Datasets:

IMISLab
/

GreekWikipedia

Dataset card Data Studio Files Files and versions Community

Split (3)

train · 83.4k rows

title stringlengths 1 108	article stringlengths 150 266k	summary stringlengths 126 13.8k	url stringlengths 31 613
Το Χόμπιτ	Το Χόμπιτ τοποθετείται χρονικά "μεταξύ της εποχής των Μαγικών Πλασμάτων (faerie) και της Κυριαρχίας των Ανθρώπων", και περιγράφει την περιπέτεια του "σπιτόγατου" Μπίλμπο Μπάγκινς (το "Χόμπιτ" του τίτλου), όταν αφήνει το χαρούμενο αγροτικό χωριό του, το Σάιρ, για να κινηθεί σε σκοτεινότερες περιοχές και να αναμειχθεί σε βαθύτερες υποθέσεις και ιστορίες της Μέσης Γης , παρέα με δεκατρείς Νάνους και τον μάγο Γκάνταλφ, και να έρθει αντιμέτωπος με διάφορους κατοίκους και πλάσματα της Μέσης Γης, ώσπου να φτάσει να διεκδικήσει μερίδιο από τον κρυμμένο θησαυρό του Δράκου Νοσφιστή (Smaug). Αποδεχόμενος την, κατά το ήμισυ, καταγωγή του από το γένος των Τουκ (ένα παρακλάδι του οικογενειακού του δέντρου μάλλον ρομαντικό, ονειροπόλο και περιπετειώδες) και με την εξυπνάδα και τη λογική του, μέσα από την περιπέτεια ο Μπίλμπο ωριμάζει, γίνεται ικανότερος και σοφότερος. Μπίλμπο Μπάγκινς, ο πρωταγωνιστής του ομώνυμου βιβλίου, ένας αξιοσέβαστος, ήρεμος, μεσήλικος χόμπιτ. Ενώνεται με τους υπόλοιπους στην περιπέτεια ως ένας διστακτικός διαρρήκτης. Γκάνταλφ, ένας περιοδεύων μάγος (Istar), που προτείνει στον Μπίλμπο να συνοδέψει τους δεκατρείς νάνους και που εμφανίζεται ξανά σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας. Θόριν Δρύασπις (Thorin Oakenshield), στομφώδης μορφή της παρέας και κληρονόμος του βασιλείου των Nάνων κάτω από το Μοναχικό Βουνό. Νοσφιστής (Smaug στα Αγγλικά), ο δράκος που χρόνια πριν σφετερίστηκε το βασίλειο των Nάνων, όταν κυβερνούσε ο παππούς του Θόριν.Η πλοκή περιλαμβάνει και άλλους χαρακτήρες διαφορετικής σημασίας, όπως είναι οι υπόλοιποι δώδεκα νάνοι της παρέας, τα Ξωτικά, οι Άνθρωποι, τα Τρολ, τα Ορκ, οι γιγάντιες αράχνες, οι Αετοί, τα Βάργκς (άγριοι λύκοι), ο σοφός μισο-ξωτικός Έλροντ, το Γκόλουμ, ένα μυστηριώδες πλάσμα που μένει σε μια υπόγεια λίμνη, τον Μπέορν (Beorn, στην ελληνική μετάφραση αναφέρεται και ως Άρκος) τον άνθρωπο που μπορεί να μεταμορφώνεται σε αρκούδα, και τον Βάρδο τον Τοξότη, μια ηρωική μορφή της Έσγκαροθ, της Λιμνούπολης. Η ιστορία ξεκινάει με αναφορά στο Χόμπιτ. Ο αξιαγάπητος και χαριτωμένος Μπίλμπο Μπάγκινς που επανειλημμένα, καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού στο βιβλίο κάνει αλληγορίες ανάμεσα στα επικίνδυνα ταξίδια, στις περιπέτειες, τους θησαυρούς και το χρυσάφι και τη φιλήσυχη ζωή στο σπίτι του. Μπελαλίδικα πράγματα οι περιπέτειες, αναφωνεί στην αρχή του βιβλίου. Σε κάνουν να καθυστερείς από το φαγητό. Έξαφνα στο σπίτι του, αφού ο Γκάνταλφ σημαδέψει την πόρτα του, καταφθάνουν 13 νάνοι μαζί με τον ίδιο τον Γκάνταλφ. Και αρχίζει ένα γλέντι. Διασκέδαση, φαγητό, μέχρι να αρχίσουν να του ανακοινώνουν τα σχέδιά τους. Στο παρελθόν η οικογένεια του Θόριν Δρύασπι είχε διωχτεί από τον Βορρά και κατέφυγε με όλα τα πλούτη της στο Βουνό του Χάρτη του ταξιδιού. Έγιναν τρομερά πλούσιοι και διάσημοι. Όμως ο δράκος Νοσφιστής, που στην πραγματικότητα σημαίνει Σφετεριστής, ήρθε και πολέμησε με τους νάνους και τίποτα στο πέρασμά του δεν σώθηκε. Ο πατέρας του και ο παππούς του ξέφυγαν ίσως σε κάποιο παραπόρτι, και σχεδίασαν τον Χάρτη που τώρα στα χέρια του είχε ο Γκάνταλφ. Έτσι ξεκινάει το επικίνδυνο ταξίδι της παρέας για να ανακτήσουν την περιουσία του Θόριν Δρύασπι, ενδεχομένως να πάρουν μερίδιο από τον θησαυρό και να εξοντώσουν τον Σφετεριστή, δηλαδή τον Νοσφιστή. Πρόκειται για ένα ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου καθώς ταξιδεύουν για να φθάσουν στον Δράκο, συναντούν κινδύνους και περιπέτειες. Αφού πέφτουν σε κάτι Τρολ, δηλαδή ανθρωποφάγους γίγαντες της σκανδιναβικής μυθολογίας, άρχισαν να παλεύουν, όμως αυτοί πέτρωσαν στη θέση τους με την ανατολή. Στη συνέχεια αφού φθάσουν στην κοιλάδα του Σκιστού Λαγκαδιού εκεί όπου ο Έλροντ ο βασιλιάς των ξωτικών ζει στο Τελευταίο Φιλόξενο Σπίτι, ξεκουράζονται σε αυτό και συνεχίζουν. Προοδευτικά παγιδεύονται από τελώνια. Δολοφόνοι και ξωτικόφιλοι, φωνάζει ο Μεγάλος. Γλιτώνουν χάρη στο μαγικό ραβδί του Γκάνταλφ. Όμως ο Μπίλμπο Μπάγκινς χάνεται. Παγιδευμένος στις Στοές και στα τούνελ του Βουνού, συναντά τον Γκόλουμ και με στοίχημα τη ζωή του αρχίζει και παίζει αινίγματα. Βρίσκει το μαγικό δαχτυλίδι και αφού το Γκόλουμ χάσει, έχει υποσχεθεί να τον οδηγήσει στην έξοδο. Τελικά αφού ο Μπίλμπο έχει χάσει τα κουμπιά του από τα ρούχα του και τους φίλους του, διαφεύγει και στην πορεία επανασυνδέεται με την παρέα έχοντας ανέβει σημαντικά στην υπόληψή τους. Στην πορεία πέφτουν σε λύκους, από τους οποίους γλιτώνουν επεισοδιακά. Καλούνται να οδηγηθούν σε ένα πολύ σπουδαίο πρόσωπο. Δεν πιάνει πάνω του καμία γητειά και καμία μαγεία εκτός από τη δική του. Λέγεται Άρκος και στον οποίο οι νάνοι έχουν υποσχεθεί να συστήνονται δυο δυο. Αφού φιλοξενηθούν και πάρουν από αυτόν και τον Γκάνταλφ πολύτιμες συμβουλές για το Δάσος του Μεγάλου Φόβου, που κάποια στιγμή απελπισμένα μονολογούν πως δεν τελειώνει ποτέ, συνεχίζουν το ταξίδι τους για να βρεθούν αντιμέτωποι με γιγαντιαίες αράχνες. Είναι η πρώτη φορά που ο Μπίλμπο αποδεικνύει την αξία του. Σκοτώνει την αράχνη που τον απειλεί αφού στη συνέχεια πολεμήσουν με πολλές από αυτές. Χαρακτηριστικό βέβαια είναι και το τραγούδι του θριάμβου στο οποίο επικαλείται τον κίνδυνο μιας και θα τους έτρωγαν: «Ο χοντρο-Λομπ και ο τρελο-Κομπ μου στήσανε καρτέρι, το κρέας μου είναι το πιο γλυκό, κανείς τους δεν το ξέρει. Μυγίτσα σκανδαλιάρα εγώ σας χάλασα το σπίτι, και αν ποτέ με πιάσετε, τρυπήστε μου τη μύτη.» Ακολουθεί ένα μαγικό γλέντι στο ξέφωτο με φαγητό, χορό, τραγούδια, αφού στη συνέχεια στην πλοκή αποκαλύπτεται πως ο Θόριν Δρύασπις έχει πιαστεί αιχμάλωτος από τον βασιλιά των Ξωτικών που ζει σε μία μεγάλη σπηλιά, λίγα μίλια μακριά από την άκρη του Δάσους του Μεγάλου Φόβου. Καθόλη βέβαια τη διάρκεια του ταξιδιού χαρακτηριστική είναι η πείνα, η δίψα τους και οι ταλαιπωρίες τους, που κάνουν τον Μπίλμπο να κάνει τους παραλληλισμούς με το σπίτι του. Στη συνέχεια μετά τη μάχη με τις αράχνες, η παρέα πέφτει στα ξωτικά του δάσους από τα οποία συλλαμβάνονται χωρίς αντίσταση και οδηγούνται στον βασιλιά τους και φυλακίζονται σε τούνελ και στοές. Και αυτή τη φορά το Χόμπιτ θα αποδείξει περίτρανα την αξία του. Με τη βοήθειά του δραπετεύουν χωμένοι μέσα σε βαρέλια τα οποία ταξιδεύουν προς τη Λιμνούπολη, η οποία παλιά λεγόταν Έσγκαροθ. Αφού βγουν από αυτά αποκαμωμένοι, αποφασίζουν μαζί με τον Θόριν Δρύασπι να περπατήσουν ως τη Λιμνούπολη, την πόλη στην οποία ο Θόριν, γιος του Θρέην, εγγονός του Θρορ, ήταν γνωστός στο παρελθόν λόγω των οικογενειακών δράσεων και της περιουσίας του. «Γύρισα» αναφωνεί μπρος στον Αφέντη. Τραγούδια, φωνές, μουσική από άρπες και βιολιά ακούγονται παντού μπρος στο χαρμόσυνο γεγονός. Όλους τους περιποιήθηκαν, τους γιάτρεψαν, τους τάισαν, τους έντυσαν και τους παραχάιδεψαν με τον πιο ευχάριστο τρόπο. Όμως το ταξίδι αυτό έχει ένα σκοπό και έτσι κάποια στιγμή απομακρύνονται για να πάνε στο Μοναχικό Βουνό του Νοσφιστή. Αφού μετακίνησαν κάμποσες φορές την κατασκήνωσή τους για να φθάσουν πιο κοντά στην πύλη του βουνού, εν τέλει είναι πάλι η στιγμή για τον Μπίλμπο Μπάγκινς να εκτελέσει την αποστολή για την οποία συμπεριλήφθηκε στην ομάδα τους. Είναι η στιγμή να διεκδικήσει την Αμοιβή του και να αντιμετωπίσει τον Νοσφιστή. Κατόπιν ενός σαρκαστικού διαλόγου με τον δράκο, ο Νοσφιστής (ο οποίος προηγουμένως ήταν σε νάρκη ξαπλωμένος πάνω από ένα παραμυθένιο θησαυρό) εξαγριωμένος τινάζεται ψηλά, σπάει τους βράχους και κατευθύνεται προς τη Λιμνούπολη. Έτσι η παρέα μένει μόνη της στην αίθουσα να περιεργάζεται τα χρυσαφένια αντικείμενα, να βάζουν ορισμένα από αυτά στην τσέπη τους και τον Μπίλμπο να κλέβει την Ιερή Πέτρα, την Καρδιά του Βουνού δηλαδή. Στη συνέχεια ο Νοσφιστής φθάνει στη Λιμνούπολη και εξαγριωμένος αρχίζει να ξερνάει φωτιά στην πόλη, με τους κατοίκους της να τρέχουν πανικόβλητοι και να φωνάζουν. Ο Νοσφιστής καίει τα πάντα. Όμως ο Βάρδος από τη γενιά του Γκίριον του άρχοντα της κοιλάδας, καταφέρνει με ένα τόξο να σημαδέψει τον Νοσφιστή στο ακάλυπτο σημείο στην κοιλιά του και να τον σκοτώσει. Σύντομα όλοι στη Λιμνούπολη αρχίζουν να ζητωκραυγάζουν και να τον θέλουν βασιλιά. Όμως ο πραγματικός Αφέντης που δεν έχει μπει στη θέση του τυχαία, ρίχνει το φταίξιμο στον Θόριν και την παρέα του, μιας και αυτοί πήγαν στο Μοναχικό Βουνό και ξύπνησαν τον δράκο. Αφού λίγο στη Λιμνούπολη οι άνθρωποι συνέλθουν μετά την καταστροφή, αρχίζουν μαζί με τα ξωτικά να ξαναχτίζουν την πόλη τους λίγο πιο βόρεια σε σχέση με πριν. Έτσι αρχίζουν οι ίντριγκες με τον θησαυρό μαζί με τον προοδευτικό ερχομό στρατιών στην περιοχή, τελώνια, Βαργκ που στα Σκανδιναβικά σημαίνει λύκοι, Ξωτικά, άνθρωποι και νάνοι. Ο δε Μπίλμπο για να αποφύγει τις φασαρίες αποφασίζει να χαρίσει στα ξωτικά την Ιερή Πέτρα, την οποία οι ίδιοι θέλουν να ανταλλάξουν με χρυσάφι από τον θησαυρό του Θόριν. Μόλις ο Θόριν το μάθει αυτό στις συζητήσεις που ακολουθούν, τον αποκαλεί προδότη, τον διώχνει και τον διαγράφει από φίλο χωρίς να του δώσει το μερίδιο που του είχε υποσχεθεί. Όμως στη μάχη ο Θόριν πληγώνεται και λίγο πριν πεθάνει, μετανιωμένος για τη συμπεριφορά του στον Μπίλμπο, τον συγχωρεί. «Υπάρχει μέσα σου μεγαλύτερη αξία απ’ όση νομίζεις, παιδί της καλοσυνάτης Δύσης. Κάμποσο θάρρος και αρκετή σοφία, ανακατεμένα με μέτρο. Αν περισσότεροι από εμάς εκτιμούσαν το καλό φαγητό, το κέφι και το τραγούδι πιο πολύ από το χρυσάφι, ο κόσμος θα ήταν πιο χαρούμενος. Αλλά χαρούμενος ή λυπημένος, εγώ πρέπει να τον αφήσω. Έχετε γεια» είναι τα τελευταία λόγια του Θόριν πριν πεθάνει. Αφού τελικά ο Μπίλμπο αποκτήσει ένα σεντούκι με χρυσάφι και ένα με ασήμι και ξανασυναντήσει τον Γκάνταλφ, αρχίζει το ταξίδι του γυρισμού με το οποίο η περιπέτεια σιγά σιγά ολοκληρώνεται. Όταν ο Μπίλμπο Μπάγκινς φτάνει στο σπίτι του ανακαλύπτει πως αυτό έχει μπει σε πλειστηριασμό. Πολλά από τα έπιπλά του είχαν πωληθεί και άνθρωποι μπαινόβγαιναν στο σπίτι του, μιας και τον θεωρούσαν νεκρό. Στο περιβάλλον του δεν ήταν πια ευυπόληπτος. Ένα φθινοπωρινό απόγευμα μερικά χρόνια αργότερα, ο Μίλμπο αρχίζει και γράφει τα απομνημονεύματά του, σκεπτόμενος να τους δώσει τον τίτλο «Πέρα και Πίσω Πάλι: Οι Διακοπές ενός Χόμπιτ». Με την παρέα του Γκάνταλφ και του Μπάλιν, ενός από τους νάνους, να έρχεται στο σπίτι του Μπίλμπο, η περιπέτεια ολοκληρώνεται με μία συζήτηση. To 1955, σε μια επιστολή του προς τον W. H. Auden, ο Τόλκιν αναφέρει ότι προς το τέλος της δεκαετίας του '20, όταν ήταν καθηγητής Άγγλοσαξονικών στο κολέγιο του Πέμπροουκ στην Οξφόρδη, ξεκίνησε να γράφει το Χόμπιτ ενώ βαθμολογούσε διαγωνίσματα. Βρήκε ένα κενό κομμάτι χαρτί και εμπνευσμένος ξαφνικά, έγραψε την περίφημη φράση "Σε μια τρύπα στο έδαφος, ζούσε ένας χόμπιτ". Δεν έγραψε τίποτα περισσότερο εκείνη τη στιγμή, αν και στα επόμενα χρόνια δημιούργησε τον χάρτη του Θρορ, περιγράφοντας τη γεωγραφία της ιστορίας. Δημοσιεύθηκε τελικά στις αρχές της δεκαετίας του '30, αφού μια οικογενειακή φίλη, η Ελέιν Γκρίφιθς, διάβασε την ιστορία. Όταν αυτή αργότερα εργαζόταν στον εκδοτικό οίκο George Allen & Unwin, αποκάλυψε την ύπαρξη της ιστορίας σε ένα μέλος του προσωπικού, τη Σούζαν Ντάγκναλ, η οποία, με τη σειρά της, ζήτησε από τον Τόλκιν να διαβάσει το ημιτελές ακόμα χειρόγραφο. Αυτός δέχτηκε και της το έδωσε και εκείνη εντυπωσιασμένη του πρότεινε να το ολοκληρώσει. Το περιστατικό έγινε στα τέλη του 1936 και η Susan Dagnall παρουσίασε το βιβλίο στον εκδότη Stanley Unwin, ο οποίος ζήτησε από το 10χρονο γιο του, Ράινερ, να γράψει μια κριτική. Ο Ράινερ έγραψε μια τόσο ενθουσιώδη κριτική για το βιβλίο, ώστε τελικά αποφασίστηκε η δημοσίευση του Χόμπιτ από τους Allen & Unwin. Ο εκδοτικός οίκος George Allen & Unwin, Ltd. του Λονδίνου, κυκλοφόρησε την πρώτη έκδοση του Χόμπιτ στις 21 Σεπτεμβρίου 1937. Ήταν εικονογραφημένο με πολλά ασπρόμαυρα σχέδια από τον ίδιο τον Τόλκιν. Η αρχική εκτύπωση απαριθμούσε μόνο 1.500 αντίγραφα που ξεπουλήθηκαν μέχρι τον Δεκέμβριο χάριν των ενθουσιωδών κριτικών. Ο εκδοτικός οίκος Houghton Mifflin στη Βοστόνη και τη Νέα Υόρκη ετοίμασε την αμερικανική έκδοση που εκδόθηκε στις αρχές του 1938, και στην οποία τέσσερα από τα σχέδια ήταν έγχρωμα. Οι εκδόσεις Allen & Unwin αποφάσισαν να ενσωματώσουν τις έγχρωμες εικονογραφήσεις στη δεύτερη έκδοση, που κυκλοφόρησε στο τέλος του 1937. Παρά τη δημοτικότητα του βιβλίου, ο συνθήκες που επικρατούσαν τον καιρό του πολέμου ανάγκασαν τον Λονδρέζο εκδότη να τυπώσει μικρές σειρές των δύο εκτυπώσεων της πρώτης έκδοσης. Όπως παρατηρείται και παρακάτω, ο Τόλκιν αναθεώρησε σημαντικά το σημείο της ιστορίας του Χόμπιτ που είχε να κάνει με τον Μπίλμπο και το Γκόλουμ προκειμένου να συνδυάζεται καλύτερα με τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Αυτή η αναθεώρηση έγινε στη δεύτερη έκδοση, που δημοσιεύθηκε το 1951 στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αγγλία. Μικρές διορθώσεις στο κείμενο έχουν εμφανιστεί επίσης στην τρίτη (1966) και τέταρτη έκδοση (1978). Η πρώτη εκτύπωση της πρώτης αγγλικής έκδοσης σπάνια πωλείται για λιγότερα από 10.000 δολάρια σε όποια κατάσταση και να βρίσκεται το βιβλίο, ενώ πρωτότυπες εκδόσεις μέσα στην ειδική θήκη τους, υπογεγραμμένες από τον συγγραφέα, συνήθως διαφημίζονται για περισσότερο από 100.000 δολάρια. Νέες αγγλόφωνες εκδόσεις του Χόμπιτ εμφανίζονται συχνά, παρά την ηλικία του βιβλίου, με τουλάχιστον πενήντα να έχουν δημοσιευθεί έως σήμερα. Κάθε μία προέρχεται και από διαφορετικό εκδότη ή έχει ξεχωριστό εξώφυλλο, εικονογράφηση, ή ακόμα και ουσιαστικές αλλαγές στο σχήμα και τη διάταξη. Ωστόσο, το κείμενο σε όλες μένει γενικά πιστό στη διασωθείσα έκδοση των Allen & Unwin, τον καιρό της πρώτης δημοσίευσης. Επιπροσθέτως, το Χόμπιτ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες. Σε μερικές γλώσσες μάλιστα, κυκλοφορούν περισσότερες από μία μεταφράσεις. Αναθεωρήσεις Τον Δεκέμβριο του 1937, οι εκδότες του Τόλκιν του ζήτησαν μια συνέχεια του λογοτεχνικού του έργου, και ο συγγραφέας ξεκίνησε να δουλεύει πάνω σε αυτό που αργότερα θα γινόταν ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Ο Τόλκιν αποφάσισε τελικά να εντάξει την τελευταία του δουλειά και το Χόμπιτ σε ένα κύκλο φανταστικών γραφών, τον οποίο αποκαλούσε legendarium, το υπόμνημα της φανταστικής του μυθολογίας, που δούλευε από το 1917 και που θα αναθεωρούνταν πλήρως μετά τον θάνατό του το 1973. Μια διορθωμένη έκδοση αυτών των γραφών δημοσιεύθηκε με τίτλο Σιλμαρίλλιον το 1977. Στην πρώτη έκδοση του Χόμπιτ, το Γκόλουμ στοιχηματίζει πρόθυμα το μαγικό του δαχτυλίδι στο παιχνίδι των γρίφων και χωρίζουν ειρηνικά με τον Μπίλμπο. Καθώς όμως έγραφε τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ο Τόλκιν είδε την ανάγκη να αναθεωρήσει το κείμενο σε αυτό το σημείο ώστε να ανταποκρίνεται στη νέα του ιδέα, αυτή του μαγικού δαχτυλιδιού και της δυναμικής κατοχής του από το Γκόλουμ. Ο Τόλκιν δοκίμασε πολλά διαφορετικά κείμενα για τη συνέχεια του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, με τίτλο "Η Σκιά του Παρελθόντος". Τελικά, ο Τόλκιν αποφάσισε ότι έπρεπε να ξαναγράψει το Χόμπιτ και έστειλε ένα κεφάλαιο δείγμα ("Αινίγματα στο Σκοτάδι") στους εκδότες του. Και ενώ δεν είχε νεότερα για μήνες, έλαβε ξαφνικά το ασελιδοποίητο δοκίμιο της καινούριας έκδοσης και έκπληκτος διαπίστωσε ότι το νέο κεφάλαιο ήταν ενσωματωμένο στο κυρίως κείμενο, ως αποτέλεσμα μιας παρεξήγησης.Στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ο Τόλκιν τοποθετεί χρονικά τα γεγονότα του Χόμπιτ στη διάρκεια της Τρίτης Εποχής της Μέσης Γης, μιας φανταστικής προϊστορικής Γης. Ο Τόλκιν παρουσιάζεται ως μεταφραστής του δήθεν ιστορικού Κόκκινου Βιβλίου του Westmarch, στο οποίο καταγράφονται οι ιστορίες του Μπίλμπο και του Φρόντο Μπάγκινς. Στον πρόλογο του βιβλίου, καθώς επίσης και στο κεφάλαιο "Αινίγματα στο Σκοτάδι", ο Τόλκιν αναφέρει ότι στην αρχική έκδοση το παιχνίδι με τους γρίφους ήταν ένα "ψέμα" που επινόησε ο Μπίλμπο για να εξηγήσει το πως βρέθηκε πάνω του το μαγικό δαχτυλίδι, και που αρχικά είχε σημειώσει στο ημερολόγιό του. Οι αναθεωρημένες εκδόσεις του Χόμπιτ περιέχουν την "αληθινή" εκδοχή των γεγονότων.Ο Τόλκιν έκανε και άλλες μικρότερες αλλαγές, ώστε να τα γεγονότα που διαδραματίζονται στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών να συμμορφώνονται με τις ιδέες που συνεχώς ανέπτυσσε για το Σιλμαρίλλιον. Αυτή η πρώτη αναθεώρηση αποτέλεσε και τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου, που κυκλοφόρησε το 1951 σε αγγλική και αμερικανική έκδοση. Μικρές βελτιώσεις στο κείμενο εμφανίζουν επίσης η τρίτη (1966) και τέταρτη (1978) έκδοση. Για παράδειγμα, η φράση ξωτικά που τώρα αποκαλούνται Γκνομς εμφανίζεται στην πρώτη και δεύτερη έκδοση στη σελίδα 63. Κατά το πρώιμο γράψιμό του, ο Τόλκιν χρησιμοποίησε τον όρο "Γκνομ" για να περιγράψει τον δεύτερο βαθμό συγγενών των Υψηλών Ξωτικών – τους Νόλντορ. Ο Τόλκιν πίστευε ότι ο όρος "Γνομ", που προέρχεται από την ελληνική λέξη "γνώση", ήταν κατάλληλο όνομα για τα σοφότατα αυτά ξωτικά. Ωστόσο στα πλαίσια της αγγλικής γλώσσας, εξαιτίας του κοινού αγγλικού προσδιορισμού garden gnome, αγαλματιδίου που παριστάνει έναν γνώμο συνήθως σε κήπο, ο Τόλκιν τελικά αντικατέστησε τη φράση με: Υψηλά Ξωτικά της Δύσης, η γενιά μου (High Elves of the West, my kin) της τρίτης έκδοσης. Στην τελική του αναθεώρηση, το Χόμπιτ παρουσιάζει πολλές διαφορές στο ύφος από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Για παράδειγμα, τα γκόμπλινς αναφέρονται πιο συχνά ως Ορκς στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Πολλές από αυτές τις ασυνέπειες οφείλονται στο ότι ο Τόλκιν είχε αρχικά ξεκινήσει το βιβλίο ως παιδική ιστορία ξεχωριστά (αλλά όχι άσχετα) από το μυθολογικό του έργο και η σκέψη του για τη Μέση Γη ήταν να αλλάζει και να εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της ζωής του και μέσα από τα κείμενά του. Τον Μάιο και Ιούνιο 2007, οι εκδοτικοί οίκοι HarperCollins και Houghton Mifflin κυκλοφόρησαν στην Αγγλία το βιβλίο Η Ιστορία του Χόμπιτ. Όπως ακριβώς Η Ιστορία της Μέσης Γης ("The History of Middle-earth"), έτσι και Η Ιστορία του Χόμπιτ εξετάζει σε δύο τόμους τα αδημοσίευτα πρωτότυπα σχέδια του Χόμπιτ, ενώ περιλαμβάνει έναν εκτενέστατο σχολιασμό από τον John Rateliff. Κατά την εκδήλωση για τον εορτασμό του 70οΎ έτους κυκλοφορίας του Χόμπιτ, εκδόθηκε στις ΗΠΑ Η Ιστορία στις 21 Σεπτεμβρίου 2007, ακριβώς 70 χρόνια από την πρώτη έκδοση του έργου του Τόλκιν. Το Χόμπιτ έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ακολουθούν οι γνωστές γλώσσες με την πρώτη ημερομηνία εκδόσεως και άλλες λεπτομέρειες: Η βασική δομή της ιστορίας είναι αυτής μιας περιπέτειας που διαδραματίζεται σε επεισόδια. Ο Τόλκιν εμπλουτίζει την ιστορία του με πλούσιες λεπτομέρειες που αφορούν ακόμα και τους πλέον ασήμαντους χαρακτήρες και με μακρινά γεγονότα που κάνουν τον φανταστικό του κόσμο να δείχνει πιο βαθύς. Ωστόσο, από κάποιους έχει κατηγορηθεί ότι μακρηγορεί και καθυστερεί την πλοκή. Η αφηγηματική φωνή συχνά απευθύνεται άμεσα στον αναγνώστη, κάτι με το οποίο τελικά και ο ίδιος ο συγγραφέας θα διαφωνήσει. Σύμφωνα με τη βιογραφία του από τον Χάμφρεϊ Κάρπεντερ, ο Τόλκιν ισχυρίζεται ότι έπρεπε να συγκρατήσει τον εαυτό του για να μην ξαναγράψει ολόκληρο το βιβλίο από την αρχή, όταν το ξαναδιάβασε μετά από σχεδόν 20 χρόνια. Μέσα από το μυθιστόρημα, φαίνονται οι εντυπωσιακές γνώσεις του Τόλκιν στις ιστορικές γλώσσες και τα πρώιμα ευρωπαϊκά κείμενα, ενώ τα ονόματα του Γκάνταλφ και όλων, πλην ενός, των νάνων προέρχονται απευθείας από το Αρχαίο Νορδικό ποίημα "Βολούσπα" της Ποιητικής Έντα. Επίσης, στην εικονογράφηση (που έγινε από τον συγγραφέα) χρησιμοποιούνται αγγλοσαξονικοί ρούνοι. Η ιστορία είναι γεμάτη με πληροφορίες για ημερολόγια και φάσεις του φεγγαριού, με λεπτομερείς γεωγραφικές περιγραφές που ταιριάζουν καλά στους συνοδευτικούς χάρτες. Είναι τέλος αξιοσημείωτη η ιδιαίτερη προσοχή που ο Τόλκιν δίνει στις λεπτομέρειες, πράγμα που φανερώνεται και στη μετέπειτα δουλειά του. Το Χόμπιτ μπορεί να θεωρηθεί ως παραβολή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς ο ήρωας της ιστορίας αρπάζεται μακριά από το ήσυχο χωριατόσπιτό του και ρίχνεται σε ένα απομακρυσμένο πόλεμο, στον οποίο παραδοσιακού τύπου ηρωισμοί φαίνονται να είναι ανώφελοι. και έτσι αναλύεται και το θέμα του ηρωισμού. Η έννοια της εξατομίκευσης κατά τον Καρλ Γιουνγκ, αντανακλάται μέσα στο θέμα της διαρκούς ανάπτυξης της ωριμότητας και της ικανότητας, με τον συγγραφέα να αντιπαραβάλει την προσωπική ανάπτυξη του Μπίλμπο με την παντελή έλλειψη ανάπτυξης των νάνων.Η απληστία παίζει κύριο ρόλο στο μυθιστόρημα, με πολλά επεισόδια να πηγάζουν από τη λαχτάρα κάποιου ή κάποιων για φαγητό (είτε Τρολς τρώνε Νάνους, είτε Νάνοι τρώνε Ξωτικά) ή από την επιθυμία για διάφορα υλικά αγαθά, όπως χρυσό και διαμαντικά. Με το πέρασμα των χρόνων, το Χόμπιτ έχει διασκευαστεί αρκετές φορές για τις ανάγκες άλλων μέσων προβολής. Ο ραδιοφωνικός σταθμός BBC Radio 4 μετέδωσε το Χόμπιτ, διασκευασμένο από τον Michael Kilgarriff, σε οκτώ τετράωρες συνέχειες, από τον Σεπτέμβριο έως τον Νοέμβριο του 1968, με τις φωνές του Άντονι Τζάκσον ως αφηγητή, του Πολ Ντέινμαν ως Μπίλμπο και του Χέρον Κάρβικ ως Γκάνταλφ. Μία περιληπτική αφήγηση του βιβλίου από τον ηθοποιό Νίκολ Γουίλιαμσον κυκλοφόρησε το 1974, σε τέσσερις δίσκους βινυλίου, από την Argo Records. Το 1977 έκανε το ντεμπούτο του στις Η.Π.Α η τηλεοπτική ταινία κινουμένων σχεδίων Το Χόμπιτ, παραγωγής των Rankin/Bass. Η Αμερικανική ραδιοφωνική θεατρική ομάδα The Mind's Eye δημιούργησε μια ηχητική διασκευή του "Χόμπιτ" που κυκλοφόρησε σε έξι ωριαίες κασέτες το 1979. Η τηλεοπτική εκπομπή του BBC για παιδιά Jackanory παρουσίασε μια διασκευή του Χόμπιτ το 1979. Αν και δεν συνηθίζονταν στο πρόγραμμα, η διασκευή έγινε από πολλούς αφηγητές. Σύμφωνα με έναν από αυτούς, τον David Wood, η Tolkien Estate είχε επανειλημμένα σταματήσει την κυκλοφορία της παραγωγής σε βίντεο.Μια σειρά από τρία τεύχη κόμικς με κείμενα των Chuck Dixon και Sean Deming, εικονογραφημένη από τον David Wenzel, εκδόθηκε από την Eclipse Comics το 1989. Μια επανέκδοση σε ένα ενιαίο τόμο, κυκλοφόρησε από την Del Rey Books το 2001. Στα Ελληνικά εκδόθηκε απο τις εκδόσεις Αίολος ως ένας τόμος, σε μετάφραση Θωμά Μαστακούρη. Μια ακόμα διασκευή του "Χόμπιτ" για το θέατρο είναι αυτή του Robert Inglis, μια παράσταση με μοναδικό ηθοποιό τον ίδιο. Η ερμηνεία του αυτή οδήγησε στο να του ζητηθεί να αφηγηθεί το συνοπτικό ακουστικό βιβλίο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών για τη Recorded Books το 1990. Το 1991 αφηγήθηκε την, επίσης συνοπτική εκδοχή, του Χόμπιτ. Το 2004 μια εκδοχή της ιστορίας για όπερα γράφτηκε και πρωτοκυκλοφόρησε στον Καναδά, ενώ η επίσημη παρουσίαση του έργου στην Αμερική έγινε στη Sarasota Opera, στη Σαραζότα της Φλόριντα. Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι (The Hobbit: An Unexpected Journey) 14 Δεκεμβρίου 2012 Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή (The Hobbit: The Desolation of Smaug) 13 Δεκεμβρίου 2013 Χόμπιτ: Η Μάχη των Πέντε Στρατών (The Hobbit:The Battle of the Five Armies) 17 Δεκεμβρίου 2014Σε σκηνοθεσία του Πίτερ Τζάκσον και παραγωγή MGM και Warner Bros.. Οι ταινίες γυρίστηκαν ταυτόχρονα και έχουν ήδη κυκλοφορήσει. Το Χόμπιτ έχει αποτελέσει το αντικείμενο διάφορων επιτραπέζιων παιχνιδιών, όπως είναι το "The Lonely Mountain" (1984) και το "The Battle of Five Armies" (1984) καθώς επίσης και το σχεδόν ομώνυμο "The Hobbit Adventure Board game" τα (1997) όλα από την Iron Crown Enterprises. Η Games Workshop κυκλοφόρησε επίσης το επιτραπέζιο πολεμικό παιχνίδι "Battle of Five Armies" (2005) με φιγούρες των 10mm, βασισμένο στους κανόνες του παιχνιδιού Warmaster, της ίδιας εταιρίας. Διάφορα βιντεοπαιχνίδια, επίσημα και ανεπίσημα, έχουν βασιστεί στην ιστορία. Ένα από τα πρώτα ήταν το The Hobbit, βραβευμένο (Golden Joystick Award για Παιχνίδια Στρατηγικής του έτους 1983) παιχνίδι για ηλεκτρονικό υπολογιστή, ανεπτυγμένο το 1982 από την Beam Software και εκδοθέν από τη Melbourne House, συμβατό με τους περισσότερους τότε υπολογιστές, από τους δημοφιλέστερους όπως ήταν ο ZX Spectrum και ο Commodore 64, μέχρι τους πιο άγνωστους, όπως ο Dragon 32 και ο Oric. Μετά από συνεννόηση με τους εκδότες, ένα αντίγραφο του μυθιστορήματος περιλαμβανόταν σε κάθε πώληση παιχνιδιού. Η Sierra Entertainment κυκλοφόρησε το The Hobbit το 2003 για ηλεκτρονικούς υπολογιστές με Windows,καθώς και για PlayStation 2, Xbox, και Nintendo GameCube. Μια παρόμοια έκδοση του παιχνιδιού κυκλοφόρησε και για το Game Boy Advance. Η επίσημη ιστοσελίδα του Τόλκιν συλλογή εξώφυλλων εκδόσεων, 1937 – 2005 Όλες οι Αγγλικές εκδόσεις του Χόμπιτ Όλες οι Ολλανδικές εκδόσεις του Χόμπιτ Χόμπιτ από όλο τον κόσμο - γκαλερί Ιστοσελίδα από φαν του Χόμπιτ Η ιστορία του Χόμπιτ: Ένα απαραίτητο βιβλίο για την επερχόμενη ταινία βασισμένη στο Χόμπιτ	Χόμπιτ ή Εκεί και πάλι πίσω είναι παιδικό μυθιστόρημα φαντασίας του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στις 21 Σεπτεμβρίου 1937 και δέχθηκε μεγάλη επιδοκιμασία. Ενώ μπορεί και να σταθεί ως αυτόνομο μυθιστόρημα, συχνά προωθείται ως το προοίμιο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, του ίδιου συγγραφέα. Βρίσκεται στη λίστα: Βιβλία με περισσότερα από 100 εκατομ. αντίτυπα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF_%CE%A7%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9%CF%84
Σεγκούντα Ντιβιζάο ντε Όνρα 1994–95	Στη διοργάνωση συμμετείχαν 18 ομάδες με την Λέσα ΦΚ να κερδίζει το πρωτάθλημα και μαζί με τις ΣΚ Καμπομαϊορένσε και ΦΚ Φελγκέιρας να προβιβάζονται στην Πριμέιρα Λίγκα. Οι Πορτιμονένσε ΣΚ, Αμόρα ΦΚ και ΣΚΟ Τορεένσε υποβιβάστηκαν στη Σεγκούντα Ντιβιζάο. Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Portugal 1994/95 - RSSSF (Paulo Claro) Portuguese II Liga 1994/1995 - footballzz.co.uk	Η Σεγκούντα Ντιβιζάο ντε Όνρα 1994–95 ήταν η 5η περίοδος της Σεγκούντα Ντιβιζάο ντε Όνρα και η 61η αναγνωρισμένη περίοδος του β΄ επιπέδου ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%B6%CE%AC%CE%BF_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%8C%CE%BD%CF%81%CE%B1_1994%E2%80%9395
Τσάρλι Κριστ	Γεννήθηκε το 1956, στην Αλτούνα (Altoona) της Πενσυλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι Έλληνας τρίτης γενιάς. Ο παππούς του Αδάμ Χριστοδούλου, ήρθε πρόσφυγας στις ΗΠΑ, το 1914 απο την Κύπρο. Μεγάλωσε στο Σεντ Πιτερσμπεργκ της Φλόριντα. Το 1974, αποφοίτησε από το Λύκειο "St. Petersburg High School". Το 1978, έλαβε πτυχίο (BA) από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Φλόριντα στο Ταλαχάσι. Κατόπιν, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Σάμφορντ, στο Μπέρμπιγχαμ της Αλαμπάμα, λαμβάνοντας πτυχίο (JD) το 1981. Από το 1992 έως το 1998, υπηρέτησε ως Μέλος της Γερουσίας της Φλόριντα για την 20η περιφέρεια. Στις εκλογές του 1998, έθεσε υποψηφιότητα για την έδρα της Γερουσία των Ηνωμένων Πολιτειών στη Φλόριντα, τις οποίες έχασε με 26 μονάδες διαφορά, από τον -τότε- ενεργεία Γερουσιαστή. Το 2000, εξελέγη 21ος Επίτροπος Εκπαίδευσης της Φλόριντα, αναλαμβάνοντας την θέση τον Ιανουάριο του 2001. Παρέμεινε έως τον Ιανουάριο του 2003. Στις πολιτειακές εκλογές του 2002, ο Κριστ, εξελέγη 35ος Γενικός Εισαγγελέας της Φλόριντα. Ανέλαβε την θέση του Γενικού Εισαγγελέα τον Ιανουάριο του 2003. Παρέμεινε έως τον Ιανουάριο του 2007. Το 2006, αφού κατάφερε να λάβει το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προκριματικές εκλογές, για την θέση του υποψηφίου Κυβερνήτη της Φλόριντα, κατάφερε να εκλεγεί 44ος Κυβερνήτης της Φλόριντα, με ποσοστό 52,2% έναντι 45,1% του Δημοκρατικού ανθυποψηφίου του, Τζιμ Ντέιβις. Στις 2 Ιανουαρίου 2007, ορκίστηκε 44ος Κυβερνήτης της Φλόριντα. Παρέμεινε στο αξίωμα, έως τις 4 Ιανουαρίου 2011, ανακοινώντας ότι δεν θα έθετε εκ νέου υποψηφιότητα για το αξίωμα του Κυβερνήτη, προκειμένου να θέσει υποψηφιότητα για την έδρα της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών στη Φλόριντα. Υποψηφιότητα για την Γερουσία των ΗΠΑ (2010) Το 2009, ο Τσάρλι Κριστ, ανακοίνωσε πως θα είναι υποψήφιος για την έδρα της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών στη Φλόριντα. Ο ίδιος, έθεσε υποψηφιότητα ως Ανεξάρτητος. Στις εκλογές του 2010, έχασε από τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο -και νυν Γερουσιαστή- Μάρκο Ρούμπιο, καταλαμβάνοντας την δεύτερη θέση, με ποσοστό 29,71%, έναντι 48,89%. Υποψήφιος Κυβερνήτης της Φλόριντα (2014) Αφού το 2012, ο Κριστ, έγινε μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος, το 2013, ανακοίνωσε πως θα είναι υποψήφιος για το αξίωμα του Κυβερνήτη της Φλόριντα στις κυβερνητικές εκλογές του 2014. Το 2014, κατάφερε να κερδίσει το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, για την υποψηφιότητα. Στην γενική εκλογή, έχασε οριακά από τον εν ενεργεία Ρεπουμπλικανό Κυβερνήτη, Ρικ Σκοτ, με ποσοστό 47,1% έναντι 48,1 του Σκοτ. Στις εκλογές του 2016, ο Κριστ, κατάφερε να εκλεγεί Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών για την 13η κογκρεσιακή περιφέρεια της Φλόριντα, κερδίζοντας τον τότε εν ενεργεία Ρεπουμπλικανό Βουλευτή Ντέιβιντ Τζόλι, με ποσοστό 52% έναντι 48% του Τζολί. Επανεξελέγη στην έδρα, το 2018, και το 2020. Υποψηφιότητα για το Κυβερνητικό χρίσμα στη Φλόριντα (2021) Στις 4 Μαΐου 2021, ο Τσάρλι Κριστ, ανακοίνωσε πως θα είναι υποψήφιος με το Δημοκρατικό Κόμμα, για το αξίωμα του Κυβερνήτη της Φλόριντα, στις επερχόμενες εκλογές του 2022, ενάντια στον εν ενεργεία Κυβερνήτη Ρον ντε Σάντις. Από το 1979 έως το 1980, ο Κριστ, ήταν παντρεμένος με την Αμάντα Μόροου με την οποία έλαβε διαζύγιο. Το 2008, παντρεύτηκε την Κάρολ Ρομ, με την οποία έλαβε διαζύγιο το 2017. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Charlie Crist στο Wikimedia Commons	Ο Τσαρλς Τζόζεφ Κριστ τζούνιορ (Charles Joseph "Charlie" Crist, Jr., 24 Ιουλίου 1956), είναι ομογενής Αμερικανός πολιτικός και δικηγόρος, που υπηρέτησε ως Μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών για την 13η εκλογική περιφέρεια της Φλόριντα από το 2017 μέχρι το 2022 όπου και παραιτήθηκε για να είναι ο επίσημος υποψήφιος κυβερνήτης της Φλόριντα, εκλογές στις οποίες έχασε από τον Ρεπουμπλικάνο αντίπαλο του Ρον ντε Σάντις. Είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος.Προηγουμένως, υπηρέτησε ως 44ος Κυβερνήτης της Φλόριντα από το 2007 έως το 2011 και ως 35ος Γενικός Εισαγγελέας της Φλόριντα από το 2003 έως το 2007. Επίσης, υπηρέτησε ως 21ος Επίτροπος Εκπαίδευσης της Φλόριντα από το 2001 έως το 2003, καθώς και ως Μέλος της Γερουσίας της Φλόριντα για την 20η περιφέρεια από το 1992 έως το 1998. Στις 4 Μαΐου 2021, ανακοίνωσε ότι στις κυβερνητικές εκλογές του 2022 στη Φλόριντα, θα είναι υποψήφιος για το αξίωμα του Κυβερνήτη της Φλόριντα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B9_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84
Μπαρτολομέο Κριστόφορι	Ο Κριστόφορι γεννήθηκε στην Πάδοβα, που ανήκε τότε στη Δημοκρατία της Βενετίας. Τίποτα δεν είναι γνωστό για την πρώιμη ζωή του. Λέγεται ότι υπηρέτησε ως μαθητευόμενος στον μεγάλο κατασκευαστή βιολιών Νικολό Αμάτι, με βάση την εμφάνιση σε απογραφή του 1680 ενός «Christofaro Bartolomei» που ζούσε στο σπίτι των Αμάτι στην Κρεμόνα. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Αμερικανός ιστορικός των μουσικών οργάνων Στιούαρτ Πόλενς, αυτό το πρόσωπο δεν μπορεί να ήταν ο Μπαρτολομέο Κριστόφορι, δεδομένου ότι η απογραφή καταγράφει μια ηλικία 13 ετών, ενώ ο Κριστόφορι, σύμφωνα με την εγγραφή της βαπτίσεώς του, θα ήταν 25 ετών τότε. Πιθανώς το πλέον σημαντικό γεγονός στη ζωή του Κριστόφορι υπήρξε το πρώτο από τα οποία έχουμε οποιαδήποτε καταγραφή: το 1688, σε ηλικία 33 ετών, προσλήφθηκε από τον Πρίγκιπα Φερδινάνδο των Μεδίκων στη Φλωρεντία. Ο Φερδινάνδος, λάτρης και προστάτης της μουσικής, ήταν ο γιος και κληρονόμος του Κόζιμο Γ΄, Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης. Η Τοσκάνη ήταν τότε ένα μικρό ανεξάρτητο κράτος. Είναι άγνωστό τι οδήγησε τον Φερδινάνδο να στρατολογήσει τον Κριστόφορι. Ο πρίγκιπας ταξίδεψε στη Βενετία το 1688 για να παρακολουθήσει το Καρναβάλι, οπότε μπορεί να είχε συναντήσει τον Κριστόφορι περνώντας από την Πάδοβα στον δρόμο του. Ο Φερδινάνδος αναζητούσε έναν νέο τεχνικό για να φροντίσει τα πολλά μουσικά του όργανα, καθώς ο προηγούμενος είχε μόλις αποβιώσει. Ωστόσο, φαίνεται πιθανό ότι ήθελε να προσλάβει τον Κριστόφορι όχι μόνο ως τεχνικό του, αλλά ειδικότερα ως καινοτόμο στα μουσικά όργανα. Θα ήταν έκπληξη αν ο Κριστόφορι σε ηλικία 33 ετών δεν είχε ήδη δείξει την εφευρετικότητα για την οποία αργότερα έγινε διάσημος. Οι ενδείξεις (όλες έμμεσες) ότι ο Κριστόφορι μπορεί να είχε προσληφθεί ως εφευρέτης έχει ως εξής. Σύμφωνα με τον Πόλενς, υπήρχαν ήδη αρκετά προσοντούχα άτομα στη Φλωρεντία που θα μπορούσαν να έχουν καταλάβει τη θέση. Ωστόσο, ο Πρίγκιπας τους προσπέρασε και προσέφερε στον Κριστόφορι υψηλότερο μισθό από τον προκάτοχό του. Επιπλέον, ο Πόλενς σημειώνει ότι «περιέργως, [μεταξύ των πολλών λογαριασμών που υπέβαλε ο Κριστόφορι στον εργοδότη του] δεν υπάρχουν αρχεία λογαριασμών που υποβλήθηκαν για τα πιάνα του Κριστόφορι. ... Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο Κριστόφορι αναμενόταν να παραδίδει τους καρπούς των πειραματισμών του στην αυλή του ηγεμόνα.» Τέλος, ο Πρίγκιπας γοητευόταν από τις μηχανές (συγκέντρωσε πάνω από σαράντα ρολόγια, συν μια μεγάλη ποικιλία από περίτεχνα μουσικά όργανα), και έτσι θα ήταν φυσικό να ενδιαφέρεται για την περίπλοκη μηχανική δράση που βρισκόταν στον πυρήνα του έργου του Κριστόφορι στο πιάνο. Στη μοναδική συνέντευξη της ζωής του, την οποία έδωσε στον Ενετό συγγραφέα και τεχνοκριτικό Σιπιόνε Μαφφέι, ο Κριστόφορι είπε το εξής σχετικώς με την αρχική συνομιλία του με τον πρίγκιπα: «Ανέφερα στον πρίγκιπα πως δεν ήθελα να τον ακολουθήσω. Εκείνος απήντησε ότι θα με έκανε να θέλω.»Αυτό υποδηλώνει ότι ο Πρίγκιπας μπορεί να είχε εκτιμήσει ότι ο Κριστόφορι θα ήταν μια σπουδαία πρόσληψη και προσπαθούσε να τον πείσει να αποδεχθεί την προσφορά του, πράγμα επίσης υποστηρικτικό της θεωρίας ότι ο Πρίγκιπας προσπαθούσε να τον προσλάβει ως εφευρέτη. Σε κάθε περίπτωση, ο Κριστόφορι συμφώνησε στον διορισμό του με μισθό 12 σκούδα τον μήνα. Μετακόμισε αρκετά γρήγορα στη Φλωρεντία (Μάιος 1688, ενώ η παραπάνω συζήτησή του έλαβε χώρα τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο), όπου του εκχωρήθηκε ένα σπίτι, επιπλωμένο και με τον κατάλληλο εξοπλισμό, και άρχισε να εργάζεται: Συντηρούσε, κούρδιζε και μετέφερε μουσικά όργανα για λογαριασμό του Φερδινάνδου των Μεδίκων, ενώ παραλλήλως εργαζόταν επάνω στις διάφορες εφευρέσεις του, και επίσης πραγματοποιούσε εργασίες αποκαταστάσεως σε πολύτιμα παλαιά τσέμπαλα. Εκείνη την εποχή, οι Μεγάλοι Δούκες της Τοσκάνης απασχολούσαν ένα μεγάλο προσωπικό περίπου 100 τεχνιτών, οι οποίοι εργάζονταν στην Galleria dei Lavori του Ουφίτσι. Ο αρχικός χώρος εργασίας του Κριστόφορι ήταν πιθανότατα αυτός, κάτι που δεν τον ευχαριστούσε. Αργότερα είπε στον Maffei: «Ήταν δύσκολο για μένα να πρέπει να πηγαίνω στη μεγάλη αίθουσα με όλο αυτόν τον θόρυβο»Τελικώς ο Κριστόφορι απέκτησε το δικό του εργαστήριο, κρατώντας συνήθως έναν ή δύο βοηθούς να εργάζονται για λογαριασμό του. Κατά τα υπόλοιπα χρόνια του 17ου αιώνα, ο Κριστόφορι εφηύρε δύο πληκτροφόρα όργανα πριν ξεκινήσει να εργάζεται στο πιάνο. Αυτά τα όργανα τεκμηριώνονται σε απογραφή του 1700, ανάμεσα στα πολλά όργανα που διατηρούσε ο πρίγκιπας Φερδινάνδος. Ο Στιούαρτ Πόλενς εικάζει ότι αυτή η απογραφή ετοιμάστηκε από έναν μουσικό της αυλής, τον Τζοβάννι Φούγκα, που μπορεί να το αναφέρει ως δικό του σε μια επιστολή του 1716. Το πρώτο όργανο είναι το σπινετόνε, μια μεγάλη εκδοχή του σπινέτου (συνεπτυγμένου τσέμπαλου, στο οποίο οι χορδές είναι κεκλιμένες για εξοικονόμηση χώρου). Αυτό το όργανο μπορεί να είχε σκοπό να χωράει σε έναν μικρό χώρο ορχήστρας για θεατρικές/οπερατικές παραστάσεις, ενώ ταυτοχρόνως θα είχε δυνατότερο ήχο. Η άλλη εφεύρεση του Κριστόφορι (1690) ήταν το εξαιρετικά καινοτόμο «οβάλ σπινέτο», ένα είδος βιργιναλίου που είχε τις μεγαλύτερες χορδές στη μέση. Ο Κριστόφορι δημιούργησε επίσης όργανα υπαρχόντων τύπων, τεκμηριωμένα στην ίδια απογραφή του 1700: ένα «κλαβικιθάριο» (clavicytherium), δηλαδή ένα όρθιο τσέμπαλο, και δύο τσέμπαλα της τυπικής ιταλικής διατάξεως. Το ένα από αυτά έχει ασυνήθιστο περίβλημα, κατασκευασμένο από έβενο. Επί αρκετό καιρό θεωρείτο ότι η πρώτη αναφορά στο πιάνο είναι από ένα ημερολόγιο του Φραντσέσκο Μαννούτσι, ενός μουσικού της αυλής των Μεδίκων, που δείχνει ότι ο Κριστόφορι είχε ήδη δουλέψει στο πιάνο από το 1698. Ωστόσο, αμφισβητείται στις ημέρες μας η αυθεντικότητα αυτού του εγγράφου. Η πρώτη σαφής απόδειξη για το πιάνο προέρχεται από την απογραφή του 1700 των Μεδίκων, που αναφέρεται στην προηγούμενη υποενότητα. Η καταχώρηση σε αυτή την απογραφή για το πιάνο του Κριστόφορι ξεκινά ως εξής: Un Arpicembalo di Bartolomeo Cristofori di nuova inventione, che fa 'il piano, e il forte, a due registri Principali unisoni, con fondo di cipresso senza rosa ... (τα έντονα γράμματα πρόσθετα)δηλαδή: `Ενα «αρποτσέμπαλο» του Μπαρτολομέο Κριστόφορι, νέα εφεύρεση που παράγει ήχο σιγανό ή δυνατό, με δύο κύριες σειρές χορδών σε ενιαίο χώρο, με ηχείο από [ξύλο] κυπαρίσσι χωρίς τριαντάφυλλο...Ο όρος «αρποτσέμπαλο», δεν ήταν οικείος γενικώς εκείνη την εποχή. Ο Έντουαρντ Γκουντ συμπεραίνει ότι έτσι επιθυμούσε ο ίδιος ο Κριστόφορι να ονομασθεί το όργανο που είχε επινοήσει. Ωστόσο η σημερινή μας λέξη για αυτό, σε πολλές γλώσσες, είναι το αποτέλεσμα μιας βαθμιαίας συντομεύσεως με την πάροδο των ετών της ιταλικής φράσεως που επισημαίνεται εδώ με έντονα γράμματα. Η απογραφή των Μεδίκων δίνει στη συνέχεια μια περιγραφή του οργάνου με αρκετή λεπτομέρεια. Το ηχητικό εύρος αυτού του (σήμερα χαμένου) δείγματος ήταν 4 οκτάβες, από το ντο στο ντο″″′ (συμβολισμός Helmholtz), σύνηθες (αν και λίγο μικρό) εύρος για τα τσέμπαλα της εποχής. Ακόμα ένα τεκμήριο σχετικώς με το πρώτο πιάνο είναι μια σημείωση στο περιθώριο ενός αντίγραφου του βιβλίου Le Istitutioni harmoniche του Τζοζέφφο Τσαρλίνο. Τη σημείωση αυτή την έγραψε ένας από τους μουσικούς της αυλής των Μεδίκων, ο Φεντερίγκο Μετσόλι (Federigo Meccoli), και αναφέρει τα εξής: Αυτοί είναι οι τρόποι με τους οποίους είναι δυνατόν να παιχθεί το Arpicimbalo del piano e forte, που εφευρέθηκε από τον μαστρο-Μπαρτολομέο Κριστοφάνι [sic] της Πάδοβας το έτος 1700, κατασκευαστή τσέμπαλων του Γαληνότατου Μέγα Πρίγκιπα Φερδινάνδου της Τοσκάνης.Σύμφωνα με τον Μαφφέι, μέχρι το 1711 ο Κριστόφορι είχε κατασκευάσει τρία πιάνα. Οι Μέδικοι είχαν δωρίσει το ένα στον Καρδινάλιο Οττομπόνι στη Ρώμη, ενώ τα άλλα δύο πωλήθηκαν στη Φλωρεντία. Ο προστάτης του Κριστόφορι, πρίγκιπας Φερδινάνδος, πέθανε σε ηλικία μόλις 50 ετών, το 1713. Υπάρχουν στοιχεία ότι ο Κριστόφορι συνέχισε να εργάζεται για λογαριασμό των Μεδίκων, που είχε τώρα επικεφαλής τον πατέρα του πρίγκιπα, Κοζίμο Γ΄. Συγκεκριμένα, μια απογραφή το 1716 της συλλογής μουσικών οργάνων είναι υπογεγραμμένη από τον «Bartolommeo Cristofori Custode», υποδεικνύοντας ότι στον Κριστόφορι είχε δοθεί ο τίτλος του θεματοφύλακα της συλλογής. Το 1726 ζωγραφίστηκε το μόνο γνωστό πορτρέτο του Κριστόφορι. Απεικονίζει τον εφευρέτη να στέκεται υπερήφανα δίπλα σε (σχεδόν σίγουρα) ένα πιάνο. Στο αριστερό του χέρι είναι ένα κομμάτι χαρτί, που πιστεύεται ότι περιέχει ένα διάγραμμα του μηχανισμού του πιάνου. Το πορτρέτο καταστράφηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και σώζονται μόνο φωτογραφίες του. Στις αρχές του 18ου αιώνα η ευημερία των πριγκίπων των Μεδίκων μειώθηκε, και όπως πολλοί άλλοι τεχνίτες που εργάσθηκαν για τους Μεδίκους, ο Κριστόφορι άρχισε να πωλεί τα μουσικά του όργανα σε άλλους. Ο βασιλιάς της Πορτογαλίας αγόρασε τουλάχιστον ένα από αυτά. Ο Κριστόφορι συνέχισε να κατασκευάζει πιάνα μέχρι το τέλος της ζωής του, βελτιώνοντας συνεχώς την εφεύρεσή του. Στα ανώτερα του χρόνια, είχε βοηθό τον Τζοβάννι Φερρίνι, ο οποίος αργότερα είχε τη δική του διακεκριμένη σταδιοδρομία, συνεχίζοντας την παράδοση του αφεντικού του. Υπάρχουν αβέβαιες ενδείξεις ότι υπήρχε και ένας άλλος βοηθός, ο Π. Ντομένικο Νταλ Μέλα, ο οποίος το 1739, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατο του Κριστόφορι, κατασκεύασε το πρώτο όρθιο πιάνο. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κριστόφορι έγραψε δύο διαθήκες. Η πρώτη, με ημερομηνία 24 Ιανουαρίου 1729, κληροδοτούσε όλα τα εργαλεία του στον Τζοβάννι Φερρίνι. Η δεύτερη διαθήκη, με ημερομηνία 23 Μαρτίου του ίδιου έτους, αλλάζει ουσιαστικά την πρώτη, αφήνοντας σχεδόν όλα τα υπάρχοντά του στις «αδελφές Dal Mela ... σε ανταπόδοση για τη συνεχιζόμενη βοήθεια που του προσέφεραν κατά τη διάρκεια των ασθενειών και των ατυχημάτων του, καθώς και στο όνομα της φιλανθρωπίας». Αυτό άφηνε μόνο το μικρό ποσό των πέντε σκούδων στον Φερρίνι. Ο Πόλενς σημειώνει περαιτέρω στοιχεία από τη διαθήκη ότι αυτό δεν αντικατόπτριζε κάποια ρήξη μεταξύ του Κριστόφορι και του Φερρίνι, αλλά απλώς και μόνο την ηθική υποχρέωση του Κριστόφορι προς αυτούς που τον φρόντισαν. Ο εφευρέτης πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1731, σε ηλικία 75 ετών. Ο συνολικός αριθμός πιάνων που κατασκεύασε τον Κριστόφορι είναι άγνωστος. Μόνο τρία από αυτά σώζονται σήμερα, χρονολογούμενα όλα από τη δεκαετία 1720-1730: Ένα πιάνο του 1720 βρίσκεται σήμερα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Μεταγενέστεροι κατασκευαστές έχουν τροποποιήσει σημαντικά αυτό το όργανο: το ηχείο αντικαταστάθηκε το 1938 και το εύρος (54 νότες) μετατοπίστηκε κατά περίπου μισή οκτάβα. Αν και αυτό το πιάνο μπορεί να παιχθεί, σύμφωνα με τον κατασκευαστή πιάνων Denzil Wraight «η αρχική του κατάσταση ... έχει χαθεί ανεπανόρθωτα» και δεν μπορεί να δείξει πώς ακουγόταν όταν ήταν καινούργιο.Ένα πιάνο του 1722 βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Μουσικών Οργάνων στη Ρώμη . Αυτό διαθέτει εύρος 4 οκτάβες, αλλά έχει υποστεί ζημιά από σκουλήκια και δεν μπορεί να παιχθεί.Το τρίτο, κατασκευής 1726, εκτίθεται στο Μουσείο Μουσικών Οργάνων του Πανεπιστημίου της Λειψίας. Διαθέτει επίσης εύρος 4 οκτάβες. Αυτό το όργανο δεν παίζει προς το παρόν, αν και στο παρελθόν έγιναν ηχογραφήσεις.Και τα τρία σωζόμενα όργανα φέρουν ουσιαστικά την ίδια λατινική επιγραφή: «BARTHOLOMAEVS DE CHRISTOPHORIS PATAVINUS INVENTOR FACIEBAT FLORENTIAE [ημερομηνία]», όπου η ημερομηνία αποδίδεται με λατινικούς αριθμούς. Η επιγραφή μεταφράζεται ως: «Ο Βαρθολομαίος Κριστόφορι της Πάδοβας, εφευρέτης, κατασκεύασε [αυτό] στη Φλωρεντία στις [ημερομηνία].» Το πιάνο όπως αναπτύχθηκε από τον Κριστόφορι τη δεκαετία του 1720, είχε πλέον όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου οργάνου. Διέφερε ως προς την πολύ ελαφρά κατασκευή, χωρίς μεταλλικό πλαίσιο. Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσε να παραγάγει έναν ιδιαίτερα δυνατό ήχο. Αυτό συνέχισε να είναι ο κανόνας για τα πιάνα μέχρι περίπου το 1820, οπότε εισάχθηκε για πρώτη φορά το σιδερένιο πλαίσιο. Σύμφωνα με τον Wraight, δεν είναι εύκολο να προσδιορίσουμε το πώς ακούγονταν τα πιάνα του Κριστόφορι, καθώς τα όργανα που σώζονται (βλέπε παραπάνω) είτε είναι πολύ φθαρμένα για να παιχθούν, είτε έχουν τροποποιηθεί εκτενώς και ανεπανόρθωτα σε μεταγενέστερες «αποκαταστάσεις» τους. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί σύγχρονοι κατασκευαστές έχουν δημιουργήσει ακριβή αντίγραφα των πιάνων του Κριστόφορι, και η συλλογική τους εμπειρία, και ιδίως οι ηχογραφήσεις που έγιναν με αυτά τα όργανα, δημιούργησαν μια αναδυόμενη άποψη σχετικώς με τον ήχο του πιάνου Κριστόφορι. Ο ήχος των αντιγράφων του Κριστόφορι είναι εξίσου κοντά στο τσέμπαλο, όσο και στο σύγχρονο πιάνο. Αυτό πρέπει να αναμένεται, δεδομένου ότι η κατασκευή των κιβωτίων τους και οι χορδές είναι πολύ πιο κοντά στο τσέμπαλο, παρά στο πιάνο. Η έναρξη του ήχου της κάθε νότας δεν είναι τόσο κοφτά καθορισμένη όσο σε ένα τσέμπαλο και η απόκριση του οργάνου στο διαφορετικό άγγιγμα του πιανίστα είναι σαφώς αντιληπτή. Η γνώση του τρόπου με τον οποίο έγινε δεκτή αρχικώς η εφεύρεση του Κριστόφορι προέρχεται εν μέρει από το άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1711 από τον Σιπιόνε Μαφφέι, μια λογοτεχνική προσωπικότητα με επιρροή, στο Giornale de'letterati d'Italia της Βενετίας. Ο Μαφφέι γράφει ότι «ορισμένοι επαγγελματίες δεν έχουν δώσει σε αυτή την εφεύρεση όλο τον έπαινο που της αξίζει», και μετά γράφει ότι ο ήχος του θεωρήθηκε ότι ήταν υπερβολικά «μαλακός» και «θαμπός». Ο Κριστόφορι δεν μπόρεσε να δώσει στο όργανό του τόσο δυνατό ήχο, όσο το ανταγωνιστικό τσέμπαλο. Ωστόσο, ο ίδιος ο Μαφφέι είχε ενθουσιαστεί με το πιάνο, και το όργανο σταδιακά αύξησε τη δημοτικότητά του, μερικώς εξαιτίας των προσπαθειών του Μαφφέι. Μια αιτία για την οποία το πιάνο εξαπλώθηκε αργά στην αρχή ήταν ότι ήταν πολύ ακριβό στην κατασκευή του, και έτσι αγοραζόταν μόνο από την αριστοκρατία και λίγους πλούσιους ιδιώτες. Η τελική επιτυχία της εφευρέσεως του Κριστόφορι σημειώθηκε μόνο στη δεκαετία 1760-1770, όταν η εφεύρεση φθηνότερων «τετραγωνικών» πιάνων, μαζί με μια μεγαλύτερη γενικά ευημερία, επέτρεψε σε πολλούς ανθρώπους να αποκτήσουν ένα. Fabbri, M. (1964): «Nuova luce sull'attività fiorentina di Giacomo Antonio Perti, Bartolomeo Cristofori e Giorgio Federico Haendel Valore storico e critico di una Memoria di Francesco M Mannucci», Chigiana, σσ. 143-190 [η πηγή του σήμερα αμφισβητούμενου ημερολογίου Mannucci] A. Furnari & C. Vitali (1991): «Handels Italienreise neue Dokumente, Hypothesen und Interpretationen», Gottingen Handel-Beitrage, εκδ. Kassel Gai, Vinicio: «Gli strumenti musical della orte Medicea e il Museo del Conservatorio 'Luigi Cherubini' di Firenze» (= «Τα μουσικά όργανα της αυλής των Μεδίκων και το μουσείο του Ωδείου Λ. Κερουμπίνι στη Φλωρεντία»), Φλωρεντία 1969, σσ. 6-22 Good, Edward (2005): «What did Cristofori call his invention?», Early Music, τόμος 33.1, σσ. 95-97 Hubbard, Frank (1967): Three Centuries of Harpsichord Making, Harvard University Press, ISBN 0-674-88845-6 Kottick, Edward (2003): A history of the harpsichord, Indiana University Press, ISBN 978-0-253-34166-2 Kottick, Edward & George Lucktenberg (1997): Early Keyboard Instruments in European Museums, Indiana University Press Montenari, Giuliana (1991): «Bartolomeo Cristofori: A list and historical survey of instruments», Early Music, Αύγουστος 1991 O'Brian, Michael: «Bartolomeo Cristofori», λήμμα στο New Grove Dictionary of Music and Musicians Pollens, Stewart (1995): The Early Pianoforte, Cambridge University Press Parakilas, James Piano Roles: Three Hundred Years of Life with the Piano, Yale University Press, 1999, ISBN 0-300-08055-7 Restle, Conny: Bartolomeo Cristofori und die Anfänge des Hammerclaviers, Editio Maris, Μόναχο 1991 Το λήμμα «Pianoforte» στο New Grove Dictionary of Music and Musicians Schwarz, Kerstin (2002): «Bartolomeo Cristofori. Hammerflügel und Cembali im Vergleich», στο Scripta Artium. Schriftenreihe zur Kunst- und Kulturgeschichte der Universität Leipzig, τόμος 2, σσ. 23-68 Wraight, Denzil (2006): «Recent approaches in understanding Cristofori's fortepiano», Early Music, τόμος 34, σσ. 635-644 Ιστοσελίδα του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης για το πιάνο του Cristofori Το Museo Nazionale degli Strumenti Musicali στη Ρώμη Ακούστε ένα αντίγραφο πιάνου του Κριστόφορι. O'Brien, Grant (2003): «Bartolomeo Cristofori/Giovanni Ferrini as restorers and re-builders. A 'Neapolitan' connection in two Italian harpsichords in Britain.» Wraight, Denzil: «A Florentine Piano c. 1730 for Early Piano Music», online στο Denzilwraight.com	Ο Μπαρτολομέο Κριστόφορι ντι Φραντσέσκο (Bartolomeo Cristofori di Francesco, 4 Μαΐου 1655 – 27 Ιανουαρίου 1731) ήταν Ιταλός κατασκευαστής μουσικών οργάνων, πολύ γνωστός ως ο εφευρέτης του πιάνου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BF_%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B9
Γενικές εκλογές των Νήσων Σολομώντα (2019)	Τα 50 μέλη του Εθνικού Κοινοβουλίου εξελέγησαν σε μονοεδρικές περιφέρειες με τη χρήση του πλειοψηφικού συστήματος.Οι ψηφοφόροι έπρεπε να είναι τουλάχιστον 18 ετών και να έχουν υπηκοότητα από τις Νήσους του Σολομώντα. Οι κάτοικοι των υπεράκτιων περιοχών δεν θα μπορούσαν να ψηφίσουν, ενώ δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και τα άτομα που τυχόν παραβίαζαν τον εκλογικό νόμο, κηρύσσονταν ανίκανα ή ήταν φυλακισμένα επί περισσότερους από 6 μήνες ή ήταν καταδικασμένα σε θάνατο. Συνολικά 359.690 κάτοικοι των Νήσων του Σολομώντα ήταν εγγεγραμμένοι να ψηφίσουν στις εκλογές, αυξημένοι κατά 72.000 σε σύγκριση με τις εκλογές του 2014.Οι υποψήφιοι έπρεπε να είναι τουλάχιστον 21 ετών και να κατοικούν στην περιφέρεια στην οποία κατέρχονταν. Δεν μπορούσε να είναι κάποιος υποψήφιος σε περίπτωση διπλής υπηκοότητας, αν ήταν παράγοντες ή μέλη της Εκλογικής Επιτροπής, είχαν χρεοκοπήσει, ήταν στη φυλακή για περισσότερους από έξι μήνες ή βρίσκονταν υπό θανατική καταδίκη. Υπήρχαν αναφορές ότι οι ψηφοφόροι αντιμετώπισαν παρατυπίες στα εκλογικά τμήματα, όπως ονόματα που έλειπα από τους υποψηφίους.Φόβοι για βία μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων είχαν ως αποτέλεσμα οι αξιωματικοί της αστυνομίας να είναι σε επιφυλακή όσο γινόταν η ανακοίνωση των ποσοστών.Οι αυστραλιανές και οι νεοζηλανδικές αμυντικές δυνάμεις συνέδραμαν με γύρω στα 300 άτομα προσωπικό και με 6 ελικόπτερα υποστήριξης. Οι εκλογές εποπτεύτηκαν από αυστραλούς και νεοζηλανδούς παρατηρητές.	Γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις Νήσους του Σολομώντα στις 3 Απριλίου 2019. Ήταν οι πρώτες γενικές εκλογές από την Περιφερειακή Αποστολή Βοήθειας προς τα Νησιά του Σολομώντα (RAMSI), η οποία ολοκληρώθηκε το 2017. Στις 24 Απριλίου 2019 ο Μανασέ Σογκαβάρε εξελέγη από το 11ο Εθνικό Κοινοβούλιο ως πρωθυπουργός.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9D%CE%AE%CF%83%CF%89%CE%BD_%CE%A3%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1_(2019)
Ρόζα Λιν	Η Κοστάντγιαν γεννήθηκε στο Βαναντζόρ της Βόρειας Αρμενίας και έζησε στις Ηνωμένες Πολιτείες για ένα χρόνο. Άρχισε να παίζει πιάνο σε ηλικία έξι ετών και σε ηλικία 11 έως 12 ετών άρχισε να γράφει τραγούδια. Η Κοστάντγιαν ασχολείται επίσης πολύ με τη συγγραφή και την παραγωγή της δικής της μουσικής. Το 2013 συμμετείχε στην εθνική επιλογή της Αρμενίας για τον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision με το τραγούδι "Gitem".Η Rosa Linn ξεκίνησε την επαγγελματική της μουσική σταδιοδρομία μετά την υπογραφή ενός συμβόλαιου ηχογράφησης με τη δισκογραφική εταιρεία Nvak Collective με έδρα τις ΗΠΑ, που ιδρύθηκε από τους Άλεξ Σαλιμπιάν και Ταμάρ Καπρελιάν. Τον Σεπτέμβριο του 2021, η Rosa Linn κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της single "King" σε συνεργασία με την Αμερικανίδα τραγουδίστρια Kiiara. Έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο του τραγουδιού κατά τη διάρκεια της πρωινής εκπομπής στη Δημόσια Τηλεόραση της Αρμενίας (AMPTV) τον Νοέμβριο του 2021. Τον Φεβρουάριο του 2022, η Rosa Linn φημολογήθηκε ότι θα εκπροσωπούσε την Αρμενία στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2022 στο Τορίνο της Ιταλίας. Στις 11 Μαρτίου, ανακοινώθηκε ως εκπρόσωπος των Αρμενίων από το AMPTV. Η συμμετοχή της στην Eurovision, με τίτλο "Snap", κυκλοφόρησε στις 19 Μαρτίου μαζί με το μουσικό της βίντεο. Το τραγούδι γράφτηκε από τη Rosa Linn μαζί με τους Ταμάρ Καπρελιάν, Λαρζ Πριντσιπάτο, Ζερεμί Ντουσουλέ, Άλι Κριστάλ και Κόρτνεϊ Χάρελ. Η Rosa Linn ερμήνευσε το "Snap" στις 10 Μαΐου κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιτελικού του διαγωνισμού και προκρίθηκε στον τελικό. Ερμήνευσε το τραγούδι για άλλη μια φορά στον τελικό στις 14 Μαΐου και κατέλαβε την 20η θέση.Μετά τον διαγωνισμό, το "Snap" έγινε viral στο TikTok και μπήκε στα εθνικά τσαρτ πολλών χωρών. φτάνοντας στην κορυφή των charts στην περιοχή της Φλάνδρας του Βελγίου και στην πρώτη δεκάδα στην Αυστρία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία και την Ελβετία. Τον Αύγουστο του 2022, υπέγραψε συμβόλαιο με την Columbia Records. Τον Οκτώβριο του 2022, η Linn επιβεβαιώθηκε ότι ήταν η τελετή έναρξης για τον Εντ Σίραν στο βορειοαμερικανικό σκέλος της Περιοδείας +–=÷x μεταξύ Ιουνίου και Ιουλίου 2023. Τον ίδιο μήνα, κυκλοφόρησε ένα νέο μουσικό βίντεο για το "Snap", που γυρίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ένα συνεργατικό σινγκλ με τίτλο "WDIA (Would Do It Again)" με τον Ολλανδό τραγουδιστή Ντάνκαν Λόρενς. Στις 31 Οκτωβρίου, έκανε το αμερικανικό τηλεοπτικό ντεμπούτο της στο The Late Late Show με τον Τζέιμς Κόρντεν, όπου ερμήνευσε το "Snap" με διασκευή από μουσικούς χρησιμοποιώντας αρμενικά παραδοσιακά όργανα. Rosa Linn στο AllMusic Δισκογραφία Rosa Linn στο Discogs	Η Ρόζα Κοστάντγιαν (στα Αρμενικά: Ռոզա Կոստանդյան, γεννημένη στις 20 Μαΐου 2000), γνωστή επαγγελματικά ως Rosa Linn (στα Ελληνικά: Ρόζα Λιν, στα Αρμενικά: Ռոզա Լին), είναι Αρμένια τραγουδίστρια-τραγουδοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα της υπογράφοντας από την Nvak Collective και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της single "King" με την Kiiara το 2021. Το 2022, η Linn εκπροσώπησε τη χώρα της στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2022 στο Τορίνο της Ιταλίας με το τραγούδι "Snap" και τερμάτισε στην 20η θέση θέση. Μετά τον διαγωνισμό, το τραγούδι έγινε viral στο TikTok και μπήκε στα charts παγκοσμίως, κερδίζοντας της ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με την Columbia Records.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%8C%CE%B6%CE%B1_%CE%9B%CE%B9%CE%BD
Αρχαιολογικό Μουσείο Αρχαίας Κορίνθου	Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Στιούαρτ Τόμσον και κατασκευάστηκε από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, με μια γενναιόδωρη δωρεά της Άντα Σμολ Μουρ. Ο σχεδιασμός του μουσείου από τον Τόμσον προήλθε από το αρχιτεκτονικό μοντέλο της «σχολής του Σικάγο». Το 1951, το δυτικό τμήμα του κτιρίου επεκτάθηκε, επιτρέποντας στον χώρο εντός του μουσείου να οργανωθεί γύρω από δύο αίθρια. Μεταξύ 2007-2008 πραγματοποιήθηκαν ανακαινίσεις ως αποτέλεσμα του 3ου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης (ΚΠΣ). Έγιναν βελτιώσεις σε δύο στοές που αποτελούνταν από τις προϊστορικές συλλογές και τα ευρήματα από το Ιερό του Ασκληπιού. Το 2015, οι ανατολικές και νότιες περιοχές του μουσείου περιείχαν πλέον νέα έργα μεγάλης κλίμακας. Το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς (ΕΣΠΑ) 2007-2013 μπόρεσε να βοηθήσει στη χρηματοδότηση ενός νέου εκθεσιακού έργου στις ανακαινισμένες ανατολικές και νότιες περιοχές του κτιρίου, αποτελούμενο από έργα από τη Γεωμετρική Περίοδο μέχρι την κατεδάφισή του από τους Ρωμαίους το 146. Οι πρώτες ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κορίνθου ξεκίνησαν το 1896 και έκτοτε συνεχίζονται.Ο Ναός του Απόλλωνα, ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Αρχαίας Κορίνθου χτίστηκε περίπου το 540 π.Χ.. Λειτουργώντας ως έμβλημα της Κορίνθου, αυτό το μνημείο κυριάρχησε στην Αρχαία Κόρινθο, αντανακλώντας την ανάπτυξη και την ακμή της. Περαιτέρω έρευνες ανακάλυψαν τα ερείπια προέρχονται από την Πρώιμη Νεολιθική περίοδο (6500-5750 π.Χ.) έως την πρώιμη σύγχρονη εποχή. Άλλες βασικές πτυχές του αρχαιολογικού χώρου της Αρχαίας Κορίνθου περιλαμβάνουν: Οδός Λεχαιών Βασιλική Κρήνη Πειρήνη Στοά Αγορά Ωδείο Άλλοι ναοί Θέατρο Γύρω καταστήματαΤα ευρήματα των αρχαιολογικών εργασιών στον χώρο περικλείονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αρχαίας Κορίνθου. Αυτό περιλαμβάνει το Ιερό Δήμητρας και Κόρης στις πλαγιές του Ακροκορίνθου, στη συνοικία των αγγειοπλαστών, στις τοποθεσίες του Ιερού του Ασκληπιού και της Βασιλικής της Κενχρέας Πύλης. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Αρχαίας Κορίνθου περιέχει μια εκτενή συλλογή αντικειμένων που βρέθηκαν αρχικά στην Αρχαία Κόρινθο. Τα αρχαιολογικά ευρήματα που εκτίθενται στις εκθέσεις μεταφέρουν την ιστορία διαφόρων ειδών γλυπτών και επιγραφών από διαφορετικές χρονικές περιόδους και ευρήματα. Η έκθεση «Κόρινθος κατά τους Προϊστορικούς χρόνους», περιέχει ευρήματα που προέρχονται από την περιοχή της Αρχαίας Κορίνθου, τον λόφο Κοράκου και τη θέση Ζυγουριές. Αυτά τα ευρήματα περιλαμβάνουν διάφορα αγγεία και λατρευτικά ειδώλια, που αποτελούν φυσική απόδειξη της έντονης δραστηριότητας και εγκατάστασης που σημειώθηκε σε αυτές τις περιοχές κατά την προϊστορική περίοδο. Η έκθεση «Κόρινθος, μια ισχυρή πόλη-κράτος», περιέχει ευρήματα με καταγωγή από τη Γεωμετρική, Αρχαϊκή, Κλασική και Ελληνιστική Πόλη της Κορίνθου. Η έκθεση αποτελείται από δύο μέρη: Το πρώτο μέρος περιέχει τους δίδυμους Κούρους, που κατασχέθηκαν από διακινητές αρχαιοτήτων στην Κλένια Κορινθίας. Αποτελείται επίσης από ευρήματα από το νεκροταφείο της Τενέας, μαζί με αντικείμενα από σημαντικούς οικισμούς και ιερά της πόλης-κράτους. Το δεύτερο μέρος της έκθεσης περιλαμβάνει αντικείμενα και οπτικοακουστικό υλικό που αποδίδουν τον ιδιαίτερο πολιτιστικό χαρακτήρα της Κορίνθου. Αυτά τα αντικείμενα παρέχουν μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση της εμπορικής δραστηριότητας της Κορίνθου, των καλλιτεχνικών επιτευγμάτων, της οικιακής ζωής, των λατρευτικών δοξασιών, των ταφικών πρακτικών και των στρατιωτικών εκδηλώσεων, όλες σημαντικές πτυχές που καθιέρωσαν τα θεμέλια αυτής της ελληνικής πόλης.Μετά το 2012, η έκθεση γνώρισε ανακατασκευή ειδικά στο ανατολικό και νότιο τμήμα του μουσείου και στη συνέχεια έγινε προσβάσιμη στο κοινό το 2016. Η έκθεση «Κόρινθος, μια ρωμαϊκή αποικία», περιέχει ευρήματα που βρίσκονται στη ρωμαϊκή, βυζαντινή και φραγκική πόλη. Άλλα αντικείμενα που εκτίθενται περιλαμβάνουν ορισμένα αντικείμενα που κλάπηκαν από το μουσείο το 1990, αλλά επιστράφηκαν το 2001. Πολυάριθμα γλυπτά και ενδιαφέροντα ψηφιδωτά που βρέθηκαν σε ρωμαϊκές βίλες της Colonia Laus Lulia Corinthiensis παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση. Υπάρχουν και άλλα μοναδικά αντικείμενα, τα περισσότερα από τα οποία αποτελούνται από εφυαλωμένα πιάτα που προέρχονται από τη βυζαντινή εποχή της πόλης, καθώς και από τη Φραγκοκρατία. Το «Κόρινθος, μια ρωμαϊκή αποικία», περιλαμβάνει ένα τμήμα της έκθεσης με το όνομα «Επιστροφή στην πατρίδα». Εκτίθενται 274 αρχαία αντικείμενα που είχαν επαναπατριστεί, τα οποία είχαν κλαπεί προηγουμένως το 1990 και μια δεκαετία αργότερα εντοπίστηκαν στις ΗΠΑ. Η έκθεση με τίτλο «Ασκληπιείο, το ιαματικό ιερό», περιέχει ευρήματα από το Ιερό του Ασκληπιού και το παλαιοχριστιανικό νεκροταφείο. Η έκθεση περιλαμβάνει μοναδικά ευρήματα από το ιερό του Ασκληπιού στην Αρχαία Κόρινθο. Τα περισσότερα από αυτά τα τεχνουργήματα ήταν πήλινες προσφορές σε σχήμα ανθρώπινου σώματος, καθώς και βυζαντινές επιτύμβιες στήλες από το παλαιοχριστιανικό νεκροταφείο της Κορίνθου. Η έκθεση περιλαμβάνει μια συλλογή από αγάλματα, γλυπτά, ελληνικές και λατινικές επιγραφές, καθώς και ευρήματα που χρησιμεύουν ως απόδειξη της παρουσίας της Ιουδαϊκής κοινότητας στη ρωμαϊκή πόλη. Μυκηναϊκός κρατήρας - Μεγάλος αμφοροειδής κρατήρας με λεπτομέρεια σκηνής άρματος. Το τεχνούργημα προέρχεται από την περιοχή της Ιουλιανής Βασιλικής. Βρίσκεται στην έκθεση «Κόρινθος κατά τους προϊστορικούς χρόνους» Ψηφιδωτό δάπεδο από ρωμαϊκή βίλα - Ψηφιδωτό δάπεδο διακοσμημένο με το κεφάλι του Διονύσου, πλαισιωμένο από στολίδια. Αρχαιολογικό αντικείμενο που προέρχεται από ρωμαϊκή έπαυλη και χρονολογείται περίπου στον 2ο αιώνα μ.Χ. Προαστιακός Σιδηρόδρομος - Το μουσείο είναι προσβάσιμο με μεταφορά μέσω του Δικτύου του Προαστιακού Σιδηροδρόμου Αθήνας, με διαδρομή επιβίβασης στο Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών στο Κιάτο, Σιδηροδρομικός Σταθμός Κορίνθου Υπεραστικό Λεωφορείο - Η πόλη της Κορίνθου διαθέτει αποτελεσματικές υπηρεσίες υπεραστικών λεωφορείων, με συχνά δρομολόγια λεωφορείων από την πόλη απευθείας στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κορίνθου Αυτοκίνητο - Παράκαμψη μπορεί να γίνει μέσω της Εθνικής Οδού Κορίνθου - Πατρών στην Αρχαία Κόρινθο με κατεύθυνση προς Πάτρα (κόμβος Αρχαίας Κορίνθου) Χώρος στάθμευσης - Κοντινός χώρος στάθμευσης για αυτοκίνητα και λεωφορεία	Το Αρχαιολογικό Μουσείο Αρχαίας Κορίνθου είναι μουσείο που βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Κορίνθου στην Ελλάδα. Κατασκευάστηκε μεταξύ 1931-1932, με σκοπό την προβολή των πολυάριθμων αρχαιολογικών ανασκαφών. Υπάγεται στη δικαιοδοσία της 37ης Εφορείας της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%85
Howlin' Wolf	Ο Howlin' Wolf γεννήθηκε ως Τσέστερ Άρθουρ Μπαρνέτ στις 10 Ιουνίου 1910 στο White Station του Μισσισσιππί. Οι γονείς του ήταν ο Λίον Μπαρνέτ και η Γκέρντρουντ Τζόουνς και του έδωσαν το όνομα του από τον Τσέστερ Άρθουρ, 21ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.Το προσωνύμιο Wolf (μτφ. Λύκος) του το έδωσε ο παππούς του, ο οποίος του έλεγε ότι αν η συμπεριφορά του ήταν ανάρμοστη, "ο λύκος θα ερχόταν να τον πάρει" και γι' αυτό το λόγο όταν ξεπερνούσε τα όρια μιμούνταν το ουρλιαχτό του λύκου.Ο Wolf είχε σαν μουσικό πρότυπο, κατά τα νεανικά του χρόνια, τον τραγουδιστή της κάντρι μουσικής, Τζίμι Ρότζερς. Λόγω μίας καλής σοδιάς στο χωράφι του πατέρα του, με τον οποίο είχε μετακομίσει, απέκτησε τα απαραίτητα χρήματα για να αγοράσει την πρώτη του κιθάρα στις 15 Ιανουαρίου 1928. Έκανε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής το 1930 με τον κιθαρίστα των μπλουζ, Τσάρλι Πάτον και πρώτο τραγούδι που έπαιξε ήταν το "Pony Blues". Τρία χρόνια αργότερα, έμαθε να παίζει φυσαρμόνικα με τον Sonny Boy Williamson II, ενώ κατά τα επόμενα χρόνια έπαιξε ζωντανά με έναν από τους σπουδαιότερους μουσικούς της μπλουζ, τον Ρόμπερτ Τζόνσον, όπως και τους Γουίλι Μπράουν, Σον Χάουζ, Ρόμπερτ Λόκγουντ Τζούνιορ, κ.α.. Τον Απρίλιο του 1941, ο Wolf κατατάχθηκε στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, οκτώ μόλις μήνες πριν την ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ. Την άνοιξη του 1943 υπηρετούσε σε στρατιωτικό νοσοκομείο στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και αποστρατεύτηκε στις 3 Νοεμβρίου 1943. Στις 3 Μαΐου 1947, παντρεύτηκε την πρώτη του σύζυγο, Κέιτι Μέι Τζόνσον και το 1948 μετακόμισαν στο Δυτικό Μέμφις του Αρκάνσας. Εκεί, ο Wolf σχημάτισε το πρώτο του συγκρότημα με τον Ματ Μέρφι στην κιθάρα και τον Τζούνιορ Πάρκερ στη φυσαρμόνικα και ταυτόχρονα έκανε ραδιοφωνική εκπομπή στον τοπικό σταθμό "KWEM".Το 1951, ο ιδιοκτήτης των "Sun Studios", Σαμ Φίλιπς, έδειξε ενδιαφέρον για τον Wolf και στις 14 Μαΐου ηχογράφησε τα δύο πρώτα του κομμάτια, "Moanin' At Midnight" και "How Many More Years". Τα δύο τραγούδια αποτέλεσαν το πρώτο του σινγκλ, το οποίο κυκλοφόρησε μέσω της "Chess Records" από το Σικάγο, σκαρφαλώνοντας στο Top-10 του R&B chart του Billboard. Τρία χρόνια αργότερα, η επιτυχία των πρώτων σινγκλ του οδήγησε τον Howlin' Wolf να μετακομίσει στο Σικάγο. Η απόφαση του αυτή έδωσε τέλος στον πρώτο του γάμο. Κατά την άφιξη του στο Σικάγο, ξεκίνησε η διάσημη αντιπαλότητα του με τον Muddy Waters, με κυριότερη αφορμή γι' αυτήν, την υποψία του Wolf ότι ο Γουίλι Ντίξον, ο οποίος έγραφε τραγούδια και για τους δύο τραγουδιστές, έδινε τα καλύτερα του κομμάτια στον Waters. Εκείνο το διάστημα ξεκίνησε τη συνεργασία του με τον κιθαρίστα Χιούμπερτ Σάμλιν, η οποία διήρκεσε μέχρι το θάνατο του. Ταυτόχρονα, έκανε μαθήματα ανάγνωσης και γραφής. Το πρώτο άλμπουμ του κυκλοφόρησε το 1959 με τίτλο "Moanin' In The Moonlight" με τον Γουίλι Τζόνσον, τον Σάμλιν και τον Τζόντι Ουίλιαμς στις κιθάρες, τον Γουίλι Στιλ και τον Ερλ Φίλιπς στα τύμπανα και τον Γουίλι Ντίξον στο μπάσο. Η παραγωγή έγινε από τον Λέοναρντ Τσες και ουσιαστικά ο δίσκος ήταν συλλογή διαφόρων σινγκλ που είχε κυκλοφορήσει ο Wolf τα προηγούμενα χρόνια.Ακολούθησε το "Howlin' Wolf" (ή "The Rocking Chair album") στις αρχές του 1962 με ηχογραφήσεις του 1960 και του 1961. Στο δίσκο έπαιζαν, μεταξύ άλλων, οι Γουίλι Ντίξον, Σαμ Λέι και Τζίμι Ρότζερς.Τον Μάιο του 1964, παντρεύτηκε την Λίλι Χάντλεϊ Τζόουνς, δεύτερη σύζυγο του, και κυκλοφόρησε το άλμπουμ "Rockin' the Blues – Live In Germany".Στις 26 Μαΐου 1965, εμφανίστηκε στην εκπομπή "Shindig!" μετά από πρόσκληση των Rolling Stones, οι οποίοι είχαν επανειλημμένα παίξει τα "Little Red Rooster", "The Last Time" και "Play With Fire" και ένα χρόνο αργότερα η "Chess" κυκλοφόρησε τη συλλογή "The Real Folk Blues", πριν την κοινή ηχογράφηση του Wolf με τον Muddy Waters και τον Bo Diddley για το "The Super Super Blues Band".Στις αρχές του 1967, το όνομα του Howlin' Wolf έλαβε ακόμη περισσότερη δημοτικότητα όταν οι Doors διασκέυασαν το "Back Door Man" για τον πρώτο τους δίσκο, γεγονός που έδειξε την μεγάλη επιρροή του καλλιτέχνη στα συγκροτήματα της κλασικής ροκ μουσικής.Το 1969 έπαθε για πρώτη φορά καρδιακή προσβολή ενώ ταξίδευε προς το Σικάγο για μία συναυλία στο τοπικό πανεπιστήμιο, πέφτοντας πάνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου του. Τη ζωή του έσωσε ο Χιούμπερτ Σάμλιν, ο οποίος οδηγούσε το αυτοκίνητο εκείνη την ώρα, και αφού σταμάτησε πήρε ένα σανίδι και τον χτύπησε στην πλάτη βοηθώντας την καρδιά του να επανέλθει.Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το πιο αμφιλεγόμενο του άλμπουμ με τίτλο "The Howlin' Wolf Album", μία μίξη των μπλουζ με το ψυχεδελικό ροκ, σε επανεκτελέσεις παλιότερων τραγουδιών του. Σκοπός της "Chess" ήταν να αναβαθμίσει τον ήχο κλασικών μπλουζ καλλιτεχνών, εκμοντερνίζοντας τον με ψυχεδελικά στοιχεία, κάτι που είχε κάνει με το "Electric Mud" του Muddy Waters. Ο Wolf έδειξε την απέχθεια του για το δίσκο, κάτι που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η εταιρεία δηλώνοντας το στο εξώφυλλο.Το 1971, κυκλοφόρησε το "The London Howlin' Wolf Sessions", το οποίο είχε ηχογραφηθεί στις 2 και 7 Μαΐου 1970 στο Λονδίνο, με τη συμμετοχή των Έρικ Κλάπτον στην κιθάρα, Μπιλ Γουάιμαν στο μπάσο και Τσάρλι Γουάτς και Ρίνγκο Σταρ στα τύμπανα. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τον δίσκο "Message To The Young" και τη συλλογή "Going Back Home".Το 1972, έλαβε τιμητικό διδακτορικό των Τεχνών από το Columbia College του Σικάγο, ενώ λίγους μήνες αργότερα κυκλοφόρησε τον τελευταίο του στούντιο δίσκο με τίτλο "The Back Door Wolf".Το 1974, η "Chess" κυκλοφόρησε τη συλλογή "London Revisited", με ηχογραφήσεις του Howlin' Wolf και του Muddy Waters οι οποίες παρέμειναν εκτός των αρχικών κυκλοφοριών και την επόμενη χρονιά ο Wolf κέρδισε το βραβείο του "Montreux Festival" για το "The Back Door Wolf".Το Νοέμβριο του 1975, πραγματοποίησε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση, μαζί με τον B. B. King, τον Άλμπερτ Κινγκ, τον Λούθερ Άλισον, κ.α. στο "Chicago Amphitheater", ενώ η υγεία του έδειχνε έντονα σημάδια παρακμής. Στις 10 Ιανουαρίου του 1976 πέθανε στο "Hines VA Hospital" του Χάινς του Ιλινόι. Η νεκροψία έδειξε καρκίνο στον εγκέφαλο, ασθένεια στα νεφρά και καρδιακή ανεπάρκεια. Το 1980, εντάχθηκε στο Blues Foundation Hall of Fame. Το 1991, εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame. Το 1995, εντάχθηκε στο Hall of Fame του West Point του Μισισίπι. Το 1996, δημιουργήθηκε το The Howlin' Wolf Blues Society και το πρώτο μπλουζ φεστιβάλ του Howlin' Wolf πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονιά στη γενέτειρα του, συνεχίζοντας κάθε χρόνο από εκεί και έπειτα. Το 1999, το τραγούδι "Smokestack Lightning" εντάχθηκε στο Grammy Hall of Fame. Το 2003, εντάχθηκε στο Mississippi Musicians Hall of Fame. Το 2008, ο βρετανός ηθοποιός Ίμον Γουόκερ έπαιξε το ρόλο του Howlin' Wolf στη βιογραφική ταινία του Λέοναρντ Τσες, "Cadillac Records". Τα τραγούδια "Smokestack Lightning", "Spoonful" και "Little Red Rooster" συμπεριλήφθηκαν στη λίστα των "500 τραγουδιών που μορφοποίησαν το Rock and Roll" του Rock and Roll Hall of Fame. Howlin' Wolf Biography \| Rolling Stone The life and times of Howlin' Wolf \| Guitar News \| MusicRadar Howlin' Wolf \| Music Biography, Credits and Discography \| AllMusic Howlin' Wolf Biography \| The Rock and Roll Hall of Fame and Museum Αρχειοθετήθηκε 2014-05-30 στο Wayback Machine. Illustrated Howlin' Wolf discography Howlin' Wolf Home Page The Official Home of Howlin' Wolf	Ο Χάουλιν Γουλφ (Howlin' Wolf, πραγματικό όνομα: Chester Arthur Burnett, 10 Ιουνίου 1910 - 10 Ιανουαρίου 1976) ήταν Αμερικανός μουσικός της μπλουζ σκηνής του Σικάγο. Το περιοδικό "Rolling Stone" τον έχει κατατάξει στη 51η θέση της λίστας με τους εκατό σπουδαιότερους μουσικούς όλων των εποχών.	https://el.wikipedia.org/wiki/Howlin%27_Wolf
Μπράιαν Τζέραρντ Τζέιμς	Η ενασχόλησή του με το κατς ξεκίνησε το 1992 όταν προπονήθηκε στα μυστικά της και έκανε το ντεμπούτο του. Αγωνίστηκε για πολλές ανεξάρτητες διοργανώσεις που διεξήγαγαν μικρές εταιρείες, ενώ είχε και σποραδικά περάσματα από το Smoky Mountain Wrestling, ως τα τέλη του 1994 που υπέγραψε με το World Wrestling Entertainment. Τα πρώτα δύο χρόνια του στο WWE, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία και περίμενε απλά την ώθηση, έχοντας αφήσει καλές εντυπώσεις με τις εμφανίσεις του. Το 1996 δημιουργεί ομάδα με τον Μπίλι Γκαν, με το όνομα "New Age Outlaws". Μαζί κατέκτησαν πέντε φορές το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ομάδων, ενώ από μια φορά στην συμμαχία τους, κατέκτησαν το Σκληροπυρηνικό Πρωτάθλημα, ενώ ο Ρόουντ Ντογκ κατέκτησε μια φορά και το Διηπειρωτικό Πρωτάθλημα WWE. Οι δύο τους εισχώρησαν στην ομάδα D-Generation X, η οποία διαλύθηκε το 2000, ενώ ο Τζέιμς έγινε για λίγο ομάδα και με τον Εξ Πακ. Το 2001 τελείωσε η συνεργασία του με το WWE. Το 2002, συμφώνησε με το Total Nonstop Action Wrestling και αφού τελείωσε τις υποχρεώσεις του με άλλες μικρότερες εταιρείες, ξεκίνησε εμφανίσεις με το πραγματικό του όνομα "Μ.Τ. Τζέιμς". Εκεί συμμάχησε με τους Κόναν και Ρον Κίλινγκς και κατέκτησαν τους Ομαδικούς τίτλους NWA, που κατείχε το TNA, το 2003. Από τότε έως και το 2009, αναλώθηκε σε μικρά σενάρια και κόντρες, ενώ την τελευταία χρονιά είχε σποραδικές εμφανίσεις. Το συμβόλαιό του έληξε το 2009. Από το 2009 έως και το 2011, ο Τζέιμς έδωσε αγώνες για αρκετές εταιρείες μικρότερης εμβέλειας στην Αμερική. Το 2011, επέστρεψε στο WWE, όχι ως παλαιστής, αλλά ως ατζέντης και παραγωγός. Ο Ρόουντ Ντογκ παρουσιάζει μια διαδικτυακή εκπομπή μαζί με τον Τζος Μάθιους (δημοσιογράφος του WWE) από τις αρχές του 2012. Επίσης στο 1000ό επεισόδιο του Raw μαζί με τον Μπίλι Γκαν και τον Σιν Γουάλτμαν, επανασυνδέθηκαν με τους D-X. Το 2014 κατέκτησε το Ομαδικό Πρωτάθλημα WWE μαζί με τον Μπίλι Γκαν. Προφίλ στο owow.com Προφίλ στο IMDb.com Προφίλ στο WWE.com	Ο Μπράιαν Τζέραρντ Τζέιμς (γεννημένος στις 20 Μαΐου 1969) είναι ένας Αμερικανός επαγγελματίας παλαιστής. Εργάζεται για την εταιρεία WWE, ως περιστασιακός παλαιστής, ανιχνευτής ταλέντων και παραγωγός. Είναι περισσότερο γνωστός ως "Ρόουντ Ντογκ" Τζέσε Τζέιμς" ή απλά Ρόουντ Ντογκ.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%B1%CE%BD_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9%CE%BC%CF%82
