρχές του 1970 το καταστατικό αναθεωρήθηκε, τα Ενεργά Μέλη (Active Members) και Συνεργαζόμενα Μέλη (Associate Members) ενώθηκαν και το 1974 εγκρίθηκε το καθολικό δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Ακολούθησαν τέσσερα συνέδρια τα οποία οδήγησαν στη θέσπιση ενός Κώδικα Δεοντολογίας και στην καθιέρωση πολιτικής για τη λειτουργία των μουσείων. Τελικά, το ICOM κατάφερε να ξεπεράσει τις οικονομικές του δυσκολίες, τάχθηκε κατά της παράνομης διακίνησης πολιτιστικών αγαθών και με τη συμμετοχή του στο Πρόγραμμα Έκτακτης Ανάγκης Μουσείων - Museum Emergency Program (MEP) και το Διεθνές Συμβούλιο της Μπλε Ασπίδας (International Council of the Blue Shield - ICBS) συνέβαλε στην πρόληψη των κινδύνων που αφορούν την πολιτιστική κληρονομιά. Στην προσπάθεια του να χαράξει μια νέα στρατηγική πολιτική, το Συμβούλιο δημιούργησε μια ομάδα εργασίας, η οποία συνέταξε την έκθεση «A Tool Box for Renovating ICOM». Μέσα από τη δράση και τις ενέργειες του οργανισμού κατά τα ακόλουθα χρόνια διακρίνεται η επιθυμία για ουσιαστική συμμετοχή της ασιατικής ηπείρου στο έργο του . Η εύρυθμη λειτουργία του ICOM επιτυγχάνεται με τη δράση του δεκαεξαμελούς Εκτελεστικού Συμβουλίου (Executive Council) και της Γενικής Συνέλευσης (General Assembly). Το Εκτελεστικό Συμβούλιο είναι υπεύθυνο για τη διαχείριση των υποθέσεων του ICOM και την εκτέλεση των προτάσεων της Γενικής Συνέλευσης. Η εκπροσώπηση των μουσείων εντός του οργανισμού γίνεται μέσω Εθνικών, Διεθνών και Τεχνικών Επιτροπών (National, International and Technical Committees), Περιφερειακών Συμμαχιών (Regional Alliances), Συνεργαζόμενων Οργανισμών (Affiliated Organisations) και Ομάδων Εργασίας (Working Groups). Αναλυτικότερα, οι Εθνικές Επιτροπές διασφαλίζουν την υπεράσπιση των συμφερόντων του οργανισμού στις χώρες που εκπροσωπούν. Οι 31 Διεθνείς Επιτροπές διευκολύνουν την επικοινωνία και τη συνεργασία μεταξύ όσων απασχολούνται σε μουσεία και τροφοδοτούν τον προβληματισμό για ζητήματα που άπτονται άμεσα ή έμμεσα της πολιτιστικής κληρονομιάς σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι Περιφερειακές Συμμαχίες υποστηρίζουν την αμοιβαία ανταλλαγή πληροφόρησης μεταξύ των Εθνικών Επιτροπών και των μουσείων της περιοχής που εκπροσωπούν. Οι Τεχνικές Επιτροπές διεξάγουν μελέτες για συγκεκριμένα ζητήματα του οργανισμού και οι Ομάδες Εργασίας ασχολούνται με θέματα ειδικού ενδιαφέροντος τα οποία αφορούν στην παγκόσμια μουσειακή κοινότητα. Το ICOM μέσα από το έργο του προωθεί το έργο των μουσείων και συμβάλλει στην ορθή χρήση και εκμετάλλευση των πολιτιστικών αγαθών. Σύμφωνα με το καταστατικό λειτουργίας του, σκοπός του ICOM είναι να θεσπίζει επαγγελματικά και ηθικά πρότυπα για τις δραστηριότητες των μουσείων, να καταθέτει προτάσεις για θέματα που σχετίζονται με το χώρο των αρχείων, να προωθεί την εκπαίδευση και τη γνώση και να αυξάνει την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τον πολιτισμό μέσω παγκόσμιων δικτύων και συνεργατικών προγραμμάτων. Μεμονωμένα άτομα και ιδρύματα που είτε δραστηριοποιούνται στο χώρο των Μουσείων είτε παρουσιάζουν ενδιαφέρον για το έργο τους, μπορούν να ενταχθούν σε μια από τις εξής κατηγορίες μελών του ICOM: Μεμονωμένα άτομα ως μέλη (Individual Members) Ιδρύματα (Institutional Members) Φοιτητές (Student Members) Επίτιμα Μέλη (Honorary Members) Υποστηρικτικά Μέλη (Supporting Members) Το ICOM αναπτύσσει συνεργατικές σχέσεις με οργανισμούς, που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το χώρο των μουσείων και με τη συμμετοχή τους στις δραστηριότητες του ICOM ενισχύουν το έργο του. Κάθε τρία χρόνια το ICOM διεξάγει ένα εβδομαδιαίο γενικό συνέδριο (General Conference) , κατά τη διάρκεια του οποίου προβάλλονται και μελετώνται ποικίλα θέματα που απασχολούν την παγκόσμια αρχειακή κοινότητα. Παράλληλα, εκδίδει σε όλες τις επίσημες γλώσσες του οργανισμού (Αγγλικά, Γαλλικά και Ισπανικά) το περιοδικό «ICOM News» το οποίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1948, απευθύνεται σε επαγγελματίες μουσείων και παρέχει στους αναγνώστες πλήρη και συνεχή ενημέρωση για υπάρχοντα και αναδυόμενα θέματα του χώρου των μουσείων σε παγκόσμιο επίπεδο. Επίσημη ιστοσελίδα του ICOM(Αγγλικά) Διεθνής Ημέρα Μουσείων 2012 Αρχειοθετήθηκε 2012-06-27 στο Wayback Machine.(Αγγλικά) Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων - Ελληνικό τμήμα Επίσημη ιστοσελίδα ICOM Europe(Αγγλικά) | Το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (αγγλ.International Council of Museums - ICOM) συστήθηκε το 1946 με έδρα το Παρίσι και αποτελεί το διεθνή οργανισμό για την εκπροσώπηση των μουσείων και όσων εργάζονται σε αυτά. Το ICOM είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που προωθεί και υποστηρίζει το έργο των μουσείων και των εργαζομένων τους σε παγκόσμιο επίπεδο . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD |
Sailor Moon | Η σειρά Sailor Moon διηγείται τις περιπέτειες της Usagi Tsukino, ενός κοριτσιού του γυμνασίου, το οποίο μια μέρα συναντά μια γάτα που μπορεί να μιλά. Η γάτα λέει στην Usagi πως είναι μια πολεμίστρια και πρέπει να προστατέψει την γη από το σκοτεινό βασίλειο. Έτσι η Usagi αποκτά τη δύναμη να μεταμορφώνεται στην πολεμίστρια Sailor Moon και αποκτά πολλές δυνάμεις. Εκτός από την Usagi, στην σειρά εμφανίζονται και άλλες Sailor Senshi πολεμίστριες. Η Αmi Mizuno, η οποία μεταμορφώνεται σε Sailor Mercury, η Rei Hino που μεταμορφώνεται σε Sailor Mars, έπειτα εμφανίζεται η Makoto Kino που μεταμορφώνεται σε Sailor Jupiter, και τέλος η Minako Aino, η Sailor Venus. Επίσης, ένας άντρας εμφανίζεται ως Tuxedo Mask και σώζει την Sailor Moon όποτε κινδυνεύει. Η Τακεούτσι εμπνεύστηκε από εμφανίσεις σε πασαρέλες οίκων υψηλής ραπτικής, όπως οι Dior, Yves Saint Laurent και Chanel, όσον αφορά το σχεδιασμό των ρούχων και, ενίοτε, των χτενισμάτων των χαρακτήρων. Επίσης, εμπνεύστηκε διάφορες αναπαραστάσεις από φωτογραφίσεις, αφίσες ταινιών και μουσικών συγκροτημάτων. Η σειρά manga Sailor Moon χωρίζεται σε 52 κεφάλαια ενώ υπάρχουν και 10 παράλληλες ιστορίες. Η κύρια σειρά δημοσιεύθηκε στην μηνιαία ανθολογία shōjo manga Nakayoshi (なかよし) της ιαπωνικής εκδοτικής εταιρείας Kodansha, από το 1991 έως το 1995, ενώ οι παράλληλες ιστορίες στο περιοδικό Run Run της ίδιας εταιρείας. Η Kodansha εξέδωσε ολόκληρο το έργο σε μορφή βιβλίων τάνκοουμπον από το 1992 έως το 1997. Συνολικά 18 τέτοιοι τόμοι κεφαλαίων παράχθηκαν, στους οποίους περιέχονται όλα τα κεφάλαια και οι παράλληλες ιστορίες. Μέχρι το 1995, κάθε τόμος από τους 13 που είχαν παραχθεί έως τότε, είχε πουλήσει πάνω από 1 εκατομμύρια τεύχη στην Ιαπωνία. Στη συνέχεια η εταιρεία αποφάσισε την πώληση του manga σε πάνω από 20 χώρες στο εξωτερικό.Το 2003, μια ανανεωμένη έκδοση (shinsōban) έκανε την εμφάνισή της, στην οποία περιλαμβάνονταν κάποιες μικρές διορθώσεις στο σχέδιο και τους διαλόγους, αλλά και κάποιοι νέοι διάλογοι που χρησιμοποιήθηκαν στην τηλεοπτική σειρά με κανονικούς ηθοποιούς που προβαλλόταν εκείνη την εποχή στην ιαπωνική τηλεόραση. Συνολικά, εκδόθηκαν 12 κύριοι τόμοι και 2 τόμοι με παράλληλες ιστορίες, καθώς η Kodansha αποφάσισε να περιλαμβάνει περισσότερα κεφάλαια ανά τόμο από την αρχική έκδοση τάνκοουμπον. Sailor Moon Τον Μάρτιο του 1992, ένα μήνα μετά την πρώτη έκδοση του manga, στον τηλεοπτικό σταθμό TV Asahi, προβλήθηκε η σειρά anime Sailor Moon. Η παραγωγή της ήταν συνεργασία των TV Asahi, Toei Agency και Toei Animation. Η μετάδοσή της στην ιαπωνική τηλεόραση ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 1997, ενώ έχει αναμεταδοθεί σε πολλές άλλες χώρες. Η σειρά χωρίζεται σε πέντε κύκλους (Sailor Moon, Sailor Moon R, Sailor Moon S, Sailor Moon SuperS και Sailor Moon Sailorstars), σε κάθε έναν από τους οποίους η Sailor Moon και οι υπόλοιπες πολεμίστριες Sailor πολεμούν διαφορετικούς εχθρούς. Η σειρά έγινε αρκετά δημοφιλής και έχει αποκτήσει πολλούς υποστηρικτές παγκοσμίως. Εκτός από τα διακόσια επεισόδια της σειράς, έχουν γίνει τρεις ταινίες και μερικά έξτρα επεισόδια. Στην Ελλάδα Στην Ελλάδα, η σειρά είχε αρχίσει να προβάλλεται από τον ΑΝΤ1 κάθε Σαββάτο και Κυριακή το 1995. Η προσαρμογή του σεναρίου έγινε από τη Νικολέτα Σαμοΐλη και η σκηνοθεσία από την Δήμητρα Δημητριάδου στο στούντιο μεταγλώττισης Cine TV Video Film Television και SPK Video Film Television. Το κανάλι είχε προβάλει και τα διακόσια επεισόδια των πέντε κύκλων της σειράς, αλλά όχι τις ταινίες και τα έξτρα επεισοδιά της. Αργότερα τα δικαιώματα της σειράς πήρε το Star Channel το οποίο πρόβαλλε τις δύο πρώτες σεζόν της σειράς την περίοδο 2002 έως 2006, με τα ίδια κείμενα και σκηνοθεσία της Σοφίας Παναηλίδου. Η μεταγλώττιση έγινε στο στούντιο Audio Visual. Το επεισόδιο 89 δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Sailor Moon Crystal Στις 30 Ιουνίου του 2014, ημερομηνία γενεθλίων της Usagi Tsukino, έκανε πρεμιέρα η τηλεοπτική σειρά anime με τίτλο Sailor Moon Crystal. Στις 5 Ιουλίου του ίδιου έτους, η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται στην υπηρεσία διαμοιρασμού βίντεο, Niconico. Πρόκειται για την δεύτερη μεταφορά της σειράς manga στην τηλεόραση. Προβλήθηκε στην επέτειο των 20 χρόνων από την προβολή της πρώτης σειράς.Η παραγωγή της σειράς έγινε από την Toei Animation και η σκηνοθεσία από τον Μουνεχίσα Σακάι (πρώτος και δεύτερος κύκλος) και την Τσιάκι Κον (τρίτος κύκλος και έπειτα). Το Sailor Moon Crystal δεν είναι remake της πρώτης σειράς, αλλά reboot του Sailor Moon, που παραμένει περισσότερο πιστό στο manga. Η ιστορία εστιάζει στην Usagi Tsukino, μία νεαρή κοπέλα η οποία αποκτά μαγικές δυνάμεις. Την συντροφεύουν οι υπόλοιπες Sailor Guardians, στην αναζήτηση της Princess Serenity και του Silver Crystal. Στις 16 Μαϊου, 2014, η Viz Media κατοχύρωσε τα δικαιώματα του Crystal για αγγλόφωνη κυκλοφορία στη βόρεια Αμερική. Επίσης, κατοχύρωσε τα δικαιώματα της πρωτότυπης σειράς, μαζί με τις ταινίες και τα special. Η Sailor Moon αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα έργα στην εξέλιξη του σύγχρονου σχεδίου και του σεναρίου των manga. Η Τακεούτσι έκανε δημοφιλές το είδος των manga με ομάδες κοριτσιών με μαγικές ικανότητες, ενώ «αναζωογόνησε» το είδος των «μαγικών κοριτσιών». Έτσι, η Sailor Moon μετατράπηκε σε αρχέτυπο για πολλές άλλες μελλοντικές σειρές του είδους. Η επιτυχία του βοήθησε στην ανάδειξη περισσοτέρων manga του είδους shōjo (manga που ως αναγνωστικό κοινό έχουν κορίτσια νεαρής ηλικίας).Το 2015, σε μία πασαρέλα του οίκου Louis Vuitton, ο Γάλλος σχεδιαστής μόδας Nicolas Ghesquière εμπνεύστηκε ένα σύνολο από τη Sailor Moon.Το ιαπωνικό θεματικό πάρκο Small Worlds Tokyo που θα ανοίξει το 2020 θα περιλαμβάνει μακέτες και μινιατούρες της σειράς. Κατάλογος χαρακτήρων Sailor Moon Sailor Moon στο Anime News Network Sailor Moon στο Don Markstein's Toonopedia | Το Sailor Moon (ιαπωνικά: - 美少女戦士セーラームーン -, Χέπμπορν: Bishōjo Senshi Sērā Mūn, αγγλικά: Pretty Soldier Sailor Moon) είναι σειρά manga shōjo που μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση δύο φορές, με τις σειρές Sailor Moon (1992) και Sailor Moon Crystal (2014), και μία με τη μορφή live-action, με τον τίτλο Pretty Guardian Sailor Moon (2003). Συγγραφέας του manga είναι η Ναόκο Τακεούτσι. Το manga δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1991 και ολοκληρώθηκε το 1995 (18 τόμοι κεφαλαίων). Μετά την επιτυχία της anime εκδοχής του manga Sailor Moon, που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1992, το manga κυκλοφόρησε και στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Tokyopop. Επίσης, κυκλοφόρησαν και επιπλέον manga, με το όνομα animanga, τα οποία μετατρέπουν τη σειρά σε μορφή manga. Το franchise Sailor Moon περιλαμβάνει 3 ταινίες, 39 βιντεοπαιχνίδια, και πολλά soundtracks. Μία δεύτερη σειρά anime, με το όνομα Sailor Moon Crystal, ξεκίνησε να προβάλλεται σε πολλές χώρες το 2014 και έπειτα η οποία ακολουθεί περισσότερο το manga. Έχουν πωληθεί περισσότερα από 35 εκατομμύρια αντίτυπα του manga, ενώ τα κέρδη από το merchandise της σειράς ανέρχονται σε περισσότερα από 13 δισεκατομμύρια. Το Sailor Moon έγινε η αφορμή και η έμπνευση για να δημιουργηθούν ιστορίες με κορίτσια σούπερ ηρωίδες όπως Mermaid Melody, Cardcaptor Sakura, Tokyo Mew Mew και άλλες. Επίσης, από εκεί ξεκίνησε η πρώτη σχέση δύο χαρακτήρων οι οποίοι έρχονταν σε κόντρα αλλά τελικά γίνονται αργότερα ζευγάρι. Για παράδειγμα, η σχέση του Mamoru με την Usagi ήταν ανταγωνιστική αλλά αργότερα ερωτεύτηκαν και έγιναν ζευγάρι. Αυτό έχει συμβεί σε πολλές σειρές anime. Αρχικά η σειρά θα ονομαζόταν Sailor V και πρωταγωνίστρια θα ήταν η Minako, αλλά τελικά η σειρά ονομάστηκε σε Sailor Moon και πρωταγωνίστρια έγινε η Usagi. | https://el.wikipedia.org/wiki/Sailor_Moon |
Παύλος, τέως Διάδοχος της Ελλάδας | Γεννήθηκε τον Μάιο του 1967 ως Πρίγκιπας Παύλος, Διάδοχος Πρίγκιπας της Ελλάδος και Πρίγκιπας της Δανίας, στα θερινά Ανάκτορα του Τατοΐου στην Αθήνα. Είναι γιος του Βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄ και της Βασίλισσας Άννας-Μαρίας. Από την πλευρά της μητέρας του, είναι ανιψιός της Βασίλισσας Μαργαρίτας Β΄ της Δανίας και από την πλευρά του πατέρα του, ανιψιός της επίτιμης Βασίλισσας Σοφίας της Ισπανίας. Μεγάλωσε στη Ρώμη έπειτα από το αποτυχημένο αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967 ενάντια στη δικτατορία των Συνταγματαρχών και τη φυγή του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα. Μετά το 1973 η βασιλική οικογένεια μετακόμισε στο Λονδίνο. Αρχικά φοίτησε στο Ελληνικό Κολλέγιο του Λονδίνου και στην συνέχεια στο κολλέγιο Armand Hammer United World College of the American West, στο Νέο Μεξικό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Σπούδασε Δίκαιο και Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Georgetown στην Ουάσινγκτον, και έλαβε πτυχίο το 1993. Κατόπιν πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στις Διεθνείς Σχέσεις και τα Οικονομικά στο ίδιο πανεπιστήμιο, και έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα το 1995. Για τρία χρόνια (1987-1990) υπηρέτησε στον Βρετανικό Στρατό, στην Φρουρά των Σκώτων Βασιλικών Δραγόνων (Royal Scots Dragoon Guard) και αποσύρθηκε με τον βαθμό του υπολοχαγού. Παντρεύτηκε την 1η Ιουλίου 1995 στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Σοφίας στο Λονδίνο την Μαρί Σαντάλ Μίλλερ και μαζί απέκτησαν πέντε παιδιά: την Μαρία Ολυμπία (γεν. 1996), τον Κωνσταντίνο Αλέξιο (γεν. 1998), τον Αχιλλέα Ανδρέα (γεν. 2000), τον Οδυσσέα Κίμωνα (γεν. 2004) και τον Αριστείδη Σταύρο (γεν. 2008).Ζει με την οικογένειά του στη Νέα Υόρκη. Από το 1995 μέχρι το 1997, εργάστηκε στην εταιρεία ναύλωσης πλοίων Charles R. Weber Company Inc στο τμήμα Επιχειρήσεων και Μάρκετινγκ. Το 1997 συν-ιδρύει την Griphon Asset Management, μία εναλλακτική εταιρεία επενδύσεων fund-of-funds. Το 1998, συν-ιδρύει την Ivory Capital Group LLC, μια επενδυτική εταιρεία όπου στόχο έχει την διαχείριση ιδιωτικών επενδύσεων. Το 2002 συν-ιδρύει την Ortelius Capital Partners LLC μια εταιρεία διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων που ειδικεύεται στην επένδυση σε αμοιβαία κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Παύλος εργαζόταν στην Global Family Partners, η οποία ενδιαφερόταν για την εξαγορά του Ιπποδρομιακού στοιχήματος στην Ελλάδα το 2014. Σύμφωνα με το Βήμα «Στην ιστοσελίδα του GFP εμφανίζεται ως εταίρος του σχήματος και ο κ. Παύλος Γλύξμπουργκ, πρωτότοκος γιος του τέως βασιλιά της Ελλάδας Κωνσταντίνου. Αναφέρεται μάλιστα ότι αξιοποίησε γνωριμίες-«κλειδιά» του οικογενειακού του περιβάλλοντος και τη δεκαπενταετή εμπειρία του ως συμβούλου και διαχειριστή κεφαλαίου για λογαριασμό οικογενειών, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη συγκέντρωση επενδυτικού κεφαλαίου άνω του 1 δισ. ευρώ». Από την στιγμή της γέννησής του έως την κατάργηση της μοναρχίας στην Ελλάδα, ο Παύλος, ήταν ο Διάδοχος του Ελληνικού Θρόνου. Ως Δανός πρίγκιπας, διατηρεί την προσφώνηση «Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα». 20 Μαΐου 1967 – 1 Ιουνίου 1973: Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα, Παύλος, Διάδοχος Πρίγκιπας της Ελλάδος και Πρίγκιπας της Δανίας. 1 Ιουνίου 1973 – σήμερα: Η Αυτού Βασιλική Υψηλότητα, Παύλος, τέως Διάδοχος Πρίγκιπας της Ελλάδος και Πρίγκιπας της Δανίας. Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Σωτήρος Μεγαλόσταυρος με Περιδέραιο του Τάγματος των Αγίων Γεωργίου και Κωνσταντίνου Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Γεωργίου Α΄ Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικος Παραλήπτης του Αναμνηστικού Σήματος της Εκατονταετηρίδας της Βασιλικής Οικογένειας της Ελλάδος Ιππότης του Τάγματος του Ελέφαντα ( Δανία) Παραλήπτης του Αναμνηστικού Μεταλλίου του Ιωβηλαίου του Βασιλιά της Σουηδίας Καρόλου ΙΣΤ΄ Γουσταύου ( Σουηδία) Hindley, Geoffrey (2000). The Royal Families of Europe. New York: Caroll & Graf. ISBN 0-7867-0828-X. Miroslav Marek. «Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg». Genealogy.Eu. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2005. Woodhouse, C.M. (1998). Modern Greece a Short History. London: Faber & Faber. ISBN 0-571-19794-9. Γιάννης Κάτρης (1974). Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα 1960–1970. Athens: Παπαζήση. Αλέξης Παπαχελάς (1997). Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας. Athens:Εστία. ISBN 960-05-0748-1. Καδδάς, Αναστάσιος Γ. «Η Ελληνική Βασιλική Οικογένεια», Εκδόσεις Φερενίκη (2010) Ανδρέας Μέγκος «Εραλδικά Σύμβολα και Διάσημα του Βασιλείου της Ελλάδος», Εκδόσεις Στέμμα (2015) Εκδόσεις Στέμμα, «Κανονισμός Εθιμοταξίας και Τελετών της Βασιλικής Αυλής» (2016) | Ο Παύλος, τέως Διάδοχος της Ελλάδας (Τατόι, 20 Μαΐου 1967) είναι μέλος της τέως βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας, το δεύτερο παιδί και ο πρώτος γιος του τελευταίου Bασιλιά των Ελλήνων Κωνσταντίνου Β΄ και της συζύγου του Άννας Μαρίας. Ως απόγονος του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας, έχει τον τίτλο του πρίγκιπα της Δανίας αλλά δεν βρίσκεται στην σειρά διαδοχής του Δανικού Θρόνου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82,_%CF%84%CE%AD%CF%89%CF%82_%CE%94%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%87%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Αγία Μαρίνα | Η Αγία Μαρίνα Γεννήθηκε στην Αντιόχεια Πισιδίας της Μικράς Ασίας. Η μητέρα της πέθανε λίγο μετά από τη γέννησή της. Ο πατέρας της, ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης, ανέθεσε την ανατροφή της σε μια χριστιανή γυναίκα. Η γυναίκα αυτή δίδαξε στην Αγία Μαρίνα τον χριστιανισμό.Σε ηλικία 15 ετών αποκάλυψε στον πατέρα της ότι ήταν χριστιανή. Ο πατέρας της την έδιωξε. Λίγο καιρό αργότερα ο έπαρχος Ολύμβριος έμαθε ότι η Αγία Μαρίνα ήταν χριστιανή. Αφού διέταξε να τη συλλάβουν και την ανέκρινε, της ανάγκασε να υποστεί σκληρά βασανιστήρια ώστε η Αγία Μαρίνα να απαρνηθεί την πίστη της, κάτι που δεν έγινε. Ο έπαρχος αποκεφάλισε την Αγία Μαρίνα.Τα λείψανα της Αγίας Μαρίνας βρίσκονται στην Αθήνα, στον ναό της Αγίας Μαρίνας, ενώ η χείρα της βρίσκεται στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος.. Η μνήμη της εορτάζεται στις 17 Ιουλίου. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Saint Margaret of Antioch στο Wikimedia Commons «Ορθόδοξος Συναξαριστής :: Αγία Μαρίνα». www.saint.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2019. | Η Αγία Μαρίνα, (γνωστή και ως Αγία Μαργαρίτα της Αντιόχειας στην Καθολική Εκκλησία) ήταν Μικρασιάτισσα Χριστιανή αγία και μάρτυρας, που έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα στην Αντιόχεια Πισιδίας της Μικράς Ασίας. Συχνά συγχέεται με την Αγία Πελαγία (καθώς «Μαρίνα» είναι το λατινικό αντίστοιχο του ελληνικού ονόματος «Πελαγία»), η οποία ήταν γνωστή ως Μαργαρίτα. Όμως στην πραγματικότητα η Αγία Μαρίνα δεν εχει σχεση με την Αγία Πελαγία καθώς η πρώτη προερχόταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας και η δεύτερη από την Αντιόχεια της Συρίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Άγιοι Σαράντα Μαγνησίας | Οι Άγιοι Σαράντα είναι παράλιος οικισμός στο ανατολικό τμήμα του νομού Μαγνησίας, στην περιοχή του Πηλίου που βλέπει το Αιγαίο Πέλαγος, μετά το Χορευτό και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 30. Απέχει 72 χλμ. περίπου ΒΑ. του Βόλου. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1991 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Μακρυρράχης Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Μακρυρράχης και προσαρτήθηκε στον δήμο Ζαγοράς Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Ζαγοράς και προσαρτήθηκε στον δήμο Ζαγοράς-Μουρεσίου(Πηγή: ) Η εκκλησία των Αγίων Σαράντα απ’ όπου πήρε την ονομασία του ο οικισμός Το ξωκκλήσι της Ανάληψης Η εκτεταμένη αμμώδης παραλία του οικισμού, με τον χαρακτηριστικό μυτερό βράχο («Καλόγερος») στο νότιο άκρο της Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Χάρτες «ROAD» (Πήλιο 1:60.000) eetaa.gr https://www.youtube.com/watch?v=DG7fjSUlL9g | Οι Άγιοι Σαράντα είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Μακρυρράχης, της δημοτικής ενότητας Ζαγοράς, του δήμου Ζαγοράς - Μουρεσίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Μαγνησίας, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Βόλου του νομού Μαγνησίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
EN 1993 | Ο EN 1993-1-1 δίνει βασικούς κανόνες σχεδιασμού για κατασκευές από χάλυβα με πάχη υλικού t ≥ 3mm. Επίσης δίνει συμπληρωματικές προδιαγραφές για το σχεδιασμό χαλύβδινων κτιρίων. Γενικά Βασικές αρχές σχεδιασμού Υλικά Ανθεκτικότητα Στατική ανάλυση Οριακές καταστάσεις αστοχίας Οριακές καταστάσεις λειτουργικότηταςΤα Κεφάλαια 1 και 2 παρέχουν πρόσθετες παραγράφους σε αυτές που δίνονται στο EN 1990: Βάσεις του σχεδιασμού των κατασκευών. Το Κεφάλαιο 3 ασχολείται με ιδιότητες υλικών από κράμματα δομικού χάλυβα χαμηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα. Το Κεφάλαιο 4 δίνει γενικούς κανόνες για την ανθεκτικότητα. Το Κεφάλαιο 5 αναφέρεται στο στατικό υπολογισμό κατασκευών, των οποίων τα μέλη μπορούν να προσομοιωθούν με ικανοποιητική ακρίβεια ως γραμμικά στοιχεία για στατική ανάλυση. Το Κεφάλαιο 6 δίνει λεπτομερειακούς κανόνες για το σχεδιασμό διατομών και μελών. Το Κεφάλαιο 7 δίνει κανόνες για λειτουργικότητα. Ο ΕΝ 1993-1-2 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό κτηρίων που εκτίθενται σε πυρκαγιά. Αναφέρεται στο σχεδιασμό φορέων από χάλυβα για την τυχηματική κατάσταση σχεδιασμού έναντι πυρκαγιάς και προορίζεται προς χρήση μαζί με τα EN 1993-1-1 και EN 1991-1-2. Ο ΕΝ 1993-1-2 περιορίζεται στον εντοπισμό των διαφορών από, και ή στη συμπλήρωση του, σχεδιασμού έναντι συνήθων θερμοκρασιών δράσεων και αναφέρεται μόνον σε παθητικές μεθόδους πυροπροστασίας χωρίς να καλύπτει ενεργητικούς μεθόδους. Ο EN 1993-1-3 δίνει βασικούς κανόνες σχεδιασμού για κατασκευές από χάλυβα με πάχη υλικού t < 3mm (λεπτότοιχα μέλη και μέλη από χαλυβδόφυλλα). Ο EN 1993-1-4 παρουσιάζει τις συμπληρωματικές διατάξεις που αφορούν το σχεδιασμό μελών από ανοξείδωτο χάλυβα. Ο EN 1993-1-5 παρουσιάζει τους βασικούς κανόνες σχεδιασμού για κατασκευές από επίπεδα ελάσματα. Ο EN 1993-1-6 παρουσιάζει τους βασικούς κανόνες σχεδιασμού για την εξασφάλιση της αντοχής και της ευστάθειας κελυφωτών κατασκευών από χάλυβα. Ο EN 1993-1-7 παρουσιάζει τους βασικούς κανόνες σχεδιασμού κατασκευών από επίπεδα ελάσματα υπό εγκάρσια (εκτός του επιπέδου) φόρτιση. Ο EN 1993-1-8 παρουσιάζει τους βασικούς κανόνες σχεδιασμού κόμβων υποκείμενων σε στατική φόρτιση και με χρήση των υλικών χάλυβα S235, S275, S355 και S460. Ο EN 1993-1-9 παρέχει μεθόδους για την εκτίμηση της αντοχής σε κόπωση μελών, συνδέσεων και κόμβων που υποβάλλονται σε φορτία κόπωσης. Οι μέθοδοι αυτές προέκυψαν από πειράματα κόπωσης σε δοκίμια μεγάλης κλίμακας, και περιλαμβάνουν επιρροές λόγω γεωμετρικών και κατασκευαστικών ατελειών κατά την παραγωγή και την εκτέλεση (π.χ. επιρροές λόγω ανοχών και παραμενουσών τάσεων λόγω συγκόλλησης). Ο EN 1993-1-10 περιέχει οδηγίες σχεδιασμού για την επιλογή χάλυβα με βάση την αντοχή σε ψαθυρή θραύση και τις ιδιότητες κατά την έννοια του πάχους συγκολλητών στοιχείων της παραγωγής όπου υπάρχει σοβαρός κίνδυνος πλακοειδούς απόσχισης. Ο EN 1993-1-11 παρουσιάζει τους βασικούς κανόνες σχεδιασμού κατασκευών από χάλυβα με εφελκυόμενα στοιχεία που βάσει της συνδεσμολογίας τους εντός της κατασκευής είναι ρυθμιζόμενα και μπορούν να αντικατασταθούν. Οι διατάξεις καλύπτουν στοιχεία έτοιμα προς τοποθέτηση στο Εργοτάξιο. Εφελκυόμενα στοιχεία τα οποία δεν είναι ρυθμιζόμενα και δεν μπορούν να αντικατασταθούν (π.χ. στοιχεία καλωδιωτών γεφυρών κ.λπ.) είναι εκτός του αντικειμένου του μέρους αυτού. Ο EN 1993-2 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό γεφυρών από χάλυβα. Ο EN 1993-3-1 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό πύργων και ιστών από χάλυβα. Ο EN 1993-3-2 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό καπνοδόχων από χάλυβα. Ο EN 1993-4-1 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό σιλό από χάλυβα. Ο EN 1993-4-2 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό δεξαμενών από χάλυβα. Ο EN 1993-4-3 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό αγωγών από χάλυβα μεταφοράς αερίων και υγρών. Ο EN 1993-5 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό πασσάλων και ομάδων πασσάλων για την έδραση κατασκευών, δομούμενων από χάλυβα. Ο EN 1993-6 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό κατασκευών στήριξης γερανογεφυρών σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους από χάλυβα καθώς και των λοιπών δομικών τους στοιχείων. Eurocodes: Building the Future Ο ιστότοπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους Ευρωκώδικες Τίτλοι ισχυόντων Τμημάτων του Ευρωκώδικα και Εθνικό Κείμενο Εφαρμογής στη βιβλιοθήκη του ΤΕΕ Ολοκλήρωση έργου Ευρωκωδίκων Ιστότοπος του Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης για τους Ευρωκώδικες Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα (2ο Μέρος) Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα (3ο Μέρος) Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα (4ο Μέρος) Δομή και βασικές αρχές | Ο EN 1993, γνωστός ως ΕΥΡΩΚΩΔΙΚΑΣ 3: Σχεδιασμός κατασκευών από χάλυβα, είναι μέρος μίας σειρά Ευρωπαϊκών Προτύπων, γνωστοί ως Ευρωκώδικες, που ορίζει τις τεχνικές προδιαγραφές που εφαρμόζονται στο σχεδιασμό κτιρίων και έργων αρμοδιότητας πολιτικού μηχανικού από χάλυβα. Ασχολείται με τις αρχές και τις απαιτήσεις για ασφάλεια και λειτουργικότητα των κατασκευών, τις βασικές αρχές του σχεδιασμού και των ελέγχων επάρκειάς τους που περιλαμβάνονται στο Πρότυπο ΕΝ 1990: Βάσεις του σχεδιασμού των κατασκευών. Ο EN 1993 ασχολείται μόνο με απαιτήσεις για αντοχή, λειτουργικότητα, ανθεκτικότητα και πυρασφάλεια των κατασκευών από χάλυβα. Άλλες απαιτήσεις, που αφορούν π.χ. θερμικές ή ηχητικές μονώσεις δεν καλύπτονται. Ο Ευρωκώδικας 3, απαρτίζεται γενικώς από τα ακόλουθα μέρη: | https://el.wikipedia.org/wiki/EN_1993 |
