title
stringlengths 1
108
| article
stringlengths 150
266k
| summary
stringlengths 126
13.8k
| url
stringlengths 31
613
|
|---|---|---|---|
Ερνέστος Αύγουστος Β΄ του Ανοβέρου | Ο Ερνέστος Αύγουστος Γουλιέλμος Αδόλφος Γεώργιος Φρειδερίκος ήταν γιος του Γεωργίου Ε΄ του Αννοβέρου και της Μαρίας των Βέττιν, κόρης του Ιωσήφ της Σαξονίας-Άλτενμπουργκ. Ο πατέρας τού Γεωργίου Ε΄, Ερνέστος Αύγουστος Α΄, ως νεότερος γιος του Γεωργίου Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, είχε τον τίτλο του πρίγκιπα του Ηνωμένου Βασιλείου και του δούκα του Κάμπερλαντ, τίτλοι που κληρονομούσε ο πρωτότοκος κάθε φορά γιος. Όταν ο Ερνέστος Αύγουστος Β΄ ήταν 19 ετών, ο πατέρας του στον Αυστο-Πρωσικό πόλεμο πήρε το μέρος της Αυστρίας. Τότε ο Γουλιέλμος της Πρωσίας κατέλαβε το Αννόβερο, προσαρτώντας το. Ο πατέρας του πήρε την οικογένειά του και ζούσε εξόριστος στο Χίετσινγκ της Αυστρίας, περνώντας αρκετό χρόνο στο Παρίσι ή ταξιδεύοντας. Συνέστησε τη Λεγεώνα των Γουέλφων και τη διατηρούσε με δικά του έξοδα ως το 1870. Όταν απεβίωσε το 1878, ο γιος του Ερνέστος Αύγουστος Β΄ τον διαδέχθηκε και στον τίτλο του βασιλιά του Αννοβέρου. Το 1875 επισκέφθηκε τον 2ο εξάδελφό του Αλβέρτο Εδουάρδο, Πρίγκηπα της Ουαλίας, και συνάντησε την σύζυγό του Αλεξάνδρα της Δανίας και την αδελφή της Τύρα, την οποία ερωτεύθηκε. Παντρεύτηκαν τρία έτη αργότερα στο Ανάκτορο Κρίστιανσμποργκ της Κοπεγχάγης. Η Βικτωρία του Ηνωμένου Βασιλείου τον έχρισε συνταγματάρχη (1876), ιππότη του Τάγματος της Περικνημίδος (1878), ταξίαρχο (1886), υποστράτηγο (1892) και στρατηγό (1898). Ο Ερνέστος Αύγουστος Β΄, που δεν ήθελε να εγκαταλείψει το βασίλειο του Αννοβέρου, εγκαταστάθηκε στο Γκμούντεν της Αυστρίας, κοντά στα σύνορα. Το 1884 απεβίωσε ο μακρινός συγγενής του Γουλιέλμος του Μπράουνσβαϊγκ, τελευταίος του κύριου κλάδου των Γουέλφων και ο Ερνέστος Αύγουστος Β΄, που ανήκε στο νεότερο κλάδο των Γουέλφων-Αννοβέρου, έγινε ο πρεσβύτερος των Γουέλφων και διάδοχος στο δουκάτο του Μπράουνσβαϊγκ. Ο Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας δεν το επέτρεψε. Στο δουκάτο ορίστηκε επιτροπή να αποφασίσει τον αντιβασιλέα. Ο Ερνέστος Αύγουστος Β΄ πάντως πρόσθεσε τον τίτλο του δούκα του Μπράουνσβαϊγκ. Η Γερμανική Γερουσία (Ράιχσρατ) φοβόταν ότι αν ερχόταν στο δουκάτο, θα διεκδικούσε το βασίλειο του Αννοβέρου και θα κατέστρεφε την ειρήνη στη χώρα. Πίεσε την επιτροπή και έτσι στο δουκάτο ορίστηκε αντιβασιλέας ο Αλβέρτος της Πρωσίας, συγγενής του Αυτοκράτορα. Η διένεξη κράτησε 29 έτη· εν τω μεταξύ απεβίωσε ο Αλβέρτος το 1906 και τον αντικατέστησε ο Ιωάννης Αλβέρτος του Μεκλεμβούργου. Ο γιος του, Ερνέστος Αύγουστος, ζήτησε να νυμφευτεί τη Βικτωρία Λουίζα, μοναχοκόρη του Γουλιέλμου Β΄. Το 1913 συμφωνήθηκε ο γαμπρός να εγκαταλείψει το δικαίωμά του στο θρόνο του Αννοβέρου και να είναι σύμμαχος της Γερμανίας· σε αντάλλαγμα ο Γουλιέλμος Β΄ του απέδωσε το δουκάτο του Μπράουνσβαϊγκ, ελευθέρωσε δύο Βρετανούς κατασκόπους, έχρισε τον Ερνέστο Αύγουστο Β΄ ιππότη του Τάγματος του Μέλανος Αετού και κάλεσε την ευρύτερη οικογένεια του Χοεντσόλλερν και πολλούς ηγεμόνες της Ευρώπης, συνολικά 1200 άτομα. Ήταν η μεγαλύτερη συνάθροιση εστεμμένων από την Ενοποίηση της Γερμανίας ως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ζεύγος εγκαταστάθηκε στο Μπράουνσβαϊγκ. Η συμμετοχή του γιού του με τη Γερμανία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έκανε τη Βρετανία να σβήσει το όνομά του από τη δέλτο του Τάγματος της Περικνημίδος (1915), παύθηκε από πρίγκιπας της Βρετανίας (1917) και από δούκας του Κάμπερλαντ (1917). Το 1918 ο Γουλιέλμος Β΄ εξορίστηκε στην Ολλανδία και οι τίτλοι των δουκών, κά στη Γερμανία καταργήθηκαν. Απεβίωσε από καρδία το 1923 στο Γκμούντεν της Αυστρίας. Με τη σύζυγό του Τύρα των Γκλύξμπουργκ, κόρη του Χριστιανού Θ΄ της Δανίας και της Λουίζας της Έσσης-Κάσσελ, είχε τέκνα: Μαρία Λουίζα (1879 - 1948), σύζυγος του Μαξιμιλιανού της Βάδης. Γεώργιος Γουλιέλμος (1880 - 1912). Αλεξάνδρα (1882 - 1963), παντρεύτηκε τον Φρειδερίκο Φραγκίσκο Δ΄ του Μεκλεμβούργου-Σβερίν. Όλγα (1884 - 1958). Χριστιανός (1885 - 1901). Ερνέστος Αύγουστος Γ΄ (1887 - 1953), τιτουλάριος δούκας του Μεκλεμβούργου, σύζυγος της Βικτωρίας Λουίζας, κόρης του Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας. Ήταν πατέρας της Φρειδερίκης, Βασίλισσας της Ελλάδας. The London Gazette: no. 24330, p. 3186, 26 May 1876 Marks of Cadency in the British Royal Family | Ο Ερνέστος Αύγουστος Β΄ (Ernst August II., 21 Σεπτεμβρίου 1845 - 14 Νοεμβρίου 1923) ήταν δούκας του Κάμπερλαντ, πρίγκιπας του Ηνωμένου Βασιλείου, τιτουλάριος βασιλιάς του Αννοβέρου και διεκδικητής δούκας του Μπράουνσβαϊγκ. Ανήκε σε νεότερο κλάδο του Οίκου των Γουέλφων, αυτόν των Γουέλφων-Ανοβέρου. Επειδή κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου πήρε το μέρος της Γερμανίας, η Βρετανία του στέρησε τον τίτλο του δούκα του Κάμπερλαντ και του πρίγκιπα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η αρίθμησή του ως Β΄ αναφέρεται σε όλους τους τίτλους του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%81%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%91%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%84_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85 |
Νιγκιάρ Χατούν | Λίγες πληροφορίες είναι γνωστές για την Νιγκιάρ. Σύμφωνα με την οθωμανική επιγραφή (vakfiye) την αναφέρει ως Χατούν Μπίντι Αμπντουλάχ Βεχμπί (κόρη του Αμπντουλάχ Βεχμπί). Στον τάφο της στην Αττάλεια αναγράφεται ως Χατούν Μπίντι Αμπντουλάχ (κόρη του Αμπντουλάχ) που σημαίνει ότι ο πατέρας της ήταν Χριστιανός και μεταστράφηκε στον Ισλαμισμό. Ο Βαγιαζίτ ήταν ακόμα Ηγεμόνας και διοικητής της Αμάσειας όταν γεννήθηκε το πρώτο του παιδί η Σαφιγιέ Σουλτάν Φατμά Σουλτάν, ενώ ακολούθησε η γέννηση της Αϊσέ Σουλτάν το 1465 και του Ηγεμόνα Κορκούτ το 1467. Το 1481 ο Μωάμεθ Β΄ πέθανε και ο Βαγιαζίτ μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μαζί με την οικογένειά του για να ανέβει στο θρόνο. Την ίδια χρονιά ο κύριος αντίπαλος του Ηγεμόνα Σελίμ, ο Ηγεμόνας Κορκούτ, στάλθηκε στη Μανίσα στη συνέχεια στην Ανατολία και μετά πάλι στη Μανίσα και η Νιγκιάρ τον συνόδευσε. Πριν το θάνατο του Ηγεμόνα Κορκούτ η Νιγκιάρ πήγε στην Αττάλεια όταν ο γιος της εκτελέστηκε εκεί το 1513 από τον Σελίμ. Κατά την αποχώρηση της από τα βασιλικά της καθήκοντα η Νιγκιάρ ασχολήθηκε με ευσεβή έργα. Το 1502, μόλις ένα χρόνο πριν το θάνατό της, έχτισε ένα μαυσωλείο για τον εαυτό της το Γιβλιμιναρέ Τζαμί στην Αττάλεια. Peirce, Leslie P., The Imperial Harem: Women and Sovereignty in the Ottoman Empire, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508677-5 (paperback) Yavuz Bahadıroğlu, Resimli Osmanlı Tarihi, Nesil Yayınları (Ottoman History with Illustrations, Nesil Publications), 15th Ed., 2009, ISBN 978-975-269-299-2 (Hardcover) | Η Νιγκιάρ Χατούν (Οθ. Τούρκικα:نگار خاتون) (Τούρκικα: Nigâr Hatun, γνωστή και ως Μιουχιουρνάζ Χατούν ή Μιχρνάζ Χατούν, 1450 - Μάρτιος 1503) ήταν η πρώτη σύζυγος του σουλτάνου Βαγιαζίτ Β΄ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Ο πλήρης τίτλος ήταν: Devletlu İsmetlu Nigâr Hatun Aliyyetü'ş-Şân Hazretleri | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CF%81_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD |
Κριστίνε Νέστλινγκερ | Η Νέστλινγκερ γεννήθηκε στην Βιέννη το 1936. Με δική της παραδοχή, υπήρξε ένα άγριο και θυμωμένο παιδί. Μετά την ολοκλήρωση του σχολείου, ήθελε να γίνει καλλιτέχνης και σπούδασε γραφιστική στην Ακαδημία Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης. Εργάστηκε για λίγα χρόνια ως γραφίστρια προτού παντρευτεί τον δημοσιογράφο Έρνστ Νέστλινγκερ, με τον οποίο απέκτησε δυο κόρες. Μέχρι τον θάνατό της μοίραζε τον χρόνο της μεταξύ του σπιτιού της στην Βιέννη και ενός εξοχικού σπιτιού στην Νότια Αυστρία. Η πλειοψηφία της παραγωγής της Νέστλινγκερ είναι λογοτεχνία για παιδιά και εφήβους ενώ παράλληλα έγραφε για την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες. Στο έργο της επικεντρωνόταν στις ανάγκες των παιδιών ενώ ανέπτυξε δύσκολα θέματα όπως ο ρατσισμός, η διάκριση και η απομόνωση. Το πρώτο βιβλίο της είχε τον τίτλο Die feuerrote Friederike, κυκλοφόρησε το 1970 και η επιμέλεια έγινε από την ίδια. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 1975 με τον τίτλο Fiery Frederica. Το WorldCat ανέφερε ότι το έργο της Νέστλινγκερ που χρησιμοποιήθηκε ευρέως σε βιβλιοθήκες είναι το Fly away home (Maikäfer flieg, 1973). Το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που απονέμεται από την Διεθνή Επιτροπή της Παιδικής Λογοτεχνίας, είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση που παρέχεται σε έναν συγγραφέα ή επιμελητή παιδικών βιβλίων. Η Νέστλινγκερ έλαβε αυτό το βραβείο το 1984. Friedrich Bödecker Prize (1972) German Youth Literature Prize Deutscher Jugendliteraturpreis (1973 - Wir pfeifen auf den Gurkenkönig (The Cucumber king); 1988) Austrian State Prize for Children's Literature (1974 - Achtung! Vranek sieht ganz harmlos aus (Attention! Vranek looks quite harmless); 1979 - Rosa Riedl Schutzgespenst (Rosa Riedl protection ghost)) Viennese Youth Literature Prize (Kinder- und Jugendbuchpreis der Stadt Wien), five-time winner Mildred L. Batchelder Award for Konrad oder das Kind aus der Konservenbüchse (Konrad or the Child out of the Tin) (1979) Hans Christian Andersen Award (1984) Nestroy Ring (1986) Zurich Youth Literature Prize (Zürcher Kinderbuchpreis) for "La vache qui lit" (1990) First Prize of the Arts Foundation (1993) The inaugural Marsh Award for Children's Literature in Translation for Der Hund kommt! (English: A Dog's Life, translated by Anthea Bell), 1996 Styrian Leseeule for Am Montag ist alles ganz anders (Monday everything is completely different) (1997) Honorary Award of the Austrian book trade for tolerance in thought and action (1998) Wild females Prize (2002) Astrid Lindgren Memorial Award (2003), 2003 Austrian Cross of Honour for Science and Art, 1st class (2003) Willy and Helga-Verlon sale price (2009) Book Prize of the Vienna Business (2010) Corine Honorary Award of the Bavarian Minister for lifetime achievement (2011) Grand Decoration of Honour for Services to the Republic of Austria (2011) Bruno Kreisky Prize for Political Books for her life's work (2011) Ten special books for Andersentag Lumpenloretta (2011) Die feuerrote Friederike, 1970 (Fiery Frederica, 1975) Ein Mann für Mama, 1972 Wir pfeifen auf den Gurkenkönig, 1972 (The Cucumber King, 1975) Maikäfer flieg, 1973 (Fly away Home, 1975) Achtung! Vranek sieht ganz harmlos aus, 1974 Konrad oder Das Kind aus der Konservenbüchse, 1975 (Conrad: The Factory-Made Boy, 1976) Die unteren 7 Achtel des Eisbergs, 1978 Rosa Riedl Schutzgespenst, 1979 Dschi-Dsche-i-Dschunior, 1980 Das Austauschkind, 1982 Am Montag ist alles ganz anders, 1984 Haushaltsschnecken leben länger, 1985 Der geheime Großvater, 1986 Man nennt mich Ameisenbär, 1986 Die nie geschriebenen Briefe der Emma K., 75, 1988 Der Zwerg im Kopf, 1989 Einen Löffel für den Papa, 1989 Ilse Janda, 14 oder Die Ilse ist weg, 1994 Der gefrorene Prinz, 1997 Επίσημος ιστότοπος (γερμανική γλώσσα) Christine Nöstlinger στον κατάλογο προσώπων της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου (Library of Congress Authorities) , με 60 δελτία ue καταλόγου | Η Κριστίνε Νέστλινγκερ (Christine Nöstlinger, 13 Οκτωβρίου 1936 - 28 Ιουνίου 2018) ήταν Αυστριακή συγγραφέας, περισσότερο γνωστή για τα παιδικά βιβλία της. Για την συνεισφορά της καριέρας της στην "παιδική και εφηβική λογοτεχνία με την ευρύτερη έννοια", τιμήθηκε με το βραβείο Άστριντ Λίντγκρεντ από την Σουηδική Επιτροπή Τεχνών το 2003, το μεγαλύτερο βραβείο παιδικής λογοτεχνίας. Το 1984 έλαβε το μετάλιο Χαν Κρίστιαν Άντερσεν για την "τεράστια συνεισφορά της στην παιδική λογοτεχνία" και ήταν μια από τα τρία άτομα που το 2002 κέρδισαν και τα δυο αυτά διεθνή βραβεία. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B5_%CE%9D%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5%CF%81 |
Res publica | Το Res publica ως έκφραση αναφέρεται σε κάτι που είναι κοινό μεταξύ πολλών ανθρώπων. Για παράδειγμα μια δημόσια πλατεία ή κήπος στην πόλη της αρχαίας Ρώμης μπορούσε να είναι είτε ιδιωτική ιδιοκτησία (res privata), ή να διαχειρίζεται από το κράτος, με την τελευταία περίπτωση να είναι res publica. Θεωρώντας το σύνολο όλων των κοινών ιδιοκτησιών και του κοινού συμφέροντος, οδηγεί στην έννοια του ‘res publica’ ως το κράτος. Για τους Ρωμαίους ο χαρακτηρισμός αυτός συμπεριελάμβανε και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μαζί με όλα τα συμφέροντα της, έτσι ως Res Publica μπορούσε να αναφέρεται και η ίδια η αυτοκρατορία στο σύνολο της, άσχετα με το αν κυβερνούνταν ως πολιτεία, ή αν βρισκόταν υπό την αυτοκρατορική μοναρχική εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο, γίνεται και χρήση του όρου κοινοπολιτεία, ως ακριβέστερου και πιό ουδέτερου όρου για την απόδοση του λατινικού, και αποτελώντας αναφορά στο σύνολο του κράτους, χωρίς να διευκρινίζει τον τύπο του πολιτεύματος του. Οι Ρωμαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν επίσης τον όρο για να περιγράψουν την περίοδο όπου η Ρώμη κυβερνώνταν ως πολιτεία (Ρωμαϊκή δημοκρατία), μεταξύ των περιόδων του Ρωμαϊκού βασιλείου και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με την έννοια του όρου να αποσαφηνίζεται από τις άλλες χρήσεις μέσω της περιγραφής του θέματος. Επιπλέον, το Res publica μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί ως ακόμα ευρύτερη έννοια, σχετικά με τις δημόσιες υποθέσεις και τεκταινόμενα, και το γενικότερο σύστημα διακυβέρνησης του κράτους. Υπό αυτή την περίπτωση χρήσης, αποδόθηκε από τον Κικέρωνα το res publica ως μετάφραση του αρχαιοελληνικού όρου πολιτεία των Πλάτωνα (κατά την Πολιτεία του Πλάτωνα) και Αριστοτέλη. Επίσης, όταν οι Ρωμαίοι υπήκοοι ασχολούνταν με το res publica, αυτό σήμαινε πως ασχολούνταν με την πολιτική. Υπό κάποια έννοια η φράση χρησιμοποιούνταν και με την έννοια του συντάγματος, τους θεμελιώδεις νόμους δηλαδή οι οποίοι όριζαν τη λειτουργία του κράτους, ωστόσο οι Ρωμαίοι συνήθως χρησιμοποιούσαν τη φράση Leges Duodecim Tabularum (Δώδεκα πίνακες των νόμων) παρά το res publica για να περιγράψουν τον τύπο συντάγματος που διέθεταν. Μετά την κατάρρευση της δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο όρος res publica σχεδόν εξαφανίστηκε, και στις πολύ λίγες περιπτώσεις που συνέχισε να γίνεται χρήση του, εννοούνταν η ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία / Βυζάντιο.Ο όρος επανήλθε διαφοποιημένος ως republica, από τις ιταλικές πόλεις κράτη του Μεσαίωνα, και κατόπιν επεκτάθηκε η χρήση του και σε άλλες χώρες (αγγλικά: republic, γαλλικά: republique, κτλ). Χρήση του όρου έκανε ο Κικέρωνας τον 1ο αιώνα π.Χ. στο έργο του De re publica (σχετικά με τις δημόσιες υποθέσεις), αντλώντας κυρίως υλικό από τις ιδέες του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, και σε σχέση με τον ελληνικό όρο πολιτεία.Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., στη Φυσική Ιστορία του, χρησιμοποιεί τον όρο για να περιγράψει την ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο σύνολο της ως κράτος, με παρόμοια χρήση να γίνεται και από τον Τάκιτο στις αρχές του 2ου αιώνα, ο οποίος όταν προσδιορίζει το res publica ως παλαιό εννοεί τη ρωμαϊκή δημοκρατία, και όταν το χρησιμοποιεί χωρίς προσδιορισμό το τρέχων κράτος, περιγράφοντας ωστόσο και το γερμανικό res publica ως τα αντίστοιχα γερμανικά κράτη.Ο άγιος Αυγουστίνος κατά τον 4ο και 5ο αιώνα, χρησιμοποιεί πολλές φορές τον όρο ως την κρατική οντότητα της αρχαίας Ρώμης, ως χρονολογική περίοδο και χωρίς να προσδιορίζει την Ρώμη ως αυτοκρατορία ή ως πολιτεία της ρωμαϊκής δημοκρατίας. A Latin Dictionary Founded on Andrews' edition of Freund's Latin dictionary, revised, enlarged, and in great part rewritten by Charlton T. Lewis, and Charles Short. Oxford: Clarendon Press, 1879. Various 20th and 21st century re-publications under ISBN 0-19-864201-6 | Η λατινική φράση res publica (μτφ. δημόσια υπόθεση) είναι όρος ο οποίος αναπτύχθηκε στην αρχαία Ρώμη για την περιγραφή των δημοσίων υποθέσεων, και χρησιμοποιήθηκε αργότερα κατά τον 1ο αιώνα π.Χ. από τον Κικέρωνα, ως μετάφραση του ελληνικού όρου πολιτεία. Στη σύγχρονη εποχή χρησιμοποιείται για να δηλώσει τύπο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως res publica ή συνηθέστερα ως republic. | https://el.wikipedia.org/wiki/Res_publica |
Βαρδής Βαρδινογιάννης | Γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1933 στην Επισκοπή Ρεθύμνου και είναι γιος του Ιωάννη Βαρδινογιάννη και της Χρυσής Θεοδωρουλάκη. Είναι το πέμπτο από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας, καθώς προηγούνται τα τέσσερα αδέλφια του, Παύλος (1925-1984), Αμαλία (1927-2016), Σήφης (1929 - 2002), Νίκος (1931-1973) και έπονται άλλα τρία οι Γιώργος (1936-), Θεόδωρος (1942-1996) και Ελένη. Αποφοίτησε το 1955 από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και ακολούθησε καριέρα αξιωματικού στο Πολεμικό ναυτικό (τότε Βασιλικό Ναυτικό), όπως ο αδελφός του, Νίκος. Αποστρατεύθηκε αναγκαστικά τον Ιούλιο του 1967 από το δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου με τον βαθμό του πλωτάρχη, λόγω της αντιστασιακής του δράσης, και εξορίστηκε στην Αμοργό. Μυήθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα του Ναυτικού και βοήθησε έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ο ανεφοδιασμός των πλοίων σε περίπτωση εκδήλωσης κινήματος. Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις του αδερφού του και από το 1972 ανέλαβε τη διοίκησή τους μετά τον πρόωρο θάνατο εκείνου. Από το 1989 ασχολείται και με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ιδρύοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς Mega (τον οποίο κατείχε μέχρι το 2019) και Star τον οποίο κατέχει έως σήμερα ενώ από το 2018 κατέχει παράλληλα και τον ραδιοτηλεοπτικό φορέα του Alpha. Είναι παντρεμένος με τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη (το γένος Μπουρνάκη) και έχουν αποκτήσει πέντε παιδιά: τον Γιάννη (γενν. 1962), τη Χριστιάννα (γενν. 1964), τον Γιώργο (γενν. 1967), τον Νίκο (γενν. 1974) και τη Βαρδιάννα (γενν. 1976). Ο ίδιος και η σύζυγός του έχουν αναπτύξει σημαντικές φιλανθρωπικές δράσεις. Από το 1972 ο Βαρδής Βαρδινογιάννης διευθύνει ένα από τα μεγαλύτερους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους έχοντας δημιουργήσει ένα διεθνές φάσμα δραστηριοτήτων από τον πετρελαϊκό, τον εφοπλιστικό, τον τραπεζικό και τον ξενοδοχειακό χώρο καθώς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι σημαντικότερες εξ αυτών Motor Oil, Optima bank, Vegas Oil and Gas (Αίγυπτος), Avin Oil, Τράπεζα Πειραιώς, ANEK Lines, Ελλάκτωρ, Star Channel, Alpha TV, NJV Athens Plaza, AVE Group of Companies, Odeon, κ.ά. Ναυαρχίδα του ομίλου θεωρείται η μονάδα των διυλιστηρίων της Motor Oil Ελλάς. Τον Νοέμβριο του 1990 πραγματοποιήθηκε επίθεση με τρεις ρουκέτες εις βάρος του, από την τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη. Οι ρουκέτες βρήκαν στόχο το αυτοκίνητο που επέβαινε, όμως ο Βαρδινογιάννης σώθηκε χάρη στην πολύ ισχυρή θωράκισή του. Ο ίδιος, σε συνομιλία που είχε αμέσως μετά με τον στενό φίλο του Αντώνη Λιβάνη (τότε διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου) είπε ψύχραιμα: «..σούταρε πέναλτι ο Σαραβάκος και βρήκε το δοκάρι...». Ο Βαρδινογιάννης και η σύζυγός του, Μαριάννα, υπήρξε μεταξύ των ιδρυτών του συμβουλίου ηγετών του Ρόμπερτ Κένεντι μαζί με τον Μπιλ Κλίντον και άλλους παγκόσμιους ηγέτες. Ο γάμος της Ρόρι Κένεντι, κόρης του Ρόμπερτ και της Έθελ Κένεντι με τον Μαρκ Μπέιλι, γιορτάστηκε στην έπαυλη του Βαρδινογιάννη στην Εκάλη. Ακόμη και ο γάμος της μεγαλύτερης αδερφής της Ρόρι, Κόρτνεϊ Κένεντι με τον Ιρλανδό Πολ Χιλλ το 1993 γιορτάστηκε στο πολυτελές γιοτ Varmar του Βαρδινογιάννη. | Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης (4 Δεκεμβρίου 1933) είναι Έλληνας επιχειρηματίας και εφοπλιστής. Είναι επικεφαλής του Ομίλου Βαρδινογιάννη και θεωρείται από τους ισχυρότερους παράγοντες της ελληνικής οικονομίας με την περιουσία του να αποτιμάται στα 1,9 δις δολάρια (το 2023). Σύμφωνα με την Lloyd's συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των ισχυρών παραγόντων της παγκόσμιας ναυτιλίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AE%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Γιαχιά Ουλντ Αντεμίν | Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1953 στην Τιμπεντρά . Έλαβε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση του στο Τζιγκουενί . Ο Αντεμίν παρακολούθησε το κολέγιο Aïoun μεταξύ 1967 και 1970 και αργότερα σπούδασε στο Λύκειο της Νουακσότ από το 1971 ως το 1974. Αφού μετακόμισε στον Καναδά το 1974, απέκτησε πτυχίο μεταλλουργικής μηχανικής από την Πολυτεχνική Σχολή του Μόντρεαλ το 1979. Μετά την επιστροφή του στη Μαυριτανία, άρχισε να εργάζεται για την Εθνική Εταιρία Βιομηχάνων και Μεταλλωρύχων - Société nationale industrielle et minière (SNIM), η οποία εξορύσσει σίδηρο στη Μαυριτανία και έγινε επικεφαλής χαλυβουργείου το 1979. Μεταξύ του 1985 και του 1988, διατέλεσε ως προϊστάμενος τμήματος των αγορών για το SNIM. Το 1989 προήχθη στη θέση του Διευθύνοντα Συμβούλου της Αραβικής Εταιρείας Σιδήρου και Χάλυβα (SAFA), η οποία είναι θυγατρική της SNIM. Ο Αντεμίν διορίστηκε γενικός διευθυντής των έργων συντήρησης και μεταφοράς υγιεινής (SMTA) το 2008.Ανέφερε ότι υπήρχαν πάρα πολλοί μηχανικοί στη SMTA και η ποιότητα της εργασίας ήταν φτωχή. Μετά το μαυριτανικό πραξικόπημα του 2008 που ανέτρεψε τον πρόεδρο Σίντι Ουλντ Σεΐχ Αμπνταλαχί, ο Αντεμίν τάχθηκε στο πλευρό των πρωταιτίων του πραξικοπήματος και του επετράπη να κρατήσει τη δουλειά του. Τον Δεκέμβριο του 2010, έγινε υπουργός Εξοπλισμού και Μεταφορών. Στα τέσσερα χρόνια του ως υπουργός, δεν προέβη σε σημαντικές αλλαγές. Μετά την επανεκλογή του προέδρου Μοχάμεντ Ουλντ Αμπντέλ Αζίζ τον Ιούνιο του 2014, ο Αντεμίν διορίστηκε πρωθυπουργός στις 21 Αυγούστου και αντικατέστησε τον Μουλάγιε Ουλντ Μοχάμεντ Λαγκντάφ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός από το 2008. Υποσχόμενος να προωθήσει τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, ο Αντεμίν διόρισε επτά γυναίκες στην κυβέρνησή του όταν συγκροτήθηκε τρεις ημέρες μετά τον διορισμό του πρωθυπουργού. Ο Αντεμίν συναντήθηκε με τον Κινέζο ειδικό απεσταλμένο για τη Μέση Ανατολή Γκονγκ Σιαοσένγκ στις 19 Μαΐου του 2015, για να συζητήσουν τις διμερείς σχέσεις. Μίλησε σε γεωργική διάσκεψη τον Δεκέμβριο του 2015 και τόνισε ότι η κυβέρνησή του υποστηρίζει πλήρως την πρωτοβουλία του Διεθνούς Κέντρου Γεωργικής Έρευνας στις Ξηρές Περιοχές (ICARDA) να «επεκτείνει την παραγωγή σιταριού στη χώρα για να ενισχύσει την εθνική επισιτιστική ασφάλεια και να μειώσει την εξάρτηση αυξάνοντας τις εισαγωγές σιταριού " Τον Ιούνιο του 2016, προκάλεσε διαμάχη όταν αποκάλεσε τον Αχμέντ Μπαμπά Ουλντ Αζιζί, πρόεδρο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργοδοτών της Μαυριτανίας, "τρομοκράτη, χειρότερο από την Αλ Κάιντα και την Daesh μαζί". Παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία στις 29 Οκτωβρίου 2018. Ο Αντεμίν είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά. | Ο Γιαχιά Ουλντ Αντεμίν (Yahya Ould Hademine, αραβικά: يحي ولد حدمين, γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1953) είναι μηχανικός και πολιτικός της Μαυριτανίας, ο οποίος είναι ο σημερινός υπουργός Άμυνας της Μαυριτανίας, στην υπηρεσία από τις 15 Μαρτίου 2019. Διετέλεσε πρωθυπουργός της Μαυριτανίας από τις 21 Αυγούστου 2014 έως τις 29 Οκτωβρίου 2018. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%87%CE%B9%CE%AC_%CE%9F%CF%85%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%AF%CE%BD |
Ιταλικός Πόλεμος (1536–1538) | Στις αρχές της δεκαετίας του 1530, ο Φραγκίσκος Α' έκανε συμμαχία με τους εχθρούς του Αυτοκράτορα, τους Γερμανούς Προτεστάντες πρίγκιπες (Ένωση του Σμαλκάλντεν) και ήρθε σε διαπραγματεύσεις με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Κάρολος Ε', αντιθέτως, εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως υπερασπιστής της Καθολικής πίστης. Τον Ιούνιο του 1535, κατέλαβε πόλεις στην Τυνησία, ορμητήριο Βερεβερίνων πειρατών που λεηλατούσαν τις ισπανικές κτήσεις στα παράλια της Μεσογείου, και τον Απρίλιο 1536 συμφώνησαν με τον Πάπα Παύλο Γ' να διοργανώσουν συνέδριο σχετικά με την επιστροφή των Γερμανών Προτεσταντών πριγκίπων στην Καθολική πίστη, για να αντιμετωπίσει τον Λουθηρανισμό. Τον Σεπτέμβριο 1535, ο Φραγκίσκος Β΄ Σφόρτσα πέθανε χωρίς κληρονόμους και ο Κάρολος Ε' προσάρτησε άμεσα το δουκάτο του Μιλάνου, σύμφωνα με έναν όρο της συνθήκης του Καμπραί, όπου εγκατέστησε τον γιο του Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας. Δεν υπήρξαν διαμαρτυρίες ή εξεγέρσεις μεταξύ του λαού του Μιλάνου ούτε των άλλων ιταλικών κρατών αλλά ο Φραγκίσκος Α’ διεκδίκησε για μία φορά ακόμη τα κληρονομικά του δικαιώματα, καθώς πίστευε ακράδαντα ότι το Άστι, η Γένοβα και το Μιλάνο ήταν δικά του. Στις αρχές του 1536, μετά την προσάρτηση του δουκάτου του Μιλάνου από τον Κάρολο Ε', οι Γάλλοι εισέβαλαν στη Σαβοΐα και το Πεδεμόντιο με 24.000 στρατιώτες και 3.000 ιππικό. Ο γαλλικός στρατός κατέλαβε το Τορίνο τον Απρίλιο του 1536, αλλά απέτυχε να καταλάβει το Μιλάνο. Εν τω μεταξύ, το φιλο-γαλλικό τμήμα του πληθυσμού στο Άστι ανέτρεψε τους αυτοκρατορικούς κατακτητές τους.Σε απάντηση, ο Κάρολος εισέβαλε στην Προβηγκία τον Ιούνιο του 1536. Ο γαλλικός στρατός αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αλλά ο Αν του Μονμορανσύ εγκαινίασε την πολιτική της καμένης γης. Τα στρατεύματα του Καρόλου προχώρησαν έως την Αιξ-αν-Προβάνς και την κατέλαβαν στις 13 Αυγούστου 1536, αλλά δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν περισσότερο επειδή ο γαλλικός στρατός έκλεισε όλους τους δρόμους που οδηγούσαν στη Μασσαλία. Έτσι, ο Κάρολος αποχώρησε στην Ισπανία αντί να επιτεθεί στη βαριά οχυρωμένη πόλη της Αβινιόν. Μια ακόμη επίθεση των αυτοκρατορικών στην Πικαρδία, αποκρούστηκε από τους Γάλλους στο Περόν. Η άκαρπη εκστρατεία του Καρόλου στην Προβηγκία απέσπασε την προσοχή του από τα γεγονότα στην Ιταλία. Τα γαλλικά στρατεύματα που βρίσκονταν στο Πεδεμόντιο ενώθηκαν με σώμα 10.000 Ιταλών υπό τη διοίκηση μελών της στρατιωτικής αριστοκρατίας της νότιας Λομβαρδίας και βάδισαν προς τη Γένοβα. Κατά την προετοιμασία για την εισβολή του στην Ιταλία, ο βασιλιάς της Γαλλίας είχε υπογράψει συνθήκη συμμαχίας με τον Οθωμανό Σουλτάνο Σουλεϊμάν Α΄ τον Μεγαλοπρεπή. Μέχρι το τέλος του 1536, οθωμανικός στόλος βρισκόταν έξω από την ακτή της Γένοβας έτοιμος να χτυπήσει σε συντονισμό με τις γαλλικές και φιλο-γαλλικές ιταλικές χερσαίες δυνάμεις που βάδιζαν προς τη Γένοβα. Ωστόσο, όταν οι χερσαίες δυνάμεις έφτασαν έξω από την πόλη τον Αύγουστο του 1536, διαπίστωσαν ότι η φρουρά είχε πρόσφατα ενισχυθεί. Επιπλέον, δεν είχε πραγματοποιηθεί μια αναμενόμενη εξέγερση υποστηρικτών τους μέσα στη Γένοβα και έτσι αποχώρησαν. Η ενεργός συμμετοχή των Οθωμανών δεν ήταν σημαντική, αλλά η ίδια η είσοδος τους στον πόλεμο είχε περιοριστικό αποτέλεσμα στις ενέργειες του Καρόλου, καθώς κινδύνευε να βρεθεί αντιμέτωπος με δύο ανοιχτά μέτωπα, ενάντια στους Οθωμανούς στα ανατολικά και τους Γάλλους στα δυτικά. Κατά συνέπεια, το 1538 ο Κάρολος ήταν έτοιμος για ειρήνη. Χάρη στην παρέμβαση του Πάπα Παύλου Γ', που υποστήριζε την προσέγγιση μεταξύ των δύο ηγεμόνων λόγω του Προτεσταντικού αλλά και του Οθωμανικού κινδύνου, ο βασιλιάς και ο αυτοκράτορας υπέγραψαν την Ειρήνη της Νίκαιας στις 18 Ιουνίου 1538, κατά την οποία ο Κάρολος και ο Φραγκίσκος αρνήθηκαν να καθίσουν στο ίδιο δωμάτιο μαζί λόγω του έντονου αμοιβαίου μίσους τους και ο Πάπας Παύλος Γ' αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει διαπραγματεύσεις πηγαινοερχόμενος από δωμάτιο σε δωμάτιο, προσπαθώντας να καταλήξει σε συμφωνία μεταξύ των δύο ηγετών. Η συνθήκη τερμάτισε τον πόλεμο, αφήνοντας τη Σαβοΐα και το Πεδεμόντιο στην κυριαρχία της Γαλλίας, χωρίς να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στον χάρτη της Ιταλίας. Οι δύο ηγεμόνες υποσχέθηκαν να ενωθούν ενόψει του αυξανόμενου προτεσταντικού κινδύνου. Ο Πάπας προέτρεψε επίσης τους δύο ηγεμόνες για μια σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών στην οποία ο Κάρολος Ε' έλαβε μέρος στις 28 Σεπτεμβρίου 1538 στην ατυχή ναυμαχία της Πρέβεζας. Αυτός ο ιταλικός πόλεμος σηματοδότησε το τέλος της ανεξαρτησίας των ιταλικών ηγεμονιών και το μεγαλύτερο μέρος της Ιταλικής χερσονήσου βρέθηκε υπό ξένη κυριαρχία. Ο Κάρολος Ε΄ ήταν πλέον ο κυριότερος και αδιαμφισβήτητος ρυθμιστής των πολιτικών ζητημάτων της χερσονήσου. Ο πολιτικός κατακερματισμός της Ιταλίας και η έλλειψη ενιαίας στάσης στις πιέσεις τόσο της Γαλλίας όσο και της Ισπανίας, την κατέστησαν χώρο ιδιαίτερα ευαίσθητο στην ευρωπαϊκή πολιτική και τις ξένες εισβολές. Οι Ισπανοί και οι Γάλλοι συνέχισαν να ανταγωνίζονται για τον έλεγχο των εδαφών και την επιρροή τους στην Ευρώπη με τον επόμενο Ιταλικό Πόλεμο (1542-1546). | Ο ιταλικός πόλεμος του 1536–1538, όγδοος στο ευρύτερο πλαίσιο των Ιταλικών πολέμων του 16ου αιώνα, ήταν μια σύγκρουση μεταξύ του βασιλιά Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας και του Καρόλου Ε', αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και βασιλιά της Ισπανίας. Ο στόχος ήταν να επιτευχθεί ο έλεγχος των εδαφών της βόρειας Ιταλίας, ιδιαίτερα του δουκάτου του Μιλάνου.Τα γαλλικά στρατεύματα εισέβαλλαν στη βόρεια Ιταλία και σε απάντηση τα ισπανικά στρατεύματα μετέφεραν τον πόλεμο στη Γαλλία. Η Ειρήνη της Νίκαιας, που υπογράφηκε στις 18 Ιουνίου 1538, τερμάτισε τις εχθροπραξίες, αφήνοντας τη Σαβοΐα και το Πεδεμόντιο σε γαλλική κυριαρχία χωρίς άλλη σημαντική αλλαγή στον χάρτη της Ιταλίας. Συνολικά, η Ισπανία αύξησε τον έλεγχο στην Ιταλία, σηματοδοτώντας το τέλος της ανεξαρτησίας των ιταλικών ηγεμονιών. Ο πόλεμος ενίσχυσε την εχθρότητα μεταξύ της Ισπανίας και της Γαλλίας και ενδυνάμωσε τους δεσμούς μεταξύ του βασιλείου της Γαλλίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι συμμάχησαν με τον Φραγκίσκο Α' εναντίον του Καρόλου Ε'. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82_(1536%E2%80%931538) |
Ενεργός άνθρακας | Ο ενεργός άνθρακας χρησιμοποιείται στην αποθήκευση μεθανίου και υδρογόνου, καθαρισμό αέρα, ανάκτηση διαλυτών, αποκαφεΐνωση, καθαρισμός χρυσού, εξαγωγή μετάλλων, καθαρισμός νερού, ιατρική, επεξεργασία λυμάτων, φίλτρα αέρα σε αναπνευστήρες, φίλτρα σε πεπιεσμένο αέρα, λεύκανση δοντιών, παραγωγή υδροχλωρίου και πολλές άλλες εφαρμογές. Ο ενεργός άνθρακας χρησιμοποιείται για τη θεραπεία δηλητηριάσεων και υπερδοσολογίας μετά από από του στόματος κατάποση. Τα δισκία ή οι κάψουλες ενεργού άνθρακα χρησιμοποιούνται σε πολλές χώρες ως φάρμακο χωρίς ιατρική συνταγή για τη θεραπεία της διάρροιας, της δυσπεψίας και του μετεωρισμού. Ωστόσο, ο ενεργός άνθρακας δεν επιδρά κάπως στα εντερικά αέρια και στη διάρροια και είναι συνήθως ιατρικά αναποτελεσματικός εάν η δηλητηρίαση προκλήθηκε από κατάποση διαβρωτικών παραγόντων, βορικού οξέος, προϊόντων πετρελαίου και είναι ιδιαίτερα αναποτελεσματικός έναντι δηλητηριάσεων από ισχυρά οξέα ή βάσεις, κυάνιο, σίδηρο, λίθιο, αρσενικό, μεθανόλη, αιθανόλη ή αιθυλενογλυκόλη. Ο ενεργός άνθρακας δεν θα εμποδίσει αυτές τις χημικές ουσίες να απορροφηθούν στο ανθρώπινο σώμα. Συμπεριλαμβάνεται στον Κατάλογο Βασικών Φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τα ασφαλέστερα και αποτελεσματικότερα φάρμακα που χρειάζονται σε ένα σύστημα υγείας.Η λανθασμένη εφαρμογή (π.χ. στους πνεύμονες ) έχει ως αποτέλεσμα την πνευμονική εισρόφηση, η οποία μερικές φορές μπορεί να είναι θανατηφόρα εάν δεν ξεκινήσει άμεση ιατρική θεραπεία. Η προσρόφηση άνθρακα έχει πολυάριθμες εφαρμογές στην απομάκρυνση ρύπων από τον αέρα ή το νερό τόσο στο πεδίο όσο και σε βιομηχανικές διεργασίες όπως: Καθαρισμός διαρροής Αποκατάσταση υπόγειων υδάτων Διήθηση πόσιμου νερού Καθαρισμός αέρα Σύλληψη πτητικών οργανικών ενώσεων από το βάψιμο, το στεγνό καθάρισμα, τις εργασίες διανομής βενζίνης και άλλες διαδικασίες Ανάκτηση πτητικών οργανικών ενώσεων (συστήματα ανάκτησης διαλύτη, SRU) από εύκαμπτη συσκευασία, μετατροπή, επίστρωση και άλλες διεργασίες.Κατά την πρώιμη εφαρμογή του νόμου για το ασφαλές πόσιμο νερό του 1974 στις ΗΠΑ, οι αξιωματούχοι της EPA ανέπτυξαν έναν κανόνα που πρότεινε να απαιτείται από τα συστήματα επεξεργασίας πόσιμου νερού να χρησιμοποιούν κοκκώδη ενεργό άνθρακα. Λόγω του υψηλού κόστους του, ο λεγόμενος κανόνας GAC συνάντησε έντονη αντίθεση σε ολόκληρη τη χώρα από τη βιομηχανία ύδρευσης, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων επιχειρήσεων ύδρευσης στην Καλιφόρνια. Ως εκ τούτου, η υπηρεσία άφησε κατά μέρος τον κανόνα. Το φιλτράρισμα με ενεργό άνθρακα είναι μια αποτελεσματική μέθοδος επεξεργασίας νερού λόγω της πολυλειτουργικής φύσης του. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι μεθόδων και εξοπλισμού φιλτραρίσματος ενεργού άνθρακα που υποδεικνύονται – ανάλογα με τους εμπλεκόμενους ρύπους. Ο ενεργός άνθρακας (κάρβουνο) είναι επιτρεπόμενη ουσία που χρησιμοποιείται από βιοκαλλιεργητές τόσο στην κτηνοτροφία όσο και στην οινοποίηση. Στην κτηνοτροφική παραγωγή χρησιμοποιείται ως φυτοφάρμακο, πρόσθετο ζωοτροφών, βοήθημα επεξεργασίας, μη γεωργικό συστατικό και απολυμαντικό. Στη βιολογική οινοποίηση, ο ενεργός άνθρακας επιτρέπεται να χρησιμοποιείται ως παράγοντας επεξεργασίας για την προσρόφηση καφέ χρωστικών από συμπυκνώματα λευκού σταφυλιού. Μερικές φορές χρησιμοποιείται ως βιοκάρβουνο. Διεξάγεται έρευνα για τη δοκιμή της ικανότητας διαφόρων ενεργών ανθράκων να αποθηκεύουν φυσικό αέριο και αέριο υδρογόνο. Το πορώδες υλικό λειτουργεί σαν σφουγγάρι για διαφορετικούς τύπους αερίων. Το αέριο έλκεται από το υλικό άνθρακα μέσω των δυνάμεων φαν ντερ Βάαλς. Μερικοί άνθρακες κατάφεραν να επιτύχουν ενέργειες σύνδεσης 5–10 kJ ανά mol. Το αέριο μπορεί στη συνέχεια να εκροφηθεί όταν υποβληθεί σε υψηλότερες θερμοκρασίες και είτε να καεί για να εκτελέσει εργασία είτε στην περίπτωση αερίου υδρογόνου που εξάγεται για χρήση σε κυψέλη καυσίμου υδρογόνου. Η αποθήκευση αερίου σε ενεργούς άνθρακες είναι μια ελκυστική μέθοδος αποθήκευσης αερίου, επειδή το αέριο μπορεί να αποθηκευτεί σε περιβάλλον χαμηλής πίεσης, χαμηλής μάζας και μικρού όγκου που θα ήταν πολύ πιο εφικτό από τις ογκώδεις δεξαμενές πίεσης επί του οχήματος. Το Υπουργείο Ενέργειας των Ηνωμένων Πολιτειών έχει καθορίσει ορισμένους στόχους που πρέπει να επιτευχθούν στον τομέα της έρευνας και ανάπτυξης υλικών νανοπορώδους άνθρακα. Όλοι οι στόχοι δεν έχουν ακόμη ικανοποιηθεί, αλλά πολλά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος ALL-CRAFT, συνεχίζουν να εκτελούν εργασίες σε αυτόν τον πολλά υποσχόμενο τομέα. Ο ενεργός άνθρακας ποιότητας τροφίμου έγινε τάση στα τρόφιμα το 2016, καθώς χρησιμοποιήθηκε ως πρόσθετο για να προσδώσει μια «ελαφρώς καπνιστή» γεύση και σκούρο χρώμα σε προϊόντα όπως χοτ ντογκ, παγωτά, βάσεις πίτσας και κουλούρια. Τα άτομα που λαμβάνουν φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων των αντισυλληπτικών χαπιών και των αντικαταθλιπτικών, συνιστάται να αποφεύγουν νεωτεριστικές τροφές ή ποτά που χρησιμοποιούν χρωστικές με ενεργό άνθρακα, καθώς μπορεί να καταστήσουν το φάρμακο αναποτελεσματικό. Ο ενεργός άνθρακας είναι άνθρακας που παράγεται από ανθρακούχα υλικά όπως μπαμπού, φλοιός καρύδας, τύρφη ιτιάς, ξύλο, ίνες κοκοφοίνικα, λιγνίτης, άνθρακας και πίσσα πετρελαίου. Μπορεί να παραχθεί (ενεργοποιηθεί) με μία από τις ακόλουθες διαδικασίες: Φυσική ενεργοποίηση: Το αρχικό υλικό αναπτύσσεται σε ενεργό άνθρακα χρησιμοποιώντας θερμά αέρια. Στη συνέχεια εισάγεται αέρας για να κάψει τα αέρια, δημιουργώντας μια διαβαθμισμένη, κοσκινισμένη και ξεσκονισμένη μορφή ενεργού άνθρακα. Αυτό γίνεται γενικά χρησιμοποιώντας μία ή περισσότερες από τις ακόλουθες διαδικασίες: Ενανθράκωση: Υλικό με περιεχόμενο άνθρακα πυρολύεται σε θερμοκρασίες μεταξύ 600–900 °C, συνήθως σε αδρανή ατμόσφαιρα με αέρια όπως αργό ή άζωτο Ενεργοποίηση/οξείδωση: Η πρώτη ύλη ή το ανθρακούχο υλικό εκτίθεται σε οξειδωτικές ατμόσφαιρες (οξυγόνο ή ατμός) σε θερμοκρασίες άνω των 250 °C, συνήθως στην περιοχή θερμοκρασίας 600–1200 °C. Χημική ενεργοποίηση: Το ανθρακούχο υλικό εμποτίζεται με ορισμένες χημικές ουσίες. Η χημική ουσία είναι συνήθως ένα οξύ, ισχυρή βάση, ή ένα άλας (φωσφορικό οξύ 25%, υδροξείδιο του καλίου 5%, υδροξείδιο του νατρίου 5%, χλωριούχο ασβέστιο 25% και χλωριούχος ψευδάργυρος 25%). Ο άνθρακας στη συνέχεια υποβάλλεται σε υψηλές θερμοκρασίες (250–600 °C). Πιστεύεται ότι η θερμοκρασία ενεργοποιεί τον άνθρακα σε αυτό το στάδιο αναγκάζοντας το υλικό να ανοίξει και να έχει περισσότερους μικροσκοπικούς πόρους. Η χημική ενεργοποίηση προτιμάται από τη φυσική ενεργοποίηση λόγω των χαμηλότερων θερμοκρασιών, της καλύτερης ποιότητας συνοχής και του μικρότερου χρόνου που απαιτείται για την ενεργοποίηση του υλικού. Ένα γραμμάριο ενεργού άνθρακα μπορεί να έχει επιφάνεια μεγαλύτερη από 500 τετραγωνικά μέτρα και επιφάνειες 3.000 τετραγωνικών μέτρων είναι εύκολα εφικτές. Τα αεροπηκτώματα άνθρακα, ενώ είναι πιο ακριβά, έχουν ακόμη μεγαλύτερες επιφάνειες και χρησιμοποιούνται σε ειδικές εφαρμογές. Υπό ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, αποκαλύπτονται οι δομές του ενεργού άνθρακα υψηλής επιφάνειας. Τα μεμονωμένα σωματίδια είναι έντονα μπερδεμένα και εμφανίζουν διάφορα είδη πορώδους. Μπορεί να υπάρχουν πολλές περιοχές όπου επίπεδες επιφάνειες υλικού που μοιάζει με γραφίτη είναι παράλληλες μεταξύ τους, χωρισμένες από λίγα μόνο νανόμετρα. Αυτοί οι μικροπόροι παρέχουν εξαιρετικές συνθήκες για την προσρόφηση, καθώς το προσροφητικό υλικό μπορεί να αλληλεπιδράσει με πολλές επιφάνειες ταυτόχρονα. Οι δοκιμές συμπεριφοράς προσρόφησης γίνονται συνήθως με αέριο άζωτο στους 77 K υπό υψηλό κενό, αλλά σε καθημερινούς όρους ο ενεργός άνθρακας είναι απόλυτα ικανός να παράγει το ισοδύναμο, με προσρόφηση από το περιβάλλον του, υγρό νερό από ατμό στους 100 °C (212 °F) και πίεση 1/10.000 μιας ατμόσφαιρας. Η επανενεργοποίηση ή η αναγέννηση ενεργών ανθράκων περιλαμβάνει την αποκατάσταση της απορροφητικής ικανότητας του κορεσμένου ενεργού άνθρακα με την εκρόφηση προσροφημένων ρύπων στην επιφάνεια του ενεργού άνθρακα. Η πιο κοινή τεχνική αναγέννησης που χρησιμοποιείται στις βιομηχανικές διεργασίες είναι η θερμική επανενεργοποίηση. Η διαδικασία θερμικής αναγέννησης ακολουθεί γενικά τρία στάδια: Ξήρανση με προσροφητικό στους 105 °C (221 °F) Εκρόφηση και αποσύνθεση σε υψηλή θερμοκρασία ( 500–900 °C (932–1,652 °F) ) σε αδρανή ατμόσφαιρα Υπολειμματική οργανική αεριοποίηση από μη οξειδωτικό αέριο (ατμός ή διοξείδιο του άνθρακα) σε υψηλές θερμοκρασίες ( 800 °C (1,470 °F) )Οι τρέχουσες ανησυχίες σχετικά με τη φύση υψηλού ενέργειας/κόστους της θερμικής αναγέννησης ενεργού άνθρακα έχουν ενθαρρύνει την έρευνα για εναλλακτικές μεθόδους αναγέννησης για τη μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων τέτοιων διαδικασιών. Αν και αρκετές από τις τεχνικές αναγέννησης που αναφέρονται έχουν παραμείνει τομείς καθαρά ακαδημαϊκής έρευνας, ορισμένες εναλλακτικές λύσεις αντί των συστημάτων θερμικής αναγέννησης έχουν χρησιμοποιηθεί στη βιομηχανία. Οι τρέχουσες εναλλακτικές μέθοδοι αναγέννησης είναι: Διεργασίες TSA (προσρόφηση εναλλαγής θερμοκρασίας) και/ή PSA (προσρόφηση εναλλαγής πίεσης): μέσω μεταφοράς θερμότητας με χρήση ατμού, «καυτό» αδρανές αέριο (συνήθως θερμασμένο άζωτο (150–250 °C (302–482 °F))), ή υπό κενό (συνδυασμός διεργασιών TSA και PSA) in situ αναγέννηση MWR (αναγέννηση με μικροκύματα) Αναγέννηση με χημικά και διαλυτές Μικροβιακή αναγέννηση Ηλεκτροχημική αναγέννηση Αναγέννηση με υπερήχους Οξείδωση υγρού αέρα | Ο ενεργός άνθρακας είναι μορφή άνθρακα που χρησιμοποιείται συνήθως για το φιλτράρισμα των ρύπων στο νερό και στον αέρα, μεταξύ πολλών άλλων χρήσεων. Υποβάλλεται σε επεξεργασία (ενεργοποιείται) για να έχει μικρούς, μικρού όγκου πόρους που αυξάνουν την επιφάνεια διαθέσιμη για προσρόφηση ( Σημείωση, η προσρόφηση δεν είναι ίδια με την απορρόφηση ) ή για χημικές αντιδράσεις. Η ενεργοποίηση είναι ανάλογη με την παρασκευή ποπ κορν από αποξηραμένους κόκκους καλαμποκιού: το ποπ κορν είναι ελαφρύ, αφράτο και έχει επιφάνεια που είναι πολύ μεγαλύτερη από τους πυρήνες. Λόγω του υψηλού βαθμού μικροπορώτητάς του, ένα γραμμάριο ενεργού άνθρακα έχει επιφάνεια μεγαλύτερη από 3.000 τετραγωνικά μέτρα όπως προσδιορίζεται από την προσρόφηση αερίου. Ο άνθρακας, πριν από την ενεργοποίηση, έχει ειδική επιφάνεια μεταξύ 2,0 - 5,0 m 2 /g. Ένα επίπεδο ενεργοποίησης επαρκές για χρήσιμη εφαρμογή μπορεί να επιτευχθεί μόνο από μεγάλη επιφάνεια. Περαιτέρω χημική επεξεργασία συχνά ενισχύει τις ιδιότητες προσρόφησης. Ο ενεργός άνθρακας προέρχεται συνήθως από απόβλητα όπως φλοιοί καρύδας, ενώ τα απόβλητα από τις χαρτοβιομηχανίες έχουν μελετηθεί ως πηγή. Αυτές οι χύδην πηγές μετατρέπονται σε κάρβουνο πριν «ενεργοποιηθούν». Όταν προέρχεται από άνθρακα αναφέρεται ως ενεργός άνθρακας. Ο ενεργοποιημένος οπτάνθρακας προέρχεται από τον οπτάνθρακα (κοκ). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CF%8C%CF%82_%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82 |
Άγαλμα της ιέρειας Αριστονόης (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο αρ. 232) | Είναι από μάρμαρο της Πεντέλης και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Το κεφάλι μαζί με τον λαιμό και τα χέρια ήταν ένθετοι. Λείπουν τα δάχτυλα του αριστερού χεριού. Εικονίζει γυναίκα μεσήλικη, σε εξιδανικευμένη μορφή. Κρατούσε φιάλη στο χέρι. Φοράει ιμάτιο επάνω από τον χιτώνα που φτάνει μέχρι τα πόδια. Ο τεχνίτης απέτυχε στην απόδοση της διάθεσης της μορφής και των λεπτομερειών του ιματισμού, και απέτυχε εντελώς στην προσαρμογή των χεριών, και στις αναλογίες τους. Στέκει όρθια στηριζόμενη στο δεξί πόδι. Στο βάθρο υπάρχει επιγραφή: «ΘΕΜΙΔΙ ΚΑΙ ΝΕΜΕΣΕΙ ΙΕΡΟΚΛΗ΅ΙΕΡΟΠΟΙΟΥ ΡΑΜΝΟΥΣΙΟΣ ΑΝΕΘΗΚΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΑΡΙΣΤΟΝΟΗΝ ΝΙΚΟΚΡΑΤΟΥ ΡΑΜΝΟΥΣΙΟΥ ΙΕΡΕΙΑΝ ΝΕΜΕΣΕΩΣ». Το άγαλμα εικονίζει την Αριστονόη, ιέρεια της θεάς Νέμεσης. Ο καλλιτέχνης είχε για πρότυπο κάποιο έργο των καλών χρόνων της τέχνης, ίσως κάποιο επιτύμβιο ανάγλυφο. Η χρήση της φιάλης δεν είναι επιτυχημένη εκλογή. Όπως μαθαίνουμε από την επιγραφή, αναθέτης του αγάλματος ήταν κάποιος Ιεροκλής, ενώ η Αρστονόη ήταν κόρη του Νικοκράτη από την Ραμνούντα. Στο δάπεδο του ναού μπροστά στο βάθρο βρέθηκε κατά την ανασκαφή τάφος που περιείχε πήλινους λύχνους και χάλκινα νομίσματα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Ίσως ο τάφος αυτός να ήταν της Αριστονόης, την οποία λόγω του αξιώματός της έθαψαν μέσα στο ναό και έστησαν το άγαλμά της. Ο καλλιτέχνης πρέπει να ήταν κάποιος κοινός τεχνίτης των Ρωμαϊκών χρόνων, ο οποίος εργάζονταν χειρωνακτικά και απομιμούνταν συνηθισμένους τύπους έργων δεξιότερων γλυπτών. Αν το άγαλμα σχετίζεται με τον τάφο, και τα νομίσματα που βρέθηκαν, τότε θα πρέπει να χρονολογείται ακριβώς στους χρόνους των πρώτων Ρωμαϊκών αυτοκρατόρων. Τα γράμματα της επιγραφής στη βάση χρονολογούνται πιθανώς στον 2ο αιώνα π.Χ. Παναγιώτης Καββαδίας (1890–1892). Γλυπτά του Εθνικού Μουσείου: Κατάλογος περιγραφικός. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Εκ του τυπογραφείου Σ.Κ. Βλαστού. σελίδες 188-189. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2011. Βαλέριος Στάης (1857-1923) (1891). Εφημερίς Αρχαιολογική. Αθήνα: Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία. σελίδες 54-55 και Πίνακας 5. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2012. | Το άγαλμα της ιέρειας Αριστονόης που φιλοξενείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με αριθμό 232 είναι αρχαίο Ελληνικό γλυπτό που βρέθηκε μέσα στο σηκό του παλαιού ναού της Θέμιδος στη Ραμνούντα το 1890 σε ανασκαφές υπό του Βαλέριου Στάη δαπάνη της αρχαιολογικής εταιρείας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B9%CE%AD%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82_%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%B7%CF%82_(%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%B1%CF%81._232) |
Γεωλογία της Σελήνης | Η χρήση του προθέματος "γεω-" για σεληνιακές και ευρύτερες πλανητικές έρευνες του ηλιακού μας συστήματος έχει αμφισβητηθεί, αν και αιτιολογείται από: την εφαρμοσιμότητα των γεωλογικών αρχών που αναπτύχθηκαν για τη Γη σε όλα τα άλλα στερεά σώματα. την ανάγκη μείωσης των νέων όρων που προκύπτουν από την παρατήρηση νέων κόσμων. την ελληνική ετυμολογία της λέξης γη που περιλαμβάνει νοήματα όπως το "έδαφος" τρεις δεκαετίες συνεχούς χρήσης στην συναφή βιβλιογραφία1.Το πρόθεμα "σεληνο-" δεν χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες που ασχολούνται με τη σελήνη εκτός αν η ορολογία αφορά σε συντεταγμένες, σημεία ελέγχου, η γενικά χαρακτηριστικά, όπως σεληνογραφία, σεληνοδαισία. Αν και επιλέχθηκε ως κατάλληλος ο όρος αστρογεωλογία, (Milton, 1969) για τον κλάδος της U.S Geological Survey που είναι αφιερωμένος σε σεληνιακές και πλανητικές έρευνες, χρησιμοποιείται συχνότερσ ο όρος, "σεληνιακή (πλανητική) γεωλογία". Ο όρος "Πλανητολογία" είναι ευρύτερος και περιλαμβάνει μη γεωλογικές επιστήμες όπως η πλανητική αστρονομία."2Η Γη αντανακλά περισσότερο φως από τη Σελήνη. Θερμοκρασία (C) -150C τη νύχτα έως 135 °C τη μέρα 1: Βλ. Shoemaker, 1962a, 117, Ronca, 1965, Mutch, 1970, Wilhelms, 1970b. 2: Wilhelms, Don E., Geologic History of the Moon, USGS professional paper 1348. Wilhelms, D. E., 1993, To a Rocky Moon: A Geologist's History of Lunar Exploration, University of Arizona Press: Tucson. http://cps.earth.northwestern.edu/GHM/ghm_allx.pdf Don Wilhelms, Geologic History of the Moon, US Geological Survey Professional Paper 1348 (100 Μbytes). Σεληνιακή γεωλογία - NASA (αγγλ.) Σεληνιακή σεισμική δραστηριότητα Αρχειοθετήθηκε 2006-05-03 στο Wayback Machine. (αγγλ.) Eric Douglass, Geologic Processes on the Moon (αγγλ.). | Με τον όρο Σεληνιακή γεωλογία εννοείται η μελέτη του φλοιού της Σελήνης, των πετρωμάτων και των στρωμάτων της, των 'θαλασσών', των λεκανών και των ορέων της. Η γεωχημεία και η γεωφυσική είναι οι δύο βασικοί κλάδοι μέσω των οποίων διεξάγει η σεληνιακή γεωλογία της έρευνά της. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82 |
Νικόλαος Παναγόπουλος (συνθέτης) | 38ος παράλληλος, σε ποίηση Αντώνη Ζαχαρόπουλου, για βαθύφωνο και τούμπα (1973), Radio France Μεταβολή, για υψίφωνο, αγγλικό κόρνο και τσέμπαλο (1985) Voyage 2 (Ταξίδι Β’) για τούμπα και μαγνητοταινία (1978) Studio 105, Radio France. Σολίστ Ζεράρ Μπυκέ (Gérard Buquet). Voyage 3 (Ταξίδι Γ’) για κλαρινέτο, κόρνο, φαγκότο και μαγνητοταινία (1979) Nuits Blanches (Λευκές νύχτες ), μουσικό θέατρο για άρπα, μικρό σύνολο και μαγνητοταινία (1979). 5 Saisons (Οι πέντε εποχές ) για επτά πνευστά, τρία κρουστά και μαγνητοταινία (1981-1982) Festival International de Musique Contemporain. Enseble Ιntercontemporain: Διεύθυνση Πίτερ Έοτβος (Peter Eötvös). Newsepia για φλάουτο, τρομπόνι, βιολοντσέλο, πιάνο και μαγνητοταινία (1989) Αντικατοπτρισμός για δύο ορχήστρες (1974). Κοντσέρτο για ορχήστρα (1978) Φεστιβάλ Αθηνών και Φεστιβάλ Κέρκυρας. Διεύθυνση: Γκεόργκι Νότεφ (Georgi Notev). Φιλαρμονική Ορχήστρα Πλέβεν (Pleven)της Βουλγαρίας. Κουαρτέτο εγχόρδων (1971) Studio 105, Radio France. Τομή για δύο φλάουτα, κλαρινέτο, κόρνο, τρομπέτα, τρομπόνι, τούμπα, βιολί, βιολοντσέλο, (τα έγχορδα με ενισχυτή) και πιάνο (1972 ) Παρίσι: Διεύθυνση Πιέρ Μπουλέζ (Pierre Boulez). Sans titre (δίχως τίτλο) για δώδεκα έγχορδα (1980) Φεστιβάλ Αβινιόν: Ορχήστρα των Καννών (Orchestre de Cannes Provence Côte d'Azur) Διεύθυνση Μισέλ Ντεκούστ (Michel Decoust). Τρίο για βιολί, πιάνο και βιολοντσέλο (1984) Πεντάλογος για πέντε Σολίστ (1986) Πλοκή για δύο φλάουτα (1987) Sepia για κουαρτέτο πνευστών, κουαρτέτο εγχόρδων και πιάνο (1988) Παρά τη θέληση μου κουιντέτο για φλάουτο, φαγκότο, κόρνο, πιάνο και κρουστά (1993-94) Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: Διεύθυνση Θόδωρος Αντωνίου. Σονάτα (1970) Δέκα εικόνες (1988) Αίθουσα «Παρνασσός» Πιάνο Άρης Γαρουφαλής. Εtude για μαγνητοταινία (1975) Φεστιβάλ του Σατό ντε Λανζέ (Château de Langeais) Voyage 1 (Ταξίδι Α’), (1976) για μαγνητοταινία (Φεστιβάλ Πάτρας 1987) Diabolus in musica για δέκα συνθεσάιζερ και κομπιούτερ (1987) Overdose (2001) ψηφιακή σύνθεση Αντίλογος για μικτή χορωδία και ορχήστρα (1983) La danse des ombres (ο χορός των σκιών) για S.A.T.B δίχως κείμενο, a capella, Conferenza Musicale Mediterranea Palermo (1992). Ο Θρήνος του Οδυσσέα για μικτή χορωδία και ορχήστρα. Τάκης Καλογερόπουλος: Λεξικό της ελληνικής μουσικής, Εκδόσεις Γιαλλελή, 2001 Αλέκα Συμεωνίδου: Λεξικό Ελλήνων συνθετών, εκδόσεις Φίλιππος Νάκας Εγκυκλοπαίδεια Παγκόσμιας Μουσικής, Εκδόσεις Αλκυών Ολυμπία Τολίκα: Παγκόσμιο Λεξικό της Μουσικής, Εκδόσεις «Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης» Messiaen 2008: Messiaen au Conservatoire, Εκδόσεις Conservatoire National Superieur de musique et de danse de Paris www.musiquecontemporaine.fr-Nicolas Panagopoulos Προσωπικό Site Νίκου Παναγόπουλου Nicolas Panagopoulos Biographie IRCAM ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ | Ο Νικόλαος Παναγόπουλος είναι συνθέτης Σύγχρονης μουσικής. Σπούδασε πιάνο στο Ωδείο Αθηνών με την Αικατερίνη Πάντζαρη και ανώτερα θεωρητικά με την Κλέλια Τερζάκη. Με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης συνέχισε τις σπουδές του στο Κονσερβατόριο του Παρισιού στις τάξεις: Ανάλυσης με την Μπετσί Ζολάς (Betsy Jolas) (1974-1975) Ηλεκτροακουστικής μουσικής με τον Πιέρ Σεφέρ (Pierre Schaeffer) (1975-1978) και Σύνθεσης με τον Ολιβιέ Μεσιάν (1974-1978). Το 1981 του απενεμήθη το Α’ βραβείο σύνθεσης.Συμπληρωματικές σπουδές: Σεμινάρια μουσικής με θέμα Εικόνα και ήχος στην Εκόλ Νορμάλ (École normale supérieure) Μαθήματα ακουστικής στο Εργαστήρι του Εμίλ Λέπ (Emile Leipp) στο Πανεπιστήμιο Ζυσιέ του Παρισιού Σειρά μαθημάτων «Εισαγωγή στην Πληροφορική για Συνθέτες» στο IRCAM Διεύθυνση ορχήστρας στο Κονσερβατουάρ του Στρασβούργου με τον Ζαν-Σεμπαστιάν Μπερό (Jean-Sébastien Béreau)Το 1979 πήρε μια υποτροφία από το γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού για έρευνα σε μια νέα μουσική σημειογραφία με θέμα τις ενδεχόμενες σχέσεις όρασης-ακοής, μέθοδο που χρησιμοποίησε από τότε σε κάποιες από τις συνθέσεις του. Μια από αυτές, είναι το έργο του «Πέντε εποχές» ("Cinq Saisons", 1981-1982), ανάθεση του IRCAM για το Διεθνές Φεστιβάλ του Μετς στη Γαλλία το 1982, γραμμένο για επτά πνευστά, τρία κρουστά, και μαγνητοταινία . Η παρτιτούρα παρουσιάζεται σε χαρτί μιλιμετρέ και σε πολυχρωματική γραφή κατ' αντιστοιχία με τα διαφορετικά ηχοχρώματα των οργάνων. Στο έργο αυτό πηγή έμπνευσης ήταν το έργο «Μεταλλαγή ενός τοπίου», του Ελβετού ζωγράφου Γιέργκ Μύλερ. Το 1982 στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Σύνθεσης Έργων Έντεχνης Μουσικής του απονεμήθηκε έπαινος για την συνθεσή του "Χωρίς Τίτλο" ("Sans Titre") από την τότε Υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη. Από το 1988 ο Νίκος Παναγόπουλος ζει στην Ελλάδα και ασχολείται με την εκπαίδευση και τη σύνθεση. Έργα του έχουν παιχτεί σε παγκόσμια Φεστιβάλ μουσικής και μεταδοθεί από διάφορα Μέσα Ενημέρωσης της Ελλάδας και του εξωτερικού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82_(%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82) |
Σύλλογος Ποντιφικών | Η ιδιότητα μέλους στους διάφορους συλλόγους ιερέων, συμπεριλαμβανομένου τού Συλλόγου των Ποντιφικών, ήταν συνήθως μία τιμή, που προσφερόταν σε μέλη πολιτικά ισχυρών ή εύπορων γενών. Η ιδιότητα μέλους ήταν ισόβια, εκτός από τις Εστιάδες Παρθένες, των οποίων η θητεία ήταν 30 χρόνια. Στην πρώιμη Δημοκρατία, μόνο οι πατρίκιοι μπορούσαν να γίνουν ιερείς. Ωστόσο, η Lex Ogulnia το 300 π.Χ. παραχώρησε το δικαίωμα να γίνουν ποντίφικες και οιωνοσκόποι στους πληβείους. Ωστόσο, ακόμη και στην ύστερη Δημοκρατία εξακολουθούσε να πιστεύεται, ότι η οιωνοσκοπία ανήκε τελικά σε πατρικίους αξιωματούχους, και ορισμένα αρχαία ιερατεία, όπως οι ιερείς τού Διός, τού Άρεως και tού Κουιρίνου και ο σύλλογος των Σαλίων δεν άνοιξαν ποτέ στους πληβείους. Ο αριθμός των μελών στον Σύλλογο των Ποντιφικών αυξήθηκε με την πάροδο τού χρόνου. Αρχικά αποτελούνταν από τρία μέλη, ο αριθμός αυξήθηκε σε εννέα τον 3ο αι. π.Χ. Ο Λ. Κ. Σύλλας αύξησε τον αριθμό σε δεκαπέντε. Ο Αύγουστος αύξησε τον αριθμό ακόμη περισσότερο, ίσως σε είκοσι πέντε. vir Μέχρι τον 3ο αι. π.Χ. ο σύλλογος εξέλεγε τον μέγιστο αρχιερέα από τα δικά του μέλη. Το δικαίωμα τού συλλόγου να εκλέξει τον δικό του μέγιστο αρχιερέα αναιρέθηκε, αλλά οι συνθήκες γύρω από αυτό είναι ασαφείς. Αυτό άλλαξε ξανά μετά τον Σύλλα, όταν ως απάντηση στις μεταρρυθμίσεις του, η εκλογή τού μέγιστου αρχιερέα τέθηκε και πάλι στα χέρια μίας συνέλευσης δεκαεπτά ανδρών από τις είκοσι πέντε φυλές. Ωστόσο ο σύλλογος εξακολουθούσε να ήλεγχε, ποιους υποψηφίους θα ψήφιζε η συνέλευση. Κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας, ο μέγιστος αρχιερέας εκλεγόταν δημόσια από τους υποψηφίους των υφιστάμενων ποντιφικών, έως ότου οι Αυτοκράτορες άρχισαν να αναλαμβάνουν αυτόματα τον τίτλο, ακολουθώντας το παράδειγμα τού Ιουλίου Καίσαρα. Ο μέγιστος αρχιερέας ήταν μία ισχυρή πολιτική θέση, και οι υποψήφιοι για το αξίωμα ήταν συχνά πολύ ενεργά πολιτικά μέλη τού συλλόγου. Πολλοί, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας, συνέχισαν να έχουν την υπατεία κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως μεγίστων αρχιερέων. Ωστόσο μετά το 44 π.Χ. οι ποντίφικες, όπως και οι άλλοι επίσημοι ιερείς της Ρώμης, έχασαν την πολιτική τους επιρροή. Η Μάρθα Χόφμαν Λιούις μπόρεσε να βρει μόνο τέσσερις περιπτώσεις, όπου ζητήθηκε η συμβουλή τού ποντίφικα: πριν από τον γάμο τού Αυγούστου με τη Λιβία το 37 π.Χ., όταν διέταξαν την απομάκρυνση τού σώματος ενός από τους απαγορευμένους από το Άρεως Πεδίον. Έκαναν εξιλαστήριες θυσίες, την ημέρα που ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος νυμφεύτηκε την Αγριππίνα, και ζητήθηκε η συμβουλή τους σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις της πειθαρχίας των ηπατοσκόπων (haruspices). Κατά τη διάρκεια της βασιλείας στη ρωμαϊκή ιστορία, οι ποντίφικες ήταν κυρίως σύμβουλοι (concilia) των βασιλέων, αλλά μετά την εκδίωξη τού τελευταίου Ρωμαίου βασιλιά το 510 π.Χ., ο σύλλογος των ποντιφικών έγινε θρησκευτικοί σύμβουλοι της Ρωμαϊκής Συγκλήτου. Ως ο σημαντικότερος από τους τέσσερεις ιερατικούς συλλόγους, τα καθήκοντα τού συλλόγου των ποντιφικών περιελάμβαναν την παροχή συμβουλών στη Σύγκλητο, σε θέματα που άπτονταν των θεών, την επίβλεψη τού ημερολογίου, την επίβλεψη των τελετών με τις συγκεκριμένες τελετουργίες τους, και τον κατευνασμό των θεών μετά την εμφάνιση διοσημειών. Ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντά τους ήταν η κηδεμονία των ποντιφικών βιβλίων (libri pontificales). Μεταξύ αυτών ήταν οι πράξεις (acta), indigitamenta (λίστες επικλήσεων ή ονομάτων θεοτήτων), τελετουργικά (ritualia), σχόλια (commentarii), ετήσια αρχεία αξιωματούχων και σημαντικά γεγονότα (fasti και annales). Αυτά τα αντικείμενα ήταν στην αποκλειστική κατοχή τού συλλόγου των ποντιφικών, και μόνο σε αυτούς επιτρεπόταν να συμβουλεύονται αυτά τα αντικείμενα, όταν ήταν απαραίτητο. Η Lex Acilia de intercalando έδωσε εξουσία στον σύλλογο να διαχειρίζεται το ημερολόγιο. Έτσι καθόρισαν τις ημέρες, κατά τις οποίες θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν θρησκευτικές και πολιτικές συναθροίσεις, στις οποίες μπορούσαν να προσφερθούν θυσίες, και να ψηφιστούν και να ληφθούν αποφάσεις από τη Σύγκλητο. Ο σύλλογος των ποντιφικών εγκαταστάθηκε στη Regia (το παλαιό παλάτι των βασιλέων) κατά την πρώιμη Δημοκρατική περίοδο. Ο σύλλογος ήρθε να αντικαταστήσει τη θρησκευτική εξουσία, που κάποτε είχε ο βασιλιάς. Μία θέση, αυτή τού βασιλιά τού ιερού (rex sacrorum), δημιουργήθηκε ακόμη για να αντικαταστήσει τον βασιλιά στα καθήκοντα θρησκευτικών τελετών. Όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο πάπας Λέων Α' άρχισε να χρησιμοποιεί τον τίτλο τού μέγιστου αρχιερέα γύρω στο 440, για να τονίσει την εξουσία τού πάπα. Ο όρος «αρχιερείς» στην Καινή Διαθήκη (π.χ Μάρκος 15:11) μεταφράζεται ως ποντίφικες στη Λατινική Δημώδη (Vulgata) και «πρωθιερέας» ως ποντίφικας στους Εβραίους 2:17. Οι ποντίφικες βοηθούνταν από ποντιφικούς υπαλλήλους ή γραφείς (scribae), μία θέση γνωστή στην προηγούμενη Δημοκρατική περίοδο ως scriba pontificius, αλλά από την περίοδο τού Αυγούστου ως pontifex minor. Ένας pontifex minor βοηθούσε στην ιεροτελεστία (res divina) για την Ήρα (Juno) που τελείτο στις καλένδες, την πρώτη ημέρα του μήνα. Αυτός είχε μία θέση στην Curia Calabra, έναν ιερό περίβολο (templum) στον λόφο τού Καπιτωλίου, για να παρατηρήσει τη νέα σελήνη. Γενειάδα, Μαίρη. «Ρωμαϊκά Ιερατεία», στο Πολιτισμός της Αρχαίας Μεσογείου: Ελλάδα και Ρώμη . 3 τόμοι. Νέα Υόρκη: Scribner's, 1988. Διονύσιος Αλικαρνασσού, Ρωμαϊκές Αρχαιότητες II . Π. lxxiii. Loeb Classical Library, Harvard University Press, Cambridge Massachusetts. Szemler, GJ, The Priests of the Republic: A Study of the Interactions between Priesthoods and Magistraces . Συλλογή Latomus. 127 (1972) Το Pontifex maximus και το κολέγιο των ποντίφικας . Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-03-18. Ανακτήθηκε στις 16-01-2013. Smith's Dictionary of Greek and Roman Antiquities, άρθρο "Pontifex" | Ο Σύλλογος των Ποντιφικών, λατιν.: Collegium Pontificum (βλέπε collegium), ήταν ένα σώμα τού αρχαίου ρωμαϊκού κράτους, μέλη τού οποίου ήταν οι υψηλόβαθμοι ιερείς της κρατικής θρησκείας. Ο σύλλογος αποτελούνταν από τον μέγιστο αρχιερέα (pontifex maximus) και τους άλλους αρχιερείς (pontifices), τον βασιλιά τού ιερού (rex sacrorum), τους δεκαπέντε ιερείς (flamens) και τις Εστιάδες. Ο Σύλλογος των Ποντιφικών ήταν ένας από τους τέσσερεις μεγάλους ιερατικούς συλλόγους. Αρχικά η ευθύνη τους περιοριζόταν στην επίβλεψη τόσο των δημόσιων όσο και των ιδιωτικών θυσιών, αλλά όσο περνούσε ο καιρός οι ευθύνες τους αυξάνονταν. Οι άλλοι σύλλογοι ήταν οι οιωνοσκόποι (augures, που ερμήνευαν τους οιωνούς), οι δεκαπέντε άνδρες των ιερών πράξεων (quindecimviri sacris faciundis) και οι επιμελητές των εορτών (epulones). Ο τίτλος pontifex προέρχεται από το λατινικό pontem aedificator (κατασκευαστής γεφυρών), μια πιθανή νύξη για έναν πολύ πρώιμο ρόλο στην κατευνασμό των θεών και των πνευμάτων που σχετίζονται με τον ποταμό Τίβερη, για παράδειγμα. Επίσης, ο Βάρρων ερμηνεύει τον τίτλο ως «ικανός να κάνει». Ο μέγιστος αρχιερέας ήταν το πιο σημαντικό μέλος τού συλλόγου. Μέχρι το 104 π.Χ. ο μέγιστος αρχιερέας είχε την αποκλειστική εξουσία στο διορισμό μελών στα άλλα ιερατεία τού κολεγίου. Οι ιερείς (flamen) ήταν υπεύθυνοι για δεκαπέντε επίσημες λατρείες της ρωμαϊκής θρησκείας, η καθεμία από τις οποίες ήταν αφιερωμένη σε έναν συγκεκριμένο θεό. Οι τρεις κύριοι ιερείς (flamines maiores) ήταν ο ιερέας τού Διός (flamen Dialis), o ιερέας τού Άρεως (flamen Martialis), και ο ιερέας τού Κουιρίνου (flamen Quirinalis). Οι λοιπές θεότητες που υπηρετούνταν από τους άλλους δώδεκα ιερείς ήταν οι: Καρμέντα, Κέρες, Φαλάκερ, Φλόρα, Φουρρίνα, Παλατούα, Πομόνα, Πορτούνος, Βολκάνος, Βολτούμους και δύο ακόμη, των οποίων τα ονόματα χάθηκαν. Οι Εστιάδες Παρθένες (Vestal Virgines) ήταν οι μόνες γυναίκες μέλη τού συλλόγου. Ήταν υπεύθυνες για τη φύλαξη της ιερής εστίας της Ρώμης, διατηρώντας τη φλόγα αναμμένη μέσα στον Ναό της Εστίας (Vesta). Γύρω στην ηλικία των 6 έως 10 ετών, τα κορίτσια επιλέγονταν γι' αυτή τη θέση, και έπρεπε να εκτελούν τις ιεροτελεστίες και τις υποχρεώσεις για 30 χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης της αγνότητας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD |
Ballbreaker | 1. Hard as a Rock (A. Young, M. Young) - 4:31 2. Cover You in Oil (A. Young, M. Young) - 4:32 3. The Furor (A. Young, M. Young) - 4:10 4. Boogie Man (A. Young, M. Young) - 4:07 5. The Honey Roll (A. Young, M. Young) - 5:34 6. Burnin' Alive (A. Young, M. Young) - 5:05 7. Hail Caesar (A. Young, M. Young) - 5:14 8. Love Bomb (A. Young, M. Young) - 3:14 9. Caught with Your Pants Down (A. Young, M. Young) - 4:14 10. Whiskey on the Rocks (A. Young, M. Young) - 4:35 11. Ballbreaker (A. Young, M. Young) - 4:31 Ballbreaker (άλμπουμ)Αυστραλία (ARIA Certification) : 3 x πλατινένιος Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification) : 2 x πλατινένιος Ελβετία (IFPI Certification) : Χρυσός Γερμανία (BVMI Certification) : Χρυσός Αυστρία (IFPI Certification) : Χρυσός Αργεντινή (CAPIF Certification) : Χρυσός Γαλλία (SNEP Certification) : Πλατινένιος Η σύνθεση του συγκροτήματος κατά τις ηχογραφήσεις του "Ballbreaker" είχε την εξής μορφή: Μπράιαν Τζόνσον - κύρια φωνητικά Άνγκους Γιανγκ - κιθάρα Μάλκολμ Γιανγκ - κιθάρα, φωνητικά Κλιφ Ουίλιαμς - μπάσο, φωνητικά Φιλ Ραντ - τύμπανα Ballbreaker - AC/DC | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic Prindle Record Reviews - ACDC - Mark's Record Reviews Previous AC/DC Tour Dates & AC/DC Concerts | The Official AC/DC Site | Ballbreaker είναι ο τίτλος του δωδέκατου στούντιο δίσκου του Αυστραλιανού hard rock συγκροτήματος AC/DC, ο οποίος κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1995. Ο δίσκος χαρακτηρίστηκε από την επιστροφή του Φιλ Ραντ στα τύμπανα μετά την αποχώρηση του το 1983. Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν στα "Record Plant Studios" της Νέας Υόρκης, αλλά ολοκληρώθηκαν στα "Ocean Way Studios" του Λος Άντζελες. Το "Ballbreaker" βραβεύθηκε ως διπλά πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σκαρφάλωσε στην τέταρτη θέση του Billboard, ενώ ανέβηκε στο # 1 στην Ελβετία, τη Σουηδία και την πατρίδα του συγκροτήματος, Αυστραλία. Η περιοδεία για την προώθηση του διήρκεσε καθ' όλο το 1996, με τους AC/DC να παίζουν 155 συναυλίες στη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ευρώπη, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. | https://el.wikipedia.org/wiki/Ballbreaker |
Χελώνα | Οι χερσαίες χελώνες ζουν αποκλειστικά στην ξηρά και υπάρχουν σήμερα περίπου 50 είδη. Τρέφονται κυρίως με φυτά αλλά θεωρείται παμφάγο ζώο. Τους χειμερινούς μήνες οι χελώνες πέφτουν σε χειμέρια νάρκη και η αναπαραγωγή τους γίνεται τους θερινούς μήνες, γεννώντας από 2 ως 12 αυγά. Κατατάσσονται στην οικογένεια Testudinidae, η οποία συγκροτείται από 7 γένη και 40 περίπου είδη των θερμών περιοχών της Γης, εκτός από την αυστραλιανή περιοχή. Από αυτά μόνο 3 (του πολυπληθέστερου γένους Testudo) απαντούν στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα τα 3 χερσαία (άγρια) είδη της Ελλάδας (και τα μοναδικά της Ευρώπης) είναι: το είδος χελώνα η μεσογειακή (Testudo hermanni) (με μερικά υποείδη, από τα οποία κάποια εντός και κάποια εκτός Ελλάδας), επίσης μεσογειακή χελώνα ή χελώνα του Χέρμαννη ή χελώνα του Χέρμαν. Απαντά κυρίως στην Ηπειρωτική Ελλάδα, την Εύβοια και στα Ιόνια νησιά, το είδος χελώνα η ελληνική (Testudo graeca), κοινώς ελληνική χελώνα. Στην Ελλάδα απαντά κυρίως στη βόρεια και κεντρική ηπειρωτική χώρα και σε ορισμένα νησιά (Εύβοια, Μήλο, Κύθνο, Θάσο, Σαμοθράκη, Λήμνο, Κώ, Χίο), το είδος χελώνα η κρασπεδωτή (Testudo marginata), με ελληνική ονομασία Μαυριτανική ή Κρασπεδωτή χελώνα το οποίο θεωρείται ενδημικό είδος της Ελλάδας (εκτός Ελλάδας εντοπίζεται μόνο στη Σαρδηνία, όπου μάλλον έχει μεταφερθεί από τον άνθρωπο). Απαντά κυρίως στη νότια και κεντρική Ελλάδα,φθάνοντας βόρεια μέχρι τον Όλυμπο.Γενικώς δεν θεωρούνται απειλούμενα είδη αλλά ο πληθυσμός τους έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω του ανθρώπου. Είναι τα πιο μακρόβια σπονδυλόζωα, εν τούτοις η ανάπτυξή τους είναι γρήγορη, με την γεννητική ωρίμαση να επιτυγχάνεται πριν από τα 10 χρόνια για τα αρσενικά και λίγο πιο μετά για τα θηλυκά. Καθοδηγούνται κυρίως από την όσφρηση και η όρασή τους είναι αρκετά καλή με δυνατότητα διάκρισης των βασικών χρωμάτων,ενώ η ακοή βασίζεται κυρίως στους κραδασμούς των υποστρωμάτων. Έχουν επίσης ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την αίσθηση του τόπου(φιλοπατρία) επιλέγοντας συγκεκριμένα μέρη διαβίωσης. Τα νεογέννητα χελωνάκια των τριών αυτών ειδών έχουν μήκος 3 - 3,5 cm και όταν μεγαλώνουν μπορούν να φτάσουν (οι μαυριτανικές κυρίως) τα 30 – 35 cm+, ενώ το βάρος τους μπορεί να ξεπεράσει τα 10 kg+. Στην αιχμαλωσία, γενικά, ζουν περισσότερα χρόνια οπότε αποτελούν μακροχρόνια δέσμευση από μέρους του ανθρώπου που θα επιλέξει χελώνα ως κατοικίδιο. Αυτό συμβαίνει διότι στην αιχμαλωσία σπανίζουν οι ασθένειες που απαντώνται συχνά στη φύση. Προσοχή όμως: σπανίζουν, όχι δεν υπάρχουν. Γι' αυτό το λόγο χρειάζονται μέριμνα κι όχι αμέλεια. Όντως τα τελευταία χρόνια οι χελώνες ξηράς γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς σαν κατοικίδια ζώα κι έτσι δεν είναι σπάνιοι οι κτηνίατροι οι οποίοι ειδικεύονται αποκλειστικά στις χελώνες. Στη φύση, αν εξαιρέσουμε τους τραυματισμούς μέχρι και θανάτου από αρπακτικά(στις μικρές ηλικίες συνήθως) και φυσικά την ανθρώπινη ενέργεια,οι πιο συνήθεις αρρώστιες είναι: εντερικά παράσιτα (λόγω διατροφής) και εξωπαρασιτικά έντομα (τσιμπούρια, κρότωνες). Τα δεύτερα είναι τόσο συχνά, ώστε να καθίσταται πάρα πολύ σπάνιο να βρει κανείς χελώνα χωρίς τσιμπούρια, αφού αυτά ευδοκιμούν σχεδόν παντού. Όλες οι χελώνες ξηράς στην Ελλάδα είναι προστατευόμενα είδη και η αιχμαλώτισή τους είναι πράξη παράνομη που διώκεται ποινικά. Συγκεκριμένα και οι 3 χελώνες ξηράς της Ελλάδας προστατεύονται αυστηρά αφού βρίσκονται στις λίστες α) της Σύμβασης της Βέρνης, β) της Κοινοτικής Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 1992 και γ) του Προεδρικού Διατάγματος αρ. 67, ΦΕΚ 23/Α/30-1-81. Τα άκρα τους είναι σαν πτερύγια και ο θώρακας τους πολύ πεπλατυσμένος.Επίσης αναπνέουν με πνεύμονες. Τρέφονται με θαλάσσια φυτά και ασπόνδυλα. Πάντα επιστρέφουν στην παραλία όπου οι ίδιες γεννήθηκαν για να γεννήσουν.Η γονιμοποίησή τους γίνεται τους θερινούς μήνες και γεννούν περισσότερα αυγά από τις χερσαίες και η απόθεσή τους γίνεται τμηματικά. Σκάβει στην άμμο των παραλιών και εναποθέτει μέσα στην λακκούβα 100-120 αυγά κατά τη διάρκεια της νύκτας, η θερμότητα του ήλιου βοηθά στην εκκόλαψη των αυγών. Τα αυγά έχουν το μέγεθος μιας μπάλας του πινγκ πονγκ και παραμένουν στην φωλιά για 50-60 ημέρες. Όταν εκκολαφθούν οι μικρές χελώνες κατευθύνονται προς το μέρος που υπάρχει φως. Οι δερματοχελώνες είναι οι μεγαλύτερες θαλάσσιες χελώνες, με μήκος που μπορεί να φτάσει τα 2,50 μέτρα και με βάρος που ξεπερνά τα 500 κιλά και θεωρείται περισσότερο απειλούμενο είδος από την καρέτα-καρέτα. Τα άκρα τους είναι ενωμένα σαν πτερύγια και ο θώρακας τους αρκετά πεπλατυσμένος. Ζουν κυρίως στις όχθες ποταμών και τρέφονται με υδρόβια ζώα και πλαγκτονικούς οργανισμούς (μαλάκια, ψάρια, μέδουσες, βατράχους κτλ.). Την χειμέρια νάρκη τους την περνούν στους πυθμένες των τελμάτων. Ερπετά και Αμφίβια της Ελλάδας http://www.clab.edc.uoc.gr/seminar/MARIA/xelwna.htm | Η χελώνα (λατ. testudo) είναι ερπετό. Ανήκει στην αρτίγονη τάξη της πρωτόγονης υφομοταξίας αναψιδωτά. Χαρακτηριστικό της ο οστέινος θώρακας (χέλυο) για να προστατεύεται, η σαρκώδης γλώσσα και η απουσία δοντιών. Υπάρχουν χερσαίες, θαλάσσιες και αμφίβιες χελώνες. Ζουν και σε εύκρατα και σε τροπικά κλίματα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των χελωνών είναι το καβούκι τους, το οποίο προστατεύει το σώμα τους. Οι χελώνες αναπαράγονται κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Γεννούν αυγά τα οποία αφήνουν σε τρύπες τις οποίες σκάβουν. Οι χελώνες στη συνέχεια δεν έχουν καμιά σχέση με τα μικρά τους, τα οποία μεγαλώνουν μόνα τους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B5%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B1 |
Ιωσήφ Ρόδερφορντ | Ο Ρόδερφορντ γεννήθηκε από γονείς Βαπτιστές σε ένα αγρόκτημα της κομητείας Μόργκαν, στο Μισούρι των Η.Π.Α., στις 8 Νοεμβρίου 1869. Όταν έγινε 16 ετών, ο πατέρας του τού επέτρεψε να πάει στο κολέγιο, με την προϋπόθεση ότι θα κάλυπτε ο ίδιος τα έξοδά του και ότι θα πλήρωνε και έναν εργάτη που θα προσλάμβαναν για να τον αντικαθιστά στο αγρόκτημα. Εξασφάλισε με αποφασιστικότητα ένα δάνειο από κάποιον φίλο του και κατάφερε να πάει στο κολέγιο ενώ παράλληλα σπούδαζε και νομικά. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές του πέρασε δύο χρόνια εκπαιδευόμενος από τον δικαστή Ε. Λ. Έντουαρντς. Σε ηλικία 20 ετών έγινε πρακτικογράφος στα δικαστήρια της Δέκατης Τέταρτης Δικαστικής Περιφέρειας του Μισούρι. Στις 5 Μαΐου 1892, του δόθηκε η άδεια να εξασκεί το δικηγορικό επάγγελμα στο Μισούρι. Αργότερα ο Ρόδερφορντ εκτέλεσε χρέη εισαγγελέα επί τέσσερα χρόνια στην Μπούνβιλ του Μισούρι. Πιο μετά διετέλεσε κατά καιρούς ειδικός/αναπληρωτής δικαστής στο Δικαστήριο της Όγδοης Δικαστικής Περιφέρειας του Μισούρι. Γι’ αυτό, έγινε γνωστός ως «δικαστής» Ρόδερφορντ. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τις διδασκαλίες των Σπουδαστών της Γραφής (ονομασία που είχαν τότε οι Μάρτυρες του Ιεχωβά) το 1894 όταν έφτασαν στα χέρια του τρεις τόμοι της σειράς βιβλίων Χαραυγή της Χιλιετηρίδος (που αργότερα ονομάστηκε Γραφικαί Μελέται). Έπειτα από μερικές εβδομάδες διάβασε τα βιβλία και αμέσως έγραψε στην Εταιρία Σκοπιά μια επιστολή που ανέφερε ότι ο ίδιος και η σύζυγός του είχαν διαβάσει τα βιβλία με "εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον" και ότι "ήταν θεόδοτη και μεγάλη ευλογία το γεγονός ότι είχαν την ευκαρία να έρθουν σε επαφή μαζί τους". Το 1906 ο Ιωσήφ Ρόδερφορντ βαφτίστηκε και ύστερα από ένα χρόνο έγινε ο νομικός σύμβουλος της Εταιρίας Σκοπιά. Τα επόμενα χρόνια υπηρέτησε ως περιοδεύων επίσκοπος. Εκλέχτηκε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά το 1916, μετά το θάνατο του Ρώσσελ. Ο έβδομος τόμος της σειράς Χαραυγή της Χιλιετηρίδος (Γραφικαί Μελέται, Τόμος Ζ') περιλάμβανε ισχυρή επίκριση κατά των κληρικών του Χριστιανικού κόσμου με αποτέλεσμα ο κλήρος να υποκινήσει πιέσεις για κυβερνητική καταδίκη που είχε ως συνέπεια ένα κύμα διωγμού στην Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη. Τελικά, το 1918, ο Ρόδερφορντ και άλλοι εφτά σύντροφοί του εξέτισαν ποινή φυλάκισης σχεδόν ενός έτους στην Ατλάντα της Γεωργίας για υποτιθέμενη αντίθεση στο Νόμο για τη Στρατολόγηση και στο Νόμο για την Κατασκοπεία. Αφέθηκαν ελεύθεροι την ίδια χρονιά και αργότερα αποσύρθηκαν οι κατηγορίες εις βάρος τους. Οι συνθήκες στη φυλακή είχαν επιπτώσεις στην υγεία του. Είχαν εξασθενήσει οι πνεύμονές του και, ως αποτέλεσμα, μετά την αποφυλάκισή του αρρώστησε σοβαρά από πνευμονία. Έτσι, ύστερα από λίγο, λόγω της κακής του υγείας αναγκάστηκε να πάει στην Καλιφόρνια, όπου είχε συγγενείς. Εκεί πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα του υπόλοιπου της ζωής του. Η περίοδος μετά το 1919 έφερε αλλαγές στον τρόπο σκέψης και στη δραστηριότητα των Σπουδαστών της Γραφής. Ήταν περίοδος συνεχών αλλαγών και ανάπτυξης. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας κατανόησαν ότι δεν θα έπρεπε να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα και τα γενέθλια και έπαψαν να χρησιμοποιούν το σταυρό ως θρησκευτικό σύμβολο. Στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, οικοδομήθηκε μια οικία το 1929 που έγινε γνωστή ως Μπεθ Σαρίμ, που σημαίνει "Οίκος Αρχόντων". Ο σκοπός αυτής της κατοικίας σχετιζόταν με την προσμονή τους τότε ότι επρόκειτο σύντομα να αναστηθούν από τον Κύριο σε ζωή στη γη οι πιστοί άντρες του παρελθόντος και να αναλάβουν τις παγκόσμιες υποθέσεις. Αυτή η κατοικία πουλήθηκε μέσα στην δεκαετία του 1940 και απορρίφθηκαν εκείνες οι απόψεις. Η περίοδος του Ρόδερφορντ ως προέδρου της Εταιρίας υπήρξε αξιοσημείωτη λόγω της αύξησης του ζήλου ώστε να "διαφημιστεί ο Βασιλιάς και η Βασιλεία Του", με βάση τα λόγια της κυριακής προσευχής. Το έργο "διαφήμισης" αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα. Παράλληλα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποφεύγουν συνειδητά να είναι ακόλουθοι οποιουδήποτε ανθρώπινου ηγέτη, όπως είχαν κάποιοι την τάση με τον Πάστορα Ρώσσελ. Το 1931, σε μια συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο, ο Ρόδερφορντ εκφώνησε μια ομιλία στην οποία παρουσίασε την υιοθέτηση ενός νέου ονόματος για την θρησκευτική ομάδα που ως τότε ήταν γνωστοί ως Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής ή, απλά Σπουδαστές της Γραφής. Τότε υιοθετήθηκε ομόφωνα το νέο τους όνομα «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ υπηρέτησε ως πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά ως το θάνατό του το 1942 στο Σαν Ντιέγκο. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά-Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού, 1993, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά. Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1983, Β. & Φ. Ε. Σκοπιά. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Joseph Franklin Rutherford στο Wikimedia Commons | Ο Ιωσήφ Φραγκλίνος Ρόδερφορντ (8 Νοεμβρίου 1869 – 8 Ιανουαρίου 1942), έγινε ευρύτερα γνωστός ως ο δεύτερος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, το κύριο νομικό σωματείο που χρησιμοποιείται από την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πριν από τον Ρόδερφορντ πρόεδρος της Εταιρίας ήταν ο Κάρολος Ρώσσελ, ενώ μετά από τον Ρόδερφορντ ακολούθησε ως πρόεδρος ο Νάθαν Νορ.Πέθανε από σοβαρή πνευμονία λόγω συνθηκών στην φυλακή | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86_%CE%A1%CF%8C%CE%B4%CE%B5%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84 |