Δημήτρης Κουφοντίνας	Γεννήθηκε το 1958 στην Τερπνή Βισαλτίας Σερρών. Το 1972 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα με τους γονείς του, όπου τελείωσε το Ε΄ Γυμνάσιο Εξαρχείων και στη συνέχεια φοίτησε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του.Στο σκεπτικό της απόφασης του δικαστηρίου αναφέρεται πως "ουδέποτε εργάστηκε στη ζωή του, παρά μόνο τα τελευταία χρόνια ως μελισσουργός, βοηθώντας στην εργασία την Αγγελική Σωτηροπούλου". Ο ίδιος ισχυρίσθηκε επίσης ότι παρέδιδε κατ' οίκον μαθήματα μαθηματικών. Από τα παιδικά του χρόνια ήδη ως μαθητής είχε ενταχθεί στην τοπική οργάνωση της ΠΑΜΚ (μαθητικό τμήμα του ΠΑΣΟΚ) της περιοχής Γκύζη, και μάλιστα υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του Μαθητικού Αγώνα, της εφημερίδας των μαθητών του ΠΑΣΟΚ, στην οποία αρθρογραφούσε συστηματικά. Στο βιβλίο του, εξηγεί την προτίμησή του για το πρώιμο μεταπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ: «Σε αυτό τον πολιτικό χώρο [ΠΑΣΟΚ] προσχώρησαν πολλοί ριζοσπαστικοποιημένοι νέοι, σεβαστοί αντιδικτατορικοί αγωνιστές, παλιοί αντάρτες και καπεταναίοι του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Πέρα από παγιωμένο κόμμα ήταν ένας πολιτικός χώρος στον οποίο συνυπήρχαν όλες οι τάσεις της Αριστεράς. Τα γραφεία των τοπικών οργανώσεων στολίζονταν με αφίσες του Μαρξ και του Άρη. Λίγο αργότερα άνοιξαν τα τότε κεντρικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ, Πανεπιστημίου και Μπενάκη, κάτω από τα γραφεία της Ελευθεροτυπίας. Βρισκόμουν εκεί καθημερινά. Μπορούσες, τότε, να βρεις εκεί αξιόλογους ανθρώπους, αγωνιστές με ιστορία σε όλη τη διαδρομή των τελευταίων δεκαετιών, ανθρώπους σεμνούς, συγκροτημένους, με πραγματικό ενδιαφέρον για την τύχη αυτού του λαού. Οι συζητήσεις μαζί τους ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Σπούδαζα τη συλλογική μνήμη, μάθαινα την πραγματική ιστορία, τη ζωντανή προφορική ιστορία που ανέτρεπε τα στερεότυπα των σχολικών εγχειριδίων.» Σε ηλικία 17 ετών, συμμετείχε στις διαμαρτυρίες για την κατασκευή του αεροδρομίου στα Σπάτα όπου και συνελήφθη από την αστυνομία.Στη συνέχεια αποτέλεσε ένα από τα πιο δυναμικά στελέχη της Νεολαίας ΠΑ.ΣΟ.Κ., από την οποία όμως τελικά διεγράφη λόγω των ακραίων απόψεών του, καθώς ήταν υπέρ του ένοπλου αγώνα για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Στο βιβλίο του περιγράφει την αποξένωσή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ: «Μπορούσες ακόμα να ξεχωρίσεις τους ανθρώπους του κομματικού μηχανισμού: Στενόμυαλοι, τυπολάτρες, με όλες τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, επιφυλακτικοί σε οτιδήποτε καινοτόμο. Που από τότε ονειρεύονταν αυτό ακριβώς που θα γίνουν αργότερα: Κρατικά στελέχη, διοικητές τραπεζών και οργανισμών, γραμματείς υπουργείων, βουλευτές και υπουργοί. Πλούσιοι. Οσμιζόσουν ήδη πάνω τους την αποφορά της διαφθοράς και των μελλοντικών τους σκανδάλων.» Μετά τη διαγραφή του από το ΠΑΣΟΚ, προσέγγισε τον Μαοϊκό χώρο (ΕΚΚΕ και ΚΚΕ-μλ). Εγκατέλειψε την έκφραση και δράση μέσω κομμάτων και πέρασε στη ένοπλη δράση. Έτσι, έγινε μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν γύρω στο 1981-1983 βοηθούσε στη στρατολόγηση νέων μελών και πρωτοστατούσε στις ενέργειες των διάφορων πυρήνων της οργάνωσης. Ήταν και ο ταμίας της οργάνωσης, ο οποίος διαχειριζόταν ένα μέρος από τα χρήματα-προϊόντα των ληστειών. Τα κέρδη των ληστειών της 17Ν ουδέποτε βρέθηκαν και μόνο αυτός και ο Γιωτόπουλος γνωρίζουν πού τελικά βρίσκονται τα χρήματα. Επίσης ήταν παρών στις περισσότερες πράξεις της οργάνωσης για αυτό βαρυνόταν με πολλές κατηγορίες. Σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., ο Δ. Κουφοντίνας χρησιμοποιούσε δύο τουλάχιστον ψευδώνυμα, το «Δημήτρης Λαμπρόπουλος» και το «Δημήτρης Σωτηρόπουλος». Παραδόθηκε τελικά στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία αυτοβούλως, το μεσημέρι της Πέμπτης 5 Σεπτεμβρίου 2002, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για τη δράση της 17Ν. Του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για 200 αδικήματα σε 84 ενέργειες, μεταξύ των οποίων και ανθρωποκτονίες, που διέπραξε ως μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης, από τις αρχές του 1983. Μεταξύ άλλων καταδικάστηκε για τις εξής δολοφονίες: Ο Θάνος Αξαρλιάν σκοτώθηκε από ρουκέτα που ρίφθηκε με τηλεχειρισμό, και εξερράγη πλησίον διερχόμενου οχήματος όπου βρισκόταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Ιωάννης Παλαιοκρασσάς, η γυναίκα του και η 14χρονη ανιψιά του. Στην ίδια επίθεση, ακρωτηριάστηκαν 2 άτομα, και τραυματίστηκαν σοβαρά άλλοι παρευρισκόμενοι.Επίσης, κατηγορήθηκε για συνέργεια σε απόπειρες δολοφονιών και για ενεργή συμμετοχή σε δεκάδες βομβιστικές επιθέσεις. Πάντως απαλλάχθηκε από την κλοπή όπλων από το στρατόπεδο Συκουρίου στις 24 Δεκεμβρίου 1989, αφού η δίωξη που είχε ασκηθεί αφορούσε «κλοπή σε βαθμό πλημμελήματος», αδίκημα που παραγράφεται στην πενταετία. Συνήγορος υπεράσπισής του ήταν η Ιωάννα Κούρτοβικ. Οι ποινές που του επιβλήθηκαν ήταν: Πρωτόδικη απόφαση: 13 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις και συμμετοχή στη 17Ν. Εφετειακή απόφαση: 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή στη 17Ν. Ύστερα από 15 χρόνια στη φυλακή, σοβαρές πολιτικές αντιδράσεις ξέσπασαν μετά τη χορήγηση αδειών στον Δημήτρη Κουφοντίνα από το 2017, με τον αριθμό να ξεπερνάει τις 18 ημέρες μέσα στο έτος 2018. Κάνοντας χρήση του άρθρου 55 του νόμου 2776/1999, για τις τακτικές άδειες, και έχοντας συμπληρώσει τις νόμιμες προϋποθέσεις για την χορήγηση τακτικής άδειας απουσίας, από τις 6 Σεπτεμβρίου 2010, έλαβε την πρώτη άδεια τον Νοέμβριο του 2017. Η αντιπολίτευση κατηγόρησε το νόμο του Νίκου Παρασκευόπουλου, λόγω των άρθρων 43-44 για την αποσυμφόρηση των φυλακών, καθώς ο Δημήτρης Κουφοντίνας μπόρεσε να αιτηθεί νόμιμα τις εν λόγω άδειες.Η συγκεκριμένη δυνατότητα χαρακτηρίστηκε ως απαράδεκτη από κάποια ΜΜΕ και Έλληνες, που δεν ενέκριναν τη χορήγηση αδειών σε έναν κρατούμενο που εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης. Η οικογένεια Μπακογιάννη, με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη το 1989, κατηγόρησε ανοιχτά τόσο τη δικαιοσύνη, αλλά και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για ειδική μεταχείριση κρατουμένου. Κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ στήριξαν το δικαίωμα του Δημήτρη Κουφοντίνα, ενώ αντιεξουσιαστικές οργανώσεις δήλωσαν τη στήριξη τους με διοργάνωση συλλαλητηρίων.Λίγες ημέρες μετά την πρώτη ανατρεπτική απόφαση να μη χορηγηθεί άδεια στον Δ. Κουφοντίνα τον Μάιο του 2019 λόγω «παντελούς και απολύτως συνειδητής έλλειψης οποιασδήποτε μεταμέλειας», το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου αναίρεσε το βούλευμα. Μέσα σε κλίμα έντονης πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης, χορηγήθηκε κανονικά η καθιερωμένη άδεια από τη φυλακή ύστερα από την εισαγγελική παρέμβαση. 2015 Μάρτιος Με ανακοίνωση που εξέδωσαν ο Κώστας Γουρνάς και ο Δημήτρης Κουφοντίνας, την Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015, ξεκίνησαν απεργία πείνας. Τα αιτήματά τους ήταν η κατάργηση των άρθρων 187 και 187Α, η μη χρησιμοποίηση αποδεικτικών μέσων όπως το DNA, κατάργηση κατασταλτικών νόμων κατά των διαδηλωτών και των φυλακών τύπου Γ, όπως και την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού για λόγους υγείας. Οι απεργοί μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο Λαμίας, όπου τους είχε επισκεφθεί η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Βάσω Λέβα, δηλώνοντας στον τοπικό ραδιοσταθμό «[...]Εγώ πήγα με όλη την καλή διάθεση να δω την κατάσταση και να διαβεβαιώσω για δύο πράγματα που είχαμε εξαγγείλει. Για την κατάργηση των φυλακών Γ’ τύπου, για πιο ανθρώπινες συνθήκες». Το απόγευμα της Παρασκευής ο Δημήτρης Κουφοντίνας έκανε γνωστό με ανακοίνωσή του ότι διακόπτει την απεργία πείνας, αναφέροντας «Μετά την κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης, το οποίο ικανοποιεί τα βασικά αιτήματά μας, διακόπτω την από 2 Μαρτίου απεργία πείνας. Ο αγώνας συνεχίζεται. Δημήτρης Κουφοντίνας. Νοσοκομείο Λαμίας, 27/3/2015» Αύγουστος Στις 4 Αυγούστου, μετά από την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ', και ενώ είχε προηγηθεί η μεταφορά του κρατούμενου από τις φυλακές Δομοκού, στις φυλακές τύπου Β' Αυλώνα και την επιστροφή του ξανά στον Δομοκό μετά από πέντε ημέρες, μεταφέρθηκε τελικά στον Κορυδαλλό. Διαμαρτυρόμενος για την τοποθέτησή σου σε πτέρυγα οικονομικών εγκλημάτων, ξεκίνησε απεργία πείνας αναφέροντας στο τέλος της ανακοίνωσής του σε υστερόγραφο: «Τη Δευτέρα το μεσημέρι, μου ανακοινώθηκε ότι μετάγομαι αιφνιδιαστικά στον Κορυδαλλό, σε έναν χώρο όπου βρίσκονται διεφθαρμένοι πολιτικοί, αστυνομικοί, δικαστικοί κ.α. με τους οποίους είναι αδύνατο φυσικά να συνυπάρξω. Η τοποθέτησή μου εκεί θεωρώ ότι είναι εξευτελιστική συμπεριφορά. Ως απάντηση σε όλη αυτή την αντιμετώπιση εξόντωσης, αρνήθηκα να μπω στο κελί, άρχισα απεργία πείνας και διέκοψα κάθε φαρμακευτική αγωγή. Υπενθύμισα και πάλι στο υπουργείο ότι «υπάρχει ένα όριο πέρα από το οποίο η προσωπική αξιοπρέπεια δεν μπαίνει σε καμία ζυγαριά με όρους υγείας ή της ίδιας της ζωής». Τελικά μετά από την ολονύκτια διαμαρτυρία του Δημήτρη Κουφοντίνα και την απόφασή του για διακοπή της φαρμακευτικής αγωγής και τροφής έγινε δεκτό το αίτημά του να μεταφερθεί στα υπόγεια κελιά των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. 2018 Μετά την αίτηση για την τρίτη τακτική άδεια, η οποία απορρίφθηκε, ο Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας στις 31 Μαΐου 2018 καταγγέλλοντας την εισαγγελία του Αρείου Πάγου, την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την οικογένεια Μητσοτάκη για παρεμβάσεις στην εισαγγελία.Στις 6 Ιουνίου 2018, μετά από αίτημα της οικογένειά του, έγινε εξέταση στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας για την πορεία της υγείας του. Σύμφωνα με την ιατρική γνωμάτευση, είχε χάσει τις τελευταίες μέρες 6,6 κιλά, απώλεια βάρους που θεωρήθηκε δυσανάλογη με τη χρονική διάρκεια της απεργίας πείνας, κρίθηκε όμως επιβεβλημένη η μεταφορά του στο νοσοκομείο. Στις 14 Ιουνίου έγινε δεκτό το αίτημά του, από το συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού, για χορήγηση νέας άδειας. Τελικά στις 19 Ιουνίου βγήκε από την φυλακή, μία ημέρα μετά το εξιτήριο. Πολλοί επισήμαναν τον κίνδυνο να έχουμε πρώτη φορά στην Ελλάδα νεκρό απεργό πείνας, όπως ο βουλευτής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης. Στις 14/06/2018, έγινε δεκτό το αίτημά του, από το συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού για χορήγηση νέας άδειας. Μετά την ενημέρωσή του, ότι θα του χορηγηθεί άδεια, αναρτήθηκε στο προσωπικό του ιστολόγιο, ανακοίνωση , με κύριο μήνυμα ότι "Σήμερα νίκησε η Αλληλεγγύη". Το γεγονός αυτό οδήγησε σε οργισμένη ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα από τον γιο του Παύλου Μπακογιάννη, Κώστα. Σε αντίθετη γραμμή βρέθηκε ο γιος του δολοφονημένου εκδότη της εφημερίδας Απογευματινή, Νίκου Μομφεράτου, Γιώργος, ο οποίος υποστήριξε πως οι ισοβίτες πρέπει να παίρνουν άδειες από τις φυλακές. 2019 Στις 2 Μαΐου, μετά από δεύτερη απόρριψη του αιτήματος για νέα άδεια ο Δημήτρης Κουφοντίνας αποφάσισε να ξεκινήσει απεργία πείνας. Ο εισαγγελέας των φυλακών, μπλόκαρε την χορήγηση αδείας με το σκεπτικό, ότι παραμένει αμετανόητος δεν επιτρέπουν την υπαγωγή του στις διατάξεις του νόμου περί χορήγησης αδειών. Στις 9 Μαΐου μεταφέρθηκε στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου για την παροχή πρώτων βοηθειών, ενώ με ανακοίνωση στηλίτευε τις συνθήκες περίθαλψης του. Η απόρριψη οδήγησε την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, να παρέμβει ζητώντας το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου του Βόλου καθώς και τον ιατρικό φάκελο του Δημήτρη Κουφοντίνα, την έκθεση της κοινωνικής λειτουργού της φυλακής, προκειμένου να τα μελετήσει. Με ανακοίνωσή της η ΟΕΓΝΕ επισημαίνει "Για τους νοσοκομειακούς γιατρούς όλοι οι νοσηλευόμενοι είναι ίσοι”. Στις 17 Μαΐου, ο νοσηλευόμενος μεταφέρθηκε στην ΜΕΘ λόγω επιδείνωσης της κατάστασης της υγείας του. Στις 23 Μαΐου, ανέστειλε την πολυήμερη απεργία πείνας, μετά από την απόφαση του Αρείου Πάγου που αναίρεσε το βούλευμα του Συμβουλίου του Πλημμελειοδικείου Βόλου με το οποίο δεν του χορηγήθηκε η 7η κατά σειρά άδεια. 2021 Στις 3 Αυγούστου 2018 ο Κουφοντίνας μετήχθη στις αγροτικές φυλακές του Βόλου. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, ενώ το Υπουργείο Δικαιοσύνης ανέφερε σε ανακοίνωσή του ότι τηρήθηκε η νομιμότητα, σύμφωνα με τον νόμο 4356/2015, άρθρο 41. Στα τέλη του 2020, με νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης της ΝΔ ο νόμος αυτός άλλαξε. Πλέον "κρατούμενος που έχει ανοιχτή διαδικασία σε βάρος του για κακούργημα ή πλημμέλημα βίας, δεν μπορεί να μεταχθεί ή να παραμείνει σε αγροτική φυλακή". Ο Δημήτρης Κουφοντίνας μετήχθη από την Κασσαβέτεια απ' ευθείας στον Δομοκό στις 21 Δεκέμβρη του 2020. Η δικηγόρος του Δημήτρη Κουφοντίνα, Ιωάννα Κούρτοβικ, αναφέρει ότι η αντιμετώπιση της πολιτείας απέναντί του είναι "Εκδικητική και τιμωρητική", μετά το αίτημα μεταγωγής του και της απόρριψης, καθώς ζητάει να εφαρμοστεί ο νόμος που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση για τη μεταφορά των κρατουμένων, δηλαδή ότι πρέπει να επιστρέψει στις φυλακές Κορυδαλλού καθώς επικαλείται το σημείο που αναφέρει "[...], επαναμετάγεται(εννοεί ο κρατούμενος) στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη.", στην προκειμένη περίπτωση, του Κορυδαλλού. Στην συνέχεια της μη εφαρμογής του νόμου και την άρνηση των αρχών να δώσουν πρόσβαση στις σχετικές αποφάσεις και το σκεπτικό για την μεταγωγή του, ο Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας την 8η Ιανουαρίου 2021. Στο αίτημα αυτό βρήκε υποστηρικτές όπως τον Συνήγορο του πολίτη, την Διεθνή Αμνηστία, στελέχη του Σύριζα, γιατρούς και δικηγόρους, το ΚΚΕ , το ΜέΡΑ25, το ΚΙΝΑΛ, μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου , τον ΕλΕΔΑ, την Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, την Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τον κυβερνητικό βουλευτή Κώστα Τζαβάρα, καλλιτέχνες και διανοούμενοι. Λόγω της κατάστασης της υγείας του, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Λαμίας εξέδωσε την Τρίτη 19 Ιανουαρίου διάταξη για την αναγκαστική μεταγωγή του στο νοσοκομείο της πόλης. Στις 22 Φεβρουαρίου, έπειτα από 46 ημέρες απεργίας πείνας, ο Δημήτρης Κουφοντίνας αρνήθηκε να του τοποθετηθεί νέος ορός ενυδάτωσης. Έπειτα από ανακοίνωση του Γ.Ν. Λαμίας, στις 23 Φεβρουαρίου, για την κατάσταση της υγείας του, υπήρξε εισαγγελική παραγγελία για την λήψη κατάλληλων και αναγκαίων μέτρων για την διασφάλιση της υγείας του. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η ΟΕΓΝΕ με ανακοίνωσή της, αντιτίθεται στην πρακτική της αναγκαστικής σίτισης, θεωρώντας την βασανιστήριο, όπως ορίζει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και την Διεθνή Ιατρική Ένωση. Στις 25 Φεβρουαρίου, αφαίρεσε και τον ορό της αντιβίωσης ο οποίος αποτελούσε πλέον την μοναδική πηγή ενυδάτωσής του και ενημέρωσε την οικογένειά του ότι δεν επιθυμεί ανάνηψη.Η συνήγορος του Κουφοντίνα, Ιωάννα Κούρτοβικ, απέστειλε εξώδικο στις 26 Φεβρουαρίου προς τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς επικαλούμενη μονόπλευρη παρουσίαση του ζητήματος. Πολλοί χρήστες κοινωνικών δικτύων ανάρτησαν μηνύματα υποστήριξης στο αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα στο προσωπικό λογαριασμό της Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και του Πρωθυπουργού. Στις καταγγελίες για αφαίρεση σχολίων από το Facebook, το ίδιο το κοινωνικό δίκτυο απάντησε σε σχόλιο της εφημερίδας "Η Αυγή". Το πρωί της 27ης Φεβρουαρίου ανακοινώθηκε από το Γ.Ν. Λαμίας ότι η υγεία του παρουσίασε σοβαρή επιδείνωση. Παράλληλα, το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, πραγματοποιήθηκε πορεία υποστήριξης των δικαιωμάτων των κρατουμένων στο κέντρο της Αθήνας με πρωτοβουλία των 1000+ δικηγόρων και οργανώσεων - συλλογικοτήτων της Αριστεράς. Στο τέλος της ημέρας ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε έκκληση στην κυβέρνηση να αλλάξει τη στάση της, ενώ την ίδια ώρα έγιναν προσαγωγές αντιεξουσιαστών έξω από το νοσοκομείο Λαμίας. Στις 28 Φεβρουαρίου, εξέδωσαν ανακοίνωση συγγενείς των θυμάτων της τρομοκρατίας, καλώντας τον Κουφοντίνα να σταματήσει την απεργία πείνας και να ζήσει. Παράλληλα η γιατρός που τον επισκέφτηκε, ενημέρωσε για την κρισιμότητας της υγείας του, ενώ μετέφερε και δήλωση του, αναφέροντας, «Δε θέλω να πεθάνω, αλλά έτσι που είναι η κατάσταση, δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή», ενώ η ΕΓ της ΟΕΝΓΕ επανέρχεται, με νέα ανακοίνωση, σχετικά με την απεργία πείνας. Προς το τέλος της ημέρας η συνήγορός του, απαντώντας στους ισχυρισμούς κυβερνητικών στελεχών, του πρωθυπουργού, αλλά και "φορέων της κοινωνίας των πολιτών", εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία χαρακτηρίζει ψευδές ότι "δεν έχει ασκήσει τις νόμιμες διαδικασίες για την μεταφορά του στον Κορυδαλλό και ότι ο ίδιος διαλέγει την αυτοχειρία". Απόρροια αυτής, ήταν η ανακοίνωση που εξέδωσε, την 1η Μαρτίου, η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου, τονίζοντας ότι "Παραπληροφορεί για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη", κατηγορίες που επεστράφησαν με νέα ανακοίνωση από την Ιωάννα Κούρτοβικ. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Σύνταγμα. Το βράδυ της 02 Μαρτίου, η συνήγορος του κρατουμένου, επισκέφθηκε τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Κωνσταντίνο Τσιάρα, επικαλούμενη το άρθρο 9 του Σωφρονιστικού Κώδικα, που προβλέπει ότι "ο υπουργός Δικαιοσύνης μπορεί να παραγγέλλει ή να απαγορεύει τη μεταγωγή κρατουμένου για λόγους που συνδέονται με την ασφάλεια της χώρας ή τη δημόσια τάξη. Σε περίπτωση κατεπείγοντος ή όταν απειλείται διασάλευση της τάξης και ασφάλειας του καταστήματος, η μεταγωγή ή η μη μεταγωγή διατάσσεται από το γενικό γραμματέα του υπουργείου Δικαιοσύνης, το ζήτημα όμως εισάγεται το ταχύτερο δυνατόν στην Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών που αποφασίζει σχετικά". Στις 3 Μαρτίου η συνήγορός του Ιωάννα Κούρτοβικ και ο αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, Θέμης Σοφός, που προστέθηκε στους συνηγόρους του, κατέθεσαν στον εισαγγελέα Λαμίας αίτημα με βάση τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, με το οποίο ζητούν την αναβολή έκτισης της ποινής του Δημήτρη Κουφοντίνα, βασιζόμενοι στην κατάσταση της υγείας του και προκειμένου να μην υποστεί ανήκεστο βλάβη. Το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λαμίας συνεδρίασε την επόμενη ημέρα και η εισαγγελέας πρότεινε την απόρριψη του αιτήματος διακοπής έκτισης ποινής, ενώ στην συνέχεια και το δικαστήριο ομόφωνα απέρριψε το αίτημά του. Ακολούθως, την Παρασκευή 5 Μαρτίου, η εισαγγελέας ζητά να απορριφθεί η προσφυγή του Κουφοντίνα για το θέμα της μεταγωγής ως νόμω αβάσιμη διότι δεν έχει εκδοθεί δεύτερη απορριπτική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών(ΚΕΜ), ενώ η Γ.Γ. Αντεγκληµατικής Πολιτικής ενημέρωσε τη Δικαιοσύνη πως το αίτημα, που υποβλήθηκε στις 28/12/20, κατατέθηκε τελικά προς συζήτηση στις 28/2, για τη μεταγωγή του απεργού πείνας, δεν έχει ακόμη εξεταστεί και θα συζητηθεί στην ΚΕΜ τις επόμενες ημέρες. Η συνήγορος του Δημήτρη Κουφοντίνα, Ιωάννα Κούρτοβικ ενημέρωσε ότι συναίνεσε στο να δεχτεί ορό ενυδάτωσης. Νωρίτερα, σε ανακοίνωση για την πορεία της υγείας του Δημήτρη Κουφοντίνα ο οποίος διανύει την 57η ημέρα απεργίας πείνας εξέδωσε το Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας, καθώς παρουσίασε οξεία νεφρική ανεπάρκεια, ενώ με νεότερο ανακοινώθηκε ότι οι γιατροί του νοσοκομείου προχώρησαν σε ανάνηψη. Την Δευτέρα, 8 Μαρτίου, εκδόθηκε η νέα απόφαση του δικαστηρίου, όπου απέρριπτε το αίτημά του για ακύρωση της μεταγωγής ως αναρμόδιο, όπως είχε ισχυριστεί και η συνήγορός του, ενώ στην συνέχεια προσέφυγαν και στο ΣΤΕ, ζητώντας εκεί να κριθεί η νομιμότητα ή μη της μεταγωγής του, το οποίο έκρινε ότι είναι αναρμόδιο να αποφανθεί επί του αιτήματος και απέρριψε το αίτημα των συνηγόρων του. Η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών συνεδρίασε, στις 11 Μαρτίου 2021, και ομόφωνα απέρριψε το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο, σύμφωνα με το πρόσφατο βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου Λαμίας, για να εισέλθει στην ουσία του θέματος στο κατά τόπον αρμόδιο δικαστήριο εκτέλεσης ποινών. Ύστερα από 65 ημέρες, στις 14 Μαρτίου, με δήλωσή του ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανακοίνωσε το τέλος της απεργίας πείνας. Εκτός ΜΕΘ, βρέθηκε μετά από 2 εβδομάδες νοσηλείας, καθώς η κατάστασή του βελτιώθηκε ενώ η πλήρης αποκατάσταση μπορεί να διαρκέσει για μήνες. Κατά την περίοδο της φυλάκισης του έχει συγγράψει τρία βιβλία τα οποία είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία. και παράλληλα έχει κάνει και αρκετές μεταφράσεις βιβλίων. Ο καθηγητής Γιώργος Κασσιμέρης, στην ελληνική έκδοση της Huffington Post, ισχυρίζεται πως οι Έλληνες αγοράζουν τα βιβλία του καταδικασμένου τρομοκράτη "γιατί θεωρούν ότι έχει αξίες", καθώς "επέλεξε να παραδοθεί και να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του". 2014, Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, εκδ. Λιβάνης 2016, 13 Απαντήσεις, εκδ. Μονοπάτι 2020, Η Γεωπολιτική της 17Ν, εκδ. Μονοπάτι Δημήτρης Κουφοντίνας: Το προσωπικό ιστολόγιο του Δημήτρη Κουφοντίνα. Χειρίζεται δι' αντιπροσώπου. Αρχείο in.gr Αρχείο enet.gr-Ελευθεροτυπία Αλέξης, Παπαχελάς· Τέλλογλου, Τάσος (2002). Φάκελος 17 Νοέμβρη. Αθήνα: Εστία. ISBN 960-05-1055-5.	Ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι Έλληνας τρομοκράτης, ένα από τα βασικά μέλη της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, με πρωταγωνιστικό ρόλο στη δράση της, ειδικά στις δολοφονίες.Συνελήφθη τον Σεπτέμβριο του 2002, οπότε και παραδόθηκε αυτοβούλως στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, λίγες εβδομάδες μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. Οταν παραδόθηκε είχε δηλώσει: «Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη. Όλα τέλειωσαν». Στη δίκη των μελών της οργάνωσης καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 ανθρωποκτονίες, σε εκρήξεις, σε ληστείες και για συμμετοχή στην οργάνωση. Στις 8 Ιανουαρίου 2021 ο Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας, με αίτημα τη μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού από τις φυλακές Δομοκού όπου κρατούνταν. Η απεργία πείνας διήρκεσε ως τις 14 Μαρτίου 2021- οπότε και αυτοβούλως την διέκοψε, ξεπερνώντας τις 65 ημέρες και θέτοντας σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82
Χρήστος Μαλτέζος	Ο Χρήστος Μαλτέζος γεννήθηκε το 1908, στα Μέθανα Τροιζηνίας, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σύμφωνα με κάποιες άλλες πηγές γεννήθηκε στη Μεθώνη της Μεσσηνίας.Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών - η οποία τελικά δεν ολοκληρώθηκε - ήλθε σε επαφή με τη μαρξιστική ιδεολογία και εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ το 1928. Ανέλαβε ηγετικά, οργανωτικά και πολιτικά καθήκοντα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο. Είχε αποκτήσει ευρεία μαρξιστική παιδεία και ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας της ΟΚΝΕ Νεολαία. Τόσο οι συνθήκες έκδοσης της εφημερίδας, όσο και η γενικότερη πολιτική δράση του Μαλτέζου και των συντρόφων του στην οργάνωση, γίνονταν σε συνθήκες συνεχούς καταδίωξης εκ μέρους των Αρχών. Ο Μαλτέζος, που έπασχε από φυματίωση, με δράση σε νόμιμες αλλά και παράνομες συνθήκες, βιοποριζόταν με δυσκολία. Έχοντας αφιερώσει τη ζωή του ολοκληρωτικά στην πολιτική δράση, δεν είχε τρόπο να κερδίζει όσα του ήταν αναγκαία για την επιβίωση. Γι' αυτό αναγκάστηκε να πουλά τα χωράφια που είχε κληρονομήσει από τους γονείς του το ένα ύστερ' από το άλλο. Τον Απρίλιο του 1934 συνελήφθη για πρώτη φορά, στα γραφεία της Νεολαίας, από τη Γενική Ασφάλεια και κρατήθηκε για τρεις ημέρες. Αφέθηκε ελεύθερος, χωρίς να του απαγγελθούν κατηγορίες. Το 1935, ο Μαλτέζος συντόνισε απεργία των φοιτητών, η οποία διήρκεσε 40 ημέρες. Τον Οκτώβριο του 1937 έγινε γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της οργάνωσης. Ο Μαλτέζος κατά τη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας πέρασε στην παρανομία και συνέχισε την πολιτική του δράση. Συνελήφθη στην Αθήνα τον Μάιο του 1938 και κρατήθηκε στην Ειδική Ασφάλεια. Εκεί υποβλήθηκε σε βασανιστήρια επί 35 ημέρες. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας, στην περιβόητη Ακτίνα Θ', μαζί με άλλα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, όπως οι Μήτσος Παρτσαλίδης, Στέλιος Σκλάβαινας και Βασίλης Νεφελούδης. Ο γραμματέας του κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης βρισκόταν έγκλειστος ήδη εκεί. Ο Μαλτέζος, που είχε ήδη υποστεί διάσειση από την κακομεταχείριση στην Αθήνα, οδηγείτο καθημερινά από το κελί του στο αρχιφυλακείο και βασανιζόταν με αγριότητα, προκειμένου να υπογράψει δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών - πράγμα όμως που δεν έγινε. Ο σαδισμός των βασανιστών του, όπως ελέχθη, έφτασε μέχρι του σημείου να αποπειραθούν να του καρφώσουν πέταλο στο αριστερό πόδι. Εξέπνευσε στις 22 Νοεμβρίου 1938 στο Ψυχιατρείο, όπου είχε μεταφερθεί, ώστε στο πιστοποιητικό θανάτου να μην αναφέρεται "επίσημα πως πέθανε στη φυλακή".Η φρικτή εικόνα -και τελικά ο θάνατος- του βασανισμένου Χρήστου Μαλτέζου ήταν ένας από τους λόγους που κατέρρευσε, μετά από λίγο, το ηθικό μερικών κρατουμένων κομμουνιστών στις φυλακές της Κέρκυρας και υπέγραψαν "δήλωση". Ανάμεσά τους: ο Μανώλης Μανωλέας, ο Στέλιος Σκλάβαινας και ο αγροτιστής ηγέτης Κώστας Γαβριηλίδης. Για άλλους, λειτούργησε ως παράδειγμα αποφασιστικότητας και αντίστασης. Ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε για τον Μαλτέζο:«Στις 22 Νοέμβρη 1938, εδώ στην Κέρκυρα ένας ήρωας, ο Χρήστος Μαλτέζος πέθανε. Και ένας προδότης ο Μανωλέας έκανε δήλωση. Συμβολική σύμπτωση. Αναδείχνοντας τέτοιους ήρωες και ξεκαθαρίζοντας τέτοιους προδότες, το ΚΚΕ στέρεα, ακλόνητα, αποφασιστικά βαδίζει προς τη νίκη, παρ' όλες τις δυσκολίες, τις θυσίες και τις προδοσίες». Τσιντζιλώνης, Χρήστος (1989). ΟΚΝΕ 1922-1943: λενινιστικό, μαχητικό σχολείο των νέων. Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή. Μαυρομμάτης, Παναγιώτης (1972). «Χρήστος Μαλτέζος» (jpeg). Νέος Κόσμος (Νοέμβριος): αναδημοσιευμένο στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-12-14. https://web.archive.org/web/20181214072423/http://62.103.28.111/neolaia/rec.asp?id=63116&nofoto=0. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρ. 2015. Πετρόπουλος, Γιώργος (2001). «Ο κομμουνιστής ήρωας Χρήστος Μαλτέζος». Ριζοσπάστης (18 Νοεμβρίου): ένθετο "7 Μέρες". http://www.rizospastis.gr/story.do?id=1030443. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρ. 2015. Νεφελούδης, Βασίλης (1974). Ακτίνα Θ'.Αναμνήσεις 1930-1940. Αθήνα: Ολκός. Επανέκδοση: Βιβλιοπωλείον της Εστίας (Αθήνα 2007), ISBN 978-960-05-1308-0.Λιναρδάτος, Σπύρος (1988). Η 4η Αυγούστου. Α' έκδοση: 1966. Αθήνα: Θεμέλιο. ISBN 978-960-310080-5.	Ο Χρήστος Μαλτέζος (1908 - 22 Νοεμβρίου 1938) ήταν Έλληνας φοιτητής νομικής και στέλεχος του ΚΚΕ. Διετέλεσε γραμματέας της νεολαίας του ΚΚΕ, ΟΚΝΕ. Πέθανε, μετά από σκληρά βασανιστήρια στην ακτίνα Θ' των φυλακών της Κέρκυρας, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AD%CE%B6%CE%BF%CF%82
Πυροκλαστική ροή	Ουσιαστικά οι πυροκλαστικές ροές είναι διάπυρες βαρυτικές ροές νέφους άλλοτε μεγαλύτερης και άλλοτε μικρότερης πυκνότητας του φυσικού αερίου που δημιουργούν λόγω θερμότητας ένα χαοτικό στροβιλισμό, διατηρώντας στο σκοτάδι κόκκινη απόχρωση. Ο όγκος τους κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες κυβικά μέτρα μέχρι και δέκα κυβικά χιλιόμετρα ίσως και περισσότερο, η δε μέγιστη απόσταση που μπορεί να φθάσει από το ηφαιστειακό κέντρο (όπως έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα), λόγω της μεγάλης κινητικής ενέργειας, είναι το μεν πολύ πυκνό με βαριά αναβλήματα περί τα δέκα χιλιόμετρα, ενώ το πολύ ελαφρύ με ηφαιστειακή σπονδό εκατοντάδες χιλιόμετρα. Βασικά αίτια δημιουργίας τους είναι τόσο η κατάρρευση της υπέρ του κρατήρα ανυψούμενης στήλης της έκρηξης, όσο ακόμα και η κατάρρευση ηφαιστειακής ασπίδας ή θόλου. Παρόμοιες ροές πολύ μικρότερης όμως ισχύος και θερμοκρασίας είναι οι παρατηρούμενες σε υποθαλάσσιες ηφαιστειακές εκρήξεις καθώς και των θερμών σημείων, χαρακτηριζόμενες ως ροές "εν ψυχρώ". Ο τρόπος και η ταχύτητα της διασποράς των μεταφερομένων υλικών δια του ρεύματος αυτού εξαρτώνται κατά μέγιστο βαθμό από το επιφανειακό ανάγλυφο καθώς και από το μέγεθος και την πυκνότητα του ίδιου του ρεύματος. Πυροκλαστικό κύμα "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τ.51ος, σ.183. Fisher, R.V.: "Mechanism of Deposition from Pyroclastic Flows" , Am. J. Sci. 264: 350-363 (1966) J. G. Moors "Base Surge in Resent Volcanic Eruptions", Bull. Volcan. 30: 337-363 (1967) Parsons, W. H.: "Criteria for the Recognition of Volcanic Breccias: Review" Mem. Geol. Soc. Am. 115 p.263-304 (1969) R. V. Fisher & A.C. Waters "Base Surge Bedforms in Maar Volcanoes", Am. J. Sci. 268: 157-180 (1970)	Με τον απλουστευμένο γεωλογικό όρο πυροκλαστική ροή, ή πυροκλαστικό ρεύμα και επιστημονικά πυροκλαστικό ρεύμα πυκνότητας, (ΠΡΠ) ή διεθνώς PDC (εκ του όρου Pyroclastic Density Curent) χαρακτηρίζεται ένα ταχύτατο ρεύμα θερμού αερίου και πυροκλαστικών υλικών (κυρίως από νεαρά, κύρια και τυχαία ηφαιστειακά αναβλήματα, όπως της ηφαιστειακής τέφρας), που κινείται στην επιφάνεια του ηφαιστειακού πεδίου, με δύναμη τυφώνα φθάνοντας τα 700 χλμ/ώρα ή 450 μίλια/ώρα και με θερμοκρασία από 550 °C μέχρι και 1.000 °C (ή 1.830 °F). Η πυροκλαστική ροή, άκρως καταστροφική και θανατηφόρα, συμβαίνει κατά την ηφαιστειακή έκρηξη των επισωρευσιγενών ηφαιστείων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%81%CE%BF%CE%AE
Πρακτικές των Μαρτύρων του Ιεχωβά	Όπως υποδηλώνει το όνομά τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι ευρέως γνωστοί για τις εντατικές προσπάθειες που κάνουν για να δίνουν μαρτυρία. Οι Μάρτυρες αναφέρονται στις ευαγγελιστικές τους δραστηριότητες με Βιβλικούς όρους όπως «κήρυγμα», «μαθήτευση», «υπηρεσία» και «διακονία». Όλα τα μέλη τους, που έχουν τη δυνατότητα, ενθαρρύνονται να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, συμμετέχοντας σε αυτή τη δραστήριοτητα στο βαθμό που τους επιτρέπουν οι περιστάσεις τους. Τα παιδιά ενθαρρύνονται να συμμετέχουν συνοδευόμενα από τους γονείς τους. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν χρησιμοποιήσει ήδη από το παρελθόν μια ποικιλία μεθόδων με σκοπό τη διάδοση της πίστης τους, που περιλαμβάνουν τις πορείες πληροφόρησης με χρήση πλακάτ που διαφήμιζαν ομιλίες και διανομή φυλλαδίων, την άρθρογραφία σε εφημερίδες και τις ραδιοφωνικές εκπομπές δημοσίων ομιλιών. Μεταξύ των ετών 1924 και 1957, η οργάνωση είχε σε λειτουργία έναν ραδιοφωνικό σταθμό, τον WBBR, στην Νέα Υόρκη. Στις μέρες μας, το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι περιλαμβάνει προσπάθειες για την έναρξη συζητήσεων σχετικά με θρησκευτικά θέματα και την προσφορά εντύπων που εκδίδουν οι ίδιοι, με σκοπό την έναρξη Γραφικής μελέτης με εκείνους που ενδιαφέρονται. Η παραγωγή των εντύπων υποστηρίζεται από εθελοντικές συνεισφορές. Δεν προσφέρονται οικονομικά ή υλικά ανταλλάγματα σε εκείνους που προσχωρούν στην πίστη τους. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποκαλούν τους χώρους όπου συναθροίζονται «Αίθουσες Βασιλείας» και όχι «ναούς», δίνοντας με αυτό τον τρόπο έμφαση στο γεγονός ότι η σύναξη της εκκλησίας είναι το σημαντικότερο και όχι το ίδιο το οικοδόμημα. Συνήθως, οι χώροι που χρησιμοποιούνται ως Αίθουσες Βασιλείας είναι κατά κύριο λόγο λειτουργικοί. Σε πολλές χώρες, οι Μάρτυρες διαθέτουν «Αίθουσες Συνέλευσης» όπου περίπου είκοσι εκκλησίες συγκεντρώνονται τρεις φορές το χρόνο για μονοήμερες ή διήμερες συνελεύσεις. Σε χώρες που δεν διαθέτουν τέτοιες Αίθουσες Συνέλευσης αυτές οι συνελεύσεις πραγματοποιούνται σε εγκαταστάσεις κατάλληλες για πολυπληθή ακροατήρια που τους παραχωρούνται ή τις ενοικιάζουν. Μία φορά το χρόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συγκεντρώνονται σε μεγαλύτερες συνελεύσεις οι οποίες ονομάζονται «Συνελεύσεις Περιφερείας». Κάθε πέντε χρόνια διοργανώνονται σε επιλεγμένες τοποθεσίες «Διεθνείς Συνελεύσεις» περιφερείας τις οποίες παρακολουθούν εκπρόσωποι από διάφορες χώρες οι οποίες διαρκούν συνήθως 3-4 μέρες. Οι παρόντες σε κάποιες Διεθνείς Συνελεύσεις ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες, με πολυπληθέστερη τη συνέλευση που διεξάχθηκε στο Στάδιο Γιάνκι και στο Πόλο Γκράουντς της Νέας Υόρκης το 1958 με ανώτατο αριθμό άνω των 250.000 παρευρισκομένων. Στην Ελλάδα διοργανώνονται με σχετική ελευθερία συνελεύσεις περιφερείας και περιοχής σε δάση, αθλητικά γήπεδα και Αίθουσες Συνελεύσεων από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. (Σχετικά δημοσίευματα στον ελληνικό τύπο: ) Η συντριπτική πλειονότητα των Αιθουσών Βασιλείας και των Αιθουσών Συνέλευσης καθώς και τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά και οι εγκαταστάσεις τμημάτων παγκόσμια έχουν κατασκευαστεί από τους ίδιους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά με εθελοντική συνεισφορά του χρόνου και των πόρων τους. Οι απαιτούμενες δαπάνες προέρχονται αποκλειστικά από τις εθελοντικές συνεισφορές των Μαρτύρων του Ιεχωβά σύμφωνα με τους πόρους και την επιθυμία του καθενός. Στις συναθροίσεις της εκκλησίας δεν περιφέρεται δίσκος ούτε ασκείται πίεση για να δοθούν χρήματα. Οι Μάρτυρες έχουν την τακτική συνήθεια να συνεισφέρουν χρήματα κατ' ιδίαν και εθελοντικά, όπως κρίνει κατάλληλο το κάθε άτομο. Κάθε μήνα διαβάζεται στην εκκλησία μια αναφορά σχετικά με τα οικονομικά της εκκλησίας. Στις Αίθουσες Βασιλείας υπάρχουν κουτιά συνεισφορών για τις λειτουργικές ανάγκες της τοπικής εκκλησίας και για το παγκόσμιο έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά (που περιλαμβάνει την εκτύπωση εντύπων, τη διοργάνωση συνελεύσεων, την υποστήριξη των ιεραποστόλων και την παροχή βοήθειας σε περιπτώσεις καταστροφών). Οι συναθροίσεις εκκλησίας διεξάγονται δύο φορές την εβδομάδα. Η ύλη που εξετάζεται στις συναθροίσεις είναι η ίδια σε όλες τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Όλες οι συναθροίσεις αρχίζουν και τελειώνουν με προσευχή. Στις συναθροίσεις που διεξάγονται στις Αίθουσες Βασιλείας και στις συνελεύσεις τους ψάλονται ύμνοι με Γραφικά θέματα, οι οποίοι ονομάζονται ύμνοι της Βασιλείας. Λόγω του σεβασμού για τον τόπο λατρείας τους ντύνονται εύτακτα και επίσημα όταν παρευρίσκονται εκεί. Κάποιο απόγευμα μέσα στην εβδομάδα, μέχρι πρόσφατα, τα μέλη των εκκλησιών συναθροίζονταν κατά μικρές ομάδες των 10 ως 15 ευαγγελιζομένων, συνήθως σε ιδιωτικά σπίτια, και διεξήγαν τη «Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας». Η διάρκεια αυτής της συνάθροισης ήταν 60 λεπτά. Αλλά από το 2013 η «Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας» μετονομάστηκε σε «Εκκλησιαστική Γραφική Μελέτη», συμπτύχθηκε σε χρονική διάρκεια 30 λεπτών και διεξάγεται στο τέλος του προγράμματος μιας σειράς συναθροίσεων κάποιο απόγευμα μέσα στην εβδομάδα. Σε αυτή την συνάθροιση οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναλύουν ένα Βιβλικό θέμα κάθε φορά σε βάθος. Μια από τις εκδόσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, κάποιο βιβλιάριο ή βιβλίο χρησιμοποιείται ως βάση για τη Βιβλική συζήτηση μέσω ερωτήσεων και απαντήσεων. Έπειτα από αυτήν την συνάθροιση, το ίδιο απόγευμα, ακολουθούν η "Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας" και η "Συνάθροιση Υπηρεσίας". Στην συνέχεια το ίδιο απογευματινό διεξάγεται η «Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας» και διαρκεί 30 λεπτά. Η Σχολή είναι σχεδιασμένη ώστε να εκπαιδεύει τους «ευαγγελιζόμενους» ώστε να είναι πιο αποτελεσματικοί στη διακονία τους. Οι ευαγγελιζόμενοι εκπαιδεύονται στη χρήση της Αγίας Γραφής. Σε μια σειρά μαθημάτων μερικών ετών ολοκληρώνεται η ανάλυση ολόκληρης της Αγίας Γραφής και κάθε φορά διαβάζεται ένα μέρος της δημόσια ενώπιον του ακροατηρίου. Οι ευαγγελιζόμενοι ενθαρρύνονται να διαβάζουν το υπόλοιπο κατ' ιδίαν. Επίσης, δίνεται πρακτική εκπαίδευση σχετικά με την εκφώνηση μια σύντομης δημόσιας ομιλίας, τη Βιβλική έρευνα και την παρουσίαση πληροφοριών σε ανθρώπους στη δημόσια διακονία. Η εγγραφή στη σχολή γίνεται εθελοντικά και είναι διαθέσιμη σε όλα τα μέλη της εκκλησίας που έχουν καλή υπόσταση. Οι σπουδαστές της σχολής λαμβάνουν διορισμούς εκ περιτροπής. Σε κάθε συνάθροιση, εκτός από τις διδακτικές ομιλίες, τρεις σπουδαστές εκφωνούν σύντομες ομιλίες σε προεπιλεγμένα Βιβλικά θέματα και ο οδηγός της σχολής σχολιάζει τα θετικά σημεία κάθε ομιλίας και προσφέρει υποδείξεις για βελτίωση. Τέλος, μετά τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, αφού πρώτα ψάλεται ένας ύμνος, ακολουθεί η «Συνάθροιση Υπηρεσίας», η οποία περιλαμβάνει ένα 30λεπτο εκπαιδευτικό πρόγραμμα σε σχέση με το έργο κηρύγματος. Αυτή η συνάθροιση δίνει στους ευαγγελιζόμενους πρακτική καθοδηγία οι οποία τους βοηθάει να αποκτήσουν επιπλέον προσόντα και μεγαλύτερη ικανότητα στην επιτέλεση της διακονίας τους από σπίτι σε σπίτι. (Λουκάς 10:1-16· Πράξεις 4:23-31) Το πρόγραμμα παρέχει ποικιλία μεθόδων σε σχέση με τη διδασκαλία. Εκφωνούνται ομιλίες, παρουσιάζονται επιδείξεις, γίνονται μέρη με τη συμμετοχή του ακροατηρίου και διεξάγονται συζητήσεις μεταξύ δυο ή τριών ατόμων στο βήμα. «Η Διακονία μας της Βασιλείας» είναι μια μηνιαία έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, η οποία αποτελεί την πηγή της ύλης που καλύπτεται στις Συναθροίσεις Υπηρεσίας. Η συνολική διάρκεια του προγράμματος και των τριών συναθροίσεων είναι 1 ώρα και 45 λεπτά, από την αρχική ως την τελική προσευχή. Κάποιο δεύτερο απόγευμα της ίδιας εδομάδας, συνήθως μέσα στο Σαββατοκύριακο, διεξάγεται η «Δημόσια Συνάθροιση». Ένας πρεσβύτερος ή ένας διακονικός υπηρέτης που έχει τα κατάλληλα προσόντα εκφωνεί μια δημόσια ομιλία, διάρκειας 30 λεπτών, για κάποιο θέμα με βάση την Αγία Γραφή. Ο ομιλητής μπορεί να ανήκει στην τοπική εκκλησία ή σε κάποια άλλη γειτονική εκκλησία. Η ομιλία αυτή απευθύνεται κυρίως προς τους ενδιαφερόμενους στο ακροατήριο που δεν είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ωστόσο, παρέχει ταυτόχρονα επίκαιρες υπενθυμίσεις και ωφέλιμες συμβουλές, για όλους όσους είναι ήδη Μάρτυρες του Ιεχωβά. Στη «Μελέτη Σκοπιάς» γίνεται μελέτη της Αγίας Γραφής με τη βοήθεια κύριων άρθρων που βρίσκονται στο περιοδικό Η Σκοπιά—Έκδοση Μελέτης. Ο κάθε ευαγγελιζόμενος ενθαρρύνεται να συμμετάσχει με τα σχόλιά του. Η «Μελέτη Σκοπιάς» ακολουθεί αμέσως μετά τη «Δημόσια Συνάθροιση» και συνολικά διαρκούν 1 ώρα και 45 λεπτά, από την αρχική ως την τελική προσευχή. Οι συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά ξεκινάνε και τελειώνουν με προσευχή. Στις συναθροίσεις που διεξάγονται στις Αίθουσες Βασιλείας αλλά και στις συνελεύσεις περιοχής και περιφερείας ψάλονται ύμνοι, οι οποίοι είναι γνωστοί ως «Ύμνοι της Βασιλείας». Ανάμνηση του Θανάτου του Ιησού Χριστού Έκαναν στη Ροδόπη οι μάρτυρες του Ιεχωβά αναπαράσταση του μυστικού δείπνου με αφορμή το δικό τους Πάσχα Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν [χαιρετούν] σημαίες, τραγουδούν εθνικούς ύμνους, και δεν αναποθέτουν την πίστη τους σε κράτη ή έθνη. Αυτό δεν προορίζεται ως ασέβεια για κάποια συγκεκριμένη χώρα ή για τις κυβερνήσεις.Οι Μάρτυρες αναγνωρίζουν τη νομιμότητα των πολιτικών ηγετών, πιστεύοντας ότι είναι οι «ανώτερες αρχές» όπως αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους 13:1 . Πράγματι, σε πολλά μέρη, οι Μάρτυρες έχουν επαινεθεί για τη νομοταγή στάση τους. Κάνουν μια διάκριση, όμως, ανάμεσα σε μια κίνηση σεβασμού και ό, τι θεωρούν ότι είναι μια εκδήλωση της λατρείας. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι χαιρετόντας μια σημαία ή τραγουδώντας ένα εθνικό ύμνο διασχίζουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο. Αυτό είναι επειδή πιστεύουν ότι οφείλουν την υποταγή μόνο στον Ιεχωβά θεό. Υπάρχουν πολλές γραφές που είχαν σχέση με τη στάση των Μαρτύρων του Ιεχωβά προς τη συμμετοχή σε πολιτικά θέματα και δραστηριότητες. Ένα βασικό γραφή είναι η δήλωση του Ιησού: Ιωάννη 17:16:"Δεν είναι μέρος του κόσμου, όπως και εγώ [ο Ιησού] δεν είμαι μέρος του κόσμου." Ουδετερότητα ορίζεται ως εξής: «Η θέση αυτών που δεν παίρνουν θέση υπέρ ή παρέχουν στήριξη σε έναν από τους δύο ή περισσότερα μέρη υποστηρίζοντας τους. Είναι γεγονός της αρχαίας και σύγχρονης ιστορίας ότι σε κάθε έθνος και σε κάθε περίπτωση οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν προσπαθήσει να το διατηρήσουν. απόλυτη ουδετερότητα ως προς τις συγκρούσεις μεταξύ φατριών του κόσμου. Δεν παρεμβαίνουν με αυτό που κάνουν οι άλλοι για τη διανομή στην πατριωτικές τελετές, δεν υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις αλλά υπηρετούν εθελοντικά σε δημόσιες υπηρεσίες.Στο πλαίσιο αυτό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι η θέση τους είναι παρόμοια με εκείνη των πρώτων χριστιανών, οι οποίοι αρνήθηκαν να θυσιάσουν μερικές σταγόνες του κρασιού ή μερικά τεμάχια θυμίαμα στον Ρωμαίο αυτοκράτορα, και, επομένως, εκτελέστηκαν. Μεταξύ των αποτελεσμάτων αυτής της πίστης στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι αρκετές περιπτώσεις του συνταγματικού δικαίου σχετικά με την[ υποταγή]. Η πρόωρη περιπτώσεις διαπιστώνεται ότι τα σχολεία δεν μπορούν να εξαναγκάζουν το χαιρετισμό προς τη σημαία. Μερικά δικαστήρια σε άλλες χώρες έχουν επίσης προστατεύεται το δικαίωμα των Μαρτύρων »να απέχει από πατριωτικές τελετές. Για παράδειγμα, το 1986, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδία έκρινε ότι κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί να συμμετάσχει στο τραγούδι του εθνικού ύμνου, αν το άτομο έχει μια γνήσια, θρησκευτική αντίρρηση συνείδησης. Σε μια απόφαση που εξέδωσε στις 1 Μαρτίου 1993, των Φιλιππίνων Ανώτατο Δικαστήριο αποφάνθηκε ομόφωνα υπέρ των Μαρτύρων του Ιεχωβά σε μια υπόθεση που αφορά τους νέους μάρτυρες που εκδιώχθηκαν από το σχολείο επειδή αρνήθηκαν να χαιρετίσουν τη σημαία. Επιπλέον, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται να υπηρετήσουν στους [στρατιωτικούς] οργανισμούς, αναφέροντας την αρχή που αποκαλούνΧριστιανόςουδετερότητα. Καταλαβαίνουν τα λόγια του Ιησού στο Κατά Ιωάννην 17:14, "Δεν αποτελούν μέρος του κόσμου, ακριβώς όπως δεν είμαι μέρος του κόσμου," και σημαίνει ότι πρέπει να λάβουν μια ουδέτερη στάση όσον αφορά τις πολιτικές και στρατιωτικές διαμάχες. Επικαλούνται περαιτέρω λόγια του Ιησού ότι «όλοι εκείνοι που παίρνουν το σπαθί θα αφανιστούν από σπαθί» (Κατά Ματθαίον 26:52) και την προφητεία του Ησαΐα (κεφ. 2, εδάφιο 4): «Έθνος δεν θα σηκώσει σπαθί έθνος εναντίον έθνους, ούτε θα μάθουν πια τον πόλεμο. " Ιστορικά, αυτή η άρνηση να ενταχθεί στην στρατιωτική έχει δημιουργήσει σοβαρές δυσκολίες για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ιδιαίτερα σε καιρό πολέμου. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, οι νέοι μάρτυρες σε ορισμένες χώρες εκτελέστηκαν για την αντίρρηση συνείδησης τους στον πόλεμο? Ακόμη και στις πιο δημοκρατικές χώρες δεν τους επιτραπεί η απαλλαγή από τον κανόνα στράτευσης και συχνά έχουν φυλακιστεί. Επί του παρόντος, υπάρχει λιγότερη σύγκρουση μεταξύ μάρτυρες και οι κυβερνήσεις σε αυτό το θέμα, καθώς πολλές χώρες έχουν καταργήσει την υποχρεωτική στράτευση, ενώ άλλοι έχουν αναγνωρίσει τις απόψεις των αντιρρησιών συνείδησης και, συνεπώς, που έχει συσταθεί το δικαίωμα στην εναλλακτική πολιτική υπηρεσία, η οποία Μάρτυρες γενικά αποδέχονται. Σε ορισμένες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετική Ένωση, ωστόσο, καθώς και στη Σιγκαπούρη, οι νέοι άνδρες Μάρτυρες συνεχίζουν να υπηρετούν ποινές φυλάκισης σε σχέση με αυτό το θέμα. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο Μάρτυρες του Ιεχωβά διώχτηκαν από τους Συμμάχους και των δυνάμεων του Άξονα για την άρνηση να συμμετέχουν στις αντίστοιχες προσπάθειες στο πόλεμο αυτών των εξουσιών ». (Δείτε Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και το Ολοκαύτωμα). Σε αρμονία με την αρχή της Χριστιανικής ουδετερότητας, αποτελεί προσωπική απόφαση για κάθε Μάρτυρα του Ιεχωβά αν θα ψηφίσει στις πολιτικές εκλογές. (Η Σκοπιά 1 Νοεμβρίου 1999 σελ. 28) Εντούτοις, αν και δεν εμπλέκονται στην επιδίωξη πολιτικών αξιωμάτων, δεν αποθαρρύνουν άλλους που θα το επιθυμούσαν. Ένα άτομο θα μπορούσε να αποκοπεί από την εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά (πρακτική παρόμοια με τον «αφορισμό» άλλων εκκλησιών) λόγω χονδροειδούς παραβίασης των ηθικών προτύπων τους που στηρίζονται στην Αγία Γραφή, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται η πορνεία, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία, η έκτρωση, η κλοπή, η χρήση ναρκωτικών ουσιών για μη ιατρικούς λόγους και το κάπνισμα, η μέθη και η προώθηση αποστατικών διδασκαλιών (αποστασία).\ Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας κάνουν προσπάθειες ώστε να επανέλθουν σε πνευματική υγεία τα άτομα που έσφαλαν. Αναγνωρίζουν ότι «όλοι έχουν αμαρτήσει και υστερούν ως προς τη δόξα του Θεού». (Ρωμαίους 3:23, ΜΝΚ, Κείμενο) Οι μετανοημένοι παραβάτες μπορούν να παραμείνουν συνήθως στην εκκλησία και να ωφεληθούν από το έλεος που τους δείχνεται. Πιστεύουν, επίσης, ότι οι πρεσβύτεροι έχουν Βιβλική ευθύνη να διατηρούν καθαρό από μομφή το όνομα του Ιεχωβά και να διατηρούν την εκκλησία καθαρή από κάθε αδικοπραγία. Εκείνοι που επιμένουν να ενεργούν με τέτοιο τρόπο κάνουν φανερό ότι δεν επιθυμούν στην πραγματικότητα να αποτελούν μέρος της Χριστιανικής εκκλησίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η αποκοπή δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία, ακόμη και όταν ένα άτομο κατηγορείται για κάποιο από τα παραπάνω παραπτώματα. Τέτοιοι ισχυρισμοί θα πρέπει να στηρίζονται στη μαρτυρία δύο ατόμων (εκτός αν ομολογήσει με τη θέλησή του το άτομο που έσφαλε). Σε αυτές τις περιπτώσεις, μια επιτροπή πρεσβυτέρων εξετάζει τις απόδείξεις και εξετάζει αν το άτομο διέκοψε την αμφισβητούμενη πορεία του και μετανόησε. Αν διακρίνουν ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, το άτομο κατά πάσα πιθανότητα αποκόπτεται. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως όταν ένα άτομο δηλώνει με τη θέλησή του ή κάνει φανερό με τη διαγωγή του, ότι δεν επιθυμεί να ανήκει στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τότε προσδιορίζεται από την εκκλησία ως «αποσυνταυτισμένος», κατάσταση που ισοδυναμεί στην πράξη με την αποκοπή. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διακόπτουν την επικοινωνία τους με άτομα που έχουν «αποκοπεί» ή «αποσυνταυτιστεί» για διάφορους λόγους: Φοβούνται μήπως το αποσυνταυτισμενο η αποκομμενο πρωην μέλος επηρεάσει με ψεύτικες εικασίες (κατά της οργάνωσης τους) τα υπόλοιπα μέλη τους. Κατά την άποψή τους, η παραβίαση των ηθικών προτύπων της Αγίας Γραφής μέσα στις τάξεις τους θα επέφερε μομφή στο όνομα του Θεού και στην οργάνωση. Ελπίζουν ότι ένα τόσο σοβαρό μέτρο θα ψυχαναγκασει το άτομο που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση να επανεξετάσει το δρόμο που ακολουθεί, θα μετανοήσει και θα επιστρέψει στην εκκλησία, σύμφωνα με την κατανόηση που έχουν για τα εδάφια 2 Κορινθίους 2:6, 7 (Κείμενο).Η διακοπή της επικοινωνίας, όπως την εφαρμόζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν έχει τόσο έντονη μορφή σε σύγκριση με την εφαρμογή της «αποκοπής» από το παλιό τάγμα των Μεννονιτών. Καθώς η κοινωνική ζωή των Μαρτύρων περιστρέφεται κυρίως γύρω από τους ομοπίστους τους, η διακοπή της επικοινωνίας με τα αποκομμένα άτομα μπορεί να απομονώσει το πρώην μέλος με έναν πολύ ισχυρό τρόπο. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά (αυθαίρετα)δεν θεωρούν ότι τα μέλη της οικογένειας που ζουν στο ίδιο σπίτι με το αποκομμένο άτομο θα πρέπει να διακόψουν την επικοινωνία μαζί του. Σε αυτές τις περιπτώσεις, διατηρούνται οι καθημερινές σχέσεις και οι οικογενειακοί δεσμοί όπως και προηγουμένως, με τη διαφορά ότι τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που είναι Μάρτυρες δεν συμμετέχουν στη μελέτη της Αγίας Γραφής, στην προσευχή ή σε συζητήσεις σχετικά με θέματα της πίστης με το αποκομμένο μέλος προφανώς για να μην τους μεταφέρει αρνητικές ψευδής εικασίες για την οργάνωση. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ενθαρρύνονται ώστε να συναναστρέφονται με αποκομμένα μέλη της οικογένειάς τους που δεν ζουν πλέον στο ίδιο σπίτι για τους παραπανω λογους, αν και μπορούν να έρχονται σε επαφή για αναγακαία ζητήματα όπως για παράδειγμα η συζήτηση οικογενειακών ζητημάτων ή η φροντίδα ηλικιωμένων γονέων που έχουν αποκοπεί. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποδεικνύουν εδάφια της Αγίας Γραφής για να υποστηρίξουν την πρακτική που έχουν να αποκόπτουν τα αμετανόητα μέλη που έχουν διαπράξει κάποια παράβαση, όπως τα εδάφια 1 Κορινθίους 5:10-13 (ΜΝΚ), όπου αναφέρεται: «Σας γράφω να πάψετε να συναναστρέφεστε με οποιονδήποτε αποκαλείται αδελφός ο οποίος είναι πόρνος ή άπληστος ή ειδωλολάτρης ή υβριστής ή μέθυσος ή άρπαγας, μάλιστα ούτε καν να τρώτε με τέτοιον άνθρωπο. ...Να απομακρύνετε τον πονηρό άνθρωπο από ανάμεσά σας». (Κείμενο) Μια άλλη Βιβλική περικοπή που θεωρούν ότι αποτελεί βάση για αυτή την πρακτική τους είναι τα εδάφια 2 Ιωάννη 10, 11 (ΜΝΚ): «Αν κάποιος έρχεται σε εσάς και δεν φέρνει αυτή τη διδασκαλία, να μην τον δέχεστε στα σπίτια σας ούτε να του λέτε χαιρετισμό. Διότι αυτός που του λέει χαιρετισμό είναι συμμέτοχος στα πονηρά του έργα». (Κείμενο) Το 1987 το Ομοσπονδιακό Εφετείο της 9ης περιφέρειας των ΗΠΑ έκρινε νόμιμο το δικαίωμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά να αποκόπτουν τα μέλη που αποτυγχάνουν να ζήσουν σε αρμονία με τα πρότυπα και τις δοξασίες τους [Paul v. Watchtower Bible and Tract Society of New York, 819 F.2d 875, 9th Cir. (1987), cert denied, 484 U.S. 926 (1987)]. Η ομόφωνη απόφαση του ομοσπονδιακού εφετείου βασίστηκε στα ευρύτερα δικαιώματα που παρέχει η Πρώτη Αναθεώρηση του Συντάγματος των Η.Π.Α., η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων τα εξής: «Λόγω του γεγονότος ότι η τακτική του αποκλεισμού από τη συναναστροφή αποτελεί μέρος της πίστης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η πρόβλεψη του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών περί 'ελεύθερης άσκησης'... αποκλείει την επικράτηση των θέσεων (της ενάγουσας). Οι εναγόμενοι (Μάρτυρες του Ιεχωβά) έχουν το συνταγματικά διασφαλισμένο δικαίωμα να ακολουθούν την τακτική του αποκλεισμού από τη συναναστροφή. Σύμφωνα με τα παραπάνω, επικυρώνουμε (την προηγούμενη απόφαση του περιφερειακού δικαστηρίου). ... Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ακολουθούν την τακτική του αποκλεισμού από τη συναναστροφή σύμφωνα με τον τρόπο που αυτοί ερμηνεύουν το κείμενο των εκκλησιαστικών κανόνων και δεν ανήκει στη δική μας δικαιοδοσία να επανερμηνεύσουμε αυτό το κείμενο. ... Οι εναγόμενοι έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης άσκησης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. ... Τα δικαστήρια γενικά δεν ερευνούν σε βάθος τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη (ή στα πρώην μέλη) κάποιας εκκλησίας. Στις εκκλησίες έχει παρασχεθεί μεγάλος βαθμός ελευθερίας, όταν πρόκειται για την επιβολή πειθαρχικών μέτρων στα μέλη τους ή στα πρώην μέλη τους. Συμφωνούμε με την άποψη του δικαστή Τζάκσον (τέως δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α.) ότι οι 'θρησκευτικές ενέργειες που αφορούν αποκλειστικά τα μέλη κάποιας πίστης είναι και θα πρέπει να είναι ελεύθερες—θα πρέπει να τους παρέχεται ο μεγαλύτερος δυνατός βαθμός απόλυτης ελευθερίας'. ... Τα μέλη της Εκκλησίας την οποία (η ενάγουσα) αποφάσισε να εγκαταλείψει, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν επιθυμούν πλέον να την συναναστρέφονται. Φρονούμε ότι αυτά τα μέλη είναι ελεύθερα να κάνουν αυτή την εκλογή». Το εφετείο αναγνώρισε ότι ακόμα και αν η γυναίκα αυτή αισθανόταν κατάθλιψη εξαιτίας του γεγονότος ότι οι πρώην γνωστοί της δεν ήθελαν να της μιλήσουν, «η χορήγηση αποζημίωσης για απροσδιόριστες ή για συναισθηματικές βλάβες, θα περιόριζε αντισυνταγματικά την ελεύθερη άσκηση της θρησκείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά ... Το συνταγματικά διασφαλισμένο δικαίωμα της ελεύθερης άσκησης της θρησκείας απαιτεί όπως η κοινωνία δείχνει ανεκτικότητα στο είδος των συνεπειών που υπέφερε (η ενάγουσα), θεωρώντας τις ως τίμημα που αξίζει να καταβληθεί προκειμένου να διαφυλαχθεί το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να διαφέρουν θρησκευτικά». Για μια πιο λεπτομερή ανάλυση της πρακτικής αυτής κατά την άποψη των Μαρτύρων του Ιεχωβά, βλέπε άρθρο στην επίσημη ιστοσελίδα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η αποκοπή δεν είναι απαραίτητα μόνιμη. Εάν ένα αποκομμένο άτομο μετανοήσει μπορεί να γίνει αποδεκτός στην εκκλησία. Δεν απαιτείται να παρέλθει κάποια προκαθορισμένη χρονική περίοδος. Στις περισσότερες περιπτώσεις, περνούν τουλάχιστον έξι μήνες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, αρκετά μεγαλύτερο διάστημα. Οι στατιστικές δείχνουν ότι περίπου το ένα τρίτο από αυτούς που αποκόπτονται τελικά επιστρέφουν στην εκκλησία. Οι διδασκαλίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά γενικά ενθαρρύνουν υγιείς τρόπους ζωής. Πιστεύουν ότι το κάπνισμα και η χρήση ναρκωτικών για ευχαρίστηση είναι ασύμβατα με τις χριστιανικές αρχές (2 Κορίνθιοι 7:1). Η κατανάλωση αλκοόλ επιτρέπεται και οι περισσότεροι Μάρτυρες του Ιεχωβά πίνουν σε μικρές ποσότητες (Ψαλμός 104:1; Τιμόθεος 5:23). Η μέθη όμως απαγορεύεται(1 Κορίνθιοι 6:9, 10; Εφέσσιοι 5:18). Οι εκτρώσεις απαγορεύονται απο την πίστη τους με την αιτιολογία ότι η ανθρώπινη ζωή ξεκινά με τη σύλληψη (Έξοδος 21:22,23; Ψαλμοί 139:1,16). " Μπορεί να προκύψει περίπτωση όπου κατα την γέννα πρέπει να γίνει επιλογή μεταξύ της ζωής της μητέρας και αυτής του παιδιού. Η επιλογή αυτή εξαρτάται από τα εμπλεκόμενα άτομα. Εντούτοις, σε πολλά μέρη η πρόοδος στις ιατρικές μεθόδους καταστά τις περιπτώσεις αυτές πολύ σπάνιες" (Awake! 1987, 9/8, σελ. 28.) Δεν είναι ενάντια στη αντισύλληψη, αρκεί η αντισυλληπτική μέθοδος να δρα προληπτικά και σαν πρώιμη έκτρωση. H Έμπρακτη Αγάπη μας σε Περιπτώσεις Καταστροφών Πεποιθήσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά Οργανωτική δομή των Μαρτύρων του Ιεχωβά	Οι Πρακτικές των Μαρτύρων του Ιεχωβά περιλαμβάνουν δραστηριότητες που κάνουν και άλλες εκκλησίες, όπως το ευαγγελιστικό έργο, η συγκέντρωση για ομαδική λατρεία και μελέτη και η προαιρετική συνεισφορά χρημάτων ώστε να υποστηρίζονται οι θρησκευτικές τους δραστηριότητες. Οι συνεισφορές γίνονται εθελοντικά.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%99%CE%B5%CF%87%CF%89%CE%B2%CE%AC
Βεγγάζη	Η πόλη οφείλει το τωρινό της όνομα σε έναν ευεργέτη του 15ου αιώνα ονόματι Ghazi ή Sidi Ghazi, οπότε και η πόλη ονομάστηκε "Bani Ghazi" ("οι απόγονοι του Ghazi"). Ωστόσο, η ιστορία της ξεκινά από την αρχαιότητα, όταν ιδρύθηκε τον 6ο αιώνα π.Χ. από αρχαίους Έλληνες και ονομάστηκε Ευσπερίδες, αποτελώντας την περίφημη Πεντάπολη μαζί με τη Βάρκη (Al Marj), την Ταύχειρα (αργότερα Αρσινόη, σημερινή Τόκρα), την Κυρήνη και την Απολλωνία (Susah), το λιμάνι της Κυρήνης. Θεωρούνταν η περιοχή όπου βρισκόταν ο μυθικός κήπος με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Λίγους αιώνες αργότερα επανιδρύθηκε από τους Αιγύπτιους με την ονομασία Barneek ή Βερενίκη. Η πόλη κυριεύτηκε από τους Ρωμαίους και γνώρισε περίοδο ευημερίας περίπου για 600 χρόνια, κατά την οποία αναδύθηκε σε κυρίαρχη πόλη και κέντρο της Κυρηναϊκής. Ωστόσο, μέχρι την προέλαση των Αράβων τα έτη 642-643 είχε παρακμάσει και δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μικρό χωριό κοντά σε αρχαία ερείπια. Κατά τον 13ο αιώνα, άρχισε να διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στις εμπορικές δραστηριότητες μεταξύ Γενοβέζων εμπόρων και φυλών της ενδοχώρας και, μέχρι το 16ο αιώνα, το άλλοτε μικρό χωριό είχε εξελιχθεί σε λιμάνι στρατηγικής γεωγραφικής σημασίας, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1578, οι Οθωμανοί κυρίευσαν τη Βεγγάζη. Η διακυβέρνησή της κατά τα έτη 1711-1835 γινόταν από την Τρίπολη μέσω της Δυναστείας των Καραμανλήδων, ενώ μετά πέρασε υπό τον άμεσο έλεγχο των Οθωμανών μέχρι το 1911. Πέρασε μια μεγάλη περίοδο φτώχειας και παρακμής, ενώ το 1858 και το 1874 επλήγη από βουβωνική πανώλη. Το 1911, η Βεγγάζη πέρασε υπό την εξουσία της Ιταλίας, περίοδο κατά την οποία αναπτύχθηκε ισχυρή αντίσταση κατά της Κατοχής. Η Κυρηναϊκή πέρασε μεγάλη περίοδο καταπίεσης στα χρόνια του φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Περίπου 125,000 Λίβυοι κλείσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ τα δύο τρίτα από αυτούς χάθηκαν. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο βομβαρδίστηκε επανειλημμένα. Ωστόσο, στα μεταπολεμικά χρόνια η πόλη ανοικοδομήθηκε, καθώς η χώρα απέκτησε πλουτοπαραγωγικές πηγές από την εξόρυξη κοιτασμάτων πετρελαίου. Στις 15 Απριλίου 1986, αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις των ΗΠΑ βομβάρδισαν τη Βεγγάζη και την πρωτεύουσα Τρίπολη, καθώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν υποστήριξε πως η Λιβύη και ο πρόεδρος Καντάφι υπέθαλπαν τρομοκρατικές κινήσεις εναντίον της Αμερικής. Τις 31 Ιουλίου 2014, η ισλαμιστική οργάνωση Ανσάρ-αλ-Σαρία ανακοίνωσε ότι κατέλαβε τον έλεγχο της πόλης μετά από επίθεση, και την ανακήρυξε ισλαμικό εμιράτο. Στα μέσα του Οκτωβρίου, ο Λιβυκός στρατός αντεπιτέθηκε και υποστήριξε ότι ανακατέλαβε το 90% της πόλης. Η Βεγγάζη ανήκει στην γεωγραφική περιοχή της Κυρηναϊκής. Εκτός από το βορρά, που βρέχεται από τη Μεσόγειο, παντού περιβάλλεται από έρημο, με αποτέλεσμα κατά την αρχαιότητα να βρίσκεται εγγύτερα στους μεσογειακούς πολιτισμούς και σε ελληνικά εδάφη, καθώς απέχει μόλις 400 χιλιόμετρα από την Κρήτη. Στα ανατολικά της πόλης ευδοκιμούν εσπεριδοειδή, ενώ γενικότερα επικρατεί μεσογειακή βλάστηση. Η Βεγγάζη αποτελεί ένα από τα μεγάλα οικονομικά κέντρα της Λιβύης, καθώς αποτελεί σημαντικό εμπορικό λιμάνι. Ο τουρισμός βρίσκεται ακόμα σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης στη χώρα, καθώς η πλειονότητα των επισκεπτών έχει τη Βεγγάζη ως "βάση" για ταξίδια στην έρημο ή για επίσκεψη στα αρχαιοελληνικά ερείπια της Κυρήνης. Στις λαϊκές αγορές και τα σουκ της πόλης βρίσκονται αρκετά προϊόντα και χειροτεχνήματα προσιτά στους ξένους τουρίστες, ενώ η θάλασσα της Βεγγάζης είναι γεμάτη από σφουγγάρια άριστης ποιότητας. Όπως και σε άλλες πόλεις της χώρας, έτσι και στη Βεγγάζη παρατηρείται εθνική ποικιλομορφία. Οι κάτοικοι της ανατολικής Λιβύης, όπου βρίσκεται η πόλη, είχαν κυρίως αραβική καταγωγή, ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα κύμα μετανάστευσης από άλλες αφρικανικές χώρες. Υπάρχουν, επίσης, πολλοί Αιγύπτιοι, λόγω της μικρής απόστασης της χώρας από την Αίγυπτο και το Σουδάν και της ισχυρότερης οικονομίας της. Η ελληνική κοινότητα της Λιβύης συγκεντρώνεται επίσης στη Βεγγάζη, κυρίως λόγω μικρής απόστασης με την Ελλάδα. Κυρίαρχη θρησκεία είναι το Ισλάμ, ωστόσο υπάρχει ένας μικρός ελληνικός ορθόδοξος ναός στο κέντρο της πόλης, καθώς και μια κοπτική εκκλησία. Η εκπαίδευση είναι δωρεάν και υποχρεωτική μέχρι τη δεύτερη σχολική βαθμίδα. Το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της πόλης ιδρύθηκε το 1955 και σε αυτό υπάγεται η μεγαλύτερη κρατική Βιβλιοθήκη. Στη Βεγγάζη ιδρύθηκε επίσης και το πρώτο πανεπιστήμιο της χώρας, το πρώην Al-Jami'a al-Libiya. Lonely Planet Publications - Cyrenaica Encyclopaedia of the Orient - Benghazi Αρχειοθετήθηκε 2006-10-21 στο Wayback Machine. Η ελληνική κοινότητα της Βεγγάζης	Η Βεγγάζη (αραβ. نغازي, Banġāzī) είναι πόλη και αξιόλογο λιμάνι της Λιβύης, στη Βόρεια Αφρική, δίπλα στον κόλπο της Σύρτης, με περίπου 630.000 κατοίκους (2011). Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας και η κύρια πόλη (πρωτεύουσα) της επαρχίας της Κυρηναϊκής. Κατά τα ελληνιστικά χρόνια, η πόλη ήταν γνωστή ως Βερενίκη προς τιμήν της ομώνυμης βασίλισσας των Πτολεμαίων, κόρη του Μάγα της Κυρήνης. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας στη Λιβύη, η Βεγγάζη μαζί με την Τρίπολη συμπρωτεύουσες του κράτους. Ωστόσο μέχρι και σήμερα, που πρωτεύουσα της χώρας είναι η Τρίπολη, στη Βεγγάζη εξακολουθούν να υπάρχουν οργανισμοί και ιδρύματα που θα ταίριαζαν σε μια πρωτεύουσα, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα διαμάχης μεταξύ των δυο πόλεων και, κατ' επέκτασιν των δυο επαρχιών (Τριπολίτιδας και Κυρηναϊκής).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B7
Καλλιθέα Αττικής	Η Καλλιθέα καταλαμβάνει μία μακρόστενη εν γένει έκταση. Εκτείνεται από τις οδούς Π. Τσαλδάρη και Λαγουμιτζή στα βορειοανατολικά έως τον Φαληρικό όρμο στα νοτιοδυτικά. Έχει όρια με τους Δήμους Αθηναίων, Νέας Σμύρνης, Παλαιού Φαλήρου και Μοσχάτου-Ταύρου. Από τα βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά, διατρέχεται από την κεντρική της λεωφόρο, τη Λεωφόρο Θησέως (Λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου πλέον), συνολικού μήκους περίπου 4 km. Στα νοτιοανατολικά οριοθετείται από τη Λεωφόρο Ανδρέα Συγγρού (από το ύψος της οδού Λαγουμιτζή έως τον Φαληρικό όρμο), η οποία τη χωρίζει από τη συνοικία του Νέου Κόσμου του Δήμου Αθηναίων, τη Νέα Σμύρνη και το Παλαιό Φάληρο. Στα νοτιοδυτικά καταλήγει στον Φαληρικό όρμο. Στα βορειοδυτικά οριοθετείται από την τεχνητή κοίτη του Ιλισού (από τις εκβολές της στον Φαληρικό όρμο έως το ύψος της οδού Φορνέζη), από τις οδούς Φορνέζη, Χανδρή, Κύπρου και Αρχιμήδους και από τις γραμμές του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου (Γραμμής 1 του Μετρό) (από το ύψος του σταθμού Καλλιθέας έως το ύψος της οδού Π. Τσαλδάρη), οι οποίες τη χωρίζουν από το Μοσχάτο και τον Ταύρο. Στα βορειοανατολικά οριοθετείται από τις οδούς Π. Τσαλδάρη (από το ύψος των γραμμών του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου έως το ύψος της Λεωφόρου Θησέως) και Λαγουμιτζή (από το ύψος της Λεωφόρου Θησέως έως το ύψος της Λεωφόρου Ανδρέα Συγγρού), οι οποίες τη χωρίζουν από τις συνοικίες των Άνω Πετραλώνων, του Φιλοπάππου και του Κουκακίου του Δήμου Αθηναίων. Σημειώνεται ότι από την περιοχή βορειοδυτικά του τμήματος των γραμμών του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου από το ύψος της οδού Π. Τσαλδάρη έως το ύψος των οδών Φορνέζη και Χανδρή, μόνο το οικοδομικό τετράγωνο που περιλαμβάνει τις εγκαταστάσεις της Σιβιτανιδείου Σχολής εντάσσεται στα όρια του Δήμου Καλλιθέας. Ο οικισμός της Καλλιθέας κατοικήθηκε για πρώτη φορά τον 19ο αιώνα, από την δεκαετία του 1870 και εντεύθεν. Ο έμπορος Λάσκαρις Λασκαρίδης, ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας Γεώργιος Π. Κρέμος και ο νομικός Γεώργιος Φιλάρετος ήταν ανάμεσα στους πρώτους οικιστές (1884-1885) της Καλλιθέας. Από το 1922 εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες, ύστερα από την Μικρασιατική Καταστροφή. Η κοινότητα της Καλλιθέας ιδρύθηκε το 1925, οπότε ο οικισμός αποσπάστηκε από τον Δήμο Αθηναίων και το 1933 ανακηρύχθηκε ανεξάρτητος δήμος.Στην περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Καλλιθέα συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση (ΕΛΑΣ). Μεταξύ των κυριοτέρων γεγονότων της περιόδου υπήρξαν η ανατίναξη του Αμαξοστασίου Καλλιθέας των Τραμ στις 24 Αυγούστου 1943, η Μάχη της Οδού Μπιζανίου, μεταξύ 10 ΕΠΟΝιτών και κατοχικών δυνάμεων, στις 23-24 Ιουλίου 1944, καθώς και το Μπλόκο της Καλλιθέας στις 28 Αυγούστου του ιδίου έτους. Στην Καλλιθέα λειτούργησε επίσης το παράνομο Τυπογραφείο του Ε.Α.Μ., από την άνοιξη του 1942 έως τον Οκτώβριο του 1944, σε ειδική κρύπτη της οικίας επί της οδού Σκρα 31.Την δεκαετία του 1990, μετά τη διάλυση της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), ο δήμος υποδέχθηκε Πόντιους παλιννοστούντες. Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011, ουδεμία μεταβολή επήλθε σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 5.1.Β αυτού. Στην Καλλιθέα εδρεύουν δύο πανεπιστήμια, το Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών και το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, καθώς και η ιστορική Σιβιτανίδειος Δημόσια Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων. Στον δήμο υπάρχουν 11 παιδικοί δημοτικοί σταθμοί, 25 δημόσια νηπιαγωγεία, 22 δημόσια δημοτικά σχολεία, 14 δημόσια γυμνάσια και 7 δημόσια λύκεια. Παράλληλα λειτουργούν 1 εσπερινό γυμνάσιο-λύκειο και 1 ιδιωτικό. Στην Καλλιθέα βρίσκονται επίσης τα ειδικά εκπαιδευτήρια τυφλών του Κ.Ε.Α.Τ. ("Οίκος Τυφλών") και το 1ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας. Γνωστά αθλητικά σωματεία του δήμου είναι: ο Γ.Σ. Καλλιθέας η Α.Ε. Καλλιθέας (τέως Α.Ε.Κ.Τ.) ο Παντζιτζιφιακός Α.Ο. η Α.Ε. Ίκαρος Καλλιθέας ο Α.Ο. Αετός Καλλιθέας ο Παναθλητικός Όμιλος Καλλιθέας Έσπερος ο Α.Ο. Φοίνικας Καλλιθέας ο Α.Σ. Ολυμπιακός Καλλιθέας η Αθλητική Ένωση Εσπερίδες Καλλιθέας ο Γ.Σ. Ίκαρος Καλλιθέας ο Πόλις Α.Σ. Καλλιθέας ο Α.Ο.Κ. ΦαλήρουΤο ποδοσφαιρικό τμήμα του Γ.Σ. Καλλιθέας αγωνίζεται στη Β΄ Εθνική, στο Δημοτικό Στάδιο Καλλιθέας «Γρηγόρης Λαμπράκης». Επίσης ο Γ.Σ. Καλλιθέας διατηρεί και τμήματα ενόργανης γυμναστικής και στίβου. Ο Παντζιτζιφιακός Α.Ο. διατηρεί τμήμα ποδοσφαίρου και αγωνίζεται στις τοπικές ερασιτεχνικές κατηγορίες. Ο Ίκαρος Καλλιθέας, ο Α.Ο. Αετός Καλλιθέας, ο Π.Ο.Κ. Έσπερος και η Α.Ε. Καλλιθέας διατηρούν τμήματα καλαθοσφαίρισης και αγωνίζονται η πρώτη στη Β΄ Εθνική, και οι υπόλοιπες στην Α΄ ΕΣΚΑΝΑ. Όμως από το 2009 ο Ίκαρος συγχωνεύθηκε με τον Έσπερο και η νέα ομάδα που δημιουργήθηκε αγωνίζεται στην Α2. Ο Α.Ο. Φοίνικας Καλλιθέας με έτος ίδρυσης το 1947 διατηρεί σωματείο κλασικού ποδοσφαίρου (11Χ11) της ΕΠΣ Αθηνών. Ο Ολυμπιακός Καλλιθέας, με έτος ίδρυσης το 1993, διατηρεί σωματείο ποδοσφαίρου σάλας (5Χ5) της Πανελλήνιας Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Σάλας. Επίσης, ο Ίκαρος Καλλιθέας διατηρεί τμήμα ποδοσφαίρου και αγωνίζεται στη ΕΠΣ Πειραιά. Στην Καλλιθέα υπάρχουν πολλά κτήρια και μνημεία όπως: Μνημείο Εκτελεσθέντων Αντιστασιακών 1944 (24/8/1944), επί της οδού Περικλέους. Η «Οικία Λασκαρίδου» (σήμερα Δημοτική Πινακοθήκη «Σοφία Λασκαρίδου» στη συμβολή των οδών Λασκαρίδου και Φιλαρέτου). «τα Πέτρινα στου Χαροκόπου».Το 1909, η «Ανώνυμη Μετοχική Εταιρεία Οικοδομικών Επιχειρήσεων», κατασκευάστρια εταιρεία και των πρώτων οικιών του νεοϊδρυθέντος (1884) οικισμού και μετέπειτα δήμου, κατασκεύασε στην περιοχή του Χαροκόπου, 50 πανομοιότυπες πέτρινες διώροφες οικίες, εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, βασισμένες σε σχέδια του γνωστού Γερμανού αρχιτέκτονα, Ερνέστου Τσίλερ. Από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπάρχουν πολλά ιστορικά κτήρια όπως το «Διατηρητέο κτίριο Π.Ε.Α.Ν.», κτήριο της εποχής του Μεσοπόλεμου (φέρεται κατασκευασμένο μεταξύ των ετών 1935-1940), κηρυγμένο ως Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο. Σήμερα στεγάζει το «Μουσείο Π.Ε.Α.Ν.» (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων). Βασίλειος Αρσλάνογλου, Μικρασιάτης αντιπλοίαρχος και ήρωας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Γεώργιος Π. Κρέμος, ιστορικός (ένας από τους τρεις πρώτους οικιστές της Καλλιθέας) Γεώργιος Φιλάρετος, νομικός (ένας από τους τρεις πρώτους οικιστές της Καλλιθέας) Λάσκαρις Λασκαρίδης, έμπορος (ένας από τους τρεις πρώτους οικιστές της Καλλιθέας) Λάζαρος Λασκαρίδης, δημοσιογράφος, αντιδήμαρχος Καλλιθέας Σοφία Λασκαρίδου, ζωγράφος, η πρώτη Ελληνίδα που μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών Γιώργος Γερολυμάτος, τραγουδιστής, δημοτικός σύμβουλος Καλλιθέας Παναγιώτης Σκανδαλάκης, καθηγητής χειρουργικής ανατομίας, τέως υφυπουργός Εξωτερικών (2004-2006) Σταμάτης Κραουνάκης, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής Φοίβος Δεληβοριάς, τραγουδιστής, τραγουδοποιός Ελένη Φουρέιρα, τραγουδίστρια, χορεύτρια Μαίρη Βιδάλη, ηθοποιός Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, ηθοποιός Μαίρη Συνατσάκη, παρουσιάστρια Κορίνα Δαμουλιάνου, ηθοποιός Φρέζυ Μαχαίρα, ηθοποιός Νάνσυ Κουγιούφα, σολίστ πιανίστα, επιμελήτρια εικαστικών εκθέσεων Μαρία Χάνου, ηθοποιός Σοφία Βογιατζάκη, ηθοποιός Άκης Πάνου, συνθέτης, μουσικός Γεώργιος Χ. Μαργωμένος, δημοσιογράφος, αντιδήμαρχος Καλλιθέας Ο Δήμος Καλλιθέας βρίσκεται στην Περιφερειακή Ενότητα Νοτίου Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής. Ο δήμος Καλλιθέας έχει ως έμβλημά του τον Θησέα, γιο του Αιγέα, ο οποίος σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, όταν επέστρεψε από την Κρήτη όπου είχε σκοτώσει τον Μινώταυρο, αποβιβάστηκε στις ακτές της σημερινής Καλλιθέας. Ιππόδρομος - Ίδρυμα Νιάρχου Λόφος Σικελίας Λόφος Φιλαρέτου Σταθμός Μετρό Καλλιθέα Τζιτζιφιές Χαροκόπου Η Καλλιθέα αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα το 1925. Πρόεδροι διετέλεσαν οι: Νικόλαος Χατζόπουλος (1925-1928) Δημήτριος Αναγνώστου (1928-1933) Ιωάννης Αραπάκης (1933-1934) Δήμαρχοι διετέλεσαν τα ακόλουθα πρόσωπα: Ιωάννης Αραπάκης, πρώτος αιρετός δήμαρχος Καλλιθέας (1934-1941) Γεώργιος Κατσιμαγκλής (1941-1945) (διορισμένος από τη δοσίλογη Κυβέρνηση Τσολάκογλου) Νικόλαος Ζερβός (1945-1946) Τηλέμαχος Κοσμίδης (1946-1949) Γεώργιος Ιατρίδης (1949-1950) Νικόλαος Σκανδαλάκης (1951-1961) Χάρης Παυλόπουλος (1961-1964). Αρχιτέκτων-μηχανικός, απεβίωσε το 1999 και κηδεύτηκε στις 18 Οκτωβρίου από τον ιερό ναό Αγίου Λαζάρου του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών. Γιάννης Γάλλος (1964-1967) - Απεβίωσε τον Οκτώβριο του 1995. Θεόδωρος Καφίρης (διορισμένος από τη χούντα, 1967-1974), με αναπληρωτή τον Παναγιώτη Κ. Παπαδόπουλο. Εμμανουήλ Σεργάκης (διορισμένος από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, 1974-1975) Γιάννης Γάλλος (1975-1985) Γιώργος Ψαλιδόπουλος (1985-1990) (1924-2008) Γιώργος Κυριόπουλος (1991-1998) Κώστας Ασκούνης, οικονομολόγος (1999-2014) Δημήτρης Κάρναβος, οικονομολόγος (2014-2023) Κώστας Ασκούνης, οικονομολόγος (2024-) Το KallitheaCity.com είναι ένα ανεξάρτητο τοπικό μέσο ενημέρωσης, με κυρίως περιεχόμενο τα πολιτιστικά και τα δημοτικά νέα της πόλης. Δημιουργήθηκε μετά τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου του 2014. Επίσης εντός Καλλιθέας στεγάζονται οι τηλεοπτικοί σταθμοί MEGA (με κεντρικά γραφεία στην Αθήνα), ΑΡΤ και Alert TV, ο ραδιοφωνικός σταθμός ΑΡΤ FM 90.6 (με κεντρικά γραφεία στην Αθήνα), οι εφημερίδες του πρώην ΔΟΛ Τα Νέα και το Το Βήμα της Κυριακής και η ιστοσελίδα in.gr. Καλλιθέα - Όψεις της ιστορίας του δήμου και της πόλης, έκδοση του Δήμου Καλλιθέας. Ανακτήθηκε στις 13/12/2009. Δήμος Καλλιθέας	Η Καλλιθέα είναι πολυπληθές προάστιο των Αθηνών και δήμος της Περιφερειακής Ενότητας Νοτίου Τομέα Αθηνών της Περιφέρειας Αττικής. Διαθέτει μόνιμο πληθυσμό 97.616 κατοίκους και έχει πυκνότητα πληθυσμού 20.550 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, αποτελώντας έτσι τον πιο πυκνοκατοικημένο δήμο της Ελλάδας. Ο οικιστικός πυρήνας της Καλλιθέας είναι η πλατεία Δαβάκη, που βρίσκεται περίπου 3 χιλιόμετρα νότια από το κέντρο της Αθήνας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%AD%CE%B1_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82
Yamaha XT660R	Ο κινητήρας του είναι κατασκευής της Ιταλικής Minarelli, (θυγατρικής της Yamaha ) είναι τετράχρονος μονοκύλινδρος με 4 βαλβίδες επί κεφαλής, τεχνολογίας ξηρού κάρτερ, που σημαίνει αξιοπιστία και αντοχή στην σκληρή χρήση, παραδοσιακό χαρακτηριστικό όλων των ΧΤ. Ο κύλινδρος από αλουμίνιο φέρει κεραμική επίστρωση για επιπλέον αντοχή στην χρήση, και μείωση των τριβών. Η διαφορά του με το προηγούμενο μοντέλο είναι ότι είναι υδρόψυκτο και για την τροφοδοσία του υπάρχει πλέον ψεκασμός. Η ιπποδύναμη του κινητήρα είναι 48 ίπποι (PS) και η τελική ταχύτητα 175 χιλιόμετρα την ώρα. Το πλαίσιο είναι ατσάλινο, με δυο δοκούς τετραγωνικής διατομής, που ξεκινούν από τον λαιμό, και χρησιμοποιεί τον κινητήρα σαν υποπλαίσιο. Μπροστά φέρει συμβατικό πιρούνι 43 χιλ, με δισκόφρενο διαμέτρου 298 χιλ της Ιταλικής Brembo, και πίσω επίσης δισκόφρενο διαμέτρου 245 χιλ. με ανάρτηση τύπου MONOCROSS και αμορτισέρ της KAYABA. Οι ταχύτητες του κιβωτίου είναι πέντε (5) και η χωρητικότητα του ρεζερβουάρ 15 λίτρα (τα 5 ρεζέρβα), που δίνουν μια αυτονομία από 230 έως 375 χλμ, αναλόγως της χρήσης και των συνθηκών. Το ταμπλό του αποτελείται από, ψηφιακό ταχύμετρο με ολικό και δύο μερικούς χιλιομετρητές, διανυθέντα χιλιόμετρα με ρεζέρβα, ρολόι, ενδεικτικές λυχνίες για νεκρά/ φλας/ μεγάλη σκάλα φώτων/ διάγνωση ψεκασμού/ ρεζέρβα και immobilizer. Η ΧΤ660 είναι πολύ φιλική και εύκολη στην οδήγηση, ακόμη και για τους σχετικά άπειρους οδηγούς,πρόβλημα ίσως αντιμετωπίσουν οι αναβάτες με ύψος κάτω από 1,70 λόγω του ύψους της σέλας (865 χλστ.) Ο αναβάτης της ΧΤ660, λόγω των χαρακτηριστικών του μοτέρ και των μεγάλων διαδρομών των αναρτήσεων, θα ταξιδέψει στην κυριολεξία παντού, σε κάθε είδος δρόμο, γρήγορα και ξεκούραστα, από την καθημερινή μετακίνηση στην πόλη, έως στο απομακρυσμένο χωριό της υπαίθρου. Η Yamaha XT660 κατασκευάζεται (πλην του κινητήρα που κατασκευάζεται στην Ιταλία) στο εργοστάσιο της Γαλλικής ΜΒΚ, 30 χλμ έξω από το Παρίσι. Το ΧΤ υπερτερεί στα εξής Πραγματικά on - off μοτοσικλέτα. Τα πάει θαυμάσια στο χώμα, υπέροχα στην πόλη και ικανοποιητικά στο ταξίδι. Εύκολη στην οδήγηση και έχει εξαιρετικό κράτημα. Αντοχή κινητήρα Υστερεί στα εξής Τριξίματα (σκορταρίσματα) λόγω μονοκύλινδρου μοτέρ Η απουσία ανεμοκάλυψης (γυμνό) καθιστούν το ταξίδι δύσκολο και κουραστικό για κάλυψη μεγάλων αποστάσεων σε αυτοκινητόδρομο. http://www.yamaha-motor.eu/gr/products/motorcycles/adventure/xt660r.aspx?view=featurestechspecs http://www.manualslib.com/manual/656491/Yamaha-Xt660r.html	Η Yamaha XT660R είναι μια μοτοσικλέτα διπλής χρήσης (On off) κατασκευασμένη για να μπορεί να κινείται σε κάθε είδος εδάφους. Ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας είναι το 2004, και αντικατέστησε το προηγούμενο μοντέλο της εταιρίας, το ΧΤ600.	https://el.wikipedia.org/wiki/Yamaha_XT660R
Άγιος Ανδρέας Ευρυτανίας	Ο Άγιος Ανδρέας βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του νομού, στις νοτιοανατολικές κλιτύς του όρους Κωνίσκος (μεταξύ Τυμφρηστού και Καλιακούδας), βόρεια του μικρού ποταμού Μέγα Ρέμα και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 1.000. Απέχει 8 χλμ. περίπου Ν. του Καρπενησίου. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 5,787 χμ² (2011). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1836 και ανήκε στον νομό Ακαρνανίας και Αιτωλίας. Το 1899 πέρασε στον νομό Ευρυτανίας και το 1909 στον νομό Αιτωλοακαρνανίας. Το 1943 υπήχθη οριστικά στον νομό Ευρυτανίας Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Αγίου Ανδρέα και προσαρτήθηκε στο δήμο Καρπενησίου(Πηγή: ) Ο Άγιος Ανδρέας ήταν η γενέτειρα του φιλικού και αγωνιστή Αθανασίου Καρπενησιώτη, ο οποίος πρωτοστάτησε στην επανάσταση της Μολδοβλαχίας και έχασε τη ζωή του σε μάχη στο Σκουλένι της περιοχής του Προύθου, τον Ιούνιο του 1821. Επίσης, τη νύχτα της 19ης Ιουνίου του 1821, συντάχθηκαν στον Άγιο Ανδρέα, οι αποχωρήσαντες πολιορκητές του Καρπενησίου επαναστάτες. Η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στη βόρεια είσοδο του οικισμού Το σπίτι και η μαρμάρινη επιγραφή του Αθανασίου Καρπενησιώτη Το ξωκκλήσι και το εικόνισμα του Αγίου Αθανασίου (1929), βόρεια του οικισμού Το δημοτικό σχολείο, κτίσμα του 1950 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Αθήνα, εκδ. 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΣΑ) eetaa.gr Συλλογικό έργο, 2006, Νομός Ευρυτανίας, τόμος 13, σειρά ΕΛΛΑΔΑ, Αθήνα, Εκδόσεις Δομή https://www.youtube.com/watch?v=Mgx_e5EE0CM	Ο Άγιος Ανδρέας είναι οικισμός και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας και δήμου, δήμου Καρπενησίου, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ευρυτανίας, στην περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία και νομό Ευρυτανίας, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Στερεάς Ελλάδας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
EN 1996	Ο EN 1996-1-1 περιλαμβάνει τις βασικές αρχές του σχεδιασμού των κατασκευών από άοπλη, ωπλισμένη προεντεταμένη και διαζωματική τοιχοποιία η οποία κατασκευάζεται από είδη λιθοδεμάτων συνδεδεμένων με κονιάματα φυσικής άμμου ή θραυστής άμμου ή από ελαφρά αδρανή. Τα λιθοδέματα που καλύπτει το σχετικό άρθρο συνοψίζονται ως: οπτοπλινθοί βαρέως τύπου και μη λιθοσώματα από πυριτικό ασβέστιο λιθοσώματα από σκυρόδεμα με συνήθη ή ελαφρά αδρανή ελαφρόλιθοι από σκυρόδεμα τεχνητοί λίθοι λαξευτοί φυσικοί λίθοι Ο [[E[N 1992]]-1-2 περιγράφει τις αρχές, τις απαιτήσεις και τους κανόνες για το δομοστατικό σχεδιασμό κτηρίων που εκτίθενται σε πυρκαγιά. Aναφέρεται στο σχεδιασμό φορέων από φέρουσα τοιχοποιία για την τυχηματική κατάσταση σχεδιασμού έναντι πυρκαγιάς και προορίζεται προς χρήση μαζί με τα EN 1996-1-1 και EN 1991-1-2. Ο ΕΝ 1996-1-2 περιορίζεται στον εντοπισμό των διαφορών από, και ή στη συμπλήρωση του, σχεδιασμού έναντι συνήθων θερμοκρασιών δράσεων και αναφέρεται μόνον σε παθητικές μεθόδους πυροπροστασίας χωρίς να καλύπτει ενεργητικούς μεθόδους. Ο EN 1996-2 περιγράφει βασικούς κανόνες για την επιλογή των υλικών και τους τρόπους κατασκευής της τοιχοποίας ώστε να καθίσταται δυνατή η συμμόρφωση του δομήματος με τις παραδοχές της μελέτης καθώς και με τις παραδοχές των άλλων μερών του EN 1996. Στο τμήμα αυτό περιλαμβάνονται: οι διαδικασίες για την επιλογή των υλικών της τοιχοποιίας οι παράγοντες που επηρεάζουν την επιτελεστικότητα και ανθεκτικότητα της τοιχοποίας οι κανόνες για την εξασφάλιση επαρκούς αντίστασης των δομημάτων έναντι υγρασίας τους τρόπους αποθήκευσης των υλικών στο Εργοτάξιο καθώς και την προετοιμασία αυτών πριν τη χρήση τους τους τρόπους δόμησης της φέρουσας τοιχοποιίας για την εξασφάλιση επαρκούς ανθεκτικότητας και αντίστασης έναντι της υγρασίας τους τρόπους προστασίας της τοιχοποιίας κατά την κατασκευή Ο EN 1996-3 παρέχει απλοποιημένες μεθόδους υπολογισμού τοίχων άοπλης τοιχοποιίας. Αποσκοπεί στη διευκόλυνση του μελετητή για την κατασκευή τοίχων άοπλης τοιχοποιίας που υπόκεινται σε ορισμένα είδη φορτίσεων όπως: κατακόρυφα φορτία και φορτία ανέμου συγκεντρωμένα φορτίαΕπιπλέον στο μέρος αυτό παρουσιάζονται μέθοδοι υπολογισμού για διατμητικούς τοίχους, για υπόγειους τοίχους οι οποίοι πέραν των κατακόρυφων φορτίων φέρουν και φορτία εκτός του επιπέδου τους, λόγω ώθησης γαιών και γενικά για τοίχους που υποβάλλονται σε φορτίσεις εκτός του επιπέδου τους χωρίς όμως κατακόρυφα φορτία. Το μέρος αυτό δεν καλύπτει τις απαιτήσεις σε τυχηματικά φορτία και δεν αφορά σε δομήματα τα οποία θα ανεγερθούν σε περιοχές όπου αναμένονται εντάσεις λόγω σεισμού. Eurocodes: Building the Future Ο ιστότοπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους Ευρωκώδικες Τίτλοι ισχυόντων Τμημάτων του Ευρωκώδικα και Εθνικό Κείμενο Εφαρμογής στη βιβλιοθήκη του ΤΕΕ : Ολοκλήρωση έργου Ευρωκωδίκων Αρχειοθετήθηκε 2012-01-15 στο Wayback Machine. Ιστότοπος του Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης για τους Ευρωκώδικες : Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα Αρχειοθετήθηκε 2011-11-03 στο Wayback Machine. : Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα (2ο Μέρος) Αρχειοθετήθηκε 2012-01-16 στο Wayback Machine. : Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα (3ο Μέρος) Αρχειοθετήθηκε 2012-01-15 στο Wayback Machine. : Δημόσια κρίση ΣΕΠ: Ευρωκώδικες - Εθνικά Προσαρτήματα (4ο Μέρος) Αρχειοθετήθηκε 2012-01-15 στο Wayback Machine. : Εισαγωγή στον Ευρωκώδικα 6 : Παραδείγματα εφαρμογής του Ευρωκώδικα 6 (ΕΝ 1996) : Σχεδιασμός κατασκευών από τοιχοποιία: εφαρμογές – εθνικά προσαρτήματα : Παραδείγματα εφαρμογής του EC6	Ο EN 1996, γνωστός ως ΕΥΡΩΚΩΔΙΚΑΣ 6: Σχεδιασμός κατασκευών από τοιχοποιία, είναι μία σειρά Ευρωπαϊκών Προτύπων, γνωστοί ως Ευρωκώδικες, που ορίζει τις τεχνικές προδιαγραφές για το σχεδιασμό των κτιρίων και των έργων Πολιτικού Μηχανικού που κατασκευάζονται από άοπλη και ωπλισμένη τοιχοποιία. Είναι συμβατός με τις αρχές και τις απαιτήσεις ασφαλείας και λειτουργικότητας των κατασκευών, τις βάσεις του σχεδιασμού και ελέγχου τους που περιλαμβάνονται στο Πρότυπο EN 1990: Βάσεις του σχεδιασμού των κατασκευών. Ο Ευρωκώδικας 6 προορίζεται για χρήση σε συνδυασμό με τα πρότυπα: EN 1990: Βάσεις του σχεδιασμού των κατασκευών EN 1991: Δράσεις επί των κατασκευώνΟ Ευρωκώδικας 6, απαρτίζεται από τα ακόλουθα μέρη:	https://el.wikipedia.org/wiki/EN_1996
