title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Εκδόσεις IANOS | Από την εκδοτική δραστηριότητα, Μπαμπά... Μια κανονική ημέρα του Αντώνη Δούμα-Κανάκη, Μια ζαχαρένια συνταγή της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου, από τις δράσεις και τις εκδηλώσεις προσφοράς: Ο ΙΑΝΟS για την Κιβωτό του Κόσμου και το Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο, που διοργανώθηκαν αυτά τα χρόνια, την δενδροφύτευση 2000 δέντρων στη Θεσσαλονίκη, προσφέρθηκαν μέχρι σήμερα 61.341€ στο Ορφανοτροφείο Άγιος Στυλιανός, στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, στην Κιβωτό του Κόσμου και στο Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο Θεσσαλονίκης. Στις 13 Δεκεμβρίου του 2010, στελέχη της αλυσίδας διοργάνωσαν μια εκδήλωση για τον σύλλογο Η Καρδια του Παιδιού. Τα τελευταία τρία χρόνια, έχουν γίνει δωρεές σε σχολεία, βιβλιοθήκες κ.α. που αγγίζουν τις 250.000€. Επίσημη ιστοσελίδα Τα γελαστά πρόσωπα του Ιανού, 15.11.07 Συνέντευξη με τον Ν.Καρατζά - Ιανός σημαίνει φως, 11.11.09 25 χρόνια δεμένος με τον πολιτισμό, 20.11.09 Ο Ιανός στις κορυφαίες εταιρικές επωνυμίες στην Ελλάδα, 29.2.12 | Οι εκδόσεις IANOS ιδρύθηκαν το 1984 στη Θεσσαλονίκη και αποτελούν κομμάτι των βιβλιοπωλείων IANOS. Εκδίδει βιβλία σχετικά με θέματα λογοτεχνία, μουσική, μελέτες, τέχνη, βιογραφία, αρχιτεκτονική κ.ά. Μεταξύ άλλων, έχουν εκδώσει βιβλία των: Ντίνος Χριστιανόπουλος, Χρήστος Γιανναράς, Μίκης Θεοδωράκης, Γιώργος Γραμματικάκης, Μανώλης Ρασούλης, Ζυράννα Ζατέλη, Γιάννης Ξανθούλης, Σώτη Τριανταφύλλου, Θωμάς Κοροβίνης, Λεωνίδας Ζησιάδης, Περικλής Σφυρίδης, Διονύσης Σαββόπουλος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ανδρέας Ρουμελιώτης, Κλεάνθης Γρίβας, Στέφανος Τσιτσόπουλος, Νίκος Πορτοκάλογλου και άλλων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%B4%CF%8C%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_IANOS |
Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ της Αυστρίας | Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ Κάρολος γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1830 στα Ανάκτορα Σενμπρούν της Βιέννης (στην 65η επέτειο του θανάτου του Φραγκίσκου της Λωρραίνης)και ήταν ο μεγαλύτερος γιος του αρχιδούκα Φραγκίσκου Καρόλου (νεότερου γιου του Φραγκίσκου Α´ της Αυστρίας) και της Σοφίας της Βαυαρίας. Επειδή ο θείος του, που βασίλευε από το 1835 ως αυτοκράτορας Φερδινάνδος, θεωρείτο αδύναμος και ανίκανος να κυβερνήσει, ενώ ο πατέρας του χωρίς φιλοδοξίες και αποσυρμένος, η μητέρα του νεαρού αρχιδούκα «Φράντσι» τον μεγάλωσε προκειμένου να αναλάβει μελλοντικά τον θρόνο της Αυτοκρατορίας, εμφυσώντας του αφοσίωση, υπευθυνότητα και επιμέλεια. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ σύντομα απέκτησε τρεις αδελφούς, το 1832 το Φερδινάνδο Μαξιμιλιανό (αργότερα Μαξιμιλιανό Α΄ του Μεξικού), το 1833 τον Κάρολο Λουδοβίκο και το 1842 τον Λουδοβίκο Βίκτωρα και το 1835 μια αδερφή, τη Μαρία Άννα, που πέθανε σε ηλικία τεσσάρων ετών.Καθώς δεν αναμενόταν απόγονος από τον γάμο του διαδόχου του θρόνου, αρχιδούκα Φερδινάνδου (αυτοκράτορα από το 1835), τη διαδοχή των Αψβούργων επρόκειτο να συνεχίσει ο επόμενος μεγαλύτερος αδελφός του Φραγκίσκου Καρόλου, γι' αυτό και στη βιεννέζικη αυλή δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στη γέννηση του γιου του Φραγκίσκος Ιωσήφ. Ο Φραγκίσκος Κάρολος είχε αδύναμη σωματική και ψυχική σωματική διάπλαση και επομένως δεν ήταν κατάλληλος για τη βασιλεία. Μέχρι την ηλικία των επτά ετών ο μικρός «Φράντσι» μεγάλωσε υπό τη φροντίδα της γκουβερνάντας του ("Αγια") Λουίζε φον Στουρφέντερ. Έπειτα άρχισε η εκπαίδευση για τα δημόσια καθήκοντά του, με κύρια περιεχόμενα την αίσθηση του καθήκοντος, τη θρησκευτικότητα και τη δυναστική επίγνωση. Ο θεολόγος Γιόζεφ Ότμαρ φον Ράουσερ του μετέδωσε την αντίληψη της εποχής περί διακυβέρνησης θεϊκής προέλευσης (με τη θεία χάρη), λόγω της οποίας δεν απαιτείτο συμμετοχή του λαού στην εξουσία. Ο καθηγητής Χάινριχ Φραντς φον Μπόμπελες και ο συνταγματάρχης Γιόχαν Μπάπτιστ Κορονίνι-Κρόνμπεργκ έβαζαν τον Αρχιδούκα Φραγκίσκο να μελετάει αρκετά, αρχικά 18 ώρες την εβδομάδα, ενώ μέχρι τα 16 του έτη οι ώρες αυτές έφτασαν τις 50. Ένα από τα κύρια μαθήματα ήταν η εκμάθηση ξένων γλωσσών. Σε αυτές περιλαμβάνονταν τα γαλλικά, η διπλωματική γλώσσα της εποχής, τα λατινικά, τα αρχαία ελληνικά, τα ουγγρικά, τα τσεχικά, τα ιταλικά και τα πολωνικά. Επιπρόσθετα ο Αρχιδούκας έλαβε τη συνήθη γενική εκπαίδευση της εποχής (μαθηματικών, φυσικής, ιστορίας και γεωγραφίας), που αργότερα συμπληρώθηκε με νομικά και πολιτική επιστήμη. Διάφορες μορφές φυσικής αγωγής ολοκλήρωναν το εκτεταμένο πρόγραμμα. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ είχε εξιδανικεύσει τον παππού του, der Gute Kaiser Franz, που είχε πεθάνει λίγο πριν από τα πέμπτα γενέθλια του, ως τον ιδανικό μονάρχη. Όταν έγινε 13 ετών ο Φραγκίσκος Ιωσήφ διορίστηκε Συνταγματάρχης-Ιδιοκτήτης του 3ου Συντάγματος Δραγώνων και το επίκεντρο της εκπαίδευσής του μετατοπίστηκε στη μετάδοση βασικών γνώσεων στρατηγική και τακτικής. Από εκείνο το σημείο και μετά το στρατιωτικό στυλ υπαγόρευσε την προσωπική του μόδα - για το υπόλοιπο της ζωής του φορούσε συνήθως τη στολή ενός αξιωματικού του στρατού. Κατά τη διάρκεια των Επαναστάσεων του 1848 ο Αυστριακός καγκελάριος Κλέμενς φον Μέττερνιχ αναγκάστηκε να παραιτηθεί (13 Μαρτίου 1848). Ο νεαρός Αρχιδούκας, που αναμενόταν να διαδεχτεί σύντομα τον θείο του στον θρόνο, διορίστηκε Κυβερνήτης της Βοημίας στις 6 Απριλίου 1848 αλλά ποτέ δεν ανέλαβε τη θέση. Αντίθετα εστάλη στο Ιταλικό μέτωπο. Εκεί βρέθηκε δίπλα στον στρατάρχη Γιόζεφ Ραντέτσκυ φον Ράντετς, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός στη Μάχη της Σάντα Λουτσία στις 5 Μαΐου. Κατά γενική ομολογία χειρίστηκε την πρώτη του στρατιωτική εμπειρία με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια. Την ίδια περίοδο η αυτοκρατορική οικογένεια εγκατέλειψε την ταραχώδη Βιέννη για το πιο ήρεμο σκηνικό του Ίννσμπρουκ στο Τυρόλο. Ανακληθείς από την Ιταλία, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ συνάντησε την υπόλοιπη οικογένειά του στο Ίννσμπρουκ. Εκεί τότε συνάντησε για πρώτη φορά την ξαδέλφη του Ελισάβετ της Βαυαρίας, μέλλουσα σύζυγό του, που ήταν τότε δέκα ετών, αλλά κατά τα φαινόμενα δεν του έκανε μεγάλη εντύπωση.Μετά τη νίκη της Αυστρίας επί των Ιταλών στην Κουστότζα στα τέλη Ιουλίου 1848 θεωρήθηκε ασφαλές να επιστρέψει η αυλή στη Βιέννη και ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επέστρεψε μαζί της. Αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες η Βιέννη έγινε πάλι ανασφαλής και τον Σεπτέμβριο η αυλή έφυγε πάλι, αυτή τη φορά στο Όλομοουτς της Μοραβίας. Την περίοδο εκείνη ο Αλφρέδος Α΄ του Βίντις-Γκρετς, ένας σημαντικός στρατιωτικός διοικητής στη Βοημία, ήταν αποφασισμένος να δει τον νεαρό Αρχιδούκα να ανεβαίνει σύντομα στον θρόνο. Θεωρούσε ότι ένας νέος ηγεμόνας δεν θα δεσμευόταν από τους όρκους συνταγματικής διακυβέρνησης, με τους οποίους είχε αναγκαστεί να συμφωνήσει ο Αυτοκράτορας Φερδινάνδος, που θεωρείτο από τους συντηρητικούς κύκλους πλέον ως ακατάλληλος για να βασιλεύει και ότι ήταν απαραίτητο να βρεθεί ένας νεαρός, ενεργητικός αυτοκράτορας για να αντικαταστήσει τον ευγενικό αλλά διανοητικά ακατάλληλο Φερδινάνδο.Στις 2 Δεκεμβρίου του 1848 ο Φερδινάνδος παραιτήθηκε από τον θρόνο, ενώ και ο αδελφός του αρχιδούκας Φραγκίσκος Κάρολος αποκήρυξε τα νόμιμα δικαιώματά του επί του θρόνου. Έτσι στον θρόνο ανήλθε ο γιος του Φραγκίσκου Καρόλου ως Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄. Εκείνη την εποχή έγινε γνωστός για πρώτη φορά από το δεύτερο καθώς και το πρώτο του χριστιανικό όνομα. Το όνομα «Φραγκίσκος Ιωσήφ» επιλέχθηκε για να ανακαλέσει τη μνήμη του προπάππου του Ιωσήφ Β΄ (αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 1765 έως το 1790), που μνημονευόταν ως εκσυγχρονιστής μεταρρυθμιστής.Υπό την καθοδήγηση του νέου πρωθυπουργού Φήλικα του Σβάρτσενμπεργκ ο νέος αυτοκράτορας αρχικά ακολούθησε μια προσεκτική πορεία, χορηγώντας ένα σύνταγμα στις αρχές του 1849.Ταυτόχρονα, ήταν απαραίτητη μια στρατιωτική εκστρατεία κατά των Ούγγρων, που είχαν επαναστατήσει κατά της κεντρικής εξουσίας των Αψβούργων στο όνομα του αρχαίου συντάγματος τους. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ βρέθηκε επίσης αντιμέτωπος με την αναβίωση του Ιταλικού μετώπου, με τον Κάρολο Αλβέρτο της Σαρδηνίας να επωφελείται από την κατάσταση στην Ουγγαρία για να κηρύξει εκ νέου τον πόλεμο τον Μάρτιο του 1849. Ωστόσο η έκβαση της σύγκρουσης άρχισε να στρέφεται υπέρ του Φραγκίσκου Ιωσήφ και των Αυστριακών λευκοχιτώνων. Ο Κάρολος Αλβέρτος γνώρισε μία μεγάλη ήττα, κατά τη Μάχη της Νοβάρα τον Μάρτιο του 1849, γεγονός που τον ανάγκασε να παραιτηθεί από τον θρόνο του. Σε αντίθεση με άλλες περιοχές όπου κυριαρχούσαν οι Αψβούργοι το Βασίλειο της Ουγγαρίας είχε ένα παλιό "άγραφο" σύνταγμα, που περιόριζε την εξουσία του Στέμματος και είχε αυξήσει σημαντικά εκείνη του κοινοβουλίου από τον 13ο αιώνα. Το κρίσιμο σημείο καμπής της επανάστασης στην Ουγγαρία ήταν οι νόμοι του Απριλίου. Οι ουγγρικοί αυτοί μεταρρυθμιστικοί νόμοι (νόμοι του Απριλίου) βασίστηκαν στα 12 σημεία που καθιέρωσαν τα θεμέλια των σύγχρονων ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, των οικονομικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων στο Βασίλειο της Ουγγαρίας και επικυρώθηκαν από τον θείο του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Φερδινάνδο, ωστόσο ο νέος νεαρός Αυστριακός μονάρχης Φραγκίσκος Ιωσήφ «ανακάλεσε» αυθαίρετα τους νόμους χωρίς καμία νομική αρμοδιότητα. Οι μονάρχες δεν είχαν το δικαίωμα να ανακαλέσουν τους ουγγρικούς κοινοβουλευτικούς νόμους που είχαν ήδη υπογραφεί. Αυτή η αντισυνταγματική πράξη κλιμάκωσε ανεπανόρθωτα τη σύγκρουση μεταξύ του Ουγγρικού κοινοβουλίου και του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Το Αυστριακό Σύνταγμα του Μαρτίου έγινε αποδεκτό από την Αυτοκρατορική Δίαιτα της Αυστρίας, όπου η Ουγγαρία δεν είχε εκπροσώπηση και που παραδοσιακά δεν είχε νομοθετική εξουσία στο έδαφος του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Παρόλα αυτά προσπάθησε επίσης να καταργήσει τη Δίαιτα της Ουγγαρίας (που υπήρχε ως ανώτατη νομοθετική εξουσία της Ουγγαρίας από τα τέλη του 12ου αιώνα.)Το νέο αυστριακό σύνταγμα ήταν επίσης αντίθετο με το "άγραφο" σύνταγμα της Ουγγαρίας και μάλιστα προσπάθησε να το ακυρώσει. Ακόμη και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας κινδύνευε: Στις 7 Μαρτίου 1849 εκδόθηκε αυτοκρατορική διακήρυξη στο όνομα του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ, σύμφωνα με την οποία το έδαφος του Βασιλείου της Ουγγαρίας τεμαχιζόταν σε πέντε στρατιωτικές περιφέρειες, ενώ επανιδρυόταν το Πριγκιπάτο της Τρανσυλβανίας. Αυτά τα γεγονότα αποτελούσαν σαφή και προφανή υπαρξιακή απειλή για το ουγγρικό κράτος. Το νέο περιοριστικό Αυστριακό Σύνταγμα του Μαρτίου, η ανάκληση των νόμων του Απριλίου και η αυστριακή στρατιωτική εκστρατεία κατά του Βασιλείου της Ουγγαρίας οδήγησαν στην πτώση της ειρηνιστικής κυβέρνησης Μπότσανι (που επεδίωξε συμφωνία με την αυλή) και οδήγησε στην ξαφνική εμφάνιση στο ουγγρικό κοινοβούλιο των οπαδών του Λάγιος Κόσσουτ, που ζήτησε την πλήρη ανεξαρτησία της Ουγγαρίας. Η αυστριακή στρατιωτική επέμβαση στο Βασίλειο της Ουγγαρίας οδήγησε σε ισχυρά αισθήματα κατά των Αψβούργων μεταξύ των Ούγγρων, έτσι τα γεγονότα στην Ουγγαρία εξελίχθηκαν σε πόλεμο για πλήρη ανεξαρτησία από τη δυναστεία των Αψβούργων. Συνταγματικά προβλήματα και προβλήματα νομιμότητας στην Ουγγαρία Στις 7 Δεκεμβρίου 1848 η Δίαιτα της Ουγγαρίας αρνήθηκε επίσημα να αναγνωρίσει τον τίτλο του νέου βασιλιά, «καθώς χωρίς την ενημέρωση και τη συγκατάθεση της Δίαιτας κανείς δεν μπορούσε να καθίσει στον ουγγρικό θρόνο» και κάλεσε το έθνος στα όπλα. Ενώ στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης (όπως η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο) η βασιλεία του μονάρχη άρχιζε αμέσως μετά τον θάνατο του προκατόχου τους, στην Ουγγαρία η στέψη ήταν απαραίτητη και αν δεν εκτελείτο σωστά το Βασίλειο παρέμενε «ορφανό». Ακόμη και κατά τη διάρκεια της μακράς προσωπικής ένωσης μεταξύ του Βασιλείου της Ουγγαρίας και άλλων περιοχών όπου κυριαρχούσαν οι Αψβούργοι ο μονάρχης των Αψβούργων έπρεπε να στεφθεί Βασιλιάς της Ουγγαρίας προκειμένου να εκδίδει νόμους εκεί ή να ασκεί τα βασιλικά προνόμια στην επικράτεια του Βασιλείου της Ουγγαρίας. Από νομική άποψη, σύμφωνα με τον όρκο της στέψης, ένας εστεμμένος Ούγγρος βασιλιάς δεν μπορούσε να παραιτηθεί από τον ουγγρικό θρόνο ενόσω ζούσε. Αν ο βασιλιάς ζούσε και δεν μπορούσε να ασκεί τα καθήκοντά του ως ηγεμόνας, τα βασιλικά καθήκοντα έπρεπε να αναλάβει ένας κυβερνήτης (ή αντιβασιλέας). Συνταγματικά ο θείος του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Φερδινάνδος, ήταν ακόμα ο νόμιμος βασιλιάς της Ουγγαρίας. Αν δεν υπήρχε δυνατότητα να κληρονομηθεί αυτόματα ο θρόνος λόγω του θανάτου του προκατόχου του βασιλιά (καθώς ο βασιλιάς Φερδινάνδος ήταν ακόμα ζωντανός), αλλά ο μονάρχης ήθελε να παραιτηθεί από τον θρόνο του και να διορίσει άλλο βασιλιά πριν από τον θάνατό του, τεχνικά μόνο μία νομική λύση παρέμενε: το κοινοβούλιο είχε την εξουσία να εκθρονίσει τον βασιλιά και να εκλέξει νέο. Λόγω των νομικών και στρατιωτικών εντάσεων το Ουγγρικό κοινοβούλιο δεν χορήγησε στον Φραγκίσκο Ιωσήφ αυτή την εύνοια. Αυτό το γεγονός έδωσε στην εξέγερση μια δικαιολογία νομιμότητας. Στην πραγματικότητα, από εκείνη τη στιγμή μέχρι την κατάρρευση της επανάστασης, ο Λάγιος Κόσσουτ (ως εκλεγμένος αντιβασιλέας-πρόεδρος) έγινε ο de facto και de jure κυρίαρχος της Ουγγαρίας. Στρατιωτικές δυσκολίες στην Ουγγαρία Στην Ουγγαρία η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή και η αυστριακή ήττα φαινόταν επικείμενη. Διαισθανόμενος την ανάγκη να εξασφαλίσει το δικαίωμά του να κυβερνά, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ στράφηκε για βοήθεια στη Ρωσία, ζητώντας την παρέμβαση του Νικολάου Α΄, προκειμένου «να αποτρέψει την εξέλιξη της ουγγρικής εξέγερσης σε ευρωπαϊκή καταστροφή». Για τη ρωσική στρατιωτική υποστήριξη ο Φραγκίσκος Ιωσήφ φίλησε το χέρι του Ηγεμόνα πασών των Ρωσιών στη Βαρσοβία στις 21 Μαΐου 1849. Ο Τσάρος Νικόλαος υποστήριξε τον Φραγκίσκο Ιωσήφ στο όνομα της Ιεράς Συμμαχίας και έστειλε ισχυρό στρατό 200.000 ατόμων με 80.000 βοηθητικές δυνάμεις. Τελικά ο κοινός στρατός των ρωσικών και αυστριακών δυνάμεων νίκησε τις ουγγρικές. Μετά την αποκατάσταση της εξουσίας των Αψβούργων η Ουγγαρία τέθηκε υπό βάναυσο στρατιωτικό νόμο.Τα ρωσικά στρατεύματα εισήλθαν στην Ουγγαρία για να υποστηρίξουν τους Αυστριακούς και η επανάσταση συντρίφτηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 1849. Με την τάξη να είχε πλέον αποκατασταθεί σε όλη την Αυτοκρατορία του ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ένιωσε ελεύθερος να απαρνηθεί τις συνταγματικές παραχωρήσεις που είχε κάνει, ειδικά καθώς στη συνεδρίαση του Αυστριακού κοινοβουλίου στο Kρέμζιρ αυτό του είχε συμπεριφερθεί —στα μάτια του νεαρού Αυτοκράτορα— απαίσια. Το σύνταγμα του 1849 ανεστάλη και καθιερώθηκε μια πολιτική απολυταρχικού συγκεντρωτισμού, υπό την καθοδήγηση του Υπουργού Εσωτερικών Αλεξάντερ Μπαχ. Aπόπειρα δολοφονίας το 1853 Στις 18 Φεβρουαρίου 1853 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επέζησε μιας απόπειρας δολοφονίας από τον Ούγγρο εθνικιστή Γιάνος Λιμπένυι. Ο αυτοκράτορας έκανε μια βόλτα με έναν από τους αξιωματικούς του, τον κόμη Μαξιμίλιαν Καρλ Λάμοραλ Ο'Ντόνελ, σε έναν προμαχώνα της πόλης, όταν τον πλησίασε ο Λιμπένυι. Αμέσως χτύπησε τον αυτοκράτορα από πίσω με ένα μαχαίρι κατευθείαν στον λαιμό. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ φορούσε σχεδόν πάντα μια στολή, που είχε ψηλό γιακά που έκλεινε σχεδόν εντελώς τον λαιμό. Οι γιακάδες των στολών εκείνη την εποχή ήταν κατασκευασμένοι από πολύ στιβαρό υλικό, ακριβώς για να αντιμετωπίσουν αυτού του είδους επιθέσεις. Παρόλο που ο Αυτοκράτορας τραυματίστηκε και αιμορραγούσε, το κολάρο του έσωσε τη ζωή. Ο κόμης Ο'Ντόνελ χτύπησε τον Λίμπενι με τη σπάθα του.[21] Ο Ο'Ντόνελ, μέχρι τότε μόνο Κόμης λόγω της ιρλανδικής αριστοκρατικής καταγωγής του (ως απόγονος της ομώνυμης ιρλανδικής δυναστείας), έγινε Κόμης της Μοναρχίας των Αψβούργων (Reichsgraf). Ένας άλλος μάρτυρας που έτυχε να βρίσκεται κοντά, ο χασάπης Γιόζεφ Ετενραϊχ, εξουδετέρωσε γρήγορα τον Λιμπένυι. Για την πράξη του ανυψώθηκε αργότερα στην αριστοκρατία από τον Αυτοκράτορα και έγινε Γιόζεφ φον Ετενραϊχ. Στη συνέχεια ο Λιμπένυι δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για απόπειρα βασιλοκτονίας και εκτελέστηκε στο Ζιμερίνγκερ Χάιντε.Μετά από αυτή την ανεπιτυχή επίθεση ο αδελφός του Αυτοκράτορα, Φερδινάνδος Μαξιμιλιανός, μετέπειτα Αυτοκράτορας του Μεξικού, απευθύνθηκε στις βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης για έρανο για την κατασκευή μιας νέας εκκλησίας στον τόπο της επίθεσης. Η εκκλησία επρόκειτο να είναι ένα τάμα για την επιβίωση του Αυτοκράτορα. Βρίσκεται στη Ρίνγκστρασσε στην περιοχή Άλζεργκρουντ κοντά στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και είναι γνωστή ως Βοτίφκιρχε. Η επιβίωση του Φραγκίσκου Ιωσήφ τιμήθηκε και στην Πράγα με την ανέγερση ενός νέου αγάλματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης, προστάτη του Αυτοκράτορα, στη Γέφυρα του Καρόλου, που δωρήθηκε από τον κόμη Φραντς Αντον φον Κόλοβρατ-Λιμπστάινσκυ, τον πρώτο Πρωθυπουργό της Αυστριακής Αυτοκρατορίας. Τα επόμενα χρόνια υπήρξε φαινομενική ανάκαμψη της θέσης της Αυστρίας στη διεθνή σκηνή μετά την παρά λίγο καταστροφή του 1848–1849. Υπό την καθοδήγηση του Σβάρτσενμπεργκ η Αυστρία μπόρεσε να ακυρώσει την πρωσική μεθόδευση της δημιουργίας μιας νέας Γερμανικής Ομοσπονδίας υπό την πρωσική ηγεσία, αποκλείοντας την Αυστρία. Μετά τον πρόωρο θάνατο του Σβάρτσενμπεργκ το 1852, δεν μπόρεσε να βρεθεί αντικαταστάτης του ανάλογου αναστήματος και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας ανέλαβε ουσιαστικά την πρωθυπουργία. Ήταν ένας από τους πιο εξέχοντες Ρωμαιοκαθολικούς ηγεμόνες στην Ευρώπη και σκληρός εχθρός του Τεκτονισμού Τη δεκαετία του 1850 υπήρξαν αρκετές αποτυχίες της αυστριακής εξωτερικής πολιτικής: ο Κριμαϊκός Πόλεμος, η διάλυση της συμμαχίας της με τη Ρωσία και την ήττα στον Δεύτερο Ιταλικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Η οπισθοδρόμηση συνεχίστηκε τη δεκαετία του 1860 με την ήττα στον Αυστροπρωσικό Πόλεμο του 1866, που κατέληξε στον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του 1867.Οι Ούγγροι πολιτικοί ηγέτες είχαν δύο βασικούς στόχους κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Ο ένας ήταν να ανακτήσουν το παραδοσιακό καθεστώς (τόσο νομικό όσο και πολιτικό) του ουγγρικού κράτους, που είχε χαθεί μετά την Ουγγρική Επανάσταση του 1848. Το άλλο ήταν να αποκατασταθεί η σειρά μεταρρυθμιστικών νόμων του επαναστατικού κοινοβουλίου του 1848, που βασίστηκαν στα 12 σημεία που καθιέρωσαν σύγχρονα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις στην Ουγγαρία.Ο Συμβιβασμός αποκατέστησε εν μέρει την κυριαρχία του Βασιλείου της Ουγγαρίας, χωριστού από και μη υποκείμενου πλέον στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Αντίθετα θεωρήθηκε ισότιμος εταίρος με την Αυστρία. Ο συμβιβασμός έβαλε τέλος σε 18 χρόνια απολυταρχικής διακυβέρνησης και στρατιωτικής δικτατορίας που είχε εισαγάγει ο Φραγκίσκος Ιωσήφ μετά την Ουγγρική Επανάσταση του 1848. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ στέφθηκε Βασιλιάς της Ουγγαρίας στις 8 Ιουνίου και στις 28 Ιουλίου εξέδωσε τους νόμους που επισήμως άλλαξαν την επικράτεια των Αψβούργων στη Δυαδική Μοναρχία της Αυστροουγγαρίας. Σύμφωνα με τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ «Ήμασταν τρεις που κάναμε τη συμφωνία: ο Ντέακ, ο Αντράσσυ και εγώ».Οι πολιτικές δυσκολίες στην Αυστρία αυξάνονταν συνεχώς στα τέλη του 19ου αιώνα και στον 20ο. Ωστόσο ο Φραγκίσκος Ιωσήφ παρέμεινε εξαιρετικά σεβαστός και η πατριαρχική εξουσία του Αυτοκράτορα κράτησε την Αυτοκρατορία ενωμένη ενώ οι πολιτικοί τσακώνονταν. Μετά την άνοδο στον θρόνο του Φραγκίσκου Ιωσήφ το 1848 οι πολιτικοί εκπρόσωποι του Βασιλείου της Βοημίας ήλπιζαν και επέμεναν ότι θα έπρεπε να ληφθούν υπόψη τα ιστορικά κρατικά τους δικαιώματα στο επικείμενο σύνταγμα. Θεώρησαν ότι η θέση της Βοημίας εντός της Μοναρχίας των Αψβούργων θα έπρεπε να είχε τονιστεί με τη στέψη του νέου ηγεμόνα ως Βασιλιά της Βοημίας στην Πράγα (η τελευταία στέψη είχε γίνει το 1836). Ωστόσο πριν από τον 19ο αιώνα οι Αψβούργοι κυβερνούσαν τη Βοημία με κληρονομικό δικαίωμα και δεν κρίθηκε απαραίτητη μια ξεχωριστή στέψη. Η νέα του κυβέρνησή είχε υιοθετήσει το σύστημα του νεοαπολυταρχισμού στις εσωτερικές υποθέσεις της Αυστρίας για να κάνει την Αυστριακή Αυτοκρατορία ένα ενιαίο, συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικά διοικούμενο κράτος. Όταν ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επέστρεψε στη συνταγματική εξουσία μετά τις ήττες στην Ιταλία στη Ματζέντα και στο Σολφερίνο και συγκάλεσε τις Δίαιτες των κτήσεών του, το ζήτημα της στέψης του ως Βασιλιά της Βοημίας επανήλθε στην ημερήσια διάταξη, όπως δεν είχε γίνει από το 1848. Στις 14 Απριλίου 1861 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δέχθηκε μια αντιπροσωπεία της Βοημικής Δίαιτας με τα λόγια (στα τσέχικα): Θα στεφθώ Βασιλιάς της Βοημίας στην Πράγα και είμαι πεπεισμένος ότι ένας νέος, άρρηκτος δεσμός εμπιστοσύνης και πίστης μεταξύ του θρόνου Μου και του Βοημικού Βασιλείου Μου θα ενισχυθεί με αυτήν την ιερή τελετή.Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Αυτοκράτορα Φερδινάνδο (που πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του μετά την παραίτησή του το 1848 στη Βοημία και ειδικά στην Πράγα) ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δεν στέφθηκε ποτέ χωριστά ως Βασιλιάς της Βοημίας. Το 1861 οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν λόγω άλυτων συνταγματικών προβλημάτων. Ωστόσο το 1866 μια επίσκεψη του μονάρχη στην Πράγα μετά την ήττα στο Χράντετς Κράλοβε (τότε Kένιγκρετς) σημείωσε τεράστια επιτυχία, όπως μαρτυρείται από το σημαντικό αριθμό σχετικών φωτογραφιών. Το 1867 ο Αυστροουγγρικός Συμβιβασμός και η καθιέρωση της δυαδικής μοναρχίας άφησαν τους Τσέχους και την αριστοκρατία τους χωρίς την αναγνώριση των χωριστών κρατικών δικαιωμάτων της Βοημίας για τα οποία ήλπιζαν. Η Βοημία παρέμεινε Χώρα του Αυστριακού Στέμματος. Στη Βοημία η αντίθεση στη δυαδική μοναρχία έλαβε τη μορφή μεμονωμένων διαδηλώσεων στους δρόμους, ψηφισμάτων από τις αντιπροσωπείες των περιφερειών, ακόμη και υπαίθριων μαζικών συναντήσεων διαμαρτυρίας, που περιορίστηκαν στις μεγαλύτερες πόλεις, όπως η Πράγα. Η τσέχικη εφημερίδα Národní listy, παραπονέθηκε ότι οι Τσέχοι δεν είχαν ακόμη αποζημιωθεί για τις απώλειες και τα δεινά τους κατά τον Αυστροπρωσικό Πόλεμο και μόλις είχαν δει τα ιστορικά κρατικά τους δικαιώματα να παραμερίζονται και τη γη τους να εντάσσεται στο «άλλο μισό» της Αυστροουγγρικής Μοναρχίας, την κοινώς αποκαλούμενη «Σισλεϊθανία».Οι ελπίδες της Τσεχίας αναπτερώθηκαν ξανά το 1870-1871. Σε ένα Αυτοκρατορικό Διάταγμα της 26ης Σεπτεμβρίου 1870 o Φραγκίσκος Ιωσήφ αναφέρθηκε πάλι στο κύρος και τη δόξα του Στέμματος της Βοημίας και στην πρόθεσή του να κάνει μια στέψη. Υπό τον Πρωθυπουργό Καρλ Χόχενβαρτ το 1871 η κυβέρνηση της Σισλεϊθανίας διαπραγματεύτηκε μια σειρά θεμελιωδών άρθρων που περιέγραφαν τη σχέση του Στέμματος της Βοημίας με την υπόλοιπη Μοναρχία των Αψβούργων. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1871 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ανακοίνωσε: Έχοντας κατά νου τη συνταγματική θέση του Στέμματος της Βοημίας και έχοντας επίγνωση της δόξας και της δύναμης που έχει δώσει αυτό το Στέμμα σε εμάς και στους προκατόχους μας… αναγνωρίζουμε με χαρά τα δικαιώματα του βασιλείου και είμαστε έτοιμοι να ανανεώσουμε αυτή την αναγνώριση μέσω του όρκου της στέψης μας.Για την προγραμματισμένη στέψη ο συνθέτης Μπέντριχ Σμέτανα είχε γράψει την όπερα Libuše, αλλά η τελετή δεν πραγματοποιήθηκε. Η δημιουργία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, η εγχώρια αντίθεση από τους γερμανόφωνους φιλελεύθερους (ιδιαίτερα τους Γερμανοβοημούς) και από τους Ούγγρους καταδίκασαν τα θεμελιώδη άρθρα. Ο Χόχενβαρτ παραιτήθηκε και τίποτα δεν άλλαξε. Πολλοί Τσέχοι, όπως ο Τόμας Μάζαρικ και άλλοι περίμεναν πολιτικές αλλαγές στη μοναρχία. Ο Μάζαρικ συμμετείχε στο Reichsrat (Άνω Βουλή) από το 1891 έως το 1893 με το Κόμμα των Νέων Τσέχων και από το 1907 έως το 1914 με το Ρεαλιστικό Κόμμα (που είχε ιδρύσει ο ίδιος το 1900), αλλά δεν έκανε εκστρατεία για την ανεξαρτησία των Τσέχων και των Σλοβάκων από την Αυστροουγγαρία. Στη Βιέννη το 1909 βοήθησε την υπεράσπιση του Χίνκο Χίνκοβιτς στην κατασκευασμένη δίκη εναντίον επιφανών Κροατών και Σέρβων μελών του Σερβοκροατικού Συνασπισμού (όπως οι Φράνο Σούπιλο και Σβέτοζαρ Πριμπίτσεβιτς) και άλλων, που καταδικάστηκαν σε περισσότερα από 150 χρόνια φυλάκισης και μια σειρά θανατικές ποινές. Το ζήτημα της Βοημίας θα παρέμενε άλυτο καθ' όλη τη διάρκεια της βασιλείας του Φραγκίσκου Ιωσήφ. Ο κύριος στόχος της εξωτερικής πολιτικής του Φραγκίσκου Ιωσήφ ήταν η ενοποίηση της Γερμανίας υπό τον Οίκο των Αψβούργων. Από το 1452 ως τη διάλυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1806, με ένα μόνο διάλειμμα υπό τους Οίκος του Βίττελσμπαχ, οι Αψβούργοι κατείχαν γενικά το γερμανικό στέμμα. Ωστόσο η επιθυμία του Φραγκίσκου Ιωσήφ να διατηρήσει τα μη γερμανικά εδάφη της Αυστριακής Αυτοκρατορίας των Αψβούργων σε περίπτωση γερμανικής ενοποίησης αποδείχθηκε προβληματική. Δύο φατρίες αναπτύχθηκαν γρήγορα: ένα κόμμα Γερμανών διανοουμένων που προτιμούσαν μια Μεγάλη Γερμανία (Großdeutschland) υπό τον Οίκο των Αψβούργων, ενώ το άλλο προτιμούσε μια Μικρή Γερμανία (Kleindeutschland). Οι της Μεγάλης Γερμανίας ευνόησαν την ένταξη της Αυστρίας σε ένα νέο εξ ολοκλήρου γερμανικό κράτος με το σκεπτικό ότι η Αυστρία ανήκε πάντα στις γερμανικές αυτοκρατορίες, ότι ήταν η ηγετική δύναμη της Γερμανικής Συνομοσπονδίας και ότι θα ήταν παράλογο να αποκλειστούν οκτώ εκατομμύρια Αυστριακοί Γερμανοί από ένα εξ ολοκλήρου γερμανικό εθνικό κράτος. Οι θιασώτες της μικρότερης Γερμανίας ήταν κατά της συμπερίληψης της Αυστρίας με το σκεπτικό ότι ήταν ένα πολυεθνικό κράτος, όχι γερμανικό, και ότι η ένταξή της θα έφερνε εκατομμύρια μη Γερμανούς στο γερμανικό έθνος κράτος.Αν υπερίσχυε η Μεγάλη Γερμανία, το στέμμα θα έπρεπε αναγκαστικά να πάει στον Φραγκίσκος Ιωσήφ, που δεν είχε καμία επιθυμία να το εκχωρήσει αρχικά σε κανέναν άλλον. Από την άλλη πλευρά αν υπερίσχυε η ιδέα μιας μικρότερης Γερμανίας, το γερμανικό στέμμα δεν θα μπορούσε φυσικά να πάει στον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, αλλά στον αρχηγό του μεγαλύτερου και ισχυρότερου γερμανικού κράτους εκτός της Αυστρίας- τον Βασιλιά της Πρωσίας. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των δύο ιδεών εξελίχθηκε γρήγορα σε ανταγωνισμό μεταξύ Αυστρίας και Πρωσίας. Το ζήτημα λύθηκε όταν η Πρωσία νίκησε στον Πόλεμο των Επτά Εβδομάδων. Το 1873, δύο χρόνια μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ο Φραγκίσκος Ιωσήφ συμμετείχε στη Συμμαχία των Τριών Αυτοκρατόρων (Dreikaiserbund) με τον Κάιζερ Γουλιέλμο Α΄ της Γερμανίας και τον Αλέξανδρο Β΄ της Ρωσίας, τον οποίο διαδέχθηκε ο Αλέξανδρος Γ΄ το 1881. Η ένωση σχεδιάστηκε από τον Γερμανό καγκελάριο Όττο φον Μπίσμαρκ, σε μια προσπάθεια διατήρησης της ειρήνης στην Ευρώπη και θα διαρκούσε κατά διαστήματα μέχρι το 1887. Το 1903 το βέτο του Φραγκίσκου Ιωσήφ (Jus exclusivae) για την εκλογή του Καρδινάλιου Μαριάνο Ράμπολλα στη θέση του Πάπα μεταφέρθηκε στο Παπικό κονκλάβιο από τον Καρδινάλιο Γιαν Πουζίνα ντε Κοσιέλσκο. Ήταν η τελευταία χρήση τέτοιου βέτο, καθώς ο νέος Πάπας Πίος Ι΄ απαγόρευσε τη μελλοντική χρήση του και προέβλεπε αφορισμό για οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1870 ξέσπασε στα Βαλκάνια μια σειρά βίαιων εξεγέρσεων κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας και οι Τούρκοι απάντησαν με εξίσου βίαια και καταπιεστικά αντίποινα. Ο Αλέξανδρος Β΄ της Ρωσίας, θέλοντας να επέμβει κατά των Οθωμανών, επιδίωξε και πέτυχε συμφωνία με την Αυστροουγγαρία. Με τις Συμβάσεις της Βουδαπέστης του 1877 οι δύο δυνάμεις συμφώνησαν ότι η Ρωσία θα προσαρτούσε τη Βεσσαραβία και η Αυστροουγγαρία θα τηρούσε μια καλοπροαίρετη ουδετερότητα προς τη Ρωσία στον επικείμενο πόλεμο με τους Τούρκους. Ως αποζημίωση για αυτή τη στήριξη η Ρωσία συμφώνησε στην προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από την Αυστροουγγαρία. 15 μήνες αργότερα οι Ρώσοι επέβαλαν στους Οθωμανούς τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που παραβίασε τη συμφωνία της Βουδαπέστης και όριζε η Βοσνία-Ερζεγοβίνη να καταληφθεί από κοινού από ρωσικά και αυστριακά στρατεύματα.Η συνθήκη αυτή όμως ανατράπηκε με τη Συνθήκη του Βερολίνου (1878), που επέτρεπε την αποκλειστική κατοχή της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από την Αυστρία, αλλά δεν καθόριζε την τελική διάθεση των επαρχιών. Αυτή η παράλειψη αντιμετωπίστηκε με τη συμφωνία της Συμμαχίας των Τριών Αυτοκρατόρων του 1881,όταν τόσο η Γερμανία όσο και η Ρωσία υποστήριξαν το δικαίωμα της Αυστρίας να προσαρτήσει τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Ωστόσο το 1897, υπό ένα νέο τσάρο, η Ρωσική αυτοκρατορική κυβέρνηση απέσυρε και πάλι την υποστήριξή της για την αυστριακή προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών κόμης Μιχαήλ Μουράβιεφ δήλωσε ότι μια αυστριακή προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης θα εγείρει «ένα εκτενές ερώτημα που απαιτεί ειδικό έλεγχο».Το 1908 ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Aλεξάντερ Ιζβόλσκυ πρόσφερε τη ρωσική υποστήριξη, για τρίτη φορά, για την προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης από την Αυστροουγγαρία, με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Αυστρίας για το άνοιγμα των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων στα ρωσικά πολεμικά πλοία. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Άλοίς φον Αίρενταλ ακολούθησε σθεναρά αυτή την προσφορά, με αποτέλεσμα την αμοιβαία συνεννόηση με τον Ιζβόλσκυ, που επιτεύχθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1908 στη Διάσκεψη του Μπουχλάου. Ωστόσο ο Ιζβόλσκυ συνήψε αυτή τη συμφωνία με τον Αίρενταλ εν αγνοία του Νικολάου Β΄ και της κυβέρνησής του στην Αγία Πετρούπολη και των άλλων ξένων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Σερβίας. Με βάση τις διασφαλίσεις της Διάσκεψης του Μπουχλάου και των συνθηκών που είχαν προηγηθεί ο Φραγκίσκος Ιωσήφ υπέγραψε τη διακήρυξη που ανήγγειλε την προσάρτηση της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στην Αυτοκρατορία στις 6 Οκτωβρίου 1908. Ωστόσο ξέσπασε διπλωματική κρίση, καθώς τόσο οι Σέρβοι όσο και οι Ιταλοί ζήτησαν αποζημίωση για την προσάρτηση, την οποία η αυστροουγγρική κυβέρνηση αρνήθηκε να δώσει. Το περιστατικό δεν επιλύθηκε μέχρι την αναθεώρηση της Συνθήκης του Βερολίνου τον Απρίλιο του 1909, επιδεινώνοντας τις εντάσεις μεταξύ της Αυστροουγγαρίας και των Σέρβων. Στις 28 Ιουνίου 1914 ο ανιψιός του Φραγκίσκου Ιωσήφ και διάδοχος του θρόνου Φραγκίσκος Φερδινάνδος και η μοργανατική σύζυγός του Σοφία, Δούκισσα του Χόενμπεργκ, δολοφονήθηκαν από τον Γκαβρίλο Πρίντσιπ, Γιουγκοσλάβο εθνικιστή Σερβικής εθνότητας, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Σαράγεβο. Όταν άκουσε την είδηση της δολοφονίας ο Φραγκίσκος Ιωσήφ είπε ότι "δεν πρέπει να αψηφεί κανείς τον Παντοδύναμο. Με αυτό τον τρόπο μια ανώτερη δύναμη αποκατέστησε αυτή την τάξη που δυστυχώς δεν μπόρεσα να διατηρήσω".Ενώ ο Αυτοκράτορας ταράχτηκε και διέκοψε τις διακοπές του για να επιστρέψει στη Βιέννη, σύντομα τις ξανάρχισε τις διακοπές του στην αυτοκρατορική του έπαυλη στο Μπαντ Ισλ. Η αρχική λήψη αποφάσεων κατά τη διάρκεια της «Κρίσης του Ιουλίου» περιήλθε στον κόμη Λέοπολντ Μπέρχτολντ, Αυστριακό Υπουργό Εξωτερικών, τον κόμη Φραντς Κόνραντ φον Χέτσεντορφ, αρχηγός του επιτελείου του Αυστροουγγρικού στρατού και τους άλλους υπουργούς. Η τελική κατάληξη των διαβουλεύσεων της Αυστριακής κυβέρνησης τις εβδομάδες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αρχιδούκα ήταν να δοθεί στη Σερβία ένα τελεσίγραφο αναλυτικών απαιτήσεων, με τις οποίες ήταν σχεδόν βέβαιο ότι η Σερβία δεν θα μπορούσε ή δεν θα ήθελε να συμμορφωθεί, χρησιμεύοντας έτσι ως «νομική βάση για πόλεμο". Μια εβδομάδα μετά την παράδοση του αυστριακού τελεσίγραφου στη Σερβία, στις 28 Ιουλίου, κηρύχθηκε ο πόλεμος. Μέσα σε λίγες εβδομάδες οι Γερμανοί, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί είχαν μπει όλοι στη σύγκρουση που τελικά έγινε γνωστή ως Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Στις 6 Αυγούστου ο Φραγκίσκος Ιωσήφ υπέγραψε την κήρυξη πολέμου και κατά της Ρωσίας. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ πέθανε στα Ανάκτορα Σενμπρούν το βράδυ της 21ης Νοεμβρίου 1916, σε ηλικία 86 ετών. Ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα εμφάνισης πνευμονίας του δεξιού πνεύμονα αρκετές ημέρες μετά από κρυολόγημα ενώ περπατούσε στο Πάρκο του Σενμπρούν με τον Βασιλιά της Βαυαρίας. Τον διαδέχθηκε ο μικρανεψιός του Κάρολος Α΄ της Αυστρίας, που βασίλεψε μέχρι την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας μετά την ήττα της στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1918.Ετάφη στην Αυτοκρατορική Κρύπτη της Βιέννης. Στην αυλή γενική ήταν η αίσθηση ότι ο Αυτοκράτορας έπρεπε να παντρευτεί και να αποκτήσει κληρονόμους το συντομότερο δυνατό. Εξετάστηκαν διάφορες πιθανές νύφες, όπως η Ελισάβετ της Μόντενα, η Άννα της Πρωσίας και η Σιδωνία της Σαξονίας. Αν και στη δημόσια ζωή ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ήταν αδιαμφισβήτητος ηγέτης, στην ιδιωτική του ζωή εξακολουθούσε να ασκεί κρίσιμη επιρροή η μητέρα του. Η Σοφία ήθελε να ενισχύσει τη σχέση μεταξύ των Οίκων των Αψβούργων και του Βίττελσμπαχ -από τον οποίο καταγόταν η ίδια- και ήλπιζε να παντρέψει τον Φραγκίσκο Ιωσήφ με τη μεγαλύτερη κόρη της αδερφής της Λουδοβίκας, Ελένη (γνωστής στην οικογένεια ως Νενέ), που ήταν τέσσερα χρόνια νεότερη από τον Αυτοκράτορα. Ωστόσο ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ερωτεύτηκε βαθιά τη μικρότερη αδερφή της Νενέ, Ελισάβετ (γνωστή στην οικογένεια ως Σίσσυ), ένα όμορφο κορίτσι δεκαπέντε ετών και επέμεινε να την παντρευτεί αντί για την αδερφή της. Η Σοφία συμφώνησε, παρά τις αμφιβολίες της για την καταλληλόλητα της Ελισάβετ ως αυτοκρατορικής συζύγου, και το νεαρό ζευγάρι παντρεύτηκε στις 24 Απριλίου 1854 στην Εκκλησία του Αγίου Αυγουστίνου, στη Βιέννη. Ο γάμος τους θα αποδεικνυόταν τελικά δυστυχισμένος. Αν και ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ήταν ερωτευμένος με πάθος με τη γυναίκα του, το συναίσθημα δεν ήταν αμοιβαίο. Η Ελισάβετ ποτέ δεν εγκλιματίστηκε πραγματικά στη ζωή της αυλής και ήταν συχνά σε σύγκρουση με την αυτοκρατορική οικογένεια. Η πρώτη τους κόρη Σοφία πέθανε βρέφος και ο μοναχογιός τους Ροδόλφος αυτοκτόνησε το 1889 στο περιβόητο περιστατικό Μάιερλινγκ.. Απέκτησε δύο ακόμη παιδιά: την Γκίζελα (1856 - 1932), που παντρεύτηκε τον Λεοπόλδο της Βαυαρίας και τη Μαρία Βαλέρια (1868 -1924), που παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Σαλβαδόρ της Αυστρίας, Πρίγκιπα της Τοσκάνης. Το 1885 ο Φραγκίσκος Ιωσήφ γνώρισε την Καταρίνα Σρατ, κορυφαία ηθοποιό της σκηνής της Βιέννης, που έγινε φίλη και έμπιστή του. Αυτή η σχέση κράτησε το υπόλοιπο της ζωής του και ήταν -σε κάποιο βαθμό- ανεκτή από την Ελισάβετ. Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ της έχτισε τη Βίλλα Σρατ στο Μπαντ Ισλ και της εξασφάλισε επίσης ένα μικρό ανάκτορο στη Βιέννη. Αν και η σχέση τους διήρκεσε τριάντα τέσσερα χρόνια, παρέμεινε πλατωνική.Η Αυτοκράτειρα ήταν μανιώδης ταξιδιώτισσα, ιππέας και λάτρης της μόδας που σπάνια γνώρισε η Βιέννη. Η Ελισάβετ είχε εμμονή να διατηρεί την ομορφιά της, να κάνει πολλή και έντονη άσκηση, με αποτέλεσμα να υποφέρει από κακή υγεία. Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από έναν Ιταλό αναρχικό το 1898 ενώ βρισκόταν σε επίσκεψη στη Γενεύη. Λίγες μέρες μετά την κηδεία ο Ροβέρτος της Πάρμα έγραψε σε μια επιστολή προς τον φίλο του Τίρσο ντε Ολαζάμπαλ «Ήταν θλιβερό να κοιτάζω τον Αυτοκράτορα, έδειξε πολλή ενέργεια στον τεράστιο πόνο του, αλλά μερικές φορές μπορούσε κανείς να δει τα πάντα, την απεραντοσύνη της θλίψης του.» Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δεν συνήλθε ποτέ πλήρως από την απώλεια. Σύμφωνα με τη μελλοντική αυτοκράτειρα Ζίτα των Βουρβόνων-Πάρμας είπε στους συγγενείς του: «Δεν θα μάθετε ποτέ πόσο σημαντική ήταν για μένα» ή, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, «Ποτέ δεν θα μάθετε πόσο αγαπούσα αυτή τη γυναίκα». Ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος έγινε διάδοχος (Thronfolger) του θρόνου της Αυστροουγγαρίας το 1896, μετά τον θάνατο του ξαδέλφου του Ροδόλφου (το 1889) και του πατέρα του Κάρολου Λουδοβίκου (το 1896). Η σχέση μεταξύ αυτού και του Φραγκίσκου Ιωσήφ ήταν πάντα αρκετά αμφιλεγόμενη και επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν ο Φραγκίσκος Φερδινάνδος ανακοίνωσε την επιθυμία του να παντρευτεί την κόμισσα Σοφία Τσότεκ. Ο Αυτοκράτορας επ' ουδενί θα έδινε την ευλογία του για αυτή την ένωση, καθώς η Σοφία ήταν απλώς ευγενής και όχι δυναστικής τάξης. Αν και ο Αυτοκράτορας έλαβε επιστολές από μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας καθ' όλη τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα του 1899 που τον παρακαλούσαν να υποχωρήσει παρέμεινε ανένδοτος, αλλά έδωσε τελικά τη συγκατάθεσή του το 1900. Ωστόσο ο γάμος θα ήταν μοργανατικός και τα παιδιά τους δεν θα μπορούσαν να τον διαδεχθούν στον θρόνο. Το ζευγάρι παντρεύτηκε την 1η Ιουλίου 1900 στο Ράιχστατ. Ο Αυτοκράτορας δεν παρευρέθηκε στον γάμο, όπως και κανένας από τους αρχιδούκες. Μετά από αυτό οι δύο άνδρες αντιπαθούσαν και δεν εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο.Μετά τη δολοφονία του Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της Σοφίας το 1914 η κόρη του Φραγκίσκου Ιωσήφ, Mαρία Βαλέρια, σημείωσε ότι ο πατέρας της εξέφρασε τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη του στον νέο διάδοχο, τον ανιψιό του, αρχιδούκα Κάρολο. Ο Αυτοκράτορας παραδέχτηκε στην κόρη του, σχετικά με τη δολοφονία: «Για μένα είναι μια ανακούφιση από μια μεγάλη ανησυχία». Παντρεύτηκε την Ελισάβετ της Βαυαρίας και απέκτησαν τέσσερα παιδιά: Σοφία (1855 - 1857), Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, πιθανώς πέθανε από τυφοειδή πυρετό. Γκίζελα (1856 - 1932), Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, παντρεύτηκε τον Λεοπόλδο της Βαυαρίας, απέκτησε παιδιά. Ροδόλφος (1858 - 1889), Διάδοχος της Αυστρίας, παντρεύτηκε τη Στεφανία του Βελγίου, απέκτησε ένα παιδί. Μαρία Βαλέρια (1868 - 1924), Αρχιδούκισσα της Αυστρίας, παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Σαλβάτορ της Αυστρίας, Πρίγκηπα της Τοσκάνης, απέκτησε παιδιά. Anton Graf Bossi-Fedrigotti, Kaiser Franz Joseph I. und seine Zeit, Zürich 1978. Franz Herre, Kaiser Franz Joseph von Österreich. Sein Leben - seine Zeit, Köln 1978 (TB 1992). Jean-Paul Bled, Franz Joseph. Der letzte Monarch der alten Schule, Wien 1988. Alan Palmer, Franz Joseph I. Kaiser von Österreich und König von Ungarn, München 1995. Gabriele Praschl-Bichler, Das Familienalbum von Kaiser Franz Joseph und Elisabeth, Wien 1995. Eberhard Straub, Drei letzte Kaiser, Berlin 1998. Christian Dickinger, Franz Joseph I. Die Entmythisierung, Wien 2002. Friedrich Weissensteiner, Die österreichischen Kaiser. Franz I., Ferdinand I., Franz Joseph I., Karl I., Wien 2003. John van der Kiste, Franz Josef I. Kaiser von Österreich, Essen 2005. Katrin Unterreiner, Kaiser Franz Joseph. 1830-1916 Mythos und Wahrheit, Wien 2006. Ταινίες του 1914 Άρθρα στις εφημερίδες της Αυστρίας του 1916 | Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ Α΄ (γερμανικά: Franz Joseph I., ουγγρικά: Ferenc József, 18 Αυγούστου 1830 - 21 Νοεμβρίου 1916) ήταν Αυτοκράτορας της Αυστρίας, Βασιλιάς της Ουγγαρίας και άλλων κρατών της μοναρχίας των Αψβούργων από τις 2 Δεκεμβρίου 1848 μέχρι τον θάνατο του στις 21 Νοεμβρίου 1916. Στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του τα βασίλεια και τα εδάφη του αναφέρονταν ως Αυστριακή Αυτοκρατορία, αλλά ανασυστάθηκαν ως δυαδική μοναρχία της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας το 1867. Από την 1 Μαΐου 1850 μέχρι της 24 Αυγούστου 1866 ήταν επίσης πρόεδρος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας. Υπήρξε ο μακροβιότερος ηγεμόνας της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Τον Δεκέμβριο του 1848 ο θείος του Φραγκίσκου Ιωσήφ, αυτοκράτορας Φερδινάνδος, παραιτήθηκε από τον θρόνο στο Όλομοουτς, στο πλαίσιο του σχεδίου του πρωθυπουργού Φέλιξ του Σβαρτσενμπέργκερ για να τερματίσει τις Επαναστάσεις του 1848 στην Ουγγαρία. Στη συνέχεια ανήλθε στον θρόνο ο Φραγκίσκος Ιωσήφ, καθώς ο πατέρας του είχε παραιτηθεί από τα δικαιώματά του. Θεωρούμενος σε μεγάλο βαθμό αντιδραστικός, πέρασε την πρώιμη βασιλεία του αντιστεκόμενος στις συνταγματικές αρχές για τις κτήσεις του. Η Αυστριακή Αυτοκρατορία αναγκάστηκε να παραχωρήσει την κυριαρχία της στην Τοσκάνη και το μεγαλύτερο μέρος των διεκδικήσεών της για τη Λομβαρδοβενετία στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, μετά τον Δεύτερο (1859) και τον Τρίτο Πόλεμο της Ιταλικής Ανεξαρτησίας (1866). Αν και ο Φραγκίσκος Ιωσήφ δεν παραχώρησε εδάφη στο Βασίλειο της Πρωσίας, μετά την ήττα της Αυστρίας στον Αυστροπρωσικό Πόλεμο, η Ειρήνη της Πράγας (23 Αυγούστου 1866) διευθέτησε το γερμανικό ζήτημα υπέρ της Πρωσίας, γεγονός που απέτρεψε τη Γερμανική ενοποίηση υπό τον Οίκο των Αψβούργων.Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ήρθε αντιμέτωπος με εθνικιστικά κινήματα σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του. Το 1867 υπέγραψε τον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό, που παραχώρησε μεγαλύτερη αυτονομία στην Ουγγαρία και δημιούργησε τη δυαδική μοναρχία της Αυστροουγγαρίας. Για τα επόμενα 45 χρόνια κυβέρνησε με μεγαλύτερη σταθερότητα, όμως επλήγη από τις οικογενειακές τραγωδίες της εκτέλεσης του αδελφού του Μαξιμιλιανού Α΄ του Μεξικού το 1867, της αυτοκτονίας του μοναχογιού του Ροδόλφου το 1889, τη δολοφονία της συζύγου του Ελισάβετ το 1898 και της δολοφονίας του ανιψιού του και επίδοξου διαδόχου του Φραγκίσκου Φερδινάνδου το 1914. Μετά τον Αυστροπρωσικό Πόλεμο η Αυστροουγγαρία έστρεψε την προσοχή της στα Βαλκάνια, που αποτελούσε εστιακό σημείο διεθνούς έντασης λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων της Αυστρίας όχι μόνο με την Οθωμανική αλλά και με Ρωσική Αυτοκρατορία. Η Κρίση της Βοσνίας ήταν αποτέλεσμα της προσάρτησης από τον Φραγκίσκο Ιωσήφ το 1908 της Βοσνίας και της Ερζεγοβίνης, που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των στρατευμάτων του από το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878. Στις 28 Ιουνίου του 1914 η δολοφονία του ανιψιού του Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σαράγεβο είχε ως αποτέλεσμα την κήρυξη του πολέμου από την Αυστροουγγαρία στο Βασίλειο της Σερβίας, που ήταν σύμμαχος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Αυτό ενεργοποίησε ένα σύστημα συμμαχιών που κήρυξαν πόλεμο η μια στην άλλη και οδήγησε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Αυτοκράτορας πέθανε το 1916 αφού κυβέρνησε τα εδάφη του για σχεδόν 68 χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο μικρανιψιός του Κάρολος Α΄ της Αυστρίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86_%CE%91%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ricardo | Η Ricardo AG ιδρύθηκε στη Γερμανία στις 21 Ιουλίου του 1998 και δραστηριοποιήθηκε και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπως την Ελβετία και την Αυστρία. Μέχρι το 2000 έκδωσε μετοχές στο Χρηματιστήριο Φρανκφούρτης. Όταν η Αμερικανική Ebay απλώθηκε στην Ευρώπη, πλέον η ricardo είχε έναν ισχυρότερο ανταγωνιστή και έχασε την πρωτιά στην γερμανική αγορά. Η ricardo πουλήθηκε στην εγγλέζικη QXL (η σημερινή Tradus), η οποία πουλήθηκε στην πολυεθνική Naspers. Ο νέος ιδιοκτήτης ήταν πλέον σε θέση να ανταγωνιστεί την Ebay και αγόρασε πολλές ανταγωνιστικές εταιρίες, όπως την πολωνική Allegro. Στην Γερμανική αγορά όμως δεν κατάφερε πια να κερδίσει την πρώτη θέση και αποσύρθηκε το 2003. Στην Ελλάδα ήρθε το 2008/2009 με την ricardo Internet Hellas. Για την συμμετοχή απαιτείται δημιουργία ενός λογαριασμού που είναι δωρεάν. Για την πώληση απαιτείται και μια ταχυδρομική πιστοποίηση. Το ricardo.gr σταμάτησε να λειτουργεί από τις 5 Μαΐου 2014. ricardo.gr | Η Ricardo είναι μια Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα δημοπρασιών και θυγατρική εταιρία της Νοτιοαφρικανικής πολυεθνικής Naspers. Δίπλα στο eBay είναι μια από τις δυο μεγάλες εταιρίες με πλατφόρμες δημοπρασιών στην Ευρώπη και διεθνώς. | https://el.wikipedia.org/wiki/Ricardo |
Ελένη της Μόσχας | Ήταν η πρώτη κόρη του Ιβάν Γ΄ μεγάλου πρίγκιπα τη Μόσχας και της (Ζωής) Σοφίας Παλαιολογίνας, κόρης του Θωμά δεσπότη του Μωρέως. Παντρεύτηκε το 1495 τον Αλέξανδρο των Γιαγκιελλόνων βασιλιά της Πολωνίας. Δεν απέκτησαν απογόνους. Duczmal, Małgorzata (2012). Jogailaičiai (in Lithuanian). Translated by Birutė Mikalonienė and Vyturys Jarutis. Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos centras. ISBN 978-5-420-01703-6. Kiaupa, Zigmantas; Kiaupienė, Jūratė; Kunevičius, Albinas (2000) [1995]. The History of Lithuania Before 1795 (English ed.). Vilnius: Lithuanian Institute of History. ISBN 9986-810-13-2. Norkus, Zenonas (2009). "Kada senoji Lietuvos valstybė tapo imperija ir nustojo ja būti? Atsakymas į lietuvišką klausimą, naudojantis estišku metodu" (PDF). Lietuvos istorijos studijos (in Lithuanian). 23. ISSN 1392-0448. Archived from the original (PDF) on 2011-09-27. | Η Ελένη Ιβανόβνα, ρωσ. Елена Ивановна (19 Μαΐου 1476 - 20 Ιανουαρίου 1513) από τον Οίκο των Ρουρικιδών ήταν κόρη του μεγάλου πρίγκιπα της Μόσχας και με τον γάμο της έγινε βασίλισσα της Πολωνίας & μεγάλη δούκισσα της Λιθουανίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82 |
Λουκάς Πατσούλας | Γεννήθηκε το 1966. Την περίοδο που αγωνιζόταν ζούσε στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Αγωνίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ' 80 στα 500μ, 1000μ, 1.500μ και στα 5 χλμ. Στις 11 Φεβρουαρίου 1989 εκπροσώπησε το Σωματείο Ελλήνων Παγοδρόμων (έπειτα από έγκριση της Ελληνικής Ομοσπονδίας Παγοδρομίας) και στην πρώτη εμφάνιση Έλληνα αθλητή σε παγκόσμιο πρωτάθλημα παγοδρομιών ταχύτητας πέτυχε χρόνο 10.15,11 στο Όσλο. | Ο Λουκάς Πατσούλας (γενν. στις 10 Μαΐου 1966) είναι Έλληνας παγοδρόμος ταχύτητας, ο πρώτος Έλληνας παγοδρόμος στα χρονικά που έλαβε μέρος σε παγκόσμιο πρωτάθλημα παγοδρομίας ταχύτητας, το Φεβρουάριο του 1989. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CF%82 |
Σημαία του Τσαντ | Η σημαία του Τσαντ έχει τα ίδια χρώματα με αυτή της Ρουμανίας. Ωστόσο, ειδικοί υποστηρίζουν ότι το μπλε χρώμα στη σημαία του Τσαντ είναι πιο σκούρο από τη σημαία της Ρουμανίας. Είναι επίσης παρόμοια και με τη σημαία της Μολδαβίας και της Ανδόρρας, αυτές όμως έχουν τα εθνόσημά τους στο κέντρο. Σημαίες του Κόσμου:Τσαντ | Η σημαία του Τσαντ είναι τρίχρωμη με κάθετες λωρίδες των εξής χρωμάτων (από αριστερά προς τα δεξιά): μπλε, κίτρινου και κόκκινου. Η σημαία αυτή συνδυάζει τα χρώματα της γαλλικής σημαίας με τα παναφρικανικά χρώματα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CE%BD%CF%84 |
Ηλίας Ηλιού | Γεννήθηκε στο Κάστρο (σημερινή ονομασία Μύρινα) της Λήμνου στις 18/31 Μαΐου του 1904. Ο πατέρας του Φίλιππος και η μητέρα του Ευθαλία δεν κατάγονταν από τη Λήμνο. Η μακρινή καταγωγή του πατέρα του ήταν από την Κρήτη. Η μητέρα του Ευθαλία, το γένος Ιωάννη Ζάννα ή Ζαννού γεννήθηκε στη Βέροια γύρω στα 1880. Σπούδασε στο Ζάππειο Διδασκαλείο της Κωνσταντινούπολης, διορίστηκε από το Πατριαρχείο στο Παντελίδειο Παρθεναγωγείο στη Λήμνο, όπου το 1903 γνώρισε και παντρεύτηκε τον Φίλιππο. Ο Ηλίας Ηλιού ήταν πρωτότοκος γιος της οικογένειας. Είχε αδέλφια: τους Κώστα (1906-1982), Γιάννη (1909-1970), την Ελένη (1911-2011). Ο Ηλίας Ηλιού φοίτησε στο Παρισίδειο Νηπιαγωγείο στο Κάστρο (Μύρινα) και στην επτατάξια Αστική Σχολή (σημερινό 1ο Δημοτικό Σχολείο Μύρινας). Τον Ιανουάριο του 1916 σε ηλικία 36 ετών πέθανε η μητέρα του από νεφρίτιδα. Το φθινόπωρο του 1919 εγκαταστάθηκε στη Χίο και αποφοιτά από το Γυμνάσιο της Χίου το 1921.Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών(εγγράφηκε στις 11 Ιανουαρίου 1922), ενώ τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς αρχίζει αρθρογραφία στο Νουμά. Την ίδια χρονιά εκδίδεται η μετάφραση του της νουβέλας του Αιμίλ Ζολά Για μια νύχτα αγάπης. Το 1923 εντάσσεται στη Δημοκρατική Νεολαία του Αλέξανδρου Παπαναστασίου.. Το 1926-1927 υπηρετεί στη Θράκη στο 29ο Σύνταγμα Πεζικού. Τον Οκτώβριο του 1927, πεθαίνει ο πατέρας του από τύφο. Γυρίζει ασκούμενος δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Μυτιλήνης το 1928 και από τον Ιανουάριο του 1929 δικηγορεί. Στον μεσοπόλεμο αρραβωνιάζεται την Ελευθερία Καλδή. Η σύζυγός του, κόρη του Γεώργιου Καλδή και της Μαριάνθης Ματσικά (1885-1970), ήταν εγγονή του προύχοντα του Μούδρου, Γ. Ματσικά. Θα παντρευτούν στις 5 Ιανουαρίου 1930. Με τη σύζυγό του έμεινε μαζί 55 χρόνια με τις ενδιάμεσες περιόδους εξορίας. Απέκτησε μαζί της δύο παιδιά: τον Φίλιππο (1931-2004) και της Μαρία (Μαίρη) (γενν. 1934) που από τη δεκαετία του 1950 ζει στην Ελβετία μόνιμα. Απέκτησε και τρία εγγόνια (τον Φιλίπ και Στεφάν Τσιόμπι και τον Ηλία Ηλιού) Ο Ηλίας Ηλιού ήταν μόνιμος κάτοικος κέντρου Αθηνών (στην οδό Βουκουρεστίου) και μιλούσε επίσης γαλλικά. Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 1985 (επιπλοκές διαβήτη). Προς τιμήν του, δόθηκε το όνομά του σε νεοδιανοιγείσα τότε (1986) κεντρική λεωφόρο του Δήμου Αθηναίων στη συνοικία του Νέου Κόσμου. Τον Αύγουστο του 1929 εκλέγεται κοινοτικός σύμβουλος Κάστρου. Ως εκλεγμένος κοινοτικός σύμβουλος μετέχει το 1931 στο Πανελλήνιο συνέδριο κοινοτήτων. Στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου 1932 θέτει για πρώτη φορά υποψηφιότητα στο νομό Λέσβου με το Αγροτικόν Εργατικόν Κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Αναδείχθηκε δεύτερος σε σταυρούς προτίμησης. Στις αρχές του 1935 εγκαθίσταται στην Αθήνα και έγινε σύμβουλος της ΓΣΕΕ, της ομοσπονδίας Μεταφορών, της ομοσπονδίας ηλεκτρισμού και κοινής ωφελείας. Τον Ιούλιο του 1935 αρθρογραφεί υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας. Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος με τους Ιταλούς επιστρατεύτηκε, αλλά παρέμεινε στην Αθήνα λόγω ηλικίας στη διάθεση του Α' Σώματος Στρατού έως την κατάρρευση του μετώπου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής προσχώρησε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Αυτό έγινε μετά από παρότρυνση συναδέλφων του καθώς και του φίλου του Ασημάκη Πανσέληνου. Τον Μάρτιο του 1942 προάγεται σε δικηγόρο παρά Πρωτοδίκαις, μετά παρά τω Εφετείω Αθηνών και τελικά παρ'Αρείω Πάγω. Σταδιακά προσεγγίζοντας το ΚΚΕ ως απλό μέλος του ΕΑΜ. Στα Δεκεμβριανά όταν η Εθνοφυλακή και τα αγγλικά στρατεύματα καταλάβουν τους Αμπελόκηπους , όπου έμενε, θα συλληφθεί μαζί με τον 13χρονο γιο του και τον 70χρονο πεθερό του και θα παραμείνει στο ΙΔ' Αστυνομικό Τμήμα Αμπελοκήπων για ένα μήνα. Το 1945 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας ύστερα και από πρόταση του Μιλτιάδη Πορφυρογένη. Παράλληλα ανέλαβε ενεργά δικηγορική δράση υποστηρίζοντας διωκόμενους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Αρχές Μαρτίου 1947 συλλαμβάνεται επειδή μεταξύ άλλων είχε καταθέσει αυτοβούλως στην Επιτροπή του ΟΗΕ και παρίστατο ως συνήγορος στο Πρωτοδικείο για να υπερασπιστεί την ΕΠΟΝ που απειλείτο με διάλυση. Εστάλη στην Ικαρία και τον Οκτώβριο με τα μέτρα κατευνασμού της κυβέρνησης Σοφούλη επιστρέφει στην Αθήνα. Τον Μάρτιο του 1948 εκτοπίζεται στην Ικαρία (παρά την έκκληση του πεθερού του, πρώην βουλευτή του Κόμματος των Φιλελευθέρων, προς τον πρωθυπουργό Θεμιστοκλή Σοφούλη) αφήνοντας στη γυναίκα του να μεγαλώσει δύο ανήλικα παιδιά και παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα γαλλικών, καθώς είχε φοιτήσει στη Γαλλική Σχολή Μυτιλήνης. Στις αρχές του 1949 μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο. Τον Ιούλιο του 1950 μεταφέρθηκε στον Αη Στράτη. Το 1951 εξελέγη βουλευτής της ΕΔΑ στην Εκλογική περιφέρεια Λέσβου-Λήμνου αν και ήταν εξόριστος, αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε. Εκλέχτηκε ξανά το 1956 και στη συνέχεια σε όλες τις επόμενες εκλογές. Κοινοβουλευτικό εκπρόσωπος της ΕΔΑ μετά από το 1958. Ως το 1963 στο νομό Λέσβου και το 1964 στην Α΄ Αθήνας. Ως το 1967 ο Ηλίας Ηλιού ήταν μόνιμος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ. Κατά το πραξικόπημα της 21 Απριλίου 1967 συνελήφθη και στον Ιππόδρομο κακοποιήθηκε. Ως νομικός με σπάνια γενική παιδεία και ως μετριοπαθής πολιτικός έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από όλες τις πολιτικές πτέρυγες της Βουλής. Προφητική αναφέρεται, η καταγγελία του από το βήμα της Βουλής κατά της επερχόμενης τότε «χούντας των στρατοκρατών» και συγκεκριμένα κατά του αντισυνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου στις 23 Ιουλίου 1965, ενώ είχε καταγγείλει ως πράξη προβοκάτσιας το σαμποτάζ του Έβρου. Λίγο πριν τις 6 το πρωί ο επικεφαλής ασφαλείας του Γ' Αστυνομικού Τμήματος στο Κολωνάκι με δύο αστυφύλακες τον συνέλαβε, βάσει των καταλόγων που υπήρχαν προληπτικά στα διάφορα αστυνομικά τμήματα στο πλαίσιο του σχεδίου Προμηθεύς. Το απόγευμα μεταφέρθηκε στον Ιππόδρομο. Στις 23 Απριλίου ο ανθυπίλαρχος Κότσαρης έδωσε εντολή να μεταφερθεί σε ιδιαίτερο χώρο όπου τον υποχρέωσαν να σταθεί με το ένα πόδι και στη συνέχεια εδάρη. Αιμόφυρτος μεταφέρθηκε την επομένη στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, γι' αυτό και παρουσίασε οξόνη, ενώ ο διαβήτης του είχε επιδεινωθεί. Παρά την αντίθετη γνώμη των γιατρών τον γύρισαν στον Ιππόδρομο. Τις επόμενες ημέρες μεταφέρθηκε στη Γυάρο, ενώ τον Σεπτέμβριο του 1967 συγκλήθηκε ιατρικό συμβούλιο, λόγω επιδείνωσης της υγείας του. Ο καθηγητής Νικόλαος Χρηστέας αποφάνθηκε πως έπρεπε να μεταφερθεί στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, επειδή εμφάνιζε συμπτώματα αποφρακτικής αρθρίτιδας στο δεξί κάτω άκρο, ενώ έπασχε από σακχαρώδη διαβήτη. Στις 20 Νοεμβρίου 1967 μεταφέρθηκε από το νοσοκομείο κρατουμένων Άγιος Παύλος των φυλακών Αβέρωφ στην Α' Πανεπιστημιακή Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών Βασιλεύς Παύλος. Εκεί έμεινε για πέντε μήνες αυστηρά φρουρούμενος. Στις 2 Μαΐου 1968 επέστρεψε στο νοσοκομείο των φυλακών Αβέρωφ. Τυπικά φερόταν εκτοπισμένος στο Παρθένι της Λέρου. Τον Ιανουάριο του 1970 του δόθηκε δίωρη άδεια να παρακολουθήσει την κηδεία της πεθεράς του στο Α' Νεκροταφείο (με τη συνοδεία αστυνομικών με πολιτικά) και τον Μάρτιο την κηδεία του αδελφού του Γιάννη στο Νεκροταφείο της Νέας Φιλαδέλφειας. Αποφυλακίστηκε στις 5 Ιουνίου 1970. Επιστρέφει για ιατρική παρακολούθηση στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών και για λόγους υγείας στα Λουτρά Υπάτης παρακολουθούμενος από την Ασφάλεια. Στις 25 Ιουλίου 1974 χαιρέτησε το σχηματισμό πολιτικής κυβέρνησης αλλά και διατύπωσε την πικρία του σχετικά με τη σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος. Μια εβδομάδα μετά την πτώση της δικτατορίας συναντήθηκε με τον Καραμανλή, ο οποίος τον διαβεβαίωσε για τη μελλοντική νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας των συνταγματαρχών (μεταπολίτευση) ανασυγκρότησε την ΕΔΑ της οποίας και έγινε πρόεδρoς. Εξελέγη για δύο κοινοβουλευτικές περιόδους βουλευτής με την Ενωμένη Αριστερά (1974), όπου ως υποψήφιος στην Α΄Αθηνών έλαβε 26.047 σταυρούς, αντίστοιχο με το 53% των ψήφων της Ε.Α. και με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων (1977), οπότε εξελέγη μόνον αυτός στην Α΄Αθήνας χωρίς σταυρό προτίμησης ως επικεφαλής του σχήματος. Στη διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος απουσίαζε στο εξωτερικό για λόγους υγείας Συμμετείχε στην κοινοβουλευτική επιτροπή επεξεργασίας του νέου Συντάγματος, αλλά απείχε της ψηφοφορίας έγκρισής του. Στα τέλη του 1979 εισηγήθηκε τη δημιουργία ευρύτερου συμμαχικού σχήματος με τη συμμετοχή του ΚΚΕ εσ. και του ΚΟΔΗΣΟ, χωρίς όμως ανταπόκριση. Αποσύρθηκε από την πολιτική το 1981 δηλώνοντας σε συνέντευξη που παραχώρησε: "Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω." Τελευταία φορά στη Βουλή μίλησε στις 29 Ιουνίου 1981, κατά τη συζήτηση του νόμου για την καθιέρωση της απλής αναλογικής στις Ευρωεκλογές. Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική συνέχισε να πηγαίνει καθημερινά στα γραφεία της ΕΔΑ. Στις 26 Σεπτεμβρίου προχώρησε σε δήλωση στήριξης του ΠΑΣΟΚ. Συναντήθηκε πολλές φορές με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ καταδίκασε την εισβολή των Σοβιετικών στην Πολωνία, λέγοντας, "ο υπαρκτός σοσιαλισμός είναι σοσιαλισμός ανύπαρκτος". Το φθινόπωρο του 1984 εισήχθη στον Ευαγγελισμό λόγω επιπλοκών με τον διαβήτη και στις 25 Ιανουαρίου 1985 πέθανε στο Νοσοκομείο ΚΑΤ, αφού είχε υποστεί όλο και βαρύτερους ακρωτηριασμούς στο δεξί του πόδι. Η κηδεία του έγινε την επόμενη ημέρα δημοσία δαπάνη με τιμή υπουργού εν ενεργεία από το Α' Νεκροταφείο. Ο Ηλίας Ηλιού ήταν τακτικός συνεργάτης του Νουμά από τον Απρίλιο του 1922 έως τον Ιούνιο του 1923 με ενδιαφέροντα τη γαλλική μεταφρασμένη λογοτεχνία, την θεατρική κριτική και την ποίηση. Πρώιμα ταυτίζεται με το κίνημα του δημοτικισμού και χρησιμοποιεί αρκετούς ψυχαρισμούς (βνωμοσύνη, συνεπούεμενα). Στο περιοδικό Ερανιστής στα 1923-1924 με το ψευδώνυμο Επαρχιώτης δημοσιεύει ένα ποίημα και ένα πεζό-σατιρικά κείμενα με τίτλο Εις εαυτόν. Στην εφημερίδα Πολιτεία στις 7 Ιανουαρίου 1925 δημοσιεύει μια ποιητική παρωδία με τίτλο Κεραυνός όπου σχολιάζει τις πολιτικές επιλογές του Γεώργιου Κονδύλη. Με ψευδώνυμο Κ. Βάφης, μιμούμενος ειρωνικά τον Αλεξανδρινό Καβάφη .Από τον Ιούνιο του 1924 έως τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς συνεργάζεται με την εφημερίδα Νέα Λήμνος: με τη χρήση ψευδωνύμων όπως Γκρινιάρης, Ασυρματιστής και Άγιος Ονούφριος θίγει θέματα, όπως η ίδρυση Γυμνασίου στο νησί, η αγροτική αποκατάσταση των προσφύγων. Το 1937 δημοσιεύει σε τέσσερις συνέχειες στο περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα του Δημήτρη Φωτιάδη ένα εκτενές δοκίμιο με τον περιπαιχτικό τίτλο Κουτίων εγκώμιο-σάτιρα της μοντέρνας πολυκατοικίας των Αθηνών. Στη σειρά των εκδόσεων Ζαχαρόπουλος μεταφράζει και σχολιάζει τη Ρητορική του Αριστοτελη, δύο λόγους του Αισχίνη: Κατά Τιμάρχου και Περί παραπρεσβείας. Η Ρητορική τυπώθηκε σε τρία τεύχη το 1936 και στα 1980-1981 την επεξεργάστηκε εκ νέου μεταφέροντάς την στη δημοτική και προσθέτοντας στην εισαγωγή μια ομιλία του στη Βουλή τον Δεκέμβριο του 1978 με την ευκαιρία των 2300 ετών από το θάνατο του Αριστοτέλη. Το 1940 εκδίδει ερμηνευτική συνολικά και κατ' άρθρον μονογραφία για το νόμο 2371/1940 περί εργολαβιών δημοσίων έργων με αναφορά στην αγγλική και γαλλική νομολογία. Το καλοκαίρι του 1925 εκλέγεται γραμματέας στο Διοικητικό Συμβούλιο της Φιλαρμονικής Λήμνου. Το 1931 εκλέγεται αντιπρόεδρος του νεοσύστατου Παλλημνιακού Αθλητικού Ομίλου και ως γραμματέας στην αιρετή δεκαμελή επιτροπή του Παλλημνιακού Ταμείου Εκπαιδευτικής Πρόνοιας (Σεπτέμβριος 1931-Νοέμβριος 1934). Επίσης υπήρξε μέλος της Εταιρίας μελέτης και σχεδιασμού ΕΠΑΝ (Επιστήμη Ανοικοδόμησης του δημοκρατικού Συλλόγου Ελλήνων Επιστημόνων), των Δικηγορικών Συλλόγων Μυτιλήνης και Αθηνών. Πήρε μέρος στα Συνέδρια της Διεθνούς Εταιρίας Δημοκρατικών Νομικών (Βρυξέλλες 1956, Σόφια 1960) και στα Συνέδρια της Οργάνωσης για την αμνηστία στην Ελλάδα (Παρίσι 1960 και 1962). Η αναθεώρησις των τιμών των εργολαβιών δημοσίων έργων, εκδ. Πυρσού ΑΕ, Αθήνα, 1940 εισ. μτφρ. Ηλία Ηλιού, Δημόσιον και Ιδιωτικόν Δίκαιον του καθηγητού του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου Eisenmann, εκδ. Ορίζοντες, Αθήνα, 1953 Η αλήθεια για την Κοινή Αγορά, αυτοέκδοση, Αθήνα, 1962 Οικονομικοινωνική υποδομή και προσδιορσιμός πολιτικών στόχων, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 1965 Η κρίση εξουσίας, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 1966 Το Σύνταγμα και η αναθεώρησή του, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 1975 Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκλδ.Ερμείας, Αθήνα, 1977 Το μήνυμα του Θουκυδίδη, εκδ.Κέδρος, Αθήνα, 1980 Κριτικά κείμενα για την Τέχνη, 1925-1937, εκδ.Θεμέλιο, Αθήνα, 2005 "Who's Who 1979" σελ. 205 Νικολακόπουλος, Ηλίας (2017). Ηλίας Ηλιού: πολιτική βιογραφία. Αθήνα: Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων. ISBN 978-618-5154-14-1. Ηλίας Νικολακόπουλος, «Οι εκλογές της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 και η κάθοδος του Παπάγου», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, τομ. ΙΣΤ (2000), σελ.177-179. Ηλίας Νικολακόπουλος, «Η ανατροπή της Κυβέρνησης Καραμανλή και οι εκλογές του 1958», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, τομ. ΙΣΤ (2000), σελ.197-199. Θανάσης Διαμαντόπουλος, «Το κίνημα τη 21ης Απριλίου 1967», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, τομ. ΙΣΤ (2000), σελ. 267-270. Γιώργος Λεονταρίτης, Πορεία αριστερά... Όταν κομμουνιστές και σοσιαλιστές είχαν φτερά, εκδ. Καστανιώτης, 2014 [1] Ηλίας Ηλιού στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών «Ηλίας Ηλιού, ο Διανοούμενος της Αριστεράς» (13-03-2016), Κανάλι της Βουλής Εκδήλωση «Μνήμη Ηλία Ηλιού, 33 χρόνια από τον θάνατό του»(24/01/2018)[2] | Ο Ηλίας Ηλιού του Φιλίππου (Μύρινα Λήμνου, Μάιος 1904 - Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 1985) ήταν Έλληνας βουλευτής, δικηγόρος, συγγραφέας και πρόεδρος του κόμματος Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%97%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D |
Βουλευτικές εκλογές Κολομβίας 2022 | Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Κολομβίας, οι γερουσιαστές και οι βουλευτές εκλέγονται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές, με καθολική και μυστική ψηφοφορία, για τετραετή θητεία.Η Γερουσία αποτελείται από 108 μέλη: 100 μέλη εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση από μία ενιαία εκλογική περιφέρεια που καλύπτει όλην την επικράτεια. Το εκλογικό όριο είναι 3% και η κατανομή των εδρών γίνεται με μέθοδο Ντ'Οντ. 2 μέλη εκλέγονται από τις μειονότητες ιθαγενών 5 έδρες προορίζονται για το κόμμα Κομούνες (πολιτικός εκπρόσωπος των ΕΕΔΚ), όπως ορίζει η ειρηνευτική συνθήκη για μέχρι το 2026. 1 έδρα προορίζεται για τον υποψήφιο ο οποίος θα έρθει δεύτερος στις Κολομβιανές προεδρικές εκλογές 2022Η Βουλή των Αντιπροσώπων αποτελείται από 188 μέλη: 162 μέλη εκλέγονται με αναλογική εκπροσώπηση από πολυεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Το εκλογικό όριο είναι 3% και η κατανομή των εδρών γίνεται με μέθοδο Ντ'Οντ. 1 μέλος εκλέγεται από τις μειονότητες ιθαγενών, 2 μέλη εκλέγονται από τους Αφροκολομβιανούς. Η έδρα που προορίζεται για τους Ραϊζάλ θα μείνει κενή. 16 έδρες προορίζονται για τα θύματα της Κολομβιανής σύγκρουσης. 5 έδρες προορίζονται για το κόμμα Κομούνες (πολιτικός εκπρόσωπος των ΕΕΔΚ), όπως ορίζει η ειρηνευτική συνθήκη για μέχρι το 2026. 1 έδρα προορίζεται για τον συνυποψήφιο του υποψήφιου που θα έρθει δεύτερος στις Κολομβιανές προεδρικές εκλογές 2022 | Στις 13 Μαρτίου 2022 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στην Κολομβία, για να εκλεγούν τα 108 μέλη της Γερουσίας και τα 188 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων. Στις 29 Μαΐου 2022 θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές, για να εκλεγούν ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82_2022 |
Προεφηβεία | Τα άτομα που διανύουν την περίοδο της προεφηβείας έχουν μια διαφορετική εικόνα του κόσμου από τα μικρότερα παιδιά. Συνήθως, βλέπουν τη ζωή από μια πιο ρεαλιστική και ώριμη οπτική γωνία και ενεργούν, πλέον, με βάση τη λογική. Η συγγραφέας Μάβις Κλάιν στο βιβλίο της "Ok parenting" χαρακτηρίζει την προεφηβεία ως: «το πιο λογικό στάδιο ανάπτυξης ... το παιδί είναι πολύ λιγότερο συναισθηματικό πλέον». Επιπλέον, διαθέτει μεγαλύτερη αντίληψη των πράξεών του, και συχνά συλλογίζεται το μέλλον του από μια λιγότερο εξιδανικευμένη και πιο λογικευμένη οπτική γωνία. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει πιο ρεαλιστικές προσδοκίες εργασίας. Λόγου χάριν: "Θέλω να γίνω μηχανικός όταν μεγαλώσω", σε αντίθεση με το "Θέλω να γίνω μάγος". Τα παιδιά προεφηβικής ηλικίας μπορούν να δουν τις ανθρώπινες σχέσεις με διαφορετικό τρόπο (π.χ. μπορούν πιο εύκολα να διακρίνουν μια ανήθικη ανθρώπινη πράξη). Παράλληλα, μπορεί να αρχίσουν να έρχονται σε επαφή με την πραγματική τους "ταυτότητα", και να έχουν αυξημένο το αίσθημα της ανεξαρτησίας. Πολλοί προέφηβοι συχνά θα αρχίσουν να αμφισβητούν τις οικογενειακές τους αξίες ζωή και επίσης να αρχίσουν να σχηματίζουν απόψεις πάνω σε θέματα όπως η πολιτική , η θρησκεία , η σεξουαλικότητα και οι ρόλοι των φύλων. Στην προεφηβεία αρχίζουμε να παρατηρούμε αλλαγές στις φιλίες των ατόμων. Σε αυτή την ηλικία οι φιλικές σχέσεις είναι, συνήθως, μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας αρχίζουν να καλλιεργούν την συναισθηματική τους νοημοσύνη και είναι ευαίσθητα με τα συναισθήματα των στενών τους φίλων. Αυτό το νέο είδος φιλίας αντικατοπτρίζει την αναδυόμενη ανάγκη των προεφήβων για διαπροσωπική επαφή με συνομιλήκους. Μελέτες έχουν επιβεβαιώσει οτι στην προεφηβική ηλικία οι φίλοι είναι πρόθυμοι να αποκαλύψουν και να συγκρίνουν τις προσωπικές τους απόψεις και τα βιώματά τους με εμπιστευτικότητα. Οι προέφηβοι εκτείθενται περισσότερο στην "ποπ κουλτούρα" από τα μικρότερα παιδιά και έχουν ενδιαφέροντα με βάση τις τάσεις του Διαδικτύου, τις τηλεοπτικές εκπομπές και τις ταινίες (όχι μόνο κινούμενα σχέδια), τη μόδα, την τεχνολογία, τη μουσική και τα κοινωνικά μέσα. Οι προέφηβοι προτιμούν γενικά συγκεκριμένες μάρκες επώνυμων ειδών, μια τάση η οποία πηγάζει από την ανάγκη τους να ανήκουν σε ένα κοινωνικό σύνολο, αν και η επιθυμία τους δεν είναι τόσο ισχυρή όσο αυτή των εφήβων. | Προεφηβεία (αγγλ. preadolescence) είναι η ηλικιακή περίοδος κατά την οποία το άτομο οδηγείται σταδιακά από την παιδική ηλικία στην εφηβική. Αν και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, συνήθως η προεφηβεία ξεκινάει στα 10 έτη και η λήξη της σηματοδοτείται με την είσοδο του ατόμου στην εφηβεία (15 έτη) η 14μισο Ενδεικτικά ηλικιακά στάδια: (αντιστοιχούν στον μέσο όρο των ανθρώπων και μεταβάλλονται συχνά) Βρεφική ηλικία (1 έτους)Νηπιακή ηλικία (2-3 ετών) Προσχολική ηλικία (3-5 ετών) Σχολική ηλικία (πρωτοβάθμια εκπαίδευση) (6-12 ετών) Προεφηβεία (10-12 έτη) Σχολική ηλικία (δευτεροβάθμια εκπαίδευση) (13-18 έτη) Εφηβεία (14-18 έτη) Ενηλικίωση (>18 έτη) | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CF%86%CE%B7%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%B1 |
Γερακίνα | Η λατινική λέξη buteo υποδήλωνε το σημερινό «γεράκι» ή κάποιο «ιερακοειδές» και αναφέρεται τόσο στο είδος όσο και στο γένος του πτηνού.Η αγγλική ονομασία του είδους Buzzard, αντιστοιχεί στην ελληνική λέξη «γερακίνα». Η γερακίνα ανήκει σε ένα είδος που έχει υποστεί αρκετές αλλαγές στα υποείδη του, κατά τα τελευταία χρόνια. Η ITIS δέχεται μόλις 7, συμπεριλαμβανομένου του bannermani ενώ άλλοι ερευνητές ανεβάζουν τον αριθμό σε 12, με το bannermani, αναβαθμισμένο σε ξεχωριστό είδος. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι, οι πληθυσμοί της Κορσικής και της Σαρδηνίας, ανήκουν στο ξεχωριστό υποείδος arrigonii, ενώ τα άτομα που ζούν στη νήσο Σοκότρα, αποτελούν το είδος ή υποείδος socotrae. Γενικότερα, επικρατεί έντονη διχογνωμία στους επιστημονικούς κύκλους και θα χρειαστούν πολλά ακόμη δεδομένα για να βγει κάποιο τελικό συμπέρασμα. Στο παρόν λήμμα ακολουθείται η ταξινομική κατά Howard and Moore: Checklist of the Birds of the World, 2003. Η γερακίνα απαντά σε όλο σχεδόν τον Παλαιό Κόσμο και, αποτελεί ένα από τα πιο κοινά αρπακτικά πτηνά. Στην Ευρώπη απουσιάζει μόνον από την Ισλανδία, τη Νορβηγία (εκτός από το νοτιότερο τμήμα της), τα βορειοδυτικά της Σουηδίας και της Φινλανδίας και από μεγάλο μέρος της Ιρλανδίας. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι μόνιμος κάτοικος (επιδημητικός), ενώ στη Ρωσία έρχεται για να αναπαραχθεί μόνο το καλοκαίρι. Στο μεγαλύτερο μέρος της Τουρκίας και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική, δεν υπάρχουν πληθυσμοί αναπαραγωγής, παρά μόνον διαχειμάζοντες. Οι περιοχές εξάπλωσης φθάνουν προς ανατολάς μέχρι την Ιαπωνία και προς τα νοτιοδυτικά μέχρι και τη Μαλαισία, ενώ η διαχείμαση γίνεται μέχρι και τη Νότια Αφρική. Στην Ελλάδα είναι μόνιμος κάτοικος (επιδημητικός) και φωλιάζει σε σχετικά ικανοποιητικούς αριθμούς, αλλά υπάρχουν και πληθυσμοί άλλων υποειδών που, είτε έρχονται να ξεχειμωνιάσουν, είτε περνάνε από τη χώρα κατά τις δύο μεταναστεύσεις. Οι πληθυσμοί της Ευρώπης είναι, ανάλογα με την περιοχή, είτε μόνιμοι, είτε μερικώς αποδημητικοί, παραμένοντας όλο το χρόνο στους τόπους αναπαραγωγής, ή κοντά σε αυτούς. Ένα μεγάλο μέρος των ατόμων της Κεντρικής Ευρώπης απομακρύνεται λιγότερο από 50 χλμ. από τις φωλιές. Αντίθετα, οι Σκανδιναβικές γερακίνες είναι κατά κύριο λόγο μεταναστευτικά πουλιά, με τις περιοχές διαχείμασης να εκτείνονται από τη νότια Σουηδία, τη Δανία και τη Γερμανία, μέχρι τις Κάτω Χώρες, το Βέλγιο και τη Γαλλία. Η μεγαλύτερη απόσταση που καταγράφηκε, ήταν από μία δακτυλιωμένη γερακίνα από τη βόρεια Σουηδία που βρέθηκε 6335 χιλιόμετρα μακριά, στο Τόγκο της δυτικής Αφρικής.Η φθινοπωρινή μετανάστευση ξεκινά τον Αύγουστο, κορυφώνεται στα μέσα Οκτωβρίου και τελειώνει το Νοέμβριο. Η εαρινή εξαρτάται από τη διάρκεια του χειμώνα, αρχίζει συνήθως το Φεβρουάριο ή το Μάρτιο και τελειώνει κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Απριλίου. Η γερακίνα κατοικεί κυρίως σε μικρά δάση με παρακείμενα ανοικτά τοπία όπως λιβάδια, θαμνότοπους και καλλιέργειες, για να μπορεί να αναζητά την τροφή της. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα μπορεί να βρεθεί σε υγρότοπους και βαλτώδεις περιοχές, ενώ ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο συχνάζει σε ακτές και λοφοπλαγιές, ανεξαρτήτως εποχής. Η παρουσία της σε υψόμετρο 1000 μέτρων και πάνω, από την επιφάνεια της θάλασσας, είναι σπάνια. Συχνά, γερακίνες μπορεί να παρατηρηθούν να κάθονται σε στύλους, κατά μήκος των εθνικών οδών, απ’όπου εποπτεύουν το χώρο. Πιο σπάνια συχνάζουν στο εσωτερικό των πυκνών δασών, ή στις στενές λωρίδες στα όρια μεταξύ των ξέφωτων και των συστάδων από δένδρα. Δεν είναι σπάνιο να συχνάζουν κοντά σε κατοικημένες περιοχές και, ιδιαίτερα στη Γερμανία, έχουν καταγραφεί επιτυχημένες αναπαραγωγές σε συστοιχίες από λεύκες κοντά σε αγροκτήματα, ή κοντά σε αστικές περιοχές. Η γερακίνα είναι ένα μεσαίου μεγέθους, στιβαρό αρπακτικό με εξαιρετικά ποικίλο χρωματισμό στο πτέρωμα που, κυμαίνεται από σχεδόν άσπρο μέχρι σχεδόν μαύρο, με όλους τους ενδιάμεσους συνδυασμούς.Κατ’ουσίαν, σπάνια μπορεί να βρει κανείς δύο άτομα με τον ίδιο ακριβώς χρωματισμό.Διακρίνονται τρεις χρωματικές φάσεις (colour phases): μία ανοιχτόχρωμη που πλησιάζει το λευκό, μία σκούρα με διάφορες διαβαθμίσεις και, μία ενδιάμεση στην οποία ανήκουν και τα περισσότερα άτομα. Οι διαφορές μεταξύ των φάσεων είναι πιο έκδηλες κατά την πτήση, οπότε διακρίνεται το κάτω μέρος του σώματος και των πτερύγων που, γενικά, έχει ποικίλες σκούρες κηλίδες, διακεκομμένες ραβδώσεις, οριζόντιες ή κάθετες ρίγες στο στήθος και πιο ανοιχτόχρωμη ουρά με γκριζόμαυρες ραβδώσεις.. Διακρίνονται οι φαρδιές φτερούγες, η πλατιά στρογγυλευμένη ουρά και ο πολύ κοντός λαιμός.Αυτή η εξαιρετική ποικιλομορφία έχει απασχολήσει πολύ τους ερευνητές και αρχικά, είχε αποδοθεί μόνον σε γεωγραφικά κριτήρια, αλλά αργότερα αυτή η υπόθεση αμφισβητήθηκε. Ερευνήθηκαν οι χρωματισμοί σε άτομα ποικίλων γεωγραφικών περιοχών και συσχετίστηκαν ακόμη και με επιτυχείς ή όχι αναπαραγωγές. Μοριακές γενετικές αναλύσεις συσχέτισαν την ποικιλομορφία αυτή με χαμηλούς αλλοζυμικούς ετεροζυγώτες.. Η γερακίνα, αρκετές φορές, δύσκολα ξεχωρίζει στην παρατήρηση πεδίου από άλλα, παραπλησίου μεγέθους αρπακτικά, λόγω αυτής της ποικιλομορφίας στον χρωματισμό της. Για παράδειγμα, ο σφηκιάρης, ιδιαίτερα στις βόρειες ευρωπαϊκές περιοχές, έχει παρόμοια χαρακτηριστικά και μάλιστα, φαίνεται να μιμείται τους χρωματισμούς της γερακίνας για να προστατεύεται ως ένα βαθμό από τις επιθέσεις των διπλοσάινων. Τα νεαρά άτομα, πολύ δύσκολα ξεχωρίζουν από τα ενήλικα.. Το ράμφος είναι μαύρο και ανοιχτότερο προς το κεφάλι. Τα άπτερα μέρη του σώματος (πόδια και κήρωμα) είναι κίτρινα, αλλά στους νεοσσούς που έχουν πρόσφατα εκκολαφθεί, είναι απαλά ροζ. Η ίριδα έχει κι αυτή μεταβλητό χρωματισμό, από γκρι, έως γκρι-καφέ, σπάνια φωτεινό ή κιτρινωπό και έχει σχέση με το γενικό χρωματισμό του φτερώματος. Τα νύχια είναι σε όλες τις μορφές, ανάλογα με το χρωματισμό φτερώματος, φωτεινότερα ή σκουρότερα. Μήκος σώματος: (45-)51 έως 56(-58) εκατοστά. Άνοιγμα πτερύγων: (113-)117 έως 137(-140) εκατοστά. Βάρος: Αρσενικό 620-1185 γραμμάρια, θηλυκό 785-1365 γραμμάρια Η γερακίνα δεν θεωρείται, γενικότερα, ένα «κομψό» στο πέταγμά της πτηνό. Είναι αρκετά δυσκίνητη και μόνο όταν γυροπετάει (soaring), δείχνει κάποια ελαφράδα στην κίνησή της. Κρατάει τις φτερούγες της με κάποια ελαφρά κλίση στις καρπικές αρθρώσεις, αλλά όταν αερολισθαίνει (gliding) τις διατηρεί ίσιες. Κάποιες φορές αιωρείται επί τόπου (hovering).Εκτός της περιόδου αναπαραγωγής, οι γερακίνες τείνουν να αθροίζονται σε χαλαρές, διάσπαρτες ομάδες. Αυτό ισχύει για όλες τις περιοχές με αντίστοιχα υψηλό ποσοστό λείας, δηλαδή λιβάδια, χωράφια και υγρές πεδιάδες, που χρησιμοποιούνται ολοένα και περισσότερο ειδικά τον χειμώνα. Εκεί περνάνε όλη την ημέρα και, μόνο όταν είναι να κουρνιάσουν, αποσύρονται στα δένδρα. Όμως, στην περίπτωση έλλειψης τροφής κατά τους σκληρούς χειμώνες, μπορούν να σχηματίσουν ομάδες με τις αντίστοιχες προτεραιότητες για κάποια άτομα, που ανταγωνίζονται για την υπεράσπιση της λείας.Κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης παρατηρούνται μικρά «σμήνη» μέχρι οκτώ ή περισσότερες γερακίνες, να εκμεταλλεύονται τα θερμικά ανοδικά ρεύματα. Συνήθως, όμως, τα άτομα αυτά στη συνέχεια διαχωρίζονται. Η κύρια τροφή της γερακίνας είναι τα μικρά θηλαστικά και, στην Ευρώπη, κυρίως ποντίκια (εξ ου και το κυριότερο παρωνύμιό της στην Ελλάδα). Συλλαμβάνει επίσης πουλιά, ως επί το πλείστον μικρού μεγέθους, ερπετά (όπως σαύρες), σκουλήκια, νερόφιδα και αμφίβια, ως επί το πλείστον βατράχους και φρύνους. Τα έντομα και οι προνύμφες τους, μπορούν εν μέρει να αντιπροσωπεύουν ένα μικρό μερίδιο από τα λάφυρα, αλλά και θνησιμαία, σπανιότερα. Ψάρια έχουν επίσης αλιευθεί σε ορισμένες περιπτώσεις, συνήθως νεκρά ή αλλοιωμένα. Το ίδιο ισχύει και για μεγαλύτερα πουλιά, όπως τα περιστέρια, που είναι τραυματισμένα ή ήδη νεκρά, ή τα κλέβει από άλλα αρπακτικά. Από την ηλικία των δύο έως τριών ετών οι γερακίνες είναι σεξουαλικά ώριμες, όπως προσδιορίζεται από την παρατήρηση ατόμων στην Ουαλία. Συνήθως ζευγαρώνουν εφ’όρου ζωής, με την αναπαραγωγική περίοδο να ξεκινάει στην Ευρώπη από τα μέσα Μαρτίου, αλλά συνηθέστερα πραγματοποιείται τον Απρίλιο. Η φωλιά κατασκευάζεται πάνω σε δένδρα, αλλά σε ανοικτές περιοχές μπορεί να χρησιμοποιηθούν βράχια, ενώ πολύ σπάνια κατασκευάζεται στο έδαφος. Η φωλιά επαναχρησιμοποιείται κάθε χρόνο, αλλά μπορεί και να αλλάζει η θέση της. Είναι μία σχετικά ογκώδης κατασκευή από ξερόκλαδα, επιστρωμένη με μικρότερα κλαδιά, φυλλοφόρους κλάδους, γρασίδι ή και φύκια.Η γέννα αποτελείται από 2-3 αυγά, αλλά έχουν παρατηρηθεί και 1 ή 4 αυγά. Εναποτίθενται σε διαστήματα 2-3 ημερών, περί τα μέσα Απριλίου. Η επώαση πραγματοποιείται κυρίως από το θηλυκό, με τη συμμετοχή του αρσενικού κατά διαστήματα και διαρκεί 33-35 ημέρες, αλλά εάν τα αυγά είναι περισσότερα μπορεί να φθάσει και τις 42 ημέρες. Οι νεοσσοί διαφέρουν σε μέγεθος και, ο μικρότερος συνήθως πεθαίνει. Το θηλυκό παραμένει πολύ κοντά και σιτίζει για 8-12 ημέρες, με το αρσενικό να προμηθεύει τροφή. Μετά κυνηγάνε και οι δύο γονείς, αλλά και πάλι σιτίζει το θηλυκό. Το πρώτο φτέρωμα ξεκινάει να βγαίνει από την 7η ημέρα και ολοκληρώνεται στις 12-30 ημέρες. Οι νεοσσοί αρχίζουν να σιτίζονται μόνοι τους μετά από τον πρώτο μήνα και πετάνε στις 40-45 ημέρες.Το 49% των νεαρών επιβιώνει μέχρι τον 1ο χρόνο, το 68% μέχρι τον 2ο, και το 71% μέχρι τον 3ο χρόνο. Από εκεί και πέρα, η επιβίωση αυξάνει σημαντικά και φθάνει το 81%. Η κατάσταση του παγκόσμιου πληθυσμού είναι, γενικά, καλή και σταθερή, πιστοποιώντας τη θέση της γερακίνας, ως ένα επιτυχημένο αρπακτικό. Η γερακίνα θεωρείται σήμερα ότι δεν διατρέχει ιδιαίτερο κίνδυνο, με τις απώλειες να συμβαίνουν ειδικά στις περιοχές μετανάστευσης και διαχείμασης. Στα ατυχήματα, ένα μεγάλο ποσοστό των θανάτων προέρχεται από σύγκρουση στους δρόμους και τις σιδηροδρομικές γραμμές ή στις γραμμές μεταφοράς ενέργειας. Η Γερακίνα απαντά πανελλαδικά και με την ονομασία Βαρβακίνα ή Ποντικοβαρβακίνα. Άλλες ονομασίες είναι: Ποντικογερακίνα, Παπατσώνης και Παπατσώνι (Παρνασσός), Κουφογερακίνα, Λαγουδογέρακο. i. ^ Περιλαμβάνει και το υποείδος rothschildi. Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003. Collin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988. Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987. Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980. Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995 Πάπυρος Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 13 , λήμμα «Βαρβακίνα» Ιωάννη Όντρια, Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά. Γ. Χανδρινού-Α. Δημητρόπουλου, Αρπακτικά Πουλιά της Ελλάδας, εκδόσεις Ευσταθιάδη, Αθήνα, 1982. Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988. «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας, Αθήνα 1992» Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002 IUCN Red List: http://www.iucnredlist.org/ S. Cramp, K. E. L. Simmons (Hrsg.): The Birds of the Western Palearctic, Vol. 2. Oxford University Press, Oxford 1980 ISBN 0-19-857505 P. E. Davis, J. E. Davis (1992): Dispersal and age of first breeding of Buzzards in Central Wales. British Birds 85, S. 578–587 W. Dittrich (1985): Gefiedervariationen beim Mäusebussard (Buteo buteo) in Nordbayern. J. Orn. 126, S. 93–97 E. Flöter (2000): Ein weiterer Brutnachweis des Mäusebussards (Buteo buteo) im Siedlungsbereich. Mitt. Ver. Sächs. Ornithol. 8, S. 512 U. Glutz von Blotzheim; K. M. Bauer, E. Bezzel: Handbuch der Vögel Mitteleuropas, Band 4 Falconiformes. Akademische Verlagsgesellschaft, Frankfurt am Main 1971 ISBN 3-400-00069-8 O. Kleinschmidt (1934): Die Raubvögel der Heimat. Leipzig. Köppen, U. (2000): Zugtrieb oder Zugzwang? Über die saisonalen Wanderungen ostdeutscher Mäusebussarde Buteo buteo. Populationsökologie Greifvogel- und Eulenarten 4, S. 179–195 O. Krüger, J. Lindström (2001): Lifetime reproductive success in common buzzard, Buteo buteo: from individual variation to population demography. Oikos 93, S. 260–273 T. Mebs (1964): Über Wanderungen und bestandsgestaltende Faktoren beim Mäusebussard (Buteo buteo) nach deutschen Ringfunden. Vogelwarte 22, S. 180–194 T. Mebs, D. Schmidt: Die Greifvögel Europas, Nordafrikas und Vorderasiens. Franckh-Kosmos Verlags GmbH & Co. KG, Stuttgart 2006 ISBN 3-440-09585-1 M. Melde (1983): Der Mäusebussard. 4., überarbeitete Aufl., Die Neue Brehm-Bücherei/ A. Ziemsen Verlag, Wittenberg. D. Rockenbauch (1975): Zwölfjährige Untersuchungen zur Ökologie des Mäusebussards (Buteo buteo) auf der Schwäbischen Alb. J. Orn. 116, S. 39–54 R. Schimmelpfennig (1995): Untersuchungen zu Habitatstruktur und -nutzung beim Mäusebussard (Buteo buteo). Diplomarbeit, Humboldt-Universität zu Berlin. A. Schreiber, A. Stubbe, M. Stubbe (2001): Common Buzzard (Buteo buteo): A raptor with hyperpolymorphic plumage morphs, but low allozyme heterozygosity. J. Orn. 142, S. 34–48 Ch. Stubbe (1961): Die Besiedlungsdichte eines abgeschlossenen Waldgebietes (Hakel) mit Greifvögeln im Jahre 1957. Beitr. Vogelk. 7, S. 155–224 S. Ulfstrand (1970): A Procedure for Analysing Plumage Variation and It´s Application to a Series of South Swedish Common Buzzards Buteo buteo (L.). Ornis Scand. 1, S. 107–113 S. Ulfstrand (1977): Plumage and size variations in Swedish Common Buzzards Buteo buteo L. (Aves, Accipitriformes). Zool. Scripta 6, S. 69–75 | Η γερακίνα είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό, μία από τις γερακίνες που απαντούν και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Buteo buteo και περιλαμβάνει 11 υποείδη.Στην Ελλάδα απαντά το υποείδος B. b. buteo (Linnaeus, 1758), αλλά υπάρχει πιθανή ανάμιξη πληθυσμών με τα υποείδη B. b. menetriesi Bogdanov, 1879 και B. b. vulpinus (Gloger, 1833), ιδιαίτερα κατά τις μεταναστευτικές περιόδους.Το είδος σύμφωνα με τους περισσότερους ορνιθολόγους, διακρίνεται σε τρεις χρωματικές φάσεις (colour phases) (βλ. Μορφολογία). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Μον ντε λα Μαντλέν | Τα Μον ντε λα Μαντλέν βρίσκονται στα βορειοδυτικά του νομού Λουάρ και στα νοτιοανατολικά του Αλλιέ.Συνορεύουν στα ανατολικά με την πεδιάδα της Ροάν, στα δυτικά με το Βουρβονικό όρος (με το οποίο μερικές φορές ταυτίζονται), βόρεια με την περιοχή Σαρολαί και νότια με τα όρη του Φορέζ. Το υψηλότερο σημείο του ορεινού όγκου βρίσκεται στο Πιέρ ντυ Ζουρ (1.164 μέτρα) στο νομό Αλλιέ, μια δασωμένη κορυφή που βρίσκεται στο δάσος της Ασίζ. Στις πλαγιές του βρίσκονται τα λιφτ του σκι και οι πίστες του χιονοδρομικού κέντρου Λα Λοζ ντε Γκαρντ, σε απόσταση 28 χιλιομέτρων από τη Ροάν. Πολλές άλλες κορυφές υπερβαίνουν επίσης τα 1.000 μέτρα σε υψόμετρο, στο νομό Αλλιέ το Ραι Νταντιέ (1.076 μέτρα) και λίγο πιο χαμηλά, το Πιέρ Σαρμπονιέρ (1.031 μέτρα). Στο νομό Λουάρ, το υψηλότερο σημείο των Μον ντε λα Μαντλέν είναι το Ροσέ ντε Ροσφόρ, με 1.075 μέτρα υψόμετρο. Η περιοχή είναι άμεσα προσβάσιμη από τον περιφερειακό δρόμο D51 και κυριαρχεί στην πεδιάδα της Ροάν. Μον ντε λα Μαντλέν (γαλλικά) | Τα Μον ντε λα Μαντλέν (γαλλικά: Les monts de la Madeleine, ελληνικά: Τα όρη της Μαντλέν) είναι μια οροσειρά που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του Κεντρικού Ορεινού Όγκου (Μασίφ Σαντράλ) στη Γαλλία, η υψηλότερη κορυφή των οποίων είναι στο Πιέρ ντυ Ζουρ, σε υψόμετρο 1.164 μέτρων. Τα όρη κυριαρχούν στην πεδιάδα της Ροάν και σημειώνουν το όριο μεταξύ των νομών Αλλιέ και Λουάρ, στην περιοχή Ωβέρνη-Ρον-Αλπ. Ο ορεινός όγκος πήρε το όνομά του από το εκκλησάκι της Μαντλέν, που χτίστηκε κατά τον Μεσαίωνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%BB%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%AD%CE%BD |