Γαβαλοχώρι Χανίων | Το όνομα του χωριού προέρχεται από τη βυζαντινή οικογένεια των Γαβαλάδων, μια από τα 12 αρχοντόπουλα στα οποία μοιράστηκαν φέουδα στην Κρήτη το 1182. Η παλαιότερη μνεία στον οικισμό γίνεται στο έγγραφο της διανομής των φεούδων «άχρι του Γαβαλοχωρίου, ήγουν χωρίου Γαβαλά».Το χωριό στα ενετικά χρόνια κατέστη κοινωνικοοικονομικό κέντρο της περιοχής και αρχιτεκτονικά δείγματα εκείνης της περιόδου σώζονται μέχρι σήμερα. Το χωριό αναφέρεται από τον Φραντσέσκο Μπαρότσι το 1577 ως Gavaloghori Astiraca στην επαρχία Αποκορώνου. Στην ενετική απογραφή του 1583 από Καστροφύλακα αναφέρεται ως Gavalloghori Astiraca με 258 κατοίκους. Ο Βασιλικάτα το αναφέρει το 1630 ως Gavaloghori Amighdali. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, στο χωριό βρισκόταν η έδρα του Κρητικού Συμβουλίου.Σύμφωνα με την αιγυπτιακή απογραφή του 1834, στο χωριό κατοικούσαν 10 χριστιανικές και 20 μουσουλμανικές οικογένειες. Το 1881 είχε 998 κατοίκους και ανήκε στον δήμο Βάμου. Αναλυτικά η δημογραφική πορεία του χωριού σύμφωνα με τις απογραφές: Το Γαβαλοχώρι έχει μακρά και πλούσια ιστορία. Οι ενδείξεις της πρώιμης κατοίκησης περιλαμβάνουν διπλούς πελέκεις, αγγεία, λυχνάρια, σκεύη, κεραμίδια και νομίσματα από την Μινωική εποχή (3000-1450 π.Χ.), καθώς και θεμέλια σπιτιών, κεραμίδια και δεξαμενές νερού από την Μυκηναϊκή ή Δωρική εποχή (1450-1100 π.Χ.). Επιπλέον, υπάρχουν νομίσματα, αγγεία, θεμέλια και τάφοι από τη Ρωμαϊκή περίοδο (67-395 μ.Χ.). Τέλος, πολλά κτίρια στο χωριό χρονολογούνται από τη Βυζαντινή (961-1204 μ.Χ.), την Ενετική (1210-1669 μ.Χ.) και την Τουρκική περίοδο (1669-1898 μ.Χ.).3 Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, το Γαβαλοχώρι ιδρύθηκε, όταν ο βυζαντινός αυτοκράτορας, Αλέξιος Κομνηνός, έστειλε 12 ευγενείς από την Κωνσταντινούπολη στην Κρήτη, στα τέλη του 12ου αιώνα, προκειμένου να αποτρέψει μια αναμενόμενη εξέγερση εναντίον του.4 Σύμφωνα με την ιστορία, οι ευγενείς χώρισαν την Κρήτη σε 12 επαρχίες, με τον καθένα από αυτούς να κυβερνά από μια περιοχή, δίνοντας συνήθως το όνομά του σε αυτήν. Ένας από αυτούς τους ευγενείς ήταν ο Φίλιππος Γαβαλάς, οπότε το όνομα «Γαβαλοχώρι» σημαίνει «χωριό του Γαβαλά».5 Σήμερα, οι περισσότεροι μελετητές πιστεύουν ότι το έγγραφο που υποτίθεται ότι εκδόθηκε από τον αυτοκράτορα και έστειλε τους ευγενείς στην Κρήτη ήταν πλαστό. Πιθανότατα, επινοήθηκε κάτι τέτοιο, προκειμένου οι ισχυροί Κρητικοί γαιοκτήμονες, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας Γαβαλά, να διαθέτουν μια νομική βάση για τη διατήρηση των περιουσιών τους, μετά την κατάκτηση του νησιού από τους Ενετούς.6 Αν και το Γαβαλοχώρι έχει ηλικία 1.000 ετών, η καταγεγραμμένη ιστορία του αφορά μόνο τα τελευταία περίπου 300 χρόνια. Καθώς, όμως, ανακαλύπτονται και αναλύονται όλο και περισσότερα έγγραφα, οι προγενέστερες περίοδοι της ιστορίας του Γαβαλοχωρίου θα φωτισθούν καλύτερα και θα προκύψει μια πιο ολοκληρωμένη αφήγηση της ιστορίας του χωριού. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι, παρά την ευγενική καταγωγή του, το Γαβαλοχώρι υπέφερε κατά το παρελθόν. Το χωριό επλήγη από φοβερή πανούκλα το 1770, το 1797 και το 1810.7 Μια καταστροφική βροχή έπεσε στο Γαβαλοχώρι το 1862 και χείμαρροι νερού έτρεξαν μέσα στο χωριό, καταστρέφοντας σπίτια και άλλες περιουσίες, πνίγοντας αρκετούς κατοίκους.8 Οι αρχές του 20ού αιώνα ήταν μια άλλη ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος για το Γαβαλοχώρι. Η ανεργία οδήγησε πολλούς άνδρες του χωριού να μεταναστεύσουν στην Αμερική, για να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία. Μόνο κατά το 1906, 200 άνδρες από το Γαβαλοχώρι έφυγαν, στερώντας από το χωριό μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού του (το χωριό είχε τότε πληθυσμό 1200-1500 κατοίκων)9. Κατά το παρελθόν, η Κρήτη είχε να αντιμετωπίσει διάφορους εισβολείς, όπως Δωριείς, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Άραβες, Ενετούς και Τούρκους. Οι κάτοικοι του Γαβαλοχωρίου έζησαν μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο, όταν, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανοί στρατιώτες κατέλαβαν το χωριό. Χρησιμοποίησαν το Δημοτικό σχολείο ως αρχηγείο τους, ενώ εντόπισαν, επίσης, δωμάτια μέσα σε σπίτια που τους άρεσαν και μετακόμισαν σε αυτά, με τους κατοίκους του χωριού να αναγκάζονται να ζουν δίπλα-δίπλα μαζί τους.10 Οι Γερμανοί διέταξαν, επίσης, τους ενήλικες άνδρες του Γαβαλοχωρίου και των γύρω χωριών να κατασκευάσουν οχυρωματικά έργα στην είσοδο του κοντινού κόλπου της Σούδας.11 Η ζωή στο Γαβαλοχώρι παρέμεινε σχεδόν αμετάβλητη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν στο χωριό ήρθε ο ηλεκτρισμός και ένα δημοτικό σύστημα ύδρευσης.12 Πριν από αυτό, οι λάμπες πετρελαίου χρησιμοποιούνταν για τον φωτισμό των εσωτερικών χώρων και τα σπίτια διέθεταν δεξαμενές, συνήθως από πέτρα, που αποθήκευαν το νερό της βροχής. Το χωριό διέθετε, επίσης, πηγάδια που τροφοδοτούνταν από δύο υπόγεια ρυάκια. Το Γαβαλοχώρι ανέκαθεν υπήρξε ένα γεωργικό χωριό. Σήμερα, παρόλο που ο τουρισμός παρέχει κάποια οικονομική στήριξη στους κατοίκους του χωριού, πολλοί ντόπιοι συνεχίζουν να ασχολούνται με τις πανάρχαιες γεωργικές πρακτικές της καλλιέργειας του αμπελιού, της ελιάς, καθώς και με την κτηνοτροφία. Στο παρελθόν, η παραγωγή μεταξιού, η κοπή πέτρας, η βυρσοδεψία, καθώς και η καλλιέργεια σιταριού, βαμβακιού, σουσαμιού, χαρουπιών και σύκων αποτελούσαν σημαντικούς μοχλούς της οικονομικής ζωής του χωριού, 13 χωρίς ωστόσο να αποτελούν πλέον σημαντικές εμπορικές δραστηριότητες για το Γαβαλοχώρι. Το Γαβαλοχώρι έχει χαρακτηριστεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικά διατηρητέος οικισμός, με τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, καθώς και ως τόπος λαϊκής αρχιτεκτονικής χωρίς σημαντικές σύγχρονες αλλοιώσεις.14 Παρόλο που στο Γαβαλοχώρι και ιδιαίτερα στους λόφους πάνω από το χωριό χτίζονται νέα σπίτια, το Γαβαλοχώρι έχει διατηρήσει τον παραδοσιακό του χαρακτήρα, εν μέρει επειδή έχει διατηρηθεί σε μεγάλο βαθμό η αρχιτεκτονική του. Πολλά από τα σπίτια στο Γαβαλοχώρι είναι ηλικίας 300 έως 500 ετών και είναι είτε μονώροφα είτε διώροφα, κατασκευασμένα από τρία βασικά υλικά - πέτρα, χώμα και ξύλο. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γαβαλοχωρίου χρηματοδοτεί προγράμματα και διοργανώνει φεστιβάλ διαφόρων ειδών για τη διατήρηση των παραδόσεων και της ιστορίας του χωριού. Το Γαβαλοχώρι διαθέτει μια σειρά από ιστορικές τοποθεσίες, που προσφέρουν μια ματιά στην μακρά ιστορία του: Ένα ανακαινισμένο ελαιοτριβείο του 17ου αιώνα15Ενετικά πηγάδια, που χτίστηκαν τον 15ο ή 16ο αιώνα16 Ένα λαογραφικό μουσείο που εκθέτει ιστορικά αντικείμενα, που κατασκευάστηκαν ή/και χρησιμοποιήθηκαν από τους κατοίκους του Γαβαλοχωρίου, καθώς και αντικείμενα που ανασκάφηκαν από τους κοντινούς αρχαιολογικούς χώρους 17 Ένα Δημοτικό σχολείο («παλιό σχολείο»), που χτίστηκε από τους κατοίκους του χωριού το 191318 Ιστορική Γωνιά («Παλιό Καφενείο»), ένα καφενείο (καφενείο/παμπ) που οι Γερμανοί κατακτητές το έκοψαν στη μέση, για να μπορούν τα οχήματά τους να στρίβουν στη γωνία19 Δώδεκα εκκλησίες:20 Εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα Εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, που χρονολογείται από το 1200 μ.Χ. Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που χρονολογείται από τον Μεσαίωνα Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα Εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου, που χρονολογείται από το 1980 Εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, άγνωστη ημερομηνία κατασκευής Εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα Εκκλησία των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, που χρονολογείται από το 1750 Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, που χρονολογείται από το 1877 Εκκλησία της Γένεσης της Θεοτόκου και Εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου, η πρώτη χτίστηκε το 1628 και η δεύτερη προστέθηκε σε άγνωστη ημερομηνία Εκκλησία του Προφήτη Ηλία, που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 17ο αιώνα Ο πλησιέστερος μεγάλος αρχαιολογικός χώρος στο Γαβαλοχώρι είναι η Άπτερα, η οποία απέχει 17 χιλιόμετρα. Ο χώρος περιλαμβάνει ερείπια, που χρονολογούνται από την Μινωική περίοδο (3000-1450 π.Χ.). Τοποθετημένη ψηλά σε ένα λόφο, υπήρξε η τοποθεσία μιας κάποτε ευημερούσας πόλης-κράτους. Αξιοσημείωτες είναι οι μεγάλες δεξαμενές, που χρονολογούνται από τη Ρωμαϊκή εποχή.21 Ένας άλλος κοντινός αρχαιολογικός χώρος είναι η Λάππα, η οποία απέχει 32 χιλιόμετρα από το Γαβαλοχώρι και βρίσκεται στην Αργυρούπολη. Η Λάππα ήταν μια ισχυρή πόλη-κράτος, που χρονολογείται τουλάχιστον από το 300-400 π.Χ. Η ισχύς της αυξανόταν και μειωνόταν μέσα στην πάροδο των χρόνων, ωστόσο κάποτε η πόλη διέθετε το δικό της νομισματοκοπείο και ήλεγχε λιμάνια τόσο στις βόρειες όσο και στις νότιες ακτές της Κρήτης. Τα ερείπια στη Λάππα περιλαμβάνουν πολυάριθμους ρωμαϊκούς τάφους, ένα καλά διατηρημένο ψηφιδωτό δάπεδο, υπολείμματα ρωμαϊκού λουτρού και εκτεταμένη λιθοδομή.22 Μουσικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται σε διάφορες τοποθεσίες στο Γαβαλοχώρι. Εκδηλώσεις ζωντανής μουσικής πραγματοποιούνται τακτικά στις δύο ταβέρνες του χωριού, τον «Γαβαλιανό Καφενέ» («Η ταβέρνα της Μόνικας») και το «Αρισμαρί». Επιπλέον, αρκετές φορές τον χρόνο, πραγματοποιούνται μεγάλες μουσικές εκδηλώσεις στον χώρο στάθμευσης, δίπλα στο παλιό Δημοτικό σχολείο. Στα τέλη Αυγούστου ή στις αρχές Σεπτεμβρίου, διοργανώνεται στην ίδια τοποθεσία η συναυλία ροκ μουσικής «S' agapame Gavalochori» («Σ ’αγαπάμε Γαβαλοχώρι»).23 Για περίπου έναν μήνα, κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, το Γαβαλοχώρι φιλοξενεί ένα φεστιβάλ φωτός, με εορταστικά φώτα που στολίζουν όλο το χωριό. Αυτή η γιορτή του φωτός, ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2019. Η έναρξή της σηματοδοτείται με μια τελετή, που περιλαμβάνει ομιλίες, μουσική, χορό και μεζέδες στην κεντρική πλατεία. Τα φώτα, συνήθως, ξεστολίζονται λίγο μετά τα Θεοφάνια, στις 6 Ιανουαρίου.24 Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, πριν από την Κυριακή του Πάσχα, το Γαβαλοχώρι φιλοξενεί ένα έθιμο για τον εορτασμό της Ανάστασης του Ιησού. Οι κάτοικοι του Γαβαλοχωρίου και των γειτονικών χωριών συγκεντρώνονται στον υπαίθριο χώρο, έξω από την εκκλησία των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, κρατώντας μια λαμπάδα. Τα μεσάνυχτα, μετά τη λειτουργία της εκκλησίας, τα φώτα στην εκκλησία σβήνουν, ωσότου να εμφανιστεί ο ιερέας με ένα αναμμένο κερί και να αναφωνήσει: «Χριστός Ανέστη!». Ο ιερέας ανάβει ένα κερί με το «Άγιο Φως» και κατόπιν ανάβει το κερί κάποιου άλλου, που στέκεται δίπλα του. Το άτομο αυτό ανάβει στη συνέχεια το κερί κάποιου άλλου, που βρίσκεται κοντά του, και το φως έτσι μεταφέρεται από τον έναν στον άλλο, μέχρι να ανάψουν όλα τα κεριά, που κρατούν οι συγκεντρωμένοι. Έξω από την εκκλησία, ένα ομοίωμα του Ιούδα είναι δεμένο πάνω σε μια πυρά από κλαδιά δέντρων, η οποία έχει προετοιμαστεί τις προηγούμενες ημέρες από τη λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου. Αφού ανάψουν όλοι τα κεριά τους, η πυρά πυρπολείται και το ομοίωμα του Ιούδα καίγεται, συνοδευόμενο από κροτίδες και πυροτεχνήματα. Μετά την καύση του Ιούδα, όλοι μετακινούνται στην κεντρική πλατεία, όπου τα μέλη του «Πολιτιστικού Συλλόγου Γαβαλοχωρίου» σερβίρουν ρακή, κρασί και βραστά αυγά, βαμμένα σε έντονο κόκκινο χρώμα, που αναπαριστούν το αίμα του Χριστού.25 Στην Κρήτη, μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα και ακόμη και ως το 1950, το μετάξι παραγόταν στο σπίτι από τις γυναίκες, που τάιζαν τα φύλλα της μουριάς στους μεταξοσκώληκες.26 Παράλληλα με την παραγωγή του μεταξιού, οι γυναίκες του Γαβαλοχωρίου συμμετείχαν στην κατασκευή της δαντέλας με κουβαρίστρα, γνωστή ως κοπανέλι, κατά την οποία η δαντέλα κατασκευάζεται από μεταξωτή κλωστή σε ένα μαξιλάρι με κουβαρίστρες. Η τέχνη της δαντέλας με κουβαρίστρα εμφανίστηκε στην Κρήτη μεταξύ 1906 και 1908, όταν μια καλόγρια από το Γαβαλοχώρι, η Μινοδώρα Αθανασάκη, έμαθε την κατασκευή της δαντέλας με κουβαρίστρα, πηγαίνοντας σχολείο στην Αθήνα, και στη συνέχεια τη δίδαξε στις υπόλοιπες καλόγριες της μονής του Αγίου Προδρόμου, στα Χανιά. Επειδή σε αυτό το μοναστήρι υπήρχαν πολλές μοναχές από το Γαβαλοχώρι, η τέχνη διαδόθηκε γρήγορα στο χωριό.27 Η τέχνη της δαντέλας με κουβαρίστρα εξακολουθεί να ασκείται από λίγες γυναίκες στο Γαβαλοχώρι, οι οποίες περιστασιακά συγκεντρώνονται σε ένα από τα δημόσια κτίρια ή τις πλατείες του χωριού, προκειμένου να δουλέψουν μαζί πάνω στις δημιουργίες τους.28 Δείγματα της δαντέλας, καθώς και ένα μαξιλάρι με κουβαρίστρες για την κατασκευή της δαντέλας, μπορούν να δουν οι επισκέπτες στο Λαογραφικό Μουσείο, στο Γαβαλοχώρι. Το Γαβαλοχώρι απέχει μόλις 3 χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Οι κοντινές παραλίες προσφέρουν μια ποικιλία από ενοικιαζόμενο εξοπλισμό για θαλάσσια σπορ, όπως καγιάκ, εξοπλισμό για wind-surfing, ποδήλατα θαλάσσης και καταμαράν. • Παραλία Αλμυρίδας, απέχει 4 χιλιόμετρα (2½ μίλια) από το Γαβαλοχώρι. • Παραλία Επισκοπής, η οποία βρίσκεται μεταξύ Χανίων και Ρεθύμνου και απέχει 25 χιλιόμετρα (15 μίλια) από το Γαβαλοχώρι • Παραλία Κεράς, που βρίσκεται μεταξύ της Αλμυρίδας και των Καλυβών και απέχει 6 χιλιόμετρα από το Γαβαλοχώρι. • Παραλία Καλυβών, απέχει 8 χιλιόμετρα (5 μίλια) από το Γαβαλοχώρι • Παραλία Ομπρός Γιαλός, κοντά στον Κεφαλά, απέχει 9 χιλιόμετρα (6 μίλια) από το Γαβαλοχώρι • Παραλία Κουταλάς, έξω από το χωριό Κόκκινο Χωριό, που απέχει 8 χιλιόμετρα (5 μίλια) από το Γαβαλοχώρι29 Πολλοί περίπατοι και πεζοπορικές διαδρομές ξεκινούν από το Γαβαλοχώρι. Η περιοχή διαθέτει πολλά μονοπάτια και δρόμους, που οδηγούν τους πεζοπόρους δίπλα σε γραφικά ερείπια και μέσα από χωράφια και δάση, συχνά με καταπληκτική θέα. Μεταξύ των πεζοποριών που ξεκινούν από το Γαβαλοχώρι είναι: • Πεζοπορία προς την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη (1,6 χιλιόμετρα ή 1 μίλι μετ' επιστροφής) • Πεζοπορία προς την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου (2,6 χιλιόμετρα ή 1,5 μίλι μετ’ επιστροφής) • Πεζοπορία προς την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, στο κοντινό χωριό Δουλιανά (5 χιλιόμετρα ή 3 μίλια μετ’ επιστροφής) • Περίπατος στο κοντινό χωριό Βάμος (7 χιλιόμετρα ή 4½ μίλια μετ’ επιστροφής).30 Το κλίμα του Γαβαλοχωρίου είναι εύκρατο μεσογειακό με θερμά, ξηρά καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες. Το χωριό έχει περίπου 300 ημέρες ηλιοφάνειας κάθε χρόνο. Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος είναι οι χειμερινοί μήνες, με αρκετές βροχερές ημέρες και με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από 8-15ºC (46-59ºF). Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η βροχόπτωση ανέρχεται, κατά μέσο όρο, περίπου στα 15 εκατοστά (6 ίντσες), ενώ κάθε ένας μήνας από αυτούς έχει περίπου 15 ημέρες βροχής. Ως αποτέλεσμα αυτού, το Γαβαλοχώρι και η γύρω περιοχή είναι πολύ πράσινα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, ενώ στην περιοχή υπάρχουν πολλά αειθαλή, καθώς και άλλα δέντρα. Η άνοιξη στο Γαβαλοχώρι διαρκεί από τον Μάρτιο έως τον Μάιο, και καθώς προχωρά η άνοιξη, οι βροχοπτώσεις μειώνονται και οι ημέρες γίνονται πιο θερμές. Τον Μάρτιο, η μέση ημερήσια θερμοκρασία είναι 20ºC (68ºF), ενώ ανεβαίνει στους 26ºC (79ºF) κατά τον Μάιο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ανθίζουν όλα τα αγριολούλουδα μέσα και γύρω από το Γαβαλοχώρι. Το καλοκαίρι στο χωριό διαρκεί από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο, και δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου βροχή κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Η μέση θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ 28 και 35ºC (82 και 95ºF), αλλά πρόσφατα, λόγω της κλιματικής αλλαγής, η Κρήτη βιώνει κύματα καύσωνα αρκετών ημερών, όταν και οι θερμοκρασίες φτάνουν μέχρι και τους 40ºC (103ºF). Η θερμοκρασία της κοντινής θάλασσας τους καλοκαιρινούς μήνες ξεπερνά τους 25ºC. Το καλοκαίρι, δύο τύποι ανέμων μπορεί να πνέουν στο Γαβαλοχώρι. Το μελτέμι είναι ένας δυνατός, δροσερός, βόρειος άνεμος, ενώ ο σιρόκος, που είναι νότιος άνεμος, φυσάει από την Αφρική και φέρνει κόκκινη σκόνη και άμμο, που συνήθως διαρκεί μόνο μία ή δύο ημέρες. Το φθινόπωρο στο Γαβαλοχώρι διαρκεί από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο, και υπάρχουν πολλές ζεστές ημέρες, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κατάλληλες για κολύμπι. Ωστόσο, υπάρχουν περισσότερες βροχερές ημέρες, όσο προχωράει η εποχή, με μέση βροχόπτωση τα 10 εκατοστά και 9 υγρές ημέρες κατά τον Δεκέμβριο. Η μέση θερμοκρασία τον Οκτώβριο είναι 20ºC (68ºF) και πέφτει στους 14ºC (57ºF) τον Δεκέμβριο.31 Ο Κωνσταντίνος Μαλινός ήταν αγωνιστής, που βοήθησε την Κρήτη να αντισταθεί στην τουρκική κυριαρχία. Γεννήθηκε το 1832 στον Άγιο Παύλο, ένα τμήμα του Γαβαλοχωρίου, ξεκίνησε την επαναστατική του δράση το 1858 και συμμετείχε στις κρητικές επαναστάσεις του 1866 και του 1878. Συμμετείχε, επίσης, στην μάχη της Αλμυρίδας, το 1896, η οποία ήταν η τελευταία μάχη που έδωσαν οι Κρητικοί εναντίον των Τούρκων. Από το 1895 έως το 1899, διετέλεσε δήμαρχος του γειτονικού χωριού, του Βάμου. Ο Μαλινός πέθανε το 1913, λίγους μήνες πριν από την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.32 Ο Χαράλαμπος Ι. Παπαδάκης ήταν δικηγόρος, που αντιστάθηκε στην τουρκική κυριαρχία. Γεννημένος στο Γαβαλοχώρι το 1866, συμμετείχε σε πολλές ένοπλες επιθέσεις εναντίον του τουρκικού στρατού και της τουρκικής αστυνομίας στην Κρήτη. Συνελήφθη το 1892, κατηγορήθηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Επειδή, όμως, η ενοχή του δεν μπορούσε να αποδειχθεί, αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος με εγγύηση. Η σύλληψή του δεν σταμάτησε την επαναστατική του δράση, ενώ τραυματίστηκε σοβαρά στην μάχη του 1896 εναντίον των Τούρκων, στην Αλμυρίδα. Ο Παπαδάκης υπηρέτησε σε διάφορες πολιτικές θέσεις, κατά την μετάβαση της Κρήτης από την τουρκική κυριαρχία στο να γίνει αυτόνομο κράτος, και στη συνέχεια στην ένωση με την Ελλάδα. Ήταν ένα από τα πρώτα μέλη της «Κεντρικής Επιτροπής της Πολιτικής Αλλαγής της Κρήτης» το 1895 και εξουσιοδοτήθηκε να ενεργεί εκ μέρους της Κρήτης για την υπογραφή συνθηκών και άλλων παρόμοιων υποθέσεων. Το 1912 εξελέγη βουλευτής της επαναστατικής συνέλευσης των Χανίων. Μετά την ενσωμάτωση της Κρήτης στην Ελλάδα το 1913, διετέλεσε νομάρχης ή ανώτατος αξιωματούχος του Ρεθύμνου, των Σερρών και της Σάμου.33 Η Κατερίνα Αγγελοπούλου, η οποία γεννήθηκε στο Γαβαλοχώρι, ήταν μητέρα του Θεόδωρου «Τεό» Αγγελόπουλου, κινηματογραφιστή, σεναριογράφου και παραγωγού ταινιών. Ήταν γνωστός για τις αργές, επεισοδιακές και διφορούμενες αφηγηματικές δομές του και τις σύνθετες, προσεκτικά δομημένες σκηνές του. Στις ταινίες του περιλαμβάνονται οι ταινίες «Μέρες του '36» και «Τοπίο στην ομίχλη»- η ταινία του «Μία αιωνιότητα και μια μέρα», ενώ κέρδισε τον «Χρυσό Φοίνικα» στο Φεστιβάλ των Καννών, το 1998.34 Το Γαβαλοχώρι με τους οικισμούς Άγιο Βασίλειο, Άγιο Παύλο, Άσπρο (Κοπράνα) και Ντουλιανά έχει χαρακτηριστεί ιστορικός διατηρητέος τόπος και τοπίο ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους. Σύμφωνα με το ΦΕΚ, αποτελεί αξιόλογο σύνολο λαϊκής αρχιτεκτονικής χωρίς σημαντικές σύγχρονες αλλοιώσεις και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από πλευράς πολιτισμού λαϊκού. Αρχιτεκτονικά δείγματα των ενετικών χρόνων σώζονται μέχρι σήμερα.Στο χωριό λειτουργεί Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο, το οποίο ιδρύθηκε το 1967 και εγκαινιάστηκε το 1993. Βρίσκεται στην περιοχή Άγιος Σέργιος και στεγάζεται σε ελαιοτριβείου - κατοικία, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης και ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία. Το μουσείο περιλαμβάνει 7 αίθουσες με διαφορετική θεματολογία: «Καμαρόσπιτο», «Μετάξι», «Κεραμεικά», «Κοπανέλι», «Πετράδες-Λιθοξόοι», «Εκκλησία, Ξυλογλυπτική». Στο μουσείο εκτίθενται επίσεις, όπλα και σπαθιά, πίνακες ζωγραφικής, λιθογραφίες, νομίσματα από την αρχαιότητα μέχρι την Κρητική Πολιτεία και πολεμικά μετάλλια.Κοντά στην κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται διώροφη κατοικία και το ισόγειο κτίσμα της «Φάμπρικας» (παλαιό ελαιουργείο), τα οποια κατασκευάστηκαν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Το ελαιοτριβείο, βρίσκεται μπροστά από την οικία, εμφανίζει πολλά ενδιαφέροντα αρχιτεκτονικά στοιχεία και διασώζονται όλα τα εργαλεία του σε καλή κατάσταση. Το παλαιό Δημοτικό Σχολείο έχει χαρακτηριστεί επίσης ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Στο χωριό επίσης βρίσκονται 24 πηγάδια τα οποία χρονολογούνται στα χρόνια της Βενετοκρατίας στην Κρήτη (15ος - 16ος αιώνας) και εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται μέχρι πρόσφατα. Πρόκειται για απλές κυκλικές κατασκευές ποικίλου βάθους, κτιστές από ισχυρή ξερολιθιά. Ορισμένα από τα πηγάδια προστατεύονται από τοξωτή κατασκευή, επίσης κτισμένη από ξερολιθιά. Συνδεδεμένη με το συγκρότημα είναι και μια τοξωτή ενετική γέφυρα.Στο χωριό βρίσκονται οι εκκλησίες του Αγίου Παύλου και της Παναγίας. Στην εκκλησία της Παναγίας στο τύμπανο της πόρτας έχει εντοιχιστεί πλάκα στην οποία αναφέρεται ότι η εκκλησία ολοκληρώθηκε το 1628. Επάνω από την αριστερή θύρα του ναού υπάρχουν δύο απομεινάρια από αγάλματα τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Πρόκειται για την αναπαράσταση των αδελφών Βουτσάδων οι οποίοι υπήρξαν δωρητές των εργασιών αποκατάστασης του ναού του έτους 1848. Η κτητορική επιγραφή του ναού αναφέρεται στον κτήτορα Νικόλαο Γαβαλά καθώς και σε έναν απροσδιόριστο μέχρι στιγμής άτομο πιθανώς συνδρομητής των εργασιών ανέγερσης εν ονόματι Ιωάννης Ασπρέας. Στο χωριό δραστηριοποιείται γυναικείος συνεταιρισμός ο οποίος φτιάχνει παραδοσιακές δαντέλες, γνωστές ως κοπανέλι. 1. Thomas Brinkhoff. "Kriti: Κρήτη: Περιφέρεια στην Ελλάδα: Οικισμοί: Οικισμοί, Γαβαλοχώρι", Πόλη Πληθυσμός, https://www.citypopulation.de/en/greece/kriti/. 2. "Things to See and Do: Local Establishments”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/local-establishments/. 3. Σοφία-Ραφαηλία Μανδή και Ανδρούλλα Αγαπίου, "Γαβαλοχώρι Χανίων: Ζητήματα προστασίας μιας παραδοσιακής κοινότητας" (Χανιά Κρήτης: Technical University of Cretee, 2020), Stella Kostopoulou, Dimitrios Kyriakou, Sevasti Malisiova, Evina Sofianou, Anastasia Toufengopoulou, and Valia Xanthopoulou-Tsitsoni, The Western Silk Road in Greece (Thessaloniki, Greece: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2016), 168-70, https://webunwto.s3.eu-west-1.amazonaws.com/2019-09/aristotleuniversity-nationalswotanalysis-westernsilkroadgreece. pdf, Βασίλειος Φρονιμάκης, "Το Παραδοσιακό Χωριό Γαβαλοχωρίου" (Γαβαλοχώρι Κρήτης: Αδημοσίευτο χειρόγραφο, 1969), 45-67, 85. 4. Δημήτρης Τσουγκαράκης, Βυζαντινή Κρήτη: Βασιλείου, 1988), Χαράλαμπος Γάσπαρης, "Βυζαντινές οικογένειες στο βενετικό πλαίσιο: The Gavalas and Ialinas Family in Venetian Crete (XIIIth-XIVth Centuries)", Byzantina Symmeikta, 29 (2019): 12-17, 21-22, https://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/bz/article/view/16249. 5. Εμμανουήλ Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Αποκόρωνας: Η ταυτότητά του (Χανιά Κρήτης: Μ. Μανιουδάκης Ε.Π.Ε., 2000), 8, Μαντή και Αγαπίου, "Το Γαβαλοχώρι των Χανίων", 16, Φρονιμάκης, "Το παραδοσιακό χωριό Γαβαλοχώρι", 1, 52, 82. 6. Χρύσα Α. Μαλτέζου, "Βυζαντινοί θρύλοι στη βενετική Κρήτη", στο Βόσπορος: Cyril Mango, εκδ. Stefanos Efthymiadis, Claudia Rapp, and Dimitris Tsougarakis (Amsterdam: Adolf M. Hakkert, 1995), 233-36, Gasparis, "Byzantine Families," 21, Tsougarakis, Byzantine Crete, 81-85. 7. Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Αποκόρωνας, 56. 8. Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Αποκόρωνας, 57. 9. Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Αποκόρωνας, 14-15. 10. Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Αποκόρωνας, 148. 11. Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Αποκόρωνας, 149-51, Φρονιμάκης, "Το παραδοσιακό χωριό Γαβαλοχώρι", 16-17, 80. 12. Φρονιμάκης, "Το παραδοσιακό χωριό του Γαβαλοχωρίου", 83. 13. Φρονιμάκης, "Το παραδοσιακό χωριό του Γαβαλοχωρίου", 3, 4, 82, Κωστοπούλου κ.ά., Western Silk Road, 171-72, Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Απόκορωνας, 135-41. 14. Μαντή και Αγαπίου, "Το Γαβαλοχώρι των Χανίων", 46. 15. Βορινάκη, Γαβαλοχώρι-Αποκόρωνας, 138-41. 16. Φρονιμάκης, "Το παραδοσιακό χωριό Γαβαλοχώρι", 6, 45, 85, "Things to See and Do: Τοπικές τοποθεσίες: Venetian Wells”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/things-to-see-and-do/venetian-wells/. 17. Fronimakis, "The Traditional Village of Gavalochori", 30-31, 84, Kostopoulou et al., Western Silk Road, 174, 182, "Things to See and Do: Τοπικές τοποθεσίες: Folklore Museum”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/things-to-see-and-do/folklore-museum/. 18. Μαντή και Αγαπίου, "Το Γαβαλοχώρι των Χανίων", 24-39, Φρονιμάκης, "Το παραδοσιακό χωριό του Γαβαλοχωρίου", 13. 19. "Things to See and Do: Local Sites: Historic Corner”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/things-to-see-and-do/historic-corner/. 20. Fronimakis, "The Traditional Village of Gavalochori", 6, 9, 20-26, 84, Vorinaki, Gavalochori-Apokoronas, 42-74, "Things to See and Do: Churches”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/churches/. 21. "Χανιά: Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού”, 2023, https://www.visitgreece.gr/experiences/culture/archaeological-sites-and-monuments/archaeological-site-of-aptera/. 22. "Αρχαία Λάππα", Crete.gr., http://www.crete.gr/en/pages/archaia-lappa.php. 23. "Things to See and Do: Γιορτές και Διακοπές: September”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/festivals-and-holidays/, "Arts: Music & Dance", Gavalochori, https://gavalochori.com/music/. 24. "Things to See and Do: Γιορτές και Διακοπές: December”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/festivals-and-holidays/. 25. "Things to See and Do: Γιορτές και Διακοπές: April”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/festivals-and-holidays/. 26. "Ο τόπος: Gavalochori Then and Now: Silk”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/gavalochori-then-and-now/. 27. Χριστίνα Κουστουράκη-Κουκουλάρη, Κοπανέλι: Cretan Handmade Lace (n.p.: ιδιωτική εκτύπωση, n.d.)., πρόλογος, Kostopoulou et al., Western Silk Road, 171-72. 28. "Πράγματα που πρέπει να δείτε και να κάνετε: Τοπικά ιδρύματα: Lourakis Mini Market”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/things-to-see-and-do/lourakis-mini-market/. 29. "Things to See and Do: Beaches”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/beaches/. 30. "Things to See and Do: Walking and Hiking”, GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/walking-and-hiking/. 31. "Ελλάδα: Climates to Travel”, https://www.climatestotravel.com/climate/greece/crete. 32. "Διήμερο επετειακών εκδηλώσεων για την Κρητική Επανάσταση (1895-1896)", φυλλάδιο για τον Κωνσταντίνο Μαλινό (Κρήτη: Τσιβαράς, χ.χ.): Πολιτιστικοί Σύλλογοι Βάμου, Γαβαλοχωρίου, Κάινας, Δουλιανών, Πλάκας, Αλμυρίδας, Τσιβαρά, χ.χ.) 33. Χαράλαμπος Ι. Παπαδάκης, "Χαράλαμπος Ι. Παπαδάκης", στο Γαβαλοχώρι Αποκορώνου Στοιχεία από την Ιστορία Του, εκδ. Εμμανουήλ Βορινάκη (Χανιά, Κρήτη: εκδ. από τον συγγραφέα, 1981), 38-42. 34. "Things to See and Do: Film", GavalochoriGreece, https://gavalochorigreece.org/type-of-attraction/film/, Angelos Koutsourakis and Mark Steven, The Cinema of Theo Angelopoulos (Edinburgh, Scotland: Edinburgh University Press, 2015). | Το Γαβαλοχώρι (επίσημο: το Γαβαλοχώριον) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του δήμου Αποκορώνου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 100 μέτρων, σε βραχώδη κοιλάδα με καλλιέργειες ελιών και αμπελιών. Απέχει 26 χιλιόμετρα από τα Χανιά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD |
Μεγάλη Δούκισσα Ελένη Βλαδιμήροβνα της Ρωσίας | Ήταν η μοναδική κόρη τού Βλαδίμηρου Αλεξάνδροβιτς, Μεγάλου Δούκα της Ρωσίας, και της Μεγάλης Δούκισσας Μαρίας Πάβλοβνα, κόρης του Φρειδερίκου Φραγκίσκου Β΄, Μεγάλου Δούκα του Μεκλεμβούργου-Σβερίν. Η Ελένη γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1882 στο Τσάρσκογιε Σελό, στην Αγία Πετρούπολη και είχε τρία μεγαλύτερα αδέλφια: τον Κύριλλο, τον Μπορίς και τον Ανδρέα. Είχε μια αγγλίδα νταντά και μιλούσε τα αγγλικά ως πρώτη γλώσσα. Η νεαρή Ελένη είχε μια ιδιοσυγκρασία και μερικές φορές ήταν εκτός ελέγχου. Όταν πόζαρε για έναν καλλιτέχνη στην ηλικία των τεσσάρων, άρπαξε ένα χάρτινο μαχαίρι και απείλησε τη νοσοκόμα της, η οποία κρύφτηκε πίσω από τον καλλιτέχνη. "Η μικρή κυρία κατόπιν έστρεψε την προσοχή της σε μένα, με τα μαύρα μάτια της να φλέγονται με μανία", θυμάται ο καλλιτέχνης. Η Ελένη, μεγάλωσε με μία μητέρα, η οποία ήταν άκρως συνειδητή της κοινωνικής θέσης της και θεωρήθηκε σνομπ από κάποιους. "Κακόμοιρο, μικρό πλάσμα, λυπάμαι γι' αυτήν", έγραψε μία κοινωνική αντίπαλος της μητέρας της, η Μαρία Φιόντορβνα, Χήρα Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, "διότι είναι πραγματικά πολύ γλυκιά, αλλά ματαιόδοξη και αρκετά επιβλητική". Παντρεύτηκε τον 2ο εξάδελφό της Νικόλαο πρίγκιπα της Ελλάδας (1872 - 1938), γιο του Γεωργίου Α΄ της Ελλάδας. Ο γάμος έγινε στις 29 Αυγούστου 1902, και απέκτησαν τρεις κόρες: Όλγα (1903 - 1997), παντρεύτηκε τον Παύλο των Καραγεώργιεβιτς, Πρίγκιπα και Αντιβασιλέα της Γιουγκοσλαβίας και απέκτησαν: Αλέξανδρος (1924 - 2016), Πρίγκιπας της Γιουγκοσλαβίας. Νικόλαος (1928 - 1954), Πρίγκιπας της Γιουγκοσλαβίας. Ελισάβετ (1936-), παντρεύτηκε τους Χάουαρντ Όξενμπεργκ, Νηλ Μπάλφουρ και Μάνουελ Ουλόα Ελίας. Κόρη της είναι η Κάθριν Όξενμπεργκ (γενν. 1961), Βρετανή ηθοποιός, γνωστή ως Αμάντα Κάρριγκτον στη γνωστή τηλεοπτική σειρά «Δυναστεία». Ελισάβετ (1904 - 1955) της Ελλάδας, παντρεύτηκε τον Κάρολο Θεόδωρο, Κόμη του Ταίρρινγκ-Γιέτενμπαχ και απέκτησαν: Χανς Βέιτ (γενν. 1935), Κόμης του Ταίρρινγκ-Γιέτενμπαχ. Ελένη (γενν. 1937), παντρεύτηκε τον Φερδινάνδο-Κάρολο-Μαξιμιλιανό των Αψβούργων-Λωρραίνης, Αρχιδούκα της Αυστρίας. Μαρίνα (1906 - 1968) της Ελλάδας, παντρεύτηκε τον Γεώργιο των Ουίνδσορ δούκα του Κεντ και απέκτησαν: Εδουάρδος (γενν. 1935), Δούκας του Κεντ. Αλεξάνδρα (γενν. 1936), παντρεύτηκε τον Σερ Άνγκους Ότζιλβυ. Μιχαήλ (γενν. 1942), Πρίγκιπας του Κεντ. Η οικογένεια ήταν επηρεασμένη από την αναταραχή της Ρωσικής Επανάστασης του 1917 και την επακόλουθη αναταραχή στην Ελλάδα, στην οποία ανακηρύχθηκε η δημοκρατία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η οικογένεια να ζήσει στη Γαλλία για ένα χρόνο. Ενώ ζούσε στη Γαλλία, η Μεγάλη Δούκισσα Ελένη συμμετείχε ενεργά στο φιλανθρωπικό έργο για τους Ρώσους εξόριστους και ιδιαίτερα για τα παιδιά. Λόγω μειωμένων οικονομικών πόρων, λόγω της εξορίας τους από την Ελλάδα και της απώλειας του ρωσικού εισοδήματος, ο πρίγκιπας Νικόλαος και η οικογένειά του ζούσαν σε ολιγαρκείς, αλλά αξιοπρεπείς, συνθήκες. Η υπέροχη συλλογή κοσμημάτων της Μεγάλης Δούκισσας Ελένης καθώς και τα έργα τέχνης του πρίγκιπα Νικολάου ήταν πηγές του εισοδήματος τους. Η Μεγάλη Δούκισσα Ελένη έμεινε χήρα, στις αρχές του 1938, καθώς ο πρίγκιπας Νικόλαος υπέστη καρδιακή προσβολή και πέθανε ξαφνικά. Η ίδια παρέμεινε στην Ελλάδα καθ 'όλον τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και πέθανε στις 13 Μαρτίου 1957 και ετάφη στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι. Είχε κληροδοτήσει την προσωπική της βιβλιοθήκη στη Σχολή Αναβρύτων. 17 Ιανουαρίου 1882 - 29 Αυγούστου 1902: Η Αυτοκρατορική Υψηλότητα Μεγάλη Δούκισσα Ελένη Βλαδιμήροβνα της Ρωσίας 29 Αυγούστου 1902 - 13 Μαρτίου 1957: Η Αυτοκρατορική & Βασιλική Υψηλότητα Πριγκίπισσα Νικολάου της Ελλάδας και της Δανίας | Η Ελένη Βλαδιμήροβνα, (ρωσ. Елена Владимировна, 17 Ιανουαρίου 1882 - 13 Μαρτίου 1957) ήταν Μεγάλη Δούκισσα της Ρωσίας και με τον γάμο της έγινε Πριγκίπισσα της Ελλάδας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Πυρόχλωρο | Ανευρίσκεται σε πηγματίτες, νεφελινικούς συηνίτες, καρμπονατίτες και άλλα αλκαλικά πετρώματα, συχνά σε παραμικτικές σειρές (ομάδα πυροχλώρου). Σχετίζεται με ζιρκόνιο, απατίτη, αιγιρίνη, κολουμπίτη και περοβσκίτη. Συχνά περιέχει προσμίξεις σπανίων γαιών, ορισμένες ραδιενεργές, που του προσδίδουν ραδιενεργές ιδιότητες. Απαντάται σε πολλά σημεία του πλανήτη. Κύριες εμφανίσεις είναι στο Λάρβικ (Νορβηγία), στη Γερμανία (Βάδη - Βυτεμβέργη και Άιφελ), στη Ρωσία (όρη Ίλμεν και νότια Ουράλια, περιοχή Γιενισέι της Σιβηρίας και στη χερσόνησο Κόλα), στις περιοχές Hybla και Oka του Οντάριο (Καναδάς), την Τανζανία, το Μαλάουι, τη Γουϊνέα, τη Βραζιλία και τη νότια Αυστραλία. Δεν απαντάται στην Ελλάδα Handbook of Mineralogy Mindat.org Galleries.com Webmineral.com Κατάλογος ορυκτών James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244 Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372 | Το πυρόχλωρο (αγγλ. pyrochlore) είναι οξείδιο - υδροξείδιο (ενίοτε περιέχον και φθόριο) του νατρίου, του ασβεστίου και του νιοβίου. Το όνομά του προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «πυρ» και «χλωρόν», καθώς το ορυκτό χρωματίζεται πράσινο αν θερμανθεί έντονα ή αναφλεγεί. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%87%CE%BB%CF%89%CF%81%CE%BF |
Κρύα Βρύση Λάρισας | Η Κρύα Βρύση, κατοικήθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1920, καθώς η κυβέρνηση Γούναρη παραχώρησε στους Σαρακατσαναίους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, αλλά και σε Σαρακατσάνους που προήλθαν από άλλες περιοχές της χώρας, ορισμένες εκτάσεις αλλά και βοσκοτόπια. Στην αρχή, το χωριό προορίζοταν να γίνει τόπος συγκέντρωσης προσφύγων της Μικράς Ασίας, αλλά για το σκοπό αυτό επιλέχθηκαν τελικά τα γειτονικά Βούναινα, όπου εγκαταστάθηκαν πολλοί Καππαδόκες και Καραμανλήδες. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι άντρες του χωριού, υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών εισβολέων. Μετά την απελευθέρωση, στο χωριό είχε απομείνει μόνο μια διευρυμένη οικογένεια, όπου με την έλευση γαμπρών για τις κόρες της, έγιναν 3 οικογένειες. Τη δεκαετία του 1960, η κυβέρνηση Καραμανλή, έδωσε επιπλέον εκτάσεις στις οικογένειες της Κρύας Βρύσης, και με αυτόν τον τρόπο το χωριό μεγάλωσε και έφτασε να αριθμεί σχεδόν 150 κατοίκους κατά την απογραφή του 1961. Το 1972 ξεκίνησε η οικόδομηση του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου, και ένα χρόνο αργότερα αποπερατώθηκε. Εκείνη την περίοδο το χωριό πλησίασε τους 200 κατοίκους, και έκτοτε ο πληθυσμός του ακολουθεί ραγδαία μείωση, κυρίως λόγω της αστικοποίησης, αλλά και του υπέργηρου πληθυσμού που απέμεινε στο χωριό. Σήμερα, η Κρύα Βρύση είναι ένα μικρό χωριό που σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις (2017) δεν ξεπερνά τους 6 με 7 κατοίκους. | Η Κρύα Βρύση είναι χωριό του Νομού Λάρισας και απέχει 19 χιλιόμετρα από τη Λάρισα. Πρόκειται για έναν μικρό οικισμό ο οποίος δημιουργήθηκε γύρω στο 1920-1930 και έχει 14 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Οι κάτοικοι του είναι γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Το χωριό βρίσκεται στους πρόποδες λόφου, όπου αφθονούν οι λαγοί, και έχει τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα του Αγίου Γεωργίου και το Πάσχα. Το χωριό υπάγεται διοικητικά στο γειτονικό χωριό, το Μαυροβούνι Λάρισας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CF%8D%CE%B1_%CE%92%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B7_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82 |
Δήμος Σαρανταπόρου | Η ιστορία του Δήμου Σαρανταπόρου ξεκινά το 1994 με την εθελουσία συνένωση των τεσσάρων οικισμών της περιοχής Σαρανταπόρου. Οι οικισμοί που συνενώθηκαν ήταν το Σαραντάπορο, η Μηλέα, η Τσαπουρνιά και η Φαρμάκη. Περιήλθε στη σημερινή του μορφή όμως μετά την εφαρμογή του νόμου Καποδίστρια το 1999 και την προσχώρηση σ' αυτόν τεσσάρων νέων οικισμών, της Γεράνειας, του Λυκουδίου, της Αζώρου και των Γιαννωτών. Ο Δήμος Σαρανταπόρου αποτελείται από 8 Δημοτικά Διαμερίσματα καθένα από τα οποία έχει το δικό του Τοπικό Συμβούλιο επικεφαλής του οποίου είναι ο Πρόεδρος. Ο Δήμος διοικείται από το Δημοτικό Συμβούλιο το οποίο αποτελείται από 19 Δημοτικούς Συμβούλους με επικεφαλής το Δήμαρχο. Η έδρα του δήμου Σαρανταπόρου αποφασίστηκε να είναι στην περιοχή που βρίσκεται το Χάνι του Χατζηγώγου, λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής θέσης η οποία εξυπηρετεί καλύτερα όλους τους κατοίκους του δήμου, αλλά και της ιστορικής σημασίας της περιοχής. Το κτιριακό συγκρότημα Δημαρχείου Σαρανταπόρου Το κτιριακό συγκρότημα του Δήμου Σαρανταπόρου βρίσκεται στην τοποθεσία "Χάνι Χατζηγώγου" του οικισμού Μηλέας. Η ανέγερσή του άρχισε το 1994 και ολοκληρώθηκε το 1996, και στεγάζει όλες τις υπηρεσίες του δήμου καθώς και το Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών. Η Δημοτική Επιχείρηση Ανάπτυξης Σαρανταπόρου υλοποιεί την προσπάθεια του δήμου για προώθηση πολιτιστικών και πολιτισμικών θεμάτων της περιοχής. Στην αρμοδιότητά της συμπεριλαμβάνονται θέματα Αθλητικά, Πολιτιστικά καθώς και Κοινωνικής Μέριμνας. Μια άποψη της εισόδου του Δημαρχείου Σαρανταπόρου Στο πλαίσιο των αθλητικών δραστηριοτήτων της ΔΕΑΣ λειτουργούν τμήμα παραδοσιακών χορών, ακαδημία ποδοσφαίρου καθώς και τμήμα ρυθμικής γυμναστικής γυναικών. Στο πλαίσιο των πολιτιστικών δραστηριοτήτων η ΔΕΑΣ διοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις ενώ στο πλαίσιο της κοινωνικής μέριμνας υλοποιείται το πρόγραμμα "Βοήθεια στο Σπίτι", έδρα του οποίου είναι το παλιό κοινοτικό κατάστημα της Αζώρου. Ακόμη, διενεργούνται προγράμματα ενημέρωσης και πληροφόρησης του αγροτικού πληθυσμού. | Ο Δήμος Σαρανταπόρου λειτούργησε ως δήμος από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστριας. Με τη διοικητική διαίρεση του 2011 που προβλέπει το Σχέδιο Καλλικράτης, από 1 Ιανουαρίου 2011 εντάχθηκε στο νέο διευρυμένο Δήμο Ελασσόνας της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Βρισκόταν στα βόρεια του Νομού Λάρισας και ανήκε στην επαρχία Ελασσόνας. Αποτελείτο από 8 χωριά: Σαραντάπορο, Μηλέα, Άζωρος, Γεράνεια, Φαρμάκη, Τσαπουρνία, Λυκούδι, Γιαννωτά. Στην περιοχή υπάρχουν σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα από τα προκλασικά χρόνια έως την τουρκοκρατία. Ο συνολικός πληθυσμός του Δήμου ανέρχόταν σε 3.588 κατοίκους (απογραφή 2001). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Μολόχα | Είδη του γένους Μαλάχη που απαντούν αυτοφυή στην Ελλάδα είναι: Μαλάχη η κρητική (Malva cretica) Μαλάχη η μόσχοσμος (Malva moschata) Μαλάχη η αγρία (Malva sylvestris) Μαλάχη η αμελημένη (Malva neglecta) Μαλάχη η μικρανθής (Malva parviflora) Μαλάχη η μικρά (Malva pusilla) Μαλάχη η αιγυπτία (Malva aegyptia)Από αυτά, τα περισσότερα ενδιαφέροντα είδη, χρήσιμα και στην φαρμακευτική είναι: η Μαλάχη η αγρία και η Μαλάχη η αμελημένη τα άνθη των οποίων χρησιμοποιούνται σαν αφέψημα με μαλακτικές ιδιότητες και είναι γνωστά σαν μολοχάνθη. Στην παραδοσιακή ιατρική η χρήση της μολόχας μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως φαγώσιμο και ως θεραπευτικό φυτό. Στην αρχαία Ελλάδα την είχαν μεγάλη εκτίμηση (αναφέρεται από τον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα). Ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές (Βιβλ. Β΄) γράφει πως θεωρείται "λεαντική αρτηρίας" μάλλον επειδή χρησιμοποιούνταν ως προφυλακτικό φάρμακο κατά της αρτηριοσκλήρυνσης. Στην πρόσφατη λαϊκή ιατρική, τα φύλλα της μολόχας τρίβονται σε μέρος που πονά από το άγγιγμα της τσουκνίδας. Όπως λέγεται, "καταλαγιάζει το τσούκνισμα". Το αφέψημα από τα άνθη της (μολοχάνθια) θεωρείται μαλακτικό, αποχρεμπτικό, κινητικό του εντέρου. Το ποδόλουτρο σε αφέψημα από μολοχάνθη ανακουφίζει από την κούραση. Το κατάπλασμα φύλλων μολόχας ανακουφίζει το έκζεμα και το πόνο από το τσιμπήματα εντόμων. Αγριολούλουδα της Ελλάδας, Εκδόσεις Mediterraneo. ISBN 960-8227-71-2. Ρηγατος Α. Γεράσιμος Τα βότανα στον πολιτισμό των Ελλήνων ISBN 978-960-503-461-0 | Η μολόχα (επιστ. Μαλάχη η άγρια, Malva sylvestris) είναι το συνηθέστερο είδος Μαλάχης. Είναι ιδιαίτερα διεσπαρμένο φυτό σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου και σε πολλά ακόμα μέρη. Αναπτύσσεται από την παράκτια ζώνη μέχρι αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Η μολόχα έχει πυκνό φύλλωμα, με φύλλα παλαμοσχιδή και άνθη κυρίως ρόδινα, που φύονται από τον βλαστό. Η περίοδος ανθοφορίας της περιλαμβάνει όλη την περίοδο της άνοιξης και το ξεκίνημα του καλοκαιριού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%87%CE%B1 |
Τίνο ντι Καμάινο | Γιος του γλύπτη Καμάινο ντι Κρεσεντίνο, ο Τίνο μαθήτευσε στη Σιένα στο πλευρό του Τζιοβάνι Πιζάνο, την περίοδο που ο τελευταίος κατασκεύαζε το γλυπτό διάκοσμο του Καθεδρικού Ναού της πόλης (1284-97). Πιθανώς συνεργάστηκε με τον δάσκαλό του και στη διάρκεια των εργασιών του Πιζάνο στο Ναό του Αγίου Ανδρέα της Πιστόια (1298-1301). Εν τέλει οι δύο καλλιτέχνες μετέφεραν τις δραστηριότητές τους στην Πίζα, όπου και ο Πιζάνο ανέλαβε τη διεύθυνση των εργασιών του Καθεδρικού Ναού, φιλοτεχνώντας ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα του. Στην Πίζα την εποχή αυτή κυριαρχούσαν οι φιλομοναρχικοί Γιβελλίνοι, οι οποίοι υποστήριζαν τον Αυτοκράτορα Ερρίκο Ζ΄ (βασ. 1308-13). Όταν ο τελευταίος πέθανε απροσδόκητα στην ιταλική χερσόνησο, οι Πιζάνοι κατασκεύασαν ένα ταφικό μνημείο για εκείνον μέσα στον Καθεδρικό τους, σε κεντρικό σημείο, προκειμένου να εκφράσουν την αφοσίωσή τους. Το μνημείο κατασκεύασε το 1315 ο Τίνο ντι Καμάινο. Το συνέθεταν η σαρκοφάγος, το ομοίωμα του Αυτοκράτορα σε ξαπλωμένη στάση επάνω της, τριγυρισμένο από πολλές μορφές της θρησκευτικής παράδοσης, καθώς και αγγέλους. Το μνημείο είχε βραχεία ζωή: για πολιτικούς λόγους αποσυναρμολογήθηκε, καταστράφηκε μερικώς σε πυρκαγιά το 1595 και τμήματά του επαναχρησιμοποιήθηκαν σε άλλα έργα. Σήμερα τα αγάλματα βρίσκονται στο Μουσείο του Ναού, που εγκαινιάστηκε το 1986, ενώ ο ίδιος ο τάφος παραμένει στον Καθεδρικό, σε διαφορετική όμως θέση. Ο ντι Καμάινο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει για κάποιο διάστημα την Πίζα, για πολιτικούς λόγους, επιστρέφοντας στη Σιένα, πόλη που βρισκόταν υπό την επιρροή των Γουέλφων. Εκεί ανέλαβε τη διεύθυνση των εργασιών του Καθεδρικού Ναού επισήμως το 1320. Εργάστηκε στη Σιένα την περίοδο μεταξύ των ετών 1319 και 1320, σχεδιάζοντας εκεί το πολύπλοκο μνημείο του Καρδιναλίου Πετρόνι (1318). Κατόπιν μετέφερε το εργαστήριό του στη Φλωρεντία για να φιλοτεχνήσει ομάδα σημαντικών ταφικών μνημείων. Οι μορφές στα πολυεπίπεδα αυτά μνημεία για τοίχο χαρακτηρίζονται από τη στρογγυλοποίηση των μορφών και την απλούστευση των ανατομικών λεπτομερειών. Ο καλλιτέχνης προχώρησε τις ιδέες των Πιζάνο και Αρνόλφο ντι Κάμπιο. Αισθητικά, το ύφος του βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις παραδοσιακά στατικές και πλαστικές μορφές και στο γραμμικό δυναμισμό του Πιζάνο.Στη Σάντα Κρότσε φιλοτέχνησε τον τάφο του Γκαστόνε ντέλλα Τόρρε, πατριάρχη της Ακυληίας (1318-19). Άλλα σημαντικά έργα της περιόδου αυτής είναι η «Παναγία» που εκτίθεται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο του Μπαρτζέλλο, η «Φιλευσπλαχνία» (στο Μουσείο Μπαρντίνι), η «Πίστη» και η «Ελπίδα» (στο Μουσείο του Καθεδρικού της Φλωρεντίας). Το επιφανέστερο όμως έργο της περιόδου αυτής είναι ο τάφος που φιλοτέχνησε για τον Επίσκοπο Αντόνιο ντι Όρσο, που απεβίωσε το 1321 και που διετέλεσε παπικός καπελάνος και αρχηγός των Γουέλφων της Φλωρεντίας. Η φιγούρα του Επισκόπου εικονίζεται καθιστή, με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι να γέρνει μελαγχολικά στο πλάι. Ωστόσο, δεν κοιμάται, καθώς τα σταυρωμένα του χέρια δείχνουν ότι είναι ένθρονος στον θάνατο. Η απεικόνιση ενός νεκρού με αυτό τον τρόπο δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της τέχνης. Η «Μεγαλοπρεπής Παρθένος» με στέμμα, βιβλίο και το Θείο Βρέφος, της οποίας η βάση φέρει την επιγραφή SEDES SAPIENTIAE (ο Θρόνος της Σοφίας), σήμερα πιστεύεται πως επίσης αποτελεί τμήμα του συγκεκριμένου ταφικού μνημείου. Η συγκρατημένη και για κάποιους λυρική, έκφραση λεπτότητας που αποπνέει το άγαλμα, το οποίο σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Καθεδρικού, καθιστά τον Τίνο ντι Καμάινο εξέχοντα αντιπρόσωπο της «αυλικής τεχνοτροπίας» του πρώτου τρίτου του 14ου αιώνα. Περίπου το 1323-24, ο Τίνο ντι Καμάινο μετακόμισε στη Νάπολη. Εκεί φιλοτέχνησε σειρά ταφικών μνημείων για την αυλή του Ροβέρτου του Ανζού, μέσω των οποίων άσκησε σημαντική επιρροή στους μεταγενέστερους καλλιτέχνες. Ο ντι Καμάινο αποτέλεσε έναν από τους λίγους γλύπτες που είχαν τη δυνατότητα να υποστηρίξουν την εποχή εκείνη τις ανάγκες της αυλής των Ανδεγαυών, η οποία γινόταν όλο και περισσότερο πρόθυμη να χρησιμοποιήσει τις τέχνες και τον πολιτισμό ως μέσο επίδειξης ισχύος και πολιτικής ευρωστίας. Στον περίγυρό τους, ο Τίνο ντι Καμάινο σύντομα υπερίσχυσε των ανταγωνιστών του, μονοπωλώντας, με τη βοήθεια του εργαστηρίου του, όλες τις πρωτοβουλίες της οικογένειας στον τομέα της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής. Το 1323 κατασκεύασε τον τάφο της Αικατερίνης της Αυστρίας στο Σαν Λοτέντζο Ματζόρε, κατόπιν, το 1325, εκείνο της Βασίλισσας Μαρίας της Ουγγαρίας στη Σάντα Μαρία Ντοναρετζίνα. Για την εκκλησία της Σάντα Μαρία Κιάρα, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, φιλοτέχνησε τα ταφικά μνημεία του Καρόλου της Καλαβρίας και της Μαρίας των Βαλουά.Η Νάπολη αποτέλεσε και τη μόνιμη κατοικία του καλλιτέχνη μέχρι τον θάνατό του, το 1337. Γοτθική τέχνη Διεθνής γοτθικός ρυθμός (Ιταλικά) Carli, Enzo (1934). «Tino di Camaino scultore», Le Monnier, Φλωρεντία. (Ιταλικά) Seidel, Max (2003). «Arte italiana del Medioevo e del Rinascimento, II, Architettura e scultura», Marsilio, Βενετία, ISBN 9788831781435. (Αγγλικά) Toman, Rolf (2013). «Gothic», h.f.ullmann, Πότσνταμ, ISBN 9783848004027. (Αγγλικά) Valentiner, Wilhelm Reinhold (1935). «Tino di Camaino. A Sienese sculptor of the fourteenth century», The Pegasus Press, Παρίσι. Di Camaino, Tino, κατάλογος έργων σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο. Di Camaino, Tino, κατάλογος έργων στην Web Gallery of Art. Di Camaino, Tino Αρχειοθετήθηκε 2014-03-18 στο Wayback Machine., κατάλογος έργων στον ιστότοπο All-art.org. | Ο Τίνο ντι Καμάινο (ιταλικά: Tino di Camaino, Σιένα, περ. 1280 - Νάπολη, 1337) ήταν Ιταλός γλύπτης και αρχιτέκτων του γοτθικού ρυθμού. Όντας από τους σημαντικότερους σιενέζους γλύπτες του 14ου αιώνα, μαθήτευσε στο πλευρό του Τζιοβάνι Πιζάνο και κατόπιν διακρίθηκε για την κατασκευή μεγαλόπρεπων ταφικών μνημείων, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν εκείνο του Αυτοκράτορα Ερρίκου Ζ' στον Καθεδρικό Ναό της Πίζας (1315) κι εκείνο του Επισκόπου Αντόνιο ντ' Όρσο στον Καθεδρικό της Φλωρεντίας (1321). Ολοκλήρωσε την καριέρα του στην υπηρεσία του Ροβέρτου του Ανζού, κατασκευάζοντας ταφικά μνημεία για τη βασιλική οικογένεια, τα οποίο αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για τη Γλυπτική ολόκληρου του τρετσέντο. Από το αρχιτεκτονικό του έργο ξεχωρίζουν το Κάστρο του Αγίου Έλμο και το Καρθουσιανό Μοναστήρι του Αγίου Μαρτίνου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AF%CE%BD%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%BF |
Λουτρά Υρμίνης Ηλείας | Βρίσκεται στην περιοχή του ακρωτηρίου Κουνουπέλι, στο νοτιοδυτικό άκρο της αμμουδερής παραλίας της περιοχής της Στροφυλιάς -προστατευόμενης περιοχής με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος, εγγύς των κωμοπόλεων Βάρδα και Νέα Μανολάδα, πολύ κοντά τόσο στον οικισμό των Σαμαραίικων όσο και στον υδροβιότοπο της λίμνης-βάλτος Λάμια και την παραλία Κουνουπελάκι. Η παραλία μπροστά στις παλιές εγκαταστάσεις των Λουτρών Υρμίνης/Κουνουπελίου ονομάζεται και παραλία Κουνουπελίου. Βρίσκεται σε απόσταση 44 χιλιομέτρων βόρεια της πόλης της Αμαλιάδας, περίπου 58,5 χιλιόμετρα βόρεια του Πύργου και περίπου 50 χιλιόμετρα δυτικά-νοτιοδυτικά της Πάτρας. Στην περιοχή είναι κτισμένο το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου. Στην περιοχή έχουν βρεθεί ίχνη της αρχαίας πολίχνης Υρμίνη ενώ στο ακρωτήριο Κουνουπελίου βρίσκεται και ο μεσαιωνικός Πύργος Κουνουπελίου. Πρόκειται για σχετικά καινούριο οικισμό. Αναγνωρίστηκε ως τέτοιος την 19η Μαρτίου 1961 και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Μανολάδος, αν στην περιοχή υπήρχε οικισμός παλιότερα (16/10/1940 - 07/04/1951) αναγνωρισμένος με την ονομασία Κουνουπέλι. Αποτελούσε οικισμό της Κοινότητας Μανολάδος μέχρι την κατάργηση των κοινοτήτων και την επαναθέσπιση των δήμων σύμφωνα με το «Σχέδιο Καποδίστριας». Επί της διοικητικής μεταρρύθμισης «Καποδίστριας» αποτελούσε οικισμό του δημοτικού διαμερίσματος Μανωλάδος του Δήμου Βουπρασίας. Σήμερα αποτελεί οικισμό της Τοπικής Κοινότητας Μανολάδος του «καλλικρατικού» δήμου Ανδραβίδας - Κυλλήνης. Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Υρμίνη - Κουνουπέλι. andravida-killini.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Βόλτα στο υπόγειο σπήλαιο της Υρμίνης με τα ιαματικά λουτρά (pics). patrasevents.gr. 13 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Λουτρών Υρμίνης Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κουνουπελίου Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Μανολάδος Ηλείας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Βουπρασίας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Ανδραβίδας - Κυλλήνης. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. Σύγχρονες φωτογραφίες από την περιοχή των Λουτρών Κουνουπελίου/Υρμίνης. ilialive.gr. Ανακτήθηκε: 09/08/2020. | Τα Λουτρά Υρμίνης είναι μικρός πεδινός παραθαλάσσιος οικισμός της Ηλείας, πάνω στα διοικητικά όρια Αχαΐας και Ηλείας, κτισμένος σε υψόμετρο 1 μέτρου. Ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 2 μόνιμοι κάτοικοι. Ο οικισμός απαρτίζεται στην ουσία από τις παλιές εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις των εκεί ομώνυμων λουτρών ή Λουτρών Κουνουπελίου. Βρίσκεται εντός του Εθνικού Πάρκου υγροτόπων Κοτυχίου Στροφυλιάς που πρόκειται για ένα δίκτυο λιμνοθαλασσών, λιμνών, ελών και δασών, κατά μήκος των βορειοδυτικών ακτών της Πελοποννήσου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%81%CE%AC_%CE%A5%CF%81%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ο δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω | Αυτή η δήλωση σχετίζεται με την αντίλήψη και τη στάση του Σωκράτη απέναντι στον θάνατο και τη δέσμευσή του να εκπληρώσει τον στόχο του να ερευνήσει και να κατανοήσει τη δήλωση της Πυθίας (δηλαδή ότι δεν υπήρχε κανείς που να είναι πιο σοφός από τον Σωκράτη). Ο Σωκράτης κατάλαβε την απάντηση της Πυθίας στην ερώτηση του Χαιρεφώντα ως επικοινωνία του θεού Απόλλωνα και αυτό έγινε η κύρια οδηγία του Σωκράτη, ο λόγος ύπαρξής του. Για τον Σωκράτη, το να χωριστεί από τον Έλενχο με εξορία (που τον εμποδίζει να ερευνήσει τη δήλωση) ήταν επομένως μια μοίρα χειρότερη από τον θάνατο. Εφόσον ο Σωκράτης ήταν θρησκευόμενος και εμπιστευόταν τις θρησκευτικές του εμπειρίες, όπως η καθοδηγητική δαιμονική φωνή του, προτίμησε συνεπώς να συνεχίσει να αναζητά την αλήθεια στην απάντηση στην ερώτησή του, στη μετά θάνατον ζωή, παρά να ζήσει μια ζωή που δεν προσδιορίζει την απάντηση στη γη. Τα λόγια αυτά ειπώθηκαν από τον Σωκράτη στη δίκη του, αφού επέλεξε τον θάνατο αντί για την εξορία. Αντιπροσωπεύουν (με σύγχρονους όρους) την ευγενή επιλογή, δηλαδή την επιλογή του θανάτου μπροστά σε μια εναλλακτική λύση. Ο Σωκράτης πίστευε ότι η φιλοσοφία – η μελέτη της σοφίας – ήταν η πιο σημαντική επιδίωξη πάνω από όλα. Για ορισμένους, αποτελεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην ιστορία παράδειγμα της αναζήτησης της σοφίας μέσω της αμφισβήτησης και της λογικής επιχειρηματολογίας, μέσω της εξέτασης και της σκέψης. έτσι ώστε να αρχίσουν τη δική τους "εξέταση" της ζωής, αλλά ήξερε ότι όλοι θα πέθαιναν μια μέρα, καθώς έλεγε ότι μια ζωή χωρίς φιλοσοφία - μια «ανεξερεύνητη» ζωή - δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Πλάτων. Απολογία 38α . Πλάτων σε δώδεκα τόμους, τόμ. 1 μετάφραση Harold North Fowler. Εισαγωγή από την WRM Lamb. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1966. via Perseus Tufts JO Famakinwa – ΑΞΙΖΕΙ Ή ΟΧΙ Η ΑΝΕΞΕΤΑΤΗ ΖΩΗ; Think / Τόμος 11 / Τεύχος 31 / Καλοκαίρι 2012, σελ. 97–103 The Royal Institute of Philosophy 2012 JM Ambury – Socrates (469—399 BCE) -2biii - The Unexamined Life in the Internet Encyclopedia of Philosophy | «Ο δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω» (αρχαία: Ὁ δ' ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ, νεοελλ.: μια ανεξέλεγκτη ζωή είναι μια ζωή που δεν αξίζει να τη ζει κανένας άνθρωπος ) είναι ένα διάσημο απόφθεγμα που ειπώθηκε από τον Σωκράτη στη δίκη του για ασέβεια και διαφθορά της νεολαίας, για την οποία στη συνέχεια καταδικάστηκε σε θάνατο. Το ρητό καταγράφεται στην Απολογία του Πλάτωνα (38α5–6). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B4%CE%B5_%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%BF%CF%85_%CE%B2%CE%B9%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CF%89 |