Εθνόσημο της Τουρκίας	Η Σφραγίδα του Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας έχει στο κέντρο της ένα δεκαεξάκτινο αστέρι, το οποίο περιστοιχίζεται από 16 άλλα πεντάκτινα αστέρια, τα οποία συμβολίζουν τα 16 τουρκικά κράτη της ιστορίας. Το 1925 το Υπουργείο Παιδείας (Maarif Vekili, σήμερα Eğitim Bakanlığı) ξεκίνησε διαγωνισμό για τη δημιουργία εθνόσημου. Κέρδισε ο ζωγράφος Ναμίκ Ισμαήλ Μπέη, με το σχέδιο που περιείχε την ημισέληνο στραμμένη κάθετα, ένα αστέρι και ένα λύκο. Ωστόσο, η επιλογή αυτή δεν θεσμοθετήθηκε ποτέ ως επίσημο εθνόσημο. Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας (Αγγλικά)	Η Τουρκία δεν έχει εθνόσημο. Στη χώρα υπάρχει ένα λογότυπο που χρησιμοποιείται από πολλούς κρατικούς οργανισμούς. Το λογότυπο είναι ένα κόκκινο ελλειψοειδές σχήμα, που περιέχει μία ημισέληνο στραμμένη προς τα κάτω και ένα αστέρι από τη Σημαία της Τουρκίας. Γύρω από αυτά, βρίσκεται η επίσημη ονομασία της χώρας, γραμμένη στα τουρκικά.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82
Χρύσα Δημουλίδου	Γεννήθηκε στις 24 Ιουλίου 1957 στις Σέρρες, όπου ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή της στο Πρώτο Γυμνάσιο Θηλέων Σερρών. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, μετακόμισε στην Αθήνα προκειμένου να φοιτήσει στην Σχολή Αεροσυνοδών A.S.T. και προσελήφθη αμέσως από την Ολυμπιακή Αεροπορία. Παράλληλα με την δουλειά της ως αεροσυνοδός, συνεργάστηκε και σαν δημοσιογράφος στο κοσμικό περιοδικό Discomoda, όπου αρθρογραφούσε σε διάφορα θέματα. Στην μια της σελίδα, με τίτλο «Οι περιπέτειες της Εύας», έγραφε χρονογραφήματα με τα συμβάντα της εποχής και μια άλλη με τίτλο «Οι μεγαλύτερες disco του κόσμου», είχε συνεντεύξεις από μουσικούς παραρωγούς (Deejays), επώνυμους και θαμώνες. Τα ταξίδια που έκανε μέσα από την δουλειά της, την ενέπνευσαν αργότερα στη συγγραφή των βιβλίων της. Το 1997 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Λιβάνη από όπου εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, ενώ το 2005 γράφει το πρώτο της παιδικό παραμύθι. Από το 2009 συνεργάζεται με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Για το βιβλίο της Μην πυροβολείτε τη νύφη πήρε το πρώτο βραβείο αναγνωστικού κοινού στην Κύπρο και ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα, ενώ το βιβλίο της Τα δάκρυα του Θεού εκδόθηκε στη Βραζιλία, και την Τσεχία. Για το βιβλίο της Το φιλί του δράκου ήταν υποψήφια για τα βραβεία «Γυναίκα της χρονιάς 2007» του περιοδικού Life & Style στην κατηγορία Συγγραφέας. Στις 31 Ιανουαρίου 2011 βραβεύτηκε στην γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα, και ήταν ξανά προτεινόμενη στα βραβεία «Γυναίκα της χρονιάς 2011» στην κατηγορία Συγγραφέας για το βιβλίο Το Σταυροδρόμι των ψυχών. Παράλληλα γράφει σενάρια, στίχους και ασχολείται καλλιτεχνικά με την ζωγραφική και με την δημιουργία πινάκων κολάζ. Η Χρύσα Δημουλίδου έχει συγγράψει συνολικά 28 βιβλία: Το πρώτο της βιβλίο εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1997 με τις εκδόσεις Λιβάνη και η περίοδος συνεργασίας της με τον εκδοτικό οίκο συνεχίστηκε για τα επόμενα δέκα χρόνια. Μυθιστορήματα Τα τριαντάφυλλα δε μυρίζουν πάντοτε, 1997 Το βαλς των πορσελάνινων άστρων, 1999 Πόθοι στα φτερά των αγγέλων, 1999 Όταν το χιόνι χόρεψε με τη φωτιά, 1999 Άντρες; Ευχαριστώ, δε θα πάρω, 2000 Η γυναίκα της σοφίτας, 2001 «Τον άντρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις», 2002 Ο γιος της βροχής, 2003 Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου, 2004 Τα δάκρυα του Θεού, 2005 Μην πυροβολείτε τη νύφη 2006 Το φιλί του δράκου, 2007 Παιδικά Ο Πρασινοπασχαλιάς, 2005 Η φαντασμένη Τριανταφυλλιά, 2005 Η μαργαριταρένια πολιτεία, 2007 Το αστεράκι που έπεσε στη γη, 2007 Δοκίμιο Σουίτα στον παράδεισο, 2008 Μυθιστόρημα Το σταυροδρόμι των ψυχών, 2009 Μερσέντες Χιλ, 2010 Οι αγγελιοφόροι του πεπρωμένου, 2011 Ο λύκος της μοναξιάς, 2011 Οι τρεις υποσχέσεις, 2012 Το σπίτι των σκιών, 2013 Το κελάρι της ντροπής, 2014 Το μάτι του βοριά, 2015 Μάντεψε ποιος θα φύγει απόψε, 2015 Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα, 2016 Οι πολυθρόνες των δράκων, 2018 Ραγισμένο είδωλο, 2020 Το παιχνίδι του ΝάΝου, 2021 Πίσω από κλειδωμένες καρδιές, 2022 Εννιά χρόνια σιωπής, 2022 Για ένα μπουκάλι φθηνό κρασί, 2022 Οι πεταλούδες του χειμώνα, 2022 Παιδικά Ο Ελληνούλης το χάρτινο καραβάκι (εικονογράφηση: Μάρω Αλεξάνδρου), 2011 Μπόινγκ το θαρραλέο αεροπλανάκι, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα, 2014 Ποίησης Πόσο κοστίζει η βροχή, 2011 Εθνικό Κέντρο Βιβλίου-Βιβλιονέτ, Δημουλίδου, Χρύσα Ιστοσελίδα εκδόσεων Ψυχογιός, Χρυσηίδα Δημουλίδου Αρχειοθετήθηκε 2013-10-31 στο Wayback Machine. Ιστοσελίδα εκδόσεων Λιβάνη, Χρύσα Δημουλίδου Αρχειοθετήθηκε 2019-04-03 στο Wayback Machine.	Η Χρυσηίδα Δημουλίδου (Σέρρες , 24 Ιουλίου 1957) είναι Ελληνίδα συγγραφέας. Από το 2009, υπογράφει τα έργα της με το όνομα Χρυσηίδα Δημουλίδου. Το συμβόλαιο που υπέγραψε με γνωστό εκδοτικό οίκο, αναφέρεται ως η πιο ακριβοπληρωμένη μεταγραφή στον χώρο του [ελληνικού] βιβλίου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%8D%CF%83%CE%B1_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85
Angel Witch Live	1. Angel of Death (K.Heybourne) - 5:15 2. Sweet Danger (K.Heybourne) - 2:56 3. Confused (K.Heybourne) - 3:10 4. Sorceress (K.Heybourne) - 5:46 5. Gorgon (K.Heybourne) - 2:54 6. Baphomet (K.Heybourne) - 5:27 7. Extermination Day (K.Heybourne) - 3:05 8. Atlantis (K.Heybourne) - 3:50 9. Flight 19 (K.Heybourne) - 4:59 10. Angel Witch (K.Heybourne) - 7:33 11. White Witch (K.Heybourne) - 4:59 Το Angel Witch Live ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Κέβιν Χέιμπορν - κιθάρα, φωνητικά Γκραντ Ντένισον - κιθάρα Πήτερ Γκορντελιέ - μπάσο Σπένσερ Χόλμαν - τύμπανα Allmusic review Angel Witch - Angel Witch Live (Live) - Metal Storm Encyclopaedia Metallum review	Το Angel Witch Live' είναι το πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ του χέβι μέταλ συγκροτήματος Angel Witch, το οποίο κυκλοφόρησε στις 7 Φεβρουαρίου 1990 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Metal Blade Records. Τα τραγούδια του δίσκου προέρχονται κατά κύριο λόγο από το ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος, ενώ περιέχονται και δύο από τα πρώτα σινγκλ των Angel Witch, τα τραγούδια "Baphomet" και το "Extermination Day". Στις φωτογραφίες του οπισθόφυλλου φαίνεται στο κοινό και ο ντράμερ των Metallica, Λαρς Ούλριχ.	https://el.wikipedia.org/wiki/Angel_Witch_Live
Μουσείο Εθνικής Αρχαιολογίας (Γαλλία)	Δείτε επίσης: Κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι Το κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι ήταν μια από τις σημαντικότερες γαλλικές βασιλικές κατοικίες στην περιοχή του Παρισιού από τον 12ο έως τον 17ο αιώνα. Μετά τη μετακίνηση της βασιλικής αυλής στις Βερσαλλίες το 1682, το κάστρο στέγασε τον εξόριστο Άγγλο βασιλιά Ιάκωβο Β' από το 1688 ως τον θάνατό του το 1701, έγινε ιππική σχολή το 1809 και τέλος στρατιωτική φυλακή από το 1836 ως το 1855.Το 1862, ο Ναπολέων Γ' ανακοίνωσε τη δημιουργία στο κάστρο ενός «Μουσείου Κελτικών και Γαλατο-Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων», που αργότερα μετονομάστηκε σε Μουσείο Εθνικών Αρχαιοτήτων και πρόσφατα σε Μουσείο Εθνικής Αρχαιολογίας και άρχισε την αποκατάστασή του, καθώς το οικοδόμημα ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Ο ίδιος εγκαινίασε τις πρώτες αίθουσες του μουσείου στις 18 Μαΐου 1867. Η αποκατάσταση του κάστρου, εκτός από την αναδιάρθρωση των εσωτερικών χώρων, επανέφερε το κάστρο στην αναγεννησιακή του κατάσταση. Τα έργα ολοκληρώθηκαν το 1907. Κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το μουσείο γνώρισε δύσκολες ώρες, με επίκεντρο την περίοδο γερμανικής κατοχής, μεταξύ 1940 και 1944. Ο Αντρέ Μαλρώ, Υπουργός Πολιτισμού, με την υποστήριξή του έδωσε νέα ώθηση στο μουσείο τη δεκαετία του 1960. Από το 2009, το μουσείο, το κάστρο και οι κήποι έχουν συγκεντρωθεί σε μια ενιαία μονάδα, ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία του ιδρύματος. Το μουσείο στεγάζει περίπου 3 εκατομμύρια αρχαιολογικά αντικείμενα εκ των οποίων περίπου 30.000 εκτίθενται, κατέχει μία από τις πλουσιότερες συλλογές στην Ευρώπη. Τα ευρήματα που βρέθηκαν στη γαλλική επικράτεια παρουσιάζονται σε 6 χρονολογικές περιόδους: Παλαιολιθική, Νεολιθική, Εποχή του Χαλκού, Εποχή του Σιδήρου, Ρωμαϊκή περίοδος (Ρωμαϊκή Γαλατία) και πρώιμος Μεσαίωνας (Μεροβίγγειοι). Στην αίθουσα συγκριτικής αρχαιολογίας παρουσιάζεται συλλογή ξένων αρχαιολογικών και εθνολογικών αντικειμένων. Οι παλαιολιθικές συλλογές σχετίζονται με την εξέλιξη των εργαλείων κατασκευασμένων από λίθο και οστά, τις τεχνικές επεξεργασίας της πέτρας και περιλαμβάνουν αντικείμενα από τα πρώτα έργα τέχνης. Το μουσείο παρουσιάζει την εξέλιξη του ανθρώπου με κρανία του Homo erectus και Νεάντερταλ. Ανάμεσα στα πιο γνωστά αντικείμενα των παλαιολιθικών συλλογών του μουσείου είναι η Κυρία του Μπρασμπουί, μία από τις πρώτες γνωστές ρεαλιστικές αναπαραστάσεις ενός ανθρώπινου προσώπου, που ήρθε στο φως το 1892 σε μία από τις πολυάριθμες ανασκαφές του Εντουάρ Πιέτ στα Πυρηναία. Μεταξύ των πολλών αντικειμένων από τη συλλογή του αρχαιολόγου που δωρήθηκαν στο μουσείο, περίπου 10.000 εκτίθενται σήμερα στην αίθουσα Πιέτ. Αυτή η αίθουσα, η οποία είναι προσβάσιμη για επίσκεψη με συνοδεία οδηγού του μουσείου, ανακαινίστηκε και άνοιξε ξανά το 2008, με σκοπό να σεβαστεί τη μουσειογραφία του 19ου αιώνα. Αντικείμενα της Παλαιολιθικής περιόδου Η Νεολιθική (περίπου 10.000 -5800 στην κεντρική Ευρώπη- έως 2100 π.Χ.) είναι η δεύτερη περίοδος της Προϊστορίας. Ο άνθρωπος άρχισε να παράγει τα απαραίτητα για την επιβίωσή του και δεν είναι πλέον μόνο κυνηγός αλλά επηρεάζει το περιβάλλον του. Οι πληθυσμοί εγκαταστάθηκαν μόνιμα και ασχολήθηκαν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα πρώτα χωριά εμφανίστηκαν και δημιουργήθηκαν οι πρώτες μεγαλιθικές δομές. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες τεχνικές καινοτομίες όπως η στίλβωση της πέτρας, η εμφάνιση κεραμικών και η ύφανση. Αρχίζει να εμφανίζεται το εμπόριο. Αντικείμενα της Νεολιθικής περιόδου Κατά την εποχή του Χαλκού (γύρω στο 2100 με 750 π.Χ.), η κοινωνία παρέμεινε αρκετά παρόμοια με εκείνη της Νεολιθικής, αλλά η τεχνική πρόοδος που αντιπροσωπεύει ο χαλκός, ο ορείχαλκος και ο χρυσός άλλαξε την κοινωνία, η οποία έγινε ολοένα και πιο ιεραρχική. Αντικείμενα της εποχής του Χαλκού Η αφθονία του χρυσού στην εποχή του Χαλκού εξηγεί τον μεγάλο αριθμό αντικειμένων και κοσμημάτων που έγιναν από αυτό το υλικό εκείνη την εποχή.Χρυσά κοσμήματα της εποχής του Χαλκού Η πρώιμη εποχή του σιδήρου (780-480 π.Χ.), που αντιστοιχεί στον πολιτισμό Χάλστατ, είναι μια περίοδος που χαρακτηρίζεται από την ταφή των προνομιούχων σε τύμβους. Η ύστερη εποχή του σιδήρου (480 π.Χ. - αρχή της εποχής μας) χαρακτηρίζεται από μια πολεμική κοινωνία η οποία ανήλθε στην εξουσία από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 2ο αιώνα π.Χ. Οι συλλογές του μουσείου αναφέρονται στην κοινωνία και στον τρόπο ζωής των Γαλατών πριν από τη Ρωμαϊκή κατάκτηση. Οι Γαλάτες ανέπτυξαν την αγγειοπλαστική, τη μεταλλουργία, την επεξεργασία του γυαλιού και την τέχνη. Αντικείμενα της εποχής του Σιδήρου Ρωμαϊκή Γαλατία (από το 52 π.Χ. έως τα τέλη του 5ου αιώνα μ.Χ.): μετά την κατάκτηση της Γαλατίας από τον Ιούλιο Καίσαρα, η περιοχή ενσωματώθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δημιουργήθηκαν πόλεις και κατασκευάστηκαν δημόσια κτίρια. Το οδικό δίκτυο εξαπλώθηκε σε όλη τη Γαλατία. Οι 6 αίθουσες του Γαλατο-ρωμαϊκού τμήματος του μουσείου παρουσιάζουν τους θεούς, τον κόσμο των νεκρών, την παρουσία του ρωμαϊκού στρατού στη Γαλατία, τα είδη χειροτεχνίας και καθημερινής ζωής (τρόφιμα, κοστούμια, στολίδια, αναψυχή, οικιακό περιβάλλον, ιατρική, μεταφορά, γραφή κ.ά.).Θεοί των Γαλατών και αντικείμενα από τη Ρωμαϊκή Γαλατία Ο πρώιμος Μεσαίωνας (από τον 5ο έως τον 8ο αιώνα μ.Χ.) ξεκίνησε με τη Μεροβίγγεια δυναστεία, που ιδρύθηκε από τον Κλοβίς Α'. Από τα μέσα του 5ου αιώνα η Γαλατία έγινε σταδιακά Φραγκία και ο χριστιανισμός εξαπλώθηκε. Από την περίοδο αυτή, βρέθηκαν πολυάριθμα κοσμήματα. Η αίθουσα της Συγκριτικής Αρχαιολογίας καταλαμβάνει την αίθουσα του Άρη, που ήταν η παλιά αίθουσα χορού του κάστρου του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι. Οι συλλογές που εκτίθενται τονίζουν τις ομοιότητες και τις διαφορές των διαφόρων πολιτισμών. Έτσι, οι επισκέπτες του μουσείου έχουν την ευκαιρία να συγκρίνουν την πορεία της ιστορίας και της τέχνης και στις πέντε ηπείρους. Η επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου Εθνικής Αρχαιολογίας (γαλλικά, αγγλικά) Το Μουσείο Εθνικής Αρχαιολογίας της Γαλλίας (ελληνικά)	Το Μουσείο Εθνικής Αρχαιολογίας (γαλλικά: Musée d'Archéologie nationale) είναι ένα σημαντικό μουσείο γαλλικής αρχαιολογίας, που καλύπτει την περίοδο της προϊστορίας της Γαλλίας μέχρι και την εποχή των Μεροβιγγείων, στο τέλος του 8ου αιώνα. Βρίσκεται στο κάστρο του Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι στο νομό Ιβλίν, περίπου 19 χιλιόμετρα δυτικά του Παρισιού. Το κάστρο ταξινομήθηκε ως ιστορικό μνημείο στις 8 Απριλίου 1863.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1)
Νέα Σελήνη	Η διάρκεια ενός τρελού είναι περίπου 29,53 ημέρες. Η ακριβής διάρκειά του συνδέεται με πολλά φαινόμενα στη φύση, όπως η διακύμανση μεταξύ της άνοιξης και της παλίρροιας (οι περισσότερες και λιγότερο βαθιές παλιρροιακές διακυμάνσεις αντίστοιχα). Ένας κατά προσέγγιση τύπος για τον υπολογισμό των μέσων στιγμών της νέας σελήνης (συνδυασμός μεταξύ Ήλιου και Σελήνης) για διαδοχικούς μήνες είναι: d = 5.597661 + 29.5305888610 × N + ( 102.026 × 10 − 12 ) × N 2 {\displaystyle d=5.597661+29.5305888610\times N+(102.026\times 10^{-12})\times N^{2}} όπου το Ν είναι ακέραιος, ξεκινώντας με 0 για το πρώτο νέο φεγγάρι το έτος 2000, και αυτό αυξάνεται κατά 1 για κάθε διαδοχικό συνοδικό μήνα · και το αποτέλεσμα d είναι ο αριθμός ημερών (και κλασμάτων) από το 2000-01-01 00:00:00 που υπολογίζεται στη χρονική κλίμακα που είναι γνωστή ως Επίγεια Ώρα (TT) που χρησιμοποιείται στα εφεμερίδια. Για να αποκτήσετε αυτήν τη στιγμή που εκφράζεται σε Παγκόσμια ώρα (UT, ώρα παγκόσμιου ρολογιού), προσθέστε το αποτέλεσμα της ακόλουθης κατά προσέγγιση διόρθωσης στο αποτέλεσμα d που ελήφθη παραπάνω: − 0.000739 − ( 235 × 10 − 12 ) × N 2 {\displaystyle -0.000739-(235\times 10^{-12})\times N^{2}} daysΟι περιοδικές διαταραχές αλλάζουν τον χρόνο πραγματικής σύζευξης από αυτές τις μέσες τιμές. Για όλα τα νέα φεγγάρια μεταξύ 1601 και 2401, η μέγιστη διαφορά είναι 0,592 ημέρες = 14h13m και στις δύο κατευθύνσεις. Η διάρκεια ενός φεγγαριού (δηλ. Ο χρόνος από το νέο φεγγάρι στο επόμενο νέο φεγγάρι) κυμαίνεται σε αυτήν την περίοδο μεταξύ 29.272 και 29.833 ημερών, δηλαδή .20.259d = 6h12m συντομότερο ή + 0.302d = 7h15m μεγαλύτερο από τον μέσο όρο. Αυτό το εύρος είναι μικρότερο από τη διαφορά μεταξύ μέσης και αληθινής σύζευξης, διότι κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος οι περιοδικοί όροι δεν μπορούν όλοι να αλλάξουν στη μέγιστη αντίθετη τιμή τους. Δείτε το άρθρο σχετικά με τον κύκλο της πανσελήνου για μια αρκετά απλή μέθοδο για τον ακριβέστερο υπολογισμό της στιγμής της νέας Σελήνης. Το μακροπρόθεσμο σφάλμα του τύπου είναι περίπου: 1 cy2 δευτερόλεπτα σε TT και 11 cy2 δευτερόλεπτα σε UT (cy είναι αιώνες από το 2000. Ανατρέξτε στην ενότητα Επεξήγηση των τύπων για λεπτομέρειες.) Η στιγμή της μέσης σύζευξης μπορεί εύκολα να υπολογιστεί από μια έκφραση για το μέσο εκλειπτικό μήκος της Σελήνης μείον το μέσο εκλειπτικό μήκος του Ήλιου (παράμετρος Delauney D). Ο Jean Meeus έδωσε τύπους για να το υπολογίσει στους αστρονομικούς τύπους για αριθμομηχανές βάσει των εφεμηριδίων του Brown και του Newcomb (περίπου 1900). και στην 1η έκδοση του Astronomical Algorithms με βάση το ELP2000-85 (η 2η έκδοση χρησιμοποιεί το ELP2000-82 με βελτιωμένες εκφράσεις από τους Chapront et al. το 1998). Αυτά είναι πλέον ξεπερασμένα: Chapront et al. (2002) δημοσίευσε βελτιωμένες παραμέτρους. Επίσης, ο τύπος του Meeus χρησιμοποιεί μια κλασματική μεταβλητή για να επιτρέψει τον υπολογισμό των τεσσάρων κύριων φάσεων και χρησιμοποιεί μια δεύτερη μεταβλητή για τους κοσμικούς όρους. Για τη διευκόλυνση του αναγνώστη, ο τύπος που δίνεται παραπάνω βασίζεται στις τελευταίες παραμέτρους του Chapront και εκφράζεται με μία μόνο ακέραια μεταβλητή και έχουν προστεθεί οι ακόλουθοι πρόσθετοι όροι: σταθερός όρος: Όπως και ο Meeus, εφαρμόστε τους σταθερούς όρους της εκτροπής του φωτός για την κίνηση του Ήλιου και τη διόρθωση του χρόνου φωτός για τη Σελήνη για να αποκτήσετε την εμφανή διαφορά στα εκλειπτικά γεωγραφικά μήκη:Ήλιος: +20.496 "Σελήνη: −0.704 " Διόρθωση σε συνδυασμό: .0000.000451 ημέρες Για UT: την 1η Ιανουαρίου 2000, το ΔT (= TT - UT) ήταν +63,83 s. Ως εκ τούτου, η διόρθωση για το χρόνο ρολογιού UT = TT - ΔT της σύζευξης είναι:−0.000739 ημέρες. Έκλειψη Ηλίου Σκοτεινό φεγγάρι Μαύρο φεγγάρι Μπλε φεγγάρι Σεληνιακή φάση Υγρό φεγγάρι	Στην αστρονομία, η νέα σελήνη είναι η πρώτη σεληνιακή φάση, όταν η Σελήνη και ο Ήλιος έχουν το ίδιο εκλειπτικό μήκος. Σε αυτή τη φάση, ο σεληνιακός δίσκος δεν είναι ορατός στο γυμνό μάτι, εκτός εάν σκιαγραφείται κατά τη διάρκεια μιας ηλιακής έκλειψης. Το φως της ημέρας φωτίζει το φως της γης που φωτίζει αμυδρά τη νέα σελήνη. Η πραγματική φάση είναι συνήθως μια πολύ λεπτή ημισέληνος. Η αρχική έννοια του όρου νέο φεγγάρι, που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται μερικές φορές σε μη αστρονομικά πλαίσια, είναι η πρώτη ορατή ημισέληνος της Σελήνης μετά από συνεννόηση με τον Ήλιο. Αυτή η λεπτή ημισέληνος είναι σύντομη και αμυδρά ορατή καθώς η Σελήνη πέφτει στον δυτικό ουρανό μετά το ηλιοβασίλεμα. Ένας τρελός, ή συνοδικός μήνας, είναι ο μέσος χρόνος από το ένα νέο φεγγάρι στο άλλο. Στην εποχή J2000.0, η μέση διάρκεια ενός τρελού είναι 29.530588 ημέρες (ή 29 ημέρες, 12 ώρες, 44 λεπτά και 2,8 δευτερόλεπτα). Ωστόσο, η διάρκεια οποιουδήποτε συνοδικού μήνα μπορεί να κυμαίνεται από 29,26 έως 29,80 ημέρες λόγω των ενοχλητικών επιδράσεων της βαρύτητας του Ήλιου στην εκκεντρική τροχιά της Σελήνης. Σε ένα σεληνιακό ημερολόγιο, κάθε μήνα αντιστοιχεί σε έναν τρελό. Σε κάθε σεληνιακό κύκλο μπορεί να εκχωρηθεί ένας μοναδικός αριθμός σεληνιακού για να τον προσδιορίσει.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1981	Το Δουβλίνο είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Ιρλανδικής Δημοκρατίας. Ιδρύθηκε ως οικισμός των Βίκινγκς και μετά τη νορμανδική εισβολή έγινε η σημαντικότερη πόλη της Ιρλανδίας (Βασίλειο του Δουβλίνου). Η πόλη επεκτάθηκε με πολύ γρήγορους ρυθμούς από τον 17ο αιώνα και μετά τη διαίρεση της Ιρλανδίας το 1922 έγινε πρωτεύουσα του Ελεύθερου Κράτους της Ιρλανδίας. Ο διαγωνισμός έλαβε χώρα υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στο περίπτερο της Βασιλικής Εταιρίας του Δουβλίνου (RDS), το οποίο κανονικά χρησιμοποιείτο για να φιλοξενενήσει εκθέσεις αλόγων και αγροτών. Για το ενδεχόμενο πολιτικών διαδηλώσεων, ήταν σε ετοιμότητα περισσότεροι από 250 ένοπλοι στρατιώτες και αστυνομικοί. Η Ιρλανδία είχε κερδίσει για 2η φορά τον διαγωνισμό το 1980, με αποτέλεσμα να διοργανώσει εκείνον του 1981. Όπως έγινε το 1971, την επιμέλεια της παραγωγής είχε ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας RTÉ. Παρουσιάστρια ήταν η Doireann Ni Bhriain, η οποία ήταν πολύ γνωστή στην Ιρλανδία ως τηλεπαρουσιάστρια και ραδιοφωνική παραγωγός της εκπομπής Women Today. Επιλέχθηκε επειδή μιλούσε απταίστως ιρλανδικά και αγγλικά και με ευκολία τα γαλλικά.Ο διαγωνισμός κόστισε περισσότερες από 300.000 στερλίνες στο RTÉ, παρότι στο ποσό εκείνο συμπεριλαμβάνονταν και 110.000 λίρες από την EBU. Η ιρλανδική κυβέρνηση ανέμενε να αποκομίσει κέρδη 2 εκατ. λιρών από τον τουρισμό, ως αποτέλεσμα της διοργάνωσης του διαγωνισμού. Την χρονιά εκείνη για πρώτη φορά εμφανίστηκε η Κύπρος η οποία ήρθε στην 6η θέση. Στις επιστροφές ήταν το Ισραήλ, το οποίο είχε να εμφανιστεί από το 1979, οπότε είχε κερδίσει (ήρθε 7ο) και η Γιουγκοσλαβία, έπειτα από απουσία 5 ετών. Η Ιταλία αποχώρησε για πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού, εξαιτίας έλλειψης ενδιαφέροντος, ενώ το Μαρόκο αρνήθηκε να συμμετάσχει.Από τους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες, πολλές ήταν οι επιστροφές τη χρονιά αυτή. Ο Ζαν-Κλοντ Πασκάλ εκπροσώπησε το Λουξεμβούργο, 20 χρόνια μετά τη νίκη του, καταλαμβάνοντας την 11η θέση το 1981. Για 4η φορά έλαβαν μέρος το συγκρότημα Peter, Sue and Marc , καθώς είχαν συμμετάσχει ξανά το 1971, 1976 και 1979. Εκπροσωπώντας ξανά την Ελβετία, ήταν οι μοναδικοί καλλιτέχνες που τραγούδησαν σε 4 γλώσσες (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ιταλικά). Επανήλθαν οι Μάρτι Μπρεμ για την Αυστρία (προηγούμενη συμμετοχή το 1980), ο Τόμι Σίμπαχ με τη Δανία και ο Μπιορν Σκιφς για τη Σουηδία. Το μέλος του γκρουπ Bucks Fizz, Σέριλ Μπέικερ, είχε ερμηνεύσει ξανά το 1978 με το συγκρότημα Co-Co για το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ το μέλος των Sheeba Maxi, είχε ερμηνεύσει σόλο για την Ιρλανδία το 1973. Η ορχήστρα 46 οργάνων της ιρλανδικής τηλεόρασης δεν είχε σαξόφωνο, καθώς δεν το θεωρούσαν όργανο ορχήστρας, κάτι που προκάλεσε έντονη ανησυχία από πλευράς της βρετανικής συμμετοχής, καθώς ένα σαξόφωνο εμφανιζόταν σε μεγάλο βαθμό στο τραγούδι τους. Στο διάλειμμα το κοινό ψυχαγωγήθηκε με το παραδοσιακό ιρλανδικό συγκρότημα Planxty, που έπαιξαν το μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι "Timedance", απεικονίζοντας την μουσική της Ιρλανδίας ανά τους αιώνες. Οι χορευτές προέρχονταν από το Μπαλέτο της Πόλης του Δουβλίνου σε χορογραφία του Ίαν Μόνταγκιου (Iain Montague). Αυτή η μίξη του παρόντος με το παρελθόν ήταν επίσης το θέμα για το μοντάζ της έναρξης στον διαγωνισμό.Έτσι, στην αρχή του διαγωνισμού οι τηλεθεατές είδαν πλάνα από κελτικά ερείπια, βράχους και κάστρα, μαζί με κοντινά πλάνα από έργα τέχνης, αεροπλάνα, αρχιτεκτονικά έργα και ιπποδρομίες. Η ψηφοφορία έμεινε στη μνήμη διότι ήταν οριακή. Το Ηνωμένο Βασίλειο κέρδισε με διαφορά μόλις 4 πόντων. Ωστόσο, λίγο πριν ψηφίσει η προτελευταία χώρα, προβάδισμα στη βαθμολογία είχαν τρεις χώρες (Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία και Ελβετία) με την ίδια βαθμολογία. Έπειτα από αυτό, η Ελβετία δεν μπορούσε να συγκεντρώσει βαθμούς, καθώς ήταν η σειρά της δικής της κριτικής επιτροπής να βαθμολογήσει τα τραγούδια των υπόλοιπων χωρών, ενώ η Γερμανία απέτυχε να πάρει βαθμό. Το Ηνωμένο Βασίλειο κέρδισε 8 πόντους, κάτι που σήμαινε ότι όταν θα ψήφιζε η τελευταία χώρα (Σουηδία) το Ηνωμένο Βασίλειο χρειαζόταν τουλάχιστον πέντε πόντους και άνω προκειμένου να κερδίσει τη νίκη. Η Ελβετία έλαβε μόλις μία ψήφο. Το Ηνωμένο Βασίλειο πήρε 8 βαθμούς, ενώ η Γερμανία έλαβε τους 12 βαθμούς, αν και ήταν αργά. Η Γαλλία ήρθε 3η, η Ελβετία 4η και η Ιρλανδία στην 5η θέση. Τα περισσότερα 12άρια (ανώτατος βαθμός) συγκέντρωσε η Ελβετία. Ωστόσο, οι Βρετανοί έλαβαν βαθμολογία από όλες τις χώρες που έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό. Στον αντίποδα, η Νορβηγία δεν πήρε βαθμό για 3η φορά στην ιστορία του διαγωνισμού (όπως είχε γίνει το 1963 και το 1978). Στα αξιοσημείωτα της βαθμολογίας συμπεριλαμβάνεται και το λάθος στη συλλογή πόντων για την Ιρλανδία, στην οποία καταχωρήθηκαν 310 επιπλέον πόντοι αντί για τους 10 από την κριτική επιτροπή του Λουξεμβούργου. Στα ευτράπελα του διαγωνισμού, όταν η παρουσιάστρια Doireann Ní Bhriain επεχείρησε να συγκεντρώσει τους βαθμούς της Γιουγκοσλαβίας, έπειτα από επανειλημμένες προσπάθειες για να συνδεθεί με τη χώρα, έλαβε την απάντηση της εκπροσώπου της Γιουγκοσλαβίας, Έλγκα Βλάχοβιτς (η οποία παρουσίασε τον διαγωνισμό το 1990), που τελικά σήκωσε το ακουστικό και είπε κοφτά "Δεν τους έχω", προκαλώντας τα γέλια των θεατών. Στη διάρκεια της βαθμολόγησης από την τελευταία χώρα, οι 9 πόντοι της Τουρκίας εξαφανίστηκαν ξαφνικά από τον πίνακα της βαθμολογίας. Η δεύτερη Λένα Φαλάιτις είχε καλό πνεύμα ενώ μίλησε στον Τύπο μετά τον διαγωνισμό και σε μεγάλο βαθμό δεν ανησυχούσε για την ήττα. Ωστόσο, ο Σουηδός τραγουδιστής Μπιόρν Σκιφς ήταν πιο ειλικρινής. "Δεν ήταν διαγωνισμός τραγουδιού, ήταν μια παράσταση - όλα αυτά τα κορίτσια που χορεύουν, αφαιρούν από τα τραγούδια. Πιστεύω επίσης ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή στους κανόνες που θα μας επιτρέψουν να τραγουδήσουμε στα Αγγλικά. Τότε θα μπορούσαμε πραγματικά να είμαστε σε θέση για να διαγωνιστούμε". Ο Harald Tusberg, επικεφαλής της ελαφριάς ψυχαγωγίας για τη νορβηγική τηλεόραση ήταν αισιόδοξος για το αποτέλεσμα των "μηδέν βαθμών" της Νορβηγίας, καθώς ισχυρίστηκε ότι η συμμετοχή τους θα θυμόταν πάνω από πολλά άλλα. "Ποιος θυμάται ποιος ήρθε δεύτερος ή τρίτος - οι άνθρωποι θα μας θυμούνται!". Ο ίδιος ο Φιν Καλβίκ παραδέχτηκε ευγενικά λέγοντας ότι είχε απολαύσει τις διακοπές της εβδομάδας.Μετά τον φετινό διαγωνισμό, η Γαλλία δεν αγωνίστηκε τον επόμενο χρόνο, με τον ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό να ανακοινώνει ότι τα τραγούδια ήταν "ένα μνημείο για μπούρδες". Πράγματι, είχαν γίνει πολλά σχόλια σχετικά με την ποιότητα της απόδοσης του νικητήριου γκρουπ που δείχνει ότι το τραγούδι πιθανότατα είχε κερδίσει με στυλ πάνω από την ουσία. Σε κάθε περίπτωση, οι Bucks Fizz συνέχισαν να έχουν μια πολύ επιτυχημένη καριέρα τα επόμενα χρόνια και έγιναν από τα καλύτερα συγκροτήματα σε πωλήσεις της δεκαετίας του 1980. Το ίδιο το νικητήριο τραγούδι έφτασε στο Νο 1 σε εννέα χώρες και μπήκε στα Top 10 hit σε χώρες όπως η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και η Νότια Αφρική, πουλώντας τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.Η Γερμανία, που δεν είχε κερδίσει ποτέ το διαγωνισμό μέχρι τώρα, απογοητεύτηκε όλο και περισσότερο με τη δεύτερη θέση της σε αυτόν και τον προηγούμενο χρόνο και έκανε μια συντονισμένη προσπάθεια για τον επόμενο χρόνο. Αυτό επρόκειτο να αποδώσει, καθώς το 1982 τελικά κέρδισαν για πρώτη φορά η οποία επιτεύχθηκε με συντριπτικό τρόπο.Η νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου φέτος σήμαινε ότι ο διαγωνισμός θα διεξαγόταν στο Ηνωμένο Βασίλειο τον επόμενο χρόνο - η έβδομη φορά που η χώρα φιλοξένησε την εκδήλωση (ένα ρεκόρ αήττητο και αργότερα επεκτάθηκε από την όγδοη φιλοξενία του Ηνωμένου Βασιλείου το 1998). Το BBC επέλεξε να το μεταφέρει στην πόλη Χάρογκειτ του Βόρειου Γιορκσάιρ, αργότερα από το συνηθισμένο, στις 24 Απριλίου. Ο διαγωνισμός του 1981 πραγματοποιήθηκε στις 4 Απριλίου και μέχρι σήμερα δεν ήταν ποτέ τόσο νωρίς. Δεκαετίες αργότερα, η Debbie Cameron, που εκπροσώπησε τη Δανία με τον Tommy Seebach, αποκάλυψε σε ένα βιβλίο για τον Seebach ότι επικοινωνήθηκε με έναν υπάλληλο του BBC, ο οποίος της είπε ότι είχε προγραμματιστεί η νίκη των Bucks Fizz. Σύμφωνα με τον υπάλληλο, είχε δει πώς οι τεχνικοί του BBC είχαν σαμποτάρει τους ηχητικούς ελέγχους κατά την πρόβα των Δανών, του Ισραήλ και της Δυτικής Γερμανίας. Ωστόσο, αυτός ο ισχυρισμός αγνοεί το γεγονός ότι το BBC δεν διοργάνωσε το Διαγωνισμό του 1981. Στις 22 Αυγούστου 1981, η πόλη Mysen στη Νορβηγία διοργάνωσε μια ζωντανή τηλεοπτική συναυλία για να γιορτάσει την 25η επέτειο του διαγωνισμού, παρά την πρόσφατη 26η έκδοση. Στην εκπομπή Songs of Europe (Τραγούδια της Ευρώπης) συμμετείχαν όλοι εκτός από οκτώ από τους πρώην νικητές του διαγωνισμού, αν και ένας από τους αγνοούμενους καλλιτέχνες, η Τέντι Σόλτεν, παρευρέθηκε στην εκδήλωση αλλά δεν ερμήνευσε. Για κάθε τραγούδι ένας μαέστρος διηύθυνε την ορχήστρα. Με έντονους χαρακτήρες ο μαέστρος της διοργανώτριας χώρας. Κάθε χώρα είχε μια κριτική επιτροπή που έδωσε από 1 έως 8, 10 και 12 πόντους για τα δέκα κορυφαία τραγούδια τους. Ακολουθεί μια περίληψη όλων των 12 πόντων στον τελικό: Αυστρία – Τζένι Πίπαλ Τουρκία – Μπασάκ Ντογρού Γερμανία – Γκάμπι Σνέλε Λουξεμβούργο – Ζακ Αρβέι Ισραήλ – Νταν Κάνερ Δανία – Μπεντ Χένιους Γιουγκοσλαβία – Έλγκα Βλάχοβιτς Φινλανδία – Άνεμι Γκένετς Γαλλία – Φαμπιάν Εγκάλ Ισπανία – Ισαμπέλ Τενάιγιε Ολλανδία – Φλιπ φαν ντερ Σάλιε Δημοκρατία της Ιρλανδίας – Τζον Σκίαν Νορβηγία – Σβέρε Κριστόφερσεν Ηνωμένο Βασίλειο – Κόλιν Μπέρι Πορτογαλία – Μαργκαρίντα Αντράντε Βέλγιο – Βάλτερ ντε Μεγιέρ Ελλάδα – Τατιάνα Δάρρα Κύπρος – Άννα Παρτελίδου Ελβετία – Μισέλ Στοκέρ Σουηδία – Μπένκτερικ Νόρντελ Τουρκία – Σιουχέιλα Αλντογάν, Χινταγιέτ Γιαρκέν, Χατισέ Ακμπάς, Λιφτίγιε Ντουμάν, Νεμπιγιέ Γιαζιτζί, Νεσρίν Ντεμιρέλ, Σαμί Ερσόι, Μεχμέτ Κουτές, Μουσταφά Εκιντζί, Τσενγκίζ Ντογάν, Αλί Αρσλάν Ισπανία – Μπελέν Λάχε (υπάλληλος καταστήματος), Χοσέ Μανουέλ Λοθάνο (διευθυντής πωλήσεων), Κάρμεν Ρουίθ (οικοκυρά), Πάμπλο Αρντί (κομμωτής), Μαρία Ακακία Λόπεθ-Μπατσιγιέρ (δημόσιες σχέσεις), Αντρές Παχάρες (ηθοποιός), Λόλα Φορνέρ (Μις Ισπανία και ηθοποιός), Χουάν Κάρλος Αντράντε (τενίστας), Μαρία ντελ Μαρ Σεράνο (φοιτήτρια), Χουάν Βιναντέρ (ηχολήπτης), Αμάντα Κιντάνα (φοιτήτρια) Ηνωμένο Βασίλειο – Νόρμαν Χάρπερ Ελλάδα – Άλκης Στέας, Ροζίτα Σώκου Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)	Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1981 ήταν η 26η έκδοση του ετήσιου Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision. Πραγματοποιήθηκε στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας, μετά τη νίκη του Τζόνι Λόγκαν στο διαγωνισμό του 1980 στη Χάγη της Ολλανδίας με το τραγούδι "What's Another Year". Ήταν η δεύτερη φορά που ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στην Ιρλανδία, μετά το 1971. Ο διαγωνισμός διεξήχθη στο RDS Simmonscourt Pavilion το Σάββατο 4 Απριλίου του 1981 και τον παρουσίασε η Ντοϊριν Νι Βριένι. Είκοσι χώρες συμμετείχαν στο διαγωνισμό, κάτι που ισούται με το ρεκόρ της έκδοσης του 1978. Η Κύπρος έκανε το ντεμπούτο της φέτος, ενώ το Ισραήλ και η Γιουγκοσλαβία επέστρεψαν και οι δύο, μετά την απουσία ενός και πέντε ετών αντίστοιχα. Το Μαρόκο και η Ιταλία, που συμμετείχαν και οι δύο το προηγούμενο έτος, αποφάσισαν να μην εισέλθουν. Νικήτρια χώρα αναδείχθηκε το Ηνωμένο Βασίλειο με το τραγούδι "Making Your Mind Up", ερμηνευμένο από τους Bucks Fizz, γραμμένο από τους Άντι Χιλ και Τζον Ντάντερ. Αυτή ήταν η τέταρτη νίκη του Ηνωμένου Βασιλείου στο διαγωνισμό, μετά τις νίκες τους το 1967, το 1969 και το 1976. Η Γερμανία τερμάτισε δεύτερη για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, ενώ η Γαλλία τερμάτισε τρίτη. Η Νορβηγία τερμάτισε τελευταία, όπου για τρίτη φορά τερμάτισε με μηδέν βαθμούς. Η νίκη των Bucks Fizz ξεκίνησε την εξαιρετικά επιτυχημένη διεθνή καριέρα του συγκροτήματος. Από τις αξιοσημείωτες στιγμές του διαγωνισμού ήταν η βρετανική εκτέλεση του τραγουδιού, κατά την οποία τα δύο αρσενικά μέλη του συγκροτήματος εκτελώντας ένα χορευτικό έσκισαν τα φορέματα των δύο γυναικών του γκρουπ, αποκαλύπτοντας τις μίνι φούστες που φορούσαν.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%8D_Eurovision_1981
Γεννημένοι δολοφόνοι	Η Μάλορι Γουίλσον ζει με τον βάναυσο πατέρα της, ο οποίος την κακοποιεί σεξουαλικά, τη μητέρα της και τον μικρό της αδελφό Κέβιν, με τον οποίο δεν τα πήγε ποτέ καλά. Μια μέρα, εμφανίζεται ένας άντρας ονόματι Μίκυ Νοξ που φέρνει κρέας στο σπίτι τους, όπου γνωρίζει την Μάλορι και αρχίζει να τρέφει αισθήματα για εκείνη. Την ίδια μέρα, οι δυο τους κλέβουν το αυτοκίνητο του πατέρα της Μάλορι και φεύγουν. Για το λόγο αυτό, ο Μίκυ συλλαμβάνεται και πηγαίνει στη φυλακή, αλλά καταφέρνει και δραπετεύει από εκεί. Όταν δραπετεύει, πηγαίνει αμέσως στην Μάλορι. Μην αντέχοντας άλλο την κακοποίηση από τον πατέρα της, η Μάλορι ξαφνικά σκοτώνει τον πατέρα και τη μητέρα της, αλλά αφήνει τον αδερφό της ζωντανό. Έχοντας διαπράξει δολοφονία για πρώτη φορά η Μάλορι αισθάνεται ανακουφισμένη μέσα της και αυτό την κάνει να νιώσει καλύτερα. Και το ίδιο και ο φίλος της, ο Μίκυ. Το ζευγάρι, που είναι τρελά ερωτευμένο, αρχίζει να σκοτώνει ασταμάτητα, ξεκινώντας από ένα μπαρ που είχαν σταματήσει στην έρημο του Νέου Μεξικού. Ωστόσο, πάντα μεταξύ των ανθρώπων που σκοτώνουν, απελευθερώνουν ένα άτομο, ώστε ο Μίκυ και η Μάλορι να πουν την ιστορία τους σε όλο τον κόσμο. Ο ντετέκτιβ Τζακ Σκανέτι που αρχίζει να τους ψάχνει, νιώθει ένα μίσος, καθώς η μητέρα του είχε δολοφονηθεί επίσης από έναν κατά συρροήν δολοφόνο. Εν τω μεταξύ, ο Μίκυ και η Μάλορι παντρεύονται και γίνονται επίσημα ένα ζευγάρι δολοφόνων. Μερικοί άνθρωποι αρχίζουν να τους θαυμάζουν εξατίας της δημοσιότητας που πετυχαίνουν από τα μέσα ενημέρωσης, ειδικά στην εκπομπή του Γουέιν Γκέιλ. Ο κόσμος έλεγε: «Αν γίνω δολοφόνος, θέλω να γίνω σαν τον Μίκυ και την Μάλορι Νοξ». Ο μεγαλύτερος στόχος του Γκέιλ είναι να πάρει συνέντευξη από αυτούς τους δύο. Μια μέρα, καθώς ο Μίκυ και η Μάλορι Νοξ ζουν με έναν Ινδιάνο, ο Μίκυ ξυπνά βλέποντας κάτι στο όνειρό του και πυροβολεί κατά λάθος τον Ινδιάνο μπροστά στα μάτια του εγγονού του. Καθώς πεθαίνει ο άντρας, ένα από τα φίδια που ταΐζει δαγκώνει και τους δύο. Το ζευγάρι, που μπήκε σε ένα φαρμακείο για να βρει αντίδοτο, δολοφονεί έναν άνδρα εκεί, προδίδοντας τους εαυτούς τους για πρώτη φορά, όπου τελικά συλλαμβάνονται από την αστυνομία. Τώρα οι δύο ερωτευμένοι θα χωριστούν για πρώτη φορά. Γούντι Χάρελσον ως Μίκυ Νοξ Τζούλιετ Λιούις ως Μάλορι Γουίλσον Νοξ Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ως Γουέιν Γκέιλ Τομ Σάιζμορ ως Ντετέκτιβ Τζακ Σκανέτι Τόμι Λι Τζόουνς ως Ντουάιτ Μακλάσκυ Ρόντνεϊ Ντάγκερφιλντ ως Εντ Γουίλσον Έντι ΜακΚλούργκ ως κύριος Γουίλσον Σον Στόουν ως Κέβιν Γουίλσον Ράσελ Μινς ως Γουώρεν Ρεντ Κλουντ Λάνι Φλάχερτι ως Ερλ Έβαν Χάντλερ ως Ντέιβιντ Μπαλταζάρ Γκέτι ως υπάλληλος Βενζινάδικου Ρίτσαρντ Λάινμπακ ως Σόνι Κερκ Μπαλτζ ως Ρότζερ Στίβεν Ράιτ ως Δρ. Εμίλ Ράινγκολντ Προυίτ Τέιλορ Βινς ως Αναπληρωτής Φύλακας Κάβανο Τζο Γκριφάσι ως Αναπληρωτής Σερίφης Ντάνκαν Χομόλκα Γκραντ Μπους ως κρατούμενος Kolker, Robert Phillip (2000). A Cinema of Loneliness: Penn, Stone, Kubrick, Scorsese, Spielberg, Altman. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-512350-0. Levy, Emanuel (1999). Cinema of Outsiders: The Rise of American Independent Film. New York: New York University Press. ISBN 978-0-8147-5289-0. Muir, John Kenneth (2011). Horror Films of the 1990s. Jefferson, North Carolina: McFarland. ISBN 978-0-7864-8480-5. Seitz, Matt Zoller (2016). The Oliver Stone Experience. New York: Abrams. ISBN 978-1-61312-814-5. Hamsher, Jane (1998). Killer Instinct. Broadway. Hanley, Jason. (2001) "Natural Born Killers: Music and Image in Postmodern Film," in Postmodern Music/ Postmodern Thought, Routledge. ed. Joseph Auner and Judy Lochhead, pp. 335–359. Γεννημένοι δολοφόνοι στην IMDb Γεννημένοι δολοφόνοι στο Box Office Mojo Γεννημένοι δολοφόνοι στο Rotten Tomatoes Γεννημένοι δολοφόνοι στο Metacritic "Natural Born Killers: Beyond Good and Evil", by Heidi Nelson Hochenedel, Ph.D. "Natural Born Copycats", a 2002 article from The Guardian on Stone's response to claims that the film inspired several murders. Watch the Natural Born Killers rough cut/workprint at the Internet Archive	Οι Γεννημένοι δολοφόνοι (αγγλικά: Natural Born Killers‎) είναι αμερικανική αστυνομική ταινία του 1994 σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν και σενάριο από τους Στόουν, Ρίτσαρντ Ρουτόφσκι και Ντέιβιντ Βελόζ βασισμένο σε μια ιστορία του Κουεντίν Ταραντίνο. Πρωταγωνιστούν οι Γούντι Χάρελσον, Τζούλιετ Λιούις, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Τομ Σάιζμορ και Τόμι Λι Τζόουνς. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Μάικ και της Μάλορι, που εξαιτίας των τραυματικών παιδικών τους χρόνων γίνονται εραστές και κατά συρροήν δολοφόνοι και δοξάζονται ανεύθυνα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η ταινία κυκλοφόρησε στις 26 Αυγούστου 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες και προβλήθηκε τρεις μέρες αργότερα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όπου ο Στόουν απέσπασε το Ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής και επίσης ήταν υποψήφιος για τον Χρυσό Λέοντα. Ήταν μια εισπρακτική επιτυχία, με εισπράξεις πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια έναντι προϋπολογισμού παραγωγής 34 εκατομμυρίων δολαρίων, αλλά έλαβε μικτές κριτικές. Μερικοί κριτικοί επαίνεσαν την πλοκή, την υποκριτική, το χιούμορ και τον συνδυασμό δράσης και ρομαντισμού, ενώ άλλοι βρήκαν την ταινία υπερβολικά βίαιη και γραφική. Διαβόητη για το βίαιο περιεχόμενό της και τα εμπνευσμένα «αντιγραφικά» εγκλήματα, η ταινία ονομάστηκε η όγδοη πιο αμφιλεγόμενη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου από το Entertainment Weekly το 2006.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9_%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%B9
Τριπτόλεμος Ευρύχου	Ο Τριπτόλεμος ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 1937 ως γεωργικό και αθλητικό σωματείο. Πήρε την ονομασία του από τον μυθολογικό Τριπτόλεμο ο οποίος σύμφωνα με το μύθο συνδέεται με τη θεά Δήμητρα και τη διάδοση της καλλιέργειας της γης.Αρχικά, η ποδοσφαιρική ομάδα του σωματείου συμμετέχει στις διοργανώσεις της Πανσολείου Αθλητικής Ομοσπονδίας, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Το καλοκαίρι του 1985 η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ) αποφάσισε τη δημιουργία της Δ΄ κατηγορίας. Ο Τριπτόλεμος ήταν ανάμεσα στις ομάδες που επελέγησαν από τη ΣΤΟΚ για να συμμετάσχει στο πρώτο πρωτάθλημα της κατηγορίας και έτσι εντάχθηκε στις τάξεις της ΚΟΠ. Στα πρώτα χρόνια ύπαρξης της η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε ομίλους. Στην πρώτη του συμμετοχή, την περίοδο 1985-86, ο Τριπτόλεμος συμμετείχε στον όμιλο Λευκωσίας-Κερύνειας όπου τερμάτισε στη 12η θέση. Τα επόμενα χρόνια η αγωνιστική παρουσία της ομάδας βελτιώθηκε με αποτέλεσμα να τερματίζει στις πρώτες θέσεις του ομίλου στον οποίο συμμετείχε, χωρίς ωστόσο να διεκδικήσει την άνοδο του στη Γ΄ κατηγορία. Η περίοδος 1992-93 ήταν η τελευταία που η Δ΄ κατηγορία διεξαγόταν με ομίλους και έτσι οι περισσότερες ομάδες των ομίλων της περιόδου αυτής υποβιβάστηκαν στα αγροτικά πρωταθλήματα. Ο Τριπτόλεμος τερμάτισε στην πέμπτη θέση του ομίλου του και υποβιβάστηκε στα αγροτικά (τοπικά) πρωταθλήματα. Από τότε συμμετέχει στις διοργανώσεις της Πανσολείου Αθλητικής Ομοσπονδίας. 1Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τρεις ομίλους. Ο Τριπτόλεμος συμμετείχε στον όμιλο Λευκωσίας-Κερύνειας.2Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τέσσερις ομίλους. Ο Τριπτόλεμος συμμετείχε στον Α΄ όμιλο.3Η Δ΄ κατηγορία ήταν χωρισμένη σε τρεις ομίλους. Ο Τριπτόλεμος συμμετείχε στον όμιλο Λεμεσού-Πάφου. Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Τριπτόλεμος Ευρύχου, επίσημος λογαριασμός στο Facebook.	Ο Τριπτόλεμος Ευρύχου είναι κυπριακός αθλητικός σύλλογος από το χωριό Ευρύχου της επαρχίας Λευκωσίας. Χρώματα του συλλόγου είναι το μαύρο και το άσπρο. Η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου έχει οχτώ συμμετοχές στη Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CF%80%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%85
Πιρουέτα	Ο χορευτής ξεκινά με το ένα ή και τα δύο πόδια σε θέση (ποζισιόν) πλιέ (plié) και στη συνέχεια ανεβαίνει σε demi-pointe (συνήθως για τους άνδρες) ή pointe (συνήθως για τις γυναίκες) εκτελώντας ένα ρελεβέ (releve). Το πόδι που δεν βρίσκεται στο έδαφος κατά τη στροφή, μπορεί αρχικά να βρίσκεται σε θέση ρετιρέ (retiré), ατιτίντ (attitude), αραμπέσκ (Arabesque), ή δεύτερη, τέταρτη ή πέμπτη ποζισιόν. Η πιρουέτα μπορεί να τελειώσει στη θέση από την οποία ξεκίνησε, σε αραμπέσκ σε ατιτίντ, σε κάποια άλλη θέση , ή να προχωρήσει διαφορετικά σύμφωνα με τη χορογραφία. Μια πιρουέτα είναι πιο συχνά ον ντεόρ (en dehors), όπου ο χορευτής γυρνά προ τα έξω και το πίσω πόδι (αν η αρχική του θέση είναι η τέταρτη) ή προς το μπροστινό πόδι (αν η αρχική του θέση είναι η πέμπτη), αλλά μπορεί επίσης να είναι ον ντεντάν (en dedans), όπου ο χορευτής πραγματοποιεί στροφή προς τα μέσα και το μπροστινό πόδι. Αν και στο μπαλέτο οι πιρουέτες εκτελούνται με τους γοφούς και τα πόδια να στρέφονται προς τα έξω, είναι σύνηθες να εκτελούνται με τα πόδια στραμμένα προς τα εμπρός σε άλλα είδη χορού, όπως η τζαζ και το μοντέρνο. Η τεχνική μιας πιρουέτας περιλαμβάνει το spotting, κατά το οποίο ο χορευτής εκτελεί μια περιοδική, γρήγορη περιστροφή της κεφαλής, που χρησιμεύει για να εστιάσει το βλέμμα του σε ένα μόνο σημείο ,ώστε να μην χάσει τον προσανατολισμό του κατά την διάρκεια και μετά το τέλος της στροφής. Το spotting είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε στροφές που μετακινούνται, όπως τα σενέ (tours chaînés) ή ποσε (pose pirouettes) επειδή βοηθά τον χορευτή να διατηρεί τον έλεγχο της κατεύθυνσης της διαδρομής, διατηρώντας την παράλληλα ισορροπημένη. Οι πιρουέτες μπορεί να εκτελεστούν με μία ή περισσότερες περιστροφές. Μονή (simple) λέγεται η πιρουέτα που περιλαμβάνει μία περιστροφή, διπλή (double) αυτή που περιλαμβάνει δύο συνεχόμενες, τριπλή (triple) αυτή που περιλαμβάνει τρεις συνεχόμενες περιστροφές κτλ. Οι πιρουέτες ως κινήσεις απαιτούν μεγάλη συγκέντρωση, ιδιαίτερες ικανότητες, πολλή εξάσκηση ,δύναμη και ιδιοδεκτικότητα (αίσθηση της κίνησης και της θέσης του σώματος στο χώρο) από τον χορευτή, ώστε με το ρελεβέ ο χορευτής να αποκτήσει σωστό άξονα (για να κρατήσει την ισορροπία του), να έχει επίγνωση της φόρας που πρέπει να πάρει (ανάλογα με τον αριθμό των περιστροφών που πρέπει να εκτελέσει) και η προσπάθεια για πιρουέτα να είναι επιτυχής.	Η πιρουέτα (αγγλ., γαλλ. pirouette) είναι μια ελεγχόμενη στροφή στο ένα πόδι. Αποτελεί μια από τις βασικές χορευτικές κινήσεις του κλασικού μπαλέτου, ενώ χρησιμοποιείται συχνά και στις χορογραφίες του σύγχρονου χορού.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%84%CE%B1
Η Λευκή Πριγκίπισσα (Σειρά)	Ο γάμος του Ερρίκου Ζ΄ και της Ελισάβετ της Υόρκης τελειώνει αποτελεσματικά τον Πόλεμο των Ρόδων ενώνοντας τους Οίκους του Λάνκαστερ και της Υόρκης. Ωστόσο, η αμοιβαία τους εχθρότητα και δυσπιστία - καθώς και οι πολιτικές πλοκές των μητέρων τους - απειλούν να αποκόψουν τόσο τον γάμο όσο και το βασίλειο. Τζόντι Κόμερ ως Ελισάβετ "Λίζι" της Υόρκης, Βασίλισσα της Αγγλίας Ρεμπέκα Μπένσον ως Μαργαρίτα "Μάγκι" Πλανταγενέτη, ξαδέλφη της Βασίλισσας, αδελφή του Τέντι Τζέικομπ Κόλλινς-Λεβί ως Ερρίκος Ζ΄ της Αγγλίας, Βασιλιάς της Αγγλίας, σύζυγος της Ελισάβετ Κέννεθ Κράνχαμ ως Επίσκοπος Τζον Μόρτον, αργότερα Καρδινάλιος, ένας έμπιστος της μητέρας του Βασιλιά Έσεϊ Ντέιβις ως Χήρα Βασίλισσα Ελισάβετ Γούντβιλ, μητέρα της Βασίλισσας Ρόσι δε Πάλμα ως Ισαβέλλα Α΄ της Καστίλης, Βασίλισσα της Καστίλης Ρίτσαρντ Ντιλλέιν ως Τόμας Στάνλεϊ, σύζυγος της Μαργαρίτα Μπωφόρ Άντονι Φλάναγκαν ως Φραγκίσκος Λόβελ, υποστηρικτής της Υόρκης Πάτρικ Γκίμπσον ως Ριχάρδος της Υόρκης, διεκδικητής του Αγγλικού στέμματος και σύζυγος της Κάθι Γκόρντον, επίσης γνωστός και ως Πέρκιν Γουόρμπεκ Καρολίν Γκούντολ ως Σεσίλ Νέβιλ, Δούκισσα της Υόρκης, πατρική γιαγιά της Βασίλισσας Έιμι Μάνσον ως Αικατερινη "Κάθι" Γκόρντον, σύζυγος του Ριχάρδου της Υόρκης Άντριαν Ρόουλινς ως Τζον δε λα Πολ, Δούκας του Σάφολκ, σύζυγος της Ελίζα δε λα Πολ Βίσεντ Ρίγκαν ως Τζάσπερ Τυδώρ, θείος του Βασιλιά Σούκι Γουότερχαουζ ως Σεσίλ της Υόρκης, αδελφή της Βασίλισσας Τζόαν Γουόλεϊ ως Μαργαρίτα, Δούκισσα της Βουργουνδίας, πατρική θεία της Βασίλισσας Άντριου Γουίπ ως Σερ Ριχάρδος Πολ, σύζυγος της Μάγκι Πλανταγενέτη Μισέλ Φέρλεϊ ως Μαργαρίτα Μπωφόρ, μητέρα του Βασιλιά Νίκολας Όντσλεϊ ως Λόρδος Στρέιντζ Ρις Κόνα (μωρό) και Άλμπερτ ντε Τζον ως Εδουάρδος "Τέντι" Πλανταγενέτης, 17ος Κόμης του Γουόρικ, ξάδελφος της Βασίλισσας, αδελφός της Μάγκι Χάιντι Έλεϊ ως Πριγκίπισσα Μπρίτζετ, αδελφή της Βασίλισσας Όλιβερ Χέμπρου ως Τζον δε λα Πολ, Κόμης του Λίνκολν, γιος του Δούκα του Σάφολκ Ρόζι Νάιτλι ως Πριγκίπισσα Άννα, αδελφή της Βασίλισσας Άβα Μάστερς ως Πριγκίπισσα Αικατερίνη, αδελφή της Βασίλισσας Ρόλο Σκίννερ ως Νεντ Σούζι Τρέιλινγκ ως Ελισάβετ "Ελίζα" δε λα Πολ, Δούκισσα του Σάφολκ, πατρική θεία της Βασίλισσας Γκάι Ουιλίαμς ως Ουιλιάμ Στάνλεϊ, αδελφός του Λόρδου Τόμας Ίαν Μπάτσελορ ως Μαξιμιλιανός Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ντόριαν Γκρόβερ ως Φίλιπ Σάσι Χέιχερστ ως Ρέτι Μπίλι Μπάρατ ως Πρίγκιπας Αρθούρος, πρωτότοκος γιος του Βασιλιά Γούντι Νόρμαν ως Πρίγκιπας Χάρι, δεύτερος γιος του Βασιλιά Φίλιπ Αρντίτι ως Ροδρίγο δε Πουέμπλα, Ισπανός πρέσβης Νεντ Έλλιοτ ως Πρίγκιπας Ριχάρδος, αδελφός της Βασίλισσας Λουκ Γουέμπ ως Πρίγκιπας Εδουάρδος, αδελφός της Βασίλισσας Ντέρεκ Φρούντ ως Δήμαρχος της Υόρκης Κίτι Σμίθ ως Ρούθ Εμμανουέλ Μπουασίς ως Μαρία της Βουργουνδίας Μαχ Τρου ως Λάμπερτ Σίμελ Νια Ρόμπερτς ως Αικατερίνη "Κέιτ" Γούντβιλ, Δούκισσα του Μπάκινγκχαμ Νόρμαν Άροθυρ Έσλεϊ ως Ηγούμενος Μαρκ Ντάνμπουρι ως Ιερέας Χουάν Ετσενίκε ως Φερδινάνδος Β΄ της Αραγωνίας, Βασιλιάς της Αραγωνίας Νίκολας Γκέκς ως Ιερέας του Γουίμπορν Άλεξ Σόγιερ ως Κόφι Μαρκ Έντελ-Χαντ ως Τόμας Γουόλσεϊ Άλασνταιρ ΜακΛόγκλιν ως Νόα Λαφ Η Λευκή Πριγκίπισσα στην IMDb	Η Λευκή Πριγκίπισσα (Αγγλικά: The White Princess) είναι είναι μια βρετανική-αμερικανική τηλεοπτική μικρή σειρά ιστορικού δράματος.Βασίζεται στην ιστορική σειρά μυθιστορημάτων της Φιλίππα Γκρέγκορι Η Λευκή Πριγκίπισσα και Η Κατάρα του Βασιλιά. Πρόκειται για την συνέχεια της μίνι-σειράς του 2013 Η Λευκή Βασίλισσα, η οποία προσαρμόζει τα τρία προηγούμενα μυθιστορήματα της Γκρέγκορι.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%9B%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_(%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC)
Ανδρέας Άθενς	Γεννήθηκε το 1921 στο Σικάγο των Η.Π.Α. από γονείς Έλληνες μετανάστες. Ο πατέρας του ονομαζόταν Αριστείδης Αθανασούλας. Ο Ανδρέας ήταν παντρεμένος με τη Λουίζ, την οποία γνώρισε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και απέκτησαν ένα γιο και μία κόρη, όπως και τέσσερα εγγόνια. Πολέμησε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως λοχαγός του στρατού των ΗΠΑ, στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Το 1950 ίδρυσε τη Metron Steel Corporation, μια επιτυχημένη βιομηχανική μονάδα χαλυβουργίας. Απεβίωσε την 1 Μαρτίου του 2013, σε ηλικία 91 ετών. Παράλληλα με την επιχειρηματική του δράση ασχολήθηκε με τα κοινά της ομογένειας σε ποικίλες οργανώσεις. Μεταξύ άλλων ίδρυσε το Ηνωμένο Ελληνοαμερικανικό Κογκρέσο (United Hellenic-American Congress- UHAC), οργάνωση της οποίας προεδρεύει μέχρι σήμερα. Επίσης, ήταν συνιδρυτής της Συντονιστικής Επιτροπής Εθνικών Θεμάτων με έδρα την Ουάσιγκτον. Υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της οργάνωσης «Ηγεσία των 100» (Leadership 100) από το 1986 ως το 1996. Επίσης, είχε διατέλεσει πρόεδρος των οργανισμών: Διεθνής Ορθόδοξη Χριστιανική Φιλανθρωπική Οργάνωση (ΙΟСС) Συμβούλιο της Αρχιεπισκοπής της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Β. & Ν. Αμερικής (1974-1995) Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο (Hellenic-American Chamber of Commerce), (1991-1997) Το 1995, με την ίδρυση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ), ο Άθενς εκλέχθηκε πρόεδρος, θέση στην οποία παρέμεινε επί μία δεκαετία. Επί της προεδρίας του ιδρύθηκε το Hellenicare (1997), «Πρόγραμμα Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης και Φιλανθρωπικής Βοήθειας», μέσω του οποίου έχουν ιδρυθεί επτά ιατρικά κέντρα σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (Γεωργία, Ουκρανία, Αρμενία) και στην Αλβανία, στα οποία προσφέρονται δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες σε ελληνικής καταγωγής πολίτες αλλά και σε ντόπιους. Τον Δεκέμβριο του 2006 αποχώρησε από τη διοίκηση του ΣΑΕ και ανακηρύχθηκε Επίτιμος Πρόεδρος του ΣΑΕ. Τον διαδέχθηκε ο Αιγυπτιώτης Στέφανος Ταμβάκης. Οι σημαντικότερες διακρίσεις του είναι: Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα, της Ελλάδος (1977) Βραβείο Ellis Island (1977) Μέγας Σταυρός της Τάξης της Τιμής της Κυπριακής Δημοκρατίας (1997) Τιμητικό Μετάλλιο του Αμερικανικού Κογκρέσου (1993) Ανώτατο μετάλλιο της Δημοκρατίας της Γεωργίας (2001) Μετάλλιο του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Ουκρανίας (2003) Ιππότης της Τάξεως του Θρόνου του Βελγίου (1979) Άρχων της Μεγάλης Εκκλησίας του Χριστού, του Οικουμενικού Πατριαρχείου Ταξίαρχος των Ιπποτών του Πανάγιου Τάφου Βραβείο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων «Αθηναγόρας» Χρυσός Σταυρός της Θεολογικής Σχολής του Τίμιου Σταυρού της Αρχιεπισκοπής Αμερικής Χρυσό Μετάλλιο του Αγίου Βαρνάβα της Εκκλησίας της Κύπρου (1979) Ιστοσελίδα στον ιστοτόπο του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού	Ο Ανδρέας (Άντριου) Α. Άθενς (Andrew A. Athens, 7 Νοεμβρίου 1921 - 1 Μαρτίου 2013) ήταν Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας από το Σικάγο. Διετέλεσε Πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) από την ίδρυσή του το 1995 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2006, όταν η 6η Παγκόσμια Συνέλευση τον ανακήρυξε ομόφωνα Επίτιμο Πρόεδρο.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%86%CE%B8%CE%B5%CE%BD%CF%82
Αρίκα	Σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα, η τοποθεσία της σημερινής Αρίκα είχε κατοικηθεί από διάφορες ομάδες ιθαγενών για τουλάχιστον δέκα χιλιάδες χρόνια. Η σημερινή πόλη ιδρύθηκε από τον Ισπανό πλοηγό Μαρτίνες δε Μπεγάσο το 1541, και το 1570 έλαβε την επίσημη ονομασία "La Muy Ilustre y Real Ciudad San Marcos de Arica" (δηλ. η επιφανής και βασιλική πόλη του Αγίου Μάρκου της Αρίκα). Από το 1545 η Αρίκα αποτέλεσε το λιμάνι εξαγωγής για το ασήμι της περιοχής Ποτοσί. Τα αργυρορυχεία του Ποτοσί ήταν τα μεγαλύτερα ορυχεία αργύρου στην παγκόσμια ιστορία και εξαιτίας τους η Αρίκα εξελίχθηκε σε σημαντικό λιμάνι της Ισπανικής Αυτοκρατορίας. Ταυτόχρονα όμως δέχθηκε τις επιδρομές γνωστών πειρατών και τυχοδιωκτών, όπως ο Φράνσις Ντρέικ, ο Τόμας Κάβεντις, ο Γιόρις φαν Σπίλμπεργκεν, ο Τζον Ουάτλινγκ, ο Σιμόν δε Κορδές, ο Λεάνδρο δε Βαλένσια (ή Λεάνδρο δε Βαλένθια), ο Μπαρτόλομιου Σαρπ, ο Ουίλιαμ Ντάμπιερ και ο Τζον Κλίπερτον. Η Αρίκα και η ευρύτερη περιοχή της καταλήφθηκε από τη Βολιβία αρχικά το διάστημα 1836 με 1839 και στη συνέχεια μεταξύ του 1841 και του 1842, μετά τη μάχη του Ινγκαβί. Το 1855, η κυβέρνηση του Περού εγκαινίασε τη σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ της Αρίκα και της Τάλνα, μήκους 53 χιλιομέτρων, μία από τις πρώτες στη Λατινική Αμερική. Η γραμμή αυτή βρίσκεται σε λειτουργία ακόμα και σήμερα. Το 1958 η κυβέρνηση της Χιλής καθιέρωσε το Αναπτυξιακό Συμβούλιο της Αρίκα, το οποίο υιοθέτησε αρκετές φορολογικές πρωτοβουλίες για την ίδρυση βιομηχανιών, όπως εργοστάσια κατασκευής οχημάτων, καθώς και μεταξύ άλλων την ίδρυση μίας ζώνης ελεύθερου εμπορίου και ενός καζίνο. Αρκετοί κατασκευαστές αυτοκινήτων εγκατέστησαν μονάδες στην περιοχή, όπως η Σιτροέν, η Πεζό, η Βόλβο, η Φορντ και η Τζένεραλ Μότορς. Το 1975, παράλληλα με τις νέες οικονομικές πολιτικές της χώρας, το Συμβούλιο αυτό παύθηκε. Η χώρα των μεγάλων αντιθέσεων. Στεφανία Μιζάρα, ΒήμαOnline, 1999. Νέα Γεωγραφική Εγκυκλοπαίδεια: Νότια Αμερική, τόμος 4. Σκάι βιβλίο. ISBN 978-960-482-011-5. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Arica στο Wikimedia Commons	Η Αρίκα (ισπανικά: Arica) είναι παραθαλάσσια πόλη και λιμάνι της βόρειας Χιλής με πληθυσμό 192.300 κατοίκων (2005) και πρωτεύουσα της περιφέρειας Αρίκα και Παρανικότα. Βρίσκεται 18 χλμ. νότια των συνόρων με το Περού. Η Αρίκα ονομάζεται και «πόλη της αιώνιας άνοιξης», λόγω του σταθερού κλίματος με τις μικρές εναλλαγές της θερμοκρασίας σε όλη τη διάρκεια του χρόνου και την χαμηλή υγρασία και βροχοπτώσεις. Η πόλη ιδρύθηκε από τον Ισπανό ναυτικό Λούκας Μαρτίνες ντε Μπεγάσο (ή Λούκας Μαρτίνεθ ντε Μπεγάθο) το 1545 και χρησίμευσε ως επίνειο των ορυχείων χαλκού και αργύρου στο Ποτοσί, που βρίσκονταν δυτικότερα της Αρίκα. Κατά τον 17ο αιώνα λεηλατήθηκε πολλές φορές από ντόπιους πειρατές. Σήμερα η πόλη αποτελεί πόλο τουριστικής έλξης και έχει να επιδείξει μεγάλες παραλίες καθώς και άλλα φυσικά αξιοθέατα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B1
Αγία Παρασκευή Αράχθου Άρτας	Η πρώτη πηγή που μας γνωστοποιεί την ύπαρξη του χωριού είναι τα αρχεία της Βενετίας, στα οποία μας γίνεται γνωστό ότι το έτος 1697, η Αγία Παρασκευή μαζί με πολλά άλλα χωριά της Άρτας, κατέβαλαν φόρο στην Βενετική διοίκηση με αντάλλαγμα την προστασία από τις επιδρομές των πειρατών. Σύμφωνα με το έργο του Σπυρίδωνος Αραβαντινού, «Ιστορία Αλή πασά του Τεπελενλή», η Αγία Παρασκευή υπήρξε τσιφλίκι του πασά των Ιωαννίνων, ο οποίος είχε στην κατοχή του το μεγαλύτερο μέρος του κάμπου ενώ με βάση την εργασία του Κων.Διαμαντή με τίτλο «Η Άρτα και τα περίχωρα αυτής κατά τους χρόνους της επανάστασης», η Αγία Παρασκευή ήταν ένας ασήμαντος οικισμός με 70 οικογένειες την περίοδο που ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821.Ο Παναγιώτης Αραβαντινός στο έργο του «Χρονογραφία της Ηπείρου» μας ενημερώνει ότι, με βάση τον κατάλογο της απογραφής του 1845, η Αγία Παρασκευή, από πλευρά ιδιοκτησίας, ανήκε στο κράτος και κατοικούσαν σε αυτή 21 χριστιανικές οικογένειες. Η έκθεση του Ρωσικού Υποπροξενείου Άρτας, το 1877, μας πληροφορεί ότι στην Αγία Παρασκευή κατοικούσαν 37 χριστιανικές οικογένειες και το χωριό αποτελούσε ιδιοκτησία της Κυβέρνησης.Αναφορά στο χωριό κάνει και ο Ιφικράτης Κοκκίδης στο έργο του «Οδοιπορικά Ηπείρου και Θεσσαλίας» που εξέδωσε το ελληνικό Υπουργείο Στρατιωτικών (Αθήνα 1880) και μας δίνει την πληροφορία ότι στο χωριό κατοικούσαν περίπου 250 άνθρωποι. Ο Ι. Κοκκίδης μας ενημερώνει ότι η επαρχία Άρτας χωριζόταν σε 2 περιοχές: την περιοχή Άρτας και την περιοχή Πρεβέζης. Η περιοχή της Άρτας χωριζόταν με τη σειρά της σε 7 τμήματα: τμήμα Ποταμιάς, τμήμα Βρύσεως, τμήμα Ραδοβυζίου, τμήμα Τζουμέρκων, τμήμα Κάμπου, τμήμα Καρβασαρά και τμήμα Λάκκας. Η Αγία Παρασκευή αποτελούσε μέρος του τμήματος Ποταμιάς. Στο «Δοκίμιον Ιστορικόν περί Άρτης & Πρεβέζης» (εκδ.1884) του Σεραφείμ Ξενόπουλου, Μητροπολίτη Άρτας, γίνεται αναφορά στην Αγία Παρασκευή. Σύμφωνα με αυτή την πηγή, την εποχή της επίσκεψης του Μητροπολίτη, στο χωριό διέμεναν περίπου 40 οικογένειες. Οι κάτοικοι εκκλησιάζονταν στο Ναό της Αγίας Παρασκευής που είχε κατασκευαστεί το 1782. Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη ο ναός κάηκε εξ απροσεξίας και ξαναχτίστηκε το 1880. Το καμπαναριό του χωριού είναι κτίσμα του 1851. Το εικοναστάσιο του ναού (μέσα 19ου αι.) είναι ξυλόγλυπτο και σώζεται σε καλή κατάσταση. Έχει την τυπική διαμόρφωση των οριζόντιων ζωνών (θωράκια, δεσποτικές εικόνες, δωδεκάορτο με παρεμβολή και άλλων θεμάτων, μετάλλια αγίων) με αετωματική απόληξη με φυτική διακόσμηση, η οποία στέφεται με μεγάλο σταυρό και λυπηρά. Το εικονοστάσιο αποτελεί καλό δείγμα της ξυλογλυπτικής τέχνης και ιδιαίτερη λεπτομέρεια αποτελούν οι ενδιάμεσες στενές ζώνες με φυτική διακόσμηση οι οποίες είναι ολόγλυφες και αποτελούν ένδειξη υψηλής κατάρτισης και καλλιτεχνικών απαιτήσεων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εικόνες του τέμπλου με πιο σημαντικές αυτή της Αγίας Παρασκευής, στην οποία απεικονίζεται η Αγία με σκηνές απο το το βίο της, η εικόνα του προδρόμου (1898) και η εικόνα του Αγίου Δημητρίου (1891). Στο ναό αποθησαυρίζεται λειψανοθήκη με ιερά λείψανα πολλών αγίων μεταξύ των οποίων και της Αγίας. Ο Μητροπολίτης Άρτας Σεραφείμ Ξενόπουλος αναφέρει επίσης ότι 50 μαθητές από τα Καλομόδια, την Αγία Παρασκευή και τον Ανθότοπο φοιτούσαν σε 2 γραμματοδιδασκαλεία Β' τάξεως, στα οποία μελετούσαν γεωγραφία, ιστορία, αριθμητική και θρησκευτικά. Εξίσου σημαντική πηγή, είναι η Οθωμανική απογραφή του 1895 (Σαλναμές Ιωαννίνων για το οικονομικό έτος 1311[1895], έκδοση έβδομη). Σύμφωνα με το σχετικό οθωμανικό νόμο, που ίσχυε από το 1864, η πρωτογενής διαίρεση της αυτοκρατορίας ήταν το βιλαέτι («νομαρχία» ή «γενική διοίκηση»). Κάθε βιλαέτι χωριζόταν σε σαντζάκια και αυτά σε καζάδες. Σύμφωνα με αυτή την απογραφή, το χωριό ανήκε στον Καζά Λούρου, ο οποίος βρισκόταν στο σαντζάκι Πρεβέζης, το οποίο με τη σειρά του, ανήκε στο βιλαέτι Ιωαννίνων. Με βάση λοιπόν αυτή την απογραφή, στην Αγία Παρασκευή κατοικούσαν 40 οικογένειες (χανέδες) με συνολικό πληθυσμό 229 άτομα (121 άνδρες, 108 γυναίκες). Κατά τη διάρκεια του ατυχή Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, το χωριό απελευθερώθηκε προσωρινά. Όπως αναφέρεται στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», ο Ελληνικός στρατός μέχρι το βράδυ της 23ης Απριλίου 1897 είχε ελευθερώσει τα χωριά Ανθότοπος, Αγία Παρασκευή, Κεραμάτες, Γαβριά, Ψαθοτόπι, Μύτικας, Ανέζα, Καλογερικό, Βίγλα, Ράχη, Καλόβατος, Πλησιοί, Κιρκιζάτες, Στρογγυλή, Ζαβάκα, Καλομόδια, Κωστακιοί, Ακροποταμιά, Νεοχώρι, Χαλκιάδες, Ρόκκα, Άγιος Σπυρίδωνας, Ελευθεροχώρι, Καμπή και την πόλη της Φιλιππιάδας.. Τελικά με την μεσολάβηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων και της Ρωσίας, στις 20 Σεπτεμβρίου οι εχθροπραξίες σταμάτησαν και υπογράφηκε ειρήνη. Η οριστική απελευθέρωση της Αγίας Παρασκευής έλαβε χώρα το διάστημα ανάμεσα στις 6 και 9 Οκτωβρίου 1912, όπου τα πρώτα ελληνικά τάγματα, πέρασαν τη γέφυρα της Άρτας και στις 2 το μεσημέρι απώθησαν τους Τούρκους και εδραιώθηκαν στους Κωστακιούς και την περιοχή Μαρατιού. Τις επόμενες 2 ημέρες, ο ελληνικός στρατός κατέλαβε και οχύρωσε τα γύρω χωριά Πλησιούς, Ρόκκα, Χαλκιάδες. Το 1910, η Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης δημοσιοποιεί τα στοιχεία της απογραφής που πραγματοποίησε το ίδιο έτος σε όλη την εκκλησιαστική περιφέρεια και μας πληροφορεί ότι η Αγία Παρασκευή υπαγόταν στο τμήμα Λούρου και στο χωριό κατοικούσαν 351 άτομα. Η Αγία Παρασκευή σήμερα είναι ένα μικρό χωριό στον κάμπο της Άρτας που περικυκλώνεται απο πορτοκαλεώνες. Διαθέτει παιδικό σταθμό και δημοτικό σχολείο. Μία κεντρική πλατεία, δύο αρτοποιεία, δύο μπακάλικα, φαρμακείο και κομμωτήριο. Στο χωριό υπάρχουν επίσης τρία καφενεία και ένα μαγαζί γρήγορου φαγητού. Η πλειονότητα των κατοίκων του χωριού είναι αγρότες με κύρια ασχολία τους την γεωργία και την κτηνοτροφία. Το έδαφος χαρακτηρίζεται έφορο, με κύριες καλλιέργειες: πορτοκάλι, μανταρίνι, ακτινίδιο, τριφύλλι, καλαμπόκι και διάφορα κηπευτικά. Εκκλησίες Ιερός Ναός Αγίας Παρασκευής Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Κοιμητηριακός) Αθλητισμός Ο Αθλητικός Όμιλος Αγ. Παρασκευής - Η Ολυμπιάς που ιδρύθηκε το 1982 εκφράζει έως σήμερα τον αθλητισμό στο χωριό. Η Αγία Παρασκευή μοιράζεται κοινά ήθη και έθιμα με πολλές περιοχές της Ηπείρου. Τα Χριστούγεννα η Φιλαρμονική του Σκουφά ψάλει τα κάλαντα στο χωριό. Ενώ τις παραμονές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονίας οι δρόμοι του χωριού γεμιζούν με παιδικές φωνές απο τα κάλαντα των εορτών. Την 1η Μαρτίου, όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, οι κάτοικοι φορούν στο χέρι τους ένα βραχιόλι πλεγμένο από λευκή και κόκκινη κλωστή, τον λεγόμενο «Μάρτη», ένα πανάρχαιο έθιμο το οποίο τηρούσαν και οι κοπέλες της αρχαίας Αθήνας, οι οποίες μάλιστα το έβαζαν και στο άγαλμα της θεάς Αθηνάς, της αρχαίας Σπάρτης και της Μακεδονίας. Ο «Μάρτης» θεωρείται ότι προστάτευε τις κοπέλες από το κάψιμο του ήλιου. Τον έβγαζαν την ημέρα της Λαμπρής και το έβαζαν στο αρνί για να μην καεί κατά το ψήσιμο. Στις Απόκριες παλιότερα οι κάτοικοι μεταμφιέζονταν και συνηθιζόταν οι άνδρες να ντύνονται γυναίκες και μάλιστα γύφτισσες για να λένε τη μοίρα και το αντίστροφο. Τα τελευταία χρόνια ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Αγίας Παρασκευής διοργανώνει την κυριακή προ της Καθαράς Δευτεράς, γαιτανάκι στην πλατεία του χωριού. Τη Μεγάλη Εβδομάδα οι κάτοικοι ασπρίζουν τις αυλές τους και περιποιούνται τα σπίτια και τα λουλούδια τους ενώ την ημέρα του Λαζάρου τα παιδιά λένε τα κάλαντα κρατώντας καλάθια στολισμένα με λουλούδια. Τη Μεγάλη Παρασκευή γίνεται η περιφορά του Επιταφίου η οποία καλύπτει ολόκληρο σχεδόν το χωριό. Επίσης κάθε χρόνο το διήμερο 25-26 Ιουλίου διοργανώνεται στο χωριό απο τον Πολιτιστικό Σύλλογο λιτανεία με τη συμμετοχή Φιλαρμονικής και Φεστιβάλ παραδοσιακών χορών, με συμμετοχή χορευτικών απο ολόκληρη την Ελλάδα. Το χωριό γειτνιάζει με τα χωριά: Νεοχώρι, Ακροποταμιά, Ανθότοπος, Παχυκάλαμος και Καλομόδια. (σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1978, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Δήμος Ν.Σκουφά Περιφερειακή Ενότητα Άρτας	Η Αγία Παρασκευή είναι χωριό του Δήμου Νικολάου Σκουφά με 593 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011), στον κάμπο της Άρτας. Το χωριό βρίσκεται κοντά στον ποταμό Άραχθο και απέχει από την πόλη περίπου 7 χιλιόμετρα. Σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστριας, η Αγία Παρασκευή υπήρξε μέχρι το τέλος του 2010, δημοτικό διαμέρισμα του νεοσύστατου Δήμου Αράχθου με έδρα το Νεοχώρι. Με βάση τη νέα διοικητική διαίρεση που προβλέπει το Σχέδιο Καλλικράτης, η Αγία Παρασκευή εντάχθηκε στο Δήμο Νικολάου Σκουφά. Ο Αγία Παρασκευή μαζί με τον Ανθότοπο και τα Καλομόδια, αποτελούν την τοπική κοινότητα Αγίας Παρασκευής με συνολικό πληθυσμό 1.171 κατοίκους.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE_%CE%91%CF%81%CE%AC%CF%87%CE%B8%CE%BF%CF%85_%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%82
Σαρλ Ραμπεμανανζαρά	Γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου του 1947. Προέρχεται από τη φυλή Μερινά, όπως ο Μαρκ Ραβαλομανάνα. Ορκίστηκε Πρωθυπουργός στις 20 Ιανουαρίου του 2007. Στη διάρκεια της πρώτης προεδρικής θητείας του Μαρκ Ραβαλομανάνα ήταν Αρχηγός του Στρατού, μέχρι το 2005, οπότε και έγινε Υπουργός Εσωτερικών. Έφτασε στο βαθμό του Στρατηγού και ο διορισμός του στην πρωθυπουργία έγινε έπειτα από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, το Νοέμβριο του 2006. Μετά τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών, το Σεπτέμβριο του 2007, διορίστηκε νέα κυβέρνηση από τον πρόεδρο, όπου ο Ραμπεμαναζαρά διατηρήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού, όπως επίσης και του Υπουργού Εσωτερικών, στις 27 Οκτωβρίου του 2007. Στις 30 Απριλίου του 2008 έγινε επιπλέον υπουργός αρμόδιος για θέματα αποκέντρωσης, στη 19μελή κυβέρνηση που διορίστηκε εκείνη την ημέρα. Ως πρωθυπουργός είναι ex officio μέλος του εθνικού Πολιτικού Γραφείου του κυβερνώντος κόμματος Tiako i Madagasikara (TIM) και για το λόγο αυτό παρέμεινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου κατά το συνέδριο του κόμματος, το Μάιο του 2008.Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Μονζά Ροϊντεφό.	Ο Σαρλ Ραμπεμανανζαρά (Charles Rabemananjara, 9 Ιουνίου 1947) είναι στρατιωτικός και πολιτικός από τη Μαδαγασκάρη. Υπηρέτησε ως πρωθυπουργός της νησιωτικής χώρας από το 2007 ως το Μάρτιο του 2009.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BB_%CE%A1%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%AC
Α΄ Εθνική κατηγορία ποδοσφαίρου σάλας ανδρών Ελλάδας 2010-2011	Στην Α' φάση οι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των οκτώ ομάδων. Οι τέσσερεις πρώτες προκρίθηκαν στη Β' φάση, οι ομάδες των θέσεων 5-7 συνέχισαν στα πλέι άουτ, ενώ οι τελευταίες υποβιβάστηκαν στη Β' Εθνική. Στη Β' φάση οι ομάδες που ήταν στον ίδιο όμιλο της Α' φάσης δεν αναμετρήθηκαν ξανά, και αντιμετώπισαν δύο φορές τις ομάδες του άλλου ομίλου. Ανάλογα με τη θέση τους στην Α' φάση, οι ομάδες ξεκίνησαν με μπόνους βαθμών: οι πρώτες (Αθήνα '90, Δούκας) με 3, οι δεύτερες (Μινώταυρος, Ολυμπιάδα) με 2, οι τρίτες (Γυπαετοί, Ηλιούπολη) με 1 ενώ οι τέταρτες (ΑΕΚ, Νέο Ικόνιο) χωρίς βαθμό. Όλες οι ομάδες συνέχισαν στα πλέι οφ με τα ζευγάρια να διομορφώνονται ως εξής: 1-8, 2-7, 3-6, 4-5. Ανάλογα με τη θέση τους στην Α' φάση, οι ομάδες ξεκίνησαν με μπόνους βαθμών: οι πέμπτες (Αίας Παλλήνης, Υπερίων) με 3, οι έκτες (Αιακός, Ρέθυμνο) με 2 και οι έβδομες (Πρωταθλητής, Σαλαμίνα) με 1 βαθμό. Οι δύο τελευταίες υποβιβάστηκαν στη Β' Εθνική. Στα Play off όλες οι σειρές κρίθηκαν στις 2 νίκες. Οι αγώνες ξεκίνησαν στις 2 Μαΐου και ολοκληρώθηκαν στις 9 Ιουνίου 2011. Η τρίτη θέση κρίθηκε σε έναν αγώνα. Α' Εθνική 2010-2011 Ιστότοπος futsalhellas.com	Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου σάλας για την αγωνιστική περίοδο 2010–11 ήταν το 14ο στην ιστορία του θεσμού. Η Α' και η Β' Εθνική συγχωνεύτηκαν και το πρωτάθλημα έγινε με τη συμμετοχή δεκαέξι ομάδων, καθώς αρκετές ομάδες αποχώρησαν, με αποτελέσμα να απομείνουν στη Β' Εθνική μόλις τέσσερα σωματεία. Πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Αθήνα '90, ενώ στη Β' Εθνική υποβιβάσθηκαν η Αναγέννηση Θρακομακεδόνων, ο Ερμής Ραφήνας, το Ρέθυμνο και ο Αιακός Σαλαμίνας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%84_%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CF%83%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_2010-2011
Madness (άλμπουμ των Sleeping with Sirens)	Όλα τα κομμάτια γράφτηκαν από τον Kellin Quinn. Όλη η μουσική γράφτηκε από τους Sleeping with Sirens Kellin Quinn – φωνή, πλήκτρα Jack Fowler – κιθάρα, προγραμματισμός Nick Martin – ρυθμική κιθάρα, φωνητικά Justin Hills – μπάσο Gabe Barham – ντραμς, κρουστά John Feldmann – παραγωγός, μίξινγκ, μηχανικός, προγραμματισμός Craig Aaronson - A&R Lindsey Byrnes - φωτογραφία Jillian Cervini - φωνητικά Zak Cervini - επιπλέον παραγωγή, επεξεργασία, μίξινγκ, μηχανικός, προγραμματισμός Ryan Clark - σχέδιο Zien Garcia - βοηθός μηχανικός, φωνητικά Jeff Halavacs - προγραμματισμός Ted Jensen - mastering Tom Lord-Alge - μίξινγκ Cameron Montgomery - επιπλέον παραγωγή, προγραμματισμός Matt Pauling - επιπλέον παραγωγή, επεξεργασία, μίξινγκ, μηχανικός, προγραμματισμός Hannah Peskin - φωνητικά Izzy Peskin - φωνητικά Doug Rockwell - προγραμματισμός Liz Rosenberg - φωνητικά Zac Schweithale - φωνητικά Sleeping with Sirens - καλλιτεχνική διεύθυνση Ago "Sethh" Teppand - επιπλέον παραγωγή, προγραμματισμός ΗΠΑ - 13 Καναδάς - 23 Αυστραλία - 13 Top Digital Albums - 7 Top Hard Rock Albums - 1 Top Independent Albums - 1 Top Modern Rock/Alternative Albums - 2 Top Rock Albums - 3	Το "Madness" είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ των Sleeping with Sirens. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 13 Μαρτίου του 2015 από την Epitaph Records. Παραγωγός ήταν ο John Feldmann. Είναι η πρώτη κυκλοφορία της μπάντας μετά την αποχώρηση της από την Rise Records. Είναι το πρώτο άλμπουμ της μπάντας με τον κιθαρίστα Nick Martin, ο οποίος αντικατέστησε τον Jesse Lawson.	https://el.wikipedia.org/wiki/Madness_(%CE%AC%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC_%CF%84%CF%89%CE%BD_Sleeping_with_Sirens)
Πρε Λιγκ Πετοσφαίρισης Ελλάδας Γυναικών 2018–19	Από τις δώδεκα ομάδες που συμμετέχουν, η μία υποβιβάστηκε από την Α1 Εθνική Κατηγορία 2017-18, η μία προβιβάστηκε από την Α2 (Π.Α.Ο.Κ.), η μία δήλωσε εκ νέου συμμετοχή στα πρωταθλήματα έπειτα από την προπέρσινη συμμετοχή της και υποβιβασμό από την Α1 (Παναθηναϊκός) και οι υπόλοιπες εννέα συμμετείχαν από την περσινή περίοδο: Ομάδες που προέρχονται από την Α1: ΓΣ Κηφισιάς Ηρακλής Ομάδες που προέρχονται από την Α2: Π.Α.Ο.Κ. Ομάδες που δήλωσαν εκ νέου συμμετοχή: Παναθηναϊκός Ομάδες που συμμετείχαν την προηγούμενη σεζόν: Α.Ο. Αιγάλεω, Απόλλων Πατρών, Φ.Ο. Βριλησσίων, Ζηρίνειος Κηφισιάς, Ηλυσιακός Αθηνών, Α.Ο. Λαμίας 2013, Μεσσαράς Μοιρών, Πανιώνιος Νέας Σμύρνης, Γ.Σ. Πετρούπολης, Χ.Α.Ν.Θ. Οι αγώνες ανάμεσα στα τρία ιστορικά σωματεία του ΠΑΟΚ, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ ήταν αυτοί που σε μεγάλο βαθμό έκριναν τον τίτλο της πρωταθλήτριας και την απευθείας άνοδο στη Volleyleague, καθώς και οι τρεις ομάδες πέτυχαν το απόλυτο των νικών απέναντι στα υπόλοιπα σωματεία της κατηγορίας, με μερικές μόνο απώλειες βαθμών (2 βαθμούς απώλεσε η ΑΕΚ στις νίκες της με 3-2 εις βάρος της Αρτέμιδος και του Πανιωνίου, 1 ο ΠΑΟΚ στον αγώνα με τη ΧΑΝΘ, ενώ ο Παναθηναϊκός δεν είχε απώλεια βαθμού). Στην τελική κατάταξη ο ΠΑΟΚ ευνοήθηκε στην ισοβαθμία με Παναθηναϊκό καθώς τον κέρδισε και στους δύο αγώνες τους, και πέτυχε την άνοδο του στην ανώτατη κατηγορία για πρώτη φορά στην ιστορία του. Όλες οι σειρές κρίθηκαν στις δύο νίκες. Η νικήτρια των πλέι οφ κέρδισε το δικαίωμα συμμετοχής στη Volleyleague της επόμενης περιόδου. Στα πλέι άουτ οι ηττημένες των ημιτελικών έπαιξαν στη συνέχεια στον τελικό για την παραμονή στην Πρε Λιγκ. βαθμολογία, ιστότοπος ΕΟΠΕ πρόγραμμα-αποτελέσματα, ιστότοπος ΕΟΠΕ play off, ιστότοπος ΕΟΠΕ play out, ιστότοπος ΕΟΠΕ	Το πρωτάθλημα πετοσφαίρισης της Πρε Λιγκ Ελλάδας Γυναικών της περιόδου 2018−19 είναι το πρωτάθλημα του δευτέρου επιπέδου της ελληνικής γυναικείας πετοσφαίρισης. Διεξήχθη με την ονομασία αυτή για πρώτη φορά κατά την περίοδο 2017-18 όταν και αντικατέστησε το πρωτάθλημα της Α2 κατηγορίας γυναικών. Στο πρωτάθλημα συμμετέχουν 12 ομάδες και διεξάγεται με σύστημα δύο γύρων (αγώνες εντός-εκτός έδρας) με βαθμολογία.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B5_%CE%9B%CE%B9%CE%B3%CE%BA_%CE%A0%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_2018%E2%80%9319