Νιου Χάμσαϊρ | Το Νιου Χάμσαϊρ είναι μία από τις 6 πολιτείες της Νέας Αγγλίας. Συνορεύει με το Κεμπέκ του Καναδά στα βόρεια , με το Βερμόντ στα δυτικά, με την Μασσαχουσέτη στα νότια και βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό στα ανατολικά. Οι κύριες περιοχές του Νιου Χάμσαϊρ είναι το Μεγάλο Βόρειο Δάσος, τα Λευκά Όρη, η Περιοχή των Λιμνών, η ακτή, η κοιλάδα Μέριμακ, η περιοχή Μόνατνοκ και η περιοχή Ντάρτμαουθ-Λίμνη Σουναπί. Η περιοχή των Λευκών Ορέων στο Νιου Χάμσαϊρ εκτείνεται στο βόρειο-κεντρικό τμήμα του κράτους. Η σειρά περιλαμβάνει το όρος Ουάσινγκτον, το ψηλότερο στην βορειοανατολική περιοχή των Η.Π.Α. - τη δεύτερη υψηλότερη ταχύτητα ανέμου που καταγράφηκε ποτέ [15] - καθώς και το Mount Adams και το Mount Jefferson. Με τους ανέμους των τυφώνων κάθε τρίτη μέρα κατά μέσο όρο, με πάνω από 100 καταγεγραμμένους θανάτους μεταξύ των επισκεπτών και με το περίεργο krumholtz (νάνος, δρυς που μοιάζει με χαλί μπονσάι), το κλίμα στις ανώτερες όχθες του Όρους Ουάσιγκτον έχει εμπνεύσει το παρατηρητήριο καιρού η κορυφή για να ισχυριστεί ότι η περιοχή έχει τον "χειρότερο καιρό του κόσμου". Στην πιο επίπεδη νοτιοδυτική γωνία του Νιού Χάμσαϊρ, το οροπέδιο Mount Monadnock έχει δώσει το όνομά του σε μια τάξη γήινων μορφών - ένα monadnock - που σημαίνει, στη γεωμορφολογία, κάθε απομονωμένη κορυφή ανθεκτικής που ανέρχεται από μια λιγότερο ανθεκτική διαβρωμένη πεδιάδα. Τα μεγάλα ποτάμια περιλαμβάνουν τον ποταμό Merrimack των 110 μιλίων, ο οποίος διχοτομεί το κατώτερο μισό του κράτους βορρά-νότου και καταλήγει στο Newburyport της Μασαχουσέτης. Οι παραπόταμοί του περιλαμβάνουν τον ποταμό Contoocook, τον ποταμό Pemigewasset και τον ποταμό Winnipesaukee. Ο ποταμός Connecticut μήκους 410 μιλίων (660 χλμ.), Ο οποίος ξεκινά από τις λίμνες του Κοννέκτικατ του Νιού Χάμσαϊρ και ρέει νότια στο Κοννέκτικατ, ορίζει τα δυτικά σύνορα με το Βερμόντ. Τα κρατικά σύνορα δεν βρίσκονται στο κέντρο αυτού του ποταμού, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά στο σημείο χαμηλού νερού στην πλευρά του Βερμόντ. πράγμα που σημαίνει ότι ολόκληρος ο ποταμός κατά μήκος των συνόρων του Βερμόντ (εκτός από περιοχές όπου η στάθμη του νερού έχει ανατραφεί από ένα φράγμα) βρίσκεται στο Νιου Χάμσαϊρ [17]. Μόνο μία πόλη - το Pittsburg - μοιράζεται ένα χερσαίο σύνορο με το Βερμόντ. Τα "βορειοδυτικά ποτάμια" του Κονέκτικατ ορίζουν επίσης τον Καναδά-ΗΠΑ. σύνορο. Ο ποταμός Piscataqua και οι διάφοροι παραπόταμοί του αποτελούν το μοναδικό σημαντικό ωκεάνιο λιμάνι του κράτους, όπου εισέρχονται στον Ατλαντικό στο Πόρτσμουθ. Ο ποταμός Salmon Falls και το Piscataqua ορίζουν το νότιο τμήμα των συνόρων με το Maine. Το όριο του ποταμού Piscataqua αποτέλεσε το αντικείμενο μιας συνοριακής διαμάχης μεταξύ του Νιού Χάμσαϊρ και του Maine το 2001, με το Νιού Χάμσαϊρ να διεκδικεί κυριαρχία σε πολλά νησιά (κυρίως νησί του Seavey) που περιλαμβάνουν το Ναυτικό Ναυπηγείο Portsmouth. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ απέρριψε την υπόθεση το 2002, αφήνοντας την κυριότητα του νησιού με το Maine. Το Νιού Χάμσαιρ εξακολουθεί να ισχυρίζεται την κυριαρχία της βάσης, ωστόσο. [18] Η μεγαλύτερη λίμνη του Νιού Χάμσαϊρ είναι η λίμνη Winnipesaukee, η οποία καλύπτει 71 τετραγωνικά μίλια (184 km2) στο ανατολικό-κεντρικό τμήμα του Νιου Χάμσαϊρ. Η λίμνη Umbagog κατά μήκος των συνόρων του Maine, περίπου 12,3 τετραγωνικά μίλια (31,9 km2), είναι μια μακρινή δεύτερη. Η λίμνη Squam είναι η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη εξ ολοκλήρου στο Νιου Χάμσαϊρ. Το Νιου Χάμσαϊρ έχει τις κοντινότερες ακτές των ακτών οποιουδήποτε κράτους στις Ηνωμένες Πολιτείες, μήκους περίπου 29 μίλια [19]. Το Hampton Beach είναι ένας δημοφιλής τοπικός καλοκαιρινός προορισμός. Περίπου 7 μίλια (11 χιλιόμετρα) είναι τα Isles of Shoals, εννέα μικρά νησιά (τέσσερα από τα οποία βρίσκονται στο Νιου Χάμσαϊρ) γνωστά ως τόπος μιας αποικίας τέχνης του 19ου αιώνα που ιδρύθηκε από τον ποιητή Celia Thaxter και την υποτιθέμενη τοποθεσία ενός από τα τους θαμμένους θησαυρούς του πειρατή Blackbeard. Είναι το κράτος με το υψηλότερο ποσοστό ξυλείας στην χώρα [20]. Το Νιού Χάμσαϊρ βρίσκεται στα εύκρατα πλατύφυλλα και μικτά δάση biome. Μεγάλο μέρος του κράτους, ειδικότερα των Λευκών Ορέων, καλύπτεται από τα κωνοφόρα και τα βόρεια σκληρά δάση των δασών της Νέας Αγγλίας-Ακαδίας. Η νοτιοανατολική γωνία του κράτους και τμήματα του ποταμού Κοννέκτικα κατά μήκος των συνόρων του Βερμόντ καλύπτονται από τις μικτές βελανιδιές των βορειοανατολικών παράκτιων δασών. Το βόρειο τρίτο του κράτους αναφέρεται τοπικά ως "βόρεια χώρα" ή "βόρεια από τις εγκοπές", σε σχέση με το Λευκό βουνό περνά αυτό το κανάλι κυκλοφορίας. Περιέχει λιγότερο από το 5% του πληθυσμού του κράτους, πάσχει από σχετικά υψηλή φτώχεια και χάνει σταθερά τον πληθυσμό καθώς οι βιομηχανίες χλοοτάπητας και χάρτου μειώνονται. Ωστόσο, η τουριστική βιομηχανία, ιδίως οι επισκέπτες που ταξιδεύουν στο βόρειο Νιού Χάμσαϊρ για σκι, snowboard, πεζοπορία και ποδήλατο βουνού, βοήθησαν να αντισταθμιστούν οι οικονομικές απώλειες από το κλείσιμο των μονάδων. Τα μήκη της χειμερινής περιόδου αναμένεται να μειωθούν στις περιοχές σκι του Νιού Χάμσαϊρ λόγω των επιπτώσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η οποία είναι πιθανό να συνεχίσει την ιστορική συρρίκνωση και παγίωση της βιομηχανίας σκι και να απειλήσει μεμονωμένες επιχειρήσεις σκι και κοινότητες που βασίζονται στον τουριστικό σκι. Το Νιου Χάμσαϊρ αντιμετωπίζει ένα υγρό ηπειρωτικό κλίμα (κλιματική κλιματική ταξινόμηση Dfa σε ορισμένες νότιες περιοχές, Dfb στο μεγαλύτερο μέρος του κράτους και Dfc subarctic σε ορισμένες βόρειες ορεινές περιοχές), με ζεστά, υγρά καλοκαίρια και μακρινούς, κρύους και χιονισμένους χειμώνες. Οι κατακρημνίσεις κατανέμονται αρκετά ομοιόμορφα όλο το χρόνο. Το κλίμα της νοτιοανατολικής μερίδας μετριάζεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό και κατά μέσο όρο σχετικά ήπιους χειμώνες (για το Νιου Χάμσαϊρ), ενώ οι βόρειες και οι εσωτερικές μερίδες παρουσιάζουν ψυχρότερες θερμοκρασίες και χαμηλότερη υγρασία. Οι χειμώνες είναι κρύοι και χιονισμένοι σε όλη την πολιτεία και ιδιαίτερα έντονες στις βόρειες και ορεινές περιοχές. Η μέση ετήσια χιονοστιβάδα κυμαίνεται από 60 ίντσες (150 cm) έως πάνω από 100 ίντσες (250 cm) σε όλη την πολιτεία. [23] Οι μέσες ημερήσιες υψηλές θερμοκρασίες είναι στα μέσα της δεκαετίας του '70 έως τις χαμηλές θερμοκρασίες (περίπου 24-28 ° C) σε όλη την πολιτεία τον Ιούλιο, με τα χαμηλά χαμηλά στα μέσα της δεκαετίας του '50 έως τα 13-15 ° C . Οι θερμοκρασίες του Ιανουαρίου κυμαίνονται από τον μέσο όρο των 34 ° F (1 ° C) στην ακτή έως τις χαμηλές χαμηλές θερμοκρασίες κάτω από τους 0 ° F (-18 ° C) στα βόρεια και σε υψηλά υψόμετρα. Η μέση ετήσια βροχόπτωση σε όλη την επικράτεια είναι περίπου 40 ίντσες (100 εκατοστά), με κάποιες διακυμάνσεις που παρατηρούνται στα Λευκά Όρη λόγω διαφορών σε ύψος και ετήσια χιονόπτωση. Η υψηλότερη καταγραφείσα θερμοκρασία του New Hampshire ήταν 41 ° C στην Nashua στις 4 Ιουλίου 1911, ενώ η χαμηλότερη καταγραφείσα θερμοκρασία ήταν -47 ° F (-44 ° C) στην κορυφή του Mount Washington στις 29 Ιανουαρίου 1934. Το Mount Washington είδε μια ανεπίσημη ανάγνωση στις 22 Ιανουαρίου 1885, η οποία, αν γινόταν επίσημη, θα έδινε το χαμηλό ρεκόρ όλων των εποχών για τη Νέα Αγγλία (επίσης -50 ° F (-46 ° C) Big Black River, Maine, στις 16 Ιανουαρίου 2009 και Bloomfield, Βερμόντ στις 30 Δεκεμβρίου 1933). Το άσχημο χιόνι συνδέεται συχνά με ένα nor'easter, όπως το Blizzard του '78 και το Blizzard του 1993, όταν πολλά πόδια συσσωρεύθηκαν σε τμήματα του κράτους σε διάστημα 24 έως 48 ωρών. Οι ελαφρύτερες χιονοπτώσεις μερικές ίντσες εμφανίζονται συχνά κατά τη διάρκεια του χειμώνα, που συχνά συνδέονται με ένα Alberta Clipper. Το Νιού Χάμσαϊρ, μερικές φορές, επηρεάζεται από τυφώνες και τροπικές καταιγίδες, αν και από τη στιγμή που φτάνουν στο κράτος, είναι συχνά εξωρατροπικές, με τις περισσότερες καταιγίδες να χτυπούν τις νότιες ακτές της Νέας Αγγλίας και να κινούνται στο εσωτερικό ή να διέρχονται από την ανοικτή θάλασσα στον κόλπο του Maine. Οι περισσότεροι από New Hampshire κατά μέσο όρο λιγότερες από 20 ημέρες καταιγίδας ανά έτος και κατά μέσο όρο δύο ανεμοστρόβιλοι συμβαίνουν κάθε χρόνο σε όλη την πολιτεία. Ο χάρτης της ζώνης ανθεκτικότητας των φυτών της Εθνικής Χορτοκοπής απεικονίζει τις ζώνες 3, 4, 5 και 6 που εμφανίζονται σε ολόκληρη την κατάσταση και υποδεικνύει τη μετάβαση από ένα σχετικά δροσερότερο σε θερμότερο κλίμα καθώς ταξιδεύει νότια κατά μήκος του Νιού Χάμσαϊρ. Οι ζώνες ανθεκτικότητας των φυτών USDA 1990 για το New Hampshire κυμαίνονται από τη ζώνη 3b στο βορρά έως τη ζώνη 5b στο νότο. Διάφορες φυλές Αβενάκη που μιλούσαν Αλγκονκιάνοι, που ήταν σε μεγάλο βαθμό κατανεμημένες μεταξύ των εθνών Androscoggin και Pennacook, κατοικούσαν στην περιοχή πριν από τον ευρωπαϊκό διακανονισμό. Παρά την παρόμοια γλώσσα, είχαν μια πολύ διαφορετική κουλτούρα και θρησκεία από άλλους Αλγκονιανούς λαούς. Αγγλικοί και Γάλλοι εξερευνητές επισκέφθηκαν το Νιου Χάμσαϊρ το 1600-1605 και ο David Thompson εγκαταστάθηκε στο Odiorne's Point στην σημερινή σίκαλη το 1623. Ο πρώτος μόνιμος οικισμός ήταν στο Hilton's Point (σημερινό Dover). Μέχρι το 1631, η Άνω Φύτευση περιλάμβανε τη σύγχρονη Dover, Durham και Stratham. το 1679, έγινε η «βασιλική επαρχία». Ο πόλεμος του πατέρα Rale πολέμησε μεταξύ των αποίκων και της συνομοσπονδίας Wabanaki σε όλο το Νιού Χάμσαϊρ. Το Νιου Χάμσαϊρ ήταν μία από τις δεκατρείς αποικίες που επαναστάτησαν κατά της βρετανικής κυριαρχίας κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης. Μέχρι τη στιγμή της Αμερικανικής Επανάστασης, το Νιου Χάμσαϊρ ήταν μια χωρισμένη επαρχία. Η οικονομική και κοινωνική ζωή της περιφέρειας της Seacoast περιστρέφεται γύρω από πριονιστήρια, ναυπηγεία, αποθήκες εμπόρων και εγκατεστημένα κέντρα χωριών και πόλεων. Οι πλούσιοι έμποροι έχτισαν σημαντικά σπίτια, τους προσέφεραν τις καλύτερες πολυτέλειες και επένδυσαν το κεφάλαιό τους στην κερδοσκοπία του εμπορίου και της γης. Στο άλλο άκρο της κοινωνικής κλίμακας, αναπτύχθηκε μια μόνιμη κλάση των ημερησίων εργάτων, των ναυτικών, των δούλων και ακόμη και των δούλων. Η μόνη μάχη που διεξήχθη στο Νιου Χάμσαϊρ ήταν η επιδρομή στο Φορτ Γουίλιαμ και τη Μαίρη, 14 Δεκεμβρίου 1774, στο λιμάνι του Πόρτσμουθ, το οποίο συμπλήρωσε την επανάσταση μεγάλες ποσότητες πυρίτιδας, μικρών όπλων και πυροβόλων όπλων. (Ο στρατηγός Σουλιβάν, ηγέτης της επιδρομής, το περιέγραψε ως «το υπόλοιπο της σκόνης, τα μικρά όπλα, τα ξιφολόγχη και τα κιβώτια καρτών, μαζί με τα καταστήματα κανόνιων και πυρομαχικών») κατά τη διάρκεια δύο νυχτών. Αυτή η επιδρομή προηγήθηκε από μια προειδοποίηση στους τοπικούς πατριώτες την προηγούμενη μέρα, από τον Paul Revere στις 13 Δεκεμβρίου 1774, ότι το φρούριο έπρεπε να ενισχυθεί από στρατεύματα που πετούν από τη Βοστώνη. Σύμφωνα με μη επαληθευμένους λογαριασμούς, η πυρίτιδα χρησιμοποιήθηκε αργότερα στη Μάχη του Bunker Hill, που μεταφέρθηκε εκεί από τον Major Demerit, ο οποίος ήταν ένας από τους διάφορους πατριώτες του Νιού Χάμσαϊρ που αποθηκεύουν τη σκόνη στα σπίτια τους μέχρι να μεταφερθεί αλλού για χρήση σε επαναστατικές δραστηριότητες. Κατά τη διάρκεια της επιδρομής, οι βρετανοί στρατιώτες πυροβόλησαν τους αντάρτες με κανόνια και μουσκέτα. Παρόλο που προφανώς δεν υπήρξαν θύματα, αυτά ήταν μεταξύ των πρώτων πυροβολισμών στην Αμερικανική Επαναστατική περίοδο, που εμφανίστηκαν περίπου πέντε μήνες πριν από τις μάχες του Lexington και του Concord. Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών επικυρώθηκε από το Νιου Χάμσαϊρ στις 21 Ιουνίου 1788, όταν το Νιού Χάμσαιρ έγινε το ένατο κράτος που το έπραξε. Το Νιου Χάμσαϊρ ήταν ένα τζακουσένιο προπύργιο. το κράτος έστειλε τον Franklin Pierce στον Λευκό Οίκο στις εκλογές του 1852. Η εκβιομηχάνιση είχε τη μορφή πολυάριθμων κλωστοϋφαντουργικών ελαιοτριβείων, τα οποία με τη σειρά του προσέλκυσαν μεγάλες ροές μεταναστών από το Κεμπέκ ("Γάλλοι Καναδοί") και την Ιρλανδία. Τα βόρεια τμήματα του κράτους παρήγαγαν ξυλεία και τα βουνά παρείχαν τουριστικά αξιοθέατα. Μετά το 1960, η κλωστοϋφαντουργία κατέρρευσε, αλλά η οικονομία ανέκαμψε ως κέντρο υψηλής τεχνολογίας και ως πάροχος υπηρεσιών. Ξεκινώντας το 1952, το Νιού Χάμσαιρ κέρδισε εθνική και διεθνή προσοχή για το προεδρικό του αξίωμα που διεξήχθη νωρίς σε κάθε προεδρική εκλογική περίοδο. Έγινε αμέσως η πιο σημαντική βάση δοκιμών για τους υποψήφιους για Δημοκρατικούς και Δημοκρατικούς υποψηφίους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έδωσαν στο Νιου Χάμσαϊρ και την Αϊόβα περίπου το ήμισυ της προσοχής που δόθηκε σε όλα τα κράτη στην πρωτογενή διαδικασία, μεγεθύνοντας τις εξουσίες λήψης αποφάσεων του κράτους και προωθώντας τις επανειλημμένες προσπάθειες πολιτικών εκτός πολιτείας να αλλάξουν τους κανόνες. Το Γραφείο Απογραφής των Ηνωμένων Πολιτειών εκτιμά ότι ο πληθυσμός του Νιου Χάμσαϊρ ήταν 1.356.458 την 1η Ιουλίου 2018, αύξηση 3,04% από την απογραφή των Ηνωμένων Πολιτειών του 2010. Το κέντρο του πληθυσμού του Νιου Χάμσαϊρ βρίσκεται στην κομητεία Merrimack, στην πόλη Pembroke. Το κέντρο του πληθυσμού έχει μετακινηθεί στα νότια 12 μίλια (19 χλμ.) Από το 1950, γεγονός που αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι η ταχύτερη ανάπτυξη του κράτους υπήρξε κατά μήκος των νότιων συνόρων του, τα οποία βρίσκονται εντός της περιοχής μετακινήσεων της Βοστόνης και άλλων πόλεων της Μασαχουσέτης. Οι πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές βρίσκονται γενικά σε απόσταση 80 χιλιομέτρων από τα σύνορα της Μασαχουσέτης και συγκεντρώνονται σε δύο περιοχές: κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού Merrimack που εκτείνεται από το Concord έως το Nashua και στην περιοχή Seacoast κατά μήκος ενός άξονα που εκτείνεται από το Ρότσεστερ στο Πόρτσμουθ . Εκτός από τις δύο αυτές περιοχές, μόνο μία κοινότητα, η πόλη Keene, έχει πληθυσμό άνω των 20.000 κατοίκων. Οι τέσσερις κομητείες που καλύπτουν αυτές τις δύο περιοχές αντιπροσωπεύουν το 72% του πληθυσμού του κράτους, και το ένα (Hillsborough) έχει σχεδόν το 30% του πληθυσμού του κράτους, καθώς και οι δύο πολυπληθέστερες κοινότητες, το Μάντσεστερ και η Nashua. Το βόρειο τμήμα του κράτους είναι πολύ αραιοκατοικημένο: ο μεγαλύτερος νομός ανά περιοχή, ο Coos, καλύπτει το βόρειο 1/4 του κράτους και έχει μόνο περίπου 31.000 ανθρώπους, περίπου το ένα τρίτο των οποίων ζει σε μια ενιαία κοινότητα (Βερολίνο). Οι τάσεις τις τελευταίες δεκαετίες ήταν για τον πληθυσμό να μετατοπιστεί προς νότο, καθώς πολλές βόρειες κοινότητες δεν έχουν την οικονομική βάση για να διατηρήσουν τον πληθυσμό τους, ενώ οι νότιες κοινότητες έχουν απορροφηθεί από τη μητρόπολη της Μεγάλης Βοστόνης. Οι μεγαλύτερες αναφορές ομάδων προέλευσης στο Νιου Χάμσαϊρ από την πόλη από το 2013. Το σκούρο μοβ δείχνει ιρλανδικά, φως μοβ αγγλικά, ροζ γαλλικά, τυρκουάζ γαλλικά καναδικά, σκούρα μπλε ιταλικά και γαλάζια γερμανικά. Ο γκρι δείχνει δήμους χωρίς αναφερόμενα δεδομένα. Από την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός του Νιου Χάμσαϊρ ήταν 1.316.470. Το gender makeup του κράτους ήταν 49,3% άνδρες και 50,7% γυναίκες. Το 21,8% του πληθυσμού ήταν κάτω των 18 ετών. 64,6% ήταν μεταξύ 18 και 64 ετών. και το 13,5% ήταν 65 ετών και άνω. Το φυλετικό μακιγιάζ του Νιού Χάμσαϊρ από την απογραφή του 2010 ήταν: Λευκοί: 93,9% (92,3% μη ισπανόφωνοι) Μαύροι ή Αφροαμερικανοί: 1,1% Αμερικανική ινδική και Αλάσκα Μητρική: 0,2% Ασιάτες: 2,2% Άλλη φυλή: 0,9% Δύο ή περισσότερες φυλές: 1,6%Ισπανικός ή Λατίνος οποιουδήποτε αγώνα ήταν το 2,8% του πληθυσμού το 2010: 0,6% ήταν μεξικάνικα, 0,9% Πουέρτο Ρίκο, 0,1% Κούβας και 1,2% άλλα ισπανικά ή λατίνικα. Σύμφωνα με την αμερικανική έρευνα της Αμερικής 2010-2015, οι μεγαλύτερες ομάδες καταγωγής ήταν το Ιρλανδικό (21,0%), το αγγλικό (16,8%), το γαλλικό (14,9%), το ιταλικό (10,5% (8,7%) και Αμερικανών (5,6%). [39] Το New Hampshire έχει το υψηλότερο ποσοστό (23,4%) κατοίκων με γαλλική / γαλλο-καναδική / ακαδημαϊκή καταγωγή οποιουδήποτε κράτους των ΗΠΑ. [40] Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του American Community Survey του Προεδρείου της Απογραφής από το 2015, το 2,1% του πληθυσμού ηλικίας 5 ετών και άνω μιλούν ισπανικά στο σπίτι, ενώ το 1,8% μιλούν γαλλικά [41]. Σε Coos County, 9,6% του πληθυσμού μιλά γαλλικά στο σπίτι, [42] κάτω από 16% το 2000. Σημείωση: Τα ποσοστά στον πίνακα δεν προσθέτουν έως και 100, επειδή οι ισπανόφωνοι υπολογίζονται τόσο από την εθνικότητά τους όσο και από τη φυλή τους, δίνοντας μεγαλύτερο συνολικό αριθμό. Από το 2016, δεν συλλέγονται δεδομένα για τις γεννήσεις λευκής ισπανόφωνης καταγωγής, αλλά συμπεριλαμβάνονται σε μία ισπανική ομάδα. άτομα ισπανόφωνου χαρακτήρα μπορεί να είναι από οποιαδήποτε φυλή. Μια έρευνα Pew έδειξε ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του λαού του Νιου Χάμσαϊρ ήταν οι εξής: Προτεστάντες 30%, Καθολικοί 26%, LDS (Μόρμον) 1%, Εβραίοι 1%, Μάρτυρας του Ιεχωβά 2% και μη θρησκευόμενοι στο 36%. Μια έρευνα δείχνει ότι οι άνθρωποι στο Νιου Χάμσαϊρ και στο Βερμόντ είναι λιγότερο πιθανό από τους άλλους Αμερικανούς να παρακολουθούν εβδομαδιαίες υπηρεσίες και μόνο το 54% λένε ότι είναι «απολύτως βέβαιοι ότι υπάρχει Θεός» σε σύγκριση με το 71% στο υπόλοιπο έθνος. Το Νιου Χάμσαϊρ και το Βερμόντ βρίσκονται επίσης στα χαμηλότερα επίπεδα μεταξύ των κρατών με θρησκευτική δέσμευση. Το 2012, το 23% των κατοίκων του New Hampshire σε μια δημοσκόπηση του Gallup θεωρούνταν "πολύ θρησκευόμενοι", ενώ το 52% θεωρούνταν "μη θρησκευτικοί". Σύμφωνα με την Ένωση Αρχείων Δεδομένων Θρησκευτικών (ARDA), οι μεγαλύτερες ονομασίες είναι η Καθολική Εκκλησία με 311.028 μέλη. Η Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού με 26.321 μέλη. και η Μεγάλη Εκκλησία Μεθοδιστών με 18.029 μέλη. Το Γραφείο Οικονομικής Ανάλυσης εκτιμά ότι το συνολικό κρατικό προϊόν του Νιού Χάμσαϊρ το 2018 ήταν 86 δισεκατομμύρια δολάρια, καταλαμβάνοντας την 40η θέση στις Ηνωμένες Πολιτείες. [53] Μέσο εισόδημα των νοικοκυριών το 2017 ήταν $ 74.801, το τέταρτο υψηλότερο στη χώρα (συμπεριλαμβανομένης της Washington, DC). Τα γεωργικά προϊόντα της είναι γαλακτοκομικά προϊόντα, φυτώρια, βοοειδή, μήλα και αυγά. βιομηχανική έξοδοι του είναι μηχανήματα, ηλεκτρικό εξοπλισμό, καουτσούκ και πλαστικών υλών, και τον τουρισμό είναι ένα σημαντικό συστατικό της οικονομίας. [55] Το Νιου Χάμσαϊρ γνώρισε σημαντική μετατόπιση της οικονομικής βάσης του κατά τον 20ό αιώνα. Ιστορικά, η βάση αποτελείται από παραδοσιακές κατασκευές της Νέας Αγγλίας από κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, είδη υποδηματοποιίας και μικρά καταστήματα μηχανουργικών κατεργασιών, που βασίζονται στη χαμηλή μισθολογική εργασία από κοντινά μικρά αγροκτήματα και από τμήματα του Κεμπέκ. Σήμερα, οι τομείς αυτοί συνεισφέρουν μόνο το 2% για τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, το 2% για τα δερμάτινα είδη και το 9% για τη μηχανική κατεργασία της συνολικής αξίας του αμερικανικού δολαρίου [56]. Έχουν βιώσει μια απότομη πτώση λόγω απαρχαιωμένων εγκαταστάσεων και το δέλεαρ των φθηνότερων μισθών στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες. Το Νιου Χάμσαϊρ διαθέτει σήμερα μια ευρεία οικονομία με ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕγχΠ 2,2% το 2018. [53] Η μεγαλύτερη τομείς της οικονομίας του κράτους το 2018, με βάση την συνεισφορά στο ΑΕΠ, είναι οι εξής: 15% των ακινήτων και ενοικίασης και χρηματοδοτικής μίσθωσης? 13% επαγγελματικές επιχειρηματικές υπηρεσίες. 12% στην κατασκευή. Κυβερνητικές και κυβερνητικές υπηρεσίες 10% και 9% υγειονομική περίθαλψη και κοινωνικές υπηρεσίες. [57] Ο προϋπολογισμός του κράτους για το οικονομικό έτος2018 ήταν 5,97 δισεκατομμύρια δολάρια, συμπεριλαμβανομένων των 1,79 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ομοσπονδιακά κεφάλαια. [58] Το ζήτημα της φορολογίας είναι αμφιλεγόμενο στο Νιου Χάμσαϊρ, το οποίο έχει φόρο ακίνητης περιουσίας (υπό τον έλεγχο του δημοτικού συμβουλίου) αλλά δεν έχει ευρύ φόρο επί των πωλήσεων ή φόρο εισοδήματος. Η κατάσταση έχει στενό φόρους για τα γεύματα, διαμονή, τα οχήματα, τις επιχειρήσεις και τα έσοδα από επενδύσεις, και διόδια σε κατάσταση στους δρόμους. Σύμφωνα με την Υπηρεσία Ενεργειακής Πληροφορίας, η κατανάλωση ενέργειας και η κατά κεφαλήν κατανάλωση ενέργειας του Νιού Χάμσαϊρ είναι από τα χαμηλότερα στη χώρα. Ο σταθμός πυρηνικής ενέργειας του Σταθμού Seabrook, κοντά στο Portsmouth, είναι ο μεγαλύτερος πυρηνικός αντιδραστήρας στη Νέα Αγγλία και παρείχε το 57% της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας του Νιού Χάμσαϊρ και το 27% της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας το 2017. Το 2016 και το 2017 το New Hampshire από την αιολική ενέργεια από τις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα. Περίπου το 32% της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας του Νιού Χάμσαϊρ προήλθε από ανανεώσιμους πόρους (συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών, υδροηλεκτρικών, αιολικών και άλλων ανανεώσιμων πόρων). Το Νιού Χάμσαϊρ ήταν καθαρός εξαγωγέας ηλεκτρικής ενέργειας, εξάγοντας 63 τρισεκατομμύρια BTU. [59] Η χρήση οικιακής ηλεκτρικής ενέργειας από το New Hampshire είναι χαμηλή σε σύγκριση με τον εθνικό μέσο όρο, εν μέρει επειδή η ζήτηση για κλιματισμό είναι χαμηλή κατά τους γενικά ήπιους καλοκαιρινούς μήνες και επειδή λίγα νοικοκυριά χρησιμοποιούν την ηλεκτρική ενέργεια ως κύρια πηγή ενέργειας για θέρμανση στο σπίτι. Σχεδόν τα μισά νοικοκυριά του Νιού Χάμσαϊρ χρησιμοποιούν πετρέλαιο εσωτερικής καύσης για χειμερινή θέρμανση, η οποία είναι ένα από τα μεγαλύτερα μερίδια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Νιου Χάμσαϊρ έχει δυνατότητες για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως η αιολική ενέργεια, η υδροηλεκτρική ενέργεια και τα καύσιμα από ξύλο. [59] Το κράτος δεν έχει γενικό φόρο επί των πωλήσεων και δεν εισπράττει φόρο εισοδήματος από το κράτος (το κράτος φορολογεί με συντελεστή 5%, εισόδημα από μερίσματα και τόκους) και ο νομοθέτης άσκησε δημοσιονομικό περιορισμό. Οι προσπάθειες για διαφοροποίηση της γενικής οικονομίας του κράτους συνεχίζονται. Η έλλειψη ενός ευρύτερου φορολογικού συστήματος από το Νιού Χάμσαϊρ είχε ως αποτέλεσμα οι τοπικές κοινότητες του κράτους να έχουν μερικούς από τους υψηλότερους φόρους ιδιοκτησίας του έθνους. Ωστόσο, η συνολική φορολογική επιβάρυνση του κράτους είναι σχετικά χαμηλή. το 2010 το Νιού Χάμσαιρ κατέλαβε την 44η θέση μεταξύ των κρατών με τη συνδυασμένη μέση κρατική και τοπική φορολογική επιβάρυνση [60]. Από τον Φεβρουάριο του 2010, το ποσοστό ανεργίας του κράτους ήταν 7,1%. [61] Μέχρι τον Οκτώβριο του 2010, το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε στο 5,4%. [62] Το (προκαταρκτικό) ποσοστό εποχικής ανεργίας τον Απρίλιο του 2019 ήταν 2,4% με βάση εργατικό δυναμικό 767,500 ατόμων με 749.000 εργαζόμενους. Το εργατικό δυναμικό του Νιού Χάμσαϊρ ανέρχεται σε 90% στην απασχόληση χωρίς απασχόληση, με το 18% να απασχολείται στο εμπόριο, τις μεταφορές και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. 17% στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη. 12% στην κυβέρνηση. 11% στις επαγγελματικές και επιχειρηματικές υπηρεσίες. και 10% στον ελεύθερο χρόνο και στη φιλοξενία . Σύμφωνα με μελέτη του Phoenix Marketing International το 2013, το New Hampshire είχε το όγδοο μεγαλύτερο ποσοστό νοικοκυριών εκατομμυριούχων στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο 6,48% όλων των νοικοκυριών. Το 2013, το New Hampshire είχε επίσης το χαμηλότερο ποσοστό φτώχειας του έθνους σε μόλις 8,7% όλων των κατοίκων, σύμφωνα με το Γραφείο Απογραφής. Τον Μάρτιο του 2018, 86% του εργατικού δυναμικού του Νιού Χάμσαϊρ απασχολούνταν από τον ιδιωτικό τομέα, ενώ το 53% των εργαζομένων αυτών απασχολούνται σε επιχειρήσεις με λιγότερους από 100 εργαζομένους. Περίπου το 14% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα απασχολούνται σε επιχειρήσεις με περισσότερους από 1.000 υπαλλήλους [66]. Σύμφωνα με έρευνες της κοινότητας του Γραφείου Πληροφοριών για την Οικονομία και την Αγορά Εργασίας της NH Employment Security, οι ακόλουθοι είναι οι μεγαλύτεροι ιδιωτικοί εργοδότες στο κράτος: Η κρατική κυβέρνηση του Νιού Χάμσαϊρ απασχολεί περίπου 6.100 άτομα. Επιπλέον, το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ απασχολεί περίπου 1.600 άτομα στο Εθνικό Κέντρο Βίζας στο Πόρτσμουθ, το οποίο επεξεργάζεται αναφορές αμερικανικών μεταναστών. Ο κυβερνήτης του Νιού Χάμσαϊρ, από τις 5 Ιανουαρίου 2017, είναι ο Chris Sununu (Ρεπουμπλικανός). Οι δύο γερουσιαστές των ΗΠΑ στο Νιου Χάμσαϊρ είναι οι Jeanne Shaheen και Maggie Hassan (και οι δύο Δημοκρατικοί), και οι δύο είναι πρώην κυβερνήτες. Οι δύο αντιπρόσωποι των Ηνωμένων Πολιτειών του Νέου Χαμπσάιρ από τον Ιανουάριο του 2019 είναι ο Chris Pappas και ο Ann McLane Kuster (και οι δύο Δημοκρατικοί). Το Νιού Χάμσαϊρ είναι κράτος ελέγχου αλκοολούχων ποτών και μέσω της κρατικής επιτροπής για τα αλκοολούχα ποτά παίρνει 100 εκατομμύρια δολάρια από την πώληση και τη διανομή ποτού. Το Νιου Χάμσαϊρ είναι το μόνο κράτος στις ΗΠΑ που δεν απαιτεί από τους ενήλικες να φορούν ζώνες ασφαλείας στα οχήματά τους. Κύριο άρθρο: Νόμος του Νιου Χάμσαϊρ Το Σύνταγμα του Νιού Χάμσαϊρ του 1783 είναι ο υπέρτατος νόμος του κράτους, ακολουθούμενος από το Αναθεωρημένο Νόμο του Χάμσαιρ και τον Κώδικα Διοικητικών Κανόνων του Νιού Χάμσαϊρ. Αυτές είναι σχεδόν ανάλογες με το ομοσπονδιακό Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, τον Κώδικα των Ηνωμένων Πολιτειών και τον Κώδικα Ομοσπονδιακών Κανονισμών αντίστοιχα. Το Νιού Χάμσαϊρ έχει ένα διχασμένο εκτελεστικό τμήμα, αποτελούμενο από τον κυβερνήτη και ένα πενταμελές εκτελεστικό συμβούλιο που ψηφίζει κρατικές συμβάσεις ύψους άνω των $ 5.000 και «συμβουλεύει και συναινεί» στις υποψηφιότητες του κυβερνήτη σε σημαντικές κρατικές θέσεις όπως οι επικεφαλής των τμημάτων και όλες οι δικαστικές αρχές αίτημα παραίτησης. Το Νιου Χάμσαϊρ δεν έχει υποδιοικητή κυβερνήτη. ο πρόεδρος της Γερουσίας υπηρετεί ως «κυβερνήτης που ενεργεί» κάθε φορά που ο κυβερνήτης δεν είναι σε θέση να εκτελέσει τα καθήκοντα. Ο νομοθέτης ονομάζεται Γενικό Δικαστήριο. Αποτελείται από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία. Υπάρχουν 400 αντιπρόσωποι, γεγονός που το καθιστά έναν από τους μεγαλύτερους εκλεγμένους οργανισμούς στον αγγλόφωνο κόσμο [69] και 24 γερουσιαστές. Οι περισσότεροι είναι ουσιαστικά εθελοντές, σχεδόν οι μισοί από τους οποίους είναι συνταξιούχοι. (Για λεπτομέρειες, δείτε το άρθρο σχετικά με την κυβέρνηση του New Hampshire.) Το μοναδικό δευτεροβάθμιο δικαστήριο του κράτους είναι το Ανώτατο Δικαστήριο του Νιού Χάμσαϊρ. Το Ανώτατο Δικαστήριο είναι το δικαστήριο γενικής δικαιοδοσίας και το μόνο δικαστήριο που προβλέπει δίκες δικαστικών σε αστικές ή ποινικές υποθέσεις. Τα άλλα κρατικά δικαστήρια είναι το δικαστήριο δοκιμασίας, το περιφερειακό δικαστήριο και το τμήμα οικογένειας. Το Νιού Χάμσαιρ έχει 10 κομητείες και 234 πόλεις. Το Νιου Χάμσαϊρ είναι ένα κράτος "κανόνα Dillon", που σημαίνει ότι το κράτος διατηρεί όλες τις εξουσίες που δεν χορηγούνται ειδικά στους δήμους. Ωστόσο, ο νομοθέτης ευνοεί έντονα τον τοπικό έλεγχο, ιδίως όσον αφορά τους κανονισμούς για τη χρήση γης. Οι δήμοι του Νιού Χάμσαϊρ ταξινομούνται ως πόλεις, οι οποίες διαφέρουν πρωτίστως από τη μορφή της κυβέρνησης. Οι περισσότερες πόλεις λειτουργούν γενικά στην πόλη που συναντά τη μορφή κυβέρνησης, όπου οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι στην πόλη ενεργούν ως νομοθέτης της πόλης και ένα διοικητικό συμβούλιο επιλογής ενεργεί ως εκτελεστικό όργανο της πόλης. Οι μεγαλύτερες πόλεις και οι δεκατρείς πόλεις του κράτους λειτουργούν είτε σε ένα συμβούλιο-διευθυντή ή σε ένα συμβούλιο-δήμαρχο μορφή κυβέρνησης. Δεν υπάρχει διαφορά, από την άποψη της κρατικής κυβέρνησης, μεταξύ πόλεων και πόλεων εκτός από τη μορφή κυβέρνησης. Όλα τα καταστατικά σε επίπεδο κράτους αντιμετωπίζουν όλοι τους δήμους ταυτόσημα. Το Νιου Χάμσαϊρ έχει ένα μικρό αριθμό μη ενσωματωμένων περιοχών που έχουν τίτλους ως επιχορηγήσεις, τοποθεσίες, αγορές ή δήμους. Αυτές οι τοποθεσίες περιορίζονται σε καμία αυτοδιοίκηση και οι υπηρεσίες τους παρέχονται γενικά από γειτονικές πόλεις ή από το νομό ή το κράτος όπου χρειάζεται. Από την απογραφή του 2000, 25 από αυτές παρέμειναν στο Νιου Χάμσαϊρ, αντιπροσωπεύοντας συνολικό πληθυσμό 173 ατόμων (από το 2000). αρκετοί ήταν απολυμένοι. Όλες εκτός από δύο από αυτές τις μη ενσωματωμένες περιοχές βρίσκονται στην κομητεία Coos. Το Δημοκρατικό Κόμμα και το Δημοκρατικό Κόμμα είναι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του κράτους. Μια πλειάδα ψηφοφόρων καταγράφονται ως αδήλωτες και μπορούν να επιλέξουν είτε ψηφοφορία στην πρωτοβάθμια και στη συνέχεια να ανακτήσουν ξανά την αδήλωτη κατάστασή τους μετά την ψηφοφορία. [70] Το Ελευθεριακό Κόμμα είχε καθεστώς επίσημου κόμματος από το 1990 έως το 1996. Υπάρχει επίσης ένα πρόγραμμα γνωστό ως Σχέδιο Ελευθέρου Κράτους με στόχο να μετατραπεί το Νιού Χάμσαϊρ σε ένα ελευθεριακό προπύργιο υποδεικνύοντας ότι οι ελευθεριακοί κινούνται εκεί για να μπορέσουν να συγκεντρώσουν τη δύναμή τους. Το Ελευθεριακό Κόμμα ανέκτησε την πρόσβαση στις ψηφοφορίες μετά τις εκλογές του 2016 επειδή ο υποψήφιος της κυβέρνησης έλαβε το 4% των ψήφων. Από τις 5 Φεβρουαρίου του 2016 υπήρχαν 882.959 εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι, εκ των οποίων 389.472 (44.1%) δεν δήλωσαν πολιτικό κόμμα, 262.111 (29.7%) ήταν Δημοκρατικοί και 231.376 (26.2%) ήταν Δημοκρατικοί. Το Νιου Χάμσαϊρ είναι διεθνώς γνωστό για το πρωτεύον του Νιού Χάμσαϊρ, το πρώτο πρωταρχικό στην τετραετία αμερικανική προεδρική εκλογική κύκλο. Το κρατικό δίκαιο απαιτεί από τον Υπουργό Εξωτερικών να προγραμματίσει αυτές τις εκλογές τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν από οποιοδήποτε «παρόμοιο γεγονός». Εντούτοις, η προεδρία του Iowa προχώρησε στο πρωτεύον του Νιού Χάμσαϊρ. Αυτό το πρωταρχικό, ως ο πρώτος διαγωνισμός του έθνους που χρησιμοποιεί την ίδια διαδικασία με τις γενικές εκλογές, τραβάει περισσότερη προσοχή από εκείνους σε άλλα κράτη και έχει καθοριστική σημασία για τη διαμόρφωση του εθνικού διαγωνισμού. Ο νόμος του κράτους επιτρέπει σε μια πόλη με λιγότερους από 100 κατοίκους να ανοίξουν τις δημοσκοπήσεις τα μεσάνυχτα και να κλείσει όταν οι εγγεγραμμένοι πολίτες έχουν ψηφίσει. Ως εκ τούτου, οι κοινότητες του Dixville Notch στην κομητεία Coos και η τοποθεσία του Hart στην κομητεία Carroll, μεταξύ άλλων, επέλεξαν να εφαρμόσουν αυτές τις διατάξεις. Το Dixville Notch και η τοποθεσία του Hart είναι παραδοσιακά οι πρώτες θέσεις τόσο στο Νιου Χάμσαϊρ όσο και στις Η.Π.Α. για να ψηφίσουν σε προεδρικές εκλογές και εκλογές. Οι υποψηφιότητες για όλα τα άλλα κόμματα παρατάσσονται σε ξεχωριστές πρωτογενείς εκλογές. Στους κύκλους προεδρικών εκλογών, πρόκειται για τη δεύτερη κύρια εκλογή που πραγματοποιήθηκε στο Νιου Χάμσαϊρ. Το κολλέγιο Saint Anselm στο Goffstown έχει γίνει ένα δημοφιλές σημείο εκστρατείας για τους πολιτικούς καθώς και αρκετές εθνικές προεδρικές συζητήσεις λόγω της εγγύτητάς του με το περιφερειακό αεροδρόμιο Μάντσεστερ-Βοστόνη. Στο παρελθόν, το Νιού Χάμσαϊρ έχει συχνά ψηφιστεί Ρεπουμπλικανός. Μεταξύ του 1856 και του 1988, ο Νιού Χάμσαϊρ εκπόνησε τις εκλογές του για το δημοτικό προεδρικό εισιτήριο έξι φορές: ο Woodrow Wilson (δύο φορές), ο Franklin D. Roosevelt (τρεις φορές) και ο Lyndon B. Johnson (μία φορά). Ξεκινώντας το 1992, το Νιου Χάμσαϊρ έγινε κράτος ταλάντωσης τόσο στις εθνικές όσο και στις τοπικές εκλογές. Το κράτος στήριξε τους Δημοκρατικούς Μπιλ Κλίντον το 1992 και το 1996, ο John Kerry το 2004, ο Μπαράκ Ομπάμα το 2008 και το 2012 και η Χίλαρι Κλίντον το 2016. Ήταν το μοναδικό κράτος στη χώρα για να αλλάξει από τον υποστηρικτή του Δημοκρατικού Τζορτζ Μπους στις εκλογές του 2000 να υποστηρίξει τον Δημοκρατικό αμφισβητία του στις εκλογές του 2004, όταν ο John Kerry, γερουσιαστής από τη γειτονική Μασαχουσέτη, κέρδισε το κράτος. Ο Ντόναλντ Τράμπ έχασε πολύ στενά το κράτος το 2016. Οι δημοκράτες κυριάρχησαν στις εκλογές στο Νιου Χάμσαϊρ το 2006 και το 2008. Το 2006, οι Δημοκρατικοί κέρδισαν και τις δύο έδρες του Κογκρέσου (εκλέγοντας την Carol Shea-Porter στην 1η συνοικία και τον Paul Hodes στη 2η συνοικία), επανεκλέχτηκαν τον κυβερνήτη John Lynch και κέρδισαν πλειοψηφία για το Εκτελεστικό Συμβούλιο και για τα δύο σώματα του νομοθέτη για πρώτη φορά από το 1911. Οι δημοκράτες δεν κατείχαν τόσο τον νομοθέτη όσο και τον κυβερνήτη από το 1874. [76] Ούτε η έδρα της Γερουσίας των ΗΠΑ προηγήθηκε ψηφοφορίας το 2006. Το 2008, οι Δημοκρατικοί διατήρησαν τις πλειοψηφίες, τις κυβερνήσεις και τις έδρες του Κογκρέσου. και ο πρώην κυβερνήτης Jeanne Shaheen νίκησε τον κατεστημένο Ρεπουμπλικανικό John E. Sununu για τη Γερουσία των ΗΠΑ σε ένα ρεβάνς του διαγωνισμού του 2002. Οι εκλογές του 2008 είχαν ως αποτέλεσμα οι γυναίκες να κατέχουν πλειοψηφία, 13 από τις 24 έδρες, στη Γερουσία του Νιού Χάμσαϊρ, πρώτη για κάθε νομοθετικό σώμα στις Ηνωμένες Πολιτείες [77]. Στις δημοκρατικές εκλογές του 2010, οι Ρεπουμπλικάνοι πραγματοποίησαν ιστορικά κέρδη στο Νιου Χάμσαϊρ, κατακτώντας πλειοψηφίες βέτο στην κρατική νομοθετική εξουσία, λαμβάνοντας και τις πέντε έδρες στο Εκτελεστικό Συμβούλιο, εκλέγοντας έναν νέο γερουσιαστή της Αμερικής, Kelly Ayotte, το περιθώριο νίκης του κυβερνήτη John Lynch σε σύγκριση με τις νίκες του 2006 και του 2008. Στις δημοκρατικές βουλευτικές εκλογές του 2012, οι Δημοκρατικοί ανάπαυσαν τη Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιού Χάμσαϊρ και μείωσαν τη δημοκρατική πλειοψηφία στη Σύνοδο του Νιού Χάμσαιρ στις 13-11 [78]. Το 2012, το Νιού Χάμσαϊρ έγινε το πρώτο κράτος στην ιστορία των ΗΠΑ για να εκλέξει μια γυναικεία ομοσπονδιακή αντιπροσωπεία: η Δημοκρατική Κογκρέσσια Carol Shea-Porter της Περιφέρειας Κογκρέσου 1 και η Ann McLane Kuster της Περιφέρειας Κογκρέσου 2 συνοδευόταν από τις Γερουσιαστές των ΗΠΑ Jeanne Shaheen και Kelly Ayotte το 2013. Περαιτέρω, το κράτος εξέλεξε τη δεύτερη γυναίκα κυβερνήτη του: Δημοκρατική Maggie Hassan. Στις εκλογές του 2014, οι Ρεπουμπλικάνοι ανέλαβαν τη Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιού Χάμσαϊρ με πλειοψηφία 239-160 και επέκτειναν την πλειοψηφία τους στη Γερουσία του Νιου Χάμσαϊρ σε 14 από τις 24 έδρες της Γερουσίας. Σε εθνικό επίπεδο, η καθιερωμένη δημοκρατική γερουσιαστής Ζαν Σάχεν νίκησε τον Ρεπουμπλικανικό αμφισβητία, τον πρώην γερουσιαστή της Μασαχουσέτης, Σκοτ Μπράουν. Το New Hampshire εξέλεξε επίσης τον Frank Guinta (R) για τον πρώτο αντιπρόσωπο του Κογκρέσου και τον Ann Kuster (D) για τον δεύτερο αντιπρόσωπο του Κογκρέσου. Στις δημοσκοπήσεις του 2016, οι Ρεπουμπλικάνοι κατείχαν τη Βουλή των Αντιπροσώπων του Νιου Χάμσαϊρ με πλειοψηφία 220-175 και κατέλαβαν τις 14 έδρες τους στη Γερουσία του Νιου Χάμσαϊρ. Στον κυβερνητικό αγώνα, ο συνταξιούχος κυβερνήτης Maggie Hassan διαδέχτηκε ο Ρεπουμπλικανός Chris Sununu, ο οποίος κατάφερε να νικήσει τον υποψήφιο Δημοκρατικό κ. Colin Van Ostern. Ο Sununu έγινε ο πρώτος Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης από τον Craig Benson, ο οποίος έφυγε από το αξίωμα το 2005 μετά την ήττα του John Lynch. Οι Ρεπουμπλικανοί ελέγχουν το γραφείο του κυβερνήτη και τα δύο επιμελητήρια του κρατικού νομοθέτη, ένα κυβερνητικό trifecta στο οποίο οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν πλήρη εξουσία. [79] Σε προεδρικό αγώνα, το κράτος ψήφισε υπέρ του δημοκρατικού υποψηφίου, πρώην υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, για τον υποψήφιο Ρεπουμπλικανού, Ντόναλντ Τράμπ, με περιθώριο 2.736 ψήφων ή 0,3%, ένα από τα πλησιέστερα αποτελέσματα που το κράτος έχει δει ποτέ προεδρικός αγώνας, ενώ ο υποψήφιος Λιβερτάρης Gary Johnson έλαβε το 4,12% των ψήφων. Οι Δημοκρατικοί κέρδισαν επίσης μια ανταγωνιστική κούρσα στη Δεύτερη Περιοχή Κογκρέσου, καθώς και μια ανταγωνιστική φυλή γερουσιαστών. Η αντιπροσωπεία του Κογκρέσου του Νιού Χάμσαϊρ αποτελείται σήμερα από αποκλειστικά δημοκράτες. Είναι ένα από τα επτά κράτη με απολυταρχική δημοκρατική αντιπροσωπεία, πέντε από τα οποία βρίσκονται στη Νέα Αγγλία (τα άλλα είναι το Delaware και η Χαβάη). Το Νιου Χάμσαϊρ διαθέτει ένα καλά διατηρημένο, καλά υπογεγραμμένο δίκτυο διακρατικών αυτοκινητοδρόμων, αυτοκινητόδρομους των Η.Π.Α. και αυτοκινητόδρομους πολιτείας. Οι κρατικοί αυτοκινητόδρομοι εξακολουθούν να απεικονίζουν τον Γηραιό του Βουνό, παρά το θάνατο του rock formation το 2003. Αρκετοί αριθμοί διαδρομών ευθυγραμμίζονται με τους ίδιους αριθμούς διαδρομών στα γειτονικά κράτη. Η αρίθμηση των εθνικών οδών δεν δείχνει την κατεύθυνση της εθνικής οδού. Σημαντικές διαδρομές περιλαμβάνουν: Interstate 89εκτείνεται βορειοδυτικά από το κοντινό Concord στο Λίβανο στα σύνορα του Βερμόντ. Interstate 93 είναι η κύρια διακρατική εθνική οδός στο Νιου Χάμσαϊρ και εκτείνεται βόρεια από το Salem (στα σύνορα της Μασαχουσέτης) στο Littleton (στα σύνορα του Βερμόντ). Το I-93 συνδέει το πιο πυκνοκατοικημένο νότιο τμήμα του κράτους με την περιοχή των λιμνών και τα Λευκά Όρη προς τα βόρεια. Interstate 95 εκτείνεται βορρά-νότου σύντομα κατά μήκος της παραλίας του Νιού Χάμσαϊρ για να εξυπηρετήσει την πόλη του Portsmouth, πριν εισέλθει στο Maine U.S. Route 1εκτείνεται σε βορρά-νότο σύντομα κατά μήκος της παραλίας του Νιού Χάμσαϊρ προς τα ανατολικά και παράλληλα με το I-95. U.S. Route 2εκτείνεται ανατολικά-δυτικά μέσω του Coos County από το Maine, διασχίζοντας τη διαδρομή 16, περπατώντας στο Εθνικό Δρυμό του White Mountain που διέρχεται από τον Jefferson και στο Βερμόντ. U.S. Route 3 είναι η μακρύτερη αριθμημένη διαδρομή στην πολιτεία και η μόνη που διατρέχει εντελώς το κράτος από τα σύνορα της Μασαχουσέτης στα σύνορα Καναδά-ΗΠΑ. Είναι γενικά παράλληλη με το Interstate 93. Νότια του Μάντσεστερ, παίρνει μια πιο δυτική διαδρομή μέσω Nashua. Βόρεια της Notch της Φρανκόνια, η U.S. 3 ακολουθεί μια πιο ανατολική διαδρομή, πριν τερματίσει στα σύνορα Καναδά-ΗΠΑ. U.S. Route 4 καταλήγει στον κύκλο κυκλοφορίας Portsmouth και εκτείνεται ανατολικά-δυτικά στο νότιο τμήμα του κράτους που συνδέει το Durham, Concord, Boscawen και το Λίβανο. New Hampshire Route 16είναι ένας σημαντικός αυτοκινητόδρομος βορρά-νότου στο ανατολικό τμήμα του κράτους, ο οποίος γενικά είναι παράλληλος με τα σύνορα με το Maine και τελικά εισέρχεται στο Maine ως διαδρομή 16 του Maine. Το νοτιότερο τμήμα του NH 16 είναι ένας αυτοκινητόδρομος τεσσάρων λωρίδων, ο οποίος συνυπάρχει με την αμερικανική διαδρομή 4 . New Hampshire Route 101 είναι ένας μεγάλος αυτοκινητόδρομος ανατολής-δύσης στο νότιο τμήμα του κράτους που συνδέει το Keene με το Μάντσεστερ και την περιοχή Seacoast. Ανατολικά του Μάντσεστερ, το NH 101 είναι ένας αυτοκινητόδρομος τεσσάρων λωρίδων με περιορισμένη πρόσβαση που οδηγεί στο Hampton Beach και το I-95. Η υπεραστική υπηρεσία μεταφοράς επιβατών σε μεγάλες αποστάσεις παρέχεται από τις γραμμές Vermont και Downeaster της Amtrak. Το Greyhound, το Concord Coach, το Vermont Translines και το Dartmouth Coach παρέχουν όλες τις υπεραστικές συνδέσεις λεωφορείων προς και από τα σημεία στο Νιου Χάμσαϊρ και σε σημεία μεγάλου μήκους πέρα και ενδιάμεσα. Από το 2013, οι σιδηροδρομικές υπηρεσίες MBTA Commuter Rail της Βοστώνης φθάνουν μόνο μέχρι τη βόρεια Μασαχουσέτη. Η Αρχή Διαμετακόμισης Σιδηροδρόμων του Νιού Χάμσαϊρ εργάζεται για την επέκταση της υπηρεσίας "Capital Corridor" από το Lowell της Μασαχουσέτης στη Nashua, το Concord και το Μάντσεστερ, συμπεριλαμβανομένου του Περιφερειακού Αερολιμένα Μάντσεστερ-Βοστόνη. και υπηρεσία "παράκτιου διαδρόμου" από το Haverhill της Μασαχουσέτης έως το Plaistow του Νιου Χάμσαϊρ. Η νομοθεσία που θεσπίστηκε το 2007 δημιούργησε την Αρχή Διαμετακόμισης Σιδηροδρόμων του Νιού Χάμσαϊρ (NHRTA) με στόχο την επίβλεψη της ανάπτυξης του σιδηροδρομικού σταθμού στην πόλη του Νιου Χάμσαϊρ. Το 2011, ο κυβερνήτης John Lynch άσκησε βέτο στο HB 218, ένα νομοσχέδιο που ψήφισε οι Ρεπουμπλικανοί νομοθέτες, το οποίο θα περιόριζε δραστικά τις εξουσίες και τις ευθύνες του NHRTA [82]. [83] Η μελέτη διαμετακόμισης διαδρόμου I-93 πρότεινε μια σιδηροδρομική εναλλακτική λύση κατά μήκος της γραμμής υποκαταστημάτων Μάντσεστερ και Λόρενς, η οποία θα μπορούσε να παρέχει υπηρεσίες μεταφοράς εμπορευμάτων και επιβατών. [84] Αυτός ο σιδηροδρομικός διάδρομος θα έχει επίσης πρόσβαση στον περιφερειακό αερολιμένα Μάντσεστερ-Βοστόνη. Έντεκα δημόσιες αρχές διέλευσης ασκούν τοπικές και περιφερειακές υπηρεσίες λεωφορείων σε όλη την πολιτεία και οκτώ ιδιωτικοί αερομεταφορείς εκτελούν τακτικά δρομολόγια λεωφορείων τα οποία συνδέονται με το εθνικό δίκτυο υπεραστικών λεωφορείων [85]. Το Τμήμα Μεταφορών του Νιου Χάμσαϊρ λειτουργεί μια κρατική υπηρεσία ανταλλαγής αγώνων, επιπρόσθετα με τα ανεξάρτητα προγράμματα οδήγησης που ταιριάζουν και εγγυώνται την οδήγηση. [85] Οι τουριστικές σιδηροδρομικές γραμμές περιλαμβάνουν το Conway Scenic Railroad, το Hobo-Winnipesaukee Railroad και το Mount Washington Cog Railway. Οι σιδηρόδρομοι εμπορευματικών μεταφορών στο Νιου Χάμσαϊρ περιλαμβάνουν τους σιδηροδρόμους Claremont & Concord (CCRR), τους σιδηροδρομικούς σταθμούς Pan Am μέσω θυγατρικών Σιδηροδρομικών Σιδηροδρόμων Springfield, του κεντρικού σιδηροδρόμου New England Central Station, του St. Lawrence και του Ατλαντικού Σιδηρόδρομου και του New Hampshire Northcoast Corporation (ΝΗΝ). Για μια πληρέστερη λίστα, δείτε την λίστα των γυμνασίων στο Νιου Χάμσαϊρ. Τα πρώτα δημόσια γυμνάσια του κράτους ήταν το Γυμνάσιο Αρρένων και το Γυμνάσιο Θηλέων του Πόρτσμουθ, που ιδρύθηκε είτε το 1827 είτε το 1830 ανάλογα με την πηγή. Το New Hampshire έχει περισσότερα από 80 δημόσια γυμνάσια, πολλά από τα οποία εξυπηρετούν περισσότερες από μία πόλη. Η μεγαλύτερη είναι η Ακαδημία Pinkerton στο Derry, η οποία ανήκει σε ιδιωτικό μη κερδοσκοπικό οργανισμό και χρησιμεύει ως δημόσιο γυμνάσιο σε ορισμένες γειτονικές πόλεις. Υπάρχουν τουλάχιστον 30 ιδιωτικά γυμνάσια στο κράτος. Το Νιου Χάμσαϊρ είναι επίσης το σπίτι πολλών αριστοκρατικών πανεπιστημιακών σχολών, όπως η Ακαδημία Phillips Exeter, η Σχολή του Αγίου Παύλου, η Ακαδημία Proctor, η ακαδημία Brewster και η Kimball Union Academy. Το 2008 το κράτος που συνδέθηκε με τη Μασαχουσέτη είχε τα υψηλότερα ποσοστά στις τυποποιημένες δοκιμασίες SAT και ACT που δόθηκαν σε μαθητές γυμνασίου. Antioch University New England Colby-Sawyer College Community College System of New Hampshire: Great Bay Community College Lakes Region Community College Manchester Community College Nashua Community College NHTI, Concord's Community College River Valley Community College White Mountains Community College Κολλέγιο Ντάρτμουθ Tuck School of Business Geisel School of Medicine Thayer School of Engineering Franklin Pierce University Hellenic American University Magdalen College of the Liberal Arts MCPHS University New England College New Hampshire Institute of Art Rivier University Saint Anselm College Southern New Hampshire University Thomas More College of Liberal Arts University System of New Hampshire: University of New Hampshire University of New Hampshire School of Law University of New Hampshire at Manchester Granite State College Keene State College Plymouth State University Την άνοιξη, οι πολυσύχναστες κατοικίες του Νιού Χάμσαϊρ διατηρούν ανοιχτά σπίτια με ζάχαρη. Το καλοκαίρι και στις αρχές του φθινοπώρου, το Νιού Χάμσαϊρ φιλοξενεί πολλές εκθέσεις των κομητειών, το μεγαλύτερο είναι η έκθεση Hopkinton, στο Contoocook. Η περιοχή των λιμνών του Νιού Χάμσαϊρ φιλοξενεί πολλά καλοκαιρινά στρατόπεδα, ειδικά γύρω από τη λίμνη Winnipesaukee και είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Οι παίκτες Peterborough πραγματοποίησαν κάθε καλοκαίρι στο Peterborough του Νιού Χάμσαϊρ από το 1933. Το θέατρο Barnstormers στο Tamworth του Νιου Χάμσαϊρ, που ιδρύθηκε το 1931, είναι ένα από τα μεγαλύτερα επαγγελματικά καλοκαιρινά θέατρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το Σεπτέμβριο, το Νιού Χάμσαϊρ φιλοξενεί τους Αγώνες του Χάιλαντ του Νιου Χάμσαϊρ. Το Νιού Χάμσαϊρ έχει επίσης καταγράψει ένα επίσημο ταρτάν με τις αρμόδιες αρχές στη Σκωτία, που χρησιμοποιείται για να κάνει kilts φοριούνται από το αστυνομικό τμήμα του Λίνκολν, ενώ οι αξιωματικοί του υπηρετούν κατά τη διάρκεια των αγώνων. Τα φύλλα του φθινοπώρου κορυφώνονται στα μέσα Οκτωβρίου. Το χειμώνα, οι χιονοδρομικές πίστες του Νιού Χάμσαϊρ και τα μονοπάτια για snowmobile προσελκύουν επισκέπτες από μια μεγάλη περιοχή. Αφού οι λίμνες παγώσουν, γίνονται διακεκομμένες με παγοδρόμια πάγου, που είναι γνωστά σε τοπικό επίπεδο ως bobhouses. Η Funspot, η μεγαλύτερη arcade του κόσμου στον κόσμο (τώρα αποκαλούμενο μουσείο), βρίσκεται στη Λακωνία. | Το Νιου Χάμσαϊρ (Αγγλικά: State of New Hampshire) είναι Πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών, βόρεια της Κοινοπολιτείας της Μασσαχουσέττης, στην περιοχή των Η.Π.Α πού είναι γνωστή και σαν Νέα Αγγλία. Είναι μια από τις μικρότερες πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει έκταση 24.214 τ.χλμ. (46η σε σχέση μεγέθους) και πληθυσμό 1.405.243 κατοίκους (εκτίμηση 2022) (41η σε σχέση πληθυσμού). Πρωτεύουσα είναι το Κόνκορντ (Concord), και μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας, είναι το Μάντσεστερ. Η μεγαλύτερη λίμνη του Νέου Χάμσαϊρ είναι η λίμνη Γουινιπεσόκι (Winnipesaukee), και το υψηλότερο σημείο είναι στο όρος Ουάσινγκτον (1.917 μέτρα). Ονομάστηκε έτσι λόγω της κομητείας της Αγγλίας, Χάμσαϊρ, από τον καπετάνιο Τζον Μέισον (John Mason). Είναι γνωστή και σαν «Πολιτεία του Γρανίτη» (Granite State), λόγω των μεγάλων αποθεμάτων γρανίτη στα λατομεία της. Πολλά φημισμένα, κρατικά και μη, κτίρια παλαιοτέρων εποχών σε ολόκληρη την Αμερική είναι χτισμένα με γρανίτη από την πολιτεία του Νιου Χάμσαϊρ. Έγινε η 9η Πολιτεία που ενσωματώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Ιούνιο του 1788. Όλες οι πινακίδες αυτοκινήτων του Νέου Χάμσαϊρ φέρουν την επιγραφή "Live Free or Die", (Ζήσε Ελεύθερος ή Πέθανε). Το Νέο Χάμσαϊρ είναι φημισμένο στο Ανατολικό μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών για χειμερινά σπορ, καθώς και για τα άφθονα νερά του. Θεωρείται μία από τις πιο πλούσιες σε χλωρίδα πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών, με εκατοντάδες είδη δέντρων, κ.τ.λ., και πολλοί επισκέπτες από άλλες πολιτείες, καταλύουν στο Νέο Χάμσαϊρ τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο κάθε έτους μόνο και μόνο για να δουν και να φωτογραφίσουν τα φύλλα που αλλάζουν χρώματα, λίγο πριν πέσουν για τον χειμώνα. Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες έφτασαν στο Νέο Χάμσαϊρ γύρω στο 1893, και συγκεντρώθηκαν ως επί το πλείστον στις πόλεις Μάντσεστερ (Manchester) και Νάσουα (Nashua). Οι πόλεις αυτές, έχουν μέχρι και σήμερα αρκετά σημαντικές Ελληνικές παροικίες, με Ελληνικές εκκλησίες, του Αγίου Φιλίππου στην Νάσουα και Αναλήψεως της Θεοτόκου, Αγίου Γεωργίου, και Αγίου Νικολάου στο Μάντσεστερ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%A7%CE%AC%CE%BC%CF%83%CE%B1%CF%8A%CF%81 |
Τάνγκα (Τανζανία) | Η ονομασία Τάνγκα (Tanga), προέρχεται από τη λέξη για το «αγρόκτημα» ή την «καλλιεργήσιμη γη», σε αρκετές από τις τοπικές γλώσσες (συμπεριλαμβανομένων των Σαμπάλα [Shambala], Ντίγκο [Diggo], Μποντέι [Bondei] και Ζιγκούλα [Zigula]). Η Τάνγκα έδωσε το όνομά της στην Τανγκανίκα, που στην κυριολεξία σημαίνει «φάρμα σιζάλ», το έδαφος της οποίας το 1964 ενώθηκε με το νησί της Ζανζιβάρης, για να σχηματιστεί το σύγχρονο έθνος της Τανζανίας. Η Τάνγκα επιλέχθηκε το 1889 ως στρατιωτική τοποθεσία της Γερμανικής Ανατολικής Αφρικής και το 1891 έγινε έδρα επαρχίας. Στις 2 Νοεμβρίου 1914, η πόλη αριθμούσε μόλις 80 λίθινες οικίες και το κτήριο του Τερματικού Σιδηροδρομικού Σταθμού. Η τοπική οικονομία στηριζόταν κυρίως στην παραγωγή του σιζάλ, το οποίο οι Γερμανοί είχαν φέρει στην αποικία αρκετά χρόνια νωρίτερα και ο πληθυσμός αυξήθηκε ραγδαία στην περιοχή. Η πόλη ήταν επίσης, ο τελικός σταθμός της σιδηροδρομικής γραμμής Ουσαμπάρα (Usambara Line), ο οποίος διέρχεται στην ενδοχώρα προς το Μόσι και τους πρόποδες του Κιλιμαντζάρο. Δεδομένου ότι είναι η παράκτια πόλη που βρίσκεται πλησιέστερα προς την Κένυα, η Τάνγκα ήταν στην πρώτη γραμμή κατά την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην πόλη έγινε απόβαση των Βρετανών η οποία όμως αποκρούσθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1914, στη Μάχη της Τάνγκα. Η πόλη τελικά, καταλήφθηκε από τους Συμμάχους, στις 7 Ιουλίου 1916. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε άλλα μέρη του κόσμου οι περισσότεροι Έλληνες στη διασπορά, δημιούργησαν την καριέρα τους στο εμπόριο και στις επιχειρήσεις εστίασης (ξενοδοχεία και εστιατόρια). Στην Τανγκανίκα όμως, η πλειοψηφία των Ελλήνων έγιναν κατασκευαστές σιδηροδρόμων και αργότερα διευθυντές φυτειών, ιδιοκτήτες φυτειών σε σχοινοκτήματα στην Τάνγκα (Tanga) και στο Μορογκόρο (Morogoro), ξεκίνησαν τις φυτείες του καφέ και τις μικτές φυτείες πέριξ του Μόσι (Moshi) και της Αρούσα (Arusha) ή την καλλιέργεια του καπνού στην Ιρίνγκα (Iringa). Αυτοί οι Έλληνες διεκδικούν τη δική τους θέση στην αποικιακή κοινωνία, εκμεταλλευόμενοι τη ρευστότητα και την ασάφεια των αποικιακών ιεραρχιών, οι οποίες διαδραματίζουν διαφορετικές αξιώσεις ότι είναι είτε Ευρωπαίοι, είτε Έλληνες είτε άνθρωποι που είναι ικανότεροι να κατανοήσουν και να συνεργαστούν με τους Αφρικανούς απ' ότι οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι Ινδοί, λόγω της έλλειψης των φυλετικών διακρίσεων και της κατανόησής των στην εκτεταμένη οικογενειακή ζωή.Εις την Τάνγκα και την γύρω περιφέρειά της, ζουν 310 περίπου οικογένειες επιδιδόμενοι σε διάφορες εργασίες, κυρίως γεωργικές. Παρακάτω απαριθμούνται ορισμένοι από αυτούς: Οι Έλληνες της Τάνγκα, είναι από πολλών ετών οργανωμένοι σε κοινότητα. Στην Τάνγκα επίσης, λειτουργούν αρκετά ελληνικά ξενοδοχεία: Η Τάνγκα (Tanga) διαιρείται διοικητικά σε 24 Τμήματα εκ των οποίων τα 14 είναι Αστικά Τμήματα (Urban Ward), τα 3 είναι Μεικτά Τμήματα (Mixed Ward) και τα 7 είναι Αγροτικά Τμήματα (Rural Ward) (παραπλεύρως και εντός παρενθέσεως, ο πληθυσμός τους κατά το 2012). Αστικά Τμήματα Μεικτά Τμήματα Αγροτικά Τμήματα Μία από τις μεγάλες βιομηχανίες της Τάνγκα είναι αυτή της παραγωγής τσιμέντου. Η πόλη εξυπηρετείται από το Αεροδρόμιο Τάνγκα. Η Τάνγκα, εξυπηρετείτο από σιδηροτροχιές 1.000 mm (3 ft 3/8 in) των σιδηροδρόμων του εθνικού σιδηροδρομικού συστήματος, ωστόσο, αυτές έχουν να λειτουργήσουν εδώ και πολλά χρόνια. Τα ιατρικά ιδρύματα της ζώνης στη Τάνγκα περιλαμβάνουν: το Περιφερειακό Νοσοκομείο Μπόμπο (Bombo Regional Hospital) National Institute of Medical Research Centre, Tanga Εργαστήριο Ιατροβιολογικών Ερευνών Αμάνι (Amani) Tanga AIDS Working Group Από δημιουργίας της πόλης, υπήρχε πολύ έντονο πρόβλημα ελονοσίας. Οι Γερμανοί, γνωστοί για τη σχολαστικότητά τους, προσπάθησαν και εξάλειψαν κάθε θύλακα πρόκλησης της νόσου. Παρ'όλα ταύτα, η επιδημία συνέχιζε να είναι σε έξαρση. Οι Άγγλοι, που διαδέχθηκαν τους Γερμανούς, παρ'όλο που συνέχισαν τις προσπάθειες καταστολής, εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Ώσπου το 1920, ανακάλυψαν ότι η πηγή του κακού ήταν οι φοίνικες της Τάνγκα, οι οποίοι αριθμούσαν πολλές εκατοντάδες δέντρων. Πιο συγκεκριμένα, κάποιος ιθαγενής ονόματι Sefu Bwana (κύριος Σέφου), όταν έμαθε για το πρόβλημα, είπε στους Άγγλους ότι είχε βρει νερό στις κορυφές των φοινίκων. Ο Σέφου απεδείχθει πολύ αποτελεσματικός, σκαρφάλωνε στις κορυφές των φοινικόδεντρων, χωρίς πρόσθετα βοηθητικά εργαλεία, κινούμενος στις κορυφές των με περισσή άνεση και επιδεξιότητα, όπως η αράχνη στον ιστό της, εξουδετερώνοντας τις προνύμφες. Κοντινά τουριστικά αξιοθέατα περιλαμβάνουν: τα Σπήλαια Αμπόνι (Amboni Caves), τις Θερμές Πηγές Γκαλάνος (Galanos hot springs) (προφέρεται Γκαλάνος χοτ σπρινγκς) (λέγεται πως ονομάστηκαν έτσι, επειδή ο Έλλην Μακεδόνας Χρήστος Γαλανός, ανακάλυψε τις θειούχες πηγές το 1950 και χρηματοδότησε εξολοκλήρου τις κτιριακές εγκαταστάσεις των πηγών), Πρόκειται για θερμές πηγές των οποίων τα νερά τους είναι ζεστά, πράσινα και λόγω της περιεκτικότητας των σε θείο, έχουν μια έντονη οσμή. Λέγεται ότι είναι οι δεύτερες μεγαλύτερες του είδους των, παγκοσμίως. Οι πηγές δεν έχουν μεγάλη επισκεψιμότητα ίσως λόγω της έντονης οσμής. Οι δε κτιριακές εγκαταστάσεις των, παρουσιάζουν σημεία εγκατάλειψης. το Εθνικό Πάρκο Σααντάνι (Saadani National Park), τη Νήσο Τότεν (Toten Island), το Μουσείο Τάνγκα URITHI (URITHI Tanga Museum), των Πολεμικών Τάφων και Μνημείων Τάνγκα (Tanga War Graves and Memorials), τα Ερείπια του Τονγκόνι (Tongoni Ruins), τα Αμυντικά Έργα του Χωριού Ndumi (Ndumi Village defense works), τις αμμώδεις παραλίες του Μουαρόνγκο και τα προστατευόμενα ριζοφόρα (μανγκρόβια) παράκτια (Mwarongo sand beaches and protected coastal mangroves). Η Τάνγκα εκπροσωπείται στην Tanzanian Premier League από τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους Coastal Union και JKT Mgambo. (Αγγλικά) Byron Farwell, The Great War in Africa, 1914-1918 (W. W. Norton, 1986) Παραπομπές σημειώσεων Παραπομπές υποσημειώσεων Επίσημη σελίδα | Η Τάνγκα (Αγγλικά: Tanga) είναι πόλη της Τανζανίας, ο βορειότερος λιμένας της και πρωτεύουσα της ομώνυμης Περιφέρειας Τάνγκα. Είναι έδρα της Περιφερειακής Διοίκησης. Με πληθυσμό 273.332 κατοίκους το 2012, η Τάνγκα είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Είναι μια ήσυχη πόλη, για παράδειγμα σε σύγκριση με την Αρούσα ή το Μόσι που έχουν παρόμοιο αριθμό κατοίκων. Η πόλη της Τάνγκα βρίσκεται στα παράλια του Ινδικού Ωκεανού, κοντά στα σύνορα με την Κένυα. Σημαντικές εξαγωγές από το λιμάνι της Τάνγκα περιλαμβάνουν σιζάλ, καφέ, τσάι και βαμβάκι. Η Τάνγκα είναι επίσης ένας σημαντικός τελικός σταθμός σιδηροδρόμου, που συνδέει ένα μεγάλο μέρος του εσωτερικού της βόρειας Τανζανίας με τα παράλια. Μέσω της συνδετικής γραμμής της Tanzania Railways Corporations και της κεντρικής γραμμής, η Τάνγκα συνδέεται με την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών της Αφρικής και την περιοχή της οικονομικής πρωτεύουσας της Τανζανίας, Νταρ ες Σαλάαμ. Το λιμάνι και η γύρω περιοχή, είναι το κέντρο της ζωής στη Τάνγκα. Είναι απλωμένη σε έκταση πολλών τετραγωνικών χιλιομέτρων. Έχει αρκετές αγορές σε διάφορες γειτονιές. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1_(%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1) |
Κέα | Η Κέα είναι το δυτικότερο κατοικήσιμο νησί των Κυκλάδων και η επιφάνειά της εκτιμάται στα 131,693 τ.χλμ., ενώ έχει μήκος ακτών 88 χιλιόμετρα. Το ψηλότερο βουνό είναι ο Προφήτης Ηλίας, με υψόμετρο 568 μέτρα. Επίσης, στο νησί υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά λιμάνια (όρμοι) της Μεσογείου, ο κόλπος του Αγίου Νικολάου. Στην Εποχή του Χαλκού πολύ κοντά στο σημερινό Βουρκάρι Κέας υπήρχε ένας πανάρχαιος οικισμός με το όνομα Αγία Ειρήνη. Βρισκόταν σε ακμή από τα τελευταία χρόνια του Μινωικού πολιτισμού μέχρι τα πρώτα χρόνια του Μυκηναϊκού πολιτισμού (1600 - 1400 π.Χ.). Η παλαιότερη ονομασία της Κέας ήταν "Υδρούσα", ενώ κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας το νησί λεγόταν "Τζια". Η σημερινή του ονομασία οφείλεται στον ήρωα Κέω που ήταν επικεφαλής των Λοκρών από τη Ναύπακτο, οι οποίοι κατά την αρχαιότητα κατέλαβαν το νησί. Ο προϊστορικός οικισμός της Κεφάλας, που βρίσκεται στο ομώνυμο ακρωτήριο στη βορειοδυτική ακτή του νησιού, ιδρύθηκε κατά την τελική νεολιθική περίοδο, γύρω στα τέλη της 4ης χιλιετίας (3300 π.Χ. περίπου). Ο προϊστορικός οικισμός της Αγίας Ειρήνης Κέας, στο βόρειο τμήμα του λιμανιού του Αγίου Νικολάου, υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά κέντρα του Αιγαιακού χώρου, από το τέλος της νεολιθικής εποχής (3000 π.Χ.), που χρονολογείται η πρώτη εγκατάσταση στο χώρο, μέχρι τον 15ο αιώνα π.Χ., οπότε καταστράφηκε από τους ισχυρούς σεισμούς, σε περίοδο μεγάλης ακμής. Στην Αρχαϊκή εποχή το νησί ήταν διαιρεμένο σε τέσσερις πόλεις-κράτη, την ορεινή Ιουλίδα και τις παραθαλάσσιες Καρθαία, Ποιήεσσα και Κορησσία Κέας. Στην αρχαία Κέα γεννήθηκαν διάσημοι Έλληνες ποιητές όπως ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο Βακχυλίδης, ο Πρόδικος ο Κείος, ο Ερασίστρατος Αρίστων ο Κείος. Οι κάτοικοι πρόσφεραν θυσίες στον αστέρα Θεό Σείριο και στον Δία με την ελπίδα να τους φέρει δροσερό αέρα στους καλοκαιρινός μήνες. Οι κάτοικοι έδιναν έντονη προσοχή στην ανατολή του Σειρίου, άν ο αστέρας ήταν καθαρός ήταν προμήνυμα καλής τύχης, σε περίπτωση που ανέτελε θολός ήταν μήνυμα κακοτυχίας. Τα νομίσματα που κόπηκαν στο νησί τον 3ο αιώνα π.Χ. παρίσταναν σκύλους και αστέρες με εκπεμπόμενες ακτίνες, έδειχναν με αυτό τον τρόπο τη λατρεία τους στον Σείριο. Το νησί παρέμεινε γνωστό για το μεγάλο πέτρινο λιοντάρι γνωστό σαν "Λέοντας της Ιουλίδας", κατασκευάστηκε το 600 π.Χ. Σύμφωνα με τον θρύλο έβγαιναν νεράιδες από τη θάλασσα και θανάτωναν τις κοπέλες του νησιού, οι κάτοικοι προευχήθηκαν στον Δία που έστειλε ένα λιοντάρι για να διώξει τις νύμφες. Σε κάθε περίπτωση υπήρχαν στην αρχαιότητα πολλά λιοντάρια στον Ελληνικό χώρο. Στη Βυζαντινή αυτοκρατορία οικοδομήθηκαν πολλές εκκλησίες κάτι που φανερώνει ότι το νησί βρισκόταν σε μεγάλη ευημερία. Οι Λατίνοι που συμμετείχαν στην Δ΄ Σταυροφορία κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη (1204), όλα τα νησιά στις Κυκλάδες μεταβιβάστηκαν στη Δημοκρατία της Βενετίας. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Άγιος Μιχαήλ Χωνιάτης ή Ακομινάτος δραπέτευσε στην Κέα όταν κατέλαβαν οι Σταυροφόροι την πόλη του (1205). Ο Βυζαντινός στρατηγός Λικάριος ανακατέλαβε το νησί (1278) αλλά όταν ξέσπασε ο Βυζαντινο-Βενετικός Πόλεμος (1296-1302) η Κέα πέρασε οριστικά στους Βενετούς. Το νησί πήρε δώρο μαζί με τη Σέριφο ο Βενετός ευγενής Βαρθολομαίος Α΄ Γκίζι (1303), ήταν ήδη δούκας της Τήνου και της Μυκόνου. Στη θέση της παλιάς Ακρόπολης της Ιουλίδας ο τοπικός Βενετός διοικητής Ντομένικο Μικέλι έκτισε περίπου το 1210 ένα κάστρο και χρησιμοποίησε στην κατασκευή τα αρχαία οχυρωματικά τείχη. Το κάστρο σώζεται μέχρι σήμερα και περιέχει τις κατοικίες των πλουσιότερων κατοίκων. Ο τελευταίος γόνος της Οικογένειας Γκίζι που κυβέρνησε την Τήνο, τη Μύκονο, τη Σέριφο και την Κέα ήταν ο Γεώργιος Γ΄ Γκίζι, με τον θάνατο του χωρίς απογόνους (1390) τα νησιά μεταβιβάστηκαν στη Δημοκρατία της Βενετίας. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία με τον ναύαρχο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα κατέλαβε την Κέα (1537), συμμετείχε στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και κατόπιν περιελήφθηκε στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος (1830). Σε ολόκληρη τη διάρκεια της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας η Κέα βρέθηκε σε παρακμή και έγινε ορμητήριο πειρατών. To πλοίο HMHS Βρεταννικός ναυάγησε στο Στενό της Κέας (21 Νοεμβρίου 1916) με αποτέλεσμα να χαθούν 30 ζωές, ήταν το μεγαλύτερο ναυάγιο από όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, κατέφυγαν στο νησί Μικρασιάτες πρόσφυγες και εγκαταστάθηκαν κυρίως στο λιμάνι και τη γύρω περιοχή. Αρκετοί από αυτούς παρέμειναν στο νησί και το 1928-1930 κτίσθηκε επίσης μικρός προσφυγικός συνοικισμός. Έτσι, το νησί εμπλουτίζεται πληθυσμιακά, πολιτισμικά και οικονομικά καθώς ο πληθυσμός αυξήθηκε και ταυτόχρονα αυξήθηκε ο αριθμός των ναυτικών και των εργατών. Οι Μικρασιάτες επιπλέον επιδόθηκαν σε νέες καλλιέργειες, κυρίως του καπνού. Σημαντικά ευρήματα από τις ανασκαφές στο νησί φιλοξενούνται στο αρχαιολογικό μουσείο της Κέας.Χρησιμοποιήθηκε για ένα διάστημα και ως τόπος εξορίας των συμμετεχόντων στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Η Κέα είχε πληθυσμό 2.417 άτομα στην απογραφή του 2001 και 2.455 στην απογραφή του 2011. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Ιουλίδα ή Χώρα. Το κύριο λιμάνι της Κέας είναι η Κορησσία ή Λιβάδι. Το νησί διαθέτει 3 Δημοτικά Σχολεία( δύο εξαθέσια και ένα διθέσιο), Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις και Επαγγελματικό Λύκειο, καθώς και τρία νηπιαγωγεία. Η Κέα είναι σχετικά αραιοκατοικημένο νησί, με εξαίρεση την Κορησσία (Λιβάδι), που αποτελεί το κεντρικό λιμάνι του νησιού, την Ιουλίδα, που είναι η Χώρα (πρωτεύουσα) του νησιού και το Βουρκάρι. Οι ωραιότερες περιοχές του νησιού, λόγω του ότι παραμένουν ακόμη εμπορικά μη αξιοποιημένες, βρίσκονται στη βορειοανατολική μεριά. Μια εξ αυτών είναι η Πέρα Μεριά που έχει αρκετές μικρές παραλίες, όπως το Σπαθί. Οι πιο γνωστές παραλίες της Κέας είναι το Σπαθί, ο Οτζιάς, το Γιαλισκάρι, οι Ποίσσες, τα Ξύλα, καθώς και ο Κούνδουρος που έχει βραβευτεί με γαλάζια σημαία. Το καλοκαίρι σε όλο το νησί πραγματοποιείται η Γιορτή των Παραμυθιών. Στην Κέα σημαντικό αριθμό επισκεπτών προσελκύουν τα μονοπάτια της χτισμένα σαν πέτρινες σκάλες που διανύουν όλο το νησί. Το έντονο ανάγλυφο και οι μικροί όρμοι παρέχουν μοναδική ομορφιά στη διαδρομή. Επιπλέον το νησί έχει πολλά καταφύγια θηραμάτων κυρίως για αποδημητικά πουλιά αλλά και για κάποια αρπακτικά. Εντυπωσιακή είναι και η χλωρίδα που καταγράφει 3000 είδη φυτών (σταμναγκάθι, δρυς, ασφόδελοι και σφένδαμοι κυρίως αλλά και σπανιότερα είδη ορχιδέας κ.α.) Η Κέα, με δίκτυο μονοπατιών συνολικού μήκους 36 χλμ., θεωρείται ιδανικό μέρος για όσους αγαπούν την πεζοπορία. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα ο περιπατητικός τουρισμός, και μάλιστα τα μονοπάτια της Κέας έχουν χαρακτηριστεί ως «Δίκτυο Διαδρομών Πολιτιστικού Ενδιαφέροντος». Έχουν επιλεγεί δώδεκα διαδρομές, στις οποίες είναι τοποθετημένες ξύλινες πινακίδες που καθοδηγούν τους περιπατητές με ασφάλεια. Η περιήγηση στα -κατά κύριο λόγο- λιθόστρωτα μονοπάτια είναι μαγευτική, καθώς οι περιπατητές διασχίζοντάς τα περνούν μέσα από δάση με βελανιδιές, θαυμάζουν τα υπέροχα αγριολούλουδα, συναντούν παραδοσιακές πετρόκτιστες πηγές, και ασπρισμένα, γραφικά ξωκλήσια, καταλήγοντας είτε σε μικρούς όρμους είτε σε υπέροχες παραλίες. Όσοι αποφασίσουν να τα περπατήσουν έχουν κάποιες φορές την ευκαιρία να «μεταφερθούν» στο μακρινό και γοητευτικό παρελθόν, καθώς περπατούν στα χνάρια των αρχαίων Κείων, αφού πολλές από τις διαδρομές ήταν μέρος του οδικού δικτύου που συνέδεε τις τέσσερις πόλεις-κράτη και παρουσιάζουν έντονο ιστορικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Η Κέα ήταν το πρώτο νησί του Αιγαίου που πιστοποιήθηκε για τις δράσεις του στην κατεύθυνση της αειφορικής ανάπτυξης και βραβεύτηκε με το «Σήμα Αειφορίας Δάφνη» Το βραβείο που θεσπίστηκε από τον χορηγό-επιχειρηματία Γεώργιο Προκοπίου, αποδόθηκε στην Κέα μετά από αξιολόγηση που έκανε το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο για προγράμματα που πραγματοποιήθηκαν μέσα στο 2007 από τα νησιά μέλη του δικτύου. Όπως τόνισε κατά τη διάρκεια της σχετικής εκδήλωσης (ΚΕΔΚΕ 10.12.07) ο καθηγητής του ΕΜΠ Κίμων Χατζημπίρος, «...η Κέα διακρίθηκε τόσο για την πρωτοτυπία των δράσεων όσο και για την ποικιλία των θεμάτων που αξιολογήθηκαν». Η Κέα είναι το πρώτο νησί στο Αιγαίο που εφαρμόζει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ανακύκλωσης στο πλαίσιο του νέου νόμου και με προγραμματικές συμφωνίες με τα συστήματα εναλλακτικής διαχείρισης. Επίσης, για την προώθηση του οικολογικού – περιπατητικού τουρισμού, επισκευάζει τα παλιά μονοπάτια και συνδέει το περιβάλλον με τον πολιτισμό. Για παράδειγμα, η «Γιορτή των Παραμυθιών» φέρνει κοντά κάθε καλοκαίρι τις νέες γενιές με την παράδοση κι ανοίγει – μέσα από την αφήγηση – το παράθυρο του Αιγαίου σε ολόκληρο τον κόσμο. Η «Γιορτή Παραμυθιών», δίνοντας την υψηλότερη βαθμολογία σε σχέση με τις υπόλοιπες δράσεις, κατοχύρωσε για το 2007 το Βραβείο Αειφορίας στην Κέα. Ο Λέων της Κέας αποτελεί αρχαϊκό γλυπτό μνημείο του 6ου π.Χ., λαξευμένο πάνω σε ένα συμπαγή βράχο σχιστόλιθου μήκους περίπου 8 μέτρων, Ιουλίδα (Χώρα) Τάκης Μάρθας (1905-1965) Κορυφαίος «εξπρεσιονιστής» ζωγράφος του 20ού αιώνα και αρχιτέκτονας, Καθηγητής Ε.Μ.Π. Ήταν γόνος παλαιάς τζιώτικης οικογένειας, που μετοίκησε στο Λαύριο. Απεβίωσε το 1965 και τα οστά του μεταφέρθηκαν στο Κοιμητήριο της Κέας, το 1986. Γιορτή Παραμυθιών Η Γιορτή Παραμυθιών είναι το αρχαιότερο Φεστιβάλ του είδους στην Ελλάδα, είναι διεθνές και πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι στην Κέα από το 2003. Κάθε χρόνο λαμβάνουν μέρος στις εκδηλώσεις πολλοί διακεκριμένοι αφηγητές, μουσικοί και καλλιτέχνες, τόσο από την Ελλάδα, όσο και από το εξωτερικό. Έχει ως στόχο την ανάδειξη, την πολύπλευρη προσέγγιση και τη διάδοση της πολιτιστικής παράδοσης και κληρονομιάς. Το κοινό της είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών και οι χώροι που επιλέγονται να πραγματοποιηθεί είναι ιδιαίτερης φυσικής ή ιστορικής σημασίας. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει παραστάσεις αφήγησης, μουσικά και εικαστικά δρώμενα, θέατρο, κουκλοθέατρο, θέατρο Σκιών, παρουσιάσεις βιβλίων, εκπαιδευτικά εργαστήρια για ενήλικες και παιδιά, όλα με άξονα το παραμύθι και τους μύθους. Εμπνευστής της Γιορτής ήταν ο Γιώργος Ευγενικός ο οποίος είναι και καλλιτεχνικός υπεύθυνος έως σήμερα. Το λογότυπο της Γιορτής έχει φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός. Τη Γιορτή Παραμυθιών διοργανώνει το Κέντρο Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών υπό την αιγίδα και στήριξη του Δήμου Κέας και τη συνεργασία της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου Πανηγύρι Σωτήρος Το βράδυ της 6ης Αυγούστου, Ο Σύλλογος των Ποισσών, «Αγ. Ισίδωρος» διοργανώνει τζιώτικο, γλέντι στην παραλία των Ποισσών, με τοπική παραδοσιακή μουσική, προσφέροντας φαγητό και ντόπιο κρασί. Πανηγύρι Δεκαπενταύγουστου Το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου, μπορείτε να ζήσετε ένα γνήσιο τζιώτικο γλέντι, μέχρι τις πρωινές ώρες, απολαμβάνοντας το φαγητό και το κρασάκι σας σε μια από τις ταβέρνες της Πλατείας της Ιουλίδας. Θα διασκεδάσετε με τζιώτικη, παραδοσιακή μουσική, χορό και τραγούδια. Παραμονή Πρωτοχρονιάς Από το απόγευμα της παραμονής Πρωτοχρονιάς, ο Πολιτιστικός Σύλλογος, «Σιμωνίδης Ο Κείος», τιμώντας ένα λαϊκό, τζιώτικο έθιμο, γυρίζει από σπίτι σε σπίτι, ψάλλοντας τα παραδοσιακά κάλαντα, με συνοδεία τσαμπούνας και τουμπιού. Η μουσική και το τραγούδι έχουν κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των Τζιωτών. Υπάρχουν αρκετοί παραδοσιακοί οργανοπαίχτες, οι οποίοι διασκεδάζουν τον κόσμο με μουσική, τραγούδι και χορό σε πανηγύρια και εκδηλώσεις. Τα τραγούδια πλαισιώνονται από τους ήχους βιολιού, λαούτου αλλά και παραδοσιακών μουσικών οργάνων, όπως «τσαμπούνας» και «τουμπιού». Οι νέοι συνεχίζουν τη τζιώτικη μουσική παράδοση, εμπνευσμένοι από το μεράκι και την αστείρευτη διάθεση των παλαιότερων, μαθαίνοντας παραδοσιακά τραγούδια, μουσικά όργανα και τζιώτικο συρτό και μπάλο. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Τζιά, τα τελευταία χρόνια, έχει ενεργό ρόλο σε μουσικά δρώμενα, όπως η ετήσια Πανκυκλαδική Μουσική Συνάντηση Λαϊκών Πνευστών και συμμετέχει με τοπικά χορευτικά σε διάφορες εκδηλώσεις. Έχει καλή ακτοπλοϊκή συγκοινωνία. Καθημερινά επικοινωνεί με το λιμάνι του Λαυρίου. Η συγκοινωνία εντός του νησιού εξυπηρετείται από 5 ταξί, ένα τουριστικό λεωφορείο και 2 ακόμη λεωφορεία (ιδιώτες). Η Μακρόνησος ή αλλιώς Νήσος Ελένη ανήκει ιδιοκτησιακά και διοικητικά στο Δήμο Κέας και βρίσκεται μεταξύ Κέας και Λαυρίου. Το νησί σήμερα είναι ακατοίκητο πλην μερικών βοσκών που βρίσκονται στην περιοχή. Το λιμάνι του δεν το προσεγγίζει καράβι της γραμμής, αλλά δέχεται εκδρομείς, που φτάνουν από το Λαύριο. Ο μύθος λέει ότι σε μια σπηλιά στη βόρεια πλευρά του νησιού ο άνθρωπος που προκάλεσε τον Τρωικό πόλεμο, ο Πάρης, έκρυψε την απαχθείσα Ωραία Ελένη. Γι'αυτό το νησί πήρε το όνομα της «Νήσος Ελένη». Η Μακρόνησος έχει τη δική της σελίδα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Ο Δήμος Κέας περιλαμβάνει το νησί της Κέας και τη Μακρόνησο. Έδρα του Δήμου είναι η Ιουλίδα. Ο Δήμος Κέας έχει μόνιμο πληθυσμό 2455 κατοίκους. Στο δήμο περιλαμβάνονται: Δημοτική Κοινότητα Ιουλίδος Κέας [ 1406 ] η Αγία Μαρίνα [ 3 ] η Αγία Μαύρα [ 44 ] ο Άγιος Θεόδωρος [ 33 ] ο Άγιος Νικόλαος [ 19 ] ο Άγιος Συμεών [ 44 ] ο Αστράς [ 21 ] τα Ελληνικά [ 33 ] η Ζωοδόχος Πηγή [ 29 ] η Ιουλίδα [ 633 ] το Καμπί [ 9 ] οι Καστανιές [ 41 ] η Καστριανή [ 18 ] η Κάτω Μεριά [ 92 ] η Κοκκινάδα [ 11 ] ο Κούνδουρος [ 17 ] η Λιγιά [ 2 ] οι Μύλοι [ 48 ] ο Όρκος [ 13 ] η Πέρα Μεριά [ 47 ] οι Πήσσες [ 157 ] η Πλαγιά [ 12 ] το Ροντακάδο [ 2 ] το Σπαθί [ 9 ] το Σταυρουδάκι [ 22 ] τα Χαβουνά [ 47 ] Τοπική Κοινότητα Κορησσίας Κέας [ 1049 ] το Βουρκάρι [ 121 ] ο Κάλαμος [ 6 ] η Κορησσία [ 711 ] η Κουκουβαγιά [ 32 ] η Μακρόνησος (νησίδα) [ 9 ] οι Μαράδες [ 8 ] το Μαύρο [ 35 ] το Μελισσάκι [ 0 ] ο Μυλοπόταμος [ 28 ] τα Ξύλα [ 1 ] ο Οτζιάς [ 87 ] το Φωτημάρι [ 11 ]Με την εφαρμογή της νέας διοικητικής διαίρεσης της χώρας κατά το Πρόγραμμα Καλλικράτης το 2011, ουδεμία μεταβολή επήλθε στο Δήμο, σύμφωνα με το άρθρο 1,§ 2.29.Γ. αυτού. 1862 Μ. Πάγκαλος (διορισμένος) Ο Δήμος συστάθηκε ξανά το 1996. Έκτοτε Δήμαρχοι έχουν διατελέσει οι: 1996 - 1998: Στέφανος Λέπουρας 1999 - 2002: Σοφία Πιτυχούτη 2003 - 2010: Νικόλαος Δεμένεγας 2011 - 2014: Αντώνης Δεμένεγας 2014 - 2019: Ιωάννης Ευαγγέλου 2019 - σήμερα: Ειρήνη Βελισσαροπούλου «Κέα: Υδρούσα Καλλονή». Ειδικό αφιέρωμα περιοδικού Γεωτρόπιο τεύχος 56 σ. 14-20 (Μάιος. 2001). Παναγιώτης Βόσικας, Τάκης Μάρθας. Περ. Η Κέα, τ.339/1984 Ευάγγελος Ανδρέου, Τάκης Μάρθας- Αλληγορική επαναφορά των παραστατικών υποθέσεων της τέχνης. Έκδ. Σύλλογος Φοιτητών Νομικής Σχολης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης «Κώστας Βάρναλης», 1984 Evangelos Andreou, The allegoric recall of descriptive hypotheses of art : (the painter Takis Marthas). Ed. Abhe Rao-Shantha International Inc, New York 1996 William Miller, The Latin Orient (London: Society for Promoting Christian Knowledge, 1920) Δήμος Κέας Τουριστική ιστοσελίδα Δήμου Κέας Γιορτή Παραμυθιών | Η Κέα ή Τζια είναι ένα κυκλαδίτικο νησί του Αιγαίου Πελάγους. Είναι το πιο κοντινό κατοικήσιμο κυκλαδονήσι στην Αττική. Είναι το 6ο σε έκταση και το 10ο σε πληθυσμό νησί των Κυκλάδων. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AD%CE%B1 |