Λάντσχουτ | Η πόλη του Λάντσχουτ και Τράουζνιτς (Trausnitz) ιδρύθηκε το 1204 από τον Δούκα Λουδοβίκο Α΄. Ήδη το 1231 έγινε μια κατοικία του Οίκου Βίττελσμπαχ και το 1255 όταν χωρίστηκε το δουκάτο της Βαυαρίας σε δύο το Λάντσχουτ έγινε επίσης η πρωτεύουσα της Κάτω Βαυαρίας. Ο δούκας Ερρίκος Α΄. ήταν ο πρώτος των τριών διάσημων πλούσιων δουκών, οι οποίοι βασίλεψαν στη Βαυαρία-Λάντσχουτ στο 15ο αιώνα. Ο γάμος του δούκα Γεώργιο με την πολωνή πριγκήπισσα Γιαντβίγκα Γιαγκιελόν το 1475 γιορτάστηκε στο Λάντσχουτ με ένα από τα πιο θαυμάσια φεστιβάλ του Μεσαίωνα (αποκαλούμενο "Landshuter Hochzeit"). Μετά από το θάνατό του και έναν σύντομο πόλεμο της Κάτω Βαυαρίας το Λάντσχουτ επανασυνδέθηκε με τη Βαυαρία-Μόναχο. Ο Λουδοβίκος 10., δούκας της Βαυαρίας μετά από το ταξίδι του στην Ιταλία 1537-1543 έχτισε αναγεννησιακα ανάκτορα στο Λάντσχουτ. Ο φιλόσοφος Λούντβιχ Φόιερμπαχ, γιος νομικού, γεννήθηκε εδώ στις 28 Ιουλίου 1804. Το 1826 το πανεπιστήμιο μεταφέρθηκε από το Λάντσχουτ στο Μόναχο. Δεδομένο ότι το Λάντσχουτ είναι κοντά στο αερολιμένα του Μονάχου η πόλη έχει γίνει πόλος έλξης για επιχειρήσεις. http://www.landshut.de - Official website Street map from Mapquest or Google Aerial photograph from Microsoft Terraserver | Το Λάντσχουτ (γερμ. Landshut) είναι πόλη στην νότιο-ανατολική Γερμανία. Είναι η πρωτεύουσα της διοικητικής περιοχής Κάτω Βαυαρία της Βαυαρίας. και είναι χτισμένη στον ποταμό Ίζαρ (Isar). Με πληθυσμό πάνω από 70.000 κατοίκους, το Λάντσχουτ είναι μεγαλύτερη πόλη της Κάτω Βαυαρίας και ακολουθεί το Στράουμπινγκ και το Πάσσαου καθώς επίσης είναι και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της ανατολικής Βαυαρίας μετά από το Ρέγκενσμπουρκ. Λόγω των καλών υποδομών και της εγγυήτητας του με την μητροπολιτική περιοχή του Μονάχου (72 χιλιόμετρα) και του διεθνούς αεροδρομίου Φραντς Γιόζεφ Στράους έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας της ανατολικής Βαυαρίας (4,2% τον Οκτώβριο του 2006), το οποίο είναι πολύ χαμηλότερο από το βαυαρικό μέσο όρο (5.8%). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%84 |
Νίκιτσα Γέλαβιτς | Η ενασχόληση του Γέλαβιτς με το ποδόσφαιρο ξεκίνησε με την τοπική του ομάδα ΓΚΟΣΚ Γκάμπελα που ανήκει στην ομοσπονδία της Βοσνίας και στη συνέχεια πέρασε τα σύνορα και αγωνίστικε στη γειτονική ΝΚ Νερέτβα η οποία ανήκει στην Κροατία. Ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στο κροατικό πρωτάθλημα με τη Χάιντουκ Σπλίτ αλλά οι πολλοί τραυματισμοί του δεν του επέτρεψαν να διακριθεί και στο τέλος του 2007 έμεινε ελεύθερος για μεταγραφή. Μετακόμισε στο Βέλγιο και τη Ζούλτε Βάρεγκεμ το 2007 όπου σε 23 εμφανίσεις πέτυχε μόλις 3 γκολ. Έναν χρόνο αργότερα πήγε στη Ραπίντ Βιέννης όπου η καριέρα του άρχισε να έχει ανοδική πορεία. Την πρώτη σεζόν πέτυχε 7 γκολ σε 24 αγώνες ενώ τη δεύτερη σκόραρε 18 φορές στην αυστριακή Μπουντεσλίγκα και 4 στο Γιουρόπα Λίγκ. Οι καλές του εμφανίσεις του έφεραν και μια μεταγραφή στη Ρέιντζερς και τη Σκωτία το καλοκαίρι του 2010 για £4 εκατομμύρια. Στα δύο χρόνια του στη σκωτσέζικη Πρέμιερ Λιγκ σκόραρε 30 φορές σε 45 αγώνες, ενώ το γκολ του ενάντια στην Αμπερντίν την πρώτη του χρονιά ψηφίστηκε το καλύτερο της σεζόν. Στις αρχές του 2012 έκανε ένα νέο άλμα πηγαίνοντας στην αγγλική Πρέμιερ Λίγκ και την Έβερτον για £5 εκατομμύρια. Ξεκίνησε εντυπωσιακά την καριέρα του στο σύλλογο του Λίβερπουλ πετυχαίνοντας 11 γκολ μέχρι το τέλος της σεζόν και τερματίζοντας ως πρώτος σκορερ του συλλόγου αν και είχε παίξει τη μισή σεζόν. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη και τη δεύτερη σεζόν του και σταδιακά έγινε αναπληρωματικός. Ο ερχομός του Ρομέλο Λουκάκου με δανεισμό από την Τσέλσι μείωσε ακόμα περισσότερο τις συμμετοχές του Γέλαβιτς. Τον Ιανουάριο του 2014 πήρε μεταγραφή στη Χαλ Σίτι προκειμένου να παίξει περισσότερο και να διεκδικίσει μια θέση στην αποστολή της Κροατίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. Κατάφερε να σκοράρει τέσσερις φορές για το νέο του σύλλογο μέχρι το τέλος της σεζόν. Ο Γέλαβιτς έκανε το ντεμπούτο του με την εθνική Κροατίας σε φιλικό αγώνα ενάντια στο Κατάρ στις 8 Οκτωβρίου του 2009 και πέτυχε και το πρώτο του γκολ στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Συμμετείχε στην αποστολή της Κροατίας για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 2012 και σκόραρε στη νίκη με 3-1 ενάντια στην Ιρλανδία. Δεν κατάφερε να σκοράρει στα επόμενα δύο παιχνίδια του ομίλου ενάντια στην Ιταλία και την Ισπανία και να εμποδίσει τον αποκλεισμό της Κροατίας. Αποτελεί μέρος της αποστολής της Κροατίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014. | Ο Νίκιτσα Γέλαβιτς (κροατικά:Nikica Jelavić) (7 Αυγούστου 1985) είναι ένας γεννημένος στην Ερζεγοβίνη Κροάτης ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στην επίθεση για την αγγλική Χάλ Σίτι και την Εθνική Κροατίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1_%CE%93%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Γκμπόλι Αριγίμπι | Ο Αριγίμπι γεννήθηκε στο Άρλινγκτον της Βιρτζίνια στις Ηνωμένες Πολιτείες από Νιγηριανούς γονείς. Μετακόμισε με την οικογένεια του στην Αγγλία όταν ήταν δυο μηνών και κατοικούσε στο Λονδίνο, πριν περάσει μία μικρή περίοδο στη Νιγηρία. Ο Αριγίμπι μετακόμισε αργότερα στην Αγγλία και εγκαταστάθηκε στην Οξφόρδη, την οποία την θεωρεί ως την πόλη του. Ο Αριγίμπι ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην ακαδημία νέων της Σαουθάμπτον το 2005, αφού είχε εντοπιστεί να παίζει με την ομάδα νέων της Κουόρι Ρόβερς από την Οξφόρδη. Ανέθηκε τις βαθμίδες στις κατηγορίες νέων, μαζί με τους μελλοντικούς βασικούς στην πρώτη ομάδα, Λουκ Σο και Τζέιμς Γουόρντ-Πράουζ. Ο Αριγίμπι ήταν ένας από τους γηγενείς παίκτες της ομάδας U21 στον επίσημο κατάλογο της Σαουθάμπτον για τη σεζόν 2012-13.Αφού αποδεσμεύτηκε από τη Σαουθάμπτον, με τον Μαουρίσιο Ποκετίνο να αποφασίζει να μην του προσφερθεί μόνιμο συμβόλαιο, ο Αριγίμπι πέρασε δοκιμαστικά σε πολλές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης της Μπόλτον Γουόντερερς. Επίσης, εντάχθηκε στην UK Football Finder FC, για να βοηθηθεί να αποκτηθεί από σύλλογο. Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, ο Αριγίμπι υπέγραψε με τη Λιντς Γιουνάιτεντ μέχρι το τέλος της σεζόν, μετά από μια σύντομη δοκιμαστική περίοδο. Με την υπογραφή του στη Λιντς, ο προπονητής Μπράιαν ΜακΝτέρμοτ περιέγραψε τον Αριγίμπι ως «έναν συναρπαστικό παίκτη, πολύ, πολύ γρήγορο. Είναι επίσης ένα σπουδαίο παιδί».Μετά υπέστη έναν τραυματισμό κατά τη διάρκεια ενός αγώνα της αναπτυξιακής ομάδας εναντίον της Κόβεντρι Σίτι, του δόθηκε αργότερα ο αριθμός φανέλας 27 και στη Boxing Day του 2013 ήταν αχρησιμοποίητος αναπληρωματικός εναντίον της Μπλάκπουλ. Στις 29 Δεκεμβρίου 2013, ο Αριγίμπι έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο εναντίον της Νότιγχαμ Φόρεστ. Στη συνέχεια, έκανε τη δεύτερη εμφάνισή του την 1η Ιανουαρίου 2014 εναντίον της Μπλάκμπερν Ρόβερς, αλλά αυτή τη φορά έκανε την πρώτη εμφάνιση ως βασικός, πριν γίνει αλλαγή στο ημίχρονο, στην ήττα με 2-1.Στις 25 Μαρτίου 2014, ο Αριγίμπι εντάχθηκε στην Τρανμίρ Ρόβερς, με δανεισμό μέχρι το τέλος της σεζόν. Έκανε το ντεμπούτο του την ίδια μέρα, όπου μπήκε ως αλλαγή στο 42ο λεπτό, στην ήττα με 2-1 εναντίον της Σουίντον Τάουν. Η δεύτερη εμφάνισή του ήρθε τέσσερις ημέρες αργότερα εναντίον της Καρλάιλ Γιουνάιτεντ, πάλι ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο, στην ισοπαλία με 0-0. Ωστόσο, με δύο εμφανίσεις για την ομάδα, ο Αριγίμπι υπέστη έναν τραυματισμό και δεν έπαιξε ξανά για το υπόλοιπο της σεζόν. Στο τέλος της σεζόν, στις 16 Μαΐου 2014, αποδεσμεύτηκε από τη Λιντς Γιουνάιτεντ. Αφού έφυγε από τη Λιντς Γιουνάιτεντ, ο Αριγίμπι πέρασε δοκιμαστικό με την προσφάτως προβιβασμένη στην Πρέμιερ Λιγκ , Μπέρνλι, στα μέσα Ιουλίου του 2014. Τελικά, στις 29 Αυγούστου 2014, εντάχθηκε στην Τσέστερφιλντ της Φούτμπολ Λιγκ Ουάν με 12μηνο συμβόλαιο, αφού απέρριψε το συμβόλαιο με την Μπέρνλι.Ο Αριγίμπι έκανε το ντεμπούτο του για την Τσέστερφιλντ στις 13 Σεπτεμβρίου 2014, ως αλλαγή στα τελευταία λεπτά, στην ήττα με 1-0 εναντίον της Σκάνθορπ Γιουνάιτεντ. Ωστόσο, δυσκολεύτηκε να κερδίσει βασική θέση στην ομάδα, λόγω του ότι ήταν στον πάγκο των αναπληρωματικών και της ανησυχίας του για τραυματισμό. Από το Φεβρουάριο του 2015, άρχισε να παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Στη συνέχεια, στις 28 Φεβρουαρίου 2015, έδωσε δύο ασίστ στη νίκη με 3-0 επί της Φλίτγουντ Τάουν. Η φόρμα του σύντομα του απέφερε νέο συμβόλαιο, με ισχύ μέχρι το 2017. Μία εβδομάδα αργότερα, σημείωσε το πρώτο γκολ του για την Τσέστερφιλντ στις 14 Μαρτίου 2015, στην ήττα με 3-2 εναντίον της Κόβεντρι Σίτι. Έχοντας γίνει βασικός παίκτης για την υπόλοιπη σεζόν, ο Αριγίμπι τελείωσε την πρώτη του σεζόν, έχοντας 19 εμφανίσεις και 1 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Τη σεζόν 2015-16, οι συμμετοχές του Αριγίμπι στο βασικό σχήμα άρχισαν να αυξάνονται, μετά την αποχώρηση των Τζίμι Ράιαν, Σαμ Κλούκας, Τενταγί Νταρίκουα και Γκάρι Ρόμπερτς. Ο Αριγίμπι εμφανίστηκε στους πρώτους εννέα αγώνες πρωταθλήματος, μέχρι να χάσει τρεις αγώνες μεταξύ 29 Σεπτεμβρίου 2015 και 10 Οκτωβρίου 2015, λόγω διεθνούς δέσμευσης. Εβδομάδες μετά την επιστροφή στην πρώτη ομάδα από τη διεθνή δέσμευση, σημείωσε το πρώτο του γκολ της σεζόν, σε μία νίκη με 4-1 επί της ΦΚ Γιουνάιτεντ οφ Μάντσεστερ, για τον πρώτο γύρο του FA Cup. Στον πρώτο αγώνα του 2016, δημιούργησε δύο γκολ σε μία νίκη με 7-1 επί της Σριούσμπερι Τάουν. Στις 2 Απριλίου 2016, σημείωσε το πρώτο του γκολ, καθώς και έδωσε δύο ασίστ, σε μία νίκη με 4-2 επί της Πορτ Βέιλ. Στις 9 Απριλίου 2016, έδωσε δύο ασίστι στη νίκη με 2-1 επί της Μπάρνσλεϊ. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 19 Απριλίου 2016, σκόραρε και πάλι, στην ισοπαλία με 1-1 εναντίον της Ντόνκαστερ Ρόβερς. Στο τέλος της σεζόν 2015-16, ο Αριγίμπι είχε συνολικά 40 συμμετοχές και 3 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις. Τη σεζόν 2016-17, η απόδοση του Αριγίμπι προσέλκυσε το ενδιαφέρον αρκετών συλλόγων, όπως η Ρέντινγκ. Μέχρι το τέλος της μεταγραφικής περιόδου, ο Αριγίμπι έμεινε στο σύλλογο, παρά την απόρριψη ενός νέου συμβολαίου από το σύλλογο αφού απέρριψε τις προσφορές από ομάδες της Τσάμπιονσιπ. Παρ 'όλα αυτά, συνέχισε να είναι στο βασικό σχήμα και στη συνέχεια δημιούργησε ένα από τα γκολ, σε μία νίκη με 3-1 επί της Σουίντον Τάουν στις 14 Αυγούστου 2016. Μετά τον αγώνα, ο προπονητής Ντάνι Γουίλσον επαίνεσε την απόδοσή του, δηλώνοντας ότι γίνεται όλο και καλύτερος. Μέχρι την αναχώρησή του για τη Νότιγχαμ Φόρεστ, ο Αριγίμπι ήταν ένας παίκτης που ήταν παρών σε όλους τους αγώνες από την αρχή της σεζόν 2016-17. Την 31η Ιανουαρίου 2017, ο Αριγίμπι υπέγραψε με την ομάδα της Τσάμπιονσιπ και την πρώην πρωταθλήτρια Ευρώπης Νότιγχαμ Φόρεστ. Παρά τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του με την ομάδα U23, ο Αριγίμπι απέτυχε να κάνει έστω μία συμμετοχή στην πρώτη ομάδα πριν από το τέλος της σεζόν υπό τον Γκάρι Μπραζίλ, που τον υπέγραψε ως προσωρινός προπονητής ή τον Μαρκ Γουόρμπαρτον, τον μόνιμο διάδοχο του Μπραζίλ.Στις 17 Ιουλίου 2017, ο Αριγίμπι υπέγραψε με μονοετή δανεισμό στην Μίλτον Κέινς Ντονς και σημείωσε το πρώτο του γκολ για το σύλλογο στις 8 Αυγούστου 2017, στη νικη με 0-1 για τον πρώτο γύρο του Λιγκ Καπ εναντίον της Φόρεστ Γκριν Ρόβερς ΦΚ. Μετά από 28 εμφανίσεις για την Μίλτον Κέινς Ντονς, ο δανεισμός του τερματίστηκε τον Ιανουάριο του 2018. Λίγο αργότερα, εντάχθηκε με δανεισμό στη Νορθάμπτον Τάουν για το υπόλοιπο της σεζόν. Στις 8 Απριλίου 2018, ο δανεισμός του διακόπηκε, λόγω τραυματισμού.Στις 7 Ιανουαρίου 2019, ο Αριγίμπι εντάχθηκε με δανεισμό στην Μάδεργουελ για το υπόλοιπο της σεζόν 2018-19. Την 1η Σεπτεμβρίου του 2019, ο Αριγίμπι εντάχθηκε στον Παναιτωλικό, με διετές συμβόλαιο. Στις 9 Νοεμβρίου 2019, βοήθησε την ομάδα του να ισοφαρίσει τον αγώνα (2-2), καθώς το σουτ του άλλαξε πορεία και νίκησε το Νίκο Μέλισσα, σε έναν συναρπαστικό εκτός έδρας αγώνα εναντίον του Βόλου, όπου η ομάδα ηττήθηκε με 3-2. Ήταν το πρώτο γκολ του με το σύλλογο σε όλες τις διοργανώσεις. Ο Αριγίμπι γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά μπορεί επίσης να παίξει για τη Νιγηρία, μέσω της καταγωγής του και την Αγγλία μέσω της ανατροφής. Ο Αριγίμπι δήλωσε το 2013 ότι ήθελε να ενταχθεί στις «μικρές» Εθνικές των Ηνωμένων Πολιτειών.Το Σεπτέμβριο του 2014, ο Αριγίμπι κλήθηκε στην Εθνική ΗΠΑ Κ20 για έναν αγώνα εναντίον της Αργεντινής Κ20. Έκανε ακόμη μία εμφάνιση για την ομάδα U20. Τον Αύγουστο του 2015, κλήθηκε στην Εθνική ΗΠΑ Κ23. Έκανε το ντεμπούτο του σε μία ήττα με 1-0 εναντίον της Αγγλίας Κ21. Στη συνέχεια, σε έναν αγώνα εναντίον του Κατάρ U23 στις 8 Σεπτεμβρίου 2015, πέτυχε το πρώτο διεθνές γκολ για την ομάδα. Γκμπόλι Αριγίμπι Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase Προφίλ στο Transfermarkt.com | Ο Ομογκολάχαν Γκρέγκορι «Γκμπόλι» Αριγίμπι (Omogbolahan Gregory "Gboly" Ariyibi, γενν. 18 Ιανουαρίου 1995) είναι Αμερικανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως πλάγιος μέσος για την ΜΚΕ Άνκαραγκιουτζου. Ο Αριγίμπι έχει αγωνιστεί στις Εθνικές Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Κ20 και Κ23. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BC%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B9_%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B9 |
Σεπόλια | Ο Αθλητικός Σύλλογος Άφοβος Σεπολίων ιδρύθηκε το 1936. Τα χρώματα του συλλόγου είναι το μπλε και το άσπρο και ως έδρα χρησιμοποιεί το γήπεδο της Ακαδημίας Πλάτωνος με συνθετικό χλοοτάπητα και φωτισμό, χωρητικότητας 150 θεατών. Είναι από τα πιο παλιά ερασιτεχνικά Αθλητικά Σωματεία της Αθήνας και λειτουργεί ανελλιπώς από το 1936 μέχρι σήμερα. Είναι μέλος της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών και όλα τα ποδοσφαιρικά τμήματα του σωματείου συμμετέχουν στα επίσημα πρωταθλήματα και διοργανώσεις της ένωσης. Την περίοδο 2012-13 αγωνίστηκε στον πρώτο όμιλο της Β΄ Κατηγορίας και κατέκτησε την άνοδό του, για πρώτη φορά στα χρονικά, για την Α΄ Κατηγορία Αθηνών. Την αγωνιστική περίοδο 2011-12 είχε ανακηρυχθεί πρωταθλητής στον τρίτο όμιλο της Γ΄ Κατηγορίας της Ε.Π.Σ. Αθηνών, ενώ και το 2008-09 είχε κερδίσει την άνοδο από τη Γ΄ στη Β΄ Κατηγορία. Ιστορική διαδρομή 1936 ίδρυση του "Α.Σ. Άφοβος Σεπολίων" Περίοδος 1937-38. Ένταξη του Σωματείου στην ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 1938-39. Γ΄ Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 1939-40. Γ΄ Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Τις περιόδους από 1941-42 έως 1943-44 δεν διεξήχθησαν πρωταθλήματα λόγω της γερμανικής κατοχής. Περίοδος 1945-46. Β΄ Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 1946-47. Β΄ Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 1949-50. Β΄ Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 1959-60. Β2 Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 1969-70. Α όμιλος, Β΄ Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 1979-80. Β όμιλος, Β΄ Κατηγορία ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 2011-12. Πρωταθλητής στον Γ Όμιλο της Γ΄ Κατηγορίας της ΕΠΣ Αθηνών. Περίοδος 2012-13. Άνοδος στην Α΄ Κατηγορία της ΕΠΣ Αθηνών. Ο Αθλητικός Όμιλος Τρίτων είναι αθλητικός σύλλογος που δραστηριοποιείται στην καλαθοσφαίριση με έτος ίδρυσης το 1942. Ιδρύθηκε κατά την περίοδο της Κατοχής από μια ομάδα αθλητών του Πανελληνίου και οφείλει την ονομασία του στο υποβρύχιο Τρίτων, το οποίο βυθίστηκε από τους Ιταλούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι και σήμερα έχει σταθερή πορεία έχοντας στο παρελθόν αγωνιστεί και στα πρωταθλήματα της Α' Εθνικής και Β' Εθνικής. Πρώτη έδρα του αποτέλεσε ένα ανοικτό γήπεδο επί της οδού 3ης Σεπτεμβρίου κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας και τη δεκαετία του 1960 μεταφέρθηκε στα Σεπόλια. Γιάννης Αντετοκούνμπο, καλαθοσφαιριστής, πρωταθλητής 2021 ΝΒΑ με τους Μιλγουόκι Μπακς. Θανάσης Αντετοκούνμπο, καλαθοσφαιριστής NBA Κώστας Αντετοκούνμπο, καλαθοσφαιριστής Κώστας Αρβανίτης, δημοσιογράφος και ευρωβουλευτής Δημήτρης Κοντομηνάς, επιχειρηματίας Άγγελος Μενδρινός, αθλητικογράφος Νίκος Παππάς, καλαθοσφαιριστής Αργύρης Χιόνης, ποιητής και συγγραφέας Thug Slime, τράπερ Α.Σ. Άφοβος Ερασιτεχνικό Ποδόσφαιρο, Άφοβος | Τα Σεπόλια είναι συνοικία της Αθήνας που βρίσκεται βορειοδυτικά του κέντρου της πόλης. Βρίσκεται κοντά στις συνοικίες των Κάτω Πατησίων, του Αγίου Νικολάου και του Κολωνού. Από τα Σεπόλια διέρχεται η γραμμή 2 του μετρό και η περιοχή εξυπηρετείται από τον σταθμό Σεπολίων. Τον 19ο αιώνα τα Σεπόλια ήταν χωριό της Αττικής, διακριτό γεωγραφικά από την Αθήνα. Στην απογραφή του 1879 είχαν πληθυσμό 278 κατοίκους. Η ονομασία της περιοχής προήλθε από παραφθορά στη Νεοελληνική της αρχαίας έκφρασης έσω πόλις (Εσω-πόλια --> Εσπόλια --> Σεπόλια), όπως το έσω αλώνια έγινε εσάλωνα και στο τέλος Σάλωνα.Στα 1870 ανεγέρθηκε ο ναός του Αγίου Μελετίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1 |
Ξιφασκία στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1900 – Ξίφος μονομαχίας ερασιτεχνών και διδασκάλων | Στο αγώνισμα ξιφασκίας ερασιτεχνών και διδασκάλων συμμετείχαν οι καλύτεροι ερασιτέχνες ξιφομάχοι εναντίον των καλύτερων διδασκάλων. Σε αυτό το ανοιχτό αγώνισμα προκρίθηκαν για να ανταγωνιστούν οι τέσσερις κορυφαίοι ξιφομάχοι στο καθένα από τα άλλα δύο αγωνίσματα ξίφους μονομαχίας. Το αγώνισμα αποτελούνταν από ένα μόνο τουρνουά με αγώνες της μιας επαφής. Ο Γάλλος διδάσκαλος Άλμπερτ Ρόμπερτ Αγιά πήρε την πρώτη θέση πετυχαίνοντας 7 νίκες, στη δεύτερη θέση ακολούθησε ο Κουβανός ερασιτέχνης Ραμόν Φονστ με 6 νίκες και στην τρίτη ο Γάλλος ερασιτέχνης Λεόν Σε με 4 νίκες. International Olympic Committee medal winners database. De Wael, Herman. Herman's Full Olympians: Fencing 1900. Sky Net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2014. Mallon, Bill (1998). The 1900 Olympic Games, Results for All Competitors in All Events, with Commentary. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc., Publishers. ISBN 0-7864-0378-0. | Το ξίφος μονομαχίας ερασιτεχνών και διδασκάλων ήταν ένα από τα επτά αγωνίσματα στο πρόγραμμα της ξιφασκίας στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1900. Στους αγώνες που διεξήχθησαν στις 15 Ιουνίου 1900, έλαβαν μέρος συνολικά οκτώ ξιφομάχοι ένας εξ αυτών ήταν Κουβανός και οι υπόλοιποι επτά ήταν όλοι Γάλλοι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9E%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AF%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_1900_%E2%80%93_%CE%9E%CE%AF%CF%86%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B4%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD |
Windows XP Media Center Edition | Τα Windows XP Media Center Edition είχε τις ακόλουθες εκδόσεις, όλες βασισμένες στα Windows XP Professional με όλες τις δυνατότητες ενεργοποιημένες, εκτός από την δυνατότητα ενοποίησης τομέων που απενεργοποιήθηκε στα Windows XP Media Center Edition 2005 και τις υπηρεσίες Terminal Services στην αρχική έκδοση. Μια έκδοση προεπισκόπησης του Windows XP Media Center Edition από το τμήμα eHome της Microsoft παρουσιάστηκε στο CES 2002, με τελική έκδοση που κυκλοφόρησε αργότερα εκείνο το έτος. Το Windows XP Media Center Edition (με την κωδική ονομασία "Freestyle") ήταν η αρχική έκδοση του Windows XP Media Center. Αναγγέλθηκε για πρώτη φορά στις 16 Ιουλίου 2002 και κυκλοφόρησε στις 3 Σεπτεμβρίου 2002, ενώ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 29 Οκτωβρίου 2002 στη Βόρεια Αμερική. Το Windows XP Media Center Edition 2004 (με την κωδική ονομασία "Harmony") κυκλοφόρησε στις 30 Σεπτεμβρίου 2003 και διατέθηκε ως αναβάθμιση στους κατόχους των αδειών των αρχικών εκδόσεων. Το Windows XP Media Center Edition 2005 (με την κωδική ονομασία "Symphony") κυκλοφόρησε στις 12 Οκτωβρίου 2004. Είναι η πρώτη έκδοση του MCE που διατίθεται στους κατασκευαστές συστημάτων που δεν είναι Tier 1. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει υποστήριξη για συσκευές επέκτασης Media Center και υποστήριξη εγγραφής CD / DVD-Video. Το Update Rollup 2 για τα Windows XP Media Center Edition 2005 (με κωδικό όνομα "Emerald") διατέθηκε τον Οκτώβρη του 2005 για τα MCE 2005 (Symphony) και ήταν μια σημαντική ενημέρωση. Προσθέτει υποστήριξη για το Xbox 360 ως επέκταση κέντρου πολυμέσων, εκπομπές DVB-T και υποστήριξη για δύο κάρτες δέκτη ATSC. Η συγκεκριμένη έκδοση των Windows XP διατίθεται μόνο σε συγκεκριμένες γλώσσες (π.χ. Αγγλικά). Στα Ελληνικά δεν υπάρχει. | Το Windows XP Media Center Edition (MCE) είναι μια έκδοση του λειτουργικού συστήματος Windows XP, το οποίο ήταν η πρώτη έκδοση των Windows που περιλάμβανε το Windows Media Center, το οποίο σχεδιάστηκε για να λειτουργεί ως κέντρο οικιακής ψυχαγωγίας. Η τελευταία έκδοση, το Windows XP Media Center Edition 2005, κυκλοφόρησε στις 12 Οκτωβρίου 2004. Μετά από αυτό, το Windows Media Center συμπεριλήφθηκε σε ορισμένες εκδόσεις μεταγενέστερων εκδόσεων των Windows προτού σταματήσει στα Windows 10. | https://el.wikipedia.org/wiki/Windows_XP_Media_Center_Edition |
Λέστερ Στάνχοπ | Σε ηλικία 15 ετών, το Σεπτέμβριο του 1799, κατατάχθηκε στο Βρετανικό στρατό και υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες. Το 1807 ως λοχαγός υπηρέτησε στη Νότια Αμερική, όπου έλαβε μέρος στην επίθεση κατά του Μπουένος Άιρες. Τον Ιούλιο του 1816 με το βαθμό του ταγματάρχη μετατέθηκε στην Ινδία λαμβάνοντας μέρος στην 3η και τελευταία από μία σειρά συγκρούσεων των Βρετανών, εκπροσωπούμενων από την Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, εναντίον της τοπικής Αυτοκρατορίας των Μαράτα (Maratha) οι οποίες διεξήχθησαν στα εδάφη της Βρετανικής αποικίας της Ινδίας, από το 1817 έως το 1819 . Υπηρετώντας στο Βρετανικό στρατό έφτασε έως το βαθμό του συνταγματάρχη. Ο Λέστερ Στάνχοπ, πέραν του στρατιωτικού του επαγγέλματος, είχε και ευρύτερα ενδιαφέροντα. Ήταν οπαδός του Τζέρεμι Μπένθαμ (Jeremy Bentham) και ανέπτυξε φιλελεύθερες πολιτικές ιδέες, ενώ, όπως και ο Μπένθαμ, αποτέλεσε δραστήριο μέλος της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου ή Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου ή Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου (London Greek Committee). Η Επιτροπή είχε συσταθεί τον Μάρτιο του 1823, από τον Τζον Μπάουρινγκ (John Bowring) και τον Έντουαρντ Μπλακιέρ (Edward Blaquiere). Ο τελευταίος σε ένα πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα, στις 7 Απριλίου 1823, σταμάτησε στο Άλμπαρο, προάστιο της Γένοβας, προκειμένου να συναντήσει τον Μπάιρον και να τον πείσει να μεταβεί στην Ελλάδα ως αντιπρόσωπος της “Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου”, όπως και τελικά έγινε. Το Σεπτέμβριο του 1823 ο Στάνχοπ προσφέρθηκε να μεταβεί στην Ελλάδα και να δουλέψει ως βοηθός, κάτω από τις οδηγίες του Μπάιρον ως εκπρόσωπος του Κομιτάτου, με σκοπό την επίβλεψη των αξιωματικών που έστελνε η Επιτροπή, την οργάνωση εξοπλισμού, ανεφοδιασμού και γενικά την ενίσχυση του αγώνα των Ελλήνων. Εκείνη την εποχή στην Ελλάδα είχε προηγηθεί, ένα χρόνο πριν, η ψήφιση του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος από την Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, και επίσης λειτουργούσε, εκτός από το Βουλευτικό, και το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) με επικεφαλής τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Αυτά δημιουργούσαν στους φιλέλληνες του Λονδίνου την εντύπωση μιας πλήρως συντεταγμένης χώρας, όπου το επόμενο επιθυμητό βήμα θα ήταν η οργάνωση φιλελεύθερης δημοκρατίας. Με τέτοιες σκέψεις ξεκίνησε ο Στάνχοπ το ταξίδι του. Εν τούτοις, οι επιθυμίες του, όπως και τα οράματα για δημοκρατικό πολίτευμα όσων συνέγραψαν τα Συντάγματα του Αγώνα, δεν ήταν δυνατό να πραγματοποιηθούν, καθώς στην Ελλάδα επικρατούσαν μοναρχικές ιδέες . Ο Στάνχοπ επέλεξε να κατεβεί στην Ελλάδα διασχίζοντας την Κεντρική Ευρώπη. Έτσι είχε επαφές με μέλη των Φιλελληνικών Κομιτάτων, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελβετία, τους οποίους κατάφερε να μεταπείσει ώστε να συνεχίσουν τη βοήθεια τους προς την Ελλάδα. Στη Λωζάννη επεδίωξε να συναντήσει τον Καποδίστρια, με τον οποίο είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία, καθώς οι δύο άνδρες διευκρίνισαν τις πολιτικές τους απόψεις και διαπίστωσαν ότι συμφωνούν. Το περιεχόμενο αυτής της συνομιλίας το γνωρίζουμε από την περιγραφή του Στάνχοπ, στην τακτική αλληλογραφία του με τον Τζον Μπάουρινγκ, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο του Στάνχοπ, που εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1824. Η συνάντηση έγινε στις αρχές του Οκτωβρίου 1823. Ο Στάνχοπ φθάνοντας στη Λωζάννη διαπίστωσε ότι ο Καποδίστριας έμενε στον ίδιο ξενώνα. Η συνάντηση τους πραγματοποιήθηκε στο δωμάτιο του Καποδίστρια, ο οποίος τον υποδέχθηκε με μεγάλη ευγένεια. Τη συζήτηση άνοιξε ο Καποδίστριας περιγράφοντας τα πρόσφατα γεγονότα και κατέληξε σχολιάζοντας υποτιμητικά την πολιτική αντίληψη του πρώην του υπουργού Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου Κάσλρεϊ . Ο Στάνχοπ, ενοχλημένος από τα σχόλια του Καποδίστρια, γύρισε τη συζήτηση στα δικά του ενδιαφέροντα δηλαδή τη μείωση της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα και την αντίστοιχη αύξηση της βρετανικής. _«Δεν ανησυχούμε» είπε ο Στάνχοπ, μιλώντας ως εκπρόσωπος των μελών της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, «για την Τουρκία. Ανησυχούμε για την εσωτερική αναστάτωση στην Ελλάδα, που προκαλούν οι ηγέτες των στρατιωτικών. Φοβόμαστε και τη Ρωσία. Φοβόμαστε μήπως αποφασίσει να εισβάλει στην Ελλάδα. Φοβόμαστε ακόμα και την προστασία που μπορεί να της προσφέρει». Φυσικά αυτή η απάντησή του Στάνχοπ δεν άρεσε στον Καποδίστρια, που, αν και σε δυσμένεια του τσάρου, διατηρούσε ακόμη τον τίτλο του υπουργού της Ρωσίας, και ανταπάντησε: _«Το κομιτάτο σας έχει κάνει και μπορεί ακόμα να κάνει μεγάλο καλό στον αγώνα των Ελλήνων. Αλλά δεν πρέπει να επιχειρήσετε να αγγλοποιήσετε την Ελλάδα». -«Μάλλον προτιμούμε να την αμερικανοποιήσουμε». Αυτή η απάντηση του Στάνχοπ πρέπει να αιφνιδίασε ευχάριστα τον Καποδίστρια και ο Στανχοπ συμπέρανε ότι ο συνομιλητής του κατάλαβε ότι σκοπός των μελών της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου ήταν ο διαφωτισμός των Ελλήνων. Ο Λέστερ Στάνχοπ έφτασε στην Κεφαλονιά το Νοέμβριο του 1823 και συνάντησε τον Μπάιρον στα Μεταξάτα, από όπου εκείνος προετοίμαζε το ταξίδι του, περιμένοντας ειδήσεις από τους συνεργάτες του, που βρίσκονταν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Την εποχή εκείνη, όπως και σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, ο πρώτος Ύπατος Αρμοστής του βρετανικού προτεκτοράτου του Ιονίου, ο Τόμας Μαίτλαντ, τηρούσε ανθελληνική στάση και οι βρετανικές αρχές απαγόρευαν την εμπλοκή των Επτανησίων στην Επανάσταση. Στο μεταξύ, στην Ηπειρωτική Ελλάδα, ήδη από την Β' Εθνοσυνέλευση Άστρους , τον Απρίλιο του 1823, είχε εκδηλωθεί ο διχασμός μεταξύ των προσκείμενων στην κυβέρνηση πληρεξουσίων και όσων άλλων ήταν αντίθετοι με την κυβέρνηση και υποστήριζαν τους στρατιωτικούς. Κοτζαμπάσηδες και οπλαρχηγοί διαγκωνίζονταν για την εξουσία. Οι διχόνοιες επεκτάθηκαν με τρόπο που οι σχέσεις Βουλευτικού και Εκτελεστικού έφτασαν σε σημείο να συμπεριφέρονται ως εχθροί, ενώ σε διάφορα μέρη της Πελοποννήσου μικρές ομάδες οπλισμένων συγκρούονταν μεταξύ τους με αποτέλεσμα την υπονόμευση του Αγώνα εναντίον των Τούρκων . Πολλά από τα μέλη του Βουλευτικού εγκαταλείποντας το Άστρος εγκαταστάθηκαν στο Κρανίδι, όπου προσπαθούσαν να ορίσουν ένα αντίπαλο Εκτελεστικό σώμα. Σημαντικό γεγονός τον Αύγουστο του 1823 ήταν ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη, τον οποίον οι τοπικοί οπλαρχηγοί των Αγράφων, που τον εχθρεύονταν, τον άφησαν μόνον του να αντιμετωπίσει τους πολύ περισσότερους Τουρκαλβανούς στο Καρπενήσι. Οι Σουλιώτες του Μπότσαρη κέρδισαν τη μάχη και πολλά λάφυρα από αυτήν, αλλά δυστυχώς έχασαν τον αρχηγό τους, τη σωρό του οποίου μετέφεραν στο Μεσολόγγι. Μαθαίνοντας τα νέα, οι δύο απεσταλμένοι της Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου έβλεπαν πόσο τα προσωπικά κίνητρα οδηγούσαν τους Έλληνες σε διχόνοιες. Μόλις πληροφορήθηκε ο Στάνχοπ ότι ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, έφυγε από την Ύδρα για το Μεσολόγγι, πέρασε και αυτός στο Μεσολόγγι στις 30 Νοεμβρίου, για να τον συναντήσει. Εκεί, μετά τη συνάντησή τους, την 1η Δεκεμβρίου μίλησε σε συγκέντρωση προκρίτων, που είχαν αναγορεύσει τον Μαυροκορδάτο γενικό διοικητή της Δυτικής Ελλάδας. Στην συγκέντρωση αυτή, βέβαια μέσω διερμηνέα, τους είπε ότι θα ήταν ευχής έργο να υπάρξουν στην Ελλάδα ελευθεροτυπία και σχολεία, παρουσίασε τις δυσάρεστες επιπτώσεις της πολιτικής διχόνοιας και έθεσε ως στρατιωτική προτεραιότητα να καταλάβουν οι Έλληνες την Πάτρα και τη Ναύπακτο, αναλύοντας και το τι χρειάζονταν για την επίτευξη αυτών των στόχων . Με καθυστέρηση, στις 22 Ιανουαρίου 1824, έφτασε στο Μεσολόγγι, όπου τον περίμενε ο Στάνχοπ, ο Γουίλιαμ Πάρυ (William Parry), τον οποίο είχε στείλει η Εταιρεία του Λονδίνου με 11 ελαφρά κανόνια, πυρίτιδα, τα αναγκαία εργαλεία και τεχνίτες όπλων, καθώς και χίλιες λίρες από τη Δημαρχία του Λονδίνου. Στο Σαράι του Μεσολογγίου, που είχε προετοιμάσει κατάλληλα ο Στάνχοπ, ανέλαβε ο Πάρυ να οργανώσει μηχανουργείο, για τις ανάγκες του στρατού. Δυστυχώς όμως το μηχανουργείο, πριν ακόμη λειτουργήσει αποτελεσματικά, ληστεύτηκε και καταστράφηκε από Σουλιώτες πρόσφυγες. Με την εμπειρία που είχε αποκτήσει στην Ινδία, όπου είχε ιδρύσει ανεξάρτητες εφημερίδες, η Φιλελληνική Επιτροπή του Λονδίνου είχε επιφορτίσει τον Στάνχοπ να επιμεληθεί την ίδρυση τεσσάρων τυπογραφείων στην Ελλάδα, στέλνοντας του τα σχετικά μηχανήματα. Το πρώτο από αυτά ο Λέστερ Στάνχοπ το εγκατέστησε στο Μεσολόγγι. Επέλεξε μάλιστα ως εκδότη της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά» τον Ιάκωβο Μάγερ, τον φιλέλληνα Ελβετό φαρμακοποιό για να διευθύνει την εφημερίδα, καθώς και αυτός συμμερίζονταν τις ίδιες φιλελεύθερες απόψεις με τον Στάνχοπ. Ο Μάγερ είχε ασπαστεί την ορθοδοξία και είχε νυμφευτεί Ελληνίδα. Για την ίδια εφημερίδα προσέλαβε και τον τυπογράφο Δημήτριο Μενεσθέα, για τον οποίο ο Στάνχοπ ανέφερε «έχω μισθώσει έναν έξυπνο άνθρωπο, που τον έχω εφοδιάσει με αρκετό υλικό». Έτσι το Δεκέμβριο του 1823, εμφανίσθηκε επίσημα η ελληνική τυπογραφία στο Μεσολόγγι με την δις της εβδομάδος έκδοση των «Ελληνικών Χρονικών». Αυτά εξέδωσαν συνολικά 266 φύλλα, από τον Ιανουάριο του 1824 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1826, ενώ ένα από τα τελευταία φύλλα των Ελληνικών Χρονικών, κυκλοφόρησε χειρόγραφο, λίγο πριν από το θάνατο του Μάγερ κατά την «Έξοδο». Στο ίδιο τυπογραφείο εκδόθηκε επίσης και η (πολύγλωσση) Telegrafo Greco (Ελληνικός Τηλέγραφος), με εκδότη τον Πιέτρο Γκάμπα (Pietro Gamba), που συμπλήρωσε 39 φύλλα. Στις 24 Δεκεμβρίου/ 5 Ιανουαρίου ο Μπάιρον, έφτασε στο Μεσολόγγι και ξανασυναντήθηκε με τον Στάνχοπ. Οι δύο άνδρες, που και οι δύο εκπροσωπούσαν το κομιτάτο του Λονδίνου, είχαν διαφορετική αντίληψη της αποστολής τους. Ο Στάνχοπ ήλθε στην Ελλάδα για να εφαρμόσει τις φιλελεύθερες ιδέες του και να καταστήσει την Ελλάδα φιλελεύθερη δημοκρατία, ενώ ο Μπάιρον, περισσότερο πραγματιστής, πίστευε ότι ο βασικός στόχος ήταν η στρατιωτική επιτυχία της Επανάστασης, που προϋπέθετε την εύνοια των μεγάλων δυνάμεων. Η έκδοση των εφημερίδων έγινε αφορμή διαφωνιών μεταξύ τους και ο Μπάιρον χλεύαζε τον Στάνχοπ αποκαλώντας τον «συνταγματάρχη της τυπογραφίας» και έγραφε «ο Στάνχοπ, ο στρατιώτης, ζητάει να πολεμήσουμε τους Τούρκους με γραψίματα, ενώ εγώ, ο συγγραφέας, ζητάω να τους πολεμήσουμε με όπλα.» . Από την άλλη πλευρά ο Στάνχοπ έβλεπε με μεγάλη δυσπιστία τον Μαυροκορδάτο, καθώς πίστευε ότι υποστήριζε την ιδέα της μοναρχίας. Έτσι, στις 9 Φεβρουαρίου, αναχώρησε δυσαρεστημένος για την Αθήνα, «αλλά πάντοτε με ειλικρινή ζήλο για την ανέγερση του Ελληνικού Έθνους» . Έφτασε στην Αθήνα στις 19 Φεβρουαρίου. Η διαφωνία του Μπάιρον για την έκδοση εφημερίδων συνεχίστηκε. Έτσι, όταν στις 8 Μαρτίου 1824 κυκλοφόρησε στο Μεσολόγγι το 20ό τεύχος των «Ελληνικών Χρονικών» , αυτό έδωσε την αφορμή για το πρώτο, ίσως, επεισόδιο λογοκρισίας στην ιστορία του ελληνικού Τύπου. Στο τεύχος αυτό ο Μάγερ περιέλαβε ένα σύντομο σημείωμα για τον φιλελληνισμό των Ούγγρων, στο οποίο υπονοούσε ότι και οι Ούγγροι διεκδικούσαν την ελευθερία τους από τους Αυστριακούς. Όπως φαίνεται ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, φοβούμενος ότι το άρθρο θα προκαλούσε την αντίδραση του Μέττερνιχ, επισήμανε στον Μπάιρον τον κίνδυνο και αυτός εξοργίστηκε και έδωσε εντολή να κατασχεθούν όλα τα τεύχη. Τα τεύχη εξαφανίστηκαν και σε τέσσερις ημέρες κυκλοφόρησε ένα διπλό τεύχος 20-21, με την ίδια περίπου ύλη, αλλά χωρίς αναφορά στους Ούγγρους. Στις 19 Δεκεμβρίου 1823, το Βουλευτικό, στο Κρανίδι, καθαίρεσε, μετά από επτάμηνη θητεία, τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη από την Κυβέρνηση και στη θέση του διόρισε πρόεδρο τον Γεώργιο Κουντουριώτη, που ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 6 Ιανουαρίου 1824, έχοντας την έδρα του στο Κρανίδι. Η αλλαγή αυτή αποτελούσε νίκη των προκρίτων και των νησιωτών απέναντι στους Μοραΐτες καπεταναίους. Ο Πετρόμπεης, που είχε μείνει στο Άργος, μαζί με τον Κολοκοτρώνη, κήρυξε παράνομη την πράξη αυτή. Συμπλήρωσε την Κυβέρνησή του με άλλα πρόσωπα, και επέστρεψε στη Τριπολιτσά. Από τότε oι δύο κυβερνήσεις, άρχισαν να συγκρούονται με στρατιωτικές μετακινήσεις και πολιορκίες, ενώ οι φιλέλληνες, όπως ο Μπάιρον και ο Στάνχοπ, διαπίστωναν πόσο μάταιες ήταν οι συμφιλιωτικές τους προσπάθειες. Η δύναμη του Κολοκοτρώνη ήταν ότι κρατούσε το Παλαμήδι, που το φρουρούσε ο γιος του Πάνος. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο στη νέα Κυβέρνηση να ορίσει έδρα της το Ναύπλιο και να διατάξει να πολιορκηθεί το Παλαμήδι. Όπως ήδη αναφέρθηκε, το Φεβρουάριο του 1824, ο Στάνχοπ από το Μεσολόγγι έφτασε στην Αθήνα, όπου συνάντησε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ο Ανδρούτσος, προκειμένου να ενισχύσει τη θέση του, γνωρίζοντας ότι έρχονταν τα χρήματα του πρώτου αγγλικού δανείου, και ακόμη για να προβληθεί ως υπερασπιστής των λαϊκών ελευθεριών στο εξωτερικό, προσποιήθηκε πως είχε τις ίδιες φιλοπρόοδες αντιλήψεις με τον Άγγλο φιλέλληνα. Έτσι ο Στάνχοπ, που αρχικά πήγε για να δει τις αρχαιότητες, σύντομα ενθουσιάστηκε με τον Ανδρούτσο, θαυμάζοντας τις στρατιωτικές και διπλωματικές του ικανότητες. Ακόμη ο Οδυσσέας οργάνωσε για χάρη του μια πειστική επίδειξη αθηναϊκής δημοκρατίας, συγκεντρώνοντας λαό για να εκλέξουν τρεις εφόρους. Τελικά ο Στάνχοπ, που δήλωνε ουδετερότητα, φάνηκε να συντάσσεται με τον Ανδρούτσο. Στις αρχές του 1824, οι επαναστάτες στη Ρούμελη ήταν διχασμένοι μεταξύ του Ανδρούτσου, που επικρατούσε στην Ανατολική Στερεά και του Μαυροκορδάτου, που με έδρα το Μεσολόγγι, επικρατούσε στη Δυτική Στερεά. Ο Οδυσσέας από τον Ιανουάριο του 1824, είχε στείλει επιστολή στον Μπάιρον, και μέχρι την άνοιξη, κατέβαλε προσπάθειες να συγκληθεί στα Σάλωνα συνδιάσκεψη των αντιμαχόμενων μερίδων, ώστε να επιτευχθεί μια ένωση των δυνάμεων Ανατολικής και Δυτικής Στερεάς Ελλάδας, χωρίς βέβαια να αναφέρει ότι η ένωση αυτή επιδίωκε να πραγματοποιηθεί υπό την αρχηγία του. Έτσι, ο Στάνχοπ, συντασσόμενος με τον Ανδρούτσο, σε επιστολή προς τον Μπάιρον, μετά την έκφραση της εκτίμησής του, τόνιζε τη μεγάλη επιρροή που ασκούσε ο λόγος του λόρδου στους Έλληνες, και κατέληγε παρακαλώντας τον να προσέλθει σε αυτή τη συμφιλιωτική σύσκεψη. Με παρόμοιο σκεπτικό και ο Φίνλεϊ , πήγε ο ίδιος στο Μεσολόγγι και προσκάλεσε τους Μπάιρον και Μαυροκορδάτο στη συνέλευση. Ο μεν Μπάιρον δέχθηκε και επέμενε να πάει, ο δε Μαυροκορδάτος έκανε το πάν για να τον αποτρέψει. Όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έφυγε από την Αθήνα για την Εύβοια, προκειμένου να βρει τους άνδρες του, που πολιορκούσαν τους Τούρκους στη Χαλκίδα και στην Κάρυστο, ο Στάνχοπ έμεινε στην Αθήνα ασχολούμενος με τις εκδόσεις του. Εκεί ο Στάνχοπ γνώρισε και τον Γεώργιο Ψύλλα, στον οποίο ανέθεσε τη διεύθυνση της υπό έκδοση «Εφημερίδος των Αθηνών». Επίσης έκανε και ένα ταξίδι στην Ύδρα για να κηρύξει την ενότητα και την ομόνοια. Τέλος επισκέφτηκε το Εκτελεστικό του Γεωργίου Κουντουριώτη στο Ναύπλιο και τους συμβούλευσε να συμφιλιωθούν με τους στρατιωτικούς αρχηγούς. . Σε επιστολή που ο Στάνχοπ στέλνει από το Ναύπλιο στις 9 Απριλίου 1824, διαβάζουμε ότι περίμενε την επομένη μέρα να παραλάβει ένα πιεστήριο, το οποίο επρόκειτο να στείλει στην Αίγινα για να χρησιμοποιηθεί από τους Αθηναίους. Επίσης ανακοινώνει την πρόθεσή του, όπως και έγινε, να στείλει το ένα από τα δύο λιθογραφικά πιεστήρια στο σώμα αντιπροσώπων και το άλλο στα Ψαρά «που ξεχώριζαν από όλα τα νησιά διότι είχαν την καλύτερη και την πιο ελεύθερη διακυβέρνηση». Το τελευταίο, αν και εγκαταστάθηκε στα κελιά του μοναστηριού του Αγ. Ευθύμιου, δεν πρόλαβε να λειτουργήσει καθώς τον Ιούνιο του 1824 έγινε η καταστροφή των Ψαρών. Την αποστολή κάθε πρέσας ο Στάνχοπ την συνόδευε με δική του επιστολή προς τον λαό του τόπου. Άλλωστε είχε δηλώσει ότι επιθυμούσε «οι τυπογραφικές και λιθογραφικές πρέσες να τεθούν όχι στη διάθεση της κυβέρνησης αλλά του λαού, ώστε έξυπνοι και έντιμοι άνθρωποι να εκφράσουν και να δημοσιεύσουν τις σκέψεις τους ελεύθερα» . Στις 4 Απριλίου έφθασε πρώτος στα Σάλωνα (Άμφισσα) και περίμενε να συγκεντρωθούν όλοι οι προσκληθέντες. Εκεί έμαθε και το δυσάρεστο νέο, το θάνατο του Μπάιρον, που πέθανε αιφνιδίως, στο Μεσολόγγι στις 7/19 Απριλίου του 1824, μετά από άγνωστης αιτιολογίας σύντομο πυρετό. Η συνέλευση διάρκεσε από τις 8 μέχρι τις 24 Απριλίου. Ο θάνατος του Μπάιρον και η μη συμμετοχή εκπροσώπων της Δυτικής Στερεάς συνετέλεσαν στη ματαίωση των σχεδίων των οργανωτών, οι οποίοι, όταν αντιλήφθηκαν ότι απέτυχαν, φρόντισαν να μη διαταράξουν τις σχέσεις τους με την κυβέρνηση και με ψήφισμα της 24ης Απριλίου αποφάσισαν να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση του Γεωργίου Κουντουριώτη, που ήταν πλέον στο Ναύπλιο και να «είναι ευπειθείς προς την Διοίκηση … και ποτέ εις την διαταγήν της να μη εναντιώνονται» . Βέβαια η συνέλευση πραγματοποιήθηκε χωρίς τη συμμετοχή του Μαυροκορδάτου, που δεν ήθελε να συμμετάσχει σε συνέλευση υπό την επιρροή του Ανδρούτσου και του Νέγρη. Όλα αυτά συνέβησαν ενώ στο Μοριά συνεχιζόταν οι συγκρούσεις μεταξύ των κυβερνητικών και των ανταρτών του Κολοκοτρώνη. Τελικά, ο Γέρος του Μοριά συνειδητοποίησε την ήτα του και υποχρεώθηκε να διατάξει τον γιό του Πάνο να παραδώσει το Παλαμήδι, υπό τον όρο να πληρωθούν οι μισθοί των στρατιωτών του φρουρίου. Ο Στάνχοπ ήταν ευχαριστημένος με την έκβαση της συνέλευσης στα Σάλωνα, καθώς αισιοδοξούσε ότι οι Μοραΐτες οπλαρχηγοί θα συμμορφώνονταν, για να συμμετάσχουν στη διανομή του δανείου. Τότε έμαθε ότι έφτασε στη Ζάκυνθο το πλοίο Φλόριντα με τον Μπλακιέρ και την πρώτη δόση του δανείου και ακόμη ότι είχε διοριστεί ο ίδιος επίτροπος μαζί με τον Μπάιρον, ξεκίνησε, αμέσως μετά τη λήξη της συνέλευσης, από τα Σάλωνα για τη Ζάκυνθο. Εκεί έμαθε ότι τα χρήματα του δανείου δεσμεύτηκαν από τις αγγλικές αρχές των Επτανήσων, καθώς φαίνεται ότι ο νέος ύπατος αρμοστής των Ιονίων νήσων, ο Φρέντερικ Άνταμ, είχε λάβει οδηγίες από τη Βρετανική κυβέρνηση να θέσει τέρμα στις δραστηριότητες του Στάνχοπ. Επίσης του επιδόθηκε ένα έγγραφο από τη μονάδα του, την Έφιππη Βασιλική Φρουρά, που τον πληροφορούσε πως η άδειά του είχε ανακληθεί και διατασσόταν να επιστρέψει το ταχύτερο στην Αγγλία. Τις παραπάνω ενέργειες φαίνεται ότι τις είχε ζητήσει ο Κάνινγκ, καθώς θεώρησε ότι ο Στάνχοπ είχε συνταχθεί με τους αντιπάλους του Μαυροκορδάτου . Καθώς ο Μπάιρον είχε δηλώσει ότι επιθυμούσε να ταφεί κοντά στους τάφους των προγόνων του, ανατέθηκε στον Στάνχοπ να συνοδέψει με το ίδιο πλοίο την ταριχευμένη σορό του Μπάιρον, μαζί με τα προσωπικά του αντικείμενα και τα χαρτιά του. Το Φλόριντα, απέπλευσε από τη Ζάκυνθο για το ταξίδι της επιστροφής στις 13/25 Μαΐου. Λίγες ημέρες μετά τον απόπλου του Φλόριντα, στις 24 Μαΐου 1824, ο Πάνος Κολοκοτρώνης παρέδωσε το Παλαμήδι στην κυβέρνηση του Κουντουριώτη, αφού έλαβε 25.000 γρόσια, και στις 12 Ιουνίου, η κυβέρνηση του Ναυπλίου έδωσε γενική αμνηστία και έτσι έληξε η διαμάχη, που ονομάστηκε ο Α΄ εμφύλιος πόλεμος της Ελληνικής Επανάστασης, χωρίς όμως να εκλείψουν οι αιτίες της. Στο σύντομο διάστημα της παραμονής του στην Ελλάδα, από όσα προσπάθησε να οργανώσει ο Στάνχοπ , όπως στρατιωτική μονάδα, μηχανουργείο στρατού, ταχυδρομική υπηρεσία, ίδρυση σχολείου και υγειονομική υπηρεσία, μόνο τη λειτουργία τυπογραφείων για την έκδοση εφημερίδων πέτυχε , γεγονός όμως που αποδείχθηκε πολύ σημαντικό. Οι εφημερίδες του Μεσολογγίου, με τον Μάγερ, και της Αθήνας, με τον Ψύλλα, δημιούργησαν τη φιλελεύθερη παράδοση στον ελληνικό τύπο. Ο Στάνχοπ ήταν ιδεολόγος, φανατικός φιλελεύθερος και θερμός υποστηρικτής της ελευθερίας του τύπου. Τα δημοκρατικά κηρύγματα του Στάνχοπ γινόταν δεκτά από όσους μπορούσαν να τον καταλάβουν και ο ίδιος, μεταδίδοντας τον ενθουσιασμό του, γινόταν αρκετά δημοφιλής. Γενικώς όμως όχι μόνο ο λαός ήταν ανώριμος να τα δεχθεί, αλλά και κανένας από τους ηγέτες της Ελληνικής Επανάστασης, ίσως υπολογίζοντας και την επιρροή της Ιεράς Συμμαχίας, δεν τα ενστερνίστηκε ώστε να υποστηρίξει δημόσια τις απόψεις του για Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Κατά την παραμονή του στην επαναστατημένη Ελλάδα ο Στάνχοπ θεωρούσε τον εαυτό του ως υπηρέτη του ελληνικού έθνους, όπως συχνά αποκαλούσε τον εαυτό του, στις επιστολές του προς τους Έλληνες. Ο Σπυρίδων Τρικούπης, σύγχρονος και γνώριμος του Στάνχοπ, τον χαρακτηρίζει «εὐγενή καὶ καλοκάγαθον ἄνδρα», ο οποίος «ἠγάπα τὴν εὐταξίαν, τὴν τακτοποίησιν τῆς ὑπηρεσίας, …τὴν στερέωσιν ἐν Ἑλλάδι δημοκρατικῶν θεσμῶν, καὶ τὴν ὕπαρξιν πανελευθέρου ἐφημεριδογραφίας» . Ο ιστορικός Douglas Dakin αναφέρει ότι «αγνοούσε σχεδόν εντελώς τον παράγοντα των τοπικών και προσωπικών ανταγωνισμών» καθώς και ότι «δεν μπόρεσε να αντιληφθεί πόσο παράλογες μπορούσαν να είναι οι προσωπικές έχθρες στην Ελλάδα» . Ούτε όμως όλοι οι Έλληνες συμμερίσθηκαν τις παραπάνω ευνοϊκές γνώμες για τον Στάνχοπ. Δριμεία κριτική κατά του Στάνχοπ άσκησε ο Ιωάννης Ορλάνδος, μέλος επιτροπής μαζί με τον Ανδρέα Λουριώτη, που μετέβησαν στο Λονδίνο για τη σύναψη του πρώτου δανείου. Ο Ορλάνδος, κατηγορούσε με σκληρούς χαρακτηρισμούς τον Στάνχοπ ότι ήταν αυτός, που δεν επέτρεψε την άμεση παράδοση των χρημάτων του δανείου. Έπεισε μάλιστα και τον Γεώργιο Κουντουριώτη, όπως και τον Νικόλαο Σπηλιάδη να τον ακολουθήσουν με παρόμοιους ισχυρισμούς. Μετά την επιστροφή του Στάνχοπ στην Αγγλία, κάποιοι τον κατέκριναν για μεροληπτική συμπεριφορά. Μάλιστα ο Μπλακιέρ, σαφώς επηρεασμένος από τον Μαυροκορδάτο, έφτασε στο σημείο να πει ότι το μόνο που κατάφερε ο Στάνχοπ στα Σάλωνα ήταν να δημιουργήσει ένα τρίτο κόμμα. Στο θέμα αυτό ο Douglas Dakin κρίνοντας διαφορετικά τη σχέση του Στάνχοπ με τον Ανδρούτσο καταλήγει: «Ο Στάνχοπ μολονότι στην αρχή μπορεί να εξαπατήθηκε, στην πραγματικότητα δεν είχε καμιά αυταπάτη για τον Οδυσσέα και για το περιβάλλον του, και καμιά επιθυμία να δημιουργήσει παράταξη αντίπαλη στην παράταξη του Μαυροκορδάτου,… τον οποίον αντιμετώπιζε απλώς ως αρχηγό μιας από τις πολλές παρατάξεις που έπρεπε να συμφιλιωθούν και να τεθούν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του Κουντουριώτη» . Στις 17 Ιουλίου1824 συνεδρίασε η Ελληνική επιτροπή του Λονδίνου, η οποία μετά την ανάγνωση της αναφοράς του συνταγματάρχη Στάνχοπ, τον ευχαρίστησε για τον ακάματο ζήλο που επέδειξε, ενεργώντας ως εκπρόσωπός της, στην Ελλάδα. Επίσης επισημάνθηκε ότι η επιτροπή αναμένει μεγάλα οφέλη για την Ελλάδα, χάρη στις προσπάθειες και τις εισηγήσεις του, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη χώρα. Πολύ αργότερα, τον Απρίλιο του 1838, επί Όθωνος, ο Λέστερ Στάνχοπ τιμήθηκε με το παράσημο του ταξιάρχη του τάγματος του Σωτήρος . Συνέγραψε τα πονήματα: • «A Sketch of the History and Influence of the Press in British India» (1823), όπου σχολιάζει και τη διοικητική πολιτική του μαρκησίου Hastings. • «Greece in 1823 and 1824» . (Η Ελλάδα το 1823 και 1824), όπου κυρίως δημοσιεύεται η αλληλογραφία του με την Ελληνική Επιτροπή του Λονδίνου. Στο βιβλίο περιλαμβάνεται κεφάλαιο 19 σελίδων με τίτλο «Report on the State of Greece» (Αναφορά για το Ελληνικό Κράτος), που προφανώς γράφηκε για ενημέρωση των μελών της Ελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου. Η αναφορά αρχίζει με σύντομο σχολιασμό της κατάστασης στην Τουρκία, τη Ρωσία και την Ιερά Συμμαχία. Αναφέρεται αναλυτικά στην κατάσταση της οργάνωσης του υπό ίδρυση κράτους, τους στρατιωτικούς, τα υπό διαμόρφωση κόμματα, την εκκλησία και άλλα πολλά. Είναι αντικειμενική, φιλική προς την Ελλάδα και τους Έλληνες και δεν αφήνει αιχμές που να βλάπτουν τα συμφέροντα της Ελλάδος. Τέλος παρατίθεται και ένα σύντομο σημείωμα για τον Μουσταφά Αλί, ένα ορφανό παιδί Τούρκων που είχε περιθάλψει ο λοχαγός Humphreys και το συνόδευσε σε αγγλικό σχολείο ο Λέστερ Στάνχοπ κατά την επιστροφή του στην Αγγλία. • Ο Στάνχοπ επίσης συνέβαλλε στην Παρισινή έκδοση του William Parry “Last Days of Lord Byron” (Οι τελευταίες ημέρες του Λόρδου Βύρωνα) με πολλές επιστολές του Φίνλεϊ προς αυτόν, καθώς και γνώμες που διαμόρφωσε κατά τις συνομιλίες τους. Ο Λέστερ, το 1851, απέκτησε τον τίτλο του «5ου Κόμη του Χάρινγκτον», μετά τον θάνατο του αδελφού του Κάρολου, «4ου Κόμη του Χάρινγκτον». Ήταν νυμφευμένος, από το 1831 με την Elizabeth Green, με την οποία απόκτησαν δύο κόρες και έναν γιό, τον Sydney Stanhope, ο οποίος τον διαδέχθηκε ως «6ος Κόμης του Χάρινγκτον» . Απεβίωσε στο Χάρινγκτον Χάουζ (Harrington House), στο Kensington του Λονδίνου, στις 7 Σεπτεμβρίου 1862. | Ο Λέστερ Στάνχοπ (πλήρες ονοματεπώνυμο Leicester FitzGerald Charles Stanhope), γεννήθηκε στο Δουβλίνο, στις 2 Σεπτεμβρίου 1784 και απεβίωσε σε ηλικία 78 ετών στο Λονδίνο, στις 7 Σεπτεμβρίου 1862). Ήταν τρίτος γιος του Charles Stanhope («3ου Κόμη του Χάρινγκτον») και της Jane Stanhope. Βρετανός αριστοκράτης, στρατιωτικός, συγγραφέας και φιλέλληνας. Στη διάρκεια του πολέμου της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, και σε συνεργασία με τον Λόρδο Βύρωνα, ταξίδεψε στην Ελλάδα μεταξύ 1823 και 1824, εποχή της Α΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και συγχρόνως του Α΄ εμφυλίου πολέμου (1823-1824). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%BD%CF%87%CE%BF%CF%80 |
Δημήτριος Κυδώνης | Γεννήθηκε περίπου το 1324 ή το 1327/28 στη Θεσσαλονίκη και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του είχε την εμπιστοσύνη του αυτοκράτορα Ανδρόνικου του Γ' και ήταν στενός φίλος του Ιωάννη Καντακουζηνού, ενώ αδερφός του ήταν ο θεολόγος και μοναχός Πρόχωρος Κυδώνης. Ο Δημήτριος είχε σημαντικούς δασκάλους μεταξύ των οποίων ήταν ο Νείλος Καβάσιλας. Το 1340 πήγε στην Κωνσταντινούπολη και έμαθε την λατινική γλώσσα από Δομινικανούς μοναχούς του Πέραν. Την επόμενη χρονιά προσλήφθηκε στην υπηρεσία του Ιωάννη Καντακουζηνού, τον οποίο υποστήριξε κατά τις εμφύλιες διαμάχες των ετών 1341-47, γεγονός που οδήγησε στην εκδίωξή του από την Κωνσταντινούπολη. Οι σφαγές και οι λεηλασίες εις βάρος των ευγενών στη Θεσσαλονίκη από τους Ζηλωτές το 1345 είχαν ως αποτέλεσμα και τη δική του οικονομική καταστροφή. Το 1347, όταν ο Ιωάννης ΣΤ’ Καντακουζηνός έγινε αυτοκράτορας, ο Δημήτριος Κυδώνης έλαβε το αξίωμα του μεσάζοντα του αυτοκράτορα. Στην θέση αυτή παρέμεινε και μετά την επικράτηση του Ιωάννη Ε' Παλαιολόγου καθώς και αργότερα όταν έγινε αυτοκράτορας ο Μανουήλ Β' Παλαιολόγος. Η γνώση της λατινικής γλώσσας έδωσε στον Κυδώνη τη δυνατότητα να γνωρίσει τη σχολαστική θεολογία και κυρίως το έργο του Θωμά Ακινάτη. Το 1354 (ενώ ήταν πανυ νέος), με τη βοήθεια και των Λατίνων της Κωνσταντινούπολης με τους οποίους διατηρούσε στενούς δεσμούς, μετέφρασε το έργο του Θωμά Ακινάτη Κατά Ελλήνων. Στη συνέχεια ξεκίνησε τη μετάφραση του Συστήματος Θεολογίας (Sumna Theologiae) του Ακινάτη. Ήταν αντίθετος με την παλαμική θεολογία και συμφωνούσε με τις θέσεις του Βαρλαάμ. Η στάση του αυτή σε συνδυασμό με το θαυμασμό του για τη σχολαστική θεολογία, η σύγκρουσή του με τον Νείλο Καβάσιλα και οι θέσεις του αδερφού του Πρόχορου είχαν ως αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για προσχώρηση στο καθολικό δόγμα. Ωστόσο ο Κυδώνης δεν συμφωνούσε με την προοπτική ένωσης των εκκλησιών η υψηλή όμως θέση του στο παλάτι και οι ιδέες του φαίνεται να σχετίζονται με τη φιλοδυτική πολιτική του αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγου. Η θέση του Δημητρίου έγινε πολύ δύσκολη μετά την καταδίκη των ιδεών του αδερφού του από τη Σύνοδο του 1368, διατήρησε όμως τη θέση του και την επιρροή του στο παλάτι. Το 1369 απέρριψε πρόταση του Πάπα για ένταξη του στην παπική αυλή αλλά δύο χρόνια αργότερα κατά την αποχώρηση του από την Ρώμη τιμήθηκε με οφίκιο του ρωμαιοκαθολικού κλήρου χωρίς να γίνει κληρικός. Το 1385 εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, αργότερα επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και τελικά πέθανε στην Κρήτη περί το 1397. Η γνωστοποίηση του θανάτου του στον Εμμανουήλ Καλέκα από τον Μανουήλ Μεσολωρά που βρισκόταν στην Ιταλία είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο Κυδώνης πέθανε εκεί, όμως οι σχέσεις της Κρήτης με την Βενετίας την περίοδο αυτή δικαιολογούν το γεγονός ότι ο θάνατός του έγινε γνωστός διαμέσου της ιταλικής πόλης. Ορισμένα από τα έργα του: Περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Απολογία υπέρ του Ακινάτου κατά Νείλου του Καβάσιλα Απολογίαι υπέρ της ιδίας αυτού πίστεως και υπέρ του αδελφού του Πρόχορου Μονωδία επί τοις εν Θεσσαλονίκη πεσούσι (1346)Εκτός από τα προαναφερθέντα έργα του Ακινάτη, μετέφρασε το έργο του Άνσελμου του Καντέρμπουρυ για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και την επιστολή του για τα Άζυμα, αποσπάσματα από τα έργα του Αυγουστίνου κ.ά. Έγραψε επίσης Πανηγυρικούς λόγους για τον Ιωάννη Καντακουζηνό και τον Ιωάννη Παλαιολόγο ενώ οι Επιστολές του προσφέρουν πολύτιμο ιστορικό υλικό για τα γεγονότα της εποχής. https://www.academia.edu/51518604/Demetrius_Cydones_and_his_Times_%CE%91_Study_of_his_Life_and_his_Writings_with_emphasis_on_his_Correspondence_%CE%9F_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%85%CE%B4%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%B7_%CE%95%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BC%CE%B5_%CE%AD%CE%BC%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_ Βιβλιογραφία Ε.Κ. Πριγκιπάκη, Ο Δημήτριος Κυδώνης και η Εποχή του. Μελέτη του Βίου και του Συγγραφικού του Έργου με έμφαση στην Επιστολογραφία του, Θεσσαλονίκη: Aντ. Σταμούλης, 2022 | Ο Δημήτριος Κυδώνης ήταν Βυζαντινός λόγιος και αξιωματούχος. Κατά την ησυχαστική έριδα, το 14ο αιώνα, ανήκε στην πλευρά των αντιησυχαστών. Είχε σημαντικό συγγραφικό και μεταφραστικό έργο. Μεταξύ άλλων μετέφρασε τα δύο πρώτα μέρη της Summa Theologiae, του Θωμά Ακινάτη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CF%85%CE%B4%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
ΦΚ Μουγάν | Η ομάδα ιδρύθηκε το 2007 με το όνομα FK NBC Salyan. Συμμετείχε στη First Division, A Grupu. Τερμάτησε πρώτη στον όμιλο της κερδίζοντας το δικαίωμα να διεκδικήσει την άνοδο, αλλά ανεπιτυχώς. Ωστόσο, η FK Masallı αποσύρθηκε και η FK NBC Salyan πήρε τη θέση της στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Αζερμπαϊτζάν. Την περίοδο 2008/09, η FK NBC Salyan άλλαξε το όνομα της σε ΦΚ Μουγάν στις 31 Οκτωβρίου 2008. Ο πρώτος αγώνας τους ήταν με αντίπαλο την FK Qäbälä, όπου ηττήθηκε με 4-1. Η πρώτη τους νίκη ήρθε με αντίπαλο τη PFC Turan Tovuz την οποία κέρδισαν με 3-1. Τερμάτισε στη 12η θέση, παραμένοντας στην κατηγορία. Την περίοδο 2010-11 η ομάδα τερμάτισε στην 8η θέση του πίνκα αλλά λόγω προβλημάτων χορηγίας, δεν της επιτρέπει να συμμετάσχει την επόμενη σεζόν και αντικαταστάθηκε από την Simurq PFC.Το 2012, ο ιδιοκτήτης της ομάδας ανακοίνωσε ότι η ομάδα θα διαλυθεί και δεν θα συμμετάσχει στην Πρώτη κατηγορία Αζερμπαϊτζάν. Official website Προφίλ στη σελίδα PFL.AZ | Η ΦΚ Μουγάν (αζερικά: Muğan Futbol Klubu) επίσης Mughan ήταν μια ποδοσφαιρική ομάδα από το Αζερμπαϊτζάν, με βάση την πόλη Salyan. Η ομάδα συμμετείχε στο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου Αζερμπαϊτζάν για πρώτη φορά την περίοδο 2008-2009. Η ομάδα προβιβάστηκε μετά που η FK Masallı αποσύρθηκε από τη διοργάνωση την περίοδο 2008/09. Στις 31 Οκτωβρίου 2008, η FK NBC Salyan άλλαξε το όνομα της σε ΦΚ Μουγάν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%9A_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%AC%CE%BD |
Εμμανουήλ Ζαπάρτας | Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο στις 2 Αυγούστου του 1925. Πατέρας του ήταν ο Δημήτριος Ζαπάρτας, καπνέμπορος, πρώην δήμαρχος Διδυμοτείχου και στέλεχος του Κόμματος Φιλελευθέρων. Κατά την περίοδο της Κατοχής ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση . Αρχικά εργάστηκε ως υπάλληλος στην Αγροτική Τράπεζα και στην συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο στην πατρική επιχείριση καπνων. Μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας την 21η Απριλίου του 1967 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου ανέλαβε ως Γενικός Διευθυντής στο Εργοστάσιο Παπάζογλου και στην συνέχεια ως Διευθυντής Προσωπικού, Πωλήσεων, Γενικός Διευθυντής και εκτελεστικό μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας " Athenee - Αφοί Τσιτσόπουλοι " . Το 1950 ολοκληρώνοντας την σχεδόν τετράχρονη στρατιωτική του θητεία ανέλαβε διευθυντής του Γραφείου του υπουργού Εθνικής Άμυνας Φίλιππου Μανουηλίδη . Υπήρξε στέλεχος του Κόμματος Φιλελευθέρων αλλά και στενός συνεργάτης και φίλος του Γεωργίου Παπανδρέου. Πρωτοπολιτεύτηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων το 1956. Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Έβρου με την Ένωση Κέντρου και επανεξελέγη το 1963 και τέλος το 1964 πρώτος στο νομό με 11.897 ψήφους. Ως βουλευτής συνέβαλε ενεργά σε έργα ανάδειξης της περιοχής του και ιδιαίτερα στην κατασκευή επαρχιακών δρόμων, στην αντιπλημμυρική προστασία του Διδυμοτείχου, στην επιλογή του Έβρου ως τόπου για την ίδρυση του εργοστασίου Ζαχάρεως, στην επιδότηση και δανειοδότηση της δρομολόγησης του πρώτου μικρού Φέρρυ - μποτ Σαμοθράκης - Αλεξανδρούπολης και σε πολλά άλλα. Μεταπολιτευτικά, πολιτεύτηκε ξανά στον Έβρο με την Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις το 1974 και έλαβε 2.207 ψήφους αλλά δεν εξελέγη . Διετέλεσε ο πρώτος Γενικός Διευθυντής στα Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών (Duty Free Shops) όταν αυτά κρατικοποιήθηκαν από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1978) και σύμβουλος Διοίκησης στην καπνοβιομηχανία " Αφοι Καρέλια " (1984). Διετέλεσε επίσης Γενικός Γραμματέας , Πρόεδρος και Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης τέως Βουλευτών & Ευρωβουλευτών . Πέθανε σε ηλικία 91 ετών στο Νέο Ψυχικό, Αττικής στις 23 Απριλίου 2016. | Ο Εμμανουήλ (Μανώλης) Ζαπάρτας (1925-2016) του Δημητρίου, ήταν Έλληνας πολιτικός , έμπορος και διευθυντικό στέλεχος εταιρειών. Υπηρέτησε ως βουλευτής Έβρου από το 1961 ως το 1967. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%AE%CE%BB_%CE%96%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1985 | Υπήρξε μεγάλη συμμετοχή αθλητών (950) από 120 σωματεία, χωρίς φυσικά συμμετοχή των κυπριακών σωματείων οι αθλητές των οποίων μετείχαν μόνο εκτός συναγωνισμού. Το πρωτάθλημα μαραθωνίου διεξήχθη στις 25 Μαΐου στην Πάτρα ταυτόχρονα με το πρωτάθλημα μαραθωνίου γυναικών. Το πρωτάθλημα δεκάθλου διεξήχθη κατά το τριήμερο των αγώνων, ενώ τα 20.000μ βάδην έγιναν στο Μαρούσι στις 11 Ιουλίου. Τα αποτελέσματά τους υπολογίστηκαν στη βαθμολογία. Στη μάχη της βαθμολογίας έπειτα από συναρπαστική μάχη επικράτησε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης με μικρή διαφορά από τον Πανελλήνιο. * "Ματιές στα Σπορ", Ιανουάριος 1986. Ηρακλής Αθανασόπουλος, "Μαραθώνιος & Μαραθώνας", Αθήνα 2010, σ. 247. GREEK CHAMPIONSHIPS. "Αθλητική Ηχώ", 6/7 ως 9/7/1985. | Το 71ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1985 διεξήχθη στο Ολυμπιακό Στάδιο Αθήνας, στην Καλογρέζα, από 5 ως 7 Ιουλίου, μαζί με το αντίστοιχο πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου γυναικών 1985. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B2%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_1985 |
Πέτρος Φωκάς | Το 969 ενώ η Αντιόχεια βρισκόταν υπό αραβική κυριαρχία, ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Β' Φωκάς και ο στρατηγός Μιχαήλ Βούρτζης πολιορκούσαν την πόλη για πολλές μέρες μέχρι τη στιγμή που κατέφθασε ο Πέτρος Φωκάς με τα στρατεύματά του και άλωσε την πόλη. Ο Πέτρος Φωκάς υπήρξε σημαντικός στρατηγός τόσο στη Μάχη της Αρκαδιούπολης (970) όσο και γενικά στον Ρωσο-Βυζαντινό Πόλεμο. Μαζί με τον αυτοκράτορα Ιωάννη Α' Τσιμισκή και τον Βάρδα Σκληρό, μπήκαν στην Αρκαδιούπολη και μετά άλωσαν τη Μεγάλη Πρεσλάβα (σημ. Βέλικι Πρέσλαβ) και το Δορύστολο (σημ. Σιλίστρα της Βουλγαρίας). Ο Πέτρος Φωκάς στάθηκε, από τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Βασιλείου Β' του Βουλγαροκτόνου, στο πλευρό του νεαρού βασιλιά και αντιστάθηκε στον αποστάτη και επαναστάτη Βάρδα Σκληρό. Κέρδισε και έχασε πολλές μάχες ενώ στη Μάχη των Ραγεών σκοτώθηκε μαζί με τους περισσότερους Βυζαντινούς στρατηγούς της μάχης. Ο Πέτρος Φωκάς σκοτώθηκε με ένα ξίφος να διαπερνά και να τον αποκεφαλίζει την ώρα της μάχης. • Γκιστάβ Σλουμπερζέ, Αυτοκράτωρ Νικηφόρος Φωκάς και η Βυζαντινή Εποποιία, Α,Β τόμος, εκδ. Βεργίνα • Γκιστάβ Σλουμπερζέ, Αυτοκράτωρ Ιωάννης Τσιμισκής και η Βυζαντινή εποποιία, Α,Β τόμος, εκδ. Βεργίνα • Γκιστάβ Σλουμπερζέ, Η Βυζαντινή Εποποιία: Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος, Α,Β τόμος, εκδ. Δημιουργία | Ο Πέτρος Φωκάς (γεν. ανάμεσα 925 - 930 / θαν. 977) ήταν ευνούχος Βυζαντινός στρατηγός. Πατέρας του ήταν ο Λέων Φωκάς ο Νεότερος και η μητέρα του άγνωστη ενώ ήταν ανιψιός του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β' Φωκά και μακρινός συγγενής του αυτοκράτορα Ιωάννη Α' Τσιμισκή. Είχε άλλα τέσσερα αδέλφια, τον πατρίκιο Νικηφόρο Φωκά, την Σοφία Φώκαινα, τον Βάρδα Φωκά τον νεότερο, και τον Μανουήλ Φωκά. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%89%CE%BA%CE%AC%CF%82 |
Άλεκ Ρ. Κωνσταντίνος | Ο Άλεκ Ρ. Κωνσταντίνος είναι γνωστός για τις συνεργασίες του με αρκετούς Γάλλους καλλιτέχνες της Eurodisco, με την πλέον γνωστή αυτή με τον ντράμερ και μουσικό παραγωγό Cerrone το 1976, για το L.P. "Love in C Minor". Το ομωνυμο κομμάτι αυτού του LP, διάρκειας 17 λεπτών, υπήρξε διεθνής eurodisco επιτυχία της εποχής, και το είχαν χαρακτηρίσει ως "αντρικό αντίλογο" στην επιτυχία της Ντόνα Σάμερ "I feel love" (στην εποχή του, το I Feel Love είχε χαρακτηριστεί από τους αμερικανούς κριτικούς ως μία "γυναικεία ωδή στον Έρωτα"). Στον ίδιο δίσκο υπήρξε και η μεγάλη Disco επιτυχία "Midnite Lady". Μία άλλη αξιόλογη συνεργασία του την ίδια εποχή, ήταν στο δισκογραφικό ντεμπούτο των Crystal Grass, με το τραγούδι "Crystal World", που κυκλοφόρησε η "Philips label" στη Γαλλία. Κατά τη δεκαετία του 1970, ο Alec συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες της εποχής που δραστηριοποιούνταν στη Γαλλία, μεταξύ των οποίων η Γάλλο-Αιγύπτιο-Ελληνίδα Dalida και ο Ντέμης Ρούσος (στο τραγούδι "L.O.V.E. Got a Hold on Me"). Με τον Ντέμη Ρούσο είχε συνεργαστεί και το 1973 για το "My Friend The Wind", μια μεγάλη επιτυχία σε Γερμανία και Ολλανδία. Μετά τη συνεργασία του με τον Cerrone, ο Κωνσταντίνος δημιούργησε το 1977 το δικό του μουσικό σχήμα, που ονομάζονταν Love & Kisses. Το σχήμα βρήκε μουσική στέγη στη "Rei Vera Label" της Γαλλίας και η πρώτη του κυκλοφορία, είχε τα τραγούδια "Accidental Lover" και "I've Found Love (Now That I've Found You)". Το δεύτερο, που έγινε γρήγορα μεγάλη επιτυχία στην Αμερική, είχε στα φωνητικά τη μακαρίτισα Joanne Stone (πλήρες όνομα Joanne Williamstone), ενώ στα βοηθητικά φωνητικά φημολογούνται ότι οι φωνές ήταν από τις Σάνι Λέσλι και Σου Γκλόβερ. Στην Αμερική το συγκεκριμένο τραγούδι κυκλοφόρησε σε ένα δίσκο με προκλητικό εξώφυλλο και πολύ σύντομα τα δικαιώματα για τις Η.Π.Α. τα απέκτησε η "Casablanca Records", με την οποία ο Alec είχε πολυετή συνεργασία. Το "Accidental Lover", κυκλοφόρησε παράλληλα από ανεξάρτητη δισκογραφική, τη "Salsoul imprint" που άνηκε στον Tom Moulton. Ο Costandinos κατά τη δεκαετία του 1970, συνεργάστηκε δύο φορές με τον Γάλλο Ρεμόν Ντονέ, γνωστό και ως Don Ray. Στη δεύτερη συνεργασία τους, δημιούργησαν ένα eurodisco άλμπουμ πρωτότυπα, με θέμα τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Το "Romeo & Juliet", που ενορχήστρωσαν οι Love & Kisses, έγινε και αυτό μεγάλη διεθνής επιτυχία. Αποτελεί πλήρη σύνθεση του Άλεκτ, χωρισμένη σε 2 μέρη που απαρτίζονται συνολικά από πέντε μουσικές συνθέσεις. Αυτή η παραγωγή, κυκλοφόρησε διεθνώς ως "Alec. R Costandinos & The Synchophonic Orchestra". Ακολούθησαν αρκετά άλμπουμ πρωτότυπα, με πιο γνωστό το Judas Iscariot, αλλά και μία συλλογή συνθέσεων και διασκευών τραγουδιών από τον Άλεκ, με τίτλο "Paris Connection". Το 1979, συνθέτει και τη μουσική της ταινίας "Trocadero Bleu Citron". Ο Άλεκ Ρ. Κωνσταντίνος ακολούθησε και τη Γαλλική τρέλα της "Space Disco" με το συγκρότημα "Sumeria" που εξαρχής θεωρήθηκε "Cult" και "Underground". Η μεγαλύτερη επιτυχία του ως "Sumeria" ήταν το "Golden Tears" και το hit "Dance (and leave it all behind you). Η σκηνική περσόνα αυτού του πρότζεκτ, θύμιζε μια κωμική εκδοχή του Ντέιβιντ Μπάουι όταν μεσουρανούσε ως "Ziggy Stardust". Η θεματολογία των τραγουδιών, περιστρέφονταν στη φανταστική ιστορία ενός εξωγήινου που κατέπεσε στη Γη και εντάχθηκε στην ανθρώπινη φυλή. Η επιτυχία των Sumeria ήταν αρκετή, ώστε αυτή η σκηνική περσόνα να εμφανιστεί κάποιες φορές στη σειρά "Mork & Mindy" του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου ABC Television. Η συνεργασία του στην Αμερική με την Casablanca Records, οδήγησε σε πολλές κυκλοφορίες, με αρκετή επιτυχία στους αμερικανικούς καταλόγους τρέχοντων πωλήσεων (charts). Μεταξύ τους, το σινγκλ "How Much, How Much I Love You" και το κύριο θέμα της ταινίας "Thank God it's Friday", μια κινηματογραφική παραγωγή της Casablanca Filmworks με πρωταγωνίστρια την Donna Summer. Στο σάουντρακ της ίδιας ταινίας, ήταν και η επιτυχία "You're The Most Precious Thing In My Life". Ωστόσο, οι περισσότερες παραγωγές του Άλεκ κυκλοφορούσαν στην Αμερική μόνο σε μορφή "Extended version" και αποκλειστικά για χρήση από DJ's. Έτσι, ενώ ως "Alec. R. Costandinos & The Synchophonic Orchestra", μεταξύ 1977 - 1980, κυκλοφόρησε πολλά τραγούδια στην Αμερική, αυτά έγιναν γνωστά μόνο στους εκεί Disco DJs. Μετά τη λήξη του συμβολαίου συνεργασίας του με την Casablanca Records, όλο αυτό το τμήμα της δουλειάς του ουτδέποτε επανακυκλοφορησε και σταδιακά ξεχάστηκε. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, επέστρεψε στη Γαλλία όπου συνεργάστηκε με την RCA France. Εκεί είχε ξανά επιτυχίες, όπως το "Something's Cookin'" και το "Americana" από την Dalida. Τα διάφορα παράλληλα project του, τα κυκλοφορούσε από την Carrere label. Εδώ να αναφέρουμε, ότι ο Κουγιουμτζιάν υπήρξε ο παραγωγός του πρώτου δίσκου της Τίνα Τάρνερ στην EMI, που είχε κάνει την επιτυχία "Love Explosion" το 1979. Η ατυχία αυτού του δίσκου, ήταν ότι κυκλοφόρησε στην Αμερική μετά τα γεγονότα της 12ης Ιουλίου του 1979 (γνωστά ως "Νύχτα κατεδάφισης της ντίσκο"), ένας ακόμα λόγος άλλωστε, που δεν συνέχισε η συνεργασία του Άλεκ με την Casablanca Records. Η τελευταία αξιόλογη επιτυχία του στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ήταν ο δίσκος "Τhe hunchback of Notre Dame" (καθυστερημένα, καθώς η παραγωγή ήταν του 1979). 1977 Romeo & Juliet (Casablanca) 1978 Hunchback of Notre Dame (Casablanca) 1978 Trocadero Bleu Citron (Casablanca) 1979 The Synchophonic Orchestra Featuring Alirol and Jacquet (Casablanca) 1979 Winds of Change (Casablanca) 1981 Americana (RCA) 1977 Love and Kisses (Casablanca) 1978 How Much, How Much I Love You (Casablanca) 1979 You Must Be Love (Casablanca) 1977 Sphinx / Sphinx (Casablanca) 1977 Sumeria / Golden Tears (Casablanca) 1978 Trocadero Bleu Citron (Casablanca) 1978 Paris Connection (Casablanca) 1979 Jefferson Starship / Winds of Change Δισκογραφία: http://www.discogs.com/artist/Alec+R.+Costandinos Βιογραφικά στοιχεία: http://www.discomuseum.com/AlecCostandinos.html Αρχειοθετήθηκε 2006-10-07 στο Wayback Machine. Αναφορά στο VH1: http://www.vh1.com/artists/az/constandinos_alec_r_/bio.jhtml Αρχειοθετήθηκε 2007-10-01 στο Wayback Machine. Λίστα no1 επιτυχιών στην Αμερική: http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_number-one_dance_hits_%28United_States%29 | Ο Άλεκ Ρ. Κωνσταντίνος, (πλήρες όνομα Αλεξάντρ Κουγιουμτζιάν) γεννήθηκε το 1944 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Ο πατέρας του ήταν Αρμενικής καταγωγής (ζούσε για χρόνια στην Αμερική) και η μητέρα του Ελληνίδα. Στα 22 του μετακόμισε στη Γαλλία και ασχολήθηκε με την παραγωγή μουσικής, κυρίως χορευτικής. Θεωρείται μάλιστα ο βασικός καταλύτης της Γαλλικής σχολής της Ευρωπαϊκής Disco (Eurodisco). Πέρα από μουσικός παραγωγός, υπήρξε επίσης συγγραφέας, εκδότης, ενώ διατηρούσε σχέση ως μουσικός και με τους Aphrodite's Child. Τη δουλειά του πολλές φορές την υπόγραφε και ως "R. Rupen", που φημολογείται ότι είναι το πατρώνυμό του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%B5%CE%BA_%CE%A1._%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82 |
Σίλαμαε | Η παλαιότερη μνεία στην περιοχή του Σιλαμάγκι χρονολογείται από το 1502, όταν η περιοχή ήταν υπό την κατοχή του Λιβονικού Τάγματος. Το 1700 καταγράφηκαν η γέφυρα πάνω από τον Σότκε και ένας μύλος. Τον 19ο αιώνα, η Σίλαμαε εξελίχθηκε σε θέρετρο με πιο ήρεμη ατμόσφαιρα σε σχέση με τη γειτονικό πόλη Χούγκερμπουργκ. Ο Ρώσος φυσιολόγος Ιβάν Παβλόφ είχε εξοχικό στη Σίλαμαε, όπου παραθέριζε από το 1891 μέχρι το 1917. Άλλοι διάσημοι παραθεριστές που επέλεγαν τη Σίλαμαε ήταν ο ζωγράφος Κονσταντίν Μπάλμοντ (1905), ο φυσικός Πάουλ Έρενφεστ (1908-1912) και ο συνθέτης Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1868).Τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, η Σίλαμαε και οι περιβάλλουσες περιοχές γνώρισαν άνθηση λόγω της εξόρυξης πετρελαίου από σχιστόλιθο. Το 1927-1929, η σουηδική εταιρία Estländska Oljeskifferkonsortiet κατασκεύασε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας και σταθμό παραγωγής ενέργειας κοντά στην έπαυλη Τουρσαμάε, στη δυτική πλευρά της Σίλαμαε. Το 1946-1948, το εργοστάσιο ανακατασκευάστηκε από τους Σοβιετικούς ώστε να μπορούν να εξάγουν οξείδιο του ουρανίου από τον αργιλιτικό πέτρωμα της περιοχής. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλοί φυλακισμένοι πολέμου χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή και εξόρυξη στη Σίλαμαε. Η γραμμή εξαγωγής του ουρανίου αναπτύχθηκε σε συνεργασία με ένα κοντινό εργοστάσιο και παρήγαγε κυρίως 40% συμπυκνωμένο ουράνιο. Οι εξορύξεις συνέχισαν μέχρι το 1952 και στη συνέχεια στο εργοστάσιο γινόταν επεξεργασία πετρωμάτων ουρανίου από διάφορες περιοχές της κεντρικής Ασίας και του ανατολικού μπλοκ, όπως η Τσεχοσλοβακία, η Ανατολική Γερμανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Ρουμανία. Το 1970 άρχισε στο εργοστάσιο η επεξεργασία λοπαρίτη από τη χερσόνησο Κόλα, παράγοντας ταντάλιο και νιόβιο. Αργότερα λάμβανε χώρα εξαγωγή οξειδίων σπανίων γαιών. Το 1982 άρχισε στο εργοστάσιο η παραγωγή εμπλουτισμένου ουρανίου (2-4,4% 235U) στη μορφή διοξειδίου του ουρανίου. Η παραγωγή ουρανίου για τα πυρηνικά εργοστάσια της Σοβιετικής Ένωσης συνέχισε μέχρι το 1989. Από το 1950 μέχρι το 1989, το εργοστάσιο παρήγαγε 98.681 τόνους ουρανίου (κυρίως U3O8) και 1354,7 τόνους εμπλουτισμένου ουρανίου.Η Σίλαμαε απέκτησε επισήμως καθεστώς πόλης το 1957. | Η Σίλαμαε (εσθονικά: Sillamäe, ρωσικά: Силламяэ, γνωστή και με τον εκγερμανισμένο όνομά της: Sillamäggi ή Sillamägi) είναι πόλη στην κομητεία Ίντα-Βίρου στη βόρεια Εσθονία, στις νότιες ακτές του κόλπου της Φινλανδίας. Το 2010 είχε 16.183 κατοίκους. Η Σίλαμαε είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Σότκε. Το όνομα της πόλης στα εσθονικά σημαίνει «λόφος γέφυρα». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CE%B5 |