Γουινέα	Το έδαφος της σημερινής Γουινέας αποτέλεσε μέρος της αυτοκρατορίας της Γκάνας, η οποία ιδρύθηκε περίπου το 900 μ.Χ. Την αυτοκρατορία αυτή ακολούθησε το βασίλειο των Σοσό, το 12ο και 13ο αιώνα. Το 1235 και μέχρι το 14ο αιώνα ήκμασε στην περιοχή η αυτοκρατορία του Μάλι. Σημαντικό κρατίδιο έγινε το Σονγκάι, το οποίο έγινε και αυτοκρατορία, η οποία όμως παρήκμασε εξαιτίας των συνεχών εμφυλίων συρράξεων, μετά τη μάχη στο Τοντίμπι το 1591. Το 18ο αιώνα ιδρύθηκε ισλαμικό κράτος και η περιοχή γνώρισε κάποια περίοδο σταθερότητας. Την ίδια εποχή κατέφθασαν οι Μουσουλμάνοι Φουλάνι στην περιοχή Φούουτα Τζαλού στις αρχές του 18ου αιώνα. Στη διάρκεια της περιόδου των ανακαλύψεων από την Πορτογαλία, άρχισε το δουλεμπόριο στην περιοχή, το 15ο αιώνα. Η σημερινή Γουινέα δημιουργήθηκε ως αποικία της Γαλλίας το 1890 με πρώτο διοικητή το Νοέλ Μπαλέ. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε στο νησί Τόμπο και η πρωτεύουσα της χώρας, Κονακρί. Το 1895 συντελέστηκε η ενσωμάτωση της χώρας στη Γαλλική Δυτική Αφρική. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1958, υπό την εποπτεία του Σαρλ Ντε Γκωλ η Γαλλία ψήφισε για νέο Σύνταγμα και οι αποικίες της κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα στην έγκριση του Συντάγματος ή στην ανεξαρτησία. Όλες οι αποικίες ενέκριναν το Σύνταγμα εκτός από τη Γουινέα. Έτσι, η αφρικανική χώρα έγινε η πρώτη γαλλική αποικία που ανεξαρτητοποιήθηκε, με το κόστος της απώλειας κάθε οικονομικής βοήθειας από τη Γαλλία. Έπειτα από την ανεξαρτησία η χώρα κυβερνήθηκε από το δικτάτορα Σεκού Τουρέ. Ο τελευταίος εξαπέλυσε διώξεις εναντίον αντιφρονούντων και κατηγορήθηκε για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η μακρόχρονη κυριαρχία του έλαβε τέλος με το πραξικόπημα του 1984, οπότε τα ηνία της εξουσίας ανέλαβε ο Λανσάνα Κοντέ. Επί των ημερών του ελήφθησαν αυστηρά μέτρα για την αναθέρμανση της οικονομίας και νομιμοποιήθηκαν τα πολιτικά κόμματα. Ο Κοντέ κέρδισε τις αμφισβητούμενες εκλογές του 1993, 1998 και 2003. Ο Κοντέ απέλυσε τον Πρωθυπουργό του τον Απρίλιο του 2006 και διόρισε νέο στη θέση του μόλις το Φεβρουάριο του 2007, έπειτα από πολυήμερη απεργία των συνδικάτων και ταραχές, με περίπου 60 νεκρούς. Τον Μάιο του 2008 απολύθηκε ο υπουργός Άμυνας, καθώς θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ανταρσία του στρατού. Η κυβέρνηση άρχισε να καταβάλλει τους οφειλόμενους μισθούς σε υπαξιωματικούς του στρατού της χώρας στις 31 Μαΐου του 2008, σε μια προσπάθεια να τερματιστεί η διάρκειας πέντε ημερών ανταρσία. Τον Δεκέμβριο πέθανε ο πρόεδρος Κοντέ και λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του θανάτου του εκδηλώθηκε απόπειρα πραξικοπήματος. Στις 24 Δεκεμβρίου οι πραξικοπηματίες ανακοίνωσαν ότι διόρισαν Εθνοσυνέλευση αποτελούμενη από 32 μέλη και επέβαλαν νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας. Επικεφαλής της Εθνοσυνέλευσης τέθηκε ο αρχιπραξικοπηματίας λοχαγός Μουσά Νταντίς Καμαρά. Τον Μάιο του 2009 η χούντα ανακάλεσε τους πρεσβευτές της από πολλές χώρες, συνολικά 30, από τις ΗΠΑ έως την Κίνα.Το 2010 εξελέγη πρόεδρος ο Αλφά Κοντέ, ο οποίος επανεξελέγη και το 2015 και το 2020, όμως ανατράπηκε σε στρατιωτικό πραξικόπημα στις 5 Σεπτεμβρίου 2021. Η χώρα ήταν ως το 2021 Ημιπροεδρική Δημοκρατία, με Αρχηγό Κράτους τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η νομοθετική εξουσία ασκείτο από την Εθνοσυνέλευση, η οποία αποτελείτο από 114 μέλη, που εκλέγονταν απευθείας από το λαό για πενταετή θητεία. Μετά το πραξικόπημα του 2021, το πολίτευμα έγινε στρατιωτικό καθεστώς. Οι τελευταίες εκλογές για Πρόεδρο διεξήχθησαν το 2020. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Έπειτα από το πραξικόπημα του 2008, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να διακόψουν την εμπορική ευνοϊκή μεταχείριση προς τη Γουινέα, με βάση το αμερικανικό πρόγραμμα που αποσκοπεί στη δημιουργία θέσεων εργασίας στην Αφρική. Οι ΗΠΑ καταδίκασαν επίσης το πραξικόπημα του 2021. Η χώρα διαιρείται σε οκτώ περιφέρειες. Οι περιοχές είναι Μποκέ, Φαρανά, Κανκάν, Κιντιά, Λαμπέ, Μαμού, Νζερεκορέ και Κονακρί. Η χώρα συνορεύει με αρκετές χώρες, όπως η Ακτή Ελεφαντοστού, η Γουινέα-Μπισσάου, η Λιβερία, το Μαλί, η Σενεγάλη και η Σιέρα Λεόνε. Στα δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Το υψηλότερο σημείο της χώρας είναι το Όρος Νιμπά, στα 1.752 μ. Παρατηρείται συνεχής αλλαγή του τοπίου καθώς απομακρυνόμαστε από την ακτή, έτσι διακρίνονται πέντε καλά διαφοροποιημένες περιοχές. Αυτές είναι η παράκτια Γουινέα, η δασική Γουινέα, το υψίπεδο του Φουτά Τζαλόν, τα ανάγλυφα Νίμπα και η άνω σουδανική Γουινέα. Οι ποταμοί είναι μικροί σε μήκος, ωστόσο έχουν σημαντική παροχή, λόγω των πολλών και συχνών βροχών. Το Φουτά Τζαλόν αποτελεί έναν από τους κυριότερους υδρογραφικούς κόμβους στη Δυτική Αφρική. Ο μεγαλύτερος ποταμός είναι ο Κονκουρέ, οι εκβολές του οποίου είναι στα βόρεια της πρωτεύουσας Κόνακρι. Εξαιτίας των ανταλλαγών ανάμεσα σε ωκεάνιες και ηπειρωτικές μάζες, η Γουινέα έχει κλίμα μουσωνικό. Χαρακτηρίζεται από αντίθεση ανάμεσα στην ξηρή και στη βροχερή εποχή, ενώ οι βροχοπτώσεις ελαττώνονται από την ακτή προς το εσωτερικό. Ο άνεμος χαρματάν (θερμός και ξηρός) που προέρχεται από τη Σαχάρα και οι νοτιοδυτικοί ωκεάνιοι άνεμοι, επίσης επηρεάζουν το κλίμα. Η χώρα έχει πολύ σημαντικό ορυκτό πλούτο (βωξίτη κυρίως) και γόνιμο έδαφος, όπου καλλιεργούνται διάφορα προϊόντα, όπως το κεχρί, η αραχίδα, το σόργο, το ρύζι και το καλαμπόκι. Είναι η μεγαλύτερη εξαγωγός χώρα βωξίτη, ενώ έχει τη δυνατότητα να καταστεί κύρια πηγή σιδηρομεταλλευμάτων. Η κτηνοτροφία και η αλιεία γίνονται με πρωτόγονες μεθόδους. Υπάρχουν βιομηχανίες τροφίμων και κονσερβοποίησης ψαριών. Παρά τις κάποιες αλλαγές στα οικονομικά μέτρα μετά τη δεκαετία του '80, η Γουινέα παραμένει μια υπανάπτυκτη χώρα. Είναι από τους μεγαλύτερους στον κόσμο εξαγωγείς βωξίτη και αλουμινίου. Το 2003 η διεθνής βοήθεια διεκόπη. Ο πληθωρισμός το 2005 κάλπαζε στο 25%, ενώ υπήρχε και εκτεταμένη υποαπασχόληση στον ενεργό πληθυσμό. Νομισματική μονάδα είναι το φράγκο της Γουινέας. Τον Νοέμβριο του 2006, η οργάνωση Transparency International, που εδρεύει στη Γερμανία κατέταξε τη Γουινέα ως μια από τις πλέον διεφθαρμένες χώρες στον κόσμο, με μόνο τη Μιανμάρ, το Ιράκ και την Αϊτή να την ξεπερνούν στο σχετικό κατάλογο. Στη χώρα εκτελούνται μόνο αεροπορικές και οδικές μεταφορές, καθώς δε λειτουργεί πλέον η σιδηροδρομική γραμμή. Το κυριότερο λιμάνι είναι αυτό της πρωτεύουσας (Κόνακρι), όπου βρίσκεται και το σημαντικότερο αεροδρόμιο. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά. Η Γουινέα κατοικείται από μαύρους αφρικανούς της σουδανικής γλωσσοφυλετικής ομάδας, με πολυπληθέστερη εθνοτική ομάδα στη χώρα τους Φουλάνι (40%) και ακολουθούν οι Μαλίγκε με 30%, οι Σούσσου 20%, μικρότερες εθνοτικές ομάδες κυρίως τις λεγόμενες παλαιο-σουδανικές με 10%. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 61,0 χρόνια (59,5 χρόνια οι άνδρες και 62,3 οι γυναίκες).Αναφορικά με τη θρησκεία, οι περισσότεροι είναι Μουσουλμάνοι (85%) και έπονται οι Χριστιανοί με 8% και όσοι πιστεύουν σε ανιμιστικές δοξασίες με 7%. Επίσης, υπάρχουν 767 Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η κορυφαία γλώσσα είναι η γαλλική, που είναι και επίσημη. Όμως, περισσότερες από 30 διάλεκτοι ομιλούνται επίσης, με γνωστότερη και πιο διαδεδομένη τη φουτά τζαλόν. Ομιλούνται επίσης οι: Φούλα, Μανίνκα, Σουσού, Ουόλοφ και άλλες. Ομιλούνται επίσης τα αραβικά από τους μουσουλμάνους, κυρίως ως ιερή γλώσσα, αλλά και σαν ξένη γλώσσα από κάποιους. Με σημαντική μουσική παράδοση, η Γουινέα διασκεδάζει και χορεύει στους ρυθμούς των Μαλίνκα. Η τέχνη, σε πολλές από τις εκφάνσεις της, έχει λάβει τις επιρροές των δυτικών αποικιοκρατών. Η πόλη Μαμού παρουσιάζει αξιόλογο ιστορικό ενδιαφέρον, καθώς ήταν έδρα χαλιφάτου στα τέλη του 17ου αιώνα, την εποχή των Φουλάνι. Το Εθνογραφικό Μουσείο της πόλης Ντζερεκορέ, το Πολυτεχνικό Ινστιτούτο Νάσερ στην Κόνακρι, αποτελούν σημαντικά αξιοθέατα. Επίσης, ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφθεί το Φυσικό Απόθεμα των Ορέων Νίμπα, το οποίο ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, το 1981. Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τ.8, εκδ. ΔΟΜΗ. Wolof Language Εκπαιδευτικός ιστότοπος για τοπική γλώσσα. Permanent UN Mission of the Republic of Guinea Επίσημος ιστότοπος της Κυβέρνησης της Γουινέας Guinéenews - Formerly Boubah.com Ειδήσεις για τη Γουινέα CIA World Factbook - Γουινέα Αρχειοθετήθηκε 2015-09-19 στο Wayback Machine. BBC News Country Profile - Γουινέα Cora Connection Δυτικοαφρικανικές μουσικές πηγές Guinean literature at a glance Αρχειοθετήθηκε 2006-10-13 στο Wayback Machine. Γουινέα στο Curlie Stanford University - Africa South of the Sahara: Guinea directory category The Index on Africa - Guinea directory category University of Pennsylvania - African Studies Center: Guinea directory category Yahoo! - Guinea directory category Niger Currents: Exploring life and technology along the Niger River	Η Δημοκρατία της Γουινέας (γαλλικά: République de Guinée) είναι χώρα στη Δυτική Αφρική με έκταση 245.857 τ.χλμ. και πληθυσμό (κατατάσσεται 76η στον κόσμο) 13.261.638 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022. Δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό, συνορεύει βορειοδυτικά με τη Γουινέα-Μπισσάου, βόρεια με τη Σενεγάλη, βόρεια και βορειοανατολικά με το Μάλι, νοτιοανατολικά με την Ακτή Ελεφαντοστού, νότια με τη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε. Πρωτεύουσα είναι το Κονακρί. Πρόεδρος της χώρας ήταν ως το θάνατό του, το 2008, ο Λανσάνα Κοντέ. Μετά το θάνατό του την εξουσία κατέλαβαν οι στρατιωτικοί και νέος Αρχηγός Κράτους έγινε ο Μουσά Νταντίς Καμαρά, ο οποίος το 2009 αντικαταστάθηκε για λόγους υγείας από τον αντιπρόεδρο Σεκουμπά Κονατέ. Η χώρα, σύμφωνα με την οργάνωση Διεθνής Διαφάνεια, είναι από τις πρώτες παγκοσμίως σε διαφθορά (προτελευταία σε διαφάνεια με τελευταία την Αϊτή.) Η Γουινέα πολλές φορές αναφέρεται με το όνομα Γουινέα-Κόνακρι, για να ξεχωρίζει από τη γειτονική της Γουινέα-Μπισσάου, η οποία έχει πρωτεύουσα την Μπισσάου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CE%B1
ΦΦΣΑ Φεντερέισον Καπ	Η έναρξη του θεσμού χρονολογείται από το 1907, όταν ιδρύθηκε υπό την αιγίδα της Βρετανικής Ομοσπονδίας μία διοργάνωση με έξι ομάδες (Κέμπριτζ, Νορθ Άντελαϊντ, Νόργουντ, Πορτ Άντελαϊντ, Σάουθ Άντελαϊντ και Γουέστ Άντελαϊντ). Την πρώτη περίοδο, η Κέμπριτζ νίκησε την Χάιντμαρς στον τελικό. Επίσημος ιστότοπος	Το ΦΦΣΑ Φεντερέισον Καπ (αγγλικά: FFSA Federation Cup) είναι ποδοσφαιρική διοργάνωση κυπέλλου στην Αυστραλία, που διοργανώνεται από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία Νότιας Αυστραλίας. Από το 2014, το ΦΦΣΑ Φεντερέισον Καπ αποτελεί επίσης προκριματική διοργάνωση για το Κύπελλο Αυστραλίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%A6%CE%A3%CE%91_%CE%A6%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AD%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CF%80
Αλκή Ορόκλινη	Η Ομόνοια Ορόκλινης ιδρύθηκε το 1979. Μέχρι το 2013 συμμετείχε στις διοργανώσεις της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας Ελεύθερης Περιοχής Αμμοχώστου (ΠΟΕΠΑ). Την περίοδο 2012-2013 συμμετείχε στον τελικό του πρωταθλήματος ένταξης 2013 όπου ηττήθηκε με 2-0 από την Ένωσις Κοκκινοτριμιθιάς. Εξασφάλισε ωστόσο τη συμμετοχή της σε πρωτάθλημα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (ΚΟΠ), συμμετέχοντας στη Δ΄ κατηγορία 2013-14. Τερμάτισε στην 11η θέση εξασφαλίζοντας την παραμονή της στη Δ΄ κατηγορία. Σε 28 αγώνες πέτυχε 10 νίκες, έφερε 4 ισοπαλίες ενώ δέχθηκε 14 ήττες. Πέτυχε 35 γκολ και δέχθηκε 46. Συγκέντρωσε 34 βαθμούς. Δεν δήλωσε συμμετοχή στο Κύπελλο Κύπρου Γ΄ – Δ΄ κατηγορίας 2013-14.Χρώματα της ομάδας ήταν το πράσινο και το άσπρο. Έδρα της ομάδας ήταν το Κοινοτικό Στάδιο Ορόκλινης. ΤίτλοιΠρωταθλήματα ΠΟΕΠΑ (5): 1992, 1994, 1999, 2006, 2013 Κύπελλα ΠΟΕΠΑ (6): 1993, 1994, 2006, 2010, 2011, 2013 Στις 10 Απριλίου 2014 η γενική συνέλευση της ομάδας αποφάσισε την μετονομασία της σε Αλκή Ορόκλινη. Η μετονομασία της ομάδας αποφασίστηκε λόγω της επιθυμίας του επιχειρηματία Άντη Λόπα, υποστηρικτή της Αλκής Λάρνακας η οποία αντιμετώπιζε δυσβάστακτα χρέη. Ο επιχειρηματίας επιθυμούσε να αναλάβει μια ομάδα χωρίς χρέη και αφού δεν μπορούσε να αναλάβει την Αλκή Λάρνακας, ζήτησε μετονομασία της Ομόνοιας Ορόκλινης σε Αλκή, ώστε να την αναλάβει και να προσπαθήσει να την ανεβάσει τα επόμενα χρόνια στην ανώτατη κατηγορία. Αξίζει να αναφερθεί ότι πολύ σύντομα μετά την μετονομασία σε Αλκή Ορόκλινη, η Αλκή Λάρνακας διέλυσε το ποδοσφαιρικό της τμήμα (το οποίο είχε δημιουργηθεί το 1948). Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει κάποια διασύνδεση μεταξύ των δύο ομάδων καθώς δεν πρόκειται ούτε για ενοποίηση ούτε για συγχώνευση. Νομικά η Αλκή Λάρνακας με την Αλκή Ορόκλινη δεν έχουν καμία σχέση.Ως χρώματα της νέας ομάδας υιοθετήθηκαν τα χρώματα της Αλκής Λάρνακας, δηλαδή το μπλε και το κόκκινο. Το έμβλημα που επιλέχθηκε μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με το έμβλημα της Αλκής Λάρνακας ενώ χρησιμοποιεί και το προσωνύμιο «Αθάνατη» που ήταν και το προσωνύμιο που χρησιμοποιείτο για την Αλκή Λάρνακας. Στην πρώτη συμμετοχή της ως Αλκή Ορόκλινης κατέκτησε το πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στην Γ΄ κατηγορία. Την επόμενη περίοδο τερμάτισε στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Γ΄ κατηγορίας και προβιβάστηκε στη Β΄ κατηγορία. Ισοβαθμούσε με την πρωταθλήτρια ομάδα αλλά υστερούσε στην ισοβαθμία. Παράλληλα κατέκτησε το Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ 2015-16. Στην πρώτη της συμμετοχή στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας, την περίοδο 2016-17, κατάφερε να εξασφαλίσει την άνοδο της στην Α΄ κατηγορία, για πρώτη φορά στην ιστορία της, πέντε αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος. Μερικές αγωνιστικές αργότερα κατέκτησε και το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας.Την περίοδο 2017-18 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην Α΄ κατηγορία. Στο πρώτο ιστορικό παιχνίδι της (19 Αυγούστου 2017) κέρδισε εκτός έδρας τον Εθνικός Άχνας με 0-1. Η ομάδα κατάφερε να παραμείνει στην Α΄ κατηγορία τερματίζοντας στην 11η θέση.Την περίοδο 2018-19 υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο υποβιβασμός ήρθε στον τελευταίο αγώνα όταν δέχθηκε γκολ στις καθυστερήσεις χάνοντας τον αγώνα από τη βασικότερη αντίπαλη της, την Ένωση Νέων Παραλιμνίου. Η Αλκή είχε ισοβαθμήσει με άλλες δύο ομάδες, αλλά υστερούσε στην ισοβαθμία. Την περίοδο 2019-20 η Αλκή συμμετείχε στη Β΄ κατηγορία 2019-20. Λόγω της Πανδημίας του κορονοϊού το πρωτάθλημα αρχικά ανεστάλη και στη συνέχεια διεκόπη. Την περίοδο 2020-21 τερμάτισε στην πέμπτη θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας. Η έδρα της Ομόνοιας Ορόκλινης ήταν το Κοινοτικό Στάδιο Ορόκλινης. Η Αλκή Ορόκλινη τις πρώτες δύο περιόδους ύπαρξης της με αυτή την ονομασία χρησιμοποιούσε ως έδρα το Κοινοτικό Στάδιο Ορόκλινης. Τις περιόδους αυτούς η ομάδα αγωνιζόταν στη Δ΄ κατηγορία και στη Γ΄ κατηγορία. Ακολούθως, με τον προβιβασμό της στη Β΄ κατηγορία και στην Α΄ κατηγορίας, χρησιμοποιεί ως έδρα το Στάδιο Αμμόχωστος Επιστροφή. Πρωταθλήματα Β΄ κατηγορίας (1): 2017 Πρωταθλήματα Δ΄ κατηγορίας (1): 2015 Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ (1): 2016 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Προφίλ Ομόνοιας Ορόκλινης στην ιστοσελίδα της ΚΟΠ Προφίλ Αλκής Ορόκλινη στην ιστοσελίδα της ΚΟΠ Αλκή Ορόκλινη στο Facebook	Η Αλκή Ορόκλινη ήταν κυπριακή ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα την Ορόκλινη της επαρχίας Λάρνακας. Δημιουργήθηκε το 1979 ως Ομόνοια Ορόκλινης. Το 2014 μετονομάστηκε σε Αλκή Ορόκλινη. Μέχρι τον Απρίλιο του 2023 διατηρούσε ποδοσφαιρικό τμήμα, το οποίο ανέστειλε την λειτουργία του για οικονομικούς λόγους. Αποχώρησε από το πρωτάθλημα Β' κατηγορίας την περίοδο 2022-23 πριν καν να ολοκληρωθεί. Η ομάδα έχει κατακτήσει ένα πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας, ένα πρωτάθλημα Δ΄ κατηγορίας και ένα Κύπελλο Γ΄ κατηγορίας και Επίλεκτης κατηγορίας ΣΤΟΚ. Χρώματα της ομάδας είναι το μπλε και το κόκκινο.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CF%81%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B7
Γκρίντσινγκ	Η ρίζα του ονόματος είναι γερμανική και σημαίνει "οι άνθρωποι που ανήκουν σε κάποιον που ονομάζεται Grinzo". Πρώτη φορά η ονομασία Γκρίντσινγκ εμφανίζεται περί το 1114 μ.Χ. ως "Γκρίντσιγκαν". Παραδοσιακά η οικονομία του Γκρίντσινγκ στηριζόταν στην αμπελοκαλλιέργεια και την υλοτομία. Τον 19ο αιώνα στο 23% της γης καλλιεργούσαν αμπέλια και το 45% ήταν δασική έκταση. Δευτερεύοντα ρόλο στην οικονομική ανάπτυξη έπαιξε η γεωργία, ενώ κάποιες δεκαετίες του 19ου αιώνα λειτούργησε και ένα ζυθοποιείο. Σήμερα το Γκρίντσιγκ είναι τουριστικός προορισμός για όσους ταξιδεύουν στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Οι τουρίστες επισκέπτονται τις χαρακτηριστικές βιεννέζικες κρασοταβέρνες με το παραδοσιακό φαγητό, ψητό χοιρινό με πατάτες και ξινολάχανο, καθώς και τη φολκλορική μουσική, στην οποία κυριαρχεί το ακορντεόν. Η απόσταση απο το κέντρο της Βιέννης είναι 20 λεπτά με το τραμ. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η ενοριακή εκκλησία Kaasgrabenkirche, η οποία χτίστηκε το 1909-10 σε γοτθικό ρυθμό.	Το Γκρίντσινγκ (γερμανικά: Grinzing‎) είναι συνοικία της Βιέννης που βρίσκεται στο Ντέμπλινγκ (Döbling), το 19ο δημοτικό διαμέρισμα της πόλης. Ως το 1892 ήταν ένα γραφικό χωριό και αποτελούσε αυτόνομη κοινότητα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA
Πούλα (Κροατία)	Η Πούλα είναι η μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας της Ίστρια, με μητροπολιτική περιοχή 90.000 κατοίκων. Η πληθυσμιακή πυκνότητα είναι 1.093 κάτοικοι/τ.χλμ., τοποθετώντας την στην 5η θέση στην Κροατία. Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Κροάτες που αντιπροσωπεύουν το 71% του πληθυσμού. Οι υπόλοιποι: Σέρβοι (5,83%), Ιταλοί (4,82%), Βόσνιοι (1,67%) και Σλοβένοι (1,25%). Η πόλη βρίσκεται γύρω από επτά λόφους (Μόντε Ζάρο, Μόντε Σερπέντε, Μόντε Γκίρο, Μόντε Μάγκνο, Μόντε Παραντίσο, Μόντε Ρίτζι και Μόντε Βιντάλ), στο εσωτερικό μέρος του ανοικτού κόλπου, όπου σχηματίζεται φυσικό και καλά προστατευμένο λιμάνι (βάθους 38μ.) με δύο εισόδους: από τη θάλασσα και από το κανάλι Φαζάνα. Το κλίμα της περιοχής είναι ήπιο με τις ώρες της ηλιοφάνειας να φτάνουν τις 2.316 το χρόνο ή 6,3 την ημέρα και με μέσο όρο θερμοκρασίας του αέρα 13,2ο C (από 6,1oC το Φεβρουάριο στους 26,4οC τον Ιούλιο και τον Αύγουστο). Η πόλη φημίζεται για τα ρωμαϊκά της μνημεία, από τα οποία το πιο γνωστό είναι το Αμφιθέατρο της Πούλα, το έκτο μεγαλύτερο στον κόσμο και που αποκαλείται Αρένα από τους κατοίκους. Είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα αμφιθέατρα της αρχαιότητας που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα του στη διάρκεια του καλοκαιρινού κινηματογραφικού φεστιβάλ. Κατά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, με ενέργειες της διοίκηση της φασιστικής Ιταλίας έγιναν προσπάθειες διάλυσης του μνημείου και μεταφοράς του στην Ιταλία. Κάτι που τελικά εγκαταλείφθηκε λόγω του μεγάλου κόστους. Άλλα καλά διατηρημένα ρωμαϊκά μνημεία είναι η Αψίδα του Σέργκιι καθώς και ο ναός της Ρώμης και του Αυγούστου που χτίστηκαν τον 1ο αιώνα μ.Χ. από το Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο. Οι Δίδυμες Πύλες (Porta Gemina) είναι μία από τις εναπομείνασες πύλες μετά την κατεδάφιση των τειχών της πόλης στις αρχές του 19ου αιώνα. Χρονολογείται από τα μέσα του 2ου αιώνα. Αποτελείται από δύο αψίδες, κολώνες, επιστήλιο και διακοσμημένη ζωφόρο. Άλλα αξιοθέατα είναι η Πύλη του Ηρακλή που χρονολογείται από τον 1ο αιώνα. Η Αγορά που κατασκευάστηκε τον 1ο αιώνα π.Χ. κοντά στη θάλασσα. Τη ρωμαϊκή εποχή περιβαλλόταν από τους ναούς του Δία, της Γιούνο και της Αθηνάς. Δύο Ρωμαϊκά θέατρα: το μικρότερο (διαμ. 50μ., 2ος αι.) που βρίσκεται κοντά στο κέντρο και ένα μεγαλύτερο (διαμ. 100μ., 1ος αι.) στο νοτιότερο άκρο της πόλης. Το βυζαντινό Παρεκκλήσι της Σάντα Μέρι Φορμόσα που χτίστηκε τον 6ο αιώνα. Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ίστρια που βρίσκεται σε πάρκο λίγο πιο μακριά από το Αμφιθέατρο και κοντά στις Δίδυμες Πύλες. Η συλλογή του ξεκίνησε από τον στρατηγό Μάρμοντ τον Αύγουστο του 1802, με ευρήματα από το Ναό της Ρώμης και Αυγούστου. Το μουσείο άνοιξε στο κοινό με τη σημερινή του μορφή το 1949 και περιλαμβάνει θησαυρούς της πόλης αλλά και των περιχώρων από την προϊστορία μέχρι το Μεσαίωνα. Το Κάστρο σε σχήμα αστεριού με τέσσερις επάλξεις. Βρίσκεται στην κορυφή του κεντρικού λόφου της παλιάς πόλης. Χτίστηκε πάνω στα ερείπια του ρωμαϊκού καπιτωλίου από τους Βενετούς, το 14 αιώνα, σε σχέδιο του Γάλλου στρατιωτικού αρχιτέκτονα, Αντουάν ντε Βίλ. Από το 1961 φιλοξενεί το Ιστορικό μουσείο της Ίστρια. Η πλειοψηφία των κατοίκων μιλά την κροατική, καθώς και διαλέκτους της. Επιπλέον ένα μέρος χρησιμοποιεί την ιταλική, αλλά και την αγγλική και γερμανική λόγω του τουριστικών δραστηριοτήτων. Η σήμανση των δρόμων είναι διπλή, κροατική και ιταλική. Γκραζ (από το 1972) Τρίερ (από το 1971) Ίμολα (από το 1972) Βερόνα (από το 1982) Κράνι Τσάμπαρ (από το 1974) Βαράζντιν (από το 1979) Χέκιναν (από το 2007) Επίσημη ιστοσελίδα της πόλης Ιστοσελίδα του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ	Η Πούλα (Σλοβενικά: Pulj, Ιταλικά: Pola) είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ίστρια, και βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου, με πληθυσμό 62.080 κατοίκων (2006). Είναι μια παραλιακή πόλη, χτισμένη στις ακτές ενός κόλπου, προστατευμένου από την ανοικτή θάλασσα και έχει σημαντικό λιμάνι. Φημίζεται για το ήπιο κλίμα, τη θάλασσα και τη φύση. Η πόλη έχει παράδοση στην οινοποιία, αλιεία και στον τουρισμό, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Η Πούλα είναι διοικητικό κέντρο της Ίστρια από τη ρωμαϊκή εποχή.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_(%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1)
Βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα	Τα βιβλία ήταν εμπορικό αγαθό από τον 5ο αι. π.Χ. Αρχικά οι βιβλιοπώλες κατασκεύαζαν οι ίδιοι τα αντίγραφα προς πώληση, ενώ αργότερα, σταδιακά, άρχισαν να χρησιμοποιούν δούλους για την αντιγραφή. Για πρώτη φορά συναντάμε τους ορισμούς αυτούς στην αρχαία Ελληνική κωμωδία. Ο Αριστομένης αναφέρει στο έργο του Γόητες έναν βιβλιοπώλη, ενώ ο Κρατίνος στο έργο του Χείρωνες έναν αντιγραφέα βιβλίων. Ο Θεόπομπος, αναφέρει έναν βιβλιοπώλη, ενώ ο Νικόφων στο έργο του Χειρογάστορες (=χειρώνακτες) αναφέρει τους βιβλιοπώλες μεταξύ διαφόρων άλλων παρεμφερών εμπόρων για σαρδέλες, ζαρζαβατικά, σύκα, δέρματα, αλεύρι, ειδών ζαχαροπλαστικής, κουταλιών και άλλων αντικειμένων και εμπορικών αγαθών. Επίσης πολλοί συγγραφείς δίναν τα έργα τους που είχαν γράψει οι ίδιοι, τα ονομαζόμενα αρχέτυπα στους προσωπικούς φίλους ή και μαθητές τους για να τα αντιγράψουν, να κάνουν δηλαδή απόγραφα. Αργότερα, η αντιγραφή βιβλίων έγινε συστηματική απασχόληση δούλων, που λόγω της μόρφωσής τους ασκούσαν αυτό το επάγγελμα και έδιναν ένα μέρος του εισοδήματός τους στο αφεντικό. Ο Ξενοφών και ο Δημοσθένης αναφέρουν ότι τέτοιοι σκλάβοι κέρδιζαν σημαντικά ποσά. Γνωστοί μορφωμένοι σκλάβοι που ασκούσαν το επάγγελμα αυτό ήταν ο Κεφισόφων, σκλάβος του Ευριπίδη, ο Φαίδων από την Έλλη, ο οποίος παίρνει μέρος στον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα, και τον οποίο εξαγόρασε ο Πλάτωνας, ή ο διθυραμβικός ποιητής Φιλόξενος από τα Κύθηρα, που τον εξαγόρασαν οι Λακεδαιμόνιοι. Το συστηματικό εμπόριο των βιβλίων άνθισε την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και έγινε αργότερα τόσο μεγάλος κλάδος του εμπορίου, που στην Αλεξάνδρεια δούλευαν πλήθος γραφέων με μόνο σκοπό να αντιγράφουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ο Πλάτων έδινε μεν μεγάλη σημασία στον γραπτό λόγο, αν και τον προφορικό λόγο θεωρούσε πολυτιμότερο του γραπτού. Γι' αυτόν τον λόγο δεν σταμάτησε να επεξεργάζεται τα γραπτά του μέχρι τα βαθιά γεράματα. Είχε βαθιά γνώση των έργων του Ομήρου, του Ησιόδου και του Πινδάρου. Επίσης σπούδαζε τους λόγους των ρητόρων της εποχής του, των λυρικών και τραγικών ποιητών, και ασχολείτο εντατικότερα με τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, του Επιχαρμούς και του Σόφρωνα, ο μύθος δε αναφέρει ότι μερικά από τα βιβλία αυτά βρίσκονταν δίπλα στη νεκρική του κλίνη. Τα έργα του Πλάτωνα δημοσιεύονταν από τους μαθητές του. Λόγω της μεγάλης εκτάσεως των πολυσέλιδων έργων του δεν υπήρχαν πολλά αντίγραφα, και κατά καιρούς δανείζονταν έναντι χρημάτων. Σε μία κωμωδία της εποχής του Πλάτωνα αναφέρεται το όνομα του μαθητή του Ερμοδώρου του Συρακουσίου, ο οποίος υποθέτουμε ότι διέδωσε στη Σικελία τις γραφές του διδασκάλου του. Υποθέτουμε ότι άλλοι μαθητές του έκαναν το ίδιο, διαδίδοντας τα έργα του Πλάτωνα στην πατρίδα τους. Ο Αριστοτέλης εξέδιδε ο ίδιος τα έργα του, τα οποία αντιτίθεντο των απόψεων του Ισοκράτη. Τουλάχιστον αυτό υποθέτουμε από το αναφερόμενο του Κικέρωνα, ότι δηλαδή ο Κηφισόδωρος, ένας μαθητής του Ισοκράτη διαμαρτύρεται, επειδή ο Αριστοτέλης εξέδωσε ένα βιβλίο με Ελληνικά αποφθέγματα. Ο Κηφισόδωρος λέει ότι αυτή είναι αντάξια απασχόληση για έναν φιλόσοφο. Ο Αριστοτέλης συνέγραψε το μέγιστο μέρος των έργων του κατά τη δεύτερη παραμονή του στην Αθήνα και με την οικονομική βοήθεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος απευθύνεται στον Αριστοτέλη σε μια επιστολή του, λέγοντάς του: «δεν έκανες καλά που δημοσίευσες τα "ακροαματικά", διότι τώρα πώς εγώ θα ξεχωρίζω στη γνώση από τους άλλους; », ενώ ο Αριστοτέλης προσπαθεί να τον κατευνάσει απαντώντας του με τα λόγια: «μη φοβάσαι, ακόμα και αν τα δημοσίευσα, κατανοητά είναι μόνο για τους μαθητές μου». Ο Ηρόδοτος ήταν πολύ δημοφιλής και τα έργα του πολύ διαδεδομένα. Ο ίδιος παρουσίασε τα αποτελέσματα της εργασίας του σε δημόσιες αναγνώσεις, από τις οποίες είναι γνωστές τέσσερις: από μία στην Ολυμπία, στην Αθήνα, στην Κόρινθο και στις Θήβες. Το έργο του διαδόθηκε σύντομα και σε όλη τη γνωστή Ελλάδα. Ένας από τους πιο ένθερμους οπαδούς του ήταν ο δωδεκάχρονος Θουκυδίδης, ο οποίος παίρνοντας μέρος στις αναγνώσεις του Ηροδότου αποφάσισε ένθερμα να γίνει και αυτός ιστορικός, ενώ στενοί φίλοι του ήταν ο Σοφοκλής, ο Περικλής και άλλοι που σίγουρα διέδωσαν τα έργα του. Ποιος ήταν ο εκδότης των έργων του Θουκυδίδη δεν είναι ακριβώς γνωστό, αφού τα έργα του Θουκυδίδη δεν αναφέρονται από τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη ή άλλους ρήτορες της Αθήνας. Ο Δημοσθένης λέγεται ότι συνέταξε οκτώ αντίγραφα, ενώ μια από τις θυγατέρες του Θουκυδίδη έγραψε το όγδοο βιβλίο του και ο Ξενοφών μάλλον το δημοσίευσε σε μεγάλο αριθμό αντιγράφων. Εκτός από του Πεισιστράτου, γνωστές είναι οι βιβλιοθήκες του Πολυκράτη του Σάμιου, του Ευκλείδη, του Νικοκράτου του Κυπρίου, των Βασιλιάδων της Περγάμου, του ποιητή Ευριπίδη, του φιλόσοφου Αριστοτέλη, και του Νηλέα, ο οποίος διέσωσε τη βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη παραχωρώντας τη με τη σειρά του στον Πτολεμαίο Φιλάδελφο, ο οποίος τα έστειλε στην Αλεξάνδρεια μαζί με άλλα βιβλία από την Αθήνα και τη Ρόδο. Πρώτη παρουσιάζεται η βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου, τυράννου των Αθηνών. Ο Πεισίστρατος διατηρούσε την πρώτη και μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της εποχής του. Σημαντική συμβολή της βιβλιοθήκης του ήταν η καταγραφή και διάσωση των Ομηρικών επών όπως έχουν φτάσει μέχρι την εποχή μας. Το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής ήταν έργα Ελλήνων ποιητών, που από τότε και μετά έγιναν αναπόσπαστο μέρος κάθε συλλογής. Στη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου εργάζονταν γνωστοί λόγιοι της εποχής του. Αν και δεν έχουν διασωθεί τα ονόματα όλων, ξέρουμε ότι ανάμεσά του ήταν ο Κόγχυλος, ο Ονομάκρυτος ο Αθηναίος, ο Ζόπυρος από την Ηράκλεια, ο Ορφέας από τον Κρότωνα, οι οποίοι είχαν άριστες επιδόσεις στην ορφική ποίηση και ήταν οι καταλληλότεροι για τη συγγραφική αυτή εργασία. Οι συγγραφείς αυτοί συγκέντρωσαν, κατέγραψαν και παρήγαγαν αρκετά αντίγραφα των έργων του Ομήρου, διαδίδοντάς τα και σχηματίζοτας με αυτό τον τρόπο τη βάση για τις Ομηρικές σπουδές της Αλεξανδρινής εποχής. Ο Πεισίστρατος επίσης διέσωσε τα έργα του Ησιόδου, υπό τη συνεργασία του Κέκρωπα από τη Μίλητο. Μετά την πτώση της Αθήνας, ο Ξέρξης μετέφερε ολόκληρη τη βιβλιοθήκη του Πεισιστράτου στην Περσία, ενώ αργότερα, ο Σέλευκος Α' Νικάτωρ την επανέφερε στην Αθήνα. Ο Ευριπίδης διατηρούσε μια ογκώδη βιβλιοθήκη, με έργα της εποχής του και αρχαιότερα. Συμπεριλάμβανε και έργα του Αναξαγόρα. Αναφορές βρίσκουμε στον Αριστοφάνη. Αν και δεν ήταν εύπορος, ο Ευριπίδης είχε στη διάθεσή τον σκλάβο Κεφησόφων, ο οποίος όχι μόνο τον εξυπηρετούσε στο νοικοκυριό του σπιτιού, αλλά λάμβανε ενεργό μέρος στην πνευματική εργασία του Ευριπίδη και του αντέγραφε τα βιβλία. Ο Πλάτων λένε ότι πήρε ένα δώρο ογδόντα ταλάντων από τον Διονύσιο, και από αυτά πλήρωσε για τα τρία βιβλία του Φιλολάου που του αγόρασε ο Δίων στη Σικελία εκατό μνες, κατά άλλους τρία Αθηναϊκά τάλαντα. Η βιβλιοθήκη της Περγάμου περιελάμβανε 200.000 έργα. Ο Μάρκος Αντώνιος τα χάρισε όλα στην Κλεοπάτρα. Ο Πλάτων ανέφερε το σπίτι του Αριστοτέλη με τα λόγια «οίκος αναγνώστου». Η βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη είχε όλα τα σημαντικά έργα της εποχής του. Ήταν ταξινομημένη ανά επιστημονικό κλάδο. Λέγεται ότι ο όγκος της ήταν 44 μυριάδες στίχοι, άλλοι αναφέρουν ότι ήταν χίλια συγγράμματα, άλλοι αναφέρουν πως ήταν τετρακόσια βιβλία. Όπως μας λένε ο Στράβων και ο Πλούταρχος, η βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη πουλήθηκε στον Θεόφραστο, μετά στον Νηλέα, του οποίοι οι κληρονόμοι τα έθαψαν για να μην πέσουν στα χέρια των ληστών. Μετά από κάποιον καιρό και αφού είχαν πάθει ζημιά από την υγρασία, τα πούλησαν έναντι «πολλών αργυρίων» στον Αθηναίο Απελλικό. Μετά τον θάνατο του Απελλικού και την πτώση της Αθήνας, ο Ρωμαίος Σύλλας τα έστειλε στη Ρώμη, όπου ο Τυράνιος και άλλοι βιβλιοπώλες έκαναν αντίγραφα. Προφανώς όμως, ο Πτολεμαίος είχε προλάβει να αγοράσει τα πιο πολύτιμα βιβλία της βιβλιοθήκης του Αριστοτέλη και του Θεόφραστου, αφήνοντας μερικά χειρόγραφα στον Νηλέα, πριν αυτός πεθάνει. Ο Ευθύδημος ήταν ένας νεαρός Αθηναίος, που είχε μια αξιοζήλευτη βιβλιοθήκη. Πίστευε ότι ήταν πολύ σοφός, αφού είχε τόσα πολλά βιβλία, μέχρις ότου περί το 419 π.Χ. γνώρισε τον Σωκράτη και αντιλήφθηκε ότι η αλήθεια ήταν διαφορετική. Η βιβλιοθήκη του όμως ήταν φημισμένη, γιατί περιείχε μια ολόκληρη συλλογή του Ομήρου και άλλων ποιητών, ενώ ο Ευθύδημος συνεχώς την επέκτεινε. Ο Κλέαρχος ήταν Τύραννος της Ηράκλειας του Πόντου. Η συλλογή του συγκαταλεγόταν στις πιο φημισμένες της εποχής του. Είχε διαμείνει στην Αθήνα και ήταν μαθητής του Πλάτωνα, ενώ παρακολούθησε για διάστημα τεσσάρων ετών τη διδασκαλία του Ισοκράτη. Wilhelm Schmitz (1876). «Schriftsteller und Buchhändler in Athen und im übrigen Griechenland» (στα Γερμανικά). Heidelberg: Winter. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2009. Επαμεινώνδας Βρανόπουλος. Βιβλιοθήκες στην αρχαία Ελλάδα (pdf) (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2012.	Οι κατά καιρούς βιβλιοθήκες στην αρχαία Αθήνα και τον υπόλοιπο αρχαίο ελληνικό κόσμο συντέλεσαν βασικά για τη διάδοση και διάσωση των Ελληνικών γραμμάτων από την αρχαιότητα. Με τους πολέμους των Ελλήνων αναμεταξύ τους, δημιουργήθηκε μια τάξη μορφωμένων δούλων, οι οποίοι συχνά έκαναν δουλειά γραμματέα ή αναγκάζονταν να κατασκευάζουν αντίγραφα σημαντικών βιβλίων, πολλαπλασιάζοντας έτσι τον αριθμό τους.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1
Ψυρρή	Η συνοικία βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Πλατείας Μοναστηρακίου. Έχει σχεδόν τετραγωνικό σχήμα και οριοθετείται: από την οδό Ερμού στα νότια από την οδό Αθηνάς στα ανατολικά από την οδό Ευριπίδου στα βόρεια και από τις οδούς Σαχτούρη και Σαρρή στα δυτικά.Η πλατεία Μοναστηρακίου βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την νοτιοανατολική γωνία της συνοικίας, στην συμβολή των οδών Αθηνάς και Ερμού, ενώ η Πλατεία Αγίων Ασωμάτων και το Θησείο στην νοτιοδυτική της γωνία. Η Βαρβάκειος Αγορά βρίσκεται κοντά στο βορειοανατολικό άκρο του Ψυρρἠ, ενώ η Πλατεία Κουμουνδούρου σε μικρή απόσταση από την οδό Σαρρή, προς τα βορειανατολικά. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί πως μέχρι και τα Οθωμανικά χρόνια η συνοικία ήταν σημαντικά μεγαλύτερη, καθώς περιλάμβανε και ολόκληρη την περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Μοναστηράκι, φτάνοντας μέχρι το Θησείο και τα όρια της Πλάκας. Μετά τη διάνοιξη της οδού Ερμού το 1835 σύμφωνα με το σχέδιο πόλης που εκπόνησαν οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Έντουαρτ Σάουμπερτ το 1833, το Ψυρρή αποκόπηκε από το νότιο τμήμα του, το οποίο τελικά εθεωρήθη ξεχωριστή συνοικία. Πρώτη φορά το Ψυρρή αναφέρεται στο βιβλίο του Γάλλου γιατρού Ζακόμπ Σπον με τίτλο Ταξίδι σε Ιταλία, Δαλματία, Ελλάδα και Ανατολή το 1678, στο οποίο παρουσιάζεται ως ένα από τα οκτώ πλατώματα της Αθήνας. Η ετυμολογία της ονομασίας της συνοικίας δεν έχει απόλυτα εξακριβωθεί. Πιθανότατα η λέξη Ψυρρή(ς) σημαίνει Ψαριανός και προέρχεται από τις παλαιότερες ονομασίες της νήσου των Ψαρών. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο λόρδος Βύρων διέμεινε στην οικία του υποπροξένου της Αγγλίας Θεόδωρου Μακρή, όπου και γνώρισε την Θηρεσία Μακρή, την οποία και ερωτεύτηκε. Εκείνη την εποχή υπήρχε και το αρχοντικό του Κυριάκου Πιττάκη, του μετέπειτα διάσημου για τις ανασκαφές στην Ακρόπολη αρχαιολόγου. Μετά την απελευθέρωση, στην περιοχή εγκαταστάθηκαν διάφορες αρχοντικές οικογένειες όπως αυτή του ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας Ιωάννη Καρατζά. Ένας από τους διασημότερους κατοίκους του Ψυρρή ήταν και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Στην συνοικία κατοίκησε για πάνω απο 20 χρόνια και γι' αυτό του δόθηκε το προσωνύμιο ο Ερημίτης του Ψυρρή. Απο το 1870 το Ψυρρή είχε μετατραπεί σε μια από τις πιο επικίνδυνες περιοχές της Αθήνας. Αιτία ήταν οι διαβόητοι κουτσαβάκηδες, δηλαδή οι διάφοροι μάγκες που ζούσαν μέσα στην παρανομία. Οι κουτσαβάκηδες λήστευαν και πολλές φορές δολοφονούσαν εμπόρους με αποτέλεσμα να δημιουργούν μεγάλο φόβο στους περαστικούς. Το σοβαρότερο περιστατικό συνέβη την Ανάσταση του 1847 όταν κάτοικοι της περιοχής προκάλεσαν καταστροφές στο σπίτι του Ισπανοεβραίου τυχοδιώκτη Δαυίδ Πατσίφικο (Άγγλου υπηκόου και πρώην Προξένου της Πορτογαλίας) γιατί τόλμησε να προσβάλει το έθιμο της περιφοράς του Επιταφίου μετά το οποίο ακολουθούσε τότε το κάψιμο του Ιούδα ή κάψιμο του Εβραίου δηλ. η καύση αχυρένιου ομοιώματος του Ιούδα. Στη συνέχεια ακολούθησε διπλωματικό επεισόδιο, με αφορμή αυτή την καταστροφή, γεγονός που έμεινε γνωστό με τον τίτλο Παρκερικά. Τελικά η δράση των κουτσαβάκηδων έληξε απότομα τον Δεκέμβριο του 1893, όταν ο τότε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών-Πειραιώς Δημήτριος Μπαϊρακτάρης μέσα σε έναν μήνα κατάφερε να συλλάβει τους κακοποιούς της περιοχής. Στην εποχή μας, η συνοικία του Ψυρρή είναι μία γραφική και ιστορική γειτονιά γεμάτη μαγαζιά, εστατόρια/μεζεδοπωλεία και μπαρ. Παρ' όλα αυτά γενικά θεωρείται υποβαθμισμένη και αντιμετωπίζει ακόμη προβλήματα εγκληματικότητας, ιδιαίτερα στο βόρειο τμήμα της, αποτελώντας μια θλιβερή εξαίρεση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Παράλληλα, έντονη είναι η παρουσία καταστημάτων διαφόρων ειδών, λειτουργούμενα από μετανάστες από τη Κίνα, το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν. Η πλατεία του Ψυρρή λέγεται πλατεία Ηρώων από τα ονόματα των οδών που καταλήγουν σ' αυτή. Στην παλιά Αθήνα, προπολεμικά, η ονομασία αυτή αποδίδονταν σκωπτικά στους "ήρωες", εννοώντας τους κουτσαβάκηδες, της εποχής, που συγκεντρώνονταν σ' αυτή. Στην βορειοδυτική πλευρά της πλατείας Ηρώων ανεγέρθηκε το 1912 επί δημαρχίας Σπύρου Μερκούρη το Α' Υγειονομικό Κέντρο, στο οποίο σήμερα στεγάζονται δημοτικές υπηρεσίες του 3ου διαμερίσματος της Αθήνας. Άνθιμος Ανανιάδης, ηθοποιός. Γιάννης Καιροφύλας, Η ιστορία της συνοικίας του Ψυρρή, εκδ. Φιλιππότη, Αθήνα 2000 Επαμεινώνδας Στασινόπουλος, Η Αθήνα του περασμένου αιώνα, Αθήνα 1963 Κωνσταντίνος Μπίρης, Αι τοπωνυμίαι της πόλεως και των περιχώρων των Αθηνών, 1971	Η μικρή συνοικία του Ψυρρή βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και είναι μια από τις παλαιότερες συνοικίες της πόλης. Απλώνεται γύρω από την Πλατεία Ψυρρή ή Πλατεία Ηρώων, στην οποία οδηγούν οι πέντε σημαντικοί δρόμοι της συνοικίας: η οδός Μιαούλη, η οδός Καραϊσκάκη, η οδός Αγίων Αναργύρων, η οδός Αριστοφάνους και η οδός Αισχύλου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A8%CF%85%CF%81%CF%81%CE%AE
Εγκεφάλαρτος	Πολλά από τα είδη που διαθέτουν σωματώδεις κορμούς. Στο είδος Ε. ο κυκαδόφυλλος (Ε. cycadifolius), ο κύριος κορμός έχει ύψος έως 10 πόδια (3,0 μ.) και πολλοί από αυτούς μπορεί να είναι ενωμένοι σε μια βάση όπου είχε αναπτυχθεί ένας πρώην κύριος κορμός. Τα επίμονα, πτεροειδή φύλλα, είναι διατεταγμένα σε ένα τερματικό εξαπλούμενο στέμμα ή αυξανόμενα. Το άκαμπτα φυλλάδια είναι ποικιλοτρόπως αγκαθωτά ή εγχαράσσονται κατά μήκος των περιθωρίων τους. Οι αρσενικοί κώνοι είναι επιμήκης και μπορεί να εμφανιστούν τρεις ή τέσσερις την κάθε φορά. Οι θηλυκοί κώνοι φέρονται μεμονωμένοι ή τρεις ανά φορά και μπορεί να ζυγίζουν έως και 60 κιλά (27 kg). Σε μερικά είδη, οι αρσενικοί κώνοι με ώριμη γύρη εκπέμπουν μια αηδιαστική μυρωδιά. Όταν η γύρη έχει χυθεί και οι αρσενικοί κώνοι αποσυντεθεί, σημειώνεται μια ισχυρή μυρωδιά από οξικό οξύ. Οι αποικίες των κυανοβακτηρίων Nostoc punctiforme προκύπτουν σε εμφανή συμβίωση μέσα στο ριζώδη ιστό, ενώ τα ριζίδια παράγουν ρυζικά φυμάτια (tubercles) στο επίπεδο του εδάφους, τα οποία υποκρύπτουν τον μύκητα μυκόριζας αβέβαιης λειτουργίας, ο οποίος ωστόσο, υπάρχουν υποψίες ότι διευκολύνει τη σύλληψη του αζώτου από τον αέρα. Σε πολλά είδη, η ψίχα του κορμού περιέχει κάτω από το στέμμα, άφθονη ποσότητα υψηλής ποιότητας άμυλο. Αυτό παλαιότερα αφαιρείτο από τους γηγενείς κατοίκους ως τροφή. Ο Thunberg κατέγραψε κατά το 1772, ότι οι Οτεντότοι ( Hottentots) αφαιρούσαν τη ψίχα του στελέχους από το στέμμα και το έθαβαν τυλιγμένο σε δέρμα ζώου για περίπου δύο μήνες, μετά την οποία θα ανακτηθεί για να το ζύμωμα του άρτου, εξ ου και η λαϊκή ονομασία "broodboom" (δηλαδή αρτόδεντρο). Η ταφή της ψίχας, προφανώς διευκόλυνε τη ζύμωση και το μαλάκωμά της και η ζύμη ψηνόταν ελαφρά επάνω από μια θράκα. Επίσης, το 1779 ο εξερευνητής William Paterson, διαπίστωσε ότι η ψίχα ενός «μεγάλου φοίνικα» πλησίον στην King William's Town, χρησιμοποιήθηκε από τους Αφρικανούς και Οτεντότους, ως άρτος. Η ψίχα είχε αφαιρεθεί και αφεθεί έως ότου γίνει υπόξινη, πριν ζυμωθεί σε ψωμί. Οι μεγάλοι του σπόροι, αποτελούνται από ένα συχνά δηλητηριώδη πυρήνα, ο οποίος καλύπτεται από ένα εδώδιμο σαρκώδες στρώμα. Κατά συνέπεια, οι θηλυκοί κώνοι καταστρέφονται από τους μπαμπουίνους, καθώς απολαμβάνουν την ψίχα πέριξ των σπόρων. Επίσης, οι πίθηκοι Chlorocebus pygerythrus, τα τρωκτικά και τα πτηνά, τρέφονται με σπόρους, αλλά λόγω των απρόβλεπτων τοξικών ιδιοτήτων τους, δεν συνιστάται για κατανάλωση από τον άνθρωπο. Οι πρώτες instars προνύμφες, κάποιων aposematic σκώρων looper, που ίπτανται την ημέρα, είναι συγκεκριμένες για τα cycads και το γένος Εφκεφάλαρτος (Encephalartos), είναι ένα από τα βρώσιμα φυτά. Περιλαμβάνουν το leopard magpie (τα περισσότερα Encephalartos spp., άλλα cycads κλπ.), η Millar tiger (που καλλιεργείται Ε. villosus), dimorphic tiger (cycads κάτω από δασική κόμη), spotted tigerlet (Ε. villosus), inflamed tigerlet (Ε. villosus), Staude tigerlet (Ε. ngoyanus, που καλλιεργείται Ε. villosus και Stangeria) και pallid grey (Ε. natalensis).Στην καλλιέργεια, διάφορα λεπιδωτά έντομα επιτίθενται τα φύλλα του γένους. Αυτά περιλαμβάνουν τα: cycad aulacaspis scale (Aulacaspis yasumatsui), zamia scale (Furchadaspis zamiae) και latania scale (Hemiberlesia lataniae). Το γένος έλαβε την ονομασία του το 1834, από τον Γερμανό βοτανολόγο Johann Georg Christian Lehmann. Όλα τα cycads, εκτός από το Cycas, είχαν θεωρηθεί ως μέλη του γένους Zamia. Μέχρι τότε και μερικοί βοτανολόγοι συνέχισαν να ακολουθούν αυτή την γραμμή για πολλά χρόνια μετά, αφού ο Lehmann είχε χωρίσει το Encephalartos ως ξεχωριστό γένος. Η ιδέα αρχικά ήταν πολύ ευρύτερη από αυτή που είναι αποδεκτή σήμερα, συμπεριλαμβανομένων επίσης των Αυστραλιανών φυτών που ξέρουμε τώρα ως Macrozamia και Lepidozamia. Παραπομπές σημειώσεων (Αγγλικά) List of African Cycads (Αγγλικά) Cycad Society of South Africa (Αγγλικά) Indonesia Cycads Forum	Ο Εγκεφάλαρτος (Encephalartos), είναι γένος της τάξης των κυκαδωδών (cycadales), εγγενές στην Αφρική. Διάφορα είδη Εγκεφάλαρτου (Encephalartos) συνήθως αναφέρονται ως αρτόδεντρα (bread trees), ψωμί φοινίκων (bread palms) ή καφρόψωμο (kaffir bread), καθότι ένα αρτοειδές αμυλούχο τρόφιμο, μπορεί να παρασκευαστεί από το κέντρο του στελέχους. Το όνομα του γένους, προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις εν (εντός), κεφαλή (κεφάλι) και άρτος (ψωμί), αναφορικά με τη χρήση της ψίχας για την παρασκευή τροφίμου. Από εξελικτική άποψη, είναι μερικά από τα πιο πρωτόγονα ζώντα γυμνόσπερμα. Όλα τα είδη απειλούνται με εξαφάνιση, κάποια κριτικά, λόγω της εκμετάλλευσης τους από τους συλλέκτες και τους συλλέκτες παραδοσιακής ιατρικής. Ολόκληρο το γένος απαριθμείται στο CITES Appendix I / EU Annex A. Ο CITES, απαγορεύει το διεθνές εμπόριο δειγμάτων των ειδών αυτών, με εξαίρεση ορισμένα μη-εμπορικά κίνητρα, όπως η επιστημονική έρευνα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82
Στέφαν Λόχνερ	Τον Οκτώβρη του 1520 ο Άλμπρεχτ Ντύρερ (1471-1528), που ταξίδευε προς τις Κάτω Χώρες, έκανε στάση στην Κολωνία και σημείωσε στο ημερολόγιό του πως πλήρωσε τέσσερα Weissspfennig προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα πίνακα του Maister Steffan zu Koln στο Παρεκκλήσιο του Δημαρχείου. Με τον τρόπο αυτό, ο διασημότερος ζωγράφος της Κολωνίας κατά το 15ο αιώνα βγήκε από την ανωνυμία. Το όνομά του εμφανίζεται στα λογιστικά αρχεία της πόλης το 1442, και για τελευταία φορά το 1451, οπότε και πιθανώς απεβίωσε κατά τη διάρκεια του Μαύρου Θανάτου. Η επαναλαμβανόμενη εκλογή του στο δημοτικό συμβούλιο μαρτυρά πόση εκτίμηση απολάμβανε από τους συνδημότες του. Κάποιο έγγραφο αναφέρεται σε εκείνον ως Στέφαν από την Κωνσταντία, αφήνοντας να εννοηθεί πως γεννήθηκε σε αυτή την περιοχή.Η καλλιτεχνική του εξέλιξη παραμένει μέχρι τις ημέρες μας σκιώδης. Πιθανώς εκπαιδεύτηκε στην Άνω Σουηβία, όπου και γεννήθηκε, ωστόσο η υπόθεση αυτή δεν επιβεβαιώνεται από αδιάσειστα στοιχεία. Μέχρι την εποχή που το όνομά του εμφανίζεται στα αρχεία της Κολωνίας, είχε ήδη υιοθετήσει το καλλιτεχνικό ιδίωμα της περιοχής. Κατά πάσαν πιθανότητα εγκαταστάθηκε εκεί κάποια στιγμή της δεκαετίας του 1430, μετά από ένα ταξίδι στις Κάτω Χώρες όπου και εμποτίστηκε από την τέχνη των καλλιτεχνών της Βορειοευρωπαϊκής Αναγέννησης, όπως ο Γιαν βαν Άικ (1390-1441) και ο Ρομπέρ Καμπέν (Δάσκαλος του Φλεμάλ) (1378-1444). Τα παλαιότερα γνωστά έργα του Λόχνερ, όλα τέμπερα σε ξύλο, φαίνεται πως δημιουργήθηκαν κατά τη δεκαετία του 1430. Ανάμεσά τους συναντούμε το έργο «Ο Άγιος Ιερώνυμος στο σπουδαστήριό του» το οποίο είναι πολύ γοτθικό ως προς τη μορφή και το πνεύμα, σε αντίθεση με το νέο ρεαλισμό που αναδυόταν εκείνη την εποχή στη Φλάνδρα. Αποκαλύπτει την προτίμηση του καλλιτέχνη προς τις απαλά σχεδιασμένες μορφές, τοποθετημένες σε ένα αρχιτεκτονικό περιβάλλον που θυμίζει σκηνή θεάτρου. Το πρώτο σημαντικό του έργο για Άγια Τράπεζα, η φυσικού μεγέθους «Μαντόνα με Βιολέτες» (περ. 1435), είναι μια κομψή, χαρωπά γλυκιά εικόνα της Μητέρας του Χριστού. Στα πόδια της, η μορφή της δωρήτριας του έργου, μικροσκοπική όπως συνηθίζεται στη μεσαιωνική τέχνη, γονατίζει ως ένδειξη σεβασμού. Άλλο έργο για Αγία Τράπεζα είναι η κατακλυσμική «Δευτέρα Παρουσία» (περ. 1435-1440). Το κεντρικό τμήμα σφύζει από ευλογημένους που χαμογελούν, από καταραμένους που ουρλιάζουν, από λεγεώνες διαβόλων και από χαρακτηριστικούς του καλλιτέχνη μπλε αγγέλους. Η διαίρεση των πλαϊνών φύλλων σε έξι διακριτές σκηνές (σήμερα στο Μουσείο Σταίντελ της Φραγκφούρτης) εξακολουθεί να βρίσκεται σε συμφωνία με τη μεσαιωνική παράδοση και φέρνει στο μυαλό τις εικόνες βωμών των πρώτων δεκαετιών του 15ου αιώνα. Στο κεντρικό τμήμα επίσης αντιπαραβάλλονται ανεξάρτητες σκηνές. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τις λεπτομέρειες, ο Λόχνερ εισήγαγε καινοτομίες στα καθιερωμένα της Σχολής της Κολωνίας. Οι μικρές φιγούρες διαθέτουν μια καινούρια ελευθερία. Η ανθρώπινη μορφή είτε γυμνή είτε σε προφίλ, ειδωμένη από πίσω ή σε κίνηση, ποτέ πριν δεν είχε αναπαρασταθεί στην Κολωνία με αυτό τον τρόπο. Κάθε λεπτομέρεια έχει αντιμετωπιστεί με την ίδια προσοχή, ωστόσο η αντίθεση ανάμεσα στον πλούτο των ρεαλιστικών μορφών που προέκυψε από την έξυπνη παρατήρηση της φύσης, και την έλλειψη συνοχής του συνόλου, αφήνουν να εννοηθεί πως το τρίπτυχο αποτελεί ένα από τα πρώτα έργα του καλλιτέχνη. Ορισμένοι δε μελετητές εικάζουν, επειδή το έργο αυτό διαφέρει αρκετά από άλλα του καλλιτέχνη, πως δεν το φιλοτέχνησε ο ίδιος ή πως τις μορφές των καταραμένων ζωγράφισαν μαθητές του. Το περίφημο «Τρίπτυχο των Τριών Μάγων», που αποδίδεται στο Λόχνερ βάσει σχετικής αναφοράς του Άλμπρεχτ Ντύρερ (1471-1528), πρέπει να έχει φιλοτεχνηθεί ελάχιστα μετά το 1440 και στεγάζεται στις ημέρες μας στον Καθεδρικό Ναό της Κολωνίας. Αρχικά προοριζόταν για το Δημαρχείο της πόλης, ωστόσο μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση το 1810. Το κεντρικό τμήμα αναπαριστά την «Προσκύνηση των Μάγων». Στη μέση, καθισμένη σε θρόνο, είναι η Παρθένος με το Θείο Βρέφος, ταπεινοί αλλά και μεγαλειώδεις, σε παραδοσιακά εξιδανικευμένα ρούχα. Το Αστέρι λάμπει από ψηλά και γύρω πετούν άγγελοι. Σε κάθε πλευρά προσεύχεται και προσφέρει δώρο ένας Μάγος, ενώ ο τρίτος στέκεται πίσω από το θρόνο. Στα δεξιά και αριστερά οι συνωστίζονται οι ακόλουθοί τους. Στη μέσα πλευρά των πλευρικών φύλλων εικονίζονται οι προστάτες άγιοι της πόλης, Ούρσουλα και Γκέρεον, με τις ακολουθίες τους. Το εξωτερικό απεικονίζει τον Ευαγγελισμό στο εσωτερικό κτίσματος με ξύλινη οροφή και τοίχους καλυμμένους με μπροκάρ. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει το θέμα του με μεγάλη αυτοσυγκράτηση και το θέμα είναι εύκολα κατανοητό χάρις στην ξεκάθαρη διάταξη των μορφών στο χώρο. Τίποτε εδώ δε θυμίζει τις διστακτικές προσπάθειες με την προοπτική ή με τη μετάδοση στο θεατή της αίσθησης του χώρου, χαρακτηριστικά στοιχεία της «Δευτέρας Παρουσίας». Απαρνούμενος κάθε βοηθητική λεπτομέρεια, ο Λόχνερ περιορίζεται στα βασικά και παραμένει πιστός στην τακτική αυτή ακόμη και στο κεντρικό τμήμα, όπου το αίσθημα του μνημειώδους και το αυστηρό στυλ είναι ακόμη πιο έντονα. Τα αντικείμενα, οι μορφές και ο ρουχισμός αποδίδονται με μεγάλη φροντίδα, σε ευχάριστο στυλ, πλούσια σε προσωπικά στοιχεία, ωστόσο κύριο μέλημα του καλλιτέχνη παραμένει η συνοχή της σύνθεσης. Από εδώ και στο εξής η σύνθεση παίρνει εξέχουσα θέση σε βάρος της λεπτομέρειας, η οποία παραμένει υποταγμένη στο σύνολο. Το πιο τρυφερό, προσωπικό και χαρωπό από τα έργα του Λόχνερ είναι «Η Μαντόνα στον Κήπο με τα Τριαντάφυλλα» (Wallraf-Richartz Museum, Κολωνία, περ. 1438-1440). Εδώ αποτυπώνεται με όρους ζωγραφικής όσο καλύτερα γίνεται η εμπειρία του μύστη όταν «χάνει τον εαυτό του μέσα στο Θεό». Ενώ ο Πατέρας επιβλέπει από ψηλά και το Άγιο Πνεύμα ως περιστέρι κατεβαίνει, η όλο γλύκα και στοχαστικότητα Παρθένος κρατά στα χέρια της ένα αθώο Βρέφος. Ένα κουαρτέτο μικρών αγγέλων παίζει μουσική, ενώ άλλοι μαζεύουν τριαντάφυλλα και προσφέρουν τους καρπούς του Παραδείσου στη Βασίλισσα των Ουρανών και το Γιο της. Στις άνω γωνίες δύο άγγελοι συγκρατούν παραπετάσματα αποκαλύπτοντας το μυστήριο, που ξεδιπλώνεται σε ολόχρυσο φόντο. Παρόλο που ο Λόχνερ δεν υπέγραφε τα έργα του, σε δύο από αυτά αναγράφεται ημερομηνία. Αυτά είναι τα δύο φύλλα ενός τρίπτυχου που αναπαριστά τη «Θεία Γέννηση» (με τη «Σταύρωση» στην αντίθετη πλευρά, Παλαιά Πινακοθήκη, Μόναχο) και την «Υπαπαντή» (με τον «Άγιο Φραγκίσκο ενώ δέχεται τα Στίγματα» στην αντίθετη πλευρά, Gulbenkian Foundation, Λισαβόνα), και μία άλλη «Υπαπαντή» (Μουσείο Τέχνης, Ντάρμστατ), κεντρικό τμήμα της διακόσμησης του βωμού στο Ναό των Τευτόνων Ιπποτών. Τα έργα χρονολογούνται το 1445 και 1447 αντίστοιχα και καθιστούν δυνατή τη σύνταξη ενός χρονολογίου. Σε σύγκριση με τα έργα του Konrad Witz (1400-46) της Ελβετικής Σχολής στη Βασιλεία, του Χανς Μούλτσερ (1400-1467) με έδρα την Ουλμ, του Χανς Μέμλινγκ (περ.1433-94) της Σχολής της Μπριζ ή του Χιούγκο βαν ντερ Γκόες (1440–1482) με έδρα τη Γάνδη, η τέχνη του Λόχνερ δεν υπήρξε ιδιαίτερα πρωτοποριακή. Στην πραγματικότητα προσέγγισε τα προβλήματα που απασχόλησαν τους ανωτέρω - όπως την απόδοση του χώρου και την αναπαράσταση του τοπίου - σχετικά άτολμα. Υπερβολικά ίσως προσκολλημένος στην παράδοση της Σχολής της Κολωνίας, φαίνεται πως θεωρούσε τα ζητήματα αυτά δευτερεύοντα σε σχέση με τη δεξιοτεχνία, το χρώμα και το αίσθημα της ευσέβειας. Ανέπτυξε το «απαλό στυλ» της Διεθνούς Γοτθικής τεχνοτροπίας και είχε την τάση να αποδίδει στο μέγιστο βαθμό χαρακτήρα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στις μορφές του. Η λεπτή χρήση των χρωμάτων προσδίδει ελαφρότητα και την αίσθηση της απαλής επισημότητας στις ζωγραφιές του. Τίποτα δεν διαταράσσει την ήρεμη, εσωστρεφή ατμόσφαιρα. Γοτθική τέχνη Διεθνής γοτθικός ρυθμός Descargues, Pierre (1958). «German Painting From the 14th to the 16th Centuries», Thames & Hudson. Landolt, Hanspeter (1968). «German painting; the late Middle Ages (1350-1500)», Skira. Wellesz, Emmy (1967). «Stephan Lochner», Purnell Publications. Stefan Lochner, κατάλογος έργων σε διάφορα μουσεία ανά τον κόσμο. Stefan Lochner, κατάλογος έργων στην Web Gallery of Art.	Ο Στέφαν Λόχνερ (γερμανικά: Stefan Lochner, περ. 1410 - 1451) ήταν Γερμανός ζωγράφος. Απαντά στη βιβλιογραφία και ως Διδάσκαλος Στέφαν του Κολν και θεωρείται ο σπουδαιότερος ζωγράφος της Σχολής της Κολωνίας κατά το 15ο αιώνα, ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες της Γερμανικής Γοτθικής Τέχνης. Είναι ευρέως γνωστός για τους μυστικιστικούς θρησκευτικούς του πίνακες. Όντας αξιοσημείωτος για τα εκλεκτά χρώματα και τη λεπτεπίλεπτη υφή των έργων που φιλοτέχνησε για Άγιες Τράπεζες, συνδύαζε χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γοτθικής τέχνης (χρώματα που θυμίζουν πολύτιμα πετρώματα και ρέουσες γραμμές) με την ολλανδική έμφαση στη λεπτομέρεια. Ο Λόχνερ συνδέεται με την «Εικόνα των Τριών Μάγων» (περ.1440), ένα μεγάλο τρίπτυχο που απεικονίζει την «Προσκύνηση των Μάγων» στο κεντρικό τμήμα, το οποίο στεγάζεται σήμερα στον Καθεδρικό Ναό της Κολωνίας. Άλλα έργα του γοτθικής τεχνοτροπίας είναι τα ακόλουθα: «Ο Άγιος Ιερώνυμος στο σπουδαστήριό του» (Μουσείο Βόρειας Καρολίνας, Ράλεϊ), «Η Προσκύνηση του Βρέφους» (1445, λάδι σε καμβά, Παλαιά Πινακοθήκη, Μόναχο), «Η Υπαπαντή» (1447, Μουσείο Τέχνης, Ντάρμστατ), «Η Μαντόνα στον Κήπο με τα Τριαντάφυλλα» (1440-42, Μουσείο Wallraf-Richartz, Κολώνια) και «Οι Τρεις Άγιοι» (1450, Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD_%CE%9B%CF%8C%CF%87%CE%BD%CE%B5%CF%81
Φραντσέσκο Ντονά	Στέφθηκε δόγης στις 24 Νοεμβρίου 1545, κυβέρνησε χωρίς αυταρχισμό και στηρίχθηκε στα θεσμικά όργανα της Δημοκρατίας όπως το «Μεγάλο Συμβούλιο». Ακολούθησε την Αντιμεταρρύθμιση την οποία δεν έβλεπαν με καλό μάτι οι γνήσιοι Βενετοί επειδή έδινε εμπορικά προνόμια σε άπιστους μέσα στο έδαφος της Βενετίας. Καθιέρωσε την Ιερά Εξέταση (1547) αλλά με περιορισμένες αρμοδιότητες και υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης επειδή ήταν πάντοτε διστακτικός να κάνει ριζικές παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της Βενετίας, ο βασικός στόχος του ήταν να εξασφαλίσει την αυτονομία της πόλης. Η έλλειψη πληρωμάτων στις γαλέρες τον οδήγησαν στην απόφαση να χρησιμοποιήσει κατάδικους για την καταπολέμηση των πειρατών στην Αδριατική Θάλασσα. Στην εξωτερική του πολιτική διατήρησε την ουδετερότητα στον πόλεμο που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στον Κάρολο Κουίντο και τον Ερρίκο Β΄ της Γαλλίας. Ο Φραντσέσκο Ντονά πλούτισε την Βενετία με μεγάλα έργα υπό την επίβλεψη του διάσημου αρχιτέκτονα Τζάκοπο Σανσοβίνο όπως το νομισματοκοπείο, τα γλυπτά στην βάση του καμπαναριού του Αγίου Μάρκου, μέγαρα, δημόσια κτίρια και ναοί. Η Δημοκρατία της Βενετίας σε περίοδο ειρήνης ήταν πάντοτε πλουσιότερη, η ανακάλυψη της Αμερικής είχε ελάχιστες επιπτώσεις στην οικονομία της. Ο Φραντσέσκο Ντονά ζήτησε να παραιτηθεί λόγω μεγάλης ηλικίας και άσχημης υγείας (1550) αλλά το Συμβούλιο δεν το έκανε δεκτό. Πέθανε στις 23 Μαίου του 1553 και τάφηκε στην Σάντα Μαρία ντέι Σέρβι, στις αρχές του 19ου αιώνα τα οστά του μεταφέρθηκαν στο παρεκκλήσι του Βίλα Ντονάτο στο Μαρένο ντι Πιάβε, είναι ο μοναδικός δόγης που έχει ταφεί εκτός Βενετίας. Rosse, J. Willoughby; Blair, John (1859): An index of dates: Comprehending the principal facts in the chronology and history of the world, from the earliest to the present time Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei Οι δόγισσες της Βενετίας Φραντσέσκο Ντονά	Ο Φραντσέσκο Ντονά (Ιταλικά : Francesco Dona, 1468 – 23 Μαΐου 1553) ήταν ο 79ος Δόγης της Βενετίας (24 Νοεμβρίου 1545 - 23 Μαΐου 1553). Από τα νεανικά του χρόνια έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον στην κλασσική λογοτεχνία και αναδείχτηκε σε διακεκριμένο διπλωμάτη και νομικό, δεν είχε στρατιωτικές ικανότητες το ενδιαφέροντα του ήταν γύρω από τα διοικητικά θέματα. Νυμφεύθηκε σε πρώτο γάμο την Τζιοβάνα ντα Μούλα με την οποία απέκτησε τρία παιδιά και σε δεύτερο γάμο την Αλικία Ιουστινιάνι. Ο Φραντσέσκο Ντονά ήταν βαθιά θρησκευόμενος λόγω της άσχημης υγείας του, η θρησκοληψία του γινόταν όλο και μεγαλύτερη όσο μεγάλωνε σε ηλικία, ενώ διακρίθηκε για τη ρητορική του ικανότητα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%BF_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AC
Σφαγή του Καρυοφύτου	Το πρωΐ της 9ης Σεπτεμβρίου του 1944 και έξω από το Καρυόφυτο, ομάδα Ελλήνων ανταρτών υπό τον Καπετάν-Μάρκο (Μερκούριος Γεκτίδης) προσέβαλλε μια εμπροσθοφυλακή βουλγαρικού τμήματος, σκοτώνοντας αρκετούς από τους άνδρες του. Σύντομα όμως ο εχθρός ανασυγκροτήθηκε με ενισχύσεις που κατέφθασαν από τις γύρω περιοχές (Σταυρούπολη, Νεοχώρι, Λεκάνη αλλά και Ξάνθη) με αποτέλεσμα την υποχώρηση των ελλήνων μαχητών. Σαν αντίποινα για την επίθεση αυτή ισχυρές βουλγαρικές δυνάμεις κύκλωσαν το χωριό και στη συνέχεια επιδόθηκαν σε μια ανελέητη σφαγή όσων αμάχων δεν είχαν προλάβει ή θελήσει να καταφύγουν στα βουνά. Αφού συγκέντρωσαν τους κατοίκους σε ομάδες, αρχικά λεηλάτησαν και εν συνεχεία πυρπόλησαν όλα τα σπίτια. Κατόπιν οδήγησαν τους κρατούμενους (κυρίως άνδρες) πολίτες σε διάφορα σημεία του χωριού (στο σχολείο, στην εκκλησία, στο "καραγάτσι", στην "αχλαδιά του Κασαπάκη") όπου τους εκτέλεσαν ομαδικά. Παράλληλα νεαρές γυναίκες βιάσθηκαν και δολοφονήθηκαν άγρια ακόμη και βρέφη λίγων μηνών δεν γλύτωσαν. Αναφέρονται δε περιπτώσεις που κάποιους άνδρες τους έκαψαν ζωντανούς ενώ άλλους τους έσφαξαν. Επιπλέον οι επιδρομείς τουφέκισαν και τον διορισμένο (κατοχικό) πρόεδρο του χωριού Βασίλιε Καίσεφ, ο οποίος τους εκλιπαρούσε να μην πειράξουν τους αμάχους. Την επομένη ημέρα το χωριό παρουσίαζε την εικόνα ολοκληρωτικής καταστροφής. Συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου, η πλειονότητα των κατοικιών και μαγαζιών του είχε μεταβληθεί σε ερείπια. Ο συνολικός απολογισμός της θηριωδίας των βουλγάρων στρατιωτών ήταν 38 δολοφονημένοι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων αρκετά παιδιά και πολλοί γέροντες. Οι δολοφόνοι και οι ντόπιοι συνεργοί τους εντούτοις παρέμειναν, μέχρις σήμερα, ατιμώρητοι. Μηνιαία εφημερίδα αποστράτων "ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ", φύλλο Οκτώβριος 2012, Ομιλία πρωτοπρεσβύτερου-διδασκάλου κ. Βασιλείου Βερβερίδη.	Με την διατύπωση αυτή έχει γίνει γνωστή και έχει καταγραφεί η δολοφονία τουλάχιστον 38 αθώων και αόπλων κατοίκων του χωριού Άνω Καρυόφυτο Ξάνθης, από τις δυνάμεις των βουλγάρων κατακτητών, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1944. Στο χώρο της θυσίας πραγματοποιείται, κατά καιρούς, επετειακο μνημόσυνο.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CF%85%CE%BF%CF%86%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%85
Σααντί Σιραζί	Γεννήθηκε στο Σιράζ. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν ακόμα παιδί. Έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια μέσα στην φτώχια και τη δυστυχία. Σε νεαρή ηλικία πήγε στη Βαγδάτη για να σπουδάσει. Στο πανεπιστήμιο Αλ-Νιζαμιγια παρακολούθησε Ισλαμικές Σπουδές, Νομική, Πολιτικές Επιστήμες, Ιστορία, Αραβική Λογοτεχνία και Θεολογία. Οι ασταθείς συνθήκες που ακολούθησαν με την μογγολική εισβολή, τον υποχρέωσαν να περιπλανηθεί για 30 χρόνια στο εξωτερικό, Τις εμπειρίες του αυτές τις κατέγραψε στα έργα του. Επίσης πήγε στη Μέκκα και στη Μεδίνα να προσκυνήσει και επισκέφθηκε την Ιερουσαλήμ. Όταν επέστρεψε στο Σιράζ πέρασε ήσυχα χρόνια. Στα γνωστότερα έργα του ανήκει το Δενδρόκηπος (Bustan) που ολοκληρώθηκε το 1257 και το Ο κήπος με τα ρόδα (Gulistan) το 1258. Ο Δενδρόκηπος είναι γραμμένος σε στίχους με επικό μέτρο και συντίθεται από ιστορίες που απεικονίζουν τις στερεότυπες αρετές των Μουσουλμάνων (δικαιοσύνη, φιλελευθερία, σεμνότητα, ευχαρίστηση) όπως επίσης και από σκέψεις επί της συμπεριφοράς των ντερβίς και των εκστατικών πρακτικών τους. Το Γκιουλιστάν είναι γραμμένο κυρίως σε πρόζα και περιέχει ιστορίες και προσωπικά ανέκδοτα. Το κείμενο είναι γεμάτο με σύντομα ποιήματα, που περιέχουν αφορισμούς, συμβουλές και πνευματώδη σχόλια. Ο Σααντί επιδεικνύει βαθειά γνώση του παραλογισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μοίρα εκείνων που εξαρτώνται από τις διαθέσεις των βασιλέων αντιπαραβάλλεται συχνά με την ελευθερία των ντερβίς. Ο Σααντί είναι γνωστός επίσης για τους πανηγυρικούς και τις ωδές του, που απεικόνιζαν την ανθρώπινη εμπειρία, όπως επίσης για ιδιαίτερες ωδές όπως ο θρήνος για την πτώση της Βαγδάτης μετά την εισβολή των Μογγόλων το 1258. Οι στίχοι του βρίσκονται στο Γκαζαλιγιάτ (Ghazaliyat) και οι ωδές του στο Καζα'ίντ (Qasa'id). Είναι επίσης γνωστός για ένα αριθμό έργων στην αραβική γλώσσα. The Bustan of Saadi, αγγλική μετάφραση, σελ 74, Iran Chamber Society (PDF). The Golestan of Saadi, μετάφραση του Ρίτσαρντ Φράνσις Μπάρτον, σ. 213 , Iran Chamber Society (PDF). Golestan Saadi, Άπαντα στην Περσική (ParsTech). Ελεύθερη ανάκτηση (Μέγεθος φακέλου, σε pdf φορμά: 485 KB). Saadi Shirazi, Sheikh Mosleh al-Din, Περσική Γλώσσα και Λογοτεχνία, Iran Chamber Society. Το Γκουλιστάν του Σαντί (The Gulistan of Sa'di) Αρχειοθετήθηκε 2011-06-04 στο Wayback Machine. Ποιήματα του Σααντί (Poems by Saadi) αγγλικές μεταφράσεις. Sa'di, Muslih al-Din, βιογραφία από τον καθ. Iraj Bashiri, Πανεπιστήμιο της Μινεσότα. Ο τάφος του Σα'ντί στο Σιράζ (Sa'di's Tomb in Shiraz) Σα'ντί: Μια ιστορία για την ευημερία κατά της αρετής - Μετάφραση από το Washington State University Φωτογραφίες του τάφου του Σα'ντι στο Σιράζ Ακαδημαϊκό άρθρο για τον Σα'ντι και το έργο του, Ιρανική Εγκυκλοπαίδεια (Πανεπιστήμιο Κολούμπια). اشعار سعدی Το περιβόλι του Σαντί, μτφρ. A. Hart Edwards, at sacred-texts.com πλήρεις στίχοι του Σαΐκ Σααντί στην Περσική. ελεύθερη ανάκτηση σε φορμά pdf Αρχειοθετήθηκε 2012-09-20 στο Wayback Machine.	Ο Σααντί Σιραζί, (γεν. 1184 - θαν. 1283/1291) (Abū-Muhammad Muslih al-Dīn bin Abdallāh Shīrāzī, Saadi Shirazi) επίσης Σαντί ή απλά Σααντί (Σααδύ), στα Περσικά: ابومحمد مصلح الدین بن عبدالله شیرازی), υπήρξε ένας από τους κύριους Πέρσες ποιητές του Μεσαίωνα. Δεν είναι γνωστός μόνο στις αραβόφωνες χώρες, αλλά αναφέρεται και από τους δυτικούς πολιτισμούς. Αναγνωρίστηκε για την ποιότητα των γραπτών του και για το βάθος των κοινωνικών και ηθικών του απόψεων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF_%CE%A3%CE%B9%CF%81%CE%B1%CE%B6%CE%AF
Ισινομάκι	Το Ισινομάκι βρίσκεται στα βορειοανατολικά του νομού Μιγιάγκι. Η πόλη συνορεύει με τον κόλπο Ματσουσίμα προς τα νότια και τον κόλπο Κεσέννουμα στα βόρεια, και με τα βουνά Κιτακάμι στα δυτικά. Η ακτογραμμή του αποτελεί μέρος του Εθνικού Πάρκου Σάνρικου Φουκκό, το οποίο εκτείνεται βόρεια του νομού Αομόρι. Το Ισινομάκι περιλαμβάνει την Τασιοροτζίμα (επίσης γνωστή ως «Νησί των Γατιών»), την Ατζισίμα, και το Κίνκασαν, τρία νησιά από τη νότια ακτή της χερσονήσου Οσίκα. Νομός Μιγιάγκι Τόμα Χιγκασιματσουσίμα Βακούγια Μισάτο Οναγκάβα Μιναμισάνρικου Ματσουσίμα Το Ισινομάκι έχει υγρό υποτροπικό κλίμα (Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν Cfa) που χαρακτηρίζεται από ήπια καλοκαίρια και κρύους χειμώνες, Η μέση ετήσια θερμοκρασία στο Ισινομάκι είναι 11,7 °C. Η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι 1174 χιλιοστόμετρα με τον Σεπτέμβριο ως το πιο υγρό μήνα. Η θερμοκρασία είναι υψηλότερη κατά μέσο όρο τον Αύγουστο στους περίπου 24,2 °C και χαμηλότερη τον Ιανουάριο στους περίπου 0,6 °C. Σύμφωνα με τα ιαπωνικά δεδομένα απογραφής, ο πληθυσμός του Ισινομάκι έχει μειωθεί τα τελευταία 40 χρόνια. Το Ισινομάκι είναι παραδοσιακά κέντρο εμπορικής αλιείας, ειδικά για την καλλιέργεια στρειδιών.	Το Ισινομάκι (ιαπωνικά: 石巻市 Ishinomaki-shi) είναι πόλη που βρίσκεται στο νομαρχιακό διαμέρισμα Μιγιάγκι της Ιαπωνίας. Κατά τις 28 Φεβρουαρίου 2017, η πόλη είχε εκτιμώμενο πληθυσμό 146.993 κατοίκων και πυκνότητα πληθυσμού 269 ατόμων ανά τ.χλμ. σε 61.233 οικίες. Η συνολική έκταση της πόλης είναι 554,58 τετραγωνικά χιλιόμετρα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%BA%CE%B9
Απόστολος Τόσκας	Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε στην ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του, τον Α.Ο. Τρίκαλα, όπου αγωνίστηκε μέχρι το 1969. Στη συνέχεια διακρίθηκε με τα χρώματα της ΑΕΚ, με την οποία αγωνίστηκε επί μία δεκαετία, από το 1969 μέχρι και το 1979. Κορυφαία στιγμή στην πολύχρονη καριέρα του με τη φανέλα των "κιτρινόμαυρων" ήταν η συμμετοχή του στα ημιτελικά του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ την περίοδο 1976-77, καθώς και η κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων (1970-71, 1977-78, 1978-79) και ενός κυπέλλου (1977-78). Το καλοκαίρι του 1979 μεταγράφηκε στον Ατρόμητο Αθηνών, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε 2 χρόνια. Με την ομάδα του Περιστερίου την πρώτη χρονιά πανηγύρισε την κατάκτηση του πρωταθλήματος Νοτίου ομίλου της Β΄ Εθνικής και την άνοδο, κλείνοντας την επαγγελματική ποδοσφαιρική του καριέρα με το πέρας της περιόδου 1980-81, έχοντας σημειώσει 26 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής. Συνέχισε στην ομάδα της Τριγλίας Ραφήνας σαν παίκτης προπονητής για αρκετά χρόνια, μέχρι και τη περίοδο 1985-86. Με την Ελλάδα αγωνίστηκε για πρώτη φορά στις 19 Ιουλίου 1969 στον εκτός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Αυστραλίας, υπό τις οδηγίες του Νταν Γεωργιάδη. Συνολικά συμμετείχε σε 20 αγώνες το διάστημα μεταξύ 1969-1973. Υπήρξε επίσης μέλος της εθνικής Ελπίδων, η οποία το 1969 κατέκτησε το 2ο Βαλκανικό Κύπελλο. Πρωταθλήματα Ελλάδας: 3 (1970-71, 1977-78, 1978-79) Κύπελλο Ελλάδας: 1 (1977-78) Το προφίλ του Απόστολου Τόσκα στο transfermarkt 22 ποδοσφαιριστές που συνδέουν ΑΕΚ και Ατρόμητο, www.aek365.com	Ο Απόστολος (Τόλης) Τόσκας (Τρίκαλα, 28 Δεκεμβρίου 1947) είναι Έλληνας πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός και διακρίθηκε τις δεκαετίες '60 και '70 με τη φανέλα των Τρικάλων και της ΑΕΚ. Ο γιος του Γρηγόρης υπήρξε επίσης ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, τη δεκαετία του 2000.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%82
Στέφανος Λαζάρεβιτς	Ήταν ο γιος του πρίγκιπα Λαζάρου και της Μιλίτσας των Νεμάνιτς και είχε άλλα έξι αδέλφια. Ο Στέφανος Λαζάρεβιτς τον Σεπτέμβριο του 1405 παντρεύτηκε την Ελένη Γκαττιλούζι από τη Λέσβο, παιδιά δεν απέκτησαν. Μετά το τέλος του πατέρα του στη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου το 1389 ήρθε στην εξουσία με τη βοήθεια της μητέρας του Μιλίτσας, όπου κυβερνούσε μαζί του μέχρι να ενηλικιωθεί το 1393. Ως υποτελής των οθωμανών πήρε μέρος στις μάχες του Οθωμανικού στρατού στο Ροβίνε κοντά στη Νικόπολη και στη Μάχη της Αγκύρας. Μετά τη μάχη της Αγκύρας του δόθηκε από τους Βυζαντινούς στην Κωνσταντινούπολη ο τίτλος του δεσπότη (1402). Αργότερα έγινε υποτελής του Ούγγρου βασιλιά Σιγισμούνδου Λουξεμβουργικού από τον οποίο πήρε την περιοχή της Μάτσβα, το Βελιγράδι, το Κολουμπάρ, τη Σρεμπρένιτσα και άλλες περιοχές. Μετά την ήττα της Αγκύρας άρχισε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά ταυτόχρονα ήρθε σε σύγκρουση με άλλους Σέρβους ευγενείς. Μετά την ειρήνη με τους Οθωμανούς άρχισε πόλεμο με τους Ενετούς που κατείχαν τη Δαλματία και τους απέσπασε τη Ζέτα. Στο εγχώριο μέτωπο έσπασε την αντίσταση των γαιοκτημόνων φέρνοντας μία περίοδο ειρήνης που χρησιμοποιήθηκε για την ενίσχυση της Σερβίας πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά και στρατιωτικά. Στις 29 Ιανουαρίου 1412 δημοσιεύθηκε ένας Κώδικας δηλαδή νόμοι που ρύθμιζαν τη ζωή στο μεγαλύτερο ορυχείο στα Βαλκάνια στο Νόβο Μπρντο που ήταν ο κύριος οικονομικός τομέας της Σερβίας, έτσι ώστε στο τέλος της βασιλείας του, η Σερβία ήταν ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς αργύρου στην Ευρώπη. Ήταν προστάτης των τεχνών και του πολιτισμού, παρέχοντας υποστήριξη και καταφύγιο στους λογίους της Σερβίας, και σε πρόσφυγες από τις γειτονικές χώρες. Επιπλέον, ο ίδιος ήταν συγγραφέας, και το πιο σημαντικό έργο του είναι Ο Λόγος της Αγάπης. Πέθανε ξαφνικά το Σάββατο 19 Ιουλίου 1427 ως αποτέλεσμα καρδιακής προσβολής. Στο δρόμο της επιστροφής από τη Σουμανδία, όπου ήταν στη θερινή του κατοικία στο χωριό Μπέλο Πόλτσε κοντά στο Βελιγράδι, σταμάτησε κοντά στο σημερινό Κραγκούγεβατς, σε ένα μέρος όπου υπήρχε ένα κληροδότημά του για να ξεκουραστεί και να φάει μεσημεριανό γεύμα. Μετά το γεύμα πήγε για κυνήγι όπου κατά τη διάρκειά του, καθώς ήταν καβάλα σε άλογο, έπαθε καρδιακή προσβολή. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σπίτι του όπου και πέθανε. Σύμφωνα με τους βιογράφους του τα τελευταία του λόγια ήταν: «Για τον Τζόρτζε και τον Τζούρατζ. Ετάφη στο Μαυσωλείο της Μονής Ρεσάβα κοντά στο σημερινό Δεσπότοβατς. Ο Στέφανος Λαζάρεβιτς λόγω των επιτυχιών του σε μάχες και της δημοφιλίας του πέρασε στη λαϊκή παράδοση σαν ένας βασιλιάς με υπερφυσικές ικανότητες. Σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε από μια σχέση της πριγκίπισσας Μίλιτσα με ένα δράκο εξηγώντας έτσι τις υπερφυσικές και ηρωικές αρετές του. Συχνά ταξιδεύει μεταμφιεσμένος ως ζητιάνος, ένα κοινό μυθολογικό μοτίβο που θεότητες ταξιδεύουν (μεταμφιεσμένοι σε ζητιάνους) και πηγαίνουν σε όλο τον κόσμο κοιτάζοντας πώς ζουν οι άνθρωποι, επιβραβεύοντας το καλό και τιμωρώντας το κακό.	Ο Στεφάν Λαζάρεβιτς (σερβικά: Стефан Лазаревић) (Κρούσεβατς 1377 - Γκλάβιτσα 19 Ιουλίου 1427) από τον Οίκο των Λαζάρεβιτς ήταν ο γιος του πρίγκιπα Λάζαρου και της Μίλιτσα, είχε τους τίτλους του πρίγκιπα (1389-1402) και του δεσπότη (1402-1427). Στην εποχή του, θεωρήθηκε ένας από τους καλύτερους ιππότες και στρατηγούς της Σερβίας, τα λογοτεχνικά του έργα τον καθιστούν ένα από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της Σερβίας στο Μεσαίωνα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82
Metal: A Headbanger's Journey	Η ταινία ξεκινάει από το 1986 και την ξαφνική εξάπλωση του heavy metal εκείνη τη χρονιά, δείχνοντας στιγμιότυπα φίλων της μουσικής εκείνη την εποχή. Στη συνέχεια, ο Σαμ Νταν συστήνεται και αναφέρεται στα βιώματά του με τη μουσική αυτή από τα 12 του χρόνια. Ξεκινάει, λοιπόν, το «ταξίδι» του, από τις καταβολές της μουσικής και αναζητά την πρώτη heavy metal μπάντα ρωτώντας διάφορους heavy metal μουσικούς. Στη συνέχεια εξετάζει τον ήχο της μουσικής και τις μουσικές της ρίζες, ρωτώντας μουσικολόγους και μουσικούς, συνδέοντας το heavy metal και το μπάσο ήχο του στον κλασικό συνθέτη Ρίχαρντ Βάγκνερ. Στη συνέχεια, γνωστοί heavy metal μουσικοί αφηγούνται τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιούργησαν τις μπάντες τους και το περιβάλλον στο οποίο συνέθεσαν τη μουσική τους. Μεγάλη αναφορά κάνει στους φίλους της μουσικής και στην κουλτούρα του heavy metal. Στο πλαίσιο αυτής της ενότητας, επισκέπτεται το περίφημο «Wacken Open Air Festival» στη Γερμανία, ένα από τα μεγαλύτερα heavy metal φεστιβάλ του κόσμου και εξετάζει τη σημασία της μουσικής για τους ίδιους τους οπαδούς της και το αίσθημα συνύπαρξης μεταξύ τους. Σε αυτό το σημείο ο Νταν εξηγεί πως, αφού ερεύνησε τις ρίζες και τους οπαδούς του heavy metal, πρέπει να αναζητήσει τους λόγους για τους οποίους αυτή η μουσική λογοκρίθηκε και στερεοτυποποιήθηκε στο παρελθόν. Στην ενότητα αυτή ερευνά τον πόλεμο ανάμεσα στο heavy metal και στο Κέντρο Έρευνας της Μουσικής Γονέων των Η.Π.Α. στα μέσα της δεκαετίας του '80, τη βία που προβάλλει το heavy metal, τις κατηγορίες heavy metal μουσικών για προώθηση υποσυνείδητων μηνυμάτων που οδηγούσαν τους νέους σε αυτοκτονία και τη σύνδεση της μουσικής με το Σατανισμό. Σε αυτό το σημείο, ο Νταν ταξιδεύει στη Νορβηγία, την πατρίδα του black metal, της υποκατηγορίας που συνδέεται με το σατανισμό πιο άμεσα αναφερόμενος σε γεγονότα που δείχνουν τον πόλεμο των black metal μουσικών κατά του Χριστιανισμού, όπως τον εμπρησμό του ναού Åsane στο Μπέργκεν. Στο τέλος του ντοκιμαντέρ, ο Νταν απαντά στην ερώτηση «Γιατί μπαίνει το heavy metal σε στερεότυπα, απορρίπτεται και αποδοκιμάζεται;», την οποία είχε θέσει ο ίδιος στον εαυτό του στην αρχή της ταινίας, λέγοντας πως «το metal προβάλλει όλα αυτά που προτιμούμε να αγνοήσουμε, επιδοκιμάζει αυτά που συχνά απορρίπτουμε, εντρυφεί σε αυτά που φοβόμαστε περισσότερο». Κατά τη διάρκεια της ταινίας αποκαλύπτονται τα παρακλάδια ενός γενεαλογικού δέντρου που εξιστορεί όλη την ιστορία του heavy metal. Κάθε παρακλάδι αντιπροσωπεύει μια υποκατηγορία του heavy metal και προβάλλεται στις σκηνές που αφορούν την εκάστοτε συγκεκριμένη υποενότητα. Μπομπ Έζριν, μουσικός παραγωγός Ντίνα Γουάινσταϊν, κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Γουόλσερ, μουσικολόγος Μάλκολμ Ντομ, δημοσιογράφος, συγγραφέας, DJ Μάικ Γκίτορ Σαμ Γκίτορ, οπαδός Τζο Μποτιλιέρι, οπαδός Τσακ Κλόστερμαν, συγγραφέας Έρικ Μπράιαν, οπαδός, μπασίστας Ρόμπερτ Καμπφ, ιδρυτής της Century Media Τζόι Σέβερανς, διευθυντής περιοδειών Έντι Τρανκ, DJ Ρομπ Τζόουνς, DJ Πάμελα Ντε Μπαρ, groupie, συγγραφέας Ντόνα Γκέινς, κοινωνιολόγος Γκάβιν Μπάντελει, συγγραφέας Μόντ Κόνερ, υπεύθυνος της Roadrunner Records Ρολφ Ράσμουσσεν, βοηθός ιερέα του ναού του Asane στο Μπέργκεν της Νορβηγίας Μπράιαν Σλάγκελ, ιδιοκτήτης της Metal Blade Records Ρόουζ Ντάισον, συγγραφέας Κιθ Καν-Χάρρις, συγγραφέας Accept - "Balls to the Wall" Arch Enemy - "Silent Wars" (ζωντανά) Blue Cheer - "Summertime Blues" Burn To Black - "Winter Rancid Skies" Burn To Black - "Into Shadow" Burn To Black - "Microcosmic" Burn To Black - "Hellspell" Cannibal Corpse - "Decency Defied" Children of Bodom - "Needled 24/7" David MacDonaldson - "Partita In C Minor - Chorale" Diamond Head - "Am I Evil?" Dio - "Heaven and Hell" (ζωντανά από το A Special From The Spectrum) Emperor - "Inno a Satana" Enslaved - "Return to Yggdrasil" Enslaved - "Havenless" Girlschool - "C'Mon Let's Go" Iron Maiden - "Run to the Hills" (ζωντανά από το Rock in Rio) Iron Maiden - "The Number of the Beast" Lamb of God - "Laid to Rest" Metallica - "Master of Puppets" Metallica - "Fight Fire With Fire" Motley Crue - "Girls, Girls, Girls" Motörhead - "Ace of Spades" Motörhead - "Killed by Death" Rage Against the Machine - "Killing in the Name" Richard Wagner - "Faust Overture" Rush - "Working Man" Sepultura - "Arise" Sepultura - "Beneath the Remains" Slayer - "Disciple" Slipknot - "(Sic)" (ζωντανά) Τιμ Ρένγουικ και Άντι Κέιν - "Ain't Got a Pot To..." Twisted Sister - "We're Not Gonna Take It" Van Halen - "Eruption" (ζωντανά) Venom - "Bloodlust" Κατά τη διάρκεια της ταινίας, παρουσιάζεται ένα γενεαλογικό δέντρο, όπου κάθε παρακλάδι αντιπροσωπεύει και μια ξεχωριστή υποκατηγορία του heavy metal. Τα παρακάδια, όπως παρουσιάζονται στην ταινία, έχουν ως εξής: Early metal (1966−1971)Cream; Jimi Hendrix; Blue Cheer; Deep Purple; Led Zeppelin; MC5; Mountain; The Stooges; Black SabbathOriginal hard rock (1974−1979)Thin Lizzy; Blue Öyster Cult; Aerosmith; AC/DC; Ted NugentShock Rock (1968−1983)Arthur Brown; Alice Cooper; New York Dolls; Kiss; Ozzy Osbourne; W.A.S.P.Early punk (1976−1979)The Ramones; The Damned; Sex Pistols; The Clash; The Dead BoysPower Metal (1976−σήμερα)Scorpions; Judas Priest; Rainbow; Accept; Manowar; Dio; Yngwie J. Malmsteen; Helloween; Blind Guardian; Hammerfall; Primal FearNew Wave of British Heavy Metal (1979−1983)Motörhead; Saxon; Iron Maiden; Angel Witch; Girlschool; Tygers of Pan Tang; Diamond HeadProgressive Metal (1970−σήμερα)Uriah Heep; Rush; Queensrÿche; Savatage; Fates Warning; Voivod; Dream Theater; Meshuggah; Symphony X; EvergreyGlam Metal (1973−1990)Slade; Sweet; Hanoi Rocks; Mötley Crüe; Twisted Sister; Poison; Cinderella; Skid RowPop metal (1978−σήμερα)Quiet Riot; Van Halen; Whitesnake; Def Leppard; Europe; Dokken; Lita Ford; Ratt; Guns N' Roses; Winger; Warrant; Doro; The DarknessStoner metal (1982−σήμερα)Witchfinder General; Trouble; Candlemass; Cathedral; Kyuss; Today Is the DayOriginal hardcore (1980−1986)Agnostic Front; D.O.A.; The Exploited; Bad Brains; Misfits; GBH; Discharge; Dead Kennedys; Minor Threat; Black FlagThrash Metal (1983−σήμερα)Metallica; Slayer; Anthrax; Megadeth; Exodus; Overkill; Kreator; Destruction; Sodom; Testament; Nuclear Assault; Death Angel; Pantera; Sepultura; Children of BodomFirst wave of black metal (1981−1986)Venom; Bathory; Mercyful Fate; Celtic FrostNorwegian black metal (1990−σήμερα)Mayhem; Darkthrone; Immortal; Gorgoroth; Emperor; Satyricon; Enslaved; Dimmu Borgir; Cradle of Filth (actually from UK)Grindcore (1987−σήμερα)Napalm Death; Carcass; Repulsion; Exhumed; Extreme Noise Terror; Cephalic Carnage; Brutal TruthDeath Metal (1985−σήμερα)Possessed; Death; Morbid Angel; Obituary; Deicide; Cannibal Corpse; Immolation; Autopsy; Nile; Dying FetusSwedish Death Metal (1990−σήμερα)Grave; Entombed; At the Gates; Unleashed; Dismember; Arch Enemy; Soilwork; In Flames; Dark Tranquillity; The HauntedGoth metal (κατά κόσμον Doom metal στο DVD) (1990−σήμερα)Paradise Lost; Tiamat; Therion; Type Ο Negative; My Dying Bride; Anathema; Theatre of Tragedy; OpethMetalcore (1985−σήμερα)Corrosion of Conformity; Suicidal Tendencies; Dirty Rotten Imbeciles; Machine Head; Stormtroopers of Death; Hatebreed; The Dillinger Escape PlanGrunge (1988−1994)Green River; The Melvins; Soundgarden; Mudhoney; Nirvana; Alice in Chains; Mother Love Bone; Stone Temple Pilots; Pearl JamIndustrial Metal (1988−σήμερα)Ministry; White Zombie; Godflesh; Nine Inch Nails; Fear Factory; Marilyn Manson; Static-XHard alternative (1985−σήμερα)Faith No More; Jane's Addiction; Prong; Living Colour; The Smashing Pumpkins; Rage Against the Machine; ToolNu metal (1994−σήμερα)Biohazard; KoЯn; Slipknot; Limp Bizkit; Godsmack; Coal Chamber; System of a Down; Disturbed; KittieNew Wave of American Heavy Metal (2000−σήμερα)Shadows Fall; Lamb of God; Darkest Hour; Chimaira; Killswitch Engage; Unearth; God Forbid	Το Metal: A Headbanger's Journey είναι ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στην ιστορία, την εξάπλωση και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η heavy metal μουσική. Ο Καναδός ανθρωπολόγος Σαμ Νταν, φίλος του ιδιώματος από τα δώδεκά του χρόνια, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και παίρνει συνεντεύξεις από γνωστούς καλλιτέχνες που ανέδειξαν το heavy metal από τη γέννησή του μέχρι σήμερα. Η ταινία παίχτηκε για πρώτη φορά στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2005 και κυκλοφόρησε σε DVD στις Η.Π.Α στις 19 Σεπτεμβρίου του 2006. Η ταινία αναλύει τη μουσική στις Καταβολές της, τον Ήχο της, τις Μουσικές Ρίζες της, το Περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε, τους Φίλους της, της Κουλτούρα της και τη Λογοκρισία που δέχτηκε στο παρελθόν.	https://el.wikipedia.org/wiki/Metal:_A_Headbanger%27s_Journey