Ντάβιντ Τένιερς ο νεότερος | Ο Ντάβιντ Τένιερς ο νεότερος γεννήθηκε στην Αμβέρσα του Βελγίου και ήταν γιος του ζωγράφου Ντάβιντ Τένιερς του Πρεσβύτερου (1582–1649). Μαθήτευσε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο εργαστήριο του πατέρα του, που ήταν επηρεασμένος από τους ζωγράφους της Αμβέρσας Γιάκομπ Γιόρντενς, Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και Άντονι βαν Ντάικ. Ήταν πατέρας του ονομαζόμενου επίσης Ντάβιντ Τένιερς ΙΙΙ (1638 – 1685), ο οποίος μιμήθηκε το έργο του πατέρα του. Το 1632 – 1633, ο Τένιερς έγινε δεκτός στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά της Αμβέρσας, φθασμένος ήδη ζωγράφος, και το 1637 νυμφεύτηκε την Άννα Μπρίγκελ (Anna Brueghel), κόρη του ζωγράφου Γιαν Μπρίγκελ του πρεσβύτερου, της οποίας, μετά το θάνατο του πατέρα της (1625), ο Ρούμπενς ανέλαβε την κηδεμονία και ήταν κουμπάρος στο γάμο τους. Το 1651 ο Τένιερς μετακόμισε στις Βρυξέλλες, όπου διετέλεσε ζωγράφος της Αυλής του αρχιδούκα Λεοπόλδου Γουλιέλμου και υπεύθυνος για τη συλλογή του των έργων τέχνης. Υπήρξε αργότερα αυλικός ζωγράφος του Δον Χουάν του Αυστριακού, ο οποίος διαδέχθηκε το 1656 τον αρχιδούκα Λεοπόλδο Γουλιέλμο στην αντιβασιλεία των Κάτω Χωρών. Ο Τένιερς ίδρυσε το 1663 στις Βρυξέλλες την Ακαδημία Καλών Τεχνών και στη συνέχεια, το 1665, την Ακαδημία της Αμβέρσας. Ο Ντάβιντ Τένιερς ο νεότερος διακρίθηκε κυρίως για τις ρωπογραφίες του και την απόδοση λαϊκών σκηνών από την αγροτική ζωή των χωρικών. Περίφημες είναι και οι απεικονίσεις σκηνών σε ταβέρνες. Οι νωπογραφικές αυτές σκηνές ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στην εποχή του και εξασφάλισαν στο ζωγράφο μεγάλη δημοτικότητα και καλλιτεχνική αναγνώριση. Στο είδος αυτό των έργων του, ο Τένιερς δέχθηκε εμφανώς την επίδραση του Άντριεν Μπράουβερ (Adriaen Brouwer, 1605 – 1690). Και όπως γράφει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Ντάβιντ Τένιερς «ξεπέρασε και τον Μπράουβερ σε λεπτότητα πνευματικών συλλήψεων και ζωγραφικών τόνων». Ο Τένιερς ήταν διάσημος για την απόδοση πολυπρόσωπων σκηνών, όπως στα χωριάτικα πανηγύρια του, και τοπογραφικών συνθέσεων, ενώ οι νεκρές φύσεις και οι προσωπογραφίες του διακρίνονταν για την ακρίβεια στις λεπτομέρειες. Ασχολήθηκε επίσης με θρησκευτικές σκηνές (π.χ. Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου, η Θυσία του Αβραάμ, ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων, η Παρθένος και το Βρέφος με τους Αγίους Στέφανο, Ιερώνυμο και Μαυρίκιο κ. ά.). Πολλά από τα ωραιότερα έργα του χρονολογούνται στη δεκαετία 1640 – 1650. Μια δεύτερη φάση στη σταδιοδρομία του Τένιερς εγκαινιάστηκε το 1651, όταν εγκαταστάθηκε στις Βρυξέλλες, ως αυλικός ζωγράφος και διευθυντής των καλλιτεχνικών συλλογών του αρχιδούκα Λεοπόλδου Γουλιέλμου, Ισπανού αντιβασιλιά των Κάτω Χωρών. Το αριστούργημα της εποχής αυτής είναι η περίφημη ελαιογραφία σε μουσαμά με τον τίτλο «Ο Αρχιδούκας Λεοπόλδος Γουλιέλμος στην Πινακοθήκη του στις Βρυξέλλες» (1651, Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη), όπου εικονίζονται πενήντα ένα έργα τέχνης από τις συλλογές της πλούσιας πινακοθήκης του αρχιδούκα. Ο Τένιερς αντέγραψε επίσης σε μικρογραφίες μια σειρά πινάκων με έργα ξένων ζωγράφων, Ιταλών κυρίως καλλιτεχνών, που υπήρχαν στις δουκικές συλλογές. Από τις μικρογραφίες αυτές, 244 φιλοτεχνήθηκαν το 1660 σε χαλκογραφίες, που δημοσίευσε ο Τένιερς σε λεύκωμα με τον τίτλο «Theatrum Pictorium». Πίνακες του Ντάβιντ Τένιερς του Νεότερου κοσμούν μουσεία και πινακοθήκες σε όλο τον κόσμο (Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Αυστρία, Ρωσία, Βραζιλία, Ιαπωνία, ΗΠΑ κλπ). Μια επιλογή από το πλήθος των έργων του είναι: “Συμπόσιο χωρικών” (1636), Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη. “Οι παίκτες ζαριών” (περ. 1640), Βασιλικό Μουσείο, Άμστερνταμ. “Το φρουραρχείο” (1641), Βασιλικό Μουσείο, Άμστερνταμ. “Τοπίο με τσιγγάνους” (1641), Εθνικό Μουσείο, Βαρσοβία. “Χωριάτικη γιορτή” (1643), Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο. “Παρέλαση της Πολιτοφυλακής της Αμβέρσας” (1643), Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη. “Εσωτερικό κουζίνας” (1644), Βασιλική Πινακοθήκη Μαουριτσχάους (Mauritshuis), Χάγη. “Αχυρώνας με κατσίκες” (1640 – 45), Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη. “Πίθηκοι στην κουζίνα” (περ. 1645), Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη. “Χωριάτικη γιορτή” (1646), Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη. “Χωριάτικο πανηγύρι” (1647), Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη. “Ο αρχιδούκας Λεοπόλδος Γουλιέλμος στην Πινακοθήκη του” (περ. 1647), Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη. “Γέρος που πίνει μπίρα” (1640-1650), Βασιλικό Μουσείο, Άμστερνταμ. “Ο Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων” (1650), Εθνικό Μουσείο, Βαρσοβία. “Ο αρχιδούκας Λεοπόλδος Γουλιέλμος στην Πινακοθήκη του στις Βρυξέλλες” (1651), Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη. “Φλαμανδικό πανηγύρι - Κερμές” (Kermess, 1652), Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου, Βρυξέλλες. “Το τουφέκισμα των πουλιών στις Βρυξέλλες” (1652), Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη. “Η θυσία του Αβραάμ” (1653), Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης, Βιέννη. “Σκηνή ταβέρνας” (1658), Εθνική Πινακοθήκη, ΄Ουάσιγκτον. “Οι κρασοπότες” (μέσα 17ου αι.), Πινακοθήκη Μποργκέζε, Ρώμη. “Τρεις χωριάτες μουσικοί” (β΄ τρίτο 17ου αι.), Παλαιά Πινακοθήκη, Μόναχο. “Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου” (β΄ τρίτο 17ου αι.), Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη. “Τα πέντε αμαρτήματα” (β΄ τρίτο 17ου αι.), Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου, Βρυξέλλες. “Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου” (17ος αι.), Μέγαρο Καλών Τεχνών, Λιλ. “Τα επτά έργα της ευσπλαχνίας”, Μουσείο του Λούβρου, Παρίσι. Παρουσίαση έργων Κατάλογος Φλαμανδών ζωγράφων Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμμα «Τένιερς, Ντάβιτ, ο Νεώτερος», τόμ 57, σελ. 66, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996. Χέρμπερτ Ρηντ: «Λεξικό Εικαστικών Τεχνών» (μτφ. Ανδρέας Παππάς), Εκδόσεις Υποδομή ΕΠΕ, Αθήνα, 1986. Παναγιώτης Κανελλόπουλος: «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος», τομ. IV, σελ. 137, Εκδόσεις Δ. Γιαλλέλης, Αθήνα, 1976. Εγκυκλοπαίδεια «ΔΟΜΗ», λήμμα «Τενήρς, Νταβίντ Β΄ ο Νεώτερος», τόμ. 15, σελ. 56, Εκδόσεις ΔΟΜΗ ΕΛΛΑΣ – I.G.D.A. Italia, Αθήνα. | Ο Ντάβιντ Τένιερς ο νεότερος (David Teniers II, Αμβέρσα, 15 Δεκεμβρίου 1610 – Βρυξέλλες, 25 Απριλίου 1690) ήταν Φλαμανδός καλλιτέχνης, από τους επιφανείς εκπροσώπους της Σχολής της Αμβέρσας κατά την εποχή του βορειοευρωπαϊκού μπαρόκ στο Βέλγιο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84_%CE%A4%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%82_%CE%BF_%CE%BD%CE%B5%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82 |
Ελιά ντελ Μεντίγκο | Ο Ντελ Μεντίγκο είχε μία παραδοσιακή θρησκευτική ανατροφή στην Κάντια, που είχε σημαντικό εύρος: εκτός από τη ραβινική μάθηση, σπούδασε φιλοσοφία και γνώριζε καλά ιταλικά, ελληνικά, καθώς και λατινικά και εβραϊκά. Είναι πιθανό ότι σπούδασε επίσης ιατρική, και ίσως με αυτή την πρόθεση πήγε αρχικά στην Πάντοβα· το Πανεπιστήμιο ήταν το πιο σημαντικό κέντρο για την παραδοσιακή Αριστοτελική φιλοσοφία στην Ιταλία. Μέχρι το 1480 βρισκόταν στη Βενετία, όπου έγραψε το Ερώτημα εάν ο κόσμος είναι το αποτέλεσμα (Quaestio utrum mundus sit effectus) και συντηρούσε τον εαυτό του δίνοντας μαθήματα Αριστοτελικής φιλοσοφίας, που παρακολουθούσαν γιοι εύπορων και σημαντικών οικογενειών. Μετακόμισε στην Περούτζια και δίδαξε μαθήματα «ριζοσπαστικού αριστοτελισμού», δηλ. αναλυτικές ερμηνείες για τις ιδέες του Αβερρόη και άλλων ισλαμιστών σχολιαστών. Ο Ντελ Μεντίγκο έγινε αρκετά γνωστός ως μεγάλος Αβερροϊστής στην Ιταλία. Ενώ βρισκόταν στην Περούτζια, συνάντησε τον Πίκο νταλα Μιράντολα και έγραψε δύο φυλλάδια γι' αυτόν. Ένας άλλος σημαντικός μαθητής του ντελ Μεντίγκο εκείνη την εποχή ήταν ο Ντομένικο Γκριμάνι, Βενετός, ο οποίος τελικά έγινε καρδινάλιος στον Άγιο Μάρκο. Ο Γκριμάνι αποδείχθηκε συνεπής προστάτης, και με την ενθάρρυνσή του ο Ντελ Μεντίγκο έγραψε πολλά χειρόγραφα, που έλαβαν ευρεία διανομή μεταξύ των Ιταλών φιλοσόφων. Έμεινε σε στενή επαφή με τον Πίκο ντελα Μιράντολα, ταξιδεύοντας στη Φλωρεντία, την τοποθεσία της Πλατωνικής Ακαδημίας του Mαρσίλιο Φιτσίνο, για να δώσει μαθήματα και να μεταφράσει χειρόγραφα από τα εβραϊκά στα λατινικά για τον Πίκο. Τελικά, ωστόσο, ο ντελ Μεντίγκο δεν ήταν Καμπαλιστής και απογοητεύτηκε με τη συγκριτική κατεύθυνση στην οποία κινούνταν ο Πίκο και οι συνάδελφοί του, μία τάση να συνδυάζουν έννοιες της μαγείας, του Ερμητισμού και της Καμπάλα με τον Πλάτωνα και τον Νεοπλατωνισμό. Εκτός από την αυξανόμενη απογοήτευσή του με τον Πίκο, δυσφημίστηκε κάπως από τις αντιδράσεις του για τη φυλάκιση του Πίκο και την απαγόρευση από το Βατικανό των 900 διατριβών του. Επιπλέον, προέκυψε ένταση μεταξύ του ντελ Μεντίγκο και της Ιταλικής Εβραϊκής κοινότητας σχετικά με τα κοσμικά πνευματικά του ενδιαφέροντα και τις συναναστροφές του με εθνικούς λογίους. Ως συνέπεια των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπισε στον απόηχο της δυσμένειας του Πίκο, ο ντελ Μεντίγκo αποφάσισε να εγκαταλείψει οριστικά την Ιταλία. Επέστρεψε στην Κρήτη, όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο ντελ Μεντίγκo επέστρεψε στην εβραϊκή σκέψη, γράφοντας την Εξέταση της Θρησκείας (Sefer Bechinat Ha-dath) για τους μαθητές του, στο οποίο διευκρίνισε τη διαφωνία του με τις μαγικές και καβαλιστικές θεωρίες, που ενέπνευσαν το έργο του Πίκo Λόγος για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και εξέθεσε την πεποίθησή του, ότι το ανθρώπινο ον δεν μπορεί να φιλοδοξεί να γίνει θεός και ότι ο Ιουδαϊσμός απαιτεί από έναν άνθρωπο να «παλέψει για ορθολογισμό, νηφαλιότητα και συνειδητοποίηση των ανθρώπινων περιορισμών [του]». Ο ντελ Μεντίγκο υποστήριξε την αρχαιότητα της Καμπάλα, σημειώνοντας ότι δεν ήταν γνωστή στους σοφούς του Ταλμούδ, ούτε στους Γκεονίμ, ούτε στον Ράσι. Αρνείται επίσης ότι ο ραβίνος Σίμων μπαρ Γιοχάι ήταν ο συγγραφέας του Ζοχάρ, καθώς αυτό το έργο αναφέρει ανθρώπους που έζησαν μετά το τέλος του ραβίνου Σίμων μπαρ Γιοχάι. Επιπλέον, επιτίθεται στους εσωτεριστές αλληγοριστές μεταξύ των Εβραίων φιλοσόφων. Σε μία άλλη ενότητα του έργου του, ο ντελ Μεντίγκo συζητά τον διανοητικό συλλογισμό, που βρίσκεται κάτω από τις εντολές της Τορά (ta'amei ha-mitzvot). Ο απόγονός του Ιωσήφ ντελ Μεντίγκο ήταν διάσημος ραβίνος, φιλόσοφος και ένθερμος υπερασπιστής της Καμπάλα. Ο Ελιά ντελ Μεντίγκο είναι πιθανώς η έμπνευση για τον φανταστικό χαρακτήρα Judah del Medigo, στο "The Secret Book of Grazia dei Rossi" της Jacqueline Park. Έλληνες μελετητές στην Αναγέννηση Stanford Encyclopedia of Philosophy article on del Medigo -- http://plato.stanford.edu/entries/delmedigo/ downloaded 1/17/2006. The Jewish Encyclopedia, άρθρο για τον Αβερροϊσμό – [1] Ιταλική ιστοσελίδα Ashkenazi – [2] Άρθρο της Stanford Encyclopedia of Philosophy για το del Medigo – [3] Paul Oskar Kristeller, Οκτώ Φιλόσοφοι της Ιταλικής Αναγέννησης . Stanford University Press (Stanford California, 1964. ) Giovanni Licata, «Delmedigo, Elijah», στο Encyclopedia of Renaissance Philosophy, εκδ. Μ. Σγαρμπή, 2019 [4] Sefer Behinat Hadat του Elijah Del-Medigo, κριτική έκδοση με εισαγωγή, σημειώσεις και σχολιασμό από τον Jacob Joshua Ross, Tel-Aviv: Chaim Rosenberg School of Jewish Studies, 1984 Giovanni Licata, La via della ragione. Elia del Medigo e l'averroismo di Spinoza, Eum, Macerata, 2013, pp. 1–422,(ISBN 978-88-6056-352-1) . Το βιβλίο περιέχει εβραϊκό κείμενο και ιταλική μετάφραση του "Sefer Beḥinat ha-Dat" του Elia del Medigo Ο Μεσαιωνικός Κόσμος – Ευρώπη 1100–1350 του Friedrich Heer. Michael Engel, "Elijah Del Medigo and Paduan Aristotelianism", Bloomsbury, 2016 | Ο Ελιά ντελ Μεντίγκο, Elia del Medigo, που ονομάζεται επίσης Elijah Delmedigo ή Elias ben Moise del Medigo και μερικές φορές γνωστός στους συγχρόνους του ως Helias Hebreus Cretensis ή στα εβραϊκά Elijah Mi-Qandia (π. 1458 - π. 1493). Σύμφωνα με τον Γιάκομπ Γιόσουα Ρος, «ενώ οι μη Εβραίοι μαθητές του Ντελμεντίγκο μπορεί να τον είχαν ταξινομήσει ως Αβερροϊστή, ο ίδιος έβλεπε καθαρά τον εαυτό του ως οπαδό του Μαϊμονίδη». Όμως σύμφωνα με άλλους μελετητές, ο ντελ Μεντίγκο ήταν σαφώς ένας ισχυρός οπαδός των δογμάτων τού Aβερρόη, ακόμη και των πιο ριζοσπαστικών: ενότητα της νόησης, αιωνιότητα του κόσμου, αυτονομία της λογικής από τα όρια της αποκαλυμμένης θρησκείας. Γεννημένος στην Κάντια, στο νησί της Κρήτης (το οποίο εκείνη την εποχή βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Βενετικής Δημοκρατίας), όπου η οικογένειά του είχε μεταναστεύσει από τη Γερμανία, πέρασε δέκα χρόνια στη Ρώμη και στην Πάντοβα της βόρειας Ιταλίας, επιστρέφοντας στην Κάντια στο τέλος της ζωής του. Είναι γνωστός για μία σειρά από μεταφράσεις, σχόλια στον Αβερρόη (αραβικά: Iμπν Ρουσντ), κυρίως ένα σχόλιο στην Ουσία του Κόσμου (Substantia Orbis) του Aβερρόη το 1485, για την επιρροή του σε πολλούς Ιταλούς Πλατωνιστές της πρώιμης Αναγέννησης (ιδιαίτερα στον Τζοβάννι Πίκο ντελλά Μιράντολα) και για την πραγματεία του για την Εβραϊκή φιλοσοφία Η Εξέταση της Θρησκείας (Sefer Beḥinat ha-Dat), που δημοσιεύτηκε πολλά χρόνια μετά το τέλος του, το 1629. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%AC_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB_%CE%9C%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%BF |
Λύκειο του Τσάτσακ | Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος (1930-2020) Μπράνκο Β. Ραντίτσεβιτς (1925-2001), συγγραφέας Τάτομιρ Άντζελιτς (1903-1993), μαθηματικός, μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών Μόμτσιλο Ναστασίγιεβιτς (1894-1938), ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας Μίλαν Στογιαντίνοβιτς (1888-1961), οικονομολόγος και πολιτικός, Πρωθυπουργός του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας Μίλουτιν Ντόστανιτς (1958-2014), μαθηματικός Μπόρα Τζόρτζεβιτς (γεννημένος το 1952), μουσικός και ποιητής Εκπαιδευτικό σύστημα της Σερβίας Πολιτισμικά μνημεία του Διαμερίσματος της Μοράβιτσα | Το Λύκειο του Τσάτσακ (σερβικά κυριλλικά: Гимназија Чачак, σερβικά λατινικά: Gimnazija Čačak) είναι λύκειο στο Τσάτσακ, στο Διαμέρισμα της Μοράβιτσα, στη Σερβία. Ιδρύθηκε στις 22 Αυγούστου 1836 και ξεκίνησε τη λειτουργία του κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου του 1837, ενώ στις 8 Νοεμβρίου 1937 μετεγκαταστάθηκε εντός των σημερινών εγκαταστάσεών του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CF%8D%CE%BA%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BA |
Σταθμός Νερατζιώτισσα | Στα αρχικά σχέδια κατασκευής του σταθμού, προβλεπόταν η κάλυψή του από μεγάλο χωροδικτύωμα που σχεδίασε ο Ισπανός αρχιτέκτονας Σαντιάγο Καλατράβα. Το χωροδικτύωμα αυτό, θα είχε την ίδια τεχνοτροπία με το στέγαστρο του παρακείμενου Ολυμπιακού Σταδίου και τις άλλες παρεμβάσεις που ολοκλήρωσε ο ίδιος αρχιτέκτονας στον χώρο του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθήνας το 2004. Τελικά επιλέχθηκε μια συμβατικότερη κατασκευή, λόγω προβλημάτων στατικότητας που βρέθηκε ότι εμφάνιζε το αρχικώς προτεινόμενο χωροδικτύωμα. Ο σταθμός εγκαινιάστηκε στις 6 Αυγούστου 2004. Ο σταθμός Νερατζιώτισσα εμφάνιζε μάλλον χαμηλή επιβατική κίνηση την πρώτη περίοδο της λειτουργίας του, λόγω της χαμηλής πυκνότητας πληθυσμού στην περιοχή του. Η κίνησή του όμως αυξήθηκε σημαντικά από τα τέλη του 2005, όταν δίπλα στον σταθμό άνοιξε το εμπορικό κέντρο The Mall. Ο σταθμός αποτελείται από τρία επίπεδα. Στη βάση του βρίσκονται οι αποβάθρες του προαστιακού, στη νησίδα της Αττικής Οδού. Διαθέτει κεντρική αποβάθρα και γραμμή εναπόθεσης αμαξοστοιχιών. Στο κορυφαίο επίπεδο βρίσκονται οι αποβάθρες του μετρό, τα εκδοτήρια των εισιτηρίων και κάποια εμπορικά καταστήματα. Διαθέτει δύο πλευρικές αποβάθρες. Ο σταθμός συνδέεται, μέσω πεζογέφυρας, με το εμπορικό κέντρο The Mall. Το εκδοτήριο εισιτηρίων του Προαστιακού βρίσκεται στο μέσο τμήμα του Επιπέδου Ε1, δηλαδή ανάμεσα σε Αποβάθρα 2 (προς Κηφισιά) και οδό Νερατζιωτίσσης. | Ο Σταθμός Νερατζιώτισσα είναι κομβικό συγκρότημα δύο σταθμών που βρίσκεται στο Μαρούσι. Ο πρώτος σταθμός είναι σταθμός του Προαστιακού Σιδηροδρόμου, επί της γραμμής Σιδηροδρομικού Κέντρου Αχαρνών - Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών και ο δεύτερος είναι σταθμός του μετρό της Αθήνας, επί της γραμμής 1, στη χιλιομετρική θέση 21,900 από τον σταθμό Πειραιά. Οφείλει την ονομασία του στον γειτονικό Ιερό Ναό της Παναγίας Νερατζιώτισσας. Και η εκκλησία οφείλει την ονομασία της στις πολλές νεραντζιές που είχε η περιοχή. Προσφέρει στους επιβάτες δυνατότητα μετεπιβίβασης μεταξύ του μετρό της Αθήνας και του Προαστιακού Σιδηροδρόμου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9D%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1 |
Κουοντάβα | Ίχνη οικισμών τεσσάρων χιλιάδων ετών στην περιοχή Κουοντάβα βρίσκονται στο κοντινό χωριό Σουουπέτσκα. Απομεινάρια του λουσάτιου πολιτισμού, ηλικίας περίπου 2500 ετών, βρίσκονται στην Παλιά Κουοντάβα. Τον 11ο αιώνα ο Πολωνός μονάρχης Βλαντίσλαφ Α΄ Χέρμαν έχτισε μια εκκλησία στο χώρο. Το όνομα του οικισμού προέρχεται από την παλαιά πολωνική λέξη kłoda. Κέρδισε προνόμια πόλης στις 9 Αυγούστου 1430 με διάταγμα του Βασιλιά Βλαδίσλαος Β΄ Γιαγκέλο. Ήταν μια βασιλική πόλη της Πολωνίας, διοικητικά τοποθετημένη στο Βοεβοδάτο Γουεντσίτσα στην Επαρχία Μείζονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος. Το 1455, ο Βασιλιάς Καζίμιρ Δ΄ της Πολωνίας απάλλαξε την πόλη από τους τελωνειακούς δασμούς, συμβάλλοντας στην ανάπτυξή της Ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βοεβοδάτου Γουεντσίτσα εκείνη την εποχή, ακριβώς πίσω από τη Γουεντσίτσα. Η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές στη δεκαετία του 1650 από τους Σουηδούς εισβολείς κατά τη διάρκεια του Κατακλυσμού. Πολλοί από τους κατοίκους σφαγιάστηκαν. Παρά την εξωτερική βοήθεια, η ανοικοδόμηση κράτησε πολύ καιρό. Τον 18ο αιώνα, ο Στρατηγός Έρνεστ Χριζόστομ Ντορπόφσκι χρηματοδότησε ένα μπαρόκ μοναστήρι με την Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία παραμένει το μεγαλύτερο ιστορικό ορόσημο της πόλης.Η Κουοντάβα προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας μετά το δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας το 1793. Το 1794, απελευθερώθηκε για λίγο από Πολωνούς αντάρτες. Από το 1806 έως το 1815, η πόλη ήταν μέρος του Δουκάτου της Βαρσοβίας και της Πολωνίας του Συνεδρίου στο Ρωσικό Διαμελισμό της Πολωνίας στη συνέχεια. Κατά τη διάρκεια της Ιανουαριανής Εξέγερσης, στις 12 Ιουλίου 1863, έλαβε χώρα η Μάχη της Κουοντάβα, στην οποία 600 Πολωνοί αντάρτες συγκρούστηκαν με 1.200 Ρώσους στρατιώτες. Το 1867, η Κουοντάβα έχασε τα προνόμια πόλης της, ως μέρος των ρωσικών καταστολών μετά την ανεπιτυχή Ιανουαριανή Εξέγερση. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη καταλήφθηκε από τη Γερμανία από το 1914 έως το 1918. Μετά από μια αψιμαχία μεταξύ των κατοχικών Γερμανών και των ντόπιων Πολωνών, η πόλη απελευθερώθηκε το Νοέμβριο του 1918 και αποκαταστάθηκε στην αναγεννημένη Πολωνία, εντός της οποίας το 1925 ανέκτησε τον χάρτη πόλης της.Μετά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία, η οποία ξεκίνησε το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το Σεπτέμβριο του 1939, τα SS -Totenkopf-Standarte Brandenburg εισήλθαν στην πόλη για να διαπράξουν διάφορα εγκλήματα κατά του πολωνικού πληθυσμού. Ήδη στα τέλη Σεπτεμβρίου 1939, οι Γερμανοί δολοφόνησαν Πολωνούς ομήρους από την Κουοντάβα στο κοντινό δάσος του Ζούχουφ και ένας από τους προπολεμικούς δημάρχους, ο Βουαντίσουαφ Ζαλέφσκι, δολοφονήθηκε το Νοέμβριο του 1939 στη Σρόντα Βιελκοπόλσκα. Κατά τη διάρκεια της κατοχής από τη Ναζιστική Γερμανία, η πόλη μετονομάστηκε σε Tonningen (Τόνινγκεν, 1940–1945). Ήδη το 1940 σχηματίστηκε στην πόλη το πολωνικό κίνημα υπόγειας αντίστασης και οργανώθηκε επίσης μυστική πολωνική εκπαίδευση. Το 1941, περισσότεροι από 1.500 Εβραίοι της Κουοντάβα σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς Ναζί στο στρατόπεδο εξόντωσης Χέουμνο. Το 1943, οι Γερμανοί συνέλαβαν μερικούς από τους ντόπιους Πολωνούς αντιστασιακούς, οι οποίοι τότε είτε καταδικάστηκαν σε θάνατο είτε σε φυλάκιση. Ο ιερέας της ενορίας Κουοντάβα, πατέρας Τεόφιλ Χοϊνόφσκι, σκοτώθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου το 1943. Η Κουοντάβα απελευθερώθηκε τελικά στις 19 Ιανουαρίου 1945 από τον Κόκκινο Στρατό και αποκαταστάθηκε στην Πολωνία. Κόουο — 20 χλμ. Κόνιν — 50 χλμ. Βουοτσουάβεκ — 50 χλμ. Λοτζ — 65 χλμ. Τόρουν — 110 χλμ. Μπίντγκοστς — 150 χλμ. Πόζναν — 150 χλμ. Βαρσοβία — 150 χλμ. Επίσημος ιστότοπος Ιστότοπος εβραϊκής κοινότητας της Κουοντάβα | Η Κουοντάβα (πολωνικά: Kłodawa) είναι πόλη του Πόβιατ Κόουο, στο Βοεβοδάτο Μείζονος Πολωνίας της κεντρικής Πολωνίας. Τα έτη 1975 έως 1998, ήταν μέρος του Βοεβοδάτου Κόνιν. Ο πληθυσμός της είναι 6.355 κάτοικοι (2020).Η Κουοντάβα βρίσκεται στον ποταμό Ργκιλέφκα (παραπόταμος του ποταμού Βάρτα). Η πόλη περιέχει το Αλατωρυχείο Κουοντάβα, το μεγαλύτερο σε λειτουργία αλατωρυχείο στην Πολωνία, που εξάγει αλίτη και άλατα καλίου και μαγνησίου. Η Κουοντάβα κατοικήθηκε τον 11ο αιώνα από τεχνίτες που έχτισαν την Εκκλησία του Αγίου Ζιλ. Απέκτησε προνόμια πόλης το 1430. Μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε στους πολέμους του 17ου αιώνα και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποτε ήταν το σπίτι μιας ζωντανής εβραϊκής κοινότητας που εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Στις παρυφές υπάρχει ένα νεκροταφείο από τον αρχαίο λουσάτιο πολιτισμό. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%B2%CE%B1 |
Γιούλιους Σουοβάτσκι | Ο Γιούλιους Σουοβάτσκι γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1809 στο Κζεμιένετς (Krzemieniec) της Βολυνίας, περιοχής της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας, που ανήκει σήμερα στην Ουκρανία. Γιος ακαδημαϊκού δασκάλου, ο Σουοβάτσκι σπούδασε στη Βίλνα της Λιθουανίας έως το 1829, οπότε αποφάσισε να σταδιοδρομήσει ως δημόσιος υπάλληλος και προσλήφθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών στη Βαρσοβία. Το Νοέμβριο του 1830, οι Πολωνοί επαναστάτησαν εναντίον της ρωσικής κατοχής. Κατά την περίοδο αυτή, η εθνική ιστορία εξυμνήθηκε με ιστορικά πατριωτικά τραγούδια. Το πολωνικό πνεύμα αναπτερώθηκε και ο πολωνικός πνευματικός πολιτισμός εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα της Πολωνίας. Οι ποιητές Κρασίνσκι, Σουοβάτσκι και Άνταμ Μιτσκιέβιτς διατήρησαν αμείωτο και φλογερό το εθνικό αίσθημα. Μετά την επανάσταση, ο Σουοβάτσκι παραιτήθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών και διορίστηκε διπλωματικός απεσταλμένος της επαναστατικής κυβέρνησης. Με την ιδιότητά του αυτή επισκέφθηκε τη Δρέσδη, το Παρίσι και το Λονδίνο, ενώ κατά τη περίοδο 1833 - 1835 βρισκόταν στην Ελβετία και ένα χρόνο αργότερα στην Ιταλία, όπου έγραψε το ερωτικό ειδύλλιο «Στην Ελβετία» (W Szwajcarii, 1839). Στα 1836 - 1838 πραγματοποίησε ένα πολύμηνο ταξίδι στην Ιταλία, Ελλάδα, Αίγυπτο και Παλαιστίνη, που περιέγραψε στο αφηγηματικό επικό ποίημα «Ταξίδι στους Αγίους Τόπους από τη Νάπολη» (Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu), το οποίο εκδόθηκε μετά το θάνατό του, το 1866. Ο Γιούλιους Σουοβάτσκι πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της εξορίας του στο Παρίσι, ως πολιτικός πρόσφυγας. Η γαλλική πρωτεύουσα είχε γίνει κέντρο των Πολωνών πολιτικών προσφύγων μετά την ήττα της αποτυχημένης επανάστασης του 1830. Εκεί συνδέθηκε με φιλία με το συμπατριώτη του πιανίστα και συνθέτη Φρειδερίκο Σοπέν. Οι επιστολές που έγραψε από το Παρίσι στη μητέρα του θεωρούνται κλασικά κείμενα της πολωνικής λογοτεχνίας. Ο Σουοβάτσκι πέθανε στο Παρίσι από φυματίωση σε ηλικία 39 ετών και τάφηκε στο Κοιμητήριο της Μονμάρτρης. Το 1927, όταν η Πολωνία είχε ήδη επανακτήσει την ανεξαρτησία της, η πολωνική κυβέρνηση επαναπάτρισε τα οστά του ποιητή και τα εναπόθεσε στην Κρύπτη του Αγίου Λεονάρδου στον Καθεδρικό Ναό του Βάβελ (Wawel) στην Κρακοβία. Ο Σουοβάτσκι, ως θεατρικός συγγραφέας, δέχθηκε επιρροές από τον Σαίξπηρ, την ελληνική και λατινική δραματουργία, τον Ισπανό Καλντερόν, το Λόρδο Βύρωνα και τις θεατρικές παραστάσεις που είχε παρακολουθήσει στο Παρίσι. Τα περισσότερα θεατρικά έργα του εκδόθηκαν ή ανέβηκαν στη σκηνή μετά το θάνατό του. Στα κυριότερα θεατρικά έργα του, τα οποία εξακολουθούν να παίζονται και σήμερα στα πολωνικά θέατρα, περιλαμβάνονται: «Μπαλαντύνα» (Balladyna, 1835), «Μαζέπα» (Mazepa, 1840), «Λίλα Βενέντα» (Lila Weneda, 1840), «Φαντασία» (Fantazy, 1841). Στην τελευταία φάση της θεατρικής του δραστηριότητας, ο Σλοβάτσκι αναπτύσσει έναν ατομικιστικό σουρεαλισμό, όπως στα δράματά του: «Πατήρ Μάρκος» (Ksiądz Marek, 1843), «Το ασημένιο όνειρο της Σαλώμης» (Sen srebrny Salomei, 1844) και «Σάμουελ Ζμπορόφσκι» (Samuel Zborowski, 1845). Η ιστορικότητα της ποίησης του Σουοβάτσκι εκφράστηκε με πατριωτικό συναίσθημα στο εκτενές ποίημά του «Ο βασιλιάς-πνεύμα» (Krόl-Duch), το οποίο εκδόθηκε ημιτελές το 1847 και πλήρες το 1925. Πολωνικό θέατρο Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμματα "Σλοβάτσκι, Γιούλιους", τόμ. 54 και "Πολωνία", τόμ. 50, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996. "Νέος Παγκόσμιος Άτλας", λήμμα "Πολωνία" (το θέατρο), τόμ. 3ος, Εκδόσεις "ΔΟΜΗ", Αθήνα, 1996. "Παγκόσμιον Λεξικόν των Έργων", λήμμα "Juliusz Slowacki", τόμ. 5ος, Εκδοτικός Οργανισμός SPIRITUS MUNDI, Αθήνα, 1965. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Juliusz Słowacki στο Wikimedia Commons | Ο Γιούλιους Σουοβάτσκι (Juliusz Słowacki, 4 Σεπτεμβρίου 1809 – 3 Απριλίου 1849) ήταν Πολωνός ποιητής και δραματουργός. Ανήκει μαζί με τον Άνταμ Μιτσκιέβιτς και τον Ζίγκμουντ Κρασίνσκι στην τριάδα των βάρδων του Πολωνικού Ρομαντισμού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B9 |
Νέα Σίλατα Χαλκιδικής | Στο Δημοτικό Διαμέρισμα Νέων Σιλάτων, που έχει συνολικά 1.589 κατοίκους το 2001, υπάγονται οι οικισμοί: τα Νέα Σίλατα [ 808 ], έδρα. ο Ροδόκηπος [ 48 ] , που βρίσκεται σε υψόμετρο 165 μ. , μεταξύ Σιλάτων και Νέας Γωνιάς. η Σωζόπολη [ 733 ] . Τα Νέα Σίλατα αποτελούν προσφυγικό χωριό. Αποτελείται από κατοίκους που ήρθαν πρόσφυγες από την Καππαδοκία, καθώς επίσης και από ντόπιους και Θρακιώτες. Γραφικό χωριό με σταθερή οικιστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας της μικρής απόστασης από την Θεσσαλονίκη, τις παροχές υπηρεσιών που προσφέρει η περιοχή αλλά και των φιλικών κατοίκων.Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στους 12 Αποστόλους. Στα Νέα Σίλατα υπάγονται οι οικισμοί Ροδόκηπος, Σωζόπολη και Βεριά ( αρχαιολογικός χώρος-αρχαία Βρύα- με σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα των αρχαίων και Βυζαντινών χρόνων). Ο Ροδόκηπος είναι παραδοσιακό χωριό, με πέτρινα σπίτια. Στην πλατεία του υπάρχει ένας μικροσκοπικός κήπος, που τον δημιούργησε κάποιος μικρασιατικής καταγωγής κάτοικος. Παράγει τσίπουρο και διαθέτει συλλογή λαογραφικού υλικού από τις αλησμόνητες πατρίδες. Πολλά από τα σπίτια αναστηλώνονται και τα χρησιμοποιούν ξανά νέοι αγοραστές. Στα Νέα Σίλατα δραστηριοποιείται πολιτιστικός σύλλογος Γυναικών. Η ονομασία του χωριού προέρχεται από το χωριό στη Μικρά Ασία-Καππαδοκία, από όπου ήρθαν ως πρόσφυγες οι κάτοικοι μετά το 1922. Περισσότερες πληροφορίες για τα Σίλατα της Μ. Ασίας στο βιβλίο "Modern Greek in Asia Minor: a study of the dialects of Siĺli, Cappadocia and Phárasa, with grammar, texts, translations and glossary", Richard McGillivray Dawkins, William Reginald Halliday, University Press, 1916. Από αθλητική άποψη ανενεργή είναι η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα (Αστήρ), που αγωνιζόταν στην Α΄ερασιτεχνική κατηγορία του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ. Χαλκιδικής. Dawkins, Richard· Halliday, William (1916). Modern Greek in Asia Minor: a study of the dialects of Silli, Cappadocia and Phárasa, with grammar, texts, translations and glossary. University Press. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2012. Ιστότοπος του Δήμου Καλλικράτειας | Τα Νέα Σίλατα είναι ημιορεινό χωριό του νομού Χαλκιδικής και το 2021 είχε 1.282 κατοίκους. Από την εφαρμογή του Σχεδίου Καλλικράτης αποτελεί και ομώνυμο Δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Νέας Προποντίδας. Η θέση του είναι στα ανατολικά της Νέας Γωνιάς . Ανάμεσα στα άλλα λειτουργεί νηπιαγωγείο, Δημοτικό Σχολείο, ΟΤΕ, ταχυδρομείο. Το χωριό δημιουργήθηκε και έλαβε το όνομά της από Μικρασιάτες πρόσφυγες που προέρχονταν κυρίως από τα Σίλατα της Καππαδοκίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%A3%CE%AF%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82 |
Βασίλειο της Γεωργίας | Η ανάρρηση της δυναστείας των Βαγρατιδών-Ιβηρίας ξεκινά από τον 8ο αιώνα, όταν ήρθαν στην εξουσία της περιοχής Τάο-Κλαρτζέτι (νοτιοδυτικές επαρχίες της Γεωργίας, σήμερα αποτελούν τμήμα της Τουρκίας). Η αποκατάσταση της γεωργιανής βασιλείας ξεκινά το 888 μ.Χ., όταν ο Αδαρνάσης Δ΄ της Ιβηρίας πήρε τον τίτλο του Βασιλιά των Γεωργιανών. Το Ηνωμένο Βασίλειο της Γεωργίας ιδρύθηκε το 1008. Το έτος αυτό, ο Βαγράτης Γ΄, γιος του Γκούργκεν Β΄, έγινε βασιλιάς του Βασιλείου της Δυτικής Γεωργίας (Βασίλειο της Αμπχαζετίας), που περιελάμβανε τις ηγεμονίες του Ιμερέτι, Σαμεγκρέλο, Αμπχαζέτι (Αμπχαζίας), Γκουρίας και Σβανέτι. Μητέρα του Βαγράτη Γ΄ (Μπαγκράτ) ήταν η βασίλισσα Γκουραντούχτ, κόρη του Γεωργίου Β΄ της Αμπχαζίας. Οι πρώτες δεκαετίες του 9ου αιώνα είδαν την ανάδυση ενος νέου Γεωργιανού κράτους στο Τάο-Κλαρτζέτι. Ο κουροπαλάτης Άσοτ της βασιλικής οικογένειας των Βαγρατιδών απελευθέρωσε από τους Άραβες τις περιοχές της πρώην νότιας Ιβηρίας. Αυτό περιελάμβανε τα Πριγκιπάτα Τάο και Κλαρτζέτι, και τις κομητείες Σαβσχέτι, Κχιχάτα, Σάμτσχε, Τριαλέτι, Τζαβακχέτι και Ασότσι, τα οποία αποτελούσαν επίσημα τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό το όνομα Κουροπαλάτο της Γεωργίας. Το δεύτερο μισό του 11ου αιώνα σηματοδοτήθηκε από τη στρατηγικά σημαντική εισβολή των Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1040 κατάφεραν να οικοδομήσουν μια τεράστια αυτοκρατορία που περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Ασίας και της Περσίας. Η απειλή των Σελτζούκων ώθησε τις γεωργιανές και βυζαντινές κυβερνήσεις να επιδιώξουν στενότερη συνεργασία. Για να εξασφαλίσει τη συμμαχία, η κόρη του Μπαγκράτ, η Μαρία, παντρεύτηκε σε κάποια χρονική στιγμή μεταξύ του 1066 και του 1071, τον βυζαντινό συν-αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ΄ Δούκα. Οι Σελτζούκοι έκαναν τις πρώτες εμφανίσεις τους στη Γεωργία τη δεκαετία του 1060, όταν ο σουλτάνος Αλπ Αρσλάν κατέλαβε τις νοτιοδυτικές επαρχίες του γεωργιανού βασιλείου και μείωσε την επικράτεια του Καχέτι. Αυτοί οι εισβολείς ήταν μέρος του ίδιου κύματος του τουρκικού κινήματος το οποίο προκάλεσε μια συντριπτική ήττα στον βυζαντινό στρατό στο Μαντζικέρτ το 1071. Παρόλο που οι Γεωργιανοί ήταν σε θέση να ανακάμψουν από την εισβολή του Αλπ Αρσλάν διασφαλίζοντας το Τάο (Θέμα της Ιβηρίας), που αποτελούσε θέμα διαμάχης μεταξύ της Γεωργίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η βυζαντινή απόσυρση από την Ανατολία έφερε τη Γεωργία σε πιο άμεση επαφή με τους Σελτζούκους. Μετά την καταστροφή του Κάρτλι το 1073 από τον σουλτάνο των Σελτζούκων Αρπ Αρσλάν, ο Γεώργιος Β΄ απέκρουσε επιτυχώς μια εισβολή. Το 1076, ο Σελτζούκος σουλτάνος Μαλίκ Σαχ Α΄ επιτέθηκε στη Γεωργία και μετέτρεψε πολλούς οικισμούς σε ερείπια. Ενοχλημένος από τη μαζική τουρκική εισροή, γνωστή στην ιστορία της Γεωργίας ως την Μεγάλη τουρκική εισβολή, από το 1079/80 και μετά, ο Γιώργος πιέστηκε να υποταχθεί στον Μαλίκ Σαχ εξασφαλίζοντας έναν πολύτιμο βαθμό ειρήνης με την τιμή ενός ετήσιου φόρου υποτελείας. Η αποδοχή της σελτζουκικής κυριαρχίας από τον Γεώργιο δεν έφερε μια πραγματική ειρήνη στη Γεωργία. Οι Τούρκοι συνέχισαν την εποχιακή τους κίνηση στο γεωργιανό έδαφος για να χρησιμοποιήσουν τη πλούσια βλάστηση της κοιλάδας Κούρα και οι φρουρές των Σελτζούκων κατέλαβαν τα βασικά φρούρια στο νότο της Γεωργίας. Αυτές οι επιδρομές και οι οικισμοί είχαν μια καταστροφική επίδραση στην οικονομική και πολιτική τάξη της Γεωργίας. Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις μετατράπηκαν σε βοσκοτόπους για τους νομάδες και οι αγρότες ήταν υποχρεωμένοι να αναζητήσουν ασφάλεια στα βουνά. | Το Βασίλειο της Γεωργίας (γεωργιανά: საქართველოს სამეფო, προφορά: σακαρτβέλος σαμεπό) ήταν μεσαιωνικό μοναρχικό κράτος. Ιδρύθηκε το 975 μ.Χ. από τον Βαγράτη Γ΄. Μεταξύ 11ου και 12ου αιώνα έφτασε στη μέγιστη ακμή του, με αποτέλεσμα η περίοδος αυτή να ονομαστεί ως Χρυσή Εποχή της γεωργιανής ιστορίας. Το 13ο αιώνα υποτάχθηκε στις εισβολές των Μογγόλων, αλλά κατάφερε να επανακτήσει την ανεξαρτησία του τη δεκαετία του 1340. Νέες όμως τουρκομογγολικές εισβολές από το 1386 οδήγησαν στην τελική κατάρρευσή του και γενικευμένη αναρχία, μέχρι το 1466. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Ιωνάς Νικολάου | Ο Ιωνάς Νικολάου γεννήθηκε στο Γέρι στις 21 Ιανουαρίου 1963. Ομιλεί, πέρα από την ελληνική, την αγγλική γλώσσα. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι δικηγόρος.Είναι νυμφευμένος με τη Μαρία Κινάνη και έχει δύο κόρες. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΝΕΔΗΣΥ). Διετέλεσε οργανωτικό στέλεχος του μαθητικού τμήματος και πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου της ΝΕΔΗΣΥ την περίοδο 1979-1980. Την περίοδο 1986-1990 ήταν μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΝΕΔΗΣΥ. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Μαθητικής Κίνησης (ΜΑΚΙ).Στη συνέχεια εξελέγη μέλος της Επαρχιακής Εκτελεστικής Γραμματείας του ΔΗΣΥ Λευκωσίας, γραμματέας κλαδικών οργανώσεων (1990-1999), επαρχιακός οργανωτικός γραμματέας (1993-1999) και επαρχιακός γραμματέας του ΔΗΣΥ Λευκωσίας (1999-2003). Την περίοδο 1995-1998 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Επιτροπής Σιτηρών Κύπρου. Την περίοδο 1998-2001 ήταν αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Αρχής Ηλεκτρισμού Κύπρου (ΑΗΚ).Ήταν Επίτροπος Δικαιοσύνης του ΔΗΣΥ, μέλος του Συμβουλίου των Επιτρόπων του Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ και μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου του κόμματος. Επιπλέον, διετέλεσε αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ.Στις βουλευτικές εκλογές του 2001 εκλέχτηκε βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας με τον ΔΗΣΥ για την Η΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο. Επανεκλέχθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2006 για την Θ΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο και στις βουλευτικές εκλογές του 2011 για την Ι΄ Κοινοβουλευτική Περίοδο.Ως βουλευτής, διετέλεσε Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Νομικών, μέλος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εσωτερικών και αρχηγός της αντιπροσωπίας της Βουλής στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.Την 1η Μαρτίου 2013 διορίστηκε Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως στην κυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη. Παρέμεινε στη θέση του σε όλη τη διάρκεια της πρώτης θητείας της κυβέρνησης (2013-2018). Συνέχισε να ηγείται του Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως και μετά την επανεκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.Τον Απρίλιο του 2019 εντοπίστηκαν επτά δολοφονημένες γυναίκες και παιδιά, με την αστυνομία να συλλαμβάνει τον κατά συρροή δολοφόνο. Ωστόσο, διαπιστώθηκαν λάθη των αρμοδίων υπηρεσιών κατά την δήλωση εξαφάνισης των θυμάτων τα προηγούμενα χρόνια. Ο Ιωνάς Νικολάου παραιτήθηκε από Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως στις 2 Μαΐου 2019 για λόγους πολιτικής ευθιξίας και μόνον, επεξηγώντας ότι δεν είχε καμία προσωπική ευθύνη για τις καταγγελίες. Αποχώρησε από τη θέση του στις 31 Μαΐου 2019. «Νικολάου Ιωνάς». www.parliament.cy. Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2019. «ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΙΩΝΑΣ». www.parliament.cy. Βουλή των Αντιπροσώπων (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2010. «ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ιωνάς». www.parliament.cy. Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως (Κύπρος). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 24 Μαρτίου 2019. | Ο Ιωνάς Νικολάου είναι Ελληνοκύπριος πολιτικός. Διετέλεσε Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως, και βουλευτής στην Εκλογική Περιφέρεια Λευκωσίας εκλεγμένος με τον ΔΗΣΥ την περίοδο 2001-2013. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%BD%CE%AC%CF%82_%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85 |
Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2013-14 | Ο τρόπος διεξαγωγής του πρωταθλήματος διαφοροποιήθηκε σε σχέση με τις προηγούμενες περιόδους. Οι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των οχτώ ομάδων (βάσει της κατάταξης στο προηγούμενο πρωτάθλημα), στον όμιλο Β1(επίπεδο 2) και στον όμιλο Β2(επίπεδο 3). Οι αγώνες του πρωταθλήματος διεξήχθησαν σε 4 γύρους. Ο αγώνας του πρώτου και τρίτου γύρου διεξήχθησαν υποχρεωτικά στην έδρα της μιας ομάδας και ο αγώνας του δεύτερου και τέταρτου γύρου στην έδρα της άλλης ομάδας. Πρωταθλήτρια σε κάθε όμιλο ομάδα ανακηρύχθηκε αυτή που είχε τον μεγαλύτερο αριθμό βαθμών κατά το τέλος του πρωταθλήματος.Λόγω της λόγω της απόφασης για μείωση των ομάδων της Α΄ κατηγορίας από την περίοδο 2014-15 και τον υποβιβασμό τεσσάρων ομάδων στη Β΄ κατηγορία από την Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2013-14 έχει αποφασισθεί ότι στην Α΄ κατηγορία θα προβιβαστούν οι δύο πρώτες ομάδες (αντί τριών όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια) και από το Β1 όμιλο θα υποβιβάζονταν στο Β2 όμιλο της επόμενης περιόδου οι τέσσερις τελευταίες ομάδες.Για τον ίδιο λόγο, από το Β2 όμιλο θα προβιβάζονταν οι δύο πρώτες ομάδες στον Β1 όμιλο της επόμενης περιόδου ενώ οι τέσσερις τελευταίες ομάδες θα υποβιβάζονταν στην Γ΄ κατηγορία 2014-15.Ωστόσο, μετά το τέλος του πρωταθλήματος η ΚΟΠ αποφάσισε την ενοποίηση των δύο ομίλων και την επαναφορά της Β΄ κατηγορίας σε μια ενιαία κατηγορία οπόταν ο υποβιβασμός από τον όμιλο Β1 στον όμιλο Β2 και η άνοδος από τον όμιλο Β2 στον όμιλο Β1 ουσιαστικά δεν ίσχυαν αφού όλες οι ομάδες που επηρεάζονταν συμμετείχαν στο ενιαίο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορία 2014-15. Ο προβιβασμός των δύο πρώτων ομάδων του Β1 ομίλου στην Α΄ κατηγορία 2014-15 και ο υποβιβασμός των τεσσάρων τελευταίων ομάδων του Β2 ομίλου στην Γ΄ κατηγορία 2014-15 ίσχυσαν. Στο Β1 όμιλο συμμετείχαν οι ομάδες: που υποβιβάσθηκαν από την Α΄ κατηγορία 2013-14: Ολυμπιακός Λευκωσίας, Α.Ο. Αγία Νάπα, ΑΕΠ οι ομάδες που τερμάτισαν στις θέσεις 4-8 της Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2012-13: Αναγέννηση, ΑΠΕΠ Πιτσιλιάς, Νίκος & Σωκράτης Ερήμης, Ομόνοια Αραδίππου, Οθέλλος Αθηαίνου. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τις έδρες που χρησιμοποίησαν. Η τελική βαθμολογία του Β1 ομίλου ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων αγώνες (i. Βαθμοί από τα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, ii. Διαφορά τερμάτων σε μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, iii. Καλύτερη εκτός έδρας επίθεση στα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια), 3ος Γενική διαφορά τερμάτων, 4ος Καλύτερη επίθεση. 1Μετά το τέλος του πρωταθλήματος αποφασίστηκε η επαναφορά της Β΄ κατηγορίας σε ενιαία κατηγορία με την ενοποίηση των δύο ομίλων και ουσιαστικά δεν ίσχυσε ο υποβιβασμός από το Β1 όμιλο στο Β2 όμιλο, αφού όλες οι ομάδες αγωνίστηκαν στο ίδιο πρωτάθλημα.2Από τον Ολυμπιακό Λευκωσίας έχουν αφαιρεθεί συνολικά 6 βαθμοί: Στις 17 Μαΐου 2013, ο Ολυμπιακός Λευκωσίας τιμωρήθηκε με αφαίρεση 3 βαθμών από την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου επειδή απέτυχε να περάσει τα κριτήρια της UEFA. Στις 27 Νοεμβρίου 2013 τιμωρήθηκε με αφαίρεση ακόμη 3 βαθμών από την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου επειδή απέτυχε να περάσει τα κριτήρια της UEFA.3Από την ΑΠΕΠ Πιτσιλιάς έχουν αφαιρεθεί 3 βαθμοί από την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, στις 27 Νοεμβρίου 2013, επειδή απέτυχε να περάσει τα κριτήρια της UEFA. 4Από την ΑΕΠ Πάφου έχουν αφαιρεθεί συνολικά 30 βαθμοί για διάφορους λόγους. Πηγή: Βαθμολογία 1-14η Αγωνιστική15-28η ΑγωνιστικήΠηγή: Αποτελέσματα Στο Β2 όμιλο συμμετείχαν οι ομάδες: που τερμάτισαν στις θέσεις 9-12 της Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2012-13: ΠΑΕΕΚ, ΑΕΖ, Ονήσιλος Σωτήρας, Χαλκάνορας Ιδαλίου. οι ομάδες που προβιβάστηκαν από τη Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2012-13: Καρμιώτισσα Πάνω Πολεμιδιών, Ένωση Νέων Παρεκκλησιάς, Διγενής Βορόκλινης, ΑΣΙΛ Λύσης. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει αλφαβητικά τις ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημα και τις έδρες που χρησιμοποίησαν. Η τελική βαθμολογία του Β2 ομίλου ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων αγώνες (i. Βαθμοί από τα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, ii. Διαφορά τερμάτων σε μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια, iii. Καλύτερη εκτός έδρας επίθεση στα μεταξύ των ισόβαθμων ομάδων παιχνίδια), 3ος Γενική διαφορά τερμάτων, 4ος Καλύτερη επίθεση. 1Μετά το τέλος του πρωταθλήματος αποφασίστηκε η επαναφορά της Β΄ κατηγορίας σε ενιαία κατηγορία με την ενοποίηση των δύο ομίλων και ουσιαστικά δεν ίσχυσε η άνοδος από το Β2 όμιλο στο Β1 όμιλο, αφού όλες οι ομάδες αγωνίστηκαν στο ίδιο πρωτάθλημα.Πηγή: Βαθμολογία 1-14 Αγωνιστική15-28 ΑγωνιστικήΠηγή: Αποτελέσματα «Προκήρυξη Πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 2013/14» (PDF). ΚΟΠ. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2014. «Η σεζόν μοιάζει με... «λαιμητόμο»». http://goal.philenews.com/. 15 Σεπτεμβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2015. «2013/14 Cypriot Second Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Βαθμολογία Β1». ΚΟΠ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Αποτελέσματα Β1». ΚΟΠ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Σωματεία Β1». ΚΟΠ. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Σκόρερ Β1». ΚΟΠ. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Ο τελικός απολογισμός του Πρωταθλήματος Β1». ΚΟΠ. 14 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Βαθμολογία Β2». ΚΟΠ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Αποτελέσματα Β2». ΚΟΠ. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Σωματεία Β2». ΚΟΠ. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Σκόρερ Β2». ΚΟΠ. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. «Συναρπαστικό το φινάλε του Πρωταθλήματος Β2». ΚΟΠ. 14 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015. Επίσημη ιστοσελίδα Β1 ομίλου Επίσημη ιστοσελίδα Β2 ομίλου Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2013-14 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου | Η Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2013-14 ήταν η 59η έκδοση της Β΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα είχε χωριστεί σε δύο ομίλους (βάσει της κατάταξης των ομάδων την προηγούμενη περίοδο). Πρωταθλήτρια του Β1 ομίλου και ταυτόχρονα πρωταθλήτρια της Β΄ κατηγορίας αναδείχθηκε ο Α.Ο. Αγία Νάπα για δεύτερη φορά στην ιστορία του. Πρωταθλήτρια στο Β2 όμιλο αναδείχθηκε η Καρμιώτισσα Πάνω Πολεμιδιών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2013-14 |
Pegasus Airlines | IATA: PC ICAO: PGT Callsign: Sunturk Η εταιρεία ιδρύθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1989 και άρχισε το πτητικό έργο στις 15 Απριλίου του 1990. Ο αρχικός ιδιοκτήτης ήταν ο Ιρλανδικός Εθνικός Αερομεταφορέας Aer Lingus, αλλά το 1994 εξαγόρασε την Pegasus Airlines η τράπεζα Yapı Kredı Bank. Σήμερα, η Esas Holdings κατέχει το 85% της Pegasus Airlines και ο όμιλος Silkar το υπόλοιπο 15%. Η Pegasus Airlines είναι η μεγαλύτερη εταιρεία charter στην Τουρκία, όπου ο αριθμός των επιβατών της ξεπερνάει τα 4 εκ. ετησίως. Τον Αύγουστο του 2018, ο στόλος της Pegasus Airlines ήταν : Airbus a320-200Boeing 737-800Airbus a320neo Airbus a321-200 Ιστότοπος Pegasus Airlines [1] Στόλος της Pegasus Airlines [2] Διαβάστε σχόλια επιβατών της Pegasus Airlines [3] | Η αεροπορική εταιρεία Pegasus Airlines (Pegasus Hava Tasimaciligi AS) εκτελεί ναυλωμένες επιβατικές πτήσεις. Εδρεύει στο Αεροδρόμιο Ataturk (ΙΑΤΑ:IST), στην Κωνσταντινούπολη. Εκτελεί πτήσεις προς τα τουριστικά θέρετρα της Τουρκίας από την Βόρεια και Νότια Ευρώπη. Επίσης, νοικιάζει αεροσκάφη και πληρώματα σε άλλες εταιρείες. Έχει δευτερεύουσα βάση το Αεροδρόμιο Αττάλειας (ΙΑΤΑ:AYT). | https://el.wikipedia.org/wiki/Pegasus_Airlines |
Εθνική Βιβλιοθήκη του Εκουαδόρ | Η βιβλιοθήκη εγκαινιάστηκε στις 25 Μαΐου 1792 κληρονόμησε τη θέση της βιβλιοθήκης του κολλεγίου των Ιησουιτών. Οι Ιησουίτες έφτασαν στο Κίτο το 1585 . Μετά την εκδίωξή τους από τον Ισημερινό με διαταγή του Καρόλου Γ' το 1767 , η συλλογή της βιβλιοθήκης αποτέλεσε τη βάση για την πρώτη δημόσια βιβλιοθήκη. Ο πρώτος βιβλιοθηκάριος ήταν ο Εουχένιο Εσπέχο . Το 1838 η βιβλιοθήκη ονομάστηκε Εθνική Βιβλιοθήκη. Οι συλλογές καταστράφηκαν από δύο σεισμούς τον 19ο αιώνα. Μετά την ίδρυση της πρώτης το 1859, ο πρόεδρος Γκαμπριέλ Γκαρσία Μορένο συγχώνευσε τη Βιβλιοθήκη με το Κεντρικό Πανεπιστήμιο (Universidad Central de la República). Από το 1862 έως το 1876, την ανακατασκευή και την ανάπτυξη της βιβλιοθήκης ανέλαβαν οι Ιησουίτες, οι οποίοι επέστρεψαν στον Ισημερινό. Από το 1876 η βιβλιοθήκη διοικείται από τον Λεωνίδα Λαρρέα. Με το διάταγμα της 23ης Μαΐου 1883 η Εθνική Βιβλιοθήκη γίνεται ανεξάρτητο ίδρυμα, αλλά μέχρι το 1903 δεν διαθέτει δικό της κτίριο. Το 1903 μετακόμισε στο κτίριο του πρώην Κολεγίου Σαν Γκάμπριελ. Τον Μάιο του 1922 η κυβέρνηση αγόρασε ένα κτίριο στην Πλατεία Σαν Μπλας που ονομαζόταν Coliseum. Η βιβλιοθήκη στεγάστηκε εκεί μέχρι το 1972. Στη συνέχεια μετακόμισε στη Sucre y García Moreno σε ένα κτίριο που νοικιάστηκε από την Κεντρική Τράπεζα (Banco Central) . Στις 9 Αυγούστου 1944, ένα προεδρικό διάταγμα δημιούργησε τη Casa de la Cultura Ecuatoriana (Πολιτιστικός οίκος του Ισημερινού), το οποίο περιελάμβανε την Εθνική Βιβλιοθήκη . Όταν το 1983 παραδόθηκε το νέο κτίριο για τον Οίκο του Πολιτισμού στη νέα διεύθυνση, η συλλογή της Βιβλιοθήκης επίσης μεταφέρθηκε εκεί . Μετά την ψήφιση του νόμου για τον πολιτισμό (LOC) το 2016, η Βιβλιοθήκη βρίσκεται στην κορυφή του δικτύου βιβλιοθηκών. Οι σχολικές βιβλιοθήκες, οι δημόσιες βιβλιοθήκες, οι πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες και άλλες βιβλιοθήκες, ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας, υπόκεινται σε αυτήν . Κατά συνέπεια, αποφασίστηκε να μεταφερθεί η Εθνική Βιβλιοθήκη σε νέο χώρο, αφήνοντας ορισμένες από τις συλλογές της στο Πολιτιστικό Οίκο του Ισημερινού. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η Εθνική Βιβλιοθήκη δεν διέθετε δικό της κτίριο. Η διευθύντρια της Βιβλιοθήκης, Μαρία Αουγκούστα Βάργκας, ανέφερε μόλις τον Ιανουάριο του 2019 ότι εξετάζονται διάφορες επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής ενός νέου κτιρίου . Το 2019 υπογράφηκε συμφωνία με τον Δήμο του Κίτο για τη μεταφορά της Βιβλιοθήκης στα τρία περίπτερα του παλιού νοσοκομείου Εουχένιο Εσπέχο. Τα κτίρια μισθώθηκαν για 20 χρόνια . Η διαδικασία μετεγκατάστασης διακόπηκε εξαιτίας μιας πανδημίας, αλλά τον Σεπτέμβριο του 2020 άρχισε να λειτουργεί στο νέο κτίριο. Το κόστος της μετακίνησης ήταν 460.000 δολάρια. Η βιβλιοθήκη ανήκει στην Ένωση Εθνικών Βιβλιοθηκών της Ιβηροαμερικής (Bibliotecas Nacionales de Iberoamérica) και αποτελεί μέρος της Ψηφιακής Βιβλιοθήκης της Ιβηροαμερικανικής Κληρονομιάς (BDPI) . Η εθνική βιβλιοθήκη δικαιούται νόμιμο αντίγραφο όλων των εντύπων που εκδίδονται στη χώρα[4]. Μεταξύ των πιο πολύτιμων συλλογών περιλαμβάνονται βιβλία από το πρώην ιησουιτικό Colegio Máximo de San Ignacio de Loyola de la Compañía de Jesús . Η συλλογή περιλαμβάνει 8300 τόμους. Ανάμεσά τους υπήρχαν 15 αρχέτυπα. Το παλαιότερο αρχέτυπο είναι το Sermones aurei de sanctis fratris από το 1480 του Λεονάρδου ντε Ουτίνο, Ένα εξαιρετικά πολύτιμο χειρόγραφο είναι το αμερικανικό δάσος του Aimé Bondpland από το 1850 περίπου. Το έργο περιέχει 122 πίνακες με σχέδια της χλωρίδας της Παραγουάης και της Λατινικής Αμερικής με ονόματα ειδών στα λατινικά, γαλλικά και γκουαρανί. Λόγω της σπουδαιότητάς του, έχει συμπεριληφθεί από την UNESCO στο Περιφερειακό Μητρώο Παγκόσμιας Μνήμης . Κατάλογος μεγαλύτερων βιβλιοθηκών Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Europeana Ευρωπαϊκή Βιβλιοθήκη Εκουαδόρ Κίτο Επίσημη ιστοσελίδα | Η Εθνική Βιβλιοθήκη του Εκουαδόρ (ισπανικά: Biblioteca Nacional del Ecuador "Eugenio Espejo") είναι η εθνική βιβλιοθήκη στο Κίτο του Ισημερινού. Πήρε το όνομά της από τον συγγραφέα, δικηγόρο και πρώτο βιβλιοθηκάριο Εουχένιο Εσπέχο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%95%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81 |
Άγιος Γεράσιμος Μήλου | Ο Άγιος Γεράσιμος είναι πεδινός οικισμός στο βορειοανατολικό τμήμα της Μήλου, στον δρόμο προς Πολλώνια και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 20. Απέχει 9 χλμ. περίπου Α. της πρωτεύουσας του νησιού Πλάκας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1981 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Τριοβασάλου. Με το ΦΕΚ 203Α - 05/12/1985 αποσπάστηκε από την κοινότητα Τριοβασάλου και προσαρτήθηκε στον δήμο Μήλου. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Δομή, 2002-4 Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (Βαρελάς) Χάρτες «ROAD» (Μήλος 1:50.000) | Ο Άγιος Γεράσιμος είναι οικισμός της Μήλου. Υπάγεται διοικητικά στην δημοτική κοινότητα Τριοβασάλου, του δήμου Μήλου, της περιφερειακής ενότητας Μήλου, στην περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Μήλου του νομού Κυκλάδων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νήσων Αιγαίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AE%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ | Ο Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1857 στην Σούσα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα ανήκει στη Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν). Ήταν ο 17ος γιος του Πρίγκιπα Μπαχμάν Μίρζα Κατζάρ της Περσίας από μια εκ των γυναικών του τελευταίου. Ως εκ τούτου, προκύπτει το οικογενειακό ρωσικό όνομα Περσίντσκιι (λιτ. "της Περσίας"). Η στρατιωτική υπηρεσία του Μίρζα Κατζάρ στις 19 Ιουλίου 1879 στο 164ο Σύνταγμα Πεζικού της Ζαγκατάλα. Το 1883 προήχθη σε ανθυπολοχαγό. Στις 20 Νοεμβρίου 1886 μεταφέρθηκε στο 2ο Τάγμα Πλαστούν των Κοζάκων του Κουμπάν. Στις 9 Μαΐου του 1902 ο Αμανουλλάχ Μίρζα προήχθη σε γιεσαούλ για τις εξαιρετιές ενέργειες και υπηρεσίες του. Στις 16 Απριλίου 1909, έγινε ο στρατιωτικός γιεσαούλ - διοικητής του 9ου Τάγματος του Πλαστούν του Κουμπάν. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ πολέμησε στο Αυστριακό μέτωπο. Για την υπηρεσία του, του απονεμήθηκε το Τάγμα της Αγίας Άννας 2ης τάξης με σπαθιά, το Τάγμα του Αγίου Βλαντιμίρ 3ης Τάξεως με σπαθιά, και το Τάγμα του Αγίου Στανισλάους 3ης Τάξης. Στις 25 Απριλίου 1915, προήχθη στο βαθμό του συνταγματάρχη. Λόγω μιας σοβαρής πληγής στο πόδι του, ο Αμανουλλάχ εστάλη προσωρινά για θεραπεία. Το 1916, επέστρεψε στο μέτωπο. Οχυρώνοντας με το τάγμα του τις μάχες κοντά στο χωριό Μαρχόνοβκα, ο Αμανουλλάχ κατέλαβε χαρακώματα του εχθρού και κατέστρεψε το ανθρώπινο δυναμικό του εχθρού. Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων στις 5 Νοεμβρίου 1916, του απονεμήθηκε το Σπαθί του Αγίου Γεωργίου. Για την υποδειγματική εξυπηρέτηση, το 1917, ο Αμανουλλάχ Μιρζά Κατζάρ έλαβε τον βαθμό του υποστράτηγου. Μετά την Φεβρουαριανή Επανάσταση, έζησε στην Τιφλίδα και στη Σούσα για κάποιο χρονικό διάστημα. Αφού η Λαϊκή Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν (επίσης γνωστή με τη συντομογραφία ΛΔΑ) δημιούργησε τον πρώτο της στρατό ως νεοσύστατο κράτος, ο Αμανουλλάχ Μίρζα κατέθεσε αναφορά στις 1 Δεκεμβρίου 1918 στο νεοσύστατο Υπουργείο Πολέμου με αίτημα ένταξης στις ένοπλες δυνάμεις της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Τον Μάρτιο του 1919 ήταν μέρος της έκτακτης διπλωματικής αποστολής της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Υπηρέτησε επίσης ως πρόεδρος της κεντρικής παρουσίας υπηρεσίας του στρατού. Στις 27 Ιανουαρίου του 1920, ο υποστράτηγος Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ διορίστηκε ως αναπληρωτής αρχηγός της 1ης Μεραρχίας Πεζικού της ΛΔΑ και ως επικεφαλής της φρουράς στο Χανκεντί και τη Σούσα. Ο Αμανουλλάχ Μίρζα επίσης συμμετείχε στην απόκρουση των επιθέσεων των Αρμενικών ενόπλων δυνάμεων στις στρατιωτικές μονάδες της ΛΔΑ τη νύχτα στις 22-23 Μαρτίου 1920. Μετά την πτώση της ΛΔΑ λόγω της καταστολής της από τους Μπολσεβίκους, ο Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ αναγκάστηκε να φύγει για το Ιράν. Ζώντας στην Τεχεράνη, ο Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ δίδαξε στη στρατιωτική σχολή, και συμμετείχε στο σχηματισμό του τακτικού Ιρανικού στρατού. Ήταν αντιπρόσωπος του Ματζλίς (Κοινοβούλιο) του Ιράν και ο πρόεδρος της κοινωνίας Ιρανοσοβιετικής φιλίας. Ο Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ πέθανε το 1937 στην Τεχεράνη. Назирли Шамистан (2006) [Güllələnmiş Azərbaycan Generalları]. Расстрелянные генералы Азербайджана (2-е изд έκδοση). М. Баку. σελίδες 79 – 80. Азербайджанская Демократическая Республика (1918-1920). Армия. (Документы и материалы). — Баку, 1998 Азербайджанская Демократическая Республика (1918-1920). Внешняя политика. (Документы и материалы). — Баку, 1998 | Ο Αμανουλλάχ Μίρζα Κατζάρ (ρωσικά: Аманулла Мирза Каджар, περσικά: امان الله میرزا قاجار, γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1857 - πέθανε το 1937), ήταν πρίγκιπας της Περσικής Δυναστείας των Κατζάρ και Αυτοκρατορικός Ρωσικός και Αζέρος στρατιωτικός διοικητής, έχοντας το βαθμό του υποστρατήγου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CF%87_%CE%9C%CE%AF%CF%81%CE%B6%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%81 |
Γιασίν Μεριά | Ο Μεριά ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην Β' κατηγορίας Τυνησίας με την ΕΣ Μετλαουί, στην οποία παρέμεινε έως το 2015. Από το 2015 έως και το 2018, αγωνίστηκε στην ΚΣ Σφαξιέν, πραγματοποιώντας 81 συμμετοχές στο Πρωτάθλημα Τυνησίας. Στις 28 Ιουλίου 2018, ο Μεριά μετακινήθηκε στον Ολυμπιακό για το ποσό του 1,500,000 ευρώ, υπογράφοντας τετραετές συμβόλαιο. Στις 2 Σεπτεμβρίου 2018, σημείωσε το πρώτο του γκολ για την ομάδα στη νίκη με 5-0 επί του ΠΑΣ Γιάννινα. Από το 2015, είναι διεθνής με την Εθνική Τυνησίας. Το 2016, συμμετείχε στα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής. Κατόπιν συμμετείχε και στα Προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2018, όπου πέτυχε και το πρώτο του γκολ για την Τυνησία. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018, ήταν από τους βασικούς ποδοσφαιριστές της Τυνησίας. (Αγγλικά) Προφίλ Γιασίν Μεριά στο Soccerway | Ο Γιασίν Μεριά (λατινικά:Yassine Meriah, γενν. 2 Ιουλίου 1993) είναι Τυνήσιος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός για την Αλ Αΐν. Είναι πρώην παίκτης του Ολυμπιακού. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BD_%CE%9C%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%AC |
Φρέντερικ Τούτου Γκούντουιν | Ο Γκούντουιν κατατάχθηκε στην αστυνομία των Νήσων Κουκ το 1956. Υπηρέτησε ως χωροφύλακας και στη συνέχεια κατατάχθηκε στην Αστυνομία της Νέας Ζηλανδίας για μικρό χρονικό διάστημα. Επέστρεψε στα νησιά Κουκ, όπου έφτασε στο βαθμό του επιθεωρητή της Αστυνομίας (Police Superintendent).Εξελέγη με το Δημοκρατικό Κόμμα στο Κοινοβούλιο των Νήσων Κουκ κατά τις εκλογές του 1978 στην έδρα της Τε Άου Ο Τόνγκα. Υπηρέτησε ως βοηθός υπουργός ενέργειας και έργων στην κυβέρνηση του Τομ Ντέιβις. Εν συνεχεία εργάστηκε ως δημόσιος υπάλληλος, μέχρι τον διορισμό του από την Βασίλισσα ως Αντιπρόσωπος, το 2001. Τιμήθηκε με τον τίτλο του KBE (του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας) το 2004.Το Φεβρουάριο του 2010 αποφασίστηκε ο επαναδιορισμός του Γκούντουιν στο αξίωμά του για άλλη μία τριετή θητεία. Η Βασίλισσα της Νέας Ζηλανδίας υπέγραψε το διάταγμα του διορισμού τον Ιούλιο και τέθηκε σε ισχύ στις 10 Αυγούστου 2010. Η νύφη του Γκούντουιν, Κάσεϊ Εγκελτον, είναι βουλευτίς και αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου των Νήσων Κουκ. | Ο Σερ Φρέντερικ Τούτου Γκούντουιν (Sir Frederick Tutu Goodwin, KBE), ήταν ο Αντιπρόσωπος της Βασίλισσας στα Νησιά Κουκ από το 2001 ως τις 27 Ιουλίου 2013. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%A4%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B9%CE%BD |
Θερμοδυναμική | Η επιστήμη της Θερμοδυναμικής έχει τη βάση της σε τρεις θεμελιώδεις νόμους. Μέσα από τους νόμους εισάγονται δύο κεντρικές της έννοιες, η ενέργεια και η εντροπία. Κεντρικές στη μελέτη της Θερμοδυναμικής είναι οι έννοιες του συστήματος και του περιβάλλοντος. Αν και η συστηματική μελέτη της Θερμοδυναμικής ξεκίνησε από την κατασκευή των πρώτων κινητήρων στα τέλη του 17ου αιώνα, σήμερα έχει αποκτήσει ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών σε άλλες επιστήμες πλην της μηχανικής και των εφαρμογών της όπως η χημεία, η βιολογία και η επιστήμη υλικών Η ιδέα για τη χρήση της θερμότητας για τη μετάδοση κίνησης υπάρχει από την αρχαιότητα, εντούτοις οι θερμικές μηχανές εκείνης της περιόδου δεν είχαν πρακτική χρήση. Η πρώτη θερμική μηχανή είναι ο αιολικός κινητήρας του Ήρωνα. Ο Ήρωνας περιγράφει και ένα σύστημα που έκλεινε τις πόρτες ενός ναού με χρήση της θερμότητας από τη φωτιά που άναβε το βωμό του ναού. Το μοντέρνο ενδιαφέρον για τη Θερμοδυναμική σαν επιστήμη ξεκινά με την κατασκευή του πρώτου κινητήρα ατμού από τον Τόμας Σέιβερι (Thomas Savery) το 1697 και τον Τόμας Νιουκόμεν (Thomas Newcomen) στην Αγγλία το 1712. Έκτοτε, η ιστορία της Θερμοδυναμικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εικόνα που είχε ο άνθρωπος για τη θερμότητα. Αρχικά υπήρχε η αντίληψη ότι η θερμότητα ήταν ένα είδος ρευστού, και η θέρμανση ενός σώματος δεν ήταν παρά η μεταφορά αυτού του ρευστού από το ένα σώμα στο άλλο. Εντούτοις, αυτή η αντίληψη δεν απέτρεψε τον Σαντί Καρνό (Sadi Carnot), τον "πατέρα της Θερμοδυναμικής" να αντιληφθεί τους φυσικούς περιορισμούς της μετατροπής αυτού του "θερμικού ρευστού" σε έργο, και να διατυπώσει, μόλις το 1824, αυτό που σήμερα αποκαλούμε δεύτερο νόμο της Θερμοδυναμικής. Θα έπρεπε να περάσουν άλλα 18 χρόνια μέχρι να ανακαλύψει ο R. J. Mayer την ισοδυναμία έργου και θερμότητας, και να διατυπώσει την αρχή διατήρησης της ενέργειας. Ο όρος Θερμοδυναμική χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1849 από τον λόρδο Κέλβιν, ενώ το πρώτο σύγγραμμα πάνω στο αντικείμενο γράφτηκε το 1859 από τον καθηγητή Ουίλιαμ Ράνκιν (William Rankine). Ο πρώτος νόμος της Θερμοδυναμικής είναι μια διατύπωση της αρχής διατήρησης της ενέργειας, και ορίζει την ενέργεια σαν μια ακόμα θερμοδυναμική ιδιότητα. Δηλώνει ότι η ενέργεια δεν μπορεί να δημιουργηθεί, ούτε να καταστραφεί, μπορεί μόνο να μετατραπεί από τη μια μορφή στην άλλη. Για το δεύτερο νόμο της Θερμοδυναμικής υπάρχουν διάφορες διατυπώσεις. Μια από τις πρώτες προήλθε από τον Ρούντολφ Κλαούζιους, ο οποίος είπε ότι είναι αδύνατο να κατασκευαστεί μια συσκευή η οποία να λειτουργεί σε κύκλο και να έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα την αφαίρεση θερμότητας από ένα σώμα σε μια θερμοκρασία και την απορρόφηση ίσης ποσότητας θερμότητας από ένα σώμα υψηλότερης θερμοκρασίας, δηλαδή υπαγορεύει το αδύνατο κατασκευής ενός αεικίνητου. Ο τρίτος νόμος της Θερμοδυναμικής ορίζει ότι η εντροπία ενός συστήματος σε απόλυτη θερμοκρασία (Τ = 0 Κ) είναι μηδέν (δηλαδή S = 0). Η φυσική ερμηνεία αυτού του νόμου, υποδεικνύει ότι είναι αδύνατον η θερμοκρασία ενός συστήματος να φτάσει μέσω μιας διεργασίας στο απόλυτο μηδέν της κλίμακας Κέλβιν σε πεπερασμένο αριθμό βημάτων. Θερμότητα Ύλη Κινητική θεωρία Νόμοι των αερίων Μηχανή Carnot Εντροπία Πίεση Goldstein, Martin· Inge F. (1993). The Refrigerator and the Universe. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-75325-9. OCLC 32826343. A nontechnical introduction, good on historical and interpretive matters. Kazakov, Andrei; Muzny, Chris D.; Chirico, Robert D.; Diky, Vladimir V.; Frenkel, Michael (2008). «Web Thermo Tables – an On-Line Version of the TRC Thermodynamic Tables». Journal of Research of the National Institute of Standards and Technology 113 (4): 209–220. doi:10.6028/jres.113.016. ISSN 1044-677X. PMID 27096122. Gibbs J.W. (1928). The Collected Works of J. Willard Gibbs Thermodynamics. New York: Longmans, Green and Co. Vol. 1, pp. 55–349. Guggenheim E.A. (1933). Modern thermodynamics by the methods of Willard Gibbs. London: Methuen & co. ltd. Denbigh K. (1981). The Principles of Chemical Equilibrium: With Applications in Chemistry and Chemical Engineering. London: Cambridge University Press. Stull, D.R., Westrum Jr., E.F. and Sinke, G.C. (1969). The Chemical Thermodynamics of Organic Compounds. London: John Wiley and Sons, Inc. Bazarov I.P. (2010). Thermodynamics: Textbook. St. Petersburg: Lan publishing house. σελ. 384. ISBN 978-5-8114-1003-3. 5th ed. (in Russian) Bawendi Moungi G., Alberty Robert A. and Silbey Robert J. (2004). Physical Chemistry. J. Wiley & Sons, Incorporated. Alberty Robert A. (2003). Thermodynamics of Biochemical Reactions. Wiley-Interscience. Alberty Robert A. (2006). Biochemical Thermodynamics: Applications of Mathematica. Methods of Biochemical Analysis. 48. John Wiley & Sons, Inc. σελίδες 1–458. ISBN 978-0-471-75798-6. PMID 16878778. Dill Ken A., Bromberg Sarina (2011). Molecular Driving Forces: Statistical Thermodynamics in Biology, Chemistry, Physics, and Nanoscience. Garland Science. ISBN 978-0-8153-4430-8. M. Scott Shell (2015). Thermodynamics and Statistical Mechanics: An Integrated Approach. Cambridge University Press. ISBN 978-1107656789. Douglas E. Barrick (2018). Biomolecular Thermodynamics: From Theory to Applications. CRC Press. ISBN 978-1-4398-0019-5. Οι ακόλουθοι τίτλοι είναι πιο εξειδικευμένοι: Bejan, Adrian (2016). Advanced Engineering Thermodynamics (4 έκδοση). Wiley. ISBN 978-1-119-05209-8. Cengel, Yunus A., & Boles, Michael A. (2002). Thermodynamics – an Engineering Approach. McGraw Hill. ISBN 978-0-07-238332-4. OCLC 45791449. Dunning-Davies, Jeremy (1997). Concise Thermodynamics: Principles and Applications. Horwood Publishing. ISBN 978-1-8985-6315-0. OCLC 36025958. Kroemer, Herbert· Kittel, Charles (1980). Thermal Physics. W.H. Freeman Company. ISBN 978-0-7167-1088-2. OCLC 32932988. Thermodynamics Data & Property Calculation Websites Αρχειοθετήθηκε 2014-02-11 στο Wayback Machine. P. Atkins & J. de Paula, Φυσικοχημεία (μετάφραση 9ης ξενόγλωσσης έκδοσης), Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 2015, ISBN 978-960-524-431-6 | Η Θερμοδυναμική είναι η μελέτη της μετατροπής της ενέργειας από μηχανική ενέργεια -έργο- σε θερμότητα και αντίστροφα, μέσα από τη μελέτη των θερμικών διεργασιών. Με τον όρο διεργασία εννοούμε την μετάβαση από τη μια κατάσταση ενός συστήματος σε μια άλλη. Η Θερμοδυναμική ασχολείται μόνο με την μακροσκοπική απόκριση των συστημάτων που την αποτελούν, την οποία και μπορούμε να υπολογίσουμε πειραματικά. Η Θερμοδυναμική σήμερα αποτελεί έναν πολύ βασικό κλάδο της Φυσικής, με πολλές εφαρμογές σε άλλες επιστήμες, και διδάσκεται ως προπτυχιακό μάθημα σε επιστήμονες και μηχανικούς σε όλο τον κόσμο.Η λέξη «Θερμοδυναμική» έχει το εξής νόημα: Θερμοδυναμική = «θερμο» + «δυναμική», δηλαδή ο τομέας της Φυσικής που ασχολείται με την δυναμική (μεταφορά και μετατροπή σε άλλη μορφή ενέργειας) της θερμότητας Θερμότητα: μορφή της ενέργειας που μεταφέρεται από ένα σώμα σε ένα άλλο λόγω διαφοράς θερμοκρασίας μεταξύ τους (μάλιστα η κατεύθυνση της αυθόρμητης μεταφοράς της θερμότητας είναι από το θερμότερο προς το ψυχρότερο αντικείμενο) | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%BF%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE |
Φερδινάνδος δε λα Θέρδα, κύριος της Λάρα | Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Φερδινάνδου διαδόχου της Καστίλης και της Λευκής των Καπετιδών, κόρης του Λουδοβίκου Θ΄ της Γαλλίας. Μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο Αλφόνσος ο άκληρος. Ο πατέρας του, γιος του Αλφόνσου Ι΄ της Καστίλης, απεβίωσε το 1275 και το 1284 ο Αλφόνσος Ι΄. Έπρεπε να τον διαδεχθεί ο Αλφόνσος ο άκληρος, αλλά ο Σάντσο Δ΄, δευτερότοκος γιος του Αλφόνσου Ι΄, δύο έτη πριν είχε συγκαλέσει αρκετούς ευγενείς και είχε δηλώσει διάδοχος, παραγκωνίζοντας τον Αλφόνσο τον άκληρο. Το 1284 στέφθηκε στο Τολέδο. Οι περισσότεροι ευγενείς υποστήριξαν τον Σάντσο Δ΄, ορισμένοι όμως αντιτέθηκαν και εργάστηκαν για τον 14ετή Αλφόνσο και τον αδελφό του Φερδινάνδο. Αρχηγός της αντιπολίτευσης έγινε ο θείος τους δον Ιωάννης και ο πεθερός αυτού Λόπε Ντίαθ Γ΄ δε Άρο κύριος της Μπισκάγια. Τότε ο Σάντσο Δ΄ φυλάκισε τον δον Ιωάννη, που ήταν αδελφός του και εκτέλεσε τον Λόπε Ντίαθ Γ΄. Νυμφεύτηκε την Ιωάννα Νούνιεθ δε Λάρα, κόρη του Ιωάννη Νούνιεθ Α΄ δε Λάρα και είχε τέκνα: Ιωάννης Νούνιεθ Γ΄ 1313-1350, κύριος της Λάρα. Λευκή Νούνιεθ 1311-1347, παντρεύτηκε τον Ιωάννη-Μανουήλ (εξάδελφο του πάππου της, του Καστιλιανού Οίκου της Ιβρέας). Κόρη τους ήταν η: Ιωάννα-Εμμανουέλα, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β΄ της Καστίλης. Μαργαρίτα Νούνιεθ, μοναχή. Μαρία δε λα Θέρδα, παντρεύτηκε τον Κάρολο Β΄ των Βαλουά κόμη του Αλανσόν. Medieval Iberia: An Encyclopedia, Ed. E. Michael Gerli and Samuel G. Armistead, (Routledge, 2003), 50. Masnata y de Quesada, David E. (1985). «La Casa Real de la Cerda». Estudios Genealógicos y Heráldicos (Madrid: Asociación Española de Estudios Genealógicos y Heráldicos): pp. 169–229 | Ο Φερδινάνδος δε λα Θέρδα (ισπαν.: Fernando de la Cerda, 1275 - 1322) από τον Καστιλιανό Οίκο της Ιβρέας ήταν πρίγκιπας (infante) της Καστίλης και λόγω τού γάμου του κύριος της Λάρα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CE%B4%CE%B5_%CE%BB%CE%B1_%CE%98%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B1,_%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9B%CE%AC%CF%81%CE%B1 |
Υπουργείο Άμυνας (Κύπρος) | Στο διάστημα που μεσολάβησε από την ημέρα της υπογραφής των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου (19 Φεβρουαρίου 1959) έως τις 16 Αυγούστου 1960 που η Κύπρος ανακηρύχθηκε επίσημα ανεξάρτητο κράτος εγκαθιδρύθηκε μεταβατική επιτροπή, που είχε ως στόχο να καταρτίσει σχέδια προσαρμογής και αναδιοργάνωσης της κυβερνητικής μηχανής για τη μεταβίβαση της εξουσίας στην ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία. Η μεταβατική επιτροπή είχε θέση προσωρινής κυβέρνησης. Στη θέση του Υπουργού Άμυνας (2 Απριλίου 1959 - 15 Αυγούστου 1960) ήταν ο Οσμάν Ορέκ.Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει όλους τους Υπουργούς Άμυνας από την επίσημη ίδρυση του υπουργείο έως σήμερα. Σημειώσεις: 1Παράλληλα ήταν και Υπουργός Εσωτερικών. Εθνική Φρουρά | Το Υπουργείο Άμυνας της Κύπρου δημιουργήθηκε το 1960. Την περίοδο 1964-1985 ο Υπουργός Άμυνας ήταν παράλληλα και Υπουργός Εσωτερικών. Η έδρα του Υπουργείου Άμυνας βρίσκεται στον Δήμο Στροβόλου. Κύρια αποστολή του Υπουργείου Άμυνας είναι να φροντίζει για την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας από κάθε εξωτερική απειλή και για την οργάνωση της άμυνας της χώρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%86%CE%BC%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%82_(%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82) |
Χιτσκοκική ταινία | Στοιχεία που θεωρούνται Χιτσκοκικά περιλαμβάνουν: Κλιμακτική ανατροπή της πλοκής. Το εντυπωσιακό πλατινέ ξανθό. Η παρουσία μιας κυρίαρχης μητέρας στη ζωή κάποιου Η κατηγορία ενός αθώου. Περιορισμός της δράσης σε μία μόνο σκηνή για αύξηση της έντασης (π.χ Ναυαγοσωστική λέμβος, Πίσω Παράθυρο). Χαρακτήρες που αλλάζουν πλευρές ή/και που δεν είναι αξιόπιστοι. Η οικοδόμηση της έντασης μέσω του σασπένς σε σημείο που το κοινό απολαμβάνει να βλέπει τον χαρακτήρα σε μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση (π.χ. Ίλιγγος ). Ο μέσος άνθρωπος που ωθείται σε περίεργες ή επικίνδυνες καταστάσεις (π.χ. Psycho, North by Northwest, The Man Who Knew Too Much). Αυθαίρετα ή ανίκανα στελέχη της αρχής, ιδιαίτερα αστυνομικοί. Χρήση του σκότους για τον συμβολισμό επικείμενης καταστροφής (σκοτεινά ρούχα, σκιές, καπνός κ.λπ.) Ενισχυμένη οπτική χρήση διάσημων ορόσημων ( Άγαλμα της Ελευθερίας, Mount Rushmore, Forth Rail Bridge, Golden Gate Bridge, Albert Hall, British Museum, Piccadilly Circus, κ.λπ.) Λανθασμένη ταυτότητα (π.χ North by Northwest, Frenzy). Η χρήση της σκάλας ως μοτίβο για επικείμενο κίνδυνο ή αγωνία. Χρήση αντικειμένου πλοκής τύπου macguffin . Αναφορά στο έγκλημα για μυστήριο αντί να παρουσιαστεί ρητά (π.χ Dial M for Murder). Ορισμένες ταινίες ή ταινίες με σκηνές που θεωρούνται Χιτσκοκικές περιλαμβάνουν: Ακολουθεί μια λίστα με τους σκηνοθέτες που έχουν σκηνοθετήσει πολλές ταινίες του Χίτσκοκ: Ντάριο Αρτζέντο Παρκ Τσαν Γουκ Henri-Georges Clouzot Μπράιαν Ντε Πάλμα Roadgames (1981) Crosstalk (1982) Coffin Rock (2009) Blame (2010) Crawl (2011) Bad Blood (2017) Les Diaboliques (1955) Le Boucher (1970) The Vanishing (1988) Έγκλημα αγάπης (2010) Elle (2016) Personal Shopper (2016) Άγνωστο (2011) Buried (2010) Peeping Tom (1960) Άλφρεντ Χίτσκοκ Φιλμογραφία Άλφρεντ Χίτσκοκ Giallo Κρίμι Ταινία θρίλερ Michael Walker (2005), Hitchcock's motifs, Amsterdam University Press, ISBN 978-90-5356-773-9, https://books.google.com/books?id=v2dnVhpwVssC&pg=PA7 Δυνατότητα EW.com του Entertainment Weekly: Τι ακριβώς κάνει μια ταινία "Hitchcockian;" | Χιτσκοκικό (-ός, -ή) είναι το περιεχόμενο (συνήθως βίντεο ή ταινίες) που έχουν δημιουργηθεί από διάφορους κινηματογραφιστές, με στυλ και θέματα παρόμοια με αυτά του Άλφρεντ Χίτσκοκ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B1 |
Κανονικότητα διαλύματος | Όταν ένα διάλυμα αραιώνεται, η κανονικότητά του μειώνεται διότι η διαλυμένη ουσία βρίσκεται σε μεγαλύτερο όγκο. Η αραίωση ενός διαλύματος επιτυγχάνεται συνήθως με προσθήκη καθαρού διαλύτη και η κανονικότητά του μπορεί να υπολογισθεί από τη σχέση : N 1 ⋅ V 1 = N 2 ⋅ V 2 {\displaystyle N_{1}\cdot V_{1}=N_{2}\cdot V_{2}} όπου : N1 = η κανονικότητα του αρχικού διαλύματος πριν την αραίωση (geq/L) V1 = ο όγκος του αρχικού διαλύματος (L) N2 = η κανονικότητα του αραιωμένου διαλύματος (geq/L) V2 = ο όγκος του αραιωμένου διαλύματος (L) Ισχύει : V 2 = V 1 + V {\displaystyle V_{2}=V_{1}+V} όπου V ο όγκος του διαλύτη που προστέθηκε για να επιτευχθεί η αραίωση. Όταν ένα διάλυμα συμπυκνώνεται, η κανονικότητά του αυξάνεται διότι η διαλυμένη ουσία βρίσκεται σε μικρότερο όγκο. Η συμπύκνωση ενός διαλύματος επιτυγχάνεται συνήθως με εξάτμιση διαλύτη και η κανονικότητά του μπορεί να υπολογισθεί από την ίδια σχέση : N 1 ⋅ V 1 = N 2 ⋅ V 2 {\displaystyle N_{1}\cdot V_{1}=N_{2}\cdot V_{2}} όπου : N1 = η κανονικότητα του αρχικού διαλύματος πριν τη συμπύκνωση (geq/L) V1 = ο όγκος του αρχικού διαλύματος (L) N2 = η κανονικότητα του συμπυκνωμένου διαλύματος (geq/L) V2 = ο όγκος του συμπυκνωμένου διαλύματος (L) Ισχύει : V 2 = V 1 − V {\displaystyle V_{2}=V_{1}-V} όπου V ο όγκος του διαλύτη που αφαιρέθηκε. Αν η συμπύκνωση πραγματοποιείται με προσθήκη διαλυμένης ουσίας, τότε για να υπολογίσουμε την κανονικότητα του συμπυκνωμένου διαλύματος χρησιμοποιούμε τη σχέση : N = g e q V {\displaystyle N={\frac {geq}{V}}} όπου geq είναι τα συνολικά γραμμοϊσοδύναμα δηλ. αυτά που υπήρχαν αρχικά και αυτά που προστέθηκαν. Όταν ανακατεύονται διαλύματα της ίδιας ουσίας με κανονικότητες Ν1, Ν2, Ν3 κλπ. και όγκους V1, V2, V3 κλπ. αντίστοιχα, τότε το τελικό διάλυμα θα έχει όγκο V που θα είναι το άθροισμα των όγκων των αρχικών διαλυμάτων και κανονικότητα Ν. Τα προηγούμενα μεγέθη συνδέονται με τη σχέση : N 1 ⋅ V 1 + N 2 ⋅ V 2 + N 3 ⋅ V 3 + . . . = N ⋅ V {\displaystyle N_{1}\cdot V_{1}+N_{2}\cdot V_{2}+N_{3}\cdot V_{3}+...=N\cdot V} Ισχύει : V = V 1 + V 2 + V 3 + . . . {\displaystyle V=V_{1}+V_{2}+V_{3}+...} Η κανονικότητα χρησιμοποιείται στην αναλυτική χημεία και ιδιαίτερα στην ογκομετρία. Γιατί από τον όγκο του διαλύματος που καταναλώθηκε για την πλήρη αντίδραση και την κανονικότητά του βρίσκεται η κανονικότητα ενός άλλου διαλύματος εφόσον είναι γνωστός ο όγκος που χρησιμοποιήθηκε για την αντίδραση μεταξύ τους. Τα διαλύματα που περιέχουν ίσους αριθμούς geq περιέχουν ουσίες χημικά ισοδύναμες μεταξύ τους και χαρακτηρίζονται ισοδύναμα διαλύματα. Έτσι, αν η κανονικότητα ενός διαλύματος μιας ουσίας Α είναι ΝΑ και ο όγκος του VA, ενώ η κανονικότητα ενός διαλύματος ουσίας Β είναι αντίστοιχα ΝΒ και ο όγκος του VB, τότε αν αυτά τα διαλύματα αντιδρούν πλήρως μεταξύ τους, ισχύει η σχέση της χημικής ισοδυναμίας : N A ⋅ V A = N B ⋅ V B {\displaystyle N_{A}\cdot V_{A}=N_{B}\cdot V_{B}} Όταν δύο περισσότερα διαλύματα οξέων (με κανονικότητες Νο1, Νο2 κλπ και όγκους Vo1, Vo2 κλπ. αντίστοιχα) εξουδετερώνουν δύο η περισσότερα διαλύματα βάσεων (με κανονικότητες Νb1, Nb2 κλπ. και όγκους Vb1, Vb2 κλπ. αντίστοιχα), η σχέση ισοδυναμίας παίρνει τη μορφή : N o 1 V o 1 + N o 2 V o 2 + . . . = N b 1 V b 1 + N b 2 V b 2 + . . . {\displaystyle N_{o1}V_{o1}+N_{o2}V_{o2}+...=N_{b1}V_{b1}+N_{b2}V_{b2}+...} Το βασικό πλεονέκτημα της χρησιμοποίησης των κανονικών διαλυμάτων και των συναφών σχέσεων είναι ότι στους διάφορους υπολογισμούς δε χρειάζεται να γραφεί η χημική αντίδραση που περιγράφει το φαινόμενο αφού οι σχέσεις χημικής ισοδυναμόιας δεν εξαρτώνται από τους συντελεστές της χημικής εξίσωσης οι οποίοι εκφράζουν την αναλογία mole με την οποία συμμετέχουν τα σώματα στο φαινόμενο. Πράγματι, για μια χημική αντίδραση της γενικής μορφής : αA + βB → γΓ + δΔ, ισχύει ότι k geq του Α αντιδρούν με k geq του σώματος Β και δίνουν k geq του γ και k geq του Δ ανεξάρτητα από τους συντελεστές α, β, γ και δ. Επίσης με τη βοήθεια της κανονικότητας και των γραμμοϊσοδυνάμων, μπορούμε να αποφανθούμε αν οι ποσότητες των ουσιών, σε μια αντίδραση μεταξύ ηλεκτρολυτών, αντέδρασαν πλήρως ή όχι συγκρίνοντας απλά τα qeq των σωμάτων που αντιδρούν. Αν αυτά είναι ίσα μεταξύ τους, τότε έγινε πλήρης αντίδραση διαφορετικά υπάρχει περίσσεια κάποιου σώματος. Τα μειονεκτήματα της χρήσης της έννοιας της κανονικότητας (και της έννοιας του γραμμοϊσοδυνάμου) θα μπορούσαν να συνοψιστούν ως εξής : Πολλές φορές είναι δύσκολο να υπολογιστεί το γραμμοϊσοδύναμο ενός σώματος γιατί δεν είναι επακριβώς γνωστός ο ρόλος του σε μια αντίδραση ή γιατί το ίδιο σώμα δρα με διάφορες ιδιότητες στην ίδια αντίδραση (π.χ. ως οξύ αλλά και ως οξειδωτικό). Η σχέση της χημικής ισοδυναμίας σε αντιδράσεις οξειδοαναγωγής δεν ισχύει για τις ποσότητες των άλλων σωμάτων που μετέχουν, εμφανίζονται ή σχηματίζονται στην αντίδραση αλλά δε συμμετέχουν στο πραγματικό οξειδοαναγωγικό φαινόμενο όπως π.χ. είναι τα σώματα που δημιουργούν το απαραίτητο όξινο ή αλκαλικό περιβάλλον για την πραγματοποίηση του φαινομένου. Η χρήση των geq και της κανονικότητας περιορίζεται στην ογκομετρική μέθοδο που εφαρμόζεται στα εργαστήρια.Για τους παραπάνω λόγους, η χρήση της κανονικότητας και των γραμμοϊσοδυνάμων έχει περιοριστεί πολύ στη χημεία των διαλυμάτων και σταδιακά αντικαθίσταται από τις έννοιες της Molarity και του mole που όχι μόνο είναι πολύ πιό κατανοητές και απλές αλλά αναπαριστούν και αντιπροσωπεύουν τα πραγματικά χημικά φαινόμενα που πραγματοποιούνται. Βασιλικιώτης Γ. Σ. "Ποιοτική Ανάλυση", Θεσσαλονίκη 1980. Βασιλικιώτης Γ. Σ. "Ποσοτική Ανάλυση", Θεσσαλονίκη 1980. Μπαζάκης Ι. Α. "Γενική Χημεία", Αθήνα. Μανουσάκης Γ.Ε. "Γενική και Ανόργανη Χημεία", Τόμοι 1ος και 2ος, Θεσσαλονίκη 1981. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Στοιχεία Ανόργανης Χημείας", Έκδοση 14η, Αθήνα 1984. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Χημικές Αντιδράσεις", Αθήνα 1976. Γιαννακουδάκης Δ. Α. "Φυσική Χημεία Ομογενών και Ετερογενών Συστημάτων", Θεσσαλονίκη 1986. Βασιλικιώτης Γ. Σ. "Χημεία Περιβάλλοντος", Θεσσαλονίκη 1986. Εκφράσεις περιεκτικότητας και συγκέντρωσης διαλυμάτων Συγκέντρωση διαλύματος Γραμμοϊσοδύναμο | Η κανονικότητα (Normality) σύμβολο N, είναι έκφραση συγκέντρωσης ενός υδατικού διαλύματος και δηλώνει τα γραμμοϊσοδύναμα (geq) μιας χημικής ένωσης ή ενός ιόντος που είναι διαλυμένα σε ένα λίτρο διαλύματος. Οι μονάδες της είναι geq/L και πολλές φορές συμβολίζονται με Ν. Π.χ. διάλυμα 1 Ν ή 0,1 Ν είναι το διάλυμα που περιέχει σ' ένα λίτρο 1 geq ή 0,1 geq από το διαλυμένο σώμα ή ιόν και ονομάζεται αντίστοιχα κανονικό ή δεκατοκανονικό διάλυμα. Η κανονικότητα δίνεται από τη σχέση : N = g e q V {\displaystyle N={\frac {geq}{V}}} και συνδέεται με τη συγκέντρωση μοριακότητας (Molarity) με την εξίσωση : N = n ⋅ C {\displaystyle N=n\cdot C} όπου :Ν = Κανονικότητα διαλύματος (geq/L)geq = Γραμμοϊσοδύναμο (geq) της ένωσης V = Όγκος του διαλύματος (L)C = Molarity του διαλύματος (mol/L)n = ακέραιος αριθμός που εξαρτάται από τη φύση του σώματος και από την αντίδραση στην οποία συμμετέχει. Ο n δηλώνει : Τα Η+ ή ΟΗ- που συμμετέχουν σε μια αντίδραση οξέος-βάσης. Το πλήθος των θετικών ή αρνητικών φορτίων που εμφανίζονται όταν η ουσία είναι άλας και διίσταται πλήρως. Η μεταβολή του αριθμού οξείδωσης του κεντρικού στοιχείου της ένωσης όταν αυτή δρα ως οξειδωτικό ή αναγωγικό σώμα σε αντίδραση οξειδοαναγωγής.Επειδή το geq μιας ένωσης ή ενός ιόντος δεν είναι σταθερός αριθμός, όταν μιλάμε για την κανονικότητα ενός διαλύματος πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε και την αντίδραση στην οποία συμμετέχει η διαλυμένη ουσία. Δεν έχει νόημα να πούμε ότι η κανονικότητα π.χ. ενός διαλύματος νιτρικού οξέος (ΗΝΟ3) είναι 0,01 Ν διότι δεν αναφέρουμε σε ποια διεργασία συμμετέχει το συγκεκριμένο διάλυμα και αν το οξύ παίζει ρόλο οξειδωτικού ή απλού οξέος. Παραδείγματα : Σε διαλύματα οξέων και βάσεων, η κανονικότητα αναφέρεται συνήθως σε πόσα ιόντα ΟΗ- ή Η+ περιέχονται σε μια δομική μονάδα ή ένα μόριο ουσίας. Δηλαδή ο αριθμός n εδώ είναι το πλήθος Η+ ή ΟΗ- : Διάλυμα 2 Ν υδροξειδίου του ασβεστίου, Ca(OH)2, σημαίνει ότι η κανονικότητα των ΟΗ- είναι 2 αφού υπάρχουν 2 mol ιόντων ΟΗ- ανά 1 mol δομικών μονάδωνCa(OH)2. Η συγκέντρωση του διαλύματος αυτού είναι 1 Μ. Διάλυμα 0,3 Ν φωσφορικού οξέος, Η3PO4, σημαίνει ότι η κανονικότητα των Η+ είναι 0,3 αφού υπάρχουν 0,3 mol Η+ ανά 1 mol Η3PO4. Η συγκέντρωση του διαλύματος αυτού είναι 0,1 Μ. Στην αντίδραση : H2SO4 + NaOH → NaHSO4 + H2O, ο αριθμός n για το θειικό οξύ είναι 1 διότι το H2SO4 αντικαθιστά 1 Η+ στη μεταθετική αντίδραση στην οποία συμμετέχει. Έτσι, διάλυμα H2SO4 π.χ. 0,02 Ν σ' αυτή την περίπτωση είναι και 0,02 Μ. Στην αντίδραση : H2SO4 + 2NaOH → Na2SO4 + 2H2O, ο αριθμός n είναι 2 διότι το H2SO4 αντικαθιστά 2 Η+ στη μεταθετική αντίδραση στην οποία συμμετέχει. Έτσι, διάλυμα H2SO4 π.χ. 0,02 Ν σ' αυτή την περίπτωση είναι και 0,01 Μ. Στην αντίδραση του Zn με αραιό θειικό οξύ : Zn + H2SO4 → ZnSO4 + H2 ο αριθμός n είναι 1 διότι το S του H2SO4 δεν αλλάζει αριθμό οξείδωσης στον ZnSO4. Έτσι, διάλυμα H2SO4 π.χ. 0,1 Ν σ' αυτή την περίπτωση είναι και 0,1 Μ. Στην αντίδραση όμως του Zn με πυκνό-θερμό θειικό οξύ λαμβάνει χώρα άλλη αντίδραση : Zn + 2H2SO4 → ZnSO4 + SO2 + 2H2Ο όπου το S αλλάζει αριθμό οξείδωσης και από +6 (στο H2SO4) γίνεται +4 (στο SO2) δηλ. μεταβολή κατά 2, οπότε ο αριθμός n εδώ είναι 2 λόγω της μεταβολής του αριθμού οξείδωσης του S. Έτσι, διάλυμα H2SO4 π.χ. 0,04 Ν σ' αυτή την περίπτωση είναι 0,02 Μ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82 |