Thriller (άλμπουμ) | Το προηγούμενο άλμπουμ του Τζάκσον, Off the Wall (1979), γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και έλαβε εξαιρετικές κριτικές από το σύνολο σχεδόν του μουσικού τύπου. Ήταν επίσης εμπορική επιτυχία καλώς εκδόθηκαν 20 εκατομμύρια αντίγραφα παγκοσμίως. Τα χρόνια μεταξύ του Off the Wall και του Thriller ήταν μια μεταβατική περίοδος για τον τραγουδιστή, μια περίοδος αυξανόμενης ανεξαρτησίας. Η περίοδος απόδειξε ότι ο τραγουδιστής έγινε δυστυχισμένος - ο Τζάκσον εξήγησε, «Ακόμα και όταν είμαι στο σπίτι, είμαι μοναχικός. Μερικές φορές κάθομαι στο δωμάτιο μου και κλαίω. Είναι τόσο δύσκολο να κάνεις φίλους... Μερικές φορές περπατάω στη γειτονιά μου τη νύχτα, απλά ελπίζοντας να βρώ κάποιον να μιλήσω μαζί του. Αλλά απλά επιστρέφω στο σπίτι». Όταν ο Τζάκσον έγινε 21 τον Αύγουστο του 1979, διόρισε μάνατζερ του τον Τζων Μπράνκα.Ο Τζάκσον είπε στον δικηγόρο του και στενό συνεργάτη Τζον Μπράνκα ότι θέλει να είναι ο «μεγαλύτερος αστέρας στο show business» και ο «πλουσιότερος». Ο Τζάκσον ήταν θυμωμένος ότι το Off the Wall έλαβε μόνο ένα Βραβείο Γκράμι και δήλωσε ότι «ήταν συνολικά άδικο ότι δεν έλαβε το Record of the Year και ότι δεν μπορεί να ξανασυμβεί». Επίσης ένιωθε ότι η μουσική βιομηχανία τον υποτιμούσε - το 1980, όταν ο Τζάκσον ρώτησε τον αρθρογράφο του Rolling Stone αν θέλει να γράψει μια ιστορία για τον Τζάκσον, η οποία θα γινόταν πρωτοσέλιδο, ο αρθρογράφος αρνήθηκε, κάτι στο οποίο ο Τζάκσον απάντησε, «Μου είπαν ότι οι μαύροι άνθρωποι στα πρωτοσέλιδα των περιοδικών δεν μπορούν να πωλήσουν αντίγραφα... Απλά περίμενε. Κάποτε τα περιοδικά θα με παρακαλούν για μια συνέντευξη. Μπορεί να τη δώσω, μπορεί όμως και να μη τη δώσω». Ο Τζάκσον συνεργάστηκε εκ νέου με τον παραγωγό του Off the Wall, Κουίνσι Τζόουνς. Το ζευγάρι δούλεψε μαζί σε 30 τραγούδια, 9 από τα οποία συμπεριλήφθηκαν τελικά στο άλμπουμ. Το Thriller ηχογραφήθηκε από τον Απρίλιο εώς τον Νοέμβριο του 1982, με προϋπολογισμό παραγωγής 750.000 δολαρίων. Για την ηχογράφηση και την παραγωγή του άλμπουμ συνεργάστηκαν και με μερικά μέλη του συγκροτήματος Toto. Ο Τζάκσον έγραψε 4 τραγούδια: Wanna Be Startin' Somethin', The Girl Is Mine, Beat It και Billie Jean. Σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες, ο Τζάκσον δεν έγραψε αυτά τα τραγούδια στο χαρτί. Αντιθέτως, χρησιμοποίησε ένα καταγραφέα ήχου (sound recorder) - όταν ηχογραφούσε θα τραγουδούσε από τη μνήμη.Οι σχέσεις μεταξύ του Τζάκσον και Τζόουνς εντάθηκαν κατά την ηχογράφηση του άλμπουμ. Ο Τζάκσον ξόδεψε τον περισσότερο του χρόνο στις πρόβες για τις χορευτικές του κινήσεις. Όταν τα 9 τραγούδια του άλμπουμ ολοκληρώθηκαν, ο Τζόουνς και ο Τζάκσον ήταν απογοητευμένοι από το αποτέλεσμα και ηχογράφησαν ξανά το κάθε τραγούδι, ξοδεύοντας μια εβδομάδα για το καθένα. Ο Τζόουνς πίστευε ότι το Billie Jean δεν ήταν τόσο δυνατό για να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ, αλλά ο Τζάκσον ήταν αντίθετος και το κράτησε. Ο Τζόουνς είπε στον Τζάκσον ότι το Thriller δεν θα είχε τόσο εμπορική επιτυχία όπως το Off the Wall, επειδή η αγορά είχε αποδυναμωθεί. Σε απάντηση, ο Τζάκσον απείλησε ότι θα ακυρώσει την κυκλοφορία του άλμπουμ.Ο Τζάκσον ήταν αποφασισμένος να δημιουργήσει ένα άλμπουμ όπου «το κάθε τραγούδι θα ήταν θανατηφόρο», και έγραφε τα τραγούδια του Thriller με αυτή τη σκέψη. Ο Τζόουνς και ο Ροντ Τέμπερτον διηγήθηκαν αναλυτικά τι γινόταν κατά την ηχογράφηση του άλμπουμ στην ειδική έκδοση του 2001. Ο Τζόουνς μιλούσε για το Billie Jean και για το πόσο προσωπικό ήταν για τον Τζάκσον, ο οποίος αγωνίστηκε για να αντιμετωπίσει αρκετές εμμονές των υπερβολικών θαυμαστών του. Ο Τζόουνς ήθελε η μεγάλη εισαγωγή του τραγουδιού να μικρύνει - ωστόσο, ο Τζάκσον δεν την άλλαξε, δηλώνοντας ότι αυτό του προκαλεί την επιθυμία να χορέψει. Η συνεχιζόμενη αντίδραση κατά της disco έκανε αναγκαίο το άλμπουμ να αλλάξει μουσική κατεύθυνση από το disco-heavy Off the Wall. Ο Τζόουνς και ο Τζάκσον ήταν αποφασισμένοι να κάνουν ένα ροκ τραγούδι που θα ταίριαζε σε όλα τα γούστα και ξόδεψαν εβδομάδες για να βρουν τον κατάλληλο κιθαρίστα για το Beat It. Τελικά, απευθύνθηκαν στον Έντι Βαν Χάλεν από το ροκ συγκρότημα Van Halen.Όταν ο Ροντ Τέμπερτον έγραψε το τραγούδι Thriller, αρχικά σκέφθηκε να το ονομάσει Starlight ή Midnight Man, αλλά προτίμησε το Thriller επειδή ένιωσε ότι ήταν πιο κατάλληλος τίτλος. Πάντα ψάχνοντας το κατάλληλο άτομο για να απαγγείλει τα τελευταία λόγια, ο Τζόουνς διάλεξε τον ηθοποιό Βίνσεντ Πράις, που ήταν γνωστός της συζύγου του, ο οποίος και ολοκλήρωσε τη δουλεία του σε 2 μόνο ηχογραφήσεις. Ο Τέμπερτον έγραψε το ομιλητικό μέρος σε ένα ταξί, καθώς ήταν στον δρόμο για το στούντιο ηχογράφησης. Ο Τζόουνς και ο Τέμπερτον είπαν ότι μερικές ηχογραφήσεις δεν είχαν συμπεριληφθεί, καθώς δεν είχαν τη «δύναμη» κάποιων άλλων τραγουδιών.Για εξέταση, ο Τζάκσον ηχογράφησε τραγούδια όπως το Carousel (γραμμένο από τον Μάικλ Σεμπέλλο), το Nite Line (γραμμένο από τον Γκλέν Μπάλλαρντ), το Trouble (ή αλλιώς She's Trouble, γραμμένο από τον Τέρρι Μπρίττεν, Μπιλλ Λίβσεϊ και Σούε Σίφριν) και το Hot Street (γραμμένο από τον Ροντ Τέμπερτον, και γνωστό ως Slapstick). Ο Τζάκσον επίσης έκοψε μια έκδοση του Starlight. Τα ντέμο (demos) όλων αυτών των τραγουδιών υπάρχουν στο διαδίκτυο. Το Carousel και το Hot Street είχαν ολοκληρωθεί, αλλά δεν είχαν συμπεριληφθεί στο άλμπουμ. Στην ειδική έκδοση του 2001, υπάρχει και ένα μικρό βίντεο για το Carousel. Σύμφωνα με τον Στηβ Χούε, από το Allmusic, το Thriller τελειοποίησε τα δυνατά στοιχεία του Off the Wall - τα χορευτικά και ροκ κομμάτια έγιναν πιο επιθετικά, ενώ τα ποπ κομμάτια και οι μπαλάντες ήταν πιο ήπιες και πιο πολλή ψυχή. Το άλμπουμ συμπεριλαμβάνει τις μπαλάντες The Lady in My Life, Human Nature, και The Girl Is Mine - τα funk κομμάτια Billie Jean και Wanna Be Startin' Somethin - και τα disco oriented Baby Be Mine και P.Y.T. (Pretty Young Thing) και είχε παρόμοιο ήχο με το υλικό στο Off the Wall. Το Wanna Be Startin' Somethin συνοδεύεται από μπάσο και κρουστά, ενώ το κεντρικό κομμάτι του τραγουδιού από μια ψαλμωδία σε αφρικάνικο ύφος (mamacosa, καθως προερχεται απο το mama se - mama sa mama- mama cosa, ενώ συχνά εσφαλμένα αναφέρεται ως σουαχίλι, αλλά βασίζεται στη ντουάλα), κάτι που δίνει στο τραγούδι μια διεθνή γεύση. Το The Girl Is Mine μιλά για μια διαμάχη δύο φίλων για μια γυναίκα, οι οποίοι διαφωνούν για το ποιος την αγαπά περισσότερο, και συμπεριλαμβάνει μια ομιλούμενη ραπ.Παρά τη χαλαρή pop γεύση αυτών των 2 άλμπουμ, το Thriller, περισσότερο από το Off the Wall, είναι προάγγελος των αντιφατικών θεματικών στοιχείων τα οποία θα χαρακτήριζαν τη μετέπειτα καριέρα του Τζάκσον. Με το Thriller, ο Τζάκσον θα ξεκινήσει να συνδέεται με τα μοτίβα της παράνοιας και των σκοτεινών θεμάτων, συμπεριλαμβανομένου του υπερφυσικού στοιχείου στο ομώνυμο τραγούδι. Αυτό είναι εμφανές στα τραγούδια Billie Jean, Wanna Be Startin' Somethin και Thriller. Στο Billie Jean, ο Τζάκσον τραγουδά για μια θαυμάστρια με εμμονές, η οποία υποστηρίζει ότι γέννησε το παιδί του ενώ στο Wanna Be Startin' Somethin τίθεται εναντίον των κουτσομπολιών στα ΜΜΕ. Στο προηγούμενο τραγούδι, ο Τζόουνς ανάθεσε στον σαξοφωνίστα της jazz, Τομ Σκόττ, να παίξει ένα σπάνιο όργανο, το λύρικον, ένα αεροελεγχόμενο όργανο όπως το συνθεσάιζερ. Ο μπασίστας Λούι Τζόνσον έπαιξε το κομμάτι του σε μια κιθάρα-μπάσο της Yamaha. Το τραγούδι ανοίγει με μια μεγάλη bass-and-drums (μπάσο-και-ντράμς) εισαγωγή. Στο τραγούδι Thriller, εμφανίζονται τα ηχητικά εφέ όπως το τρίξιμο της πόρτας, ο άνεμος, βήματα σε ξύλινες σανίδες και σκυλιά που ουρλιάζουν.Το, κατά της βίας, Beat It με αναφορές στο West Side Story, και ήταν το πρώτο πετυχημένο rock κομμάτι του Τζάκσον. Ο Τζάκσον αργότερα δήλωσε για το Beat It: «το κύριο μήνυμα είναι ότι δεν πρέπει να είσαι σκληρός τύπος, μπορείς να αποφύγεις μια μάχη και να μείνεις άνδρας. Δεν χρειάζεται να πεθάνεις για να αποδείξεις ότι είσαι άνδρας». Το Human Nature είναι κυκλοθυμικό και εσωστρεφές, όπως φαίνεται από τους στίχους, «Looking out, across the morning, the City's heart begins to beat, reaching out, I touch her shoulder, I'm dreaming of the street» (Μεταφρ.: Κοιτώντας έξω, νωρίς το πρωί, η καρδία της Πόλης αρχίζει να χτυπά, βγαίνοντας έξω, αγγίζω των ώμο της, και περπατώ ονειροπολώντας στον δρόμο).Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι ικανότητες του Τζάκσον ως τραγουδιστή είχαν δεχθεί πολλούς επαίνους - το Allmusic τον περιγράφει ως «εκτυφλωτικά ταλαντούχο τραγουδιστή». Το Rolling Stone συγκρίνει τα φωνητικά του με «την κομμένη ανάσα και το ονειρικό τραύλισμα» του Στήβι Γουόντερ. Η ανάλυσή τους ανέφερε επίσης ότι «το ελαφρύ νόημα του Τζάκσον είναι εξαιρετικά όμορφο. Γλιστρά ομαλά σε ένα αναπάντεχο falsetto, το οποίο χρησιμοποιείται πολύ τολμηρά». Με την κυκλοφορία του Thriller, ο Τζάκσον μπορούσε να τραγουδήσει σιγανά, αλλά επέλεξε να τραγουδά με πιο δυνατή φωνή επειδή οι τραγουδιστές της ποπ είχαν περισσότερο εύρος στο να δημιουργούν μουσικά ύφη. Το Rolling Stone είχε την άποψη ότι ο Τζάκσον τραγουδούσε με «απόλυτη ενήλικη φωνή», η οποία ήταν «γεμάτη από λύπη». Το P.Y.T. (Pretty Young Thing), του Τζέιμς Ίνγρκαμ και του Κούινσι Τζόουνς, και το The Lady in My Life του Ροντ Τέμπερτον, έδωσαν στο άλμπουμ πιο δυνατή R&B κατεύθυνση - αυτά τα τραγούδια περιγράφθηκαν ως «οι πρώτες sexy, soulful μπαλλάντες του Τζάκσον μετά τα χρόνια του στην Motown», από τον Ταραμπορρέλλι. Ο τραγουδιστής είχε ήδη υιοθετήσει ένα φωνητικό λόξιγκα (vocal hiccup), το οποίο συνέχιζε να εφαρμόζει στο Thriller, σκοπός του οποίου ήταν να προωθήσει ένα συγκεκριμένο αίσθημα - όπως ενθουσιασμό, λύπη και φόβο. Το Thriller κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου 1982, και έφτασε να πουλάει 1.000.000 δίσκους την εβδομάδα, όσο βρισκόταν στην κορυφή. Από το άλμπουμ, κυκλοφόρησαν 7 singles, συμπεριλαμβανομένου του The Girl Is Mine — το οποίο φάνηκε ως κακή επιλογή για πρώτο κομμάτι και οδήγησε κάποιους να θεωρήσουν ότι το άλμπουμ θα είναι μια απογοήτευση, και στις γνώμες ότι ο Τζάκσον υποκλινόταν στο λευκό κοινό. Μετά το The Girl Is Mine κυκλοφόρησε το Billie Jean, το οποίο οδήγησε το Thriller στις κορυφές των τσάρτ. Η επιτυχία συνεχίστηκε με το single Beat It, με συμμετοχή από τους κιθαριστές Έντι Βαν Χάλεν και Στηβ Λούκαθερ. Το τραγούδι Thriller κυκλοφόρησε τελευταίο ως single και επίσης έγινε hit παγκοσμίως.Το Thriller έλαβε θετικές κριτικές. Ο Κρίστοφερ Κόννελι, από τη Rolling Stone, έδωσε 4 αστέρια στο άλμπουμ περιγράφοντας το ως ένα «ενθουσιώδες LP» με ένα «οδυνηρό και σκοτεινό μήνυμα». Παρά τις θετικές κριτικές, το ομώνυμο τραγούδι δέχτηκε έντονη κριτική. Το Rolling Stone εξέφρασε μια αρνητική γνώμη, επικρίνοντας «την εκφύλιση του σε ανόητο στρατόπεδο». Το περιοδικό εξέφρασε σύγχυση για τη συμμετοχή του Vincent Price αντί του Count Floyd για το ραπ στο τέλος του κομματιού. Η The New York Times έδωσε μια θετική κριτική για το άλμπουμ, και αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ανάλυσης της στο τραγούδι Human Nature. Το περιγράφει ως το πιο εντυπωσιακό τραγούδι του άλμπουμ, και έγραψε, «αυτή είναι μια δυνατή μελαγχολική μπαλλάντα από τον Στηβ Πορκάρο και τον Τζων Μπέτις με μια ακαταμάχητη χορωδία πρέπει να είναι μια τεράστια επιτυχία». Η The New York Times προσθέτει: «υπάρχουν και άλλα hits εδώ, και είναι πολλά. Το Thrilller υποδηλώνει ότι η εξέλιξη του κ. Τζάκσον ως καλλιτέχνη ολοκληρώθηκε».Ο Ρόμπερτ Κριστγκάου έδωσε ένα θετικό (Α-) βαθμό στο άλμπουμ, λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του. Υποστηρίζει ότι υπήρχαν νέα στοιχεία στο άλμπουμ αλλά το κατατάσσει στα κλασσικά άλμπουμ. Εξέφρασε τη γνώμη ότι το Beat It ήταν το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, ονομάζοντας το «ο θρίαμβος και το thriller», αλλά επικρίνει το The Girl Is Mine ως τη «χειρότερη ιδέα του Μάικλ μετά το Ben». Ήταν της άποψης ότι η συνεργασία δεν λειτούργησε καλά, αλλά συνεχίζει να την επαινεί για το ότι «έλαβε διαφυλετική αποδοχή στο ραδιόφωνο». Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, η Time ανάλυσε τα 3 κύρια singles σπό το άλμπουμ, λέγοντας, «Ο παλμός της Αμερικής και του μεγαλύτερου μέρους του κόσμου κινείται ανώμαλα, χτυπώντας τη στιγμή που ακούγονται το Billie Jean, το Beat It και τοThriller». Αντίθετα, σε ένα άρθρο της Melody Maker, ο Πάολο Χέβιττ δήλωσε ότι «το άλμπουμ δεν είναι καλό LP» - κατά τη γνώμη του «μόνο 2 τραγούδια είναι άξια αναφοράς». Το Wanna Be Startin' Somethin θεωρήθηκε ως «εξαιρετικό, uptempo electro-funk κομμάτι», όπως είχε γίνει με το Billie Jean. Η συνολική γνώμη του Χέβιττ για το άλμπουμ είναι ήπιο, ειδικά στα τελευταία κομμάτια. Ο Χέβιττ τελειώνει την ανάλυσή του, υποστηρίζοντας ότι ο «Τζάκσον φαίνεται να έχασε το ταλέντο του στην προσπάθεια να μετατρέψει ένα ακάθαρτο σε χρυσό».Το άλμπουμ έδωσε στον Τζάκσον 8 βραβεία Γκράμι το 1984, συμπεριλαμβανομένου του Album of the Year. Το 8ο Grammy πήγε στον Μπρούς Σβέντιν. Τον ίδιο χρόνο, ο Τζάκσον έλαβε 8 American Music Awards, το Special Award of Merit και 3 MTV Video Music Awards. Το Thriller αναγνωρίστηκε ως το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ παγκοσμίως στις 7 Φεβρουαρίου 1984, όταν έλαβε θέση στο Guinness Book of World Records. Είναι 1 από τα μόνο 3 άλμπουμ που κατάφεραν να μείνουν στο top ten του Billboard 200 για 1 χρόνο, καθώς για 37 εβδομάδες ήταν 1ο, ενώ για άλλες 80 βρισκόταν στο top-10. Το άλμπουμ ήταν επίσης το πρώτο (από τα 3 συνολικά στην ιστορία των αμερικάνικων τσαρτς) που έβγαλε 7 Billboard Hot 100 top ten singles, και ήταν το μόνο άλμπουμ που ήταν το καλύτερο σε ετήσιες πωλήσεις άλμπουμ στις ΗΠΑ για 2 έτη (1983-1984).Στις 21 Αυγούστου 2009, το Thriller βραβεύθηκε ως 29x Multi-Platinum από τη Recording Industry Association of America, για τις πωλήσεις του άλμπουμ στις ΗΠΑ, οι οποίες ανέρχονται τουλάχιστον στα 29 εκατομμύρια αντίγραφα. Το άλμπουμ κατάφερε να φθάσει στην κορυφή των τσαρτ σε πολλές χώρες, πουλώντας 3.7 εκατομμύρια αντίγραφα στο Ηνωμένο Βασίλειο, 2.5 εκατομμύρια στην Ιαπωνία και έγινε 15x πλατινένιο στην Αυστραλία. Το άλμπουμ παραμένει διάσημο και σήμερα, καθώς πωλούνται περίπου 130.000 αντίγραφα τον χρόνο στις ΗΠΑ - έλαβε τη δεύτερη θέρη στο US Catalog charts τον Φεβρουάριο του 2003 και την 39η θέση στο Ηνωμένο Βασίλειο τον Μάρτιο του 2007. Ως το 2010, πουλήθηκαν περίπου 65-100 εκατομμύρια αντίγραφα παγκοσμίως. Το Blender περιέγραψε τον Τζάκσον ως την «προεξέχουσα μουσική εικόνα στα τέλη του 20ου αιώνα», ενώ η The New York Times θεωρεί ότι ήταν «μουσικό φαινόμενο», και ότι «στον κόσμο της ποπ μουσικής, εκεί είναι ο Μάικλ Τζάκσον και εκεί είναι κάποιος άλλος». Ο Τζάκσον άλλαξε τον τρόπο εργασίας στη βιομηχανία: και ως καλλιτεχνική προσωπικότητα, και ως οικονομική, μετατρέποντας τη βιομηχανία σε κερδοφόρα επιχείρηση. Ο δικηγόρος του Τζάκσον, Τζων Μπράνκα, δήλωσε ότι ο Τζάκσον έλαβε τα περισσότερα δικαιώματα στη μουσική βιομηχανία σε αυτό το σημείο: περίπου 2 εκατομμύρια δολάρια για το κάθε άλμπουμ. Ως αποτέλεσμα, ο Τζάκσον έλαβε πολλά χρήματα από τις πωλήσεις των δίσκων, και από τις πωλήσεις των αντίγραφων του ντοκιμαντέρ, The Making of Michael Jackson's Thriller, με παραγωγό τον Τζάκσον και τον Τζων Λάντις. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από το MTV, πούλησε περισσότερα από 350.000 αντίγραφα στους πρώτους μήνες κυκλοφορίας. Σε μια αγορά, η οποία είχε οδηγό τα singles, το Thriller αύξησε τη σημασία των άλμπουμ, ενώ τα πολλά hit singles άλλαξαν την αντίληψη για τον αριθμό των πετυχημένων singles από ένα ατομικό άλμπουμ. Αυτή η εποχή είδε την άφιξη των καινοτομίων, όπως η κούκλα του Μάικλ Τζάκσον, η οποία εμφανίστηκε των Μάη του 1984 στην τιμή των 12 δολαρίων. Το Thriller έλαβε μια θέση στον πολιτισμό των ΗΠΑ - ο βιογράφος Τζων Ράντι Ταραμπορρέλλι εξηγεί, «σε κάποιο σημείο, το Thriller σταμάτησε να πωλιέται ως προϊόν ευχαρίστησης, όπως το περιοδικό, το παιχνίδι, το εισιτήριο για μια ταινία, και άρχισε να πουλιέται ως προϊόν για νοικοκυριό».Κατά τη διάρκεια της κυκλφορίας του άλμπουμ, μια ανακοίνωση τύπου από τον Γκίλ Φριένσεν, τον τότε Πρόεδρο της A&M Records, ανάφερε, «Ολόκληρη η βιομηχανία είχε ένα στοίχημα σε αυτή την επιτυχία». Το περιοδικό Time ανάφερε ότι «το Thriller έδωσε στη μουσική βιομηχανία τις καλύτερες τις μέρες μετά το 1978, όταν είχε λάβει 4.1 δισεκατομμύρια δολάρια». Η Time συνόψισε τις επιπτώσεις του άλμπουμ ως «αποκατάσταση της εμπιστοσύνης» σε μια βιομηχανία βασισμένη «στα ερείπα της punk και στις περιοχές της synthesizer pop». Το περιοδικό περιέγραψε την επιρροή του Τζάκσον σε αυτό το σημείο ως, «Αστέρι των ηχογραφήσεων, του ράδιο, και του ροκ ράδιου. Μια μονοατομική ομάδα για τη μουσική επιχείρηση. Ένας στιχογράφος που έθεσε τη νίκη για μια δεκαετία. Ένας χορευτής με τα πιο μοντέρνα πόδια στον δρόμο. Ένας τραγουδιστής που διατρέχει όλα τα όρια της γεύσης, του ύφους και του χρώματος». Πριν την επιτυχία του Thriller, πολλοί ένιωθαν ότι ο Τζάκσον αγωνιζόταν να βγει στο MTV επειδή ήταν μαύρος. Σε μια προσπάθεια να μεταδίδεται ο Τζάκσον στο κανάλι, ο Πρόεδρος της CBS Records, Βάλτερ Γιέτνικοφ, πίεσε το MTV, λέγοντας: «Δεν είμαι διατεθειμένος να σας δώσω περισσότερα βίντεο και θα πω στον κόσμο ότι δεν θέλετε να παίζετε μουσική ενός καλλιτέχνη, επειδή είναι μαύρος».Η θέση του έπεισε το MTV να αρχίσει να δείχνει το Billie Jean και αργότερα το Beat It, κάτι που οδήγησε σε μια μακρά συνεργασία και αργότερα βοήθησε άλλους μαύρους μουσικούς να πετύχουν κριτική αναγνώριση. Το MTV αρνήθηκε τους ρατσιστικούς ισχυρισμούς του στη μετάδοση τους. Η διασημότητα αυτών των βίντεο, όπως του Beat It και του Billie Jean, βοήθησαν να τοποθετήσουν το νεαρό κανάλι «στον χάρτη», και το επίκεντρο του MTV μετατοπίστηκε υπέρ της ποπ και της R&B.Ο Τζάκσον μετέτρεψε το μέχρι τότε μέτριο μουσικό βίντεο σε μορφή τέχνης και μέσο προώθησης χρησιμοποιώντας και εισάγοντας ολοκληρωμένα σενάρια, χορευτικές ρουτίνες ειδικά εφέ και έκτακτες εμφανίσεις (cameo) από γνωστές προσωπικότητες. Όταν το, διάρκειας 14 λεπτά, βίντεο για το Thriller εμφανίστηκε στον αέρα, το MTV το παρουσίαζε 2 φορές την ώρα. Η μικρή ταινία αύξησε την κλίμακα των μουσικών βίντεο και αναγνωρίστηκε ως το καλύτερο βίντεο όλων των εποχών. Η διασημότητα του βίντεο έστειλε το άλμπουμ ξανά στην κορυφή των τσαρτ, αλλά η εταιρία του Τζάκσον δεν υποστήριξε την κυκλοφορία ενός τρίτου μουσικού βίντεο από το άλμπουμ. Ήταν ήδη ευχαριστημένοι με την επιτυχία του, και ο Τζάκσον έπεισε το MTV να χρηματοδοτήσει το έργο. Ο συγγραφέας, μουσικός κριτικός και δημοσιογράφος Νέλσον Τζωρτζ έγραψε το 2004, «Είναι δύσκολο να ακούς τραγούδι από το Thriller και να απεμπλακεί το μυαλό σου από τα βίντεο. Για τους περισσότερους οι εικόνες καθορίζουν τα τραγούδια. Στην πραγματικότητα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο Μάικλ είναι ο πρώτος καλλιτέχνης στο MTV που να έχει ένα ολόκληρο άλμπουμ τόσο συνδεδεμένο με τη φαντασία του κοινού με την εικόνα του». Μικρές ταινίες όπως το Thriller παρέμειναν μοναδικά για τον Τζάκσον, ενώ η χορογραφία του Beat It έχει αντιγραφεί πολλές φορές. Η χορογραφία στο Thriller έχει γίνει ένα μέρος του πολιτισμού της ποπ, και μπορούσε να αναπαραχθεί παντού από το Μπόλιγουντ ως τις φυλακές των Φιλιππίνων.Για ένα μαύρο καλλιτέχνη της δεκαετίας του 1980, η επιτυχία του Τζάκσον ήταν πρωτοφανής. Σύμφωνα με τη The Washington Post, το Thriller άνοιξε τον δρόμο για άλλους Αφροαμερικανούς καλλιτένχες όπως ο Prince. Το The Girl Is Mine έλαβε επαίνους για τη διαφυλετική αγάπη στο ράδιο. Η Time σημείωνει: «Ο Τζάκσον είναι το μεγαλύτερο πράγμα μετά τους The Beatles. Είναι το πιο καυτό φαινόμενο μετά τον Έλβις Πρίσλεϊ. Πρέπει να είναι ο πιο διάσημος μαύρος τραγουδιστής όλων των εποχών». Σήμερα το άλμπουμ συνεχίζει να λαμβάνει θετικές γνώμες από τους κριτικούς 3 δεκαετίες μετά την κυκλοφορία του. Ο Στέφεν Τόμας Έρλεβαϊν του Allmusic έδωσε στο άλμπουμ 5 αστέρια από τα 5 και έγραψε ότι το άλμπουμ έχει κάτι ενδιαφέρον για τον καθένα. Πιστεύει ότι περιείχε σκληρότερη funk και hard rock παραμένοντας παράλληλα «αναμφισβήτητα διασκεδαστικό». Επαίνεσε το Billie Jean και το Wanna Be Startin' Somethin και είπε, «Τα δύο καλύτερα τραγούδια: το Billie Jean, και το ντελιριακό Wanna Be Startin' Somethin, το πιο φρέσκο funk κομμάτι του άλμπουν [αλλά] και το πιο κλειστοφοβικό και τρομακτικό κομμάτι που ηχογράφησε ποτέ ο Τζάκσον». Ο Έρλεβαϊν θεωρεί ότι το άλμπουμ είχε κάποιες βελτιώσεις σε σύγκριση με το προηγούμενο άλμπουμ του Τζάκσον, αν και το Allmusic επέκρινε το ομώνυμο τραγούδι, περιγράφοντας το ως «γελοίο» και ότι έχει ως αποτέλεσμα «να φθάνει στη μέση και μετά να χάνει τη δύναμη του». Το Slant Magazine έδωσε στο άλμπουμ 5 αστέρια, και όπως το Allmusic και το Rolling Stone, επαινεί τους στίχους του Wanna Be Startin' Somethin.Ο Νέλσον Τζωρτζ έγραψε ότι ο Τζάκσον «εκπαίδευσε τον R. Kelly, τον Άσερ και τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και άλλους χάρη στο Thriller». Το 2003, το Thriller έλαβε τη 20η θέση στον κατάλογο του Rolling Stone, «500 Greatest Albums of All Time», και έλαβε την 3η θέση στον κατάλογο «Definitive 200 Albums of All Time». Το 2008, 25 χρόνια μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, το άλμπουμ έλαβε μια θέση στο Grammy Hall of Fame και, σε μερικές εβδομάδες, 25 ηχογραφήσεις μεταδόθηκαν από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσσου στο Εθνικό Μητρωό Καταγραφής ως «πολιτιστικά σημαντικές». Το 2009, οι κριτικοί του MTV Base και του VH1 τοποθέτησαν το Thriller στην 1η θέση του καταλόγου των καλύτερων άλμπουμ από το 1981. Το Thriller, εκτός από τους κριτικούς, αγαπήθηκε και από το κοινό. Το Thriller θεωρήθηκε από 40.000 ανθρώπους ως το Καλύτερο Άλμπουμ όλων των εποχών από τη MTV Generation, κερδίζοντας το 1/3 των συνολικών ψήφων. Στην Ελλάδα, επανακυκλοφόρησε το 1986.Το Thriller επανεκδόθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2001, με όνομα Thriller: Special Edition. Το άλμπουμ συμπεριλαμβάνει ένα νέο booklet και επιπλέον υλικό, όπως τα τραγούδια Someone In the Dark, 'Carousel, και το αρχικό demo του Billie Jean, καθώς επίσης συνεντεύξεις με τον Τζόουνς και τον Τέμπερτον σχετικά με την ηχογράφηση του άλμπουμ. Η Sony επίσης προσέλαβε τον μηχανικό και mixer Μικ Γκουζάουσκι για να εργαστεί με τον Τζάκσον στη δημιουργία 5.1-channel surround sound mixes του Thriller, καθώς επίσης και των άλλων άλμπουμ του, για κυκλοφορία στη νέα Super Audio CD μορφή. Παρά τις πολυάριθμες προσπάθειες, ο Τζάκσον δεν ενέκρινε ποτέ κάποιο από τα mixes. Ως συνέπεια, το Thriller εκδόθηκε στο SACD με μόνο μια stereo version.Τον Φεβρουάριο του 2008, η Epic Records κυκλοφόρησε το Thriller 25 - με τον Τζάκσον ως εκτελεστικό παραγωγό. Το Thriller 25 εμφανίστηκε σε CD, USB και γραμμόφωνο με 7 επιπλέον κομμάτια, το For All Time, και 5 remixes μαζί με Αμερικανούς καλλιτέχνες όπως η Fergie, ο will.i.am, ο Κάνιε Γουέστ και ο Akon. Επίσης συμπεριλαμβάνει ένα DVD με 3 βίντεο, την εμφάνιση του Μάικλ Τζάκσον με το Billie Jean στο Motown 25, και ένα booklet με ένα μήνυμα από τον Τζάκσον. Η μπαλάντα For All Time χρονολογείται από το 1982, αν και συχνά αναφέρεται ότι προέρχεται από το Dangerous. Σε αυτή την έκδοση, κυκλοφόρησαν 2 singles: The Girl Is Mine 2008 και Wanna Be Startin' Somethin' 2008. Το Thriller 25 ήταν μια εμπορική επιτυχία και ήταν καλή επανέκδοση. Έλαβε την 1η θέση σε 8 χώρες της Ευρώπης. Έλαβε τη 2η θέση στις ΗΠΑ, την 3η στο Ηνωμένο Βασίλειο και μια θέση στο top 10 σε 30 εθνικά τσαρτ. Έγινε χρυσό σε 11 χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, 2x χρυσό στη Γαλλία και πλατινένιο στην Πολωνία. Στις ΗΠΑ, το Thriller 25 ήταν το δεύτερο καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ στην εβδομάδα κυκλοφορίας του, πουλώντας 160 χιλιάδες αντίγραφα, με διαφορά 14 χιλιάδες από το άλμπουμ, το οποίο έλαβε την 1η θέση. Ήταν ακατάλληλο για το Billboard 200, καθώς ήταν επανέκδοση, αλλά έλαβε την 1η θέση στο Pop Catalog Charts (όπου έμεινε για 10 εβδομάδες), με τις καλύτερες πωλήσεις σε αυτό το τσαρτ από τον Δεκέμβριο του 1996. Με την άφιξη του Halloween τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, το Thriller 25 έμεινε για 11 εβδομάδες στην 1η θέση στα τσαρτ των ΗΠΑ. Αυτό οδήγησε στις πωλήσεις 688.000 αντιγράφων στις ΗΠΑ, και χάρη σε αυτό έγινε το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ το 2008. Αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνιση του Τζάκσον μετά το Invincible το 2001, το οποίο πούλησε 3 εκατομμύρια αντίγραφα παγκοσμίως σε 12 εβδομάδες.Μετά τον θάνατο του Μάικλ Τζάκσον τον Ιούνιο του 2009, το Thriller άρχισε να πωλείται με επιπλέον κομμάτια. Πούλησε περισσότερα από 100.000 αντίγραφα, και έλαβε την 1η θέση στο τσαρτ των Top Pop Catalog Albums. Τραγούδια όπως το Thriller επίσης βοήθησαν τον Τζάκσον να γίνει ο πρώτος καλλιτέχνης, ο οποίους πουλά περισσότερα από 1 εκατομμύρια song downloads σε μια εβδομάδα. Σύμφωνα με τον Νίλσεν Σούντκαν, το Thriller ήταν το 14ο καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ το 2009 στις ΗΠΑ, με πωλήσεις που ανέρχονται στα 1,27 εκατομμύρια αντίγραφα. Το ρεκόρ των πωλήσεων για το άλμπουμ καταρρίφθηκε τον Δεκέμβριο του 2015, καθώς έφτασε τα 30 εκατ. αντίτυπα. Μπράιν Μπανκς - πληκτρολόγια, συνθεσάιζερ, προγραμματισμός Μάικλ Μπόντικερ - συνθεσάιζερ, προγραμματισμός Λεών Ντουγκού Σανκλέρ - ντραμς Παουλίνο ντα Κόστα - κρουστά Ντέιβιντ Φόστερ - συνθεσάιζερ, προγραμματισμός Γκάρι Γκράντ - τρομπέτα και flügelhorn Έντι Βαν Χάλεν - σόλο κιθάρας στο Beat It Τζέρρι Χέι - τρομπέτα και flügelhorn Μάικλ Τζάκσον - συμπαραγωγός, κύρια φωνητικά, ντραμς Πωλ Τζάκσον - κιθάρα Λούι Τζόνσον - bass κιθάρα Κουίνσι Τζόουνς - παραγωγός Στηβ Λουκάθερ - κιθάρα (και bass κιθάρα) Άντονι Μαρινέλλι - συνθεσάιζερ, προγραμματισμός Πωλ Μακάρτνεϋ - φωνητικά στο The Girl Is Mine Ντέιβιντ Πέιτς - πληκτρολόγια, συνθεσάιζερ, προγραμματισμός Ντην Παρκς - κιθάρα Γκρεγκ Φιλλινγκέινς - πληκτρολόγια, συνθεσάιζερ, προγραμματισμός Τζεφ Πορκάρο - ντραμς Στηβ Πορκάρο - πληκτρολόγια, συνθεσάιζερ, προγραμματισμός Vincent Price - φωνητικά στο Thriller Μπιλλ Ρέιχενμπαντς - τρομπόνι Μπρους Σβέντιν - mixer Ροντ Τέμπερτον - πληκτρολόγια, συνθεσάιζερ Ντέιβιντ Ουίλλιαμς - κιθάρα Λάρρι Ουίλλιαμς - σαξόφωνο και φλάουτο Μπιλλ Βόλφερ - πληκτρολόγιο, συνθεσάιζερ Λα Τόγια Τζάκσον - φωνητικά στο PYT Τζάνετ Τζάσκον - φωνητικά στο PYT George, Nelson (2004), Michael Jackson: The Ultimate Collection (booklet), Sony BMG Taraborrelli, J. Randy (2004). The Magic and the Madness. Terra Alta, WV: Headline. ISBN 0-330-42005-4. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Thriller (Michael Jackson album) στο Wikimedia Commons | Το Thriller είναι το 6o στούντιο άλμπουμ του Αμερικανού καλλιτέχνη Μάικλ Τζάκσον. Κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου 1982, από την Epic Records, ως διάδοχος του, εμπορικά επιτυχημένου, άλμπουμ του Τζάκσον, Off the Wall. Το Thriller διαθέτει παρόμοια είδη μουσικής όπως το Off the Wall, όπως pop, rock, R&B και post-disco.Οι ηχογραφήσεις διεξήχθησαν μεταξύ Απρίλιου και Νοεμβρίου το 1982 στα Westlake Recording Studios στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, με προϋπολογισμό παραγωγής 750.000 δολάρια, με παραγωγό τον Κουίνσι Τζόουνς. Ο Τζάκσον έγραψε τα 4 από τα 9 κομμάτια του άλμπουμ. Σε περίπου 1 χρόνο, το Thriller έγινε, και παραμένει ως σήμερα, το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ όλων των εποχών, με τις πωλήσεις να ανέρχονται στα 65-110 εκατομμύρια αντίγραφα παγκοσμίως, και το καλύτερο σε πωλήσεις άλμπουμ στις ΗΠΑ. 7 από τα 9 κομμάτι του άλμπουμ κυκλοφόρησαν ως singles, και όλοι έφθασαν στο Τοp#10 του Billboard Hot 100. Το άλμπουμ επίσης κέρδισε 8 (τα περισσότερα στην ιστορία) Grammy Awards το 1984. Το Thriller επιβεβαίωσε την άποψη για τον Τζάκσον ως τον εξέχοντα ποπ αστέρα του αιώνα, και τον βοήθησε να σπάσει κάποιους φυλετικούς φραγμούς χάρη στις εμφανίσεις του στο MTV και στη συνάντηση με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρήγκαν στον Λευκό Οίκο. Οι ταινίες μικρού μήκους για το Thriller, το Billie Jean και το Beat It εμφανίζονταν συχνά στο MTV. Το 2001, κυκλοφόρησε μια ειδική έκδοση του άλμπουμ, με επιπλέον ηχητικές συνεντεύξεις, ένα demo recording και το τραγούδι Someone In the Dark, ένα τραγούδι που έλαβε Γκράμι στο ομώνυμο άλμπουμ της ταινίας E.T. the Extra-Terrestrial. Το 2008, κυκλοφόρησε νέα εκδοχή του άλμπουμ, Thriller 25. To Thriller έλαβε την 20η θέση στον κατάλογο του Rolling Stone, 500 Greatest Albums of All Time, το 2003, και έλαβε την 3η θέση στην Εθνική Επιτροπή Ηχογράφησης Εμπορευμένων στο Definitive 200 Albums of All Time. Η ταινία μικρού μήκους για το τραγούδι Thriller διασώθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στο Εθνικό Μητρώο Καταγραφής των ΗΠΑ, καθώς θεωρήθηκε «πολιτιστικά σημαντικό». Στις 16 Δεκεμβρίου 2015 έγινε ο πρώτος δίσκος που πούλησε περισσότερα από 30 εκατομμύρια αντίτυπα στις ΗΠΑ, καταρρίπτοντας το δικό του προηγούμενο ρεκόρ, 6 χρόνια μετά το θάνατο του Τζάκσον. | https://el.wikipedia.org/wiki/Thriller_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC) |