27 Αυγούστου	410 - Μετά από τρεις ημέρες λαμβάνει τέλος η λεηλασία της Ρώμης από τους Βησιγότθους. 1172 - Ο βασιλιάς Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας στέφει τους κληρονόμους του, τον Ερρίκο τον Νεότερο και τη Μαργαρίτα, αλλά δεν τους δίνει καμία πραγματική εξουσία. 1593 - Ο Πιέρ Μπαριέρ αποτυγχάνει στην προσπάθειά του να δολοφονήσει τον βασιλιά Ερρίκο Δ΄ της Γαλλίας. 1776 - Οι βρετανικές δυνάμεις νικούν τις αμερικανικές του στρατηγού Τζορτζ Ουάσινγκτον στη μάχη του Λονγκ Άιλαντ, στο σημερινό Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. 1810 - Ναπολεόντειοι Πόλεμοι: Το γαλλικό ναυτικό νικά το βρετανικό βασιλικό ναυτικό, αποτρέποντας την κατάληψη του λιμανιού του Γκραντ Πορτ στο Ιλ ντε Φρανς. 1813 - Ο Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων Α΄ νικά μία μεγαλύτερη δύναμη Αυστριακών, Ρώσων και Πρώσων στη μάχη της Δρέσδης. 1828 - Η Ουρουγουάη κηρύσσεται επίσημα ανεξάρτητη στις προκαταρκτικές ειρηνευτικές συνομιλίες που διεξάγονται μεταξύ της Βραζιλίας και της Αργεντινής με τη μεσολάβηση του Ηνωμένου Βασιλείου. 1859 - Ανακαλύπτεται πετρέλαιο στην Πενσυλβάνια οδηγώντας στην πρώτη παγκοσμίως εμπορικά επιτυχημένη πηγή πετρελαίου. 1883 - Έκρηξη του Κρακατόα: Τέσσερις τεράστιες εκρήξεις καταστρέφουν το νησί Κρακατόα και προκαλούν χρόνια κλιματικής αλλαγής. 1896 - Αγγλο-Ζανζιβαρινός Πόλεμος: Διεξάγεται μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ζανζιβάρης ο μικρότερος πόλεμος στην παγκόσμια ιστορία (38 λεπτά). 1916 - Το Βασίλειο της Ρουμανίας κηρύσσει πόλεμο στην Αυστροουγγαρία, εισερχόμενο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως ένα από τα συμμαχικά έθνη. 1922 - Μικρασιατική εκστρατεία: Ο τουρκικός στρατός καταλαμβάνει το υπό ελληνική κατοχή Αφιόν Καραχισάρ στο Διαμέρισμα Αιγαίου. 1922 - Ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος βρίσκει μαρτυρικό θάνατο από τον τουρκικό όχλο κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Συνεχίζονται από τους Τούρκους οι θηριωδίες κατά των Ελλήνων στη Σμύρνη. 1933 - Παρουσιάζεται η πρώτη Αγία Γραφή στα αφρικάανς κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ Αγίας Γραφής στο Μπλουμφοντέιν. 1943 - Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Αεροπορικός βομβαρδισμός από τους Γερμανούς ισοπεδώνει το χωριό Βορίζια στην Κρήτη. 1962 - Εκτοξεύεται από τη NASA η μη επανδρωμένη διαστημική αποστολή Μάρινερ 2 με προορισμό τον πλανήτη Αφροδίτη. 1979 - Στην Ιρλανδία, βόμβα σκοτώνει τον Βρετανό ναύαρχο εν αποστρατεία Λούις Μαουντμπάττεν και τρεις άλλους ενώ έκαναν βόλτα με βάρκα. Την ίδια ημέρα, 18 Βρετανοί στρατιώτες σκοτώνονται σε ενέδρα στη βόρεια Ιρλανδία. 1985 - Η κυβέρνηση της Νιγηρίας ανατρέπεται ειρηνικά από τον στρατηγό Ιμπραχίμ Μπαμπαγκίντα. 1991 - Η Μολδαβία ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της από την Ε.Σ.Σ.Δ. 2003 - Ο Άρης κάνει την πλησιέστερη προσέγγισή του στη Γη σε σχεδόν 60.000 χρόνια, περνώντας από απόσταση 55.758.005 χλμ. 2005 - Αναστέλλεται η λειτουργία του Σιδηροδρομικού Σταθμού Πελοποννήσου 1770 - Γκέοργκ Βίλχελμ Φρήντριχ Χέγκελ, Γερμανός φιλόσοφος 1858 - Τζουζέπε Πεάνο, Ιταλός μαθηματικός 1864 - Χέρμαν Βάινγκερτνερ, Γερμανός γυμναστής 1890 - Μαν Ραίη, Αμερικανός φωτογράφος και καλλιτέχνης 1894 - Αντρέ Λυρσά, Γάλλος αρχιτέκτονας 1905 - Άρης Βελουχιώτης, Έλληνας αντιστασιακός 1905 - Γιώργος Θεοτοκάς, Έλληνας συγγραφέας 1908 - Λίντον Τζόνσον, 36ος πρόεδρος των Η.Π.Α. 1909 - Λέστερ Γιανγκ, Αμερικανός σαξοφωνίστας 1909 - Νίκος Τσιφόρος, Έλληνας συγγραφέας 1927 - Γιάννης Κανάκης, Έλληνας ποδοσφαιριστής 1931 - Σρι Τσινμόι, Ινδός πνευματικός δάσκαλος, ποιητής και καλλιτέχνης 1937 - Τζέι Σιλβέστερ, Αμερικανός δισκοβόλος 1941 - Σεζάρια Έβορα, τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο 1948 - Λοχίας Σλάουτερ, Αμερικανός παλαιστής 1951 - Κρίστοφ Βάκερνάγκελ, Γερμανός ηθοποιός και συγγραφέας 1953 - Άλεξ Λάιφσον, Καναδός μουσικός (Rush) 1959 - Γκέρχαρντ Μπέργκερ, Αυστριακός οδηγός αγώνων 1961 - Τομ Φορντ, Αμερικανός σχεδιαστής μόδας και σκηνοθέτης 1965 - Άγγελος Ποστέκογλου, Αυστραλός ποδοσφαιριστής 1972 - Γκρέιτ Καλί, Ινδός παλαιστής 1976 - Μαρκ Γουέμπερ, Αυστραλός οδηγός αγώνων 1979 - Σαμίρ Μπελούφα, Αλγερινός ποδοσφαιριστής 1983 - Τζαμάλα, Ουκρανή τραγουδίστρια 1986 - Ναμπίλ Ελ Ζαρ, Μαροκινός ποδοσφαιριστής 1986 - Σεμπάστιαν Κουρτς, Αυστριακός πολιτικός 1995 - Σεργκέι Σιρότκιν, Ρώσος οδηγός αγώνων 827 - Πάπας Ευγένιος Β΄ 1208 - Ειρήνη Αγγελίνα, βασίλισσα της Σικελίας και της Γερμανίας 1312 - Αρθούρος Β΄, δούκας της Βρετάνης 1459 - Ιάκωβος, πρίγκιπας της Πορτογαλίας 1521 - Ζοσκέν ντε Πρε, Φλαμανδός συνθέτης 1523 - Ντομένικο Γκριμάνι, Ιταλός καρδινάλιος 1574 - Ευστάχιος, Ιταλός ιατρός 1576 - Τιτσιάνο, Ιταλός ζωγράφος 1590 - Πάπας Σίξτος Ε΄ 1611 - Τομάς Λουίς ντε Βικτόρια, Ισπανός συνθέτης 1618 - Αλβέρτος Φρειδερίκος, δούκας της Πρωσίας 1627 - Φραντσέσκο Μαρία Ντελ Μόντε, Ιταλός καρδινάλιος 1629 - Αντώνιος Βασιλάκης, Έλληνας ζωγράφος 1635 - Λόπε δε Βέγα, Ισπανός συγγραφέας 1664 - Φρανθίσκο ντε Θουρμπαράν, Ισπανός ζωγράφος 1681 - Πατριάρχης Μόσχας Νίκων 1842 - Μαξίμ Ρεμπώ, Γάλλος στρατιωτικός 1857 - Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ, Αμερικανός κριτικός και εκδότης 1922 - Χρυσόστομος, Μητροπολίτης Σμύρνης 1923 - Ενρίκο Τελλίνι, Ιταλός στρατιωτικός 1948 - Άντον Κάλτσεφ, Βούλγαρος στρατιωτικός 1950 - Τσέζαρε Παβέζε, Ιταλός συγγραφέας, κριτικός και μεταφραστής 1958 - Έρνεστ Ορλάντο Λόρενς, Αμερικανός φυσικός 1965 - Γεώργιος Βεργωτής, Έλληνας εφοπλιστής και ευεργέτης 1965 - Λε Κορμπυζιέ, Ελβετός αρχιτέκτονας 1967 - Μπράιαν Επστάιν, Άγγλος μάνατζερ 1968 - Πριγκίπισσα Μαρίνα της Ελλάδας 1975 - Χαϊλέ Σελασιέ Α΄, αυτοκράτορας της Αιθιοπίας 1975 - Ίον Φιλότι Καντακουζηνός, Ρουμάνος ηθοποιός 1979 - Λούις Μαουντμπάττεν, Άγγλος ναύαρχος και πολιτικός 1981 - Σοφία Μινεΐκου, Ελληνίδα σύζυγος του Γεωργίου Παπανδρέου 1990 - Στίβι Ρέι Βον, Αμερικανός τραγουδιστής και κιθαρίστας 1997 - Σωτηρία Μπέλλου, Ελληνίδα τραγουδίστρια 2001 - Μιχάλης Δερτούζος, Έλληνας επιστήμονας της πληροφορικής 2003 - Διονύσης Παγουλάτος, Έλληνας ηθοποιός 2005 - Γιώργος Μουζάκης, Έλληνας συνθέτης 2006 - Μαρία Καποβίγια, υπεραιωνόβια από τον Ισημερινό 2009 - Σεργκέι Μιχαλκόφ, Ρώσος συγγραφέας 2011 - Λυκούργος Καλλέργης, Έλληνας ηθοποιός 2013 - Ιπποκράτης Γιατζίδης, Έλληνας ιατρός 2015 - Βάσω Θανασέκου, Ελληνίδα πολιτικός 2016 - Δημήτριος Σαπουντζής, Έλληνας πολιτικός Αγίου Χρυσοστόμου μητροπολίτου Σμύρνης του νέου ιερομάρτυρος (†1922) (η μνήμη του τιμάται μετά των Μικρασιατών Νεομαρτύρων και την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού). Μάρτυρος Ανθούσης Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου του θαυματουργού Οσίου Ποιμένος επισκόπου Κορδούης (†450) και Λιβερίου πάπα Ρώμης, του ομολογητού	Ιούνιος \| Ιούλιος \| Αύγουστος \| Σεπτέμβριος \| Οκτώβριος 26 Αυγούστου \| 27 Αυγούστου \| 28 Αυγούστου Η 27η Αυγούστου είναι η 239η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο (240η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 126 ημέρες.	https://el.wikipedia.org/wiki/27_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
Πινακοθήκη Μπρέρα	Η Πινακοθήκη συστεγάζεται στο μέγαρο Μπρέρα μαζί με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Μπρέρα (Biblioteca Nazionale Braidense), το Αστεροσκοπείο της Μπρέρα (Osservatorio di Brera), τον Βοτανικό κήπο (Orto Botanico), το Λομβαρδικό Ίδρυμα Επιστημών και Γραμμάτων (Istituto Lombardo di Scienze e Lettere) και την Ακαδημία Καλών Τεχνών (Accademia di Belle Arti). Το μέγαρο οικοδομήθηκε τον 14ο αιώνα σε μια "braic" ή "braida", λέξη γερμανικής προέλευσης που σημαίνει "υπερυψωμένη περιοχή με χορτάρι" και έλαβε αυτό το όνομα λόγω της θέσης οικοδόμησής του, ονομασία που μετεξελίχθηκε σε «Μπρέρα». Αρχικά το μέγαρο χρησιμοποιήθηκε από το θρησκευτικό τάγμα των «Umiliati» (ταπεινωμένων), για να περάσει αργότερα στην κυριότητα του τάγματος των Ιησουιτών, οι οποίοι ίδρυσαν εκεί μια σχολή. Το κτήριο αναδομήθηκε, με περισσότερο λιτό και αυστηρό σχήμα, τον 16ο αιώνα από τον Φραντσέσκο Μαρία Ρικκίνι (Francesco Maria Ricchini). Το 1772 το τάγμα των Ιησουιτών καταργείται και το κτήριο περιέρχεται σε χρήση από διάφορες σχολές, μεταξύ των οποίων και η Ακαδημία Καλών Τεχνών, ενώ παραμένει έδρα του Αστεροσκοπείου. Το 1774 δημιουργείται ο βοτανικός κήπος. Το 1776 η Μαρία Θηρεσία δημιουργεί την Πινακοθήκη ως διδακτικό συμπλήρωμα της Ακαδημίας Καλών Τεχνών.Την οριστική μορφή του κτηρίου έδωσε ο Τζουζέππε Πιερμαρίνι (Giuseppe Piermarini), ένας από τους πρωτεργάτες του νεοκλασικισμού στην Ιταλία. Η επέκταση του μεγάρου για την στέγαση της Βιβλιοθήκης και η ολοκλήρωση της εσωτερικής αυλής, στην οποία τοποθετήθηκε το 1859 το μπρούντζινο άγαλμα του Ναπολέοντα (έργο του Αντόνιο Κανόβα), απεικονιζόμενου ως του ειρηνοποιού Άρη, είναι δικές του εργασίες. Ο Περμαρίνι έγινε καθηγητής στην Ακαδημία Μπρέρα όταν αυτή συστάθηκε επίσημα το 1776. Το 1796 το Μιλάνο καταλαμβάνεται από τον Ναπολέοντα, ο οποίος στέφεται βασιλέας της Ιταλίας στον καθεδρικό ναό της πόλης το 1805. Η πινακοθήκη Μπρέρα χρησιμοποιείται για να στεγάσει έργα ζωγραφικής από την ευρύτερη βόρεια Ιταλία, τα οποία είχαν μείνει χωρίς στέγη, ύστερα από το κλείσιμο πολλών θρησκευτικών ταγμάτων, με σχετικό διάταγμα του Ναπολέοντα. Με τον τρόπο αυτό η Μπρέρα αποκτά μερικά από τα εκλεκτότερα τρίπτυχα της Αναγέννησης.Το 1815 η Λομβαρδία περιέρχεται στην αυστριακή κυριαρχία. Ορισμένα από τα έργα που περιέχει επιστρέφονται στην Αγία Έδρα, αλλά η συλλογή της εξακολουθεί να μεγαλώνει, αν και με αργότερους ρυθμούς, χάρη σε κληροδοτήματα, δωρεές, αγορές και ανταλλαγές. Την περίοδο αυτή, πριν την ενοποίηση της Ιταλίας, η πινακοθήκη αποκτά την "Προσκύνηση των Μάγων" του Στέφανο ντα Βερόνα, τον "Χριστό νεκρό" (Cristo morto) του Αντρέα Μαντένια, την "Παρθένο στον κήπο με τα τριαντάφυλλα" του Λουίνι (Luini) καθώς και τρία πορτρέτα του Λόττο (Lotto), τα οποία δώρησε ο Βίκτωρ Εμμανουήλ ΙΙ όταν εισήλθε στο Μιλάνο μαζί με τον Ναπολέοντα Γ'.Το 1850 η πινακοθήκη αποκτά το έργο γνωστό σήμερα ως «Τρίπτυχο της Μπρέρα» του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, την «Πιετά» του Τζιοβάννι Μπελλίνι και ορισμένα έργα από την Galleria Sampieri της Μπολόνια. Κατά το ίδιο διάστημα πολυάριθμες νωπογραφίες αποσπασμένες από εκκλησίες προστίθενται στην συλλογή της, γεγονός που σήμερα την κάνει να είναι πιθανόν η υπ' αριθμόν ένα πινακοθήκη με συλλογή παρόμοιων νωπογραφιών παγκοσμίως. Το 1882 η Πινακοθήκη ανεξαρτητοποιείται ως φορέας από την Ακαδημία Καλών Τεχνών, καθώς αυτή διέθετε τα έργα της κυρίως για διδασκαλία και όχι για επισκέψεις φιλοτέχνων, αν και από το 1809 πολλά έργα εκτίθονταν ήδη στο ευρύ κοινό στις τελευταίες αίθουσες της σημερινής πινακοθήκης.Το 1898 διευθυντής της Πινακοθήκης τοποθετείται ο Κορράντο Ρίτσι (Corrado Ricci), διαπρεπής ιστορικός τέχνης (παρέμεινε ως το 1903). Για πρώτη φορά τα έργα ζωγραφικής ταξινομούνται σύμφωνα με τις διαφορετικές σχολές ζωγραφικής και κατά χρονολογική σειρά. Δεν παραμελείται και ο εμπλουτισμός της, με την απόκτηση, μεταξύ άλλων, των έργων "Ένοπλοι άνδρες" του Μπραμάντε, τεσσάρων τμημάτων της predella του πολύπτυχου του Τζεντίλε ντα Φαμπριάνο προερχόμενου από την γυναικεία μονή της Valle Romita (γεγονός που επέτρεψε την ανασυγκρότηση του πολύπτυχου) και εξηντατριών πινάκων που δώρησε ο συλλέκτης και έμπορος έργων τέχνης Καζιμίρο Σίπριοτ (Casimiro Sipriot).Η δραστηριότητα της πινακοθήκης ως προς την απόκτηση νέων έργων συνεχίζεται τόσο από τους διευθυντές της όσο και από τον "Σύλλογο φίλων της Πινακοθήκης Μπρέρα" (Associazione Amici di Brera), έναν πολιτιστικό οργανισμό που προωθεί επίσης και τις εκπαιδευτικές της δραστηριότητες. Η Πινακοθήκη αποκτά πολυάριθμα έργα, μεταξύ άλλων πίνακες του Καραβάτζιο και του Τζιοβάννι Μπαττίστα Τιέπολο. Το κτήριο υπέστη καταστροφές κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1946 ξεκίνησαν εργασίες αποκατάστασής του. Αποκαταστάθηκε η θαυμάσια διακόσμηση του εσωτερικού (και ιδιαίτερα του αποκαλούμενου και "αδύτου", όπου στεγάζονται τα αριστουργήματα του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα και του Ραφαήλ και το 1950 το μεγαλύτερο τμήμα της Πινακοθήκης ήταν και πάλι επισκέψιμο. Η απόκτηση νέων πινάκων συνεχίστηκε. Η πινακοθήκη αντιμετώπιζε προβλήματα ελλιπούς χρηματοδότησης καθ' όλο το διάστημα από την δεκαετία του 1950 ως αυτή του 1970 και, το 1974, ο νέος διευθυντής της Φράνκο Ρουσσόλι τα δημοσιοποίησε, ανακοινώνοντας το κλείσιμό της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα προκειμένου να επιλυθούν αυτά τα προβλήματα, υπό την επωνυμία "Progetto Grande Brera". Σκοπός του ήταν να αποκτήσει η Πινακοθήκη όλες τις απαραίτητες υποδομές και χώρους που θα την έκαναν να λειτουργεί αποτελεσματικά, όπως ταιριάζει σε ένα σύγχρονο μουσείο τέχνης. Το 1972 είχε αποκτηθεί το γειτονικό μέγαρο Παλάτσο Τσιττέριο (Palazzo Citterio) αλλά δεν υπήρχαν οι πόροι αξιοποίησής του. Το πρόγραμμα τερματίστηκε το 1977 με τον θάνατο του Ρουσσόλι χωρίς να ολοκληρωθεί, αλλά το 1977 η πινακοθήκη άρχισε να λειτουργεί ξανά. Σταδιακά απελευθερώθηκαν χώροι και το 1982 έγινε δυνατή και η λειτουργία καφετέριας και βιβλιοπωλείου (ήταν το πρώτο ιταλικό μουσείο που απέκτησε παρόμοιες εγκαταστάσεις). Παρά τα προβλήματά της, η πινακοθήκη συνέχισε να λειτουργεί και κατά την δεκαετία του 1990 τα έργα της ανατοποθετήθηκαν, ενώ επανήλθαν και ορισμένα τα οποία η βιβλιοθήκη είχε δανείσει.Επιλογή εκθεμάτων της Πινακοθήκης στο λήμμα Κατάλογος έργων της Πινακοθήκης Μπρέρα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Pinacoteca di Brera (Milan) στο Wikimedia Commons	Η Πινακοθήκη Μπρέρα (ιταλ. Pinacoteca di Brera) είναι πινακοθήκη στην οποία εκτίθενται έργα τέχνης και βρίσκεται στο Μιλάνο της Ιταλίας. Σε αυτήν βρίσκεται μια από τις πλέον σημαντικές συλλογές πινάκων Ιταλών ζωγράφων. Δημιουργήθηκε ως συνεπακόλουθο του εκπαιδευτικού-πολιτιστικού προγράμματος της Ακαδημίας της Μπρέρα. Και η Ακαδημία και η Πινακοθήκη στεγάζονται στο Παλάτσο Μπρέρα (Palazzo Brera) στην οδό Μπρέρα αριθ. 28.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%81%CE%B1
Μάσσα	Από τον 15ο έως τον 19ο αιώνα, η Μάσσα ήταν η πρωτεύουσα του πριγκιπάτου (αργότερα δουκάτου) της επαρχίας Μάσσα-Καρράρα. Διοικούταν από τις οικογένειες Σίμπο (Cybo) και Σίμπο-Μαλασπίνα (Cybo-Malaspina). Η Μάσσα είναι η πρώτη πόλη της Ευρώπης στην οποία η μαγνητική βελόνα της πυξίδας χρησιμοποιήθηκε στα ορυχεία για να χαρτογραφήσει και να καθορίσει τον βαθμό των ιδιοτήτων των ορυχείων που έχουν στην κατοχή τους οι διάφοροι ιδιοκτήτες. Το 1829 η πόλη παραδόθηκε στον αυστριακό κλάδο της οικογένειας Έστε. Το 1859, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της ιταλικής ενοποίησης, εντάχθηκε το Βασίλειο της Σαρδηνίας. Ως τιτουλάριος Δούκας της Μόντενα, ο σημερινός κάτοχος του τίτλου του Δούκα της Μάσσα είναι ο πρίγκιπας Λόρεντζ του Βελγίου, αρχιδούκας της Αυστρίας. Τα αξιοθέατα της Μάσσα είναι: Το κάστρο της οικογένειας Μαλασπίνα (15ος αιώνας) με θέα την πόλη από έναν λόφο Το αναγεννητικό παλάτι των Δουκών, στην Πιάτζα Αράνσι Ο Καθεδρικός ναός Πιάτζα ντέγκλι Αράνσι Πιάτζα Μερκούριο Μαρίνα ντι Μάσσα Αλτανάνα, Αλτέτα, Αντόνα, Μπάιτα, Μπαργκάνα, Μπεργκιόλα, Μποντάνο, Μπόρκο ντελ Πόντε, Μποτζόνε, ντι Σα 'Σέσο, Καλιέλια, Καμπρέτσια, Κανεβάρα, Καπατσόλα, Κασάνια, Κασέτε, Κασόνε, Καστανιάρα, Καστανιετόλα, Καστανιόλα, Τσερβάρα, Τσίνκε Βιέ, Τσιρεμέα, Κοντουπίνο, Κουπίντο, Φόρνο, Λα Τζιοκόντα, Γκοτάρα, Γκρόντα, Γκροντίνι, Γκουαντίνε, Λε λάρε, Λαβάτσιο, Μαρίνα ντι Μάσσα, Μιρτέτο, Μόντε Πέπε, Ορτόλα, Παριάνα, Παρτάτσια, Πιάν ντέλα Φιόμπα, Πόγκι, Πογκιόλο, Πογκιολέτο, ιλ Πόντε, Ποβερόμο, Ποβερόμο Μάτσιε, Πράτα, Πουλίτσε, Κουερκιόλι, Ρεντισέσι, Ρεμόλα Ρεσκέτο, Ρισκορτόλα, Ριντσιόστρα, Ρότσα, Ρομανιάνο, Ρόντσι, Σαν Κάρλο Τέρμε, Σαν Κριστόφορο, Σαν Λεονάρντο, Σαν Λορέντσο, Σάντα Λούτσια, ιλ Σάντο, Σέι Πόντι, Τουράνο, Βεργέτο, Λε Βιλλέτε, Βολπιλιάνο, Ζέκα. Υπάρχει το σιδηροδρομικό κέντρο της Μάσσα, το οποίο άνοιξε το 1862, αποτελεί μέρος της σιδηροδρομικής γραμμής Πίζας-Λα Σπέτζια-Γένοβα. Αδελφοποιημένες πόλεις: Bad Kissingen, Γερμανία, από το 1960 Vernon , Γαλλία Nowy Sącz, Πολωνία, από το 2007 http://demo.istat.it/pop2008/index1.html Αρχειοθετήθηκε 2010-06-20 στο Wayback Machine. Μάσσα στο Curlie	Η Μάσσα (ιταλικά: Massa) είναι πόλη της Τοσκάνης, στην Κεντρική Ιταλία. Αποτελεί το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Μάσσα-Καρράρα. Βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Φρίτζιντο (Frigido), κοντά στο Άλπι Απουάνε (Alpi Apuane), περίπου 5 χλμ. από την Τυρρηνική θάλασσα. Στη Μάσσα κατοικούν 70.902 άτομα. Η περιοχή της Μάσσα είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Επίσης, φιλοξενεί μια κοινότητα 600 βιομηχανικών και βιοτεχνικών δραστηριοτήτων, που βρίσκεται εντός της λεγόμενης Βιομηχανικής Ζώνης του Απουάνε, με άμεση απασχόληση για πάνω από 7.000 άτομα. Μαζί με την διπλανή της πόλη Καρράρα, η Μάσσα είναι γνωστή για την εξόρυξη και την παραγωγή μαρμάρου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%83%CF%83%CE%B1
She's Out of My Life	Σε κάποια στιγμή προς το τέλος του κομματιού, ο Τζάκσον αρχίζει να κλαίει τραγουδώντας τη λέξη life. Ο Τζάκσον προσπάθησε να συγκρατηθεί στο τέλος του κομματιού, παρόλο αυτά συνέχιζε να κλαίει στο τέλος. Ο Κουίνσι Τζόουνς, παραγωγός του κομματιού δήλωσε: Όσον αφορά το She's Out of My Life, ενδιαφερόμουν για αυτό το κομμάτι για 3-4 χρόνια. Το κράτησα και την κατάλληλη στιγμή το έδωσα στον Μάικλ. Και όταν το ηχογραφούσαμε με τον Μάικλ, και ξέρω ήταν μια εμπειρία που δεν είχε ποτέ, δηλαδή να τραγουδήσει τέτοιου είδους κομμάτια, λόγω των πολύ ώριμων αισθημάτων. Έκλαιγε στο τέλος της ηχογράφησης, ξέρετε. Το ηχογραφήσαμε για-δεν ξέρω-8-11 φορές, και κάθε φορά έκλαιγε, και του έλεγα «χέι - αυτό πρέπει να είναι, άφησε το εκεί». —Κουίνσι Τζόουνς, Off the Wall 2001 Special Edition, Quincy Jones Interview 3 Σύμφωνα με τον Τζάκσον στο βιβλίο Moonwalk, το τραγούδι μιλά για το πόσο εύκολο είναι να ξεπεραστούν τα εμπόδια που σε χωρίζουν από τους άλλους, αν και πρέπει να χάσεις κάτι που σου αρέσει. Είπε ότι έκλαψε από τα λόγια επειδή «είχαν χτίσει κάτι μέσα μου». Συνέχισε λέγοντας ότι του θύμιζε τα αισθήματα του όταν «ήταν πλούσιος σε εμπειρίες αλλά φτωχός στις στιγμές της αληθινής χαράς». Ανησυχεί για τα αισθήματα που προβάλλει το κομμάτι, αλλά επίσης νιώθει πως «αν αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων, τότε θα νιώθει λιγότερο μόνος». Περιέγραψε τη δημιουργία του Off the Wall ως «μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου...Είχα λίγους φίλους και ένιωθα πολύ απομονωμένος». Περπατούσε στη γειτονιά του, ελπίζοντας να βρει ανθρώπους δεν ήξεραν ποιος ήταν, για να μπορέσει να «γνωρίσω κάποιον με τον οποίο θα ήμασταν φίλοι και θα με αγαπούσε και θα με είχε ως φίλο του, όχι επειδή ήμουν αυτός που ήμουν».Ο Τζόουνς ήθελε τον Τζάκσον να ηχογραφήσει υλικό με περισσότερο ώριμα θέματα και να «νιώθει στο απόλυτο τη φωνή του», και για αυτό προσέλκυσε την προσοχή του Τζάκσον το τραγούδι, αν και σκόπευε να ηχογραφήσει το τραγούδι με τον Φρανκ Σινάτρα. Το τραγούδι έφθασε έως τη 10η θέση στο Billboard Hot 100. Το single ήταν πιο επιτυχημένο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έφθασε έως τη 3η θέση (όπως είχε κάνει και το Don't Stop 'til You Get Enough). Ένα μουσικό βίντεο γυρίστηκε για να προωθήσει το τραγούδι, με τον Τζάκσον να κάθεται και να τραγουδά. Το μουσικό βίντεο έχει τον Τζάκσον να κάθεται σε ένα σκαμνί καθώς εκτελεί το κομμάτι. Διευθύνθηκε από τον Μπρους Γκόβερς, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Τζάκσον και για το βίντεο του Rock with You. Το βίντεο για το She's Out of My Life ήταν το τελευταίο για το άλμπουμ. Συμπεριλαμβάνεται στο Michael Jackson's Vision. She's Out of My Life – 3:38 Push Me Away (με τους Τζάκσον 5) She's Out of My Life – 3:38 Get on the Floor – 4:40 CD Side: She's Out of My Life GirlfriendDVD Side: She's Out of My Life (Video) - 3:34 Rock With You (Video) - 3:21 Don't Stop 'Til You Get Enough (Video) - 4:11 Σύνθεση: Τομ Μπάχλερ Παραγωγή: Κουίνσι Τζόουνς Κύρια φωνητικά από τον Μάικλ Τζάκσον Μπάσσο: Λουίς Τζόνσον Κιθάρα: Λάρρι Κάρλτον Ηλεκτρικό πιάνο: Γκρεγκ Φίλλινγκεϊνς Διευθέτηση χορδής: Τζόννι Μάντελ Μάστερ συναυλιών: Τζέραλντ Βίντσι Ο Τζόννι Ντούκαν και η Τζάνι Φρίκι εκτέλεσαν σε ντουέτο το κομμάτι. Η εκδοχή τους (1980) έφθασε στο top 20 του Billboard Hot Country Singles Chart. Η Σίρλεϊ Μπάσσεϊ εκτέλεσε μια δική της εκδοχή του κομματιού, με τίτλο He's Out of My Life για το άλμπουμ All by Myself in 1982. Ο Γουίλ Νέλσον εκτέλεσε το τραγούδι για το άλμπουμ City of New Orleans το 1984. Ο Μάικλ Πέντικιν εκτέλεσε το τραγούδι σε ύφος τζαζ για το άλμπουμ City Song. Η Ελαίν Πάιγκ εκτέλεσε τη δική της εκδοχή, με τον τίτλο He's Out of My Life, η οποία κυκλοφόρησε στα άλμπουμ Love Can Do That και From a Distance. Οι 98 Degrees εκτέλεσαν το κομμάτι acapella για το άλμπουμ98 Degrees and Rising. Ο Ginuwine είχε συμπεριλάβει το κομμάτι στο άλμπουμ 100% Ginuwine. Οι S Club 7 εκτέλεσαν το κομμάτι στην περιοδεία S Club Party Live Tour το 2001. Ο Τζος Γκρόμπαν εκτέλεσε μια δική του εκδοχή του κομματιού για το άλμπουμ Closer το 2003. Η Νίνα Γκιράντο ηχογράφησε το κομμάτι για το άλμπουμ Renditions of the Soul. Η Πάττι ΛαΜπέλ ηχογράφησε το τραγούδι (ως He's Out of My Life) για το άλμπουμ Classic Moments. Ο Σκοτ Μπράτον, το 2008, και ο Τζο ΜακΈλντερρι, το 2009, εκτέλεσαν το κομμάτι κατά την εβδομάδα του Μάικλ Τζάκσον στο The X Factor (Ηνωμένο Βασίλειο). Ο κωμικός Έντι Μάρφι εκτέλεσε μερικούς στίχους του κομματιού κατά τη συναυλία Delirious. Ολοκλήρωσε το τραγούδι με τα λόγια Tito, give me some tissue. Ο Ντέιβ Λίστερ (Γκρέιγκ Τσαρλς) εκτέλεσε το τραγούδι για την Κριστίν Κοχάνσκι στο επεισόδιο της σειράς Red Dwarf, Marooned. Ισχυρίζεται ότι είναι το πρώτο κομμάτι που έμαθε στην κιθάρα.	Το She's Out of My Life είναι γραμμένο από τον Τομ Μπάχλερ. Παρόλο που κυκλοφόρησαν φήμες ότι ο Μπάχλερ το έγραψε για την Κάρεν Κάρπεντερ, ο Μάχλερ δήλωσε, «Η αλήθεια είναι ότι είχα γράψει το τραγούδι πριν τον έρωτα με την Κάρεν. Το τραγούδι γράφτηκε για τη Ρόντα Ριβέρα ... η Ρόντα και εγώ ήμασταν μαζί για 2 χρόνια, και μετά χωρίσαμε και άρχισα να βγαίνω με την Κάρεν». Το τραγούδι ηχογραφήθηκε από αρκετούς καλλιτέχνες: Μάικλ Τζάκσον, Πάττι ΛαΜπέλ, Ginuwine, 98°, Τζων Λι, Μπάρμπαρα Μάντρελ, Νίνα, Γουίλ Νέλσον, Τσος Γκρόμπαν και Κάρελ Γκοτ. Το τραγούδι έγινε χρυσό στις ΗΠΑ. Το τραγούδι έγινε γνωστό ως το τέταρτο single από το άλμπουμ του Μάικλ Τζάκσον, Off the Wall, το 1979. Ήταν η πρώτη φορά που solo καλλιτέχνης είχε 4 top ten hits από ένα άλμπουμ. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα singles (με μουσική funk/disco), το She's Out of My Life ήταν αισθηματική μπαλάντα. Τα φωνητικά του Τζάκσον θεωρήθηκαν από τους κριτικούς ως από τα καλύτερα του.	https://el.wikipedia.org/wiki/She%27s_Out_of_My_Life
Αργινίνη	Η πλευρική αλυσίδα της αργινίνης αποτελείται από μια τριμελή ανθρακική αλυσίδα, στης οποίας το τέλος είναι συνδεμένη μια (σχετικά) πολύπλοκη ομάδα γουανιδίνης. Με pKa = 12,48, η ομάδα της γουανιδίνης είναι θετικά φορτισμένη σε όξινα, ουδέτερα, ακόμη και στα περισσότερα βασικά περιβάλλοντα, και αυτό συνεπάγεται ιδιότητες βάσης για την αργινίνη. Λόγω της σύζευξης ανάμεσα στο διπλό δεσμό και το μονήρες ζεύγος ηλεκτρονίων του αζώτου, το θετικό φορτίο μετακινείται, επιτρέποντας το σχηματισμό πολλαπλών δεσμών υδρογόνου. Η αργινίνη είναι ένα ημιαπαραίτητο αμινοξύ, με την έννοια ότι συνήθως το ανθρώπινο σώμα μπορεί να την παράγει, και όσο ισχύει αυτό δεν είναι απαραίτητη η άμεση λήψη της από τη διατροφή. Ωστόσο, η βιοσυνθετική οδός δεν παράγει πάντα αρκετή αργινίνη, και γι' αυτό είναι καλύτερα να λαμβάνεται μια ποσότητα αργινίνης άμεσα από τη διατροφή. Κάποια άτομα που έχουν κακή διατροφή ή σε κάποιες ιδιαίτερες φυσιολογικές συνθήκες, μπορεί να συμβουλευθούν να αυξήσουν την πρόσληψη τροφίμων που περιέχουν αργινίνη. Η αργινίνη μπορεί να βρεθεί σε μια μεγάλη ποικιλία τροφίμων, που συμπεριλαμβάνει τα ακόλουθα είδη: Ζωικές πηγές L-αργινίνης: Γαλακτοκομικά, όπως γάλα, γιαούρτι, τυρί, ανθότυρο, βόειο και χοιρινό κρέας, ζελατίνη, πουλερικά, θαλασσινά. Φυτικές πηγές L-αργινίνης: Φύτρα και αλεύρι σίτου, φαγόπυρο, μούσλι, πλιγούρι βρώμης, ξηροί καρποί, σπόροι (όπως κολοκυθόσπορος, σουσάμι, ηλιόσπορος), ρεβύθια, σόγια.	Η L-αργινίνη είναι ένα από τα 22 πρωτεϊνογόνα αμινοξέα. Στο επίπεδο της μοριακής γενετικής, τα κωδικόνιά της είναι CGU, CGC, CGA, CGG, AGA, και AGG. Στα θηλαστικά η αργινίνη ταξινομείται στα ημιαπαραίτητα ή κάτω από ορισμένες συνθήκες απαραίτητα αμινοξέα. Δηλαδή, το αν είναι απαραίτητη ή όχι εξαρτάται από το στάδιο ανάπτυξης και την κατάσταση της υγείας του κάθε ανεξάρτητου όντος. Τα πρόωρα βρέφη είναι ανίκανα να συνθέσουν αργινίνη, οπότε η αργινίνη είναι ένα απαραίτητο (διατροφικά) αμινοξύ γι' αυτά. Υπάρχουν κάποιες ακόμη συνθήκες που θέτουν κάποια αυξημένη ζήτηση από το σώμα για σύνθεση L-αργινίνης, που συμπεριλαμβάνουν χειρουργικό ή άλλου είδους τραύμα, σήψη ή έγκαυμα. Γενικά όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ανάγκη να πάρουν διατροφικά συμπληρώματα αργινίνης, γιατί το ανθρώπινο σώμα συνήθως μπορεί να την παράγει μόνο του με επάρκεια. Η αργινίνη απομονώθηκε για πρώτη φορά από ένα εκχύλισμα από το φυτό λούπινο το 1886, από τον Ελβετό χημικό Ερνστ Σούλτζε (Ernst Schultze).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CE%B7
Κατάλογος αστέρων του Βορείου Στεφάνου	ESA (1997). «The Hipparcos and Tycho Catalogues». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Kostjuk, N.D. (2002). «HD-DM-GC-HR-HIP-Bayer-Flamsteed Cross Index». Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. Roman, N.G. (1987). «Identification of a Constellation from a Position». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2006. «SIMBAD Astronomical Database». Centre de Données astronomiques de Strasbourg. Ανακτήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 2007. «AAVSO Website». American Association of Variable Star Observers. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2014.	Ο παρών κατάλογος αστέρων του Βορείου Στεφάνου παραθέτει τους σημαντικότερους αστέρες στον αστερισμό Βόρειο Στέφανο κατά φθίνουσα φωτεινότητα (φαινόμενο μέγεθος), μαζί με τους προσδιορισμούς και κωδικοποιήσεις των αστρονομικών καταλόγων που διαθέτουν και τα βασικά χαρακτηριστικά τους.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CF%84%CE%B5%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85
Κωνσταντίνος ΣΤ΄ της Αρμενίας	Ήταν γιος του Χετούμ του Νεγκίρ, γιου του Κωνσταντίνου του Νεγκίρ, γιου του Κωνσταντίνου κυρίου του Μπαμπερόν. Το 1362 απεβίωσε ο εξάδελφός του Κωνσταντίνος Ε΄· τον διαδέχθηκε ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ και νυμφεύτηκε τη χήρα του Μαρία. Συμμάχησε με τον Πέτρο Α΄ των Πουατιέ της Κύπρου προσφέροντάς του το λιμάνι και το κάστρο του Κόρυκος. Όταν το 1369 απεβίωσε ο Πέτρος Α΄, ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄ αναζήτησε συμμαχία με τον σουλτάνο της Αιγύπτου. Οι βαρόνοι του βασιλείου δυσαρεστήθηκαν με την πολιτική αυτή και φοβούμενοι ότι ο σουλτάνος θα τους προσαρτήσει, τον σκότωσαν το 1373. Τον διαδέχθηκε ο εγγονός της 2ης εξαδέλφης του Ισαβέλλας, ο Λέων ΣΤ΄ των Πουατιέ, γιος του κοντόσταυλου της Κύπρου. Νυμφεύτηκε το 1362 τη Μαρία των Χετουμιδών, κόρη του Οσίν Β΄ κυρίου του Κόρυκος και της Ιωάννας των Καπετιδών-Ανζού, κόρης του Φιλίππου Α΄ πρίγκιπα του Τάραντα· δεν απέκτησαν απογόνους. Boase, T. S. R. (1978). The Cilician Kingdom of Armenia. Edinburgh: Scottish Academic Press. ISBN 0-7073-0145-9.	Ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄, αρμεν. Կոստանդին, αγγλ. Gosdantin (απεβ. 1373) από τον Οίκο των Χετουμιδών ήταν ηγεμόνας της Μικράς Αρμενίας (Κιλικίας) το διάστημα 1362-1373. Αριθμείται Κωνσταντίνος Ε΄ ως βασιλιάς της Αρμενίας, μια και ο πρώτος ηγεμόνας με το όνομα αυτό ήταν πρίγκιπας της Αρμενίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%A4%CE%84_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82
Δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού	Η ιστορία του Ψυχικού ανάγεται στα χρόνια της μικρασιατικής καταστροφής και στη δημιουργία του κεντρικού συνοικισμού από τεχνική εταιρία, ενώ η έκταση βόρεια του Ψυχικού αγοράστηκε από Αιγυπτιώτες Έλληνες με σκοπό τη δημιουργία οικισμού στα πρότυπα κηπούπολης με την ονομασία Νέα Αλεξάνδρεια στην περιοχή όπου κατείχε μεγάλες εκτάσεις η Αγία Φιλοθέη η Αθηναία. Όταν υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάνης, ο Γεώργιος Ησαΐας και η «Αθηναϊκή Εταιρεία προς ενίσχυση του Εμπορίου και της Βιομηχανίας» συνεισέφεραν στην εταιρεία δύο μεγάλα κτήματα ιδιοκτησίας τους, τα οποία, μετά την κατάρτιση ενός από τα πρώτα πολεοδομικά σχέδια της εποχής, αποτέλεσαν το συνοικισμό του Ψυχικού. Οι δύο μέτοχοι δημιούργησαν για πρώτη φορά το ρυμοτομικό σχέδιο της περιοχής, χάραξαν δρόμους και προσδιόρισαν τις προς οικιστική ανάπτυξη εκτάσεις. Από το 1907 ήταν εγκεκριμένο το ρυμοτομικό σχέδιο που κάλυπτε όλη την έκταση του προβλεπόμενου οικισμού από τη Λεωφ. Κηφισίας μέχρι το τέλος της σημερινής Λεωφ. Βυζαντίου του Δήμου Νέας Ιωνίας. Αυτό το μεγαλεπήβολο για την εποχή εκείνη σχέδιο προχώρησε μόνο με την πώληση λίγων οικοπέδων και έτσι οι Αιγυπτιώτες μεταβίβασαν την έκταση σε τρίτους. Μετά την αναγκαστική απαλλοτρίωση από το Ελληνικό Δημόσιο την περίοδο 1924-1926, τμημάτων της έκτασης αυτής για τη στεγαστική αποκατάσταση των προσφύγων του 1922 τα οποία κάλυπταν όλη την έκταση που βρισκόταν στα διοικητικά όρια του δήμου Ν. Ιωνίας, το τμήμα που απέμεινε περιοριζόταν από το Κολλέγιο Αθηνών, τη Λεωφ. Κηφισίας, τη σιδηροδρομική γραμμή της οδού Καποδιστρίου, το Αδριάνειο, την κορυφογραμμή των Τουρκοβουνίων και είχε εμβαδόν 2.000 στρεμ. περίπου. Η περιοχή κατοικούνταν από λίγους βοσκούς κι αρκετά αγρίμια. Η βλάστηση περιοριζόταν σε λίγους θάμνους και αμυγδαλιές. Η ιδέα και η υλοποίησή της ανήκει τους διοικητές της ΕΤΕ, Ιωάννη Δροσόπουλο και Αλέξανδρο Κορυζή, καθώς και στον διοικητή της Εθνικής Κτηματικής Τράπεζας, τον Γεώργιο Ιατρού. Με τη συνεργασία του "Οικοδομικού Συνεταιρισμού των εν Φιλοθέη υπαλλήλων Εθνικής Τραπέζης" που ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1929, η περιοχή αγοράστηκε με συμβόλαιο που υπογράφτηκε λίγους μήνες αργότερα και κατάφεραν να στεγάσουν τους υπαλλήλους της τράπεζας. Με συμπληρωματικό συμβόλαιο δηλώθηκε από τους συμβαλλόμενους ότι στην έκταση που μεταβιβάστηκε περιλαμβάνεται και η περιοχή που σήμερα είναι διαμορφωμένη σε πλατεία στη συμβολή της οδού Καποδιστρίου με τη Λεωφ. Κύμης. Το Νέο Ψυχικό, ανατολικά της Λεωφόρου Κηφισίας,άρχισε να αναπτύσσεται γύρω από την πλατεία της Αγίας Σοφίας στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Οι τρεις Δήμοι, αυτοί του Ψυχικού, της Φιλοθέης και του Νέου Ψυχικού, το 2010 συνενώθηκαν, λόγω Καλλικράτη, και συναποτέλεσαν τον νέο Δήμο Φιλοθέης-Ψυχικού, (στην νέα ονομασία δε, δεν συμπεριελήφθη η ονομασία του Νέο Ψυχικό). Ο νέος αυτος Δήμος βρίσκεται στο νότιο τμήμα του Βορείου Τομέα και συνορεύει με το Κεντρικό Τομέα της Αθήνας. Η Κοινότητα του Ψυχικού αναπτύσσεται γύρω από την Ά πλατεία Ψυχικού (Πλατεία Βασιλέως Γεωργίου του Β') στην οποία οδηγεί η οδός 25ης Μαρτίου και η Κοινότητα του Νέου Ψυχικού Βορείως της Πλατείας Αγίας Σοφίας μέσω της οδού Δημ. Βασιλείου από το Φάρο Ψυχικού. Η Φιλοθέη έχει έδρα την Πλατεία Δροσοπούλου ενώ δυτικά εδράζεται ο Ιερός Ναός της Αγίας Φιλοθέης όπου βρίσκεται η κρύπτη της Αγίας. Στην Κοινότητα του Ψυχικού λειτουργούν πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως το Κολλέγιο Αθηνών - Κολλέγιο Ψυχικού, κτίσμα ιδιαιτέρου αρχιτεκτονικού κάλλους, το Αρσάκειο,το Βαρβάκειο η Σχολή Μωραΐτη και αρκετοί χώροι αθλητισμού. Παντελής Ξυριδάκης (2011-2019) Δημήτριος Γαλάνης (2019-σήμερα) Υπουργείο Εσωτερικών, σχέδιο Καλλικράτης	Ο Δήμος Φιλοθέης Ψυχικού είναι ένας από τους δώδεκα δήμους του Βορείου Τομέα της Αθήνας στην Περιφέρεια Αττικής. Ιδρύθηκε το 2010 με την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης από την συνένωση των παλαιότερων δήμων Ψυχικού, Νέου Ψυχικού και Φιλοθέης. Έχει πληθυσμό 30.754 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001, έδρα του είναι το Ψυχικό και η έκτασή του ανέρχεται σε 6,2 τ.χλμ.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AE%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CE%B7%CF%82-%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D
Never Say Die!	Τον Οκτώβριο του 1977, ο τραγουδιστής Όζι Όσμπορν αποχώρησε από τους Black Sabbath λόγω προσωπικών προβλημάτων και αντικαταστάθηκε από τον Ντέιβ Γουόκερ των Savoy Brown. Ο Όσμπορν επέστρεψε στο συγκρότημα τρεις μήνες αργότερα, ενώ ο Γουόκερ πραγματοποίησε μόνο μία εμφάνιση με τους Black Sabbath στις 8 Ιανουαρίου 1978 για την εκπομπή "Look Hear" του τηλεοπτικού δικτύου "BBC", όπου έπαιξαν το τραγούδι "Junior's Eyes". Το συγκεκριμένο κομμάτι ξαναγράφτηκε μετά την επιστροφή του Όσμπορν ο οποίος αρνούνταν να ηχογραφήσει κάποιο κομμάτι που είχαν γράψει με τον Γουόκερ. Το νέο άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα "Sounds Interchange Studios" του Τορόντο στον Καναδά από τον Ιανουάριο μέχρι το Μάιο του 1978. Η επιλογή της τοποθεσίας έγινε για να αποφύγουν την υψηλή φορολόγηση οποία υπήρχε στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά αντιμετώπισαν προβλήματα με τον ήχο, κάνοντας αλλαγές στο στούντιο για να πετύχουν τον οποίο ήθελαν. Αποτέλεσμα ήταν η καθυστέρηση της ολοκλήρωσης του άλμπουμ, στου οποίου το τελευταίο τραγούδι, "Swinging The Chain", τα φωνητικά έχει αναλάβει ο ντράμερ Μπιλ Γουόρντ. Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε για άλλη μια φορά από την εταιρεία "Hipgnosis" και δείχνει πιλότους της πολεμικής αεροπορίας της Μεγάλης Βρετανίας με μάσκες, μπροστά σε ένα αεροσκάφος και κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό. Το "Never Say Die" ανέβηκε στο # 12 στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά δεν κατάφερε να μπει στο Top-50 του Billboard των Ηνωμένων Πολιτειών. Τελικά, έγινε χρυσό στις 7 Νοεμβρίου του 1997. Ο δίσκος συνοδευόταν από το σινγκλ του ομώνυμου τραγουδιού και το "Hard Road", τα οποία ανέβηκαν στο βρετανικό Top-40, όντας τα πρώτα σινγκλ του συγκροτήματος τα οποία μπήκαν στα τσαρτ μετά το "Paranoid" του 1970. Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου ονομάστηκε "10th Anniversary Tour" λόγω του ότι το συγκρότημα έκλεινε δέκα χρόνια παρουσίας από τη δημιουργία του. Από το νέο άλμπουμ συμπεριλήφθηκαν στο set list τους τα "Never Say Die" και "Shock Wave", ενώ τις εμφανίσεις των Black Sabbath άνοιγαν οι Van Halen, οι οποίοι είχαν μόλις κυκλοφορήσει τον πρώτο τους δίσκο. Η πρώτη εμφάνιση της περιοδείας έγινε στις 16 Μαΐου 1978 στο Σέφιλντ της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ το βρετανικό κομμάτι της περιοδείας διήρκεσε για 28 συναυλίες, με τους Black Sabbath να εμφανίζονται δύο φορές στην εκπομπή "Top of the Pops" του "BBC". Η περιοδεία συνεχίστηκε τον Αύγουστο στις Ηνωμένες Πολιτείες για 31 συναυλίες μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, ενώ τον Οκτώβριο συνέχισαν με δέκα ακόμη ευρωπαϊκές εμφανίσεις. Τους δύο τελευταίους μήνες του 1978, οι Black Sabbath πραγματοποίησαν την τελευταία τους περιοδεία, με τον Όζι Όσμπορν στο μικρόφωνο μέχρι το 1997, εμφανιζόμενοι στις Ηνωμένες Πολιτείες με τους Van Halen, ενώ για τρεις συναυλίες support συγκρότημα ήταν οι Ramones. Μετά το πέρας της περιοδείας ανακοινώθηκε και επίσημα η αποχώρηση του Όσμπορν από το συγκρότημα. Το "Never Say Die" ήταν ο τελευταίος στούντιο δίσκος που ηχογράφησε μαζί τους μέχρι το "13", το 2013. 1. Never Say Die (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 3:50 2. Johnny Blade (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:28 3. Junior's Eyes (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:42 4. A Hard Road (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 6:04 5. Shock Wave (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:15 6. Air Dance (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:17 7. Over to You (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 5:22 8. Breakout (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 2:35 9. Swinging the Chain (Iommi/Butler/Ward/Osbourne) - 4:06 Never Say Die (άλμπουμ) Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Χρυσός Το Never Say Die ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Όζι Όσμπορν - φωνητικά Τόνι Αϊόμι - κιθάρα Γκίζερ Μπάτλερ - μπάσο Μπιλ Γουόρντ - τύμπανα	Never Say Die! είναι ο τίτλος του όγδοου στούντιο δίσκου του βρετανικού χέβι μέταλ συγκροτήματος Black Sabbath, ο οποίος κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 1978 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Vertigo" στην Ευρώπη και της Warner Bros. στην Αμερική.	https://el.wikipedia.org/wiki/Never_Say_Die!
Some Girls	Το συγκεκριμένο άλμπουμ υπήρξε το τρίτο συνεχόμενο του συγκροτήματος που έφθασε ως την κορυφή του αμερικάνικου Billboard και την δεύτερη θέση των βρετανικών τσαρτ. Έχει βραβευθεί ως εξαπλά πλατινένιος δίσκος, όντας το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις για τους Rolling Stones, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην μεγάλη του επιτυχία βοήθησε το σινγκλ "Miss You" που έφθασε στο # 1 το καλοκαίρι του 1978, ακολουθούμενο από το "Beast of Burden" λίγους μήνες αργότερα, που έφθασε στην όγδοη θέση. Το εξώφυλλο του είναι δημιουργία του Πίτερ Κόριστον, ο οποίος σχεδίασε και τα τρία επόμενα εξώφυλλα του συγκροτήματος. Το εξώφυλλο ήταν μία παλιά διαφήμιση της "Valmor Products Corporation", με τα πρόσωπα διάσημων καλλιτεχνών. Ως αποτέλεσμα, η Λουσίλ Μπολ, η Ράκελ Γουέλς, η Φάρα Φόσετ, η Λάιζα Μινέλι (εκπροσωπώντας την μητέρα της, Τζούντι Γκάρλαντ), όπως και οι κατέχοντες των δικαιωμάτων της Μέριλιν Μονρόε, έκαναν μήνυση στο συγκρότημα για την χρήση των προσώπων τους χωρίς άδεια. Σύντομα, το άλμπουμ επανεκδόθηκε με νέο εξώφυλλο, όπου είχαν αφαιρεθεί τα πρόσωπα των διασημοτήτων, ακόμη και αυτών οι οποίοι δεν είχαν μηνύσει τους Rolling Stones. Στην θέση τους υπήρχε μία μαύρη σκιά προσώπου με πανκ κούρεμα και αναγραφόταν η φράση "Pardon our appearance - cover under re-construction" (μτφ. "συγχωρέστε την εμφάνιση μας - εξώφυλλο υπό αναδημιουργία"). Οι κριτικές για τον δίσκο υπήρξαν ιδιαίτερα θετικές, με το "AllMusic" να το βαθμολογεί με την άριστη βαθμολογία των πέντε αστέρων, ο Robert Christgau με A, το "ΝΜΕ" με 9 / 10, το "The A.V. Club" με Α, το "Sputnik Music" με μέσο όρο βαθμολογιών 4 / 5 και το "The Rolling Stone Album Guide" με 5 / 5.Το 2003, το "Rolling Stone" τοποθέτησε το άλμπουμ στην 269η θέση της λίστας με τα "500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών", στης οποίας την ανανέωση εννέα χρόνια αργότερα έπεσε μία θέση. Όλα τα κομμάτια είναι συνθέσεις των Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς, εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά. Οι μουσικοί οι οποίοι ηχογράφησαν τα κομμάτια του "Some Girls" ήταν οι εξής: Μικ Τζάγκερ - φωνητικά, κιθάρα, φυσαρμόνικα, πιάνο Κιθ Ρίτσαρντς - κιθάρα, φωνητικά, μπάσο, πιάνο Ρον Γουντ - κιθάρα, φωνητικά, μπάσο, μπάσο τύμπανο Μπιλ Γουάιμαν - μπάσο, συνθεσάιζερ, μαρίμπα Τσάρλι Γουάτς - τύμπαναΓκεστ συμμετοχέςΤζέιμς "Sugar Blue" Γουάιτινγκ - φυσαρμόνικα Ίαν ΜακΛάγκαν - πιάνο, πλήκτρα Μελ Κόλινς - σαξόφωνο Σάιμον Κερκ - κόνγκα Some Girls - The Rolling Stones \| Songs, Reviews, Credits \| AllMusic The Rolling Stones - Some Girls \| Sputnikmusic Some Girls \| The Rolling Stones	Το Some Girls είναι το 14ο βρετανικό και 16ο αμερικάνικο άλμπουμ του βρετανικού ροκ συγκροτήματος The Rolling Stones, το οποίο κυκλοφόρησε στις 9 Ιουνίου του 1978 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Rolling Stones Records".	https://el.wikipedia.org/wiki/Some_Girls
Άξελ φον Φέρσεν ο Πρεσβύτερος	Ο Φρειδερίκος Άξελ ήταν ο γιος του Αντιστράτηγου Χανς Ρέϊχονλντ φον Φέρσεν. Εισήλθε στο «Τάγμα των Σουηδών Σωματοφυλάκων» το 1740, και από το 1743 έως το 1748 έκανε την γαλλική του στρατιωτική θητεία στο «Τάγμα των Βασιλικών Σουηδών», όπου ανέβηκε στην τάξη του Ταξίαρχου. Παντρεύτηκε την Χεδβίγη Κατερίνα Ντε λα Γκάρντι το 1752, και κληρονόμησε μέσω της γυναίκας του το Κάστρο Λόφσταντ , κάτι που φυσικά ενίσχυσε την κοινωνική όσο και την οικονομική του θέση. Έγινε πατέρας της Χεδβίγης Ελεονώρας φον Φέρσεν(1753–1792), του Χανς Άξελ φον Φέρσεν (1755–1810), της Εύας Σοφίας φον Φέρσεν (1757–1816) και του Φαβιανού Ρέϊνχολντ φον Φέρσεν (1762–1818). Στον Επταετή πόλεμο ο Φέρσεν διακρίθηκε κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων γύρω από τα νησιά Ούζεντομ και Βόλιν το 1759, αλλά υπέστη σοβαρές απώλειες στην Πρωσία. Ωστόσο στην ιστορία της Σουηδίας, είναι γνωστότερος ως πολιτικός. Ως μέλος του κόμματος «Hat», στο Κοινοβούλιο του 1755–1756, εξελέγη Λόρδος του Μάρσελ και υπηρέτησε σε τρεις μη διαδοχικές περιόδους σε αυτό το αξίωμα, πριν από την Επανάσταση του 1772. Το 1756 νίκησε τα σχέδια του Παλατιού για την αύξηση της βασιλικής εξουσίας. Εντούτοις, μετά τις καταστροφές του Επταετούς Πολέμου, επέστρεψε στην υπηρεσία του Βασιλείου. Με την ένταξη του κόμματος «Cap» στην εξουσία το 1766, ο Φέρσεν αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει την φρουρά για να διατηρήσει την τάξη στην πρωτεύουσα, όταν ο Βασιλιάς Αδόλφος Φρειδερίκος της Σουηδίας (ο οποίος οδηγήθηκε στην απελπισία από τα αιτήματα των πολιτικών της παράταξης των «Caps») παραιτήθηκε από τον θρόνο, και ακολούθησε ένα επταήμερο χωρίς Βασιλιά. Στο επακόλουθο Κοινοβούλιο του 1769, όταν η πολιτική παράταξη των «Hats» επέστρεψε στην εξουσία, ο Φέρσεν εξελέγη και πάλι αρχηγός του κόμματος. Εντούτοις, δεν έκανε καμία προσπάθεια να εξαργυρώσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις στον πρίγκιπα Γουσταύο (αργότερα Βασιλιά Γουσταύο Γ’) που αφορούσαν την αναγκαία μεταρρύθμιση του συντάγματος, και έτσι συνέβαλε ακούσια στην επακόλουθη καθιέρωση του Απολυταρχισμού. Όταν ο Γουσταύος ανέβηκε στο θρόνο το 1772, προσπάθησε να συμφιλιώσει τις δύο φατρίες με μια σύνθεση που αποσκοπούσε στη διαίρεση όλων των πολιτικών δυνάμεων μεταξύ τους. Ο Φέρσεν το είδε αυτό σαν μια κίνηση απελπισίας από την μεριά του Βασιλιά, εφόσον πίστευε ότι ο Γουσταύος ήθελε να επιστρέψει γρήγορα το έθνος στο δρόμο της αρετής και του πατριωτισμού, μετά από περισσότερο από μισό αιώνα ελευθερίας και διαφθοράς. Παρ 'όλα αυτά, συμφώνησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τους «Caps», και ήταν ο κύριος εκπρόσωπος των «Hats» στην επιτροπή σύνθεσης. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του Αυγούστου του 1772, ο Φέρσεν παρέμεινε παθητικός θεατής της ανατροπής του συντάγματος, και ήταν ένας από τους πρώτους που ο Γουσταύος κάλεσε στο πλευρό του μετά τον θρίαμβο του. Ο Φέρσεν προσπάθησε να σαμποτάρει τα μέτρα του Γουσταύου Γ’ (και όπως είχε δηλώσει, είχε ανεχτεί την κολοσσιαία αυθάδεια του Βασιλιά για αρκετά χρόνια). Υπήρξε μια μικρή σύγκρουση μεταξύ τους ήδη από την Εθνοσυνέλευση του 1778, αλλά και αργότερα στο Κοινοβούλιο του 1786, όπου ο Φέρσεν οδήγησε την αντιπολίτευση ενάντια στα οικονομικά μέτρα του βασιλιά, με αποτέλεσμα αυτά να απορριφθούν. Ο Φρειδερίκος Άξελ φον Φέρσεν και είκοσι από τους φίλους του συνελήφθησαν το 1789, με αποτέλεσμα την κατάρρευση της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, απελευθερώθηκε γρήγορα και στη συνέχεια παρέμεινε μακριά από την πολιτική. Το βιβλίο του «Historiska Skrifter» (Ιστορικά γραφικά) είναι κυρίως αυτοβιογραφικό, αλλά οι ιστορικές του αιτιολογίες είναι συχνά προκατειλημμένες. http://emp-web-84.zetcom.ch/eMP/eMuseumPlus?service=ExternalInterface&module=collection&objectId=27344&viewType=detailView	O Κόμης Φρειδερίκος Άξελ φον Φέρσεν (Σουηδικά: Fredrik Axel von Fersen) (5 Απριλίου 1719 - 24 Απριλίου 1794) ήταν Σουηδός πολιτικός και Αξιωματικός. Υπηρέτησε ως Λόρδος του Μάρσελ στο Κοινοβούλιο της Σουηδίας, και παρόλο που συνεργάστηκε στενά με τον Γουσταύο Γ’ πριν και μέσω της Επανάστασης του 1772, αργότερα αντιτάχθηκε στον βασιλιά.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BE%CE%B5%CE%BB_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%A6%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%BD_%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B2%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82
Αδελαΐδα, κόμισσα της Βουργουνδίας	Ήταν κόρη του Όθωνα Α΄ δούκα της Μερανίας και της Βεατρίκης Β΄ της Βουργουνδίας. Κληρονόμησε την κομητεία της Βουργουνδίας με τον πρόωρο θάνατο του αδελφού της Όθωνα Γ΄ κόμη της Βουργουνδίας (1248). Σαν κόμισσα ήρθε σε σύγκρουση με τον Ροδόλφο Α΄ των Αψβουργων βασιλιά της Γερμανίας. Παντρεύτηκε το 1236 στον πρώτο γάμο της με τον Ούγο των Ιβρέα κόμη του Σαλόν. Έτσι η κομητεία επέστρεψε στον Οίκο της Ιβρέας. Μαζί του απέκτησε: Όθων Δ΄ 1248-1302, κόμης της Βουργουνδίας. Ούγος άκμασε 1312, κύριος του Μονμπριζόν & Ασπρεμόν. Νυμφεύτηκε τη Μπόνη, κόρη του Αμεδαίου Ε΄ κόμη της Σαβοΐας. Ρέτζιναλντ απεβ. 1231, νυμφεύτηκε την κόμισσα του Μονμπελιάρ. Ιωάννης απεβ. 1302, κύριος του Μονταιγκύ. Αλίκη, μοναχή στο αββαείο του Φοντεβρώ. Ελισάβετ απεβ. 1275, παντρεύτηκε τον Χάρτμαν Ε΄ κόμη του Κίμπουργκ. Ιππολύτη, κυρία του Σαιν-Βαγιέ, παντρεύτηκε τον Αϋμάρ Δ΄ κόμη του Πουατιέ & Ντινουά. Γκυγιόνη απεβ. 1316, παντρεύτηκε τον Θωμά Γ΄ της Σαβοΐας κύριο του Πεδεμοντίου, αδελφό του Αμεδαίου Ε΄. Μαργαρίτα, μοναχή στο αββαείο του Φοντεβρώ. Αγνή, κυρία του Σαιντ-Ωμπέν, παντρεύτηκε τον Φίλιππο Β΄ κόμη του Βιέν & κύριο του Παγνύ.Ο Ούγος απεβίωσε το 1266 και το 1267 η Αδελαΐδα παντρεύτηκε τον Φίλιππο Α΄ πρώην αρχιεπίσκοπο της Λυών, που έγινε κόμης της Σαβοΐας την επόμενη χρονιά (πέθανε το 1285)· δεν απέκτησε μαζί του παιδιά. Η Αδελαΐδα τάφηκε στο αββαείο του Σερλιέ στο Μπεζανσόν. Eugene L. Cox, The Eagles of Savoy, (Princeton University Press, 1974) Guida Myrl Jackson-Laufer, Women Rulers Throughout the Ages: An Illustrated Guide, (ABC-CLIO, 1999)	Η Αδελαΐδα, κόμισσα της Βουργουνδίας ή Αλίκη της Βουργουνδίας (Alix de Méranie, 1209 - 8 Μαρτίου 1279) από τον Οίκο των Άντεχς, ήταν κόμισσα της Βουργουνδίας (1248 - 1279) και κόμισσα της Σαβοΐας & της Μπρες.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B1,_%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82
Έντουαρντ Μπάτελ	Ο Μπάτελ εργαζόταν ως υπάλληλος στη βρετανική πρεσβεία στην Ελλάδα. Εκφράστηκαν ενστάσεις για το ότι ο ίδιος και ένας ακόμα ποδηλάτης, ο Φρανκ Κίπινγκ, εργάζονταν για τα προς το ζειν. Το γεγονός αυτό σήμαινε ότι δεν θεωρούνταν τζέντλεμαν όσοι ήταν ερασιτέχνες αθλητές. Οι υπάλληλοι έπρεπε να πληρώνονται και αυτό σήμαινε ότι ήταν τζέντλεμαν, άρα δεν έπρεπε να είναι ερασιτέχνες αθλητές. Οι διαμαρτυρίες δεν είχαν αποτέλεσμα και ο αθλητής αγωνίστηκε κανονικά. Ο αγώνας των 87 χλμ. ήταν δύσκολος, καθώς το έδαφος ήταν τραχύ. Οι περισσότεροι ποδηλάτες είχαν τουλάχιστον μία πτώση. Ο Μπάτελ ήταν ανάμεσα σε αυτούς και τερμάτισε αιμορραγώντας και γεμάτος σκόνη. Εξαιτίας του ατυχήματός του τον πέρασε ο Έλληνας Αριστείδης Κωνσταντινίδης, ο οποίος είχε επίσης τρεις πτώσεις και το ποδήλατό του δεν μπορούσε να επισκευαστεί. Ο Κωνσταντινίδης δανείστηκε ένα άλλο και το έριξε σε τοίχο στην Αθήνα για να αποφύγει έναν θεατή. Τελικά δανείστηκε ένα ακόμη ποδήλατο και κατάφερε να τερματίσει πρώτος, καθώς ο Μπάτελ ήταν ήδη εξαντλημένος.	Ο Έντουαρντ Μπάτελ (αγγλικά: Edward Battell) ήταν ποδηλάτης από το Ηνωμένο Βασίλειο. Κατέκτησε χάλκινο μετάλλιο στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, το 1896. Ο αθλητής αγωνίστηκε στα 333 μ., 100 χλμ. και σε αγώνες ποδηλασίας δρόμου. Ήρθε τρίτος στο αγώνισμα της ποδηλασίας δρόμου, , που ήταν 87 χλμ. από την Αθήνα στον Μαραθώνα μετ' επιστροφής. Στα 333μ . ήρθε 4ος με χρόνο 26,2 δευτερόλεπτα. Ήταν μεταξύ των 7 από τους 9 που είχαν ξεκινήσει και δεν κατάφεραν να τερματίσουν στα 100 χλμ.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B5%CE%BB
Γλώσσες του Λίχτενσταϊν	Η τοπική γερμανική διάλεκτο είναι η Αλεμαννική, μια διάλεκτος (μερικές φορές θεωρείται γλώσσα) που ανήκει σε μια αρκετά αποκλίνουσα ομάδα συμπεριλαμβανομένων των Ελβετικών Γερμανικών (ομιλούμενη από τους Ελβετούς Γερμανούς, τη πλειοψηφία της χώρας), την Αλσατία (που ομιλείται στην Αλσατία της Γαλλίας), τους Γερμανούς που ζουν στη Βάδη-Βυρτεμβέργη και τη Βαυαρική Σουαβία, και τους Αυστριακούς που ζουν στο Φόραρλμπεργκ. Ογδόντα έξι τοις εκατό της χώρας είναι "εθνοτικοί Αλεμανικοί", και ομιλητές της γλώσσας. Τα Υψηλότερα Αλεμαννικά ομιλούνται στο νότιο τμήμα της χώρας, και τα Υψηλά Αλεμαννικά στην υπόλοιπη χώρα. Μπορεί να είναι δύσκολο να επιτευχθεί η αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των Αλεμαννικών και των Πρότυπων Γερμανικών, ιδίως με την Υψηλότερη Αλεμαννική ποικιλία. Οι αλλοδαποί αποτελούν περίπου το 14% του πληθυσμού του Λιχτενστάιν, κυρίως Ιταλοί και Τούρκοι. Τα ιταλικά και τα τουρκικά ομιλούνται στη χώρα. Το λήμμα ενσωματώνει υλικό από την έκδοση του 2006 του CIA World Factbook, έγγραφο της κυβέρνησης των ΗΠΑ που βρίσκεται στο κοινό κτήμα.	Η επίσημη γλώσσα του Λίχτενσταϊν είναι τα γερμανικά, και το πριγκιπάτο είναι η μικρότερη από τις τέσσερις χώρες της Ευρώπης που κατοικείται κατά πλειοψηφία από γερμανόφωνους ομιλητές. Επίσης ομιλούνται και άλλες γλώσσες από τον πληθυσμό που έχει γεννηθεί σε άλλες χώρες, που αποτελούν περίπου το 14% του πληθυσμού της χώρας (και τα δύο τρίτα του εργατικού δυναμικού).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%AF%CF%87%CF%84%CE%B5%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%8A%CE%BD
Διπλό ολόκληρο	Στη μεσαιωνική σημειογραφία, το brevis ήταν μία από τις μικρότερες διάρκειες νοτών που ήταν σε χρήση, εξ ου και το όνομά του, το οποίο είναι το λατινικό έτυμο της λέξης «brief = σύντομος». Στον "τέλειο" ρυθμικό τρόπο, το brevis ήταν το ένα τρίτο της λόνγκα ή σε "ατελές" τρόπο, το μισό της λόνγκα. Στη σύγχρονη σημειογραφία, ένα διπλό ολόκληρο συνήθως αναπαρίσταται με έναν από τους δύο ακόλουθους τρόπους: με ένα άσπρο οβάλ κεφάλι νότας, όπως ένα ολόκληρο, με μία ή δύο κάθετες γραμμές σε κάθε πλευρά, όπως στα αριστερά και στα δεξιά της παραπάνω εικόνας, αλλά σε παλαιότερη σημειογραφία έχει και ορθογώνιο σχήμα, που φαίνεται στη μέση της εικόνας. Επειδή διαρκεί περισσότερο από ένα μέτρο στα περισσότερα σύγχρονα μέτρα χρόνου σε κοινή χρήση, το διπλό ολόκληρο συναντάται σπάνια, εκτός από την αγγλική μουσική, όπου το μισό χρησιμοποιείται συνήθως ως μονάδα χρόνου. Ένα σχετικό σύμβολο είναι η παύση διπλού ολόκληρου ή διπλή παύση, η οποία συνήθως υποδηλώνει μια σιωπή με την ίδια διάρκεια. Παύσεις διπλού ολόκληρου σχεδιάζονται ως γεμισμένα ορθογώνια που καταλαμβάνουν κατακόρυφα ολόκληρο τον χώρο μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης γραμμής από την κορυφή του μουσικού πενταγράμμου. Συχνά χρησιμοποιούνται σε μεγάλα περάσματα που δηλώνουν σιωπή και που δεν χωρίζονται σε ξεχωριστά μέτρα, για να υποδείξουν την παύση δύο μέτρων, ανεξάρτητα από τη διάρκεια κάθε μέτρου. Αυτή και οι μεγαλύτερες παύσεις είναι συλλογικά γνωστές ως πολλαπλές παύσεις. Χρησιμοποιούνται επίσης για να αναπαραστήσουν την παύση σε όλο το μέτρο για τον χρόνο 4/2 μόνο. Το alla breve, το μέτρο 2/2, παίρνει το όνομά του από το όνομα του διπλού ολοκλήρου breve. Στη σημειογραφία της Αναγέννησης, ήταν ένας εναλλακτικός όρος για το proportio dupla, που σήμαινε ότι το brevis έπρεπε να θεωρηθεί η μονάδα του χρόνου (tactus), αντί για το συνηθισμένο semibrevis. Το παλιό σύμβολο 𝄵, που χρησιμοποιείται εναλλακτικά στη σημειογραφία αντί για την αριθμητική αναλογία 2:1, χρησιμοποιείται στη σύγχρονη πρακτική σημειογραφία για να υποδείξει μια μικρότερη σχετική τιμή ανά σχήμα νότας. Συνήθως χρησιμοποιείται για μουσική σε σχετικά γρήγορο ρυθμό, όπου υποδεικνύει χρόνους δύο μισών σε ένα μέτρο τεσσάρων τετάρτων, ενώ το 𝄴 ισοδυναμεί με το 4/4, δηλαδή με τέσσερις χρόνους τετάρτων. Κατάλογος μουσικών συμβόλων Baker, Theodore (1895). «Note». A Dictionary of Musical Terms: Containing Upwards of 9,000 English, French, German, Italian, Latin, and Greek Words and Phrases (Revised and enlarged third έκδοση). New York: G. Schirmer. Μπάροους, Τζον Φρέκλετον (1874). Piano-forte Primer: Containing the Rudiments of Music Adapted for Either Private Tuition Or Teaching in Classes Together with a Guide to Practice (με επιπλέον προσθήκες του Λ.Χ. Σάουτχαρντ, αναθεωρημένη και εκσυγχρονισμένη νέα έκδοση). Βοστώνη και Νέα Υόρκη: Όλιβερ Ντίτσον. Gehrkens, Karl Wilson (1914). Music Notation and Terminology. New York / Chicago: The A.S. Barnes Co. / Laidlaw Brothers. Gerou, Tom· Lusk, Linda (1996). Essential Dictionary of Music Notation. Essential Dictionary Series. Los Angeles: Alfred Music Publishing. ISBN 0-88284-730-9. Hoppin, Richard H. (1978). Medieval Music. W W Norton & Company. ISBN 0-393-09090-6. Jacob, Archibald (1960). Musical Handwriting: Or, How to Put Music on Paper, A Handbook for All Musicians, Professional and Amateur (revised second έκδοση). London: Oxford University Press. Read, Gardner (1969). Music Notation: A Manual of Modern Practice (second έκδοση). Boston: Alleyn and Bacon, Inc. Wright, Peter (2001). «Alla breve». The New Grove Dictionary of Music and Musicians (second έκδοση). London: Macmillan Publishers.	Στη μουσική, ένα διπλό ολόκληρο έχει τη διπλάσια διάρκεια από ένα ολόκληρο. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αξία νότας που χρησιμοποιείται ακόμα στη σύγχρονη μουσική σημειογραφία, με πρώτη μεγαλύτερη τη longa, η οποία θα μπορούσε να έχει διπλάσια ή τριπλάσια διάρκεια από ένα διπλό ολόκληρο, αν και η χρήση της συναντάται πιο συχνά στην πρώιμη μουσική. Η μεγαλύτερη σημειωμένη νότα (αν και πλέον ξεπερασμένη) είναι η maxima.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%8C_%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF
Ιεράκιο	Λίγα μόνο είδη καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά γιατί ξεφεύγουν γρήγορα από τον έλεγχο και γίνονται ζιζάνια. Ως πιο δημοφιλή καλλωπιστικά του είδους θεωρούνται τα είδη Ιεράκιο η πιλοσέλλα (H. pilosella) φυτό με σταχτόχρωμα τρίχωμα φύλλα και κεφάλια με χρώμα κίτρινο του λεμονιού. Το Ιεράκιο το πορτοκαλόχρουν, Ιεράκιο το υποπορτοκαλί, (H. aurantiacum) με κεφάλια με ζωηρό κίτρινο-κόκκινο χρώμα σαν φλόγα, το H. villosum που καλύπτεται με αργυρόχρωμο τρίχωμα και έχει μεγάλα λαμπερά κίτρινα κεφάλια. Τα είδη Ιεράκιο η πιλοσέλλα (H. pilosella), Ιεράκιο το πορτοκαλόχρουν, Ιεράκιο το υποπορτοκαλί, (H. aurantiacum), Ιεράκιο το κοινό (H. vulgatum) είναι πολύ διαδεδομένα ζιζάνια. Επίσης χαρακτηριστικοί αντιπρόσωποι του γένους είναι τα είδη Ιεράκιο το λευκανθές (H. albiflorum) με λευκά άνθη και φύλλα που σχηματίζουν ροζέτα στη βάση των βλαστών και το Ιεράκιο το κοινό (H. vulgatum) τα λεπτά φύλλα του οποίου έχουν μεγαλύτερο μήκος στη βάση και μικραίνουν προς την κορυφή. Στην Ελλάδα απαντούν τα 44 αυτοφυή είδη τα οποία είναι ζιζάνια χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Το Ιεράκιο η πιλοσέλλα (Hieracium pilosella) συμβάλλει στην καταπολέμηση της γρίπης, της διάρροιας και ασθενειών του ήπατος. Σύμφωνα με μια εκδοχή το όνομα του γένους ετυμολογείται από τη λέξη ιεράξ (γεράκι) επειδή οι αρχαίοι πίστευαν ότι το αρπακτικό αυτό πτηνό δυνάμωνε την όραση του τρώγοντας το βλαστό του.	Το Ιεράκιο (Hieracium) είναι γένος Αγγειόσπερμων Δικοτυλήδονων φυτών το οποίο ανήκει στη τάξη Αστερώδη ή Σύνανδρα, στην οικογένεια Σύνθετα (Compositae). Το γένος περιλαμβάνει πολλά είδη (700 έως 1.000 και πλέον, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, 200 σύμφωνα με άλλους) πολύμορφων,τριχωτών συνήθως, πολυετών ποωδών φυτών,τα οποία απαντούν στις εύκρατες περιοχές όλης της υδρογείου εκτός από την Αυστραλία. Συναντώνται στην Ευρώπη, δυτική Ασία, βορειοδυτική Αφρική και στην βόρεια Αμερική. Ο βλαστός, τα φύλλα, τα άνθη και ο καρπός καλύπτονται συνήθως από γκριζωπό ή λευκό χνούδι.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CE%BF
Ελλήσποντος	Ο Ελλήσποντος (< Έλλης πόντος=Θάλασσα της Έλλης) είναι το ιστορικό και αρχαιότερο όνομα του πορθμού. Ονομάστηκε έτσι από την Έλλη, θυγατέρα του βασιλιά του Ορχομενού Αθάμαντα. Καθώς ο Φρίξος και η Έλλη ταξίδευαν στη πλάτη του χρυσόμαλλου κριαριού, η Έλλη ζαλίστηκε και έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Β' 845) αναφέρει για τον Ελλήσποντο, ότι τον πέρασαν οι σύμμαχοι των Τρώων Θράκες, υπό τον Ακάμαντα και τον Πύρσο. Το νεότερο όνομα «Δαρδανέλλια» οφείλεται στη αρχαία πόλη της Δαρδάνου που είχε κτισθεί στην ασιατική ακτή στο μέσο περίπου του πορθμού. Σήμερα είναι γνωστότερη με τη τούρκικη ονομασία Τσανάκκαλε, εξ ου και το όνομα των Στενών στα τουρκικά: Τσανάκκαλε μπογαζί (Çanakkale boğazı). Το όνομα Τσανάκκαλε προέρχεται από τα περίφημα κάστρα της περιοχής Τσανάκ Καλεσί, δηλαδή «Φρούριο των Τσανακίων». Τσανάκια (πήλινες γαβάθες) παράγονταν εκεί ήδη από το 1740. Μέχρι όμως του 1922 το τουρκικό επίσημο όνομα ήταν «Καλέι Σουλτανιέ» ή «Σουλτανιέ Καλεσί» (=σουλτανικό φρούριο). Το σύγχρονο όνομα είναι αυτό που καθιερώθηκε από τη σύγχρονη Τουρκία και που ακολουθούν οι Ευρωπαίοι και στη συνέχεια αναφέρεται στους ναυτικούς χάρτες. Το όνομα Δαρδανέλλια δόθηκε στην ίδια πόλη από τους Έλληνες και Ευρωπαίους ως κείμενη στην αρχαία Δάρδανο, ή Δαρδανία όπου ήταν η πάλαι ποτέ πόλη του Δάρδανου που όμως τοποθετείται σε απόσταση 8 χλμ. ΝΔ. της σημερινής πόλης, κοντά στην άκρα Καφέζ Μπουρνού επί της ασιατικής ακτής. Εκ του ελληνικού αυτού ονόματος έμεινε στην ιστορία ο όρος στον πληθυντικό «Στενά των Δαρδανελλίων». Ο γεωγραφικός αυτός χώρος υπήρξε από την πρώιμη αρχαιότητα σημαντικός επειδή ένωνε ως φυσική διάβαση τη μια ήπειρο με την άλλη, αλλά και ως θαλάσσια λεωφόρος συνέδεε τα αρχαία φύλα του Αιγαίου με τα φύλα του Εύξεινου Πόντου και της Μικράς Ασίας. Τέτοια φύλα είναι οι Βιθυνοί, Φρύγες, Θράκες, Μυσοί κ.ά., που φέρουν συχνά ελληνικά ονόματα ή έθιμα ίδια σχεδόν με των Ελλήνων της αρχαίας Ελλάδας. Το στενό έχει παίξει στρατηγικό ρόλο στην ιστορία για μακρό διάστημα. Ο Ελλήσποντος είναι από πολλές απόψεις μοναδικός. Το πολύ στενό και ελικοειδές σχήμα του πορθμού μοιάζει περισσότερο με ποταμό. Θεωρείται ένας από τους πιο επικίνδυνους, πολυσύχναστους και δύσκολους υδάτινους δρόμους. Τα ρεύματα που προκαλούνται από την παλιρροϊκή δράση στον Εύξεινο Πόντο και στη Προποντίδα είναι τέτοια που τα πλέοντα πλοία πρέπει να περιμένουν αγκυροβολημένα για τις κατάλληλες συνθήκες πριν μπουν στον Ελλήσποντο. Η αρχαία πόλη της Τροίας βρισκόταν κοντά στη νότια είσοδο του στενού και η ασιατική ακτή του ήταν το πεδίο του Τρωικού πολέμου. Τέτοιοι αρχαίοι μύθοι, όπως η Αργοναυτική Εκστρατεία και ο Τρωικός Πόλεμος, υποδηλώνουν μάλλον πως πολλοί θαλασσοπόροι της αρχαιότητας έχουν αναζητήσει τον φυσικό πλούτο στις περιοχές του Πόντου. Το 608-606 π.Χ. οι Αθηναίοι κατανοώντας τη σημασία του Ελλήσποντου για την προμήθεια σίτου από τα μέρη του Πόντου έρχονται σε πόλεμο με τους Μυτιληναίους που είχαν προβεί στην οχύρωση του Ακρωτηρίου Σίγειο που έληξε με τη συμβιβαστική παρέμβαση του Περίανδρου του Κορίνθιου. Έτσι τον 6ο π.Χ. αι. ο Ελλήσποντος βρίσκεται υπό την κυριαρχία της Μιλήτου με τις αποικίες της Άβυδος, Λάμψακος και Πάριος. Μέχρι που εμφανίζονται στη περιοχή οι Πέρσες. Ο Περσικός στρατός του Ξέρξη και αργότερα ο μακεδονικός στρατός του Μεγάλου Αλεξάνδρου διέσχισαν τα Δαρδανέλια σε αντίθετες κατευθύνσεις για να εισβάλλουν ο μεν πρώτος στην Ελλάδα, ο δε δεύτερος στην Περσία το 334 π.Χ. αντιστοίχως. Συγκεκριμένα, ο Ηρόδοτος μας λέει ότι στα 482 π.Χ. περίπου, ο Ξέρξης, βασιλεύς της Περσίας, γιος του Δαρείου Α΄, έφτιαξε δύο γέφυρες στον Ελλήσποντο στην Άβυδο ώστε ο τεράστιος στρατός του να μπορέσει να περάσει από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα. Αυτό το πέρασμα θεωρείται από τον Αισχύλο στην τραγωδία του «Πέρσες» ως η αιτία της θεϊκής παρέμβασης κατά του Ξέρξη. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι δύο αυτές γέφυρες καταστράφηκαν από μία καταιγίδα και ο Ξέρξης διέταξε να αποκεφαλιστούν οι υπεύθυνοι για την κατασκευή των γεφυρών και ο ίδιος ο πορθμός να "τιμωρηθεί" με 300 μαστιγώσεις, έριξε στη θάλασσα αλυσίδες και τη στιγμάτισε με καυτά σίδερα, ενώ οι στρατιώτες καταριόντουσαν τα νερά. Οι "Ηροδότου Ιστορίαι" ()vii.33-37 και vii.54-58 δίνουν λεπτομέρειες για την κατασκευή αυτών των γεφυρών από τον Ξέρξη. Ο Ηρόδοτος σχολιάζει ότι αυτή ήταν μια "πολύ αλαζονική συμπεριφορά προς τον Ελλήσποντο", αν και όχι ασυνήθιστη για τον Ξέρξη. Ο μηχανικός Άρπαλος βοήθησε τελικά τα εισβάλλοντα στρατεύματα να περάσουν, δένοντας τα πλοία με τις πλώρες τους κόντρα στο ρεύμα και, όπως λέγεται, με δύο πρόσθετες άγκυρες. Η καταστροφή στη συνέχεια της πόλης της Σηστού το 478 π.Χ. υπήρξε η αρχή των επιθετικών αγώνων των Αθηναίων κατά των Περσών και ο Ελλήσποντος υπάγεται στον Ελλησπόντιο φόρο του κραταιού κράτους των Αθηνών μέχρι την ήττα των Αθηναίων στη μάχη των Αιγός Ποταμών, η οποία επέφερε όχι μόνο την απώλεια του Ελλήσποντου αλλά και αυτή την κατάρρευση της Αθηναϊκής Ηγεμονίας. Τον 4ο π.Χ. αιώνα ο Ελλήσποντος διασχίζεται, όπως προειπώθηκε, από τον Μέγα Αλέξανδρο και η κυριαρχία του περιέρχεται έκτοτε στους Μακεδόνες. Ο Ελλήσποντος ήταν ζωτικής σημασίας για την άμυνα της Κωνσταντινούπολης κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Ο Ελλήσποντος αποτελούσε επίσης σημαντική πηγή εισοδήματος για τον ηγεμόνα της περιοχής. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης μια μαρμάρινη πλάκα περιέχει ένα νόμο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Αναστάσιου Α´ (491 - 518 μ.Χ.), που καθόριζε τα τέλη διέλευσης από το τελωνείο του Ελλησπόντου (δες εικόνα στα δεξιά): «...Όποιος τολμήσει να παραβιάσει αυτούς τους κανονισμούς δεν θα θεωρείται πλέον φίλος και θα τιμωρηθεί. Προσέτι ο διοικητής των Δαρδανελλίων πρέπει να έχει το δικαίωμα να λαμβάνει 50 λίτρα χρυσάφι, έτσι ώστε αυτοί οι κανόνες, που κάνουμε από ευλάβεια, να μην παραβιαστούν ποτέ... Ο διακεκριμένος κυβερνήτης της πρωτεύουσας, που καταγίνεται με πολλά πράγματα, έχει αναλάβει να αναδιοργανώσει την είσοδο και έξοδο όλων των πλοίων από τα Δαρδανέλια ... Αρχίζοντας από σήμερα και για το μέλλον, όποιος θέλει να περάσει από τα Δαρδανέλια πρέπει να πληρώνει τα εξής : - Όλοι οι έμποροι κρασιού που φέρνουν κρασί στην πρωτεύουσα (Κωνσταντινούπολη) εκτός από τους Κιλικίους πρέπει να πληρώνουν στους αξιωματούχους των Δαρδανελλίων 6 φόλια και 2 σεξτάρια κρασί. -Κατά τον ίδιο τρόπο όλοι οι έμποροι ελαιόλαδου, λαχανικών και λαρδιού πρέπει να πληρώνουν στους αξιωματούχους των Δαρδανελίων 6 φόλια. Οι Κιλίκιοι έμποροι πρέπει να πληρώνουν 3 φόλια και, επί πλέον αυτών, 1 κεράτιον (12 φόλια) στην είσοδο και 2 κεράτια στην έξοδο. -Όλοι οι έμποροι σίτου πρέπει να πληρώνουν στους αξιωματούχους 3 φόλια ανά μόδιο και ένα επί πλέον ποσό 3 φολίων όταν φεύγουν.» Από τον 14ο αιώνα ελέγχεται σχεδόν αδιάκοπα από τους Τούρκους. Δέκατος ένατος αιώνας Ο έλεγχος ή ειδικό καθεστώς πρόσβασης στα στενά έγινε ο βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους η Ρωσία - υποστηριζόμενη από τη Μεγάλη Βρετανία στην Επιχείρηση των Δαρδανελίων - απέκλεισε τα στενά το 1807. Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-1829, το 1833 η Ρωσία ανάγκασε τους Τούρκους να υπογράψουν τη Συνθήκη Χουνκιάρ Ισκελεσί που προέβλεπε τον αποκλεισμό των στενών για πολεμικά πλοία δυνάμεων εκτός Μαύρης Θάλασσας, αν το ζητούσε η Ρωσία, πράγμα που θα είχε ως αποτέλεσμα την ελευθερία κινήσεων της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα. Η συνθήκη ανησύχησε τις Δυτικές δυνάμεις, που ανησυχούσαν οτι οι συνέπειες ενός ενδεχόμενου Ρωσικού επεκτατισμού στις περιοχές της Μαύρης Θάλασσας και της Μεσογείου θα συγκρούονταν με τις εκεί κτήσεις τους και τα οικονομικά τους συμφέροντα. Στη Σύμβαση των Στενών του Λονδίνου του Ιουλίου 1841, η Βρετανία, η Γαλλία, η Αυστρία και η Πρωσία ανάγκασαν τη Ρωσία να συμφωνήσει ότι μόνο Τουρκικά πολεμικά πλοία θα μπορούσαν να διασχίσουν τα Δαρδανέλλια σε καιρό ειρήνης. Η Βρετανία και η Γαλλία αργότερα έστειλαν τους στόλους τους δια μέσου των στενών για να επιτεθούν στην Κριμαία κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου το 1853, αν και αυτό έγινε ως συμμαχική πράξη προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή η σύμβαση επαναβεβαιώθηκε επίσημα από τη Σύνοδο των Παρισίων το 1856, μετά τη Ρωσική ήττα στον Κριμαϊκό πόλεμο, και παρέμεινε ουσιαστικά σε ισχύ μέχρι τον 20ό και 21ο αιώνα. Βαλκανικοί και Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, στην κάτω είσοδο του Ελλησπόντου διεξήχθη η Ναυμαχία της Έλλης. Η κρίσιμη ναυμαχία, που έλαβε χώρα τον Δεκέμβριο του 1912, ήταν η πρώτη ελληνοτουρκική θαλάσσια σύρραξη μετά τον Αγώνα του 1821 και έληξε ενθουσιωδώς με ελληνική νίκη. Η απόπειρα του τουρκικού στόλου για έξοδο από τα στενά στο Αιγαίο είχε αποτραπεί. Το 1915 οι Δυτικοί Σύμμαχοι έστειλαν μια τεράστια εκστρατευτική δύναμη Βρετανικών, Ινδικών, Αυστραλιανών και Νεοζηλανδικών στρατευμάτων να προσπαθήσει να ανοίξει το στενό. Στην Εκστρατεία της Καλλίπολης τα Τουρκικά στρατεύματα εγκλώβισαν τους Συμμάχους στα παράλια της Χερσονήσου της Καλλίπολης. Τα αποτελέσματα της εκστρατείας έβλαψαν την καριέρα του Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, τότε Πρώτου Λόρδου του Ναυαρχείου, που προώθησε διακαώς τη χρησιμοποίηση των δυνάμεων του Βασιλικού Ναυτικού για να επιτευχθεί η παραβίαση των στενών. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αργότερα ιδρυτής της Τουρκικής Δημοκρατίας, ήταν κατά τη μάχη διοικητής για τους Οθωμανούς. Τα στενά ναρκοθετήθηκαν από τους Τούρκους για να εμποδίσουν τα συμμαχικά πλοία να διεισδύσουν εκεί, αλλά σε δευτερεύουσες ενέργειες δύο υποβρύχια,ένα Βρετανικό και ένα Αυστραλιανό κατάφεραν να αποφύγουν τα ναρκοπέδια. Το Βρετανικό βύθισε ένα απαρχαιωμένο Τουρκικό παλιό θωρηκτό ανοιχτά του Κεράτιου κόλπου της Κωνσταντινούπολης. Η Μεσογειακή Εκστρατευτική Δύναμη του Σερ Ίαν Χάμιλτον απέτυχε στην προσπάθειά της να καταλάβει τη χερσόνησο της Καλλιπόλεως, και διατάχθηκε η αποχώρησή της τον Ιανουάριο του 1916, μετά από 10μηνο αγώνα. Από τους Συμμάχους οι νεκροί ήταν 43.000 Βρετανοί, 15.000 Γάλλοι, 8.700 Αυστραλοί, 2.700 Νεοζηλανδοί και 1.370 Ινδοί. Από τους Τούρκους οι νεκροί ήταν περίπου 60.000. Μεταγενέστερα Μετά τον πόλεμο, η συναφθείσα το 1920 Συνθήκη των Σεβρών αποστρατιωτικοποίησε τα στενά και τα κατέστησε διεθνές έδαφος υπό τον έλεγχο της Κοινωνίας των Εθνών. Αυτή τροποποιήθηκε μετά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο (1919-1922) το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης που ξανάδωσε τα στενά στην Τουρκία αλλά επέτρεψε σε όλα τα ξένα πολεμικά πλοία να τα διασχίζουν ελεύθερα. Η Τουρκία απέρριψε τους όρους αυτής της συνθήκης και στη συνέχεια στρατιωτικοποίησε την περιοχή. Η επαναφορά σε αυτό το παλαιό καθεστώς επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη του Μοντρέ του Ιουλίου 1936. Η συνθήκη, η οποία είναι σε ισχύ και σήμερα, αντιμετωπίζει τα στενά ως διεθνή ναυτικό διάδρομο αλλά η Τουρκία διατηρεί το δικαίωμα να περιορίσει τη θαλάσσια κίνηση μη-παρευξεινίων κρατών. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Τουρκία ήταν ουδέτερη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, τα Δαρδανέλλια παρέμειναν κλειστά για τα πλοία των εμπολέμων εθνών. Το μυθικό ερωτικό δράμα «Ηρώ και Λέανδρος» της αρχαίας μυθολογίας τοποθετείται γεωγραφικά στον Ελλήσποντο. Κατά τον μύθο, ο Λέανδρος κολυμπούσε κάθε νύχτα από την Άβυδο, στην ασιατική ακτή, μέχρι την αντικρινή πόλη Σηστό, όπου συναντούσε την καλή του ονόματι Ηρώ, ιέρεια της Αφροδίτης. Στην πρόσφατη ιστορία, λέγεται πως ο Λόρδος Βύρων διέσχισε κολυμπώντας τον Ελλήσποντο.	Ο Ελλήσποντος (τουρκικά: Çanakkale Boğazı), γνωστός και ως Δαρδανέλλια, είναι στενός, φυσικός και διεθνής σημαντικός πορθμός που βρίσκεται στη βορειοδυτική Τουρκία και αποτελεί μέρος του ηπειρωτικού συνόρου μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας, ενώ διαχωρίζει την Μικρά Ασία από την νοτιοανατολική Ευρώπη. Ως ένας από τους πιο στενούς πορθμούς του κόσμου που χρησιμοποιούνται για τη διεθνή ναυσιπλοΐα, ο Ελλήσποντος συνδέει τη Προποντίδα με το Αιγαίο Πέλαγος και τη Μεσόγειο Θάλασσα, ενώ επιτρέπει επίσης το πέρασμα προς τον Εύξεινο Πόντο μέσω του Βοσπόρου. Το στενό έχει μήκος 61 χλμ. αλλά πλάτος μόλις 1,2 έως 6 χλμ., και βάθος κατά μέσο όρο 55 μ. με μέγιστο 81 μ. Το νερό ρέει και στις δύο κατευθύνσεις κατά μήκος του στενού, από την Προποντίδα προς το Αιγαίο πέλαγος μέσω ενός επιφανειακού ρεύματος και κατά την αντίθετη κατεύθυνση μέσω ενός υποθαλάσσιου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82
Ναυμαχία του Γέροντα	Η ναυμαχία αυτή ήταν αποτέλεσμα της συνδυασμένης δράσης του τουρκικού και του αιγυπτιακού στόλου στο Αιγαίο, η οποία είχε σκοπό την καταστροφή του ελληνικού στόλου και απώτερο στόχο της την επίθεση των Αιγυπτίων εναντίον της Σάμου, και κατόπιν των Σπετσών και στη συνέχεια την απόβασή τους στην Πελοπόννησο. Ήδη το προηγούμενο διάστημα είχαν καταστραφεί τα Ψαρά από τον τουρκικό στόλο και η Κάσος από τον αιγυπτιακό στόλο, ενώ νωρίτερα είχε καταπνιγεί η επανάσταση στην Κρήτη. Μετά την καταστροφή των Ψαρών, κινητοποιήθηκε ο ελληνικός στόλος της Ύδρας και των Σπετσών και το καλοκαίρι του 1824 πέτυχε σημαντικές νίκες εναντίον των Τουρκοαιγυπτίων στα Ψαρά, σε ναυμαχία στο στενό της Μυκάλης, στη ναυμαχία της Κω και Αλικαρνασσού, ενώ απέτρεψε και εχθρική απόβαση στη Σάμο. Η ναυμαχία αυτή ήταν η μεγαλύτερη της Επανάστασης του 1821. Έλαβαν σε αυτή μέρος τουρκικά, αιγυπτιακά, αλγερινά και τυνησιακά πλοία εναντίον των ελληνικών πλοίων. Ο ελληνικός στόλος είχε αγκυροβολήσει στο μυχό (κόρφο) του Γέροντα. Ο Μιαούλης βρισκόταν σε κρίσιμη θέση καθώς από τη νηνεμία τα πλοία του είχαν ακινητοποιηθεί. Σε αψιμαχίες με τον εχθρικό στόλο, κάηκαν τα πυρπολικά του Παπανικολή, του Ματρόζου και του Πιπίνου, όμως βοηθούμενος από ευνοϊκό άνεμο κατάφερε να βγάλει από τον κόρφο του κόλπου τα πλοία του. Έτσι άρχισε άγρια ναυμαχία της οποίας το αποτέλεσμα οι αρχηγοί των αντιπάλων καταλάβαιναν πως θα έκρινε το μέλλον της Επανάστασης. Ο συνεχής κανονιοβολισμός των Ελλήνων προκάλεσε σοβαρές ζημιές στον οθωμανικό στόλο. Έτσι, ο Μιαούλης έστειλε τα πυρπολικά. Πολλά οθωμανικά πλοία πυρπολήθηκαν, ενώ τα πυρπολικά των Υδραίων Γεωργάκη Θεοχάρη (Παπαντώνη) και Κυριάκου Βατικιώτη ανατίναξαν μια τυνησιακή φρεγάτα με 44 κανόνια. Ο οθωμανικός στόλος διασπάσθηκε και η ναυαρχίδα των Αιγυπτίων, στην οποία επέβαινε και ο Ιμπραήμ, έσβησε τους φανούς της για να περάσει απαρατήρητη από τους Έλληνες. Με το τέλος της μέρας ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποσύρθηκε προς την Κω ενώ ο ελληνικός παρέμεινε στον Γέροντα. Παρά την ήττα τους, οι Οθωμανοί επιχείρησαν ξανά επίθεση στη Σάμο, ξεκινώντας με τον πολυάριθμο στόλο τους από τα Τσάταλα, στις 6 Σεπτεμβρίου 1824. Όμως, οι Έλληνες είχαν προλάβει να παρατάξουν τον δικό τους στόλο μπροστά από το νησί. Η εχθρική απόβαση αποτράπηκε και πάλι ενώ ακολούθησε και ναυμαχία έξω από την Ικαρία η οποία προκάλεσε τη διάσπαση του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Ο τουρκικός στόλος, υπό τον Χοσρέφ, τράβηξε προς τα Δαρδανέλλια, και ο αιγυπτιακός προς τα νοτιοδυτικά. Μετά και από αυτά τα γεγονότα, ματαιώθηκαν οριστικά οι προσπάθειες των Τουρκοαιγυπτίων να αποβιβαστούν στη Σάμο. Κούκκου, Ελένη (1975). Ιστορία του Ελληνικού Έθνους - Η Ελληνική Επανάσταση (1821-1832). ΙΒ΄. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. σελίδες 368–370. ISBN 960-213-108-Χ.	Η Ναυμαχία του Γέροντα ή της Μανδαλιάς ήταν ναυμαχία που έλαβε χώρα στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, στις 29 Αυγούστου 1824, στον κόλπο του Γέροντα (Τσάταλα), απέναντι από τη Λέρο και την Κάλυμνο. Η ναυμαχία έληξε με μεγάλη νίκη των Ελλήνων εναντίον του συνασπισμένου τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Αρχηγοί του τουρκοαιγυπτιακού στόλου ήταν ο Αιγύπτιος Ισμαήλ Γιβραλτάρ και ο Τούρκος Χοσρέφ Πασάς ενώ τον ελληνικό στόλο, που συνεπικουρούνταν από πυρπολικά από την Ύδρα και τις Σπέτσες, διοικούσε ο Ανδρέας Μιαούλης.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1
Μιτς ΜακΚόννελ	Γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1942, στο Σέφιλντ της Αλαμπάμα, από τον Άντισον Μίτσελ ΜακΚόννελ (πρεσβύτερο) και την Τζούλια Οντίν Σόκλεϊ, και μεγάλωσε στο Άθενς της Αλαμπάμα, στην Αγκούστα της Τζόρτζια και αργότερα στο Λούισβιλ του Κεντάκι. Έχει Σκωτσέζικη, Ιρλανδική και Αγγλική καταγωγή. Το 1956, αποφοίτησε το Λύκειο "DuPont Manual High School" στο Λούισβιλ, και κατόπιν σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Λούισβιλ απ'όπου έλαβε πτυχίο με διάκριση το 1964. Στη συνέχεια, σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο του Κεντάκι απ'όπου έλαβε πτυχίο (JD) το 1967. Πρώιμη καριέρα Αφού εργάστηκε τα προηγούμενα χρόνια σε προεκλογικές εκστρατείες Ρεπουμπλικανών πολιτικών, τον Οκτώβριο του 1974, διορίστηκε από τον τότε Πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ, μεταβατικός Βοηθός Αναπληρωτής Γενικός Εισαγγελέας των Ηνωμένων Πολιτειών (1975-1975). Το 1977, εξελέγη εκτελεστικός πρόεδρος και δικαστής της κομητείας Τζέφερσον στο Κεντάκι (το υψηλότερο αξίωμα της κομητείας τότε). Επανεξελέγη στο αξίωμα το 1981. Στις εκλογές της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών το 1984 στο Κεντάκι, ο Μιτς ΜακΚόννελ, κατάφερε να εκλεγεί με 49,9%, Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για το Κεντάκι, όπου ανέλαβε το 1985. Έκτοτε έχει επανεκλεγεί στο αξίωμα ακόμα φορές (1990, 1996, 2002, 2008, 2014, 2020).Το 2002, εξελέγη Υφηγητής (Whip) των Ρεπουμπλικανών Γερουσιαστών, και εφόσον κατείχαν τότε την πλειοψηφία της Γερουσίας στο 108ο Κογκρέσο (2003-2005), έγινε Υφηγητής της Πλειοψηφίας της Γερουσίας των ΗΠΑ, δεύτερο υψηλότερο αξίωμα της Γερουσίας, υπό τον τότε Ηγέτη Ουίλλιαμ Φριστ. Κομματικός Ηγέτης στη Γερουσία (2007-) Το 2006, εξελέγη Ηγέτης (Leader) των Ρεπουμπλικανών Γερουσιαστών, και στην έναρξη του 110ου Κογκρέσου (2007) όπου οι Ρεπουμπλικανοί ήταν μειοψηφία στη Γερουσία, έγινε Ηγέτης της Μειοψηφίας της Γερουσίας των ΗΠΑ. Στο 114ο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών (2015-2017), οι Ρεπουμπλικανοί ανέκτησαν την πλειοψηφία της Γερουσίας, και ο Μιτς ΜακΚόννελ, ανέλαβε Ηγέτης της Πλειοψηφίας της Γερουσίας των ΗΠΑ, θέση που διατήρησε στο 115ο (2017-2019) και στο 116ο Κογκρέσο (2019-2021). Στο 117ο και τρέχον Κογκρέσο (2021), ο ΜακΚόννελ, με την απώλεια της πλειοψηφίας των Ρεπουμπλικανών, έγινε και πάλι Ηγέτης της Μειοψηφίας. Ο Μιτς ΜακΚόννελ, είναι Βαπτιστής Χριστιανός. Από το 1968 έως το 1980, ήταν παντρεμένος με την Σερίλ Ράντομ, με την οποία απέκτησαν τρία παιδιά. Το 1993, παντρεύτηκε την Ελέιν Τσάο, μετέπειτα Υπουργό Εργασίας των ΗΠΑ (2001-2009) επί Τζορτζ Ο. Μπους και Υπουργό Μεταφορών των ΗΠΑ (2017-2021) επί Ντόναλντ Τραμπ. Κατά τα πρώτα χρόνια, ως πολιτικός ο ΜακΚόννελ, ήταν μετριοπαθής κεντροδεξιός πολιτικός. Στη συνέχεια με την πάροδο των ετών, στράφηκε προς τα δεξιά καθιστώντας τον έναν συντηρητικό και δεξιό πολιτικό, όχι όμως σκληροπυρηνικό.	Ο Άντισον Μίτσελ ΜακΚόννελ τζούνιορ (αγγλ. Addison Mitchell "Mitch" McConnell Jr., 20 Φεβρουαρίου 1942), είναι Αμερικανός πολιτικός και νομικός, που υπηρετεί ως Ηγέτης της Μειοψηφίας της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών από το 2021 και ως Γερουσιαστής των Ηνωμένων Πολιτειών για το Κεντάκι από το 1985. Είναι μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.Διατέλεσε Ηγέτης της Πλειοψηφίας της Γερουσίας των ΗΠΑ από το 2015 έως το 2021 και ξανά Ηγέτης της Μειοψηφίας της Γερουσίας από το 2007 έως το 2015.Είναι παντρεμένος με την πρώην Υπουργό Μεταφορών (2017-2021) και πρώην Υπουργό Εργασίας των Ηνωμένων Πολιτειών (2001-2009) Ελέιν Τσάο. Το περιοδικό Time έχει συμπεριλάβει τον ΜακΚόννελ, στους 100 άτομα με την ισχυρότερη επιρροή στον κόσμο.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%84%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CE%BB