Σφαγή του Μπατάκ | Τον Απρίλιο και Μάιο του 1876 έγινε μία εξέγερση των Βουλγάρων κατά των Οθωμανών. Ο ρόλος του Μπατάκ στην εξέγερση ήταν να πάρει στην κατοχή του τις αποθήκες των γύρω χωριών και να διασφαλίσει τον εφοδιασμό των ανταρτών. Επίσης, να μπλοκάρει τους κύριους δρόμους και να εμποδίσει τον εφοδιασμό των Τούρκων στρατιωτών. Το έργο του Μπατάκ ήταν να αντιμετωπίσει τα χωριά των Πομάκων Chepino και Korovo στην περίπτωση που θα προσπαθούσαν να αποτρέψουν την εξέγερση. Στην περίπτωση που οι τσέτες των κοντινών περιοχών αποτύγχαναν στην αποστολή τους, οι υπόλοιποι θα έπρεπε να συγκεντρωθούν στο Μπατάκ. Το μόνο πρόβλημα που ανέμενε η οργάνωση της εξέγερσης ήταν η περίπτωση το Μπατάκ να υπερασπιστεί τον εαυτό του μόνο εναντίον των Τούρκων, αλλά αυτό ήταν ένα ρίσκο που το είχε αναλάβει. Μετά την έναρξη της εξέγερσης στις 30 Απριλίου του 1876, μέρος των ενόπλων ανδρών στο Μπατάκ, με επικεφαλής το βοεβόδα Petar Goranov, επιτέθηκαν στους Τούρκους. Κατάφεραν να σκοτώσουν μέρος των Οθωμανών ηγετών, αλλά στάλθηκαν εναντίον τους 5.000 άτακτοι (βασιβουζούκοι), κυρίως Πομάκοι, με επικεφαλής τον Αχμέτ Αγά από Barutin, οι οποίοι περικύκλωσαν την πόλη. Μετά από μια πρώτη μάχη, οι άνδρες από το Μπατάκ αποφάσισαν να διαπραγματευθούν με τον Αχμέτ Αγά. Τους υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τα στρατεύματά του, υπό την προϋπόθεση ότι Μπατάκ θα αφοπλιστούν. Αφού οι αντάρτες κατέθεσαν τα όπλα τους, οι Βασιβουζούκοι επιτέθηκαν και τους αποκεφάλισαν. Ενώ μερικοί από τους ηγέτες της επαναστατικής επιτροπής παρέδιναν τα όπλα τους, μερικοί κατάφεραν να ξεφύγουν από το χωριό, αλλά αμέσως μετά ότι όλη η περιοχή περικυκλώθηκε. Οι Βασιβουζούκοι μπήκαν στα σπίτια και τα λεηλάτησαν, πολλά τα έκαψαν και πυροβολούσαν τους πάντες. Πολλοί από τους κατοίκους του χωριού κρύφτηκαν μέσα στα σπίτια των πλουσίων ή στην εκκλησία. Στις 2 Μαΐου, αυτοί που ήταν κρυμμένοι στο σπίτι του Bogdan παραδόθηκαν, γιατί τους υποσχέθηκε ο Αχμέτ Αγάς ότι θα σωθούν. Περισσότερα από 200 άνδρες, γυναίκες και παιδιά οδηγήθηκαν έξω, απογυμνώνεται από τιμαλφή και ρούχα για να μην τα λερώσουν τους με το αίμα τους, και μετά σφαγιάστηκαν. Ο Αχμέτ Αγάς ζήτησε από τους πλούσιους άνδρες του Μπατάκ να πάνε στο στρατόπεδό του και να παραδώσουν όλα τα όπλα των χωρικών. Συμφωνήθηκε το χωριό να αφοπλιστεί και οι πομάκοι να φύγουν. Αντ ' αυτού, οι Βούλγαροι πιάστηκαν αιχμάλωτοι και όλοι αποκεφαλίστηκαν, κάηκαν ζωντανοί ή παλουκώθηκαν. Η σύζυγος του γιού του ηγέτη Trendafil Kerelov περιέγραψε πώς βασάνισαν, παλούκωσαν και έκαψαν τον πεθερό της. Ο γιός του Αχμέτ Αγά της πήρε το παιδί από το παιδί που ήταν ακόμα μωρό και το έκοψε κομμάτια με το σπαθί του. Ο Januarius MacGahan, δημοσιογράφος της New York Herald και της Daily News του Λονδίνου έγραψε για τα τρομερά γεγονότα αφού επισκέφθηκε το Μπατάκ με τον Eugene Schuyler. Περιγράφουν την καμμένη και κατεστραμμένη πόλη με τη δυσωδία από τη σήψη χιλιάδων συσσωρευμένων και διαμελισμένων πτωμάτων, συμπεριλαμβανομένων γυναικών, παιδιών και εμβρύων που ξεριζώθηκε από την κοιλιά των μητέρων τους. Η ορθόδοξη εκκλησία Sveta Nedelya ήταν το τελευταίο καταφύγιο των ανταρτών. Οι Βασιβοζούκοι, αφού κατέστρεψαν το σχολείο, όπου 200 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, πολιόρκησαν την εκκλησία. Οι έγκλειστοι κράτησαν για τρείς ημέρες, ώσπου αναγκάστηκαν να βγουν από έλλειψη νερού. Αποκεφαλίστηκαν όλοι και μόνο εκείνοι που δέχθηκαν να γίνουν μουσουλμάνοι γλίτωσαν. Η εκκλησία κάηκε αλλά διατηρήθηκαν από αυτή οι πέτρινοι τοίχοι. Όταν μια ρωσική αποστολή πήγε να επιθεωρήσει το χωριό, 3 μήνες αργότερα, οι Οθωμανικές αρχές προσπάθησαν να θάψουν τα πτώματα αλλά δεν μπορούσαν να κρύψουν τη δυσωδία. Επίσης, έβαψαν τους τοίχους της εκκλησίας, αλλά οι κηλίδες αίματος εμφανίστηκαν αργότερα. Μετά τη σφαγή στην εκκλησία, ο Αχμέτ Αγάς κάλεσε όλους τους επιζώντες χωρικούς, λέγοντας ότι θέλει να καταγράψει τους νεκρούς και τις χήρες. Οι επιζώντες συγκεντρώθηκαν, χωρίστηκαν οι γυναίκες από τους άνδρες, και σφάχτηκαν οι 300 επιζήσαντες άνδρες. Οι γυναίκες που διαμαρτυρήθηκαν βιάστηκαν και σκοτώθηκαν. Την ίδια ημέρα δολοφονήθηκαν άλλα 300 άτομα στην ξύλινη γέφυρα, δίπλα στο σχολείο, αφού πρώτα τους έκοψαν τα χέρια, τα αυτιά και τη μύτη. Σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές, περίπου 5.000 άνθρωποι σφαγιάστηκαν μόνο στο Μπατάκ. Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων στην Εξέγερση του Απριλίου σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις ήταν περίπου 15.000, το οποίο υποστηρίζεται από την έκθεση του Eugene Schuyler που δημοσιεύθηκε στην Daily News. Σύμφωνα με τον Donald Quataert περίπου 1.000 Μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν από τους Χριστιανούς Βουλγάρους και 3,700 Χριστιανοί σκοτώθηκαν από Μουσουλμάνους. Μια σύγχρονη Βρετανική έκθεση αναφέρει ότι σκοτώθηκαν μόνο το 46 Μουσουλμάνοι, άνδρες και καθόλου γυναίκες και παιδιά. Στο έργο του "Οι βουλγαρικές Σφαγές επανεξετάζονται", το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως φιλο-τουρκικο, ο Αμερικανός ιστορικός Richard Millman αναφέρει ότι ο Schuyler επισκέφθηκε προσωπικά μόνο 11 από τα χωριά που αναφέρει. Ο Millman ισχυρίζεται, επίσης, ότι όσα είναι αποδεκτά για τη σφαγή, είναι σε μεγάλο βαθμό μύθος. Ο Schuyler περιέγραψε αυτά που είδε: Παντού υπήρχαν ανθρώπινα οστά, κρανία, πλευρά, ακόμα και πλήρεις σκελετοί, κεφάλια κοριτσιών ακόμα διακοσμημένα με μακρυές πλεξούδες, οστά παιδιών, σκελετοί που ακόμα είχαν τα ρούχα τους. Εδώ ήταν ένα σπίτι στο οποίο το δάπεδο ήταν άσπρο από τις στάχτες και τα καμμένα οστά τριάντα ατόμων που κάηκαν ζωντανά εκεί. Εδώ ήταν το σημείο όπου ο προεστός Trendafil παλουκώθηκε και ψήθηκα, και όπου είναι τώρα θαμμένος. Υπήρχε μια βρωμερή τρύπα γεμάτη από πτώματα σε αποσύνθεση. Εδώ ήταν το φράγμα ενός μύλου γεμάτο με τυμπανιαία πτώματα. ... και εδώ η εκκλησία, όπου ακόμη φαίνονταν χιλιάδες μέλη σε αποσύνθεση ... ... ο Αχμέτ Αγάς, ο οποίος διέταξε τη σφαγή, έχει παρασημοφορηθεί και προαχθεί στο βαθμό του Yuz-bashi..."Ένας άλλος μάρτυρας των συνεπειών της σφαγής είναι ο Αμερικανός δημοσιογράφος ο Januarius MacGahan που περιέγραψε τι είδε ως εξής: "Δεν είχε μείνει ούτε μια στέγη, ούτε ένας τοίχος όρθιος. Όλα ήταν μια μάζα από ερείπια... Κοιτάξαμε και πάλι το σωρό από κρανία και σκελετούς μπροστά μας, και παρατηρήσαμε ότι ήταν όλα μικρά και ότι τα ρούχα που ήταν ανακατεμένα μαζί τους και διάσπαρτα, ήταν όλα γυναικεία ρούχα. Ήταν λοιπόν όλες γυναίκες και κορίτσια. Από την σέλα μου μέτρησα περίπου εκατό κρανία, χωρίς να συμπεριλάβω αυτά που ήταν κρυμμένα κάτω από τα άλλα στον άθλιο σωρό, ούτε αυτά που ήταν διάσπαρτα στα χωράφια. Τα κρανία ήταν σχεδόν όλα αποκομμένα από τα υπόλοιπα οστά – οι σκελετοί ήταν όλοι σχεδόν ακέφαλοι. Αυτές οι γυναίκες είχαν όλες αποκεφαλιστεί...και η διαδικασία φαίνεται να ήταν ως εξής: Θα άρπαζαν μια γυναίκα, την ξεγύμνωναν προσεκτικά μέχρι το μεσοφόρι, αφήνοντας στην άκρη τα ρούχα που ήταν χρήσιμα, με ότι στολίδια και κοσμήματα μπορεί να είχε πάνω της. Στη συνέχεια, θα την βίαζαν όσοι ήθελαν, και ο τελευταίος θα τη σκότωνε ή θα την άφηνε, ανάλογα με τις διαθέσεις του. ....Κοιτάξαμε μέσα στην εκκλησία, η οποία είχε μαυρίσει από το κάψιμο των ξύλινων υλικών, αλλά δεν καταστράφηκε, ούτε καν είχε πολλές ζημιές. Ήταν ένα χαμηλό κτίριο με χαμηλή οροφή, ... μετά βίας αρκετά ψηλό για να χωρέσει όρθιος ένας ψηλός άνδρας. Αυτό που είδαμε εκεί ήταν πολύ τρομακτικό για κάτι περισσότερο από μια βιαστική ματιά. Ένας τεράστιος αριθμός πτωμάτων εν μέρει καμμένων .... Περπατήσαμε παντού και είδαμε το ίδιο πράγμα να επαναλαμβάνεται ξανά και πάνω από εκατό φορές. Σκελετοί ανδρών με τα ρούχα και τις σάρκες ακόμα πάνω τους να σαπίζουν. Κρανία γυναικών, με τα μαλλιά να σέρνονται στο χώμα. Οστά παιδιών και βρεφών παντού...."Ο Βρετανός επίτροπος Baring περιγράφει το γεγονός "ως ίσως το πιο αποτρόπαιο έγκλημα που έχει κηλιδώσει την ιστορία του αιώνα μας". Τον Οκτώβριο ο Baring δίνει και πάλι αναφορά για τις εργασίες της Τουρκικής επιτροπής. Έξι εβδομάδες μετά τη λήξη της επιτροπής, δεν είχε ακόμη αποφασιστεί αν η Σφαγή του Μπατάκ ήταν έγκλημα ή όχι. Τον Μάιο του 2007, μια δημόσια διάσκεψη είχε προγραμματιστεί στη Βουλγαρία από τη Martina Baleva και τον Ulf Brunnbauer με στόχο να παρουσιάσει μια επίσημη αναφορά των γεγονότων της Σφαγής του Μπατάκ. Τα βουλγαρικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι οι συγγραφείς αρνούνταν τη σφαγή, πράγμα που προκάλεσε σημαντική δημόσια διαμάχη. Στις 3 Απριλίου 2011, τα θύματα της σφαγής του Μπατάκ αγιοποιήθηκαν. Σφαγή των προξένων, συνέβη λίγες ημέρες αργότερα στην Θεσσαλονίκη | Η σφαγή του Μπατάκ αναφέρεται στη σφαγή των Βουλγάρων χριστιανών στην κωμόπολη Μπατάκ (Батак) της ΝΔ Βουλγαρίας από στρατεύματα ατάκτων Οθωμανών το 1876, στην αρχή της Εξέγερσης του Απριλίου. Ο αριθμός των θυμάτων εκτιμάται από 1.200 έως και 7.000, ανάλογα με την πηγή. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%86%CE%B1%CE%B3%CE%AE_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA |
Χρήστος Κατσώτης | Έχει στο ενεργητικό του πολλούς αγώνες για το εργατικό κίνημα.Ως υπάλληλος ξενοδοχείου, δραστηριοποιήθηκε στους κόλπους της Αριστεράς, έγινε μέλος του Ε.Γ. του ΠΑΜΕ, και διετέλεσε μέλος του προεδρείου του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδοχοϋπαλλήλων της πρωτεύουσας. Επίσης, εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, με τελευταία επανεκλογή το 2013. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β΄ Αθηνών του ΚΚΕ στις Μαΐου και του Ιουνίου του 2012 και επανεξελέγη στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 συγκεντρώνοντας 19.242 ψήφους καθώς και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Ως βουλευτής, μετέχει στην Επιτροπή για την Παρακολούθηση του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης και στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων. Προφίλ του Κατσιώτη Χρήστου στο Vouliwatch | Ο Χρήστος Κατσώτης του Περικλή (γεννήθηκε στο Κοτσανόπουλο Πρέβεζας) είναι Έλληνας πολιτικός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, βουλευτής για την εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών από το 2012. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Σπαρτιά Αχαΐας | Βυζαντινές πηγές του 1395 αναφέρουν ότι υπήρχε στην περιοχή ο "κουλάς του Γρεβενού" ενώ αναφέρεται ότι το λεγόμενο "κάστρο του Γρεβενού" καταλήφθηκε την περίοδο 1460-1463 από τους Οθωμανούς. Δεν είναι όμως σίγουρο, αν αυτές οι αναφορές αναφέρονται και στο ομώνυμο χωριό. Κατά μία άποψη, ιδρύθηκε το χωριό με το όνομα Γρεβενό από "Ασπροποταμίτες που κατέβηκαν στην Αχαΐα μετά την εξέγερση των Βλάχων της Καλαμπάκας εναντίον των Τούρκων το 1611". Στην περιοχή του χωριού υπήρχε μέχρι το 1835 η σήμερα διαλυμένη μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, της οποίας η ύπαρξη μαρτυρείται τουλάχιστον από το 1638 της οποίας εκποιήθηκε η περιουσία με σχετική απόφαση το 1837. Στα 1700 αναφέρεται και στη βενετική απογραφή Grimani ως Grevano και έχει πληθυσμό 12 οικογένειες (47 κάτοικοι). Ο οικισμός απείχε δυόμισι ώρες δρόμο στα 1885 από την Προστοβίτσα, την τότε έδρα του Δήμου Τριταίας. Στα 1903 ο Χρήστος Κορύλλος αναφέρει ότι το χωριό απείχε τέσσερις ώρες δρόμο από την Προστοβίτσα και ότι είχε σχολείο (γραμματείο). Την 20/04/1835 προσαρτάται το Γρεβενό στον τότε Δήμο Ερυμανθίας. Με το ΦΕΚ 5Α της 08/03/1841 αποσπάται από το Δήμο Ερυμανθίας και προσαρτάται στον τότε Δήμο Τριταίας. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 αποσπάται από το Δήμο Τριταίας, μετονομάζεται σε Γρεβενά, και ορίζεται έδρα της κοινότητας Γρεβενών. Το παλιό όνομα του χωριού Γρεβενά διορθώνεται με το ΦΕΚ 125Α της 21/05/1956 σε Σπαρτιά. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Τριταίας μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στο Δήμο Ερυμάνθου (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης". Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Θεόδωρος Κ. Στεφανόπουλος: Ομότιμος καθηγητής του τμήματος θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών και μεταφραστής αρχαίων κειμένων Για το παλιό όνομα του χωριού υπάρχουν απόψεις τόσο για σλάβικη πρόέλευσή του όσο και για βλάχικη ενώ το σημερινό όνομα του χωριού προέρχεται από το ομώνυμο φυτό που φύεται σε αφθονία στην ευρύτερη περιοχή. Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Αναφέρεται στην περιφέρεια του χωριού τοποθεσία με ονομασία Δαφνούλα (πρώην: Γριβόνι). Άγιοι Πάντες Τριταίας Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Χρήστου Π. Κορύλλου, Χωρογραφία της Ελλάδος. Α'. Νομός Αχαΐας, Εκ του Τυπογραφείου των Καταστημάτων "Ανέστη Κωνσταντινίδου", Εν Αθήναις 1903. Νέος χωρογραφικός πίναξ. Συνταχθείς και εκδοθείς εγκρίσει του Υπουργείου των Στρατιωτικών υπό Ιωάννου Εμ. Νουχάκη ανθυπασπιστού του Πεζικού, Εκ του Τυπογραφείου του Υπουργείου των Στρατιωτικών, Εν Αθήναις 1885. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β', Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Σπαρτιά. Δήμος Ερυμάνθου. Δημοτική Ενότητα Τριταίας. erymanthou.gov.gr. Ανακτήθηκε: 08/11/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Σπαρτιάς Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 08/11/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Σπαρτιάς Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 08/11/2017. Σπαρτιά Αχαΐας. wikimapia.org | Η Σπαρτιά είναι μικρό χωριό της Αχαΐας. Ανήκει από το 2010 στο Δήμο Ερυμάνθου. Βρίσκεται στις παρυφές του Ερύμανθου. Στην ομώνυμη τοπική κοινότητα υπάγεται και ο οικισμός του Κυπαρισσίου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%AC_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82 |
Γαλλική τέχνη του 19ου αιώνα | Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα στη Γαλλία επικράτησαν τα ακόλουθα πολιτικά καθεστώτα: η Υπατεία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη (1799–1804) και η Πρώτη Γαλλική Αυτοκρατορία (1804–1814), η Παλινόρθωση με τον Λουδοβίκο ΙΗ΄ και τον Κάρολο Ι΄ (1814–1830), η Ιουλιανή μοναρχία με τον Λουδοβίκο Φίλιππο (1830–1848), η Δεύτερη Δημοκρατία (1848–1852), η Δεύτερη Αυτοκρατορία με τον Ναπολέοντα Γ’ (1852–1871) και οι πρώτες δεκαετίες της Τρίτης Δημοκρατίας (από το 1871). Δύο επαναστάσεις: η Ιουλιανή Επανάσταση (1830), η Επανάσταση του 1848 και μετά το τέλος του γαλλοπρωσικού πολέμου η εγκαθίδρυση της Παρισινής Κομμούνας (1871). Ο νεοκλασικισμός, με έμφαση στις εξιδανικευμένες μορφές και τη μυθολογία των αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών πολιτισμών, που είχε εμφανισθεί στη Γαλλική τέχνη του 18ου αιώνα από το δεύτερο μισό και αργότερα, συνέχισε να ακμάζει και έως τα μέσα του 19ου αιώνα. Μετά τη Γαλλική επανάσταση, η Υπατεία και η Πρώτη Αυτοκρατορία στήριξαν αυτόν τον ρυθμό και έδωσαν νέα καλλιτεχνική ανάπτυξη, κυρίως στις διακοσμητικές τέχνες, ρυθμός Αμπίρ, με πλούσια παραγωγή επίπλων σε πομπώδες στυλ και την ανάπτυξη της χρυσοχοΐας. Η νεοκλασική ζωγραφική, με πρωτεργάτη τον Ζακ Λουί Νταβίντ, συνέχισε το πρόγραμμα της εξύψωσης και μυθοποίησης του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Α' της Γαλλίας. Εκλεγμένος στο γαλλικό κοινοβούλιο μετά την επανάσταση, ο Νταβίντ κυριάρχησε στην τέχνη στη Γαλλία, καθιερώνοντας τον νεοκλασικισμό ως ένα είδος επίσημου στυλ της Γαλλικής Επανάστασης και αργότερα της Πρώτης Αυτοκρατορίας. Σκηνές της ζωής του αυτοκράτορα φιλοτέχνησαν και ο Αντουάν-Ζαν Γκρο, ο Πιέρ-Ναρσίς Γκερέν και ο Φιλιποτώ.Κύριος εκπρόσωπος του νεοκλασικισμού μέχρι τη δεκαετία του 1850 και εξέχων δάσκαλος ήταν ο Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ, μαθητής του Νταβίντ, ο οποίος έδωσε προτεραιότητα στο σχέδιο έναντι του χρώματος. Διατήρησε την ακρίβεια του στυλ του δασκάλου του και στη θεματολογία του περιλαμβάνονται έργα μυθολογικά (Ο Οιδίποδας Λύνει το Αίνιγμα της Σφίγγας, Δίας και Θέτις) και ανατολικά (Η μεγάλη οδαλίσκη) στο πνεύμα του Ρομαντισμού. Άλλοι σημαντικοί εκπρόσωποι του νεοκλασικισμού είναι ο Αν-Λουί Ζιροντέ-Τριοζόν, ο Φρανσουά Ζεράρ, ο Μερί-Ζοζέφ Μπλοντέλ και οι προσωπογράφοι Ζαν-Μπατίστ Ιζαμπέ και Ρομπέρ Λεφέβρ. Παρά τη σύγκρουση και την ιδεολογική αντιπαλότητα μεταξύ νεοκλασικισμού και ρομαντισμού, πολλοί καλλιτέχνες κυμάνθηκαν μεταξύ των δύο τεχνοτροπιών, ενώ υπήρχαν και καλλιτέχνες ανεπηρέαστοι, όπως ο ζωγράφος ρωπογραφιών Λουί-Λεοπόλντ Μπουαγί, ο Ανρί Φαντέν-Λατούρ και άλλοι. Πίνακες νεοκλασικών ζωγράφων Από το 1815, καθώς η Αυτοκρατορία έφτανε στο τέλος της, ο νεοκλασικισμός άρχισε να θεωρείται συντηρητικός και ακαδημαϊκός και οι ανερχόμενοι καλλιτέχνες αναζητούσαν κάτι διαφορετικό. Η τέχνη εξελισσόταν, έβγαινε από το εργαστήρια και από την Ακαδημία, και η πρώτη μεγάλη σχολή τέχνης που αμφισβήτησε με επιτυχία το κατεστημένο ήταν ο Ρομαντισμός, που υιοθέτησε μια πιο συναισθηματική και οικεία προσέγγιση στο θέμα, ευνοώντας τις σύγχρονες και προσωπικές σκηνές έναντι των ιστορικών ή μυθολογικών θεμάτων του νεοκλασικισμού. Ο οριενταλισμός, τα αιγυπτιακά μοτίβα, ο τραγικός αντιήρωας, το άγριο τοπίο, το ιστορικό μυθιστόρημα και σκηνές από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, δημιούργησαν μια νέα θεματολογία και ενσωματώθηκαν στο νέο κίνημα. Ως κίνημα, είχε ξεκινήσει στην Αγγλία και στη Γερμανία, στα μέσα του 18ου αιώνα. Σε μια εποχή που ο νεοκλασικισμός κυριαρχούσε στην Αυτοκρατορική Γαλλία, καλλιτέχνες όπως ο Ουίλλιαμ Τέρνερ στην Αγγλία και ο Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ στη Γερμανία παρήγαγαν ένα ριζικά διαφορετικό είδος τέχνης. Από τους πρώτους που εισήγαγε τον ρομαντισμό στη Γαλλία ήταν ο Τεοντόρ Ζερικώ με τη μνημειώδη Σχεδία της Μέδουσας που εκτέθηκε στο Σαλόν του 1819, ένας ιστορικός πίνακας συγκρίσιμος σε μέγεθος με τα μεγάλα έργα του Γκρο και του Ζεράρ αλλά εντελώς διαφορετικός ως προς το θέμα και τα συναισθήματα. Δεν απεικονίζει κάποιο ηρωικό γεγονός της σύγχρονης γαλλικής ιστορίας, αλλά τον απόηχο ενός ναυαγίου, με τους επιζώντες να ζητούν βοήθεια. Ο καλλιτέχνης που καθιερώθηκε γρήγορα ως ο σημαντικότερος της γαλλικής ρομαντικής τέχνης ήταν ο Ευγένιος Ντελακρουά, ο οποίος αναζήτησε έμπνευση σε συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές και εξωτικά τοπία. Δημιούργησε επίσης αυτόν που είναι ίσως ο πιο εμβληματικός γαλλικός πίνακας όλων των εποχών: Η Ελευθερία οδηγεί τον λαό (1830), έργο εμπνευσμένο από την Ιουλιανή επανάσταση, δείχνει μια ατημέλητη αλλά θριαμβευτική Ελευθερία που αναδύεται από το βίαιο χάος της επανάστασης ενώ υψώνει την τρίχρωμη σημαία. Από τον Ντελακρουά εμπνεύστηκαν και άλλοι καλλιτέχνες που μετέφεραν την τέχνη σε νέα επίπεδα ως προς τη μορφή και το θέμα, όπως ο Ιπολίτ-Πωλ Ντελαρός με ιστορικούς πίνακες που είχαν τεράστια απήχηση στο κοινό.Άλλοι σημαντικοί εκπρόσωποι του ρομαντικού κινήματος είναι ο Πιερ-Πωλ Πρυντόν και ο Αν-Λουί Ζιροντέ-Τριοζόν, πρόδρομοι του Ρομαντισμού, ο Οράς Βερνέ, ο Τεοντόρ Σασεριώ, επηρεασμένος από τον εξωτισμό της Ανατολής, Άρι Σέφερ, Λεόν Κονιέ, Λουί Μπουλανζέ, η Ανριέτ Λοριμιέ, o Αλεξάντρ-Γκαμπριέλ Ντεκάν, Εζέν Ντεβεριά, Εζέν Ιζαμπέ κλ. Πίνακες της Ρομαντικής σχολής Η ακαδημαϊκή τέχνη που αναπτύχθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα στην Ακαδημία των Καλών Τεχνών είχε μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό και τις κρατικές παραγγελίες: ζωγράφοι όπως ο Ζαν-Λεόν Ζερόμ, ο Ουιλιάμ-Αντόλφ Μπουγκερώ, ο Τομά Κουτύρ, ο Αλεξάντρ Καμπανέλ, Αμωρύ Ντυβάλ, ζωγράφισαν μυθολογικά θέματα και ιστορικές σκηνές εμπνευσμένες από την αρχαιότητα, ακολουθώντας τα βήματα του Ζαν Ωγκύστ Ντομινίκ Ενγκρ και των νεοκλασικών.Αν και επικρίθηκαν για τη συμβατικότητά τους από τους νέους ζωγράφους και κριτικούς, οι πιο ταλαντούχοι από τους ακαδημαϊκούς ζωγράφους ανανέωσαν το ιστορικό είδος, αντλώντας έμπνευση από διάφορους πολιτισμούς και τεχνικές, όπως η Ανατολή και τις νέες τεχνικές που έγιναν δυνατές με την εφεύρεση της φωτογραφίας. Ακαδημαϊκοί πίνακες Οι ρομαντικές τάσεις συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια του αιώνα, ωστόσο, καθώς οι επαναστάσεις επέφεραν σημαντικές αλλαγές στη γαλλική κοινωνία, από τα μέσα του 19ου αιώνα μια επιθυμία για ισότητα άρχισε να εμφανίζεται στο έργο των καλλιτεχνών. Απομακρυνόμενοι από τη μεγαλειώδη και συναισθηματικά φορτισμένη θεματολογία και τις ιστορικές συνθέσεις του Νεοκλασικισμού, του Ρομαντισμού και του Ακαδημαϊσμού, οι καλλιτέχνες εστίασαν την προσοχή τους στην καθημερινή ζωή και στους κοινούς ανθρώπους. Έτσι, πολλαπλασιάστηκαν οι πίνακες με χωρικούς που μοχθούν στο χωράφι, με κατοίκους της πόλης, με εργάτες, με πολυσύχναστους δρόμους της πόλης ή με την τοπιογραφία της σχολής της Μπαρμπιζόν, της οποίας τα σημαντικότερα μέλη ήταν ο Τεοντόρ Ρουσώ, ο Σαρλ-Φρανσουά Ντωμπινί, ο Ζυλ Ντυπρέ, ο Κονστάν Τρουαγιόν, ο Σαρλ Ζακ και ο Ναρσίς Ντιάζ ντε λα Πένια. Σ' αυτό το κλίμα, ο Γκουστάβ Κουρμπέ ηγέτης του ρεαλιστικού ρεύματος, ζωγράφισε σκηνές φτώχειας και καθημερινών αγώνων. Άλλοι σημαντικοί εκπρόσωποι του γαλλικού ρεαλισμού του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα είναι οι Ζαν Φρανσουά Μιλέ, Ονορέ Ντωμιέ, Αλεξάντρ Αντινιά, Ζυλ Μπαστιάν-Λεπάζ και Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό. Έργα ρεαλιστών ζωγράφων Μετά το 1860, η αναζήτηση πάνω στις εντυπώσεις που προκαλεί το φως αλλά και η αντίδραση στους περιορισμούς της Ακαδημίας και στο υπερβολικό συναίσθημα του Ρομαντισμού, οδήγησε στην εμφάνιση του Ιμπρεσιονισμού. Επρόκειτο για ζωγραφική με ζωντανά χρώματα, με έμφαση στις αναπαραστάσεις του φωτός όπως αποτυπώνονται σε εξωτερικούς χώρους με μεταβαλλόμενο φως (με επιρροές από τους πίνακες των Ουίλλιαμ Τέρνερ και Εζέν Μπουντέν). Οι κύριοι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι ήταν ο Κλωντ Μονέ, ο Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ, ο Καμίλ Πισαρό, ο Άλφρεντ Σίσλεϋ, η Μπερτ Μοριζό, ο Φρεντερίκ Μπαζίλ, ο Αρμάν Γκιγιομέν και ο Γκυστάβ Καγιεμπότ, οι οποίοι εργάστηκαν μαζί, επηρέασαν ο ένας τον άλλον και εξέθεταν μαζί. Ο Εντγκάρ Ντεγκά και ο Πωλ Σεζάν ζωγράφισαν επίσης σε ιμπρεσιονιστικό στυλ για ένα διάστημα στις αρχές της δεκαετίας του 1870. Ο καθιερωμένος ζωγράφος Εντουάρ Μανέ, του οποίου το έργο στη δεκαετία του 1860 επηρέασε πολύ τον Μονέ και άλλους της ομάδας, υιοθέτησε ο ίδιος την ιμπρεσιονιστική προσέγγιση περίπου το 1873. Οι τελευταίες δύο δεκαετίες του αιώνα είδαν μια έκρηξη ρευμάτων και τάσεων στη γαλλική ζωγραφική. Ο μετα-ιμπρεσιονισμός, που συνήθως συνδέεται με τον Ζωρζ Σερά, τον Πωλ Σεζάν, τον Πωλ Γκωγκέν και τον Βαν Γκογκ, διαφοροποιήθηκε από τις νατουραλιστικές και ρεαλιστικές τάσεις που είχαν διαμορφώσει τον ιμπρεσιονισμό, που τις αντικατέστησε σε μεγάλο βαθμό με συμβολικές και φανταστικές πηγές έμπνευσης. Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ, γεννημένος στην Ολλανδία, αλλά που ζούσε στη Γαλλία, επέδρασε σημαντικά στη διαμόρφωση μεταγενέστερων καλλιτεχνικών ρευμάτων της αφηρημένης τέχνης. Ο Ζωρζ Σερά, επηρεασμένος από τη θεωρία των χρωμάτων των έργων των ιμπρεσιονιστών, εισήγαγε την τεχνική του πουαντιγισμού και τον ακολούθησε ο Πωλ Σινιάκ. Ο Ανρί Ρουσσώ έγινε το πρότυπο της ναΐφ τέχνης. Ο Πωλ Σεζάν είχε επίσης επιδράσεις από τους ιμπρεσιονιστές όπως και ο Πωλ Γκωγκέν και ο Εμίλ Μπερνάρ. Η Ομάδα Ναμπί, μια ομάδα νέων Γάλλων καλλιτεχνών που δραστηριοποιήθηκαν στο Παρίσι από το 1888 έως το 1900, με εκπροσώπους τους Πωλ Σερυζιέ, Πιέρ Μπονάρ, Εντουάρ Βιγιάρ και Μωρίς Ντενί, στράφηκαν προς την ανανέωση της τέχνης της ζωγραφικής. Πίστευαν ότι ένα έργο τέχνης δεν ήταν μια απεικόνιση της φύσης, αλλά μια σύνθεση μεταφορών και συμβόλων που δημιουργούσε ο καλλιτέχνης, και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μετάβαση από τον ιμπρεσιονισμό και τον ακαδημαϊσμό στην αφηρημένη τέχνη, στον συμβολισμό και τα άλλα πρώιμα κινήματα της μοντέρνας τέχνης. Γύρω στο 1887, ο Λουί Ανκετέν και ο Εμίλ Μπερνάρ ανέπτυξαν τον κλουασονισμό, ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που χρησιμοποιούσε έντονα χρώματα και μορφές, οι οποίες διαχωρίζονται από αδρά, σκουρόχρωμα περιγράμματα και που βρήκε εφαρμογή στην Αρ Νουβώ και επίσης στο έργο του Ανρί ντε Τουλούζ-Λωτρέκ. Αυτά τα ρεύματα και οι ζωγράφοι ενώνονται στο τεράστιο κίνημα του Μετα-Ιμπρεσιονισμού. Έργα μεταϊμπρεσιονιστών ζωγράφων Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκε το ρεύμα του συμβολισμού, το οποίο ξεκίνησε από τη λογοτεχνία και την ποίηση και επηρέασε όλες τις τέχνες, συμπεριλαμβανομένης της ζωγραφικής. Στη Γαλλία οι κύριοι εκπρόσωποι είναι ο Γκυστάβ Μορώ, ο Πιέρ Πυβί ντε Σαβάν και ο Οντιλόν Ρεντόν. Η συμβολιστική ζωγραφική χαρακτηρίζεται από ονειρικά, μυθολογικά και φανταστικά θέματα, σε αντίθεση προς τον νατουραλισμό και τον ρεαλισμό.Στο τέλος του αιώνα εμφανίστηκε μια νέα γενιά καλλιτεχνών που γεννήθηκαν γύρω στο 1870-1880 και η οποία επηρεάστηκε από τον πουαντιγισμό και την τεχνική της ομάδας Ναμπί. Ο Ανρί Ματίς, ο μεγαλύτερος της ομάδας, με τους Αντρέ Ντεραίν και Μωρίς ντε Βλαμένκ στο Φθινοπωρινό Σαλόν του 1903 παρουσίασαν τα πρώτα έργα του Φωβισμού, βραχύβιου ρεύματος αλλά με σημαντικό αντίκτυπο στην εξέλιξη της τέχνης του 20ού αιώνα. Έργα συμβολιστών ζωγράφων Η γαλλική γλυπτική του 19ου αιώνα χαρακτηρίζεται από την ποικιλομορφία των ρευμάτων και τεχνοτροπιών, που κυμαίνονται από τον νεοκλασικισμό στις αρχές του αιώνα, με σημαντικότερο εκπρόσωπο τον Αντόνιο Κανόβα, έως την Αρ-Νουβώ και τον Μοντερνισμό στα τέλη του αιώνα.Μια πολύ σημαντική παραγωγή γλυπτών δημιουργήθηκε από κρατικές παραγγελίες που συνδέονται με τους αστικούς μετασχηματισμούς και την εκκοσμίκευση της δημόσιας ζωής: πόλεις και κυβερνήσεις, ιδίως υπό τον Ναπολέοντα Γ' και την Τρίτη Δημοκρατία, ανταγωνίζονταν στον τομέα. Η άνοδος της πλούσιας αστικής τάξης συνέβαλε επίσης στη μόδα των αγαλμάτων σε ιδιωτικά ταφικά μνημεία και των μικρών μπρούτζινων έργων, στα οποία πολλοί γλύπτες ειδικεύθηκαν. Μεγάλοι καλλιτέχνες σημάδεψαν τον αιώνα όπως ο Ωγκύστ Ροντέν, η Καμίλ Κλοντέλ, ο Φρανσουά Ρυντ, ο Ζαν-Μπατίστ Καρπώ, ο Ωγκύστ Μπαρτολντί, δημιουργός του Αγάλματος της Ελευθερίας, ο Φρανσουά Ζοζέφ Μποζιό, ο Νταβίντ ντ'Ανζέ, ο Ζαν-Ζακ Πραντιέ, ο Αντουάν-Λουί Μπαρί, ο Καριέ-Μπελέζ, ο Εμανουέλ Φρεμιέ και ο Ζυλ Νταλού. Αρκετοί ζωγράφοι ασχολήθηκαν επίσης με τη γλυπτική, μεταξύ των οποίων οι Ονορέ Ντωμιέ, Γκυστάβ Ντορέ, Ζαν-Λεόν Ζερόμ, Εντγκάρ Ντεγκά και Πωλ Γκωγκέν. Γλυπτική του 19ου αιώνα Στην αρχιτεκτονική του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, ο νεοκλασικός ρυθμός, ήδη παρών στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, εξακολουθεί να εξελίσσεται - και επέζησε ως τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Ανάμεσα στα μνημεία και οικοδομήματα της εποχής, χαρακτηριστικές είναι η Αψίδα του Θριάμβου του Καρουζέλ και η Αψίδα του Θριάμβου στην πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ στο Παρίσι, παραγγελία του Ναπολέοντα το 1806 που ολοκληρώθηκε το 1836 επί Λουδοβίκου-Φίλιππου και δανείζεται τις αναλογίες και το ύφος από τις θριαμβικές αψίδες των αρχαίων Ρωμαίων. Η εκκλησία της Μαντλέν, βασισμένη στον ρωμαϊκό ναό Μαιζόν Καρέ της Νιμ, η εκκλησία Νοτρ-Νταμ-ντε Λορραίν, κλ Στα μέσα του 19ου αιώνα, εμφανίστηκε μια νέα τάση, ο αρχιτεκτονικός εκλεκτικισμός. Συνδυάζει διαφορετικά αρχιτεκτονικά στυλ, με έμπνευση από διάφορες τεχνοτροπίες του παρελθόντος σε νέους συνδυασμούς. Πολλά δημόσια κτήρια κατασκευάστηκαν αυτή την εποχή, ιδιαίτερα μεταξύ 1853 και 1870 που πραγματοποιήθηκε ο μετασχηματισμός του Παρισιού από τον βαρόνο Οσμάν. Η Όπερα Γκαρνιέ στο Παρίσι είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του αρχιτεκτονικού εκλεκτικισμού της εποχής. Στη συνέχεια, οι νέες τεχνικές και τα νέα δομικά υλικά όπως χάλυβας, χυτοσίδηρος, γυαλί, σίδηρος ή αργότερα οπλισμένο σκυρόδεμα επέτρεψαν νέες κατασκευές που χρησιμοποιήθηκαν στα τέλη του αιώνα και από την Αρ Νουβώ.Οι εκθεσιακοί χώροι και μουσεία Γκραν Παλαί και το Πετί Παλαί που κατασκευάστηκαν για την Παγκόσμια έκθεση του 1900 συνδυάζουν την κλασική αρχιτεκτονική με την αρ νουβώ. Οικοδομήματα του 19ου αιώνα Τέχνη στη Γαλλία Γαλλική αναγέννηση - 16ος αιώνας Γαλλική τέχνη του 17ου αιώνα Γαλλική τέχνη του 18ου αιώνα | H γαλλική τέχνη του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων και διαδοχικών πολιτικών αλλαγών της εποχής, μιας από τις επαναστατικότερες της ιστορίας της Γαλλίας.Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Νεοκλασικισμός, με κύριο εκπρόσωπο στη ζωγραφική τον Ζακ-Λουί Νταβίντ (1748–1825), ήταν ο επίσημος καλλιτεχνικός ρυθμός που υποστηρίχθηκε και από τον Ναπολέοντα, ως Πρώτο Ύπατο και ως αυτοκράτορα από το 1804. Πολύ σύντομα, ένα νέο ανερχόμενο ρεύμα, ο Ρομαντισμός -με επίδραση σε καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές και φιλοσόφους- πρότεινε μια νέα αισθητική που εξύψωσε το συναίσθημα και τη φύση έναντι του ορθολογισμού και του κλασικισμού. Από τα μέσα του αιώνα, εν μέσω των ταξικών αγώνων και τον απόηχο των επαναστατικών εξεγέρσεων στη Γαλλία, ο ρομαντισμός αντικαταστάθηκε από τον ρεαλισμό στις εικαστικές τέχνες και τη λογοτεχνία, ο οποίος επικεντρώθηκε στα σύγχρονα θέματα και τη ζωή των κατώτερων τάξεων. Δύο μεγάλα καλλιτεχνικά κινήματα κυριαρχούν τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες του αιώνα. Μια ομάδα ζωγράφων που είναι γνωστοί ως Ιμπρεσιονιστές ανέτρεψαν τους ισχύοντες καλλιτεχνικούς θεσμούς και απελευθέρωσαν τους καλλιτέχνες, επιτρέποντας την εξερεύνηση νέων μορφών έκφρασης. Ζωγράφιζαν κυρίως τοπία με σπασμένα χρώματα και χαλαρές πινελιές που αντικατόπτριζαν την παροδική φύση των θεμάτων που απεικόνιζαν. Σε απάντηση, μια ομάδα καλλιτεχνών γνωστών ως Μετα-Ιμπρεσιονιστές ανέπτυξαν ανεξάρτητα στυλ ζωγραφικής, απορρίπτοντας τον ρεαλισμό των ιμπρεσιονιστών. Στο τέλος του αιώνα, πολλοί καλλιτέχνες, σχεδιαστές και συλλέκτες προώθησαν μια καλλιτεχνική μεταρρύθμιση που οδήγησε σε ένα στυλ γνωστό ως Αρ Νουβώ. Βασισμένο σε ασύμμετρες, οργανικές φόρμες και επηρεασμένο από την ιαπωνική τέχνη, το στυλ Αρ Νουβώ εφαρμόστηκε στη ζωγραφική και τις γραφικές τέχνες καθώς και στην αρχιτεκτονική και τον σχεδιασμό καθημερινών αντικειμένων.Πολλά από τα ρεύματα που αναπτύχθηκαν στη γαλλική τέχνη αυτή την περίοδο είχαν παράλληλες εξελίξεις και στη Γαλλική λογοτεχνία του 19ου αιώνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%84%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_19%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%B9%CF%8E%CE%BD%CE%B1 |
Άντριου Φόι | Ο Φόι γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1970, γιος του Έρνεστ Αλτούρο Φόι και της Άιρις Ντορίν Ρόμνεϊ. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο των Βρετανικών Παρθένων Νήσων το 1986 παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο των Παρθένων Νήσων στον Άγιο Θωμά και έπειτα πήρε πτυχίο στην εκπαίδευση από το Πανεπιστήμιο A & M της Φλόριντα, από όπου αποφοίτησε το 1991. Στη συνέχεια δίδαξε αρχικά ως καθηγητής μαθηματικών στο Σχολείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Έλμορ Στάουτ (Elmore Stoutt High School). Είναι παντρεμένος με τη Σίλα Φόι, το γένος Herbert-Forbes. Μαζί είχαν τρία παιδιά, ένα από τα οποία πέθανε σε βρεφική ηλικία. Ο Φόι εκλέχτηκε για πρώτη φορά ως βουλευτής στην 1η εκλογική περιφέρεια το 1999 σε ηλικία 28 ετών και από εκείνη την εποχή εκλέγεται συνεχώς στην έδρα του. Έχει προηγουμένως υπηρετήσει ως υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού από το 2007 έως το 2011 και ως υπουργός Υγείας, Εκπαίδευσης και Πρόνοιας από το 2000 έως το 2003. Από το 1999 κυριάρχησε στην ψηφοφορία στην 1η περιφέρεια - το μικρότερο όριο νίκης του ήταν το 27,6% των ψήφων (2015). Στις γενικές εκλογές του 2015, μόνο δύο μέλη του Κόμματος των Παρθένων Νήσων κέρδισαν τις έδρες τους - ο Τζούλιαν Φρέιζερ και ο Φόι.Στη συνέχεια, αμφότεροι διαφώνησαν για το ποιος θα έπρεπε να γίνει αρχηγός της αντιπολίτευσης, καθώς ο Φρέιζερ πίστευε ότι θα έπρεπε να αναλάβει την ηγεσία του αρχηγού του κόμματος μετά την ήττα των γενικών εκλογών. Ο Φόι διαφώνησε, καθώς πίστευε ότι η πλειονότητα των μελών του κόμματος θα του επέτρεπε να αναλάβει εκείνος την αρχηγία μετά την καταστροφική εκλογική νίκη του κόμματος. Καθώς το Σύνταγμα απαιτούσε από τον ηγέτη της Αντιπολίτευσης να στηρίξει την υποστήριξη της "πλειοψηφίας" των μελών της αντιπολίτευσης και τα δύο μόνο μέλη της αντιπολίτευσης διαφώνησαν, υπήρχε αδιέξοδο. Ο κυβερνήτης Τζον Ντάνκαν έδωσε στους δύο άνδρες έναν μήνα για να επιλύσουν τις διαφορές τους, αλλά δεν ήταν σε θέση να το πράξουν και τελικά ο κυβερνήτης όρισε τον Φρέιζερ ως επίσημο ηγέτη της αντιπολίτευσης. Ο Φόι απομάκρυνε αργότερα τον Φρέιζερ από την ηγεσία του κόμματος και διορίστηκε ο ίδιος ως ηγέτης της αντιπολίτευσης. Στις 22 Δεκεμβρίου 2018, μετά τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος , μία φατρία με επικεφαλής τον Ρόνι Σκέλτον, έγινε το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης και ο Σκέλτον διαδέχθηκε τον Φόι ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Ο Φόι οδήγησε το κόμμα του στη νίκη στις γενικές εκλογές του 2019 και ορκίστηκε ως πρωθυπουργός στις 26 Φεβρουαρίου 2019. Απομακρύνθηκε από την πρωθυπουργία στις 5 Μαΐου 2022 έπειτα από την έγκριση από τη Συνέλευση μιας πρότασης μομφής εναντίον της κυβέρνησής του. Το 2007 ο Φόι τραυματίστηκε από πυροβολισμό ενόπλων στο αριστερό του πόδι κατά τη διάρκεια ληστείας σε τράπεζα. Ο τραυματισμός του περιγράφηκε ως ελαφύς. Ο Φόι αργότερα προσπάθησε να μηνύσει την τράπεζα για τους τραυματισμούς που έλαβε. Έχασε τη δίκη και η υπόθεση διευθετήθηκε πριν εκδικαστεί η έφεση. Το 2003 η Offshore Alert ανέφερε ότι ο Φόι τέθηκε υπό έρευνα σε σχέση με ισχυρισμούς περί νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Ο πολιτικός ποτέ δεν αμφισβήτησε ότι διεξήχθη μια τέτοια έρευνα, αλλά ανέκαθεν ισχυρίστηκε ότι δεν είχε ληφθεί καμία ενέργεια εναντίον του ως αποτέλεσμα της έρευνας. Αναφέρθηκε στις καταγγελίες χαρακτηρίζοντάς τες "ξεπερασμένες, μη αποδεδειγμένες και αβάσιμες". Στις 28 Απριλίου 2022 ο Φόι συνελήφθη στο Μαϊάμι των ΗΠΑ και κατηγορήθηκε για ξέπλυμα χρήματος, συνωμοσία για την εισαγωγλη 5 κιλών κοκαΐνης και επειδή σχεδίαζε να συνεργαστεί με το καρτέλ της Σιναλόα στο Μεξικό. | Ο Άντριου Φόι (Andrew Alturo Fahie, 1970-) είναι πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως πρωθυπουργός των Βρετανικών Παρθένων Νήσων από το 2019 έως το 2022. Ήταν επίσης πρόεδρος του Κόμματος των Παρθένων Νήσων στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους από το 2016 έως το 2022. Από το 1999 εκλέγεται βουλευτής της πρώτης περιφέρειας. Ορίστηκε ως πρόεδρος του Κόμματος των Παρθένων Νήσων στις 30 Νοεμβρίου 2016, μετά τη νίκη του σε κούρσα ηγεσίας με τον Τζούλιαν Φρέιζερ, ήδη αρχηγό του κόμματος εκείνη την περίοδο. Στις 6 Φεβρουαρίου 2017 διορίστηκε επίσημα ως ηγέτης της αντιπολίτευσης . Συχνά αναφέρεται με το ψευδώνυμό του, ο Brown Bomber (Καφετής Βομβιστής) . Στις 28 Απριλίου 2022, συνελήφθη στις Ηνωμένες Πολιτείες και κατηγορήθηκε για διακίνηση ναρκωτικών και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%85_%CE%A6%CF%8C%CE%B9 |
Παρόριο Βοιωτίας | Το χωριό ονομαζόταν Μπισχένι μέχρι το 1930, οπότε μετονομάστηκε σε Παρόρι. Ο ερευνητής Γιάννης Δέδες ταυτίζει το σημερινό Παρόριο με το Καταλανικό φέουδο Bussancha (Bissikeni το αναφέρει ο William Leake στο έργο του Travels in Northern Greece) που αναφέρεται ως ιδιοκτησία του Καταλανού αξιωματούχου Antic Sabater, στη διαθήκη του με ημερομηνία 28 Δεκεμβρίου 1336 που συντάχθηκε στη Θήβα. Τον Φεβρουάριο του 1856 πραγματοποιήθηκε στον οικισμό μάχη ανάμεσα σε δυνάμεις ασφαλείας και ληστές που υπάγονταν στη συμμορία Πανουργία, με αποτέλεσμα τον θάνατο ή τον τραυματισμό αρκετών ληστών. Το Παρόρι υπήρξε έδρα κοινότητας στο διάστημα 1912-1998, ενώ στη συνέχεια εντάχθηκε στον δήμο Δαύλειας οπού παρέμεινε έως το 2010. Με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης από την 1η Ιανουαρίου 2011 εντάχθηκε στον Δήμο Λεβαδέων. Ο πληθυσμός του παρουσιάζει μικρή ελάττωση τις τελευταίες δεκαετίες. Το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, στο νεκροταφείο Παρορίου, είναι χτισμένο το 1898, όπως μαρτυρά η χαραγμένη πλάκα δίπλα από την είσοδο του. Τη Μεγάλη Παρασκευή οι κάτοικοι του Παρορίου επισκέπτονται το νεκροταφείο όπου καθαρίζουν τα μνημεία, αποθέτουν λουλούδια σε αυτά και προσκυνούν το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Πολιούχοι Άγιοι του Παρορίου είναι ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Θεόδωρος, στην μνήμη των οποίων υπάρχει δισυπόστατος ναός, κτίσμα του 1924-1925. Στην εορτή των Αγίων Θεοδώρων, του Τήρωνος και του Στρατηλάτου το Παρόρι πραγματοποιούνται διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ο μεσαιωνικός πύργος είναι Φράγκικος και χρησίμευε κυρίως σαν στρατιωτικό φυλάκιο και φρυκτωρία. Βρίσκεται σε χαμηλό λόφο, 1.500 μέτρα ανατολικά από το Παρόρι και έχει οπτική επαφή με τον πύργο του Θουρίου, τον πύργο της Αμφίκλειας και τον πύργο του Πανοπέα. Ο πύργος σώζεται σε ύψος 13 μέτρα, με πάχος τοίχων 2,30 μέτρα και διαστάσεις 7,60x7,45μ. Η είσοδος ήταν στον πρώτο όροφο μέσω τοξωτής θύρας με λίθινους θολίτες. Το τμήμα του δεύτερου ορόφου που σώζεται δείχνει ότι ο όροφος αυτός ήταν λίγο πιο μέσα σε σχέση με τον τοίχο του υποκείμενο ορόφου. Αυτό οδηγεί στην υπόθεση ότι στο παρελθόν ο πύργος επισκευάστηκε με την προσθήκη μιας λίθινης επένδυσης εξωτερικά στην τοιχοποιία του ισογείου που αύξησε το πάχος της. Ο Σύλλογος των Απανταχού Παροριτών «Οι Άγιοι Θεόδωροι» ιδρύθηκε το 1999, έχοντας ως έδρα στην Αθήνα ενώ από το 2019 με απόφαση της ΓΣ των μελών του, η έδρα μεταφέρθηκε τυπικά στο Παρόρι. Τα τελευταία χρόνια, κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου, που πανηγυρίζει η τοπική Μεταμόρφωση του Σωτήρος, διοργανώνεται το Τριήμερο Παράδοσης και Πολιτισμού με ποικίλες πολιτιστικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες τόσο για τους κατοίκους του όσο και για τους επισκέπτες της ευρύτερης περιοχής, αφου εκείνο το διάστημα το Παρόρι γίνεται πόλος έλξης. Πορεία του πληθυσμού από την δεκαετία του 1920: Η Εθνική Οδός 3 διέρχεται πλησίον του χωριού συνδέοντάς το με τη Λιβαδειά, τη Λαμία και άλλες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας. Επίσης, η περιφερειακή σιδηροδρομική γραμμή Αθήνας - Λειανοκλαδίου εξυπηρετεί το χωριό με τον ομώνυμο σιδηροδρομικό σταθμό. | Το Παρόριο ή Παρόρι (πρώην Μπισχένι) είναι γνωστό χωριό του Δήμου Λεβαδέων του Νομού Βοιωτίας. Βρίσκεται ανατολικά της Δαύλειας, στους πρόποδες του Παρνασσού. Κατά μία άποψη ονομάζεται έτσι επειδή βρίσκεται στα όρια των αντιπεριφερειών Βοιωτίας και Φθιώτιδας. Έχει πληθυσμό 224 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CE%92%CE%BF%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αποστασία | Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Μπρόμλεϊ προσδιόρισε το ρόλο του αποστάτη όπως φαίνεται παρακάτω σε αντιδιαστολή με τους ρόλους του αυτομόλου ("defector") και του πληροφοριοδότη ("whistleblower"). Ο ρόλος του αποστάτη: Περιγράφεται ότι συμβαίνει σε εξαιρετικά πολωμένες περιπτώσεις στις οποίες το μέλος μιας οργάνωσης βιώνει μια ολική αλλαγή των πεποιθήσεών του μέσω συνεργασίας με μία ή περισσότερες από τις αντιτιθέμενες πλευρές χωρίς την συγκατάθεση ή τον έλεγχο της οργάνωσης. Η καταγραφή των γεγονότων περιγράφει το ουσιώδες κακό της οργάνωσης που ανήκε προηγουμένως ο αποστάτης και εξιστορούνται μέσα από την προσωπική εμπειρία παγίδευσης και απόλυτης διαφυγής/σωτηρίας του αποστάτη. Ο ρόλος του αυτομόλου: Το μέλος της οργάνωσης διαπραγματεύεται την απομάκρυνσή του κυρίως με την ηγεσία της οργάνωσης, η οποία του δίνει την άδεια να παραιτηθεί από τη θέση του, έχει υπό τον έλεγχό της τη διαδικασία της απομάκρυνσης και διευκολύνει στην αλλαγή των ρόλων. Η από κοινού καταγραφή των γεγονότων αποδίδει την κύρια ηθική ευθύνη για τα προβλήματα του μέλους της οργάνωσης στο ίδιο το μέλος που αποχωρεί και ερμηνεύει την άδεια που του παραχώρησε για να απομακρυνθεί ως προσκόλληση σε εξαιρετικά ηθικά πρότυπα και στη διαφύλαξη της εμπιστοσύνης του κοινού. Ο ρόλος του πληροφοριοδότη: Συμβαίνει όταν ένα μέλος μιας οργάνωσης συνεργάζεται με κάποιον εξωτερικό ρυθμιστικό παράγοντα παρέχοντας σε αυτόν την προσωπική μαρτυρία του αναφορικά με συγκεκριμένες αμφιλεγόμενες πρακτικές της οργάνωσης, με σκοπό την επιβολή κυρώσεων στην οργάνωση. Η καταγραφή των γεγονότων, η οποία γίνεται από κοινού από τον πληροφοριοδότη και τον ρυθμιστικό παράγοντα, παρουσιάζει τον πληροφοριοδότη ως άτομο που υποκινείται από την ατομική του συνείδηση και τον ρυθμιστικό οργανισμό ως προασπιστή του δημοσίου συμφέροντος.Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Λούις Κοσέρ βλέποντας από άλλη οπτική γωνία το ζήτημα και σε αρμονία με τον Γερμανό φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Μαξ Σέλερ, θεωρεί τον αποστάτη ως άτομο που όχι μόνο βίωσε μια δραματική αλλαγή των πεποιθήσεών του αλλά και "ως άτομο που, ακόμη και στη νέα κατάσταση πίστης του, δεν ζει πρωτίστως πνευματικά σύμφωνα με το περιεχόμενο της νέας πίστης του επιδιώκοντας ανάλογους στόχους, παρά μόνο μάχεται ενάντια στην παλιά πίστη του και υπερασπίζεται την αποκήρυξή της". Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ θεωρεί την αποκήρυξη της θρησκείας εκ μέρους ενός ατόμου ως ανθρώπινο δικαίωμα το οποίο προφυλάσσεται από τη Διεθνή Σύμβαση για τα Αστικά και Πολιτικά Δικαιώματα: «Η επιτροπή δηλώνει ότι η ελευθερία του ατόμου 'να έχει ή να υιοθετεί' μια θρησκεία ή ένα πιστεύω προϋποθέτει απαραίτητα την ελευθερία επιλογής θρησκείας ή πιστεύω, περιλαμβανομένου του δικαιώματος του ατόμου να αντικαθιστά την τρέχουσα θρησκεία ή τα πιστεύω του με άλλα ή να υιοθετήσει αθεϊστικές απόψεις ... Το Άρθρο 18.2 αποκλείει τον εξαναγκασμό που θα μπορούσε να βλάψει το δικαίωμα του ατόμου να έχει ή να υιοθετεί μια θρησκεία ή ένα πιστεύω, περιλαμβανομένης της χρήσης ή απειλής σωματικής βίας ή ποινικών κυρώσεων με σκοπό να εξαναγκαστούν πιστοί ή άπιστοι να προσκολληθούν στα δικά τους πιστεύω και συγκεντρώσεις, να αποκηρύξουν τη θρησκεία τους ή το πιστεύω τους ή να μεταστραφούν». Βλέπε επίσης Θρησκευτική μεταστροφή. Οι Χριστιανοί παραθέτουν συχνά την προφητεία από τη Β' Επιστολή προς Θεσσαλονικείς σχετικά με την επερχόμενη αποστασία: «Mή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας». (2 Θεσσαλονικείς 2:3) Αφορισμός Αποστασία του 1965 (παράδειγμα πολιτικής χρήσης του όρου) | Η αποστασία (προερχόμενη από τις λέξεις από και στάσις, δηλαδή κατα λέξη, απομάκρυνση) είναι όρος που περιγράφει την αποκήρυξη εκ μέρους ενός ατόμου της θρησκείας του, ειδικά όταν θεωρείται ότι υποκινείται από ποταπά κίνητρα. Από τεχνικής άποψης, κατά τη χρήση του όρου στην Κοινωνιολογία χωρίς την υποτιμητική απόχρωση του όρου, ο όρος αναφέρεται στην αποκήρυξη και την άσκηση κριτικής ή εναντίωσης προς την θρησκεία στην οποία ανήκε προηγουμένως το άτομο. Το άτομο που διαπράττει την αποστασία ονομάζεται αποστάτης, εκείνος ο οποίος αποστατεί. Στην παλιότερη Δυτική φιλολογία, ο όρος αναφερόταν τυπικά στους βαφτισμένους Χριστιανούς οι οποίοι εγκατέλειψαν την πίστη τους. Οι όροι αποστάτες και αποστασία δεν αποτελούν συνήθως αυτοπροσδιορισμό: ελάχιστα πρώην μέλη κάποιας θρησκείας αποκαλούν τους εαυτούς τους αποστάτες και γενικά θεωρούν τους όρους αυτούς υποτιμητικούς. Σύμφωνα με τους πρώην ομοϊδεάτες του αποστάτη κάποιοι λόγοι που τον οδηγούν στην αποκήρυξη της θρησκείας του είναι η απώλεια της πίστης του, η υποτιθέμενη αποτυχία της θρησκευτικής κατήχησης και/ή η πλύση εγκεφάλου· αντίθετα ο ίδιος ο αποστάτης προβάλλει ηθικά κίνητρα. Η πραγματικότητα συνήθως είναι συνθετότερη διότι πιθανώς ο αποστάτης δεν ήταν αρκετά σεβαστός από τους πρώην συνιδεολόγους του, ή διότι η εγκαταλελειμμένη από αυτόν κοσμοθεωρία δεν άρμοζε στην ώριμη πλέον προσωπικότητά του. Συχνά ο αποστάτης διαμαρτύρεται ότι η συμπεριφορά των πρώην ομοϊδεατών του, μεταβλήθηκε προς το χειρότερο. Κάποιοι αποστάτες εκφράζουν και συνθετότερες απόψεις, όπως ότι δεν αποσκίρτησαν ποτέ από δόγμα αλλά ότι αντιθέτως το κατανόησαν βαθύτερα. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, αποστατεί κανείς όταν προηγουμένως βρίσκεται υπό καθεστώς βίας, ενώ σε αντίθετη περίπτωση επαναστατεί.Πολλά θρησκευτικά κινήματα θεωρούν την αποστασία ως φαυλότητα (αμαρτία), ως διαφθορά της αρετής της αγνής πίστης με την έννοια ότι όταν απωλεσθεί η πίστη το επακόλουθο είναι η αποστασία. Εντούτοις, τα περισσότερα άτομα που μεταστρέφονται σε μια νέα θρησκεία μπορεί επίσης να θεωρηθούν αποστάτες από την άποψη της προηγούμενης πίστης τους. Ποικίλες θρησκευτικές ομάδες τιμωρούν τους αποστάτες. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη διακοπή της επικοινωνίας με τους αποστάτες από τα μέλη της προηγούμενης θρησκευτικής ομάδας. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποτελεί είτε επίσημη τακτική της θρησκευτικής ομάδας ή να αποτελεί αυθόρμητη αντίδραση, λόγω διαφόρων ψυχοκοινωνικών παραγόντων. Κάποια θρησκεύματα αντιδρούν στην αποστασία με τον αφορισμό του αποστάτη ενώ κάποια άλλα φτάνουν ως το σημείο να απαιτούν τη θανατική ποινή του αποστάτη. Αντιστρόφως, κάποιοι αθεϊστές και αγνωστικιστές χρησιμοποιούν τον όρο "απομεταστροφή" για να περιγράψουν την απώλεια της πίστης ενός ατόμου ως μέλους κάποιας θρησκείας. Κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι "Ελεύθερα Σκεπτόμενοι" και εκείνοι που αντιμετωπίζουν με λιγότερο θετική διάθεση την παραδοσιακή θρησκεία θεωρούν την "απομεταστροφή" ως κέρδος για την "εκλογίκευση" και την επιστημονική μέθοδο. Η αξιοπιστία της προσωπικής μαρτυρίας των αποστατών είναι ένα σημαντικό και αμφιλεγόμενο ζήτημα για τη μελέτη της αποστασίας όσον αφορά τις αιρέσεις και τα νέα θρησκευτικά κινήματα. Η διαφορά μεταξύ της αποστασίας και της αίρεσης είναι ότι η αίρεση αφορά την απόρριψη ή την παραφθορά συγκεκριμένων δογμάτων από τον αιρετικό και όχι την πλήρη εγκατάλειψη της θρησκείας του όπως συμβαίνει με τον αποστάτη. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης όσον αφορά την αποκήρυξη των απόψεων κάποιου και σε άλλου τομείς εκτός της θρησκείας, και πιο συγκεκριμένα στην πολιτική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1 |
Ζοάν Μαρσιάλ | Εντάχθηκε στη Μπαστία, αφού αποχώρησε από την Κλερμόν Οβέρν. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση με την πρώτη ομάδα σε έναν αγώνα της Λιγκ 2 εναντίον της Μονπελιέ στις 13 Μαρτίου 2009, όπου έκανε το επαγγελματικό ντεμπούτο μπαίνοντας ως αλλαγή στα τελευταία λεπτά του αγώνα, στη νίκη με 1-0.Στις 2 Αυγούστου 2010, δόθηκε δανεικός στη Μπρεστουά της Λιγκ 1 για τη σεζόν 2010-11. Ο δανεισμός εξελίχθηκε σε μόνιμη μετακίνηση στο τέλος της σεζόν.Το 2015, μετά τη λήξη του συμβολαίου του με τη Μπρεστουά, ο Μαρσιάλ εντάχθηκε στην Τρουά.Στις 20 Ιουνίου 2017, μετά την επαναφορά της Τρουά στην κορυφαία κατηγορία, ο Μαρσιάλ μετακόμισε για πρώτη φορά στο εξωτερικό, υπογράφοντας με τη Μακάμπι Πετάχ Τίκβα του Πρωταθλήματος Ισραήλ. Το Φεβρουάριο του 2019, μετακινήθηκε στην Ασντόντ.Στις 4 Ιουλίου 2019, υπέγραψε διετές συμβόλαιο με τον Παναιτωλικό, με ελεύθερη μεταγραφή. Ο Μαρσιάλ έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Γαλλίας U19 στις 9 Σεπτεμβρίου 2009, σε μία φιλική ισοπαλία με 3-3 εναντίον της Ιαπωνίας. Συμμετείχε στην ομάδα που κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U19 του 2010 στη Γαλλία, παίζοντας στο τελευταίο αγώνα της φάσης ομίλων, μία ισοπαλία με 1-1 εναντίον της Αγγλίας.Είναι διεθνής με την Εθνική ανδρών Μαρτινίκας. Είναι ο μεγαλύτερος αδελφός του Αντονί Μαρσιάλ, ο οποίος αγωνίζεται στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στην Εθνική Γαλλίας. Γαλλία U19 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U19: 2010 Προφίλ στο LFP.fr (Αγγλικά) Προφίλ Ζοάν Μαρσιάλ στο Soccerway Προφίλ στο Transfermarkt.com | Ο Ζοάν Μαρσιάλ (γαλλικά:Johan Martial, 30 Μαΐου 1991) είναι Γάλλος ποδοσφαιριστής με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, ο οποίος αγωνίζεται ως κεντρικός αμυντικός για τον Παναιτωλικό. Ήταν διεθνής με τις Εθνικές Γαλλίας U19 και U20. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%BF%CE%AC%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BB |
Ματσούρα Τακεσίρο | Ήταν το τέταρτο παιδί του Ματσούρα Τοκιχάρου (ή Κεϊσούκε). Αυτό αντανακλάται στην κατάληξη -σίρο (四郎, shirō) ή «Ο γιος και τέταρτο παιδί», που του δόθηκε ως όνομά του. Γεννημένος την Ώρα της Τίγρης στο Έτος του Τίγρη, το στοιχείο Τάκε (Take) του ονόματός του προέρχεται από τα ιαπωνικά για τη λέξη μπαμπού, με το οποίο η τίγρη συνδέεται στενά. Αργότερα άλλαξε τον χαρακτήρα για το μπαμπού (竹) με αυτόν για τον γενναίο ή τον θαρραλέο (武). Στην ενηλικίωση πήρε το επίσημο όνομα Χιρόσι, (弘), η ιμίνα του, η αζάνα του είναι Σίσο (Shichō, 子重). Όταν εισήλθε στο βουδιστικό ιερατείο στο Ναγκασάκι σε ηλικία είκοσι ενός ετών, πήρε το όνομα Ντάρμα Μπούνκεϊ. Είναι επίσης γνωστό ότι χρησιμοποίησε το καλλιτεχνικό όνομα Χοκκάι Ντότζιν (Hokkai Dōjin) από το 1859. Αυτό μπορεί να αναλυθεί ως "άνθρωπος του Χοκκάιντο", "άνθρωπος που γνωρίζει καλά τους δρόμους της βόρειας θάλασσας" ή "απομονωμένος από τις βόρειες θάλασσες". Ο Ματσούρα Τακεσίρο γεννήθηκε την έκτη ημέρα του δεύτερου μήνα του Μπούνκα 15 (1818) στο χωριό Σουγκάβα, αργότερα Ονόε, τώρα Ματσουσάκα, στην τότε επαρχία Ίσε, τώρα Νομαρχία Μίε. Η οικογένεια των σαμουράι λέγεται ότι είχε προγονικές σχέσεις με τη φυλή Ματσούρα του τομέα Χιράντο στην επαρχία Χίζεν, στο βόρειο Κιούσου . Ο Τοκιχάρου, ο πατέρας του Τακεσίρο, ήταν λάτρης της τελετής τσαγιού και Χαϊκάι και είχε σπουδάσει υπό τον μελετητή Μοτοόρι Νορινάγκα. Καθώς ο μεγαλύτερος αδερφός του προοριζόταν να αναλάβει επικεφαλής της οικογένειας, ο Τακεσίρο ήξερε από νεαρή ηλικία ότι θα έπρεπε να τολμήσει να εξερευνήσει στον κόσμο. Το σπίτι της παιδικής του ηλικίας στη Ματσουσάκα (που χαρακτηρίζεται ως δημοτικός ιστορικός χώρος) βρίσκεται στο Ίσε Κάιντο, τον δρόμο που κάποτε ήταν γεμάτος προσκυνητές στο Ίσε Τζίνγκου. Μόνο στο προσκύνημα του 1830 περίπου πέντε εκατομμύρια επισκέφθηκαν το Μεγάλο Ναό. Ο νεαρός Τακεσίρο ξεκίνησε μαθήματα καλλιγραφίας στον τοπικό ναό Σότο Ζεν Σινκάκου-τζι σε ηλικία επτά ετών. Ως αγόρι έδειξε σημάδια της μετέπειτα ενέργειάς του, παίζοντας στη στέγη του ναού και του άρεσε να διαβάζει εικονογραφημένα βιβλία με μέισο ή διάσημα μέρη. Έδειξε επίσης πρώιμες λογοτεχνικές υποσχέσεις ο ίδιος, συνθέτοντας σε ηλικία έντεκα ετών ένα χαϊκού με θέμα τις αγριόχηνες, που επέστρεφαν, που έτυχε της επιδοκιμασίας του πατέρα του και άρχισε να εκδηλώνει τις μεταγενέστερες αρχαιοπρεπείς τάσεις του, αντιγράφοντας εικόνες από καμπάνες του ναού από παλιά βιβλία. Όταν ήταν δώδεκα, η ψαλμωδία του Ράιο Όσο (来応和尚), του ιερέα που ήταν ο δάσκαλός του καλλιγραφίας, για να βοηθήσει ένα κοριτσίστικο πνεύμα, που του είχε γίνει έμμονη ιδέα μια αλεπού, άφησε μεγάλη εντύπωση στο νεαρό μυαλό του. Η εκδιωχθείσα αλεπού στη συνέχεια τοποθετήθηκε ως Σέισουν Ινάρι Νταϊμιότζιν (正節稲荷大明神), και αργότερα θα έγραφε γι' αυτό το επεισόδιο στην αυτοβιογραφία του. Νωρίς στη ζωή του είχε ιδέες να γίνει ο ίδιος βουδιστής ιερέας, αλλά οι γονείς του τον αποθάρρυναν. Σε ηλικία δεκατριών ετών, στάλθηκε στο σχολείο, που διηύθυνε ο Κομφουκιανός λόγιος Χιραμάτσου Ρακουσάι, όπου σπούδασε κινέζικα και είχε την ευκαιρία να συναντήσει επισκέπτες επιστήμονες από όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του Γιαναγκάβα Σέιγκαν. Συνέχισε εκεί τις σπουδές του μέχρι τα δεκαέξι του. Στο Τένπο 4 (1833) έφυγε απότομα από το σπίτι, φαινομενικά παρακινημένος όχι μόνο από την λαχτάρα για περιπλάνηση αλλά και από την οικονομική απερισκεψία, έχοντας υποχρεωθεί κρυφά να πουλήσει κάποια οικογενειακά κειμήλια, για να τακτοποιήσει τα χρέη, που προέκυψαν αγοράζοντας βιβλία και αντίκες. Μια επιστολή που γράφτηκε λίγο μετά την αναχώρησή του σημειώνει τις προθέσεις του να ταξιδέψει πρώτα στο Έντο, μετά στο Κιότο, πριν κατευθυνθεί στο Ναγκασάκι, από όπου θα έπλεε για το Μοροκόσι, και ίσως ακόμη και μετά στο Τεντζίκου. Αν και δεν έφτασε μέχρι την Κίνα και την Ινδία, τα ταξίδια του τον οδήγησαν κατά μήκος του Τοκάιντο στο Έντο, όπου έμεινε με τον Γιαμαγκούτσι Γκούσο, μαθαίνοντας από αυτόν την τέχνη της δημιουργίας σφραγίδων, που θεωρείται ότι τον στήριξε στα ταξίδια του, πριν κατευθυνθεί κατά μήκος του Νακασέντο στο Ζένκο-τζι. Ανέβηκε επίσης στο κοντινό βουνό Τογκακούσι, στο σημερινό Εθνικό Πάρκο Μιόκο-Τογκακούσι Ρένζαν. Την επόμενη χρονιά, με γιατάτε και σημειωματάρια στο χέρι, ταξίδεψε από το Κίνκι στο Τσουγκόκου και το Σικόκου και επέστρεψε. Το επόμενο χρόνο ταξίδεψε μέσω των περιοχών Κίνκι, Χοκουρίκου, Κοσίν' έτσου, Τοχόκου (συμπεριλαμβανομένων των Σεντάι και Ματσουσίμα), Κάντο (όπου υπηρέτησε για μια περίοδο στην έπαυλη του Μιζούνο Ταντακούνι στο Έντο), Τσούμπου και Κίνκι στο Σικόκου ξανά. Το 1836 ακολούθησε τη διαδρομή Σικόκου προσυνήματος 88 ναών, στη συνέχεια, διέσχισε τις περιοχές Κίνκι, Σαν' ίν και Σαν' γιό (συμπεριλαμβανομένης της Τομονοούρα). Τον επόμενο χρόνο πήγε από το Σαν' γιό γύρω από το Κιούσου, λόγω των ταξιδιωτικών περιορισμών που εισερχόμενος στην Σατσούμα μεταμφιεσμένος σε βουδιστή μοναχό. Το 1838, σε ηλικία 21 ετών, αρρώστησε βαριά στο Ναγκασάκι κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας. Ο πατέρας του πέθανε εκείνη τη χρονιά, ενώ η αδερφή του και ένας αδερφός του είχαν πεθάνει αρκετά χρόνια πριν. Ενώ βρισκόταν στο Ναγκασάκι, παρακινούμενος από τον μοναχό Ζεν που τον περιέθαλψε, για να αποκαταστήσει την υγεία του, εισήλθε στο βουδιστικό ιερατείο, στο Ζένριν-τζι, πηγαίνοντας να υπηρετήσει ως ιερέας στο Σένκο-τζι στο Χιράντο για τα επόμενα τρία χρόνια. . Το 1842 επιχείρησε να περάσει από την Τσουσίμα στο Τσόσεν (Κορέα), αλλά λόγω του σακόκου ή της πολιτικής της «κλειστής χώρας», δεν τα κατάφερε. Η μητέρα του πέθανε περίπου αυτή την εποχή. Όταν βρισκόταν στην περιοχή του Ναγκασάκι, σε ηλικία 26 ετών, ο Ματσούρα άκουσε από έναν αρχηγό του χωριού ιστορίες για το Έζο και το Καραφούτο, καθώς και για το αυξανόμενο ρωσικό ενδιαφέρον για την περιοχή και την προσέγγιση των ρωσικών πλοίων. Το 1844, για πρώτη φορά μετά από εννέα χρόνια, επέστρεψε στο σπίτι του, αποτίοντας φόρο τιμής στους τάφους των γονιών του και επισκέφθηκε το Ίσε Τζίνγκου, πριν ξεκινήσει για τον βορρά. Έχοντας φτάσει μέχρι εκεί, που είναι τώρα η Ατζιγκασάβα στο βόρειο άκρο του Χόνσου, δεν μπόρεσε να περάσει στο Έζο λόγω των αυστηρών περιορισμών στο ταξίδι, που επιβλήθηκαν από τον τομέα Ματσουμάε, γυρνώντας αντί να πάει στην επαρχία Ρικούζεν. Το 1845, σε ηλικία 28 ετών, διέσχισε για πρώτη φορά τα στενά Τσουγκάρου, στην πόλη Εσάσι, απ' όπου έφυγε μεταμφιεσμένος σε έμπορο, ταξιδεύοντας σε όλο το νησί για τους επόμενους επτά μήνες: περπάτησε, με τους ντόπιους Αϊνού ως οδηγούς, κατά μήκος της νότιας ακτής του Ειρηνικού Ωκεανού από το Χακοντάτε στην άκρη της χερσονήσου Σιρετόκο, όπου ανήγειρε μία πινακίδα με την επιγραφή «Επαρχία Ίσε, Περιοχή Ιτσίσι, Ποταμός Κουμόζου, Ματσούρα Τακεσίρο» (勢州一志郡雲出川南 松浦竹四郎), πριν επιστρέψει στο Χακοντάτε και από εκεί στο Έντο. Τον επόμενο χρόνο, προσκολλημένος ως υπηρέτης Ουνπέι στον Νισικάβα Σούναν, περπάτησε από το Εσάσι κατά μήκος της ακτής της Θάλασσας της Ιαπωνίας στη Σόγια, περνώντας από εκεί στο Καραφούτο, όπου διέσχισαν το νησί και εξερεύνησαν τις ανατολικές και τις δυτικές ακτές του νότιου άκρου αυτού που σήμερα είναι Σαχαλίνη. Περνώντας πίσω από το στενό Σόγια, περπάτησε στην ακτή της Οχοτσκικής Θάλασσας στη χερσόνησο Σιρετόκο, πριν επιστρέψει στη Σόγια με βάρκα, στη συνέχεια μέσω της ξηράς μέσω Ισικάρι, Τσιτόσε και Γιουφούσου πίσω στο Εσάσι, και από εκεί ξανά στο Χόνσου. Ενώ ήταν στο Εσάσι συνάντησε τον Κομφουκιανό μελετητή Ράι Μικισαμπούρο. Οι δύο τους ανταγωνίζονταν, για να συνθέσει ο καθένας εκατό ποιήματα και να χαράξει εκατό σφραγίδες σε μια μέρα. Τρία χρόνια αργότερα, το 1849, στην τρίτη του εξόρμηση στο Έζο, έπλευσε από το Χακοντάτε στο Κουνασίρι και στο Ετορόφου. Είχε πλέον καλύψει ολόκληρο τον βορρά. Σύμφωνα με τα λόγια του Φρέντερικ Σταρ, «αυτά τα ταξίδια ήταν επικά», με αποτελέσματα γεωγραφικής, λογοτεχνικής και πολιτικής σημασίας. Και πάλι, «η χαρτογραφία για αυτές τις περιοχές πρακτικά χρονολογείται από τον Ματσούρα.» Για αυτό, εξοπλισμένος μόνο με πυξίδα τσέπης, βασίστηκε στον δικό του ρυθμό σε συνδυασμό με την παρατήρηση από ψηλά σημεία. Ταυτόχρονα, εκτός από την ενεργό μελέτη της γλώσσας των Αϊνού, αντιλαμβανόταν όλο και πιο πολύ τη δεινή θέση των Αϊνού στα χέρια αδίστακτων εμπόρων και πρακτόρων του Τομέα Ματσουμάε. Δεν επέστρεψε στο Έζο παρά το 1856, περίπου επτά χρόνια αργότερα. Στο ενδιάμεσο, δημοσίευσε πολύτομα «ημερολόγια» των τριών πρώτων επισκέψεών του και αλληλοεπιδρούσε με πολλές ηγετικές προσωπικότητες αυτής της ταραγμένης περιόδου. Στο σπίτι του άρχισαν να συχνάζουν οι σίσι ή οι «άντρες υψηλών σκοπών» και ήταν σε επαφή με τους στοχαστές σόννο τζόι (sonnō jōi) Αϊζάβα Σεϊσισάι και Φουτζίτα Τόκο, καθώς και με τους Ικεούτσι Νταϊγκάκου, Ράι Μικισαμπούρο, Ουμέντα Ούνπιν και Γιαναγκάβα Σέιγκαν. Το 1853 είδε την άφιξη των «Black Ships » του Πέρρι στον κόλπο του Έντο. Όταν επέστρεψαν το επόμενο έτος, με την προτροπή του Τομέα Ουβατζίμα, ο Ματσούρα Τακεσίρο ακολούθησε την πρόοδό τους, δίνοντας αφορμή για τα ημερολόγιά του Σιμόντα. Ήταν επίσης σε επαφή με τον Γιοσίντα Σόιν, ο οποίος, σε μια εισαγωγική επιστολή του 1853 σε έναν οπλουργό της Οσάκα, έγραψε επικριτικά για την απάντηση του Μπακούφου στην άφιξη του Πέρρι στην Ουράγκα και του Πολιάτιν στο Ναγκασάκι, ενώ σύστηνε τον Ματσούρα Τακεσίρο ως ένα άτομο που είχε αφήσει το στίγμα του σε όλη τη χώρα, γνώριζε πολύ καλά το Έζο και είχε το ζήτημα της άμυνας των ακτών στην καρδιά του. Στην αυτοβιογραφία του, ο Ματσούρα Τακεσίρο γράφει για την παραμονή του Γιοσίντα Σόιν την Πρωτοχρονιά του 1853/4, όταν έμειναν ξύπνιοι μέχρι την αυγή συζητώντας αυτό το θέμα. Μετά τη Συνθήκη Ειρήνης και Φιλίας του 1854 Ιαπωνίας-ΗΠΑ, το 1855 έφερε τη Συνθήκη Εμπορίου και Ναυσιπλοΐας μεταξύ Ιαπωνίας και Ρωσίας . Λόγω της ανάγκης για μεγαλύτερη εποπτεία και ασφάλεια στα βόρεια σύνορα, εκείνη τη χρονιά οι μπακούφου ανέλαβαν επίσης τον άμεσο έλεγχο του Έζο, με εξαίρεση το άμεσο περιβάλλον του Κάστρου Ματσουμάε. Σύμφωνα με τον νέο σόγκουν Τοκουγκάβα Ιεσάντα, και με την κατάσταση στο Έζο υπό το φως της ρωσικής δραστηριότητας σε αυξανόμενη προτεραιότητα, η σημασία των προσπαθειών του, άρχισε να δέχεται την αναγνώριση από την κορυφή: το 1855 του δόθηκαν δέκα Ryo χρυσού από τους μπακούφου, διπλάσια με την άφιξη τις επόμενες μέρες, από τον Τοκουγκάβα Ναριάκι, νταϊμιό του τομέα Μίτο, και τον Ντάτε Γιοσικούνι, νταϊμιό του τομέα Σεντάι. Έλαβε εντολή να ταξιδέψει ξανά στο Έζο, αυτή τη φορά ως υπάλληλος των μπακούφου, για περαιτέρω εργασία στη γεωγραφία της περιοχής, για να ερευνήσει τα βουνά και τα ποτάμια του και τις δυνατότητες για νέους δρόμους. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, θα ακολουθούσαν τρεις επισκέψεις—πράγματι, μια θεωρία θεωρεί αυτές τις προηγούμενες όχι ως ιδιωτικές πρωτοβουλίες, αλλά ως πράξεις με αμοιβή από τους μπακούφου, συνδέοντάς το με τα εμπόδια που τίθεντο στο δρόμο του από τον Τομέα Ματσουμάε. Συμμετέχοντας στην αποστολή με επικεφαλής τον Μουκογιάμα Γκεντάγιου, ολοκλήρωσε έναν κύκλο του νησιού, ταξιδεύοντας δεξιόστροφα από το Χακοντάτε, περνώντας επίσης το στενό Σόγια στις βόρειες περιοχές του Έζο, μέχρι το σημερινό Πορονάισκ, στη Σαχαλίνη. Ο Μουκογιάμα πέθανε στην πορεία, και ο ίδιος ο Ματσούρα ήταν τόσο άρρωστος που συνέθεσε ένα ποίημα θανάτου. Το επόμενο έτος, εγκαταλείποντας τα σχέδια για περαιτέρω έρευνα της Σαχαλίνης, ακολούθησε τις πορείες των ποταμών Ισικάρι και Τέσιο, από τις εκβολές τους στις ανάντη περιοχές τους. Η τελευταία του επίσκεψη, το 1858, περιελάμβανε έρευνα του εσωτερικού του κέντρου και της ανατολικής πλευράς του νησιού, γύρω από το Ακάν. Οι έρευνες του κάλυψαν τόσο τη φυσική γεωγραφία όσο και την ανθρωπογεωγραφία, καθώς και προτάσεις για την ανάπτυξη της γης και την πρόοδο των κατοίκων της. Τα στοιχεία αυτών των τριών ετών ανέρχονται σε 117 τόμους, ενώ στόχευε επίσης σε ένα ευρύτερο κοινό μέσα από έργα όπως το Έζο Μάνγκα και μια σειρά από ταξιδιωτικά ημερολόγια γεμάτα λεπτομέρειες για τα τοπικά βουνά και τα ποτάμια, τη χλωρίδα και την πανίδα, τα έθιμα, τους θρύλους και υλικό πολιτισμό των Αϊνού, που συνάντησε στην πορεία. Έδειξε συμπόνοια για την κατάστασή τους. Δεν επιτράπηκε από το Χακοντάτε μπουγκιό να δημοσιευτεί Η Ιστορία των Ανθρώπων του Έζο στα Πρόσφατα Χρόνια, (近世蝦夷人物誌), η οποία περιλαμβάνει τα βάσανά τους στα χέρια εμπόρων και αξιωματούχων του Τομέα Ματσουμάε. Καθώς το Μπακουμάτσου πλησίαζε στο τέλος του, ως αυθεντία στο βορρά, επισκέφτηκαν τον Ματσούρα Τακεσίρο άνθρωποι όπως ο Οκούμπο Τοσιμίτσι και ο Σάιγκο Τακαμόρι, ηγετικές φυσιογνωμίες στην Αποκατάσταση του Μέιτζι. Ο Οκούμπο υποστήριξε έναν ρόλο για αυτόν στη νέα κυβέρνηση, με αρμοδιότητες που σχετίζονταν με την ανάπτυξη του Έζο, και, αφού διεξήγαγε μια έρευνα για το Τοκάιντο, του ανατέθηκε μια θέση στη διοίκηση της βραχύβιας επαρχίας Χακοντάτε και ανέβηκε στην κατώτερη πέμπτη βαθμίδα της Αυλής. Λίγο μετά έγινε βοηθός του Κυβερνήτη της Νομαρχίας Τόκιο. Συμμετείχε στη διαίρεση των νομών σε περιφέρειες. Και ήταν κήρυκας κατά τη μεταφορά της πρωτεύουσας από το Κιότο. Με την ίδρυση της Επιτροπής Ανάπτυξης του Χοκκάιντο το 1869, διορίστηκε Επίτροπος Ανάπτυξης (開拓判官) . Ενώ βρισκόταν στη θέση του, εστίασε στην επίσημη ονοματολογία, για τις επαρχίες του νησιού και τις σημερινές διοικητικές του υποδιαιρέσεις, καθώς και στην εύρεση αντικαταστάτη του ίδιου του «Έζο». Προβάλλοντας έξι εναλλακτικές λύσεις, η κυβέρνηση επέλεξε το «Χοκκάιντο», (北加伊道), αντικαθιστώντας τον χαρακτήρα για τη θάλασσα (海) με τους δύο χαρακτήρες για το κάι (加伊), τους οποίους είχε αντλήσει από τους Θρύλους του Ιερού Ατσούτα (熱田大神宮縁起), η αποθήκη του ξίφους Κουσανάγκι νο Τσουρούγκι, ενός από τους Τρεις Ιερούς Θησαυρούς, έχοντας ακούσει για πρώτη φορά για το κάι ως παλιό επώνυμο των Αϊνού από έναν ηλικιωμένο, που συνάντησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στον ποταμό Τέσιο το 1857. Έτσι γεννήθηκε το «Χοκκάιντο». Πράγματι, δεδομένου ότι ονομαζόταν με το καλλιτεχνικό όνομα Χοκκάι Ντότζιν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ψευδώνυμό του έγινε το όνομα του νησιού και ο Ματσούρα Τακεσίρο αναφέρεται μερικές φορές για αυτούς τους λόγους ως "ο Νονός του Χοκκάιντο". Ανήλθε επίσης στην πέμπτη τάξη της Αυλής και του δόθηκαν εκατό ryō χρυσού. Το 1870, ωστόσο, αποσύρθηκε από τη θέση του, δυσαρεστημένος με την κατεύθυνση που πήρε και απογοητευμένος από τις προσπάθειές του να εγκρίνει την κλήρωση των Αϊνού, καθώς οι έμποροι του νησιού φαινομενικά είχαν εργαστεί, για να τον απομονώσουν στην Επιτροπή, ενώ έστελναν δωροδοκίες στον επικεφαλής της Επιτροπής Χιγκασικούζε Μιτσιτόμι, που αρνήθηκε να υποστηρίξει τις απόψεις του. Παρέδωσε επίσης τον αυλικό βαθμό του, έγινε σιζόκου της Νομαρχίας Τόκιο και έλαβε κρατική σύνταξη ίση με το εισόδημα δεκαπέντε ανδρών. Τώρα στα 53 του, το σπίτι του στο Τόκιο το επισκέφτηκαν καλλιτέχνες, ποιητές και πολιτικοί. Συνέχισε να ταξιδεύει, συλλέγοντας παλιά νομίσματα, μαγκατάμα, βράχους ασυνήθιστου σχήματος και άλλα παρόμοια, τα οποία κατέγραψε σε κατάλογο και τα εξέθεσε. Ασχολήθηκε επίσης με την αξιολόγηση έργων τέχνης και την εμπορία. Ακολούθησε το αιώνιο ενδιαφέρον του για τον Σουγκαβάρα νο Μιτσιζάνε, ως άντρα, Τέντζιν, ως κάμι, αφιερώνοντας μια σειρά από μεγάλου μεγέθους μπρούτζινους καθρέφτες, ενός μέτρου σε διάμετρο και βάρους 120 κιλών για τα Τενμάνγκου ιερά, που ιδρύθηκαν προς τιμήν του, πρώτα στο Κιτάνο Τενμάνγκου (με έναν χάρτη του Χοκκάιντο, Καραφούτο, και Τσισίμα στο πίσω μέρος του καθρέφτη), αργότερα στο Οσάκα Τενμάνγκου και Νταζάιφου Τενμάνγκου, καθώς και στο Ουένο Τοσό-Γκου και Κιμπούσεν-τζι, και επίσης μικρότερους καθρέφτες σε είκοσι ακόμη ιερά στο Τέντζιν. Το 1881, παρήγγειλε έναν πίνακα στον Καβανάμπε Κιοσάι με τίτλο «ο Χοκκάι Ντότζιν παίρνει έναν υπνάκο κάτω από τα δέντρα», μια αναμόρφωση του παραδοσιακού πίνακα nirvāṇa (ή νεχάνζου) που, ολοκληρώθηκε πέντε χρόνια αργότερα και δείχνει τον Ματσούρα Τακεσίρο να παίρνει έναν υπνάκο και να περιβάλλεται από αντικείμενα από τη συλλογή του στη θέση των συνηθισμένων πενθούντων. Στο τέλος της έβδομης δεκαετίας του, ανέβηκε στο όρος Ονταϊγκαχάρα τρεις φορές, διατηρώντας τα ορεινά μονοπάτια και τις καλύβες ανάπαυσης, καθώς και το όρος Φούτζι. Στο Μέιτζι 21 (1888), χτυπήθηκε από μηνιγγίτιδα, και ανέβηκε για άλλη μια φορά στην πέμπτη κατάταξη της Αυλής. Πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία. Τα έξοδα της κηδείας του κάλυψε ο Αυτοκράτορας, αρχικά κηδεύτηκε στην Ασακούσα, τα λείψανά του στη συνέχεια μεταφέρθηκαν και μοιράστηκαν, σύμφωνα με την τελευταία του διαθήκη (με τον τίτλο Χίλιες χελώνες, Δέκα χιλιάδες Γερανοί), ανάμεσα στο κοιμητήριο Σόμεϊ στο Τόκιο και το αγαπημένο του όρος Ονταϊγκαχάρα. Το 2018 μια σειρά από εξήντα εννέα στήλες με επιγραφές με ποιήματα του Ματσούρα Τακεσίρο, πινακίδες, που υποδηλώνουν τόπους της διαμονής του και άλλες επιγραφές και μνημεία προς τιμήν του, χαρακτηρίστηκαν από κοινού ως κληρονομιά του Χοκκάιντο, μια πρωτοβουλία που στοχεύει στην αξιοποίηση της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού, ως ίχνη της Εξερεύνησης του Έζο από τον Ματσούρα Τακεσίρο. Αυτά περιλαμβάνουν: Ατσούμα: μια στήλη στο Τομισάτο (富里) ανεγέρθηκε το 1957 σε σχέση με την εκατονταετή επέτειο από τη διαμονή του δύο διανυκτερεύσεων στην περιοχή στο Ανσέι 5 (1858) (Ενσώματη Δημοτική Πολιτιστική Ιδιοκτησία) Μπιφούκα: η τοποθεσία όπου καταγράφηκε το όνομα του ποταμού Τέσιο (από τους Αϊνού για ένα φράγμα ψαρέματος) στο Ανσέι 4 (1857) ( Δημοτική Ιστορική Τοποθεσία) Μασίκε: η τοποθεσία που διέσχισε τον ποταμό Νομπούσα (信砂川) στο Ανσέι 3 (1856) ( Δημοτική Ιστορική Τοποθεσία ) Ομπίρα: άγαλμα και ενεπίγραφο ποίημα στο Πάρκο Πολιτισμού και Ιστορίας Νίσιν (にしん文化歴史公園) Σάρι: ενεπίγραφο ποίημα στο Ουτόρο Τέσιο: άγαλμα και ενεπίγραφο ποίημα στο παραθαλάσσιο Πάρκο Καγκαμινούμα (鏡沼海浜公園). Μία πινακίδα του μέρους που έμεινε, που αναφέρεται ως Σακοκάισι, την πρώτη νύχτα της εξερεύνησής του στον ποταμό Τέσιο στο Ανσέι 4 (1857), όπως καταγράφεται στα ημερολόγιά του Τέσιο. Μία πινακίδα κοντά στο σημείο όπου η Εθνική Διαδρομή 40 της Ιαπωνίας διασχίζει τον ποταμό Ονοππουνάι (雄信内川), σε ανάμνηση του ύπνου του έξω στο ύπαιθρο τη δεύτερη νύχτα του, όταν μαστιζόταν από κουνούπια στην Ονκανράνμα (オンカンランマ). Τογιοτόμι: μία πινακίδα, όπου έμεινε στο Βακασανάι, κοντά στην στάση Sand Dune Station (砂丘の駅). Τα έξι ονόματα, που πρότεινε ο Ματσούρα Τακεσίρο ήταν Χιτακαμίτνο (Hitakamidō) (日高見道), Χοκκάιντο (Hokkaidō) (北加伊道), Καϊχόντο (Kaihōdō) (海北道), Καϊτόντο (Kaitōdō) (海東道), Τοχοκούντο (Tōhokudō) (東北道), και Τσισιμάντο (Chishimadō) (千島道). | Ο Ματσούρα Τακεσίρο (松浦 武四郎, 12 Μαρτίου 1818 – 10 Φεβρουαρίου 1888) ήταν Ιάπωνας εξερευνητής, χαρτογράφος, συγγραφέας, ζωγράφος, ιερέας και αρχαιολόγος. Κατά τη διάρκεια της περιόδου του Έντο και του Μπακουμάτσου ταξίδεψε έξι φορές στο Έζο, συμπεριλαμβανομένων της Σαχαλίνης και των Κουρίλων νήσων. Στις αρχές της περιόδου Μέιτζι ήταν αξιωματούχος στην Επιτροπή Ανάπτυξης του Χοκκάιντο. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ονοματοδοσία του νησιού και πολλών τοποθεσιών του νησιού. Αναφέρεται μερικές φορές ως «νονός του Χοκκάιντο.» | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B1_%CE%A4%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CF%83%CE%AF%CF%81%CE%BF |