Λεοπόλδος δούκας της Βαυαρίας | Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Λεοπόλδου Γ΄, μαργράβου της Αυστρίας και της Αγνής των Σαλίων, κόρης του Ερρίκου Δ΄ της Γερμανίας. Στη διαμάχη των Χοενστάουφεν με τους Γουέλφους για τον θρόνο της Γερμανίας, έλαβε το μέρος του Κορράδου Γ΄ των Χοενστάουφεν, συγγενούς της μητέρας του, ο οποίος του έδωσε ως φέουδο τη Βαυαρία, που την πήρε από τον Ερρίκο Ι΄ των Γουέλφων. Κατάφερε να διατηρήσει τη θέση του εκεί χάρη στον αδελφό του Όθωνα, επίσκοπο τού Φράιζινγκ στη Βαυαρία. Το πιο σημαντικό μέτρο της σύντομης εξουσίας του ήταν η Ανταλλαγή του Μάουτερν: το 1137 παραχώρησε τον ναό του Αγ. Πέτρου της Βιέννης στον επίσκοπο του Πάσσαου και σε αντάλλαγμα έλαβε εκτεταμένες περιοχές εκτός των τειχών της πόλης (με την εξαίρεση γης όπου θα κτιζόταν ένας νέος ναός· ο καθεδρικός του Αγ. Στεφάνου). Απεβίωσε στο αββαείο τού Νιντεράλταϊχ στη Βαυαρία απροσδόκητα και τον διαδέχθηκε ο επόμενος αδελφός του Ερρίκος Β΄ ως δούκας της Αυστρίας. Νυμφεύτηκε το 1138 τη Μαρία των Πρεμυσλιδών, κόρη του Σομπιέσλαφ Α΄ δούκα της Βοημίας· δεν απέκτησαν απογόνους. Beller, Steven (2007). A Concise History of Austria. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0521478861. Brooke, Z. N. (1938). A History of Europe: From 911 to 1198. London: Methuen & Company Ltd. ISBN 978-1443740708. Dopsch, Heinz (1999). Österreichische Geschichte 1122-1278. Vienna: Ueberreuter. ISBN 3-8000-3973-7. | Ο Λεοπόλδος ο γενναιόδωρος, γερμ. Luitpold I der Freigiebige (π. 1108 - 18 Οκτωβρίου 1141) από τον Οίκο των Μπάμπενμπεργκ ήταν δούκας της Βαυαρίας (1139-41) και ως Λεοπόλδος Δ΄, μαργράβος της Αυστρίας (1136-41). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CE%B1%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αλκμάν | Σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες, και γεννήθηκε στις Σάρδεις της Λυδίας. Από εκεί μετανάστευσε στη Σπάρτη. Υπήρχαν δύο εκδοχές για την έλευσή του εκεί. Κατά την πρώτη διατάχτηκε με κάποιο χρησμό, κατά τη δεύτερη πουλήθηκε δούλος από τις Σάρδεις. Κατά το λεξικό της Σούδας ήταν Λακεδαιμόνιος, γεννήθηκε στη Μεσσόα και άκμασε κατά την 27η Ολυμπιάδα (672 π.Χ.-668 π.Χ.). Στη Σπάρτη έμεινε μέχρι τα βαθιά γεράματά του και ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην τοποθεσία Σέβρικον, ανατολικά της Σπάρτης υπήρχε μνημείο του Αλκμάνος. Περιγράφεται ως άνθρωπος με «ιδιαίτερα ερωτική διάθεση και εφευρέτης των ερωτικών ποιημάτων». Ήταν αρκετά μορφωμένος και οι στίχοι του είναι γεμάτοι από γεωγραφικές πληροφορίες. Το απόσπασμά του για τον κόσμο που κοιμάται μετά το τέλος της μέρας, θεωρείται μοναδικό δείγμα ελληνικής ποίησης και το μιμήθηκε ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε στο έργο Το Νυχτερινό Τραγούδι Των Περιπλανώμενων. Από το έργο του Αλκμάνος σώζονται μερικά αποσπάσματα. Ο ποιητικός λόγος του συνταιριάζει την ιωνική χάρη με τη δωρική βαρύτητα. Αναφέρεται στον έρωτα και τις χαρές της ζωής και περιγράφει την ομορφιά της φύσης με ύφος απλό. Οι αλεξανδρινοί γραμματικοί χώρισαν τα έργα του σε έξι βιβλία, τα οποία περιείχαν ύμνους, παιάνες, υπορχήματα, σκόλια και παρθένεια. Ο Αλκμάν ήταν εκείνος που διαμόρφωσε τη χορική ποίηση σε ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος στη Σπάρτη. Δε συνέθετε μόνο το κείμενο των ποιημάτων του, αλλά καθόριζε και τη μουσική και τις χορευτικές και μιμητικές κινήσεις τους. Το 1855, ο Γάλλος αιγυπτιολόγος Ογκίστ Μαριέτ βρήκε σε τάφο κοντά στη δεύτερη πυραμίδα της Γκίζας έναν πάπυρο με εκατό στίχους από το Παρθένειο του Αλκμάνος «εις Άρτεμιν ορθίαν». Το Παρθένειο αρχικά αποτελούσαν δέκα ή δώδεκα στροφές, από τις οποίες σώθηκαν μόνον επτά. Στην αρχή ο χορός από ένδεκα παρθένες, με κορυφαία την Αγησιχόρα, έψελνε άσμα, το οποίο εξιστορούσε τα ηρωικά κατορθώματα του Ηρακλή κατά των Ιπποκοωντιδών. Στο κύριο μέρος του ποιήματος επαινεί και προβάλλει το κάλλος των νεανίδων Αγησιχόρας και Αγιδούς που μετέχουν στο χορό. Έργα του στη Βικιθήκη Πωλυδεύκης_..._Λύκαισον. Οὔ μ' ἔτι, παρθενικαὶ μελιγάρυες. Πολλάκι δ' ἐν κορυφαῖς ὀρέων. Πολλές φορές στα κορφοβούνια. Εὕδουσιν δ' ὀρέων. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του στο κρασί Δένθις (ίσως το αρχαιότερο κρασί με ονομασία προέλευσης), που παρήγετο στη Δενθαλιάτιδα Χώρα (σημερινή περιοχή Αλαγονίας των Τοπικών Κοινοτήτων του Ταϋγέτου του Δήμου Καλαμάτας). Όπως αναφέρει το περίφημο κρασί Δένθις, ήταν άπυρος οίνος ανθοσμίας (Αλκμάν παρ’ Αθηναίω και Ησύχιος: Ι.31). Greek Lyric II: Anacreon, Anacreontea, Choral Lyric from Olympis to Alcman (Loeb Classical Library) translated by David A. Campbell (June 1989) Harvard University Press (ISBN 0-674-99158-3) (Original Greek with facing page English translations, an excellent starting point for students with a serious interest in ancient lyric poetry. Nearly one third of the text is devoted to Alcman's work.) Lyra Graeca I: Terpander, Alcman, Sappho and Alcaeus (Loeb Classical Library) translated by J. M. Edmonds (1922) Cambridge MA: Harvard UP; London: Heinemann) (Original Greek with facing page English translations, now in the public domain.) Sappho and the Greek Lyric Poets translated by Willis Barnstone, Schoken Books Inc., New York (paperback 1988) (ISBN 0-8052-0831-3) (A collection of modern English translations suitable for a general audience, includes the entirety of Alcman's parthenion and 16 additional poetic fragments by him along with a brief history of the poet.) Alcman. Introduction, texte critique, témoignages, traduction et commentaire. Edidit Claudius Calame. Romae in Aedibus Athenaei 1983. (Original Greek with French translations and commentaries; it has the most comprehensive critical apparatus.) Poetarum melicorum Graecorum fragmenta. Vol. 1. Alcman, Stesichorus, Ibycus. Edidit Malcolm Davies. Oxonii: e typographeo Clarendoniano 1991. Greek lyric poetry: a commentary on selected larger pieces. G.O. Hutchinson. Oxford University Press 2001.*Calame, Claude: Les chœurs des jeunes filles en Grèce archaïque, vol. 1–2 (Filologia e critica 20–21). Roma: Edizioni dell'Ateneo 1977. Engl. transl. (only vol. 1): Choruses of Young Women in Ancient Greece. Lanham: Rowman & Littlefield 1997, rev. ed. 2001. (ISBN 0-7425-1524-9) . Hinge, George: Die Sprache Alkmans: Textgeschichte und Sprachgeschichte (Serta Graeca 24). Wiesbaden: Dr. Ludwig Reichert Verlag 2006. (ISBN 3-89500-492-8). Page, Denys L.: Alcman. The Partheneion. Oxford: The Clarendon Press 1951. Pavese, Carlo Odo: Il grande partenio di Alcmane (Lexis, Supplemento 1). Amsterdam: Adolf M. Hakkert 1992. (ISBN 90-256-1033-1). Priestley, J.M.: The ϕαρoς of Alcman's Partheneion 1, Mnemosyne 60.2 (2007) 175-195. Puelma, Mario: Die Selbstbeschreibung des Chores in Alkmans grossem Partheneion-Fragment, Museum Helveticum 34 (1977) 1-55. Risch, Ernst: 'Die Sprache Alkmans'. Museum Helveticum 11 (1954) 20-37 (= Kleine Schriften 1981, 314-331). Stehle, Eva: Performance and gender in Ancient Greece, Princeton 1997. Tsantsanoglou, Kyriakos (2012). Of Golden Manes and Silvery Faces: The Partheneion 1 of Alcman. Berlin: de Gruyter. ISBN 978-3110292008. . An alternatively reconstructed Greek text, translation, and commentary by a modern Greek scholar. Zaikov, Andrey: Alcman and the Image of Scythian Steed. In: Pontus and the Outside World: Studies in Black Sea History, Historiography, and Archaeology (= Colloquia Pontica. 9). Brill, Leiden and Boston 2004, 69–84. (ISBN 90-04-12154-4). Walter George Headlam, A Book of Greek Verse (Cambridge University Press, 1906) | Ο Αλκμάν (τέλη 7ου αιώνα π.Χ. - περ. 612 π.Χ.) ήταν Λυδός ή Ίωνας μελικός-χορικός και εν γένει λυρικός ποιητής, ο οποίος διαμόρφωσε σε ιδιαίτερο λογοτεχνικό είδος τη χορική ποίηση στη Σπάρτη. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%BC%CE%AC%CE%BD |
Αποτελεσματική μέθοδος | Ο ορισμός της μίας αποτελεσματικής μεθόδου περιλαμβάνει περισσότερα από ότι η ίδια η μέθοδος. Προκειμένου μια μέθοδος να ονομάζεται αποτελεσματική, πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό σε μία κλάση προβλημάτων. Εξαιτίας αυτού, η μέθοδος μπορεί να είναι αποτελεσματική ως προς μία κλάση προβλημάτων και αναποτελεσματική, με σεβασμό σε μια διαφορετική κλάση. Μια μέθοδος επίσημα ονομάζεται αποτελεσματική για μία κλάση προβλημάτων όταν πληροί τα εξής κριτήρια: Αποτελείται από ένα πεπερασμένο αριθμό με ακριβείς, πεπερασμένες οδηγίες. Όταν εφαρμόζεται σε ένα πρόβλημα από την κλάση: Πάντα τελειώνει (τερματίζει) μετά από ένα πεπερασμένο αριθμό βημάτων. Πάντα παράγει μια σωστή απάντηση. Στην αρχή, αυτό μπορεί να γίνει από έναν άνθρωπο, χωρίς βοηθήματα, εκτός από υλικά γραφής. Οι οδηγίες πρέπει μόνο να ακολουθούνται αυστηρά για να πετύχει. Με άλλα λόγια, δεν απαιτείται εφευρετικότητα για να πετύχει.Προαιρετικά, μπορεί να απαιτηθεί, επίσης, ότι η μέθοδος δεν θα επιστρέφει αποτέλεσμα όπως σαν να ήταν μια απάντηση όταν η μέθοδος εφαρμόζεται σε ένα πρόβλημα έξω από την κλάση. Προσθέτοντας αυτή την απαίτηση μειώνεται το σύνολο των κλάσεων για τις οποίες δεν είναι αποτελεσματική μέθοδος. Μια αποτελεσματική μέθοδος για τον υπολογισμό των τιμών της συνάρτησης είναι ένας αλγόριθμος. Συναρτήσεις για τις οποίες υπάρχει μερικές φορές μια αποτελεσματική μέθοδος ονομάζεται αποτελεσματικά υπολογίσιμη. Αρκετές ανεξάρτητες προσπάθειες για να δώσουν έναν επίσημο χαρακτηρισμό μίας αποτελεσματικής υπολογισιμότητας οδήγησαν σε μια ποικιλία προτεινόμενων ορισμών (γενική αναδρομή, μηχανές Turing, λ-λογισμός) που αργότερα φάνηκε να είναι ισοδύναμες. Η έννοια που συλλήφθηκε από αυτούς τους ορισμούς είναι γνωστή ως περιοδικότητα ή αποτελεσματική υπολογισιμότητα. Η Church-Turing διατριβή αναφέρει ότι οι δύο έννοιες συμπίπτουν, κάθε αριθμός-θεωρητική συνάρτηση που να είναι αποτελεσματικά υπολογίσιμη, μπορεί να υπολογιστεί ότι είναι αναδρομικά υπολογίσιμη. Καθώς αυτό δεν είναι μια μαθηματική δήλωση, δεν μπορεί να αποδειχθεί με μαθηματική απόδειξη. Αποφανσιμότητα (λογική) Πρόβλημα απόφασης Συναρτησιακό πρόβλημα Αποτελεσματικά συμπεράσματα στην θεωρία αριθμών Αναδρομικό σύνολο Αναποφάσιστο πρόβλημα S. C. Kleene (1967), Μαθηματική λογική. Ανατύπωση, Dover, 2002, ISBN 0-486-42533-9, pp. 233 επ. esp. σ. 231. | Στη λογική, τα μαθηματικά και την επιστήμη των υπολογιστών, ειδικά περαιτέρω θεωρία της λογικής και θεωρία υπολογισιμότητας, μια αποτελεσματική μέθοδος ή αποτελεσματική διαδικασία είναι μια διαδικασία για την επίλυση ενός προβλήματος από μια συγκεκριμένη κατηγορία. Μια αποτελεσματική μέθοδος μερικές φορές ονομάζεται επίσης μηχανική μέθοδος ή διαδικασία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%AD%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82 |
Μαζικά ανοικτά διαδικτυακά μαθήματα | Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα πανεπιστήμια παρείχαν πρόσβαση σε σημειώσεις διαλέξεων, υλικό αξιολόγησης και ηχογραφήσεις διαλέξεων. Πρωτοπόρο σε αυτές τις ενέργειες ήταν το Open Course Ware του MIT, το 2002. Ακολούθησε το Open Yale Courses, το 2007. Πολλές άλλες σχολές ξεκίνησαν παρόμοιες πρωτοβουλίες στη συνέχεια. Δημιουργήθηκε λοιπόν, η ανάγκη για τη δημιουργία μιας πλατφόρμας που θα μπορούσε να φιλοξενήσει αυτούς τους εκπαιδευτικούς πόρους. Έτσι, το 2007, μια δωρεάν διαδικτυακή υπηρεσία, το iTunes U ξεκίνησε τη λειτουργία της. Από όλα τα παραπάνω έλειπε όμως το στοιχείο της διδασκαλίας, δηλαδή η αλληλεπίδραση μεταξύ μαθητή-εκπαιδευτικού σε μια διαδικασία οργανωμένης μετάδοσης της γνώσης, σε μια δομή που να έχει νόημα και συνέχεια. Αυτή η έλλειψη καλύφθηκε από το πρώτο MOOC. Οι 10 θεμελιώδεις αρχές από τις βασικές θεωρίες και τα μοντέλα εκπαιδευτικού σχεδιασμού που πρέπει να ακολουθεί ένα ΜΑΔΜ είναι: Βασισμένο στο πρόβλημα: η μάθηση προωθείται όταν οι μαθητές αποκτούν δεξιότητες στο πλαίσιο προβλήματος του πραγματικού κόσμου. Ενεργοποίηση: η μάθηση προωθείται, όταν οι μαθητές ενεργοποιούν την υπάρχουσα γνώση ως θεμέλιο για νεοαποκτηθείσες δεξιότητες. Οι δραστηριότητες βοηθούν τους εκπαιδευόμενους να ενσωματώσουν τις νέες γνώσεις ή δεξιότητες στις υπάρχουσες γνώσεις τους. Παρουσίαση-Επίδειξη: η μάθηση προωθείται όταν οι εκπαιδευόμενοι παρατηρούν μια επίδειξη της ικανότητας του μανθάνειν. Αυτό υπογραμμίζει πόσο σημαντικό είναι να δείξουμε στους μαθητές πώς να εφαρμόσουν τις νέες πληροφορίες ή δεξιότητες σε νέες καταστάσεις. Εφαρμογή: η μάθηση προωθείται, όταν οι μαθητές εφαρμόζουν τις νέες ικανότητές τους για επίλυση προβλημάτων. Η κατάλληλη καθοδήγηση των εκπαιδευομένων, μέσω coaching ή scaffolding και η ανατροφοδότηση για την καθοδήγηση των εκπαιδευομένων είναι βασικές πτυχές. Ένταξη: η μάθηση προωθείται, όταν οι μαθητές ενεργοποιούνται, συζητούν και υπερασπίζονται τις νεοαποκτηθείσες ικανότητες. Οι μαθητές έχουν ευκαιρίες να προβληματιστούν για το τι έχουν μάθει, να αναθεωρήσουν, να συνθέσουν ή να τροποποιήσουν τις νέες δεξιότητές τους και να επιδείξουν και να υπερασπιστούν τις νέες τους γνώσεις ή δεξιότητες σε συναδέλφους και άλλους. Συλλογική γνώση: η μάθηση προωθείται, όταν οι μαθητές συμβάλλουν στη συλλογική γνώση. Συνεργασία: η μάθηση προωθείται, όταν οι μαθητές συνεργάζονται με άλλους. Διαφοροποίηση: η μάθηση προωθείται, όταν οι διαφορετικοί εκπαιδευόμενοι υποστηρίζονται με διαφορετικούς τρόπους μάθησης, ανάλογα με τις ανάγκες τους. Αυθεντικοί πόροι: η μάθηση προωθείται όταν οι πόροι μάθησης αντλούνται από τον πραγματικό κόσμο. Ανατροφοδότηση: η μάθηση προωθείται, όταν οι μαθητές λαμβάνουν σχόλια από ειδικούς για την απόδοσή τους. Η σημερινή κατάσταση όσον αφορά την έρευνα σχετικά με τα MOOC αφορά τον παιδαγωγικό τους ρόλο. Ακόμα τα MOOC προτάθηκε να χωριστούν σε xMOOC και cMOOC κάτι που θεωρήθηκε ότι ήταν ιδιαίτερα απλοϊκό και για αυτό οδήγησε σε προβλήματα με νέες προτάσεις που προσπαθούν να ανταποκριθούν στην ετερογένεια των συμμετεχόντων σε ένα MOOC χρησιμοποιώντας ένα μάθημα τύπου x, των πλεονεκτημάτων των μαθήσεων connectivist ή των MOOC διπλής στρώσης που δίνουν τη δυνατότητα στους μαθητές να επιλέξουν το ένα ή το άλλο (xMOOC ή cMOOC) όποτε το επιθυμούν. Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι πρόσφατα εμφανίστηκαν νέοι τύποι MOOC (sMOOC). Επίσης έχουμε συνδυασμούς μεταξύ των παραπάνω. Ελάχιστες μελέτες έχουν ασχοληθεί με την επίδραση ορισμένων τύπων σχεδιασμού MOOC στα μαθησιακά αποτελέσματα. Τεράστιος όγκος των δεδομένων που παράγονται από την έρευνα για τα παραδοσιακά MOOC μας λέει περισσότερα για το τι κάνουν οι σπουδαστές από ό,τι μαθαίνουν. Οι μικτές προτάσεις που ενδιαφέρονται για τη μελέτη των επιδόσεων των μαθητών, ενδιαφέρονται για την αναζήτηση προτάσεων που διευκολύνουν την εισαγωγή των MOOC στην επίσημη και ρυθμιζόμενη διδασκαλία, τόσο σε πανεπιστημιακό επίπεδο όσο και σε επίπεδο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τα υβριδικά MOOC τράβηξαν την προσοχή όταν επεσήμαναν τη σύγκριση μεταξύ των υβριδικών MOOC και άλλων παραδοσιακών μαθημάτων ως μία από τις πιο προηγμένες γραμμές έρευνας και στην οποία οι διευθυντές των ιδρυμάτων εξέφρασε ενδιαφέρον. Τα MOOC προσφέρουν στους μαθητές συνεργατικούς χώρους στους οποίους αλληλεπιδρούν και ενισχύουν την εργασία τους με την υποστήριξη ενός ευρέος φάσματος εργαλείων, από τα παραδοσιακά φόρουμ έως τη χρήση των δικών τους μέσων κοινωνικής δικτύωσης Web 2.0 και των ομάδων του facebook. Τα υβριδικά, συνεταιριστικά, προσαρμοστικά και άλλα παρόμοια MOOCs ενισχύουν τη χρήση κοινωνικών δικτύων, τα οποία δημιουργούν τουλάχιστον δύο είδη προβλημάτων: τεράστιο όγκο δεδομένων και πληροφοριών που δεν μπορούν να μελετηθούν σε βάθος δυσκολία απάντησης σε ένα τεράστιο αριθμό φοιτητών. | Τα Μαζικά Ανοικτά Διαδικτυακά Μαθήματα (ΜΑΔΜ, αγγλικά: Massive Open Online Course MOOC) είναι διαδικτυακά μαθήματα τα οποία σκοπεύουν στην απεριόριστη συμμετοχή και την ανοικτή πρόσβαση μέσω διαδικτύου. Εκτός από το παραδοσιακό υλικό εκμάθησης, όπως βιντεοσκοπημένες ομιλίες, υλικό μελέτης και προβλήματα, πολλά ΜΑΔΜ παρέχουν διαδραστικά φόρουμ χρηστών για την υποστήριξη αλληλεπιδράσεων μεταξύ των σπουδαστών, καθηγητών και βοηθών διδασκαλίας. Τα ΜΑΔΜ είναι μια πρόσφατη και ευρέως μελετημένη εξέλιξη της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης τα οποία εισάχθηκαν αρχικά το 2008 και έχουν εξελιχθεί σε δημοφιλές μέσο μάθησης το 2012. Τα πρώιμα ΜΑΔΜ συνήθως τόνιζαν τα χαρακτηριστικά ανοικτής πρόσβασής τους, όπως ανοικτές άδειες περιεχομένου, δομή και σκοπούς μάθησης, για να προωθήσουν την επαναχρησιμοποίηση των πόρων τους. Αργότερα, κάποια ΜΑΔΜ χρησιμοποιούν κλειστές άδειες για το υλικό των μαθημάτων τους, ενώ κρατούν ελεύθερη την πρόσβαση για τους σπουδαστές. Ενώ τα προσφερόμενα μαθήματα είναι δωρεάν κάποιες φορές απαιτείται πληρωμή για τη λήψη πιστωτικών μονάδων, πιστοποιητικών ή για την πρόσβαση σε υπηρεσίες ταυτοποίησης και αξιολόγησης. Κάποιες από τις πιο δημοφιλείς διεθνείς πλατφόρμες ΜΑΔΜ είναι οι: Coursera και edX. Αντίστοιχα, από ελληνικά πανεπιστήμια και ιδρύματα υπάρχουν οι πλατφόρμες: Ανοικτά μαθήματα και Mathesis. Στην ουσία τα ΜΑΔΜ είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για τη δημιουργία μιας ικανής σε μέγεθος κοινότητας με άξονα ένα μάθημα. Σύμφωνα με τον Στιούαρτ Κάουφμαν, όταν μια δομή δικτύου γίνει επαρκώς πολύπλοκη, δηλαδή όταν ένας μεγάλος αριθμός κόμβων μπορεί να αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους και να τους επηρεάζει, τότε δημιουργούνται οι συνθήκες για την αυτοοργάνωση και την ανάδυση πολύπλοκων συμπεριφορών. Στην περίπτωση της δυνητικής μαθησιακής κοινότητας ενός οργανισμού μάθησης που συγκροτείται με την αξιοποίηση μιας υπάρχουσας δυνητικής κοινότητας, τα μέλη της εξωτερικής κοινότητας έχουν ήδη διαμορφώσει μια πολύπλοκη δικτυακή δομή και αρκεί να ενταχθούν στο δίκτυο και τα μέλη της εκπαιδευτικής ομάδας (φοιτητές-καθηγητές) για να σχηματίσουν ένα νέο πολύπλοκο δίκτυο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AC_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1 |
Κατάλογος μαχητικών αεροσκαφών | Κατάλογος βομβαρδιστικών αεροσκαφών Κατάλογος αεροσκαφών εγγύς υποστήριξης J.M. Bruce (1995). «de Bruyère C.1 of 1917». Windsock International (Albatros Publications) 11 (5). Davilla, Dr. James J.· Soltan, Arthur M. (1997). French Aircraft of the First World War. Stratford CT: Flying Machines Press. ISBN 0-9637110-4-0. Grosz, Peter M. (1998). Dornier D.I. Windsock Mini Datafile. 12. Hertfordshire: Albatros Productions Ltd. ISBN 0-948414-92-8. Kowalski, Tomasz J. (2003). Nieuport 1-27. Lublin: Kagero. ISBN 83-89088-09-6. Mikesh, Robert C· Abe, Shorzoe (1990). Ιαπωνίαese Aircraft 1910-1941. London: Putnam Aeronatical Books. ISBN 1-55750-563-2. | Το παρόν είναι κατάλογος πολεμικών αεροσκαφών που σχεδιάστηκαν με κύριο ρόλο την εναέρια μάχη. Συνεπώς δεν περιλαμάνονται τύποι αεροσκαφών που καλύπτουν άλλους ρόλους και δευτερευόντως έχουν δυνατότητες αέρος-αέρος. Περιλαμβάνονται μαχητικά τα οποία είναι επιχειρησιακά σήμερα, παλαιότερα επιχειρησιακά αεροσκάφη που έχουν πλέον αποσυρθεί καθώς και πρωτότυπα τα οποία έχουν πραγματοποιήσει πτήση. Δεν καταγράφονται αεροσκάφη τα οποία δεν κατασκευάστηκαν αλλά παρέμειναν στην φάση της σχεδίασης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%86%CF%8E%CE%BD |
Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι (ταινία) | Πρόκειται για την ιστορία του Ιωάννη Βαρβάκη, ενός πειρατή που γίνεται ζάπλουτος έμπορος χαβιαριού και δεν σταματά να αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εμπόδιο για την απόκτηση χρήματος, εξουσίας και πολιτικής επιρροής, για να χαρίσει στο τέλος όλα του τα υπάρχοντα στο όνομα της αγάπης. Η επική αυτή ιστορία βασίζεται στην πραγματική ζωή του Εθνικού ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη και ξεκινά από τα Ψαρά του Αιγαίου Πελάγους, φτάνει στην αυλή της Μεγάλης Αικατερίνης στη Ρωσική Αυτοκρατορία, απλώνεται στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας για να καταλήξει στη διχασμένη από εμφύλιες διαμάχες Ελλάδα, κατά την Επανάσταση του 1821. Σεμπάστιαν Κοχ... Ιωάννης Βαρβάκης Εβγκένι Στίτσκιν... Ιβάν Χουάν Ντιέγκο Μπότο... Λεφεντάριος Κατρίν Ντενέβ... Μεγάλη Αικατερίνη Τζον Κλιζ... Μακόρμικ Όλγκα Σουτούλοβα... Έλενα Λάκης Λαζόπουλος... Ψαράς (του Θεού) Μαρίσα Τριανταφυλλίδου: Μαρία Νικ Άσντον... Βρετανός πρέσβης Άκης Σακελλαρίου... Κίμων Χριστόφορος Παπακαλιάτης... Ποτέμκιν Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου... μητέρα Βαρβάκη Φωτεινή Μπαξεβάνη... Λουντμίλα Παύλος Κοντογιαννίδης... καραβομαραγκός Αλέξανδρος Μυλωνάς... πρωθυπουργός Γιάννης Βούρος... επιχειρηματίας Α Μάνος Βακούσης... επιχειρηματίας Β Γιώργος Μακρής... επιχειρηματίας Γ Ειρήνη Μπαλτά... σύζυγος Βαρβάκη Παραγωγός: Ελένη Σμαραγδή Συμπαραγωγός: Fedor Popov Παραγωγή: Alexandros Film Συμπαραγωγοί: Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, ΕΡΤ, Nova Βαρβάκειο ΊδρυμαΤα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 31 Οκτωβρίου 2011 και ολοκληρώθηκαν στις 13 Απριλίου 2012. Για τις ανάγκες της ταινίας κατασκευάστηκαν 300 νέα κοστούμια και άλλα 800 ενοικιάστηκαν από το εργαστήριο του Cornejo στην Ισπανία, ένα από τα μεγαλύτερα βεστιάρια του κόσμου. Τα γυρίσματα περιλαμβάνουν τοποθεσίες τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας, από τα Ψαρά ως την Αγία Πετρούπολη. Το καστ απαρτίζουν ηθοποιοί από 6 χώρες: Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ισπανία, Γερμανία και Ελλάδα, ενώ τα γυρίσματα έγιναν σε πέντε χώρες. Η ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους στην Ελλάδα, από τις 11 Οκτωβρίου 2012. Τη διανομή της ταινίας στην Ελλάδα και την Κύπρο έχει αναλάβει η Feelgood Entertainment σε συνεργασία με το ελληνικό γραφείο της SONY Pictures Home Entertainment Hellas. Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε τον Σεπτέμβριο του 2012 στο 37o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο. Κυκλοφόρησε επίσης με τη μορφή ντιβιντί στις 7 Μαρτίου 2013 και με τη μορφή Blu-Ray στις 5 Απριλίου της ίδιας χρονιάς. Η ιστοσελίδα της ταινίας Αρχειοθετήθηκε 2012-09-30 στο Wayback Machine. Το ιστολόγιο της ταινίας H σελίδα της ταινίας στο facebook Η σελίδα της ταινίας στο Twitter Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι στο imdb Deneuve, Koch, Cleese start shoot for Greek film God Loves Caviar, στο Screen Daily «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι»: Δείτε αποκλειστικές σκηνές από τα γυρίσματα από το flix.gr Ο Γιάννης Σμαραγδής μιλάει στην Μαρία Χούκλη και στον ΑNT1 TV για τη νέα του ταινία αλλά και το νέο ελληνικό κινηματογράφο. God Loves Caviar στο New York Times Greek-Russian God Loves Caviar starts shooting στο Cineuropa Catherine Deneuve: Impératrice face à John Cleese dans God Loves Caviar Στα ίχνη του Ιωάννη Βαρβάκη, Α' Μέρος ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ Στα ίχνη του Ιωάννη Βαρβάκη, Β' Μέρος ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ Η σελίδα της ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο Το Press Kit της ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο Κριτική της ταινίας από τον Γιώργο Κρασακόπουλο | Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι (αγγλικά: God Loves Caviar) είναι ταινία διεθνούς παραγωγής σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, σε παραγωγή της Alexandros Film και σε σενάριο που συνυπογράφουν οι Γιάννης Σμαραγδής, Παναγιώτης Πασχίδης, Τζάκι Παβλένκο και Βλαντίμιρ Βαλούτσκι. Πρωταγωνιστούν οι Σεμπάστιαν Κοχ, Τζον Κλιζ, Κατρίν Ντενέβ, Χουάν Ντιέγκο Μπότο, Εβγκένι Στίτσκιν και Όλγκα Σουτούλοβα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%98%CE%B5%CF%8C%CF%82_%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%B5%CE%B9_%CF%84%CE%BF_%CF%87%CE%B1%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B9_(%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1) |
Χάακον Ζ΄ της Νορβηγίας | Ο Πρίγκιπας Κάρολος γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1872 στα Ανάκτορα Σαρλότενλουντ κοντά στην Κοπεγχάγη. Έλαβε τα ονόματα Χριστιανός Φρειδερίκος Κάρολος Γεώργιος Βάλντεμαρ Άξελ και ήταν γνωστός ως Κάρολος (ομώνυμος του εκ μητρός παππού του, Βασιλιά της Σουηδίας-Νορβηγίας). Ήταν ο δεύτερος γιος του Φρειδερίκου, Διαδόχου της Δανίας (μετέπειτα Φρειδερίκου Η΄) και της συζύγου του Λουίζας της Σουηδίας. Ο πατέρας του ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας και της Λουίζας της Έσσης-Κάσσελ, που ήταν η μοναδική κόρη του Κάρολου ΙΕ΄ της Σουηδίας (που ήταν επίσης βασιλιάς της Νορβηγίας ως Κάρολος Δ΄) και της Λουίζας της Ολλανδίας. Βαφτίστηκε στα στα Ανάκτορα Σαρλότενλουντ στις 7 Σεπτεμβρίου 1872 από τον Επίσκοπο Σέλαιν, Χανς Λάσεν Μάρτενσεν. Από την πλευρά του πατέρα του ήταν ανιψιός της Βασίλισσας Αλεξάνδρας του Ηνωμένου Βασιλείου, της Αυτοκράτειρας Μαρίας Φιόντοροβνας της Ρωσίας και του Γεωργίου Α΄ των Ελλήνων. Ανάμεσα στα ξαδέλφια του ήταν ο Κωνσταντίνος Α΄ των Ελλήνων, ο Γεώργιος Ε΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και ο Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας. Ο Πρίγκιπας Κάρολος ανήκε στον κλάδο Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Γκλύξμπουργκ του Οίκου του Όλντενμπουργκ. Ο Οίκος του Όλντενμπουργκ ήταν η Βασιλική Οικογένεια της Δανίας από το 1448. Μεταξύ 1536 και 1814 κυβέρνησε επίσης τη Νορβηγία, που τότε ανήκε στο Βασίλειο Δανίας-Νορβηγίας. Ο οίκος προερχόταν από τη βόρεια Γερμανία, όπου ο κλάδος Γκλύξμπουργκ (Λύξμποργκ) είχε το μικρό του φέουδο. Η οικογένεια είχε μόνιμους δεσμούς με τη Νορβηγία από τα τέλη του Μεσαίωνα. Αρκετοί από τους πατρικούς του προγόνους ήταν βασιλιάδες της ανεξάρτητης Νορβηγίας (Χάακον Ε΄ της Νορβηγίας, Χριστιανός Α΄ της Νορβηγίας, Φρειδερίκος Α΄, Χριστιανός Γ΄, Φρειδερίκος Β΄, Χριστιανός Δ΄, καθώς και ο Φρειδερίκος Γ΄ της Νορβηγίας, που ενσωμάτωσε τη Νορβηγία στο κράτος του Όλντενμπουργκ με τη Δανία, το Σλέσβιχ και το Χόλσταϊν και μετά δεν ήταν ανεξάρτητη μέχρι το 1814). Ο Χριστιανός Φρειδερίκος, που ήταν ο Βασιλιάς της Νορβηγίας για λίγο το 1814, ο πρώτος βασιλιάς του νορβηγικού συντάγματος του 1814 και του αγώνα για ανεξαρτησία, ήταν προπάππους του. Μεγάλωσε μαζί με την υπόλοιπη βασιλική οικογένεια της Δανίας στην Κοπεγχάγη και εκπαιδεύτηκε στη Βασιλική Ναυτική Ακαδημία της Δανίας από το 1889 έως το 1893, αποφοιτώντας υποπλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού της Δανίας. Το 1894 προήχθη στον βαθμό του πλοιάρχου και παρέμεινε σε υπηρεσία στο Βασιλικό Δανικό Ναυτικό μέχρι το 1905.Στις 22 Ιουλίου 1896 παντρεύτηκε στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ την πρώτη ξαδέλφη του Πριγίπισσα Ματθίλδη της Ουαλίας, κόρη του μετέπειτα Εδουάρδου Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και της συζύγου του Αλεξάνδρας της Δανίας, μεγαλύτερης κόρης του Χριστιανού Θ΄ και της Λουίζας. Ο μοναχογιός τους, Αλέξανδρος, μετέπειτα Πρίγκιπας του Στέμματος (και τελικά Βασιλιάς Όλαφ Ε΄ της Νορβηγίας, γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1903. Μετά τη διάλυση της Ένωσης μεταξύ Σουηδίας και Νορβηγίας το 1905 μια επιτροπή της Νορβηγικής κυβέρνησης εξέτασε πολλούς πρίγκιπες των ευρωπαϊκών βασιλικών σπιτιών ως υποψήφιους για το νορβηγικό στέμμα. Αν και η Νορβηγία είχε νομικά καθεστώς ανεξάρτητου κράτους από το 1814, δεν είχε το δικό της βασιλιά από το 1387. Σταδιακά ο πρίγκιπας Κάρολος έγινε ο κύριος υποψήφιος, κυρίως επειδή καταγόταν από βασιλείς της ανεξάρτητης Νορβηγίας. Είχε επίσης έναν γιο, εξασφαλίζοντας διάδοχο του θρόνου, και το γεγονός ότι η σύζυγός του, Πριγκίπισσα Ματθίλδη, ήταν μέλος της Βρετανικής Βασιλικής Οικογένειας θεωρήθηκε από πολλούς ως πλεονέκτημα για το πρόσφατα ανεξάρτητο Νορβηγικό κράτος.Ο δημοκρατικών απόψεων Κάρολος, γνωρίζοντας ότι η Νορβηγία εξακολουθούσε να συζητά αν θα παραμείνει βασίλειο ή θα στραφεί αντίθετα σε ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, κολακεύτηκε από την πρόταση της Νορβηγικής κυβέρνησης, αλλά την αποδέχθηκε υπό την προϋπόθεση της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος για να φανεί αν η μοναρχία ήταν η επιλογή του νορβηγικού λαού. Οταν το δημοψήφισμα επιβεβαίωσε με συντριπτική πλειοψηφία 79 τοις εκατό (259.563 ψήφοι υπέρ και 69.264 κατά) ότι οι Νορβηγοί επιθυμούσαν να διατηρήσουν τη μοναρχία, [6] ο θρόνος της Νορβηγίας προσφέρθηκε επίσημα στον Πρίγκιπα Κάρολο από το Storting και εξελέγη στις 18 Νοεμβρίου 1905. Όταν ο Κάρολος αποδέχθηκε την προσφορά το ίδιο το απόγευμα (μετά την έγκριση του παππού του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας), αφοσιώθηκε αμέσως στην υιοθετημένη χώρα του, παίρνοντας το Αρχαίο Νορδικό όνομα Χάακον, ένα όνομα που δεν είχε χρησιμοποιηθεί από βασιλείς του Νορβηγία για πάνω από 500 χρόνια. [7] Με αυτό τον τρόπο, διαδέχθηκε τον εκ μητρός παππού-θείο του Όσκαρ Β΄ της Σουηδίας, που παραιτήθηκε από τον νορβηγικό θρόνο τον Οκτώβριο, μετά τη συμφωνία μεταξύ Σουηδίας και Νορβηγίας σχετικά με τους όρους διαχωρισμού της ένωσης. Η νέα βασιλική οικογένεια της Νορβηγίας έφυγε από τη Δανία με τη βασιλική θαλαμηγό της Δανίας Dannebrog και έπλευσε στο Όσλοφιορδ. Στο Φρούριο Οσκαρμποργκ επιβιβάστηκαν στο πλοίο του Νορβηγικού Ναυτικό Heimdal. Μετά από τριήμερο ταξίδι έφτασαν στη Χριστιανία (σήμερα Όσλο) νωρίς το πρωί της 25ης Νοεμβρίου 1905. Δύο ημέρες αργότερα ο Χάακον ορκίστηκε ως ο πρώτος βασιλιάς της ανεξάρτητης Νορβηγίας μετά από 518 χρόνια. Η στέψη του και της συζύγου του Ματθίλδης πραγματοποιήθηκε στον καθεδρικό ναό του Νίνταρος στο Τρόντχαϊμ στις 22 Ιουνίου 1906. Ο Βασιλιάς Χάακον έτυχε μεγάλης δημοφιλίας από τον νορβηγικό λαό. Ταξίδευε σε όλη τη Νορβηγία. Αν και το Σύνταγμα της Νορβηγίας ανέθετε στον Βασιλιά σημαντικές εκτελεστικές εξουσίες, στην πράξη σχεδόν όλες οι σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις λαμβάνονταν από την Κυβέρνηση εν ονόματί του. Ο Χάακον Ζ΄ περιορίστηκε σε υπερκομματικό ρόλο, χωρίς να παρεμβαίνει στην πολιτική, μια πρακτική που συνέχισε ο γιος και ο εγγονός του. Ωστόσο η μακρά βασίλεια του του προσέδωσε σημαντικό ηθικό κύρος ως σύμβολο της ενότητας της χώρας. Ο Νορβηγός εξερευνητής και βραβευμένος με το βραβείο Νόμπελ Φρίντγιοφ Νάνσεν έγινε φίλος της Βασιλικής Οικογένειας. Το 1927 το Εργατικό Κόμμα έγινε το μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο και στις αρχές του επόμενου έτους η πρώτη κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος της Νορβηγίας ανέβηκε στην εξουσία. Το Εργατικό Κόμμα θεωρείτο από πολλούς ως «επαναστατικό» και ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης συνέστησε τότε να μην διορίσει τον Κρίστοφερ Χόρνσρουντ ως πρωθυπουργό. Ο Χάακον ωστόσο αρνήθηκε να εγκαταλείψει την κοινοβουλευτική πρακτική και ζήτησε από τον Χόρνσρουντ να σχηματίσει τη νέα κυβέρνηση. Σε απάντηση σε ορισμένους από τους επικριτές του, δήλωσε, "Είμαι Βασιλιάς και των Κομμουνιστών" (Νορβηγικά:Jeg er også kommunistenes kong).Ο Πρίγκιπας του Στέμματος Όλαφ παντρεύτηκε την ξαδέλφη του Μάρθα της Σουηδίας στις 21 Μαρτίου 1929. Ήταν η κόρη της Ίνγκεμποργκ, αδελφής του Χάακον, και του Κάρολου, Δούκα του Βέστεργκετλαντ. Ο Όλαφ και η Mάρθα απέκτησαν τρία παιδιά: τον Ράγκνχιλντ (1930–2012), την Άστριντ (1932) και τον Χάραλντ (1937), που επρόκειτο να γίνει βασιλιάς το 1991. Η Βασίλισσα Ματθίλδη πέθανε απροσδόκητα ενώ επισκεπτόταν το Ηνωμένο Βασίλειο στις 20 Νοεμβρίου 1938. Η Νορβηγία δέχθηκε εισβολή από τις ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις της Ναζιστικής Γερμανίας τις πρώτες πρωινές ώρες της 9ης Απριλίου 1940. Το Γερμανικό ναυτικό απόσπασμα που εστάλη να καταλάβει το Όσλο συνάντησε αντίσταση από το Φρούριο Οσκαρσμποργκ. Το φρούριο έβαλε κατά των εισβολέων, βυθίζοντας το καταδρομικό Blücher και καταστρέφοντας το καταδρομικό Lützow, με σοβαρές γερμανικές απώλειες που περιλάμβαναν πολλές από τις ένοπλες δυνάμεις, πράκτορες της Γκεστάπο και διοικητικό προσωπικό που επρόκειτο να καταλάβει τη νορβηγική πρωτεύουσα. Αυτό οδήγησε στην απόσυρση του υπόλοιπου γερμανικού στoλίσκου, εμποδίζοντας τους εισβολείς να καταλάβουν το Όσλο την αυγή, όπως είχε προγραμματιστεί. Η γερμανική καθυστέρηση στην κατάληψη του Όσλο, μαζί με την άμεση δράση του Προέδρου του StortingΚ. Γ. Χάμπρο, έδωσε την ευκαιρία στη νορβηγική βασιλική οικογένεια, το υπουργικό συμβούλιο και τα περισσότερα από τα 150 μέλη του Storting να αναχωρήσουν βιαστικά από την πρωτεύουσα με ειδικό τρένο. Το Storting συγκλήθηκε πρώτα στο Χάμαρ το ίδιο απόγευμα, αλλά με την ταχεία προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων, η ομάδα προχώρησε στο Ελβερουμ. Το συγκληθέν Storting ενέκρινε ομόφωνα ένα ψήφισμα, την επονομαζόμενη Εξουσιοδότηση Έλβερουμ, παρέχοντας στο υπουργικό συμβούλιο όλες τις εξουσίες για την προστασία της χώρας μέχρις ότου το ίδιο μπορούσε να συγκληθεί ξανά. Την επόμενη μέρα ο Κουρτ Μπρέγιερ, ο Γερμανός Υπουργός για τη Νορβηγία, ζήτησε συνάντηση με τον Χάακον. Ο Γερμανός διπλωμάτης τον κάλεσε να αποδεχθεί τα αιτήματα του Αδόλφου Χίτλερ για τερματισμό κάθε αντίστασης και διορισμό του Βίντκουν Κουίσλιγκ ως πρωθυπουργού. Ο Κουίσλιγκ, αρχηγός του φασιστικού κόμματος της Νορβηγίας Nasjonal Samling είχε αυτοανακηρυχθεί πρωθυπουργός λίγες ώρες νωρίτερα στο Όσλο ως επικεφαλής μιας γερμανικής κυβέρνησης-μαριονέτας. Αν τον είχε ορίσει επίσημα ο Χάακον θα είχε πράγματι δώσει νομική επικύρωση στην εισβολή. Ο Μπρέγιερ πρότεινε στον Χάακον να ακολουθήσει το παράδειγμα της Δανικής κυβέρνησης και του αδερφού του Χριστιανού Ι΄, που είχε παραδοθεί σχεδόν αμέσως μετά την εισβολή της προηγούμενης ημέρας και απείλησε τη Νορβηγία με σκληρά αντίποινα εάν δεν παραδοθεί. Ο Χάακον του απάντησε ότι δεν μπορούσε να πάρει την απόφαση ο ίδιος, αλλά μπορούσε να ενεργήσει μόνο μετά από συμβουλή της κυβέρνησης. Σε μια συνεδρίαση στο Νίμπεργκσουντ ο Βασιλιάς ανακοίνωσε το γερμανικό τελεσίγραφο στο υπουργικό συμβούλιο και δήλωσε: Επηρεάζομαι βαθιά από την ευθύνη που μου έχει ανατεθεί αν απορριφθεί το γερμανικό αίτημα. Η ευθύνη για τις καταστροφές που θα βρουν τον λαό και τη χώρα είναι πράγματι τόσο σοβαρή που φοβάμαι να την αναλάβω. Εναπόκειται στην κυβέρνηση να αποφασίσει, αλλά η θέση μου είναι σαφής. Από την πλευρά μου δεν μπορώ να δεχτώ τις γερμανικές απαιτήσεις. Θα ερχόταν σε σύγκρουση με όλα όσα έχω θεωρήσει ως καθήκον μου ως Βασιλιάς της Νορβηγίας από τότε που ήρθα σε αυτή τη χώρα πριν από σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια. Ο Χάακον συνέχισε λέγοντας ότι δεν μπορούσε να διορίσει τον Κουίσλιγκ ως πρωθυπουργό, καθώς γνώριζε ότι ούτε ο λαός ούτε το Storting τον εμπιστευόταν. Ωστόσο, αν το υπουργικό συμβούλιο είχε διαφορετική άποψη, ο Βασιλιάς είπε ότι θα παραιτείτο για να μην εμποδίσει την απόφαση της κυβέρνησης. Ο Νιλς Χέλμτβεϊτ, Υπουργός Εκκλησίας και Παιδείας, έγραψε αργότερα: Αυτό έκανε μεγάλη εντύπωση σε όλους μας. Πιο ξεκάθαρα από ποτέ μπορούσαμε να δούμε τον άνδρα πίσω από τα λόγια. Ο βασιλιάς που είχε χαράξει μια γραμμή για τον εαυτό του και το έργο του, μια γραμμή από την οποία δεν μπορούσε να παρεκκλίνει. Μέσα στα πέντε χρόνια [στην κυβέρνηση] είχαμε μάθει να σεβόμαστε και να εκτιμούμε τον βασιλιά μας και τώρα, με τα λόγια του, μας εμφανιζόταν ως ένας σπουδαίος άνθρωπος, δίκαιος και δυνατός, ηγέτης σε αυτά τα μοιραία χρόνια για τη χώρα μας. Εμπνεόμενη από τη στάση του η κυβέρνηση τον συμβούλεψε ομόφωνα να μην διορίσει καμία κυβέρνηση με επικεφαλής τον Κουίσλιγκ. Μέσα σε λίγες ώρες μετέφερε τηλεφωνικά την άρνησή του στον Μπρέγιερ. Εκείνο το βράδυ η NRK μετέδωσε στον νορβηγικό λαό την απόρριψη από την κυβέρνηση των γερμανικών απαιτήσεων. Στην ίδια εκπομπή η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα αντισταθεί στη γερμανική εισβολή όσο το δυνατόν περισσότερο και εξέφρασε την πεποίθησή τους ότι οι Νορβηγοί θα την υποστηρίξουν. Το επόμενο πρωί, στις 11 Απριλίου 1940, σε μια προσπάθεια να εξοντώσουν τον ανυπότακτο βασιλιά και την κυβέρνηση της Νορβηγίας, τα βομβαρδιστικά της Luftwaffe επιτέθηκαν στο Νίμπεργκσουντ, καταστρέφοντας τη μικρή πόλη όπου έμενε η κυβέρνηση. Η ουδέτερη Σουηδία απείχε μόλις 125 χιλιόμετρα, αλλά η Σουηδική κυβέρνηση αποφάσισε ότι θα "συλλάβει και φυλακίσει" τον Βασιλιά Χάακον αν περνούσε τα σύνορά (πράγμα που εκείνος δεν συγχώρησε ποτέ). Ο Νορβηγός βασιλιάς και οι υπουργοί του κατέφυγαν στα χιονισμένα δάση και δραπέτευσαν, συνεχίζοντας βορειότερα μέσα από τα βουνά προς το Μόλντε στις δυτικές ακτές της Νορβηγίας. Καθώς οι Βρετανικές δυνάμεις στην περιοχή υποχωρούσαν υπό τους βομβαρδισμούς της Luftwaffe, ο Βασιλιάς και η συνοδεία του μεταφέρθηκαν στο βρετανικό καταδρομικό Glasgow στο Μόλντε και με αυτό 1.000 χιλιόμετρα βορειότερα στο Τρούμσε, που ορίστηκε προσωρινή πρωτεύουσα την 1η Μαίου. Ενδέχεται. Ο Χάακον και ο Πρίγκιπας του Στέμματος Ολαφ εγκαταστάθηκαν σε μια δασική στην κοιλάδα Μολσελβντάλεν στο εσωτερικό της περιφέρειας Τρούμς, όπου θα έμεναν μέχρι τη μεταφορά τους στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι Σύμμαχοι είχαν αρκετά ασφαλή έλεγχο της βόρειας Νορβηγίας μέχρι τα τέλη Μαΐου. Η κατάσταση άλλαξε δραματικά, ωστόσο, από την επιδείνωση της θέσης τους στη Μάχη της Γαλλίας. Με τους Γερμανούς να καταλαμβάνουν γρήγορα τη Γαλλία, η Συμμαχική ανώτατη διοίκηση αποφάσισε ότι οι δυνάμεις στη βόρεια Νορβηγία έπρεπε να αποσυρθούν. Η Βασιλική Οικογένεια και η Νορβηγική Κυβέρνηση εκκενώθηκαν από το Τρούμσε στις 7 Ιουνίου με το Devonshire με συνολικά 461 επιβάτες. Αυτή η εκκένωση είχε πολύ μεγάλο κόστος για το Βασιλικό Ναυτικό, όταν τα γερμανικά πολεμικά πλοία Scharnhorst και Gneisenau επιτέθηκαν και βύθισαν το αεροπλανοφόρο Glorious και τα αντιτορπιλικά που το συνόδευαν Acasta και Ardent. Το Devonshire δεν αναμετέδωσε την αναφορά εντοπισμού του εχθρού που έκανε το Glorious καθώς έτσι θα αποκάλυπτε τη θέση του. Κανένα άλλο βρετανικό πλοίο δεν έλαβε την αναφορά εντοπισμού και χάθηκαν 1.519 Βρετανοί άνδρες και αξιωματικοί και τρία πολεμικά πλοία. Το Devonshire έφτασε με ασφάλεια στο Λονδίνο και ο Βασιλιάς Χάακον και το υπουργικό συμβούλιό του σχημάτισαν μια εξόριστη Νορβηγική κυβέρνηση στη βρετανική πρωτεύουσα.Αρχικά ο Βασιλιάς Χάακον και ο Πρίγκιπας του Στέμματος Ολαφ ήταν φιλοξενούμενοι στα Ανάκτορα του Μπάκινγκχαμ, αλλά με την έναρξη των γερμανικών βομβαρδισμών του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο του 1940 μετακόμισαν στο Μπόουνταουν Χάουζ στο Μπέρκσιρ. Η κατασκευή του παρακείμενου αεροδρομίου της RAF Γκρήναμ Κόμον τον Μάρτιο του 1942 προκάλεσε νέα μετακόμιση στο Φόλιτζον Παρκ στο Ουίνκφιλντ, κοντά στο Ουίνδσορ του Μπέρκσιρ, όπου παρέμειναν μέχρι την απελευθέρωση της Νορβηγίας. Η επίσημη κατοικία του Βασιλιά ήταν η νορβηγική πρεσβεία στο 10 Palace Green του Κένσινγκτον, που έγινε η έδρα της εξόριστης Νορβηγικής κυβέρνησης. Εδώ ο Χάακον παρακολουθούσε τις εβδομαδιαίες συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και επεξεργαζόταν τις ομιλίες που μετέδιδε τακτικά ραδιοφωνικά στη Νορβηγία η Παγκόσμια Υπηρεσία του BBC. Αυτές οι εκπομπές συνέβαλαν στη σταθεροποίηση της θέσης του ως σημαντικού εθνικού συμβόλου στη νορβηγική αντίσταση. Πολλές εκπομπές γίνονταν από τη Νορβηγική Εκκλησία του Αγίου Ολαφ στο Ρόδερχαϊθ, όπου η βασιλική οικογένεια εκκλησιαζόταν τακτικά. Εν τω μεταξύ ο Χίτλερ είχε διορίσει τον Γιόζεφ Τέρμποβεν ως Reichskommissar για τη Νορβηγία. Με εντολή του ο Τέρμποβεν προσπάθησε να εξαναγκάσει το Storting να εκθρονίσει τον Βασιλιά, αλλά εκείνο αρνήθηκε, επικαλούμενο τις συνταγματικές αρχές. Ακολούθησε τελεσίγραφο των Γερμανών, που απειλούσε να φυλακίσει όλους τους Νορβηγούς στρατεύσιμης ηλικίας σε γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με επικρεμάμενη αυτή την απειλή οι αντιπρόσωποι του Storting στο Όσλο έγραψαν στον μονάρχη τους στις 27 Ιουνίου, ζητώντας του να παραιτηθεί. Ο Βασιλιάς αρνήθηκε, απαντώντας ευγενικά ότι το Storting ενεργούσε υπό πίεση. Ο Βασιλιάς έδωσε την απάντησή του στις 3 Ιουλίου και την ανακοίνωσε στο ραδιόφωνο του BBC στις 8 Ιουλίου.Μια νέα γερμανική προσπάθεια τον Σεπτέμβριο να εξαναγκάσει το [Storting να εκθρονίσει τον Χάακον απέτυχε. Ο Τέρμποβεν τελικά διακήρυξε ότι η Βασιλική Οικογένεια "είχε στερηθεί το δικαίωμά της να επιστρέψει" και διέλυσε τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα.Κατά τη διάρκεια των πέντε ετών της Νορβηγίας υπό γερμανική κατοχή πολλοί Νορβηγοί φορούσαν κρυφά ρούχα ή κοσμήματα φτιαγμένα από νομίσματα που έφεραν το μονόγραμμα "H7" του Χάακον ως σύμβολα αντίστασης στη γερμανική κατοχή και αλληλεγγύης προς τον εξόριστο βασιλιά και την κυβέρνησή τους, όπως φορούσαν και πολλοί άνθρωποι στη Δανία το μονόγραμμα του αδελφού σε καρφίτσα. Το μονόγραμμα του Βασιλιά επίσης ζωγραφιζόταν και αναπαραγόταν με άλλους τρόπους σε διάφορες επιφάνειες ως ένδειξη αντίστασης στην κατοχή.Μετά το τέλος του πολέμου ο Χάακον και η Νορβηγική Βασιλική Οικογένεια επέστρεψαν στη Νορβηγία με το καταδρομικό Norfolk, φτάνοντας με την Πρώτη Μοίρα του Στόλου στα ζητωκραυγάζοντα πλήθη στο Όσλο στις 7 Ιουνίου 1945, [22] ακριβώς πέντε χρόνια μετά τη διαφυγή τους από Τρόμσε. Το 1947 ο νορβηγικός λαός, με δημόσια συνδρομή, αγόρασε τη βασιλική θαλαμηγό Norge για τον Βασιλιά.Το 1952 παραβρέθηκε στην κηδεία του ανιψιού της συζύγου του, Γεώργιου ΣΤ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, και έκλαψε ανοιχτά. Η εγγονή του Βασιλιά, Ράγκνχιλντ, παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Ερλινγκ Λόρεντσεν (της ομώνυμης οικογένειας) στις 15 Μαΐου 1953, όντας το πρώτο μέλος της νέας Νορβηγικής βασιλικής οικογένειας που παντρεύτηκε κοινό θνητό.Ο Χάακον πρόλαβε να δει δύο δισέγγονα: τον Χάακον (γεν. 23 Αυγούστου 1954) και την Ινγεμποργκ Λόρεντσεν (γεν. 3 Φεβρουαρίου 1957). Η Μάρθα, Πριγκίπισσα του Στέμματος, πέθανε από καρκίνο στις 5 Απριλίου 1954.Ο Βασιλιάς Χάακον Ζ΄ έπεσε στο λουτρό του στο Βασιλικό Κτήμα του Μπύγκντεϋ (Bygdøy kongsgård) τον Ιούλιο του 1955. Αυτή η πτώση, μόλις ένα μήνα πριν από τα ογδοηκοστά τρίτα γενέθλιά του, προκάλεσε κάταγμα στον μηρό και, παρόλο που οι άλλες επιπλοκές ήταν λίγες, ο Βασιλιάς έμεινε με αναπηρικό καροτσάκι. Ο κάποτε ενεργός Βασιλιάς λέγεται ότι έπαθε κατάθλιψη από την αδυναμία του και άρχισε να χάνει τη συνήθη ενασχόληση και το ενδιαφέρον του για τα τρέχοντα γεγονότα. Με την απώλεια της κινητικότητάς του και καθώς η υγεία του επιδεινώθηκε περαιτέρω το καλοκαίρι του 1957, ο Πρίγκιπας του Στέμματος Ολαφ άρχισε να εμφανίζεται αντί του πατέρα του σε εθιμοτυπικές περιπτώσεις και ανέλαβε πιο ενεργό ρόλο στις κρατικές υποθέσεις. Ο Χάακον πέθανε στα Βασιλικά Ανάκτορα του Όσλο στις 21 Σεπτεμβρίου 1957 σε ηλικία 85 ετών. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Όλαφ ως Όλαφ Ε΄. Ο Χάακον ετάφη την 1η Οκτωβρίου 1957 μαζί με τη σύζυγό του σε λευκή σαρκοφάγο στο Βασιλικό Μαυσωλείο στο Φρούριο του Ακέρσου. Ήταν ο τελευταίος επιζών γιος του Φρειδερίκου Η΄ της Δανίας. Ο Χάακον Ζ΄ θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους Νορβηγούς ηγέτες της προπολεμικής περιόδου, καταφέρνοντας να κρατήσει τη νέα και εύθραυστη χώρα του ενωμένη σε ασταθείς πολιτικές συνθήκες. Κατατάχθηκε υψηλά στη δημοσκόπηση για τον Νορβηγό του Αιώνα το 2005. | Ο Χάακον Ζ´ (Haakon VII), γεννημένος Πρίγκιπας Κάρολος της Δανίας (3 Αυγούστου 1872 - 21 Σεπτεμβρίου 1957) ήταν ο Βασιλιάς της Νορβηγίας από το 1905 μέχρι τον θάνατό του το 1957. Αρχικά Δανός πρίγκιπας, γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη ως γιος του μετέπειτα Φρειδερίκου Η΄ της Δανίας και της Λουίζας της Σουηδίας. Ο Πρίγκιπας Κάρολος εκπαιδεύτηκε στη Βασιλική Ναυτική Ακαδημία της Δανίας και υπηρέτησε στο Βασιλικό Ναυτικό της Δανίας. Μετά τη διάλυση της ένωσης μεταξύ Σουηδίας και Νορβηγίας το 1905 του προσφέρθηκε το νορβηγικό στέμμα. Μετά από δημοψήφισμα τον Νοέμβριο αποδέχθηκε την προσφορά και εκλέχθηκε επίσημα Βασιλιάς της Νορβηγίας από το Storting. Πήρε το Αρχαίο Νορδικό όνομα Χάακον και ανέβηκε στον θρόνο ως Χάακον Ζ΄, όντας ο πρώτος ανεξάρτητος Νορβηγός μονάρχης από το 1387.Η Νορβηγία δέχθηκε την εισβολή της Ναζιστικής Γερμανίας τον Απρίλιο του 1940. Ο Χάακον απέρριψε το γερμανικό αίτημα για νομιμοποίηση της κυβέρνησης-μαριονέτας του καθεστώτος Κουίσλιγκ και αρνήθηκε να παραιτηθεί μετά την αυτοεξορία του στη Μεγάλη Βρετανία. Ως εκ τούτου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ένωση του νορβηγικού έθνους στην αντίστασή του στην εισβολή και την επακόλουθη πενταετή κατοχή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επέστρεψε στη Νορβηγία τον Ιούνιο του 1945 μετά την ήττα της Γερμανίας. Έγινε Βασιλιάς της Νορβηγίας ενώ ο παππούς του Χριστιανός Θ΄ εξακολουθούσε να βασιλεύει στη Δανία και πριν ο πατέρας του και ο μεγαλύτερος αδελφός του γίνουν βασιλείς της Δανίας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του είδε τον πατέρα του, τον μεγαλύτερο αδερφό του Χριστιανός Ι΄ και τον ανιψιό του Φρειδερίκος Θ΄ να ανεβαίνουν στον θρόνο της Δανίας, το 1906, το 1912 και το 1947 αντίστοιχα. Ο Χάακον πέθανε σε ηλικία 85 ετών τον Σεπτέμβριο του 1957, αφού βασίλεψε για σχεδόν 52 χρόνια. Τον διαδέχθηκε ο μοναδικός γιος του, που ανέβηκε στον θρόνο ως Όλαφ Ε΄. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD_%CE%96%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%BF%CF%81%CE%B2%CE%B7%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1924 | «Yugoslavia at the 1924 Winter Olympics». Olympedia.org. «Yugoslavia at the 1924 Chamonix Winter Games». Sports-reference.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 2021. (ed.) M. Avé, Comité Olympique Français. Les Jeux de la VIIIe Olympiade Paris 1924 - Rapport Officiel (PDF) (στα Γαλλικά). Paris: Librairie de France. «Chamonix 1924». Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή. «1924 Winter Olympics». Olympedia.com. | Τέσσερις αθλητές από το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας συμμετείχαν σε ένα άθλημα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Σαμονί της Γαλλίας. Σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης ήταν ο σκιέρ Ντούσαν Ζινάγια. Η αποστολή δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο μετάλλιο σε αυτούς τους Αγώνες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82_%CE%91%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CF%82_1924 |
Άλμπατρος | Τα άλμπατρος συμπεριλαμβάνονται στα μεγαλύτερα ιπτάμενα πουλιά, και το μεγάλο άλμπατρος (του γένους Diomedea) έχει το μεγαλύτερο εκπέτασμα φτερών από όλα τα σωζόμενα πουλιά. Συνήθως θεωρείται ότι τα άλμπατρος αποτελούνται από 4 γένη, αλλά δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με τον αριθμό των ειδών. Τα άλμπατρος είναι ιδιαίτερα αποδοτικά στον αέρα, χρησιμοποιώντας τη δυναμική πτήση, και την πτήση με κλίση για να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις με λίγη προσπάθεια. Τρέφονται με καλαμάρια, ψάρια και κριλ και τα οποία τρώνε είτε ως πτωματοφάγοι, είτε αρπάζοντάς τα από την επιφάνεια του νερού είτε βουτώντας. Είναι αποικιακά πουλιά, που φωλιάζουν τον περισσότερο καιρό σε απομονωμένα νησιά των ωκεανών, και συχνά διαφορετικά είδη φωλιάζουν μαζί. Οι δεσμοί μεταξύ των ζευγαριών στα άλμπατρος δημιουργούνται με «τελετές χορού», και διαρκούν για όλη τη ζωή του ζευγαριού. Μία περίοδος αναπαραγωγής μπορεί να διαρκέσει πάνω από ένα έτος από τη γέννηση των αυγών έως την ανατροφή. Σε κάθε αναπαραγωγική προσπάθεια γεννάται ένα αυγό. Η συμπεριφορική στάση και η ακολουθία της κατά τη διάρκεια της ερωτοτροπίας, έχουν περιγραφεί αναλυτικά για το είδος Diomedea exulans που διαβιεί στη νήσο Νότια Γεωργία. Τα θηλυκά ξεκινούν τις περισσότερες στιγμές επίδειξης, οι οποίες συνήθως ξεκινούν με μία σειρά χαιρετισμών. Ο πυρήνας της επίδειξης αποτελείται από γρήγορη ακολουθία κινήσεων κεφαλής, κροταλίσματα, τελετουργικές εμφανίσεις εκφωνήσεις και φωνητικής κλήσεις. Οι περισσότερες επιδείξεις λήγουν όταν το θηλυκό απομακρύνεται, αν και στο 25% των περιπτώσεων τα πουλιά κάθονται μαζί στη φωλιά του αρσενικού. Η βασική ακολουθία είναι κοινή και στα δύο φύλα, αν και υπάρχουν διαφορές στις αποκρίσεις στη συμπεριφορά του συντρόφου. Η συμπεριφορά της ερωτοτροπίας είναι πολύ παρόμοια με εκείνη που επιλέγεται για την αναπαραγωγή του αλμπατρός του Ινδικού Ωκεανού. | Τα άλμπατρος, της βιολογικής οικογένειας Diomedeidae, είναι μεγάλα θαλασσοπούλια που αποτελούν μαζί με τα procellariids, και τα storm-petrels, την τάξη Procellariiformes. Απαντώνται ευρέως στο Νότιο ημισφαίριο και στο Βόρειο Ειρηνικό. Αν και απουσιάζουν από τον Βόρειο Ατλαντικό, έχουν βρεθεί απολιθώματα που δείχνουν πως κάποτε ζούσαν και εκεί, και περιστασιακά εντοπίζονται κάποια περιπλανώμενα άλμπατρος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82 |
Άνε Βέσκι | Η Άνε Βέσκι γεννήθηκε ως Άνε Βάαρμαν στη Ράπλα της Εσθονίας. Αποφοίτησε από τη μουσική σχολή της πόλης, μετά την οποία μπήκε στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Τάλιν. Μόλις τελείωσε την εκπαίδευσή της, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το τραγούδι και άρχισε να εργάζεται ως σολίστ με τα μουσικά σύνολα Mobile και Vitamiin. Το πρώτο αξιοσημείωτο τραγούδι της στην εσθονική γλώσσα ήταν το Roosiaia kuninganna (Βασίλισσα του ροδώνα), το οποίο κυκλοφόρησε το 1980. Άλλες σημαντικές επιτυχίες της στα εσθονικά ήταν το Troopikaöö (Τροπική βραδιά) το οποίο κυκλοφόρησε το 1979, το Viimane Vaatus (Ας κάνουμε κάτι), το οποίο κυκλοφόρησε το 1983 και το Jääd või ei? (Θα μείνεις ή όχι;) το οποίο κυκλοφόρησε το 1986. Έχοντας ιδρύσει το μουσικό σύνολο Nemo, η Άνε Βέσκι ξεκίνησε τη σόλο καριέρα της το 1984. Την ίδια χρονιά, συμμετείχε στο διεθνές φεστιβάλ τραγουδιού του Σόποτ στην Πολωνία. Στο φεστιβάλ, κατάφερε να αποσπάσει το πρώτο βραβείο για την καλύτερη απόδοση ενός πολωνικού τραγουδιού (με τον τίτλο Polka Idolka) καθώς και για την ερμηνεία της στο τραγούδι Nadezhda gasnet. Το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό Intervision ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη θέση, καθώς η νικήτρια Κριστίνα Γκιζόφσκα έλαβε το Μεγάλο βραβείο. Ανάμεσα στα δημοφιλή τραγούδια που συγκαταλέγονται στο ρεπερτόριο της Άνε Βέσκι στη ρωσική γλώσσα περιλαμβάνονται τα Vozmi menya s soboy (Πάρε με μαζί σου, 1983), Milyy, goryacho lyubimyy (Πολυαγαπημένε μου, 1994) και Radovat'cya zhyzni (Χαρείτε τη ζωή, 2001). Το 1987, η Άνε Βέσκι έπαιξε στο εσθονικό μουσικό ντοκιμαντέρ Pingul keel (Τεντωμένη χορδή) μαζί με άλλες ξεχωριστές προσωπικότηες του εσθονικού τραγουδιού και της εσθονικής μουσικής, μεταξύ των οποίων οι Ούρμας Αλέντερ, Ίβο Λίννα και Τόνις Μέγκι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Βέσκι ήταν συνδιοργανώτρια μιας συλλογής γούνας για πωλήσεις στο Τάλιν και τη Μόσχα. Η Άνε Βέσκι είναι παντρεμένη με τον δεύτερο σύζυγό της, Μπένο Μπέλτσικοφ, ο οποίος είναι και ατζέντης της. Η κόρη της από τον πρώτο της γάμο είναι διπλωμάτης και έχει εργαστεί στο Προξενείο της Εσθονίας στη Μόσχα. Ο πρώτος σύζυγός της ήταν ο στιχουργός Γιάακ Βέσκι (1956-1994), ο οποίος πέθανε μετά το διαζύγιο τους. Αξιόλογη καλλιτέχνης της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Εσθονίας (1984) Τάγμα του Λευκού Άστρου, Ε΄ τάξης. Anne Veski (1983) Поет Анна Вески (1983) EP Позади крутой поворот (1984) EP Sind aeda viia tõotan ma! (1985) Я обещаю вам сады (1985) Радоваться жизни (1986) EP Pihtimus (1995) Armukarneval (2000) Diiva (2000) Не грусти, человек (2002) Lootus (2003) Ни о чем не жалейте (2004) Live 2008 (2008) Ingleid ei (2009) Kõike juhtub / Все бывает (2010) Sünnipäev kahele (2011) Kallis, kuula (2013) Võta minu laul (2016) Ma tänan teid : juubelikontserdi live (2016) Anne Veski "Veereb, aeg nii veereb" (2018) Anne Veski ja ansambel "Muusik-Seif" (1983), Anne Veski ja Muusik-Seif Tänan! (1988), Anne Veski & Nemo Kutse tantsule nr. 9: Suvekuningannad (1998), Anne Veski & Marju Länik Sünnipäev kahele (2011), Anne Veski & Ain Tammesson Το επίσημο Myspace της Άνε Βέσκι Επίσημος ιστότοπος (στα εσθονικά) Επίσημος ιστότοπος (στα ρωσικά) Επίσκεψη στην Άνε Βέσκι: "Ζω σαν βασίλισσα!" (στα ρώσικα) | Η Άνε Βέσκι (γεννημένη ως Άνε Βάαρμαν στις 27 Φεβρουαρίου του 1956) είναι μια Εσθονή ποπ τραγουδίστρια που έχει ηχογραφήσει κομμάτια τόσο στη μητρική της γλώσσα όσο και στη ρωσική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B5_%CE%92%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
ZIS-155 | Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, η άδεια που είχε αποκτήσει η General Motors για την κατασκευή του ZIS-154 έληξε. Επιπλέον, το λεωφορείο αποδείχτηκε στην πράξη εντατικό σε συντήρηση και τεχνικά περίπλοκο. Για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, τα Κεντρικά Καταστήματα Επισκευής Αυτοκινήτων στη Μόσχα (ZARM) κατασκεύασαν διάφορα πρωτότυπα ενός νέου αστικού λεωφορείου με βάση το αμάξωμα του ZIS-154 αλλά το πλαίσιο του φορτηγού ZIS-150. Δεδομένου ότι η ντίζελ-ηλεκτρική κίνηση του ZIS-154 δεν υιοθετήθηκε, αλλά εγκαταστάθηκε μόνο ένας συνηθισμένος βενζινοκινητήρας με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων, ο σχεδιασμός θα μπορούσε να απλοποιηθεί σημαντικά. Αυτό φαίνεται επίσης από το γεγονός ότι το απόβαρο του ZIS-155 σε σύγκριση με το ZIS-154 αυξήθηκε κατά σχεδόν δύο τόνους λιγότερους.Η παραγωγή του λεωφορείου στη ZIS ξεκίνησε λίγο μετά την παρουσίαση των πρωτοτύπων, το 1949. Πολλά εξαρτήματα υιοθετήθηκαν από άλλα οχήματα, ειδικά τον προκάτοχο του και το φορτηγό ZIS-150. Από αυτό προέκυψε, για παράδειγμα, το σύστημα πέδησης και ο κινητήρας. Το σύστημα ψύξης, με κάποιες βελτιώσεις, προήλθε από το ZIS-154, όπως και βασικά το αμάξωμα. Ωστόσο, αυτό ήταν γύρω στο 1.25 μέτρα πιο κοντό από τον προκάτοχό του, καθιστώντας εύκολη τη διάκριση μεταξύ των δύο μοντέλων. Γι' αυτό οι οδηγοί έδωσαν στα λεωφορεία το παρατσούκλι "Kurze". Πάνω από 21,000 παραδείγματα έγιναν μέχρι το 1957. Το ZIS-155 αντικαταστάθηκε από το ZIL-158. Από το 1956 κατασκευάστηκαν διάφορες εκδόσεις με μικρές αλλαγές, για παράδειγμα ZIS-155A και ZIS-155M είναι η μετάβαση στον διάδοχο ZIL-158. Αν και ήταν βασισμένο σε σασί από φορτηγό, το ZIS-155 έφερε το τέλος λεωφορείων που ήταν απλά μετατροπές σε σώμα φορτηγού για την ZIS, αντικαθιστώντας επίσης τις μετατροπές λεωφορείου του ZIS-150. Κατά τη χρήση, τα λεωφορεία εξακολουθούσαν πάλι να απαιτούν πολύ μεγάλη συντήρηση σε σύγκριση με τα σημερινά οχήματα. Κάθε 8,000 χιλιόμετρα έπρεπε να γίνεται μια μεγάλη συντήρηση. Στην πράξη, λοιπόν, είχε καθιερωθεί ένα σύστημα συντήρησης. Ένα στα δέκα λεωφορεία ήταν πάντα σταθμευμένο για τεχνική εξυπηρέτηση ή επισκευή. Στη βιβλιογραφία υπάρχει περιστασιακή δήλωση ότι τα λεωφορεία ήταν εξοπλισμένα με κινητήρες ZIS-120, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν επίσης στο φορτηγό ZIS-150. Μάλιστα, ο κινητήρας του λεωφορείου ονομαζόταν ZIS-124 και ως εκ τούτου αναγραφόταν ως ξεχωριστό μοντέλο. Ορισμένα σχετικά εξαρτήματα, όπως η λεκάνη λαδιού, άλλαξαν σε σύγκριση με την έκδοση φορτηγού για να μπορούν να χωρέσουν ο κινητήρας στο πίσω μέρος του αμαξώματος του λεωφορείου. Ωστόσο, τα δεδομένα απόδοσης παρέμειναν τα ίδια. https://web.archive.org/web/20131113012714/http://bartrans.net/bus-zis155.ru.shtml | Το ZIS-155, (ρωσικά: ЗИС-155), ήταν ένα αστικό λεωφορείο κατασκευασμένο από τον σοβιετικό κατασκευαστή Zavod imeni Stalina, ZIS για συντομία. Είναι πολύ παρόμοιο με τον προκάτοχό του ZIS-154, αλλά είναι τεχνικά νέο σχέδιο. Ήταν ένα από τα πιο διαδεδομένα αστικά λεωφορεία στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1950. | https://el.wikipedia.org/wiki/ZIS-155 |
Άννα της Ωβέρνης | Μνηστεύθηκε με τον εξάδελφό της Λουδοβίκο Β΄ στα 10 έτη της. Το συμβόλαιο γάμου υπογράφτηκε στην Μονμπριζόν (4 Ιουλίου 1368) και ο γάμος έγινε δύο έτη μετά, τον Ιανουάριο του 1370. Επειδή ήταν εξαδέλφια, χρειαζόταν ειδική άδεια από τον πάπα, ο οποίος την έδωσε (15 Σεπτεμβρίου 1370). Ο εκ μητρός θείος της Ιωάννης κόμης τού Φορέζ απεβίωσε άτεκνος (15 Μαίου 1372) και τον κληρονόμησε η Άννα σε ηλικία 14 ετών, είχαν πεθάνει όλα τα αδέλφια του και μόνο η μητέρα της είχε αφήσει ένα παιδί, την Άννα. Τότε η γιαγιά της Ιωάννα του Κλερμόν ανέλαβε την επιτροπεία, ώσπου η Άννα να ενηλικιωθεί, οπότε η Άννα ανέλαβε τη διακυβέρνηση μαζί με τον σύζυγο της Λουδοβίκο Β΄. Το 1400 απεβίωσε ο πατέρας της, αφήνοντάς της το δελφινάτο τού Ωβέρν, που η Άννα το κυβέρνησε για τα επόμενα 17 έτη, έκανε μια γιορτή για να τιμήσει την θετή της μητέρα Μαργαρίτα. Σε 10 χρόνια απεβίωσε και ο σύζυγος της Λουδοβίκος στην Μονλυσόν (1410), τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος τους Ιωάννης. Η Άννα κυβέρνησε το Δελφινάτο για άλλα 10 χρόνια μέχρι τον δικό της θάνατο στην Μουλέν (22 Σεπτεμβρίου 1417). Ο Ιωάννης Α΄ έλαβε το Φορέζ και ο γιος του Λουδοβίκος Α΄ κόμης του Μονπανσιέ έλαβε το Ωβέρν. Παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Β΄ δούκα του Μπουρμπόν και είχε τέκνα: Ιωάννης Α΄ του Μπουρμπόν 1381-1434, δούκας του Μπουρμπόν. Λουδοβίκος 1388-1404, κύριος του Μπωζέ, άτεκνος. Ισαβέλλα 1384-μετά το 1451, μοναχή. Dominique Laurent, « Anne Dauphine, duchesse de Bourbon, comtesse de Forez et dame de Beaujeu », in Forez et Bourbon. Les ducs de Bourbon, maitres du Forez aux XIVe et XVe siecles, Actes du colloque de Montbrison du 23 octobre 2010, sous la direction d'Olivier Troubat et Christophe Mathevot, Montbrison, La Diana, 2011. La Mure (1675/1860), Tome III, Preuves, 114 bis. | Η Άννα της Ωβέρνης, (Γαλλική γλώσσα : Anne, 1358 - 22 Σεπτεμβρίου 1417) από τον Οίκο του Ωβέρν ήταν κόρη του κόμη του Ωβέρν, έγινε κόμισσα του Φορέζ (1400 - 1417 και με τον γάμο της με τον Λουδοβίκο Β΄ των Βουρβόνων έγινε δούκισσα του Μπουρμπόν. Ήταν κόρη του Μπερώντ Β΄ δελφίνου του Ωβέρν. Η μητέρα της απεβίωσε, όταν η Άννα ήταν 11 ετών και ο πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε δύο ακόμη φορές, είχε πολλά μικρότερα ετεροθαλή αδέλφια από τον τρίτο γάμο του πατέρα της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A9%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Ελία Καζάν | Γεννημένος στο Καντίκιοϊ της Κωνσταντινούπολης, από Έλληνες Καππαδόκες γονείς. Η ευκατάστατη οικογένειά του μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1913, όταν ο ίδιος ήταν μόλις τεσσάρων ετών και έγινε σκηνοθέτης, παραγωγός, συγγραφέας και ηθοποιός. Φοίτησε στο Williams College και στη συνέχεια στη Δραματική Σχολή του Πανεπιστημίου Γέιλ, όπου απασχολήθηκε επαγγελματικά για οκτώ χρόνια και στη Σχολή Τζούλιαρντ. Ήταν ο σκηνοθέτης που ανέδειξε τον Μάρλον Μπράντο και τον Γουόρεν Μπίτι. Συνέβαλε στην καθιέρωση της προσέγγισης του ηθοποιού με βάση τη μέθοδο, που είχε αναπτύξει ο Κωνσταντίν Στανισλάβσκι. Οδήγησε 21 ηθοποιούς στις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός στο θέατρο Group Theatre όπου παρέμεινε στη περίοδο 1932-1939. Το 1934 εγγράφεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, στο οποίο παραμένει για περίπου 1,5 χρόνο. Το 1942 μεταπήδησε στη σκηνοθεσία παρουσιάζοντας τη πρώτη του παράσταση "Με τα δόντια" του Θόρντον Γουάιλντερ. Έκτοτε άρχισε ν΄ ανεβάζει με αυξανόμενη επιτυχία έργα διάσημων αμερικανών συγγραφέων. Εν τω μεταξύ το 1945 άρχισε να «γυρίζει» κινηματογραφικές ταινίες όπου και έγινε διάσημος στο Broadway, σκηνοθετώντας, ανάμεσα σε άλλα, τα έργα «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» (1945), «Το μεγάλο κατηγορώ» (1946), «Συμφωνία Κυρίων» (1947), «Λεωφορείον ο πόθος» (1951), «Βίβα Ζαπάτα» (1952), «Το λιμάνι της αγωνίας» (1954), «Ένα πρόσωπο στο πλήθος» (1957), «Λάσπη στ' αστέρια» (1960), «ο Θάνατος του Εμποράκου», «Ανατολικά της Εδέμ»,το «Αμέρικα, Αμέρικα» και «Λυσσασμένη Γάτα». Τιμήθηκε με δύο βραβεία Όσκαρ σκηνοθεσίας για τα έργα Συμφωνία Κυρίων και Το Λιμάνι της Αγωνίας, ενώ ήταν τρεις φορές υποψήφιος για τα έργα Λεωφορείο ο πόθος, Ανατολικά της Εδέμ και Αμέρικα, Αμέρικα, αντίστοιχα. Το 1999 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Ο Ηλίας Καζάν μαζί με τον Ρόμπερτ Λιούις και την Τσέριλ Κρόφορντ ίδρυσαν το περίφημο Actors studio, μια λέσχη επαγγελματιών ηθοποιών στην οποία καλλιτεχνικός διευθυντής και δάσκαλος υπήρξε ο Λι Στράζμπεργκ. Το όνομα του Ελία Καζάν έχει συνδεθεί με τον σκηνοθέτη που ανέδειξε τον Μάρλον Μπράντο και τον Γουόρεν Μπίτι, με τον καλλιτέχνη που σκηνοθετούσε με βάση τη διδασκαλία του Στανισλάφσκι. Ο Καζάν κατακρίθηκε για τη συνεργασία του το 1952 με την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, μέσω της οποίας κατέδωσε στις αρχές συναδέλφους του ως κομμουνιστές (βλ. Μαύρη Λίστα του Χόλυγουντ). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν είχε καταδώσει τον Αριστερό σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν ως κομμουνιστή, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να καταφύγει τελικά στην Ευρώπη και να καταλήξει στην Ελλάδα ερωτευμένος με την Μελίνα Μερκούρη την οποία παντρεύτηκε. Όταν η Ακαδημία προσέφερε το 1999 το τιμητικό βραβείο για το σύνολο της καριέρας του στον Καζάν, πολλοί συνάδελφοι του και ηθοποιοί αντέδρασαν και αποχώρησαν από την απονομή, ως ένδειξη διαμαρτυρίας καθώς δεν μπορούσαν να ξεχάσουν την προδοσία του. Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν / Χαμένα νιάτα (A tree grows in Brooklyn, 1945) θάλασσα από γρασίδι / Η παραστρατημένη μητέρα (The Sea of Grass, 1947) Το μεγάλο κατηγορώ (Boomerang!, 1947) Συμφωνία Κυρίων (Gentleman's Agreement, 1947) Πίνκι, η μιγάς (Pinky, 1949) Πανικός στους δρόμους (Panic in the streets, 1950) Λεωφορείον ο Πόθος (A streetcar named desire, 1951) Βίβα Ζαπάτα (Viva Zapata!, 1952) Δραπέτες του τρόμου (Man on a tightrope, 1953) Το λιμάνι της αγωνίας (On the waterfront, 1954) Ανατολικά της Εδέμ (East of Eden, 1955) Η Φωνή του Πόθου (Baby Doll, 1956) Μια μορφή μέσα στο πλήθος (A face in the crowd, 1957) Λάσπη στ' αστέρια (Wild river, 1960) Πυρετός στο Αίμα (Splendor in the grass, 1961) Αμέρικα, Αμέρικα (America, America, 1963) Ο συμβιβασμός (The arrangement, 1969) Οι επισκέπτες (The visitors, 1972) Ο Τελευταίος των Μεγιστάνων (The last tycoon, 1976) https://www.thetoc.gr/politismos/article/o-elia-kazan-kai-i-stasi-tou-sta-xronia-tou-makarthismou | Ο Ελία Καζάν, γεννηθείς ως Ηλίας Καζαντζόγλου (Καντίκιοϊ Κωνσταντινούπολη, 7 Σεπτεμβρίου 1909 - Νέα Υόρκη, 28 Σεπτεμβρίου 2003) ήταν Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου με καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AF%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BD |
Ρόδες (συγκρότημα) | (Archangel Music, CD, 2005)Λίστα τραγουδιών Φοβάμαι (δεν είναι ο κόσμος σου αυτός) (συμμετέχει η Ελευθερία Αρβανιτάκη) Λεωφόρος Ν.Α.Τ.Ο. Λόγια λόγια (μια στατιστική) Αφροδίτες Του ρεβιζιονιστή * Για την αγάπη αυτή (Just the Two of Us) ** Απομυθοποίηση τώρα! Έγκλημα και τιμωρία Στη γιορτή της φαντασίας Μονό κρεβάτι Οι καρβουνιάρηδες 1Σύμπαν/sec Χαρταετός (συμμετέχουν οι Παζλ) Η φωτιά κοιμάται Άλλη μια στατιστική (συμμετέχουν οι Ενδελέχεια) Λόγια λόγια (Δε πα πουθενά remix)* Εμπνευσμένο από ένα στίχο του Νικόλα Άσιμου ** Διασκευή, μουσική και στίχοι: R. MacDonald, W. Salter, B. Withers Συντελεστές Σύνθεση συγκροτήματος: Νικήτας "Xray" Κλιντ, Σωτήρης "Stab" Παπαγεωργίου, Νίκος "Ατόφιος", Άρης "Ζάρι" Ζαρακάς, Χρήστος Τσάμπουρας, Χρήστος Διακουμής και Μάριος Χασαλεύρης.Νικήτας Κλιντ: μουσική στα 1-5, 7-9, 12, 14-16 / στίχοι (ανασκευή στίχων στο 6) / φωνητικά / κιθάρες στο 3 / ενορχήστρωση στα 1-9, 11-12, 14, 16 / προγραμματισμός στα 1-9, 11-15 / εκτέλεση παραγωγής / σχεδιασμός εξωφύλλου Άρης Ζαρακάς: μουσική στα 4, 9-10, 12 / κιθάρες / ενορχήστρωση στο 10 / προγραμματισμός στο 10 Σωτήρης Παπαγεωργίου: φωνητικά Νίκος "Ατόφιος": φωνητικά Ελευθερία Αρβανιτάκη: φωνητικά στο 1 Παζλ: συμμετοχή και ενορχήστρωση στο 13 Ενδελέχεια: μουσική, συμμετοχή, ενορχήστρωση και μίξη (studio Praxis) στο 15 Δημήτρης Καρράς: μουσική στο 11 και στίχοι στο 13 Γιώργος Καρυδάκης: μουσική στο 13 Στέλιος Μακρηπλίδης: μουσική και στίχοι στο 13 Βαγγέλης Καραπέτρος: κιθάρες στα 2, 8, 11, 14 / τύμπανα στα 8-9 / πιάνο στο 11 / μπάσο στα 3-4 / ηχοληψία (studio Puzzle) / μίξη στο 13 / προγραμματισμός στα 1-9, 11-15 DJ Smartie Al: scratches στα 3, 6, 11 DJ Alx: remix, παραγωγή, μίξη (396 Μοίρες) και προγραμματισμός στο 16 Νίκος Μπιτζένης: μίξη (studio Micro) στα 7-12 / επιπλέον προγραμματισμός Πάνος Θεοφανέλλης: μίξη στα 1-3 (studio C+C) και στα 7-12 (studio Micro) / διεύθυνση παραγωγής / φωτογραφίες συγκροτήματος Γιώργος Αρχοντάκης: μίξη στα 4-5, 14 Soumka: μίξη (studio C+C) στα 1-3 / επιπλέον προγραμματισμός Αντώνης Ζουγανέλης: φωτογραφίες συγκροτήματος Αντώνης Γλυκός: σχεδιασμός εξωφύλλου (EP) (Archangel Music, Dual Disc, 2006) Περιεχόμενο Πλευρά CD Φοβάμαι (δεν είναι ο κόσμος σου αυτός) Φοβάμαι (δεν είναι ο κόσμος σου αυτός) (Soumka remix) Λόγια λόγια (μια στατιστική) Λόγια λόγια (μια στατιστική) (DJ Alx mix) Απομυθοποίηση τώρα! Απομυθοποίηση τώρα! (video remix) Τα πρώτα λεπτά της ολοκαίνουργιας ζωής σου Τα πρώτα λεπτά της ολοκαίνουργιας ζωής σου (alternate mix)Πλευρά DVD Λόγια λόγια (μια στατιστική) - Σκηνοθεσία: Στάθης Μουρδουκούτας Φοβάμαι (δεν είναι ο κόσμος σου αυτός) - Animation: Νικήτας Κλιντ Απομυθοποίηση τώρα! - Σκηνοθεσία: Στάθης Μουρδουκούτας / Νικήτας Κλιντ Συντελεστές Σύνθεση συγκροτήματος: Νικήτας "Xray" Κλιντ, Σωτήρης "Stab" Παπαγεωργίου, Νίκος "Ατόφιος", Άρης "Ζάρι" Ζαρακάς, Χρήστος "Βόλβο" Τσάμπουρας, Χρήστος Διακουμής, Μάριος "Κόρμο" Χασαλεύρης, Γιώργος "Κούβας" Ζουζανέας και Αλέκος "Vertical" Σώρρος.Νικήτας Κλιντ: μουσική / στίχοι / μίξη (studio C+C) στο 7 / εκτέλεση παραγωγής / σχεδιασμός Πάνος Θεοφανέλλης: μίξεις (studio C+C) 1-6, 8 / διεύθυνσή παραγωγής Soumka: μίξεις (studio C+C) 1-6, 8 Μάντυ Παπαδάκη: σχεδιασμός Βίκυ Σκανδάλη: φωτογραφίες Ναταλί Παπαδάκη: φωτογραφίες Χρήστος Χατζηστάμου: mastering & DVD authoring Μιχάλης Ορφανός: εκτύπωση & συσκευασία Digital Press Hellas: κοπή ψηφιακού δίσκου (Archangel Music, CD, 2007)Λίστα τραγουδιών Κιούμπρικ Βρώμικο Punk Καταθλιπτικιά Βουντού Live! Μιλάμε Πολυεθνικά Αρτίστα Top Shop Μάρθα Καραγιάννη Δύσκολο Δεν Είναι Αργά Αστροναύτες of Babylon 999 Στον Κόσμο των Τεράτων Και τι Έγινε; Ότι να' ναι Κλουβιά με Ρόδες (Bonus Track) Συνέντευξη του Νικίτα Κλιντ στον Δημήτρη Λιτσικάκη, hiphop.gr (ανακτήθηκε 27 Ιουνίου 2012) Κριτική άλμπουμ Silent Disco στο hiphop.gr (ανακτήθηκε 27 Ιουνίου 2012) | Οι Ρόδες ήταν ελληνικό μουσικό συγκρότημα που κινήθηκε στον χώρο της hip-hop μουσικής αναμεμειγμένης με στοιχεία άλλων ειδών όπως ροκ, dub, electronica και φολκ. Τον χειμώνα του 2002 και μετά από την αποχώρησή του από τους Active Member το καλοκαίρι του ίδιου έτους, ο Νικήτας Κλιντ (Xray), παραμερίζοντας λίγο το ψευδώνυμό του, δημιουργεί το συγκρότημα Ρόδες, ένα hip-hop κατά βάση σχήμα πλαισιωμένο από πλήρη ροκ μπάντα. Οι Ρόδες το 2004 υπέγραψαν συμβόλαιο με τη νεοσύστατη Archangel Music του Πάνου Θεοφανέλλη και μέσω αυτής κυκλοφόρησε στις 28 Μαρτίου 2005 η πρώτη δισκογραφική δουλειά του συγκροτήματος, το άλμπουμ Στη γιορτή της φαντασίας. Ακολούθησε το Dual Disc EP Τα πρώτα λεπτά της ολοκαίνουργιας ζωής σου, στις 2 Μαΐου 2006, με το συγκρότημα να αποτελείται από τους Νικήτα "Xray" Κλιντ, Σωτήρη "Stab" Παπαγεωργίου και Νίκο "Ατόφιο" στα μικρόφωνα, Άρη "Ζάρι" Ζαρακά και Χρήστο "Volvo" Τσάμπουρα στις κιθάρες, Χρήστο Διακουμή στα τύμπανα, Μάριο "Κόρμο" Χασαλεύρη στο μπάσο, Γιώργο "Κούβα" Ζουζανέα στα κρουστά και Αλέκο "Vertical" Σώρρο στα samplers. Στις 18 Ιουνίου 2007 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος, Silent Disco, με τα μέλη του συγκροτήματος να έχουν μειωθεί σε 6 (Νικήτας Κλιντ, Αλέκος Σώρρος, Άρης Ζαρακάς, Χρήστος Διακουμής, Χρήστος Τσάμπουρας και Μάριος Χασαλεύρης). Τον Μάιο του 2010 αποχώρησε ο Άρης Ζαρακάς ενώ ένα μήνα αργότερα αποχώρησαν οι Σώρρος και Διακουμής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CF%82_(%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1) |
Κλειστό Γυμναστήριο Γλυφάδας | Το κλειστό γυμναστήριο της Γλυφάδας κατασκευάστηκε το 1970 και έως το 1985 χρονιά που κατασκευάστηκε το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας υπήρξε το μεγαλύτερο κλειστό γυμναστήριο στην Αττική. Έχει αποτελέσει την έδρα της Εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης. Εκεί έχουν διεξαχθεί 3 τελικοί κυπέλλου Ελλάδας στην καλαθοσφαίριση στους οποίους έχουν κατακτήσει τον τίτλο οι τρεις μεγάλοι σύλλογοι του ΠΟΚ. Το 1976 διεξήχθη ο πρώτος τελικός του Κυπέλλου καλαθοσφαίρισης ανδρών και ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε κυπελλούχος με σκορ 81–69 επί της ΑΕΚ. Το 1981 στον 6ο τελικό του Κυπέλλου καλαθοσφαίρισης κυπελλούχος αναδείχθηκε η ΑΕΚ επικρατώντας του Ηρακλή με σκορ 84–78. Στον 8ο τελικό Κυπέλλου καλαθοσφαίρισης ο Παναθηναϊκός νίκησε 82-72 τον Ολυμπιακό στη Γλυφάδα και κατάκτησε το τρόπαιο. Από το 1992 έως το 1995 ήταν η έδρα της ομάδας καλαθοσφαίρισης του Παναθηναϊκού, ο οποίος μετά την απόκτηση του Νίκου Γκάλη μετακόμισε εκεί αναζητώντας μια μεγαλύτερη έδρα, καθώς το κλειστό της Λεωφόρου είχε περιορισμένες δυνατότητες. Με έδρα το κλειστό της Γλυφάδας ο Παναθηναϊκός αναδείχθηκε Κυπελλούχος Ελλάδας το 1993 και αγωνίστηκε 2 χρονιές στην Ευρωλίγκα (1993-94, 1994-95) τις οποίες αναδείχθηκε 3ος στην Ευρώπη. Το γήπεδο χρησιμοποιήθηκε για ένα χρόνο ως έδρα της ομάδας καλαθοσφαίρισης του Πανιωνίου. Την περίοδο 2001-02 υπήρξε η έδρα της ομάδας καλαθοσφαίρισης του Ολυμπιακού. stadia.gr - Κλειστό Γλυφάδας | Το Κλειστό Γυμναστήριο Γλυφάδας είναι μέρος του Δημοτικού Αθλητικού Κέντρου (ΔΑΚ) Γλυφάδας - Μάκης Λιούγκας και βρίσκεται στη Γλυφάδα. Το γυμναστήριο έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει 3.232 θεατές. Βρίσκεται στην οδό Φοίβης 14 & Ιωάννη Μέταξα σε απόσταση 150 μέτρων από τη Λεωφόρο Ποσειδώνος και η πρόσβαση εξυπηρετείται με γραμμές λεωφορείων και με το τραμ. Πήρε το όνομα του από το Ματθαίο Λιούγκα, ενός από τους ιδρυτές του ΑΝΟ Γλυφάδας, το 1940. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C_%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%93%CE%BB%CF%85%CF%86%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Βάνια Μαρίνκοβιτς | Ο Μαρίνκοβιτς γεννήθηκε στο Βελιγράδι της Ο.Δ. Γιουγκοσλαβίας . Προέρχεται από μία σχετικά αθλητική οικογένεια. Ο πατέρας του Ζόραν είναι διαιτητής ποδοσφαίρου και διευθυντής φωτογραφίας, ενώ η μητέρα του Ντραγάνα και ο έξι χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του έπαιξαν μπάσκετ στα νιάτα τους. Ο Μαρίνκοβιτς ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ για τον σύλλογο Βράτσαρ με έδρα το Βελιγράδι, όπου έπαιξε από το 2006 έως το 2010. Στη συνέχεια πήγε στο Κόλετζ όπου έμεινε για έναν χρόνο. Το καλοκαίρι του 2011 έφυγε για να παίξει με τις κατηγορίες νέων της Παρτιζάν. Συνέχισε να παίζει με τις κατηγορίες νέων της ομάδας για τέσσερα χρόνια, με εξαίρεση τον τελευταίο χρόνο κατά τον οποίο έπαιξε περιστασιακά, καθώς περνούσε τον περισσότερο χρόνο του σε προπονήσεις με την ομάδα των μεγάλων. Την περίοδο 2013–14 άρχισε να συνεργάζεται με την ανώτερη ομάδα της Παρτιζάν, υπό τον προπονητή Ντούσκο Βουγιόσεβιτς . Έκανε την πρώτη εμφάνισή του για την ομάδα στον αγώνα Κυπέλλου Σερβίας απέναντι στην ΦΜΠ Βελιγραδίου . Ωστόσο, αν και συμμετείχε πολλές φορές στα παιχνίδια, περιστασιακά είχε την ευκαιρία να παίξει στο υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου. Η Παρτιζάν ολοκλήρωσε τη χρονιά κερδίζοντας τον 13ο συνεχόμενο τίτλο της στο εγχώριο πρωτάθλημα, νικώντας τον αιώνιο αντίπαλο Ερυθρό Αστέρα με 3-1 στην τελική σειρά. Αυτός θα ήταν ο μόνος τίτλος που κατακτήθηκε στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Πρωταθλητής αναδείχθηκε και με την ομάδα των μικρών της Παρτιζάν κερδίζοντας τον Ερυθρό Αστέρα στον τελευταίο αγώνα. Τη χρονιά 2014–15, έγινε βασικό μέρος της εναλλαγής παιχτών της ανώτερης ομάδας. Στις 8 Νοεμβρίου, οδήγησε την ομάδα του με 20 πόντους , υψηλό χρονιάς, στη νίκη με 65–50 επί της MZT Σκοπίων, δείχνοντας μεγάλες δυνατότητες για το μέλλον. Τρεις μέρες μετά τα 18 του, στις 12 Ιανουαρίου 2015, υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό τετραετές συμβόλαιο με την Παρτιζάν. Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου, εμφανίστηκε σε 29 αγώνες του Αδριατικού Πρωταθλήματος, έχοντας κατά μέσο όρο 3,9 πόντους, 1,2 ριμπάουντ και 0,7 ασίστ ανά αγώνα. Έπαιξε και στο EuroCup όπου η Παρτιζάν αποκλείστηκε στον πέμπτο όμιλο . Στις 18 Σεπτεμβρίου 2015, εμφανίστηκε στην ειδική εκδήλωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2015 - FIBA European U-18 All-Star game, αποτελούμενος από τους 24 πιο ταλαντούχους Ευρωπαίους παίκτες που γεννήθηκαν το 1997 ή μετά. Οδήγησε το Μαύρη Ομάδα του με 17 πόντους και 4 ασίστ στην ήττα με 82–87 από την Κόκκινη Ομάδα . Σε 26 αγώνες του Αδριατικού Πρωταθλήματος της περιόδου 2015–16, είχε μέσο όρο 6,1 πόντους, 2,6 ριμπάουντ και 1,2 ασίστ ανά παιχνίδι, ενώ ευστοχεί με 31,3% στα σουτ εντός πεδιάς. Τη χρονιά 2016–17, είχε μέσο όρο 8,2 πόντους, 2,7 ριμπάουντ και 1,5 ασίστ ανά αγώνα, ενώ ευστοχεί με 42,5% στα σουτ εντός πεδιάς σε 23 αγώνες του Αδριατικού Πρωταθλήματος της χρονιάς 2016–17 . Στις 14 Οκτωβρίου 2017, σε έναν εκτός έδρας αγώνα του Αδριατικού Πρωταθλήματος απέναντι στη Ζαντάρ με 104–97, ο Μαρίνκοβιτς σημείωσε 33 πόντους, υψηλό σταδιοδρομίας, προσθέτοντας επίσης 5 ριμπάουντ και 1 ασίστ. Σε πάνω από 20 αγώνες του Πρωταθλήματος Αδριατικής της περιόδου 2017–18, είχε μέσο όρο 11,3 πόντους, 2,9 ριμπάουντ και 1,2 ασίστ ανά αγώνα, ενώ ευστοχεί με 41,3% στα σουτ εντός πεδιάς και 36,1% στα τρίποντα. Τον Ιούνιο του 2018, υπέγραψε διετής επέκταση συμβολαίου με τον σύλλογο. Σε 23 αγώνες του Αδριατικού Πρωταθλήματος της χρονιάς 2018–19, είχε μέσο όρο 12,2 πόντους, 2,4 ριμπάουντ και 1,8 ασίστ ανά παιχνίδι, ενώ έχει ποσοστό 40,2% στα σουτ εντός πεδιάς και 32,8% στα τρίποντα. Στις 23 Ιουλίου 2019, ο Μαρίνκοβιτς υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τον ισπανικό σύλλογο Βαλένθια Μπάσκετ . Έφυγε από τη Βαλένθια τον Ιούνιο του 2021. Στις 7 Ιουλίου 2021, υπέγραψε με την Μπασκόνια του Ισπανικού Πρωταθλήματος . Στις 20 Ιουνίου 2019, ο Μαρίνκοβιτς ήταν η τελευταία επιλογή του ντραφτ του ΝΒΑ του 2019, αφού επιλέχθηκε από τους Σακραμέντο Κινγκς . Ο Μαρίνκοβιτς εκπροσώπησε την εθνική ομάδα παίδων της Σερβίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παίδων της FIBA το 2013, όπου κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο. Την επόμενη χρονιά ήταν μέλος της εθνικής ομάδας κάτω των 17 που κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κάτω των 17 της FIBA το 2014. Ο Βάνια Μαρίνκοβιτς στο aba-liga.com Ο Βάνια Μαρίνκοβιτς στο draftexpress.com Ο Βάνια Μαρίνκοβιτς στο eurobasket.com Ο Βάνια Μαρίνκοβιτς στο euroleague.net Ο Βάνια Μαρίνκοβιτς στη FIBA Βάνια Μαρίνκοβιτς στο Instagram Βάνια Μαρίνκοβιτς στο Twitter Το Προφίλ του Ντραφτ του Βάνια Μαρίνκοβιτς στο NBA Αρχειοθετήθηκε 2019-10-13 στο Wayback Machine. | Ο Βάνια Μαρίνκοβιτς ( σερβικά: Вања Маринковић , γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1997) είναι Σέρβος επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής της Μπασκόνια του Ισπανικού Πρωταθλήματος . Έχει ύψος 1,98 μέτρων και παίζει στη θέση του σούτινγκ γκαρντ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Αλέξ Μπούντα | Γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1910 στο Ελμπασάν της σημερινής Αλβανίας, το οποίο εκείνη την εποχή υπαγόταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήταν γόνος οικογένειας εμπόρων και αναφέρεται ως εβραϊκής καταγωγής. Πραγματοποίησε τις εγκύκλιες σπουδές του στο εξωτερικό, αρχικά σε δημοτικό σχολείο του Λέτσε της Ιταλίας και κατόπιν σε γυμνάσιο στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Το 1930 εισήχθη στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, σπουδάζοντας φιλοσοφία και φιλολογία, χωρίς ωστόσο να αποφοιτήσει. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του εργάστηκε ως καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στα Τίρανα και στην Κορυτσά. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπούντα συμμετείχε στην αλβανική Εθνική Αντίσταση μέσα από τις τάξεις του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου Αλβανίας (αλβανικά: LANÇ), ασχολούμενος με τον πολιτικό τομέα της οργάνωσης. Μεταπολεμικά ανέλαβε αρχικά τη διεύθυνση της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Αλβανίας, ενώ διετέλεσε και μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης. Το 1972 ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Αλβανικής Ακαδημίας Επιστημών, καθώς και ο πρώτος πρόεδρος της. Η τοποθέτηση του Μπούντα στην προεδρία αναφέρεται ως προσωπική επιλογή του δικτάτορα της χώρας, Εμβέρ Χότζα. Το ίδιο έτος ήταν το μοναδικό άτομο που συμμετείχε με την ιδιότητα του ιστορικού στο Αλβανικό Συνέδριο Ορθογραφίας που διεξήχθη στα Τίρανα. Έλαβε μια σειρά τίτλων όπως 'Δάσκαλος του λαού' και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Αυστρίας τον τίμησε με το "Μεγάλο Χρυσό Μετάλλιο" (1990). Απεβίωσε στα Τίρανα, στις 7 Ιουλίου του 1993. Αν και η ειδικότητά του ήταν η λογοτεχνία, ο Μπούντα σταδιοδρόμησε στην κομμουνιστική Αλβανία ως ιστορικός. Μάλιστα αναφέρεται ως ο θεμελιωτής της μεταπολεμικής αλβανικής ιστοριογραφίας. Επιπλέον χαρακτηρίζεται ως υπεύθυνος για την κατεύθυνσή της προς τάσεις που αφενός υποστήριζαν την αυτοχθονία των Αλβανών και αφετέρου διακρίνονταν από «ξενοφοβία». Το 1976, στο πλαίσιο της συμμετοχής του στην Εθνική Συνδιάσκεψη Εθνογραφικών Μελετών, επιτέθηκε στις σύγχρονες θεωρίες και τάσεις του εξωτερικού κατακρίνοντας αυτές ως καπιταλιστικής και ρεβιζιονιστικής προέλευσης. Το έργο του Μπούντα αναφέρεται ως αντιπροσωπευτικό των αλβανικών θέσεων σχετικά με την προέλευση του αλβανικού έθνους. Στηριζόμενος στη θεωρία περί προέλευσης των Αλβανών από τους Ιλλυριούς, υποστήριξε πως οι Αλβανοί ανήκουν στους παλαιότερους κατοίκους των Βαλκανίων και της Ευρώπης. Συνέγραψε μαζί με άλλους ιστορικούς την «Ιστορία της Αλβανίας τόμος Ι» και ήταν συγγραφέας αρκετών μελετών για διαφορετικές περιόδους της αλβανικής ιστορίας. Ο Μπούντα ανήκε σε μια μικρή ομάδα διανοουμένων στους οποίους το κομμουνιστικό καθεστώς επέτρεψε την πρόσβαση στην ξένη βιβλιογραφία για την προετοιμασία νέων ιδεολογικών και θεωρητικών οδηγιών. Κάποια έργα του Μπούντα είναι: Historia E Popullit Shqiptar, Etc. (Botim i Dytë.-Stefanaq Pollo Dhe Aleks Buda-redaktorë Përgjegjës.) Kuvendi I i Studimeve Ilire: Tiranë 15-20 shtator 1972 Konferenca kombetare e studimeve per Lidhjen Shqiptare te Prizrenit, 1878-1881: (12-28 gershor 1978) The hidden biography of the delegates of the Congress of Orthography of 1972 The Search for Greater Albania | Ο Άλεξ Μπούντα (αλβανικά: Aleks Buda, Ελμπασάν, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 7 Σεπτεμβρίου 1910 - Τίρανα, Αλβανία, 7 Ιουλίου 1993) ήταν επιφανής Αλβανός ιστορικός και ακαδημαϊκός του 20ού αιώνα. Αν και οι σπουδές του ήταν πάνω στον τομέα της φιλολογίας, εν τούτοις αναδείχτηκε ως ένας από τους κύριους εκπροσώπους της αλβανικής ιστοριογραφίας κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1 |