Million Dollar Baby | Ο Frankie Dunn (Κλιντ Ίστγουντ) είναι ένας έμπειρος προπονητής πυγμαχίας που προπονούσε μερικούς από τους καλύτερους πυγμάχους. Ο μοναδικός αξιόλογος πυγμάχος που του έχει απομείνει, τον εγκαταλείπει. Την ίδια στιγμή, μια σερβιτόρα, η Maggie Fitzgerald (Χίλαρι Σουάνκ) εμφανίζεται στο γυμναστήριο παρά τις δηλώσεις του Frankie, ότι δεν προπονεί κοπέλες. Κλιντ Ίστγουντ -- Frankie Dunn Χίλαρι Σουάνκ -- Maggie Fitzgerald Μόργκαν Φρίμαν -- Eddie 'Scrap' Dupris Τζέι Μπάρουτσελ -- 'Danger' Lanre Barch Lucia Rijker -- Billie 'The Blue Bear' Brían F. O'Byrne -- Father Horvak Άντονι Μάκι -- Shawrelle Berry Μάργκο Μαρτιντάλε -- Maggie's mother Μάικλ Πένια -- Omar Η ταινία κέρδισε 4 βραβεία Όσκαρ, Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α' Γυναικείας Ερμηνείας (Χίλαρι Σουάνκ) και Όσκαρ Β' Αντρικού Ρόλου (Μόργκαν Φρίμαν). Ήταν επίσης υποψήφια σε άλλες τρεις κατηγορίες. Η ταινία απέσπασε βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στα DGA Awards, μια υποψηφιότητα καλύτερης ταινίας στα PGA Awards και υποψηφιότητα για καλύτερο διασκευασμένο σενάριο στα WGA Awards, ενώ βραβεύτηκε με Screen Actors Guild Award καλύτερης Α' Γυναικείας Ερμηνείας (Χίλαρι Σουάνκ) και Β' Αντρικής Ερμηνείας (Μόργκαν Φρίμαν). Επίσης, απέσπασε δύο Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας σε Δραματική Ταινία για τη Χίλαρι Σουάνκ). Είναι η 25η ταινία που σκηνοθετεί ο Clint Eastwood, η 57η στην οποία παίζει και η 21η που είναι παραγωγός. Η Hilary Swank πέρασε από πολύ δύσκολη και επίπονη εκπαίδευση για να προετοιμαστεί κατάλληλα για τον ρόλο της, η οποία της απέφερε 9 κιλά μυϊκής μάζας παραπάνω. Συνεργάστηκε με κορυφαίους προπονητές πυγμαχίας και παρακολούθησε πάνω από 150 αγώνες από κοντά για να μελετήσει τους αθλητές. Επίσης «χτυπήθηκε» με επαγγελματίες του είδους. Το μικρό κοριτσάκι που βλέπουμε κάποια στιγμή σε ένα φορτηγό είναι η κόρη του Eastwood, Morgan. Ο Clint Eastwood είναι ο μοναδικός υποψήφιος για Όσκαρ αυτή τη χρονιά που παίζει κάποιον φανταστικό χαρακτήρα, όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι πρώτου ανδρικού ρόλου υποδύονται υπαρκτά πρόσωπα. Η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 37 μέρες, αντί για 39 που είχαν προγραμματιστεί από την παραγωγή. US News article: Million Dollar Maybe, A real-life version of Maggie Fitzgerald Η ταινία στην IMDB | Το Million Dollar Baby είναι μια βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του 2004, σε σκηνοθεσία Κλιντ Ίστγουντ. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Κλιντ Ίστγουντ, Χίλαρι Σουάνκ και Μόργκαν Φρίμαν. Η ταινία μιλάει για έναν υποεκτιμημένο προπονητή μποξ, το κρυφό του παρελθόν και την αναζήτησή του για εξιλέωση μέσω της βοήθειας που παρέχει σε μια ερασιτέχνισσα γυναίκα μποξέρ η οποία προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά της και να γίνει επαγγελματίας. Η ταινία κέρδισε 4 βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου και του Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Το σενάριο έγραψε ο βραβευμένος με Όσκαρ Πολ Χάγκις, ενώ η ιστορία βασίζεται σε μικρές ιστορίες του F.X. Toole (φιλολογικό ψευδώνυμο του "cutman", Jerry Boyd). Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν αυτός των ιστοριών (Rope Burns), αλλά στη συνέχεια το όνομα της ταινίας άλλαξε σε Million Dollar Baby. Η ταινία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από το σύνολο των κριτικών κινηματογράφου της Αμερικής, πράγμα που φαίνεται και από τα βραβεία σκηνοθεσία που κέρδισε από τις ενώσεις κριτικών Νέας Υόρκης και Σικάγου. | https://el.wikipedia.org/wiki/Million_Dollar_Baby |
Πολιορκία της Άρτας | Στα τέλη του 1821 ο Χουρσίτ Πασάς αδιαφορώντας για τις επιχειρήσεις των Σουλιωτών επικεντρώθηκε στην κατάληψη των Ιωαννίνων. Οι Έλληνες εκμεταλλεύθηκαν την προσήλωση του Χουρσίτ στα Γιάννενα και στράφηκαν εναντίον της Άρτας. Άλλωστε αυτό επιδίωκε και ο Αλή Πασάς που δελέαζε τους επαναστάτες με υψηλές αμοιβές και υποστήριξη της εξέγερσής τους. Ωστόσο, μετά την ανανέωση της ελληνο-αλβανικής συμμαχίας στο Πέτα (1 Σεπτεμβρίου 1821) πολλοί Σουλιώτες και Στερεοελλαδίτες ήταν επιφυλακτικοί ως προς τις προθέσεις του Αλή Πασά, μιας και φοβόντουσαν πως ο τελευταίος θα δεχόταν αμνηστία από τον Σουλτάνο και θα στρεφόταν εναντίον τους. Τελικά αποφασίστηκε οι δυνάμεις να κινηθούν κατά της Άρτας, αφήνοντας εκτός των επιχειρησιακών σχεδίων τους τα Ιωάννινα. Από τις αρχές του φθινοπώρου οι Ακαρνάνες οπλαρχηγοί Γώγος Μπακόλας, Ιωάννης Ράγκος και Κατσικογιάννης ήταν ήδη έξω από την Άρτα. Στις αρχές Νοεμβρίου οι επαναστάτες είχαν προετοιμαστεί εντελώς και στις 12 του ίδιου μήνα 650 Σουλιώτες υπό τους Νότη και Μάρκο Μπότσαρη και Αλβανοί σύμμαχοι υπό τους Άγο Μουχουρδάρη, Ταχήρ Αμπάζη και Τσεγκόμπεη κατέλαβαν τις Μαράτες κοντά στον Άραχθο. Όμως, τόσο η αξιόλογη οχύρωση της Άρτας όσο και ο μεγάλος αριθμός στρατιωτών που την υπεράσπιζαν (πάνω από 4.000) καθιστούσαν δύσκολη την κατάληψή της. Στις 13 Νοεμβρίου 1821 πραγματοποιήθηκε αποτυχημένη απόπειρα των Οθωμανών να εκτοπίσουν τους επαναστάτες από τις Μαράτες. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 17 Νοεμβρίου κι αφού οι επαναστατικές δυνάμεις είχαν ενισχυθεί από τους Αιτωλοακαρνάνες οπλαρχηγούς Γεώργιο Βαρνακιώτη, Γεώργιο Τσόγκα, Ανδρέα Ίσκο και Δημήτριο Μακρή, επιχειρήθηκε επιτυχημένη έφοδος εναντίον της πόλης και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της με εξαίρεση το φρούριο.Εν τω μεταξύ, ανατέθηκε από τον Χουρσίτ στον Αχμέτ Πασά Βρυώνη να ενισχύσει τους πολιορκημένους με 3.000 άνδρες στους οποίους προσχώρησε και ένα σώμα Τσάμηδων. Χίλιοι Έλληνες υπό τον Μάρκο Μπότσαρη προσπάθησαν να αναχαιτίσουν, αποτυχημένα όμως, τον Αχμέτ Πασά στη διάβαση της Ρινιάσσας και ο τελευταίος σε αντίποινα έκαψε το χωριό Λούρος (30 Νοεμβρίου). Επίσης, ένα άλλο εχθρικό σώμα προσέγγισε την Ευρυτανία για να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στους Στερεοελλαδίτες. Παράλληλα, επέστρεψε στην Ήπειρο ο Ομέρ Βρυώνης, ο οποίος προσπάθησε να προσεταιριστεί τις ελληνικές και αλβανικές δυνάμεις. Σε κοινή σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στα Μολιανά αποφασίστηκε τριήμερη ανακωχή. Οι Αλβανοί εν τω μεταξύ, πληροφορήθηκαν από τον Ομέρ Βρυώνη τις καταστροφές που είχαν υποστεί οι Τούρκοι στην υπόλοιπη Ελλάδα μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης και παραπονέθηκαν έντονα στους Σουλιώτες και στους Αιτωλοακαρνάνες οπλαρχηγούς. Παράλληλα, έστειλαν τον Ταχήρ Αμπάζη στην νότια Ελλάδα να επιβεβαιώσει τις φήμες. Πράγματι, αυτό έγινε και όταν ο Αμπάζης επέστρεψε και επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του Ομέρ Βρυώνη, η ελληνο-αλβανική συμμαχία άρχισε να διαλύεται. Στο μεταξύ εναντίον των Σουλιωτών στράφηκε και ο Μεχμέτ Ρεσίτ Πασάς με 3.000 άνδρες, ενώ την ίδια στιγμή στους Στερεοελλαδίτες έφθασαν πληροφορίες ότι έγινε εισβολή στην Ρούμελη γεγονός που τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν την πολιορκία της Άρτας. Οι 150 Σουλιώτες που είχαν παραμείνει στην πόλη βρέθηκαν σε δυσμενή θέση, αλλά οι Αλβανοί που θεωρούσαν τους Σουλιώτες ακόμη συμμάχους τους, τους πρότειναν να φύγουν από την Άρτα και να αποσυρθούν σε ορεινή κοντινή περιοχή, πράγμα που έγινε και σήμανε το τέλος της αποτυχημένης πολιορκίας της Άρτας. Στην περιοχή όπου είχαν αποσυρθεί οι Σουλιώτες ενημερώθηκαν για την τελική απόφαση των Αλβανών να διαλύσουν οριστικά την συμμαχία τους, γεγονός που τους οδήγησε στην απόσυρσή τους στο Σούλι ως το τέλος του 1821. Σφυρόερας, Βασίλειος (1975), «Τοπική επικράτηση της Επαναστάσεως», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΒ΄: Η Ελληνική Επανάσταση (1821 - 1832), Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, σελ. 173–199, ISBN 978-960-213-108-4 | Η Πολιορκία της Άρτας ήταν πολεμική εμπλοκή της Επανάστασης του 1821, κατά την οποία οι Έλληνες προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να καταλάβουν την Άρτα (12 Νοεμβρίου - 4 Δεκεμβρίου 1821). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Φλαμινία οδός | Η Οδός κατασκευάστηκε από τον Γάιο Φλαμίνιο κατά τη διάρκεια της τιμητείας του (220 π.Χ.). Οι πηγές αναφέρουν συχνές βελτιώσεις, που έγιναν σε αυτήν κατά την αυτοκρατορική περίοδο. Ο Αύγουστος καθιέρωσε μία γενική αποκατάσταση των δρόμων της Ιταλίας, αναθέτοντας την επίβλεψη διαφορετικών περιοχών σε διάφορους Συγκλητικούς. Κράτησε τη Φλαμινία για τον εαυτό του, όπου ξαναέκτισε όλες τις γέφυρες εκτός από τη Μιλβία Γέφυρα, με την οποία η Οδός περνά τον Τίβερη, 3 χλμ. βόρεια της Ρώμης (αυτή κτίστηκε από τον Mάρκο Αιμίλιο Σκάουρο το 109 π.Χ.) και έναν άγνωστο Πονς Μινούκιο. Αψίδες θριάμβου ανεγέρθηκαν προς τιμήν του στην πρώην γέφυρα και στο Ariminum, από τις οποίες η δεύτερη σώζεται μέχρι σήμερα. Ο Βεσπασιανός κατασκεύασε μία νέα σήραγγα μέσω του περάσματος της Intercisa (Φούρλo) το 77 μ.Χ. και ο Τραϊανός, όπως δείχνουν οι επιγραφές, επισκεύασε αρκετές γέφυρες κατά μήκος του δρόμου. Στον Μεσαίωνα ήταν γνωστή ως οδός της Ραβέννας, καθώς οδηγούσε στην πιο σημαντική τότε πόλη της Ραβέννας. Μετά το τέλος του Εξαρχάτου της Ραβέννας, έπεσε σε αχρηστία κατά την περίοδο των Λομβαρδών, αλλά ανακατασκευάστηκε εν μέρει την εποχή της Αναγέννησης και συνέχισε να έχει στρατιωτική σημασία μέχρι την εποχή του Ναπολέοντα Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως η SS 3 (Strada Statale 3), παραμένει ένας από τους κύριους αυτοκινητόδρομους από τη Ρώμη προς τις ακτές της Αδριατικής. Η σημασία της αρχαίας Φλαμινίας οδού είναι διπλή. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής επέκτασης τον 3ο και 2ο α. π.Χ. η Φλαμινία, που είχε τη φθηνότερη θαλάσσια οδό, έγινε κύριος άξονας μεταφοράς, με τον οποίο το σιτάρι από την Κοιλάδα του Πάδου τροφοδοτούσε τη Ρώμη και την κεντρική Ιταλία. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής παρακμής η Φλαμινία ήταν η κύρια οδός, που οδηγούσε στην καρδιά της Ιταλίας. Καταλήφθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, αλλά και από διάφορες γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις και Βυζαντινούς στρατηγούς. Ως εκ τούτου, ένας αριθμός σημαντικών μαχών διεξήχθη στη -ή κοντά στη- Φλαμινία Οδό, για παράδειγμα στο Sentinum (κοντά στο σύγχρονο Σασοφεράτο) και κοντά στο Tadinum (το σύγχρονο Γκουάλντο Ταντίνο). Η περίφημη μάχη του Κωνσταντίνου Α΄ στη Μιλβία Γέφυρα έλαβε χώρα επίσης κατά μήκος της Οδού, μετά το όραμά του με τον Σταυρό (που οδήγησε στη μεταστροφή του -και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας- στον Χριστιανισμό). Κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα ο δρόμος, που ελεγχόταν από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν μία πολιτισμική επιρροή και αποτελούσε μεγάλο μέρος αυτού, που οι ιστορικοί αποκαλούν «βυζαντινό διάδρομο». Η Φλαμινία Οδός ξεκινά από την Πόρτα ντελ Πόπολο στα Αυρηλιανά Τείχη της Ρώμης: η τωρινή Βία ντελ Κόρσο (αρχαία Βία Λάτα), η οποία συνδέει το Καπιτώλιο με την Πόρτα, μπορεί να θεωρηθεί το αστικό τμήμα της Φλαμινίας Οδού. Στη συνέχεια ο δρόμος κατευθύνεται προς τα βόρεια· σημαντικά υπολείμματα τού πεζοδρομίου του σώζονται κάτω από τον σύγχρονο δρόμο, περνώντας ελαφρώς ανατολικά από την τοποθεσία των Ετρούσκων Falerii (Τσιβιτά Καστελλάνα), διασχίζοντας τον Τίβερη στην Ούμπρια επάνω από μία γέφυρα, μερικά υπολείμματα της οποίας μπορεί κάποιος ακόμη να δει, το "Πίλε ντ' Αουγκούστο». Από εκεί προχωρά προς το Ocriculum (Oρτίκολι) και τη Narnia (Νάρνι), όπου διέσχιζε τον ποταμό Νέρα από την Πόντε ντ'Αουγκούστο, τη μεγαλύτερη ρωμαϊκή γέφυρα που κτίστηκε ποτέ, μία υπέροχη τετράτοξη κατασκευή, την οποία αναφέρει ο Mαρτιάλης και της οποίας ένα τόξο στέκεται ακόμη. Συνέχιζε και ακολουθούσε αρχικά ο σύγχρονος δρόμος προς το Casuentum (Σαν Τζέμινι), που περνά επάνω από δύο καλά διατηρημένες αρχαίες γέφυρες, μέσω της Carsulae, στο Vicus Martis Tudertium (κοντά στη σύγχρονη Mάσα Μαρτάνα), στη συνέχεια στη Mevania (Μπεβάνια) και από εκεί στο Forum Flaminii (Σ. Τζιοβάννι Προφιάμα). Αργότερα υιοθετήθηκε μία πιο κυκλική διαδρομή από τη Narnia στο Forum Flaminii, αυξάνοντας την απόσταση κατά 12 ρωμαϊκά μίλια (18 χλμ.) και περνώντας από το Interamna Nahars ( Tέρνι), το Spoletium (Σπολέτο) και το Fulginium (Φολίνιο), από το οποίο ένας κλάδος αποκλίνει προς την Perusia (Περούτζια). Από το Forum Flaminii, όπου ενώνοντο ξανά οι δύο κλάδοι, η Φλαμινία προχωρούσε στη Nuceria Camellaria (Nότσερα Ούμπρια), από όπου ένας δρόμος διακλάδωσης πήγαινε προς τη Septempeda και από εκεί είτε προς Ανκόνα είτε προς Tolentinum (Toλεντίνο), το Urbs Salvia (Ουρμπισάλια) και το Helvillum (τοποθεσία αβέβαιη, πιθανώς Σιτζίλο, αλλά ίσως Φοσάτο ντι Βίκο), για να διασχίσει την κύρια κορυφογραμμή των Απεννίνων, έναν ναό του Jupiter Appeninus που στέκεται στην -ή κοντά στην- κορυφή του περάσματος, σύμφωνα με έναν αρχαίο συγγραφέα. Από εκεί κατέβaine στο Cales (Kάγκλι), όπου έστριβε βορειοανατολικά ακολουθώντας τα φαράγγια του ποταμού Μπουράνο. Το στενότερο πέρασμα διέσχιζε μία σήραγγα λαξευμένη στον συμπαγή βράχο: μία πρώτη σήραγγα, που δείχνει να είναι του 3ου αι. π.Χ., αντικαταστάθηκε από μία παρακείμενη σήραγγα από τον Βεσπασιανό. Αυτό είναι το σύγχρονο Γκόλα ντελ Φούρλο, το αρχαίο όνομα του οποίου, Intercisa, σημαίνει "κόψιμο" σε σχέση με αυτές τις σήραγγες. Ο σύγχρονος δρόμος 2 λωρίδων, SS 3 Φλαμίνια, χρησιμοποιεί ακόμη τη σήραγγα του Βεσπασιανού, και η αφιερωματική επιγραφή του Αυτοκράτορα είναι ακόμη στη θέση της. Διακρίνονται επίσης υπολείμματα της προηγούμενης σήραγγας. Η Φλαμινία αναδυόταν από τα φαράγγια των Απεννίνων στο Forum Sempronii (Φοσσομπρόνε) και έφτανε στις ακτές της Αδριατικής στο Fanum Fortunae (Φάνο). Από εκεί, διέσχιζε βορειοδυτικά μέσω του Pisaurum (Πέζαρο) μέχρι το Αriminum (Ρίμινι). Η συνολική απόσταση από τη Ρώμη ήταν 210 ρωμαϊκά μίλια, 296 χλμ. από τον παλαιότερο δρόμο και 222 ρωμαϊκά μίλια, 328 χλμ. από τον νεότερο. Ο δρόμος έδωσε το όνομά του σε μία νομική περιφέρεια της Ιταλίας από τον 2ο αι. και μετά, την πρώην επικράτεια των Σενόνες, η οποία αρχικά συνδέθηκε με την Ούμπρια (με την οποία μάλιστα υπό τον Αύγουστο είχε σχηματίσει την VI περιοχή της Ιταλίας, που ονομαζόταν Ούμβρια και Αγρός Γαλατικός (Umbria et Ager Gallicus), η οποία όμως μετά τον Κωνσταντίνο Α΄ διοικούνταν πάντα με το Πικηνόν (Picenum). Η Via Flaminia minor ή Via Flaminia Militare ήταν μία πιο δυτική διαδρομή, που κατασκευάστηκε από τον Γάιο Φλαμίνιο (γιο του πρώην Γάιου Φλαμίνιου) το 187 π.Χ. από τη Bononia (Μπολόνια) στο Arretium (Αρέτσο). Σταδιακά έπεσε σε αχρηστία και εξαφανίστηκε μετά τον Μεσαίωνα. Η ακριβής διαδρομή της είναι άγνωστη, αν και το 1977 οι Φράνκο Σάντι και Τσέζαρε Αγκοστίνι ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν υπολείμματα, ακόμη ανεπιβεβαίωτα. Τα σωζόμενα υπολείμματα του δρόμου αποτελούνται από εδώ και εκεί κομμάτια πεζοδρομίου (το μεγαλύτερο είναι ένα διακοπτόμενο τμήμα περίπου 800 μ. μήκους στο Ρινιάνο Φλαμίνιο στο βόρειο Λάτσιο), αλλά για το μεγαλύτερο μέρος των γεφυρών, που αναφέρονται εδώ με σειρά από τη Ρώμη: Από τη Ρώμη στο Νάρνι: η Μιλβία Γέφυρα (Ponte Milvio) το Πίλε ντι Αουγκούστο Πόντε Σανγκουινάρο, βόρεια του Νάρνι η μεγάλη γέφυρα στο Νάρνι Κατά μήκος του δυτικού κλάδου: Πόντε Καλντάρο, καταστράφηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πόντε Καλαμόνε και οι δύο πριν από το Σαντζέμινι Πόντε Φονάϊα κοντά στην Aκουασπάρτα μία γέφυρα λίγο έξω από την Ακουασπάρτα, στην οποία ήταν κτισμένη η εκκλησία του Σαν Τζιοβάννι ντε Μπούτρις Πόντε ντελ Ντιάβολο στην Καβαλάρα κοντά στο Μπαστάρντο Κατά μήκος του ανατολικού κλάδου: Πόντε Σανγκουινάρο στο Σπολέτο λιγοστά υπολείμματα γέφυρας στο ΠοντεμπάριΜετά την επανένταξη των υποκαταστημάτων στο Σ. Τζιοβάννι Προφιάμα: δομή που μοιάζει με γέφυρα στο Πιέβε Φονόνικα Λε Σπούνγκε κοντά στο Nόκερα Ούμπρια τρεις γέφυρες στον δήμο Φοσάτο ντι Βίκο (μία από τις οποίες, ωστόσο, ανήκει κανονικά σε ένα παρακλάδι από τον κύριο κορμό της Φλαμινίας) Πόντε Σπιάνο στο Κοστατσιάρο μία επιβλητική γέφυρα στη Βίλα Στσίρκα, που ανατινάχθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πέντε γέφυρες στον δήμο Καντιάνο, κοντά στο Ποντεντάτσο και το Ποντεριτσιόλι Πόντε Μάλιο (ή Mάνλιο) στο Κάγκλι, που φαίνεται να είναι εν μέρει προ-ρωμαϊκής (Ουμβριανικής) κατασκευής Σήραγγα στο πέρασμα ΦούρλοΆλλα αξιοσημείωτα ρωμαϊκά απομεινάρια κατά μήκος του δρόμου, εκτός από αυτά εντός των μεμονωμένων πόλεων, περιλαμβάνουν ένα ζευγάρι πυργωτών τάφων μεταξύ Μπεβάνια και Φολίνιο, και κατά μήκος του ανατολικού κλάδου της Φλαμινία· ειδικότερα, στην περιοχή μεταξύ Σπολέτο και Τρέβι, πολλές μικρές ρωμανικές εκκλησίες, εν μέρει κτισμένες από επαναχρησιμοποιημένη ρωμαϊκή πέτρα ( spolia), συμπεριλαμβανομένων μερικών επιγραφών, σηματοδοτούν την ευθεία του δρόμου αρκετά καθαρά. Ένα μικρό τμήμα του δρόμου παραμένει στα ερείπια του Καρσούλαε, όπου περνά μέσα από την εντυπωσιακή Αψίδα του Τραϊανού. Η Οδός χρησιμοποιήθηκε ως μέρος του ατομικού δρόμου αγώνα ποδηλασίας για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960 στη Ρώμη. Στη Ρώμη περνάει και δίνει το όνομά της στο αθλητικό στάδιο Στάντιο Φλαμίνιο. Ρωμαϊκή οδός Ρωμαϊκή γέφυρα Ρωμαϊκή μηχανική Βία ντελ Κόρσο Πιάτσα ντελ Πόπολο Επίσημη έκθεση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1960. Τόμος 1. Σελ. 84. Επίσημη έκθεση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων 1960. Τόμος 2, Μέρος 1. Σελ. 319. Η Via Flaminia στο LacusCurtius Omnes Viae: Via Flaminia στον χάρτη Peutinger | Η Φλαμινία Οδός, λατιν.: Via Flaminia, ήταν μία αρχαία ρωμαϊκή οδός, που ξεκινούσε από τη Ρώμη, περνούσε επάνω από τα Απέννινα Όρη και οδηγούσε στο Ariminum (Ρίμινι) στην ακτή της Αδριατικής Θάλασσας. Λόγω της τραχύτητας των βουνών, η Φλαμινία Οδός ήταν η κύρια επιλογή, που είχαν οι Ρωμαίοι για ταξίδια μεταξύ της Ετρουρίας, του Λατίου, της Καμπανίας και της Κοιλάδας του Πάδου. Το τμήμα που διασχίζει τη βόρεια Ρώμη είναι εκείνο, όπου ο Κωνσταντίνος Α΄ είδε το περίφημο όραμά του με τον Σταυρό, που οδήγησε στη μεταστροφή του στον Χριστιανισμό και στον εκχριστιανισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σήμερα η ίδια διαδρομή, που εξακολουθεί να ονομάζεται με το ίδιο όνομα για μεγάλο μέρος της απόστασής της, παραλληλίζεται ή επικαλύπτεται από τη Στράντα Στατάλε (SS) 3, που ονομάζεται επίσης Στράντα Ρετζιονάλε (SR) 3 στο Λάτσιο και την Ούμπρια, και τη Στράντα Προβιντσιάλε (SP) 3 στο Μάρκε. Φεύγει από τη Ρώμη, ανεβαίνει στο Βαλ Τέβερε ("Κοιλάδα του Τίβερη") και στα βουνά στο Καστέλο ντελε Φορμίσε, ανεβαίνει στο Γκουάλντο Ταντίνο, συνεχίζει επάνω από το χάσμα στο Πάσο Σέτζια, 575 μ. στο Κάγκλι. Από εκεί κατηφορίζει τις υδάτινες οδούς της ανατολικής πλαγιάς μεταξύ των Απεννίνων της Τοσκάνης-Αιμιλίας και των Απεννίνων της Ούμπρια μέχρι το Φάνο στην ακτή και πηγαίνει βόρεια, παράλληλα με τον αυτοκινητόδρομο Α14 προς το Ρίμινι. Αυτή η διαδρομή, που κάποτε ήταν βολική για τους Ρωμαίους πολίτες και άλλους ταξιδιώτες, είναι πλέον με μεγάλη κυκλοφοριακή κίνηση μεταξύ της βόρειας Ιταλίας και της πρωτεύουσας της Ρώμης. Παραμένει επαρχιακός δρόμος, ενώ η κυκλοφορία διέρχεται με σιδηρόδρομο και αουτοστράντα μέσα από δεκάδες τούνελ μεταξύ Φλωρεντίας και Μπολόνια: είναι μία πιο σύντομη, πιο άμεση διαδρομή κάτω από τις κορυφογραμμές και σχεδόν απρόσιτα περάσματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CF%82 |
Ρέιφ Φάινς | Ο Φάινς γεννήθηκε στο Ίπσγουιτς του Σάφολκ της Αγγλίας από μια αριστοκρακτική οικογένεια, γιος της Τζένιφερ Λας, μίας συγγραφέως, και του Μαρκ Φάινς, ενός αγρότη και φωτογράφου του οποίου ο πατέρας ήταν βιομήχανος. Είναι όγδοος ξάδερφος του Πρίγκιπα της Ουαλίας. Είναι ο μεγαλύτερος από τα έξι αδέρφια του. Ο Τζόζεφ Φάινς είναι ηθοποιός, η Μάρθα Φάινς σκηνοθέτης, ο Μάγκνους Φάινς είναι συνθέτης και ο Τζέικομπ Φάινς είναι στο Κίνημα Διατήρησης. Ο ανιψιός του Ίρο Φάινς-Τίφιν έπαιξε το Βόλντεμορτ σε νεαρή ηλικία στην ταινία Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκιψ. Μαζί με την οικογένειά του μετακόμισαν στην Ιρλανδία το 1973. Ο Φάινς φοίτησε στο St. Kieran's Colllege για ένα χρόνο και ακολούθησε το Newtown School. Μετακόμισαν στο Σάλμπουρι όπου ο Φάινς τέλειωσε τις σπουδές του. Ο Φάινς εκπαιδεύτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου. Ασχολήθηκε αρχικά με το θέατρο πριν κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1992 στο Ανεμοδαρμένα Ύψη, κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ Ανεμοδαρμένα Ύψη, με την Ζυλιέτ Μπινός. Για την ερμηνεία του απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Το 1993 κέρδισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Το Μωρό της Μακόν με τη Τζούλια Όρμοντ. Την ίδια χρονιά έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν υποδύθηκε τον Ναζί αξιωματικό Άμον Γκεθ στην ταινία Η Λίστα του Σίντλερ του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Για την ερμηνεία του έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Μπορεί να μην κέρδισε το Όσκαρ, πήρε όμως το βραβείο BAFTA και κέρδισε μια θέση στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου στην κατηγορία 100 Ήρωες και Κακοί. Το 1994 υποδύθηκε τον ακαδημαϊκό Τσαρλς Βαν Ντόρεν στο Quiz Show. Το 1996 έλαβε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ, αυτή τη φορά στην κατηγορία Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία Ο Άγγλος ασθενής. Η δουλειά του Φάινς κυμαίνεται από θρίλερ (Κόκκινος Δράκος), βιβλικά έπη κινουμένων σχεδίων (Ο Πρίγκιπας της Αιγύπτου) και ρομαντική κωμωδία (Η Καμαριέρα) σε δράματα (Όσκαρ και Λουσίντα) και ιστορικά (Sunshine). Ο Επίμονος Κηπουρός κυκλοφόρησε το 2005 με τον Φάινς στον ομώνυμο ρόλο. Την ίδια χρονιά ενσάρκωσε το Βόλντεμορτ στην ταινία φαντασίας Ο Χάρι Πότερ και το Κύπελλο της Φωτιάς. Επανέλαβε το ρόλο και στις υπόλοιπες ταινίες της σειράς Ο Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα, Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου - Μέρος 1 και Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου - Μέρος 2. Το 2009 έκανε ένα μικρό πέρασμα στην ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου The Hurt Locker και το 2010 στην ταινία Η Τιτανομαχία ενσαρκώνοντας τον Άδη. Το 2011 πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την κινηματογραφική μεταφορά της τραγωδίας του Σαίξπηρ Κοριολανός, υποδυόμενος τον ομώνυμο ρόλο. Το 2012 επανέλαβε το ρόλο του Άδη στη συνέχεια της ταινίας Η Τιτανομαχία με τίτλο Η Οργή των Τιτάνων (Wrath of the Titans). Το Νοέμβριο του 2011 ανακοινώθηκε η συμμετοχή του στην 23η ταινία Τζέιμς Μποντ με τον τίτλο Skyfall, η οποία κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2012. Ο Φάινς γνωρίστηκε με την ηθοποιό Άλεξ Κίνγκστον όταν φοιτούσαν μαζί στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Μετά από 10 χρόνια δεσμό, παντρεύτηκαν το 1993 και χώρισαν το 1997. Το 1995 είχε σχέση με τη Φρανσέσκα Αννίς, που έπαιζε την μητέρα του Γερτρούδη στο θεατρικό Άμλετ, όπου και γνωρίστηκαν. Μετά από 11 χρόνια μαζί, χωρίσανε το Φεβρουάριο του 2006. Το Φεβρουάριο του 2007, το προσωπικό της πτήσης του Σίδνεϊ της Αυστραλίας με προορισμό την Ινδία είδε τον ηθοποιό να φεύγει από το αεροπλάνο με την 38χρονη αεροσυνοδό Λίζα Ρόμπερτσον. Αν και στην αρχή απαρνιόταν τις κατηγορίες, η Ρόμπερτσον αργότερα ομολόγησε ότι έκανε σεξ με τον Φάινς στις τουαλέτες. Ο Φάινς θα πήγαινε στο Μουμπάι συμμετέχοντας στην προσπάθεια της UNICEF να μιλήσει για το Aids. Η οργάνωση κράτησε τον Φάινς σαν πρέσβη αλλά η Ρόμπερτσον απολύθηκε από την αεροπορική εταιρία που εργαζόταν. Ο Ρέιφ Φάινς είναι Βρετανός υπήκοος και από το Σεπτέμβριο του 2017 είναι κάτοχος σερβικού διαβατηρίου | Ο Ρέιφ Φάινς (Ralph Nathaniel Twisleton-Wykeham-Fiennes, 22 Δεκεμβρίου 1962) είναι Άγγλος ηθοποιός. Έχει εμφανιστεί σε πολλές ταινίες όπως Η Λίστα του Σίντλερ (Schindler's List, 1993), Ο Άγγλος ασθενής (The English Patient, 1996), Η Καμαριέρα (Maid in Manhattan, 2002), Κόκκινος Δράκος (Red Dragon, 2002), Ο Επίμονος Κηπουρός (The Constant Gardener, 2005) και στις ταινίες Χάρι Πότερ ως Λόρδος Βόλντεμορτ. To 2008 συμπρωταγωνίστησε με την Κέιτ Γουίνσλετ στην ταινία Σφραγισμένα Χείλη (The Reader, 2008) και το 2009 έκανε μια μικρή εμφάνιση στο The Hurt Locker (2009). Πιο πρόσφατα πρωταγωνίστησε στην ταινία Η Τιτανομαχία (Clash of the Titans, 2010) και στη συνέχειά της Η Οργή των Τιτάνων (Wrath of the Titans, 2012). Το 2011 πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την κινηματογραφική μεταφορά της τραγωδίας του Σαίξπηρ Κοριολανός, το 2012 εμφανίστηκε στην 23η ταινία Τζέιμς Μποντ με τίτλο Skyfall και το 2014 πρωταγωνίστησε στην ταινία Ξενοδοχείο Grand Budapest (The Grand Budapest Hotel). Ο Φάινς έχει βραβευτεί με το βραβείο Τόνι και έχει βρεθεί δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ. Επίσης είναι πρεσβευτής της UNICEF. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%AD%CE%B9%CF%86_%CE%A6%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%82 |