Εμπάνζα Κόνγκο | Το Εμπάνζα Κόνγκο ήταν κάποτε η έδρα του Μανικόνγκο, του κυβερνήτη του Βασιλείου του Κονγκό, το οποίο στη μέγιστη ακμή του έφτανε από τις ακτές του Ατλαντικού της μεσημβρινής Αφρικής μέχρι τον ποταμό Ενκίσι. Ο Μανικόνγκο επιλέχθηκε από ηγέτες της φυλής για να κυβερνήσει μία έκταση περίπου 482 χλμ2, μια περιοχή που σήμερα είναι μέρος πολλών κρατών. Οι Πορτογάλοι που έφτασαν για πρώτη φορά στην περιοχή το 1491 ταξίδεψαν δέκα ημέρες για να φτάσουν εκεί από τις εκβολές του ποταμού Κονγκό. Οι πρώτοι καταγεγραμμένοι βασιλείς ανέφεραν την πόλη τους στην αλληλογραφία τους ως «πόλη του Κονγκό» (cidade do Congo ) ενώ το όνομα της πόλης ως Σάο Σαλβαντόρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στα γράμματα του Αλβάρο Α΄ του Κονγκό (1568–1587). Η χρήση του συνεχίστηκε και από τους διαδόχους του. Το όνομα άλλαξε ξανά σε «Πόλη του Κονγκό» (Mbanza Kongo) μετά την ανεξαρτησία της Ανγκόλας το 1975. Όταν οι Πορτογάλοι έφτασαν στο Κονγκό, το Εμπάνζα Κόνγκο ήταν ήδη μεγάλη πόλη, ίσως η μεγαλύτερη στην υπο-ισημερινή Αφρική, και μια επιστολή από τον Πορτογάλο πρέσβη στη Λισαβόνα συνέκρινε το μέγεθος της πόλης (μέσα στα εσωτερικά τείχη) με την πορτογαλική πόλη Έβορα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αλφόνσο Α΄ του Κονγκό, κατασκευάστηκαν πέτρινα κτίρια, συμπεριλαμβανομένου ενός παλατιού και αρκετών εκκλησιών. Η πόλη μεγάλωσε ουσιαστικά καθώς το βασίλειο του Κονγκό επεκτάθηκε και ένα εκκλησιαστικό έγγραφο της δεκαετίας του 1630 ανέφερε ότι 4.000-5.000 βαπτίσεις πραγματοποιήθηκαν στην πόλη και στη γύρω ενδοχώρα της (πιθανώς οι κοιλάδες που την περιβάλλουν), με βάση την οποία υπολογίστηκε συνολικός πληθυσμός 100.000 ατόμων. Από αυτούς, ίσως 30.000 ζούσαν στο βουνό και οι υπόλοιποι στις κοιλάδες γύρω από την πόλη. Μεταξύ των σημαντικών κτιρίων του ήταν περίπου δώδεκα εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένου του Σάο Σαλβαντόρ, καθώς και ιδιωτικά παρεκκλήσια και αγορευτήρια και ένα εντυπωσιακό διώροφο βασιλικό παλάτι, το μοναδικό κτίριο αυτού του είδους σε όλο το Κονγκό, σύμφωνα με τον επισκέπτη Τζιοβάνι ντα Ρόμα (1648). Η πόλη λεηλατήθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια των εμφύλιων πολέμων που ακολούθησαν τη Μάχη της Αμπουίλα (ή Ουλάνγκα) το 1665 και εγκαταλείφθηκε το 1678. Επανακαταλήφθηκε το 1705 από τους οπαδούς της Ντόνα Μπεατρίζ Κίμπα Βίτα και αποκαταστάθηκε ως πρωτεύουσα του Κονγκό από τον βασιλιά Πέντρο Δ΄ του Κονγκό το 1709. Δεν εγκαταλείφθηκε ξανά, αν και ο πληθυσμός της διακυμάνθηκε σημαντικά κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Το Εμπάνζα Κόνγκο είναι γνωστό για τα ερείπια του καθεδρικού ναού του Αγίου Σωτήρα του Κονγκό (χτίστηκε το 1549), τον οποίο πολλοί κάτοικοι της Ανγκόλας ισχυρίζονται ότι είναι η παλαιότερη εκκλησία στην υποσαχάρια Αφρική. Η σημερινή εκκλησία, που ονομάζεται Σάο Σαλβαντόρ, γνωστή τοπικά ως nkulumbimbi, λέγεται τώρα ότι χτίστηκε από αγγέλους μια νύχτα. Έλαβε τον βαθμό καθεδρικού ναού το 1596. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ επισκέφθηκε τον ναό κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στην Ανγκόλα το 1992.Ένα ακόμη σημαντικό αξιοθέατο ιστορικής σημασίας είναι το μνημείο της μητέρας του βασιλιά Αλφόνσο Α΄ κοντά στο αεροδρόμιο, που τιμά τη μνήμη ενός δημοφιλούς θρύλου που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1680 ότι ο βασιλιάς είχε θάψει τη μητέρα του ζωντανή επειδή δεν ήταν πρόθυμη να εγκαταλείψει ένα «είδωλο» που φορούσε στον λαιμό της. Άλλα σημαντικά αξιοθέατα περιλαμβάνουν το Jalankuwo, το δέντρο κρίσης του Μανικόνγκο , το οποίο βρίσκεται ακόμα στο κέντρο της πόλης, μαζί με το sunguilu, μια ορθογώνια ισόγεια δομή όπου η τοπική παράδοση λέει ότι το σώμα του βασιλιά πλύθηκε πριν από την ταφή. Και τα δύο βρίσκονται στο βασιλικό παλάτι και το σημερινό Βασιλικό Μουσείο. Το Βασιλικό Μουσείο, που ανακατασκευάστηκε πρόσφατα, στεγάζει μια εντυπωσιακή συλλογή αντικειμένων από το παλιό Βασίλειο, παρόλο που πολλά χάθηκαν από το παλαιότερο κτίριο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου του 1976-2002. | Το Εμπάνζα Κόνγκο (πορτογαλικά: M'banza-Kongo, γνωστό και ως Σάο Σαλβαντόρ στα πορτογαλικά από το 1570 έως το 1975), είναι η πρωτεύουσα της βορειοδυτικής επαρχίας Ζαΐρε της Ανγκόλας με πληθυσμό 148.000 κατοίκους (2014). Η πόλη ιδρύθηκε λίγο πριν από την άφιξη των Πορτογάλων το 1483 και ήταν η πρωτεύουσα της δυναστείας των Κιλουκένι που κυβερνούσε εκείνη την εποχή. Η τοποθεσία εγκαταλείφθηκε προσωρινά κατά τη διάρκεια εμφυλίων πολέμων τον 17ο αιώνα. Βρίσκεται κοντά στα σύνορα της Ανγκόλας με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού με επίπεδη κορυφή, το οποίο ονομάζεται Μόνγκο α Καΐλα (βουνό διαχωρισμού) μιας και οι θρύλοι αναφέρουν ότι ο βασιλιάς δημιούργησε τις φυλές του βασιλείου και τους απομάκρυνε από εκεί. Στην κοιλάδα στα νότια εκτείνεται ο ποταμός Λουέζι. Το 2017, το Εμπάνζα Κόνγκο ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B6%CE%B1_%CE%9A%CF%8C%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%BF |
Κορνέλις ντε Μπράιν | Ο Κορνέλις ντε Μπράιν γεννήθηκε στη Χάγη. Κατά την πρώτη του περιοδεία, επισκέφτηκε τη Ρώμη, όπου έγινε μέλος των Bentvueghels με το ψευδώνυμο Adonis ("Άδωνις"), με το οποίο υπέγραψε το bentbrief του Άμπραχαμ Χενούλς. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο και ανέβηκε στην κορυφή μιας πυραμίδας, όπου άφησε την υπογραφή του. Ο ντε Μπράιν δημιούργησε κρυφά σχέδια της Ιερουσαλήμ, τότε τμήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα σχέδια της Παλμύρας είναι αντίγραφα. Ο ντε Μπράιν επισκέφθηκε την Κύπρο και στη συνέχεια διέμεινε με τους Ολλανδούς εμπόρους στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη . Από το 1684 εργάστηκε στη Βενετία με τον ζωγράφο Γιόχανν Καρλ Λοτ (Johann Carl Loth), επιστρέφοντας το 1693 στη Χάγη, όπου πώλησε τα αναμνηστικά του. Το 1698 δημοσίευσε το βιβλίο του με σχέδια, το οποίο ήταν επιτυχημένο και μεταφράστηκε σε διάφορες γλώσσες. Δύο παραδείγματα έχουν έγχρωμες εικόνες, οι πρώτες έγχρωμες εκτυπώσεις στην ιστορία. Μεταξύ των σχεδίων του ήταν οι πρώτες εικόνες του εσωτερικού της Μεγάλης Πυραμίδας και της Ιερουσαλήμ που έγιναν γνωστές στην Ευρώπη. Το 1701 κατευθύνθηκε προς Αρχάγγελσκ. Κατά τη δεύτερη περιοδεία του επισκέφτηκε τους Νένετς στη βόρεια Ρωσία. Στη Μόσχα γνωρίστηκε με τον αυτοκράτορα Πέτρο Α΄ της Ρωσίας: ο ντε Μπράιν ζωγράφισε τις ανιψιές του και οι πίνακες στάλθηκαν σε πιθανούς υποψηφίους για γάμο. Στα τέλη Απριλίου 1703, ο ντε Μπράιν έφυγε από τη Μόσχα μαζί με μια ομάδα Αρμενίων εμπόρων από το Ισφαχάν, όπου το όνομά του καταγράφεται ως Jacob Daviedof. Ο ντε Μπράιν και οι Αρμένιοι έπλευσαν κατεβαίνοντας τους ποταμούς Μόσκοβα, Οκά και τον Βόλγα, φτάνοντας τελικά στο Αστραχάν. Χάρη στη σύντομη στάση του ντε Μπράιν στο Νίζνι Νόβγκοροντ κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, έχουμε σήμερα την περιγραφή του για το σημαντικό αυτό κέντρο του ρωσικού εμπορίου στον Βόλγα, όπως ήταν το 1703, με το Κρεμλίνο του, τις πέτρινες εκκλησίες και μια ζωντανή σκηνή σε μπαρ (kabak). Αφήνοντας τα σύνορα του ρωσικού κράτους, ο ντε Μπράιν έφθασε στην Περσία, όπου δημιούργησε σχέδια από πόλεις όπως το Ισφαχάν και η Περσέπολη (1704–1705). Συνέχισε στην Ιάβα και επέστρεψε στην Περσία, τη Ρωσία και τελικά τις Κάτω Χώρες. Τα σχέδιά του της Περσέπολης, μιας πόλης που καταστράφηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο, προκάλεσαν αίσθηση. Ο δήμαρχος του Άμστερνταμ Νικολάες Βίτσεν (Nicolaes Witsen) και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του ζήτησε πιθανώς να σχεδιάσει την πόλη, διάσημη για τις σαράντα στήλες της. Επί έναν αιώνα, ήταν τα καλύτερα έντυπα που ήταν διαθέσιμα στους δυτικούς μελετητές. Ο ντε Μπράιν κατηγορήθηκε για λογοκλοπή και το δεύτερο βιβλίο του, Reizen over Moskovie (ταξίδι στον Μόσκοβα) δεν ήταν τόσο επιτυχημένο. Από το Άμστερνταμ κατέφυγε στο Φίανεν (Vianen) της κεντρικής Ολλανδίας. Ο ντε Μπράιν πέθανε στην Ουτρέχτη . Δεν είναι γνωστό πότε και πού τάφηκε. Ο ντε Μπράιν, που είχε διαβάσει κάθε ελληνική και λατινική πηγή στην οποία μπορούσε να έχει πρόσβαση, εμφανίζει πειστική γνώση θεμάτων που πραγματεύεται, ενώ μερικές φορές κάνει και χιούμορ. Στην Περσία, έλαβε ένα αντίγραφο του Shahnamê του Φερντοσί , το οποίο συνόψισε και κατέστησε προσβάσιμο στους δυτικούς. Reizen van Cornelis de Bruyn door de vermaardste Deelen van Klein Asia (1698)Corneille le Brun, Voyage au Levant (Γαλλική μετάφραση, 1700) Corneille le Brun, A Voyage to the Levant: ή Ταξίδια στα κύρια μέρη της Μικράς Ασίας (αγγλική μετάφραση, 1702)Reizen Over Moskovie, door Persie en Indie (1711)Voyages de Corneille le Brun par la Moscovie, en Perse, et aux Indes Occidentales (γαλλική μετάφραση, 1718) Corneille le Brun, Voyage to the Levant and Travels into Moscovy, Persia, and the East Indies (μετάφραση στα Αγγλικά, 1720) C. le Brun, An Abstract of M.C. Le Brun's Travels through Russia (1722) Puteshestvie cerez Moskouviju Kornelija de Brujna (ρωσικό απόσπασμα 1873)Aenmerkingen Over de Printverbeeldingen van de Overblijfzelen van het Oude Persepolis (1714)Άλλες αγγλικές μεταφράσεις εμφανίστηκαν στα 1737, 1759 και 1873. Κατάλογος Ολλανδών ζωγράφων Bentvueghels JW Drijvers, J. de Hond, H. Sancisi-Weerdenburg (επιμ. ): "Ik hadde de nieusgierigheid". De reizen door het Nabije Oosten van Cornelis de Bruijn (περ. 1665–1727) (1997 Leiden και Leuven) J. de Hond, "Cornelis de Bruijn (1652-1726/27). A Dutch Painter in the East", in: G.J. van Gelder, E. de Moor (eds.), Eastward Bound. Dutch Ventures and Adventures in the Middle East (1994 London/Atlanta), pp. 51–81 G. Jurriaans-Helle (ed.), Cornelis de Bruijn. Voyages from Rome to Jerusalem and from Moscow to Batavia (Catalogue of an exposition in the Allard Pierson Museum, Amsterdam, 1998) Bruin, Cornelis de (1725), Voyage au Levant: c'est-à-dire, dans les principaux endroits de l'Asie Mineure, dans les isles de Chio, Rhodes, Chypre, etc., de même que dans les plus considérables villes d'Egypte, de Syrie, et Terre Sainte., 3, J.-B.-C. Bauche le fils, https://books.google.com/books?id=ctUWAAAAQAAJ&pg=PA250 Livius.org: Cornelis de Bruijn Αρχειοθετήθηκε 2014-09-13 στο Wayback Machine. Cornelis de Bruijn, ταξιδιώτης και ζωγράφος The Discoverer of Persepolis: Cornelis de Bruijn Reizen van Cornelis de Bruyn door de vermaardste deelen van Klein Asia, de eylanden Scio, Rhodus, Cyprus, Metelino, Stanchio, etc., mitsgaders de voornaamste steden van Aegypten, Syrien en Palestina : verrijkt met meer als 200 kopere konstplaaten ..., alles door den autheur selfs na het leven afgetekend (1698) στα ολλανδικά Cornelis de Bruins reizen over Moskovië, door Persië en Indië : verrykt met driehondert kunstplaten, vertoonende de beroemste lantschappen en steden, ook de byzondere dragten, beesten, gewassen en planten, die daar gevonden worden: voor al derzelver oudheden, en wel voornamentlyk heel uitvoerig, die van het heerlyke en van oudts de geheele werrelt door befaemde Hof van Persepolis, by den Persianen Tchilminar genaemt (1714) στα ολλανδικά | Ο Κορνέλις ντε Μπράιν (Cornelis de Bruijn ( αναφέρεται επίσης και ως Cornelius de Bruyn, 1652 – 1726/7) ήταν Ολλανδός καλλιτέχνης και περιηγητής. Πραγματοποίησε δύο μεγάλες περιηγήσεις και δημοσίευσε εικονογραφημένα βιβλία με τις παρατηρήσεις του για ανθρώπους, κτίρια, φυτά και ζώα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CF%82_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%9C%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B9%CE%BD |
Ζώνη (ένδυμα) | Είναι τεκμηριωμένο ότι υπήρχαν ζώνες στην ανδρική ενδυμασία από την Εποχή του Ορείχαλκου. Και τα δύο φύλα τις έχουν χρησιμοποιήσει ανάλογα με την τρέχουσα μόδα. Στη μια άκρη της ζώνης φέρεται πόρπη ή αγκράφα από την οποία περνάει η άλλη άκρη και στερεώνεται γύρω από τη μέση και χρησιμεύει στο να συγκρατεί παντελόνια, φούστες ή άλλα ενδύματα. Συγκαταλέγεται στα «αξεσουάρ ένδυσης» (πολιτικής και στρατιωτικής). Επίσης ως στρατιωτική εξάρτυση (στολές) απ΄ αυτή συγκρατούνται ξίφη ή σπάθες έως και θήκες περιστρόφων όπλων, χειροπέδων, κ.ά. Ζώνη (άμφιο) Ζώνη ασφαλείας | Η ζώνη είναι μία εύκαμπτη ταινία ή ιμάντας, συνήθως κατασκευασμένη από δέρμα ή σκληρό ύφασμα, και φοριέται γύρω από τη μέση. Μία ζώνη υποστηρίζει ένα παντελόνι ή άλλα είδη ένδυσης. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%8E%CE%BD%CE%B7_(%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CF%85%CE%BC%CE%B1) |
Χάρτφορντ | To 1623 ιδρύθηκε στη συμβολή των ποταμών Κονέκτικατ και Παρκς ένα ολλανδικό οχυρό, το οποίο όμως εγκαταλείφθηκε το 1655. Οι πρώτοι Άγγλοι άποικοι έφτασαν στην περιοχή το 1635 και το 1637 ονόμασαν την πόλη Χάρτφορντ. Με περισσότερα από 400 χρόνια ιστορίας, είναι από τις παλαιότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο και για πολλές δεκαετίες, το Χάρτφορντ ήταν η πλουσιότερη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Μαρκ Τουέιν έγραψε πριν πεθάνει το 1868, "Of all the beautiful towns it has been my fortune to see this is the chief." («Από όλες τις όμορφες πόλεις που είχαν την τύχη να δω, αυτή είναι η αρχηγός.») Σήμερα είναι μία από τις φτωχότερες, με τρεις στις δέκα οικογένειες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 2004 η μητροπολιτική περιοχή του Χάρτφορτ κατετάχθη δεύτερη ανάμεσα στις αμερικανικές πόλεις όσον αφορά την κατά κεφαλή οικονομική δραστηριότητα, μετά το Σαν Φρανσίσκο, και 32η δεύτερη ανάμεσα σε 318 μητροπολιτικές περιοχές, όσόν αφορά την οικονομική παραγωγή. Στο Χάρτφορντ βρίσκεται το παλαιότερο Μουσείο τέχνης των ΗΠΑ, το Γουάντγορθ Αθήνιουμ, το παλαιότερο δημόσιο πάρκο, το πάρκο Μπάσνελ, η παλαιότερη συνεχώς εκδιδόμενη εφημερίδα, η Hartford Courant, και το δεύτερο παλαιότερο ίδρυμα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το Δημόσιο Λύκειο του Χάρτφορντ, που ιδρύθηκε το 1638. Η πόλη είναι γνωστή για τις πολλές ασφαλιστικές εταιρίες που εδρεύουν σε αυτή. Επίσημος ιστότοπος Χάρτφορντ στο Curlie | Το Χάρτφορντ (αγγλικά: Hartford, Connecticut) είναι η πρωτεύουσα της αμερικανικής πολιτείας Κονέκτικατ και ιστορική έδρα της κομητείας Χάρτφορντ, μέχρι το 1960, οπότε το Κονέκτικατ κατήργησε τις κομητειακές κυβερνήσεις. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το Χάρντφορντ έχει 124.775 κατοίκους και ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην πολιτεία μετά το Μπρίτζπορτ και το Νιου Χέβεν. Η μητροπολιτική περιοχή του Χαρτφορντ είναι η μεγαλύτερη στην πολιτεία, με 1.212.381 κατοίκους. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CF%81%CF%84%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BD%CF%84 |
Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας | "Ο πρωταρχικός στόχος της Τράπεζας είναι να επιτύχει και να διατηρήσει την σταθερότητα των τιμών. Η Τράπεζα θα καθορίσει κατά τη διακριτική της ευχέρεια τη νομισματική πολιτική που θα εφαρμόσει και τα μέσα νομισματικής πολιτικής που πρόκειται να χρησιμοποιήσει προκειμένου να επιτύχει και να διατηρήσει τη σταθερότητα των τιμών " Τα θεμελιώδη καθήκοντα της Τράπεζας είναι τα εξής: να πραγματοποιεί πράξεις ανοικτής αγοράς για την προστασία της αξίας της τουρκικής λίρας και την θέσπιση της συναλλαγματικής πολιτικής να καθορίσει τις απαιτήσεις αποθεματικού και την απαίτηση ρευστότητας για τη διαχείριση των αποθεμάτων χρυσού και συναλλάγματος της χώρας για τη ρύθμιση του όγκου και της κυκλοφορίας της τουρκικής λίρας για τη διασφάλιση της σταθερότητας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και την παρακολούθηση των χρηματοπιστωτικών αγορώνΟι θεμελιώδεις εξουσίες της Τράπεζας είναι: Το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης τραπεζογραμματίων στην Τουρκία Το δικαίωμα καθορισμού του στόχου πληθωρισμού από κοινού και της εφαρμογής της νομισματικής πολιτικής Το προνόμιο να χορηγήσετε προκαταβολή στο Ταμείο Ασφαλίσεων Καταθέσεων Ταμιευτηρίου Ο ρόλος του δανειστή της τελευταίας λύσης Η εξουσία να ζητάται τις απαραίτητες πληροφορίες από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα Η CBRT είναι μια μετοχική εταιρεία. Το κεφάλαιο των 25.000 τουρκικών λιρών διαιρείται σε 250.000 μετοχές. Σύμφωνα με το νόμο της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας, αυτές οι μετοχές χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες: Οι μετοχές της κατηγορίας Α διατίθενται αποκλειστικά στο τουρκικό Υπουργείο Οικονομικών. Οι μετοχές της κατηγορίας Β διατίθενται σε εθνικές τράπεζες που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία. Οι μετοχές της κατηγορίας Γ κατανέμονται σε τράπεζες άλλες από τις εθνικές τράπεζες και τις προνομιούχες εταιρείες. Οι μετοχές της κατηγορίας Δ κατανέμονται σε τουρκικά εμπορικά ιδρύματα και σε πραγματικά και νομικά πρόσωπα τουρκικής ιθαγένειας.Από το τέλος του 2018, οι μετοχές της κατηγορίας Α αποτελούσαν το 55,12% του κεφαλαίου της CBRT, ενώ οι μετοχές κατηγορίας Β, Γ και Δ αποτελούν το 25,74%, το 0,02% και το 19,12% αντίστοιχα. Επίσημη Ιστοσελίδα Έκθεσις του Διοικητού για τον ισολογισμό της 31 Δεκεμβρίου 1928 | Η Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας (ΚΤτΤ) (τούρκικα: Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası ή ΚΤτΤ) είναι η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας. Ιδρύθηκε το 1930 επί Προεδρίας της Δημοκρατίας του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και Πρωθυπουργίας του Ισμέτ Ινονού. Οι αρμοδιότητές της περιλαμβάνουν τη νομισματική και συναλλαγματική πολιτική, τη διαχείριση διεθνών αποθεμάτων της Τουρκίας, καθώς και την εκτύπωση και την έκδοση τραπεζογραμματίων και τη δημιουργία, διατήρηση και ρύθμιση συστημάτων πληρωμών στη χώρα. Η ΚΤτΤ επιφορτίζεται από το νόμο να επιτυγχάνει και να διατηρεί την τιμή και την χρηματοοικονομική σταθερότητα στην Τουρκία και έχει την εντολή να χρησιμοποιήσει, κατά τη διακριτική της ευχέρεια, όποιο μέσο πολιτικής έχει στη διάθεσή του για την επίτευξη αυτών των στόχων. Επομένως, έχει όργανα αλλά όχι ανεξαρτησία στόχου. Από το 2006, η ΚΤτΤ ακολουθεί μια ολοκληρωμένο καθεστώς με στόχο την καταπολέμηση του πληθωρισμού . | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Σάντα Τσικίτα | Ένας φτωχός, δουλευταράς υπάλληλος, ο Φώτης Φαγκρής (Βασίλης Λογοθετίδης), είναι αρραβωνιασμένος με τη Μαίρη (Ντίνα Σταθάτου), αλλά δεν μπορούν να παντρευτούν ελλείψει χρημάτων. Όλες οι αναποδιές τον βρίσκουν μαζί: η πίεση του αδελφού της Μαίρης να παντρευτούν γρήγορα, γιατί θα τη δώσει σ' άλλον, και ένα γράμμα που του έρχεται από το χωριό του, πως η μητέρα του είναι άρρωστη και χρειάζεται εγχείρηση, τον κάνουνε "να τρέχει και να μη φτάνει". Απευθύνεται παντού για χρήματα, αλλά κανείς δεν του δίνει, ούτε καν το αφεντικό του, ο κύριος Παναγάκος (Θάνος Τζενεράλης). Ώσπου ένας ξάδελφός του, ο Μπάμπης (Στέφανος Στρατηγός), που έχει καμπαρέ, του προτείνει να κάνει λευκό γάμο έναντι χρημάτων με μια Ισπανίδα τραγουδίστρια, την Τσικίτα Λοπέζ (Ίλυα Λιβυκού), η οποία κινδυνεύει να απελαθεί. Ο Φώτης δέχεται, αν και σκέφτεται πως αυτό μπορεί να επηρεάσει τη σχέση του με τη Μαίρη. Η αποχώρηση όμως της Τσικίτας στο εξωτερικό και η ανάρρωση της μητέρας του άνευ εγχείρησης του επιτρέπουν να κρατήσει τα λεφτά που πήρε για να κάνει τον λευκό γάμο και να ζήσει όμορφα τη ζωή του με τη Μαίρη, η οποία δεν μαθαίνει τίποτα για την Τσικίτα. Ευχαριστεί λοιπόν την "Σάντα Τσικίτα", την "αγία" του και προχωρά ευτυχισμένος τη ζωή του. Βασίλης Λογοθετίδης (Φώτης Φαγκρής) Ίλια Λιβυκού (Τσικίτα/Ισαβέλα Λοπέζ, χορεύτρια του καμπαρέ) Στέφανος Στρατηγός (Μπάμπης Φαγκρής, εξάδελφος Φώτη, ιδιοκτήτης καμπαρέ) Βαγγέλης Πρωτοπαππάς (Μιχάλης, συνάδελφος Φώτη) Καίτη Λαμπροπούλου (Μαρκέλα, χορεύτρια του καμπαρέ) Νίκος Καζής (Ανδρέας Δελακοβίας, πελάτης του καμπαρέ, ερωτευμένος με την Τσικίτα) Σμάρω Στεφανίδου (μητέρα Ανδρέα) Θάνος Τζενεράλης (κ/ος Παναγάκος, αφεντικό του Φώτη Φαγκρή και του Μιχάλη) Μπέμπη Μωραϊτοπούλου (υπάλληλος καμπαρέ) Ντίνα Σταθάτου (Μαίρη, αρραβωνιαστικιά Φώτη) Άννα Ρούσσου (Κατίνα) Μιχάλης Παπαδάκης (φωτογράφος) Γιώργος Καρέττας (μετρ καμπαρέ) Τώνης Μαρούδας (Τώνης) Η ταινία, πριν βγει στη μεγάλη οθόνη, ήταν θεατρικό έργο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, με τον τίτλο «Ο Φώτης Φαγκρής και Η Τσικίτα Λοπέζ». Η παράσταση ανέβηκε στο θέατρο Κεντρικό με την ίδια διανομή ρόλων. Η ταινία αυτή, όπως και το Δεσποινίς ετών 39 και Ο ζηλιαρόγατος με τους ίδιους πρωταγωνιστές γυρίστηκαν στην Αίγυπτο, στο στούντιο Ναχάς (Nahas) του Καΐρου, ενώ τα γυρίσματα των δύο πρώτων ταινιών διήρκεσαν μόλις τρεις εβδομάδες. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν πλάνα από κεντρικά σημεία της Αθήνας, όπως τα Χαυτεία. Το 1964 διασκευάστηκε από την Καραγιάννης - Καρατζόπουλος Α.Ε. σε σκηνοθεσία Κ. Καραγιάννη, με τον τίτλο Ο παράς κι ο φουκαράς. Τον ρόλο του Φώτη (στη διασκευή χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικά ονόματα) τον υποδύθηκε ο Κώστας Χατζηχρήστος και τον ρόλο της Τσικίτα η Μάρθα Καραγιάννη. Η ταινία προβλήθηκε στις αίθουσες των κινηματογράφων Αθηνών - Πειραιώς και προαστίων. Συνολικά (τη σεζόν 1953-54) έκοψε 89.572 εισιτήρια. Κατέλαβε τη 2η θέση σε 21 ταινίες της σχετικής λίστας. Κυκλοφόρησε και με τη μορφή DVD στις 5 Ιουνίου 2007. Ταινιοθήκη της Ελλάδος cinegreece.com Σάντα Τσικίτα στην IMDb | Το Σάντα Τσικίτα είναι μια ελληνική, κωμική κινηματογραφική ταινία, του 1953, σε παραγωγή Μήλλας Φιλμ. Τη σκηνοθεσία την υπέγραψε ο Αλέκος Σακελλάριος και το σενάριο είναι βασισμένο στη θεατρική παράσταση του σκηνοθέτη και του Χρήστου Γιαννακόπουλου οι οποίοι έγραψαν και το κινηματογραφικό σενάριο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%A4%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CF%84%CE%B1 |
Πυανεψιών | Ο μήνας αυτός πήρε το όνομά του από την πιο σημαντική γιορτή του μήνα αυτού, τα Πυανέψια (πύανος+έψω=βράζω κουκιά) που γιορτάζονταν προς τιμή του Απόλλωνα. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Θησέας ξεκίνησε για την Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, σταμάτησε καθ' οδόν στη Δήλο και έκανε θυσία στον Απόλλωνα, λέγοντας ότι σε περίπτωση που κερδίσει τη μάχη με τον Μινώταυρο θα του πρόσφερε στολισμένα κλαδιά ελιάς για να τον ευχαριστήσει. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ο Θησέας εκπλήρωσε την υπόσχεσή του με αυτό τον θεσμό. Το φαγητό με τα κουκιά εξηγείται με το ότι κατά το ταξίδι του γυρισμού τα τρόφιμα στο καράβι είχαν τελειώσει. Έτσι την έβδομη μέρα οι σύντροφοι του Θησέα μάζεψαν ότι μπορούσαν να βρουν και το μαγείρεψαν κάνοντας ένα πρόχειρο φαγητό με βάση τα κουκιά. Το έθιμο αυτό, προς τιμή του Απόλλωνα διατηρήθηκε ως πυανέψια και έδωσε το όνομα στον μήνα αυτό. Κατά το μήνα αυτό ετελείτο στην αρχαία Αττική η γιορτή Πυανέψια ή Πυανόψια προς τιμή του θεού Απόλλωνα, η οποία κατά τους κλασικούς χρόνους αποτελούσε μέρος της μεγάλης εορτής των Θησείων. Στους Μιλήσιους ήταν γνωστός ως Πυανοψιών. Κυριότερες γιορτές κατά αυτό το μήνα ήταν επίσης τα Προηρόσια, τα Οσχοφόρια και τα Θεσμοφόρια. Άλλες μικρότερες εορτές των αρχαίων Αθηναίων ήταν και η «Κουρεώτις», η οποία γινόταν κατά τον μήνα αυτό, την τρίτη ημέρα των Απατουρίων, τα Σκιροφόρια, τα Σκίρα, τα εν Αλιμούντι Θεσμοφόρια, η Άνοδος, η Κάθοδος, η Νηστεία, και τα Καλλιγένεια. Την τελευταία μέρα του μήνα εορτάζονταν τα Χαλκεία (πρώην Εργάνεια) προς τιμήν της πολιούχου θεάς Αθηνάς. August Mommsen (1898). «Feste der Stadt Athen im Altertum, geordnet nach attischem Kalender» (στα Γερμανικά). B. G. Teubner. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2009. | Ο Πυανεψιών είναι ο τέταρτος στη σειρά μήνας στο Αττικό ημερολόγιο, που αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από μέσα Οκτωβρίου μέχρι μέσα Νοεμβρίου, αφιερωμένος στον Απόλλωνα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%88%CE%B9%CF%8E%CE%BD |
Σπούτνικ 6 | Κύριος σκοπός της αποστολής ήταν ο έλεγχος των διαφόρων συστημάτων και παραμέτρων προκειμένου να καταστεί εφικτή η αποστολή ανθρώπου στο διάστημα. Το προφίλ της αποστολής ήταν παρόμοιο με του Σπούτνικ 5. Ένα ζευγάρι σκύλων, ονόματι Pchelka και Mushka, επέβαιναν στο σκάφος. Η κάψουλα είχε εγκατεστημένο επιστημονικό εξοπλισμό συμπεριλαμβανομένης και κάμερας για την παρακολούθηση της κατάστασης των σκύλων.Το Σπούτνικ 6 εκτοξεύτηκε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ την 1η Δεκεμβρίου 1960 και μπήκε με επιτυχία σε τροχιά γύρω από τη Γη. Αφού παρέμεινε σε τροχιά για μία ημέρα, ξεκίνησε η διαδικασία επιστροφής της κάψουλας επανεισόδου πίσω στη Γη, η οποία ήταν ανεπιτυχής. Κατά την διάρκεια της επανεισόδου η κάψουλα κάηκε. | Το Σπούτνικ 6, γνωστό και σαν Korabl-Sputnik 3, είναι το τρίτο διαστημόπλοιο Βοστόκ που μπήκε σε τροχιά. Ήταν ακόμα ένα βήμα στα πλαίσια της προετοιμασίας για την αποστολή του πρώτου ανθρώπου στο διάστημα. Την πρωτιά αυτή κατέκτησε τον επόμενο χρόνο ο κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν επιβαίνοντας στο Βοστόκ 1. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BD%CE%B9%CE%BA_6 |
Τζαμίλ Χασανλί | Ο Τζαμίλ Χασανλί γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1952 στο Αγκαλικάντ, Μπιλασουβάρ Ράιον, ΣΣΔ του Αζερμπαϊτζάν. Αφού τελείωσε το γυμνάσιο στο Αλάρ, Τζαλιλαμπάντ, μπήκε στο πρόγραμμα Ιστορίας του Κρατικού Πανεπιστημίου του Αζερμπαϊτζάν το 1970. Μετά την ολοκλήρωση του πανεπιστημίου, εργάστηκε στο χωριό Ταζακάντ, Τζαλιλαμπάντ Ράιον ως δάσκαλος ιστορίας. Το 1976-1977 ήταν λέκτορας στο παράρτημα του Μπακού του Κεντρικού Μουσείου Λένιν. Το 1977 συμμετείχε σε διδακτορικά μαθήματα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μπακού και μελέτησε τις σύγχρονες ιστορίες χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής. Από το 1980 εργάζεται εκεί ως δόκτωρ και καθηγητής. Το 1984 υπέβαλε τη διδακτορική του διατριβή για τις σοβιετικές-αμερικανικές σχέσεις. Το 1990 έγινε δόκτωρ και το 1992 υπέβαλε τη διατριβή του, «Η Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν στο σύστημα των διεθνών σχέσεων». Από το 1992 έως το 1994, ήταν κοσμήτορας του τμήματος Νέας και Σύγχρονης Ιστορίας Ευρώπης και Αμερικής. Προς το παρόν είναι καθηγητής στο τμήμα. Το 1993, από τον Απρίλιο έως τον Σεπτέμβριο, ήταν σύμβουλος του Προέδρου του Αζερμπαϊτζάν. Από το 1994 έως το 2004 ήταν μέλος του Προέδρου Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων της Ανώτατης Επιτροπής Διαπίστευσης του Αζερμπαϊτζάν. Είναι συγγραφέας 28 μονογραφιών και βιβλίων και περισσότερων από 100 άρθρων, που τυπώθηκαν στο Αζερμπαϊτζάν, τη Ρωσία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τουρκία, το Ιράν και άλλες χώρες. Αποφοίτησε με πτυχίο Ιστορίας από το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μπακού το 1975. Το 1984 ολοκλήρωσε το διδακτορικό του και υπηρέτησε ως καθηγητής στο BSU το 1993-2011 και ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χαζάρ το 2011-2013. Διετέλεσε σύμβουλος του Προέδρου του Αζερμπαϊτζάν το 1993 και υπηρέτησε δύο θητείες ως βουλευτής του Αζερμπαϊτζάν το 2000-2010. Ο καθηγητής Χασανλί ήταν υποψήφιος για την προεδρία από το Εθνικό Συμβούλιο Δημοκρατικών Δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν τον Οκτώβριο του 2013. Ήταν υπότροφος Ιστορίας και Δημόσιας Πολιτικής του Διεθνούς Κέντρου Woodrow Wilson το 2011. Ο Χασανλί είναι συγγραφέας 28 βιβλίων, που εκδόθηκαν στο Αζερμπαϊτζάν, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, το Ιράν και άλλες χώρες. Δύο από τις μονογραφίες του δημοσιεύτηκαν στη σειρά βιβλίων του Harvard Cold War Studies (Στην αυγή του Ψυχρού Πολέμου: : Η Σοβιετοαμερικανική Κρίση στο Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν, 1941-1946. Rowman and Littlefield Publishers, 2006; Ο Στάλιν και η Τουρκική κρίση του Ψυχρού Πολέμου, 1945-1953. Lexington Books, 2011). Τα βιβλία του The Khrushchev Thaw and National Question in Azerbaijan, 1954-1959 (Moscow, 2009), Εξωτερική Πολιτική του Αζερμπαϊτζάν στη Σοβιετική Περίοδο, 1920-1939 (Baku, 2012 and Moscow, 2013) και Ali Mardan bey Topchibashov: Life for the Idea, 1863-1934 (Μπακού, 2013 και Μόσχα, 2014) είναι βασισμένα σε πολλές πληροφορίες από αρχεία, που άνοιξαν πρόσφατα. Το νέο βιβλίο του Χασανλί, Εξωτερική Πολιτική της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν, 1918-1920: Ο Δύσκολος Δρόμος προς τη Δυτική Ολοκλήρωση, (ME Sharpe, Νέα Υόρκη, 2014) αφηγείται την πολυτάραχη πορεία της πρώτης Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν προς την κατάκτηση της διεθνούς αναγνώρισης. Με βάση τα αρχειοθετημένα έγγραφα πολλών χωρών, ο συγγραφέας ανασυνθέτει μια ζωντανή εικόνα της αναζήτησης της αζερικής πολιτικής ελίτ για εθνικότητα μετά την κατάρρευση του ρωσικού αποικιακού συστήματος. Με ιδιαίτερη έμφαση στην απελευθέρωση του Μπακού από τις φατρίες των Μπολσεβίκων, τις σχέσεις με τους περιφερειακούς γείτονες και τον επίπονο δρόμο για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Αζερμπαϊτζάν από τη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, ο συγγραφέας παρέχει πολύτιμες γνώσεις για την ιστορία της περιοχής του Νοτίου Καυκάσου και τη δυναμική του τη μεταπολεμική εποχή. Στα Αζερμπαϊτζάνικα Μαύρες σκιές στις «Λευκές Κηλίδες». Ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός στο Αζερμπαϊτζάν τη δεκαετία του 1920 και του 1930. Μπακού, 1991. Η Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν στο Σύστημα των Διεθνών Σχέσεων το 1918-20. Μπακού, 1993. Νότιο Αζερμπαϊτζάν: Μεταξύ Τεχεράνης, Μπακού, Μόσχα (1939–45). Μπακού, 1998. Ιστορία. Από το παρελθόν στο μέλλον. Μπακού, 1998. Το μέρος όπου ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος: Νότιο Αζερμπαϊτζάν 1945-1946. Μπακού, 1999. Σοβιετική, αμερικανική και βρετανική αντιπαράθεση στο Νότιο Αζερμπαϊτζάν, 1941-46. Μπακού, 2001. ΕΣΣΔ-Τουρκία: Το Γήπεδο Εκπαίδευσης του Ψυχρού Πολέμου. Μπακού, 2005 (επίσης στα ρωσικά). Εθνικό ζήτημα στο Αζερμπαϊτζάν: Πολιτική ηγεσία και ευφυΐα. 1954-1959. Μπακού, 2008. Η Εξωτερική Πολιτική της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν (1918-1920). Μπακού, 2009. Εξωτερική πολιτική του Αζερμπαϊτζάν στη Σοβιετική περίοδο. 1920-1939. Baku, Adiloghlu Publisher, 2012. Ιστορία της ιστορικής προσωπικότητας: Ali Mardan bey Topchibashov. Διπλωματική Ακαδημία του Αζερμπαϊτζάν, Μπακού, 2013. Στα Τουρκικά Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν. Από την τουρκική βοήθεια στη ρωσική εισβολή. 1918-20. Άγκυρα, 1998. Η Πρώτη Αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου: Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν. Κωνσταντινούπολη, 2005. Από ουδετερότητες στον ψυχρό πόλεμο: Σχέσεις Τουρκίας – Σοβιετικής Ένωσης, 1939-1953, Άγκυρα, Bilgi Yayınevi, 2011. Στα ρώσικα Νότιο Αζερμπαϊτζάν: Η αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Μπακού, 2003. ΕΣΣΔ-Τουρκία: Το Εκπαιδευτικό Γήπεδο του Ψυχρού Πολέμου. Μπακού, 2005 (επίσης στα Αζερικά). ΕΣΣΔ-Ιράν: Η κρίση του Αζερμπαϊτζάν και η αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Μόσχα, 2006. ΕΣΣΔ-Τουρκία: από την ουδετερότητα στον ψυχρό πόλεμο. 1939-1953, Μόσχα, 2008. Η απόψυξη του Χρουστσόφ και το εθνικό ζήτημα στο Αζερμπαϊτζάν (1954-1959). Μόσχα, 2009. Διπλωματική Ιστορία της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. 1918-1920. Τόμος 1, Μόσχα, 2010. Ρωσική Επανάσταση και Αζερμπαϊτζάν: Δύσκολος δρόμος προς την ανεξαρτησία, 1917-1920. Μόσχα, 2011. Εξωτερική πολιτική του Αζερμπαϊτζάν στη Σοβιετική περίοδο. 1920-1939. Μόσχα, Nauka - Εκδότης Filinta, 2013. Ali Mardan bey Topchibashov: ζωή για την ιδέα. Μόσχα, Nauka - Εκδότης Filinta, 2014. Στα περσικά Νότιο Αζερμπαϊτζάν: Η αρχή του Ψυχρού Πολέμου. Τεχεράνη, 2008. Η Εξωτερική Πολιτική της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν (1918-1920). Τεχεράνη, 2011. Εθνικό ζήτημα στο Αζερμπαϊτζάν: Πολιτική ηγεσία και ευφυΐα. 1954-1959. Tabriz, 2011. Στα Αγγλικά Στην αυγή του Ψυχρού Πολέμου: Η Σοβιετική-Αμερικανική Κρίση στο Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν, 1941-1946. Rowman and Littlefield Publishers Inc., 2006. Ο Στάλιν και η Τουρκική κρίση του Ψυχρού Πολέμου, 1945-1953. Lexington Books, 2011. Εξωτερική Πολιτική της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν: Ο Δύσκολος Δρόμος προς τη Δυτική Ολοκλήρωση, 1918-1920. Routledge, 2015. | Ο Τζαμίλ Χασανλί (γεννημένος στις 15 Ιανουαρίου 1952) είναι ιστορικός, συγγραφέας και πολιτικός από το Αζερμπαϊτζάν. Υπηρέτησε ως καθηγητής στο BSU το 1993-2011 και ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χαζάρ το 2011-2013. Διετέλεσε σύμβουλος του Προέδρου του Αζερμπαϊτζάν το 1993 και υπηρέτησε δύο θητείες στο κοινοβούλιο του Αζερμπαϊτζάν μεταξύ 2000 και 2010. Ήταν ο κύριος υποψήφιος της αντιπολίτευσης στις προεδρικές εκλογές του 2013 στο Αζερμπαϊτζάν, όπου ήρθε δεύτερος με 5,53% των ψήφων. Είναι αρχηγός του Εθνικού Συμβουλίου Δημοκρατικών Δυνάμεων του Αζερμπαϊτζάν από το 2013. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%BB_%CE%A7%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%BB%CE%AF |
Ανοσοσφαιρίνη Μ | Η IgM σχηματίζει πολυμερή στα οποία οι ανοσοσφαιρίνες συνδέονται μεταξύ τους ομοιοπολικά με δισουλφιδικούς δεσμούς σχηματίζοντας πενταμερείς ή εξαμερείς δομές (τεταρτοταγής δομή πρωτεϊνών). Στην πενταμερή της μορφή η IgM έχει μοριακό βάρος περίπου 970 kDa, επειδή κάθε μονομερές διαθέτει δύο θέσεις σύνδεσης αντιγόνου, οπότε κάθε πενταμερές IgM έχει 10 θέσεις πρόσδεσης με αντιγόνα. Στη πράξη όμως η IgM δεν δεσμεύει 10 αντιγόνα, επειδή το μεγάλο μέγεθος των περισσότερων αντιγόνων εμποδίζει την δέσμευση τους σε κοντινές θέσεις. Κάθε πενταμερή IgM περιέχει μία αλυσίδα J. Η αλυσίδα J δεν υπάρχει στην εξαμερή μορφή, ίσως λόγω περιορισμένου χώρου. Πενταμερές IgM μπορεί επίσης να δημιουργηθεί χωρίς την J αλυσίδα. Επί του παρόντος, είναι ακόμη αβέβαιο ποιο κλάσμα της πενταμερούς μορφής περιλαμβάνει την αλυσίδα J, και στο βαθμό αυτό είναι επίσης αμφίβολο εάν ένα τέτοιο πενταμερές (αλύσου J) περιέχει μία ή περισσότερες από μία αλυσίδες J. Επειδή η IgM είναι μεγάλο μόριο, δεν μπορεί διαχυθεί εύκολα στο διάμεσο ιστό όπου βρίσκεται μόνο σε πολύ μικρές ποσότητες. Η IgM βρίσκεται κυρίως στον ορό. Ωστόσο, λόγω της αλυσίδας J, είναι επίσης σημαντική και ως εκκριτική ανοσοσφαιρίνη. Λόγω της πολυμερικής φύση της, η IgM διαθέτει υψηλή συγγένεια, και είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στην ενεργοποίηση του συμπληρώματος. Συγκεκριμένα συνεισφέρει σε μεγάλο βαθμό στην οψονινοποίηση και κατά συνέπεια στην ενεργοποίηση του συμπληρώματος και στην πρόκληση των μορίων συμπληρώματος C3b να συνδεθούν με το αντιγόνο. Η IgM παράγεται από τα βλαστοκύτταρα. Το τμήμα του γονιδίου που κωδικοποιεί την σταθερή περιοχή μ της βαριάς αλυσίδας βρίσκεται πρώτο μεταξύ των άλλων τμήματων γονιδίου σταθερής περιοχής. Για το λόγο αυτό, η IgM είναι η πρώτη ανοσοσφαιρίνη που εκφράζεται απο τα ώριμα Β κύτταρα. Είναι επίσης η πρώτη ανοσοσφαιρίνη που εκφράζεται στο έμβρυο (περίπου στις 20 πρώτες εβδομάδες) ενώ είναι και το παλαιότερο φυλογενετικά αντίσωμα που αναπτύσσεται. Τα αντισώματα IgM εμφανίζονται στα αρχικά στάδια της μόλυνσης και συνήθως επανεμφανίζονται, σε μικρότερο βαθμό, σε νέα έκθεση. Τα αντισώματα IgM δεν διαπερνούν τον ανθρώπινο πλακούντα (μόνο αντισώματα IgG τον διαπερνούν). Οι ορολογικές δοκιμασίες είναι η συχνότερη μέθοδος για την εργαστηριακή επιβεβαίωση κάποιας λοίμωξης και γίνονται κυρίως με τη μέθοδο ELISA. Η συλλογή του ορού για τις ορολογικές αντιδράσεις θα πρέπει να γίνεται όσο το δυνατόν νωρίτερα (εντός 7-10 ημερών από την έναρξη της λοίμωξης) και να επαναλαμβάνεται μερικές ημέρες αργότερα (ανάλογα με το ανοσογόνο). Η ανίχνευση ειδικού IgM αντισώματος μόνου του ή σε συνδυασμό με το ειδικό IgG αντίσωμα αποδεικνύει πρόσφατη νόσο. Η σημαντική αύξηση του τίτλου αντισωμάτων μεταξύ οξείας φάσεως και φάσεως ανάρρωσης είναι ενδεικτική πρόσφατης επίκτητης λοίμωξης αν και μπορεί να υπάρξουν ψευδώς θετικά αποτελέσματα. Εάν μεταξύ παλιάς και πρόσφατης λοίμωξης ανιχνεύονται μόνο IgG αντισώματα στη διαφορική διάγνωση θα βοηθήσει ο προσδιορισμός της δεσμευτικής ικανότητας των ειδικών IgG αντισωμάτων με το προς ανίχνευση αντιγόνο. Αν τα IgG αντισώματα έχουν χαμηλή δεσμευτική ικανότητα αυτό συνηγορεί υπέρ πρόσφατης λοίμωξης Τα IgM αντισώματα εντοπίζονται συχνά συνδέονται με συγκεκριμένα αντιγόνα, ακόμη και σε απουσία προηγούμενης ανοσοποίησης. Για το λόγο αυτό τα αντισώματα IgM ονομάζεται «φυσικά αντισώματα». Για παράδειγμα τα αντισώματα IgM τα οποία συνδέονται με τα ερυθροκυτταρικά αντιγόνα αίματος Α και Β δύναται να σχηματίζονται στην αρχή της ζωής, ως αποτέλεσμα της έκθεσης σε ουσίες παρόμοιες των Α και Β αντιγόνων, οι οποίες υπάρχουν σε βακτήρια ή ίσως και σε φυτικά υλικά. Τα αντισώματα IgM είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τη συσσώρευση (συγκόλληση) των ερυθρών αιμοσφαιρίων, εάν δέκτης αίματος κατά την μετάγγιση λαμβάνει αίμα που δεν είναι συμβατό με τον τύπο του αίματός του. Τα αντισώματα IgM είναι περισσότερο ευαίσθητα σε μετουσίωση από 2-μερκαπτοαιθανόλη απ’ ότι τα IgG. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα για τη διάκριση μεταξύ αυτών των ισοτύπων πριν γίνουν εμπορικά διαθέσιμα ειδικά αντί-IgG και αντί-IgM δευτερογενών αντισωμάτων για ανοσοδοκιμασίες. Τα δείγματα ορού θα πρέπει να ελέγχονται για την αντιδραστικότητα τους με ένα αντιγόνο πριν ή μετά την κατεργασία με 2-μερκαπτοαιθανόλη για να προσδιοριστεί αν η δραστικότητα οφείλεται σε IgM ή IgG. Η μακροσφαιριναιμία Waldenström ανήκει στα βραδείας εξέλιξης Non Hodgkin’s (NHL) λεμφώματα. Η πρώτη περιγραφή της νόσου έγινε από τον Σουηδό Jan Waldenström, το 1944.Πρόκειται για γενικευμένη κλινική ανωμαλία, κατά την οποία παράγεται μονοκλωνική IgM από καλά διαφοροποιημένα μικρά λεμφοκύτταρα, με πλασματοκυττοειδείς χαρακτήρες Η διάγνωση της μακροσφαιριναιμίας Waldenström βασίζεται στην ανίχνευση μονοκλωνικής IgM σε συνδυασμό με συμπτώματα σχετικά της ανάπτυξης λεμφώματος. Επίσης, η παραγωγή μονοκλωνικής IgM είναι πιθανό να οδηγήσει σε σύνδρομο υπεργλοιότητας, τύπου I ή II κρυοσφαιριναιμία (η οποία μπορεί να αποτελεί την πρώτη και μοναδική εκδήλωση της νόσου), αιμολυτική αναιμία, αιμορραγία ή περιφερική νευροπάθεια με συμμετρικές αισθητικοκινητικές διαταραχές των κάτω άκρων. Μερικοί ασθενείς βρίσκονται σε συμπτωματικό στάδιο όπως και στην περίπτωση του μυελώματος με αποτέλεσμα η διάγνωση να γίνεται τυχαία, ενώ παρουσιάζουν χαμηλή συγκέντρωση μονοκλωνικής IgM. Επίσης, κατά την αντίδραση Coombs μπορεί να βρεθούν ψευδώς θετικά αποτελέσματα, οφειλόμενα στη μονοκλωνική IgM. Σημαντική είναι η διαφοροδιάγνωση της μακροσφαιριναιμίας Waldenström από το IgM MGUS, το πολλαπλούν μυέλωμα, η χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία και άλλα λεμφώματα Β λεμφοκυττάρων. Επίσης, ύστερα απο την διάγνωση της, απαιτείται να διερευνηθεί εάν η νόσος είναι σταθερή, συμπτωματική ή ενεργή. Η μονοκλωνική γαμμαπάθεια απροσδιόριστης σημασίας (monoclonal gammopathy of undetermined significance, MGUS) είναι μια κατάσταση κατά την οποία βρίσκεται στο αίμα μη φυσιολογική IgM (μονοκλωνική IgM). οι ασθενείς συνήθως είναι συμπτωματικοί, σε μερικούς ανθρώπους, ωστόσο, το εύρημα είτε συνδέεται με άλλη ασθένεια είτε μπορεί να εξελιχτεί μετά από χρόνια σε άλλες διαταραχές, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων μορφών καρκίνου του αίματος. Σύμφωνα με πρόσφατα δεδομένα, υπάρχουν ενδείξεις ότι το IgM–MGUS προηγείται της μακροσφαιριναιμίας Waldenström σε ποσοστό 18% μέσα σε μια δεκαετία. Επειδή είναι δύσκολο να προβλεφθεί αν η κατάσταση θα εξελιχτεί σε άλλη νόσο, οι ασθενείς υποβάλλονται σε ετήσιες εξετάσεις για την παρακολούθηση του επιπέδου της IgM. Εάν δεν υπάρξει καμία αύξηση, η μονοκλωνική γαμμαπάθεια δεν απαιτεί θεραπεία. Χαρακτηριστικά της νόσου είναι η συγκέντρωση της IgM μονοκλωνικής πρωτεΐνης (25 g/L), τα πλασματοκύτταρα στο μυελό (>10%), η παρουσία πρωτεϊνουρίας Bence-Jones (>500mg/24 h) και η παρουσία οστεολυτικών βλαβών. Η ακριβής ανίχνευση της μονοκλωνικής πρωτεΐνης έχει ιδιαίτερη σημασία στην παρακολούθηση των ασθενών. | Η ανοσοσφαιρίνη, ή IgM για συντομία, είναι ένα αντίσωμα που παράγεται από τα Β λεμφοκύτταρα. Η IgM είναι με διαφορά το μεγαλύτερο φυσικό αντίσωμα που εντοπίζεται στο ανθρώπινο κυκλοφορικό σύστημα. Είναι το πρώτο αντίσωμα που εμφανίζεται ως απάντηση στην αρχική έκθεση στο αντιγόνο. Παράγεται κατά κύριο λόγο στον σπλήνα IgM. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7_%CE%9C |
Αυστραλιανές ομοσπονδιακές εκλογές 2022 | Η Βουλή των Αντιπροσώπων αποτελείται από 151 μέλη, τα οποία εκλέγονται για τριετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι απλό πλειοψηφικό από ισάριθμες μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Οι εκλογείς ψηφίζουν με σειρά προτίμησης, δηλαδή στα ψηφοδέλτια πρέπει να γράψουν τον αριθμό 1 δίπλα στο κόμμα που είναι η πρώτη προτίμησή τους, τον αριθμό 2 για το κόμμα που είναι η δεύτερη προτίμησή τους, το 3 για την τρίτη, κ.ο.κ., μέχρις ότου να έχουν γράψει αριθμήσει όλα τα κόμματα του ψηφοδελτίου. Ο υποψήφιος που θα εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία, δηλαδή πάνω από 50% των ψήφων, ανακηρύσσεται νικητής. Αν στον πρώτο γύρο δεν αναδειχθεί νικητής, τότε ο δεύτερος γύρος διεξάγεται αυτόματα. Ο υποψήφιος που συγκέντρωσε τις λιγότερες ψήφους στον πρώτο γύρο εξαλείφεται, και οι ψήφοι του μοιράζονται στους υπόλοιπους υποψήφιους με βάση τις δεύτερες προτιμήσεις των εκλογέων. Αυτή η διαδικασία εξάλειψης των υποψηφίων με τις λιγότερες ψήφους και αναδιανομής των ψήφων στους υποψήφιους που παραμένουν στον αγώνα συνεχίζεται μέχρι να αναδειχθεί ένας νικητής. Η Αυστραλιανή Γερουσία αποτελείται από 76 γερουσιαστές, οι οποίοι εκλέγονται με μεταφερόμενη μονοσταυρία (σύστημα αναλογικής εκπροσώπησης) όπως περιγράφεται παρακάτω: 72 γερουσιαστές εκπροσωπούν τις έξι πολιτείες (12 γερουσιαστές ανά πολιτεία). Εκλέγονται για εξαετή θητεία και το ήμισυ αυτών ανανεώνεται ανά τριετία. 4 γερουσιαστές εκπροσωπούν τις δύο επικράτειες (2 γερουσιαστές ανά επικράτεια). Εκλέγονται για τριετή θητεία.Οι εκλογές για τη Γερουσία διεξάγονται ανά τριετία (για τους μισούς γερουσιαστές πολιτειών και όλους τους γερουσιαστές επικρατείας). Στην ψηφοφορία, οι εκλογείς λαμβάνουν ψηφοδέλτια στα οποία μία γραμμή χωρίζει τα κόμματα από τους υποψήφιους, και μπορούν να ψηφίσουν με έναν από δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι να κατατάξουν τουλάχιστον 6 από τα κόμματα (πάνω από τη γραμμή) κατά σειρά προτίμησης, και ο δεύτερος τρόπος είναι να κατατάξουν τουλάχιστον 12 υποψήφιους (κάτω από τη γραμμή) κατά σειρά προτίμησης. Η προσέλευση στην ψηφοφορία είναι υποχρεωτική για όλους τους πολίτες της Αυστραλίας, ηλικίας άνω των 18 ετών. Από τις προηγούμενες εκλογές, του 2019, μέχρι αυτές, έχουν διεξαχθεί πολλές δημοσκοπήσεις στις οποίες ένας αντιπροσωπευτικός αριθμός ατόμων απάντησαν σε ερωτήσεις πολιτικού περιεχομένου. Στο γράφημα που ακολουθεί οι ερωτηθέντες απάντησαν στην ερώτηση: «Σε ποιο κόμμα θα βάλετε την 1η προτίμησή σας;»Στο επόμενο γράφημα απεικονίζονται τα αποτελέσματα για τα δύο επικρατέστερα κόμματα, όπως προκύπτουν με το προτιμησιακό σύστημα του Αυστραλιανού εκλογικού συστήματος, δηλαδή με εξάλειψη των μικρότερων κομμάτων και αναδιανομή των ψήφων στα υπόλοιπα με βάση τις 2ες, τις 3ες, κ.ο.κ. προτιμήσεις των εκλογέων. | Στις 21 Μαΐου 2022 διεξήχθησαν ομοσπονδιακές εκλογές στην Αυστραλία, για να εκλεγούν τα μέλη του Αυστραλιανού Κοινοβουλίου, τα 151 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων και τα 40 από τα 76 μέλη της Γερουσίας. Οι κάλπες άνοιξαν από τις 8 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα για τους γύρω στα 17 εκατομ. εγγεγραμμένους ψηφοφόρους της χώρας. Τα γύρω στα 105.000 άτομα που εργάστηκαν στα πάνω από 8.000 εκλογικά κέντρα που λειτούργησαν σε όλην την χώρα τήρησαν πολλά πρωτόκολλα για την προστασία από τον κορονοϊό, δηλαδή εμβόλια, μάσκες, αντισηπτικά χεριών, τήρηση αποστάσεων ασφαλείας και τακτικός καθαρισμός των εκλογικών θαλάμων. 1.203 υποψήφιοι διεκδίκησαν τις 151 έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων και 421 υποψήφιοι διεκδίκησαν τις 40 έδρες στη Γερουσία.Το Εργατικό Κόμμα ήρθε πρώτο στις εκλογές, ενώ η Φιλελεύθερη-Εθνική Συμμαχία του απερχόμενου Πρωθυπουργού Σκοτ Μόρισον έπεσε στην δεύτερη θέση. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CF%82_%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_2022 |
Συγκοινωνίες στην Θεσσαλονίκη | Ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης είναι από τους μεγαλύτερους φορείς συγκοινωνιακού έργου στην Ελλάδα, υπεύθυνος για τον έλεγχο και την λειτουργία των μέσων μαζικής μεταφοράς της Θεσσαλονίκης , αλλά και της Μητροπολιτικής περιοχής της. Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος (Μετρό)Το Μετρό της Θεσσαλονίκης θα αποτελεί το δίκτυο υπόγειου και επίγειου μητροπολιτικού σιδηροδρόμου της πόλης της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης αστικής περιοχής της. Το μετρό της Θεσσαλονίκης θα είναι το δεύτερο μετρό της Ελλάδος. Θα εξυπηρετεί το πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει πληθυσμό ενός εκατομμυρίων κατοίκων. Επίσης, σχεδιάζεται ώστε να προσφέρει πρόσβαση στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης και στο Διεθνή Κρατικό Αερολιμένα Θεσσαλονίκης «Μακεδονία». Η γραμμή που κατασκευάζεται θα ξεκινάει από το Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό και, ακολουθώντας τις οδούς Μοναστηρίου, Εγνατίας και Δελφών, θα καταλήγει στην περιοχή της Νέας Ελβετίας. Προαστιακός ΣιδηρόδρομοςΟ Προαστιακός σιδηρόδρομος της Θεσσαλονίκης αποτελεί μια υπηρεσία προαστιακού σιδηροδρόμου που εξυπηρετεί αστικά, προαστιακά και περιφερειακά κέντρα στην Θεσσαλονίκη και τους όμορους νομούς. Ο προαστιακός σιδηρόδρομος Θεσσαλονίκης αποτελείται από τις παρακάτω διαδρομές: Το δίκτυο εκμεταλλεύεται η ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε. Αστικά ΛεωφορείαΤο δίκτυο των αστικών λεωφορείων καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του συγκοινωνιακού έργου στο ΠΣ της Θεσσαλονίκης. Με 92 γραμμές, εξυπηρετούνται όλες οι περιοχές της Θεσσαλονίκης και συνδέονται με το κέντρο της, τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό, τον υπεραστικό σταθμό ΚΤΕΛ Μακεδονία και το ΙΚΕΑ Θεσσαλονίκης και το αεροδρόμιο Μακεδονία. Υπάρχουν διάφορες εταιρίες που έχουν άδεια για συγκοινωνία στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, τα λεωφορεία τους είναι διώροφα με ανοιχτό το επάνω το επίπεδο, η συγκοινωνία είναι μόνο για τουριστικούς σκοπούς και το κόμιστρο είναι υψηλότερο από τις υπόλοιπες συγκοινωνίες. | Το σύστημα μέσων μαζικής μεταφοράς του Πολεοδομικού Συγκροτήματος και της μητροπολιτικής περιοχής της Θεσσαλονίκης αποτελείται από λεωφορεία και, προσεχώς, απο ένα σύστημα μητροπολιτικού σιδηρόδρομου (Μετρό), ενώ ένα τμήμα του συγκοινωνιακού έργου καλύπτεται από τον Προαστιακό Σιδηρόδρομο. Στις υπόλοιπες περιοχές της Περιφερειακής Ενότητας Θεσσαλονίκης το μεγαλύτερος μέρος του συγκοινωνιακού έργου καλύπτεται από υπεραστικά λεωφορεία (ΚΤΕΛ) και από τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ, ενώ το υπόλοιπο εξυπηρετείται από τις δύο γραμμές του Προαστιακού Σιδηροδρόμου. Την εποπτεία για την περιοχή της Θεσσαλονίκης έχει ο Οργανισµός Συγκοινωνιακού Έργου Θεσσαλονίκης (ΟΣΕΘ), ενώ ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (ΟΑΣΘ) έχει την ευθύνη εκτέλεσης του συγκοινωνιακού έργου. Συνεργασία υπάρχει και με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΑΕ, λόγω του εντός αστικού ιστού τμήματος του (Προαστιακού Σιδηροδρόμου). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7 |
Ακρωτήριο του Ζόγκλου | Η θέση του Ακρωτηρίου του Ζόγκλου ή Ακρωτηρίου του Κορυφασίου (να μην συγχέεται με την τοποθεσία του χωριού Κορυφάσιο), βρίσκεται βόρεια του νησιού της Σφακτηρίας, στα βορειοδυτικά του Κόλπου του Ναυαρίνου (Όρμος Ναυαρίνου). Στην ανατολική πλευρά του Ακρωτηρίου του Κορυφασίου βρίσκεται η Λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, η οποία αναφερόταν την εποχή της Τουρκοκρατίας, ως Λιμνοθάλασσα του Οσμάν Αγά ή του Οσμάναγα (αναφέρεται και ως Διβάρι ή Ντιβάρι), καθώς και μια στενή λωρίδα γης, η οποία εκτείνεται κατά μήκος της Παραλίας της Γιάλοβας, γνωστής και ως Παραλίας της Χρυσής Ακτής, ως το χωριό της Γιάλοβας. Στα νότια του ακρωτηρίου είναι ο μικρός πορθμός της Συκιάς ή Κανάλι της Συκιάς, το οποίο με πλάτος περίπου 220 μέτρα και σε μερικά σημεία με βάθος μόλις μισό μέτρο (18 ίντσες), χωρίζει το ακρωτήριο του Ζόγκλου από την Σφακτηρία. Στα δυτικά βρίσκεται το Ιόνιο Πέλαγος και στα βόρεια το ακρωτήριο είναι συνδεδεμένο με την υπόλοιπη ενδοχώρα με μια στενή λωρίδα άμμου, στην ανατολική πλευρά του όρμου και της Παραλίας της Βοϊδοκοιλιάς, με κατεύθυνση το γειτονικό χωριό Πετροχώρι. Προς την απαρχή του τέλους της περιόδου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στα τέλη του 13ου αιώνα, και συγκεκριμένα το 1278 κτίστηκε από τους Φράγκους με επικεφαλής τον Φλαμανδό σταυροφόρο Νικόλαο Β΄ του Σαιντ-Ομέρ, πρίγκιπα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας το φραγκικό επάκτιο κάστρο του Παλαιοκάστρου Ναυαρίνου πάνω στα ερείπια της αρχαίας και βυζαντινής οχύρωσης. Σταδιακά το κάστρο και ο περιβάλλοντας χώρος αυτού αποκτά το χαρακτήρα Καστροπολιτείας. Οι Βενετοί, στη συνέχεια, ήλεγχαν για μεγάλο χρονικό διάστημα το κάστρο το οποίο βρισκόταν επί του ακρωτηρίου. Η παλαιότερη Πύλος διατήρησε το αρχαίο της όνομα στα πρώτα βυζαντινά χρόνια, αλλά εμφανίζεται, πιθανώς μετά τον 6ο αιώνα, που καταλήφθηκε από τους Αβάρους, ως και την κατάκτησή της από τους Φράγκους, τον 13ο αιώνα, με δυο ονόματα, ως "Ζόγκλος" και ως Αβαρίνο (Ναυαρίνο ή Ναβαρίνο). Η ονομασία, ως "Ζόγκλος", προέρχεται από το γαλλικό όνομα "Port-de-Jonc" ("Rush Harbour") ή "Port-de-Junch", με ορισμένες παραλλαγές και παράγωγα: Στα ιταλικά ως "Porto-Junco" ή "Zunchio" ή "Zonchio", στο μεσαιωνικά καταλανικά ως "Jonc ", στα λατινικά Iuncum "Zonglon" ή "Zonglos" και στα ελληνικά ως το "Ζόγγον" ή ο "Ζόγγος", το "Ζόγκλον" ή ο "Ζόγκλος", κ.λπ. Το όνομα αυτό προερχόταν πιθανώς από τα έλη και τη βλάστηση που περιέβαλαν τον τόπο. Η ονομασία επίσης της πόλης και του λιμανιού της παλαιάς Πύλου, ως ο Αβαρίνος ή το Αβαρίνο ή Αβαρήνο, προέκυψε σύμφωνα με μια εκδοχή, μετά την κατάληψη της πόλης από τους Αβάρους, τον 6ο αιώνα. Αργότερα συντομεύθηκε σε Βαρίνος ή επιμηκύνθηκε σε Αναβαρίνος με επένθεση, η οποία μετεξελίχθηκε σε Ναυαρίνο ή Ναβαρίνο (Navarino) στα ιταλικά (πιθανώς με επανάταξη) και Ναβαρίν (Navarin) στα γαλλικά. Η ετυμολογία της λέξης πάντως δεν είναι βέβαιη. Μια άλλη εκδοχή θεωρεί ότι η ονομασία Ναυαρίνο προέρχεται εκ συνεκφοράς των λέξεων (νέου+Αβαρίνου ή του ναυς+Αβαρίνο). Με την ίδια ονομασία πάντως προσδιορίζονταν ολόκληρος ο κόλπος της Πυλίας με τα πέριξ φρούρια, κατ΄ έναντι των νήσων Πρώτη και Σαπιέντζα από τα οποία και ισαπέχει. Μια άλλη ετυμολογία, βασισμένη σε στοιχεία της παράδοσης, η οποία προτάθηκε από τον περιηγητή Nompar de Caumont στις αρχές του 15ου αιώνα και επαναλήφθηκε μεταγενέστερα σε έργα του Γερμανού ιστορικού Καρλ Χοπφ (Karl Hopf, 1832–1873), αποδίδει το όνομα Ναβαρίνο στη στρατιωτική μισθοφορική Εταιρεία των Ναβαρραίων, η οποία έδρασε τον 14ο αιώνα και στον Μοριά, αλλά αυτό είναι σαφώς λάθος, καθώς το όνομα χρησιμοποιήθηκε πολύ πριν την παρουσία τους στην Ελλάδα. Το 1830 ο ο Αυστριακός περιηγητής, πολιτικός και ιστορικός Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ (Jakob Philipp Fallmerayer, 1790–1861), πρότεινε ότι η ονομασία θα μπορούσε να προέρχεται από το όνομα των Αβάρων που εγκαταστάθηκαν εκεί, μια άποψη που υιοθετήθηκε από μερικούς μετέπειτα μελετητές, όπως ο Βρετανός ιστορικός Ουίλιαμ Μίλλερ (William Miller, 1864–1945). Η εκτίμηση πάντως των σύγχρονων ερευνητών, από την άλλη πλευρά, θεωρεί πιο πιθανό ότι η ονομασία είναι σλαβικής προέλευσης και σημαίνει "τόπος των σφενδάμων" ή το "μέρος με τα σφεντάμια".Η ονομασία Αβαρίνος - Ναβαρίνο (Avarinos/Navarino), αν και χρησιμοποιούταν πριν από τη Φραγκοκρατία, τέθηκε σε ευρεία χρήση και σύντομα υπερκέρασε την ονομασία Port-de-Jonc και των παραγώγων της, μόνο ύστερα από τον 15ο αιώνα, δηλαδή, μετά την κατάρρευση του φράγκικου Πριγκιπάτου της Αχαΐας (1205–1432). Το 1293 στην περιοχή της Πύλου, η οποία τότε αναφερόταν και ως Ζόγκλος, σε τοποθεσία, που δεν είναι γνωστή προς το παρόν, πραγματοποιήθηκε στρατιωτική αναμέτρηση μεταξύ του Πριγκιπάτου της Αχαΐας και Αραγωνέζων πειρατών, οι οποίοι λεηλατούσαν παραλιακές πόλεις του πριγκιπάτου. Η μάχη που έγινε τότε, είναι γνωστή και ως η Μάχη του Ζόγκλου. Συμμετείχαν ο καστελάνος του φρουρίου της Καλαμάτας και Βαρώνος της Χαλανδρίτσας Γεώργιος Α΄ Γκίζι και ο Βαρώνος των Καλαβρύτων Ιωάννης ντε Τουρναί, από τη μια πλευρά για το Πριγκιπάτο της Αχαΐας και από την άλλη πλευρά ο ναύαρχος Ρογήρος ντε Λούρια, ο οποίος είχε αναλάβει τότε πειρατική δράση για λογαριασμό του Βασιλείου της Αραγωνίας, ο οποίος και νίκησε. Τέλος, ως ιδιαίτερα καθοριστικό ιστορικό γεγονός στην περιοχή του ακρωτηρίου θεωρείται και η Ναυμαχία του Ζόγκλου, που πραγματοποιήθηκε κοντά στο ακρωτήριο, από τις 12 έως τις 25 Αυγούστου 1499 και ήταν μια επιμέρους μάχη του Δεύτερου Βενετοτουρκικού πολέμου (1499–1503), με τη συμμετοχή των ναυτικών δυνάμενων του Κράτους της Θάλασσας (βενετικά: Stato da Mar) της Γαληνοτάτης Βενετικής Δημοκρατίας εναντίον του στόλου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την ναυμαχία αυτή ακολούθησε, ένα μόλις χρόνο αργότερα, το 1500, η Ναυμαχία της Μεθώνης. Μάχη του Ζόγκλου (1293) Ναυμαχία του Ζόγκλου (1499) Πύλος | Η ονομασία Ακρωτήριο του Ζόγκλου ή του Ζόνκιου ή του Ζόνκλου ή του Ζόγγλου (βενετικά: Zonklon ή Zonchio, καταλανικά: Port Jonc, καθώς και άλλες παρεμφερείς ονομασίες), ήταν η μεσαιωνική ονομασία, με την οποία οι Βενετοί και οι Καταλανοί χαρτογράφοι και ναυτικοί ονόμαζαν, το ακρωτήριο, που ήταν γνωστό κατά την αρχαιότητα ως Κορυφάσιον Άκρον (λατινικά: Coryphasium) και σήμερα ως Ακρωτήριο Κορυφάσιο και το οποίο βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του όρμου του Ναυρίνου. Με την ίδια ονομασία αναφέρονταν και στην παλαιότερη πόλη της Πύλου, τμήμα της οποίας ξεκινούσε από το ακρωτήριο αυτό. Πάνω στο ύψωμα του ακρωτηρίου αυτού βρισκόταν επίσης, κατά την αρχαιότητα, η Ακρόπολη της Αρχαίας Πύλου, ενώ στη συνέχεια υπήρχε φρούριο της κλασσικής, ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου, το οποίο αντικαταστάθηκε από το Παλαιόκαστρο Ναυαρίνου, κατά την μεσαιωνική, ενετική και οθωμανική εποχή. Η ίδια η παλαιότερη πόλη της Πύλου, οικισμός αισθητά μικρότερος της μυκηναϊκής εποχής, όταν και έφθασε στη μεγαλύτερη ακμή της, βρισκόταν πλησίον του ακρωτηρίου και ονομαζόταν, επίσης ως Ζόγγλον ή Ζόγγλος ή Ζόγκλον ή Ζόγκλος ή Πόρτο Ζόγκλο (=Λιμάνι των Σχοίνων), αλλά αναφερόταν επίσης και ως τ' Αβαρίνο ή το Ναβαρίνο ή Ναυαρίνο. Ο σημερινός νεότερος οικισμός της σύγχρονης κωμόπολης της Πύλου, οικοδομήθηκε, μετά το 1828, δίπλα στο οθωμανικό Νεόκαστρο Ναυαρίνου (κτίσθηκε το 1573) και βρίσκεται στην διαγώνιο αντίθετη νοτιοανατολική πλευρά του όρμου του Ναυαρίνου. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%96%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%85 |
Napalm Death | Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1981 με την ονομασία Civil Defence, από τον τραγουδιστή Νίκολας Μπάλεν και το ντράμερ Μάιλς Ράτλετζ, έχοντας στα αρχικά τους στάδια ένα πανκ ροκ ύφος. Αφού μετονομάστηκαν σε Napalm Death από την ταινία "Αποκάλυψη τώρα", εντάχθηκε στο σχήμα ο κιθαρίστας Ντάριλ Φεντέσκι και ο μπασίστας Γκράχαμ Ρόμπερτσον, ο οποίος άλλαξε όργανο παίζοντας κιθάρα, μετά την αποχώρηση του Φεντέσκι και την αντικατάσταση του από τον μπασίστα Φίνμπαρ Κουίν. Πρώτη τους ηχογράφηση ήταν το ντέμο "Punk Is A Rotting Corpse".Στις πρώτες τους ζωντανές εμφανίσεις έπαιζαν support σε συγκροτήματα όπως οι Subhumans, The Apostles και Chaos UK, ενώ συμμετείχαν στη συλλογή "Bullshit Detector 3" με το κομμάτι "The Crucifixion of Possessions". Το 1985, το σχήμα επανήλθε στην ενεργό δράση μετά από διάλειμμα ενός χρόνου, αποτελούμενο από τον Μπάλεν στα φωνητικά, τον Τζάστιν Μπρόντρικ στην κιθάρα, τον Πίτερ Σο στο μπάσο και τον Ράτλετζ στα τύμπανα. Σύντομα, ο Μπάλεν ανέλαβε και το μπάσο, μετά την αποχώρηση του Σο.Μετά την ολοκλήρωση του ντέμο "Hatred Surge", ο Μικ Χάρις αντικατέστησε τον Ράτλετζ και το συγκρότημα έλαβε μεγάλη επιρροή από το thrash metal κίνημα, που βρισκόταν στο απόγειο του. Η πρώτη συναυλία της νέας σύνθεσης πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1986, όπου άνοιξαν την εμφάνιση των The Amebix. Ο νέος ήχος του συγκροτήματος, αναμείγνυε το πανκ με το ακραίο μέταλ, ουσιαστικά δημιουργώντας τα πρώτα δείγματα του grindcore. Ο Ντίγκμπι Πίρσον, ιδιοκτήτης της "Earache Records" υπέγραψε με το συγκρότημα και ηχογράφησαν τα ντέμο που θα αποτελούσαν τον πρώτο τους δίσκο. Μετά το τέλος αυτών των διαδικασιών, εντάχθηκε στο συγκρότημα ο μπασίστας Τζιμ Γουάιτλι, αφήνοντας στον Μπάλεν αποκλειστικά τα καθήκοντα του τραγουδιστή. Μετά την αποχώρηση του Μπρόντρικ, τη θέση του πήρε αρχικά ο Φρανκ Χίλι και στη συνέχεια ο Μπιλ Στιρ, ενώ τα φωνητικά ανέλαβε ο Λι Ντόριαν αντικαθιστώντας τον Μπάλεν. Η πρώτη συναυλία της νέας σύνθεσης πραγματοποιήθηκε στην παμπ "The Hand & Heart" του Κόβεντρι μαζί με τους Anti-Sect και Heresy. Τον Μάιο του 1987, ηχογράφησαν στα "Rich Bitch Studios" τον δίσκο "Scum", ο οποίος αποτέλεσε μεγάλη καινοτομία στον ακραίο ήχο. Εκτός του μικρότερου σε διάρκεια κομματιού όλων των εποχών, το άλμπουμ χαρακτηρίστηκε ως αυτό που καθιέρωσε την τεχνική blast-beat στα τύμπανα, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν το πρώτο στο οποίο ακούστηκε αυτή η τεχνική.Ο Γουάιτλι αποχώρησε μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ και τον Αύγουστο του 1987 αντικαταστάθηκε από τον Σέιν Έμπερι, αρχικά για μία περιοδεία με τους D.R.I., αλλά τελικά σε μόνιμη βάση. Το συγκρότημα συμμετείχε στις συλλογές "North Atlantic Noize Attack" και "Pathological" και εμφανίστηκε σε δύο εκπομπές του Τζον Πιλ, κάτι που ανέβασε τη δημοτικότητα τους και τις πωλήσεις του άλμπουμ. Ενώ ο Πιλ στήριξε το συγκρότημα, ένας άλλος ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Στιβ Ράιτ, χρησιμοποιούσε τραγούδια των Napalm Death σαν τιμωρία κατά το απογευματινό του κουίζ.Κατά την πρώιμη αυτή περίοδο του συγκροτήματος, όλα τα μέλη εκτός του Ντόριαν, διατηρούσαν παράλληλα κάποιο πρότζεκτ, με τον Στιρ να έχει σχηματίσει τους Carcass, τον μπασίστα Σέιν Έμπερι να παίζει τύμπανα στους Unseen Terror, ενώ ο Χάρις συμμετείχε στους Doom, Extreme Noise Terror και Unseen Terror.Το δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο "From Enslavement to Obliteration" ηχογραφήθηκε στα "Birdsong Studios" του Γουόρτσεστερ και αποτελούνταν από 54 κομμάτια, πολλά εκ των οποίων διάρκειας μερικών δευτερολέπτων. Τα πρώτα αντίτυπα ήλθαν μαζί με ένα 7" σινγκλ πέντε κομματιών. Στο ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο "Arena" συμπεριλήφθηκαν και οι Napalm Death, κάτι που ανέβασε ακόμη περισσότερο τη δημοτικότητα του σχήματος. Τον Ιούλιο του 1989, περιόδευσαν για πρώτη φορά στην Ιαπωνία μαζί με τους S.O.B., κάτι που αποτυπώθηκε στο split EP ανάμεσα στα δύο συγκροτήματα. Παράλληλα, η "Earache" εξέδωσε το σινγκλ "Grindcrusher", το οποίο περιελάμβανε το κομμάτι "You Suffer" από τους Napalm Death και το "Mega Armageddon Death Pt.3" από τους Electro Hippies, επίσης διάρκειας λίγο μεγαλύτερης από ένα δευτερόλεπτο.Για την προώθηση του δεύτερου τους άλμπουμ, οι Napalm Death περιόδευσαν στην Ευρώπη μαζί με τους Bolt Thrower, Morbid Angel Και Carcass. Ο Ντόριαν αποχώρησε για να δημιουργήσει τους Cathedral, δίνοντας τη θέση τους στον Μαρκ Γκρίνγουεϊ, ενώ ο Στιρ αντικαταστάθηκε από τον Τζέσι Πιντάδο. Το συγκρότημα, σύντομα βρήκε και δεύτερο κιθαρίστα στο πρόσωπο του Μιτς Χάρις. Τα πρώτα αντίτυπα του άλμπουμ "Harmony Corruption", το οποίο ηχογραφήθηκε στα "Morrisound Studios" της Φλόριντα με παραγωγό τον Σκοτ Μπερνς, είχαν ως δώρο ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ, στο οποίο ο Τζάστιν Μπρόντρικ συμμετείχε ως γκεστ για τη διασκευή στο "Avalanche Master Song" των Godflesh. Ο Γκλεν Μπέντον των Deicide και ο Τζον Τάρντι των Obituary, έκαναν γκεστ εμφανίσεις στο κομμάτι "Unfit Earth" και ο δίσκος σκαρφάλωσε στο # 67 των βρετανικών τσαρτ. Για την προώθηση του, το συγκρότημα πραγματοποίησε μία αμερικάνικη περιοδεία μαζί με τους Nocturnus και Godflesh.Το ΕΡ "Mass Appeal Madness" έκανε την εμφάνιση του το 1991, γεμίζοντας το κενό ανάμεσα στα άλμπουμ. Ο ντράμερ Μικ Χάρις αποχώρησε το καλοκαίρι του 1991, δίνοντας τη θέση του στον Ντάνι Χερέρα, ο οποίος πραγματοποίησε τις πρώτες τους ζωντανές εμφανίσεις σε μία περιοδεία με τους Sick Of It All, Sepultura και Sacred Reich. Το άλμπουμ "Utopia Banished" ηχογραφήθηκε με παραγωγό τον Κόλιν Ρίτσαρντσον παρουσίασε μία επιστροφή στον αρχικό, grindcore ήχο. Τα μέλη του συγκροτήματος υιοθέτησαν τα παρωνύμια "Vocular Armageddon" (Γκρίνγουεϊ), "Dissonant Distorted Delirium No. 1" (Πιντάδο), "Dissonant Distorted Delirium No. 2" (Χάρις), "Sub-end Vexation" (Έμπερι) και "Hyper Cans" (Χερέρα). Κατά την περιοδεία του δίσκου, εμφανίζονταν μαζί με τους Obituary και Dismember στην Ευρώπη και Carcass, Cathedral και Brutal Truth στη Βόρεια Αμερική. Ακολούθησαν εμφανίσεις στην Ολλανδία ως support των Faith No More και οι πρώτες τους συναυλίες στη Νότια Αφρική.Μετά το τέλος της περιοδείας, το συγκρότημα ηχογράφησε τη διασκευή του στο "Nazi Punks Fuck Off" των Dead Kennedys, δωρίζοντας τα κέρδη σε αντιρατσιστική καμπάνια. Το σινγκλ πούλησε περισσότερα από 10.000 αντίτυπα και το συγκρότημα έκλεισε τη χρονιά με μία περιοδεία στον Καναδά. Τον Μάιο του 1994, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Fear, Emptiness, Despair" και περιόδευσαν στη Μεγάλη Βρετανία με τους Entombed και στη Βόρεια Αμερική με τους Obituary και Machine Head. Το τραγούδι "Plague Rages" συμπεριλήφθηκε στο σάουντρακ της ταινίας "Mortal Kombat", το οποίο μπήκε στο Top-5 του Billboard. Ακολούθησε το ΕΡ "Greed Killing" το 1995, πριν τον δίσκο "Diatribes" του 1996, ο οποίος ηχογραφήθηκε στα "Framework Studios" του Μπέρμιγχαμ και κυκλοφόρησε στην Αμερική με το επιπλέον CD "Cursed To Tour". Τον Απρίλιο του 1996, περιόδευσαν στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με τους Crowbar και Face Down.Το 1997, ο Γκρίνγουεϊ αποχώρησε, με αντικαταστάτη του τον Φιλ Βέιν των Extreme Noise Terror, με τους τελευταίους να ανακοινώνουν ότι τραγουδιστής τους για το επερχόμενο άλμπουμ "Damage 381" θα είναι ο Γκρίνγουεϊ. Οι Napalm Death ηχογράφησαν το ΕΡ "In Tongues We Speak" μαζί με τους Coalesce, αλλά μετά την κυκλοφορία του έγινε γνωστό ότι ο Γκρίνγουεϊ επέστρεψε στο συγκρότημα και ότι ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις για το άλμπουμ "Inside the Torn Apart" με παραγωγό τον Κόλιν Ρίτσαρντσον. Ο δίσκος έφθασε στο # 129 των τσαρτ της Βρετανίας και το συγκρότημα περιόδευσε στην Ευρώπη με τους Machine Head, πριν μεταβεί στη Νότια Αμερική στο τέλος της χρονιάς. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, γυρίστηκε το βίντεο για το κομμάτι "Breed To Breathe", το οποίο λογοκρίθηκε από πολλούς τηλεοπτικούς σταθμούς, υποχρεώνοντας το συγκρότημα να το περικόψει. Περιελάμβανε εικόνες από τη συναυλία τους στο κλαμπ "CBGB's" της Νέας Υόρκης σε συνδυασμό με σκηνές βίας από ντοκιμαντέρ.Την επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησαν το "Words from the Exit Wound" και πάλι με παραγωγό τον Κόλιν Ρίτσαρντσον, τελευταίο άλμπουμ του συγκροτήματος για την "Earache" αφού το 1999 υπέγραψαν στην "Dreamcatcher" και εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ "Wacken Open Air" της Γερμανίας. Σε παραγωγή του Σάιμον Έφεμι κυκλοφόρησαν το ΕΡ "Leaders Not Followers" με διασκευές στους Death, Rawpower, Pentagram, Excel, Slaughter και Repulsion, όπως και το ακυκλοφόρητο κομμάτι "Back from The Dead" και την επανεκτέλεση του "Nazi Punks Fuck Off". Οι Napalm Death περιόδευσαν στην Ευρώπη το 2000 μαζί με τους Konkhra και στις μετέπειτα συναυλίες ο Χάρις αναγκάστηκε να παίζει καθήμενος, αφού είχε σπάσει το πόδι του κατά τη διάρκεια μιας βιντεοσκόπησης. Ο πρώτος τους δίσκος με τη νέα εταιρεία ήταν το "Enemy of the Music Business", το οποίο περιείχε καυστικούς στίχους προς την προηγούμενη τους δισκογραφική εταιρεία. Το Νοέμβριο του 2001 περιόδευσαν στην Αγγλία με τους Onedice να ανοίγουν τις εμφανίσεις τους, ενώ οι προγραμματισμένες συναυλίες τους δύο μήνες αργότερα ολοκληρώθηκαν με το συγκρότημα ως τετραμελές σχήμα, αφού ο Έμπερι αναγκάστηκε να εισαχθεί σε νοσοκομείο λόγω ίωσης. Το 2002 κυκλοφόρησαν το "Order of the Leech" και περιόδευσαν με τους The Great Deceiver, πριν συνεχίσουν στη Βόρεια Αμερική με τους Nile, Strapping Young Lad, The Berzerker και Dark Tranquillity. Στη συνέχεια, ηχογράφησαν ένα split σινγκλ μαζί με τους Σουηδούς Nasum, οι οποίοι διασκεύασαν το "Unchallenged Hate" των Napalm Death και οι τελευταίοι απάντησαν με τη διασκευή στο "The Masked Face" των Nasum.Η "Earache" κυκλοφόρησε τη συλλογή "Noise for Music's Sake" με ακυκλοφόρητα κομμάτια και σπάνιες ζωντανές ηχογραφήσεις και το συγκρότημα περιόδευσε στη Γερμανία τον Αύγουστο του 2003. Έναν χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησαν τη συλλογή "Leaders Not Followers: Part 2", αποτελούμενη από διασκευές σε κομμάτια των Agnostic Front, Hellhammer, Kreator, Discharge, Cryptic Slaughter, Offenders, Devastation, Sepultura, Hirax, κ.α.. Σε δύο από τραγούδια του δίσκου, πραγματοποίησε γκεστ συμμετοχή ο Τζιμ Γουάιτλι. Ο Πιντάδο αποχώρησε από το συγκρότημα, αφήνοντας τους Napalm Death ως τετραμελές σχήμα, το οποίο πραγματοποίησε την περιοδεία "Extreme The Dojo VII" στην Ιαπωνία μαζί με τους Nasum, Anal Cunt και Pig Destroyer. Τον Μάιο του 2004, το συγκρότημα υπέγραψε στην "Century Media Records" και το φθινόπωρο μπήκε στα "Foel Studios" της Ουαλίας, ηχογραφώντας το άλμπουμ "The Code Is Red...Long Live the Code", με τη συμμετοχή του Τζεφ Γουόκερ των Carcass, του Τζέλο Μπιάφρα των Dead Kennedys και του Τζέιμι Τζάστα των Hatebreed. Για την προώθηση του άλμπουμ, περιόδευσαν στη Βόρεια Αμερική με τους Kataklysm και Goatwhore και στα τέλη της χρονιάς συμμετείχαν στο "X-Mass Fest" μαζί με τους Marduk, Vader, The Black Dahlia Murder, κ.α..Στη συνέχεια, ηχογράφησαν ένα σινγκλ μαζί με τους The Haunted και Heaven Shall Burn, με σκοπό να βοηθήσουν τα θύματα του Τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού. Τα συγκεκριμένα σινγκλ, που τυπώθηκαν στον περιορισμένο αριθμό των χιλίων αντιτύπων, ήταν διαθέσιμα αποκλειστικά στις συναυλίες των Napalm Death στο Μπόχουμ και το Λονδίνο, τον Ιανουάριο του 2005. Τρεις μήνες αργότερα, έδωσαν την πρώτη τους συναυλία στην Ινδονησία και γύρισαν το βίντεο κλιπ για το κομμάτι "Silence Is Deafening". Το καλοκαίρι του 2005, περιόδευσαν στην Ευρώπη με τους Most Precious Blood και Diecast, ενώ στις αρχές του 2006 εμφανίζονταν στη Βόρεια Αμερική με τους Kreator, Undying και A Perfect Murder.Τον Μάιο του 2006, μπήκαν στα "Foel Studios" για να ηχογραφήσουν το δωδέκατο τους άλμπουμ, με τη συμμετοχή της Ανίκ Βαν Γκίρσμπεργκεν των The Gathering. Ο δίσκος "Smear Campaign" έκανε την εμφάνιση του στα ράφια των δισκοπωλείων τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους και οι Napalm Death συμμετείχαν σε διάφορα φεστιβάλ στο Μαρόκο, την Ισπανία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ολλανδία, την Τσεχία και την Πολωνία. Στις 27 Αυγούστου 2006, έγινε γνωστό ότι ο Τζέσι Πιντάδο, πρώην κιθαρίστας του συγκροτήματος, πέθανε λόγω ηπατικής ανεπάρκειας.Το συγκρότημα περιόδευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τους Hatebreed, Exodus, The Black Dahlia Murder, κ.α., συνεχίζοντας και πάλι στη Βόρεια Αμερική στα τέλη της χρονιάς για την περιοδεία "Death By Decibels". Τον Ιανουάριο του 2007, κυκλοφόρησε η συλλογή "Our Impact Will Be Felt" προς τιμή των Sick Of It All, με τους Napalm Death να διασκευάζουν το κομμάτι "Who Sets The Rules". Κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής τους περιοδείας, ο Γκρίνγουεϊ τραυμάτισε τον τένοντα του και αναγκάστηκε να ολοκληρώσει τις εμφανίσεις του συγκροτήματος με πατερίτσες. Τον Ιανουάριο του 2009, κυκλοφόρησε ο δίσκος "Time Waits for No Slave", αν και είχε διαρρεύσει τρεις μήνες νωρίτερα στο διαδίκτυο. Δύο χρόνια αργότερα, το συγκρότημα εμφανίστηκε σε επεισόδιο της βρετανικής τηλεοπτικής σειράς "Skins" και στη συνέχεια μπήκε στο "Parlour Studio" για να ηχογραφήσει το νέο του άλμπουμ. Το "Utilitarian" κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2012 και τον επόμενο μήνα εμφανίστηκαν ως πρώτο όνομα στο "Metal Mayhem IV festival" του Νεπάλ.Η εμφάνιση τους στο "Victoria and Albert Museum" του Λονδίνου στις 22 Μαρτίου 2013 αναβλήθηκε λόγω του ότι το επίπεδο των ντεσιμπέλ θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στα εκθέματα. Τελικά, η συναυλία αυτή διοργανώθηκε οκτώ μήνες αργότερα στο "De La Warr Pavilion" του Μπέξχιλ.Ο 15ος δίσκος τους με τίτλο "Apex Predator – Easy Meat" κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2015, ανεβαίνοντας στο Top-40 στη Γερμανία και μπαίνοντας στα τσαρτ της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ελβετίας και του Βελγίου. Για την προώθηση του, ο συγκρότημα περιόδευσε στην Αυστραλία μαζί με τους Carcass. Στούντιο ηχογραφήσεις Napalm Death | Music Biography, Streaming Radio and Discography | Allmusic Napalm Death - Biography - Metal Storm Napalm Death - Encyclopaedia Metallum: The Metal Archives Napalm Death Discography at Discogs Home - Official NAPALM DEATH homepage Αρχειοθετήθηκε 2015-03-10 στο Wayback Machine. Napalm Death | Facebook Napalm Death (@officialND) | Twitter | Οι Napalm Death είναι ένα αγγλικό grindcore συγκρότημα, το οποίο σχηματίστηκε το 1981 στο Μέριντεν της Αγγλίας. Θεωρούνται ένα από τα πρώτα συγκροτήματα του είδους και υπήρξαν ιδιαίτερα επιδραστικοί με το άλμπουμ "Scum" του 1987. Σύμφωνα με το Βιβλίο Γκίνες, το τραγούδι τους "You Suffer" είναι το συντομότερο κομμάτι στην ιστορία της μουσικής, αφού διαρκεί μόλις 1,316 δευτερόλεπτα. | https://el.wikipedia.org/wiki/Napalm_Death |
Δημήτρης Σκύλλας | Γεννήθηκε στον Βόλο και φοίτησε στο μουσικό σχολείο της πόλης. Το 2005 έφυγε στην Αγγλία, όπου πραγματοποίησε τις σπουδές του στην Εκτέλεση Πιάνου και τη Μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο Kingston του Λονδίνου και έλαβε διάκριση για το τελικό του ρεσιτάλ με θέμα τα σύγχρονα έργα για πιάνο. Το 2009 κέρδισε την υποτροφία Bucher-Fraser και συνέχισε τις σπουδές του στη σύνθεση σύγχρονης μουσικής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, κοντά στον συνθέτη Nigel Osborne. Ακόμα, έχει σπουδάσει αισθητική και φιλοσοφία της μουσικής με τον Simon Firth, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον ρόλο του συνθέτη στη σύγχρονη κοινωνία. Στη συνέχεια, συνέχισε να μελετά τη σύνθεση στο Βασιλικό Κονσερβατόριο της Σκωτίας (Royal Conservatoire of Scotland) χάρη στην υποτροφία που έλαβε από το ίδιο το Κονσερβατόριο, από την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών και από το SAAS (Student Awards Agency for Scotland). Από το 2012 έως το 2014 συνέχισε να συνθέτει υπό την καθοδήγηση του συνθέτη Michael Finissy. Στις 19 Φεβρουαρίου 2015 παρουσίασε το έργο του "Grief Gestures" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο κλείσιμο του συνεδρίου "Σύνθεση και η Μεσόγειος: νέα μουσική χωρικότητα, νέες χρονικότητες". Το έργο ερμήνευσε το μουσικό σύνολο Kyklos Ensemble και έλαβε εξαιρετικές κριτικές. Πρόκειται για μία σύνθεση εννέα οργάνων με βάση το κλαρινέτο και έμπνευση από το Ηπειρώτικο μοιρολόι "Τι κακό έκανα ο καημένος". Το έργο γράφτηκε αρχικά για το Βασιλικό Κονσερβατόριο της Σκωτίας. Τον Απρίλιο του 2016 παρουσίασε το έργο Περί Ύψους στο Θέατρο Πόρτα στην Αθήνα. Το έργο περιστρέφεται γύρω από την έννοια του ύψους όσον αφορά τον θεό, τον θάνατο, τον έρωτα, τον χρόνο και το σύμπαν. Είναι μία σύγχρονη μουσική σύνθεση, όπου συμμετείχαν ηθοποιοί όπως ο Αργύρης Πανταζάρας και η Αριάννα Χατζηγαλανού, ένα κουαρτέτο σαξόφωνων και πιανίστες που ερμήνευσαν έργα των Σκύλλα, Κουμεντάκη, Σελαμσή, Liszt και Crumb.Τον Σεπτέμβριο του 2016 συνεργάστηκε με τον καλλιτέχνη κεραμικής Ματ Σμιθ για τη δημιουργία του έργου Abyss/Spode: A thirty one note love song. Η ιδέα προέκυψε όταν ο Ματ Σμιθ περιηγήθηκε στην πρώην βιομηχανία κεραμικών Spode στην Αγγλία, η οποία λειτουργούσε αδιάκοπα από το 1776 έως το 2008. Ο καλλιτέχνης συγκέντρωσε τα απομεινάρια των κεραμικών από την εγκαταλελειμμένη βιομηχανία και τα μετέτρεψε σε νέα αντικείμενα, για τα οποία ο συνθέτης δημιούργησε ένα μουσικό έργο ως φόρο τιμής σε αυτήν τη θρυλική βιομηχανία. Το έργο Abyss φιλοξενήθηκε στην αίθουσα Globe Gallery του Μουσείου Βικτώριας και Αλβέρτου στο Λονδίνο. Το έργο Abyss επιλέχθηκε και από το Ίδρυμα Ωνάση για να εγκαινιάσει την Ωνάσιο Βιβλιοθήκη. Το έργο παρουσιάστηκε στο ίδιο πιάνο από τη συνθέτη, όπου συνήθιζε να παίζει η Μαρία Κάλλας κατά την παραμονή της στη θαλαμηγό "Χριστίνα" συμβολίζοντας την πρώτη παγκόσμια προβολή του ιστορικού οργάνου. | Ο Δημήτρης Σκύλλας (Βόλος, 1987) είναι συνθέτης έργων κλασσικής μουσικής και πιανίστας με έδρα το Λονδίνο. Έχει παρουσιάσει έργα του στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, την Αθήνα, το Λονδίνο και αλλού κι η μουσική του έχει παρουσιαστεί σε σημαντικούς και ιστορικούς χώρους, όπως το Μέγαρο Μουσικής, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Αβαείο του Γουέστμινστερ, το V&A και το Royal Albert Hall. Στις 19 Φεβρουαρίου 2015 παρουσίασε το έργο του "Grief Gestures" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το οποίο ήταν εμπνευσμένο από τα μοιρολόγια της Ηπείρου. Τον Απρίλιο του 2016 παρουσίασε στο Θέατρο Πόρτα το έργο "Περί ύψους", το οποίο βασιζόταν στη σύνθεση και συνοδευόταν από πιάνο και κουαρτέτο σαξοφώνων με αναφορές στη λογοτεχνία και το θέατρο. Στις 23 Σεπτεμβρίου 2016 συνεργάστηκε με τον καλλιτέχνη κεραμικής Ματ Σμιθ για το έργο "Abyss" (Άβυσσος), το οποίο παρουσιάστηκε στο Μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου στο Λονδίνο και αναφερόταν στο εργοστάσιο κεραμικών Spode που λειτούργησε από το 1776 έως το 2008. Το 2017 ο συνθέτης ερμήνευσε το έργο "Abyss" στην Ωνάσειο Βιβλιοθήκη, παίζοντας στο ίδιο πιάνο όπου έπαιζε και η Μαρία Κάλλας όταν βρισκόταν στη θαλαμηγό "Χριστίνα". | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%82 |