Τζάλεν Ρέινολντς | Ο Ρέινολντς εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο Ξαβιέ το 2012 μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία Μπρούστερ . Καθώς κρίθηκε μη επιλέξιμος, έμεινε εκτός την αγωνιστική περίοδο 2012-13 και έκανε την πρώτη εμφάνισή του στο Ξαβιέ κατά τη διάρκεια της χρονιάς 2013-14. Τέθηκε σε διαθεσιμότητα επ' αόριστον τον Ιανουάριο του 2014 Στατιστικά, η καλύτερή του χρονιά ήταν η 2014-15, τη δεύτερη αγωνιστική περίοδό του, όταν ο Ρέινολντς είχε κατά μέσο όρο 9,9 πόντους και 6,1 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Έλαβε τιμητικές διακρίσεις στο πρωτάθλημα του Μπιγκ Ιστ στην Ομάδα του Τουρνουά εκείνον τον χρόνο. Τον Μάρτιο του 2015, υποβλήθηκε καταγγελία εναντίον του από άλλον σπουδαστή, αλλά ο Ρέινολντς απαλλάχθηκε για το αυτό το θέμα τον Μάιο. Αφού σημείωσε μέσο όρο 9,6 πόντους και 6,5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι την περίοδο 2015-16, ο Ρέινολντς δήλωσε για το ντραφτ του NBA 2016, αλλά έμεινε χωρίς ομάδα. Αφού πέρασε χωρίς ομάδα στο Ντραφτ του ΝΒΑ το 2016, τον Αύγουστο του 2016, υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο με την Μπάσκετ Ρεκανάτι της Ιταλικής 2ης Κατηγορίας. Εμφανίστηκε σε 18 αγώνες για την ομάδα, έχοντας κατά μέσο όρο 18.2 πόντους και 7.9 ριμπάουντ ανά αγώνα.Τον Ιανουάριο του 2017, μεταγράφηκε στην Παλακανέστρο Ρετζιάνα της Ιταλικής 1ης Κατηγορίας. Έπαιξε σε 17 παιχνίδια για τη Ρετζιάνα, με μέσο όρο 6.5 πόντους καθώς και 4.4 ριμπάουντ ανά αγώνα. Τον Μάιο του 2018, υπέγραψε με την Μπαρτσελόνα Λάσα για το υπόλοιπο της αγωνιστικής περιόδου. Στις 4 Ιουλίου 2018, υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης του Πρωταθλήματος VTB.Στις 19 Αυγούστου 2019, υπέγραψε με τους Ζεγιάνγκ Λάιονς του Κινεζικού Πρωταθλήματος (CBA). Στις 6 Δεκεμβρίου 2019, οι Στόκτον Κινγκς ανακοίνωσαν ότι απέκτησαν τον Ρέινολντς μετά την παραίτησή του από τους Ζεγιάνγκ Λάιονς.Στις 28 Δεκεμβρίου 2019, υπέγραψε με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ της Ισραηλινής 1ης Κατηγορίας ως κάλυψη τραυματισμών για τον Ταρίκ Μπλακ. Στις 9 Ιανουαρίου 2020, ο Ρέινολντς σημείωσε 17 πόντους στο δεύτερο παιχνίδι του στην Ευρωλίγκα με τη Μακάμπι, ενώ κατέγραψε επίσης επτά ριμπάουντ σε μία νίκη 95–89 επί της Άλμπα Βερολίνου. Ο Ρέινολντς χώρισε με την ομάδα στις 7 Μαΐου 2020.Στις 31 Ιουλίου 2020, υπέγραψε με τη γερμανική Μπάγερν Μονάχου της Γερμανικής 1ης Κατηγορίας (BBL). Είχε 13.6 πόντους, 5.8 ριμπάουντ, 1.1 ασίστ και 1.1 κλεψίματα μέσο όρο σε 21 λεπτά συμμετοχής στην Ευρωλίγκα. Στις 24 Ιουνίου 2021, ο Ρέινολντς έκανε επίσημη την επιστροφή του στη Μακάμπι Τελ Αβίβ με διετές συμβόλαιο με προαιρετική επέκταση για τρίτο. Τη σεζόν 2021-22, είχε 8.9 πόντους και 4.6 ριμπάουντ μεταξύ άλλων σε 16:29 και 35 παιχνίδια Ευρωλίγκα. Στις 15 Ιουλίου 2022, ανακοινώθηκε από την Ούνικς Καζάν. Στις 16 Μαΐου 2023, κατέκτησε την VTB Λίγκα αφού η Ούνιξ νίκησε στη σειρά των τελικών 4-1 την Λοκομοτίβ Κουμπάν. Συνολικά μέτρησε 13.6 πόντους, 5.5 ριμπάουντ και 1.1 κλεψίματα σε 43 ματς με τη φανέλα της Ούνικς. Στις 21 Ιουνίου 2023, ανανέωσε το συμβόλαιό του για ακόμα μία σεζόν. Το καλοκαίρι του 2017, ο Ρέινολντς έπαιξε στο The Basketball Tournament στο ESPN για την ομάδα Άρμορντ Άθλιτ. Αγωνίστηκε για το έπαθλο των 2 εκατομμυρίων δολαρίων και για την ομάδα Άρμορντ Άθλιρ, είχε μέσο όρο 12.8 πόντους ανά αγώνα, ευστοχώντας επίσης με 79 τοις εκατό πίσω από τη γραμμή των ελεύθερων βολών. Ο Ρέινολντς βοήθησε να πάει η ομάδα του στο Δυτικό Περιφερειακό Πρωτάθλημα, όπου έχασε από την Τιμ Τσάλεντζ ΑΛΣ με 75-63. Μακάμπι Τελ Αβίβ Πρωτάθλημα Ισραήλ: (2020) Μπάγερν Μονάχου Κύπελλο Γερμανίας: (2021) Ούνικς Καζάν VTB Λίγκα: (2023) Πρώτος στα ριμπάουντ στο Γιούροκαπ: (2019) Πρώτος στα ριμπάουντ στη VTB Λίγκα: (2019) Καλύτερος έκτος παίκτης στη VTB Λίγκα: (2023) Προφίλ Euroleague.net Προφίλ Ιταλικού Πρωταθλήματος Αρχειοθετήθηκε 2021-12-20 στο Wayback Machine. Βιογραφικό στο Πανεπιστήμιο Ξαβιέ Προφίλ Eurobasket.com | Ο Τζάλεν Ρέινολντς (Ντιτρόιτ, 30 Δεκεμβρίου 1992) είναι Αμερικανός επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Με ύψος 2,08 μέτρα αγωνίζεται ως σέντερ στην Ούνικς Καζάν της VTB Λίγκα. Έπαιξε κολεγιακό μπάσκετ για το Πανεπιστήμιο Ξαβιέ πριν παίξει επαγγελματικά στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Ρωσία, την Κίνα και το Ισραήλ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CE%BD_%CE%A1%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84%CF%82 |
Dogs (τραγούδι των Pink Floyd) | Το άλμπουμ ολόκληρο έχει ένα στόχο. Με τον δικό του τρόπο ο Γουότερς ήθελε να κατακρίνει τον καπιταλισμό, ένα σύστημα που διαλύει τις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλοτριώνει τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Το κομμάτι, είναι ένα στιχουργικό, αλλά και μουσικό έπος 17 λεπτών, που χωρίζεται σε διάφορα μέρη. Οι πρώτοι στίχοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν ένα μανιφέστο, για το πως να φτάσεις στην δόξα και το χρήμα. Όλα επιτρέπονται σε αυτόν τον κόσμο, αρκεί να επιτευχθεί ο στόχος. Πρέπει να βλέπεις την εύκολη λεία από μακριά και να χτυπάς με την πρώτη φορά χωρίς να το σκεφτείς καν. Πρέπει να σε εμπιστεύονται αυτοί που τους λες ψέματα, έτσι ώστε όταν σου δοθεί η ευκαιρία, να τους <<μαχαιρώσεις πισώπλατα>>. Στο τελευταίο μέρος, αφού περιγράφθηκαν οι αρχές των <<σκυλιών>>, καταλαβαίνει ο υποψήφιος ισχυρός, πως ίσως τα πράγματα ίσως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο νομίζει. Νιώθει μπερδεμένος, και πως τον εκμεταλλεύονται. Εν γένει, το κομμάτι με συνυποδηλωτική λειτουργία της γλώσσας κατακρίνει τους ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να κερδίσουν χρήμα, δόξα και εξουσία με κάθε κόστος. Όσο στιχουργικό έπος και αν είναι το κομμάτι, άλλο τόσο είναι μουσικά. Ξεκινάει με μια ακουστική κιθάρα και μια ασυνήθιστη σειρά συγχορδιών, Dminor9, Bb, A9sus4, και Bb7. ενώ σε σχεδόν όλο το κομμάτι κυριαρχεί το Synthesizer του Ρίτσαρντ Ράιτ, και τα κιθαριστικά σόλο του Γκίλμορ. https://www.rockrooster.gr/h-alhtheia-vrisketai-stoys-pink-floyd/ https://www.songfacts.com/facts/pink-floyd/dogs | Dogs είναι ο τίτλος του δεύτερου κομματιού στο άλμπουμ Animals του βρετανικού Progressive rock συγκροτήματος Pink Floyd. Κυκλοφόρησε το 1977. Με διάρκεια 17 λεπτά και 5 δευτερόλεπτα, είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του άλμπουμ. Ο τίτλος, όπως και γενικά όλο το άλμπουμ, λειτουργεί αλληγορικά και μεταφορικά. Η λέξη Dogs(σκυλιά) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους επιχειρηματίες, οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να φτάσουν στον στόχο, που δεν είναι άλλος από το χρήμα και την δόξα, με κάθε κόστος. | https://el.wikipedia.org/wiki/Dogs_(%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9_%CF%84%CF%89%CE%BD_Pink_Floyd) |
Αγριππίνα (όπερα) | Οι πρώτες συνθέσεις για όπερα του Χαίντελ, στο γερμανικό στυλ, από τα χρόνια που ζούσε στο Αμβούργο, 1704–06, υπό την επιρροή του Γιόχαν Μάθεσον. Το 1706 ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου έμεινε για τρία χρόνια, και ανέπτυξε τις ικανότητές του στη σύνθεση. Αρχικά, έμεινε στη Φλωρεντία, εκεί τον σύστησαν στους Αλεσσάντρο και Ντομένικο Σκαρλάτι, όπου και συνέθεσε και εκτέλεσε την πρώτη ιταλική του όπερα. Αυτή ήταν ο Ροντρίγκο (όπερα) (1707, ο αρχικός τίτλος Vincer se stesso ê la maggior vittoria), στην οποία οι επιρροές από το Αμβούργο και τον Μattheson παρέμεναν έντονες. Η όπερα δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, αλλά αποτέλεσε μέρος την εξάσκησης του Χαίντελ στη σύνθεση όπερας με το ιταλικό στυλ και στη χρήση της ιταλικής γλώσσας στη μουσική.Μετά τη Φλωρεντία, ο Χαίντελ πέρασε ένα διάστημα στη Ρώμη, όπου οι παραστάσεις όπερας ήταν απαγορευμένες με διάταγμα του Πάπα, και στη συνέχεια στη Νάπολι. Εξασκήθηκε στη σύνθεση της καντάτας και του ορατορίου; εκείνη την εποχή δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά (πέρα από την αύξηση σε μέγεθος) μεταξύ της καντάτας, του ορατορίου και της όπερας, βασισμένα όλα σε παραλλαγές του ρετσιτατίβο και της άριας ντα κάπο. Εργα αυτής της περιόδου αποτελούν το Dixit Dominus, και η δραματική καντάτα Ακης, Γαλάτεια και Πολύφημος, που γράφτηκε στη Νάπολι. Καθώς βρισκόταν στη Ρώμη, ο Χαίντελ γνωρίστηκε με τον Καρδινάλιο Βιτσέντζο Γκριμάνι, πιθανότατα μέσω του Αλεσσάντρο Σκαρλάτι. Ο Καρδινάλιος ήταν διακεκριμένος διπλωμάτης που έγραφε λιμπρέτα στον ελεύθερο χρόνο του, και λειτουργούσε ανεπίσημα ως θεατρικός ατζέντης για τις ιταλικές βασιλικές αυλές. Προφανώς εντυπωσιάστηκε από τον Χαίντελ, και του ζήτησε να δουλέψει με το νέο του λιμπρέτο, την Αγριππίνα. Ο Γκριμάνι σκόπευε να παρουσιάσει αυτή την όπερα στη Βενετία, στο θέατρο που αποτελούσε ιδιοκτησία της οικογενείας του, το Teatro San Giovanni Grisostomo, τη σαιζόν του Καρναβαλιού 1709–10. Σύμφωνα με τον Τζον Μένερινγκ, πρώτο βιογράφο του Χαίντελ, η Αγριππίνα συντέθηκε σε τρεις εβδομάδες, μετά την άφιξη του Χαίντελ στη Βενετία τον Νοέμβριο του 1709, μια θεωρία που στηρίζεται από το αυτόγραφο χειρόγραφο βενετσιάνικο χαρτί. Κατά τη σύνθεση της όπερας ο Χαίντελ δανείστηκε σε μεγάλο βαθμό από τα προηγούμενα έργα του, ορατόρια και καντάτες, και από άλλους συνθέτες συμπεριλαμβανομένων των Reinhard Keiser, Αρκάντζελο Κορέλι και Ζαν-Μπατίστ Λυλί. Αυτή η τακτική της δανεικής και προσαρμοσμένης μουσικής ήταν κοινή εκείνη την εποχή, αλλά η έκτασή της στην Αγριππίνα είναι η μεγαλύτερη σχεδόν από όλα τα υπόλοιπα σημαντικά έργα του συνθέτη. Η ουβερτούρα, η οποία είναι ένα κομμάτι σε δύο μέρη σε γαλλικό στυλ με ένα "συγκινητικό" αλέγκρο, και όλα, εκτός από πέντε φωνητικά μέρη, είναι βασισμένα σε προηγούμενα έργα, σε πολλές περιπτώσεις μετά από σημαντικές μετατροπές και επεξεργασία. Παραδείγματα ανακύκλωσης υλικού αποτελούν το "Col raggio placido" του Πάλλαντος, το οποίο βασίζεται στην άρια του Λούσιφερ από την Ανάσταση (1708), "Ο voi dell' Erebo", το οποίο είναι προσαρμογή από την όπερα του Reinhard Keiser's Οκτάβια του 1705. Η άρια της Αγριππίνας "Non ho cor che per amarti" είναι σχεδόν αυτούσια από το "Se la morte non vorrà" στην πρότερη δραματική καντάτα του Χαίντελ Qual ti reveggio, oh Dio (1707); Το "Spererò" του Ναρκίσσου είναι προσαρμογή από το "Sai perchè" από μία άλλης καντάτα του 1707, Clori, Tirsi e Fileno; και μέρη της άριας του Νέρωνα στην τρίτη πράξη "Come nube che fugge dal vento" είναι δανεισμένες από το ορατόριο του Χαίντελ Il trionfo del tempo (όλα του 1707). Αργότερα, κάποια από τη μουσική της Αγριππίνας χρησίμευσε στον Χαίντελ στη σύνθεση της όπερας του Λονδίνου Rinaldo (1711) και της έκδοσης του 1732 του έργου Ακης και Γαλάτεια, σε κάθε περίπτωση με λίγες ή καθόλου αλλαγές. Η πρώτη μουσική του Χαίντελ που ακούστηκε στο Λονδίνο πιθανόν να ήταν το "Non ho cor che" από την Αγριππίνα, μετατεθειμένο στην όπερα του Αλεσάντρο Σκαρλάτι Πύρρος και Δημήτριος που εκτελέστηκε στο Λονδίνο στις 6 Δεκεμβρίου 1710. Η ουβερτούρα της Αγριππίνας και άλλες άριες της όπερας εμφανίζονται σε παστίτσιο που παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο μεταξύ 1710 και 1714, με πρόσθετη μουσική από άλλους συνθέτες. Αντήχηση του "Ti vo' giusta" (μία από τις λίγες άριες που συντέθηκε ειδικά για την Αγριππίνα) ακούγεται στο "He was despised", στον Μεσσία του Χαίντελ (1742).Δύο από τους κύριους ανδρικούς ρόλους, του Νέρωνα και του Ναρκίσσου, γράφτηκαν για καστράτους, τους "σουπερστάρ της ημέρας" στην ιταλική όπερα. Η όπερα υπέστη σημαντική αναθεώρηση πριν και πιθανώς κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Για παράδειγμα, στην Τρίτη Πράξη ο Χαίντελ είχε αρχικά τον Όθωνα και την Ποππαία να τραγουδούν ένα ντουέτο, "No, no, ch'io non apprezzo", αλλά ήταν δυσαρεστημένος με τη μουσική και αντικατέστησε το ντουέτο με δύο σόλο άριες πριν την πρώτη παράσταση. Πάλι, κατά τη διάρκεια των παραστάσεων η άρια της Ποππαίας "Ingannata" αντικαταστάθηκε από μία άλλη που απαιτούσε ιδιαίτερη δεξιοτεχνία,"Pur punir chi m'ha ingannata", είτε για να δώσει έμφαση στην πρωτόγνωρη απόφαση της Ποππαίας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή της όπερας ή, όπως φαίνεται πιο πιθανό, για να κολακέψει τη Scarabelli δίνοντάς της περισσότερες ευκαιρίες να εκδηλώσει τις φωνητικές της ικανότητες.Η ενορχήστρωση της μουσικής για την όπερα του Χαίντελ ακολουθεί πιστά αυτές των προηγούμενων έργων του για όπερα, και αποτελείται από δύο recorders, δύο όμποε, δύο τρομπέτες, τρία βιολιά, δύο τσέλο, βιόλα, τύμπανα, κόντρα φαγκότο και τσέμπαλο. Σύμφωνα με τα μεταγενέστερα δεδομένα για τις όπερες του Χαίντελ στο Λονδίνο αυτή η ενοργάνωση είναι ελαφριά, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν, όπως περιγράφουν οι Dean και Knapp "στιγμές μεγαλείου όταν ο Χαίντελ χρησιμοποιεί το πλήρες concerto grosso." Η Αγριππίνα, η δεύτερη ιταλική όπερα του Χαίντελ, ήταν πιθανώς και η τελευταία του σύνθεση στην Ιταλία. Το λιμπρέτο του Γκριμάνι βασίζεται κατά πολύ στην ίδια ιστορία που χρησιμοποιήθηκε ως θέμα στην όπερα του Κλαούντιο Μοντεβέρντι του 1642 L'incoronazione di Poppea. Το λιμπρέτο του Γκριμάνι επικεντρώνεται στην Αγριππίνα, ένα χαρακτήρα που δεν εμφανίζεται στη σκοτεινότερη έκδοση του Μοντεβέρντι. Ο Γκριμάνι αποφεύγει την τάση να "ηθικολογεί" όπως συνηθίζεται στα λιμπρέτα των έργων όπερα σέρια που γράφτηκαν αργότερα από καταξιωμένους μουσικούς, όπως οι Μεταστάζιο και Ζένο. Σύμφωνα με τον κριτικό Ντόναλντ Τζέι Γκράουτ, "η ειρωνεία, η εξαπάτηση και η μηχανορραφία είναι διάχυτη στις κωμικές παρεκτροπές των καλά καθορισμένων χαρακτήρων της." Ολοι οι κύριοι χαρακτήρες, με μόνη εξαίρεση τον Λέσβο, υπηρέτη του Καύδιου, είναι ιστορικά πρόσωπα, και το ευρύτερο πλαίσιο του λιμπρέτου βασίζεται κατά πολύ στα Χρονικά του Τάκιτου και στη Ζωή του Κλαύδιου, έργο του Σουητώνιου. Εχει γραφτεί ότι ο κωμικός, ερωτικός χαρακτήρας του Αυτοκράτορα Κλαύδιου είναι μια καρικατούρα του Πάπα Κλήμη ΙΑ', με τον οποίο ο Γκριμάνι ήταν πολιτικά αντίθετος. Ορισμένες όψεις της αντιπαράθεσης αυτής αντανακλώνται στην πλοκή: ο ανταγωνισμός μεταξύ του Νέρωνα και του Όθωνα κατοπτρίζει απόψεις της αντιπαράθεσης για τον Πόλεμο της ισπανικής διαδοχής, στην οποία ο Γκριμάνι υποστήριξε τους Αψβούργους, και ο Πάπας Κλήμης ΙΑ' τη Γαλλία και την Ισπανία. Ακούγοντας τα νέα ότι ο σύζυγός της, Αυτοκράτορας Κλαύδιος, πέθανε εξαιτίας καταιγίδας στη θάλασσα, η Αγριππίνα σχεδιάζει να εξασφαλίσει το θρόνο για τον Νέρωνα, γιο της από προηγούμενο γάμο. Η αποδοχή του σχεδίου από τον Νέρωνα είναι χλιαρή, αλλά συναινεί στις επιθυμίες της μητέρας του ("Con saggio tuo consiglio"). Η Αγριππίνα εξασφαλίζει την υποστήριξη δύο Ελλήνων απελεύθερων, Πάλλαντος και Ναρκίσσου, που χαιρετίζουν τον Νέρωνα ως νέο Αυτοκράτορα παρουσία της Ρωμαϊκής Συγκλήτου. Με τη συγκατάθεση της Συγκλήτου η Αγριππίνα και ο Νέρων αρχίζουν να ανέρχονται στο θρόνο, αλλά η τελετή διακόπτεται από την είσοδο του Λέσβου, υπηρέτη του Κλαύδιου. Ανακοινώνει ότι ο κύριός του είναι ζωντανός ("Allegrezza! Claudio giunge!"), καθώς γλύτωσε το θάνατο με τη βοήθεια του Όθωνα, διοικητή του στρατού. Ο ίδιος ο Όθων επιβεβαιώνει την ιστορία, και αποκαλύπτει ότι ο Κλαύδιος του υποσχέθηκε το θρόνο ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Η Αγριππίνα είναι συντετριμμένη, έως ότου ο Όθων της εμπιστεύεται ότι είναι ερωτευμένος με την όμορφη Ποππαία περισσότερο απ' ό,τι επιθυμεί τον θρόνο. Η Αγριππίνα, όμως, γνωρίζει επίσης ότι και ο Κλαύδιος είναι ερωτευμένος με την Ποππαία, και βλέπει μια ευκαιρία να προωθήσει τις φιλοδοξίες που έχει για τον Νέρωνα. Πηγαίνει στην Ποππαία και της λέει, ψευδώς, ότι ο Όθων έχει κάνει μια συμφωνία με τον Κλαύδιο, με την οποία παίρνει ο ίδιος το θρόνο, αλλά δίνει την Ποππαία στον Κλαύδιο. Η Αγριππίνα συμβουλεύει την Ποππαία να αντιστρέψει τους όρους λέγοντας στον Αυτοκράτορα ότι ο Όθων της υπέδειξε να αρνηθεί το ενδιαφέρον που της δείχνει ο Κλαύδιος. Ετσι, πιστεύει η Αγριππίνα, ότι ο Κλαύδιος θα ανακαλέσει την υπόσχεση που έδωσε στον Όθωνα για το θρόνο. Η Ποππαία πιστεύει την Αγριππίνα. Οταν ο Κλαύδιος φθάνει στην οικία της Ποππαίας καταγγέλλει αυτό που πιστεύει ότι είναι προδοσία του Όθωνα. Ο Κλαύδιος φεύγει θυμωμένος, ενώ η Αγριππίνα παρηγορεί κυνικά την Ποππαία δηλώνοντας ότι η φιλία τους δεν θα καταστραφεί ποτέ από καμιά απάτη ("Non ho cor che per amarti"). Ο Πάλλας και ο Νάρκισσος αντιλαμβάνονται ότι η Αγριππίνα τους ξεγέλασε για να υποστηρίξουν τον Νέρωνα, και αποφασίζουν να διακόψουν κάθε επαφή μαζί της. Ο Όθων φθάνει έχοντας αγωνία για την επικείμενη στέψη του ("Coronato il crin d'alloro"), ακολουθούμενος από την Αγριππίνα, τον Νέρωνα και την Ποππαία, που έχουν έρθει για να χαιρετήσουν τον Κλαύδιο. Όλοι ενώνονται σε μια θριαμβική χορωδία ("Di timpani e trombe"), καθώς κάνει την είσοδό του ο Κλαύδιος. Ο καθένας με τη σειρά του αποτίει φόρο τιμής στον Αυτοκράτορα, αλλά ο Όθων αντικρούεται με ψυχρότητα, καθώς ο Κλαύδιος τον καταγγέλλει ως προδότη. Ο Όθων όντας σε απόγνωση, κάνει έκκληση στην Αγριππίνα, την Ποππαία και τον Νέρωνα να τον υποστηρίξουν, αλλά όλοι τον απορρίπτουν, αφήνοντάς τον αμήχανο και απελπισμένο ("Otton, qual portentoso fulmine" ακολουθούμενο από "Voi che udite il mio lamento"). Ωστόσο, η Ποππαία συγκινείται από τη θλίψη του πρώην αγαπημένου της, και αναρωτιέται εάν δεν είναι αθώος ("Bella pur nel mio diletto"). Καταστρώνει ένα σχέδιο, όπου προσποιείται ότι κοιμάται και όταν ο Όθων την πλησιάζει, παριστάνει ότι μιλάει στον ύπνο της γι' αυτά που της είπε πρωτύτερα η Αγριππίνα. Ο Όθων, όπως προβλεπόταν, την ακούει και διαμαρτύρεται έντονα υπέρ της αθωότητάς του. Πείθει την Ποππαία ότι η Αγριππίνα την εξαπάτησε. Η Ποππαία ορκίζεται εκδίκηση ("Ingannata una sol volta", εναλλασσόμενη άρια "Pur punir chi m'ha ingannata") αλλά αποσπάται όταν ο Νέρων προβαίνει στην αποκάλυψη ότι την αγαπάει. Εν τω μεταξύ, η Αγριππίνα έχοντας χάσει την υποστήριξη των Πάλλαντος και Ναρκίσσου, καταφέρνει να πείσει τον Κλαύδιο ότι ο Όθων συνεχίζει να συνωμοτεί για να πάρει το θρόνο. Συμβουλεύει τον Κλαύδιο να τερματίσει τις φιλοδοξίες του Όθωνα δια παντός παραιτούμενος του θρόνου υπέρ του Νέρωνα. Ο Κλαύδιος συμφωνεί, πιστεύοντας ότι έτσι θα καταφέρει να κερδίσει την Ποππαία. Η Ποππαία τώρα σχεδιάζει τη δική της απάτη, σε μια προσπάθεια να εκτρέψει την οργή του Κλαύδιου από τον Όθωνα, με τον οποίο έχει πλέον συμφιλιωθεί. Κρύβει τον Όθωνα στο δωμάτιό της συμβουλεύοντάς τον να ακούσει προσεκτικά. Σε λίγο φθάνει ο Νέρων για να δηλώσει πιεστικά την αγάπη του προς αυτήν ("Coll'ardor del tuo bel core"), αλλά τον ξεγελάει ώστε να κρυφτεί και αυτός. Στη συνέχεια μπαίνει ο Κλαύδιος; Η Ποππαία του λέει ότι την παρεξήγησε προηγουμένως: δεν ήταν ο Όθων που της ζήτησε να απορρίψει τον Κλαύδιο, αλλά ο Νέρων. Για να του το αποδείξει ζητάει από τον Κλαύδιο να υποκριθεί ότι φεύγει, στη συνέχεια καλεί τον Νέρωνα, ο οποίος νομίζοντας ότι ο Κλαύδιος έχει φύγει, συνεχίζει να τη διεκδικεί με πάθος. Ο Κλαύδιος ξαφνικά εμφανίζεται πάλι, και διώχνει θυμωμένος τον κατατροπωμένο Νέρωνα. Μετά την αναχώρηση του Κλαύδιου, η Ποππαία βγάζει από την κρυψώνα τον Όθωνα και οι δύο εκφράζουν τον αιώνιο έρωτά τους σε ξεχωριστές άριες.Στο παλάτι, ο Νέρων λέει στην Αγριππίνα τα βάσανά του και αποφασίζει να απαρνηθεί τον έρωτα για τις πολιτικές του φιλοδοξίες ("Come nube che fugge dal vento"). Αλλά οι Πάλλας και Νάρκισσος έχουν πια αποκαλύψει το αρχικό σχέδιο της Αγριππίνας στον Κλαύδιο, οπότε όταν αυτή παροτρύνει τον Αυτοκράτορα να παραχωρήσει το θρόνο στον Νέρωνα, αυτός την κατηγορεί για προδοσία. Στη συνέχεια υποστηρίζει ότι οι προσπάθειές της να εξασφαλίσει το θρόνο στον Νέρωνα ήταν από την αρχή ένα τέχνασμα για να περιφρουρήσει το θρόνο του Κλαύδιου ("Se vuoi pace"). Ο Κλαύδιος την πιστεύει; ωστόσο όταν φτάνουν η Ποππαία, ο Όθων και ο Νέρων, ο Κλαύδιος ανακοινώνει ότι ο Νέρων θα παντρευτεί την Ποππαία, και ότι ο Όθων θα πάρει το θρόνο. Κανένας δεν είναι ικανοποιημένος με αυτή την εξέλιξη, καθώς οι επιθυμίες όλων έχουν αλλάξει, οπότε ο Κλαύδιος σε πνεύμα συμφιλίωσης αντιστρέφει την απόφασή του, δίνοντας την Ποππαία στον Όθωνα και το θρόνο στο Νέρωνα. Στη συνέχεια καλεί τη θεά Γιούνο, η οποία κατέρχεται για να δώσει μια συνολική ευχή ("V'accendano le tede i raggi delle stelle"). Η ημερομηνία της πρώτης παράστασης της Αγριππίνας, γύρω από την οποία υπήρχε αβεβαιότητα κάποτε, επιβεβαιώθηκε από μία χειρόγραφη αναφορά στην ημερομηνία 26 Δεκεμβρίου 1709. Το καστ αποτελούνταν από ορισμένους από τους καλύτερους για την εποχή τραγουδιστές της Βόρειας Ιταλίας, συμπεριλαμβανομένου και του Αντόνιο Κάρλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο του μπάσου, της Μαργκερίτα Ντουραστάντι, που είχε πρόσφατα τραγουδήσει το ρόλο της Μαρίας Μαγδαληνής στη La resurrezione του Χαίντελ; και της Ντιαμάντε Σκαραμπέλι, της οποίας η μεγάλη επιτυχία στη Μπολόνια το 1697 στο παστίτσιο Περσέας ενέπνευσε τη δημοσίευση ενός τόμου εγκωμιαστικών στίχων με τίτλο La miniera del Diamante.Η Αγριππίνα αποδείχτηκε ιδιαίτερα δημοφιλής, και χάρισε στον Χαίντελ διεθνή φήμη. Η αρχική παραγωγή είχε προγραμματιστεί για 27 παραστάσεις, εξαιρετικά πολλές για την εποχή. Ο βιογράφος του Χαίντελ Τζον Μάνερινγκ έγραψε για την πρώτη παράσταση: "Το θέατρο σχεδόν σε κάθε παύση αντηχούσε με κραυγές Viva il caro Sassone! ('Ζήτω ο αγαπημένος Σάξων!') Ηταν κεραυνοβολημένοι από το μεγαλείο και την ομορφιά του στυλ του Χαίντελ, διότι δεν γνώριζαν έως τότε όλες τις δυνατότητες της αρμονίας και της μετατροπίας συνδυασμένες τόσο στενά και δεμένες τόσο ισχυρά." Πολλοί άλλοι κατέγραψαν υπερβολικά θετικές αντιδράσεις για το έργο. Μεταξύ 1713 και 1724 υπήρξαν παραγωγές της Αγριππίνας στη Νάπολη, το Αμβούργο, και τη Βιέννη, αν και ο ίδιος ο Χαίντελ ποτέ δεν αναβίωσε την όπερα μετά από την αρχική της παρουσίαση. Η παραγωγή της Νάπολης περιελάμβανε πρόσθετη μουσική του Φραντσέσκο Μαντσίνι. Στα τέλη του 18ου και όλο το 19ο αιώνα, οι όπερες του Χαίντελ έπεσαν σε αφάνεια, και μεταξύ 1754 και 1920 δεν δόθηκε καμία παράσταση. Ωστόσο, όταν αναγεννήθηκε το ενδιαφέρον για τις όπερες του Χαίντελ τον 20ο αιώνα, η Αγριππίνα έτυχε πολλών αναβιώσεων, με αρχή την παραγωγή του 1943 στη γενέτειρα του Χαίντελ, την πόλη Χάλλε, υπό τη διεύθυνση του Ρίτσαρντ Κράους στην Όπερα του Χάλλε. Σε αυτή την εκτέλεση ο άλτο ρόλος του Όθωνα, του οποίου η σύνθεση είχε γίνει για γυναίκα, άλλαξε σε μπάσο συνοδευόμενος από αγγλικό κόρνο, "με καταστροφικά αποτελέσματα στην ευαίσθητη ισορροπία και υφή του έργου", σύμφωνα με τον Winton Dean. Το τηλεοπτικό RAI έκανε μια ζωντανή ραδιοφωνική παραγωγή της όπερας στις 25 Οκτωβρίου 1953, μεταδίδοντας έτσι την Αγριππίνα για πρώτη φορά με την εκπομπή του από ένα μέσο πέρα από τη ζωντανή παράσταση σε μία σκηνή. Το καστ περιελάμβανε τη Μάγκντα Λάζλο στον ομώνυμο ρόλο και τον Μάριο Πέτρι στο ρόλο του Κλαύδιου, και την παράσταση διηύθυνε ο Αντόνιο Πεντρότι.Μία παράσταση το 1958 στη Λειψία, και αρκετές ακόμη στη Γερμανία, προηγήθηκαν της βρετανικής πρεμιέρας στο Άμπινγκτον του Όξφορντσαϊρ το 1963. Το 1983 η όπερα επέστρεψε στη Βενετία, για μία παράσταση υπό τη διεύθυνση του Κρίστοφερ Χόγκγουντ στο Teatro Malibran. Στις ΗΠΑ δόθηκε μία παράσταση κονσέρτο στις 16 Φεβρουαρίου 1972 στην Academy of Music στη Φιλαδέλφεια, αλλά η πρώτη πλήρως σκηνοθετημένη παράσταση της όπερας στην Αμερική ήταν στο Φορτ Γουόρθ (Τέξας) το 1985. Την ίδια χρονιά έφτασε στη Νέα Υόρκη, με μια παράσταση κονσέρτο στο Alice Tully Hall, με την όπερα ακόμη να περιγράφεται ως "γνήσια σπανιότητα". Την παράσταση στο Φορτ Γουόρθ ακολούθησαν γρήγορα κι άλλες στην πόλη της Αϊοβα και της Βοστώνης. Η τάση που ονομάστηκε "κίνημα αναβίωσης της πρώιμης μουσικής", που υποστηρίζει ιστορικά ακριβείς εκτελέσεις του Μπαρόκ και παλαιότερων έργων, προώθησε δύο μεγάλες παραγωγές της Αγριππίνας το 1985 και το 1991 αντίστοιχα. Και οι δύο ήταν στη Γερμανία, η πρώτη στο Schlosstheater Schwetzingen, και η δεύτερη στο Διεθνές Φεστιβάλ Χαίντελ στο Γκέτινγκεν. Εγιναν πολλές παραγωγές τον 21ο αιώνα, συμπεριλαμβανομένης και της "υπερμοντέρνας" σκηνοθεσίας το 2002 από την διευθύντρια Λίλιαν Γκρογκ στην Όπερα της Νέας Υόρκης. Αυτή η παραγωγή, που επαναλήφθηκε το 2007, χαρακτηρίστηκε από κριτικό των New York Times ως "περίεργη ... παρουσιασμένη ως γενική σάτυρα, μια Ανοιξη για τον Χίτλερ σε έκδοση Εγώ, ο Κλαύδιος", αν και οι μουσικές επιδόσεις γενικώς επαινέθηκαν. Στη Βρετανία, η English National Opera (ENO) σκηνοθέτησε μία παραγωγή στην αγγλική γλώσσσα τον Φεβρουάριο του 2007, υπό τη διεύθυνση του Ντέιβιντ ΜακΒίκαρ, ο οποίος δέχτηκε μια ευρύτατη θετική κριτική, παρόλο που η κριτικός Φιόνα Μάντοκς εντόπισε χαρακτηριστικά της παραγωγής που υποβαθμίζουν το έργο: "Μουσική τόσο πνευματώδης, εφευρετική και ανθρώπινη δεν χρειάζεται επιπλέον να επιχρυσωθεί". Οι πρόσφατες αναβιώσεις του έργου χρησιμοποίησαν κόντρα-τενόρους στους ρόλους των καστράτων.Η Αγριππίνα θεωρείται το πρώτο αριστούργημα του Χαίντελ; σύμφωνα με τον Γουίντον Ντιν έχει ελάχιστο ανταγωνισμό στη "λεπτή δροσιά της μουσικής εφευρετικότητας". Το λιμπρέτο του Γκριμάνι δέχτηκε επίσης πολλές εγκωμιαστικές κριτικές: Ο οδηγός The New Penguin Opera Guide το περιγράφει ως ένα από τα καλύτερα που προσάρμοσε ο Χαίντελ, και εγκωμιάζει το "ελαφρύ άγγιγμα" με το οποίο απεικονίζονται ζωηρά οι χαρακτήρες. Η Αγριππίνα στο σύνολό της είναι, κατά την άποψη του ακαδημαϊκού John E. Sawyer, "ένα από τα πιο πειστικά δραματικά έργα του συνθέτη". Στυλιστικά, η Αγριππίνα ακολουθεί στο στερεότυπο της εποχής εναλλάσσοντας ρετσιτατίβα και ντα κάπο άριες. Σε συμφωνία με τις συνήθειες στις όπερες του 18ου αιώνα η πλοκή εξελίσσεται κυρίως στα ρετσιτατίβα, ενώ το μουσικό ενδιαφέρον και η ανάπτυξη των χαρακτήρων γίνεται στις άριες—αν και κατά περίπτωση ο Χαίντελ σπάει αυτό το στεγανό χρησιμοποιώντας τις άριες για να προωθήσει τη δράση. Με μία εξαίρεση τα ρετσιτατίβα είναι secco ("ξηρά"), όπου μία μόνη φωνή συνοδεύεται μόνο από κοντίνουο. Η ανωμαλία είναι το "Otton, qual portentoso fulmine" του Όθωνα, όπου βρίσκεται ο ίδιος στερημένος από το θρόνο και εγκαταλελειμμένος από την αγαπημένη του Ποππαία; εδώ το ρετσιτατίβο συνοδεύεται από την ορχήστρα, ως μέσω ανάδειξης του δράματος. Οι Dean και Knapp το περιγράφουν αυτό, καθώς και την άρια του Όθωνα που ακολουθεί, ως "το κορύφωμα της όπερας". Ο μουσικός θεωρητικός του 19ου αιώνα Εμπενίζερ Πράουτ ξεχωρίζει και επαινεί ιδιαίτερα το "Non ho cor che per amarti" της Αγριππίνας. Επισημαίνει το εύρος των οργάνων που χρησιμοποιούνται για ειδικά εφέ, και γράφει ότι "μια εξέταση της μουσικής του έργου αυτού του ύφους πιθανότατα να εκπλήξει κάποιους που πιστεύουν ότι η ενορχήστρωση του Χαίντελ στερείται ποικιλίας."Ο Χαίντελ χρησιμοποίησε περισσότερο την ορχηστρική συνοδεία στις άριες απ' ότι συνηθιζόταν την εποχή, αλλά από άλλες απόψεις η Αγριππίνα είναι κατά πολύ όμοια με παλαιότερες όπερες. Στο μεγαλύτερο μέρος οι άριες είναι σύντομες, υπάρχουν μόνο δύο μικρά ανσάμπλ, και στο κουαρτέτο και το τρίο οι φωνές δεν ακούγονται μαζί. Ωστόσο, το στυλ του Χαίντελ θα αλλάξει πολύ λίγο τα επόμενα 30 χρόνια, ένα χαρακτηριστικό που επισημαίνεται στις κριτικές της παράστασης της Αγριππίνας στο Tully Hall το 1985, όπου αναφέρεται ως "μια σειρά από μελωδικές άριες και ανσάμπλ, καθένα από τα οποία θα μπορούσαν να αποτελούν έργα των ώριμων χρόνων του στο Λονδίνο". Από τους κύριους χαρακτήρες, μόνο ο Όθων δεν είναι ηθικά αξιοκαταφρόνητος. Η Αγριππίνα είναι μία αδίστακτη ραδιούργα, Ο Νέρων, αν και όχι ακόμη το τέρας που αργότερα θα γινόταν, είναι χαϊδεμένος και υποκριτής, ο Κλαύδιος είναι πομπώδης, αυτάρεσκος, και κάπως γελοίος, ενώ η Ποππαία, η πρώτη από τις σέξι γατούλες του Χαίντελ, είναι ψεύτρα και της αρέσει να φλερτάρει. Οι απελεύθεροι Πάλλας και Νάρκισσος είναι ιδιοτελείς και πρόστυχοι. Ολοι, ωστόσο, έχουν λυτρωτικά χαρακτηριστικά, και όλοι έχουν άριες που εκφράζουν γνήσια συναισθήματα. Οι καταστάσεις που βρίσκονται είναι κάποιες φoρές κωμικές, αλλά ποτέ φαιδρές—όπως στου Μότσαρτ στις όπερες του Da Ponte, ο Χαίντελ αποφεύγει να γελοιοποιεί τους χαρακτήρες του.Στην Αγριππίνα η ντα κάπο άρια είναι η μορφή της μουσικής που χρησιμοποιείται για να αναδείξει χαρακτήρα στο περιεχόμενο της όπερας. Οι πρώτες τέσσερις άριες του έργου αποτελούν παράδειγμα: το "Con raggio" του Νέρωνα, σε έλασσον κλειδί και σε μία κατιούσα μελωδία στη βασική φράση "il trono ascenderò" ("θα ανέλθω στο θρόνο") τον χαρακτηρίζουν ως αδύναμο και αναποφάσιστο. Η πρώτη άρια του Πάλλαντος "La mia sorte fortunata", με τα "μεγάλα μελωδικά άλματα" τον εισάγει ως μια τολμηρή, ηρωική φιγούρα, που έρχεται σε αντίθεση με τον ανταγωνιστή του, Νάρκισσο, του οποίου η συνεσταλμένη φύση απεικονίζεται στην ευαίσθητη άρια "Volo pronto" που ακολουθεί αμέσως μετά. Η εισαγωγική άρια της Αγριππίνας "L'alma mia" έχει μία ψευδο-στρατιωτική μορφή που αντικατοπτρίζει τη φαινόμενη δύναμή της, ενώ διακριτικές μουσικές φράσεις την αποδεικνύουν την πραγματική της συναισθηματική κατάσταση. Οι άριες της Ποππαίας είναι ομοιόμορφα απαλές και ρυθμικές, ενώ το σύντομο ερωτικό τραγούδι του Κλαύδιου "Vieni Ο cara" δίνει μια φευγαλέα ματιά των εσώψυχών του, και θεωρείται ένα κόσμημα για το έργο. Το λιμπρέτο του Γκριμάνι είναι γεμάτο ειρωνεία, την οποία ο Χαίντελ αντανακλά στη μουσική του. Οι συνθέσεις του ορισμένες φορές εικονογραφούν τόσο το επιφανειακό νόημα, καθώς οι χαρακτήρες προσπαθούν να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλο, όσο και την κρυμμένη αλήθεια. Για παράδειγμα, στην άρια της Πρώτης Πράξης "Non ho cor che per amarti" η Αγριππίνα υπόσχεται στην Ποππαία ότι η εξαπάτηση ποτέ δεν θα καταστρέψει τη νέα τους φιλία, καθώς την ξεγελάει για να ακυρώσει τα σχέδια που έχει ο Όθων για το θρόνο. Η μουσική του Χαίντελ φωτίζει την απάτη της στη μελωδία και σε κλειδιά ελάσσονων τρόπων, ενώ μια απλή, τονισμένη ρυθμική υπόκρουση υπονοεί σαφήνεια και ειλικρίνεια. Στην Τρίτη Πράξη, η ανακοίνωση του Νέρωνα ότι το πάθος του έχει λήξει και δεν είναι πια δέσμιος αυτού (στο "Come nube che fugge dal vento") πλαισιώνεται από γλυκόπικρη μουσική που υπονοεί ότι αυταπατάται. Στο "Coronato il crin" του Όθωνα η ταραχώδης φύση της μουσικής είναι το αντίθετο απ' ό,τι δηλώνει ο τόνος "ευφορίας" του λιμπρέτο. Οι αντιθέσεις μεταξύ της έντασης του λιμπρέτο και των συναισθηματικών χρωμάτων της μουσικής του Χαίντελ εξελίσσονται στη μετέπειτα πορεία των έργων του ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στις όπερες που συνέθεσε κατά την παραμονή του στο Λονδίνο. Το ευρετήριο στην έκδοση του Chrysander (βλέπε παρακάτω) καταγράφει τα παρακάτω κομμάτια, εξαιρώντας τα σέκο ρετσιτατίβο. Σημειώνονται επίσης παραλλαγές από το λιμπρέτο. Οι αυτόγραφες παρτιτούρες του Χαίντελ σώζονται, αν και λείπουν η Συμφωνία και τα πρώτα ρετσιτατίβα, αλλά εμφανίζει σημαντικές διαφορές από το λιμπρέτο, λόγω των αλλαγών που έγιναν στις πρώτες παραστάσεις. Οι παρτιτούρες του Χαίντελ για την παράσταση έχουν χαθεί. Τρία πρώιμα αντίγραφα του χειρόγραφου, πιθανότατα από το 1710, βρίσκονται στη Βιέννη; ένα από τα οποία πιθανώς να ήταν δώρο του Γκριμάνι στον μελλοντικό Αυτοκράτορα Κάρολο ΣΤ' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τα αντίγραφα αυτά, πιθανώς βασισμένα στις χαμένες παρτιτούρες της παράστασης, εμφανίζουν ακόμη περισσότερες αλλαγές από το αυτόγραφο. Ενα χειρόγραφο από τη δεκαετία του 1740 γνωστό ως "η Ανθισμένη παρτιτούρα" περιγράφεται από τον Ντιν ως "μια ποικιλία σε τυχαία σειρά".Το 1795 περίπου ο βρετανός συνθέτης Σάμιουελ Άρνολντ έφτιαξε μια έκδοση με βάση τα πρώιμα αντίγραφα; η έκδοση αυτή, παρόλο που έχει λάθη και ανακρίβειες, θεωρήθηκε "πιθανότατα μια λογική απεικόνιση των πρώτων παραστάσεων". Η έκδοση Chrysander του 1874 έχει μια τάση να "παραμερίζει τον Άρνολντ όταν είναι σωστός και να τον ακολουθεί όταν είναι λάθος." Ο μουσικολόγος Άντονι Χικς την αποκαλεί "μια ατυχής προσπάθεια να συμβιβάσει το αυτόγραφο με τον Άρνολντ και το κείμενο, με αποτέλεσμα μια μεικτή έκδοση χωρίς κύρος."Το 1950 ο Μπαρενράιτερ δημοσίευσε την έκδοση Hellmuth Christian Wolff, που προετοιμάστηκε για την αναβίωση του Χάλλε το 1943 και που αντανακλά την απόδοση των ρόλων του Όθωνα και του Ναρκίσσου σε μπάσους, ακόμη κι αν τραγουδούν αυτό που σε άλλη περίπτωση θα ήταν το άλτο κομμάτι στην τελευταία χορωδία. Παρουσιάζει μια γερμανική προσαρμογή των ρετσιτατίβων και των στολισμών για τις da capo άριες καθώς και πολλών άλλων μετατροπών. H φούγκα σε σι ύφεση G 37 εμφανίζεται ως ουβερτούρα στη Δεύτερη Πράξη μαζί με άλλη ορχηστρική μουσική. Πηγές "Agrippina by George Frideric Handel", vaopera.org (2006). Virginia Opera, Richmond, Va. Ανακτημένο στις 5 Μαρτίου 2009. Bianconi, Lorenzo; and Giorgio Pastelli (1997), Opera Production and its Resources, tr. Lydia G. Cochrane. Chicago University Press, Chicago. ISBN 0-226-04590-0. Boyden, Matthew; Nick Kimberley; and Joseph Staines (2007), The Rough Guide to Opera. Rough Guides, London. ISBN 1-84353-538-6. Brown, David J (2001), "George Frideric Handel", in The New Penguin Opera Guide, ed. Amanda Holden. Penguin Putnam, New York. ISBN 0-14-051475-9. Casaglia, Gherardo. "Agrippina". amadeusonline. Ανακτημένο στις 20 Οκτωβρίου 2009. Dean, Winton (1980). "George Frideric Handel". New Grove Dictionary of Music and Musicians (British special edition), τόμος 8. Λονδίνο: Macmillan. σσ. 85–138. ISBN 0-333-23111-2. Dean, Winton (1997), Humour with Human Commitment: Handel's "Agrippina". Εκθεση που συνοδεύει την ηχογράφηση της Philips 438 009-2 από τη Philips Classical Productions. Dean, Winton (1988), "Scholarship and the Handel Revival", στο Handel Tercentenary Collection, εκδ. Stanley Sadie and Anthony Hicks. Boydell & Brewer, Rochester, NY. ISBN 0-8357-1833-6. Dean, Winton; and J. Merrill Knapp (1995), Handel's Operas, 1704–1726 (Revised edition). Clarendon Press, Oxford. ISBN 0-19-816441-6. "George Frideric Handel: Opera Discography", Gfhandel.org. Ανακτημένο στις 14 Μαρτίου 2009. "George Frideric Handel: Agrippina - libretto di Vincenzo Γκριμάνι Αρχειοθετήθηκε 2012-02-17 στο Wayback Machine.", Haendel.it. Ανακτημένο στις 11 Μαρτίου 2009. Grout, Donald J.; and Hermione Weigel (1947), A Short History of Opera Vol. 1. Columbia University Press, New York. Hallische Händelausgabe Handel-Haus Ανακτημένο στις 22 Μαρτίου 2009. "Handel, George Frideric" in Encyclopædia Britannica, 15η έκδοση (2002). Encyclopædia Britannica Inc., Λονδίνο, τόμος 5, σσ. 678–80. ISBN 0-85229-787-4. Handel, George Frideric; and Vincenzo Γκριμάνι (1874) "Agrippina: Libretto and Score, Friedrich Chrysander edition". Handel-Gesellschaft, Halle (Germany) Ανακτημένο στις 4 Μαρτίου 2009 Handel, George Frideric; and Vincenzo Γκριμάνι (1985), Αγριππίνα: Παρτιτούρα μινιατούρα. Alfred Publishing. ISBN 0-7692-6890-0. Handel, George Frideric; and Vincenzo Γκριμάνι (1950), Αγριππίνα Φωνητικές παρτιτούρες. (Hellmuth Christian Wolff ed.) Barenreiter, Wolfenbüttel-Berlin. Hicks, Anthony, "Agrippina" Αρχειοθετήθηκε 2008-05-16 στο Wayback Machine. in Grove Music Online. Oxford University Press, Oxford. Ανακτημένο στις 3 Μαρτίου 2009. (πρόσβαση με συνδρομή) Hicks, Anthony (August 1982). "Handel on the London Stage". The Musical Times 123 (1674): p. 530. Hogwood, Christopher (1988), Handel. Thames and Hudson, London. ISBN 0-500-27498-3. Lang, Paul Henry (1994), George Frideric Handel. Dover Publications, New York. ISBN 0-486-29227-4. LaRue, C. Steven (1997), "Handel and the Aria" στο The Cambridge Companion to Handel, εκδ. Donald Burrows. Cambridge University Press, Cambridge. ISBN 0-521-45613-4. Kozinn, Allan (16 Οκτωβρίου 2007), "Pushy Mother Plots to Win Her Son the Top Spot" στο The New York Times. Ανακτημένο στις 3 Μαρτίου 2009. Maddocks, Fiona (6 February 2007), "Handel's dark comedy of passion and intrigue" στο London Evening Standard. Ανακτημένο στις 3 Μαρτίου 2009. Menahan, Donald (12 Φεβρουαρίου 1985). "The Opera: Agrippina presented at Tully Hall" στο The New York Times. Ανακτημένο στις 5 Μαρτίου 2009. Neef, Sigrid (εκδ.) (2000), Opera: Composers, Works, Performers (English edition). Könemann, Cologne. ISBN 3-8290-3571-3. Picard, Anna (11 Φεβρουαρίου 2007), Agrippina, "The Coliseum, London" Αρχειοθετήθηκε 2009-04-18 στο Wayback Machine. στο The Independent. Ανακτημένο στις 5 Μαρτίου 2009. Prout, Ebenezer (Φεβρουάριος 1884), "Handel's Orchestration (Continued)", στο The Musical Times and Singing Class Circular 25 (492): 69–70. "Recitative", στην Encyclopædia Britannica 15η έκδοση (2002). Encyclopædia Britannica Inc., Λονδίνο. τόμος 9, σσ. 977–78. ISBN 0-85229-787-4. Sawyer, John E (Νοέμβριος 1999). "Irony and Borrowing in Handel's 'Agrippina'". Music and Letters 80 (4): 531–559. (πρόσβαση με συνδρομή) Warrack, John; and Ewan West (1992), The Oxford Dictionary of Opera. Oxford University Press, Oxford. ISBN 978-0-19-869164-8.Περαιτέρω ανάγνωση Harris, Ellen T. (εκδ.) (1989), The Librettos of Handel's Operas (13 vols). Garland Publishing, Inc. ISBN 0-8240-3863-0. Meynell, Hugo (1986), The Art of Handel's Operas. The Edwin Mellen Press. ISBN 0-88946-425-1 Η έκδοση του Friedrich Chrysander (Λειψία 1874), βασισμένη στην έκδοση του Samuel Arnold το 1795 και το τυπωμένο λιμπρέτο, καθώς και στο αυτόγραφο του Χαίντελ, που είναι διαθέσιμα από τις Kalmus Reprints, καθώς και οι παρακάτω διαδικτυακές συλλογές, όλες με διαφορετικούς πλοηγούς: Agrippina score, Indiana University School of Music συλλογή Agrippina score, Bavarian State Library συλλογή Agrippina: Ελεύθερες παρτιτούρες στο International Music Score Library Project. Aria Database δίνει περιγραφή για τις 15 άριες της όπερας Κατάλογος των upcoming performances of Agrippina Αρχειοθετήθηκε 2013-01-30 at archive.ph από την Operabase. | Η Αγριππίνα (HWV 6) είναι όπερα σέρια σε τρεις πράξεις του Γκέοργκ Φρίντριχ Χαίντελ, από λιμπρέτο του Καρδινάλιου Βιτσέντζο Γκριμάνι. Η σύνθεση έγινε για το Καρναβάλι της Βενετίας του 1709–10. Η όπερα αφηγείται την ιστορία της Αγριππίνας, της μητέρας του Νέρωνα, καθώς αυτή σχεδιάζει την πτώση του ρωμαίου αυτοκράτορα Κλαύδιου και την τοποθέτηση του γιου της στη θέση του. Το λιμπρέτο του Γκριμάνι θεωρείται ένα από τα καλύτερα που ασχολήθηκε ο Χαίντελ, είναι μια "αντι-ηρωική σατιρική κωμωδία", που βρίθει πολιτικών υπαινιγμών. Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι αντανακλά τον ανταγωνισμό του Γκριμάνι με τον Πάπα Κλήμη ΙΑ'. Ο Χαίντελ συνέθεσε την Αγριππίνα στο τέλος ενός τριετούς ταξιδιού στην Ιταλία. Εκανε πρεμιέρα στη Βενετία στο Teatro San Giovanni Grisostomo στις 26 Δεκεμβρίου 1709, και έγινε άμεσα επιτυχία. Από το βράδυ της πρεμιέρας δόθηκε μια άνευ προηγουμένου σειρά 27 συνεχόμενων παραστάσεων, και δέχτηκε πολλές θετικές κριτικές. Οι παρατηρητές ήταν γεμάτοι επαίνους για την ποιότητα της μουσικής—πολλή από την οποία, ακολουθώντας την τότε συνήθη τακτική, ήταν δανεισμένη και προσαρμοσμένη από άλλα έργα, ακόμη και άλλων συνθετών. Παρά τον εμφανή ενθουσιασμό του κοινού για το έργο, ο Χαίντελ δεν προχώρησε σε περισσότερες παραστάσεις. Υπήρξαν κατά καιρούς παραγωγές στα χρόνια που ακολούθησαν την πρεμιέρα, αλλά όταν οι όπερες του Χαίντελ βγήκαν εκτός μόδας γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα, η όπερα αυτή όπως και άλλες του συνθέτη γενικά ξεχάστηκαν. Τον 20ο αιώνα, άρχισε μια αναγέννηση για τις όπερες του Χαίντελ και μετά από παραγωγές στη Γερμανία, η Αγριππίνα έκανε πρεμιέρα στη Βρετανία και την Αμερική. Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει πιο συχνές οι εκτελέσεις του έργου, με πρωτοπόρες σκηνοθεσίες στην Όπερα της Νέας Υόρκης και το London Coliseum το 2007. Η μοντέρνα κριτική άποψη είναι ότι η Αγριππίνα είναι πρώτο αριστούργημα του Χαίντελ, γεμάτο φρεσκάδα και μουσικούς νεωτερισμούς που την καθορίζουν ως μια από τις πιο δημοφιλείς όπερες στη συνεχή αναγέννηση του έργου του Χαίντελ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%B9%CF%80%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%B1_(%CF%8C%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B1) |
Λουκάς Μπάρλος | Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1920, στην οποία και μεγάλωσε, αλλά η καταγωγή του ήταν από το Δίστομο Βοιωτίας. Ήταν ιδιοκτήτης εργοστασίων βωξίτη και λοιπών μεταλλευτικών επιχειρήσεων. Ως παιδί και έφηβος υποστήριζε την ομάδα του Άρη και προσπάθησε να ασχοληθεί με τον σύλλογο. Κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, αντίθετα ασχολήθηκε με τα κοινά της ΑΕΚ και αγάπησε την ομάδα, σε σημείο που για τα οικονομικά της συμφέροντα υποθήκευσε την περιουσία του. Πέθανε στις 20 Οκτωβρίου του 1999 από καρκίνο του πνεύμονα. Έχει ταφεί στον τόπο καταγωγής του, το Μαρτυρικό Δίστομο Βοιωτίας. Τον Μάρτιο του 1974, και αφού είχε προηγηθεί η παραίτηση του τότε προέδρου Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου τον προηγούμενο Δεκέμβριο, έγινε πρόεδρος της ΑΕΚ δημοκρατικά εκλεγμένος και έλαβε 58%. Η ομάδα είχε να κερδίσει το πρωτάθλημα από το 1971 και αντιμετώπιζε δυσκολίες, με πολλούς πρώην αστέρες της είτε να αποσύρονται είτε να αποχωρούν για άλλες ομάδες. Ο Μπάρλος σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη της ομάδας έδωσε πολλά χρήματα και έφερε τον προπονητή Φράντισεκ Φάντρονκ, αλλά και ποδοσφαιριστές μεγάλης αξίας, όπως οι Χρήστος Αρδίζογλου, Γιώργος Σκρέκης, Γιώργος Δέδες, Βάλτερ Βάγκνερ και Τίμο Τσάνλαϊτερ. Το 1976 η ομάδα βελτιώθηκε ακόμα περισσότερο με τις προσθήκες των μετέπειτα θρύλων της, του Θωμά Μαύρου, του Τάκη Νικολούδη και του Νίκου Χρηστίδη, ενώ την επόμενη χρονιά ήρθε και ενίσχυση με ξένους παίκτες, με τους Ντούσαν Μπάγεβιτς και Μίλτον Βιέρα. Η ΑΕΚ με τη βαθμιαία προσθήκη όλων αυτών των αστέρων έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα, μετά τον Παναθηναϊκό το 1971, με σημαντική ευρωπαϊκή διάκριση, φτάνοντας στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ τη σεζόν 1976–77, ενώ κατέκτησε την κορυφή του πρωταθλήματος επί δύο συνεχόμενες σεζόν, το 1977–78 και το 1978–79, καθώς και το κύπελλο του 1977–78, πραγματοποιώντας το νταμπλ. Την εποχή του Μπάρλου από την ΑΕΚ πέρασαν σπουδαίοι προπονητές από την ομάδα, όπως ο Φάντρονκ, ο Τσαϊκόφσκι και ο Πούσκας, ενώ δόθηκε βάση και στην παραγωγή ταλέντων μέσω των ακαδημιών του συλλόγου. Έτσι τη δεκαετία του '80 αναδείχθηκαν ταλέντα όπως ο Στέλιος Μανωλάς, ο Βαγγέλης Βλάχος, ο Σπύρος Οικονομόπουλος και ο Λύσανδρος Γεωργαμλής. Εκτός από την αγωνιστική αναγέννηση της ομάδας, ο Μπάρλος έγινε ευεργέτης της και σε θέματα εγκαταστάσεων, αφού επί των ημερών του θεμελιώθηκε το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του συλλόγου και η διώροφη «σκεπαστή» εξέδρα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Παρόλο που μεγάλωσε ως οπαδός του Άρη, αγάπησε τόσο την ΑΕΚ που δε δίστασε να υποθηκεύσει την περιουσία του και το σπίτι του για να τη βοηθήσει οικονομικά. Η θητεία του ως πρόεδρος της ΑΕΚ ολοκληρώθηκε το 1981. Αδυνατώντας να προσαρμοστεί και να εναρμονιστεί με τις νέες συνθήκες του επαγγελματισμού, δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με τον αθλητισμό. sport24.gr Λουκάς Μπάρλος – "Ο πρόεδρος των προέδρων" newstime.gr Δέκα χρόνια χωρίς τον "θείο Λουκά" (20/9/2009) retrosport.wordpress.com Λουκάς Μπάρλος, ο διαφορετικός πρόεδρος aek-enosis.gr Λουκάς Μπάρλος 1920 – 1999: "Μπάρλο ζεις, εσύ μας οδηγείς!" sportculture.gr Η μέρα που έφυγε ο «Θείος Λουκάς»… sports.pathfinter.gr "Έφυγε" ο Λούκας Μπάρλος | Ο Λουκάς Μπάρλος (Θεσσαλονίκη, 1920- Αθήνα, 20 Οκτωβρίου 1999) ήταν Έλληνας επιχειρηματίας, ο οποίος έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τη θητεία του ως o 23ος πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ, μεταξύ 1974 και 1981. Θεωρείται από πολλούς ο σπουδαιότερος πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου, λόγω της μεγάλης του προσφοράς. Ο Λουκάς Μπάρλος έχει ταφεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Δίστομο Βοιωτίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%AC%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CF%82 |
Θεοφανώ, ηγουμένη του Έσσεν | Ήταν κόρη του Έτσο παλατινού κόμη της Λοθαριγγίας και της Ματθίλδης των Οθωνιδών. Η Ματθίλδη ήταν κόρη τουΌθωνα Β΄ της Γερμανίας και της Θεοφανούς των Σκληρών, πριγκίπισσας του Βυζαντίου: η Θεοφανώ ήταν ανιψιά του Ιωάννη Α΄ Τσιμισκη και μικρανιψιά του Νικηφόρου Β΄ Φωκά. Κατά τη διάρκεια της ηγουμενίας της, η Θεοφανώ ήταν υπεύθυνη για μία σειρά από καλλιτεχνικές και αρχιτεκτονικές παραγγελίες, συμπεριλαμβανομένης της ανακαίνισης του δυτικού άκρου της εκκλησίας του Mύνστερ, για να αντικατοπτρίζει το σχέδιο του περίφημου οκταγωνικού παρεκκλησίου του Άαχεν. Δώρισε πολλά πλούσια φωτισμένα χειρόγραφα, συμπεριλαμβανομένων των Ευαγγελίου της Θεοφανούς (τώρα στο Θησαυροφυλάκιο του Καθεδρικού του Έσσεν ) και του Σταυρού της Θεοφανούς. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Theophanu, Abbess of Essen στο Wikimedia Commons Rheinische Geschichte: Theophanu (um 997–1058), Äbtissin von Essen und Gerresheim (1039–1056) Ιστοσελίδα του θησαυρού του καθεδρικού ναού του Έσσεν για τη λειψανοθήκη σταυρωτών καρφιών Αρχειοθετήθηκε 2013-01-05 at Archive.is | Η Θεοφανώ, γερμ.: Theophanu von Lothringen (11ος αι.) από τον Οίκο των Ετσονιδών ήταν ηγουμένη των μοναστηριών του Έσσεν και του Γκέρεσχαϊμ από το 1039 μέχρι το τέλος της το 1058. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%8E,_%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%88%CF%83%CF%83%CE%B5%CE%BD |
Πύργος του Γέσκτετ | Το μνημείο είναι προσβάσιμο οδικώς και με το τελεφερίκ του Γέσκτετ από τους πρόποδες του βουνού. Ωστόσο, μετά από μια συντριβή το 2021, το σύστημα έχει κλείσει επ΄ αόριστον. Μετά την καταστροφή από πυρκαγιά του υπάρχοντος οικήματος στο Γέσκτετ τον Ιανουάριο του 1963, ελήφθη απόφαση από την Restaurace Liberec (η εταιρεία που διαχειριζόταν τα καμένα σπίτια) και τη Διοίκηση Ραδιοεπικοινωνιών της Πράγας να χτίσουν ένα νέο συγκρότημα στην κορυφή του Όρους Γέσκτετ, το οποίο θα φιλοξενούσε ένα ορεινό ξενοδοχείο με εστιατόριο και ταυτόχρονα θα χρησίμευε ως πομπός τηλεοπτικού σήματος. Προκηρύχθηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για τη μελέτη του κτιρίου. Πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 1963 στις εγκαταστάσεις του Liberec Stavoprojekt. Έντεκα αρχιτέκτονες/ομάδες συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Το σχέδιο του Χουμπάτσεκ ήταν το μόνο που πληρούσε και τις δύο απαιτήσεις. Όλα τα σχέδια παρουσιάστηκαν δημόσια στο υποκατάστημα του Λίμπερετς της Československá spořitelna. Η κριτική επιτροπή (γνωστή και ως το συμβούλιο της εθνικής επιτροπής της περιοχής Λίμπερετς) στη συνεδρίασή της στις 22 Απριλίου 1963 επέλεξε την πρόταση του Χουμπάτσεκ ως νικήτρια.Ο σχεδιασμός του κτιρίου δημιούργησε ορισμένα τεχνικά προβλήματα στον Χουμπάτσεκ και την ομάδα του λόγω των κλιματικών συνθηκών στην κορυφή του Όρους Γέσκτετ. Εμπειρογνώμονες από την Τσεχοσλοβακική Ακαδημία Επιστημών, το Τσεχικό Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Πράγας και το Ινστιτούτο Κλωστοϋφαντουργίας και Μηχανολόγων Μηχανικών του Λίμπερετς βοήθησαν να ξεπεραστούν οι τεχνικές δυσκολίες. Ο τεχνολογικός εξοπλισμός και οι διαδικασίες που συγκεντρώθηκαν προστατεύονταν από τα τσεχοσλοβακικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Ορισμένα στοιχεία (όπως η πολυστρωματική επένδυση, το ειδικό εκκρεμές ή ο εγκάρσιος συντονισμένος αποσβεστήρας μάζας) που εισήγαγε ο Ζντενέκ Πάτρμαν σε συνεργασία με τους ειδικούς της ακαδημίας έχουν έκτοτε συμπεριληφθεί σε άλλες κατασκευές.Η τελετουργική κατάθεση του θεμελίου λίθου έγινε στις 30 Ιουλίου 1966. Γενικός ανάδοχος ήταν ο Pozemní stavby από το Λίμπερετς. Την 1η Μαΐου 1971, ο πομπός ξεκίνησε τη λειτουργία του. Ωστόσο, οι εσωτερικοί χώροι του ξενοδοχείου και του εστιατορίου ολοκληρώθηκαν δύο χρόνια αργότερα. Στις 9 Ιουλίου 1973, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια του Πύργου του Γέσκτετ. Η συνολική κατασκευή κόστισε 64 εκατομμύρια τσεχοσλοβακικές κορώνες (το 1973). Television Tower on Mount Jested στο Structurae Hotel on Jested Αρχειοθετήθηκε 2012-10-29 στο Wayback Machine. Αρχειοθετημένο στις 29 Οκτωβρίου 2012 στο Wayback Machine Ιστορία και αρχιτεκτονική του Πύργου του Γέσκτετ | Ο Πύργος του Γέσκτετ είναι τηλεοπτικός πομπός στην κορυφή του Όρους Γέσκτετ, κοντά στο Λίμπερετς της Τσεχίας. Έχει ύψος 96 μέτρων. Είναι κατασκευασμένο από οπλισμένο σκυρόδεμα διαμορφωμένο σε υπερβολοειδή μορφή. Ο αρχιτέκτονας του πύργου είναι ο Κάρελ Χουμπάτσεκ, ο οποίος βοηθήθηκε από τον Ζντενέκ Πάτρμαν, που ασχολήθηκε με τη στατική των κτιρίων, και από τον Οτάκαρ Μπινάρ, ο οποίος σχεδίασε την εσωτερική επίπλωση. Η ομάδα χρειάστηκε τρία χρόνια για να ολοκληρώσει τον σχεδιασμό της δομής (1963–1966). Η ίδια η κατασκευή χρειάστηκε 7 χρόνια για να ολοκληρωθεί (1966–1973).Το υπερβολοειδές σχήμα επιλέχθηκε καθώς επεκτείνει φυσικά τη μορφή του λόφου και, επιπλέον, αντιστέκεται καλά στις ακραίες κλιματικές συνθήκες στην κορυφή του Όρους Γέσκτετ. Ο σχεδιασμός συνδυάζει τη λειτουργία ενός ξενοδοχείου στην κορυφή του βουνού και ενός πομπού τηλεόρασης. Το ξενοδοχείο και το εστιατόριο βρίσκονται στα χαμηλότερα τμήματα του πύργου. Πριν από την κατασκευή του σημερινού ξενοδοχείου, δύο καλύβες βρίσκονταν κοντά στην κορυφή του βουνού: η μία χτίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και η άλλη προστέθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Και τα δύο κτίρια είχαν ξύλινη κατασκευή και κάηκαν ολοσχερώς τη δεκαετία του 1960. Ο πύργος είναι ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του τοπίου της Βόρειας Βοημίας. Η γκαλερί στο ισόγειο και το εστιατόριο στον πρώτο όροφο προσφέρουν θέα μέχρι την Πολωνία και τη Γερμανία. Ο πύργος βρίσκεται στον κατάλογο των τσεχικών πολιτιστικών μνημείων από το 1998 και έγινε εθνικό πολιτιστικό μνημείο το 2006. Το 2007 μπήκε στον προσωρινό κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το 1969, ο Κάρελ Χουμπάτσεκ τιμήθηκε με το περίφημο Βραβείο Πέρετ της Διεθνούς Ένωσης Αρχιτεκτόνων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%AD%CF%83%CE%BA%CF%84%CE%B5%CF%84 |
Υπατικός | Στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία ο όρος vir consularis (ανήρ ὑπατικός) προσδιορίζει κάθε συγκλητικό, που είχε υπηρετήσει ως ύπατος. Η διάκριση συνοδευόταν από συγκεκριμένα προνόμια και τιμές, και ήταν συνήθως απαραίτητο προσόν για μία σειρά αξιωμάτων: τις θέσεις του δικτάτορα και του αναπληρωτή του, του ιππάρχη (magister equitum, αν και ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται να το διαψεύδουν), το αξίωμα του τιμητή (censor) καθώς και η διακυβέρνηση ορισμένων επαρχιών ως ανθύπατος (proconsul). Η διάκριση διδόταν και στις γυναίκες τους (conularis femina, στα ελληνικά ὑπατική ή ὑπάτισσα). Κατά την Ηγεμνονία, η ιδιότητα τού consularis μπορούσε να αποκτηθεί, χωρίς να προηγηθεί η υπατεία, ως δώρο του Αυτοκράτορα, είτε δια διορισμό ως μέλος της Συγκλήτου (adlectio inter consulares), είτε (σπανιότερα) μέσω της απονομής των υπατικών διακριτικών (ornamenta/insignia consularia). Υπό από το Πριγκιπάτο, δημιουργήθηκαν μία σειρά από ανώτερα αξιώματα για υπατικούς: Η θέση τού επάρχου της πόλεως (praefectus urbi), κυβερνήτη της Ρώμης και των περιχώρων της. Επί Αδριανού (βασ. 117–138), η Ιταλία χωρίστηκε σε τέσσερις δικαστικές δικαιοδοσίες, η καθεμία με έναν υπατικό επικεφαλής της. Ωστόσο, ο θεσμός αυτός καταργήθηκε αμέσως μετά το θάνατο του Αδριανού. Υπό τον Αλέξανδρο Σεβήρο (βασ. 222–235), δημιουργήθηκε ένα συμβούλιο από 14 υπατικούς, τους «υπατικούς της ιερής πόλης» (consulares sacrae urbis), για να βοηθούν τον έπαρχο της πόλεως, με τον καθένα να αντιπροσωπεύει μία από τις 14 περιοχές (regiones) της Ρώμης. Οι «υπατικοί για τα δημόσια έργα, το κανάλι του Τίβερη και τους υπονόμους» (consulares operum publicorum, alvei Tiberis et cloacarum) ήταν δημόσιοι υπάλληλοι (επιμελητές, curatores) υπεύθυνοι για τα δημόσια έργα, τη ρύθμιση του Τίβερη και τη συντήρηση του συστήματος υγιεινής της Ρώμης. . Ήδη κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας, ορισμένες επαρχίες προορίζονταν αποκλειστικά για πρώην υπάτους. Αυτή η παράδοση μεταφέρθηκε στην Ηγεμονία μετά την παραχώρηση μίας τεράστιας επαρχιακής διοίκησης στον Αύγουστο το 27 π.Χ., μοιράζοντας ουσιαστικά την Αυτοκρατορία μεταξύ των αποκαλούμενων «αυτοκρατορικών» και «συγκλητικών» επαρχιών. Από τις τελευταίες, δύο προορίζονταν ειδικά για υπατικούς: οι υπατικές επαρχίες της Ασίας και της ανθυπατικής Αφρικής. Οι υπατικοί μπορούσαν επίσης να κατέχουν αξιώματα σε αυτοκρατορικές επαρχίες ως απεσταλμένοι (λεγάτοι) τού Αυτοκράτορα (legatus Augusti pro praetore), μαζί με λεγάτους που είχαν περάσει από τον βαθμό του πραίτορα και αξιωματούχους από την τάξη των ιππέων, ονομαζόμενοι procuratores. Καθώς ο επίσημος τίτλος του legatus Augusti δεν διέκρινε κατά τα άλλα τον βαθμό του φέροντος, όσοι είχαν υπατική ιδιότητα περιστασιακά πρόσθεταν το «υπατικός» στον τίτλο τους, μία πρακτική που έγινε συνηθισμένη τον 3ο αιώνα. Ως αποτέλεσμα, ο τελευταίος, απλούστερος τίτλος άρχισε να αντικαθιστά τον επίσημο τίτλο, και να αποκτά τη γενική έννοια του «κυβερνήτη επαρχίας». Αυτή η εξέλιξη επισημοποιήθηκε με τις μεταρρυθμίσεις τού Διοκλητιανού (βασ. 284–305) και του Κωνσταντίνου Α΄ (βασ. 306–337). Πέρα από την παραδοσιακή του σημασία, που δηλώνει κατόχους υπατικής βαθμίδας, ο όρος «υπατικός» έφτασε τώρα να δηλώνει μία τάξη διοικητών επαρχιών. Οι κάτοχοί του ξεπέρασαν στη σειρά ιεραρχίας τους διορθωτές (correctores) και τους προέδρους (praesides), αλλά εξακολουθούσαν να βρίσκονται στο κατώτατο σημείο της συγκλητικής ιεραρχίας, στη βαθμίδα του ενδοξοτάτου ανδρός (vir clarissimus), ενώ ένας κάτοχος της υπατείας ονομαζόταν εκλαμπρότατος ανήρ (vir illustris). Σε ελάχιστες περιπτώσεις, υπατικοί προήχθησαν στον ανθυπατικό βαθμό, ενώ ο Ουαλεντινιανός Α΄ (βασ. 364-375) και ο Ουάλης (βασ. 364-378) έδωσαν στους υπατικούς της Νουμιδίας κατ' εξαίρεση το δικαίωμα να προηγούνται αυτών έξι (αντί για πέντε) ραβδούχοι (lictores), που έφεραν πελέκεις (fasces). Σύμφωνα με τον Κατάλογο Αξιωμάτων Notitia Dignitatum (γύρω στο 400), οι ακόλουθες επαρχίες διοικούνταν από υπατικούς: σε δεκαπέντε επαρχίες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πέντε στη διοίκηση της Ανατολής: Παλαιστίνη Ι, Φοινίκη, Συρία Ι, Κυλικία Ι και Κύπρος τρεις στη διοίκηση της Ασίας: Παμφυλίας, Ελλήσποντου και Λυδίας δύο στη διοίκηση τού Πόντου: Γαλατίας και Βιθυνίας δύο στη διοίκηση Θράκης: Ευρώπης και Θράκης τρεις στη διοίκηση Ιλλυρικού: Κρήτη (Κρήτη), Μακεδονία και Δακία Μεσογειακή η διοίκηση της Αιγύπτου -ιδιαίτερη περίπτωση (sui generis) ως αυτοκρατορικός τομέας του στέμματος- λέγεται ρητά ότι δεν έχεισε είκοσι μία επαρχίες της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ένας στη διοίκηση της Παννονίας: Παννονία ΙΙ οκτώ στις δύο ιταλικές διοικήσεις: Βενετία και Ιστρία, Aιμιλία, Λιγουρία, Φλαμινία & Πικηνόν, Aννονάριον, Tούσκια & Ούμπρια, Πικηνόν Προαστειακόν, Καμπανία και Σικελία δύο στη διοίκηση της Αφρικής : Βυζακηνή και Νουμιδία τρεις στην διοίκηση της Ισπανίας : Βαιτική, Λουζιτανία, Γαλαισία έξι στη διοίκηση της Γαλατίας: Βιεννησία, Λουγδουνησία Πρώτη, Γερμανία Ι, Γερμανία ΙΙ, Bελγική Ι και Bελγική ΙΙ δύο στη Μητρόπολη της Βρετανίας : Mαξίμα Καισαρική και Βαλεντία.Ο Κατάλογος δίνει το ακόλουθο προσωπικό (officium) για έναν υπατικό της Δύσης: πρώτος του γραφείου (princeps officii) (αποσπασμένο από την επαρχότητα του πραιτωρίου), έναν cornicularius, δύο λογιστές (tabularii), έναν βοηθό (adiutor), έναν σχολιαστή (commentariensis), έναν επί των πράξεων (ab actis), έναν υποβοηθό (subadiuva) και διάφορους exceptores και cohortalini, δηλαδή ευτελές προσωπικό. Για την Ανατολή, το officium ήταν ελαφρώς διαφορετικό: princeps officii, cornicularius, commentariensis, adiutor, numerarius, ab actis, επί των βιβλίων (a libellis), και οι συνήθεις εξαιρέσεις και cohortalini. Ο Συνέκδημος, που γράφτηκε λίγο πριν το 535, απαριθμεί τις ακόλουθες επαρχίες υπό υπατικούς: Ευρώπη, Θράκη, Μακεδονία Ι, Κρήτη, Ήπειρος Νέα, Δακία Μεσογειακή, Ελλλήσποντος, Φρυγία Παρακατιανή και Φρυγία Σαλουταρία, Λυδία, Πισιδία, Λυκαονία, Λυκία, Καρία, Ποντική Ι (Βιθυνία), Γαλατία, Καππαδοκία Ι, Ελληνο-Πόντος, Κιλικία Ι, Κύπρος, Συρία Ι, Φοινίκη, Παλαιστίνη Ι, Aραβία, και μία της οποίας το όνομα είναι δυσανάγνωστο. Μετά την ανάκτηση της Βόρειας Αφρικής, το 534, η Τριπολίτιδα έλαβε υπατικό, ενώ η Νουμιδία υποβαθμίστηκε σε απλούς praeses. Ωστόσο το 535 ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α' (βασ. 527–565) πραγματοποίησε μία ευρεία διοικητική αναδιοργάνωση. Οι επαρχίες Παλαιστίνη ΙΙ, Συρία ΙΙ, Θεοδωριάς, Oσροηνή, Aρμενία ΙΙ, Aρμενία Μεγάλη, Καππαδοκία ΙΙ, Ροδόπη, Αιμίμοντος και Aυγουσταμνίκα (πιθανώς πρόκειται για λάθος) υπάγονται στους υπατικούς, ενώ η Ήπειρος Nέα, η Δακία Μεσογειακή, η Φρυγία Πακατιανή, η Γαλατία, η Συρία Ι και η Αραβία τοποθετήθηκαν υπό κυβερνήτες άλλων βαθμίδων. | Στην Αρχαία Ρώμη, ως υπατικός (λατινικά: consularis) χαρακτηρίζονταν κάτι που σχετιζόταν με τη θέση ή τον βαθμό του υπάτου. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ουσιαστικό (πληθυντικός consulares) για να προσδιορίσει εκείνους τους συγκλητικούς που στο παρελθόν κατείχαν το αξίωμα τού υπάτου ή είχαν αποκτήσει υπατικό βαθμό ως ειδική τιμή. Στην ύστερη αρχαιότητα, ο τίτλος χρησιμοποιήθηκε επίσης ως βαθμός για τους κυβερνήτες ορισμένων επαρχιών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82 |
Αμμοχώρι Φλώρινας | Στο τραπεζοειδές ύψωμα («Κάσανο»), περίπου δύο χιλιόμετρα ΝΔ του χωριού, έχει εντοπιστεί η θέση αρχαίου οικισμού των κλασικών, ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Το χωριό αναφέρεται με το Σλάβικο όνομα Πεσόσνιτσα από τον 15ο αιώνα και κατοικείται κυρίως από χριστιανούς και λίγους μουσουλμάνους. Αρχικά φαίνεται ότι κατοικήθηκε το βόρειο τμήμα και στη συνέχεια το νότιο. Οι πρώτες εγκαταστάσεις ήταν παραποτάμιες καλύβες, ενώ οι κάτοικοι εκμεταλλεύονταν την άμμο και τις πέτρες του Μικροπόταμου (Μαλαρέκα) που διασχίζει το χωριό. Τον 15ο αιώνα ήταν τιμάριο των γαιοκτημόνων Ηλία Ουμούρ και Χισίρ. Κατά το Μακεδονικό αγώνα υπήρχε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ πατριαρχικών και εξαρχικών κατοίκων. Οι Βούλγαροι προσπάθησαν να προσεταιριστούν τους κατοίκους εκμεταλλευόμενοι τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Ίλιντεν. Λειτουργούσε Ελληνικό και Βουλγαρικό σχολείο, καθώς επίσης πατριαρχική και Εξαρχική εκκλησία. Το 1906 η κάτοικοι υπό τη Βουλγαρική πίεση μεταστράφηκαν στην Εξαρχία, αλλά μετά την επανάσταση των Νεοτούρκων επέστρεψαν σταδιακά στο πατριαρχείο. Από τους Πεσοσνιτσιώτες που διακρίθηκαν στο Μακεδονικό αγώνα, κυριότεροι ήταν οι Ναούμ Γίρδας και Δημήτριος Κλιγκάτσης του Ναούμ. Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους το χωριό καταλήφθηκε από Σέρβους. Κατέληξε στην Ελλάδα μετά επίπονες διαπραγματεύσεις με τη χάραξη των συνόρων και την παραχώρηση του Μοριχόβου στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου. Το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης οι λιγοστοί μουσουλμάνοι κάτοικοι προσέφυγαν στην Τουρκία και στο Αμμοχώρι εγκαταστάθηκαν μερικές οικογένειες προσφύγων από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο και τον Καύκασο. Οι κάτοικοι υπέφεραν κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Γερμανούς ναζιστές και της Βουλγαρικής Οχράνα που προσπάθησαν για ακόμη μία φορά να τους μεταστρέψουν προς το Βουλγαρισμό. Κατά τον Εμφύλιο πόλεμο το χωριό δοκιμάστηκε διπλά, καθώς οι κάτοικοι μοιράστηκαν στα δύο στρατόπεδα των αντιμαχόμενων πλευρών. Σήμερα το Αμμοχώρι αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χωριά του Δήμου Φλώρινας. Στα δυτικά του χωριού σε μικρή απόσταση βρίσκεται η μικρή λίμνη του Αμμοχωρίου. Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι Αμμοχωρίου "Αναγέννηση" , ''ΜΕΑΣ Απόλλων'' και ''Παναγία Σουμελά'' συμβάλλουν στην πολιτιστική δραστηριότητα των κατοίκων. Το Αμμοχώρι όπως και πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας είχε αξιόλογες διοικητικές μεταβολές κατά τον 20ό και 21ο αιώνα, που συνοπτικά έχουν ως εξής: ΦΕΚ 259Α - 29/12/1918 Ο οικισμός ορίζεται έδρα της κοινότητας Πεσοσνίτσης ΦΕΚ 74Α - 31/03/1920 Ο οικισμός Λεσκοβίτσα αποσπάται από την κοινότητα και ορίζεται έδρα της κοινότητας Λεσκοβίτσης ΦΕΚ 179Α - 30/08/1927 Ο οικισμός μετονομάζεται σε Αμμοχώρι. ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 Ο οικισμός αποσπάται από την κοινότητα Αμμοχωρίου και προσαρτάται στο δήμο Περάσματος ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 Ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Περάσματος και προσαρτάται στο δήμο Φλωρίνης. Η τοπική κοινότητα Αμμοχωρίου είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ημιορεινός οικισμός, με έκταση 12,906 χμ² (2011). Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1981, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) | Το Αμμοχώρι (Σλαβική ονομασία Πεσόσνιτσα ) είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας του δήμου Φλώρινας, της Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας. Βρίσκεται σε απόσταση 9 χλμ. ανατολικά της Φλώρινας, στο λεκανοπέδιο της Λυγκηστίδας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B9_%CE%A6%CE%BB%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CF%82 |
Duria Antiquior | Το 1830 η Μαίρη Άνινγκ ήταν ήδη καλά γνωστή στους κύκλους των Βρετανών γεωλόγων και συλλεκτών απολιθωμάτων για την ικανότητά της να εντοπίζει σημαντικά απολιθώματα στον ιουρασικό ασβεστόλιθο και στους σχηματισμούς σχιστόλιθων γύρω από το θέρετρο Λάιμ Ρίτζες στις ακτές του Ντόρσετ, και για τις γνώσεις και τις ικανότητές της στη συλλογή, ανακατασκευή και προετοιμασία τους. Η επιστημονική περιγραφή κάποιων από τα απολιθώματα υδρόβιων ερπετών που βρήκε από τον Ουίλιαμ Κόνιμπεαρ, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου σκελετού ιχθυοσαύρου ο οποίος αναγνωρίστηκε ως τέτοιος καθώς και των δύο πρώτων σκελετών πλησιοσαύρων που βρέθηκαν ποτέ, δημιούργησαν αίσθηση στους επιστημονικούς κύκλους. ο Ουίλιαμ Μπάκλαντ, χρέωσε στην Άνινγκ δύο θεμελιώδεις παρατηρήσεις για συγκεκριμένα παράξενα απολιθώματα, τα οποία κάποιες φορές βρίσκονταν στη κοιλιακή περιοχή σκελετών ιχθυόσαυρων, και που πολύ συχνά περιείχαν απολιθωμένα λέπια και οστά ψαριών (και μερικές φορές οστά μικρών ιχθυόσαυρων), οι οποίες τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι κοπρόλιθοι ήταν απολιθωμένα κόπρανα. Αυτή η ανακάλυψη οδήγησε τον Μπάκλαντ στο να γράψει ζωηρή περιγραφή της τροφικής αλυσίδας της λιάσιου (Κάτω Ιουρασικό). Αυτή η περιγραφή ήταν που παρότρυνε τον Χένρι Ντε λα Μπες, ο οποίος είχε εργαστεί με τον Κόνιμπεαρ στην περιγραφή απολιθωμάτων υδρόβιων ερπετών, να δημιουργήσει την ζωγραφική αναπαράσταση της ζωής στο αρχαίο Ντόρσετ.Παρά τη διασημότητά της στους γεωλογικούς κύκλους, το 1830 η Άνινγκ είχε οικονομικές δυσκολίες λόγω τις οικονομικής ύφεσης στη Βρετανία, καθώς και λόγω των μακρών και μη προβλέψιμων διαστημάτων μεταξύ των εντοπισμών απολιθωμάτων. Εντυπωσιασμένος ο Ντε λα Μπες από την θετική αντίδραση των φίλων του στην αρχική υδατογραφία, αποφάσισε να βοηθήσει την Άνινγκ αναθέτοντας στον επαγγελματία εικονογράφο Τζορτζ Σαρφ, ο οποίος είχε κάνει παλαιότερα λιθογραφίες σκελετών ιχθυοσαύρων και πλησιοσαύρων για τον Κόνιμπεαρ, να δημιουργήσει λιθογραφία του έργου του. Έπειτε πούλησε τα αντίγραφα σε φίλους και συναδέλφους σε τιμή 2 λιρών και 10 σεντ, δωρίζοντας τα έσοδα στην Άνινγκ.Πριν το Duria Antiquior, o Ζωρζ Κυβιέ είχε δημοσιεύσει ζωγραφιές συγκεκριμένων προϊστορικών πλασμάτων όπως πίστευε ότι θα έμοιαζαν ζωντανά. Ο Κόνιμπεαρ είχε σχεδιάσει ένα διάσημο σκίτσο με τον Μπάκλαντ να χώνει το κεφάλι του σε ένα κρησφύγετο προϊστορικών υαινών ένεκα της πολύ γνωστής ανάλυσης του τελευταίου της εκσκαφής στο Σπήλαιο Κέρκντεϊλ, όμως η Duria Antiquior ήταν η πρώτη αναπαράσταση σκηνής από τον βαθύ χρόνο που απεικόνιζε ποικιλία προϊστορικών πλασμάτων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με το περιβάλλον με βάση απολιθωμένα ευρήματα. Πολλά από τα πλάσματα εικονίζονται σε βίαιες αλληλεπιδράσεις. Οι κεντρικές φιγούρες είναι ένας μεγάλος ιχθυόσαυρος ο οποίος δαγκώνει τον μακρύ λαιμό ενός πλησιόσαυρου. Ένα άλλος πλησιόσαυρος φαίνεται να προσπαθεί να αιφνιδιάσει ένα κροκόδειλο στην ακτή, και ακόμη ένας χρησιμοποιεί τον μακρύ λαιμό του για να πιάσει ένα πτερόσαυρο που πετά πάνω από το νερό. Αυτή η έμφαση στις βίαιες αλληλεπιδράσεις στη φύση ήταν τυπική της εποχής της Αντιβασιλείας. Ο Ντε λα μπες μετέφερε την λεκτική περιγραφή των υδρόβιων ερπετών από τον Κόνιμπεαρ σε εικονική. Αρκετοί από τους ιχθυόσαυρους εικονίζονται να πιάνουν διάφορα ψάρια των οποίων τα λέπια και τα οστά είχαν βρεθεί σε κοπρόλιθους και δύο από αυτούς φαίνονται να αποβάλλουν τα κόπρανα τα οποία θα μετατραπούν σε κοπρόλιθους στο μέλλον. Εκτός από τα σπονδυλωτά εικονίζονται και μερικά ασπόνδυλα, όπως κάποιοι βελεμνίτες που φαίνονται με μορφή καλαμαριού και ένας αμμωνίτης μαζί με ένα αργοναύτη. Υπάρχουν και πιο ευδιάκριτα άδεια κελύφη αμμωνιτών στον πυθμένα καθώς και κρινοειδή, καλοδιατηρημένα απολιθώματα των οποίων βρεθήκαν στο Λάιμ Ρίτζες, στην κάτω δεξιά γωνία. Ένα από τα χαρακτητιστικά του πίνακα που εντυπωσίασε περισσότερο τους ιστορικούς είναι η διπλή άποψη, όπου φαίνεται δράση και πάνω και κάτω από την επιφάνεια του νερού. Αυτό είναι γνωστό ως άποψη ενυδρείου, και η Duria Antiquior είναι το πρώτο γνωστό παράδειγμα αυτής της τεχνικής. Το στυλ αυτό δεν έγινε κοινό παρά μέχρι την βικτωριανή μανία με τα ενυδρεία μερικές δεκαετίες αργότερα. Οι λιθογραφίες αποδείχθηκαν αρκετά δημοφιλείς, και σε κάποιο σημείο επανασχεδιάστηκαν και εκτυπώθηκαν περισσότερα αντίτυπα. Σε κάποιες από τις μεταγενέστερες εκδόσεις οι φιγούρες ήταν αριθμημένες. Ο Ουίλιαμ Μπάκλαντ κράτησε ένα απόθεμα και τις κυκλοφόρησε στα μαθήματα γεωλογίας του. Σύντομα στάλθηκαν αντίγραφα σε γεωλόγους εκτός Βρετανίας, όπως ο Κυβιέ στη Γαλλία.Ένα αντίτυπο έφτασε και στη Γερμανία όπως φαίνεται, καθώς το 1831 ο Άουγκουστ Γκόλντφους συμπεριέλαβε μία παρόμοια εικόνα, εμφανώς επηρεασμένη από το έργο του Ντε λα Μπες, μιας σκηνής από το Ιουράσιο με βάση απολιθώματα από τα Ιουράσια Όρη στο τελευταίο κεφάλαιο της σειράς δημοσιεύσεων του Απολιθώματα της Γερμανίας. Ο Μπάκλαντ έγραψε στον Ντε λα Μπες, παροτρύνοντάς τον να δημιουργήσει περισσότερες σκηνές πριν οι Γερμανοί χρησιμοποιήσουν όλες τις καλύτερες ιδέες. Ο Ντε λα μπες δεν παρήγαγε άλλες σκηνές σε τέτοια κλίμακα, όμως συμπεριέλαβε αρκετές πολύ μικρότερες και απλούστερες σκηνές προϊστορικής ζωής στη δεύτερη έκδοση του έργου του Γεωλογικό Εγχειρίδιο (Geological Manual, 1832). Τέτοιες σκηνές δεν παρέμειναν στους επιστημονικούς κύκλους. Το 1833 ο γεωλόγος Τζον Φίλιπς δημιούργησε ένα ξυλόγλυπτο μιας περίτεχνης προϊστορικής σκηνής, η οποία ήταν εμφανώς επηρεασμένη και από τη Duria Antiquior και από το την Ιουράσια σκηνή του Γκόλντφους,για δημοσίευση στο δημοφιλές Penny Magazine. Μία ακόμα απεικόνιση η οποία δανείζονταν στοιχεία από τη Duria Antiquior εμφανίστηκε σε ένα εικονογραφημένο γαλλικό λεξικό φυσικής ιστορίας το 1834. Τέτοιες σκηνές από τον βαθύ χρόνο έδειχναν με ζωηρό τρόπο την πρόοδο της παλαιοντολογίας και βοήθησαν στο να πειστούν οι επιστήμονες αλλά και το ευρύ κοινό ότι το βαθύ παρελθόν μπορούσε να γίνει κατανοητό με αρκετή σιγουριά. Ο Ελβετός καθηγητής γεωλογίας Francois Jules Pictet de la Rive σχεδίασε εκ νέου μία μικρή εκδοχή της Duria Antiquior για τον τελευταίο τόμο του έργου του Στοιχειώδης Διατριβή στην Παλαιοντολογία (1844-1846). Ήταν πιστή στην λιθογραφία των Ντε λα Μπες - Σαρφ εκτός του ότι παρέλειπε τα κόπρανα. Αυτή ήταν και η πρώτη εκδοχή της εικόνας που δημοσιεύθηκε σε βιβλίο. Κάποια στιγμή γύρω στο 1850 ο Ρόμπερτ Φάρεν ζωγράφισε μία μεγάλη εκδοχή της σκηνής για τον Άνταμ Σέντγουικ. Ο Σέντγουικ το χρησιμοποίησε ενδεχομένως ως ενισχυτικό των διαλέξεων γεωλογίας του στο Κέμπριτζ. Το 2007 ο καλλιτέχνης Ρίτσαρντ Μπίζλεϊ εργάστηκε μαζί με τον Ντέιβιντ Γουόρντ για την παραγωγή μίας ενημερωμένης εκδοχής της σκηνής ώστε να αντικατοπτρίζει την σύγχρονη επιστημονική γνώση σχετικά με τα πλάσματα που απεικονίζει. Στο Μουσείο του Λάιμ Ρίτζες υπάρχει ένα τρισδιάστατο διόραμα βασισμένο στην Duria Antiquior, δημιουργημένο από τον καλλιτέχνη Ντάρελ Γουέικλαμ σε συνεργασία με ντόπια παιδιά. Gordon, Elizabeth Oak (1894). The life and correspondence of William Buckland, D.D., F.R.S.. John Murray, London. Ανακτήθηκε στις 28 Αυγούστου 2009. McGowan, Christopher (2001). The Dragon Seekers. Persus Publishing. ISBN 0-7382-0282-7. Rudwick, Martin J.S. (1992). Scenes from Deep Time: Early Pictorial Representations of the Prehistoric World. The University of Chicago Press. ISBN 0-226-73105-7. Rudwick, Martin J.S. (2008). Worlds Before Adam: The Reconstruction of Geohistory in the Age of Reform. The University of Chicago Press. ISBN 0-226-73128-6. Εκσυγχρονισμένη παραλλαγή της σκηνής με βάση τις σύγχρονες επιστημονικές ιδέες, από τον Richard Bizley. | Duria Antiquior - a more ancient Dorset (ελεύθερη απόδοση: Παλαιότερη Ντούρια - ένα αρχαιότερο Ντόρσετ), ήταν το όνομα της πρώτης εικονογραφημένης αναπαράστασης μίας σκηνής προϊστορικής ζωής με βάση στοιχεία από ανακατασκευές απολιθωμάτων. Η πρώτη έκδοση ήταν μία υδατογραφία που ζωγραφίστηκε το 1830 από τον Άγγλο γεωλόγο Χένρι Ντε λα Μπες (Henry De la Beche) και βασίστηκε σε απολιθώματα που βρέθηκαν στο Λάιμ Ρίτζες, κυρίως από την επαγγελματία συλλέκτη απολιθωμάτων Μαίρη Άνινγκ. Ο Ντε λα Μπες ανέθεσε στον επαγγελματία καλλιτέχνη Τζορτζ Σαρφ να παραγάγει λιθογραφικές εκτυπώσεις με βάση τη ζωγραφιά του, τις οποίες πούλησε σε φίλους, ενώ τα κέρδη τα διέθεσε στη Μαίρη Άνινγκ. Ήταν η πρώτη σκηνή από τον βαθύ χρόνο με έστω και περιορισμένη δημοσίευση. Η εκτύπωση χρησιμοποιήθηκε για εκπαιδευτικούς σκοπούς ενώ κυκλοφόρησε ευρύτατα στους επιστημονικούς κύκλους. Επηρέασε πολλές άλλες τέτοιου είδους αναπαραστάσεις οι οποίες άρχισαν να εμφανίζονται και στην επιστημονική αλλά και στην κοινή λογοτεχνία. Παρήχθησαν αρκετές μεταγενέστερες εκδόσεις. | https://el.wikipedia.org/wiki/Duria_Antiquior |