Βεατρίκη Λάσκαρις ντι Τέντα	Γεννήθηκε το 1370 ή το 72 ή το 76 και ήταν κόρη του Πιέτρο Μπάμπο Β΄. Αδελφός της ήταν ο Τζιοβάννι-Αντόνιο Α΄ Λάσκαρις κόμης του Τέντε. Μεγάλωσε στο προγονικό κάστρο, τον κτισμένο στην κοιλάδα που ανοίγει στα βόρεια του Κολ ντι Τέντε. Ο Οίκος της ήταν των Λάσκαρις ντι Βεντιμίλια κομήτων του Τέντε, κλάδος του Οίκου των Βεντιμίλια, που εξουσίαζαν σε μία μεγάλη επαρχία στην περιοχή των Παραθαλάσσιων Άλπεων. Ήταν απόγονος της Ευδοκίας Λασκαρίνας. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1403 παντρεύτηκε τον Φατσίνο Κάνε του Μομφερράτου, στρατιωτικό διοικητή και κοντοτιέρο, που συνήθως ήταν στην υπηρεσία των Βισκόντι, δουκών του Μιλάνου. Αναφέρεται ότι αυτός τής φερόταν με μεγάλη προσοχή και σεβασμό και μοιραζόταν μαζί της τις τιμές και τους θησαυρούς του. Λέγεται ότι τον είχε συνοδεύσει στη μάχη. Ο Φατσίνο Κάνε απεβίωσε στις 19 Μαΐου 1412 στην Παβία, την ημέρα της δολοφονίας του Τζιοβάνι-Μαρία Βισκόντι, δούκα του Μιλάνου. Ο θάνατος τού Κάνε άφησε τη Βεατρίκη μία πλούσια χήρα. Είχε 400.000 δουκάτα, την κυριότητα των πόλεων και των γαιών που ήταν στην εξουσία του συζύγου της και πολλούς στρατιώτες. Ο Φιλίππο-Μαρία Βισκόντι διαδέχθηκε τον δολοφονημένο αδελφό του στο δουκάτο του Μιλάνου. Μερικοί σύμβουλοί του τον συμβούλευσαν να νυμφευτεί τη Βεατρίκη, που ο πλούτος της υπερείχε της δικής του περιουσίας και των δικών του εδαφών, αν και αυτή ήταν 20 έτη μεγαλύτερή του. Αν θα είχε τους πόρους της Βεατρίκης, θα μπορούσε να κατακτήσει τους διάφορους ηγεμόνες των μικρών γειτονικών εδαφών. Πράγματι ο Φιλίππο-Μαρία με βάση τα έσοδα του Φατσίνο ανακατασκεύασε ένα κράτος, που μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο του πατέρα του, του Τζιαν-Γκαλεάτσο Βισκόντι, πριν αυτό περιέλθει στην εξουσία του αδελφού εκείνου Τζιοβάννι. Ωστόσο, παρά τον πλούτο, τα εδάφη και τον στρατό που του έφερε, ο Φιλίππο έτρεφε αντιπάθεια προς τη Βεατρίκη, ίσως από φθόνο προς τη φήμη του πρώην ανδρός της ή τη δική της πολιτική δύναμη. Ίσως πάλι για την ηλικία της ή διότι δεν του έκανε παιδιά ή από εύνοια προς την ερωμένη του, την πολύ μικρότερη Ανιέζε ντελ Μάινο. Μη μπορώντας να αποκηρύξει τη σύζυγό του δημόσια, πραγματοποίησε ένα σχέδιο, κοινό στους ευγενείς της εποχής του, αυτό της μοιχείας. Μεταξύ αυτών του νοικοκυριού της Βεατρίκης ήταν και ένας νέος τροβαδούρος και φίλος της, ο Μικέλε Ορομπέλι, που συχνά διασκέδαζε τη δούκισσα με λαούτο και τραγούδι. Για να αποφύγει κάθε πιθανότητα εξέγερσης, που θα μπορούσε να ελευθερώσει τη δημοφιλή δούκισσα, στις 23 Αυγούστου 1418, ο Φιλίππο έκλεισε τις πύλες του Μιλάνου ως την ώρα του μεσημεριανού και έστειλε τον τροβαδούρο, τη δούκισσα και δύο υπηρέτριές της μακριά, στο κάστρο Μπινάσκο. Εκεί άνδρες του τους αιχμαλώτισαν και βασάνισαν τις υπηρέτριες, που ομολόγησαν ότι είδαν τη δούκισσα με τον Ορομπέλι να κάθεται στο κρεβάτι και να παίζει λαούτο. Οι βασανιστές πίεσαν τον Ορομπέλι να ομολογήσει μοιχεία. Αν και η Βεατρίκη έλαβε 24 μαστιγιές, αρνήθηκε κάθε ενοχή. Ο νομικός Γκασπάρε ντε Γκράσι Καστιλιόνε διακήρυξε τη Βεατρίκη, τον τροβαδούρο και τις υπηρέτριες ενόχους μοιχείας ή συνέργειας σε αυτήν και τους καταδίκασε σε θάνατο. Οι απαγωγείς τους αποκεφάλισαν τη Βεατρίκη στην Αυλή στις 13 Σεπτεμβρίου 1418, μαζί με τον τροβαδούρο και τις δύο υπηρέτριες. Σύμφωνα με πολλές αναφορές η Βεατρίκη εμφανίζεται ως μία έξυπνη γυναίκα, που ενδιαφερόταν για τις υποθέσεις του κράτους. Η φήμη της για ειλικρίνεια και σεμνότητα την έκανε μάρτυρα στα μάτια πολλών. Η ιστορία της ενέπνευσε πολλούς συγγραφείς. Ένα βιβλίο, που γράφτηκε από τον Κάρλο Τεντάλντι-Φόρες, ενέπνευσε τον Βιντσέντζο Μπελίνι να γράψει μία όπερα με δύο πράξεων, τη Βεατρίκη ντι Τέντα, που εκτελέστηκε στις 16 Μαρτίου 1833 στη Βενετία. Η Σάρα-Γιοζέφα Χάλε περιέλαβε ένα επαινετικό άρθρο σχετικά με αυτήν στο έργο της "Εγκυκλοπαιδικές εγγραφές γυναικών ή σχέδια διακεκριμένων γυναικών από τη Δημιουργία ως το 1854". Επίσης εμφανίζεται ως ένας μικρός χαρακτήρας στο Μπελαρίων ο Τυχερός του Ραφαήλ Σαμπατίνι. Στην αναθεώρηση της ιστορίας του Μιλάνου τού Μπερναντίνο Κόριο, ο Άντζελο Μπούττι και ο Λουίτζι Φεράριο σημειώνουν ότι οι σύγχονοί της είχαν διαφορετικές απόψεις για τη Βεατρίκη Λάσκαρις ντι Τέντα. Γράφουν ότι οι Ραϋνάλντι και Φλερύ ισχυρίζονται, πως η Βεατρίκη σχεδίασε εναντίον του συζύγου της Βισκόντι και διατηρούσε μυστική αλληλογραφία με τον επίσκοπο του Πασάου και τον κόμη του Έτινγκεν, οι οποίοι έστειλαν πρέσβεις στον Σιγισμούνδο της Γερμανίας. Σημειώνουν ότι ο Πιέτρο Κάντιντο Ντεσέμπριο, γραμματέας του Φιλίππο-Μαρία, καταδίκασε ανοικτά την ευερέθιστη και άπληστη φύση της. Ο Μπούτι και ο Φεράριο επίσης γράφουν ότι ο Αντρέα Μπίλια, ένας Αυγουστινιανός αδελφός και Ιταλός ανθρωπιστής, γράφει στο χρονικό του ότι η Βεατρίκη ήταν ήδη προχωρημένης ηλικίας και δεν μπορούσε να ελκύσει τον άνδρα της, ούτε να του προσφέρει την ελπίδα τέκνων. Παντρεύτηκε πρώτα το 1403 τον Φακίνο Κάνε στρατιωτικό διοικητή και κοντοτιέρο στην υπηρεσία των Βισκόντι του Μιλάνου. Αυτός απεβίωσε το 1412. Έπειτα η Βεατρίκη έκανε δεύτερο γάμο με τον Φιλίππο-Μαρία Βισκόντι δούκα του Μιλάνου. Δεν απέκτησε απογόνους από τους γάμους της. Hale, Sarah Josepha Buell (1855). Woman's record; or, Sketches of all distinguished women from the creation to A.D. 1854: Arranged in four eras, with selections from female writers of every age. History of women (microfilm), reel 264, no. 1780. (2nd ed.). New York: Harper & Bros. pp. 145–146. OCLC 15596702. Retrieved November 20, 2010. LASCARI (Tenda OR Tendar OR Tende) (Beatrice OR Beatrix OR Beatritz) -opera -bellini. Corio, Bernardino (1856). Butti, Angelo; Ferrario, Luigi (eds.). Storia di Milano [Story of Milan] (PDF) (in Italian). 2. Milano: F. Colombo. pp. 512, 542, 590–591. OCLC 26118002. Archived from the original on February 28, 2009. Retrieved November 20, 2010.	H Βεατρίκη, ιταλ. Beatrice Lascaris di Tenda (π. 1372 - 1418) από τον Οίκο των Λάσκαρη ντι Τέντα ήταν κόρη του πρίγκιπα ντι Τέντα και με τους γάμους της έγινε πρώτα κόμισσα του Μπιαντράτε και μετά δούκισσα του Μιλάνου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%B7_%CE%9B%CE%AC%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%BD%CF%84%CE%B9_%CE%A4%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1
Κωνσταντίνος Βαρώτσος	Με άρθρο του σε Διεθνές Επιστημονικό Περιοδικό προσδιόρισε ως αιτία της εξαιρετικής συμπεριφοράς της «τρύπας του όζοντος» το 2002, ένα δυναμικό φαινόμενο που μέχρι τότε δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ στην Ανταρκτική, δηλαδή την αιφνίδια εμφάνιση μεγάλης θέρμανσης της στρατόσφαιρας που είχε ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό της «τρύπας του όζοντος» σε δύο μικρότερης έκτασης «τρύπες» καθώς και τον περιορισμό της καταστροφής του όζοντος το έτος εκείνο.(βλ. και "Highlights" του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών). Μεταξύ άλλων πρότεινε την μορφοκλασματική (φράκταλ) δομή του ολικού όζοντος και της θερμοκρασίας της γήινης ατμόσφαιρας. Κατά την περίοδο 2005-2006 έδειξε πως διαδικασίες που βασίζονται στην μη γραμμική φύση της δυναμική της ατμόσφαιρας θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα "Τι προκάλεσε το πρωτόγνωρο φαινόμενο του 2002 στο νότιο ημισφαίριο;" Η απόδειξη του ισχυρισμού αυτού βασίζεται σε νέα ευρήματα των ερευνών του, σύμφωνα με τα οποία οι διακυμάνσεις της ολικής στήλης όζοντος και της θερμοκρασίας παρουσιάζουν συσχετίσεις μακράς εμβέλειας (http://scholar.google.com/citations?user=hiPftWoAAAAJ&hl=en). Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 300 μελέτες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά με κριτές (https://orcid.org/0000-0001-7215-3610) και 15 βιβλία εκ των οποίων τα 11 είναι μονογραφίες δημοσιευμένες από τον εκδοτικό οίκο Springer (http://crg.phys.uoa.gr/books.html). Editor του International Journal of Remote Sensing (Taylor & Francis). Editor-in Chief στην Ατμοσφαιρική Ρύπανση του Frontiers in Environmental Science (Nature Publishing Group). Editor του Remote Sensing Letters (Taylor & Francis). Advisor του Environmental Science and Pollution Research (Springer) (2007-2009). Μέλος του Editorial board και Guest Editor σε αριθμό έγκυρων διεθνών επιστημονικών περιοδικών Επίτιμος Καθηγητής της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών Ακόλουθος (Fellow) της Βασιλικής Μετεωρολογικής Εταιρείας (Οξφόρδη, Ηνωμένο Βασίλειο) Τακτικό Μέλος (εκλεγμένο) της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Φυσικών Επιστημών (Γερμανία) Τακτικό Μέλος της New York Academy of Sciences (ΗΠΑ) Επισκέπτης Καθηγητής του Dundee University (Ηνωμένο Βασίλειο) Επισκέπτης Καθηγητής του Institute of Remote Sensing and Digital Earth, Chinese Academy of Sciences (Κίνα) Επισκέπτης Καθηγητής του University of Maryland, College Park (ΗΠΑ). Επισκέπτης Καθηγητής του Lomonosov Moscow State University (Ρωσική Ομοσπονδία) Βραβείο της Ευρωπαϊκής Υηρεσίας Διαστήματος (European Space Agency - ESA) και του Εθνικού Κέντρου Δορυφορικής Τηλεπισκόπησης της Κίνας (Nat. Remote Sensing Centre China - NRSCC) Βραβείο RADI της Chinese Academy of Sciences (Κίνα) Χρυσό Μετάλλιο “AS Popov” Russian AS Popov Society (Ρωσική Ομοσπονδία) Μετάλλιο IIAP NAS RA dedicated to 60th Anniversary (Ρωσική Ομοσπονδία) Essential Science Indicators - Topics, New Hot Paper Comments, Μάρτιος 2006. Ανακτήθηκε στις 02-01-2017. Science Watch, Costas Varotsos Discusses Ozone & Temperature Analyses, Αύγουστος 2011. Ανακτήθηκε στις 02-01-2017.	Ο Κωνσταντίνος Βαρώτσος (γεννηθείς στις 14 Αυγούστου 1956) είναι Έλληνας Φυσικός, Καθηγητής του Τμήματος Φυσικής και Κοσμήτωρ της Σχολής Θετικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ερευνητική του δραστηριότητα καλύπτει τους τομείς της Δυναμικής του Κλίματος, τις Φυσικές Καταστροφές, της Φυσικής - Χημείας της Ατμόσφαιρας (http://scholar.uoa.gr/covar)	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CF%8E%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%82
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2012	Το πρόγραμμα των αγώνων: Σάββατο 7 Απριλίου11:00 – 12:30: Σύνθετο ατομικό & ομαδικό γυναικών / νεανίδωνΚυριακή 8 Απριλίου10:30 – 13:30: Τελικοί οργάνων ανδρών / εφήβων, γυναικών / νεανίδων 2010 \| 2011 \| 2012 \| 2013 \| 2014 Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης — Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού — Η Ιστορική Εξέλιξη της Ενόργανης Γυμναστικής στη Θεσσαλονίκη και τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα στο Internet Archive Η «χρυσή βίβλος» των πανελληνίων πρωταθλημάτων ενόργανης: Οι «συλλέκτες τίτλων» στα 20 χρόνια ζωής της Ε.Γ.Ο. (1997—2016) «Το Σαββατοκύριακο στις Αχαρνές το πανελλήνιο ενόργανης» στο Internet Archive «Βάσω Μιλλούση και Δημήτρης Μαρκούσης κυριάρχησαν στο πανελλήνιο ενόργανης» στο Internet Archive «Αυλαία με τους τελικούς οργάνων στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ενόργανης» στο Internet Archive Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2012 — Ανδρών — Αναλυτικά αποτελέσματα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2012 — Γυναικών — Αναλυτικά αποτελέσματα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2012 — Εφήβων — Αναλυτικά αποτελέσματα Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2012 — Νεανίδων — Αναλυτικά αποτελέσματα	Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής 2012 ήταν η 42η διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ενόργανης Γυμναστικής, που διεξήχθη από την Ελληνική Γυμναστική Ομοσπονδία (Ε.Γ.Ο.). Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Δυτικό γήπεδο των Αθλητικών Εγκαταστάσεων του Ολυμπιακού Χωριού, στις Αχαρνές από το Σάββατο 7 έως και την Κυριακή 8 Απριλίου του 2012. Στο πρωτάθλημα διεξήχθησαν οι κατηγορίες ανδρών, γυναικών, εφήβων και νεανίδων. Πρωταθλήτρια ομάδα στους άνδρες αναδείχθηκε η Ολυμπιακή Φλόγα Αχαρνών και στις γυναίκες ο Α.Π.Σ. Ορφέας Καλαμαριάς.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CE%A0%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CE%95%CE%BD%CF%8C%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%93%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_2012
Pumpkin Reports	Η Loom και ο Ran, είναι Kemii που στάλθηκαν στη Γη με σκοπό να στέλνουν πίσω πληροφορίες για το ανθρώπινο είδος και να σχεδιάσουν την εισβολή. Εισχώρησαν στο σπίτι της οικογένειας Green ως υιοθετημένοι. Ο γιος της οικογενείας, Max Green, ανακαλύπτει την αλήθεια και προσπαθεί να πείσει τους γονείς του, αλλά και όλη την πόλη, ότι τα αδέρφια του Τερέζα (Loom) και Γολιάθ (Ran) είναι εξωγήινοι. Κανείς δεν θα τον πιστέψει εκτώς από το φυτό της τάξης, Pixel Sillicon, του πατέρα του Simon, ο οποίος είναι τρελαμένος με την εισβολή εξωγήινων, και την νέμεσή του από το νηπιαγωγείο, Violet. Η Loom Prxbtlyp, η οποία αναφέρεται και με το γήινο όνομά της, Teresa Green, φαίνεται ως ένα ευγενικό, όμορφα ντυμένο, με καλή συμπεριφορά, κορίτσι στην προεφηβεία. Υιοθετήθηκε από την οικογένεια Green μαζί με τον αδελφό της τον Ran. Είναι μια άριστη μαθητή και σέβεται τους ηλικιωμένους της. Όμως στην πραγματικότητα είναι μια Kemii αφιερωμένη στο να κατακτήσει τη Γη και να υποδουλώσει τους κατοίκους της. Η δουλειά της είναι να στέλνει αναφορές που περιγράφουν το ανθρώπινο είδος στους Kemii και να ξεκινήσει την εισβολή. Η Loom δίχνει μερικές φορές μια πολύ ευαίσθητη πλευρά με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ανθρώπος παρά Kemii. Ο Ran Strb, ο οποίος αναφέρεται και με το γήινο όνομά του, Goliath Green είναι ένας Kemii που πλησίαζε τη συνταξιοδότησή του όταν πήρε την αποστολή του και πίστευε ότι η δουλειά θα ήταν μια έλξη. Ο Ran δεν μιλά καμία γήινη γλώσσα παρά μόνο τα Kemii. Είναι βαριά ντυμένος και έχει μια σφουγγαρίστρα από κολοκύθα-πορτοκαλί μαλλιά, οπότε μόνο ένα μέρος του προσώπου του εμφανίζεται. Έχει επίσης μια μακρά ουρά με δικό της μυαλό που μπορεί να επεκτείνει και να ανυψώσει τον εαυτό του σε ύψος 6,10 μέτρα. Ο Victor Green ο πατέρας της οικογενείας Green και ένας υπέροχος σύζυγος. Έχει τη φιλοδοξία να κάνει υπέροχα πράγματα για την οικογένειά του. Αυτός και ο γιος του, ο Max μοιράζονται μια θετική προοπτική για τη ζωή και μια μικρή τάση να είναι ρεαλιστικά αισιόδοξες. Είναι στέλεχος μεσαίου επιπέδου στη μεγαλύτερη επιχείρηση κηπουρικής στην πόλη. Η Laura Green είναι η μητέρα του Max και αγαπά τα παιδιά της. Αγαπά επίσης την κηπουρική. Είναι μια ευτυχισμένη νοικοκυρά με πτυχίο κολεγίου στη Βοτανική, αλλά πέρα από τον κήπο και την οικογένειά της έχει μεγάλη φιλοδοξία, να αγωνιστεί κάποια μέρα στη δημοφιλή εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή παιχνιδιών Who Knows What με τη μεγάλη και αυξανόμενη εμπειρία της στα κοάλα και το Αυστραλιανό ποδόσφαιρο. Ο Max Green είναι ένας ενεργητικός, αυταρχικός, δόλιος 11χρονος. Είναι καλός στον αθλητισμό, ταλαντούχος στη μουσική, και ήταν δημοφιλής στο σχολείο έως ότου η Loom και ο Ran, τα θετά "αδέλφια" του εμφανίστηκαν και έκλεψαν την παράσταση. Προσπαθεί να κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν τα λεγόμενά του περί εξωγήινους και να σταματήσει τις καθημερινές αναφορές προς τους Kemii. Ο Pixel Sillicon είναι ένας ανόητος 11 ετών που "αγαπά" τους εξωγήινους. Πιστεύει ότι απήχθη από εξωγήινους και ειλικρινά ελπίζει να απαχθεί ξανά μια μέρα - έτσι αφήνει το παράθυρο του υπνοδωματίου του ανοιχτό τη νύχτα και έχει έναν φακό στην οροφή να δείχνει στο δωμάτιό του. Η εύκολη αξιοπιστία του Pixel τον καθιστά ανίκανο σύμμαχο του Max. Είναι πιστός σε αυτόν, κυρίως επειδή ζει με δύο εξωγήινους. Παρά τον θαυμασμό του για τον Max και την αναγνώριση του ως επικεφαλής της ομάδας κατά της εισβολής. Ο πατέρας του Pixel, Simon Sillicon, εγκατέλειψε το θεμελιώδες έργο του στον υπολογιστή για να αφιερώσει την ιδιοφυΐα του για να ανακαλύψει τους εξωγήινους που έχει πειστεί ότι περπατούσαν ανάμεσά μας εδώ και 30 χρόνια. Η πραγματική επιστημονική κοινότητα έφυγε από τον Simon πριν από χρόνια, οπότε για τρεις δεκαετίες ο Simon δούλεψε, εφευρίσκοντας άχρηστα αντικείμενα και προγράμματα υπολογιστών για να καταπολεμήσει την εξωγήινη επίθεση που ήταν βέβαιος ότι έρχεται. Έχει ένα μυστηριώδες παρελθόν. Υπάρχουν αρχεία που τον κάνουν να εμπλέκεται σε ένα μεγάλο σκάνδαλο. Η Violet είναι ένα έξυπνο, με έντονο θέλημα, 11χρονο κορίτσι με μια τεράστια αίσθηση μόδας και ένα blog που περιγράφει πώς θα ήθελε να βελτιώσει τον κόσμο, τη μουσική και την αισθητική. Φορά βιολετί ρούχα, βάφει τα μαλλιά της βιολετί και ψάχνει για ένα βιολετί κατοικίδιο. Σε αυτήν, το χρώμα αντιπροσωπεύει την άρνηση συμμόρφωσης. Η ισχυρή της θέληση είναι ένα πρόβλημα, γιατί ο Max είναι επίσης ισχυρός. Αυτοί οι δύο, ανταγωνιστές στο σχολείο και τώρα στη διάσωση του πλανήτη, σπάνια κοιτάζονται στα μάτια. Ο καθένας θέλει να τρέξει την εξωγήινη στολή του και κάθε καφετέρια σε οτιδήποτε ακούγεται σαν "παραγγελίες" που προέρχονται από το άλλο. Pumpkin Reports στην IMDb http://pumpkinreports.com/ Αρχειοθετήθηκε 2019-01-13 στο Wayback Machine.	Το Pumpkin Reports είναι μια τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων . Δημιουργήθηκε από την Motion Pictures και μεταδόθηκε από τις 31 Οκτωβρίου 2015 έως τις 23 Απριλίου 2016 στο Nickelodeon, Qubo και Rai Gulp . Γυρίστηκαν 52 επεισόδια.	https://el.wikipedia.org/wiki/Pumpkin_Reports
Κίμων Κουλούρης	Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1940 στη Λευκίμμη της Κέρκυρας. Ο πατέρας του, Αριστοτέλης Κουλούρης, υπήρξε αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης ως στέλεχος του ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα και στην συνέχεια συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο με τις κυβερνητικές δυνάμεις.Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην τότε ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), και αργότερα πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Οικονομία των Μεταφορών στο Κολλέγιο Ίλινγκ του Λονδίνου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα είχε έντονη πολιτική και συνδικαλιστική δράση και εκλέχθηκε πρόεδρος του Συλλόγου Φοιτητών ΑΣΟΕΕ. Εντάχθηκε στην οργάνωση νέων της Ένωσης Κέντρου (ΟΝΕΚ) και αργότερα έγινε στέλεχος της ΕΔΗΝ, της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου που βρισκόταν υπό την επιρροή του Ανδρέα Παπανδρέου. Κατά τη διάρκεια της χούντας απολύθηκε για πολιτικούς λόγους από τη ΔΕΗ, στην οποία εργαζόταν.Στο σπίτι του Κίμωνα Κουλούρη στο Λονδίνο, ο Ανδρέας Παπανδρέου γνώρισε την Βάσω Παπανδρέου, μετέπειτα κορυφαία υπουργό των κυβερνήσεών του.Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ (1968) και του ΠΑΣΟΚ (1974), και στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης έγινε γνωστός ως ένας από τους «συγκεντρωσιάρχες» του Κινήματος, μαζί με τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ (1975 - 2000), διετέλεσε βουλευτής ΠΑΣΟΚ Β΄ Αθηνών από το 1985 ως το 2007, και το ίδιο διάστημα χρημάτισε υφυπουργός Εσωτερικών (1988 - 1989 και 1994 - 1995), αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (1995 - 1996) και υφυπουργός Ανάπτυξης (2003 - 2004). Ο Κίμων Κουλούρης είναι κυρίως γνωστός από την θητεία του ως γενικός γραμματέας Αθλητισμού, θέση την οποία κατείχε καθ'όλη τη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (1981 - 1985). Εγκαινίασε πρωτοπόρα για την εποχή εκείνη προγράμματα, όπως «αθλητισμός και γυναίκα», «αθλητισμός και παιδί», «αθλητισμός και τρίτη ηλικία», «αθλητισμός για παιδιά με ειδικές ανάγκες» που ενίσχυσαν τη σχέση του αθλητισμού με την κοινωνία. Τη σφραγίδα του φέρουν μεγάλα έργα υποδομής όπως το σημερινό Ολυμπιακό Στάδιο Αθήνας, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στον Πειραιά, καθώς και δεκάδες κλειστά και ανοιχτά γυμναστήρια, κολυμβητήρια και αίθουσες γυμναστικής που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Ο Κουλούρης, γνωστός οπαδός του Παναθηναϊκού, δέχτηκε έντονες επικρίσεις για τις στενές σχέσεις του με την οικογένεια Βαρδινογιάννη (που διατηρούνται μέχρι σήμερα), και συχνά δεχόταν επιθέσεις από τον τότε πρόεδρο του Ολυμπιακού Σταύρο Νταϊφά και την οπαδική εφημερίδα των ερυθρόλευκων, Φως των Σπορ. Η κόντρα κορυφώθηκε με την λεγόμενη «υπόθεση Μπουμπλή», όταν ο Νταϊφάς κατηγόρησε τον Κουλούρη ότι έκανε τα στραβά μάτια στην παράνομη ελληνοποίηση του παίκτη του Παναθηναϊκού Χουάν Ραμόν Ρότσα.	Ο Κίμων Κουλούρης (1 Νοεμβρίου 1940) είναι Έλληνας πολιτικός, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο διετέλεσε βουλευτής και υφυπουργός, αν και είναι κυρίως γνωστός από τη θητεία του ως γενικός γραμματέας Αθλητισμού (1981 - 1985).	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AF%CE%BC%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82
Βάραγγοι	Σύμφωνα με τη Νορμανιστική θεωρία οι Ρως ήταν ένα από τα πολλά βαραγγικά φύλα, όμως κατά την περίοδο της εγκατάστασής τους στην ανατολική Ευρώπη κυριάρχησαν επί των ομοφύλων τους σε τέτοιο βαθμό που οι δύο ονομασίες έγιναν πρακτικά ταυτόσημες (Χαγανάτο των Ρως). Ακολούθως απέκτησαν τον έλεγχο μιας τεράστιας περιοχής που εκτεινόταν από τον Φινλανδικό Κόλπο έως τον Μέσο Δνείπερο (Β-Ν) και από τα Καρπάθια μέχρι τον Βόλγα (Δ-Α), εγκαθιδρύοντας το Κράτος των Ρως με πρωτεύουσα το Κίεβο (γι' αυτό και συχνά συναντάται η ονομασία Ηγεμονία του Κιέβου). Σύμφωνα με το Πρώτο Χρονικό, την πρώτη γραπτή ρωσική ιστορία όπου όμως είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ αλήθειας και μύθου: οι Βάραγγοι ήταν σκληροί πολεμιστές, που το έτος 6367 (859 μ.Χ.) εισέπραξαν φόρο υποτέλειας από τα φιννικά και σλαβικά φύλα της σημερινής βορειοδυτικής Ρωσίας. Το 862 οι υποτελείς εξεγέρθηκαν και τους εξεδίωξαν, αλλά αμέσως μετά άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους! Τότε κάλεσαν τον βασιλιά Ρούρικ και τους αδελφούς του Τρούβορ και Σινέα, αρχηγούς της βαραγγικής φυλής Ρως - τους προσέφεραν γη και ύδωρ, υπό τον όρο ότι θα έπαιζαν τον ρόλο του επιδιαιτητή στις διαφορές τους και θα διασφάλιζαν την ειρήνη. Οι Ρως δέχθηκαν την πρόταση, και δημιούργησαν τους πρώτους οικισμούς τους στη Λάντογκα και στην περιοχή γύρω από το Νόβγκοροντ. Οι ιστορικοί αμφισβητούν την ύπαρξη του Ρούρικ και την ακρίβεια των παραπάνω ημερομηνιών, ιδιαίτερα αν συγκριθούν με αυτές των εγκυρότερων βυζαντινών πηγών (βλ. παρακάτω) και των Μπερτινιανών Χρονικών - ειδικά στα τελευταία μαρτυράται η συνάντηση κάποιων Βίκινγκ που ονομάζονταν Ρως και κατοικούσαν ανατολικά της Βαλτικής με τον φράγκο Λουδοβίκο Α΄ το 839, είκοσι δηλαδή χρόνια πριν την άφιξή τους κατά το Πρώτο Χρονικό. Η επιστημονική έρευνα κατατείνει στο ότι η εγκατάσταση των Βαράγγων στα σλαβικά εδάφη έγινε σταδιακά μεταξύ 8ου και 9ου αιώνα με προγεφύρωμα το Χαγανάτο που εκτεινόταν στη σημερινή ΒΔ Ρωσία, δηλ. έναν αιώνα νωρίτερα απ' ό,τι αναφέρει το Πρώτο Χρονικό. Η πλήρης κυριαρχία τους και η ίδρυση του Κράτους των Ρως, που ήταν αποτέλεσμα της στρατιωτικής υπεροχής και της ηγεμονίας τους στο εμπόριο, τοποθετείται στα τέλη του 9ου αιώνα. Στο νέο κράτος η στρατιωτική και διοικητική αριστοκρατία ήταν βαραγγική και αποκαλούνταν Ρουρικίδες, δηλ. παιδιά του Ρούρικ, ενώ η σύνθεση του απλού λαού κυρίως σλαβική. Αφού σταθεροποίησαν την ηγεμονία τους, οι Ρως προσπάθησαν να μιμηθούν τους πλουσιότερους και πιο ανεπτυγμένους νότιους γείτονές τους, τους βυζαντινούς: εισήγαγαν τον χριστιανισμό (μαζί με τον γάμο του Βλαδιμήρου του Κιέβου με τη βυζαντινή πριγκίπισσα Άννα) και είχαν μόνιμες οικονομικές και πολιτιστικές επαφές με την Πόλη. Γρήγορα όμως, οι Βάραγγοι αφομοιώθηκαν στο πολιτισμικό επίπεδο από το πληθυσμιακά υπέρτερο σλαβικό στοιχείο. Αν και παρέμειναν η άρχουσα τάξη του κράτους, η εθνική τους συνείδηση σταδιακά έγινε σλαβική. Η γλώσσα τους εξαφανίσθηκε τον 13ο αιώνα. Αντίθετη με τα παραπάνω είναι η αντινορμανιστική θεωρία, η οποία πρωτοδιατυπώθηκε τον 19ο αι. κυρίως από Σλάβους ιστορικούς. Σύμφωνα με αυτήν, οι Ρως ήταν σλαβικό φύλο και οι Βάραγγοι απλοί μισθοφόροι. Δέχεται ότι κάποιοι από τους Βαράγγους ανέλαβαν ανώτερα αξιώματα λόγω της ικανότητάς τους στον πόλεμο, αλλά τίποτα πέραν τούτου. Γενικά πάντως η ιστοριογραφία καταγράφει την άποψή τους ως λανθασμένη και συνδεδεμένη με τον πανσλαβισμό, κυρίαρχη ιδεολογία στον σλαβικό κόσμο κατά τον 19ο αιώνα. Πριν ακόμα κυριεύσουν την περιοχή που σήμερα ονομάζεται Ρωσία, οι Βάραγγοι είχαν αναπτύξει εμπορικές σχέσεις με τους βυζαντινούς, οι οποίοι τους ονόμαζαν επίσης Αβαρυάγους. Το 839 ο αυτοκράτορας Θεόφιλος στρατολογεί κάποιους ως μισθοφόρους, και από τότε ξεκινά μια σχέση αγάπης και μίσους. Άλλοτε υπηρετούσαν ως μισθοφόροι, άλλοτε επέδραμαν ως εχθροί. Μεταξύ 860 και 1043 έχουν καταγραφεί επτά εκστρατείες των Ρως εναντίον της Κωνσταντινούπολης - καμία από αυτές δεν ήταν νικηφόρα αφού οι βυζαντινοί υπερτερούσαν στρατιωτικά, τόσο σε στρατό όσο και εξοπλισμό, ιδιαίτερα με το υγρό πυρ. Εμμέσως όμως οι Ρως αποκόμιζαν κάποια οφέλη από την επαναδιαπραγμάτευση των εμπορικών συμφωνιών που συνόδευαν τις συνθήκες ειρήνης. Το 949 Βάραγγοι μισθοφόροι υπηρετούν στον στρατό του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, στην εκστρατεία του κατά της Κρήτης. Συμπεριλαμβάνονται επίσης στις δυνάμεις που πολέμησαν εναντίον των Αράβων στη Συρία το 955. Μετά από αυτόν τον πόλεμο αναβαθμίζονται σε μέλη της επίλεκτης Αυτοκρατορικής Φρουράς. Το 988 ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ (Βουλγαροκτόνος) ζήτησε βοήθεια από τον Βάραγγο ηγεμόνα Βλαδίμηρο για να υπερασπισθεί τον θρόνο του από τον σφετεριστή Βάρδα Φωκά. Ο Βλαδίμηρος έστειλε ένα σώμα 6.000 ανδρών και σαν αντάλλαγμα έλαβε την Άννα, αδελφή του αυτοκράτορα - άλλη μία σύζυγος, ανάμεσα σε δεκάδες συζύγους και οκτακόσιες παλλακίδες. Το εκστρατευτικό σώμα αποβιβάσθηκε στη Χρυσούπολη και συνέτριψε τα στρατεύματα των στασιαστών. Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Φωκάς υπέστη εγκεφαλικό στη θέα των Βαράγγων πολεμιστών, πέθανε επί τόπου και ο στρατός του τράπηκε σε φυγή. Σύμφωνα με αφηγήσεις της εποχής ήταν απίστευτη η αγριότητα των Βαράγγων, οι οποίοι καταδίωκαν τους πολεμιστές του Φωκά και διασκέδαζαν κόβοντάς τους κομματάκια. Η δυσπιστία του Βασιλείου προς τους ντόπιους στρατιώτες, οι δεσμοί που δημιούργησε με το Κίεβο (και επιβεβαιώθηκαν με τον εκχριστιανισμό των Ρως) αλλά και η αποδεδειγμένη αξιοπιστία των Βαράγγων μισθοφόρων, οδήγησε τον αυτοκράτορα στη δημιουργία ειδικού τάγματος σωματοφυλάκων που αποκαλέστηκε Τάγμα των Βαραγγίων και Βαραγγική Φρουρά. Με το πέρασμα των χρόνων, οι επόμενοι αυτοκράτορες στρατολογούσαν νέους μισθοφόρους και από άλλους βίκινγκ λαούς - Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί. Σε αυτούς προστέθηκαν και Αγγλοσάξονες πρόσφυγες, μετά τη νορμανδική εισβολή στην Αγγλία. Σε αντίθεση με τους βυζαντινούς στρατιώτες, που ήταν συνήθως επιρρεπείς σε πραξικοπήματα βάσει προσωπικών φιλοδοξιών των στρατηγών, η Βαραγγική Φρουρά είχε το χαρακτηριστικό της απόλυτης πίστης στον θρόνο και όχι στα πρόσωπα. Κύριο όπλο της ήταν το μακρύ τσεκούρι, αλλά ήταν καλή και στη χρήση του σπαθιού και του τόξου. Ίσως οι αναφορές στη μέχρι θανάτου πίστη της Βαραγγικής Φρουράς στον θρόνο να είναι υπερβολικές. Έχει καταγραφεί μέχρι και συμμετοχή της σε πραξικόπημα το 1071, όταν ο Ρωμανός Διογένης ηττήθηκε από τον Τουρκμένο σουλτάνο Αλπ Αρσλάν στο Μαντζικέρτ. Επικεφαλής της κίνησης ήταν ο θετός γιος του αυτοκράτορα Ιωάννης Δούκας. Αυτός χώρισε τους Βαράγγους σε δύο τμήματα - ένα πήγε στο παλάτι και ανακήρυξε νέο αυτοκράτορα τον Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα (Παραπινάκη), και το άλλο συνέλαβε την Ευδοκία, σύζυγο του Ρωμανού. Πέρα από την προστασία του αυτοκράτορα σε καιρό ειρήνης, η Φρουρά συμμετείχε ενεργά ως επίλεκτο σώμα και στους πολέμους. Ήταν παρόντες στη μάχη της Βέρροιας υπό τον Ιωάννη Β΄ Κομνηνό, ενώ κατά την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης (1204) ήταν το μόνο τμήμα του στρατού που κατάφερε να νικήσει τους Φράγκους στη ζώνη ευθύνης του. Οι πολεμικές μέθοδοι αλλά και οι καθημερινές συνήθειες των μελών της Βαραγγικής Φρουράς είχαν γίνει πολλές φορές αντικείμενο σαρκασμού. Ο απλός λαός τους αποκαλούσε πελεκοφόρους βαρβάρους και βασιλικές κρασοσακούλες για τη ροπή που έδειχναν προς το αλκοόλ. Αυτό έφερε πολλές φορές τον αυτοκράτορα σε δύσκολη θέση, ακόμα και μπροστά σε ξένους ηγεμόνες που επισκέπτονταν την Κωνσταντινούπολη - χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Δανού βασιλιά Ερρίκου, που το 1103 ζήτησε από τον αυτοκράτορα να τους επιβάλει ένα πιο σοβαρό τρόπο συμπεριφοράς!Το πιο διάσημο μέλος της Βαραγγικής Φρουράς υπήρξε ο Χάραλντ Σίγκουρντσον. Γεννημένος στη Νορβηγία το 1015 και φυγάς μετά το πραξικόπημα κατά του πατέρα του, κατέφυγε αρχικά στους Ρως μέχρι που στα είκοσί του στρατολογήθηκε από τους βυζαντινούς. Αργότερα επέστρεψε στη Νορβηγία, όπου το 1046 ανακηρύχθηκε βασιλιάς ως Χάραλντ Γ'. Το 1066 εισέβαλε στην Αγγλία, αλλά η εκστρατεία απέτυχε και ο ίδιος σκοτώθηκε στη μάχη της Στάμφορντ Μπριτζ. Για τις μεθόδους του ο Χάραλντ έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο Hardråde, δηλ. αδίστακτος.Άλλο επιφανές μέλος της φρουράς ήταν ο Έντγκαρ Έθελινγκ (ο Παράνομος, επίσης ο χαμένος βασιλιάς) στα τέλη του 11ου αι. Γεννήθηκε το 1051 στο Κίεβο ή τη Βουδαπέστη και στην εφηβεία του ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Αγγλίας, αλλά ουδέποτε φόρεσε το στέμμα (από ένα παιχνίδι της τύχης, εάν αναγνωριζόταν πραγματικά ως βασιλιάς της Αγγλίας, θα ήταν αντίπαλος του προαναφερθέντος Χάραλντ Σίγκουρντσον όταν ο τελευταίος εισέβαλε στην Αγγλία). Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο για να πάρει τον θρόνο, ο Έντγκαρ κατέφυγε στο Βυζάντιο. Κατά την Α΄ Σταυροφορία, με εντολή του αυτοκράτορα Αλέξιου, συγκρότησε ένα ναυτικό σώμα ανεφοδιασμού των σταυροφόρων που πολιορκούσαν την Αντιόχεια. Αργότερα επέστρεψε στην Αγγλία, όπου έλαβε χάρη και πέθανε ξεχασμένος στα 75 χρόνια του. Εμπορική Οδός Βαράγγων - Ελλήνων Κράτος των Ρως Μιχαήλ Δένδια, «Οι Βαράγγοι και το Βυζάντιον», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τομ. Θ΄, σελ. 145-221 Who Were the Varangians? English Refugees in the Byzantine Armed Forces: The Varangian Guard and Anglo-Saxon Ethnic Consciousness Αρχειοθετήθηκε 2011-06-05 στο Wayback Machine. by Nicholas C.J. Pappas for De Re Militari.org	Οι Βάραγγοι είναι το όνομα που δόθηκε από τους Βυζαντινούς και τους ανατολικούς Σλάβους στον λαό των Βίκινγκ που κατευθύνθηκε ανατολικά. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Ρωσίας αφού μεταξύ 9ου και 12ου αιώνα δημιούργησαν και εξουσίαζαν το πρώτο μεσαιωνικό κράτος των Ρως και συγκρότησαν τη βυζαντινή αυτοκρατορική φρουρά με σημαντική ισχύ μέχρι τον 13ο αιώνα. Ασχολούνταν κυρίως με τον πόλεμο (ως μισθοφόροι), την πειρατεία και το εμπόριο. Αρχικά ο χαρακτήρας των Βαράγγων ήταν πολεμικός, όπως των Βίκινγκ συγγενών τους. Κατοικούσαν στα εδάφη της σημερινής Δανίας και Σουηδίας. Στο ιστορικό προσκήνιο εμφανίζονται κατά τα μέσα του 8ου αιώνα μ.Χ., όταν άρχισαν να μετακινούνται προς τα ανατολικά και τα νοτιοανατολικά ιδρύοντας τις δικές τους πόλεις πάνω στις εμπορικές οδούς του Δνείπερου και του Βόλγα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CE%B9
Παλαιόκαστρο Λάρισας	Στη θέση του Παλαιόκαστρου κατά την αρχαιότητα βρισκόταν σύμφωνα με τον Απ. Αρβανιτόπουλο η πόλη Μονδαία. Γύρω από το χωριό σώζονται τα ερείπια δύο κάστρων και άλλων μικρότερων οχυρώσεων. Οι κάτοικοι του χωριού σήμερα ασχολούνται με τη γεωργία, κυρίως με την καλλιέργεια ελιάς και την κτηνοτροφία. Στην περιοχή υπάρχουν περίπου 20.000 ελαιόδεντρα. Στο χωριό λειτουργεί σχολείο και νηπιαγωγείο.Το Παλαιόκαστρο προσαρτήθηκε το 1919 στην κοινότητα Μαγούλας, όμως ορίστηκε έδρα ομώνυμης κοινότητας το 1922. Η κοινότητα διατηρήθηκε μέχρι το 1997, οπότε και προσαρτήθηκε στον δήμο Ελασσόνας με το πρόγραμμα Καποδίστριας, όπου και παρέμεινε με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές: Από τις εκκλησίες του χωριού ξεχωρίζει το εξωκκλήσι του Αγίου Αθανασίου, το οποίο απέχει 1,5 με 2 χιλιόμετρα από το χωριό. Ανάμεσα στο Παλαιόκαστρο και στο Κεφαλόβρυσο ανακαλύφθηκε το 1995 σπήλαιο με πλούσιο διάκοσμο και μικρές λίμνες.	Το Παλαιόκαστρο είναι χωριού του δήμου Ελασσόνας του νομού Λάρισας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 270 κατοίκους. Το χωριό είναι κτισμένο σε υψόμετρο 210 μέτρων. Απέχει 16 χιλιόμετρα από την Ελασσόνα, ευρισκόμενο δυτικά της. Είναι κτισμένο κοντά στην συμβουλή του Τιταρήσιου με τον Ξηριά.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%82
Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Καβάλας	Ιδρύθηκε το 1930 ως Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας (Ε.Π.Σ.Α.Μ.), με δικαιοδοσία στο νομό Καβάλας και στο νομό Δράμας. Τα ιδρυτικά σωματεία της ένωσης ήταν οι Φίλιπποι Καβάλας, η Δόξα Δράμας, η Α.Ε.Κ. Καβάλας και ο Ηρακλής Καβάλας, Ατλοκεραυνός Καβάλας, Παύλος Μελάς Καβάλας, και Ορφέας Ελευθερούπολης. Το 1963, τα σωματεία του νομού Δράμας, με απόφαση της ΕΠΟ αποσχίσθηκαν από την ΕΠΣΑΜ, δημιουργώντας την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Δράμας. Το ίδιο διάστημα, η ΕΠΣΑΜ μετονομάστηκε σε Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Καβάλας. Έπειτα από αρκετές αναδιαρθρώσεις, η δομή του πρωταθλήματος για την περίοδο 2015–16 έχει ως εξής: Α΄ Κατηγορία Β΄ Κατηγορία 1ος Όμιλος 2ος Όμιλος Γ΄ Κατηγορία Οι πρωταθλήτριες της ΕΠΣ Καβάλας ανά περίοδο: Στο θεσμό του κυπέλλου συμμετέχουν τα σωματεία της Ε.Π.Σ. Καβάλας. Πηγές: kavalapoint.gr, Ελληνικό Ερασιτεχικό Ποδόσφαιρο Στο θεσμό του Super Cup «Βασίλειος Ραφτόπουλος» συμμετέχουν η εκάστοτε πρωταθλήτρια και κυπελλούχος της Ε.Π.Σ. Καβάλας. Υπόμνημα Πρωτάθλημα Ελλάδος μικτών - Νέοι: 1988 4η θεση: 2003 Πρωτάθλημα Ελλάδος μικτών - Τζούνιορς: 2008 O Γιάννης Αντωνιάδης έχει το ρεκόρ των περισσότερων γκολ στην Α' κατηγορια, με 57 το 1979-80 με τη φανέλα του Ορφέα Ελευθερούπολης. Ο Γρηγόρης Μαχαιρίδης ειναι ο μοναδικος προπονητής που κατέκτησε πανελληνιο τιτλο Μικτων με την ΕΠΣ Καβάλας, σε επίπεδο Νέέων το 1988, και μάλιστα οδηγωντας την ομαδα του στο τροπαιο αήττητη. ειχε διαδεχθει τον Τάσο Μελίκιδη. Ο Σωκράτης Παπαδόπουλος ο μακροβιότερος πρόεδρος της ΕΠΣ Καβάλας, ξεκινώντας ως Γενικός της Γραμματέας στις αρχές της δεκαετίας του 1990 στη διοίκηση του Παύλου Γεωργιάδη και αναλαμβάνοντας στη συνέχεια την προεδρία, για 15 χρόνια. O Γιώργος Γκόλνας ήταν ο πρόεδρος της ΕΠΣ Καβάλας το 1988 στο μοναδικό πανελληνιο τίτλο της Ενωσης σε επίπεδο Νέέων. O Νέστος Χρυσούπολης είναι η ομαδα με τις περισσοτερες παρουσίες σε τελικό Κυπέλλου (16). O Ορφέας Ελευθερούπολης και o Νέστος Χρυσούπολης είναι οι ομαδες με τα περισσότερα τροπαια Κυπέλλου (10). O Γ.Σ. Φίλιπποι Καβάλας είναι η Καβαλιώτικη ομάδα με τους περισσοτερους τίτλους (1931, 1932, 1940, 1961) στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Ανατολικής Μακεδονίας. H Δόξα Δράμας είναι η ομάδα με τους περισσοτερους τίτλους (9) στα πρωταθλήματα της ΕΠΣ Ανατολικής Μακεδονίας (1938, 1949, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959). O Ορφέας Ελευθερούπολης είναι η ομάδα με τους περισσοτερους τίτλους (14) στα πρωταθλήματα της ΕΠΣK (1968, 1969, 1970, 1971, 1974, 1975, 1977, 1981, 1986, 1992, 1995, 1998, 2001, 2007). Επίσημος ιστότοπος	Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Καβάλας (Ε.Π.Σ.Κ.) είναι αρμόδια για το άθλημα του ποδοσφαίρου στο νομό Καβάλας. Εδρεύει στην Καβάλα, την πρωτεύουσα του ομώνυμου νομού και είναι μέλος της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (Ε.Π.Ο.). Είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του τοπικού πρωταθλήματος και του κυπέλλου, όπως και των πρωταθλημάτων εφήβων και παίδων. Συντονίζει επίσης τις δραστηριότητες των μικτών ομάδων νέων και παίδων, οι οποίες εκπροσωπούν το νομό σε εθνικό επίπεδο. Η πρωταθλήτρια Καβάλας μετέχει σε αγώνες διαβάθμισης με σκοπό την άνοδο σε ανώτερη κατηγορία. Η κυπελλούχος Καβάλας αγωνίζεται στο Κύπελλο Ερασιτεχνών Ελλάδος. Επίσης, η ΕΠΣΚ απονέμει ετήσια έπαθλα στους καλύτερους σκόρερ και στις ομάδες με την καλύτερη βαθμολογία "ευ αγωνίζεσθαι" (fair play) της κάθε κατηγορίας.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BD_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82
Εθνικό Συμβούλιο του Αζερμπαϊτζάν	Μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου, όπως πολλές άλλες εθνικές μειονότητες της «ετοιμόρροπης» Ρωσικής Αυτοκρατορίας, οι Αζέροι άρχισαν να κινητοποιούνται με στόχο την πολιτική αυτονομία από τη Ρωσία. Στις επαρχίες και τις περιοχές όπου οι Αζέροι αποτελούσαν ένα σημαντικό πληθυσμό διαμορφώθηκαν τοπικά Μουσουλμανικά Εθνικά Συμβούλια (MNC) . Στις 27 Μαρτίου 1917 οι εκπρόσωποι των Συμβουλίων συγκεντρώθηκαν για τη σύσταση Προσωρινής Εκτελεστικής Επιτροπής. Ο Μαμάντ Χασάν Χατζίνσκι έγινε επικεφαλής αυτής της επιτροπής, η οποία περιελάμβανε επίσης τον Μαμέντ Αμίν Ρασουλζάντε, τον Αλιμαρντάν Τοπτσουμπάσοφ, τον Φατάλι Χαν Κογιόσκι και άλλους μελλοντικούς ιδρυτές της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ο νότιος Καύκασος χωρίστηκε από την ηπειρωτική Ρωσία, ενώ το Υπερκαυκάσιο Κομισαριάτο που σχηματίστηκε στην Τυφλίδα ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Λαϊκής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Υπερκαυκασίας. Οι Αζέροι αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη φατρία στο νομοθετικό σώμα που σχηματίστηκε, αριθμώντας 44 μέλη. Μετά τις σφαγές της 31ης Μαρτίου-2ας Απριλίου στο Μπακού, η Προσωρινή Εκτελεστική Επιτροπή διαλύθηκε, ο ηγέτης της Αλιμαρντάν Τοπτσουμπάσοφ συνελήφθη, ενώ η Τιφλίδα έγινε η νέα έδρα του Εθνικού Κινήματος του Αζερμπαϊτζάν. Μετά την πτώση της Δημοκρατίας της Υπερκαυκασίας στις 26 Μαΐου 1918 και τη διάλυση των νομοθετικών σωμάτων της, οι βουλευτές που εκπροσωπούσαν το Αζερμπαϊτζάν εντάχθηκαν στο λεγόμενο Εθνικό Συμβούλιο του Αζερμπαϊτζάν. Ανέλαβαν αμέσως κοινοβουλευτικά καθήκοντα και ανακήρυξαν την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν στις 28 Μαΐου 1918. Στις 16 Ιουνίου, το Εθνικό Συμβούλιο του Αζερμπαϊτζάν μετέβη στη Γκαντζά και την ανακήρυξε προσωρινή πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, εν αναμονή της πτώσης της Σοβιετικής Κομμούνας του Μπακού. Το Συμβούλιο συνάντησε την αντίσταση των υπερεθνικιστών, που το κατηγόρησαν ότι ήταν υπερβολικά αριστερό, και την μισαλλοδοξία του Οθωμανού Διοικητή Νουρί Πασά. Αναγκάστηκε να διαλυθεί την επόμενη μέρα, αφήνοντας όλη την εξουσία στο Συμβούλιο Υπουργών με επικεφαλής τον Φατάλι Χαν Κογιόσκι. Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την απόσυρση των οθωμανικών δυνάμεων από το Αζερμπαϊτζάν, η δύναμη των υπερεθνικιστών που προηγουμένως υποστηρίζονταν από τον Νουρί Πασά μειώθηκε καταλυτικά. Το γεγονός αυτό επέτρεψε την αποκατάσταση του Εθνικού Συμβουλίου του Αζερμπαϊτζάν και την έναρξη διαπραγματεύσεων με τις βρετανικές δυνάμεις κατοχής. Το Συμβούλιο καταργήθηκε πλήρως μετά την έναρξη λειτουργίας του Κοινοβουλίου στις 7 Δεκεμβρίου 1918. Το Κοινοβούλιο του Αζερμπαϊτζάν περιελάμβανε εκπροσώπους από την πλειοψηφία των κομμάτων της χώρας, καθώς και βουλευτές από τις μειονότητες των Ρώσων, των Αρμενίων, των Πολωνών, των Γερμανών και των Εβραίων. Υπήρχαν ακόμη εκπρόσωποι που αντιπροσώπευαν συνδικαλιστικές οργανώσεις.	Το Εθνικό Συμβούλιο του Αζερμπαϊτζάν (αζέρικα: Azərbaycan Milli Şurası) ήταν το πρώτο (διορισμένο) νομοθετικό σώμα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν, που λειτούργησε από τις 27 Μαΐου 1918 έως τις 17 Ιουνίου 1918 και εκ νέου από τις 16 Νοεμβρίου 1918 έως τις 3 Δεκεμβρίου 1918. Το διαδέχθηκε το Κοινοβούλιο (Parlament), ένα νομοθετικό σώμα που σχηματίστηκε μέσα από εθνικές βουλευτικές εκλογές.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%B6%CE%B5%CF%81%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%8A%CF%84%CE%B6%CE%AC%CE%BD
Τριηραρχία	Η Βουλή των Πεντακοσίων φρόντιζε για τις τριήρεις μετά την κατασκευή τους, για τον εξοπλισμό και για τους ναυστάθμους τους, καθώς και για την ναυπήγηση νέων τριήρων και τετραήρων. Οι ναυπηγοί ψηφίζονταν από τον δήμο. «Κι αν η απερχόμενη βουλή δεν παραδώσει τα έργα αυτά ολοκληρωμένα στη νέα βουλή, δεν μπορούν οι βουλευτές να λάβουν την καθιερωμένη δωρέα· αντί γι αυτούς την παίρνουν οι βουλευτές της επόμενης βουλής Ο αναλαμβάνων Τριήραρχος καλούμενος αργότερα και Τριηράρχης, υποχρεωνόταν στην επάνδρωση του σκάφους με κατάλληλο πλήρωμα για την αναγκαία συντήρησή του, διατηρώντας την διοίκηση σε αυτό καθ΄ όλο το ενιαύσιο διάστημα της τριηραρχίας του. Η δαπάνη για την αναλαμβανόμενη τριηραρχία ανέρχονταν στις 5.000 - 6.000 αττικές δραχμές (περ. ένα τάλαντο), θεωρούμενη ως μία από τις δαπανηρότερες δημόσιες λειτουργίες, γι΄ αυτό και επιβαλλόταν σε πολίτες που παρουσίαζαν ετήσιο εισόδημα πολύ περισσότερο των 8.000 δραχμών. Το πότε εισήχθηκε αυτός ο θεσμός στην Αθηναϊκή πολιτεία δεν έχει εξακριβωθεί, αν και ο Δημοσθένης στους λόγους του παρέχει πολλές πληροφορίες γι΄ αυτόν. Από το 412 π.Χ. και κυρίως μετά από τη ναυμαχία στους Αιγός ποταμούς (405 π.Χ.) επιτράπηκε η «συντριηραρχία», δηλαδή η ανάθεση της δημόσιας αυτής λειτουργίας σε δύο πολίτες, που κατέβαλαν ο καθένας το ήμισυ της δαπάνης, κυβερνώντας την τριήρη επί εξάμηνο εναλλάξ, ή κυβερνώντας ο ένας ολόκληρο το έτος κατά παραχώρηση του άλλου. Από το 357 π.Χ. με νέο οργανισμό του θεσμού αυτού, ορίσθηκε κάθε μία από τις 240 «συντελείες», που διαιρέθηκαν οι 1200 περίπου πλουσιότεροι πολίτες. Η κάθε συντελεία όφειλε να συντηρεί από μια τριήρη, έτσι η «συντριηραρχία» αφορούσε πλέον πέντε πολίτες υπόχρεους ανά σκάφος. Το 349 π.Χ. με πρόταση του Δημοσθένη, με νέο νόμο, ορίσθηκε κάθε εύπορος που παρουσίαζε κεφάλαιο 10 ταλάντων να διατηρεί υποχρεωτικά ένα σκάφος, κάθε δε πλουσιότερος περισσότερα, ποτέ όμως άνω των τριών. Οι λιγότερο πλούσιοι συνέχιζαν και συνέρχονταν στις συντελείες. Κανένας δεν υποχρεωνόταν να τριηραρχήσει επί δύο συνεχόμενα έτη, κάποιοι όμως, από πατριωτικό ζήλο, το έπρατταν. Ισοκράτης, Περί της αντιδόσεως	Γενικά Τριηραρχία σημαίνει η αρχηγία - διοίκηση της Τριήρους. Στην αρχαία Αθήνα η Τριηραρχία ήταν θεσμός έκτακτης δημόσιας λειτουργίας, από τις δαπανηρότερες που μπορούσε να αναλάβει κάποιος πλούσιος Αθηναίος. Στους ευπορότερους των πολιτών παραδιδόταν από το Αθηναϊκό κράτος από μια τριήρη χωρίς πλήρωμα, αλλά με όλο τον εξαρτισμό καθώς και με τον μισθό του προβλεπόμενου πληρώματος. Ο τριήραρχος είχε πλήρη ευθύνη για τον εξοπλισμό πολεμικού πλοίου στη διάρκεια εκστρατείας. Από το έτος 357 π.Χ. το ζήτημα αυτό ρυθμίστηκε με νόμο του Περίανδρου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%B9%CE%B7%CF%81%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1
Μηχανολογία	Οι τομείς εξειδίκευσης της επιστήμης της μηχανολογίας και του μηχανολόγου μηχανικού είναι οι ακόλουθοι: Στατική και δυναμική ανάλυση μηχανολογικών κατασκευών Ανάλυση και σύνθεση μηχανισμών Αντοχή υλικών και δομικών στοιχείων Σχεδιασμός μηχανολογικών κατασκευών Τεχνικά υλικά Τεχνολογία στοιχείων μηχανών Τεχνολογία εργαλειομηχανών Τεχνολογία δομικών μηχανών Τεχνολογία οχημάτων Τεχνολογία ανελκυστήρων Τεχνολογία συγκολλήσεων Τεχνολογία συστημάτων αυτόματου ελέγχου Μηχανουργική τεχνολογία Ρομποτική Μηχανική των ρευστών Βιομηχανική ρευστομηχανική Θερμοδυναμική Μεταφορά θερμότητας Τεχνολογία ηλεκτρικών μηχανών Τεχνολογία υδροδυναμικών μηχανών και εγκαταστάσεων Τεχνολογία ατμοπαραγωγών Τεχνολογία θερμικών στροβιλομηχανών Τεχνολογία μηχανών εσωτερικής καύσης Τεχνολογία αεριοστροβίλων και ατμοστροβίλων Τεχνολογία συστημάτων ψύξης Τεχνολογία συστημάτων κλιματισμού Τεχνολογία συστημάτων θέρμανσης και καύσης Τεχνολογία ανεμογεννητριών Πυρηνική τεχνολογία Φωτοβολταϊκή τεχνολογία Αεροελαστικότητα-Αεροακουστική Αεροδυναμική Μηχανική πτήσεων Τεχνολογία αεροπορικών κατασκευών Προωθητικά συστήματα Αεροπορικοί κινητήρες Συστήματα πλοήγησης αεροσκαφών Τηλεπικοινωνιακά συστήματα & συστήματα επικοινωνίας αεροσκαφών Τεχνολογική οικονομική θεωρία Επιχειρησιακή έρευνα Οργάνωση παραγωγής και διοίκηση επιχειρήσεων Προγραμματισμός και διοίκηση έργων Διοίκηση ποιότητας Διοίκηση λειτουργίας και συντήρηση Προγραμματισμός και έλεγχος παραγωγής Εργονομία Βιομηχανικές εγκαταστάσεις Συστήματα εφοδιαστικής αλυσίδας Ασφάλεια και υγιεινή της εργασίας Τεχνική Νομοθεσία Computer-aided design (CAD) Ελατήρια Άξονες Σφήνες Ιμάντες Αλυσίδες Συμπλέκτες Φρένα Οδοντωτοί τροχοί Ατέρμων Κοχλίας Συγκολλήσεις Εργαλειομηχανές (CNC) Διαμορφώσεις μετάλλων Χύτευση Κονιομεταλλουργια Σφυρηλασία Έλαση Εξώθηση Απότμηση Βαθεία Κοίλανση Κάμψη Περιώθηση Όλκη και Συρματοποίηση Τόρνευση Διάτρηση Φραιζάρισμα Πλάνιση Πριόνισμα Αυλάκωση Γλύφανση Κοπή Οδοντώσεων Μηχανές εσωτερικής καύσης Αεριοστρόβιλοι Γεννήτριες Ηλεκτροκινητήρες Μηχατρονική Ρομποτική Αντλίες Ατμοπαραγωγοί Κλιματιστικά Κεντρική θέρμανση Εναλλάκτες θερμότητας Οχήματα Γερανοί Ανελκυστήρες Ιστοσελίδα Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών Θεσσαλίας (Βόλος) Ιστοσελίδα Σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών ΕΜΠ Ιστοσελίδα Σχολής μηχανολόγων μηχανικών ΠΔΜ Ιστοσελίδα Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΠΘ Ιστοσελίδα Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών Πανεπιστημίου Πατρών Ιστοσελίδα Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών ΤΕΙ ΚΡΗΤΗΣ Ιστοσελίδα Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΕΙ ΠΕΙΡΑΙΑ Τ.Τ. Ιστοσελίδα Τμήματος Εκπαιδευτικών Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΣΠΑΙΤΕ Ιστοσελίδα Τμήματος Μηχανικών Μηχανολογίας και Κατασκευαστικής Πανεπιστημίου Κύπρου TEE - Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας. ΠΣΔΜΗ- Πανελλήνιος Σύλλογος Διπλωματούχων Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων. ΣΜΗΒΕ Σύλλογος Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Βορείου Ελλάδος ASME - American Society of Mechanical Engineers.	Μηχανολογία είναι ο επιστημονικός και επαγγελματικός κλάδος που έχει αντικείμενο την εφαρμογή των αρχών της φυσικής για τον σχεδιασμό και κατασκευή συστημάτων κίνησης και συστημάτων παραγωγής και μεταφοράς ισχύος. Επιπρόσθετα, ο σχεδιασμός συστημάτων που δεν περιλαμβάνουν κίνηση και μεταφορά ισχύος αποτελεί αντικείμενο της μηχανολογίας όταν τα συστήματα αυτά υπόκεινται σε υψηλή πίεση ή/και υψηλή θερμοκρασία. Οι μηχανολόγοι μηχανικοί εκπαιδεύονται κατά τα πρώτα δύο έτη σπουδών (μεταξύ άλλων) στη μαθηματική ανάλυση, μηχανολογικό σχέδιο, συστήματα κατεργασιών, μηχανική παραμορφωσίμων σωμάτων, κινηματική, δυναμικά συστήματα, ψηφιακό έλεγχο, θερμοδυναμική, μηχανική των ρευστών, μεταφορά θερμότητας, επιστήμη των υλικών, μετρητικά συστήματα, μοντελοποίηση και υπολογισμό συστημάτων με Η/Υ κ.α. Κατά τα επόμενα έτη εμβαθύνουν στη μεθοδολογία της επιστήμης του μηχανολόγου μηχανικού για την ανάπτυξη, σχεδιασμό, υπολογισμό, κατασκευή, υλοποίηση, λειτουργία μηχανολογικών συστημάτων. Ως επαγγελματίες διπλωματούχοι μηχανικοί εφαρμόζουν τις παραπάνω γνώσεις καθώς και τις εθνικές, ευρωπαϊκές και διεθνείς προδιαγραφές, κώδικες, κανονισμούς, όπως επίσης και την τεχνογνωσία των επιχειρήσεων του κλάδου, στον σχεδιασμό, μελέτη, κατασκευή και ανάλυση καθώς και στη λειτουργία και συντήρηση μονάδων παραγωγής, βιομηχανικού εξοπλισμού, συστημάτων ψύξης και θέρμανσης, μηχανών εσωτερικής καύσης, αεροσκαφών, πλοίων και υποβρυχίων, ρομπότ, ιατρικών συσκευών κ.α (ενδεικτική λίστα) καθώς και διαφόρων τύπων οχημάτων όπως λεωφορεία, τρένα, πλοία, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, ποδήλατα, πατίνια, αερόστατα, κλπ	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1
Προμηθεύς Δεσμώτης	Ο Προμηθεύς δεσμώτης είναι αχρονολόγητος, καθώς δεν τεκμηριώνεται οριστική χρονολόγηση του έργου και το ζήτημα παραμένει ανοικτό. Οι φιλολογικές ενδείξεις που οδήγησαν στην άποψη για ένα ξαναγραμμένο ή νόθο ή πολύ μεταγενέστερο Προμηθέα δεν θεωρούνται πια επαρκείς για να αμφισβητηθεί η πατρότητα του έργου. Παρ' όλες τις επιφυλάξεις, το έργο αντιμετωπίζεται ως αισχυλικό, πιθανώς από τα όψιμα. Ένα άλλο πρόβλημα που χρήζει όχι απλώς φιλολογικής, αλλά ιδεολογικής και θεατρολογικής προσέγγισης αποτελεί η εικόνα ενός ανελέητου Δία, που αντιτίθεται στον δίκαιο Δία της Ορέστειας. Οι κριτικοί εξαρχής, γενικά, συμφωνούν ότι το μυστήριο της συγκεκριμένης εικόνας επιλύεται στα άλλα έργα της τριλογίας. Διαφέρουν, ωστόσο, οι απόψεις τους ως προς τη φύση της λύσεως: ορισμένοι υποθέτουν ότι η όλη σύνθεση στόχευε, όπως συνέβη με τις Ευμενίδες, στην παρουσίαση ενός σταδιακού θριάμβου των νέων αρχών πάνω στα αρχαία ήθη και της νίκης των Ολύμπιων επί των γήινων θεοτήτων.Στον Προμηθέα δεσμώτη, τμήμα μιας τριλογίας με αμφίβολη σειρά κατάταξης, ο Αισχύλος αποκαλύπτει τη βαθειά θρησκευτική ιδιοσυγκρασία του, δίχως να αποφεύγει –εσκεμμένα ίσως, εξαιτίας των δημοκρατικών του πεποιθήσεων– κάποιες νύξεις σκεπτικισμού και αμφισβήτησης σε ό,τι αφορά την κοσμική εξουσία του Δία. Ο πυρήνας του έργου του Προμηθέως δεσμώτου είναι το θέμα ενός ασταμάτητου αγώνα κατά της δύναμης της εξουσίας, η οποία, εν προκειμένω, συμβολίζεται με τον Δία. Το θέμα της τραγωδίας είναι η τιμωρία του Τιτάνα Προμηθέα από τον βασιλέα των θεών, στην άκρη του κόσμου, στις αρχές της βασιλείας του Δία και οι βασικοί «ήρωες» είναι θεοί, ένας μύθος απλούς, δηλαδή, για την αριστοτέλεια κριτική και μάλιστα δίχως λύσιν, η οποία επέρχεται, πιθανώς, στον Προμηθέα λυόμενο. Ήδη στην εισαγωγή του έργου, αποκαλύπτεται η «αμαρτία» του Προμηθέα, που δεν είναι άλλη από την προσβολή της κοσμικής τάξης, αφού –αθάνατος ο ίδιος– παίρνει το μέρος των θνητών. Πέρα από τις σημαντικές σκηνικές δυσκολίες που παρουσιάζει η εισαγωγή, ο πρόλογος του έργου ως σύνολο διαμορφώνει ένα αίσθημα προσδοκίας για περισσότερες αποκαλύψεις, την προσμονή μιας αναγκαστικής μεταβολής, που είναι αποτέλεσμα της γνώσης του Τιτάνα θεού για τα μελλούμενα. Στην τραγωδία, η Γαία (προσδιορισμένη ως Θέμις) γνωστοποιεί στον γιο της, Προμηθέα, το μυστικό της μελλοντικής συντριβής: του πεταλισμού του Δία· ότι δηλαδή η Θέτις, με την οποία ο Δίας σχεδιάζει να «ενωθεί», πρόκειται να γεννήσει ένα παιδί που θα είναι δυνατότερο από τον πατέρα του. Ο Προμηθέας υπαινίσσεται τούτη την απειλή ευθύς εξαρχής, αλλά και στη συνέχεια, με διαρκώς αυξανόμενη σαφήνεια, σε ολόκληρη την τραγωδία. Η γνώση του για τα μελλούμενα είναι μια δέσμευση για τον βασιλιά των θεών. Αν και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι πώς ακριβώς η κατοχή αυτής της γνώσης μπορεί να είχε εξυπηρετήσει τον Προμηθέα στην τριλογία συνολικά, μπορούμε να πούμε ότι η πλοκή και η δραματική ένταση του Προμηθέως δεσμώτου οργανώνεται εξαρχής γύρω από τη γνώση του Τιτάνα ότι η Θέτις είναι η απάντηση στη μόνη ερώτηση που απασχολεί τον Δία. Ένα άλλο σημείο της εισαγωγής, που τραβά την προσοχή του αναγνώστη ή του θεατή, είναι η βίαιη σκηνή της σταύρωσης του Προμηθέα στον βράχο, μια και υφίσταται η ιστορική άποψη πως επί σκηνής δεν παριστάνονταν βίαια γεγονότα. Η άποψη του Γ. Γιατρομανωλάκη επί του θέματος, αλλά και του P. W. Harsh, είναι ότι η δύναμη του λόγου και η επίμονα ακριβής περιγραφή της σταύρωσης υποκαθιστά τη βιαιότητα της πραγματικής σκηνικής πράξης. Την ίδια βία, με υπαινιγμούς ή λόγια καθαρά για την κατάρα των Ατρειδών, συναντάμε βέβαια και στον Αγαμέμνονα. Ο τραγικός ποιητής, ως ο ουσιαστικά θεμελιωτής της βασικής δομής της κλασικής τραγωδίας, χρησιμοποιεί, με τρόπο ξεκάθαρο και σχεδόν σε όλα του τα έργα, την τεχνική της κλιμακούμενης ανησυχίας που οδηγεί σε δραματική κορύφωση. Η αρχική νύξη γίνεται, στην πορεία του έργου, ιδέα και εικόνα που αποκαλύπτει τον ρόλο της στην πλοκή του δράματος. Για τον Αισχύλο, ο πρόλογος είναι μεν ένα τεχνικό μέσο για την προπαρασκευή του χορού, αλλά και φορέας εναλλασσόμενων διαθέσεων. Αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο καθηλώνει τον νου του θεατή: η προσμονή της επόμενης αποκάλυψης. Σχεδόν σε όλα του τα έργα είναι ορατή, αν και με διαφορετικό τρόπο, η ύβρις. Ο Προμηθέας, όμως –όντας αθάνατος, θεός ο ίδιος– δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως υβριστής. Η δική του «αμαρτία» είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας του Δία, δηλαδή η ανατροπή της τάξης, αν και δεν είναι αυτή η μόνη διαφορά του έργου από τα άλλα. Ο Προμηθεύς δεσμώτης δεν έχει ήρωες με την έννοια του όρου όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Είναι μίμησις πράξεως θεϊκής καθ' ολοκληρίαν. Στο έργο δεν συμμετέχει θνητός, αλλά μόνον οι θεότητες, που ξεπηδούν από την αχλύ του μύθου για να εκφέρουν επί σκηνής τις θεολογικές και πολιτικές απόψεις του ποιητή. Πίσω από το πλέγμα της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, ο Αισχύλος, στον Προμηθέα δεσμώτη κυρίως, μας επιτρέπει να διακρίνουμε αρκετά καθαρά τα σταθερά περιγράμματα των δικών του ηθικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων, το υπόγειο θεολογικό και ηθικό ρεύμα της εποχής του, στο οποίο καθορίζεται η έννοια της αμαρτίας, της ύβρεως, της ενοχής, της βίας που συνεπάγεται ο κύκλος του αίματος, του θεϊκού «δίκαιου δόλου», που οδηγεί τον υβριστή και τον ένοχο στην καταστροφή και την εκπλήρωση του τραγικού πεπρωμένου του. Διαμάχες και λύσεις, εγκλήματα και εξιλέωση που εκπληρώνονται σε αυτόν εδώ τον κόσμο, κοσμικές περιγραφές και αφηγήσεις σε αναπεπταμένο χρόνο αναδεικνύουν μια διαφορετική αντίληψη για το γίγνεσθαι και τον χρόνο, μια ποιητική και συνεκτική αντίληψη που χαρακτηρίζει γενικότερα τη δραματουργική του τέχνη.Ο ΠρομηθέαςΟ Προμηθέας υφίσταται βουβός ένα ταπεινωτικό μαρτύριο. Η σιγή συνδέεται με την τιμωρία του και αποτελεί έκφραση μιας ανυποχώρητης υπερηφάνειας του. Όταν μένει μόνος στην ερημιά του σκυθικού βράχου, υψώνει κραυγή και επικαλείται τη μαρτυρία των στοιχείων της φύσης. Αυτή η διαμαρτυρία, καθώς ηχεί, προκαλεί έντεχνα το δραματικό αποτέλεσμα, χάριν της δραματουργικής τέχνης του ποιητή, ακριβώς επειδή διακόπτει τη μακρά σιωπή του Τιτάνα.Ο Προμηθέας υφίσταται σιωπηλός το αναπότρεπτο μαρτύριο που έχει επιλέξει συνειδητά, υποκείμενος στην Ανάγκη. Τα δύο πρόσωπα που μιλούν από την αρχή του έργου παρουσιάζουν εμφανείς διαφορές: η σκαιότητα του Κράτους απηχεί το απρόσωπο της μορφής του, ενώ ο Ήφαιστος συμβάλλει, εκών άκων, με την τέχνη του στο μαρτύριο ενός συγγενικού θεού, αν αναλογιστούμε την τιτανική φύση του, υποκείμενος επίσης στην Ανάγκη που συνιστά η βούληση του Δία. Ο Προμηθέας, από τον πρώτο μονόλογο, εμφανίζεται συνειδητός ως προς την απόφαση να υπομείνει το μαρτύριο που επισύρει ο άθλος του. Η τραγικότητά του αναδύεται τόσο από την σημασία της προσφοράς του στον άνθρωπο, όσο και από την εγγραφή του ιστορικού ανθρώπινου και παρόντος δραματικού χρόνου στην ανακύκληση ενός μεγαλύτερου χρόνου, καθώς ο Τιτάνας γνωρίζει το μέλλον. Ο Προμηθέας βιώνει τον μικρόκοσμο μιας προσωπικής περιπέτειας και ταυτόχρονα οραματίζεται τον μακρόκοσμο μέσα στον οποίο αποκτά ιδιαίτερο νόημα η προσωπική βιωματική εμπειρία. Η πρώτη παραγωγή της τραγωδίας από το Εθνικό Θέατρο Ελλάδας έκανε πρεμιέρα στις 16 Ιουνίου 1963 στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου σε μετάφραση Ιωάννη Γρυπάρη και σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Εκτός από τον ίδιο, άλλοι ηθοποιοί του θιάσου ήταν οι Θόδωρος Μορίδης, Στέλιος Βόκοβιτς, Γιάννης Αποστολίδης, Ελένη Χατζηαργύρη, Νίκος Καζής, Θεόδωρος Δημήτριεφ και Πίτσα Καπιτσανέα. ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ από το αρχείο της ΕΡΤΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ από την Πύλη της Ελληνικής Γλώσσας (Αρχαίο κείμενο και απόδοση)	Στην τραγωδία Προμηθεύς δεσμώτης, ο Αισχύλος πραγματεύεται την ηρωική αντίσταση του αλυσοδεμένου στον Καύκασο Προμηθέα να υποκύψει στο θέλημα του Δία. Θεωρείται από άλλους κριτικούς το μεσαίο ή από τους περισσότερους το πρώτο μέρος τριλογίας, που συναποτελείται από τα έργα Προμηθεύς λυόμενος και Προμηθεύς πυρφόρος.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CF%8D%CF%82_%CE%94%CE%B5%CF%83%CE%BC%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82
Παλαμισμός	Ιστορικά, ο δυτικός χριστιανισμός έχει την τάση να απορρίπτει τον Παλαμισμό, ιδίως τη διάκριση Ουσίας και Ενεργειών, χαρακτηρίζοντάς τον ως αιρετική εισαγωγή μιας απαράδεκτης διαίρεσης της Τριάδας με τάσεις πολυθεϊσμού. Επιπλέον, η σχετική πρακτική του ησυχασμού που χρησιμοποιούνται για την επιτευχθεί η θέωση χαρακτηρίστηκε ως «μαγεία». Ορισμένοι σύγχρονοι ρωμαιοκαθολικοί στοχαστές έχουν θετική άποψη για τις διδασκαλίες του Παλαμά, συμπεριλαμβανομένης της διάκρισης ουσίας-ενεργειών, υποστηρίζοντας ότι δεν αποτελεί ανυπέρβλητη θεολογική διάσταση μεταξύ του Ρωμαιοκαθολικισμού και της Ανατολικής Ορθοδοξίας.Η απόρριψη του Παλαμισμού από τη Δύση και από τους εναντίους του στην Ανατολή, τους Ενωτικούς («Λατινόφρονες»), οι οποίοι ήταν εχθρικοί προς τον Παλαμισμό, συνέβαλε στην αποδοχή του δόγματος στην Ανατολή, σύμφωνα με τον Martin Jugie, ο οποίος προσθέτει: «Πολύ σύντομα ο Λατινισμός και ο Αντιπαλαμισμός, στο μυαλό των πολλών, έγινε το ένα και το αυτό».Ιστορικοί της περιόδου όπως ο αυτοκράτορας Ιωάννης ΣΤ´ Καντακουζηνός και ο Νικηφόρος Γρηγοράς ασχολήθηκαν επισταμένα με αυτό το θέμα, εξετάζοντας και τις δύο απόψεις των Παλαμιστών και των Βαρλααμιτών στα κείμενά τους. Vladimir Lossky The Mystical Theology of the Eastern Church, SVS Press, 1997. (ISBN 0-913836-31-1) James Clarke & Co Ltd, 1991. (ISBN 0-227-67919-9)Copy online David Bradshaw. Aristotle East and West: Metaphysics and the Division of Christendom. Cambridge University Press, 2004. ISBN 0-521-82865-1, ISBN 978-0-521-82865-9. p. 245. Anstall, Kharalambos (2007). «"Juridical Justification Theology and a Statement of the Orthodox Teaching"». Stricken by God? Nonviolent Identification and the Victory of Christ. Grand Rapids, MI: Eerdmans. Georges Barrois 1975, ‘Palamism Revisited’, Saint Vladimir’s Theological Quarterly (SVTQ) 19, 211-31. Gross, Jules (2003). The Divinization of the Christian According to the Greek Fathers. A & C Press. ISBN 978-0-7363-1600-2. Theoria, Prayer and Knowledge by Dr M.C. Steenberg Theology and Patristics University of Oxford "Orthodox Psychotherapy" by Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos "Hesychasts and Zealots :Spiritual flourishing and social crisis in 14th century Byzantium" by Fr George Metallinos, former Dean of the Athens University School of Theology Excerpt from "Byzantine Theology, Historical trends and doctrinal themes" by John Meyendorff Partial copy of V. Lossky's Chapter in Mystical Theology of the Eastern Church dedicated to the Essence and Energies distinction International Conference on the Philosophy and Theology of St Gregory Palamas, 7–15 March 2012, with links to on line material from the Conference Book extract Nonviolent Atonement and the Victory of Christ by Brad Jersak, 2007 Eastern Orthodoxy and Theosis Theosis_in_the_Christian_West Orthodoxwiki article "Theiosis" Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. – Kheper.net "Some themes in Christian Mysticism" Αρχειοθετήθηκε 2016-02-26 στο Wayback Machine. – Kheper.net "Deification" – online issue of Affirmation & Critique devoted entirely to the topic of theosis "Luther and Theosis" by Kurt E. Marquart (Concordia Theological Quarterly, July 2000) "God and Mankind Have Become One Race" by Nikolaos P. Vassiliadis "Partakers of God" by Panayiotis Christou "Partakers of the Divine Nature" by Norman Russell	Ο Παλαμισμός ή Παλαμική θεολογία είναι ευρύς όρος που σχετίζεται με τις διδασκαλίες του Γρηγορίου Παλαμά (περ. 1296-1359). Με τα κείμενά του υπερασπίστηκε την ορθόδοξη έννοια του ησυχασμού από τις επιθέσεις του Βαρλαάμ. Οι οπαδοί του Παλαμά αναφέρονται στην βιβλιογραφία ως Παλαμιστές. Υπερασπιζόμενος τον ισχυρισμό ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν ωσάν τον Θεό μέσω της θέωσης, χωρίς να διακυβεύεται η υπερβατικότητα του Θεού, ο Παλαμάς έκανε διάκριση μεταξύ της απρόσιτης ουσίας του Θεού και των ενεργειών μέσω των οποίων γίνεται γνωστός και δίνει τη δυνατότητα να μοιραστεί ο άνθρωπος τη θεία ζωή του. Η κεντρική ιδέα της Παλαμικής θεολογίας είναι η διάκριση μεταξύ της θείας ουσίας και των θείων ενεργειών,, η οποία δεν είναι απλά εννοιολογική στην φύση της.Ο Παλαμισμός αποτελεί κεντρικό στοιχείο της θεολογίας της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και έχει περιγραφθεί ως «το βαθύτερο αμάλγαμα της μοναστικής και της δογματικής παράδοσης σε συνδυασμό με την αποκήρυξη της φιλοσοφικής έννοιας της εξωτερικής σοφίας».	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
Ντίνα Μπολουάρτε	Η Μπολουάρτε γεννήθηκε στην Τσαλουάνκα του Απουρίμακ, στις 31 Μαΐου 1962. Αποφοίτησε ως δικηγόρος από το Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρτίν δε Πόρες και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές σε αυτό το πανεπιστήμιο. Η Μπολουάρτε εργάζεται στο Εθνικό Μητρώο Ταυτοποίησης και Αστικής Κατάστασης ως δικηγόρος και υπάλληλος από το 2007. Ήταν υποψήφια δήμαρχος της περιοχής Σουρκίγιο της Λίμα το 2018, εκπροσωπώντας το κόμμα του Ελεύθερου Περού . Συμμετείχε επίσης στις έκτακτες κοινοβουλευτικές εκλογές το 2020με το Ελεύθερο Περού, αν και δεν κέρδισε έδρα στο Κογκρέσο. Στις προεδρικές εκλογές του 2021 ήταν μέρος του προεδρικού εισιτηρίου του Πέδρο Καστίγιο, που κέρδισε στον δεύτερο γύρο. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, η Μπολουάρτε θεωρήθηκε ευρέως ότι τοποθετούσε τον εαυτό της ως πιο μετριοπαθής από τον Καστίγιο, λέγοντας ότι δεν θα υποστήριζε την παράκαμψη του Συνταγματικού Δικαστηρίου του Περού, αλλά δήλωσε ότι «η πλούσια μεσαία τάξη της Λίμα σίγουρα θα πάψει να είναι μια πλούσια μεσαία τάξη». Η Μπολουάρτε είπε επίσης ότι εάν ο Καστίγιο απομακρυνθεί από το αξίωμα, θα παραιτηθεί για να τον υποστηρίξει. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Πιούρα, <i id="mwhg">η εφημερίδα Diario Correo</i> ανέφερε σε έγγραφα της αντιτρομοκρατικής αστυνομίας ότι η Μπολουάρτε φερόταν ότι εθεάθη να εργάζεται δίπλα σε μέλη του MOVADEF, ενός υποτιθέμενου βραχίονα του Φωτεινού Μονοπατιού . Στις 29 Ιουλίου 2021 διορίστηκε υπουργός Ανάπτυξης και Κοινωνικής Ένταξης στην κυβέρνηση του Πέδρο Καστίγιο. Στις 23 Ιανουαρίου 2022, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στη La República, η Μπολουάρτε δήλωσε ότι ποτέ δεν ασπάστηκε την ιδεολογία του Ελεύθερου Περού. Ο γενικός γραμματέας του κόμματος, Βλαντιμίρ Σερόν, στη συνέχεια έδιωξε την Μπολουάρτε από το Ελεύθερο Περού και ανάρτησε στο Twitter, "Πάντα πιστοί, προδότες ποτέ". Ο Σερόν ισχυρίστηκε επίσης ότι το σχόλιο της Μπολουάρτε απείλησε την ενότητα του κόμματος. Τα μέλη του κόμματος ζήτησαν αργότερα την αποπομπή της, δηλώνοντας ότι η Μπολουάρτε "δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να δημιουργεί διχασμό και να δυσφημεί την εικόνα" του Σερόν. Στις 25 Νοεμβρίου 2022 παραιτήθηκε από τη θέση της ως υπουργός Ανάπτυξης και Κοινωνικής Ένταξης, αλλά παρέμεινε ως πρώτη αντιπρόεδρος. Στις 5 Δεκεμβρίου 2022, αφού ψήφισαν 13 υπέρ και 8 κατά, κατατέθηκε συνταγματική καταγγελία από την Υποεπιτροπή Συνταγματικών Κατηγοριών κατά της Μπολουάρτε, με την καταγγελία ότι διατηρούσε ιδιωτικό κλαμπ με το όνομα Apurímac Club ( ισπανικά: Club Departamental de Apurímac‎) όσο ήταν υπουργός Ανάπτυξης. Στις 7 Δεκεμβρίου 2022, κατά τη διάρκεια της περουβιανής πολιτικής κρίσης, όταν ο Πέδρο Καστίγιο προσπάθησε να διαλύσει το Κογκρέσο της Δημοκρατίας του Περού κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μομφής εναντίον του, η Μπολουάρτε καταδίκασε την κίνηση ως «κατάρρευση της συνταγματικής τάξης» και ανέλαβε την προεδρία μετά την παραπομπή του Καστίγιο. Η Μπολουάρτε έγινε έτσι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Περού. Η προεδρία της Μπολουάρτε είναι η πιο πρόσφατη περίπτωση στην περουβιανή ιστορία όπου ο πρώτος αντιπρόεδρος διαδέχθηκε έναν πρόεδρο που δεν μπορούσε πλέον να υπηρετήσει, αφού ο πρώτος αντιπρόεδρος Μαρτίν Βισκάρα έγινε πρόεδρος μετά την παραίτηση του προέδρου Πέδρο Πάμπλο Κουτσίνσκι το 2018. Το Περού είχε επτά προέδρους από το 2015 έως το 2022. Στην πρώτη της ομιλία στο Κογκρέσο, κατήγγειλε τον πρόεδρο Καστίγιο και δήλωσε τη βούλησή της να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας για την επίλυση της παρούσας πολιτικής κρίσης. Κατά τον σχηματισμό της κυβέρνησής της, συμβουλεύτηκε όλα τα μεγάλα κόμματα, αλλά δεν επέλεξε κανένα μέλος του Κογκρέσου. Αντίθετα, σχημάτισε μια τεχνοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλήςτον Πέδρο Ανγκούλο Αράνα, έναν δικηγόρο που αντιμετώπισε 13 ποινικές έρευνες μέχρι τον διορισμό του τον Δεκέμβριο του 2022, όπως κατάχρηση εξουσίας, κατάχρηση δημόσιας διοίκησης, κατάχρηση δημόσιας πίστης, εκβιασμό και άλλα. Αναγνώριση Μέλη του Φόρουμ του Σάο Πάολο, όπως ο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα από τη Βραζιλία και ο Γκάμπριελ Μπόριτς από τη Χιλή, αναγνωρίζουν την Μπολουάρτε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν την Μπολουάρτε ως πρόεδρο. Η Ισπανία την υποστήριξε επίσης, υπερασπιζόμενη την επιστροφή στη «συνταγματική τάξη». Οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής, της Βολιβίας, της Κολομβίας, της Ονδούρας, του Μεξικού και της Βενεζουέλας συνέχισαν να αναγνωρίζουν ότι ο Πέδρο Καστίγιο είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος Πρόεδρος του Περού μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2022 και αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την Μπολουάρτε. Οι αριστεροί ηγέτες της Λατινικής Αμερικής όπως ο Νικολάς Μαδούρο της Βενεζουέλας, ο Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ του Μεξικού, ο Γκουστάβο Πέτρο της Κολομβίας, ο Αλμπέρτο Φερνάντες της Αργεντινής και ο Λουίς Άρσε της Βολιβίας κατήγγειλαν την κυβέρνηση της Μπολουάρτε ως δεξιό πραξικόπημα, συγκρίνοντας την κατάσταση ως παρόμοια με η ανάληψη της Βολιβίας Jeanine Áñez κατά τη διάρκεια της πολιτικής κρίσης της Βολιβίας το 2019 . Οι τελευταίοι πρόεδροι συνεχίζουν να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς του Πέδρο Καστίγιο ότι είναι ο νόμιμος πρόεδρος υπό μια «κυβέρνηση εξαίρεσης». Σύμφωνα με το CNN, η κυβέρνηση Μπολουάρτε «απάντησε στους διαδηλωτές με μαστίγιο και καρότο. Έτσι, η πρόεδρος Μπολουάρτε πρόσφερε τη δυνατότητα διεξαγωγής πρόωρων εκλογών, ενώ ο υπουργός Άμυνας Λουίς Αλμπέρτο Οτάρολα. κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ανέπτυξε στρατεύματα στο δρόμο. ." Στις 12 Δεκεμβρίου, μετά από διαμαρτυρίες που ξέσπασαν μετά την απομάκρυνση του Πέδρο Καστίγιο, η πρόεδρος Μπολουάρτε ανακοίνωσε ότι αυτή και το Κογκρέσο συμφώνησαν να μεταφέρουν τις επόμενες γενικές εκλογές από τον Απρίλιο του 2026 στον Απρίλιο του 2024. Στις 14 Δεκεμβρίου, ο υπουργός Άμυνας της Μπολουάρτε, Αλμπέρτο Οτάρολα, κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για 30 ημέρες για να καταστείλει «πράξεις βίας και βανδαλισμού». Σφαγή στο Αγιακούτσο και αναδιοργάνωση του υπουργικού συμβουλίου Στις 15 Δεκεμβρίου 2022 ο Περουβιανός Στρατός στο Αγιακούτσο σφαγίασε διαδηλωτές που διαδήλωσαν κατά της κυβέρνησης Μπολουάρτε. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, η κατάσταση εντάθηκε όταν ο στρατός ανέπτυξε ελικόπτερα για να πυροβολήσει διαδηλωτές, οι οποίοι αργότερα προσπάθησαν να καταλάβουν το αεροδρόμιο της πόλης, το οποίο υπερασπίζονταν ο Περουβιανός Στρατός και η Εθνική Αστυνομία του Περού . Τα στρατεύματα απάντησαν πυροβολώντας με πραγματικά πυρά εναντίον διαδηλωτών, με αποτέλεσμα δέκα νεκρούς και 61 τραυματίες. Το 90% των τραυματιών είχαν τραύματα από πυροβολισμό ενώ όσοι σκοτώθηκαν πυροβολήθηκαν στο κεφάλι ή στον κορμό. Η ιδρύτρια της Περουβιανής Ομάδας Εγκληματολογικής Ανθρωπολογίας (EPAF), ιατροδικαστής ανθρωπολόγος Κάρμεν Ρόσα Καρντόσα, ανέλυσε στοιχεία γύρω από αυτούς που σκοτώθηκαν, λέγοντας ότι ο στρατός πυροβολούσε για να σκοτώσει και ότι τα τραύματα από πυροβολισμούς στο κεφάλι και τον κορμό ήταν σύμφωνα με τα τραύματα που υπέστησαν τα θύματα κατά τη διάρκεια παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξηγώντας ότι τα τραύματα κατά τη διάρκεια μιας ένοπλης σύγκρουσης εντοπίζονται συνήθως στα άκρα. Πηγές προσκείμενες στην Μπολουάρτε σύμφωνα με τη La Republica, ανέφεραν ότι ήθελε να παραιτηθεί από την προεδρία μετά τη σφαγή, αν και ο υπουργός Άμυνας Αλμπέρτο Οτάρολα την έπεισε ότι αν παραιτηθεί, η ίδια και άλλοι υπουργοί θα έχαναν την ασυλία τους και πιθανώς να διωχθούν για εγκλήματα. Ο Οτάρολα υποσχέθηκε τότε στην Μπολουάρτε ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει υποστήριξη για αυτήν από τις Περουβιανές Ένοπλες Δυνάμεις και τις δεξιές ομάδες σύμφωνα με τη La Republica . Στη συνέχεια,η Μπολουάρτε θα έκανε τον Οτάρολα πρωθυπουργό της στις 21 Δεκεμβρίου 2022. Εκτός από τον πρωθυπουργό, διόρισε νέο υπουργό Εσωτερικών, Υπουργό Άμυνας και υπουργό Παιδείας. Ο νέος υπουργός Παιδείας της Μπολουάρτε, ο Όσκαρ Μπεσέρα, αναφέρθηκε ότι είχε ιστορικό Φουτζιμοριστή και έκανε ομοφοβικά σχόλια. Η σφαγή της Χουλιάκα Τουλάχιστον 18 άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 100 τραυματίστηκαν από την αστυνομία που απάντησε σε διαδηλώσεις στη Χουλιάκα, με όλους τους θανάτους να αποδίδονται σε τραύματα από πυροβολισμούς . Κατά τη συζήτηση για τη βία, η Μπολουάρτε είπε ότι η Βολιβία είναι υπεύθυνη, δηλώνοντας «Σήμερα γνωρίζουμε ότι ένας τύπος πυροβόλων όπλων και πυρομαχικών θα είχε εισέλθει στη χώρα μέσω του νότιου Περού» και ότι οι διαδηλωτές δεν πυροβολήθηκαν από τις αρχές, λέγοντας ότι τα πυρομαχικά που βρέθηκαν στα θύματα δεν χρησιμοποιήθηκαν «ούτε από την Εθνική Αστυνομία ούτε από τις Ένοπλες Δυνάμεις». Σύμφωνα με τη La República, βίντεο και φωτογραφικά στοιχεία έδειξαν ότι το PNP χρησιμοποιούσε μακριά τουφέκια για να πυροβολεί εναντίον διαδηλωτών και ατόμων που βρίσκονταν εκεί κοντά. Δικαστικές ενέργειες Στις 10 Ιανουαρίου 2023 η Γενική Εισαγγελέας του Περού Πατρίσια Μπεναβίδες ανακοίνωσε έρευνες για φερόμενα εγκλήματα γενοκτονίας, βαριάς ανθρωποκτονίας και σοβαρών τραυματισμώνσε βάρος της Μπολουάρτε, του πρωθυπουργού Οτάρολα, του υπουργού Εσωτερικών Βίκτορ Ρόχας και του υπουργού Άμυνας Χόρχε Τσάβες. Ομάδες στο Κογκρέσο που ήταν αντίθετες στην Μπολουάρτε ξεκίνησαν στη συνέχεια μια πρόταση μομφής εναντίον της στις 25 Ιανουαρίου 2023, επικαλούμενες ηθική ανικανότητα. Τον Ιανουάριο του 2023 έγινε η πρώτη δημοσκόπηση για την Μπολουάρτε από το Ινστιτούτο Περουβιανών Σπουδών (IEP). Στη δημοσκόπηση, το 71% των ερωτηθέντων αποδοκίμασε την Μπολουάρτε και το 19% την ενέκρινε, ενώ το 80% των ερωτηθέντων διαφωνεί με την ανάληψη της προεδρίας από την Μπολουάρτε. Η Μπολουάρτε ομιλεί ισπανικά και κέτσουα . Ήταν παντρεμένη με τον Νταβίδ Γκόμες Βιγιασάντε, με τους δύο να έχουν δύο γιους.	Η Ντίνα Μπολουάρτε (Dina Ercilia Boluarte Zegarra, Ισπανική προφορά: ˈdina erˈsilja βoˈlwarte seˈɣara , γεννημένη στις 31 Μαΐου 1962) είναι Περουβιανή πολιτικός, δημόσια υπάλληλος και δικηγόρος που υπηρετεί επί του παρόντος ως Πρόεδρος του Περού από τις 7 Δεκεμβρίου 2022. Είχε διατελέσει πρώτη αντιπρόεδρος και υπουργός στο υπουργείο Ανάπτυξης και Κοινωνικής Ένταξης επί προεδρίας Πέδρο Καστίγιο . Προηγουμένως, υπηρέτησε ως υπάλληλος στο Εθνικό Μητρώο Ταυτοποίησης και Πολιτικής Κατάστασης (RENIEC) από το 2007 έως το 2022. Με την Μπολουάρτε να αναλαμβάνει την προεδρία ως μοναδική αντιπρόεδρος, ο πρόεδρος του Κογκρέσου Χοσέ Γουίλιαμς είναι ο επόμενος στη σειρά διαδοχής. Η Μπολουάρτε είναι η πρώτη γυναίκα που έγινε πρόεδρος του Περού. Ορκίστηκε μετά την προσπάθεια του προέδρου Πέδρο Καστίγιο να διαλύσει το Κογκρέσο, επικαλούμενος την παρεμπόδιση της κυβέρνησής του από το νομοθετικό σώμα, που είχε ως αποτέλεσμα την παραπομπή, την εκδίωξη και τη σύλληψή του. Η προεδρία της έρχεται σε μια περίοδο πολιτικής αναταραχής στο Περού που ξεκίνησε το 2017, καθώς είναι η έκτη πρόεδρος σε πέντε χρόνια . Θα λάμβανε γρήγορα υποστήριξη από δεξιές ομάδες και οργανώσεις μέσων ενημέρωσης στο Περού . Δημιούργησε έναν συνασπισμό με το πλειοψηφικό δεξιό Κογκρέσο του Περού, το οποίο είχε χάσει αλλά δεν είχε παραδεχτεί την ήττα της στις γενικές εκλογές του 2021 στο Περού, και τις Περουβιανές Ένοπλες Δυνάμεις, εγείροντας ανησυχίες για τη δημιουργία πολιτικοστρατιωτικής κυβέρνησης . Κατά τους πρώτους μήνες της ως πρόεδρος, διαμαρτυρίες κατά της κυβέρνησής της εμφανίστηκαν σε όλο το Περού, κατά τις οποίες οι αρχές διέπραξαν τη σφαγή του Αγιακούτσο και τη σφαγή της Χουλιάκα. Η Γενική Εισαγγελέας του Περού Πατρίσια Μπεναβίδες ανακοίνωσε έρευνες στις 10 Ιανουαρίου 2023 για να διαπιστωθεί εάν η Μπολουάρτε, ο πρωθυπουργός Αλμπέρτο Οτάρολα, ο υπουργός Εσωτερικών Βίκτορ Ρόχας και ο υπουργός Άμυνας Χόρχε Τσάβες διέπραξαν γενοκτονία και ανθρωποκτονία κατά συρροή . Ομάδες στο Κογκρέσο που είναι αντίθετες στην Μπολουάρτε ξεκίνησαν μια πρόταση μομφής εναντίον της στις 25 Ιανουαρίου 2023, επικαλούμενες ηθική ανικανότητα. Ορισμένες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής, της Βολιβίας, της Κολομβίας, της Ονδούρας, του Μεξικού και της Βενεζουέλας συνέχισαν να αναγνωρίζουν ότι ο Πέδρο Καστίγιο είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος του Περού μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2022 και αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την Μπολουάρτε.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B5
Κυρήνη	Η Κυρήνη ιδρύθηκε ως αποικία των Ελλήνων της Θήρας, κάτι που αναφέρεται στο τέταρτο βιβλίο της Ιστορίας του Ηρόδοτου. Υπήρξε η κύρια πόλη της αρχαίας Λιβύης και διατηρούσε εμπορικές σχέσεις με ελληνικές πόλεις. Μετά το 460 π.Χ. έγινε δημοκρατία και μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου έγινε τμήμα της δυναστείας των Πτολεμαίων. Ο Οφέλλας κατέκτησε την πόλη από τον Πτολεμαίο και μετά το θάνατο του, ο γιος του Πτολεμαίου, Μάγας, πήρε την εξουσία της περιοχής. Το 276 π.Χ. ανακηρύχθηκε βασιλιάς και ανεξαρτητοποίησε την πόλη, αλλά μετά το θάνατό του η Κυρήνη επανήλθε στον έλεγχο της Αιγύπτου των Πτολεμαίων. Η Κυρηναϊκή έγινε τμήμα της Αυτοκρατορίας των Πτολεμαίων με βάση την Αλεξάνδρεια και έγινε τμήμα της ρωμαϊκή επαρχία το 96 π.Χ. και οριστικά το 74 π.Χ.. Η επαρχία λεγόταν Κρήτης και Κυρηναϊκής με πρωτεύουσα τη Γόρτυνα στην Κρήτη. Η σταδιακή πτώση της Κυρήνης ξεκίνησε με την παρακμή της πόλης ως εμπορικό κέντρο, εφόσον είχε να ανταγωνιστεί την Καρχηδόνα και την Αλεξάνδρεια. Το λιμάνι της πόλης, η Απολλωνία, αποτελούσε σημαντικό αστικό κέντρο μέχρι την καταστροφή της από σεισμό το 262, οπότε και άρχισε να παρακμάζει, παρά την αποκατάσταση των ζημιών και την ανακατασκευή της από τον Αυτοκράτορα Κλαύδιο. Η οικονομική κατάρρευση, πλήθος φυσικών καταστροφών κι άλλος ένας σεισμός το 365 δεν άφησαν ελπίδες ανάκαμψης της πόλης, η οποία τελικά κατακτήθηκε από τους Άραβες το 643. Η Κυρήνη υπήρξε η γενέτειρα του Ερατοσθένη, ενώ με την πόλη σχετίζονται και άλλοι φιλόσοφοι, όπως ο Αρίστιππος, ο Καλλίμαχος, ο Καρνεάδης και ο Συνέσιος, επίσκοπος Πτολεμαίας. Στην πόλη σώζονται αρχαία μνημεία, όπως ο ναός του Απόλλωνα (7ος αιώνας π.Χ.), ο ναός της Δήμητρας και ένας ναός του Δία, ο οποίος καταστράφηκε μερικώς μετά από εντολή του Μουαμάρ Καντάφι το 1978. Υπάρχουν ακόμη τα ερείπια του ναού της Εκάτης και των Διόσκουρων, καθώς επίσης και το αρχαίο νεκροταφείο με σημαντικά μνημεία και επιτύμβιες στήλες. Κοντά στη Κυρήνη, βρέθηκε και το άγαλμα της αναδυόμενης Αφροδίτης, απομίμηση παλιότερου της ελληνιστικής εποχής, το οποίο εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ρώμης. Το 2005, Ιταλοί αρχαιολόγοι από το Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο ανακάλυψαν 76 άθικτα ρωμαϊκά αγάλματα του 2ου αιώνα, τα οποία εντοπίστηκαν κάτω από ένα βοηθητικό τείχος ναού, που είχε γκρεμιστεί στο σεισμό του 375. Άρθρο για την Κυρήνη Cyrene and the Cyrenaica by Jona Lendering Αρχειοθετήθηκε 2008-12-31 στο Wayback Machine. Richard Norton, επιμ. (1911). The Excavations at Cyrene, First Campaign, 1910-1911 (στα Αγγλικά). New York: Macmillan Co. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2010. Κυρηναϊκή Ηγεμόνες της Κυρήνης	Η Κυρήνη στην αρχαιότητα ήταν ελληνική αποικία στη Βόρεια Αφρική. Ιδρύθηκε το 630 π.Χ. από τους Θηραίους με αρχηγό τον Βάττο Αριστοτέλη, ενώ πήρε το όνομα της από την πηγή Κύρη, που ήταν αφιερωμένη στο θεό Απόλλωνα. Γρήγορα αναπτύχθηκε κι εξελίχτηκε σε κέντρο του ελληνικού πολιτισμού στη Βόρεια Αφρική, ενώ αποτελούσε επίσης μεγάλο εμπορικό κέντρο. Τον 3ο αιώνα π.Χ., στην πόλη ιδρύθηκε η φιλοσοφική Σχολή της Κυρήνης από τον Αρίστιππο, μαθητή του Σωκράτη. Η πόλη, που βρίσκεται στην κοιλάδα Jebel Akhdar, έδωσε στην ανατολική περιοχή της Λιβύης το όνομα Κυρηναϊκή, το οποίο παρέμεινε μέχρι σήμερα. Η Κυρήνη αποτελεί από το 1982 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7