Εθνόσημο της Σλοβακίας | Μια από τις σύγχρονες ερμηνείες για το διπλό πατριαρχικό σταυρό (βυζαντινό σύμβολο) είναι ότι αντιπροσωπεύει τη Σλοβακία ως κληρονόμος και φρουρός της παράδοσης του Χριστιανισμού, ο οποίος διαδόθηκε στην περιοχή από τους αγίου Κύριλλο και Μεθόδιο, πριν από 12 αιώνες. Στα χρόνια του Βυζαντίου ο διπλός σταυρός δε θεωρούνταν θρησκευτικός. Τα τρία βουνά εκπροσωπούν τρία μικρά όρη: τα Τάτρα, Φάτρα και Μάτρα (το τελευταίο βρίσκεται στην Ουγγαρία). Έτσι, τα βουνά εκπροσωπούν τη σύγχρονη Σλοβακία. Από το 1992 το εθνόσημο υπάρχει και στη σημαία της Σλοβακίας. https://web.archive.org/web/20150722115033/http://www.genealogy-heraldry.sk/eng/eng1.html - Heraldry and Genealogy Society | Το εθνόσημο της Σλοβακίας αποτελείται από έναν ασημένιο διπλό σταυρό, ο οποίος υψώνεται στη μεσαία κορυφή ενός σκούρου μπλε βουνού, αποτελούμενου από τρεις κορυφές. Βρίσκεται σε έναν αρχαίο ερυθρό θυρεό. Παρόμοιο σύμβολο, όμως με άλλα χρώματα, υπάρχει και στο εθνόσημο της Ουγγαρίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
411 Ξάνθη | Η διάμετρος της Ξάνθης υπολογίσθηκε σε 76,5 χιλιόμετρα (από δεδομένα του IRAS), ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 469 τρισεκατομμύρια τόνους για μέση πυκνότητα 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της είναι άγνωστος, ενώ το άλβεδό της είναι 0,083 (από δεδομένα του IRAS). Η Ξάνθη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 7 ώρες και 29 λεπτά. Η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 110 περίπου βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα | Η Ξάνθη (Xanthe) είναι αρκετά μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 8,9. Ανακαλύφθηκε το 1896 από τον Γάλλο αστρονόμο Ωγκύστ Σαρλουά, που παρατηρούσε από τη Νίκαια, και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη Ωκεανίδα της ελληνικής μυθολογίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/411_%CE%9E%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CE%B7 |
Γάλα καρύδας | Μια μερίδα (ένα φλυτζάνι ή περίπου 240 mL) κονσερβοποιημένο ωμό γάλα καρύδας περιέχει 445 θερμίδες και 48 γρ. λίπους, εκ των οποίων τα 43 γρ. κορεσμένα. Πρόσφατα, οι παραγωγοί άρχισαν να προσφέρουν «ρόφημα γάλακτος καρύδας», το οποίο είναι ουσιαστικά γάλα καρύδας που έχει αραιωθεί με νερό, για να προσελκύσουν τους καταναλωτές που επιδιώκουν να το πίνουν πιο συχνά. Ενώ αυτός ο τύπος αραιωμένου γάλακτος καρύδας έχει πολύ λιγότερες θερμίδες και πολύ λιγότερο λίπος, έχει επίσης πολύ λίγη πρωτεΐνη - λιγότερο από 1 γρ. ανά φλυτζάνι. Αυτή η έκδοση γάλακτος καρύδας βρίσκεται συνήθως σε χαρτόκουτα και όχι σε κονσέρβες.Είτε συμπυκνωμένο είτε αραιωμένο, το γάλα καρύδας περιέχει τριγλυκερίδια μέσης αλύσου και σχετικά υψηλή ποσότητα καλίου. Εάν είναι ενισχυμένο, μπορεί να χρησιμεύσει ως καλή πηγή βιταμίνης D και μπορεί επίσης να παρέχει έως και 50% περισσότερο ασβέστιο από το γάλα αγελάδας. Επιπλέον, το γάλα καρύδας περιέχει φυτικές ίνες και σίδηρο, δύο αξιοσημείωτες διαφοροποιήσεις σε σχέση με το αγελαδινό γάλα. Το γάλα καρύδας παράγεται παραδοσιακά με τρίψιμο της λευκής εσωτερικής σάρκας των ώριμων καρύδων και την ανάμειξη του τεμαχισμένου πολτού καρύδας με μια μικρή ποσότητα ζεστού νερού για την αναστολή του λίπους που υπάρχει στον τριμμένο πολτό. Η διαδικασία απόξεσης μπορεί να πραγματοποιηθεί χειροκίνητα ή με μηχανή.Στο αρχικό στάδιο, εξάγεται η κρέμα καρύδας από τις πρώτες πιέσεις τριμμένου πολτού καρύδας κατευθείαν από το τουλπάνι. Μερικές φορές μπορεί να προστεθεί μια μικρή ποσότητα ζεστού νερού, αλλά γενικά η κρέμα καρύδας εξάγεται χωρίς πρόσθετο νερό. Στο επόμενο στάδιο, παράγεται το γάλα καρύδας από τις επιπλέον πιέσεις, αφού προστεθεί στον συμπιεσμένο πολτό καρύδας που προέκυψε ζεστό νερό.Ο διαχωρισμός της κρέμας καρύδας μπορεί να γίνει για την παραγωγή ενός ανώτερου στρώματος (βούτυρο καρύδας) και ενός κατώτερου στρώματος αποβουτυρωμένου γάλακτος καρύδας. Αυτό επιτυγχάνεται με το να αφεθεί η κρέμα καρύδας να σταθεί για μια ώρα. Εναλλακτικά, η κρέμα καρύδας μπορεί να αραιωθεί με νερό και να προκύψει γάλα καρύδας με διαφορετικά λιπάρα, ανάλογα τη προσθήκη του νερού.Το γάλα καρύδας χρησιμοποιείται αμέσως μετά την εξαγωγή του, γιατί αλλιώς αλλοιώνεται εύκολα όταν εκτίθεται στον αέρα. Η κρέμα καρύδας είναι πιο πηχτή, γεγονός που τη καθιστά ένα καλό συστατικό για επιδόρπια και σάλτσες. Το γάλα από την άλλη χρησιμοποιείται κυρίως στη γενική μαγειρική. Η διάκριση μεταξύ κρέμας καρύδας και γάλακτος καρύδας δεν γίνεται συνήθως στα δυτικά έθνη λόγω του γεγονότος ότι το φρέσκο γάλα καρύδας είναι ασυνήθιστο στις χώρες αυτές και οι περισσότεροι καταναλωτές αγοράζουν γάλα καρύδας σε χαρτόκουτα ή κονσέρβες. Το επεξεργασμένο προϊόν γάλακτος καρύδας προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τις ίδιες διαδικασίες εξαγωγής γάλακτος από τον πολτό, αν και χρησιμοποιείται περισσότερος μηχανολογικός εξοπλισμός, όπως τα μηχανήματα απομάκρυνσης κελύφους, τρίφτες και κονιοποιητές, μηχανοκίνητοι τεμαχιστές καρύδας και εκχυλιστές γάλακτος καρύδας. Διαφέρει ωστόσο σημαντικά στη διαδικασία εμφιάλωσης ή κονσερβοποίησης. Το μεταποιημένο γάλα καρύδας διηθείται πρώτα μέσω φίλτρων. Παστεριώνεται έμμεσα με διπλό βρασμό στους περίπου 70 ° C, θερμοκρασία στην οποία το γάλα καρύδας αρχίζει να πήζει. Μετά την παστερίωση, μεταφέρεται αμέσως σε δοχεία, τα οποία σφραγίζονται πριν κρυώσουν. Στη συνέχεια συσκευάζονται σε μπουκάλια, κονσέρβες ή σακούλες και καταψύχονται για την αποθήκευση και μεταφορά.Λόγω της παστερίωσης, ελάχιστης επαφής με το οξυγόνο και πρόσθετων, όπως τα αντιοξειδωτικά, το μεταποιημένο γάλα καρύδας έχει γενικά μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από το παραδοσιακό γάλα καρύδας. Με τη χρήση μηχανημάτων υπάρχει επίσης μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από τις παραδοσιακές μεθόδους στην εξαγωγή της μέγιστης ποσότητας γάλακτος καρύδας από την τριμμένη καρύδα. | Το γάλα καρύδας είναι ένα αδιαφανές, γαλακτώδες λευκό υγρό που εξάγεται από τον τριμμένο πολτό ώριμων καρύδων. Το γάλα αυτό έχει παχιά σύσταση και πλούσια, κρεμώδη υφή. Η πλούσια γεύση του γάλακτος καρύδας οφείλεται στην υψηλή περιεκτικότητά του σε λιπαρά. Είναι ένα παραδοσιακό προϊόν που χρησιμοποιείται στη Νοτιοανατολική Ασία, στην Ωκεανία, στη Νότια Ασία και στην Ανατολική Αφρική. Χρησιμοποιείται επίσης για μαγείρεμα στην Καραϊβική, στην τροπική Λατινική Αμερική και στη Δυτική Αφρική, όπου οι καρύδες εισήχθησαν κατά την αποικιακή εποχή.Το γάλα καρύδας διαφοροποιείται σε υποτύπους με βάση την περιεκτικότητά του σε λιπαρά. Έτσι υπάρχει η κρέμα καρύδας με την υψηλότερη περιεκτικότητα σε λίπος (>20%), το γάλα καρύδας με λίπος 5-20%, και το αποβουτυρωμένο γάλα καρύδας με μικρή ποσότητα λίπους (0-1.5%). Αυτή η ορολογία δεν ακολουθείται πάντα στο εμπορικό γάλα καρύδας που πωλείται στις δυτικές χώρες. Το γάλα καρύδας είναι το τρίτο πιο δημοφιλές ρόφημα φυτικής προέλευσης μετά το γάλα αμυγδάλου και το γάλα σόγιας, αντίστοιχα.Το γάλα καρύδας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή υποκατάστατων γάλακτος (αναφέρονται ως ροφήματα γάλακτος καρύδας). Αυτά τα προϊόντα δεν πρέπει να συγχέονται με τα προϊόντα γάλακτος καρύδας που χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμα (είναι πιο πηχτά και άγλυκα) και συνήθως βρίσκονται σε κονσέρβες. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%AC%CE%BB%CE%B1_%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82 |
Οικολόγοι Εναλλακτικοί | Κατά τη δεκαετία του '80 η πολιτική οικολογία γνωρίζει μια σχετική ανάπτυξη στην Ελλάδα βασιζόμενη κυρίως σε τοπικές οικολογικές ομάδες, όπως η Εναλλακτική Κίνηση Οικολόγων, η Νέα Οικολογία, η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης κ.α., που θα φτάσουν τις 200 το 1987. Το 1982 ξεκίνησαν οι προσπάθειες για το συντονισμό της δράσης αυτών των οργανώσεων σε πανελλαδικό επίπεδο. Εν τέλει αποφασίστηκε, έπειτα από πρόταση της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης, η ίδρυση της Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων, κατά την περίοδο 1987-1989 με δομή δικτύου. Η Ομοσπονδία αυτή κατάφερε να υιοθετήσει μια σειρά από θεωρητικές θέσεις, αλλά εν τέλει δεν συμμετείχε σε καμία εκλογική διαδικασία, όπως στις ευρωεκλογές του 1989. Αντίθετα, μια ένωση πολιτών, στην οποία συμμετείχαν και αρκετά μέλη της Ομοσπονδίας, σχημάτισε μια λίστα υποψήφιων ευρωβουλευτών για τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1989. Η λίστα ονομάστηκε Οικολόγοι Εναλλακτικοί και κατάφερε να συγκεντρώσει το 1,11% των ψήφων στις ευρωεκλογές, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από τις οικολογικές οργανώσεις, αλλά βασίστηκε στην ανάπτυξη ενός γενικότερου ρεύματος υπέρ του οικολογικού κινήματος. Η επιτυχία αυτή (έτσι θεωρήθηκε, αφού μαζί με δύο άλλες οικολογικές λίστες ξεπέρασαν το 2,5%) οδήγησε στην επίσημη ίδρυση της Ομοσπονδίας Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων-Οικολόγοι Εναλλακτικοί, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 100 οικολογικές και εναλλακτικές οργανώσεις. Στις βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις του Νοεμβρίου του 1989 και του Απριλίου του 1990, οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί θα καταφέρουν να εισέλθουν στη Βουλή με ένα βουλευτή, συγκεντρώνοντας 0,58% και 0,77% των ψήφων αντίστοιχα. Στις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 1990, οι συνδυασμοί που υποστηρίζονταν από τους Οικολόγους Εναλλακτικούς σημείωσαν σχετικές επιτυχίες (στη Θεσσαλονίκη έλαβαν 2,4% και στην Αθήνα 2,0%) παρόλες τις εσωτερικές διαφωνίες που σημειώθηκαν στην στρατηγική των συνεργασιών αυτών. Η ελλιπής οργανωτική δομή και η έλλειψη συνοχής μεταξύ των οργανώσεων, ωστόσο, καθώς και η ύπαρξη ηγετικών στελεχών με εντελώς αντίθετες απόψεις, προκάλεσαν τη διάσπαση των Οικολόγων Εναλλακτικών, με μια σειρά αποχωρήσεων και κατέστησαν τα όργανα του φορέα αδρανή. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί, εν τέλει, αυτοδιαλύθηκαν πριν τις εκλογές του 1993 (όπου είχε μπει πια το πλαφόν του 3% για εκλογή βουλευτών). Η περίοδος του 1989-1991 έχει χαρακτηριστεί για την πολιτική οικολογία στην Ελλάδα ως «μια περίοδος εφηβικού ενθουσιασμού αλλά και αναπόφευκτων λαθών, λόγω της έλλειψης πολιτικής κουλτούρας του οικολογικού χώρου και της διείσδυσης ετερόκλητων στοιχείων». Οι βασικοί συντελεστές του εγχειρήματος εκτιμούν ότι ήταν υπέρ το δέον ανοικτοί και δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν έγκαιρα ένα σαφές και αποτελεσματικό οργανωτικό πλαίσιο και ένα πράσινο πολιτικό πρόγραμμα. Η Ομοσπονδία των Οικολόγων Εναλλακτικών κλήθηκε να αντιμετωπίσει πολύ νωρίς στην πορεία της μια σειρά από σημαντικά θέματα για τα οποία δεν είχε ξεκάθαρη ή κοινή θέση: τη στήριξη ή όχι της οικουμενικής κυβέρνησης του 1989-1990, την οργανωτική δομή της, τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα κ.α. Παρόλα αυτά, η εμπειρία άφησε στο κοινωνικό επίπεδο πολλά θετικά και κυρίως την περίοδο εκείνη ρίζωσαν πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις και άρχισε ο βαθύτερος και πιο ολοκληρωμένος προβληματισμός για τα οικολογικά θέματα. Πολλά από εκείνα τα στελέχη συμμετείχαν στην άνθηση των περιβαλλοντικών και κοινωνικών οργανώσεων της επόμενης δεκαετίας. Πολλές από τις σημερινές σημαντικές οργανώσεις ξεκίνησαν από άτομα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πρώτη φάση της πολιτικής ιστορίας των πράσινων στην Ελλάδα. Πολιτικοί από άλλα κόμματα έχουν δηλώσει ότι οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί «έλεγαν σωστά πράγματα αλλά ήταν μπροστά από την εποχή τους». Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 διάφορες ομάδες και εκλογικές λίστες με την επωνυμία "Οικολόγοι Εναλλακτικοί" θα δημιουργηθούν, εκ των οποίων μια ομάδα (που στο παρελθόν διεκδίκησε τον τίτλο και το υπόλοιπο της κρατικής επιχορήγησης προς την Ομοσπονδία) συμμετέχει στο Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς, στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.Η Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων υπήρξε η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας πράσινου κόμματος στην Ελλάδα. Μετά τη διάλυσή της θα γίνουν διάφορες προσπάθειες ανασυγκρότησης του χώρου, το 1994 με την «Πολιτική Οικολογία», το 1996 με την «Πράσινη Πολιτική», με πιο πρόσφατη την δημιουργία του κόμματος «Οικολόγοι Πράσινοι» το 2002. Επίσημος ιστότοπος | Η Ομοσπονδία Οικολογικών και Εναλλακτικών Οργανώσεων, γνωστότερη ως Οικολόγοι-Εναλλακτικοί (OE), είναι ελληνική ομοσπονδιακή συμμαχία πολιτικών οικολογικών ομάδων. Ιδρύθηκε το 1989 και ήταν η πρώτη προσπάθεια ενοποιημένης πολιτικής εκπροσώπησης της οικολογίας στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει ως συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%B9_%CE%95%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF |
Diakonos | Ο Diakonos είναι ένα πρόγραμμα υλοποιημένο σε Ruby, επομένως χρειάζεται τη Ruby εγκατεστημένη. Χρησιμοποιεί τις συντομεύσεις πληκτρολογίου που είναι συνηθισμένες σε εφαρμογές Macintosh/Windows - Ctrl-C είναι η αντιγραφή, Ctrl-V η επικόλληση, Ctrl-Ο το άνοιγμα αρχείου, Ctrl-S η αποθήκευση, αντί για τις ιδιαίτερες συντομεύσεις που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι άλλοι διορθωτές κειμένου σε κονσόλα. Μερικά από τα χαρακτηριστικά του προγράμματος είναι: συγγραφή σεναρίων σε κάθε γλώσσα προγραμματισμού καταγραφή και επανεκτέλεση μακροεντολών πληκτρολογίου (macros) αναζήτηση (grep) καθώς πληκτρολογείτε πρόχειρο με πολλές περιοχές πολλαπλό undo "έξυπνη" στοίχιση ρυθμιζόμενος χρωματισμός της σύνταξης (για πολλές γλώσσες), με υποστήριξη για ενσωματωμένες γλώσσες (π.χ. PHP, eRuby, Javascript) σελιδοδείκτες, με ή χωρίς όνομα αναζήτηση κανονικών εκφράσεων ρυθμιζόμενη γραμμή κατάστασης (status line) περιορισμένη υποστήριξη ctags Εργαλείο προγραμματισμού Unix Η επίσημη σελίδα (Αγγλικά) Η σελίδα του προγράμματος στο SourceForge.net (Αγγλικά) | Ο Diakonos είναι ένας παραμετροποιήσιμος και εύχρηστος διορθωτής κειμένου, βασισμένος στη βιβλιοθήκη curses για την κονσόλα. Γράφτηκε για να είναι πιο εύκολος στην παραμετροποίηση από τον Emacs, πιο ισχυρός από τον Pico και τον Nano, και λιγότερο δύσχρηστος από τον vi και τον ex. Μέχρι και την έκδοση 0.8.4, το πρόγραμμα ήταν αδειοδοτημένο με την GNU General Public License, version 2. Από την έκδοση 0.8.5 και μετά, είναι αδειοδοτημένο με την MIT Licence. | https://el.wikipedia.org/wiki/Diakonos |
Τσελιάμπινσκ | Το κάστρο Τσελιάμπα (Челяба) από το οποίο έχει πάρει το όνομά της η πόλη, χτίστηκε το 1736 και ο οικισμός πήρε επίσημο καθεστώς πόλης το 1781. Γύρω στο 1900, ήταν το κέντρο για την κατασκευή του Υπερσιβηρικού σιδηροδρόμου. Το Τσελιάμπινσκ αναπτύχθηκε ταχύτατα κατά την περίοδο της Σοβιετικής εκβιομηχάνισης του 1930 και την εποχή εκείνη ιδρύθηκαν αρκετές βιομηχανικές μονάδες όπως η "Εταιρεία Τρακτέρ Τσελιάμπινσκ" και το "Μεταλλουργικό Εργοστάσιο Τσελιάμπινσκ". Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιωσήφ Στάλιν αποφάσισε να μεταφέρει σημαντικό μέρος της Σοβιετικής βιομηχανίας μακριά από τον Γερμανικό Στρατό που προήλαυνε στο τέλος του 1941 στα Ρωσικά εδάφη. Αυτή η απόφαση του Στάλιν έφερε πολλές βιομηχανίες και χιλιάδες εργάτες στο Τσελιάμπινσκ, το οποίο μέχρι τότε ήταν μια μικρή πόλη. Αρκετά μεγάλα εργοστάσια έφτιαχναν τα τανκς Τ-34 και εκτοξευτές πυραύλων Κατυούσα και το Τσελιάμπινσκ ήταν γνωστό και ως Τάνκογκραντ (η πόλη των τανκς). Στην ουσία το Τσελιάμπινσκ είχε μεταμορφωθεί από μια μικρή πόλη (η οποία φαίνεται στο κέντρο της σημερινής πόλης), σε μια μεγαλούπολη. Το "Εργοστάσιο S.M. Kirov Αρ. 185" μεταφέρθηκε στην πόλη από το Λένινγκραντ (ξαναμεταφέρθηκε στο Ομσκ μετά το 1962). Το 1957 έγινε ένα σοβαρό ατύχημα στο σταθμό επεξεργασίας πυρηνικών αποβλήτων του Μαγιάκ, 150 χλμ βορειοδυτικά της πόλης και υπήρξαν αρκετοί θάνατοι σε τμήμα της Περιφέρειας Τσελιάμπινσκ, αλλά όχι στην πόλη. Τις 15 Φεβρουαρίου 2013, ένας μετεωρορειδής με διάμετρο περίπου δεκαεφτά μέτρων και μάζας περίπου 10.000 τόνων εισήλθε στην ατμόσφαιρα και εξερράγη πάνω από το Τσελιάμπινσκ, τραυματίζοντας περίπου χίλιους ανθρώπους, κυρίως λόγω των σπασμένων τζαμιών, και εκτεταμένες καταστροφές. Η λάμψη που προκλήθηκε από την έκρηξη ήταν τόσο λαμπρή όσο ο Ήλιος. Υπάρχουν πάνω από δώδεκα πανεπιστήμια στο Τσελιάμπινσκ. Τα κυριότερα είναι το Πανεπιστήμιο Νοτίων Ουραλίων, το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Τσελιάμπινσκ και η Ιατρική Ακαδημία του Τσελιάμπινσκ. Το παλαιότερο ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης είναι το Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο της Περιοχής του Τσελιάμπινσκ, το οποίο ιδρύθηκε το 1934. Το Τσελιάμπινσκ είναι ένα από τα κυριότερα βιομηχανικά κέντρα της Ρωσίας. Κυριαρχεί η βαριά βιομηχανία και ειδικότερα η μεταλλουργία, στρατιωτικός εξοπλισμός, συγκεκριμένα το Μεταλλουργικό Συγκρότημα Τσελιάμπινσκ (CMK, ChMK), το Εργοστάσιο Τρακτέρ Τσελιάμπινσκ (CTZ, ChTZ), το Εργοστάσιο Ηλεκτροδίων Τσελιάμπινσκ (CHEZ) και το Εργοστάσιο Εξέλασης Σωλήνων του Τσελιάμπινσκ (CHTPZ). Στο Τσελιάμπινσκ υπάρχουν επίσης αρκετά εργοστάσια ηλεκτρονικών όπως τα "Metran", "Polet" και το "Zavod Electromashina", τα οποία εξυπηρετούν και πολιτικές αλλά και στρατιωτικές ανάγκες. Το 1993 άρχισαν οι εργασίες για την κατασκευή ενός δικτύου υπόγειου αστικού σιδηροδρόμου με τρεις γραμμές. Η κατασκευή προχωρά αργά με την Νέα Αυστριακή μέθοδο για διάνοιξη σηράγγων. Η ολοκλήρωση αναμένεται το 2019. | Το Τσελιάμπινσκ (ρωσικά: Челя́бинск, Τσιλιάμπινσκ) είναι ρώσικη πόλη, ανατολικά από τα Ουράλια στον ποταμό Μιάς (Miass). Είναι το διοικητικό κέντρο της Περιφέρειας Τσελιάμπινσκ. Κατά την απογραφή του 2010, είχε πληθυσμό 1.130.132 ανθρώπων. Το κοντινότερο αεροδρόμιο είναι το Αεροδρόμιο Τσελιάμπινσκ Μπαλαντίνο (Chelyabinsk Balandino Airport). Εξυπηρετείται επίσης από το αεροδρόμιο της Γεκατερίνμπουργκ το οποίο έχει πολύ μεγαλύτερη κίνηση από αεροδρόμια του εξωτερικού αλλά βρίσκεται σε απόσταση 200 χλμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%BD%CF%83%CE%BA |
Φράουκε Πέτρι | Η Πέτρι γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1975 από οικογένεια χημικών και μηχανικών στη Δρέσδη, που ήταν τότε στη Ανατολική Γερμανία . Έζησε στο Σβαρτζάιντε, Μπράντερμπουκ, κοντά στη Σαξονία μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, μετά από εκεί η οικογένειά της μετακόμισε στο Μπέργκαμεν της Βεστφαλίας. Η Πέτρι πήρε το πρώτο της πτυχίο στη χημεία στο University of Reading του Ηνωμένου Βασιλείου, το 1998, προτού φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, από όπου απέκτησε διδακτορικό το 2004. Υποστηρίχθηκε από υποτροφία του Γερμανικού Ιδρύματος Ακαδημαϊκών Υποτροφιών . Η Πέτρι χαρακτηρίστηκε ως εκπρόσωπος της εθνικής συντηρητικής πτέρυγας του κόμματος της. Αντιθέτως, ο πολιτικός επιστήμονας Cas Mudde την περιέγραψε ως εκπρόσωπο της ακροδεξιάς πτέρυγας της. Η Πέτρι περιγράφει τον εαυτό της ως εθνική-συντηρητική και υποστηρικτική πολιτική του «εθνικού αυτοσχεδιασμού». Η Der Spiegel αναφέρει ότι η εκλογική της επιτυχία στις 4 Ιουλίου 2015, η οποία της έδωσε τα ηνία της ηγεσίας στο Εναλλακτική της Γερμανίας, προτιμώντας τον Μπέρντ Λούκ (ιδρυτή του κόμματος), κατέστη δυνατή από την εθνική-συντηρητική πτέρυγα του κόμματος. Η πτέρυγα του Λούκ δεν είχε την πλειοψηφία. Όσον αφορά το πολιτικό φάσμα, η Πέτρι είπε: «Δεξιά και αριστερά είναι όροι που δεν ταιριάζουν εδώ και πολύ καιρό». Η Πέτρι πιστεύει ότι η σαρία είναι ασυμβίβαστη με τη «δημοκρατική και φιλελεύθερη τάξη του κράτους» και έχει πει ότι η πλειοψηφία εντός της Εναλλακτικής Γερμανίας της ευνοεί μια φιλελεύθερη-συντηρητική πολιτική. Τον Ιανουάριο του 2016, όταν ένας δημοσιογράφος από την περιφερειακή εφημερίδα Mannheimer Morgen την ρώτησε σχετικά με τις ευρωπαϊκές και γερμανικές συνοριακές πολιτικές, η Πέτρι απάντησε ότι η γερμανική συνοριακή αστυνομία πρέπει να κάνει τη δουλειά της «εμποδίζοντας την παράνομη είσοδο προσφύγων». H Πέτρι πρότεινε ότι η συνοριακή αστυνομία θα μπορούσε «να χρησιμοποιήσει όπλα εάν είναι απαραίτητο» για να «αποτρέψει τις παράνομες διέλευση συνόρων», μια δήλωση που έρχεται σε αντίθεση με τη Σύμβαση σχετικά με το καθεστώς των προσφύγων . Η δημοσιογράφος παρακολούθησε την απάντησή της, χρησιμοποιώντας τον όρο Schiessbefehl που σημαίνει "παραγγελία για πυροβολισμό". Η Πέτρι δήλωσε ότι δεν χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο, συνεχίζοντας να δηλώνει ότι κανένας αστυνομικός «δεν θέλει να πυροβολήσει έναν πρόσφυγα και δεν το θέλω ούτε κι εγώ», αλλά ότι η συνοριακή αστυνομία πρέπει να ακολουθήσει το νόμο για να διατηρήσει την ακεραιότητα των ευρωπαϊκών συνόρων. Στη συνέχεια, η Πέτρι προσπάθησε να δικαιολογήσει αυτές τις δηλώσεις. Σε ένα πρόχειρο σχέδιο του μανιφέστου του, το πολιτικό κόμμα της Εναλλακτικής Γερμανίας είχε εξετάσει το ενδεχόμενο να υιοθετήσει μια στάση που να δηλώνει ότι η περιτομή των ανδρών πρέπει να απαγορευτεί, αλλά η Πέτρι είπε στη συνέντευξή της με τον Tίμ Σεμπάστιαν στις 21 Μαρτίου 2016 ότι αυτή η γλώσσα δεν θα ήταν στο τελικό προσχέδιο. Το Κεντρικό Συμβούλιο Εβραίων στη Γερμανία έχει επίσης αναταραχή σχετικά με το ζήτημα της θρησκευτικής περιτομής, δηλώνοντας ότι το να δοθεί προτεραιότητα στην αυτοδιάθεση ενός παιδιού έναντι του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας των γονέων του είναι «μια άνευ προηγουμένου και δραματική εισβολή στο δικαίωμα αυτοδιάθεση των θρησκευτικών κοινοτήτων ". Αυτός ο εθνικός διάλογος πραγματοποιείται μετά την απόφαση του Ανώτατου Περιφερειακού Δικαστηρίου στην Κολωνία το 2012, η οποία χαρακτήρισε την περιτομή ενός τετράχρονου αγοριού «σωματική βλάβη». Σε αντίθεση με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, η Πέτρι δεν πιστεύει ότι οι υποχρεωτικές ποσοστώσεις είναι ο σωστός τρόπος για να δώσουν ευκαιρίες στις γυναίκες, ούτε πιστεύει ότι βελτιώνουν τις πιθανότητες των γυναικών να έχουν περισσότερες ηγετικές θέσεις. Πιστεύει ότι οι ποσοστώσεις κάνουν τις γυναίκες αβέβαιες για το αν θα γίνει προώθηση βάσει προσόντων. Όσον αφορά το ζήτημα χρήσης της μπούρκα, η Πέτρι πιστεύει ότι δεν πρέπει να είναι υποχρεωτικό να φορούν οι γυναίκες με τέτοιο τρόπο. Είπε ότι στα σχολεία "αυτό το είδος θρησκευτικής φορεσιάς δεν πρέπει να φορεθεί". Όσον αφορά το ζήτημα της διεθνούς μετανάστευσης, η Petry είναι της άποψης ότι «εμείς [η Γερμανία και η υπόλοιπη Ευρώπη] πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους μετανάστευση θέλουμε να δεχτούμε». Είπε, "Η απόφαση για το ποιος μεταναστεύει και ποιος όχι, ποιος θα είναι μέρος μιας νέας χώρας είναι, στο τέλος, ζήτημα συνόρων, αν τα βλέπετε ή αν δεν το κάνετε. Όταν πηγαίνω στη Γαλλία, δεν βλέπω τα σύνορα, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί και το αποδέχομαι, είτε πρόκειται για όρια ταχύτητας, είτε από άποψη νόμων και νομοθεσίας ". Τον Απρίλιο του 2017, η Πέτρι παραιτήθηκε ως υποψήφια για καγκελάριο του Εναλλακτικού κόμματος λόγω των αναφορών ότι ήθελε να αλλάξει τις πολιτικές του κόμματος για να προσελκύσει πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους. Αυτό συνέβη αφότου είχε συχνά επικρίνει την Μπγιόρν Χέκε, εκπρόσωπο του κόμματος που είχε αποκαλέσει το Μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο "μνημείο ντροπής" και υποστήριξε τις προσπάθειες να τον απελάσει, αλλά δεν μπορούσε να επικρατήσει σε μια διαμάχη εξουσίας με τους αντιπάλους της για το κόμμα Η Γιέργκ Mέουθεν και ο Aλέξανδρος Γκάουλαντ, που την κατηγόρησαν για διάσπαση τάξεων σε πάρτι. Παρά την εσωτερική διαμάχη, το κόμμα της ψήφισε για να της επιτρέψει να διεκδικήσει θέση στο γερμανικό κοινοβούλιο στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2017 . Μια μέρα μετά τη βραδιά των εκλογών κατά την οποία η Πέτρι εκλέχθηκε στο Bundestag με άμεση εντολή, άφησε μια συνέντευξη Τύπου του Εναλλακτικού κόμματος λέγοντας ότι δεν θα συμμετάσχει στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος στο Bundestag επειδή το κόμμα έγινε πολύ «αναρχικό» και «δεν μπορούσε να προσφέρει μια αξιόπιστη πλατφόρμα ". Η Aλις Βάιντελ, η πρωτοπόρος του AfD, ζήτησε την παραίτησή της από το κόμμα. Ο Πέτρι θα ενταχθεί στο Bundestag ως ανεξάρτητος πολιτικός . Παραιτήθηκε από το κόμμα και όλα τα γραφεία στις 29 Σεπτεμβρίου 2017. Στη συνέχεια κατηγορήθηκε για ψευδορκία για φερόμενη ψέματα για τα οικονομικά του πρώην κόμματος. Στις 12 Οκτωβρίου 2017, η Πέτρι ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει ένα νέο κόμμα, που ονομάζεται Μπλε Κόμμα, το οποίο θα παρέχει μια «λογική συντηρητική» ατζέντα και θα επιδιώξει να αναπαράγει την επιτυχία της Βαυαρικής Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης . Στα τέλη του 2019, το κόμμα διαλύθηκε. Το 2007, η Petry ίδρυσε τη δική της επιχείρηση, PURinvent, κατασκευαστή προϊόντων ελαστικών πολυουρεθάνης με βάση τη Λειψία. Έλαβε το μετάλλιο της τάξης της αξίας το 2012. Μιλάει άπταιστα Αγγλικά. Η Πέτρι χωρίστηκε από τον σύζυγό της, Σβέν Πέτρι, λουθηρανό ποιμένα τον Οκτώβριο του 2015. Ο εγχώριος σύντροφός της είναι ο Mάρκος Πρετζέλι . Έχει τέσσερα παιδιά και ζει στο Tautenhain της Σαξονίας. Η Πέτρι δημοσίευσε μια δήλωση στις αρχές Οκτωβρίου 2015, στην οποία ανακοίνωσε ότι θα χωρίσει από τον σύζυγό της, σημειώνοντας επίσης ότι είχε αναπτυχθεί «κάτι περισσότερο από απλά φιλικά συναισθήματα» μεταξύ της και του Πρετζέλι, ενός συναδέλφου του Εναλλακτικού κόμματος . Τον Δεκέμβριο του 2016, παντρεύτηκε την Pretzell. Έκτοτε ο Σβέν εντάχθηκε στο CDU . Η Πέτρι είναι μέλος της Ευαγγελικής-Λουθηρανικής Εκκλησίας της Σαξονίας, μιας εκκλησίας-μέλους της Ευαγγελικής Εκκλησίας στη Γερμανία (ΕΚΚ). Επικρίνει πολλές απόψεις του ΕΚΚ, το οποίο ιστορικά έχει μια πολύ φιλελεύθερη Προτεσταντική στάση, υποστηρίζοντας ότι ακολουθεί «μόνο τα δικά του συμφέροντα» σχετικά με τη μετανάστευση. Υποστηρίζει τη συνεργασία της με το Εναλλακτικό κόμμα προκειμένου να υπερασπιστεί τις ευρωπαϊκές χριστιανικές αξίες της Δύσης. ΕΠΙΔΡΑΣΗ (in German) Εθνικό συμβούλιο της Εναλλακτικής για τη Γερμανία | Η Φράουκε Πέτρι (Frauke Petry, Γερμανικά: [ˈfʁaʊkə ˈpeːtʁiː] ; Μάρκουρντ ; γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1975) είναι Γερμανίδα πολιτικός που τέλεσε πρόεδρος του κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD) από τις 4 Ιουλίου 2015 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 2017. Είναι χημικός με εκπαίδευση και με επαγγελματικό υπόβαθρο ως επιχειρηματίας . Πολιτικοί επιστήμονες περιέγραψαν την Πέτρι ως εκπρόσωπο της εθνικής συντηρητικής πτέρυγας αυτού του κόμματος. Η Πέτρι είχε υπηρετήσει στο παρελθόν ως ένας από τους τρεις εκπροσώπους του κόμματος από το 2013 έως το 2015, και έγινε ηγέτης το 2015, εκτοπίζοντας τον ιδρυτή του κόμματος Μπερντ Λούκε μετά από μια εσωτερική διαμάχη εξουσίας. Η Lucke στη συνέχεια εγκατέλειψε το κόμμα και είπε ότι "έπεσε ανεπανόρθωτα σε λάθος χέρια" μετά την εκλογή της Πέτρι. Η Πέτρι εγκατέλειψε το κόμμα δηλώνοντας ότι είχε γίνει «αναρχική» και δεν μπόρεσε να παράσχει μια «αξιόπιστη πλατφόρμα». Η Πέτρι φημίζεται για τις αντι-Ισλαμικές απόψεις της, για τις εκκλήσεις της να απαγορεύσει τους μιναρέδες και για το επιχείρημα ότι η γερμανική αστυνομία θα πρέπει να «χρησιμοποιήσει όπλα εάν είναι απαραίτητο» για να αποτρέψει τις παράνομες διασχίσεις συνόρων. Ηγήθηκε του Μπλε Κόμματος μέχρι τη διάλυσή του στα τέλη του 2019. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B5_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B9 |
Σλοβακική Σοσιαλιστική Δημοκρατία | Μετά την κατοχή της Τσεχοσλοβακίας το 1968, οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις διακόπηκαν και ανεστράφησαν. Η μόνη εξαίρεση ήταν η ομοσπονδοποίηση της χώρας. Το πρώην συγκεντρωτικό κράτος της Τσεχοσλοβακίας διαιρέθηκε σε δύο συνιστώσες δημοκρατίες, τη Τσεχική Σοσιαλιστική Δημοκρατία και τη Σλοβακική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, σύμφωνα με τον Συνταγματικό Νόμο περί της Ομοσπονδίας της 28ης Οκτωβρίου 1968 με ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 1969. Λόγω της μετάβασης σε ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης, κάθε δημοκρατία είχε δικό της κοινοβούλιο (Τσεχικό Εθνικό Συμβούλιο και Σλοβακικό Εθνικό Συμβούλιο αντίστοιχα) ενώ το παραδοσιακό κοινοβούλιο της Τσεχοσλοβακίας μετονομάστηκε σε Ομοσπονδιακή Συνέλευση και χωρίστηκε σε δύο θαλάμους: τον Οίκο του Λαού (τσεχικά: Sněmovna lidu, σλοβακικά: Snemovňa ľudu) και τον Οίκο των Εθνών (τσεχικά: Sněmovna národů, σλοβακικά: Snemovňa národov). Επίσης τέθηκαν σε ισχύ πολύ περίπλοκες διαδικασίες ψηφοφορίας. Η ομοσπονδοποίηση ήταν ονομαστική – η όλη πραγματική εξουσία ασκούταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο αυξημένος αριθμός "κοινοβουλίων" παρείχε, στην πραγματικότητα, περισσότερες θέσεις για τα μέλη του κόμματος παρόλο που ο ρόλους τους ήταν καθαρά συμβολικός. Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στη Τσεχοσλοβακία, η λέξη σοσιαλιστικός αφαιρέθηκε από τα ονόματα των δύο δημοκρατιών. Έτσι η Σλοβακική Σοσιαλιστική Δημοκρατία μετονομάστηκε σε Σλοβακική Δημοκρατία (παρόλο που αποτελούσε ακόμα μέρος της Τσεχοσλοβακίας). Το περίπλοκο σύστημα κοινοβουλευτικών ψηφοφοριών (ντε φάκτο υπήρχαν 5 διαφορετικά νομοθετικά σώματα και όλα είχαν δικαίωμα βέτο) διατηρήθηκε μετά τη πτώση του σοσιαλισμού, περιπλέκοντας και καθυστερώντας πολιτικές αποφάσεις σε μια περίοδο ριζικών αλλαγών στην οικονομία. Αργότερα, στα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου 1992 προς την 1η Ιανουαρίου 1993, η Σλοβακική Δημοκρατία έγινε ανεξάρτητο κράτος και κράτησε τη σύντομη ονομασία της, ως Σλοβακία (δείτε Διάλυση της Τσεχοσλοβακίας). Τσεχική και Σλοβακική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία Τσεχική Σοσιαλιστική Δημοκρατία Συνταγματικός Νόμος περί της Ομοσπονδίας (στα τσεχικά) | Η Σλοβακική Σοσιαλιστική Δημοκρατία (σλοβακικά: Slovenská socialistická republika, συντομογραφία SSR) ήταν δημοκρατία της Τσεχοσλοβακικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, η οποία καλύπτει την σημερινή ανεξάρτητη Σλοβακία. Η δημοκρατία υπήρξε από τις 1 Ιανουαρίου 1969 έως τον Μάρτιο του 1990. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1 |
Κατάλογος νομισμάτων της Ελλάδας (1913-1922) | Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από πολύ λίγα νομίσματα, καθώς με την εμπλοκή της Ελλάδας στους βαλκανικούς πολέμους και κατόπιν στον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο η οικονομία της χώρας είχε πολλά βάρη, ενώ παράλληλα τα μέταλλα ήταν πολύτιμα. Ενδεικτικό είναι ότι τα νομίσματα κόπηκαν πολύ αργά (το 1921 και έπειτα), και σε αυτά που εν τέλει κόπηκαν το μέταλλο ήταν ευτελές (κυρίως αλουμίνιο) και πολύ λίγα νομίσματα περιείχαν χαλκό, ενώ με την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 η τιμή του χαλκού εκτοξεύθηκε στα ύψη, και η μεγάλη πλειοψηφία των νομισμάτων των 50 λεπτών δεν κυκλοφόρησε ποτέ αλλά λιώθηκαν ώστε το μέταλλο τους να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή των νομισμάτων της Β´ Ελληνικής Δημοκρατίας. Καραμήτσος, Αργύρης· Θεοδωρίδης, Θεόδωρος (2007). Καρατζάς, Τάκης, επιμ. Hellas Coins / Νομίσματα της Νεότερης Ελλάδας. Θεσσαλονίκη: A.Karamitsos. ISBN 978-960-88965-6-8. Πυλαρινός, Παύλος Γ. (1998). Τα νομίσματα της νεωτέρας Ελλάδος / Greek Coins 1828 - 1998 (11η έκδοση). Αθήνα: Pylarinos. S. Cuhaj, George· Michael, Thomas (2016). Standard Catalog of World Coins 1901-2000 (8η έκδοση). Krauze Publications. ISBN 978-1440244094. | Τα νομίσματα του ελληνικού κράτους κατά την περίοδο 1913-1922 αντιστοιχούν στην περίοδο κατά την οποία βασιλιάς της Ελλάδας -με το διάλειμμα της περιόδου 1917-1920- ήταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α´, ο οποίος διαδέχτηκε τον πατέρα του Γεώργιο Α´ όταν αυτός δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1913. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82_(1913-1922) |
Έλληνες της Νέας Ζηλανδίας | Η πλειοψηφία των Ελλήνων, που μετανάστευσαν στη χώρα είναι καταγόμενοι, από την Αιτωλοακαρνανία και τις Νήσους Ιθάκη και Κεφαλλονιά. Ωστόσο σημαντικό μέρος του πληθυσμού κατάγεται από τη Λέσβο, την Κύπρο, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, την Αττική, την Πελοπόννησο και την Κρήτη, αλλά και από τον Έλληνισμό της Ρουμανίας. Οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες έφτασαν τη δεκαετία του 1860 και άρχισαν να εργάζονται, κυρίως, για τα χρυσορυχεία των νησιών. Πολλοί από αυτούς επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά από χρόνια. Ωστόσο, ένας σημαντικός πληθυσμός τους παρέμεινε εκεί μόνιμα.Μεταξύ του 1890 και του 1914, οι περισσότεροι ασχολούνταν με την αλιεία, το εμπόριο, τη ζαχαροπλαστική, ενώ κάποιοι μάλιστα εργάστηκαν ως εστιάτορες στο Ώκλαντ, την Ουέλλινγκτον και το Ντούνεντιν. Συνήθως, οι πιο πετυχημένοι πρότειναν στους συγγενείς τους να μεταναστεύσουν στις προαναφερθέντες πόλεις και με τον καιρό δημιουργήθηκε μια αλυσίδα μετανάστευσης από την Ιθάκη, την Κεφαλονιά, την Αιτωλοακαρνανία και τη Λέσβο, στην Ουέλλινγκτον. Το 1936, η Ουέλλινγκτον είχε 82 κατοίκους ελληνικής καταγωγής, που γεννήθηκαν εκεί. Με τα χρόνια, ο ελληνικός πληθυσμός της Νέας Ζηλανδίας άρχισε να αναπτύσσεται στις πόλεις του Νιού Πλίμαουθ, Φέιλντινγκ, Πάλμερστον Νόρθ, Ντείνβιρκ, Νάπιερ και Χάστινγκς, στο Βόρειο Νησί και στις πόλεις Άσμπαρτον, Τεμούκα, Τιμάρου, Βαϊμάτε και Οαμάρου στο Νότιο Νησί. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δύσκολες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα προκάλεσαν αύξηση της μετανάστευσης στη Νέα Ζηλανδία. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν σε μεγάλες πόλεις, ιδίως στο Ουέλλινγκτον. Κάποιες Ελληνίδες μάλιστα, έφτασαν ως νύφες των επαναπατρισμένων στρατιωτών της Νέας Ζηλανδίας. Ενώ, μετά τη Μάχη της Κρήτης, μερικοί Έλληνες χρηματοδοτήθηκαν από Νεοζηλανδούς Βετεράνους, για να μεταναστεύσουν στη χώρα.Πολλοί Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, μετά από τον Ελληνικό Εμφύλιο, διέφυγαν στην Ανατολική Ευρώπη, ψάχνοντας πολιτικό άσυλο. Έτσι, το 1951, o Πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, Σίντνεϊ Χόλλαντ δέχτηκε την εγκατάσταση περισσότερων από 1.000 Ελλήνων Προσφύγων, καθώς η χώρα ήταν ένα από τα μέλη του Διεθνούς Οργανισμού Προσφύγων. Τα επόμενα χρόνια, οι μετανάστες από την Ελλάδα εργάζονταν σε υδροηλεκτρικά εργοστάσια, μεγάλες βιομηχανίες και άλλους τομείς, όπου υπήρχε έλλειψη εργασίας. Μεγάλη εισροή ελληνικής μετανάστευσης πραγματοποιήθηκε στις δεκαετίες 1950 και 1960 λόγω οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων στην Ελλάδα, με προορισμούς, κυρίως, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία, τη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Γαλλία, την Ελβετία και τη Νέα Ζηλανδία. Μεταξύ εκείνων που μετανάστευσαν στη Νέα Ζηλανδία, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν 267 γυναίκες, που έφτασαν μεταξύ του 1962 και του 1964, μέσω ενός Κυβερνητικού Προγράμματος, για την Παροχή Οικιακού Προσωπικού για νοσοκομεία, σχολεία και ξενοδοχεία. Ο πληθυσμός της Ελληνικής Κοινότητας της χώρας ήταν στην ακμή του, στα μέσα της δεκαετίας του 1960, με περίπου 6000 Ελληνοζηλανδούς, συμπεριλαμβανομένων των απογόνων των γεννηθέντων εκεί. Πολλοί Ελληνοκύπριοι εγκαταστάθηκαν στη χώρα, στα μέσα της Δεκαετίας του 1930 και το διάστημα 1948 με 1960, ενώ, μετά την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο, το 1974, κάποιοι διέφυγαν στη εκεί. Κάτω από 100 Έλληνες έχουν μεταναστεύσει μόνιμα στη χώρα, τα τελευταία 17 χρόνια. Μετά το 2010 εξαιτίας της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα παρατηρείται ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα Ελλήνων, προς τη Νέα Ζηλανδία. Το μεγαλύτερο ποσοστό, που εκτιμάται ότι είναι το 65% των Ελληνοζηλανδών, κατοικεί στην πρωτεύουσα του κράτους, την Ουέλλινγκτον. Το προάστιο Mount Victoria, έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο, καθώς οι Έλληνες συγκεντρώθηκαν στην περιοχή, με σκοπό την υποστήριξη της κοινότητας. Στις μέρες μας, το ανατολικό προάστιο του Miramar είναι το κύριο κέντρο του Ελληνισμού, με σημαντικό αριθμό να κατοικεί επίσης στο Hataitai και Seatoun. Η Μητρόπολη Νέας Ζηλανδίας και το Προξενείο της Ελλάδας βρίσκονται στην Ουέλλινγκτον.Μικρότερες κοινότητες υπάρχουν στο Κράιστσερτς, το Ώκλαντ και το Νάπιερ, όπου υπάρχουν Ελληνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Έχει εκτιμηθεί, ότι περίπου το 50% των γάμων με Έλληνες είναι ανάμεικτοι, ενώ είναι συνηθισμένο το γεγονός, να γίνεται ο γάμος σε Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και να λαμβάνει χώρα η βάπτιση του μη Ορθόδοξου πριν το μυστήριο. Ευρωπαίοι της Νέας ΖηλανδίαςΝεοζηλανδοί στην ΕλλάδαΈλληνες της ΩκεανίαςΈλληνεςΕλλάδαΝεοζηλανδοίΝέα ΖηλανδίαΑπόδημος ΕλληνισμόςΣχέσεις Ελλάδας- Νέας ΖηλανδίαςΕθνική Νέας Ζηλανδίας U23 (ποδόσφαιρο ανδρών)Μάχη της ΚρήτηςΜητρόπολη Νέας ΖηλανδίαςΕλληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή ΑυστραλίαςΚώστας ΜπαρμπαρούσηςΛίο ΜπέρτοςΆλεξ Φενερίδης Συλλογή Φωτογραφιών από την Ελληνική Κοινότητα στην Ουέλλινγκτον το 1974Επίσημη Ιστοσελίδα της Ελληνικής Κοινότητας στη Νέα ΖηλανδίαΣυλλογή Αναμνήσεων 1962 - 1992 / Greek Community Wellington NZΚατάλογος Ελληνικών Οργανισμών στη Νέα ΖηλανδίαΔιμερείς Σχέσης μεταξύ Ελλάδας και Νέας Ζηλανδίας Αρχειοθετήθηκε 2020-09-19 στο Wayback Machine. Ελληνική Πρεσβεία στη Νέα Ζηλανδία Ντοκιμαντέρ με θέμα τους Έλληνες στη Νέα Ζηλανδία [ Μέρος 1ο ] Ντοκιμαντέρ με θέμα τους Έλληνες στη Νέα Ζηλανδία [ Μέρος 2ο ] Η ιστορία της Ελληνικής κοινότητας του Ουέλλινγκτον από το 1923 έως το 1974 Οι Ελληνοζηλανδοί που ζούνε στην Ελλάδα / New Zealanders in Greece (Griwis) Η Ελληνική κοινότητα του Ώκλαντ Η Ελληνική κοινότητα του Κράιστσερτς Η μεταναστευτική ιστορία των Ελλήνων στη Νέα Ζηλανδία από το 19ο αιώνα έως το 1999 Το Ελληνοζηλανδέζικο κογκρέσο The Greeks and New Zealand – A True Love Story Beautiful bits of Greece in Wellington NZ Once were Greeks … the Hellenes of Auckland and New Zealand Συνεχής ροή Ελλήνων στη Νέα Ζηλανδία | Οι Έλληνες της Νέας Ζηλανδίας ή Ελληνοζηλανδοί, ονομάζονται οι ελληνικής καταγωγής πολίτες της Νέας Ζηλανδίας. Ο πληθυσμός τους, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τον Μάρτιο του 2013 ήταν 2.478, ενώ υπολογίζεται ότι 10.000 με 50.000 Νεοζηλανδοί έχουν ελληνική καταγωγή. Στη Νέα Ζηλανδία, οι ελληνικές κοινότητες απαντώνται στην Ουέλλινγκτον, το Κράιστσερτς και το Ώκλαντ, ωστόσο πολλοί από αυτούς κατοικούν στο Πάλμερστον Νόρθ, το Γουανγκανούι, το Ντούνεντιν, το Χάμιλτον, το Νέλσον και το Νάπιερ. Σήμερα, οι Ελληνοζηλανδοί διατηρούν την ελληνική τους εθνική συνείδηση, μέσω των παραδοσιακών ενδυμασιών, των παραδόσεων και διατηρώντας ως θρησκεία τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, ή το Ισλάμ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%96%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Πάρις Ρούσσος | Ας δούμε όμως, εν συντομία, ποιο ήταν το διεθνές κλίμα, μέσα στο οποίο έδρασαν οι μεγάλοι εκείνοι Δωδεκανήσιοι, για να αντιληφθούμε τη σημασία του αγώνα τους και να εκτιμήσουμε το μέγεθος της προσφοράς τους. Μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και αμέσως μετά την ανακωχή του Μούδρου ακολούθησε η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων ή Συνδιάσκεψη Ειρήνης (1919). Μέσα στο πλαίσιο της απόφασης του ανωτάτου συμβουλίου να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Ελλάδα εξέφρασε προφορικά μέσω του Ελ. Βενιζέλου τις διεκδικήσεις της. Αυτές ήταν: Η Βόρεια Ήπειρος, η Θράκη (Δυτική και Ανατολική), η Δυτική Μ. Ασία, τα Δωδεκάνησα και η Κύπρος. Τα Δωδεκάνησα ήταν μία καλή διεκδίκηση, ακόμα και αν ήταν πρόωρη για την εποχή εκείνη. Στο υπόμνημα του Βενιζέλου (30-12-1918) προβλήθηκε η ελληνικότητα των νησιών της Δωδεκανήσου και οι αρχές που διακήρυξε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ουίλσον για ελευθερία και αυτοδιάθεση των λαών, καλώντας την Ιταλία να παραδώσει τα νησιά στην Ελλάδα. Οι ελληνικές διεκδικήσεις δεν ήταν συμμετρικές και συνεπώς δεν είχαν όλες την ορθότητα της γεωστρατηγικής. Οι αντιδράσεις και οι διαφοροποιήσεις υπήρχαν ήδη εκείνη την εποχή. Οι Η.Π.Α. δε συμφωνούσαν. Προτιμούσαν μάλιστα την παραχώρηση ενός μεγάλου τμήματος της Ανατολικής Θράκης στη Βουλγαρία για τις θυσίες της στο Βαλκανικό Πόλεμο. Η Ιταλία αρνήθηκε να συζητήσει τις ελληνικές διεκδικήσεις. Ακόμα και οι Αγγλο-Γάλλοι, που υποστήριξαν τα ελληνικά αιτήματα, διαχώρισαν τη θέση τους όσον αφορά στη Μικρά Ασία και στα Δωδεκάνησα. Μέσα σ’ εκείνο το ιδιαίτερα φορτισμένο διεθνές κλίμα, μια δυναμική ομάδα Δωδεκανησίων πατριωτών, παράλληλα με τις επίσημες ενέργειες της ελληνικής αντιπροσωπίας, φτάνει στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Είναι οι απεσταλμένοι της «Ενωσης Δωδεκανησίων Αθηνών» : Ο Σκεύος Ζερβός, ο Πάρις Ρούσσος, ο Μιχαήλ Βολωνάκης, ο Γεώργιος Αντωνίου, ενώ στο Προξενείο του Μάντζεστερ υπηρετούσε ο Λεριός Θεόδωρος Μοσχονάς. Η αποστολή τους ήταν, να πληροφορήσουν και ευαισθητοποιήσουν κυβερνητικούς παράγοντες και συνέδρους για τα δίκαια του Δωδεκανησιακού λαού. Για το σκοπό αυτό εργάστηκαν επίπονα το προηγούμενο διάστημα, συγγράφοντας και εκτυπώνοντας ενημερωτικά φυλλάδια, βιβλία και κάθε είδους έντυπο υλικό. Τότε, η συμβολή του Πάριδος Ρούσσου στην προώθηση του ζητήματος της Δωδεκανήσου υπήρξε μεγάλη, προσφέροντας υπέρογκα ποσά για τη συγγραφή, εκτύπωση και προώθηση διαφόρων εντύπων. Αντίτυπα του έντυπου αυτού υλικού αποτελούν το Αρχείο του Πάριδος Ρούσσου, που φυλάσσεται στα ΓΑΚ-Τοπικό Αρχείο Λέρου, σε δύο φακέλους. Ο 1ος φάκελος περιλαμβάνει λεύκωμα με εκατοντάδες αποκόμματα αγγλικών και γαλλικών εφημερίδων, όπου δημοσιεύονταν θέσεις και προτάσεις για το ζήτημα της Δωδεκανήσου, με σκοπό την ενημέρωση της κοινής γνώμης στη Βρετανία, στη Γαλλία και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο 2ος φάκελος περιλαμβάνει 5 έντυπα, τα οποία τυπώθηκαν στο Λονδίνο τις παραμονές της Συνδιάσκεψης για την Ειρήνη, με σκοπό κυρίως την πληροφόρηση και ευαισθητοποίηση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, πολιτικών και διπλωματών για τα δίκαια των Δωδεκανησίων.1. Ανάμεσα στα έντυπα αυτά, πρωτεύουσα θέση κατέχει το βιβλίο, που κυκλοφόρησε το 1918 σε τρεις γλώσσες, με τίτλο «Η ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ» και υπότιτλο: «Η ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ, ΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΩΝ - ΜΕΤΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΥ ΧΑΡΤΟΥ ΚΑΙ 322 ΕΙΚΟΝΩΝ». Συγγραφέας: ο Καλύμνιος γιατρός Σκεύος Ζερβός, και μοναδικός χρηματοδότης: ο Λεριός πλοιοκτήτης Πάρις Ρούσσος, ο οποίος ανέλαβε και το κύριο βάρος των δαπανών όλων των εκδόσεων. Ο Ρούσσος δεν υπολογίζει το υψηλό κόστος για την εκτύπωση κάθε εντύπου. Το κόστος αυτής της πολυτελούς έκδοσης και των άλλων εντύπων υπολογίστηκε τότε σε 60.000 χρυσές λίρες. Στην αφιέρωσή του, ο συγγραφέας υπογραμμίζει με τον πιο εμφαντικό τρόπο τη μεγάλη προσφορά του Πάριδος Ρούσσου: '«Εις τον διακεκριμένον φίλον και μέγαν των Δωδεκανήσων ευεργέτην κ. Πάριν Ρούσσον, Αντιπρόσωπον των απανταχού Δωδεκανησίων εις το εν Παρισίοις Συνέδριον της Ειρήνης, Δι όσα υπέρ της απελευθερώσεως της πατρίδος εμόχθησεν, υπέστη και εποίησεν, Αφιερώ το έργον, ο γράψας Σκεύος Ζερβός.» Η κυκλοφορία αυτού του βιβλίου έκανε μεγάλη αίσθηση τότε στην Ευρώπη. Η εφημερίδα «ΕΣΠΕΡΙΑ», της 13ης Δεκεμβρίου 1918, σημειώνει για τον Πάρι Ρούσσο και το Σκεύο Ζερβό: «Ο κ. Πάρις Ρούσσος, εφοπλιστής, γόνος της γνωστής εκ Λέρου εγκρίτου οικογενείας, είναι είς εκ των νέων Ελλήνων πατριωτών, οι οποίοι τον πλούτον των διαθέτουν αφειδέστατα προ παντός υπέρ των εθνικών ζητημάτων…» Η απήχηση που προκάλεσε η έκδοση του βιβλίου αυτού αποτυπώνεται σε άρθρο της ελληνόφωνης εφημερίδας των Παρισίων «ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», αρ. φ. 31 της 13ης Απριλίου 1919, με τίτλο: «ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΜΑΣ». Ο αρθρογράφος, εξαίροντας τη σημασία της έκδοσης αυτής, επισημαίνει: «Το βιβλίον το οποίον εξέδωκαν αγγλιστί οι αντιπρόσωποι των Δωδεκανησίων εν τω Συνεδρίω της Ειρήνης, κ.κ. Σκεύος Ζερβός και Πάρις Ρούσσος, δια την ιστορίαν της τελειωτικής αποκαταστάσεως της Δωδεκανήσου, αποτελεί μνημείον ευσυνειδήτου πατριωτικής εργασίας. Οι κύριοι Πάρις Ρούσσος και Σκεύος Ζερβός είναι άξιοι δια τούτο της ευγνωμοσύνης και των μελλουσών ακόμη γενεών των Πανελλήνων, διότι το βιβλίον αυτό θα δύναται πάντοτε να χρησιμεύση ως υπόδειγμα τελεσφόρου δράσεως εθνικής…...Η νεωτέρα τακτική της πειθούς ανεγνώρισε τόσον εν Ευρώπη, όσον και εν Αμερική, την αισθητικήν επιρροήν της εικόνος. Ο Ρούσσος και ο Ζερβός ήρθησαν εις το ύψος της ευρωπαϊκής αντιλήψεως και παρουσίασαν προ του βρετανικού κοινού ένα βιβλίο της Δωδεκανήσου κινηματογραφικόν και μάλιστα με μέθοδον επαγωγόν. Έτσι, ένας που ξεφυλλίζει το βιβλίον των εθναποστόλων τούτων, βλέπει ως εν οράματι μαγικώ τα Δωδεκάνησα, από της κλασικής εποχής μέχρι των ημερών μας…………. Όλα τα υπομνήματα, τα συλλαλητήρια, αι διαδηλώσεις και αι ζητοκραυγαί δεν αξίζουν από κοινού την έκδοσιν ενός τοιούτου βιβλίου δια το οποίον εδαπανήθη χρήμα και εγένετο μία εργασία, την οποίαν ημείς οι οποίοι γνωρίζομεν από εκδόσεις, την θεωρούμεν ανωτέραν από όλας όσας εγένοντο από τους λοιπούς αλυτρώτους. Οι Δωδεκανήσιοι αποδεικνύονται ούτω, χάρις εις τον Ρούσσον και τον Ζεβόν, ότι κατανοούν το πνεύμα της εποχής και την αντίληψιν των Ευρωπαίων καλλίτερον από τα διαφόρους πατριωτικάς επιτροπάς, αι οποίαι με το να κάθονται εις τα μεγάλα ξενοδοχεία των Παρισίων νομίζουν ότι επετλέσθη ο εθνικός αυτών προορισμός…….. Πράγματι, το βιβλίον τούτο είναι περισσότερον από υπόμνημα, περισσότερον πό ταξείδιον, περισσότερον από ένα διπλωματικόν καυγάν ή από μίαν στρατιωτικήν μάχην. Το βιβλίον τούτο είναι ένα έργον εθνικόν, τέλειον και σκόπιμον.» Τα γεγονότα που ακολούθησαν, δικαίωσαν τους αγώνες των μεγάλων εκείνων Δωδεκανησίων αγωνιστών: Δύο μήνες μετά τη λήξη της Συνδιάσκεψης, στις 16 Ιουλίου 1919, υπογράφηκε στο Παρίσι η Συμφωνία Tittoni-Βενιζέλου, που ικανοποιούσε σε μεγάλο βαθμό τα δωδεκανησιακά αιτήματα. Η Ιταλία, με βάση την παραπάνω συμφωνία, παραχωρούσε στην Ελλάδα τη Δωδεκάνησο, εκτός της Ρόδου, που θα παρέμενε για 5 χρόνια ακόμα υπό ιταλική κυριαρχία, μέχρι να αποφασίσουν, με δημοψήφισμα, οι κάτοικοί της. Όπως φαίνεται, όλα εξελίσσονταν τότε ευνοϊκά για τους Δωδεκανήσιους. Όμως, αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στις 8 Σεπτεμβρίου 1922, η Ιταλία, επωφελούμενη από την αρνητική εξέλιξη των γεγονότων για την Ελλάδα, κηρύσσει έκπτωτες τις ειδικές συμφωνίες με την Ελλάδα για τα Δωδεκάνησα. Η καταστροφή του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία δεν είχε σαν συνέπεια μόνον την απώλεια της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης αλλά και τον ενταφιασμό του Δωδεκανησιακού Ζητήματος. Στα χρόνια που ακολούθησαν, όπως είναι γνωστό, η Ιταλία παγίωσε τη θέση της στη Δωδεκάνησο και έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο ιταλοποίησης των νησιών, για να φθάσει στην αποκορύφωσή της, όταν αναλαμβάνει τη διοίκηση ο De Vecchi. Οι Δωδεκανήσιοι έπρεπε να συνεχίσουν τους αγώνες τους δυο δεκαετίες ακόμα, ώστε μέσα από τις φωτιές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, να έρθει η δικαίωση και η ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Η τύχη της Δωδεκανήσου κρίθηκε τελικά στη συνεδρίαση των Υπουργών Εξωτερικών που προετοίμαζε τη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων. Η δήλωση έγινε στις 27 Ιουνίου 1946 από τον Υπουργό Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Σκριάμπιν, γνωστότερο ως Μολότωφ, με μοναδικό όρο την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Έτσι, προτού καν συνέλθει η Διάσκεψη Ειρήνης, το θέμα των Δωδεκανήσων είχε λάβει ευνοϊκή τροπή για τη χώρα μας. Η τελετή παράδοσης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από τις βρετανικές αρχές έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 στη Ρόδο, μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Πρώτος διοικητής των Δωδεκανήσων ανέλαβε ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης, με πολιτικό σύμβουλο τον πανεπιστημιακό και δικαστικό Μιχαήλ Στασινόπουλο, μετέπειτα πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα έγιναν νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο. Ο Πάρις Ρούσσος, για την εθνική του προσφορά, τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία με τα παράσημα: 1. Πολεμικό Σταυρό, 2. Χρυσούν Σταυρόν των Ιπποτών του Τάγματος Γεωργίου Α΄ 3. Αργυρούν Σταυρόν των Ιπποτών του Τάγματος Γεωργίου Α΄ και 4. Μετάλλιον Δήμου Λέρου, στις 23 Μαΐου 1955 Μετά το 1950, ο Πάρις Ρούσσος χρημάτισε Δήμαρχος Λέρου, σε μια περίοδο, όπου στο νησί υπήρχαν μόνον ερείπια και τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Όμως, στο βάθος της ψυχής του ο Μεγάλος Λεριός ήταν ευτυχισμένος, γιατί αξιώθηκε να ζήσει την Απελευθέρωση και σαν δραστήριος επιχειρηματίας ήξερε πολύ καλά, ότι με επίπονη εργασία και ζήλο ήταν δυνατόν να ξεπεραστούν οι δυσκολίες και τα προβλήματα για να ξημερώσουν στη Λέρο, καθώς και στα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, καλύτερες μέρες. • ΓΕΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ του ΚΡΑΤΟΥΣ - Τοπικό αρχείο Λέρου • ΤΟ ΒΗΜΑ - Η Ελλάδα εγκατέλειψε τα κεκτημένα •Ήσυχος, Μανόλης Α (1988). Το Πανόραμα της Λέρου •Τζελίνα Χαρλαύτη, Μάνος Χαριτάτος, Ελένη Μπενέκη (2002). Πλωτώ, Έλληνες καραβοκύρηδες και εφοπλιστές από τα τέλη του 18ου αιώνα έως τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.). σελ. 366,367. ISBN 9602011610, ISBN 139789602011614 | Ο Πάρις Ρούσσος (1882-1966) υπήρξε κορυφαία προσωπικότητα του Δωδεκανησιακού Αγώνα. Φοίτησε, με τα αδέλφια του, στην Baxter School της Σμύρνης ως οικότροφος και συνέχισε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης. Ο πατέρας του Ιωάννης το 1863 μεταδημότευσε από τη Λέρο στην Ερμούπολη Σύρου, όπου και μετέφερε την έδρα των ναυτιλιακών του δραστηριοτήτων, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Ο Πάρις Ρούσσος συνέχισε την παράδοση της οικογένειας, ως εμποροπλοίαρχος και πλοιοκτήτης με μερίδια σε αρκετά πλοία. ΄Ηταν μέτοχος της ναυτιλιακής εταιρίας "Υιοί Ιωάννου Ρούσσου" με έδρα τον Πειραιά. Διετέλεσε και πρόξενος της Περσίας στην Αθήνα. Το 1918 αναμείχθηκε ενεργά στον αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Για τη δράση του αυτή είχε κηρυχθεί ανεπιθύμητος από τους Ιταλούς. Ο Διοικητής των Καραμπινιέρων αναφέρει στην Ιταλική Διοίκηση τα εξής για τον Πάρι Ρούσσο, που αποτελούν και ύψιστο τίτλο τιμής για το μεγάλο τέκνο της Λέρου: «Ο Ρούσσος, πρόσωπον πολύ μορφωμένον και οξύνουν, αρκετά άνέτου οικονομικής καταστάσεως, συγγενεύει με τον Έλληνα πρωθυπουργόν Βενιζέλον. Είναι φανατικός φιλέλλην και επίμονος προπαγανδιστής δια την Ένωσιν της Δωδεκανήσου με τη Ελλάδα. Είναι επικίνδυνος υποδαυλιστής των μαζών από τας οποίας επιτυγχάνει βοήθειαν και επιδοκιμασίας.» Ο Πάρις Ρούσσος υπήρξε στενός φίλος και συναγωνιστής του σπουδαίου Δωδεκανήσιου, Καλύμνιου γιατρού και αγωνιστή Σκεύου Ζερβού, με τον οποίο συνεργάστηκε στενά για την προώθηση των δικαίων της Δωδεκανήσου, με απώτερο σκοπό την απελευθέρωσή τους και την ένωση με την Ελλάδα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%82_%CE%A1%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%83%CE%BF%CF%82 |
Α.Ε. Καρίτσας | Η Αθλητική Ένωση Καρίτσας Πιερίας ιδρύθηκε το 1981. Η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου κατέκτησε το πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πιερίας την περίοδο 1997–98, ενώ παράλληλα πέτυχε την άνοδο στη Δ΄ Εθνική. Αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής κατηγορίας την περίοδο 1998–99, τερμάτίζοντας στη 17η θέση του 5ου Ομίλου με 19 βαθμούς, οπότε και υποβιβάστηκε στις τοπικές κατηγορίες. Την περίοδο 2017–18 η ομάδα μετείχε στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής Ερασιτεχνικής κατηγορίας παίρνοντας τη θέση του Ποσειδώνα Νέων Πόρων, όπου τερμάτισε στη 12η θέση του 1ου Ομίλου με 28 βαθμούς, με αποτέλεσμα τον υποβιβασμό στις τοπικές κατηγορίες. Δ΄ Εθνική: 1998–99 Γ΄ Εθνική: 2017–18 Γ' Εθνική: 2019–20 Γ' Εθνική: 2020–21 Α.Ε. Καρίτσας, επίσημος λογαριασμός στο Facebook. | Η Α.Ε. Kαρίτσας είναι αθλητικό σωματείο στην Καρίτσα του νομού Πιερίας. Χρώματα του συλλόγου είναι το κίτρινο και το μαύρο. Δραστηριοποιείται στο άθλημα του ποδοσφαίρου. Τα εντός έδρας παιχνίδια της ομάδας διεξάγονται στο Δημοτικό Γήπεδο Καρίτσας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%95._%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82 |
Τζένιφερ Λόρενς | Η Λόρενς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λούισβιλ του Κεντάκι και έχει δύο μεγαλύτερους αδερφούς. Οι γονείς της είναι η Κάρεν (πατρικό επίθετο: Κοχ), η οποία διευθύνει μια κατασκήνωση για παιδιά, και ο Γκάρι Λόρενς, ο οποίος κάποτε ήταν ιδιοκτήτης μιας κατασκευαστικής εταιρείας τσιμέντου, της Λόρενς & Συνεργάτες (Lawrence & Associates). Ερμήνευε στο τοπικό θέατρο και μέχρι την ηλικία των 14 ετών, είχε αποφασίσει να κυνηγήσει μια καριέρα ως ηθοποιός, πείθοντας τους γονείς της να την πάνε στη Νέα Υόρκη για να βρει έναν ατζέντη. Πριν να γίνει επιτυχημένη στο Χόλιγουντ, η Λόρενς φοίτησε στο Γυμνάσιο Κάμερερ. Αποφοίτησε από το Λύκειο δύο χρόνια νωρίτερα από το κανονικό με μέσο όρο 3,9 για να ξεκινήσει την καριέρα της ως ηθοποιός. Ενώ μεγάλωνε και παράλληλα με την υποκριτική, η Λόρενς εργάστηκε ως βοηθός νοσοκόμα στην κατασκήνωση παιδιών που διηύθυνε η μητέρα της. Η Λόρενς δεν έχει κάνει ποτέ μαθήματα υποκριτικής ούτε έχει φοιτήσει σε κάποια σχολή. Ξεκίνησε την υποκριτική της καριέρα στην κωμική σειρά The Bill Engvall Show του καναλιού TBS, υποδυόμενη τη Λόρεν Πίρσον, τη μεγαλύτερη κόρη. Δημιουργοί και σεναριογράφοι του σόου είναι οι Μπιλ Ένγκβαλ και Μάικλ Τζ. Λίσον. Η σειρά λαμβάνει χώρα στο Ντένβερ και ακολουθεί τη ζωή του Μπιλ Πίρσον (τον οποίο υποδύεται ο Ένγκβαλ), ένας οικογενειακός σύμβουλος του οποίου η οικογένεια θα μπορούσε ίσως να έχει ανάγκη συμβουλή. Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται το Σεπτέμβριο του 2007 και κόπηκε το 2009 μετά από τρεις κύκλους. Η Λόρενς έλαβε το Βραβείο Young Artist Εξέχουσας Ερμηνείας Νεαρού/ής Ηθοποιού σε Τηλεοπτική Σειρά για το ρόλο της στη σειρά. Η Λόρενς είχε γκεστ-ρόλους στις τηλεοπτικές σειρές The Devil You Know, Ανεξιχνίαστες Υποθέσεις (Cold Case), Medium και Ντετέκτιβ Μονκ (Monk).Το 2008, είχε ένα μικρό ρόλο στην ταινία Garden Party ως Τιφ. Τη σκηνοθεσία της ταινίας ανέλαβε ο Τζέισον Φρίλαντ. Την ίδια χρονιά, η Λόρενς εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη στην ταινία Τα Σύνορα της Μοναξιάς (The Burning Plain), η οποία αποτέλεσε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γκιγιέρμο Αριάγκα, πλάι στις Σαρλίζ Θερόν και Κιμ Μπέισινγκερ. Η ερμηνεία της στην ταινία της χάρισε το Βραβείο Μαρσέλο Μαστρογιάνι Καλύτερης/ου Νέας/ου Ανερχόμενης/ου Ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 2008.Ακόμη το 2008, η Λόρενς είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ακόμη ταινία που αποτέλεσε το ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη, της Λόρι Πέτι στο οικογενιακό δράμα The Poker House, πλάι στις Σέλμα Μπλερ και Κλόι Γκρέις Μορέτζ, όπου υποδύθηκε την Άγκνις, ένα νεαρό κορίτσι θύμα κακοποίησης. Η Λόρενς κέρδισε το Βραβείο Εξαιρετικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λος Άντζελες για το ρόλο της στην ταινία. Εμφανίστηκε στο μουσικό βίντεο κλιπ του τραγουδιού «The Mess I Made», από το άλμπουμ Losing Sleep του 2009, του συγκροτήματος Parachute. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Λόρενς στην ταινία Στην Καρδιά του Χειμώνα της Ντέμπρα Γκράνικ, η οποία κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς το 2010, αναφέρεται συνήθως ως αυτός που την ανέδειξε ως ηθοποιό και την έκανε ευρύτερα γνωστή. Υποδύεται τη Ρι Ντόλι, μια δεκαεπτάχρονη που φροντίζει τη νοητικά άρρωστη μητέρα της και το μικρότερο αδερφό και τη μικρότερη αδερφή της. Η Ρι ανακαλύπτει ότι ο πατέρας τους έβαλε το σπίτι και το κτήμα τους σε υποθήκη για μια εμφάνιση στο δικαστήριο πριν εξαφανιστεί και η οικογένεια τώρα απειλείται με έξωση. Η ερμηνεία της έλαβε πολύ θετικά σχόλια από τους κριτικούς. Ο Ντέιβιντ Ντένμπι, γράφοντας στο περιοδικό The New Yorker, δήλωσε: «Δε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί την ταινία με κάποια λιγότερο χαρισματική ηθοποιό να υποδύεται τη Ρι». Ο Πίτερ Τράβερς από το περιοδικό Rolling Stone επίσης την επαίνεσε και ανέφερε ότι «η ερμηνεία της ξεπερνά την υποκριτική, είναι μια θύελλα. Τα μάτια της Λόρενς είναι ένας οδικός χάρτης του τι σκίζει ψυχικά τη Ρι». Η Λόρενς βραβεύτηκε με το Βραβείο National Board of Review of Motion Pictures Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης. Έλαβε υποψηφιότητα για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου στις 25 Ιανουαρίου 2011. Έτσι σε ηλικία 20 ετών, ήταν η δεύτερη νεότερη ηθοποιός όλων των εποχών προτεινόμενη σε αυτήν την κατηγορία. Επίσης, ήταν προτεινόμενη για Χρυσή Σφαίρα, Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών, Βραβείο Independent Spirit και Βραβείο Satellite μεταξύ άλλων. Η Λόρενς εμφανίστηκε στην ταινία Ο Άλλος Mου Εαυτός (The Beaver), μια μαύρη κωμωδία με πρωταγωνιστές τους Τζόντι Φόστερ και Μελ Γκίμπσον. Η ταινία γυρίστηκε το 2009, αλλά αναβλήθηκε για μια εκτεταμένη χρονική περίοδο λόγω αντιπαραθέσεων. Κυκλοφόρησε στις 6 Μαΐου 2011. Επιπλέον, συμπρωταγωνίστησε στην ανεξάρτητη ταινία Ιστορία Αγάπης (Like Crazy), η οποία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς του 2011. Το επόμενο έτος, ανακοινώθηκε ότι η Λόρενς έλαβε πρόσκληση για να γίνει μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών. Τον Ιούνιο του 2011, πρωταγωνίστησε ως Mystique πλάι στους Τζέιμς ΜακΑβόι και Μάικλ Φασμπέντερ στην ταινία X-Men: Η Πρώτη Γενιά, ένα πρίκουελ των υπολοίπων ταινιών της σειράς ταινιών X-Men. Η της Λόρενς αποτελεί μια νεότερη εκδοχή της χαρακτήρος που υποδύθηκε η Ρεμπέκα Ρομέιν στις προηγούμενες ταινίες X-Men. Η Λόρενς επανέλαβε τον ρόλο στο σίκουελ του 2014, X-Men: Days of Future Past. Επίσης, πρωταγωνίστησε πλάι στους Μαξ Θίριοτ και Ελίζαμπεθ Σου στο θρίλερ Το Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου (House at the End of the Street) του Μαρκ Τοντεράι, το οποίο κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2012. Αρχικά, είχε επιλεχτεί να υποδυθεί την «Ο» στην ταινία Αγριότητα (Savages) σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν, αλλά τελικά παραιτήθηκε από το ρόλο λόγω δυσκολιών στον προγραμματισμό. Το Νοέμβριο του 2012, η Λόρενς υποδύθηκε μια εθισμένη στο σεξ σε ανάρρωση στην ταινία Οδηγός Αισιοδοξίας (Silver Linings Playbook) του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μάθιου Κουίκ, πλάι στους Μπράντλεϊ Κούπερ και Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Έλαβε διθυραμβικές κριτικές για την ερμηνεία της στην ταινία, με τον Ρίτσαρντ Κόρλις του περιοδικού Time, γράφοντας: «Ο λόγος για να μείνεις είναι η Λόρενς. Μόλις 21 όταν γυρίστηκε η ταινία, η Λόρενς είναι εξαιρετική στο είδος της, σπάνια, νεαρή ηθοποιός που ερμηνεύει σαν ώριμη ενήλικη. Βλοσυρή και έντονα προκλητική ερωτικά, προσδίδει μια ώριμη εξυπνάδα σε κάθε ρόλο... Η Τζένιφερ Λόρενς είναι η αισιοδοξία σε αυτόν τον κυρίως συνηθισμένο οδηγό». Ο Πίτερ Τράβερς του περιοδικού Rolling Stone επίσης έγραψε ότι η Λόρενς «είναι κάποιο είδος θαύματος. Είναι αγενής, βρώμικη, αστεία, βρομόστομη, ακατάστατη, σέξι, δραστήρια και ευαίσθητη, μερικές φορές όλα στην ίδια σκηνή, ακόμα και στην ίδια ανάσα. Καμιά λίστα υποψηφιοτήτων για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου δε θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς την ηλεκτρίζουσα Λόρενς στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Φωτίζει την οθόνη». Η ερμηνεία της στην ταινία της χάρισε τελικά πολλά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού - Κωμωδία ή Μιούζικαλ, και πολλές ακόμη υποψηφιότητες, με πιο σημαντική αυτή για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Το 2012, η Λόρενς αντικατέστησε την Αντζελίνα Τζολί στο καταθλιπτικό θρίλερ εποχής The Falling της Σουζάν Μπίερ, βασισμένο στο μυθιστόρημα Serena του Ρον Ρας. Θα υποδυθεί το ρόλο της Σερίνα που συνειδητοποιεί ότι δε θα μπορέσει ποτέ να δεχτεί το παιδί του συζύγου της και σχεδιάζει να δολοφονήσει τη γυναίκα που χάρισε ένα νόθο γιο στο σύζυγό της πριν το γάμο τους. Τον Οκτώβριο του 2012, ανακοινώθηκε ότι η Λόρενς θα είναι το νέο πρόσωπο της εταιρείας Dior.Κατατάχθηκε στη 1η θέση στη λίστα του ιστοτόπου AskMen με τις «Κορυφαίες 99 Πιο Επιθυμητές Γυναίκες» για το 2013. Η Λόρενς κατοικούσε στη Νέα Υόρκη για τα πρώτα λίγα χρόνια της καριέρας της, αλλά τώρα κατοικεί στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Σχετικά με την προσωπική της ζωή, η Λόρενς έχει δηλώσει: «Δε θέλεις η σχέση σου να είναι στον τύπο, αλλά την ίδια στιγμή, και αυτή είναι μόνο μια θεωρία, όσο πιο πολύ προσπαθείς να την κρατήσεις μυστική, τόσο περισσότερο τα μέσα προσπαθούν να την ανακαλύψουν». Τζένιφερ Λόρενς στην IMDb | Η Τζένιφερ Σρέιντερ Λόρενς (αγγλικά: Jennifer Shrader Lawrence, 15 Αυγούστου 1990) είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Ο πρώτος της μεγάλος ρόλος ήταν στη σειρά The Bill Engvall Show (2007-2009) του καναλιού TBS. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε σε ανεξάρτητες ταινίες συμπεριλαμβανομένων των Τα Σύνορα της Μοναξιάς και Στην Καρδιά του Χειμώνα, για την οποία ήταν προτεινόμενη για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, Βραβείο Satellite και Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών Καλύτερης Ηθοποιού. Σε ηλικία 20 ετών, ήταν η δεύτερη νεότερη ηθοποιός όλων των εποχών προτεινόμενη για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, ενώ στα 22 έγινε η δεύτερη νεότερη νικήτρια της κατηγορίας. Είναι επίσης γνωστή για το ρόλο της ως Mystique στην ταινία του 2011 X-Men: Η Πρώτη Γενιά. Το 2012, η Λόρενς έγινε ευρύτερα γνωστή πρωταγωνιστώντας ως η ηρωίδα Κάτνις Έβερντιν στην ταινία Αγώνες Πείνας, την κινηματογραφική προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος της Σούζαν Κόλινς. Η ερμηνεία της στην ταινία έλαβε ιδιαίτερα θετικές κριτικές και της χάρισε τον τίτλο της καλύτερης εισπρακτικά ηρωίδας όλων των εποχών. Οι ερμηνείες της Λόρενς μέχρι σήμερα ώθησαν το περιοδικό Rolling Stone να την ονομάσει «η πιο ταλαντούχα νεαρή ηθοποιό στην Αμερική». Το 2012, πρωταγωνίστησε στην ταινία Οδηγός Αισιοδοξίας πλάι στους Μπράντλεϊ Κούπερ και Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Για την ερμηνεία της στην ταινία κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού - Κωμωδία ή Μιούζικαλ και έλαβε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, μεταξύ άλλων βραβείων, κάνοντας την τη νεότερη ηθοποιό που έχει προταθεί για δύο Όσκαρ όλων των εποχών και τη δεύτερη νεότερη νικήτρια της κατηγορίας. Επίσης πρωταγωνίστησε στην ταινία Κόκκινο Σπουργίτι. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%B5%CF%81_%CE%9B%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%82 |
Ρεμερίτης | Ο ρεμερίτης αποτελεί δευτερογενές ορυκτό προερχόμενο από πρώιμες εξαλλοιώσεις σιδηροπυρίτη και πυρροτίτη. Έχει επίσης ανευρεθεί (σπάνια) και ως προϊόν ηφαιστειακών αναθυμιάσεων (φουμαρόλες). Είναι ορυκτό διαλυτό στο νερό και έχει μεταλλική γεύση. Ορυκτά με τα οποία σχετίζεται είναι ο κοπιαπίτης, ο μελαντερίτης, ο βολταΐτης, ο αλοτριχίτης, ο σιδεροτίλης και ο αλουνίτης. Επίσης τα πολύ σπανιότερα κορνελίτης, ροζενίτης και σομολνοκίτης (szomolnokite). Απαντάται σε αρκετά σημεία της Γης. Κυριότερες εμφανίσεις του είναι στη Γερμανία (όρη Χαρτς (Rammelsberg), όπου αποτελεί και χαρακτηριστικό ορυκτό (type Locality, TL) και Βαυαρία), στην Τσεχία, τη Ρωσία (Ουράλια όρη και ηφαίστεια της χερσονήσου Καμτσάτκα), την Ουγγαρία, το Ιράν, τη Χιλή (Καταμάρκα, Αντοφαγάστα, Ατακάμα), το Κουήνσλαντ στην Αυστραλία, στη Γροιλανδία και τις Πολιτείες Αριζόνα, Γιούτα και Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα ανευρίσκεται σχεδόν σε όλα τα μεταλλεία Λαυρίου. Handbook of Mineralogy Mindat.org Webmineral.com Κατάλογος ορυκτών Κατάλογος ορυκτών των μεταλλείων Λαυρίου James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244 | Ο ρεμερίτης (αγγλ. römerite) είναι ένυδρο θειικό ορυκτό του σιδήρου. Το όνομα τού αποδόθηκε προς τιμήν του Φρίντριχ Άλφρεντ Ρέμερ (Friedrich Adolph Römer ,1809–1869), Γερμανού γεωλόγου Διευθυντή της Σχολής Ορυκτολογίας στο Clausthal της Γερμανίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Πουέρτο Αγιακούτσο | Το Πουέρτο Αγιακούτσο ξεκίνησε να χτίζεται το 1924 με πρωτοβουλία του Χουάν Βισέντε Γκόμες, ο οποίος είχε επηρεαστεί από τους στρατηγικούς πόρους της περιοχής. Η επίσημη ίδρυση της πόλης έγινε στις 9 Δεκεμβρίου 1928 σε ανάμνηση της Μάχης του Αγιακούτσο. Η πόλη σταδιακά θα αντικαταστήσει το Σαν Φερνάντο ντε Αταβάπο, το οποίο ήταν διοικητικό κέντρο αυτής της περιοχής για αιώνες. Το κλίμα της περιοχής είναι τροπικό και τα γύρω τροπικά δάση είναι από τα λιγότερο εξερευνημένα του πλανήτη, καθώς και από τα πιο ανέγγιχτα από τον ανθρώπινο παράγοντα. Το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου και Μαρτίου χαρακτηρίζεται ως η περίδος με το μικρότερο ποσοστό βροχοπτώσεων. Η πόλη ιδρύθηκε για να διευκολυνθεί η μεταφορά αγαθών στον Ποταμό Ορινόκο. Σήμερα, ωστόσο, η οικονομία βασίζεται κυρίως στον εγχώριο και διεθνή τουρισμό. Στην περιοχή υπάρχει, επίσης, και μία βάση πεζοναυτών της Βενεζουέλας, για την διεξαγωγή επιχειρήσεων εναντίον επιδρομέων και ατόμων που σχετίζονται με ναρκωτικά της γειτονικής Κολομβίας. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Puerto Ayacucho στο Wikimedia Commons | Το Πουέρτο Αγιακούτσο (ισπανικά: Puerto Ayacucho) είναι πόλη της Βενεζουέλας και πρωτεύουσα της Πολιτείας Αμασόνας. Η πόλη βρίσκεται δίπλα στον Ποταμό Ορινόκο.Οι κάτοικοι στο Πουέρτο Αγιακούτσο είναι ως επί το πλείστον μιγάδες, αποτέλεσμα της μίξης των ντόπιων Ινδιάνων με τους Ισπανούς. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF_%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%83%CE%BF |