Οι Λαϊκοί της Αυριανής Ιταλίας | Η διαφωνία των μελλοντικών μελών του PID εκδηλώνεται δημοσίως στις 11 Σεπτεμβρίου 2010 με την παρέμβαση του Saverio Romano στο «Laboratorio di idee» του UDC ( Chianciano Terme, 10-12 Σεπτεμβρίου 2010) . Έτσι προκύπτει η δυσαρέσκεια που διακατέχει μερικά από τα μέλη του UDC, ιδιαίτερα τους ηγέτες της Σικελίας της πλευράς του Totò Cuffaro, για τους οποίους η κομματική γραμμή κινήθηκε επικίνδυνα προς τα αριστερά . Η διαφωνία περιλαμβάνει επίσης το σχέδιο του Partito della Nazione και την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Berlusconi IV . Ο ηγέτης του UdC, Casini την επόμενη μέρα από το ίδιο θεωρείο στο Chianciano επαναλαμβάνει τη γραμμή του: «Ο θείος Silvio πρέπει να βοηθήσει τον εαυτό του, μας προσέφεραν τα πάντα αλλά δεν είμαστε εκείνοι που θα βάλουμε μια θέση στο τραπέζι. (. . . ) Παραμένουμε με την γραμμή μας στο κέντρο . Την ίδια ώρα, ο διαχωρισμός φαίνεται ακόμη πιο εμφανής στη Σικελία, όπου το UDC κοντά στον Casini, το οποίο είχε τέσσερις περιφερειακούς βουλευτές έναντι των έξι του περιφερειακού γραμματέα Romano, αποφασίζει να υποστηρίξει την τέταρτη κυβέρνηση του Lombardo που αποτελείται μόνο από ειδικούς και υποστηρίζεται επίσης από το MPA, το Apl, το FLI και το PD . Αυτή η επιχείρηση θεωρείται από τον Romano ως απόδειξη της προσέγγισης του UDC στο PD, ο οποίος παραιτείται από περιφερειακός γραμματέας, αποκλείοντας, ενόψει της ψήφου εμπιστοσύνης του Μπερλουσκόνι στις 29 Σεπτεμβρίου, τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού που θα συγκεντρώνει τους απογοητευμένους από το κόμμα . Η γραμμή του Romano στη Σικελία είναι στην πραγματικότητα πλειοψηφική: τη θέση του περιφερειακού γραμματέα επιθυμούν εννέα περιφερειακοί βουλευτές, τρεις επαρχιακοί πρόεδροι, 42 δήμαρχοι και πάνω από 500 σύμβουλοι και δημοτικοί σύμβουλοι διασκορπισμένοι σε όλους τους 390 δήμους της Σικελίας· ενώ με το μέρος του Casini βρίσκονται ο γερουσιαστής Gianpiero D'Alia, ο βουλευτής Giovanni Ardizzone, περίπου σαράντα διοικητές και πέντε δήμαρχοι κυρίως από την επαρχία Μεσίνα . Στις 15 Σεπτεμβρίου, ο βουλευτής από την Καμπανία Michele Pisacane έδωσε μια συνέντευξη στην la Repubblica που του κόστισε την απομάκρυνσή του από το UDC . Εν τω μεταξύ, η ρήξη ανάμεσα στον Casini και τον Cuffaro είναι επίσης σε προσωπικό επίπεδο . Στις 25 Σεπτεμβρίου, ο Casini και ο Buttiglione βρίσκονται στη Μεσίνα μαζί με τους Giuseppe Naro και Giampiero D'Alia, προκειμένου να συμμετάσχουν στο συνέδριο του UDC, La responsabilità al Centro . Για τον κεντρώο ηγέτη το νέο κόμμα του έθνους «δεν είναι σύμμαχος με κάποιον σαν τον Μπερλουσκόνι που απέτυχε και ούτε καν με το PD του Bersani που θέλει να κάνει συμμαχία με την άκρα αριστερά και το IdV Di Pietro». Ταυτόχρονα γνωρίζει ότι «στο UdC υπάρχουν διαφωνίες με φίλους που έχουν κάνει σημαντικά πράγματα και που αξίζουν τον σεβασμό μας, αλλά δεν μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία μας και να συνεργαστούμε με αυτούς που έχουν αποτύχει». Ενώ ο Πρόεδρος Buttiglione προσθέτει: «Θέλουμε ένα κόμμα να μειώσει οποιαδήποτε πιθανή σχέση με αμφισβητούμενες περιοχές της ζωής της Σικελίας και με μια συγκεκριμένη πελατειακή πολιτική. Λυπάμαι που κάποιοι φίλοι δεν μοιράζονται αυτή την πορεία, αλλά κανένας από αυτούς δεν θα μπορεί να πει ότι απομακρύνεται επειδή θέλουμε να κάνουμε μια κυβέρνηση με την αριστερά. Αν υπήρχαν αύριο εκλογές, θα πηγαίναμε μόνοι. Η περιφερειακή κυβέρνηση του Lombardo; Μου φαίνεται ότι έχει απελευθερωθεί από τον μανδύα του κομματικού συστήματος και ότι τώρα μπορεί να αλλάξει το βήμα της» . Τρεις μέρες αργότερα οι αντιφρονούντες της Σικελίας επισημοποιούν τη διάσπαση από το UDC . Οι βουλευτές του νέου PID εντάσσονται αμέσως στη μικτή ομάδα και την επόμενη ημέρα εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση Berlusconi IV . Το νέο σύμβολο παρουσιάζεται στις 7 Οκτωβρίου και η πρώτη προγραμματική συνέλευση πραγματοποιείται στο Teatro Franco Zappalà στο Παλέρμο στις 11. Στις 25 Οκτωβρίου, ο Casini επισημοποιεί τη νέα ομάδα του UDC στο ARS, αποτελούμενη από πέντε περιφερειακούς βουλευτές που ήταν πιστοί σε αυτόν και ονομάστηκε UDC verso il Partito della Nazione . Στις 20 Οκτωβρίου, τα κοινοβουλευτικά μέλη του PID και του Noi Sud ανακοίνωσαν ένα ομοσπονδιακό σύμφωνο και τη γέννηση ενός μόνο τμήματος της μικτής ομάδας αποτελούμενης από έντεκα βουλευτές. Εκπρόσωπος του τμήματος και αντιπρόεδρος της μικτής ομάδας θα είναι ο Luciano Mario Sardelli, αναπληρωτής ο Giuseppe Ruvolo και ταμίας ο Michele Pisacane. Ο Americo Porfidia από το πρώην IdV υποστηρίζει επίσης αυτή την ομάδα . Στις 9 Δεκεμβρίου 2010 η ομάδα αυξάνεται σε δώδεκα βουλευτές με την είσοδο του Antonio Razzi, πρώην μέλους του Idv . Στις 3 Νοεμβρίου, ο Fausto Fagone, βουλευτής του ARS, συνελήφθη και ήδη καταδικάστηκε σε δίκη τον Ιούνιο για κατάχρηση εξουσίας, διακεκριμένη απάτη, πλαστογραφία, και απάτη σε δημόσιες συμβάσεις κατά την περίοδο που ήταν δήμαρχος της Palagonia. Αυτή τη φορά η κατηγορία για τον Fagone είναι ότι «είχε πολύ στενές σχέσεις με τον Rosario Di Dio που απελευθερώθηκε από τη φυλακή μετά από κράτηση για μαφία το 2003», τόσο που ο προϊστάμενος «επέβλεψε την προεκλογική εκστρατεία του Fagone και εργάστηκε ενεργά για να εντοπίσει τις πιο κατάλληλες συμμαχίες, φροντίζοντας επίσης τις σχέσεις μεταξύ του πολιτικού και των επιχειρηματιών για να του επιτρέψει, κατά την περίοδο της δημαρχίας του, να επιτύχει σταθερό εισόδημα με την πάροδο του χρόνου» . Το PID επιβεβαιώνει αμέσως την εγγύτητά του με τον Fagone, αλλά αναστέλλεται ως βουλευτής και αντικαθίσταται από τον Salvatore Giuffrida ο οποίος παρέμεινε στο UDC . Στις 14 Δεκεμβρίου 2010 το κόμμα δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στον Μπερλουσκόνι. Στις 21 Ιανουαρίου 2011, οι εκπρόσωποι του PID συγκαταλέγονται μεταξύ των υπέρμαχων για την ίδρυση της κοινοβουλευτικής ομάδας, μαζί με το Noi Sud και το πρώην FLI του Silvano Moffa, Iniziativa Responsabile (αργότερα αποκαλούμενο Popolo e Territorio ). Ωστόσο, ο Mannino αρνείται να συμμετάσχει, αν και θα εξακολουθήσει να υποστηρίζει την πλειοψηφία της κυβέρνησης μαζί με τον Antonio Gaglione και τον Francesco Nucara, οι οποίοι δεν έχουν προσχωρήσει στην ομάδα, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα υποστήριξη στην κυβέρνηση Berlusconi IV . Στις 22 Ιανουαρίου 2011, ο γερουσιαστής Salvatore Cuffaro καταδικάστηκε οριστικά σε επταετή φυλάκιση για αυξανόμενη υποβοήθηση του Cosa Nostra και την αποκάλυψη του απορρήτου. Στις τελευταίες ώρες της ελευθερίας του, ο Cuffaro είχε πάντα κοντά τον ηγέτη του PID Saverio Romano . Πέφτοντας από γερουσιαστής, τον Cuffaro θα διαδεχθεί η Maria Pia Castiglione, η οποία, μαζί με τον Cuffaro, έφυγε από το Unione di Centro, προσχωρώντας στο νέο κόμμα, επιτρέποντάς του έτσι να διατηρήσει μια έδρα στη Γερουσία μαζί με τις 5 της Βουλής των Αντιπροσώπων . Στις 2 Μαρτίου 2011 το PID προσκολλάται στην κοινοβουλευτική ομάδα της Γερουσίας που ονομάζεται Coesione Nazionale, που δημιουργήθηκε για την υποστήριξη της πλειοψηφίας της κυβέρνησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με εκείνη της Iniziativa Responsabile (αργότερα ονομάστηκε Popolo e Territorio ) που υπάρχουν στην Βουλή των Αντιπροσώπων . Στις 14 Μαρτίου, ο πρόεδρος του PID, Calogero Mannino, ανακοινώνει την εγκατάλειψη του κόμματος για την ίδρυση του Iniziativa Popolare . Σύμφωνα με τον Mannino, «το PID δεν είχε ποτέ συνοχή. Δυστυχώς, πέρασε την ολοκλήρωση της οδυνηρής δικαστικής μάχης του Toto Cuffaro, αλλά ακόμη περισσότερο απορροφήθηκε από την ανάγκη του Μπερλουσκόνι να οργανώσει μια κοινοβουλευτική ομάδα για την αντιμετώπιση της αιμορραγίας των οπαδών του Fini». Αυτές οι κρίσεις συνοδεύονται από την ανάγκη για προσέγγιση με τo UdC και τo MPA . Στις 23 Μαρτίου 2011 ο αρχηγός του PID Saverio Romano διορίστηκε Υπουργός Πολιτικών Γεωργίας, Τροφίμων και Δασών της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι IV . Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Giorgio Napolitano εξέφρασε επιφυλάξεις σχετικά με το διορισμό, λόγω της ποινικής διαδικασίας που εκκρεμεί στον Romano . Στις 26 Οκτωβρίου 2011, ο περιφερειακός γραμματέας του κόμματος της Σικελίας και βουλευτής του ARS, Nino Dina, εγκατέλειψε το PID για να επιστρέψει στο Unione di Centro . Στις 4 Ιανουαρίου 2012 ανακοινώθηκε η γέννηση του "Cantiere Popolare", την οποία υποστήριξαν το PID, η Azione Popolare (AP), το Movimento Cristiano Lavoratori (MCL) και το Patto Cristiano Esteso (PACE). Το κίνημα θα συμμετάσχει στις διοικητικές εκλογές του 2012 στη Σικελία στις 6-7 Μαΐου και στις επακόλουθες περιφερειακές εκλογές στη Σικελία στις 28-29 Οκτωβρίου για να υποστηρίξει τον υποψήφιο πρόεδρο της κεντροδεξιάς Nello Musumeci, συγκεντρώνοντας το 5,85% των ψήφων και εκλέγοντας 5 βουλευτές στην Περιφερειακή Συνέλευση της Σικελίας . Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα Antonello Antinoro . Unione dei Democratici Cristiani e di Centro Iniziativa Responsabile Coesione Nazionale Επίσημη ιστοσελίδα του I Popolari di Italia Domani . Επίσημη ιστοσελίδα του Cantiere Popolare Archiviato . | Το I Popolari di Italia Domani ( PID ) ήταν ένα ιταλικό πολιτικό κόμμα με χριστιανοδημοκρατική έμπνευση, το οποίο γεννήθηκε μέσα από το UdC στις 28 Σεπτεμβρίου 2010 και παρουσιάστηκε επίσημα στις 7 Οκτωβρίου . Τα μέλη του εγκαταλείπουν τον ρόλο της αντιπολίτευσης και λαμβάνουν μέρος για να υποστηρίξουν την κεντροδεξιά κοινοβουλευτική πλειοψηφία του Σίλβιου Μπερλουσκόνι· ως πρώτη πράξη ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Berlusconi IV . Οι κύριοι ιδρυτές είναι βουλευτές από την Καμπανία και τη Σικελία, οι οποίοι λογοδοτούν στον πρώην πρόεδρο της Περιφέρειας της Σικελίας Totò Cuffaro, ήδη αναπληρωτή γραμματέα του UDC. Τέσσερις βουλευτές υποστηρίζουν το PID, ο Francesco Saverio Romano, ο Giuseppe Drago, ο Michele Pisacane, ο Giuseppe Ruvolo, μία γερουσιαστής, η Maria Pia Castiglione, ένας ευρωβουλευτής, ο Antonello Antinoro και τέσσερις περιφερειακοί βουλευτές της Σικελίας. Ο εθνικός συντονιστής είναι ο Saverio Romano, πρώην περιφερειακός γραμματέας του UDC της Σικελίας. Πρόεδρος, μέχρι την αποχώρησή του, ήταν ο Calogero Mannino . Το 2012, μαζί με το Azione Popolare του Silvano Moffa, το PID ξεκίνησε το Movimento Cristiano Lavoratori του Carlo Costalli και το Patto Cristiano Esteso του Massimo Ripepi, στο Cantiere Popolare . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF%CE%AF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ζήνων (αυτοκράτορας) | Καταγόταν από την Ισαυρία. Κλήθηκε από τον αυτοκράτορα Λέοντα Α' στην Κωνσταντινούπολη για να δημιουργήσει στρατό από πολεμιστές της Ισαυρίας, του έδωσε τον τίτλο του κόμη των δομεστίκων, ώστε ν' απαλλαγεί το κράτος από τους Γότθους απ' τους οποίους εξαρτιόταν στρατιωτικά. Το 474 πέθανε ο Λέων Α΄ και όρισε ως διάδοχό του τον εξαετή γιο του Ζήνωνα. Ο Ζήνωνας ανακηρύχτηκε συμβασιλέας και μετά το θάνατο του γιου του έγινε απόλυτος μονάρχης. Όμως η πεθερά του, Βηρίνα, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το θρόνο και να φύγει στην Ισαυρία. Τότε στο θρόνο ανέβηκε ο αδελφός της Βηρίνας Βασιλίσκος. Στην Ισαυρία ο Ζήνων ετοίμασε στρατό και, με τη βοήθεια του στρατηγού Αρμάτου, τον οποίο έστειλαν εναντίον του, έδιωξε τη Βηρίνα και τον Βασιλίσκο και ξαναπήρε τον θρόνο. Ο Ζήνων ήταν αυτοκράτορας από τις 9 Φεβρουαρίου 474 ως τις 9 Απριλίου 491. Παντρεύτηκε την Αριάδνη. Στη βασιλεία του αντιμετώπισε και άλλες εσωτερικές επαναστάσεις, τις οποίες και κατέπνιξε. Πολέμησε με τον αρχηγό των Οστρογότθων Θευδέριχο, με τον οποίο υπέγραψε ειρήνη, επιτρέποντας σ' αυτόν να κατέχει τις επαρχίες της Δακίας και της Μυσίας. Αργότερα του υπέδειξε να καταλάβει την Ιταλία και έτσι απαλλάχτηκε απ' αυτόν. Το 478, όταν βρέθηκε στην Κύπρο το λείψανο του Αποστόλου Βαρνάβα, ο Ζήνων επιβεβαίωσε το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Κύπρου το οποίο είχε ψηφιστεί το 431 στη Σύνοδο της Εφέσου. Επιπρόσθετα, παραχώρησε τρία προνόμια στον Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου: Να υπογράφει με κιννάβαρι (κόκκινο μελάνι), να φορά πορφυρό ράσο, και να βαστά βασιλικό σκήπτρο αντί του κανονικού επισκοπικού. Ο Ζήνων απέφευγε να συναριθμήσει τη σύνοδο της Χαλκηδόνας στις προγενέστερες τρεις Οικουμενικές συνόδους και τελικά παραμέρισε δια διαταγμάτων την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο η οποία πλέον δεν μνημονευόταν ως υποχρεωτική. Έτσι, προσπάθησε να ενώσει τους Ορθοδόξους και τους Μονοφυσίτες με διάταγμα, το γνωστό ως «Ενωτικόν». Ο Πάπας Φήλιξ όμως δε δέχτηκε και έτσι άρχισαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στις δυο Εκκλησίες. Ο Φήλιξ μάλιστα αφόρισε τον Πατριάρχη Ακάκιο, θεωρώντας ότι αυτός είχε εμπνεύσει το «Ενωτικόν». Ο Ζήνων απεβίωσε στις 9 Απριλίου 491 χωρίς να αφήσει διάδοχο. Νυμφεύτηκε πρώτα την Αρκαδία και είχε τέκνο: Ζήνων.Έπειτα ο Ζήνων έκανε δεύτερο γάμο με την Αριάδνη, κόρη του Λέοντα Α΄ του Θράκα Αυτοκράτορα των Ρωμαίων στην Ανατολή και είχε τέκνο: Λέων Β΄ π.467-474, Αυτοκράτορας των Ρωμαίων στην Ανατολή. | Ο Ζήνων (περ. 425 - 9 Απριλίου 491) ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 474 έως το 475 και πάλι από το 476 έως το 491. Ονομαζόταν Καίσαρ Φλάβιος Ζήνων Αύγουστος, αλλά το αρχικό του όνομα ήταν Ταρασικοδίσσας ή Τρασκαλισσαίος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD_(%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%82) |
Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα | Οι ΔΧΣ είναι σε διαρκή επαγρύπνηση και καταδικάζουν κάθε επίθεση κατά της ελευθερίας της πληροφόρησης ανά τον κόσμο, μάχονται κατά της λογοκρισίας και των νόμων που έχουν στόχο να περιορίσουν την ελευθερία της πληροφόρησης, συνδράμουν ηθικά και οικονομικά διωκόμενους δημοσιογράφους και τις οικογένειές τους και προσφέρουν υλική βοήθεια σε πολεμικούς ανταποκριτές ώστε να ενισχυθεί η ασφάλειά τους. Προκειμένου να παρακαμφθεί η λογοκρισία, δημοσιεύουν κατά περιόδους άρθρα που είναι απαγορευμένα στη χώρα προέλευσής τους, φιλοξενούν εφημερίδες που έχουν κλείσει στη χώρα τους και χρησιμεύουν ως φόρουμ για δημοσιογράφους που έχουν «φιμωθεί» από τις αρχές της χώρας τους. Προκειμένου να διασφαλίσει την προσαγωγή στη δικαιοσύνη των δολοφόνων και των βασανιστών δημοσιογράφων, το δίκτυο των ΔΧΣ παρέχει στα θύματα νομικές υπηρεσίες και δικαστική εκπροσώπηση από το 2002. Απονέμει κάθε χρόνο δύο βραβεία, το Βραβείο των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα και το Βραβείο Νέτιζεν, με τα οποία αναγνωρίζει και τιμά υπεύθυνους ιστολογίων, δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης από ολόκληρο τον κόσμο. Οι ΔΧΣ δημοσιεύουν ετησίως έναν παγκόσμιο δείκτη ελευθερίας του Τύπου. Το 2015 ο δείκτης κάλυπτε 180 χώρες και εστίασε στην επιδείνωση της ελευθερίας της πληροφόρησης σε όλο τον κόσμο την προηγούμενη χρονιά. Οι ΔΧΣ προειδοποιούν ότι, «αντιμέτωπη με τον πόλεμο, την αυξανόμενη απειλή των μη κρατικών παραγόντων, τη βία κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και την οικονομική κρίση, η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης ολοένα και μειώνεται και στις πέντε ηπείρους». Ως ακραία παραδείγματα της κατάστασης αυτής αναφέρουν τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία, τη Συρία και το Ιράκ, όπου «όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές ανεξαιρέτως εξαπέλυσαν έναν τρομακτικό πόλεμο πληροφοριών, στον οποίο τα μέσα ενημέρωσης στοχοποιήθηκαν, δέχτηκαν επιθέσεις ή ακόμα και φιμώθηκαν». Στον δείκτη που δημιούργησαν, οι ΔΧΣ αναφέρουν σημαντικούς παράγοντες που προκαλούν την επιδείνωση της ελευθερίας του Τύπου, συμπεριλαμβανομένης της ανόδου μη κρατικών ομάδων, όπως η Μπόκο Χαράμ και το Ισλαμικό Κράτος, της πολιτικής χρήσης της θρησκευτικής λογοκρισίας, του αυξανόμενου χάσματος μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ και των απολυταρχικών καθεστώτων που επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο των πληροφοριών. Ως βραβευθέντες με το Βραβείο Ζαχάρωφ, οι ΔΧΣ έχουν φέρει σε επικοινωνία άλλους βραβευθέντες και έχουν προωθήσει πρωτοβουλίες του Δικτύου Βραβείου Ζαχάρωφ. Συμμετέχουν ενεργά στη δράση του Δικτύου για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το 2015 έλαβαν μέρος στην εκστρατεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την ελευθερία της έκφρασης. | Οι Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα (ΔΧΣ) είναι μια διεθνής ΜΚΟ που εδρεύει στη Γαλλία η οποία προωθεί την ελευθερία της πληροφόρησης σε όλο τον κόσμο. Για τους ΔΧΣ, η ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης είναι η σημαντικότερη ελευθερία στον κόσμο και το θεμέλιο κάθε δημοκρατίας. Η οργάνωση υποστηρίζει ότι, «αν οι δημοσιογράφοι δεν ήταν ελεύθεροι να μεταδίδουν τα γεγονότα, να καταγγέλλουν παραβιάσεις και να ευαισθητοποιούν το κοινό, πώς θα αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα των παιδιών στρατιωτών, πώς θα υπερασπιζόμασταν τα δικαιώματα των γυναικών ή θα προστατεύαμε το περιβάλλον μας;». | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CE%B9_%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82_%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B1 |
Χειραψία | Η χειραψία μπορεί να προήλθε από την προϊστορία ως επίδειξη ειρηνικής πρόθεσης, καθώς δείχνει ότι το χέρι δεν κρατά κανένα όπλο. Μια άλλη πιθανότητα είναι ότι προήλθε ως μια συμβολική χειρονομία αμοιβαίας δέσμευσης σε έναν όρκο ή υπόσχεση: δύο χέρια που σφίγγουν το ένα το άλλο αντιπροσωπεύουν τη σφράγιση ενός δεσμού. Μία από τις αρχαιότερες γνωστές απεικονίσεις χειραψίας είναι ένα αρχαίο ασσυριακό ανάγλυφο του 9ου αιώνα π.Χ., που απεικονίζει τον Ασσύριο βασιλιά Σαλμανασέρ Γ΄ ' να σφίγγει το χέρι του βασιλιά της Βαβυλώνας Μαρδούκ ζακίρ σουμί Α΄ για να σφραγίσει μια συμμαχία. Τα αρχαιολογικά ερείπια και τα αρχαία κείμενα δείχνουν ότι η χειραψία ασκούνταν στην αρχαία Ελλάδα (όπου ονομαζόταν δεξίωση) ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. Για παράδειγμα, μια απεικόνιση δύο στρατιωτών που κάνουν χειραψία μπορεί να βρεθεί σε μέρος μιας επιτύμβιας στήλης του 5ου αιώνα π.Χ., που εκτίθεται στο Μουσείο Περγάμου του Βερολίνου (στήλη SK1708) και σε άλλες επιτύμβιες στήλες, όπως μία από τον 4ο αιώνα π.Χ., που απεικονίζει τον Θρασέα και τη γυναίκα του, Ευανδρία, να κάνουν χειραψία. Απεικονίσεις χειραψιών εμφανίζονται επίσης στην αρχαϊκή ελληνική, ετρουσκική και ρωμαϊκή ταφική και μη ταφική τέχνη. Μουσουλμάνοι μελετητές έχουν γράψει ότι το έθιμο της χειραψίας εισήχθη σε αυτούς από τον λαό της Υεμένης. Υπάρχουν διάφορα έθιμα γύρω από τις χειραψίες, τόσο γενικά όσο και ειδικά για συγκεκριμένους πολιτισμούς: Η χειραψία συνήθως γίνεται κατά τη συνάντηση, τον χαιρετισμό, τον χωρισμό, την προσφορά συγχαρητηρίων, την έκφραση ευγνωμοσύνης ή ως δημόσια ένδειξη ολοκλήρωσης μιας επιχειρηματικής ή διπλωματικής συμφωνίας. Σε αθλητικές ή άλλες αγωνιστικές δραστηριότητες, γίνεται επίσης ως ένδειξη καλής αθλητικής συμπεριφοράς. Σκοπός της είναι να μεταδίδει εμπιστοσύνη, σεβασμό, ισορροπία και ισότητα. Εάν γίνει για να σχηματιστεί συμφωνία, η συμφωνία δεν είναι επίσημη μέχρι να χωρίσουν τα χέρια.Εκτός εάν ζητήματα υγείας ή τοπικά έθιμα επιβάλλουν διαφορετικά, μια χειραψία γίνεται συνήθως με γυμνά χέρια. Εξαρτάται από την περίσταση. Στις αγγλόφωνες χώρες, η χειραψία είναι συνηθισμένη σε επιχειρηματικές καταστάσεις. Σε περιστασιακές μη επαγγελματικές καταστάσεις, οι άνδρες είναι πιο πιθανό να κάνουν χειραψία από τις γυναίκες. Στην Ολλανδία και το Βέλγιο, οι χειραψίες γίνονται πιο συχνά, ειδικά κατά τη συνάντηση. Στην Ελβετία, ίσως αναμένεται να γίνει πρώτα χειραψία με τις γυναίκες. Οι Αυστριακοί δίνουν τα χέρια όταν συναντιούνται, συχνά και με παιδιά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μια παραδοσιακή χειραψία είναι σταθερή, εκτελείται με το δεξί χέρι, με καλή στάση και οπτική επαφή. Σε μεσογειακές χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία, και αν μη τι άλλο ακόμη περισσότερο μεταξύ των ανδρών αυτής της κληρονομιάς στην Αμερική, αναμένεται μια πολύ σταθερή, ακόμη και σκληρή, χειραψία. Στη Ρωσία, μια χειραψία εκτελείται από άνδρες και σπάνια από γυναίκες. Οι χειραψίες μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν ενθαρρύνονται σε συντηρητικές μουσουλμανικές κοινωνίες και χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, το Ιράκ, το Πακιστάν, το Ιράν, κ.λπ. Κατά γενικό κανόνα, σε τέτοιες συντηρητικές κοινωνίες και χώρες, οι άνδρες δεν επιτρέπεται να πλησιάζουν το αντίθετο φύλο ή να το αγγίζουν και αντίστροφα. Σε λιγότερο συντηρητικές μουσουλμανικές χώρες όπως η Τουρκία, άνδρες και γυναίκες μπορούν να δώσουν τα χέρια μεταξύ τους, ανάλογα με το περιβάλλον και την κοινωνία. Σε ορισμένες χώρες όπως η Τουρκία ή η αραβόφωνη Μέση Ανατολή, οι χειραψίες δεν είναι τόσο σταθερές όσο στη Δύση. Κατά συνέπεια, ένα πολύ σταθερό κράτημα είναι αγενές. Οι Μαροκινοί δίνουν επίσης ένα φιλί σε κάθε μάγουλο (τα χείλη δεν αγγίζουν το μάγουλο εκτός αν είναι οικογένεια) (σε αντίστοιχα φύλα) μαζί με τη χειραψία. Επίσης, σε ορισμένες χώρες, υπάρχει μια παραλλαγή όπου αντί για φιλιά, μετά τη χειραψία η παλάμη τοποθετείται στη συνέχεια στην καρδιά. Στην Κίνα, η ηλικία θεωρείται σημαντική στην εθιμοτυπία χειραψίας και οι ηλικιωμένοι πρέπει να χαιρετίζονται με χειραψία πριν από άλλους. Προτιμάται επίσης μια αδύναμη χειραψία, αλλά οι άνθρωποι που κάνουν χειραψία συχνά κρατιούνται ο ένας από τα χέρια του άλλου για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την αρχική χειραψία. Στην Ιαπωνία, δεν υπάρχει παράδοση χειραψίας και προτιμάται να υποκλίνονται επίσημα (με ανοιχτά τα χέρια στο πλάι) ο ένας στον άλλο. Οι Ιάπωνες μπορούν να χαιρετήσουν τους ξένους με μια χειραψία. Συνιστάται στους αλλοδαπούς να αφήνουν τους Ιάπωνες να ξεκινήσουν οποιεσδήποτε χειραψίες και προτιμάται μια αδύναμη χειραψία. Στην Ινδία και σε αρκετές γειτονικές χώρες, η σεβαστή χειρονομία Ναμάστε, μερικές φορές σε συνδυασμό με μια ελαφριά υπόκλιση, χρησιμοποιείται παραδοσιακά στη θέση των χειραψιών. Οι χειραψίες προτιμώνται σε επαγγελματικούς και άλλους επίσημους χώρους. Στη Νορβηγία, όπου προτιμάται μια σταθερή χειραψία, οι άνθρωποι δίνουν τα χέρια πιο συχνά σε συμφωνίες, σε ιδιωτικές και επιχειρηματικές σχέσεις. Στην Κορέα, ένα γηραιότερο άτομο θα ξεκινήσει μια χειραψία, η οποία προτιμάται να είναι αδύναμη. Είναι ένδειξη σεβασμού να πιάνεις το δεξί χέρι με το αριστερό χέρι όταν κάνεις χειραψία. Θεωρείται ασέβεια να βάζει κανείς το ελεύθερο χέρι στην τσέπη ενώ κάνει χειραψία. Η υπόκλιση είναι ο προτιμώμενος και συμβατικός τρόπος χαιρετισμού ενός ατόμου στην Κορέα. Σε σχέση με μια χειραψία αλλά πιο περιστασιακή, μερικοί άνθρωποι προτιμούν μια γροθιά. Συνήθως το χτύπημα της γροθιάς γίνεται με ένα σφιγμένο χέρι. Μόνο οι αρθρώσεις του χεριού αγγίζονται τυπικά στις αρθρώσεις του χεριού του άλλου ατόμου. Όπως μια χειραψία, η γροθιά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αναγνωρίσει μια σχέση με ένα άλλο άτομο. Σε αντίθεση με την τυπική χειραψία, η γροθιά δεν χρησιμοποιείται συνήθως για τη σφράγιση μιας επιχειρηματικής συμφωνίας ή σε επίσημους επιχειρηματικούς χώρους. Η αγκαλιά με το χέρι είναι ένα είδος χειραψίας δημοφιλές στους πολιτικούς, καθώς μπορεί να τους παρουσιάσει ως θερμούς, φιλικούς, αξιόπιστους και ειλικρινείς. Αυτός ο τύπος χειραψίας περιλαμβάνει την κάλυψη των σφιγμένων χεριών με το υπόλοιπο ελεύθερο χέρι, δημιουργώντας ένα είδος «κουκουλιού». Οι πρόσκοποι δίνουν τα χέρια με το αριστερό τους χέρι ως χειρονομία εμπιστοσύνης, μια πρακτική που ξεκίνησε όταν ο ιδρυτής του κινήματος, ο Λόρδος Ρόμπερτ Μπέιντεν-Πάουελ, τότε Βρετανός αξιωματικός του ιππικού, συνάντησε έναν Αφρικανό φύλαρχο. Σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής, οι χειραψίες κρατούνται συνεχώς για να δείξουν ότι η συνομιλία είναι μεταξύ των δύο που μιλάνε. Εάν δεν κάνουν χειραψία, επιτρέπεται σε άλλους να εισέλθουν στη συνομιλία. Οι άνδρες Μασσάι στην Αφρική χαιρετούν ο ένας τον άλλον με ένα λεπτό άγγιγμα των χεριών τους για μια πολύ σύντομη στιγμή. Στη Λιβερία, η χειραψία είναι σύνηθες κατά την οποία τα δύο άτομα χτυπούν τα δάχτυλά τους ο ένας πάνω στον άλλο στο τέλος της χειραψίας. Στην Αιθιοπία, θεωρείται αγένεια η χρήση του αριστερού χεριού κατά τη διάρκεια μιας χειραψίας. Κατά τον χαιρετισμό των ηλικιωμένων ή ενός ατόμου που έχει εξουσία, είναι επίσης σύνηθες να συνοδεύεται η χειραψία με υπόκλιση και το αριστερό χέρι να στηρίζει το δεξί. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό αν είναι η πρώτη φορά. Στην Ταϊλάνδη, η χειραψία γίνεται μόνο εάν δεν προσφέρεται ο παραδοσιακός ταϊλανδέζικος χαιρετισμός (wai). Όταν το άτομο προσφέρει ένα wai, τοποθετεί τις παλάμες του μαζί στο ύψος του στήθους και υποκλίνεται. Στη συνέχεια αυτό επιστρέφεται, με τους άνδρες να λένε «Sawadee-krap» και τις γυναίκες να λένε «Sawadee-kah» (και τα δύο σημαίνουν «Γεια»). Στην Αρμενία, οι χειραψίες είναι οι πιο συνηθισμένοι χαιρετισμοί μεταξύ των ανδρών, προαιρετικά ακολουθούμενοι από ένα φιλί στο μάγουλο εάν τα δύο μέρη έχουν στενή σχέση. Παραδοσιακά, μια γυναίκα χρειάζεται να περιμένει τον άνδρα να παρουσιάσει το χέρι του για τη χειραψία. Οι γυναίκες συνήθως χαιρετούν η μία την άλλη με αγκαλιές και ένα φιλί στο μάγουλο. Οι χειραψίες είναι γνωστό ότι μεταδίδουν μια σειρά από μικροβιακά παθογόνα. Ορισμένες ασθένειες όπως η ψώρα είναι γνωστό ότι εξαπλώνονται πιο συχνά μέσω της άμεσης επαφής δέρμα με δέρμα. Μια ιατρική μελέτη διαπίστωσε ότι οι γροθιές και τα high 5 μεταδίδουν λιγότερα μικρόβια από τις χειραψίες.Κατά τη διάρκεια της πανδημίας γρίπης του 2009, ο κοσμήτορας της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι, Τόμας Φέσμπι, πρότεινε ότι ο χαιρετισμός με γροθιά μπορεί να είναι μια «ωραία αντικατάσταση της χειραψίας» σε μια προσπάθεια να αποτραπεί η μετάδοση του ιού. Μετά από μια μελέτη του 2010, που έδειξε ότι μόνο το 40% περίπου των ιατρών και άλλων παρόχων υγειονομικής περίθαλψης συμμορφώνονταν με τους κανόνες υγιεινής των χεριών στα νοσοκομεία, ο Μαρκ Σκάνσκι, ιατρός στο νοσοκομείο του UCLA, αποφάσισε να δοκιμάσει «μια ζώνη χωρίς χειραψία» ως μέθοδο περιορισμού της εξάπλωσης μικροβίων και τη μείωση της μετάδοσης ασθενειών. Το UCLA δεν απαγόρευσε τις χειραψίες, αλλά πρότεινε άλλες επιλογές, όπως χτυπήματα με γροθιά, χαμόγελο, υπόκλιση, κούνημα και χειρονομίες Ναμάστε χωρίς επαφή. Άλλες πηγές προτείνουν ανασηκωμένα φρύδια, χαμόγελο, υπόκλιση, παλαμάκια, χέρι πάνω από την καρδιά, χέρι στην καρδιά, χαιρετισμό στη νοηματική γλώσσα ή το σύμβολο σάκα.Κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19, αρκετές χώρες και οργανισμοί υιοθέτησαν πολιτικές που ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν εναλλακτικούς τρόπους χαιρετισμού αντί για χειραψία. Οι προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις περιλάμβαναν το χτύπημα στον αγκώνα, το χτύπημα με τη γροθιά, το χτύπημα του ποδιού ή ενέργειες χωρίς επαφή για λόγους κοινωνικής απόστασης, όπως μια χειρονομία Ναμάστε. Προτάθηκε επίσης και «χειραψία» με πόδι. Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτο Επιστήμης Ισραήλ, οι ανθρώπινες χειραψίες χρησιμεύουν ως μέσο μεταφοράς κοινωνικών χημικών σημάτων μεταξύ των ατόμων. Φαίνεται ότι υπάρχει η τάση, μετά την χειραψία, οι άνθρωποι να φέρνουν τα χέρια κοντά στη μύτη και να τα μυρίζουν. Ίσως αυτό να αποτελεί εξέλιξη της ανάγκης να μάθουμε περισσότερα για το άτομο του οποίου το χέρι αγγίξαμε, αντικαθιστώντας μια πιο φανερή συμπεριφορά ρουθουνίσματος, όπως συνηθίζεται μεταξύ των ζώων και σε ορισμένους ανθρώπινους πολιτισμούς (όπως στο Τουβαλού, στη Γροιλανδία ή η στην επαρχιακή Μογγολία, όπου ένα γρήγορο ρουθούνισμα αποτελεί μέρος του παραδοσιακού τελετουργικού χαιρετισμού). http://www.videacesky.cz/ostatni-zabavna-videa/gesta-napric-kulturami | Η χειραψία είναι παγκοσμίως διαδεδομένη, σύντομη παράδοση χαιρετισμού ή αποχωρισμού, στην οποία δύο άτομα πιάνουν το ένα το χέρι του άλλου, που στις περισσότερες περιπτώσεις συνοδεύεται από μια σύντομη κίνηση προς τα πάνω και προς τα κάτω των πιασμένων χεριών. Τα έθιμα γύρω από τις χειραψίες είναι ειδικά για πολιτισμούς. Διαφορετικοί πολιτισμοί μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο πιθανό να κάνουν χειραψία ή μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά έθιμα σχετικά με το πώς ή πότε να σφίξουν τα χέρια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%AF%CE%B1 |
Α.Ο. Θεμιστοκλής Αιγάλεω | Το ποδοσφαιρικό τμήμα του Θεμιστοκλή μετείχε από τη στιγμή της ίδρυσής του (1967) στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ, ξεκινώντας από την Γ' τοπική κατηγορία. Το 1974 με τεχνικό τον Κώστα Κιούρκο πέτυχε την προαγωγή του για τη δεύτερη τοπική κατηγορία και έναν χρόνο μετά (1975) κατόρθωσε να προαχθεί στην Α΄ κατηγορία, όπου πήρε για πρώτη φορά μέρος την περίοδο 1975-76. Με τη λήξη της περιόδου ισοβάθμησε στη 14η θέση με άλλο σύλλογο αλλά υποβιβάστηκε λόγω χειρότερου "συντελεστή τερμάτων". Όμως τρία χρόνια αργότερα, έχοντας προπονητή και πάλι τον Κώστα Κιούρκο ξαναπήρε την άνοδο για την Α΄ Αθήνας και έτσι τη σεζόν 1979-80 επανέλαβε τη συμμετοχή του εκεί, για να μονιμοποιηθεί κατά τη δεκαετία του '80. Τη σεζόν 2007-08 αγωνίσθηκε επίσης στην Α' Κατηγορία, για να χάσει την άνοδο στη Δ' Εθνική την τελευταία στιγμή από την ομάδα της Πεύκης. Ωστόσο, μετά από τη συγχώνευση (απορρόφηση) που πραγματοποιήθηκε με το Φωκικό σωματείο της Δ' Εθνικής Ανδρούτσο Γραβιάς, η οποία εγκρίθηκε στις 6 Αυγούστου του 2008, ο Θεμιστοκλής απόκτησε το δικαίωμα συμμετοχής στον 8ο όμιλο της κατηγορίας, για την αγωνιστική περίοδο 2008-09. Το τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών από τη δημιουργία του και εντεύθεν λαμβάνει μέρος στις χαμηλές τοπικές κατηγορίες της ΕΣΚΑ, χωρίς να έχει ανέλθει ποτέ στην Α΄ κατηγορία. Αντίθετα, το ποδοσφαιρικό τμήμα, ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 80 μετείχε σχεδόν ανελλιπώς στην αντίστοιχη Α΄ κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών με αξιοσημείωτη πορεία. Αρκετά ικανοποιητική κρίθηκε η πρώτη εμφάνιση της ποδοσφαιρικής ομάδας του Θεμιστοκλή σε Εθνική κατηγορία, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της περιόδου βρισκόταν μεταξύ των συλλόγων που δεν είχαν κανένα πρόβλημα παραμονής, ούτε όμως και βλέψεις πρωταθλητισμού. Προς τα τέλη της χρονιάς επήλθε σαφής αγωνιστική κάμψη, με αποτέλεσμα από την 6η θέση που για καιρό κρατούσε η ομάδα να βρεθεί πλησίον της γραμμής του υποβιβασμού. Τελικά τερμάτισε στην 8η θέση της βαθμολογίας με 32 βαθμούς. Ωστόσο, μετά την αποχώρηση του κύριου χρηματοδότη της και γνωστού παράγοντα στο χώρο του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου Θεόφιλου Τσοκανή το καλοκαίρι του 2009, η ομάδα αντιμετώπισε μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Ο Θεμιστοκλής τελικά "απορροφήθηκε" από το σωματείο του Κεραυνού Γλυφάδας και ο καινούριος σύλλογος που προέκυψε (Π.Α.Ο. Κεραυνός Γλυφάδας ή "ΠΑΟΚ Γλυφάδας") πήρε μέρος στο νέο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής κατηγορίας 2009-10. Το τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών αγωνίζεται στη β΄ τοπική κατηγορία ΕΣΚΑ, ενώ, όσον αφορά στο ποδοσφαιρικό τμήμα, διάφοροι παλαιοί παράγοντες της ομάδας πέτυχαν την επαναδραστηριοποίησή του με τη συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορίας ΕΠΣΑ Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι του συλλόγου προέβησαν στην απόκτηση του καταστατικού της αθηναϊκής ερασιτεχνικής ομάδας Απόλλων Αθηνών 2006 (πρώην Φλόγα Περιστερίου) και προέβησαν σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, έτσι ώστε ο Θεμιστοκλής να επανεμφανισθεί στο πρωτάθλημα της Γ΄κατηγορίας Αθηνών 2014-15. Τεχνικός στο ποδοσφαιρικό τμήμα αλλά και στις ακαδημίες ποδοσφαίρου έχει αναλάβει ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Γιώργος Κωνσταντόπουλος. Την περίοδο 2016-17 το ποδοσφαιρικό τμήμα πέτυχε την προαγωγή του στη Β΄ κατηγορία Αθήνας, όπου και αγωνίστηκε το 2017-18. Ιστολόγιο αφιερωμένο στην ομάδα του Θεμιστοκλή | Ο Α.Ο. Θεμιστοκλής είναι αθλητικός σύλλογος του δήμου Αιγάλεω, που προέκυψε από συνένωση των τοπικών σωματείων του Ζέφυρου (έτος ίδρυσης 1953) και της Αρτέμιδος (έτος ίδρυσης 1942), το έτος 1967. Το ποδοσφαιρικό του τμήμα, την περίοδο 2008-09, έλαβε μέρος, για πρώτη φορά στην ιστορία του, στο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής. Το ποδοσφαιρικό τμήμα διαλύθηκε το 2010, αλλά ενεργοποιήθηκε ξανά το 2014. Ο σύλλογος διατηρεί επιπλέον, τμήμα μπάσκετ, που αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ και από το οποίο ξεκίνησε την καριέρα του ο Σπύρος Μαγκουνής, όπως και τμήμα ενόργανης γυμναστικής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%9F._%CE%98%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82_%CE%91%CE%B9%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%89 |
Καταπληξία | Η σημερινή αιτιολογική κατάταξη της καταπληξίας είναι η εξής: Υποογκαιμική ή ολιγαιμική: είναι η καταπληξία που οφείλεται σε μεγάλη απώλεια του υγρού που κυκλοφορεί στον οργανισμό, είτε ως αποτέλεσμα αιμορραγίας, είτε απώλειας υγρών. Καρδιογενής: πρόκειται για κυκλοφορική ανεπάρκεια που οφείλεται σε δυσλειτουργία της καρδιάς. Νευρογενής: οφείλεται στη μείωση, αναστολή ή διακοπή της σχέσης μεταξύ νευρικού συστήματος και μικρών αρτηριών ή φλεβών, με συνέπεια τη διαστολή των αγγείων και την πτώση της αρτηριακής πίεσης. Σηπτικό shock: προκαλείται από λοιμώδη παράγοντα. Αλλεργική: Οφείλεται στην επίδραση αλλεργιογόνων ουσιών. Τα περισσότερα συμπτώματα είναι κοινά στις πιο πολλές μορφές της καταπληξίας. Συνοπτικά, αυτά είναι: ωχρό, υγρό και ψυχρό δέρμα, ταχυκαρδία, πτώση της αρτηριακής πίεσης, μείωση ποσότητας αποβαλλόμενων ούρων και σε προχωρημένα στάδια, συμπτώματα από τον εγκέφαλο και την καρδιά. Η ανεπαρκής παροχή αίματος στον οργανισμό προσβάλλει κατά σειρά τους ακόλουθους ιστούς: δέρμα, νεφροί, σπλάγχνα, εγκέφαλος, καρδιά. Το εγκατεστημένο σοκ αναγνωρίζεται εύκολα, ωστόσο είναι δύσκολο να διαγνωστεί σε πρώιμο στάδιο. Τη διάγνωση θέτει το γεγονός ότι οι φλέβες που βρίσκονται υπό το υποδόριο (οι πιο κοντινές στο δέρμα δηλαδή) είναι άδειες και δύσκολα μπορεί να τοποθετηθεί σε αυτές καθετήρας. Σε περίπτωση καταπληξίας, πρέπει να ειδοποιηθεί ασθενοφόρο, να ξαπλώσει ο ασθενής, να τεθούν υπό έλεγχο όλες οι πιθανές αιμορραγίες και να μην δοθεί τροφή ή νερό στον ασθενή. Παπαδημητρίου, "Σύγχρονη γενική χειρουργική", εκδόσεις Μ. Παρισιάνου. Davidson's "Παθολογία", ιατρικές εκδόσεις Π.Χ.Πασχαλίδης, 19η έκδοση, 2005. | Καταπληξία ή σοκ (shock) είναι η ιατρική, παθολογική κατάσταση που προκύπτει από την αδυναμία της καρδιάς (και συνολικά του καρδιαγγειακού συστήματος) να εξασφαλίσει επαρκή ροή αίματος και οξυγόνου για τα όργανα. Δηλαδή, καταπληξία, ορίζεται ως η κατάσταση κατά την οποία το καρδιαγγειακό σύστημα αδυνατεί να υποστηρίξει τις μεταβολικές απαιτήσεις της κυτταρικής λειτουργίας. Καταπληξία μπορεί να προκληθεί από διαφορετικές αιτίες, οι οποίες ενεργούν ως ερέθισμα για τον οργανισμό ο οποίος αντιδρά με την ενεργοποίηση ενός ρυθμιστικού μηχανισμού και την απελευθέρωση διαφόρων παραγόντων. Το αποτέλεσμα της επίδρασης αυτών συνθέτει συνολικά την κλινική εικόνα του συνδρόμου της καταπληξίας. Η διάγνωση γίνεται με βάση την αναγνώριση των συμπτωμάτων, την κλινική εξέταση και τη χρήση εργαστηριακών εξετάσεων. Πρόκειται για κατάσταση απειλητική για τη ζωή που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BE%CE%AF%CE%B1 |
Βάρτζια | Οι ανασκαφές κατά τη Σοβιετική περίοδο έδειξαν ότι η περιοχή της Βάρτζα ήταν κατοικημένη κατά την εποχή του Χαλκού και υπήρχαν ενδείξεις για την παρουσία του πολιτισμού Τριαλέτι. Πόλεις-σπήλαια όπως το Ουπλιστσίχε είναι γνωστό ότι υπήρχαν κατά μήκος του ποταμού Κύρος από τον 5ο αιώνα π.Χ., ενώ η αρχιτεκτονική λάξευσης βράχων στο πλαίσιο του Γεωργιανού Χριστιανισμού είναι γνωστή από τα Ζενταζένι και Γκαρέτζι του 6ου αιώνα μ.Χ., και πιο τοπικά από τα Βάνις Κβαμπέμπι, Χόλτα και Μαργκαστάνι του 8ου αιώνα. Στη Βάρτζια έχουν διακριθεί 4 ξεχωριστές φάσεις κατασκευής: η 1η κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Γεωργίου Γ ' (1156-1184), όταν είχε ανακαλυφθεί η τοποθεσία και λαξεύτηκαν τα πρώτα σπήλαια. Η 2η στο χρονικό διάστημα μεταξύ του θανάτου του και του γάμου της διαδόχου του, Θαμάρ, το 1186, όταν λαξεύτηκε και διακοσμήθηκε η εκκλησία της Κοίμησης. Η 3η φάση διήρκεσε από τότε μέχρι τη μάχη των Φασιανών το ~1203, κατά την οποία κατασκευάστηκαν περισσότερα οικήματα, συστήματα άμυνας, η υδροδότηση και το αρδευτικό δίκτυο. Η 4η φάση ήταν μια περίοδος μερικής ανακατασκευής μετά από τις ζημιές που προκάλεσε ο σεισμός του 1283. Υπάρχει μια σειρά από πηγές και τεκμήρια για την ιστορία του τόπου. Στη συλλογή χρονικών που ονομάστηκε Ιστορία της Γεωργίας αναφέρεται ότι η Θαμάρ έκτισε μια εκκλησία για να στεγάσει την εικόνα της Παρθένου της Βάρτζια, όταν είχε τη θεϊκή βοήθεια στις εκστρατείες της, προτού μεταφέρει το μοναστήρι από την Άνω ή τη Ζέντα Βάρτζια. Λέγεται ότι η Θαμάρ αναχώρησε από τη Βάρτζια για την εκστρατεία κατά των Μουσουλμάνων και η επακόλουθη νίκη στους Φασιανούς εορτάστηκε στο Ύμνοι προς Τιμήν της Παρθένου της Βαρτζία του Ιωάννη Σαβτέλι. Στα Γεωργιανά Χρονικά αναφέρεται επίσης το πώς γλίτωσε η Βάρτζια τις εισβολές των Μογγόλων κατά τη δεκαετία του 1290. Ο Πέρσης χρονικογράφος των Σαφαβιδών Χασάν Μπέη Ρούμλου περιγράφει τη Βάρτζια ως ένα «θαύμα», «απόρθητη όπως το τείχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου», προτού εξιστορήσει τη λεηλασία της από τους Πέρσες υπό τον Σαχ Ταχμάσπ Α' το 1551. Ένα σχεδόν σύγχρονο της περιόδου σημείωμα στο Ευαγγέλιο της Βάρτζια μιλά για την παλιννόστησή του από ένα Περσικό παζάρι. Μετά την άφιξη των Οθωμανών το 1578, οι μοναχοί αναχώρησαν και η περιοχή εγκαταλείφθηκε. Η ευρύτερη περιοχή της Βάρτζια περιλαμβάνει επίσης την εκκλησία των αρχών του 11ου αιώνα στο Ζέντα Βάρτζια και το χωριό στους βράχους με τις εκκλησίες σπήλαια του 10ου-12ου αιώνα στο Αναναούρι. Το κύριο χαμηλότερο επίπεδο λαξεύτηκε στο κεντρικό στρώμα του γκρεμού από τουφοειδή λατυποπαγή σε υψόμετρο 1300 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Διακρίνεται σε ανατολικό και δυτικό τμήμα από την Εκκλησία της Κοίμησης. Στο ανατολικό τμήμα του συγκροτήματος υπάρχουν 79 ξεχωριστά οικήματα σπηλαίων, σε οκτώ βαθμίδες και με συνολικά 242 δωμάτια, με συμπεριλαμβανόμενα 6 παρεκκλήσια, την «Αίθουσα της Θαμάρ», μία αίθουσα συνεδριάσεων, μία αίθουσα υποδοχής, ένα φαρμακείο και 25 κελάρια κρασιών. 185 περιέκτες κρασιών που βρέθηκαν βυθισμένοι στο πάτωμα είναι τεκμήρια για την σημασία της αμπελουργίας για τη μοναστηριακή οικονομία. Στο δυτικό τμήμα, ανάμεσα στο καμπαναριό και την κύρια εκκλησία, υπάρχουν ακόμα 40 οικήματα, σε 13 βαθμίδες και με συνολικά 165 δωμάτια, με συμπεριλαμβανόμενα 6 παρεκκλήσια, μία τραπεζαρία με έναν φούρνο, άλλους φούρνους για αρτοπαρασκευή και ένα σιδηρουργείο. Πέρα από το καμπαναριό το συγκρότημα φτάνει τις 19 βαθμίδες, και υπάρχουν σκαλιά που οδηγούν σε ένα νεκροταφείο. Στις υποδομές περιλαμβάνονται σήραγγες πρόσβασης, εγκαταστάσεις ύδρευσης και αμυντικές δομές. Η Εκκλησία της Κοίμησης ήταν η κεντρική πνευματική και μνημειακή εστία της περιοχής. Λαξευμένη στους βράχους, οι τοίχοι της είναι ενισχυμένοι με πέτρες, και έχει διαστάσεις 8,2 μ. x 14,5 μ. και ύψος 9,2 μ.. Η εκκλησία και ο νάρθηκας είναι διακοσμημένοι με ζωγραφιές «ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της μεσαιωνικής Γεωργιανής τοιχογραφίας». Ο χορηγός της, Ράτι Σουραμέλι, μνημονεύεται σε μία προσωπογραφία χορηγού στον βόρειο τοίχο με τη συνοδευτική επιγραφή: «Μητέρα του Θεού, δέξου ... την προσφορά του υπηρέτη σου Ράτι, εριστάβι (εθνικού αρχηγού) του Κάρτλι, ο οποίος διακόσμησε με ζήλο αυτή την ιερή εκκλησία δοξάζοντας το όνομά Σου». Στον ίδιο βόρειο τοίχο υπάρχουν προσωπογραφίες των βασιλέων ιδρυτών, Γεωργίου Γ' και Θαμάρ, όπου από την εικόνα της Θαμάρ λείπει η κορδέλα που συμβολίζει την ιδιότητα της παντρεμένης γυναίκας και συνοδεύεται από την επιγραφή: «ο Θεός να την ευλογήσει με μακροζωία», που δεν υπάρχει στην εικόνα του Γεωργίου Γ'. Ως εκ τούτου, οι προσωπογραφίες χρονολογούνται της περιόδου μεταξύ του θανάτου του Γεωργίου Γ', το 1184, και του γάμου της Θαμάρ, το 1186. Επεισόδια από τη ζωή του Χριστού εξιστορούνται στους θόλους και τα πάνω μέρη των τοίχων σε μια ακολουθία, ξεκινώντας με τον Ευαγγελισμό, ακολουθούμενο από τη Γέννηση, την Υπαπαντή, Τη Βάπτιση, τη Μεταμόρφωση, την Ανάσταση του Λαζάρου, τη Θριαμβευτική είσοδο στην Ιερουσαλήμ, το Μυστικό Δείπνο, τον Ιερό Νιπτήρα, τη Σταύρωση, την Κάθοδο στον Άδη, την Ανάληψη, την Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και την Κοίμηση. Σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, πιο προσιτοί ως μεσολαβητές, υπάρχουν εικόνες αγίων και στυλιτών. Στον οπίσθιο τοίχο του ιερού, πίσω από την Αγία Τράπεζα, απεικονίζονται οι Δώδεκα Εκκλησιαστικοί Πατέρες. Στο νάρθηκα υπάρχουν σκηνές από την Τελική Κρίση, το Εν Κόλποις Αβραάμ, οι Άγγελοι που φέρουν ένα Μενταγιόν με τον Σταυρό και τρεις σκηνές από τη ζωή του Αγίου Στεφάνου . Άλλα έργα χάθηκαν στον σεισμό του 1283. Οι πίνακες δεν είναι τοιχογραφίες αλλά έργα ζωγραφικής εν ξηρώ σε γύψο (fresco-secco), και «μαρτυρούν επαφές με την Χριστιανική Ανατολή και τo Bυζαντινό κόσμο, αλλά έχουν εφαρμοστεί τοπικές καλλιτεχνικές παραδόσεις». Από το 1985 ο χώρος αποτελεί μέρος του Ιστορικού-Αρχιτεκτονικού Μουσείου-Αποθέματος της Βάρτζια, που περιλαμβάνει 46 αρχιτεκτονικές τοποθεσίες, 12 αρχαιολογικούς χώρους και 21 τοποθεσίες με μνημειακά έργα τέχνης. Το 1999 οι Βάρτζια- Κερτβίσι αιτήθηκαν για καταχώρηση στον Κατάλογο με Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO σύμφωνα με τα Πολιτιστικά κριτήρια ii, iii, iv, v και vi. Κατά την αξιολόγησή τους, το συμβουλευτικό σώμα ICOMOS ανέφερε το Γκιόρεμε στην Καππαδοκία ως το πλησιέστερο συγκρίσιμο μνημείο μεταξύ των μοναστηριακών συγκροτημάτων σε σπήλαια διεθνούς σημασίας. Το 2007 υπέβαλλαν εκ νέου αίτηση ως μεικτή πολιτιστική και φυσική περιοχή σύμφωνα με το κριτήριο vii. Από το 2012, η συντήρηση των τοιχογραφιών στην Εκκλησία της Κοίμησης πραγματοποιείται από την Πινακοθήκη Κουρτώ σε συνεργασία με την Εθνική Υπηρεσία για τη Διατήρηση της Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Γεωργίας και την Κρατική Ακαδημία Τεχνών της Τιφλίδας . გ. ყიფიანი, „ვარძიის მამათა მონასტერი“, // „ახალციხისა და ტაო-კლარჯეთის ეპარქია“, (რედ. ვალერი ასათიანი), თბ. 2013, გვ. 214-225 გაფრინდაშვილი გ., ვარძია, თბ., 1976; მელითაური ა., ვარძიის სამშენებლო-ხუროთმოძღვრული შესწავლის საკითხები, თბ., 1961; Гаприндашвили Г., Пещерный ансамбль Вардзиа (1156-1213 гг.), Тб., 1960; მისივე, Ancient monuments of Georgia: Vardzia, Leningrad, 1975 (ინგლისურ, რუსულ და ქართულ ენებზე) | Η Βάρτζια ( γεωργιανά: ვარძია) είναι μια τοποθεσία με μοναστήρια λαξευμένα σε σπήλαια, που βρίσκεται στις πλαγιές του όρους Ερουσέτι, στην αριστερή όχθη του ποταμού Κύρος, σε απόσταση 30 χλμ. από την Ασπίντζα, στη νότια Γεωργία. Η κύρια περίοδος κατασκευής ήταν το δεύτερο μισό του 12ου αιώνα. Τα σπήλαια εκτείνονται κατά μήκος του γκρεμού κατά περίπου 500 μ. και έως και 19 βαθμίδες. Η Εκκλησία της Κοίμησης, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1180 κατά τη χρυσή εποχή των Θαμάρ και Ρουσταβέλι, διαθέτει μια σημαντική σειρά από τοιχογραφίες. Μετά την κατάκτηση από τους Οθωμανούς τον 16ο αιώνα, η τοποθεσία ως επί το πλείστον εγκαταλείφθηκε. Τώρα, ως μέρος ενός αποθέματος κρατικής κληρονομιάς, η εκτεταμένη περιοχή της Βαρτζία- Κερτβίσι έχει προταθεί για να συμπεριληφθεί στον Κατάλογο με Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B1 |
Κλεισθένης | Ο Κλεισθένης γεννήθηκε το 570 π.Χ από αριστοκρατική οικογένεια και καταγόταν από το γένος των Αλκμεωνιδών. Γιος της Αγαρίστης της Σικυώνου και εγγονός του Κλεισθένη του Σικυώνιου. Σε αντίθεση με τον παππού του που ήταν τύραννος, ο ίδιος υιοθέτησε πολιτικά δημοκρατικές αντιλήψεις. Όταν ο Πεισίστρατος ανέλαβε την εξουσία της Αθήνας ως τύραννος εξόρισε τους πολιτικούς αντιπάλους του και τους Αλκμεωνίδες.Μετά τον θάνατο του το 527 π.X. ο Κλεισθένης επιστρέφει στην Αθήνα και αναδεικνύεται επώνυμος άρχων. Λίγα χρόνια μετά οι διάδοχοι του Πεισίστρατου, Ίππαρχου και Ιππία εξορίζουν και πάλι τον Κλεισθένη. Το 514 π.Χ ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας δολοφονούν τον Ίππαρχο με αποτέλεσμα ο Ιππίας να σκληρύνει ακόμα περισσότερο την στάση του προς τον λαό της Αθήνας. Αυτό οδήγησε τον Κλεισθένη να ζητήσει από το Μαντείο των Δελφών να πείσει τους Σπαρτιάτες να τον βοηθήσουν να απελευθερώσει την Αθήνα από την τυραννία. Η έκκληση βοήθειας του Κλεισθένη έγινε αποδεκτή από το Μαντείο καθώς το γένος του, είχε βοηθήσει στο παρελθόν την ανοικοδόμηση του ιερού όταν αυτό καταστράφηκε από πυρκαγιά. Με επικεφαλής τον Κλεισθένη ο βασιλιάς Κλεομένη Α΄ φέρνει στρατό στην Αττική και σε συνδυασμό με τις δυνάμεις των πολιτικών αντιπάλων του Ιππία πολιόρκησαν την Ακρόπολη. Ο Ιππίας εκδιώχθηκε και αρκετοί από τους οπαδούς του θανατώθηκαν. Το 510 π.Χ μετά το τέλος της τυραννίδας επανεμφανίστηκαν στην Αθήνα δύο πολιτικές παρατάξεις. Η παράταξη των Παραλιών με επικεφαλής τον Κλεισθένη και η παράταξη των Πεδινών στην οποία ανήκε η αριστοκρατική τάξη με επικεφαλής τον Ισαγόρα. Το 508 π.Χ ο Κλεισθένης μαζί με εφτακόσιες αθηναϊκές οικογένειες εξορίστηκαν από τον βασιλιά Κλεομένη Α΄. Ταυτόχρονα ο Ισαγόρας προσπάθησε να αντικαταστήσει την Βουλή με τριακόσιους δικούς του ανθρώπους για να επιβάλλει ολιγαρχικό καθεστώς. Το εγχείρημα αυτό απέτυχε καθώς ο αθηναϊκός λαός ξεσηκώθηκε καλώντας πίσω τον Κλεισθένη και διώχνοντας τους Σπαρτιάτες. Με την επιστροφή του στην Αθήνα ο Κλεισθένης θέτει ένα σύνολο μεταρρυθμίσεων από το οποίο γεννιέται η Αθηναϊκή δημοκρατία. Από το 508 π.Χ έως και το 507 π.Χ ο Κλεισθένης εφάρμοσε ένα σύστημα μεταρρυθμίσεων το οποίο αποτέλεσε τους πυλώνες της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Το πολιτειακό του πλάνο βασιζόταν στην τοπογραφία. Δημιούργησε δέκα τεχνητές φυλές που η ονοματολογία τους αφορούσε ήρωες της Αθήνας αντικαθιστώντας τις τέσσερις παλαιές ιωνικές φυλές. Η κάθε μία από τις δέκα φυλές χωρίστηκε σε τρεις κατηγορίες ονόματι τριττύες. Η πρώτη τριττύα αφορούσε την πόλη(το άστυ) , η δεύτερη τις μεσόγειες περιοχές και η τρίτη τις παράλιες περιοχές. Η κάθε μία από αυτές τριττύες χωρίστηκε σε δέκα μέρη και σε κάθε φυλή μεμονωμένα δόθηκε με διαδικασία κλήρωσης ένα μέρος και από τις τρεις τριττύες. Σκοπός αυτού του σχεδίου ήταν να διαχωριστεί η τοπική δύναμη των φυλών. Παράλληλα χώρισε την Αττική σε εκατό δήμους με αυτούς γύρω από την πόλη να είναι οι μεγαλύτεροι. Οι κάτοικοι μετανομάστηκαν με βάση τον δήμο στον οποίο ανήκαν και έτσι έπαψε να υπάρχει ταξική πάλη ανάμεσα σε παλιούς Αθηναίους και τους νεοπολίτες. Επίσης η φορολόγηση κάθε πολίτη και κατ’ επέκταση τα πολιτικά του δικαιώματα εξαρτώταν από το ετήσιο εισόδημα του. Οι τάξεις που όρισε ήταν οι Πεντακοσιομέδιμνοι, οι Ιππείς ή αλλιώς Τριακοσιομέδιμνοι, οι Ζευγίτες ή αλλιώς Διακοσιομέδιμνοι και οι Θήτες. Επιπλέον πολιτογράφησε όλους τους μέτοικους και απελεύθερους με αποτέλεσμα να αποκτήσουν δικαιώματα αθηναίου πολίτη. Στην εκλογή βουλευτών δεν είχαν δικαίωμα μόνο οι Πεντακοσιομέδιμνοι όπως ίσχυε προγενέστερα αλλά πλέον και οι Ιππείς και οι Ζευγίτες. Η κατώτερη οικονομικά τάξη δηλαδή οι Θήτες δεν είχαν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι απέκτησαν όμως το δικαίωμα του εκλέγειν. Τα μέλη της Βουλής αυξήθηκαν από τετρακόσια σε πεντακόσια αφού κάθε χρόνο εκλέγονταν πενήντα βουλευτές από κάθε φυλή με διάρκεια θητείας 35 ή 36 ημέρες. Αντικατέστησε τον επώνυμο άρχοντα από την κορυφή της πολιτείας ο οποίος είχε διάρκεια θητείας ενός έτους και θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για το πολίτευμα. Την θέση του πήρε ένας απλός βουλευτής από τους πεντακόσιους ο οποίος άλλαζε κάθε ημέρα και αναδεικνυόταν με κλήρο. Μία από τις πιο σημαντικές αρμοδιότητες της Βουλής ήταν η κατάρτιση των νομοσχεδίων που επρόκειτο να συζητηθούν και να ψηφισθούν από την Εκκλησία του Δήμου. Ενίσχυσε τις αρμοδιότητες της Εκκλησίας του Δήμου με το να έχει δικαίωμα επικύρωσης ή ακύρωσης μιας απόφασης του Άρειου Πάγου που αφορούσε θανατική ποινή. Τέλος δημιούργησε την διαδικασία του οστρακισμού με στόχο την προστασία του πολιτεύματος από μια επερχόμενη τυραννία. Οι πολίτες της Αθήνας μπορούσαν να γράψουν πάνω σε ένα σπασμένο κομμάτι αγγείου το όνομα κάποιου που θεωρούσαν οι ίδιοι ότι αποτελεί απειλή για την δημοκρατία. Αν οι ψήφοι έφθαναν συνολικά τις έξι χιλιάδες τότε αυτός ο πολίτης εξοριζόταν από την Αθήνα χωρίς όμως να χάσει τα πολιτικά του δικαιώματα και την περιουσία του καθώς θα μπορούσε να γίνει ανάκληση της εξορίας του με την ίδια διαδικασία ή όταν θα τελείωνε η ποινή του να επιστρέψει πίσω στην Αττική. Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό. Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1987. | Ο Κλεισθένης του Αλκμεωνίδου ο Αθηναίος υπήρξε Αθηναίος πολιτικός του 6ου αι. π.Χ., της οικογένειας των Αλκμεωνιδών, και εγγονός του Κλεισθένη του Σικυώνιου. Θεωρείται ο ‘’πατέρας’’ της δημοκρατίας αφού από το 508-507 π.Χ. έθεσε τις βάσεις για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της Αθήνας. Η πολιτική πορεία του Κλεισθένη και κατά επέκταση η προσωπική του ζωή ήταν αρκετά δύσκολη. Εξορίστηκε τρεις φορές για τα πολιτικά του πιστεύω και μετά το τέλος της τυραννίδας των Πεισιστρατιδών επιστρέφει στην Αθήνα. Οι πολιτικές παρατάξεις που επανεμφανίστηκαν ήταν η παράταξη των Παραλιών με επικεφαλής τον Κλεισθένη και η παράταξη των Πεδινών με επικεφαλής τον Ισαγόρα, με την δεύτερη να χάνει την υποστήριξη του λαού καθώς ο Ισαγόρας προσπάθησε να επιβάλλει ολιγαρχικό καθεστώς. Τότε ο Κλεισθένης ανέλαβε να μεταρρυθμίσει το πολίτευμα της Αθήνας με στόχο να το κάνει δημοκρατικό. Τα μέτρα του είχαν βάση την ισηγορία και την ισονομία.Κατάργησε το προγενέστερο σύστημα κοινωνικής διαίρεσης και δημιούργησε δέκα τεχνητές φυλές με στόχο την αποτροπή της πάλης των τάξεων. Διαχώρισε την τοπική δύναμη των φυλών με την μέθοδο των τριττύων, χώρισε την Αττική σε μεγάλο αριθμό δήμων και οι κάτοικοι απέκτησαν επώνυμο με βάση τον δήμο όπου ήταν εγγεγραμμένοι. Πολιτογράφησε όλους τους μέτοικους και απελεύθερους κατοίκους της Αττικής με αποτέλεσμα να αποκτήσουν δικαιώματα Αθηναίου πολίτη. Αύξησε τον αριθμό των βουλευτών από τετρακόσιους σε πεντακόσιους, καθώς επίσης άλλαξε και τον τρόπο εκλογής τους. Για την προστασία τους πολιτεύματος από την τυραννίδα αντικατέστησε τον επώνυμο άρχοντα από την κορυφή της πολιτείας και στη θέση του όρισε ένα απλό βουλευτή από τους πεντακόσιους όπου άλλαζε κάθε ημέρα και εκλεγόταν με κλήρο. Επιπλέον δημιούργησε την διαδικασία του οστρακισμού κατά την οποία οι πολίτες της Αττικής με βάση κάποια κριτήρια μπορούσαν να θέσουν σε εξορία άτομα που θεωρούσαν επικίνδυνα για το πολίτευμα. Τέλος ενίσχυσε τις αρμοδιότητες της Εκκλησίας του Δήμου όπου πλέον είχε την δυνατότητα να επικυρώνει ή να απορρίπτει αποφάσεις του Άρειου Πάγου που αφορούσαν καταδίκη σε θανατική ποινή. Μετά την καθιέρωση και εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων του ο Κλεισθένης απομακρύνθηκε από την πολιτική ζωή. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια αρχαία πηγή που να αναφέρει για τον θάνατο του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Πιπίνος ο Βραχύς | Ο πατέρας του, Κάρολος Μαρτέλος, πέθανε και μοίρασε τα Φραγκικά βασίλεια μεταξύ των δυο γιών του: ο Καρλομάν έγινε μαγιορδόμος της Αυστρασίας και ο Πεπίνος ο Βραχύς μαγιορδόμος της Νευστρίας. Ο Γκρίφο, γιος του Καρόλου Μαρτέλου από την δεύτερη σύζυγο του Σβάνχιλντ, ζήτησε μερίδιο από την κληρονομιά. Τα ετεροθαλή αδέλφια του τον πολιόρκησαν στη Λαν, τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν σε μοναστήρι. Η ενότητα του Φραγκικού βασιλείου ήταν αδύνατο να διατηρηθεί χωρίς την ανάδειξη νέου βασιλιά. Έτσι, το 743, ο Καρλομάν ανέβασε στον θρόνο τον Μεροβίγγειο Χιλδέριχο Γ΄. Αργότερα, το 747, είτε με δική του πρωτοβουλία, είτε επειδή πιέστηκε από τον αδελφό του, ο Καρλομάν αποσύρθηκε σε μοναστήρι, αφήνοντας τον μικρότερο αδελφό του Πεπίνο μοναδικό Μαγιορδόμο των Ανακτόρων. Την εποχή που αποσύρθηκε ο Καρλομάν, ο Γκρίφο, που ζούσε στην αυλή του Όντιλο της Βαυαρίας και είχε παντρευτεί την αδελφή του Πεπίνου, Χίλτρουντ, επαναστάτησε. Ο Πεπίνος κατέστειλε και αυτή την εξέγερση, ολοκληρώνοντας την κατάκτηση του βασιλείου. Ο Κάρολος Μαρτέλος είχε αναδιοργανώσει τη Φραγκία ώστε οι πρίγκιπες να είναι αρχηγοί του στρατού, επιπροσθέτως των διοικητικών καθηκόντων τους ως μαγιορδόμοι των Ανακτόρων. Ο Μαγιορδόμος των Ανακτόρων ήταν θεωρητικά υποταγμένος στην εξουσία του βασιλιά, ο οποίος δεν είχε ωστόσο καμιά εξουσία και ήταν διακοσμητικός. Οι ευγενείς υπάκουαν στις εντολές του Πεπίνου. Έχοντας τέτοια ισχύ, ο Πεπίνος έστειλε επιστολή στον Πάπα με το ερώτημα αν συμφωνεί με την κατάσταση που επικρατούσε στο βασίλειο των Φράγκων, άλλος να έχει τους τίτλους και άλλος τις εξουσίες. Ο Πάπας, ο οποίος τότε πιεζόταν έντονα από τους Λομβαρδούς, του απάντησε θετικά, ότι δεν ήταν σωστή η κατάσταση αυτή και έπρεπε οι εξουσίες να ασκούνται, και τυπικά, από τον πραγματικό κάτοχό τους. Έτσι, με την άδεια του Πάπα, ο Πεπίνος ο Βραχύς κήρυξε τον θρόνο κενό, καθαίρεσε τον Χιλδέριχο Γ΄, τελευταίο Μεροβίγγειο βασιλιά, και τον εξόρισε σε μοναστήρι. Ο Πεπίνος ο Βραχύς εξελέγη βασιλεύς των Φράγκων σε μια μεγάλη Σύνοδο ευγενών, παρουσία μεγάλου τμήματος του στρατού του. Η παλιότερη καταγραφή για την εκλογή του χρονολογείται από το 767. Ο Γκρίφο συνέχισε την εξέγερσή του, έως ότου ηττήθηκε οριστικά, όταν σκοτώθηκε στη μάχη του Σαιν-Ζαν-ντε-Μωριέν (753) Προκειμένου να πετύχει την αναγνώρισή του, μέσω του χρίσματος, ο Πεπίνος ο Βραχύς δέχθηκε τις συμβουλές του φίλου του, Βιργιλίου του Σάλτσμπουργκ, Ιρλανδού μοναχού ο οποίος πιθανώς χρησιμοποίησε την ιρλανδική συλλογή νόμων, Collectio canonum Hibernensis. Η πρώτη χρίση του έγινε στο Σουασόν (751). Το 754, ο πάπας Στέφανος Β΄ ταξίδευσε στο Παρίσι όπου τον έχρισε για δεύτερη φορά στη Βασιλική Σαιν-Ντενί και του έδωσε τον τίτλο του Πατρικίου των Ρωμαίων. Αυτή είναι η πρώτη καταγεγραμμένη στέψη βασιλιά από πάπα. Επειδή το προσδόκιμο όριο ζωής ήταν χαμηλά τότε και ο Πεπίνος ήθελε τη συνέχιση της δυναστείας του, έχρισε και τους δύο γιους του, τον Κάρολο που ήταν δώδεκα ετών και τον Καρλομάν που ήταν τριών. Η πρώτη σημαντική πράξη του Πεπίνου ως βασιλιά ήταν να στραφεί εναντίον του βασιλιά των Λομβαρδών Αϊστούλφου, ο οποίος είχε εισβάλει στο Δουκάτο της Ρώμης. Μετά από συνάντηση που είχε με τον πάπα Στέφανο Β΄, ο Πεπίνος εξανάγκασε τον Λομβαρδό βασιλιά να επιστρέψει στην Εκκλησία τα εδάφη που είχε καταλάβει. Επικύρωσε την κατοχή από τον πάπα, της Ραβένας και του Δουκάτου της Πενταπόλεως και οι δύο αυτές περιοχές, γνωστές πλέον ως "Δωρεά του Πεπίνου", θα είναι ο πυρήνας για τα μετέπειτα παπικά εδάφη.Περί το 752, στράφηκε προς τη Σεπτιμανία. Σε εκστρατεία του στην κοιλάδα του Ροδανού, δέχτηκε την υποταγή της ανατολικής Σεπτιμανίας (δηλαδή της Νιμ, της Μαγκελόν, της Μπεζιέ και της Αγκντ), αφού πρώτα εξασφάλισε την υποστήριξη την συμμαχία του Γότθου κόμη Ανσεμούνδου. Ο Πεπίνος ο Βραχύς πολιόρκησε την Ναρμπόν, βασικό οχυρό των Ισπανών Μουσουλμάνων στην Σεπτιμανία αλλά δεν μπόρεσε να την καταλάβει παρά μόνο 7 χρόνια αργότερα (759) που οι Μουσουλμάνοι απωθήθηκαν προς την Ισπανία. Η Ακουιτανία παρέμενε, ωστόσο, υπό την εξουσία του Ουάιφερ, ο οποίος φαίνεται πως είχε κατασχέσει εκκλησιαστικά εδάφη, με σκοπό να τα διανείμει στα στρατεύματά του. Το 760, μετά την εκδίωξη των Μουσουλμάνων από την περιοχή της Ρουσιγιόν και την αποκήρυξη των πράξεων του Ουάιφερ, ο Πεπίνος στράφηκε εναντίον του τελευταίου, εισβάλλοντας στην Τουλούζη και την Αλμπί, καταστρέφοντας με σπαθί και φωτιά το μεγαλύτερο τμήμα της Ακουιτανίας. Σε απάντηση, κόμητες πιστοί στον Ουάιφερ λεηλάτησαν τη Βουργουνδία. Ο Πεπίνος λεηλάτησε κατόπιν μια σειρά από οχυρά των Ακουιτανών όπως η Μπουρμπόν, η Κλερμόν, η Μπουρζ και η Τουάρ, τα κατέλαβε και οι άντρες που τα υπερασπίζονταν εξορίστηκαν με τις οικογένειές τους στη βόρεια Γαλλία.Αργότερα (763) ο Πεπίνος στράφηκε κατά της καρδιάς των εδαφών του Ουάιφερ, καταλαμβάνοντας ισχυρά φρούρια όπως το Πουατιέ, η Λιμόζ και η Ανγκουλέμ. Μετά από αυτό, ο Ουάιφερ αντεπιτέθηκε και ο πόλεμος έγινε σκληρότερος. Ο Πεπίνος ο Βραχύς ακολούθησε σε ακραίο βαθμό βίαιες τακτικές στην κατάκτηση της Ακουιτανίας, σκορπώντας τον τρόμο έκαιγε, καταστρέφοντας σπίτια, αμπελώνες και εκκενώνοντας μοναστήρια. Μέχρι το 765, αυτές οι βίαιες τακτικές φαίνεται να απέδωσαν, καθώς οι Φράγκοι κατέστειλαν την αντίσταση της κεντρικής Ακουιτανίας ολόκληρη την περιοχή. Το 767, ο Πεπίνος κατέκτησε την Τουλούζη και την πρωτεύουσα του Ουάιφερ, Μπορντώ. Ως αποτέλεσμα, οι Ακουιτανοί ευγενείς, καθώς και οι Γασκώνοι πέραν του Γκαρόν, δεν είχαν άλλη επιλογή από τη συνθηκολόγηση (στο Φρονσάκ, περί το 768) με όρους ευνοϊκούς για τους Φράγκους. Ο ίδιος ο Ουάιφερ δραπέτευσε αλλά δολοφονήθηκε από τους απογοητευμένους οπαδούς του, το 768. Ο Πεπίνος ο Βραχύς πέθανε λίγο αργότερα την ίδια χρονιά (768), κατά τη διάρκεια εκστρατείας, σε ηλικία 54 ετών. Η ταφή του έγινε στη Βασιλική Σαιν-Ντενί, στη σημερινή στην Μητροπολιτική περιοχή του Παρισιού. Η σύζυγός του, Μπερτράντα, τάφηκε δίπλα του το 783. Ο Καρλομάγνος ξανάκτισε τη βασιλική για να τιμήσει τους γονείς του. Σύμφωνα με τον Σαλικό νόμο, με τον θάνατο του Πεπίνου, το Φραγκικό βασίλειο μοιράστηκε στους δύο του γιους, Καρλομάγνο και Καρλομάν Α΄. Οι ιστορικοί τείνουν να τον τον υποτιμούν σε σχέση με τον πατέρα του και τους γιους του αν και ο ίδιος ήταν πολύ σημαντικός βασιλιάς. Συνέχισε να ενδυναμώνει το βαρύ ιππικό, πρακτική που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του. Διατήρησε τον σταθερό στρατό που ήταν αναγκαίος για τον πατέρα του προκειμένου να υπερασπιστεί το βασίλειο και να αποτελέσει τον πυρήνα του στρατού σε περιόδους εκστρατείας. Όχι μόνο απέκρουσε τους Ισπανούς Μουσουλμάνους, όπως και ο πατέρας του, αλλά τους εκδίωξε από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας και, υποτάσσοντας τους Ακουιτανούς και τους Γασκώνους, μετά από διακοπτόμενες συγκρούσεις που κράτησαν τρεις γενιές, άνοιξε τον δρόμο προς την κεντρική και Νότια Γαλατία, καθώς και τη Μουσουλμανική Ισπανία. Συνέχισε την πολιτική επέκτασης της Φραγκικής Εκκλησίας, μέσω ιεραποστολικών αποστολών στη Γερμανία και τη Σκανδιναβία, όπως και ο πατέρας του, και τη θεσμική μετάβαση προς τον φεουδαλισμό, ο οποίος έγινε η ραχοκοκαλιά της μεσαιωνικής Ευρώπης. Η βασιλεία του ήταν ιστορικά σημαντική και πολύ επωφελής για τον λαό των Φράγκων. Η αποδοχή των τίτλων του Βασιλιά και του Πατρικίου της Ρώμης άνοιξε τον δρόμο για την αυτοκρατορική στέψη των γιων του. Γνωστός ως μεγάλος κατακτητής, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ήταν αήττητος. Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο την Λιουτμπέργκα από την κοιλάδα του Δούναβη, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά. Την χώρισε μετά τη γέννηση του Καρλομάγνου και τα παιδιά της εστάλησαν σε μοναστήρια. Το 741 νυμφεύτηκε την Μπερτράντα του Λον με την οποία απέκτησε τα εξής παιδιά: Καρλομάγνος ο Μέγας 742-814, βασιλιάς των Φράγκων και των Λομβαρδών. Καρλομάν Α΄ 751-771, βασιλιάς των Φράγκων. Γκιζέλα των Φράγκων 757-810, ηγουμένη του αβαείου του Σελ. Πιο πριν είχε μνηστευθεί τον μετέπειτα Βυζαντινό αυτοκράτορα, Λέοντα Δ΄ τον Χάζαρο, αλλά ο αρραβώνας ματαιώθηκε. Πεπίνος, πέθανε σε βρεφική ηλικία Χροθαίς, πέθανε νέα, τάφηκε στο Μετς Αδελαίδα, πέθανε νέα, τάφηκε στο Μετς Brown, T.S. (1995). "Byzantine Italy". In McKitterick, Rosamond (ed.). The New Cambridge Medieval History, c.700-c.900. Τόμος 2. Cambridge University Press. Dutton, Paul Edward (2008). Charlemagne's Mustache: And Other Cultural Clusters of a Dark Age. Palgrave Macmillan. Enright, M.J. (1985). Iona, Tara, and Soissons: The Origin of the Royal Anointing Ritual. Walter de Gruyter. Lewis, Archibald R. (2010). The Development of Southern French and Catalan Society, 718–1050. THE LIBRARY OF IBERIAN RESOURCES ONLINE. Petersen, Leif Inge Ree (2013). Siege Warfare and Military Organization in the Successor States (400-800 AD): Byzantium, the West and Islam. Leiden: Brill Publishers. Riché, Pierre (1993). The Carolingians: A Family Who Forged Europe. Translated by Allen, Michael Idomir. University of Pennsylvania Press. Schulman, Jana K., ed. (2002). The Rise of the Medieval World, 500-1300: A Biographical Dictionary. Greenwood Press. Tucker, Spencer C., ed. (2011). A Global Chronology of Conflict. Vol. I. ABC-CLIO. «Middle Ages Illuminations Pepin III / Pippinus minor / Pepin the Short». Getty Images. Ανακτήθηκε στις 3.06.2016. Η στέψη του Πιπίνου (751) - χειρόγραφο του 8ου αι. | Ο Πιπίνος ο Βραχύς (γαλλικά: Pepin le Bref, περί το 714 – 24 Σεπτεμβρίου 768) μέλος του Οίκου των Καρολιδών ήταν Βασιλιάς των Φράγκων (751 - 768).. Ήταν πατέρας του μεγάλου βασιλιά Καρλομάγνου και ο πρώτος Καρολίδης που έγινε βασιλιάς των Φράγκων. Ήταν γιος του Καρόλου Μαρτέλου, δούκα των Φράγκων και της συζύγου του, Ροτρούδης του Εσμπαί (690 – 724). Ο Πιπίνος ο Βραχύς ανατράφηκε στη Βασιλική Σαιν-Ντενί, όπου δέχθηκε σημαντική εκκλησιαστική παιδεία από τους μοναχούς. Διαδεχόμενος τον πατέρα του ως Μαγιορδόμος των ανακτόρων (741), εξουσίαζε τη Φραγκία μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Καρλομάν. Ο Πεπίνος διοικούσε τη Νευστρία, τη Βουργουνδία και την Προβηγκία, ο μεγαλύτερος αδελφός του, Καρλομάν, διοικούσε την Αυστρασία, την Αλαμανία και τη Θουριγγία. Τα αδέλφια, στα πρώτα χρόνια της βασιλείας τους, αντιμετώπισαν ασταμάτητες εξεγέρσεις στις οποίες προχώρησαν οι Βαυαροί, οι Ακουιτανοί, οι Σάξονες και οι Αλαμανοί. Το κενό στον θρόνο της Φραγκίας έληξε όταν ανακηρύχθηκε νέος βασιλιάς, ο Χιλδέριχος Γ΄, τελευταίος Μεροβίγγειος μονάρχης των Φράγκων. Λόγω της εκκλησιαστικής ανατροφής του, ο Καρλομάν και ο Πεπίνος ήταν θετικά προσκείμενοι στην Καθολική Εκκλησία. Γι' αυτό συνέχισαν το έργο του πατέρα τους βοηθώντας σημαντικά τον Άγιο Βονιφάτιο να μεταρρυθμίσει τη φραγκική Εκκλησία και να εκχριστιανίσει τους Σάξονες. Το 747 ο μεγαλύτερος αδελφός, Καρλομάν, άνθρωπος έντονα θρήσκος, αποσύρθηκε σε μοναστήρι, ο Πεπίνος έγινε ουσιαστικός κυρίαρχος ολόκληρης της Φραγκίας, αφού κατέστειλε μια εξέγερση του ετεροθαλούς αδελφού του, Γκρίφο. Το 751, ο Πεπίνος ο Βραχύς εγκατέλειψε τα προσχήματα, εξαναγκάζοντας τον βασιλιά Χιλδέριχο Γ΄ να αποσυρθεί σε μοναστήρι, και στέφθηκε ο ίδιος βασιλιάς, από τον Πάπα Ζαχαρία. Η απόφαση αυτή δημιούργησε πολλές αντιδράσεις και έφερε εξεγέρσεις από μέλη της βασιλικής οικογένειας όπως τον γιο του Καρλομάν Ντρόγκο και, ξανά, του Γκρίφο. Ως βασιλιάς, ο Πεπίνος ο Βραχύς ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα επέκτασης της ισχύος του, αναμορφώνοντας τη νομοθεσία των Φράγκων και συνεχίζοντας τις θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις του Βονιφάτιου. Υποστήριξε τον Στέφανο Β΄, ο οποίος βρισκόταν εκείνη την εποχή σε πόλεμο με τους Λομβαρδούς και έδωσε ως δωρεά μερικές πόλεις στον Πάπα, οι οποίες έμειναν γνωστές ως "Δωρεά του Πιπίνου". Οι δωρεές αυτές ήταν βάση για να δημιουργηθούν τα παπικά κράτη, κατά τον Μεσαίωνα. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία ήθελε να έχει καλές σχέσεις μαζί του και του παραχώρησε τον τίτλο του πατρικίου. Στους επεκτατικούς πολέμους του, ο Πεπίνος απέσπασε τη Σεπτιμανία από το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών και νίκησε τον Ουάιφερ με τα στρατεύματά του από τη Γασκώνη. Μετά τις νίκες αυτές οι Ακουιτανοί ευγενείς του δήλωσαν την υποταγή τους. Ο Πεπίνος ταλαιπωρήθηκε από τις συνεχείς εξεγέρσεις των Σαξόνων και των Βαυαρών, προχώρησε σε πολλές εκστρατείες στη Γερμανία αλλά η τελική υποταγή τους συντελέστηκε από τους διαδόχους του. Πέθανε το 768 και τον διαδέχθηκαν οι δύο γιοι του Καρλομάγνος και Καρλομάν Α΄. Παρ' όλο που ήταν πανίσχυρος και επιτυχημένος βασιλιάς, η φήμη του υπερκεράστηκε από τον πατέρα του και τους διαδόχους του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%92%CF%81%CE%B1%CF%87%CF%8D%CF%82 |
Πλατωνικός έρωτας | Ο πλατωνικός έρωτας με την αρχική έννοια του όρου (αγάπη επικεντρωμένη στις σχέσεις του ίδιου φύλου) εξετάζεται στο διάλογο του Πλάτωνα, το Συμπόσιο, το οποίο έχει ως αντικείμενο το θέμα της αγάπης ή του Έρωτα γενικά. Εξηγεί τις δυνατότητες του πως ξεκίνησε το αίσθημα της αγάπης και πώς εξελίχθηκε - τόσο σεξουαλικά όσο και μη σεξουαλικά. Ιδιαίτερη σημασία έχει η ομιλία του Σωκράτη, που αφορούσε την ιδέα της πλατωνικής αγάπης που αποδίδεται στην προφήτισσα Διοτίμα, τον οποίο τον παρουσιάζει ως μέσο ανόδου προς την παρατήρηση του θεϊκού. Για τη Διοτίμα και τον Πλάτωνα γενικότερα, η πιο σωστή χρήση της αγάπης των ανθρωπίνων όντων είναι να κατευθύνει το μυαλό κάποιου με το θείο έρωτα. Εν ολίγοις, με τον πραγματικό πλατωνικό έρωτα, το όμορφο ή υπέροχο άλλο άτομο εμπνέει το μυαλό και την ψυχή και κατευθύνει την προσοχή κάποιου στα πνευματικά πράγματα. Ο Σωκράτης, για το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, εξήγησε δύο τύπους αγάπης, το Σαρκικό Έρωτα και το Θείο Έρωτα. Ο Σαρκικός Έρωτας δεν είναι παρά απλή υλική έλξη προς ένα όμορφο σώμα για φυσική ευχαρίστηση και αναπαραγωγή. Ο Θείος Έρωτας αρχίζει το ταξίδι από τη φυσική έλξη δηλαδή την έλξη προς την όμορφη μορφή ή το σώμα, αλλά ξεπερνά σταδιακά την αγάπη για την Ανώτερη Ομορφιά. Αυτή η έννοια του Θείος Έρωτα αργότερα μετασχηματίζεται στον όρο πλατωνικός έρωτας. Στον Μεσαίωνα προέκυψε ένα νέο ενδιαφέρον για τον Πλάτωνα, τη φιλοσοφία του και την άποψη του για την αγάπη. Αυτό προκλήθηκε από τον Γεώργιο Γεμιστό ή Πλήθων κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Φερράρας και της Φλωρεντίας το 1438-1439. Αργότερα το 1469 ο Μαρσίλιο Φιτσίνο πρότεινε μια θεωρία του νεο-πλατωνικού έρωτα στην οποία ορίζει τον έρωτα ως μια προσωπική ικανότητα ενός ατόμου που καθοδηγεί την ψυχή τους προς τις κοσμικές διαδικασίες και των υψηλών πνευματικών στόχων και τις ουράνιες ιδέες. (De Amore, Les Belles Lettres, 2012.) Ο αγγλικός όρος χρονολογείται από το θεατρικό του Ουίλιαμ Ντάβεναντ The Platonic Lovers (παρουσιάστηκε το 1635): μια κριτική της φιλοσοφίας του πλατωνικού έρωτα που ήταν δημοφιλής στο δικαστήριο του Καρόλου Α. Προέρχεται από την ιδέα στο Συμπόσιο του Πλάτωνα για την αγάπη της ιδέας του καλού που βρίσκεται στη ρίζα όλων των αρετών και της αλήθειας. Για μια σύντομη περίοδο, o πλατωνικός έρωτας ήταν ένα μοντέρνο θέμα στο αγγλικό βασιλικό δικαστήριο, ειδικά στον κύκλο γύρω από τη βασίλισσα Ερριέττα Μαρία, τη σύζυγο του βασιλιά Καρόλου Α. Ο πλατωνικός έρωτας ήταν το θέμα κάποιων εορταστικών πάρτι μασκέ που διεξήχθησαν στην Καρολίνεια εποχή - αν και η μόδα σύντομα έπεσε κάτω από πιέσεις κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής. Dall'Orto, Giovanni (January 1989). «'Socratic Love' as a Disguise for Same-Sex Love in the Italian Renaissance». Journal of Homosexuality 16 (1-2): 33–66. doi:10.1300/J082v16n01_03. Gerard, Kent· Hekma, Gert (1989). The Pursuit of Sodomy: Male Homosexuality in Renaissance and Enlightenment Europe. New York: Harrington Park Press. ISBN 978-0-918393-49-4. K. Sharpe, Criticism and Compliment (Cambridge, 1987), ch. 2. T. Reeser, Setting Plato Straight: Translating Platonic Sexuality in the Renaissance (Chicago, 2016.) Plato on Friendship and Eros – Εγκυκλοπαίδεια Φιλοσοφίας του Στάνφορντ | Ο πλατωνικός έρωτας ή πλατωνική αγάπη είναι όρος που χρησιμοποιείται για ένα είδος αγάπης το οποίο δεν είναι σεξουαλικό. Ονομάστηκε από τον Πλάτωνα, ο οποίος περιέγραψε στην πραγματικότητα ένα είδος αγάπης που επικεντρώνεται στις σχέσεις του ίδιου φύλου. Ο χαρακτηρισμός αυτός υπέστη μετασχηματισμό κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης (15ος-16ος αιώνας), για να πάρει τη σύγχρονη αίσθηση της μη σεξουαλικής ετεροφυλοφιλικής αγάπης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%B1%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Δύναμη (μαθηματικά) | Η πράξη της δύναμης με ακέραιο εκθέτη απαιτεί στοιχειώδη άλγεβρα μόνο. Η έκφραση α2 = α·α ονομάζεται τετράγωνο του α επειδή η επιφάνεια ενός τετραγώνου με πλευρά α ισούται με α2. Η έκφραση α3 = α·α·α ονομάζεται κύβος, επειδή ο όγκος κύβου πλευράς α ισούται με α3. Έτσι το 32 διαβάζεται «3 στο τετράγωνο» ή «τετράγωνο του 3» και το 23 διαβάζεται «2 στον κύβο» ή «κύβος του 2». Ο εκθέτης ορίζει το πόσες φορές πολλαπλασιάζεται η βάση με τον εαυτό της. Για παράδειγμα, 35 = 3·3·3·3·3 = 243. Η βάση 3 εμφανίζεται 5 φορές στον επαναλαμβανόμενο (ή μεγάλο) πολλαπλασιασμό, επειδή ο εκθέτης είναι 5. Εδώ 3 είναι η βάση, 5 ο εκθέτης και 243 η δύναμη ή πιο συγκεκριμένα, η πέμπτη δύναμη του 3 ή το 3 στην πέμπτη. Έτσι το 35 διαβάζεται απλώς 3 στην πέμπτη. Πιο επίσημα, οι δυνάμεις με θετικό εκθέτη μπορούν να οριστούν με την αρχική συνθήκη α1 = α και τη σχέση αn+1 = α·αn. Τότε ο λόγος ''Προσεταιριστική ιδιότητα/προσεταιριστική ιδιότητα'' του πολλαπλασιασμού, ισχύει για κάθε θετικούς m και n, αm+n = αm·αn . Να σημειωθεί ότι το α1 είναι το «γινόμενο» ενός μόνο α, το οποίο ορίζεται να είναι α. Επίσης να σημειωθεί ότι αn − 1 = αn/α. Υποθέτοντας ότι n = 1, το αποτέλεσμα είναι α0 = 1. Ένας άλλος τρόπος να δειχθεί αυτό είναι όταν τα n, m, και n − m είναι θετικοί (και αν το α δεν είναι μηδέν), τότε φαίνεται ότι: a n a m = a n − m . {\displaystyle {\frac {a^{n}}{a^{m}}}=a^{n-m}.} Επεκτείνοντας στην ειδική περίπτωση όπου n και m είναι ίσα, η εξίσωση γίνεται 1 = a n a n = a n − n = a 0 {\displaystyle 1={\frac {a^{n}}{a^{n}}}=a^{n-n}=a^{0}} καθώς και ο αριθμητής και ο παρονομαστής είναι ίσοι. Συνεπώς αυτό λαμβάνεται ως ο ορισμός του α0. Αυτό οδηγεί στον επόμενο κανόνα: Οποιοσδήποτε αριθμός υψωμένος στην δύναμη του 1 είναι ο ίδιος ο αριθμός Οποιοσδήποτε μη μηδενικός αριθμός υψώνεται στη δύναμη του 0 κάνει 1. Μία ερμηνεία αυτών των δυνάμεων είναι ως κενά γινόμενα. Η περίπτωση του 00 εξετάζεται παρακάτω. Για τους μη αρνητικούς ακεραίους n και m, η δύναμη nm ισούται με τον πληθικό αριθμό του συνόλου των m-άδων ενός συνόλου n στοιχείων, ή ο αριθμός των λέξεων m γραμμάτων ενός αλφαβήτου n γραμμάτων. 05 = | {} | = 0. Δεν υπάρχουν 5-άδες από ένα κενό σύνολο. 14 = | { (1,1,1,1) } | = 1. Υπάρχει μία 4-άδα από ένα σύνολο ενός στοιχείου. 23 = | { (1,1,1), (1,1,2), (1,2,1), (1,2,2), (2,1,1), (2,1,2), (2,2,1), (2,2,2) } | = 8. Υπάρχουν οκτώ 3-άδες από ένα σύνολο δύο στοιχείων. 32 = | { (1,1), (1,2), (1,3), (2,1), (2,2), (2,3), (3,1), (3,2), (3,3) } | = 9. Υπάρχουν εννιά 2-άδες από ένα σύνολο τριών στοιχείων. 41 = | { (1), (2), (3), (4) } | = 4. Υπάρχουν μία 4-άδες από ένα σύνολο τεσσάρων στοιχείων. 50 = | { () } | = 1. Υπάρχει ακριβώς μία κενή πλειάδα.Δείτε επίσης ύψωση συνόλων σε δύναμη. Εξ ορισμού, η ύψωση ενός μη μηδενικού αριθμού στη δύναμη -1 παράγει τον αντίστροφό του: a − 1 = 1 a . {\displaystyle a^{-1}={\frac {1}{a}}.} Ορίζεται επίσης a − n = 1 a n {\displaystyle a^{-n}={\frac {1}{a^{n}}}} για κάθε μη μηδενικό α και οποιονδήποτε θετικό ακέραιο n. Υψώνοντας το 0 σε αρνητική δύναμη συνεπάγεται διαίρεση με το μηδέν, έτσι δεν ορίζεται. Ο ορισμός του α−n για μη μηδενικό α γίνεται έτσι ώστε η ταυτότητα αmαn = αm+n, που αρχικά ισχύει μόνο για μη αρνητικούς ακεραίους m και n, να ισχύει για οποιουσδήποτε ακεραίους m και n. Πιο συγκεκριμένα, αν τεθεί σε αυτή την ταυτότητα m = −n σημαίνει ότι a − n a n = a − n + n = a 0 = 1 , {\displaystyle a^{-n}\,a^{n}=a^{-n\,+\,n}=a^{0}=1,} όπου α0 ορίζεται παραπάνω, πράγμα που υποκινεί τον ορισμό α−n = 1/αn που φαίνεται πιο πάνω. Η ύψωση σε αρνητική ακέραια δύναμη μπορεί εναλλακτικά να ειδωθεί ως επαναλαμβανόμενη διαίρεση του 1 από τη βάση. Για παράδειγμα, 3 − 4 = ( ( ( 1 / 3 ) / 3 ) / 3 ) / 3 = 1 81 = 1 3 4 {\displaystyle 3^{-4}=(((1/3)/3)/3)/3={\frac {1}{81}}={\frac {1}{3^{4}}}} . Η πιο σημαντική ταυτότητα που ικανοποιείται από την ύψωση σε ακέραια δύναμη, εφόσον η βάση δεν είναι μηδέν, είναι η εξής: a m + n = a m ⋅ a n {\displaystyle a^{m+n}=a^{m}\cdot a^{n}} Αυτή η ταυτότητα έχει συνέπεια την a m − n = a m a n {\displaystyle a^{m-n}={\frac {a^{m}}{a^{n}}}} για α ≠ 0, και ( a m ) n = a m ⋅ n {\displaystyle (a^{m})^{n}=a^{m\cdot n}} Μία άλλη βασική ταυτότητα είναι ( a ⋅ b ) n = a n ⋅ b n {\displaystyle (a\cdot b)^{n}=a^{n}\cdot b^{n}} Ενώ η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός είναι αντιμεταθετικές πράξεις (για παράδειγμα 2+3 = 5 = 3+2 και 2·3 = 6 = 3·2), η ύψωση σε δύναμη δεν είναι: 23 = 8, όμως 32 = 9. Παρομοίως, ενώ η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός είναι προσεταιριστικές πράξεις (για παράδειγμα (2+3)+4 = 9 = 2+(3+4) και (2·3)·4 = 24 = 2·(3·4), η ύψωση σε δύναμη δεν είναι: 23 στην 4η κάνει 84 ή 4096, όμως 2 στην 34 κάνει 281 ή 2.417.851.639.229.258.349.412.352. Όταν δεν υπάρχουν παρενθέσεις ώστε να τροποποιήσουν την ιεραρχία των υπολογισμών, η σειρά εκλαμβάνεται συνήθως από πάνω προς τα κάτω και όχι το ανάποδο: a b c = a ( b c ) ≠ ( a b ) c = a ( b ⋅ c ) = a b ⋅ c . {\displaystyle a^{b^{c}}=a^{(b^{c})}\neq (a^{b})^{c}=a^{(b\cdot c)}=a^{b\cdot c}.} Στο δεκαδικό σύστημα, οι ακέραιες δυνάμεις του 10 γράφονται ως το ψηφίο 1 με ένα αριθμό μηδενικών να ακολουθούν ή να προηγούνται, ανάλογα με το μέγεθος και το πρόσημο του εκθέτη. Για παράδειγμα 103 = 1000 και 10−4 = 0.0001. Η δυνάμεις του 10 χρησιμοποιούνται στον επιστημονικό συμβολισμό για να περιγράψουν μεγάλους ή μικρούς αριθμούς. Για παράδειγμα, 299,792,458 μέτρα/δευτερόλεπτο (η ταχύτητα του φωτός στο κενό) μπορεί να γραφτεί ως 2,99792458·108 m/s και εν συνεχεία κατά προσέγγιση ως 2,998·108 m/s Τα προθέματα του SI βασίζονται σε δυνάμεις του 10 και χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν μικρές ή μεγάλες ποσότητες. Για παράδειγμα το πρόθεμα k (Kilo- Κίλο) σημαίνει 103 = 1000, έτσι ένα KPa (κιλο-πασκάλ) ισούται με 1000 Pa (Πασκάλ). Οι θετικές δυνάμεις του δύο είναι σημαντικές στην επιστήμη των υπολογιστών επειδή υπάρχουν 2n πιθανές τιμές σε μία δυαδική μεταβλητή n-bit. Οι δυνάμεις του 2 είναι σημαντικές στη θεωρία συνόλων καθώς ένα σύνολο με n στοιχεία, έχει δυναμοσύνολο, ή σύνολο όλων των υποσυνόλων του με 2n στοιχεία. Κοινή χρήση έχουν και οι αρνητικές δυνάμεις του 2. Στο δυαδικό σύστημα, οι ακέραιες δυνάμεις του 2 γράφονται ως 1 με μηδενικά να προηγούνται ή να ακολουθούν αναλόγως με το πρόσημο και το μέγεθος του εκθέτη. Για παράδειγμα, το δύο στην τρίτη γράφεται ως 1000 στο δυαδικό. Όλες οι ακέραιες δυνάμεις του ένα ισούνται με ένα: 1n = 1. Αν ο εκθέτης είναι θετικός, η δύναμη του μηδενός είναι μηδέν: 0n = 0, όπου n > 0. Αν ο εκθέτης είναι αρνητικός, η δύναμη του μηδενός (0n, όπου n < 0) δεν ορίζεται, καθώς εξ ορισμού συνεπάγεται διαίρεση με το μηδέν. Αν ο εκθέτης είναι μηδέν, κάποιοι συγγραφείς ορίζουν 00=1, ενώ άλλοι το αφήνουν αόριστο, όπως αναλύεται παρακάτω Αν το n είναι άρτιος ακέραιος, τότε (−1)n = 1. Άν το n είναι περιττός ακέραιος, τότε (−1)n = −1. Εξαιτίας αυτής της ιδιότητας, οι δυνάμεις του -1 είναι χρήσιμες για την έκφραση εναλλασσόμενων ακολουθιών. Για παρόμοια ανάλυση των δυνάμεων του μιγαδικού αριθμού i, δείτε Δυνάμεις των μιγαδικών αριθμών. Το όριο της ακολουθίας των δυνάμεων ενός αριθμού μεγαλύτερου του ένα αποκλίνει, με άλλα λόγια αυξάνονται χωρίς όριο: αn → ∞ καθώς n → ∞ όταν α > 1 .Αυτό μπορεί να διαβαστεί ως «το α στην n τείνει στο +∞ (συν άπειρο) καθώς το n τείνει στο άπειρο όταν το α είναι μεγαλύτερο του ένα». Οι δυνάμεις ενός αριθμού του οποίου η απόλυτη τιμή είναι μικρότερη από ένα τείνουν στο μηδέν: αn → 0 καθώς n → ∞ όταν |α| < 1 .