Λουίζα του Μερόντ | Η Λουίζ Καρολίν Γκισλαίν γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1819 στις Βρυξέλλες, και ήταν κόρη του Κόμη Βέρνερ του Μερόντ-Γουέστερλο και της Κόμισσας Βικτόρια φαν Σπάνγκεν ντ' Ατουρνέσε. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1846 παντρεύτηκε τον Κάρολο Εμμανουήλ νταλ Πότσο, 5ο Πρίγκιπα της Λα Κιστέρνα στις Βρυξέλλες. Μαζί απέκτησαν δύο παιδιά: την Μαρία Βικτωρία Καρλότα Ερριέττα Ιωάννα (1847-1876), παντρεύτηκε τον Αμεδαίο της Αόστης. Απέκτησαν 3 παιδιά. την Βεατρίκη Ιωσηφίνα Αντωνία Λουίζα (1851-1864).Πέθανε την 1η Μαρτίου 1868 στο Παλάτι Λα Κιστέρνα σε ηλικία 48 ετών. Είναι θαμμένη στο Παρεκκλήσι της Παναγίας της Πιέτα στο Τορίνο. 22 Μαΐου 1819 – 28 Σεπτεμβρίου 1846: Κόμισσα Λουίζ του Μερόντ 28 Σεπτεμβρίου 1846 – 26 Μαρτίου 1864: Πριγκίπισσα της Λα Κιστέρνα 26 Μαρτίου 1864 – 19 Φεβρουαρίου 1867: Η Χήρα Πριγκίπισσα της Λα Κιστέρνα 19 Φεβρουαρίου 1867 – 1 Μαρτίου 1868: Η Υψηλότητα Η Χήρα Πριγκίπισσα της Λα Κιστέρνα | Η Λουίζα του Μερόντ (Louise de Mérode, 22 Μαΐου 1819 - 1 Μαρτίου 1868) ήταν η σύζυγος του Κάρολου Εμμανουήλ νταλ Πότσο, 5ου Πρίγκιπα της Λα Κιστέρνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%AF%CE%B6%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84 |
Απόκληροι της ζωής | Ένας Γάλλος εργάτης στις αποβάθρες του Σαν Πέδρο της Καλιφόρνια, ο Μπόμπο, μεθάει κάποιο βράδυ τόσο πολύ, που την επομένη ξυπνάει πάνω σε μια σαθρή καλύβα σε μια φορτηγίδα του κόλπου του Σαν Πάμπλο χωρίς να θυμάται τίποτα από την προηγούμενη νύχτα. Τότε κάνει την εμφάνιση του ο ιδιοκτήτης της φορτηγίδας και ψαράς Τακέο υπενθυμίζοντας στον Μπόμπο, πώς συναντήθηκαν την προηγούμενη νύχτα και ότι είχαν συμφωνήσει ότι ο Μπόμπο, θα εργαζόταν για αυτόν. Ο Μπόμπο δεν θυμάται αυτή τη συνάντηση και σκοπεύει να φύγει. Ένα αστυνομικό σκάφος περνά και, ακούγοντας ότι ψάχνουν για τον δολοφόνο του τοπικού θαμώνα ενός μπαρ του Ποπ Κέλλυ, ο οποίος στραγγαλίστηκε μέχρι θανάτου κάποτε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης νύχτας, αναγκάζει τον Μπόμπο να βάλει τα φρένα στα σχέδιά του για να φύγει, φοβούμενος ότι μπορεί να σκότωσε τον άνδρα, λόγω του βιαίου παρελθόν του. Έτσι ο Μπόμπο παίρνει τη δουλειά στη φορτηγίδα και μετά πηγαίνει στην πόλη για να συναντηθεί με τους φίλους του, τον Τάινι και τον Νάτσυ, σε ένα τοπικό μπαρ. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Τάινι ότι δεν έβλαψε κανέναν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης νύχτας, οι ανησυχίες του Μπόμπο δεν εξαφανίζονται. Συμφωνεί να συναντήσει τον Τάινι αργότερα εκείνο το βράδυ και να φύγουν από την πόλη μαζί. Καθώς ο ίδιος και ο Νάτσυ μιλούν αφότου έχει φύγει ο Τάινι, ο Νάτσυ αντιλαμβάνεται ότι το καπέλο του Ποπ Κέλλυ βρίσκεται στη φορτηγίδα και το κρύβει. Καθώς οι δύο άνδρες περπατούν κοντά στην ακτή, μια ομάδα γυναικών αρχίζει να ζητά βοήθεια για μια νεαρή γυναίκα που επρόκειτο να αυτοκτονήσει στη θάλασσα. Ο Μπόμπο τη σώζει και την παίρνει πίσω στη φορτηγίδα του. Το επόμενο πρωί, η νεαρή γυναίκα, η Άννα, αφού έχει συνέρθει, τακτοποίει λίγο την καλύβα και εκεί κάνει την εμφάνιση του ο Τάινι, ο οποίος αρχίζει να την κακοποιεί, υπονοώντας ότι είναι μια πόρνη. Υποστηρίζει ότι αυτός και ο Μπόμπο τελικά θα φύγουν από την πόλη, όπως έχουν συμφωνήσει. Ο Μπόμπο επιστρέφει πίσω στη καλύβα και έρχεται σε αντιπαράθεση με τον Τάινι, καθώς έχει αλλάξει γνώμη και δεν σκοπεύει να φύγει. Τότε ο Μπόμπο χάνει την ψυχραιμία του και σχεδόν στραγγαλίζει τον Τάινι, αλλά σταματά την τελευταία στιγμή και του λέει να φύγει και να μην επιστρέψει ποτέ. Ο Μπόμπο και η Άννα αποφασίζουν να μείνουν στη καλύβα και σχεδιάζουν να παντρευτούν. Αφού βγεί έξω ο Μπόμπο με τον Τακέο για να πιάσουν δολώματα, ο Τάινι παρεμβαίνει και πάλι και αναφέρει στην Άννα ότι αυτός και ο «φίλος του» έχουν μια σκοτεινή ιστορία μαζί από το παρελθόν. Η Άννα ενοχλείται από αυτήν τη συνομιλία και, όταν επιστρέφει ο Μπόμπο τον ρωτάει για τον Τάινι, όπου αυτός της εξηγεί τη σχέση τους και της λέει για τη άσχημη του τάση να είναι βίαιος, ειδικά αν μεθάει. Ο Μπόμπο και η Άννα παρόλα αυτά παντρεύονται στη φορτηγίδα με όλους τους φίλους τους να παρευρίσκονται. Ο Δρ. Μπρόδερς καθώς ταξιδεύει κατά τη διάρκεια του γάμου, ζητά από τον Μπόμπο να τον βοηθήσει ξανά για να φτιάξει το σκάφος του. Ο Τάινι έρχεται στη φορτηγίδα, μεθυσμένος και θυμωμένος που δεν προσκλήθηκε στο γάμο. Τότε η Άννα συνειδητοποιεί ότι ο Τάινι σκότωσε τον Ποπ Κέλλυ για να μπορεί να εκβιάζει τον Μπόμπο συνεχώς. Εξοργισμένος, ο Τάινι επιτίθεται στην Άννα και τη χτυπά άσχημα. Όταν επιστρέφει ο Μπόμπο, αυτός και ο Δρ. Μπρόδερς βρίσκουν την Άννα τραυματισμένη και τη μεταφέρουν άμεσα στο νοσοκομείο, όπου εκεί ο Δρ. Μπρόδερς υπόσχεται στον Μπόμπο να κάνει ό,τι μπορεί για αυτήν. Αφήνοντας τον Νάτσυ να περιμένει έξω από το δωμάτιο της Άννας, ο Μπόμπο πηγαίνει να βρει τον Τάινι, όπου και τον εντοπίζει να είναι μεθυσμένος στον κυματοθραύστη κοντά στη φορτηγίδα. Ο Μπόμπο θυμωμένος τον καταδιώκει στη ακτή με τον Τάινι να δηλώνει την αθωότητά του συνεχώς. Ο Τάινι, που δεν ξέρει να κολυμπά, ανεβαίνει στα βράχια για να ξεφύγει και παρασύρεται από ένα κύμα και πνίγεται. Μετά από λίγο καιρό αφού η Άννα είναι σε θέση να βγει από το νοσοκομείο, ο Μπόμπο τη φέρνει πίσω στη φορτηγίδα μέσω του σκάφους του Δρ. Μπρόδερς. Η Άννα δεν είναι σε θέση να περπατήσει και γι' αυτό ο Μπόμπο αναλαμβάνει να την κουβαλήσει στο κατώφλι του σπιτιού τους, το οποίο έχει αναμορφωθεί έτσι ώστε να είναι τόσο άνετο όσο ονειρευόταν η Άννα. Το αγαπημένο τους τραγούδι παίζει καθώς μπαίνουν μέσα. Οι Απόκληροι της ζωής επρόκειτο να γίνει ένα κινηματογραφικό όχημα για τον Γκαμπέν, ο οποίος ήταν από τους κορυφαίους ηθοποιούς στη χώρα καταγωγής του τη Γαλλία, αλλά δεν κατάφερε να πετύχει το ίδιο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο χαρισματικός Γκαμπέν ήταν σε αρκετούς επιτυχημένους πρωταγωνιστικούς ρόλους και είχε το πλεονέκτημα να επιλέξει την ιστορία του Ρόμπερτσον για να γίνει μια προσαρμογή στον κινηματογράφο. Θέλοντας να τον εκμεταλλευτεί, η 20th Century Fox αγόρασε τα δικαιώματα του βιβλίου, παρά τα θέματα της πορνείας, του βιασμού, του κανιβαλισμού και της δολοφονίας. Ο Κώδικας Παραγωγής Χέιζ προχώρησε σε συστάσεις καθώς έκρινε ότι το στούντιο έπρεπε να αφήσει το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας. Στον ρόλο του Τάινι, ο Μίτσελ υποδύθηκε τον κακό στην ταινία, έχοντας νωρίτερα παίξει ως αξιαγάπητος πατέρας της Σκάρλετ Ο'Χαρα στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος το 1938. Λίγο μετά την έναρξη των γυρισμάτων, ο σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ εγκατέλειψε την ταινία, καθώς φημολογείται ότι οφείλονταν σε διαμάχη που είχε με τον Γκαμπέν σχετικά με τη Μαρλέν Ντίτριχ, η οποία είχε δεσμό και με τους δύο άντρες. Δεν είναι γνωστό ποια αρχική σκηνή γυρίστηκε από τον Λανγκ ή τον διάδοχο σκηνοθέτη Άρτσι Μάγιο. Υπήρξαν προβλήματα σχετικά με την τοποθεσία της ταινίας στον κόλπο του Σαν Πάμπλο, ο οποίος είχε καταστραφεί μετά τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ και η δυτική ακτή ανακηρύχθηκε ζώνη ασφαλείας. Ένα μεγάλο σκηνικό του στούντιο ήταν γεμάτο με νερό για τις σκηνές της φορτηγίδας, δίνοντας στην ταινία μια τεχνητή, ονειρική ατμόσφαιρα. Τα εφέ φωτισμού, ομίχλης και κυμάτων, μερικές φορές ήταν σκοτεινά και απαίσια ή αφρώδη και ρομαντικά ανάλογα με τη σκηνή, οδήγησαν στην υποψηφιότητα του Τσαρλς Κλαρκ για Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας. Ο Ισπανός σουρεαλιστής ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί προσλήφθηκε για να δημιουργήσει τη σκηνή της κορύφωσης της ιστορίας, αλλά αυτή θεωρήθηκε πολύ παράξενη και η σκηνή γυρίστηκε με μόνο κάποια από την επιρροή του (πιθανότατα το κοντινό πλάνο του ρολογιού, ή η ακέφαλη γυναίκα) άθικτη. Ο Μπόσλεϊ Κράουδερ, κριτικός κινηματογράφου για τους The New York Times, αμφισβήτησε τη σκηνοθεσία της ταινίας, ειδικά την εστίασή της στον ηθοποιό Ζαν Γκαμπέν: «Όμως όλοι χρειάζονται πολύ περισσότερο από ένα ασαφές και ανεπίλυτο σενάριο, πολύ περισσότερο από ένα συνθετικό τοπίο και κατασκευασμένες διαθέσεις. Ο σκηνοθέτης Άρτσι Μάγιο δεν τους έφερε σε επαφή με την πραγματική ζωή. Έχει ξοδέψει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς του για να φέρει το κοινό σε επαφή με τον κ. Γκαμπέν. Και η ταινία είναι πολύ βαριά για να το φέρει εξ ολοκλήρου, ακόμα κι αν είναι ο Σαρλ Μπουαγιέ από την άλλη πλευρά των σιδηροδρομικών γραμμών.»Ο Χάρι Μακάρθουρ της Αμερικανικής εφημερίδας Evening Star στην κριτική του για την ταινία που δημοσιεύθηκε στις 10 Ιουλίου 1942 ανέφερε μεταξύ άλλων πως: «Η ιστορία που έχει επιλεγεί ως το όχημα του κύριου Γκαμπέν για το ντεμπούτο του στο Χόλυγουντ είναι πραγματικά κατάλληλη για το ταλέντο του, αν και ορισμένοι από τους παλιούς θαυμαστές του μπορεί να το βρουν λίγο πολύ ρομαντική για έναν βετεράνο της γαλλικής τραγωδίας.» Οι Απόκληροι της ζωής στην IMDb Οι Απόκληροι της ζωής στο AllMovie Οι Απόκληροι της ζωής στο Rotten Tomatoes | Οι Απόκληροι της ζωής (Πρωτότυπος τίτλος: Moontide) είναι ένα φιλμ νουάρ Αμερικανικής παραγωγής του 1942 σε σκηνοθεσία του Άρτσι Μάγιο και σενάριο των Νουνάλι Τζόνσον, Τζον Ο'Χάρα, βασισμένο στο μυθιστόρημα Moon Tide (1940) του Γουίλαρντ Ρόμπερτσον. Πρωταγωνιστούν: Ζαν Γκαμπέν, Άιντα Λουπίνο, Τόμας Μίτσελ και ο Κλοντ Ρέινς. Ο Τσαρλς Κλαρκ προτάθηκε για το Όσκαρ Καλύτερης διεύθυνσης φωτογραφίας σε ασπρόμαυρη ταινία. Παρά τις χαρισματικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, η ταινία δεν έγινε δεκτή από το κοινό και τους κριτικούς κατά την κυκλοφορία της, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 29 Μαΐου 1942 (Ηνωμένες Πολιτείες). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF%CE%B9_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B6%CF%89%CE%AE%CF%82 |
Νικόλαος Μαλλιάκας | Ξεκίνησε να δικηγορεί στη Λάρισα και εν συνεχεία εργάστηκε στην Αθήνα, με ειδίκευση σε αστικά και διοικητικά ζητήματα. To 1936 έγινε δικηγόρος παρά Αρείω Πάγω. Με τον ΕΔΕΣ ανέπτυξε αντιστασιακή δράση. Όντας συνεργάτης του Γεωργίου Παπανδρέου, συνελήφθη από τον ΕΛΑΣ το 1944 και καταδικάστηκε σε θάνατο λόγω του κινήματος. Εξελέγη βουλευτής Λέσβου αρχικά με το Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα το 1946 και επανεξελέγη τα έτη 1952 με τον Ελληνικό Συναγερμό και με το Κόμμα Φιλελευθέρων το 1956. Έπειτα εξελέγη βουλευτής με την Ένωση Κέντρου το 1961, 1963 και το 1964. Υπηρέτησε στην κυβέρνηση Παπανδρέου ως υφυπουργός Γεωργίας, από τις 18 Φεβρουαρίου 1964 ως τις 15 Ιουλίου 1965. Πέθανε στις 31 Ιουλίου 1984 και κηδεύτηκε την επομένη από τον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Σύζυγός του ήταν η Παυλίνα Σταΐκου, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, τον Γιώργο, την Όλυ και την Ανθή. ΕΞΕΧΟΥΣΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ του Νικολάου Σταυρίδη - Νικολαϊδη (Φιλόλογου - Ιστορικού) | Ο Νικόλαος Μαλλιάκας (Πέτρα Λέσβου, 1903 – Αθήνα, 31 Ιουλίου 1984) του Γεωργίου και της Ολυμπίας ήταν Έλληνας νομικός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν πρόεδρος της Ενώσεως Λεσβίων Αθηνών και δημιούργησε το βουλευτικό οικισμό "Πολιτεία" στον Κοκκιναρά και στην Κηφισιά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%B1%CF%82 |
Δήμος Εχιναίων | Ο δήμος περιλάμβανε τα παρακάτω δημοτικά διαμερίσματα και οικισμούς: Δ.δ. Ραχών [ 1.361 ] οι Ράχες [ 723 ] η Παραλία Ραχών [ 609 ] οι Φούρνοι [ 16 ] η Φτιλιά [ 13 ] Δ.δ. Αχινού [ 999 ] ο Αχινός [ 850 ] το Δρέπανο [ 10 ] η Δροσιά [ 11 ] η Κουβέλα [ 95 ] η Παραλία Αχινού [ 16 ] ο Πλατανιάς [ 17 ] η Σκασμάδα [ 0 ] Δ.δ. Αχλαδίου -- το Αχλάδιον [ 381 ] Δ.δ. Καραβομύλου [ 726 ] ο Καραβόμυλος [ 678 ] το Πανόραμα [ 48 ] Δ.δ. Παλαιοκερασιάς -- η Παλαιοκερασιά [ 424 ] Δ.δ. Σπαρτιάς [ 627 ] η Νέα Σπαρτιά [ 389 ] η Σπαρτιά [ 238 ] | Ο δήμος Εχιναίων ήταν δήμος του νομού Φθιώτιδας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999 -2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε στον νέο δήμο Στυλίδας. Βρισκόταν στα βορειοανατολικά του νομού ανάμεσα στους δήμους Στυλίδας και Πελασγίας, κάτω από τον νομό Μαγνησίας. Ο δήμος αποτελούταν από έξι δημοτικά διαμερίσματα και έχει συνολικό πληθυσμό 4.518 κατοίκους. Έδρα του δήμου ήταν οι Ράχες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%87%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD |
314 | Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 8 Οκτωβρίου - Μάχη των Κιβαλών: Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Λικίνιος ηττάται από τον συναυτοκράτορα Κωνσταντίνο Α΄ στην Κολόνια Αυρήλια Κιβάλες (σημερινό Βίνκοβτσι στην Κροατία). Ο Λικίνιος αναγκάζεται να δραπετεύσει για το Σίρμιο, και απωλεί όλες τις κτήσεις των Βαλκανίων εκτός από τη Θράκη. Αρχίζουν οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο Αυγούστων, αλλά είναι ανεπιτυχείς. Μία τεράστια Πικτική έφοδος προς τα νότια αποπειράται. Θρησκεία 11 Ιανουαρίου - Η θητεία του Πάπα Μιλτιάδη ολοκληρώνεται. 31 Ιανουαρίου - Ο Πάπας Σιλβέστρος Α΄ διαδέχεται τον Πάπα Μιλτιάδη ως ο 33ος Πάπας. 1 Αυγούστου - Συμβούλιο της Αρελάτης: επικυρώνει την ανακήρυξη του Δονατισμού ως σχίσμα και ψηφίζει άλλους κανόνες. Σύνοδος της Άγκυρας: Η καταφυγή σε μάγους αποτελεί αμάρτημα, το οποίο επιφέρει πενταετές επιτίμιο. Ο Αλέξανδρος γίνεται επίσκοπος Βυζαντίου. Λιβάνιος, Έλληνας ρήτορας και σοφιστής (πεθαίνει το 392 ή το 393) Λι Τσι, αυτοκράτορας των Μπα-Ντι στη Τσεν Χαν (πεθαίνει το 338) Τζι Νταν, Κινέζος Βουδιστής μοναχός και φιλόσοφος (πεθαίνει το 366) 10 Ιανουαρίου - Πάπας Μιλτιάδης Άγιος Μητροφάνης, Επίσκοπος Βυζαντίου Αυτοκράτειρα Λου Ι Τζαν Γκουέι, κυβερνήτης της επαρχίας Λιάν και πρώτος δούκας του Σαϊπίνγκ (γεννιέται το 255) | Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 314 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 314 (CCCXIV ) ήταν ένα κοινό έτος που ξεκινούσε την Παρασκευή. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Ρουφίου και Αννιανού (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1067 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 314 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη. | https://el.wikipedia.org/wiki/314 |
Έννο Εντσάρντισνα | Ήταν γιος του Έντσαρντ Β΄ φυλάρχου του Άπινγκεν-Γκρέετσηλ και της συζύγου του Ντόντας τομ Μπροκ. Ο Έννο ήταν πρωτοπόρος της αξίωσης του Οίκου των Σίρκσενα για την εξουσία σε ολόκληρη την Ανατολική Φρισία, την οποία τελικά ο γιος του Ούλριχ Α΄ κατάφερε επίσημα, όταν έγινε αυτοκρατορικός κόμης το 1464. Η πρώτη γυναίκα τού Έννο δεν είναι τεκμηριωμένη. Παντρεύτηκε τη δεύτερη σύζυγό του Γκέλα Σύαρντσνα του Mάνσλαγκτ (απεβ. 1455), κόρη του Άφφο Μπένινγκα φυλάρχου του Πίλσουμ. Μετά από το τέλος τού μόνου γιου της από τον πρώτο της γάμο, τού Λιούντβαρντ Σίρκσενα (Σύρτσα) ηγέτη του Μπέρουμ, που απεβίωσε άτεκνος περί το 1435, η Γκέλα και η ανιψιά της Φράουβα Σίρκσενα (Σίρτσενα) έγιναν οι μοναδικοί κληρονόμοι της οικογένειας Σίρκσενα του Μπέρουμ. Ο Έννο εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία: ο γιος του Έντσαρντ από τον πρώτο του γάμο, νυμφεύτηκε τη Φράουνα Σίρκσενα και ο Έννο και ο Έντσαρντ υιοθέτησαν το οικογενειακό όνομα και το οικόσημο των Σίρκσενα, για να τονίσουν τη διαδοχή. Από τον πρώτο του γάμο είχε τέκνα: Έντσαρντ (απεβ. το 1441 από πανώλη), φύλσρχος των Γκρέετσηλ, Νόρντεν, Έμντεν & Μπρόκμερλαντ. Ντόντα, (π.1408 - μετά το 1470), παντρεύτηκε τον Ρέντβαρντ του Βέστερχαουζεν.Από τον δεύτερο γάμο τού Έννο με τη Γκέλα Σύαρντσνα του Μάνσλαγκτ, κόρη του Άφο Μπένινγκα φυλάρχου του Πίλσουμ, είχε τέκνα: Ούλριχ Α΄ 1408-1466, κόμης της Ανατολικής Φρισίας Tιάντεκε (1438 - μετά το 1470). Άντα (π.1470), παντρεύτηκε τον Λύτετ Μάνινγκα του Λύτετσμπουργκ (απεβ. 1450). Φρόουβα, παντρεύτηκε πρώτα με τον Σίμπετ του Ντόρνουμ (απεβ. 1433) και μετά με τον Έππο Γκόκινγκα του Ζούιντμπρεκ (απεβ. μετά το 1444). Όκκα (;). | Ο Έννο Εντσάρντισνα, γερμ.: Enno Edzardisna (επίσης γνωστός ως Έννο Σίρκσενα (Cirksena), Έννο Άτενα (Attena) ή Έννο Σύαρτσνα (Syardsna) (π. 1380 - π. 1450) από τον Οίκο των Σίρκσενα ήταν φύλαρχος των Nόρντεν, Γκρέετσηλ, Μπέρουμ και Πίλσουμ στην Ανατολική Φρισία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CE%BD%CE%BF_%CE%95%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BD%CE%B1 |
Τρεβίζο | Το "Ταρβίσιουμ" κατείχαν στην αρχαιότητα οι Αρχαίοι Ενετοί, όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Εντεύθεν των Άλπεων Γαλατία έγινε Δήμος (49 π.Χ.), οι κάτοικοι ανήκαν στη Ρωμαϊκή φυλή Κλαυδία. Δίπλα από την πόλη περνούσε η Ποστούμια οδός με προορισμό από το Οντέρζο στην Ακυληία, ήταν οι δύο σημαντικότερες πόλεις της Ρωμαϊκής Βενετίας τους Ρωμαϊκούς και πρώτους Μεσαιωνικούς χρόνους. Το Τρεβίζο αναφέρεται σπάνια από αρχαίους συγγραφείς, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος καταγράφει τον λαό "Σίλους" χάρη στον ποταμό Σίλε που περνούσε από την πόλη. Ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε ταχύτατα στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η παράδοση αναφέρει ότι ένας Έλληνας χειροτονήθηκε επίσκοπος του Ταρβισίουμ τον 1ο αιώνα π.χ. από τον ίδιο τον Απόστολο Πέτρο, έφερε τους κατοίκους στην Καθολική Εκκλησία. Τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο χριστιανισμός είχε διαδοθεί σε τέτοιο βαθμό στο Ταρβίσιουμ που έγινε έδρα επισκόπου, πρώτος επίσκοπος καταγράφεται ο Ιωάννης ο Ευσεβής.Το Ταρβίσιουμ γνώρισε μεγάλη οικονομική και δημογραφική παρακμή όταν έπεσε η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Αττίλας ωστόσο δεν το κατέστρεψε και παρέμεινε τον 6ο αιώνα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Σύμφωνα με την παράδοση όταν ξέσπασαν οι Γοτθικοί πόλεμοι γεννήθηκε στην πόλη ο βασιλιάς των Οστρογότθων Τωτίλας. Όταν τελείωσαν οι Γοτθικοί πόλεμοι το Ταρβίσιουμ ενσωματώθηκε στο Βυζαντινό Εξαρχάτο της Ραβέννας, αργότερα το κατέκτησαν οι Λομβαρδοί, έγινε ένα από τα 36 Λομβαρδικά δουκάτα και έδρα νομισματοκοπείου. Το νομισματοκοπείο λειτουργούσε κανονικά όταν κυβερνούσε ο τελευταίος Λομβαρδός βασιλιάς Δεζιδέριος και συνέχισε να κόβει νομίσματα όταν οι Φράγκοι κατέκτησαν τη βόρεια Ιταλία. Οι κάτοικοι του ήταν πρωταγωνιστές στην ίδρυση της Βενετίας στην ομώνυμη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας. Ο Καρλομάγνος έκανε το Τρεβίζο πρωτεύουσα μίας συνοριακής κομητείας της "Μάρκα Τρεβινιάνα" που διατηρήθηκε μερικούς αιώνες. Το Τρεβίζο ενώθηκε με τη "Λομβαρδική Λίγκα", κέρδισε την ανεξαρτησία του με την "Ειρήνη της Κωνσταντίας" (1183), διατηρήθηκε μέχρι την εποχή που κυβέρνησαν τη βόρεια Ιταλία οι "Σίνιορι". Η πιο διάσημη οικογένεια που κυβέρνησε την περιοχή γύρω από το Τρεβίζο ήταν η Ντα Ρομάνο (1237 - 1260). Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους Γουέλφους και τους Γιβελλίνους κατέληξαν σε θρίαμβο του Γκεράρντο Γ΄ ντα Καμίνο (1240 - 1306), από τότε το Τρεβίζο είχε σημαντική οικονομική και πολιτιστίκη ανάπτυξη που διατηρήθηκε μέχρι το 1312. Το Τρεβίζο και οι δορυφορικές πόλεις όπως η Καστελφράνκο Βένετο διεκδικήθηκαν από μεγάλες οικογένειες όπως οι Ντε Καρράρα και οι Ντελλα Σκάλλα. Μετά τη πτώση του τελευταίου άρχοντα από την οικογένεια Ντα Καμίνο Ριτσάρντο Δ΄ ντα Καμίνο η περιοχή έγινε επίκεντρο συγκρούσεων και λεηλασιών (1329 - 1388). Ο συμβολαιογράφος και γιατρός από το Τρεβίζο Ολιβιέρο Φορζέττα έμεινε διάσημος για την τεράστια συλλογή έργων τέχνης και αρχαιοτήτων που δημοσιοποιήθηκε (1369), είναι ο αρχαιότερος που σώζεται μέχρι σήμερα. Μετά από μία σύντομη κυριαρχία της οικογένειας ΝτελλαΣκάλλα η πόλη δόθηκε στη Δημοκρατία της Βενετίας και απέκτησε σημαντικά πλεονεκτήματα, από το 1318 έγινε έδρα Πανεπιστημίου. Το Τρεβίζο ωστόσο υποχρεώθηκε σε συμμετοχή στους πολέμους της Βενετίας, κατακτήθηκε από τον δούκα της Αυστρίας (1381 - 1384) και στη συνέχεια από την Οικογένεια Ντα Καρράρα (1384 - 1388). Μετά την επιστροφή του στη Βενετία εξοπλίστηκε με ισχυρά τείχη και τάφρους με πρωτοβουλία του Τζοβάννι Τζοκόντο, δύο από τις πύλες υπήρχαν από την εποχή των Λομβαρδών. Οι πλωτές οδοί χρησιμοποιήθηκαν ως ενέργεια για τους μύλους και βοήθησαν σημαντικά στην παραγωγή σιταριού, επίσης χρησιμοποιήθηκαν για τις μετακινήσεις πλοίων με στόχο εμπορικές δραστηριότητες με την πόλη της Βενετίας. Οι αλιείς μπορούσαν να φέρουν σε καθημερινή βάση στην αγορά του Τρεβίζο φρέσκα ψάρια, μια ψαραγορά υπάρχει ακόμα και σήμερα σε ένα νησάκι που συνδέεται με την υπόλοιπη πόλη με δύο γέφυρες. Ο Γάλλος στρατηγός Εντουάρ Μορτιέ κατέλαβε το Τρεβίζο και ανακηρύχτηκε δούκας της πόλης, η Γαλλική κυριαρχία διατηρήθηκε μέχρι την ήττα του Ναπολέων Α΄ και στη συνέχεια πέρασε στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Οι κάτοικοι που ήταν πιστοί στην παλιά Δημοκρατία της Βενετίας αντέδρασαν έντονα και τον Μάρτιο του 1848 έδιωξαν την Αυστριακή φρουρά, η πόλη βομβαρδίστηκε στη συνέχεια και συνθηκολόγησε (14 Ιουνίου 1848). Η Αυστριακή κυριαρχία συνεχίστηκε μέχρι τη χρονιά που το Τρεβίζο και ολόκληρο το Βένετο ενσωματώθηκαν στο Βασίλειο της Ιταλίας (1866). Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος το Τρεβίζο έγινε σημαντικό στρατηγικό σημείο αντίστασης, λίγο πιο νότια έγινε η "μάχη του Βιττόριο Βένετο" που έκρινε το τέλος του πολέμου και τη νίκη των Ιταλών. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος εγκαταστάθηκαν σε ένα Ιταλικό στρατόπεδο στο Τρεβίζο πολίτες από τη Σλοβενία και την Κροατία, ιδιαίτερα τη Λιουμπλιάνα, το στρατόπεδο διαλύθηκε όταν οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν (1943). Η πόλη βομβαρδίστηκε σκληρά στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τα περισσότερα μεσαιωνικά κτίρια καταστράφηκαν ανάμεσα στα οποία και το "Παλάτζο ντει Τρεσέντο" προκαλώντας τον θάνατο 1.000 ανθρώπων. Kafka, Barbara (21 December 1988). "Radicchio: Tasty but So Misunderstood" Pavan, Camillo (2013). Sull'origine del radicchio rosso di Treviso: La leggenda di Van den Borre e la scoperta di Tiziano Tempesta Popham, Peter (27 January 2005). "Italian 'Unabomber' uses child's chocolate egg to hide explosive" Taylor, F. H. (1948). The Taste of Angels: a history of art collecting from Rameses to Napoleon Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Treviso στο Wikimedia Commons ISTAT Αρχειοθετήθηκε 2016-03-26 στο Wayback Machine. Ιστορία του Τρεβίζο Επισκοπή του Βένετο | Το Τρεβίζο (ιταλικά: Treviso, λατινικά: Tarvisium, βενετσιανικά: Trevixo) είναι πρωτεύουσα της Επαρχίας του Τρεβίζο στην Ιταλική περιφέρεια Βένετο στη βόρεια Ιταλία. To Νοέμβριο του 2013 το Τρεβίζο είχε 83.133 κατοίκους και τον Σεπτέμβριο του 2017 40.000 κατοίκους. Οι 3.000 από τους κατοίκους ζουν μέσα από τα Βενετσιάνικα τείχη στο ιστορικό κέντρο και οι 80.000 στα προάστια, η ευρύτερη επαρχία έχει 170.000 κατοίκους. Η πόλη είναι κτισμένη σε πεδινή έκταση, στη συμβολή των ποταμών Σίλε και Μποτενίτζα, περίπου 30 χιλιόμετρα βόρεια της από τη Βενετία. Στη πόλη έχουν τα κεντρικά γραφεία οι εταιρείες εμπορίας ρούχων Benetton, Sisley, Stefanel Diadora και Lotto Sport Italia, η κατασκευάστρια συσκευών De'Longhi και η κατασκευάστρια ποδηλάτων Pinarello. Η πόλη είναι επίσης σημαντικό αγροτικό κέντρο και λειτουργούν εργοστάσια επεξεργασίας τροφίμων, χημικών και κεραμικών και υφαντουργίες. Το Τρεβίζο είναι γνωστό ως η πόλη από την οποία προέρχεται το Τιραμισού και για την παραγωγή του διάσημου Ιταλικού κρασιού "Prosecco". Σύμφωνα με πολλούς γλωσσολόγους η παλιότερη ονομασία "Ταρβίσιουμ" είναι συνδυασμός του Κέλτικου "Ταρβίς" και του Λατινικού "ίσιουμ", σύμφωνα με άλλους προέρχεται από την πρώτη φυλή που εγκαταστάθηκε στο Τρεβίζο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%AF%CE%B6%CE%BF |