Ιστορία της Σπάρτης | Τα αρχαιότερα ευρήματα που μπορούν να χρονολογηθούν με αξιόπιστο τρόπο ανάγονται στα μέσα της 6ης χιλιετίας π.Χ. Οι πρώτες περιοχές που κατοικήθηκαν ήταν ο γήλοφος του Κουφόβουνου λίγα χιλιόμετρα από τη Σπάρτη, το σπήλαιο της Αλεπότρυπας, στην ανατολική ακτή του Μεσσηνιακού κόλπου και μια περιοχή στα περίχωρα της σύγχρονης Απιδιάς στον δυτικό Πάρνωνα. Εξακολούθησαν να κατοικούνται και κατά τη νεολιθική εποχή, και ίσως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και μία τέταρτη περιοχή στο Γεράκι. Προς το τέλος της νεολιθικής εποχής κάνουν την εμφάνισή τους πολλοί οικισμοί. Εκτός από κεραμικά έχουν βρεθεί και αρκετά ασημένια κοσμήματα στην Αλεπότρυπα, κάτι που καταδεικνύει κάποιο βαθμό ευμάρειας. Στο σύνολό τους οι πληροφορίες που έχουμε στη διάθεσή μας για τη Λακωνία της περιόδου αυτής είναι λίγες και αποσπασματικές. Η γεωγραφική κατανομή των πρώτων οικισμών επιτρέπει την υπόθεση πως οι πρώτοι κάτοικοι έφτασαν μέσω θαλάσσης και επέλεξαν να παραμείνουν κοντά στις ακτές, με την εξαίρεση του Κουφόβουνου. Τα κύρια γεωργικά προϊόντα πρέπει να ήταν το κριθάρι κι ένα είδος σίτου: στην Αλεπότρυπα έχουν βρεθεί φούρνοι ψωμιού από ψημένο πηλό, καθώς και οστά προβάτων, κατσικιών και οστρακόδερμα. Άλλα ευρήματα μαρτυρούν την ύπαρξη στην περιοχή εμπορικών και πολιτιστικών ανταλλαγών. Σε όλους τους νεολιθικούς οικισμούς της περιοχής συναντούμε ένα κοινό είδος διακοσμημένης κεραμικής, κατασκευασμένη με το χέρι. Στην Αλεπότρυπα και το Κουφόβουνο έχουν βρεθεί τεχνουργήματα από οψιδιανό, μια ηφαιστειακή πέτρα που προέρχεται από το νησί της Μήλου.Το 2700 π.Χ. εμφανίζονται στην Αλεπότρυπα χάλκινα εργαλεία, μαρτυρώντας μια γρήγορη μετάβαση από την Εποχή του Λίθου προς εκείνη του Χαλκού, την οποία παραδοσιακά αποκαλούμε Ελλαδική. Έχουν βρεθεί από τριάντα έως σαράντα οικισμοί που χρονολογούνται την περίοδο αυτή, κυρίως στην εύφορη κοιλάδα του Ευρώτα, όπως οι Αμύκλες, καθώς και στο Ακρωτήριο Μαλέας. Η αφθονία κεραμικών μαρτυρά ευμάρεια. Τα χρυσά κοσμήματα των οποίων η προέλευση υποθετικά είναι η Θυρεάτιδα ίσως καταδεικνύουν σχέσεις με την περιοχή της Τρωάδας. Ακόμη κι έτσι τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν επιτρέπουν μεγάλο βαθμό ακρίβειας στη σκιαγράφηση της περιόδου. Συγκεκριμένα κανένα βέβαιο ίχνος δεν βρέθηκε στη Λακωνία που να μαρτυρά κάποια από τις τρεις σημαντικές μεταβάσεις της αρχαίας ελλαδικής ιστορίας: κάποια εξαναγκαστική κοινωνική αλλαγή, η εμφάνιση της «μεσογειακής τριάδας» (σιτάρι, οίνος, ελαιόλαδο) και καταστροφές που να αποδίδονται σε εισβολές ινδοευρωπαϊκών φύλων.Ο αριθμός των οικισμών μειώνεται ελαφρώς κατά τη Μέση Ελλαδική περίοδο, ωστόσο είναι εξαπλωμένοι σε μεγαλύτερη ακτίνα. Ορισμένοι μπορούν να περιγραφούν ως πραγματικά χωριά. Ένα μέρος αυτών συγκεντρώνεται σε μία ακρόπολη. Ένας από αυτούς, ο Άγιος Στέφανος, μας παρέχει ζωγραφισμένα αγγεία που καταδεικνύουν ισχυρή μινωική επίδραση. Τον 15ο αιώνα π.Χ. εμφανίζονται στη Λακωνία θολωτοί τάφοι, επιβλητικά ταφικά μνημεία που μαρτυρούν κοινωνική διαφοροποίηση και μια κάποια ευημερία. Αυτός στο Βαφειό περιέχει ταφικά αντικείμενα πλούσια και ποικίλα, τα περισσότερα κρητικής προελεύσεως. Η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έχει φέρει στο φως σημαντικές μαρτυρίες που να χρονολογούνται στη μυκηναϊκή εποχή, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που αυτό έγινε στις Μυκήνες, την Τίρυνθα ή την Πύλο. Παρόλα αυτά έχουν βρεθεί 21 οικισμοί της Λακωνίας της περιόδου αυτής, όπως οι Αμύκλες και το Μεναλάιον, που πέρασαν στην κλασική εποχή ως κατάλοιπα της ομηρικής περιόδου. Η τοποθεσία τους αφήνει να εννοηθεί πυκνότητα πληθυσμού, κυρίως στην κοιλάδα του Ευρώτα, εύφορη και με ευκολία στην άρδευση. Τον 12ο αιώνα π.Χ. ο αριθμός των οικισμών πέφτει κατακόρυφα και τον επόμενο αιώνα η Λακωνία είναι σχεδόν ακατοίκητη. Καμία εξήγηση δεν έχει επισήμως γίνει αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα. Κατά το 950 π.Χ. η Λακωνία δέχεται ένα νέο κύμα μεταναστών, καθώς οι Δωριείς εισέρχονται στον ελλαδικό χώρο από την Ήπειρο και την Ιλλυρία. Μέρος τους περνά στην Αιτωλία, περνά τον κορινθιακό κόλπο, πατά στην Πελοπόννησο και κατευθύνεται στην κοιλάδα του Ευρώτα. Εκεί ιδρύεται η Σπάρτη. Η περιοχή ήταν ιδανική καθώς εξαιτίας του ποταμού ήταν εύφορη, αρδευόταν εύκολα και διέθετε περιοχές κατάλληλες για βοσκή. Επιπλέον επικοινωνούσε εύκολα με βορρά και νότο. Η μυθική επιστροφή των Ηρακλειδών ίσως ερμηνεύεται από τη δωρική εισβολή. Ίσως μάλιστα στην πραγματικότητα να μην επρόκειτο για βίαιη κατάκτηση αλλά για μακρά αφομοίωση των νέων αφίξεων στην περιοχή.Η δωρική Σπάρτη δεν έγινε γρήγορα η μεγάλη δύναμη που γνωρίζουμε. Ανάμεσα στον 8ο και 7ο αιώνα π.Χ. οι Σπαρτιάτες γνώρισαν μια περίοδο αναρχίας και εσωτερικών συγκρούσεων, για την οποία παραθέτουν μαρτυρίες τόσο ο Ηρόδοτος, όσο και ο Θουκυδίδης. Ως αποτέλεσμα προχώρησαν σε μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων τις οποίες αργότερα απέδωσαν σε έναν ημιμυθικό νομοθέτη, τον Λυκούργο. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις σηματοδοτούν την ανατολή της κλασικής Σπάρτης.Οι αιματηροί Μεσσηνιακοί Πόλεμοι που έλαβαν χώρα κατά την αρχαϊκή περίοδο οδήγησαν στην κατάκτηση της γειτονικής και εύφορης Μεσσηνίας, και πρόσφεραν στη Σπάρτη πληθώρα εργατικών χεριών, καθώς οι κάτοικοι της Μεσσηνίας μετατράπηκαν σε είλωτες. Ο πρώτος έλαβε χώρα την περίοδο 743 – 724 π.Χ. περίπου με κέντρο το οχυρό φρούριο της Ιθώμης. Ο δεύτερος, ο οποίος ανέδειξε τον «Μεσσήνιο Αχιλλέα», τον Αριστομένη, διήρκεσε από το 685 έως το 668 π.Χ. και κατέληξε στην πλήρη υποταγή της χώρας και τη μετανάστευση ή υποδούλωση των κατοίκων της. Πλέον η Σπάρτη είχε αναδειχθεί σε υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο της νότιας Πελοποννήσου, βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της σε έμψυχο δυναμικό και γρήγορα άρχισε να δείχνει επεκτατικές διαθέσεις προς τον βορρά. (Ένας τρίτος πόλεμος με τη Μεσσηνία έλαβε χώρα πολύ αργότερα το 464 – 454 π.Χ., όταν οι είλωτες επαναστάτησαν μετά από έναν καταστροφικό σεισμό.) Κατά τις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. οι Σπαρτιάτες βασιλείς Λέων και Αγασικλής πραγματοποίησαν σφοδρή επίθεση κατά της Τεγέας, της ισχυρότερης από τις αρκαδικές πόλεις. Για κάποιο χρονικό διάστημα η επίθεση δεν στέφθηκε με επιτυχία, αντίθετα οι Λακεδαιμόνιοι γνώρισαν ταπεινωτική ήττα κατά τη Μάχη των Πεδών το 550 π.Χ. Το όνομα της τελευταίας αντικατοπτρίζει τη φιλοδοξία των Σπαρτιατών να μετατρέψουν τους Τεγεάτες σε είλωτες. Εντούτοις, όταν τελικά η Τεγέα έπεσε, η Σπάρτη είχε μετριάσει τις απαιτήσεις της, ζητώντας απλά από την πόλη να αναγνωρίσει την κυριαρχία της. Για τον Φόρρεστ, αυτό σηματοδότησε μια αλλαγή στη σπαρτιατική πολιτική, η οποία δεν επεδίωκε πλέον την υποδούλωση των γειτόνων της, αλλά τη δημιουργία πολιτικών δεσμών με αυτούς, κάτι που οδήγησε στην εμφάνιση της Πελοποννησιακής Συμμαχίας. Ο Φόρρεστ με κάποιο δισταγμό αποδίδει τη μεταστροφή αυτή στον έφορο Χίλωνα. Χτίζοντας τη συμμαχία, η Σπάρτη πέτυχε δύο επιτεύγματα: την εξασφάλιση της κυριαρχίας της στη νεοκατακτηθείσα Μεσσηνία, αλλά και την ελευθερία να ανοίξει πόλεμο με το Άργος. Η τελική νίκη των Σπαρτιατών το 546 π.Χ. στη Μάχη της Θυρέας, γνωστή και ως «Μάχη των εξακοσίων επίλεκτων», τους κατέστησε κυρίους της Κυνουρίας, δηλαδή του συνόρου ανάμεσα στη Λακωνία και την Αργολίδα.Το τελειωτικό χτύπημα πέτυχε ο βασιλιάς Κλεομένης Α΄, ο οποίος αποδυνάμωσε για πάρα πολλά χρόνια την πόλη του Άργους και άφησε τη Σπάρτη χωρίς αντίπαλο στην Πελοπόννησο. Στην πραγματικότητα, από τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. και με αύξοντα ρυθμό μέχρι την περίοδο των Περσικών Πολέμων, η Σπάρτη αναγνωρίστηκε κατά κάποιο τρόπο ως ηγέτιδα των άλλων ελληνικών πόλεων-κρατών και ως υπερασπιστής του ελληνισμού. Ο Κροίσος, βασιλιάς της Λυδίας, σύναψε συμμαχία μαζί της. Σκύθες απεσταλμένοι ζήτησαν τη βοήθειά της για την απόκρουση της εισβολής του Δαρείου Α΄, ενώ παρόμοια ήταν και η παράκληση των ιωνικών πόλεων που ζήτησαν τη βοήθειά της κατά την Ιωνική Επανάσταση. Οι Πλαταιές ζήτησαν την προστασία της, τα Μέγαρα αναγνώρισαν την πρωτοκαθεδρία της και κατά την περίοδο της περσικής εισβολής υπό τον Ξέρξη κανένα κράτος δεν αμφισβήτησε την αρχηγία της επί των ελληνικών δυνάμεων σε ξηρά και θάλασσα.Σύμφωνα με την Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα του 1911, σύντομα η Σπάρτη απέδειξε πως δεν ήταν αντάξια του ρόλου. Η άποψη αυτή δικαιολογείται ως έχει: ο προσανατολισμός της περιοριζόταν στην Πελοπόννησο. Δεν διέθετε αποικίες, με εξαίρεση τον Τάραντα στη Μεγάλη Ελλάδα και τη Λύττο στην Κρήτη, οι οποίες υποστήριζαν πως επρόκειτο για τη μητρόπολή τους. Επιπλέον, παρόλο που διέθετε τη φήμη ότι μισούσε τους τυράννους και τους εκθρόνιζε όποτε ήταν δυνατό, τελικά τους αντικαθιστούσε με ολιγαρχικά πολιτεύματα και όχι με δημοκρατικά.Στο τέλος του αιώνα η Σπάρτη πραγματοποίησε την πρώτη της ανάμειξη στα πολιτικά πράγματα βόρεια του Ισθμού, βοηθώντας την απομάκρυνση του τυράννου Ιππία από την αθηναϊκή πολιτική ζωή το 510 π.Χ. Ακολούθησε η διχόνοια ανάμεσα στους Αθηναίους υποστηρικτές του Κλεισθένη με εκείνους του συντηρητικότερου Ισαγόρα. Ο Κλεομένης εμφανίστηκε στην Αττική με μικρό στρατιωτικό σώμα προκειμένου να βοηθήσει τον δεύτερο. Σε πρώτο στάδιο πέτυχε την εξορία του Κλεισθένη, ωστόσο λίγο αργότερα οι Αθηναίοι τον ανάγκασαν να φύγει από την πόλη. Ωστόσο αυτό δεν έβαλε τέλος στα σχέδια που πραγματοποιούνταν σχετικά με πιθανή εκστρατεία του συνασπισμού των Πελοποννησίων, της οποίας θα ηγούνταν ο Κλεομένης κι ο συμβασιλιάς του Δημάρατος. Ωστόσο τα πραγματικά κίνητρα της εκστρατείας κρατήθηκαν κρυφά, κάτι που έσπειρε την υποψία και τη διχόνοια. Πρώτη η Κόρινθος αποχώρησε, και κατόπιν ο ίδιος ο Δημάρατος αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα. Αποτέλεσμα αυτού του φιάσκου ήταν η απόφαση των Σπαρτιατών να μην στείλουν ποτέ ξανά και τους δύο βασιλείς τους ταυτόχρονα σε εκστρατεία. Επίσης φαίνεται πως άλλαξε η ίδια η φύση της Πελοποννησιακής Συμμαχίας, γιατί πάρθηκαν σημαντικές αποφάσεις. Η κυριαρχία της Σπάρτης συνέχισε να υφίσταται όπως πρώτα, ωστόσο πλέον στις εκστρατείες της έπρεπε να σύρει μαζί της τους συμμάχους της κάθε φορά που επιθυμούσε κάποιο αποτέλεσμα. Ο ρόλος της Σπάρτης στους ελληνοπερσικούς πολέμους υπήρξε καθοριστικός, αλλά ανομοιογενής. Μετά την ακρόαση του αγγελιοφόρου Φειδιππίδη, με τον οποίο η Αθήνα ζήτησε τη βοήθεια των Λακεδαιμονίων πριν από τη Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ., οι τελευταίοι αποφάσισαν να ολοκληρώσουν πρώτα τις θρησκευτικές τελετές που συνέπιπταν την εποχή εκείνη, με αποτέλεσμα να φτάσουν στον Μαραθώνα όταν πλέον οι Αθηναίοι είχαν συντρίψει τον εχθρό. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης εκστρατείας των Περσών, υπό την καθοδήγηση του βασιλιά Ξέρξη Α΄, η Σπάρτη αντιμετώπισε το ίδιο δίλημμα. Οι Πέρσες ατυχώς επέλεξαν να εκστρατεύσουν την περίοδο που ίσχυε η ολυμπιακή εκεχειρία, η οποία έπρεπε να τηρηθεί. Άλλες ελληνικές πόλεις με λιγότερους ενδοιασμούς καταπιάστηκαν με τη δημιουργία ισχυρού στόλου. Τελικά αποφασίστηκε να παρέχουν οι Σπαρτιάτες μια μικρή δύναμη υπό τις διαταγές του βασιλιά Λεωνίδα, προκειμένου να προστατευτεί το τότε στενό πέρασμα των Θερμοπυλών. Ωστόσο ακούγεται πάντα η άποψη σύμφωνα με την οποία οι Σπαρτιάτες έφεραν στο προσκήνιο τα θρησκευτικά τους έθιμα αναζητώντας πρόσχημα. Όσοι ασπάζονται την άποψη αυτή θεωρούν πως οι Λακεδαιμόνιοι πίστευαν ότι δεν θα είχαν καμία τύχη στην υπεράσπιση των Θερμοπυλών, προτιμώντας να αφιερώσουν όλη τους την ενέργεια στην προάσπιση του Ισθμού. Φοβήθηκαν ωστόσο το ενδεχόμενο πως, αν δεν κινούνταν και η Αθήνα έπεφτε, ίσως μάλιστα ένωνε τις δυνάμεις της με αυτές του Ξέρξη. Η δε απώλεια του αθηναϊκού στόλου θα ήταν καταστροφική για την ελληνική αντίσταση, κάτι που δεν επιδεχόταν διακινδύνευση. Η άλλη άποψη, που βασίζεται εμφανώς στο αληθινό αποτέλεσμα της μάχης, θέλει τους Σπαρτιάτες πεπεισμένους πως πράγματι μπορούσαν να αμυνθούν επιτυχώς στις Θερμοπύλες, και πως η δύναμη που έστειλαν για τον σκοπό αυτό ήταν επαρκής. Η συγκεκριμένη μάχη, παρόλο που δεν υπήρξαν επιζώντες από ελληνικής πλευράς, δημιούργησε έναν από τους πιο μεγαλειώδεις θρύλους της παγκόσμιας ιστορίας. Από εκεί κι έπειτα η Σπάρτη επέδειξε πιο ενεργό ρόλο στον πόλεμο και ανέλαβε την αρχηγία των συνδυασμένων δυνάμεων των ελληνικών πόλεων σε στεριά και θάλασσα. Η αποφασιστική νίκη στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας δεν άλλαξε το δίλημμα της Σπάρτης. Ιδανικά επιθυμούσε να πραγματοποιηθεί η καθοριστική μάχη στον Ισθμό, όπου το στράτευμά της θα απέφευγε τον κίνδυνο να αντιμετωπίσουν οι οπλίτες της σε ανοιχτό πεδίο το περσικό ιππικό. Ωστόσο, όταν το 479 π.Χ. οι τελευταίες δυνάμεις του Μαρδόνιου λεηλάτησαν την Αττική, η πίεση των Αθηναίων τους ανάγκασε να αναλάβουν δράση. Το αποτέλεσμα ήταν ισόπαλο, καθώς και οι δύο πλευρές κατέβαλλαν προσπάθειες ώστε να πολεμήσουν σε πρόσφορο έδαφος. Το ζήτημα λύθηκε όταν οι Πέρσες επιτέθηκαν κατά της διάρκειας μιας άτεχνης ελληνικής οπισθοχώρησης. Στη Μάχη των Πλαταιών οι Έλληνες, υπό την καθοδήγηση του Σπαρτιάτη στρατηγού Παυσανία, νίκησαν το ελαφρά οπλισμένο περσικό πεζικό, θανατώνοντας και τον Μαρδόνιο.Τον ίδιο χρόνο ένας στόλος ελληνικών πλοίων υπό την αρχηγία του Λακεδαιμόνιου βασιλιά Λεωτυχίδα πέτυχε μια αξιοσημείωτη νίκη στη Ναυμαχία της Μυκάλης. Εντούτοις, όταν το γεγονός αυτό προέτρεψε τους Ίωνες να επαναστατήσουν, ήταν η Σπάρτη εκείνη που απέρριψε το αίτημά τους για ένταξη στην ελληνική συμμαχία. Αντίθετα, πρότεινε να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στη Μικρά Ασία και να εγκατασταθούν σε περιοχές που είχαν υποστηρίξει τους Πέρσες. Ήταν η Αθήνα τελικά εκείνη που προσφέροντας τη φιλία της στις πόλεις αυτές έθεσε τις βάσεις για τη μετέπειτα υπερπόντια ηγεμονία της. Το 478 π.Χ. ο ελληνικός στόλος του οποίου ηγήθηκε ο Παυσανίας, ο νικητής των Πλαταιών, κατάφερε χτυπήματα στον εχθρό στην Κύπρο και το Βυζάντιο. Ωστόσο η αλαζονική συμπεριφορά του ανάγκασε τους συμπολίτες του να τον ανακαλέσουν στην πατρίδα. Είχε τόσο αποξενώσει τους Ίωνες, που δεν δέχτηκαν ποτέ τον αντικαταστάτη του, το Δόρκι. Αντίθετα, οι πόλεις που μόλις είχαν κερδίσει την ανεξαρτησία τους στράφηκαν στην Αθήνα. Οι αρχαίες πηγές αποτυγχάνουν να συμφωνήσουν αναφορικά με τον τρόπο αντίδρασης της Σπάρτης στην αυξανόμενη επιρροή του αθηναϊκού κράτους, ίσως γιατί οι αντιδράσεις ανάμεσα στους Λακεδαιμόνιους υπήρξαν μεικτές. Αν ασπαστεί κανείς αυτή την άποψη, στη Σπάρτη δημιουργήθηκαν δύο φατρίες: η μία ήταν ικανοποιημένη με το να αφήσει τους Αθηναίους να αναλάβουν τον κίνδυνο συνέχισης του πολέμου κατά των Περσών, ενώ η άλλη ανησυχούσε βαθύτατα για την ευκαιρία που δινόταν στους Αθηναίους να κυριαρχήσουν στον ελλαδικό χώρο.Την περίοδο αυτοί οι Λακεδαιμόνιοι γνώρισαν προβλήματα σε γειτονικές τους περιοχές, για παράδειγμα την επανάσταση της Τεγέας (περ. 473-471 π.Χ.), στην οποία αργότερα αναμείχθηκε και το Άργος. Μα το μεγαλύτερο από αυτά αποδείχτηκε η κρίση που ακολούθησε έναν καταστροφικό σεισμό που έλαβε χώρα το 464 π.Χ. και που κόστισε πολλές ανθρώπινες ζωές. Οι είλωτες άρπαξαν αμέσως την ευκαιρία να επαναστατήσουν και να οχυρωθούν στην Ιθώμη. Τους Σπαρτιάτες που πολιόρκησαν το φρούριο αυτό, ήρθε να βοηθήσει ένα αθηναϊκό στράτευμα, κάτι που τελικά τους ζημίωσε περισσότερο. Οι Αθηναίοι οπλίτες που συνιστούσαν το σώμα αυτό κατάγονταν από εύπορες οικογένειες, ωστόσο σοκαρίστηκαν όταν ανακάλυψαν πως οι εν λόγω δούλοι ήταν Έλληνες όπως και οι ίδιοι. Η Σπάρτη τελικά ανησύχησε πως οι Αθηναίοι θα συνασπιστούν με τους επαναστάτες. Κατ’ επέκταση έστειλαν τους Αθηναίους πίσω, παρουσιάζοντας επισήμως τη δικαιολογία ότι εφόσον η αρχική επίθεση στο οχυρό απέτυχε, αυτό που ήταν πλέον απαραίτητο ήταν πολιορκία, κάτι για το οποίο οι ξένοι στρατιώτες δεν τους ήταν απαραίτητοι. Η αγένεια αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη ρήξη των σχέσεων των δύο πόλεων και λίγο αργότερα οι Αθηναίοι συμμάχησαν με το Άργος. Το χάσμα μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την εποχή που η αθηναϊκή δημοκρατία έφτασε στο απόγειό της με τον Εφιάλτη και τον Περικλή. Όταν ξέσπασε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, η Σπάρτη ήταν ακόμη απασχολημένη με την καταστολή της επανάστασης των ειλώτων, συνεπώς η συμμετοχή της ήταν σποραδική και ανοργάνωτη. Επρόκειτο κυρίως για μεμονωμένες εκστρατείες, η πιο αξιοσημείωτη από τις οποίες ήταν η συμβολή της σε μια ήττα των Αθηναίων στη Μάχη της Τανάγρας το 457 π.Χ. στη Βοιωτία. Ωστόσο ακολούθως επέστρεψαν στην πατρίδα δίνοντας στους Αθηναίους τη δυνατότητα να νικήσουν τους Βοιωτούς στη Μάχη των Οινοφύτων. Όταν η επανάσταση των ειλώτων έλαβε οριστικό τέλος, η Σπάρτη χρειαζόταν μια περίοδο ανάπαυλας, κι έτσι ζήτησε και πέτυχε πενταετή ανακωχή με την Αθήνα. Αντίθετα, σύναψε με το Άργος εκεχειρία τριάντα ετών, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η απερίσπαστη συμμετοχή της στον πόλεμο κατά των Αθηνών. Έτσι η Σπάρτη μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση όταν τα Μέγαρα, η Βοιωτία και η Εύβοια επαναστάτησαν, στέλνοντας στρατό στην Αττική. Ο πόλεμος τελείωσε με την Αθήνα να έχει απωλέσει όλες τις κτίσεις της στην ηπειρωτική Ελλάδα με εξαίρεση την Εύβοια την οποία κατέλαβε εκ νέου. Αμφότεροι οι βασιλείς της Σπάρτης εξορίστηκαν επειδή το επέτρεψαν στους Αθηναίους. Κατόπιν συμφωνήθηκε εκεχειρία τριάντα ετών.Μέσα σε έξι χρόνια, ωστόσο, η Σπάρτη ήδη παρότρυνε τους συμμάχους της να ξεκινήσουν πόλεμο με την Αθήνα έτσι ώστε να υποστηρίξουν την αποστασία της Σάμου. Σε αυτή την περίσταση η Κόρινθος εναντιώθηκε της Σπάρτη της οποίας η πρόταση καταψηφίστηκε. Στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου τα κύρια παράπονα των ελληνικών πόλεων απέναντι στην Αθήνα ήταν η συμμαχία που σύναψε με την εχθρική προς την Κόρινθο Κέρκυρα, καθώς και η συμπεριφορά της απέναντι στην Ποτίδαια. Εντούτοις, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν ο φόβος των Λακεδαιμονίων μπροστά στην αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας.Η Σπάρτη εισήλθε στον πόλεμο με πρόφαση την «απελευθέρωση των Ελλήνων» - ένας στόχος που απαιτούσε την ολοκληρωτική ήττα των Αθηναίων. Η μέθοδός της ήταν να εξαπολύει επιθέσεις στην περιοχή της Αττικής προκειμένου να δελεάσει τους τελευταίους σε μάχη. Ωστόσο η Αθήνα δεν απάντησε στις προκλήσεις. Το 425 π.Χ. ένα σπαρτιατικό σώμα παραδόθηκε στους Αθηναίους στην Πύλο, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την ικανότητά τους να κερδίσουν τον πόλεμο. Τις εντυπώσεις βελτίωσε η εκστρατεία του Βρασίδα στη Θράκη, τη μοναδική αθηναϊκή κτήση που ήταν προσβάσιμη από την ξηρά, από κοινού με την αποτυχημένη προσπάθεια της Αθήνας να καταλάβει τα χαμένα της εδάφη. Τα παραπάνω γεγονότα οδήγησαν στην υπογραφή της Νικίειου Ειρήνης. Η επιτυχία της Σπάρτης και η τελική κατάληψη της Αθήνας το 405 π.Χ. κατέστη δυνατή με την προδοσία του Αλκιβιάδη, ο οποίος παρέσυρε την πόλη να στείλει τον Γύλιππο προς οργάνωση της άμυνας των Συρακουσών, να οχυρώσει τη Δεκέλεια στη βόρεια Αττική, και να υιοθετήσει αυστηρά μέτρα κατά των πόλεων που αποστατούσαν από την αθηναϊκή ηγεμονία. Η έλλειψη πόρων, η οποία θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τις προσπάθειες των Λακεδαιμονίων στη θάλασσα, αντισταθμίστηκε από την Περσία, η οποία παρείχε μεγάλες ποσότητες προμηθειών. Εντούτοις οι Σπαρτιάτες στρατηγοί αποδείχτηκαν όχι μόνο άπειροι στις ναυτικές εκστρατείες αλλά και σύμφωνα με την αξιολόγηση του Φόρεστ συχνά ήταν ανίκανοι ή βάναυσοι ή και τα δύο. Ο διοικητής που ξεχώριζε ήταν ο Λύσανδρος, ο οποίος αν και μέτριος στη στρατηγική, αποδείχτηκε εξαίρετος διπλωμάτης και οργανωτής. Επιπροσθέτως είχε στο πλευρό του την επιρροή του Κύρου του Νεότερου. Όταν ο Κύρος ζήτησε να σταλεί ξανά ο Λύσανδρος για δεύτερη θητεία, κάτι που παραβίαζε τα πολιτικά ήθη και το σύνταγμα της Σπάρτης, βρέθηκε μια δικλείδα καθώς ήταν ακόμη νωπή η ήττα της στη Ναυμαχία των Αργινουσών. Ο Λύσανδρος απολάμβανε σε τέτοιο βαθμό την εμπιστοσύνη του Κύρου ώστε ο τελευταίος να του παρέχει όλα τα μέσα που χρειαζόταν για την ανακατασκευή του στόλου της Σπάρτης. Το 404 π.Χ. ο Λύσανδρος κατέστρεψε τον αθηναϊκό στόλο στη Ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούς. Κατόπιν ταξίδεψε από πόλη σε πόλη εγκαθιστώντας ολιγαρχικά πολιτεύματα. Αυτό είχε ως συνέπεια τον θάνατο πολλών ανθρώπων που ασπάζονταν τη δημοκρατία. Όταν η Αθήνα τελικά παραδόθηκε στον λιμό και κατέθεσε τα όπλα, ίσως και να περίμενε τον ολικό αφανισμό της, κάτι που ζητούσαν με θέρμη η Κόρινθος και η Θήβα. Η Σπάρτη αρνήθηκε, ωστόσο, τιμώντας τη συνεισφορά της ένδοξης πόλης στους πολέμους κατά των Περσών. Ορισμένοι σύγχρονοι μελετητές προτείνουν μια λιγότερη αλτρουιστική οπτική: την ανάγκη για ένα αντίβαρο στην εξάπλωση της Θήβας, αν και θα ήταν κάπως απίθανο οι Λακεδαιμόνιοι να προέβλεψαν τόσο μακρυά. Μια εκδοχή που είναι πιθανότερη είναι η Σπάρτη να ήταν πιο διαιρεμένη από ό,τι άφηνε να αντιληφθούν οι άλλες πόλεις. Είναι πιθανόν ο Λύσανδρος να επιθυμούσε τον αφανισμό της Αθήνας, ενώ οι πολιτικοί του αντίπαλοι να φοβήθηκαν την αίγλη ενός στρατηγού που πλούτισε λαφυραγωγώντας την Αττική. Κατ’ επέκταση δεν αμύνθηκαν υπέρ των Αθηνών από ευγνωμοσύνη, αλλά από φόβο για τον Λύσανδρο. Σε κάθε περίπτωση, οι όροι που προσέφεραν οι Λακεδαιμόνιοι δεν υπήρξαν ιδιαίτερα γενναιόδωροι και περιελάμβαναν την καταστροφή των Μακρών Τειχών και εκείνων του Πειραιά. Ο Λύσανδρος σύντομα και συγκεκριμένα την άνοιξη του 404 π.Χ. βρήκε την ευκαιρία να παραχωρήσει τη διακυβέρνηση της Αθήνας σε μία ομάδα 30 πολιτικών ολιγαρχικών φρονημάτων, που έμειναν γνωστοί με τον όρο οι «Τριάκοντα Τύραννοι». Η πτώση της Αθήνας άφησε τη Σπάρτη και πάλι μόνη κυρίαρχη δύναμη στον ελληνικό χώρο. Αν και οι λεπτομέρειες αναφορικά με τον τρόπο που οι Λακεδαιμόνιοι κυβέρνησαν τους πρώην υποτελείς των Αθηνών είναι άγνωστος, σίγουρα υπήρξε όσο αυταρχικός ήταν και εκείνος των Αθηνών. Σε γενικές γραμμές η σπαρτιατική ηγεμονία ασκήθηκε εγωιστικά, με ελάχιστη μέριμνα για τις ευαισθησίες των συμμάχων ή των νέων υποτακτικών της. Ο αναβρασμός των ελληνικών πόλεων διακρίνεται πίσω από την επανάσταση των Βοιωτών, της Ηλείας και της Κορίνθου, που προσέφεραν καταφύγιο σε εκείνους που δέχτηκαν διώξεις κατά τη διάρκεια της τυραννίας των Τριάκοντα στην Αθήνα. Όταν οι πολιτικοί φυγάδες ανέτρεψαν επιτυχώς το πολίτευμα αυτό, η απάντηση της Σπάρτης ήταν να στείλει τον Λύσανδρο με μια ομάδα μισθοφόρων που σκόπευαν να αποκαταστήσουν την τάξη. Πολύ σύντομα, εντούτοις, η Σπάρτη έστειλε τον βασιλιά Παυσανία Β'. Τελικά οι Λακεδαιμόνιοι επέτρεψαν την επάνοδο της δημοκρατίας, ωστόσο διαχώρισαν την Ελευσίνα όπου είχαν καταφύγει οι ολιγαρχικοί από την πόλη των Αθηνών. Αν και αυτός ο διακανονισμός υπηρετούσε τα συμφέροντα της Σπάρτης βάζοντας τέρμα στη συμμαχία των Βοιωτών και Κορινθίων με την Αθήνα (σύντομα η Βοιωτία απέσπασε τον Ωρωπό από τους Αθηναίους), ο Παυσανίας δικάστηκε για τη μετριοπάθειά του και γλύτωσε μετά βίας την καταδίκη. Η φιλία της Σπάρτης προς το πρόσωπο του Κύρου συνεχιζόταν με αποτέλεσμα να του παρέχει στήριξη όταν εκείνος προσπάθησε να πάρει την εξουσία. Μετά τον θάνατο του Κύρου στη Μάχη στα Κούναξα, η Σπάρτη σύντομα προσπάθησε να έρθει σε κάποια συνεννόηση με τον βασιλιά Αρταξέρξη Β΄. Στα τέλη του 401 π.Χ., ωστόσο, η Σπάρτη αποφάσισε να ανταποκριθεί στο κάλεσμα μιας μερίδας ιωνικών πόλεων και έστειλε εκστρατευτικό σώμα στη Μικρά Ασία. Αν και ο πόλεμος είχε ως πρόσχημα την αλληλεγγύη απέναντι στη δοκιμασία των ομοεθνών τους, η ήττα της Σπάρτης στη Ναυμαχία της Κνίδου το 394 π.Χ. έγινε δεκτή με ανακούφιση από τις πόλεις της περιοχής. Αν και η περσική κυριαρχία απέναντι στις ελληνικές πόλεις σήμαινε την καταβολή φόρων, θεωρήθηκε μικρό κακό μπροστά στον σπαρτιατικό ζυγό.Προς το τέλος του 396 π.Χ., η Περσία έστειλε έναν Ροδίτη διπλωμάτη με δώρα στους πολιτικούς αντιπάλους των Λακεδαιμονίων στην ηπειρωτική Ελλάδα. Εντούτοις, αυτή η προσέγγιση απλώς ήταν ενθαρρυντική για τις πόλεις που ήδη ένιωθαν αγανάκτηση απέναντι στη Σπάρτη. Πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι κινήθηκαν επιθετικά εναντίον της Βοιωτίας, επειδή υποστήριξε τη συμμαχική της Λοκρίδα ενάντια στη φιλική προς τους Σπαρτιάτες Φωκίδα. Τότε εξαπολύθηκε στρατός ενάντια στον Παυσανία και τον Λύσανδρο. Καθώς ο Παυσανίας ήταν κάπως απρόθυμος να διεξάγει την όλη επιχείρηση, ο Λύσανδρος προχώρησε. Έχοντας αποσπάσει τον Ορχομενό από το Κοινό των Βοιωτών, βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια της Μάχης της Αλιάρτου. Όταν ο Παυσανίας έφτασε στο πεδίο της μάχης, αντί να εκδικηθεί για την ήττα, ζήτησε ανακωχή για να κηδέψει τους νεκρούς. Για αυτό ο Παυσανίας δικάστηκε και πάλι κι αυτή τη φορά εξορίστηκε.Αν και στη Μάχη της Κορώνειας, ο νέος βασιλιάς της Σπάρτης, ο Αγησίλαος Α', κατάφερε να πάρει μια δύσκολη νίκη απέναντι στους Βοιωτούς και τους Κορινθίους, οι Σπαρτιάτες κατάλαβαν την ανάγκη να απαλλαχτούν από την εχθρότητα των Περσών κι αν ήταν δυνατό να τους χρησιμοποιήσουν στα δικά τους σχέδια. Έτσι συμφώνησαν με τον Αρταξέρξη Β' να υπογράψουν την ταπεινωτική Ανταλκίδειο Ειρήνη (387 π.Χ.), με την οποία παραχώρησαν στον Μεγάλο Βασιλιά τις ελληνικές πόλεις των μικρασιατικών ακτών και της Κύπρου, με αντάλλαγμα την αυτονομία των έτερων πόλεων της Ελλάδας. Πλέον Σπάρτη και Περσία ήταν έτοιμες να ανοίξουν πόλεμο ενάντια σε όλους εκείνους που θα αντιστέκονταν στον διακανονισμό αυτό. Επρόκειτο για μια μάλλον ατομιστική ερμηνεία της αυτονομίας από την πλευρά των Λακεδαιμονίων, καθώς καμία πόλη δεν είχε το δικαίωμα να επιλέξει το δημοκρατικό πολίτευμα αντί για την ευνοούμενη των Σπαρτιατών ολιγαρχία. Το 383 π.Χ. μια έκκληση δύο πόλεων της Χαλκιδικής, καθώς και του ηγεμόνα της Μακεδονίας, έδωσαν στη Σπάρτη το πρόσχημα ώστε να διασπάσει το Κοινό των Χαλκιδέων, του οποίου ψυχή ήταν η Όλυνθος. Μετά από πολλά χρόνια διενέξεων, η πόλη αυτή ηττήθηκε, με αποτέλεσμα την προσχώρηση των πόλεων της Χαλκιδικής στην Πελοποννησιακή Συμμαχία. Εκείνη που πραγματικά επωφελήθηκε από την κατάσταση ήταν η Μακεδονία, αν και είναι κάπως επιπόλαιο να αποδώσει κανείς στους Σπαρτιάτες την άνοδο του Φιλίππου Β'.Το 382 π.Χ. ο Φοιβίδας, επικεφαλής μιας σπαρτιατικής δύναμης που προέλαυνε βόρεια εναντίον της Ολύνθου, πραγματοποίησε μια παράκαμψη καταλαμβάνοντας την Καδμεία, την ακρόπολη των Θηβών. Ο αρχηγός της αντισπαρτιατικής παράταξης της πόλης εκτελέστηκε μετά από στημένη δίκη και μια μικρή κλίκα φιλοσπαρτιατών ανέλαβε την ηγεμονία των Θηβών και άλλων πόλεων της περιοχής. Το περιστατικό αυτό ήταν κατάφωρη παραβίαση της Ανταλκίδειου Ειρήνης. Ακολούθησε επανάσταση των Θηβαίων και ξέσπασμα νέου πολέμου. Η πρωτοβουλία ανήκει στη Σπάρτη, ωστόσο απέτυχε τελικά να πετύχει τους σκοπούς της. Μια ανοργάνωτη επίθεση στο λιμάνι του Πειραιά από τον Σπαρτιάτη διοικητή Σφοδρία υπονόμευσε τη σπαρτιατική υπεροχή, καθώς εξανάγκασε την Αθήνα να στραφεί στη Θήβα. Ακολούθησαν ήττες των Λακεδαιμονίων στη θάλασσα κατά τη Ναυμαχία της Νάξου και στην ξηρά στη Μάχη της Τεγύρας. Κατ’ επέκταση δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την επανίδρυση ούτε του Κοινού των Βοιωτών ούτε της Αθηναϊκής Ηγεμονίας. Το 371 π.Χ., οι Σπαρτιάτες συγκάλεσαν στην πόλη τους νέα συνάντηση για διαπραγματεύσεις. Η Θήβα υπερασπίστηκε την ισχυρή της θέση στη Βοιωτία, κάτι που οδήγησε σε νέα επίθεση των Λακεδαιμονίων υπό τον Κλεόμβροτο A΄. Η απόφαση των Θηβαίων να δώσουν τη Μάχη στα Λεύκτρα δεν συνοδευόταν από αυτοπεποίθηση, αλλά επρόκειτο για λύση ανάγκης. Ωστόσο κέρδισαν μια λαμπρή νίκη, συντρίβοντας την υπεροψία των σπαρτιατικών όπλων και καταφέροντας μεγάλο πλήγμα στο έμψυχο δυναμικό της πόλης. Με τον τρόπο αυτό η κυριαρχία της Ελλάδος πέρασε στα χέρια των Θηβαίων. Τον χειμώνα του 370 π.Χ. ο βασιλιάς των Σπαρτιατών Αγησίλαος Β' ξεκίνησε εκστρατεία όχι κατά των Θηβαίων, αλλά σε μια προσπάθεια να διατηρήσει κάτι από την επιρροή της Σπάρτης στην Αρκαδία. Η πρωτοβουλία αυτή τελικά στράφηκε εναντίον του, εφόσον οι Αρκάδες στράφηκαν για βοήθεια στη Βοιωτία. Η τελευταία αντέδρασε στέλνοντας έναν ισχυρό στρατό υπό τις διαταγές του Επαμεινώνδα, ο οποίος αρχικά προέλασε κατά της Σπάρτης και κατόπιν μετέβη στη Μεσσηνία όπου οι είλωτες είχαν ήδη αποστατήσει. Ο Επαμεινώνδας διασφάλισε την ανεξαρτησία των Μεσσηνίων - οι οποίοι βρίσκονταν επί τέσσερις αιώνες υπό Σπαρτιατική κατοχή - επανιδρύοντας την πρωτεύουσά τους, Μεσσήνη.Η τελευταία καθοριστική μάχη δόθηκε το 362 π.Χ. Την περίοδο αυτή διάφορες από τις συμμαχικές προς τη Θήβα πόλεις είχαν συμμαχήσει με τη Σπάρτη, όπως παραδόξως και η Αθήνα. Η Μάχη της Μαντίνειας ανέδειξε νικητές τους Θηβαίους με ένα όμως βαρύ τίμημα: τη στιγμή της δόξας του βρήκε τον θάνατο ο Επαμεινώνδας. Όταν κόπασε η μάχη τόσο οι σύμμαχοι όσο και οι εχθροί της Σπάρτης σύναψαν ειρήνη. Μόνο οι Λακεδαιμόνιοι αρνήθηκαν πεισματικά, καθώς δεν μπορούσαν να χωνέψουν την ανεξαρτησία της Μεσσηνίας.Ωστόσο η Σπάρτη δεν διέθετε πλέον ούτε τον στρατό ούτε τα οικονομικά μέσα για να ανακτήσει το χαμένο της έδαφος και η παρουσία των ανεξάρτητων Αρκάδων και Μεσσηνίων στα σύνορά της, έθετε την ασφάλειά της σε μεγάλο κίνδυνο. Εντούτοις, ένωσε τις δυνάμεις της με την Αθήνα και την Αχαΐα το 353 π.Χ. ώστε να εμποδίσει τον βασιλιά της Μακεδονίας, Φίλιππο Β', να περάσει τις Θερμοπύλες και να εισβάλλει στη Φωκίδα. Πέραν τούτου δεν ξαναπήρε μέρος στην προσπάθεια των έτερων πόλεων της ηπειρωτικής Ελλάδας ενάντια στον νέο πανίσχυρο εχθρό από τον βορρά. Όταν ο Φίλιππος νικούσε ολοκληρωτικά τους Αθηναίους και τους Θηβαίους στη Μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ., η Σπάρτη παρέμεινε αδρανής εξαιτίας των φιλομακεδονικών αισθημάτων της γειτονικής Μεσσηνίας και τους Άργους. Εντούτοις, μετά τη μάχη η Σπάρτη αρνήθηκε πεισματικά να υποταχθεί με τη θέλησή της στον Φίλιππο. Αναγκάστηκε να το κάνει μετά τη λεηλασία της Λακωνίας και τη μεταφορά ορισμένων περιοχών στα σύνορά της στα χέρια των γειτονικών της κρατών. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του Αλεξάνδρου του Μέγα στην Ανατολή, ο βασιλιάς Άγις Γ΄ επιτέθηκε κατά της Μακεδονίας με τη βοήθεια κάποιων πόλεων που αποφάσισαν να εξεγερθούν. Ωστόσο η επανάσταση καταπνίγηκε από τον αντιβασιλιά της Μακεδονίας, Αντίπατρο, με τη Μάχη της Μεγαλόπολης, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Άγις σκοτώθηκε. Η ανάμνηση της ήττας αυτής ήταν φρέσκια στα μυαλά των Λακεδαιμονίων όταν ξέσπασε μια γενική επανάσταση των ελληνικών πόλεων ενάντια στην κυριαρχία των Μακεδόνων, που έμεινε γνωστή ως Λαμιακός Πόλεμος. Κατά τη διάρκειά του η Σπάρτη τήρησε ουδετερότητα. Κατά τη διάρκεια εκστρατείας που πραγματοποίησε ο Δημήτριος ο Πολιορκητής το 294 π.Χ. με στόχο την κατάκτηση της Πελοποννήσου, οι Λακεδαιμόνιοι υπό την ηγεμονία του Αρχίδαμου Δ΄ προσπάθησαν να αντισταθούν, αλλά γνώρισαν την ήττα σε δύο μάχες. Αν η προσοχή του Δημητρίου δεν στρεφόταν απότομα προς τη Μακεδονία η πόλη ίσως έπεφτε. Το 293 π.Χ. μια σπαρτιατική δύναμη υπό τον Κλεώνυμο, ενέπνευσε θάρρος στους Βοιωτούς ώστε να αψηφήσουν τον Δημήτριο. Η υποχώρηση ωστόσο των Σπαρτιατών άφησε τη Θήβα εκτεθειμένη. Το 280 π.Χ. ο βασιλιάς Αρεύς Α' και οι άνδρες του εξεστράτευσαν βόρεια με την πρόφαση της υπεράσπισης κάποιας ιερής περιοχής γύρω από τους Δελφούς από την Αιτωλική Συμπολιτεία. Τελικά σκόρπισαν κάνοντας λεηλασίες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την ήττα τους από τους Αιτωλούς που τους αιφνιδίασαν.Το 272 π.Χ., με την παρότρυνση του Κλεώνυμου, ο βασιλιάς της Ηπείρου, Πύρρος, αφού είχε επιστρέψει από την περίφημη εκστρατεία του στην ιταλική χερσόνησο, εισέβαλε στην Πελοπόννησο. Ο Αιακίδης βασιλιάς είχε την πεποίθηση πως η Σπάρτη θα έπεφτε εύκολα εφόσον ο βασιλιάς Αρεύς Α' και οι άνδρες του απουσίαζαν στην Κρήτη. Ωστόσο η επίθεση του αποδείχτηκε άκαρπη, καθώς ο νεαρός γιος του Αρέως, ο Ακρότατος, με τους λιγοστούς υπερασπιστές της πόλης – κυρίως γυναίκες και μεγαλύτερους σε ηλικία άνδρες – έδωσαν λυσσαλέα μάχη μέχρι να επιστρέψει ο βασιλιάς. Τελικά ο Πύρρος έστρεψε την προσοχή του στο Άργος και στον μεγάλο του αντίπαλο, Αντίγονο Β' τον Γονατά, και αναχώρησε. Το 264 π.Χ. οι Λακεδαιμόνιοι συμμάχησαν με την Αθήνα και την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο (καθώς και μερικές μικρότερες ελληνικές πόλεις) σε μια προσπάθεια να ανεξαρτητοποιηθούν από τους Μακεδόνες. Κατά τη διάρκεια του Χρεμωνίδειου Πολέμου, ο Αρεύς τέθηκε επικεφαλής δύο εκστρατειών στον Ισθμό, βρίσκοντας τον θάνατο στη δεύτερη. Όταν η Αχαϊκή Συμπολιτεία περίμενε επίθεση από τους Αιτωλούς, η Σπάρτη έστειλε στρατό με τον Άγι Δ΄ για να βοηθήσει στην άμυνα του Ισθμού. Οι Λακεδαιμόνιοι, όμως, επέστρεψαν στο σπίτι όταν φάνηκε πως η επίθεση δεν θα λάμβανε ποτέ χώρα. Λίγο καιρό μετά, κάπου το 244 π.Χ., ένας στρατός Αιτωλών λεηλάτησε τη Λακωνία, παίρνοντας μαζί όπως λέχθηκε κάπου 50.000 αιχμαλώτους, αν και ίσως πρόκειται για υπερβολή. Ο Γκρέιντζερ θεωρεί πως η επίθεση αυτή ήταν τμήμα κάποιας εκστρατείας των Αιτωλών με στόχο την ενοποίηση των πελοποννησιακών πόλεων. Αν και η Αιτωλία κατά κύριο λόγο επιζητούσε τον περιορισμό της Αχαΐας, επειδή οι πόλεις που ενδιαφέρονταν είχαν αντισπαρτιατικά αισθήματα, ένιωσε επιτακτική ανάγκη να δώσει την εντύπωση αντισπαρτιατικής δύναμης.Στα μέσα του αιώνα εκδηλώθηκε μια κοινωνική κρίση, η οποία είχε ήδη δείξει τα σημάδια της από καιρό. Ο πλούτος είχε συγκεντρωθεί στα χέρια εκατό περίπου οικογενειών. Αντιθέτως, ο αριθμός των Ομοίων, που πάντοτε αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά του σπαρτιατικού στρατού είχε πέσει στους 700, κάτι λιγότερους από το ένα πέμπτο των 9.000 ανδρών του απόγειου της δύναμής της τον 7ο αιώνα π.Χ. Ο Άγις Δ' ήταν ο πρώτος που αποπειράθηκε να προβεί σε μεταρρυθμίσεις. Το πρόγραμμά του περιελάμβανε διαγραφή των χρεών και αναδασμό της γης. Η αντίσταση που προέβαλε ο έτερος βασιλιάς, Λεωνίδας Β΄, δεν είχε αποτέλεσμα καθώς ο τελευταίος έχασε την εξουσία του υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ωστόσο οι πολιτικοί αντίπαλοι του Άγι εκμεταλλεύτηκαν κάποια περίοδο που εκείνος απουσίαζε για να τον υπονομεύσουν, με αποτέλεσμα να περάσει από δίκη-παρωδία μόλις επέστρεψε και να εκτελεστεί.Η επόμενη προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις προήλθε από τον γιο του Λεωνίδα εχθρού του Άγι, τον Κλεομένη Γ΄. Το 229 π.Χ. ο Κλεομένης ηγήθηκε μιας επίθεσης στη Μεγαλόπολη, ξεκινώντας πόλεμο με την Αχαΐα. Ο στρατηγός της, Άρατος, αν και διέθετε πολλαπλάσιους στρατιώτες τον αντιμετώπισε με επιφύλαξη. Μολαταύτα ο Κλεομένης κατόρθωσε να αναδειχτεί νικητής. Έχοντας μια τέτοια νίκη στο ενεργητικό του άφησε στο πεδίο της μάχης τους ομοίους – στρατιώτες του και οδήγησε το μισθοφορικό τμήμα του στρατού του κατά της Σπάρτης. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος τέσσερις από τους πέντε εφόρους έχασαν τη ζωή τους και ο θεσμός καταλύθηκε. Η γη ξαναμοιράστηκε επιτρέποντας σε περισσότερους ανθρώπους να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα. Τα χρέη χαρίστηκαν. Ο Κλεομένης ανέθεσε δε στον Σφαίρο, τον στωικό του σύμβουλο, να αναβιώσει τα παλαιά έθιμα της αυστηρής εκπαίδευσης και του λιτού τρόπου ζωής. Για τον Γκριν, το γεγονός ότι το καθήκον ανατέθηκε σε έναν μη-Σπαρτιάτη, είναι ενδεικτικό του πόσο είχε απομακρυνθεί η Σπάρτη από το Λυκούργειο παρελθόν της. Αυτοί οι διακανονισμοί επέφεραν την εχθρότητα των εύπορων Πελοποννησίων οι οποίοι φοβούνταν το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής επανάστασης. Σε άλλους, και κυρίως στους φτωχούς, ο Κλεομένης χάρισε ελπίδα, η οποία όμως έσβησε γρήγορα όταν ο Κλεομένης ξεκίνησε να καταλαμβάνει γειτονικές πόλεις, καθιστώντας καταφανές πως οι προθέσεις του για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις εκτός Σπάρτης ήταν το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό του.Προχωρώντας σε μεταρρυθμίσεις ο Κλεομένης είχε στο μυαλό του την αναβίωση της σπαρτιατικής δύναμης. Αρχικά σημείωσε επιτυχίες, καταλαμβάνοντας πόλεις που μέχρι τότε άνηκαν στην Αχαϊκή Συμπολιτεία και κερδίζοντας τη χρηματοδότηση της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου. Ο Άρατος, όμως, αποφάσισε να συμμαχήσει με την ως τότε εχθρό των Αχαιών, τη Μακεδονία. Με την Αίγυπτο να αποσύρει τη στήριξή της, ο Κλεομένης αποφάσισε να διακινδυνεύσει τα πάντα σε μία μάχη. Στη Μάχη της Σελλασίας που έλαβε χώρα το 222 π.Χ., ο συνασπισμός Αχαϊκής Συμπολιτείας και Μακεδονίας νίκησε τον Κλεομένη. Ο Μακεδόνας βασιλιάς, Αντίγονος Γ΄ Δώσων εισήλθε πανηγυρικά στην πόλη της Σπάρτης, κάτι που οι πολίτες της δεν είχαν υποφέρει ποτέ στο παρελθόν. Οι έφοροι επέστρεψαν στην εξουσία ενώ η βασιλεία καταργήθηκε. Τελικά η Σπάρτη έπεσε στα χέρια σκληρών και άπληστων τυράννων όπως ο Λυκούργος και ο Μαχανίδας, με τον τελευταίο να θανατώνεται από τον Φιλοποίμενα. Οι πηγές που αναφέρονται στον Νάβι, ο οποίος ανέλαβε την εξουσία το 207 π.Χ., συμφωνούν σε αξιοσημείωτο βαθμό ως προς την εχθρική διάθεση απέναντί του, και είναι αδύνατον να μαντέψει κανείς την αλήθεια πίσω από τις κατηγορίες που του επιρρίπτουν. Οι μεταρρυθμίσεις του σίγουρα προχώρησαν πολύ βαθύτερα από εκείνες του Κλεομένη ο οποίος είχε απελευθερώσει 6.000 είλωτες ως λύση απελπισίας. Αν εμπιστευτούμε τις μαρτυρίες του Πολύβιου και του Λίβιου, θα τον απορρίπταμε σαν λίγο καλύτερο από έναν λωποδύτη φύλαρχο, κρατώντας τη Σπάρτη με μέτρα μεγάλης σκληρότητας και καταναγκασμού και χρησιμοποιώντας μισθοφόρους σε μεγάλο βαθμό στους πολέμους του. Ο Φόρεστ παίρνει στα σοβαρά τις κατηγορίες αυτές, ακόμη και πως στην εποχή του το κράτος υποστήριξε την πειρατεία και τη ληστεία, αλλά δε δέχεται πως ήταν τόσο ατομιστής όσο τον θέλουν οι αρχαίες πηγές. Τον βλέπει ως μια σκοτεινότερη εκδοχή του Κλεομένη, ο οποίος ειλικρινά προσπάθησε να αναβιώσει το μεγαλείο της Σπάρτης και να λύσει την κοινωνική της κρίση. Επιπλέον ξεκίνησε την κατασκευή των πρώτων τειχών της πόλης, με έκταση κάπου 9,66 χλμ.Την περίοδο αυτή η Αχαΐα έπαψε να πρόσκειται στη Μακεδονία, συμμαχώντας με μια νέα ανερχόμενη δύναμη: τη Ρώμη. Καθώς η Συμπολιτεία αυτή αποτελούσε το μεγαλύτερο αντίπαλο της Σπάρτης, ο Νάβις προσέγγισε τους Μακεδόνες. Είχε γίνει πλέον εξαιρετικά δύσκολο για τη Μακεδονία να ελέγχει το Άργος κι έτσι ο Φίλιππος Ε' αποφάσισε να το παραχωρήσει στη Σπάρτη για να δημιουργηθούν περαιτέρω τριβές με την Αχαΐα. Ωστόσο ήταν αρκετά προσεκτικός ώστε να μην καταστρέψει τις διπλωματικές του σχέσεις με τη Ρώμη. Παρά το γεγονός αυτό, μετά από την ολοκλήρωση τριών πολέμων κατά της Μακεδονίας, η Ρώμη ξεκίνησε πόλεμο κατά του Νάβι στέλνοντας στρατό στη Λακωνία υπό τον Φλαμινίνο. Ο Νάβις αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει εγκαταλείποντας όλες του τις κτίσεις εκτός Λακωνίας, παραδίδοντας τα λιμάνια και τον στόλο του, και πληρώνοντας αποζημίωση 500 ταλάντων. Μετά την αποχώρηση των Ρωμαίων κατάφερε να ανακτήσει το Γύθειο, παρά την προσπάθεια που έκανε να το καταλάβει πρώτος ο Φιλοποίμην, επικεφαλής της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Τελικά οι δύο στρατοί ήρθαν αντιμέτωποι με τους Λακεδαιμονίους να γνωρίζουν συντριπτική ήττα, ενώ ο Φιλοποίμην λεηλάτησε για τριάντα ημέρες τη Λακωνία χωρίς αντίσταση.Ο Νάβις δολοφονήθηκε το 192 π.Χ. και ο Φιλοποίμην ανάγκασε τη Σπάρτη να γίνει μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις. Ωστόσο η ένοπλη παρέμβαση των Αχαιών υποχρέωσε τους Λακεδαιμονίους να καταστρέψουν τα τείχη τους, να διαλύσουν τον μισθοφορικό στρατό τους, να ανακαλέσουν όλους τους εξόριστους, να εγκαταλείψουν τους θεσμούς που εγκαθίδρυσε ο Λυκούργος και τέλος να αποδεχτούν τον αχαϊκό νόμο και τους θεσμούς που εκείνος όριζε (188 π.Χ.) Ξανά και ξανά οι διπλωματικές σχέσεις Σπαρτιατών και Αχαιών αποτέλεσαν το θέμα συζητήσεων στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο ή το αίτιο αποστολής διπλωματών στην Ελλάδα, μα καμία καθοριστική παρέμβαση των Ρωμαίων δεν έλαβε χώρα μέχρι τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση να αποκοπούν από τη Συμπολιτεία η Σπάρτη, η Κόρινθος, το Άργος, ο Ορχομενός στην Αρκαδία και η Ηράκλεια στο όρος Οίτη. Με τον τρόπο αυτό οι Αχαιοί ήρθαν σε πλήρη ρήξη με τη Ρώμη και τελικά, το 146 π.Χ., μετά την άγρια λεηλασία της Κορίνθου, η Συμπολιτεία διαλύθηκε και η ηπειρωτική Ελλάδα ενσωματώθηκε στη ρωμαϊκή επαρχία της Μακεδονίας. Για τη Σπάρτη μια μακρά εποχή πολέμου και εσωτερικών διενέξεων έλαβε τέλος δίνοντας τη θέση της σε μία νέα ειρήνης και ευμάρειας. Πολλές επιγραφές έχουν σωθεί από την περίοδο αυτή. Ως συμμαχική πόλη απαλλάχθηκε από την άμεση φορολογία, αν και κατά καιρούς υποχρεώθηκε να καταβάλλει «με τη θέλησή της» δώρα στους Ρωμαίους στρατηγούς. Η πολιτική φιλοδοξία των πολιτών της Σπάρτης περιορίστηκε στην ανάληψη κάποιου τοπικού αξιώματος, τα σημαντικότερα από τα οποία ήταν ο νομοφύλαξ, ο έφορος και ο πατρονόμος. Ο Αύγουστος έδειξε αξιοσημείωτη εύνοια στην πόλη, ενώ ο Αδριανός την επισκέφτηκε δύο φορές στα μακρά του ταξίδια και δέχτηκε τον τίτλο του επώνυμου πατρονόμου. Το πατροπαράδοτο πολεμικό ήθος έβρισκε διέξοδο σε ειρηνικούς διαγωνισμούς που λάμβαναν χώρα στο γυμνάσιο και στο στάδιο μπροστά στον ναό της Ορθίας Αρτέμιδος. Καμία φορά και σε πραγματική μάχη: οι Σπαρτιάτες για παράδειγμα στρατολογήθηκαν σε εκστρατείες εναντίον των Πάρθων από τους Αυτοκράτορες Λεύκιο Βέρο, Σεπτίμιο Σεβήρο και Καρακάλλα. Το 396 ο Γότθος Αλάριχος Α΄ κατέστρεψε την πόλη, και σε μεταγενέστερη εποχή (7ος αι. μ.Χ.) εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν στη Λακωνία σλαβικά φύλα, που με τη σειρά τους έδωσαν τη θέση τους στους Βυζαντινούς διατηρώντας ωστόσο σχετική αυτονομία σε ορεινές περιοχές. Υπάρχει μια θεωρία βάσει της οποίας η τσακωνική διάλεκτος προέρχεται από τη δωρική, εφόσον οι ομιλητές της είναι απόγονοι των Σπαρτιατών που έζησαν απομονωμένοι στα βουνά εξαιτίας των βαρβαρικών εισβολών. Κατά την άφιξή τους στον Μορέα, οι Φράγκοι βρήκαν μια οχυρωμένη πόλη με το όνομα Λακεδαιμονία, η οποία καταλάμβανε τμήμα της αρχαίας πόλης, η οποία συνέχισε να υφίσταται , αν και με ελάχιστο πληθυσμό, ακόμη και μετά την κατασκευή των κάστρων του Μυστρά από τον Γουιλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο στον Ταΰγετο βορειοδυτικά της Σπάρτης. Για σύντομο χρονικό διάστημα τα μέρη αυτά πέρασαν στα χέρια των Βυζαντινών, οι οποίοι και τα διατήρησαν μέχρι που οι Οθωμανοί υπό την ηγεμονία του Μωάμεθ Β΄ τα κατέλαβαν το 1460. Το 1687 έφτασαν στην περιοχή οι Βενετοί, για να ξαναπεράσουν σε τουρκικά χέρια το 1715. Έτσι για έξι περίπου αιώνες ήταν ο Μυστράς και όχι η Σπάρτη το μεγάλο οικιστικό κέντρο της Λακωνίας. Η περιοχή της Μάνης διατήρησε σχετική αυτονομία κατά την Τουρκοκρατία και έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Το 1834, κατά τη βασιλεία του Όθωνα, η Σπάρτη ξαναχτίστηκε ως σύγχρονη πόλη εκεί όπου κάποτε έστεκε η αρχαία, ενώ ο Μυστράς παρήκμασε και ερημώθηκε. Σήμερα η Σπάρτη αποτελεί την πρωτεύουσα του νομού Λακωνίας με 14.800 περίπου κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Πρωτογενείς πηγές Ηρόδοτος, «Ιστορίαι». Κείμενο στα Αρχαία Ελληνικά: Ιστορίαι (Ηροδότου) Θουκυδίδης, «Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος», Κείμενο στα Αρχαία Ελληνικά: Θουκυδίδης Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι», Κείμενο στα αγγλικά: Λυκούργος,Λύσανδρος,Αγησίλαος,Άγις, Κλεομένης,Φιλοποίμην,Αλκιβιάδης,Πύρρος Παυσανίας, «Ελλάδος περιήγησις», Κείμενο στα Αρχαία Ελληνικά: Λακωνικά, Μεσσηνιακά Τίτος Λίβιος, «Ρωμαϊκή Ιστορία», Κείμενο στα αγγλικά: Ρωμαϊκή ΙστορίαΔευτερογενείς πηγές (Ελληνικά) Καργάκος, Σαράντος Ι. (2006). «Ιστορία της αρχαίας Σπάρτης». Αθηνα: Gutenberg. ISBN 978-9600110746. (Ελληνικά) Παπαρρηγόπουλος, Κωνσταντίνος Δ. (2005). «Ιστορία του ελληνικού έθνους από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ' ημάς». Αθήνα: Ερμείας. ISBN 978-9602161357. (Αγγλικά) Bengtson, Hermann (1997). «History of Greece: From the Beginnings to the Byzantine Era». Μτφρ. Bloedow, Edmund F. University of Ottawa. ISBN 978-0776601113. (Αγγλικά) Buckley, Terry (1996). «Aspects Of Greek History 750-323 BC: A Source-Based Approach». Routledge. ISBN 978-0415099585. (Ελληνικά) Schuller, Wolfgang (1999). «Ιστορία της αρχαίας Ελλάδας: Από την κρητομυκηναϊκή εποχή ως το τέλος των κλασικών χρόνων». Μτφρ. Καμάρα, Αφροδίτη· Κοκκινιά, Χριστίνα· Μπουραζέλης, Κώστας. Αθήνα: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης. ISBN 978-9602503256. (Αγγλικά) Cartledge, Paul (1989). «Hellenistic and Roman Sparta: A Tale of Two Cities (Societies & Cities of Ancient Greece)». Routledge. ISBN 978-0415032902. (Αγγλικά) Cartledge, Paul (2000). «Agesilaos and the Crisis of Sparta». Gerald Duckworth & Co Ltd. ISBN 978-0715630327. (Αγγλικά) Cartledge, Paul (2001). «Sparta and Lakonia: A Regional History 1300-362 BC». Routledge. ISBN 978-0415262767. (Αγγλικά) Cartledge, Paul (2004). «The Spartans: The World of the Warrior-Heroes of Ancient Greece». Vintage. ISBN 978-1400078851. (Αγγλικά) Ehrenberg, Victor (2004). From Solon to Socrates: Greek History and Civilisation between the 6th and 5th centuries BC. Λονδίνο: Routledge. ISBN 978-0415040242. (Αγγλικά) Forrest, W.G. (1969). «A History of Sparta, 950-192 B.C.». W.W. Norton & Company. ISBN 978-0393004816. (Αγγλικά) Grainger, John D. (1999). «The League of Aitolians (Mnemosyne, Supplements)». Brill. ISBN 978-9004109117. (Αγγλικά) Green, Peter (1994). «Alexander to Actium: The Hellenistic Age». Thames & Hudson. ISBN 978-0500277287. (Αγγλικά) Green, Peter (2008). «Alexander the Great and the Hellenistic Age». George Weidenfeld & Nicholson. ISBN 978-0297852940. (Αγγλικά) Kagan, Donald (2004). «The Peloponnesian War». Penguin Books. ISBN 978-0142004371. (Αγγλικά) Kagan, Donald (2005). «The Peloponnesian War: Athens and Sparta in Savage Conflict 431-404 BC». HarperPerennial. ISBN 978-0007115068. (Ελληνικά) Lévy, Edmond (2008). «Σπάρτη: Κοινωνική και πολιτική ιστορία έως τη ρωμαϊκή κατάκτηση». Μτφρ. Στεφάνης, Αθανάσιος Δ. Αθήνα: Πατάκη. ISBN 978-9601616940. (Ελληνικά) Mossé, Claude (2008). «Επίτομη ιστορία της αρχαίας Ελλάδας 2000 - 31 π.Χ.». Μτφρ. Στεφάνου, Λύντια. Αθήνα: Παπαδήμας. ISBN 978-9602063637. | Η Σπάρτη (Σπάρτα στη δωρική διάλεκτο, Σπάρτη στην αττική διάλεκτο) ήταν πόλη-κράτος στην Αρχαία Ελλάδα, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ευρώτα, στη Λακωνία, στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου. Κατά τη διάρκεια της κλασικής Αρχαιότητας η Σπάρτη ήταν μία από τις δύο κυρίαρχες πόλεις-κράτη της Ελλάδας, μαζί με την Αθήνα. Η Σπάρτη άρχισε να αναδύεται ως πολιτικο-στρατιωτική δύναμη κατά την αρχή της Αρχαϊκής εποχής, μετά το τέλος των σκοτεινών χρόνων της Γεωμετρικής εποχής, και έφτασε στην απόλυτη ακμή της μετά τη νίκη της στον Πελοποννησιακό Πόλεμο επί της Αθήνας και των συμμάχων της, όταν και πέτυχε να επιβάλει την ηγεμονία και την επιρροή της στο μεγαλύτερο μέρος του αρχαιοελληνικού κόσμου. Η ηγεμονία της δεν κράτησε πολύ, και μετά την ήττα της από τους Θηβαίους έχασε την παλαιά της δύναμη, και, ταυτόχρονα με την άνοδο του βασιλείου της Μακεδονίας, άρχισε να παίζει δευτερεύοντα ρόλο στα ελληνικά πράγματα. Κάποιες αναλαμπές κατά τον 3ο αιώνα π.Χ. δεν εμπόδισαν την παρακμή της, ακολουθώντας τη μοίρα του υπόλοιπου ελληνικού κόσμου που κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Κατά τον Μεσαίωνα είχε χάσει την παλαιά της λάμψη, με τον Μυστρά να έχει πλέον γίνει το στρατιωτικό και πολιτικό κέντρο της περιοχής. Από την εποχή του βασιλιά Όθωνα κι έπειτα άρχισε να χτίζεται η σύγχρονη πόλη που σήμερα αποτελεί την πρωτεύουσα του νομού Λακωνίας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%82 |
Κριστοφέρ Ενκουνκού | Ο Κρίστοφερ Άλαν Ενκουνκού γεννήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1997 στο Λανί-συρ-Μαρν, Σεν-ε-Μαρν. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με την AS Marolles σε ηλικία έξι ετών. Το 2009, εντάχθηκε στην RCP Φοντενεμπλό, όπου τον εντόπισαν σκάουτερ πολλών επαγγελματικών συλλόγων. Παρά το νεαρό της ηλικίας του και την παιδική του σωματική διάπλαση, διακρίθηκε για "την ταχύτητά του, την τεχνική του και το όραμά του για το παιχνίδι", όπως θυμήθηκε το 2020 ο Νόρμπερτ Μποζ, πρώην επικεφαλής της σχολής ποδοσφαίρου της Φοντενεμπλό. Έπαιζε σε όλες τις θέσεις της μεσαίας γραμμής, μια ευελιξία που, σύμφωνα με άλλον προπονητή του συλλόγου, την οφείλει στην "τεχνική του δεινότητα, προφανώς, αλλά κυρίως στην ευφυΐα του παιχνιδιού του". Λόγω του ότι θεωρήθηκε πολύ νεαρός και ελαφρύς, ο Ενκουνκού δεν αποκτήθηκε από τη Λανς, τη Χάβρη και τη Μονακό, ομάδες στις οποίες είχε περάσει από δοκιμαστικά. Τελικά υπέγραψε με την Παρί Σεν Ζερμέν, όπου κατάφερε να εξελιχθεί από τα τμήματα υποδομής της ΙΝΦ Κλαιρφοντέν σε επίπεδο Κ15. Περνώντας τις καθημερινές στην Κλαιρφοντέν και παίζοντας μόνο τα Σαββατοκύριακα με την Παρί Σεν Ζερμέν, έκανε τη μόνιμη μετακίνηση στη γαλλική δύναμη σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Ο Ενκουνκού εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της Παρί Σεν Ζερμέν το 2010. Ήταν μέλος της ομάδας νέων που κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο ΟΥΕΦΑ Νέων 2015-16. Έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών στις 8 Δεκεμβρίου 2015, σε αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ εναντίον της Σαχτάρ Ντόνετσκ, αντικαθιστώντας τον Λούκας Μόουρα μετά από 87 λεπτά στην εντός έδρας νίκη με 2-0. Σκόραρε το πρώτο του επαγγελματικό γκολ στην εντός έδρας νίκη με 7-0 επί της Μπαστιά στο Κύπελλο Γαλλίας στις 7 Ιανουαρίου 2017. Στις 10 Μαρτίου 2018, σημείωσε το πρώτο του διπλό ως επαγγελματίας, στη νίκη με 5-0 επί της Μετς. Στις 18 Ιουλίου 2019, η ΡΜ Λειψία ανακοίνωσε την υπογραφή του Ενκουνκού για πενταετές συμβόλαιο έναντι περίπου 13 εκατομμυρίων ευρώ μεταγραφικού κόστους συν μπόνους. Έκανε το ντεμπούτο του με τον σύλλογο στις 11 Αυγούστου σε έναν αγώνα Κύπελλο Γερμανίας εναντίον της VfL Όσναμπρουκ, ο οποίος έληξε με νίκη 3-2. Το ντεμπούτο του στην Μπούντεσλιγκα ακολούθησε μια εβδομάδα αργότερα, σημειώνοντας το πρώτο του αγωνιστικό γκολ την πρώτη αγωνιστική της σεζόν 2019-20 σε μια νίκη με 4-0 επί της περιφερειακής αντιπάλου Ουνιόν Βερολίνου. Στις 22 Φεβρουαρίου 2020, ο Ενκουνκού μοίρασε τέσσερις ασίστ στη νίκη με 5-0 επί της Σάλκε 04. Με αυτόν τον τρόπο, έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης στην πρόσφατη ιστορία της Μπουντεσλίγκα που καταγράφει τέσσερις ασίστ σε έναν αγώνα, μετά τον Σάμπολτς Χούστι το 2012. Στις 15 Σεπτεμβρίου 2021, ο Ενκουνκού σημείωσε χατ-τρικ με τη Λειψία στην ήττα της με 6-3 από τη Μάντσεστερ Σίτι σε αγώνα της φάσης των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ 2021-22. Ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου που πέτυχε χατ-τρικ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Στις 25 Σεπτεμβρίου 2021, ο Ενκουνκού σημείωσε brace στη νίκη με 6-0 επί της Χέρτα BSC. Μια εβδομάδα αργότερα, σημείωσε άλλο ένα brace σε μια νίκη εναντίον της VfL Μπόχουμ, κάνοντας αυτή την πρώτη φορά που σημείωσε back-to-back braces στην καριέρα του. Τον Μάιο του 2022, κέρδισε το βραβείο του παίκτη της σεζόν 2021-22 της Μπουντεσλίγκα, αφού σκόραρε 20 φορές και έδωσε 13 ασίστ σε 34 παιχνίδια πρωταθλήματος. Ο Ενκουνκού γεννήθηκε στη Γαλλία και έχει καταγωγή από το Κονγκό. Υπήρξε διεθνής με τη γαλλική εθνική ομάδα νέων, εκπροσωπώντας τη χώρα σε επίπεδο κάτω των 16, κάτω των 19, κάτω των 20 και κάτω των 21 ετών. Είχε τρεις συμμετοχές με την ομάδα κάτω των 20 ετών στο Παγκόσμιο Κύπελλο Κ-20 της ΦΙΦΑ το 2017. Ο Ενκουνκού κλήθηκε για πρώτη φορά στην ομάδα της Γαλλίας για τους φιλικούς αγώνες με την Ακτή Ελεφαντοστού και τη Νότια Αφρική στις 25 και 29 Μαρτίου 2022, αντίστοιχα. Έκανε το ντεμπούτο του ως βασικός στο παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού. Στις 9 Νοεμβρίου 2022, συμπεριλήφθηκε στην 25μελή αποστολή της Γαλλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2022 στο Κατάρ. Στις 15 Νοεμβρίου, υπέστη τραυματισμό στο γόνατο μετά από σύγκρουση με τον Εντουάρντο Καμαβίνγκα κατά τη διάρκεια της προπόνησης στο Κλαιρφοντέν, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει πριν από τη διοργάνωση. Τελευταία ενημέρωση: αγώνας που διεξήχθη στις 22 Φεβρουαρίου 2023 Τελευταία ενημέρωση: αγώνας που διεξήχθη στις 25 Σεπτεμβρίου 2022 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Christopher Nkunku στο Wikimedia Commons | Ο Κρίστοφερ Άλαν Ενκουνκού (Christopher Alan Nkunku, γεννημένος στις 14 Νοεμβρίου 1997) είναι Γάλλος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται ως μέσος ή επιθετικός στην Πρέμιερ Λιγκ για την Τσέλσι και την εθνική ομάδα της Γαλλίας. Ο Ενκουνκού είναι απόφοιτος της Ακαδημίας της Παρί Σεν Ζερμέν και έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με την ομάδα τον Δεκέμβριο του 2015. Είχε 78 συμμετοχές με την ομάδα και κατέκτησε τρεις τίτλους στην Λιγκ 1, δύο φορές το Κύπελλο Γαλλία και δύο φορές το Λιγκ Καπ Γαλλίας. Ο Ενκουνκού εντάχθηκε στη γερμανική ΡΜ Λειψία τον Ιούλιο του 2019, με την οποία κέρδισε το βραβείο του παίκτη της σεζόν στην Μπούντεσλιγκα και το Κύπελλο Γερμανίας την περίοδο 2021-22. Ο Ενκουνκού εντάχθηκε στην αγγλική Τσέλσι την μεταγραφική περίοδο του καλοκαιριού του 2023 Ο Ενκουνκού εκπροσώπησε τη Γαλλία σε πολλά διεθνή επίπεδα νέων, προτού κάνει το ντεμπούτο του με την εθνική ομάδα τον Μάρτιο του 2022. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%86%CE%AD%CF%81_%CE%95%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CF%8D |
Κόμπι Μαρίμι | Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ραμάτ Γκαν. Σπούδασε στο σκηνικό "Nissan Nativ" και εκτελούσε, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, στα έργα "Η ψευδαίσθηση", "Η προσευχή", "Αυτή η κυρία είναι ο Maxim" και πολλά άλλα. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, συμμετείχε στα έργα "Όλα τα πράγματα ζωντανά", "Ο θησαυρός του τσαμπιχάρου", και έπαιξε το ρόλο του «Ναθάν της Γάζας» στο μουσικό «Μεσσία Τώρα» το 2017. Αυτό ήταν την πρώτη του εμφάνιση "Η Νέα Ισραηλινή Όπερα στην Ισραηλινή Όπερα". Ο Μαρίμι είναι σίνγκλ και μένει στο Τελ Αβίβ, δουλεύοντας σε ένα κοκτέιλ μπαρ. | Ο Κόμπι Μαρίμι (Lang-He| קובי מרימי)). γ. 1991) είναι Εβραίος τραγουδιστής και ηθοποιός. Εκπροσώπησε το Ισραήλ στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2019 με το τραγούδι "Home" όπου ήρθε στην 23η θέση με 35 βαθμούς. Ο Μάριμι είναι επαγγελματίας πτυχιούχος και κέρδισε το βραβείο για τον πιο ελπιδοφόρο ηθοποιό στο Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου του Ισραήλ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B9_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BC%CE%B9 |
Ιταλικά χρονικά (Σταντάλ) | Η κύρια σειρά (Βιτόρια Ακκοραμπόνι, Οι Τσέντσι, Η Δούκισσα του Παλιάνο και Η ηγουμένη του Κάστρο) γράφτηκε στο Παρίσι το 1836-39, κατά τη διάρκεια άδειας του συγγραφέα - άδεια τριών μηνών που επεκτάθηκε σε τρία χρόνια - που τότε υπηρετούσε ως Γάλλος Πρόξενος στην Τσίβιταβεκια της Ιταλίας. Ο Σταντάλ ισχυρίστηκε ότι αυτές τις ιστορίες τις ανακάλυψε και αντέγραψε από παλιό χειρόγραφο το 1833, στην Ιταλία. Δεν αναφέρει τις ακριβείς συνθήκες κάτω από τις οποίες απέκτησε το χειρόγραφο, αλλά αφηγείται την ιστορία ενός ηλικιωμένου ευγενή από τη Μάντοβα, «ήταν πολύ πλούσιος και πολύ φιλάργυρος», που συμφώνησε μετά από πολλές διαπραγματεύσεις να του επιτρέψει να αντιγράψει «λίγες ιστορίες». Αυτές οι ιστορίες της Αναγέννησης, γεμάτες βία και πάθος, τον ενέπνευσαν και τις χρησιμοποίησε προσθέτοντας άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο μυθιστορηματικά στοιχεία. Η ιστορική βάση ορισμένων από αυτές τις ιστορίες (Βιτόρια Ακκοραμπόνι και Η Δούκισσα του Παλιάνο) είναι πραγματική και γνωστή. Άλλες (Η ηγουμένη του Κάστρο, Σαν Φραντσέσκο α Ρίπα) φαίνεται να είναι προϊόντα καθαρής μυθοπλασίας, ή τόσο τροποποιημένες σε σχέση με τα ιστορικά γεγονότα, ώστε η αρχική πηγή δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Οι περισσότερες ιστορίες δημοσιεύτηκαν μεμονωμένα, συχνά ανυπόγραφα ή υπογεγραμμένα με το ψευδώνυμο «F. de Lagenevais», στα περιοδικά Revue de Paris και Revue des Deux Mondes. Τα έργα συγκεντρώθηκαν σε μια συλλογή μεταθανάτια το 1855. Βανίνα Βανίνι, δημοσιεύτηκε το 1829. Σαν Φραντσέσκο α Ρίπα, γράφτηκε το 1831 και δημοσιεύτηκε μετά θάνατον το 1853. Βιττόρια Ακκοραμπόνι, ανυπόγραφο, δημοσιεύτηκε το 1837. Οι Τσέντσι, ανυπόγραφο, δημοσιεύτηκε το 1837. Αναφέρεται στη ζωή και τη φρικτή μοίρα της Μπεατρίτσε Τσέντσι. Η δούκισσα του Παλιάνο, δημοσιεύτηκε με την υπογραφή «F. de Lagenevais» το 1838. Η ηγουμένη του Κάστρο, δημοσιεύτηκε με την υπογραφή «F. de Lagenevais» το 1839. Η υπερβολική εύνοια σκοτώνει (Trop de faveur tue), ημιτελές διήγημα που δημοσιεύτηκε το 1912. Αδελφή Σχολαστική (Suora Scolastica), ημιτελές διήγημα που ο συγγραφέας άρχισε στις 15 Μαρτίου 1842 και εργάστηκε σ' αυτό έως την ημέρα του θανάτου του, στις 23 Μαρτίου 1842. Δημοσιεύτηκε το 1921. Ιταλικά Χρονικά, μετάφραση: Χαρά Κίττου και Στέργιος Βαρβαρούσης, εκδόσεις Ερατώ, 1991 | Τα Ιταλικά Χρονικά (γαλλική γλώσσα: Chroniques italiennes ) είναι συλλογή διηγημάτων του Σταντάλ που εκδόθηκε μεταθανάτια το 1855. Τα περισσότερα διηγήματα δημοσιεύτηκαν χωριστά μεταξύ 1829 και 1842.Οι περισσότερες από τις τραγικές, βίαιες ιστορίες, που διαδραματίζονται στην Ιταλία της Αναγέννησης, βασίζονται σε ιστορικά γεγονότα που ο συγγραφέας χρησιμοποίησε για να επικυρώσει τις ακραίες συμπεριφορές των χαρακτήρων του. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC_(%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BB) |
Αραγκάτς | Σύμφωνα με την αρμενική παράδοση, η ονομασία Αραγκάτς προέρχεται από τις λέξεις Արա Αρα + գահ γκας, οι οποίες μεταφράζονται ως «ο θρόνος του Άρα». Ο Άρα ήταν ένας θρυλικός ήρωας, γνωστός ως Άρα ο Ωραίος. Στα τουρκικά το βουνό αναφέρεται ως Alagöz (Αλαγκιόζ). Η τουρκική ονομασία χρησιμοποιήθηκε από ευρωπαϊκές, ρωσικές και σοβιετικές πηγές. Μια παραφθορά της λέξης, το Αλαγκιάζ (Ալագյազ), έχει χρησιμοποιηθεί από τους Αρμένιους και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στον ανεπίσημο λόγο. Το Αραγκάτς βρίσκεται περίπου 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το Ερεβάν. Η περιοχή που βρίσκεται το ηφαίστειο, στο βόρειο τμήμα του αρμενικού οροπεδίου, ένα έντονα παραμορφωμένο τμήμα της ζώνης Άλπεων-Ιμαλαΐων. Είναι ένα μεγάλο ηφαίστειο με πολυάριθμες ρωγμές και κώνους. Οι πιο πρόσφατες ροές λάβας που κατέρχονται τις πλαγιές του χρονολογούνται από το μέσο Πλειστόκαινο μέχρι το 3000 ΠΚΕ. Μια αλυσίδα κώνων μήκους 13 χιλιομέτρων διαπερνούν τον κρατήρα στην κορυφή. Οι κώνοι αυτοί θεωρούνται οι πηγές προσφάτων ροών λάβας και λαχάρ κατά το Ολόκαινο. Η λεγόμενη και ηφαιστειακή επαρχία του Αραγκάτς έχει έκταση περίπου 5.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περιλαμβάνει πέρα από τον σύνθετο κώνο του Αραγκάτς, ο οποίος βρίσκεται σε μια ασπιδοειδή δομή διαμέτρου περίπου 45 χιλιομέτρων η οποία διαθέτει πολλές πλευρικές ρωγμές, διάσπαρτους κώνους κίσσηρης σε γειτονικά ηφαιστειακά οροπέδια και το γειτονικό στρωματοηφαίστειο Αραϊλέρ. Το ίδιο το Αραγκάτς, ύψους 4.090 μέτρων, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ηφαίστεια στην περιοχή. Παρατηρήσεις λίγο μετά τον Β΄ΠΠ έδειξαν την παρουσία παλαιωμένου χιονιού στα χείλη του κρατήρα, καθώς και παγετώνες και μάζες υλικών τα οποία είχαν μεταφερθεί από παγετώνες. Σε ανάλυση του 1896 υπολογίζεται ότι οι παγετώνες κάλυπταν έκταση περίπου 5,5 χλμ², αλλά από τότε έχουν υποχωρήσει με ταχείς ρυθμούς, λόγω των μειωμένων χιονοπτώσεων και της αύξησης της θερμοκρασίας. Πλέον δεν υπάρχουν μονίμως καλυμμένες με χιόνι εκτάσεις στην Αρμενία, αν και ο Νταβογιάν το 1971 ανέφερε την ύπαρξη μικρών παγετώνων στο βουνό. Σήμερα το υψόμετρο του μονίμως παγωμένου χιονιού είναι περίπου στα 4.000 μέτρα, ενώ κατά το παρελθόν, σύμφωνα με ίχνη που άφησαν οι προϊστορικοί παγετώνες, οι παγετώνες έφταναν μέχρι σε υψόμετρο 2.600-3.000 μέτρων. Το χιόνι που παραμένει στο Αραγκάτς μέχρι το καλοκαίρι, ακόμη και μέχρι τα τέλη του Αυγούστου σε σημεία όπου έχει συσσωρευθεί από τον αέρα, αποτελεί σημαντική πηγή νερού για άρδευση κατά τη διάρκεια των ξηρών καλοκαιρινών μηνών. Το ηφαιστειακό οικοδόμημα δημιουργήθηκε σε 4 διαφορετικές φάσεις. Η πρώτη φάση (πιθανώς πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια) έλαβε χώρα στον κύριο κρατήρα και παρακείμενες φλέβες και ήταν βασαλτικής ανδεσιτικής σύνθεσης. Σήμερα έχει διαβρωθεί έντονα. Η δεύτερη φάση (0,97-0,89 εκατομ. χρόνια πριν) περιλάμβανε τη κύρια φλέβα και παρακείμενες δομές και παρήγαγε λάβα βασαλτικής ανδεσιτικής σύστασης με ιγνιμβρίτες και πυροκλαστικά πετρώματα, ενώ τόφφοι και ροές λάβας προήλθαν από δορυφορικά κέντρα. Ήταν η πιο ογκώδης φάση. Στη τρίτη φάση (0,74-0,68 εκ. χρόνια πριν) το ηφαίστειο παρήγαγε λάβα παρόμοιας σύστασης, αλλά η δραστηριότητα περιορίστηκε στη λεκάνη του ποταμού Μαντάς. Στο τέταρτο στάδιο (0,56-0,45 εκατομ. χρόνια πριν) οι ροές λάβας ήταν μαφικής σύστασης και προήλθαν από παρασιτικούς κώνους στο νότιο τμήμα του ηφαιστείου. Πολυάριθμες εγχαράξεις έχουν βρεθεί γύρω από το ηφαίστειο, συμπεριλαμβανομένων βραχογραφιών που απεικονίζουν ζώα και ανθρωπόμορφες φιγούρες στην κοιλάδα του Κασάγ, πιθανώς από το πρώιμο Ολόκαινο, και στο Αγαβνατούν, στις νότιες πλαγιές του βουνού έχουν βρεθεί πετρογλυφικά που απεικονίζουν ζώα και δημιουργήθηκαν πιθανότατα την 4η με 1η χιλιετία π.Χ. | Το Αραγκάτς (αρμενικά: Արագած) είναι σύνθετο ηφαίστειο στην Αρμενία. Με ύψος 4.095 μέτρα είναι ένα από τα ψηλότερα σημεία στο Αρμενικό οροπέδιο και το ψηλότερο σημείο της σύγχρονης Αρμενίας. Το ηφαίστειο ήταν ενεργό κατά το Πλειστόκαινο, ενώ σήμερα καλύπτεται από παγετώνες. Πετρογλυφικά έχουν ανακαλυφθεί γύρω από το ηφαίστειο. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%82 |
Αβέρσειοι σωλήνες | Ο κάθε αβέρσειος σωλήνας περιέχει γενικώς ένα ή δύο τριχοειδή αγγεία και πολλές νευρικές ίνες. Τα τοιχώματα των σωλήνων αποτελούνται από ομόκεντρα στρώματα, που μοιάζουν στην όψη με λέπια ψαριού και έχουν διάμετρο της τάξεως των 50 µm (εκατομμυριοστών του μέτρου). Επικοινωνούν με τα οστεοκύτταρα ακτινικώς, μέσα από συνδέσμους που ονομάζονται canaliculi. Αυτή η μοναδική δομή επιτρέπει την εναπόθεση και αποθήκευση ορυκτών αλάτων, που προσδίδουν στα κόκκαλα την ακαμψία και την αντοχή τους. Με ενεργό μεταφορά οι θρεπτικές ουσίες μεταφέρονται από τα αιμοφόρα αγγεία των αβέρσειων σωλήνων προς τα οστεοκύτταρα, ενώ τα προϊόντα του μεταβολισμού των κυττάρων παραλαμβάνονται από το αίμα.Οι αβέρσειοι σωλήνες εμπεριέχονται στους οστεώνες, οι οποίοι είναι συνήθως διατεταγμένοι κατά μήκος του μεγάλου άξονα του κάθε οστού και παραλλήλως προς την επιφάνειά του. Ο κάθε σωλήνας μαζί με τον περιβάλλοντα ιστό σχηματίζει μια δομική μονάδα του οστού, που είναι ο οστεώνας ή αλλιώς αβέρσειο σύστημα ή «Σύστημα Havers». Σε περίπτωση κατάγματος του οστού, τα αιμοφόρα αγγεία στο εσωτερικό των αβέρσειων σωλήνων σχίζονται μόνο όταν υπάρξει μακροσκοπική απομάκρυνση των τμημάτων του οστού. Αυτή η διάρρηξη των αγγείων μπορεί να προκαλέσει αιμάτωμα.Σε πολλούς ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα οι αβέρσειοι σωλήνες είναι διευρυμένοι. Επίσης είναι πιθανότερο να περιέχουν οστεοκλάστες, δηλαδή κύτταρα που διασπούν τη δομή των οστών. Αυτές οι διαφοροποιήσεις μελετώνται με μικροσκόπια. Οι αβέρσειοι σωλήνες περιγράφηκαν για πρώτη φορά (και πιθανώς ανακαλύφθηκαν) από τον Βρετανό ιατρό Κλόπτον Χάβερς, και για αυτό φέρουν το όνομά του. Τους περιέγραψε το 1691 στο έργο του Osteologica Nova. | Οι αβέρσειοι σωλήνες είναι μικροσκοπικοί σχηματισμοί των συμπαγών οστών του ανθρώπου και των θηλαστικών. Είναι ουσιαστικά μικρά σωληνάρια, δια των οποίων διέρχονται τα αιμοφόρα αγγεία που αιματώνουν τον οστίτη ιστό, αλλά και νευρικές ίνες. Οι αβέρσειοι σωλήνες διατρέχουν κυρίως το εξωτερικό μέρος των οστών (οστικός φλοιός). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B2%CE%AD%CF%81%CF%83%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B9_%CF%83%CF%89%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CF%82 |
Νομοθεσία αρμενικής υπηκοότητας | Η υπηκοότητα του πολίτη της Αρμενίας αποκτάται: μέσω αναγνώρισης της υπηκοότητας μέσω της γέννησης μέσω της αποδοχής της υπηκοότητας μέσω της επανάκτησης της υπηκοότητας μέσω της αποδοχής της υπηκοότητας ομαδικά από το πλαίσιο που προβλέπεται στις διεθνείς συνθήκες της Αρμενίας.Περιλαμβάνει το δικαίωμα επιστροφής της υπηκοότητας για πολίτες της αρμενικής διασποράς. Ένα παιδί που γεννιέται στην Αρμενία αποκτά την αρμενική υπηκοότητα εάν: Οι γονείς έχουν την αρμενική υπηκοότητα κατά τη στιγμή της γέννησης του παιδιού, ανεξάρτητα από τον τόπο γέννησης. Ο ένας γονέας έχει την αρμενική υπηκοότητα κατά τη στιγμή της γέννησης του παιδιού, ενώ ο άλλος γονέας είναι άγνωστος ή άγνωστης υπηκοότητας. Εάν, κατά τη στιγμή της γέννησης του παιδιού, ένας από τους δύο γονείς έχει αρμενική υπηκοότητα και ο άλλος γονέας είναι αλλοδαπός πολίτης, ο προσδιορισμός της υπηκοότητας του παιδιού προσδιορίζεται με γραπτή συγκατάθεση και των δύο γονέων. Είναι παιδί γονιών, οι οποίοι δεν διαθέτουν αρμενική υπηκοότητα, αλλά γεννήθηκε στο έδαφος της Αρμενίας αποκτά την υπηκοότητα της Αρμενίας. Τα ακόλουθα άτομα αναγνωρίζονται ως πολίτες της Αρμενίας: Οι πολίτες της πρώην Αρμενικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας που διαμένουν μόνιμα στο έδαφος της Δημοκρατίας της Αρμενίας, οι οποίοι μέχρι την θέσπιση του παρόντος συντάγματος, δεν είχαν αποκτήσει την υπηκοότητα άλλου κράτους ή απορρίψει την υπηκοότητα αυτή. Άτομα χωρίς υπηκοότητα ή πολίτες άλλων πρώην Δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης, που διαμένουν μόνιμα στην Αρμενία, και είχαν υποβάλει αίτημα για την απόκτηση της υπηκοότητας πριν από τις 31 Δεκεμβρίου 2003. Πολίτες της πρώην Αρμενικής ΣΣΔ, οι οποίοι ζουν έξω από τη Δημοκρατία της Αρμενίας και δεν έχουν αποκτήσει την υπηκοότητα άλλης χώρας. Κάθε πρόσωπο που δεν έχει την αρμενική υπηκοότητα μπορεί να τη λάβει εάν: είναι ηλικίας 18 ετών και άνω έχει διαμείνει νόμιμα στην Αρμενία τα τελευταία 3 χρόνια μιλάει άπταιστα την αρμενική γλώσσα είναι εξοικειωμένο με το Σύνταγμα της ΑρμενίαςΈνα άτομο που δεν έχει την αρμενική υπηκοότητα μπορεί να την λάβει χωρίς την προϋπόθεση της παραμονής στη χώρα, εάν: έχει γονείς ή τουλάχιστον έναν γονέα που είχε την υπηκοότητα της Αρμενίας στο παρελθόν είχε γεννηθεί στο έδαφος της Αρμενίας και είχε υποβάλει αίτηση για την απόκτηση υπηκοότητας της Αρμενίας εντός 3 ετών από την ηλικία των 18 ετών είναι Αρμένιος από καταγωγή και έχει διαμείνει στο έδαφος της Αρμενίας.Το άτομο που αποδέχεται την υπηκοότητα της Αρμενίας πρέπει να διαβάσει ένα ειδικό κείμενο ορκομωσίας στα αρμενικά και να το υπογράψει. Κείμενα του αρμενικού νόμου για την υπηκοότητα | Η νομοθεσία περί αρμενικής υπηκοότητας βασίζεται κυρίως στο κριτήριο του «δικαίου του αίματος» (jus sanguinis). Εγκρίθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1995 και αναθεωρήθηκε το 2007, όταν επιτράπηκε για πρώτη φορά η κτήση διπλής υπηκοότητας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CF%85%CF%80%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82 |
Ελεάννα Χριστινάκη | Η Χριστινάκη μπήκε στον Παναθηναϊκό το 2011 και παρέμεινε εκεί για τρία χρόνια, κερδίζοντας την πρώτη θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδας στην Καλαθοσφαίριση των Γυναικών την σεζόν 2012-13. Σε ηλικία 17 ετών προσκλήθηκε να μπει στην εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης. Είναι η δεύτερη νεότερη αθλήτρια που συμμετείχε ποτέ σε εθνική ομάδα. Το 2013, 2014 και 2015 έλαβε το βραβείο της καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης αθλήτριας στην Ελλάδα. Εισήλθε τρεις φορές στην λίστα με τους πέντε πολυτιμότερους αθλητές στην Ελλάδα. Επιπλέον, αγωνίστηκε και στον Αθηναϊκό την σεζόν 2014-15. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, η Χριστινάκη ήταν MVP στο Ελληνικό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης για τις νέες αθλήτριες. Στην καριέρα της στον Αθηναϊκό έβαζε περίπου 15 πόντους ανά αγώνα και έκανε 5 ριμπάουντ ανά αγώνα. Στις 21 Σεπτεμβρίου 2022, εντάχθηκε στην ιταλική Σκίο. Με την Σκίο, κέρδισε το Σούπερ Καπ Ιταλίας στις 29 Σεπτεμβρίου συντρίβοντας με 86-58 την Βίρτους Μπολόνια, με τη διεθνή σούτινγκ γκαρντ να έχει 8 πόντους.Στις 7 Οκτωβρίου 2022, συμφώνησε με την ισπανική Βαλένθια. Στις 31 Δεκεμβρίου 2022, έληξε το προσωρινής διάρκειας συμβόλαιό της και αποχώρησε από την ομάδα.Στις 2 Ιανουαρίου 2023, επέστρεψε στην ομάδα που την ανέδειξε, τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας αφού η ομάδα νίκησε στον τελικό την Ελευθερία Μοσχάτου με 66-61, με την ίδια να έχει 7 πόντους και 6 ριμπάουντ.Στις 16 Μαΐου 2023, συμφώνησε να συνεχίσει την καριέρα της στον Ολυμπιακό. Η Χριστινάκη συμμετείχε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Κάτω των 20 το 2015 και ήταν μέσα στους πέντε πολυτιμότερους παίκτες της διοργάνωσης, με περίπου 19.7 πόντους ανά αγώνα. Η Χριστινάκη συμμετείχε επίσης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών Κάτω των 20 το 2016 με περίπου 15.8 πόντους ανά αγώνα, με την εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης. Συμμετείχε επίσης στην Εθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Κάτω των 16 της Κύπρου, την σεζόν 2010-11. Είναι μέλος της εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης των γυναικών, με την οποία συμμετείχε σε διοργανώσεις όπως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης 2015, 2017, 2023 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2018. Κατέλαβε την 4η θέση με την ελληνική εθνική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Γυναικών 2017 και την 9η θέση με την ελληνική εθνική ομάδα στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα στην Τενερίφη. Στο Ευρωμπάσκετ Γυναικών 2023, η Εθνική κατετάγη 11η (1-3 νίκες/ήττες). Με την Εθνική γυναικών έχει 65 αγώνες με 418 πόντους (μ.ο: 6.43). Profile at eurobasket.com at fibaurope.com (Αγγλικά) Προφίλ Ελεάννα Χριστινάκη στον ιστότοπο της FIBA | Η Ελεάννα Χριστινάκη (Παραλίμνι, 16 Δεκεμβρίου 1996), είναι Ελληνοκύπρια διεθνής καλαθοσφαιρίστρια που αγωνίζεται ως σμολ φόργουορντ στον Ολυμπιακό. Επιλέχθηκε να στελεχώσει την εθνική ομάδα μπάσκετ των γυναικών σε ηλικία 17 ετών και από τότε, έχει εκπροσωπήσει την χώρα της πολλές διοργανώσεις. Είναι το δεύτερο νεότερο μέλος που επιλέχθηκε να μπει σε εθνική ομάδα γυναικών. Είναι επίσης αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι ηγήθηκε της εθνικής ομάδας κάτω των 20 ετών. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B5%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7 |
Τόρνος Ευρυτανίας | Το χωριό βρίσκεται στο νότιο τμήμα της Ευρυτανίας, όντας χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 778 έως 918 μέτρων, και εγγύς του βρίσκονται τα χωριά Κούλι, Καστανιά, Προυσός και Τσικναίικα, απέχοντας από αυτά 7,5 χλμ., 7 χλμ., 6 χλμ., 4 χλμ. αντίστοιχα. Απέχει από το Καρπενήσι 35,5 χλμ. και 56 χλμ. από το Αγρίνιο ενώ η Ιερά Μονή Προυσού απέχει οδικώς 8 χλμ. Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Τόρνου Ευρυτανίας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 19/08/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Τόρνου Ευρυτανίας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 19/08/2018. | Ο Τόρνος είναι μικρός ορεινός οικισμός του Νομού Ευρυτανίας, αποτελεί έδρα της ομώνυμης Τοπικής Κοινότητας, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στον Δήμο Καρπενησίου. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Προυσού ως έδρα του ομώνυμου πρώην δημοτικού διαμερίσματος. Μέχρι την 16/10/1940 ονομαζόταν «Τύρνος», όταν η ονομασία του διορθώθηκε σε Τόρνος, ομοίως και της τότε Κοινότητας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%8C%CF%81%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%95%CF%85%CF%81%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Γενθιανή | Η γενθιανή είναι γένος με παγκόσμια κατανομή, σε αλπικά ενδιαιτήματα στις εύκρατες περιοχές της Ασίας, της Ευρώπης και της Αμερικής, με λίγα είδη να συναντώνται στη βορειοδυτική Αφρική, στην ανατολική Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Είναι μονοετή, διετή ή και πολυετή φυτά, με αειθαλή όσο και φυλλοβόλα είδη. Πολλές γεντιανές είναι δύσκολο να αναπτυχθούν έξω από το ενδιαίτημά τους στην άγρια φύση, αλλά εξαιτίας του μεγάλου αριθμού ειδών πολλά από αυτά καλλιεργούνται με επιτυχία. Αναπτύσσονται σε καλά αποστραγγιζόμενα εδάφη, από ουδέτερα έως όξινα και πλούσια σε χούμο. Είναι δημοφιλή για βραχόκηπους. Αρκετά ποτά παρασκευάζονται με ρίζα γεντιανής. Από το είδος Gentiana lutea παράγεται το ομώνυμο οινοπνευματώδες ποτό (λικέρ) στις Άλπεις και την Ωβέρνη, ενώ και από άλλα είδη παρασκευάζονται απεριτίφ, λικέρ και τόνικ. Η ρίζα της γεντιανής αποτελεί γενικότερα συνηθισμένο παράγοντα αρωματισμού των ποτών μπίτερ, όπως και το παλαιό μη οινοπνευματώδες αμερικανικό ποτό Moxie Το γαλλικό απεριτίφ Suze είναι ένα ακόμα παράδειγμα, όπως και το ιταλικό λικέρ Aperol. Επίσης η ρίζα γεντιανής είναι η κυριότερη αρωματική ουσία στο γερμανικό χωνευτικό Underberg και στην ανγκοστούρα. Η κυριότερη πικρή ουσία που περιέχεται στη ρίζα της γεντιανής είναι η γεντιοπικρίνη ή γεντιοπικροσίδιο, που είναι ένα γλυκοσίδιο. Επιπλέον, μια ιαπωνική εργασία του 2007 ταυτοποίησε 23 χημικές ενώσεις στη φρέσκια ρίζα γεντιανής. Μεταξύ αυτών δεν συγκαταλεγόταν η γεντιοπικρίνη, οπότε μάλλον δημιουργείται κατά την αποξήρανση και την αποθήκευση της ρίζας. Η γεντιανή έχει περιορισμένη χρήση στην αρωματοποιία. Το είδος μεγάλη κίτρινη γενθιανή (Gentiana lutea) χρησιμοποιείται στη βοτανική ιατρική για τη θεραπεία πεπτικών προβλημάτων, πυρετών, της υπερτάσεως, των μυϊκών σπασμών, παρασιτιάσεων από σκώληκες, τραυμάτων, της ελονοσίας Εκεί πάντως όπου έχει μελετηθεί και αποδειχθεί η αποτελεσματικότητά του εκχυλίσματός της είναι η αντιμετώπιση της δυσπεψίας.Τα φύλλα και οι ρίζες του είδους Gentiana punctata αποτελούν παραδοσιακά φάρμακα στα χωριά της Αυστρίας, τόσο με εξωτερική όσο και με εσωτερική χρήση, ως απόσταγμα ή ως αφέψημα για παθήσεις του γαστρεντερικού συστήματος, του δέρματος, του ήπατος και της χοληδόχου κύστεως, αλλά και για παιδιατρικές παθήσεις.Τα είδη Gentiana purpurea, Gentiana punctata και Gentiana pannonica χρησιμεύουν στην παρασκευή χωνευτικών αποσταγμάτων. Στην αγιουρβεδική ιατρική το σπάνιο πλέον είδος Gentiana kurroo της Ινδίας συγκαταλέγεται στα ιατρικά βοτάνια, αλλά με την έλλειψή του έχει υποκατασταθεί με το φυτό των Ιμαλαΐων Picrorhiza kurroa ή με φυτά από την παραδοσιακή κινέζικη ιατρική. Το άνθος της γενθιανής ήταν το έμβλημα του Οίκου Μιναμότο, ενός από τους 4 μεγάλους Οίκους ευγενών που κυριαρχούσαν στην Ιαπωνία κατά την Περίοδο Χεϊάν. Ο Οίκος των Μιναμότο ίδρυσε το πρώτο σογκουνάτο μετά τον Πόλεμο Γκένπεϊ. Το άνθος της γενθιανής είναι επίσης το «επίσημο άνθος» (γνωστό στη γερμανική γλώσσα ως Enzian) της γερμανόφωνης κοινότητας του Βελγίου. Οι γενθιανές έχουν φύλλα αντίθετα και άνθη σε σχήμα τρομπέτας με χρώμα συνήθως βαθύ μπλε ή αζουρένιο, αλλά και λευκό, κρεμ, κίτρινο ή κόκκινο. Πολλά είδη είναι πολυμορφικά ως προς το χρώμα των λουλουδιών τους. Τα είδη με μπλε άνθη κυριαρχούν στο Βόρειο Ημισφαίριο, ενώ τα είδη με κόκκινα άνθη κυριαρχούν στις Άνδεις, όπου η επικονίαση από πτηνά ευνοείται πιθανώς συχνότερα από τη φυσική επιλογή. Τα είδη με λευκά άνθη βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη γεωγραφική κατανομή του γένους, αλλά κυριαρχούν στη Νέα Ζηλανδία. Τα περισσότερα άνθη είναι πενταμερή, με 5 πέταλα και 5 σέπαλα. Λίγα μόνο είδη έχουν 4 ή 6-7 ανθικά μέρη. Τα πέταλα φέρουν πτυχώσεις, ενώ ο στύλος είναι βραχύς ή απουσιάζει. Οι ωοθήκες φέρουν αδένες που παράγουν νέκταρ. Αρκετά είδη γενθιανής καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά για τη ζωηρότητα του χρώματος των μπλε λουλουδιών τους. Τα συνοδεύει πάντως μια φήμη ότι η καλλιέργειά τους είναι δύσκολη. Το σύνολο των ειδών απαιτούν παρόμοιες συνθήκες: πλούσιο, υγρό αλλά αποστραγγιζόμενο έδαφος με όξινο έως ουδέτερο pH. Μερικά καλλιεργούμενα είδη είναι τα εξής: G. acaulis G. asclepiadea G. paradoxa G. septemfida G. sino-ornata Struwe L. και Albert V.A. (επιμ.): Gentianaceae, Cambridge University Press, 2002, ISBN 978-0-521-80999-3 «Gentian Research Network». | Η γενθιανή ή γεντιανή (λατινική και επιστημονική ονομασία Gentiana) είναι γένος δικοτυλήδονων φυτών, που ανήκουν στην ομώνυμη οικογένεια (γενθιανοειδή) της επίσης ομώνυμης τάξεως φυτών (γενθιανώδη). Το γένος είναι μεγάλο, περιλαμβάνοντας περί τα 400 είδη. Οι γεντιανές ξεχωρίζουν από τα συνήθως μεγάλα άνθη τους σε σχήμα τρομπέτας, που έχουν συχνά ζωηρό μπλε χρώμα.Το γένος ονομάσθηκε προς τιμή του βασιλειά της αρχαίας Ιλλυρίας Γένθιου, ο οποίος είχε πιθανώς ανακαλύψει τονωτικές ιδιότητες σε ουσίες από είδη γενθιανής. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AE |