Οποιαδήποτε δύναμη του ένα είναι πάντα ένα: αn = 1 για όλα τα n αν α = 1 .Αν ο αριθμός α ποικίλει τείνοντας στο 1 καθώς ο εκθέτης τείνει στο άπειρο τότε το όριο δεν είναι απαραίτητα ένα από τα παραπάνω. Μια ιδιαίτερα σημαντική περίπτωση είναι: (1+n−1)n → e καθώς n→∞Δείτε την ενότητα παρακάτω Δυνάμεις του e. Άλλα όρια, ιδιαίτερα αυτά που τείνουν σε απροσδιόριστες μορφές, περιγράφονται στο όρια των δυνάμεων παρακάτω. Η ύψωση ενός θετικού πραγματικού σε δύναμη που δεν είναι ακέραιος μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Ρητοί εκθέτες μπορούν να οριστούν ως n-οστές ρίζες και από κει και πέρα όλοι οι εκθέτες μπορούν να οριστούν από την συνέχεια. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο φυσικός λογάριθμος για τον ορισμό όλων των πραγματικών εκθετών με χρήση της εκθετικής συνάρτησης.Οι ταυτότητες και ιδιότητες που δείχτηκαν παραπάνω για ακέραιους εκθέτες ισχύουν και για θετικούς πραγματικούς με μη ακέραιο εκθέτη. Ωστόσο η ταυτότητα ( a r ) s = a r ⋅ s {\displaystyle (a^{r})^{s}=a^{r\cdot s}} δεν μπορεί να γενικευθεί όταν το α είναι αρνητικός πραγματικός, δείτε αρνητικές νιοστές ρίζες. Η μη ισχύς αυτής της ταυτότητας είναι η πηγή των προβλημάτων με τις δυνάμεις των μιγαδικών αριθμών, όπως περιγράφεται και στην ενότητα μη ισχύς ταυτοτήτων δυνάμεων και λογαρίθμων. Η n-οστή ρίζα ενός αριθμού α είναι ένας αριθμός x τέτοιος ώστε xn = α Αν α είναι θετικός πραγματικός και n είναι θετικός ακέραιος, τότε υπάρχει ακριβώς μία θετική πραγματική λύση της εξίσωσης xn = α. Αυτή η λύση αποκαλείται κύρια n-οστή ρίζα του α. Αυτό συμβολίζεται με n√α, όπου το σύμβολο √ είναι το ριζικό. Εναλλακτικά, μπορεί να γραφεί ως α1/n. Για παράδειγμα: 41/2 = 2, 81/3 = 2, Όταν αναφέρεται η n-οστή ρίζα ενός θετικού πραγματικού α, συνήθως εννοείται η κύρια n-οστή ρίζα. Η δύναμη ενός θετικού πραγματικού α με ρητό εκθέτη m/n (το m/n ανάγωγο) ικανοποιεί την σχέση a m / n = ( a m ) 1 / n = a m n {\displaystyle a^{m/n}=\left(a^{m}\right)^{1/n}={\sqrt[{n}]{a^{m}}}} όπου m είναι ακέραιος και n είναι θετικός ακέραιος. Η σημαντική μαθηματική σταθερά e, που αποκαλείται και αριθμός Euler, είναι περίπου ίση με 2,718 και είναι η βάση του φυσικού λογαρίθμου. Παρέχει ένα τρόπο ορισμού της ύψωσης σε δύναμη με μή ακέραιους εκθέτες. Ο αριθμός e ορίζεται ως: e = lim n → ∞ ( 1 + 1 n ) n . {\displaystyle e=\lim _{n\rightarrow \infty }\left(1+{\frac {1}{n}}\right)^{n}.} Η εκθετική συνάρτηση ορίζεται ως: e x = lim n → ∞ ( 1 + x n ) n , {\displaystyle e^{x}=\lim _{n\rightarrow \infty }\left(1+{\frac {x}{n}}\right)^{n},} ενώ το x γράφεται ως δύναμη καθώς ικανοποιεί την βασική εκθετική ταυτότητα e x + y = e x ⋅ e y . {\displaystyle e^{x+y}=e^{x}\cdot e^{y}.} Η εκθετική συνάρτηση ορίζεται για όλες τις ακέραιες, κλασματικές, πραγματικές και μιγαδικές τιμές του x. Μπορεί ακόμα να οριστεί ώστε να επεκταθεί η ύψωση σε δύναμη και σε μη αριθμητικές οντότητες όπως τα τετραγωνικά μητρώα, ωστόσο η εκθετική ταυτότητα ισχύει μόνο όταν τα x και y αντιμετατίθενται. Μία σύντομη απόδειξη ότι το e υψωμένο σε θετική ακέραια δύναμη k είναι το ίδιο με το ek είναι: ( e ) k = ( lim n → ∞ ( 1 + 1 n ) n ) k = lim n → ∞ ( ( 1 + 1 n ) n ) k = lim n → ∞ ( 1 + k n ⋅ k ) n ⋅ k {\displaystyle (e)^{k}=\left(\lim _{n\rightarrow \infty }\left(1+{\frac {1}{n}}\right)^{n}\right)^{k}=\lim _{n\rightarrow \infty }\left(\left(1+{\frac {1}{n}}\right)^{n}\right)^{k}=\lim _{n\rightarrow \infty }\left(1+{\frac {k}{n\cdot k}}\right)^{n\cdot k}} = lim n ⋅ k → ∞ ( 1 + k n ⋅ k ) n ⋅ k = lim m → ∞ ( 1 + k m ) m = e k . {\displaystyle =\lim _{n\cdot k\rightarrow \infty }\left(1+{\frac {k}{n\cdot k}}\right)^{n\cdot k}=\lim _{m\rightarrow \infty }\left(1+{\frac {k}{m}}\right)^{m}=e^{k}.} Αυτή η απόδειξη δείχνει επίσης ότι η έκφραση ex+y ικανοποιεί την εκθετική ταυτότητα όταν τα x και y είναι θετικοί ακέραιοι. Αυτά τα αποτελέσματα είναι εν γένει αληθή για όλους τους αριθμούς και όχι μόνο για θετικούς ακέραιους. Καθώς οποιοσδήποτε πραγματικός αριθμός μπορεί να προσεγγιστεί από ρητούς αριθμούς, η ύψωση σε έναν τυχαίο πραγματικό x μπορεί να οριστεί μέσω συνέχειας ως b x = lim r → x b r ( r ∈ Q , x ∈ R ) , {\displaystyle b^{x}=\lim _{r\to x}b^{r}\quad (r\in \mathbb {Q} ,\,x\in \mathbb {R} ),} όπου το όριο καθώς το r τείνει στο x λαμβάνεται μόνο από τις ρητές τιμές του r. Για παράδειγμα αν x ≈ 1.732 {\displaystyle x\approx 1.732} τότε 5 x ≈ 5 1.732 = 5 433 / 250 = 5 433 250 ≈ 16.241. {\displaystyle 5^{x}\approx 5^{1.732}=5^{433/250}={\sqrt[{250}]{5^{433}}}\approx 16.241.} Η ύψωση σε πραγματική δύναμη κανονικά υπολογίζεται με την χρήση λογαρίθμων αντί για την χρήση ορίων και ρητών δυνάμεων. Ο φυσικός λογάριθμος ln(x) είναι η αντίστροφη της εκθετικής συνάρτησης ex. Ορίζεται για b > 0 και ικανοποιεί την b = e ln b . {\displaystyle b=e^{\ln b}.\,} Αν bx ικανοποιεί τους περιορισμούς του λογαρίθμου και του εκθέτη, τότε πρέπει b x = ( e ln b ) x = e x ⋅ ln b {\displaystyle b^{x}=(e^{\ln b})^{x}=e^{x\cdot \ln b}} για κάθε πραγματικό x. Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εναλλακτικός ορισμός της πραγματικής δύναμης bx και συμφωνεί με τον ορισμό που δόθηκε παραπάνω κάνοντας χρήση ρητών εκθετών και της συνέχειας. Ο ορισμός με χρήση λογαρίθμων είναι πιο κοινός στα πλαίσια των μιγαδικών αριθμών όπως αναλύεται παρακάτω. Οι δυνάμεις ενός θετικού πραγματικού είναι πάντα θετικοί πραγματικοί αριθμοί. Η λύση της x2 = 4 μπορεί ωστόσο να είναι είτε 2 είτε -2. Η κύρια τιμή του 41/2, όμως το -2 είναι επίσης έγκυρη τετραγωνική ρίζα. Αν ο ορισμός της ύψωσης σε δύναμη των πραγματικών αριθμών επεκταθεί ώστε να επιτρέπονται και αρνητικά αποτελέσματα τότε το αποτέλεσμα δεν συμπεριφέρεται πλέον καλά. Αν το n είναι άρτιος τότε η xn = α έχει δύο λύσεις αν το α είναι θετικό, οι οποίες είναι η θετική και η αρνητική n-οστή ρίζα. Η εξίσωση δεν έχει πραγματική λύση αν το α είναι αρνητικό. Αν το n είναι περιττός, τότε η xn = α έχει μία πραγματική λύση. Η λύση είναι θετική αν το α είναι θετικός και αρνητική αν το α είναι αρνητικός. Η ρητή δύναμη m/n, όπου m/n ανάγωγο, είναι θετική αν το m είναι άρτιος, αρνητική αν το α είναι αρνητικός και τα m και n είναι περιττοί, και μπορεί να είναι είτε θετική είτε αρνητική αν ο α είναι θετικός και το n περιττός. (−27)1/3 = −3, (−27)2/3 = 9, ενώ το 43/2 έχει δύο ρίζες, το 8 και το -8. Καθώς δεν υπάρχει πραγματικός αριθμός x ώστε x2 = −1, ο ορισμός του αm/n όταν το α είναι αρνητικός και το n άρτιος πρέπει να κάνει χρήση της φανταστικής μονάδας i, όπως περιγράφεται αναλυτικότερα στην ενότητα Δυνάμεις των μιγαδικών αριθμών. Ούτε με η μέθοδος του λογάριθμου όυτε η μέθοδος του ρητού εκθέτη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να οριστεί το αr για αρνητικό πραγματικό α και οποιονδήποτε πραγματικό r. Η er είναι θετική για κάθε πραγματικό r και έτσι το ln(α) δεν ορίζεται στους πραγματικούς για α ≤ 0. (Από την άλλη, μπορεί οριστεί οποιαδήποτε μιγαδική δύναμη ενός αρνητικού αριθμού α επιλέγοντας έναν μιγαδικό λογάριθμο του α.) Η μέθοδος του ρητού εκθέτη δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αρνητικές δυνάμεις του α επειδή βασίζεται την συνέχεια. Η συνάρτηση f(r) = αr έχει μοναδική συνεχή επέκταση από τους ρητούς αριθμούς στους πραγματικούς για κάθε α > 0. Όταν όμως α < 0, η συνάρτηση f δεν είναι καν συνεχής στο σύνολο των ρητών αριθμών στο οποίο ορίζεται. Για παράδειγμα, έστω α = −1. Η n-οστή ρίζα του -1 είναι -1 για κάθε περιττό φυσικό αριθμό n. Έτσι αν το n είναι περιττός θετικός ακέραιος (−1)(m/n) = −1 αν το m είναι περιττός, και (−1)(m/n) = 1 αν το m είναι άρτιος. Έτσι το σύνολο των ρητών αριθμών q για το οποίο (−1)q = 1 είναι πυκνό στους ρητούς αριθμός, όπως είναι και το σύνολο των q για τους οποίους (−1)q = −1. Αυτό σημαίνει ότι η συνάρτηση (−1)q δεν είναι συνεχής για οποιονδήποτε ρητό q. Προσοχή χρειάζεται όταν εφαρμόζονται οι ταυτότητες των δυνάμεων με αρνητικές n-οστές ρίζες. Για παράδειγμα, −27 = (−27)((2/3)×(3/2)) = ((−27)2/3)3/2 = 93/2 = 27 είναι προφανώς λάθος. Το πρόβλημα προκύπτει επειδή λαμβάνεται η θετική τετραγωνική ρίζα αντί για την αρνητική στο τελευταίο βήμα, όμως εν γένει προκύπτουν τα ίδια προβλήματα με αυτά που περιγράφονται για τους μιγαδικούς στην ενότητα Μη ισχύς των εκθετικών και λογαριθμικών ταυτοτήτων Η γεωμετρική ερμηνεία των πράξεων με μιγαδικούς αριθμούς και ο ορισμός των δυνάμεων του e είναι το στοιχείο για την κατανόηση του eix για πραγματικούς x. Έστω το ορθογώνιο τρίγωνο (0, 1, 1 + ix/n). Για μεγάλες τιμές του n το τρίγωνο είναι σχεδόν κυκλικός τομέας με μικρή κεντρική γωνία ίση με x/n ακτίνια. Τα τρίγωνα (0, (1 + ix/n)k, (1 + ix/n)k+1) είναι όμοια για κάθε k. Έτσι για μεγάλες τιμές του n το όριο του (1 + ix/n) είναι το σημείο στον μοναδιαίο κύκλο του οποίου η γωνία από τον θετικό πραγματικό άξονα είναι x ακτίνια. Οι πολικές συντεταγμένες αυτού του σημείου είναι (r, θ) = (1, x), και οι καρτεσιανές (cos x, sin x). Έτσι e ix = cos x + isin x, και αυτή είναι ο τύπος του Euler που συνδέει την άλγεβρα και την τριγωνομετρία μέσω των μιγαδικών αριθμών. Η λύσεις της εξίσωσης ez = 1 είναι τα ακέραια πολλαπλάσια του 2πi: { z : e z = 1 } = { 2 k π i : k ∈ Z } . {\displaystyle \{z:e^{z}=1\}=\{2k\pi i:k\in \mathbb {Z} \}.} Πιο γενικά, αν if eb = α, τότε κάθε λύση του ez = α μπορεί να βρεθεί προσθέτονταν ένα ακέραιο πολλαπλάσιο του 2πi στο b: { z : e z = a } = { b + 2 k π i : k ∈ Z } . {\displaystyle \{z:e^{z}=a\}=\{b+2k\pi i:k\in \mathbb {Z} \}.} Έτσι η μιγαδική εκθετική συνάρτηση είναι περιοδική συνάρτηση με περίοδο 2πi. Πιο απλά: eiπ = −1; ex + iy = ex(cos y + i sin y). Από τον τύπο του Euler προκύπτει ότι οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις συνημίτονο και ημίτονο είναι cos ( z ) = e i ⋅ z + e − i ⋅ z 2 , sin ( z ) = e i ⋅ z − e − i ⋅ z 2 ⋅ i . {\displaystyle \cos(z)={\frac {e^{i\cdot z}+e^{-i\cdot z}}{2}},\qquad \sin(z)={\frac {e^{i\cdot z}-e^{-i\cdot z}}{2\cdot i}}.\,} Ιστορικά, το συνημίτονο και το ημίτονο ορίζονταν γεωμετρικά πριν την εφεύρεση των μιγαδικών αριθμών. Η παραπάνω εξίσωση απλοποιεί τις πολύπλοκες εξισώσεις τριγωνομετρικών συναρτήσεων αθρίσματος σε απλή εξίσωση ύψωσης σε δύναμη. e i ⋅ ( x + y ) = e i ⋅ x ⋅ e i ⋅ y . {\displaystyle e^{i\cdot (x+y)}=e^{i\cdot x}\cdot e^{i\cdot y}.\,} Η δύναμη z = ex+i·y μπορεί να υπολογιστεί ως ex · ei·y. Ο πραγματικός παράγοντας ex είναι η απόλυτη τιμή του z και ο μιγαδικός παράγοντας ei·y προσδιορίζει την κατεύθυνση του z. Αν α είναι θετικός ακέραιος, και z τυχαίος μιγαδικός, η δύναμη αz ορίζεται ώς ez·ln(α), όπου x = ln(α) είναι η μοναδική πραγματική λύση της εξίσωσης ex = α. Έτσι η ίδια μέθοδος που ισχύει για πραγματικούς εκθέτες ισχύει και για μιγαδικούς. Για παράδειγμα: 2i = e i·ln(2) = cos(ln(2)) + i·sin(ln(2)) ≈ 0.76924 + 0.63896i ei ≈ 0.54030 + 0.84147i 10i ≈ −0.66820 + 0.74398i (e2π)i ≈ 535.49i ≈ 1 Οι ακέραιες δυνάμειες μή μηδενικών μιγαδικών αριθμών ορίζονται με επαναλαμβανόμενο πολλαπλασιασμό όπως παραπάνω. Αν i είναι η φανταστική μονάδα και n είναι ακέραιος, τότε in ισούται με 1, i, -1 ή -i, αναλόγως με το αν ο ακέραιος n είναι ίσος με 0, 1, 2, ή 3 modulo 4. Εξαιτίας αυτού, οι δυνάμεις του i είναι χρήσιμες στην έκφραση ακολουθιών με περίδο 4. Οι μιγαδικές δυνάμεις θετικών πραγματικών ορίζονται μέσω του ex όπως στην ενότητα Μιγαδικές δυνάμεις θετικών πραγματικών αριθμών παραπάνω. Αυτές είναι συνεχείς συναρτήσεις. Η γενίκευση αυτών των συναρτήσεων στην περίπτωση των μη ακέραιων δυνάμεων μιγαδικών αριθμών οδηγεί σε δυσκολίες. Είτε πρέπει να οριστούν ως ασυνεχείς συναρτήσεις είτε ως πλειότιμες συναρτήσεις. Καμία από τις δύο επιλογές δεν είναι εντελώς ικανοποιητική. Η ρητή δύναμη ενός μιγαδικού αριθμού πρέπει να είναι η λύση μιας αλγεβρικής εξίσωσης. Συνεπώς πάντα έχει πεπερασμένο αριθμό πιθανών τιμών. Για παράδειγμα το w = z1/2 πρέπει να είναι λύση της εξίσωσης w2 = z. αν όμως το w είναι λύση θα πρέπει να είναι και το -w, επειδή (−1)2 = 1. Μπορεί να επιλεγεί αυθαίρετα μία μοναδική λύση η οποία αποκαλείται κύρια τιμή με βάση ένα γενικό κανόνα που ισχύει και για τις άρρητες δυνάμεις. Οι μιγαδικές δυνάμεις και λογάριθμοι διαχειρίζονται με πιο φυσικό τρόπο αν εκληφθούν ως μονότιμες συναρτήσεις σε μία επιφάνειες Ρίμαν. Οι μονότιμες εκδοχές ορίζονται από την επιλογή φύλλου. Η τιμή έχει ασυνέχεια κατά μήκος της τομής διακλαδώσεως. Επιλέγοντας μία από τις πολλές λύσεις ως κύρια τιμή, οι συναρτήσεις παραμένου ασυνεχείς και οι συνήθεις κανόνες για τον χειρισμό των δυνάμεων μπορεί να οδηγίσουν σε σφάλμα. Οποιαδήποτε μη ρητή δύναμη ενός μιγαδικού αριθμού έχει άπειρο αριθμό πιθανών τιμών εξαιτίας της πλειότιμης φύσης του μιγαδικού λογάριθμου (δείτε παρακάτω). Η κύρια τιμή είναι μία μοναδική τιμή που επιλέγεται από αυτές με βάση ένα κανόνα ο οποίος, ανάμεσα στις άλλες ιδιότητές του, διασφαλίζει ότι οι δυνάμεις μιγαδικών αριθμών με θετικό πραγματικό μέρος και μηδενικό φανταστικό μέρος δίνουν την ίδια τιμή με την αντίστοιχη δύναμη πραγματικού αριθμού. Η ύψωση σε μιγαδική δύναμη ενός πραγματικού είναι τυπικά διαφορετική πράξη από την ανάλογη για μιγαδικό αριθμό. Ωστόσο στην κοινή περίπτωση του θετικού πραγματικού αριθμού η κύρια τιμή είναι η ίδια. Οι δυνάμεις αρνητικών πραγματικών αριθμών δεν ορίζονται πάντα και είναι ασυνεχείς ακόμα και όταν ορίζονται. Όταν εμπλεκονται μιγαδικοί αριθμού συνήθως χρησιμοποιείται η πράξη των μιγαδικών. Για μιγαδικούς αριθμούς α και b με α ≠ 0, ο συμβολισμός αb είναι αμφίσημος κατά την ίδια έννοια που είναι και ο log α. Για να υπολογιστεί η τιμή αb, πρώτα πρέπει να επιλεγεί ένας λογάριθμος του α, έστω log α. Η επιλογή μπορεί να είναι η κύρια τιμή Log α (το προκαθορισμένο, αν δεν δίνεται άλλη διευκρίνηση), ή πιθανώς μια τιμή που δίνεται από κάποιον άλλο κλάδο του log z προκαθορισμένο εκ των προτέρων. Επειτα χρησιμοποιώντας την μιγαδική εκθετική συνάρτηση ορίζεται: a b = e b log a {\displaystyle a^{b}=e^{b\log a}} Επειδή αυτό συμφωνεί με τον προηγούμενο ορισμό στην περίπτωση όπου α είναι θετικός πραγματικός αριθμός και χρησιμοποείται η κύρια τιμή του log α. Αν το b είναι ακέραιος, τότε η τιμή του αb είναι ανεξάρτητη από την επιλογή του log α, και συμφωνεί με τον προηγούμενο ορισμό για ακέραιο εκθέτη. Αν το b είναι ρητός αριθμός n/m (n, m πρώτοι μεταξύ τους και m > 0) τότε οι άπειρες επιλογές για log α αποδίδουν μόνο m διαφορετικές τιμές για το αb. Αυτές οι τιμές είναι οι m μιγαδικές λύσεις z της εξίσωσης zm = αn. Αν b είναι άρρητος αριθμός, τότε οι άπειρες επιλογές για το log α οδηγούν σε άπειρες διακριτές τιμές για το αb. Ο υπολογισμός των μιγαδικών δυνάμεων γίνεται μετατρέποντας την βάση α σε πολική μορφή, όπως περιγράφεται αναλυτικά παρακάτω. Παρόμοια δομή εφαρμόζεται και στις τετράδες (Quaternions). Ένας μιγαδικός αριθμός α τέτοιος ώστε αn = 1 για θετικό ακέραιο n ονομάζεται n-οστή ρίζα της μονάδος. Γεωμετρικά, οι n-οστές ρίζες της μονάδας κείτονται σε μοναδιαίο κύκλο στο μιγαδικό επίπεδο στης κορυφές ενός κανονικού n-γώνου με την μία κορυφή να είναι στον πραγματικό αριθμό 1. Αν zn = 1 όμως zk ≠ 1 για όλους τους φυσικούς αριθμούς k τέτοιους ώστε 0 < k < n, τότε το z καλείται αρχική ρίζα της μονάδος. Η αρνητική μονάδα -1 είναι η μοναδική αρχική τετραγωνική ρίζα της μονάδας. Η φανταστική μονάδα i είναι μία από τις δύο αρχικές 4ες ρίζες της μονάδος, η άλλη είναι το -i. Ο αριθμός e2πi (1/n) είναι η αρχική n-οστή ρίζα της μονάδος με το μικρότερο θετικό όρισμα. (Κάποιες φορές αποκαλείται και κύρια n-οστή ρίζα της μονάδας, αλλά δεν είναι καθολική ορολογία και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την κύρια τιμή της √1 η οποια είναι 1.) Οι άλλες n-οστές ρίζες της μονάδας δίδονται από τη σχέση ( e 2 π i ( 1 / n ) ) k = e 2 π i k / n {\displaystyle \left(e^{2\pi i(1/n)}\right)^{k}=e^{2\pi ik/n}} για 2 ≤ k ≤ n. Αν και υπάρχουν άπειρες πιθανές τιμές για ένα γενικό μιγαδικό αλγόριθμο, υπάρχει πεπερασμένος αριθμός τιμών για τη δύναμη az στην σημαντική ειδική περίπτωση όπου z = 1/n και n είναι θετικός ακέραιος. Αυτές είναι οι n-οστές ρίζες του α, είναι οι λύσεις της εξίσωσης xn = α. Όπως και με τις πραγματικές ρίζες, η δεύτερη ρίζα ονομάζεται τετραγωνική, και η τρίτη, κυβική ρίζα. Είναι βολικό να ορίζεται η α1/n ως η κύρια τιμή της ρίζας. Αν α είναι θετικός πραγματικός αριθμός, είναι βολικό επίσης να επιλεγεί ένας θετικός πραγματικός ως η κύρια τιμή της ρίζας α1/n. Για μιγαδικούς αριθμούς εν γένει επιλέγεται η n-οστή ρίζα με το μικρότερο όρισμα ως κύρια τιμή, όπως και με τις κύριες τιμές των ριζών της μονάδας. Το σύνολο των n-στών ριζών ενός μιγαδικού α υπολογίζεται πολαπλασιάζονταν την κύρια τιμή α1/n με κάθε μία από τις n-οστές ρίζες της μονάδος. Για παράδειγμα, οι τέταρτες ρίζες του 16 είναι 2, -2, 2i, και -2i, επειδή η κύρια τιμή της τέταρτης ρίζας του 16 είναι 2 και οι τέταρτες ρίζες της μονάδος είναι 1, −1, i, και −i. Είναι συχνά ευκολότερο να υπολογιστούν μιγαδικές δυνάμεις γράφοντας τον αριθμό σε πολική μορφή. Κάθε μιγαδικός αριθμός z μπορεί να γραφτεί στην πολική μορφή z = r e i θ = e ln ( r ) + i θ , {\displaystyle z=re^{i\theta }=e^{\ln(r)+i\theta }\,,} Όπου r είναι μη αρνητικός πραγματικός και θ είναι το όρισμα του z. Η πολική μορφή έχει απλή γεωμετρική ερμηνεία: αν ένας μιγαδικός αριθμός u + iv εκληφθεί ότι αναπαριστά το σημείο (u, v) στο μιγαδικό επίπεδο χρησιμοποιώντας τις καρτεσιανές συντεταγμένες, τότε (r, θ) είναι το ίδιο σημείο σε πολικές συντεταγμένες. Δηλαδή r είναι η ακτίνα (radius) r2 = u2 + v2 και θ είναι η γωνία θ = atan2(v, u). Η πολική γωνία θ είναι δεν έχει συγκεκριμένη τιμή καθώς οποιοδήποτε πολλαπλάσιου του 2π και να προστεθεί σε αυτή δεν αλλάζει η θέση του σημείου. Κάθε επιλογή γωνίας θ δίνει εν γένει μια διαφορετική πιθανή τιμή για την δύναμη. Μία τομή διακλαδώσεως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να επιλεχθεί μία συγκεκριμένη τιμή. Η κύρια τιμή (η πιο κοινή τομή διακλαδώσεως), αντιστοιχεί σε θ στο διάστημα (−π, π]. Για μιγαδικούς αριθμούς με θετικό πραγματικό μέρος και μηδενικό φανταστικό μέρος, η χρήση της κύριας τιμής δίνει το ίδιο αποτέλεσμα με τον αντίστοιχο πραγματικό αριθμό. Προκειμένου να υπολογιστεί η μιγαδική δύναμη αb, γράφεται το α σε πολική μορφή: a = r e i θ {\displaystyle a=re^{i\theta }\,} .τότε log a = log r + i θ , {\displaystyle \log a=\log r+i\theta \,,} και συνεπως a b = e b log a = e b ( log r + i θ ) . {\displaystyle a^{b}=e^{b\log a}=e^{b(\log r+i\theta )}.\,} Αν το b αναλυθεί ως c + di, τότε ο τύπος για το αb μπορεί να γραφτεί πιο ρητά ως ( r c e − d θ ) e i ( d log r + c θ ) = ( r c e − d θ ) [ cos ( d log r + c θ ) + i sin ( d log r + c θ ) ] . {\displaystyle \left(r^{c}e^{-d\theta }\right)e^{i(d\log r+c\theta )}=\left(r^{c}e^{-d\theta }\right)\left[\cos(d\log r+c\theta )+i\sin(d\log r+c\theta )\right].} Αυτός ο τελικός τύπος επιτρέπει τον εύκολο υπολογισμό των μιγαδικών δυνάμεων από αναλύσεις της βάσης σε πολική μορφή και του εκθέτη σε καρτεσιανή μορφή. Φαίνεται εδώ και σε πολική και σε καρτεσιανή μορφή (μέσω της ταυτότητας Euler). Τα ακόλουθα παραδείγματα κάνουν χρήση της κύριας τιμής, της τομής διακλάδωσης ώστε το θ να είναι στο διάστημα (−π, π]. Για να υπολογιστεί το ii, γράφεται το i σε πολική και καρτεσιανή μορφή: i = 1 ⋅ e i π / 2 , {\displaystyle i=1\cdot e^{i\pi /2},\,} i = 0 + 1 i . {\displaystyle i=0+1i.\,} Τότε με τον παραπάνω τύπο, για r = 1, θ = π/2, c = 0, και d = 1, προκύπτει: i i = ( 1 0 e − π / 2 ) e i ( 1 ⋅ log 1 + 0 ⋅ π / 2 ) = e − π / 2 ≈ 0.2079. {\displaystyle \ i^{i}=\left(1^{0}e^{-\pi /2}\right)e^{i(1\cdot \log 1+0\cdot \pi /2)}=e^{-\pi /2}\approx 0.2079.} Παρομοίως βρίσκεται το (−2)3 + 4i, υπολογίζεται πρώτα η πολική μορφή του -2, − 2 = 2 e i π , {\displaystyle -2=2e^{i\pi }\,,} και γίνεται χρήση του παραπάνω τύπου ώστε να υπολογιστεί το ( − 2 ) 3 + 4 i = ( 2 3 e − 4 π ) e i ( 4 log ( 2 ) + 3 π ) ≈ ( 2.602 − 1.006 i ) ⋅ 10 − 5 . {\displaystyle (-2)^{3+4i}=\left(2^{3}e^{-4\pi }\right)e^{i(4\log(2)+3\pi )}\approx (2.602-1.006i)\cdot 10^{-5}.} Η τιμή μίας μιγαδικής δύναμης εξαρτάται από τον κλάδο που χρησιμοποιείται. Για παράδειγμα, αν η πολική μορφή i = 1ei(5π/2) χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό του i i, η δύναμη υπολογίζεται e−5π/2, η κύρια τιμή του i i, που υπολογίστηκε παραπάνω, είναι e−π/2. Το σύνολο όλων των πιθανών τιμών του i i δίνεται από: i = 1 ⋅ e i π / 2 + i 2 π k , o ´ π o υ k α κ ϵ ´ ρ α ι o ς {\displaystyle i=1\cdot e^{i\pi /2+i2\pi k},{\acute {o}}\pi o\upsilon \ k\ \alpha \kappa {\acute {\epsilon }}\rho \alpha \iota o\varsigma \,} i i = e i ( i π / 2 + i 2 π k ) , {\displaystyle i^{i}=e^{i\left(i\pi /2+i2\pi k\right)},} = e − ( π / 2 + 2 π k ) . {\displaystyle =e^{-\left(\pi /2+2\pi k\right)}.} Συνεπώς υπάρχουν άπειρες τιμές που είναι πιθανές τιμές του i i, μία για κάθε ακέραιο k. Όλες έχουν μηδενικό φανταστικό μέρος, έτσι μπορεί να ειπωθεί ότι το i i έχει άπειρες έγκυρες πραγματικές τιμές. Κάποιες ταυτότες για δυνάμεις και λογαρίθμους που ισχύουν για τους πραγματικούς αριθμούς δεν ισχύουν για τους μιγαδικούς, ανεξαρτήτως του πως θα οριστεί η μιγαδική δύναμη και ο μιγαδικός λογάριθμος. Για παράδειγμα: Η ταυτότητα log(αb) = b · log α ισχύει όταν ο α είναι θετικός πραγματικός αριθμός και ο b είναι πραγματικός. Όμως στον κύριο κλάδο των μιγαδικών λογαρίθμων ισχύει π.χ. i π = log ( − 1 ) = log ( ( − i ) 2 ) ≠ 2 log ( − i ) = 2 ( − i π / 2 ) = − i π . {\displaystyle i\pi =\log(-1)=\log((-i)^{2})\,\neq \,2\log(-i)=2(-i\pi /2)=-i\pi .} Ανεξαρτήτως του ποιος κλάδος λογαρίθμων θα χρησιμοποιηθεί, θα εμφανίζονται παρόμοιες ανωμαλίες. Το καλύτερο που μπορεί να γίνει (αν χρησιμοποιηθεί αυτό το αποτέλεσμα) είναι: log ( a b ) ≡ b ⋅ log ( a ) ( mod 2 π i ) . {\displaystyle \log(a^{b})\equiv b\cdot \log(a){\pmod {2\pi i}}.} Αυυή η ταυτότητα δεν ισχύει ούτε όταν ο λογάριθμος εκλαμβάνεται ως πλειότιμη συνάρτηση. Οι πιθανές τιμές του log(αb) περιέχουν τις τιμές του b · log α ως υποσύνολο. Χρησιμοποιώντας το συμβολισμό Log(α) για την κύρια τιμή του log(α) και m, n ως δύο τυχαίους ακέραιους οι πιθανές τιμές και των δύο μερών είναι: { log ( a b ) } = { b ⋅ Log ( a ) + b ⋅ 2 π i n + 2 π i m } , {\displaystyle \left\{\log(a^{b})\right\}=\left\{b\cdot \operatorname {Log} (a)+b\cdot 2\pi in+2\pi im\right\},} { b ⋅ log ( a ) } = { b ⋅ Log ( a ) + b ⋅ 2 π i n } . {\displaystyle \left\{b\cdot \log(a)\right\}=\left\{b\cdot \operatorname {Log} (a)+b\cdot 2\pi in\right\}.} Οι ταυτότητες (ab)c = αcbc και(α/b)c = αc/bc είναι έγκυρες όταν α και b είναι θετικοί πραγματικοί αριθμοί και c είναι πραγματικός αριθμός. Όμως ο υπολογισμός χρησιμοποιώντας τον κύριο κλάδο δείχνει ότι 1 = ( − 1 × − 1 ) 1 / 2 ≠ ( − 1 ) 1 / 2 ( − 1 ) 1 / 2 = − 1 , {\displaystyle 1=(-1\times -1)^{1/2}\not =(-1)^{1/2}(-1)^{1/2}=-1,} και i = ( − 1 ) 1 / 2 = ( 1 − 1 ) 1 / 2 ≠ 1 1 / 2 ( − 1 ) 1 / 2 = 1 i = − i . {\displaystyle i=(-1)^{1/2}=\left({\frac {1}{-1}}\right)^{1/2}\not ={\frac {1^{1/2}}{(-1)^{1/2}}}={\frac {1}{i}}=-i.} Από την άλλη, όταν c είναι ακέραιος, οι ταυτότητες είναι έγκυρες για όλους του μη μηδενικούς μιγαδικούς. Αν η ύψωση σε δύναμη θεωρηθεί πλειότιμη συνάρτηση τότε οι πιθανές τιμές του (−1×−1)1/2 είναι {1, −1}. Η ταυτότητα ισχύει, λέγοντας όμως ότι {1} = {(−1×−1)1/2} είναι λάθος.Η ταυτότητα (eα)b = eab ισχύει για πραγματικούς αριθμου΄ς α και b, όμως υποθέτωντας ότι ισχύει και για μιγαδικούς οδηγεί στο ακόλουθο παράδοξο, που ανακαλύφθηκε το 1827 από τον Clausen:για οποιονδήποτε ακέραιο n, προκύπτει: e 1 + 2 π i n = e 1 e 2 π i n = e ⋅ 1 = e ; {\displaystyle e^{1+2\pi in}=e^{1}e^{2\pi in}=e\cdot 1=e\,;} ( e 1 + 2 π i n ) 1 + 2 π i n = e ; {\displaystyle \left(e^{1+2\pi in}\right)^{1+2\pi in}=e\,;} e 1 + 4 π i n − 4 π 2 n 2 = e ; {\displaystyle e^{1+4\pi in-4\pi ^{2}n^{2}}=e\,;} e 1 e 4 π i n e − 4 π 2 n 2 = e ; {\displaystyle e^{1}e^{4\pi in}e^{-4\pi ^{2}n^{2}}=e\,;} e − 4 π 2 n 2 = 1 . {\displaystyle e^{-4\pi ^{2}n^{2}}=1\,.} που όμως είναι ψευδές όταν ο ακέραιος n είναι μη μηδενικός. Υπάρχουν κάποια προβλήματα στον συλλογισμό: Το κύριο σφάλμα είναι ότι αλλάζοντας την σειρά της ύψωσης σε δύναμη πηγαίνοντας από την γραμμή δύο στην τρία αλλάζει και η επιλογή της κύριας τιμής. Από την οπτική γωνία της πλειότιμης συνάρτησης το πρώτο σφάλμα εμφανίζεται πιο νωρίς, υποννοείται στην πρώτη γραμμή και δεν είναι εμφανές. Είναι το ότι το e είναι πραγματικός αριθμός ενώ το αποτέλεσμα e1+2πin είναι μιγαδικός αριθμός που αναπαριστάται καλύτερα ως e+0i. Αντικαθιστώντας την μιγαδική δύναμη με πραγματική στη δεύτερη γραμμή κάνει την δύναμη να έχει πολλές πιθανές τιμές. Αλλάζοντας τη σειρά με την οποία γίνεται η ύψωση σε δύναμη από τη γραμμή δύο στην τρία επίσης επιρεάζει το πόσες πιθανές τιμές μπορεί να έχει το αποτέλεσμα. Οι περισσότεροι συγγραφείς συμφωνούν με τα παρακάτω που σχετίζονται με το 00, παίρνουν όμως διαφορετικές αποφάσεις όταν πρόκειται να ορίσουν το 00 ή όχι: δείτε την επόμενη υποενότητα. Στις περισσότερες περιπτώσεις που δεν έχουν να κάνουν με την συνέχεια στον εκθέτη, ερμηνεύοντας το 00 ως 1 απλοποιεί τους τύπους και μηδενίζει την ανάγκη για ειδικές περιπτώσεις στα θεωρήματα. (Δείτε την επόμενη παράγραφο για περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με συνέχεια.) Για παράδειγμα: Θεωρώντας το α0 ως κενό γινόμενο του εποδίδεται η τιμή 1, ακόμα και όταν α=0. Η συνδυαστική ερμηνεία του 00 είναι ο αριθμός των κενών πλειάδων στοιχείων από το κενό σύνολο. Υπάρχει μία ακριβώς κενή πλειάδα. Ισοδύναμα, το 00 ερμηνεύεται στο πλαίσιο των συνόλων ως ο αριθμός των συναρτήσεων από το κενό σύνολο προς το κενό σύνολο. Υπάρχει ακριβώς μία τέτοια συνάρτηση, η κενή συνάρτηση. Ο συμβολισμός ∑ a n x n {\displaystyle \textstyle \sum a_{n}x^{n}} για τα πολυώνυμα και τις δυναμοσειρές βασίζεται στον ορισμό 00 = 1. Ταυτότητες όπως η 1 1 − x = ∑ n = 0 ∞ x n {\displaystyle {\frac {1}{1-x}}=\sum _{n=0}^{\infty }x^{n}} και e x = ∑ n = 0 ∞ x n n ! {\displaystyle e^{x}=\sum _{n=0}^{\infty }{\frac {x^{n}}{n!}}} καθώς και το διωνυμικό θεώρημα ( 1 + x ) n = ∑ k = 0 n ( n k ) x k {\displaystyle (1+x)^{n}=\sum _{k=0}^{n}{\binom {n}{k}}x^{k}} δεν ισχύουν για x = 0 εκτός και άν00 = 1. Στον διαφορικό λογισμό, ο ο κανόνας d d x x n = n x n − 1 {\displaystyle \textstyle {\frac {d}{dx}}x^{n}=nx^{n-1}} δεν είναι έγκυρος για n = 1 στο x = 0 αν δεν ισχύει 00 = 1.Από την άλλη, όταν το 00 προκύπτει από όριο της μορφής lim ( x , y ) → ( 0 , 0 ) x y {\displaystyle \lim _{(x,y)\rightarrow (0,0)}x^{y}} , πρέπει να εκλαμβάνεται ως απροσδιόριστη μορφή. Τα όρια που περιλαμβάνουν αλγεβρικούς υπολογισμούς πρέπει να αποτιμούνται με την αντικατάσταση υποεκφράσεων από τα όριά τους, αν η έκφραση που προκύπτει δεν προσδιορίζει το αρχικό όριο, η έκφραση είναι γνωστή ως απροσδιόριστη μορφή. Στην πραγματικότητα, όταν f(t) και g(t) είναι συναρτήσεις με πραγματικές τιμές που και οι δύο προσεγγίζουν το 0 (καθώς το t τείνει σε ένα πραγματικό αριθμό ή το ±∞), με f(t) > 0, η συνάρτηση f(t)g(t) δεν είναι αναγκαίο να τείνει στο 1. Αναλόγως με τις f και g, το όριο f(t)g(t) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε μη αρνητικός αριθμός ή το +∞, ή μπορεί να είναι απροσδιόριστο. Για παράδειγμα, t → 0+ όμως τα όρια είναι διαφορετικά: lim t → 0 + t t = 1 , lim t → 0 + ( e − 1 / t 2 ) t = 0 , lim t → 0 + ( e − 1 / t 2 ) − t = + ∞ , lim t → 0 + ( e − 1 / t ) a t = e − a {\displaystyle \lim _{t\to 0^{+}}{t}^{t}=1,\quad \lim _{t\to 0^{+}}(e^{-1/t^{2}})^{t}=0,\quad \lim _{t\to 0^{+}}(e^{-1/t^{2}})^{-t}=+\infty ,\quad \lim _{t\to 0^{+}}(e^{-1/t})^{at}=e^{-a}} . Έτσι το 00 είναι απροσδιόριστη μορφή. Αυτή η συμπεριφορά δείχνει ότι οι συνάρτηση δύο μεταβλητών xy, αν και συνεχής στο σύνολο {(x,y): x > 0}, δεν μπορεί να γενικευτεί σε συνεχή συνάρτηση σε οποιοδήποτε σύνολο περιέχει το (0,0), ανεξαρτήτως του πως ορίζεται το 00. Ωστόσο υπό συνθήκες, όπως αν αμφότερες οι f και g είναι αναλυτικές συναρτήσεις και η f είναι μη αρνητική, το όριο από τα δεξιά είναι πάντα 1.Στους μιγαδικούς αριθμούς, η συνάρτηση zw ορίζεται για μη μηδενικό z επιλέγοντας ένα κλάδο του log z και θέτοντας zw := ew log z, αλλά δεν υπάρχει κλάδος του log z που να ορίζεται στο z = 0, πόσο μάλλον σε μία γειτονιά του 0. Διαφορετικοί συγγραφείς ερμηνεύουν την κατάσταση που περιγράφηκε παραπάνω με διαφορετικό τρόπο: Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η καλύτερη τιμή για το 00 εξαρτάται από τα συμφραζόμενα, και έτσι ο ορισμός του για όλα είναι προβληματικός. Σύμφωνα με τον Μπένσον (Benson 1999), «η επιλογή για το άν θα οριστεί το 00 εξαρτάται από το πόσο βολικό είναι και όχι από το πόσο σωστό είναι.» Άλλοι ισχυρίζονται ότι το 00 είναι 1. Σύμφωνα με την σ.408 του Knuth (1992), «πρέπει να είναι 1», αν και συνεχίζει λέγοντας ότι ο «Cauchy είχε καλούς λόγους ώστε να θεωρεί το 00 ως απροσδιόριστη οριακή μορφή» και ότι «υπό αυτή την πιο έντονη έννοια, η τιμή του 00 είναι λιγότερο ορισμένη από, έστω, την τιμή του 0+0» (η έμφαση του πρωτότυπου).Η διαμάχη συνεχίζεται τουλάχιστον από τις αρχές του 19ου αιώνα. Εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι μαθηματικοί συμφωνούσαν ότι 00 = 1, μέχρι που το 1821 ο Cauchy καταχώρισε το 00 μαζί με εκφράσεις όπως το 0 0 {\displaystyle {\tfrac {0}{0}}} στο πίνακα με τις απροσδιόριστες μορφές. Την δεκαετία του 1830 ο Libri δημοσίευσε ένα μη πειστικό επιχείρημα υπέρ του 00 = 1, και ο Möbius πήρε το μέρος του, ισχυριζόμενος ότι lim t → 0 + f ( t ) g ( t ) = 1 {\displaystyle \lim _{t\to 0^{+}}f(t)^{g(t)}=1} οποτεδήποτε lim t → 0 + f ( t ) = lim t → 0 + g ( t ) = 0. {\displaystyle \lim _{t\to 0^{+}}f(t)=\lim _{t\to 0^{+}}g(t)=0.} Ένας σχολιαστής που υπέγραψε απλά ως «S» παρείχε το αντιπαράδειγμα του (e−1/t)t, γεγονός που σίγασε την διαμάχη για ένα διάστημα, με την κατάληξη ότι το 00 θα έπρεπε να είναι αόριστο. Πρότυπο κινητής υποδιαστολής του IEEE Το πρότυπο κινητής υποδιαστολής IEEE 754-2008 χρησιμοποιείται για τον σχεδιασμό των περισσοτέρων βιβλιοθηκών κινητής υποδιαστολής. Προτείνει ένα αριθμό διαφορετικών συναρτήσεων για τον υπολογισμό μίας δύναμης: Η pow χειρίζεται το 00 ως 1. Αυτή είναι η παλαιότερα ορισμένη έκδοση. Αν η δύναμη είναι ακέραιος τότο το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με την powr (εκτός από κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις). Η pown χειρίζεται το 00 ως 1. Η δύναμη πρέπει να είναι ακέραιος. Η τιμή ορίζεται για αρνητικές βάσεις, π.χ. pown(−3,5) βγάζει −243. Η powr χειρίζεται το 00 ως NaN (Not-a-Number - όχι αριθμός, αόριστο). Η τιμή είναι επίσης NaN για περιπτώσεις όπως powr(-3,2) όπου η βάση είναι μικρότερη του μηδενός. Η τιμή ορίζεται ως epower×log(base). Γλώσσες προγραμματισμού Οι περισσότερες γλώσσες προγραμματισμού με συνάρτηση δύναμης υλοποιούνται χρησιμοποιώντας την συνάρτηση pow του IEEE και συνεπώς αποτιμούν το 00 ως 1. Τα μεταγενέστερα πρότυπα της C και της C++ περιγράφουν αυτή τη συμπεριφορά ως μη κανονική. Η μέθοδος System.Math.Pow του .NET Framework επείσης χειρίζεται το 00 ως 1. Στην ενότητα μηδέν στη μηδενική δύναμη υπάρχουν κάποια παραδείγματα ορίων τα οποία είναι της απροσδιόριστης μορφής 00. Τα όρια σε αυτά τα παραδείγματα υπάρχουν, αλλά έχουν διαφορετικές τιμές, δείχνοντας ότι η συνάρτηση δύο μεταβλητών xy δεν έχει όριο στο σημείο (0,0). Το ζήτημα είναι σε ποια σημεία έχει όριο αυτή η συνάρτηση. Πιο συγκεκριμένα, έστω η συνάρτηση f(x,y) = xy, ορισμένη στο D = {(x,y) ∈ R2 : x > 0}. Τότε το D μπορεί να ειδωθεί ως υποσύνολο του R2 (ήτοι το σύνολο όλων των ζευγών (x,y) με τα x,y να ανήκουν στην εκτεταμένη ευθεία των πραγματικών R = [−∞, +∞] εφοδιασμένο με γινόμενη τοπολογία), το οποίο θα περιέχει όλα τα σημεία στα οποία η συνάρτηση f έχει όριο. Η f έχει όριο σε όλα τα οριακά σημεία του D εκτός από το (0,0), (+∞,0), (1,+∞) και (1,−∞). Σύμφωνα με αυτό μπορεί κανείς να ορίσει τις δυνάμεις xy διά της συνέχειας οποτεδήποτε 0 ≤ x ≤ +∞, −∞ ≤ y ≤ +∞, ακτό από τα 00, (+∞)0, 1+∞ και 1−∞, τα οποία παραμένουν απροσδιόριστες μορφές. Υπό αυτόν τον ορισμό διά της συνέχειας, προκύπτει: α+∞ = +∞ και α−∞ = 0, όταν 1 < α ≤ +∞. α+∞ = 0 και α−∞ = +∞, όταν 0 ≤ α < 1. 0b = 0 και (+∞)b = +∞, όταν 0 < b ≤ +∞. 0b = +∞ και (+∞)b = 0, όταν −∞ ≤ b < 0.Αυτές οι δυνάμεις υπολογίζονται παίρνοντας τα όρια του xy για θετικές τιμε΄ς του x. Αυτή η μέθοδος δεν επιτρέπει ορισμό του xy όταν x < 0, καθώς τα ζεύγη (x,y) με x < 0 δεν είναι οριακά σημεία του D. Από την άλλη, όταν ο n είναι ακέραιος, η δύναμη xn έχει σημασία για όλες τις τιμές του x, συμπεριλαμβανομένων και των αρνητικών. Αυτό μπορεί να κάνει τον ορισμό 0n = +∞ προβληματικό για αρνητικά n όταν το n είναι περιττός, καθώς σε αυτή την περίπτωση tn → +∞ καθώς το t τείνει στο 0 από θετικές τιμές αλλά όχι αρνητικές. Η απλούστερη μέθοδος για τον υπολογισμό αn απαιτεί n−1 πράξεις πολλαπλασιασμού, όμως μπορεί να υπολογιστεί πιο αποδοτικά όπως φαίνεται στο παράδειγμα που ακολουθεί. Για να υπολογιστεί το 2100, ας σημειωθεί ότι 100 = 64 + 32 + 4. Οι υπολογισμοί γίνονται με την ακόλουθη σειρά: 22 = 4 (22)2 = 24 = 16 (24)2 = 28 = 256 (28)2 = 216 = 65,536 (216)2 = 232 = 4,294,967,296 (232)2 = 264 = 18,446,744,073,709,551,616 264 232 24 = 2100 = 1,267,650,600,228,229,401,496,703,205,376Έτσι απαιτούνται μόνο 8 πράξεις πολλαπλασιασμού αντί για 99 (καθώς το τελευταίο γινόμενο απαιτεί 2 πολλαπλασιαμούς). Εν γένει, ο αριθμός πράξεων πολλαπλασιασμού που απαιτείται για να υπολογιστεί το αn μπορεί να μειωθεί σε Θ(log n) χρησιμοποιώντας ύψωση σε δύναμη δια του τετραγωνισμού ή (πιο γενικά) ύψωση σε δύναμη με αλυσίδα πρόσθεσης. Βρίσκοντας την ελάχιστη ακολουθία πολλαπλασιασμών (το ελάχιστο μήκος αλυσίδας πρόσθεσης για τον εκθέτη) για το αn είναι δύσκολο πρόβλημα για το οποίο δεν είναι γνωστοί ακόμα αποδοτικοί αλγόριθμοι, υπάρχουν όμως διαθέσιμοι αρκετά αποδοτικοί ευριστικοί αλγόριθμοι. Τοποθετώντας ένα ακέραιο εκθέτη μετά το όνομα ή το σύμβολο μίας συνάρτησης, σαν η συνάρτηση να υψώνονταν σε δύναμη, κατά κοινή χρήση σημαίνει επεναλαμβανόμενη σύνθεση συναρτήσεων παρά επαναλαμβανόμενο πολλαπλασιασμό. Συνεπώς το f3(x) μπορεί να σημαίνει f(f(f(x))), και πιο συγκεκριμένα το f −1(x) συνήθως συμβολίζει την αντίστροφη συνάρτηση της f. Οι επαναλαμβανόμενες συναρτήσεις έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη μελέτη των φράκταλ και των δυναμικών συστημάτων. Ο Babbage ήταν ο πρώτος που μελέτησε το πρόβλημα εύρεσης της τετραγωνικής ρίζας συνάρτησης f1/2(x). Για ιστορικούς ωστόσο λόγους, ισχύει ειδική σύνταξη για τις τριγωνομετρικές συναρτήσεις: ένας θετικός εκθέτης στο όνομα της συνάρτησης σημαίνει ότι το αποτέλεσμα υψώνεται σε αυτή τη δύναμη, ενώ ο εκθέτης -1 υποδηλώνει την αντίστροφη συνάρτηση. Έτσι, sin2x είναι απλώς συντομογραφία του (sin x)2 χωρίς την χρήση παρενθέσεων, ενώ το sin−1x αναφέρεται στην αντίστροφη συνάρτηση του ημιτόνου, που ονομάζεται arcsin x. Δεν υπάρχει ανάγκη για συντομογραφίες των αντίστροφων τριγωνομετρικών συναρτήσεων καθώς κάθε μία έχει το δικό της όνομα και συντομογραφία. Για παράδειγμα 1/sin x = (sin x)−1 είναι csc x (συντέμνουσα). Παρόμοια σύμβαση ισχύει και για τους λογάριθμους, όπου log2x συνήθως σημαίνει (log x)2, και όψι log log x. Η ύψωση σε ακέραιο εκθέτη μπορεί να οριστεί για αρκετές γενικές δομές στην αφηρημένη άλγεβρα. Έσρω X ένα σύνολο με μία προσεταιριστική κατά δύναμη διμελή πράξη η οποία γράφεται πολλαπλασιαστικά. Τότε το xn ορίζεται για κάθε στοιχείο x του X και οποιονδήποτε μη μηδενικό φυσικό αριθμό n ως το γινόμενο n αντιγράφων του x, το οποίο αναδρομικά ορίζεται ως x 1 = x {\displaystyle x^{1}=x\,} x n = x n − 1 x γ ι α n > 1 {\displaystyle x^{n}=x^{n-1}x\ \gamma \iota \alpha \ \ n>1} και έχει τις ακόλουθες ιδιότητες ( x i x j ) x k = x i ( x j x k ) {\displaystyle \ (x^{i}x^{j})x^{k}=x^{i}(x^{j}x^{k})} (προσεταιριστική κατά δύναμη ιδιότητα), x m + n = x m x n {\displaystyle \ x^{m+n}=x^{m}x^{n}} ( x m ) n = x m n {\displaystyle \ (x^{m})^{n}=x^{mn}} Αν η πράξη έχει ένα αμφίπλευρο ταυτοτικό στοιχείο 1 (που συχνά συμβολίζεται ως e), τότε το x0 ορίζεται να είναι ίσο με 1 για οποιοδήποτε x. x 1 = 1 x = x , {\displaystyle \ x1=1x=x,} αμφίπλευρη ταυτότητα x 0 = 1 {\displaystyle \ x^{0}=1} Αν η πράξη έχει επίσης αμφίπλευρα αντίστροφα στοιχεία, και ο πολλαπλασιασμός είναι προσεταιριστικός τότε το μάγμα είναι ομάδα. Το αντίστροφο του x μπορεί να συμβολιστεί ως x−1 και ακολουθεί όλυος τους σηνήθεις κανόνες των εκθετών. x x − 1 = x − 1 x = 1 , {\displaystyle \ xx^{-1}=x^{-1}x=1,} Αμφίπλευρη αντιστροφή ( x y ) z = x ( y z ) , {\displaystyle \ (xy)z=x(yz),} προσεταιριστικότητα x − n = ( x − 1 ) n {\displaystyle \ x^{-n}=\left(x^{-1}\right)^{n}} x m − n = x m ⋅ x − n {\displaystyle \ x^{m-n}=x^{m}\cdot x^{-n}} Αν η πράξη του πολλαπλασιασμού είναι αντιμεταθετική (όπως για παράδειγμα στις αβελιανές ομάδες, τότε ισχύει το ακόλουθο: ( x y ) n = x n y n {\displaystyle \ (xy)^{n}=x^{n}y^{n}} Αν η διμελής πράξη γραφή προσθετικά, όπως γίνεται συχνά για τις αβελιανές ομάδες, τότε η το δεδομένο «ύψωση σε δύναμη είναι επαναλαμβανόμενος πολλαπλασιασμός» μπορεί να επανερμηνευθεί ως «ο πολλαπλασιασμός είναι επαναλαμβανόμενη πρόσθεση». Έτσι κάθε ένας από τους παραπάνω κανόνες της ύψωσης σε δύναμη έχει το ανάλογό του στους κανόνες του πολλαπλασιασμού. Όταν υπάρχουν διάφορες πράξεις, οποιαδήποτε από τις οποίες μπορεί να επαναληφθεί εκθετικά, είναι κοινή πρακτική να υπάρχει ένδειξη για το ποια πράξη επαναλαμβάνεται τοποθετώντας το σύμβολό της στον εκθέτη. Έτσι x*n είναι x * ··· * x, ενώ x#n είναι x # ··· # x, οποιεσδήποτε και αν είναι οι πράξεις * και #. Ο εκθετικός συμβολισμό χρησιμοποιείται επίσης στη θεωρία ομάδων, ώστε να υποδηλώνει συζυγία. Δηλαδή, gh = h−1gh όπου g και h είναι τα στοιχεία κάποιας ομάδας. αν και η συζυγία υπακούει κάποιους κανόνες της ύψωσης σε δύναμη, δεν είναι παράδειγμα επαναλαμβανόμενου πολλαπλασιασμού υπό καμία έννοια. Αν το n είναι φυσικός αριθμός και το A ένα τυχαίο σύνολο, η έκφραση An χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει το σύνολο διατεταγμένων n-άδων στοιχείων του A. Αυτό είναι αντίστοιχο με το να τεθεί το An να δηλώνει το σύνολο των συναρτήσεων από το σύνολο {0, 1, 2, ..., n−1} στο σύνολο A. Η n-άδα (α0, α1, α2, ..., αn−1) αναπαριστά την συνάρτηση που αντιστοιχεί το i στο ai. Για ένα άπειρο πληθικό αριθμό κ και ένα σύνολο A, χρησιμοποιείται επίσης ο συμβολισμός Aκ για να υποδηλώσει το σύνολο των συναρτήσεων από ένα σύνολο μεγέθους κ προς το A. Αυτό κάποιες φορές γράφεται κA για να διαχωριστεί από την πληθική ύψωση σε δύναμη, όπως ορίζεται παρακάτω. Αυτή η γενικευμένη ύψωση σε δύναμη μπορεί να οριστεί και από πράξεις σε σύνολα ή για σύνολα με επιπλέον δομές. Για παράδειγμα, στη γραμμική άλγεβρα, έχει νόημα να τοποθετηθούν δείκτες στο ευθύ άθρισμα διανυσματικών χώρων επί τυχαίων συνόλων δεικτών. Έτσι μπορεί να γίνει: ⨁ i ∈ N V i , {\displaystyle \bigoplus _{i\in \mathbb {N} }V_{i},} Όπου κάθε Vi είναι ένας διανυσματικός χώρος/ Τότε αν Vi = V για κάθε i, το ευθύ άθροισμα αυτών μπορεί να γραφτεί με εκθετικό συμβολισμό ως V(+)N, ή πιο απλά VN με την σύμβαση ότι το ευθύ άθροισμα είναι το προκαθορισμένο. Είναι δυνατόν να αντικατασταθεί το σύνολο N με τον πληθικό αριθμό n ώστε να προκύψει Vn, αν και, χωρίς να επιλεγεί ένα συγκεκριμένο σύνολο με πληθικό αριθμό n, αυτό ορίζεται με ακρίβεια ισομορφισμού. Λαμβάνοντας το V ως το πεδίο του R των πραγματικών αριθμών (θεωρούμενο ως διανυσματικός χώρος επί του εαυτού του) και n να είναι κάποιος φυσικός αριθμός, προκύπτει ο Ευκλείδιος χώρος Rn. Αν στη βάση μιας πράξης ύψωσης σε δύναμη βρίσκεται ένα σύνολο, η πράξη της ύψωσης είναι το καρτεσιανό γινόμενο εκτός αν δηλωθεί διαφορετικά. Καθώς πολλαπλά καρτεσιανά γινόμενα παράγουν μία n-πλειάδα, η οποία αναπαρίσταται από μία συνάρτηση σε ένα σύνολο με κατάλληλο πληθικό αριθμό, το SN γίνεται απλά το σύνολο όλων των συναρτήσεων από το N στο S: S N ≡ { f : N → S } . {\displaystyle S^{N}\equiv \{f\colon N\to S\}.\,} Αυτό ταιριάζει με την ύψωση σε δύναμη πληθικών αριθμών, με την έννοια ότι |SN| = |S||N|, όπου |X| είναι ο πληθικός αριθμός του X. Όταν N=2={0,1}, έχουμε |2X| = 2|X|, όπου το 2X, το οποίο συνήθως συμβολίζεται PX, είναι το δυναμοσύνολο του X, κάθε υποσύνολο Y του X αντιστοιχεί μοναδικά σε μία συνάρτηση στο X που παίρνει την τιμή 1 για x ∈ Y και 0 για x ∉ Y. Σε μία κλειστή καρτεσιανή κατηγορία η εκθετική πράξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ύψωση ενός τυχαίου αντικειμένου στη δύναμη ενός άλλου τυχαίου αντικειμένου. Αυτό γενικεύει το καρτεσιανό γινόμενο στην κατηγορία των συνόλων. Αν 0 {\displaystyle 0} είναι ένα αρχικό αντικείμενο σε μία καρτεσιανή κλειστή κατηγορία, τότε το εκθετικό αντικείμενο 0 0 {\displaystyle 0^{0}} είναι ισομορφικό με οποιοδήποτε τερματικό αντικείμενο 1 {\displaystyle 1} . Όπως η ύψωση σε δύναμη φυσικών αριθμών είναι στην ουσία επαναλαμβανόμενος πολλαπλασιασμός, είναι πιθανό να οριστεί μία πράξη με βάση την επαναλαμβανόμενη ύψωση σε δύναμη. Αυτή η πράξη κάποιες φορές ονομάζεται tetration. Η επανάληψη του tetration οδηγεί σε άλλη πράξη και ούτω καθεξής. Αυτή η ακολουθία πράξεων εκφράζεται από την συνάρτηση Ackermann και τον συμβολισμό άνω βέλους Knuth. Όπως ακριβώς η δύναμη αυξάνεται ταχύτερα από ότι ο πολλαπλασιασμό, και με την σειρά του ο πολλαπλασιασμός ταχύτερα από την πρόσθεση, η δύναμη της δύναμης αυξάνει ταχύτερα από την δύναμη. Αποτιμημένες στο (3,3), η πράξεις της πρόσθεσης, πολλαπλασιασμού, ύψωσης σε δύναμη και tetration δίνουν 6, 9, 27, και 7,625,597,484,987 αντίστοιχα. Ο συμβολισμός με εκθέτη xy είναι βολικός στο χειρόγραφο αλλά μη πρακτικός για τις γραφομηχνές και τα τερματικά που έχουν όλους τους χαρακτήρες ευθυγραμισμένους. Πολλές γλώσσες προγραμματισμού έχουν εναλακτικούς τρόπους για την έκφαρση της ύψωσης σε δύναμη που δεν χρησιμοποιούν εκθέτες: x ↑ y: Algol, Commodore BASIC x ^ y: BASIC, J, MATLAB, R, Microsoft Excel, TeX (και τα παράγωγά του), TI-BASIC, bc (για ακέραιους εκθέτες), Haskell (για μη αρνητικούς ακέραιους εκθέτες), Lua, ASP και τα περισσότερα υπολογιστικά συστήματα άλγεβρας (CAS) x ^^ y: Haskell (για κλασματική βάση, ακέραιους εκθέτες), D x ** y: Ada, Bash, COBOL, Fortran, FoxPro, Gnuplot, OCaml, Perl, PL/I, Python, Rexx, Ruby, SAS, Tcl, ABAP, Haskell (για εκθέτες μεταβλητής υποδιαστολής), Turing, VHDL x⋆y: APL Power(x, y): Microsoft Excel, Delphi/Pascal pow(x, y): C, C++, PHP, Tcl x**y: Python Math.pow(x, y): Java, JavaScript, Modula-3, Standard ML Math.Pow(x, y) ή BigInteger.Pow(x, y): C# (και άλλες γλώσσες που χρησιμοποιούν την BCL) (expt x y): Common Lisp, Scheme math:pow(x, y): ErlangΣτις Bash, C, C++, C#, Java, JavaScript, Perl, PHP, Python και Ruby, το σύμβολο ^ αναπαριστά το επιπέδου bit XOR. Στην Pascal αναπαριστά την έμμεση αναφορά. Στις OCaml και Standard ML αναπαριστά παράθεση συμβολοσειρών (string concatenation). Ο όρος δύναμη χρησιμοποιήθηε από τον έλληνα μαθηματικό Ευκλείδη για το τετράγωνο μίας ευθείας. Τον 9ο αιώνα, ο Αλ Χουαρίζμι χρησιμοποίησε τους όρους mal για το τετράγωνο και kab για τον κύβο, τα οποία μεταγενέστεροι ισλαμιστές μαθηματικοί τα αναπαριστούσαν ως m και k αντίστοιχα, κατά τον 15ο αιώνα, όπως φαίνεται στο έργο του Αμπού αλ-Χασάν ιμπν Αλί αλ-Καλασαντί.Ο Nicolas Chuquet χρησιμοποίησε μία μορφή εκθετικού συμβολισμού τον 15ο αιώνα, η οποία χρησιμοποιήθηκε αργότερα από τον Henricus Grammateus και τον Μίχαελ Στίφελ τον 16ο αιώνα. Ο Σάμιουελ Τζικ (Samuel Jeake) εισήγαγε τον όρο indices (δείκτες) το 1696. Τον 16ο αιώνα ο Robert Recorde χρησιμοποίησε τους όρους τετράγωνο, κύβος, zenzizenzic (για την τέταρτη δύναμη), surfolide (πέμπτη), zenzicube (έκτη), second surfolide (εβδόμη) και Zenzizenzizenzic (ογδόη). Κάποιοι μαθηματικοί (όπως π.χ. ο Ισαάκ Νεύτων) χρησιμοποίησαν εκθέτες μόνο για δυνάμεις μεγαλύτερες του δύο, προτιμώντας να αναπαριστούν τα τετράγωνα ως επαναλαμβανόμενο πολλαπλασιασμό. Έτσι έγραφαν τα πολυώνυμα ως ax + bxx + cx3 + d. Εκθετική συνάρτηση Νιοστή ρίζα Πολλαπλασιασμός Λογάριθμος Λογαριθμική συνάρτηση | Η δύναμη είναι μαθηματική πράξη, που συμβολίζεται ως αn και περιλαμβάνει δύο αριθμούς, την βάση α και τον εκθέτη n. Όταν το n είναι θετικός αριθμός, η δύναμη αντιστοιχεί σε επαναλαμβανόμενο (ή μεγάλο) πολλαπλασιασμό, με άλλα λόγια δύναμη είναι το γινόμενο n παραγόντων, ο καθένας από τους οποίους ισούται με α: a n = a × ⋯ × a ⏟ n , {\displaystyle a^{n}=\underbrace {a\times \cdots \times a} _{n},} Κατά τον ίδιο τρόπο που ο πολλαπλασιασμός αντιστοιχεί σε επαναλαμβανόμενη (ή μεγάλη) πρόσθεση: a × n = a + ⋯ + a ⏟ n . {\displaystyle a\times n=\underbrace {a+\cdots +a} _{n}.} Ο εκθέτης είναι γραμμένος δεξιά της βάσης. Η δύναμη αn μπορεί να διαβαστεί ως α στη νιοστή δύναμη ή απλά α στη νιοστή. Κάποιοι εκθέτες έχουν ιδιαιτερότητες στην ανάγνωση: για παράδειγμα το α2 διαβάζεται συνήθως α στο τετράγωνο και το α3, α στον κύβο. Η δύναμη αn μπορεί να οριστεί και όταν το n είναι αρνητικός αριθμός για μη μηδενικό α(α διάφορο του 0). Δεν υπάρχει γενίκευση για όλους τους πραγματικούς α και n, όμως όταν η βάση α είναι θετικός πραγματικός αριθμός, το αn μπορεί να οριστεί για όλους τους πραγματικούς ή μιγαδικούς n μέσω της εκθετικής συνάρτησης ez. Οι τριγωνομετρικές συναρτήσεις μπορούν να εκφραστούν με όρους μιγαδικής δύναμης. Η δύναμη όταν ο εκθέτης είναι μητρώο χρησιμοποιείται για την επίλυση συστημάτων γραμμικών διαφορικών εξισώσεων. Η δύναμη έχει εφαρμογή και σε πολλά άλλα πεδία, όπως τα οικονομικά, η βιολογία, η χημεία, η φυσική και η επιστήμη υπολογιστών, με εφαρμογές στον ανατοκισμό, την πληθυσμιακή αύξηση, τη συμπεριφορά κυμάτων και την κρυπτογράφηση δημόσιου κλειδιού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B7_(%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC) |
Βίβιαν Λι | Η Βίβιαν Μαίρυ Χάρτλεϋ (όπως ήταν το πραγματικό της όνομα) γεννήθηκε στο Νταρτζίλινγκ της Ινδίας, όπου και έζησε μέχρι την ηλικία των 6 ετών. Ήταν κόρη του Βρετανού στρατιωτικού Έρνεστ Χάρτλεϋ και της Γκέρτρουντ Ρόμπινσον Γιάκτζι. Η μητέρα της προσπάθησε να την κάνει να εκτιμήσει τη λογοτεχνία και την έφερε σε επαφή με τα έργα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, του Λιούις Κάρολ, και του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, καθώς και με τους αρχαίους ελληνικούς μύθους. Η Βίβιαν εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε παράσταση της θεατρικής ομάδας της μητέρας της απαγγέλοντας ένα παιδικό ποίημα. Οι γονείς της επέστρεψαν στην Αγγλία το 1919 και έστειλαν την μοναχοκόρη τους σε σχολείο που διοικείτο από καλόγριες. Μια από τις φίλες της στο σχολείο ήταν η μελλοντική ηθοποιός Μωρίν Ο'Σάλλιβαν, προς την οποία εξέφρασε την επιθυμία να γίνει μεγάλη ηθοποιός.Η Βίβιαν διέκοψε τη φοίτηση της στο σχολείο εκείνο, όταν ο πατέρας της την πήρε μαζί του στην Ευρώπη, όπου φοίτησε σε διαφορετικά ευρωπαϊκά σχολεία, καθώς η οικογένειά της μετακινούνταν συνεχώς. Το 1931 επέστρεψε στην Αγγλία και αφότου παρακολούθησε μια ταινία της παλιάς της φίλης από το σχολείο, Μωρίν Ο' Σάλλιβαν, ανακοίνωσε στους γονείς της ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ο πατέρας της την έγραψε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου.Το 1931, γνώρισε και παντρεύτηκε το δικηγόρο Χέρμπερτ Λη Χόλμαν. Ο Χόλμαν που ήταν δεκατρία χρόνια μεγαλύτερός της, δεν ενέκρινε τις καλλιτεχνικές της ενασχολήσεις και την ανάγκασε να διακόψει τις σπουδές της στη Βασιλική Ακαδημία του δράματος. Το 1933 το ζεύγος απέκτησε μια κόρη, τη Σουζάν. Η Λη δεν ήταν ικανοποιημένη από την οικογενειακή ζωή. Κάποιοι φίλοι της πρότειναν έναν μικρό ρόλο στην ταινία Things Are Looking Up, η οποία σηματοδότησε το κινηματογραφικό της πρωτόλειο. Στη συνέχεια προσέλαβε έναν ατζέντη, τον Τζον Γκλίντον, ο οποίος της πρότεινε να αλλάξει το όνομά της, καθώς πίστευε ότι το Βίβιαν Χόλμαν δεν ήταν κατάλληλο για ηθοποιό. Η ίδια απέρριψε το όνομα Έιπριλ Μορν που της πρότεινε ο Γκλίντον, διατήρησε το όνομά της και υιοθέτησε ως επίθετο το μεσαίο όνομα του συζύγου της. Ο Γκλίντον την συνέστησε στο σκηνοθέτη Αλεξάντερ Κόρντα, αλλά ο Κόρντα έκρινε ότι δεν ήταν αρκετά ταλαντούχα ως ηθοποιός.Η ερμηνεία της στη θεατρική παράσταση Masc Of Virtue το 1935, έλαβε εξαιρετικές κριτικές και ακολούθησαν συνεντεύξεις και άρθρα εφημερίδων. Η εφημερίδα Daily Express, αναφέρθηκε θετικά στις ταχείες αλλαγές της έκφρασης του προσώπου της, κάτι που στο μέλλον θα γινόταν χαρακτηριστικό της. Ο Αλεξάντερ Κόρντα, αφότου παρακολούθησε την παράσταση, παραδέχθηκε το σφάλμα του και την κάλεσε να υπογράψει συμβόλαιο για μια σειρά ταινιών με την ανεξάρτητη εταιρία του. Παράλληλα συνέχισε τις εμφανίσεις της στο θέατρο. Όταν όμως ο Κόρντα μετέφερε την παράσταση σε μεγαλύτερο θέατρο, η Λη δυσκολεύτηκε να τοποθετήσει σωστά τη φωνή της, εισπράττοντας την αδιαφορία του ακροατηρίου. Οι παραστάσεις του έργου σταμάτησαν λίγες μέρες αργότερα. Το 1960, η Λη αναφέρθηκε με ανάμεικτα συναισθήματα στην πρώτη εμπειρία με την ξαφνική φήμη και τις διθυραμβικές κριτικές, λέγοντας: Μερικοί κριτικοί είχαν την ανοησία να πουν ότι ήμουν μεγάλη ηθοποιός. Τότε σκέφτηκα ότι ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσαν να μου κάνουν, καθώς έριξαν πάνω μου τέτοιο βάρος και τέτοια ευθύνη, που δεν ήμουν σε θέση να αντέξω. Μου χρειάστηκε καιρός για να μάθω να μην εντυπωσιάζομαι από εκείνες τις πρώτες εντυπώσεις των κριτικών. Το βρίσκω τόσο ηλίθιο. Θυμάμαι ακόμα πολύ καλά εκείνον τον κριτικό που το έκανε και δεν τον έχω συγχωρήσει. Παρά τη σχετική απειρία της, η Λη επιλέχτηκε για να παίξει την Οφηλία στο θεατρικό του Σαίξπηρ Άμλετ (Hamlet), που ανέβασε ο Ολίβιε, το 1937, στο Old Vic Theatre. Χρόνια αργότερα ο Ολίβιε διηγήθηκε ένα περιστατικό που φανέρωνε την ψυχική της αστάθεια. Τη νύχτα της πρεμιέρας, λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή, χωρίς προφανή λόγο, άρχισε να φωνάζει στον Ολίβιε κι έπειτα έμεινε σιωπηλή κοιτάζοντας αόριστα το χώρο. Ωστόσο, εμφανίστηκε στη σκηνή χωρίς κανένα πρόβλημα. Την επόμενη μέρα είχε ξεχάσει εντελώς το περιστατικό. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ολίβιε γινόταν μάρτυρας τέτοιας συμπεριφοράς από μέρους της. Οι δυο τους άρχισαν να συζούν, ενώ οι σύζυγοί τους αρνήθηκαν να τους παραχωρήσουν διαζύγιο. Την επόμενη χρονιά, η Λι εμφανίστηκε στο πλευρό των Ρόμπερτ Τέυλορ, Λάιονελ Μπάρρυμορ και Μωρίν Ο' Σάλλιβαν στην ταινία Ατίθασα νιάτα (A Yank at Oxford, 1938). Πρόκειται για την πρώτη της ταινία που σημείωσε επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήταν δύσκολη και παράλογη και ο Κόρντα ζήτησε από τον ατζέντη της, να της κάνει συστάσεις προκειμένου να συμμορφωθεί. Έπειτα συμμετείχε στην ταινία St. Martin's Lane δίπλα στον Τσαρλς Λότον. Ο Ολίβιε προσπαθούσε για καιρό να κάνει επιτυχία στον κινηματογράφο. Παρά την επιτυχία του στην Αγγλία, ήταν άγνωστος στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι προσπάθειές του στο παρελθόν να προσελκύσει το αμερικάνικο κοινό δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Του προσφέρθηκε ο ρόλος του Χίθκλιφ στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ Ανεμοδαρμένα Ύψη (Wuthering Heights) το 1939 (που προβλήθηκε στην Ελλάδα με τίτλο Ο πύργος των καταιγίδων) και ταξίδεψε στο Χόλλυγουντ, αφήνοντας τη Λη στο Λονδίνο. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Γουίλιαμ Γουάιλερ, προσέφερε στη Λη τον δευτερεύοντα ρόλο της Ισαμπέλλα. Εκείνη όμως αρνήθηκε, καθώς προτιμούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, εκείνον της Κάθι, που είχε ανατεθεί στη Μερλ Όμπερον.Εκείνη την περίοδο το Χόλλυγουντ βρισκόταν στα μέσα αναζήτησης της ηθοποιού που θα απεικόνιζε τη Σκάρλετ Ο' Χάρα στην κινηματογραφική μεταφορά του Όσα παίρνει ο άνεμος. Ο Αμερικανός ατζέντης της Λη, ήταν ο αντιπρόσωπος στην Αγγλία του πρακτορείου ταλέντων του Μάιρον Σέλζνικ, αδελφού του παραγωγού του Όσα παίρνει ο άνεμος Ντέηβιντ Ο' Σέλζνικ. Τον Φεβρουάριο του 1938, η Λη ζήτησε να περάσει από ακρόαση για το ρόλο της Σκάρλετ. Ο Σέλζνικ, που είχε δει τη Λη στις ταινίες Μέσα από τις φλόγες και Ατίθασα νιάτα, τη θεωρούσε υπέροχη, αλλά η βρετανική της προφορά δεν ταίριαζε στο χαρακτήρα της Σκάρλετ Ο' Χάρα. Η Λη ταξίδεψε στο Λος Άντζελες για να είναι μαζί με τον Ολίβιε και να προσπαθήσει να πείσει τον Σέλζνικ ότι ήταν η καταλληλότερη ηθοποιός για το ρόλο της Σκάρλετ. Όταν ο Μάιρον Σέλζνικ, που αντιπροσώπευε τον Λώρενς Ολίβιε, συναντήθηκε με τη Λη, κατάλαβε ότι διέθετε όλα τα χαρίσματα που απαιτούσε ο ρόλος. Ο Μάιρον κάλεσε τη Λη και τον Ολίβιε στο σετ, όπου κινηματογραφούσαν την πυρκαγιά της Ατλάντα. Εκεί ανάμεσα στις φλόγες, ο Μάιρον προσφώνησε τη Λη, λέγοντας στον αδελφό του: Έι ιδιοφυΐα! Σου παρουσιάζω τη Σκάρλετ Ο' Χάρα. Την επόμενη ημέρα, η Λη διάβασε μια σκηνή για το Σέλζνικ, ο οποίος έγραψε στη σύζυγο του: Από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, βρέθηκε η Σκάρλετ και είναι πάρα πολύ καλή. Οι επικρατέστερες για το ρόλο αυτή τη στιγμή είναι: η Πωλλέτ Γκόνταρντ, η Τζην Άρθουρ, η Τζόαν Μπέννετ και η Βίβιαν Λη. Ο σκηνοθέτης, Τζορτζ Κιούκορ, εντυπωσιάστηκε από τη ζωντάνια της Λη και συμφώνησε με το Σέλζνικ και λίγες μέρες αργότερα ο ρόλος ανατέθηκε στη Λη. Τα γυρίσματα αποδείχθηκαν δύσκολα για εκείνη. Ο Κιούκορ απομακρύνθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Βίκτορ Φλέμινγκ, με τον οποίο η Λη είχε συνεχείς διενέξεις. Η Λη και η Ολίβια Ντε Χάβιλλαντ συναντούσαν κρυφά τον Κιούκορ για να τους δώσει συμβουλές πάνω στους ρόλους τους. Σύναψε φιλικές σχέσεις με τον Κλαρκ Γκέιμπλ, με τη σύζυγό του Κάρολ Λόμπαρντ και με την Ολίβια Ντε Χάβιλλαντ αλλά φιλονικούσε με τον Λέσλι Χάουαρντ, με τον οποίο ήταν υποχρεωμένη να ερμηνεύσει αρκετές ερωτικές σκηνές. Μερικές φορές αναγκαζόταν να εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα, συχνά μέχρι αργά τη νύχτα, πράγμα που την κατέβαλε. Στο μεταξύ ο Ολίβιε, είχε αναλάβει δουλειά στη Νέα Υόρκη. Σε μια υπεραστική κλήση μεταξύ τους είπε: Μισώ τα γυρίσματα των ταινιών! Τα μισώ τόσο ώστε να μη θέλω να γυρίσω άλλη ταινία! Το 2006, η Ολίβια Ντε Χάβιλαντ υπερασπίστηκε τη συμπεριφορά της Λη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του Όσα παίρνει ο άνεμος, λέγοντας: Η Βίβιαν ήταν επαγγελματίας και απόλυτα πειθαρχημένη. Είχε δύο μεγάλα προβλήματα: Το γεγονός ότι έπρεπε να κάνει όσο το δυνατόν καλύτερη δουλειά, σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο και το ότι ήταν μακριά από τον Ολίβιε που βρισκόταν στη Νέα Υόρκη. Το Όσα παίρνει ο άνεμος απέφερε στη Λη άμεση φήμη και αναγνωρισιμότητα. Αλλά η ίδια υποστήριζε ότι: Δεν είμαι σταρ, είμαι ηθοποιός! Οι ζωές των ατόμων που δηλώνουν αποκλειστικά και μόνο ότι είναι κινηματογραφικοί αστέρες, είναι βουτηγμένες μέσα στο ψέμα. Οι κινηματογραφικοί αστέρες ζουν για ψεύτικες αξίες και κυνηγούν τη δημοσιότητα. Ενώ οι ηθοποιοί έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και υπάρχουν πάντα καλοί ρόλοι για εκείνους. Το Όσα παίρνει ο άνεμος έκανε παγκόσμια επιτυχία και έλαβε δεκατρείς υποψηφιότητες για Όσκαρ. Η Λη ήταν υποψήφια για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, έχοντας ως αντιπάλους της τη Μπέττι Ντέηβις για την ταινία Το λυκόφως μιας ζωής (Dark Victory) και την Γκρέτα Γκάρμπο για το Νινότσκα (Ninotchka). Τελικά επικράτησε και των δύο και αναδείχτηκε νικήτρια τη νύχτα της απονομής στις 29 Φεβρουαρίου 1940. Το Όσα παίρνει ο άνεμος κέρδισε συνολικά δέκα βραβεία Όσκαρ, ενώ η Λη εκφώνησε ομιλία 30 δευτερολέπτων παραλαμβάνοντας το βραβείο της, για να ευχαριστήσει τον παραγωγό Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ. Το 1940 ο Ολίβιε ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Ρεβέκκα (Rebecca) και η Λη ήθελε να αναλάβει τον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία. Πέρασε λοιπόν από ακρόαση, αλλά ο Χίτσκοκ την απέρριψε. Ο Σέλζνικ, παραγωγός και της εν λόγω ταινίας, τη θεώρησε και εκείνος ακατάλληλη για το ρόλο τονίζοντας ότι ήταν ακατάλληλη όσον αφορά την ειλικρίνεια ή την ηλικία ή την αθωότητα που απαιτούσε ο ρόλος. Ο Σέλζνικ παρατήρησε ότι δεν είχε δείξει ενθουσιασμό για το ρόλο, μέχρι τη στιγμή που ανέθεσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Ολίβιε και προσέλαβε τη Τζόαν Φοντέιν. Της απαγόρευσε επίσης να παίξει πλάι στον Ολίβιε στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος της Τζέιν Ώστεν Περηφάνια και προκατάληψη, που πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα με τίτλο Περηφάνια και προκατάληψη (Pride And Prejudice, 1940) και όπου τον πρωταγωνιστικό ανέλαβε τελικά η Γκρηρ Γκάρσον. Η ταινία Η γέφυρα της αμαρτίας (Waterloo Bridge, 1940) επρόκειτο να αποτελέσει τη δεύτερη κινηματογραφική συνεργασία του ζευγαριού, ο Σέλζνικ όμως αντικατέστησε την τελευταία στιγμή τον Ολίβιε με τον Ρόμπερτ Τέιλορ. Η ταινία είχε τεράστια επιτυχία και έλαβε καλές κριτικές. Ακολούθησε η συνεργασία του ζευγαριού στο Μπρόντγουεϋ, όπου ανέβασαν το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, αλλά οι κριτικές ήταν εξαρχής αρνητικές. Ο τύπος ασχολήθηκε με την έναρξη της σχέσης τους, με το γεγονός ότι είχαν ερωτικές σχέσεις ενώ ήταν παντρεμένοι και με το γεγονός ότι δεν έσπευσαν να συνεισφέρουν με τον τρόπο τους στον πόλεμο που είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη. Οι περισσότερες από τις ευθύνες για την αποτυχία της παράστασης, αποδόθηκαν στη σκηνοθεσία του Ολίβιε, αλλά και η Λη είχε επικριτές που σχολίασαν την άρθρωσή της. Το ζευγάρι είχε επενδύσει σχεδόν όλες τις οικονομίες τους στο σχέδιο, και η αποτυχία είχε σαν αποτέλεσμα την οικονομική τους καταστροφή.Επέστρεψαν στην Αγγλία το 1941, όπου γύρισαν την ταινία Λαίδη Χάμιλτον (That Hamilton Woman). Η ταινία αυτή γυρίστηκε για να αφυπνίσει το πατριωτικό ένστικτο των Άγγλων και για να δημιουργηθεί κλίμα συμπάθειας για τους Άγγλους από πλευράς του Αμερικάνικου κοινού. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ οργάνωσε δεξίωση με προσκεκλημένο τον Φράνκλιν Ρούζβελτ, στην οποία κανόνισε να προβληθεί η ταινία. Στην δεξίωση παρευρίσκονταν και το ζεύγος Ολίβιε, που από εκείνη τη στιγμή και μετά απέκτησαν φιλικές σχέσεις με τον Τσώρτσιλ. Το 1943 η Λη περιόδευσε στη Βόρεια Αφρική όπου εμψύχωνε τα στρατεύματα των συμμάχων, αλλά σύντομα αρρώστησε. Ο επίμονος βήχας και πυρετός την ταλαιπωρούσαν και την επόμενη χρονιά της διέγνωσαν φυματίωση του αριστερού πνεύμονα. Έμεινε αρκετές εβδομάδες στο νοσοκομείο, μέχρι να δείξει σημάδια καλυτέρευσης. Την επόμενη χρονιά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Καίσαρ και Κλεοπάτρα (Caesar And Cleopatra, 1945) ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος, αλλά απέβαλε. Μετά την αποβολή έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και έφτασε σε σημείο να επιτεθεί προφορικά στον Ολίβιε μέχρι που έπεσε στο πάτωμα, σπαράζοντας με λυγμούς. Αυτή ήταν η πρώτη από μια σειρά εκρήξεων που προκαλούνταν από τη διπολική διαταραχή. Τα συμπτώματα που τη χαρακτήριζαν ήταν οι κρίσεις υπερκινητικότητας που ακολουθούνταν από μια περίοδο κατάθλιψης και μια εκρηκτικής συμπεριφοράς. Μετά τα επεισόδια η Λη δεν είχε καμία ανάμνηση της συμπεριφοράς της και κυριευόταν από αμηχανία. Η Λη ήταν σε αρκετά καλή φυσική κατάσταση τα επόμενα χρόνια. Το 1946 συμμετείχε στη θεατρική παράσταση του Θόρντον Γουάιλντερ Με τα δόντια (The Skin of Our Teeth), αλλά οι ταινίες Καίσαρ και Κλεοπάτρα και Άννα Καρένινα που γύρισε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 δεν είχαν επιτυχία. Το 1947, ο Ολίβιε χρίστηκε ιππότης και η Λη τον συνόδευσε στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ για την τελετή. Με αυτόν τον τρόπο έγινε Λαίδη Ολίβιε και μετά το διαζύγιό τους, αναφέρονταν στις κοσμικές στήλες ως Βίβιαν, Λαίδη Ολίβιε. Το 1948, ο Ολίβιε είχε γίνει διοικητικό στέλεχος του Old Vic Theatre και μαζί με τη Λη έκαναν εξάμηνη περιοδεία στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία για να μαζέψουν χρήματα για τη συντήρησή του. Ο Ολίβιε εμφανιζόταν στο θεατρικό του Σαίξπηρ Ριχάρδος ο Γ' (Richard III) και μαζί με τη Λη στο Σχολείο Σκανδάλων (School Of Scandal) του Ρίτσαρντ Σέρινταν και στο Με τα δόντια του Γουάιλντερ. Η περιοδεία έκανε επιτυχία. Η Λη αντεπεξήλθε στις απαιτήσεις και με εξαίρεση το γεγονός ότι για κάποια περίοδο είχε κρίσεις αϋπνίας, κατάφερνε πάντα, όπως επισήμανε ο Ολίβιε, να γοητεύει τον τύπο. Οι διαμάχες μεταξύ του ζευγαριού όμως δεν έλειψαν, μια φορά ο Ολίβιε αναγκάστηκε να τη χαστουκίσει, εφόσον αρνούνταν να εμφανιστεί στη σκηνή. Η Λη ανταπέδωσε. Το τέλος της περιοδείας βρήκε και τους δυο εξαντλημένους και άρρωστους. Ο Ολίβιε δήλωσε χρόνια αργότερα ότι «έχασε τη Βίβιαν στην Αυστραλία». Η επιτυχία της περιοδείας ενθάρρυνε το ζευγάρι να κάνει την πρώτη του κοινή θεατρική εμφάνιση στο West End, εκτελώντας τις ίδιες παραστάσεις, με μία προσθήκη. Η Λη ήθελε πάντα να παίξει σε αρχαία ελληνική τραγωδία και έπεισε τον Ολίβιε να συμπεριλάβουν και την Αντιγόνη στις παραστάσεις τους. Έτσι η Λη υποδύθηκε την Αντιγόνη στη θεατρική μεταφορά του Γάλλου δραματουργού Ζαν Ανούιγ. Το 1949 πρωταγωνίστησε στο αμφιλεγόμενο θεατρικό έργο του Τένεσσι Ουίλλιαμς Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) με σκηνοθέτη το σύζυγό της. Το θεατρικό του Ουίλιαμς, που περιείχε παραπομπές σε ασυδοσία και ομοφυλοφιλία, καθώς και μια σκηνή βιασμού, ήταν το καταλληλότερο μέσο για να ξεδιπλωθεί το ταλέντο της Λη, η οποία πίστευε ακράδαντα στη σημασία του έργου. Όταν το Λεωφορείον ο Πόθος έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 1949, ορισμένοι κριτικοί του θεάτρου κατήγγειλαν τόσο το έργο του Ουίλιαμς, όσο και την ερμηνεία της Λη, την οποία χαρακτήρισαν πολύ καλοαναθρεμμένη για να είναι πιστευτή. Ο Ολίβιε και η Λη υποστήριξαν ότι η επιτυχία του θεατρικού είχε να κάνει με το γεγονός, ότι το κοινό ήθελε να παρακολουθήσει μια πικάντικη και αισθησιακή παράσταση και όχι την ελληνική τραγωδία που οραματίζονταν οι κριτικοί. Η παράσταση είχε όμως και ένθερμους υποστηρικτές, όπως τον Νόελ Κάουαρντ που χαρακτήρισε την Λη θαυμάσια.Η αυλαία του Λεωφορείον ο Πόθος έπεσε στο Γουέστ Έντ του Λονδίνου, μετά από 326 παραστάσεις. Ωστόσο, σύντομα η Λη προσλήφθηκε για να υποδυθεί την Μπλανς στην κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου. Η ηθοποιός κατάφερε να αποκτήσει καλές σχέσεις με το συμπρωταγωνιστή της Μάρλον Μπράντο, λόγω της καυστικής και πρόστυχης αίσθησης του χιούμορ που τη χαρακτήριζε, αλλά είχε δυσκολία με το σκηνοθέτη της ταινίας Ελία Καζάν, ο οποίος δεν την είχε σε μεγάλη εκτίμηση ως ηθοποιό. Ο Καζάν προτιμούσε για το ρόλο της Μπλανς την Τζέσσικα Τάντυ η οποία τον είχε ερμηνεύσει στο Μπρόντγουεϋ. Αργότερα είπε ότι η Λη είχε μικρό ταλέντο και πως όσο προχωρούσαν με τα γυρίσματα άρχισε να την θαυμάζει για τη μεγάλη της αποφασιστικότητα να τα καταφέρει να κερδίσει τις εντυπώσεις και πως σε περίπτωση που ήταν απαραίτητο ήταν ικανή να πατήσει πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Η Λη θεώρησε τον ρόλο εξαντλητικό και σχολίασε στην εφημερίδα Los Angeles Times ότι αφότου υποδύθηκε την Μπλανς Ντυμπουά επί εννέα μήνες την είχε πλέον εξουσιάσει. Ο Ολίβιε τη συνόδεψε στο Χόλλυγουντ, όπου ο ίδιος επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Ουίλλιαμ Γουάιλερ Συντρίμμια του Έρωτα (Carrie, 1952). Η Λη, όπως και η ταινία, έλαβε διθυραμβικές κριτικές και τιμήθηκε με το Βραβείο Κριτικών της Νέας Υόρκης, με βραβείο της Βρετανικής Ακαδημία Κινηματογράφου (BAFTA) και με βραβείο Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου το 1951, το δεύτερο στην καρέρα της, 12 χρόνια μετά την πρώτη της νίκη για το Όσα παίρνει ο άνεμος. Ο Ουίλλιαμς δήλωσε ότι η Λη έφερε στον ρόλο όλα όσα είχε την πρόθεση, και πολλά περισσότερα, που ποτέ δεν είχε ονειρευτεί. Όμως, στα χρόνια που ακολούθησαν, η Λη δήλωσε για το ρόλο της Μπλανς ότι την οδήγησε στην τρέλα. Το 1951, οι Λη και Ολίβιε πρωταγωνίστησαν σε άλλα δυο θεατρικά έργα το Αντώνιος και Κλεοπάτρα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και το Καίσαρ και Κλεοπάτρα του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω και κέρδισαν καλές κριτικές. Μετέφεραν την παραγωγή στη Νέα Υόρκη το 1952 όπου παρουσίασαν τις παραστάσεις στο θέατρο Ζίγκφελντ. Τα σχόλια ήταν ως επί το πλείστον θετικά, αλλά εξοργίστηκαν από τις δηλώσεις του κριτικού Κένεθ Τάιναν, πως η Λη ήταν ένα μέτριο ταλέντο που ανάγκαζε τον Ολίβιε να υποβιβάζει το δικό του. Τα δυσφημιστικά σχόλια του Τάιναν τρομοκράτησαν τη Λη, που θέλοντας να καταφέρει το καλύτερο, έδωσε σημασία στη δυσφήμιση αγνοώντας τα θετικά σχόλια των υπόλοιπων κριτικών.Τον Ιανουάριο του 1953, η Λη ταξίδεψε στην Κεϋλάνη, σημερινή Σρι Λάνκα, για να ξεκινήσει τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας της Στο δρόμο των ελεφάντων (Elephant's Walk) με τον Πήτερ Φιντς. Αμέσως μετά από την έναρξη των γυρισμάτων υπέστη νευρικό κλονισμό και η εταιρία Paramount Pictures την αντικατέστησε με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Επέστρεψε στο σπίτι της στην Αγγλία, όπου μέσα σε παραλήρημα η Λη είπε στον Ολίβιε ότι ήταν ερωτευμένη με τον Φιντς και ότι είχαν σχέση. Με το πέρασμα του χρόνου, η Λη ξεπέρασε και εκείνη την κρίση. Ως αποτέλεσμα αυτού του επεισοδίου, πολλοί από τους φίλους του ζευγαριού έλαβαν γνώση για τα προβλήματά της. Αφού έδειξε σημάδια βελτίωσης, συμπρωταγωνίστησε με τον Ολίβιε στην θεατρική παράσταση του Τέρενς Ράττιγκαν Ο κοιμώμενος πρίγκιπας (The Sleeping Prince), και το 1955 εμφανίστηκαν για ολόκληρη τη χρονιά στη γενέτειρα του Σαίξπηρ, το Στράτφορντ, όπου παρουσίασαν τα εξής έργα του: Δωδέκατη Νύχτα, Μάκβεθ, και Τίτος Ανδρόνικος. Έπαιξαν σε σπίτια και απέσπασαν γενικά καλές κριτικές, όμως η υγεία της Λη ήταν φαινομενικά σταθερή. Το 1956 η Λι ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση του Νόελ Κάουαρντ South Sea Bubble, αλλά έμεινε έγκυος και αποσύρθηκε από την παραγωγή. Αρκετές εβδομάδες αργότερα, απέβαλε και εισήλθε σε μια περίοδο κατάθλιψης που διήρκεσε μήνες. Έπειτα ακολούθησε τον Ολίβιε σε μια Ευρωπαϊκή περιοδεία με τον Τίτο Ανδρόνικο, αλλά η περιοδεία αμαυρώθηκε από τις συχνές εκρήξεις της Λη ενάντια στον Ολίβιε και στα άλλα μέλη του θιάσου. Μετά την επιστροφή τους στο Λονδίνο, ο πρώην σύζυγός της, Λη Χόλμαν, που συνέχιζε να ασκεί σημαντική επιρροή πάνω της, έμεινε με το ζευγάρι και τη βοήθησε να ηρεμήσει. Ο Μέριβεϊλ είχε σταθεροποιητικό ρόλο στη ζωή της Λη, αλλά εκμυστηρεύτηκε στη δημοσιογράφο Ρέιντι Χάρρις ότι: Θα προτιμούσα να ζήσω μια σύντομη ζωή με τον Λάρρυ [Ολίβιε], από το αντίκρισμα ενός μακριού δρόμου χωρίς εκείνον. Ο πρώτος σύζυγός της, Λη Χόλμαν, τη στήριξε πολύ σε αυτή την περίοδο της ζωής της και ο Μέριβεϊλ εμφανίστηκε δίπλα της σε μια περιοδεία της στην Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Λατινική Αμερική που διήρκεσε ένα χρόνο και έλαβε καλές κριτικές. Η Λη αποσπούσε πλέον καλές κριτικές χωρίς να χρειάζεται να μοιράζεται το προσκήνιο με τον Ολίβιε. Αν και βασανιζόταν ακόμα από περιόδους κατάθλιψης, συνέχισε να εργάζεται στο θέατρο και το 1963 κέρδισε βραβείο ΤΟΝΥ για τη συμμετοχή της στο μιούζικαλ Τόβαριτς (Tovarich). Παράλληλα εμφανίστηκε επίσης στις ταινίες Το τέλος μιας αγάπης (The Roman Spring of Mrs. Stone, 1961) και στο Πλοίο των Τρελών (Ship Of Fools, 1965). Περιστασιακά εμφανίσθηκε στην τηλεόραση σε συνεντεύξεις και συζητήσεις.Τον Μάιο του 1967, υπέστη υποτροπή της φυματίωσης, ενώ έκανε πρόβα με τον Μάικλ Ρέντγκρεϊβ για να εμφανιστεί στη θεατρική παράσταση του Έντουαρντ Άλμπυ Ευαίσθητη ισορροπία (A Delicate Balance). Μετά από αρκετές εβδομάδες ξεκούρασης, φάνηκε να ανακάμπτει. Τη νύχτα της 7ης Ιουλίου 1967, ο Μέριβεϊλ την άφησε, ως συνήθως, να πραγματοποιήσει την εμφάνισή της στο θέατρο και επέστρεψε στο σπίτι γύρω στα μεσάνυχτα, όπου τη βρήκε κοιμισμένη. Περίπου τριάντα λεπτά αργότερα, επέστρεψε στην κρεβατοκάμαρα και βρήκε το σώμα της να κείτεται στο πάτωμα. Είχε σηκωθεί και είχε προσπαθήσει να περπατήσει μέχρι το μπάνιο και κατέρρευσε, καθώς οι πνεύμονες της ήταν γεμάτοι με υγρό. Ύστερα ο Μέριβεϊλ επικοινώνησε με τον Ολίβιε, ο οποίος υποβαλλόταν σε θεραπεία για καρκίνο του προστάτη σε κοντινό νοσοκομείο. Στην αυτοβιογραφία του, ο Ολίβιε περιέγραψε την αγωνία που τον κατέβαλε καθώς όδευε προς το σπίτι της Λη. Όταν έφτασε εκεί διαπίστωσε ότι ο Μέριβεϊλ είχε μετακινήσει το σώμα της πάνω στο κρεβάτι. Ο Ολίβιε εξέφρασε τη θλίψη του και πριν βοηθήσει το Μέριβεϊλ με τα διαδικαστικά της κηδείας, «στάθηκε και προσευχήθηκε για συγχώρεση για όλα τα κακά που είχαν ξεφυτρώσει μεταξύ τους».Η Βίβιαν Λη πέθανε σε ηλικία 54 ετών ταλαιπωρημένη από ένα κλονισμένο νευρικό σύστημα το οποίο την οδήγησε συχνά σε ψυχιατρικές κλινικές. Το σώμα της αποτεφρώθηκε στο κρεματόριο Golders Green και η τέφρα της σκορπίστηκε στη λίμνη δίπλα στο σπίτι της, το Τίνκερέιτζ Μιλ, που βρισκόταν στο ανατολικό Σάσσεξ, στην Αγγλία. Η Λη προτιμούσε να δουλεύει στο θέατρο, παρά την επιτυχημένη της πορεία στον κινηματογράφο. Ξεκίνησε από το θέατρο το 1935 και συνέχισε να το υπηρετεί μέχρι και το θάνατό της το 1967. Έκανε το ντεμπούτο της στο θεατρικό σανίδι με την παράσταση The Green Sash το οποίο ακολούθησε η εμφάνιση της στο θεατρικό έργο των Καρλ Στέρνχαϊμ και Άσλεϋ Ντιουκς The Masc Of Virtue το Μάιο του 1935 που παρουσιάστηκε στο θέατρο Ambassadors του Λονδίνου. Η Λη απέσπασε διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της στο The Masc Of Virtue και την επόμενη χρονιά ερμήνευσε το ρόλο της βασίλισσας Άννας στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ριχάρδος Β' που σκηνοθέτησε ο Τζορτζ Γκίλγκουντ. Η συνάντησή της με τον Λώρενς Ολίβιε το 1935 και η μετέπειτα συνεργασία τους στην ταινία Μέσα στις φλόγες το 1937, αποτέλεσε σταθμό για την καριέρα της. Οι δυο τους αποτέλεσαν ζευγάρι τόσο στη ζωή, όσο στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Πρώτη τους θεατρική συνεργασία αποτέλεσε η μεταφορά του έργου του Σαίξπηρ Άμλετ, ενώ συνέχισαν μια σταθερή παράλληλη πορεία στο χώρο του θεάτρου με παραστάσεις όπως: Ρωμαίος και Ιουλιέτα το 1940, Ριχάρδος Γ' το 1948, Αντιγόνη το 1949, Καίσαρ και Κλεοπάτρα και Αντώνιος και Κλεοπάτρα το 1951, Ο κοιμώμενος πρίγκιπας το 1953, Δωδέκατη νύχτα και Μάκβεθ το 1955 και Τίτος Ανδρόνικος το 1955 και το 1957. Ο Ολίβιε τη σκηνοθέτησε επίσης στις παραστάσεις: Με τα δόντια το 1945 και Λεωφορείον ο Πόθος το 1949. Οι δυο τους χώρισαν το 1960 και έτσι διεκόπη η συνεργασία τους, η Λη συνέχισε να εργάζεται στο θέατρο πάραυτα, κερδίζοντας βραβείο Τόνυ για την ερμηνεία της στο μιούζικαλ Τόβαριτς το 1963. Τελευταία της θεατρική εμφάνιση αποτέλεσε η παράσταση Ιβάνωφ του Αντόν Τσέχωφ, ενώ ετοιμαζόταν να πρωταγωνιστήσει στη θεατρική παράσταση Ευαίσθητη Ισορροπία του Έντουαρντ Άλμπυ πριν το θάνατό της το 1967. Ο Ολίβιε παρακολούθησε το Masc Of Virtue όπου συμμετείχε η Λη και έγιναν φίλοι αφότου εκείνος τη συνεχάρη για την ερμηνεία της. Το ειδύλλιό τους όμως ξεκίνησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Μέσα στις φλόγες (Fire Over England, 1937). Ο Ολίβιε, όπως και εκείνη, ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Τζιλ Έσμοντ. Εκείνη την περίοδο, η Λη διάβασε το μυθιστόρημα της Μάργαρετ Μίτσελ Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone With The Wind) και ζήτησε από τον Αμερικανό πράκτορά της να προτείνει το όνομά της στο Ντέιβιντ Ο' Σέλζνικ, που προετοίμαζε την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος και έψαχνε την κατάλληλη ηθοποιό για το ρόλο της Σκάρλετ Ο' Χάρα. Η ίδια είχε προβλέψει ότι θα ενσάρκωνε την ηρωίδα της Μίτσελ, όταν σε δήλωσή της στην αγγλική εφημερίδα The Observer εξέπληξε τους πάντες λέγοντας: Εγώ θα ενσαρκώσω τη Σκάρλετ Ο' Χάρα. Ο Λώρενς δεν πρόκειται να υποδυθεί το Ρετ Μπάτλερ, αλλά εγώ θα ενσαρκώσω τη Σκάρλετ. Περιμένετε και θα δείτε. Τον Φεβρουάριο του 1940 ο Χόλμαν συμφώνησε να χωρίσει τη Λη, αλλά διατήρησαν μεταξύ τους μια ισχυρή φιλία για το υπόλοιπο της ζωής της. Από τη στιγμή εκείνη ο Χόλμαν ανέλαβε την κηδεμονία της Σούζαν. Η Έσμοντ παραχώρησε επίσης διαζύγιο στον Ολίβιε και της χορηγήθηκε επιμέλεια του γιου τους Τάρκουιν. Στις 31 Αυγούστου 1940 ο Λώρενς Ολίβιε και η Βίβιαν Λη παντρεύτηκαν στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια, σε μια τελετή που παρακολούθησαν μόνο οι μάρτυρες τους, Κάθριν Χέπμπορν και Γκάρσον Κέινιν. Η σχέση τους κράτησε με πολλούς κλυδωνισμούς, λόγω κυρίως του εύθραυστου ψυχισμού της Βίβιαν Λη, ως το 1960. Το 1958, η Λη θεωρώντας ότι ο γάμος της είχε πλέον λήξει, σύναψε ερωτική σχέση με τον ηθοποιό Τζακ Μέριβεϊλ, ο οποίος γνώριζε την ιατρική κατάσταση της Λη και διαβεβαίωσε τον Ολίβιε ότι θα τη φρόντιζε. Την επόμενη χρονιά εμφανίστηκε με επιτυχία στην κωμωδία του Νόελ Κάουαρντ Look After Lulu. Το 1960 εκδόθηκε το διαζύγιό της με τον Ολίβιε και εκείνος παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζόαν Πλοουράιτ. Στην αυτοβιογραφία του, αποκάλυψε τα χρόνια προβλήματα που είχαν υποστεί λόγω της ασθένειας της Λη: Κατά τη διάρκεια της περιόδου που βρισκόταν αιχμάλωτη στα δίχτυα εκείνου του πανούργου τέρατος, της μανιοκατάθλιψης, κατάφερε να διατηρήσει την εξυπνάδα της, μια χρήσιμη ικανότητα που τη βοηθούσε να αποκρύψει την πραγματική ψυχική της κατάσταση σχεδόν από όλους εκτός από μένα, για τον οποίο της ήταν δύσκολο να κάνει τον κόπο. Από τις ωραιότερες και πλέον ταλαντούχες Αγγλίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, η Βίβιαν Λη θεωρείτο μια από τις ομορφότερες ηθοποιούς όλων των εποχών, πράγμα που επισκίασε το μεγάλο της ταλέντο. Τόσο ο σύζυγός της, Λώρενς Ολίβιε, όσο ο σκηνοθέτης Τζορτζ Κιούκορ και ο σεναριογράφος Γκάρσον Κέινιν σχολίασαν το γεγονός αυτό, εκθειάζοντας το ταλέντο της και τονίζοντας ότι οι ωραίες γυναίκες σπάνια θεωρούνται καλές ηθοποιοί καθώς δεν απαιτείται από εκείνες κάτι τέτοιο. Η Λη όμως αποτελούσε εξαίρεση στον κανόνα καθώς ήταν φιλόδοξη και προσπαθούσε να ξεπερνά τον εαυτό της σε κάθε της εμφάνιση. Υποδύθηκε πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, αρχικά σε δραματικά έργα και έπειτα πρόσθεσε και την κωμωδία στο ρεπερτόριό της ερμηνεύοντας θεατρικά έργα του Νόελ Κάουαρντ και συμμετέχοντας σε μιούζικαλ. Η ίδια υποστήριξε ότι: Είναι πιο εύκολο να κάνεις το κοινό να κλάψει από το να γελάσει. Έλαβε αναγνωρισιμότητα αμέσως μετά τις πρώτες της θεατρικές εμφανίσεις στην Αγγλία και έγινε γνωστή και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με τη συμμετοχή της στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος για την οποία οι New York Times έγραψαν ότι: Η επιλογή της ως Σκάρλετ Ο'Χάρα δικαίωσε το παράλογο κυνήγι ταλέντων από το οποίο αναδείχτηκε νικήτρια. Είναι τόσο κατάλληλη για το ρόλο όσον αφορά ταλέντο και εμφάνιση που οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα ήταν ασύλληπτη. Ο ρόλος της αλησμόνητης Σκάρλετ Ο' Χάρα, με την Βίβιαν Λη να στροβιλίζεται στην αγκαλιά του Ρετ Μπάτλερ, είναι αυτός που την καθιέρωσε στο κινηματογραφικό στερέωμα, χαρίζοντάς της παράλληλα και το πρώτο Όσκαρ ερμηνείας. Ο κριτικός κινηματογράφου Λίοναρντ Μέιτλιν χαρακτήρισε το Όσα Παίρνει ο Άνεμος ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, τονίζοντας το γεγονός ότι η Λη υποδύθηκε το ρόλο της Σκάρλετ αγγίζοντας την τελειότητα, ενώ η κριτικός Πολίν Κάελ, σχολιάζοντας το Λεωφορείον ο Πόθος, έγραψε ότι η Λη και ο Μπράντο έδωσαν δυο από τις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών. Ο ρόλος της Μπλανς Ντιμπουά στο Λεωφορείον ο Πόθος του Ελία Καζάν της απέφερε ένα δεύτερο Όσκαρ. Όσον αφορά τις θεατρικές της εμφανίσεις η Λη έλαβε τόσο την εύνοια, όσο και την απόρριψη ορισμένων κριτικών που την έβλεπαν απλά ως τη σύζυγο του Λώρενς Ολίβιε. Κύριος πολέμιός της υπήρξε ο Κένεθ Τάιναν, ο οποίος σχολίασε αρνητικά τόσο την εμφάνισή της στο Τίτος Ανδρόνικος, ως Λαβίνια, όσο και την εμφάνισή της στο Μάκβεθ, ως Λαίδη Μάκβεθ. Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ) Βράβευση: 1939: Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος 1951: Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Λεωφορείον ο ΠόθοςΧρυσές Σφαίρες Υποψηφιότητα: 1951: Γυναικείας Ερμηνείας σε δράμα για την ταινία Λεωφορείον ο ΠόθοςΒραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Βράβευση: 1951: Καλύτερης Βρετανίδας Ηθοποιού για την ταινία Λεωφορείον ο ΠόθοςΒραβεία Κύκλου Κριτικών Νέας Υόρκης Βράβευση: 1939: Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος 1951: Γυναικείας Ερμηνείας για την ταινία Λεωφορείον ο ΠόθοςΔιεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας Βράβευση: 1951: Κύπελλο Volpi για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία για την ταινία Λεωφορείον ο ΠόθοςΒραβεία Τόνυ Βράβευση: 1963: Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε πρωταγωνιστικό ρόλο για το μιούζικαλ ΤόβαριτςΚρυστάλλινος Αστέρας Καλύτερης Ξένης Ηθοποιού Βράβευση: 1966: για την ταινία Το πλοίο των τρελών 1935 The Green Sash (Ντεμπονέρ Σιλβέστερ και Τ.Π. Γουντ) 1935 The Mask of Virtue (Καρλ Στέρνχαϊμ και Άσλεϊ Ντιούκς) 1936 Ριχάρδος Β' (Richard II) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1936 Ερρίκος Η' (Henry VIII) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1937 Άμλετ (Hamlet) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1937 Όνειρο θερινής νυχτός (A Midsummer Night's Dream) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1940 Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Romeo And Juliet) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1942 The Doctor's Dilemma (Τζορτζ Μπέρναρντ Σω) 1942 Σχολείο Σκανδάλων (The School for Scandal) (Ρίτσαρντ Σέρινταν) 1945 Με τα δόντια (The Skin of Our Teeth) (Θόρντον Γουάιλντερ) 1948 Ριχάρδος Γ' (Richard III) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1949 Αντιγόνη (Antigone) (Ζαν Ανούιγ) 1949 Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) (Τένεσι Γουίλιαμς) 1951 Καίσαρ και Κλεοπάτρα (Caesar and Cleopatra) (Τζορτζ Μπέραρντ Σω) 1951 Αντώνιος και Κλεοπάτρα (Antony and Cleopatra) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1953 Ο κοιμώμενος πρίγκιπας (The Sleeping Prince) (Τέρενς Ράτινγκαν) 1955 Δωδέκατη Νύχτα (Twelfth Night) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1955 Μάκβεθ (Macbeth) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1957 South Sea Bubble (Νόελ Κάουαρντ) 1957 Τίτος Ανδρόνικος (Titus Andronicus) (Γουίλιαμ Σαίξπηρ) 1958 Μονομαχία Αγγέλων (Duel of Angels) (Ζαν Ζιρωντού) 1959 Look After Lulu (Νόελ Κάουαρντ) 1961 The Lady of the Camellias (Η κυρία με τας καμελίας) (Αλέξανδρος Δουμάς (υιός) 1963 Tovarich (Τόβαριτς) (Πίτερ Γκλένβιλ) 1965 The Contessa (Ρόμπερτ Χέλπμαν) 1966 Ivanov (Ιβάνωφ) (Αντόν Τσέχωφ) A. Scott Berg, Goldwyn, Sphere Books, 1989. ISBN 0-7474-0593-X Coleman, Terry, Olivier, The Authorised Biography, Bloomsbury Publishing, 2005, ISBN 0-7475-8306-4 Anne Edwards, Vivien Leigh, A Biography, Coronet Books, έκδοση του 1978. ISBN 0-340-23024-X Ronald Haver, David O. Selznick's Hollywood, Bonanza Books, Νέα Υόρκη, 1980. ISBN 0-517-47665-7 Phyllis Hartnoll, The Concise Companion to the Theatre, Omega Books, 1972, ISBN 1-85007-044-X Anthony Holden, Olivier, Sphere Books Limited, 1989, ISBN 0-7221-4857-7 Pauline Kael|, 5001 Nights At The Movies, Zenith Books, 1982, ISBN 0-09-933550-6 McGilligan, Patrick. Alfred Hitchcock, A Life in Darkness and Light, Wiley Press, 2003. ISBN 0-470-86973-9 Olivier, Confessions Of an Actor, Simon and Schuster, 1982, ISBN 0-14-006888-0 David O. Selznick, Behlmer, Rudy, editor. Memo from David O. Selznick, Modern Library, Νέα Υόρκη, 2000. ISBN 0-375-75531-4 David Shipman, Movie Talk, St Martin's Press, 1988. ISBN 0-312-03403-2 John Russell Taylor, Vivien Leigh, Elm Tree Books, 1984. ISBN 0-241-11333-4 Hugo Vickers, Vivien Leigh Little, Brown and Company, έκδοση του 1988. Alexander Walker, Vivien, The Life of Vivien Leigh, Grove Press, 1987. ISBN 0-8021-3259-6 Cine.gr Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. Internet Movie Database(Αγγλικά) Θεατρικές εμφανίσεις της Λι στο Μπρόντγουεϊ(Αγγλικά) Βιογραφικό, Σοφία Γκανιάτσου, Το ΒΗΜΑ onLine 21/07/2002, ανάκτηση 24/09/2007 Όσα παίρνει ο άνεμος, in.gr, Όσκαρ: 73 χρόνια ιστορίας | Η Βίβιαν Μαίρυ Χάρτλεϋ (Vivien Mary Hartley, 5 Νοεμβρίου 1913 – 8 Ιουλίου 1967), αργότερα γνωστή ως Βίβιαν Λη και Λαίδη Ολίβιε, ήταν Αγγλίδα ηθοποιός. Βραβεύθηκε με δύο Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου, το πρώτο για τον ρόλο της Σκάρλετ Ο'Χάρα στο Όσα παίρνει ο άνεμος (Gone With The Wind) το 1939 και το δεύτερο για τον ρόλο της Μπλανς Ντυμπουά στο Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) το 1951, υποδυόμενη δύο καλλονές του αμερικανικού Νότου. Η Βίβιαν Λη ήταν κυρίως θεατρική ηθοποιός και συνεργαζόταν συχνά με τον δεύτερο σύζυγό της, τον ηθοποιό Λώρενς Ολίβιε, που για σχεδόν μια εικοσαετία τη σκηνοθέτησε σε αρκετές από τις θεατρικές εμφανίσεις της, ενώ σε πολλές συμπρωταγωνίστησαν. Κατά τη διάρκεια της τριακονταετούς σταδιοδρομίας της στη σκηνή υποδύθηκε ποικίλους και διαφορετικούς ρόλους, σε έργα των δημοφιλέστερων θεατρικών συγγραφέων, όπως οι Νόελ Κάουαρντ, Τζορτζ Μπέρναρντ Σω και Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Η καριέρα της συνεχίσθηκε σποραδικά μετά το διαζύγιο της με τον Ολίβιε το 1960. Η Λη κέρδισε το Βραβείο Τόνυ Α΄ Γυναικείου Ρόλου σε Μιούζικαλ το 1963 για την εμφάνισή της στην παράσταση Τόβαριτς στο Μπρόντγουεϋ, που ήταν το κύκνειο άσμα της. Θεωρούσε ότι η φυσική ομορφιά της δεν διευκόλυνε την αναγνώρισή των υποκριτικών της ικανοτήτων. Είχε προβλήματα υγείας από νεαρή ηλικία. Για μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της, η Λη έπασχε από διπολική διαταραχή. Στα μέσα της δεκαετίας του '40 διαγνώστηκε με φυματίωση, μια ασθένεια που την ταλαιπώρησε χρόνια και προκάλεσε τελικά το θάνατό της το 1967. Το 1999 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε 16η στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες κινηματογραφικές σταρ όλων των εποχών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%9B%CE%B9 |