Κυπάρισσος Ηρακλείου | Εκτός από την έδρα της, η Κοινότητα Κυπαρίσσου περιλαμβάνει και τους οικισμούς Γαλένι, Καλός, Καρκαδιώτισσα και Ρουκάνι. Η απογραφή του 2011 αναφέρει: Γαλένιον, το (26) Καλός, ο (102) Καρκαδιώτισσα, η (156) Κυπάρισσος, η (254) Ρουκάνιον, το (136)Συνολικά η κοινότητα έχει 674 κατοίκους. Η Κοινότητα εκπροσωπείται από πενταμελές Συμβούλιο με επικεφαλής την Πρόεδρο κα. Μαρία Σταυρακάκη-Κάβου. Οι κάτωθι εκλέχθηκαν και υπηρέτησαν (ή υπηρετούν) ως Πρόεδροι της Κοινότητος Κυπαρίσσου. Στη διάρκεια λατομικών εργασιών ανακαλύφθηκε τυχαία πρωτομινωικός τάφος μέσα σε κοίλωμα βράχου από την πρώτη υπονεολιθική περίοδο. Μέσα από τον τάφο βρέθηκαν αγγεία με γραμμική διακόσμηση, ένα σε σχήμα πλοιαρίου, μαχαιράκια από οψιδιανό και χάλκινα αντικείμενα. Στο λόφο Κορφή του Βαθειά βρέθηκε εκτεταμένο ορθογώνιο κτήριο (Κρητ. Χρον. , Ε΄, 444). Το χωριό αναφέρεται στον κατάλογο του Μπαρόκιος το 1577 και του Μπαζιλικάτα (1630) ως Chiparissi, όπως επίσης στον Καστροφύλακα (Κ 101) το 1583 με 39 κατοίκους. Στην απογραφή του 1881 αναφέρεται με το όνομα Ντουμπρουτζή Μετόχι από το όνομα του ιδιοκτήτη. Η Καρκαδιώτισσα έλαβε το όνομά της από την παλαιά εκκλησία της Παναγίας Καρδιώτισσας. Κατά την Βενετοκρατία αποτελούνταν από δύο οικισμούς: Carcadiotissa Apano και Carcadiotissa Cato. Το 1583 αναφέρεται Carcaviotissa Catto με 25 κατ. και Arcaviotes Apano με 136 κατ. (Καστροφύλακας, Κ 101). Στα βόρεια του χωριού αυτού βρίσκεται το παλιό εξωκλήσι του Αστράτηγου, με λείψανα τοιχογραφιών. Κατά την Τουρκοκρατία κατοικούνταν μόνο από Τούρκους, 116 το 1881. Στα βορειοδυτικά του χωριού σώζονται τα ερείπια του χωριού Αγαλαντές, το οποίο αναφέρεται το 1583 ως Agalanandes με 38 κατ. (Καστροφύλακας Κ 101). Το Καλού γράφεται Calu στον Καστροφύλακα (Κ 101) το 1583 με 89 κατοίκους. Το 1881 κατοικούσαν αποκλειστικά Τούρκοι (85 τότε). Στα βορειοανατολικά του χωριού αυτού στη θέση Τραπέζα βρέθηκαν τάφοι με σαρκοφάγους και κτερίσματα, τα οποία χρονολογούνται από την Υστερομινωική Περίοδο. Στη θέση Πελεκητά, στα 200 μέτρα βόρεια του χωριού, υπάρχουν «πατητήρια», γούρνες κλπ. λαξευμένα σε βράχο, από όπου προήλθε και το όνομα. Το Ρουκάνι αναφέρεται στην απογραφή του Καστροφύλακα το 1583 με 76 κατ. και με την ονομασία Rucani (K 101). Κατά την Τουρκοκρατία κατοικούνταν μόνο από Τούρκους. Η ονομασία προέρχεται από τον Κώστα Ρουκάνη, ο οποίος ήταν απελεύθερος που αναγράφηκε στους καταλόγους της συνθήκης Ενετών-Καλλέργη το 1299. Το χωριό αυτό, όπως και άλλα 20 στην Κρήτη, το είχε αγοράσει ο καρδινάλιος Βησσαρίων όταν έγινε Λατίνος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης το 1463. Όλα αυτά τα κληροδότησε έπειτα στους διαδόχους του. Κατά τη διάρκεια της κατοχής στο νησί, στις 7-8 Αυγούστου 1944 , την ημέρα επίθεσης στη Δαμάστα, ο Tom Dunbabin και ο Αντώνης Ζωιδάκης με δύο ακόμα, ξεκίνησαν για το Κυπαρρίσι για να συναντήσουν το αντιστασιακό καπετάνιο Κελαϊδη που ήταν αντιπρόσωπος της εξόριστης κυβέρνησης. Στο δρόμο Αρμένων - Ρεθύμνου τους εντόπισαν δύο Γερμανοί που άνοιξαν πυρ. Ο Ζωιδάκης τραυματίστηκε βαριά και στο διάστημα που εξολοθρεύτηκαν οι δύο Γερμανοί, νέες ενισχύσεις εμφανίστηκαν, με αποτέλεσμα να κρυφτούν οι τρεις και ο Ζωιδάκης να δεθεί με σχοινί σε αυτοκίνητο από τους Γερμανούς που θα τον έσερναν σε όλη την διαδρομή προς τους Αρμένους, μέχρι που πέθανε. Στους Αρμένους ζητήθηκε να μείνει άταφος για μέρες σαν προειδοποίηση. Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971. Creta Sacra, II, 40. Τσιρπανλής Ζαχαρίας, «Το κληροδότημα του καρδιναλίου Βησσαρίωνος» , Θεσσαλονίκη 1967. | Η Κυπάρισσος (ή Κυπαρίσσι) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης Κοινότητος του Δήμου Ηρακλείου στην Περιφεριακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Ανήκε στην επαρχία Τεμένους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 220 μ. με ωραία θέα σε ολόκληρη την κοιλάδα, στο 22ο χιλιόμετρο της αρτηρίας προς Κανλικαστέλλι (Προφήτης Ηλίας). Οι κάτοικοι ασχολούνται με την ελαιοκομία και με την αμπελοκαλλιέργεια. Η οικονομία του χωριού βασίζεται στη σταφίδα. Στο χωριό βρίσκεται ο ναός του Αγίου Παντελεήμονα. Οι σημερινοί κάτοικοι κατάγονται από τα Ανώγεια Μυλοποτάμου. Στον οικισμό λειτουργούν Δημοτικό Σχολείο και νηπιαγωγείο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Αλέξανδρος Αγκρίκολα | Ο Αγκρίκολα γεννήθηκε στη Γάνδη, όπως αναφέρεται σε μία προσφάτως ανακαλυφθείσα επιτάφια επιγραφή, γραμμένη το 1538, από τον Georg Rhau: Epitaphion Alexandri Agricolæ symphonistæ regis Castiliæ Εκεί υπάρχει αναφορά για τον «Βέλγο» συνθέτη που απεβίωσε σε ηλικία 60 ετών, ενόσω ταξίδευε στην Ισπανία υπηρετώντας τον Φίλιππο τον Αρρενωπό. Κατόπιν ανακαλύφθηκαν δύο ακόμη επιτάφιες επιγραφές, από την Μ. Μπλάκμπερν (Bonnie Blackburn), στις οποίες διευκρινίζεται η ακριβής ημερομηνία θανάτου του συνθέτη και ο τόπος γέννησής του (Γάνδη). Στα διάφορα αρχεία και χειρόγραφα της εποχής, αναφέρεται κατά κανόνα με το λατινικό επώνυμο Αγκρίκολα (=αγρότης, γεωργός), παρόλο που σε κάποια κατάσταση πληρωμής της Αυλής της Βουργουνδίας (1500), αναφέρεται με το πραγματικό του επώνυμο, Άκερμαν. Ο Αλεξάντερ και ο -ένας τουλάχιστον- αδελφός του Γιαν ήσαν οι, αγνώστου πατρός, γιοί της Ν. Λέισμπετ (Naps Lijsbette), γνωστής και ως Quansuijs. Αυτή η δυναμική και ανεξάρτητη γυναίκα-επιχειρηματίας, της οποίας η περιουσία ήταν διόλου αμελητέα, πέθανε το 1499. Οι επιχειρήσεις της είχαν έδρα τη Γάνδη και χρονολογούνταν εκεί, ήδη από τις αρχές του 1440. Ο θετός πατέρας του Αλέξανδρου ήταν ο Χάινρικ Άκερμαν (Heinric Ackerman(n)), δικηγόρος στο σπίτι ενός πλούσιου πολίτη της Γάνδης. Ο Χάινρικ πρέπει να πέθανε λίγο μετά το 1474 και, μολονότι τα τεκμηριωμένα στοιχεία και οι δραστηριότητες της συζύγου του είναι άφθονα, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που μπορεί να ρίξει φως σχετικά με τη μουσική εκπαίδευση του Αλέξανδρου. Ίσως ήταν ψάλτης (τραγουδιστής), μαζί με τον αδελφό του στην ενοριακή εκκλησία του Αγίου Νικολάου στη Γάνδη, της οποίας η πλούσια μητέρα τους υπήρξε δωρητής, το 1450 . Αργότερα, ο νεαρός Αλέξανδρος αποφάσισε να λατινοποιήσει το επώνυμό του από Άκερμαν σε Αγκρίκολα. Λαμβάνοντας υπ'όψιν την κατοπινή φήμη του Αγκρίκολα, ως εκτελεστή εγχόρδων, πιθανόν να είχε συμμετοχή από νεαρή ηλικία, στα διάφορα σύνολα ενόργανης μουσικής στη Γάνδη. Περιστασιακά, ο συνθέτης κατονομαζόταν ως Maistre Αλέξανδρος (=δάσκαλος) και, αν και δεν είναι σαφές, μπορεί να σημαίνει ότι ήταν κάτοχος κάποιου πανεπιστημιακού πτυχίου ή κάποιου πιστοποιητικού σπουδών ανώτερης εκπαίδευσης που είχε να κάνει με κάποια μουσική δραστηριότητα. Κάποιος Αλέξανδρος ο «Γερμανός» (Alessandro Alemanno, Alessandro d'Allemagna), ο οποίος υπήρξε τραγουδιστής και εκτελεστής της βιόλα ντα γκάμπα σε διάφορες ιταλικές μουσικές πόλεις-κέντρα στις αρχές του 1470, φαίνεται να είχε την υποστήριξη ενός επαγγελματία συναδέλφου του, με το όνομα Α. Πονς ή Πόντσο (Antonio Pons ή Ponzo) (επίσης εκτελεστή της βιόλα ντα γκάμπα). Πολλοί ερευνητές συσχέτισαν αυτόν τον «Γερμανό» Αλέξανδρο με τον Αγκρίκολα, αν και δεν ήταν στην πραγματικότητα γερμανικής προέλευσης, αφού η κομητεία της Φλάνδρας ανήκε, τουλάχιστον θεωρητικά, στο βασίλειο της Γαλλίας. Επίσης, κανένα έγγραφο δεν δίνει το επώνυμο του Αλέξανδρου και πουθενά δεν προσδιορίζεται ένα όνομα τόπου, όπως Fiandra (Φλάνδρα). Επομένως, η ταύτιση με τον συνθέτη είναι μάλλον υποθετική και αποδυναμώνεται περαιτέρω από ένα έγγραφο της Αυλής της Νάπολης, με ημερομηνία 1456, το οποίο αναφέρεται σε κάποιο τραγουδιστή που ονομάζεται Alessandro Alemanno - σίγουρα δεν είναι ο συνθέτης, ο οποίος ήταν περίπου δέκα ετών εκείνη την εποχή. Γενικότερα και, στον βαθμό που υπάρχουν σύγχρονα έγγραφα ή μητρώα καταγωγής του Αγκρίκολα, αυτά αναφέρονται πάντοτε στον Φλαμανδό ή Βέλγο συνθέτη. Είναι πολύ πιθανόν, όχι όμως και βέβαιο με δεδομένη τη σχεδόν παντελή απουσία πλήρων καταλόγων για την περίοδο 1455-1480, ότι εργάστηκε στη Νάπολη μέχρι το 1470, για να δεχτεί μια δουλειά στο Μιλάνο, που τότε βρισκόταν υπό την ηγεσία του δούκα Γκαλεάτζο Μαρία Σφόρτσα (Galeazzo Maria Sforza), από το 1471 έως το 1474, στη διάρκεια μας περιόδου κατά την οποία, η εκεί χορωδία του αυλικού παρεκκλησίου εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο διάσημα σύνολα στην Ευρώπη. Εκεί βρέθηκαν επίσης, οι Λουαζέ Κομπέρ (Loyset Compère), Γιοχάνες Μαρτίνι (Johannes Martini), Ζαν Κορντιέ (Jean Cordier) και Γκάσπαρ φαν Βίιρμπέκε (Gaspar van Weerbeke) εκείνη την περίοδο. Ο Αγκρίκολα, στο μεταξύ νυμφεύτηκε το 1470. Το πρώτο έγγραφο που αφορά αναμφισβήτητα στον συνθέτη, προέρχεται από τον καθεδρικό ναό του Καμπραί (Cambrai), όπου έλαβε την πληρωμή των 4 λιβρών (livres) για τις υπηρεσίες του ως «μικρός εφημέριος» (ψάλτης) το 1475-1476. Το Καμπραί, το οποίο σήμερα ανήκει στη Γαλλία, εκείνη την εποχή αποτελούσε τμήμα των Κάτω Χωρών. Ο Αγκρίκολα έφθασε εκεί, στα μέσα του 1474, με την οικογένειά του, έχοντας στα χέρια του συστατική επιστολή του δούκα Σφόρτσα του Μιλάνου. Είναι εκείνο το διάστημα που βρέθηκε το παλαιότερο διατηρημένο αντίγραφο ενός από τα έργα του: Gaudent in Celis, που υπάρχει σε χειρόγραφο και χρονολογείται γύρω στο 1476. Ωστόσο, στον βαθμό που μπορεί να κριθεί βάσει των διατηρημένων πηγών, η διεθνής διάδοση της μουσικής του Αγκρίκολα δεν είχε ξεκινήσει μέχρι το 1490. Λόγω της σπανιότητας των πηγών που υπάρχουν στην Ολλανδία και τη Γαλλία για τις δεκαετίες 1470 και 1480, τα πρώιμα έργα του, μπορεί να είχαν διαδοθεί κυρίως σε αυτές τις χώρες. Δεν είναι γνωστό εάν κάποιος Αγκρίκολα, οργανίστας στην Ουτρέχτη, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον συνθέτη. Εκείνο που είναι γνωστό με βεβαιότητα για τη ζωή του συνθέτη πριν 1491, είναι ότι έζησε και εργάστηκε στη Φλάνδρα και τη Γαλλία. Μετά από την εργασία στο Καμπραί, χάνονται τα ίχνη του Αγκρίκολα για μια περίοδο δέκα ετών. Πιθανόν να εργάστηκε στη Γερμανία ή/και την Αυστρία, διότι στα έργα του, εκείνης της εποχής, χρησιμοποιεί αρκετά το γερμανικό κοράλ. Μπορεί το όνομά του να μη βρίσκεται στον κατάλογο του Αυλικού παρεκκλησίου της Γαλλίας, με ημερομηνία 28 Ιουλίου 1486, (η μόνη λίστα του είδους της που είχε διατηρηθεί για εκείνη τη δεκαετία), αλλά σίγουρα υπηρέτησε εκεί για τα επόμενα πέντε χρόνια. Μάλιστα, ήταν συνάδελφος με τον ξακουστό, εκείνη την εποχή, Γιοχάνες Όκεγχεμ. Τότε πρέπει να έκτισε τη φήμη του ως συνθέτης, διότι ήταν σε μεγάλη ζήτηση γύρω στο 1490, με τη Γαλλία και τη Νάπολη να ανταγωνίζονται για τις υπηρεσίες του. Το ξέρουμε αυτό, επειδή έφυγε από το Αυλικό παρεκκλήσι χωρίς την άδεια του γαλλικού κράτους το 1491, για να πάει στη Μάντοβα και τη Φλωρεντία, όπου διορίστηκε στον Καθεδρικό Ναό στις 1 Οκτωβρίου 1491 με μηνιαίο μισθό τέσσερα φιορίνια και όπου εργάστηκε ως συνάδελφος του Ενρίκους Ισαάκ (Henricus Isaac). Σε μια επιστολή του Καρόλου του Ευγενικού προς τον Πέτρο Β’ των Μεδίκων στις 25 Απριλίου, κατά πάσα πιθανότητα του έτους 1492, υπάρχει καταγραμμένο ότι βασιλιάς της Γαλλίας είχε ζητήσει επίμονα την επιστροφή του Αγκρίκολα, «τραγουδιστή του παρεκκλησίου μας» και «λαουτίστα ο οποίος εργαζόταν στο μουσικό σύνολό του». Ο Αγκρίκολα, αιφνιδιάστηκε και ίσως φοβήθηκε από τη συγκεκριμένη επιστολή, διότι είχε φύγει από τη Γαλλία χωρίς κρατική άδεια, όπως προαναφέρθηκε. Το συμβόλαιο εργασίας του Αγκρίκολα στον Καθεδρικό Ναό της Φλωρεντίας σταμάτησε από την 1η Ιουνίου 1492. Μόλις δύο εβδομάδες αργότερα, τον βρίσκουμε στην Αυλή της Νάπολης. Φαίνεται ότι ο -αμετανόητος- Αγκρίκολα αγνόησε ακόμη μία φορά τις διαταγές του Γάλλου βασιλιά, βρίσκοντας καταφύγιο στην ιταλική πόλη. Με επιστολή της 13ης Ιουνίου του Φερδινάντου Α’ (Ferdinand I), προς τον Κάρολο τον Ευγενικό, ο βασιλιάς της Νάπολης επιβεβαίωσε ότι ο Αλέξανδρος είχε περάσει μερικές μέρες στην Αυλή του, και τον απολάμβανε ακούγοντας το τραγούδι του, χαρούμενος που τού πρόσφερε τις υπηρεσίες του. Ο Φερδινάντος, για πολιτικούς λόγους δεν ήθελε να προσβάλει τον ηγεμόνα της Γαλλίας και συναίνεσε στην αποχώρηση του συνθέτη, λίγο αργότερα. Ο Αγκρίκολα θα επιστρέψει στη Γαλλία, μέσω Ρώμης και Φλωρεντίας, στις 28 Οκτωβρίου 1492, όπου θα βρεθεί ξανά στην οργανική του θέση. Ωστόσο, δεν θα μείνει στη Γαλλία για πολύ, διότι μαζί με τον Γιοχάνες Γκιζελέν (Johannes Ghiselin), θα ξαναπάει στη Νάπολη, αυτή τη φορά στην υπηρεσία του Αλφόνσου Β’, με την ελπίδα να πάρει οριστική άδεια από το γαλλικό κράτος. Αυτό δεν έγινε, όμως, και ο Αγκρίκολα πήρε και πάλι τον δρόμο της επιστροφής στη Γαλλία Αργότερα, ο βασιλιάς Φερδινάνδος έδωσε εντολή στον πρέσβη του στην Αυλή της Γαλλίας να προτείνει στον Αλέξανδρο ένα μισθό 300 δουκάτων, για να επιστρέψει στην Ιταλία. Ο συνθέτης δέχθηκε προφανώς την προσφορά του Φερδινάνδου αλλά αναγκάστηκε να αναβάλει τον διορισμό, λόγω της ταχείας επιδείνωσης της πολιτικής κατάστασης στη Γαλλία, τον Απρίλιο του 1493. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο Φερδινάνδος έδωσε εντολή στον Γάλλο πρεσβευτή του να μεταφέρει στον Αγκρίκολα ότι, κατανοεί τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να έρθει. Τελικά, πέντε μήνες αργότερα, ο συνθέτης ήρθε στη Νάπολη, αλλά όχι για να δεχθεί την προσφορά εργασίας. Μια επιστολή της 10ης Φεβρουαρίου 1494 (δεκαεπτά ημέρες μετά τον θάνατο του Φερδινάνδου) δείχνει την παρουσία του συνθέτη στην Αυλή της Νάπολης, όπως και μια άλλη επιστολή, με ημερομηνία 6 Μαρτίου 1494, αλλά είναι σαφές από τα καταγεγραμμένα ότι βρισκόταν ακόμη στην υπηρεσία του βασιλιά της Γαλλίας. Τίποτα δεν είναι γνωστό για την τύχη του συνθέτη μεταξύ Μαρτίου 1494 και όταν αποδέχθηκε μια θέση εργασίας στην Αυλή της Βουργουνδίας, δηλαδή, τον Αύγουστο του 1500. Ίσως ο θάνατος της μητέρας του, τον Φεβρουάριο του 1499, τον έφερε πίσω στη Γάνδη για να κανονίσει φορολογικά ζητήματα για την κληρονομιά που ο ίδιος και ο αδελφός του, Γιαν, έπρεπε να αναλάβουν, όπως καταγράφεται σε αρχεία της πόλης. Όπως και να έχει, ο Αγκρίκολα είχε την ευκαιρία να επιστρέψει στη γενέτειρά του και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Φίλιππο τον Αρρενωπό, ο οποίος ήταν δούκας της Βουργουνδίας και βασιλιάς της Καστίλλης. Από οικονομικά αρχεία στη Γάνδη της 30ής Νοεμβρίου 1505, επιβεβαιώνεται η καταβολή του μισθού του κατά την ημερομηνία αυτή, σε συνδυασμό με τις πληρωμές σε συνθέτες όπως ο Pierre de la Rue, Anthonius Divitis και Marbrianus Orto. Ο Αγκρίκολα συνόδευε, ως μέλος του φημισμένου συνόλου της Βουργουνδίας, τον βασιλιά σε όλα τα ταξίδια που εκείνος έκανε. Έτσι, θα πάει στο Λουξεμβούργο τον Νοέμβριο του 1500 και από εκεί στην Ισπανία. Αυτές οι περιοδείες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, με τον Αγκρίκολα να γίνεται διάσημος τόσο ως συνθέτης όσο και ως τραγουδιστής. Σημαντικοί ενδιάμεσοι σταθμοί ήσαν το Παρίσι και το Τολέδο, όπου το 1502, το σύνολο είχε την τιμή να παίξει ενώπιον των φημισμένων Ισπανών βασιλέων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας. Κατά τα αμέσως επόμενα έτη θα ακολουθήσουν επιτυχημένα ταξίδια στη Μαδρίτη, την Γκουανταλαχάρα, το Περπινιάν και τη Λυών. Προτελευταίο, ήταν ένα ταξίδι στη Γερμανία, όπου το μουσικό σύνολο θα συναντήσει τον πατέρα του Φιλίππου, Μαξιμιλιανό Α΄, στις 13 Σεπτεμβρίου 1503. Τ ο δεύτερο, και μοιραίο για τον συνθέτη, ταξίδι στην Ισπανία, θα ξεκινήσει στις 10 Ιανουαρίου 1506 και θα πραγματοποιηθεί διά θαλάσσης. Τραγουδιστές και εκτελεστές μουσικών οργάνων είχαν στη διάθεσή τους δικό τους πλοίο. Στις 13 Ιανουαρίου ξέσπασε καταιγίδα και, μέρος του στόλου, όπως και το πλοίο των μουσικών ξέφυγε εντελώς από την πορεία του και αναγκάστηκε να προσαράξει στο Φάλμαουθ της Αγγλίας. Τελικά, μετά από απίστευτη ταλαιπωρία, ο στόλος έφθασε στη Λα Κορούνια της Ισπανίας, στις 27 Απριλίου του 1506. Το ταξίδι θα συνεχιστεί μέχρι το Βαγιαδολίδ, όπου η κουστωδία έφθασε στις 22 Ιουλίου 1506, όμως πολλά μέλη είχαν ήδη αρρωστήσει όπως και ο Αγκρίκολα, ο οποίος παρουσίασε υψηλό πυρετό (febris fervens) και απεβίωσε στις 15 Αυγούστου 1506. Για τα αίτια του θανάτου του, δεν υπάρχουν περαιτέρω στοιχεία, αλλά εκείνη την περίοδο υπήρχε επιδημία πανώλης στην περιοχή. Ενταφιάστηκε στην πόλη, όμως δεν έγινε γνωστό, σε ποια εκκλησία. Στις 15 Νοεμβρίου 1522, κάποιος Αλέξανδρος Αγκρίκολα (Alessandro Agricola) εμφανίστηκε στην Αυλή της Μάντοβα, για να μείνει τουλάχιστον μέχρι το επόμενο έτος. Πιθανόν να ήταν ο γιος του συνθέτη, ή, ακόμη πιθανότερο (δεδομένου ότι τα παιδιά έφεραν συνήθως το όνομα των γονιών τους), ο αδελφός του Γιαν, ο οποίος είναι ίσως το ίδιο πρόσωπο με τον τραγουδιστή Γιοχάνες Αγκρίκολα (Johannes Agricola), ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στο Ντεν Μπος της -σημερινής- Ολλανδίας κατά τα έτη 1486 - 1493 και το 1496 και, τον ομώνυμο συνθέτη, ο οποίος έγραψε λειτουργίες και γαλλικά τραγούδια. Ο Αλέξανδρος Αγκρίκολα έγραψε λειτουργίες, μοτέτα και πολυφωνικά τραγούδια (με στίχους στα γαλλικά, ολλανδικά και ιταλικά). Παραμένει πιστός στη γαλλο-φλαμανδική παράδοση και είναι ο «αντίπαλος» του Ζοσκέν ντε Πρε (Josquin des Pres). Δεν υπάρχουν ενδείξεις για οποιαδήποτε ιταλική επιρροή στα έργα του, το οποίο χαρακτηρίζεται από το δυναμικό ύφος του. Βλέπει το τραγούδι ως ευκαιρία για λαμπρές παραλλαγές, μέσω του οποίου και, με εντυπωσιακά διανθίσματα, τού επιτρέπει να εκφράσει τα συναισθήματά του. Σε σύγκριση με άλλους συνθέτες της γενιάς του, ο Αγκρίκολα δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα παραγωγικός. Η μουσική του είναι περισσότερο γνωστή για τη «μακρηγορία» της, καθώς και από μία εκκεντρική ευαισθησία, σχεδόν μπαρόκ, η οποία περιγράφηκε από έναν παρατηρητή του 16ου αιώνα ως «ασυνήθιστη, τρελή και παράξενη». Κατά κάποιο τρόπο, η γενική μορφή των έργων του είναι παρόμοια με εκείνη των άλλων συνθετών που γεννήθηκαν γύρω στα μέσα του 15ου αιώνα, ιδιαίτερα κατά τη χρήση της διάρθρωσης, του οστινάτο (ostinato) και τις κινήσεις των εξωτερικών φωνές σε παράλληλες δέκατες. Αλλά η πρωτοτυπία των έργων του έγκειται στο παράδοξο ότι, ενσωματώνει συχνές βραχυπρόθεσμες καντέντσες, ενώ τα τυπικά μοτίβα που συχνά περιλαμβάνονται σε μια τυπική μελωδική κλίμακα, έχουν αξιόλογο εύρος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, τα έργα του να θυμίζουν τον Όκεγχεμ (Ockeghem), που ο Αγκρίκολα φαίνεται να έχει μελετήσει πολύ, αλλά με πιό ευέλικτη και πλουσιότερη γλώσσα. Οι σύγχρονοι μελετητές έχουν ανακαλύψει πολλές φορές, μια «νευρική» και «τραχεία» ποιότητα στις μελωδικές επινοήσεις του Αγκρίκολα. Φαίνεται ότι η άποψη αυτή έχει τις ρίζες της στον Άμπρος (Ambros), του οποίου η γνώμη για τον συνθέτη, αξίζει να αναφερθεί στην εξής συνεπτυγμένη παράγραφο: «Μεταξύ των συγχρόνων του, είναι ο πιο περίεργος και ιδιόρρυθμος, και ενδίδει στην πιο μοναδική πτήση της φαντασίας - επιπλέον, τείνει να γράφει ένα είδος αντίστιξης που είναι απείθαρχα σκοτεινή και ευαίσθητη.» Παρόλο που υπάρχει κάποια δόση υπερβολής σ’αυτή την άποψη, όντως ο Αγκρίκολα εμφανίζει κάποιο είδος «υπερδραστηριότητας» στα έργα του (συμπεριλαμβανομένων των λειτουργιών και μοτέτων του), με αποτέλεσμα που εύστοχα περιγράφεται ότι εμπεριέχει μια «ηλεκτρισμένη μουσική ένταση». Τραγούδια Ο Αγκρίκολα, εξαιρετικός τραγουδιστής ο ίδιος, έγραψε περισσότερα από 80 τραγούδια και είναι από τους σημαντικότερους συνθέτες κοσμικής μουσικής του 15ου αιώνα. Η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι γραμμένα πάνω σε ποιήματα της εποχής, σε σταθερό σχήμα (forme fixe) και, με τα περισσότερα να έχουν συντεθεί γύρω στο 1480.Η πλειονότητα των τραγουδιών είναι γραμμένη με την τεχνική της μίμησης σε τρεις φωνές και, σχετικά μικρή έμφαση στην έκφραση του κειμένου. Μερικά (όπως το πολύ δημοφιλές τραγούδι Αναμονή (Pending) είναι ως επί το πλείστον συλλαβικά (τονίζονται στη συλλαβή), ενώ τα περισσότερα είναι γραμμένα σε ελεύθερο τονισμό, χαρακτηριστικό στυλ του Αγκρίκολα. Ενόργανα κομμάτια Ο διαμοιρασμός των φωνών χαρακτηρίζει και τα περισσότερα από τα οργανικά κομμάτια του Αγκρίκολα. Η κύρια φωνή χρησιμοποιείται ως cantus firmus για μικρό σύνολο 2 ή 4 συνολικά φωνών. Και στην περίφημη 6-μερή εναρμόνιση της Fortuna desperata τρεις νέες φωνές προστίθενται σε εκείνες της αρχικής. Μοτέτα Η θρησκευτική μουσική του Αγκρίκολα εμφανίζει πολύ μεγάλη ποικιλία, η οποία αποτυπώνεται όχι μόνο με τεχνικά αλλά και εκφραστικά μέσα. Τα έργα του περιλαμβάνουν μικρής διάρκειας μοτέτα, σε ένα μέρος, γραμμένα επί τη ευκαιρία εορτασμών και άλλων εκδηλώσεων, όπως γινόταν με πολλούς συγχρόνους με αυτόν συνθέτες (η διμερής σύνθεση Transit Anna Τimor είναι η μόνη και προφανής εξαίρεση). Λειτουργίες Από τις 8 τετράφωνες σωζόμενες λειτουργίες, οι 3 φαίνεται να έχουν συντεθεί ελεύθερα, η 1 πάνω σε ένα παραφρασμένο άσμα και οι υπόλοιπες 4 βασίζονται σε cantus firmus με πολυφωνική επεξεργασία. Οι περισσότερες από αυτές φαίνεται να γράφηκαν κατά το τελευταίο μέρος της ζωής του Αγκρίκολα (ιδιαίτερα στο αυλικό παρεκκλήσι της Γαλλίας και κατά την περίοδο στη Βουργουνδία). Τα έργα του Αλεξάντερ Αγκρίκολα βασίζονται στον κατάλογο Opera omnia, éd. E.R. Lerner, CMM, xxii / 1-5 (1961-1970) – [ L ] Γλώσσες: la=Λατινικά, fr=Γαλλικά, nl=Ολλανδικά, it= Ιταλικά Λειτουργίες (la) Missa (=Λειτουργία) In myne zin, για 4 φωνές, L i, 105 (cantus firmus από το ολλανδικό τραγούδι In minen zin) (la) Missa Je ne demande, για 4 φωνές, L i, 34 (cantus firmus από το ομώνυμο τραγούδι του Μπινσουά) (la) Missa Le serviteur, για 4 φωνές, L i, 1 (cantus firmus από το ομώνυμο τραγούδι του Ντυφαί) (la) Missa Malheur me bat, για 4 φωνές, L i, 66 (cantus firmus από το ομώνυμο τραγούδι του Όκεγχεμ ή του Μαρτίνι) (la) Missa Paschalis, για 4 φωνές, L ii, 1 (σε διάφορα cantus firmi) (la) Missa primi toni, για 4 φωνές (la) Missa secundi toni, για 4 φωνές, L ii, 47 (la) Missa sine nomine, για 4 φωνές, L ii, 78 (c. Credo I) Μέρη Λειτουργίας (la) Credo, Sanctus, για 3 φωνές, L ii, 125 (la) Credo, για 3 φωνές, L ii, 94 (cantus firmus από το τραγούδι Je ne vis oncques, του Ντυφαί ή του Μπινσουά) (la) Credo, για 3 φωνές, L ii, 103 (cantus firmus από το τραγούδι Je ne vis oncques, του Ντυφαί ή του Μπινσουά) (la) Credo vilayge, για 3 φωνές, L ii, 114 (cantus firmus : Credo I) Ύμνοι (Hymnes), Θρήνοι (Lamentations) και Μεγαλυνάρια (Magnificat) (la) Ύμνος A solis ortus cardine, για 4 φωνές, L iii, 17 (hymne, cantus firmus : version allemande du plain-chant, cf MMMA, i, 1956, 219) (la) Ύμνος γαμήλος Ave maris stella, για 4 φωνές à quatre voix, L iii, 20 (hymne marial ; cantus firmus : version allemande du plain-chant, cf I-MOe ? X 1 11, f.7v) (la) Lamentations, για 3 φωνές, L iii, I (cantus firmus : plain-chant) (la) Lamentations, για 4 φωνές, L iii, 8 (cantus firmus : plain-chant) (la) Magnificat primi toni, για 4 φωνές, L iii, 23, 34 (cantus firmus : plain-chant ; 2 βερσιόνς : une longue, une courte) (la) Magnificat secundi toni, για 4 φωνές, L iii, 41 (cantus firmus : plain-chant) (la) Magnificat octavi toni, για 4 φωνές, L iii, 51 (cantus firmus : plain-chant) Μοτέτα (la) Amice ad quid venisti [=Dictes moy toutes], για 3 φωνές, L iv, 64 (la) Arce sedet Bacchus, για 2 φωνές, L iv, 65 (la) Ave domina sancta Maria, για 4 φωνές L iv, 1 (à BVM) (la) Ave pulcherrima regina, για 4 φωνές, L iv, 3 (la) Ave que sublimaris [= Comme femme] , για 3 φωνές, L iv, 60 (la) Da pacem, για 3 φωνές, L iv, 47 (la) Ergo sancti martyres, για 4 φωνές, L iv, 28 (la) Nobis Sancte Spiritus, για 4 φωνές, L iv, 36 (la) Ο crux ave, για 4 φωνές, L iv, 38 (la) Ο quam glorifica, για 3 φωνές, L iv, 48 (la) Ο virens virginum, για 4 φωνές, L iv, 5 (à BVM) (la) Regina coeli, για 4 φωνές, L iv, 7 (la) Salve regina (i), για 4 φωνές, L iv, 10) (la) Salve regina (ii), για 4 φωνές, L iv, 20 (la) Sancte Philippe appostole [=Ergo sancti martyres] , για 4 φωνές, L iv, 32 (la) Si dedero, για 3 φωνές, L iv, 50 (la) Transit Anna timor, για 4 φωνές, L iv, 41 (la) Virgo sub etheris [= Comme femme], για 3 φωνές, L iv, 62 Μοτέτα Τραγούδια (fr) (la) Belle sur toutes/Tota pulchra es, για 3 φωνές, L iv, 52 (fr) (la) L’heure est venue /Circumdederunt me, για 3 φωνές, L iv, 54 (fr) (la) Revenez tous regretz/Quis det ut veniat, για 4 φωνές, L iv, 58 Ολλανδικά τραγούδια (nl) In minen zin, για 3 φωνές, L v, 63 (nl) Mijn alderliefste moeschkin, για 3 φωνές, L v, 65 (nl) Ο Venus bant, για 3 φωνές, L v, 97 (nl) Ο Venus bant, για 3 φωνές, L v, 98 (nl) Tandernaken, για 3 φωνές, L v, 99 Γαλλικά τραγούδια (fr) Adieu m’amour, για 4 φωνές (fr) Adieu m’amour, για 3 φωνές, L v, 43 (fr) Adieu m’amour, για 3 φωνές, L v, 44 (fr) A la mignonne de Fortune, για 3 φωνές, L v, 3 (fr) Allez mon cueur, για 3 φωνές, L v, 19 (fr) Allez regretz, για 3 φωνές, L v, 20 (fr) Amours, amours, για 3 φωνές, L v, 71 (fr) Ay je rien fet, για 3 φωνές, L v, 45 (fr) C’est mal cherché, για 3 φωνές, L v, 22 (fr) C’est trop sur, για 3 φωνές, L v, 23 (fr) C’est ung bon bruit, για 3 φωνές, L v, 46 (fr) Comme femme, για 4 φωνές, L v, 72 (fr) Comme femme, για 3 φωνές, L v, 75 (fr) Comme femme, για 2 φωνές, L v, 76 (fr) Crions nouel, για 3 φωνές (χαμένο κείμενο), L v, 54 D …, για 3 φωνές, L v, 55 (χαμένο κείμενο), L v, 55 (fr) De tous biens plaine, για 3 φωνές, L v, 123 (fr) De tous biens plaine, για 4 φωνές, L v, 78 (fr) De tous biens plaine, για 3 φωνές, L v, 79 (fr) De tous biens plaine, για 3 φωνές, L v, 81 (fr) De tous biens plaine, για 3 φωνές, L v, 82 (fr) De tous biens plaine, για 3 φωνές, L v, 83 (fr) Dictes my toutes, για 3 φωνές, L v, 24 (fr) D´ung aultre amer, για 4 φωνές, L v, 85 (fr) D´ung aultre amer, για 4 φωνές, L v, 86 (fr) D´ung aultre amer, για 3 φωνές, L v, 87 (fr) D´ung aultre amer, για 3 φωνές, L v, 88 (fr) En actendant, για 3 φωνές, L v, 26 (fr) En dispitant, για 3 φωνές, L v, 56 (χαμένο κείμενο) (fr) En m’en venant, για 3 φωνές, L v, 27 (fr) Et qui la dira, για 3 φωνές, L v, 48 (fr) Fors seullement, για 4 φωνές, L v, 124 (it) Fortuna desperata, για 6 φωνές, L v, 68 (fr) Gentil galans, για 3 φωνές, L v, 57 (χαμένο κείμενο) (fr) Guarde vostre visage, για 3 φωνές, L v, 58 (χαμένο κείμενο) (fr) Ha qu´il m´ennuye, για 3 φωνές, L v, 116 (fr) Helas madame, que feraige, για 3 φωνές, L v, 125 (fr) Il me fauldra maudire, για 3 φωνές, L v, 59 (χαμένο κείμενο) (fr) Il n’est vivant, για 3 φωνές, L v, 5 (fr) J´ars du desir, για 3 φωνές, L v, 118 (fr) J’ay beau huer, για 3 φωνές, L v, 28 (fr) Je n’ay dueil, για 4 φωνές, L v, 7 (fr) Je ne puis plus, για 3 φωνές, L v, 60 (χαμένο κείμενο) (fr) Je ne suis point, για 3 φωνές, L v, 30 (fr) La saison en est, για 3 φωνές, L v, 119 (fr) Les grans regretz, για 3 φωνές, L, v, 120 (fr) L’homme banni, για 3 φωνές, L v, 89 (fr) Mauldicte soit, για 3 φωνές, L v, 49 (fr) Notres assovemen, για 3 φωνές, L v, 122 (fr) Oublier veul, για 3 φωνές, L v, 60 (χαμένο κείμενο) (fr) Par ung jour de matinee, για 3 φωνές, L v, 50 (fr) Pour voz plaisirs, για 3 φωνές, L v, 31 (fr) Princesse de toute beaulté, για 3 φωνές, L v, 62 (χαμένο κείμενο) (fr) Pourquoy tant/Pour quelque paine, για 3 φωνές, L v, 91 (fr) Que vous madame/In pace in idipsum, για 3 φωνές, L v, 128 (fr) Royne des flours, για 3 φωνές, L v, 11 (fr) Se je fais bien, για 3 φωνές, L v, 35 (fr) Se je vous eslonge, για 3 φωνές, L v, 13 (fr) Se mieulx ne vient d´amours, για 3 φωνές, L v, 32 (fr) Serviteur soye, για 3 φωνές, L v, 15 (fr) Sei congé prens, για 3 φωνές, L v, 1 (fr) S’il vous plaist, για 3 φωνές, L v, 36 (fr) Si vous voullez, για 3 φωνές, L v, 17 (fr) Soit loing, για 3 φωνές, L v, 37 (fr) Sonnés muses melodieusement, για 3 φωνές, L v, 51 (fr) Tout a par moy, για 4 φωνές, L, v, 92 (fr) Tout a par moy, για 3 φωνές, L v, 95 (fr) Va t´en, regret, για 3 φωνές, L v, 39 (fr) Vostre bouche dist, για 3 φωνές, L v, 53 (fr) Vostre hault bruit, για 3 φωνές, L v, 41 (it) Amor che sospirar, για 3 φωνές, L v, 66 (στροφικό τραγούδι) (it) Donne, noi siam dell’olio facitori (Laurent de Médicis), για 3 φωνές ( ?) (στροφικό καρναβαλικό τραγούδι) (la) Cecus non judicat de coloribus, για 3 φωνές, L v, 102 (la) Pater meus agricola est, για 3 φωνές, L v, 107 (la) Gaudeamus omnes, για 2 φωνές, L v, 106 (la) Jam fulsit, για 4 φωνές, L v, 113 [Duo], για 2 φωνές, L v, 112 (πάνω φωνή του Αγκρίκολα, κάτω φωνή του Γκισελέν (Ghiselin)) (la) Missa sine nomine, για 3 φωνές (la) Credo, Tmeisken, για 4 φωνές (la) Magnificat quarti toni, για 4 φωνές, L iii, 60, 71 (la) Magnificat quarti toni, για 4 φωνές, L iii, 77, 88 (la) Ut heremita solus, για 4 φωνές (fr) En effait se ne reprenés, για 3 φωνές (fr) Pour faire l’arlkymie d’amours, για 3 φωνέςΜερικά έργα του Αλέξανδρου Αγκρίκολα μεταγράφηκαν για λαούτο από τον Γερμανό Χανς Νοϊζίντλερ (Hans Neusidler). | Ο Αλέξανδρος ή Αλεξάντερ Αγκρίκολα ή Αλεξάντερ Άκερμαν (Alexander Agricola ή Alexander Ackerman, Γάνδη, καλοκαίρι 1446 – κοντά στο Βαγιαδολίδ, 15 Αυγούστου 1506), ήταν Φλαμανδός συνθέτης της Αναγέννησης, ο οποίος έγραφε στο γαλλο-φλαμανδικό ύφος. Ήταν διάσημος συνθέτης περίπου το 1500 και η μουσική του ήταν ευρέως διαδεδομένη σε όλη την Ευρώπη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%B1 |