Ναύσταθμος Σαλαμίνας	Η λέξη ναύσταθμος παράγεται από τη λέξη ναυς, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει πολεμικό πλοίο. Κατ' ακολουθία ναύσταθμος είναι εκείνος ο χώρος, όπου τα πολεμικά πλοία σταθμεύουν για να εκτελεσθούν σ' αυτά εργασίες συντήρησης και επισκευής, καθώς και για να τους προσφερθούν υπηρεσίες εφοδιασμού σε καύσιμα, πυρομαχικά, τρόφιμα, υλικά, εφόδια κλπ. Οι εργασίες και υπηρεσίες αυτές διατηρούν τα πολεμικά πλοία ετοιμοπόλεμα και τα καθιστούν αξιόμαχα, συμβάλλοντας κατ' αυτόν τον τρόπο στη ναυτική ισχύ της χώρας της οποίας τη σημαία φέρουν. Ο πρώτος ελληνικός ναύσταθμος μετά την επανάσταση του 1821, ιδρύθηκε το 1829 στον Πόρο και λειτούργησε εκεί μέχρι το 1881. Κατά το χρονικό διάστημα από τον Ιανουάριο του 1878 έως τα μέσα Απριλίου του 1881, ορισμένες δραστηριότητες του Ναυστάθμου Πόρου είχαν μεταφερθεί προσωρινά στους χώρους της Μονής Φανερωμένης στη Σαλαμίνα. Στις 16 Απριλίου 1881 αποφασίσθηκε η ίδρυση ναυστάθμου στη Σαλαμίνα στη θέση Αράπη (σημερινή θέση του ναυστάθμου). Η συνολική έκταση περίπου 3.000 στρεμμάτων που απαιτείτο για τη δημιουργία του, παραχωρήθηκε δωρεάν από τον Δήμο Σαλαμίνας και από ιδιοκτήτες γης του νησιού. Η παραχώρηση αυτή, που έγινε πρωτίστως για την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων, έμελλε να αποφέρει και σημαντικά οφέλη στο νησί. Από το 1881 άρχισε σταδιακά η οικοδόμηση του Ναυστάθμου Σαλαμίνας και ταυτόχρονα η μεταφορά των εγκαταστάσεων που υπήρχαν στον Πόρο και στη Μονή Φανερωμένης. Από τα πρώτα κτίσματα που κατασκευάστηκαν στον υπό ανέγερση ναύσταθμο ήταν και ο ναός του Αγίου Νικολάου (τέλη του 1882). Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, της Μικρασιατικής εκστρατείας και των παγκοσμίων πολέμων, ο Ναύσταθμος Σαλαμίνας πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο ελληνικό έθνος. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών από την Ελλάδα (Οκτώβριος 1944), ο ναύσταθμος είχε υποστεί σημαντικές ζημιές. Οι εργασίες ανασυγκρότησής του άρχισαν το Νοέμβριο του 1944 και σταδιακά αποκατέστησαν τη λειτουργία του. Έκτοτε ο Ναύσταθμος Σαλαμίνας εξακολούθησε και εξακολουθεί να καλύπτει κατά τον αρτιότερο τρόπο τις ανάγκες συντήρησης και υποστήριξης των πολεμικών πλοίων, συμβάλλοντας έτσι σημαντικά στην εθνική άμυνα και κατ΄ επέκταση στην εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Ελλάδας. Πέραν αυτής της συμβολής του Ναυστάθμου στο ελληνικό έθνος, δεν θα πρέπει να αγνοείται και η σημαντική προσφορά του στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Σαλαμίνας, όπου εδρεύει και αναπτύσσει τις δραστηριότητές του. Οι θέσεις εργασίας του ναυστάθμου, είτε αυτές αφορούν στο στρατιωτικό προσωπικό (αξιωματικοί, υπαξιωματικοί) είτε στο πολιτικό προσωπικό (διοικητικό, τεχνικό), πάντοτε αποτελούσαν πόλο έλξης για τον ντόπιο πληθυσμό του νησιού. Κατά τον περασμένο αιώνα τα επαγγέλματα, που τύγχαναν της καθολικής αποδοχής στη μικρή κοινωνία της Σαλαμίνας, ήταν αυτά του παντοπώλη και του εργαζόμενου στον ναύσταθμο. Η συνήθης ευχή που έδιναν οι γεροντότεροι στους νεότερους για την επαγγελματική τους αποκατάσταση «άντε και οπλονόμος στον ναύσταθμο», εκφράζει γενικότερα την αγάπη του νησιώτη προς τη θάλασσα και ειδικότερα την άρρηκτη σχέση του ναυστάθμου με τη Σαλαμίνα. Αρκετές από τις θέσεις εργασίας του ναυστάθμου, καθ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του, καλύπτονταν και καλύπτονται από τον γηγενή πληθυσμό της Σαλαμίνας. Το γεγονός αυτό έδινε σοβαρό κίνητρο παραμονής των νέων στο νησί τους, αποτρέποντας τη μετανάστευση σ' άλλους τόπους προς αναζήτηση εργασίας, ιδιαίτερα τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1950. Εξ αυτού του λόγου η Σαλαμίνα υπήρξε όχι μόνο ένας από τους λιγοστούς ελληνικούς τόπους όπου οι κάτοικοί τους κατά κανόνα δεν μετανάστευσαν, αλλά απεναντίας και τόπος όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα πληθυσμός από άλλα μέρη της Ελλάδας. Όλα αυτά εξηγούν το γιατί οι παλαιότεροι κάτοικοι του νησιού αποκαλούσαν τον ναύσταθμο «Άγιο Σώστη». Οι ανάγκες του ναυστάθμου έδιναν πάντα εργασία στους κατοίκους της Σαλαμίνας και έτσι «έσωναν» τους ίδιους αλλά και τον τόπο από τη μετανάστευση. Σήμερα ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων στην περιοχή του Ναυστάθμου (διευθύνσεις ναυστάθμου, διοικήσεις και πλοία Αρχηγείου Στόλου, ιδιωτικά συνεργεία), ανέρχεται περίπου στα 10.000 άτομα, εκ των οποίων οι καταγόμενοι από τη Σαλαμίνα, υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 2.000 άτομα. Επίσης αρκετές από τις ανάγκες του ναυστάθμου σε τρόφιμα, υλικά, εφόδια και άλλα είδη, καλύπτονται από την τοπική αγορά της Σαλαμίνας, δημιουργώντας κατ' αυτόν τον τρόπο επιπλέον θέσεις εργασίας στο νησί. Με απλούς οικονομικούς όρους, η εργασία δημιουργεί εισόδημα και το εισόδημα οικονομική ανάπτυξη με αποδέκτη, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τη Σαλαμίνα. Σε όσες περιπτώσεις χρειαζόταν η συνδρομή για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών της Σαλαμίνας, ο ναύσταθμος ήταν και είναι πάντα παρών. Μόνο κατά την πενταετία 2001-2005, πυροσβεστικές δυνάμεις του ναυστάθμου συμμετείχαν έγκαιρα και αποτελεσματικά σε τουλάχιστον 50 αποστολές κατάσβεσης πυρκαγιών υπαίθρου και εγκαταστάσεων στη Σαλαμίνα. Βυτιοφόρα οχήματα του ναυστάθμου τροφοδοτούν εδώ και αρκετά χρόνια με νερό καθ' όλη τη διάρκεια του έτους τις ιστορικές μονές Φανερωμένης και Αγίου Νικολάου στα Λεμόνια, καθώς επίσης και τις παιδικές κατασκηνώσεις στην περιοχή Κανάκια κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών. Το νοσοκομείο του ναυστάθμου προσφέρει σημαντική ιατρική βοήθεια στους κατοίκους της Σαλαμίνας, ιδιαίτερα στους εργαζόμενους σ' αυτόν και στα μέλη των οικογενειών τους. Πριν από την πρόσφατη εγκατάσταση των κινητών μονάδων του Ε.Κ.Α.Β. στο νησί, πολλά έκτακτα και σοβαρά περιστατικά υγείας των κατοίκων της Σαλαμίνας αντιμετωπίζονταν με επιτυχία από το νοσοκομείο του ναυστάθμου. Αξιόλογη, επίσης, είναι η συμβολή του ναυστάθμου στον τομέα της επαγγελματικής κατάρτισης των νέων. Στις εγκαταστάσεις του ναυστάθμου λειτουργούν σχολές τριετούς εκπαίδευσης διαφόρων ειδικοτήτων του Ο.Α.Ε.Δ.. Σ' αυτές φοιτούν συνολικά περίπου 130 μαθητές, πολλοί μάλιστα εκ των οποίων κατάγονται από τη Σαλαμίνα. Στους μαθητές παρέχεται δωρεάν εκπαίδευση και αμοιβή για το χρόνο της πρακτικής εξάσκησής τους, η οποία διεξάγεται στα συνεργεία του ναυστάθμου. Αντιναύαρχος Θ. Κατωπόδης ΠΝ, «Σαλαμίνα, η Αγαπημένη», περιοδικό Έρευνα, τεύχος Ιουλ.-Αυγ. 2001. Πλοίαρχος (Ο) Ν. Τσαπράζης ΠΝ, «Ο Πολεμικός Ναύσταθμος Σαλαμίνας», Εκδόσεις Ιστορικής Υπηρεσίας Ναυτικού, 1991. Αντιπλοίαρχος (Ο) Αθ. Τσιλιβίγκος ΠΝ, «Σαλαμίνα, Μονή Φανερωμένης και ο πρώτος ναύσταθμος 1878-1881», Εκδόσεις Ίανθος, 2005. Π. Φήμης, Το ιστορικό του Πολεμικού Ναυστάθμου Σαλαμίνας, περιοδικό Έρευνα, τεύχος Ιουλ.-Αυγ. 2001. Λεύκωμα «Ναυτικό Νοσοκομείο Σαλαμίνας 1878-2003», Εκδόσεις ΝΝΣ, 2003. Σοφρά-Μάθεση Ευγενία, Ο Πολεμικός Ναύσταθμος Σαλαμίνας (ένθετο αφιέρωμα), εφημερίδα "Η νέα Σαλαμίνα", φύλλο Ιουνίου 2016, Σαλαμίνα. Σοφρά-Μάθεση Ευγενία, "Νησίδα Αγίου Γεωργίου-Το ιδιοκτησιακό καθεστώς πριν την κρατική απαλλοτρίωση" , εφημερίδα " Η νέα Σαλαμίνα" φύλλο Φεβρουαρίου 2011, Σαλαμίνα. Πολεμικό Ναυτικό: Ναύσταθμος Σαλαμίνας	Ο Ναύσταθμος Σαλαμίνας (ΝΣ) είναι η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική βάση και βρίσκεται βορειοανατολικά στο νησί της Σαλαμίνας, καταλαμβάνοντας εκτάσεις εκατέρωθεν του ΒΑ διαύλου. Βρέχεται από τα βόρεια από τον Κόλπο της Ελευσίνας και από τα νοτιοανατολικά από τον όρμο των Παλουκίων (Σαλαμίνας) όπου ανήκει στο σύμπλεγμα του Σαρωνικού κόλπου. Στον ναύσταθμο Σαλαμίνας ναυλοχεί το μεγαλύτερο μέρος των πολεμικών πλοίων του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, όπως κανονιοφόροι, φρεγάτες, ναρκαλιευτικά κ.ά.. Η πλειονότητα των διοικητικών υπηρεσιών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού στεγάζονται σε κτήρια της ναυτικής βάσης. Ο Ναύσταθμος Σαλαμίνας απασχολεί καθημερινώς πάνω από 10.000 εργαζόμενους περιλαμβανομένου των υψηλόβαθμων στελεχών, των αξιωματικών, των υπαξιωματικών, των ναυτών, του τεχνικού προσωπικού και του πολιτικού εργατικού δυναμικού.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82
Παύλος Μελάς	Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στη Μασσαλία, πόλη της νότιας Γαλλίας, στις 29 Μαρτίου του 1870. Ήταν ένα από τα επτά παιδιά της Ελένης Βουτσινά, κόρης εύπορου Κεφαλλονίτη εμπόρου από την Οδησσό, και του Ηπειρώτη έμπορου Μιχαήλ Μελά, γόνου σημαντικής εμπορικής οικογένειας η προέλευση της οποίας στις αρχές του 18ου αιώνα εντοπίζεται στην παλιά Πογδοριανή (σημ. Παρακάλαμος), όπου διασώζονται ερείπια πύργου των Μελάδων. Η οικογένεια του Μελά εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1874 και κατοίκησε σε ένα κτήριο της οδού Πανεπιστημίου, που σήμερα αποτελεί το μέγαρο της Αθηναϊκής Λέσχης. Ο πατέρας του Μελά, που, όπως και άλλοι Έλληνες επιχειρηματίες της διασποράς, μετέφερε τις επιχειρήσεις του και εγκαταστάθηκε επίσης στην Αθήνα το 1876, είχε ενστερνιστεί το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, της διεύρυνσης των συνόρων του ελληνικού κράτους ώστε να συμπεριλάβουν όλες τις περιοχές όπου κατοικούσαν Έλληνες. Στη Μασσαλία είχε δώσει στον Παύλο το όνομα ενός προγόνου του που είχε σκοτωθεί στην έξοδο του Μεσολογγίου, ενώ στην Αθήνα ανέπτυξε φιλανθρωπική και εθνική δράση και το 1878 έγινε ταμίας της Εθνικής Άμυνας, μιας οργάνωσης που υποστήριζε αλυτρωτικές κινήσεις στην Ηπειροθεσσαλία και την Κρήτη. Ασχολήθηκε με την πολιτική, το 1890 εκλέχτηκε βουλευτής Αττικής και τον επόμενο χρόνο δήμαρχος Αθηνών. Ο Μελάς μεγάλωσε σε αυτή την ατμόσφαιρα (κάποια στιγμή μάλιστα έτυχε να ανακάλυψει στο σπίτι τους όπλα που προορίζονταν για την Κρήτη) και συχνά φανταζόταν τον εαυτό του ως αντάρτη. Μεταξύ των δύο συνήθων επιλογών για τους γόνους αστικών οικογενειών, συμπεριλαμβανομένων των αδελφών του, δηλαδή της νομικής και των στρατιωτικών σπουδών, ο Μελάς, υπό την επήρεια του οικογενειακού κλίματος και του αντίκτυπου εθνικών κρίσεων επέλεξε τη στρατιωτική σταδιοδρομία. Τον Σεπτέμβριο του 1886 ξεκίνησε την πενταετή του εκπαίδευση στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στον Πειραιά, απ' όπου αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός του πυροβολικού τον Αύγουστο του 1891. Το ίδιο καλοκαίρι γνώρισε τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του καταγόμενου από το Βογατσικό της Μακεδονίας πολιτικού και πρώην υπουργού Εξωτερικών στις κυβερνήσεις του Χαρίλαου Τρικούπη, Στέφανου Δραγούμη. Ο Μελάς και η Δραγούμη παντρεύτηκαν τον Οκτώβριο του 1892 και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μιχαήλ (χαϊδευτικά Μίκης) το 1894 και τη Ζωή το 1898. Απέναντι στα παιδιά του, που αποτελούσαν πηγή ικανοποίησης, ο Μελάς δε δίσταζε να συμπεριφερθεί με αγάπη και με απροσχημάτιστη παιδικότητα ακόμη και ενώπιον άλλων. Αλληλοσυμπληρούμενοι, η Ναταλία εκτιμούσε την παιδικότητα που χαρακτήριζε τον Μελά και τον στήριζε στις αποφάσεις του, ενώ ο Μελάς τις λογικές συμβουλές της και λυπόταν που δεν αισθανόταν άξιος να διαδραματίσει τον ρόλο του προστάτη της. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1890 ο Μελάς υπήρξε ένας από τους πρώτους Έλληνες ερασιτέχνες φωτογράφους, απαθανατίζοντας μεταξύ άλλων στιγμιότυπα οικογενειακού και αστικού βίου καθώς και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Το 1894 ο Μελάς έκτισε μία θερινή οικογενειακή κατοικία στο Στροφύλι της Κηφισιάς, στην οποία αποφάσισε το 1903 να εγκατασταθεί μόνιμα, εγκαταλείποντας την Αθήνα, απόφαση που, ωστόσο, δεν πρόλαβε να φέρει εις πέρας. Τον Αύγουστο του 1894 ο Μελάς συμμετείχε μαζί με άλλους 85 αξιωματικούς στην καταστροφή των γραφείων της εφημερίδας Ακρόπολις, που μετά τον αναίτιο ξυλοδαρμό ενός πολίτη από τρεις αξιωματικούς είχε δημοσιεύσει ένα πρωτοσέλιδο άρθρο που κατήγγειλε τον αυταρχισμό τους και αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του σώματος των αξιωματικών. Οι στρατιωτικοί παραπέμφθηκαν στο στρατοδικείο, αλλά τα εντάλματα της προφυλάκισής τους έμειναν ανεκτέλεστα και στο στρατοδικείο αθωώθηκαν. Τον Νοέμβριο δεκατέσσερεις από αυτούς, υλοποιώντας μια ιδέα του ανθυπολοχαγού Νικόστρατου Καλομενόπουλου, ίδρυσαν την Εθνική Εταιρεία, μια συνωμοτική οργάνωση νεαρών -αρχικά- αξιωματικών, που φιλοδοξούσαν να απαντήσουν τόσο στην πρόκληση που είχε εμφανιστεί για τον πολιτικό ρόλο του σώματος των αξιωματικών όσο και στο πολλαπλό αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας λίγο μετά την πτώχευση του 1893 βρίσκοντας διέξοδο στον αλυτρωτισμό. Ανάμεσα στα πρώτα μέλη της Εταιρείας, με αριθμό μητρώου 25, ήταν ο Μελάς, ο οποίος εκείνη την περίοδο υπηρετούσε στην Χαρτογραφική Υπηρεσία στους Μύλους του Άργους. Πέρα από μέλος της ιδρυτικής ομάδας της Εθνικής Εταιρείας, ο Μελάς ήταν ένας από τους πιο ενεργούς αξιωματικούς της, αναφορικά με την ίδρυση νέων κατά τόπους τμημάτων στην επαρχία και τη διασφάλιση της απρόσκοπτης επικοινωνίας τους με την ηγεσία της. Την ευθύνη για την ανάπτυξη της οργάνωσης στην Πελοπόννησο ανέθεσε στον Ιωάννη Μεταξά, που υπηρετούσε στο Ναύπλιο, όπου και ίδρυσε τμήμα της Εταιρείας. Ο Μιχαήλ Μελάς έγινε και αυτός μέλος της Εθνικής Εταιρείας και το 1897 ορίστηκε υπεύθυνος για τη διοργάνωση ενός μεγάλου εράνου της οργάνωσης, που διενεργούνταν για την αγορά όπλων. Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1896 η Εθνική Εταιρεία είχε ξεκινήσει να αποστέλλει πολυάριθμα σώματα ατάκτων πολεμιστών στη Μακεδονία, αλλά έπαυσε τις δραστηριότητές της μετά την αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης. Στις 31 Ιανουαρίου (Ι.Η.) του 1897 ο Μελάς υπηρετούσε ως αρχιφύλακας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όταν τον κάλεσαν να επιστρέψει με τους άνδρες του στον στρατώνα του πυροβολικού. Η ελληνική κυβέρνηση, παρόλο που επιθυμούσε να μην αναμιχθεί στις ταραχές που λάμβαναν χώρα στην Κρήτη και παρά τη ρητή διπλωματική αντίθεση των Μεγάλων Δυνάμεων, ωθούμενη από την πίεση της κοινής γνώμης, που επηρεαζόταν από οργανώσεις όπως η Εθνική Εταιρεία, οι οποίες ζητούσαν την ένωση του νησιού με την Ελλάδα, και φοβούμενη μήπως κατηγορηθεί για εθνική μειοδοσία, αποφάσισε να στείλει εκεί ένα εκστρατευτικό σώμα υπό τον Τιμολέοντα Βάσσο. Ο Μελάς απογοητευμένος έμαθε πως η μονάδα του δεν περιλαμβανόταν στο εκστρατευτικό σώμα. Την επόμενη ημέρα όμως ανακοινώθηκε πως η πεδινή πυροβολαρχία υπό τη διοίκηση του πρίγκηπα Νικολάου, στην οποία υπηρετούσε, θα μετέβαινε στη Λάρισα. Στις 16 Φεβρουαρίου η μονάδα αναχώρησε με πλοίο από τον Πειραιά και μέσω Χαλκίδας και με τον σιδηρόδρομο από τον Βόλο έφτασε στη Λάρισα. Από τη Λάρισα πήγε στον Βόλο, απ' όπου με ευθύνη του Μελά και την κάλυψη ανωτέρων του, οργανώθηκε η μετακίνηση με μια αμαξοστοιχία 55 βαγονιών ως τα ελληνοοθωμανικά σύνορα ατάκτων της Εθνικής Εταιρείας που σκόπευαν να εισβάλλουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία για να προκαλέσουν πόλεμο. Καθώς δεν είχε υπακούσει σε διαταγή του διοικητή του, Νικόλαου Ζορμπά, να επιστρέψει στη Λάρισα, αλλά παρουσιάστηκε με δύο μέρες καθυστέρηση, φυλακίστηκε ως τις 5 Απριλίου. Η αποτυχημένη εισβολή Ελλήνων άτακτων στη Μακεδονία στις 9 Απριλίου έδωσε στην οθωμανική κυβέρνηση την αφορμή που αναζητούσε· στις 5/17 Απριλίου ανακοινώθηκε η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων των δύο χωρών και η κήρυξη πολέμου.Ενταγμένος στο φρενήρες εθνικό κλίμα των ημερών, ο Μελάς, πριν την έναρξη του πολέμου, ανέμενε να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη, ενώ στα ημερολόγια του εμφανίζεται ενθουσιασμένος από την έναρξη των εχθροπραξιών. Ενώ η μονάδα του βρισκόταν στα σύνορα, ο ίδιος παρέμενε στη Λάρισα, όπου πληροφορήθηκε την κατάρρευση του μετώπου. Η γρήγορη αρνητική τροπή των πραγμάτων, η άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού και η εκκένωση της Λάρισας απογοήτευσαν τον Μελά. Μη αντιλαμβανόμενος την ελληνική επιχειρησιακή ανεπάρκεια, καταφερόταν εναντίον των πολιτικών και ανώτερων αξιωματικών (πλην του διαδόχου), τους οποίους θεωρούσε υπεύθυνους για την απουσία ελληνικών νικών. Παρακολούθησε τη μάχη των Φαρσάλων και τη μάχη του Δομοκού. Δύο μέρες αργότερα, στις 7 Μαΐου, το σύνταγμά του στρατοπέδευσε στην Αλαμάνα, αλλά ο γιατρός είδε τον Μελά εξαντλημένο και τον έστειλε στη Λαμία. Με τη συνοδεία ενός φίλου του ο Μελάς μετέβη στην Αγία Μαρίνα, όπου ελλιμενίστηκε το πλωτό νοσοκομείο Θεσσαλία, στο οποίο υπηρετούσε ως εθελόντρια νοσοκόμα η σύζυγός του Ναταλία. Μαζί επέστρεψαν στο οικογενειακό του σπίτι στην Αθήνα, όπου παρέμεινε για μία εβδομάδα, και στη συνέχεια ζήτησε και επέστρεψε στη Λαμία. Τον Ιούνιο έλαβε μήνυμα ότι ο πατέρας του ασθενούσε και επέστρεψε στην Αθήνα. Στις 17 Ιουνίου, δυο μέρες μετά την άφιξη του Παύλου, ο Μιχαήλ Μελάς πέθανε περίλυπος για την ελληνική ήττα. Στο φέρετρο του πατέρα του ο Μελάς ορκίστηκε να προσφέρει τη ζωή του στην πατρίδα. Το 1898 ο Μελάς υπηρέτησε στη Θεσσαλία, αρχικά για την ανακατάληψη των πόλεων από τις οποίες αποχωρούσε ο οθωμανικός στρατός και έπειτα ως συνοδός της περιοδείας μιας επιτροπής της βασίλισσας Όλγας που κατέγραφε το μέγεθος των καταστροφών του πολέμου.Τον Ιανουάριο του 1899 ο Μελάς έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Εταιρείας, η οποία αυτοδιαλύθηκε τον Δεκέμβριο του 1900 μετά από γενική κατακραυγή για την ήττα του '97 και διαμάχη με την κυβέρνηση για τη διαχείριση των οικονομικών κεφαλαίων της. Ωστόσο, μετά από πρόταση του Μελά και του Νικόλαου Πολίτη, αποφασίστηκε το ΔΣ της Εταιρείας να συνεχίσει να συσκέπτεται για εθνικά ζητήματα «εισηγούμενον αναλόγους λύσεις εις την εκάστοτε Κυβέρνησιν». Φέροντας τύψεις για την έκβαση του πολέμου του 1897, ο Μελάς αναμίχθηκε έντονα στις μακεδονικές υποθέσεις. Όσο ενισχυόταν το βουλγαρικό εθνικό κίνημα, στις διεκδικήσεις του εντάχθηκαν και περιοχές θεωρούνταν «ιστορικές ελληνικές χώρες», όπως η Μακεδονία, που για τους Έλληνες συνδεόταν αναπόφευκτα με την νεοελληνική εθνική ταυτότητα, καθώς αυτή είχε συγκροτηθεί με αναφορά στην κλασική αρχαιότητα. Η ίδρυση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870 θορύβησε το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο με αποτέλεσμα το μακεδονικό ζήτημα να μετατραπεί στο σημαντικότερο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Μήλο της έριδας μεταξύ των αντιδιεκδικητών της περιοχής υπήρξαν πρωτίστως οι σλάβοι της Μακεδονίας, που επικρατούσαν στην ύπαιθρο της μακεδονικής ενδοχώρας. Προξενώντας μία πρωτοφανή για την περιοχή εκπαιδευτική και πολιτιστική δραστηριότητα, οι διεκδικητές της Μακεδονίας επιδόθηκαν σε έναν ανταγωνισμό για τον έλεγχο των εκκλησιών και των κοινοτικών σχολείων, όπου, πέρα από τη διδασκαλία της γλώσσας, διαμορφωνόταν η εθνική ταυτότητα. Το 1893 ιδρύθηκε η ΕΜΕΟ, μία βουλγαρομακεδονική επαναστατική οργάνωση, που αποσκοπούσε στο να γίνει η Μακεδονία αυτόνομη και που προσανατολίστηκε στην προετοιμασία μιας ένοπλης εξέγερσης και στην οικοδόμηση ενός παράλληλου κράτους στα σλαβικά χωριά της Μακεδονίας, χρησιμοποιώντας ένοπλες ομάδες και τρομοκρατικές μεθόδους για να εδραιώσει τη βάση της, με αποτέλεσμα μέχρι τις αρχές του αιώνα να έχει αποκτήσει σημαντικά ερείσματα στην περιοχή. Η υπόθεση της Μακεδονίας είχε μεγάλη σημασία για την οικογένεια Δραγούμη, οικογένεια πολιτικών, όλα τα μέλη της οποίας, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, συμμετείχαν ενεργά σε αυτή. Ο Στέφανος Δραγούμης, Μακεδόνας τρίτης γενιάς, πρώην υπουργός Εξωτερικών και έκπαλαι υποστηρικτής των ελληνικών αλυτρωτικών επιδιώξεων, ήταν ένας από τους λίγους που ασκούσαν πίεση στην Αθήνα για μακεδονικά ζητήματα. Το σπίτι των Δραγούμηδων, το οποίο επισκέπτονταν Μακεδονες πρόσφυγες και μεταναστες στην Αθήνα, στους οποίους ο Μελάς συνήθιζε να χαρίζει φωτογραφίες του, θεωρούνταν από όλους τους ενδιαφερόμενους το στρατηγείο για την υπόθεση της Μακεδονίας. Γύρω από την οικογένεια Δραγούμη και με πρωτοβουλία του κουνιάδου του Μελά, Ίωνα, δημιουργήθηκε μια οργάνωση με σκοπό την υπεράσπιση του ελληνισμού στη Μακεδονία. Η ιδέα βρήκε μεγάλη απήχηση σε νέους αξιωματικούς και σε αξιωματικούς που είχαν υπάρξει μέλη της Εθνικής Εταιρείας, όπως ο Μελάς. Αξιωματικοί που υπηρετούσαν στη Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού μετέφεραν στα σύνορα όπλα που κατέληγαν στη Μακεδονία στα χέρια ανθρώπων όπως του Μητροπολίτη Καστοριά Γερμανού Καραβαγγέλη, επιθετικότερου εκπροσώπου μιας ομάδας νέων ηλικιακά νεοτοποθετηθέντων επισκόπων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως που υποστήριζαν τις ελληνικές θέσεις, ο οποίος από τις αρχές του 1902 προσπάθησε να διαβρώσει την ΕΜΕΟ, προσεταιριζόμενος απογοητευμένα στελέχη της και σχηματίζοντας ένοπλες ομάδες υπό οπλαρχηγούς της, με πρώτο τον Κώτα, σλαβόφωνο πατριαρχικό από τη Ρούλια της Φλώρινας. Τον Νοέμβριο του 1902 ο Ίων Δραγούμης διορίστηκε υποπρόξενος στο Μοναστήρι, απ' όπου διατηρούσε αλληλογραφία με τον Μελά, τον οποίο ενημέρωνε επιστολικά, του ζητούσε την αποστολή όπλων, χρημάτων και συνιστούσε την εξαγορά ευρωπαϊκών εφημερίδων, ενώ στις αρχές του 1903 σύστησε στο Μοναστήρι μια δική του οργάνωση με την ονομασία Άμυνα, για την αποτελεσματικότερη οργάνωση της ελληνικής προσπάθειας στη δυτική και κεντρική Μακεδονία. Με επιστολή του από εκεί τον Ιανουάριο του 1903 ο Δραγούμης έγραφε στον Μελά για την επικείμενη ίδρυση και τους σκοπούς μιας Εταιρείας από «λίγους ανθρώπους, πλουσίους και καλούς». Μετά από αίτημα του μητροπολίτη Καστοριάς, ο κύκλος του Δραγούμη και ο Μελάς οργάνωσαν τον Μάιο του 1903 με τη βοήθεια του Σφακιανού ανθυπολοχαγού Γεώργιου Τσόντου και τη χορηγία της Λουίζας Ριανκούρ την αποστολή στον Καραβαγγέλη ένδεκα Κρητικών μισθοφόρων, Οθωμανών υπηκόων, μεταξύ των οποίων και ο Ευθύμιος Καούδης. Οι Κρητικοί αυτοί είτε συνόδευαν ένοπλοι τον μητροπολίτη για να τελέσει με τη βία τη θεία λειτουργία σε εξαρχικά χωριά είτε επιτίθενταν σε ομάδες κομιτατζήδων της ΕΜΕΟ και, με την έναρξη της εξέγερσης του Ίλιντεν, εξεγερμένων χωρικών, ώσπου τον Αύγουστο ο Καραβαγγέλης τους έστειλε πάλι στην Αθήνα, στον Μελά και τον Στέφανο Δραγούμη, όπου φυγαδεύτηκαν με μεγάλη δυσκολία.Για την ελληνική κυβέρνηση, η εξέγερση του Ίλιντεν τον Ιούλιο του 1903, αποκορύφωμα της δράσης της ΕΜΕΟ, έσεισε τον κώδωνα του κίνδυνου να προσαρτηθεί η Μακεδονία στη Βουλγαρία. Δυσανασχετώντας με τους αργούς ρυθμούς της διπλωματίας και τις επιφυλακτικές κινήσεις του ελληνικού ΥπΕξ και αμφισβητώντας την καταλληλότητα των συνταγματικών κοινοβουλευτικών θεσμών της Ελλάδας να επιτύχουν τις εθνικές επιδιώξεις, τον Οκτώβριο ο Ίων Δραγούμης έγραψε στον Μελά από τη νέα θέση του, τις Σέρρες, ζητώντας του να είναι σε ετοιμότητα για να κινηθεί στρατιωτικά, είτε εναντίον των Βουλγάρων στη Μακεδονία είτε για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα με επικεφαλής τον στρατηγό Τιμολέοντα Βάσσο προκειμένου να αντικατασταθεί η κυβέρνηση Ράλλη από μία φιλικότερη και να εξασφαλιστεί η Μακεδονία για την Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα, ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τους περιορισμούς της πραγματικότητας, έστειλε νέες διαφορετικές οδηγίες. Τον Νοέμβριο του 1903 η Υψηλή Πύλη αποδέχτηκε τη συμφωνία της Μυρστέγης που είχαν συνάψει τον προηγούμενο μήνα η Ρωσία και η Αυστρία, το τρίτο σημείο της οποίας προέβλεπε τον ανασχεδιασμό των ορίων των διοικητικών υποδιαιρέσεων της περιοχής της Μακεδονίας, μετά την ειρήνευσή της, με σκοπό την ομαλότερη κατανομή των διαφόρων εθνοτήτων. Ενώ για τις Μεγάλες Δυνάμεις η συμφωνία αποσκοπούσε στη σταθερότητα και τη διατήρηση της ισχύουσας κατάστασης, από τους χριστιανικούς λαούς των Βαλκανίων ερμηνεύτηκε ως εγγύηση μελλοντικής βοήθειας υπέρ των διεκδικήσεών τους. Τα βαλκανικά κράτη επικέντρωσαν στο τρίτο σημείο της συμφωνίας και καθώς, στην οθωμανική τάξη η εκκλησιαστική ένταξη αποτελούσε κριτήριο εθνικής κατηγοριοποίησης, η ένταξη κάποιου σε μία από τις δύο Εκκλησίες, τη βουλγαρική Εξαρχία ή το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, σήμανε τη δήλωσή του ως «Βούλγαρου» ή «Έλληνα» αντίστοιχα. Η Ελλάδα απευχόταν την ταχεία ειρήνευση της περιοχής πριν την αναστροφή της, συνήθως υπό πίεση, προόδου της εξαρχικής δραστηριότητας τα τελευταία χρόνια, ενώ οι ηγέτες της ΕΜΕΟ θεώρησαν σκόπιμο να υποστηρίξουν την Εξαρχία. Η οθωμανική καταστολή είχε αποδυναμώσει το εξαρχικό κίνημα και την ΕΜΕΟ, οι εναπομείνασες ομάδες της οποίας τον χειμώνα του 1903-4 συγκέντρωναν τη δράση τους στην προσπάθεια να αναγνωρίσουν την Εξαρχία χωριά που πρόσφατα είχαν επανέλθει στο Πατριαρχείο, μεταξύ άλλων στην περιοχή της δυτικής Μακεδονίας. Η ακριβής ένταξη του κάθε χωριού στο Πατριαρχείο ή την Εξαρχία έγινε δυσεξακρίβωτη και δεν παρέμενε σταθερή, καθώς λόγω της δράσης ένοπλων ομάδων, επικρατούσε το ένα από τα δύο κόμματα που συνήθως συνυπήρχαν στο ίδιο χωριό, ενώ την άνοιξη του 1904 ξέσπασε βία και σημειώθηκαν σφαγές.Τον Φεβρουάριο του 1904 ήρθαν στην Αθήνα ο Κώτας, ο Φλωρινιώτης Λάκης Πύρζας και ο Παύλος Κύρου, σλαβόφωνος από το Ζέλοβο, για να παρουσιάσουν στην ελληνική κυβέρνηση την κατάσταση που επικρατούσε στη Μακεδονία, και οι δύο πρώτοι συνάντησαν τον Μελά στο σπίτι των Δραγούμηδων. Στις αρχές του 1904, η ελληνική κυβέρνηση, υπό την πίεση κοινής γνώμης έστρεψε το ενδιαφέρον της στη Μακεδονία και όρισε τον Αλέξανδρο Κοντούλη επικεφαλής μιας τετραμελούς ομάδας αξιωματικών που στάλθηκαν να ελέγξουν την κατάσταση στη δυτική Μακεδονία και τις δυνατότητες ένοπλης ελληνικής εμπλοκής στην περιοχή. Ο Κοντούλης επέλεξε ως συνοδεία του τον Αναστάσιο Παπούλα, τον Γεώργιο Κολοκοτρώνη και τον Μελά, που ήταν φίλος του, παρά την αντίρρηση του υπουργού Εξωτερικών Άθω Ρωμανού, που θεωρούσε τον Μελά ακατάλληλο «ὡς ἐνθουσιώδη». Παρά τη διαφωνία της Ναταλίας και τη συγκαταβατική στάση των υπόλοιπων Δραγούμηδων, ο Μελάς ήταν γεμάτος ενθουσιασμό και δέος μπροστά στην προοπτική να μεταβεί στη Μακεδονία, χώρο τον οποίο δε γνώριζε ουσιαστικά, αλλά που θα του επέτρεπε να τηρήσει τον όρκο στον πατέρα του και να αφοσιωθεί σε μια υψηλή ιδέα. Η αγωνία για το μέλλον και η προοπτική της απομάκρυνσης από τα παιδιά του αναστάτωναν ψυχικά τον Μελά, αλλά τον ηρέμησε η σύζυγός του. Αφού επέλεξαν τέσσερεις συνοδούς, μεταξύ των οποίων ο Καούδης, οι τέσσερεις αξιωματικοί ακολούθησαν χωριστές πορείες και συναντήθηκαν στο τέλος Φεβρουαρίου στα ελληνοθωμανικά σύνορα, στο Βελεμίστι, με τον Κώτα, τον Πύρζα και τον Κύρου. Για λόγους μυστικότητας οι αξιωματικοί χρησιμοποίησαν διαβατήρια με ψευδώνυμο, ο Μελάς συγκεκριμένα με το όνομα «Ζέζας», το οποίο στα αρβανίτικα σημαίνει «μαύρος» ή «μελαχρινός» και το οποίο είχε δώσει στον Μελά ο Κοντούλης, που μιλούσε τη γλώσσα. Η αποστολή καθυστέρησε εξαιτίας των άσχημων καιρικών συνθηκών και διέσχισαν τον Αλιάκμονα μόλις στις 9(Ι.Η.)/22(Γ.Η.) Μαρτίου και ακολούθως κατευθύνθηκαν μέσω Σιατίστης προς το μοναστήρι του αγίου Νικολάου στο Τσιρίλοβο. Με οδηγό έναν απεσταλμένο του μητροπολίτη Καστοριάς Καραβαγγέλη έφτασαν στο χωριό Γκαμπρές στις 15/28 Μαρτίου. Την επομένη ο Μελάς και ο Κολοκοτρώνης συνέδραμαν χρηματικά τον δάσκαλο και το απόγευμα ο Κώτας, ο Κοντούλης και ο Μελάς μίλησαν στους ντόπιους υπέρ της σύνταξης με την ελληνική πλευρά. Έπειτα, προχώρησαν στη Ρούλια, το χωριό του Κώτα, την Όστιμα και το Ζέλοβο. Η προσωπικότητα του Κώτα εντυπωσίασε τον νεαρό Μελά, ο οποίος τον αντιμετώπιζε με θαυμασμό και σεβασμό και ξεκίνησε να αντιλαμβάνεται την κατάσταση στη Μακεδονία σύμφωνα με την αντίληψη του Κώτα, ενός από τους τελευταίους εκπροσώπους της κλέφτικης παράδοσης και αδιαμφισβήτητου αρχηγού των ατάκτων της περιοχής. Στο Ζέλοβο (σημ. Ανταρτικό) της Φλώρινας ο Μελάς διαπίστωσε την απήχηση μεταξύ των σλαβόφωνων χωρικών του κηρύγματος του Αναστάς Γιάνκοφ του Ανώτατου Μακεδονικού Κομιτάτου από τη Ζαγορίτσανη (σημ. Βασιλειάδα Καστοριάς) περί ύπαρξης ξεχωριστού μακεδονικού έθνους. Όσο βρίσκονταν εκεί, ο Παπούλας και ο Κολοκοτρώνης διαφώνησαν με τον Μελά και τον Κοντούλη αναφορικά με το αν τα ελληνικά συμφέροντα θα εξυπηρετούνταν με την αποστολή ένοπλων σωμάτων από την Ελλάδα, όπως υποστήριζαν οι πρώτοι, ή με την οργάνωση ντόπιων ομάδων, όπως υποδείκνυε εδώ και ένα χρόνο στον Μελά ο Ίων Δραγούμης. Μετά το Ζέλοβο, βρέθηκαν στο Όροβνικ, όπου -χάρη σε μία φωτογραφία του Μελά που είχε στο σπίτι του στο Πισοδέρι ο παπα-Σταύρος Τσάμης- ο ιερέας του χωριού αναγνώρισε τον Μελά ως το πρόσωπο με την άφιξη του οποίου «θα γίνουν μεγάλα πράγματα».Την ίδια μέρα έλαβαν ένα μήνυμα από τον Δραγούμη ότι ο Μελάς έπρεπε να επιστρέψει αμέσως στην Ελλάδα, επειδή οι οθωμανικές αρχές είχαν πληροφορηθεί την παρουσία του. Ο Μελάς επισκέφθηκε στο Μοναστήρι τον Δραγούμη, που τον έπεισε να υπακούσει. Απογοητευμένος, ο Μελάς πήρε το τραίνο για τη Θεσσαλονίκη φορώντας ένα φέσι, σύμβολο κύρους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και στις 29 Μαρτίου έφτασε στην Αθήνα. Πέντε βδομάδες αργότερα επέστρεψαν και οι άλλοι τρεις αξιωματικοί, μετά από διαταγή του ελληνικού ΥπΕξ, ενώ ο Καούδης παρέμεινε με τον Κώτα. Από τη Μακεδονία οι τρεις αξιωματικοί είχαν στείλει μία αναφορά που έκανε λόγο για ευνοϊκές συνθήκες ανάληψης ελληνικής δράσης, αλλά ο Παπούλας και ο Κολοκοτρώνης είχαν στείλει κρυφά επιστολές που έκαναν λόγο για δυσμενή υποδοχή της αποστολής τους και την ακαταλληλότητα των ντόπιων για ένοπλη δράση. Πίσω στην Αθήνα, μία λογομαχία στις 13 Μαΐου ανάμεσα στον Μελά και τον Κολοκοτρώνη για το ζήτημα της αποστολής ή όχι ενόπλων στη Μακεδονία κατέληξε στη διοργάνωση με αίτημα του Κολοκοτρώνη ανάμεσά στους δύο στις 28 του ίδιου μηνός μίας μονομαχίας —προσφιλούς στους Έλληνες αξιωματικούς μεθόδου αποκατάστασης της τιμής την περίοδο που ακολούθησε τον ατιμωτικό για τους ίδιους πόλεμο του '97— η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον ελαφρύ τραυματισμό του Κολοκοτρώνη από πυροβολισμό. Έπειτα, ο Μελάς ανέλαβε καθήκοντα στη Σχολή Ευελπίδων, αλλά μετά από ειδικό αίτημα δύο Κοζανιτών, που επισκέφθηκαν τον Στέφανο Δραγούμη το τέλος Ιουνίου και έκαναν λόγο για κατάσταση ετοιμότητας για την ανάληψη δράσης, πήρε άδεια είκοσι ημερών για να επανέλθει στη Μακεδονία, προκαλώντας την έκπληξη και τη λύπη των οικείων του. Έχοντας αποκτήσει μια πρώτη εμπειρία δράσης στον μακεδονικό χώρο, ο Μελάς αναχώρησε για τη Μακεδονία αφού εμψύχωσε την «απαρηγόρητη» σύζυγό του και τους οικείους του. Μαζί με τον Πύρζα, έφτασε στην Κοζάνη, πόλη σχεδόν ολοκληρωτικά ελληνική, στις 19 Ιουλίου ως ζωέμπορος, με το ψευδώνυμο «Παύλος Δέδες». Εκεί, ο Μελάς διαπίστωσε ότι η προετοιμασία δεν είχε προοδεύσει όπως τον είχαν πληροφορήσει, αλλά συναντήθηκε στο επισκοπικό μέγαρο της πόλης με την εξαμελή επιτροπή της Άμυνας, με την οποία συνομολόγησε την ανάγκη δημιουργίας επτά σωμάτων των δεκαπέντε ανδρών το καθένα, που θα δρούσαν στην περιοχή Καστοριάς και Βοδενών, υπό τους κλέφτες Καραλίβανο και Βισβίκη και το ύψος του μηνιαίου μισθού που θα δινόταν στους άνδρες. Ενώ ο Πύρζας έλεγχε τις απαιτήσεις ανάληψης δράσης στο Βογατσικό, το Μπλάτσι και την Καστοριά, ο Μελάς έστειλε μια αναφορά στον Στέφανο Δραγούμη ζητώντας την αποστολή χρημάτων στην Κοζάνη και επισκέφθηκε τη Σιάτιστα, όπου ενθουσιάστηκε από την τοπική επιτροπή που συνάντησε. Αν και σχεδίαζε να επισκεθεί τη Βέροια, τη Νάουσα και τα Βοδενά, καθώς εξέλιπαν οι μέρες της άδειάς του, επέστρεψε στην Αθήνα στις 3 Αυγούστου.Ενόσω ήταν στην Κοζάνη, ο Μελάς συνειδητοποίησε την ανάγκη αποστολής ενόπλων στη Μακεδονία και αποφάσισε να αναλάβει ο ίδιος αντάρτικη δράση, ακολουθώντας το παράδειγμα δύο συμμαθητών του από τη Σχολή Ευελπίδων, των ανθυπολοχαγών Τσόντου και Κατεχάκη, για τους οποίους πληροφορήθηκε ότι είχαν οριστεί επικεφαλής ένοπλων ομάδων από το Μακεδονικό Κομιτάτο. Επρόκειτο για μια ημιεπίσημη αλυτρωτική οργάνωση που ιδρύθηκε τον Μάιο του 1904 από πρώην μέλη της Εθνικής Εταιρείας υπό την προεδρία του Δημήτριου Καλαποθάκη, με χρηματοδότηση από την κυβέρνηση και σκοπό την προπαρασκευή ένοπλων σωμάτων. Τις ίδιες μέρες με την αποστολή του Μελά, μια αποστολή του Κομιτάτου κατέληξε στην ανάγκη συντονισμένης ελληνικής δράσης για την αποφυγή αντιποίνων. Αν και ο ίδιος ο Μελάς, όπως και ο Στέφανος Δραγούμης, δεν έγιναν μέλη του Κομιτάτου, συνεργάστηκαν ωστόσο, με τα μέλη του χρησιμοποιώντας το δικό τους δίκτυο. Προς τη Μακεδονία Η κατάδοση στις οθωμανικές αρχές τον Ιούνιο του 1904 του Κώτα, που είχε συμβάλει τα μέγιστα στην ενίσχυση του ελληνικού κόμματος στην περιοχή, από τους πρώην συνεργούς του, τον Παύλο Κύρου υπό την καθοδήγηση του Γερμανού Καραβαγγέλη, στέρησε τα ερείσματα της δράσης της ελληνικής πλευράς στα Κορέστεια και στο τέλος Ιουλίου αποφασίστηκε η αποστολή ένοπλων σωμάτων στη Μακεδονία από την Ελλάδα. Στο εσωτερικό του Μακεδονικού Κομιτάτου μία μερίδα υπό τον Καλαποθάκη ευνοούσε τον Καούδη, ενώ μία άλλη, που προωθούσε την πρόσδεση στην κυβέρνηση, τον Μελά, που ήταν γνωστός του πρωθυπουργού Θεοτόκη. Στις 14 Αυγούστου, λίγο μετά την επιστροφή του από την Κοζάνη και μετά από παρέμβαση του πρωθυπουργού Γεώργιου Θεοτόκη, ο Μελάς διορίστηκε από το Μακεδονικό Κομιτάτο αρχηγός όλων των σωμάτων που δρούσαν στην περιοχή του Μοναστηρίου και της Καστοριάς. Ο Καούδης αρνήθηκε να ενταχθεί στο σώμα του Μελά, καθώς είχε ήδη δεσμευτεί στον Καλαποθάκη, από τον οποίο έλαβε πλήρη εξουσιοδότηση για ελεύθερη δράση, και στις 18 Αυγούστου διέσχισε την ελληνοοθωμανική μεθόριο επικεφαλής σώματος με οδηγό και συναρχηγό τον Κύρου. Την ίδια μέρα ο Μελάς, περισσότερο ψύχραιμος απ' ότι τις δύο πρώτες φορές, αν και βέβαιος ότι δε θα επέστρεφε στην Ελλάδα, αναχώρησε με κάποια μυστικότητα και χωρίς συγκινητικούς αποχαιρετισμούς, παρά μόνο με τα παιδιά του, για την τρίτη περιοδεία του στη Μακεδονία. Συνοδευόταν από τρεις Κρητικούς, ανάμεσα στους οποίους ο Σφακιανός Ιωάννης Καραβίτης, που πίεσε επίμονα τον Μελά μέχρι να τον εντάξει στο σώμα του, και τον Πύρζα, που εντάχθηκε στο σώμα του Μελά μετά την αποτυχία του να συγκροτήσει δικό του σώμα. Στη Λάρισα προστέθηκαν στη συνοδεία του τέσσερεις Μακεδόνες και ο Δεσκατιώτης κλέφτης Κατσαμάκας με έξι άνδρες. Εκεί ο Μελάς φιλοξενήθηκε από τον ανθυπολοχαγό Χαράλαμπο Λούφα που, σύμφωνα με επιστολή που έστειλε ο Μελάς στη σύζυγό του, του ζήτησε να τον φωτογραφίσει. Ο Μελάς συμφώνησε και φωτογραφήθηκε στις 21 Αυγούστου από τον Λαρισαίο φωτογράφο Γεράσιμο Δαφνόπουλο ένοπλος -κρατώντας ένα Μάουζερ, ζωσμένος ένα περίστροφο Μάουζερ Ζιγκ-Ζάγκ- και ένστολος, ενδεδυμένος ένα μαύρο κεντητό ντουλαμά. Ο Μελάς έστειλε το πρώτο αντίτυπο της φωτογραφίας στη σύζυγό του, «υπό τον όρον να μην ιδή το φως της ημέρας», αλλά να μείνει ως ανάμνηση για την ίδια και τα παιδιά του αν έχανε τη ζωή του στην αποστολή του, βρίσκοντας ότι θα ήταν «κωμικό» και «μαρτύριο», εάν επέστρεφε άπρακτος, να βλέπει «την φάτσαν [τ]ου έτσι μασκαρεμένην». Την επομένη αναχώρησαν από τη Λάρισα και στις 27 έφτασαν στο μοναστήρι της Μερίτσας, όπου δέχτηκαν την απρόθυμη φιλοξενία του ηγουμένου. Τη νύχτα της 27ης με 28ης Αυγούστου ο Παύλος Μελάς με το επιχειρησιακό όνομα «καπετάν Μίκης Ζέζας», που παρέπεμπε στον γιο και ταυτόχρονα στον πατέρα του, και ένοπλο σώμα περίπου 35 ανδρών, Κρητικών και Μακεδόνων, διέβη τα ελληνοοθωμανικά σύνορα και εισέβαλε στα εδάφη της Μακεδονίας, κοντά στο Οστροβό, (σημ. Αγναντιά Τρικάλων). Όπως και στις δύο πρώτες εξορμήσεις του στη Μακεδονία, ο Μελάς βρισκόταν κατά το ήμισυ σε ρυθμούς οικογενειακής ζωής· διατήρησε την ώρα Ελλάδας στο ρολόι του και αναλογιζόταν τις ασχολίες του καθενός μέλους της οικογένειάς του κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στο σώμα του Μελά βρίσκονταν ντόπιοι κλέφτες και Κρητικοί παρόμοιων ενασχολήσεων, οι οποίοι κινούνταν και δρούσαν όπως οι κλέφτικες ομάδες. Διαβαίνοντας τα σύνορα, ο Μελάς προσπάθησε να υιοθετήσει την κλέφτικη στάση, απεκδύθηκε τη στολή του αξιωματικού και επέλεξε ως μόνιμη ενδυμασία του το ντουλαμά, με αποτέλεσμα να κερδίσει τον σεβασμό των αντρών του σώματός του. Παρότι δεν ήταν πρακτική, ιδίως στην κακοκαιρία, η παραδοσιακή κλέφτικη φορεσιά τον έκανε να αισθάνεται πιο άνετα, βρίσκοντας, όπως πολλοί Μακεδονομάχοι, ότι εμψύχωνε τους άντρες του. Στις 30 Αυγούστου ο ληστής Θανάσης Βάγιας, τον οποίο ο Μελάς είχε προσλάβει ως οδηγό, λιποτάκτησε και στη συνέχεια κατέδωσε το σώμα του Μελά στους Οθωμανούς. Για πάνω από μία εβδομάδα το ένοπλο σώμα του Μελά περιπλανήθηκε στην περιοχή της Σαμαρίνας, ορειβατώντας τη νύχτα, συχνά υπό βροχή, για να περνά απαρατήρητο, με τον ασυνήθιστο σε κακουχίες Μελά να καταπονείται ιδιαίτερα. Στις 5 Σεπτεμβρίου, ύστερα από πορεία πολλών ημερών, κατά την οποία αντιμετώπισαν την καχυποψία του τοπικού πληθυσμού ο Μελάς και οι σύντροφοι του έφθασαν στο χωριό Ζάνσκο, όπου τους βοήθησε και εφοδίασε πρόσωπο της εμπιστοσύνης τους. Στις 7 διέβησαν τον Αλιάκμονα και με ενδιάμεσες στάσεις στο ελληνόφωνο πατριαρχικό Κωσταράτσι, όπου έμειναν για τρεις μέρες δεχόμενοι αιτήματα βοήθειας από γειτονικά χωριά, στο Βογατσικό και στη μονή του Αγίου Νικολάου στο Τσιρίλοβο, προπύργιο των ελληνικών σωμάτων της περιοχής, έφτασαν στις 13 Σεπτεμβρίου στο αλβανόφωνο πατριαρχικό χωριό Λέχοβο. Εκεί συνάντησαν τον ντόπιο κλέφτη Ζήση Δημουλιό, που με την άδεια των οθωμανικών αρχών διατηρούσε ένα σώμα εννιά ανδρών και εργαζόταν υπέρ των πατριαρχικών συμφερόντων, ενώ στο σπίτι του είχε αναρτημένη μεταξύ άλλων τη φωτογραφία της πριγκίπισσας Σοφίας και του Στέφανου Δραγούμη. Με τον Πύρζα ο Μελάς συζήτησε διστακτικά την ανάγκη αντεκδίκησης του φόνου του ιερέα του σλαβόφωνου χωριού Στρέμπενο, ο οποίος είχε δολοφονηθεί από κομιτατζήδες τον Νοέμβριο του 1901.Για τον Μελά, όπως και άλλους Έλληνες αξιωματικούς που κατευθύνθηκαν από το ελεύθερο ελληνικό βασίλειο στη Μακεδονία, η σιωπηρή άρνηση σλαβόφωνων χωρικών να αναγνωρίσουν ως θρησκευτικό τους ηγέτη τον Βούλγαρο Έξαρχο αντί του Οικουμενικού Πατριάρχη ήταν απόδειξη του ελληνικού τους «φρονήματος». Ο Μελάς θεωρούσε τους σλαβόφωνους χωρικούς εξίσου Έλληνες με τους ελληνόφωνους Κρητικούς που τον συνόδευαν και πίστευε ότι είχαν αλλοφωνήσει ως αποτέλεσμα της ξένης κυριαρχίας, μεταναστεύσεων και έλλειψης ελληνικής εκπαίδευσης. Τους αποκαλούσε «Μακεδόνες», εννοώντας ότι είναι κάτοικοι της Μακεδονίας, και τη γλώσσα τους «μακεδονική» και τους θεωρούσε όμοιους με το υπόλοιπο αλλόφωνο ποίμνιο του Πατριάρχη. Συνειδητοποιώντας τη δυσκολία ταύτισης των χωρικών με έννοιες εθνικές, ο Μελάς εξήγησε στους άνδρες του ότι βάση του αγώνα που θα διεξήγαγαν ήταν η θρησκεία, η οποία προσβαλλόταν από τη δράση των Βουλγάρων. Ο ίδιος επέλεξε ως σφραγίδα του τον σταυρό και την επιγραφή «Εν τούτω νίκα», σύμβολα κατανοητά από τους χωρικούς που αποσκοπούσε να προσεταιριστεί. Ένοπλη δράση Στις 15 Σεπτεμβρίου ο Μελάς πραγματοποίησε την πρώτη του επιχείρηση στο Στρέμπενο, όπου συνέλαβε δύο καταζητούμενους εξαρχικούς, που είχε ταυτοποιήσει χάρη στη βοήθεια του Ζήση, και νωρίς το βράδυ το σώμα εισέβαλε στο χωριό. Μετά από ικεσίες ντόπιων, αποφάσισε τελικά να μην σκοτώσει τους δύο καταζητούμενους υπό τον όρο πως θα πήγαιναν στην ελληνική Μητρόπολη και θα δήλωναν υποταγή στον εκεί Μητροπολίτη, όπως τους έβαλε να ορκιστούν σε μία βίβλο ότι θα πράξουν. Ταυτόχρονα, έδωσε στους παρόντες στην πρόχειρη αυτή δίκη πρόκριτους του χωριού διορία δέκα ημερών να αναγνωρίσουν τον Έλληνα Μητροπολίτη της Καστοριάς και να του ζητήσουν την αποστολή δασκάλου και ιερέα, ώστε να επανέλθει το χωριό στο Πατριαρχείο. Ενίσχυσε επίσης χρηματικά συγγενείς των θυμάτων, διέλυσε την τοπική επιτροπή της ΕΜΕΟ και στη θέση της συνέστησε και εξόπλισε μία «επιτροπή άμυνας» πατριαρχικών. Η επιεικής αυτή στάση του Μελά προκάλεσε τη μήνιν των πατριαρχικών του χωριού, που προσέβλεπαν σε πράξεις αντεκδίκησης για τις πράξεις βίας που είχαν διαπράξει τα προηγούμενα χρόνια εις βάρος τους τα ένοπλα βουλγαρικά σώματα, και έκανε τον Καραβίτη να αμφιβάλλει για το αν ο Μελάς είχε τη σωματική και ψυχική σκληρότητα που απαιτούνταν από τις περιστάσεις. Παρά τις αμφιβολίες των ανταρτών για τις ικανότητες του Μελά ως στρατιωτικού, αναγνώριζαν την ηθική του καθαρότητα και ευγένεια, με αποτέλεσμα να απολαμβάνει την εκτίμησή τους. Στις 17 Σεπτεμβρίου ο Μελάς προσπάθησε να οργανώσει επίθεση στο χωριό Αετόζι, καθώς ήταν κέντρο εξαρχικών αυτονομιστών, όμως η απροθυμία συνεργασίας του Ζήση από το Λέχοβο του άλλαξε τα σχέδια. Μη διαθέτοντας κανέναν άνδρα που να γνωρίζει την περιοχή και μη έχοντας τη δυνατότητα να ακολουθήσει τις φευγαλέες κινήσεις των εξαρχικών σωμάτων, υποχρεώθηκε να στραφεί στην τιμωρητική δράση κατά μεμονωμένων ατόμων και αποφάσισε την ίδια μέρα να μεταβεί στην Πρεκοπάνα (σημερινή Περικοπή). Εκεί περικύκλωσε τον τοπικό πληθυσμό, που εκείνη την ώρα παρακολουθούσε μια κηδεία και συνέλαβε τον εξαρχικό δάσκαλο και τον εξαρχικό ιερέα ποπ-Νικόλα, ο οποίος τον Ιούλιο του 1903 είχε δολοφονήσει τον προκάτοχό του, παπα-Χρίστο. Εν μέρει λόγω του φόβου τους, όπως αντιλήφθηκε ο Μελάς, οι κάτοικοι του χωριού και οι πρόκριτοι δήλωσαν την αποστροφή τους για την Εξαρχία και ο Μελάς απαίτησε να ορκιστούν ότι θα δηλώσουν πίστη στον Έλληνα Μητροπολίτη και θα ζητήσουν την αποστολή πατριαρχικού ιερέα και δασκάλου, απειλώντας, όπως είχε κάνει και στο Στρέμπενο, ότι θα επανερχόταν για να τιμωρήσει τυχόν επίορκους. Η εκτέλεση των δύο κομιτατζήδων από άνδρες του σώματός του λίγο έξω από το χωριό φαίνεται να συγκλόνισε τον Μελά, που είχε ενδοιασμούς αναλογιζόμενος την αναντιστοιχία ανάμεσα στο «ωραίο και ευγενές έργο» που είχε αναλάβει και «τας σκληράς ανάγκας» προκειμένου αυτό να υλοποιηθεί.Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην Μπελκαμένη (σημ. Δροσοπηγή), χωριό Αλβανών και Βλάχων. Ο Μελάς τους εκφώνησε ομιλία, οργάνωσε μια επιτροπή «άμυνας» και επέβαλε το κλείσιμο του ρουμανικού σχολείου του χωριού. Ακολούθως, ο Μελάς σχεδίαζε να συλλάβει πέντε κομιτατζήδες της ΕΜΕΟ στο σλαβόφωνο χωριό Νερέτ (σημερινός Πολυπόταμος) και οι άνδρες του Μελά εισήλθαν κρυφά στο χωριό, δίχως να καταφέρουν να συναντήσουν τους ντόπιους πατριαρχικούς. Το σχέδιο δράσης τους ανατράπηκε άμα τη ενάρξει της εφαρμογής του, όταν αντιλήφθηκαν πως στο χωριό βρισκόταν σημαντική δύναμη του οθωμανικού στρατού. Λόγω της απειρίας του Μελά στον ανταρτοπόλεμο, κατά τη διάρκεια της άτακτης φυγής τους τραυματίστηκε θανάσιμα ο Φίλιππος Καπετανόπουλος, μέλος της επιτροπής Άμυνας του Μοναστηρίου, ο οποίος είχε ενταχθεί στο σώμα του Μελά στην Μπελκαμένη την προηγούμενη μέρα. Ο Μελάς τον σκέπασε με την κάπα του, στην οποία είχε αφήσει από αμέλεια ένα γράμμα του ίδιου του Καπετανόπουλου προς τον Δημήτριο Καλλέργη, τον Έλληνα πρόξενο στο Μοναστήρι. Η εύρεση της επιστολής οδήγησε αργότερα σε διάβημα της Υψηλής Πύλης προς την ελληνική κυβέρνηση και την ανάκληση του Καλλέργη. Σύμφωνα με μία απολογιστική του έκθεση, που έμεινε ανολοκλήρωτη, ο Μελάς έγραψε στον καϊμακάμη της Φλώρινας ότι μοναδικός σκοπός της δράσης του ήταν «η τιμωρία των δολοφόνων Βουλγάρων και η προστασία των αδελφών μας από τας ορδάς αυτών». Η δράση του σώματος του Μελά προκάλεσε τη δυσαρέσκεια των πολιτικών, αλλά όχι και των στρατιωτικών Οθωμανών αξιωματούχων και δε μεταφράστηκε στην ανάληψη δράσης για την εξουδετέρωσή του. Από το Νερέτ το σώμα του Μελά κατευθύνθηκε στο πατριαρχικό Λέχοβο και έπειτα στη Νεγκοβάνη (σημερινό Φλάμπουρο), χωριό αρβανιτο-βλάχικο και επίσης κατά πλειοψηφία πατριαρχικό, όπου έμεινε για αρκετές μέρες λόγω της αδιάκοπης βροχόπτωσης, οργανώνοντας την άμυνα της ευρύτερης περιοχής. Εκεί τους συνάντησαν στις 30 Σεπτεμβρίου πρόκριτοι του βλάχικου χωριού Νέβεσκα (σημερ. Νυμφαίο Φλώρινας), που τους εφοδίασαν με τρόφιμα και ενδύματα. Ο Μελάς βασίστηκε, λόγω της σύνθεσης του πληθυσμού τους, στο Λέχοβο, όπου βρισκόταν ο Ζήσης, και στη Νεγκοβάνη, όπου ανέλαβε με τα χρήματα του Μακεδονικού Κομιτάτου τη μισθοδοσία του οπλαρχηγού Κόλε Πίνα, που είχε εργαστεί για τον Καραβαγγέλη. Ως κέντρο τους όρισε τη Νέβεσκα, όπου διόρισε μία πενταμελή επιτροπή άμυνας, όπως έπραξε και σε άλλα χωριά, όμοια με την οργάνωση Άμυνα του Ίωνα Δραγούμη. Έργο των επιτροπών αυτών ήταν η τροφοδοσία των αντάρτικων σωμάτων, η φύλαξη των χωριών και η προπαγανδιστική δράση στη γύρω περιοχή. Με τους πόρους του Κομιτάτου μισθοδότησε στα χωριά πέρα από ένοπλες φρουρές, αγγελιαφόρους και κατασκόπους της βουλγαρικής δράσης. Την ίδια περίοδο ενεργούσε στην περιοχή των Κορεστείων η ανταρτοομάδα των Καούδη και Κύρου, που ανάγκασε πολλούς κομιτατζήδες να εγκαταλείψουν τα χωριά όπου βρίσκονταν. Στις 18 Σεπτεμβρίου(Ι.Η.)/1 Οκτωβρίου(Γ.Η.) η ομάδα αυτή επιτέθηκε αιφνιδιαστικά στην Όστιμα (σημερ. Τρίγωνο Φλώρινας) στον Μήτρο Βλάχο, που μετά από πολύωρη μάχη κατάφερε να διαφύγει, χάνοντας ωστόσο περίπου είκοσι άνδρες. Ευρισκόμενος στο Λέχοβο, ο Μελάς πληροφορήθηκε την επικράτηση του Καούδη, στον οποίο είχε στείλει μηνύματα διατάζοντάς τον να τον συναντήσει, τα οποία ο Καούδης, που επίσης προσέβλεπε στην ανάληψη κοινής δράσης, δεν είχε λάβει, κάνοντας τον Μελά να νομίζει ότι η έλλειψη απάντησης ήταν σκόπιμη. Λόγω της ανυπαρξίας σταθερών διαύλων επαφής, τρεις προσπάθειες συνάντησης μετά την πρώτη μεταξύ τους επικοινωνία στις 25 Σεπτεμβρίου έμειναν ανεπιτυχείς.Απογοητευμένος από τις άσχημες καιρικές συνθήκες, τις συναντήσεις με τον οθωμανικό στρατό, τις ικανότητες διαφυγής των αντιπάλων του, την απροθυμία των ντόπιων να τον συνδράμουν και την απουσία ενισχύσεων σε χρήματα και άνδρες από το Κομιτάτο, ο Μελάς σχεδίαζε να επιστρέψει στην Αθήνα και να επανέλθει στη Μακεδονία τον Μάρτιο με νέο σώμα, αφήνοντας ολιγάριθμες φρουρές στα χωριά της περιοχής. Στις 9 Οκτωβρίου, όμως, έλαβε αναπάντεχα ενισχύσεις από την Ελλάδα, όταν έφτασε στη Νεγκοβάνη ο Καραλίβανος με περίπου σαράντα άνδρες, με αποτέλεσμα το σώμα του Μελά να ξεπεράσει τους 70 το πλήθος και να δρα κατατετμημένο σε τέσσερεις ομάδες υπό τον Καραλίβανο, τον Γιοβάνη, τον Πουλάκα και τον Πύρζα. Ο Μελάς περιέγραψε τη θέλησή του να παραμείνει στην περιοχή σε ένα γράμμα -το τελευταίο του-, που έστειλε στην κουνιάδα του Έφη Καλλέργη, κόρη του Στέφανου Δραγούμη και σύζυγο του αξιωματικού του ιππικού Γιάννη Καλλέργη, με την οποία ο Μελάς είχε ερωτικό δεσμό τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Έχοντας οργανώσει την άμυνα των χωριών της Καστοριάς, σκόπευε να αφήσει περίπου πενήντα άνδρες να ελέγχουν την περιοχή και ο ίδιος να περάσει μέσα από το Ζέλοβο και το Πισοδέρι στην περιοχή του Μεγάροβου και του Μοναστηρίου, για να εκδιώξει από εκεί τις ανταρτοομάδες των κομιτατζήδων και να οργανώσει την άμυνά τους για τον χειμώνα. Σε έκθεσή του προς το Κομιτάτο έγραψε ότι μετά το Μοναστήρι σχεδίαζε να κινηθεί προς τα Βοδενά και τη Βέροια, ώστε να αναπτύξει δράση σε όλη την περιοχή της οποίας είχε οριστεί υπεύθυνος. Δύο μέρες αργότερα με δύναμη 60 ανδρών επιτέθηκε εναντίον προγραμμένων μελών των κομιτάτων στο Νερέτ (σημ. Πολυπόταμο), όπου τους ειδοποίησε ότι κρύβονταν τρεις συμμορίες κομιτατζήδων ο γιος του δολοφονημένου ιερέα του χωριού, που είχε στοχοποιηθεί και ο ίδιος από την ΕΜΕΟ. Η επιχείρηση απέβη άκαρπη και κατά την υποχώρηση του το ελληνικό σώμα δέχτηκε επίθεση κομιτατζήδων με αποτέλεσμα να τραπεί σε φυγή. Θάνατος Μετά την αποτυχημένη επιδρομή στο Νερέτ, ο Μελάς έμεινε με τους μισούς άνδρες του, διανυκτέρευσε υπό βροχήν στο Βίτσι και κινήθηκε προς τη Στάτιτσα (σημερινός Μελάς), όπου συνάντησε τον Ντίνα ή Ντίνε Στεργίου, έναν εικοσιτετράχρονο πρώην κομιτατζή και μέλος της ομάδας του Μήτρου Βλάχου, που είχε φύγει από αυτή για λόγους αντιζηλίας και, συστημένος από τον μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό Καραβαγγέλη, είχε ενταχθεί τον περασμένο Αύγουστο στο σώμα των Καούδη και Κύρου, δίχως να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους για το οριστικό της μεταστροφής του στην ελληνική πλευρά. Ο Ντίνας προσκάλεσε τον Μελά να καταλύσουν στη Στάτιτσα, χωριό τότε σλαβόφωνο και μικτού πληθυσμού πατριαρχικών και εξαρχικών, που διέθετε οργανωμένο βουλγαρικό πυρήνα. Παρά την αντίρρηση του Πύρζα ότι θα ήταν ασφαλέστερο να μην μπουν στη Στάτιτσα, καθώς ήταν πέρασμα των οθωμανικών δυνάμεων που μετακινούνταν τακτικά από το Ζέλοβο στο Κονομπλάτι, ο Μελάς επέμενε να εισέλθουν στο χωριό. Από εκεί έστειλε μήνυμα στον Κύρου και τον Καούδη να συναντηθούνε τα χαράματα της 14ης Οκτωβρίου κοντά στη Στάτιτσα. Ο Καούδης ετοιμάστηκε να μεταβεί στη Στάτιτσα, νομίζοντας ότι ο Μελάς είχε έρθει για να ενισχύσει το σώμα του, αλλά ο Κύρου, που αφενός δεν ήθελε να απομακρυνθούν από το χωριό του, το πατριαρχικό Ζέλοβο, που ήταν εκτεθειμένο σε επιθέσεις εξαρχικών σωμάτων, αφετέρου είχε ψυχρανθεί με τον Μελά, που τον είχε κατηγορήσει για την προδοσία του Κώτα, αντιτάχθηκε και τελικά στάλθηκαν μόνο δύο άτομα για να οδηγήσουν το σώμα του Μελά στο Ζέλοβο. Στη Στάτιτσα το σώμα του Μελά δέχτηκε τη φιλοξενία προκρίτων του χωριού και του Ντίνε, που θα οδηγούσε το σώμα του Μελά στον τόπο συνάντησης με τον Καούδη και τον Κύρου στις 14 Οκτωβρίου και βοήθησε τον Μελά να μοιράσει τους άνδρες της ομάδας σε πέντε σπίτια. Το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου, όταν πληροφορήθηκαν ότι ένα οθωμανικό απόσπασμα είχε αναχωρήσει από το Κονοπλάτι, ο Μελάς δεν ανησύχησε, γνωρίζοντας ότι δεν ήταν οθωμανική πολιτική να επιτίθενται σκόπιμα στις ελληνικές ομάδες, που τους απάλλασσαν από το καθήκον καταδίωξης των κομιτατζήδων. Ωστόσο, το απόσπασμα είχε κινητοποιηθεί μετά την παραλαβή ένός παραπλανητικού γράμματος γραμμένου στα ελληνικά που είχε συντάξει και στείλει με μια χωρική ο επικηρυγμένος Μήτρος Βλάχος, ο κομιτατζής, και έγραφε ότι στη Στάτιτσα βρισκόταν ο ίδιος, υπολογίζοντας ότι ο τούρκος λοχαγός θα επετίθετο στη Στάτιτσα για να λάβει το ποσό με το οποίο είχε επικηρυχθεί ο Μήτρος Βλάχος, προξενώντας, ωστόσο, τον θάνατο του Μελά. Το χωριό περικυκλώθηκε από οθωμανικό απόσπασμα κάποιων δεκάδων ανδρών και ξεκίνησαν αψιμαχίες. Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας θα έβρισκε τον Μελά νεκρό υπό ομιχλώδεις συνθήκες. Για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου του Μελά υπάρχει πλήθος εκδοχών. Το οθωμανικό απόσπασμα εντόπισε ένα από τα κρησφύγετα των Ελλήνων και ξέσπασαν πυροβολισμοί. Περικύκλωσε επίσης το σπίτι όπου έμεναν ο Μελάς, ο Πύρζας, ο Ντίνας, ο Χατζητάσης και ένας Κρητικός ονόματι Στρατινάκης, το οποίο καταδεικνυόταν σαφώς στο γράμμα του Μήτρου Βλάχου. Οι περισσότερες αφηγήσεις συντρόφων του Μελά αμφισβητούν το ότι υπήρξε σημαντική μάχη και είναι αμφίβολο αν ο Μελάς και όσοι ήταν μαζί του συμμετείχαν. Όλες οι εκδοχές συγκλίνουν πως κάποια στιγμή τη νύχτα ο Μελάς προσπάθησε να διαφύγει, όμως τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι μαρτυρίες ποικίλουν για το αν ο Μελάς τραυματίστηκε από βόλι του οθωμανικού αποσπάσματος ή των ανδρών του σώματός του, συγκεκριμένα από εκπυρσοκρότηση του όπλου του Πύρζα. Μετά τον τραυματισμό του ο Μελάς ζήτησε από τον Πύρζα να παραδώσει τον σταυρό του στη σύζυγό του, το τουφέκι του στον γιο του και το κωνσταντινάτο του στην Έφη Καλλέργη. Οι μαρτυρίες ποικίλουν επίσης για το αν, ύστερα από τον τραυματισμό του, ο Μελάς απεβίωσε, αυτοκτόνησε, ζήτησε από τον Ντίνα να τον αποτελειώσει ή ο τελευταίος τον σκότωσε αυτόβουλα. Φαίνεται πως ο Μελάς ήταν ο μοναδικός νεκρός της ελληνικής πλευράς. Όλοι οι άνδρες του σώματός του διέφυγαν, εκτός από τους επτά που βρίσκονταν στο σπίτι που πολιόρκησε ο οθωμανικός στρατός, οι οποίοι παραδόθηκαν και το 1905 καταδικάστηκαν σε φυλάκιση πέντε ετών για σύσταση συμμορίας. Οι σύνοικοι του Μελά άφησαν στον αχυρώνα του σπιτιού όπου βρίσκονταν τη σορό του Μελά, η οποία τάφηκε από χωρικούς της Στάτιτσας ενδεχομένως την ίδια νύχτα, και κατευθύνθηκαν προς το κοντινό Ζέλοβο. Το πρωί της επομένης (14η Οκτωβρίου) οι τέσσερεις σύνοικοι του Μελά φτάσαν στο Ζέλοβο (σημ. Ανταρτικό) όπου συνάντησαν τον Καούδη και τον Κύρου και τους πληροφόρησαν για τον θάνατο του αρχηγού τους. Την ίδια μέρα ο Ντίνας στάλθηκε στη Στάτιτσα, απ' όπου επέστρεψε δυο μέρες αργότερα λέγοντας ότι υπήρχε κίνδυνος να «πάρουν το κεφάλι» της σορού. Το βράδυ της 17ης αναχώρησαν για την Μπελκαμένη (σημ. Δροσοπηγή) όλοι οι Μακεδονομάχοι, εκτός από τον Κύρου που παρέμεινε στο Ζέλοβο, ενώ ο Ντίνας στάλθηκε πάλι στη Στάτιτσα εφοδιασμένος από τον Καούδη με πέντε λίρες για να ανακτήσει τη σορό του Μελά. Το πρωί της 18ης Οκτωβρίου ο Ντίνας εμφανίστηκε στο Ζέλοβο φέροντας το κεφάλι του Μελά και λέγοντας στον Κύρου και στον υπάλληλο του ελληνικού προξενείου του Μοναστηρίου, που μόλις λίγες ώρες πριν είχε έρθει στο χωριό, ότι, ενώ έκανε την εκταφή του νεκρού, στο χωριό εμφανίστηκε οθωμανικός στρατός και γι' αυτό έκοψε βιαστικά το κεφάλι του νεκρού και έφυγε. Το κεφάλι του Μελά τάφηκε στο παρεκκλήσι του ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Πισοδέρι από τον παπα - Σταύρο Τσάμη, ενώ μετά από έρευνα στη Στάτιτσα στις 23 Οκτωβρίου ο οθωμανικός στρατός εντόπισε το ακέφαλο σώμα και το μετέφερε στην Καστοριά. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη, ο καϊμακάμης της Καστοριάς εντόπισε πάνω στο νεκρό του Μελά γράμματα προς τον «κύριο Τζέτζα», ψευδώνυμο του Μελά, χάρη στα οποία ο Καραβαγγέλης αντιλήφθηκε την ταυτότητα του νεκρού και επέμεινε να παραδοθεί στον ίδιο για να τον κηδεύσει ως Έλληνα. Μπροστά στην επιμονή του καϊμακάμη να τον παραδώσει σε Βούλγαρο ιερέα, ο Καραβαγγέλης κινητοποίησε τη νεολαία της Καστοριάς και στη συνέχεια ζήτησε τη μεσολάβηση των ντόπιων μπέηδων, προειδοποιώντας ότι μπορεί να συμβούν ταραχές που θα έβλαπταν την ειρηνική συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων. Οι μπέηδες της Καστοριάς ανάγκασαν τον καϊμακάμη να παραδώσει στον Καραβαγγέλη το σώμα του Μελά, το οποίο και τάφηκε στον περίβολο από το βυζαντινό παρεκκλήσι των Ταξιαρχών κοντά στο Μητροπολιτικό Μέγαρο Καστοριάς. Το 1907 ο Στέφανος Δραγούμης ζήτησε από τον Καραβαγγέλη να παρευρεθεί η Ναταλία στην μετά τριετία εκταφή του σώματος του συζύγου της καθώς και να του δοθεί το κεφάλι του Μελά. Ο Καραβαγγέλης φρόντισε να έρθει το κεφάλι του Μελά από το Πισοδέρι στην Καστοριά και η Ναταλία επιβεβαίωσε, χάρη σε τρία χρυσά δόντια που η αδερφή του δεσπότη, Κλεονίκη, εντόπισε στο στόμα του, ότι επρόκειτο για το κεφάλι του Μελά, το οποίο ο Καραβαγγέλης έθαψε στην Καστορια μαζί με το υπόλοιπο σώμα, κάτω από την Αγία Τράπεζα του μητροπολιτικού ναού της πόλης. Τον Ιούλιο του 1950 τα οστά του Μελά μεταφέρθηκαν σε τάφο στο εσωτερικό του παρεκκλησίου των Ταξιαρχών. Ταφικά μνημεία Στις 16 Οκτωβρίου ο Πύρζας έστειλε με καθυστέρηση ενημερωτική επιστολή στο προξενείο του Μοναστηρίου, το τηλεγράφημα του οποίου της 17ης Οκτωβρίου προς το ελληνικό ΥπΕξ έφθασε στην Αθήνα στις 18, οπότε και ενημερώθηκαν για τον θάνατο του Μελά οι Δραγούμηδες, ενώ την επομένη το νέο δημοσιεύθηκε στον τύπο. Σύμφωνα με την αφήγηση που κυριάρχησε, ο Μελάς βρήκε εκούσιο θάνατο αψηφώντας χάρη στη φιλοπατρία του τους κινδύνους που διέτρεχε, καθώς ο αθηναϊκός τύπος έγραψε ότι ο Μελάς πυροβολήθηκε αφότου είχε διασπάσει μαζί με το σώμα του τις γραμμές των τούρκων στρατιωτών. Η διασπορά πολλών διαφορετικών φημών σχετικά με το γεγονός και η προσπάθεια απόκρυψης ενοχλητικών λεπτομερειών —όπως του ότι οι μακεδονομάχοι ανέμεναν να μη δεχτούν επίθεση των οθωμανικών αρχών και του ότι αυτές τους επιτέθηκαν επειδή νόμιζαν ότι είναι βουλγαρική ομάδα, που "ευλόγως", κατά τον Έλληνα πρόξενο στο Μοναστήρι, αποκρύφθηκαν από την ελληνική κοινή γνώμη— κάλυψαν κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου τις συνθήκες θανάτου του Μελά.Στα μέσα Νοεμβρίου ανέλαβε ως διάδοχος του Μελά στη θέση του αρχηγού των ελληνικών σωμάτων στη δυτική Μακεδονία ο Γεώργιος Τσόντος, που έγινε γνωστός ως «καπετάν Βάρδας», κατάφερε τα πρώτα αξιόλογα πλήγματα στον αντίπαλο, αποκατέστησε το κύρος της ελληνικής πλευράς στα μάτια των ντόπιων και αναδείχθηκε ο σημαντικότερος αξιωματικός του Μακεδονικού Αγώνα. Το 1907 ο Τσόντος-Βάρδας πληροφορήθηκε ότι δύο χρόνια νωρίτερα, το 1905, φοβούμενος για τη ζωή του, επειδή είχε θανατώσει τον Μελά, ο Ντίνε μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Τρία χρόνια αργότερα, ένας Έλληνας πράκτορας έγραψε στον πεθερό του Μελά, Στέφανο Δραγούμη, ότι συνέχιζε να αναζητεί τον Ντίνε αποφασισμένος να του δώσει «οικτρόν θάνατον» ως προδότη και υπεύθυνο για τον θάνατο του Μελά. Λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Μελά, δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες ποιήματα γνωστών και άσημων ποιητών για τον Μελά, ενώ η Ακρόπολις δημοσίευσε σχετικό ποίημα του Κωστή Παλαμά που εντάχθηκε στη σχολική ύλη. Στις εκκλησίες της Ελλάδας τελέστηκαν μνημόσυνα για τον Μελά, ενώ στα σχολεία εκφωνήθηκε μια ομιλία συνταγμένη από την «Επίκουρο των Μακεδόνων Επιτροπή» που τον εξυμνούσε ως γενναίο «Βουλγαροκτόνο», απόστολο της Μεγάλης Ιδέας και φιλόπατρι θυσιασθέντα υπέρ της ελευθερίας, αντάξιο των μεγάλων ανδρών της αρχαίας Ελλάδας. Πάνω από 100.000 άνθρωποι συμμετείχαν στο οργανωμένο από μια δημοσιογραφική ένωση μνημόσυνό του στην Αθήνα, προσδίδοντάς του χαρακτήρα διαδήλωσης. Ο θάνατός του Μελά αποτέλεσε επίσης θέμα θεατρικών έργων, ποιημάτων Μακεδόνων ποιητών και δημοτικών τραγουδιών από όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Σε συνθήκες μυστικότητας ο Καστοριανός φωτογράφος Λεωνίδας Παπάζογλου φωτογράφησε τον Νοέμβριο του 1904 τον στεφανωμένο τάφο του Μελά και οι παραχθείσες εικόνες διοχετεύθηκαν από τον αδερφό του Μελά, Κωνσταντίνο, στον ελληνικό τύπο και κατόπιν αναπαρήχθησαν μαζικά ως καρτ ποστάλ, όπως συνέβη και με διάφορες απεικονίσεις του Μελά. Ζωγραφικές απεικονίσεις Η φωτογραφία του Μελά της 21ης Αυγούστου με αντάρτικη περιβολή αποτέλεσε την έμπνευση για πορτρέτο που αναπαρήχθη στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Άστυ και ακολούθως σε επιστολικά δελτάρια, αλλά και πρότυπο μίμησης για τις φωτογραφίες κατοπινών Μακεδονομάχων. Την ίδια χρονιά ο Γεώργιος Ιακωβίδης φιλοτέχνησε κατά παραγγελία της Λουίζας Ριανκούρ ένα πορτρέτο του Μελά με βάση τη φωτογραφία του Μελά στη Λάρισα, ενώ με την ενδυμασία του Μακεδονομάχου ο Μελάς εικονίστηκε ως εθνομάρτυρας και σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα και από τον ζωγράφο Θεόφιλο. Κατά τον ιστορικό Βασίλη Γούναρη, η ιστορία και η σημασία της φωτογραφίας αυτής, που μαζί με τον πίνακα του Ιακωβίδη έγιναν το γνωστότερο και μακροβιότερο σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, «είναι το καλύτερο παράδειγμα της απόστασης που χωρίζει τη συμβολική, σχεδόν μυθική, σημασία του Μακεδονικού Αγώνα από την ιστορία του». Αν και ο Μελάς ήταν ιδανικός για το έργο της προώθησης του ελληνισμού στη Μακεδονία, τα άμεσα αποτελέσματα της δράσης του ως οπλαρχηγού ήταν πενιχρά. Ο θάνατος, όμως, ενός γνώριμου στους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους μεγαλοαστού αξιωματικού κατά τον τύπο του παραδοσιακού «παλληκαριού», του «κλέφτη»-ελευθερωτή, ιδιότητα με την οποία ο Μελάς συνειδητά επιδίωξε να ταυτιστεί κατά την έξοδό του στη Μακεδονία το φθινόπωρο του 1904, σε μια περίοδο κατά την οποία ο τακτικός στρατός θεωρούνταν άνευ αξίας, ενώ οι άτακτοι πολεμιστές ο αληθινός «στρατός του έθνους», ανέδειξε τον Μελά ως μέλος του ελληνικού εθνικού πανθέου, συγκλόνισε την κοινή γνώμη της εποχής, εξώθησε πολλούς εθελοντές να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και κατέστησε αδύνατο για τις ελληνικές κυβερνήσεις να παραβλέψουν την υπόθεση της Μακεδονίας. Ήδη πριν την ένταξη της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος, ο Μελάς είχε γίνει εθνικός ήρωας και σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα. Την περίοδο του Μεσοπολέμου, όταν η εν εξελίξει προσπάθεια αφομοίωσης των σλαβόφωνων στο ελληνικό έθνος και η συνέχιση ύπαρξης διαμαχών μεταξύ των πολιτικά ενεργών Μακεδονομάχων οδηγούσε στον αποκλεισμό του Μακεδονικού Αγώνα από τον επίσημο δημόσιο λόγο, η απότιση φόρου τιμής στον Μελά λειτούργησε ως υποκατάστατο της δημόσιας μνημόνευσης του Μακεδονικού Αγώνα. Επί μακεδονικού εδάφους, το 1920 τοποθετήθηκε στο κενοτάφιό του Μελά στην Καστοριά, μετά από παραγγελία της Ναταλίας και με συγχρηματοδότηση του εκεί δήμου, μία προτομή του επί ενεπίγραφης στήλης που τον παρουσίαζε ως «πρωτομάρτυρα της μακεδονικής ελευθερίας», κατ' αναλογίαν με «εθνομάρτυρες», όπως ο Ρήγας και ο Γρηγόριος Ε΄. Το όνομα του Μελά δόθηκε το 1927 στη Στάτιστα, το χωριό όπου σκοτώθηκε, που ονομάζεται σήμερα Μελάς, και σε μία εθνικόφρονα και, υπό την επίδραση της θέσης του ΚΚΕ για ανεξάρτητη Μακεδονία, αντικομμουνιστική «Εθνική Οργάνωση» ντόπιων κυρίως Μακεδονομάχων που ιδρύθηκε τον ίδιο χρόνο, γρήγορα εξαπλώθηκε σε πόλεις και κωμοπόλεις της Μακεδονίας και στόχευε στην ικανοποίηση μέσω πελατειακών δικτύων αιτημάτων υλικής αποκατάστασης των μελών της. Το 1931 ένα στρατόπεδο στο δυτικό τμήμα της Θεσσαλονίκης μετονομάστηκε προς τιμήν του σε «στρατόπεδο Παύλου Μελά». Το 1934 ανεγέρθηκε στον πρώτο τάφο του Μελά, στη Στάτιστα, ένα μνημείο, που τον Οκτώβριο του ίδιου έτους καταστράφηκε από αγνώστους (ο βενιζελικός γερουσιαστής Λεωνίδας Ιασωνίδης καταλόγισε την ευθύνη σε «βουλγαρίζοντας βουλγαροφώνους» της περιοχής), αλλά ανεγέρθηκε εκ νέου από την τοπική κοινότητα. Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940 η στοχευμένη παρουσίαση των κομμουνιστών ως "Βουλγάρων" και η θεώρηση του εμφυλίου πολέμου ως επανάληψης της ελληνοβουλγαρικής διένεξης των αρχών του αιώνα είχε ως αποτέλεσμα την επιστράτευση στην εθνικόφρονα ρητορική της εποχής των συμβολικών μορφών του Δραγούμη και του Μελά, το όνομα του οποίου δόθηκε σε μία σειρά από τοπόσημα και διοργανώσεις.Το 1907 ο κουνιάδος του Μελά, Ίων Δραγούμης, δημοσίευσε με το ψευδώνυμο «Ίδας» το πρώτο αφηγηματικό κείμενο για τον Μελά, το βιβλίο Μαρτύρων και ηρώων αίμα, στο οποίο παρουσίαζε τον Μελά ως το μοναδικό ως τον θάνατό του υποστηρικτή της ελληνικής υπόθεσης στη Μακεδονία και τον προέβαλλε ως «παλληκάρι» άξιο μίμησης και θαυμασμού από τους νέους της εποχής, ενώ η Πηνελόπη Δέλτα, ακροάτρια των αναμνήσεων του Δραγούμη, έκανε τον θάνατο του Μελά κεντρικό συμβάν του μυθιστορήματος Ο Μάγκας. Το 1926 δημοσιεύθηκε ανώνυμα στην Αλεξάνδρεια και το 1963 επώνυμα στην Αθήνα μία βιογραφία του Μελά γραμμένη από τη σύζυγό του, Ναταλία Δραγούμη, συνοδευόμενη από την επιστολογραφία του και εικονογραφημένη από τον Φώτη Κόντογλου. Η Ναταλία επενέβη στη γλώσσα του σημειωματαρίου του Μελά και των επιστολών του, ώστε να είναι περισσότερο κατάλληλη για δημοσίευση, και λογόκρινε αναφορές που υπήρχαν σε προσωπικές στιγμές του Μελά με την ίδια, τα παιδιά του ή την Έφη Καλλέργη, καθώς και σε πρακτικές που μπορούσαν να απομυθοποιήσουν τον Μακεδονικό Αγώνα στην κοινή γνώμη, όπως την παροχή χρημάτων σε εμπλεκόμενους στον Αγώνα ή διηγήσεις του Μελά για την ανευθυνότητα πολλών από αυτούς. Ο Μελάς ενέπνευσε επίσης τη μυθοπλασία της μεταπολεμικής πεζογραφίας, από τα διηγήματα του Γεώργιου Μόδη ως και, ενενήντα χρόνια μετά τον θάνατό του, το μυθιστόρημα Η κεφαλή του Νίκου Μπακόλα. Την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας γυρίστηκε η ταινία Παύλος Μελάς, ένα ηρωικό πολεμικό μελόδραμα αμφισβητούμενης ιστορικής ακρίβειας, που είχε ως θέμα την προσωπικότητα και τη δράση του Μελά, σε σκηνοθεσία Φίλιππου Φυλακτού με τον Λάκη Κομνηνό στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία αποτελούσε παραγγελία της στρατιωτικής κυβέρνησης και παραγωγή του Αρχηγείου Στρατού (που συγκάλυψε τον ρόλο του) και αποσκοπούσε στην προπαγάνδιση της θέσης της συνεχούς και αποκλειστικής ελληνικότητας της Μακεδονίας. Προβλήθηκε για σύντομο χρονικό διάστημα το 1974, υποχρεωτικά στο σύνολο των μαθητών, προκαλώντας την αντίδραση της Βουλγαρίας και αποσπώντας αρνητικές κριτικές στον τύπο της εποχής για την καλλιτεχνική της αξία, αλλά θετικές για το ιδεολογικό της περιεχόμενο. Το σπίτι όπου βρήκε τον θάνατο ο Μελάς μετατράπηκε σε μουσείο το 1963 και έκτοτε κάθε χρόνο τελείται στον Μελά μνημόσυνο, το οποίο παρακολουθεί πολύς κόσμος και αξιωματούχοι. Με βασιλικό διάταγμα του 1969 η πρώτη Κυριακή μετά την επέτειο θανάτου του Μελά, 13 Οκτωβρίου, έχει οριστεί ως «Ημέρα του Μακεδονικού Αγώνος», δημόσια εορτή για τη Μακεδονία και τη Θράκη. Την περίοδο του Μακεδονικού, στις αρχές της δεκαετίας του '90, μετά την ανεξαρτητοποίηση της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, σημειώθηκε αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον Μελά και η ενενηκοστή επέτειος του θανάτου του κηρύχθηκε σχολική αργία. Ο Μελάς συχνά παρουσιάζεται, ως συνδεόμενος με τον αγώνα υπεράσπισης της ελληνικότητας της Μακεδονίας, μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο, όπως τους απεικόνισε και ο Νίκος Εγγονόπουλος στον πίνακα «Οι δύο Μακεδόνες». Πλήθος από ανδριάντες έχουν αναγερθεί σε πλατείες πόλεων, οδοί και πλατείες ανά την Ελλάδα φέρουν το όνομά του, ενώ πολλά προσωπικά του αντικείμενα εκτίθενται τώρα στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης. Στη Θεσσαλονίκη, με το πρόγραμμα «Καλλικράτης» οι δήμοι Σταυρούπολης, Πολίχνης και Ευκαρπίας ενώθηκαν το 2010 σε έναν δήμο, στα όρια του οποίου ανήκει το στρατόπεδο «Παύλου Μελά» (που έπαψε να λειτουργεί το 2006) και ο οποίος έχει την ονομασία Παύλος Μελάς. Γνωρίζοντας ευρεία απήχηση στην ελληνική κοινωνία, τον 21ο αιώνα η ανάδειξη της μορφής του Μελά ως ενσάρκωσης συντηρητικών αξιών και ηρωικού προτύπου εθνικής αυτοθυσίας έγινε σημείο σύγκλισης πτερύγων της δεξιάς. Ως ρήση του Μελά παρουσιάζεται από Έλληνες ακροδεξιούς μία δήλωση ενός βασιλόφρονα Γάλλου στρατηγού της εποχής της Γαλλικής Επανάστασης για ανυποχώρητη μάχη μέχρις εσχάτων, ενώ η Χρυσή Αυγή έχει εντάξει τον Μελά σε ένα πάνθεο αναγνωριζόμενων από το κράτος και την εθνική ιστοριογραφία ηρώων, προς τιμήν των οποίων οργανώνει περιστασιακά εκδηλώσεις μνήμης. Στα συλλαλητήρια εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών ακούστηκαν συνθήματα για τον Μελά, ενώ αναφορές στον Μελά έγιναν και στη σχετική κοινοβουλευτική συζήτηση. Το σπίτι του Μελά στην Κηφισιά εγκαταλείφθηκε, αλλά το 2009 αναγνωρίστηκε ως μνημείο, δωρήθηκε στο Υπουργείο Άμυνας και το 2020 αποκαταστάθηκε. Μίτση Πικραμένου, Παύλος Μελάς, ωραίος ως Έλλην. Μυθιστορηματική βιογραφία, εκδ. Τετράγωνο, 20	Ο Παύλος Μελάς (Μασσαλία, 29 Μαρτίου 1870 – Στάτιτσα (σημ. Μελάς), 13 Οκτωβρίου 1904) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, αξιωματικός πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού και μακεδονομάχος. Γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1870, αλλά η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα τέσσερα χρόνια αργότερα. Ήταν γιος του μεγαλέμπορου Μιχαήλ Μελά, που του εμφύσησε το όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων και παντρεύτηκε τη Ναταλία Δραγούμη, κόρη του πολιτικού Στέφανου Δραγούμη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Ήταν ένας από τους αξιωματικούς που το 1894, λίγο καιρό αφότου επέδραμαν στα γραφεία της εφημερίδας Ακρόπολις, συνέστησαν την Εθνική Εταιρεία, μια αλυτρωτική οργάνωση, της οποίας ήταν δραστήριο μέλος. Ως μέλος της Εθνικής Εταιρείας συμμετείχε στη διοργάνωση της εισβολής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία Ελλήνων ατάκτων που προκάλεσε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο οποίος έληξε με συντριπτική ήττα της Ελλάδας και βύθισε τον Μιχαήλ Μελά σε θανάσιμη θλίψη. Μετά την αυτοδιάλυση της Εθνικής Εταιρείας το 1900 αναμίχθηκε στις μακεδονικές υποθέσεις, πεδίο ελληνοβουλγαρικού ανταγωνισμού, που απασχολούσαν όλα τα μέλη της οικογένειας Δραγούμη. Σε συνεργασία με τον γυναικάδελφό του Ίωνα Δραγούμη στάθηκε από τους πρωτεργάτες του Μακεδονικού Αγώνα, ενισχύοντας τις ελληνικές διεκδικήσεις με όπλα και άνδρες. Τον Μάρτιο του 1904, εν μέσω όξυνσης της εθνοθρησκευτικής διαμάχης στον απόηχο της εξέγερσης του Ίλιντεν, ήταν ένας από τέσσερεις Έλληνες αξιωματικούς που στάλθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση στη δυτική Μακεδονία για να πραγματοποιήσουν μια αναγνωριστική περιοδεία, η οποία κατέληξε σε αντικρουόμενα αποτελέσματα αναφορικά με τη σκοπιμότητα αποστολής ένοπλων σωμάτων από την Ελλάδα. Τον Ιούλιο επισκέφθηκε ιδιωτικά την Κοζάνη και τη Σιάτιστα και αποφάσισε να αναλάβει αντάρτικη δράση στην περιοχή. Τον Αύγουστο ορίστηκε από το νεοϊδρυθέν Μακεδονικό Κομιτάτο αρχηγός των ελληνικών ομάδων στην περιοχή Καστοριάς και Μοναστηρίου και εισήλθε για τρίτη φορά στην οθωμανοκρατούμενη τότε περιοχή της Μακεδονίας, αυτή τη φορά επικεφαλής ένοπλου σώματος με το επιχειρησιακό ψευδώνυμο «Μίκης Ζέζας». Με τους άνδρες του περιόδευσε σε ετερόγλωσσα χωριά της περιοχής καταδιώκοντας κομιτατζήδες της βουλγαρομακεδονικής ΕΜΕΟ, πειθαναγκάζοντας εξαρχικούς σλαβόφωνους να επιστρέψουν στο Πατριαρχείο και οργανώνοντας με πόρους του Κομιτάτου ένα δίκτυο υποστηρικτικό της δράσης των ελληνικών σωμάτων. Ενώ βρισκόταν στο σλαβόφωνο χωριό Στάτιτσα ή Στάτιστα της Καστοριάς, επιδιώκοντας να συναντηθεί με την ανταρτοομάδα των Καούδη και Κύρου, το σώμα του δέχτηκε επίθεση από ένα απόσπασμα του οθωμανικού στρατού, που παραπλανημένο από τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο νόμιζε ότι επιτίθεται σε ομάδα της ΕΜΕΟ· ο Μελάς τραυματίστηκε από έναν πυροβολισμό και πέθανε υπό ομιχλώδεις συνθήκες. Μετά από περιπετειώδη πορεία η αποτμηθείσα κεφαλή του ενταφιάστηκε τελικά μαζί με το σώμα του στην Καστοριά, ενώ οι ακριβείς περιστάσεις του θανάτου του συσκοτίστηκαν. Αν και η αντάρτικη δράση του Μελά στη Μακεδονία δεν είχε σημαντικά άμεσα αποτελέσματα, ο θάνατός του γνωστού μεγαλοαστού αξιωματικού ως άτακτου «κλέφτη»-ελευθερωτή συγκλόνισε την ελληνική κοινή γνώμη και έστρεψε την προσοχή της στον Μακεδονικό Αγώνα, ως το θρυλικό σύμβολο του οποίου και καθιερώθηκε. Η μορφή του συνδέθηκε με την εθνικοφροσύνη των μέσων του 20ού αιώνα και αναπλάστηκε σε πεζογραφήματα κυρίως των οικείων του και στον κινηματογράφο. Στην Ελλάδα τιμάται ως ήρωας, συνδεδεμένος με την ελληνικότητα της Μακεδονίας, και το όνομά του έχει δοθεί στο χωριό της Καστοριάς όπου σκοτώθηκε και σε ένα δήμο στη Θεσσαλονίκη.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%82