Gongylonema pulchrum | Οι παρακάτω είναι όλες φωτογραφίες από ένα αρσενικό σκουλήκι Gongylonema pulchrum, το οποίο βγήκε από έναν άνδρα στη Γαλλία. «Gongylonema». GIDEON Infectious Diseases. 1994–2010. Ward, Henry B (March 1916). «Gongylonema in the Role of a Human Parasite». Journal of Parasitology 2 (3): 119–125. doi:10.2307/3271194. Garcia, Lynn Shore (2001). «Gongylonema». Diagnostic Medical Parasitology 4. Kudo, N (2005). «Further Observations on the Development of Gongylonema pulchrum in Rabbits». Journal of Parasitology 91 (4): 750–755. doi:10.1645/ge-3441.1. PMID 17089739. Lichtenfels, JR (1971). «Morphological variation in the gullet nematode, Gongylonema pulchrum Molin, 1857, from eight species of definitive hosts with a consideration of Gongylonema from Macaca spp.». Journal of Parasitology 57 (2): 348–355. doi:10.2307/3278041. PMID 5553452. Kirkpatrick, CE (1986). «Gongylonema pulchrum Molin in Black Bears from Pennsylvania». Journal of Wildlife Diseases 22 (1): 119–121. doi:10.7589/0090-3558-22.1.119. PMID 3951047. Uni, S.; Abe, M.; Harada, K.; Kaneda, K.; Kimata, I.; Abdelmaksoud, N. M.; Takahashi, K.; Miyashita, M. και άλλοι. (1992). «New record of Gongylonema pulchrum Molin, 1857 from a new host, Macaca fuscata, in Japan». Annales de Parasitologie Humaine et Comparée 67 (6): 221–223. doi:10.1051/parasite/1992676221. ISSN 0003-4150. http://www.parasite-journal.org/articles/parasite/pdf/1992/06/parasite1992676p221.pdf. Case of human infection G. pulchrum σε Ιρανή γυναίκα Definition Αρχειοθετήθηκε 2016-03-03 στο Wayback Machine. | Το Gongylonema pulchrum είναι το μοναδικό παράσιτο της οικογένειας Gongylonema που είναι ικανό να μολύνει τους ανθρώπους. Οι λοιμώξεις του Gongylonema pulchrum οφείλονται σε ανθρώπους που λειτουργούν ως τυχαίοι ξενιστές για το παράσιτο. Υπάρχουν επτά είδη σπειροειδών νημάτων που μολύνουν τυχαίους ανθρώπινους ξενιστές: Gnathostoma, Thelazia, Gongylonema, Physaloptera, Spirocerca, Rictularia. Το παράσιτο Gongylonema pulchrum είναι ένα νηματοειδές σκουλήκι της κατηγορίας spirurida. Είναι ένα σχετικά λεπτό νηματοειδές σκουλήκι, και όπως και άλλα σκουλήκια στην ίδια κατηγορία, δεν διαθέτει κυκλοφορικό ή αναπνευστικό σύστημα. Τα υπόλοιπα είδη Gongylonema μολύνουν τα πουλιά και τα θηλαστικά: υπάρχουν 25 είδη που βρέθηκαν σε θηλαστικά και 10 είδη που βρέθηκαν σε πουλιά. Αυτό το παράσιτο είναι πολυκυτταρικό και ικανό στο να κινείται. Έχει πολλές προεξοχές στην βλεννογόνο, οι οποίες βοηθούν στην πρόωση μέσω του λεπτού στρώματος του δέρματος στο εσωτερικό του στόματος του ανθρώπινου ξενιστή. Έχουν επίσης ένα σύστημα αποβολής με πλευρικές προεξοχές. Αυτό το παράσιτο τρέφεται με επιθηλιακά κύτταρα. Πολύ συχνά οι προεξοχές είναι μια περιοχή σχηματισμού φλεγμονής, μέσω της συσσώρευσης εκκρίσεων σε αυτές. Το Gongylonema καταπίνει επίσης αυτές τις εκκρίσεις. To 2013 σημειώθηκε το πρώτο περιστατικό μόλυνσης ανθρώπου με Gongylonema στη Γαλλία. | https://el.wikipedia.org/wiki/Gongylonema_pulchrum |
Μάχη της Καστέλλας | Στα τέλη του 1826 και τις αρχές του 1827, οι Έλληνες, χάρις στις επιτυχίες του Καραϊσκάκη, είχαν επιτύχει να απελευθερώσουν ολόκληρη τη Ρούμελη, εκτός από το Μεσολόγγι, τη Ναύπακτο και τη Βόνιτσα. Όμως, παρά τις επιτυχίες αυτές, ο Μεχμέτ Ρεσί Πασάς (Κιουταχής) δεν είχε τερματίσει την εκστρατεία του, όντας αποφασισμένος να καταλάβει την Ακρόπολη της Αθήνας. Η ελληνική κυβέρνηση, θεωρώντας ότι η απώλεια της Ακρόπολης θα σήμαινε και την απώλεια ολόκληρης της Στερεάς Ελλάδας, απέστειλε ενισχύσεις στο στρατόπεδο της Ελευσίνας. Μετά από αυτό το γεγονός, οι Έλληνες στρατοπέδευσαν στο Καματερό. Εκεί όμως, στην ομώνυμη μάχη, υπέστησαν δεινή ήττα από τον Κιουταχή, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 300 Έλληνες. Στις 24 Ιανουαρίου, τμήμα 2.000 ατάκτων και 400 ανδρών του τακτικού στρατού, υπό τον στρατιωτικό και μετέπειτα ιστορικό Τόμας Γκόρντον, το οποίο βρισκόταν στη Σαλαμίνα, αποβιβάστηκε στο Φάληρο και απο εκεί στον λόφο της Καστέλλας, όπου και οχυρώθηκε. Τη δύναμη του Γκόρντον υποστήριζαν το ατμοκίνητο πολεμικό Καρτερία, υπό τον Άστιγξ, μαζί με τρία βρίκια, πέντε κανονιοφόρους και ένα μίστικο. Επίσης, οι επαναστάτες διέθεταν 15 κανόνια τα οποία χειρίζονταν μερικοί φιλέλληνες και 50 έμπειροι Ψαριανοί πυροβολητές. Την επόμενη ημέρα, τμήμα του σώματος αυτού επιχείρησε να καταλάβει τον μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα αλλά αποκρούστηκε. Μετά τη νίκη του στο Καματερό, ο Κιουταχής προσπάθησε επί δύο ημέρες να πείσει τους πολιορκημένους στην Ακρόπολη να παραδοθούν. Ερεθισμένος από την άρνησή τους, κινήθηκε εναντίον των θέσεων του Γκόρντον στην Καστέλλα, με τις δυνάμεις του να ανέρχονται, κατά νεότερη εκτίμηση, στους 3.000 περίπου άνδρες (ο Γκόρντον αναφέρει 4.000) και μερικά κανόνια.Οι Έλληνες είχαν προετοιμαστεί καλά για τη μάχη, έχοντας τοποθετήσει διάφορα κανόνια, ανάμεσά τους και μερικά από τα καράβια τους, στο κέντρο και στα αριστερά της παράταξής τους. Το δεξί άκρο των επαναστατών (η ακτή του Πειραιά) που ήταν και το ασθενέστερο, θα κάλυπταν οι βολές από τα πλοία. Ο Μακρυγιάννης με τους Αθηναίους θα κάλυπτε το δεξί άκρο, ο Δημήτρης Καλλέργης το αριστερό και στο κέντρο βρίσκονταν οι δυνάμεις του Ιωάννη Νοταρά. Το βράδυ τις 29ης Ιανουαρίου, πολλοί Έλληνες, επηρεασμένοι από την ήττα στο Καματερό, δείλιασαν και άρχισαν να φεύγουν. Γι αυτόν τον σκοπό, δόθηκε εντολή στα ελληνικά πλοία να απομακρυνθούν από την ακτή. Κατά τον Μακρυγιάννη, ο ίδιος ο Γκόρντον και άλλοι αξιωματικοί έχασαν το κουράγιο τους και ετοιμάστηκαν να αποχωρήσουν, ωστόσο πρυτάνευσε το σκεπτικό ότι, αν νικούσαν οι Τούρκοι, δεν θα γλύτωνε κανείς.Στις 30 Ιανουαρίου οι δυνάμεις του Κιουταχή εξόρμησαν εναντίον των ελληνικών οχυρώσεων. Οι έφοδοί τους κράτησαν πέντε ώρες αλλά αποκρούστηκαν από τους Έλληνες, τους οποίους βοήθησε σημαντικά η Καρτερία, υφιστάμενη αρκετές ζημιές από το αντίπαλο πυροβολικό, ώστε να αναγκαστεί να βγει από το λιμάνι του Πειραιά. Κατά την υποχώρηση των Τούρκων, λίγοι Έλληνες τακτικοί, μαζί με 250 Αθηναίους υπό τον Μακρυγιάννη, τους κυνήγησαν προκαλώντας τους μεγάλες απώλειες. Οι ελληνικές απώλειες ήταν 60 άνδρες νεκροί ενώ οι Τούρκοι είχαν 300 νεκρούς και τραυματίες.Μετά τη μάχη στην Καστέλλα ακολούθησε η μάχη στους Τρεις Πύργους, στις 20 Φεβρουαρίου, όπου και πάλι νίκησαν οι Έλληνες του Γκόρντον, χωρίς όμως να καταφέρουν τελικά να ανακουφίσουν τους πολιορκημένους της Ακρόπολης. Διονύσιος Κόκκινος, Η Ελληνική Επανάστασις, τόμος 5ος, σελ. 594, 597. Αθήνα: Μέλισσα. 1974. Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. τ. ΙΒ΄. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. 1975. | Η Μάχη της Καστέλλας ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του '21 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες, στα πλαίσια της εκστρατείας του Κιουταχή στην Αττική η οποία είχε ως τελικό σκοπό την κατάληψη της Ακρόπολης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82 |
Κάτω Βιάννος Ηρακλείου | Η Κάτω Βιάννος αναφέρεται το 1583 με την ονομασία Viannes Catto , στην σχετική απογραφή του Καστροφύλακα (Κ 97). Όταν έγινε κοινότητα, σε αυτήν υπήχθη και ο οικισμός Λασιθιωτών Μέση, που βρίσκεται σε υψόμετρο 540 μ. Οι κάτοικοι της Μέσης κατάγονται από το Οροπέδιο Λασιθίου. Το χωριό κατοικείται από ελάχιστους γεωργούς. Στη Μέση βρίσκεται ο διμάρτυρος ναός του Προφήτη Ηλία και των Τριών Ιεραρχών, ο οποίος οικοδομήθηκε σχετικά πρόσφατα. Ο κύριος ναός στην Κάτω Βιάννο είναι αυτός που είναι αφιερωμένος στη μνήμη του Αγίου Γεωργίου. Πολύ ενδιαφέρων είναι και ο ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου, που έχει ξυλόγλυπτο τέμπλο. Κοντά στο χωριό βρίσκεται η παλιά εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, με τοιχογραφίες. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρχε ο οικισμός Πέρα Μέση, όπου βρίσκεται το εξωκλήσι της Παναγίας. Εκεί, στη διάρκεια γάμου, οι Τούρκοι εισέβαλαν και σκότωσαν όλο τον κόσμο που γλεντούσε, έπειτα από υπόδειξη ενός μικρού παιδιού. Επίσης, κατέστρεψαν τον οικισμό. Από τον άλλοτε οικισμό σώζονται ερείπια. Η ονομασία Μέση προέρχεται πιθανότατα από το γεγονός ότι οι κάτοικοι που ίδρυσαν το χωριό είχαν ξεκινήσει από το Τυμπάκι κάποιοι και άλλοι από τη Σητεία, με αποτέλεσμα να συναντηθούν στη μέση, όπου και βρίσκεται ο σημερινός οικισμός, στα νότια του νομού Ηρακλείου.Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και στην πρώτη διοικητική οργάνωση του νησιού το χωριό εκπροσωπούσε, στο Δήμο Βιάννου όπου υπαγόταν, ο Δημήτριος Δουλγεράκης σαν ειδικός πάρεδρος και αργότερα ο πρώτος εκλεγμένος σύμβουλος Εμμανουήλ Βαβουρανάκης. Δείτε Κοινότητα Κάτω Βιάννου Το Ηράκλειον και ο νομός του. Ηράκλειο: Νομαρχία Ηρακλείου. 1971. | Η Κάτω Βιάννος είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του Δήμου Βιάννου στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου. Ανήκε στην Επαρχία Βιάννου του Νομού Ηρακλείου. Η Κάτω Βιάννος βρίσκεται στις νότιες υπώρειες του όρους Δίκτη. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την ελαιοκαλλιέργεια. Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων είναι ηλικίας άνω των 65 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%92%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Κουρτ Σβίττερς | Γεννήθηκε το 1887 στο Αννόβερο, όπου την περίοδο 1908-1909 παρακολούθησε μαθήματα στη σχολή τεχνών Kunstgewerbeschule. Στη συνέχεια, συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Τεχνών της Δρέσδης, μέχρι το 1914. Τα πρώτα του καλλιτεχνικά έργα ήταν εμπνευσμένα από τον κυβισμό και τον εξπρεσιονισμό. Το 1918, πραγματοποίησε τα πρώτα έργα κολάζ και την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή με το ντανταϊστικό κινημα. Η γνωριμία του με τον Ζαν Αρπ υπήρξε καθοριστική, καθώς υπό την επίδρασή του εγκατέλειψε τα καθιερωμένα ακαδημαϊκά αισθητικά πρότυπα. Ο ίδιος εισήγαγε τον όρο Merz, προκειμένου να περιγράψει το σύνολο του καλλιτεχνικού του έργου, το οποίο αν και υπήρξε εν γένει συγγενικό με το ντανταϊστικό κίνημα, διατήρησε παράλληλα κάποια απόσταση από αυτό. Αποτέλεσε μέλος της ντανταϊστικής ομάδας του Βερολίνου, ωστόσο μετά από διαφωνίες, εγκατέλειψε και εγκαταστάθηκε στο Αννόβερο. Ιδιαίτερη συνεισφορά είχε στην αφηρημένη ηχητική ποίηση των ντανταϊστών και ειδικότερα με το ποίημα Ursonate. Από το 1923 και για συνολικά εννέα χρόνια υπήρξε ο εκδότης του περιοδικού Merz. Τον ίδιο χρόνο, ξεκίνησε την κατασκευή του έργου που αναφέρεται ως Merzbau, ένα κολάζ σε τρεις διαστάσεις, με κάθε είδους αντικείμενα που συνέλεγε ο ίδιος - μεταξύ αυτών και προσωπικά αντικείμενα συναισθηματικής αξίας - και τα οποία σχημάτιζαν σταδιακά ένα είδος κτίσματος. Αυτό αποτέλεσε το έργο ζωής του Σβίττερς, που βρισκόταν διαρκώς υπό εξέλιξη και το οποίο δημιούργησε από την αρχή τρεις φορές, αρχικά στο Αννόβερο, όπου καταστράφηκε στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο κατά τη διάρκεια αεροπορικής επιδρομής, αργότερα στη Νορβηγία όπου κάηκε το 1951 και τέλος στην Αγγλία, το μοναδικό Merzbau (γνωστό και ως Merzbarn) που διασώθηκε. Τον Ιανουάριο του 1937, εγκατέλειψε τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στη Νορβηγία. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, φιλοξενήθηκαν έργα του στην έκθεση Παρακμιακής Τέχνης (Entartete Kunst) που διοργάνωσε το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας στο Μόναχο. Τρία χρόνια αργότερα, εξαιτίας της εισβολής των ναζιστικών δυνάμεων στη Νορβηγία, αναγκάστηκε εκ νέου να μετεγκατασταθεί, αυτή τη φορά με προορισμό την Αγγλία. Μέχρι το 1945, έζησε στο Λονδίνο και αργότερα στο Άμπλσαϊντ, όπου με χρηματοδότηση από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ξεκίνησε τη δημιουργία του Merzbarn. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1948, αφήνοντας το έργο του ημιτελές. Gwendolen Webster, Kurt Merz Schwitters, a Biographical Study, University of Wales Press 1997, ISBN 0-7083-1438-4 Ιστοσελίδα για τον Σβίττερς (Γερμανικά) Κατάλογος έργων του Σβίττερς Αρχειοθετήθηκε 2007-09-27 στο Wayback Machine. Κολάζ και άλλα έργα του Σβίττερς Έργα του Σβίττερς στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Merzbau Βιογραφία από το Μουσείο Guggenheim Απαγγελία του Ursonate | Ο Κουρτ Σβίττερς (πραγματικό όνομα Herman Edward Karl Julius Switters, 20 Ιουνίου 1887 - 8 Ιανουαρίου 1948) ήταν Γερμανός καλλιτέχνης. Το έργο του συνδέθηκε κυρίως με τα κινήματα του ντανταϊσμού και του κονστρουκτιβισμού και εκδηλώθηκε σε διαφορετικά είδη τέχνης, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στην ποίηση και κυρίως στην τεχνική του κολάζ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%84_%CE%A3%CE%B2%CE%AF%CF%84%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%82 |
Γλασκώβη | Η περιοχή στην οποία βρίσκεται η Γλασκώβη κατοικούταν από τα αρχαία χρόνια. Επισήμως ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα μ.χ., από τον άγιο Κέντιγκερν ή Μούνγκο, και σηματοδοτήθηκε από την ανέγερση εκκλησίας στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα ο καθεδρικός ναός της Γλασκώβης.Η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται ταχύτατα τον 16ο αιώνα καθώς ήταν το λιμάνι που χρησιμοποιούταν για την μεταφορά εμπορευμάτων όπως καπνός, βαμβάκι και ζάχαρη προς τις αγορές της Αμερικής. Ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν οι βιομηχανίες σιδήρου, χάλυβα, υφαντουργίας και κάρβουνου με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο πληθυσμός της στο 1 εκατομμύριο το 1930. Η μεγαλύτερη βιομηχανία της Γλασκώβης ήταν όμως τα ναυπηγεία της, κατά μήκους του ποταμού Κλάιντ. Σε αυτά τα ναυπηγεία κατασκευάστηκαν πολλά γνωστά πλοία, όπως το Queen Mary, Queen Elizabeth and Queen Elizabeth 2 (QE2). Το ναυάγιο της Ζακύνθου επίσης ναυπηγήθηκε σε ένα από τα ναυπηγεία της Γλασκώβης το 1937.Μέχρι και το 1950, η Γλασκώβη βρισκόταν σε οικονομική ανάπτυξη. Κατά την δεκαετία του '60, όμως, άρχισε η οικονομική παρακμή της πόλης, καθώς δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις βαριές βιομηχανίες άλλων κρατών, με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλά ναυπηγεία και βιομηχανίες και να αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων με δραματικές επιπτώσεις για την περιοχή. Η αύξηση της εγκληματικότητας, τα ναρκωτικά, και οι συμμορίες που δρούσαν κυρίως στην ανατολική περιοχή της πόλης άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Η περιοχή γύρω από το ποτάμι έπεσε σε οικονομική εξαθλίωση και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι και την δεκαετία του 1990. Τότε η Γλασκώβη έγινε η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο τουρισμός της, να γίνουν έργα για την ανάπτυξη και καλλωπισμό της, ενώ ταυτόχρονα η οικονομία της άρχισε να στηρίζεται σε νεοεισερχόμενες εταιρίες που παρέχουν οικονομικές υπηρεσίες και λιγότερο στην βαριά βιομηχανία.Αυτή την στιγμή, μόνο τα ναυπηγεία που ανήκουν στην Βρετανική πολεμική βιομηχανία ΒΑΕ λειτουργούν και κατασκευάζουν πολεμικά πλοία για τη Μεγάλη Βρετανία. Η Γλασκώβη είναι η τρίτη πόλη της Μεγάλης Βρετανίας όσο αφορά τον αριθμό ξένων τουριστών που την επισκέπτονται, μετά από το Λονδίνο και το Εδιμβούργο. Αρχιτεκτονικά η Γλασκώβη ονομάζεται και Σικάγο της Ευρώπης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πολεοδομικά το κέντρο της πόλης έχει μεγάλες λεωφόρους σε διάταξη δικτύου (παράλληλους και κάθετους δρόμους), ενώ και τα κτίρια της έχουν χαρακτήρα αμερικάνικης αρχιτεκτονικής με επιβλητικές και βαριές όψεις, σκοτεινού χρώματος. Ο επισκέπτης στην πόλη αξίζει να επισκεφθεί το κεντρικό κτήριο του πανεπιστημίου της Γλασκώβης, το δημαρχιακό μέγαρο μπροστά από την κεντρική πλατεία της πόλης Πλατεία Τζορτζ, το κτήριο Μάκιντος της σχολής καλών τεχνών της Γλασκώβης, τον κεντρικό καθεδρικό ναό και τη νεκρόπολη, την γκαλερί τέχνης Κέλβινγκροβ, όπως επίσης και το καινούργιο μουσείο συγκοινωνιών Ρίβερσαϊντ με την αξιοσημείωτη μοντέρνα αρχιτεκτονική του. Τα περισσότερα εμπορικά μαγαζιά είναι κατά μήκος των πεζόδρομων οδών Μπιουκάναν και Σότσιχολ. Στη Γλασκώβη έχουν έδρα τα πανεπιστήμια Πανεπιστήμιο του Στραθκλάιντ, το Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης, το Καληδονιανό Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης και η σχολή καλών τεχνών της Γλασκώβης. Το πανεπιστήμιο της δυτικής Σκοτίας βρίσκεται επίσης πολύ κοντά στην πόλη της Γλασκώβης. Ο καιρός της Γλασκώβης επηρεάζεται από το ρεύμα του κόλπου του Μεξικού, έτσι το κλίμα χαρακτηρίζεται γενικά θερμό και εύκρατο για την περιοχή. Οι βροχοπτώσεις είναι συχνό φαινόμενο όλο το έτος, ενώ οι χιονοπτώσεις κατά την διάρκεια του χειμώνα είναι σπάνιες. Κατά τη διάρκεια του Ιουλίου σημειώνονται οι υψηλότερες θερμοκρασίες του έτους, με τη θερμοκρασία να φτάνει κατά μέσο όρο τους 14.5 βαθμούς Κελσίου, ενώ τον Ιανουάριο σημειώνονται οι χαμηλότερες θερμοκρασίες, με τη μέση θερμοκρασία στους 3 βαθμούς Κελσίου. Όσον αφορά τον αθλητισμό, οι κάτοικοι της Γλασκώβης ασχολούνται, όπως όλοι οι Σκωτσέζοι, με το ποδόσφαιρο, το ράγκμπι και το γκολφ. Στη Γλασκώβη έχουν την έδρα τους οι ποδοσφαιρικές ομάδες Ρέιντζερς Γλασκώβης και Σέλτικ Γλασκώβης οι οποίες μονοπωλούν το σκωτσέζικο πρωτάθλημα τις τελευταίες δεκαετίες. Η αντιπαλότητα των φιλάθλων μεταξύ των δύο ομάδων είναι έντονη, καθώς αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι οι φίλαθλοι των Ρέινζερς είναι χριστιανοί διαμαρτυρόμενοι, ενώ της Σέλτικ καθολικοί. Το καλοκαίρι του 2014 η Γλασκώβη φιλοξένησε τους Αγώνες της Κοινοπολιτείας. Στη Γλασκώβη βρίσκεται και η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Λουκά (St Luke’s Orthodox cathedral), μέσα στην οποία συστεγάζεται και το ελληνικό σχολείο για παιδιά Ελλαδιτών Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων που ζουν και δουλεύουν στην πόλη. Το σχολείο δεν είναι επισήμως αναγνωρισμένο από το ελληνικό κράτος και οι μαθητές συμμετέχουν σε αυτό δύο φορές την εβδομάδα (απογεύματα) μετά από την παρακολούθηση μαθημάτων στα κανονικά σχολεία. Στην ίδια περιοχή βρίσκεται και το επίτιμο ελληνικό προξενείο. Η πόλη της Γλασκώβης έχει αδελφοποιηθεί με τις παρακάτω πόλεις: | Η Γλασκώβη (αγγλικά: Glasgow, σκωτς: Glesga) είναι η μεγαλύτερη πόλη της Σκωτίας, με τον ποταμό Κλάιντ να τη διασχίζει από τα ανατολικά προς τα δυτικά, περνώντας μέσα από το κέντρο της. Ο πληθυσμός της πόλης το 2022 εκτιμήθηκε πως είναι 635.000 κάτοικοι, και η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή, γνωστή και ως Μείζων Γλασκώβη (Greater Glasgow) είχε 1.861.315 κατοίκους. Η πόλη της Γλασκώβης ανήκει διοικητικά στον νομό με το όνομα Στράθκλαϊντ, και βρίσκεται στην κεντροδυτική περιοχή της Σκωτίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BA%CF%8E%CE%B2%CE%B7 |
Δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα | Ο Νίκος Τεμπονέρας ήταν ο πρώτος νεκρός στη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο νομοσχέδιο του τότε Υπουργού Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου· ακολούθησαν τέσσερα θύματα στην Αθήνα από πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στο κατάστημα Κ. Μαρούσης στη διάρκεια διαδήλωσης. Δράστης της δολοφονίας ήταν ο Γιάννης Καλαμπόκας, δημοτικός σύμβουλος της Νέας Δημοκρατίας στην Πάτρα και πρόεδρος της τοπικής ΟΝΝΕΔ. Η δολοφονία έγινε στις 8 Ιανουαρίου 1991. Ο Καλαμπόκας χτύπησε θανάσιμα τον Τεμπονέρα με λοστό στο κεφάλι στη διάρκεια βίαιων επεισοδίων που σημειώθηκαν στο υπό κατάληψη Σχολικό Συγκρότημα 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας στην πλατεία Βουδ. Ο Καλαμπόκας επικεφαλής των ομάδων αυτών μαζί με τους Μυλωνά, Σπίνο, Γραμματίκα, Γραμματικόπουλο, με λοστούς και ρόπαλα επιχείρησαν να σπάσουν τη κατάληψη, την οποία υποστήριζαν αρκετοί γονείς και καθηγητές, μεταξύ των οποίων και ο δολοφονηθείς Τεμπονέρας, ιδιαίτερα αγαπητός, σύμφωνα με τις μετέπειτα μαρτυρίες και καταθέσεις, στους μαθητές του. Η δολοφονία του Τεμπονέρα, η οποία συνέβη σε μία περίοδο οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης, ξεσήκωσε κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών σε όλη την Ελλάδα. Την επαύριο της δολοφονίας του, ο υπουργός Παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε και η πρόταση νόμου για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία αποσύρθηκε. Ο Καλαμπόκας δικάστηκε στο Βόλο έχοντας ως συνηγόρους υπεράσπισής του τρία κορυφαία ονόματα του τότε νομικού κόσμου, όλους προερχόμενους πολιτικά από το χώρο της ΝΔ. και συγκεκριμένα τους Απόστολο Ανδρεουλάκο, Κώστα Κωνσταντινίδη (καθηγητής Ποινικού Δικαίου), γνωστός από τη δίκη για το Σκάνδαλο Κοσκωτά όπου συμμετείχε ως δημόσιος κατήγορος) και Επαμεινώνδα Ζαφειρόπουλο (πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ). Καταδικάστηκε πρωτόδικα για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ισόβια κάθειρξη (απόφαση 22-24/93 ΜΟΔ Βόλου) ενώ αργότερα η ποινή του μειώθηκε σε 17 χρόνια και 3 μήνες (απόφαση 59/94 ΜΟΕ Λάρισας) και, τελικώς, ύστερα από αναίρεση της απόφασης από τον Άρειο Πάγο, σε 16 χρόνια και 9 μήνες. Αποφυλακίστηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1998, έχοντας εκτίσει τα 2/5 της ποινής που του επιβλήθηκε. Το τότε Σχολικό Συγκρότημα 3ου & 7ου Γυμνασίου και Λυκείου Πάτρας και νυν 3ο Γυμνάσιο Πάτρας τόπος δολοφονίας του Τεμπονέρα καθώς και τα 2ο λύκειο Ιλίου και 3ο γυμνάσιο Ιλίου, σήμερα φέρουν το όνομά του. Επίσης το όνομά του δόθηκε σε μια σήραγγα της Ολυμπίας Οδού κοντά στην Πάτρα, ενώ το Αμφιθέατρο του 1ου Λυκείου Ταύρου Αττικής ονομάζεται "Νίκος Τεμπονέρας". Τάσος Κωστόπουλος (10-01-2016). «Το φιλελεύθερο παρακράτος». Η Εφημερίδα των Συντακτών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-01-13. https://web.archive.org/web/20160113065404/http://www.efsyn.gr/arthro/fileleythero-parakratos. Ανακτήθηκε στις 12-04-2017. | Ο Νίκος Τεμπονέρας (1954 - Πάτρα, 8 Ιανουαρίου 1991) ήταν καθηγητής μαθηματικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενταγμένος στην αριστερά και στέλεχος του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το όνομά του έγινε γνωστό στο πανελλήνιο, όταν δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων της περιόδου 1990-91. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%81%CE%B1 |
Toxicity | Το άλμπουμ αυτό είναι ταξινομημένο στην λίστα του περιοδικού Blender "500 CDs You Must Own" (500 δίσκοι που πρέπει να αποκτήσεις). Η ιστοσελίδα Music Radar έκανε μια δημοσκόπηση και το Toxicity ήταν ταξινομημένο στην 28η θέση στην λίστα 50 Greatest Heavy Metal Albums of All Time. Το άλμπουμ αυτό είναι ταξινομημένο στην 44η θέση στην λίστα των 100 καλύτερων άλμπουμ της δεκαετίας του 2000 στο περιοδικό Rolling Stone. Η ιστοσελίδα Digital Dream Door έχει, αυτήν τη στιγμή, βαθμολογημένο το Toxicity στην θέση 72 στην λίστα "100 Greatest Metal Albums" ("Τα 100 καλύτερα Μέταλ άλμπουμ"), και στην θέση 16 στην λίστα "100 Greatest Albums of the 2000s" ("Τα 100 καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του 2000"). Το περιοδικό Alternative Press ταξινόμησε το Toxicity στην 9η θέση στην λίστα "25 Best Albums of 2001" ("Τα καλύτερα άλμπουμ του 2001"). Το περιοδικό Mojo το βαθμολόγησε στην 93η θέση της λίστας "100 Modern Classics" ("100 μοντέρνα κλασικά"). Σερτζ Τανκιάν - Κύρια Φωνητικά, Πλήκτρα Daron Malakian - Φωνητικά, Κιθάρα Shavo Odadjian - Μπάσο John Dolmayan - Ντραμς https://web.archive.org/web/20180101060216/http://systemofadown.com/#discog http://web.archive.org/web/20070708232915/http:// http://www.discogs.com/System-Of-A-Down-Toxicity/release/1927184 http://www.musiccanada.com/GPSearchResult.aspx?st=Toxicity&sa=System+of+a+Down&smt=0 http://abpd.org.br/certificados_interna.asp?sArtista=System+of+a+Down&tmidia=1 http://www.bpi.co.uk/certifiedawards/search.aspxΑρχειοθετήθηκε 2011-06-04 στο Wayback Machine. Εισάγετε Toxicity στο κενό Search. Επιλέξτε Title στο κενό Search By.Επιλέξτε Album στο κενό Format.Πατήστε GO. http://www.aria.com.au/pages/httpwww.aria.com.aupagesARIACharts-Accreditations-2009Albums.htm http://www.riaa.com/goldandplatinumdata.php?artist=%22Toxicity%22 Sputnikmusic Review Spin Review Robert Christgau Review Rolling Stone Review http://www.allmusic.com/album/r547443 Chop Suey Toxicity Aerials | Το Toxicity είναι το δεύτερο άλμπουμ του Heavy Metal συγκροτήματος System of a Down, και κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2001 (4 Σεπτεμβρίου 2001) από την δισκογραφική εταιρία American Recordings. Γρήγορα έγινε νούμερο ένα στις ΗΠΑ, με 200.000 αντίτυπα, και στον Καναδά. Γενικά το Toxicity έχει πουλήσει πάνω από 12 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και είναι πλατινένιος δίσκος στις ΗΠΑ. | https://el.wikipedia.org/wiki/Toxicity |
Τομ Μπρέιντι | Το 2004 ξεκίνησε τη σχέση του με την ηθοποιό Μπρίτζετ Μοϊνάχαν αλλά χώρισαν στα τέλη του 2006, όταν εκείνη ήταν έγκυος στο παιδί τους. Τον Αύγουστο του 2007, γεννήθηκε ο γιος τους, Τζον Έντουαρντ Τόμας Μοϊνάχαν. Τον Δεκέμβριο του 2006, έγινε ζευγάρι με το μοντέλο Ζιζέλ Μπούντχεν. Παντρεύτηκαν στις 26 Φεβρουαρίου 2009 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μπέντζαμιν Ρέιν Μπρέιντι (γενν. Δεκέμβριος 2009) και τη Βίβιαν Λέικ Μπρέιντι (γενν. Δεκέμβριος 2012). Τον Οκτώβριο του 2022, ανακοινώθηκε το διαζύγιο τους. | Ο Τόμας Έντουαρντ Πάτρικ Μπρέιντι (αγγλ. Thomas Edward Patrick Brady, γενν. 3 Αυγούστου 1977) είναι Αμερικανός παίκτης αμερικανικού ποδοσφαίρου, ο οποίος αγωνίζεται στο NFL για 23 σεζόν. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B9 |
All Nippon Airways | Η ANA διαθέτει ένα εκτεταμένο δίκτυο εσωτερικών δρομολογίων που καλύπτει ολόκληρη την Ιαπωνία, από το Χοκάιντο στον βορά έως την Οκινάουα στον νότο. Το διεθνές δίκτυο δρομολογίων της ANA εκτείνεται μέσω της Κίνας, της Κορέας, της Ινδίας, της Νοτιοανατολικής Ασίας, του Καναδά, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Μεξικό, της Αυστραλίας και της Δυτικής Ευρώπης. Ο βασικός διεθνής κόμβος του είναι το Διεθνές Αεροδρόμιο Ναρίτα, όπου μοιράζεται τη Νότια Πτέρυγα του τερματικού 1 με τους συνεργάτες της Star Alliance.Το διεθνές δίκτυο της ANA επικεντρώνεται επί του παρόντος σε επιχειρηματικούς προορισμούς. Τα μόνα εναπομείναντα δρομολόγια «για διασκέδαση» είναι τα δρομολόγια από Χανέντα και Ναρίτα προς τη Χονολουλού. προηγούμενες τέτοιες διαδρομές, όπως Ναρίτα-Γκουάμ, Κάνσαϊ-Χονολουλού και Ναγκόγια-Χονολουλού έχουν ακυρωθεί, αν και η ANA σκοπεύει να επεκτείνει τις ψυχαγωγικές της υπηρεσίες στο μέλλον μέσω της θυγατρικής χαμηλού κόστους εταιρίας Peach Aviation. Πρώτα παρουσιασμένη το 2009, τα χαρακτηριστικά της καμπίνας «Inspiration of Japan» (Έμπνευση της Ιαπωνίας) περιλαμβάνουν καθίσματα buisness class που μετατρέπονται πλήρως σε κρεβάτι, σχεδόν περίφρακτα καθίσματα σουίτας first class, σταθερά καθίσματα και στα δύο οικονομικά τμήματα, ένα νέο σύστημα ψυχαγωγίας AVOD (βασίζεται στο σύστημα eX2 IFE της Panasonic Avionics Corporation με συνδεσιμότητα iPod, αγορές και παραγγελία φαγητού, αλλά και κονσόλες οθόνης αφής), καθώς και βελτιώσεις στην υπηρεσία πτήσης. Η ANA θα παρουσιάσει επίσης μια νέα αίθουσα αναμονής (η οποία άνοιξε στις 20 Φεβρουαρίου 2010, υποτίθεται ότι συμπίπτει με την εισαγωγή νέων εσωτερικών αεροσκαφών αλλά καθυστέρησε) και το κόνσεπτ ελέγχου εισιτηρίου (αργότερα το φθινόπωρο του 2010) στη Ναρίτα για επιβάτες first class και τα μέλη της Διαμαντένιας Υπηρεσίας του ANA Mileage Club. | Η All Nippon Airways Co., Ltd. (ANA) (全 日本 空 輸 株式会社, Zen Nippon Kūyu Kabushiki gaisha, TYO: 9202), επίσης γνωστή ως Zennikkū (全日空), είναι η μεγαλύτερη αεροπορική εταιρεία στην Ιαπωνία στα έσοδα και στους αριθμούς επιβατών. Η έδρα της βρίσκεται στο κέντρο της πόλης Σιοντόμε στην περιοχή Σιοντόμε του ειδικού τμήματος Μινάτο του Τόκιο. Λειτουργεί υπηρεσίες τόσο σε εγχώριους όσο και σε διεθνείς προορισμούς και είχε περισσότερους από 20.000 υπαλλήλους από τον Μάρτιο του 2016. Τον Μάιο του 2010, η συνολική κίνηση επιβατών της ANA αυξήθηκε από έτος ανά έτος κατά 7,8% και οι διεθνείς υπηρεσίες της αυξήθηκαν κατά 22% σε 2,07 εκατομμύρια επιβάτες τους πρώτους πέντε μήνες του 2010.Εκτός από τις κύριες υπηρεσίες της, η ANA ελέγχει αρκετές θυγατρικές εταιρείες επιβατικών μεταφορών, συμπεριλαμβανομένων των περιφερειακών αεροπορικών εταιρειών της, ANA Wings, Air Nippon, Air Do (αεροπορική εταιρεία χαμηλού κόστους που έχει προγραμματίσει υπηρεσία μεταξύ Τόκιο και πόλεων στο Χοκάιντο) και Allex Cargo (ANA Cargo - το τμήμα εμπορευματικών μεταφορών που διαχειρίζεται η Air Japan). Η ANA είναι επίσης ο μεγαλύτερος μέτοχος της Peach, μια κοινοπραξία με το First Eastern Investment Group της εταιρίας Hong Kong. Τον Οκτώβριο του 1999, η αεροπορική εταιρεία έγινε μέλος της Star Alliance. Στις 29 Μαρτίου 2013, η ANA ονομάστηκε αεροπορική εταιρεία 5 αστέρων από τη Skytrax. Στις 27 Απριλίου 2018, η ANA ανακοίνωσε την ANA Business Jet Co., Ltd., μια κοινοπραξία με τη Sojitz για την προσφορά ιδιωτικών πτήσεων. | https://el.wikipedia.org/wiki/All_Nippon_Airways |
Μίλκσεϊκ | Τα χειροποίητα μίλκσεϊκ είναι φτιαγμένα σύμφωνα με την παράδοση από οποιαδήποτε γεύση παγωτού. Η προσθήκη γεύσεων όπως το σιρόπι σοκολάτας ή σφένδαμου μπορεί να μπει αρχικά στο μείγμα. Αυτό παρέχει τη δυνατότητα στον κατασκευαστή του να διαλέξει ανάμεσα σε μεγάλη ποικιλία γεύσεων σε αντίθεση με τα μίλκσεϊκ που φτιάχνονται σε κάποια μηχανή. Σπάνια τα μίλκσεϊκ δεν θα περιέχουν παγωτό. Ορισμένες πανομοιότυπες συνταγές με το μίλκσεϊκ που περιέχουν μεγάλη ποσότητα φρούτων και καθόλου παγωτό ονομάζονται σμούθι. Παρόμοιο μπορεί να θεωρηθεί και το παγωμένο γιαούρτι. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες το ρόφημα φτιάχνεται με σερμπέτι, παγωμένο γιαούρτι και φρούτο και έχουν την υφή των σμούθι αλλά μπορούν να θεωρηθούν και μίλκσεϊκ. Ένα μίλκσεϊκ με βάση το γάλα αποκαλείται "φραπέ" σε διάφορες περιοχές της Αγγλίας και του Καναδά. Τα εστιατόρια με αυξημένη πελατεία και κίνηση, όπως το McDonald's, συχνά επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν μίγματα προπαρασκευασμένων μίλκσεϊκ που ετοιμάζονται σε αυτόματες μηχανές. Αυτά τα μηχανήματα είναι μεταλλικοί κύλινδροι με χτυπητήρια που χρησιμοποιούν ψυκτικά πηνία για να παγώσουν τα μίγματα μίλκσεϊκ σε μια πόσιμη υφή. Ο αριθμός των διαφορετικών γεύσεων που μπορούν να εξυπηρετήσουν τα εστιατόρια με αυτόματες μηχανές μίλκσεϊκ είναι περιορισμένος από τον αριθμό των διαφορετικών δεξαμενών στις μηχανές μίλκσεϊκ τους, κι έτσι τα φαστ φουντ συνήθως προσφέρουν λιγότερες γεύσεις μίλκσεϊκ. Προπαρασκευασμένα μίλκσεϊκ πωλούνται σε παντοπωλεία στη Βόρεια Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο. Τα ποτά αυτά παρασκευάζονται από γάλα αναμεμειγμένο με γλυκαντική σκόνη, τεχνητό σιρόπι ή συμπύκνωμα, το οποίο διαφορετικά ονομάζεται «αρωματισμένο γάλα», παχυμένο με καραγενάνη ή άλλα προϊόντα. Τα εμφιαλωμένα γαλακτοκομικά προϊόντα πωλούνται συνήθως σε φιάλες των 330 ml, 500 ml ή 1 λίτρου. | Το μίλκσεϊκ και μιλκ σέικ (αγγλικά: milkshake σε κατά λέξη μετάφραση γάλα φραπέ) είναι γλυκό, κρύο ρόφημα που φτιάχνεται συνήθως από γάλα ή παγωτό σε συνδυασμό με γλυκαντικά ή σιρόπια όπως σιρόπι καραμέλας, βανίλιας, βουτύρου, σοκολάτας, σαντιγί ή φρούτων. Το μίλκσεϊκ πρωτοεμφανίστηκε στην Αμερική και είναι ευρέως διαδεδομένο εκεί αφού σερβίρεται σε όλα τα εστιατόρια, τα καφέ και τα αναψυκτήρια. Η προετοιμασία του γίνεται συνήθως σε μια μηχανή μπλέντερ ή μίξερ στο οποίο τοποθετείται το παγωτό ή το γάλα αφού ανακατευτεί πρώτα το μείγμα στο χέρι. Πολλά φαστ φουντ δεν κάνουν το μείγμα χειροποίητα με παγωτό. Αντίθετα κάνουν τα μείγματα σε αυτόματες μηχανές μίλκσεϊκ οι οποίες παγώνουν και σερβίρουν ένα έτοιμο μείγμα που περιέχει γάλα, γλυκαντικούς παράγοντες και ένα υλικό συμπύκνωσης. Παρ’ όλα αυτά κάποια φαστ φουντ σερβίρουν ακόμα με παραδοσιακό τρόπο τα μίλκσεϊκ φτιάχνοντάς τα στο χέρι με φρέσκο παγωτό ή παγωμένο γάλα με γλυκαντικά ή σιρόπια. Τα μίλκσεϊκ μπορούν να φτιαχτούν και στο σπίτι σε ένα μπλέντερ ή σε μία αυτόματη μηχανή μίξης ποτών. Ένα μίλκσεϊκ μπορεί να φτιαχτεί ρίχνοντας σκόνη μέσα στο φρέσκο γάλα και ανακατεύοντας αυτά τα δύο να δημιουργηθεί το μείγμα. Αυτού του είδους τα μίλκσεϊκ μπορούν να σερβιριστούν σε διάφορες γεύσεις όπως μπανάνα, φράουλα, σοκολάτα και καραμέλα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%BA%CF%83%CE%B5%CF%8A%CE%BA |
Κατάλογος χωρών ανά ονομαστικό ΑΕΠ (Παγκόσμια Τράπεζα) | Παγκόσμια Τράπεζα - 1η Ιουλίου 2011. Δεδομένα έτους 2010. a: Η Ευρωζώνη το 2007 περιελάμβανε τις εξής 17 από 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης : Αυστρία, Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Σλοβενία, Ισπανία Κύπρος, Εσθονία, Μάλτα, Σλοβακία. b: Συμπεριλαμβάνεται η πρώην Ισπανική Σαχάρα. c: Τα δεδομένα αφορούν την περιοχή που ελέγχεται από την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας d: Τα δεδομένα αναφέρονται μόνο στην ηπειρωτική Τανζανία. e: Δεν περιλαμβάνονται δεδομένα από Βόρεια Οσετία και Αμπχαζία. f: Δεν περιλαμβάνονται δεδομένα από την Τρανσνίστρια. Κατάλογος χωρών κατά κεφαλή ΑΕΠ Κατάλογος ευρωπαϊκών χωρών κατά ΑΕΠ | Ακολουθεί κατάλογος των παγκόσμιων οικονομιών που ταξινομούνται κατά το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) στις επίσημες συναλλαγματικές ισοτιμίες αγοράς ή κυβέρνησης. Ο κατάλογος περιλαμβάνει την κατάταξη σύμφωνα με τις μετρήσεις και εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2011, για το έτος 2010. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CF%87%CF%89%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%B1%CE%BD%CE%AC_%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CE%95%CE%A0_(%CE%A0%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1) |
Αμμούδι Ηρακλείου | Το Αμμούδι είναι πεδινό χωριό στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Ηρακλείου. Βρίσκεται στην ευρύτερη τουριστική περιοχή της Αγίας Πελαγίας, πάνω από τον βόρειο μυχό του όρμου Ροδιάς και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 115. Απέχει 22 χλμ. περίπου ΒΔ. του Ηρακλείου (μέσω Αλικαρνασσού). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 2001 και προσαρτήθηκε στο τοπικό διαμέρισμα Αχλάδας του νομού Ηρακλείου. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από από τον δήμο Γαζίου και προσαρτήθηκε στον δήμο Μαλεβιζίου. Η παραλία «Τρυπητή», ανατολικά του οικισμού Η παραλία «Παναγιά», νότια του οικισμού Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) buk.gr Google Earth eetaa.gr | Το Αμμούδι είναι χωριό της κοινότητας Αχλάδας, της δημοτικής ενότητας (τέως δήμου) Γαζίου, του δήμου Μαλεβιζίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ηρακλείου, στην περιφέρεια Κρήτης, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης, καθώς και των μεταβολών που ακολούθησαν αυτό το πρόγραμμα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B9_%CE%97%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85 |
Αξία (οικονομία) | Κατά τον παραπάνω ορισμό στη σύγχρονη βιβλιογραφία των οικονομικών επιστημών η αξία εμφανίζεται κατά τρεις ιδιαίτερες μορφές σε: α) "αξία χρήσης", ή "χρησιμότης" (οικονομική), (use value, ή utility), καλούμενη και "αξία υποκειμενική". Η αναφορά στην αξία χρήσης γίνεται συνηθέστερα στην ανάλυση της καταναλωτικής ζήτησης, που σημαίνει την υποκειμενική ζήτηση ενός αγαθού και των ποσοτήτων του. Κατά την έννοια αυτή η "αξία" αποτελεί τον σύνδεσμο της οικονομικής επιστήμης και της "ωφελιμιστικής ηθικής" που σηματοδοτεί το ρόλο της εκλογής του καταναλωτή. Η δε παραδοχή της χρηστικής αξίας δεν σημαίνει και απόλυτα την παραδοχή της ωφελιμιστικής ηθικής. Όσοι δε πρεσβεύουν ότι ο ωφελιμισμός, έστω και υπό ορισμένες απόψεις είναι η "σωστή" ηθική, ουσιαστικά πρεσβεύουν ότι τούτο ουδέποτε οδηγεί στη διατύπωση ορισμένης πολιτικής, αφού αυτοί που την ασκούν ουδέποτε μπορούν να μετρήσουν και συνεπώς να υπολογίσουν τις διαφορετικές κατ΄ άτομο εκτιμήσεις της χρησιμότητας. Επ΄ αυτού κατά τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί οικονομολόγοι προσπάθησαν να "κατασκευάσουν" ένα τελεολογικό, όχι αφηρημένο, σύστημα για τη λεγόμενη "Οικονομία της Ευποιΐας" που ως κεντρική έννοια διατηρεί την αξία χρήσης, αποκλείοντας όμως κατηγορηματικά κάθε διαπροσωπική σύγκριση. β) "ανταλλακτική αξία" ή "αξία αντικειμενική", (exchange value, ή price), η οποία δεν περικλείει ωφελιμιστικό ή δεοντολογικό περιεχόμενο. Αυτή αναφέρεται πάντα σε σχετικές τιμές ή σχετική αξία. Για παράδειγμα στην έρευνα ποια επίδραση θα έχει μία μεταβολή της ζήτησης ενός αγαθού στη τιμή του, π.χ. του άρτου, αυτή γίνεται με την προϋπόθεση ότι όλες οι άλλες τιμές παραμένουν σταθερές. Η δε διάκριση αυτή καθίσταται ιδιαίτερα αναγκαία προκειμένου να διαχωρισθεί η παραδοσιακή "θεωρία των τιμών" (του μηχανισμού τω τιμών) που δίνει έμφαση στις ιδιαίτερες τιμές, από τις θεωρίες εκείνες που επιχειρούν να ερμηνεύσουν τις μεταβολές στο γενικότερο επίπεδο των τιμών. γ) "αξία (απλά)", ή "τιμή", που πρέπει να καταβληθεί, προερχόμενη από ωφελιμιστικές ή μη ωφελιμιστικές σταθμίσεις. Σε ανάλυση του αρχικού παραπάνω ορισμού διαφαίνεται ότι η αξία ενός αγαθού εξαρτάται από δύο παράγοντες α) από το μέγεθος και το είδος της ανάγκης που πρόκειται να ικανοποιήσει και β) από την ικανότητα ανταλλαγής. Εξ αυτού προκύπτει και η διάκριση της αξίας σε αξία χρήσης και σε αξία ανταλλαγής ή ανταλλακτική αξία. Αξία χρήσης, ή αξία χρήσεως ονομάζεται η σημασία που έχει ένα αγαθό για την ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπου, όπως για παράδειγμα η σημασία που έχει ένα σχολικό βιβλίο για τον μαθητή, ή το άροτρο για τον γεωργό, ή το φάρμακο για έναν ασθενή, τα οποία έχουν ιδιαίτερη αξία χρήσεως για τους συγκεκριμένους. Ανταλλακτική αξία, ή αξία ανταλλαγής ονομάζεται η σημασία - ικανότητα που έχει ένα αγαθό να ανταλλαγεί με άλλα, όπως για παράδειγμα τα βιβλία που διαθέτει ένας βιβλιοπώλης, ή τα φάρμακα για τον φαρμακοποιό, ή τα εμπορεύματα για τους εμπόρους, τα οποία δεν έχουν αξία χρήσης από τους ίδιους αλλά ανταλλακτική αξία.Εκτός όμως των παραπάνω η αξία των αγαθών εξαρτάται και από την σπανιότητα αυτών. Όσο δηλαδή σπανιότερα βρίσκεται ένα αγαθό στην αγορά που αναζητεί ο άνθρωπος για την ικανοποίηση ανάγκης του τόσο η αξία αυτού είναι μεγαλύτερη. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό, αλλά θα πρέπει να είναι και χρήσιμο, προκειμένου να έχει κάποια αξία, για παράδειγμα ένα ποίημα μπορεί να είναι μοναδικό, εφόσον όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται γι αυτό να το αγοράσει, δεν έχει αξία. Η χρησιμότητα του αγαθού μπορεί να αναφέρεται όχι μόνο σε κάποιο υλικό αγαθό αλλά και σε υπηρεσίες και να εκδηλώνεται είτε ως ατομική, είτε και συλλογική. Τέλος άλλος ένας παράγοντας προσδιορισμού της αξίας ενός αγαθού είναι η "ποσότητα της εργασίας" που περιέχει ένα αγαθό, δηλαδή επί δύο ομοίων από απόψεως μεγέθους και ποιότητας αγαθών π.χ. υφασμάτων ή κεντημάτων ακριβότερο είναι εκείνο που έχει την περισσότερη εργασία, όπως το χειροποίητο. Έτσι, απ΄ όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η αξία ενός αγαθού εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την χρησιμότητά του, (αξία χρήσης ή ανταλλακτική), την σπανιότητά του και την ποσότητα εργασίας που περιέχει. Κατά τον J.P. Say, η χρησιμότητα αποτελεί τον προσδιοριστικό παράγοντα της αξίας ενός αγαθού. Αν αυτό είναι ορθό τότε η χρησιμότητα (κατ΄ έννοια), ενός αγαθού θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην ανάπτυξη της θεωρίας της Αξίας όπου με τη σειρά της θα βοηθήσει στον προσδιορισμό της τιμής του αγαθού. Οι οικονομολόγοι Α. Σμιθ (1776) και Ντ. Ρικάρντο (1817) αλλά και άλλοι εξετάζοντας το όλο θέμα δημιούργησαν την λεγόμενη Κλασική Οικονομική Σχολή θέτοντας τελικά τα θεμέλια της "Θεωρίας της Αξίας" όπου βασιζόμενοι στο κόστος παραγωγής και προβάλλοντας μόνο την έννοια της προσφοράς οδηγούνται στον προσδιορισμό της τιμής. Ο Μichael, J., Santel, καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Harvard, προσεγγίζει διαλεκτικά την έννοια, το περιεχόμενο και την επίπτωση της "αξίας" στην ανθρώπινη σύγχρονη ζωή σε σχέση με ποιοτικούς δείκτες όπως είναι η συνύπαρξη, η αλληλεγγύη, η ευγνωμοσύνη, η ταπεινοφροσύνη, το κοινό καλό. Προστιθέμενη αξία Υπολειμματική αξία "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.61ος, σελ.260. ΟΥΝΕΣΚΟ: "Λεξικό Κοινωνικών Επιστημών", - Εκδόσεις Ελληνική Παιδεία ΑΕ, τομ. 1ος, σελ.55. | Στην Οικονομική επιστήμη ο όρος αξία χαρακτηρίζει τη σημασία την οποία έχει ένα αγαθό για την ικανοποίηση των αναγκών του ανθρώπου αλλά και η ικανότητα που έχει αυτό προκειμένου να ανταλλαγεί με άλλα αγαθά. Μέτρο της αξίας ενός αγαθού, ή μιας παρεχόμενης υπηρεσίας είναι η Τιμή, οικονομικοί όροι που δεν πρέπει να συγχέονται. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BE%CE%AF%CE%B1_(%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1) |
Μνημείο Ζαλόγγου | Το όρος Ζάλογγο, με ύψος κορυφής 786μ., βρίσκεται ανατολικά του χωριού Καμαρίνα του δήμου Πρέβεζας, σε απόσταση δύο χιλιομέτρων. Μετά την Καμαρίνα υψώνονται απότομα κάθετα βράχια ύψους 100μ. που καταλήγουν σε ένα οροπέδιο ύψους 774μ. Στη συνέχεια το βουνό έχει ομαλή παρυφή για να καταλήξει στην κορυφή του 786μ. Ακριβώς πάνω στο εν λόγω οροπέδιο κατασκευάστηκε το σύμπλεγμα του μνημείου. Η Καμαρίνα απέχει 29 χλμ. από την Πρέβεζα. Ζάλογγο ονομάζεται το βουνό δίπλα στο χωριό Καμαρίνα του δήμου Πρέβεζας. Το Ζάλογγο έχει ύψος 786μ, ενώ το χωριό είναι κτισμένο στα 340μ. Το Ζάλογγο έμεινε στην ιστορία από ένα σημαντικό γεγονός. Στις 15 Δεκεμβρίου 1803, οι Σουλιώτες νικήθηκαν από τον Αλή Πασά και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, με τα αγαθά και τον οπλισμό τους, βάσει γραπτής συμφωνίας η οποία δεν τηρήθηκε από τον Αλή Πασά. Οι Σουλιώτες ξεκίνησαν χωρισμένοι σε τρεις ομάδες. Η ομάδα (Α) αποτελούμενη από 800 Σουλιώτες, με αρχηγό τον Κουτσονίκα, κατευθυνόταν πρός την Πάργα, που την περίοδο εκείνη βρισκόταν υπό ρωσική κυριαρχία. Η ομάδα αυτή στάθηκε στο Ζάλογγο για να αναπαυθεί στις 16 Δεκεμβρίου 1803.Στις 18 Δεκεμβρίου 1803 μια ομάδα υπό τον Κίτσο Μπότσαρη, πατέρα του Μάρκου Μπότσαρη, κατόρθωσε να διασπάσει τον κλοιό και να διαφύγει με 147 άνδρες στην Πάργα. Όσοι απέμειναν στην μονή Ταξιάρχη Μιχαήλ αιχμαλωτίστηκαν, ενώ μια ομάδα γυναικών με τα παιδιά κατέφυγαν στην άκρη του απότομου γκρεμού με τα λεγόμενα βράχια του Ζαλόγγου. Για να μην πέσουν στα χέρια των Τουρκαλβανών, οι 57-63 γυναίκες (διαφέρουν οι πληροφορίες ως προς τον αριθμό, ενώ μια μονογραφία της μονής Ζαλόγγου γράφει 300 Σουλιώτισσες) με τα παιδιά τους έπεσαν στο γκρεμό και αυτοθυσιάστηκαν.Κατά τον Βασίλειο Σφυρόερα, ο αυτόπτης μάρτυρας Τουρκαλβανός αξιωματικός Σουλεϊμάν Αγάς έγραψε: «Οι γυναίκες πιάστηκαν από τα χέρια και άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά τους τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και η αγωνία του θανάτου τόνιζε το ρυθμό του. Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μια διαπεραστική μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται με όλα τα παιδιά τους». Τα εγκαίνια έγιναν στις 10 Ιουνίου 1961, ημέρα Σάββατο, παρουσία του βασιλιά Παύλου, της βασίλισσας Φρειδερίκης, των μητροπολιτών όλης της Ηπείρου και άλλων επισήμων. Τα σκαλιά ανόδου στο μνημείο είναι 410 και χρειάζονται είκοσι λεπτά ανόδου και 10-15 λεπτά καθόδου. Σε απόσταση 200μ από το μνημείο Ζαλόγγου στην κορυφή, βρίσκεται η μονή Ταξιάρχη Μιχαήλ. Το μνημείο Ζαλόγγου φαίνεται από απόσταση 25 χλμ. από την πόλη της Πρέβεζας, με κιάλια.Το άγαλμα του μνημείου Ζαλόγγου εδράζεται σε λιθόχτιστη βάση πάνω στην οποία έχουν τοποθετηθεί οι τέσσερις γιγαντόσωμες αφαιρετικές μορφές των Σουλιωτισσών, κατασκευασμένες από οπλισμένο σκυρόδεμα επενδυμένο με περίπου 4.300 ασβεστολιθικούς όγκους, διαστάσεων 50x25x20 εκ., υπόλευκου χρώματος. Μεγάλος είναι ο αριθμός των επισκεπτών που κάθε χρόνο καταφθάνουν εδώ για να αποτίσουν φόρο τιμής στις ηρωικές αυτές μορφές, που πέρασαν στην αιωνιότητα ως σύμβολα της αυτοθυσίας και του ελεύθερου πνεύματος. Σε ανάμνηση μάλιστα της θυσίας τους, κάθε χρόνο διοργανώνονται στη γειτονική Καμαρίνα, κάθε δεύτερη Κυριακή του Αυγούστου, τα Ζαλόγγεια, με πάνδημη συμμετοχή. Η ιδέα για το μνημείο αυτό διατυπώθηκε αρχικά το 1950 σε μια εκπαιδευτική συγκέντρωση των διδασκάλων του νομού Πρέβεζας (στις 10 Ιουνίου 1950) και στάθηκε η αφορμή για να γεννηθεί η ιδέα για την ανέγερση του περιώνυμου αυτού μνημείου, όταν ο τότε διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Καμαρίνας, Γεώργιος Σακκάς, πρότεινε τη δημιουργία του. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, ο τότε νομάρχης Πρέβεζας έκανε έκκληση, μέσω των δημάρχων και κοινοταρχών, για έρανο, το παράδειγμα του οποίου ακολούθησε αργότερα και ο επιθεωρητής δημοτικών σχολείων της Πρέβεζας, απευθυνόμενος προς όλα τα σχολεία της περιφέρειας. Στις 29 Οκτωβρίου 1950 και, ενώ ο έρανος συνεχιζόταν σε πανελλήνια κλίμακα, πραγματοποιήθηκε η συμβολική θεμελίωση του μνημείου. Την 1η Μαΐου 1953, και ενώ έχει συγκεντρωθεί κάποιο χρηματικό ποσό, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων προκήρυξε πανελλήνιο διαγωνισμό μεταξύ γλυπτών και αρχιτεκτόνων για το μνημείο και τελικά βραβεύτηκε η μελέτη του Πάτροκλου Καραντινού και του Γιώργου Ζογγολόπουλου, η οποία προέβλεπε μια κατασκευή από λιθοδομή στηριζόμενη σε σκελετό από οπλισμένο σκυρόδεμα. Επίσημα οι εργασίες κατασκευής του έργου ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1954 αλλά, εξαιτίας της ακαταλληλότητας των λίθων, διακόπηκαν για τη διενέργεια έρευνας νέου πετρώματος. Σύντομα επιλέχθηκε το νέο πέτρωμα (υπόλευκος λίθος χωρίς νερά και κομμούς) και άρχισε η μεταφορά του από τοποθεσία 16 χλμ. βόρεια των Ιωαννίνων. Τα υπόλοιπα υλικά (άμμος, χαλίκι, τσιμέντο, νερό, ξυλεία) μεταφέρθηκαν στην κορυφή του βράχου αρχικά με τα χέρια και μουλάρια της Καμαρίνας αλλά αργότερα κατασκευάστηκε για τον σκοπό αυτό εναέριος μηχανισμός μήκους 270 μέτρων. Το 1955 οι εργασίες διακόπηκαν ξανά, γι' αυτό και στις 30 Απριλίου ο γενικός διοικητής Ηπείρου απηύθυνε έκκληση προς τους δημάρχους, κοινοτάρχες και διευθυντές των σχολείων για νέο έρανο για την αποπεράτωση του μνημείου. Τον Μάρτιο του 1957 εγκρίθηκε η συνέχιση των εργασιών, με τη βοήθεια αυτή τη φορά και του στρατού, προκειμένου να προχωρήσουν τα σχέδια υλοποίησης του έργου (ΜΟΜΑ). Τη γενική εποπτεία ανέλαβαν ο Γιώργος Ζογγολόπουλος και ο Πάτροκλος Καραντινός, ενώ την τεχνική εφαρμογή, ύστερα από πρόταση των μελετητών, ο μαρμαροτεχνίτης Ελευθέριος Γυφτόπουλος. Μαρμάρινη πλάκα στη βάση του μνημείου μνημονεύει τα ονόματα και των τριών αυτών συντελεστών: «Γεώργιος Ζογγολόπουλος γλύπτης, Πάτροκλος Καραντινός αρχιτέκτων, τεχνική επιμέλεια Ελευθέριος Γυφτόπουλος». Οι εργασίες ως την ολοκλήρωση διήρκεσαν αυτή τη φορά τέσσερα περίπου χρόνια (1957-1960). Στο διάστημα των πενήντα περίπου χρόνων που πέρασαν από τα αποκαλυπτήριά του, το μνημείο υπέστη σοβαρές φθορές, κυρίως εξαιτίας των κεραυνών, του παγετού, των όμβριων υδάτων και της οξείδωσης του χάλυβα στον φέροντα οργανισμό. Αρκετά τμήματα της λίθινης επένδυσης στον κορμό του αλλά και στις κεφαλές των μορφών έχουν αποκολληθεί, πολλοί λίθοι παρουσίασαν ρωγμές, ενώ οι βραχίονες των μορφών και άλλα μέρη του οπλισμού στο οπλισμένο σκυρόδεμα παρουσίασαν οξείδωση. Για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα αυτά, με πρωτοβουλία του τότε προέδρου του ιδρύματος Άγγελου Μωρέτη, πολιτικού μηχανικού (ανεψιός του Ζογγολόπουλου) εκπονήθηκε περί το 2004 από ειδικούς επιστήμονες, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Γεωργίου Ζογγολόπουλου και τον τότε δήμο Ζαλόγγου, ειδική μελέτη για την συντήρηση και αποκατάσταση του μνημείου, που σκοπό είχε να μην αλλοιωθεί η αυθεντικότητά του, με επεμβάσεις διακριτές και αναστρέψιμες, με τρόπους δομής και υλικά πρωτογενή και φυσικά σύγχρονη αντικεραυνική προστασία. Τον Ιούνιο του 2021 το μνημείο Ζαλόγγου χαρακτηρίστηκε ως μνημείο νεότερης πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας, σύμφωνα με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου του Ζαλόγγου στις 10.6.1961, Γενικά Αρχεία του Κράτους - Αρχεία Νομού Πρέβεζας, δημοσίευση Ιουνίου 2015 (προσπέλαση 14.2.2021) Το ιστορικό της ανέγερσης του Μνημείου του Ζαλόγγου και η έλευση της Βασίλισσας Φρειδερίκης στην Πρέβεζα, mypreveza.gr (προσπέλαση 14.2.2021) Το «Μνημείο Ζαλόγγου» χαρακτηρίστηκε Μνημείο Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς Αρχειοθετήθηκε 2021-06-15 στο Wayback Machine. Η Ναυτεμπορική, Τρίτη 15 Ιουνίου 2021 (προσπέλαση 01.08.2021) | Το μνημείο Ζαλόγγου είναι μνημειακό σύμπλεγμα που βρίσκεται στην περιφερειακή ενότητα Πρέβεζας, στην κοινότητα Καμαρίνας του δήμου Πρέβεζας. Σχεδιάστηκε από τον γλύπτη Γιώργιο Ζογγολόπουλο, η δε μεταλλική μακέτα του βρίσκεται στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου Αθηνών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%96%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CF%85 |
Κοινωνιολογία της οικογένειας | Κοινωνιολογία της οικογένειας είναι η μελέτη της μονάδας της οικογένειας από μια κοινωνιολογική οπτική γωνία. Η εξέταση αυτή κυριαρχείται από την ανάλυση της κοινωνικής τάξης, του φύλου και της εθνικότητας. Περαιτέρω η κοινωνιολογία της οικογένειας εξετάζει το αποτέλεσμα της κοινωνικής αλλαγής πάνω στην οικογένεια. Σε αυτόν τον τύπο μελέτης περιλαμβάνεται και ο αριθμός των παιδιών που υπάρχουν στην οικογένεια, η σχετική τους ηλικία, οι φυλετικές και/ή οι εθνικές τους καταβολές, το οικονομικό επίπεδο και η κινητικότητα της μονάδας, το επίπεδο εκπαίδευσης των μελών της οικογένειας, ποιες από τις εκδηλώσεις της ζωής ιεραρχούνται ως σημαντικές από και για την οικογενειακή μονάδα, και όλες οι αλληλοεπιδράσεις της οικογενειακής μονάδας με το κοινωνικό και το πολιτισμικό περιβάλλον, αλλά και των μελών της μεταξύ τους. Η κοινωνιολογία της οικογένειας ασχολείται επίσης με την πολλαπλότητα των μορφών της οικογένειας στις σύγχρονες κοινωνίες σε σχέση με την ιδεολογία, τις διαφορές των φύλων, και τις κρατικές πολιτικές όπως εκείνες που αφορούν τον γάμο. Η κοινωνιολογία μελετά τις οικογένειες και τον σχηματισμό τους, την κοινωνική αλλαγή και τις τάσεις προς τις οποίες οδηγείται η οικογένεια, όπως: Η αύξηση των μονομελών νοικοκυριών και των μικρότερων οικογενειακών μονάδων Ο μέσος όρος της ηλικίας του γάμου έχει αυξηθεί Ο μέσος όρος των γεννήσεων έχει μειωθεί και τα πρώτα παιδιά γεννιούνται σε μεγαλύτερη ηλικία Η ιστορική δομή της γονιμότητας. Από την έκρηξη των γεννήσεων στην υπογεννητικότητα Η γήρανση του πληθυσμού. Η τάση για μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής Η αύξηση των ποσοστών των διαζυγίων και των ανθρώπων που δεν παντρεύονται ποτέΗ κοινωνιολογία της οικογένειας εξετάζει τη μεταβολή των ρόλων στα μέλη της οικογένειας. Το κάθε μέλος είναι περιορισμένο από τους ρόλους του φύλου του που ισχύουν στην παραδοσιακή οικογένεια. Αυτοί οι ρόλοι όπως του πατέρα ως εργαζόμενου και της μητέρας ως νοικοκυράς παρακμάζουν, με τη μητέρα να φέρνει συμπληρωματικό εισόδημα και να διατηρεί τις ευθύνες της ανατροφής των παιδιών. Γι΄ αυτό ο ρόλος των γυναικών στο εργατικό δυναμικό μιας κοινωνίας είναι "αντίστοιχος με τις απαιτήσεις της παραδοσιακής οικογένειας”. Η κοινωνιολογία μελετά την προσαρμογή του ρόλου των ανδρών ως παρόχων φροντίδας και εισοδήματος της οικογένειας, αν και οι ρόλοι των δύο φύλων όλο και περισσότερο τείνουν να εξομοιώνονται. Ορίζεται ως ένωση δύο ετερόφυλων προσώπων, με κύριο χαρακτηριστικό την επιδίωξη της δυνατότητας τεκνογονίας. Διάφορες μορφές γενετήσιων ενώσεων εμφανίζονται σε διάφορες κοινωνίες από την αρχαιότητα έως σήμερα. Η ποικιλομορφία τους είναι χαρακτηριστική. Π.χ. η παλλακεία στο αρχαίο ρωμαϊκό δίκαιο ή ο προσωρινός με ιδιωτικό συμφωνητικό συναπτόμενος γάμος "μουτ΄ά" στον ισλαμικό κόσμο. Κατ' αρχάς η έννοια του γάμου έχει δύο σημασίες. Πρώτον, σημαίνει την ειδική τελετή με την οποία συνίσταται και αναγνωρίζεται μια νόμιμη ένωση. Δεύτερον, αποτελεί έναν θεσμό που ορίζεται ως κοινωνικά αναγνωρισμένη ένωση δύο προσώπων, που χαρακτηρίζεται από τη μακροχρόνια συνοίκηση των συζύγων, την οικονομική συνεργασία των συζύγων και τις κοινές υποχρεώσεις ανατροφής και φροντίδας των παιδιών. Ο θεσμός του γάμου χαρακτηρίζεται από τον Δ. Γ. Τσαούση και από τη ρύθμιση των γενετήσιων σχέσεων και της αναπαραγωγής. Όμως αυτό το κομμάτι δεν είναι απαραιτήτως συνδεδεμένο με τον γάμο στον γενικό του ορισμό καθώς, η κοινωνία μεταβάλλεται και το ίδιο μεταβάλλεται και ο θεσμός του γάμου. Εκτεταμένη οικογένεια Οικογενειακό Δίκαιο Πυρηνική οικογένεια | Η κοινωνιολογία της οικογένειας αποτελεί κλάδο της επιστήμης της κοινωνιολογίας. Ασχολείται με την μελέτη του θεσμού της οικογένειας, της συγγένειας, του γάμου και των μορφών τις οποίες αυτοί προσλαμβάνουν στις διάφορες κοινωνίες. Η οικογένεια και η συγγένεια είναι από τους σημαντικότερους κοινωνικούς θεσμούς. Σε ορισμένες παραδοσιακές κοινωνίες η οικογένεια εξακολουθεί να εκπληρώνει λειτουργίες που σε άλλες πιο μοντέρνες κοινωνίες έχουν ανατεθεί σε οργανωμένους θεσμούς (π.χ. υγειονομική περίθαλψη). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82 |
Αντίλ Τσαρτσάνι | Ο Τσαρτσάνι γεννήθηκε στη Φούσα-Μπάρντα στην Επαρχία του Αργυροκάστρου της Αλβανίας. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, πολέμησε με τις παρτιζανικές δυνάμεις ενάντια στους Ιταλούς φασίστες και εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στην κυβέρνηση που σχημάτισε μετά τον πόλεμο. Έγινε Υπουργός Εξορύξεων τη δεκαετία του 1950, συμμετείχε στο Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας στη δεκαετία του 1960 και το 1981 έγινε πρώτος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.Στις 18 Δεκεμβρίου 1981, αμέσως μετά τον ξαφνικό θάνατο του Μεχμέτ Σέχου, ο Τσαρτσάνι έγινε ο 24ος πρωθυπουργός της Αλβανίας. Έμεινε στη θέση αυτή μέχρις ότου η κομμουνιστική κυβέρνηση έπεσε το 1991, όταν παραιτήθηκε μετά την καταστροφή του αγάλματος του Ένβερ Χότζα, του κομμουνιστή ηγέτη της Αλβανίας από τη δεκαετία του 1940 μέχρι τη δεκαετία του 1980, από εξαγριωμένους διαδηλωτές. Ωστόσο, ο Τσαρτσάνι εκλέχθηκε στο κοινοβούλιο εκείνο το έτος και έδωσε την εναρκτήρια ομιλία. Στις 21 Μαΐου του 1994, ο Τσαρτσάνι δικάστηκε για κατάχρηση εξουσίας, μαζί με τον Ραμίζ Αλία. Δικάστηκε, κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Η ποινή του μετατράπηκε σε πενταετή κατ' οίκον περιορισμό, καθώς άρχισε να πάσχει από προβλήματα υγείας. Πέθανε ενώ βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό στα Τίρανα. | Ο Αντίλ Τσαρτσάνι (αλβανικά: Adil Çarçani, 15 Μαΐου 1922 – 13 Οκτωβρίου 1997) ήταν Αλβανός πολιτικός ο οποίος διετέλεσε 24ος πρωθυπουργός της Αλβανίας στο κομμουνιστικό καθεστώς υπό την ηγεσία του Ενβέρ Χότζα. Υπηρέτησε ως επικεφαλής της αλβανικής κυβέρνησης τα χρόνια που προηγήθηκαν της πτώσης του κομμουνιστικού καθεστώτος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB_%CE%A4%CF%83%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%B9 |
Άγρυπνος στο Σιάτλ | Ο Σαμ Μπάλντουιν, ένας αρχιτέκτονας από το Σικάγο, χάνει τη σύζυγό του, Μάγκι, από καρκίνο. Αυτός και ο μικρός του γιος Τζόνα, αρχίζουν μια νέα ζωή στο Σιάτλ, αλλά ο Σαμ ακόμα πενθεί. Δεκαοχτώ μήνες μετά, την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1992, ο Τζόνα, ο οποίος θέλει ο πατέρας του να βρει μια καινούρια σύζυγο, τηλεφωνεί σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Ο Τζόνα πείθει τον Σαμ να βγει στον αέρα να μιλήσει για το πόσο του λείπει η Μάγκι. Εκατοντάδες γυναίκες από όλη τη χώρα που ακούνε την εκπομπή και συγκινούνται από την ιστορία του, του στέλνουν γράμματα. Μία από τις ακροάτριες είναι η Άνι Ριντ, ρεπόρτερ της εφημερίδας Baltimore Sun. Είναι αρραβωνιασμένη με τον Γουόλτερ αλλά αισθάνεται ότι κάτι λείπει από τη σχέση τους. Αφού παρακολουθεί την ταινία Μεγάλε μου Έρωτα, η Άνι γράφει ένα γράμμα προτείνοντας στον Σαμ να τη συναντήσει στην κορυφή του Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν το στέλνει αλλά η φίλη της και συντάκτρια Μπέκι, το στέλνει γι' αυτήν και στέλνει την Άνι στο Σιάτλ με αφορμή να κάνει ένα ρεπορτάζ για τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Ο Σαμ αρχίζει να βγαίνει ραντεβού με μια συνάδελφό του, τη Βικτόρια, την οποία ο Τζόνα δεν συμπαθεί. Ο Τζόνα, οπαδός του μπέιζμπολ, διαβάζει το γράμμα της Άνι και του αρέσει που αναφέρει την ομάδα Baltimore Orioles αλλά αποτυγχάνει να πείσει τον πατέρα του να πάει στη Νέα Υόρκη να συναντήσει την Άνι. Με τη συμβουλή της φίλης του Τζέσικα, ο Τζόνα απαντά στην Άνι, λέγοντας ότι συμφωνεί με τη συνάντηση στη Νέα Υόρκη. Ενώ αφήνει τη Βικτόρια στο αεροδρόμιο, ο Σαμ βλέπει την Άνι να αποβιβάζεται από την πτήση της, αλλά δεν έχει ιδέα ποια είναι. Η Ανι παρακολουθεί τον Σαμ και τον Τζόνα να παίζουν στην παραλία μαζί αλλά νομίζει ότι η αδερφή του Σαμ, Σούζι που είναι μαζί τους, είναι η κοπέλα του. Ο Σαμ την αναγνωρίζει από το αεροδρόμιο και τη χαιρετάει. Η Άνι τον χαιρετάει και αυτή πριν φύγει. Αποφασίζει ότι είναι ανόητη και πηγαίνει στη Νέα Υόρκη να βρει τον Γουόλτερ και να περάσει μαζί του τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Με τη βοήθεια της Τζέσικα, ο Τζόνα πηγαίνει στη Νέα Υόρκη χωρίς την άδεια του πατέρα του και πηγαίνει στο Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ να βρει την Άνι. Ο Τζόνα πηγαίνει στο παρατηρητήριο και ρωτάει κάθε γυναίκα που είναι μόνη της αν είναι η Άνι. Ο Σαμ, ακολουθεί τον Τζόνα και τον βρίσκει στο παρατηρητήριο. Εν τω μεταξύ, η Άνι βλέπει τον ουρανοξύστη από το εστιατόριο όπου δειπνεί με τον Γουόλτερ και του ομολογεί τις αμφιβολίες της γι' αυτόν. Φιλικά διαλύουν τον αρραβώνα τους. Η Άνι τότε τρέχει στο Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ αλλά το παρατηρητήριο έχει κλείσει. Η Άνι πείθει το φύλακα να της επιτρέψει να περάσει και φτάνει τη στιγμή που οι πόρτες του ασανσέρ κλείνουν με τον Σαμ και τον Τζόνα μέσα. Παρά το γεγονός ότι το παρατηρητήριο είναι κλειστό, η Άνι πείθει το χειριστή του ασανσέρ να την αφήσει να ρίξει μια γρήγορη ματιά. Βρίσκει ένα σακίδιο που ξέχασε ο Τζόνα. Εκείνη τη στιγμή, οι Σαμ και Τζόνα βγαίνουν από το ασανσέρ και οι τρεις τους συναντιούνται για πρώτη φορά. Ο Τζόνα τη ρωτάει αν είναι η Άνι. Η Άνι λέει ναι και ο Τζόνα χαμογελάει. Ο χειριστής του ασανσέρ ξεροβήχει. Ο Σαμ προτείνει να φύγουν, χωρίς να κάνει ξεκάθαρο τι εννοεί, μέχρι που της δίνει το χέρι του και της λέει "Πάμε;". Οι τρεις τους μπαίνουν στο ασανσέρ και κατεβαίνουν μαζί. Τομ Χανκς στο ρόλο του Σαμ Μπάλντουιν Μεγκ Ράιαν στο ρόλο της Άνι Ριντ Μπιλ Πούλμαν στο ρόλο του Γουόλτερ Ρος Μάλινγκερ στο ρόλο του Τζόνα Ρόζι Ο'Ντόνελ στο ρόλο της Μπέκι Γκάμπι Χόφμαν στο ρόλο της Τζέσικα Βίκτορ Γκάρμπερ στο ρόλο του Γκρεγκ Ρίτα Γουίλσον στο ρόλο της Σούζι Μπάρμπαρα Γκάρικ στο ρόλο της Βικτόρια Κάρεϊ Λόουελ στο ρόλο της Μάγκι Ρομπ Ράινερ στο ρόλο του Τζέι Ντέιβιντ Χάιντ Πιρς στο ρόλο του Ντένις Ντέινα Άιβι στο ρόλο της Κλερ Κέβιν Ο' Μόρισον στο ρόλο του Κλιφ Με προϋπολογισμό 21.000.000 δολάρια, η ταινία Άγρυπνος στο Σιάτλ έκανε άνοιγμα τριημέρου στη 2η θέση συγκεντρώνοντας 17,2 εκατομμύρια δολάρια. Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 126,8 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο οι εισπράξεις άγγιξαν τα 101,1 εκατομμύρια δολάρια. Παγκοσμίως απέφερε 227,9 εκατομμύρια δολάρια. Ήταν 5η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες για το 1993 και η 8η παγκοσμίως. Άγρυπνος στο Σιάτλ στην IMDb (Αγγλικά) | Άγρυπνος στο Σιάτλ (αγγλικά: Sleepless in Seattle) είναι αμερικανική κινηματογραφική ταινία, αισθηματική κομεντί παραγωγής 1993. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Νόρα Έφρον και το σενάριο έγραψε η ίδια μαζί με τους Ντέιβιντ Σ. Γουόρντ και Τζεφ Αρτς. Πρωταγωνιστούν οι Τομ Χανκς και Μεγκ Ράιαν. Ο Σαμ έχασε πρόσφατα τη σύζυγό του και ο γιος του, ο Τζόνα, ανυπομονεί ο πατέρας του να βρει μια νέα συντροφιά. Ένα βράδυ μιλάει κρυφά σε μια ραδιοφωνική εκπομπή για τον πατέρα του, με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες σε όλη την Αμερική να συγκινηθούν και να καταφτάνουν στο σπίτι τους στο Σιάτλ. Μία από αυτές τις γυναίκες είναι η Άνι, η οποία αν και αρραβωνιασμένη, κάτι την προκαλεί να γνωρίσει τον Σαμ. Το Άγρυπνος στο Σιάτλ είναι εμπνευσμένο από την ταινία Μεγάλε μου Έρωτα (An Affair to Remember, 1957) και αποσπάσματα από αυτήν χρησιμοποιήθηκαν σε σημαντικές σκηνές της ταινίας. Η συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών στο φινάλε της ταινίας στο Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ αποτελεί αναφορά στη συνάντηση των Κάρι Γκραντ και Ντέμπορα Κερ στο Μεγάλε μου Έρωτα η οποία δεν πραγματοποιείται εξαιτίας ενός τροχαίου ατυχήματος που συνέβη στο χαρακτήρα της Κερ.Η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 25 Ιουνίου 1993. Απέσπασε θετικά σχόλια από τους κριτικούς και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, συγκεντρώνοντας 227,9 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Έλαβε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ στις κατηγορίες Πρωτότυπου Σεναρίου και Τραγουδιού και τρεις για Χρυσή Σφαίρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CF%81%CF%85%CF%80%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%BF_%CE%A3%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BB |
1347 Πατρίς | Η μέση διάμετρος της Πατρίδος εκτιμάται σε 32,40 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0386. Η Πατρίς περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 25 ως 35 ώρες περίπου, μία αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Η Πατρίς (Patria) είναι ένας σκουρόχρωμος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 11,272. Ανακαλύφθηκε το 1931 από τον Ρώσο αστρονόμο Γκριγκόρι Νικολάεβιτς Νέουιμιν, που παρατηρούσε από το Σιμέις της Κριμαίας και πήρε το όνομά της από την έννοια της πατρίδας. | https://el.wikipedia.org/wiki/1347_%CE%A0%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%82 |
Μελιτζάνα | Στην αρχαιότητα, ήταν ιθαγενές φυτό της Ινδίας, αλλά καλλιεργούνταν προϊστορικά και στην Κίνα και την Κεντρική Ασία. Η πρώτη γραπτή αναφορά για το φυτό εντοπίζεται σε μια αρχαία κινέζικη αγροτική πραγματεία το 544 π.Χ.. Στην Ευρώπη ήρθε μέσω του Βυζαντίου από τους Άραβες. Στην Ελλάδα έφτασε το 12ο-13ο αιώνα και από τότε αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της Μεσογειακής διατροφής. Ο βλαστός της τρυφερός, όρθιος, θαμνώδης, με ύψος που μπορεί να φτάσει τα 80 εκατοστά και φέρει συνήθως μικρά αγκάθια. Τα φύλλα της μεγάλα και χνουδωτά με σχήμα ωοειδές. Τα άνθη της κρεμαστά χρώματος μοβ, φύονται μεμονωμένα. Ο καρπός της, έχει σχήμα ωοειδές, κυλινδρικό η σφαιρικό που ποικίλει στο μέγεθος ανάλογα με τη ποικιλία. Το χρώμα των καρπών είναι μοβ, βαθύ μοβ, μοβ με άσπρες γραμμές, αλλά ακόμα και βαθύ γαλάζιο, κόκκινο ή και κιτρινωπό σε διάφορες ποικιλίες. Η σάρκα του καρπού είναι σπογγώδης και περιέχει πολλά σπόρια. Η μελιτζάνα καλλιεργείται ως ετήσιο φυτό και απαιτεί θερμό κλίμα για να αναπτυχθεί. Χρειάζεται λίπανση με κοπριά και διάφορα μικτά λιπάσματα, γιατί είναι γενικά απαιτητικό φυτό. Καλλιεργείται στην ύπαιθρο και σε θερμοκήπια. Ο πολλαπλασιασμός γίνεται με σπορά. Όταν τα μικρά φυτάρια φτάσουν σε ύψος τα 10 εκατοστά μεταφυτεύονται στο χωράφι. Για να συγκεντρωθούν σπόρια για τη σπορά μαζεύονται καλά ωριμασμένοι καρποί. Στη συνέχεια οι καρποί γίνονται πολτός και περνούν από κόσκινο με νερό ώστε να αποχωριστούν τα σπόρια που ξεραίνονται σε σκιερό μέρος. Κυριότερες ποικιλίες στην Ελλάδα είναι του Λαγκαδά με τους ωοειδείς και μακριούς καρπούς βάρους 150 περίπου γραμμαρίων χρώματος σκούρου μοβ, η τσακώνικη μελιτζάνα Λεωνιδίου (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης από το 1996), με μακρείς καρπούς 120-150 γραμμαρίων μωβ χρώματος, και Σύρου, μία πρώιμη ποικιλία με τους μεγαλύτερους καρπούς που φτάνουν και τα 300 γραμμάρια. Είναι χοντροί και στρογγυλοί ή σχήματος αχλαδιού και το χρώμα τους είναι σκούρο μωβ. Η χώρα με την μεγαλύτερη παραγωγή παγκοσμίως είναι η Κίνα, δεύτερη η Ινδία και τρίτη η Τουρκία. Στην Ευρώπη, πρώτη στην παραγωγή μελιτζάνας βρίσκεται η Ιταλία και ακολουθούν η Ισπανία και η Ελλάδα. Στην Κρήτη καλλιεργείται το 50% της ελληνικής παραγωγής. Η μελιτζάνα κυριαρχεί σε πιάτα των χωρών της Μεσογείου. Ο μουσακάς και τα παπουτσάκια, η Ιταλική μελιτζάνα με παρμεζάνα και το τούρκικο Ιμάμ Μπαϊλντί είναι από τα πιο γνωστά. Γίνεται επίσης ψητή, τηγανιτή, βραστή, σαλάτα και στο ξύδι (τουρσί). Επίσης, μπορεί να γίνει γλυκό του κουταλιού! Η μελιτζάνα έχει μικρή θρεπτική αξία και χαρακτηριστική γεύση. Περιέχει μία πρασινωπή ουσία, τη σολανίνη (από το λατινικό της όνομα Solanum), που μπορεί να προκαλέσει στομαχικές διαταραχές, όταν οι καρποί καταναλωθούν άγουροι ή πολύ ώριμοι. Γι' αυτό χρειάζεται προσοχή. Η μελιτζάνα: Η μελιτζάνα στο πιάτο μας (video) Η μελιτζάνα: Ο γύρος του κόσμου με μια μελιτζάνα (video) Η μελιτζάνα: Οι ελληνικές μελιτζάνες (video) Η μελιτζάνα: Πώς παράγεται η μελιτζάνα (video) Η μελιτζάνα: Η μελιτζάνα στο πιάτο μας (video) Εγκυκλοπαίδεια λαχανικών - Μελιτζάνα | Η μελιτζάνα (επισ. Solanum melongena – Στρύχνον η μελιτζάνα) είναι ποώδες, πολυετές φυτό του γένους Στρύχνον (Solanum) της οικογένειας των Στρυχνοειδών (Solanaceae) και καλλιεργείται για τον ομώνυμο καρπό της. Το Ελληνικό όνομά της προέρχεται από παραλλαγή της Αραβικής της ονομασίας bāḏinjān σε μελιτζάνα, επηρεασμένο από το μελανό χρώμα του καρπού. Στην Κύπρο είναι γνωστή ως βαζάνι (ουδ.), ονομασία πιο κοντινή στην Αραβική bāḏinjān. Η Βυζαντινή λέξη μελιτζάνα (melitzána) αποδόθηκε στα μεσαιωνικά λατινικά σαν melongena. Με αλλαγή του “g” σε “z” προέκυψε στα σύγχρονα Ιταλικά η λέξη "melanzana" .Επίσης, την χρησιμοποιούν και για γλυκό του κουταλιού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B1 |
Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα | Το «Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα» σχηματίστηκε τον Δεκέμβριο του 1918, μεσούσης της πολιτικής κρίσης της Γερμανίας, συνέπεια της οποίας ήταν η Νοεμβριανή Επανάσταση. Οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας, συγκεντρώθηκαν για να δημιουργήσουν έναν νέο πολιτικό φορέα, έτσι το νέο κόμμα "γεννήθηκε" από τη συγχώνευση προηγούμενων κεντροδεξιών κομμάτων, όπως το «Γερμανικό Συντηρητικό Κόμμα», το «Ελεύθερο Συντηρητικό Κόμμα», το «Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα» καθώς και ατόμων από αντισημιτικές και λαϊκιστικές ομάδες. Στην ιδρυτική συνδιάσκεψη ανακοινώθηκαν οι σκοποί και η ιδεολογία του κόμματος. Ανάμεσα στα άλλα τονίστηκε: «....Στο καινούριο κόμμα μας, στο οποίο φίλοι από όλα τα δεξιά κόμματα ενώθηκαν, δεν έχει παρελθόν και απορρίπτει οποιαδήποτε ευθύνη για το παρελθόν. Έχουμε μόνο παρόν, και Θεού θέλοντος, ένα ένδοξο μέλλον...αλλά... χωρίς Εβραίους!» Πρώτος πρόεδρος του κόμματος εξελέγη ο πρώην υπουργός οικονομικών του κρατιδίου της Πρωσίας, Oskar Hergt (1869-1967), ενώ άλλα σημαίνοντα μέλη ήταν ο στρατιωτικός -«Μέγας Ναύαρχος του Αυτοκρατορικού Στόλου» - Αlfred von Tirpitz (1849-1930), ο πολιτευτής, δημοσιογράφος και πραξικοπηματίας Wolfgang Kapp (1858-1922) και ο επιχειρηματίας και κατοπινός πρόεδρος του κόμματος Άλφρεντ Χούγκενμπεργκ Alfred Hugenberg (1865-1951). Όταν η γερμανική βουλή κλήθηκε να γράψει το νέο Σύνταγμα, τον Φεβρουάριο του 1919, το DNVP, αντίθετο στην ιδέα ενός νέου Συντάγματος, περιορίστηκε στο να βγάζει λόγους υπέρ της επιστροφής στη συνταγματική μοναρχία του Κάιζερ Γουλιέλμου του Β',και λίγους μήνες μετά, όταν ήρθε στη Βουλή η συζήτηση για τη «Συνθήκη των Βερσαλιών» την καταψήφισε.Με την ευκαιρία των ομοσπονδιακών εκλογών της 7ης Δεκεμβρίου του 1924 το κόμμα επανέλαβε τη βασική ιδεολογία του: "...Το κόμμα μας παραμένει όπως ήταν: Μοναρχικό αλλά και λαϊκό, Χριστιανο σοσιαλιστικό. Οι στόχοι μας παραμένουν οι ίδιοι: Γερμανικοί και Εθνικοί. Χρώματά μας παραμένουν το μαύρο, το άσπρο και το κόκκινο: Η αποφασιστικότητά μας είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Να δημιουργήσουμε μια Γερμανία, ελεύθερη από τον εβραϊκό έλεγχο και τη Γαλλική κυριαρχία, ελεύθερη από τις ίντριγκες του Κοινοβουλίου και την επιρροή του μεγάλου κεφαλαίου." Από το 1929 και μετά το κόμμα αρχίζει να συμπράττει με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ. Η κοινή καμπάνια υπέρ του ΝΑΙ, στο δημοψήφισμα του 1929, οδήγησε στη βραχύβια σύμπραξη του Οκτωβρίου του 1931, και τη δημιουργία του «Μετώπου του Χάρτζμπουργκ». (Harzburger Front) Τέλος, ο Άλφρεντ Χούγκενμπεργκ θα συμμετέχει στην κυβέρνηση του Χίτλερ, τον Ιανουάριο του 1933, ως υπουργός «Οικονομικών» αλλά και «Γεωργικής ανάπτυξης και Τροφίμων», χαρτοφυλάκια που θα κρατήσει για μερικούς μόνο μήνες. Πολλά στελέχη του DNVP εγκατέλειπαν το κόμμα για το πιο ισχυρό NSDAP, πράγμα που στο τέλος έκανε και ο ίδιος ο αρχηγός του. Το «Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα», απορροφήθηκε τελείως από το Εθνικοσοσιαλιστικό και στις 29 Ιουνίου του 1933, η ηγεσία με 56 ψήφους υπέρ και 4 κατά, αποφάσισε τη διάλυσή του. | Το Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα, ("Deutschnationale Volkspartei", DNVP) ήταν πολιτικός σχηματισμός της Γερμανίας, στη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το κόμμα είχε συντηρητικές - εθνικιστικές απόψεις, και πριν την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ, ήταν ο κύριος φορέας αυτών των απόψεων. Σχηματίστηκε το 1918, μετά την επώδυνη ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την επανάσταση του Νοεμβρίου στη χώρα, που ανέτρεψε τη μοναρχία. Δημιουργήθηκε αρχικά από μέλη των ανώτερων οικονομικά και κοινωνικά τάξεων της πρώην Γερμανικής Αυτοκρατορίας: ευγενείς και αριστοκράτες, μεγάλοι γαιοκτήμονες (junkers), ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικού του Στρατού, επιχειρηματίες κα βιομήχανοι, ανώτατα κρατικά στελέχη. Τα κυριότερα αιτήματά του, - τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής του - ήταν η επιστροφή στη μοναρχία, ριζική αναδιαπραγμάτευση της Συνθήκης των Βερσαλιών και επιστροφή στη Γερμανία όλων των χαμένων περιοχών της. Τη μέγιστη εκλογική απήχηση που έχει το κόμμα, τη συγκεντρώνει στις εκλογές του Δεκεμβρίου του 1924 - 20.5%, ενώ τον προηγούμενο χρόνο, το 1923 έφτασε το μάξιμουμ των 950.000 μελών. Υπό την ηγεσία του Άλφρεντ Χούγκενμπεργκ, από το 1928 και μετά, το κόμμα περνάει σε πιο ακραίες θέσεις, προσπαθώντας να συναγωνιστεί το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, και έτσι να επιβιώσει στην πολιτική ζωή. Από το 1930 και μετά, συμμετέχει σε κυβερνητικούς συνασπισμούς και μάλιστα συνδράμει στην κυβέρνηση του Αδόλφου Χίτλερ της 30ης Ιανουαρίου του 1933. Το Εθνικό Λαϊκό Κόμμα, αυτο- διαλύθηκε τον Ιούνιο του 1933, και ενσωματώθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό, αφού πρώτα πρόλαβε να "βοηθήσει" με τη συμμετοχή του, την εδραίωση της Ναζιστικής εξουσίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1 |