Βασιλικός Ερυθρός Σταυρός | Το παράσημο καθιερώθηκε στις 23 Απριλίου 1883 από τη Βασίλισσα Βικτώρια, με μια ενιαία τάξη. Πρώτη αποδέκτης του ήταν η πρωτοπόρος της σύγχρονης νοσηλευτικής Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Νοέμβριο του 1915, καθιερώθηκε μία δεύτερη κατώτερη τάξη.Το βραβείο απονέμεται σε πλήρως εκπαιδευμένους νοσηλευτές, επίσημα αναγνωρισμένης νοσηλευτικής υπηρεσίας, στρατιωτικής ή πολιτικής, η οποία έχει επιδείξει εξαιρετική αφοσίωση και ικανότητα κατά την άσκηση των καθηκόντων του στη νοσηλευτική, για συνεχή και μακρά περίοδο. Απονέμεται, επίσης, όταν έχει πραγματοποιηθεί μια πράξη εξαιρετικής γενναιότητας και αφοσίωσης κατά τη θέση του καθήκοντος. Αποδίδεται σε μέλη των νοσηλευτικών υπηρεσιών ανεξάρτητα από το στρατιωτικό βαθμό του. Κάτοχοι του παράσημου της δεύτερης κατηγορίας προωθούνται στην πρώτη κατηγορία, όταν λάβουν κάποιο περαιτέρω βραβείο, αν και μπορούν να λάβουν απευθείας το παράσημο της πρώτης τάξης. Οι κάτοχοι της πρώτης κατηγορίας που λαμβάνουν κι άλλο βραβείο βραβεύονται και μια μεταλλική πόρπη.Το παράσημο μέχρι το 1976 αποδιδόταν αποκλειστικά σε γυναίκες, όταν και άνδρες ξεκίνησαν να το λαμβάνουν. Το 1979 θεσμοθετήθηκε η μεταθανάτια απονομή του παράσημου για άνδρες νοσηλευτές.Οι παραλήπτες του Βασιλικού Ερυθρού Σταυρού έχουν την εξουσιοδότηση να χρησιμοποιούν τα ακρωνύμια "RRC" ή "ARRC" αν ανήκουν στην πρώτη ή δεύτερη τάξη αντίστοιχα. Το Παράσημο για το RRC είναι σχήματος χρυσού σταυρού, 3,49 εκατοστών πλάτους, επισμαλτωμένο με κόκκινο χρώμα, με ένα κυκλικό μενταγιόν στο κέντρο όπου απεικονίζεται χαραγμένο ένα ομοίωμα του εκάστοτε μονάρχη. Οι λέξεις «Πίστη», «Ελπίδα» και «Φιλανθρωπία» αναγράφονται στα άνω άκρα του σταυρού και το έτος 1883 στο κάτω άκρο του.Η πίσω πλευρά του παράσημου είναι ομαλή-κενή, με εξαίρεση το βασιλικό μονόγραμμα που είναι χαραγμένο εκεί. Το Παράσημο για το ARRC είναι σχήματος αργυρού σταυρού, 3,49 εκατοστών πλάτους, επισμαλτωμένο με κόκκινο χρώμα, με ένα κυκλικό μενταγιόν στο κέντρο όπου απεικονίζεται χαραγμένο ένα ομοίωμα του εκάστοτε μονάρχη.Η πίσω πλευρά του παράσημου φέρει το βασιλικό μονόγραμμα και τις λέξεις «Πίστη», «Ελπίδα» και «Φιλανθρωπία» και το έτος 1883. Η κορδέλα και για τους δύο βαθμούς του παρασήμου είναι χρώματος σκούρου μπλε με βυσσινί ρίγες στην άκρη της. Το παράσημο φοριέται από τις γυναίκες με κορδέλα υπό τη μορφή τόξου, αν και μπορεί να φορεθεί και από τα δύο φύλα με στρατιωτική στολή σε μια ευθεία κορδέλα μαζί με άλλα μετάλλια. Για την αναγνώριση περαιτέρω εξαιρετικής αφοσίωσης και ικανότητας κατά την εκτέλεση νοσηλευτικών καθηκόντων ή της εξαιρετικής πράξης γενναιότητας και αφοσίωσης κατά τη θέση του καθήκοντος, μπορεί να αποδοθεί σε αποδέκτη του RRC μια μεταλλική πόρπη. Η πόρπη συνδέεται με το σταυρό και είναι κατασκευασμένη από κόκκινο σμάλτο. Ακόμη, μια ροζέτα φοριέται στην κορδέλα για να υποδηλώσει μια πόρπη της βαθμίδας RRC. Search recommendations for the Royal Red Cross on The UK National Archives' website. Royal Red Cross Medal Manufacturer of The Royal Red Cross | Ο Βασιλικός Ερυθρός Σταυρός (αγγλικά: Royal Red Cross) είναι στρατιωτικό παράσημο που απονέμεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Κοινοπολιτεία για εξαιρετικές υπηρεσίες νοσηλευτικού προσωπικού του στρατού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%95%CF%81%CF%85%CE%B8%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%81%CF%8C%CF%82 |
Οι φάλαινες του Αυγούστου | Δυο ηλικιωμένες αδελφές η Λίμπι Στρονγκ (Μπέτι Ντέιβις) και η Σάρα Γουέμπερ, μένουν μαζί στο παραθαλάσσιο σπίτι τους στο Μέιν. Ο καιρός έχει περάσει και οι δυο τους αναπολούν το παρελθόν. Επί πενήντα συναπτά έτη οι δυο τους παραθέριζαν τα καλοκαίρια στην παραλία του Μέιν και περίμεναν τις φάλαινες να εμφανιστούν κοντά στην ακτή. Αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι φάλαινες δεν έρχονται πια, η Λίμπι είναι τυφλή, ισχυρογνώμων και περιμένει τη στιγμή του θανάτου της και η Σάρα ανησυχεί πολύ για την κατάστασή της. Η Σάρα δείχνει επίσης ενδιαφέρον για τον κύριο Μάρανοφ, τον αριστοκράτη γείτονά τους και όταν μια μέρα τον καλεί σπίτι για φαγητό η Λίμπι συμπεριφέρεται με αγένεια τόσο σε εκείνον όσο και στην αδελφή της. Τότε η Σάρα αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά να στείλει την αδελφή της σε οίκο ευγηρίας. Η αδελφική αγάπη όμως πρόκειται να θριαμβεύσει. Ταινία βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό του Ντέιβιντ Μπέρι, του οποίου τα δικαιώματα αποκτήθηκαν αμέσως από τον παραγωγό Μάικλ Καπλάν, αφότου είδε την παράσταση. Η πρώτη επιλογή του παραγωγού για το ρόλο της Σάρα ήταν η Πρώτη Κυρία των Αμερικανικών Ταινιών, αστέρας του βωβού κινηματογράφου και των ταινιών του Γκρίφιθ, Λίλιαν Γκις. Η εύρεση της ηθοποιού που επρόκειτο να ενσαρκώσει τη Λίμπι, ήταν δυσκολότερη καθώς μεγάλη μερίδα των πλέον ηλικιωμένων ηθοποιών της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ δεν ήταν σε θέση να συμμετάσχουν στην ταινία. Μερικοί από τους ηθοποιούς που προσέγγισε ο παραγωγός ήταν οι Σίρλεϊ Μπουθ, Μπάρμπαρα Στάνγουικ, Φρεντ Ασταίρ και Πολ Χένριντ που λόγω ασθένειας δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν στην ταινία, ενώ οι Τζόελ ΜακΚρία, Κάθριν Χέπμπορν, Τζον Γκίλγκουντ και Φράνσις Ντι την απέρριψαν για άλλους λόγους. Η Λίλιαν Γκις, όπως και η Μπέτι Ντέιβις που ανέλαβε τελικά το ρόλο της Λίμπι είχαν απορρίψει κι εκείνες τις προτάσεις του παραγωγού. Η ταινία σηματοδότησε τη δεύτερη συνεργασία της Μπέτι Ντέιβις με τον Βίνσεντ Πράις 50 περίπου χρόνια μετά την πρώτη τους συνεργασία για την ταινία Ελισάβετ και Έσσεξ (The Private Lives of Elizabeth And Essex). Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο Κλιφ Άιλαντ του Μέιν, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη Λίντσεϊ Άντερσον. Οι φήμες ήθελαν και τις δυο πρωταγωνίστριες να λαμβάνουν υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ, έστω για να τιμηθεί η διάρκεια και η διαχρονικότητά της καριέρας τους. Η Ακαδημία όμως δεν τίμησε με υποψηφιότητες εκείνες, αλλά την συμπρωταγωνίστριά τους Αν Σόδερν, που έχασε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου από την Ολυμπία Δουκάκη που κέρδισε το βραβείο για την ερμηνεία της στην ταινία του Νόρμαν Τζούισον Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού (Moonstruck, 1987). Η ταινία συμμετείχε επίσης στο Φεστιβάλ των Καννών εκτός συναγωνισμού. Υποψηφιότητα: Β’ Γυναικείου Ρόλου – Αν Σόδερν Η ταινία στο imdb [1] Αρχειοθετήθηκε 2016-03-08 στο Wayback Machine. | To Οι Φάλαινες του Αυγούστου (αγγλ. The Whales of August) είναι δραματική ταινία παραγωγής 1987, σκηνοθεσίας Λίντσεϊ Άντερσον με πρωταγωνίστριες τη Μπέτι Ντέιβις και τη Λίλιαν Γκις στο ρόλο δυο ηλικιωμένων αδελφών. Τις δυο μεγάλες ηθοποιούς του Χόλιγουντ πλαισιώνουν η Αν Σόδερν και ο Βίνσεντ Πράις. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Μπέρι και χάρισε στην Αν Σόδερν υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85 |
Citroën C15 | Το Citroën C15 παρουσιάστηκε και πρωτοκυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1984, ως ο αντικαταστάτης του εμφανώς γηρασμένου πλέον Citroën Acadiane. Το C15 βασίστηκε στο Citroën Visa, που κυκλοφορούσε ήδη από το 1978. Το τεχνολογικό του υπόβαθρο ήταν σχετικά φθηνό, αλλά αυτό το έκανε εξαιρετικά αξιόπιστο, εύκολο στη συντήρηση και το ενδεχόμενο μηχανικής βλάβης απεδείχθη πολύ σπάνιο. Όλα αυτά τα προσόντα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμα σε επαγγελματικό αυτοκίνητο και ως αποτέλεσμα το C15 συμπλήρωσε 21 χρόνια στην παραγωγή, σε αντίθεση με το μη επαγγελματικό Visa που συμπλήρωσε μόνο 10 έτη (1978 - 1988). Μεταξύ του 1985 και του 2000, ο κυριότερος ανταγωνιστής του C15 ήταν το Renault Express. Το φορτίο που μπορούσε επισήμως να μεταφέρει το C15 στην πίσω καμπίνα ήταν αρχικά 500 κιλά, ενώ 1 χρόνο μετά το λανσάρισμά του άρχισαν να προσφέρονται εκδοχές των 600, 765 και 800 κιλών. Υπήρξε και μία έκδοση με 20 εκατοστά μακρύτερη πίσω καμπίνα, ωφέλιμο φορτίο 600 κιλά και πίσω ενιαίο κάθισμα, καθώς και μία σπάνια ειδική έκδοση κατά 50 εκατοστά μακρύτερη. Η τελική ταχύτητα στις περισσότερες εκδόσεις του μοντέλου ήταν 135 χιλιόμετρα την ώρα. Τα πρώτα μοντέλα είχαν μία μεγάλη μονοκόμματη πίσω πόρτα, η οποία όμως στην πράξη απεδείχθη δύσκολη στο άνοιγμα σε στενούς χώρους και, επιπλέον, συχνά έκλεινε βιαίως ή άνοιγε ανεξέλεγκτα όταν έπνεαν ισχυροί άνεμοι, με κίνδυνο ζημιάς ή και τραυματισμού. Για τους λόγους αυτούς, από το 1986 και έως τη λήξη της παραγωγής, όλα τα C15 εφοδιάστηκαν με δίφυλλο πίσω άνοιγμα της καμπίνας φόρτωσης, αποτελούμενο από δύο πόρτες ίδιου σχήματος και μεγέθους. Ένα αξιοσημείωτο πλεονέκτημα του Citroën C15, ήταν ότι προσφερόταν και σε μία εκδοχή με πλήρες σαλόνι, αλλά εντελώς «άδειο» το πίσω μέρος του αμαξώματος και μόνο με το δάπεδο του σασί, επιτρέποντας έτσι την διαμόρφωση του πίσω μέρους και σε άλλες εκδοχές που δεν υπήρχαν στον επίσημο εργοστασιακό κατάλογο. Υπήρξαν μάλιστα και σπάνιες aftermarket μετατροπές ακόμα και σε εκδοχές με δύο πίσω άξονες ή και σε μίνι τροχόσπιτα του ενός δωματίου. Το Citroën C15 κυκλοφόρησε με τους εξής κινητήρες, όλοι 4-κύλινδροι σε σειρά (Ι4). 954 cm³ βενζίνης, 45 hp (1984 - 1997). Ήταν και ο μοναδικός που συνδυαζόταν με 4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο. Όλοι οι άλλοι έφεραν στάνταρ 5-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο. 1.124 cm³ βενζίνης, 48 hp (1984 - 1996) 1.124 cm³ βενζίνης, 60 hp (1988 - 1996) 1.360 cm³ βενζίνης, 75 hp (1991 - 1996) 1.769 cm³ turbodiesel, 60 hp (1985 - 2000) 1.868 cm³ turbodiesel, 71 hp (Ιανουάριος 2001 - 2005)Ειδικότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο, η δεξιοτίμονη εκδοχή του μοντέλου πρωτοπαρουσιάστηκε το 1985, αρχικά με τον κινητήρα 1.8 λίτρων turbodiesel και τα πρώτα χρόνια υπό την ονομασία Citroën Champ. Τα πρώτα χρόνια, επίσης, προσφερόταν μόνο σε κόκκινο ή λευκό χρώμα αμαξώματος, υπό τις αντίστοιχες ονομασίες «Van Rouge» και «Van Blanc». Επίσης, είχε σε όλες τις εκδόσεις εξ αρχής στάνταρ υδραυλικό τιμόνι. Σε ορισμένες πάντως αγορές της Βόρειας Ευρώπης, όπως στη Σουηδία, το μοντέλο δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα. Τα πρώτα C15 είχαν τα μπροστινά φλας στα πλαϊνά των προβολέων, αλλά πίσω από τον ίδιο ανακλαστήρα με τους προβολείς, καθώς είχαν κοινή σχεδίαση με το Visa. Ακολούθησαν τρεις αισθητικές ανανεώσεις κατά τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του μοντέλου: Τον Ιούλιο του 1989, έλαβε μια νέα γρίλια με τέσσερις οριζόντιες λωρίδες και το σήμα της Citroën στο πλάι, ενώ τα μπροστινά φλας μετακινήθηκαν στον προφυλακτήρα. Τον Αύγουστο του 1992, το σήμα της Citroën τοποθετήθηκε στο κέντρο της γρίλιας. Τον Ιανουάριο του 2001, ο κινητήρας XUD7 1.8 λίτρων turbodiesel αντικαταστάθηκε από τον νέο DW8 1.9 λίτρων turbodiesel. Όλα τα C15 απέκτησαν συμπληρωματικά φλας στα πλαϊνά, τα οποία ήταν ανεξάρτητα πλέον από τους προβολείς, καθώς και τάσια τροχών από το Citroën Berlingo. Επίσης, έλαβαν και νέα ακρωνύμια, με πιο σύγχρονη γραμματοσειρά, που εναρμονίστηκε με τα άλλα μοντέλα της Citroën την τότε χρονική περίοδο. Ο επίσημος διάδοχος του C15 πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 1996 και ήταν το Citroën Berlingo. Ωστόσο, η δημοτικότητα του C15 ακόμα και τότε ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η παραγωγή του συνεχίστηκε για σχεδόν μία δεκαετία ακόμα, στις σχετικές εγκαταστάσεις στη Βίγο της Ισπανίας και τελικώς έληξε τον Δεκέμβριο του 2005. Συνολικά παρήχθησαν 1.181.471 αντίτυπα σειράς C15 στα 21 έτη παραγωγής του μοντέλου. Τον Ιανουάριο του 2008, παρουσιάστηκε και εισήχθη στην αγορά και ένας ακόμα επίσημος αντικαταστάτης, το Citroën Nemo, που κατασκευάστηκε έως τον Δεκέμβριο του 2017. Αφιέρωμα στο Citroën C15 από το Citroënët (στα αγγλικά) www.citroenorigins.fr/ Citroën C15 (στα γαλλικά) | Το Citroën C15 ήταν ένα επαγγελματικό αυτοκίνητο τύπου «light van» (ελαφρύ βαν) που κατασκευάστηκε από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën, από τον Οκτώβριο του 1984 έως τον Δεκέμβριο του 2005. Όπως και με προηγούμενα επαγγελματικά οχήματα της Citroen, η παραγωγή του ήταν πολύ μεγαλύτερη στην Ισπανία και στη Βραζιλία, οπού τέτοιου τύπου οχήματα συνέχιζαν να πουλάνε πολύ καλά και η παραγωγή του σε αυτές τις χώρες συνεχίστηκε για πολλά χρόνια μετά. | https://el.wikipedia.org/wiki/Citro%C3%ABn_C15 |
Γεωργικά | Για την συγγραφή αυτού του ποιήματος τον είχε προτρέψει ο Μαικήνας (Gaius Maecanas) που του φέρθηκε με πολλή γενναιότητα εξασφαλίζοντας ακόμα και την αγρέπαυλη που του παραχώρησε ο Οκταβιανός Αύγουστος. Ο ίδιος ο Οκταβιανός είχε δείξει ενδιαφέρον γιατί αντιμετώπιζε το πρόβλημα της εγκατάστασης των παλαιμάχων στη γη ώστε να τους καθησυχάσει, να διαθρέψει τις πόλεις και να διασώσει το κράτος με το αγροτικό μόχθο. Ο Βιργίλιος προσδίδει στο διδακτικό περιεχόμενο των Γεωργικών τουβ[›] μεγάλη ποιητική χάρη, τονίζοντας το θέμα της μάχης του ανθρώπου με τα στοιχεία της φύσης, παρέχοντας ένα είδος προσωπικής ζωής στις φυσικές διαδικασίες, δείχνοντας αγάπη στα και προσθέτοντας μυθολογικές και άλλες παραπομπές.Ομιλεί για τις ασθένειες τω ζώων και της θεραπείας τους. Περιγράφει τα κοινά κατοικίδιοι ζώα με κατανόηση και συμπάθεια. Δεν παύει να θαυμάζει την απλότητα των ενστίκτων τους, τη δύναμη των παθών τους, την τελειότητα της μορφής τους. Εξιδανικεύει την αγροτική ζωή, αλλά δεν αγνοεί τις κακουχίες και τις περιπέτειες, το καταπονητικό μόχθο, την αδιάκοπη πάλη εναντίον των εντόμων, την τυραννική αγωνία της ξηρασίας και των καταιγίδων. Παρά ταύτα, labor omnia vincit (ο μόχθος νικά τα πάντα). Ο Βιργίλιος δανείζεται από τον Ησίοδο (Έργα και Ημέραι), τον Άρατο τον Κώο, τον Κάτωνα τον Πρεσβύτερo (De Agricultura), τον Ουάρρωνα (Marcus Terentius), αλλά μεταμορφώνει την τραχεία τους πεζογραφία και τις ασταθείς τους γραμμές σε λεπτότατους σμιλευμένους στίχους. Καλύπτει τους διάφορους κλάδους της γεωργίας, την ποικιλία και την περιποίηση των εδαφών, τις εποχές για την σπορά και την ωρίμανση, την καλλιέργεια της ελιάς και της αμπέλου, την κτηνοτροφία και τη μελισσοκομία. Ο Τζον Ντράιντεν (John Dryden) που μετέφρασε μεταξύ των άλλων και τα «Γεωργικά» το θεωρεί μαζί με το De rerum natura του Λουκρητίου «το καλύτερο ποίημα του καλύτερου ποιητή». ^ α: Ο Θεόφραστος είναι ο πρώτος που έγραψε «Περί φυτών ιστορίας» και «Περί φυτών αιτίας». ^ β: Πατέρας όμως της γεωργικής επιστήμης θεωρείται ο Ξενοφών, «Οικονομικός». Το Λατινικό κείμενο | Τα Γεωργικά είναι διδακτικό ποίημα του Βιργιλίου γραμμένο μεταξύ 37 π.Χ. και 30 π.Χ. στην Καμπανία της Ιταλίας σε τέσσερα βιβλία εξάμετρων. Το πρώτο βιβλίο ασχολείται με την καλλιέργεια και τον καιρό, το δεύτερο με τη δενδροκομία,α[›] κυρίως τη φροντίδα με τις ελιές και τ΄ αμπέλια, το τρίτο με την κτηνοτροφία και το τέταρτο με τη μελισσοκομία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AC |
Φουτζιγιόσιντα | Η Φουτζιγιόσιντα βρίσκεται στους βόρειους πρόποδες του όρους Φούτζι, και είναι χτισμένη πάνω σε παλαιές ροές λάβας. Θεωρείται πόλη υψηλού υψομέτρου στην Ιαπωνία, στα 650 έως 850 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η πόλη βρίσκεται επίσης ανάμεσα σε δύο από τις πέντε λίμνες Φούτζι. Ο ποταμός Κάτσουρα διασχίζει το ανατολικό τμήμα της πόλης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ιαπωνικής απογραφής, ο πληθυσμός της Φουτζιγιόσιντα κορυφώθηκε γύρω στο 1990 και έκτοτε μειώνεται αργά. Κολοράντο Σπρινγκς, ΗΠΑ, από το 1962 Σαμονί-Μον-Μπλαν-Λευκό Όρος, Γαλλία, από το 1978 | Η Φουτζιγιόσιντα (富士吉田市 Φουτζιγιόσιντα-σι) είναι πόλη η οποία βρίσκεται στην Περιφέρεια Γιαμανάσι της Ιαπωνίας. Από την 1η Μαΐου 2019, η πόλη είχε εκτιμώμενο πληθυσμό 48.782 κατοίκους σε 19.806 νοικοκυριά και πυκνότητα πληθυσμού 400 άτομα ανά τ.χλμ. Η συνολική έκταση της πόλης είναι 121,74 τετραγωνικά χιλιόμετρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B1 |
Παύλος Σαράκης | Ο Παύλος Σαράκης γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1969. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εμβάθυνε τις γνώσεις του στο Ποινικό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω και Συμβουλίου της Επικρατείας. Ασκεί μαχόμενη δικηγορία με κύριο αντικείμενο το Ποινικό Δίκαιο. Είναι Νομικός Σύμβουλος σε εταιρείες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Συμπεριλαμβάνεται στη λίστα προτεινόμενων δικηγόρων της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, καθώς και της Νορβηγικής. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας έχει συμμετάσχει ως υπερασπιστής σε ποινικές δίκες όπως: στη δίκη απαγωγής του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου , υπερασπιζόμενος βασικό κατηγορούμενο που βαρυνόταν και για «συμβόλαια θανάτου», στη δίκη της απαγωγής της κόρης του δημάρχου Ιωαννίνων Σοφίας Γκόντα, στη δίκη «Βεντέτας» στην Κρήτη , στη δίκη της απόδρασης με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού των Αλκέτ Ριζάϊ και Βασίλη Παλαιοκώστα, καθώς και σε υποθέσεις όπως το Σκάνδαλο Στημένων Αγώνων 2011 στο Ελληνικό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου (Koriopolis), αλλά και στην «υπόθεση της Χίου» με τους Κούρδους αυτονομιστές της DHKP-C που συνελήφθησαν να μεταφέρουν βαρύ οπλισμό. Τον Δεκέμβριο του 2014 υπεράσπισε πρόσωπο που κατηγορήθηκε ότι αποπειράθηκε να εξαγοράσει ψήφους βουλευτών κατά τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας (Υπόθεση «Χαϊκάλης Gate»).Το 2015 υπερασπίστηκε κατηγορούμενο στην υπόθεση «NOOR 1» , του πλοίου που μετέφερε τόνους ηρωίνης από τη Μέση Ανατολή στην Ελλάδα. Το 2016 ανέλαβε την υπεράσπιση βασικού κατηγορουμένου στη δίκη για τις προμήθειες στα εξοπλιστικά προγράμματα και ειδικότερα αυτή του αντιπυραυλικού συστήματος ASRAD-HELLAS. Την ίδια χρονιά ανέλαβε και την υπεράσπιση αξιωματούχου, που βαρύνονταν για το αδίκημα της απιστίας για το ΚΕΕΛΠΝΟ. Το 2017 προσέφυγε για λογαριασμό πελατών του στην αστική Δικαιοσύνη κατά της Ελβετικής Τράπεζας Julius Baer , διεκδικώντας αποζημιώσεις για εξαπάτηση αυτών. Είναι ο δικηγόρος που προσέφυγε τον Αύγουστο του 2016 ενώπιον των Αμερικανικών Αρχών (Securities and Exchange Commission & Department of Justice), για αθέμιτες πρακτικές της πολυεθνικής Φαρμακοβιομηχανίας Novartis στην Ελλάδα, βάσει του ομοσπονδιακού νόμου των ΗΠΑ (FCPA). Η δημοσιοποίηση της έρευνας των Αμερικανικών Αρχών με την συνδρομή των Ελλήνων Μαρτύρων Δημοσίου Συμφέροντος/ Πληροφοριοδοτών (Whistleblowers) για τη Novartis τον Δεκέμβριο του 2016, προκάλεσε την ενεργοποίηση και της Ελληνικής Δικαιοσύνης.Τον Οκτώβριο του 2019 η ελβετική δημόσια τηλεόραση (RSI) προέβαλε ντοκιμαντέρ με τίτλο "La Strategia - Il Caso Novartis", σχετικα΄με την υπόθεση. Τον Ιούνιο του 2020 επήλθε εξωδικαστικός συμβιβασμός μεταξύ της πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας Novartis και των Αμερικανικών Αρχών [Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (SEC)- Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ (DoJ)]. Η Novartis υποχρεώθηκε να καταβάλει πρόστιμο $310.000.000, για αθέμιτες πρακτικές της εταιρείας στην Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 2021, ανέλαβε την υπεράσπιση προσώπου, που κατηγορήθηκε, μεταξύ άλλων, για απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος αστυνομικού κατά τη διάρκεια επεισοδίων στη Νέα Σμύρνη. Η υπόθεση του 31χρονου "Ινδιάνου", όπως χαρακτηρίστηκε από τις Αρχές και τα Μ.Μ.Ε, απασχόλησε έντονα την κοινή γνώμη. Η εμπλοκή του, η προφυλάκισή του, ο υπερασπιστικός αγώνας για την αθωότητά του, η αποφυλάκιση και η απαλλαγή του απ' όλες τις κατηγορίες με βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου Αθηνών(Μάϊος 2022), χαρακτηρίστηκαν από τον Τύπο, ως ένα μεγάλο "φιάσκο" της ΕΛ.ΑΣ και "μαύρη σελίδα" για τη Δικαιοσύνη. Τον Δεκέμβριο του 2007 υπήρξε θύμα απόπειρας δολοφονίας με καυστικό υγρό στο Ν. Κόσμο, όπου τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο και αναγκάστηκε να απέχει για μακρύ χρόνο από την επαγγελματική του δραστηριότητα. Η εις βάρος του εγκληματική ενέργεια, μετά από πολύχρονη αστυνομική και δικαστική έρευνα, ανέδειξε ως ηθικούς αυτουργούς επίορκους αστυνομικούς και ως φυσικούς αυτουργούς άτομα του οργανωμένου εγκλήματος. Κίνητρο των δραστών ήταν οι αποκαλύψεις του για ύπαρξη κυκλώματος στην ΕΛ.ΑΣ. που συνεργαζόταν με το οργανωμένο έγκλημα. Διετέλεσε το 2004-2005 μέτοχος και Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της ΠΑΕ Παναιτωλικός Γ.Φ.Σ.. Είναι ενεργό μέλος στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, στο Ελληνορωσσικό Εμπορικό Επιμελητήριο, στο Ελληνογερμανικό καθώς και στο Ελληνογαλλικό. Είναι ιδρυτής και Διευθύνων Εταίρος της Δικηγορικής Εταιρείας "Παύλος Κ. Σαράκης & Συνεργάτες". Ασχολήθηκε με την πολιτική, ως στέλεχος της φοιτητικής παράταξης ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Στη διάρκεια παραμονής του στην Ιταλία συμμετείχε ενεργά στους Χριστιανοδημοκράτες του Giulio Andreotti. Το 2002 ήταν υποψήφιος σύμβουλος στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (ΔΣΑ) με το ψηφοδέλτιο του Δημήτρη Παξινού. Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 είχε θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής στην Β' Αθηνών με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ενώ στις εκλογές του Ιουνίου κατέβηκε με τη Νέα Δημοκρατία στην ίδια περιφέρεια. Την 1η Οκτωβρίου 2013 διεγράφη από τα μητρώα της Νέας Δημοκρατίας, μετά την ανάληψη της υπεράσπισης των βουλευτών της Χρυσής Αυγής Ηλία Κασιδιάρη και Ηλία Παναγιώταρου. Το 2014 ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στη Γλυφάδα με τον ανεξάρτητο αυτοδιοικητικό συνδυασμό της «Δημιουργικής Διαδρομής», ερχόμενος πρώτος σε σταυρούς προτίμησης. Τον Δεκέμβριο του 2015 επανεντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία. Το 2019 κατέρχεται εκ νέου υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον ανεξάρτητο συνδυασμό «Η Γλυφάδα γυρίζει σελίδα», που καταλαμβάνει τη θέση της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο.Τον Σεπτέμβριο του 2021, προσχώρησε στην Ελληνική Λύση. Στις εκλογές του Μαΐου του 2023 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας, και στις επόμενες εκλογές του Ιουνίου του 2023 επανεξελέγη. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. 1. http://www.cnn.gr/news/ellada/story/58059/paylos-sarakis-sto-cnn-greece-epiorkos-astynomikos-edose-entoli-gia-ton-thanato-moy (CNN Greece, για τη σύλληψη του δράστη της απόπειρας δολοφονίας κατά Π. Σαράκη). 2. https://video.vice.com/gr/video/lawful-interceptions-in-greece/5964da49304291951749f974 (Απόσπασμα του επεισοδίου Οι Στόχοι των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών στην Ελλάδα, που προβλήθηκε τη Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017 στο vice.com/gr. ) | Ο Παύλος Σαράκης (Αγρίνιο, 1969) είναι Έλληνας δικηγόρος - ποινικολόγος και πολιτικός, βουλευτής Επικρατείας της Ελληνικής Λύσης από τον Μάιο του 2023. Στις εκλογές του Ιουνίου του 2023, επανεξελέγη στην ίδια θέση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82 |
Καίτη Πάνου | Σε μικρή ηλικία ήρθε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασικό μπαλέτο και υποκριτική στην Σχολή Ηθοποιών Κινηματογράφου του Γιώργου Θεοδοσιάδη ενώ όταν ήταν μικρή ασχολήθηκε με το θέατρο ως παιδί θαύμα. Το 1962 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο με τον θίασο του Μίμη Φωτόπουλου. Σε νεαρή ηλικία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην ταινία Η φωνή της καρδιάς. Μετέπειτα εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Απεβίωσε στο διαμέρισμά της ύστερα από ανακοπή καρδιάς. Κηδεύτηκε στις 20 Μαΐου του 2008 στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Αναλυτική φιλμογραφία Αρχειοθετήθηκε 2008-05-26 στο Wayback Machine. Καίτη Πάνου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Σαν παλιό σινεμά | Καίτη Πάνου ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Κατερίνας Παναγιώτου (Πύργος Βουλγαρίας, 28 Αυγούστου 1927 - Αθήνα, 17 Μαΐου 2008) Ελληνίδας ηθοποιού του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Στον κινηματογράφο έγινε γνωστή ως παρτενέρ του Λάμπρου Κωνσταντάρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7_%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85 |
Τζάκσον Πορόσο | Γεννημένος στο Σαν Λορένσο, ο Πορόσο ξεκίνησε την καριέρα του με τη Λίγκα Ντεπορτίβα Ουνιβερσιτάρια ντε Κίτο. Στη συνέχεια εκπροσώπησε τις Σαντίνο, Μάντα και Ιντεπεντιέντε ντελ Βάλε πριν επιστρέψει στη Μάντα το 2016 Ο Πορόσο έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο του το 2017, στη 2η Κατηγορία του Ισημερινού. Σκόραρε το πρώτο του γκολ στις 22 Απριλίου του ίδιου έτους, σημειώνοντας το μοναδικό γκολ της ομάδας του σε μια εκτός έδρας ήττα με 3–1 εναντίον της Κολόν. Ο Πορόσο ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν με ένα γκολ σε 16 συμμετοχές και είχε επίσης μια δοκιμή στην Παλμέιρας τον Δεκέμβριο του 2017. Στις 23 Μαρτίου 2018, μόλις ο Πορόσο συμφώνησε σε συμβόλαιο με τη Σάντος, αρχικά ανατέθηκε στην ομάδα Κ-20 της Σάντος. Μετά απο προβλήματα με το συμβόλαιό του, εντάχθηκε στον σύλλογο τον Αύγουστο, μετά τα 18α γενέθλιά του. Την 1η Οκτωβρίου 2020, ο Πορόσο ανακοινώθηκε από την Μποαβίστα συμφωνώντας σε πενταετές συμβόλαιο, με συνολικό 500.000 €. Η Σάντος έλαβε το 80% της αξίας και διατήρησε επίσης το 16% σε μελλοντική πώληση. Στις 24 Ιουνίου 2022, ο Πορόσο υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με την Τρουά. Στις 2 Αυγούστου 2023, ο Πορόσο ανακοινώθηκε από τον Ολυμπιακό με μορφή δανεισμού. Στις 14 Φεβρουαρίου 2017, ο Πορόσο κλήθηκε στην Εθνική Ισημερινού Κ17 για το Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής Κ17, όντας βασικός κατά τη διάρκεια τη; διοργάνωσης και σημειώνοντας ένα γκολ εναντίον της Ουρουγουάης στις 26 Φεβρουαρίου. Στις 2 Ιανουαρίου 2019, συμπεριλήφθηκε 23 μελή ομάδα Κ20 ετών για το Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής Κ20 του 2019.Ο Πορόσο ήταν βασικός κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, καθώς συμπεριλήφθηκε στην Κορυφαία Ενδεκάδα της Διοργάνωσης, καθώς η ομάδα του στέφθηκε πρωταθλήτρια. Στις 12 Μαρτίου 2019, κλήθηκε στην Εθνική Ισημερινού ανδρών για φιλικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ονδούρα.Ο Πορόσο έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στις 10 Σεπτεμβρίου 2019, μπαίνοντας ως αλλαγή για τον Φέλιξ Τόρες στη νίκη με 3–0 εναντίον της Βολιβίας στην Κουένκα. Ισημερινός Κ20 Πρωτάθλημα Νότιας Αμερικής Κ20: 2019 Καλύτερη Ενδεκάδα Πρωταθλήματος Νότιας Αμερικής Κ20: 2019 | Ο Τζάκσον Γκάμπριελ Πορόσο Βερνάσα (ισπανικά: Jackson Gabriel Porozo Vernaza) (γενν. 4 Αυγούστου 2000) είναι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής από τον Ισημερινό, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός για τον Ολυμπιακό, με δανεισμό από την Τρουά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CF%83%CE%BF%CE%BD_%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%BF |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.