1η Μεραρχία Πάντσερ SS «Σωματοφυλακή Αδόλφος Χίτλερ»	Τις πρώτες μέρες του Ναζιστικού Κόμματος (NSDAP), η ηγεσία συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν μια σωματοφυλακή αποτελούμενη από αξιόπιστους ανθρώπους. Ο Ερνστ Ρεμ σχημάτισε μια φρουρά από το Granatwerfer-Kompanie που σύντομα εξελίχθηκε στο Sturmabteilung (SA). Ο Αδόλφος Χίτλερ στις αρχές του 1923, διέταξε το σχηματισμό μιας μικρής σωματοφυλακής. Τον Μάιο του 1923, η μονάδα μετονομάστηκε σε Stoßtrupp (Shock Troop) - Hitler. Η μονάδα δεν αριθμούσε περισσότερα από 20 μέλη εκείνη την εποχή. Στις 9 Νοεμβρίου 1923, η Stoßtrupp και αρκετές άλλες ναζιστικές παραστρατιωτικές μονάδες, συμμετείχαν στο Πραξικόπημα της μπυραρίας στο Μόναχο. Ακολούθως, ο Χίτλερ φυλακίστηκε και το κόμμα του και όλοι οι συναφείς σχηματισμοί, συμπεριλαμβανομένου του Stoßtrupp, διαλύθηκαν. Μετά την αποφυλάκιση του, ο Χίτλερ ήταν πιθανός στόχος και διέταξε το σχηματισμό μιας νέας μονάδας σωματοφυλακής, της Schutzkommando. Η μονάδα μετονομάστηκε σε Sturmstaffel (μοίρα επίθεσης) και τον Νοέμβριο μετονομάστηκε σε Schutzstaffel, συντομογραφία SS. Μέχρι το 1933 η SS είχε μεγαλώσει από μια μικρή μονάδα σωματοφυλακής σε ένα σχηματισμό πάνω από 50.000 ανδρών και αποφασίστηκε να σχηματιστεί μια νέα μονάδα σωματοφυλακής η οποία θα αποτελούταν κυρίως από άνδρες από το 1ο SS-Standarte. Μέχρι το 1933 η μονάδα αυτή τέθηκε υπό τη διοίκηση του Ζεπ Ντίτριχ, ο οποίος επέλεξε 117 άνδρες για να σχηματίσει το SS-Stabswache Berlin στις 17 Μαρτίου 1933. Η μονάδα αντικατέστησε τους στρατιωτικούς φρουρούς στην Καγκελαρία του Ράιχ. Από αυτή την αρχική ομάδα, τρεις τελικά έγιναν διοικητές μεραρχίας, τουλάχιστον οκτώ θα γίνουν διοικητές συντάγματος, δεκαπέντε διοικητές τάγματος και πάνω από τριάντα έγιναν διοικητές λόχων. Έντεκα άνδρες από τους πρώτους των 117 παρασημοφορήθηκαν με τον Σταυρό των Ιπποτών, και σαράντα από αυτούς με το γερμανικό σταυρό για τη γενναιότητα τους στο πεδίο της μάχης. Το 1933, σχηματίστηκαν δύο μονάδες: SS-Sonderkommando Zossen στις 10 Μαΐου και μια δεύτερη μονάδα, που ονομάστηκε SS-Sonderkommando Jüterbog στις 8 Ιουλίου, αυτές ήταν οι μοναδικές μονάδες των SS που έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση την εποχή εκείνη. Το μεγαλύτερο μέρος του εκπαιδευμένου προσωπικού προερχόταν από τις τάξεις της Βέρμαχτ και στις 3 Σεπτεμβρίου 1933 οι δύο μονάδες Sonderkommando συγχωνεύθηκαν στο SS-Sonderkommando του Βερολίνου υπό τη διοίκηση του Ντίτριχ. Η αποστολή περιλάμβανε την παροχή εξωτερικής ασφάλειας για τον Χίτλερ, τις κατοικίες του, κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του και τη φύλαξη της Καγκελαρίας του Ράιχ. Τον Νοέμβριο του 1933, κατά τη 10η επέτειο του πραξικοπήματος της Μπυραρίας, οι μονάδες Sonderkommando έλαβαν μέρος στη συγκέντρωση και το μνημόσυνο των μελών του NSDAP που είχαν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια του. Κατά τη διάρκεια της τελετής, τα στελέχη του Sonderkommando ορκίστηκαν την προσωπική υπακοή στον Χίτλερ και στο τέλος η μονάδα έλαβε έναν νέο τίτλο, "Leibstandarte Adolf Hitler" (LAH). Λίγο πριν τη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, ο Χίτλερ διέταξε όλους τους ηγέτες της SA να παρευρεθούν σε μια συνάντηση στο ξενοδοχείο Hanselbauer στο Bad Wiessee, κοντά στο Μόναχο. Ο Χίτλερ μαζί με τον Σεπ Ντίτριχ και μια μονάδα από τη Σωματοφυλακή ταξίδεψαν στο Bad Wiessee για να επιβλέψουν προσωπικά τη σύλληψη του Ερνστ Ρεμ, στις 30 Ιουνίου. Η ομάδα της Σωματοφυλακής εκτέλεσε πέντε στρατηγούς και ένα συνταγματάρχη και άλλους 79 που θεωρήθηκαν «προδότες». Στις 6 Ιουνίου 1935, η LSSAH υιοθέτησε επισήμως μια γκρίζα στολή για να προσδιοριστεί περισσότερο με τον στρατό που φορούσε παρόμοια στολή. Η LSSAH ήταν αργότερα η εμπροσθοφυλακή της πορείας προς την Αυστρία ως μέρος του Άνσλους και το 1938 η μονάδα συμμετείχε στην κατοχή της Σουδητίας. Μέχρι το 1939, η LSSAH ήταν ένα πλήρες σύνταγμα πεζικού με τρία τάγματα πεζικού, ένα τάγμα πυροβολικού και λόχους αντιαρματικών, αναγνωριστικών και μηχανικού. Λίγο μετά τη συμμετοχή της στην προσάρτηση της Βοημίας και της Μοραβίας, η LSSAH επαναπροσδιορίστηκε ως "Infanterie-Regiment Leibstandarte SS Adolf Hitler". Όταν ο Χίτλερ διέταξε το σχηματισμό ενός τμήματος SS στα μέσα του 1939, η LSSAH σχημάτισε τη δική της μονάδα, σε αντίθεση με τις άλλες μονάδες των SS της SS-Verfügungstruppe (SS-VT), (SS-Standarte Deutschland, SS-Standarte Germania. Κατά τη διάρκεια των αρχικών σταδίων της εισβολής της Πολωνίας, η LSSAH συμμετείχε σε αρκετές μάχες εναντίον πολωνικών ταξιαρχών που προσπάθησαν να χτυπήσουν τις πλευρές της γερμανικής πορείας. Στην πόλη Pabianice, μια πόλη κοντά στο Łódź, η LSSAH πολέμησε την πολωνική, 28η μονάδα πεζικού και την ταξιαρχία του ιππικού του Wołyńska σε μάχη εκ του συστάδην. Σε όλη τη διάρκεια της εκστρατείας, η μονάδα ήταν διαβόητη για την καταστροφή χωριών. Επιπλέον, τα μέλη της LSSAH διέπραξαν θηριωδίες σε πολλές πόλεις της Πολωνίας, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας 50 Εβραίων στο Błonie και τη σφαγή 200 αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών, που είχαν πυροβοληθεί στο Złoczew. Στις αρχές του 1940, η LSSAH επεκτάθηκε σε ένα πλήρες ανεξάρτητο μηχανοκίνητο σύνταγμα πεζικού και μια μονάδα Sturmgeschütz (Assault Gun,αυτοκινούμενων πυροβόλων) προστέθηκε στη σύνθεση της. Το σύνταγμα μεταφέρθηκε στα Ολλανδικά σύνορα για την έναρξη της επιχείρησης. Αποστολή του ήταν να σχηματίσει ένα προγεφύρωμα στην Ολλανδία, επιφορτισμένο με τη σύλληψη μιας ζωτικής γέφυρας πάνω από το IJssel, την επίθεση στην κύρια γραμμή άμυνας στο Grebbeberg (Grebbeline) και τη σύνδεση με τους Αλεξιπτωτιστές των αερομεταφερόμενων δυνάμεων του Κουρτ Στούντεντ. Κατά τις επόμενες τέσσερις ημέρες, η LSSAH κάλυψε περισσότερα από 215 χιλιόμετρα (134 μίλια) και εισήλθε στο Ρότερνταμ. Μετά την παράδοση του Ρότερνταμ, η LSSAH έφυγε για τη Χάγη, την οποία έφθασαν στις 15 Μαΐου, αφού συνέλαβε 3.500 Ολλανδούς στρατιώτες ως αιχμαλώτους πολέμου. Μετά την παράδοση των Κάτω Χωρών στις 15 Μαΐου, το σύνταγμα μεταφέρθηκε στη συνέχεια στη νότια Γαλλία. Μετά τη βρετανική αντεπίθεση στο Arras, η LSSAH, μαζί με την SS-Verfügungs-Division, μεταφέρθηκαν για να κρατήσουν την περίμετρο γύρω από τη Δουνκέρκη και να μειώσουν το εύρος British Expeditionary Force και τις γαλλικές δυνάμεις. Η LSSAH ανέλαβε θέση 15 μίλια νοτιοδυτικά της Δουνκέρκης κατά μήκος της γραμμής του καναλιού Αα, αντιμετωπίζοντας την αμυντική γραμμή των συμμάχων κοντά στην Watten. Εκείνο το βράδυ το Γερμανικό γενικό επιτελείο διέταξε να σταματήσει η προέλαση, με την εκστρατευτική δύναμη των Βρετανών να παγιδεύεται. Η LSSAH σταμάτησε για τη νύχτα, εντούτοις, την επόμενη ημέρα της 25ης Μαΐου, παραβιάζοντας τις εντολές του Χίτλερ, ο Ντίτριχ διέταξε το 3ο τάγμα του να διασχίσει το κανάλι και να πάει πέρα από τα βουνά του Wattenberg, όπου βρετανοί παρατηρητές πυροβολικού βάζουν το σύνταγμα σε κίνδυνο. Επιτέθηκαν στα ύψη και εξόντωσαν τους παρατηρητές και αντί να κατηγορηθεί για την πράξη του, ο Ντίτριχ τιμήθηκε με τον Σταυρό του Ιππότη του Σιδηρού Σταυρού. Στις 26 Μαΐου συνεχίστηκε η γερμανική προέλαση και μέχρι τις 28 Μαΐου η LSSAH είχε καταλάβει το χωριό Wormhout, μόλις δέκα μίλια από τη Δουνκέρκη. Μετά την παράδοσή τους, στρατιώτες από το 2ο τάγμα του βασιλικού σύνταγματος του Warwickshire, μαζί με μερικούς Γάλλους στρατιώτες μεταφέρθηκαν σε έναν αχυρώνα, εκεί στρατιώτες του 2ου τάγματος της LSSAH, υπό τη διοίκηση του SS-Hauptsturmführer Wilhelm Mohnke, διέπραξαν τη σφαγή του Wormhoudt, όπου εκτελέσθηκαν 80 Βρετανοί και Γάλλοι αιχμάλωτοι πολέμου. Μολονότι είναι αδιαμφισβήτητο ότι η σφαγή συνέβη, ο βαθμός συμμετοχής του Mohnke είναι αδύνατο να αναγνωριστεί. Ποτέ δεν κατηγορήθηκε επίσημα και δεν παραπέμφθηκε σε δίκη. Μετά την ολοκλήρωση της Γαλλικής εκστρατείας στις 22 Ιουνίου 1940, η LSSAH πέρασε έξι μήνες στο Metz (Moselle). Επεκτάθηκε σε μέγεθος ταξιαρχίας (6.500 άνδρες). Κατά τους τελευταίους μήνες του 1940 εκπαιδεύτηκε σε αμφίβιες επιθέσεις στον ποταμό Μοζέλα στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την επιχείρηση Sealion, την εισβολή στην Αγγλία (Θαλάσσιος Λέοντας). Μετά την αποτυχία της Λουφτβάφε στη Μάχη της Βρετανίας και την ακύρωση της προγραμματισμένης εισβολής, η LSSAH μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία, τον Φεβρουάριο του 1941 για την προετοιμασία της επιχείρησης Μαρίτα, μέρος της προγραμματισμένης εισβολής στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Η LSSAH κατέλαβε τη Βεύη στις 10 Απριλίου. Το SS-Sturmbannführer, το ενισχυμένο Aufklärungs-Abteilung του Kurt Meyer, είχε την αποστολή να εκκαθαρίσει την αντίσταση από το πέρασμα Κλεισούρα νοτιοδυτικά του Βέρνο και να περάσει στην περιοχή της Καστοριάς για να διακόψει την απομάκρυνση των δυνάμεων της Ελληνικής και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Παρά τη σκληρή αντίσταση που προέβαλε σύνταγμα του Ελληνικού Στρατού, η μονάδα του Meyer κατέλαβε το πέρασμα. Το τμήμα συμμετείχε στην εκκαθάριση του περάσματος Κλειδί ακριβώς νότια του Βέρνο, το οποίο υπερασπιζόταν ποικίλες δυνάμεις των ελληνικών, αυστραλιανών, βρετανικών και νεοζηλανδικών στρατευμάτων. Με την πτώση των δύο περασμάτων έσπασε η κύρια γραμμή αντίστασης του ελληνικού στρατού της Ηπείρου. Στις 20 Απριλίου, ύστερα από μια μάχη στο Μέτσοβο στα βουνά της Πίνδου, ο Τσολάκογλου, πραξικοπηματικά αναλαμβάνοντας τη διοίκηση του ελληνικού στρατού Ηπείρου παρέδωσε ολόκληρη τη δύναμη στον Ντίτριχ. Τα βρετανικά στρατεύματα της Κοινοπολιτείας ήταν τώρα οι μοναδικές συμμαχικές δυνάμεις που υπήρχαν στην Ελλάδα και οπισθοχωρούσαν πέρα από τον Ισθμό της Κορίνθου προς την Πελοπόννησο. Μέχρι τις 26 Απριλίου, η LSSAH είχε φτάσει στον Κόλπο της Πάτρας σε μια προσπάθεια να αποκόψει την υποχώρηση στις δυνάμεις της βρετανικής Κοινοπολιτείας. Μέχρι τις 30 Απριλίου τα τελευταία βρετανικά στρατεύματα της Κοινοπολιτείας είτε είχαν αιχμαλωτισθεί, είτε είχαν δραπετεύσει στην Κρήτη. Η LSSAH παρέλασε στην Πλατεία συντάγματος για τη νίκη της επί της Ελλάδος. Αργότερα η LSSAH μετατέθηκε στο ανατολικό μέτωπο προκειμένου να πάρει μέρος στην εισβολή κατά της Ρωσίας. Μετά από την εξαιρετική απόδοση της LSSAH κατά τη διάρκεια της Μαρίτα, ο Χίμλερ διέταξε να αναβαθμιστεί. Το σύνταγμα, ήδη σε μέγεθος μιας ενισχυμένης ταξιαρχίας, επρόκειτο να αναδιοργανωθεί σε μεραρχία και μετατέθηκε στην Τσεχοσλοβακία στα μέσα Μαΐου για αναδιοργάνωση. Παρά τις ελπίδες του στρατηγού Χάλντερ, η LSSAH πήρε μέρος στις επιχειρήσεις ως εφεδρείας υπαγόμενο στο 1ο Panzer Group του Generalfeldmarschall Χάινριχ φον Κλάιστ κατά τη διάρκεια των πρώτων επιθέσεων. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η LSSAH συμμετείχε στη Μάχη της Ουμάν και την επακόλουθη κατάληψη του Κιέβου. Σύμφωνα με μεταπολεμική έκθεση του δημοσιογράφου Έρικ Κέρν, η μονάδα δολοφόνησε 4.000 Σοβιετικούς αιχμαλώτους σε αντίποινα στις 18 Αυγούστου, για τους δικούς της στρατιώτες που είχαν εκτελεστεί στο Nowo Danzig, βόρεια της Kherson. Οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν διερευνηθεί χρησιμοποιώντας τα ημερολόγια πολέμων των τοπικών μονάδων και δεν βρέθηκε καμία αναφορά σε εκτελεστές Γερμανούς στρατιώτες κατά τις ημερομηνίες αυτές λόγω έλλειψης αξιόπιστων αποδεικτικών στοιχείων και ούτε καν κατηγοριών από τις σοβιετικές αρχές. Τον Οκτώβριο, η LSSAH μεταφέρθηκε πίσω στο βορρά για να ενισχύσει τη γραμμή των δυνάμεων του άξονα ενάντια στις νέες σοβιετικές επιθέσεις εναντίον της 3ης στρατιάς της Ρουμανίας και αργότερα έλαβε μέρος στις μάχες για την πόλη Rostov-on-Don, η οποία κατελήφθη στα τέλη Νοεμβρίου. Εκεί, η LSSAH αιχμαλώτισε πάνω από 10.000 άντρες του Κόκκινου Στρατού. Εντούτοις, μέχρι το τέλος του έτους, οι γερμανικές υποχώρησαν καθώς η σοβιετική αντίσταση έγινε ισχυρότερη. Κάτω από την πίεση των σοβιετικών αντεπιθέσεων τον χειμώνα, η LSSAH και η Στρατιά Νότου υποχώρησαν από το Rostov σε αμυντικές γραμμές στον ποταμό Mius. Στα τέλη Ιανουαρίου 1943, η LSSAH πήρε μέρος στις μάχες μέσα και γύρω από το Χάρκοβο ως μέρος του SS Panzer Corps του Hausser. Τον Μάρτιο του 1943 η μονάδα συμμετείχε στην ανάκτηση του Χαρκόβου. Στις 12 Μαρτίου 1943, η LSSAH σημείωσε πρόοδο στο κέντρο της πόλης, διασχίζοντας τις σοβιετικές άμυνες στα βόρεια προάστια. Μέχρι το τέλος της ημέρας, η μονάδα είχε φτάσει μόλις δύο τετράγωνα βόρεια της πλατείας Dzerzhinsky, αφού είχε βαριές απώλειες από Σοβιετικούς ελεύθερους σκοπευτές, κατάφερε να καταλάβει τη πλατεία που μετονομάστηκε άτυπα σε "Platz der Leibstandarte". Οι μάχες συνεχίστηκαν στις 15 και 16 Μαρτίου, καθώς οι γερμανικές μονάδες αποτελείωσαν τα απομεινάρια της αντίστασης στο συγκρότημα εργοστασίων, στα νότια προάστια της πόλης. Η πόλη καταλήφθηκε στις 17 Μαρτίου. Ενώ στο Χάρκοβο, τα στρατεύματα της LSSAH πήραν μέρος σε δολοφονίες τραυματιών σοβιετικών στρατιωτών που βρίσκονταν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων γύρω από το Χάρκοβο, μια μονάδα της LSSAH, υπό τη διοίκηση του Ιωακείμ Πάιπερ κέρδισε ένα παρατσούκλι "Τάγμα του Blowtorch", λόγω της καταστροφής δύο σοβιετικών χωριών. Οι ουκρανικές πηγές, συμπεριλαμβανομένου του επιζώντος μάρτυρα Ιβάν Κισέλεφ, περιέγραψαν τις δολοφονίες στα χωριά Yefremovka και Semyonovka στις 17 Φεβρουαρίου 1943. Στις 12 Φεβρουαρίου, τα στρατεύματα Waffen-SS του LSSAH κατέλαβαν τα δύο χωριά, και οι Σοβιετικές δυνάμεις είχαν δολοφονήσει δύο αξιωματικούς των SS. Σε αντίποινα, πέντε ημέρες αργότερα, τα στρατεύματα της LSSAH σκότωσαν 872 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Περίπου 240 από αυτούς κάηκαν ζωντανοί στην εκκλησία του Yefremovka. Oι άντρες της LSSAH έλαβαν μέρος στην επιχείρηση Fabrik-Aktion, που συνέλαβαν τους υπόλοιπους Γερμανοεβραίους που εργάστηκαν στη βιομηχανία όπλων. Οι άνδρες της LSSAH βοήθησαν την Γκεστάπο να μαζέψει τους Εβραίους στο Βερολίνο και επιβιβάστηκαν σε φορτάμαξες στις 27-28 Φεβρουαρίου 1943. Οι περισσότεροι από τους αιχμαλωτισμένους έχασαν τη ζωή τους στο Άουσβιτς, είτε σε άλλους καταυλισμούς στην Ανατολή. Στις αρχές Ιουνίου του 1943, η μονάδα είχε πλήρως αναδιαμορφωθεί. Η δύναμή του ήταν 12 Tiger Is, 72 Panzer IVs, 16 Panzer III και Panzer IIs και 31 StuGs. Η LSSAH, μαζί με τις Διευθύνσεις, SS Totenkopf και Das Reich, αποτελούσε τον αιχμή του δόρατος της 4ης Στρατιάς Στρατού, Hermann Hoth, επιφορτισμένου με την παραβίαση της νότιας πλευράς του Κούρσκ. Ο 9η Στρατιά του Walter Model, έπρεπε να παραβιάσει τη βόρεια πλευρά και οι δύο δυνάμεις έπρεπε να συναντηθούν κοντά στην πόλη Κούρσκ, ανατολικά, περικλείοντας έτσι μια μεγάλη σοβιετική δύναμη. Η επίθεση ξεκίνησε στις 5 Ιουλίου. Οι δυνάμεις της LSSAH, μέχρι τις 9 Ιουλίου, το II SS Panzer Corps είχε προχωρήσει 48 χλμ. (30 μίλια) βόρεια και πλησίαζε στη μικρή πόλη Prokhorovka. Η LSSAH ήταν και πάλι εμπροσθοφυλακή, αν και μέχρι τώρα η ισχύς της μειώθηκε σε μόλις 77 τεθωρακισμένα οχήματα. Το 2ο Σύνταγμα SS Panzergrenadier, υποστηριζόμενο από αρκετά άρματα, προχώρησε προς την Prokhorovka. Μέχρι το μεσημέρι το πεζικό είχε εκκαθαρίσει το Κρατικό πάρκο Komsomolets και άρχισε την επίθεση στο λόφο 241,6, το οποίο εξασφάλισαν στις 10 Ιουλίου. Την επόμενη μέρα η προέλαση συνεχίστηκε, με τη LSSAH να καταλαμβάνει το State Farm της Oktiabrs΄kii και το Hill 252.2 σε βαριές μάχες εναντίον των Σοβιετικών Αλεξιπτωτιστών και της 9ης Αεροπορικής μεραρχίας. Στις 12 Ιουλίου, οι Σοβιετικοί έκαναν αντεπίθεση κοντά στην Prokhorovka. Δύο σώματα των εφεδρειών αντιμετώπισαν τη LSSAH, χτυπώντας τους Γερμανούς γύρω από το Oktiabr'skii State Farm και το Hill 252.2. Στις επόμενες μάχες, οι Γερμανοί προκάλεσαν σοβαρές απώλειες στους Σοβιετικούς. Η σοβιετική αντεπίθεση είχε σταματήσει τη γερμανική προέλαση και η μονάδα αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει στην Oktiabr'skii. Ο Σοβιετικός Στρατός έχασε 300 άρματα μάχης που καταστράφηκαν και 300 επιπλέον στις 12 Ιουλίου. Η μάχη συνεχίστηκε την επόμενη μέρα, αλλά το επίκεντρο της σοβιετικής επίθεσης είχε μετατοπιστεί προς τη μονάδα Totenkopf, στα αριστερά της LSSAH. Μετά τη μάχη στο Prokhorovka, η Σοβιετική Ανώτατη Διοίκηση ξεκίνησε μια δική της επίθεση, την επιχείρηση Kutuzov, κοντά στο Όρελ, αναγκάζοντας τον Χίτλερ να διατάξει την παύση της Επιχείρησης Citadel. H LSSAH έχοντας υποστεί 2.753 απώλειες συμπεριλαμβανομένων 474 νεκρών. Η LSSAH αποστέλλεται στην Ιταλία για να βοηθήσει τον Μουσολίνι από την κυβέρνηση Μπαντόλιο και τη συμμαχική εισβολή στη Σικελία, η οποία ξεκίνησε τη νύχτα της 9-10 Ιουλίου 1943. Η μονάδα άφησε πίσω της, τον βαρύ εξοπλισμό που δόθηκε στη μεραρχία Das Reich και την Totenkopf.[73]. Με την Ιταλία να έχει ανακοινώσει ανακωχή με τους Συμμάχους στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, η LSSAH διατάχθηκε να αφοπλίζει tiw κοντινές ιταλικές μονάδες. Αυτό έγινε ομαλά, με εξαίρεση σύντομα, αιματηρές μάχες με ιταλικά στρατεύματα που βρίσκονταν στην Πάρμα, την Κρεμόνα και την Πιατσέντζα στις 9 Σεπτεμβρίου. Μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου, όλες οι ιταλικές δυνάμεις στην ποταμού πεδιάδα είχαν αφοπλισθεί, αλλά η OKW (Oberkomando der Wehrmacht) ανησυχούσε για αναφορές ότι στοιχεία της Ιταλικής 4ης στρατιάς ανασυντάσσονταν στο Πεδεμόντιο κοντά στα γαλλικά σύνορα. Το μηχανοκίνητο τμήμα της LSSAH, του Peiper στάλθηκε για να αφοπλίσει αυτές τις μονάδες. Κατά την άφιξή του στην επαρχία Cuneo, ο Peiper συναντήθηκε με έναν Ιταλό αξιωματικό που προειδοποίησε ότι οι δυνάμεις του θα επιτεθούν αν η μονάδα του Peiper δεν έφευγε αμέσως από την επαρχία. Αφού αρνήθηκε ο Peiper, οι δυνάμεις των Ιταλών επιτέθηκαν αλλά το τάγμα του Pieper νίκησε τους Ιταλούς και έπειτα έκαψε το χωριό Boves, σκοτώνοντας 34 πολίτες. Η LSSAH στάλθηκε στη χερσόνησο της Ίστριας και συμμετείχε σε αρκετές σημαντικές αντιπαρτιζάνικες επιχειρήσεις. Στις αρχές Νοεμβρίου, η μεραρχία διατάχθηκε να πάει πίσω στο Ανατολικό Μέτωπο, φτάνοντας στην περιοχή Zhitomir στα μέσα Νοεμβρίου. Η μεραρχία ανατέθηκε στο XLVIII Panzer Corps, ένα τμήμα του 4ου Στρατού, το οποίο αγωνιζόταν να κρατήσει τη γραμμή κοντά στο Zhitomir. Η Μεραρχία LSSAH μεταφέρθηκε στην περιοχή Cherkassy. Στο πλαίσιο των μαχών, συμμετείχε στην προσπάθεια ανακούφισης των γερμανικών δυνάμεων της Στρατιάς Νότου που περικυκλώθηκε στην περιοχή Korsun, τον Ιανουάριο του 1944. Η δύναμη της LSSAH, ανερχόταν σε 41 αξιωματικούς και σε 1.188 άνδρες, αποσύρθηκε στο Βέλγιο για ξεκούραση και ανανέωση, ωστόσο, ένα τμήμα της μεραρχίας έμεινε πίσω. Η LSSAH είχε τοποθετηθεί βόρεια του ποταμού Σηκουάνα για να αντιμετωπίσει κάθε πιθανή επίθεση στην περιοχή του Pas de Calais, έτσι ώστε οι πρώτες μονάδες να μην φθάσουν στη Νορμανδία παρά μόνο μετά την εισβολή των συμμάχων εκεί στις 6 Ιουνίου 1944. Ενα μέρος του έφθασε τη νύχτα της 27ης-28ης Ιουνίου, με ολόκληρο το τμήμα να πάρει άλλη μια εβδομάδα. Μέχρι τις 4 Ιουλίου μεταρρυθμίστηκε το I SS Panzer Corps και τώρα αποτελούταν από το LSSAH και την 12η μεραρχία SS Νεολαία Χίτλερ. Η πρώτη ενέργεια στην οποία συμμετείχαν ήταν η υπεράσπιση του χωριού Carpiquet και του αεροδρομίου στη Συμμαχική επιχείρηση Windsor. Στη συνέχεια ακολούθησαν αρκετές συμμαχικές επιθέσεις - Operations Charnwood και Jupiter. Στις 12 Ιουλίου, η LSSAH κρατούσε το νότιο τμήμα του Caen από τη Μαλτότ στα δυτικά μέχρι την οδό Caen-Falaise στα ανατολικά. Κατά τη διάρκεια της νύχτας 14-15 Ιουλίου, η LSSAH ανακουφίστηκε από την 272η Μεραρχία Πεζικού και τραβήχτηκε πίσω σε μια περιοχή ανασυγκρότησης που διασχίζει το δρόμο Caen-Falaise μεταξύ Ifs και Cintheaux. Η βρετανική επιχείρηση Goodwood πραγματοποιήθηκε μεταξύ 18 και 20 Ιουλίου 1944. Το VIII Βρετανικό Σώμα, με τρία θωρακισμένα τμήματα, ξεκίνησε την επίθεση με στόχο την κατάληψη της γερμανικής περιοχής Bourguébus Ridge, μαζί με την περιοχή μεταξύ Bretteville-sur-Laize και Vimont. Η επιχείρηση προηγήθηκε ενός βομβαρδισμού τριών ωρών από 2.500 αεροσκάφη. Η ισχύς του LSSAH πριν από την επιχείρηση Goodwood αναφέρθηκε ως 59 Panzer IVs, 46 Panthers και 35 StuG III. Το 1ο Στρατιωτικό Τάγμα SS Panzer, που βρίσκονταν κοντά στο Garcelles, έλαβε εντολές να επιτεθεί στους Βρετανούς στο Soliers. Κατά τη μεταφορά των 13 Panthers προς Bourguébus, η μονάδα προσέβαλε 60 βρετανικά άρματα, καταστρέφοντας 20 από αυτά. Στις 25 Ιουλίου 1944, οι δυνάμεις των ΗΠΑ υπό τον στρατηγό Omar Bradley κατάφεραν να σπάσουν τις γερμανικές άμυνες στο πλαίσιο της επιχείρησης Cobra και μπήκαν στη Βρετάνη. Ο Χίτλερ απαγόρευσε οποιαδήποτε υποχώρηση και διέταξε το Στρατιωτικό Σώμα XLVII, αποτελούμενο από το 2ο τμήμα του τάγματος, της LSSAH, και το SS Division Das Reich και την 116η Panzer να χτυπήσει το 30ο τμήμα πεζικού ανατολικά του Mortain, έπειτα έκοψε τις αμερικανικές άμυνες για να φτάσει στην ακτή. Η ανταπόκριση των ΗΠΑ ενισχύθηκε από την Ultra intelligence, η οποία είχε αποκαλύψει τα σχέδια για την επιχείρηση Lüttich μέχρι τις 4 Αυγούστου. Το LSSAH και άλλα τμήματα πήραν μέρος στην επίθεση στις 7 Αυγούστου. Το 1ο Τάγμα SS, μαζί με δύο τάγματα πεζικού εφοδιασμένο με μοτοσυκλέτες, μία μονάδα μηχανικού μάχης χρησιμοποιήθηκαν για την επίθεση. Η SS Das Reich ανέκτησε την πόλη Mortain και μια θωρακισμένη ομάδα μάχης με τον Joachim Peiper έφτασε στο Bourlopin, αλλά αναγκάστηκε να σταματήσει λόγω αμερικανικών αντεπιθέσεων και αεροπορικών επιθέσεων. Η πολύ μειωμένη μεραρχία περικυκλώθηκε τελικά στην περιοχή Falaise από αμερικανικές, καναδικές και πολωνικές δυνάμεις. Ορισμένες μονάδες LSSAH οπισθοχώρησαν από τον θύλακα στις 22 Αυγούστου, αφήνοντας πίσω τους όλα τα άρματα και το πυροβολικό. Η LSSAH υπέστη 5.000 θύματα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της Νορμανδίας. Κατά τη διάρκεια της οπισθοχώρησης τους από τη Γαλλία, τα μέλη του τμήματος LSSAH και ενός τμήματος SS Division Hitlerjugend δολοφόνησαν 34 Γάλλους πολίτες στις πόλεις Tavaux και Plomion. Η επίθεση των Αρδεννών (16 Δεκεμβρίου 1944 - 25 Ιανουαρίου 1945) ήταν μια σημαντική γερμανική επίθεση που ξεκίνησε μέσα από τη δασώδη περιοχή των βουνών των Αρδεννών του Βελγίου, της Γαλλίας και του Λουξεμβούργου. Η επίθεση ονομάστηκε Unternehmen Wacht am Rhein. Ο Wilhelm Mohnke, τώρα διοικητής της Σωματοφυλακής SS Αδόλφος Χίτλερ, οδήγησε το σχηματισμό του ως την αιχμή του δόρατος ολόκληρης της επιχείρησης στις Αρδεννές. Ωστόσο, τα υψηλά ποσοστά απωλειών της μονάδας τον ανάγκασαν να πάρει έναν μεγάλο αριθμό άπειρων στρατιωτών για να τους προσθέσει στον πυρήνα των έμπειρων βετεράνων. Ο Mohnke όρισε τον καλύτερό του συνταγματάρχη SS-Obersturmbannführer Joachim Peiper να ηγηθεί της μονάδας στη μάχη. Το Kampfgruppe "Peiper" αποτελείται από 4.800 άνδρες και 600 οχήματα. Ο Peiper προήχθη στην τάξη του Standartenführer στις 14 Φεβρουαρίου 1945. Μετά από μάχες που συνέβησαν κοντά στην πόλη Malmedy και Ligneuville, το σύνταγμα του Peiper συναντήθηκε με τη συνοδεία του 285ου Τάγματος Παρατηρήσεως Πυροβολικού Πεδίου, 7ης τεθωρακισμένης μεραρχίας των Η.Π.Α. Μετά από μια σύντομη μάχη οι Αμερικανοί παραδόθηκαν. Μαζί με άλλους Αμερικανούς που είχαν συλληφθεί νωρίτερα (127 άνδρες συνολικά), αφοπλίστηκαν και εκτελέστηκαν. Οι ερευνητές Michael Reynolds και Danny S. Parker πιστεύουν ότι ο Peiper ή ένας από τους υφισταμένους του αποφάσισε να σκοτώσει τους αιχμαλώτους χωρίς βέβαια να υπάρχει στρατιωτικό αρχείο αξιωματικού SS που να εκδίδει εντολή εκτέλεσης. Πολλοί από τους δράστες καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό, αλλά κάποιες ποινές άλλαξαν. Ο ίδιος, ο Peiper φυλακίστηκε για έντεκα χρόνια για το ρόλο του στις δολοφονίες. Κατά τη διάρκεια της μάχης του Bulge, στρατεύματα από το 3ο σύνταγμα SS Πάντσερ της LSSAH αιχμαλώτησαν έντεκα Αφροαμερικανούς στρατιώτες από το 333ο Τάγμα Πυροβολικού στο χωριουδάκι του Wereth. Στη συνέχεια οι φυλακισμένοι εκτελέστηκαν και τα πτώματα τους βρέθηκαν από τα συμμαχικά στρατεύματα δύο μήνες αργότερα. Σύμφωνα με τον Ότο Σκορτσένυ, στις 22 Δεκεμβρίου 1956, 12 χρόνια αργότερα οι ποινές της δίκης για το Μάλμεντυ, αναιρέθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Η Αμερικανική διοίκηση έπεσε θύμα της δικής της προπαγάνδας. Οι Αμερικανοί συνταγματάρχης Έβερετ και Ταγματάρχης Μάκ Κάουν κατόρθωσαν να αποδείξουν ότι τίποτα από αυτά δεν ίσχυε. O Σκορτσένυ αναφέρει ότι ήταν μια μάχη που οδήγησε σε μια "υποτιθέμενη σφαγή" η οποία τελικά επέφερε τον απαγχονισμό 42 στρατιωτών SS και 23 ακόμη σε ισόβια δεσμά και ότι επακολούθησαν αντίποινα κατά Γερμανών στρατιωτών SS από την Αμερικανική στρατιωτική διοίκηση πού έπεσε στη δική της προπαγάνδα. Μέρος της LSSAH πήρε μέρος τον αγώνα πολέμου στο Βερολίνο. Στις 23 Απριλίου 1945, ο Χίτλερ διόρισε τον Brigadeführer Mohnke ως διοικητή της περιοχής του τομέα Zitadelle που περιλάμβανε την Καγκελαρία του Ράιχ και τον Führerbunker. Ο διοικητικός σταθμός του Mohnke ήταν κάτω από την καγκελαρία του Ράιχ. Δημιουργήθηκε το Kampfgruppe Mohnke το οποίο χωρίστηκε σε δύο αδύναμα συντάγματα αποτελούμενα από περίπου 2.000 άνδρες και ένα τάγμα 800 της σωματοφυλακής (που είχε ανατεθεί να φυλάξει τον Führer). Μετά τις μάχες στο Βερολίνο και την αυτοκτονία του Χίτλερ, ο Mohnke ενημέρωσε όλους τους διοικητές στον τομέα Zitadelle σχετικά με το θάνατο του Χίτλερ και την προγραμματισμένη έξοδο που ξεκίνησε στις 23 Μαΐου ως τις 1 Μαΐου. Πολλές πολύ μικρές ομάδες κατόρθωσαν να φτάσουν στους Αμερικανούς στη δυτική όχθη του Έλβα, αλλά οι περισσότεροι, συμπεριλαμβανομένης της ομάδας του Mohnke, δεν μπορούσαν να περάσουν από τις σοβιετικές γραμμές. Πολλοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι και ορισμένοι αυτοκτόνησαν. Στις 2 Μαΐου, οι εχθροπραξίες έληξαν επισήμως με εντολή του Helmuth Weidling, διοικητή της ζώνης άμυνας του Βερολίνου. Η LSSAH παραδόθηκε στις αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή Steyr στις 8 Μαΐου 1945.	Η 1η Μεραρχία Πάντσερ SS «Σωματοφυλακή Αδόλφος Χίτλερ» (γερμανικά: 1. SS-Panzer-Division „Leibstandarte SS Adolf Hitler“‎· συντομογραφία: LSSAH και LᛋᛋAH) ξεκίνησε ως προσωπική σωματοφυλακή του Αδόλφου Χίτλερ και φρουρά της Καγκελαρίας του Ράιχ της Ναζιστικής Γερμανίας. Οι απαρχές της σύστασή της φθάνουν στα πρώτα χρόνια του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος (NSDAP). Η δημιουργία της «Leibstandarte Adolf Hitler» (συντ. LAH) έγινε το φθινόπωρο του 1933 ως μετεξέλιξη της προγενέστερης μονάδας «SS-Sonderkommando Berlin» (γνωστή ως «SS-Stabswache Berlin»), που με τη σειρά της είχε προκύψει από τη συγχώνευση δυο άλλων SS-Sonderkommando. Τον επόμενο Απρίλιο έλαβε την ονομασία «Leibstandarte-SS Adolf Hitler» από τον Χάινριχ Χίμλερ. Αρχικά, η σύνθεση της μονάδας ήταν αυτή του συντάγματος, ενώ αργότερα εξελίχθηκε σε μονάδα μεγέθους μεραρχίας κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.Η LSSAH συμμετείχε σε μάχες κατά την εισβολή στην Πολωνία και συγχωνεύθηκε στην Waffen-SS μαζί με την SS-Verfügungstruppe (SS-VT) και τις μονάδες της SS-Totenkopfverbände (SS-TV) πριν από την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα το 1941. Μέχρι τα μέσα του 1942 είχε αυξηθεί σε μέγεθος από σύνταγμα σε μεραρχία Panzergrenadier(θωρακισμένων Γρεναδιέρων) και ονομάστηκε SS Panzergrenadier Division "Leibstandarte SS Adolf Hitler". Έλαβε την τελική της μορφή ως τεθωρακισμένη τον Οκτώβριο του 1943. Το σύμβολο της Σωματοφυλακής ήταν ένα κλειδί μέσα σε περίγραμμα θυρεού. Τα μέλη του LSSAH διέπραξαν βιαιοπραγίες και εγκλήματα πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της σφαγής του Malmedy.	https://el.wikipedia.org/wiki/1%CE%B7_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CF%84%CF%83%CE%B5%CF%81_SS_%C2%AB%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CE%B4%CF%8C%CE%BB%CF%86%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%B5%CF%81%C2%BB
Bleib bei uns, denn es will Abend werden, BWV 6	Ο Μπαχ έγραψε την καντάτα το 1725, κατά το τρίτο έτος παραμονής του στη Λειψία, και ανήκει στον περίφημο δεύτερο ετήσιο κύκλο καντατών, ωστόσο δεν ανήκει στις κοράλ (χορωδιακές) καντάτες, -όπως και όλες αυτές που έγραψε μετά το Πάσχα του 1725. Τα προβλεπόμενα αναγνώσματα για την συγκεκριμένη ημέρα παρουσίασής της (Δευτέρα του Πάσχα, 15 Οκτωβρίου 1924) ήταν από τις Πράξεις των Αποστόλων (10: 34–43) και από το Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Δρόμος προς Εμμαούς (Κατά Λουκάν 24: 13-35). Η Μεγάλη Εβδομάδα εκείνης της χρονιάς, από τις πιο εργασιακά «φορτωμένες» του Μπαχ, περιελάμβανε εκτελέσεις της καντάτας Wie schön leuchtet der Morgenstern, BWV 1 (Κυριακή των Βαΐων), την δεύτερη έκδοση των Κατά Ιωάννη Παθών (Μεγάλη Παρασκευή), της καντάτας Christ lag in Todes Banden , BWV 4 και του Ορατορίου του Πάσχα (Κυριακή του Πάσχα). Το κείμενο ανήκει σε άγνωστο ποιητή, ο οποίος διατήρησε την αυθεντική ρήση του Ευαγγελίου στο πρώτο μέρος (μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστὶ 24: 29). Στο τρίτο μέρος, (σοπράνο σολίστ) χρησιμοποιεί τις δύο πρώτες στροφές Αch bleib bei uns και In dieser letzt'n betrübten Zeit, των Μελάγχθονα και Νικολάους Σέλνεκερ (Nikolaus Selnecker) (1572) αντίστοιχα, ως κείμενο. Το κοράλ του φινάλε βασίζεται σε κείμενο του Λούθηρου (β’ στροφή, 1542). Η καντάτα είναι γραμμένη στην Ντο Ελάσσονα και έχει 6 μέρη. Ο Μπαχ την συνέθεσε για τέσσερις σολίστες φωνής, τετράφωνη χορωδία και μπαρόκ ενόργανο σύνολο από δύο όμποε, όμποε da caccia, 2 βιολιά, βιόλα, βιολοντσέλο πίκολο και μπάσο κοντίνουο. Στο κοράλ του φινάλε, τα όργανα παίζουν colla parte στις φωνές. Ο Μπαχ χρησιμοποίησε το πίκολο βιολοντσέλο σε 8 καντάτες του, μεταξύ Νοεμβρίου 1724 και Νοεμβρίου 1725. Το όργανο, με μέγεθος μεταξύ βιόλας και βιολοντσέλου, έχει 5 χορδές και κουρδίζεται σε διαστήματα 5ης. Άλλες ονομασίες του είναι viola da spalla και viola da pomposa. Οι ερευνητές δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα εάν παιζόταν σε όρθια θέση (όπως το σημερινό βιολοντσέλο) ή πάνω στο στήθος (όπως η βιόλα). (S: Σοπράνο, A: Άλτο, T: Τενόρος, B: Μπάσος) Το μπάσο κοντίνουο δεν αναφέρεται ξεχωριστά διότι παίζει σε όλα τα μέρη «Λεξικό Μουσικής και Μουσικών» (Dictionary of Music and Musicians) του George Grove, D.C.L (Oxford, 1880) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1991. Enciclopedia Bompiani-Musica, Milano (εκδ. ΑΛΚΥΩΝ, 1985) Gardiner, John Eliot (2007). "Cantatas for Easter Sunday, Easter Monday and Easter Tuesday / Georgenkirche, Eisenach" (PDF). Bach-Cantatas Dellal, Pamela. "BWV 5 – Wo soll ich fliehen hin".Emmanuel Music Dürr, Alfred (2006). ‘’The Cantatas of J. S. Bach: With Their Librettos in German-English Parallel Text. Translated byRichard D. P. Jones’’. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-929776-4 Mincham, Julian (2010). "Chapter 20 BWV 5 Wo soll ich fliehen hin". jsbachcantatas.com. Wolff, Christoph (2002). Johann Sebastian Bach: The Learned Musician. Oxford University Press. ISBN 978-0-393-32256-9.	Η καντάτα Bleib bei uns, denn es will Abend werden (Μείνε μαζί μας, γιατί βραδιάζει) , με αριθμό BWV 6, είναι το έκτο σε αρίθμηση έργο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, σύμφωνα με τον συγκεκριμένο κατάλογο τον οποίο εισήγαγε ο Γερμανός μουσικολόγος Βόλφγκανγκ Σμίντερ (Wolfgang Schmieder, 1901 – 1990) και χρησιμοποιείται ευρύτατα σήμερα. Το έργο ανήκει στις εκκλησιαστικές καντάτες του μεγάλου κάντορα και συνετέθη κατά την παραμονή του στην Λειψία, το 1725. Παρουσιάστηκε στις 2 Απριλίου του ιδίου έτους, την Δευτέρα του Πάσχα (Feria 2 Paschatos).	https://el.wikipedia.org/wiki/Bleib_bei_uns,_denn_es_will_Abend_werden,_BWV_6
Ντέμπορα Σερακιάνι	Γεννήθηκε στην συνοικία Casetta Mattei (του Διαμερίσματος Portuense) της Ρώμης. Αποφοίτησε από εμπορικό τεχνικό σχολείο και πήρε πτυχίο νομικής στο "La Sapienza" Πανεπιστήμιο της Ρώμης το 1994, με βαθμό άριστα. Μετακόμισε στην πόλη: Ούντινε, μεταξύ 1994 και 1995, όπου άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου (avvocato) με εξειδίκευση στο εργατικό δίκαιο, στο δικηγορικό γραφείο Businello,Virgilio, De Toma. Aργότερα παντρεύτηκε τον Ρικάρντο Τσάππα, μετά από 18 χρόνια συμβίωσης. Ήταν σύμβουλος στην 2η περιφέρεια του Ούντινε, και συντονίστρια της Περιφερειακής Επιτροπής Πολεοδομικού Σχεδιασμού -επικράτειας και δημοσίων έργων. Το 2006 , εξελέγη στο επαρχιακό συμβούλιο της Ούντινε, στη λίστα με τους Δημοκράτες της Αριστεράς [το collegio di Udine (I)]. Επανεξελέγη στο επαρχιακό συμβούλιο το 2008 στο ψηφοδέλτιο του Δημοκρατικού Κόμματος, κατείχε το ρόλο της αντιπροέδρου της Συμβουλευτικής επιτροπής Περιβάλλοντος και Ενέργειας και ήταν μέλος της Επιτροπής Καταστατικού και Κανονισμών.Τον Δεκέμβριο του 2008 , εξελέγη γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος του Ούντινε. Το εθνικό επίτευγμα Στις 21 Μαρτίου του 2009 , με παρέμβαση 13ών λεπτών στη Συνάντηση των Κύκλων του PD (Assemblea dei Circoli del PD) , επιτίθεται σε πολλές από τις αποφάσεις που λαμβάνονται από την ηγεσία του κόμματος, κερδίζοντας ξαφνική φήμη.Υπάρχουν άρθρα αφιερωμένα σε αυτήν, λίγες ημέρες μετά την ομιλία L'Unità, στην ισπανική εφημερίδα El País, και για την επόμενη συνέντευξη της με τηνΝτάρια Μπινιάρντι στην εκπομπή της στη Rai 2. Σχεδόν αμέσως, παρομοιάστηκε, για την φυσική ομοιότητα της ,με "την Αμελί Πουλέν της πολιτικής". Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Στις 3 Απριλίου του 2009 ο γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, Ντάριο Φραντσεσκίνι ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της Σερακιάνι στις ευρωεκλογές του 2009 στην εκλογική περιφέρεια της Βορειοανατολικής περιφέρειας. Η Σερακιάνι εκλέγεται με 144 558 συνολικά ψήφους, εκ των οποίων μόνο οι 73 910 ψήφοι από την επαρχία Friuli-Venezia Giulia (ως εκ τούτου οι περισσότεροι ψηφοφόροι ήταν της περιοχής).Από τους εβδομήντα τρείς ευρωβουλευτές της Ιταλίας η Σερακιάνι είναι η 67η σε ποσοστό συμμετοχής, με συχνότητα 69% των παρουσιών. Κατατάσσεται επίσης 25η στους 73 βουλευτές του ιταλικού κοινοβουλίου για τον αριθμό των ερωτήσεων που θέτει. Από τους 736 βουλευτές, η Ντέμπορα Σερακιάνι είναι 588η στην συνολική κατάταξη . Το 2009 υποστήριξε τον Dario Franceschini στον αγώνα του για επαναδιορισμό του ως γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος, βοηθώντας στη δημιουργία ψηφοδελτίου απλών Δημοκρατών, το οποίο είχε ως πρωταρχικό στόχο την αντικατάσταση και ανανέωση του Δημοκρατικού Κόμματος, την προώθηση πολιτικών που στηρίζουν τη νεολαία, καθώς και τη νομιμότητα και τη διαφάνεια του κόμματος. Ήταν υποψήφια περιφερειακή γραμματέας του PD του Friuli-Venezia Giulia, όπου εκλέχθηκε στις προκριματικές εκλογές στις 25 Οκτωβρίου του 2009. Ανακοίνωσε την παραίτησή της στις 26 Απριλίου του 2013, μετά την εκλογή της ως Προέδρου της περιφέρειας Friuli Venezia Giulia, και παραιτήθηκε στις 6 Μαΐου του 2013. Από το 2010, η Ντέμπορα Σερακιάνι, συνεργάζεται με την ηλεκτρονική εφημερίδα il Post. Διατηρεί,επίσης,ένα προσωπικό blog στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Il fatto Quotidiano.	Η Ντέμπορα Σερακιάνι (γεν.10 Νοεμβρίου 1970 είναι Ιταλίδα πολιτικός μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας. Διετελεί πρόεδρος της αυτόνομης περιφέρειας της βορειοανατολικής Ιταλίας Friuli-Venezia Giulia από τις 25 Απριλίου του 2013 και υπήρξε μέλος του ευρωπαϊκού Κοινοβούλιο για το Δημοκρατικό Κόμμα από το 2009 έως το 2013.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B1_%CE%A3%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B9
Μάχη του Σλάιτς	Στη μάχη συμμετείχε η γαλλική 3η Μεραρχία (5.978 στρατιώτες και 16 κανόνια) υπό τον στρατηγό Ντρουέ ντ΄ Ερλόν, η οποία αποτελούσε τμήμα του 1ου Σώματος Στρατού (21.163 στρατιώτες και 50 κανόνια) του στρατάρχη Μπερναντότ. Ήταν χωρισμένη σε 2 ταξιαρχίες, υπό τους ταξίαρχους Φρερ (Frère) και Βερλέ (Werlé) αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της μάχης κατέφθασε και η Ταξιαρχία Ιππικού του 1ου Σώματος, δύναμης 1.623 στρατιωτών. Από την πρωσσική πλευρά βρισκόταν το Σώμα Αριστερής Πτέρυγας (όπως είχε ονομαστεί η μεραρχία) υπό τον υποστράτηγο φον Ταουεντσίεν, το οποίο αποτελούταν από 6.000 Πρώσσους και 3.000 Σάξονες στρατιώτες, 6 κανόνια, και ήταν χωρισμένο σε τρεις ταξιαρχίες. Η πρώτη σύγκρουση των δύο στρατευμάτων έγινε κοντά στο δάσος Όσιτς (Oschitz), νότια του Σλάιτς. Ο Μπερναντότ διέταξε τον ταξίαρχο Βερλέ να "καθαρίσει" το δάσος, ενώ στα δεξιά του η υπόλοιπη μεραρχία υπό τον Ντρουέ ντ΄ Ερλόν προήλαυνε κατά του Σλάιτς. Τελικώς, ο Βερλέ κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό του το δάσος, αλλά εμποδίστηκε να προχωρήσει περαιτέρω από τις δυνάμεις του φον Μπίλα (διοικητή μιας ταξιαρχίας της μεραρχίας του φον Ταουεντσίεν). Ωστόσο, με τον Ντρουέ ντ΄ Ερλόν να συνεχίζει να κινείται εναντίον του Σλάιτς, η κατάσταση άρχισε να γίνεται επικίνδυνη για τους Πρώσσους. Στις 2 το μεσημέρι ο φον Ταουεντσίεν, βλέποντας την άσχημη γι΄ αυτόν τροπή της μάχης και γνωρίζοντας τις δυνατότητες του γαλλικού στρατού, αποφάσισε να μην έρθει σε κατά μέτωπο σύγκρουση και διέταξε τακτική υποχώρηση. Οι Πρώσσοι άρχισαν να υποχωρούν προς τα βόρεια υπό την κάλυψη ενός τάγματος πεζικού και δύο συνταγμάτων ιππικού (εκ των οποίων το ένα ήταν μισής σύνθεσης), τα οποία χρησιμοποιούσε πλέον ο φον Μπίλα ως οπισθοφυλακή. Στις 4 μεσημέρι ο Ντρουέ ντ΄ Ερλόν επιτέθηκε στο Σλάιτς και εκδίωξε τα τελευταία πρωσσικά στρατεύματα. Ο στρατάρχης Μυρά πήρε τον έλεγχο της Ταξιαρχίας Ιππικού του 1ου Σώματος από τον ταξίαρχο Ντελαίστρ ντε Τιλλύ (Delaistre de Tilly), και με ένα από τα συντάγματά της επιτέθηκε στην οπισθοφυλακή του φον Μπίλα, βόρεια της πόλης. Η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε από το πρωσσικό ιππικό. Η δεύτερη επίθεση, που είχε την υποστήριξη του πεζικού και ενός ακόμη συντάγματος ιππικού, ανάγκασε τις δυνάμεις του φον Μπίλα να υποχωρήσουν. Νωρίτερα, ο φον Ταουεντσίεν είχε στείλει τον αξιωματικό Χόμπε (Hobe) με ένα τάγμα πεζικού, μία ίλη ιππικού και 2 κανόνια στο χωριό Κρίσπεντορφ (Crispendorf), περίπου 6 χιλιόμετρα δυτικά του Σλάιτς. Αποστολή του ήταν να φρουρεί τη δεξιά πλευρά του στρατεύματος και τις κύριες γραμμές επικοινωνίας με το ιππικό της Μεραρχίας Φρουράς της στρατιάς του πρίγκηπα του Χοχενλόε-Ινγκελφίνγκεν. Μετά τη διαταγή του φον Ταουεντσίεν για υποχώρηση, ο Χόμπε υποχώρησε βορειοανατολικά για να ανασυνταχθεί με το υπόλοιπο σώμα. Καθώς όμως προχωρούσε σε ένα δάσος κοντά στο χωριό Παίρμιτς (Pörmitz, 4 χιλιόμετρα βόρεια του Σλάιτς), ανακάλυψε έκπληκτος ότι βρισκόταν ανάμεσα στο ιππικό του Μυρά και σ΄ ένα τάγμα του Ντρουέ ντ΄ Ερλόν. Η δύναμη του Χόμπε δέχθηκε πολύ ισχυρή επίθεση εντός του βαλτώδους αυτού δάσους, με αποτέλεσμα να καταστραφεί και να χάσει ένα από τα κανόνια της. Τελικά οι περισσότερες απώλειες της μάχης του Σλάιτς προήλθαν από το άτυχο αυτό απόσπασμα. Οι συνολικές απώλειες των Πρώσσων ανήλθαν σε 12 αξιωματικούς και 554 οπλίτες νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους και αιχμαλώτους. Οι απώλειες των Γάλλων ήταν μικρές, αν και ο ακριβής αριθμός τους είναι άγνωστος. Chandler, David (1966). The Campaigns of Napoleon. New York: Macmillan. Kagan, Frederick W. (2006). The End of the Old Order: Napoleon and Europe, 1801-1805. Cambridge, Massachusetts: Da Capo Press. ISBN 0-306-81137-5. Montag, Reinhard (2011). «Lexikon der Deutschen Generale: Bf-Bo». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαρτίου 2011. Petre, F. Loraine (1993) [1907]. Napoleon's Conquest of Prussia 1806. London: Lionel Leventhal Ltd. ISBN 1-85367-145-2. Schneid, Frederick C. (2002). Napoleon's Italian Campaigns: 1805-1815. Westport, Conn.: Praeger Publishers. ISBN 0-275-96875-8. Smith, Digby (1998). The Napoleonic Wars Data Book. London: Greenhill. ISBN 1-85367-276-9. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Battle of Schleiz στο Wikimedia Commons	Η μάχη του Σλάιτς ήταν η πρώτη μάχη της εκστρατείας του Ναπολέοντα στην Πρωσσία στον Πόλεμο του Δ΄ Συνασπισμού. Διεξήχθη στις 9 Οκτωβρίου 1806 στην πόλη Σλάιτς (145 χλμ. νοτιοδυτικά της Δρέσδης) στη Θουριγγία, ανάμεσα σε μονάδες του γαλλικού 1ου Σώματος Στρατού (ΣΣ) υπό τον υποστράτηγο Ντρουέ ντ΄ Ερλόν (Drouet d' Erlon), και σε μία μεραρχία Πρώσσων και Σαξόνων της στρατιάς του πρίγκηπα Φρειδερίκου Λουδοβίκου του Χόχενλοε-Ινγκελφίνγκεν (Frederick Louis, Prince of Hohenlohe-Ingelfingen), υπό τον Πρώσσο υποστράτηγο φον Ταουεντσίεν (von Tauentzien). Ειδικότερα, καθώς η Μεγάλη Στρατιά του Ναπολέοντα προχωρούσε βόρεια μέσα από το Φράνκενβαλντ (Δάσος της Φρανκονίας), τμήμα της συγκρούστηκε με το αριστερό πλευρό των στρατών του Βασιλείου της Πρωσσίας και του Ελεκτοράτου της Σαξονίας, οι οποίοι βρίσκονταν ανεπτυγμένοι σε μεγάλο μέτωπο. Η μάχη έληξε με νίκη των Γάλλων.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A3%CE%BB%CE%AC%CE%B9%CF%84%CF%82
Ερρίκος Ντυνάν	Ο Ερρίκος Ντυνάν, ο οποίος γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1828, προερχόταν από πολύ αφοσιωμένη οικογένεια καλβινιστών, η οποία ασχολούνταν με φιλανθρωπίες. Μετά από μη ολοκληρωμένες σπουδές στο γυμνάσιο, μαθήτευσε σε μία ελβετική τράπεζα. Το 1853, ταξίδεψε στην Αλγερία για να αναλάβει την ελβετική αποικία του Σετίφ. Άρχισε την κατασκευή ενός αλευρόμυλου, αλλά δεν κατάφερε να του παραχωρηθεί η γη που ήταν ουσιαστική για την επιχείρηση. Αφού ταξίδεψε στην Τυνησία επέστρεψε στη Γενεύη, όπου αποφάσισε να προσεγγίσει τον Ναπολέοντα τον Τρίτο προκειμένου να αποκτήσει τα έγγραφα που χρειαζόταν. Τον καιρό εκείνο, ο αυτοκράτορας διέταζε τους Γαλλο-Σαρδινίους στρατιώτες που μάχονταν τους Αυστριακούς στη Βόρεια Ιταλία, και εκεί αποφάσισε να τον ψάξει. Έτσι συνέβη να είναι παρών στο τέλος της μάχης του Σολφερίνο, στη Λομβαρδία. Χωρίς να είναι γιατρός, παρακολούθησε τη νοσηλεία των τραυματιών του Ιταλοαυστριακού πολέμου (1859) και παρέστη στο πεδίο της μάχης του Σολφερίνο. Επιστρέφοντας στη Γενεύη, έγραψε το Μία ανάμνηση από το Σολφερίνο, που τελικά οδήγησε στην ίδρυση της Διεθνούς Επιτροπής για Βοήθεια στους τραυματίες, τη μελλοντική Διεθνή Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού (ΔΕΕΣ). Τόση ήταν η εντύπωση που προκλήθηκε από το βιβλίο ώστε το 1863 να συγκληθεί διεθνής διάσκεψη στη Γενεύη για τη σύναψη διεθνούς σύμβασης για την περίθαλψη τραυματιών. Ένα χρόνο μετά ιδρύθηκε ο Ερυθρός Σταυρός. Ο Ντυνάν ήταν μέλος και εργάστηκε ως γραμματέας. Ήταν τώρα διάσημος, και γινόταν δεκτός από αρχηγούς κρατών, βασιλείς και πρίγκιπες των Ευρωπαϊκών αυλών. Οι οικονομικές του υποθέσεις όμως παρέπαιαν και κήρυξε πτώχευση το 1867. Εντελώς κατεστραμμένος, είχε χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ελβετικών φράγκων της εποχής εκείνης. Ως αποτέλεσμα του σκανδάλου που προκάλεσε στη Γενεύη η πτώχευσή του, παραιτήθηκε από τη θέση του ως γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1867 η Επιτροπή αποφάσισε να κάνει δεκτή όχι μόνο την παραίτησή του από γραμματέα, αλλά και ως μέλος. Ο Ντυνάν έφυγε για το Παρίσι, όπου κατέληξε να κοιμάται στα παγκάκια. Την ίδια εποχή, ωστόσο, η αυτοκράτειρα Ευγενία τον κάλεσε στο Παλάτι του Κεραμεικού προκειμένου να τον συμβουλευτεί για την επέκταση της Συμφωνίας της Γενεύης στις θαλάσσιες μάχες. Ο Ντυνάν έγινε τιμητικό μέλος του Ερυθρού Σταυρού της Αυστρίας, Ολλανδίας, Σουηδίας, Πρωσίας και Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου επισκέφθηκε και ανακούφισε τους τραυματίες που είχαν μεταφερθεί στο Παρίσι, και εισήγαγε τη χρήση περιβραχιονίου προκειμένου να αναγνωρίζονται οι νεκροί. Όταν αποκαταστάθηκε η ειρήνη, ο Ντυνάν ταξίδεψε στο Λονδίνο, όπου επεδίωξε να οργανώσει μία διεθνή διάσκεψη για το πρόβλημα των αιχμαλώτων πολέμου – ο Τσάρος τον ενθάρρυνε, αλλά η Αγγλία ήταν ενάντια στο σχέδιο. Μία διεθνής διάσκεψη για την «ολοκληρωτική και τελική κατάργηση της διακίνησης των Μαύρων και του εμπορίου σκλάβων» ξεκίνησε στο Λονδίνο την 1η Φεβρουαρίου 1875, κατόπιν πρωτοβουλίας του Ντυνάν. Ακολούθησαν χρόνια περιπλάνησης και υπέρτατης φτώχειας για τον Ντυνάν – ταξίδεψε με τα πόδια στην Αλσατία, Γερμανία, και Ιταλία ζώντας με φιλανθρωπίες και φιλοξενούμενος από μερικούς φίλους. Τέλος, το 1887, κατέληξε στο ελβετικό χωριό Χέυντεν, στη λίμνη Κωνστάνς, όπου και αρρώστησε. Βρήκε καταφύγιο στο τοπικό άσυλο, και εκεί τον ανακάλυψε το 1895 ένας δημοσιογράφος, ο οποίος έγραψε ένα άρθρο για αυτόν, το οποίο μέσα σε λίγες μέρες ξανατυπώθηκε στον τύπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μηνύματα συμπάθειας έφτασαν στον Ντυνάν από όλο τον κόσμο – σε μία βραδιά ήταν πάλι διάσημος και τιμημένος. Το 1901, έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Ο Ερρίκος Ντυνάν πέθανε στις 30 Οκτωβρίου 1910. Σήμερα πλείστα νοσοκομεία, Θεραπευτήρια και ινστιτούτα ανά το κόσμο, καθώς και δρόμοι πλησίον αυτών, φέρουν το όνομά του.	Ο Ερρίκος Ντυνάν (Jean-Henri Dunant, 8 Μαΐου 1828 – 30 Οκτωβρίου 1910) ήταν ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού και ο πρώτος αποδέκτης του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 1901 μαζί με τον Φρεντερίκ Πασσύ.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD
Ultimate Fighting Championship	Από το Ultimate Fighting Championship, έχουν περάσει μεγάλα ονόματα αθλητών όπως ο Κέν Σάμροκ, ο Τσάκ Λιντέλλ, ο Μίρκο Κρο Κόπ, ο Ρόις Γκρέις και οι περισσότεροι έχουν μπει στο UFC Hall of Fame, δηλαδή σε μια κατηγορία βετεράνων αθλητών που "έγραψαν" το όνομα τους εκεί. Το πρώτο UFC event (δηλαδή γεγονός) έγινε στην πολιτεία του Κολοράντο, στο Ντένβερ το 1993 και οι παλαιστές είχαν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τις κινήσεις Κικμπόξινγκ, Καράτε και Κουνγκ Φου. Οι ιδρυτές της διοργάνωσης είναι ο Αρτ Ντέιβι, ο βετεράνος αθλητής του Βραζιλιάνικου Ζίου Ζίτσου, Ρόριον Γκρέις, ο Κάμπελ ΜακΛάρεν και ο Ρόμπερτ Μέιρογουίτζ. Αρχικά, το όλο σύνολο ήταν διαφορετικό δηλαδή ήταν ένα τουρνουά που αποκαλούνταν "The War of the Worlds" όπου μάχονταν αθλητές με τις παραπάνω κινήσεις που αναφέρεται. Το τουρνουά διοργανώθηκε από την οικογένεια Γκρέισι, αφότου ήρθαν σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Αρτ Ντέιβι για να δει πως θα φαινόταν ένας ξεχωριστός αγώνας όπου θα μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει διάφορες κινήσεις Πολεμικών Τεχνών. Επίσης, συμμετείχαν μαθητές της σχολής της οικογένειας Γκρέισι και όλοι είχαν το δικαίωμα να πραγματοποιήσουν όποια κίνηση θέλουν. Όταν παρακολούθησε ο Αρτ τους ερασιτεχνικούς αγώνες, έμεινε άναυδος από το αποτέλεσμα, και έτσι γεννήθηκε το Ultimate Fighting Championship. Η βία που υπάρχει σε αυτό το άθλημα, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στους Αμερικάνους πολιτικούς. Συγκεκριμένα, αυτός που έκρινε με πλήρης αρνητική εικόνα το UFC, ήταν ο πολιτικός Τζον Μακ Κέιν απαιτώντας να σταματήσει οριστικά αυτή η διοργάνωση λόγω σκληρού και βίαιου περιεχομένου όπου έχει σε κάθε αγώνα. Έτσι, πρότειναν σε κάθε κυβέρνηση όλων των Αμερικάνικων πολιτειών, να τους πει τη γνώμη τους για το αν θέλουν να διαλυθεί η διοργάνωση ή όχι. Το αποτέλεσμα ήταν, 36 πολιτείες να είναι υπέρ της απόφασης της κυβέρνησης και του Μακ Καιν και οι υπόλοιπες υπέρ. Αυτό που εντυπωσίασε πάντως, ήταν πως μέσα από τις πολιτείες να υπήρχε και η Νέα Υόρκη. Έτσι, η διοργάνωση για να μην μπει σε μια τέτοια διαδικασία όπως το κλείσιμο της, αποφάσισε να ελαφρύνουν τους κανόνες, απαγορεύοντας 7 κινήσεις όπου μέχρι τότε ήταν νόμιμες. Στο UFC 28, παρατηρήθηκαν αυτές οι αλλαγές και έτσι το πρόγραμμα μπήκε σε κανονικούς ρυθμούς, αφού συμφώνησαν με όλες τις κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Την εποχή του 2000, όταν πέρασε η μεγάλη διαμάχη με την Αμερικανική κυβέρνηση, ήταν πολύ κοντά στην απόκτηση της Zuffa, μιας εταιρείας όπου θα ελέγχει τα οικονομικά του UFC κλπ. Το 2001 αγόρασαν το UFC για 2.000.000 και ο Ντάνα Γουάιτ με την Οικογένεια Φερτίττα, έγιναν συνεργάτες. Το UFC πλέον είναι θυγατρική της Zuffa, κάτι που ισχύει ακόμη και σήμερα. Οι συζητήσεις για την αγορά μιας άλλης διοργάνωσης, του StrikeForce (Στράικ Φορς) ξεκίνησαν το 2011, όταν ο γενικός διευθυντής Ντάνα Γουάιτ ήρθε σε επαφή με την Ζuffa, που το UFC αποτελεί θυγατρική της εταιρίας αυτής. Μια παρόμοια αγορά και ταυτοχρόνως συγχώνευση έγινε το 2007, όταν αγοράστηκε η Ιαπωνική Pride FC (Πράιντ ΦΣ). Αισίως για τους διοργανωτές του UFC, η αγορά έγινε δεκτή και στις 13 Ιανουαρίου του 2013, το StrikeForce αγοράστηκε.	Το Ultimate Fighting Championship είναι διοργάνωση Πολεμικών Τεχνών στην οποία αγωνίζονται μεγάλοι αθλητές του αθλήματος. Ο κάθε αθλητής θα πρέπει να έχει ικανότητες Καράτε, Πυγμαχίας, Κικ Μπόξινγκ, Ερασιτεχνικής Πάλης, Μουάι Τάι και Βραζιλιάνικου Ζίου-Ζίτσου. Η μετάδοση της κάθε διοργάνωσης, γίνεται σε Ευρώπη, Αμερική, Ασία, Καναδά, Αυστραλία και στη Μέση Ανατολή και γενικότερα μεταδίδονται σε περίπου 150 χώρες και οι αγώνες μεταφράζονται σε 22 διαφορετικές γλώσσες. Επιπλέον, οι αγώνες μεταδίδονται και μέσω του διαδικτύου όπου υπάρχουν περισσότερες επιλογές από ότι στην τηλεόραση.	https://el.wikipedia.org/wiki/Ultimate_Fighting_Championship
Τροβατόρε	Η Τσιγγάνα Ατζουτσένα προκειμένου να εκδικηθεί τον θάνατο της μάγισσας μητέρας της, που είχε καεί ζωντανή επειδή ακριβώς ήταν μάγισσα, κατά διαταγή του κόμη Ντε Λούνα, έφθασε στο σημείο ν΄ απαγάγει το ένα από τα δύο παιδιά του κόμη, τον Μανρικο τον οποίο κράτησε κοντά της και μεγαλώνοντάς τον του δίδαξε τη τέχνη του τροβαδούρου (τραγουδιστής και ποιητής σε αυτοσχεδιασμούς). Με το πέρασμα των χρόνων ο τροβαδούρος Μανρικο και ο αδελφός του, που εν τω μεταξύ είχε αναλάβει, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, Κόμης ντε Λούνα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον έρωτά τους προς την πανέμορφη Λεονώρα. Και ενώ η Λεονώρα αποδεδειγμένα αγαπάει τον τροβαδούρο, ο κόμης πλημμυρισμένος από εκδίκηση διατάζει πρώτα την σύλληψη τόσο του τροβαδούρου όσο και της τσιγγάνας, που τον συνόδευε, την Ατζουτσένα και ύστερα την φυλάκισή τους. Τότε η Λεονώρα προκειμένου να λυτρωθεί από τον κόμη πίνει δηλητήριο και πεθαίνει. Ο Κόμης, μπροστά σ΄ αυτή την εξέλιξη, διατάζει να υποβληθεί ο «τροβαδούρος» σε φρικτά βασανιστήρια, ενώ ταυτόχρονα σύρει την τσιγγάνα Ατζουτσένα στον εξώστη για να τις δείξει τα βασανιστήρια που περναει ο γιος της, δίνοντας και την εντολή της εκτέλεσής του. Και την στιγμή που ο Μανρικο εκτελείται η Ατζουτσένα φωνάζει στον Κόμη με δυνατή φωνή: «Ήταν ο αδελφός σου»! Στη α΄ πράξη του έργου περίφημη είναι η άρια της Λεονώρας με τίτλο «ο φλογερός έρωτας». Στη β΄ πράξη επίσης το τραγούδι της τσιγγάνας σε ρυθμό βαλς «η φλόγα λάμπει». Στη γ΄ πράξη η μεγάλη άρια του ντε Λούνα «Το βλέμμα της, το γλυκό χαμόγελό της» και το φινάλε «Ω ουρανοί! Μανρικ» και, Στη δ΄ πράξη ανήκει η πιο γνωστή σκηνή του έργου: Καλόγεροι αόρατοι ψαλμωδούν το «Κύριε Ελέησον», η Λεόνώρα τραγουδάει ένα παραπονετικό άσμα, ενώ αμέσως μετά ακούγεται η φωνή του τροβαδούρου Μάνρικ που αποχαιρετά τη ζωή και την αγαπημένη του για να καταλήξει η σκηνή στη παραπάνω κραυγή της τσιγγάνας.	Ο Τροβατόρε (ιταλικά: Il trovatore‎, που σημαίνει Ο τροβαδούρος) είναι ιταλική όπερα σε τέσσερις πράξεις του συνθέτη Τζουζέπε Βέρντι, σε λιμπρέτο του Σαλβατόρε Καμαράνο. Η υπόθεση του Τροβατόρε έχει βασιστεί σε ισπανικό δράμα που είχε συγγράψει ο Αντόνιο Γκαρθία Γκουτιέρεϋ. Ανεβάσθηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη το 1853. Έπειτα στο Ιταλικό θέατρο στο Παρίσι στις 23 Δεκεμβρίου 1854 και με γαλλικό κείμενο του Ε. Πασίνι στην Όπερα των Παρισίων στις 12 Ιανουαρίου 1857.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B5
Ονάτας	Ο Ονάτας καταγόταν από την Αίγινα και εκπροσωπούσε την τοπική σχολή γλυπτικής που άνθισε στα τέλη της αρχαϊκής και την αρχή της κλασικής εποχής. Η υπογραφή του σώζεται σε μια βάση από την Ολυμπία και σε άλλη μια βάση χάλκινου αλόγου από την Ακρόπολη της Αθήνας. Στους Δελφούς φέρεται ως δημιουργός, μαζί με τον Αγελάδα από το Άργος, του γλυπτού αναθήματος των Ταραντίνων. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Παυσανία, στα έργα του συγκαταλέγονταν ένα άγαλμα του Ερμή με ένα κριάρι, ένα άγαλμα της “Μαύρης Δήμητρας”, παραγγελία των πολιτών της Φιγάλειας, αλλά και το τέθριππο που στήθηκε στην Ολυμπία για τη νίκη του Ιέρωνα των Συρακουσών, αντίστοιχο με το τέθριπππο του Ηνίοχου στους Δελφούς για τον αδελφό του Πολύζαλο. Επίσης στην Ολυμπία ήταν εκτεθειμένο ένα γιγαντιαίο άγαλμα του Ερμή, αλλά και ένα γλυπτό σύνταγμα εννέα μορφών με τον Νέστορα επικεφαλής. Δεν αποκλείεται να είχε εργαστεί και στην κατασκευή των αετωμάτων του ναού της Αφαίας στη γενέτειρά του, τα οποία σήμερα βρίσκονται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Αν ισχύει αυτό, τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι το καλλιτεχνικό ιδίωμα του Ονάτα ήταν οι στιβαρές, αρρενωπές μορφές, οι οποίες ωστόσο δεν χαρακτηρίζονταν τόσο από πλαστικότητα όσο από μια ακίνητη μνημειακότητα. Για το λόγο αυτό και θεωρείται από τους σημαντικούς εκπροσώπους του “αυστηρού” ρυθμού. Dorig, J., Onatas of Aegina (Monumenta Graeca et Romana), 1977 Λογιωτατίδης, Σπ., Ονάτας : Τα αιγινήτικα αγάλματα και η αιγιναία τέχνη, μετά μιας εικόνος, Αθήναι 1862 Olympia. Dedication with a signature of Onatas of Aegina, ca. 490-480 B.C?, SEG 32-412, 1982 Palagia, O., Pollitt, J.J.(eds), Personal styles in Greek sculpture, Cambridge 1996:23	Ο Ονάτας ήταν ένας από τους σημαντικούς γλύπτες της κλασικής αρχαιότητας. Το όνομά του μας παραδίδεται από τον Παυσανία, καθώς φαίνεται πως είχε φιλοτεχνήσει πολλά και σημαντικά έργα στους Δελφούς και την Ολυμπία.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BD%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%82
Η λίμνη των κύκνων	Το παραμύθι αφηγείται τις αισθηματικές περιπέτειες ενός νέου πρίγκιπα και μιας όμορφης κοπέλας, την οποία ένας κακόβουλος μάγος μεταμορφώνει σε λευκό κύκνο. Η πριγκίπισσα Οντέτ και οι φίλες της περνούν τη ζωή τους παγιδευμένες στη μορφή του κύκνου από τότε που τις μάγεψε ο κακός μάγος Ρόθμπαρτ. Τα μάγια μπορεί να λύσει μόνο ο έρωτας, ο οποίος έρχεται με την όψη του ωραίου πρίγκιπα Ζίγκφριντ, που ορκίζεται να σώσει την Οντέτ. Ο Ρόθμπαρτ αποπειράται να τον ξεγελάσει και να τον παντρέψει με την κόρη του Οντίλ, το μαύρο κύκνο, που μοιάζει εκπληκτικά με την Οντέτ. Ο Ζίγκφριντ σύντομα γλιτώνει από την παγίδα του μάγου, παίρνει στην αγκαλιά του την αγαπημένη του και πετούν μαζί για τον ουρανό. Καθώς όμως δεν υπάρχει συγκεκριμένο κείμενο, υπάρχει και ένα δεύτερο τέλος, που θέλει τους δύο ερωτευμένους να πεθαίνουν. Η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε στο θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στις 20 Φεβρουαρίου 1877 και στέφθηκε από αποτυχία. Αρκετά χρόνια αργότερα όμως, και συγκεκριμένα στο θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης στις 15 Ιανουαρίου 1895 (ένα χρόνο μετά το θάνατο του Τσαϊκόφσκι) με νέα χορογραφία τη φορά αυτή από τους Μάριους (Μαριύς) Πετιπά και Λεβ Ιβάνωφ, η παράσταση γνωρίζει την αποθέωση. Για πρώτη φορά εκτός Ρωσίας ανέβηκε στο Λονδίνο το 1911. Από τότε έχουν γίνει χιλιάδες παραστάσεις σε όλο τον κόσμο, πολλές από τις οποίες είναι διασκευασμένες σύμφωνα με την εκδοχή του εκάστοτε χορογράφου. Τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει και με τη μορφή μπαλέτου στον πάγο. Ανάμεσα στους χορευτές και τις χορεύτριες που κατά καιρούς ενσάρκωσαν τους κύριους ρόλους της παράστασης, υπήρξαν μεταξύ άλλων οι Βάτσλαφ Νιζίνσκι, Ρούντολφ Νουρέγιεφ, Μαργκότ Φοντέιν, Ταμάρα Τουμάνοβα, Ουλιάνα Λοπάτκινα, Φρέντερικ Άστον κλπ. Σήμερα η Λίμνη των κύκνων θεωρείται ένα από τα καλύτερα μπαλέτα όλων των εποχών. Κι αυτό, γιατί ενσαρκώνει όσο κανένα άλλο όλη τη γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, από την ελπίδα μέχρι την απόγνωση, από τον τρόμο μέχρι την τρυφερότητα, από τη μελαγχολία μέχρι την έκσταση. «Η λίμνη των κύκνων»: Το παραμύθι των παραμυθιών «Η λίμνη των κύκνων» από τα μπαλέτα Κίροφ στο Ηρώδειο Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Swan Lake στο Wikimedia Commons	Η Λίμνη των Κύκνων (ρωσικά: Лебединое Озеро - Λεμπεντίνογε όζερο προφορά: [lʲɪbʲɪˈdʲinəjə ˈozʲɪrə]) είναι τίτλος παράστασης μπαλέτου σε τέσσερις πράξεις. Τη μουσική της παράστασης έγραψε ο Ρώσος συνθέτης Πιότρ Τσαϊκόφσκι τη διετία 1875 - 1876, ενώ η ιστορία της βασίζεται σε ρωσικά λαϊκά παραμύθια καθώς και σε έναν αρχαίο γερμανικό μύθο. Η πρωτότυπη χορογραφία ανήκει στον Julius Reisinger.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BD%CF%89%CE%BD
Οι Χαζοί της Μπάντας	Ο Καλαμάρης Πλοκάμιας δέχεται τηλεφώνημα από τον πρώην συμμαθητή στο Λύκειο και αντίπαλό του, Καλαμαρίλιαμ Σπουδαιάκη, που είναι επιτυχημένος και έχει διαπρέψει σε οτιδήποτε έχει αποτύχει ο Καλαμάρης, συμπεριλαμβανομένης και της μουσικής. Ο Καλαμαρίλιαμ λέει στον Καλαμάρη ότι έχει γίνει διευθυντής μιας μπάντας και ότι υποτίθεται πως πρέπει να παίξουν στην Φουσκόγυαλα, αλλά θα είναι απασχολημένος τότε και δεν θα μπορεί να παραβρεθεί. Ο Καλαμαρίλιαμ προτείνει χλευαστικά να αντικαταστήσει η μπάντα του Καλαμάρη την δικιά του στην Φουσκόγυαλα, πιστεύοντας πως ο Καλαμάρης δεν έχει. Παρ'όλα αυτά, σε μια προσπάθεια να εντυπωσιάσει τον Καλαμαρίλιαμ, ο Καλαμάρης επιμένει προκλητικά ότι στην πραγματικότητα έχει μια μπάντα και δέχεται την προσφορά. Συγκεντρώνει μια μεγάλη φιλαρμονική μπάντα που απαρτίζεται από πολλούς κατοίκους του Βυθού του Μπικίνι, συμπεριλαμβανομένων των Μπομπ Σφουγγαράκη, Πάτρικ, Σάντυ, Κυρία Παφ, Λάρι και Κύριο Καβούρη.Κατα την διάρκεια της μιας εβδομάδας πρόβας, η μπάντα παίζει μόνιμα χάλια και δεν εντυπωσιάζει καθόλου. Η εβδομάδα ξεκινά με έναν καβγά μεταξύ Πάτρικ και Σάντυ. Την δεύτερη μέρα, ενώ εξασκούνται για την παρέλαση, δύο στριφογυριστές σημαιών σκοτώνονται καθώς στριφογυρίζουν πολύ γρήγορα τις σημαίες (έπειτα απαίτησης του Καλαμάρη), με συνέπεια να πετάξουν στον αέρα και να συγκρουστούν με ένα αερόστατο. Την τρίτη μέρα, ο Καλαμάρης εξετάζει τον Πλανγκτόν στο σόλο φυσαρμόνικάς του, αλλά ο τελευταίος εξουθενώνεται και καταρρέει από το πηγαινέλα μεταξύ των τρυπών, καθώς η φυσαρμόνικα είναι πολύ μεγάλη για αυτόν. Την τελευταία ημέρα πρόβας, ο Καλαμάρης (εκτιμώντας ότι «οι άνθρωποι μιλάνε δυνατά όταν θέλουν να κάνουν τον έξυπνο») λέει ότι αν όλοι παίξουν δυνατά, θα γίνουν πειστικοί. Ωστόσο, παίρνουν την θεωρία αυτή πολύ κυριολεκτικά· παίζουν τόσο δυνατά και χάλια που σπάνε τα παράθυρα του κτηρίου. Τα μέλη της μπάντας ξεκινούν να προσβάλλουν και να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για την κατάσταση αυτή, ενώ ο Καλαμάρης προσπαθεί μάταια να ηρεμήσει τα πνεύματα και όλη η μπάντα μπλέκει σε έναν μεγάλο καβγά. Έπειτα, το μάθημα τελειώνει, και όλοι ηρεμούν καθώς φεύγουν από το κτήριο· προτού φύγουν, ο Καλαμάρης εμφανίζεται έξω, εκφράζοντας με λύπη την απογοήτευσή του για όλους τους και κατευθύνεται προς το σπίτι του με δυσφορία. Παρ'όλα αυτά, ο Σφουγγαράκης πείθει τα άλλα μέλη της μπάντας να συνεχίσουν την πρόβα για χάρη του Καλαμάρη. Την ημέρα της συναυλίας, όταν ο Καλαμαρίλιαμ παρουσιάζεται στο στάδιο για να δει τον Καλαμάρη να αποτυγχάνει, ο τελευταίος υποστηρίζει ότι η μπάντα του πέθανε. Η εν λόγω μπάντα εμφανίζεται στο τελευταίο λεπτό, και αναγκάζεται να συνεχίσει με αυτήν. Εισέρχονται σε μια μεγάλη γυάλα, περιτριγυρισμένοι από ανθρώπινους οπαδούς. Ο Καλαμάρης φοβάται ενώ διευθύνει την μπάντα, υποθέτοντας ότι η παράσταση θα καταλήξει σε αποτυχία, αλλά η μπάντα είναι εξαιρετικά επιτυχημένη, καθώς παίζει την ροκ μπαλάντα «Sweet Victory» (την φωνή του Σφουγγαράκη κάνει ο τραγουδιστής της μπαλάντας, Ντέιβιντ Γκλεν Έίσλευ). Ο Καλαμαρίλιαμ σοκάρεται και λιποθυμά, αφήνοντας τον Καλαμάρη να πανηγυρίσει θριαμβευτικά και να κάνει άλμα στον αέρα. Το «Οι Χαζοί της Μπάντας» σκηνοθετήθηκε από τον Άαρον Σπρίνγκερ και το σενάριο ανέλαβαν οι Σπρίνγκερ, Κ. Χ. Γκρίνμπλατ και Μεριουέδερ Ουίλιαμς. Ο Φρανκ Βάις δούλεψε ως σκηνοθέτης animation και ο Γκρίνμπλατ ως καλλιτέχνης storyboard. Οι σεναριογράφοι ξεκίνησαν να δουλεύουν για το επεισόδιο, με την ιδέα ενός αντιπάλου. Ο Ουίλιαμς είπε, «Πάντα θέλαμε να παρουσιάσουμε έναν αντίπαλο, και προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε έναν για τον Σφουγγαράκη, αλλά δεν δούλεψε. Έτσι σκεφτήκαμε την ιδέα ενός αντιπάλου για τον Καλαμάρη και, κατά κάποιον τρόπο είναι μια ιστορία για τον Καλαμάρη, και οι Μπομπ και Πάτρικ απλά είναι εκεί». Η ιδέα του να υπάρχει μια μπάντα ήταν ακαθόριστη. Ο Ουίλιαμς σχολίασε, «Ξεχνώ ποιος ήταν σε μπάντα. Δεν ήμουν σε καμιά, αλλά νομίζω ότι ο Νταγκ Λόρενς ήταν σε μια. Νομίζω ότι ο Στιβ Χίλενμπεργκ ήταν επίσης σε μπάντα».Η μουσική που ακούγεται στην σκηνή όπου η φιλαρμονική μπάντα του Καλαμάρη παίζει ενώ προχωρά στον δρόμο ήταν από τον Νικ Καρ, τον επιμελητή μοσυικής της σειράς. Βρήκε κομμάτι μουσικής μιας φιλαρμονικής μπάντας που έπαιζε επίτηδες χάλια, αλλά ο σχεδιαστής μουσικής Τζεφ Χάτσινς είπε, «Μπορούσες ακόμη να διακρίνεις την μελωδία». Ο Χάτσινς σκέφτηκε «Λοιπόν, ας το πάμε ένα βήμα παραπέρα. Εάν δεν μπορούσαν να παίξουν τα όργανα τους, ή έστω και μια μελωδία;». Έφερε τον φορητό του καταγραφέα DAT σε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων λιανικής και συνάντησε δύο άντρες που δούλευαν στην πλατφόρμα φορτοεκφόρτωσης, πακετάροντας και αποστέλλοντας τα όργανα. ο Χάτσινς έκανε τους δύο να παίξουν τα περισσότερα όργανα χάλια. Είπε, «Έβαλα αυτούς τους δύο να ουρλιάζουν και να τσιρίζουν στα περισσότερα από τα όργανα που πουλούσαν».Όταν γύρισε στο στούντιο, κατασκεύασε μια φιλαρμονική μπάντα, με ένα όργανο την φορά. Ο Χάτσινς είπε, «Δεν ήταν καθόλου σε αρμονία, ούτε σε ρυθμό. Όταν το άκουγες, έπρεπε να πεις 'Άουτς!'». Ο Χάτσινς έπαιξε τα ηχητικά εφέ για τον δημιουργό της σειράς Στίβεν Χίλενμπεργκ, για αξιολόγηση. Ο Χίλενμπεργκ την απέρριψε, λέγοντας πως «παραήταν ακραία». Ο Χάτσινς είπε, «πολύ κόπος για κάτι που κρατά μόνο 15 δευτερόλεπτα στην οθόνη. Σε αυτή την περίπτωση, το όλο πράγμα δεν βγήκε στον αέρα». Όταν ο καλλιτέχνης storyboard Γκρίνμπλατ, με τους σεναριογράφους, έκανε το storyboard του «Οι Χαζοί της Μπάντας», σκέφτηκαν «ένα μεγάλο νούμερο» στο τέλος, όπου όλοι θα συγκεντρώνονταν για να υποστηρίξουν τον Καλαμάρη». Ο Γκρίνμπλατ είπε, «Το προσχέδιο της ιστορίας έπρεπε να έχει μια μεγάλη στιγμή για την φιλαρμονική μπάντα, και το να είναι η μουσική σου προχωρημένη βοηθάει, οπότε ξεκινήσαμε την αναζήτηση». Οι σεναριογράφοι μπορούσαν να βρουν μουσική, καθώς το Nickelodeon διαθέτει βιβλιοθήκη μουσικής για δωρεάν χρήση. Άκουσαν πολλές μουσικές φιλαρμονικών μπαντών. Ο Γκρίνμπλατ είπε, «και όσο ακούγαμε, δεν φαινόταν ξεκαρδιστικό το πως το φινάλε αφορούσε αυτούς που έπαιζαν καλή μουσική».Ωστόσο, το τραγούδι του Ντέιβιντ Γκλεν Έίσλευ «Sweet Victory» ξεχώρισε από τα άλλα κομμάτια στην βιβλιοθήκη. Ο Γκρίνμπλατ είπε «Ήταν διαφορετικό από αυτό που ψάχναμε, αλλά ήταν τόσο εκπληκτικό που ξέραμε πως έπρεπε να το χρησιμοποιήσουμε. Σχεδιάσαμε την σκηνή για την μουσική αυτή, και ήταν ένα τέλος καλύτερο από οποιοδήποτε τραγούδι που θα γράφαμε εμείς οι ίδιοι». Οι σεναριογράφοι έβαλαν ένα στιγμιότυπο freeze-frame για το τέλος. Το αγαπημένο μέρος του Γκρίνμπλατ ήταν οι ζωγραφιές του Σπρίνγκερ με τον Πάτρικ και τα ηλεκτρικά ντραμς, και τον Μπομπ να λέει, «It's the thrill of one more kill» (απόσπασμα από το «Sweet Victory»). Το live action πλήθος στην Φουσκογυάλα είναι ένας συνδυασμός πλάνων από παιχνίδι της United States Football League με τους Memphis Showboats και τους Birmingham Stallions στις 16 Ιουνίου του 1984 και πλάνα βιντεοσκοπημένα για τις ανάγκες του επεισοδίου. Το «Οι Χαζοί της Μπάντας» προβλήθηκε αρχικά στο Nickelodeon στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 7 Σεπτεμβρίου 2001, με γονεϊκή σήμανση TV-Y7. Κυκλοφόρησε στην συλλογή DVD με τίτλο SpongeBob SquarePants: Halloween στις 27 Αυγούστου 2002, και στο SpongeBob SquarePants: Home Sweet Pineapple που κυκλοφόρησε στις 4 Ιανουαρίου 2005. Το επεισόδιο επίσης περιλήφθηκε στο DVD SpongeBob SquarePants: The Complete 2nd Season που κυκλοφόρησε στις 19 Οκτωβρίου 2004. Στις 22 Σεπτεμβρίου 2009, το «Οι Χαζοί της Μπάντας» κυκλοφόρησε στο DVD SpongeBob SquarePants: The First 100 Episodes, μαζί με όλα τα άλλα επεισόδια των κύκλων ένα έως πέντε. Τον Δεκέμβριο του 2008, η Odeon κυκλοφόρησε το ομότιτλο ελληνικό DVD που εμπεριέχει μεταξύ άλλων, το επεισόδιο αυτό. Το «Οι Χαζοί της Μπάντας» έλαβε εκτενή αναγνώριση από πολλούς οπαδούς και κριτικούς. Το επεισόδιο βραβεύτηκε και τιμήθηκε στα βραβεία Golden Reel του 2002 στην κατηγορία Καλύτερης Επεξεργασίας Ήχου σε Πρόγραμμα Τηλεόρασης – Κινουμένων Σχεδίων. Ο Τομ Κένι, η Αγγλική φωνή του Μπομπ Σφουγγαράκη, θεωρεί το «Οι Χαζοί της Μπάντας» ως ένα από τα αγαπημένα του επεισόδια. Σε μια κριτική του 2009, ο Μάικλ Κάβνα της The Washington Post έθεσε το επεισόδιο ως το Νο. 5 στην λίστα του, «The Top Five SpongeBob Episodes: We Pick 'Em». Είπε ότι «η μίξη των καλλιτεχνικών προσδοκιών του Καλαμάρη παρά την προκλητικότητα, την ταπείνωση και την ασταμάτητη μετριότητα, το έκανε ένα επεισόδιο για παιδιά που οι ενήλικες μπορούν να βιώσουν σε άλλο επίπεδο». Το επεισόδιο θεωρήθηκε ως το δεύτερο καλύτερο από το The Guardian, πριν το «Βίντεο Εκπαίδευσης».Η Νάνσυ Μπασίλ του About.com έθεσε το «Οι Χαζοί της Μπάντας» ως Νο. 1 στην λίστα της «Best SpongeBob SquarePants Episodes» (Τα Καλύτερα Επεισόδια του Μπομπ Σφουγγαράκη), γράφοντας «[Το επεισόδιο] έχει τόσα από τα καλύτερα στοιχεία του Σφουγγαράκη, βαλμένα σε μια ιστορία της οποίας ο ρυθμός είναι σταθερός και γρήγορος για να φτάσει σε ένα εύστοχο τέλος». Επαίνεσε την όλη υπόθεση, αποκαλώντας την «αστεία έστω κι αν την σκεφτείς». Η Μπασίλ επίσης επιδοκίμασε το τέλος «με ένα keytar κι ένα άλμα στον αέρα σε freeze frame». Η Έμιλι Έστεπ του WeGotThisCovered.com βαθμολόγησε το επεισόδιο ως το τέταρτο καλύτερο της σειράς, εξηγώντας πως «τα περισσότερα αστεία στο 'Οι Χαζοί της Μπάντας' επικεντρώνονται γύρω από την θλιβερή ύπαρξη του Καλαμάρη, αλλά είναι επίσης γεμάτη με ατάκες από και για καθένα από τους χαρακτήρες της σειράς, όπως το 'Αυτές οι δαγκάνες δεν είναι μόνο για φιγούρα!' από τον Κύριο Καβούρη, έτοιμο να παλέψει, και όταν ο Καλαμάρης λέει, 'Όχι, Πάτρικ, η μαγιονέζα δεν είναι όργανο,' σε απάντηση ενός αναπόφευκτου ερωτήματος του χαζού αστερία».Το «Οι Χαζοί της Μπάντας» ήταν ένα από τα κορυφαία επεισόδια που επέλεξαν οι θεατές στο Nick.com στην εκδήλωση «The Best Day Ever Marathon» που διοργανώθηκε το 2006. Τον Νοέμβριο του 2007, ως μέρος των «100 Καλύτερων Στιγμών στην Ιστορία των Nicktoons» κατά τη διάρκεια του «Superstuff Nicktoons Weekend», κατατάχθηκε ως η Νο. 1 καλύτερη στιγμή όλως των εποχών. Το 2012, το Nickelodeon στο Ηνωμένο Βασίλειο λάνσαρε μια εκδήλωση ονόματι «SpongeBob's Top 100», όπου υπήρχε η δυνατότητα να ψηφίσουν οι θεατές στο Nick.co.uk για το αγαπημένο τους επεισόδιο. Με περισσότερες από 160,000 ψήφους, το «Οι Χαζοί της Μπάντας» βγήκε ως νικητής. Κατέχει μέχρι στιγμής την μεγαλύτερη βαθμολογία και συνεπώς, την θέση του Νο. 1 επεισοδίου του Μπομπ Σφουγγαράκης στην σελίδα IMDb της σειράς. Το περιλαμβανόμενο τραγούδι «Sweet Victory» κυκλοφόρησε αργότερα στο άλμπουμ soundtrack της σειράς SpongeBob SquarePants: The Yellow Album στις 15 Νοεμβρίου 2005. Το «Sweet Victory» κατέληξε, από ένα σε μεγάλο βαθμό άγνωστο μουσικό κομμάτι παραγωγής που ήταν, να πουλήσει τριακόσιες χιλιάδες μεταφορτώσεις στο iTunes σε ένα έτος έπειτα της παρουσίασής του στην σειρά.Μετά τον θάνατο του δημιουργού της σειράς Στίβεν Χίλενμπεργκ στις 26 Νοεμβρίου 2018, δημιουργήθηκε ένα ψήφισμα στο Change.org, στο οποίο αιτείται να δώσει φόρο τιμής η NFL σε αυτόν παίζοντας το «Sweet Victory» κατά την διάρκεια του σόου του ημιχρόνου για το Σούπερ Μπόουλ LIII. Μέχρι τις 11 Ιανουαρίου 2019, το ψήφισμα απέσπασε περισσότερες από 1.1 εκατομμύρια υπογραφές. Στις 12 Δεκεμβρίου 2018, η Mercedes-Benz Stadium, το στάδιο όπου φιλοξενήθηκε το Σούπερ Μπόουλ LIII, ανάρτησε μια σκηνή από το επεισόδιο στον επίσημο λογαριασμό Twitter του, υπονοώντας μια πιθανή επιτυχία από την απόπειρα του ψηφίσματος. Στις 13 Ιανουαρίου, οι Maroon 5 που είχαν πρωταρχικό ρόλο στο σόου, επίσης κυκλοφόρησαν μια διαφήμιση που περιελάμβανε ένα δευτερόλεπτο του Σφουγγαράκη, κάτι το οποίο φούντωσε τις υποθέσεις.Κατά την διάρκεια του σόου του ημιχρόνου στις 3 Φεβρουαρίου, ένα μικρό κλιπ με τον Καλαμάρη και ένα απόσπασμα από την σκηνή της παράστασης στην Φουσκογυάλα χρησιμοποιήθηκαν για να ανακοινώσουν τον έκτακτο σε εμφάνιση τραγουδιστή Τράβις Σκοτ, που ο Καλαμάρης αποκάλεσε «μια πραγματική μουσική ιδιοφυΐα που δεν χρειάζεται συστάσεις». Πολλοί χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αποδοκίμασαν την αποτυχία της συμπερίληψης του τραγουδιού «Sweet Victory» και βρήκαν το εν λόγω μικρό τμήμα σε κινούμενα σχέδια ως έναν ανεπαρκή φόρο τιμής στον Χίλενμπεργκ. Το CBS News ανέφερε ότι η αντίδραση από οπαδούς του Σφουγγαράκη ήταν μεικτή και επισήμανε την θετική υποδοχή από τον επίσημο λογαριασμό της σειράς στο Twitter. Παρά την μεικτή υποδοχή του όλου σόου, το «Sweet Victory», μετά το τέλος του Σούπερ Μπόουλ, αυξήθηκε κατά 566% όσον αφορά τις ροές κατά απαίτηση που απέκτησε, από 46,000 ροές στις 1-2 Φεβρουαρίου σε 310,000 στις 3-4 Φεβρουαρίου. Κατά συνέπεια, το κομμάτι εισήχθη στην λίστα Hot Rock Songs των Ηνωμένων Πολιτειών του Billboard στο νούμερο 23 και την λίστα Kid Digital Song Sales στο νούμερο δύο, πριν το Baby Shark της Pinkfong.Την ημέρα μετά το παιχνίδι, η σελίδα Twitter των Ντάλας Σταρς ανέβασε μια τροποποιημένη εκδοχή της σκηνής με το «Sweet Victory», στην οποία οι ενδυμασίες της μπάντας είναι αλλαγμένες από κόκκινο σε πράσινο για να αντιστοιχεί στα χρώματα των Σταρς, με τίτλο «The #SuperBowl halftime show fans deserve» (Το σόου ημιχρόνου του Σούπερ Μπόουλ που αξίζουν οι οπαδοί). Το βίντεο των Σταρς είχε προηγουμένως παιχτεί κατά την διάρκεια του παιχνιδιού της 1ης Φεβρουαρίου ενάντια στην Μινεσότα Γουάιλντ. "Οι Χαζοί της Μπάντας" στην IMDb	Το «Οι Χαζοί της Μπάντας» (αγγλικά: Band Geeks) είναι επεισόδιο της Αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων Μπομπ Σφουγγαράκης. Είναι το δεύτερο μέρος του 15ου επεισοδίου του δεύτερου κύκλου, και το δεύτερο ήμισυ του 35ου καθολικά επεισοδίου. Προβλήθηκε στο Nickelodeon των Ηνωμένων Πολιτειών στις 7 Σεπτεμβρίου 2001. Το σενάριο ανέλαβαν οι Κ. Χ. Γκρίνμπλατ, Άαρον Σπρίνγκερ και Μεριουέδερ Ουίλιαμς, και το animation σκηνοθετήθηκε από τον Φρανκ Βάις. Ο Σπρίνγκερ συμμετείχε κι ως σκηνοθέτης storyboard, και ο Γκρίνμπλατ ως καλλιτέχνης storyboard. Σε αυτό το επεισόδιο, ο Καλαμάρης λέει ψέματα, ισχυρίζοντας ότι έχει φιλαρμονική μπάντα, αφού ο αντίπαλός του από το Λύκειο Καλαμαρίλιαμ Σπουδαιάκης καυχιέται για την δουλειά του ως επιτυχημένος διευθυντής μπάντας. Ο Καλαμαρίλιαμ προτείνει στον Καλαμάρη να τον καλύψει αυτός και η μπάντα του στην Φουσκογυάλα, μια αθλητική εκδήλωση. Ο Καλαμάρης δέχεται με περηφάνια, αλλά συνηδητοποιεί ότι δεν έχει μπάντα. Προσλαμβάνει πολλούς πολίτες του Βυθού του Μπικίνι για να παίξουν στην μπάντα του, αλλά παίζουν χάλια στις πρόβες και τελικά ξεσπά καβγάς μεταξύ τους την τελευταία ημέρα πριν το γεγονός, με αποτέλεσμα να τα παρατήσει ο Καλαμάρης. Έχοντας φύγει, η μπάντα συνέρχεται και δίνει την παράσταση της ζωής της. Στην Φουσκογυάλα, ο Καλαμάρης νικά και ο αντίπαλός του τον παρακολουθεί δυσαρεστημένος. Το επεισόδιο έλαβε εκτενή αναγνώριση, με πολλούς οπαδούς και κριτικούς να το χαρακτηρίζουν ως το καλύτερο επεισόδιο ολόκληρης της σειράς. Έλαβε επίσης μια υποψηφιότητα, και ακολούθως νίκησε στα βραβεία Golden Reel του 2002 για Καλύτερη Επεξεργασία Ήχου σε Πρόγραμμα Τηλεόρασης – Κινουμένων Σχεδίων. Σημάνει επίσης το ντεμπούτο του Καλαμαρίλιαμ Σπουδαική.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CE%A7%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CE%AF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82
Οϊμιάκον	Η ονομασία του προέρχεται από τον ποταμό Οϊμιάκον, του οποίου το όνομα ερμηνεύεται ως «παγωμένο μπάλωμα νερού». Βρίσκεται στην βορειοανατολική Γιακουτία της Ρωσίας, στο ανατολικό τμήμα της Σιβηρίας και σε υψόμετρο 750 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Λόγω της εξαιρετικά βόρειας γεωγραφικής θέσης του, η διάρκεια της ημέρας κυμαίνεται από 3 ώρες το Δεκέμβριο έως 21 ώρες τον Ιούνιο. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο Οϊμιάκον κατασκευάστηκε αεροδρόμιο για την εναέρια διαδρομή Αλάσκας - Σιβηρίας, προκειμένου να μεταφερθούν Αμερικανικές προμήθειες στο Ανατολικό μέτωπο. Το Οϊμιάκον έχει κλίμα ψυχρό υποπολικό. Αυτό το κλίμα προκαλεί υπερβολικά ψυχρούς χειμώνες και καλοκαίρια με σχετικά υψηλή θερμοκρασία την ημέρα και αρκετά πιο χαμηλή θερμοκρασία τη νύχτα. Σε αυτές τις συνθήκες συντελούν η τεράστια απόστασή του από τα θερμά ρεύματα των ωκεανών, σε συνδυασμό με το υψηλό υψόμετρό του (750 μέτρα), καθώς και η απόστασή του από τον Βόρειο Πόλο. Τον χειμώνα η θερμοκρασία φτάνει τακτικά γύρω στους -40 °C με -45 °C. Την ημέρα η θερμοκρασία τον χειμώνα κινείται από -40 °C έως -50 °C, ενώ μια λιγότερο ψυχρή ημέρα μπορεί να πλησιάσει κοντά στους -35 °C, και τις ψυχρότερες νύχτες έχει κατά καιρούς πλησιάσει ή ακόμα και φτάσει τους -60 °C. Μάλιστα τα χιόνια μπορεί να φτάσουν τα 2 μέτρα ύψος. Το καλοκαίρι η θερμοκρασία ανεβαίνει και μπορεί να φτάσει τους 20 με 25 °C, ενώ το βράδυ μπορεί να πέσει στους 9 με 10 °C. Το καλοκαίρι επίσης παρατηρούνται οι περισσότερες καταιγίδες. Οι ακραίες θερμοκρασίες που έχουν καταγραφεί στο Οϊμιάκον είναι +37 °C η υψηλότερη και −67,7 °C η χαμηλότερη. Ειδικότερα η θερμοκρασία −67,7 °C καταγράφηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1933 και με αυτό τον νούμερο το Οϊμιάκον έχει κερδίσει τον τίτλο του πιο παγωμένου οικισμού στη Γη (το χαμηλότερο νούμερο σε μόνιμα κατοικημένη περιοχή). Για την ιστορία, μόνο στην Ανταρκτική έχουν καταγραφεί χαμηλότερες θερμοκρασίες και το παγκόσμιο αρνητικό ρεκόρ θερμοκρασίας που «χτύπησε» ποτέ τη Γη καταγράφηκε στον ρωσικό σταθμό Βοστόκ στην Ανταρκτική με −89,2 °C στις 21 Ιουλίου 1983.	Το Οϊμιάκον (ρωσικά : Оймякон) είναι αγροτική κατοικημένη περιοχή στα ανατολικά της Δημοκρατίας των Σαχά στην Ασιατική Ρωσία (Σιβηρία) κατά μήκος του ποταμού Ιντίγκιρκα, 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Τομτόρ, στην Εθνική Οδό Κόλιμα. Έχει πληθυσμό 472 κατοίκους, ενώ χωριό και διαθέτει σχολείο.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8A%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CE%BD
Πωγωνιανή Ιωαννίνων	Αρχιεπισκοπή της Ηπείρου, της οποίας η ίδρυση αποδίδεται στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Πωγωνάτο (668-685). Τα όριά της δεν είναι γνωστά, διατηρήθηκε όμως επί αιώνες και ο Μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος (1661-1714) στο βιβλίο του Γεωγραφία παλαιά και νέα αναφέρει ότι "τα χωριά της Πωγωνιανής έχουσι θρόνον αρχιεπισκόπου". Στα τέλη του 1774 οι συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή από την ληστρική δράση των Αλβανών οδήγησαν στην μεταφορά της έδρας της αρχιεπισκοπής στο Βουκουρέστι. Το 1834 ιδρύθηκε η Μητρόπολη Βελλάς και Πωγωνιανής και αργότερα η περιοχή συγχωνεύθηκε εκκλησιαστικώς με άλλες. Κατά τον Τρύφωνα Ευαγγελίδη στην Μονή Μολυβδοσκεπάστου λειτουργούσε σχολείο τον 17ο αιώνα. Από τις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν η Πωγωνιανή ήταν το κεφαλοχώρι της περιοχής, πολλά παιδιά από φτωχές οικογένειες έρχονταν να φοιτήσουν στα σχολεία του χωριού, διαμένοντας στο οικοτροφείο. Παρότι σήμερα το χωριό έχει σχεδόν ερημωθεί, το οικοτροφείο συνεχίζει να επιτελεί το λειτούργημά του στεγάζοντας τα παιδιά από τη Βόρεια Ήπειρο. Παράλληλα αποτελεί μία καλή λύση μπρος στο φάσμα της ανεργίας που αντιμετωπίζουν οι ντόπιοι κάτοικοι. Έχει δημιουργηθεί ένα σύγχρονο Κέντρου Παιδικής Προστασίας που εξασφαλίζει την ασφαλή και αξιοπρεπή διαβίωση για τα παιδιά που φοιτούν καθώς και Γεωργικό σχολείο που στοχεύει στην κατάλληλη εκπαίδευση σε τομείς του πρωτογενούς τομέα. Το χωριό σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης αποτελεί την τοπική κοινότητα Πωγωνιανής που ανήκει στη δημοτική ενότητα Δελβινακίου του Δήμου Πωγωνίου. Μετά την απελευθέρωση, αναφέρεται με την παλιά της ονομασία Βοστίνα στο ΦΕΚ 184Α - 19/08/1919 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης Κοινότητας. Η άλλοτε Διευρυμένη Κοινότητα Πωγωνιανής αποτελείτο από τα χωριά Πωγωνιανή, Δολό, Δρυμάδες, Σταυροσκιάδι. Πωγωνιανή (Βοστίνα) Πωγωνίου.Οδοιπορικό βίντεο 14-8-2012 Το νέο σπίτι της «Κιβωτού» στην ακριτική Πωγωνιανή από τον ιστότοπο https://www.enikos.gr/ Κοινότητα Πωγωνιανής	Η Πωγωνιανή ή αλλιώς Βοστίνα, όπως είναι το παλαιό της όνομα (μέχρι το 1928) , είναι ένα ακριτικό ορεινό χωριό της Ηπείρου στην Περιφερειακή Ενότητα Ιωαννίνων. Απέχει 67 χλμ. από τα Ιωάννινα, χτισμένο σε υψόμετρο 740 μ. στο όρος Μπόζοβο και βρίσκεται 15 χλμ. βορειοδυτικά του Δελβινακίου, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία.Σύμφωνα με την απογραφή 2021 έχει ως πληθυσμό 441 κατοίκους. Η κύρια ασχολία τους είναι η κτηνοτροφία. Παρ' όλα αυτά διαθέτει γυμνάσιο και λύκειο, στο οποίο όμως η πλειοψηφία των μαθητών αποτελείται από μετανάστες της Βορείου Ηπείρου.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%89%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD
Οντολογικό επιχείρημα	Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ένα μοναδικό οντολογικό επιχείρημα αλλά μια ομάδα επιχειρημάτων που έχουν χρησιμοποιηθεί από διαφορετικούς φιλοσόφους. Συχνά προτιμάται ωστόσο να αναφερόμαστε σε ένα επιχείρημα που εμφανίζεται όμως με διαφορετικές εκδοχές. Οι ρίζες τους βρίσκονται στο έργο του χριστιανού θεολόγου Ανσέλμου του Καντέρμπερι που πρώτος διατύπωσε το οντολογικό επιχείρημα στο Προσλόγιο (11ος αι.). Στην κλασική διατύπωσή του έχει ως εξής: ο Θεός είναι εξ ορισμού το τελειότερο ον που μπορεί να συλλάβει ο νους. Αν υποθέσουμε πως δεν υπάρχει, τότε εφόσον η ύπαρξη είναι ανώτερη της ανυπαρξίας, μπορούμε να φανταστούμε ένα ον ανώτερο του Θεού. Συνεπώς η αρχική υπόθεση πως ο Θεός δεν υπάρχει πρέπει να είναι ψευδής. Μια αναδιατύπωση του οντολογικού επιχειρήματος επιχείρησε ο Καρτέσιος το 17ο αιώνα στο έργο του Στοχασμοί περί της Πρώτης Φιλοσοφίας (1641). Ο Καρτέσιος πιθανότατα δεν είχε διαβάσει το Προσλόγιο, θα πρέπει ωστόσο να γνώριζε την κριτική του Θωμά Ακινάτη πάνω στο οντολογικό επιχείρημα του Ανσέλμου. Πρώτος άσκησε κριτική ο βενεδικτίνος μοναχός Γκαουνίλο, σύγχρονος του Ανσέλμου, ο οποίος ισχυρίστηκε πως το επιχείρημα αποτυγχάνει καθώς ο ίδιος λογικός συλλογισμός θα ήταν υπέρ της ύπαρξης πραγμάτων που προφανώς δεν υπάρχουν, χρησιμοποιώντας ειδικότερα το παράδειγμα ενός «εξαφανισμένου νησιού». Κατά τον Καντ, η απόρριψη του επιχειρήματος βασίζεται στη θέση πως η ύπαρξη δεν είναι αληθινή ιδιότητα που μπορεί να αποδοθεί, αλλά προϋπόθεση για την απόδοση ιδιοτήτων. Ο Σοπενάουερ εξέλαβε το οντολογικό επιχείρημα ως ένα «γοητευτικό αστείο». Το οντολογικό επιχείρημα έτυχε σθεναρής κριτικής τόσο από υπέρμαχους της θρησκείας όπως ο Θωμάς Ακινάτης, όσο και από άθεους όπως ο Μπέρτραντ Ράσελ και ο Ρίτσαρντ Ντόκινς. Αν και απορρίπτεται από την πλειονότητα των σύγχρονων φιλοσόφων, υποστηρίχτηκε από ορισμένους, μεταξύ των οποίων ο Άλβιν Πλάντινγκα, ο Τσαρλς Χάρτσορν και ο Νόρμαν Μάλκολμ, στα πλαίσια της τροπικής (modal) λογικής.Κριτική στο οντολογικό επιχείρημα άσκησαν και Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής Αθηνών όπως οι Κωνσταντίνος Παπαπέτρου και Στυλιανός Παπαδόπουλος. Τελεολογικό επιχείρημα Κοσμολογικό επιχείρημα Jonathan Barnes, The Ontological Argument, London: Macmillan, 1972 Graham Oppy, Ontological arguments and belief in God, Cambridge University Press, 1995	Το οντολογικό επιχείρημα είναι λογικός συλλογισμός που ανήκει στα a priori επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης του Θεού. Βασίζεται στη μέθοδο της απαγωγής σε άτοπο. Το επιχείρημα συνοψίζεται στο ότι εάν μπορούμε να συλλάβουμε με το μυαλό μας τη μεγαλύτερη δυνατή ύπαρξη, τότε αυτή η ύπαρξη (στην προκειμένη περίπτωση ο θεός) θα πρέπει να υπάρχει. Εκδοχές του ιδίου επιχειρήματος αναπτύχθηκαν αργότερα και από άλλους φιλοσόφους, όπως ο Ρενέ Ντεκάρτ, Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς και Μπαρούχ Σπινόζα.	https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CE%BC%CE%B1

Subsets and Splits

No community queries yet

The top public SQL queries from the community will appear here once available.