Gamemaster | Ο gamemaster προετοιμάζει την περιπέτεια για τους παίχτες και τους χαρακτήρες που χειρίζονται (γνωστοί ως χαρακτήρες των παιχτών, player characters στα Αγγλικά). Ο GM περιγράφει τα γεγονότα και αποφασίζει για την έκβαση των αποφάσεων των παικτών. Ο gamemaster καταγράφει επίσης τους χαρακτήρες που δεν χειρίζονται οι παίκτες και τις τυχαίες συναντήσεις, καθώς και τη γενική κατάσταση του κόσμου του παιχνιδιού. Η συνάντηση των παικτών (ή η περιπέτεια) μπορεί να περιγραφεί μεταφορικά σαν ένα θεατρικό έργο, στο οποίο οι παίχτες είναι οι πρωταγωνιστές, και ο GM παρέχει τη σκηνή, το σκηνικό, τη βασική πλοκή στην οποία στηρίζεται το αυτοσχέδιο σενάριο, καθώς και τους κομπάρσους και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Οι GameMasters μπορούν να επιλέξουν να διευθύνουν παιχνίδι που βασίζεται σε ένα δημοσιευμένο κόσμο παιχνιδιού με τους χάρτες και την ιστορία ήδη στην κατοχή τους. Τέτοιοι κόσμοι παιχνιδιών έχουν συχνά έτοιμες περιπέτειες. Οι GameMasters μπορούν εναλλακτικά να πλάσουν το δικό τους κόσμο και να συγγράψουν τις δικές τους περιπέτειες. Οι GameMasters μπορούν να διευθύνουν το παιχνίδι τους όσο συχνά ή όσο σπάνια θέλουν˙ ορισμένοι παίκτες συγκεντρώνονται μια φορά την εβδομάδα ή μια φορά το μήνα, άλλοι δυο ή τρεις φορές το χρόνο. Ένας καλός gamemaster βυθίζει τους παίκτες στην περιπέτεια, καθιστώντας την ευχάριστη για όλους. Οι καλοί gamemasters επιδεικνύουν ευστροφία, εξυπνάδα και πλούσια φαντασία. Ένας GM μπορεί άνετα να διευθύνει σύντομες, ασύνδετες περιπέτειες κάθε φορά που συγκεντρώνονται οι παίκτες. Στην περίπτωση αυτή, δεν υπάρχει αλληλένδετη πλοκή, και οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν να παίξουν διαφορετικούς χαρακτήρες κάθε φορά που συναντιούνται. Ωστόσο, ένας αφοσιωμένος gamemaster μπορεί να μετατρέψει σύνολο πολλών τέτοιων περιπετειών σε campaign (εκστρατεία), στο οποίο οι ίδιοι ήρωες πολεμούν πολλά διαφορετικά τέρατα και αρκετούς επανεμφανιζόμενους κακούς, κερδίζοντας θησαυρούς, αναγνώριση και δύναμη καθώς εξελίσσονται. Η παρακάτω βιβλιογραφία παρουσιάζει γενικά βιβλία για gamemasters, κυρίως βιβλία που απευθύνονται σε gamemasters οποιουδήποτε συστήματος κανόνων ή ενός συγκεκριμένου συστήματος κανόνων που εφαρμόζεται σε πολλά παιχνίδια ρόλων. Εάν κανείς επιθυμεί να λάβει περισσότερες πληροφορίες για τα καθήκοντα ενός gamemaster ενός συγκεκριμένου παιχνιδιού, τότε είναι προφανώς σοφότερο να συμβουλευτεί το βιβλίο κανόνων του παιχνιδιού. Alternity Gamemaster Guide (TSR, Inc.). Για λίγα χρόνια αποτέλεσε τον τόμο αναφοράς του gamemaster μέσα στο πλαίσιο των παιχνιδιών ρόλων επιστημονικής φαντασίας. Εμφανίστηκε το 1998 και ήταν ακόμη μια προσπάθεια της TSR, Inc. για να μεταφέρει την εμπειρία του role-playing στο διάστημα, στο μέλλον, σε κόσμους επιστημονικής φαντασίας. Το Alternity όμως έζησε μια σύντομη ζωή και εδώ και αρκετά χρόνια έχει μπει στο χρονοντούλαπο της role-playing ιστορίας. Dungeon Master for Dummies. Slavicsek, Bill και Baker Richard, USA: Wiley Publishing, 2006. Οδηγός για τους αρχάριους, το οποίο σε 386 σελίδες περιγράφει και αναλύει εκτενώς το ρόλο και τα καθήκοντα του Dungeon Master και μάλιστα παρέχει στον Dungeon Master πολλές συμβουλές και ιδέες για σχεδιασμό περιπετειών. Dungeon Master’s Guide (TSR, Inc., Wizards of the Coast). Το βιβλίο αυτό, αν και δεν φέρει τον τίτλο του gamemaster, αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια τον κατ’εξοχήν τόμο αναφοράς του gamemaster μέσα στο πλαίσιο των παιχνιδιών ρόλων επικής φαντασίας. Πρόκειται για ένα από τα βασικά βιβλία του Dungeons & Dragons και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1979 από την TSR, Inc. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πολλές επανεκδόσεις του Dungeon Master’s Guide, εκ των οποίων η τελευταία (2000, 2004), δηλαδή η τρίτη έκδοση του, αποτελεί έναν από τους βασικούς τόμους όχι μόνο του Dungeons & Dragons αλλά και των υπόλοιπων παιχνιδιών ρόλων φαντασίας που χρησιμοποιούν το σύστημα κανόνων της Wizards of the Coast, το d20 system. Robin's Laws of Good Game Mastering. Laws D., Robin, USA: Steve Jackson Games Inc., 2002. Το εγχειρίδιο αυτό προσφέρει συμβουλές και προτείνει τεχνικές στους gamemasters για να εκτελέσουν το δύσκολο έργο τους πιο ευχάριστα και αποδοτικότερα. Role-Playing Mastery. Gygax, Gary, New York: Perigee Books, 1987. Ένα βιβλίο γραμμένο από έναν από τους δημιουργούς των παιχνιδιών ρόλων. Οδηγός του Dungeon Master (Εκδόσεις Κάισσα). Πρόκειται για την ελληνική έκδοση της τρίτης έκδοσης του Dungeon’s Master Guide. Κυκλοφόρησε το 2004 από τις εκδόσεις Κάισσα. | Gamemaster ή Game Master (συχνή συντομογραφία GM) είναι ένας παίκτης σε ένα παιχνίδι για πολλούς παίκτες ο οποίος δρα ως οργανωτής, διαιτητής και συντονιστής στις καταστάσεις των κανόνων. Στα Ελληνικά η λέξη Game Master μεταφράζεται ως ο Αφέντης (ή Κύριος) του Παιχνιδιού αλλά ο όρος δεν είναι δόκιμος. Στις μέρες μας, ο όρος gamemaster ταυτίζεται συνήθως με τα παιχνίδια ρόλων. Άλλωστε, ο όρος αυτός επινοήθηκε το 1975 από την εταιρεία παιχνιδιών Flying Buffalo και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στο δικό της παιχνίδι ρόλων φαντασίας, το Tunnels & Trolls. Σε ένα παιχνίδι ρόλων ο σκοπός του gamemaster είναι να συνθέσει τις ιστορίες, να ελέγξει τους χαρακτήρες του παιχνιδιού που δεν χειρίζονται οι παίκτες (οι non-player characters στα Αγγλικά) και να δημιουργήσει περιβάλλοντα στα οποία μπορούν να αλληλεπιδράσουν οι παίκτες. Ο όρος αυτός είναι γενικός και μπορεί να δηλώσει τον οργανωτή, διαιτητή και συντονιστή οποιουδήποτε παιχνιδιού ρόλων. Παιχνίδια ρόλων, παλιά ή καινούργια, δημοφιλή ή άσημα, στα οποία ο οργανωτής και συντονιστής του παιχνιδιού αναφέρεται ως gamemaster είναι, μεταξύ άλλων, (εντός παρενθέσεων η επωνυμία της εταιρείας που παράγει ή παρήγε το παιχνίδι ρόλων) το Alternity (TSR, Inc.), το Babylon 5 (Mongoose Publishing), το Burning Empires (Burning Wheel), το Earthdawn (FASA), το Etherscope (Goodman Games), το James Bond 007 (Victory Games Inc.), το Lone Wolf (Mongoose Publishing), τα Nightbane και Rifts (Palladium Books), τα Rolemaster και Space Master (Iron Crown Enterprises, I.C.E.), το Shadowrun (FASA, FanPro), το Starship Troopers (Mongoose Publishing), το Talislanta (Wizards of the Coast, Morrigan Press), το Warhammer Fantasy Roleplay (Games Workshop, Green Ronin Publishing), The Whispering Vault (Ronin Arts) και πολλά άλλα. Ωστόσο, σε πολλά παιχνίδια ρόλων χρησιμοποιείται κατά προτίμηση άλλη λέξη, συνήθως ειδοποιός, για να δηλωθεί ο οργανωτής και συντονιστής. Για παράδειγμα, στο Dungeons & Dragons χρησιμοποιείται η πολύ διαδεδομένη λέξη Dungeon Master (DM), ενώ στο Call of Cthulhu και στο Timemaster χρησιμοποιούνται τα Keeper και Continuum Master (CM) αντίστοιχα. Στο Deadlands της Pinnacle Entertainment Group ο όρος απαντά ως Marshal, ενώ στο σύστημα κανόνων της White Wolf, το World of Darkness, ο gamemaster αποκαλείται Storyteller (αφηγητής), όρος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε κάθε παιχνίδι ρόλων, ανεξαρτήτως του είδους στο οποίο ανήκουν. Ενδεικτικό παράδειγμα σκόπιμης χρήσης άλλου όρου είναι το Zombie Master (Αφέντης των Ζόμπι), το οποίο απαντά στο παιχνίδι ρόλων φρίκης και νεκροζώντανων All Flesh Must Be Eaten και πολύ συγκεκριμένα υποδηλώνει το ρόλο του gamemaster και το είδος αυτού του παιχνιδιού ρόλων. Στο Over the Edge της Atlas Games ασκείται κριτική στην χρήση του όρου Gamemaster, ο οποίος θεωρείται σεξιστικός και ιεραρχικός, και για το λόγο αυτό εφαρμόζεται ο όρος Game Moderator (συντονιστής του παιχνιδιού). Το να είναι κανείς GM απαιτεί περισσότερη αφοσίωση και ευθύνη απ’ό,τι όταν παίζει απλά το παιχνίδι. Παρόλο που ο βασικός ρόλος των Game Masters – επεξήγηση των κανόνων, συντονισμός και αφήγηση – είναι ο ίδιος σε σχεδόν όλα τα παιχνίδια ρόλων, διαφορετικά συστήματα κανόνων κάνουν τα καθήκοντα τους μοναδικά για το εκάστοτε σύστημα. Επίσης καθως | https://el.wikipedia.org/wiki/Gamemaster |
Βερενίκη η τρωγλοδυτική | Η Βερενίκη ήταν αρκετά γνωστή και γνώρισε εξαιρετική άνθιση κατά την αρχαιότητα. Η πόλη έχει επισημανθεί από τους περισσότερους αρχαίους γεωγράφους, συμπεριλαμβανομένων του Στράβωνος, του Πλίνιου του Πρεσβύτερου (vi. 23, 26, 29, 33), και του Στεφάνου του Βυζαντίου (s. v.). Η ευημερία μετά τον τρίτο αιώνα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε τρεις αιτίες: στην εύνοια των μακεδόνων βασιλέων, στην ασφαλή αγκυροβόληση, και στο ότι ήταν το τέρμα του μεγάλου δρόμου από τον Κόπτο (τώρα Κιφτ) στο Νείλο, που καθιστούσε την Βερενίκη και τον Μυός Όρμο τα δύο κύρια κέντρα εμπορίου μεταξύ Αιθιοπίας και Αιγύπτου, αφενός, και της Συρίας του Ταμιλάκκαμ από την άλλη. Ο δρόμος μέσω της ερήμου από τον Κόπτο ήταν 258 ρωμαϊκά μίλια ή αλλιώς ταξίδι έντεκα ημερών και ήταν εξοπλισμένος με υδροσταθμούς (υδρεύματα). Από τον 1ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 2ο αιώνα μ.Χ., η Βερενίκη υπήρξε σταθμός εμπορικής ναυτιλίας μεταξύ Ινδίας, Αραβίας, και Άνω Αιγύπτου. Η πόλη συνδέθηκε με την Αντινοόπολη του Νείλου της Κάτω Αιγύπτου μέσω της Αδριανής οδού το 137 μ.Χ.. Το εμπόριο από τη Βερενίκη κατά μήκος των ακτών της Ερυθράς Θάλασσας περιγράφεται στο οδοιπορικό του 1ου αιώνα μ.Χ, Περίπλους τῆς Ἐρυθράς Θαλάσσης, γραμμένο από έναν Έλληνα έμπορο της Αλεξάνδρειας. Ο Περίπλους επισημαίνει ότι "στη δεξιά ακτή κάτω από τη Βερενίκη βρίσκεται η χώρα των Βερβέρων", τοποθετόντας έτσι την πόλη βόρεια της αρχαίας Βαρβαρίας. Τον 4ο αιώνα η Βερενίκη γίνεται και πάλι ένα ενεργό λιμάνι, αλλά μετά τον 6ο αιώνα εγκαταλείπεται εξολοκλήρου. Υπό την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Βερενίκη μετασχηματίζεται σαν επαρχία με ξεχωριστό έπαρχο, ο οποίος έφερε τον τίτλο Praefectus Berenicidis, ή P. montis Berenicidis. (Ορέλλι (Orelli), Inscr. Γ. πλάτ. όχι. 3880, στ.) Fordham.edu: Περίπλους της Ερυθράς Θάλασσας — μετάφραση Schoff στην αγγλική γλώσσα. | Η Βερενίκη ή επίσης γνωστή ως Μπαράνις, είναι αρχαίο λιμάνι της Αιγύπτου, στη δυτική ακτή της Ερυθράς Θάλασσας. Βρίσκεται περίπου 825 χλμ. νότια του Σουέζ και 260 χλμ. ανατολικά του Ασουάν στην Άνω Αίγυπτο.Ιδρύθηκε το 275 π. Χ. από τον Πτολεμαίο Β΄ Φιλάδελφο (285-246 π.Χ.), που έδωσε στην πόλη το όνομα της μητέρας του, Βερενίκη Α΄της Αιγύπτου. Το επίθετο "τρωγλοδυτική" αναφερόταν στους γηγενείς κατοίκους της περιοχής, τους Τρωγλοδύτες ή "ανθρώπους των σπηλαίων". Οικοδομημένη στην κεφαλή του κόλπου Φαούλ, ήταν προστατευμένη στα βόρεια από την Ρας Μπανάς (Λεπτή Άκρη). Μια οροσειρά εκτείνεται κατά μήκος της αφρικανικής ακτής που χωρίζει τη Βερενίκη από την Κοιλάδα του Νείλου. Το ορυχεία σμαραγδιών της Ζαμπάρα και της Σακέτ είναι πολύ κοντά. Η Βερενίκη οικοδομήθηκε πάνω σε μια στενή λωρίδας ακτής ανάμεσα στους λόφους και την Ερυθρά Θάλασσα. Το λιμάνι της ήταν προστατευμένο από τους βορειοανατολικούς ανέμους χάρη στην Οφιώδη νήσο (Οφιώδης νήσος, Στράβων xvi. σ. 770 και Διόδωρος. iii. 39), η οποία ήταν πλούσια σε τοπάζια. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CF%81%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CE%B7_%CF%84%CF%81%CF%89%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
NGC 3886 | Δεδομένα για το NGC 3886 στα NGC/IC Database (Αγγλικά), SIMBAD (Αγγλικά), NASA Extragalactic Database (Αγγλικά), SEDS (Αγγλικά) και VizieR Service (Αγγλικά) Εικόνες του NGC 3886 στο Aladin (Αγγλικά) και στο SkyView (Αγγλικά) Πολυμέσα σχετικά με το θέμα NGC 3886 στο Wikimedia Commons | Ο NGC 3886 είναι φακοειδής γαλαξίας ο οποίος απέχει περίπου 280 εκατομμύρια έτη φωτός και βρίσκεται στον αστερισμό Λέοντα. Ανακαλύφθηκε από τον αστρονόμο Χάινριχ ντ' Αρέ (Heinrich d'Arrest) στις 9 Μαΐου 1864 και ανήκει στο Σμήνος γαλαξιών του Λέοντα. | https://el.wikipedia.org/wiki/NGC_3886 |
Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά | Το πρώτο μουσείο ιδρύθηκε το 1935 στον απαλλοτριωμένο χώρο του αρχαίου θεάτρου της Ζέας και στεγάστηκε σε κτίριο που σήμερα λειτουργεί ως αποθήκη γλυπτών. Από το 1960, συγκέντρωνε τα περισσότερα ευρήματα ανασκαφών που πραγματοποιούνταν στους δήμους του Πειραιά, της Σαλαμίνας, του Μοσχάτου, της Καλλιθέας, αλλά και παραλιακών δήμων Γλυφάδας, Βούλας και Βάρης. Η συλλογή του εμπλουτίστηκε επίσης από σημαντικές δωρέες, όπως τη συλλογή Νομίδου και Βαλσαμάκη, καθώς και τη συλλογή Γερουλάνου. Το σημερινό μουσείο διαμορφώθηκε ως επέκταση του παλαιού και εγκαινιάστηκε το 1981. Το 1996 ξεκίνησαν εργασίες ανακαίνισής του και το 1988 εγκαινιάστηκαν δύο νέες αίθουσες, μία αφιερωμένη στο ρόλο του Πειραιά στην αρχαιότητα ως ναυστάθμου και εμπορικού κέντρου, και μία αφιερωμένη σε συλλογή κεραμικής και αντικειμένων του ιδιωτικού βίου των αρχαίων. Τον πυρήνα της συλλογής του αποτελούν τα μνημεία από το βόρειο νεκροταφείο της αρχαίας πόλης και άλλα τυχαία ευρήματα που φανερώθηκαν κατά την οικοδόμηση της σύγχρονης πόλης. Στα σημαντικότερα εκθέματά του ανήκουν επίσης η σειρά των νεοαττικών πλακών από ναυάγιο ρωμαϊκού πλοίου στο λιμάνι του Πειραιά, τα ευρήματα του ιερού της Μουνιχίας και εκείνα του ιερού της Μητρός των Θεών του Μοσχάτου. Έχει συνολικό εμβαδόν 1394 τ.μ. Οι εκθεσιακοί χώροι καταλαμβάνουν δέκα αίθουσες και των δύο ορόφων, ενώ στο υπόγειο βρίσκονται τα εργαστήρια συντήρησης. Εποπτεύεται από την ΚΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. 1. Προϊστορική εποχή (Μυκηναϊκή τέχνη)2. Συλλογή κεραμικών 3. Χάλινα αγάλματα4. Ο ναΐσκος με το λατρευτικό άγαλμα της Κυβέλης 5. Τάφοι της κλασσικής εποχής 6. Επιτύμβια Μνημεία 7. Αγάλματα της ελληνικής Εποχής 8. Αγάλματα της Ρωμαϊκής Εποχής Σταϊνχάουερ Γεώργιος, "Τα μνημεία και το αρχαιολογικό μουσείο του Πειραιά", ISBN 9789605403331, εκδόσεις Toubi's, 1998 Σταϊνχάουερ Γεώργιος, Το Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς, Όμιλος Λάτση, Αθήνα 2001, ISBN 978-960-89339-1-0 Υπουργείο Πολιτισμού - Αναλυτική παρουσίαση του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά 8 άγνωστα εκθέματα από την πολύτιμη συλλογή του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά LIFO Το λιμάνι του Πειραιά LIFO Το άρθρο της αρχαιολόγου Κορνηλίας Αξιώτη, με τίτλο: "Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά Αρχειοθετήθηκε 2007-05-08 στο Wayback Machine.", στην ιστοσελίδα "Οδυσσεύς", του Υπουργείου Πολιτισμού: odysseus.culture.gr Πληροφορίες για το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά "Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά", άρθρο από το Βήμα, 4-11-2007 Ρεπορτάζ για το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο ΠΕΙΡΑΙΑ (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) | Το Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά είναι αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται στον Πειραιά στη συλλογή του οποίου ανήκουν κυρίως ευρήματα ανασκαφών, που καλύπτουν την περίοδο από τη μυκηναϊκή μέχρι και τη ρωμαϊκή εποχή. Βρίσκεται στην περιοχή μεταξύ Τερψιθέας και Πασαλιμανίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%A0%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%AC |
Κάρολ Σφιερτσέφσκι | Γεννημένος στη Βαρσοβία στην Πολωνία του Συνεδρίου, ο Σφιερτσέφσκι μεγάλωσε σε μια φτωχή εργατική οικογένεια και άρχισε να εργάζεται σε ηλικία 12 ετών σε ένα τοπικό εργοστάσιο της Βαρσοβίας. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε ηλικία 18 ετών, το 1915 μεταφέρθηκε στη Μόσχα από τον Ρωσικό Αυτοκρατορικό Στρατό. Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία του στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας ήταν μέλος της Σοσιαλδημοκρατίας του Βασιλείου της Πολωνίας και της Λιθουανίας.Το 1918 εντάχθηκε στο Κόμμα των Μπολσεβίκων και πολέμησε στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο ως στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού. Το 1919 κατά τη διάρκεια του Πολωνο-Σοβιετικού Πολέμου πολέμησε στη σοβιετική πλευρά εναντίον της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας και τραυματίστηκε. Παρέμεινε στη Ρωσία, και το 1928, με αφορμή τη 10η επέτειο από την ίδρυση του Κόκκινου Στρατού, του απονεμήθηκε το Τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου (αρ. 146), το πρώτο του στρατιωτικό παράσημο. Από το 1921, ο Σφιερτσέφσκι δίδασκε στη Σοβιετική Σχολή για τους Κόκκινους Επιτρόπους. Το 1927 αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Ακαδημία Μ. Β. Φρούνζε στη Μόσχα και εργάστηκε στο Γενικό Επιτελείο του Κόκκινου Στρατού. Το 1936, με το όνομα Στρατηγός Βάλτερ, στάλθηκε στην Ισπανία κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, όπου αρχικά ηγήθηκε της 14ης Διεθνούς Ταξιαρχίας στη Μάχη της Λοπέρα και αργότερα της 35ης Διεθνούς Μεραρχίας στην Επίθεση της Σεγκόβια, στη Μάχη του Μπρουνέτε, στην Επίθεση στη Σαραγόσα, στη Μάχη του Τερουέλ, στη Μάχη της Αραγωνίας και στη Μάχη του Έβρο. Μέχρι τον Απρίλιο του 1938 οι Ισπανοί κομμουνιστές ηγέτες ήθελαν την αντικατάσταση πολλών διοικητών της Διεθνούς Ταξιαρχίας λόγω κακής απόδοσης, και παρόλο που ο Αντρέ Μαρτί διαφώνησε, έπρεπε να συμβιβαστεί και ο Στρατηγός Βάλτερ και ο Βλάντιμιρ Τσόπιτς αντικαταστάθηκαν. Μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη σοβιετική εισβολή στην Πολωνία, ο Σφιερτσέφσκι υπηρέτησε ως στρατηγός στον Σοβιετικό Στρατό. Οι Ρώσοι διοικητές του, βλέποντας τη φαινομενική ανικανότητα του Σφιερτσέφσκι και την επιδείνωση του αλκοολισμού, τον μετέφεραν σε εφεδρική διοίκηση μακριά από τις γραμμές του μετώπου - η απόφαση ελήφθη από τον ίδιο τον Στρατηγό Γκεόργκι Ζούκοφ. Το γεγονός ότι ο Σφιερτσέφσκι έδωσε τις περισσότερες εντολές του υπό την επήρεια αλκοόλ είχε τραγικές συνέπειες για τους στρατιώτες του, όπως περιγράφεται στο βιβλίο Wspomnienia (Μνήμες) του Στρατηγού Ζίγκμουντ Μπέρλινγκ. Το 1943 έγινε ένας από τους στρατηγούς που επιφορτίστηκαν με τη δημιουργία των Πολωνικών Ενόπλων Δυνάμεων που ελέγχονταν από τη Σοβιετική Ένωση στην Ανατολή, του Πρώτου Πολωνικού Στρατού (1944-1945). Ο αλκοολισμός του και η αδιαφορία για τη ζωή και την υγεία των στρατιωτών του προκάλεσαν σύγκρουση με τον Ζίγκμουντ Μπέρλινγκ και τον οδήγησαν στην απομάκρυνσή του από τη διοίκηση σε πολλές περιπτώσεις. Οι διαταγές του Σφιερτσέφσκι που σχετίζονται με τον αλκοολισμό απέφεραν κακή κριτική και από άλλους Πολωνούς στρατηγούς, συμπεριλαμβανομένου του Στρατηγού Αλεξάντερ Βασκιέβιτς.Το 1944 έγινε ένας από τους ηγέτες του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος και της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας. Το χειμώνα του 1944 και την άνοιξη του 1945 οδήγησε τον Δεύτερο Πολωνικό Στρατό κατά τη διάρκεια των μαχών για τη δυτική Πολωνία και τη Μάχη του Βερολίνου. Η ηγεσία του στη Μάχη του Μπάουτσεν (1945) έχει επικριθεί αυστηρά από τους σύγχρονους ιστορικούς και θεωρείται υπεύθυνος για τις πολύ βαριές απώλειες του Δεύτερου Στρατού σε αυτή την εμπλοκή Ενώ διοικούσε, μπορεί να ήταν μεθυσμένος και να είχε απαλλαγεί προσωρινά από την ηγεσία του. Ωστόσο, λόγω της σημαντικής υποστήριξης του σοβιετικού πολιτικού μηχανισμού (Κύρια Διεύθυνση Πληροφοριών ή ΛΚΕΥ), όχι μόνο διατήρησε την θέση του, αλλά τα λάθη του αποσιωπήθηκαν και μετά τον πόλεμο δοξάστηκε ως ήρωας.Τον Φεβρουάριο του 1946, ο Σφιερτσέφσκι έγινε αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας της Πολωνίας. Συμμετείχε στη δίωξη του αντικομμουνιστικού υπόγειου κινήματος στην Πολωνία και υπέγραψε πολλές θανατικές καταδίκες, ενώ εγκαθίδρυσε το κομμουνιστικό καθεστώς. Ο Σφιερτσέφσκι τραυματίστηκε βαριά σε μια συμπλοκή κοντά στο Μπαλίγκρουτ τον Μάρτιο του 1947 ενώ οδηγούσε σε ένα αυτοκίνητο χωρίς συνοδεία για την επιθεώρηση των πολωνικών στρατευμάτων που πολεμούσαν τους Ουκρανούς αντάρτες. Δέχτηκε ενέδρα από μια μονάδα του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού και πέθανε από τα τραύματά του μέσα σε λίγες ώρες. Υπήρχαν αρκετές θεωρίες συνωμοσίας που υποστήριζαν ότι η ενέδρα οργανώθηκε από τη σοβιετική υπηρεσία πληροφοριών λόγω της ανυπακοής του. Σύμφωνα με μια θεωρία, οι πληροφορίες για την άφιξη του στρατηγού στην περιοχή μεταβιβάστηκαν σε Ουκρανούς από το ΛΚΕΥ και η συνοδεία του εμποδίστηκε από το να φύγει λόγω μηχανικών προβλημάτων και στα δύο φορτηγά που μετέφεραν τους στρατιώτες της συνοδείας. Οι περισσότερες άλλες υποθέσεις υποδηλώνουν επίσης σοβιετικές ή ακόμα και άμεσες εντολές από τον Στάλιν. Ο στρατηγός, Πολωνός στην εθνικότητα αλλά ουσιαστικά Σοβιετικός αξιωματικός με στρατιωτικό ιστορικό από τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και μακρύ ιστορικό πολέμου του Κόκκινου Στρατού, είχε προηγουμένως τοποθετηθεί χαμηλότερα στη δομή διοίκησης από τους προπολεμικούς Πολωνούς αξιωματικούς Μπέρλινγκ και Ρόλα-Ζιμιέρσκι. Για αρκετά χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η εξέγερση των Ουκρανών Εθνικιστών, με επικεφαλής κυρίως τον Ουκρανικό Επαναστατικό Στρατό, συνέχισε τις μάχες στα νοτιοανατολικά της Πολωνίας. Αυτός ο πόλεμος, υποστηριζόμενος σε μεγάλο βαθμό από το τοπικό ουκρανικό τμήμα του πληθυσμού, συνεχίστηκε μέχρι το 1949, με ορισμένες σποραδικές μάχες να λαμβάνουν χώρα μέχρι το 1956. Ο θάνατος του Σφιερτσέφσκι χρησιμοποιήθηκε ως άμεση αιτία για τη βίαιη εκδίωξη του ουκρανικού άμαχου πληθυσμού στην Επιχείρηση Βιστούλας από τα εδάφη στο νοτιοανατολικό τμήμα της μεταπολεμικής Πολωνίας έως τις Ανακτημένες Περιοχές (Ziemie Odzyskane, περιοχές της δυτικής Πολωνίας, που πριν από τον πόλεμο ήταν μέρος της Γερμανίας). Στη σοσιαλιστική Πολωνία δημιουργήθηκαν πολλοί μύθοι γύρω από τον Σφιερτσέφσκι («Ο στρατηγός των τριών στρατών»), αλλά λεπτομέρειες της ζωής του και ιδιαίτερα της υπηρεσίας του στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Πολωνο-Σοβιετικού Πολέμου, καθώς και οι λεπτομέρειες του ιστορικού του στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο δεν αναφέρθηκαν ποτέ. Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας: Τάγμα των Οικοδόμων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας (μεταθανάτια) Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας (Μεγαλόσταυρoς) (μεταθανάτια) Τάγμα Στρατιωτικής Αξίας της Πολωνίας (Διοικητής) Τάγμα του Σταυρού του Γκρούνβαλντ (1η τάξη) Χρυσός Σταυρός της Αξίας Μετάλλιο Νίκης και Ελευθερίας 1945 Σταυρός της Σιλεσικής Εξέγερσης Μετάλλιο για τους Όντερ, Λουσατιανό Νάισσε και Βαλτική Θάλασσα Μετάλλιο για τη Βαρσοβία 1939-1945 Μετάλλιο «για τη δική σας και τη δική μας ελευθερία» (μεταθανάτια) Σοβιετική Ένωση: Τάγμα του Λένιν 2 φορές (1937, 1945) Τάγμα του Κόκκινου Λαβάρου, 3 φορές (1928, 1938, 1944) Τάγμα του Σουβόροφ, 1η τάξη (1945) Μετάλλιο για την Απελευθέρωση της Βαρσοβίας (1945) Μετάλλιο για την Κατάληψη του Βερολίνου (1945) Μετάλλιο για τη νίκη επί της Γερμανίας στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (1945) Ιωβηλαίο μετάλλιο για την 20ή επέτειο του Κόκκινου Στρατού των εργατών και των αγροτών (1938)Άλλες χώρες: Τάγμα του Λευκού Λέοντος, 2η τάξη (Τσεχοσλοβακία) Αργυρό Μετάλλιο του Στρατιωτικού Τάγματος της Τσεχοσλοβακίας για την Ελευθερία (Τσεχοσλοβακία) Δαφνοστεφανωμένη Πλακέτα της Μαδρίτης (Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία) Τάγμα της Απελευθέρωσης της Ισπανίας (Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία) Τάγμα της Γενναιότητας (Γιουγκοσλαβία) Τάγμα του Παρτιζάνικου Αστέρα, 1η τάξη (Γιουγκοσλαβία) Στη Λαϊκή Δημοκρατία της Πολωνίας, η πολωνική κομμουνιστική προπαγάνδα τον έκανε ήρωα και πολλές αμφιλεγόμενες πτυχές της ζωής του, όπως η κατάχρηση αλκοόλ και η ανικανότητά του κατά τη Μάχη του Μπάουτσεν (1945), καθώς και τα μεταπολεμικά σταλινικά εγκλήματα αποσιωπήθηκαν. Το 1953, κυκλοφόρησε μια πολωνική ταινία δύο μερών που απεικονίζει τη ζωή του Σφιερτσέφσκι, Żołnierz zwycięstwa (Ένας στρατιώτης της νίκης). Ο Γιούζεφ Βισομίρσκι υποδύθηκε τον Στρατηγό.Κατά τα έτη 1945-1991, το σημερινό Λύκειο Μιγκέλ ντε Θερβάντες στη Βαρσοβία πήρε το όνομά του.Κατά τη διάρκεια των ετών 1975–1996, η εικόνα του Κάρολ Σφιερτσέφσκι βρισκόταν στο δημοφιλές τραπεζογραμμάτιο των 50 ζλότι, αρχικά ισοδύναμο με δύο μπουκάλια φτηνής βότκας. Μετά το 1989 με το τέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την άνοδο στην εξουσία της Αλληλεγγύης, πολλά από τα μνημεία του αφαιρέθηκαν και οι δρόμοι μετονομάστηκαν λόγω του ρόλου του στην εφαρμογή του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Πολωνία. Στις 21 Μαΐου 2003, η πολωνική οργάνωση πρώην βετεράνων και αγωνιστών της ανεξαρτησίας υπέβαλε αίτηση στο Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης (ΙΕΜ) για να διερευνήσει «εγκλήματα κατά του πολωνικού έθνους» που διέπραξε ο Κάρολ Σφιερτσέφσκι. Σε μια επιστολή τους, υπενθυμίζουν ότι ήταν «ένας από τους ανθρώπους που εργάστηκαν συνειδητά για την υποδούλωση του πολωνικού έθνους, μέσω του επιβεβλημένου κομμουνιστικού καθεστώτος που ήταν υποτελής απέναντι στη Μόσχα». Μεταξύ των εγκλημάτων που δεν υπόκεινται σε λήξη και πρέπει να διερευνηθούν από το ΙΕΜ είναι 29 θανατικές ποινές σε Πολωνούς στρατιώτες και αξιωματικούς, τις οποίες υπέγραψε ο Σφιερτσέφσκι κατά τη διοίκηση του 2ου Πολωνικού Στρατού που ελέγχοταν από τη Σοβιετική Ένωση. Αν και γενικά απρόθυμος να αφήσει τον εαυτό του να φωτογραφηθεί, ο Στρατηγός Βάλτερ ήταν ένας δεινός ερασιτέχνης φωτογράφος. Η κόρη του δώρισε 333 φωτογραφίες του στην Asociación de Amigos de las Brigadas Internacionales (Σύλλογος Φίλων των Διεθνών Ταξιαρχιών) στο Αλμπαθέτε της Ισπανίας, για να αποτελέσει μόνιμο μέρος του αρχείου τους. I. Pidkova, RM Shust, K. Bondarenko, " Dovidnyk z istoriï Ukraïny Αρχειοθετήθηκε 2009-04-10 στο Wayback Machine. " (Ένα εγχειρίδιο για την Ιστορία της Ουκρανίας), 3-Τόμοι, Άρθρο " Сверчевський Кароль Αρχειοθετήθηκε 2019-03-13 στο Wayback Machine. " (t. 3), Κίεβο, 1993–1999,(ISBN 5-7707-5190-8) (t. 1),(ISBN 5-7707-8552-7) (t. 2),(ISBN 966-504-237-8) (τ. 3). (in Russian) Пан Вальтер (Mister Walter) στο μηνιαίο "Совершенно секретно", Ρωσία. | Ο Κάρολ Βάτσουαφ Σφιερτσέφσκι (πολωνικά: Karol Wacław Świerczewski, διακριτικό Βάλτερ [Walter]) (10 Φεβρουαρίου 1897 – 28 Μαρτίου 1947) ήταν Πολωνός/Σοβιετικός στρατηγός του Κόκκινου Στρατού. Ήταν μέλος του Μπολσεβίκικου Κόμματος κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου και Σοβιετικός αξιωματικός στους πολέμους που διεξήχθησαν στο εξωτερικό από τη Σοβιετική Ένωση, συμπεριλαμβανομένου αυτού κατά των πολωνικών και των ουκρανικών δημοκρατιών και στη Ρεπουμπλικανική Ισπανία. Το 1939 συμμετείχε ξανά στη σοβιετική εισβολή στην Πολωνία. Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, εγκαταστάθηκε ως ένας από τους ηγέτες της Πολωνικής Προσωρινής Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας που υποστηρίχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση. Λίγο αργότερα, ο Σφιερτσέφσκι πέθανε σε μια ενέδρα σε επαρχιακό δρόμο, όπου πυροβολήθηκε από τους μαχητές του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού. Υπήρξε σύμβολο της κομμουνιστικής προπαγάνδας για τις επόμενες δεκαετίες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB_%CE%A3%CF%86%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
Αλέν Ντελόν | Ο Ντελόν γεννήθηκε στο Σω (σημερινό Ω-ντε-Σεν), του Ιλ-ντε-Φρανς, ένα πλούσιο προάστιο του Παρισιού. Οι γονείς του, Εντίτ (το γένος Αρνόλντ, 1911–1995) και Φαμπιάν Ντελόν (1904–1977), χώρισαν όταν ο Ντελόν ήταν τεσσάρων ετών. Και οι δύο ξαναπαντρεύτηκαν και, ως αποτέλεσμα, ο Ντελόν έχει μια ετεροθαλή αδερφή και δύο ετεροθαλείς αδελφούς. Η γιαγιά του από τον πατέρα του ήταν Κορσικανή, από το Προυνέλι-ντι-Φιουμόρμπο. Όταν οι γονείς του χώρισαν, ο Ντελόν στάλθηκε να ζήσει με ανάδοχους γονείς. Μετά τον θάνατο των ανάδοχων γονέων, οι γονείς του Ντελόν ανέλαβαν από κοινού την επιμέλειά του, αλλά η συμφωνία δεν αποδείχθηκε ικανοποιητική. Φοίτησε σε καθολικό οικοτροφείο, το πρώτο από τα πολλά σχολεία από τα οποία αποβλήθηκε λόγω απείθαρχης συμπεριφοράς. Ο Ντελόν άφησε το σχολείο στα 14 του και εργάστηκε για λίγο στο κρεοπωλείο του πατριού του. Κατατάχθηκε στο Γαλλικό Ναυτικό τρία χρόνια αργότερα, σε ηλικία 17 ετών, και κατά τη διάρκεια του 1953-1954 υπηρέτησε ως πεζοναύτης στον Πρώτο Πόλεμο της Ινδοκίνας. Το 1956, μετά τη ναυτική του θητεία, ο Ντελόν επέστρεψε στη Γαλλία και ξεκίνησε να εργάζεται ως σερβιτόρος, αχθοφόρος, γραμματέας και βοηθός πωλήσεων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγινε φίλος με την ηθοποιό Μπριζίτ Ομπέρ, και ενώθηκε μαζί της σε ένα ταξίδι στο Φεστιβάλ των Καννών, απ' όπου θα ξεκινούσε η κινηματογραφική του καριέρα. Στις Κάννες, ο Ντελόν εθεάθη από έναν ανιχνευτή ταλέντων του Αμερικανού παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ. Μετά από μια οντισιόν, ο Σέλζνικ του πρόσφερε συμβόλαιο, υπό την προϋπόθεση ότι θα μάθει αγγλικά. Ο Ντελόν επέστρεψε στο Παρίσι για να μάθει την γλώσσα, αλλά εκεί γνώρισε τον Γάλλο σκηνοθέτη Υβ Αλεγκρέ, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι έπρεπε να μείνει στη Γαλλία για να ξεκινήσει την καριέρα του. Ο Σέλζνικ επέτρεψε στον Ντελόν να ακυρώσει το συμβόλαιό του και ο Αλεγκρέ του έδωσε τον πρώτο κινηματογραφικό του ρόλο στην ταινία "Send a Woman When the Devil Fails" (γαλλ. Quand la femme s'en mêle, 1957). Ο Μαρκ Αλεγκρέ (αδελφός του Ιβ) έδωσε στον Ντελόν τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία "Beautiful But Shut Up" (1958), στην οποία συμμετείχε και ο νεαρός ηθοποιός Ζαν Πολ Μπελμοντό. Στη συνέχεια, ο Ντελόν έπαιξε στην ρομαντική ταινία "Κριστίν" (1958), βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα του Άρθουρ Σνίτσλερ, δίπλα στη Ρόμι Σνάιντερ. Ο Ντελόν και η Σνάιντερ ξεκίνησαν μια ρομαντική σχέση, η οποία έλαβε μεγάλη δημοσιότητα εκείνη την εποχή. Η ταινία ήταν η 17η πιο δημοφιλής ταινία στο γαλλικό box office εκείνη τη χρονιά. Ο Ντελόν πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην κωμωδία "Οι γυναίκες είναι αδύναμες" (Women Are Weak, 1959), η οποία υπήρξε μια μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και ήταν η πρώτη από τις ταινίες του Ντελόν που προβλήθηκε στην Αμερική. Ο Ντελόν έκανε κάποιες προσωπικές εμφανίσεις στη Νέα Υόρκη για την προώθηση της ταινίας. Στη συνέχεια ο Ντελόν έπαιξε σε δύο ταινίες που του εξασφάλισαν τη διεθνή φήμη. Το 1960, εμφανίστηκε στην ταινία Γυμνοί στον ήλιο (Plein Soleil) δίπλα στον Μορίς Ρονέ σε σκηνοθεσία Ρενέ Κλεμάν, που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, το οποίο βασίστηκε στο μυθιστόρημα "Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ" της Πατρίσια Χάισμιθ. Ο Ντελόν υποδύθηκε τον Τομ Ρίπλεϊ, λαμβάνοντας την κριτική έπαινο για την ερμηνεία του. Η Χάισμιθ δήλωσε θαυμάστρια της ερμηνείας του Ντελόν. Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και στο κύκλωμα του art house στις αγγλόφωνες χώρες. Στη συνέχεια έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του (1960). Ο κριτικός κινηματογράφου Μπόσλεϊ Κράουδερ των New York Times έγραψε ότι η ερμηνεία του Ντελόν ήταν «συγκινητικά εύκαμπτη και εκφραστική». Ο Ντελόν έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο το 1961 με το έργο του Τζον Φορντ "Tis Pity She's a Whore" μαζί με τη Ρόμι Σνάιντερ στο Παρίσι. Ο Βισκόντι σκηνοθέτησε την παραγωγή που έσπασε ρεκόρ εισιτηρίων. Συναντήθηκε ξανά με τον Ρενέ Κλεμάν στην ιταλική κωμωδία για τον φασισμό, "The Joy of Living" (1961). Ήταν μια μικρή επιτυχία. Πιο δημοφιλής ήταν μια ταινία ανθολογίας με πολλούς αστέρες το "Famous Love Affairs" (1961), όπου ο Ντελόν υποδύθηκε τον Αλβέρτο Γ', Δούκα της Βαυαρίας, απέναντι από την Μπριζίτ Μπαρντό. Περίπου αυτή την εποχή ο Ντελόν αναφέρθηκε ως πιθανότητα να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Λόρενς της Αραβίας. Ο Πίτερ Ο'Τουλ τελικά επιλέχτηκε, αλλά στη συνέχεια ο Ντελόν υπέγραψε με την Seven Arts μια συμφωνία τεσσάρων ταινιών, συμπεριλαμβανομένης μιας διεθνούς ταινίας μεγάλου προϋπολογισμού της ιστορίας του Μάρκο Πόλο και του Βασιλιά του Παρισιού, που σχετίζονταν με τον Αλέξανδρο Δουμά. Καμία από τις δύο ταινίες δεν ολοκληρώθηκε. Αντίθετα, έλαβε την συμμετοχή στην ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι "Η Έκλειψη" (1962), μια σημαντική κριτική επιτυχία, αν και το κοινό ήταν μικρό. Το 1963 ο παραγωγός Ζακ Μπαρ έκανε την ταινία "Η μεγάλη ληστεία του καζίνο" με πρωταγωνιστή τον Ζαν Γκαμπέν και με την υποστήριξη της MGM. Ο συμπρωταγωνιστής του Γκαμπέν επρόκειτο να είναι ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν μέχρι που ο Ντελόν άσκησε πίεση στον Μπαρ για τον ρόλο. Ο Ντελόν πήρε τα δικαιώματα διανομής της ταινίας σε ορισμένες χώρες αντί για έναν απλό μισθό. Επειδή αυτό δεν είχε γίνει ποτέ πριν στη Γαλλία, έγινε γνωστό ως «μέθοδος του Ντελόν». Το στοίχημα απέδωσε καλά, με τον Γκαμπέν να ισχυρίζεται αργότερα ότι ο Ντελόν κέρδισε 10 φορές περισσότερα χρήματα από ό,τι είχε ως αμοιβή. Ωστόσο, το 1965, ο Ντελόν ισχυρίστηκε ότι "κανείς άλλος δεν το έχει δοκιμάσει από τότε και έχει βγάλει χρήματα". Ωστόσο, η εμπειρία έδωσε στον Ντελόν μια γεύση για την παραγωγή ταινιών. Υπέγραψε επίσης μια συμφωνία πέντε ταινιών με την MGM, από την οποία η μεγάλη ληστεία του καζίνο ήταν η πρώτη. Η φήμη του ενισχύθηκε περαιτέρω όταν δούλεψε ξανά με τον Βισκόντι για τον "Γατόπαρδο" (Il Gattopardo) με τον Μπαρτ Λάνκαστερ και την Κλαούντια Καρντινάλε. Αυτή ήταν η έβδομη μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς στη Γαλλία και η μεγάλη ληστεία του καζίνο ήταν η έκτη. Ο Γατόπαρδος προβλήθηκε επίσης ευρέως στις ΗΠΑ από τη 20th Century Fox. Ο Ντελόν ήταν πλέον ένας από τους πιο δημοφιλείς σταρ στη Γαλλία. Πρωταγωνίστησε στην "Μαύρη Τουλίπα" (The Black Tulip, 1964), μια άλλη επιτυχία.Το Les Félins (1964), που τον ένωσε ξανά με τον Ρενέ Κλεμάν και συμπρωταγωνίστησε με την Τζέιν Φόντα, γυρίστηκε σε γαλλική και αγγλική έκδοση. Η ταινία διανεμήθηκε από την MGM, αλλά δεν είχε επιτυχία. Το 1964, ο Ντελόν ίδρυσε μια εταιρεία παραγωγής, την Delbeau Production, με τον Ζορζ Μπομέ. Παρήγαγαν την ταινία "Ο επαναστάτης του Αλγερίου" (L'insoumis) (1964), όπου ο Ντελόν υποδύθηκε έναν δολοφόνο του OAS. Έπρεπε να επανεξεταστεί λόγω νομικών ζητημάτων. Παρά το γεγονός ότι διανεμήθηκε από την MGM, το κοινό ήταν μικρό. Όλα ξεκίνησαν όταν την 1η Οκτωβρίου 1968 όταν ένας ρακοσυλλέκτης εντοπίζει στη χωματερή του Ελανκούρ έξω από το Παρίσι το πτώμα σε αποσύνθεση του 31χρονου Σέρβου Στέφαν Μάρκοβιτς, του πρώην γραμματέα και σωματοφύλακα του Αλέν Ντελόν. Το πτώμα ήταν καλυμμένο με έναν πλαστικό μουσαμά. Η εισαγγελική έρευνα στρέφεται αρχικά στην κατεύθυνση του ήδη διάσημου ηθοποιού και της συζύγου του Ναταλί Ντελόν, με την οποία ο Μάρκοβιτς είχε σύντομο δεσμό. Στις 25 Ιανουαρίου του 1969 ο Αλέν Ντελόν θα κληθεί να καταθέσει για περισσότερες από 24 ώρες στην Εισαγγελία, που ερευνούσε την υπόθεση Μάρκοβιτς. Είχαν προηγηθεί άλλες τρεις καταθέσεις στην αστυνομία από τον ηθοποιό, μετά τον εντοπισμό του πτώματος. Τελικά θα αφεθεί ελεύθερος, αφού δεν είχαν προκύψει ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος του. Ο Αλέν Ντελόν στην IMDb | Ο Αλέν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν (γαλλικά: Alain Fabien Maurice Marcel Delon, γεν. 8 Νοεμβρίου 1935), γνωστός κυρίως απλά ως Αλέν Ντελόν (γαλλική προφορά: Αλάν Ντελόν), είναι Γάλλος ηθοποιός. Είναι γνωστός ως ένας από τους πιο εξέχοντες ηθοποιούς και σύμβολα του σεξ της Ευρώπης από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Κέρδισε την κριτική έπαινο για τους ρόλους του σε ταινίες όπως: Γυμνοί στον ήλιο (1960), Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του (1960), Η έκλειψη (1962), Ο γατόπαρδος (1963), Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο (1967), Η πισίνα (1969), Ο κόκκινος κύκλος (1970), Ο μπάτσος (1972) και ο Κύριος Κλάιν (1976). Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντελόν συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων των Λουκίνο Βισκόντι, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, Μικελάντζελο Αντονιόνι και Λουί Μαλ. Το 1985 κέρδισε το Βραβείο Σεζάρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο Η ιστορία μας (1984). Το 1991, έλαβε το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλίας. Στο 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του απονεμήθηκε η τιμητική Χρυσή Άρκτος. Επίσης το 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για την συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη. Το 1997 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηθοποιία, σε ηλικία 62 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CE%BD |
Οι Ανατριχιαστικές Περιπέτειες της Σαμπρίνα | Η Σαμπρίνα Σπέλμαν πρέπει να συμφιλιωθεί με την διπλή φύση της ως μισή μάγισσα και μίση θνητή ενώ πολεμάει κακές δύναμης που απειλούν αυτή, την οικογένεια της και τους θνητούς φίλους της. Κίρναν Σίπκα ως Σαμπρίνα Σπέλμαν: Μια έφηβη μίση θνητή, μισή μάγισσα που φοιτά στο Baxter High, που μόλις ξεκινάει την σκοτεινή εκπαίδευση της, προσπαθώντας να διατηρήσει μια φυσιολογική ζωή. Ρος Λιντς ως Χάρβεϊ Κινκλ : Το αγόρι της Σαμπρίνα, γιος ενός ανθρακωρύχου και αρχικά δεν γνωρίζει για της σκοτεινές δύναμης που συνωμοτούν για να κρατήσουν μακριά αυτόν και την Σαμπρίνα. Λούσι Ντέιβις ως Χίλντεγκαρντ Αντουανέτ "Χίλντα" Σπέλμαν: Μια από της δυο μαγισσω-θείες της Σαμπρίνα, η όπια έχει μητρικό ένστικτο και αίσθηση του χιούμορ και έχει την ικανότητα να παρασκευάζει φίλτρα. Τσανς Περντόμο ως Άμπροουζ Σπέλμαν: Ο πανσεξουαλ μάγος-ξάδερφος της Σαμπρίνα από την Αγγλία, οπού έχει τεθεί υπό κατ’ οίκον περιορισμό από το Witches Council για την προσπάθεια του να ανατινάξει το Βατικανό. Μισέλ Γκόμεζ ως Μαίρη Γουόργουελ και Λίλιθ/Κυρία Σατανά: Η πρώτη γυναίκα του Αδάμ από τον Κήπο της Εδέμ, οπού κλέβει την ταυτότητα της Μαίρη Γουόργουελ, την αγαπημένη δασκάλα της Σαμπρίνα στο Baxter High. Είναι έξυπνη και εκμεταλλεύτρια, και προετοιμάζει την Σαμπρίνα να πάρει την θέση της ως πεζικάριος του Σατανά ώστε αυτί να γίνει βασίλισσα του. Τζαζ Σινκλέρ ως Ρόζαλιντ "Ροζ" Γουόκερ: Η αυθάδη, θαρραλέα και ειλικρινής κόρη του ιερέα του Γκρίντεϊλ και φίλη της Σαμπρίνα. Τάτι Γκάμπριελ ως Προύντενς Μπλάκγουντ (née Night): Μια μαθήτρια στην Ακαδημία των Μαγισσών, με μια προσωπική εχθρά εναντίον της Σαμπρίνα . Είναι η αρχηγός των Περίεργων Αδερφών. Άντελαϊν Ρούντολφ ως Αγκάθα: Μια μαθήτρια στην Ακαδημία των Μαγισσών η όπια είναι μια από της Περίεργες Αδερφές. Ρίτσαρντ Κόιλ ως Φάδερ Φάουστους Μπλάκγουντ: Ο αρχιερέας της Εκκλησιάς της Νύχτας και ο ηγούμενος στην Ακαδημία των Μαγισσών, που έρχεται σε σύγκρουση με την Σαμπρίνα. Μιράντα Ότο ως Ζέλντα Φιόνα Σπέλμαν: Μια από της δυο μαγισσω-θείες της Σαμπρίνα, η όπια είναι πιο αυστηρή από την Χίλντα και είναι πολύ προστατευτική με την Σαμπρίνα. Η Ζέλντα είναι μέλος της Εκκλησιάς της Νύχτας. Λάκλαν Γουάτσον ως Θίοντορ "Θίο" Πάτναμ (Μέρος 3–σήμερα): Ο Στενός φίλος της Σαμπρίνα στο Baxter High. Ο Θίο είναι ένα τράνς αγόρι του οπίου το βαφτιστικό όνομα ήταν Σούζυ. Γκάβιν Λέδεργουντ ως Νίκολας "Νικ" Σκρατς και Λούσιφερ Μορνιγκσταρ / Σατανάς (Μέρος 3): Ένας μάγος και μαθητής στην Ακαδημία των Μαγισσών ο οποίος συναναστρέφεται ερωτικά με την Σαμπρίνα, και αργότερα γίνεται ξενιστής του Σατανά. Ρίβερντεϊλ Οι Ανατριχιαστικές Περιπέτειες της Σαμπρίνα στο IMDb | Οι Ανατριχιαστικές Περιπέτειες της Σαμπρίνα (αγγλικά: Chilling Adventures of Sabrina) είναι μια αμερικάνικη διαδικτυακή σειρά τρόμου και υπερφυσικού που δημιουργήθηκε από τον Roberto Aguirre-Sacasa για το Netflix. Βασίζεται στην σειρά βιβλίον κόμικ "Οι Ανατριχιαστικές Περιπέτειες της Σαμπρίνα" από την Archie comics. H σειρά στρέφετε γύρο την χαρακτήρα της Archie Comics Σαμπρίνα Σπέλμαν, που υποδύεται η Κίρναν Σίπκα, ακόμα πρωταγωνιστούν οι Ρος Λιντς, Λούσι Ντέιβις, Τσανς Περντόμο, Μισέλ Γκόμεζ, Τζαζ Σινκλέρ, Τάτι Γκάμπριελ, Άντελαϊν Ρούντολφ, Ρίτσαρντ Κόιλ, Μιράντα Ότο, Λάκλαν Γουάτσον, Γκάβιν Λέδεργουντ. Αρχικά, τον Σεπτέμβριο του 2017, η σειρά ήταν υπό ανάπτυξη στο CW και σχεδιαζόταν ως αδερφή σειρά του Ρίβερντεϊλ· παρ'όλα αυτά, τον Δεκέμβριο του 2017, μεταφέρθηκε στο Netflix. Τα γυρίσματα έγιναν στο Βανκούβερ, Βρετανικής Κολομβίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%87%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Τζουλιέτα Μασίνα | Η Τζιούλια Άννα Μασίνα, το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειάς της, γεννήθηκε στο Σαν Τζόρτζιο ντι Πιάνο, κοντά στη Μπολόνια. Ο πατέρας της ήταν βιολιστής και η μητέρα της δασκάλα. Όταν η Μασίνα ήταν τεσσάρων ετών, ο θείος της την πήγε να συναντήσει τον θεατρικό συγγραφέα Λουίτζι Πιραντέλλο, ο οποίος αργότερα θα κέρδιζε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν πέθανε αυτός ο θείος, η χήρα του, θεία της Μασίνα, ρώτησε τους γονείς της Μασίνα αν της επιτρέπουν να πάει στη Ρώμη να μείνει μαζί της. Οι γονείς της Μασίνα συμφώνησαν, εν μέρει επειδή πίστευαν ότι στη Ρώμη η Μασίνα θα πετύχαινε περισσότερο στις τέχνες, στις οποίες ήδη επιδείκνυε μοναδικό ταλέντο. Η Μασίνα παρακολούθησε ένα σχολείο του τάγματος των Ουρσουλινών και έκανε μαθήματα φωνής, πιάνου και χορού. Οι πρώτες της εμπειρίες στην υποκριτική έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ήταν μέλος του πανεπιστημιακού θεατρικού τμήματος του Gruppi Universitari Fascisti της Ρώμης. Αποφοίτησε με πτυχίο στη λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης. Άρχισε να εργάζεται ως ηθοποιός φωνής στο ραδιόφωνο κατά τη διάρκεια του πολέμου, κάτι που της απέφερε περισσότερα χρήματα και μεγαλύτερη φήμη από την υποκριτική. Ως καλλιτέχνιδα του ραδιοφώνου, η Μασίνα γνώρισε τον Φεντερίκο Φελίνι, όταν ήταν σεναριογράφος ραδιοφωνικών εκπομπών. Παντρεύτηκαν το 1943 και λίγους μήνες αργότερα η Μασίνα υπέστη αποβολή αφού έπεσε από μια σκάλα. Το 1944, έμεινε ξανά έγκυος. Ο Πιερφεντερίκο (με το παρατσούκλι Φεντεριτσίνο) γεννήθηκε στις 22 Μαρτίου 1945 αλλά πέθανε από εγκεφαλίτιδα 11 ημέρες αργότερα. Η Μασίνα και ο Φελίνι δεν έκαναν άλλα παιδιά. Δουλεύοντας μαζί με τον σύζυγό της, η Μασίνα έκανε τη μετάβαση από το ραδιόφωνο στην οθόνη. Οι μισές από τις ιταλικές ταινίες της, οι πιο επιτυχημένες της, είτε γράφτηκαν είτε σκηνοθετήθηκαν από τον σύζυγό της. Η Μασίνα έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με έναν μικρό ρόλο στο Αυτοί που έμειναν ζωντανοί (Paisà) του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1946), όπου ο Φελίνι ήταν ένας από τους σεναριογράφους. Έλαβε τα πρώτα της εύσημα στην οθόνη στην ταινία του Αλμπέρτο Λατουάντα Η πόλη των οργίων (Senza pietà, 1948), το οποίο ήταν μια σεναριακή προσαρμογή του Φελίνι. Η Μασίνα πρωταγωνίστησε με τον Άντονι Κουίν στην ταινία του Φελίνι Λα στράντα (1954), υποδυόμενη ένα μέλος περιοδεύοντος τσίρκου. Κέρδισε Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών για την ερμηνεία της στον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Οι νύχτες της Καμπίρια (1957) του Φελίνι, όπου έπαιζε μια πόρνη που υπομένει τις τραγωδίες και τις απογοητεύσεις της ζωής με αθωότητα και με καρτερία βιβλικών διαστάσεων. Η ταινία έλαβε Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Σε μια κριτική της εφημερίδας New York Times το 1998, η Τζάνετ Μάσλιν έγραψε ότι υπάρχει περισσότερη «χάρη και θάρρος» στην ερμηνεία της Μασίνα από ό,τι «σε όλες τις φαντασμαγορικές υπερπαραγωγές που έχει να προσφέρει το Χόλιγουντ». Η καριέρα της Μασίνα καταστράφηκε από την κριτική και εισπρακτική αποτυχία της ταινίας Τα δάκρυα κυλούν μετά τα μεσάνυχτα (Das kunstseidene Mädchen, 1960) σε σκηνοθεσία Ζιλιέν Ντιβιβιέ. Στη συνέχεια, αφοσιώθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στην προσωπική της ζωή και στον γάμο της. Ωστόσο, δούλεψε ξανά με τον Φελίνι στην Ιουλιέτα των πνευμάτων (Giulietta degli spiriti, 1965), ταινία η οποία κέρδισε Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης και Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η Μασίνα έπαιξε στο Η τρελή του Σαγιό (The Madwoman of Chaillot, 1969), την πρώτη της ταινία στα αγγλικά, στην οποία πρωταγωνιστούσε και η Κάθριν Χέπμπορν. Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, κατά τις οποίες δούλεψε σποραδικά μόνο στην τηλεόραση, η Μασίνα εμφανίστηκε στην ταινία του Φελίνι Τζίντζερ και Φρεντ (Ginger e Fred, 1986) με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Στην ταινία, οι πρωταγωνιστές υποδύονται τους Ιταλούς μίμους των Φρεντ Αστέρ και Τζίντζερ Ρότζερς που ξανασμίγουν για ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα. Στη συνέχεια, απέρριψε διάφορες προτάσεις για να φροντίσει την εύθραυστη υγεία του συζύγου της. Η τελευταία της ταινία ήταν το Aujourd'hui peut-être... (1991) του Ζαν-Λουί Μπερτουτσελί. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η Μασίνα παρουσίασε τη δημοφιλή ραδιοφωνική εκπομπή Lettere aperte, στην οποία απαντούσε σε αλληλογραφία ακροατών της. Οι επιστολές αυτές δημοσιεύτηκαν τελικά σε βιβλίο. Από τη δεκαετία του 1970 εμφανιζόταν στην τηλεόραση. Η Μασίνα πέθανε από καρκίνο στις 23 Μαρτίου 1994 σε ηλικία 73 ετών, πέντε μήνες μετά τον θάνατο του συζύγου της στις 31 Οκτωβρίου 1993. Στην κηδεία της, ζήτησε από τον τρομπετίστα Μάουρο Μάουρ να παίξει το "La Strada" του Νίνο Ρότα, ένα χαρακτηριστικό μοτίβο από την ομότιτλη ταινία. Αυτή και ο Φελίνι ενταφιάστηκαν μαζί στο νεκροταφείο του Ρίμινι σε έναν τάφο που κοσμείται από ένα έργο του γλύπτη Αρνάλντο Πομοντόρο. Ιταλικό Εθνικό Συνδικάτο Κινηματογραφικών Δημοσιογράφων: 4 βραβεία Νάστρο ντ' Αρτζέντο. Καλύτερη Ηθοποιός: Οι νύχτες της Καμπίρια (1957), Τζίντζερ και Φρεντ (1986) Καλύτερος δεύτερος γυναικείος ρόλος: Η πόλη των οργίων (1948), Τα φώτα του βαριετέ (1950) Ήταν δύο φορές υποψήφια για βραβείο BAFTA καλύτερης ξένης ηθοποιού. Βραβεία Νταβίντ ντι Ντονατέλο: David di Donatello καλύτερης ηθοποιού, για την Ιουλιέτα των πνευμάτων (1965) David di Donatello καλύτερης ηθοποιού, για το Τζίντζερ και Φρεντ (1986) Τιμητικό βραβείο (1986). Βραβείο Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Καννών, για το Οι νύχτες της Καμπίρια (1957). Βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, για το Οι νύχτες της Καμπίρια (1957). Τζουλιέτα Μασίνα στην IMDb Τζουλιέτα Μασίνα στο AllMovie Τζουλιέτα Μασίνα στο RAI | Η Τζούλια Άννα (Τζουλιέτα) Μασίνα (ιταλικά: Giulia Anna "Giulietta" Masina, 22 February 1921 – 23 March 1994) ήταν Ιταλίδα ηθοποιός του κινηματογράφου, περισσότερο γνωστή για τις ερμηνείες της ως Τζελσομίνα στο Λα στράντα (1954) και ως Καμπίρια στο Οι νύχτες της Καμπίρια (1957). Ο ιστορικός του κινηματογράφου Πίτερ Μποντανέλα περιέγραψε τη δουλειά της Μασίνα ως "αριστοτεχνική" και "αλησμόνητη", ενώ ο Τσάρλι Τσάπλιν, με τον οποίο συχνά παραλληλίζεται, είπε για κείνη ότι ήταν "η ηθοποιός που τον συγκινούσε περισσότερο". Τόσο το La Strada όσο και Οι νύχτες της Καμπίρια κέρδισαν Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Και για τις δύο ταινίες ο Φελίνι έλεγε ότι είχε εμπνευστεί από την «ανθρωπιά» της Μασίνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Πασχάλης Στάικος | Εντάχθηκε στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού το καλοκαίρι του 2009. Η προηγούμενη ομάδα του ήταν η Δόξα Βώλακα. Στον Παναθηναϊκό δοκιμάστηκε στις αρχές του 2009 και οι ιθύνοντες των πράσινων βλέποντας το ταλέντο του το αποφάσισαν να τον κάνουν εσώκλειστό στην Παιανία, σε ηλικία μόλις 13 χρόνων. Tον Μάιο του 2013 είδε την τύχη να του γυρνάει την πλάτη και να του παίζει ένα περίεργο παιχνίδι λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της τελικής φάσης του πρωταθλήματος των Εφήβων στην Ξάνθη όπου μάλιστα ήταν και αρχηγός του τριφυλλιού. Ειδικότερα, αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας το οποίο δεν είχε προέλθει από τραυματισμό σε κάποιο παιχνίδι ή σε προπόνηση και τον άφησε εκτός αγωνιστικής δράσης για ενάμιση χρόνο (μέχρι τον Νοέμβριο του 2014). Μάλιστα στο διάστημα αυτού του ενάμιση χρόνου βρέθηκε κοντά στην επάνοδο άλλες δυο φορές τουλάχιστον αλλά η περίπτωση του παρουσίαζε επιπλοκές και πήγαινε πάντα πίσω με αποτέλεσμα να ξεκινάει την θεραπεία πάλι από την αρχή. Τον Μάρτιο του 2014 ο νεαρός άσος υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό με τους πράσινους να θέλουν να δείξουν με αυτή τους την κίνηση πόσο πίστευαν στο ταλέντο του παρά το το γεγονός ότι δεν ήξεραν πότε θα επέστρεφε.Ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα έκανε στις 7 Ιουνίου 2015 στον αγώνα πλέι οφ Ατρόμητος - Παναθηναϊκός 2-0.Στις 6 Ιουνίου 2017 ο Παναθηναϊκός προχώρησε σε πρόωρη ανανέωση του συμβολαίου του Στάικου μέχρι το καλοκαίρι του 2020. Το καλοκαίρι του 2019 πήγε στον ΟΦΗ ως ελεύθερος. Πασχάλης Στάικος σε ιστοσελίδα ΠΑΕ Παναθηναϊκός Πασχάλης Στάικος σε ιστοσελίδα Σούπερ Λίγκα Αρχειοθετήθηκε 2018-11-02 στο Wayback Machine. Πασχάλης Στάικος στο soccerway Πασχάλης Στάικος στο transfermarkt | Ο Πασχάλης Στάικος (γενν. Δράμα, 8 Φεβρουαρίου 1996) είναι Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως μέσος στον Πανσερραϊκό. Παίζει κυρίως αμυντικό χαφ αλλά έχει δοκιμαστεί σε αρκετές θέσεις. Ήταν αρχηγός της ομάδας Κ-20 του Παναθηναϊκού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%82 |
ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γκολντ Καπ 2009 | Οι ομάδες που συμμετείχαν στο τουρνουά ήταν: Οι παρακάτω διαιτητές επιλέχθηκαν για τη διοργάνωση: Τα παρακάτω 13 στάδια φιλοξένησαν τους αγώνες του Κυπέλλου: Οι ομάδες χωρίζονται σε 3 ομίλους. Από εκεί περνούν στη νόκ-άουτ φάση οι δύο πρώτες και οι δύο καλύτερες δεύτερες. Στη φάση νόκ-άουτ υπάρχουν τέσσερα ζευγάρια σε μονούς αγώνες. Οι τέσσσερις που περνούν από τους προημιτελικούς πηγαίνουν στους δύο ημιτελικούς και οι νικητές αυτών προκρίνονται στον τελικό. Στη διοργάνωση δεν υπάρχει ο αγώνας του μικρού τελικού. Παιχνίδια Παιχνίδια Παιχνίδια http://en.wikipedia.org/wiki/2009_CONCACAF_Gold_Cup http://en.wikipedia.org/wiki/2009_CONCACAF_Gold_Cup_knockout_stage Χρυσό Κύπελλο CONCACAF CONCACAF FIFA | Το ΚΟΝΚΑΚΑΦ Γκολντ Καπ του 2009 ήταν η εικοστή διοργάνωση ποδοσφαιρικού κυπέλλου της Β. Αμερικής γενικά και η δέκατη από τότε που άρχισε να λέγεται «Χρυσό Κύπελλο CONCACAF». Έγινε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής από τις 3 έως τις 26 Ιουλίου του 2009. Διοργανώνεται από την ποδοσφαιρική συνομοσπονδία της ηπείρου, την ΚΟΝΚΑΚΑΦ. Το Μεξικό νίκησε στον τελικό του Νιού Τζέρσεϊ τους διοργανωτές ΗΠΑ με 5-0. Αυτός ήταν ο όγδοος γενικά τίτλος του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%9F%CE%9D%CE%9A%CE%91%CE%9A%CE%91%CE%A6_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%9A%CE%B1%CF%80_2009 |
352 | Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Ο Αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ εισβάλλει στη Βόρεια Ιταλία στην αναζήτηση του Ρωμαίου σφετεριστή Μάγνου Μαγνεντίου, ο οποίος αποσύρεται με το στρατό του στη Γαλατία. Ανακοινώνει μία αμνηστία για τους στρατιώτες του Μαγνεντίου, οι περισσότεροι από τους οποίους λιποτακτούν. Με το τέλος του έτους, ο Κωνστάντιος εισέρχεται στο Μιλάνο. Οι Αλαμαννοί και οι Φράγκοι διασχίζουν το Ρήνο και νικούν τις λιγοστές εναπομείνασες Ρωμαϊκές μονάδες στα σύνορα. Οι Γερμανοί αποκτούν τον έλεγχο 40 περίπου κωμοπόλεων και πόλεων ανάμεσα στο Μοζέλα και στο Ρήνο. Ο Κωνστάντιος Γάλλος αποστέλλει το στρατηγό του (μάγιστρος του ιππικού) Ουρσικίνο για να καταστείλει σθεναρά την Ιουδαϊκή στάση στην Παλαιστίνη. Οι στασιαστές καταστρέφουν τις πόλεις Διόπολη και Τιβεριάδα, ενώ η Διοκαισάρεια ισοπεδώνεται. Ο Ουρσικίνος δίνει εντολή να φονεύσουν χιλιάδες Εβραίων, ακόμη και παιδιά. Μετά την εξέγερση, μία μόνιμη φρουρά εγκαθίσταται στη Γαλιλαία. Ασία Ο πόλεμος αρχίζει μεταξύ των Ούννων και των Αλανών. Το Ραν Ουέι καταστρέφεται από μία εισβολή των Σιανμπέι, οι οποίοι επίσης προσεγγίζουν τον Γιανγκτσέ Ποταμό στην επικράτεια της Δυναστείας των Τζιν. Τέχνες και επιστήμες Η πρωιμότερη εμφάνιση ενός υπερκαινοφανούς αστέρα παρατηρείται στην Κίνα. Θρησκεία 17 Μαΐου - Ο Πάπας Ιούλιος Α΄ πεθαίνει μετά από μία 15-ετή θητεία, κατά την διάρκεια της οποίας έγινε ο κυριότερος πολέμιος του Αρειανισμού. Τον διαδέχεται ο Πάπας Λιβέριος ως ο 36ος Πάπας, ο οποίος γράφει αμέσως στον Κωνστάντιο Β΄ ζητώντας την διεξαγωγή μίας συνόδου στην Ακυληία για να συζητήσει με τον πρώην Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αθανάσιο, ο οποίος αντιτίθεται στην πίστη του Αρειανισμού, όπου ο αυτοκράτορας προσυπογράφει. Αρσένιος ο Μέγας, αναχωρητής και Ερημικός Πατέρας (πεθαίνει το 445) 12 Απριλίου - Πάπας Ιούλιος Α' (γεννιέται σε άγνωστο έτος) 1 Ιουνίου - Ραν Μιν, ''Ουράνιος Πρίγκιπας'' (Τιαν Ουάνγκ) κατά την περίοδο των Δεκαέξι Βασιλείων (γεννιέται σε άγνωστο έτος) | Η τρέχουσα σελίδα αφορά το έτος 352 κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Το έτος 352 (CCCLII) ήταν ένα δίσεκτο έτος που ξεκινούσε την Τετάρτη. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό ως το Έτος των Υπάτων Δεκεντίου και Παύλου (ή, λιγότερο γνωστό, το Έτος 1105 από Κτήσεως Κόσμου). Η ονομασία 352 είχε χρησιμοποιηθεί από την πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, όταν το χριστιανικό ημερολόγιο έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος των ετών στην Ευρώπη. | https://el.wikipedia.org/wiki/352 |
Γιώργος Νέζος | Μέσα από το πλήθος (1984, ΕΡΤ-2) Ελληνικές κωμωδίες (1981, ΥΕΝΕΔ) Ιστορίες της ζωής (1981, ΥΕΝΕΔ) Φως του Αυγερινού (1980, ΕΡΤ) Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα (1980, ΕΡΤ) Πικρά χαμόγελα (1976, ΥΕΝΕΔ) Εφιάλτης (1973, ΕΙΡΤ) Αξιωματικός υπηρεσίας (1972, ΕΙΡΤ) Περισσότερες πληροφορίες για κάθε παράσταση εμφανίζονται ενεργοποιώντας τον σύνδεσμο που υπάρχει στο όνομα της κάθε παράστασης Φιλμογραφία του ηθοποιού και φωτογραφία του Αρχειοθετήθηκε 2009-06-06 στο Wayback Machine. στο 90 lepta.com Αναλυτική φιλμογραφία | Ο Γιώργος Νέζος ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στο Κουτσοπόδι Άργους το 1909 και σπούδασε στο Βασιλικό Θέατρο, όπου και έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε ηλικία 26 ετών. Συνεργάστηκε με τους θιάσους του Μάνου Κατράκη, του Λάμπρου Κωνσταντάρα, του Τζαβαλά Καρούσου και άλλων. Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε σε δεύτερους ρόλους όπως του γιατρού και του πατέρα της πρωταγωνίστριας. Πέθανε στις 20 Φεβρουαρίου του 1989. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B6%CE%BF%CF%82 |
Αούγκουστ Βιτκόφσκι | Ο Αούγκουστ Βιτκόφσκι γεννήθηκε στο Μπρόντι, μια πόλη που τότε ανήκε στο Βασίλειο της Γαλικίας και Λοδομερίας, μέρος της Αυστριακής Αυτοκρατορίας.Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση του στο Μπρόντι το 1872, και στη συνέχεια έγινε φοιτητής της Μηχανικής Σχολής του Τεχνικού Πανεπιστημίου στο Λβιβ. Απέκτησε Δίπλωμα Μηχανικού το 1877 και παράλληλα κέρδισε θέση βοηθού καθηγητή στο Τμήμα Μηχανικών Γεωδαιτικής. Σύντομα μπήκε στο Πανεπιστήμιο του Λβιβ, όπου σπούδασε μαθηματικά και φυσική. Λόγω των πολύ καλών αποτελεσμάτων της εκπαίδευσής του, απέκτησε υποτροφία στο Βερολίνο. Εκεί συνέχισε τις σπουδές του υπό τη διεύθυνση Γκούσταβ Κίρχοφ (περίοδος δύο ετών). Στη συνέχεια μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία για σπουδές ενός έτους υπό τη διεύθυνση Ουίλιαμ Τόμσον. Μετά την επιστροφή του (1881) στο Λβιβ πήρε σύντομα το πτυχίο του επίκουρου καθηγητή (1882) και σε ηλικία 33 ετών απέκτησε το πτυχίο του αναπληρωτή καθηγητή (1887). Τον επόμενο χρόνο προσκλήθηκε από το Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο και μετακόμισε στην Κρακοβία. Διορίστηκε καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Φυσικής του πανεπιστημίου. Το 1889 έγινε συνδεδεμένο μέλος και το 1893 μέλος της Ακαδημίας Μάθησης της Κρακοβίας. Το 1892 το Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο και το 1912 το Πολυτεχνείο του Λβιβ του χορήγησαν τιμητικό πτυχίο. Η ίδρυση ενός νέου κτιρίου του Τμήματος Φυσικής στο Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο (ολοκληρώθηκε το 1912) – έγινε κυρίως από τη συμβολή του Βιτκόφσκι. Αυτό το κτίριο ήταν το Collegium Witkowski που πήρε το όνομά του από τον ίδιο. Λίγο μετά τον θάνατό του, ανακηρύχθηκε προστάτης του (αργότερα – το 2017 – στο τμήμα ιστορίας). Το 1920 και το 1921 έγινε επίσης προστάτης δύο λυκείων στην Πολωνία: του 5ου Λυκείου «Αούγκουστ Βιτκόφσκι» στην Κρακοβία και του Γεωδαιτικού σχολείο «Αούγκουστ Βιτκόφσκι» στο Γιαρόσουαφ. Το 1910 έγινε πρύτανης του Γιαγκιελόνιου Πανεπιστημίου (1910–1911). Πέθανε το 1913 και τάφηκε στο Κοιμητήριο Ρακοβίτσκι (τμήμα Ł, 24 Ιανουαρίου). Εργάστηκε ως επί το πλείστον ως πειραματικός φυσικός. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώθηκαν κυρίως στις φυσικές ιδιότητες και τους νόμους που αφορούν τα αέρια, ιδιαίτερα σε χαμηλές θερμοκρασίες. Με αυτόν τον τρόπο, συνέβαλε επίσης στη μετεωρολογία με την έρευνά του για τη διαστολή και τη συμπιεστότητα του ατμοσφαιρικού αέρα και με τη διερεύνηση των θερμοδυναμικών ιδιοτήτων του αέρα. Ενδιαφερόταν επίσης για τα ηλεκτρικά φαινόμενα στην ατμόσφαιρα. Διεξήγαγε έρευνα για τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας στο ορεινό περιβάλλον.Οι ερευνητικές του δραστηριότητες συνδέθηκαν επίσης με νέα επιτεύγματα των Πολωνών συναδέλφων του Ζίγκμουντ Βρουμπλέφσκι και Κάρολ Ολσέφσκι που συμπύκνωσαν και υγροποίησαν οξυγόνο, άζωτο, υδρογόνο και άλλα αέρια σε μια χαμηλή θερμοκρασία ρεκόρ των -225 °C. Ενδιαφέρθηκε για τις οπτικές ιδιότητες των υγροποιημένων αερίων. Επίσης, διερεύνησε και τις ακουστικές ιδιότητες του πεπιεσμένου αέρα–ταχύτητας του ήχου στον αέρα, κ.α.Εκτός από την κύρια συνεισφορά του στην πειραματική φυσική, διεξήγαγε επίσης στα επόμενα χρόνια της επιστημονικής του δραστηριότητας μερικές ενδιαφέρουσες θεωρητικές έρευνες που αφορούσαν π.χ. τις φυσικές θεμελιώδεις αρχές της αρμονίας, την αρχή της σχετικότητας και τις ηλεκτρομαγνητικές θεμελιώδεις αρχές του φωτός.Τα κύρια επιτεύγματα του Βιτκόφσκι ως ακαδημαϊκός δάσκαλος ήταν τρεις τόμοι εγχειριδίου φυσικής, που αποτέλεσαν τη βάση της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης πολλών γενεών Πολωνών φυσικών. Δημοσίευσε επίσης μαθηματικούς και φυσικούς πίνακες για φοιτητές. (πολωνικά) Αούγκουστ Βιτκόφσκι [- λήμμα στο:] Leksykon PWN, Βαρσοβία, 1972, σελ. 1284; (πολωνικά) Μάρια Παβουόφσκα – Γιαγκιελόνιο Πανεπιστήμιο (Κρακοβία): KRAKOWSKO-LWOWSKIE PORTRETY NAUKOWE PROFESORÓW FIZYKI DOŚWIADCZALNEJ W XIX I PIERWSZEJ POŁOWIE XX WIEGOZIKUY1 (πολωνικά) Κονστάντι Ζακσέφσκι: O działalności naukowej ś.p. Augusta Witkowskiego – Διάλεξη στο Polskie Towarzystwo Przyrodników im. Kopernika στην Κρακοβία, 1913, 12 Ιουνίου, [δημοσιεύτηκε στο:] "Wiadomości Matematyczne" ("Mathematical News"), 1913, τομ. 5–6 σελ. 211–224; (πολωνικά) Βουαντίσουαφ Νατάνσον, Kilka słów wspomnień o Auguście Witkowskim (Λίγα λόγια για τη μνήμη του Αούγκουστ Βιτκόφσκι). "Wiadomości Matematyczne" ("Μαθηματικά Νέα") 1913, τόμ. 17, σελ. 93. Αούγκουστ Βιτκόφσκι – WorldCat – δείτε: https://www.worldcat.org/identities/viaf-54929460/ . | Ο Αούγκουστ Βίκτορ Βιτκόφσκι (πολωνικά: August Wiktor Witkowski) (12 Οκτωβρίου 1854 – 21 Ιανουαρίου 1913) ήταν Πολωνός φυσικός, καθηγητής και πρύτανης του Γιαγκιελόνιου Πανεπιστημίου της Κρακοβίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84_%CE%92%CE%B9%CF%84%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
Νίκος Βαλιανάτος | Ο Νίκος Βαλιανάτος γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά το 1870 όπου ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Το 1909 σε ηλικία 40 χρονών περίπου εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλία και καλλιεργούσε χωράφια που νοίκιαζε. Αρχικά εντάχθηκε στο Σοσιαλιστικό Όμιλο Λάρισας και το 1918 ήταν από τους πρώτους κομμουνιστές που εντάχθηκαν στο νεοϊδρυμένο τότε ΣΕΚΕ. Το 1922 ήταν γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Λάρισας και γραμματέας του Εργατικού Κέντρου της ίδιας πόλης. Ο Βαλιανάτος, μετά την παραίτηση του Κουντουριώτη τον Μάρτιο του 1926 κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πάγκαλου, είχε προταθεί από το ΚΚΕ για πρόεδρος της Δημοκρατίας αν και εκείνη την εποχή ήταν εξόριστος σε νησί. Επίσης ήταν υποψήφιος με το ΚΚΕ για δήμαρχος Λάρισας στις δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη 1925 και έχασε στις εκλογές εκείνες για 40 ψήφους μετά από μεθοδεύσεις. Ο Νίκος Βαλιανάτος, παρά την τυπική αυτή ήττα, συνέχισε να αγωνίζεται με το ΚΚΕ και περιέτρεχε όλα τα χωριά της Θεσσαλίας διαδίδοντας τις κομματικές θέσεις, χωρίς να εγκαταλείψει και τις γεωργικές εργασίες. Εκείνη την περίοδο πέθανε ο αδερφός του και ανέλαβε το βάρος της οικογένειας του αδερφού του, χωρίς να μειώσει την πολιτική του δραστηριότητα. Οι συναγωνιστές του έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση και σεβασμό για το πρόσωπο του Βαλιανάτου και τον αποκαλούσαν χαρακτηριστικά "παππού". Στις αρχές της δεκαετίας του 30 θα κατέβει στην Αθήνα και θα γίνει μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Εργατικής Βοήθειας Ελλάδας (ΕΒΕ). Το 1932 ήταν αντιπρόσωπος της Ελλάδας στις εργασίες του Παγκόσμιου Συνεδρίου της Εργατικής Βοήθειας που έγινε στη Μόσχα. Με την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ο γηραιός πλέον Βαλιανάτος πέρασε στην παρανομία, συνεχίζοντας την κομματική του δράση παρά την προχωρημένη ηλικία του. Συνελήφθηκε τον Αύγουστο του 1938 και οδηγήθηκε στην Ειδική Ασφάλεια Αθηνών. Εκεί ο παλαίμαχος αγωνιστής βασανίστηκε και στις 9 Αυγούστου τα μεσάνυχτα εκπαραθυρώθηκε από το κτίριο της Ειδικής Ασφάλειας στη γωνία των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Δεριγνύ. Το άψυχο σώμα του Βαλιανάτου βρήκαν περαστικοί που γύριζαν από το γειτονικό θέατρο "Ανδρεάδη". Οι εκτελεστές του τον έθαψαν βιαστικά τη νύχτα στο νεκροταφείο Λιοσίων. Η Ασφάλεια απέδωσε τη δολοφονία του Βαλιανάτου σε αυτοκτονία. Ο Γιάννης Μανούσακας περιγράφει συγκλονιστικά τα βασανιστήρια που υπέφερε ο ίδιος στην Ειδική Ασφάλεια Αθηνών το 1939: "Σταμάτα αυτού βρε! Αυτού που πατάς ξεψύχισε ο Βαλιανάτος. Ο γέρος σας ε; τον καημένο τον υπουργό σας... των οικονομικών! Αυτό θα πάθεις κι εσύ! Μετά σε πετάμε από την ταράτσα... Αυτοκτόνησε... Εδώ βρε νιώσε το είναι Ειδική Ασφάλεια: ή ελεύθερος με δήλωση ή σε βγάνω με τους τέσσερις από δω μέσα!".Ο εβδομηντάχρονος Βαλιανάτος ήταν ένα ακόμα θύμα της Δικτατορίας του Μεταξά. Ο "Γέρος" της Εργατικής Βοήθειας Στη Λάρισα πριν 80 χρόνια Ακούραστος λαϊκός αγωνιστής Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄τόμος 1919-1949, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012 Ιστορία της Αντίστασης 1940-45, Εκδόσεις Αυλός, Αθήνα 1979 Ακτίνα Θ', Βασίλης Νεφελούδης, εκδόσεις της Εστίας, Αθήνα 2007 "Η 4η Αυγούστου", Σπύρος Λιναρδάτος, Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις, Αθήνα 1967 "Έπεσαν για τη ζωή", Έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, Αθήνα 1988 "Ακροναυπλία: Θρύλος και πραγματικότητα, Γιάννης Μανούσακας, εκδόσεις ΔΩΡΙΚΟΣ, Αθήνα 1978 | Ο Νίκος Βαλιανάτος (ή Βαλλιανάτος) (1870-1938) ήταν κομμουνιστής, συνδικαλιστής, γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Λάρισας και μέλος της ΚΕ της Εργατικής Βοήθειας Ελλάδας. Δολοφονήθηκε στην Ειδική Ασφάλεια Αθηνών στις 9/8/1938. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82 |
Εκκλησία Αγίου Γεωργίου του Γκορνί Κοζυάκ | Η ημερομηνία ανέγερσης της εκκλησίας είναι άγνωστη, ωστόσο η αρχιτεκτονική της αντιστοιχεί σε εκείνη των περιόδων βασιλείας του Συμεών Α΄ και του Μπορίς Α΄ της Βουλγαρίας, οι οποίοι έζησαν στην διάρκεια του 9ου αιώνα. Η εκκλησία είναι τετραγωνικού σχήματος, με δύο τρούλους. Το εσωτερικό της είναι διακοσμημένο με τρία στρώματα τοιχογραφιών, οι οποίες φιλοτεχνήθηκαν μεταξύ του 13ου και του 14ου αιώνα. Οι πλέον πρόσφατες εξ'αυτών φαίνεται να φιλοτεχνήθηκαν από εικονογράφους. Κοζυάκ Βάργαλα Εκκλησία Αρχαγγέλου Μιχαήλ (Στιπ) Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία | Η Εκκλησία Αγίου Γεωργίου (σλαβομακεδονικά: црква Свети Ѓорѓи) είναι Ορθόδοξη εκκλησία ευρισκόμενη πλησίον του αρχαιολογικού τόπου των Βαργάλων, εντός του Δήμου του Καρμπιντσί, στα ανατολικά της Βόρειας Μακεδονίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AF_%CE%9A%CE%BF%CE%B6%CF%85%CE%AC%CE%BA |
Λεάντρο Μπασσάνο | Ο Λεάντρο σπούδασε με τα αδέρφια του στο εργαστήριο του πατέρα τους. Όταν ο Φραντσέσκο δημιούργησε εργαστήριο στη Βενετία πριν από το 1575, ο Λεάντρο ανέλαβε το εργαστήριο στο Μπασσάνο ντελ Γκράππα. Ο Λεάντρο ακολούθησε την παράδοση των θρησκευτικών έργων του πατέρα του, αλλά έγινε επίσης, ανεξάρτητα από αυτόν, γνωστός ως ζωγράφος πορτρέτων. Περίπου το 1575, ο Λεάντρο είχε γίνει σημαντικός βοηθός του πατέρα του. Ο πατέρας του επιθυμούσε ο Λεάντρο να συνεχίσει το στούντιο στο Μπασσάνο ντελ Γκράππα. Λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα τους, ο αδελφός του Φραντσέσκο αυτοκτόνησε. Ο Λεάντρο μετοίκησε στη Βενετία, αναλαμβάνοντας το εκεί οικογενειακό εργαστήριο. Έγινε επιτυχημένος προσωπογράφος, εργαζόμενος υπό την επιρροή του Βενετσιάνου Δασκάλου Τιντορέττο. Ο Λεάντρο ανέπτυξε το ύφος του, αποσρροφώντας τη βενετσιάνικη επιρροή και προωθώντας το λεπτό προσωπικό ύφος του. Η προσέγγισή του στη ζωγραφική διέφερε από τον πατέρα του στη χρήση του «λεπτού πινέλου, με δροσερά, ανοιχτά χρώματα, ομαλά εφαρμοσμένα σε καλά καθορισμένες περιοχές, σε αντίθεση με τον πατέρα του, που ζωγράφισε με πυκνές και στιβαρές πινελιές». Η επιτυχία του αυξήθηκε σημαντικά στη Βενετία. Ο Λεάντρο χρίστηκε Ιππότης από τον Δόγη της Βενετίας Μαρίνο Γκριμάνι (Marino Grimani) το 1595. Έζησε τις υπόλοιπες μέρες του στην πόλη, εργαζόμενος ως ζωγράφος. Μετά την απονομή του τίτλου του Ιππότη, ο Λεάντρο άρχισε να υπογράφει προσθέτοντας στο όνομά του το τιμητικό, "Eques". Μεγάλο τμήμα του έργου του δεν είναι ξεκάθαρα χρονολογημένο, και τα έργα του μερικές φορές συγχέονταν με άλλους καλλιτέχνες. Το πορτραίτο του Γέροντα στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βουδαπέστης είχε κάποτε αποδοθεί στον Τιντορέττο. Εκτός από τα πολλά πορτρέτα και τους θρησκευτικούς του πίνακες, ο Λεάντρο ζωγράφισε κοσμικά έργα, όπως τη Συναυλία, σήμερα στην Πινακοθήκη Ουφίτσι και τη Σκηνή Κουζίνας, που εκτίθεται στο Μουσείο Τέχνης του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Μουσείο του Πράδο στη Μαδρίτη διατηρεί ωραία συλλογή επτά έργων του Μπασσάνο, συμπεριλαμβανομένων θρησκευτικών, πορτραίτων, μυθολογικών και μιας veduta (άποψης) παρόμοια με άλλες που εκτίθενται στη Real Academia de Bellas Artes de San Fernando που βρίσκεται επίσης στη Μαδρίτη. Πορτρέτο Γέροντα, Λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Καλών Τεχνών, Βουδαπέστη ) Πορτρέτο ηλικιωμένης γυναίκας, λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Ερμιτάζ ) Πορτρέτο άνδρα, λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Ringling ) Πορτρέτο άνδρα, λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Τέχνης της Ινδιανάπολης ) Πορτρέτο άνδρα, λάδι σε καμβά, ( Πινακοθήκη του Οντάριο ) Πορτρέτο χήρας στις εκδηλώσεις της, Λάδι σε καμβά, (Ιδιωτική συλλογή) Πηνελόπη, Λάδι σε καμβά, ( Musée des Beaux-Arts de Rennes ) Επιμελητής του Αγίου Μάρκου ή Προσωπογραφία του Δούκα της Candia Giovanni Francesco Sagredo, Λάδι σε καμβά, ( Ασμόλειο Μουσείο) Πορτρέτο του Jacopo Bassano, λάδι σε καμβά, ( Μουσείο του Πράδο, Μαδρίτη) Magistrate with Crucifix, καμβά, ( Μουσείο του Πράδο, Μαδρίτη)</br> Άγγελος, Λάδι σε καμβά, Εθνικό Μουσείο της Σερβίας, Βελιγράδι Γάμος στην Κανά, Λάδι σε καμβά, ( Λούβρο ) Απιστία του Αγίου Θωμά, Λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Ερμιτάζ ) Ο Μωυσής χτυπάει το βράχο, λάδι σε καμβά, ( Λούβρο ) Αποβολή των εμπόρων του Ναού, Λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Καλών Τεχνών, Λιλ ) Ο Αίρων τον Σταυρό, Λάδι σε μαύρη πλάκα, ( Μουσείο Ερμιτάζ ) Ο Χριστός στο σπίτι του Σίμωνος του Φαρισαίου, Κιμωλία σε χαρτί, ( Μουσείο Fitzwilliam ) Μυστικός Δείπνος Υπέρτατη Κρίση, λάδι σε χαλκό ( Μουσείο Τέχνης του Μπέρμιγχαμ ) Λουκρητία, Λάδι σε καμβά, ( Πινακοθήκη της Ακαδημίας, Βενετία) Ο Πύργος της Βαβέλ, Λάδι σε καμβά, ( Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο ) Η θυσία του Νώε μετά την πλημμύρα, Λάδι σε καμβά, ( Real Academia de Bellas Artes de San Fernando, Μαδρίτη).Η λατρεία των βοσκών (σύμφωνα με τον Τζάκοπο Μπασσάνο), κιμωλία σε χαρτί, ( National Galleries of Scotland ) La Riva degli Schiavoni, Λάδι σε καμβά, ( Real Academia de Bellas Artes de San Fernando ) Συναυλία, Λάδι σε καμβά, ( Πινακοθήκη Uffizi ) Σκηνή κουζίνας, λάδι σε καμβά, ( Μουσείο Τέχνης Πανεπιστημίου Ιντιάνα ) Βερενίκη, Λάδι σε λινό, ( Ca 'Rezzonico ) Ψαραγορά δίπλα στη θάλασσα, γύρω στο 1578, Λάδι σε καμβά, (Musée des beaux-arts, Ανγκουλέμ) Αλληγορία του στοιχείου Γη, γύρω στο 1580. Μουσείο Τέχνης Walters. Κατάλογος Ιταλών ζωγράφων Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Leandro Bassano στο Wikimedia Commons | Ο Λεάντρο Μπασσάνο (Leandro Bassano, 10 Ιουνίου 1557 - 15 Απριλίου 1622), που ονομάζεται επίσης Leandro dal Ponte, ήταν Ιταλός καλλιτέχνης από το Μπασσάνο ντελ Γκράππα οποίος χρίστηκε Ιππότης από τον Δόγη της Βενετίας. Ήταν ο μικρότερος αδελφός του καλλιτέχνη Φραντσέσκο Μπασσάνο του νεότερου και τρίτος γιος του καλλιτέχνη Τζάκομο Μπασσάνο. Ο πατέρας τους πήρε το επώνυμό του από την πόλη τους, Μπασσάνο ντελ Γκράππα, και εκπαίδευσε τους γιους του ως ζωγράφους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%AC%CE%BD%CE%BF |
Αζερική κουζίνα | Τα κύρια συστατικά της κουζίνας καθορίζονται από τις αρχές του Ισλάμ και τις φυσικές συνθήκες της χώρας. Το αρνί είναι το κύριο κρέας της κουζίνας του Αζερμπαϊτζάν,ειδικά το κρέας των νεαρών αρνιών. Εκτός από το αρνί χρησιμοποιείται πολύ συχνά κρέας, τα ψάρια και τα πουλερικά, το οποίο είναι ένα χαρακτηριστικό του Αζερμπαϊτζάν κουζίνας και το διακρίνει από άλλα Καυκάσου κουζίνες. Πιάτα από νέοι κρέας μαγειρεμένο σε μια ανοικτή πυρκαγιά συνήθως με όξινα φρούτα - ρόδι, δαμάσκηνο και κρανιά έγιναν ευρέως διαδεδομένα. Αποξηραμένα φρούτα (λευκά μούρα, βερίκοκα αποξηραμένα, δαμάσκηνα, χουρμάδες, σύκα αποξηραμένα), λαχανικά και κυρίως πικάντικα χόρτα (τριανταφυλλάκι, δάφνη) και βότανα (σπαράγγια, αγκινάρα, ρεβίθια, μπιζέλια, βασιλικό, μέντα, ευκάλυπτος ) χρησιμοποιούνται στη διατροφή ακόμη πιο συχνά και σε νέα μορφή. Η εφαρμογή κάστανων και του καρύδιου, διακρίνει την κουζίνα του Αζερμπαϊτζάν από τους άλλους. Πολλά διαφορετικά μπαχαρικά ( πιπέρι, κανέλα, γαρύφαλο, κουρκουμάς, σουμάκ) χρησιμοποιούνται στην κουζίνα του Αζερμπαϊτζάν, αλλά το σαφράν θεωρείται το πιο σημαντικό και αγαπημένο . Ένα κλασικό Αζέρικο γεύμα αρχίζει ή τελειώνει πάντα με τσάι (αζερικά: çay). Πίνουν αποκλειστικά μαύρο, τσαγιού κόλπων και χρησιμοποιούν ειδικά στενά φλιτζάνια αχλαδιού μορφής. Το καλύτερο τσάι προέρχεται από την περιοχή Λάνκαραν-Αστάρα και κάνει πολύ καλό στην υγεία περιέχει πολλά μέταλλα και βιταμίνες.Η παραδοσιακή κουζίνα των Αζέρων περιλαμβάνει ψωμιά. Το ψωμί (αζερικά: çörək) λέγεται μοιάζει με λαγάνα και ψήνεται στους τοίχους του φούρνου ταντούρι (αζερικά: təndir).Το πιλάφι (αζερικά: plov) είναι από τα πιο αγαπημένα πιάτα των Αζέρων, που δεν λείπει ποτέ από τα γιορτινά τραπέζια στο Αζερμπαϊτζάν. Και δεν είναι ένα αλλά πολλά, αφού υπάρχουν περισσότερες από 40 διαφορετικές παραλλαγές (το πιλάφι με σαφράν, σιαμπζί γκοβουρμά με αρνί και βότανα, τουρσού γκοβουρμά με αρνί και αποξηραμένα φρούτα, φισιντζάν με κοτόπουλο και καρύδια), αλμυρές και γλυκόξινες. Η ποιότητα του ρυζιού, οι αναλογίες του νερού, ο χρόνος μαγειρέματος και η θερμοκρασία είναι εξίσου κρίσιμα για την επιτυχία του πιάτου.Μερικοί μάγειροι, για να μην κολλήσει το ρύζι στην κατσαρόλα, καλύπτουν τον πάτο της με γκασμάχ (gazmakh), ένα λεπτό στρώμα ζύμης που όταν ψηθεί γίνεται τραγανό και πεντανόστιμο.Οι ντολμάδες (αζερικά: dolma) με αμπελόφυλλα, ρύζι, κρέας και λαχανικά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αζερικής γαστρονομίας. Στα αζερικά (που ανήκουν στις τουρκικές γλώσσες), «ντολμά» σημαίνει γεμιστός. Το πιτί (αζερικά: piti) είναι ένα φαγητό που φτιάχνεται από κρέας, όσπρια, κάστανα, δαμάσκηνα και όλα μαζί σιγομαγειρεμμένα σε ένα πήλινο σκεύος. Το κουταμπί (αζερικά: qutab), ένα φύλλο μεταξύ κρέπας και αραβικής πίτας που σερβίρεται γεμισμένο με χορταρικά ή αρνίσιο κιμά. Κεμπάπ (αζερικά: kabab) παραδοσιακά θεωρείται το πιάτο του Αζερμπαϊτζάν. Στο Αζερμπαϊτζάν πιάτα με κρέας που παρασκευάζονται κυρίως με αρνί και σε μικρότερο βαθμό το βόειο κρέας ή πουλερικά. Tο μπακλαβά (αζερικά: paxlava) είναι το φημισμένο γλυκό των Αζέρων. Ένα απο τα φημισμένα γλυκά είναι ο Χαλβάς του Σάκι (αζερικά: Şəki halvası) | Η αζερική κουζίνα (αζερικά: Αzərbaycan mətbəxi) είναι η εθνική κουζίνα του λαού του Αζερμπαϊτζάν. Έχει πολλά κοινά με την ιρανική και την τουρκική κουζίνα και είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κουζίνες στην περιοχή του Καυκάσου που δικαίως χαίρει ευρείας αναγνώρισης. Για τους Αζέρους τα τρόφιμα αποτελούν σημαντικό μέρος του πολιτισμού τους και έχουν βαθιές ρίζες στην ιστορία και τις παραδόσεις. Το Αζερμπαϊτζάν είναι μια χώρα που εκπροσωπούνται 9 από τις 11 κλιματικές ζώνες, αυτό συμβάλλει στη γονιμότητα της γης, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τον πλούτο της κουζίνας . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B1 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.