Ολυμπιακός Ε.Α.Σ. Αντίς Αμπέμπα | Οι απαρχές ποδοσφαίρου στην Αιθιοπία χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1920, όταν παιδιά της ελληνικής παροικίας που σπούδαζαν σε αγγλικά σχολεία της Αιγύπτου και του Σουδάν, δημιούργησαν τις πρώτες ομάδες στη χώρα, ενώ σημαντική για το άθλημα υπήρξε η συμβολή και της αρμενικής παροικίας. Κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής της Αιθιοπίας 1936-1941, οι Ιταλοί οργάνωσαν ποδοσφαιρικούς αγώνες στην Αντίς Αμπέμπα. Στον πρώτο από αυτούς με τους Έλληνες, ηττήθηκαν με 3-0, με αποτέλεσμα οι Αιθίοπες θεατές να ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές, αποδοκιμάζοντας του κατακτητές. Σε απάντηση, οι Ιταλοί απαγόρευσαν κάθε αθλητική δραστηριότητα της ελληνικής παροικίας.Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε από περίπου 15 νεαρά αγόρια στις 12 Μαρτίου 1943, στο ξενοδοχείο "Ατλαντίκ" της Αντίς Αμπέμπα, με συγχώνευση των αθλητικών τμημάτων της Ελληνικής Κοινοτικής Σχολής και της Σχολής Παπαδοπούλου, παρότι η ιδέα υπήρχε πριν την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από την ιταλική κατοχή. Ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη ήταν οι Γεώργιος Δούκας, Βαγγέλης και Μανώλης Δριτσώνας, Χρ. Καββαδίας, Ηλίας Λογοθέτης, Αγαμέμνων Πυθάρας, Αλέκος Χατζηανδρέας. Η ιδρυτική συνέλευση εξέλεξε επταμελές διοικητικό συμβούλιο, με πρόεδρο το Νικόλα Ευθυμιάδη, γραμματέα τον Κώστα Παπατζήμα και ταμία το Μ. Δριτσώνα. Ο τελευταίος και ο Γιώργος Μυριαλλής, ο οποίος εξαρχής συνέδραμε οικονομικά το σωματείο, υπηρέτησαν για δεκαετίες και από διάφορες θέσεις το σύλλογο. Μακροβιότερος προέδρος διετέλεσε ο έμπορος Γιάννης Βελισσαρίου, ενώ το 2008 εκλέχτηκε στο αξίωμα ο Ελληνοκύπριος επιχειρηματίας στον κυνηγετικό τουρισμό Νάσος Ρούσσος.Ο σύλλογος στα πρώτα του βήματα αντιμετώπισε σοβαρό διοικητικό πρόβλημα, όταν ο Ευθυμιάδης αναγκάστηκε, λόγω μετάθεσης, να μεταβεί στο Τζιμπουτί και ο Παπατζήμος σε άλλη περιοχή της χώρας. Ως λύση στο ζήτημα αυτό προκρίθηκε η συγχώνευση του Ολυμπιακού με την Ελληνική Κοινότητα της πόλης. Η ενσωμάτωση, που έδωσε τελικά διέξοδο στο πρόβλημα επιβίωσης του συλλόγου, έλαβε χώρα στις 20 Απριλίου 1944. Πρόεδρος εκλέχτηκε ο Αλέξανδρος Γανωτάκης. Ακολούθησε ο Βασίλης Ασλανίδης και, γύρω στο 1950, ο Γ. Μυριαλλής, αθλητής ο ίδιος του σωματείου, ο οποίος του έδωσε μια πραγματικά μεγάλη ώθηση. Το 1955, ωστόσο, το σωματείο βρέθηκε εκ νέου ένα βήμα πριν τη διάλυση. Τότε πήρε να ηνία ο Γ. Βελισσαρίου, ανοίγοντας ένα λαμπρό κεφάλαιο στην ιστορία του, κατορθώνοντας, ανάμεσα στα άλλα, την απόκτηση σύγχρονων αθλητικών εγκαταστάσεων, εντευκτηρίου και χώρων αναψυχής για τα μικρά παιδιά. Σημειωτέον, πως στα εγκαίνια του εντευκτηρίου του Ολυμπιακού, παραυρέθηκε και ο αυτοκράτορας της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ.Όντας χρονικά στους πρώτους αθλητικούς συλλόγους, αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας (ίδρυσης το 1943 επίσης), όπως και της καλαθοσφαίρισης. Ανά καιρούς καλλιέργησε ακόμη τα: βόλεϊ πινγκ πονγκ τένις. Καθήκοντα προπονητή ανέλαβε στην αρχή ο Α. Δένδρος. Λίγους μήνες μετά την ίδρυση, η ομάδα έδωσε τον παρθενικό της αγώνα εναντίον αντίστοιχης της βρετανικής στρατιωτικής αποστολής, όπου ηττήθηκε με 2-0 και με διαιτητή το Βρετανό διοικητή, στρατηγό Κόταμ. Μετά την αναδιοργάνωση του σωματείου το 1944, προπονητής ορίστηκε ο Αιγυπτιώτης Λευτέρης Βιρβίλης.Η πρώτη επίσημη εμφάνιση σημειώθηκε το ίδιο έτος κατά το εναρκτήριο εγχώριο πρωτάθλημα, αποκλειστικά της πόλης στην ουσία και μεταξύ τεσσάρων συλλόγων των εθνοτήτων αιθιοπική, αρμενική, ελληνική, ιταλική, πλαισιωμένων με τους προαναφερόμενους και τελικούς νικητές Βρετανούς. Ορισμένα από τα επόμενα χρόνια, η πορεία του ήταν: 1945 φιναλίστ στην πρώτη διοργάνωση του κυπέλλου Αιθιοπίας 1947 τρίτος στο εναρκτήριο επίσημο πρωτάθλημα της Αντίς Αμπέμπα 1950 τέταρτος 1952 πέμπτος αν και δεν είχε τη δυνατότητα αναπληρωματικών, στελεχωμένος με μία μόνο ενδεκάδα.Στις 18 Μαΐου 1950 η ομογενειακή Αθλητική Ένωση Ελλήνων Αλεξανδρείας (ΑΕΕΑ) ξεκίνησε την επίσκεψή της στην Αιθιοπία. Το γεγονός κρίθηκε τόσο σημαντικό, ώστε ο αυτοκράτορας Χαϊλέ Σελασιέ Α΄ κάλυψε τα μισά έξοδα των φιλοξενούμενων από την Αίγυπτο. Στις 13 Ιουνίου δόθηκε ο τελευταίος αγώνας του τουρνουά με την ΑΕΕΑ, ενώπιον του Αυτοκράτορα, με μια μικτή ομάδα της Αντίς Αμπέμπα. Στο τέλος της διοργάνωσης, ο Χαϊλέ Σελασιέ συνεχάρη του ιθύνοντες και τους αθλητές του Ολυμπιακού για τη διοργάνωση και μοίρασε αναμνηστικά μετάλλια.Το 1951 ή 1952 μετακάλεσε για σειρά εορταστικών φιλικών τον Πανιώνιο (που αντιμετώπισε και την εθνική της χώρας), κατά την πρώτη επίσκεψη στην πρωτεύουσα ομάδας από την Ελλάδα. Έπειτα ενός διαστήματος κοινής δραστηριοποίησης με το αντίστοιχο των Αρμενίων ως μικτή Αραράτ/Ολυμπιακός, το τμήμα αποσύρθηκε των διοργανώσεων. Περί τα τέλη του '50 με αρχές '60 επανασυστάθηκε, προσέλαβε το Γιουγκοσλάβο προπονητή Μιλόσεβιτς και έγινε δεκτό στη Β' κατηγορία της Αντίς Αμπέμπα. Οι αιθιοπικές ομάδες είχαν στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά, ενώ οι παροικιακές ("οι ξένες"), που άλλοτε κυριαρχούσαν, σιγά - σιγά οδηγήθηκαν στη διάλυση, πλην του Ολυμπιακού. Τους παίκτες αποτελούσαν βασικά Έλληνες ομογενείς, αλλά και μερικοί Ιταλοί που αυξήθηκαν με την ανάθεση της τεχνικής ηγεσίας στον συμπατριώτη τους Άλντο Μπάρζι. Όταν επιτεύχθηκε ο προβιβασμός στην Α' τοπική κατηγορία και αξιοποιώντας την απαγόρευση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας σε στρατιωτικά συγκροτήματα να μετέχουν στα πρωταθλήματα, εξασφαλίστηκε έναντι αδράς αμοιβής η ένταξη αξιόλογων γηγενών στελεχών, τέσσερα εκ των οποίων διεθνείς (οι αμυντικοί Αουάντ και Μπερεχέ, ο μέσος Τέκα και ο επιθετικός Ιταλό). Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε έως τον τελικό της διοργάνωσης, όπου ηττήθηκε 0-1 από τη Σεντ Τζορτζ (St. George SC) των Αιθιόπων, σύντομα όμως ανέστειλε οριστικά τη λειτουργία της ομάδας. Προηγήθηκαν καταγγελίες της εθνικής ομοσπονδίας για "αλλοίωση του ερασιτεχνικού ήθους" και σύμφωνα με τον τότε παράγοντα Δημήτρη Καλογερόπουλο, έντονες παρασκηνιακές πιέσεις που στόχευαν αφενός στην αποτροπή ισχυροποίησης ενός "ξένου" σωματείου εις βάρος των εγχώριων και αφετέρου τη μετακίνηση κορυφαίων παικτών του σε εκείνα. Το ιδιόκτητο γήπεδο μετατράπηκε σε τερέν τένις, η δε χρήση τους από τα μη μέλη απέφερε ένα πρόσθετο έσοδο. Ο Γιάννης Βελισσαρίου πρωτοστάτησε στη δημιουργία του τμήματος και το συνέτρεχε οικονομικά, με προπονητής και έφορος να διατελεί επί μακρόν ο Θανάσης (Νάσος) Καλογερόπουλος. Σε κάποια από τις εποχές ακμής η σύνθεση περιλάμβανε τον έγχρωμο Νεγκάτου, τους εξ Ελλάδος Γιάννη Ιωάννου (Τρίτων Αθηνών) και Βασίλη Γκούμα ως έφηβο (1961-1964, αργότερα στη μικτή Ευρώπης), ενώ πολυετή παρουσία σημείωσαν τα μέλη της παροικίας Δημήτρης Σφακιανός (ή Τσίσος, αριστερόχειρας), ένας ακόμη Γιάννης Ιωάννου (Τζαμάλας), οι Θανάσης Καλογερόπουλος, Τάσος Κάλος και Γιάννης Χαμάουϊ.. Επιπλέον, μετείχαν και οι Ιταλοί Andrea Renato, Franco Tasca, Gianni Vassalo. Στις διακρίσεις καταγράφονται: η πρώτη θέση το 1964 σε διεθνή αφρικανική διοργάνωση (ενδεχομένως προκατόχου του κυπέλλου Πρωταθλητριών) οι 18 διαδοχικοί τίτλοι πρωταθλητή Αντίς Αμπέμπακαι η φιλική εντός έδρας νίκη επί του Παναθηναϊκού (ενισχυμένου μάλιστα από το χορευτή Αλέκο Κοντοβουνήσιο). Ξεχωριστό ενδιαφέρον, πλήθος θεατών και ενίοτε περιορισμένα επεισόδια, εμφάνιζε η αναμετρήση με τη συνήθως αξιόλογης δυναμικότητας αρμενική Αραράτ Κλουμπ, επακόλουθο της αντιπαλότητας των ξένων κοινοτήτων που ιδιαίτερα επεκτεινόταν στο αθλητικό επίπεδο.Σε επίπεδο τουλάχιστον καλαθοσφαίρισης, πρόκειται για τον πλέον γνωστό σύλλογο της ελληνικής ομογένειας στην Αιθιοπία και τα γειτονικά κράτη, δεδομένου ότι γίνεται ιδιαίτερη μνεία στους αθλητές άλλων που αγωνίστηκαν και σε αυτόν. Για πάνω από δυο δεκαετίας ο συλλόγος υπήρξε ο απόλυτος κυρίαρχος του μπάσκετ τόσο στην περιοχή της Αντίς Αμπέμπα, όσο και σε ολόκληρη την Αιθιοπία. Επιπλέον, σημαντική ήταν η παρουσία των στελεχών του συλλόγου στην ηγεσία της Αιθιοπικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ, πρόεδρος της οποίας μάλιστα κατά την περίοδο 1968-1971 διετέλεσε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Γ. Βελλισαρίου.Το 1960, ο Ολυμπιακός προσκλήθηκε να μετάσχει στην τελική φάση του Πανελλήνιου πρωταθλήματος (12-19 Σεπτεμβρίου, Θεσσαλονίκη), όπου κατέλαβε την 8η θέση (τελευταία). Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ελλάδα, έπαιξε και φιλικά παιχνίδια στην Αθήνα, με Ολυμπιακό (Πειραιώς), Νήαρ Ήστ και Πανιώνιο. Η παροικία των Ελλήνων ήταν το 1910 η πολυπληθέστερη της Αντίς Αμπέμπα με 334 άτομα, κυρίως από Αιγαίο, Επτάνησα και Κύπρο (Βρετανοί υπήκοοι), ενώ το 1918 ιδρύθηκε η πρώτη κοινωνική συλλογικότητα. Το 1935 αριθμούσε 3.140 (σύνολο 4.000 οι Άραβες, βασικά της Υεμένης), προσελκύοντας έπειτα τη Μικρασιατική καταστροφή έποικους και άλλων περιοχών (Πελοπόννησος, Ήπειρος), ανερχόμενη σε σχεδόν 4.000 στην ακμή της τη δεκαετία του '60. Ο σύλλογος αποτελεί το σημείο αναφοράς της κοινότητας μαζί με τα ελληνικά νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο (ιδιόκτητα από δωρεές) και οικοτροφείο, οι δε εγκαταστάσεις του τον τόπο μαζικής τους συγκέντρωσης με το ναό του αγίου Φρουμεντίου (ανέγερσης 1926-1928). Ενδεικτικά, στην αυτοβιογραφία του ο Δημήτρης Καλογερόπουλος κάνει αρκετές φορές λόγο περί Ολυμπιακού για θέματα ανεξάρτητα των αθλητικών και σε δικό της βιβλίο η –επίσης ομογενής– Αθηνά Μαραβέγια τον χαρακτηρίζει ως "το σπίτι του Έλληνα". Ethiopia 1944, Hans Schöggl στο RSSSF (Αγγλικά). 100 χρόνια μπάσκετ, 1891-1991, έκδοση περ. "Τρίποντο", Αθήνα 1991. Δημήτρης (Τζίμης) Π. Καλογερόπουλος, Οι δυο μου πατρίδες, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2008. Αθηνά Μαραβέγια, Φωκίων μου... αγαπημένε μου!..., Εκδόσεις Βασδέκη, Αθήνα 2001, ISBN 960-7370-89-0. Απόσπασμα χωρίς σελιδαρίθμιση από το βιβλίο. Αφιέρωμα της εφ. Κοντά σας 85 (Μάρτ.-Απρ. 2010), έκδοση του Συλλόγου Ελλήνων Αιθιοπίας, όπου:"Αθλητική Ένωση Ολυμπιακός Αντίς Αμπέμπας", σ.1 (φωτογραφίες). Μανώλης Δριτσώνας, "Τα πρώτα 50 χρόνια του Ολυμπιακού Αντίς Αμπέμπας (Μάρτιος 1943-1993)" [1993], σ.4-6.Αλέκα Μπουτζουβή, "Αιθιοπία" στο Οι Έλληνες στη διασπορά • 15ος - 21ος αι., συλλογικό έργο, έκδοση της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2006, ISBN 960-5600-87-0, σ.234-236. "Το μπάσκετ Ολυμπιακού Αντίς-Αμπέμπας", εφ. Κοντά σας 8 (Ιούν. 1993), σ.1-2. Κείμενο με βάση αναμνήσεις του Γιάννη Βελισσαρίου. | Ο Ολυμπιακός Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος (Olympiacos Hellenic Athletic Association), επίσημα Ελληνική Αθλητική Ένωση "Ολυμπιακός", είναι αθλητικό σωματείο στην Αντίς Αμπέμπα, πρωτεύουσα της Αιθιοπίας. Με γαλανόλευκα χρώματα, εκπροσωπεί στη χώρα την παροικία Ελλήνων της πόλης, παράλληλα σε πεδία και εκτός αθλητισμού. Το 2013 περιόριζε τη δραστηριότητά του στο μπάσκετ, ενώ από το 1960 διαθέτει ιδιόκτητες εγκαταστάσεις. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%95.%CE%91.%CE%A3._%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%AF%CF%82_%CE%91%CE%BC%CF%80%CE%AD%CE%BC%CF%80%CE%B1 |
Ο θρίαμβος της θέλησης | Η ταινία καταγράφει την συγκέντρωση του Ναζιστικού κόμματος, που έλαβε μέρος από τις 5 έως τις 10 Σεπτεμβρίου 1934 στην Νυρεμβέργη. Το συνέδριο αυτό ονομάστηκε αργότερα Συνέδριο της Ενότητας και της Ισχύος, Συνέδριο της Δύναμης και Νίκη της Θέλησης (γερμ. Reichsparteitag der Einheit und Stärke, Reichsparteitag der Macht καιTriumph des Willens). Λίγους μήνες πριν από το συνέδριο, την λεγόμενη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, ο Χίτλερ είχε δώσει εντολή μαζικής δολοφονίας όλων των πολιτικών του αντιπάλων, ώστε να είναι η μοναδική πολιτική δύναμη στη χώρα. Στην ταινία παρουσιάζονται σκηνές από την προετοιμασία και την διεξαγωγή του συνεδρίου και των παρελάσεων. Στο συνέδριο εμφανίζονται όλοι οι σημαντικοί παράγοντες του Εθνικοσοσιαλισμού σε ομιλίες τους. Στην αρχή του έργου εμφανίζονται επιγραμματικοί πίνακες με διάφορες χρονικές αναφορές, από την απαρχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου μέχρι την ημέρα του συνεδρίου. Ακολουθεί η κινηματογράφηση της πρώτης ημέρας του συνεδρίου. Κοντινά πλάνα μέσα στον ουρανό δείχνουν τα σύννεφα. Το αεροπλάνο του Χίτλερ προσγειώνεται, ενώ ενθουσιώδη πλήθη καλωσορίζουν τον Χίτλερ, που οδηγείται μέσα στο αυτοκίνητό του. Το βράδυ γίνεται μεγαλειώδης νυχτερινή πομπή με δαυλούς. Οι θαμώνες του στρατοπέδου της Νυρεμβέργης ξυπνούν και προετοιμάζονται. Πλένονται, γυμνάζονται, παίζουν σαν μικρά παιδιά. Το συνέδριο αρχίζει. Ο Ρούντολφ Ες κάνει την εναρκτήρια ομιλία. Ακολουθούν ομιλίες των Γιόζεφ Γκαίμπελς, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και άλλων στελεχών του κόμματος. Το Τμήμα Υπηρεσίας Εργασίας του Ράιχ παρελαύνει. Ο Χίτλερ ομιλεί. Η ημέρα κλείνει με την νυχτερινή παρέλαση της Ταγμάτων Εφόδου (Ες-Α) με δαυλούς. Η ημέρα ξεκινάει με παρέλαση της Χιτλερικής νεολαίας. Ο Μπάλντουρ φον Σίραχ αναγγέλλει την ομιλία του Χίτλερ. Ο Χίτλερ απευθύνεται στη νεολαία και της εμπνέει θάρρος και τόλμη. Ακολουθεί παρέλαση του ιππικού και των μοτοσικλετιστών του γερμανικού στρατού. Το βράδυ ο Χίτλερ κάνει νυχτερινή ομιλία, στην οποία εκθέτει τους λόγους, για τους οποίους το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα έμεινε αβλαβές, παρά τις πρόσφατες εξελίξεις. Την τέταρτη ημέρα, ο Χίτλερ, μπροστά σε 150 χιλιάδες άνδρες της Ες-Α και των Ες-Ες, οδοιπορεί στο μνημειώδες πεδίο της Νυρεμβέργης και καταθέτει στεφάνι στο ηρώο των πεσόντων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ακολουθεί ομιλία του Χίτλερ, ενώ ο Λούτσε αποτίει φόρο τιμής στον Χίτλερ. Ο Χίτλερ αγιάζει τις σημαίες των αγωνιστών. Παρέλαση των Ναζί με όλες τις μονάδες. Ο Χίτλερ ξανά ομιλεί στα πλήθη. Ο Ες κλείνει την συνέλευση αποθεώνοντας τον Χίτλερ. Το έργο απέσπασε πολλά βραβεία στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, Γαλλία, Σουηδία και σε άλλες χώρες. Το 1937 η Ρίφενσταλ τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο στην παγκόσμια έκθεση του Παρισιού το 1937. Sabine Hake: German National Cinema. Reprinted edition. Routledge, London u. a. 2003, ISBN 0-415-08902-6. Martin Loiperdinger: Der Parteitagsfilm „Triumph des Willens“ von Leni Riefenstahl. Rituale der Mobilmachung. Leske + Budrich, Opladen 1987, ISBN 3-8100-0598-3 (Forschungstexte Wirtschafts- und Sozialwissenschaften 22). Rainer Rother: Führerkult als Film „Triumph des Willens“. In: Gerd Biegel, Wulf Otte (Hrsg.): Ein Volk dankt seinem (Ver)führer. Die Reichserntedankfeste auf dem Bückeberg 1933–1937. Vorträge zur Ausstellung. Braunschweigisches Landesmuseum, Braunschweig 2002, ISBN 3-927939-58-7, S. 109–116 (Veröffentlichungen des Braunschweigischen Landesmuseums 102). Susan Sontag: Faszinierender Faschismus. In: Susan Sontag: Im Zeichen des Saturn. Essays. Hanser, München u. a. 2003, ISBN 3-446-20424-5, S. 97–125. Jürgen Trimborn: Riefenstahl. Eine deutsche Karriere. Aufbau-Verlag, Berlin 2002, ISBN 3-351-02536-X. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Triumph of the Will στο Wikimedia Commons Παρουσίαση με σύγχρονο σχολιασμό και φωτογραφικό υλικό) Παρουσίαση από το Filmzentrale.com Αρχειοθετήθηκε 2012-07-03 στο Wayback Machine. δείτε το έργο | Ο θρίαμβος της θέλησης (γερμ. Triumph des Willens, αγγλ. Triumph of the Will) είναι κινηματογραφικό έργο σε σκηνοθεσία Λένι Ρίφενσταλ που καταγράφει σε στιγμιότυπα το Κομματικό συνέδριο της Νυρεμβέργης του 1934. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%B8%CF%81%CE%AF%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82 |
Μαρίγια Κρουτσίφικσα Κόζουλιτς | Η Μαρίγια Νικολίνα Κόζουλιτς γεννήθηκε στην Ριέκα, Βασίλειο των Αψβούργων της Κροατίας, την 20 Σεπτεμβρίου 1852 σε μια πλούσια οικογένεια από το κοντινό νησί Λόσινι. Οι γονείς της ήταν η Κατερίνα (το γένος Σοπράνι) από το Βέλι Λόσινι και ο Τζιοβάνι Ματέο Κόζουλιτς από το Μάλι Λόσινι. Εκείνη την περίοδο αυτή η περιοχή ήταν εθνικά μεικτή, με ρευστά κρατικά σύνορα μεταξύ των Ιστριανών Ιταλών και των Σλάβων. Η Μαρίγια Κόζουλιτς είχε έντεκα αδέλφια και ήταν η μεγαλύτερη από τα πέντε που επέζησαν. Ξεκίνησε την εκπαίδευσή της στη Ριέκα και αργότερα σπούδασε στο πολυπολιτισμικό περιβάλλον της Γκορίτσια (την τότε έδρα μιας αρχιεπισκοπής και της Αψβουργικής Πριγκιπικής Κομητείας της Γκορίτσια και της Γκραντίσκα), μαθαίνοντας Ιταλικά (την πρώτη γλώσσα της), Κροατικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ουγγρικά. Ήταν πολύ μορφωμένη και έγινε δασκάλα νηπιαγωγείου και μουσικής. Αρχικά ήταν ενθουσιώδης για το αρπίχορδο και αργότερα έμαθε πιάνο. Ήταν, επίσης, επιδέξια στο πλέξιμο και το ράψιμο. Αυτή και η οικογένειά της ήταν πολύ πνευματικοί και αφοσιωμένοι στην Ιερή Καρδιά του Ιησού, έχοντας ανεγείρει ένα ιερό για αυτόν στο σπίτι τους. Η Κόζουλιτς τα πρώτα χρόνια της έμενε στο σπίτι και βοηθούσε τη μητέρα της, διδάσκοντας τους αδελφούς και τις αδελφές της. Η αδελφή της, Ιρένε, έγινε δασκάλα φυσικής και μαθηματικών στο σχολειό της Ριέκα. Ο αδερφός της, Τζιουζέπε Νικολό, πέθανε το 1885, σε ηλικία 22 ετών ενώ ακόμα συνέχιζε τις σπουδές του. Η αδελφή της, Αιμιλία, εργάστηκε ως ιδιωτική δασκάλα και μία αδελφή της έγινε μοναχή.Μετά από ένα ναυάγιο κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού από τη Νέα Υόρκη προς την Οδησσό το 1874, η εταιρεία του πατέρα της χρεοκόπησε, αναγκάζοντας την οικογένεια να μετεγκατασταθεί. Το 1879 εγκαταστάθηκαν στην κοντινή Τεργέστη. Εκεί εισήχθηκε στην Ευσεβή Ένωση των Θυγατέρων της Ιερής Καρδιάς και εργάστηκε ως Καθολική λαϊκή με τους φτωχούς. Το έργο της ήταν επικεντρωμένο στα εγκαταλελειμμένα κορίτσια, διδάσκοντάς τους την πίστη και την αφοσίωση, καθώς και παρέχοντας στέγη και ρούχα. Έζησε για μια δεκαετία στην Τεργέστη προτού επιστρέψει στην Ριέκα, όπου συνέχισε τα φιλανθρωπικά της έργα. Το 1895 ίδρυσε το Ίδρυμα για την Ιερή Καρδιά του Ιησού, το οποίο παρείχε ένα νηπιαγωγείο για τα φτωχά παιδιά και εκπαίδευση στα κορίτσια, , ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή εθνικής καταγωγής. Τέσσερα χρόνια αργότερα, πήρε τους όρκους της και άλλαξε το όνομά της σε Μαρίγια Κρουσιφίτσα. Το 1899, ίδρυσε την συνάθροιση των Θυγατέρων της Ιερής Καρδιάς του Ιησού. Έγραψε και προετοίμασε το Σύνταγμα για το τάγμα με πρότυπο του Αρκάντζελο ντα Καμερίνο του Τάγματος Αδελφών Καπουτσίνων, που είχε οργανώσει τις Θυγατέρες της Ιερής Καρδιάς στην Τεργέστη, και έγινε η πρώτη ηγουμένη του τάγματος. Η αποστολή της ήταν να εργαστεί με τους φτωχούς και να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των Σλαβικών και των Ιταλικών κοινοτήτων που ζούσαν στη Ριέκα σε μια περίοδο αυξανόμενου εθνικισμού. Η Κόζουλιτς πέθανε την 29 Σεπτεμβρίου 1922 στη ΡιέκαΤο τάγμα που ίδρυσε επεκτάθηκε και περιλάμβανε έξι επισκοπές στην Κροατία και μία στο Αρέτσο-Κορτόνα-Σανσεπόλκρο Ιταλίας, καθώς και δύο παιδικούς σταθμούς και ένα οικοτροφείο θηλέων. Το 2008 ξεκίνησε η διαδικασία της οσιοποίησής της με αφιέρωση σε αυτήν μίας οδικής αρτηρίας που συνδέει τη λεωφόρο του Ιωάννη Παύλου Β' με την Οδό Πομέριο. Έχει αποτελέσει το αντικείμενο ενός ντοκιμαντέρ του Μπερναντίν Μόντριτς, της έχουν αφιερώσει μια σκάλα στο κέντρο της Ριέκα, στο σπίτι της γέννησής της έχει τοποθετηθεί μία τιμητική πλάκα, και ένα άσυλο-ξενώνας έχει ονομαστεί προς τιμήν της. Το σώμα της εκτάφηκε και το 2012 αναγνωρίστηκε ως καθαγιασμένο και τον Φεβρουάριο 2013 ο Καρδινάλιος Άντζελο Αμάτο, Επιμελητής της Συνάθροισης για τους Λόγους των Αγίων, υπέγραψε ένα διάταγμα για να αρχίσει και επίσημα η διαδικασία επικύρωσης. Η ημερομηνία έναρξης της διαδικασίας αγιοποίησης ήταν η 20 Οκτωβρίου 2013, η επέτειος της ημερομηνίας που πήρε τον όρκο ένταξης στην Ευσεβή Ένωση των Θυγατέρων της Ιερής Καρδιάς του Ιησού το 1879. | Η Μαρίγια Κρουτσίφικσα Κόζουλιτς (κροατικά: Marija Krucifiksa Kozulić) (20 Σεπτεμβρίου 1852 – 29 Σεπτεμβρίου 1922), ήταν μια Καθολική μοναχή που ήταν μέλος της κοινότητας των Αδελφών της Ιερής Καρδιάς. Ίδρυσε το Καθολικό τάγμα των Θυγατέρων της Ιερής Καρδιάς του Ιησού, το μοναδικό ντόπιο τάγμα της Αρχιεπισκοπής της Ριέκα στην Κροατία, και αποτέλεσε την πρώτη ηγουμένη του τάγματος. Η οσιοποίηση της ξεκίνησε το 2008 και η διαδικασία επικύρωσής της ξεκίνησε το 2013. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%B9%CE%B1_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%AF%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%83%CE%B1_%CE%9A%CF%8C%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CF%84%CF%82 |
Ομέρ Ονάν | Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, ο Ονάν κέρδισε το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα τρίτης κατηγορίας, το Κύπελλο Κόρατς της FIBA το 1996. Στην πατρίδα του, την Τουρκία, κέρδισε επίσης 11 φορές το Τουρκικό Πρωτάθλημα (1996, 1997, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011 και 2014). Επιπλέον, κέρδισε τον τίτλο του Κυπέλλου Τουρκίας 8 φορές (1996, 1997, 1998, 2001, 2002, 2010, 2011 και 2013). και τον τίτλο του Σούπερ Καπ Τουρκίας 5 φορές (1996, 1998, 2000, 2006, 2013). Η εμφάνισή του με τον αριθμό 7 αποσύρθηκε από τη Φενέρμπαχτσε το 2014. Ο Ονάν ήταν μέλος της εθνικής ομάδας καλαθοσφαίρισης της Τουρκίας . Ήταν μέλος των τουρκικών ομάδων που κέρδισαν το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2001 και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της FIBA το 2010. Τον Αύγουστο του 2014, ο Ονάν αποσύρθηκε από το επαγγελματικό μπάσκετ και έγινε διευθυντής ομάδας του μακροχρόνιου συλλόγου του, της Φενέρμπαχτσε, αντικαθιστώντας τον Μιρσάντ Τουρκτζάν σε αυτή τη θέση. Ο Ομέρ Ονάν στο fenerbahce.org Ο Ομέρ Ονάν στο euroleague.net Ο Ομέρ Ονάν στο tblstat.net | Ο Ομέρ Ονάν (γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου 1978) είναι Τούρκος πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής . Με ύψος 1,94 μέτρων και με βάρος 95,4 κιλών, έπαιξε στη θέση του σούτινγκ γκαρντ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%AD%CF%81_%CE%9F%CE%BD%CE%AC%CE%BD |
Έλληνες της Κάτω Ιταλίας | Το όνομα Γκρίκο(ς) προέρχεται από την παραδοσιακή ονομασία για τους Έλληνες στην Ιταλική χερσόνησο, και πιστεύεται πως έχει αποδοθεί έτσι περιγράφοντας την αρχαία ελληνική φυλή των Γραικών, οι οποίοι σύμφωνα με το μύθο πήραν το όνομά τους από τον Γραικό, και ήταν μια από τα πρώτα ελληνικά φύλα που αποίκησαν την Ιταλία. Η περιοχή, η οποία έγινε αργότερα γνωστή ως Magna Graecia (Μάγκνα Γκραέκια, Μεγάλη Ελλάδα), πήρε την ονομασία της από αυτούς. Οι λαοί της αρχαίας ιταλικής χερσονήσου και αργότερα και οι Ρωμαίοι, χρησιμοποίησαν αυτόν τον όρο, για να περιγράψουν και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, και οι παραλλαγές του όρου αυτού με την πάροδο των αιώνων επικράτησαν σε όλες σχεδόν τις ξένες γλώσσες της Δύσης ως η ονομασία των Ελλήνων. Η περιοχή της Μποβεσία βρίσκεται σε πολύ ορεινή τοποθεσία και δεν είναι εύκολα προσβάσιμη. Κατά τους πρόσφατους χρόνους, πολλοί απόγονοι των αρχικών κατοίκων της περιοχής έχουν αποχωρήσει από τα βουνά, για να ζήσουν κοντά στην ακτή. Στην Καλαβρία, οι ελληνικοί πληθυσμοί ζούν στα χωριά της Μπόβα Σουπεριόρε, Μπόβα Μαρίνα, Ροκκαφόρτε ντελ Γκρέκο, Κονδοφούρι, Παλίτσι, Γκαλλιτσιανό, Ρογκούντι και Μέλιτο ντι Πόρτο Σάλβο και μιλούν την καλαβριανή διάλεκτο Γκρίκο. Το 1999 το Ιταλικό κοινοβούλιο με τη νομοθετική πράξη 482 επέκτεινε τις περιοχές της μειονότητας, ώστε να αποτελούνται και από τις κωμοπόλεις Παλισάδες, Σαν Λορέντζο, Σταίνες, Σάμο, Μοντεμπέλλο Τζόνικο, Μπαγκαλάντι, Μόττα Σαν Τζιοβάνι, Μπρανκαλεόνε και περιοχές του Ρέτζιο.Στην περιοχή Γκρετσία Σαλεντίνα του Λέτσε της Απουλίας, οι πληθυσμοί των Γκρίκων διαμένουν κυρίως στα χωριά της Καλημέρα, Μαρτιγκνιάνο, Μαρτάνο, Στερνατία, Ζολλίνο, Κοριλιάνο ντ'Οτραντο, Σολέτο, Μελπινιάνο και Καστρινιάνο ντέι Γκρέκι, αν και φαίνεται πως εξαφανίζονται πλέον στα Μαρτινιάνο, Σολέτο και Μελπινιάνο. Οι πληθυσμοί των Γκρίκων που κατοικούν εκτός των περιοχών της Μποβεσία και της Γκρετσία Σαλεντίνα έχουν σχεδόν χάσει ολοκληρωτικά την γνώση της κατωιταλικής διαλέκτου, κάτι που συνέβη κυρίως στα τέλη του 19ου αιώνα και έπειτα. Μερικές από τις κωμοπόλεις που δε χρησιμοποιούν πλέον τη γλώσσα, είναι αυτές του Καρντέτο, Μοντεμπέλο, Σαν Πανταλεόνε, και Σάντα Κατερίνα στην Καλαβρία. Στο ξεκίνημα του 19ου αιώνα, τα σημερινά εννέα ελληνόφωνα χωριά της Γκρετσία Σαλεντίνα μαζί με αυτά του Σολιάνο Καβούρ, Κούρσι, Κανόλε και Κουτροφιάνο, σχημάτιζαν τα Δεκατρία Χωρία (Decatría Choría) της περιοχής του Οτράντο, τα οποία διατηρούσαν τις ελληνικές παραδόσεις και γλώσσα. Ενώ ο όρος Grecía Salentina (Γκρετσία Σαλεντίνα) είναι καινούργιος, και γνωστοποιήθηκε μεταξύ των ντόπιων και στο εξωτερικό μόνο στα τελευταία χρόνια χάρη στον τουρισμό, το παραδοσιακό και αυθεντικό όνομα της ελληνόφωνης περιοχής του Σαλέντο είναι τα Δεκατρία Χωρία. Αυτός είναι ο ιστορικός όρος που ακόμα και σήμερα ένας ηλικιωμένος ελληνόφωνος ντόπιος χρησιμοποιεί όταν αναφέρεται στα ελληνικά χωριά του. Σε παλαιότερες εποχές, τα ελληνικά επίσης ομιλούνταν από την πλειοψηφία των κατοίκων που ήταν Έλληνες στα χωριά της Γκαλατίνα, Γκαλατόνε, Γκαλίπολη, και πολλές άλλες τοποθεσίες της Απουλίας, καθώς και στο Κατανζάρο και Κοσένζα στην Καλαβρία. Τα χωριά έχουν συνήθως δύο ονομασίες, μια Ιταλική καθώς και μια Γκρίκο την οποία χρησιμοποιούν οι ντόπιοι όταν αναφέρονται στο χωριό τους. Με τον νόμο 482 του 1999, το ιταλικό κοινοβούλιο αναγνώρισε τις κοινότητες των Γκρίκο της Καλαβρίας και του Σαλέντο ώς ελληνική εθνική και γλωσσική μειονότητα, κάνοντας την ομότιμη μαζί με αυτές των Αλβανικών, Καταλανικών, Γερμανικών, Ελληνικών (με καταγωγή από τη σύγχρονη Ελλάδα), Σλοβενικών, και Κροατικών εθνικών μειονοτήτων, καθώς και των γλωσσικών μειονοτήτων της Γαλλικής, Προβενσάλ, Φριούλια, Ισπανοεβραϊκής, Οξιτανικής, και Σαρδηνιακής γλώσσας. Τα ελληνόφωνα χωριά της Ιταλίας - Μέρος 1: Οι ρίζες (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Τα ελληνόφωνα χωριά της Ιταλίας - Μέρος 2: Ο πολιτισμός (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Τα ελληνόφωνα χωριά της Ιταλίας - Μέρος 3: Η κοινωνία (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ) Ομιλείτε Γκρίκο; - Ρεπορτάζ του Αργύρη Ντινόπουλου - Youtube | Οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας ή Γρίκοι ή Γραίκοι ή Γραικάνοι, είναι η κύρια ελληνική μειονότητα της νότιας Ιταλίας, η οποία βρίσκεται κυρίως στις περιοχές της Γκρετσία Σαλεντίνα (Απουλία) στη χερσόνησο του Σαλέντο, και της Καλαβρίας. Θεωρούνται πως είναι οι εναπομείναντες πληθυσμοί των ελληνικών αποικιών της αρχαιότητας, της Μεγάλης Ελλάδας (Magna Graecia), και των κατόπιν Βυζαντινών κατοίκων της νότιας Ιταλίας.Η παρουσία ελληνικών φύλων στη νότια Ιταλία χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πριν, όταν και εγκαταστάθηκαν μετά από διαδοχικά κύματα μεταναστεύσεων, ξεκινώντας από τον αρχαιοελληνικό αποικισμό της νότιας Ιταλίας και Σικελίας τον 8ο αιώνα π.Χ., έως και τις Βυζαντινές μετακινήσεις προς την Ιταλία ιδιαίτερα μετά την περίοδο των Οθωμανικών κατακτήσεων. Κατά τον Μεσαίωνα οι τοπικές ελληνικές κοινότητες απομονώθηκαν και διασκορπίστηκαν. Σύγχρονες γενετικές μελέτες επιβεβαιώνουν τη μακροχρόνια γενετική απομόνωση των ελληνόφωνων της Καλαβρίας. Αν και οι περισσότεροι Έλληνες της κάτω Ιταλίας έχουν πλέον ιταλοποιηθεί πλήρως με την πάροδο των αιώνων, η κοινότητα των Γκρίκο κατόρθωσε να διατηρήσει τον χαρακτήρα της ελληνικής της ταυτότητας, καθώς και τις παραδόσεις, γλώσσα και ξεχωριστή κουλτούρα (15% των επωνύμων στην επαρχία της Ρέτζιο Καλάμπρια έχουν Ελληνική προέλευση), αν και η καθημερινή έκθεση στα ιταλικά ΜΜΕ και ανταλλαγές με άλλα σημεία της Ιταλίας έχουν βαθμιαία διαβρώσει την κουλτούρα και τη γλώσσα τους.Παραδοσιακά μιλούν τη γλώσσα Γκρίκο η οποία είναι μια διάλεκτος της Ελληνικής γλώσσας. Κατά τα πρόσφατα χρόνια, ο αριθμός των ομιλητών της γλώσσας έχει μειωθεί κατά πολύ, με τους νεότερους να χρησιμοποιούν κυρίως την Ιταλική γλώσσα πλέον. Στο θρήσκευμα, είναι κυρίως Βυζαντινοί Καθολικοί και ανήκουν στην Ιταλοβυζαντινή Καθολική Εκκλησία, καθώς διαθέτουν και μια Ρωμαιοκαθολική μειονότητα. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89_%CE%99%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82 |
Αποικισμός της Αμερικής | Οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι ήταν οι πρώτοι που έκαναν μακρινά ταξίδια, περιπλέοντας τα παράλια της Αφρικής και φτάνοντας ως την Ασία. Το παράδειγμά τους ακολούθησε και το ισπανικό στέμμα, αποστέλλοντας τον Χριστόφορο Κολόμβο να βρει ένα δυτικό πέρασμα προς την Ασία. Η πρώτη ισπανική και άρα ευρωπαϊκή αποικία ιδρύθηκε από τον Κολόμβο το 1493. Ήταν ο οικισμός Λα Ναβιδάδ (ισπ.: La Navidad) στη βόρεια ακτή της σημερινής Αϊτής, που όμως καταστράφηκε τον επόμενο χρόνο. Οι Ισπανοί απέκτησαν τον έλεγχο της Καραϊβικής μέχρι το 1511. Από το 1509 άρχισε ο ισπανικός εποικισμός της ενδοχώρας της Κεντρικής Αμερικής, η οποία και πραγματοποιήθηκε σε λίγα χρόνια: το 1522 ο Ερνάν Κορτές υπέταξε τους Αζτέκους, ενώ το 1532 ο Φρανθίσκο Πιθάρρο κατέλαβε την Αυτοκρατορία των Ίνκας. Στα μέσα του 16ου αιώνα, το ισπανικό στέμμα ανέθεσε την οικοδόμηση μιας νοτιοαμερικανικής αυτοκρατορίας σε επιχειρηματίες, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσει τις αποικίες ως ισπανικές επαρχίες, όσο δυνατόν ήταν αυτό. Η οικονομία άνθισε και η προοπτική εύκολου πλούτου προσέλκυσε νέους αποίκους: κατά τον 16ο αιώνα, έφταναν στις αποικίες 1000 με 2000 Ισπανοί ετησίως.Ωστόσο δεν έμειναν εκεί, καθώς εξερεύνησαν και τη Βόρεια Αμερική. Το 1525 επισκέφτηκαν τον ποταμό του Αγίου Λαυρεντίου και εγκατέστησαν οικισμούς εκεί που σήμερα βρίσκεται η Νότια και Βόρεια Καρολίνα. Ανέπλευσαν επίσης την ακτή του Ειρηνικού, φτάνοντας πιθανώς μέχρι τα νότια όρια του σημερινού Όρεγκον. Από την ξηρά, μια αποστολή έφτασε στην Αριζόνα, ανακαλύπτοντας το Γκραν Κάνιον και τις Μεγάλες Πεδιάδες, ανατολικά των Βραχωδών Ορέων. Μια άλλη αποστολή προχώρησε το 1539 από τη Φλόριντα στις σημερινές πόλεις του Αρκάνσας και της Οκλαχόμα. Τη διετία 1565-1567 ίδρυσαν οχυρές πόλεις στις ανατολικές ακτές του κόλπου του Μεξικού. Στα τέλη του δεκάτου έκτου αιώνα, οι ισπανικές κτήσεις στην Αμερική απλώνονταν από το σημερινό Νέο Μεξικό μέχρι και τη Χιλή. Ο Πέδρο Καμπράλ είχε ανακαλύψει τη Νότια Αμερική το 1500, αλλά καθώς δε βρέθηκε χρυσός, πέρασαν μερικές δεκαετίες μέχρι την ίδρυση αποικιών. Μόλις τη δεκαετία του 1530 οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν τον αποικισμό της Βραζιλίας, όταν ευγενείς και επιχειρηματίες δημιούργησαν φυτείες κατά μήκος της ακτής. Προηγουμένως, απλώς διεξήγαγαν εμπόριο με τους γηγενείς και εκμεταλλεύονταν το πολύτιμο κοκκινόξυλο. Το 1549 ιδρύθηκε το διοικητικό κέντρο της Μπαΐα, όταν οι Πορτογάλοι άρχισαν να καλλιεργούν ζαχαροκάλαμο.Στη δεκαετία του 1520, έχοντας ήδη εξερευνήσει τη Νέα Γη και το Λαμπραντόρ, προσπάθησαν να ιδρύσουν έναν οικισμό στη Νέα Σκωτία, την πρώτη ευρωπαϊκή αποικία στη Βόρειο Αμερική.Το ενδιαφέρον των Ιβήρων μειώθηκε λόγω των μεγάλων δαπανών (εξαιτίας των τεράστιων αποστάσεων), της εχθρότητας που επέδειξαν οι γηγενείς και της απουσίας πολύτιμων μετάλλων. Άγγλοι και Γάλλοι εξερευνητές αναζητούσαν πέρασμα προς την Ασία από το Βορρά. Για παράδειγμα ο Τζον Κάμποτ, που ηγήθηκε αγγλικών αποστολών στα τέλη του 15ου αιώνα, ήταν πεπεισμένος ότι η Ιαπωνία βρισκόταν λίγο πέρα από τη Νέα Γη. Οι ανακαλύψεις τους άνοιξαν το δρόμο για την ίδρυση ευρωπαϊκών οικισμών στη Βόρεια Αμερική. Αρχικά, όμως, οι Ευρωπαίοι έβλεπαν το Νέο Κόσμο ως έναν αφιλόξενο εμπόδιο ανάμεσα σε αυτούς και την Ασία. Χωρίς την προοπτική εύκολου και άμεσου κέρδους, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δε βιάστηκαν να ιδρύσουν οικισμούς. Όταν μετέπειτα το έκαναν, οι πρώτες τους προσπάθειες απέτυχαν παταγωδώς. Το 1585 ιδρύθηκε αποικία του Ρόανοκ, σε μια από τις πρώτες προσπάθειες των Άγγλων να αποικήσουν τα νέα εδάφη. Πάνω από εκατό άνδρες και γυναίκες εξαφανίστηκαν και μέχρι σήμερα η τύχη της αποικίας εξακολουθεί να αποτελεί άλυτο αίνιγμα. Οι Ουγενότοι που εγκαταστάθηκαν στη Φλόριντα, εξοντώθηκαν άγρια από μια ισπανική δύναμη. Το 1595 ο Γουόλτερ Ράλεϊ ηγήθηκε αποστολής στη Νότια Αμερική.Κατά τον 16ο αιώνα πραγματοποιήθηκαν προσπάθειες από Γερμανούς για τον αποίκισμό των εδαφών της σημερινής Βενεζουέλας. Η αποικία που ιδρύθηκε, ονομάστηκε Μικρή Βενετία (γερμ.: Klein-Venedig). Το 1529 ιδρύθηκε ο οικισμός της Νέας Νυρεμβέργης, ο οποίος μετεξελίχτηκε στο σημερινό Μαρακάιμπο. Στις πρώτες δεκαετίες του 17ου αιώνα τα ισχυρότερα ναυτικά κράτη της Ευρώπης, ανάμεσά τους η Ολλανδία, η Αγγλία, η Γαλλία και η Σουηδία, αξίωναν την ίδρυση αποικιών στις ανατολικές περιοχές της Βορείου Αμερικής. Προς το τέλος του αιώνα όμως, κυριαρχούσαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι. Πλέον, Ισπανική Αυτοκρατορία εκτεινόταν στην Κεντρική Αμερική και τις Άνδεις. Γύρω στα 1680 ξεκίνησε μια σοβαρή ύφεση στην ισπανική νοτιοαμερικανική οικονομία.Την ίδια ώρα, κατά μήκος της βορειοανατολικής ακτής της Νοτίου Αμερικής λειτουργούσε ένα επικερδές πορτογαλικό δίκτυο φυτειών. Την τετραετία 1604-1609 δημιουργήθηκε η γαλλική αποικία της Ακαδίας, με τον Σαμουέλ ντε Σαμπλέν να ιδρύει το 1608 το Κεμπέκ, ως σταθμό για το εμπόριο γουναρικών. Τα επόμενα χρόνια, η γαλλική κυβέρνηση έστελνε πόρνες και κατάδικους για να αποικήσουν το Νέο Κόσμο. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ και ο Ζαν Μπατίστ Κολμπέρ προσπάθησαν να αναδιοργανώσουν την αποικία. Τα διάφορα μέτρα που πήραν απέδωσαν αρκετά. Ιησουίτες εξερεύνησαν τα εδάφη γύρω απ΄το Μισσισσιπή, ολόκληρη η κοιλάδα του οποίου περιήλθε στη Γαλλία. Μέχρι το τέλος του αιώνα, όμως, ο πληθυσμός της Νέας Γαλλίας δεν ξεπερνούσε τις 10.000, εν αντιθέσει με τις αγγλικές αποικίες που αριθμούσαν 250.000 ψυχές.Το 1607 οι Άγγλοι ίδρυσαν τον πρώτο μόνιμο οικισμό, τη Τζέιμσταουν, στη σημερινή Βιρτζίνια. Πάντως, ένας μεγαλύτερος όγκος αποίκων έφτασε στην Αμερική κατά τη δεκαετία του 1580 και μετέπειτα, λόγω της νέας πολιτικής της αγγλικής κυβέρνησης. Ωστόσο, η Νέα Αγγλία άρχισε να αποικίζεται μετά το 1620. Την περίοδο 1600-1700, έφταναν ετησίως στη νέα ήπειρο 2000 Βρετανοί άποικοι και μόλις 100 Γάλλοι. Οι Άγγλοι ίδρυσαν αποικίες κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Βορείου Αμερικής και δημιούργησαν φυτείες ζαχαροκάλαμου στην Καραϊβική και τη Τζαμάικα, την οποία πήραν από τους Ισπανούς το 1654. Το 1624, ιδρύθηκε ο ολλανδικός οικισμός του Νέου Άμεστερνταμ, που το 1664 κατελήφθη από τους Άγγλους, οι οποίοι τον μετονόμασαν σε Νέα Υόρκη. Γενικά, οι Ολλανδοί έβλεπαν την αποικία της Νέας Ολλανδίας, όχι ως μέρος για μαζική αποίκηση, αλλά ως καθαρά οικονομικό κέντρο.Το 1638 ιδρύθηκε ο πρώτος σουηδικός οικισμός στο Νέο Κόσμο, το Φορτ Κριστίνα (σουηδ.: Fort Kristina), το οποίο ονομάστηκε προς τιμήν της Χριστίνας της Σουηδίας. Έκτοτε και μέχρι το 1655 υπήρχε η αποικία της Νέας Σουηδίας (Nya Sverige), στις όχθες του ποταμού Ντέλαγουερ. Οι άποικοι εκεί ήταν κυρίως Σουηδοί και Φινλανδοί, αλλά και Ολλανδοί και Γερμανοί. Η Νέα Σουηδία τελικά καταλήφθηκε από ολλανδικά στρατεύματα, το 1655. Το 1672 το νησί του Αγίου Θωμά, σήμερα στις Αμερικανικές Παρθένους Νήσους, καταλήφθηκε από τους Δανούς. Το 1685 ο Μαγράβος του Βρανδεμβούργου και παππούς του Μεγάλου Φρειδερίκου, Φρειδερίκος Α΄ της Πρωσίας, νοίκιασε τμήμα του νησιού, ώστε να διεξάγει δουλεμπόριο. Για κάμποσο καιρό, τα γερμανικά δουλοπάζαρα στον Άγιο Θωμά ήταν από τα μεγαλύτερα. Το Δουκάτο της Κουρλάνδης και της Σεμιγαλλίας ήταν ένα μικρό, αλλά αρκετά πλούσιο κράτος, το οποίο επίσης προσπάθησε να αποικίσει την Αμερική. Όλες οι προσπάθειές του επικεντρώθηκαν στην ίδρυση αποικίας στο νησί του Τομπάγκο. Μετά από μερικές αποτυχίες κατάφερε να ιδρύσει την πόλη Γιάκομπσταντ, το 1654. Σε όλη τη διάρκεια του αιώνα έγιναν προσπάθειες αποικισμού της Βορείου Αμερικής και του Παναμά από Σκωτσέζους. Η πλειονότητα αυτών έπεσε στο κενό. Ο 18ος αιώνας δεν είδε τη μαζική μετακίνηση αποίκων και τη δημιουργία νέων αποικιών, τουλάχιστον με το ρυθμό των περασμένων χρόνων. Εξάλλου, στη Βόρεια Αμερική είχαν ήδη σχηματιστεί οι 13 αποικίες, που το 1775 θα επαναστατούσαν και το 1783 θα αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους από το βρετανικό στέμμα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του αιώνα αυτού, οι Ρώσοι θα ίδρυαν αποικίες στη σημερινή Αλάσκα. Από το 1732 κι έπειτα πολλοί Ρώσοι εξερευνητές, όπως ο Βίτους Μπέρινγκ, στάλθηκαν στην Αλάσκα. Προς το τέλος του αιώνα, και οι Ισπανοί εξερεύνησαν την ευρύτερη περιοχή. Η πρώτη ρωσική αποικία στην Αλάσκα ιδρύθηκε το 1784, ενώ αργότερα δημιουργήθηκαν εμπορικοί σταθμοί και στη βόρεια Καλιφόρνια. Η λεγόμενη Ρωσο-αμερικανική Εταιρεία διατηρούσε το μονοπώλιο στο εμπόριο γούνας από ενυδρίδα. Παρά τις όποιες προσπάθειες, οι Ρώσοι δεν κατάφεραν να εδραιωθούν πραγματικά στην περιοχή και τελικά η Αλάσκα αγοράστηκε το 1867 από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολλοί άποικοι στράφηκαν στο Νέο Κόσμο για καθαρά θρησκευτικούς λόγους. Ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνονταν όχι μόνο ιεραπόστολοι, αλλά και κατατρεγμένες ομάδες, όπως οι Κουάκεροι. Πολλοί Ισπανοί ιεραπόστολοι, κατά κύριο λόγο Φραγκισκανοί, Δομινικανοί και Αυγουστίνοι, πίστευαν ότι μπορούσαν να ιδρύσουν μια αγνή και απλή εκκλησία, όμοια με εκείνη των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού. Γάλλοι Ιησουίτες έφτασαν για πρώτη φορά στο Κεμπέκ το 1626 και αποτέλεσαν τους πιο αξιόλογους αποίκους της Νέας Γαλλίας. Προωθήθηκαν δυναμικά στο εσωτερικό της ηπείρου, προσπαθώντας να προσηλυτίσουν τους αυτόχθονες. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα θρησκευτικών μεταναστών αποτελούν οι άποικοι της Νέας Αγγλίας. Ήταν οι Άγγλοι πουριτανοί, οι οποίοι αναζητούσαν την απλότητα και την καθαρότητα της λατρείας. Είχαν διακηρύξει ως σκοπό τους τη δημιουργία μιας κοινότητας της οποίας οι νόμοι θα εμπνέονταν άμεσα από τη Βίβλο. Μερικοί από αυτούς επιθυμούσαν να αποσχιστούν από την Αγγλικανική Εκκλησία (ανάμεσά τους και όσοι ταξίδευσαν με το Μέιφλαουερ) και ονομάστηκαν Χωριστικοί. Ωστόσο, οι τελευταίοι που ήρθαν ήταν πρόθυμοι να παραμείνουν πιστοί στην αγγλική εκκλησία και το αγγλικό στέμμα. Οι ιδέες και οι απόψεις των Πουριτανών, που συνολικά ονομάστηκαν Προσκυνητές, άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στον μετέπειτα αμερικανικό πολιτισμό. Παρότι, όμως, οι περισσότεροι θρησκευτικοί μετανάστες έφευγαν από τις πατρίδες τους, ώστε να απολαμβάνουν την ανεξιθρησκεία, δεν ήταν λιγότερο ανεκτικοί οι ίδιοι. Στο Νέο Κόσμο ιδρύθηκαν αρκετές αποικίες, οι οποίες, τουλάχιστον όπως ονειρεύονταν οι δημιουργοί τους, στόχευαν να γίνουν πόλεις με θρησκευτική ανοχή. Για παράδειγμα, ο Πουριτανός ιεροκήρυκας Ρότζερ Ουίλιαμς εκδιώχθηκε από τη Μασαχουσέτη για τις ανατρεπτικές του ιδέες και ίδρυσε το Πρόβιντενς στο Ρόουντ Άιλαντ, το 1636. Επίσης, ο Καθολικός Σεσίλιους Κάλβερτ ίδρυσε το 1632 το Μέριλαντ, έχοντας το όνειρο για μια κοινωνία με θρησκευτική αρμονία. Ωστόσο, το όραμά του κατέρρευσε, αφού ξέσπασαν ταραχές ανάμεσα στους Καθολικούς ιδιοκτήτες φυτειών και τους Πουριτανούς κολίγους.Μεγαλύτερη θρησκευτική ανοχή υπήρχε στην αποικία της Νέας Ολλανδίας, στη Βόρεια Αμερική. Η συγκεκριμένη αποικία δύσκολα προσέλκυε Ολλανδούς αποίκους, αφού λίγοι ήταν εκείνοι που ήταν πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την πλούσια και ανεξίθρησκη πατρίδα τους. Επομένως, ήταν αναγκασμένη να δέχεται οποιονδήποτε. Τούτη η ανεκτικότητα συνεχίστηκε και μετά την κατάληψη της αποικίας από τους Άγγλους. Ο εκάστοτε κυβερνήτης της Νέας Υόρκης διατασσόταν να ανέχεται πιστούς όλων των θρησκειών, υπό τον όρο ότι δε θα ανησυχούσαν το κοινό. Συνεπώς, οι Νέα Υόρκη ήταν μια πόλη ανοικτή στους Ουγενότους, τους Καθολικούς, τους Καουάκερους και τους Αναβαπτιστές. Προφανώς, ο σημαντικότερος λόγος για μετοίκηση στην Αμερική, τουλάχιστον για την πλειονότητα των αποίκων, ήταν οικονομικός. Κύρια αναζήτηση των αποστολών ήταν η ανακάλυψη ορυχείων χρυσού ή άργυρου. Χαρακτηριστική είναι η επίδραση του μύθου του Ελ Ντοράντο, ενός βασιλείου με αμύθητα πλούτη. Οι ιστορίες σχετικά με το βασίλειο αυτό ενέπνευσαν πολλές αποστολές από τα 1530 ως τα μέσα του 17ου αιώνα, προς τις Άνδεις, τη λεκάνη του Ορινόκο και τα υψίπεδα της Γουιάνα.Σύντομα, ωστόσο, έγινε αντιληπτό ότι δεν υπήρχαν σε όλες τις περιοχές πολύτιμα μέταλλα. Έτσι, αναπτύχθηκαν άλλες ασχολίες, οι οποίες συχνά απέφεραν εξίσου μεγάλα κέρδη. Για παράδειγμα, στα νησιά της Καραϊβικής, οι Ευρωπαίοι καλλιεργούσαν κυρίως ζαχαροκάλαμο και καφέ.Μονάχα οι Ισπανοί βρήκαν αυτό που αναζητούσαν, στα εδάφη των Αζτέκων και των Ίνκας. Αρχικά, ο χρυσός που στελνόταν στην Ισπανία αποτελούνταν από τα λάφυρα των κονκισταδόρες: όποιο αντικείμενο κατασκευασμένο από χρυσό ή ασήμι έπεφτε στα χέρια των Ισπανών, λιωνόταν. Όταν όμως εξαντλήθηκαν τα λάφυρα, οι άποικοι στράφηκαν στις ορυκτές πηγές, ανακαλύπτοντας μεγάλα ορυχεία αργύρου στο Μεξικό και τη Βολιβία. Από τα ορυχεία αργύρου που λειτουργούσαν στη Νότια Αμερική, σημαντικότερο ήταν αυτό του Ποτοσί, το οποίο ήταν κύρια πηγή εσόδων για το ισπανικό στέμμα, την περίοδο 1550-1650. Μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, το αμερικανικό ασήμι αντιπροσώπευε το ένα πέμπτο του συνολικού προϋπολογισμού της Ισπανίας. Επιπλέον, το ισπανικό στέμμα προσπάθησε ανεπιτυχώς να προωθήσει τη γεωργία στις Δυτικές Ινδίες.Οι Πορτογάλοι αρχικά εκμεταλλεύονταν το κοκκινόξυλο, ενώ αργότερα δημιούργησαν ένα επικερδές δίκτυο φυτειών ζαχαροκάλαμου. Δε βρέθηκαν αξιόλογες πηγές ορυκτών, παρά μόνο το 18ο αιώνα στα νοτιοανατολικά. Έτσι, οι άποικοι εξαρτώντο από τη γεωργία. Τη ραχοκοκκαλιά της πορτογαλικής αποικιακής οικονομίας αποτελούσαν οι φυτείες και οι μύλοι ζαχαροκάλαμου, όπου δούλευαν Αφρικανοί δούλοι. Εκτός αυτού, οι Πορτογάλοι ήταν από τους σημαντικότερους προμηθευτές εργατικών χεριών, μεταφέροντας δούλους από την αφρικανική ήπειρο. Τα εύφορα εδάφη της Νέας Αγγλίας και της Πενσιλβανίας προσέλκυαν τους Άγγλους, οι οποίοι ασχολήθηκαν με τη γεωργία. Όταν στις αρχές του 17ου αιώνα ο Τζων Ρολφ φύτεψε μια νέα ποικιλία καπνού στη Βιρτζίνια, έσωσε την αποικία της Βιρτζίνια από την εξαφάνιση. Εκτός του καπνού, οι Άγγλοι εξήγαγαν ψάρια, διατροφικά αγαθά και ξυλεία. Οι αποικίες στην Καραϊβική είδαν μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, καθώς οι φυτείες ζαχαροκάλαμου αποτελούσαν μερικές από τις πιο μεγάλες και κερδοφόρες επιχειρήσεις του κόσμου. Ο εμπορικός στόλος των Άγγλων έλεγχε το εμπόριο ζάχαρης στις Δυτικές Ινδίες, καθώς και το εμπόριο στον Ατλαντικό.Οι Γάλλοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για το γουνεμπόριο, εξαιτίας του οποίου εισχώρησαν στην ενδοχώρα. Αρχικά, τα γουναρικά έφερναν στους Γάλλους, φιλικοί ιθαγενείς. Αργότερα όμως, οι λεγόμενοι coureurs de bois, παράνομοι κυνηγοί, έζησαν μαζί με τις ντόπιες φυλές. Επιπλέον, Γάλλοι εμπορεύονταν με τις φυλές των παραλίων της Βραζιλίας. Στις αποικίες του Νέου Κόσμου υπήρχε έλλειψη εργατικών χεριών και έτσι γεννήθηκε η ανάγκη για τη χρήση σκλάβων. Το δουλεμπόριο έφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, ως το μέσο που θα θεμελίωνε τη δημιουργία παγκόσμιων εμπορικών δικτύων. Οι Βρετανοί και οι Πορτογάλοι ήταν οι κυριότεροι μεταφορείς δούλων. Οι πρώτοι Αφρικανοί σκλάβοι έφτασαν στην Αμερική το 1503, από Ισπανούς δουλεμπόρους. Όταν το 1549 οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν την καλλιέργεια ζαχαροκάλαμου στη Βραζιλία μετέφεραν σκλάβους από τη Δυτική Αφρική. Σύμφωνα με υπολογισμούς, περίπου 2,5 εκατομμύρια Αφρικανοί δούλοι μεταφέρθηκαν στη Βραζιλία από το 1550 έως το 19ο αιώνα.Κατά την περίοδο 1600-1700, οι Βρετανοί έφερναν στην Αμερική 1500 σκλάβους ετησίως, οι Γάλλοι 300 και οι Ισπανοί 100.000. Στο τέλος του 18ου αιώνα, οι Βρετανοί κυριαρχούσαν στο είδος αυτό εμπορίου, με 150 δουλεμπορικά να αποπλέουν ετησίως από τα λιμάνια του Λονδίνου, του Λίβερπουλ και του Μπρίστολ.Υπολογίζεται πως από τα τέλη του 15ου ως τις αρχές του 19ου αιώνα μεταφέρθηκαν στο δυτικό ημισφαίριο περίπου 12 εκατομμύρια σκλάβοι, ενώ τέσσερις με πέντε εκατομμύρια πέθαναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Από το σύνολο, τα 2/3 κατέληξαν σε φυτείες ζάχαρης.Ορισμένοι Άγγλοι πραγματοποιούσαν ένα διαφορετικό, επίσης κερδοφόρο, είδος δουλεμπορίου, καθώς απήγαγαν άστεγους και άνεργους συμπατριώτες τους. Στις αποικίες, οι απαχθέντες υπέγραφαν συμβόλαια εργασίας σε καπνοτόπια, αλλά σπανίως αμείβονταν με τα συμφωνηθέντα. Επιπροσθέτως, συχνά απάγονταν γυναίκες, με σκοπό την ανάπτυξη των αποικιών. Η διακίνηση μεγάλων ποσοτήτων πολύτιμων αγαθών, προσέφερε άφθονες ευκαιρίες για πειρατεία και λαθρεμπόριο. Τα πολυάριθμα νησάκια, τα κρυμμένα λιμάνια και η πυκνή βλάστηση κατέστησαν την Καραϊβική διαβόητο κέντρο τέτοιων δραστηριοτήτων. Προφανώς, οι περισσότεροι πειρατές δρούσαν για προσωπικό τους όφελος και έγιναν ο φόβος και ο τρόμος των παραλιακών οικισμών. Για παράδειγμα, μόνο το Μαρακάιμπο λεηλατήθηκε τρεις φορές την περίοδο 1667-1678.Ωστόσο, ορισμένοι πειρατές δρούσαν υπό τις διαταγές κυβερνήσεων. Σημαντικά παράδειγμα κουρσάρων αποτελούν οι Άγγλοι Σερ Φράνσις Ντρέικ και Τζων Χώκινς, ο οποίοι δρούσαν με τις ευλογίες της Ελισάβετ Α'. Η πλειονότητα των πειρατών ήταν αγγλικής, γαλλικής ή ολλανδικής καταγωγής. Οι Ευρωπαίοι μετέφεραν στη γηραιά ήπειρο αμερικανικά είδη φυτών και ζώων. Κυριότερα από αυτά είναι το καλαμπόκι, η πατάτα και η τομάτα. Παράλληλα, βέβαια, εισήγαγαν στο Νέο Κόσμο ευρωπαϊκά είδη: άλογα, χοίροι και βοοειδή μεταφέρθηκαν στο δυτικό ημισφαίριο, ενώ οι άποικοι ξεκίνησαν καλλιέργειες σίτου, μήλων, ροδάκινων και εσπεριδοειδών. Δημιουργήθηκαν νέες ποικιλίες φυτών και ζώων, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο πληθυσμός και στις δύο ηπείρους. Πολλές φυλές χρησιμοποίησαν τα νέα είδη, αλλά αναμφίβολα οι Ευρωπαίοι ήταν που ωφελήθηκαν περισσότερο.Οι άποικοι έφεραν μαζί τους άγνωστες ασθένειες, στις οποίες οι αυτόχθονες προφανώς δεν είχαν ανοσία. Αρρώστιες όπως η ιλαρά, η γρίπη και η ευλογιά θέρισαν το 90% με 95% του συνολικού πληθυσμού της Αμερικής. Από την άφιξη των Ισπανών ως το 1570 ο πληθυσμός του Μεξικού ενδεχομένως μειώθηκε από 25.000.000 σε 2.650.000, ενώ του Περού από 9.000.000 σε 3.000.000. Παράλληλα, και οι Ευρωπαίοι χτυπήθηκαν από ασθένειες: κατά τον 16ο αιώνα, η σύφιλη (η οποία πιθανώς προήλθε από πρόσμιξη δύο παρεμφερών ασθενειών του Νέου και του Παλαιού Κόσμου) σκότωσε 1.000.000 Ευρωπαίους. Στη Νότια Αμερική, οι άποικοι ήταν ιδιαίτερα σκληροί με τους γηγενείς. Οι Ισπανοί χρησιμοποίησαν καταναγκαστική εργασία ιθαγενών για την εξόρυξη πολύτιμων μετάλλων. Επιπροσθέτως, διέπραξαν πολλές ωμότητες σε βάρος των Αζτέκων και των Ίνκας. Ο επίσκοπος Μπαρτολομέ δε λας Κάσας κατήγγειλε τη βιαιότητα των συμπατριωτών του στους γηγενείς του Μεξικού, με αποτέλεσμα τη θέσπιση νόμων για την προστασία τους. Θεωρητικά, οι Ινδιάνοι απολάμβαναν τα ίδια δικαιώματα με αυτά των άλλων υπηκόων του βασιλιά της Ισπανίας, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν για τις βιαιότητες των νέων κυρίων τους. Οι Ισπανοί άποικοι ήταν πεπεισμένοι για τη φυλετική τους ανωτερότητα και δεν αισθάνονταν τύψεις για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων. Οι Πορτογάλοι υποδούλωσαν πολλές χιλιάδες ιθαγενών με σκοπό την απασχόλησή τους στις φυτείες ζαχαροκάλαμου στη Βραζιλία.Επιπλέον, στη Νότια Αμερική οι πληθυσμοί των Ινδιάνων μειώνονταν λόγω της καταστροφής των καλλιεργειών τους, από εκτρεφόμενα βοοειδή. Σε γενικές γραμμές, οι Άγγλοι άποικοι δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις με τους ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής. Τις πολυάριθμες συγκρούσεις διαδέχονταν περίοδοι ειρήνης και συνεργασίας. Σημαντικό παράδειγμα αποτελεί αυτό της αποικίας Βιρτζίνια. Αρχικά, η σύγκρουση αποφεύχθηκε χάρη στην παρέμβαση της Ποκαχόντας, κόρης του τοπικού αρχηγού Παουάταν, η οποία και παντρεύτηκε τον Τζων Ρολφ. Το 1622 ωστόσο, μετά το θάνατο της Ποκαχόντας και του πατέρα της, οι ιθαγενείς επιτέθηκαν στους ξένους, σκοτώνοντας το 1/3 του πληθυσμού της Βιρτζίνια. Ακολούθησε ένας δεκαετής πόλεμος, στο τέλος του οποίου, οι ιθαγενείς απομακρύνθηκαν από τα παράλια. Το 1675 ξέσπασε ο λεγόμενος πόλεμος του Βασιλιά Φιλίππου ανάμεσα σε μια συμμαχία φυλών και την αποικία της Νέας Αγγλίας, ο οποίος υπήρξε μια από τις πιο αιματηρές συρράξεις στην ιστορία της Βορείου Αμερικής.Στα νότια μέρη της Βόρειας Αμερικής, οι Ευρωπαίοι άποικοι έκαναν τους ιθαγενείς δούλους. Στην αποικία της Καρολίνας προμήθευαν τις τοπικές φυλές με όπλα και οινοπνευματώδη ποτά, ενθαρρύνοντας τους μεταξύ τους πολέμους. Όσοι αιχμαλωτίζονταν στη μάχη, είτε γίνονταν δούλοι στην Καρολίνα είτε στέλνονταν στις Δυτικές Ινδίες, τη Νέα Υόρκη ή τη Νέα Αγγλία. Το 1708 ζούσαν στο Τσάρλεστον -πρωτεύουσα της αποικίας - 1400 Ινδιάνοι δούλοι.Μολαταύτα, υπήρξαν και σημαντικά παραδείγματα συνεργασίας των παλαιών και νέων κατοίκων της ηπείρου. Έτσι, οι Γάλλοι άποικοι των βορείων περιοχών αποδείχτηκαν ικανότατοι στις συναλλαγές με τους ντόπιους. Κέρδισαν τη φιλία των περισσότερων φυλών, αν και απειλούνταν διαρκώς από τους Ιροκέζους. Ο Ουίλιαμ Πεν, ιδρυτής της Φιλαδέλφειας και πιστός Κουάκερος, έκλεισε δίκαιες συμφωνίες με τους Ινδιάνους, τις οποίες πότε δεν παραβίασε. Ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής Αποικιοκρατία Πορτογαλική Αυτοκρατορία Ισπανική Αποικιακή Αυτοκρατορία Βρετανική Αυτοκρατορία Αλεξανδρινή γραμμή Θέοντορ ντε Μπράυ (Ελληνικά) Άτλας Παγκόσμιος Ιστορικός. Τεύχη 3/5. Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος & Dorling Kindersley. ISBN 960-6610-74-5 (Αγγλικά) BBC News: The slave trade (Αγγλικά) Black, Lydia. Russians in Alaska. University of Alaska Press. 2004. ISBN 978-1-889963-05-1 (Αγγλικά) Bolton, Herbert E. & Marshall, Thomas M. The Colonization of North America 1492 to 1783. Kessinger Publishing. 2005 (Αγγλικά) Cawthorne, Nigel. Pirates: An Illustrated History. Arturus Publishing Ltd. 2005 (Αγγλικά) Conquest in the Americas (Αγγλικά) Encyclopedia Britannica's Guide to Black History: Slavery in the Americas (Αγγλικά) Mancall, Peter C. Envisioning America: English Plans for the Colonization of North America, 1580-1640. Palgrace McMillan. 1995. (Αγγλικά) Schultz, Eric & Touglas, Michael J. King Philip's War: The History and Legacy of America's Forgotten Conflict. Νέα Υόρκη 2000. W.W. Norton and Co. (Αγγλικά) Segal, Ronald. The Black Diaspora: Five Centuries of the Black Experience Outside Africa. New York, 1995. Farrar, Straus and Giroux. ISBN 0-374-11396-3 (Ελληνικά) Time-Life Παγκόσμια Ιστορία. Τόμοι 13/14. Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος. Αθήνα 1993 History.com: United States Immigration Before 1965 | Ο Αποικισμός της Αμερικής ξεκίνησε τυπικά το 1492, έτος κατά το οποίο ο Χριστόφορος Κολόμβος έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που πάτησε το πόδι στα νησιά της Κούβας και της Ισπανιόλας. Μετά την ανακάλυψη του Κολόμβου, οι σημαντικότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις οργάνωσαν αποστολές στο Νέο Κόσμο, με σκοπό την εξερεύνηση και την αποίκηση των νέων εδαφών. Οι κυριότερες χώρες που αποίκησαν τη Βόρεια και Νότια Αμερική ήταν η Γαλλία, η Αγγλία και αργότερα Βρετανία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, αλλά υπήρξαν οικισμοί και από άλλες χώρες. Αρχικά, αποικίστηκε η Νότια και Κεντρική Αμερική από τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους. Ακολούθησαν ορισμένες αποτυχημένες προσπάθειες στη Βόρεια Αμερική, μέχρι που κυρίως οι Άγγλοι και Γάλλοι κατάφεραν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και να σταθεροποιήσουν τους οικισμούς τους. Στις αρχές του 16ου αιώνα, η Αμερική ήταν μια σχεδόν άγνωστη ήπειρος στους Ευρωπαίους, αλλά μέχρι το 1700 είχαν ιδρυθεί ευρωπαϊκές αποικίες, όπου είχαν πατήσει οι εξερευνητές. Η μετοίκηση των Ευρωπαίων δεν έγινε ειρηνικά και κατά συνέπεια, οι γηγενείς πληθυσμοί της ηπείρου εξολοθρεύτηκαν από τις ασθένειες και τον πόλεμο. Εκτός αυτού, πραγματοποιήθηκε μια ανταλλαγή φυτών και ζώων, αφού νέα είδη εισήχθηκαν τόσο στην Ευρώπη, όσο και την Αμερική. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%91%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82 |
Κάρνιαρης Κέρκυρας | Η μεταβολή του μόνιμου πληθυσμού έχει ως εξής: Το 1981, κατά την απογραφή, αναγνωρίζεται ο οικισμός Κάρνιαρης, με έναν κάτοικο και προσαρτάται στην κοινότητα Περιθείας με έδρα τον οικισμό Περίθεια. Το 1989, η κοινότητα Περιθείας μαζί με τις κοινότητες Αγίου Παντελεήμονος, Λαυκίου, Πεταλείας, Επισκέψεως, Λουτσών και Σφακερών συνενώνονται για να αποτελέσουν τον δήμο Θιναλίου με έδρα τον οικισμό Αχαράβη. Έτσι ο οικισμός Κάρνιαρης υπάγεται διοικητικά στο δήμο Θιναλίου. Το 2010, με την εφαρμογή του προγραμματος Καλλικράτης (νόμος 3852/2010), ο οικισμός αποσπάται από το δήμο Θιναλίου, ο οποίος καταργείται και προσαρτάται στο δήμο Κέρκυρας.Σήμερα ο οικισμός Κάρνιαρης, μαζί με τους οικισμούς Περίθεια (3 κ.), Άγιος Ηλίας (232 κ.), Βαθύ (17 κ.), Βασιλικά (20 κ.), Βουνί (37 κ.), Κρινιάς (16 κ.), Πελεκητόν (126 κ.), Περούλιον (39 κ.), Πίθος (26 κ.) και Ριλιάτικα (32 κ.) αποτελεί την τοπική κοινότητα Περιθείας (560 κ.) της δημοτικής ενότητας Θιναλίου του δήμου Κέρκυρας. | Ο Κάρνιαρης είναι παραλιακός οικισμός 12 κατοίκων (απογραφή 2011) στα βορειοανατολικά του νησιού της Κέρκυρας στους πρόποδες του όρους Παντοκράτορα. Μαζί με τους οικισμούς Περίθεια (3 κ.), Άγιος Ηλίας (232 κ.), Βαθύ (17 κ.), Βασιλικά (20 κ.), Βουνί (37 κ.), Κρινιάς (16 κ.), Πελεκητόν (126 κ.), Περούλι (39 κ.), Πίθος (26 κ.) και Ριλιάτικα (32 κ.) αποτελεί την τοπική κοινότητα Περιθείας (560 κ.) της δημοτικής ενότητας Θιναλίου του δήμου Κέρκυρας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%9A%CE%AD%CF%81%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82 |
Αρτοπούλα Ιωαννίνων | Η Αρτοπούλα είναι ορεινό χωριό στο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού Ιωαννίνων. Βρίσκεται στην ορεινή κοιλάδα που δημιουργούν τα όρη Σουλίου (στα δυτικά) και το όρος Τόμαρος (στα ανατολικά), νότια από το ρέμα Μπαρτξένη και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 560. Απέχει 36 χλμ. περίπου ΝΔ. των Ιωαννίνων. Η τοπική κοινότητα είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός ορεινός οικισμός, με έκταση 11,798 χμ² (2011). Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1919 ως Έλεσνα και ορίστηκε έδρα της ομώνυμης κοινότητας του νομού Ιωαννίνων. Το 1956 μετονομάστηκε σε Αρτοπούλα. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 ο οικισμός αποσπάστηκε από την κοινότητα Αρτοπούλας και προσαρτήθηκε στον δήμο Σελλών. Με το ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010 αποσπάστηκε από τον δήμο Σελλών και προσαρτήθηκε στον δήμο Δωδώνης. Ο αρχαιολογικός χώρος με το νεκροταφείο στη θέση «Βούρι. Έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο Η παραδοσιακή κρήνη του χωριού («της Ειρήνης»), η παλαιότερη της κοινότητας, χαρακτηριστικό δείγμα λαϊκής αρχιτεκτονικής κατασκευασμένη στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα (1637). Έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο Οι εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Κοσμά, στο βόρειο τμήμα του οικισμού Η μονή Καταμάχης, στον ομώνυμο οικισμό αφιερωμένη στο Γενέσιο της Θεοτόκου, με κειμήλια ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας. Βόρεια υπάρχουν τα κελλιά που έχουν πρόσφατα αναστηλωθεί Τα πανηγύρια στις 24 Αυγούστου (του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού) και στις 8 Σεπτεμβρίου (Γενέσιο Θεοτόκου) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, 1963 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Google Earth eetaa.gr Αρτοπούλα - Έλεζνα Ιωαννίνων https://www.youtube.com/watch?v=f1AmhgOX4RU https://www.youtube.com/watch?v=hQbfP-fQFIk | Η Αρτοπούλα είναι χωριό και έδρα ομώνυμης τοπικής κοινότητας, της δημοτικής ενότητας (πρώην δήμου) Σελλών, του δήμου Δωδώνης, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Ιωαννίνων, στην περιφέρεια Ηπείρου, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία Δωδώνης του νομού Ιωαννίνων, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Ηπείρου. Μέχρι το 1956 ο οικισμός ονομαζόταν Έλεσνα (Έλεζνα). | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%B1_%CE%99%CF%89%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%AF%CE%BD%CF%89%CE%BD |
Διοικητική διαίρεση νομαρχίας Ανατολικής Αττικής (πρόγραμμα Καποδίστριας) | Ο δήμος Παλλήνης έχει (πραγματικό) πληθυσμό 16.679 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Παλλήνης [ 16.679 ] η Παλλήνη [ 12.552 ] το Λιοντάρι [ 4.127 ] Ο δήμος Αγίου Στεφάνου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 9.451 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αγίου Στεφάνου [ 9.451 ] ο Άγιος Στέφανος [ 9.271 ] το Πευκόφυτο [ 180 ] Δήμος Αναβύσσου -- η Ανάβυσσος [ 7.189 ] Δ.δ. Αρτέμιδας -- η Αρτέμιδα [ 17.391 ] Ο δήμος Αυλώνος έχει (πραγματικό) πληθυσμό 5.184 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αυλώνος [ 5.184 ] η Αυλώνα [ 5.056 ] το Ασπροχώρι [ 128 ] Ο δήμος Αχαρνών έχει (πραγματικό) πληθυσμό 75.341 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αχαρνών [ 75.341 ] οι Αχαρνές [ 75.329 ] η Πάρνηθα [ 12 ] Δ.δ. Βάρης -- η Βάρη [ 10.998 ] Δ.δ. Βούλας -- η Βούλα [ 25.532 ] Δ.δ. Βουλιαγμένης -- η Βουλιαγμένη [ 6.442 ] Δ.δ. Γέρακα -- ο Γέρακας [ 13.921 ] Δ.δ. Γλυκών Νερών -- τα Γλυκά Νερά [ 6.623 ] Δ.δ. Καλυβίων Θορικού -- τα Καλύβια Θορικού [ 12.202 ] Ο δήμος Κερατέας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 13.246 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κερατέας [ 13.246 ] η Κερατέα [ 7.430 ] η Αγία Μαρίνα Μικρολίμανου [ 139 ] το Αγίασμα [ 140 ] ο Άγιος Γεώργιος Θορικού [ 68 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 24 ] το Άνω Δασκαλειό (τ. οι Μπουζαλάδες) [ 140 ] το Αρί [ 90 ] το Αυρόκαστρο [ 34 ] το Βένιο Δασκαλειού [ 49 ] το Βίντζι Δασκαλειού [ 60 ] το Δασκαλειό [ 69 ] το Δημολάκι [ 53 ] ο Διόνυσος [ 208 ] η Διψέλιζα [ 127 ] το Ελαιοχώρι [ 39 ] οι Ελιές Δασκαλειού (τ. η Παραλία Δασκαλειού) [ 68 ] το Ζαπάνι [ 126 ] το Ζάστανο [ 17 ] η Κακή Θάλασσα (τ. Παραλία Κακής Θαλάσσης) [ 203 ] το Καλοπήγαδο [ 479 ] η Κόντρα Βιλαρά [ 57 ] το Μαλιακούκι [ 21 ] η Μαλιαστέκα [ 118 ] το Μανούτσο [ 82 ] η Μαρίστρα [ 62 ] το Μαρκάτι [ 169 ] τα Μεγάλα Πεύκα [ 78 ] η Μεγάλη Αυλή [ 113 ] το Μητροπήσι [ 52 ] το Μικρολίμανο [ 234 ] η Μονή Κακιάς Θάλασσας [ 134 ] ο Μύλος [ 109 ] η Μυρτέζα [ 42 ] η Ντάρδεζα [ 54 ] η Παλιοκαμάριζα [ 158 ] το Πανόραμα Μικρολίμανου [ 163 ] τα Πεύκα [ 196 ] η Πλάκα [ 398 ] το Πόρτο Εννιά [ 72 ] οι Πρισιλίμες [ 54 ] το Ριμπάρι [ 65 ] το Ρουμουντί [ 75 ] το Ρουντζέρι Λεμπρού [ 64 ] η Σάκκα [ 144 ] η Σκάλεζα Μητραντώνη [ 77 ] η Σπηλιαζέζα [ 85 ] η Συντερίνα [ 117 ] το Συρί [ 37 ] η Τζαρδαβίλα Μόκριζας [ 22 ] η Τζονίμα [ 117 ] το Τογάνι Λάκιζας [ 125 ] η Τρεχαντιέρα [ 196 ] η Τριανταφυλλιά [ 0 ] το Φάνωσι [ 13 ] η Φέριζα [ 76 ] ο Χάρακας [ 35 ] το Χάρβαλο [ 69 ] Ο δήμος Κρωπίας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 25.325 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κρωπίας [ 25.325 ] το Κορωπί [ 15.860 ] η Αγία Μαρίνα [ 2.671 ] ο Άγιος Δημήτριος [ 1.956 ] ο Καρελλάς [ 1.634 ] το Κίτσι [ 3.204 ] Ο δήμος Λαυρεωτικής έχει (πραγματικό) πληθυσμό 10.612 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Λαυρεωτικής [ 10.612 ] το Λαύριο [ 8.558 ] το Άνω Θορικό [ 252 ] το Θορικό [ 265 ] η Κάτω Ποσειδωνία [ 794 ] το Κάτω Σούνιο [ 290 ] τα Λεγρενά [ 453 ] Ο δήμος Μαραθώνος έχει (πραγματικό) πληθυσμό 8.882 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Μαραθώνος [ 8.882 ] ο Μαραθώνας [ 4.399 ] ο Άγιος Παντελεήμων [ 1.489 ] το Άνω Σούλι [ 188 ] η Αύρα [ 235 ] ο Βόθωνας [ 207 ] ο Βρανάς [ 731 ] το Κάτω Σούλι [ 1.477 ] ο Σχινιάς [ 156 ] Ο δήμος Μαρκοπούλου Μεσογαίας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 15.608 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Μαρκοπούλου Μεσογαίας [ 15.608 ] το Μαρκόπουλο [ 7.614 ] η Αγία Τριάδα [ 216 ] η Βραυρώνα [ 41 ] ο Κουλιδάς [ 427 ] ο Λιμήν Μαρκοπούλου [ 7.131 ] τα Ποριά [ 66 ] η Χαμολιά [ 113 ] Ο δήμος Νέας Μάκρης έχει (πραγματικό) πληθυσμό 14.809 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Νέας Μάκρης [ 14.809 ] η Νέα Μάκρη [ 13.986 ] ο Νέος Βουτζάς [ 823 ] Ο δήμος Παιανίας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 13.013 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Παιανίας [ 13.013 ] η Παιανία [ 12.855 ] η Αργιθέα [ 158 ] Ο δήμος Ραφήνας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 11.909 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Ραφήνας [ 11.909 ] η Ραφήνα [ 11.352 ] η Καλλιτεχνούπολη [ 557 ] Ο δήμος Σπάτων-Λούτσας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 10.203 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Σπάτων-Λούτσας [ 10.203 ] τα Σπάτα [ 7.738 ] η Αγία Κυριακή [ 540 ] ο Άγιος Ιωάννης [ 241 ] ο Άγιος Νικόλαος Μπούρα [ 103 ] ο Άγιος Σεραφείμ [ 220 ] η Βελανιδιά [ 237 ] το Έτος Στέκο [ 111 ] ο Ήμερος Πεύκος [ 93 ] η Νεάπολη [ 461 ] ο Φοίνικας [ 229 ] η Χριστούπολη [ 230 ] Η κοινότητα Αγίου Κωνσταντίνου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 687 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Αγίου Κωνσταντίνου [ 687 ] ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 620 ] οι Εσπερίδες [ 67 ] Κ.δ. Ανθούσας -- η Ανθούσα [ 3.024 ] Κ.δ. Ανοίξεως -- η Άνοιξη [ 5.397 ] Η κοινότητα Αφιδνών έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.543 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Αφιδνών [ 2.543 ] οι Αφίδνες [ 1.736 ] η Αγία Τριάδα (τ. η Διεθνής Ιπποκράτειος Πολιτεία) [ 83 ] η Δροσοπηγή [ 153 ] ο Κοκκινόβραχος [ 175 ] η Κοσμοθέα [ 51 ] ο Σταθμός Αφιδνών [ 345 ] Η κοινότητα Βαρνάβα έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.722 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Βαρνάβα [ 1.722 ] ο Βαρνάβας [ 1.415 ] η Αγία Παρασκευή [ 22 ] οι Άγιοι Δημήτριος και Παντελεήμων [ 136 ] ο Άγιος Ιωάννης [ 23 ] ο Λιμνιώνας [ 19 ] η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος [ 44 ] η Μονή Παναγίας [ 6 ] το Πουρίθι [ 57 ] Η κοινότητα Γραμματικού έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.486 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Γραμματικού [ 1.486 ] το Γραμματικό [ 1.291 ] η Αγία Μαρίνα [ 62 ] το Σέσι [ 133 ] Η κοινότητα Διονύσου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 4.987 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Διονύσου [ 4.987 ] ο Διόνυσος [ 4.883 ] η Ραπεντώσα [ 104 ] Κ.δ. Δροσιάς -- η Δροσιά [ 5.865 ] Κ.δ. Θρακομακεδόνων -- οι Θρακομακεδόνες [ 4.780 ] Η κοινότητα Καλάμου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 5.468 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Καλάμου [ 5.468 ] ο Κάλαμος [ 1.967 ] οι Άγιοι Απόστολοι [ 3.501 ] Η κοινότητα Καπανδριτίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.937 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Καπανδριτίου [ 2.937 ] το Καπανδρίτι [ 2.326 ] οι Άγιοι Ανάργυροι [ 239 ] η Λίμνη Μαραθώνα [ 0 ] το Μικροχώρι [ 372 ] Η κοινότητα Κουβαρά έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.704 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Κουβαρά [ 1.704 ] ο Κουβαράς [ 1.241 ] η Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος [ 0 ] ο Νέος Κουβαράς [ 463 ] Κ.δ. Κρυονερίου -- το Κρυονέρι [ 2.721 ] Η κοινότητα Μαλακάσης έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.788 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Μαλακάσης [ 1.788 ] η Μαλακάσα [ 745 ] το Μιλέσιον [ 902 ] η Σφενδάλη [ 141 ] Η κοινότητα Μαρκοπούλου Ωρωπού έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.894 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Μαρκοπούλου Ωρωπού [ 3.894 ] το Μαρκόπουλο [ 3.532 ] η Αγία Βαρβάρα [ 155 ] το Μπάφι [ 36 ] το Νέο Λιβύσσιο [ 171 ] Η κοινότητα Νέων Παλατίων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.647 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Νέων Παλατίων [ 3.647 ] τα Νέα Παλάτια [ 2.423 ] η Αγία Αικατερίνη [ 216 ] ο Άγιος Αθανάσιος [ 57 ] ο Άγιος Κωνσταντίνος [ 870 ] οι Πόντιοι [ 81 ] Η κοινότητα Παλαιάς Φωκαίας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.123 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Παλαιάς Φωκαίας [ 3.123 ] η Παλιά Φώκαια [ 2.436 ] το Θυμάρι [ 687 ] Η κοινότητα Πικερμίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.931 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Πικερμίου [ 2.931 ] το Πικέρμι [ 1.168 ] το Δασαμάρι [ 109 ] η Διώνη [ 227 ] το Ντράφι [ 1.415 ] ο Παλιός Μύλος [ 12 ] Η κοινότητα Πολυδενδρίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.438 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Πολυδενδρίου [ 1.438 ] το Πολυδένδρι [ 1.179 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 60 ] οι Ηρακλειδείς [ 98 ] οι Ταξιάρχες [ 101 ] Κ.δ. Ροδοπόλεως (Μπάλας) -- η Ροδόπολη (τ. η Μπάλα) [ 2.090 ] Κ.δ. Σαρωνίδος -- η Σαρωνίδα [ 2.102 ] Η κοινότητα Σκάλας Ωρωπού έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.775 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Σκάλας Ωρωπού [ 3.775 ] η Σκάλα Ωρωπού [ 1.289 ] η Νέα Πολιτεία [ 404 ] το Χαλκούτσι [ 2.082 ] Κ.δ. Σταμάτας -- η Σταμάτα [ 2.475 ] Η κοινότητα Συκαμίνου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.522 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Συκαμίνου [ 1.522 ] το Συκάμινο [ 865 ] το Καμάρι [ 104 ] το Κατηφόρι [ 78 ] το Νέο Συκάμινο [ 270 ] ο Πευκιάς [ 205 ] Η κοινότητα Ωρωπού έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.252 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Ωρωπού [ 1.252 ] ο Ωρωπός [ 860 ] ο Κάμπος Ωρωπού [ 237 ] τα Πλατάνια Ωρωπού [ 155 ] | Στην παρακάτω λίστα αναφέρονται οι δήμοι, οι κοινότητες, τα δημοτικά, κοινοτικά διαμερίσματα και οι οικισμοί της νομαρχίας Ανατολικής Αττικής του Νομού Αττικής σύμφωνα με το Σχέδιο Καποδίστριας, που ήταν σε ισχύ μέχρι το 2010. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου της στατιστικής υπηρεσίας για την απογραφή πληθυσμού (Ελλάδας) του 2001. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο πραγματικός πληθυσμός κατά περίπτωση. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική. Νομαρχία Ανατολικής Αττικής [ 403.918 ] | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%91%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%84%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_(%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82) |
Σλομποζία | Η πόλη ιδρύθηκε στη θέση ενός χωριού με το όνομα "φτωχό". Κατά τη διάρκεια της εισβολής των Τατάρων δέχθηκε επίθεση και καταλήφθηκε. Προκειμένου να κρατήσουν τους χωρικούς στον οικισμό, οι ηγεμόνες της Βλαχίας απέσυραν κάποιους φόρους. Αυτό εξηγεί το όνομα της πόλης, που προέρχεται από τη ρουμανική λέξη παλαιοβουλγαρικής προέλευσης "ѕlobozie", που σημαίνει "χωριό ελεύθερο από φόρους." Η Σλομποζία βρίσκεται στη μέση περίπου της επαρχίας, στις όχθες του ποταμού Iαλόμιτα, 128 χιλιόμετρα ανατολικά του Βουκουρεστίου και 150 χιλιόμετρα δυτικά της Κωνστάντζας, σημαντικό λιμάνι στη Μαύρη Θάλασσα. Η πόλη βρίσκεται σε απόσταση 17 χιλιομέτρων από τον Αυτοκινητόδρομο Α2 Βουκουρέστι-Κωνστάντζα (Autostrada Soarelui). Η συνολική έκταση του δήμου είναι 126,72 τ.χλμ.. Στην παρούσα διοικητική μορφή η Σλομποζία αποτελείται από την κυρίως Σλομποζία και τις συνοικίες Μπόρα και Σλομποζία Νόυα. Η κύρια δραστηριότητα στην περιοχή είναι η γεωργία, η επεξεργασία των γεωργικών προϊόντων και η ελαφρά βιομηχανία. Το 1990 εγκαινιάσθηκε το Πολιτιστικό Κέντρο, που φέρει το όνομα του συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Ιονέλ Περλέα, γεννημένου στην πόλη. Το κτίριο στεγάζει εκθέσεις και παραστάσεις δωματίου, βιβλιοπωλεία και πολιτιστικά ιδρύματα. Το 1999 το Πολιτιστικό Κέντρο Ionel Περλέα εισήλθε το κύκλωμα της UNESCO. Η πόλη είναι η έδρα της Ρουμανικής Ορθόδοξης Επισκοπής Σλομποζία και Καλαράσι, που ιδρύθηκε το 1993. Κατά την απογραφή του 2002, το 97,6% των κατοίκων ήταν Ρουμάνοι και 2,2% Ρομά. 98,6% ήταν Ορθόδοξοι, 0,4% Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας και 0,2% Ρωμαιοκαθολικοί. Το κύριο τουριστικό αξιοθέατο αποτελεί η γειτονική Λίμνη Aμάρα - 5 χιλιόμετρα μακριά - που επίσης διαθέτει ένα λουτροθεραπευτκό θέρετρο. Η πρόσβαση στην Αμάρα γίνεται με μικρά λεωφορεία που αναχωρούν κάθε 15 λεπτά από το σιδηροδρομικό σταθμό της Σλομποζία. Μέσα σε ένα ιδιωτικό τουριστικό συγκρότημα υπάρχει ένα μικρό αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ, ύψους 54 m. Βέλες, Βόρεια Μακεδονία Σιλίστρα, Βουλγαρία Νανυάγκ, Κίνα | Η Σλομποζία (ρουμανικά: Slobozia, προφορά ΔΦΑ: [sloboˈzi.a]) είναι πόλη της νοτιοανατολικής Ρουμανίας , 128 χιλιόμετρα ανατολικά του Βουκουρεστίου , πρωτεύουσα της επαρχίας Ιαλόμιτσα. Ο πληθυσμός της Σλομποζία ανέρχεται στους 43.061 κατ. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B6%CE%AF%CE%B1 |
Καμπάνα της Ουέσκας | Μετά τον θάνατο του Αλφόνσου Α΄της Αραγωνίας το 1134 χωρίς να αφήσει απογόνους, ο αδελφός του Ραμίρο, ο επίσκοπος της Ρόδας (Roda de Isábena), κληρονόμησε το Βασίλειο της Αραγωνίας, ένα από τα κράτη της Ιβηρικής Χερσονήσου. Εκείνη την εποχή το βασίλειο είχε σοβαρά εγχώρια και ξένα προβλήματα. Το Χρονικό του Σαν Χουάν ντε λα Πένια (Crónica de San Juan de la Peña) από τον 14ο αιώνα, διηγείται πώς ο Ραμίρο Β΄ ήταν τόσο ανήσυχος για το γεγονός πως οι ευγενείς του καταχρώνται την υπομονή του, που έστειλε ένα αγγελιοφόρο κήρυκα στο Αββαείο του Saint-Pons-de-Thomières να ζητήσει συμβουλές από τον πρώην αφέντη του. Ο κήρυκας εμφανίστηκε στον κήπο της μονής, όπου ο γέρος μοναχός αφαιρούσε τα κεφάλια από τριαντάφυλλα που ξεχώρισαν από τα υπόλοιπα (σε άλλες εκδοχές της ιστορίας, τα τριαντάφυλλα αντικαθίστανται από λάχανα). Ο μοναχός στην συνέχεια είπε στον κήρυκα να μεταφέρει την συμβουλή του στον βασιλιά, η οποία ήταν να επαναλάβει αυτό που είχε δει ο κήρυκας. Μετά την την επιστροφή του κήρυκα, ο Ραμίρο Β΄ έστειλε μήνυμα στον αρχηγό των ευγενών, καλώντας όλους τους ευγενείς του βασιλείου να τον επισκεφτούν, με την δικαιολογία ότι ήθελε να τους δείξει μία καμπάνα που χτίζει η οποία μπορούσε να ακουστεί σε όλη την Αραγωνία. Όταν οι ευγενείς έφτασαν, ο βασιλιάς τους ανάγκασε να εισέρχονται ένας-ένας στο δωμάτιο όπου βρισκόταν η καμπάνα, όπου τους περίμενε ο ίδιος. Στην συνέχεια, καθώς αυτοί εισέρχονταν αποκεφάλιζε τους πιο απείθαρχους από αυτούς. Έπειτα τοποθέτησε σε κύκλο τα κεφάλια τους, με το κεφάλι του επισκόπου της Χάκας να ξεχωρίζει στο κέντρο κρεμασμένο από το γλωσσίδι της καμπάνας. Στο τέλος συγκάλεσε τους υπόλοιπους ευγενείς και τους παρουσίασε το αποτέλεσμα ως παράδειγμα τιμωρίας για την ανυπακοή τους προκειμένου να συνετιστούν. Με αυτόν τον τρόπο ο Ραμίρο Β΄ κατέστειλε την ανταρσία τους εναντίον του. Alvar, Carlos y Manuel ALVAR, Épica medieval española, Μαδρίτη, Cátedra, 1997. (ISBN 84-376-0975-5) Laliena Corbera, Carlos, La campana de Huesca, Σαραγόσα, CAI (CAI 100, nº 69), 2000. Soria Andreu, Francisca, "Προκαταρκτική Μελέτη" στο: Lope de Vega, La campana de Aragón, Σαραγόσα, Ίδρυμα «Fernando el Católico», 2001, σελ. 5-70. (ISBN 84-7820-755-4) Ingrid Vindel Pérez, "Ανάλυση και μελέτη του υλικού χρονολόγησης σε μια γερασμένη κωμωδία: La campana de Aragón", Espéculo. Revista de estudios literarios. Universidad Complutense de Madrid, 2004. Συνδέσεις σε Μουσείο της Ουέσκα της Επαρχίας | Η Καμπάνα της Ουέσκας είναι ένας μύθος που περιγράφει πώς ο Ραμίρο Β΄ της Αραγωνίας, ο Μοναχός, έκοψε τα κεφάλια των δώδεκα ευγενών που δεν τον υπάκουαν. Ο θρύλος είναι καταγεγραμμένος στο ποίημα Cantar de la campana de Huesca, στην Αραγωνική γλώσσα, έργο αγνώστου συγγραφέα του 13ου αιώνα και αποτελεί μέρος της λαϊκής παράδοσης στην Αραγωνία, και ιδιαίτερα στην πόλη της Ουέσκας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CF%85%CE%AD%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%82 |
Τυρταίος | Ο Τυρταίος έγραψε πολεμικά ποιήματα με στίχους που βοηθούσαν στην εξύψωση του μαχητικού πνεύματος των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης. Με τις ελεγείες και τους παιάνες του τόνιζε τη στρατιωτική τιμή και την αγάπη προς την πατρίδα, φιλοδοξώντας να στηρίξει το σπαρτιατικό στρατό κατά το Β' Μεσσηνιακό πόλεμο (περίπου 670 π.Χ.). Σύμφωνα με μία παράδοση, ήταν Αθηναίος ή Μιλήσιος δάσκαλος ή γραμματικός, τον οποίο έστειλαν οι Αθηναίοι ως βοήθεια στους Λακεδαιμόνιους. Λέγεται ότι κατέληξε στη Σπάρτη για να εκπληρώσει κάποιο χρησμό, αναπτερώνοντας το ηθικό των Σπαρτιατών και ενισχύοντας το στρατιωτικό τους φρόνημα. Όμως η ανάλυση των έργων του, μαρτυρεί τη σπαρτιατική καταγωγή του Τυρταίου. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή ήταν Σπαρτιάτης στρατηγός του οποίου τα τραγούδια προορίζονταν για τους στρατιώτες του. Ο Αθήναιος ο Ναυκρατίτης στους Δειπνοσοφιστές αναφέρει απλώς ότι υπό την στρατηγία του οι Λακεδαιμόνιοι επιβλήθηκαν των Μεσσηνίων. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Νόμοι, 629α) του αποδόθηκε η ιδιότητα του Σπαρτιάτη πολίτη, αν και ο Ηρόδοτος (Θ' 35) δεν τον αναφέρει ανάμεσα στους τιμώμενους ξένους της Σπάρτης. Στηριγμένος στην αναφορά του ίδιου του Τυρταίου για την σπαρτιατική ιδιότητα του πολίτη (Απόσπασμα 2), ο Στράβων (Η 362) τείνει να απορρίψει την ιδέα της αθηναϊκής καταγωγής. Ο Arthur Woollgar Verrall (Classical Review, Ιούλιος 1896, Μάιος 1897) τοποθετεί τον ποιητή στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα, ενώ ο Eduard Schwartz (Hermes, 1899, XXXIV) αμφισβητεί παντελώς την ύπαρξή του. Σώζονται αποσπάσματα μόνο των ποιημάτων του Τυρταίου, που εξυμνούν παλιές νίκες και διαβεβαιώνουν για μελλοντικές επιτυχίες, έχοντας ως σκοπό την ανύψωση του ηθικού. Στο λεξικό Σουΐδα αναφέρεται ότι έγραψε για την σπαρτιατική πολιτεία και τον βασιλέα Θεόπομπο ελεγείες και παιάνες. Τα σωζόμενα αποσπάσματα είναι όλα ελεγειακά, γραμμένα στη δωρική διάλεκτο, και αναφέρονται στο σπαρτιατικό σύνταγμα και την πολεμική αρετή. Η απαγγελία της ελεγειακής ποίησης μάλλον συνοδευόταν με τον ήχο αυλού. Δώδεκα αποσπάσματα (3 ολοκληρωμένα ποιήματα) σώζονται στον Στράβωνα, τον Λυκούργο και τον Στοβαίο. Frederik Christian Petersen, επιμ. (1834). Handbuch der griechischen Litteraturgeschichte (στα Γερμανικά). Αμβούργο: Hoffmann und Campe. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2010. Christian Adolph Klotz, επιμ. (1767). Τυρταίου τα σωζόμενα (στα αρχαία Ελληνικά και Λατινικά). Altenburg: Ex Officina Richteria. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2010. | Ο Τυρταίος ήταν αρχαίος Έλληνας ελεγειακός ποιητής, γιος του Αρχεμβρότου, καταγόμενος από τις Αφιδνές της Λακεδαίμονος (σημερινό Δαφνί Λακωνίας) και έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ., ως σύγχρονος ή λίγο παλαιότερος των επτά σοφών της αρχαιότητας. | https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82 |
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.